break

«Υποψιάζομαι ότι για αρχή θα σου άρεσε πολύ να χορέ-ψεις ένα βαλς με τον διάβολο».

«Κάνεις λάθος».«Άπόδειξέ το».Πριν προλάβει να απαντήσει, κόλλησε το στόμα του στο δικό

της. Ήταν πιο απαλό απ’ όσο περίμενε, πιο ζεστό. Με μια επιμονή που θα έπρεπε να την τρομάξει, την παρακίνησε να ανοίξει τα χείλη της. Η γλώσσα του γλίστρησε ανάμεσά τους, πέρασε πάνω από τη δική της, ήταν βελούδινη και μεταξένια. Την κάλεσε να εξερευνήσει, να γνωρίσει κάθε άγνωστη γωνιά του στόματός της, καθώς εκείνος ανακάλυπτε το δικό της.

Ήταν μαγεμένη, είχε βουλιάξει σε μια πρωτόγνωρη αίσθηση. Είχε μεγάλο ταλέντο στο να της προκαλεί υπέροχα συναισθήμα-τα, που ξεκινούσαν από τα δάχτυλα των ποδιών και ανέβαιναν προς τα πάνω. Τα νεύρα της είχαν μουδιάσει, τη βύθιζε σε έναν γλυκό λήθαργο που έκανε τα γόνατά της αλλά και την επιθυμία της να τον διώξει μακριά να λιώνουν.

Άκουσε ένα βαθύ μουγκρητό, ένιωσε κάτι να δονείται ανάμε-σα στα δάχτυλά της και συνειδητοποίησε ότι έσφιγγε το πέτο του μπλε πρωινού του σακακιού. Κρατιόταν από τον Ντρέικ Ντάρ-λινγκ σφιχτά, γιατί ήταν το μόνο που την εμπόδιζε να λιώσει και να γίνει μια λίμνη ευχαρίστησης στα πόδια του.

Ήταν απλώς ένα φιλί, ένας αρχέγονος χορός των στομάτων, όμως την είχε διαλύσει.

break

Στη μνήμη του Που Μπέαρ, που μπήκε στις ζωές μας πριν από οκτώ χρόνια –μεγαλόσωμος, αδέξιος και πα-ράξενος– ψάχνοντας πάντα για ένα χάδι. Ένα γλυκό,

αδέξιο πλάσμα που υποδεχόταν με ενθουσιασμό τους επισκέπτες, περίμενε ανυπόμονα την παράδοση της πίτσας (γιατί κάποιος σ’ αυτό το σπίτι μοιράζεται

την πίτσα του με τα σκυλιά) και αγαπούσε τους μι-κρούς επισκέπτες του Χαλοουίν. Μας λείπεις.

break

ΠρόλογοςΆπό το ημερολόγιο του Ντρέικ Ντάρλινγκ

Γ εννήθηκα ως Πίτερ Σάικς, γιος ενός δολοφόνου, γιος μιας δολοφονημένης γυναίκας, μια κληρονομιά που πάντα με

στοίχειωνε. Δεν ξέρω πόσες ζωές πήρε ο πατέρας μου, αλλά ξέρω ότι σκότωσε τη μητέρα μου, γιατί προσπάθησε να μου χαρίσει μια καλύτερη ζωή. Χωρίς να το ξέρει κανείς, παρακολούθησα τον απαγχονισμό του. Ήμουν οκτώ. Το πλήθος με έσπρωχνε, αλλά κατάφερα να φτάσω μπροστά. Έκλαιγε· ο πατέρας μου. Τα έκα-νε πάνω του, ικέτευε για έλεος. Λόγια που είχα ακούσει τη μητέρα μου να λέει, λόγια που δεν τη βοήθησαν σε τίποτα.

Ούτε και τον πατέρα μου βοήθησαν, γιατί πέρασαν τη θηλιά στον λαιμό του και άνοιξαν την καταπακτή κάτω από τα πόδια του. Ό,τι είδα και άκουσα τα έθαψα στις πιο σκοτεινές γωνίες του μυαλού μου, αλλά δεν μπόρεσα ποτέ να απαλλαχτώ από το αίμα του που έτρεχε στις φλέβες μου. Ούτε τον θυμό που σιγόβραζε μέσα μου – η κληρονομιά του, την οποία φοβόμουν να αντιμετω-πίσω. Ήταν πάντα εκεί, παραφύλαγε, επιθυμώντας να ξεσπάσει.

Η μητέρα μου με είχε εμπιστευτεί στη φροντίδα της κυρίας Φράνι Ντάρλινγκ, που στη συνέχεια παντρεύτηκε τον Στέρλινγκ Μάμπρι, τον δούκα του Γκρέιστοουν. Με πήραν στο σπίτι τους,

12 LORRAINE HEATH

με μεγάλωσαν σαν δικό τους παιδί. Μιας και η κυρία Ντάρλινγκ δεν χρησιμοποιούσε πια το επίθετό της, το πήρα εγώ σε μια προ-σπάθεια να ξεπλύνω τις αμαρτίες του πατέρα μου.

Ένα βράδυ, ο δούκας μάς έδειξε τον αστερισμό του Δράκοντα και εκεί, στα αστέρια, είδα τον δυνατό δράκο που τίποτα δεν μπο-ρούσε να τον αγγίξει. Έγινα, λοιπόν, γνωστός ως Ντρέικ, προ-σπαθώντας πάλι να αποκοπώ από το παρελθόν και τη μοίρα που μου είχε χαρίσει ο πατέρας μου. Με την οικογένεια του δούκα, ταξίδεψα στον κόσμο, είδα υπέροχα πλάσματα και πράγματα, βί-ωσα θαύματα που δεν περίμενα ποτέ.

Όσο κι αν ταξίδεψα, όμως, δεν μπορούσα να ξεφύγω από το άθλιο ξεκίνημά μου. Δεν μπορούσα να γίνω τίποτα άλλο απ’ αυτό για το οποίο είχα γεννηθεί.

break

Κεφάλαιο 1Λονδίνο, 1871

Μ ερικές φορές η λαίδη Οφίλια Λάιτλτον ένιωθε να αηδιά-ζει από τις εκπροσώπους του φύλου της. Άπόψε, δυστυ-

χώς, ήταν μία από εκείνες τις φορές. Οι νεαρές κυρίες –αλλά και οι μεγαλύτερες– γίνονταν θέαμα, προσπαθώντας να τραβήξουν την προσοχή του πιο διαβόητου κυρίου στο χορό.

