Voor de vijfde keer op rij was Heleen van Eck voor Dabar op camping ‘De Rietschoof’ in Aalst. ‘Dit jaar hadden we voor het eerst geen overlast van jongeren, maar juist goede gesprekken. De ‘God-club’ noemden ze ons. Als we zelf niet over het geloof begonnen, dan vroegen zij er wel om. Of je nu een tof programma hebt of niet, maakt hen niet zoveel uit. Ze willen graag over het geloof praten. Althans, je merkt in de contacten dat ze op zoek zijn naar meer. Eén van de jongens, begin twintig, had een ruig

Bij de ‘God-cluB’ luisteren ze naar je

Door de bril van deelnemers

‘God heeft machtiG mooilaten zien dat hij het Gebed

verhoort. heel concreet.’

Nieu

wsf

lits

iZB,

No.

3, 2

013

leven achter de rug. Een paar keer had hij al vrienden verloren door zelfmoord; hij had het ook weleens overwogen. “Ik vind het eigenlijk verbazing-wekkend dat ik nog leef”, zei hij. “Misschien omdat je God nog niet hebt ontmoet”, antwoordde ik. Hoewel hij altijd praatjes had, viel hij toen stil.

Als je vijf keer op dezelfde plaats Dabarwerk doet, ontstaan er relaties. De meeste jongeren komen uit een totaal andere subcultuur. Ze zijn nogal luidruchtig; ze overschreeuwen elkaar. Dat wij zo anders zijn, vinden ze wel boeiend, denk ik. Die gerichte belangstelling, iemand die naar hen luistert - dat zijn ze in hun dagelijks leven helemaal niet gewend.’

‘het was opnieuw een ervarinG die ik niet

had willen missen! veel GezelliGheid, druk-

bezochte avondsluitinGen en jonGeren

meet-inns, puur Geloof van de kids en

zoveel liefde voor God! hij is Groot en hij

leeft. bedankt voor de moGelijkheid om

dit te moGen doen.’

Onder het motto ’Als de jongeren niet naar ons komen, gaan wij wel naar hen toe’ dook het Dabarteam in Renesse het uitgaansleven in. ‘Best spannend’, erkent Esther de Blok, een van de teamleiders. ‘Eerlijk gezegd zag ik er erg tegenop om de straat op te gaan. Van andere teams wist ik dat ze meer ervaring hadden en met veel vrijmoedigheid over het geloof spraken. Nu we het achter de rug hebben, kan ik niet anders dan concluderen dat God ons bij alles heeft geholpen. Ik vond het verrassend om te ervaren dat veel jongeren die we ontmoetten graag over God en geloof wilden praten. Een enkeling had zoiets van ‘bemoei je niet met mij’, maar de meesten waren allerminst onverschillig. Twee teamleden kregen zelfs de vraag van een jongere: ‘Willen jullie me over het christelijk geloof vertellen?’ Op de laatste avond hadden we contact met twee jongens die zó geboeid waren door wat we vertelden, dat ze bij wijze van spreken geen zin meer hadden om nog uit te gaan.’

daBar in het uitGaansleven

‘het was GeweldiG! moeilijk om de kinderen, tieners en

volwassenen van de campinG los te laten waar je een week lanG mee opGetrokken

hebt, maar God Gaat met ze mee!’

In Renesse vindt het Dabarwerk (het heet daar Recreatie en Evangelisatie, kortweg ReEv-werk) niet meer plaats op de camping, maar worden de activiteiten ontplooid vanuit een ‘Zomerbus’, op het grasveld bij de grote kerk, pal naast het uitgaanscentrum. ‘De kinderclub in de bus trekt ook kinderen uit Renesse, van wie de ouders in de horeca werken – en die dus niet op vakantie gaan. Het is mooi om te zien dat ze in de loop van die vier weken heel wat meekrijgen over het geloof. Sommigen hebben geen christelijke achtergrond, maar als je ze een paar jaar volgt, zie je ze groeien, niet alleen in kennis, ook in geloof.’

Volgend jaar weer? ‘Elk jaar vind ik het weer jammer dat het voorbij is. Het werk betekent ook veel voor de ontwikkeling van je geloofsleven. Je kunt geen persoonlijk getuigenis geven, als je relatie met God niet zuiver is. Het is mooi om met elkaar op ontdekkingstocht te zijn – we spreken ook in het team over de geloofsbeleving, de dingen waar je tegenaan loopt. Dabar is een boost voor mijn relatie met God.’

