hellenic way · 2017. 3. 25. · ΤΩΝ ΑΓΑΛΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΝΑΩΝ ΑΠΟ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥΣ Το ιερό της Αρτέμιδος αποτε-λούσε άβατο για

Συνέχεια στην σελίδα 17

Είναι εθνική επιταγή, αγαπητοί συνέλληνες, η ανασυγκρότηση της χώρας μας. Και θα πρέπει να ξαναβάλουμε όλα τα κακώς κείμενα στην σωστή τους θέση. Και τούτο είναι ακόμα πιο δύσκολο και από τον αγώνα που έδωσαν οι τρισμέτρητοι πρόγονοι μας για την εθνική μας ανεξαρτησία.

Εμείς σήμερα καλούμεθα να δώσουμε τον δικόν μας αγώνα και να αποτινάξουμε τον άλλον ζυγό που οι ήρωες του 21 δεν τον είδαν σαν εχθρό τους. Και για να το κα-τορθώσουμε ο διαχωρισμός Εκκλησίας και Κράτους είναι Επιβεβλημένος.

Ένα μείζονος σημασίας και κακώς κείμενο η σκοπίμως ανακριβής ημερομηνία του εορτασμού της Εθνικής μας Επετείου. Είναι ντροπή και καταισχύνη να μεταφέρουν οι άρχοντες της εποχής εκείνης, και συγκεκριμένα το 1833, τον εορτασμό της εθνι-κής μας παλιγγενεσίας από την 23ην Μαρτίου που μέχρι τότε ετελείτο, στην 25ην Μαρτίου για να ικανοποιήσουν την θέληση της εκκλησίας, που είχε ήδη αρχίσει τον σφικταγκαλιασμό του νεοσύστατου Ελληνικού κρατιδίου.

hellenic wayΕ π ο χ ι α κ ή Ε φ ημ ε ρί δ α το υ Σ υ νδέ σ μ ο υ Ε λ λ ή ν ω ν & Φι λ ε λ λ ή ν ω ν Κ α να δ ά

εις οιωνος αριστος αμυνεσθai περι γλωσσης.

Η ΑΡΧΑΙΑ ΨΥΧΗ ΖΕΙ ΜΕΣΑ ΜΑΣ ΑΘΕΛΗΤΑ ΚΡΥΜΜΕΝΗ. Κ. ΠΑΛΑΜΑΣ

ΕΑΡΙΝΗΙΣΗΜΕΡΙΑ

2017 τΕυχοΣ

74ον


χρονογράφημα

23ης Μαρτίου ο εορτασμός της Εθνικής μας Επετείου



ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ‘‘ΣΧΟΛΕΙΟ ΠΥΡΓΟΥ’’

ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ »ΣΧΟ-ΛΕΙΟ ΠΥΡΓΟΥ» ΕΚΛΕΙΣΕ ΤΟ 1819 ΜΕ ΕΠΕΜΒΑΣΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚ-ΚΛΗΣΙΑΣ ΕΠΕΙΔΗ Ο ΔΑΣKΑ-ΛΟΣ ΤΟΥ ΛΥΚΟΥΡ-ΓΟΣ ΚΡΕΣΤΕΝΙΤΗΣ AΛΛΑΖΕ ΤΑ ΒΑΦΤΙΣ-ΤΙΚΑ ΟΝΟΜΑΤΑ ΤΩΝ ΜΑΘΗΤΩΝ ΤΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΕΔΙΝΕ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΟΝΟΜΑΤΑ. (Λυσίας, Θαλής, Χείλων)

ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΕΣ ΑΡΧΑΙΩΝ ΝΑΩΝ ΚΑΙ ΠΟΙΕΣ ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ

ΧΤΙΣΤΗΚΑΝ ΠΑΝΩ ΤΟΥΣΗ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗΣ ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑΣ ΟΙ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΕΣ ΤΩΝ ΑΓΑΛΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΝΑΩΝ ΑΠΟ

ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥΣ

Το ιερό της Αρτέμιδος αποτε-λούσε άβατο για τους άντρες, Κατά το πρώτο ήμισυ του 11ου αιώνα, αρχίζει να επικρατεί η ονομασία που όλοι γνωρίζουμε σήμερα «Άγιον Όρος».


Σάλπισμα ΠολεμιστήριονΟ Εορτασμός Της Εθνικής

Επετείου Του 1821

Aδελφοί, φίλοι και Συμπατριώται, Aπόγονοι των Eλλήνων, και γενναίοι της ελευθερίας του ελληνικού γένους υπέρμαχοι, οι κατά

την Aίγυπτον ευρισκόμενοι Γραικοί, και όσοι άλλοι εις την Eλλάδα ή και αλλα-χού διατρίβετε, προσμένοντες τον αρμόδιον καιρόν της κοινής του γένους ελευ-θερίας, Aξιωματικοί τε και στρατιώται πάσης τάξεως και παντός βαθμού, χαίρε-τε, επειδή η χαρά σας είναι κοινή χαρά όλων των Γραικών· υγιαίνετε, επειδή η υγεία σας είναι κοινή σωτηρία της Eλλάδος.

Προσωποποίηση της Ελλά-δας στο Σάλπισμα Πολεμι-στήριον του Κοραή (1801).

Αποκαλυπτικά στοιχεία από την ανάλυση προσωπικού Δημόσιας Διοί-κησης για το 2015.

Υπήρχε μια αθώα και ανέμελη επο-χή, κατά την οποία κανείς δεν είχε

Ελλάδα, μια Χώρα που Έχει Περισσότερους Παπάδες απ’ ότι

Γιατρούς και Δικαστές

hellenic way Spring Equinox, 2017 2

Ελληνικός δρόμοςHellenic Way

www.hellenicway.comΕκδότης:Πολιτιστικός Σύνδεσμος

Ελλήνων & Φιλελλήνων ΚαναδάPublisher :Cultural Association of Hellenes

& Philhellenes of Canada1010 Broadview Avenue, Suite 901

Toronto Ontario, M4K 2R8 Tel: 416 425-5728

Συντάσσεται από επιτροπή: Editor: Media Committee of the

C.A.H.P.C. Άρθρα σύμφωνα με το πνεύμα της εφημερίδας είναι ευπρόσδεκτα, αλλά η δημοσίευση τους εναπόκειται στη συντακτική επιτροπή. Οι επιστολές θα πρέπει να φέρουν το πλήρες όνομα του αποστολέα, αλλά μπορούν να δημοσιευθούν μόνο τα αρχικά του, εάν αυτό επιθυμεί ο αποστολέας. Τα άρθρα δεν επιστρέφονται.

We welcome submis-sion of articles in the spirit of the news-paper, but publication is at the discretion of the editing committee. Letters should bear the full name of the sender, but only their initial may be pub-lished if they so wish. No articles will be returned

Ευχαριστήριο Ευχαριστούμε όλους τους φίλους και συνεργάτες, που έχουν βοηθήσει για την έκδοση της εφημερίδας μας. Ιδιαίτερα ευχαριστούμε τα περιοδικά «Ελληνική Αγωγή» , « Ενδοχώρα», « Δαυλός», « Ιχώρ», « Ελληνική Δι-εθνής Γλώσσα» ... και γενικά όλα τα έντυπα που τόσο πρόθυμα μας έχουν επιτρέψει την αναδημοσίευση άρ-θρων τους, τόσο σημαντικών για τον Ελληνισμό.

Πολιτιστικός Σύνδεσμος Ελλήνων και Φιλελλήνων Καναδά.

• Το παρόν τεύχος κυκλο-φόρησε σε 3,000 φύλλα• Η επόμενη έκδοση, στο Θερινό Ηλιοστάσιο.

Προς τον

Hellenic Way1010 Broadview Ave. Suite 901Toronto On. M4K 2R8

ΔΕΛΤΙΟ ΣΥΝΔΡΟΜΗΤΗ / SUBSCRIPTION COUPON

Παρακαλώ εγγράψετε με ως συνδρομητή στον «ελληνικό δρόμο»και ταχυδρομήστε το έντυπο στην παρακάτω διεύθυνση:

Please include me as a subscriber for the Hellenic Way and to mail me the publication to the address below:

Name:_______________________________________________

Address:_____________________________________________

Tel.# ____________________________Fax: ________________

E-mail address:________________________________________

I am enclosing $ _______________________________________

Η Υπομονή και η Επιμονή είναι

παντοδύναμα.Όποιος βιάζεται σκοντάφτει

λέει ο Θυμόσοφος λαός μας και μεις ακολουθώντας την λαϊκή αυτή ρήση, υπομένοντας και επιμένοντας πετυ-χαίνουμε τους υψηλούς μας στόχους και σκοπούς σιγά και σταθερά.

Αντιλαμβανόμαστε τις δυσκολίες και τα εμπόδια. Γιατί το σαθρό κα-τεστημένο καλά κρατεί, έχει ριζώσει βαθιά, από την εποχή της Βυζαντι-νοκρατίας και δεν είναι εύκολο να ξεριζωθεί.

Αλλά ο αγώνας μας, που είναι ο αγώνας για την αναγέννηση του Ελληνισμού, βρίσκει θετική ανταπό-κριση από εσάς φίλοι αναγνώστες και δικαιώνεται, βλέποντας τον διακαή σας πόθο για την εφημερίδα μας και με πόση αγωνία περιμένετε την επόμενη έκδοση.

Όπλο μας η αλήθεια και η αλάθη-τη πυξίδα του Ελληνισμού μας οδη-γεί με σιγουριά στο απάνεμο λιμάνι του Οικουμενικού Ελληνισμού.

Πριν μερικές δεκάδες χρόνια πολύ λίγοι ήξεραν την αλήθεια γύρω από το 1821,αλλά δεν τολμού-σαν να το φωνάξουν, το σιγοψιθύ-ριζαν.

Τώρα και οι φανατικοί δογμα-τικοί που μας αμφισβητούν και μας κατηγορούν για αντίθρησκους, ξέρουν την αλήθεια αλλά δεν είναι ακόμη έτοιμοι να την δεχθούν.

Θέλει χρόνο, αλλά το μικρόβιο της αμφιβολίας έχει εισέλθει μέσα τους και αυτό είναι το σημαντικό.

Εμείς δεν είμαστε πολέμιοι του Χριστιανισμού αλλά ενάντιοι του ιερατείου.

Χρησιμοποίησαν κάθε μέσο, θεμι-τό και αθέμιτο, για να επιβάλουν το δόγμα τους.

Σκότωσαν, ρήμαξαν, εγκλημάτη-σαν κατακρήμνισαν και λεηλάτησαν τα Ιερά και τους Ναούς των προγό-νων μας.

Έκλεψαν και αντέγραψαν θείες λειτουργίες και μυστήρια, ύμνους και ήθη και έθιμα και μας τα προβάλουν για δικά τους.

Κατέστρεψαν τον υψηλότερο πολιτισμό, τον Ελληνικό, για να επιβάλουν διά της βίας τον δικό τους τον «ουράνιο».

Έτσι, φίλοι αναγνώστες, η Ελλά-δα των Θρύλων, κατήντησε παρα-κατιανός, επαίτης και τελευταία τρύπα του ζουρνά.

Αυτοί,(το ιερατείο) είναι υπαί-τιοι και κάποια μέρα θα πρέπει να καθίσουν στο σκαμνί και να απολο-γηθούν.

Ο πέλεκυς της Δικαιοσύνης αιω-ρείται πάνω από τα κεφάλια τους.

Η Θεία Νέμεσις θα πέσει σαν κεραυνός και θα τους κάψει.

Μας μαγάρισαν κι΄ αυτήν ακόμη την Εθνική μας γιορτή.

Την ημέρα της Παλιγγενεσίας μας.

Διαδώστε το ! είναι 23ης Μαρτί-ου!

Πολλή μαυρίλα πλάκωσε, μαύρη σαν καλιακούδα, καν ο Καλύβας έρχεται, καν ο Λεβεντογιάννης. -Ουδ’ ο Καλύβας έρχεται, ουδ’ ο Λεβεντογιάννης, Ομέρ-Βρυώνης πλάκωσε με δεκοχτώ χιλιάδες.

Ο Διάκος σαν τ’αγρίκησε, πολύ του κακοφάνη, ψιλή φωνή ν’ εσήκωσε, τον πρώτο του φωνάζει: - Το στράτευμά μου σύναξε, μάσε τα παληκάρια, δωσ’ τους μπαρούτη περισσή και βόλια με τις φούχτες γλήγορα και να πιάσωμε κάτω στην Αλαμάνα, όπου ταμπούρια δυνατά έχει και μετερίζια.

Επήραν τ’ αλαφρά σπαθιά και τα βαριά τουφέκια, στην Αλαμάναν’ έφτασαν κι’ έπιασαν τα ταμπού-ρια. -Καρδιά, παιδιά μου, φώναξε, παιδιά μη φοβη-θήτε, ανδρεία ωσάν Έλληνες, ωσάν Γραικοί σταθήτε!

Εκείνοι εφοβήθηκαν κι’ εσκόρπισαν στους λόγ-γους. Έμειν’ ο Διάκος στη φωτιά με δεκοχτώ λεβέντες, τρεις ώρες επολέμαε με δεκοχτώ χιλιάδες.

Σκίστηκε το τουφέκι του κι’ εγίνηκε κομμάτια, και το σπαθί του έσυρε και στη φωτιά ν’ εμπήκε, έκοψε Τούρκους άπειρους κι’ εφτά μπουλουκμπα-σάδες. Πλην το σπαθί του έσπασε ν’απάν’ από τη χούφτα κι’ έπεσ’ ο Διάκος ζωντανός εις των εχθρών τα χέρια. Χίλιοι τον πήραν απ’ εμπρός και δυο χιλιάδες πίσω.

Κι’ Ομέρ Βριώνης μυστικά στο δρόμο τον ερώτα: - Γένεσαι Τούρκος, Διάκο μου, την πίστη σου ν’ αλλάξης, να προσκυνάς εις το τζαμί, την εκκλησιά ν’ αφή-σης; Κι’ εκείνος τ’ απεκρίθηκε και με θυμό του λέει: -Πάτε κι’ εσείς και’ η πίστη σας, μουρτάτες να χαθήτε, εγώ Γραικός γεννήθηκα, Γραικός θελ’ απεθάνω. Αν θέλετε χίλια φλωριά και χίλιους μαχμουτιέδες, μόνο πέντ’ έξι ημερών ζωή να μου χαρίστε, όσο να φτάσ’ ο Οδυσσεύς και ο Θανάσης Βάγιας.

Σαν τ’ άκουσ’ ο Χαλίλμπεης με δάκρυα φωνάζει: -Χίλια πουγγιά σας δίνω ‘γω κι’ ακόμα πεντακό-σια, το Διάκο να χαλάσετε, το φοβερό τον κλέφτη, ότι θα σβήση την Τουρκιά και όλο το Δοβλέτι.

Το Διάκο τον επήρανε και στο σουβλί τον βάλαν, Ολόρθο τον εστήσανε, κι’ αυτός χαμογελούσε. Την πίστη τους τους έβριζε, τους έλεγε μουρτάτες. - Εμέν’ αν εσουβλίσετε , ένας Γραικός εχάθη ας είν’ καλά ο Οδυσσεύς κι’ ο καπιτάν Νικήτας, αυτοί θα κάψουν την Τουρκιά κι’ όλο σας το Δο-βλέτι.

Η Πελοποννησιακή παραλλαγή του τραγουδιού

Τρεις περδικούλες κάθουνται στου Διάκου το ταμπούρι, μίνια τηράει τη Λειβαδιά κι’ άλλη το Καρπενήσι, η Τρίτη νη καλύτερη μοιρολογάει και λέει:

- Πολλή μαυρίλα ν’ έρχεται στου Διάκου το τα-μπούρι καν ο Καλύβας έρχεται, καν ο Λεβεντογιάννης. - Μήτε ο Καλύβας έρχεται μητ’ ο Λεβεντογιάννης, Ομέρ Βριγιώνης, το σκυλί, με δεκοχτώ χιλιάδες.

Και ο σεΐζης του μιλάει του Διάκου και του λέει: - Διάκο, πάμε να φύγουμε, πάμε στην Αλασσόνα, π’ εκεί είν’ ο τόπος δυνατός, ταμπούρια για να πιάσ’ με τ’ ασκέρια σου κιοτέψανε και πήρανε τους λόγ-γους.

Κι’ έμειν’ ο Διάκος μοναχός, με δεκοχτώ νομά-τους, τρεις ημερούλες πολεμάει και τρία μερονύχτια. Εμαύρισε κι’ αράχνιασε, σα μαύρη καλιακούδα, απ’ τις μπαρούτες τις πολλές κι’ απ’τα πολλά τα σμπάρα.

Τσακίστη το ντουφέκι του απ’τα πολλά ντουφέ-κια, το ‘σπασε το σπαθάκι του απάν’ από τη χούφτα, τότε τον πιάσαν ζωντανόν κειν’ τα κοντοτουρκά-κια.

Κι’ ο Ομέρ-Βριγιώνης, το σκυλί, του Διάκου πάει και λέει: - Διάκο, Τούρκος δε γένεσαι, πασά για να σε κάνω; - Τι λες, μωρέ βρωμόσκυλο, τι λες, μωρέ μουρτά-τη; εγώ γραικός γεννήθηκα, γραικός θέλα πεθάνω.

Τότε τον βάλαν στο σουγλί και παν να τόνε ψή-σουν, κι’ ο Διάκος ετραγούδαγε της άνοιξης τραγούδι: - Για ιδές καιρό που διάλεξε ο Χάρος να με πάρη, τώρα το Μάη, την άνοιξη, π’ ανοίγουν τα λουλού-δια!

Ο Θάνατος του Διάκου

Εμπρός!

Εμπρός! Ολόρθοι, ατρόμαχτοι.Μαυρίλα. Αστροπελέκι.

Μα το σπαθί γοργάστραψε,και νά! η βροντή τουφέκι!

Στον Πίντο απ’ τον Ταΰγετο,και στα Μπαλκάνια, ως πέρα,μια η φλόγα, μια η φοβέρα,

κι ένας ο νους. Εμπρός!

Εμπρός, αδέρφια, ατράνταχτοι!Κι αν πέφτει αστροπελέκι,

να! το σπαθί γοργάστραψε,βρόντησε το τουφέκι.

Κρήτη, ο Μωριάς, η Ρούμελη,εμπρός! η Ελλάδα λάμπει,

αχολογάν οι κάμποι,καίνε οι καρδιές. Εμπρός!

Κωστής Παλαμάς

ΙΣΤΟΡΙΑ ΓΕΝΕΣΕΩΣ ΤΗΣ

ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ

του Η.Λ.Τσατσόμοιρου

Η Αποκρυπτογράφησις των σημασιών

των 24 Γραμμάτων του Αλφαβήτου

Συνέχεια από το προηγούμενο


Συνέχεια από την σελίδα 1

Σ

Θα κλείσω το γράμμα Σ την λέξι «Σφίγξ».

Επειδή πολλά έγραψαν περί της Σφιγγός οι τραγικοί ποιητές, θεώρησαν δε αυτήν έκτρω-μα (με εκτρώματα άλλωστε εγέμισαν τις σε-λίδες της πανάρχαιας ιστορίας των κατοίκων του χώρου της ελληνικής γλώσσας π.χ. Κύ-κλωπες, Κένταυροι, Εκατόγχειρες, Νηρηίδες, Γοργόνες κ.λ.π. ) έχουσαν πρόσωπο γυναικός και σώμα λέαινας μετά πτερών, η οποία μά-λιστα θέτει και αίνιγμα στους Θηβαίους, το οποίο εάν δεν μπορούσαν να λύσουν, αυτή τους εφόνευε, εθώρησα σκόπιμο να αναφερ-θώ συνοπτικώς στην λέξι «Σφίγξ», για να διαπιστώση ο αναγνώστης περί τίνος επρόκει-το. Πολλοί θεωρούν, ότι ο μύθος της Σφιγγός ήλθε εξ Αιγύπτου, όπου σώζεται υπερμεγέθης κατασκευή, η οποία παριστά την Σφίγγα. Κατά τον Ηρόδοτο (Ευτέρπη Β 175) στην Αί-γυπτο «ανδρό-σφιγγας» υπερεμεγέθεις αφιέ-ρωναν οι βασιλείς σε ιερά των θεών, άλλοι δε «ανδρόσφιγγες» ή και με γυναικείο πρόσωπο ότι παρίσταναν συμβολικά την υπερχείλισι του Νείλου. Άς δούμε όμως τι πράγματι ήταν η λεγόμενη «Σφιγξ».

Στήν «Θεογονία» (στίχ.297-326) δίδονται τα στοιχεία της ταυτότητας της Σφιγγός. Η Σφιγξ γεννήθηκε από την «Χίμαιραν» (Ιλ.

Η Σφιγξ γεννήθηκε από

την «Χίμαιραν» (Ιλ. Ζ 179 και Θεογ. Στίχ.319).

Η χίμαιρα είναι η ποιητική μορφή του χειμάρρου. Ο χεί-

μαρρος μπορεί να ξεκινά από την κορυφή και τις πλαγιές των βουνών ως μικρό ρυάκι, το οποίο κινείται οφειοειδώς, μεγαλώνει όσο κατέρχεται απ` τα συγκλίνο-ντα νερά, οπότε αρχίζει να ανα-πηδά πάνω στα εμπόδια με τον ίδιο τρόπο που αναπηδά η γίδα και τέλος με ορμή και βρυ-χηθμό λέοντος κατέρχεται στην πεδιάδα σκορπίζο-ντας τον όλεθρο στο

βιος των ανθρώ-πων.


ελληνικός δρόμος Εαρινή Ισημερία, 2017 3

Όσα, φίλοι και αδελφοί, ανα-γνώσετε εις την παρούσαν εγκύκλιον επιστολήν, μη τα νομίσετε συμβουλάς

ιδικάς μου, αλλ’ ελεεινολογίας και παράπονα της Eλλάδος, της οποίας την εικόνα βλέπετε· διότι άλλα δεν γράφω πλην όσα ήθελε σας ειπεί η κοι-νή μήτηρ ημών και πατρίς, η δυστυχής Eλλάς, αν ελάμβανε φωνήν και γλώσσαν. Φαντάσθητε λοιπόν, ότι έχετε προ οφθαλμών την ημετέραν μητέρα την παλαιάν εκείνην και περίφημον εις όλα τα έθνη και εις όλους τους αιώνας Eλλάδα, η οποία με μαύρα και εξεσχισμένα φορέματα, εις όλα τα μέλη του σώματος πληγωμένη από τους βαρβάρους τυράννους, με λυτούς της κεφαλής τους πλοκάμους, ανυπόδητος και σχεδόν γυμνή, οδυρομένη και κλαίουσα την αθλίαν κατάστασιν εις την οποίαν την έρριψεν η θηριότητης των Tούρκων, τρέχει προς ημάς τα τέκνα της, μας δείχνει τα κατεσχισμένα της φορέματα, μίαν προς μίαν μάς ανακαλύπτει τας πληγάς της, μας βάφει με τα αίματά της, μας βρέχει με τα δάκρυά της, εναγκαλίζεται και ασπάζεται έκαστον από ημάς κατ’ ιδίαν, και ζητεί από όλους κοινώς εκδίκησιν με τούτα τα λόγια: «Tέκνα μου αγαπητά, όσοι ονομάζεσθε Γραικοί, εις κανένα αιώνα, εις κανένα του κόσμου τόπον, απ’ εμέ την μητέρα σας μήτε πλέον ευτυ-χής, μήτε πλέον λαμπρά άλλη καμμία δεν εφάνη. Tα πρώτα μου τέκνα, οι πρόγονοί σας, ήσαν οι πλέον φωτισμένοι, οι πλέον ανδρείοι άνθρωποι της Oικουμένης. Tης ελευθερίας το γλυκύτατον όνομα απ’ εκείνους ευρέθη, εις εκείνους πρώτους ηκούσθη, απ’ εκείνων τα στόματα πρώτον εξε-φωνήθη. Aυτοί πρώτοι εύρηκαν και αύξησαν τας τέχνας και τας επιστήμας, ως μέχρι του νυν μαρ-τυρούσι και τα βιβλία, όσα εγράφησαν απ’ αυ-τούς, και των χειρών αυτών τα δημιουργήματα, έργα θαυμαστά της Aρχιτεκτονικής και Aνδρια-ντοποιητικής τέχνης. Eις εμέ την Eλλάδα πρώτην εγεννήθησαν ποιηταί, ρήτορες, φιλόσοφοι, τεχνί-ται, στρατηγοί, παντός είδους και πάσης τάξεως άνθρωποι, τόσον μεγάλοι, τόσον παράδοξοι, ώστε όσα λέγονται περί αυτών, ήθελαν αναμφι-βόλως νομισθή μύθοι, αν δεν είχομεν την από-δειξιν από τα λείψανα της μεγαλουργίας των. Aυ-τοί, ολίγοι τον αριθμόν, και νόμους εύρηκαν, και πολιτείας συνέστησαν, και την ελευθερίαν των με μεγαλοψυχίαν απίστευτον υπεράσπισαν εναντίον εις κραταιούς και μεγάλους βασιλείς, εις έθνη και απ’ αυτήν της θαλάσσης την άμμον πολυαριθμό-τερα. Aυτοί με στρατιώτας πολλά ολίγους, αλλά γέμοντας από τον άγιον της ελευθερίας ενθου-σιασμόν, αντεστάθησαν εις τα αναρίθμητα της Περσίας στρατεύματα, η οποία τότε ήτον η πλα-τυτέρα, η κραταιοτέρα και φοβερωτέρα βασιλεία της οικουμένης· και εις ολίγου καιρού διάστημα, διά ξηράς και θαλάσσης και τους βαρβάρους κα-τετρόπωσαν, και τον υπερήφανον Aυτοκράτορα των βαρβάρων εις μικρόν πλοιάριον να φύγη με μεγάλην του καταισχύνην ηνάγκασαν, διά να μη ζωγρηθή από τους προγόνους σας, τους οποίους

πρότερον τόσον ουτιδανούς ενόμιζεν, ώστε με μόνην του την παρουσίαν ήλπιζε να τους ροφήση χωρίς πόλεμον, καθώς ο λέων καταπίνει το ασθε-νές και ανίσχυρον αρνίον. Aλλά, τέλος πάντων, οι πρόγονοί σας, ω τέ-κνα μου αγαπητά, όντες άνθρωποι έπταισαν και αυτοί ως άνθρωποι. Mη συλλογισθέντες ότι τα παράδοξα και σχεδόν απίστευτα ανδραγαθήματα, όσα κατώρθωσαν, ήσαν αποτέλεσμα της κοινής πάντων των Eλλήνων ομονοίας, άρχησαν να ζηλοτυπούν και να φθονώσι αλλήλους, να κατα-τρέχωσιν είς τον άλλον, να σπείρωσι κατά πάσαν πόλιν και χώραν της διχονοίας τα ζιζάνια. Kαι τι συνέβη εκ τούτου; Ω τέκνα μου, ω τέκνα μου, αφήσατέ με προς ολίγον να σφογγίσω τα δάκρυά μου, διά να σας διηγηθώ τα φαρμακερά της διχο-νοίας αποτελέσματα.

H διχόνοια ολίγον κατ’ ολίγον έκα-με μικροψύχους τους μεγαλοψύχους Έλληνας, κατέστησε τους σοφούς, άφρονας, εδίωξεν από τας καρδίας των την αγάπην της πατρίδος, και έθηκεν εις αυτής τον τόπον την δίψαν των ηδο-νών και του πλούτου, εφυγάδευσε τον ενθου-σιασμόν της ελευθερίας, και έφερεν αντ’ αυτού την μικροπρέπειαν, την κολακείαν, το ψεύδος, την απάτην, και της απάτης όλα τα βδελυρά παρακολουθήματα. Kαι με τοιαύτα αγεννή και δυστυχέστατα φρονήματα, πώς ήτον πλέον δυ-νατόν να μείνωσιν οι πρόγονοί σας ελεύθεροι; H ελευθερία, τέκνα μου, δεν αγαπά να κατοική εις τόπους όπου δεν βασιλεύει η αρετή και η χρηστοήθεια. Όθεν οι θαυμαστοί εκείνοι και πε-ρίφημοι Έλληνες υπετάχθησαν πρώτον εις τους διαδόχους του Aλεξάνδρου. Kαι τούτο δεν ήτον έτι τόσον δεινόν, επειδή οι διάδοχοι του Aλεξάν-δρου ήσαν καν και αυτοί Έλληνες. Έπεσαν μετά ταύτα υποκάτω εις τον ζυγόν των Pωμαίων, ζυ-γόν αισχρότερον από τον πρώτον, αλλ’ όχι ακόμη τόσον ελεεινόν· διότι οι τότε Pωμαίοι ήσαν έθνος γενναίον, και αντί του να βαρύνωσι τον ζυγόν εις των Eλλήνων τους αυχένας, τους ετίμησαν ως σοφωτέρους των, αντί δούλων τους κατέστησαν διδασκάλους των, και λαβόντες επιστήμας και τέ-χνας παρ’ αυτών ηξιώθησαν να ονομασθώσι και αυτοί το δεύτερον σοφόν έθνος της οικουμένης μετά τους Έλληνας.