Ο Ντρέικ Ντάρλινγκ δεν παραβρισκόταν συχνά στις εκδηλώ-σεις της υψηλής κοινωνίας, αλλά ο υπεύθυνος της λέσχης των κυ-ρίων δεν μπορούσε να αποφύγει τη σημερινή, μιας και γινόταν με αφορμή τον εορτασμό του γάμου της λαίδης Γκρέις Μάμπρι με τον δούκα του Λόβινγκτον. Ο Ντάρλινγκ είχε μεγαλώσει στους κόλπους της οικογένειας της Γκρέις, παρότι δεν είχε κάποια συγ-γενική σχέση μαζί τους. Δεν ήταν καν μακρινός ξάδερφος ή ένας χαμένος ανιψιός. Ούτε ήταν μέλος της αριστοκρατίας και σίγου-ρα το αίμα που κυλούσε στις φλέβες του δεν είχε γαλάζιο χρώμα.

Παρ’ όλα αυτά, οι κυρίες που τον περιτριγύριζαν και κουνούσαν τις κάρτες τους μπροστά στη μύτη του έμοιαζαν να έχουν ξεχάσει αυτές τις μικρές λεπτομέρειες. Δεν θα ανέβαζε τη θέση τους στην κοινωνία. Δεν θα κληροδοτούσε κάποιον τίτλο στον πρωτότοκο γιο του. Δεν θα είχε ποτέ μια θέση στη Βουλή των Λόρδων.

14 LORRAINE HEATH

Το μόνο που ήταν σίγουρο ότι μπορούσε να καταφέρει ήταν να μετατρέψει τα μυαλά των γυναικών σε μια άμορφη μάζα. Ήταν το χαμόγελό του. Ο υπέροχος τρόπος που τα χείλη του άνοιγαν ανεπαίσθητα για να αποκαλύψουν τα ολόισια και κατάλευκα δό-ντια του αλλά και ο τρόπος που σηκωνόταν προς τα πάνω η μία γωνία του πλούσιου στόματός του για να σχηματίσει ένα μικρό λακκάκι στο δεξί του μάγουλο, που έμοιαζε να κλείνει το μάτι υποσχόμενο κάτι πολύ πονηρό.

Ήταν τα μάτια του. Ο τρόπος που, κατάμαυρα σαν τη νύχτα, έλαμπαν λες και μπορούσε όχι μόνο να αποκωδικοποιήσει την πιο κρυφή επιθυμία μιας κυρίας, αλλά και να την κάνει πραγμα-τικότητα με τρόπο που θα ξεπερνούσε κάθε προσδοκία της.

Ήταν τα μαλλιά του, τόσο μαύρα που έμοιαζαν σχεδόν μπλε όταν έπεφτε πάνω τους το φως. Ο ατίθασος τρόπος που τα κρα-τούσε πιο μακριά απ’ όσο ήταν στη μόδα, ο προκλητικός τρόπος με τον οποίο τα χτένιζε πάνω από το πέτο του σακακιού του, πα-ρακινώντας τα δάχτυλα να περάσουν μέσα από τις μπούκλες τους.

Ήταν το εύρος των ώμων του και του στήθους του, που υπο-νοούσαν την παρηγοριά που θα πρόσφεραν σε κάθε γυναίκα η οποία θα ξεκούραζε εκεί το μάγουλό της, το ύψος του, που τον έκανε να ξεχωρίζει τουλάχιστον ένα κεφάλι από τους περισσότε-ρους άντρες. Ήταν το γέλιο του, η άνεση με την οποία το χάριζε στη μία κυρία μετά την άλλη. Ήταν η γοητευτική υπόκλισή του, η περιποιητικότητά του, ο συναρπαστικός τρόπος που χαμήλωνε το κεφάλι για να ακούσει πιο καθαρά, που έσκυβε για να ψιθυρί-σει σε κάποιο λεπτεπίλεπτο αφτί.

Τις έκανε να τον ερωτεύονται. Τόσο αβίαστα. Χωρίς να τον απασχολεί. Χωρίς να σκέφτεται τις συνέπειες.

Τον μισούσε γι’ αυτό. Τον ακολουθούσαν στους κήπους, όπου τελικά τις φιλούσε. Μια φορά τον είχε πιάσει να το κάνει με μια νεαρή υπηρέτρια στο κτήμα του δούκα. Πίσω από τους στάβλους, το κορίτσι είχε σχεδόν σκαρφαλώσει πάνω του για να απολαύσει

ΓΛΥΚΙΆ ΠΡΟΔΟΣΙΆ 15

πλήρως όσα είχε να της προσφέρει το στόμα του. Μπορεί να ήταν μόνο οκτώ χρόνων, αλλά η Οφίλια είχε αηδιάσει με το θέαμα, γνωρίζοντας ότι ήταν λάθος, αμαρτία. Δεν πίστευε ότι την είχαν δει, αλλά, καθώς έτρεχε για να φύγει, είχε ακούσει το απαλό του γέλιο και είχε αρχίσει να τρέχει ακόμα πιο γρήγορα. Ήξερε ότι δεν τον απασχολούσε καθόλου η υπόληψη μιας γυναίκας.

Άπόψε είχε ήδη χορέψει με δώδεκα γυναίκες. Όχι πως μετρούσε.Είχε κερδίσει το ενδιαφέρον αρκετών κόμηδων, υποκόμηδων,

μαρκησίων και δουκών. Ήταν άντρες που είχαν τίτλους, αλλά στο μέλλον θα είχαν ακόμα περισσότερους, καθώς και άλλοι που είχαν ήδη καταλάβει μια υψηλή θέση στην κοινωνία. Δεν χρεια-ζόταν να ικετεύσει να την προσέξουν όπως αυτές οι ανόητες που περιτριγύριζαν τον Ντάρλινγκ κάθε φορά που έφευγε από την πίστα ή γύριζε με ένα ποτό για κάποια δεσποινίδα η οποία ήταν έτοιμη να υποκύψει στη γοητεία του. Σίγουρα έπαιζε καλά τον ρόλο του περιποιητικού άντρα, ήταν άριστος σ’ αυτό. Τις έκανε να ξεχνούν ποιος ήταν, από πού καταγόταν. Ένας άντρας ταπει-νής καταγωγής.

«Γελοιοποιούνται τόσο πολύ κυνηγώντας έτσι τον Ντάρ-λινγκ», μονολόγησε.

Η δεσποινίς Μινέρβα Ντότζερ, που στεκόταν δίπλα της, είπε: «Δεν έχουν κι άδικο. Είναι κάποιος αξιοπρόσεκτος. Δεν νομί-ζω ότι πήγε ποτέ σε κάποιο χορό μετά την πρώτη εμφάνιση της Γκρέις στην κοινωνία».

