Antón e Carapuchiña.

Un día a nai mandou a filla que se chamaba Carapuchiña Vermella (pola caperuchiña vermella) que lle fixese unha visita a súa avoa.-Carapuchiña ven aquí un momento.-Vou mamá,dixo Carapuchiña.-Lévalle esta cestiña con queixiño,boliñas de chocolate e mel a túa avoa,que xa fai tempo que non a imos visitar.Mandoulle a nai.-Moi ben mamá.Contestou a rapaza.-Pero pon a caperuchiña vermella porque o ceo indica que vai chover.-Deseguido mamá,non te preocupes,alá vou.-Non te entreteñas polo camiño Carapuchiña ,ata á noite.E tal como dixo a nai de Carapuchiña puxo rumbo a casa da súa avoa.Pasada unha hora,tras percorrer a metade do traxecto do bosque,apareceuselle o lobo.-Ola Carapuchiña.¿E ti por aquí?-Meu deus Antón.¿Xa volveches a mudar?-Sí Carapuchiña,é a maldición que temos os lobishomes.-Peroo...¿A dónde te diríxes moza?-Vou a plantar allos se che parece.-Buenooo....contestou él.-Vou a casa da miña avoa home,a levarlle esta cestiña.-Pois vai con tino,e como seica vai chover,pra atallares colle o camiño pequeno chegarás máis cedo.-Non teñas medo,así o farei.Carapuchiña despediuse e seguiu seu camiño,confiando en que Antón lle dixera a verdade.O cabo dunha hora Carapuchiña chegou a casa da avoa sen percatarse de que antes chegara Antón,e enganando a avoa fíxose pasar por Carapuchiña,doulle un trompazo e fechouna no armario.Puxo as súas roupas e meteuse na cama.Deseguido Carapuchiña chamou o timbre.-Dinggg Donggg.-Quen é? Preguntou o lobishome.-Son eu avoa,Carapuchiña.-Pasa neta pasa...-Ola avoa,veño a traerche esta cestiña,porque sei que estás maliña.-Graciñas neta,achegate a miña beira.-Avoíña avoíña que narís máis grande tes.-Sí miña filla,e que me picou unha nespra.-Avoíña avoíña que ollos máis grandes tes.-Sí miña filla,e que fun ao oculista,e votoume as gotas para dilatarme os ollos.-Avoíña avoíña que orellas máis grandes tes.-Sí miña filla e que teño sabañóns.-Avoíña avoíña que boca máis grande tes.-É para comerte melloooor!!!!-¡Meu deus!!! Eres ti Antón.De súpeto oíronse ladridos duns cans e abriuse a porta da casa.Era Edi Ficio,un cazador viciño do lugar.-¿Qué acontece aquí?-Tranky tronko,non acontece nada dixo Carapuchiña.-Pois meus cans seguiron ata aquí un cheirume dun lobo.

-¿E non teran catarro oh? Replicoulle Carapuchiña.-Non,non o teñen.E....por Deus,afastate nena,que o lobo está detrás túa e voulle disparar.Carapuchiña dando un brinco doulle unha patada na queixada ao cazador,e chimpouno no chan.Sacoulle a escopeta e guindouna pola fiestra.-¿Ves o que teño que facer por mor de non somerterte o tratamento dos lobishomes?.-Sintocho Carapuchiña,tes razón.Mañá mesmo vou o centro e sometome o tratamento.-Ben,pois agora vaite de aquí antes de que empeoren as cousas e dime onde tá miña avoa.-Fecheina no armario.Ben eu marcho Carapuchiña.Xa entraremos en contacto.

Carapuchiña saca a avoíña do armario e dille que todo foi un pesadelo por mor da febre que ten,e deita na cama.

Cando o cazador esperta, Carapuchiña dille que levou un forte golpe na cachola,e que todo o que lembre,é unha alucinación. Dalle as grazas e dille que volte

para a súa casa. E colorín colorado,con síntomas de alivio,Carapuchiña foi merendar o faiado...!