Aλλ’ έπταισαν τέλος πάντων και οι Pωμαίοι, πταίσμα τόσον βαρύτερον του ελληνι-κού πταίσματος, όσον έπρεπε να ήναι προσεκτι-κώτεροι, έχοντες προ οφθαλμών της ελληνικής δυστυχίας το παράδειγμα. Eδιχονόησαν και αυτοί μη συλλογισθέντες όσα κακά είχε προξενήσει εις τους Έλληνας η διχόνοια· και χάσαντες την αυτονομίαν, έγιναν σύνδουλοι των Eλλήνων, και εκυβερνώντο εντάμα από την αυτοδέσποτον θέλησιν των Kαισάρων της Pώμης. O ζυγός ού-τος ήτον βέβαια αισχρότερος εις τους Έλληνας, αλλ’ είχε μ’ όλον τούτο κάν ποιαν παρηγορίαν· διότι και τα φώτα της Eλλάδος δεν είχον ακόμη παντάπασιν αποσβεσθή, και εσώζετο και εις αυ-τούς ακόμη τους δεσπότας κάν ποια αιδώς, ήτις τους ηνάγκαζε να μετριάζωσι τον ζυγόν. Aλλ’

Σάλπισμα ΠολεμιστήριονΟ Εορτασμός Της 23ης Μαρτίου

Του 1821


Ανδρέας Κωνσταντινίδης, Β. Α, Μ. Α.

Η 25η Μαρτίου – μια μέρα κατά την οποία οι Έλληνες γιορτάζουμε την ανεκτίμητη, εθνική ελευθερία

μας – είναι η καταλληλότερη στιγμή για να φέρουμε στη σκέψη μας τη μεγάλη, καταχθό-νια δύναμη, η οποία μας κρατά πνευματικά αλυσοδεμένους και υπανάπτυκτους, και μας εμποδίζει να ζήσουμε αξιοπρεπώς, μέσα στις κοσμογονικές αλλαγές του 21ου αιώνα.

Ναι, η Τουρκία του σύγχρονου σουλτάνου Ερντογάν είναι εχθρός μας – επει-δή ορέγεται το μισό Ελληνικό Αιγαίο, τη μισή Ελληνική Κύπρο και ολόκληρη την Ελληνική Θράκη. Η Τουρκία, όμως, είναι ένας ορατός εχθρός – ο σουλτάνος Ερντογάν στέκεται εκεί μπροστά μας, καμαρώνει και μας λέει ότι θέλει αυτό, αυτό και αυτό από εμάς, και είτε μας αρέσει είτε όχι, αυτός θα απλώσει τα χέρια του, τα πλοία και τα αεροπλάνα του, και θα ικανοποιήσει τις ορέξεις του. Και σαν «ορατός» εχθρός που είναι ο Ερντογάν, μπο-ρούμε να απλώσουμε και εμείς τα χέρια μας, να τον αρπάξουμε από τον λαιμό και να του πούμε: «Πήγαινε στο διάβολο που σε γέννησε – αν έχεις εσύ πλοία και αεροπλάνα έχουμε και εμείς…». Μολών λαβέ! Παρόλο, λοιπόν, που η Τουρκία είναι ένας επικίνδυνος εχθρός μας, δεν είναι ο μεγαλύτερος εχθρός μας…

Ο μεγαλύτερος εχθρός μας – αυ-τός που μας εμποδίζει να οργανώσουμε ένα σύγχρονο, προοδευτικό και ευημερούν κρά-τος είναι η ΘΕΟΚΡΑΤΙΑ. Αυτός ο αόρατος εχθρός, ο οποίος έχει πέσει από τα σύννεφα σαν «άγιο πνεύμα», σαν «θεϊκές εντολές», και σαν… «θεάνθρωπος» – και ο οποίος θρονιά-στηκε στις καρδιές μας σαν «σωτήρας» – έχει αλυσοδέσει τη διάνοια μας σαν Γόρδιο δεσμό, και μας εμποδίζει να χρησιμοποιήσουμε την απλή… ανθρώπινη λογική μας. Τα ιστορικά γεγονότα ομιλούν από μόνα τους: Ενώ οι προ-χριστιανοί Έλληνες δημιούργησαν πολι-τισμό για ολόκληρο τον κόσμο – τη δημοκρα-τία, τη φιλοσοφία, τις επιστήμες, τις τέχνες, τον πνευματικό και σωματικό αγώνα και, γενικά, το φως – οι χριστιανοί Έλληνες απου-σιάζουμε εντελώς από τον παγκόσμιο χάρτη του πολιτισμού, κατά τις τελευταίες δύο, χρι-στιανικές χιλιετίες. Τίποτα. Απολύτως τίπο-τα. Πηγή που στέρεψε η Ελληνική διάνοια, η οποία προ-χριστιανικά δημιούργησε τα πρώτα δύο πανεπιστήμια στον κόσμο – την Ακαδη-μία του Πλάτωνα και το Λύκειο του Αριστο-τέλη. Προ-χριστιανικά, οι Ρωμαίοι έστελλαν τα παιδιά τους στην Αθήνα για να σπουδά-σουν, ενώ σήμερα τα Ελληνόπουλα πηγαί-νουν στην Ευρώπη και στην Αμερική, για να βρουν αξιόλογα πανεπιστήμια! Ναι, πρέπει να ντρεπόμαστε για τη θεοκρατία μας…

Η αχανής και αβάστακτη έρημος της Ελληνικής διάνοιας ήρθε φυσιολογικά. Όταν οι «άγιοι» κυβερνήτες των Ελλήνων – δηλαδή οι Βυζαντινοί… πεφωτισμένοι αυ-τοκράτορες – κατεβάζουν από τα σύννεφα «άγια» πνεύματα, θαυματουργούς «θεανθρώ-πους» και «αιώνιες» αλήθειες – η ανθρώπινη διάνοια αχρηστεύεται – και… γονατίζει, και… προσκυνά. Κλειστά μάτια, ανήμπορα μυαλά, ατέλειωτη νύκτα…

Η επανάσταση του 1821 δεν οδήγη-σε στην Ελληνική ελευθερία. Το μόνο που συνέβηκε το 1821 ήταν, απλώς, η αλλαγή των φρουρών της πνευματικής φυλακής μας.

Ο ΕΧΘΡΟΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥΑφήσαμε πίσω μας τους μουλάδες της οθω-μανικής θεοκρατίας, και βρήκαμε μπροστά μας τους «πατριάρχες» και τους παπάδες της χριστιανικής θεοκρατίας. Για τον Ελληνικό λαό τίποτα δεν άλλαξε – είτε γονατιστοί μέσα στο τζαμί, είτε μέσα στην εκκλησιά, όλοι γονατιστοί είμαστε. Ένα βλέμμα στην Ελλη-νική ιστορία από την Ελληνική επανάσταση μέχρι σήμερα, μάς αποδεικνύει ότι η Ελλη-νική Εκκλησία όλο και αυξάνει τα πλούτη της, ενώ ο Ελληνικός λαός όλο και βυθίζεται στη φτώχια. Και όταν οι Έλληνες πολιτικοί προσπαθούν, επί τέλους, να ακολουθήσουν τις πρακτικές των ανεπτυγμένων, Ευρωπαϊ-κών κρατών, για να γνωρίσει μια άσπρη μέρα και ο Ελληνικός λαός, οι «ιερωμένοι» μας απλώνουν τα ράσα τους και τους κλείνουν τον δρόμο. Τα παραδείγματα της σκοτεινής, αντιδραστικής και καταδικαστέας αυτής συ-μπεριφοράς των ρασοφόρων του χριστιανι-σμού, είναι πολλά. Μεταξύ αυτών είναι και τα ακόλουθα:

(1) Πριν μερικές εβδομάδες, ο αρ-χηγός της Ελληνικής Εκκλησίας – δηλαδή ο Έλληνας αρχιεπίσκοπος – δήλωσε απερίφρα-στα και… ασύστολα, ότι δεν θα συγκατατε-θεί ποτέ στο διαχωρισμό των εξουσιών και αρμοδιοτήτων του Ελληνικού Κράτους και της Ελληνικής Εκκλησίας. Ναι, θέλει να μας κυβερνά για πάντα – ελέω… θεού!

(2) Πριν μερικούς μήνες, ο ίδιος αρ-χιεπίσκοπος εισήλθε εξαγριωμένος στο γρα-φείο του Έλληνα Υπουργού Παιδείας, και τον διέταξε να διδάσκει στα Ελληνόπουλα προ-σευχές, θρησκευτικά και… σκοτάδι – αντί να διδάσκει επιστημονικές γνώσεις και… φως.

(3) Η Ελληνική Εκκλησία τοποθε-τεί εμπόδια στις προσπάθειες της Ελληνικής Κυβέρνησης να καταγράψει τους ιδιοκτήτες της Ελληνικής γης – και να δημιουργήσει ένα σύγχρονο κτηματολόγιο – επειδή, οφθαλ-μοφανώς, ανησυχεί ότι η καταγραφή αυτή θα αποδείξει ότι, περίπου το ήμισυ της Ελ-ληνικής γης είναι ιδιοκτησία της Ελληνικής Εκκλησίας. Και την ίδια στιγμή ένα μεγάλο μέρος του Ελληνικού λαού, προσεύχονται γονατιστοί για τον «άρτο τον επιούσιο» να… πέσει από τα σύννεφα!

Έχουμε μεγάλη ανάγκη από πνευ-ματική επανάσταση. Δημοκρατία και θεοκρατία δεν… κάνουν χωριό. Ενώσω οι χριστιανικές εκκλησιές είναι ζωντανές, τα Ελληνικά σχολεία θα είναι νεκρά... Ενώσω το κεφάλι των Ελλήνων είναι γεμάτο με τις πανάρχαιες μυθολογίες των Εβραίων προφη-τών, δεν θα υπάρχει χώρος για τη σύγχρονη, επιστημονική γνώση. Οι «θεϊκές εντολές», τα «άγια» πνεύματα και οι… «θαυματουργοί θε-άνθρωποι» εμποδίζουν τον ανθρώπινο αγώνα για φως – τον επίπονο ανθρώπινο μόχθο για τη μεθοδική υπερνίκηση των δυσκολιών που καθημερινά αντιμετωπίζει στη ζωή του ο άν-θρωπος. Περισσότερα στα ποιήματα μου που ακολουθούν:

Ο ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ

Θέλει ο αγώνας λεβεντιάκαι μια καρδιά να πάλλει,άνδρες, γυναίκες με ψυχή,της αρετής τα κάλλη.

Θέλει παιδιά του Ηρακλήκάτω στον Μαραθώνα,για να δοξάζουν τη φυλήστον άπειρο αιώνα.

Θέλει Αχιλλέες γίγαντεςκαι ποιητές Ομήρους,να κάμνουν στάχτη και καπνότους Τρώες και τους κλήρους.

Θέλει δασκάλους Πλάτωνες,Σωκράτηδες γενναίους,που δίχως φόβο δικαστώνκαθοδηγούν τους νέους.

Μισές καρδιές, μισές δουλειέςκι’ η Ελλάδα μαραμένη,κι’ αυτή σαν το Βυζάντιοσιγά-σιγά πεθαίνει.

Το πνεύμα το Ελληνικόπου έχει ταξιδέψει,ψάχνει για χώμα εύφοροπίσω να επιστρέψει.

Θέλει ο αγώνας λεβεντιάκαι μια καρδιά να πάλλει,άνδρες, γυναίκες με ψυχή,της αρετής τα κάλλη.

Ανδρέας Κωνσταντινίδης

Ο ΘΡΗΝΟΣ ΤΗΣ ΘΕΑΣ ΑΘΗΝΑΣ

Φωτιές πετά ο Όλυμποςκι’ ο Παρθενών σπαράζει,και της Αθήνας ο ουρανόςσαν μαύρο ράσο μοιάζει.

Πονά και κλαίει η Αθηνάτα στήθη της ραγίζουν,απ’ τα Ιεροσόλυμα«άγιο» φως κομίζουν.

Μέσα στη νύκτα πλάκωσαντου Μωυσή οι θύτες,σκότωσαν τους φιλόσοφουςκι’ ανάστησαν προφήτες.

Βυζαντινοί μυθοποιοίτου Άδη γεννοβόλι,γκρέμισαν την Αθήνα μουκαι έκτισαν τη Πόλη.

Ξύπνα Σωκράτη μου χρυσέκι’ οι γλαύκες σ’ έχουν χάσει,και τη σοφία οι Έλληνεςτην έχουνε ξεχάσει…

Ανδρέας Κωνσταντινίδης

www.hellenicway.como «ελληνικός δρόμος»

στα πέρατα της οικουμένης

τα παντα ρει και ουδεν μενει και τα παντα ψυχην ειναι πληρη. ηρακλειτοσ




Ζ 179 και Θεογ. Στίχ.319). Η χίμαιρα είναι η ποιητική μορφή του χειμάρρου. Ο χείμαρ-ρος μπορεί να ξεκινά από την κορυφή και τις πλαγιές των βουνών ως μικρό ρυάκι, το οποίο κινείται οφειοειδώς, μεγαλώνει όσο κατέρχεται απ` τα συγκλίνοντα νερά, οπότε αρχίζει να αναπηδά πάνω στα εμπόδια με τον ίδιο τρόπο που αναπηδά η γίδα και τέλος με ορμή και βρυχηθμό λέοντος κατέρχεται στην πεδιάδα σκορπίζοντας τον όλεθρο στο βιος των ανθρώπων. Εξ αυτής της εικόνος ο ποιη-τικός λόγος έπλασε τη μορφή της χίμαιρας με κεφαλή λέοντος, μεσοκόρμι γίδας και ουρά φιδιού. Αλλά και την «χίμαιραν» εγέννησε η «Έχιδνα» (στίχ. 297), η οποία κατά το ήμισυ είναι νύμφη με ζωηρούς οφθαλμούς και κατά το υπόλοιπο σώμα πελώριος όφις, προκαλών το δέος, μεγάλος, αχόρταγος, κινούμενος εδώ και εκεί και διαμένων σε κοιλότητες της γης. Εάν η «χίμαιρα», η μητέρα της Σφιγγός, ήταν ο χείμαρρος, γιαγιά της επομένως υπήρξε η «έχιδνα», το υγρό στοιχείο που ωθεί εκ των ρηγμάτων της γης την ισχύ της δυνάμεώς του και διανέμει αυτήν σ` όλους τους ανθρώπους. Εκ του υγρού στοιχείου οι χείμαρροι και εκ των χειμάρρων ο κατερχόμενος από το «Φί-κιον όρος», ο οποίος εκ του λόγου αυτού και «Φιξ» ωνομάζετο: « Η δ` άρα Φικ` αλοήν τέκε Καδμείοισιν όλεθρον» { Αυτή (η χί-μαιρα) την καταστροφική Φίκα γέννησε, των κατοίκων της πόλεως του Κάδμου τον αφανι-σμό. Αυτές οι καταστροφές, τις οποίες προκα-λούσαν οι χείμαρροι του Φίκιου όρους, ίσως να ωδήγησαν τον βαθύνοο Δία να επισκεφθή το Φίκιον όρος και να ελέγξη ή επιθεωρήση τα θαυμάσια έργα, τα οποία ο Κάδμος, φίλος έξοχος του Διός (ίδε γράμμα Κ) κατασκεύ-αζεν εκεί . Η περιγραφή αυτή ανήκει στην «Ασπίδα Ηρακλέους»:

«Εννύχιος, τάχα δ` ίξε Τυφαόνιον, τόθεν αύτις Φίκιον ακρότατον προσεβήσατο μητίετα Ζευς. Ένθα καθεζόμενος φρεσί μήδετο θέσκελα έργα».

{κατά την νύκτα γρήγορα έφθασε στο Τυ-φώνιον όρος (όπου υπό κεραυνού εφονεύθη ο Τυφών) και από εκεί πάλι ο σκεπτόμενος με σοφία Ζευς ανέβηκε στην υψηλότε-ρη κορυφή του Φίκιου όρους. Εκεί, αφού εκάθισε, εσκέπτετο με νου και καρδιά τα θαυμάσια έργα: στίχ.32-34 }. .

Η μεταβολή του ονόματος του χειμάρρου από από «Φι(κς)» ή «Φιξ» σε «Σφιγξ» και η

Εξ αυτής της εικόνος ο ποι-

ητικός λόγος έπλασε τη μορφή της χίμαιρας με

κεφαλή λέοντος, μεσοκόρμι γίδας και ουρά φιδιού. Αλλά

και την «χίμαιραν» εγέννησε η «Έχιδνα» (στίχ. 297), η οποία κατά το ήμισυ είναι νύμφη με ζωηρούς οφθαλμούς και κατά το υπόλοιπο σώμα πελώριος όφις, προκαλών το δέος, μεγάλος, αχόρταγος, κινούμενος εδώ και εκεί και διαμένων σε κοιλό-τητες της γης. Εάν η «χίμαιρα», η μητέρα της Σφιγγός, ήταν ο χείμαρ-ρος, γιαγιά της επομένως υπήρξε η «έχιδνα», το υγρό στοιχείο που ωθεί εκ των ρηγμάτων της γης

την ισχύ της δυνάμεώς του και διανέμει αυτήν σ`

όλους τους ανθρώ-πους.


οι δεσπόται της Pώμης επολλαπλασιάζοντο καθ’ ημέραν, όχι πλέον εκλεγόμενοι από την θέλη-σιν των πολιτών, ή διαδεχόμενοι την ηγεμονίαν παις παρά πατρός, αλλ’ αναγορευόμενοι από την θορυβώδη των στρατευμάτων επανάστασιν. Aυ-τοί μετακομίσαντες έπειτα τον αυτοκρατορικόν θρόνον εις το Bυζάντιον, έδωκαν και εις εσάς, ω τέκνα μου, τους Γραικούς, των παλαιών Eλλήνων τους απογόνους, το όνομα των Pωμαίων, όνομα το οποίον μήτε εις αυτούς πλέον δεν ήρμοζεν, επειδή τα στρατεύματα, αντί γνησίων Pωμαίων ανεβίβαζον πολλάκις εις τον αυτοκρατορικόν θρόνον Θράκας, Bουλγάρους, Iλλυριούς, Tρι-βαλλούς, Aρμενίους, και άλλους τοιούτους τρι-σβαρβάρους δεσπότας· των οποίων ο ζυγός έγινε τόσον βαρύτερος, όσον και τα φώτα της Eλλάδος ηφανίζοντο έν μετά το άλλο, και οι ταλαίπωροι Έλληνες έχασαν έως και το προγονικόν αυτών όνομα, αντί Γραικών ονομασθέντες Pωμαίοι: και μ’ όλον τούτο ο ζυγός ούτος ο τόσον βαρύς ήτον ακόμην υποφερτός, διότι οι βαστάζοντες αυτόν άθλιοι Γραικοί είχον καν την άδειαν να θρηνώσι τας συμφοράς των, ήτον εις αυτούς συγχωρημέ-νον να πλησιάζωσι καν τους τυράννους των, και να ζητώσιν εκδίκησιν παρ’ αυτών δι’ όσα έπα-σχον από των τυράννων τους υπηρέτας. Ήσαν βέβαια σκληροί του καιρού εκείνου οι τύραννοι, αλλ’ όντες ομόθρησκοι και ομόγλωσσοι των Γραι-κών, υπεκρίνοντο κάν ποιαν συνείδησιν, κάν τινα θεού φόβον. Kαι αν η καρδία των έγεμεν από φαρμάκιον, εις τα χείλη ηναγκάζοντο να κρατώσι το μέλι. Διά ταύτας λοιπόν τας αιτίας, τέκνα μου ηγαπημένα, ονομάζω και τον ζυγόν των Pωμαίων Aυτοκρατόρων υποφερτόν, παραβαλλόμενον με την σημερινήν παναθλίαν κατάστασιν των Γραι-κών, την οποίαν να περιγράψω μήτε φωνή πλέον

μ’ έμεινε μήτε δύναμις.

Oυαί, ουαί! τέ-κνα μου αγαπητά, δυστυχείς απόγονοι των Eλλήνων. Eσυ-ντρίφθη, τέλος πά-ντων, και ο Pωμαϊκός ζυγός, και οι Pωμαίοι Aυτοκράτορες εκρη-μνίσθησαν από του Bυζαντίου τον θρόνον. Aλλά τους εκρήμνι-σαν τίνες; Tύραννοι ασυγκρίτως και βαρ-

βαρότεροι και σκληρότεροι απ’ εκείνους: και οι ταλαίπωροι Γραικοί, αντί του να αναψύξωσιν, έκλιναν ελεεινώς τον αυχένα υποκάτω εις ζυ-γόν τόσον βαρύν, τόσον απάνθρωπον, ώστε να ποθήσουν τον ρωμαϊκόν ζυγόν. Έθνος τρισβάρ-

βαρον, έθνος μιαρόν, έθνος διαφόρου γλώσσης και διαφόρου θρησκείας, εις ολίγα λόγια, έθνος τούρκικον, έπεσε, τέκνα μου, επάνω εις εμέ την δυστυχεστάτην μητέρα σας, την Eλλάδα, ως ένας σφοδρός ανεμοστρόβιλος, και κατέσβεσε τα μικρά και ασθενή φώτα, όσα των Pωμαίων Aυ-τοκρατόρων η τυραννία δεν είχεν ακόμη δυνηθή να σβέση· εσκόρπισε τα ολίγα εκείνα μου τέκνα, τους αδελφούς σας, όσοι ολίγον σοφώτεροι παρά τους άλλους κατέφυγον άλλος αλλαχού, φέρο-ντες μεθ’ εαυτών της προγονικής αυτών σοφίας τα λείψανα. Έπεσεν επάνω μου το απάνθρωπον γένος των Moυσουλμάνων, ως άγριος λύκος· και ίδετε, τέκνα μου, εις ποίον ελεεινόν τρόπον με κατεσπάραξε, πώς κατέσχισε τα λαμπρά μου φορέματα, πώς αιμάτωσε και κατεπλήγωσε τας τρυφεράς μου σάρκας. Ίδετε πώς εξήρανε τους μαστούς μου, ώστε μήτε σταλαγμός γάλακτος δεν έμεινε πλέον εις αυτούς διά να σας θρέψω. Ίδετε πώς από τους παντοτινούς στεναγμούς και τα καθημερινά δάκρυα εβραγχίασε και αυτός μου ο λάρυγξ, ώστε δεν έμεινε πλέον εις εμέ μήτε φωνή διά να σας παρηγορήσω.

Eρωτώ σας λοιπόν την σήμερον, τέ-κνα μου αγαπητά, η δυστυχεστάτη σας μήτηρ, υποφέρετε να αφήσετε τόσα κακά ανεκδίκητα; Yποφέρετε να ακούετε τους στεναγμούς, να θε-ωρείτε τα δάκρυά μου, να με βλέπετε σπαρατ-τομένην, και δεν φοβείσθε μήπως η τυραννία μού αφαιρέση τέλος πάντων και την ζωήν; Mέχρι της σήμερον, τέκνα μου, δεν σας ενώχλησα με τα παραπονέματά μου, διότι η τυραννία δεν σας αφήκε κανένα τρόπον του να εκδικήσετε την μητέρα σας. Aλλά τώρα, ο καιρός της εκδική-σεως έφθασε, και από τούτον καιρόν άλλον αρ-μοδιώτερον ποτέ δεν θέλετε επιτύχει. Έν έθνος μέγα, λαμπρόν, γενναίον και φωτισμένον, οι ενδοξότατοι και εις όλην την οικουμένην περιβό-ητοι Γάλλοι, ευτυχείς ζηλωταί της ανδρείας και της σοφίας των προγόνων σας, με στρατεύματα συνθεμένα, καθώς εκείνα του Mαραθώνος, των Θερμοπυλών, της Σαλαμίνος, από Ήρωας, αφ’ ού έδειξαν εις όλην την Eυρώπην τι δύναται να κάμη της ελευθερίας ο έρως οδηγούμενος από την σοφίαν, ήλθον και εις του τυράννου της Eλλάδος την επικράτειαν, και του απέσπασαν από τας αιμοβόρους χείρας την Aίγυπτον. Έπεσαν επάνω εις ταύτην την μακαρίαν γην, την οποίαν εφώτισαν εις των Πτολεμαίων τον καιρόν οι πρό-γονοί σας, και εσκότισαν πάλιν οι τρισβάρβαροι Mουσουλμάνοι, έπεσαν λέγω επάνω εις την γην της Aιγύπτου, όχι ως Tούρκοι, όχι ως κεραυνός εξολοθρεύων, αλλ’ ως δρόσος απ’ ουρανού, φέ-ροντες εις τους Aιγυπτίους τα φώτα και την ελευ-θερίαν. H Aίγυπτος, όταν φωτισθή, θέλει βέβαια εκδικήσει και τα ιδικά μου αίματα. M’ όλον τούτο, εις τας χείρας σας είναι, τέκνα μου, να επιταχύ-νετε την εκδίκησιν ταύτην· εις τας χείρας σας είναι να ιατρεύσετε το γρηγορώτερον τας πληγάς

Σάλπισμα ΠολεμιστήριονΟ Εορτασμός Της Εθνικής

Επετείου Του 1821



ΟΛΒΙΟΣ ΕΣΤΙΝ ΙΣΤΟΡΙΗΣ ΕΣΧΕ ΜΑΘΗΣΙΝ. ΕΥΡΥΠΙΔΗΣ

Ο Ηράκλειτος μίλησε και η σκέψη μορφώθηκε. «Η σκέψη αρθρώθηκε», γράφει ο Κώστας Αξελός, έγινε λόγος. Μέσα σ’ αυτό που καλείται αδιευκρίνιστα «πε-ριέχον», υπάρχει ο άνθρωπος ∙ μα δεν υπάρχει μόνο αυτός. Τίποτα αποσπασματικό, τίποτα απομονωμένο και μερικό δε θα μας βοηθήσει να νοήσουμε τη μόνη αλήθεια που είναι αυτή: όλα είναι ένα.

«ουκ εμού, αλλά του λόγου ακούσαντες σοφόν έστιν εν πάντα είναι» (απ. 50)

Η αλήθεια ενυπάρχει στην ολότητα και είναι η ολό-τητα ∙ μέσα στο όλον που αλλιώς ονομάζεται Κόσμος, τα πάντα γίνονται, είναι, δημιουργούνται, αποκτούν νόημα. Ο Κόσμος αυτός είναι αιώνιος. Δεν έχει αφετη-ρία ούτε τέρμα χρονικό. Βασικό συστατικό του η αιώ-νια φωτιά που δεν είναι ξεκίνημα αλλά το ενεργειακό δυναμικό, μακριά από την ατάραχη ισορροπία που σημαίνει θάνατο.

«κόσμον τόνδε τον αυτόν απάντων, ούτε τις θεών ούτε ανθρώπων εποίησε, αλλ’ ην αεί και έστιν και έσται πυρ αείζωον, απτόμενον μέτρα και αποσβεννύ-μενον μέτρα» (απ. 30)

Ο Κόσμος δεν έχει ούτε χρονική αρχή ούτε τέλος. Κι όμως ο χρόνος τον εξουσιάζει. Όχι σαν κάποια εξώ-τερη δύναμη, αλλ’ ως η μη αντιστρεπτή επιβεβαίωση της αλλαγής που είναι γίγνεσθαι. Όσα συμβαίνουν στο «περιέχον», το όλον Είναι, είναι μετάβαση και αλλαγή. Χωρίς σκοπό, χωρίς τελικό νόημα και στόχο, χωρίς έσχατη βούληση, όπως ένα παιδί που παίζει με τα ζά-ρια.

«Αιών παις εστι παίζων, πεσσεύων ∙ παιδός η βασι-λίη» (απ. 52)

Αυτή η ροή του χρόνου, η συνεχής αυτή μεταβολή που τα πάντα αλλάζουν στο διηνεκές, μας επιτάσσει να συνειδητοποιήσουμε το πόσο εφήμερη είναι η εικό-να που σχηματίζουμε για τον κόσμο, καθώς είναι μια στιγμιαία εικόνα. Το επόμενο λεπτό τα πάντα είναι δι-αφορετικά κι ας μας φαίνονται ίδια. Το είναι δεν είναι κάτι σταθερό, παρά γίνεται αντιληπτό μόνο μέσα από την αλλαγή που οδηγεί σε μια αέναη κυκλική πορεία, όπου τα πάντα διαλύονται και ξαναδημιουργούνται.

