Gazetka redagowana przez uczniów

Akademickiego Gimnazjum Milenium

Rok szkolny 2016/2017

Listopad/Grudzień

KILKA SŁÓW WSTĘPU

Nie zabrzmi to bardzo odkrywczo, ale wakacje dawno się skończyły. Idąc dalej tym

tokiem myślenia, mamy za sobą prawie trzy miesiące nauki. Dla pierwszych klas był to

czas poznawania wszystkiego (od nauczycieli, przez uczniów starszych klas, na salach

skończywszy). Drugie klasy wróciły do szkoły (miejmy nadzieję, że wypoczęte) i jakoś im

dni mijają. Natomiast trzecioklasiści mają za sobą pierwszy próbny test gimnazjalny i cały

terminarz czerwony. Wprawdzie w tym natłoku zadań ciężko będzie wygospodarować

odrobinę uwagi na naszą gazetkę, jednak jeśli akurat tak się zdarzy, że nie będziecie mieli

nic do roboty, zapraszamy do przeczytania tego numeru. Tematem przewodnim jest

Internet.

W tym numerze proponujemy:

cykl „Jak żyć”, w którym znajdziecie wiele ciekawych porad,

tradycyjnie Black&White, w których poznacie dwa punkty widzenia na ten sam

problem,

sondę na temat ilości czasu spędzanego przed komputerem, polecamy zajrzeć, bo

fakty są zatrważające :)

reportaż ze zdjęciami dotyczący odbywających się cyklicznie w naszej szkole Dni

Języków Obcych,

recenzje płyty oraz filmu,

artykuł zawierający informacje o Internecie,

oraz wywiad przeprowadzony ze wszystkimi klasami trzecimi w naszym gimnazjum.

Opatulcie się więc kocykiem, weźcie kubek gorącej herbaty/kawy i życzymy przyjemnej

lektury :)

Redakcja

JAK ŻYĆ?

Ostatni rok mogliście spędzić na czytaniu rubryki ,,Jak się uczyć…”. Mogliście, ale nie musieliście. Wszyscy mają swój własny sposób nauki, metody niezawodne, praktyczne ,,triki’’. Temat przyswajania wiedzy nie każdego zainteresował, jednakże życie, jego wady i zalety, ciemne i jasne strony, blaski i cienie, już tak. Jak żyć, wiedząc że nasz przyjaciel wpadł w pułapkę Internetu, co zrobić, gdy sami się od niego uzależnimy?

Internet kusi nas szerokim wyborem stron, swoją dostępnością, mobilnością, wszechstronnością. Obecnie zasięg jest dostępny praktycznie wszędzie, maleje liczba osób nieposiadających komórek z wyszukiwarką, jesteśmy bombardowani przez różne praktyczne bądź mniej rozważne aplikacje. Nie oszukujmy się: Internet powoli przejmuje nad nami kontrolę. Ciężko jest dostrzec problem u siebie, łatwiej u innych. Jak to zrobić? Wystarczy uważniej się rozejrzeć- nie rozstajemy się z telefonem nawet wtedy, gdy udajemy się w ustronne miejsce… Może ktoś czasem komórkę schowa…

Jeśli Twój przyjaciel, kolega, znajomy jest mocno uzależniony od Internetu czy komórki z Internetem, na początku spróbuj mu uświadomić, że nie wszystko jest w porządku. Spokojnie podaj własne powody, dlaczego tak uważasz, np. „Coraz rzadziej ze sobą rozmawiamy”, „Nie rozstajesz się z telefonem” albo „Jesteś niewyspany, nie odpowiadasz na moje pytania, ignorujesz mnie”. Wymień rzeczy, jakie moglibyście razem zrobić, gdyby odłożył telefon (gra w piłkę, spacer). Jeśli szczera rozmowa nie pomoże, powinieneś (powinnaś) poprosić o pomoc osobę dorosłą, pedagoga, nauczyciela.

O ile łatwiej jest dostrzec problem u kogoś, to zauważenie nieprawidłowości u samego siebie bywa trudne. Bardzo często ignorujemy własne kłopoty, skupiając się na innych, co nie zawsze bywa dobre dla nas. Jednak kiedy je dostrzeżemy, warto zacząć działać. Symptomy są podobne do tych wyżej

wymienionych, różnią się tylko osobą ,,poszkodowaną”. Warto wówczas zadać sobie pytanie: dlaczego tyle czasu ,,siedzę” w Internecie? Szukam nowych znajomych? Wystarczy tylko dobrze się rozejrzeć, a wszędzie dostrzeżesz ludzi. Mam za dużo czasu wolnego? Mogę swój czas wolny przeznaczyć na inne, bardziej wartościowe czynności, np. rozwijanie własnego hobby. Jeśli jeszcze go nie znalazłeś/łaś, zacznij szukać- metoda prób i błędów jest najlepsza. Masz okazję samodzielnie odkryć pasję, poznać nowe osoby i lepiej wykorzystać czas.

Wiele osób nie potrafi znaleźć przyjaciół w świecie realnym, o wiele łatwiej i szybciej można ich poznać przez Internet. Pamiętaj jednak, że Internet pełen jest osób podejrzanych, nie zawsze podających prawdziwe dane. Dlatego bądź ostrożny i nie ujawniaj zawczasu zbyt wielu informacji o sobie, swojej rodzinie czy przyjaciołach.