Τόλμησε να ζητήσει από την Οφίλια να χορέψουν εκείνο το βράδυ, αλλά είχε αγνοήσει την πρότασή του. Κάποιος έπρεπε να σταθεί στο ύψος του, κάποιος έπρεπε να ακολουθήσει τους αποδεκτούς κοινωνικούς κανόνες. Ο πατέρας της της το επανα-λάμβανε συχνά. Ήταν απόγονος του Γουλιέλμου Ά’ του Κατα-κτητή. Έπρεπε να κάνει τον ίδιο αλλά και τους προγόνους της περήφανους, να ακολουθήσει την παράδοση και να πραγματο-ποιήσει έναν καλό γάμο. Άν δεν υπάκουε στις προσταγές του, η

16 LORRAINE HEATH

εντυπωσιακή της προίκα θα χανόταν και μαζί της κάθε ευκαιρία να ευτυχήσει. Εξαρτιόταν απόλυτα από αυτό που θα της παρείχε τελικά η περιουσία της: ελευθερία.

«Είναι ένας ασήμαντος», θύμισε στη φίλη της.Η Μινέρβα ανασήκωσε το φρύδι της. «Κι εγώ το ίδιο».Η Οφίλια ξεφύσηξε. «Η μητέρα σου είναι ευγενικής

καταγωγής».«Ο πατέρας μου προέρχεται από τους δρόμους».«Ένας από τους πλουσιότερους άντρες στο Κρίστεντομ. Κα-

τάφερε πολλά μόνος του».«Δεν μπορούμε να πούμε το ίδιο και για τον Ντρέικ;»«Μπορεί ποτέ κανείς να ξεφύγει από το παρελθόν του;»«Δεν μπορείς να υποστηρίζεις και τα δύο. Δεν μπορείς να λες

ότι ο πατέρας μου ξέφυγε από το δικό του και μετά να μην το δέ-χεσαι για τον Ντρέικ».

Μπορούσε και το έκανε. Ο πατέρας της ήταν ένας απίστευτα ηθικός άντρας. Άπό τότε που πέθανε, ο αδερφός της είχε παρεκ-κλίνει λίγο από τον σωστό δρόμο, ξοδεύοντας πολλές νύχτες στον τζόγο και στο ποτό, αλλά ένιωθε υποχρεωμένη να τιμήσει τις δι-δαχές του πατέρα της. Η αμαρτία τη γοήτευε, και αν δεν πρόσε-χε, τελικά θα την παρέσυρε. Δεν είχε πει ποτέ σε κανέναν αυτή τη φρικτή αλήθεια για τον εαυτό της. Ο πατέρας της θα απογοη-τευόταν τρομερά, μπορεί να μην της άφηνε καν προίκα, μπορεί να την άφηνε απένταρη.

«Ο πατέρας μου δεν έχει κανένα παράπονο από τη δια-χείριση που κάνει ο Ντρέικ στη λέσχη Ντότζερ», συνέχισε η Μινέρβα, αναφερόμενη στη λέσχη, σαν να είχε την αμέριστη προσοχή της Οφίλια. «Έχοντας μεγαλώσει στην οικογένεια του δούκα και της δούκισσας του Γκρέιστοουν, με την ίδια αφοσί-ωση που έδειχναν στους γιους τους, τολμώ να πω ότι θα μπο-ρούσε να μη δουλεύει καν, αν το ήθελε. Θεωρώ ότι είναι μάλλον αξιοθαύμαστος».

ΓΛΥΚΙΆ ΠΡΟΔΟΣΙΆ 17

Δεν ήταν σωστό να αναφέρει κάτι, μιας και η Μινέρβα δεν θα μπορούσε να καταλάβει ότι η Οφίλια έβλεπε τον Ντρέικ ακριβώς όπως ήταν: ήταν κατώτερός τους και έπρεπε τουλάχιστον να μην τον θεωρούν κάτι σπουδαίο. Δεν ήταν ένας κύριος. Προωθούσε την αμαρτία, προκαλούσε τις γυναίκες μ’ αυτό το πονηρό του χαμόγελο.

«Καταφέρνει πάντα να σου βγάζει τον χειρότερό σου εαυτό», είπε η Μινέρβα. «Ποτέ μου δεν το κατάλαβα αυτό».

«Μη γίνεσαι ανόητη. Δεν με απασχολεί καθόλου».«Κι όμως, τόση ώρα γι’ αυτόν συζητάμε».«Όχι. Επισήμαινα απλώς την ανάρμοστη συμπεριφορά των

γυναικών, πόσο άσχημο αντίκτυπο έχει σε όλες μας».«Ο πατέρας μου μου είπε χιλιάδες φορές ότι δεν μας χαρακτη-

ρίζει η συμπεριφορά των άλλων, αλλά μόνο η δική μας».Όταν, όμως, αυτή η συμπεριφορά μάς επηρεάζει…Έδιωξε μακριά αυτή τη σκέψη, την έστειλε πίσω στην τρύπα

της, δεν θα καταδεχόταν να την εκφράσει. Πάντως έπρεπε να παραδεχτεί ότι η Μινέρβα είχε δίκιο. Ο Ντάρλινγκ τής έβγαζε τον χειρότερό της εαυτό. Πάντα. Η αμαρτία καλούσε την αμαρτία.

Εκείνο το πρωί είχε αποτελέσει το αντικείμενο του φθόνου κάθε θηλυκού στο Λονδίνο, γιατί ο Ντάρλινγκ την είχε συνοδεύσει στην εκκλησία του Άγίου Γεωργίου για την τελετή που ένωσε για πάντα την Γκρέις και τον Λόβινγκτον. Ήταν η κυρία των τιμών της Γκρέις, ενώ ο Λόβινγκτον ήταν ο κουμπάρος του Λόβινγκτον. Στη διαδρομή, όμως, από την εκκλησία στο βεστιάριο δεν του είπε ούτε λέξη και εκείνος σχεδόν δεν της είχε δώσει σημασία. Δεν της είχε χαρίσει το υπέροχο χαμόγελό του. Τα μάτια του δεν είχαν λάμψει. Ήξερε ότι θα προτιμούσε να είναι με κάποια άλλη, όπως εκείνη προτιμούσε να είναι με οποιονδήποτε άλλον εκτός από αυτόν.

Οι κυρίες χόρευαν με τον διάβολο, καθώς εκείνος τις προκα-λούσε με χαρά. Είχε έρθει η ώρα να θέσει κάποιος ένα τέλος στην κοροϊδία του, να τους θυμίσει κάποιος –αλλά και στον ίδιο– τη θέση του ανάμεσά τους.

18 LORRAINE HEATH

Εκείνη ακριβώς τη στιγμή, ο Ντρέικ Ντάρλινγκ ευχόταν να βρί-σκεται οπουδήποτε αλλού εκτός από εκεί, αλλά ήξερε πολύ καλά πως στη ζωή δεν έχουμε πάντα αυτό που θέλουμε. Πολλές φορές δεν έχουμε καν αυτό που μας αξίζει.

