Embed Size (px)
Citation preview
Katedra w Kolonii (
Katedra w Kolonii (Köln)
Katedra Świętego Piotra i Najświętszej Marii Panny
w Kolonii (niem. Kölner Dom, oficjalnie Hohe Domkirche
St. Peter und Maria) – archikatedra, największy
i najważniejszy kościół niemieckiej Kolonii.
Siedziba arcybiskupstwa kolońskiego istniejącego
tutaj od 313 r.
Budowa obecnej świątyni rozpoczęła się na miejscu rzymskiej świątyni z IV wieku i wcześniejszego kościoła w 1248 i trwała z przerwami ponad 600 lat do 1880. Usytuowana nieopodal rzeki Ren katedra kolońska ma 144 m długości i 86 m szerokości oraz wieże o wysokości 157,38 m Po ukończeniu wież (około 1870) katedra była najwyższą budowlą świata do 1884. Jest drugą co do wysokości neogotycką budowlą na świecie (po katedrze w Ulm) i trzecią co do wielkości neogotycką katedrą świata pod względem powierzchni (po katedrze Świętej Marii w Sewilli i katedrze Narodzin św. Marii w Mediolanie). Powierzchnia kościoła wraz z wieżami to 7000 m². W 1996 r. katedra została wpisana na liście światowego dziedzictwa UNESCO. Budowla jest wizytówką zarówno Kolonii jak i całych Niemiec, masowo odwiedzaną przez pielgrzymów i turystów.
Budowę świątyni rozpoczęto nie tylko na potrzeby liturgiczne lecz także dla umieszczenia w niej sprowadzonych z Mediolanu relikwii Trzech Króli. Wysokie prezbiterium jest ideowym nawiązaniem do średniowiecznych relikwiarzy. Relikwie uczyniły Kolonię ważnym ośrodkiem pielgrzymkowym w średniowieczu, ustępującym tylko Rzymowi, Jerozolimie, Santiago de Compostela i Akwizgranowi.
Pod względem architektonicznym katedra stanowi cenny przykład recepcji francuskiego gotyku katedralnego oraz rozpowszechnionej na terenie krajów Rzeszy metody wielokrotnego stosowania elementów wertykalnych wewnątrz i na elewacjach zewnętrznych. W XIX wieku była jednym z najważniejszych źródeł inspiracji dla architektury neogotyckiej. Pozostawała nie tylko miejscem percepcji średniowiecznej sztuki budowlanej, lecz stanowiła także inspiracje dla idei umocnienia katolicyzmu w Niemczech, głoszonych m.in. przez Augusta Reicherspergera. Wystrój wnętrza tworzy cenny zbiór sztuki średniowiecznej, nowożytnej i nowoczesnej. Spośród nich wyróżniają się dominujący nad gotyckim ołtarzem głównym z II poł. XIII w. relikwiarz Trzech Króli, przedromański krucyfiks Gerona, gotyckie ołtarze Świętej Klary z XIV w. oraz Ołtarz Patronów Miasta- dzieło Stefana Lochnera, gotyckie rzeźby Apostołów oraz Madonny Mediolańskiej, stalle, liczne witraże z XIII-XX w.
Fragment ołtarza
Mozaika podłogowa przy ołtarzu
Gotycki Ołtarz Klarysek
Św.Krzysztof
Po stronie północnej katedry, w kaplicy Św. Krzyża,
obok wejścia do zakrystii, znajduje się pochodzący z X w.
krucyfiks Gerona, jedno z kluczowych dzieł
rzeźby wczesnoromańskiej. Ten monumentalny krucyfiks
ma wysokość 2,88 m (naturalnej wielkości figura
Chrystusa 1,76m). Wykonany jest z drewna orzechowego.
Swoją nazwę zawdzięcza fundatorowi arcybiskupowi
Gerowi (lata pontyfikatu 969-976).
Najcenniejszy obiekt katedry to znajdujący się w ołtarzu głównym relikwiarz Trzech
Króli – dzieło średniowiecznej sztuki złotniczej w Europie.
Wykonany w latach 1181 -
1230. Relikwiarz jest w typie domkowym, składa się
z trzech sarkofagów które tworzą sui generis
trójnawową bazylikę: dwa sarkofagi stojące obok siebie tworzą podstawę dla
trzeciego sarkofagu.
Wykonany jest z drewna, całkowicie pokrytego złotą
i srebrną okładziną i wyszukanymi dekoracjami z metali szlachetnych oraz
ponad tysiąca kamieni szlachetnych, gemm i kamei.
Na ścianach relikwiarza
przedstawiono biblijną historię świata oraz postaci proroków
i apostołów. Autorem tego dzieła jest Mikołaj z Verdun i jego
warsztat.
