Ang Walang Hanggang Kaparusahan

JAMES PADUA

________________________________________________________________CHRISTIAN APOLOGETIC VOL. 1

Karapatang Maglathala ni JAMES PADUA, 1995e-mail: James.Padua@jesusanswers.com

Reserbado Ang Lahat Ng Karapatan

Ikalawang Edisyon, 2000Ikatlong Edisyon, 2005

Ika-apat na Edisyon, 2008

James PaduaBlk. 6 Lot 23 Bellazona Subd.,

Molino Blvd., Molino 3, Bacoor, Cavite, Philippines, 1402

Mga Nilalaman

1. Ang Kalikasan ng Tao . . . . . 4.2. Ang Kamatayan . . . . . . 10

3. Kaluluwa at Katawan . . . . . . 23

4. Ang Panggitnang kalagayan . . . . . 40

5.Panghuling Kalagayan . . . . . 56

6. Pag-aaral sa mga Salita . . . . . 62

7. Mga Karagdagang Katotohanan . . . . 70

8. Mga Patotoo Tungkol sa Impiyerno . . . . 83

9. Letters From Hell . . . . . . 87

1. ANG KALIKASAN NG TAO

Sa aklat na ito ay higit kong nais bigyang pansin ang magiging kala-gayan ng mga taong wala kay Cristo. Ano ba ang maaaring mangyari pagkamatay ng tao sa darating na walang hanggan? Tungkol sa kasasa-pitan ng tao sa pagdating ng panahon ang Kristiyanismo ay nahahati sa dalawang grupo: may naniniwala na ang mga hindi tumanggap kay Jesus ay daranas ng kaparusahan; may mga grupo naman na nagsasabing walang kaparusahan. Ang Seventh Day Adventist ay naniniwalang may impiyerno, subalit hindi raw sa walang hanggan ang kaparusahang mararanasan dito. Bilang pasimula ng pag-aaral, nais ko munang bigyan ng pansin ang kalikasan ng tao. Sa pamamagitan nito ay mauunawaan natin kung ano ang nangyayari pagkatapos ng kamatayan at ang mangyayari pagdating ng paghuhukom. Dahil na rin sa maling paniniwala tungkol sa kalikasan ng tao kung bakit marami ang hindi naniniwalang may kaparusahan.

Kabuuan ng Isang Tao Sinabi ni Pablo sa kaniyang sulat: "At pakabanalin kayong lubos ng Dios din ng kapayapaan; at ang inyong espiritu at kaluluwa at katawan ay ingatang buo..." Ipinakita dito ni Pablo na ang tao ay binubuo ng tatlong bahagi: espiritu, kaluluwa, at katawan. Sa wikang Griyego, ang salitang espiritu ay pneuma, ang kaluluwa ay psuche at ang katawan ay soma. Ang tatlong ito ay magkakaiba at ang mga manunulat ng Bibliya ay maingat sa paggamit ng bawat isa. Hindi nila tinukoy na ang kaluluwa ay katawan o ang espiritu ay kaluluwa. Tayo ay naniniwala sa turo ng mga apostol na may tatlong bahagi ang tao. Naniniwala naman ang iba na ang tao ay nababahagi lang sa dalawa: katawan at espiritu lamang. Para sa kanila ang pisikal na katawang ito ay siya na ring kaluluwa. Ito ay walang matibay na batayan. Kung nais nating bahagiin ang tao sa dalawa, masasabi natin na ang isang bahagi ay materyal at ang isang bahagi ay di-materyal. Ang materyal na bahagi ng tao ay ang pisikal na katawan; ang di-materyal na bahagi naman ay ang espiritu at kaluluwa. Ang pinaka-mataas sa lahat ng ito ay ang espiritu.

Kaibahan ng Bawat Isa Narito ang ilang talata na nagpapakita ng kaibahan ng bawat isa. Sa Galacia

4

5:17 ay sinasabi na ang laman at espiritu ay magkalaban. Mababasa naman natin sa I Pedro 2:11 na ang laman ay nakikipaglaban sa kaluluwa. Ang ganitong klase ng paglalaban sa katauhan ay hindi karanasan ng mga di-mananampalataya kundi ng mga mananampalataya. Ang kaluluwa ay laging umaayon sa takbo ng masamang pita, kaya't hindi ito banta sa masamang nasa ng laman. Kapag ang tao ay lumakad ng ayon sa espiritu, ang masamang kinahihiligan ng kaluluwa ay nadadaig hanggang sa ito ay umayon sa lakad ng espiritu. Sa gayon ang kaluluwa ay nagkakaroon na rin ng pakikibaka sa laman. Pag-aralan pa natin ang detalye ng bawat isa.

1. Katawan

Sinasabi na ang ating pinagmulan ay alabok ng lupa. Ang tinutukoy dito ay hindi ang kaluluwa o espiritu kundi ang ating katawan. Napatunayan sa siyensa na ang lahat ng bahagi ng ating katawan ay binubuo ng alabok ng lupa. Sinabi ng Dios, dito tayo kinuha dito tayo muling babalik. Nagkaroon ng katuparan ang salitang ito ng pumasok sa tao ang kamatayan. Sa gayon ay bumabalik siya sa alabok na pinagkunan sa kanya. Habang tayo ay nabubuhay hindi maaaring alisin ang pag-ikot ng dugo sa ating katawan. Sinabi sa Levitico 17:11 na "ang buhay ng ating laman ay nasa dugo," ang salitang ito ay muling inulit sa talatang 14. Ang espiritu at kaluluwa ay hindi nangangailangan ng dugo upang mabuhay. Ang salitang laman ay tumutukoy sa ating katawan at hindi sa kaluluwa, ang ating katawan ang nangangailangan ng dugo. Sa pangangaral ng Panginoon sa bundok, mapapansin nating kasama ang katawan sa Kanyang mga tinutukoy. Ipinakita sa Mateo 6: 25-34 na ang pisikal na katawang ito ay nangangailangan ng mga materyal na bagay: gaya ng damit na masusuot at pagkain para sa ikabubuhay. Sa ating kapaligiran ay ginagamit natin ang katawang ito sa pakikipag-ugnayan. Maging sa pagkatuto sa mga bagay na materyal, at sa mga batas ng kalikasan na naaabot ng mga pisikal na pandama, ay bahagi ang katawan sa pagkatuto at paglago sa kaisipan. Ang katawang pisikal na ito ang tinatahanan ng Espiritu Santo na pinaka-templo, kaya't nararapat itong pangalagaan dahil sa Kanya. Sino man ang mag-abuso rito ay mananagot sa Dios. Kung ito'y pangangalagaan ng tao ay sa kanyang ikabubuti; kung ito'y aabusuhin ng tao ay sa kaniyang ikawawasak. Mahalaga ang katawan dahil Dios ang lumikha rito. Ang bawat bagay na nilikha ng Dios ay may layunin, kaya't sa ating katawan ay may layunin Siya. Kung ang tao ay may pagpapahalaga rito, higit ang Dios ay may pagpapahala-ga rito.

5

Ilan sa mga kultong organisasyon at mga indibidwal na tao ay naniniwala hindi mahalaga ang katawan. Ginagamit nila ang mga talata gaya ng Roma 7:18 at 2 Corinto 5:4 upang papagmatuwirin ang mga mali nilang paniniwala. Walang ipinapahiwatig sa mga talatang nabanggit na ang katawan ay hindi mahalaga. Sa Roma 7:18 ay nagpapakita na ang problema sa kasalanan ay nasa ating laman. Ang mabuti na nais nating gawin ay hindi natin magawa sa dahilang nangingibabaw ang masamang pagnanasa ng ating laman. Hindi natin magagawang labanan ang masamang nasa nito sa sarili nating kalakasan, dahil ito ay nakahilig sa paggawa ng kasamaan mula ng mahulog ang tao sa pagkakasala. Kailangan natin ang tulong ng Panginoong Jesus upang mapagtagumpayan ang kasamaan at kasalanan. Sa gayon ay unti-unti tayong babanalin ng Dios sa espiritu kaluluwa, at katawan hanggang sa humarap tayo na walang bahid dungis sa Kanya. Ang 2 Corinto naman ay ang pagnanasa ni Pablo na makapiling ang Dios. Walang ibig sabihin si Pablo na ang katawan ay hindi mahalaga, kundi ang ipinahayag niya, na habang tayo'y nasa katawang ito ay wala tayo sa piling ng Dios. Si Pablo na rin ang nagsabi: "Hindi baga ninyo nalalaman na kayo'y templo ng Dios, at ang Espiritu Santo ay nananahan sa inyo? Kung gibain ng sinuman ang templo ng Dios, siya'y igigiba ng Dios; sapagkat ang templo ng Dios ay banal, na ang templong ito ay kayo" (2 Corinto 3:16-17). Sa pamamagitan ng talatang ito ay naniniwala ako na ang pagkitil sa sariling buhay ay kasalanan sa Dios. Ang pagpapakamatay ay isang paraan ng paggiba sa templo, kaya't ito ay kasalanan sa Dios. Kung hindi mahalaga ang katawan ay hindi na sana nagkatawang-tao pa ang ating Panginoong Jesus. Ang katubusang alay Niya ay hindi lang para sa ating espiritu at kaluluwa, kundi pati na rin sa ating katawan. Kung hindi ito mahalaga ay hahayaan na lamang sana ito ng Dios sa libingan, subalit ito'y bubuhaying muli sa huling panahon. Bagaman tayo ay Kanya ng tinubos sa kasalanan, hindi pa rin nawawala ang pagkakasakit sa ating katawan, ang pagtanda, pagkamatay at pagkatapos ay ang kabulukan ng katawan. Nangyayari ang mga bagay na ito dahil ang katawan natin ay hindi pa naililipat ng Dios sa walang kasiraan. Ito ang kasakdalan na ating hinahangad. Ito ay mararanasan natin sa ikalawang pagbabalik ng Panginoong Jesus.

2. Kaluluwa Habang ang tao ay may buhay, nasa kanya pa ang kaluluwa na siyang dahi-

6

lan ng buhay ng kanyang katawan. Ang kaluluwa sa wikang Hebreo ay nephesh, ito ay nangangahulugang "kaluluwa", "tao", "buhay", o "hininga ng buhay." Hindi lamang sa tao ginamit ang salitang ito, kundi una na sa pagkakalikha sa mga hayop (Genesis 1:19, 21, 24). Ginamit ito sa mga hayop dahil may buhay silang hawig ng sa atin. Ang kaluluwa ng tao at hayop ay may malaking kaibahan: sa mga talatang ibinigay natin ay ipinapakita na ang pagkakalikha sa mga hayop ay sa pamamagitan ng salita lamang, samantalang sa tao ay hindi. Sa Genesis 2:7 ay sinasabi, "At hiningahan ang kanyang mga butas ng ilong ng hininga ng buhay, at ang tao ay naging kaluluwang may buhay." Ang ginamit na salitang Hebreo sa "buhay" ay chay, ang salitang ito ay pang-maramihan. Nangangahulugan na hindi lamang iisa ang buhay na tinanggap ng tao sa Dios, kundi ito ay dalawa. Pansinin na noong nilikha ang katawan ay hindi sinabing ito ay isa ng kaluluwa. Nang mahingahan ang butas ng kanyang ilong ng hininga ng buhay, doon tinawag ang tao na "kaluluwang may buhay." Nangangahulugan na ang kaluluwa ng tao ay hindi direktang ginawa ng Dios at inilagay sa tao; kundi ng ilagay ng Dios ang espiritu sa tao upang magbigay-buhay ay may isa pang buhay na nadagdag at ito ay ang sa kaluluwa. May mga talata gaya sa Levitico 19:28; 21:1; 22:4; Bilang 5:2; 6:11; 9:6-7, na ang pagkakasalin sa nephesh ay "patay na katawan." Gaya ng ipinakita natin, ang salitang ito ay maisasalin na "tao". Kaya't sa mga talatang nabanggit, ang dapat na pagkakasalin ay "patay na tao." Ang buhay ng ating pisikal na katawan ay nakasalalay sa kaluluwa. Kapag ang kaluluwa ay humiwalay na sa katawan, ang katawan ay nawawalan ng buhay; ngunit kung ito ay maibabalik, ang katawan ay muling mabubuhay. Makikita natin sa I Hari 17:21-22 na nang mamatay ang anak ng babaing tinutuluyan ni Elias ay sinasabing dahil lumisan ang kanyang kaluluwa. Nang manalangin si Elias na ibalik ang kaluluwa ay muling nabuhay ang bata. Kaya't kung wala ang kaluluwa sa tao, ang katawan ay mamamatay. Kung ang espiritu ay pansamantalang lumisan sa katawan, gaya ng mga nagsasanay ng out-of-body experience, maaari pa itong mabuhay. Mamamatay lamang ang tao kapag ang nag-uugnay sa katawan at espiritu ay malagot na. Nabubuhay tayo at may pakiramdam dahil sa kaluluwa. Ang patay na katawan ay walang pakiramdam kahit na ano ang gawin mo rito: pagputulpu-tulin mo o sunugin man ay wala kang maririnig kahit na anong daing ng sakit. Samantalang makikita natin sa kasaysayang ibinigay ng Panginoong Jesus, ng nasa hades ang kaluluwa ng mayamang lalaki ay nagdurusa ito sa hirap na nararamdaman.

7

Sa pakikipag-ugnayan sa mundo ng mga espiritu, ay hindi lang pisikal na katawan ang ginagamit ng tao, pangunahin na ang kaluluwa. May mga pamamaraang ginagamit sa bagay na ito bilang pagdisiplina sa katawan, subalit ang mga yaon ay paghahanda lamang sa kaluluwa upang magkaroon ng pakikiisa sa mga demonyo. Hindi natin ito matatalakay sa ngayon. Kung loloobin ng Dios ay mag-uukol tayo ng panahon para rito. Ano ang kaibahan ng espiritu sa kaluluwa? Sa Job 32:8 ay sinabi: "Ngunit may espiritu sa tao, at ang hinga ng makapangyarihan sa lahat ay nagbibigay sa kanila ng unawa." Lumalabas sa mga salitang ito na ang espiritu ay kaloob ng Dios sa tao. Dahil sa espiritung nasa tao kaya nagkaroon ng malaking kaibahan ang tao sa hayop. Gaya ng sinasabi sa aklat ni Job: "may espiritu sa tao" na nanganga-hulugang may isa pang bahagi sa kabuuan ng tao na inilagay ang Panginoong Dios ng siya ay likhain. Ang unang buhay ay nanggagaling sa Dios na dumadaloy sa ating espiritu. Ang ikalawang buhay ay ang buhay nanggagaling sa kaluluwa. Ito ay nagbibigay ng pansamantalang buhay sa katawan.