Problem wszędobylskiego Internetu jest bardzo aktualny. Mimo że rozwój technologiczny n iesie ze sobą wiele korzyści, nie zapominaj o umiarze i zdrowym rozsądku.

Julia

BLACK&WHITE

W dzisiejszych czasach Internet kontroluje wszechświat. Można by dyskutować o tym, czy jest to

dobre, ale trzeba przyznać, że jest to bardzo, bardzo przydatne narzędzie, które można do wielu rzeczy

wykorzystać. Jedną z popularniejszych form korzystania z Internetu jest

wysyłanie wiadomości… i zawieranie nowych znajomości. Pytanie, czy

jest to bezpieczne? Według mnie tak – postaram się to udowodnić.

Dzisiejsze społeczeństwo składa się z wielu introwertyków, ludzi na

skraju nieśmiałości, aspołecznych. Osoby takowe nie potrafią zawierać

znajomości w prawdziwym życiu, więc uciekają się do swojego życia online.

Jest to znaczne ułatwienie i nie ma w tym nic złego, pod warunkiem, że

znamy zdrową granicę prowadzenia żywota na ekranie komputera. W

Japonii wykształcił się szkodliwy – chociaż fascynujący trend -„hikikomori”,

czyli ludzi kompletnie nie opuszczających swojego dom.

Czemu mamy piętnować osoby zawierające znajomości przez

Internet z nieśmiałości? Wystarczy już, że są negowane

w prawdziwym życiu!

No ale wiadomo, sytuacja ma się inaczej, gdy mowa

o kompletnie „zdrowych” nastolatkach, którzy dla tak zwanej

„beki” wchodzą na strony pokroju 6obcy czy Omegle. Przecież

to niebezpieczne – nigdy nie wiesz kto jest po drugiej

stronie!!! Ale proszę, nie oszukujmy się – z 50 ludzi za

ekranem, może jedna taka osoba ma złe zamiary, których

i tak później nie realizuje ze strachu. Zresztą, chyba każda

„bezbronna” nastolatka wie, że spotkania o późnej godzinie

albo w odosobnionych miejscach nie są dobrym pomysłem.

Dorośli - młodzież nie jest taka głupia, jak Wam się wydaje!

No dobra – tyle, jeśli chodzi o zawieranie przelotnych

przyjaźni. A co z szukaniem miłości na całe życie? Przecież tak nie można! Każdy może wziąć swoje zdjęcie

z Internetu. Cóż... jeśli ktoś jest na tyle głupi, by nie wyszukać wcześniej otrzymanego zdjęcia przez

Google'a, to może rzeczywiście powinno się odciąć go od Internetu. Ale jeśli możliwe jest utrzymywanie

związku przez Internet, to można go też w ten sposób zawierać. Oczywiście, trzeba być w tym szczerym,

mądrym, znać granice... ale nie różni się to niczym od normalnego związku.

Podsumowując - nie ma nic złego w poznawaniu ludzi przez Internet, jeśli wiemy, jak ta druga osoba

wygląda. Wiadomo, trzeba kogoś obdarzyć kredytem zaufania, ale równie dobrze można mówić, żebyśmy

nie robili zakupów w sklepie, bo pani kasjerka może nas chcieć oszukać. Pewnie, na pewno kiedyś znajdzie

się takowa, ale czy to znaczy, że wszystkie kasjerki to oszustki i kryminalistki? Nie, nie przestajemy chodzić

do sklepu – po prostu zaczynamy wszystko przeliczać.

Michał

BLACK & WHITE

Kiedyś mówiło się, że torebka to najlepszy przyjaciel kobiety. Teraz jest to nowoczesny tablet,

telefon i ruter LTE z superszybkim Internetem. Oczywiście, nie dyskryminujemy panów. Oni również

skończyli z zabawą samochodzikami (chyba, że mówimy o takich, do

których można wsiąść, które mają po 300 koni mechanicznych),

a przerzucili się na drogie gadżety elektroniczne, które łączy hmm…

Internet. Jest to gwóźdź dzisiejszego odcinka. Właściwie nie tyle samo

pojęcie sieci bezprzewodowej jako wielkiej encyklopedii i facebooka

w elektronicznym urządzeniu będzie nas obchodziło. Skupimy się raczej

na czymś przyjemniejszym (w pewnym sensie), mianowicie relacjach

internetowych.

Jest mnóstwo historii, w których ludzie poznali się na portalach

randkowych czy społecznościowych. (Wszystkie są tak przesłodzone, że jak się to czyta, to zęby się psują).

Zaczęli ze sobą pisać, uzależnili się od tego, po miesiącu postanowili się spotkać, pierwsza randka, druga,

sto siedemdziesiąta piąta, ślub i pięcioro dzieci. No fajnie, tylko że 90% z nich to historie wymyślone,

a pozostałe 10% są tak ubarwione, że można by pomalować 100 m2 białej ściany. Ja uważam że to jest

zwykła ściema i zaraz dowiecie się, dlaczego.