alphacursus opde campinGKort voordat Hans en Mirjam Molenaar zich als campingpastors zouden settelen op camping ‘De Put’ in Ottoland, raakte hun zoon in Tsjechië betrokken bij een ongeval. ‘Hij was weken aan bed gekluisterd en aangewezen op hulp. Zodoende ben ik alleen gegaan en kwam Mirjam een uurtje per dag langs; de camping ligt maar 8 kilometer bij ons vandaan.’Veel bewoners van ‘De Put’ verblijven maanden achtereen op de camping. Dat biedt een goede gelegenheid om iets op te bouwen. ‘Vorig jaar is het initiatief genomen om een groep campinggasten een Alphacursus te geven. Daardoor heb je als pastor meteen een kring mensen voor wie je iets kunt betekenen. Op hun beurt konden zij mij helpen, doordat ze wisten wat er speelde, waar pastorale zorg gewenst was. Via hen kwam ik bijvoorbeeld in contact met een echtpaar van wie de man sinds een half jaar kanker heeft.’ Hans verzorgde verder de campingdiensten en omdat het Dabarteam niet erg groot was, werkte hij ook mee met de kinderclub. ‘Dit was mijn tweede jaar als campingpastor. Na afloop had ik best nog langer willen blijven. Dabar heeft een eigen gebouwtje op de camping, dus als je buiten het hoogseizoen iets wilt organiseren, is dat vrij eenvoudig. Je hoeft er niet eerst een tent voor op te zetten. Ik sluit niet uit dat dat er van komt… Anders wellicht volgend jaar weer.’

een jonGerenBijBel voor een oudere manChristian Huiting uit Hoogblokland deed dit jaar voor de eerste keer Dabarwerk. Met een grote groep vrienden had hij zich na de promotie-actie tijdens de Kerstconferentie ingeschreven. Prompt had Dabar er twee teams bij. Christian werkte in ’t Molke in Rijssen. ‘Niemand van ons team had ervaring, dus dat was soms even zoeken. Maar het was zeker een leuke en leerzame ervaring.’ Twee vooroordelen sneuvelden: ‘Vooraf had ik het idee: het is recreatie- en evangelisa-tiewerk, maar van dat laatste zal wel niet veel terecht-komen. Het geldt toch als moeilijk, hè. Maar niets was minder waar. We hadden goed contact met kinderen en via hen, met hun ouders.’ Nog een vooroordeel ging op de helling: ‘Ik schatte in dat het werken met kinderen niets voor mij zou zijn. Maar ik vond niets leuker dan het knutselen met die kids.’De goede gesprekken vonden vooral plaats in de late avond. Na de avondsluiting moest het vanaf 22.00 uur stil zijn op de camping. Maar de Dabartent bleef open en daar kwamen de tongen los. ‘De mooiste ervaring was het contact met een oudere man, die aangaf de gewone Bijbel te moeilijk te vinden. We hebben hem die week een jongerenbijbel uitgeleend. Aan het eind van de Dabarperiode wilde hij hem graag houden. “Oké”, zei ik. “Als u belooft dat u er veel in leest”.’

‘Je moet er bij zijn geweest. Zulke coole leuke mensen ontmoet. Maar ook veel gebrokenheid gezien, waar je echt moedeloos van kan worden. De enige reden om volgend jaar geen Dabar te doen is de heimwee die je krijgt wanneer je thuis bent, want die is ondragelijk…’

‘als je Biddend te werk Gaat ontstaan er zulke

mooie dinGen. ik Ben ontzettend dankBaar voor deze mooie week en

voor de prachtiGe mensen die ik heB moGen ontmoeten.

God is Groot!’

‘er werd van-tevoren GezeGd dat het

verslavend is en dat klopt. het was opnieuw een fantastische

ervarinG die ik niet had willen missen.’

izB-daBarjohan van oldenBarneveltlaan 103818 hB amersfoortt. 033-4611949e. daBar@izB.nlwww.daBarwerk.nl

Dat is het bankrekeningnummer van de IZB (o.v.v. ‘Dabar’) als u wilt investeren in dit belangrijke werk.

dank voor uw bijdraGe!

kippenvelVorig jaar werkte Lisa Paasse op ‘De Klepper-stee’ (Ouddorp), de camping waar Dabar decennialang iedere zomer haar tenten heeft opgeslagen. De beheerders hebben de relatie met het camping- en evangelisatiewerk opge-zegd. ‘Daar baalden we van, want we wilden als team graag dit jaar verder. Het was zo goed bevallen.’ De nieuwe zomerse werkplek was aan de andere kant van het land: Diffelen, bij Harden-berg. ‘Op een camping waar dit jaar voor het eerst Dabarwerk is verricht. Dat was wennen, maar de ervaring was minstens zo goed. De camping was veel kleiner; in Ouddorp zijn 1000 staanplaatsen, hier zo’n 200. Maar we bereikten een veel hoger percentage kinderen. Er kwamen er wel 60. We hebben ervaren dat God het werk zegent. We ontmoetten veel jongeren die een christe-lijke opvoeding hadden gekregen, maar twijfel-den over het nut van geloven. “Het is zo saai”. “Wat moet je er mee?” Omdat we ongeveer net zo oud waren als zij, waren we identificatie­figuren voor hen.’De mooiste herinnering vond ik de avond-sluiting op de laatste Dabardag, waarbij we met 85 mensen rond het kampvuur zaten. We zongen veel. Als ik er over praat, krijg ik kippenvel.’