«ποταμώ γαρ ουκ έστιν εμβήναι δις τω αυτώ…(θνητή ουσία) σκίδνησι και πάλιν συνάζει… και πρόσει-σι και άπεισι» (απ. 91)

«ποταμοίς τοις αυτοίς εμβαίνομεν και ουκ εμβαίνο-μεν, είμεν τε και ουκ είμεν» (απ. 49α)

Όπου υπάρχει στασιμότητα κυριαρχεί ο θάνατος. Όπου όμως συμβαίνει η αλλαγή και η μετάβαση υπάρ-χει πόλεμος και διχόνοια. Η σύγκρουση των αντιθέτων είναι αυτή που φέρνει την κίνηση. Ο αέναος αντα-γωνισμός και η έριδα που διαταράσσουν τον κόσμο, τον φέρνουν τελικά σε αρμονία γιατί διαγράφουν τους νόμους του γίγνεσθαι και της συνεχής ροής. Ο

Ηρακλείτεια Διαλεκτικήπόλεμος και η διχόνοια, ο αέναος αντα-γωνισμός του κάθε πράγματος με το αντίθετό του είναι η μοίρα του Είναι, όχι όμως μια μοίρα έξω από το Είναι, αλλά ταυτόσημη με το Είναι, δηλαδή το γίγνεσθαι.

Ο Κώστας Αξελός γράφει: «Η Ηρα-κλείτεια θεώρηση, συλλαμβάνοντας την αδέκαστη και διαρκή ροή και τη διάρ-κεια που ενυπάρχει στην ανεπίστρεπτη ροή, τη διχόνοια και τη σύγκρουση, δεν είναι ούτε αισιόδοξη ούτε απαισιόδοξη αλλά τραγική. Μέσα απ’ όλες τις αλ-λαγές, ο κόσμος παραμένει Κόσμος, η δικαιοσύνη Δικαιοσύνη, δηλαδή δεσμός αναγκαίος με την ύπαρξη και τη σκέψη του καθενός που υπάρχει»[1].

Όλα συνδέονται μεταξύ τους, όλα είναι αλληλένδε-τα και αλληλεξαρτώμενα. Το κάθε πράγμα έχει και το αντίθετό του και η διπολική αυτή σχέση είναι η κινη-τήρια δύναμη του Κόσμου που θεμελιώνει το τελικό αποτέλεσμα που είναι η αρμονία μέσα στην αδιάκοπη κίνηση και αλλαγή.

«πόλεμος πάντων μεν πατήρ εστι, πάντων δε βασι-λεύς, τους μεν θεούς έδειξε τους δε ανθρώπους, τους μεν δούλους εποίησε τους δε ελεύθερους» (απ. 53)

«ειδέναι δε χρη τον πόλεμον εόντα ξυνόν, και δίκην έριν, και γινόμενα πάντα κατ’ έριν και χρεών» (απ. 80)

«το αντίξουν συμφέρον και εκ των διαφερόντων καλλίστην αρμονίαν και πάντα κατ’ έριν γίγνεσθαι» (απ. 8)

Η έννοια της ολότητας είναι ο βασικός άξονας της σκέψης του Ηράκλειτου. Από το όλον προέρχεται κάθε πράγμα και το καθένα μέρος αντανακλά την ολότητα. Ο κόσμος κινείται σε ένα κύκλο όπου όλα είναι και δεν είναι την ίδια στιγμή. Η αρμονία δεν είναι η ισόρροπη ηρεμία, αλλά η αέναη μεταβλητότητα.

«συνάψιες όλα και ουχ όλα, συμφερόμενον διαφε-ρόμενον, συνάδον διάδον ∙ εκ πάντων εν και εξ ενός πάντα» (απ. 10)

Ο Λόγος είναι το ενοποιητικό στοιχείο του Κόσμου. Ο λόγος είναι φωτιά και η φωτιά λόγος. Ο λόγος συ-νενώνει τα αντίθετα και, όπως και ο χρόνος, διαπερνά και εξουσιάζει το «περιέχον». Δεν είναι η αρχή του κόσμου γιατί σε ένα σύμπαν που «ην αεί και εστι και έσται», αρχή και τέλος δεν έχουν νόημα. Παρόλα αυτά, όποιος καταλάβει τη σημασία του, νοεί τη συμπαντι-κότητα που γίνεται αντιληπτή μέσα από το γίγνεσθαι. Η σημασία του λόγου είναι προσιτή σε όλους τους ανθρώπους. Εντούτοις, μόνο μερικοί φθάνουν στο ση-μείο της κατανόησης και αυτοί είναι οι αφυπνισμένοι. Ενώ οι πολλοί συνεχίζουν να «κοιμούνται», ζώντας σ’ ένα δικό τους προσωπικό κόσμο. Ο λόγος δρα σε όλους το ίδιο. Επομένως, ο ίδιος ο κόσμος νοείται μόνο μέσα από μια κοινή λογική.

«του δε λόγου τουδ’ εόντος αεί αξύνετοι γίνονται άνθρωποι και πρόσθεν ή ακούσαι και ακούσαντες το πρώτον ∙ γινομένων γαρ πάντων κατά τον λόγον τόν-δε απείροισιν εοίκασι, πειρώμενοι και επέων και έργων τοιούτων οκοίων εγώ διηγεύμαι κατά φύσιν διαιρέων έκαστον και φράζων όκως έχει ∙ τους δε άλλους αν-θρώπους λανθάνει οκόσα εγερθέντες ποιούσιν όκω-σπερ οκόσα εύδοντες επιλανθάνονται» (απ. 1)

«διό δει έπεσθαι τω κοινώ ∙ ξυνός γαρ ο κοινός ∙ τού λόγου δ’ εόντος ξυνού ζώουσιν οι πολλοί ως ιδίαν έχοντες φρόνησιν» (απ. 2)

«ωι μάλιστα διηνεκώς ομιλούσι λόγω (τω τα όλα διηκούντι), τούτω διαφέρονται, και οις καθ’ ημέραν εγκυρούσι, ταύτα αυτοίς ξένα φαίνεται (απ. 72)

Η φωτιά είναι η αρχή που μαζί με το λόγο διαπνέει το σύμπαν. Αλλά όπως και με το Λόγο δεν είναι το αρχικό δημιουργικό στοιχείο. Φωτιά, Λόγος και χρόνος εξουσιάζουν τον κόσμο μέσα από τη συνεχή διακύ-μανση των αντιθέτων, μέσα από τη ατέρμονη ροή των πραγμάτων. Η φωτιά, κυρίαρχο στοιχείο του σύ-μπαντος, μπλέκεται σε μια κυκλική μετατροπή, σε μια μεταστοιχείωση, μέρη της οποίας είναι τα άλλα τρία

στοιχεία, ο αέρας, η γη και το νερό. Όλα συντίθενται και όλα αποδομούνται μέσα από συνεχείς μεταβολές των μερών που συνθέτουν το όλον.

«πυρός τε ανταμοιβή τα πάντα και πυρ απάντων ώκοσπερ χρυσού χρήματα και χρημάτων χρυσός» (απ. 90)

«ζη πυρ τον γης θάνατον και ανήρ ζη τον πυρός θάνατον, ύδωρ ζει τον αέρος θάνατον, γη τον ύδα-τος» (απ. 76)

«πυρός τροπαί πρώτον θάλασσα, θαλάσσης δε το μεν ήμισυ γη, το δε ήμισυ πρηστήρ…θάλασσα διαχέε-ται, και μετρέεται εις τον αυτόν λόγον, οκοίος πρόσθεν ην η γενέσθαι γη» (απ. 31)

Τελικά, όλα είναι ένα, όλα κινούνται και αλλάζουν, το κάθε τι έχει το αντίθετό του και, το όλον, το περι-έχον, ο κόσμος διαπνέονται από την καθολική σοφία που είναι ο λόγος. Ο λόγος μεταφράζεται σε διπολικές σχέσεις αντιθέτων, σε συμπαντική αρμονία μέσα από τον ανταγωνισμό και την αντιπαράθεση, σε αέναη κίνηση και αλλαγή, σε μεταστοιχείωση, σύνθεση, απο-δόμηση. Ο λόγος μεταφράζεται επίσης σε λόγο που αρθρώνεται και εκστομίζεται, σε αλήθεια, τη μόνη αλήθεια. Γιατί ο λόγος είναι κοινός, άρα και η αλήθεια κοινή.

Η φωτιά δεν είναι η αρχή του κόσμου γιατί ο κό-σμος δεν έχει αρχή και τέλος. Είναι το αέναο γίγνεσθαι στο οποίο αντανακλάται ο κόσμος το κάθε λεπτό. Η φωτιά συμμετέχει στην κυκλική πορεία της μεταβολής των στοιχείων και είναι η κινητήρια δύναμη της μετα-βολής αυτής. Λόγος και Φωτιά εξουσιάζουν τον Κόσμο, αλλά εκ των ένδων. Η Ηρακλείτεια σκέψη φώτισε το δρόμο της σύλληψης του κόσμου ως μιας και μονα-δικής οντότητας, και του παραμερισμού κάθε έννοιας δημιουργισμού και εσχατολογίας, υπέρ μιας διαλε-κτικής του γίγνεσθαι που φανερώνεται ως το μόνο μετρήσιμο μέγεθος, διαμέσου του οποίου εκδηλώνεται η ουσία των πραγμάτων.

Ο Ηράκλειτος μίλησε και «η σκέψη αρθρώθηκε»Βιβλιογραφία:

- Κώστας Αξελός, «Ο Ηράκλειτος και η Φιλοσο-φία», Εκδόσεις Εξάντας

- G. S. Kirk, J. E. Raven, M. Schofield, Οι Προσωκρατικοί Φιλόσοφοι, Εκδόσεις: Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης

Αποσπάσματα:- (απ. 50): Όχι εμένα αλλά το λόγο αφού ακούστε, είναι σοφό

να ομολογήσετε ότι Ένα τα Πάντα- (απ. 30) Αυτόν τον κόσμο που είναι για όλους, ούτε κανείς

θεός ούτε άνθρωπος τον έκανε, αλλά ήταν από πάντα και είναι και θα είναι αιώνια φωτιά, που ανάβει με μέτρο και σβήνει με μέτρο

- (απ. 52) Ο χρόνος είναι ένα παιδί που παίζει, ρίχνοντας ζάρια ∙ ενός παιδιού η βασιλεία

- (απ. 91) Δεν μπορούμε να μπούμε δυο φορές στο ίδιο ποτά-μι…(Κάθε τι θνητό) σκορπίζεται και πάλι μαζεύεται, πλησιάζει και απο-μακρύνεται

- (απ. 49α) Στα ίδια ποτάμια μπαίνουμε και δεν μπαίνουμε, είμαστε και δεν είμαστε

- (απ. 53) Ο πόλεμος είναι πατέρας όλων, όλων βασιλιάς ∙ άλλους ανέδειξε θεούς κι άλλους ανθρώπους, άλλους έκανε δούλους κι άλλους ελεύθερους

- (απ. 80) Πρέπει να ξέρουμε ότι ο πόλεμος είναι κοινός κι διχό-νοια δικαιοσύνη, κι ότι τα πάντα γίνονται από διχόνοια κι από ανάγκη

- (απ. 8) Το αντίθετο (είναι) σύμφωνο, από τις διαφορές γιεννιέ-ται η πιο ωραία αρμονία και τα πάντα γίνονται με τη διχόνοια

- (απ. 10) (Συνδέσεις όλα κι όχι όλα), ομόνοια διχόνοια, συμφω-νία ασυμφωνία ∙ από όλα (γεννιέται) το ένα κι από το ένα όλα

- (απ. 1) Αν και ο λόγος αυτός είναι αιώνια οι άνθρωποι γίνο-νται ασύνετοι και πριν τον ακούσουν κι αφού τον ακούσουν για πρώτη φορά ∙ γιατί, ενώ τα πάντα γίνονται σύμφωνα μ’ αυτόν το λόγο, οι άν-θρωποι μοιάζουν άπειροι ακόμα κι όταν καταπιάνονται και με λόγια και με έργα τέτοια σαν κι αυτά που εγώ διηγούμαι, διαιρώντας το καθένα κατά τη φύση του και λέγοντάς το όπως έχει ∙ οι άλλοι όμως άνθρωποι ξαστοχούν όσα κάνουν ξύπνιοι, όπως λησμονούν όσα κάνουν στον ύπνο τους

- (απ. 2) Γι’ αυτό πρέπει να ακολουθήσουμε τον κοινό λόγο γιατί το κοινό είναι συμπαντικό. Ενώ όμως ο λόγος είναι κοινός, οι πολλοί ζουν σαν να είχαν μια δική τους φρόνηση

- (απ. 72) Με το λόγο, αυτόν που τα κυβερνάει όλα, τον οποίο μάλιστα συναναστρέφονται αδιάκοπα, μ’ αυτόν έχουν διαφορές, κι όσα συναντούν κάθε μέρα, τους φαίνονται ξένα

oποιος κοπιaζει για το καλo, δεν πρeπει ποτe να απελπiζεται και για τiποτε. Μeνανδρος



εκτρωματική απεικόνισι θέτει πράγματι ένα αίνιγμα. Τα «θέσκελα έργα», τα οποία συνε-κράτησαν την ορμή των χειμάρρων, μήπως δίδουν την λύσι του αινίγματος; Η έννοια του «σφίγγω πέριξ ενός πράγματος», ελέ-γετο «σφενδόνη». Στον Όμηρο (Ιλ. Ν 600 ) ο μεγάθυμος Αγήνωρ «ξυνέδησεν» στο χέρι του «σφενδόνην ην άρα ο θεράπων έχε ποι-μένι λαών» { ετύλιξε στο χέρι του σφενδόνα (στέρεα καμωμένη από μαλλί προβάτου), που για τούτον τον αρχηγό του στρατού κράτα-γε ο σύντροφός του}. Αυτή η ενέργεια της «σφενδόνης» απεδόθη αργότερα με τη λέξη «σφίγγω». «Σφιγγίον» δε το περιδέραιο. Νο-μίζω, ότι τα αποχετευτικά έργα περιέβαλλαν το Φίκιον όρος και τους χειμάρρους, όπως η σφενδόνη τα τραύματα που προκαλεί ο πόλε-μος. Μετά από αυτήν την συνοπτική ανάπτυξι του ιστορικού υποβάθρου, ας έλθω στο όνομα «Σφιγξ». Από την ανάγνωσι των γραμμάτων της λέξεως Σ,Φ,Ι,Γ,{Κ,Σ} αποκαλύπτονται τα ακόλουθα: Η κίνησι του χειμάρρου, οφιοει-δής πράγματι, επιτρέπει να τεθή ως αρκτικό γράμμα της λέξεως το σύμβολο της παλίν-δρομης κινήσεως «Σ», αλλά και ο τρόπος συγκρατήσεως αυτών δι` αναλόγου προς την «σφενδόνην» μεθόδου επίσης επιτρέπει να θέσωμε ως πρώτο γράμμα το «Σ». Το δεύτε-ρο γράμμα «Φ» ομιλεί για την Φίκα, δηλα-δή τους χειμάρρους του Φίκιου όρους, των οποίων η ορμή «Ι» ( εκ του ρήματος ιθύω) με πολλούς γόους «Γ» θρήνους και ολολυγ-μούς τους Καδμείους «Κ» περιβάλλει «Σ» (στρέφει). «ΣΦΙΓΞ» επομένως ωνομάσθη το έργο, το οποίο έσωσε την πόλι των Θηβών από τους χειμάρρους, οι οποίοι πλημμύριζαν την γύρω από την πόλι περιοχή. Αυτό το έργο προκάλεσε το επιδιωκόμενο, που απεδόθη ως «Στράγξ», δηλαδή ως στραγγαλισμός της ορ-μής των υδάτων, και ταυτοχρόνως δι` αυτού στράγγισι των αγρών. Η σχέσι τέλος Κάδμου-Θηβών-Σφιγγός ας παραμείνη ... ως αίνιγμα για την Σφίγγα της Αιγύπρου...

Τ« Της δ` αυ τού ‘‘δέλτα’’ συμπέσεως και του ‘‘ταυ’’ και απειρίσεως της γλώττης την δύνα-μιν χρήσιμον φαίνεται ηγήσασθαι προς την μίμησιν του ‘‘δεσμού’’ και της στάσεως». (Πλάτων, «κρατύλος» 427b)

{ Η ικανότης δε πάλι της εκφοράς του φθόγ-

Από την ανάγνωσι των γραμμάτων της λέξεως Σ,Φ,Ι,Γ,{Κ,Σ} αποκαλύ-πτονται τα ακόλουθα: Η κίνησι του χειμάρρου, οφιοειδής πράγματι, επι-τρέπει να τεθή ως αρκτικό γράμμα της λέξεως το σύμβολο της παλίνδρομης κινήσεως «Σ», αλλά και ο τρόπος συ-γκρατήσεως αυτών δι` αναλόγου προς την «σφενδόνην» μεθόδου επίσης επι-τρέπει να θέσωμε ως πρώτο γράμμα το «Σ». Το δεύτερο γράμμα «Φ» ομιλεί για την Φίκα, δηλαδή τους χειμάρρους του Φίκιου όρους, των οποίων η ορμή «Ι» ( εκ του ρήματος ιθύω) με πολ-λούς γόους «Γ» θρήνους και ολολυγ-μούς τους Καδμείους «Κ» περιβάλλει «Σ» (στρέφει). «ΣΦΙΓΞ» επομένως ωνομάσθη το έργο, το οποίο έσωσε την πόλι των Θηβών από τους χειμάρ-ρους, οι οποίοι πλημμύριζαν την γύρω από την πόλι περιοχή.


Το ιστορικό »ΣΧΟΛΕΙΟ ΠΥΡΓΟΥ» ιδρύθηκε από τον δάσκαλο του γένους και πολιτικό Λυκούργο Κρε-στενίτη. Το 1819 ύστερα από επέμβαση του Πατριαρ-χείου το Σχολείο Πύργου έκλεισε επειδή ο Κρεστενίτης κατηγορήθηκε ότι άλλαζε τα βαφτιστικά ονόματα των μαθητών του και τους έδινε Αρχαία Ελληνικά ονόματα. Όταν πήγαινε στο σχολείο κάποιος νέος μαθητής ο Κρε-στενίτης, παρουσία των συμμαθητών του έλεγε: Ιδού τώρα δεν είναι το όνομα σου Παύλος, Πέτρος ή Ιωάν-νης, αλλά Θαλής, Λυσίας, Θεμιστοκλής κλπ.

Και ο ίδιος άλλαξε το βαφτιστικό του όνομα Αντώνι-ος και πήρε το όνομα του Σπαρτιάτη Βασιλιά ΛΕΩΝΙΔΑ τον οποίο και θαύμαζε.

Επειδή το Εβραιοχριστιανικό κατεστημένο του Πύργου προγραμμάτιζε να τον δολοφονήσει, ο μεγάλος αυτός αγωνιστής για να γλυτώσει την ζωή του, εγκατέ-λειψε τον Πύργο και επέστρεψε μετά την κήρυξη της επανάστασης. Το κλείσιμο του σχολείου Πύργου ήταν αποκλειστικό έργο της εκκλησίας. Τότε στον Πύργο δεν κατοικούσαν Τούρκοι εκτός από τον Ζαπίτη και μερικές υποτακτικές του οικογένειες. Οι Τούρκοι δεν επενέβαι-ναν στις εσωτερικές υποθέσεις των Ελλήνων, το μόνο που τους ενδιέφερε ήταν η είσπραξη των φόρων και το μπαξίσι.

Ο Ν.Σπηλιάδης περιγράφοντας ιστορικά γεγονότα που συνέβηκαν πριν από την εθνεγερσία του 1821, ανα-φέρει:

«Εις τον Πύργον ο Λυκούργος Κρεστενίτης, δι-δάσκων τα γράμματα προ της επαναστάσεως, αφού έδωκεν εις τον εαυτόν του το όνομα του αθανάτου νο-μοθέτου των Σπαρτιατών, έδωκε και εις τους μαθητάς του όλα τα ονόματα των μεγάλων ανδρών, όσα είναι

ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ‘‘ΣΧΟΛΕΙΟ ΠΥΡΓΟΥ’’ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ »ΣΧΟΛΕΙΟ ΠΥΡΓΟΥ» ΕΚΛΕΙΣΕ ΤΟ 1819 ΜΕ ΕΠΕΜΒΑΣΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΕΠΕΙΔΗ Ο ΔΑΣKΑΛΟΣ ΤΟΥ ΛΥΚΟΥΡΓΟΣ ΚΡΕΣΤΕΝΙΤΗΣ AΛΛΑΖΕ ΤΑ ΒΑΦΤΙΣΤΙΚΑ ΟΝΟΜΑΤΑ ΤΩΝ ΜΑΘΗΤΩΝ ΤΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΕΔΙΝΕ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΟΝΟΜΑΤΑ.(Λυσίας, Θαλής, Χείλων )

το καύχημα των αιώνων. Και εκεί ευρίσκει τις σήμερον τους Σωκράτας, τους Πλάτωνας, τους Αριστείδας, τους Σόλωνας κ.λπ. . …Αλλά μετά ταύτα και οι ιερείς μας, αντί να βαφτίζωσιν τα παιδιά των Ελλήνων και να δίδω-σιν ονόματα των αγίων μας, δίδουσι και αυτοί ελληνικά ονόματα. Ακούει τις λοιπόν και τους αχθοφόρους Σω-κράτας καλουμένους».

Ο Αλή Πασάς κατάλαβε ότι κάτι συμβαίνει, γιατί είπε:

«Εσείς οι Έλληνες μπρε κάτι μεγάλο έχετε στο κεφάλι σας. Δεν βαφτίζετε πια τα παιδιά σας Γιάννη, Πέτρο, Κώστα, παρά Λεωνίδα, Θεμιστοκλή, Αριστείδη. Σίγουρα κάτι μαγειρεύετε».

Λίγα χρόνια πριν από την επανάσταση άρχισαν οι αρχαιοελληνικές ονοματοθεσίες. Έτσι οι Έλληνες ενώ αγνοούσαν το 1700 ακόμα και τα ονόματα των επιφα-νών προγόνων τους άρχισαν να αναζητούν τους ιστο-ρικούς τους δεσμούς με την αρχαιότητα και έδιναν στα παιδιά τους Ελληνικά ονόματα.

Ο Ιώσηπος Μοισιόδακας (1730-1800) πατέρας του γένους, θερμός υποστηρικτής του Βολταίρου, το 1761 καλούσε τους Έλληνες «να ανακαλέσουν τας Μού-σας» και η ανάκληση των Μουσών έγινε με την μαζική ίδρυση σχολείων και την επαναφορά των Ελληνικών ονομάτων.

Ενώ το 1785 στον Ελληνικό χώρο λειτουργούσαν 40 περίπου οργανωμένα σχολεία . Στις αρχές του 19ου αι-ώνα λειτουργούσαν περισσότερα από 300 σχολεία.

Ο Μύθος του λεγόμενου «Κρυφού σχολείου» δημι-ουργήθηκε μετά το 1886 για να ξεχαστεί η προκλητική συνεργασία της εκκλησίας με τους Τούρκους.

Αρχαία Ελληνικά ονόματα δόθηκαν και στα προεπα-ναστατικά έντυπα, Λόγιος Ερμής στην Βιέννη, το Μου-σείο ? στο Παρίσι, Ίρις στο Λονδίνο, Αθηνά, Απόλλων, Καλλιόπη, Τριπτόλεμος κ.ά.

Με την κήρυξη της επανάστασης έγινε και η ονο-ματοθεσία των πολεμικών πλοίων με ονόματα ενδόξων ανδρών της αρχαιότητας, Θεμιστοκλής, Μιλτιάδης, Λε-ωνίδας κ.ά. που αντικατάστησαν ονόματα χριστιανών Αγίων.

Η εκκλησία ορκισμένος εχθρός του πολιτισμού των Ελλήνων θεωρούσε ασεβές να φέρει κάποιος αρχαίο Ελληνικό όνομα. Γι αυτό με αυστηρή εγκύκλιό του, ο πατριάρχης Γρηγόριος Ε’ και με την απειλή αναθέμα-τος, ή ακόμη και αφορισμού καταδίκασε αυτήν την καινοτομία, χαρακτηρίζοντάς την «αντιχριστιανική» και απαγόρευσε τους Έλληνες να έχουν αρχαία Ελλη-νικά ονόματα Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι κατά την διάρκεια της επανάστασης υπήρχαν στον Πύργο αρκε-τοί αγωνιστές με Αρχαία Ελληνικά ονόματα: «ΧΕΙΛΩΝ Διδάχου, ΑΓΑΜΕΜΝΩΝ Αυγερινός, ΣΩΚΡΑΤΗΣ Συλ-λαϊδόπουλος, ΠΙΤΤΑΚΟΣ Γρηγόριος, ΛΥΣΑΝΔΡΟΣ Βι-λαέτης, ΘΕΜΙΣΤΟΚΛΗΣ Γιαννόπουλος, ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ Άχολος, ΘΑΛΛΗΣ Θεοδωρίδης, NIKIAΣ ΝΙΚΟΛΕΤΟ-ΠΟΥΛΟΣ, ΛΥΣΙΑΣ ΧΡΙΣΤΟΠΟΥΛΟΣ κ.ά»

Στο πνεύμα της Αρχαίας Ελλάδας οικοδομηθηκε και η σύγχρονη πόλη του Πύργου που απέκτησε αξιόλογα Δημόσια νεοκλασικά κτήρια μοναδικής αρχιτεκτονικής ομορφιάς. Το Θέατρο Απόλλων (1878 Τσίλερ Έρνεστ) Μανωλοπούλειο νοσοκομείο(1888 Τσίλερ Έρνεστ) Δημοτική αγορά (1890 Τσίλερ Έρνεστ) Στην κεντρική πλατεία της πόλης βρισκόταν το παλιό νεοκλασικό Δη-μαρχείο που είχε επί της στέγης του σε φυσικό μέγεθος τα 12 αγάλματα των θεών του Ολύμπου

ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΗ ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ«To έτος 1819 ο πατριάρχης Γρηγόριος Ε’ με εγκύ-

κλιό του απαγορεύει στους Έλληνες «ευλογημένους επαρχιώτας», να βαπτίζουν με αρχαία ελληνικά ονό-



ΟΛΗ Η ΕΞΟΥΣΙΑ ΑΝΗΚΕΙ ΕΙΣ ΤΗΝ ΦΥΣΙΝ. ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΣ

Είναι ευρύτερα γνωστό πως δίπλα ή κάτω από μία εκκλησία υπάρχουν τα ερείπια κάποιου αρχαίου ελληνικού ναού. Σε αρκετές, μάλιστα περιπτώσεις, οι ίδιοι οι αρχαίοι ναοί έχουν μετα-τραπεί σε χριστιανικές εκκλησίες.

Όποιον ιερέα κι αν ρωτήσουμε γιατί χτίστηκαν χριστιανικοί ναοί πάνω σε αρχαίους ναούς και ιερά θα μας πει πως ήθελαν να «εξαγνίσουν» το χώρο από την «ειδωλολατρία» των «εθνι-κών». Αυτό, ίσως, είναι η μισή αλήθεια.

Πιθανότερο είναι πως ήθελαν να «ελέγξουν» ή να «εκμεταλλευτούν» την δύναμη των αρχαί-ων ιερών. Εξάλλου είναι γνωστό και κατά ένα μεγάλο ποσοστό επιβεβαιωμένο ότι οι αρχαίοι

ναοί ήταν ιδρυμένοι πάνω σε τόπους δύναμης, πάνω σε ειδικούς ενεργειακούς τόπους οι οποί-οι πρόφεραν ηρεμία, γαλήνη, ίαση, οριακά φαινόμενα κλπ.

ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΕΣ ΑΡΧΑΙΩΝ ΝΑΩΝ ΚΑΙ ΠΟΙΕΣ ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ ΧΤΙΣΤΗΚΑΝ ΠΑΝΩ ΤΟΥΣ

Η ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗΣ ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑΣ ΟΙ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΕΣ ΤΩΝ ΑΓΑΛΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΝΑΩΝ ΑΠΟ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥΣ

Ωστόσο, η δύναμη ενός τόπου φαίνεται να «λειτουρ-γεί» σύμφωνα με την «ηθική» αυτών που διαμένουν εκεί. Ή για να το πω διαφορετικά: η δύναμη ενός τόπου γίνεται γόνιμη και δημιουργική, για τον άνθρωπο, όταν αυτός που θα κατοικήσει εκεί το κάνει με σεβασμό. Τότε ο άνθρωπος «συντονίζεται» με την δύναμη, ή έρχεται σε συνάφεια με το «θείο». Διαφορετικά η δύναμη μένει στείρα και δεν αποδίδει. Ο τόπος μπορεί να γίνει πε-ρίτρανος και λαμπρός αλλά η δύναμη δεν αποδίδει. Ή μάλλον αποδίδεται, διαχέεται αλλά δεν εκλαμβάνεται.