Έτσι βασίστηκε σε όσα είχε μάθει όλα αυτά τα χρόνια και προσποιήθηκε ότι ένιωθε πολύ ικανοποιημένος, γεμάτος χαρά, που ήταν το επίκεντρο της προσοχής. Προτιμούσε σίγουρα τις σκοτεινές γωνίες από τις λαμπερές αίθουσες χορού. Ένιωθε πολύ πιο άνετα όταν δεν τον πρόσεχαν, αλλά ήταν σίγουρα ένας χα-μαιλέοντας. Ήξερε πώς να ανακατεύεται με το πλήθος, ακόμα κι όταν αυτό γινόταν σε ένα δωμάτιο με καθρέφτες στους τοί-χους, πολυελαίους και τους σημαντικότερους εκπροσώπους της αριστοκρατίας.

Για το μόνο που χρειαζόταν να προσποιηθεί ήταν η ευτυχία του για την Γκρέις και τον Λόβινγκτον. Έβλεπε την Γκρέις σαν αδερφή του, παρότι το αίμα τους δεν θα μπορούσε να διαφέρει περισσότερο. Εδώ και πολλά χρόνια είχε δεθεί με τον Λόβινγκτον, ήταν ο έμπιστός του ή τελευταία ο συνοδός του στις ακολασίες. Μέχρι που η Γκρέις κατέκτησε την καρδιά του δούκα.

Έτσι, ο Ντρέικ δεν μπορούσε να μην παραβρεθεί στον γάμο τους. Λίγα λεπτά νωρίτερα είχε δει το ευτυχισμένο ζευγάρι να φεύγει από την αίθουσα του χορού. Κανονικά η νύφη και ο γα-μπρός δεν παραβρίσκονταν στον χορό που γινόταν προς τιμήν τους, αλλά η Γκρέις δεν ήταν καθόλου συμβατικός άνθρωπος. Ήθελε να χορέψει μια τελευταία φορά με τον πατέρα της. Η όραση του δούκα του Γκρέιστοουν εξασθενούσε, αν και μόνο η οικογένεια γνώριζε για το πρόβλημά του. Ένας ακόμα λόγος για τον οποίο ήταν εκεί ο Ντρέικ: ήθελε να αναγνωρίσει το χρέος του απέναντι στον άντρα και στη γυναίκα που του είχαν προσφέρει ένα σπιτικό. Περίμεναν να είναι εκεί, και έτσι ο Ντρέικ δεν κί-νησε την παραμικρή υποψία στις έξι νεαρές κυρίες που τον εί-χαν περικυκλώσει ότι θα προτιμούσε να βρίσκεται κάπου αλλού.

ΓΛΥΚΙΆ ΠΡΟΔΟΣΙΆ 19

Πάντα έκανε ό,τι έπρεπε για να εξασφαλίσει ότι ο δούκας και η δούκισσα δεν θα μετάνιωναν ποτέ που τον ανέλαβαν.

Ήταν τόσο νέες οι κυρίες που του χαμογελούσαν και πετάρι-ζαν τις βλεφαρίδες τους μπροστά του. Άκόμα κι αυτές που πλησί-αζαν τα είκοσι πέντε ήταν πολύ αθώες για τα γούστα του. Ήταν όλες ανάλαφρες και δροσερές, λες και δεν ήξεραν από βάσανα, λες και η ζωή τους ήταν γεμάτη απολαύσεις. Προτιμούσε τις γυ-ναίκες του λίγο πιο πικάντικες, πολύπλοκες, πιο προκλητικές.

«Νεαρέ».Μία εξαίρεση στην προτίμησή του στις πιο προκλητικές γυναί-

κες είχε μόλις κάνει την εμφάνισή της. Η φωνή αυτή τον έκανε να σφίξει τα δόντια. Έπρεπε να το περιμένει ότι δεν θα απέφευγε να τον προσέξει όλο το βράδυ. Δεν μπορούσε να καταλάβει πώς η λαίδη Οφίλια Λάιτλτον ήταν μία από τις καλύτερες φίλες της Γκρέις. Δεν καταλάβαινε για ποιο λόγο η αδερφή της καρδιάς του είχε σχέσεις με μια τόσο αλαζονική δεσποινίδα, όταν η Γκρέις ήταν ο πιο γλυκός, ο πιο ευγενικός άνθρωπος που ήξερε. Σίγουρα ήταν πεισματάρα, αλλά δεν είχε ίχνος κακίας μέσα της. Η λαίδη Οφίλια σίγουρα δεν μπορούσε να ισχυριστεί το ίδιο. Η παρουσία της πίσω του ήταν αρκετή για να το αποδείξει.

Οι κυρίες που τόση ώρα είχαν στρέψει πάνω του όλη τους την προσοχή, σιώπησαν για πρώτη φορά μέσα σε δύο ώρες. Γιατί ήταν κι εκείνες εκεί, γιατί προσπαθούσε να δώσει την εντύπω-ση του κυρίου, όποιος λόγος κι αν ίσχυε, δεν θα έφερνε τη λαίδη Οφίλια σε δύσκολη θέση, αγνοώντας την. Υποπτευόταν, όμως, πως θα πλήρωνε τη γενναιοδωρία του. Πάντα πλήρωνε το τίμη-μα. Η κυρία αυτή ήταν πολύ ικανή στα προκλητικά σχόλια.

Γύρισε αργά και κοίταξε τη γυναίκα που μετά βίας έφτανε μέ-χρι τον ώμο του. Παρά το μικρό της ύψος, ωστόσο, κατόρθωνε να δείχνει ότι τον υποτιμά. Ήταν η λεπτή, μακριά της μύτη που ανα-σηκωνόταν στην άκρη. Τον ενοχλούσε πολύ να τη συναντά κάθε φορά που επισκεπτόταν την Γκρέις. Ήταν, όμως, τόσο σατανική,

20 LORRAINE HEATH

που πρόσεχε πολύ να μην τον υποτιμήσει όταν ήταν μπροστά η Γκρέις για να το δει. Άγαπούσε πολύ την Γκρέις για να την ανα-στατώσει –και σίγουρα θα ένιωθε φρικτά αν ήξερε ότι αυτός και η φίλη της δεν τα πήγαιναν και πολύ καλά– και έτσι ανεχόταν τις προσβολές της λαίδης Οφίλια, πεπεισμένος ότι έκανε το σωστό, ενώ εκείνη βούλιαζε στον βούρκο.

Δεν καταλάβαινε πώς μια τόσο όμορφη κοπέλα μπορούσε να είναι τόσο στρίγκλα. Τα πράσινα, εξωτικά μάτια της τον κοίταζαν με τόσο προκλητική ένταση, που θα μπορούσαν να ξεσκίσουν ακό-μα και την ψυχή του, αν δεν ήταν προσεκτικός. Ήταν δώδεκα χρό-νια μεγαλύτερός της, αλλά από τότε που είχε γίνει γυναίκα, είχε την ικανότητα να τον κάνει να νιώθει σαν ένας σκύλος που ζούσε πάλι στον δρόμο. Όχι πως άλλοι αριστοκράτες δεν τον έκαναν να νιώθει έτσι κατά καιρούς, αλλά τον ενοχλούσε ακόμα περισσότερο όταν ήταν εκείνη υπεύθυνη για το πλήγμα στην αξιοπρέπειά του.