Facebook, GG, Twitter, Snapchat, Instagram... To tylko kilka z mnóstwa portali, na których mamy

znajomych. Pewnego dnia siedzisz sobie na fejsie/GG/inne strony społecznościowe i wyświetla Ci się okno

z osobą, z którą nigdy nie rozmawiałeś/aś, myślisz co tam, będzie beka. Zaczynacie pisać. Rozumiecie się jak

nikt inny. Postanowione. Spotkanie. Jesteście w tym samym wieku, przykładowo 13 lat, umawiacie się, w

co się ubierzecie (po to, żebyście wiedzieli, kto kim jest, bo wcześniej nie wiedzieliście swoich twarzy).

Idziesz zadowolony/na do kawiarni, patrzysz… jest czarna koszula i spódniczka (strój dla dziewczyny) /

niebieskie jeansy i czarno – biała bluza z kapturem

(strój dla chłopaka), siedzi tyłem. Ostrożnie

podchodzisz, patrzysz, a to siedzi facet/babka grubo

po czterdziestce!!! O nie! Co tu robić? Czym prędzej

dajesz nogi za pas i oznaczasz jako spam. Co za

porażka! A miało być tak pięknie… TO SIĘ NIGDY NIE

UDA!!!

No dobra, raz nie wyszło, zdarza się. Co z

tego, że to był pedofil. Teraz będę uważać, zrywam z

tym. (Tak, jasne, chyba żartujesz. Nie dasz rady).

Kolejna sytuacja. Macie trochę po dwudziestce. Zaczęliście/łyście pisać z dziewczyną / chłopakiem, który

mieszka 100 km od Was. Kiedyś postanowiliście się spotkać. Tym razem ubezpieczyłeś/łaś się w gaz

pieprzowy. Niepotrzebnie. Okazało się, że jest to naprawdę porządny człowiek, twarz też nawet, nawet, nie

można narzekać, charakter jeszcze lepszy. Zostaliście parą, zamieszkaliście w domu. Do szczęścia brakuje

Wam tylko ślubu i pięciorga dzieci. Jednak to by było zbyt piękne. Nagle dostrzegłaś/łeś, że coś jest nie tak.

Dzwony zaczęły bić ostrzegawczo, kiedy ona zabroniła Ci wychodzić z domu, a on Cię uderzył. A miało być

tak pięknie… No kto by pomyślał! Dobrze, że w ostatnim momencie zerwałeś/łaś, bo mogłoby być

nieprzyjemnie. Teraz jeszcze tylko pozostaje dodać: A NIE MÓWIŁAM?!

Parę słów ode mnie:

Z racji tego, że temat mi nie „leży”, skończę ten swój nieistotny wywód, który najprawdopodobniej

niczego Was nie nauczył, jeśli jednak tak, to jestem z Was dumna. Pamiętajcie, że tak naprawdę nie wiecie,

z kim macie do czynienia po drugiej stronie ekranu. Często się zdarza, że ta osoba to pedofil z siekierą, więc

jeśli już decydujecie się na spotkanie, to wtajemniczcie w to swoich rodziców albo starszego brata/siostrę,

niech z Wami pójdą (mogą obserwować z daleka, co się dzieje) lub przejdźcie kurs samoobrony połączony

z kursem karate i noście gaz pieprzowy :D

Zapytałam się 9-latka, dlaczego nie powinno się poznawać ludzi przez Internet. Odpowiedział

poważnym głosem: „Bo można paść ofiarą cyberprzemocy” No kto by pomyślał. Nawet takie dziecko wie,

o co chodzi :D

Iza

ZATOPIENI

Internet jest jak przypływ. Zaleje przemysł komputerowy i wiele innych, zatapiając tych,

którzy nie nauczą się w nim pływać - Bill Gates, założyciel firmy Microsoft.

„Ile czasu spędzacie dziennie , czatując ze znajomymi przez Internet?” - to pytanie zadaliśmy

uczniom naszej szkoły. Oto odpowiedzi:

- ok. 34 procent uczniów AG Milenium spędza mniej niż godzinę dziennie (lub nie spędza wcale,

zjawisko zaobserwowaliśmy głównie w pierwszych klasach), rozmawiając ze znajomymi przez

Internet,

- ok. 23 procent z Was spędza średnio godzinę/dwie,

- a ok. 43 procent siedzi przed komputerem więcej niż dwie godziny dziennie.

Dla porównania umieszczamy badania firmy Microsoft przeprowadzone w całej Polsce.

Według tej sondy:

- przeciętny internauta spędza średnio od 3 do 5 godzin przed komputerem dziennie,

- co piąta osoba spędza ponad 6 godzin,

- oraz, co ciekawe, tylko 8 procent badanych przyznało się wprost do tego, że korzysta

z Facebooka, choć wiadomo, że w Polsce ten portal ma tysiące użytkowników.

Teraz wiemy już, że większość z nas spędza dość dużo czasu przed komputerem. Czy to źle?

Nauczyciele czy rodzice zwykle mówią nam, że tak. Że przez to się izolujemy, uzależniamy,

nie mamy kontaktu z rzeczywistością, zaniedbujemy inne rzeczy. Jednak wśród znajomych

jesteśmy całkowicie bezkarni, czasami nawet próbujemy się prześcignąć, kto dłużej będzie siedział

na fejsie, youtubie, itd.