3. Espiritu Kung sa pagkakalikha ay wala tayong kaibahan sa mga hayop, dahil tayong lahat ay tinatawag na kaluluwa; sa pamamagitan ng espiritu ay naging iba tayo sa kanila at naging malapit sa Dios. Ang katotohanang ito ay matapang na naipangaral ni Pablo sa mga taga-Atenas ng sabihin niyang: "tayo nama'y Kanyang mga lahi" (Gawa 17:28). Kung sa mga hayop ay wala tayong kaibahan dahil sa alabok ng lupa tayo ay parehong kinuha; sa pamamagitan ng espiritu ay hindi tayo naging malayo sa Dios dahil sa mga katangiang mayroon Siya na ibinigay sa atin. Ang espiritu ay may pagnanasa sa tuwina na tayo ay magkaroon ng pakikiisa sa lumikha sa atin. Hindi lamang sa pamamagitan ng panala-ngin, kundi ang makalakip sa Kanyang presensya sa tuwina. Sa pagkakahiwalay ng tao sa Dios ay nawalan siya ng pagnanasang malaman ang mga bagay na tungkol sa Dios, sa dahilang naranasan niya ang espirituwal na kamatayan. Ngayong tayo ay binuhay Niya sa espiritu, higit nating ninanasa ang bigyan Siya ng kaluguran. Patunay ito na sa mga pagnanasa nating gumawa ng mabuti o masama tayo ay may malaking obligasyon. Ang bawat obligasyon ay laging nagbabadya ng pananagutan, na kung hindi natin matupad ay may kapalit na kabayaran. Ang pananagutan ay pagbabayaran natin sa Dios dahil sa Kanya tayo tumanggapng responsibilidad. Sa wikang Griyego ang salitang espiritu ay pneuma, nangangahulugan ito

8

ng "hininga," "espiritu," o "hangin". Ang tao at hayop ay magkahawig sa pangangailangan ng hangin na mahihinga, subalit sa pamantayan ng Dios ay magkaiba sila. Ang hayop ay walang pagbabayaran subalit ang tao ay responsable sa lahat ng mga gawa at desisyon niya. Isang Saksi ni Jehova ang nagsabi sa akin, "Kapag sinabing pneuma, ito ay laging nangangahulugan ng hininga. Ang salitang "hininga" sa wikang Griyego ay pnoe, ito ay nanggaling pa rin sa salitang pneuma. Ang salitang pnoe ay ginamit sa Gawa 17:25; 2 Tesalonica 2:8; Apocalipsis 11:11; 13:11. At sa Juan 3:8; Gawa 2:2; 27:40 ay isinalin itong "hangin". Bagaman nanggaling sa iisang salita ang ginamit sa mga talatang ipinakita natin, hindi nangangahulugan na ang espiritu ng tao ay isang karaniwang paghinga o pag-ihip ng hangin. Kung ganoon ang kanilang paniniwala, dapat sana ay breath o hininga ang lahat ng salita sa New world Translation nila. Ang pagkakalalang sa hangin ay iba sa pagkakalalang sa espiritu ng tao. Bago nilikha ng Dios ang tao ay may hangin ng umiiral na nagbibigay buhay sa mga hayop at mga pananim. Nang malikha ang katawan ay doon pa lamang inilagay ang espiritu. Gaya ng sinabi ni Zacarias: "...at naglalang ng diwa sa loob ng tao" (12:1). Matapos ilagay ang espiritu ay nagkaroon ng hininga ang tao. Inilagay ng Dios ang espiritu sa tao upang Kanyang maging kasangkapan: sa pamamagitan ng espiritu nakikipag-ugnayan ang Dios sa tao. Kaya't kung may anumang mensahe ang Dios sa tao ito ay sinasabi Niya sa espiritu. Ang espiritu na nasa tao ay may sariling kaisipan na iba sa kaluluwa o katawan. Kung paanong ang mga anghel ay mga espiritung nilikha (Hebreo 1:7), may mga pag-iisip at makapangyarihan; gayundin ang espiritu ng tao ay may kapangyarihan, nakakaunawa, nakadarama, at may paghahangad na iba sa kaluluwa (basahin ang mga sumusunod Mateo 5:3; 26:41; Marcos 2:8; Lucas 1:47,80; Gawa 17:16; 20:22). Mapapansin natin sa Hebreo 4:12 na ang espiritu at kaluluwa ay kailangang mapaghiwalay. Ito ay mahalagang maging karanasan ng tao sa kanyang paglakad sa Espiritu, dahil kung ito ay hindi mangyayari ay mananatiling maka-laman ang tao. Ngayon ay napatunayan natin na ang katawan ay hindi ang kaluluwa, at ang kaluluwa ay hindi rin ito ang espiritu. Ang katawan ay ang pisikal na bahagi ng tao; ang kaluluwa naman ang siyang namamagitan sa espiritu at sa laman; at ang ating espiritu ay gaya ng dakong kabanalbanalan na kung saan doon nakikipag-ugnayan ang Dios. Ang tatlong ito ay may magkakaibang gawain at layunin ang Dios.

9

2. ANG KAMATAYAN Isa sa pinaka-masakit sa buhay ng tao ay ang iwan ka ng iyong mahal sa buhay. Kahit sabihing siya ay patungo na sa ating Panginoon, normal na bagay ang malungkot tayo sa pagkawala ng mga mahal sa buhay. Maraming tao ang hindi nakatakas sa kalungkutan ng mawalan ng mina-mahal. Ang kilalang manunulat na si Clive Staple Lewis ay isa sa naging biktima ng kalungkutan ng mamatay ang kanyang asawa. "Kung talagang mabuti ang Dios, bakit Niya hinahayaang mangyari ang mga bagay na ito?" ang tanong niya. Ang kanyang pananampalataya sa kabutihan ng Dios ay unti-unting napapalitan ng pag-aalinlangan. Subalit ang Dios ay hindi nagpabaya, ipinaalala Nito ang mga pangako sa Kasulatan na isang araw ay magkakaroon ng pagkabuhay na muli sa mga patay. Sa araw na iyon ay bubuhayin ng Dios ang lahat ng mga namatay sa Kanya, maging ang asawa niya. Kaya't sa araw na iyon ay hindi na sila magkakalayo pa. Ang kamatayan ay walang pinipili. Dumarating ito kahit sa iyong mahal sa buhay na ayaw mong mawalay. Hindi mapipigilan ng kahit sino maliban ng Dios at ng taong may buong pananampalataya. Dumarating ito sa lahat at hindi maaaring takasan. Tunay na kakilakilabot isipin ang pagdating at ang mga bagay na ihahatid sa dakong huli. Ito ang nagdadala ng di masayod na kalungkutan sa mga masasayang tahanan at samahan. Mahirap dalhin sa isipan kung ano ang kalungkutang ihahatid nito sa mga maiiwan. Kaligayahan namang matatanggap ng mga nabubuhay kapag ang sugat ay naghilom, at naisip nilang kapiling na ng Manlilikha ang kanilang minamahal. Paano naman babatahin ng mga mananampalataya kung maiisip nila na ang kanilang mga mahal sa buhay ay hindi pa tumatanggap sa Panginoon? Nalalaman natin kung ano ang hahantungan ng mga walang Tagapagligtas. Nakikita natin ang mga kabataan sa kanilang kalakasan at kasiglahan, kapag ang kamatayan ay dumating na sa kanila, wala silang lakas upang ito ay iwasan. Ito ay dumarating hindi lamang sa malalakas at mahihina kundi sa lahat! Ang panahon ng pagdating nito ay hindi natin mahuhulaan. Ito ay dumarating gaya ng magnanakaw sa gabi ng hindi inaasahan, walang makapagsasabi kung kailan. Anumang antas ng tao sa buhay ay hindi makakatakas sa kamatayan: mula roon sa may pinaka-mababang kalagayan sa buhay hanggang sa pinaka-mayaman at makapangyarihang tao. Maraming mayayaman ang gumagastos ng napakalaking salapi, at nagpupunta pa sa ibang mga bansa upang humanap ng lunas sa kanilang karamdaman. Ang mga karamdaman nilang hindi nalulunasan ay kamatayan ang kinauuwian.

10

Kung paanong bawat pahina ng mga kasaysayan ay may katapusan, maging ang mga dakilang tao na nilalaman ng mga kasaysayan ay wala na rin. Magpapatuloy ang pagsulat ng mga aklat ng kasaysayan at bawat tao na magiging laman ng mga pahinang iyon ay papanaw at maging ang mga sumusulat ng mga kasaysayan ay papanaw rin. Tayong lahat ay naniniwala na ang Dios ay mabuti. Subalit sa mga naulila ay nagkakaroon ng malaking katanungan ang kabutihan ng Dios. Ang nagiging pagkakamali ng mga taong ito ay hindi nila naaalala na ang tunay na kaaliwan ay matatagpuan nila sa Dios.

Ang Naging Pagpasok ng Kamatayan Nilikha ng Dios ang ating katawan na may kakayahang kumpunihin ang sarili sa mga maliit na pagkakasakit. Mayroon ding senyal ang ating katawan upang malaman kung ano ang dapat pangalagaan. Lahat ng ito ay ikinamamangha ng mga nag-aaral ng medisina. Gaya ni David na nagpahayag ng paghanga: "Ako'y magpapasalamat sa iyo; sapagkat nilalang ako na kagilagilalas at kakilakilabot: kagilagilalas ang iyong mga gawa; at nalalamang mabuti ng aking kaluluwa" (Awit 139:14). Bagaman may ganoong abilidad ang ating katawan ay hindi maipaliwanag ng mga nasa medisina kung paanong ang tao ay tumatanda at sa kanyang pagtanda ay kasunod ang kamatayan. Bakit ba natin nararanasan ang pagtanda, pagkakaroon ng sakit at ang kamatayan? Kailan ba ito nagsimula? Maiiwasan ba natin ito? Gaya ng paniniwala ng maraming Kristiyano, bago nagkasala ang tao ay wala itong kamatayan, hindi nagkakasakit at hindi rin tumatanda. Naranasan lamang ng tao ang mga bagay na ito matapos na siya ay magkasala. May ilang tao ang nagsasabi na kung hindi talaga plano ng Dios na mamatay ang tao, bakit pa Niya pinatubo ang puno ng pagkakilala ng mabuti at masama, gayong nalalaman Niya na kapag kinain ito ng tao ay mamamatay siya? Ito ang katwiran ng mga tao na nais ibunton sa Dios ang sisi sa pagkakaroon nila ng kamatayan at pagnanasang takasan ang katotohanan na sila ang nagnasa nito. Ang Dios kailanman ay hindi nagnasang mamatay ang tao. Sa katotohanan ito ay Kaniyang kalaban. Siya ang pinagmumulan ng buhay. Ang kamatayan ang umagaw sa buhay na ipinagkakaloob ng Dios sa tao. Inilagay ng Dios ang puno ng pagkakilala ng mabuti at masama, upang ipakilalang mayroon siyang malayang kalooban na makapipili. Hindi nilikhaang tao na gaya ng isang robot na gagawin kung ano lang ang nakalagay sa kanyang isipan. . Kaya't ang hindi pagkain ng tao sa bunga ng punong ipinag-

11

babawal ay pagsunod niya sa bilin ng Dios. Kung ikaw ay isang manlilikha, masisiyahan ka ba na ang nagmamahal sa iyo ay malamig ang pagmamahal at pagsunod? Ang nagiging katwiran pa rin nila: "Kung ang Dios ay talagang makapangyarihan, bakit hindi Niya sinaway si Satanas ng tuksuhin si Eba?" Hindi ginawa ng Dios ang bagay na iyon dahil ang tao ay may malayang kalooban na gawin ang nais niya. Hindi iginuhit ng Dios sa palad ng tao na siya ay magkasala. Kaya't kung sinaway ng Dios si Satanas, lalabas na Siya pa ang may takot na ang tao ay magkasala. Nang pabayaan ng Dios ang diablo ay lumabas ang katotohanan kung hanggang saan ang pagsunod ng tao. Kung sasabihin nila na ang tao ay nagkasala dahil ito'y itinadhana ng Dios, Siya pala ang dapat sisihin sa pagkapahamak ng tao. Ang Dios ay matuwid at kahit kailan ay hindi mangyayari na Siya ang gagawa ng ikapapahamak ng sinuman. Nang likhain ng Dios ang tao at ilagay sa gitna ng halaman ay Kanyang ibinabala: "Sa lahat ng punong-kahoy sa halamanan ay makakakain ka na may kalayaan: datapwat sa kahoy ng pagkakilala ng mabuti at masama ay huwag kang kakain; sapagkat sa araw na ikaw ay kumain niyaon ay walang pagsalang mamamatay ka" (Genesis 2:16-17). Nang madaya ng ahas ang babae ay kumain siya at binigyan pati ang kanyang asawa, at pagkain nila ng bunga ay "nadilat kapwa ang kanilang mga mata" (Genesis 3:7a). Simula noon ay naranasan ng tao ang kamatayan na ang dahilan ay pagsuway nila sa Dios. Inabuso nila ang kalayaang ibinigay sa kanila at ang naging kapalit ay ang ating kalagayan sa ngayon. Mali ang kanilang pagnanasang maging gaya ng Dios. Sa ginawa nilang pagsuway ay nagkaroon sila ng kamalayan sa kasalanan. Ang larawan at kabanalan ng Dios ay nawala sa kanila at ang kamalayan sa kasalanan ang siyang lumukob sa kanila. Nagbigay pa rin ang Dios ng pagkakataon upang ang tao ay magmana ng buhay na walang hanggan at hindi mapahamak. Ginamit Niya ang bansang Israel upang maging ilawan sa lahat ng mga bansa. Hindi pinangalagaan ng Israel ang katotohanang nasa kanila, kaya't sila ay itinanggi ng Dios. Sa kahuli-hulihan ay Siya na mismo ang nagkatawang-tao sa pamamagitan ng Panginoong Jesus (Hebreo 1:1-3) at nakibahagi sa atin upang ituro ang daan ng kaligtasan. Maging Siya man ay tinanggihan ng maraming tao, ipinapako sa krus, at namatay, subalit nabuhay na muli. Bago Siya lumisan ay ipinagkatiwala Niya ang katotohanan sa ilang sumunod sa Kanya; ito ay sa iglesia. Naging matagumpay ang pagpapalaganap ng katotohanan ng Panginoon at ito ay nagbunga ng marami. Ang iglesia ng Dios na nakatayo sa malaking bato

12

ay binaka ang buong mundo. Ang ebanghelyo ay naipakalat sa buong sanlibu-tan. Sinumang manampalataya sa sinasabi ng ebanghelyo ay may buhay na walang hanggan at ang sinomang tumanggi ay kapahamakan ang patutunguhan. Kaya't ang tao ay walang maikakatwiran kung siya ay mapahamak. Ang kapahamakan at kaligtasan ay malakas na ipinapangaral sa mga lansangan at bubungan.