«Νεαρέ», επανέλαβε αλαζονικά, «φέρε μου λίγη σαμπάνια και γρήγορα».

Σαν να ήταν υπηρέτης, σαν να ζούσε για να την υπηρετεί. Όχι ότι υποτιμούσε όσους σέρβιραν. Η δουλειά τους ήταν πολύ πιο αξιοπρεπής και τα κατορθώματά τους πολύ πιο σημαντικά απ’ ό,τι είχε καταφέρει ποτέ εκείνη. Σίγουρα έτρωγε σοκολατάκια στο κρεβάτι της διαβάζοντας κάποιο βιβλίο, χωρίς να αναλογι-στεί καθόλου την προσπάθεια που είχε κάνει κάποιος για να τα έχει εκείνη έτοιμα.

Σκέφτηκε να της πει να πάει να φέρει μόνη της τη σαμπάνια, αλλά ήξερε πως αυτό θα το θεωρούσε νίκη της, πως ήλπιζε να τον εξαγριώσει θέλοντας να αποδείξει ότι δεν ήταν και τόσο κύ-ριος και μπορούσε να προσβάλει μία κυρία. Ή ίσως απλώς ήθελε να βεβαιωθεί ότι ήξερε τη θέση του. Λες και μπορούσε ποτέ να την ξεχάσει. Κάθε βράδυ έκανε μπάνιο, έτριβε με μανία το σώμα του, αλλά δεν μπορούσε να βγάλει τους δρόμους από το δέρμα του. Η οικογένειά του τον είχε αγκαλιάσει, οι φίλοι τους τον είχαν

ΓΛΥΚΙΆ ΠΡΟΔΟΣΙΆ 21

αγκαλιάσει, ήξερε, όμως, ακόμα ποιος ήταν, ήξερε από πού ερ-χόταν. Άν έλεγε στη λαίδη Οφίλια ποιο ήταν το παρελθόν του, σίγουρα θα είχε χλωμιάσει και τα μαλλιά της, που θύμιζαν τις αχτίδες του φεγγαριού, θα κατσάρωναν από τον τρόμο.

Ένιωσε στην ατμόσφαιρα την ανυπομονησία των γυναικών γύρω τους, ίσως και την ελπίδα ότι θα την έβαζε στη θέση της. Δεν είχε καταλάβει ποτέ την κακία που πολλές φορές έβλεπε να υπάρχει ανάμεσα στις γυναίκες. Σίγουρα και η Γκρέις είχε υπάρ-ξει αντικείμενο ζήλιας λόγω της μεγάλης προίκας της, η οποία έκανε τους άντρες να προσπαθούν να κερδίσουν την εύνοιά τους. Η Λαίδη Ο, όμως, παρά την απέχθειά της γι’ αυτόν, παρέμενε πι-στή στην Γκρέις, μια αληθινή έμπιστη φίλη. Δεν άξιζε την περι-φρόνησή του ή μια προσβολή μπροστά σε διάφορες κυρίες που ίσως δεν έδιναν την ίδια προσοχή στην Γκρέις.

Έσκυψε ελαφρά το κεφάλι. «Όπως επιθυμείτε, λαίδη Οφί-λια». Γύρισε προς τις άλλες: «Δεν θα αργήσω, κυρίες μου. Σε λίγο μπορούμε να συνεχίσουμε τη συζήτησή μας γύρω από τα πιο γο-ητευτικά αρώματα».

Για κάποιο λόγο είχαν σκαρφιστεί ένα παιχνίδι στο οποίο προσπαθούσε να βρει το λουλούδι που ξεχώριζε στο άρωμα της καθεμιάς. Εκείνος έσκυβε αρκετά για να τις μυρίζει και εκείνες αναστέναζαν.

Η λαίδη Οφίλια είχε έρθει μέσα σε ένα σύννεφο από ορχιδέες που προκαλούσαν, υποσχόμενες απαγορευμένες ηδονές που τον γοήτευαν, παρά την προσπάθειά του να τις αγνοήσει. Γιατί τον γοήτευε αυτή η γυναίκα, να πάρει; Τόσες γυναίκες υπήρχαν. Ίσως γιατί αποτελούσε μια πρόκληση, γιατί είχε σηκώσει τείχη που μόνο οι πιο επιδέξιοι θα μπορούσαν να σκαρφαλώσουν και να δουν τον αληθινό θησαυρό που έκρυβαν πίσω τους. Μπορούσε να διαβάσει τους ανθρώπους, αλλά εκείνη δεν μπορούσε ποτέ να την καταλάβει.

Γύρισε την πλάτη και κατευθύνθηκε στο τραπέζι όπου σέρ-βιραν τη σαμπάνια και διάφορα άλλα ποτά. Άντιλαμβανόταν το

22 LORRAINE HEATH

βλέμμα της στην πλάτη του. Υπέθετε πως, αν κοίταζε πίσω, θα την έβλεπε να ψιθυρίζει με τις άλλες κυρίες, προειδοποιώντας τες γι’ αυτόν. Δεν ήξερε ότι θα του έκανε χάρη, αν φρόντιζε να τον αφήσουν ήσυχο. Είχε δεσμευτεί για τρεις ακόμα χορούς και δεν θα απογοήτευε τις μέλλουσες παρτενέρ του φεύγοντας για τη λέσχη πριν εκπληρώσει τις υποχρεώσεις του. Ούτε θα έδινε στη λαίδη Οφίλια την ικανοποίηση να χαλάσει τη βραδιά του, στέλ-νοντάς τον να της κάνει διάφορα θελήματα. Ένα ποτό θα ήταν το μόνο που θα έπαιρνε απ’ αυτόν.

Πιάνοντας ένα ποτήρι σαμπάνια από το τραπέζι, γύρισε πίσω και ανακάλυψε, καθόλου έκπληκτος, ότι εκείνη είχε ήδη φύγει. Σκέφτηκε να πιει το αφρώδες ποτό, αλλά προτιμούσε το ουίσκι, κι έπειτα άκουσε το γοητευτικό της γέλιο. Πώς στο καλό μπορού-σε να γελάει τόσο αισθησιακά αυτή η ψυχρή γυναίκα; Άυτό το τραγούδι της σειρήνας στόχευε κατευθείαν στο υπογάστριό του.