Ale w takim razie dlaczego tylko 8

procent z nas przyznało się do używania

Facebooka? Może jednak gdzieś w środku

czujemy, że marnujemy ten czas, że

niepotrzebnie oglądamy tyle głupich

filmików, czytamy tyle opowiadań, zdając

sobie sprawę, że nic nam nie dają –

wszystko tylko po to, żeby przez chwilę się

pośmiać.

Wystarczą trzy kliknięcia myszką i już

mamy zapewnioną rozrywkę na kilka godzin. Naprawdę aż tak nam się nudzi, czy przyjemność

z siedzenia przed kompem jest tak łatwo dostępna, że zrezygnowaliśmy z wszystkich innych, do

których potrzeba minimum wysiłku?

Internet jest wszechobecny, ale to nie znaczy, że zawsze pożyteczny. Czy niektóre (a może

nawet większość) rozrywek, które nam oferuje, nie są poniżej naszej inteligencji? Być może teraz

tego nie zauważamy, ale zróbcie sobie eksperyment: przeczytajcie rozdział naprawdę dobrej

książki, którą Wam polecają znajomi albo sami kiedyś przeczytaliście i Wam się spodobała, a potem

obejrzyjcie jeden z tych głupawych filmików, których oglądacie tysiące.

Czy nie poczujecie wtedy lekkiego ukłucia wstydu?

Moim zdaniem im lżejsze to ukłucie, tym bardziej jesteśmy zatopieni.

Może warto zacząć się uczyć pływać?

Ola

Mniej niż godzinę

1-2 godziny

Więcej niż 2 godziny

REPORTAŻ Z DNIA JĘZYKÓW

W naszej szkole nigdy nie jest nudno. Jest to po części zasługa Dyrekcji i nauczycieli, którzy

ustanawiają różne święta i dni, przez co mamy coś do roboty. A jeśli nic się nie dzieje, to uczniowie sami

znajdą sobie zajęcie, chociażby ciągłe wyłączanie i włączanie automatu na korytarzu albo otwieranie

komnat tajemnic :D. Tym razem z inicjatywy nauczycieli Dyrekcja uchwaliła Dzień Języków Obcych.

29 września bieżącego roku nasza szkoła rozpoczęła poznawanie różnych kultur. Każda klasa była

innym krajem. Trzeba było przygotować ciekawostki, listę piosenek, jakiś strój, dekorację sal i oczywiście

coś, co wszyscy lubimy najbardziej - mianowicie tradycyjne potrawy. Oczywiście do degustacji :D.

Zacznijmy od pierwszego piętra. Jakby się ktoś jeszcze nie zorientował, rezydują tam klasa 1a i 1b,

które na potrzeby tego święta zamieniły się w Austrię i Hiszpanię. Obie klasy stanęły na wysokości zadania,

ich prezentacje wywarły na mnie wielkie wrażenie.

W Hiszpanii częstowali świetnymi koreczkami, które były

nie z tej ziemi, a także sprawiono (nadal nie wiem, jak),

że pomimo pochmurnego dnia było tam ciepło i słonecznie.

Bardzo skrupulatnie przygotowano informacje o tym kraju

(mnóstwo plakatów). Można było również posłuchać utworu na

gitarze, która wprawdzie nie była hiszpańska, ale całość brzmiała

świetne.

W Austrii stoły zastawione były tradycyjnymi

potrawami, w rogu widziałam narty i świetne makiety 3D,

witano się w języku niemieckim i tańczono walca

wiedeńskiego. Oczywiście panowie najprawdopodobniej za

bardzo się „wstydzili”, dlatego pary były damsko – damskie.

Nie zmienia to jednak faktu, że wyszło genialnie.

Zejdźmy teraz na dół. Koło sławnych automatów

znajdziemy nie mniej sławną klasę 2a, która reprezentowała

Kubę. Po naszej szkole chodziły więc Kubanki z turbanami na

głowach, a z sali, w której panował dość tajemniczy klimat,

pachniało korzennymi przyprawami (trochę jak na święta :D),

korzenne ciasteczka były pyszne. Klasa się postarała i na

potrzeby kraju na ścianie wyrosła… palma (co widać na

załączonym obrazku).

W następnej sali w ciasnym, ciemnym korytarzyku

mamy najfajniejszą klasę – 3b. Tam powstała Anglia. Jeśli

słyszeliście muzykę na korytarzach, to z góry przepraszamy.