Maling Akala Kapag sinabing kamatayan, ang agad na pumapasok sa isip ng mara-mi ay katapusan ng lahat ng bagay para sa tao. Ito rin ang paniniwala ng mga pilosopong Griyego na hindi naniniwala sa Dios. Maging ang mga Saduceo ay hindi rin naniniwala na pagkatapos ng kamatayan ay may magaganap pang pagkabuhay na muli. Ang relihiyon ng Christian Science na itinatag ni Eddy Marry Baker ay nagsasabi na ang pagkakasakit at kamatayan ay hindi katotohanan kundi ilusyon lang. Kaya't lumalabas na maging ang buhay natin sa mundong ito ay isang ilusyon. Ito ang paniniwalang kahit kailan ay hindi mapapatunayang katotohanan. Kaya't ang lahat ng mga tagasunod ng kultong relihiyon na ito ay pawang nagbubulagbulagan sa katotohanan ng buhay at kamatayan. Maliwanag ang sinasabi ng Bibliya, "Sapagkat ang kabayaran ng ka-salanan ay kamatayan..." (Roma 3:23). "Kaya kung paano na sa pamamagitan ng isang tao ay pumasok ang kasalanan sa sanlibutan, at ang kamataya'y sa pamamagitan ng kasalanan; at sa ganito'y ang kamatayan ay nararanasan ng lahat ng tao, sapagkat ang lahat ay nangagkasala nga" (Roma 5:12). Katotohanan na tayong lahat ay nagkakasala at ang bawat nagkakasala ay nakakaranas ng kamatayan. Nasasabi nilang pagkatapos ng kamatayan ay wala ng magaganap pa dahil ayaw nilang maniwala sa sinasabi ng Bibliya. Kahawig ito ng sinabi ni Abraham sa mayamang lalaki ng siya ay nasa hades ng pagdurusa. Ang nais ng lalaki ay isugo si Lazaro upang patunayang may kaparusahan sa impiyerno; sagot naman ni Abraham na narito na si Moises at ang mga propeta at sila ang magpapatotoo sa ka-nila. Ang sinabing muli ng lalaki: "Hindi amang Abraham: datapwat ang isang mula sa mga patay ay makaparoon sa kanila, sila'y mangagsisisi. At sinabi niya sa kaniya, kung di nila pinakikinggan si Moises at ang mga propeta, ay di rin mangahihikayat sila, kahit ang isa'y magbangon sa mga patay" (Lucas 16:30-31). Kung gayon dahil sa kawalan nila ng pananampalataya at paniniwalang may impiyerno, ka-ya hindi sila naniniwalang pagkatapos ng kamatayan ay may magaganap pa. Marami ang nagsasabing kamatayan ang katapusan ng lahat sa tao, sa dahilang hindi nila nauunawaan kung ano ang ibig sabihin ng buhay at kama-

13

tayan. Higit sa lahat ay hindi nila nauunawaan ang mga Kasulatan at ang kapangyarihan ng Dios. Ano ba talaga ang kamatayan? Ang pag-kaunawa ng mga Saksi, kapag ang balakyot ay namatay katapusan na raw ng kanilang pag-iral. Tanging mga Saksi ni Jehova ang bubuhaying muli ng Dios, at ang mga mabubuti ay bubuhayin rin upang turuan daw ng daan ng Dios. Ang paniniwala ng mga Saksi ay nagpapakita na sila'y nasa kadiliman sa pagkaunawa kung ano ang kamatayan. Nais kong ipakita ngayon kung ano ang kaunawaang ipinapakita ng Bibliya.

Iba't-ibang Kahulugan ng Kamatayan 1. Pisikal na Kamatayan. Ito ang kamatayan ng ating pisikal na katawan. Nangyayari ang kamatayang ito sa panahon na ang kaluluwa at espiritu ay lumisan na sa katawan. Ito ay isa sa naging kabayaran ng ating kasalanan. Pagdating ng kamatayang pisikal, ang katawan ay bumabalik sa alabok ng lupa; ang kaluluwa naman ay napupunta sa isang pansamantalang lugar na nararapat sa kanya. Bagaman ang mga Kristiyano ay nakakaranas pa rin ng kamatayan, hindi ito nangangahulugan na sila ay may kasalanan pang pinagbabayaran. Lahat ng kanilang kasalanan ay pinagbayaran na ng Panginoon ng Siya ay mamatay sa krus. Nararanasan natin ang kamatayan bilang pinakatulay tungo sa Panginoong Jesus. Kung wala tayo sa katawang ito ay naroon tayo sa Panginoon, nagiging tulay natin ang kamatayan upang makatawid tungo sa Kaniyang kaharian. 2. Espiritwal na Kamatayan. Nang araw na kainin ni Adan at Eba ang bungang ipinagbabawal ay naranasan nila ang espirituwal na kamatayan. Kung paanong ang pisikal na kamatayan ay ang paghihiwalay ng kaluluwa at katawan, ang espirituwal na kamatayan ay ang paghihiwalay ng tao at ng Dios. Ito ngayon ang kalagayan ng lahat mula sa pagkahulog. Kung ano ang nakikita natin sa katawang patay na walang magagawang anuman, kahit na mabuti o masama: kahawig ito ng mga taong patay sa espiritu wala ng magagawang anuman na ikasasakdal nila sa harap ng Dios. Hindi nila ginagawa ang mamuhay ng may kabanalan para sa Dios; hindi sila nabubuhay para sa kaluwalhatian ng Dios; at hindi rin nila ninanasa ang maglingkod sa Dios. Dahil sa sila'y hiwalay sa Dios kaya't nabubuhay sila para sa kanilang sarili. Ang kamatayang ito ay malubha at ang nagiging resulta nito ay lalong malubha sa panahong ang tao ay namatay sa pisikal na hindi sumampalataya kay JesuCristo bilang Panginoon at Tagapagligtas. Ang magiging kalagayan nila ang susunod na pag-aaralan natin.

14

3. Ikalawang Kamatayan. Kung may buhay na pansamantala mayroon ding buhay na walang hanggan; kung may materyal ay mayroong espiritwal; kung may pisikal na buhay ay mayroon ring espirituwal na buhay; at kung may unang kamatayan ay mayroon ding ikalawang kamatayan. Sumasang-ayon tayo na ang unang kamatayan ay ang pisikal na kamatayan, subalit sa Bibliya ay may binanggit pa na ikalawang kamatayan. Sinasabi ng Bibliya na ang ikalawang kamatayan ay ang pagbubulid sa dagat-dagatang apoy (Apoc. 14:10-11; 20:13-15). Kaya sinasabing ito ay kamatayang wala ng pagkabuhay na muli ay dahil ito ang walang hanggang pagkakahiwalay ng tao at ng Dios. Ang paksang ito ay bibigyang linaw sa mga susunod na kabanata. Sa pisikal at espiritwal na kamatayan ay mayroon pang pagkabuhay na muli; sa ikalawang kamatayan ay wala ng magiging pagkabuhay pa. Hindi na muli pang iaalay si Cristo para sa mga taong makakabilang dito, nangangahulugang sarado na ang kaligtasan sa kanila. 4. Kamatayan sa Kasalanan. Bawat tao na tumanggap kay Jesus bilang Panginoon at Tagapagligtas ay pawang binago ng Dios ang kanilang buhay. Ang kanilang pamumuhay noong una na ayon sa sanlibutan ay pamumuhay sa kasalanan (Galacia 5:16-17; Efeso 2:1-3). Sa panibagong kapanganakan ay ginagawa silang mga bagong nilalang: buhay sa Dios at patay sa kasalanan. Sa araw na sila'y ipinanganak muli ay nangangahulugang sila'y namatay na sa kasalanan. Ang kasalanan na nagsilbing pader ang naging sanhi ng pagkakahiwalay ng Dios at ng tao ay nabuwag sa pamamagitan ng krus ni Cristo. Kaya't ang ating kamata-yan sa kasalanan ay nangangahulugan ng paglatya sa pagkakabihag ng kasalanan. Sa gayon ay hindi na tayo alipin ng kasalanan. Ang ating kamatayan sa kasalanan ay nangangahulugan ng panunumbalik ng relasyon natin sa Dios. Hindi nangangahulugan na ang taong namatay na sa kasalanan ay hindi na nagkakasala. May pagkakataon na ang Kristiyano ay mahuhulog sa kasalanan dahil sa kawalan ng pag-iingat at pagsunod sa masamang pita ng laman. Magkagayon man, ang biyaya ng Dios ay hindi masasapawan ng mga kasalanan. Sa oras na siya ay magsisi, laging may nakahandang kapatawaran sa kanya ang Dios. Linawin natin ito, mapapansin natin na sa kamatayang espirituwal at kamatayan sa kasalanan ay parehong tumutukoy sa mga taong buhay pa sa pisikal. Kaya't ang salitang kamatayan ay hindi nangangahulugan ng hindi pag-iral. Ito ang isa sa sinasabi kong limitasyon ng doktrina ng mga Saksi, walang katotohanan na ang kamatayan ay ang hindi na pag-iral. Datapwat ang ipinapakita sa ating mga pinag-aralan, ang kamatayan ay nangangahulugan ng pagkakahiwalay.

15

Naiiba sa mga Hayop Sa pisikal na kamatayan ay may pagkakahawig ang tao at hayop: pareho silang nawawalan ng hininga at parehong bumabalik sa alabok na lupa. Ang pagkakaiba ng tao at hayop ay sa moral na obligasyon na ipinagsusulit sa Dios. Ang hayop ay hindi moral na nilalang kaya't wala silang pagbabayaran sa kanilang mga gawa. Pagkamatay nila ay wala ng magaganap sa kanila dahil ang pagkabuhay ay inilaan ng Dios sa tao. Ang kaibahan ng mga banal at makasalanan ay ang magaganap pag-katapos ng kamatayan. Sa mga banal ay wala ng magiging kahatulan dahil sila'y inilipat na sa buhay. Sa mga makasalanan ay itinakda na pagkatapos ng kamatayan ay daraan sila sa paghuhukom. Dahil sa paghuhukom kaya't hindi nararapat ituring na ang kamatayan ng mga balakyot ay gaya ng hayop. Ang mga balakyot ay may pananagutan sa Dios, kaya't kung sila ay mananatiling patay sa libingan, paano silang huhukuman? Wala sinasabi ang Bibliya na ang kamatayan ng mga balakyot ay ito na ang paghuhukom sa kanila. Sa katotohanan, ang mga hinuhukuman ay ang mga humaharap sa isang hukuman; kaya't kung ang mga balakyot ay hindi na umiiral ay hindi sila mahuhukuman. Ang tanging hinuhukuman ay ang mga taong humaharap sa hukuman. Kaya't ang paniniwalang ng mga Saksi ay maliwanag na pagsalungat sa sinasabi ng Bibliya. Hindi ba't maraming balakyot ang nabubuhay ng masahol pa sa hayop? Paano pa silang haharap sa hukuman ng Dios kung sila'y hindi na umiiral? Nabubuhay tayo sa sanlibutang ito sa pagpasan ng mga obligasyon. Ang obligasyon ay laging nagbabadya ng pananagutan. Sa hindi pagtupad sa mga yaon ay laging may kapalit na paghatol. Ilan sa mga halimba-wang ipinapakita ng Panginoon ay mababasa natin sa Mateo 24:45-51 at 25:14-30. Laging may katapat na kaparusahan na manggagaling sa sinasaklawan ng kapamahalaan ang ating obligasyon.

Gaya ng Pagtulog Maraming ulit na binabanggit ng Bibliya na ang kamatayan ay gaya ng pagtulog. Kapag ang tao ay nahiga upang matulog ay wala siyang nalalaman sa nangyayari sa paligid maging sa kanyang sarili. Kahawig nito ang mga nangamatay na: wala silang nalalaman sa paligid dahil ang alaala ay wala na. Ginamit ng Bibliya ang salitang pagtulog bilang paghahambing sa isang bagay kung ano ito sa katotohanan. Subalit hindi nangangahulugan na ang patay na katawan ay natutulog lamang sa libingan kundi higit pa sa pagtulog ang kamatayan ng isang taong patay sa pisikal. Kung sasabihin naman na ang kaluluwa ang natutulog ay maraming talata sa Bibliya ang ating sasalungatin.

16

Sa katotohanan, ang pagtulog na binabanggit ng Bibliya ay hindi para sa kaluluwa kundi sa katawan. Maliwanag ang mga bagay na ito na sinalita ng Panginoong Jesus: "Ang mga bagay na ito ay sinalita niya at pagkatapos nito'y sinabi niya sa kanila, Si Lazaro na ating kaibigan ay natutulog, ngunit ako'y paroroon upang gisingin ko siya sa pagtulog. Sinabi nga ng mga alagad sa kanya, Panginoon kung siya'y natutulog ay siya'y gagaling. Sinalita nga ni Jesus ang tungkol sa kanyang pagkamatay, datapwat sinapantaha nila na ang salita ay karaniwang pagtulog. Nang magkagayon nga ay sinabi ni Jesus ng malinaw, si Lazaro ay patay" (Juan 11:11-14). Ang natutulog na tao ay natutulog lang, ito ay maliwa-nag sa mga alagad; subalit ang patay ay talagang patay. Ginamit ng Panginoon ang salitang "natutulog" kay Lazaro dahil ito'y Kaniyang bubuhayin. Ginamit rin ito sa mga matuwid at makasalanan dahil lahat ay Kanyang ibabangon. Narito ang iba pang mga talata na nagpapakita na ang kamatayan ay gaya ng pagtulog: Daniel 12:2; I Hari 14:20,31; II Hari 15:7,22,38; Mateo 9:24; 27:52; Gawa 20:9; I Corinto 11:30. Ang pagtulog na binaba-nggit sa mga talatang ito ay hindi para sa kaluluwa kundi ito ay tumutukoy sa katawan. Ipinapakita sa kasaysayan ni Lazaro at ng mayamang lalaki na sila ay parehong namatay. Ang kanilang katawan na mga walang malay ay inilagay sa libingan, subalit ang kanilang kaluluwa ay may kamalayan na nasa hades. Pagkamatay ng tao ang katawan ay uuwi sa alabok, ano naman ang nangyayari sa kaluluwa? Gaya ng ipinapakita ng Bibliya ang kaluluwa ay patuloy na iiral pagkatapos ng kamatayan. Narito ang ilang talata na nagpapakitang patuloy na iiral ang kaluluwa pagkamatay ng katawan: Filipos 1:22-24; II Corinto 5:1-8.

Kahulugan ng Buhay Ngayon Hindi natin malalaman kung ano ang buhay sa ngayon kung walang ka-matayan. Ngayon ay nalalaman natin, bagaman hindi lubusan, ang malalim na kahulugan ng buhay dahil sa pagpasok ng pansamantalang kamatayan. Kung bakit may kabuluhan ang buhay ng mga Kristiyano sa pansamantalang buhay na ito ay dahil na rin sa kamatayan. Kung wala ang banta ng kamatayan at kaparusahan, maaaring mawalan ng kabuluhan ang kamatayan at pagkabuhay muli ng Panginoong Jesus, pati na ang buhay ng mga Kristiyano. Ang katotohanan ng kamatayan ang nakapagbigay ng tunay na lalim sa kahulugan ng buhay. Subalit ang kahulugan ay hindi natin masusumpungan dito: ito ay masusumpungan natin sa piling ng Panginoon. Ang tulay upang maagang mapasa Panginoon tayo ay ang kamatayan. Lahat ng tao ay tutungo sa walang hanggan. Pagdating doon ay may dalawa

17

silang kalalagyan: maaaring sa kaparusahan o sa buhay na kasama ang Dios.

Maling Batayan at Paniniwala Marami ang nagsasabi na ang kamatayan ng tao at hayop ay pareho lamang. Kung paanong sa pagkamatay ng hayop ay wala ng mangyayari ay gayon raw ang nangyayari sa tao. Wala na silang ipagsusulit sa Dios dahil binayaran na ng kanilang kamatayan ang kasalanan. Tutoo ang sinasabi ng Bibliya, subalit mali ang impresyong ibinibigay nila. Una, ang kamatayang tinutukoy sa Roma 6:23 ay espiritwal na kamatayan. Ito ang naging kabayaran ng nagawa nila: sila'y nahiwalay sa Dios. Pag-aralan pa natin ang isang talata na ginagamit nila. Sa Ecclesiastes 3:19-20 ay ipinapakita na ang kamatayan ng tao at hayop ay magkahawig, subalit walang pahiwatig na pagkatapos ng kama-tayan ay tapos na ang lahat sa tao. Ang tao at hayop ay pawang sa alabok ng lupa kinuha. Kapag sila ay namatay parehong tumitigil ang hininga at bumabalik sa alabok ng lupa. Ang pisikal na pakiramdam ay nawawala at ang alaala ay nawawala. Ang pagkakaiba ay ang magaganap pagkatapos ng kamatayan. Kaya't ang talata ng Ecclesiastes ay nagsasabi ng kamatayang pisikal ng tao. Ito ay maliwanag sa isipan ni Solomon na sumulat nito. Ipinakita niya na hindi kamatayan ang katapusan ng lahat sa tao. Ang pagkakamali ng mga Saksi ay hindi nila kinuha ang unang talata. Sa talatang 16 at 17 ay ipinahayag niya na ang kasamaan ng tao ay may katapusan dahil ang Dios ay naglaan ng isang araw upang hukuman at wakasan ang lahat ng mga masasamang gawa. Ito ang sinasabi ng talata: "At bukod dito ay aking nakita sa ilalim ng araw, sa dako ng kahatulan na nandoon ang kasamaan. Sinabi ko sa puso ko, Hahatulan ng Dios ang matuwid at ang masama: sapagkat may panahon doon sa bawat gawa." Kung pagkamatay ng tao ay tapos na ang lahat, paano pa itong hahatulan ng Dios kung hindi na umiiral? Kaya't hindi matuwid sabihin na pagkatapos ng kamatayan ay tapos na ang lahat. Dumaranas ng malaking paghihirap ang mga Kristiyano sa kamay ng mga hindi mananampalataya. Kung pagkatapos ng kamatayan ay tapos na ang lahat sa mga balakyot, aagawin nito ang kaligayan ng mga Kristiyano sa paglilingkod. Lalabas na ang kamatayan ay malaking pagpapala sa mga balakyot na nabubuhay sa pagrerebelde sa Dios. Hindi masamang sabihin na ang kamatayan ng tao ay katulad ng hayop huwag lang daragdagan ito ng maling impresyon. Pagkatapos ng kamatayan, ang tao ay daraan sa paghuhukom. Huwag nating hayaan na ang mga masasama ay magkaroon pa ng kaligayahan sa paggawa ng kasamaan dahil sa

18

pag-aakalang wala silang pagbabayaran sa kanilang mga gawa. Bigyan natin sila ng babala.