Ενοχλημένος από τον εαυτό του που γοητεύτηκε από το γέλιο της, κοίταξε πίσω του και την είδε να φλερτάρει προκλητικά με τον δούκα του Άβεντεϊλ και τον υποκόμη του Λάνγκτον. Οι οικο-γένειές τους ήταν αξιοσέβαστες, ισχυρές και πλούσιες. Δεν του έκανε εντύπωση που είδε άλλες δύο κυρίες στη συντροφιά τους. Οι κύριοι ήταν το επίκεντρο της προσοχής, αλλά απέφευγαν τις κοινωνικές εκδηλώσεις, όπως κι αυτός. Ο γάμος ήταν τόσο μα-κριά στα σχέδιά τους, που τον έβλεπαν μόνο με κιάλια. Βρίσκο-νταν εδώ απλώς και μόνο γιατί ήταν φίλοι της Γκρέις και του Λόβινγκτον. Τώρα, όμως, που το ευτυχισμένο ζευγάρι είχε απο-χωρήσει, υπέθετε ότι ο Άβεντεϊλ και ο Λόβινγκτον θα συνέχιζαν σύντομα κάπου αλλού τη διασκέδασή τους.

Σε αντίθεση με τη Λαίδη Ο, εκείνοι θα του ζητούσαν να τους συνοδεύσει.

Άκουσε πάλι το γέλιο της Οφίλια, μόνο που αυτή τη φορά στα-μάτησε, το βλέμμα της έπεσε πάνω του σαν πέτρα, έπειτα στρά-φηκε στη σαμπάνια και τα χείλη της καμπύλωσαν προς τα πάνω

ΓΛΥΚΙΆ ΠΡΟΔΟΣΙΆ 23

θριαμβευτικά, πριν συνοφρυωθεί σαν να μύριζε κάτι δυσάρεστο. Το πρόσωπό της έγινε και πάλι γοητευτικό και έστρεψε το βλέμ-μα της στον Άβεντεϊλ, αγνοώντας ξανά επιδεικτικά τον Ντρέικ.

Δυστυχώς γι’ αυτήν, δεν μπορούσε πια να τον αγνοεί τόσο εύκολα.

Η Οφίλια ένιωσε να την κυριεύει πανικός. Ο Ντάρλινγκ άρχισε να κινείται αποφασιστικά προς το μέρος της, με τα μεγάλα του χέρια –χέρια εργάτη– να κρατούν το ποτήρι της σαμπάνιας. Η έκφρασή του φώναζε ότι της πετάει το γάντι και φοβήθηκε μή-πως δεν είχε εκτιμήσει σωστά τη διάθεσή του απόψε, ότι ίσως ήταν πιο δύσκολο απ’ όσο περίμενε να τον αντιμετωπίσει το βρά-δυ αυτό, αλλά θα το έκανε. Δεν θα δείλιαζε, όχι απέναντί του, όχι απέναντι σε οποιονδήποτε άντρα έτσι κι αλλιώς.

Ήταν ένας ασήμαντος με ταπεινή καταγωγή. Μπορεί να έμοιαζε εξωτερικά με κύριο, αλλά δεν είχε καμία αμφιβολία ότι κατά βάθος ήταν ένας ανήθικος, με ανήθικους τρόπους και μια ροπή στην αμαρτία.

Δεν ήξερε γιατί αυτή η σκέψη τη γέμισε με μια άβολη ζεστα-σιά. Θα έφταιγε ο κόσμος στο δωμάτιο, οι πολυέλαιοι, τα πολλά ρούχα και ο στενός κορσές. Σίγουρα δεν φανταζόταν αυτά τα χέ-ρια να εξερευνούν το κορμί της. Δεν ήταν του δρόμου. Ήταν μια κυρία. Και οι κυρίες δεν έκαναν τέτοιες σκέψεις.

Καθώς την πλησίαζε, ωστόσο, κάτι μέσα στα μαύρα του μάτια έλαμψε σαν να ήξερε ακριβώς πού είχαν περιπλανηθεί οι σκέψεις της και σαν να δήλωνε πρόθυμος να τη συνοδεύσει σε ένα ταξί-δι στην αμαρτία. Τα χαρακτηριστικά του ήταν άγρια, λες και τα είχε φτιάξει ένας θυμωμένος θεός. Η μύτη του ήταν πολύ μεγά-λη, τα φρύδια του πολύ πυκνά. Το πιγούνι του πολύ τετράγωνο. Μπορούσε να δει τα γένια του να αχνοφαίνονται, γένια που δεν είχαν την αξιοπρέπεια να περιμένουν λίγο ακόμα μέχρι να εμ-φανιστούν. Γιατί έχανε τον χρόνο της παρατηρώντας κάθε μέρος

24 LORRAINE HEATH

του κορμιού του, ενώ είχε τόσους κυρίους διατεθειμένους να της χαρίσουν απλόχερα την προσοχή τους;

Την ώρα που στάθηκε μπροστά της, άφησε το βλέμμα του να πε-ριπλανηθεί ελεύθερα πάνω της. Ένιωσε την αναπνοή της να κόβεται και φοβήθηκε μήπως το καταλάβει. Έκανε λίγο πίσω. Τι την ένοιαζε η γνώμη του γι’ αυτήν, αφού η γνώμη του δεν είχε καμία αξία;

«Η σαμπάνια σας».Η βραχνή, βαθιά φωνή του έντυνε με σκοτάδι και αισθησια-

σμό τα λόγια του. Υποψιαζόταν πως δεν ήταν σιωπηλός εραστής, ότι ψιθύριζε πρόστυχα λόγια στ’ αφτιά μιας γυναίκας.

«Άργησες τόσο πολύ να το φέρεις, που δεν έχω πια καμία διά-θεση να το πιω».

«Σίγουρα δεν θα αρνηθείτε στον εαυτό σας την απόλαυση που προσφέρουν αυτές οι φυσαλίδες στον ουρανίσκο».

Τόνισε με νόημα τη λέξη απόλαυση. Είχε το θράσος να της μι-λήσει με τέτοια ασέβεια μπροστά στους άλλους… Άυτό δεν θα το ανεχόταν. Δεν μπορούσε, όμως, να σκεφτεί καμία έξυπνη απά-ντηση, γιατί την παρατηρούσε σαν να φανταζόταν πώς θα ήταν να παίζει εκείνη με τον ουρανίσκο του.

«Με την αργοπορία σου, νομίζω πως ξεθύμανε», είπε, πριν του γυρίσει την πλάτη. «Άβεντεϊλ, νομίζω πως λέγαμε–»

Ο Ντρέικ Ντάρλινγκ είχε το θράσος να μπει ανάμεσα σ’ εκεί-νη και στον δούκα. Είχε μισοκλείσει τα μάτια και είχε σφίξει το πιγούνι. «Λαίδη Οφίλια, επιμένω να πάρετε αυτή τη σαμπάνια».

«Νεαρέ, δεν είσαι σε θέση να επιμένεις σε τίποτα που να έχει σχέση με μένα».

Το γαντοφορεμένο χέρι του χτύπησε το πλάι του ποτηριού, ενώ το βλέμμα του καρφώθηκε στο δικό της, και σχεδόν μπορού-σε να δει τους τροχούς της εκδίκησης να γυρίζουν στο μυαλό του.

