1 ဆႏၵာဂတိလား ေပၚတာ(Porter)လား ၿပီးခ့တ့ စေနေန႔ (၀၇-၀၃-၂၀၁၅)က တကၠသိုလ္ဘက္ သြ ားျဖစ္ပါတယ္။ စာၾကည့္တိုက္ကေန စာအုပ္ငွားဖို႔ပါ။ ေရႊျပည္ကေန ျပန္ေရာက္တာ ရက္ပိုင္းပ ရွိေသးတာဆိုေတာ့ ကိုယ့္စာတမ္းကို ဘယ္နားကေန ျပန္စေရးရမလ ဆိုတာ စဥ္းစားမရေသးတာန႔ စာအုပ္ေတြ ပ အရင္ဖတ္ေတာ့မယ္ဆိုၿပီး ဆံုးျဖတ္လိုက္ပါတယ္။ ဒါန႔ စာၾကည့္တိုက္သြားဖို႔ တကၠသိုလ္ဘက္ ေရာက္ခ ့တယ္ေပါ့။ တစ္ခက္ခုတ္ ႏွစ္ခက္ျပတ္ အစီစဥ္ပါ။ စာဖတ္ျဖစ္လို ႔ ကိုယ့္စာတမ္းအတြ က္ အေထာက္ကူရႏိုင္တ ့ အေၾကာင္းအရာေတြ ရႏိုင္သလို ခရီးသြ ားထားလို႔ ပံ႕လြ င့္ေနတ့ စိတ္ေတြကိုလည္း ျပန္လည္စုစည္းဖို႔ပါ။ တကၠသိုလ္ထေရာက္ေတာ့ အႀကံတစ္ခု ေပါက္ပါတယ္။ ေပါက္တ့အႀကံ ဇာတ္လမ္းဖန္လာတယ္ေပါ့ဗာ။ ျဖစ္ပံုကဒီလို။ သတင္းပလင္းေလးမား ထူးမလားလို႔ ဘ ြ ႕လြ န္ဌာန (Postgraduate Unit)ဘက္ ေျခဦးလွည့္ျဖစ္ရာက ဌာနမွး (Head of Department)န ႔ ပက္ပင္းေတြ ႕တယ္။ ဌာနမွးက ကိုယ့္ရ႕ ကမ္းႀကီးၾကပ္သူ (Supervisor) ဆိုေတာ့ ေနေကာင္းလားဘာလား ကိုယ္ကပ စလုပ္ရတာေပါ့။ ၿပီးေတာ့ သူက “ငါ့ေကာင္းကို ဆြ မ္းစားလိုက္ခ ့”တ ့။ ဆိုင္းမဆင့္ ဗံုမဆင့္။ စာၾကည့္တိုက္ သြ ားမလို႔ ျပန္ေျပာေတာ့ လက္စြ ၿပီး အခုလိုက္ခ့-တ ့။ နာရီက မနက္ ၁၀-နာရီ ေကာ္ေကာ္ေလး ရွိေသးတယ္။ သီဟိုဠ္မွာက ၁၁-ခြ ၁၂- ၀န္းကင္ေလာက္မွ ဆြ မ္းစားၾကတာကိုး။ ဒါန႔ စာၾကည့္တိုက္ကျပန္ရင္ လာခ ့မယ္လို႔ ျငင္းသလို လကၡံသလို ေရာေျပာလိုက္တယ္။ မရဘူး။ သူန ႔အတူ အခုပ လိုက္ခ့ပါ၊ ဆြ မ္းစားၾကြ ရမွာ-တ ့။ တခိ႕ကိစၥက ဆရာဆိုေတာ့ ျငင္းရမေတာ္ဘူးေပါ့။ ဆရာကလည္း တပည့္ဆို သူ႔လက္ခုပ္ထ ကေရ။ အဒီမွာ ဆရာန ႔တပည့္ၾကား “ဂတိ”တစ္ပါးပါး လားေလသလားလို႔ အေတြ းပြားတာ မမွားတန္ရာဘူးေလ။ ဆႏၵာ ေဒါသ၊ ဘယာ ေမာဟ-တ ့။ ခစ္လို႔ မုန္းလို ႔ ေၾကာက္လို႔ ဘာမွန္းမသိလို႔ လိုက္တာမွန္သမွ အဂတိတ့ဗ။ ဆိုေတာ့ ဒါက တစ္က႑ေပါ့။ ျဖစ္စဥ္န႔ အေၾကာင္းအရာ လိုက္သင့္တာ မလိုက္သင့္တာ ထည့္စဥ္းစားစရာေပါ့။