May pagkabuhay sa mga Masama Ang mga sumasalungat ay nagsasabi na ang pagkabuhay na muli ay para sa mga Kristiyano lamang at hindi para sa mga makasalanan. Tingnan natin ang sinasabi ng Bibliya. "At marami sa mga nangatutulog sa alabok ng lupa ay mangagigising, ang iba'y sa walang hanggang buhay, at ang iba'y sa kahihiyan at sa walang hanggang pagkapahamak" (Daniel 12:2). "At ang mga ito'y mangapaparoon sa walang hanggang kaparusahan: datapwat ang mga matuwid ay sa walang hanggang buhay" (Mateo 24:46). "Na may pagasa sa Dios, na siya rin namang hinihintay nila, na magk-akaroon ng pagkabuhay muli sa mga ganap at gayon din sa mga di ganap" (Gawa 24:15). Maliwanag sa mga talatang ating ipinakita na ang pagkabuhay na muli ay hindi lamang sa mga matuwid kundi sa mga di-matuwid rin naman. Isang mangangaral ng Saksi ang nagsabi sa akin kung ano ang dahilan at bubuhayin ang mga makasalanan: “Upang sila ay turuan sa mga daan ng Dios at hindi parusahan.” Ito ay malaking pagsalungat sa salita ng Dios. Ang mababasa natin, bubuhayin ang mga makasalanan upang hatulan at dalhin sa walang hanggang kaparusahan. Walang sinasabing sila'y tuturuan ng daan ng Dios. Dagdag nilang katwiran: "Kung 50 taon na nabuhay ang tao, hindi naman yata mainam na sila'y paparusahan ng walang hanggan sa impiyerno." Ang masa-sabi natin ay ang nasusulat, sila'y tutungo sa walang hanggang kapahama-kan, walang argumento na maaaring magamit kahit na 1,000 taon ka pang nabuhay, kung nabuhay ang tao ng malayo sa Dios ang tungo ay walang hanggang kaparusahan. Nakakakilabot isipin ang bagay na ito: mabubuhay ka ng 70 taon at pagkamatay mo ay impiyerno ang patutunguhan mo! Isipin mo ang malaking kaibahan ng 70 taon sa walang hanggan? Yaong mga nagawa mo sa loob ng pitong pung taon, ang kapalit ay walang hanggang pagdurusa. Kung gayon, ngayon pa lamang ay nararapat ng ipaglingkod ng tao ang kanyang buhay sa Dios. Pagkatapos ng buhay sa mundong ito ang kasunod na ay ang walang hanggan. Saan natin ibubuhos ang ating walang hanggan? Kung tayo'y maglilingkod sa Dios ang ganting ibibigay ng Dios ay buhay na walang hanggan sa Kanyang piling; kung tayo naman ay mabubuhay na malayo sa Kanya, ibubuhos natin ang walang hanggan sa lugar ng walang hanggang paghihirap at malayo sa Kaniya. Ngayon ang panahon upang kayo ay mamili.

19

Ang pangangaral ng walang pagkabuhay sa mga masama ay masusu-mpungan nating hindi turo ng mga apostol. Ito ay datihan ng turo ng mga pilosopong Griyego na nagsasabing, "Magsikain at magsiinom tayo yamang bukas tayo ay mangamamatay." Ito ang pilosopiyang tinuligsa ni Pablo sa kanyang mga sulat, "Kayo'y magsipagingat, baka sa inyo'y may bumihag sa pamamagitan ng kaniyang pilosopiya at walang kabuluhang pagdaraya, ayon sa sali't-saling sabi ng tao at di ayon kay Cristo." Nang mapunta si Pablo sa Atenas ay ipinangaral niya ang pagkabuhay na muli. Nang marinig ito ng ilan ay nilibak siya. Kaya't ang pangangaral na walang pagkabuhay sa mga masasama ay hindi sa mga apostol, kundi sa mga taong hindi nakakaalam ng Kasulatan at kapangyarihan ng Dios. Ang Panginoong Jesus na rin mismo ang nagsabi sa Kanyang pangangaral na may pagkabuhay na muli: "Huwag ninyong ipanggilalas ito: sapagkat dumarating ang oras, na ang lahat ng nangasa libingan ay makaririnig ng kaniyang tinig, at magsisilabas; ang mga nagsigawa ng mabuti, ay sa pagkabuhay na maguli; at ang mga nagsigawa ng masama, ay sa pagkabuhay na maguli sa paghatol" (Juan 5:28-29). Sino ang dapat nating paniwalaan? Kung hindi sana natin mababasa ng maliwanag ang sinabi ng Panginoon ay maaari tayong maniwala sa kanila, subalit nakita natin na sila ang sumasalungat sa Bibliya, kaya't hindi natin matatanggap ang paliwanag nila.

Ito ba ay Pagpapala? Pagkatapos ng kamatayan ay may mga magaganap pa, kaya't hindi magi-ging pagpapala ang kamatayan sa mga makasalanan bagkus ito ay sumpa sa kanila. Isusumpa nilang nabuhay sila ay nabuhay hindi para sa Dios. Dios na rin ang nagsabi: "Mayroon baga akong kasayahan sa kamatayan ng masama? Sabi ng Panginoong Dios; at hindi baga mabuti na siya'y humiwalay sa kanyang lakad at mabuhay” (Ezekiel 18:23). Maraming tao ang natutuwa sa kamatayan ng mga masasamang tao. Subalit sa Dios, gaano man kasama ng tao ay wala Siyang kasiyahan sa kamatayan nito, dahil alam Niya ang kapahamakang naghihintay sa kanila. "Mahalaga sa paningin ng Panginoon ang kamatayan ng mga banal" (Awit 115:15), ang sabi ni David. Kung gayon, sa mga banal magiging pagpapala ang kamatayang pisikal. Una, ito ay mahalaga sa paningin ng Panginoon. Pangalawa ay ito, "At narinig ko ang isang tinig mula sa langit na nagsasabi, Isulat mo, Mapapalad ang mga patay na nangamatay sa Panginoon mula ngayon: oo, sinasabi ng Espiritu, upang sila'y magpahinga sa kanilang mga gawa; sapagkat ang kanilang mga gawa ay sumusunod sa kanila" (Apocalipsis

20

14:13). Pagkatapos ng kanilang kamatayan ay mayroon naman silang kapahingahan. Dahil pagpapala sa mga mananampalataya ang kamatayan, dapat bang magalak ang mga Kristiyano sa kamatayan ng kapwa nila Kristiyano? Natural na malungkot ang mga nabubuhay dahil sa alaala na sa kanila'y naiwan. Ito ay natural na bahagi ng tao. Ang kinakailangan sa mga nabubuhay ay kaaliwan. Kung ang sinasabi natin tungkol sa imortalidad ng kaluluwa ay tutoo, ayon sa mga Christadelphians: "Bakit pinipilit pa nating mabuhay ang mga taong nasa bingit na ng kamatayan, gayong pagkamatay nila ay makakawala na sila sa kahirapan ng buhay? Hindi ba't magiging kalupitan na kung pipilitin pa silang mabuhay dahil lalo silang mahihirapan?" Hindi maiaalis ang katotohanan nang imortalidad ng pagnanasa nating iligtas ang mga nasa bingit ng kamatayan. Bawat isa ay tagapag-ingat ng kanyang kapatid. Walang sinuman ang nagwawasak ng mga bagay na kanyang iniingatan. Ito ay pananagutan ng bawat isa. Gaya ng hindi pagsagip sa buhay ng sinumang tao na kung may magagawa ka at hindi mo ginawa, ito ay pananagutan mo sa Dios at sa iyong budhi. Naparito si Satanas upang mangwasak at pumatay; naparito naman ang Panginoong Jesus upang magligtas at magbigay buhay. Ibig bang sabihin ng mga Christadelphians ay kalupitan ang ginawa ng Panginoong Jesus kay Lazaro ng buhayin Niya ito sa mga patay? Pinagmalupitan ba ng Panginoon ang napakaraming tao na Kanyang pinagaling sa mga karamdamang nakamamatay at mga patay na binuhay? Higit ba silang nakakaalam ng mabuting bagay kaysa Panginoon? Kung gayon ang paniniwala nila, bakit pa sila naglilingkod at tumatawag sa Panginoong Jesus na nagmalupit sa maraming tao? Sila naman kaya ang lumagay sa kalagayan na gusto nilang gawin natin. Ano kaya ang gagawin nila kung makita nila na ang isang kapatiran nila ay magkaroon ng karamdamang ikamamatay subalit maaari pang gumaling kung maaagapan? Matutuwa kaya sila dahil ang taong iyon ay makakawala na sa kahirapan ng buhay? Ituturing din ba nilang kalupitan kung pipilitin nilang ito ay buhayin pa? Masdan natin ang mga Sabadista. Dito sa Maynila ay isa sila sa may mamahaling ospital. Karamihan ng ipinapasok doon ay mga makasalanan. Bagaman sila'y naniniwala na ang magiging paghihirap ng mga makasalanan sa impiyerno ay panandalian lang, dinurugtungan pa rin nilang pilit ang buhay ng mga makasalanang ito. Anuman ang dahilan, ang gawaing iyon ay nag-papahayag na mahalaga ang buhay sa mundong ito. Ang kahalagahang iyon ay

21

hindi makikita ng tao maliban na siya'y manampalataya sa Dios. Ipinahayag ng Panginoong Jesus na kahit ang buong sanglibutan ay hindi kayang ibayad sa buhay ng isang kaluluwang mapapahamak (Mateo 16:26). Bagaman ako'y hindi natatakot sa kamatayan subalit sa aking sarili ay nais ko pang mabuhay ng matagal. Kahit kailan ay hindi ko ituturing na kalupitan ang ako'y dugtungan pa ng buhay kung sakaling magkaroon ako ng karamdamang nakamamatay. Kaya't kung nagnanasang mabuhay pa ang Kristiyano, hindi dahilan upang sabihing siya'y natatakot mamatay. May ilan na akong nasaksihan na noong sila'y nasa banig ng karamdaman ay hindi sila nagkaroon ng pagkatakot na mamatay. Karamihan sa mga nakikita kong takot mamatay ay ang mga taong walang Cristo sa kanilang buhay. Hindi para sa mga tunay na Kristiyano ang pagkatakot sa kamatayan. Ito ay para lamang sa mga hindi manana-mpalatayang patungo ng impiyerno. Ang kailangan ng mga Cristadelphians ay magbasa ng kasaysayan ng unang iglesia. Makikita nila rito kung paanong hinarap ng mga Kristi-yano ang kamatayan ng may katapangan. Hindi ko maituturing na takot sa kamatayan ang mga Kristiyanong patagong nananambahan sa Dios. Sinang-ayunan din ng Panginoon ang kapamahalaan ng mga manggagamot. Sinabi ng Panginoon: "Ang mga walang sakit ay hindi nangangailangan ng manggagamot, kundi ang mga may sakit." Dagdag pa ng Panginoon: "Datapwat magsihayo kayo at inyong pagaralan kung ano ang kahulugan nito, Habag ang ibig ko, at hindi hain: sapagkat hindi ako naparito upang tumawag ng mga matuwid, kundi ng mga makasalanan" (Mateo 9:12-13).

22

3. ANG KALULUWA AT KATAWAN

Sa nagdaang kasaysayan ng pilosopiya isa sa mga naging kontrobersyal na usapan ay ang tungkol sa kaluluwa. Marami sa mga pilosopong Griyego ay naniniwala na ito ay namamatay pagkamatay ng katawan; ang ilan naman ay naniniwala na ito ay patuloy na iiral pagkatapos ng kamatayan. Sa panahon na ang Panginoong Jesus ay nasa lupa, may iba't-ibang sekta ng relihiyon na kinikilala ang mga Judyo. Ang popular sa mga ito ay ang mga Fariseo, Saduceo at ang Essen. Ang mga Saduceo ay hindi naniniwala sa pagkabuhay na muli kaya't hindi rin sila naniniwala sa kaluluwang walang kamatayan. Ang mga Essen naman ay naniniwala na ang kaluluwa ay hindi namamatay kundi magpapatuloy maging pagkatapos ng kamatayan. Ang mga Fariseo ay may hawig na paniniwala gaya ng mga Essen. Upang maunawaan ng mga mambabasa ang ating pinapaksa kailangang ibigay muna natin ang kahulugan ng ating pinag-aaralan.

Ang Pagkahulog ng Tao Nang araw na ang tao'y may pakikiisa sa Dios, ang buhay na dumadaloy sa kaniya ay ang nanggagaling sa Dios sa pamamagitan ng puno ng buhay. Ang sumpa ng Dios sa tao sa araw na siya ay sumuway ay siya'y mamamatay, nangangahulugang siya'y mahihiwalay sa Dios. Nangyari ang salita ng Dios, nang magkasala ang tao ay namatay siya sa espiritwal. Bakit nangyari na siya ay patuloy pa ring nabubuhay, hindi ba't ang kamatayang sumpa ng Dios ay hindi lamang espiritwal kundi pisikal din naman? Katotohanan ito. Pagkaraan ng ilang panahon ay naranasan din ng tao ang kamatayang pisikal. Naging dahilan pa rin ang kaluluwa kung bakit hindi agad namatay ang tao sa pisikal. Nang maputol ang buhay na galing sa Dios, ang buhay ngayon na dumadaloy sa tao ay nanggagaling sa kaluluwa. Subalit ang buhay na maibibigay nito sa katawan ay hindi buhay na walang hanggan. Hindi nito kayang papanatiliin ang buhay ng katawan ng habang panahon na gaya ng buhay na ibinibigay ng Dios. Kaya't ang pansamantalang buhay na tinataglay ng mga hindi mananampalataya ay nanggagaling sa kaluluwa. Sa araw na sila'y manampa-lataya sa Dios, ibinabalik ng Panginoong Dios ang buhay na naiwala ni Adan sa halamanan ng Eden. Bagaman sila'y mamatay, pangako ng Dios na sila ay muling mabubuhay at makakasama sa walang hanggan. Bago nagkasala ang tao ay taglay din ng katawan ang imortalidad, subalit

23

ito ay naiwala dahil sa pagkakasala.