Jeśli nie, to na pewno rzuciły Wam się w oczy wielkie, białe

koszulki z czerwonymi budkami telefonicznymi. Właściwie

postawiliśmy na dobrą zabawę

i miło spędziliśmy ten czas. Warto tutaj wspomnieć, że

przygotowaliśmy budkę telefoniczną, która aktualnie

znajduje się w klasie 1a :D

W kolejnej sali powstała Szkocja. Można było podziwiać potwora

z Loch Ness, który na pierwszy rzut oka wyglądał jak Alladyn na

magicznym dywanie. I szczerze mówiąc, gdyby nie wielka flaga wisząca

w drzwiach, w którą trochę się wplątałam, to byłabym pewna, że

wylądowałam w Turcji, aczkolwiek, kiedy już zauważyłam ozdoby

i wytłumaczono mi, że to potwór z Loch Ness leży na podłodze,

ogarnęłam, że to Szkocja :D

Następna klasa – 3a również stanęła na wysokim

poziomie. Przebrano się tam za kowbojów i pokazano taniec

kowbojski. Zrobiono mnóstwo popcornu oraz można było zjeść

donaty a także niezdrowe hamburgery (których niestety było

tylko kilka). Oczywiście, nie mogło zabraknąć

wysokokalorycznych, niszczących zęby odrdzewiaczy – coca coli

:D a także Elvisa Presleya i kowboja Chudego :)

I ostatnia już klasa – 3c, która zamieniła się w naszych zachodnich

sąsiadów – Niemców. Najbardziej podobało mi się, kiedy chłopcy chodzili

w szelkach i krótkich spodenkach ze skarpetami podciągniętymi pod

kolana :D. Zrobiono tam wystawę niemieckich samochodzików oraz

środków czystości :D. Nie zabrakło również niemieckiej wurst i słodyczy.

Przyznam, że dość wybuchowa mieszanka, dlatego raczyłam się tym

drugim :D

Kiedy pytałam o odczucia wywołane Dniem Języków, wszyscy jednogłośnie stwierdzili, że była to

wspaniała odskocznia od zajęć dydaktycznych, wiele można się było dowiedzieć o innych kulturach oraz

zwyczajach. Bardzo podobało się równie to, że była degustacja :D Różnym osobom podobały się inne kraje,

ale o gustach się nie dyskutuje. Uczniowie jednogłośnie orzekli, że chcieliby, aby Dzień Języków

obchodzono również za rok.

Iza

KIM JESTEŚ W INTERNECIE?

AniaXD, w rzeczywistości 30-letni mężczyzna bez rodziny. ZdzichuWata 104, a tak naprawdę 11-

letnia dziewczynka. Zuzu1783, w realu 23-letnia studentka. Kryjąc się pod pseudonimami, rozmawiają ze

sobą, chociaż żadne nie ujawnia swojej tożsamości. Wierzą, że rozmawiają z Anią, Zdzisiem, Zuzią,

chociaż sami nie mówią prawdy. Dlaczego? Czyżby wstydzili się tego, kim są?

Prawie każdy z nas w Internecie posługuje się nickiem. Jedni, by zachować anonimowość, inni by

być bezkarni. Pseudonim daje nam nieskończone możliwości, możemy pisać, do kogo chcemy, co chcemy,

kiedy chcemy. Przecież nikt nie skojarzy bubblegum002 z Tobą, prawda? Niestety, nie.

Każda nasza aktywność w sieci,

chociażby zwykłe przejrzenie fejsa,

zostawia po sobie ślad, który można

odzyskać i wykorzystać przeciwko nam.

Przez to, jakie strony przeglądamy, można

się dowiedzieć wiele o naszych pasjach i

problemach. I choćbyś funkcjonował pod

dziesięcioma różnymi nazwami, nic to nie

zmienia, bo nadal numer IP jest taki sam.

Ukryte IP, chociaż utrudnia wykrycie, nie

uniemożliwia go. Każdy nasz krok można

wyśledzić.

Jaki sens ma jednak posiadanie dwudziestu multikont, dwudziestu internetowych osobowości?

Jeżeli chcemy zachować względne bezpieczeństwo, wystarczy jeden nick. Iluzja nieuchwytności

wytworzona poprzez mnożenie kont jest tylko wyobrażeniem.

Nie jesteśmy anonimowi. Nie jesteśmy bezkarni. Nieostrożnie korzystając z Internetu, sami się

odsłaniamy. Postarajmy się rozsądnie udzielać w Internecie i – mimo tego, że perspektywy są kuszące –

posiadać tylko jedną twarz.

Natalia

KWESTIONARIUSZ PYTAŃ DLA KLAS III AKADEMICKIEGO GIMNAZJUM MILENIUM

W tym numerze chcemy zaprezentować Wam klasy III. Wszystkim zadaliśmy te same pytania. Sprawdźcie, jak na nie odpowiadali. W kolejnym numerze – klasy II.

3a:

1. Kto czuje się humanistą, kto umysłem ścisłym?

nieokreślone osoby: 31% humaniści: 12% umysły ścisłe: 57%

2. Kto uczy się grać na jakimś instrumencie muzycznym? Jeśli tak, to na jakim? Uczniowie grają na: pianinie, perkusji, gitarze, keyboardzie i skrzypcach.

3. Jak oceniacie atmosferę w Akademickim Gimnazjum Milenium, a jak w Waszej klasie? W klasie uczniowie czują się najlepiej, jak w rodzinie. Tęsknią jednak za swoimi kolegami, którzy odeszli ze szkoły.

4. Czy w ostatnim czasie któreś z Was przeszło na jakąś dietę? Trzy osoby przeszły na wegetarianizm. Jedna osoba wykluczyła: cukier, mleko i mąkę pszenną.

