Embed Size (px)
Citation preview
VER TEL UURTJES
IVANOV'S UITGAVEN Uitgeversbedrijf
FIAT-GENT Montereystraat 1b
DE BEWAKER VAN HET GEBERGTE
2,25 fr.
27-6-46
N° 36
Ons R a k k e r s h o e k j e HIER VOLGT ONZE DICHT- EN TEEKENPRIJSKAMP
a) Dichtkunst :
ie Prijs : Jaak Boex, Alsemberg, met een welgeslaagd gedicht « Mijn Droom ».
2e Prijs : Roger Van Rossem, Boschvoorde, met een knap werkje « Slim is Nat » .
Verdienen een Eervolle Vermelding :
Leckens Lucien, Gent. Deneire O., Poperinge. Grootaers Jozef, Lier. Van da Poele A., Roeselare. Hemmerych Maunce, Meerbeke. Cattelion Ernest, Klemskerke. Van Kelst Aloïs, Berlaar-Heikant. Uyttebroeck Roger, Leuven. Van de Weghe Sylvain, Alsemberg. Culot Charles, Leefdaal. Oosterlinck Paul, Lokeren. Van Isterdael Oscar, Denderleeuw. Stockman José, Ronse.
b) Teekenkunst :
ie Prijs : Lucien Dejaegher, Roeselare, met een zeer mooie kleur' teekening : « Een Rakker leest zijn boekje ».
Verdienen een Eervolle Vermelding :
Clement De Craecker, Schellebelle. Uyttebroeck Roger, Leuven. Henri Verhaeghe, leper. Van Isterdael Oscar, Denderleeuw. Gislain Sirjacobs, Middelkerke. Raymond Lebliecq, Maleizen.
11 IVANOV'S VERTELUURTJES N° 36 11
11 De Bewaker van het Gebergte I1
L door SACHA IVANOV 11
Copyright by FIAT. Gent.
- Buig U! Oom Felix l Buig u!De oude trapper wierp zich over den nek van zijn paard, Zoo
dat zijn lichaam bijna eene horizontale lijn vormde.Juist bij tijds!Een kogel floot rakelings boven zijn hoofd, deed de lucht
om zijn ooren trillen en ketste terug op de loodrechte rots waarneven hij reed.
- Voor den drommel, Dick, dat is een rare manier om vreemdelingen goeden dag te zeggen, morde hij terwijl hij loerendnaar zijn aanvaller rondkeek. Een smerige streek, waar we verzeild zijn.
Dick en Oom Felix, onze twee eeuwige zwervers, waren enkeledagen geleden te Delhi aangeland met hun Vuurvogel.
Dat was natuurlijk weeral een inval van Dick geweest.Hij had gelezen over het Himalayagebergte en over de geheim
zinnige spelonken die daar nog bestonden, en hij was weeraleens in zijn vuur geschoten.
- Oom Fel ix, wat zoudt ge denken van een reisje naarHindoustan? opperde hij als terloops, aan zijn oom en vriend.
- Naar waar?.. vroeg Oom Felix,- Naar Hindoustan, ten zuiden van het Himalayagebergte.- Maar jongen, zijt ge gek, dat is tegen de stad van die vuile
Al de persocns- en plaatsnamen die in dit verhaal voorkomen,evenals de gebeurtenissen en toestanden, zijn louter verzonnellen houden. geenerlei verband met het werkelijke leven. S. I.
Chineezen, waar de Hollandsche reporter bijna in zijn gouden afgod naar 't pierenland ging (i).
— Bah! 't Is er nog een goed eindje van! En wat de afstand betreft wat is dat voor onzen « Vuurvogel ». Eenige uurtjes langer te vliegen en we zijn er!
— Nu, als u dat genoegen kan doen! Maar geen dwaasheden, hé Dick!
—Wat voor dwaasheden zou ik daar kunnen uitrichten, oom Felix! We gaan een paar bergen beklimmen, zien of we geen geheime spelonken kunnen ontdekken en terugkeeren gelijk brave jongens na de vacantie...
— Zóó is 't goed Dick. Wanneer vertrekken wij? Dick keek zijn oom lachend aan. Die oude man zou zich nooit
beteren! Het trekken zat hem in het bloed! — Den tijd om benzine in te doen, Evelien, moeder en de
meisjes 'nen goeden dag te zeggen, en we zijn weg! En zoo waren onze twee vrienden er voor den zooveelsten
keer op uitgetrokken! Ze hadden heel den tijd over het vasteland gevlogen. Ze waren
Duitschland, Oostenrijk en Turkije overgetrokken, hadden Perzië en Afganistan eens van boven bekeken en waren eindelijk, ten Noorden van de stad Delhi, in de Europeesche wijk aange-land.