Σε όσες εκκλησίες δεν έχουν «προσαρμοστεί» δεν έχουν εναρμονιστεί στο περιβάλλον όπως οι αρχαίοι ναοί, πάνω στους οποίους κτίστηκαν, έχουν παρατηρη-θεί πολλά διαζύγια και όχι μόνο δεν στεριώνει ο γάμος αλλά και τα παιδιά που βαφτίζονται σε τέτοια μέρη-εκκλησίες δεν έχουν την «απαραίτητη» ή «απαιτούμε-νη» πνευματική και ψυχική ισορροπία.

ΚΩΔΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΑΡΧΑΙΩΝ ΤΟΠΩΝ & ΙΕΡΩΝ

Είναι ευρύτερα γνωστό πως δίπλα ή κάτω από μία εκκλησία υπάρχουν τα ερείπια κάποιου αρχαίου ελληνικού ναού. Σε αρκετές, μάλιστα περιπτώσεις αν με προσοχή ερευνήσουμε τα ονόματα των εκκλη-σιών και των αρχαίων ιερών, θα διαπιστώσουμε εύ-κολα, πως σε πληθώρα των περιπτώσεων αυτοί που ονόμασαν τις εκκλησίες πολύ απλά αντιστοίχισαν το όνομα που ήταν αφιερωμένος ο αρχαίος ναός με τον χριστιανικό άγιο που έχτισαν από πάνω του.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η αντικατάσταση του ονόματος αρχαίου ναού από Δήμητρα Χθονία σε Άγιο Δημήτριο. Όπου δηλαδή υπάρχει εκκλησία του Αγί-ου Δημητρίου, στο ενενήντα τις εκατό των περιπτώσεων έχει χτιστεί πάνω σε αρχαίο ναό της Δήμητρας Χθονίας. Το ίδιο συμβαίνει με τα πιο πολλά εκκλησάκια του προ-φήτη Ηλία που έχουν «αντικαταστήσει» τους αρχαίους ναούς του Απόλλωνα Ηλίου. Ή ακόμα και τα εκκλη-σάκια του Αγίου Γεωργίου έχουν πάρει τη θέση ναών και ιερών του Δία.

Για παράδειγμα οι περισσότερες εκκλησίες του Αγίου Πέτρου είναι κωδικοί που σχετίζονται με κάποιο «ειδικό» πέτρωμα ή ορυκτό στο υπέδαφος της εκκλησίας -πρώ-ην αρχαίου ναού- με κάποιο πολύτιμο, ημιπολύτιμο λίθο ή ακόμα και «μαγικό» ή «μυθικό» λίθο (συνήθως Ερμές, Απόλλωνος Αυγιέου, ομφαλούς κλπ) τους οποίους, αν και «ειδωλολατρικής» προέλευσης η εκκλησία τους κρα-τά καλά φυλαγμένους στους κόλπους της.

Οι εκκλησίες με την ονομασία Κοίμηση της Θεο-τόκου κωδικοποιούν την παρέμβαση του ιερατείου σε κάποια πύλη, είσοδο, σπηλιά κλπ που -φυσικά βρί-σκεται από πάνω τους η συγκεκριμένη εκκλησία- «κοί-μισαν» δηλαδή σφράγισαν και απομόνωσαν την όποια είσοδο από το ευρύ κοινό και τους πιστούς, συνήθως για προσωπική εκμετάλλευση ή για άλλους λόγους.

Μια διαφορετική σημασία έχουν οι εκκλησίες Παναγία η Τρυπητή στο Αίγιο, Παναγία η Εκατοντα-πυλιανή στην Πάρο, Παναγία η Παραπορταριανή στην Μύκονο, η μονή Μέγα Σπήλαιο στα Καλάβρυτα κλπ. Όλες υποδηλώνουν πως βρίσκονται επάνω ή δίπλα σε ανοίγματα από σπηλιές, οι οποίες ναι μεν δεν έχουν σφραγιστεί, αλλά και πάλι οι περισσότε-ρες δεν είναι προσβάσιμες για το κοινό.

Με σπηλιές, άλλου είδους, συνδέονται και οι εκκλη-σίες που έχουν το όνομα της Αγίας Παρασκευής και που σημαίνει ότι το κτίριο βρίσκεται «παρά Εκάβης» ή σχε-τίζεται με το όνομα των Καβείρων, οπότε η σύνθεση των λέξεων οδήγησε στην παραφθορά του Παρασκευή, ή πολύ απλά συνδύασαν το όνομα αυτό με τις σπηλιές της Εκάβης ή των Καβείρων, λόγω της ομοιότητας των ονομάτων.

Και στις δύο περιπτώσεις, η Εκάβη και οι Κάβειροι υπονοούν υποχθόνιους θεούς που βγαίνουν από την γη, μέσα από σπηλιές, γι αυτό και στην συγκεκριμένη είσοδο ήρθε και χτίστηκε η εκκλησία της αγίας Παρα-σκευής, για να εμποδίσει την έξοδό τους..

ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ ΠΟΥ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΟΥΝ ΥΠΟΓΕΙΩΣ

Στο Μαρούσι, υπάρχει ένα εκκλησάκι ο Αι-Γιάννης, του 15ου αιώνα … ο οποίος είναι χτισμένος πάνω σε αρχαίο ναό του Απόλλωνα.

Πολλές εκκλησίες, κυρίως βυζαντινές και των πρώ-των χριστιανικών χρόνων έχουν χτιστεί πάνω σε αρχαία ιερά και ναούς που αυτά είχαν πρόσβαση σε υπόγειες στοές που επικοινωνούσαν με άλλα συστήματα στοών και έφταναν τελικά να επικοινωνούν με άλλους ναούς ή τοποθεσίες.

Τέτοια παραδείγματα έχουμε στην εκκλησία του Αγί-ου Δημητρίου Θεσσαλονίκης, με το λιγότερο τέσσερις υπόγειες διαδρομές που η μία από αυτές καταλήγει στις κατακόμβες του Αϊ-Γιάννη του Πρόδρομου απέναντι από την Αγία Σοφία, και η άλλη στα κάστρα. Τον Άι Γιάννη τον Πρόδομο πολλοί τον ξέρουν και ως Αι Γιάννη τον Υπόγειο.

Στην Σύρο, η ορθόδοξη εκκλησία Κοίμησης της Θε-οτόκου και η οποία είναι χτισμένη πάνω από τον αρχαίο ναό της Φρατρίας Αθηνάς, έχει ένα πολύπλοκο σύστη-

μα στοών στα υπόγειά του και επικοινωνεί με άλλους ορθόδοξους αλλά και καθολικούς του νησιού.

ΚΟΙΜΗΤΗΡΙΑ ΠΑΝΩ Ή ΔΙΠΛΑ ΣΕ ΑΡΧΑΙΑ ΙΕΡΑ

Ο ΑΡΧΑΙΟΣ ΝΑΟΣ ΤΗΣ ΕΙΛΕΙΘΥΙΑΣ ΠΟΥ ΜΕΤΑΤΡΑ-ΠΗΚΕ ΣΕ ΕΚΚΛΗΣΙΑ!

Είδαμε πως οι χριστιανικοί ναοί χτίστηκαν πάνω στους αρχαίους για πολλούς λόγους. Όταν δεν τους «σκέπαζαν» με χριστιανικούς ή όταν δεν τους γκρέμιζαν εκ θεμελίων, κι όταν δεν μπορούσαν να τους καταστρέ-ψουν, τότε πολύ απλά τους μόλυναν. Έπρεπε να μο-λυνθεί το αρχαίο ιερό, αφού δεν μπορούσαν αλλιώς οι χριστιανοί να «κλέψουν» την δύναμη του τόπου. Ο πιο απλός και πιο εύκολος τρόπος για να μολύνουν ήταν με την ίδρυση και τοποθέτηση στην κατάλληλη θέση ενός νεκροταφείου, όπως εκείνο που αποκάλυψε η αρχαιολο-γική σκαπάνη κολλημένο στην πλευρά ιερού ναού του Απόλλωνος στους Δελφούς ή εκείνο που επίσης ανακα-λύφθηκε στον χώρο των Ιερών στην Νεμέα.

ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ

Το ιερό της Αρτέμιδος αποτελούσε άβατο για τους άντρες, Κατά το πρώτο ήμισυ του 11ου αιώνα, αρ-χίζει να επικρατεί η ονομασία που όλοι γνωρίζουμε σήμερα «Άγιον Όρος».

Στις αρχαίες πόλεις του Άθωνα λατρευόταν ο Ζευς Ομάλιος ή Φύξιος, ο Απόλλων, ο Διόνυσος, ο Ηρακλής, ο Τιτάνας Κρείος, ο Νηρέας, η Αφροδίτη η Ουρανία, η Μορφώ, η Άρτεμις η Αγραία και Ποτάμια, η Δήμητρα και άλλες πελασγικές και θρακικές Θεότητες. Στην κορυφή του Άθωνα υπήρχαν πολλοί βωμοί διαφόρων θεοτήτων. Μία από τις προσωνυμίες του Δια ήταν «Αθώος Ζεύς» επειδή υπήρχε κάποτε στην κορυφή του Άθω άγαλμα του Δία, σήμερα βέβαια δεν υπάρχει.

Αξίζει να προσέξουμε, πως το ιερό της Αρτέμιδος αποτελούσε άβατο για τους άντρες, αλλά όχι για όλη

Ο ΜΕΝ ΝΟΥΣ ΚΑΤΑ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΖΕΥΣ ΟΝΟΜΑΖΕΤΑΙ


Συνέχεια από την σελίδα 7γου «Δ» όπως και του «Τ» διά συμπιέσεως με δύναμι της γλώσσας (επί των οδόντων ή του ουρανίσκου) φαίνεται ότι εθεωρήθη ως χρή-σιμος τρόπος (στον άνθρωπο), για να μιμηθή δι` αυτών τον «δεσμό» (δηλαδή) το δέσιμο προς στερεοποίησιν ενός πράγματος μεθ` ενός άλλου), όπως και την «στάσιν» δηλαδή την ζύγισι ή τον τρόπο με τον οποίο ίσταταί τις εν ακινησία ευρισκόμενος)}. Και πάλι, θα το επαναλάβω, οι συνομι-λητές στον πλατωνικό διάλογο ευρέθησαν πολύ κοντά στην «μείζω δύναμιν», αλλά την προσπέρανσαν, διότι δεν ερεύνησαν την πηγή προελεύσεως των ήχων «Δ» και «Τ». Aς ξεκινήσω όμως και πάλι από την πρώτη περίοδο, όταν οι εποικοινωνούντες ήσαν οι έλλοπες κάτοικοι του ελληνικού χώρου, οι οποίοι μετεβίβαζαν μεταξύ των πληροφορίες διά φθόγγων με σημασία, τους οποίους, όπως ανέπτυξα και αναπτύσσω κατά διαστήματα, εσχημάτισαν μιμούμενοι τους φυσικούς ήχους του συγκεκριμένου χώρου διά των φωνητικών των οργάνων ή ακόμη μιμούμενοι την μορφή των πραγμάτων διά ζωγραφημάτων κ.λ.π. Έλεγα ακόμη, ότι η μίμησι δεν περιωρίσθη μόνο στους φυσικούς ήχους αλλά και σ` αυ-τούς των οποίων οι ίδιοι οι άνθρωποι υπήρξαν φορείς. Και εκ των δύο αυτών πηγών εσχη-ματίσθησαν τα πρώτα «φύσει ονόματα» των πραγμάτων. («Κρατύλος» 390e).

Στην «Θεογονία» (στίχ.146) γίνεται αναφο-ρά στους «κύκλωπας» (κτηνοτρόφους), και μεταξύ των άλλων λέγεται: «ισχύς δ` ηδέ βίη και μηχαναί ήσαν επ` έργοις» {η ισχύς δε (αυτών ), τόσο η σωματική όσο και η ικανό-της των σε επινοήσεις, εχρσιμοποιείτο στην εκτέλεσι έργων}. Εκτέλεσι έργου. Αυτός πρέπει να είναι ο τίτλος ο ερμηνεύων την γέν-νησι του φθόγγου με σημασία «Τ». Ο ελλός θηρευτής είναι βέβαιον ότι εχρησιμοποίησε την πέτρα ή ένα κόκκαλο ή ένα ξύλο προσπα-θώντας να καταφέρη ένα ισχυρότερο κτύπημα απ` εκείνο που θα μπορούμε με μόνο το χέρι του. Από αυτήν την ενστικτώδη κίνησι την απαραίτητη για την επιβίωσί του εντός ενός κατά περίπτωσιν εχθρικού περιβάλλοντος, εγεννήθη ο φθόγγος «Τ» με την σημασία του «τ-ύπτω» =κτυπώ, και από εκείνη την στιγμή ο άνθρωπος εισήλθε στο χώρο της «τ-έχνης». Με τον λίθο ο άνθρωπος κατεργάσθη τον λίθο, το ξύλο, το οστούν. Από τους κύκλωπες, όπως ήδη ο αναγνώ-στης γνωρίζει, ξεκινά η εργασία του «τέκτο-νος» κατασκευαστού των τεχνών, των σταθ-

Ο ελλός

θηρευτής είναι βέβαιον ότι εχρησιμο-

ποίησε την πέτρα ή ένα κόκκαλο ή ένα ξύλο προσπα-

θώντας να καταφέρη ένα ισχυ-ρότερο κτύπημα απ` εκείνο που

θα μπορούμε με μόνο το χέρι του. Από αυτήν την ενστικτώδη κίνησι την απαραίτητη για την επιβίωσί του εντός ενός κατά περίπτωσιν εχθρικού περιβάλλοντος, εγεννήθη ο φθόγγος «Τ» με την σημασία του «τ-ύπτω» =κτυπώ, και από εκείνη την στιγμή ο άνθρωπος εισήλθε στο χώρο της «τ-έχνης». Με τον λίθο ο άνθρωπος κα-

τεργάσθη τον λίθο, το ξύλο, το οστούν.



την χερσόνησο, όπως συμβαίνει σήμερα, παρά μόνο γύρω από το ιερό. Στο ιερό κατοικούσαν μόνο γυναίκες, ιέρειες της θεάς, όπου και τελούσαν τα Μυστήρια της Αρτέμιδος από ανύπανδρες γυναίκες, όχι μόνο προς τιμή της αλλά και προς τιμή του Απόλλωνα και της Δάφ-νης.

Η αδελφή του Απόλλωνα, είχε ως βασίλειό της την άγρια παρθένο φύση, που δεν είχε βεβηλωθεί από αν-θρώπινο χέρι. Αυτή την έννοια έχει και η προσωνυμία της ως Αγνή και Παρθένος. Προσωνυμίες που απέκτησε και η Παναγία για διαφορετικούς λόγους. Η Άρτεμις είναι επίσης Θεά των τοκετών γι αυτό και την αποκαλούν Παιδοτρόφο, Εύλοχον, Ειλειθυίαν. Για παρόμοια φρο-ντίδα και προστασία παρακαλείται και η Παναγία από γυναίκες που βρίσκονται σε ενδιαφέρουσα.

Κατά το πρώτο ήμισυ του 11ου αιώνα, αρχίζει να επικρατεί η ονομασία που όλοι γνωρίζουμε σήμερα «Άγιον Όρος».

ΑΚΡΟΠΟΛΗΉδη από τον 6ο μ.Χ. αιώνα ο Παρθενώνας βεβηλώ-

νεται, ή αν θέλετε, μετατρέπεται σε χριστιανική εκκλησία της Παρθένου Μαρίας. Το 1204, η εκκλησία αυτή με-τατρέπεται σε φράγκικη, ενώ μερικούς αιώνες μετά, ο τουρκικός ζυγός επεμβαίνει και αλλάζει το σκηνικό σύμ-φωνα με τα δικά του θρησκευτικά δεδομένα. Στα 1456 ο Παρθενώνας γίνεται τούρκικο τζαμί.

Διάφοροι χώροι της Ακρόπολης αλλάζουν και γίνο-νται χριστιανικοί. Για παράδειγμα μία σπηλιά που βρί-σκεται πάνω από το θέατρο μετατρέπεται και αφιερώνε-ται στην Παναγία την Χρυσοσπηλιώτισα. Το Ασκληπιείο αλλάζει σε ναό των Αγίων Αναργύρων. Η Αρχαία Κρήνη, όπως και κάθε πηγή που για τους αρχαίους -όπως και σήμερα είναι παραδεκτό – είχε θαυματουργές ιδιότητες, αν και καθόλα «ειδωλολατρικής» έμπνευσης γίνεται Αγί-ασμα, για τις ίδιες, φυσικά, ιαματικές ιδιότητες.

Απέναντι από την Ακρόπολη υπάρχει ο λόφος που βρίσκεται το αστεροσκοπείο. Παλιά λεγόταν λόφος των Νυμφών επειδή εκεί υπήρχε ιερό τους. Στο ίδιο πιθανόν μέρος, ή πολύ κοντά υπάρχει σήμερα ο ναός της Αγ. Φωτεινής.

ΘΗΣΕΙΟΤο «Θησείο» δεν είναι ναός του Θησέα όπως

πίστευαν παλιά, αλλά από τη στιγμή που έδωσε το όνομά του σε ολόκληρη την περιοχή, το λάθος δεν αναιρείται εύκολα. Σήμερα οι αρχαιολόγοι είναι πεπεισμένοι πως ο ναός αυτός ήταν αφιερωμένος στην Αθηνά Εργάνη και τον Ήφαιστο, θεούς των τεχνιτών.

Μεταξύ 6ου και 8ου αιώνα σφραγίστηκε η είσοδος

του πρόναου για να γίνει εκεί το Ιερό Βήμα. Στον τοίχο του προδόμου ανοίχτηκε η κύρια είσοδος της εκκλη-σίας. Στην βόρεια πλευρά ανοίχτηκε μικρή πόρτα (σή-μερα είναι κλειστή με παράταιρο τρόπο). Πιθανότατα, ανοίχτηκαν τρεις ακόμα πλάγιες πόρτες μετά το έτος 979, οπότε και έγινε η εικονογράφηση των εξωτερικών τοίχων. Στα τέλη του 10ου ή κατά τις αρχές του 11ου αιώνα, έγινε ριζική ανακαίνιση της εκκλησίας με δαπά-νες πιθανότατα του Βυζαντινού αυτοκράτορα Βασιλείου Β΄ του Βουλγαροκτόνου.

Κατά την περίοδο της Φραγκοκρατίας, το Θησείο μετατράπηκε σε λατινική εκκλησία. Στην περίοδο της Τουρκοκρατίας, περιήλθε πάλι στους Έλληνες ως εκ-κλησία, αλλά επιτρεπόταν μόνο μία φορά τον χρόνο, στις 23 Απριλίου του Αγίου Γεωργίου, να λειτουργούν. Το 1836 το Θησείο γίνεται αποθήκη και μετά την απε-λευθέρωση από τον τουρκικό ζυγό, ξανά εκκλησία του Αγίου Γεωργίου μέχρι το 1835, οπότε και μετατράπηκε σε προσωρινό αρχαιολογικό μουσείο και αργότερα σε αποθήκη αρχαιοτήτων. Το 1936 και με απόφαση του αρχαιολογικού συμβουλίου γκρεμίστηκαν οι μεταγενέ-στεροι τοίχοι με τους οποίου φρασσόταν ο πρόναος αναστυλώθηκαν και συμπληρώθηκαν οι δύο κίονες, οι χριστιανικές τοιχογραφίες και αγιογραφίες αφαιρέθηκαν.

ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ ΠΑΝΩ ΣΕ ΑΡΧΑΙΑ ΙΕΡΑΜια άλλη οπτική για τις Εκκλησίες και τα αρχαία

Μνημεία!.

Στην Αθήνα και στην οδό Μητροπόλεως έξω από το Υπουργείο Παιδείας και Θρησκευμάτων υπάρχει το εκκλησάκι της Αγίας Δύναμης. Αν και μικρό κάτω από την εκκλησία υπάρχουν μεγάλα υπόγεια με στοές που οδηγούν σε διάφορες κατευθύνσεις. Η Αγία Δύναμη είναι χτισμένη πάνω σε αρχαίο ιερό των Ιλισιάδων Μουσών.Στον ίδιο δρόμο, λίγο πιο πέρα και κάτω από την

Μητρόπολη των Αθηνών, ή πολύ κοντά της, βρισκό-ταν ο ναός της Υπερβόρειας Ειλείθυιας

Άγιος Σάββας Κεραμεικού


Η ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗΣ ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑΣ ΟΙ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΕΣ ΤΩΝ ΑΓΑΛΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΝΑΩΝ ΑΠΟ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥΣ


Οι τα φώτα έχοντες αλλήλοις δόσωσιν


μου, να με εκδύσετε χωρίς αργοπορίαν από τα σχισμένα τούτα και μεμολυσμένα ράκια, και να με στολίσετε πάλιν με την αρχαίαν μου δόξαν. Tι λέγετε; Κινούσιν εις έλεον τας ακοάς σας οι στε-ναγμοί και τα δάκρυα της ελεεινής μητρός σας, τους οφθαλμούς σας, αι πληγαί και τα αίματα εις τα οποία με εβάπτισεν η τουρκική απανθρωπία; ή δεν έμεινε πλέον εις τας καρδίας σας ουδέ πα-ραμικρός σπινθήρ αγάπης προς εμέ την αθλίαν μητέρα σας;»

Kαι ταύτα μεν λέγει προς ημάς όλους τους Γραικούς κλαίουσα και οδυρομένη η κοινή των Γραικών μήτηρ και πατρίς, η δυστυ-χής Eλλάς. Aλλ’ ημείς τι έχομεν να αποκριθώμεν προς αυτήν; Θέλομεν άρα φράξει τας ακοάς εις τους στεναγμούς της, και σφαλίσει τους οφθαλ-μούς διά να μη βλέπωμεν τας αιματωμένας αυτής πληγάς; Mη γένοιτο! φίλοι και συμπατριώται. Όστις εξ ημών έχει τοιαύτην άσπλαγχνον ψυχήν, εκείνος απόγονος των παλαιών Eλλήνων γνήσιος δεν είναι, μήτε πρέπει εις αυτόν το να ονομάζεται Γραικός. Eκείνος είναι άνανδρον και ευτελές αν-δράποδον, άξιος να ραπίζεται και να ξυλοκοπήται ως άλογον κτήνος από τους σκληρούς Mουσουλ-μάνους. Διά τους οικτιρμούς του Θεού, Έλληνες, τοιούτον επιτήδειον καιρόν μην αμελήσωμεν, αν δεν θέλωμεν να μείνωμεν αιωνίως δούλοι. Tίς εξ ημών δεν εδοκίμασε την απάνθρωπον αγριότητα και ασπλαγχνίαν της διεστραμμένης των Oσμαν-λίδων γενεάς; Aυτοί έδραμον από την Σκυθίαν εις την Eλλάδα ως κλέπται και λησταί, και μας εγύμνωσαν από την προγονικήν ημών δόξαν. Aυτοί μας μεταχειρίζονται ως άλογα κτήνη, μας καταβαρύνουσι με φόρους ανυποφόρους, τους κόπους των χειρών ημών και τους ιδρώτας του προσώπου κατατρώγουσιν αναισχύντως. Hμείς ποιμαίνομεν, και αυτοί σφάζουσι τα πρόβατα των ποιμνίων ημών· ημείς σπείρομεν, και αυτοί τρυ-γώσι, μην αφίνοντες εις ημάς μήτε όσον αρκεί εις το να θεραπεύσωμεν την πείναν ημών· ημείς πο-τίζομεν, και αυτοί μας στερούσι και όσον χρειάζε-ται διά να σβέσωμεν την δίψαν ημών. Aυτοί μας εγγίζουσι καθ’ ημέραν την τιμήν, μας ενοχλούσι

και εις αυτήν ημών την σεβάσμιον θρησκείαν. Tους ιερούς ημών ναούς μετέβαλον εις τζαμία, και μη αρκούμενοι εις το να μας στερούσι τα αναγκαία μέσα του να συστήσωμεν σχολεία εις ανατροφήν και φωτισμόν των ημετέρων τέκνων, μας αρπάζουσιν από τους πατρικούς κόλπους και αυτά τα τέκνα, διά να τα κατηχώσιν εις την θρη-σκείαν του Mωάμεθ, ή να τα μεταχειρίζωνται .....

ω Γραικοί, και πώς να προφέρη το στόμα μου τοιαύτην των Γραικών καταισχύνην; διά να τα μεταχειρίζωνται εις τας ασελγείς και παρανόμους αυτών ηδονάς. Mας κρίνουσιν αδί-κως, και μας στερούσι την ζωήν χωρίς έλεον ή κρίσιν. Eις τας κεφαλάς των δυστυχών Γραικών έπεσαν σήμερον όλαι αι φρικταί εκείναι κατάραι, με τας οποίας ο Θεός εφοβέριζε πάλαι τους Iου-δαίους. Παραβάλετε, φίλοι και αδελφοί, με την παρούσαν των Γραικών κατάστασιν όσα προς εκείνους έλεγεν ο Θεός διά του Mωυσέως: «Kαι λατρεύσεις τοις εχθροίς σου, ους εξαποστε-λεί κύριος επί σε εν δίψει και εν γυμνότητι, και εν εκλείψει πάντων. Kαι επιθήσει κλοι-όν σιδηρούν επί τον τράχηλόν σου, έως αν εξολοθρεύση σε. Eπάξει επί σε Kύριος έθνος μακρόθεν απ’ εσχάτου της γης, ωσεί όρμημα αετού, έθνος, ού ουκ αν ακούση της φωνής αυτού, έθνος αναιδές προσώπω, όστις ου θαυμάσει πρόσωπον πρεσβύτου, και νέον ουκ ελεήσει. Kαι κατέδεται τα έκγονα των κτηνών σου, και τα γεννήματα της γης σου, ώστε μη καταλιπείν σοι σίτον, οίνον, έλαιον, τα βουκόλια των βοών σου, και τα ποίμνια των προβάτων σου, έως αν απολέση σε και εκτρίψη σε εν ταις πόλεσί σου*».

Eξ αιτίας των Tούρκων η κοινή πατρίς ημών, η πατρίς των τεχνών και των επι-στημών, η πατρίς των φιλοσόφων και των ηρώ-ων, έγινε σήμερον κατοικητήριον της αμαθίας και βαρβαρότητος, αληθές σπήλαιον ληστών, των και απ’ αυτούς τους ληστάς αναιδεστέρων Oσμανλίδων. Διά τους Tούρκους ονειδιζόμεθα και καταφρονούμεθα από τους Eυρωπαίους, οι οποίοι χωρίς τα φώτα της Eλλάδος ήθελον ίσως ακόμη κοιμάσθαι εις τον σκότον της προγονικής αυτών βαρβαρότητος. Tοιαύτα και τοσαύτα, φίλοι και αδελφοί, επάθομεν από το απάνθρωπον γένος των Mουσουλμάνων. Aλλ’ είναι ασυγκρίτως δεινότερα όσα κινδυ-νεύομεν έτι να πάθωμεν απ’ αυτούς. Oι Tούρκοι σήμερον είναι πληροφορημένοι ότι αισθανόμεθα πλέον παρά ποτέ του τυραννικού αυτών ζυγού το βάρος. Eξεύρουσι καλώτατα ότι τους μισού-μεν και απ’ αυτόν τον θάνατον περισσότερον. Tους εδίδαξεν η πείρα, ότι οι εχθροί των είναι φίλοι, και οι φίλοι των εχθροί ημέτεροι. Aνοίξα-τε τους οφθαλμούς, Γραικοί, και κατανοήσατε εις ποίον φοβερώτατον κίνδυνον ευρίσκεται το

ταλαίπωρον ημών γένος. O καιρός ίσως δεν εί-ναι μακράν, οπόταν ένας αιμοβόρος Σουλτάνος, διά να ελευθερωθή από πάσαν υποψίαν, θέλει, ως άλλος Hρώδης, αποφασίσει την φονοκτονίαν όλων ομού των Γραικών. Tο άσπλαγχνον γένος των Mουσουλμάνων είναι μαθημένον να τρέφε-ται με αίματα, να κυλίεται εις τα αίματα. Aίματα, και πάλιν αίματα χρειάζονται διά να σβέσουν την δίψαν των αγριοτέρων και παρά τους λύκους Aγαρηνών.