5. Wybierzcie cytat, który najlepiej opisuje Waszą klasę. ,,Cicha woda brzegi rwie”.

6. Czy jesteście podatni na trendy w modzie, na medialne hasła? Klasa uważa, że moda jest ważna, ale indywidualność również. Każdy ma swój styl, nikt nie jest tak samo ubrany.

7. Czy uważacie Internet za rzecz niezbędną? Czy moglibyście się bez niego obyć? Klasa mogłaby przeżyć bez Internetu, chociaż byłoby im trudno. Gdyby trzeba było, to daliby radę. Wyobrażają sobie życie bez Internetu. 8. Prawdziwy przyjaciel powinien być... prawdziwy.

3c

1. Kto czuje się humanistą, a kto umysłem ścisłym? humaniści: 14% umysły ścisłe : 86%

2. Kto uczy się grać na jakimś instrumencie muzycznym? Jeśli tak, to na jakim? Uczniowie grają na: keyboardzie, bębnach, gitarze i akordeonie.

3. Jak oceniacie atmosferę w Akademickim Gimnazjum Milenium, a jak w Waszej klasie? Uczniowie uważają, że w szkole panuje bardzo dobra atmosfera. Brakuje im jednak na co dzień kontaktu z pierwszymi klasami, które zajmują sale na pierwszym piętrze. Według klasy szafki na telefony są bardzo dobrym pomysłem. Jeden z uczniów powiedział: ,,Nie podoba mi się to, że ¾ pierwszoklasistów jest ode mnie wyższych”. Atmosfera w klasie: problemem jest sprzątanie oraz konflikt w otwieraniu okien, gdyż połowa klasy chce mieć otwarte okna, a połowa… zamknięte. Rodzi to nieustanny dylemat.

4. Czy w ostatnim czasie któreś z Was przeszło na jakąś dietę? Jedna osoba przeszła na wegetarianizm, kolejna na frutarianizm (je więcej owoców niż np. mięsa), kolejna osoba jest na diecie zdrowotnej z powodu alergii pokarmowej.

5. Wybierzcie cytat, który najlepiej opisuje Waszą klasę. ,,I tak źle, i tak niedobrze”.

6. Czy jesteście podatni na trendy w modzie, na medialne hasła? Uczniowie są ciekawi, co się dzieje w modzie, ale nie kupują wszystkiego co modne. Uważają, że bez sensu jest, jak każdy ubiera się tak samo. Cenią sobie indywidualność.

7. Czy uważacie Internet za rzecz niezbędną? Czy moglibyście się bez niego obyć? Dziesięć osób stwierdziło, że mogłobyy spokojnie przeżyć bez Internetu. Pozostali uważają, że Internet to najważniejsza rzecz w życiu gimnazjalisty. Niektórzy twierdzą, że przez Internet ludzie przestali doceniać książki w formie papierowej, a także, że biblioteki zaczynają zanikać.

8. Prawdziwy

przyjaciel powinien być... po prostu powinien być.

Ania i Julka

3b

1.Kto czuje się humanistą, a kto umysłem ścisłym?

Większość z nas to umysły ścisłe, ale są osoby, które czują się „pół na pół”. Michał to typowy humanista - ,,lubi pracować wyobraźnią”. :)

2.Kto uczy się grać na jakimś instrumencie muzycznym? Jeśli tak, to na jakim?

Dziewięć osób nie uczy się grać na żadnym instrumencie, za to lubimy śpiewać pod prysznicem . Nie mamy słuchu muzycznego, aktywność przejawiamy inaczej, m.in. poprzez granie w piłkę nożną. Reszta wybrała gitarę, pianino. Najbardziej umuzykalniona osoba ćwiczy na skrzypcach, keyboardzie , jumbe* oraz na grzebieniu.

*Rodzaj bębna

3. Jak oceniacie atmosferę w Akademickim Gimnazjum Milenium a jak w Waszej klasie?

Część z nas uważa szkolną atmosferę za dobrą i przyjemną. Za to koledzy z klasy to ,,fajni i dobrzy kumple’’. Jednakże część z nas chciałaby poprawić zarówno atmosferę szkolną i klasową. Jednym z powodów naszej opinii jest bardzo mała znajomość z innymi klasami.

4.Czy w ostatnim czasie któreś z Was przeszło na jakąś dietę?

Diety nie są naszą mocną stroną :D. Raczej lubimy jeść szybkie, czasami niezdrowe przekąski, od czasu do czasu nie pogardzimy fast foodem. Mamy świadomość, że powinniśmy jeść lepiej i zdrowiej.

5.Wybierzcie cytat, który najlepiej opisuje Waszą klasę.

,,Piekło jest puste, a wszystkie diabły są tutaj”- to hasło chyba najlepiej oddaje naszą społeczność klasową. Mamy pełno szalonych pomysłów i rzadko poddajemy się nudzie!!!

6. Czy jesteście podatni na trendy w modzie, na medialne hasła?

Tu jesteśmy podzieleni, czasami dziewczynom coś w modzie się spodoba, a chłopakom jakieś nowinki techniczne. Chyba nie ma osoby, która z zapartym tchem śledziłaby nowe trendy.