Ang Kalikasan ng Kaluluwa Ang kaluluwa na inilagay ng Dios ang siyang dahilan kung bakit may buhay ang katawan pagkatapos na siya ay magkasala. Ipinapakita sa unang aklat ng mga Hari na noong namatay ang anak na lalaki ng babaing tinutuluyan ni Elias ay sinasabi na "walang hiningang naiwan sa kanya" (17:17). Nangangahulugan na ang bata ay patay na. Ipinapakita sa talatang 21, "At siya'y (si Elias) umunat sa bata na makatlo at dumaing sa Panginoon, at nagsabi, Oh Panginoon kong Dios, idinadalangin ko sa iyo na iyong pabalikin sa kaniya ang kaluluwa ng batang ito." Maliwanag sa mga panalangin ni Elias na ang paraan upang muling mabuhay ang bata ay kailangang magbalik ang kaluluwa sa katawan. Ang katawan na walang kaluluwa ay patay. Kaya't masasabi natin na ang kaluluwa ay mahalagang bahagi ng tao, kung hiwalay ito sa katawan ay walang magiging buhay ang katawan. Upang magbalik ang buhay sa katawan ay kailangang naroroon ang kaluluwa. ito ay malinaw na ipinapakita sa kabanatang iyon, "At dinining ng Panginoon ang tinig ni Elias, at ang kaluluwa ng bata ay bumalik sa kaniya, at siya'y muling nabuhay" (I Hari 17:22).

Luklukan ng Pagkatao Ang ating pisikal na katawan ay panlabas na pagkatao. Pagkamatay ng tao, ang katawan ay muling bumabalik sa alabok ng lupa; ang kaluluwa naman ay lumalabas sa katawan. Nagsisilbing damit ng kaluluwa ang katawan at ito ay hinuhubad pagkatapos ng kamatayan. Doon lumalabas ang sinabi ni Pablo na "hubad na pagkatao". Anuman ang nakikita natin sa panlabas na anyo ay nakikita natin ang kalikasan ng ugali na ang pinagmumulan ay kaluluwa: ang kaluluwa ay ang luklukan ng tunay na pagkatao. Ipinakita ng Panginoon ang katotohanang ito sa pamamagitan ng Kanyang parabula. Isang lalaki ang umani ng marami at halos wala ng mapaglagyan. Pagkatapos ay kanyang sinabi: "At sasabihin ko sa aking kaluluwa, marami ka ng pagaaring nakakamalig para sa maraming taon; magpahingalay ka, kumain ka, matuwa ka” (Lucas 12:19). Sa talinghagang ito ay ipinahayag na ang natural na kalikasan ng mga hiwalay sa Dios ay pawang pansarili lamang. Ang may kontrol ng ating buong katawan ay ang kaluluwa. Hindi tayo magkakaroon ng kamalayan sa ating ka-

24

tawan kung hindi dahil sa kaluluwa. Ito ang gumagawa ng mga makasariling desisyon kung hindi napapailalim sa Espiritu. Sabihin man ng marami na sila ay gumagawa ng kabutihan, sa likod ng mga yaon ay hindi maikakaila na naroon pa rin ang pansariling hangarin nila. Sila ang naluluwalhati sa mga hangaring iyon at hindi ang Dios. Ang isang karaniwang tao ay hindi nalalaman kung paanong sa Dios ibibigay ang kaluwalhatian. Madalas nating nakikita sa mga parangal na ginagamit ng mga taong binigyan ng karangalan ang pangalan ng Dios. Nagpapasalamat daw sila dahil kung hindi sa tulong ng Panginoong Dios ay hindi nila makakamit ang gayong karangalan. Ang mga salitang ito ay hanggang sa mga labi lamang; sa kalooban ng kanilang mga puso ay iba ang isinisigaw. Sa kanilang mga pamumuhay ay makikita natin ang malayong paglakad nila sa daan ng Panginoong Dios. Anumang kakayahan mayroon ang katawang ito ay dahil sa kaluluwa. Ito ang nagiging dahilan ng ating pagkilos, pagkakaroon ng pandama. Sa pamamagitan ng katawan ay mayroon tayong kamalayan sa ating kapaligiran, subalit ang kapangyarihan ng kamalayang iyon ay walang iba kundi ang kaluluwa. Kapag ang tao ay nagbago ng lakad, nagsisi sa kanyang mga gawa at lumapit sa Dios, ang mga bagay na pansarili niyang hangarin ay nawawala at nauuwi lahat para sa Panginoon. Hindi siya nababawasan o nadaragdagan ng anman kundi hinuhubog siya ng Dios sa bagong pagkatao. Ang lumang pagkatao ay lumilipas at siya'y nagiging bagong tao. Ang kaluluwa pa rin ang siyang luklukan ng ating damdamin. Sa katawang patay ay wala tayong reaksyon na makikita anuman ang ating gawin. Ang pagkagalit, katuwaan, pagkalungkot at iba pang bagay na pang-emosyon ay nagmumula sa kaluluwa na ipinapakita ng katawan.

Ang Kalikasan ng Imortalidad Wala tayong mababasa sa Bibliya na literal na nasusulat na "imortal na kaluluwa" o "kaluluwang walang kamatayan." Ang pagiging walang kamata-yan ng kaluluwa ay suportado ng Bibliya. Sa kabaligtaran, wala rin tayong mababasang salita na "mortal na kaluluwa" o "kaluluwang namamatay." Maliwanag sa mga kapahayagan ng Bibliya na ang kaluluwa ay patuloy na iiral pagkatapos ng kamatayan. Kaya't naniniwala tayo sa liwanang ng mga nasusulat na ito ay walang kamatayan. Ang kahulugang ibinibigay natin sa mga salita kung minsan ay kakaiba sa kahulugang ibinibigay ng Bibliya. Kapag sinabing imortal, pumapasok agad sa

25

isipan ng tao na ang ibig sabihin ay "walang kamatayan". Ang kahulugan natin sa salitang mortal naman ay "may kamatayan", hindi ito ang eksaktong kahulugan na ibinibigay ng Bibliya. Ano kung gayon ang ibig sabihin ng salitang mortal at imortal? Sinasabi sa I Timoteo 1:17 na ang Panginoong Dios lamang ang imortal ayon sa pagkakasalin sa Ingles. Ayon kay W. E. Vines, ito ay nangangahulugang "walang kasiraan" (incorruptible); sa kabaligtaran, ang salitang mortal kung gayon ay "may kasiraan" (corruptible). Ito ang mga biblikal na kahulugan ng mga salita. Walang pag-aalinlangan ang ating paniniwala na ang tao ay mortal. Isang malaking katanungan naman kung sasabihin ng iba na ang tao ay imortal. Ayon sa sinabi ni Pablo, itong katawan nating may kasiraan (mortal) ay kailangang baguhin na maging walang kasiraan (immortal) (I Corinto 15:42). Kaya't hindi natin masasabi na tayo ay mga imortal dahil tayong lahat ay may kasiraan. Ginamit ni Pablo ang salitang mortal at imortal patungkol sa ating mga katawan at hindi sa kaluluwa. Ang kailangan ng ating espiritu ay pagkabuhay na muli; ang kailangan naman ng kaluluwa ay kaligtasan (Santiago 1:21); ang kailangan naman ng ating katawan ay imortalidad. Ang ating katawan ay may kamatayan, may kasiraan, mortal at hindi imortal. Ang ating kaluluwa ay walang kamatayan; hindi rin siya imortal. Magkaroon na tayo ng kasiyahan sa paggamit ng mga terminong madaling maunawaan. Kung gagamit tayo ng malalalim na salita at hindi naman aangkop, kundi sasalungat pa sa mga kapahayagan ng Dios, mabuti pang limutin natin ang mga salitang iyon alang-alang sa katotohanan. Gaya na lamang ng salitang imortal, kung ang kaluluwa ay imortal nga, bakit pa tayo bibigyan ng kaloob na imortalidad? Ayon sa sinabi ni Pablo kung babasahin natin sa King James Version: "To them who by patient continuance in well doing seek for glory and honor and immortality, eternal life." (Romans 2:7). Kaya tayo bibigyan nito ay dahil hindi pa tayo imortal. Unti-unti na nating nauunawaan ang kalagayan ng ating kaluluwa, higit sa lahat ng interes na nais nating maunawaan kung ang kaluluwa ba ay may kamatayan o wala. Wala sa layunin ng Dios na ang tao ay mamatay, sa pisikal o espiritwal man Ang kamatayan ay naranasan lamang ng tao pagkatapos na siya'y magkasala. Bago nangyari na siya'y nagkasala, ang kanilang buhay ay hindi matatapos sa halamanan ng Eden. Naging maliwanag lamang sa tao kung ano ang kamatayan dahil sa pagtigil ng daloy ng buhay sa pisikal na katawan. Kung ang ating katawan ay may kamatayan, darating ang panahon sa pag-

26

babangon sa mga patay ito ay magkakaroong muli ng bahagi sa imortalidad. Kapag ang katawan natin ay binuhay muli ang kaluluwa at espiritu ay babalik dito at sa araw na iyon ay hindi na muling makakaranas ang ating katawan ng kamatayan. Hindi ito bubuhayin upang makaranas lamang muli ng kamatayan, kundi sa imortalidad na; sa mga balakyot naman ay hindi imortalidad kundi walang hanggang kapahamakan. Patunay lamang na ang kamatayang nararanasan ng mga Kristiyano sa ngayon ay hindi pa natutubos ang katawang lupa nila. Ito ay naghihintay ng panahon para sa katubusan at ang panahong iyon ay walang iba kundi ang unang pagkabuhay na muli sa mga patay (Roma 8:23). Ang pisikal na kamatayan ay pagpasok sa isang panibagong kalagayan: sa mga banal ito ang magiging pagpasok sa kapahingahan; samantalang sa mga makasalanan ay ito ang pagpasok nila tungo sa kaparusahan. Hindi para sa mga makasalanan ang buhay na kaloob ng Dios. Ito ay para sa mga tumanggap lamang kay Cristo bilang Panginoon at Tagapagligtas. Ang kapahamakan ng mga balakyot ay hindi ang pagkapuksa kundi ang kalagayan na nasa ilalim ng sumpa ng Dios. Muli kong uulitin upang bigyang diin ito. Kung ang pisikal na kamatayan ay ang paghihiwalay ng kaluluwa at katawan; ang ikalawang kamatayan naman ay ang walang hanggang paghihiwalay ng tao at Dios, ang walang hanggang kaparusahan sa impiyerno.

Pagiging Imortal ng Katawan Ang katawan ng tao na nilalang ng Dios ay binubuo ng mga laman, mga buto at dugo. Dahil sa pagsuway ay isinumpa siya ng Dios na sinasabi: "Sa pawis ng iyong mukha ay kakain ka ng tinapay hanggang sa ikaw ay mauwi sa lupa; sapagkat diyan ka kinuha: sapagkat ikaw ay alabok at sa alabok ka uuwi" (Genesis 3:19). Napatunayan ng siyensa na ito ay totoo. Ang bawat bahagi ng ating katawan ay alabok ng lupa ang pinagmulan. Ang umuuwi sa alabok ng lupa ay ang katawan at hindi ang kaluluwa. Ang kaluluwa at espiritu ay mga espiritwal na bahagi ng tao. Ang mga bagay na espiritwal ay hindi nakikita ng pisikal na mata, ang mga bagay na ito ayon kay Pablo ay walang hanggan (II Corinto 4:18). Paanong masasabing walang hanggan ang isang bagay kung ito ay nagtatapos sa isang panahon? Ang katawan natin sa ngayon ay hindi pa immortal. Magaganap lamang ito sa ikalawang pagbabalik ng Panginoong Jesus: ito ang katubusang hinihintay ng mga Kristiyano. Ang mga nangamatay ay bubuhayin Niya; ang mga nabubuhay naman ay aagawin Niya at silang lahat ay dadalhin sa Kanyang kaharian. Sa araw na iyon ang katawan natin ay magiging gaya ng sa Pangino-

27

ong Jesus ng Siya ay mabuhay na muli: isang katawang maluwalhati. Ano ba ang mangyayari sa ating katawan sa araw na iyon? Ang sabi ni Pablo: "Sapagkat kinakailangan na itong may kasiraan ay magbihis ng walang kasiraan, at itong may kamatayan ay magbihis ng walang kamatayan. Datap-wat pagka itong may kasiraan ay mabihisan ng walang kamatayan, kung magkagayon ay mangyayari ang wikang nasusulat, Nilamon ng pagtatagum-pay ang kamatayan" (I Corinto 15:53-54). Mangyayari, sa araw ng pagbabalik ng Panginoon, ang katawan nating may kamatayan at kasiraan ay bibihisan ng walang kamatayan at walang kasiraan. Hindi mawawala ang katawang ito sa pagkabuhay na muli. Hindi rin ito aalisin ng Panginoon at lalong hindi ibang katawan ang tataglayin natin na hindi naman sa atin. Ito pa ring katawang ito ang lalabas sa araw na iyon subalit hindi na sa ganitong kaayusan na may kamatayan at kasiraan, kundi sa maluwalhating katawan na walang kamatayan at walang kasiraan.

Epekto Nito sa Ating Buhay Sa pagkaalam ng katotohanan sa walang hanggan, mauunawaan natin kung gaano kahalaga ang ating buhay sa ngayon. Kung tayo ay seryoso sa paglilingkod sa Dios at may takot: bibigyang halaga natin ang maglingkod at mamuhay ng may kabanalan. Sa pagkaunawa nito lalong bibigat ang ating pasanin para sa mga kaluluwang wala pa sa iglesia ng Dios. Ang katwiran ng mga makasalanan, "Huwag ka lang gagawa ng masama sa iyong kapwa, mamuhay ka ng may katahimikan, sapat na iyon para pumasok ka sa kaharian ng langit." Ito ay maling paniniwala. Hindi nauunawaan ng mga taong ito ang tunay na obligasyon nila sa Dios. Paanong masasabing sila ay namumuhay ng matahimik upang maligtas, kung ang kanilang mga labi ay puno ng mga panlalait mga bisyo at kasalatan sa pamumuhay espiritwal. Hindi ito ang pagbabatayan ng Dios upang sabihing tayo ay may karapatang pumasok sa kaharian ng langit. Mayroong sariling pamantayan ang Dios at iyon ang nararapat sundin ng tao kung nais talaga niyang maligtas. Minsan ay ipinangaral ko ang katotohanang ito sa isang karamihan, isang manginginom ang nagsasalita at tumutuya sa pangangaral ng may pagkabuhay na muli. Ang mga kasama ng manginginom na ito ay noon ay lasing sa alak ay tuwang-tuwa sa panunuyang ginagawa ng kasama nila. Sa ngayon ay mapagtatawanan nila ang pangangaral ng ebanghelyo. Kapag dumating naman ang araw na itinakda ng Diyos, sinisiguro kong mauuwi sa napakapait na pagsisisi ang ginawa nilang pagtuyang iyon. Ang mga taong nakatakda sa kaparusahan ay hindi ikinatutuwa ang makari-

28

nig ng tungkol dito. Gaya ang isang kriminal, hindi nito ikinatutuwang marinig ang sasabihing kahatulan ng hukom. Sa ngayon pa lamang ang bawat Kristiyano ay nagiging gaya na ng mga hukom. Ipinapangaral nila ang kaparusahang walang hanggan na mangyayari sa mga makasalanan sa araw na hindi sila magsisi. Kaya't ang mga tao sa sanglibutang ito ay may galit sa mga Kristiyano dahil naririnig nila ang kahatulang mangyayari sa kanila. Tinutuya nila ang pangangaral ng ebanghelyo sa pagnanasa nilang matigil ang mga kahatulang tatanggapin nila pagdating ng araw.