— Een kinderspel! vond Dick. Maar Oom Felix schudde misnoegd het hoofd. — 't Is goed dat onze « Vuurvogel » ineen kon vouwen gelijk
een accordeon (2), zei hij, anders waren we wel honderd keer in de palmboomen blijven hangen, die rond de stad de wacht staan houden.
— Eerst ons machine gareeren en dan een toerke door de stad, stelde Dick voor.
— Mij goed, Dick, 't ziet er hier nogal deftig uit, 't valt mee.
(z) Zie « Het geheim van den Groolen Lama » nr. 23 van « Ivanov's Verteluurtjes ».
(2) Zie « De Vuurvogel », nr, 16 van « Ivanov's Verteluurtjes ».
- 2 -
— Nu, als de hoofdstad van het Britsch-Indische keizerrijk er niet deftig uit zou zien !... zei Dick wijsneuzig.
Maar ze zouden wel anders gaan opkijken! Ze waren nog geen tien minuten ver of ze stonden met hun
neus vóór een hoogen muur, die de geheele oude stad omsloot. Ze liepen er een tijdje langs en vonden eindelijk één der
zeven poorten die er in gemaakt zijn. — Dick gaan we daar binnen? vroeg Oom Felix. Dat ziet
er zoo geheimzinnig uit... — Waarom zijn we anders gekomen, dan om ons oogen den
kost te geven? vroeg de jonge ingenieur. Toe, kom, oom Felix, doe niet zoo kinderachtig!
Doch als ze binnen de oude stad kwamen, was Dick toch ook niet op zijn gemak...
Er waren geen straten meer, en geen huizen... Niets dan in de rots uitgehouwen krochten waar lange,
magere mannen met bloote beenen en voeten en wat vuile lappen rond hun lichaam gewikkeld in en uit liepen...
De oude trapper bezag zijn neef van terzijde. — Hewel, Dick, wat denkt gij er van?... vroeg hij half spot-
tend, half ernstig. — 't Is heel curieus, zei Dick, die voor niets ter wereld zou
bekend hebben, dat hij liever naar 't Europeesch kwartier zou teruggekeerd zijn. We zitten hier volop in de wijk van de Hin-does.
Nu waren ze vóór de Jamamoskee gekomen, het prachtigste gebouw van geheel Indië.
— Dick. dat slaat u paf, zei oom Felix, toen hij den tempel in 't oog kreeg.
— 't Is niet te gelooven, zei Dick . Ze zouden beter al dat goud aan de arme menschen geven, dan op de daken en koepels te smeren! Er loopen hier bedelaars genoeg!
— Durven we binnen gaan? — Bah! waarom niet ? Ze zullen ons toch zeker niet opeten? Met een rillingske van schrik trokken ze de gouden poort
binnen. In 't midden van den kolossalen tempel stond Jama, de god
der dooden. — 3 —
Het was een enorm beeld, met rond den hals een keten van doodskoppen, een grijnzend gelaat, en wel twintig armen die overal rondzwierven.
De afgod zat op een zwarten buffel met acht horens, die in den halfduisteren tempel scheen vooruit te stormen.
Een tiental priesters in sneeuwwit gewaad liepen rond dat monsterachtig beeld terwijl ze op klagenden toon aan 't zingen waren.
— Oom Felix, we trekken er uit, fluisterde Dick. 't Gelijkt hier te veel op de pagode van Lhasa, met de krokodillen en al dat ander geheimzinnig gedoe (i).
En weg waren ze. — Brrr, die menschen kunnen u kippenvel doen krijgen,
huiverde de oude trapper. Schoon van buiten, maar akelig van binnen.
Toen ze weer een twintig minute: geloopen hadden, veran-derde de stad weer heelemaal van uitzicht.
Ze waren in het Mohammedaansch kwartier aangeland. Daar zagen ze niets dan mannen met tulbanden rond het
hoofd. Van op een toren stond er een te roepen terwijl hij naar de
zon keek : — Ha-a-a-aaa! Ha-a-aaa! En dan lieten zich al de Mohammedanen op hunnen buik
vallen en maakten de eene buiging na de andere. — Wat doet die gek, daarboven? vroeg oom Felix. — Dat is de Muezzin. 't is te zeggen de gebedsman van de
Mohammedanen, en hij zingt de aanroeping aan Allah voor, legde Dick uit.
— Kom, jongen, laat ons naar het Europeesch kwartier terug-keeren, of ik verlies hier nog mijn zinnen, morde oom Felix.
Ze trokken de stad weer uit langs een der zeven poorten en spoedden zich naar hun hotel om aan een goed souper, al hunne ontroeringen te vergeten.