Διά τους οικτιρμούς του Θεού, Γραι-κοί, μην αφήσωμεν να μας φύγη από τας χείρας ο αρμόδιος ούτος καιρός, τον οποίον προσφέρει εις των Γραικών το γένος, η άλωσις της Aιγύ-πτου. Όσοι ευρίσκεσθε εις Aίγυπτον μιμήθητε τας ανδραγαθίας των Γάλλων, οι οποίοι, διά το να εμιμήθησαν τους προγόνους ημών, έφθασαν εις της δόξης τον ανώτατον βαθμόν. Όσοι είσθε την ηλικίαν νεώτεροι, προθυμήθητε να μάθετε από τους σοφούς Γάλλους την Tακτικήν, ήγουν την επιστήμην του πολέμου, επιστήμην η οποία πολλαπλασιάζει την φυσικήν δύναμιν, αυξάνει το θάρρος και την ανδρείαν, επιστήμην, εις ολίγα λόγια, αναγκαιοτάτην εις εκείνους, όσοι θέλουσι να ζώσιν ελεύθεροι. Eυταξία, ομόνοια, σύμπνοια μετ’ αλλήλων, ζήλος ελευθερίας θερμότατος, υποταγή εις τους νόμους, αγάπη θερμή και φιλία άδολος προς τους Γάλλους, ειρήνη μετά των κα-τοίκων της Aιγύπτου, τους οποίους, επειδή υπε-τάχθησαν και αυτοί εις τους νόμους, εκδυθέντες την τουρκικήν αγριότητα, ως Tούρκους πλέον να στοχάζεσθε δεν είναι δίκαιον: ταύτα χρειάζο-νται, φίλοι και αδελφοί, διά να αυξήση η δύναμις και το κράτος σας, διά να βρέξη επάνω εις τα όπλα σας όλας τας ευλογίας του ουρανού ο θεός των δυνάμεων, και να σας καταστήση ήρωας ανικήτους, καθώς ήσαν οι πρόγονοί σας εν όσω εκυβερνώντο από νόμους καλούς, εν όσω ήσαν στολισμένοι με ήθη χρηστά.

Όσοι δε ευρίσκεσθε διασκορπισμένοι εις την Eλλάδα, μέρος μεν δράμετε με προθυμίαν και γρηγορότητα εις την Aίγυπτον, διά να αυξή-σετε τον αριθμόν των αδελφών σας. Yπηρετήσα-τε τους Γάλλους με προθυμίαν, προσφέρετε εις αυτούς τα προς ζωήν αναγκαία. Bοηθήσατε με τα καράβια, με τας χείρας, με τας καρδίας, και με την ζωήν σας αυτήν, αν η χρεία το καλέση, τους

Σάλπισμα Πολεμιστήριον Ο Εορτασμός Της Εθνικής Επετείου Του 1821

« Δεν μπορώ να διδάξω τίποτα σε κανένα παρά μόνο να τον κάνω να σκέπτεται» ΣΩΚΡΑΤΗΣ.


φίλους του Eλληνικού γένους, εις την παντελή της Aιγύπτου κατάσχεσιν, της οποίας η ελευθερία είναι της Eλλάδος όλης κοινή σωτηρία. Eις την Aίγυπτον, αφ’ ού ημαυρώθη των Aθηνών η δόξα, κατέφυγον αι τέχναι και επιστήμαι, και ανέζη-σαν πάλιν το δεύτερον οι Γραικοί, συστήσαντες ακαδημίας, συναθροίσαντες βιβλιοθήκας θαυ-μαστάς, τας οποίας έπειτα κατέκαυσαν οι εχθροί του Eλληνικού γένους, οι σημερινοί τύραννοι της Eλλάδος· Aπό την Aίγυπτον και πάλιν ας ανα-φθώσι τα φώτα, τα οποία έχουσι να φωτίσουν και τρίτον τους Γραικούς. Tο δε λοιπόν μέρος μείνατε εις την Eλλάδα εξωπλισμένοι, και έτοιμοι να δεχθήτε τους ελευθερωτάς της Eλλάδος τους Γάλλους, και τους φίλους των Γάλλων και συμ-μάχους, τους στρατιώτας του κραταιού Aυτοκρά-τορος της Pωσίας, κληρονόμου της δόξης και της αρετής των αειμνήστων αυτού προπατόρων.

Oι Hπειρώται ενθυμήθητε τα κατορ-θώματα των προγόνων σας. Eσείς και παλαιά εφάνητε ανδρείοι, και σήμερον ακόμην εδείξατε με τας κατά των αγρίων Πασάδων νίκας, ότι δεν εχάσατε την προγονικήν σας μεγαλοψυχίαν. Oι Θεσσαλοί και οι Mακεδόνες ενθυμήθητε ότι οι πρόγονοί σας κατετρόπωσαν τον Δαρείον, όστις ήτον ασυγκρίτως φοβερώτερος βασιλεύς από τον σημερινόν άνανδρον και γυναικώδη τύραν-νον της Eλλάδος. Oι Πελοποννήσιοι και οι λοιποί Έλληνες μη λησμονήσετε τα τρόπαια, όσα κατά των βαρβάρων ανέστησαν οι προπάτορές σας· και σεις ανεξαιρέτως οι Mαϊνώται συλλογίσθητε ότι είσθε αίμα Σπαρτιατών· Όλοι ομού, όσοι με το λαμπρόν όνομα των Γραικών δοξάζεσθε, βάλε-τε καλά εις τον νου σας ότι αφ’ όσας δυστυχίας δύναται να πάθη ο άνθρωπος η πλέον απαρηγό-ρητος είναι η δουλεία· ότι ο δούλος μήτ’ αρετήν, μήτε τιμήν ουδεμίαν δύναται να αποκτήση· ότι σιμά εις τάλλα κακά όσα καθ’ εκάστην πάσχει από τον τύραννον, υποφέρει ακόμη και την κατα-φρόνησιν όλων των άλλων εθνών, την φοβεράν καταισχύνην του να λογίζεται κτήνος άλογον, και όχι άνθρωπος. Φίλοι και αδελφοί, μη φοβή-θητε παντάπασι τους Tούρκους. Aυτοί δεν είναι πλέον ό,τι ήσαν προ τριακοσίων χρόνων. Aυτοί εξεύρουν να φονεύωσιν εις τας πόλεις, εις τας αγοράς, ανθρώπους ειρηνικούς και αόπλους· αλλ’ εις την στρατιάν, κατά πρόσωπον του εχθρού, γί-νονται και απ’ αυτάς τας γυναίκας ανανδρότεροι, καθώς η πείρα σάς επληροφόρησε περί τούτου, καθώς πολλάκις τους ίδετε φεύγοντας ως λαγω-

Σάλπισμα Πολεμιστήριον Ο Εορτασμός Της Εθνικής Επετείου Του 1821

ούς από προσώπου των Γραικών.

Πολεμήσατε λοιπόν, ω μεγαλόψυχα και γενναία τέκνα των Παλαιών Eλλήνων, όλοι ομού ενωμένοι τους βαρβάρους της Eλλάδος τυράννους. O κόπος είναι μικρός παραβαλλό-μενος με την δόξαν, η οποία θέλει σάς εξισώσει με τους Ήρωας του Mαραθώνος, της Σαλαμίνος, των Πλαταιών, των Θερμοπυλών, τους ακατα-μαχήτους προγόνους σας. Aλλά τι λέγω θ έ λ ε ι σάς εξισώσει ; Tων Tούρκων ο διωγμός από την Eλλάδα θέλει σάς καταστήσει ενδοξοτέρους και απ’ αυτούς τους Mιλτιάδας, τους Θεμιστοκλέας, τους Λεωνίδας· επειδή ευκολώτερον είναι να εμποδίση τις την αρχήν τον εχθρόν να εισέλθη εις την κατοικίαν του, παρά το να τον διώξη αφ’ ού χρόνους πολλούς ριζωθή εις αυτήν.

Πολεμήσατε, φίλοι και αδελφοί, τους απανθρώπους και σκληρούς Tούρκους· όχι όμως ως Tούρκους, όχι ως φονείς, αλλ’ ως γενναίοι της ελευθερίας στρατιώται, ως υπερασπισταί της ιεράς ημών θρησκείας και της πατρίδος. Xύσατε χωρίς έλεον το αίμα των εχθρών, όσους εύρετε εξωπλισμένους κατά της ελευθερίας, και ετοίμους να σας στερήσωσι την ζωήν. Aς αποθάνη όστις τυραννικώς σφίγγει των Γραικών τας αλύσεις, και τους εμποδίζει να ρήξωσι τα δεσμά των.

Aλλά σπλαγχνίσθητε τον ήσυχον Tούρκον, όστις ζητεί την σωτηρίαν του με την φυγήν, ή ευαρεστείται να μείνη εις την Eλλάδα, υποτασσόμενος εις νόμους δικαίους, και γευό-μενος και αυτός τους καρπούς της ελευθερίας, καθώς οι Γραικοί, καθώς και αυτοί της Aιγύπτου οι Tούρκοι. Aς ήναι η εκδίκησις ημών φοβερά, αλλ’ ας γένη με δικαιοσύνην. Aς δείξωμεν εις το άγριον των Mουσουλμάνων γένος, ότι μόνη της ελευθερίας η επιθυμία, και όχι η δίψα του φόνου και της αρπαγής μάς εξώπλισε τας χείρας. Aς μά-θωσιν οι απάνθρωποι Tούρκοι από την ημετέραν φιλανθρωπίαν, ότι διά να παύσωμεν τας καθη-μερινάς αδικίας, την καθημερινήν έκχυσιν του Eλληνικού αίματος, αναγκαζόμεθα προς καιρόν

να χύσωμεν ολίγον τουρκικόν αίμα.

Nαι, φίλοι και συμπατριώται, ολίγον αίμα τουρκικόν θέλει ρεύσει, διότι ολίγοι Tούρκοι θέλουσι τολμήσει να αντισταθούν εις των Γραι-κών την ευψυχίαν. Aυτοί, όχι μόνον έχασαν την παλαιάν αυτών ανδρείαν, αλλ’ έχουσιν ακόμη νεαρά προ οφθαλμών τα παραδείγματα τοσούτων Hγεμονιών της Eυρώπης, τας οποίας η ευμετά-βολος τύχη ή παντελώς ανέτρεψεν, ή σφοδρώς εκλόνησεν. Aυτός ο κοινός των Tούρκων λαός, βεβαρυμένοι από τον ανυπόφορον της δουλείας ζυγόν, ολίγον θέλουσι φροντίσει διά τον κρη-μνισμόν του τυράννου. Tέλος πάντων και αυτοί της ανατολικής και δυτικής Tουρκίας σατράπαι, οι οποίοι και τώρα άρχησαν να καταφρονώσι τας προσταγάς του Σουλτάνου, θέλουν επιταχύνει την πτώσιν του. Όλα ταύτα συντρέχουσι με την ευψυχίαν των Γραικών εις το να καταπλήξωσι τον άνανδρον τύραννον της Eλλάδος, ο οποίος αδίκως κατέχει ξένον θρόνον, περικυκλωμένος, ως άλλος Σαρδανάπαλος, από γυναίκας και ευ-νούχους, ο οποίος εξησθενημένος και την ψυχήν και το σώμα, από των ηδονών την κατάχρησιν, δεν τολμά μήτε την θύραν του παλατίου του να εξέλθη, διά να δείξη καν εικόνα στρατηγού κατά των εχθρών του. O καιρός, φίλοι και συμπατριώ-ται, της καταστροφής του τυράννου είναι τόσον αρμόδιος, ώστε θέλει πληρωθή εις ημάς το προ-φητικόν λόγιον, είς διώξεται χιλίους.

Eπικαλεσάμενοι λοιπόν την εξ ου-ρανού βοήθειαν, και ασπασάμενοι είς τον άλλον με τα δάκρυα της ελπίδος και της χαράς, οι νέοι με τα όπλα, οι γέροντες με τας ευχάς και τας πα-ραινέσεις, οι ιερείς με τας ευλογίας και τας προς θεόν δεήσεις, όλοι ομού ενωμένοι, γενναίοι του ελληνικού ονόματος κληρονόμοι, πολεμήσατε γενναίως περί πίστεως, περί πατρίδος, περί γυναικών, περί τέκνων, περί πά-σης της παρούσης και της επερχομέ-νης γενεάς των Γραικών, τον τρισβάρ-βαρον, τον άσπλαγχνον τύραννον της Eλλάδος, αν θέλετε να φανήτε άξιοι των παλαιών Eλλήνων απόγονοι, αν θέλετε να αφήσετε, ως εκείνοι, το όνομά σας αείμνηστον εις τους αιώ-νας των αιώνων. Γένοιτο!

Aτρόμητος

ο εκ Mαραθώνος


ΕΙ ΘΕΟΙ ΕΙΣΙ ΚΑΚΟΙ, ΟΥΚ ΕΙΣΙ ΘΕΟΙ. ΕΥΡΙΠΙΔΗΣ

Τον Πλάτωνα απασχολούσαν πάντοτε τα διττά - αντικρουόμενα ζεύγη καλού - κακού, ευ-τυχίας - δυστυχίας, γνώσης - άγνοιας, δικαιοσύ-νης - αδικίας, γενναιότητας - δειλίας, κοινωνικής προσφοράς - απραγίας, αρμονίας - δυσαρμονίας και οραματιζόταν την κυριαρχία του αγαθού σε ένα «φωτεινό», δηλαδή ευτυχισμένο και αρμονι-κό κόσμο.

Ο ευρηματικός φιλόσοφος, στο Β΄ βιβλίο της «Πολιτείας» του και με το στόμα του αδελφού του Γλαύκωνα, επινοεί ένα μύθο.

Ένας βοσκός του βασιλιά της Λυδίας ονόματι Γύγης βρίσκει τυχαία ένα μαγικό δακτυλίδι μετά από δύο καταστρεπτικά φυσικά φαινόμενα.

Την ώρα που έβοσκε τα πρόβατα του άρχο-ντα του, έπιασε φοβερή καταιγίδα και έγινε τόσο δυνατός σεισμός, ώστε άνοιξε η γη κάτω απ’ τα πόδια του. Κατέβηκε στο χάσμα που δημιουρ-γήθηκε και εκεί μέσα στα σπλάχνα της γης, είδε ένα μεγάλο χάλκινο κούφιο άλογο. Από κάποια ανοίγματα στα πλευρά του κοίταξε μέσα του και διαπίστωσε ότι εκεί ήταν ξαπλωμένος ένας νεκρός με διαστάσεις σχεδόν γιγαντιαίες. Και το σημαντικότερο, φορούσε στο χέρι του ένα χρυ-σό δακτυλίδι. Ο Γύγης το πήρε και ανέβηκε πάλι στην επιφάνεια.

Κάποια μέρα διαπίστωσε ότι το πολύτιμο εύρημά του είχε μία αξιοπερίεργη μαγική δυνα-τότητα. Περιστρέφοντας την πέτρα του («σφεν-δόνην» την ονομάζει ο Πλάτωνας) προς το εσω-τερικό της παλάμης του, γινόταν αόρατος και εμφανιζόταν πάλι, γυρίζοντας το δακτυλίδι προς την αντίστροφη φορά.

Ο ταπεινός βοσκός είχε λοιπόν στα χέρια του ένα τεράστιο όπλο. Μπορούσε να κάνει οτιδήπο-τε επιθυμούσε, χωρίς να γίνεται αντιληπτός και κυρίως, χωρίς να τιμωρείται ή έστω να επιπλήτ-τεται. Έγινε από τη μια στιγμή στην άλλη φορέας μιας τουλάχιστον παράδοξης και απρόσμενης δύναμης, η οποία μπορούσε να λειτουργήσει προς όφελός του, πάντα όμως υπό το βάρος μιας έστω και λανθάνουσας αδικίας, που μπο-ρούσε να φτάσει κι ως το έγκλημα.

Και πραγματικά έτσι έγινε. Ο ασήμαντος μέ-χρι τότε Γύγης έγινε εραστής της βασίλισσας και με τη βοήθειά της σκότωσε τον αφέντη του και πήρε ο ίδιος την εξουσία. Κατέλαβε λοιπόν μια θέση που του χάρισε η δύναμη ενός χρυσού κρί-κου, χωρίς να υπολογίσει τα αθέμιτα μέσα που χρησιμοποίησε, αλλά με μοναδικά κίνητρά - συ-νηθισμένα στην ανθρώπινη φύση - τη δόξα και τον πλούτο.

Ο Γλαύκωνας, που διηγείται τη φανταστική αυτή ιστορία, καταλήγει στο συμπέρασμα ότι τελικά είναι στη φύση του ανθρώπου να αδικεί, όταν μάλιστα ξέρει εκ των προτέρων ότι δε θα υποστεί τις συνέπειες της αδικίας του. Και αυτό γιατί η κοινή λογική ενός ανθρώπου λέει ότι η δικαιοσύνη δεν είναι τελικά ένα αγαθό στη ζωή μας, αφού η εφαρμογή της προσκρούει στο προ-σωπικό μας συμφέρον και είναι ανασταλτικός παράγοντας, τις περισσότερες φορές, για τα οποιασδήποτε ποιότητας κέρδη μας.

Για όλους μας λοιπόν το βασανιστικό ερώτη-μα «αδικειν η αδικεισθαι;» γίνεται πολύ απλό. Και η απάντηση στη συνείδησή μας δεν είναι του-λάχιστον μία ανώδυνη ουδετερότητα, αλλά μία συνειδητή επιλογή συμφέροντος: «αδικειν» και μάλιστα αν είναι δυνατόν ατιμώρητα.

Ένα δακτυλίδι λοιπόν έγινε η αιτία να δια-φθαρεί ένας απονήρευτος βοσκός και να περάσει από το φως του ενάρετου στη σκιά του εγκλη-ματία. Ένα αντικείμενο γίνεται η φυλακή μιας συνείδησης, ο μοχλός καταστροφής μιας έντιμης ζωής, το παραδεισένιο μήλο, που όμως ως γνω-στόν καταδικάζει τον άνθρωπο να ζει αιώνια στο σκοτάδι της αμαρτίας. Αμαρτία που ο Πλάτωνας ονομάζει αδικία, δηλαδή άρση της δικαιοσύνης.

Καταρχήν, θεμελιώνεται ανθρωπολογικά η αξία της αδικίας και ερμηνεύεται ιστορικοκοινω-νικά η προέλευση της δικαιοσύνης. Συγκεκριμένα, ο άνθρωπος επιθυμεί εκ φύσεως την αδικία, για τα οφέλη που αυτή του προσφέρει· επειδή όμως σε μια κατάσταση γενικευμένης αδικίας είναι αδύνατο να δρέπει κανείς τους καρπούς της αδι-κίας του, χωρίς ταυτοχρόνως να υφίσταται τη βλάβη από την αδικία των συνανθρώπων του, η ανθρωπότητα προχώρησε σ’ έναν συμβιβασμό, ένα είδος κοινωνικού συμβολαίου, που ορίζει πως κανείς δεν θα αδικεί, ούτε θα αδικείται. Κατά συνέπεια, η αδικία αποτελεί στοιχείο της ανθρώπινης φύσης, ενώ αντιθέτως η δικαιοσύνη εντάσσεται στην περιοχή των ανθρώπινων συμ-βάσεων.

Από την παραπάνω παραδοχή του συμβα-τικού χαρακτήρα της δικαιοσύνης απορρέει αναγκαστικά το επόμενο συμπέρασμα του Γλαύ-κωνα: κανείς δεν είναι δίκαιος με τη θέλησή του, επειδή αναγνωρίζει την αξία της δικαιοσύνης, αλλά από ανάγκη, γιατί δεν έχει τη δυνατότητα να αδικεί χωρίς να αδικείται. Για να ενισχύσει τον ισχυρισμό του ο Γλαύκωνας, καλεί τους συνο-μιλητές του να κάνουν ένα διανοητικό πείραμα. Προτείνει να παραχωρήσουν σ’ έναν δίκαιο κι έναν άδικο απεριόριστη εξουσία, ώστε να μπο-ρούν να κάνουν ό,τι επιθυμούν, και στη συνέχεια να παρακολουθήσουν τη συμπεριφορά τους.

Θα διαπίστωναν λοιπόν τότε πως και οι δύο θα έπαιρναν τον ίδιο δρόμο προς την αδικία, γιατί η ανθρώπινη φύση επιδιώκει την πλεονεξία (ο όρος δεν δηλώνει μόνο την απληστία, αλλά γενικότερα την επιθυμία για εξουσία, υπεροχή έναντι των άλλων ανθρώπων), και μόνο βί³ εξα-ναγκάζεται να παραδεχθεί την ισοτιμία όλων των ανθρώπων (παράγεται πv τtν τοζ 4σου τι-μήν). Το διανοητικό πείραμα αποσαφηνίζεται στη συνέχεια με τον μύθο του Γύγη.

Όπως στον Πρωταγόρα, έτσι και στον λόγο του Γλαύκωνα ο μύθος χρησιμοποιείται παράλ-ληλα με τον λόγο και έχει την ίδια λειτουργία: επεξηγεί ευχάριστα τη σοφιστική διδασκαλία, προσθέτοντας κι ένα στοιχείο εντυπωσιασμού. Η ιστορία του Γύγη, που παραδίδεται και από τον Ηρόδοτο (I.7-13),]διασώζεται στον Πλάτωνα σε μια λαϊκότερη εκδοχή, καθώς τα τυπικά χαρα-κτηριστικά της την εντάσσουν στην περιοχή του μαγικού παραμυθιού.

Πηγή... Περισσότερα: http://www.schizas.com

Η φυλακή της ψυχής στο δακτυλίδι του Γύγη

25η Μαρτίου 18211. Ακρίτα στης Ευρώπης τους πυλώνεςη Μοίρα σ’ έχει τάξει, Μάννα Ελλάδα,

τη λευτεριά να διαφεντεύης στους αιώνες.

2. Χαρά σου, όταν Φειδίες με λαμπεράδαστη γή σου πελεκούνε Παρθενώνες

κι Αισχύλοι ανάβουν θεία ανέσπερη λαμπάδα

3. Μα ο πόνος σου βαθύς, όταν βαραίνειτυράννων μαύρη σκιά τ’ άγιο σου χώμα

και της ελπίδας τους ανθούς αργομαραίνη.

4. Κακό όμοιο εκράτει κάποτε -κι ακόμαπιο ασήκωτο- την όψη σου θλιμμένη.

Κι ήταν πικρόχολο, που σώπαινε το στόμα

5. Μια αυγή όμως -της φυλής την αμαρτίατο πλήρωμα του χρόνου είχε ξεπλύνει-

το βλέμμα ρίχνοντας στην που έσβηνεν εστία,

6. Τινάχτης, Κι ήταν Μάρτης, οι άσπροι κρίνοιευώδιαζαν. Τινάχτης την αιτία

για να μετρήσης του κακού, που φρένα λύνει

7. Κι ως στάθηκες ψηλά στο μετερίζι,με ορμή, που ξεπερνούσε και του ανέμου,

το κοφτερό έσυρες σπαθί σου, που σπιθίζει.

8. Και φώναξες τρανά «Καιρός πολέμου.Με ανθούς του ονείρου η γη ξαναγεμίζει.

Ανάστα τώρα με την άνοιξη, λαέ μου».

Σπεράντζας Στέλιος

Ελεύθεροι πολιορκημένοιΆκρα του τάφου σιωπή στον κάμπο βασιλεύει

λαλεί πουλί, παίρνει σπειρί, κ’ η μάνα το ζηλεύει.Τα μάτια η πείνα εμαύρισε στα μάτια η μάνα μνέειστέκει ο Σουλιώτης ο καλός παράμερα, και κλαίει:

«Έρμο τουφέκι σκοτεινό, τι σ’ έχω ‘γω στο χέρι;Οπού συ μούγινες βαρύ κι ο Αγαρηνός το ξέρει.»

Ο Απρίλης με τον Έρωτα χορεύουν και γελούνεκι οσ’ άνθια βγαίνουν και καρποί τόσ’ άρματα σε κλειούνε.

Και μες τη θάλασσα βαθιά ξαναπετιέται πάλι,κι’ ολόλευκο εσύσμιξε με τ’ ουρανού τα κάλλη.

Και μες της λίμνης τα νερά, οπ’ έφθασε μ’ ασπούδα έπαιξε με τον ίσκιο της γαλάζια πεταλούδα.

Που ευώδιασε τον ύπνο της μέσα στον άγριο κρίνοτο σκουληκάκι βρίσκεται σ’ ώρα γλυκιά κ’ εκείνο.

Μάγεμα η φύσις κι’ όνειρο στην ομορφιά και χάρη,η μαύρη πέτρα ολόχρυση και το ξερό χορτάρι

Με χίλιες βρύσες χύνεται, με χίλιες γλώσσες κρένει:όποιος πεθάνει σήμερα χίλιες φορές πεθαίνει.

(Διονυσίος Σολωμός - απόσπασμα)

Ο χορός του θανάτου

«Έχε γεια καημένε κόσμε,έχε γεια γλυκιά ζωή

και συ δύστυχη πατρίδα,έχε γεια παντοτινή.

Στη στεριά δε ζει το ψάρι,ουδ’ ανθός στην αμμουδιά

και οι Σουλιώτισσες δεν ζούνεδίχως την ελευθεριά».

Mηδένα προ του τέλους μακάριζε. (Για κανέναν μην πεις πως είναι ευ-τυχισμένος, αν δεν δεις προηγου-

μένως και το τέλος του). Σόλων

ΜΗΤΡΟΣ ΤΕ ΚΑΙ ΠΑΤΡΟΣ ΤΕ ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ ΑΠΑΝΤΩΝ ΤΙΜΙΩΤΕΡΟΝ Η ΠΑΤΡΙΣ ΕΣΤΙ (...) ΠΛΑΤΩΝ.



enantiomorphencainiaencausticevcausticsencephalicencephalitisencephalogramencephalographencephalomyelitisencephalonencliticencliticallyencomiast

encomiasticencomiasticalencomiumencyclicalencyclopedia,encyclopaediaencyclopedicencyclopedismencyclopedistendemicendemicalendoblast

enantiomorphosengeniaengafstikosengafstikiengephalikosengephalitisengephalographimaengephalographimaengephalomielitisengephalosenglitikosenglitikaengomiastis

engomiastikosengomiastikosengomionengikliosengiklopediaengiklopedikosengiklopedizmosengiklopedistisendimikosendimikosendovlasti

εναντιόμορφοςεγκαίνιαεγκαυστικόςεγκαυστικήεγκεφαλικόςεγκεφαλίτιςεγκεφαλογράφημαεγκεφαλογράφημαεγκεφαλομυελίτιςεγκέφαλοςεγκλητικόςεγκλητικάεγκωμιαστής

εγκωμιαστκόςεγκωμιαστκόςεγκώμιονεγκύκλιοςεγκυκλοπαίδειαεγκυκλοπαιδικόςεγκυκλοπαιδισμόςεγκυκλοπαιδιστήςενδημικόςενδημικόςενδοβλάστη

Και από τότε και μέχρι σήμερα όλοι μας γνωρίζουμε πολύ καλά τα δεινά που επέ-φερε αυτή η συγκυβέρνηση Εκκλησίας και Κράτους.

Το παράλογο της όλης ιστορίας είναι πως η εκκλησία μάς υποδούλωσε στους Μω-αμεθανούς και στην συνέχεια συνεργάστηκε πλήρως με τους κατακτηκές και αυτή η ίδια ήταν η αιτία που μείναμε υπόδουλοι για πάνω από τετρακόσια χρόνια. Έχουμε αποκαλύψει όλες τους τις ατιμίες, τα παζαρέματα με τους Σουλτάνους, τα μαγαρίσμα-τα και τις εγκληματικές τους ενέργειες εις βάρος του Ελληνισμού, από αυτό εδώ το μετερίζι πολλάκις.

Το να αποτίνουμε λοιπόν τις ύψιστες τιμές που αρμόζει στους Ελευθερομάχους, τους ανυπέρβλητους αυτούς ήρωες του 1821 και να συνεορτάζουμε την ύψιστη αυτή ημέρα με τον ΄΄ευαγγελισμό της θεοτόκου΄΄ είναι βέβηλο και ανάρμοστο προς τιμήν των ηρώων μας που πολέμησαν για την ανεξαρτησία μας και ατιμωτικά υποκριτικό εκ μέρους της εκκλησίας.

Στο 2017 που ζούμε, αγαπητοί πατριώτες, τόσες και τόσες κυβερνήσεις και άλλες θρησκείες, έχουνε απολογηθεί και έχουνε ζητήσει συγνώμη για τα εγκλήματα που έχουνε διαπραχθεί παλαιότερα και μπράβο τους που είχαν το σθένος και το θάρρος να το κάνουν.

Η Ορθόδοξη Εκκλησία πότε θα αναλάβει τις ευθύνες της για τα εγκλήματα που δι-έπραξε σε βάρους του Ελληνισμού και να ζητήσει συγνώμη;

Πότε επιτέλους θα απολογηθεί και θα ικετεύσει έλεος για τις ασυγχώρητες αμαρ-τίες της;

Την επαύριον το πανελλήνιο θα τιμήσει την ξεχωριστή αυτή ημέρα καθώς της αρ-μόζει. Αλλά, δεν θα πρέπει να παραλείψουμε να απαιτήσουμε από τους κυβερνώντες, πως η ύψιστη αυτή ημέρα του έθνους μας, δεν χρειάζεται συγκάτοικο και ειδικά έναν συγκάτοικο που έχει βεβαρημένο παρελθόν με πλείστα ασυγχώρητα κακουργή-ματα.

23 Μαρτίου θα πρέπει να επαναφέρουμε την ημερομηνία της άνεξαρτησίας μας χωρίς λιβάνια και υποκριτικές δοξολογίες.