Pagnanasa sa Walang Hanggan Sa kalooban ng bawat tao ay naroon ang pagnanasa sa walang hanggan. Maging ang mga makasalanan ay nagnanasa nito sapagkat ito ay inilagay ng Dios sa puso ng bawat tao. Gaya ng sinabi ni Solomon: "He made everything beautiful in its time. He has also set eternity in the hearts of men; yet they cannot fathom what God has done from the beginning to end" (Eccl. 3:11, NIV). Maging sa kalooban ng mga hindi nakakaalam ng salita ng Dios ay naroon ang pagnanasa nilang maabot ang walang hanggan. Sa mga aklat na isinulat ng mga pilosopong Griyego na gaya nina Socrates at Aristotle ay naroon ang walang hanggan. Sa mga awitin at tula ay napapaloob din ang walang hanggan. Bakit ganito ang pagnanasa ng tao? Dahil sa kanilang kalooban ay itinanim ng Dios ang pagnanasang makaabot sa walang hanggan. Kakambal ng walang hanggan ay ang kasakdalan, subalit ang pagtungo sa kasakdalan ay hindi maituturo ng anumang pilosopiya o sinumang tao. Tanging ang Panginoong Jesus lamang ang kuwalipikadong tao upang maka-pagturo sa atin ng kasakdalan sa walang hanggan dahil Siya'y nanggaling dito. Ang mundong ito ay isang lugar na ginagamit ng Dios upang tayo ay sanayin tungo sa lalo pang ikabubuti. Tulad ng isang ginto, upang mapalabas ang kadalisayan ay kailangang dumaan sa apoy. Kaya't kung matututunan natin ang magtiis, maglingkod at sumunod sa mga aral ng Panginoon at ng mga Apostol ay mararating natin ang walang hanggan. Ang mga taong hindi nagbigay pansin sa magiging kalalagayan nila sa darating na panahon, mararating din nila ang walang hanggan subalit hindi sila ilalagay ng Dios sa lugar ng kapahingahan at kasakdalan: kundi sa lugar ng kahirapan at walang hanggang pagdurusa. Kaya't kung ang kaluluwa ay may kamatayan, para saan pa ang pagnanasa nating maabot ang kaluwalhatian?

Ang Turo ni Cristo

29

Mula sa Lumang Tipan ay ipinapakita ng mga manunulat ng Bibliya ang paniniwala sa patuloy na pag-iral ng tao pagkatapos ng kamatayan. Mas higit itong kinakatigan ng Bibliya kaysa paniniwala na ang tao'y titigil sa pag-iral pagkatapos ng kamatayan. Sa Bagong Tipan higit na naging malinaw ang katuruan ng patuloy na pag-iral pagkatapos ng kamatayan, lalo na sa mga katuruan ng Panginoong Jesus. Sa isang pangangaral ay sinabi Niya: "Huwag kayong mangatakot sa nagsisipatay ng katawan, datapwat hindi nangakapapatay ng kaluluwa. Kundi bagkus ang katakutan ninyo'y yaong makapupuksa ng kaluluwa at katawan sa impiyerno" (Mateo 10:28). Maliwanag sa mga salitang ito na ang kaluluwa at katawan ay magkaiba. Kung mapatay man ang katawan ay hindi ang kaluluwa. Kung ang mga ito ay iisa hindi na sana pinag-iba ng Panginoon ang dalawang ito. Ikinakatwiran ng mga sumasalungat na ang salitang "makapupuksa" ay nangangahulugan daw ng hindi na pag-iral. Ang ginamit na salita dito sa wikang Griyego ay apolesai, nangangahulugan ito ng kakilakilabot na kaparusahang mararanasan ng tao sa impiyerno. Hindi pa lamang nararanasan ng mga sumasalungat ang sakit ng kaparusahan sa impiyerno kaya't ito ay hindi nila pinapansin. Sa araw na makita nila ang katotohanan dito, wala ng magiging pagkakataon sa tao upang magsisi pa.

Ang Pinagmulan ng Turo

Pagkatapos ng kamatayan ay nalalaman natin na ang katawang lupa ay babalik sa alabok ng lupa. Ang magiging kalagayan naman ng kaluluwa ang siyang pinagtatalunan ng mga relihiyon. Hindi tayo aasa ng karunungan sa mga taong walang pagnanasa sa Dios, kundi sa puntong ito, ang karunungan ay hahanapin natin sa liwanag ng salita ng Dios. Kung bakit ang iba ay naniniwala na ang tao ay hindi na iiral pagkatapos ng kamatayan ay dahil hindi sila naniniwalang may impiyerno. Samantalang ang iba sa mga Kristiyano ay naniniwala dahil sa pamamagitan nito isasakatuparan ng Dios ang Kanyang kahatulan sa mga balakyot. Laging kaakbay ng paniniwala sa kaparusahang walang hanggan ang paniniwala sa imortalidad ng kaluluwa. Marami ang nagsasabi na ang pagkabuhay ay hindi itinuturo sa Lumang Tipan kaya't hindi ito mapaniwalaan ng marami. Sa mga nagtuturo ng Salita ng Dios, ang nalalaman kong kauna-unahang nagtuturo ng walang pagkabuhay na muli sa mga patay ay ang mga Saduceo. Ayon sa Panginoong Jesus ang dahilan ng hindi nila paniniwala ay ang kawalan ng kaalaman sa mga kasulatan at kapangyarihan ng Dios. Lalo pa nilang pinag-ibayo ang pagtanggi

30

sa pagkabuhay na muli sa pagsusumakit na maitatag ang sarili nilang paniniwala. Ang malaking kontrobersya ay mababasa natin sa Mateo 22:23-33. Ang mga Fariseo ay naniniwala na sa pagkabuhay muli ng tao ay magiging gayon din kung ano siya bago mamatay: na ang tao'y binubuo pa rin ng laman at dugo, at kung ano ang buhay na naiwan ay muli niyang babalikan. Naniniwala sila na ang tao ay mangangailangan pa rin ng mga bagay na kinakailangan niya sa ngayon. Kung ano ang kalagayan nila bago sila mamatay, sa pagbabangon ay babalik sila sa kalagayang iyon. Kapag nakakabanggaan nila ang mga Saduceo ay umiiwas sila. Hindi nila kayang sagutin ang mga argumento ng mga Saduceo. Kung nagkakamali ang mga Saduceo sa kanilang paniniwala, ang mga Fariseo man nagkakamali rin. Subalit ang ugat ng mga pagkakamali nila ay walang iba kundi ang kakulangan sa kaalaman sa salita at kapangyarihan ng Dios. Kaya't sa paningin ng mga tao, ang mga Fariseo ay tila baga higit na malapit sa Dios; ang mga Escriba naman ay mga matatalinong tao. Ginamit ng mga Saduceo sa Panginoong Jesus ang pinaka-matalas nilang argumento na hindi masagot ng mga Fariseo na ang intensyon ay hiyain ang Panginoon. Sa halip, sila ang napahiya dahil ipinakita ng Panginoon ang mga kakulangan nila sa pagkaunawa sa mga Salita at kapangyarihan ng Dios. Nakuha naman ng mga Saduceo ang mga paniniwalang ito sa pilosopiya ng mga Griyego. Hindi ikinakaila ng mga Hebreo na sila'y naimpluwensyahan ng mga Griyego sa maraming kaparaanan, lalo na sa literatura. Kaya't ang hindi paniniwala sa pagkabuhay na muli ay isa sa mga impluwensiya ng mga Griego sa mga Judyo. Para sa mga Griyego, "Magsikain at magsiinom tayo yamang bukas tayo'y mangamamatay."

Inaalis ba Nito ang Katotohanan ng Kamatayan? Kung ang kaluluwa ay walang kamatayan, paano pa magiging makabuluhan ang kamatayan ng Panginoong Jesus? Maliwanag ang sinasabi ng Bibliya na Siya'y namatay at muling nabuhay, paano pa Siyang muling mabubuhay kung nananatili Siyang buhay? Mahusay ang katanungang ito at sa pagsagot dito ay lalabas pa ang isang mainam na kaunawaan. Hindi inaalis ng paniniwala natin ang katotohanan ng kamatayan. Maging malinaw din sa mga mambabasa na ang kamatayang pisikal ay pagtigil ng buhay: nangyayari ang bagay na ito sa ating katawan. Sa araw na ang tao ay mamatay, tumitigil ang kanyang paghinga, pagkilos, at paggawa ng bawat bahagi ng ating katawan. Ang dugo ay titigil na rin sa pagdaloy sa buong katawan at ang katawan natin ay hindi na maglalabas pa ng natural na init.

31

Sa pagkabuhay na muli, ang katawan ay hindi na magiging gaya ng dati na may kamatayan at kabulukan; kundi wala na itong kamatayan, wala ng kabulukan at wala ng kasiraan. Kung ano ang naging katawan ng Panginoong Jesus noong Siya ay nabuhay na muli ay magiging gayon tayo. Kung paanong ang kamatayan ay naranasan ng Panginoong Jesus sa Kaniyang katawan; ang pagkabuhay na muli ay para sa katawan. Ang katawan natin ay hindi ang kaluluwa kaya't ito ay may kamatayan, subalit sa pagkabuhay na muli ito ay hindi na ito makakaranas pa ng kamatayang pisikal. Muli kong sasabihin, ang pagkabuhay na muli ay hindi para sa kaluluwa kundi ito ay para sa katawan.

Isang Magandang Katunayan Noong likhain ng Dios ang tao ay nilikha itong walang kamatayan. Ito ay isang magandang katunayan ng imortalidad. Maliwanag ang sinasabi ng mga Kasulatan na pumasok ang kamatayan ng magkasala ang tao. Kaya't ang imortal ay naging mortal dahil sa kasalanan. Sinasabi pa ng Bibliya na nilikha ng Dios ang tao ayon sa Kanyang larawan. Ang larawang ito ay tumutukoy sa mga bagay na ibinahagi ng Dios sa tao: gaya ng kaisipan, damdamin, buhay pati na ang imortalidad. Ibinilin ng Dios na ang lahat ng bungang kahoy sa halamanan ay kanilang makakain maliban sa puno ng pagkakilala ng mabuti at masama. Nang dumating ang pagtukso ay sinuway ng tao ang bilin ng Dios. Ang naging kabayaran ng kanilang pagsalansang ay kamatayan. Ang buhay ng katawan ay nagkaroon ng limitasyon subalit hindi ang kaluluwa. Kung ang kaluluwa ay may kamatayan, sinabi sana ng Bibliya na ang tao ay nawala na ang ayon sa pagkakalikha sa wangis ng Dios. Maliwanag ang sinasabi ng Bibliya na ang larawang iyon ay nananatili pa rin sa atin (I Corinto 11:7). Hindi nangangahulugan na sa larawan ay kahawig tayo ng Dios; kundi ito'y tumutukoy sa mga bagay na ibinahagi ng Dios sa tao, isa na rito ang pag-iral walang hanggan.

Hindi Nakaranas ng Kamatayan Si Enoc na ika-pito mula kay Adan, ay kauna-unahang tao na hindi nakaranas ng pisikal na kamatayan. Sa pamamagitan niya ay ipinapakita pa rin ang katotohanan ng imortalidad. Ang lahat ng taon na ipinanatili niya sa lupa ay 365 taon lamang, na kung ihahambing ito sa mga kasabayan niya ay lumalabas na napakabata pa niya. Pagkatapos ng mga taon na iyon ay hindi na siya nasumpungan (Genesis 5:23-24). Sumunod sa kanya na hindi din nakara-

32

nas ng pisikal na kamatayan ay si Elias (II Hari 2:1-12). Ito ang patotoo kay Enoc sa Bagong Tipan: "Sa pananampalataya si Enoc ay inilipat upang huwag niyang makita ang kamatayan: at hindi siya nasumpungan, sapagkat siya'y inilipat ng Dios: sapagkat bago siya inilipat ay pinatotohanan sa kaniyang siya'y naging kalugud-lugud sa Dios" (Hebreo 11:5). Maliwanag ang sinabi ng talata na hindi nakita ni Enoc ang kamatayan; kaya't imposibleng sabihin na siya'y patay na ngayon. Isang interpretasyon ang narinig ko tungkol sa salitang “makita” ay nagsasabing ayaw na raw ni Enoc na makakita ng kamatayan. Upang wala na siyang makitang kamatayan ay kinuha siya ng Dios: na ang ibig sabihin raw ay namatay siya. Iyon ay sariling interpretasyon nila at hindi galing sa Bibliya. Ang wikang Griego na ginamit sa salitang “makita” ay ideon sa King James Version, ito ay nanggaling sa salitang eidos. Ayon sa Strong's Exhaustive Concordance, “properly to see (literally or figuratively); by implication (in the perfect only) to know.” Bukod sa Hebreo 11:3 ginamitrin ito sa Lucas 2:26 na nagpapakitang hindi makikita o mararanasan ni Simeon ang kamatayan hanggang sa makita niya ang Cristo. Nagpapatunay sa talatang ito na ang salita sa aklat ng Hebreo na “makita” ay hindi naranasan ni Enoc ang pisikal na kamatayan, gaya ng ipinangako ng Diyos kay Simeon na hindi niya makikita ang kamatayan hanggang sa makita niya ang Mesias. Ito ang mababasa natin sa Lumang Tipan tungkol kay Enoc: "At ang lahat ng naging araw ni Enoc ay tatlong daan at anim na pu't limang taon: at lumakad si Enoc na kasama ang Dios: at di siya nasumpungan sapagkat kinuha ng Dios" (Genesis 5:23-24). Mapapansin natin na nagsimula ang paglakad ni Enoc na kasama ang Diyos pagkatapos na maipanganak si Matusalem sa ika-300 taon ng kanyang buhay. Naniniwala ako na bago pa man ipanganak si Matusalem ay may kapahayagan na siyang tinanggap, nahulaan niyang gugunawin ang mundo. Nang ipanganak ang kanyang anak ay binigyan niya ito ng pangalang Matusalem na ang ibig sabihin ay "darating pagkatapos niya." Pagkamatay ni Matusalem ay naghintay pa ng may isang daan at dalawang pung taon ang Diyos upang bigyang panahon ang tao na magsisi. Ang mahabang panahon na Kanyang ibinigay ay hindi sinamantala ng tao, kaya't itinuloy ng Diyos ang planong paggunaw sa mundo sa pamamagitan ng malaking baha. Mula ng maipanganak si Matusalem ay naging maningas ang pamumuhay ni Enoc sa kabanalan. Nalugod ang Diyos sa kanya, kaya't bilang ganti, hindi niya naranasan ang kamatayan. Ang kanyang pamumuhay sa kabanalan ay hindi lamang sa isip, salita, kundi sa lahat ng bahagi ng kanyang buhay. Kaya't ang Diyos ay nagpakahayag sa kanya ng lubusan. Habang nakikilala ni Enoc

33

ang Diyos ay nagpapakahayag din naman sa kaniya ang Diyos. Sa panahong iyon ay bigla na lamang siyang nawala at di masumpungan. Ang kamatayan ay hindi napapaloob dito at walang kinalaman. Sa anong dahilan at siya'y kinuha ng Diyos? Upang maipagpatuloy niya ang paglakad na iyon sa walang hanggan na kapiling ang Diyos.

Pinatay ba ng Dios si Enoc? Inilipat ng Diyos si Enoc upang hindi niya makita ang kamatayan. Nang siya ay kinuha at alisin sa gitna ng mga buhay: sinabi ni Herbert W. Armstrong na siya ay pinatay din ng Diyos. Gaya raw ng ginawa kay Moises, ito ay kinuha at pagkatapos ay inilibing ng Diyos ng walang nakakaalam; ang pinaglibingan kay Enoc ay wala ring nakakaalam. Tingnan natin ang kaibahan nito kay Moises.