(I) Zie Nr. 23 van « Ivanov's Verteluurtjes » « Het Geheim van den Grooten Lama. ))
4
Toen Dick 's anderendaags aan Oom Felix voorstelde weer een toertje in de stad te doen was hij niet welgekomen!
— Mijn beste jongen, ge hebt mij naar hier meegelokt om naar Gods lieve natuur, naar bergen en spelonken te gaan kijken. Maar als ge zinnens zijt mij weer binnen die muren met die zeven poorten, bij al die gekken te leiden, keer ik liever seffens, subiet, naar Gent terug.
— heel goed, oom Felix! antwoordde Dick lachend. ik heb dus wel gedaan reeds een gids en een koppel paarden aan te werven
— En of ! ik blijf hier geen dag langer in dat vuile nest. Ze waren dus op weg gegaan zoodra ze genoeg voorraad had-
den aangekocht. De Hindoe, die hen naar het gebergte brengen zou, was een
nog jonge man. Hij scheen meer ontwikkeld dan veel van zijn landgenooten
en sprak zelfs vloeiend Engelsch. — ik zal de Sirs naar de schilderachtigste hoekjes brengen,
van heel het Himalayagebergte, beloofde hij. De Sirs zullen tevreden zijn!
En zoo waren Oom Felix en Dick door Kadoel de gids, geleid, aan den voet van den Dhawalagiri (8176 m. hoog) aangeland.
— Hoe hoog is dat sport ? mompelde de oude trapper, die reeds zijn hoofd voelde draaien.
— Een beetje meer dan achtduizend meter, Sir, antwoordde de Hindoe, maar de Sirs kunnen den top niet zien, hij zit in de wolken.
— Dick, we kruipen daar toch niet op zeker ? Maar de jorie ingenieur antwoordde niet. Hij wees naar een
kloof tusschen twee bergen waar nauw een man met een paard dóór kon.
— Wat ligt daarachter, Kadoel? vroeg hij nieuwsgierig. — De Kara-spelonk, sir, zei de man huiverend. — Kom, we gaan eens kijken wat daar te zien is. — Neen, Sir, doe het niet ! bad Kadoel. Niemand, die de
spelonk heeft willen binnentreden, is ooit levend weergekeerd! Men zegt dat de geest van het gebergte den ingang bewaakt.
—5-
- Och kom! Hoe weet ge dan, dat die grot bestaat, en datze de Kara-grot heet? Vooruit, Kadcel, dat is allemaal bijgeloof!
- 't Is mogelijk, Sir t maar Kapitein Devil, die verleden jaarhierheen is gereden, is ook nooit meer teruggekeerd. En zijngeleider heeft men dood gevonden, aan den ingang van debergkloof Lu
-- De geest van het gebergte! lachte oom Felix op zijne beurt.Ha! die is goed! Daarmee kunnen ze kleine kinderen bangmaken, maar ons niet, hé, Dick?..... Allo! vooruit!
En hij reed de bergkloof binnen.Het was op dat oogenblik dat de jonge ingenieur den schreeuw
uitstiet :- Buig u! Oom Felix, buig u! en dat een kogel rakelings
boven het hoofd van den ouden zwerver voorbijfloot.Doodsbleek keerde Kadoel zich om.- De geest van het gebergte! fluisterde hij . Zullen de Sirs
mij nu gelooven ?- Loop naar den drommel met uwen geest van het gebergte,
beet Dick hem toe. Geesten schieten niet met kogels!- Pas op! fluisterde Oom Felix, daar tusschen die twee rots
punten, de loop van een geweer!Meteen trok hij zijn revolver uit zijn zak en mikte.Het geweer dat tusschen de rotsen verschenen was deed een
sprong in de lucht en viel voor de voeten van de reizigers neer.Een oogenblik verscheen een hoofd boven de rotspunten.
Het was omwonden door zwarte doeken, die alleen de oogen enhet voorhoofd vrij lieten.
Maar den blik van haat, dien de verschijning hen toewierp,zouden de drie mannen nooit vergeten.
Vooraleer ze van hunne verstomming bekomen waren, klonkeen spottende, snijdende lach door de lucht, die als een dondertusschen de smalle bergkloof weerkaatste.
Kadoel beefde over al zijn ledematen, een bijgeloovige vreeshad zich van hem meester gemaakt.
~- De geest van het gebergte! huilde hij.Hij wendde zijn paard en vluchtte, razend van schrik, de
kloof uit.
6
— Nu staan we hier schoon te kijken! morde Oom Felix+ Kom, laten we ook rechtsomkeer maken, van uw fameus Himalaya-gebergte heb ik waarlijk al meer dan genoeg.