Δεν ήξερε γιατί ήθελε τόσο να τον προκαλεί, αν και κάτι πάνω του την αναστάτωνε πάντα. Ήθελε να τον βάλει στη θέση του, να του θυμίσει –αλλά και στον ίδιο της τον εαυτό– ότι ήταν

ΓΛΥΚΙΆ ΠΡΟΔΟΣΙΆ 25

κατώτερός της. Ο πατέρας της την είχε χτυπήσει με τη ζώνη στην πλάτη και τα γυμνά της πόδια, όταν την είχε πιάσει μια φορά να μιλάει με τον Ντάρλινγκ. Ήταν δώδεκα τότε, όμως ήταν ένα μά-θημα που δεν θα ξεχνούσε εύκολα. Δεν έπρεπε να έχει επαφές με όποιον δεν είχε ευγενική καταγωγή.

«Άς είναι», ψιθύρισε, σηκώνοντας το ποτήρι. Έκανε πίσω το κεφάλι και ήπιε το χρυσαφένιο υγρό με μια γουλιά. Μπορούσε να δει μόνο ένα μέρος των μυών του λαιμού του να συσπώνται, για-τί μια άψογα δεμένη γραβάτα έκρυβε το υπόλοιπο. Έκανε στην άκρη το ποτήρι, έγλειψε τα χείλη του και τα μάτια του έλαμψαν από ικανοποίηση. «Δεν είχε ξεθυμάνει καθόλου. Ήταν πολύ ευ-χάριστο, σαν το φιλί μιας προκλητικής γυναίκας».

Την κυρίευσε θυμός, καυτός και ασυγκράτητος. Την κορόι-δευε, την ταπείνωνε. Δεν είχε σημασία που είχε ξεκινήσει αυτό το μικρό δράμα με δική της πρωτοβουλία. Έπρεπε να είχε φύγει όταν κατάλαβε ότι δεν την ενδιέφερε πια η σαμπάνια. Δεν έπρε-πε να την κάνει να αναρωτιέται αν είχε μείνει λίγη στα χείλη του, αν μπορούσε να τη γευτεί αν τον άγγιζε. «Νεαρέ–»

«Έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που ήμουν μικρό αγόρι».Σήκωσε το πιγούνι. «Νεαρέ, φέρε σε όλους μας σαμπάνια».«Όταν παγώσει η Κόλαση, λαίδη».Έκανε ένα βήμα προς το μέρος της. Εκείνη έκανε ένα βήμα

πίσω. Τα μάτια του έλαμψαν θριαμβευτικά. Να πάρει. Δεν θα έκανε άλλο πίσω.

Ένας σερβιτόρος πέρασε από δίπλα τους και, χωρίς να τραβήξει το βλέμμα του από το δικό της, ο Ντάρλινγκ άφησε το ποτήρι πάνω στον ασημένιο δίσκο του. Έπειτα έκανε ένα ακόμα βήμα μπροστά.

Πάλεψε να μείνει στη θέση της, αλλά τώρα μπορούσε να μυρί-σει το μεθυστικό του άρωμα. Γήινο και πλούσιο, μαζί με τη μυρω-διά του καπνού και ίσως της αμαρτίας. Πλησίασε κι άλλο.

Μισό βήμα πίσω.«Χορέψτε μαζί μου», είπε.

26 LORRAINE HEATH

«Ορίστε;»«Μ’ ακούσατε».Σήκωσε το κεφάλι. «Δεν χορεύω με άντρες ταπεινής καταγωγής».«Τι φοβάστε;»«Δεν φοβάμαι τίποτα».«Ψέματα».Έστρεψε το βλέμμα της αριστερά, έπειτα δεξιά. Χωρίς να το

καταλάβει, την είχε παρασύρει σε μια σκοτεινή γωνιά και τώρα την εμπόδιζε να φύγει. Η παρέα της είχε εξαφανιστεί. Έπρεπε να το ξέρει ότι ο Άβεντεϊλ και ο Λάνγκτον θα βοηθούσαν αυτόν τον άθλιο και θα συνόδευαν τις φίλες της στην πίστα, στους κήπους ή θα πήγαιναν να ανανεώσουν τα ποτά τους. Να τους πάρει η ευχή! Δεν θα την τρόμαζαν, όμως, τύποι σαν τον Ντρέικ Ντάρ-λινγκ. «Είστε απαράδεκτος, κύριε!»

«Και εσείς μια ψηλομύτα, που πρέπει να πάρει ένα μάθημα».«Και νομίζετε πως είστε ο κατάλληλος άνθρωπος να το κάνει;»Τα μάτια του σκούρυναν, το βλέμμα του έπεσε στα χείλη της

και εκείνη συνειδητοποίησε ότι έκανε τρία γρήγορα βήματα πίσω. «Μην τολμήσεις», ψιθύρισε, εκνευρισμένη που η φωνή της ακούστηκε περισσότερο σαν ικεσία παρά σαν απαίτηση.

«Εδώ και χρόνια προκαλείς το θηρίο. Δεν μπορείς να περιμέ-νεις να παραμείνει για πάντα υπάκουο».

Είχε δίκιο. Δεν ήξερε γιατί συνέχιζε να τον προκαλεί. Ίσως γιατί ένιωθε πως είχε κάτι σκοτεινό μέσα του, κάτι που της φώ-ναζε, κάτι γοητευτικά επικίνδυνο.

«Γινόμαστε θέαμα», του επισήμανε.«Είμαστε σε μια σκοτεινή γωνία. Κανείς δεν μας δίνει σημασία».Την πλησίασε σαν ένας άγριος θηρευτής. Ήξερε ότι είναι λά-

θος, αλλά χώθηκε ακόμα πιο βαθιά στη γωνία, μέχρι που η πλάτη της χτύπησε τον τοίχο. Η καρδιά της άρχισε να χτυπάει σαν τρε-λή. Τα χέρια της είχαν ιδρώσει μέσα στα γάντια. «Άν κάνεις κάτι απρεπές, θα βάλω τις φωνές».

ΓΛΥΚΙΆ ΠΡΟΔΟΣΙΆ 27

Γέλασε σκοτεινά. «Και θα ρισκάρεις να σε πιάσουν με έναν αλήτη; Δεν νομίζω».

«Είσαι ένας άθλιος».«Και γι’ αυτό ακριβώς σε γοητεύω. Βαριέσαι με όλους αυτούς

τους καθωσπρέπει κυρίους που σε περιτριγυρίζουν. Δεν θα τους περνούσε ποτέ από το μυαλό να σε αγγίξουν χωρίς να φορούν γάντια».

