105

september - oktober 2011 8,-

(circus)

1 1 0 0 9

20sinds 1991

Steven WilsonNils Frahm

Owen PallettWeedeater

Blackest ever Black, Islet, the haxan cloak

Special: an inquiry into the Spatial, the Sonic and the publicFeaturIng theo Ploeg, Brandon laBelle en JustIn BennettInclusIeF Panel-cd

over vernieuwende muziek en cultuur

gratiS MInd the gaP-cd

20 Owen PallettVol georkestreerde indie-popmuziek

15 GOnzO's GrOte lezersenquête 2011

38 retrOmania Essay over Simon Reynolds' 'Retromania'

33 nils Frahm Intuïtief met neoklassiek en elektronica

40 weedeater De holbewoners van de sludge

42 eklin Over inspiratie en creatie

16 steven wilsOnMuzikale reizen en geluidswerelden

12 siGnalementen Maya Jane Coles, Islet, Het Droste Effect en The Haxan Cloak

49-58 GastbijlaGe Panels

25 white hills Soundtrack bij het abstract expressionisme

28 radicale vrijheid 1.5 De onderklasse aan zet

62 abOnneren 46 raPe blOssOmsTegendraadse postpunkfunk

de nieuwe GOnzODat een mensenleven kwetsbaar is, wisten we al, maar door verschillende voorvallen de afgelopen weken zijn we daar nogmaals op een pijnlijke wijze op gewezen. Tegelijkertijd werpt dat ook een speciaal licht op het feit dat het dit jaar twintig jaar geleden is dat Gonzo (circus) werd opgericht. Twee decennia bestaan als papieren muziekmagazine is dan ook een bijzondere prestatie. We vieren dit heuglijke feit relatief bescheiden, daar we de confetti van Gonzo #100 nog in onze haren hebben. Een mens kan tenslotte niet blijven feestvieren - al grijpen we wel zo veel mogelijk gelegenheden aan om een glas te heffen. De eerste keer zal op 16 september tijdens het Incubate-festival zijn; klinken we daar? Of bij het concert van Owen Pallett in het Muziekgebouw aan 't IJ op 8 november?Het ouder worden - of gewoon: het leven zo veel mogelijk genieten - betekent ook af en toe (kleine) bakens verzetten en tegelijkertijd kritisch blijven naar jezelf. Een van de kleinere bakens is het papier waarop we Gonzo (circus) drukken: het huidige is witter, waardoor met name het beeld beter tot zijn recht komt.Ook vragen we periodiek onze lezers wat ze van ons vinden. Dat valt over het algemeen gelukkig zeer goed mee (pagina 15), al worden er ook (terechte) kritische noten geplaatst. Die nemen we ons dan ook zo veel mogelijk ter harte. Van daaruit proberen we verder te groeien, zowel kwantitatief (wat ons lukt, waarvoor dank, beste abon-nees), alsook kwalitatief.

Dat betekent dat we open moeten blijven staan voor (nieuwe) invloeden vanuit en tegelijkertijd (zeer) kritisch moeten zijn naar onze omgeving: maatschappelijke ont-wikkelingen, de pr-machines van kleine en grote (media)bedrijven, en overheden (pagina 28).Eigenlijk onderstreept dat enkel de waarde van datgene dat we met Gonzo (circus) al twee decennia doen: eigenwijs ons eigen plan trekken, laten zien dat er alter-natieven zijn, dat eigen initiatief en samenwerken met gelijkgezinden loont. Dat is een attitude die eveneens geldt voor onder meer cultuuromnivoor Steven Wilson (pagina 16), sludgemeesters Weedeater (pagina 40), popmuzikant Owen Pallett (pagina 18) en pianist Nils Frahm (pagina 33).Een voorbeeld van de samenwerking tussen Gonzo (circus) en het culturele veld, is de neerslag van de Panels-manifestatie (vanaf pagina 51), die inhoudelijk perfect aansloot bij ons blad. Vanwege het internationale karakter van de (apart vormgegeven) publicatie, uitzon-derlijkerwijs een bijdrage in het Engels. En met een extra Panels-cd!Wie zich in het samenspel van grote (natuur)krachten op boven beschreven wijze voldoende serieus neemt, zal ons inziens in ieder geval dagelijks met een gerust gemoed in de spiegel kunnen kijken.