Dick wierp een weemoedigen blik naar het uiteinde van de kloof waarachter hij wist dat de spelonk lag.
— Wat kwaad kan die man ons nog? vroeg hij. Zijn geweer ligt daar voor onze voeten, hij is ontwapend! Doe mij dat ge-noegen, oom Felix, en laten we tot aan de Kara-grot gaan.
— Belooft ge mij, daarna onmiddellijk terug te keeren en dat behekste land te zullen verlaten?
— Ik beloof het u, zei Dick, ernstig — Vooruit, dan! Maar binnen twee uren moeten wij hier,
op hetzelfde punt terug zijn. — Beloofd! Oom Felix nam het geweer op, dat hij uit de handen van den
onbekende geschoten had, en hing het over zijn schouder. Dan reden ze verder naar de Kara-spelonk toe.
***
Plots was het bergpas ten einde en lag het dal, badend in gou-den zonneschijn vóór hen.
Rechts verhief zich de zijwand van den Dhawalagiri en op een honderd meter boven den grond hing een overhellende rots, over een smalle, donkere opening.
— Dat moet de Kara-spelonk zijn, juichte Dick. —Stil! fluisterde Oom Felix geheimzinnig. Ziet gij die
zwarte gestalte niet, die onbeweeglijk tegen de rots staat geleund? — Waar? Ik zie absoluut niets, zei Dick, tenzij de schaduw
van de palmboomen die tegen de rots afteekenen. — Ik dacht nochtans... — Gij hebt gedroomd, oom Felix! Er is geen levend wezen
te bespeuren. — Ik zou nochtans gezworen hebben, dat iemand ons stond
te beloeren, hield de oude trapper koppig vol, terwijl ze moei-zaam naar boven begonnen te klauteren, na hun paarden te hebben vastgebonden.
—7—
Nu stonden ze vóór den ingang van de spelonk. Het was een smalle, opening zoo laag dat onze vrienden zich
moesten buigen om er binnen te gaan. — Hebt ge uwe zaklamp, vroeg Oom Felix. Dick knipte ze aan. De gang liep loodrecht verder, nu eens versmallend, dan eens
verbreedend, maar altijd even laag. Een ziltige koude deed de twee mannen huiveren. — Het is juist veertien minuten, dat we hier voortsukkelen,
bromde de oude trapper. 'k Ben nieuwsgierig wanneer we aan 't einde zullen zijn.
— Ginds, zie ik een schemering van licht, zei Dick. 'k Geloof dat we reeds weer op de rots in open lucht komen. Als dat hunne fameuze Kara-spelonk is, nu, die mag er zijn, hoor ! 't Is wel de moeite waard daar zoo'n spel van te maken.
Intusschen waren ze op het uiteinde van den gang gekomen en stonden nu op een open plaats, waar het licht, als door een schouw in de rotsen naar beneden viel.
Het was als een vierkante trechter, midden den Dhawalagiri, die wat lucht en licht in 't hartje van den berg kwam gieten.
Maar het vreemdste van al was, dat langs de vier kanten van dien trechter zich een onderaardsche gang uitstrekte, gelijk aan dengene, dien zij kwamen te verlaten.
—Sapristi! dat is hier een curieus iets! mompelde Oom Felix, die met open mond stond rond te kijken. He, Dick, wat richt ge daar uit ?
De jonge ingenieur had een klein gouden compas uit zijn zak gehaald en keek oplettend naar de ligging van de vier gangen.
— Oom Felix, zei hij, een mensch kan nooit weten, waarvoor zoo iets kan te pas komen. Ik ben bezig een plannetje op te maken, dat aan de latere toeristen zal toelaten ook eens naar de Kara-spelonk te komen zien, en ons zal toelaten onzen weg weer te vinden als we terugkeeren.
— Gaan we nu nog verder ? vroeg oom Felix. Dat staat mij hier niet aan Dick, 'k zou veel liever terugkeeren.
— Wel, wel, ik wist niet dat ge zoo'n bangerik geworden waart, spotte Dick.
8
— Bangerik ! Ik een bangerik ? O ! gij snotneus! Als er waar-lijk gevaar zou zijn, zullen wij eens zien wie de bangerik is, gij of ik !