Ζήτω η 23η Μαρτίου 1821 Ο Φιλαλήθης

μών κ.λ.π. (ίδε γράμμα Σ). Ο λιθοξόος κύ-κλωψ πελέκησε τον λίθον και εκ του ήχου της κατεργασίας ωνόμασε το έργαλείο «τύκον». Αλλά και το σχήμα του οργάνου αυτού εμι-μήθη στο γράμμα Τ. «Ταυ» όμως ωνομάσθη και άλλο τεκτονικό όργανο, επίσης με το αυτό σχήμα, χρήσιμο για την ανεύρεσι της γωνίας κλίσεως κ.λ.π. Είναι δε εντελώς αιτιώδης η σχέσι μεταξύ του ήχου «ΤΑΚ» ή «ΤΟΥΚ» ή όπως δύναταί τις να μιμηθή το κτύπημα αυτό της πέτρας κ.λ.π. με την ονομασία του εργα-λείου, όπως αιτιώδης σχέσι ωδήγησε τον άν-θρωπο του ελληνικού χώρου να ονομάση παν το κατασκευασθέν διά χειρών ανθρώπου και όχι παρά της φύσεως «τυκτόν».

Γενικώτερα, όπως θα αντιληφθούμε κατά τις «επισκέψεις» μας στα ονόματα, ο άν-θρωπος της ελληνικής γλώσσας έθεσε ως αρκτικό γράμμα το «Τ», όπου εθεώρησε ότι η επέμβασι του ίδιου ήταν αναγκαία για την πρόκλησι μιας γεννήσεως, π.χ. ανθρώπου όπως «τίκτω» ή έργου π.χ. «τέχνη» . κατά την ανάλυσι μερικών παραδειγμάτων θα δια-πιστώση ο αναγνώστης, πόσο αποκαλυπτικές είναι οι ρίζες πολλών λέξεων της σχέσεως με το «γεννήτορα», τον αρχέγονο δηλ. φθόγγο με σημασία π.χ. του ρήματος «τύπτω» (ρίζα ΤΥΠ-) ή του «τ-εύχω»=παράγω διά τεχνικής εργασίας μάλιστα επί υλικών πραγμάτων (ρίζα ΤΥΚ-) ή του «τανύω» =εκτείνω, τεντώ-νω (ρίζα ΤΑΝ-ή ΤΕΝ-) ή εκ της ρίζας ΤΕΚ-του τέκτονος =ανδρός έμπειρου στο οικοδο-μείν γενικώς αλλά και ναυπηγείν (και ακόμη των λέξεων τέκος=τέκνον, τοκεύς = ο γεννών πατήρ, τόκος= ο τοκετός, τεκμαίρομαι =δηλώ διά σημείου κ.λ.π.). Στο γράμμα Σ ωμίλησα για την «στάθμη», τον σπάγγο ή ράμμα, με τον οποίο οι «τέκτο-νες» καθορίζουν την κατακόρυφο και εξήγη-σα, γιατί το «ίσταμαι» έλαβε και την σημασία του ζυγίζω. Η συμπληρώνουσα την «ζύγισιν» έννοια ήταν η λέξι «τάλαντα», η οποία συνα-ντάται τόσο στον Όμηρο όσο και σε πολλούς άλλους συγγραφείς, αλλά μόνον στον πλη-θυντικό και συμαίνει τους δύο δίσκους του ζυγού. Άς δούμε αμέσως την λέξι:

Από τους κύκλωπες, όπως

ήδη ο αναγνώστης γνωρίζει, ξεκινά η εργα-

σία του «τέκτονος» κατα-σκευαστού των τεχνών, των

σταθμών κ.λ.π. (ίδε γράμμα Σ). Ο λιθοξόος κύκλωψ πελέκη-

σε τον λίθον και εκ του ήχου της κατεργασίας ωνόμασε το έργαλείο

«τύκον». Αλλά και το σχήμα του οργάνου αυτού εμιμήθη στο γράμμα Τ. «Ταυ» όμως ωνομάσθη και άλλο τεκτονικό όργανο, επίσης με το αυτό σχήμα, χρήσιμο για την ανεύρεσι της γωνίας κλίσεως κ.λ.π. Είναι δε εντε-λώς αιτιώδης η σχέσι μεταξύ του ήχου «ΤΑΚ» ή «ΤΟΥΚ» ή όπως δύναταί τις να μιμηθή το κτύπημα αυτό της πέτρας κ.λ.π. με την ονομασία του εργαλείου, όπως αιτιώδης σχέσι ωδήγησε τον άνθρωπο του ελ-ληνικού χώρου να ονομάση παν το κατασκευασθέν διά

χειρών ανθρώπου και όχι παρά της φύσε-

ως «τυκτόν».


23ης Μαρτίου ο εορτασμός της Εθνικής μας ΕπετείουΧρονογράφημα




Πριν από 170 χρόνια, όταν η Ινδία ήταν ακόμα βρετανική αποικία, οι αυτόχθονες έπιναν νερό, μέσα στο οποίο διέλυαν μικρές ποσότητες υπεροξειδίου του υδρογόνου για να αντιμετωπίσουν μια μεγάλη ποικιλία ασθενειών – από πιο ήπιες, όπως η γρίπη, έως σοβαρό-τερες ασθένειες, όπως η χολέρα και η μαλάρια.

Τα αποτελέσματα αυτής της μεθόδου θεραπείας ήταν τόσο θετικά, ώστε θεωρήθηκε ότι η διάδοση της θα επηρέαζε το εμπόριο χημικών φαρμάκων που είχε αρχίσει τότε να καθιερώνεται και στο Ηνωμένο Βασί-λειο.

Για να αντιμετωπίσουν την απειλή, οι βρετανι-κές Αρχές προσέλαβαν έναν ρεπόρτερ, ο οποίος -προσποιούμενος τον γιατρό- «κατασκεύασε» μια ιστορία για ένα παιδί που πέθανε εξαιτίας εγκεφαλικής βλάβης, ύστερα από τη λήψη υπε-ροξειδίου του υδρογόνου.

Το γεγονός ότι η είδηση προήλθε από έναν «ειδικό» επηρέασε καθοριστικά τους Ινδούς, με αποτέλεσμα να εγκαταλείψουν τη χρήση του Η2Ο2 και να στραφούν στα βρετανικά φαρμακευτικά σκευάσματα (Madison Cavanaugh, The one-minute cure: The secret to healing virtually all diseases).

Επρόκειτο για το πρώτο χτύπημα εναντίον μιας πολ-λά υποσχόμενης θεραπευτικής μεθόδου, η οποία από τότε καταπιέζεται συστηματικά από το φαρμακοκε-ντρικό ιατρικό μοντέλο. Πολλοί επιστήμονες (Willhelm, Warburg, Oliver, Holman, Farr, Barnard, Palthe, McCabe, Cummings) υποστηρίζουν ότι τα θεραπευτικά οφέλη της είναι πολύ σημαντικά για όλες σχεδόν τις ασθένειες, μετατρέποντας τη σε πανάκεια χωρίς προη-γούμενο και, μάλιστα, με μηδενικό κόστος!

Μεταξύ αυτών, κάποιοι την εφαρμόζουν ως εναλλα-κτική μέθοδο θεραπείας αφού η κλασική Ιατρική αρνεί-ται να τη συμπεριλάβει στις καθιερωμένες πρακτικές της και η επιστημονική κοινότητα δεν χρηματοδοτεί επίσημες έρευνες για την αποτελεσματικότητα της.

Οξυγόνο: το κλειδί για έναν υγιή οργα-νισμό

Το ανθρώπινο σώμα αποτελείται κατά 70%-80% από νερό, το μεγαλύτερο μέρος του οποίου (89%) είναι οξυγόνο. Σχεδόν όλη η βιολογική ενέργεια του ανθρώ-που πηγάζει από αυτό το δομικό στοιχείο, χάρη στο οποίο ο οργανισμός παραμένει ζωντανός και σε καλή κατάσταση.

Και απόδειξη είναι το ότι ένας άνθρωπος μπορεί να επιβιώσει εβδομάδες χωρίς φαγητό, αρκετές μέρες χωρίς νερό, αλλά μόνο λίγα λεπτά χωρίς οξυγόνο. Ο θε-μελιώδης ρόλος του για τη διατήρηση της ζωής οδήγησε πολλούς επιστήμονες να μελετήσουν το ίδιο το οξυγόνο, καθώς και τη σχέση που μπορεί να έχει η έλλειψη του με την εμφάνιση ασθενειών, αλλά και την πιθανή αξιο-

ποίηση του για την ανάκτηση της υγείας.

Το γενικότερο συμπέρασμα που προκύπτει από το σύνολο των μελετών είναι ότι η πρωταρχική αιτία των περισσότερων ασθενειών συνδέεται -σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό- με την ανεπαρκή παρουσία του, κυρίως σε κυτταρικό επίπεδο, και ότι η ενίσχυση του οργανισμού με επιπλέον οξυγόνο δημιουργεί ευνοϊκές συνθήκες για την πρόληψη ή καταπολέμηση της πα-θογένειας (Madison Cavanaugh, The one-minute cure: The secret to healing virtually all diseases).

Μια από τις πιο σημαντικές ανακαλύ-ψεις για τη δύναμη του οξυγόνου στη θε-ραπευτική διαδικασία πραγματοποιήθηκε το 1931.

Ο δρ. Otto Warburg κέρδισε το βραβείο Νόμπελ στη Φυσιολογία και Ιατρική, όταν απέδειξε ότι οι ιοί δεν μπορούν να επιβιώσουν και να αναπτυχθούν σε περι-βάλλοντα πλούσια σε οξυγόνο, επειδή είναι αναεροβι-κοί. Επιπλέον, ο Warburg μέσω των πειραμάτων του διαπίστωσε ότι η αφαίρεση οξυγόνου από το κύτταρο κατά 35%, το μετατρέπει σε καρκινικό.

Υποστήριξε ότι η βασική αιτία του καρκίνου είναι η ανεπαρκής οξυγόνωση των κυττάρων και ότι, αν αντιστρέψουμε αυτό το δεδομένο, ο καρκίνος θα μπο-ρούσε να νικηθεί (Otto Warburg, The prime cause and prevention of cancer, 30/6/1966). Μετέπειτα μελέτες του ίδιου του Warburg και άλλων επιστημόνων συ-μπέραναν ότι σχεδόν όλες οι τοξίνες και τα βακτήρια εξουδετερώνονται σε περιβάλλοντα πλούσια σε οξυγό-νο (Otto Warburg, The prime cause and prevention of cancer)..

Κάποιες από τις θεραπείες που αναπτύχθηκαν με κεντρικό γνώμονα την παραπάνω διαπίοτωοη ονομά-στηκαν «οξειδωτικές» γιατί, από τη μια, προκαλούν οξείδωση των προσβεβλημένων από βλαβερούς μικρο-οργανισμούς κυττάρων και, από την άλλη, θωρακίζουν τα υγιή κύτταρα οξυγονώνοντας τα.

Ωστόσο, η ιατρική και φαρμακευτική βιομηχανία επιμένουν να μην εκμεταλλεύονται αυτές τις θεραπευτι-κές λύσεις – προφανώς επειδή δεν τους δίνεται κανένα οικονομικό κίνητρο. Τόσο το όζον όσο και το υπερο-ξείδιο του υδρογόνου είναι ουσίες που δεν μπορούν να πατενταριστούν και το κόστος παρασκευής τους είναι εξαιρετικά χαμηλό.

Επιπλέον, αν η θεραπευτική δράση τους αφορά όντως στο σύνολο των ασθενειών, τις μετατρέπει σε απειλή για την καθιερωμένη βιομηχανία ακριβών συ-μπτωματικών φαρμάκων και πολυδάπανων ιατρικών πρακτικών. Ίσως αυτός να είναι και ο λόγος που το σύστημα δεν χρηματοδοτεί και επίσημες έρευνες που θα αποδείκνυαν την αξία τους (Madison Cavanaugh,

The one-minute cure: The secret to healing virtually all diseases).

Μια παντοδύναμη θεραπευτική λύση με άγνωστη ιστορία

Πρωτοπόρος στην εκμετάλλευση αυτής της θερα-πείας, της οποίας θεωρείται και πατέρας, υπήρξε ο δρ. Richard Willhelm. Κατά τη δεκαετία του 1940, ίδρυσε, τον οργανισμό Επιμορφωτικού Ενδιαφέροντος για το Υπεροξείδιο του Υδρογόνου (ECHO) θέλοντας να διαδώσει τα θεραπευτικά οφέλη του. Ο ίδιος το χρησι-μοποίησε σε ασθενείς, βλέποντας πολύ ενθαρρυντικά αποτελέσματα σε δερματικά προβλήματα, πολιομυελί-τιδα και διανοητικές ανωμαλίες που προκύπτουν από βακτηριακές μολύνσεις.

Προτού το ανακαλύψει ο Willhelm, ο βρετανός γιατρός Τ. Η. Oliver το είχε χορηγήσει πρώτος με ενδο-φλέβιες ενέσεις σε 25 ασθενείς που έπασχαν από πνευ-μονία. Το αποτέλεσμα ήταν εκπληκτικό: το ποσοστό θνησιμότητας από την ασθένεια έπεσε από το 80% στο 48% και η ενδοφλέβια έγχυση υπεροξειδίου του υδρο-γόνου έγινε το μυστικό όπλο αντιμετώπισης της επιδη-μίας πνευμονίας που ξέσπασε λίγο μετά το τέλος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Το 1950, ο δρ. Reginald Holman διεξήγαγε πειρά-ματα, στα οποία χορηγούσε υπεροξείδιο του υδρογόνου 0,45%, διαλυμένο στο νερό, το οποίο στη συνέχεια έπιναν ποντίκια με καρκινικούς όγκους. Σύμφωνα με τα συμπεράσματα του, οι όγκοι εξαφανίστηκαν τελεί-ως εντός ενός διαστήματος μεταξύ 15 και 60 ημερών (Madison Cavanaugh, The one-minute cure: The secret to healing virtually all diseases).

Πρόκειται για ελάχιστες περιπτώσεις της άγνωστης ιστορίας της θεραπευτικής δύναμης της ουσίας, οι οποίες αναφέρονται στο βιβλίο της Madison Cavanaugh The one-minute cure: The secret to healing virtually all diseases (Η θεραπεία του ενός λεπτού: το μυστικό για να γιατρέ-ψεις σχεδόν όλες τις ασθένειες). Στο ίδιο βιβλίο έχουν συγκεντρωθεί και οι γνώμες ειδικών επιστημόνων που υποστηρίζουν τις εκπληκτικές ιδιότητες του υπεροξειδί-ου του υδρογόνου και γενικότερα των βιο-οξειδωτικών θεραπειών σε όλο το φάομα των ασθενειών, συμπερι-λαμβανομένης, και της τριπλής μάστιγας: AIDS, καρκί-νος και καρδιακά προβλήματα.

Το 1993, ο Αμερικανός ερευνητής δρ. Charles H. Farr προτάθηκε για το βραβείο Νόμπελ στην Ιατρική, για την εργασία του σχετικά με την ευεργετική δράση του Υπεροξειδίου του Υδρογόνου στην καλύτερη λει-τουργία του ανοσοποιητικού συστήματος. Σύμφωνα με την έρευνα του, τα κοκκιοκύτταρα (είδος λευκών αιμοσφαιρίων) παράγουν την ουσία που αμύνεται εναντίον βακτηρίων, παρασίτων και ζυμομυκήτων που προσβάλουν τον οργανισμό, ρυθμίζει τις ορμόνες και το σάκχαρο του αίματος, και αποτελεί απολυμαντικό, αντισηπτικό και οξειδωτικό παράγοντα (C. Η. Farr, The

Oξυζενέ: Η άγνωστη θαυματουργή θεραπεία που μας κρύβουν οι επιστήμονες

και οι φαρμακευτικές εταιρείες

«Εμοί εις άνθρωπος τρισμύριοι, oι δ’ανάριθμοι ουδ’ είς» Ηράκλειτος Εφέσιος



Τάλαντα: Η λέξι ως μέρος του του ζυγού και μάλιστα των δύο δίσκων του δεν θα ετίθε-τό ποτέ στον ενικό. Όταν όμως αργότερα το «αντιστάθμισμα», δηλαδή το ισοδύναμο προς το βάρος, απέβη μέτρο αξίας και επομένως και αμοιβή (κατά μίαν έννοια) του προσφέρο-ντος το προς ζύγισιν προϊόν, τότε το «τάλα-ντον», εντός του οποίου ετίθετο ο «χρυσούς κόπος» του ανθρώπου, δηλαδή το μέγιστο γι` αυτόν έργο, επληρώνετο με το «αντιστάθμι-σμα» του άλλου «ταλάντου» αποτιμώμενο πάλι σε χρυσό. Έξ αυτής της αιτίας το πολυ-τιμώτερο «νόμισμα» ( εκ του «νέμω»), ο χρυ-σός, έλαβε, νομίζω, το όνομα «τάλαντον».

Ο ζυγός υπήρξεν αναμφισβήτητα η έπινό-ησι, η οποία εκτύπισε («Τ») την Άτην («Α»), την λυγρά («Λ») άλγεα («Α») νέμουσαν («Ν») και τύπτουσαν («Τ») τον άνθρωπο («Α»). Όπως αντλήφθημεν, η λέξι ιστορεί την αιτίαν, την ανάγκη εκ της οποίας προεκλήθη η επινόησι του ζυγού. Η λέξι δεν περιγράφει τον «ζυγόν» διότι εκ μιας περιγραφής ενός εργαλείου δεν είναι ποτέ δυνατόν να συμπε-ράνουμε την χρήσι του. Με την περιγραφή όμως του κοινωνικού ρόλου μιας επινοή-σεως διά της αναγνώσεως των γραμμάτων τα οποία συμμετέχουν στην οργάνωσι της λέξεως και της εικόνας που στο αρκτικό γράμμα φαίνεται, π.χ. «τύκος» ή «τάλαντα» εν προκειμένω στο σχήμα («Τ»), έχουμε την δυνατότητα να αντιληφθούμε και την μορφή περίπου της επινοήσεως. Τυρός: Οι ελλοί κτηνοτρόφοι (κύκλωπες και πελασγοί), πέρα της ικανότητός των σε έργα «λιθόδμητα» και μάλιστα σε περιτειχίσεις πόλεων, οι οποίες εγίνοντο για την άμυνά των έναντι επιδρομέων, υπήρξαν ικανοί και για άλλες επινοήσεις, όπως στον στίχο 146 η «Θεογονία» λέγει. Μια έξ αυτών των επι-νοήσεων ήταν η παρασκευή «τυ-ρού», Στον Όμηρο συναντούμε την λέξι. Στην «Οδύσ-σεια ( Ι 218-223), όπου περιγράφονται το «μαντρί» το περιτειχισμένο διά λίθων και το άντρο του κύκλωπος Πολύφημου, λέγεται ταυτοχρόνως: «ταρσούς τυρών...και άγγεα πάντα γύαλοί τε σκαφίδες τε, τετυγμένα, τοις ενάμελγεν», δηλαδή εκ καλάμων κοφινάκια εντός των οποίων εξηραίνοντο (εστράγιζαν ) τα τυριά και αγγεία διάφορα π.χ. «καρδάρες» και «λεκάνες» (κάδοι για το άμελγμα (άρμεγ-

Τάλαντα: Η λέξι ως μέρος του του ζυ-

γού και μάλιστα των δύο δίσκων του δεν θα ετίθετό

ποτέ στον ενικό. Όταν όμως αργότερα το «αντιστάθμισμα»,

δηλαδή το ισοδύναμο προς το βά-ρος, απέβη μέτρο αξίας και επομέ-νως και αμοιβή (κατά μίαν έννοια) του προσφέροντος το προς ζύγισιν προϊόν, τότε το «τάλαντον», εντός του οποίου ετίθετο ο «χρυσούς κό-πος» του ανθρώπου, δηλαδή το μέ-γιστο γι` αυτόν έργο, επληρώνετο με το «αντιστάθμισμα» του άλλου «ταλάντου» αποτιμώμενο πάλι σε χρυσό. Έξ αυτής της αιτίας το πολυτιμώτερο «νόμισμα» ( εκ του «νέμω»), ο χρυ-

σός, έλαβε, νομίζω, το όνομα «τάλαντον».


Πολλοί από εμάς έχουμε… επι-σκεφθεί το Μουσείο του Λούβρου στο Παρίσι, και έχουμε θαυμάσει τον τεράστιο καλλιτεχνικό πλούτο που φυλάσσεται σ΄ αυτό το Μου-σείο.

Ο επισκέπτης μένει έκθαμβος και άφω-νος μπροστά σε έργα τέχνης που έχουν δημιουργήσει μεγάλοι καλλιτέχνες απ’ όλο τον κόσμο, όπου η αρμονία, το αισθητικό κάλλος, και η τεχνική αρτιότητα αποτυπώ-νονται στο καμβά, στο μπρούντζο και στο μάρμαρο.

Ένα από τα πιο σημαντικά έργα τέ-χνης, που η διεύθυνση του Μουσείου προβάλλει με ιδιαίτερο καμάρι, είναι το μαρμάρινο άγαλμα της Αφροδίτης της Μήλου, ένα έργο που δεν έχει με ακρίβεια προσδιοριστεί από ποιον καλλιτέχνη έχει φιλοτεχνηθεί. Το άγαλμα βρέθηκε το 1820 στη κατεχό-μενη από την Οθωμανική Αυτοκρατορία Μήλο. Αυτό που δεν είναι ευρέως γνωστό εί-ναι ότι το άγαλμα πουλήθηκε από τους Τούρκους στους Γάλλους και οι Γάλλοι για να το φυγαδεύσουν στο Παρίσι μετά την αγορά του, το φόρτωσαν σε ένα καράβι. Όταν οι Έλληνες της Μήλου πληροφο-ρηθήκαν ότι το άγαλμα θα έφευγε από το νησί, ξεσηκώθηκαν για να αποτρέψουν τη φυγή του, κι’ αυτό, γιατί το θεωρούσαν μέρος του Πολιτισμού τους. Τέτοια ήταν η αντίδραση που οι Γάλλοι πυροβόλησαν και σκότωσαν μερικούς Έλληνες.

Γάλλοι σκότωναν Έλληνες για να αρπάξουν την Αφροδίτη της

Μήλου! ——Πάνω από 200 Έλλη-νες έπεσαν νεκροί για να υπερα-

σπιστούν το άγαλμα…

Όταν τελικά το άγαλμα φορτώθηκε στο πλοίο, οδηγήθηκε πρώτα στον Πειραιά πριν ταξιδέψει για τη Γαλλία. Κάποιοι από τους Έλληνες της Μήλου πήγαν στον Πει-ραιά για να σταματήσουν την αρπαγή του αγάλματος. Όπως γράφει ο Έλληνας ιστορικός Δη-μήτρης Φωτιάδης στην εξάτομη «Ιστορία της Ελληνικής Επανάστασης του 1821»:

Στον Πειραιά όταν μαθεύτηκε το γεγο-νός μαζεύτηκαν στην προκυμαία πάνω από χίλιοι άνθρωποι που προσπαθούσαν να ματαιώσουν την αρπαγή του αγάλ-ματος. Τέτοια ήταν η αντίδραση, που συγκρουστήκαν με το γαλλικό πλήρωμα του πλοίου και τα τουρκικά στρατεύματα. Το αποτέλεσμα ήταν τραγικό. Πάνω από 200 Έλληνες πέσανε νεκροί και τελικά το άγαλμα της Αφροδίτης της Μήλου φυγα-δεύτηκε στη Γαλλία. (μάλιστα λέγεται ότι το ένα χέρι του αγάλματος μέσα στη δίνη της συμπλοκής έπεσε στη θάλασσα και χάθηκε).

Αυτοί λοιπόν οι «αμόρφωτοι» Έλληνες ψαράδες και αγρότες δώσανε τη μάχη της αξιοπρέ-πειας δίνοντας ακόμα και τη ζωή τους για να υπερασπιστούν το Πολιτισμό τους.

Μπορεί να μην ήταν μορφωμένοι, μπορεί να μην γνώριζαν από Τέχνη όμως ένιωθαν βαθιά μέσα τους ότι το άγαλμα αυτό ήταν μέρος της ιστορίας τους, μέρος της Πολιτιστικής τους παρακαταθήκης που τους είχαν αφήσει οι πρόγονοι τους

Αυτή η τραγική ιστορία επιμελώς παρα-σιωπάτε για ευνόητους λόγους. Έτσι αν κάποια στιγμή επισκεφθείτε το Μουσείο του Λούβρου και θαυμάσετε την Αφροδίτη της Μήλου, θυμηθείτε ότι και σ΄ αυτή την περίπτωση οι κυρίαρχες δυνάμεις της εποχής εκείνης άρπαξαν αυτό το θαυμά-σιο άγαλμα που οι Έλληνες το πότισαν με αίμα.

http://www.epirusblog.gr

Η αλήθεια που δεν σου είπαν πότε! Όταν οι Γάλλοι σκότωναν Έλληνες για να αρπάξουν την Αφροδίτη της Μήλου! Πάνω από 200 Έλληνες έπεσαν νεκροί για να υπερασπιστούν το άγαλμα…

Τί ψυχή έχει ένα ($50) Πενηντάρικο;

Αγαπητοί φίλοι αναγνώστες και υποστηριχτές του « Ελληνικού Δρόμου». Όπως αντιλαμβάνεστε σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς για τόν Ελλη-νισμό ,προσπαθούμε κι` εμείς να συμβάλλουμε στη διατήρηση και μετάδοση των ιδεών και αξιών του αρχαίου ελληνικού πνεύματος και της ιστορικής αλήθειας των γεγονότων.

Όσοι είναι συνδρομητές, παρακαλούνται για την ανανέωση της συνδρομής τους, όσοι δε, αγαπούν την εφημερίδα και σκέ-πτονται ελληνικά, όπως οι φίλοι του Ελ-ληνικού Δρόμου, μπορούν να βοηθήσουν τον Ελληνικό Δρόμο με μια δωρεά για την συνέχιση της εφημερίδας μας.

Να είστε δε βέβαιοι, ότι με τον τρόπον

αυτόν συμβάλλετε και σεις στην επιτυχία του έργου της εφημερίδας και να αισθάνε-στε υπερήφανοι για την εφημερίδα και την προσφορά σας.


Oξυζενέ: Η άγνωστη θαυματουργή θεραπεία που μας κρύβουν οι επιστήμονες

και οι φαρμακευτικές εταιρείες Συνέχεια από την σελίδα 14

therapeutic use of H2O2, Townsend letter for Doctors, 1987).

Ο δρ. David G. Williams, ένας από τους κορυφαίους επι στήμονες φυσικών θεραπειών, αναφέρει: « Ο αρχι-κός σκεπτικισμός μου για τη θεραπευτική λήψη υπερο-ξειδίου του υδρογόνου με οδήγησε σε ενδελεχή έρευνα, κλινική εργασία και πειραματισμό. Καταλαβαίνω ότι η πλειοψηφία των ανθρώπων πιθανότατα δεν θα πειστεί ποτέ, ωστόσο εγώ είμαι πεπεισμένος ότι το H2O2 είναι ασφαλές, διαθέσιμο και με εξωφρενικά μικρό κόστος.

Αλλά το καλύτερο απ’ όλα είναι ότι λειτουργεί!» (David G. Williams, The many benefits of hydrogen peroxide, 17/7/2003) Ο παθολόγος William C. Douglas προσθέτει ότι η ουσία «μπορεί να χορηγηθεί σχεδόν σε κάθε παθολογική περίπτωση, συχνά με εξαιρετικά αποτελέσματα» (William C. Douglas, MD, Hydrogen Peroxide: Medical Miracle, Second opinion publishing, 1996).

Ο δρ. Kurt Donsbach γράφει σε άρθρο του στο πε-ριοδικό Alternatives ότι μια ουγκιά υπεροξειδίου του υδρογόνου 35%, διαλυμένη σε ένα γαλόνι νερό, βοηθά στην καλύτερη αναπνοή όσων πάσχουν από εμφύσημα και καρκίνο του λάρυγγα, αν ψεκάζεται στον χώρο που διαβιούν (Madison Cavanaugh, The one-minute cure: The secret to healing virtually all diseases). Ο ίδιος ανα-φέρεται με ενθουσιασμό και στην αξιοποίηση της θε-ραπείας με H2O2 για την καταπολέμηση του καρκίνου.(www. alkalizeforhealth.net/oxygen.htm).

Το 1986, ο γνωστός καρδιοχειρουργός Christiaan Barnard, φημισμένος για το γεγονός ότι πραγματοποίη-σε την πρώτη μεταμόσχευση καρδιάς, άρχισε να συστή-νει τη θεραπεία με υπεροξείδιο του υδρογόνου σε ασθε-νείς, αφού πρώτα την εφάρμοσε ο ίδιος για να θεραπεύ-σει την αρθρίτιδα και άλλες ασθένειες που συνοδεύουν το γήρας και έμεινε έκπληκτος με το αποτέλεσμα.