7. Czy uważacie Internet za rzecz niezbędną? Czy moglibyście się bez niego obyć?

Internet w dzisiejszych czasach jest potrzebny, momentami niezbędny. Nie da się załatwić pewnych rzeczy bez użycia komórki. Internet pomaga się komunikować, poznawać nowe osoby, miejsca. Byłby kłopot z nagłym ,,zerwaniem” z komputerem, ale raczej nie jesteśmy uzależnieni…

8.Prawdziwy przyjaciel powinien być…

Naszym zdaniem? Szalony, śmieszny, pomocny, szczery, miły, życzliwy, lojalny, towarzyski, prawdziwy ,

zabawny, empatyczny. Uff, dużo tego…

Nie jesteśmy fotogeniczni,

dlatego nie ma zdjęcia.

Jeśli ktoś chce nas zobaczyć,

zapraszamy do sali 12. :D

Julka

RECENZJA FILMU NERVE

Ostatnimi laty światem rządzą aplikacje. Kiedyś telefon musiał mieć sporo pamięci, dobry aparat

i odbierać MMS-y, a dzisiaj musi być zaopatrzony w zbiór potrzebnych do życia apek – od Twittera,

Instagrama i Snapchata, na którym młodzież pokazuje swoje życie, po Messengera, WhatsAppa

i Hangouts, które są przydatną alternatywą dla nudnych SMSów. Co się jednak stanie, gdy robiące się

coraz bardziej popularne aplikacje AR (augmented reality - rzeczywistość rozrzeszona) w stylu Ingressa

bądź Pokemon Go pójdą o krok za daleko?

Taką wizję przedstawiają Henry Joost i Ariel

Schulman (duet odpowiedzialny za reżyserię

poruszającego podobną tematykę dokumentu Sum

i trzeciej i czwartej części kultowej serii horrorów

Paranormal Activity) w swoim najnowszym dziele –

zekranizowanym na podstawie powieści Nerve Jeanne

Ryan.

W główną bohaterkę wciela się Emma Roberts (znana

z bycia siostrzenicą Julii Roberts oraz ze swojej krótkiej

kariery muzycznej). Gra ona przeciętną szarą myszkę

o imieniu Vee, która obraca się w towarzystwie

popularnej Sydney. Ma ona jednak dosyć bycia tłumioną

i pod wpływem kłótni z przyjaciółką dołącza do

internetowej gry pod tytułem Nerve. Zasady są proste –

dostaje ona do zrealizowania proste zadania, za które

dostaje pieniądze, a obserwują ją tysiące ludzi.

Z czasem, gdy stawka robi się coraz większa, wzrasta też

poziom niebezpieczeństwa.

Od razu powiem, że głównym atutem filmu jest

jego estetyka. Pełno tu wszelakich neonów (co widać

chociażby na plakacie), a wiele ujęć prezentowanych

jest z perspektywy ekranu telefonu bądź komputera. Jest to zdecydowanie produkt naszych czasów i nie

mógłby powstać w świecie nie dotkniętym Internetem. Wisienką na torcie jest zdecydowanie nastawiony

na młodzież soundtrack – od legend hip-hopu takich jak Wu-Tang Clan, przez elektropopowe artystyki, np.

MØ, Halsey i Melanie Martinez, po spokojnych i stonowanych pop-rockowych artystów, wśród których

znajduje się BØRNS.

Jak jednak na tle internetowej stylistyki wypada fabuła? No cóż... trochę blado. Pomysł jest ciekawy,

ale oklepany (13 grzechów, Gra, Would You Rather i kilka innych dzieł poruszało już podobną

problematykę). Do połowy jest jednak świeżo i przyjemnie, ale później robi się kliszowo,

melodramatycznie, zwroty akcji nie zaskakują, są wręcz trochę wymuszone, a zakończenie jest lekko

infantylne, dydaktyczne (chociaż cały film taki jest, to można na to w sumie przymknąć oko) i po prostu

głupie.

Zdecydowanie nie jest to wina aktorów, bo ci poradzili sobie całkiem nieźle. Emma Roberts może

nie błyszczy, ale też nie jest drewniana, a jej partner na ekranie, Dave Franco (znany z bycia bratem Jamesa

Franco i roli w Iluzji) radzi sobie całkiem dobrze. Z ról drugoplanowych zwraca uwagę matka głównej

bohaterki - Juliette Lewis (Urodzeni mordercy i serial Miasteczko Wayward Pines).

Podsumowując, to niezły film, ale stoi praktycznie przepiękną warstwą audiowizualną.

Zdecydowanie jest on przeznaczony dla naszego pokolenia - dorośli połowy odniesień nie zrozumieją,

a poza tym będzie on zbyt chaotyczny. Warto go obejrzeć, by wstrzymać oddech na najstraszniejszych

scenach i śmiać się na tych zabawnych (jak np. gościnny występ Youtubera Caseya Neistata). Na

zakończenie dodam jeszcze, że istnieje prawdziwa aplikacja szokująco podobna do tej

z filmu (nie podam jej nazwy dla bezpieczeństwa czytelników, chociaż wiem, że jeśli kogoś to zainteresuje,

to znajdzie ją bez problemu), która odnotowała wzrost popularności po premierze dzieła. Jest to trochę

niepokojące, ale mam nadzieję, że nie doprowadzi do niczego złego.