— Vergeef me, zei Dick, die zag, dat hij den ouden trapper, waarlijk beleedigd had, ik heb het zóó niet gemeend, oom Felix t
— Ja, ja, 't is al goed. Welken gang nemen we ? — Deze die wij komen te verlaten ligt in het Westen, willen
we recht door gaan? — Mij goed, zei de oude trapper, die nog boos was. De bergtrechter was juist vier stappen breed, dan begon de
Oostelijke doorgang. Weer liepen ze in gebogen houding onder het ziltige gewelf. Na een tijdje bleef Dick plots staan. — Hoort ge niets? fluisterde hij. —Ik meende stappen te hooren, maar ik dacht dat het de
echo van de onzen waren, fluisterde Oom Felix terug. — Er komt iemand achter ons, druk u tegen den wand en
houd uwe pistolen gereed! — All right, boy! zei de oude trapper. Dick richtte de straal van zijn zaklantaarn op den ingang van
den gang. Er was niemand te zien. Alleen hing een lichte mist, een
soort doorschijnende rook onder het gewelf en vulde langzaam de geheele ruimte.
— We zijn weeral eens mis, lachte Dick. De schrik is een slechte leidsman! Maar ik zal blij zijn als we de grot... de spelonk... Oom Felix... wat doet ge ?...
De oude trapper had zich laten neerglijden en rustte nu, zwaar ademhalend op den rotsachtigen grond van den gang.
— Oom... Felix.., brabbelde Dick nog, maar op hetzelfde oogenblik gleed hij op zijne beurt naast zijn oom op den grond. neder.
Een onweerstaanbare vaak had hen alle twee plots over-meesterd.
Als in een droom hoorde Dick achter zich een spottend, scherp gelach opklinken, dat als een donder onder het lage gewelf
9
voortrolde, dan verloor hij alle bewustzijn en zeeg zijn hoofd gevoelloos neer.
***
Toen Dick de oogen opende, lag hij aan handen en voeten gebonden op den grond neer.
— Oom Felix! zijt ge hier ook? fluisterde hij. — Zijt gij het Dick? fluisterde eene gekende stem terug. — 7a, weet gij waar we zijn? —Voor den drommel, neen! Ik weet alleen dat mijn handen
en mijn voeten goed aaneengesnoerd zijn en dat ik geen vin verroeren kan.
— Chut ! et komt iemand. Inderdaad het geluid van een stap kwam nader en een man
stond plots voor hen. Hij was heelemaal in het zwart gekleed en een zwart doek,
dat voor zijn gelaat was gebonden liet alleen zijn oogen en zijn voorhoofd zien.
— De geest van het gebergte! fluisterde Dick. Maar oom Felix kuchte opdat hij zwijgen zou. De geheimzinnige man boog zich over hen, sneed de koorden
van hun voeten door en deed hun teeken dat ze moesten recht staan.
Onze twee vrienden bezagen elkaar. Wat stond hen anders te doen dan te gehoorzamen?
En plots stonden ze als van de hand Gods geslagen! Ze waren in de Kara-spelonk aangeland! Beneden hen gaapte een afgrond van wei honderd meters
diepte en rond die afgrond liep, daar waar zij stonden, een ronde kornis van een viertal meter breed waarop men wandelen kon.
Het was als de uitgedoofde krater van een vuurspuwenden berg, die zijn lucht trok door het gat waaruit de lava ontsnapt was.
Maar wat hunne haren ten berge deed rijzen, was het zicht van een man, een blanke, die in die diepte radeloos rondliep.
— Wie is dat ? stotterde Dick.
10
Maar Oom Felix had den tijd niet te antwoorden.De geheimzinnige man had hem een strop rond het lichaam
geworpen, en Dick zag tot zijn ontzetting, hoe zijn oom vanden grond werd opgelicht, over de boord van de kornis werdgeheven, en langzaam naar beneden werd gelaten, naar denbodem van den afgrond.
- Dat is te verschrikkelijk, mompelde de jonge ingenieur.En zeggen dat ik hier machteloos, met de handen op den ruggebonden, moet staan toezien!
Eindelijk zag hij de oude trapper behouden op den bodemneerkomen.
De andere blanke was er naartoe gesprongen en wikkelde dekoord van rond zijn lichaam.
- Nu zal het mijne beurt zijn, mompelde Dick, en hij voeldehoe het koude zweet hem uitbrak. Dat ik dien ellendeling eenduw gaf, zoodat hij zelf in de diepte stort, dan zou hij zijn verdiende loon hebben!
Maar plots dacht hij aan Oom Felix.- Ha! neen! dat zou laf zijn! gromde hij. Ik zou mij misschien
kunnen redden, maar mijn goede, trouwe Oom Felix zou veroordeeld zijn van honger en dorst om te komen. Neen! Ik benveroordeeld en ik zal mijn lot ondergaan.