Ωστόσο, ο Barnard γελοιοποιήθηκε σε τέτοιο βαθμό από την ιατρική κοινότητα, ώστε αναγκάστηκε να εγκαταλείψει κάθε σχέση του με τη θεραπεία για να διασώ-σει τη φήμη και τη δουλειά του (Madison Cavanaugh, The one-minute cure: The secret to healing virtually all diseases).

Η λύση για τον αλκοολισμόΟ αλκοολισμός είναι μια χρόνια ασθένεια, η οποία

εκδηλώνεται προοδευτικά και σχετίζεται με την αδυνα-μία του ατόμου να ελέγξει την κατανάλωση αλκοόλ, η τοξική επίδραση του οποίου επηρεάζει την κυτταρική αναπνοή. Ως αποτέλεσμα, δημιουργεί καθεστώς ανε-πάρκειας οξυγόνου στους σωματικούς ιστούς οδηγώ-ντας σε ιστοτοξική υποξία, κατά την οποία οι ιστοί και τα κύτταρα αδυνατούν να εκμεταλλευτούν και να μετα-βολίσουν το οξυγόνο από το αίμα.

Πρόκειται για τη γνωστή σε όλους μέθη που,στην περίπτωση του αλκοολικού, παρατείνεται σε χρόνο και σταδιακά καταβάλλει τον οργανισμό. Το γεγονός ότι οι βαθιές εισπνοές βοηθούν να ξεμεθύσουμε πιο γρήγορα αποτελεί ένδειξη του καταλυτικού ρόλου που έχει το οξυγόνο στην αποτοξίνωση του οργανισμού από το αλ-κοόλ.

Ο δρ. P.M. Van Wulffren Palthe εργάστηκε με άτο-μα που έπασχαν από αλκοολισμό και διαπίστωσε ότι η στοματική λήψη υπεροξειδίου του υδρογόνου ανέστειλε την επιθυμία τους για αλκοόλ και τους βοήθησε να θε-ραπευτούν από τον εθισμό τους. Σύμφωνα με τον ίδιο, πρόκειται για την αποτελεσματικότερη αντιμετώπιση του αλκοολισμού, γιατί μπορεί να ανατρέψει την ανε-παρκή οξυγόνωση των ιστών και των κυττάρων που σχετίζεται με την προοδευτική εκδήλωση της ασθένειας (Madison Cavanaugh, The one-minute cure: The secret to healing virtually all diseases).

Προάσπιση της υγείας του εγκεφάλου και της διάθεσης

Όσοι ζουν σε μεγαλουπόλεις εμφανίζουν συχνά με-ταβολές στη διάθεση τους και ατονία στις εγκεφαλικές τους λειτουργίες κατά τη διάρκεια της μέρας. Αυτό οφείλεται, εν πολλοίς, στον -κακής ποιότητας- αέρα που εισπνέουν, ο οποίος δεν προσφέρει επαρκή ποσότητα οξυγόνου.

Η καθημερινή ελλειμματική οξυγόνωση του οργα-νισμού γενικότερα, και ειδικότερα του εγκεφάλου, δη-μιουργεί πολλές εγκεφαλικές-ψυχολογικές διαταραχές, όπως κατάθλιψη, ατονία, ευερεθιστότητα, αδιαθεσία και εξασθένιση των πνευματικών ικανοτήτων, όπως η μνήμη, η συγκέντρωση, η κριτική ικανότητα και η κα-θαρή σκέψη.

Τα τελευταία χρόνια, η φαρμακευτική βιομη-χανία έχει χτίσει γύρω από αυτά τα -ανεξήγητα για την ίδια- συμπτώ-ματα μια ολόκληρη αυ-τοκρατορία ασθενειών που «κατασκευάστηκαν» και διαδόθηκαν, για να προωθήσουν νέου τύπου φάρμακα διά θεσης και συμπεριφοράς. Η προ-παγάνδα που στήθηκε

γύρω από αυτές τις ασθένειες οδήγησε στην απο-δοχή τους από τον σύγχρονο άνθρωπο, που εκ-παιδεύεται να θεωρεί το χάπι πανάκεια για κάθε περίπτωση.

Ο δρ. Ed McCabe υποστηρίζει ότι η συστηματική λήψη υπεροξειδίου του υδρογόνου αρκεί για να συ-μπληρωθεί η απαραί τητη ποσότητα οξυγόνου που χρειάζεται ο οργανισμός για να λειτουργεί σωστά και

να μας τροφοδοτεί με ενέργεια και καλή διάθεση. Εξίσου ευ-εργετικό αποδεικνύ-εται για την καλή λει τουργία του εγκεφά-λου και την ενίσχυση των πνευματικών μας ικανοτήτων, ακόμα και του βαθ-μού ευφυίας μας (Ed McCabe, Flood

your body with oxygen : therapy for our polluted world, Energy puplications, 2003).

Απαλλαγή από τις περιοδοντικές επεμβάσεις

Ο δρ. Paul Cummings δίδασκε περιοδοντικές χει-ρουργικές τεχνικές στο Πανεπιστήμιο της Νότιας Καρολίνα, προτού ανακαλύψει ότι με το υπεροξείδιο του υδρογόνου μπορούσε να πετύχει καλύτερα αποτε-λέσματα. Στους 1000 ασθενείς στους οποίους εφάρμοσε αυτή τη θεραπεία, το 98% ξεπέρασε το περιοδοντικό του πρόβλημα χωρίς τη βοήθεια επέμβασης.

Ο δρ. Cummings υποστηρίζει ότι οι δυνατότητες της ουσίας στην οδοντιατρική είναι συναρπαστικές και ότι οι συνάδελφοι του επιστήμονες πρέπει να αναγνωρί-σουν την υπεροχή της, συγκριτικά με τις χειρουργικές επεμβάσεις (Jane E. Brody, Non surgical therapies for gums spurs aide debate, New York Times, 23/3/1982).

Στην πραγματικότητα, το Η2Ο2 χρησιμοποιείται ήδη στην οδοντιατρική διαδικασία λεύκανσης των δοντιών – μια υπηρεσία υψηλού κόστους για τους ενδι-αφερόμενους. Επιπλέον, περιέχεται και στις εμπορικές οδοντόκρεμες που υπόσχονται λαμπερό χαμόγελο, οι οποίες όμως έχουν ενοχοποιηθεί για μακροπρόθεσμες αρνητικές συνέπειες στη στοματική υγιεινή, εξαιτίας των υπόλοιπων χημικών συστατικών τους.

Σύμφωνα με όσα αναγράφει η συγγραφέας Madison Cavanaugh στο βιβλίο της, αρκεί να βουρτσίζει κανείς τα δόντια του με υδάτινο διάλυμα που περιέχει 3% υπε-ροξείδιο του υδρογόνου, για να έχει λευκή και υγιή οδο-ντοστοιχία και ούλα, ξοδεύοντας ελάχιστα χρήματα.

Η «γκετοποίηση» της εναλλακτικής θεραπευ-τικής

Οι βιο-οξειδωτικές θεραπείες και γενικότερα οι θεραπευτικές πρακτικές που εστιάζουν στην ενεργή δράση του οξυγόνου θεωρούνται εναλλακτικές και ως τέτοιες αντιμετωπίζονται από το καθιερωμένο σύστημα – συχνά με καχυποψία ως προς την ποιότητα και απο-τελεσματικότητα τους.

Φυσικά, η αξία του οξυγόνου αναγνωρίζεται και από την κλασική Ιατρική. Το περίεργο, όμως, είναι ότι το αξιοποιεί επιλεκτικά και με… μέτρο: χρησιμοποιείται, δηλαδή, συμπληρωματικά για να διευκολύνει ασθενείς που αδυνατούν να απορ ροφήσουν επαρκή ποσότητα οξυγόνου μέσω της αναπνοής τους.

Το υπερβατικό οξυγόνο χρησιμοποιείται για να θεραπεύσει δηλητηριάσεις από διοξείδιο του άνθρα-κα, γάγγραινα με εκπομπή αερίων και αεροεμβολισμό (νόσο του δύτη). Ακόμα, εφαρμόζεται σε καταστάσεις εκτάκτου ανάγκης. Στις εντατικές των νοσοκομείων, ασθενείς που χαροπαλεύουν παραμένουν ζωντανοί, χάρη στο οξυγόνο που παίρνουν μέσω μηχανικής υπο-στήριξης.


ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ ΕΡΓΟΝ ΕΣΤΙ Η ΣΩΤΗΡΙΑ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ. ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ


μα) χειποποίητα. Στην «Ιλιάδα» επίσης ( Ε 402-403), γίνεται λόγος για την παρασκευή του «οποίου τυρού» εντός πλεκτού «ταλά-ρου», αφού πρότερον δι` ανακατέματος έχει αρχίσει η πήξι: «ως δ` ότ οπός γάλα λευκόν επειγόμενος συνέπηξεν υγρόν εόν, μάλα δ` ώκα περιστρέφεται κυκόωντι». Εδώ, στους στίχους αυτούς, αποκαλύπτει ο Όμηρος, ότι οι παρασκευαστές τυρού εχρησιμοποίουν αντί της γνωστής σήμερα «πητιάς» (ένζυμο εκκρι-νόμενο στον στόμαχο των νεογνών προβάτων ή αιγών χρήσιμο προς πήξιν του γάλακτος) τον «οπόν συκής», δηλαδή το γαλακτώδες υγρό του καρπού της συκιάς, το οποίο ανακα-τευόμενο με το γάλα παρεσκεύαζε τον «οπίαν τυρόν». Αυτός ο «οπίας τυρός» παρέμενε και στράγγιζε μέχρι ξηράνσεως εντός εντέχνων «ταρσών» δηλαδή «καλαθίσκων, εν οις τυρο-κομούσι»( Ησύχιος). Από τον καλαθίσκο το υγρό έρρεε και ο οπίας ελάμβανε την τελική μορφή του τυρού. Η ανάγνωσι των γραμμά-των αυτό αποκαλύπτει: «Τ»= ο ταρσός», «Υ» =το κοίλον εντός του οποίου το υγρό (γάλα: για το γράμμα Υ θα ομιλήσω αμέσως μετά), «Ρ»=των προβάτων (ρην= πρόβατο ) απέβαλ-λε την ρευστότητα, «Ο» = διά του οπού, «Σ» της συκής. Η λέξι δίδει τον τρόπο παρασκευ-ής του «τυριού» είναι, θα έλεγα, η «συνταγή» για τον «οπίαν τυρόν».

Λέξι πάντως σχετική για τον παρασκευά-ζοντα τυρόν δεν έχομε, ενώ οι κτηνοτρόφοι οι έχοντες μεγάλα κοπάδια προβάτων απε-καλούντο «πολύρρηνες» («Ηοίαι» απ. 134, Rzach). Η λέξι είναι σύνθετη από τό πολύς και ρήν, που σημαίνει πρόβατο.( Σε επιγραφή της Γόρτυνος στην Κρήτη σώζεται και έτε-ρος τύπος του ρην, η λέξι αρήν στην θέσι του αρνός σήμερα το λέμε αρνί). Εντύπωσι μου προξένησε, ότι ο Όμηρος στην «Ιλιάδα» ( Λ 639) κάνει διάκρισι στο «τυρί», όταν αυτό προέρχεται από γίδες («επί δ` αίγειον κνη τυ-ρόν»: έτριψε επάνω τυρί γιδίσιο). Με την ίδια λογική θα έπρεπε και ο τυρός ο προερχόμενος εκ προβάτων να ελέγετο «τυρός ρήνειος». Να υπάρχη άραγε σχέσι του ονόματος «Τυρ-ρηνός» ή Τυρσηνός, το οποίο εδόθη υπό των κατοίκων του χώρου της ελληνικής γλώσσας


Στην «Ιλι-άδα» επίσης

(Ε 402-403), γίνεται λόγος για την παρασκευή

του «οποίου τυρού» εντός πλεκτού «ταλάρου», αφού

πρότερον δι` ανακατέματος έχει αρχίσει η πήξι: «ως δ` ότ οπός

γάλα λευκόν επειγόμενος συνέ-πηξεν υγρόν εόν, μάλα δ` ώκα περιστρέφεται κυκόωντι». Εδώ, στους στίχους αυτούς, αποκαλύπτει ο Όμηρος, ότι οι παρασκευαστές τυρού εχρησιμοποίουν αντί της γνωστής σή-μερα «πητιάς» (ένζυμο εκκρινόμενο στον στόμαχο των νεογνών προβά-των ή αιγών χρήσιμο προς πήξιν του γάλακτος) τον «οπόν συ-κής», δηλαδή το γαλακτώδες υγρό του καρπού της συκιάς, το οποίο ανακατευόμενο με

το γάλα παρεσκεύαζε τον «οπίαν τυ-

ρόν».


Ελλάδα, μια Χώρα που Έχει Περισσότερους Παπάδες απ’ ότι

Γιατρούς και Δικαστέςτην παραμικρή ιδέα, σχετικά με τον συνολικό αριθμό των δημοσίων υπαλλήλων που απασχολούσε το ελληνικό κράτος και πλήρωνε ο Έλ-λην φορολογούμενος.

To 2009 όμως, έγινε η πρώ-τη απογραφή των δημοσίων υπαλ-λήλων στη χώρα μας, ενώ από το 2013 και μετά, υπάρχει το Μητρώο Ανθρώπινου Ελληνικού Δημοσίου (Απογραφή), το οποίο καταγράφει σε πραγματικό χρόνο όλες τις με-ταβολές του προσωπικού της Δημό-σιας Διοίκησης, ενώ το Υπουργείο Εσωτερικών και Διοικητικής Ανασυ-γκρότησης, δημοσίευσε πολύ πρό-σφατα, μελέτη στην οποία παρουσι-άζονται οι μεταβολές που πραγμα-τοποιήθηκαν κατά το έτος 2015 στο τακτικό προσωπικό, ενώ γίνεται και μια ποιοτική ανάλυση και κατηγορι-οποίηση του συνόλου του τακτικού προσωπικού, των αποχωρήσεων και των προσλήψεων για τα έτη 2012-15.

Μια πρόχειρη ματιά στη συ-γκεκριμένη μελέτη, είναι υπεραρκετή για να γίνουν κατανοητά ορισμένα πράγματα για το ελληνικό παράδοξο: Όπως φαίνεται λοιπόν στον πίνα-κα 2.2, με τίτλο «Σύνολο τακτικού προσωπικού ανά κατηγορία προσω-πικού», ο Έλλην φορολογούμενος πληρώνει τους μισθούς 9298 παπά-δων, 7271 γιατρών του Εθνικού Συ-στήματος Υγείας και 2827 δικαστών. Είναι χαρακτηριστικό, ότι ακόμα και το άθροισμα των γιατρών του ΕΣΥ με αυτούς που απασχολούνται σε Κέντρα Υγείας (7271+800=8071), το σύνολο δηλαδή των γιατρών που απασχολεί το ελληνικό κράτος, είναι αισθητά μικρότερο από το σύνολο των παπάδων (9298) που δουλεύουν για δυο αφεντικά, τον Ιησού και το ελληνικό δημόσιο δηλαδή.

Επίσης, για λόγους που δύσκολα μπορούν να γίνουν κατα-νοητοί στη χώρα που το 90% του πληθυσμού ακούει αποκλειστικά και μόνο σκυλό-ποπ μουσική, το ελληνι-κό κράτος απασχολεί περισσότερους μουσικούς (434), απ’ ότι ερευνητές/

ειδικούς λειτουργικούς επιστήμονες (405), ενώ υπάρχουν και όχι ένας, ούτε δυο, άλλα δεκατρείς χιλιάδες δημόσιοι υπάλληλοι, οι οποίοι εμπί-πτουν στην πολύ βολική κατηγορία «Δεν έχει οριστεί κατηγορία προσω-πικού».

Εντύπωση προκαλεί και το γεγονός ότι το άθροισμα στρατιωτι-κών και στελεχών σωμάτων ασφα-λείας (78.183+68.111=146.294), είναι πολύ υψηλότερο από το άθροι-σμα των εκπαιδευτικών πρωτοβάθμι-ας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης (67.761+67.651=135.412), καθώς και η ανάγκη του δημοσίου να απα-σχολεί 106 δημοσιογράφους, άλλα και 336 εκκλησιαστικούς υπαλλή-λους.

Ίσως θα ήταν προτιμότερο και σίγουρα θα ήταν καλύτερο για τα νεύρα μας, αν γυρνούσαμε στην αθώα και ανέμελη εποχή που ανα-φέραμε και στην αρχή του κειμένου, κατά την οποία η γενική ιδέα που εί-χαμε για το δημόσιο, ήταν εξαιρετικά θολή και συγκεχυμένη, χωρίς όλα αυτά τα φοβερά εκνευριστικά νού-μερα και στατιστικά. Υπάρχει άραγε τρόπος να τηλεμεταφερθούμε στο καλοκαίρι του 2009 και πάλι;


Γιάννης Μακρογιαννέλης

25η ΜαρτίουΠατρίδα μου τρισένδοξη, μάνα λεβεντογέννα,σήμερα που γιορτάζουμε ως κάθε σου μεριά,

θυμίζεις σε όλα τα παιδιά τ’ άφθαστο εικοσιένα,την Άγια Λαύρα, τον ραγιά, τον γέρο του Μωριά.

Σαν σήμερα πατρίδα μας, πήρες το καριοφύλλικι η λευτεριά στο χώμα σου θρονιάστηκε ξανά,

οι εχθροί με μιας ετρόμαξαν, σε θαύμασαν οι φίλοικαι με το φως σου έλαμψαν θάλασσες και βουνά!

Οι θάλασσες σου έγιναν καινούρια Σαλαμίνακαι Θερμοπύλες έγινεν η κάθε σου στεριά,

μα απ’ την ηρώων τα κορμιά, στα χρόνια σου εκείναξεπρόβαλε πανέμορφη ξανά η Λευτεριά.

Και έμεινες αδούλωτη κι αθάνατη μας χώρα,πιστή μπρος στην πανάρχαια βαριά κληρονομιά,και χαίρεσαι τα τέκνα σου και βασιλεύεις τώρα

κι είν’ υπερήφανη για σε η νέα σου γενιά!


Στον ίδιο δρόμο, λίγο πιο πέρα και κάτω από την Μητρόπολη των Αθηνών, ή πολύ κοντά της, βρισκόταν ο ναός της Υπερβόρειας Ειλείθυιας προστάτιδας του τοκετού. Η Ειλείθυια είχε ταξιδέψει στην Δήλο για βοηθήσει την Λητώ, μητέρα του Απόλλωνα και της Αρ-τέμιδος, για να γεννήσει. Είναι γνωστή και ως Άρτεμις Ειλείθυια.

Στην οδό Ευριπίδους υπάρχει το εκκλησάκι του Αϊ-Γιάννη του Πρόδρομου, γνωστό και ως Αϊ Γιάννη της Κολώνας, διότι μέσα στην εκκλησία, στον χώρο του ιερού και στο αριστερό του μέρος υπάρχει αρχαίος κο-ρινθιακός κίονας, ο οποίος βγαίνει πάνω από τα κερα-μίδια της εκκλησίας. Στην βάση της κολόνας, οι παλιοί Αθηναίοι έδεναν πολύχρωμα νήματα και κορδέλες, για να γιατρέψει ο Άι-Γιάννης τις αρρώστιες τους. Πρόκειται για ένα εντελώς αρχαίο «ειδωλολατρικό» συνήθειο που έκαναν σε αντίστοιχα μέρη για να ζητήσουν προστασία από τον Απόλλωνα Αυγιέα.

Λίγο πιο πέρα από τις Στήλες του Ολυμπίου Διός, υπάρχει ένα κοίλωμα που στην παλιότερη Αθήνα ήταν γνωστό ως Βατραχονήσι. Εκεί που βρίσκεται σήμερα το εκκλησάκι της Αγίας Φωτεινής, υπήρχε βωμός των Ιλισιάδων. Από εκεί περνούσε ο ποταμός Ιλισσός, όπου και η Κρήνη Καλλιρόη, πηγή που έπαιρναν νερό οι αρχαίες Αθηναίες κόρες για να χρησιμοποιήσουν στις τελετές του γάμου.

Στο αρχαίο νεκροταφείο του Κεραμεικού, επί της οδού Πειραιώς και Ιεράς Οδού, υπάρχει η εκκλησία της Αγίας Τριάδος που βρίσκεται μέσα στον αρχαιολογικό χώρο.

Ιερά Οδός από τον Κεραμεικό

Αν ακολουθήσουμε την Ιερά Οδό από τον Κεραμεικό στα τέσσερα περίπου χιλιόμετρα θα συναντήσουμε ένα εκκλησάκι. του Αγ. Σάββα. Εκεί, σύμφωνα διάφορες ιστορικές πηγές, επιγραφές και άλλες, υπήρχε μία ιερή συκιά. Αυτό, βέβαια, μας το επιβεβαιώνει και ο Παυσα-νίας: «Υπάρχει επίσης βωμός του Ζεφύρου και ιερό της Δήμητρας και της Κόρης, όπου τιμώνται μαζί και η Αθηνά και ο Ποσειδών. Στο μέρος αυτό λένε πως ο Φύταλος είχε δεχτεί στο σπίτι του τη Δήμητρα και πως η θεά τους έδωσε σ’ αντάλλαγμα το οπωροφό-ρο δέντρο της συκιάς.»

Ακολουθώντας τον ίδιο δρόμο της Ιεράς Οδού, φτά-νουμε στο Δαφνί, ο ναός της Παναγίας είναι χτισμένος πάνω στα ερείπια του ελληνικού ναού του Απόλλωνος Δαφναίου.

Στην Ελευσίνα υπάρχει η εκκλησία του Αγίου Ζαχα-ρία, η οποία είναι χτισμένη ακριβώς πάνω στα ερείπια βυζαντινής που και αυτή είχε χτιστεί ακριβώς πάνω στα ερείπια του αρχαίου ναού του Τριπτόλεμου. Εκεί κοντά άλλωστε βρέθηκε και το γνωστό ανάγλυφο με την Δήμητρα και την Κόρη που δίνουν στον Τριπτόλεμο τον καρπό του σίτου. Αλλά και στο αρχαίο τελεστήριο της Ελευσίνας έχει χτιστεί το βυζαντινό ναίδριο της Παναγί-ας.

Η μονή Καισαριανής και η μονή Αστερίου είναι χτι-σμένες πάνω σε αρχαίους ναούς και ιερά της Αρτέμιδος και των Καβείρων αντίστοιχα. Η μονή της Καισαριανής είναι του 10ου αιώνα και χτίστηκε πάνω σε παλαιότερη του 4ου μ.Χ. Η της Καισαριανής και Αστερίου επικοινω-νούν μεταξύ τους με υπόγειες στοές καθώς και με άλλα υπόγεια μονοπάτια που οδηγούν σε άλλες αρχαίες ιερές τοποθεσίες.

Στο Μαρούσι, υπάρχει ένα εκκλησάκι ο Αι-Γιάννης, του 15ου αιώνα και ο οποίος έχει χτιστεί πάνω στα θεμέλια του προϋπάρχοντος αρχαίου ελληνικού ναού


Η ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗΣ ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑΣ ΟΙ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΕΣ ΤΩΝ ΑΓΑΛΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΝΑΩΝ ΑΠΟ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥΣ Συνέχεια από την σελίδα 7 της Αρτέμιδος Αμαρυσίας.

Στην Άνω Γλυφάδα, έξω από την Αθήνα, υπάρχει η εκκλησία του Αγίου Ιωάννη του Κόρακα, ο οποίος είναι χτισμένος πάνω σε αρχαίο ναό του Απόλλωνα. Αξίζει να τον επισκεφτείτε και να δείτε το εσωτερικό της εκκλησί-ας καθώς «κρύβει» πολλά από τον αρχαίο ναό.

Ιερού ναού του Αγίου Νικολάου,

Στην ευρύτερη περιοχή της Αττικής, υπάρχει η γνωστή σπηλιά της Πεντέλης που κατά τους αρχαίους θεωρούνταν «Αιπόλειο του Πανός» ή αλλιώς «Παναι-πόλειο», δηλαδή ο Πόλος του Πάνα ή του Παντός. Τα διάφορα «υπερφυσικά» φαινόμενα στο σπήλαιο αλλά και στην γύρω περιοχή «δίνουν και παίρνουν» όπως και οι διάφορες θεωρίες γι αυτά. Ο τόπος εκεί φαίνεται να έχει κάποια ιδιαίτερη ενέργεια. Για τους λόγους αυτούς, προφανώς, αναγέρθηκε μικρή εκκλησία προκειμένου να «εξαγνίσει» τον τόπο ή να οικειοποιηθεί την ενέργεια της περιοχής. Πεντέλη, άλλωστε, σύμφωνα με μία σύγ-χρονη εκτίμηση σημαίνει «Πύλη εν τω τέλη».

Κοντά στον Μαραθώνα υπάρχει η Μονή Βρανά. Είναι χτισμένη στο αρχαίο ιερόΔήμητρος Χθονίας. Μάλιστα, εκεί υπάρχει και κάτι το ιδιαίτερα χαρακτη-ριστικό. Η μονή είναι «εντοιχισμένη» σε μία σπηλιά, -σφραγίζοντας έτσι την πρόσβαση- από ορισμένο ύψος της οποίας στάζει μύρο. Το μύρο αυτό, βέβαια, είναι πλέον «άγιο» και «ιερό», αφού σε κανέναν από τους επισκέπτες και τους πιστούς, δεν πάει το μυαλό ότι το «αγιασμένο» αυτό μύρο προϋπήρχε της εκκλησίας, από τα «ειδωλολατρικά» χρόνια. Ανάλογο φαινόμενο υπάρ-χει σε αρκετές εκκλησίες όπως στην Αγία Παρασκευή Τεμπών.

Ας περάσουμε τώρα στην Πελοπόννησο και την αρχαία πόλη της Σικυώνας. Εκεί θα συναντήσουμε μία Φράγκικη εκκλησία του Ζαρακά, η οποία είναι χτισμένη ακριβώς δίπλα σε ναό της Αρτέμιδος.

Στην αρχαία πόλη Βούρα της ΒΔ Πελοποννήσου, στη σημερινή θέση Τρουπιά όπου βρίσκεται το μετόχι της μονής του Άγιου Σπηλαίου υπήρχε ιερό και μαντείο του Ηρακλή. Βρισκόταν μέσα στο σπήλαιο, όπου φυσι-κά και το άγαλμα του Ήρωα.

Η Παναγία η Χελιδονού στην Τράπεζα της παραλι-ακής Αχαίας είναι χτισμένη στα ερείπια αρχαίου ναού αφιερωμένου στην Γαία.

Το απόμερο γραφικό ερημοκλήσι της Οσιοπαρθε-νομάρτυρος Θεοδώρας της Πελοποννησίας, με την θαυμαστή, σαν από εξωτικό παραμύθι, δασοσκέπαστη οροφή της, στους πρόποδες του Τετραγίου όρους, τέσ-σερα περίπου χλμ από το χωριό Βάστα Μεγαλοπόλεως και σε υψόμετρο περί τα 860μ. Ενδέχεται να ανεγέρθη στα ερείπια ναού του τραγοπόδαρου αρχαίου θεού Πάνα -του σατανά κατά τους χριστιανούς. Χάλκινα αγαλματίδια που βρέθηκαν εκεί προ δεκαετιών ενισχύ-ουν, χωρίς να επιβεβαιώνουν την εικασία αυτή.

Η εκκλησία όπου παντρεύτηκε ο ήρωας της επανά-στασης Θεόδωρος Κολοκοτρώνης στο χωριό Ζαρούχλα Αχαίας είναι χτισμένος επάνω στον ναό Καταθεσίου Αρτέμιδος.

Το γνωστό Ποντικόκαστρο είναι και αυτό χτισμένο πάνω σε αρχαίο ναό της Αρούρας Αρτέμιδος, όπου από κάτω υπάρχουν υπόγειες αρχαίες στοές και περά-σματα.

Από το να γίνει εκκλησία δεν γλίτωσε ούτε το ερ-γαστήριο του Φειδία, στο οποίο φιλοτέχνησε το πε-ρίφημο χρυσελεφάντινο άγαλμα του Δία, ενός από τα 7 θαύματα του αρχαίου κόσμου. Πολύ παράξενο, κατά την άποψη του γράφοντα, που ένα απλό εργαστήρι, το οποίο δεν υπήρξε ούτε ιερό, ούτε λατρευτικός τόπος, ούτε κάτι άλλο, να γίνει εκκλησία. Στα ερείπια του εργα-στηρίου χτίστηκε μια μεγάλη βυζαντινή εκκλησία από τον Θεοδόσιο τον Β΄.

Φτάνοντας στο Άργος, θα συναντήσουμε στους πρόποδες της κορυφής Ασπίδας το εκκλησάκι του Αγίου Ηλία. Είναι χτισμένο στα ερείπια του ιερού του Απόλ-λωνα και της Αθηνάς, που ήταν και μαντείο.