Voor de redactie,(gh)

4

auteur

onie van ringelestijn

beeld

Sanna Charles

diSCografie

the Haxan Cloak - the Haxan

Cloak (aurora borealis, 2011)

www

haxancloak.tumblr.com

Signalement

the haxan CloakDuivels uit Yorkshire

the Haxan Cloak doet vanwege de naam (Zweeds voor heks) hippe witchhouse vermoeden, maar het duistere solowerk van londenaar bobby Krlic (23) heeft veel meer om het lijf.

Zijn mengsel van ambient, doom, drone en klassiek minimalisme is overweldigend dreigend, niet kunst-matig griezelig. De multi-instrumen-talist maakte imposante composities voor cello, viool, drums en meer, bewerkte die met de computer en voegde mysterieuze veldopnames en sinistere koortjes toe. De gelijkna-mige debuutplaat zit vol details: een krakend schip, rammelende ketens, ratelende oude machines. Met zwermen van viool en cello, zware

het droSte effeCt Psychedelische stoner uit Eindhoven

de debuut-ep van het droste effect is in een woord duizelingwekkend. al op het moment dat de uitgedroogd schreeuwende gitaren hun klaagzang aanheffen in opener ‘balsem voor de oren’ voel je: dit wordt een ruig ritje.

Het Droste Effect zijn drummer Thomson Dubé en gitarist Hermann Blaupunkt, die klinken als de grote broers van Tweak Bird die te stoer zijn om te zingen. Hun debuut-ep, die analoog werd opgenomen in de studio van laatstgenoemde, is gratis op hun Bandcamp te downloaden, of

percussie, en dan weer xylofoonmo-tieven of flarden van stemmen trekt Krlic de luisteraar doeltreffend de peilloze diepte in.The Haxan Cloak klinkt zo beklem-mend als Scott Walkers recente werk en doet denken aan acts als Lustmord of KT. Maar uiteindelijk past Krlic nergens bij. “Ik presenteer me niet als doom of metal. Ik maak alleen hoorbaar wat ik me intern voorstel”, aldus de Londenaar tegen het blad FACT. Sommige tracks zouden niet misstaan als soundtrack van horrorfilm The Shining, of van een schietspel waarbij duivelse monsters de hoofdpersoon naderen. (Zijn hart klopt, koud zweet staat op zijn voorhoofd…) Maar niet alles is zo loodzwaar, er zijn ook stemmigere, treurige nummers. De eerste ep, ‘Observatory’, klinkt stukken lichter dan het album.Krlic werkte vier jaar toe naar zijn debuut. In eerste instantie bracht hij muziek zelf via cd-r uit. “Ik woonde bij mijn ouders in Yorkshire en had een studio in de tuin waar ik

te bestellen op tape. Deze kosmi-sche trip duurt helaas maar twintig minuten, maar in die tijd vliegen hun gitaarhelden wel voorbij: de brute Melvins, de fuzz van Mudhoney en de psychedelische stoneruitstapjes van Kyuss.Na vol gas te hebben gegeven in het openingsnummer volgt een lang-gerekte psychedelische meditatie

de hele dag werkte, dag in dag uit.” Dat claustrofobische is nog terug te horen. De cello speelt een belangrijke rol. “Dat instrument is diep en rijk. Ik experimenteer ermee door de positionering van microfoons steeds te veranderen.”Het Britse label Aurora Borealis, bekend van Burial Hex, Jesu en Grails, tekende The Haxan Cloak. De cd is uitverkocht, de lp verscheen in augustus. Op de cover staat een foto van een besneeuwd weiland die doet denken aan schilderijen van Anselm Kiefer. Krlic treedt sporadisch op, soms solo, soms met zijn tweeën, zonder de plaat te veel na te doen. Dit voorjaar toerde hij als voorprogram-ma van de band Wild Palms, van wie hij twee nummers remixte. Remixes van Gnod en Church of Synth staan op stapel. Optredens in de Benelux staan nog niet gepland, maar met een plek in de halfjaarlijsten van The Irish Times en The Quietus en nu in Gonzo (circus) zou dat kunnen veranderen. Laat het niet gebeuren dat er weer maar één bezoeker is.