We zullen samen sterven of ons samen redden!Paf! daar vloog het strop op 't onverwachts over hem.- 't Is zoo laat! mompelde Dick, ik ga ook naar den dieperik!Drie minuten later stond hij naast Oom Felix en den gevangen
blanke.- Doe het koord los! klonk het bevel van boven.- Bah, ik heb er niet veel lust toe, zei Dick.-- Let op, waarschuwde de gevangene, hij zal u doodschieten
als een hond of optrekken en tusschen hemel en aarde laten hangen, totdat ge mak wordt, dat heeft hij met mij ook gedaan.
- Maak dan maar los, zei Dick, we zullen hem laten denkendat we lammetjes zijn.
De koord ging terug in de hoogte en met een spottenden lachverdween de geheimzinnige boosdoener in de sombere gewelven.
- We hebben de Kara-grot willen zien en we zien ze! zei
- 11 -
Oom Felix. We zitten er in tot over ons hoofd, maar de vraag is hoe wij er uit zullen geraken!
— Ge zult er nooit meer uitgeraken ! zei de gevangene. — 0! 0! zei Dick, dat is erg droef wat ge daar zegt en daarom
wil ik er liever niet aan gelooven. Maar laat ons eerst kennis maken.
Ik ben Dick Scheppers, de uitvinder van den « Vuurvogel » en dat is Qom Felix, het beste, trouwste, dapperste hart, dat ooit op aarde geklopt heeft.
De gevangene boog. — Marc Devil, luitenant bij het Engelsche legioen. — 0 ! maar dan zijt gij het, die verleden jaar spoorloos ver-
dwenen zijt, riep Oom Felix uit. — Kent ge mij ? vroeg de luitenant. - Kadoel onze gids, die zoo slim was het hazenpad te kiezen,
heeft ons uwe geschiedenis verteld. - Maar, dan weet ge misschien... Zeg mij, leeft mijn vrouw
Emmy en mijn kleine Clark nog?... vroeg Marc bevend. - Ze stellen het best, zei oom Felix, Hij raadde er naar ! — Heb dank, mijn God, dat Gij tenminste mijn lievelingen
hebt gespaard ! fluisterde Marc. — Nu we kennis hebben gemaakt, vertel ons eens wat die
duivel in menschenvel, met zijn slachtoffers aanvangt, vroeg Dick.
Dat is verschrikkelijk, huiverde de luitenant. Sinds ik hier ben, krijg ik voor alle voedsel een soort maïskoek, en het water uit de bron die ginds vloeit.
Eiken dag komt hij mij bespotten en beschimpen. Soms krijgt hij ware aanvallen van razernij, dan schiet hij er maar op los, roepende dat hij « De Bewaker van het Gebergte » is en al de blanke honden zal uitmoorden, die nog een voet op het Himalaya- gebergte durven zetten...
— Maar dat is een gek, riep Dick uit. - Helaas ! en 't is zooveel te erger voor ons, zei de luitenant.
Gelooft mij, heeren, laat alien moed varen en schikt u in uw lot, hoe ijselijk het ook moge wezen,
- 12 -
- Nooit van mijn leven! tierde Oom Felix. Wat denkt gewel! Drie flinke mannen, die zich hier door dien gek zoudenlaten gevangen houden, dat gebeurt niet, mijnheer!
- Dat heb ik ook gezegd in 't begin! Ik heb de steile wandenwillen opkruipen, ik heb mij de nagels ten bloede gekrabd opde harde rotsen. Maar alles is tevergeefs geweest. Ten laatsteheb ik allen moed opgegeven en wacht ik geduldig op den dood...
- Ta, ta, tal Wachten op den dood herhaalde de oude trapper.Het leven is veel te schoon om te sterven! We zullen wel ietsvinden om hieruit te geraken, he, Dick?
Maar Dick, die aandachtig rond zich had gekeken, was zoo"heel zeker niet meer te kunnen ontsnappen en hij ging met hethoofd in de handen op een rotsblok neerzitten.
De wanden waren zoo steil en zoo glad als marmer.Waarlijk de gek had zijne gevangenis goed gekozen!- Hoe krijgt ge uw eten? vroeg Oom Fclix.- Hij legt het in een mand en laat het zakken, langs dezelfde
koord waarmede hij u beiden naar beneden heeft laten komen.- En hebt ge nooit getracht u aan de koord vast te haken
toen hij ze weer optrok.- Natuurlijk! maar hij vuurde z.jn geweer op mij af. Ker
mend viel ik neer : mijn arm was doorboord.Plots sprong Dick, die niet scheen te luisteren en nog geen
woord had gesproken, als een gek recht en begon met de armenzwaaiend rond te dansen.