Moises1. Ipinahayag sa kanya ang magiging pagkamatay niya. 2. Nalalaman ng buong Israel na sa pag-akyat niya sa bundok ng Horeb ay mamamatay na siya. 3. Pagkamatay niya ay may kapahayagan na inilibing ang katawan niya. 4. May lugar na pinaglibingan sa kanya subalit walang nakakaalam.

Enoc1. Walang kapahayagan ng kanyang magiging kamatayan. 2. Wala sa isip ng Diyos na siya ay mamatay at walang sinuman ang nakakaalam na kapag siya'y kinuha ay mamamatay siya. 3. Nang siya ay kinuha ng Diyos ay biglaan at walang taong nakakaalam. Nang siya'y kinuha ay hindi na niya nasumpungan ang kamatayan. Walang sinasabi ang Bibliya na lugar na inilibing ang kanyang katawan. 4. Walang sinasabi ang Bibliya na lugar na pinaglibingan kay Enoc.

Hindi sa ganoon natapos ang argumento ni Armstrong. Para sa kaniya, ang salitang "inilipat" o translated ay nangangahulugan daw ng kamatayan. Ginamit niya ang Gawa 7:16 bilang paghahambing sa Hebreo 11:5. Suriin natin ang binanggit niyang talata. Ang nasusulat sa aklat ng Gawa ay salaysay ni Esteban tungkol sa pagpasok ni Jacob at ng buo niyang pamilya sa lupain ng Egipto. Sa Egipto ay namatay si Jose. Ibinilin niya sa kanyang mga kapatid na sa paglisan nila sa

34

Egipto ay iaalis din nila ang buto niya. Kaya't nang lisanin ng buong angkan ng Israel ang Egipto ay dala ni Moises ang buto ni Jose. Kaya't ang mapapansin nating ginamit ang salitang “inilipat” sa talatang ito, subalit ang inilipat ay buto at hindi taong nabubuhay na namatay sa paglipat. Samantalang si Enoc ay buhay ng ilipat ng Dios upang huwag niyang makita ang kamatayan. Dagdag pa sa kanyang mga argumento at ito'y nakita kong mapanganib at salungat sa mga nauna niyang ipinahayag. Kung paanong si Enoc ay ika-pitong lahi mula kay Adan sa lahi ni Set; si Lamec ay gayundin, subalit sa lahi ni Cain. Maaaring sila ay sabay na nabuhay sa panahong iyon. Isang araw ay may pagmamalaking sinabi ni Lamec sa kanyang mga asawa: "Ada at Zilla pakinggan ninyo ang aking tinig: kayong mga asawa ni Lamec ay makinig ng aking salaysay: sapagkay pumatay ako ng isang tao, dahil ako'y sinugatan, at ng isang binata dahil ako'y hinampas" (Genesis 4:23). Sino ang binatang iyon na pinatay ni Lamec? Ang sagot ni Armstrong: "si Enoc!" Paano niyang nasabi na iyon ay si Enoc? Ayon pa rin kay Armstrong, ang gulang 365 taon ay napakabata pa para kay Enoc sa panahong iyon. Kaya't kung ihahambing ang gulang na ito ni Enoc ay siya raw ang pinatay ni Lamec. Ito ay mababaw na batayan ng kanyang paniniwala. Kung titingnan natin ang mga salita ni Lamec, hindi maaaring gawin ni Enoc ang mga gayong bagay. Maaari bang gawin ni Enoc ang manugat at manghampas ng ibang tao ng mayroon o walang dahilan? na naging dahilan rin ng kanyang maagang pagkamatay. Pumatay si Lamec dahil siya'y hinampas at sinugatan at ito'y hindi magagawa ng taong maka-Dios. Walang sinumang nakakakilala sa Diyos ang nagiging marahas pa kay sa masamang lahi. Lalong hindi mangyayari na ang isang maka-Diyos ay manakit ng walang dahilan kahit na may dahilan ay hindi ginagawa ng mga propeta ng Diyos ang lumaban. Kaya't imposibleng sabihin na si Enoc ang pinatay ni Lamec. Kaya't maitatanong natin kay Armstrong, sino ang talagang pumatay kay Enoc: ang Diyos o si Lamec? Upang ipakita ang lahat ng mga naging araw nang paglakad ng isang tao sa Lumang Tipan, laging ginagamit ang salitang "siya'y namatay" upang ipakita ang kabuuan ng kanyang mga taon. Sa Genesis kapitulo 5 sa mga talatang 5,14,17, at 20, ay mababasa natin ang salitang "siya'y namatay". Pagdating sa talatang 23 ay walang sinabi na si Enoc ay namatay. Nangangahulugan na pagdating sa kanya ay may naging pagbabago sa normal na pangyayari na iba sa mga tao. Makaraan ang kanyang kapanahunan ay muling mababasa natin ang normal na nagiging kalagayan ng lahat. Tanging sa aklat ni Herbert W.

35

Armstrong na pinamagatang Where are Enoc and Elijah nadagdag ang salitang "and he died." Idinagdag niya ang salitang iyon dahil sa lubusan niyang pagtanggi sa imortalidad na naranasan ni Enoc at Elias, at sa katotohanan na ang tao ay patuloy na iiral pagkatapos ng kamatayan. Kung aaminin niyang si Enoc ay buhay pa rin hanggang ngayon, katotohanan nga na ang kaluluwa ay hindi namamatay. Mayroon ba namang tao ang maaaring mabuhay ng anim na libong taon na hindi pa rin namamatay? Subalit si Enoc ay kinuha ng Diyos. Kung hindi sana natin nabasa sa Bibliya ang mga patotoo tungkol sa kaniya ay hindi tayo maniniwala sa imortalidad. Sa pamamagitan ni Enoc ay kumpirmado na ang ating pagkaunawa sa Banal na Kasulatan ay tama. Kung hindi nila tatanggapin ang patotoo tungkol kay Enoc, ang patotoo mismo ng Diyos sa kasaysayan ay hindi nila tinatanggap. Higit ba silang marunong kaysa Diyos? Kaya't ngayon ay may tatlong pagpipilian si Armstrong: si Enoc ba ay namatay dahil natapos na ang kaniyang kapanahunan, o siya ba ay pinatay ni Lamec, o Diyos ang pumatay sa kanya? Ang ginawa niya ay sadyang pagbaluktot sa mga talata, maipakita lamang ang sarili niyang doktrina. Kung si Enoc ay nabubuhay, nasaan kaya siya ngayon? Iisa ang kasagutang maibibigay natin, siya ay nasa langit ngayon at nagpapatuloy sa kanyang paglakad kasama ang Diyos. Ang talatang iyon ay nagpapatotoo ng kawalang kamatayan ng kaluluwa. Upang papagtibayin ng Diyos ang katotohanang ito, si Elias ay kinuha rin ng Diyos upang huwag makaranas ng kamatayang pisikal. Pinaniniwalaan nilang ito ay namatay rin, bagaman walang sinasabi ang Bibliya. Maliwanag ang nasusulat sa Bibliya: "...si Elias ay umakyat sa langit" (II Hari 2:11). Para sa kanila ang langit na ito ay hindi pa ang langit na kinaluluklukan ng Diyos kundi kalawakan lamang. Hindi natin masasabing gayon dahil hindi naman malinaw na kalawakan ang nasusulat sa Bibliya. Kung ipapabasa mo ito sa isang karaniwang tao, unang-unang sasabihin sa iyo na ito ay ang kaharian ng langit. Iisang talata ang ginagamit nila upang sabihing si Enoc at Elias ay hindi pa nakakarating sa langit na luklukan ng Diyos. Ito ay ang Juan 3:13 na kung saan sinabi ng Panginoong Jesus: "At walang umakyat sa langit, kundi ang nanggaling sa langit, samakatwid baga'y ang Anak ng tao, na nasa langit (Juan 3:13). Ipinapakita raw sa talatang ito na wala pang tao ang nakakaakyat sa langit. Kung babasahin natin ang kabuuan ng mga sinasabi ni Cristo mula sa talatang 11 at 12, ang sinasalita Niya ay mga espiritwal na bagay. Walang sinuman ang makapagsasabi ng mga bagay na yaon malibang siya ay nangga-

36

ling sa langit. Hindi ito nagsasabing walang pang taong nakakaakyat sa langit dahil kung magkagayon ay sasalungat ito sa iba pang talata; maging sa salita mismo ng Panginoong Jesus. Kundi wala pang nakisalamuha sa mga tao na nanggaling sa langit upang magpahayag ng mga bagay na maka-langit maliban sa Kanya. Walang sinuman ang kuwalipikado maliban sa Panginoong Jesus ang makapagsabi ng mga bagay patungkol sa kaharian ng langit, dahil Siya lang ang nanggaling doon. Tanging ang salita ng Panginoong Jesus ang mapanghahawakan natin dahil Siya'y nanggaling sa langit. Sa aklat na Alleged Discrepancies of the Bible na isinulat ni John W. Haley nangangahulugan daw sa talatang ito na wala pang taong nasa langit ang naitaas o tumanggap ng karangalang gaya ng Panginoong Jesus. Ito ay sumasang-ayon pa rin sa kabuuan ng Bibliya.

Diyos ng mga Buhay Kung paanong sa Lumang Tipan ay ipinapakita ang katotohanan ng imortalidad, higit itong naging malinaw sa Bagong Tipan lalo na sa mga katuruan ng Panginoong Jesus. Sa pagpapatuloy ng pag-uusap ng Panginoong Jesus at ng mga Escriba ay ganito ang sinabi Niya: "Ngunit tungkol sa mga patay, na sila'y mga ibabangon; hindi baga ninyo nabasa sa aklat ni Moises tungkol sa mababang punong kahoy, kung paanong siya'y kinausap ng Dios na sinasabi, Ako ang Dios ni Abraham, at ang Dios ni Isaac, at ang Dios ni Jacob? Hindi siya ang Dios ng mga patay, kundi ng mga buhay: kayo'y lubhang nangagkakamali" (Marcos 12:26-27). Kung nauunawaan lamang ng mga sumasalungat ang talatang ito, hindi na sana sila naiba sa paniniwala natin. Ang ating mga ama sa pananampalataya na sina Abraham, Isaac at Jacob ay may 400 taon ng patay sa pisikal nang kausapin ng Panginoong Diyos si Moises sa mababang punong-kahoy na nagliliyab (Exodo 3:6). Ginamit ng Panginoong Jesus ang talatang ito sa Lumang Tipan upang ipakita sa mga hindi naniniwala ang pagkabuhay na muli at ang katotohanan ng imortalidad. Positibo ang ibinigay niyang kasagutan na kinuha sa Exodo 3:6 bilang pagpapakita sa mga Saduceo sa kanilang kamangmangan sa pinanghahawakang Kasulatan. Inari ng Diyos ang mga taong ito na matagal ng patay na Siya ang Diyos nila. Subalit maliwanag ang sinabi Niya na hindi Siya Diyos ng mga patay. Kung sa panahong iyon na nakikipag-usap ang Panginoong Diyos kay Moises ay nananatiling patay si Abraham, Isaac at Jacob, hindi na sana inari ng Diyos ang mga taong ito na matagal ng mga patay na Siya ang Diyos nila.

37

Nangangahulugan na ang paglakad at pakikiisa ni Abraham, Isaac at Jacob sa Diyos ay hindi natapos sa kamatayan. Kung paanong si Enoc ay hindi nakaranas ng kamatayan at sa ngayon ay patuloy na lumalakad kasama ang Diyos; si Abraham bagaman namatay na sa pisikal ay inari pa rin ng Diyos na Kanyang mga lingkod. Ang Diyos ay hindi Diyos ng mga patay, kaya't ang ating mga ama sa pananampalataya ay mga buhay pa rin hanggang ngayon. Katotohanang pagkakatapos ng kamatayan ay patuloy pa ring iiral ang tao. Ano ang ating maiisip sa ngayon? Kung nangamatay na ang mga taong ito ay sa pisikal lamang. Subalit ang tunay na pagkatao na tumatahan sa laman ay hindi namamatay. Kaya nga, ang Diyos na ating pinaglilingkuran ay Diyos pa rin ng ating mga magulang sa pananampalataya; Diyos pa rin Siya ng mga propeta at mga apostol; at Diyos pa rin Siya ng mga Kristiyanong nagbuwis ng buhay dahil sa pangalan ng Panginoong Jesus. Kung ang Diyos ay Diyos lamang ng mga nabubuhay sa pisikal, pagkatapos ng kamatayan ay hindi na Siya ang Diyos natin. Subalit ito ay hindi katotohanan. Nabubuhay tayo bilang mga lingkod ng Diyos; hanggang sa mamatay tayo ay pawang mga lingkod pa rin tayo ng Diyos dahil ang ating buhay ay hindi nagtatapos sa mundong ito. Ayon sa isang Saksi ni Jehova, nabubuhay ang mga patriarka sa isipan lamang daw ng Diyos bilang alaala. Masasabi natin, kung sa alaala na lamang ng Diyos umiiral ang mga patriarka ay napakalaking pagkakasalungat sa salita mismo ng Diyos. Tingnan natin kung tutugma ang sinabi nilang patay na talaga ang mga patriarka sa salita ng Dios: “Ako ang Dios ng namatay na si Abraham, Isaac, at Jacob. Ang Dios ay hindi Dios ng mga patay.” Sa bibig pa mismo ng Dios magkakaroon ng salungatan. Paano pa Niyang masasabing Siya ang Dios ng mga patriarkang hindi na mga umiiral kung Siya ay hindi Dios ng mga patay? Sa Panginoong Dios ay walang salungatan, ang mga patriarka ay buhay at mga kasama Niya. Sa mga argumentong ito na ating nailahad walang pag-aalinlangan na ang kaluluwa ay walang kamatayan. Patuloy itong mabubuhay kahit wala sa katawang pisikal. Patunayan nilang mali ang ating mga paliwanag at ilabas nila ngayon ang inaakala nilang tama. Kung tama ang kanilang mga sinasabi hindi na sana lalabas ang munting aklat na ito.

38

4. Ang Panggitnang Kalagayan

Ang maraming relihiyon sa Kristiyanismo ay naniniwala sa impiyerno, subalit bawat isa ay may iba't-ibang kahulugan dito. Nais kong ipagpauna na kapag sinabi kong impiyerno ay tumutukoy ako sa kaparusahang mararanasan pagkatapos ng kamatayan. Ang mga Saksi ni Jehova ay naniniwalang may impiyerno, para sa kanila ito ay hindi lugar ng kaparusahan kundi libingan lang. Ayon sa sinasabi ng Bibliya, ito ay isang lugar na kung saan mararanasan ng mga makasalanan ang kaparusahan dahil sa hindi nila pagsampalataya sa Panginoong Jesus.