in ‘Sweet Dreams Bandito’, met een hoofdrol voor de saxofoon. Net als bij het visuele droste-effect herhalen ze telkens hetzelfde thema en zuigen je zo steeds dieper het nummer in. Om ons bij de les te houden, gaan ze daarna weer plankgas met een heer-lijk gruizige riff in ‘Helluva Dirty K9’, wat slechts de opmaat blijkt voor het sluitstuk ‘Lollita can dance’ – waarin de saxofoon opnieuw manmoedig een hoofdrol opeist tussen het roes-tige gebeuk van de drums en gitaren door ze halverwege het nummer tot volledige stilte te dwingen. Voor een passend slotoffensief worden dan nog een keer de versterkers volledig opengedraaid, om het laatste gruizige woestijnzand uit de machine te blazen.Het debuut telt slechts vier num-mers, maar meer heeft het Droste Effect niet nodig om zichzelf in de kaart te spelen: dit maakt hon-gerig naar meer. The Center To The Circumference Of The Earth’. Alstublieft.

auteur

andy leenen

beeld

arne olivier

diSCografie

Het droste effect -

Het droste effect (2011, tape)

luiSter

luister naar 'balsem voor de

oren' van Het droste effect

op mtg 92

www

www.hetdrosteeffect.com

hetdrosteeffect.bandcamp.

com

iSletVerzot op ritmes en fanzines

islet, een van de ontdekkingen van het Primavera festival, bewijst dat er in wales naast tom Jones en Shirley bassey ook plaats is voor eigenzinnige, experimentele muziek.

De band uit Cardiff ontstond in 2009 en werd opgericht door Emma Daman (Victorian English Gentlemens Club) en de broers Mark en John Thomas (beiden eerder ac-tief in Them Squirrels). Later kwam daar nog Alex Williams van Them Squirrels bij. Buiten de genoemde bands waren ze allemaal eerder nog actief in een heleboel andere groepen uit de experimentele scene van Cardiff.De muziek van Islet valt op door rit-mes, beweging en vrijheid. De groep streeft bewust naar dat ritmische en vrije geluid. Niet alleen omdat ze die ervaring hadden – John Thomas en Emma Daman speelden eerder

drums in bands – maar ook omdat ze, naar eigen zeggen, “gewoon houden van percussie”. In het begin hadden ze zelfs geen vastgelegde rollen in de band. “We zetten ons materiaal op en begonnen te spelen.”Het DIY-aspect is cruciaal voor deze band. Bij hun vorige bands ondervonden ze dat het zeer moeilijk is om te leven van de experimentele muziek die zij wilden maken. Daarom besloten de bandleden bij het oprich-ten van Islet om hun job niet op te zeggen en de muziek te beschouwen als een uit de hand gelopen hobby. Een hobby die ook leidde tot het op-richtten van een eigen fanzine, ‘The Isness’. “The Isness is ontstaan als een soort reactie op bands die vooral bezig zijn met hun social network-toepassingen. Er zijn bands die al een MySpace en Twitter hebben voor ze ooit live hebben gespeeld. Wij wilden gewoon iets anders doen en wij houden gewoon van papier. Het fanzine is iets waar mensen moeite voor moeten doen, ze moeten zich inschrijven en mogen materiaal aan-leveren. Zodra wij vinden dat er weer eentje klaar is, worden ze verspreid.”De twee ep’s die tot nu toe versche-

nen tellen elk zes nummers die wor-den gekenmerkt door stevige percus-sie, no wave-invloeden, vervormde stemmen en soms een boel noise. De band speelde zich de afgelopen twee jaar al een stevige livereputatie bij elkaar. “Telkens als we spelen, klinken we zoals we willen klinken. Wij maken op het podium het geluid dat we willen, dat volgens ons het beste klinkt uit de versterkers en dergelijke. Wij verwachten niet dat de geluidstechnicus van dienst het al-lemaal oplost voor ons.” Ondertussen heeft de band ervoor gekozen om rustig de tijd te nemen om aan een album te werken. Hoe dat zal klin-ken? “Het zal heel ritmisch klinken met veel drums!"