Doodelijk verschrikt keek oom Felix hem aan.- Jongen, maar jongen toch, wat overkomt u? stotterde hij.- Wij hebben hem! Wij hebben hem! juichte de jonge
ingenieur.- Wie, wat, hebben we? vroeg de oude trapper angstig.Hij meende werkelijk dat Dick zijn zinnen verloren had.- Kent gij een weegschaal? vroeg Dick.- Ja, maar wat komt een weegschaal hier te pas? Toe jongen
Wees kalm en ernstig en laat ons samen overleggen wat we kunnen doen om hier uit te geraken.
- \Velke kant van een weegschaal gaat naar beneden? Dezwaarste he! de zwaarste! Hoera! We hebben hem, hoera!
- 13 -
— Nu is 't genoeg Dick, keef Oom Felix. Zeg ons wat ge ge-vonden hebt, of houd op met uw zotte praat.
— Vergeef me, zei Dick, maar ik spreek ernstig. Hoeveel meent ge, dat die zoogezegde Bewaker van het gebergte wel zou wegen?
— Toch wel een honderd negentig pond zou ik meenen, zei Oom Felix. 't Is nogal een kerel, Dick.
— En hoeveel zou luitenant Devil wegen? — Als ik nog tachtig pond weeg zal het veel zijn, ik heb maar
't vel over de beenen meer, lachte de luitenant, die weer wat moed scheen gekregen te hebben.
— Verstaat ge nu, Oom Felix? De gek is het zwaar gewicht en Marc Devil is het licht gewicht. De fameuze Geest van 't gebergte zal naar beneden komen en de luitenant zal naar boven gaan! Begrijpt ge nu?
— De drommel moge mij halen als ik er één woord van versta. — Och! dat is ook niet noodig, zei Dick. Ge moet mij alleen
maar beloven mij stipt in alles te gehoorzamen. — Met plezier, zei Oom Felix. — Met genoegen, zei de luitenant. -- Luistert dan : als de gck het eten naar beneden laat komen,
blijven we als halve dooden op onze pla2ts zitten, maar als de mand den grond raakt springen we als drie gekken op de koord en geven er een formidabelen ruk aan. Begrepen?
— En dan? — Dan? Dan zult ge wat zien gebeuren! Denkt maar aan de
weegschaal! Zoo'n reisje zal de Bewaker van 't Gebergte nog nooit gedaan hebben, lachte Dick.
— God geve dat uw plan lukke, zei de luitenant, al ware het maar voor mijn vrouw en mijn kleinen Cark.
— Amen! zei Oom Felix, al was het maar voor moederke Scheppers en Evelien.
***
De wijzer van Oom Felix zakuurwerk wees reeds meer dan zes uur, toen een licht gerucht de aandacht van de drie mannen gaande maakte.
- 1 4 -
—Hij komt, fluisterde de luitenant. — Herinnert u, wat we afgesproken hebben, fluisterde Dick
terug. Langzaam kwam de mand naar beneden. De drie mannen roerden niet... — Hola! daar beneden! Slaapt ge ? tierde de gek. — Wacht maar, gromde Dick, ge zult het gaan gewaar worden,
brigand. Daar was de mand. Als drie roofdieren sprongen de mannen er op en gaven uit
alle macht een snok aan de koord. En zie, wat Dick voorzien had gebeurde ! De man daarboven, die het touw vasthield werd over de
kornis gesmeten en hing in het ijle te bengelen! — De weegschaal! juichte Dick. Kruip in de ledige mand,
luitenant Devil! Hij naar beneden en gij naar boven! Marc Devil deed wat hem bevolen werd. Meer dood dan levend van schrik hing de gek, daarboven te
schommelen ; roepend en tierend als een bezetene. — Huil zoo niet ! riep Dick terug, we staan gereed om u in
onze armen te ontvangen. Goede reis; Marc Devil! De twee mannen lieten de koord los en de weegschaal schom-
melde : de zwaarste kant kwam naar beneden, de lichte ging naar boven!
-- We staan zeker gereed, om u te ontvangen! morde oom Felix, als hij den bandiet lager en lager zag neerdalen. Wacht maar ! Ge zult eens voelen wat Vlaamsche vulsten zijn!
Spartelend hing de Bewaker van het Gebergte aan het touw. Zijn oogen schoten vonken, het schuim der razernij stond hem op den mond.
Maar hij stond nog niet recht op zijn beenen of cie keiharde vuisten van den ouden trapper kwamen als mokerslagen tegen zijn kinnebakken terecht.
— D ààr, schobbejak ! dat is een linksche, en dat is een rechtsche, en dat is een direct ! Fncaissez ! riep Oom Felix.
't Was genoeg! De man zonk gevoelloos neer. — 't Was een beetje hard, Oom Felix, zei Dick lachend.