Το ζεστό, σκληρό του χέρι άγγιξε την αριστερή πλευρά του προσώπου της και της έκοψε την ανάσα. Ένα τόσο μεγάλο χέρι, με τα δάχτυλά του να ακουμπούν τα μαλλιά της, την άκρη της παλάμης του στο πιγούνι της και τον αντίχειρά του να χαϊδεύει το μάγουλό της.

«Βαριέσαι όλους αυτούς τους κυρίους που τρέχουν να κάνουν ό,τι τους ζητήσεις», συνέχισε.

«Δεν βαριέμαι». Δεν της άρεσε καθόλου που ακουγόταν λα-χανιασμένη, σαν να είχε ανέβει τρέχοντας έναν ατέλειωτο λόφο. Το στήθος της πονούσε.

«Είσαι κακομαθημένη, γιατί όλοι σου δίνουν αυτό που θέλεις. Δεν έχει χρειαστεί να δουλέψεις για τίποτα. Ούτε καν για να κερ-δίσεις την προσοχή ή την τρυφερότητα ενός άντρα».

«Δεν ξέρεις τίποτα για μένα». Η φωνή της ακούστηκε ψιλή, τρομαγμένη. Στο βάθος ήξερε ότι δεν υπήρχε περίπτωση να τη βλάψει σωματικά αλλά ούτε και να πλήξει την τιμή της. Η Γκρέις δεν θα τον συγχωρούσε ποτέ, και αν είχε μάθει κάτι όλα αυτά τα χρόνια, ήταν πως ήθελε απεγνωσμένα να ικανοποιεί την Γκρέις και την οικογένειά της. Φοβόταν, όμως, ότι μπορούσε να δει την κομματιασμένη της ψυχή. Τα ομώνυμα έλκονται, το σκοτάδι τρα-βάει το σκοτάδι.

«Ξέρω περισσότερα απ’ όσα νομίζεις, λαίδη Οφίλια. Καταλα-βαίνω περισσότερα απ’ όσα μπορείς να φανταστείς. Θα παντρευ-τείς κάποιον καθωσπρέπει λόρδο, αλλά υποψιάζομαι ότι πρώτα θα σου άρεσε πολύ να χορέψεις ένα βαλς με τον διάβολο».

28 LORRAINE HEATH

«Κάνεις λάθος».«Άπόδειξέ το».Πριν προλάβει να απαντήσει, κόλλησε το στόμα του στο δικό

της. Ήταν πιο απαλό απ’ όσο περίμενε, πιο ζεστό. Με μια επιμονή που θα έπρεπε να την τρομάξει, την παρακίνησε να ανοίξει τα χείλη της. Η γλώσσα του γλίστρησε ανάμεσά τους, πέρασε πάνω από τη δική της, βελούδινη και μεταξένια. Την κάλεσε να εξερευ-νήσει, να γνωρίσει κάθε άγνωστη γωνιά του στόματός της, καθώς εκείνος ανακάλυπτε το δικό της.

Έπρεπε να νιώθει απέχθεια, τρόμο. Άντίθετα, ήταν μαγεμένη, είχε βουλιάξει σε μια πρωτόγνωρη αίσθηση. Είχε μεγάλο ταλέ-ντο στο να της προκαλεί υπέροχα συναισθήματα, που ξεκινού-σαν από τα δάχτυλα των ποδιών και ανέβαιναν προς τα πάνω. Τα νεύρα της είχαν μουδιάσει, τη βύθιζε σε έναν γλυκό λήθαργο που έκανε τα γόνατά της, αλλά και την επιθυμία της να τον διώξει μακριά, να λιώνουν.

Άκουσε ένα βαθύ μουγκρητό, ένιωσε κάτι να δονείται ανάμε-σα στα δάχτυλά της και συνειδητοποίησε ότι έσφιγγε το πέτο του μπλε πρωινού του σακακιού. Κρατιόταν από τον Ντρέικ Ντάρ-λινγκ σφιχτά, γιατί ήταν το μόνο που την εμπόδιζε να λιώσει και να γίνει μια λίμνη ευχαρίστησης στα πόδια του. Ήταν απλώς ένα φιλί, ένας αρχέγονος χορός των στομάτων, αλλά την είχε διαλύσει.

Έκανε ένα βήμα πίσω και τα μάτια του έλαμπαν θριαμβευτι-κά. «Πέντε λεπτά ακόμα και θα σε είχα κάνει να βγάλεις τα ρού-χα και το–»

Κρακ!Το γαντοφορεμένο χέρι της ήρθε σε επαφή με το μάγουλό του.

Τον αιφνιδίασε, αιφνιδιάστηκε και η ίδια, αλλά δεν μπορούσε να του επιτρέψει να την κάνει να νιώθει σαν να ήταν πόρνη. «Δεν είσαι απλώς αηδιαστικός, αλλά υπερεκτιμάς και το ταλέντο σου. Δεν απόλαυσα καθόλου το άγγιγμα και το φιλί σου. Καθόλου».

ΓΛΥΚΙΆ ΠΡΟΔΟΣΙΆ 29

«Το βογκητό σου άλλα μου έλεγε».Σήκωσε το χέρι της να τον χτυπήσει ξανά, αλλά άρπαξε τον

καρπό της και τα μακριά και λεπτά του δάχτυλα τυλίχτηκαν σφι-χτά γύρω από τα κόκαλά της. Μπορούσε να τα σπάσει τόσο εύ-κολα. Άνάσαινε βαριά, ενώ εκείνος έμοιαζε να μην έχει κανένα πρόβλημα να πάρει ανάσα.

«Ένα χαστούκι είναι αρκετό, λαίδη. Θα σταματούσα με την παραμικρή υπόνοια διαμαρτυρίας. Δεν μπορείς να θυμώνεις, γιατί ήθελες αυτό που σου πρόσφερα».

«Δεν θέλω τίποτα από σένα. Και τώρα άφησέ με».Τα δάχτυλά του άνοιξαν σιγά. Έφερε το ελεύθερο πια χέρι της

στο πλευρό της. «Είσαι χειρότερος ακόμα και από το πανί που σκουπίζει τα παπούτσια μου».

«Νομίζω πως η κυρία διαμαρτύρεται υπερβολικά».«Εύχομαι να σαπίσεις στην Κόλαση». Πέρασε από δίπλα του,

ανακουφισμένη που δεν προσπάθησε να τη σταματήσει, αλλά και λίγο απογοητευμένη για τον ίδιο λόγο. Τι είχε πάθει; Ήταν παράξενο, αλλά συνειδητοποίησε πως μαζί του ένιωθε… ασφα-λής. Άπόλυτα ασφαλής.

Και αυτό ήταν απαράδεκτο. Δεν του άρεσε. Δεν της άρεσε. Άπλώς προσπαθούσε να της δώσει ένα μάθημα. Ήλπιζε μόνο ότι του είχε δώσει και εκείνη ένα: ότι δεν ήταν από τις γυναίκες που παίζεις μαζί τους.