auteur

Maarten timmermans

beeld

islet

live

19/11/2011, Crossing border

festival, den Haag,

www.crossingborder.nl

20/11/2011, Crossing border

festival, antwerpen,

www.crossingborder.be

www

www.isletislet.com

maya Jane ColeSEr is meer dan house

in oktober 2010 verbaasde de 22-jarige londense Maya Jane Coles de housewereld met de release van ‘what they Say’ op het franse real tone records. Critici klaagden over gebrek aan vernieuwing, maar op de dansvloer gingen de vele verwijzingen naar de house van weleer erin als koek.

Terwijl leeftijdsgenoten nog prulden met hun eerste elektrische gitaar, koos Coles op haar vijftiende re-soluut voor elektronische muziek. Ideeën plukte zij uit de goedgevulde, diverse platenkast van haar ouders. Op haar eerste producties kon je duidelijk de invloeden horen van jaren-1990-hiphop, R&B en triphop. Toen zij later, op haar achttiende, begon met deejayen, werd haar geluid al snel geïnfecteerd met house en techno. Volgens haar heeft het opgroeien in Londen ervoor gezorgd dat zij continu werd bestookt met verschillende genres.De criticasters vinden Maya Jane Coles allesbehalve vernieuwend.

Toegegeven, Coles’ sound is enorm schatplichtig aan de house uit de jaren 1990. “Eigenlijk ben ik te jong om de beginjaren van house actief te hebben meegemaakt. Maar ik hou er wel van. De eerste songs waren zo simpel en toch werkte het. Mijn meeste invloeden haal ik uit de mu-ziek waar ik naar luisterde als kind. Eerst hiphop, later drum-’n-bass, jungle en garage. Maar ik luister evengoed naar gitaarbands.”Die diversiteit is ook terug te vin-den in haar verschillende zijprojec-ten. Coles hopt van het ene project naar het andere, zonder zich vast te pinnen op een welbepaald genre. Onder haar dubstep-alias Nocturnal Sunshine heeft zij de ep ‘Can't Hide The Way I Feel’ uitgebracht, die meteen werd opgepikt door onder meer Scuba en Joy O.Samen met multi-instrumentaliste Lena Cullen vormt zij She Is Danger. De twee meiden begeven zich in dit project in een donkere wereld van dub, elektronica, 2-step, drum-’n-bass, indie en jazz. Het resulteerde tot nu toe in één ep, 'Hurt You' (be-gin 2010). Het duo liet echter een grote indruk na op de gevestigde popnamen en mocht zo onder meer werk van Ellie Goulding, Groove Armada en Massive Attack remixen.In mei dit jaar kon je Maya Jane Coles nog aan het werk zien samen met Alex Jones (Hypercolour Records) en George Levings

(Commix) als haar nieuwste zijpro-ject N/A.3. Een debuutsingle zou onderweg zijn.

auteur

Katrien Schuermans

beeld

Jennifer iliffe

diSCografie

Maya Jane Coles - focus Now

eP (2020 vision, 2011)

Nocturnal Sunshine - Can't

Hide the way i feel (lick My

deck, 2011)

Maya Jane Coles - beat

faster (Mobilee, 2011)

Maya Jane Coles - Humming

bird eP (Hypercolour, 2010)

Maya Jane Coles - Cool down

eP (dogmatik, 2010)

Maya Jane Coles - what they

Say (real tone, 2010)

She is danger - Hurt You (She

is danger Music, 2010)

live

oktober 2011, amsterdam

dance event, www.

amsterdam-dance-event.nl

www

mayajanecoles.com

soundcloud.com/mayajane-

coles

Signalement

13 12