2
 Column Leven (en werken) vanuit controle of vanuit vertrouwen? Onlangs las ik in een artikel dat inmiddels één op de zeven Nederlanders de andere zes controleert. Ik heb de cijfers verder niet gecontroleerd, maar het zou me niet verbazen als dit cijfer in de buurt komt. Blijkbaar bestaat er bij veel mensen een behoefte aan controle. Stel je toch eens voor dat iemand zich niet aan de regels houdt, het zou een mooie puinhoop worden!  Zoals ik wel v aker heb met dit soort argumenten; het is allemaal waar, maar het klopt van geen kanten. Wat te doen aan die controle en regelzucht? Allereerst, het heeft geen zin om regels af te spreken waarbij de controle op de handhaving te duur of onuitvoerbaar is. Zie het rookverbod in d e horeca. Los van wat je daarvan vindt, roken in kroegen verbieden maar de overtreding niet sanctioneren slaat natuurlijk nergens op. Spreek het dán niet af. Een tijdje terug was ik op een seminar over de invoering van een basisinkomen. Een charmante gedachte. Geef elke Nederlander een vast bedrag per maand, om genoeg eten en een dak boven  je hoofd van te betalen en je bent van een hoop gelaz er af. Want al die bureaucratische organen als UVW, CWI en hoe ze allemaal ook mogen heten, leveren een hoop auwekul en mensonterend gedoe op, naast de enorme kosten die dat allemaal met zich meebrengt. Jammer dat nog niemand dat precies heeft kunnen uitrekenen. Maar volgens mij kunnen we dan wel eens beter af zijn. Het zal nog wel een jaar of tien duren voordat we als samenleving de conclusie durven te trekken dat het eigenlijk een bezopen systeem is dat we nu hanteren. In veel organisaties hebben managers de behoefte aan controle. Deze behoefte leidt tot een lage foutentolerantie. En wie veel fouten maakt, maakt minder kans op promotie. Dit werkt in de hand dat mensen die het best zijn in óf geen fouten maken, óf fouten goed kunnen camoueren meer kans maken op een betere carrière. Of de organisatie in kwestie daarmee beter af is, is nog maar de vraag. Want van het maken van fouten leer je sneller dan van het vermijden van fouten. En alle energie die je moet stoppen in het verhullen van fouten (of van een ander de schuld geven) kun je niet stoppen in het verbeteren van jezelf, van anderen of van de organisatie, je diensten of je product. We leven in een tijd die vraagt om exibliteit en om snel en veel leren. Elke organisatie die controle stelselmatig boven vertrouwen stelt, investeert niet in de toekomst. Martijn Aslander Reageren? Mail dan naar [email protected]

Column 20: Leven ( en werken) vanuit controle of vanuit wantrouwen?

Embed Size (px)

DESCRIPTION

Mijn 20e column uit het blad Knooppunt.

Citation preview

5/15/2018 Column 20: Leven ( en werken) vanuit controle of vanuit wantrouwen? - slidepdf.com

http://slidepdf.com/reader/full/column-20-leven-en-werken-vanuit-controle-of-vanuit-wantrouwen 1/1

 

Column

Leven (en werken) vanuit controle of vanuit vertrouwen?

Onlangs las ik in een artikel dat inmiddels één op de zevenNederlanders de andere zes controleert. Ik heb de cijers verder niet 

gecontroleerd, maar het zou me niet verbazen als dit cijer in de

buurt komt. Blijkbaar bestaat er bij veel mensen een behoete aan

controle. Stel je toch eens voor dat iemand zich niet aan de regels

houdt, het zou een mooie puinhoop worden! 

 Zoals ik wel vaker heb met dit soort argumenten; het is allemaal 

waar, maar het klopt van geen kanten. Wat te doen aan die

controle en regelzucht? Allereerst, het heet geen zin om regelsa te spreken waarbij de controle op de handhaving te duur o 

onuitvoerbaar is. Zie het rookverbod in de horeca. Los van wat je

daarvan vindt, roken in kroegen verbieden maar de overtreding

niet sanctioneren slaat natuurlijk nergens op.

Spreek het dán niet a.

Een tijdje terug was ik op een seminar over de invoering van een

basisinkomen. Een charmante gedachte. Gee elke Nederlander 

een vast bedrag per maand, om genoeg eten en een dak boven je hood van te betalen en je bent van een hoop gelazer a. Want 

al die bureaucratische organen als UVW, CWI en hoe ze allemaal 

ook mogen heten, leveren een hoop fauwekul en mensonterend 

gedoe op, naast de enorme kosten die dat allemaal met zich

meebrengt. Jammer dat nog niemand dat precies heet kunnen

uitrekenen. Maar volgens mij kunnen we dan wel eens beter 

a zijn. Het zal nog wel een jaar o tien duren voordat we als

samenleving de conclusie durven te trekken dat het eigenlijk eenbezopen systeem is dat we nu hanteren.

In veel organisaties hebben managers de behoete aan controle.Deze behoete leidt tot een lage outentolerantie. En wie veel 

outen maakt, maakt minder kans op promotie. Dit werkt in de

hand dat mensen die het best zijn in ó geen outen maken, ó 

outen goed kunnen camouferen meer kans maken op een betere

carrière. O de organisatie in kwestie daarmee beter a is, is nog

maar de vraag. Want van het maken van outen leer je sneller dan

van het vermijden van outen. En alle energie die je moet stoppen

in het verhullen van outen (o van een ander de schuld geven)kun je niet stoppen in het verbeteren van jezel, van anderen o 

van de organisatie, je diensten o je product. We leven in een tijd 

die vraagt om fexibliteit en om snel en veel leren. Elke organisatie

die controle stelselmatig boven vertrouwen stelt, investeert niet in

de toekomst.

Martijn Aslander 

Reageren? Mail dan naar

[email protected]