- 1 5 --
- Wat? Een beetje hard? 'k Zou ze ker wollen handschoenenmoeten aandoen hebben voor Mijnheer ? Maar laat ons geen tijdverliezen! We hebben de Kara-grot al veel te lang bewonderd.
- He! luitenant! Hoe stelt gij het daarboven?- 'k Ben er! juichte de stem van den Engelschman. Wie
komt het eerst?- Ga gij, Dick, zei de oude trapper, gij zijt de lichtste. Hij zal
al moeite genoeg hebben u op te trekken, de magere spiering.Daarbij, ik moet er voor zorgen dat die gast daar nog wat blijftliggen!
Eens dat Dick boven was, was het maar een spelletje meerden ouden trapper uit de grot op te hijschon.
- En de Bewaker van het Gebergte? vroeg Dick.- Voor mijn part kan hij den bodem van de Kara-grot bewa-
ken, zei de luitenant, ik heb het wel een jaar lang moeten doen!- Bah, de politie kan hem er uit komen halen, ze zal veel
eer halen van hare vangst, zei Dick.
***Dank zij het plan dat Dick had gemaakt en het compas dat
hem nooit verliet, geraakten de drie gevangenen behouden uitde kronkelende gangen van de Dhawalagiri-berg,
En twee dagen later, ondernam de Vuurvogel triomfantelijkde terugreis naar België.
Oom Felix wou geen dag langer in dat beroerde land nogblijven.
SACI-IA IVANOV.
- 16
DE THUISKOMST 1.
Door de kleine vensters gluren, Twee gezichtjes roose rood, 't Kleine klokje wijst het einde, Van het werk voor 't dagelijks brood.
II. Op den hoek van ons straatje, Komt vader aangespoed. En de kleuters loopen vlug, Hun brave vader te gemoet.
III. 'k Hoor hun blijde groeten galmen, 'k Zie de vreugde op hun g'laat, Gauw een kusje en dan naar moeder, Die heel 't spel thuis gadeslaat.
IV. Vader is dan meteen vergeten, Dat hij hard soms werken moet, Voor zoo'n lieve brave kinderen, Is het werken toch nog zoet.
Rakker Mertens Jozef, nr 2029 - Nijlen.
VERTELUURTJES I.
Er kwam een boekje te verschijn, Een Ivanovken klein en fijn, Elke rakker geraakte vol vuur En kocht dan ook die mooie lectuur. De prachtige kleuren had ons oog betooverd, Het schoone verhaal had ons veroverd.
II. Dat kleurig uurtje wordt ons een dierbare pand, Dat we verdedigen met hand en tand, Met zulk boekje zijn we heel tevree, We vergeten dan alle smart en oorlogswee. De schrijver is de trouwe vriend der jeugd, Die ons regelmatig met zijn verteluurtje verheugt.
III. Eens vieren we voor Sacha een glorierijk feest, Want hij wordt geëerd op elk dorp om het meest. Geen anderen kunnen dingen naar de kroon. Die is en blijven,zal Ivanovs loon.
Roger Roggemans - Ruisbroek.
DE H E L D E N V A N I V A N O V i lebt ge al geweest in Gent, Daar vindt mem wat iedereen kent. 't Is het Ivanov romantje. Dat is naar eikeens tandje.
Ik las er gisteren nog vijf, Ik kreeg een rilling door mijn lijf. Want het was van Mr Duprez en Gust, Die hadden altijd avonturenlust.
En daar komt Jim Sweaton aangereden. Op zijn besten mustang gezeten, Mei de lasso in de hand, Als de beste cow-boy van 't land.
Dan komen oom Felix en Dick op de plank. Met hun schat gaan zij nogal een gang! Ze dringen samen in een spelonk, Waar een afgod te blinken stond.
Leve Sacha Ivanov! Dien naam eeren wij met lof. Want hij is overal bekend, Ver in de omstreken van Gent!
Lucien en facqueline Derudder - Gent.
VOLGENDE WEEK VERSCHIJNT • N ° 3 7
van IVANOV'S VERTELUURTJES :
DE BLINDE PASSAGIER Zeekapitein Wietje Rogge heeft een blinde passagier aan
boord van zijn schip. Wat zal hij doen? Het is een lastig geval. Maar Wietje Rogge is een man die hart in zijn lijf heef t , al is hij geen kat om zonder handschoenen aan te pakken...
fr. 2,25 het VOLLEDIG verhaal Overal te verkrijgen
Verantw. Uitgever : B. Verhaeghe, Montereystraat 16, Gent. N. V. Drukk. Erasmus, Gent. Afg. Beh. O. Van Malderen. Drieputtenstr . 53, Zele.