Michał

RECENZJA PŁYTY REVOLUTION RADIO GREEN DAY

Dnia 7 października ukazała się 12. (bądź 13., jeśli liczyć złożone w całości z nagrań archiwalnych

Demolicious) już płyta kultowego zespołu punkowego Green Day. Krążek zatytułowany Revolution Radio

był długo wyczekiwany, a fani liczyli, że będzie powrotem kapeli do poziomu, który prezentowali

w latach 90. i na początku tego wieku. Czy nadzieje te zostały spełnione?

Green Day to amerykański zespół z Kalifornii, założony w 1987 roku. Z jego założycieli w obecnym

składzie znajdują się jedynie basista Mike Dirnt

i największa gwiazda – Billie Joe Armstrong, gitarzysta

i wokalista. Zespół najbardziej znany jest z dwóch

albumów - Dookie z 1994 roku, który otworzył im drogę

do sławy i wydał na świat najpopularniejszą piosenkę

formacji, Basket Case; oraz American Idiot, w 2005 roku

nominowanym do prestiżowej nagrody Grammy

w kategorii "album roku" (przegrał z Rayem Charlesem).

Długo oczekiwany dwunasty album otwiera

Somewhere Now, zaczynająca się spokojnie, utrzymana

w klimatach twórczości The Who piosenka, która

stopniowo robi się coraz głośniejsza. To jednak wciąż

nie jest ta głośność, której oczekiwalibyśmy po "ojcach

chrzestnych pop-punku". Bliżej niej jest za to utwór

numer dwa, czyli singlowe Bang Bang. Utwór jest

szybki, melodyjny i lekko agresywny z wpadającym w

ucho mostkiem i charakterystycznym wokalem

Armstronga. Wisienką na torcie jest za to tekst opowiadający o amerykańskiej kulturze przemocy,

ogólnodostępności broni, wojnie i strzelaninach szkolnych. Jest swoistym spadkobiercą muzyki z American

Idiot.

Dalej mamy utwór tytułowy, który nie zapada w pamięć, ale słucha się go dobrze i oferuje

odmienne, pozytywniejsze spojrzenie na media niż jego poprzednik. Jednym z lepszych utworów na płycie

jest za to Say Goodbye, które brzmi jak pieśń maszerujących żołnierzy... w wersji punkrockowej. O wiele

spokojniejsze jest Outlaws... a przynajmniej do połowy, bo później jest znacznie głośniej. Piosenka

zatytułowana Bouncing Off the Wall za to przypomina utwory z czasów tak zwanej trylogii, czyli trzech

albumów wydanych przez zespół w 2012 roku. Nie spotkały się one ze zbyt ciepłym przyjęciem, ale mi się

akurat całkiem spodobały i tak jest też tutaj.

To przyjemna, bardziej popowa niż punkowa

kompozycja, której można sobie spokojnie

posłuchać parę razy. Still Breathing to

podnosząca na duchu motywacyjna

opowieść o narkomanie bliskim śmierci,

hazardziście na skraju stracenia całego

majątku i rannym żołnierzu. Morał jest

prosty – nigdy się nie poddawać - ale

piosenka przekazuje go w piękny sposób, w

tym melodyjnym, głośnym i poruszającym

utworze.

Youngblood brzmi jak zwykła

piosenka miłosna, ale to niekonwencjonalna historia w stylu jednego

z popularniejszych utworów Green Day Whatsername, napisana dla żony Armstronga – Adrienne. Dalej

mamy: całkowicie niewyróżniające się Too Dumb to Die, niosące apokaliptyczne wizje Troubled Times

(prawdopodobnie najlepszy utwór na całym albumie) oraz złożone z trzech mniejszych utworów Forever

Now, które aspiruje, by być następnym Jesus of Suburbia, ale niezbyt mu to wychodzi. Album zamyka

napisany na potrzeby nadchodzącego filmu, w którym Armstrong zagra główną rolę, Ordinary World.

Więc... jakie są moje odczucia? Cóż, nijakie. Widać, że chłopaki z zespołu napracowali się i chcieli

stworzyć coś ponad poziom typowego, młodzieżowego pop-punku, a teksty stoją na naprawdę wysokim

poziomie, spajając się luźno w historię krytykującą amerykańskie społeczeństwo. Niestety, to nie wystarczy.

Szanuję za dobre chęci i utwory takie jak Bang Bang, Say Goodbye, Still Breathing i Troubled Times, ale to

jeszcze nie to. Jeśli następnym razem będę chciał posłuchać Green Day, to raczej sięgnę po starą dobrą

klasykę, czyli cokolwiek sprzed 2005 roku.

Michał

Skład redakcyjny gazetki Akademicki Gim-News:

Anna Chmielewska (1a), Julia Jóźwiak (1a), Aleksandra Wewior (2b), Natalia Nowakowska

(2b), Michał Filipiak (3b), Julia Gołas (3b), Izabela Urbanek (3b).

Opieka: mgr Magdalena Cytryńska-Kurzępa