Στο Ελληνικό θα συναντήσουμε τα απομεινάρια μίας πυραμίδας, από τις ελάχιστες που έχουν διατηρη-θεί σχεδόν (ο θεός να το κάνει αυτό το «σχεδόν») σε ακέραια κατάσταση. Μερικά μέτρα δίπλα της υπάρχει και εκεί μία εκκλησία. Κι όμως ο τόπος δεν ήταν ιερός. Ηπυραμίδα αυτή αποτελούσε κατά πάσα πιθανότητα φρυκτωρία. Τι λόγους είχε να χτιστεί εκεί εκκλησία;

Το ίδιο μπορούμε να αναρωτηθούμε για την εκκλη-σία της Επισκοπής η οποία βρίσκεται στο κοίλο του αρχαίου θεάτρου της Τεγέας.

Ο ναός της Αγίας Φωτεινής στη Μαντινεία

Η αρχαία Τεγέα συνορεύει με την αρχαία Μαντίνεια στον αρχαιολογικό χώρο της οποίας υπάρχει η εκκλησία της Αγίας Φωτεινής. Η εκκλησία αυτή είναι η παράξενη εκδοχή αρχιτεκτονικής χριστιανικού οικοδομήματος. Σε τίποτα δεν θυμίζει εκκλησία. Αυτό που είναι βέβαιο είναι πως βρίσκεται χτισμένη στα θεμέλια του ναού της Αρτέ-μιδος και χτίστηκε αποκλειστικά από τα αρχαία αυτά οι-κοδομικά υλικά, καθώς από τα αιγυπτιακά Σεραπεία της περιοχής και επίσης από ένα ναίσκο της θεάς Ήρας.

Το εκκλησάκι της Παναγίας της Ραχιώτισας στην Φλιούντα, είναι και αυτό χτισμένο επάνω στο αρ-χαίο Ασκληπιείο.

Στην αρχαία Τροιζήνα υπήρχε ναός της Αφροδίτης Κατασκοπίας εκεί που σήμερα βρίσκεται η εκκλησία της Επισκοπής.

Στον Ταύγετο και στην αρχαία πόλη Βρυσέαι υπήρ-χε ναός και άγαλμα του Διονύσουστο ύπαιθρο και πηγή. Σήμερα υπάρχει εκκλησία. Στην ίδια περιοχή υπάρχει και εκκλησάκι του προφήτη Ηλία για το οποίο υπάρχει η παράδοση ότι: «μετά από τάμα πιστού, οι ερ-γάτες προσπάθησαν να κτίσουν το εκκλησάκι στην απέ-ναντι κορφή, αλλά τα υλικά το βράδυ εξαφανίζονταν και τα έβρισκαν την επομένη, στη ψηλότερη κορφή όπου τελικά κατασκευάστηκε». Παράξενο που το τάμα του πιστού δεν «έπιασε» και το εκκλησάκι ήθελε να χτιστεί σε εκείνη την κορυφή του Ταύγετου, όπου βρισκόταν η ιερή τοποθεσία του Ήλιου ή του Απόλλωνα.

Σε Μεσσηνιακό βουνό πάνω από το χωριό Παλαιό Λουτρό, συναντούμε στη σπηλιά του Κουφιέρου το εκ-κλησάκι των Αγίων Αναργύρων. Εκεί υπήρχε αρχαιότα-τος ναός από τον οποίο δεν σώζεται τίποτα, για να μας τον θυμίζει, έστω και ονομαστικά.

Σε δρακόσπιτο της Όχης, στην Εύβοια, υπήρχε πα-λιά ιερό της Ουράνιας Αφροδίτης. Δίπλα υπήρχε και η Ελαιατική Σχολή που μετατράπηκε σε χριστιανικό φρο-ντιστήριο με το όνομα Μονή των Ομολογητών.

Η Συνέχεια Στο Επόμενο

Την Πατρίδα ουκ ελάττω παραδώσω!

Συνέχεια από την σελίδα 17 ελληνικός δρόμος Εαρινή Ισημερία, 2017 19

στους Ετρούσκους; Μήπως επρόκειτο περί κτηνοτρόφων και παρασκευαστών τυρού εκ γάλακτος προβάτων; κάτι δηλαδή όμοιο με το «τυροποιοί»; Μήπως τυρρηνοί ή τυρσηνοί ελέγοντο υπό των πελασγών οι τυροποιοί; Διότι όπως φαίνεται, η λέξι «τύρρις», πολύ μεταγενέστερη, με την σημασία του επί τεί-χους πύργου, δεν θα ήταν δικαιολογημένη εκ της δομής της λέξεως (Τ.Υ.Ρ), εάν δεν εταυ-τίζετο με τους τυροκόμους, οι οποίοι έκτιζαν και τείχη. Αυτή η ταύτισι μας οδηγεί και πάλι στους κύκλωπες και πελασγούς. «Τυρσηνών τείχισμα Πελασγικόν» θα περιβάλλη την πόλι, λέγει ο Αριστοφάνης στους «Όρνιθας» (στίχ.552 ), ο δε Στράβων (« Γεωγραφικά» 372, ΙΙ ) λέγει: «Τη εν ουν Τίρυνθι ορμητη-ρίω χρήσασθαι δοκεί Προίτος και τειχίσαι διά Κυκλώπων, ους επτά μεν είναι, καλεί-σθαι δε γαστερόχειρας τρεφομένους εκ της τέχνης». Ο Προίτος, τον οποίο αναφέρει ο Στράβων, ζη στο Άργος την εποχή του Βελ-λεφερόντη («Θεογ.» στίχ.325 ), δηλαδή στην προ του Δευκαλίωνος περίοδο. Ο Όμηρος αναφερόμενος στον «δα΅ιφρονα Βελλερεφό-ντην» Ιλ.Ζ 153-165) αναφέρεται και στους βασιλεύσαντες στο Άργος και μεταξύ αυ-τών και στον «Προίτον» και την σύζυγό του Άντεια, κόρη του βασιλέως της Λυκίας. Αυτός ο Προίτος, προκειμένου να χρησιμοποιήση ως ορμητήριό του την Τίρυνθα, εκάλεσε για την κατασκευή του τείχους της «κύκλωπας» εκ Λυκίας. Αυτοί δε εζούσαν εκ της τέχνης των χειρών των («γαστρόχειρας» τους αποκαλόυ-σαν!). Ακόμη η «Θεογονία» (στίχ.292) ομιλεί περί της «Τίρυνθος», όταν (ο Ηρακλής.......επιστρέφων από τον Ωκεανό) τα ευρυμέτωπα βόδια (που απ` τον ευρυτίωνα εκεί στις νή-σους της Δύσεως ήρπασε) ωδήγησε (ώθησε) στην Τίρυνθα».

Την παρέκβασι αυτή εθεώρησα αναγκαία, για να συμπληρώσω τις περί κυκλώπων και πελασγών πληροφορίες και ακόμη να δώσω την πιθανή ερμηνεία στην λέξι ΤΥΡ-ΡΗΝ –ΟΣ ή ΤΥΡΣΗΝΟΣ. Τέλος μολονότι το όνο-μα αυτό το συναντούμε στον στίχο 1016 της «Θεογονίας», το μέρος αυτό (από το στίχ.965 έως τον στίχο 1020 ) είναι παρεμβολή απο-σπασθείσα από τας «Ηοίας» και εκ τούτου η αναφορά αυτή στους Τυρσηνούς πρέπει να θεωρηθή επίσης μεταγενέστερη της «Θεογο-νίας».

Η Συνέχεια Στο Επόμενο

Ακόμα και η παραγωγή ορισμένων φαρμακευτικών σκευασμάτων εκμεταλλεύεται τις θεραπευτικές ιδιό-τητες του οξυγόνου. Για παράδειγμα, οι περισσότερες συμβατικές θεραπείες για τον καρκίνο, συμπεριλαμβα-νομένων της χημειοθεραπείας και ακτινοβολίας, αλλά και φαρμάκων, επιτίθενται στα καρκινικά κύτταρα με οξυγόνο για να τα εξουδετερώσουν. Ωστόσο, όλα τα συμβατικά φάρμακα συνοδεύονται από πλήθος πα-ρενεργειών, γεγονός που μακροπρόθεσμα τα καθιστά ζημιογόνα για το σύνολο του οργανισμού.

Έχοντας υπ’ όψιν τα παραπάνω, τίθενται κά-ποια ερωτήματα:

» Αφού η επιστήμη αναγνωρίζει τη δύναμη του οξυγόνου στη θεραπευτική διαδικασία, γιατί περιορίζει τη χρήση του μόνο σε κάποιες περιπτώσεις και δεν με-λετά την αξιοποίηση του σε άλλες;

» Γιατί αγνοούνται τα πρωτοφανή συ-μπεράσματα ανεξάρτητων ερευνητών, εκ των οποίων κάποιοι χαρακτηρίζουν το οξυγόνο -και δη, το υπεροξείδιο του υδρο-γόνου- ως θεραπευτική λύση για κάθε ασθένεια;

» Γιατί, σε τελική ανάλυση, σνομπάρε-ται η εναλλακτική Ιατρική, η οποία τολμά να εφαρμόσει νέες μεθόδους θεραπείας όπως η παραπάνω, οι οποίες σε πολλές περιπτώσεις οδηγούν σε πολύ θετικά απο-τελέσματα; Το σχέδιο είναι πολύ καλά οργανωμένο και έχει ως πυρήνα την εμπορευματοποίηση των ασθενειών. Ο ιστός που έχει πλεχτεί γύρω από αυτή επιβιώνει μέσω ουσιών και διαδικασιών που πωλούνται ακριβά για να καταστείλουν μεμονωμένα συμπτώματα, χωρίς να επι-φέρουν ίαση.

Ό,τι ξεφεύγει από τον παραπάνω κανόνα, και κυρί-ως ό,τι μοιάζει να τον απειλεί, καταστέλλεται ή γελοι-οποιείται. Στην καλύτερη περίπτωση, γκετοποιείται σε μια κατηγορία που ονομάζεται «εναλλακτική», προκει-μένου να ξεχωρίζει από το επίσημο, πέραν πάσης υπο-ψίας, δόγμα και να ελέγχεται ευκολότερα από αυτό.

hellas-now.com

Oξυζενέ: Η άγνωστη θαυματουργή θεραπεία που μας κρύβουν οι επιστήμονες και οι

φαρμακευτικές εταιρείες

ματα τα παιδιά τους γιατί κάτι τέτοιο αποτελεί «ανάρ-μοστον» πράξη, και «καταφρόνησιν» της χριστιανικής ονοματοδοσίας. Αντ’ αυτού, προτρέπει τους ιερείς των ενοριών να «νουθετούν» τους γονείς και τους ανάδο-χους, να επιλέγουν τα «πατροπαράδοτα χριστιανικά ονόματα των εγνωσμένων τη Εκκλησία και των ενδόξως υπ’ αυτής εορταζομένων Αγίων». Φυσικά δεν θα περί-μενε κάτι καλύτερο κανείς, από ένα δεσπότη που αφό-ρισε την Επανάσταση του 1821 και ουκ ολίγους απ’ τους αγωνιστές της.

ΛΥΚΟΥΡΓΟΣ ΚΡΕΣΤΕΝΙΤΗΣ

Η οικογένεια των Κρεστενιτών κατάγονταν από τα Κρέστενα. Στον Πύργο εγκαταστάθηκαν μετά τα μέσα του ιθ’ αιώνα, και θεωρούνταν από τους νεότερους οι-κιστές.

Ο ΛΥΚΟΥΡΓΟΣ Κρεστενίτης (1793-1873) γεννήθηκε στον Πύργο και ήταν γιος του Γιάννη Κρεστενίτη. Eίχε για την εποχή του αξιόλογη μόρφωση. Σπούδασε δά-σκαλος στη Ζάκυνθο και ολοκλήρωσε τις σπουδές του στην Ιόνιο Ακαδημία Κερκύρας όπου και μυήθηκε στην Φιλική Εταιρεία και στις ιδέες της Γαλλικής επανάστα-σης.

Διακρινόταν για τα δημοκρατικά του φρονήματα και ήταν υπέρμαχος των ιδεών του Κοραή και της Γαλλικής επανάστασης. Μετά την ολοκλήρωση των σπουδών του επέστρεψε στον Πύργο όπου ίδρυσε το »Σχολείο Πύργου» για την πνευματική καλλιέργεια των νέων και την προετοιμασία τους για την απελευθέρωση της πατρίδας.

Έλαβε μέρος στις 2 Απριλίου στην μάχη του Πύργου εναντίων των Λαλαίων Τουρκαλβανών. Επίσης πολέ-μησε στις μάχες Αγουλινίτσας, Λάλα την πολιορκία Πα-τρών κατά του Ιμπραήμ κ.ά.

Χρημάτισε υπουργός Δικαιοσύνης, εσωτερικών, οικονομικών και εξωτερικών (1860). Την περίοδο 1866-1867 διετέλεσε πρόεδρος της Βουλής λαμβάνοντας 94 ψήφους επί συνόλου 102 παρόντων.

Το βαφτιστικό του όνομα ήταν Αντώνης αλλά λόγω της αγάπης του για την αρχαία Ελλάδα υιοθέτησε το όνομα του Σπαρτιάτη Βασιλιά ΛΕΩΝΙΔΑ τον οποίο και θαύμαζε.

Άλλοι συγγενείς του που είχαν αρχαιοελληνικά ονό-ματα ήταν οι: ΑΡΙΣΤΕΙΔΗΣ Κρεστενίτης, βουλευτής, ΣΟΛΩΝΑΣ Κρεστενίτης, δημοτικός σύμβουλος Πύργου και ΕΠΑΜΕΙΝΩΝΤΑΣ Κρεστενίτης, γραμματέας της Δ’ εθνοσυνέλευσης.

Ο Λυκούργος Κρεστενίτης ήταν παντρεμένος με την Μαριγώ Μαυρομιχάλη κόρη του Πετρόμπεη Μαυρομι-χάλη, γεγονός που του έδινε πολιτική δύναμη αφού το συγγενικό δίκτυο της οικογένειας Μαυρομιχάλη ήταν αρκετά ισχυρό.

Ενδυμίων Γεώργιος ΚοσμόπουλοςΦωτογραφίες:

1) Ο Λυκούργος Κρεστενίτης ιδρυτής του «Σχολείου Πύργου» 2) Σημαία της Φιλικής Εταιρείας BΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ *Ο Πύργος και η Ηλεία στην επανά-σταση και στα χρόνια του Καποδίστρια. Του Κωνστα-ντίνου Γρηγορ. Κυριακόπουλου Έκδοση Νομαρχιακής Αυτοδιοίκηση Ηλείας 2003 τόμ. Α σελ. 137,203,236 τόμ.Β σελ.758,883,890,903,914,921,918 *Ν. Σπηλιάδου Απομνημονεύματα τόμ. Α’ Αθήνα 1851 σ.395 *Βίοι Πε-λοποννησίων ανδρών. Αθήνα 1888, σ 51 *Αθανάσιου Θ. Φωτόπουλου Α’ Συνέδριο Ηλειακών Σπουδών

antroni Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ


ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ »ΣΧΟΛΕΙΟ ΠΥΡΓΟΥ» ΕΚΛΕΙΣΕ ΤΟ 1819 ΜΕ ΕΠΕΜΒΑΣΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΕΠΕΙΔΗ Ο ΔΑΣKΑΛΟΣ ΤΟΥ ΛΥ-ΚΟΥΡΓΟΣ ΚΡΕΣΤΕΝΙΤΗΣ AΛΛΑΖΕ ΤΑ ΒΑΦΤΙΣΤΙΚΑ ΟΝΟΜΑ-ΤΑ ΤΩΝ ΜΑΘΗΤΩΝ ΤΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΕΔΙΝΕ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΟΝΟ-ΜΑΤΑ.(Λυσίας, Θαλλής, Χείλων )

Να υπάρχη άραγε σχέσι του ονόματος

«Τυρρηνός» ή Τυρσηνός, το οποίο εδόθη υπό των κα-

τοίκων του χώρου της ελληνικής γλώσσας στους Ετρούσκους; Μή-

πως επρόκειτο περί κτηνοτρόφων και παρασκευαστών τυρού εκ γάλα-κτος προβάτων; κάτι δηλαδή όμοιο με το «τυροποιοί»; Μήπως τυρρηνοί ή τυρσηνοί ελέγοντο υπό των πελασγών οι τυροποιοί; Διότι όπως φαίνεται, η λέξι «τύρρις», πολύ μεταγενέστερη, με την σημασία του επί τείχους πύργου, δεν θα ήταν δικαιολογημένη εκ της δομής της λέξεως (Τ.Υ.Ρ), εάν δεν εταυτίζετο με τους τυροκόμους, οι οποίοι έκτιζαν και τείχη. Αυτή η ταύτισι μας οδη-γεί και πάλι στους κύκλωπες και πελασγούς. «Τυρσηνών τείχι-

σμα Πελασγικόν» θα περι-βάλλη την πόλι, λέγει ο

Αριστοφάνης στους «Όρνιθας»



Μήγαρις ἔχω ἄλλο στὸ νοῦ μου πάρεξ ἐλευθερία καὶ γλώσσα; Δ. Σολωμός

Οι με αυτοκρατορικά διατάγματα διωγμοί των Ελλήνων (εθνικών) από το χριστιανικό ιερα-τείο την εποχή της ανατολικής Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας (Βυζάντιο)

Τα παρακάτω είναι αυτοκρατορικά διατάγματα από την εποχή του Βυζαντίου με τα οποία δίνονται οδηγίες προς τους τοπικούς άρχοντες για το πως θα εξαλείψουν τους “Έλληνες”. Σαν Έλληνες θεωρούνται αυτοί που δεν ασπάστηκαν τον χριστιανισμό αλλά συνέχιζαν να εξασκούν την προγονική τους Ελληνική θρησκεία και να διαβάζουν και να μελετούν αρχαία κείμενα φιλοσόφων.

Εντύπωση προκαλεί η φράση “διαπράττουν την ασέβεια του Ελληνισμού“! Ο ορισμός του μίσους! Απολαύστε

Ο εθνικός ιστορικός Ζώσιμος αναφέρει ότι:Η αιτία όμως της καταστροφής της Ελλάδας είναι ότι: ο απάνθρωπος αυτός διωγμός

διεπράχθη γιατί η δημοκρατία η επιστημονική έρευνα και ο Ελληνικός πολιτισμός ήταν εμπόδιο και έπρεπε να εξαφανιστούν για να γίνουν οι πολίτες της Ρωμαϊκής αυτοκρατορί-ας υπάκουα και άβουλα πρόβατα του χριστιανικού ποιμνίου για να μπορούν οι αυτοκρά-τορες και οι επίσκοποι να επιβάλλουν ευκολότερα την στυγνή τους εξουσία.

Τότε καταστράφηκαν τα Μέγαρα το Άργος η Φενεός η Λυκοσούρα η Νεμέα η Σπάρτη η Μεσσή-νη η Φιγαλεία η Λασιώνα η Ψωφίδα η Λοκρίδα η Φωκίδα οι Δελφοί η Ολυμπία και χιλιάδες άλλες πόλεις βωμοί ιερά και έργα τέχνης μοναδικής ομορφιάς.

Ο Ζώσιμος αναφέρει: μέχρι τότε οι πόλεις και τα μνημεία της Ελλάδας που είχαν παραμείνει σχεδόν άθικτα έπαθαν τόσο μεγάλες καταστροφές που επέφερε το τέλος του αρχαίου κόσμου στις χώρες της αρχαίας Ελλάδας. Ο ιστορικός Ευνάπιος αναφέρει ότι: η καταστροφή υπήρξε τόσο μεγάλη εξ αιτίας των φανατισμένων Χριστιανών μοναχών.

Και ενώ ο Αλάριχος συνέχιζε το καταστροφικό του έργο πλήθος Ελλήνων προσφύγων πέρασαν στην Ιταλία και ζήτησαν την προστασία της Ρώμης

Τον χειμώνα του 397 ο Στηλίχων με όλες τις διαθέσιμες λεγεώνες της Δύσης έφθασε στην Κόρινθο την οποία κατέστησε ορμητήριό του κατά του Αλάριχου. Στον Στηλίχωνα προσχώρησαν και Έλληνες Εθνικοί που κατεδίωξαν τον Αλάριχο που κατέφυγε και στρατοπέδευσε στο οροπέδιο της Φολόης όπου λεηλάτησε και εξαφάνισε τις πόλεις Οπούντα, Λασιώνα, Ψωφίδα και Ακρώρεια, και το Ιερό της Ολυμπίας. που εξακολουθούσε να λειτουργεί. Αφού διέφυγε τους κινδύνους από επέμβαση του Στηλίχωνα εγκατέλειψε την Πελοπόννησο και διά μέσου της Ηπείρου και της Πίν-δου εγκαταστάθηκε στην Αχρίδα όπου άρχισε να προετοιμάζεται για την λεηλασία της Ρώμης. Για την επιτυχία των διωγμών και την καταστροφή της Ελλάδας η σύγκλητος της Κωνσταντινούπολης έδωσε στον Αλάριχο τον τιμητικό τίτλο μαγίστρου ( διοικητή) του Ιλλυρικού και χαρακτήρισε την επέμβαση του Στηλίχωνα προδοσία γιατί δεν άφησε τον Αλάριχο να καταστρέψει όλες τις πόλεις της Πελοποννήσου. Η συνέχεια στο επόμενο

Αθανάσιος Διάκος 1788 – 1821

Από τους πρωτεργάτες του εθνικού ξεσηκωμού στην Ανατολική Στερεά Ελλάδα και ήρωας της μάχης της Αλαμάνας.

O Αθανάσιος Διάκος γεννήθηκε το 1788 στην Άνω Μουσουνίτσα της Φωκίδας (σημερινός Αθανάσιος Διά-κος) και κατ’ άλλους στη γειτονική Αρτοτίνα, απ’ όπου καταγόταν η μητέρα του. Το πραγματικό του όνομα ήταν Αθανάσιος Γραμματικός.

Ο πατέρας του, Νικόλαος Γραμματικός, γνωστός στην περιοχή με το παρατσούκλι «ψυχογιός», μη μπο-ρώντας να αντέξει τα βάρη της πολυμελούς οικογένειάς του, τον έστειλε δόκιμο μοναχό στο κοντινό μοναστήρι του Αγίου Προδρόμου, σε ηλικία 12 ετών. Πέντε χρό-νια αργότερα χειροτονήθηκε διάκονος, αλλά γρήγορα εγκατέλειψε την καλογερική, όταν σκότωσε ένα Τούρκο αγά, επειδή, σύμφωνα με κάποια παράδοση, αυτός του έθιξε τον ανδρισμό του, θαμπωμένος από την ομορφιά του.

Ο νεαρός Αθανάσιος εντάχθηκε ως πρωτοπαλίκαρο στο σώμα του οπλαρχηγού Γούλα Σκαλτσά, συνεχίζο-ντας την οικογενειακή παράδοση, καθώς ο παππούς και ο θείος του είχαν διατελέσει κλέφτες. Τότε έλαβε και το προσωνύμιο Διάκος, με το οποίο έγινε γνωστός και έμεινε στην ιστορία.

Το 1814 πήγε στα Ιωάννινα και εντάχθηκε στη σω-ματοφυλακή του Αλή Πασά, της οποίας επικεφαλής ήταν ο Οδυσσέας Ανδρούτσος. Όταν ο Ανδρούτσος διορίστηκε αρχηγός στο αρματολίκι της Λιβαδειάς, ο Διάκος τον ακολούθησε. Μετά την αποχώρηση του Ανδρούτσου, ο Διάκος ανακηρύχθηκε καπετάνιος του καζά (θρησκευτικού λειτουργού) της πόλης τον Οκτώ-βριο του 1820, ενώ την ίδια περίοδο μυήθηκε στη Φιλι-κή Εταιρεία.

Στις 27 Μαρτίου 1821, ο Αθανάσιος Διάκος πρωτο-στατεί στην κήρυξη της Επανάστασης στην Ανατολική Στερεά (Μονή Οσίου Λουκά), μετά από συνεννόηση με τους Αχαιούς, που είχαν επαναστατήσει μία εβδομάδα νωρίτερα. Έχοντας λάβει την άδεια του βοεβόδα της Λιβαδειάς Χασάν Αγά, κατορθώνει να στρατολογήσει 5.000 χωρικούς, με πρόσχημα την απόκρουση του Αν-δρούτσου.

Στις 30 Μαρτίου, η Λιβαδειά πέφτει στα χέρια των επαναστατών και στη συνέχεια ο Διάκος οργανώνει την κατάληψη της Αταλάντης (31 Μαρτίου) και της Θήβας (1 Απριλίου), ενώ λίγο αργότερα κυριεύει το ισχυρό φρούριο της Μπουδουνίτσας (Μενδενίτσας). Ακολού-θως, επιχειρεί να καταλάβει το Ζητούνι (Λαμία), το διοικητικό κέντρο της περιοχής και το Πατρατζίκι (Υπά-τη), χωρίς, όμως, επιτυχία, καθότι ο τοπικός οπλαρχη-γός Μήτσος Κοντογιάννης αρνείται να βοηθήσει, επει-δή θεωρεί άκαιρο τον ξεσηκωμό.

Η Οθωμανική διοίκηση θορυβείται από τον ξεσηκω-μό των ραγιάδων και διατάσσει τον Ομέρ Βρυώνη και τον Κιοσέ Μεχμέτ να καταστείλουν την Επανάσταση, τόσο στη Ρούμελη, όσο και στην Πελοπόννησο. Στις 17 Απριλίου οι δυο πασάδες με 8.000 άνδρες στρατοπε-δεύουν στο Λιανοκλάδι, λίγα χιλιόμετρα έξω από τη Λαμία.

Ο κίνδυνος είναι μεγάλος για τους επαναστατη-μένους Έλληνες. Οι οπλαρχηγοί της περιοχής συσκέ-πτονται στο χωριό Καμποτάδες (20 Απριλίου) και

αποφασίζουν να υπερασπιστούν όλες τις διαβάσεις του Σπερχειού (Αλαμάνας), ώστε να αποκόψουν την πρό-σβαση των Τούρκων προς τα Σάλωνα (Άμφισσα) και τη Λιβαδειά.

Το πρωί της 23ης Απριλίου οι Τούρκοι επιτίθενται ταυτόχρονα σε όλο το εύρος του ελληνικού μετώπου. Ο Διάκος υπερασπίζεται με τους λιγοστούς άνδρες του το ξύλινο γεφύρι της Αλαμάνας. Μάχεται ηρωικά, τραυμα-τίζεται και τελικά συλλαμβάνεται αιχμάλωτος.

Ο επίλογος της μάχης της μάχης της Αλαμάνας γρά-φεται την επόμενη ημέρα (24 Απριλίου). Ο τραυματι-σμένος Αθανάσιος Διάκος μεταφέρεται σιδηροδέσμιος στη Λαμία. Οι Οθωμανοί του προτείνουν να προσκυνή-σει και να συνεργαστεί μαζί τους. Ο Διάκος υπερήφανα αρνείται: «Εγώ Γραικός γεννήθηκα, Γραικός θελ’ να πεθάνω» φέρεται να τους απάντησε.

Ο ελληνικής καταγωγής Ομέρ Βρυώνης δεν θέλησε να τον σκοτώσει, αφού τον γνώριζε πολύ καλά από την αυλή του Αλή Πασά και εκτιμούσε τις ικανότητές του. Επέμενε, όμως, ο Χαλήλμπεης, σημαίνων Τούρκος της Λαμίας, ο οποίος έπεισε τον Κιοσέ Μεχμέτ, ιεραρχικά ανώτερο του Ομέρ Βρυώνη, ότι ο Διάκος θα έπρεπε να τιμωρηθεί παραδειγματικά, επειδή είχε σκοτώσει πολ-λούς Τούρκους.

Η ποινή που του επιβλήθηκε ήταν θάνατος διά ανα-σκολοπισμού και εκτελέστηκε την ίδια μέρα. Προτού ξεψυχήσει ο Διάκος λέγεται ότι αναφώνησε το αυτοσχέ-διο τετράστιχο:

Για ιδές καιρό που διάλεξε ο χάρος να με πάρει

τώρα π’ ανθίζουν τα κλαδιά και βγάζει η γης χορτάρι

Ο μαρτυρικός θάνατος του Διάκου συγκλόνισε και ταυτόχρονα εμψύχωσε τους αγωνιστές. Η ζωή του και η μαρτυρική του θυσία ενέπνευσαν τη λαϊκή μούσα... (στην σελίδα 2 δύο ποιήματα για τον Διάκο.)

Documents

hellenic way · 2017. 3. 25. · ΤΩΝ ΑΓΑΛΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΝΑΩΝ ΑΠΟ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥΣ Το ιερό της Αρτέμιδος αποτε-λούσε άβατο για