Panggitnang Kalagayan Sa pagitan ng kamatayan at paghuhukom ay naroon na ang impiyerno. Ang magiging kalagayan ng mga kaluluwa sa pagitan ng mga kamatayan at pagkabuhay muli ay paghahanda para sa magiging kalagayan nila sa walang hanggan. Ang kasasapitan ng mga taong nasa impiyerno na ngayon pagkaraan ng paghuhukom ay ang dagat-dagatang apoy. Ang kalagayan sa pagitan ng kamatayan at pagkabuhay na muli ay tinatawag na "panggitnang kalagayan". Ang katawan ay nauuwi sa lupa at ang espiritu ay bumabalik sa Dios na nagbigay sa kanya (Ecclesiastes 12:7). May nagsasabi na ang kaluluwa ay dumadako sa isang lugar na nararapat sa kanya; ang iba ay naniniwalang ito ay nananatili sa libingan kasama ng katawan na natutulog. Sa panggitnang kalagayan ay may pagkakabahagi ang maraming relihiyon ng Kristiyanismo. Ayon sa Bibliya, ang kaluluwa ng mga Kristiyano ay nagtutungo agad sa ikatlong langit pagkamatay nila. Ang mga makasalanan naman ay nagtutungo sa dako ng parusahan pagkamatay nila. Ang lugar ng parusahang iyon ay ang impiyerno, na kung saan pansamantalang mararanasan ng tao ang kaparusahan. May tatlong salita sa wikang Griyego na isinaling impiyerno: una ay hades, ikalawa ay tartarus at ikatlo ay gehenna. Ang mga salitang ito ay pag-aaralan natin at ipapakita ang katotohanan. Ang lugar na tinutukoy natin na nakalaan sa mga makasalanan para sa pansamantalang kaparusahan pagkamatay nila ay walang iba kundi ang hades.

Sheol o Hades

39

Ang hades sa wikang Griyego ay katumbas ng sheol sa wikang Hebreo. Sa King James Version ito ay isinalin na “hell” ng 31 beses, grave ng 31 beses, at pit ng 3 beses. Ang mga pagkakasaling ito na impiyerno, libingan at hukay ay hindi mali, ang kahulugang ibinibigay ng marami ang mali. Sabihin mang ito'y libingan ay hindi ito libingan para sa katawan kundi ito ay libingan para sa kaluluwa. Hindi rin ito ang para sa kaparusahang walang hanggan at lalong hindi ito isang hukay na maaa-ring kahulugan ng tao o hayop. May nagsasabi na hindi ito dapat isaling hukay, libingan, o impiyerno man. Bunga ng pangangailangan ito ay isinalin na rin sa mga gayong salita. Sa salin ng New International Version, bagaman ito'y isinaling grave ngunit sa footnote ay nakasulat ang orihinal na wika. Sa New World Translation ang mga salitang ito ay hindi isinalin ng mga tagapag-salin nila. Pinanatili nila ang salitang sheol sa Lumang Tipan at hades sa Bagong Tipan. Hindi nila ginalaw ang mga salita dahil maaaring may kombiksyon pa sa kanilang puso na mali ang aral nila. Maraming mangangaral ng mga Saksi ang nakausap ko tungkol dito at hinihingan ko ng paliwanag. Wala silang maibigay na dahilan kung bakit nananatili ang mga salitan at hindi isinalin sa inaakala nilang tama. Gaya natin, naniniwala rin ang mga Saksi na ang sheol ay isang "lugar na hindi nakikita ng ating pisikal na mata." Dito inilalagay ang mga kaluluwang wala sa pisikal na katawan. Kaya't nangangahulugan na ang sheol ay isang lugar na hindi nakikita para sa mga kaluluwang wala sa pisikal na katawan. Kaya't kung sabihin mang ito'y libingan, ito ay libingan para sa mga kaluluwang wala sa katawan. Hindi ito libingan para sa katawan na gaya ng nais palabasin ng mga Saksi ni Jehova Sa mga sumusunod na pag-aaral ay gagamitin natin ang hades o sheol sa mga pangungusap. Kung gamitin ko man ito ng salitan ay hindi nangangahulugan na ang pangungusap na iyon ay para sa sheol o hades lamang, kundi tumutukoy ako sa iisang kalagayan dahil ang sheol ay may kahulugan na gaya ng hades. Ginamit ang sheol sa Lumang Tipan na ang katumbas na salita sa Bagong Tipan ay hades. Narito ang katunayan: "Sapagkat hindi mo iiwan ang kalulu-wa ko sa 'sheol'; ni titiisin mo man ang iyong banal ay makakita ng kabulu-kan" (Awit 16:10). Sa Bagong Tipan ay kinuha ni Pedro ang talatang ito sa kanyang ng araw ng pentecostes. Sinabi niya: "Sapagkat hindi mo iiwan ang kaluluwa ko sa 'hades', ni titiisin man ang iyong banal ay makakita ng kabulukan" (Gawa 2:27). Ang salitang hades ayon kay Herbert W. Armstrong ay kaisipan na nanggaling sa mga Griyego. Isa sa mga sinaunang aklat na kakikitaan ng sali-

40

tang ito ay ang aklat na The Odyssey na isinulat ni Homer na nabuhay noong ika-8 siglo. Ang hades raw ay kathang-isip at walang katotohanan. Kung ang salitang hades ay ginamit ng mga Griyegong manunulat, hindi nangangahulugan na tayo ay may parehong paniniwala sa kanila. Hindi nararapat husgahan na dahil ito ay pinaniniwalaan ng mga pagano ay maling doktrina na para sa mga Kristiyano. Ang kaisipan ng mga pilosopong Griyego ay iba sa mga Kristiyano. Ang mga pangyayaring nasusulat sa The Odyssey ay mga kathang-isip, subalit ang sinasabi ng Bibliya ay katotohanan. Ipagpalagay ng ginamit ng mga Griyego ang salitang ito, alalahanin natin na hindi lamang hades ang salita nila na ginagamit rin natin. Ang salitang Dios sa wikang Griyego ay theo, ito ay ginamit sa tunay na Dios at sa mga diyos-diyosan. Hindi ba't may sarili silang theos o mga diyos ang mga Griyegona iba sa theo o Dios natin? Kung ituturing nilang kabu-lukang gamitin ang mga terminong Griyego dapat ay humanap na tayo ng salitang magiging atin. Sinabi nila na ang hades ay kaisipang Griyego, paano naman ang salitang theo, na nangangahulugang dios o bathala sa Tagalog: hindi ba’t may sariling theo ang mga Griyego? Ang mga theo na ipinapakilala ng mga Griyego ay pawang kathang-isip at hindi tayo nakikiisa sa kaisipan nila. Kung gayon na ang theo ay kaisipang Griyego, hindi na tayo dapat maniwalaang may theo dahil ito ay galling sa Griyego. Tama kaya o mali? Ginagamit natin ang salitang hades, hindi dahil may paniniwala tayo na gaya ng mga Griyego; ginagamit rin natin ang salitang theo subalit iba ang paniniwala natin sa mga Griyego. Ang paniniwala natin sa hades ay sumusunod sa mga aral ng Bibliya. Sa pagsasalin ng Hebreong Kasulatan sa wikang Griyego lahat ng salitang sheol ay isinaling hades. Hindi isinalin ang salita sa iba. Ang Kasulatang ito ay ang Septuagint na isinalin ng 72 matatanda sa Israel ayon sa kahilingan ng hari sa Egipto na si Ptolemy Philadelphus. Ginamit ng mga apostol ang Kasulatang ito sa kanilang pangangaral pati na ng unang Iglesia. Kaya’t sino ang may pagkakamali ng paniniwala na ang hades ay kai-sipang Griyego? Hindi ang mga sumulat ng Bagong Tipan o ng mga matatandang nagsalin kundi ang negatibong kaisipan ng mga taong hindi naniniwala sa kaparusahang walang hanggan. Ang pagtungo ng sinuman sa sheol ay katapusan ng mga gawaing panlupa. Ang sheol ay hindi lugar para sa lalong ikalalago ng karunungan. Ito ang lugar na hindi na magagawa ng tao ang anumang bagay na dati niyang ginagawa sa lupa. Kaya’t ang sabi ng mangangaral: “Anumang masumpungang gawain ng iyong kamay, gawin mo ng iyong kapangyarihan; sapagkat walang gawa, ni katha, ni kaalaman man, ni karunungan man, sa sheol na iyong pinaparunan”

41

(Ecclesiastes 9:10).

Si Lazaro at ang Mayamang Lalaki Upang maunawaan natin kung anong klase ang lugar ito tingnan natin ang isang kasaysayang ibinigay ng Panginoong Jesus. Ang panahon ng Panginoon ay panahon pa ng Lumang Tipan. Sa panahong iyon ang mga banal at makasalanan ay nagtutungo sa iisang lugar lamang: ito ay sa hades. Pag-aralan natin ang kasaysayang ipinakita ng Panginoon na nasusulat sa Lucas 16:19-31. Ganito ang sinasabi na mga talata: “Mayroon ngang isang taong mayaman, at siya’y nagdaramit ng kulay ube at maselang lino, at sa araw-araw ay kumakain ng sagana: at isang pulubi na ang pangala’y Lazaro, lipos ng mga sugat, ay inilalagay sa kaniyang mga pintuan. At naghahangad na mapakain ng mga mumo na nangahuhulog mula sa dulang ng mayaman; oo, at lumapit pati ang mga aso at hinihimuran ang kaniyang mga sugat. At nangyari na namatay ang pulubi at siya’y dinala ng mga anghel sa sinapupunan ni Abraham: at namatay naman ang mayaman, at inilibing. At sa hades na nasa mga pagdurusa ay itiningin niya ang kaniyang mga mata, at natanaw sa malayo si Abraham, at si Lazaro ay nasa kaniyang sinapupunan. At siya’y sumigaw at sinabi, Amang Abraham, maawa ka sa akin, at suguin mo si Lazaro, upang itubog niya sa tubig ang dulo ng kaniyang daliri, at palamigin ang aking dila; sapagkat naghihirap ako sa alab na ito. Datapwat sinabi ni Abraham, Anak, alalahanin mo na ikaw ay tumanggap ng iyong mabubuting bagay sa iyong pamumuhay, at si Lazaro sa gayon ding paraan ay masasamang bagay: datapwat ngayon, ay inaaliw siya rini, at ikaw ay nasa kahirapan. At bukod sa lahat ng ito, ay may isang malaking banging nakalagay sa pagitan namin at ninyo, upang ang magibig na tumawid buhat dini hanggang sa inyo ay hindi maaari, at gayon din walang makatawid mula diyan hanggang sa amin. At sinabi niya, Ipinamamanhik ko nga sa iyo, ama, na suguin mo siya sa bahay ng aking ama; sapagkat ako’y ma’y limang kapatid na lalake upang sa kanila’y patotohanan niya, baka pati sila’y mangaparito sa dakong ito ng pagdurusa. Datapwat sinabi ni Abraham, nasa kanila si Moises at ang mga propeta; bayaang sila’y pakinggan nila. At sinabi niya, hindi amang Abraham: datapwat kung ang isang mula sa mga patay ay makaparoon sa kanila, sila’y mangagsisisi. At sinabi niya sa kaniya, kung di nila pinakikinggan si Moises at ang mga propeta, ay di rin mangahihikayat sila, kahit ang isa’y magbangon sa mga patay.” Ipagpapauna natin na hindi parabula ang sinasalita Panginoon. Ito ay isang kasaysayang nangyari bago o sa kapanahunang iyon. Maaaring ang mayamang lalaki at si Lazaro na binabanggit ng Panginoon ay kilala ng mga Judyo. Ka-

42

ya’t ang kamatayan ng mayamang lalaki at ni Lazaro ay hindi mga parabula kundi katotohanan at hindi sumisimbulo sa anumang bagay. Ang halimbawa ng mga parabula ay nasusulat sa Mateo 13. Laging may paunang sinasabi ang sumulat na ang mga sinasalita ng Panginoon ay sa parabula, subalit dito ay walang ipinagpaunang siya’y nagsasalita ng hiwaga o parabula.

Mga Anghel: Isinugong Tagapaglingkod Unang ipinapakita sa kasaysayan ay ang lagay ng kanilang pamumuhay kasunod ang kanilang pagkamatay. Mapapansin natin na may mga anghel na nagdala kay Lazaro patungo sa sinapupunan ni Abraham. Sinasabi na “silang lahat ay mga espiritung tagapaglingkod, na sinugo upang magsipaglingkod sa kapakinabangan ng mga mangagmamana ng kaligta-san” (Hebreo 2:14). Sa mga di mananampalataya ay hindi nagbilin ang Dios ng ganitong bagay. Kaya’t makikita natin na sila’y napapahamak sa mga aksidente o pagtatangkang masama ng ibang tao. Ayon kay Josephus na isang historyador, sa pagpasok ng mga kaluluwa sa pintuan ng hades ay may isang arkanghel na nakatayo kasama ang kanyang mga hukbo. Pagpasok sa loob ay hahawakan ng mga anghel ang mga banal sa kanang kamay upang dalhin sa lugar na paglalagyan sa kanila; samantalang ang mga makasalanan ay sa kaliwang kamay upang dalhin sa pansamantalang kaparusahan.

Isang Lugar na Nahahati Pagkamatay ng lalaki ay inilagay siya sa hades, sa malayo ay natanaw niya si Lazaro. Nangangahulugan na ang pinaglagyan kay Lazaro ay hindi pa ang langit. Ang mayamang lalaki ay nasa impiyerno na siyang dako para sa pansamantalang kaparusahan. Ang mayamang lalaki, si Lazaro at si Abraham ay nasa hades. Sa panahon ng Lumang Tipan ang lugar na pinaglalagyan sa mga banal at makasalanan ay ang hades. Bagaman iisang lugar, ito ay nahahati sa dalawa at sa pagitan ay may isang malaking bangin na naghihiwalay sa dalawang kalalagayan. Sinasabi ng Kasulatan na ang mayamang lalaki ay namatay at inilibing: ang kanyang katawan na walang buhay, alaala, at pakiramdam ay inilagay sa libingan. Ang kanyang kaluluwa naman ay nasa hades ng pagdurusa na iniinda ang sakit na nadarama. Ang kanyang alaala at pakiramdam ay hindi nawala sa kaluluwa pagkatapos ng kamatayan habang siya’y pinaparusahan. Pagkamatay ng mayamang lalaki ay sinasabing, “…itiningin niya ang kaniyang mga mata…” ay nagsasabi na hindi kamatayan ang katapusan ng

44

lahat ng bagay sa tao. Pagkatapos ng kamatayan ang tao ay patuloy na iiral, iyan ay maliwanag dahil bukas ang kanyang mga mata at nakita niya ang mga nangyayari sa kanya. Pagkatapos ng kamatayan may magaganap pang iba na hindi nararanasan ng kaluluwa sa mundong ito.

Qeber at Sheol Sa maingat na pag-aaral, nasumpungan ko na ang mga bagay na ipinahahayag ng Bibliya ay iba sa itinuturo ng tao. Nasumpungan ko na ang sheol ay hindi karaniwang libingan. Kaya’t isang pagkakamali ang sinasabi ng mga Saksi ni Jehova na ito ay karaniwang libingan. Ang mga patay na katawan ay sa libingan inililibing; subalit ang mga kaluluwa na lumabas sa katawan ay nagtutungo sa sheol. Kaya’t kung sabihin mang libingan ang sheol, ito ay libingan para sa kaluluwa at hindi sa katawan. Hindi ito ang klase ng libingan na iniisip ng iba na nakahiga ang katawan at walang buhay, kundi dito ay aktibo ang kaluluwa. Mula sa salitang Hebreo na qeber ito ang tamang salita na isinaling libingan sa Tagalog. Kapag gumamit tayo ng Concordance, marami tayong makikita na ginamit sa qeber na hindi ginamit sa sheol. Ilan sa mga halimbawa ay narito: sa Isaias 53:9 ay ipinapakita na ang libingan ay ginawa ng mga tao; samantalang sa sheol ay sinong tao kaya ang makagagawa? Sa Genesis 35:20, si Jacob at Raquel ay may sariling libingan; subalit wala silang sariling sheol. Sa Ezekiel 32:23, ang libingan ay isang hukay at ito ay maaaring palibutan ng tao; samantalang ang sheol ay isang lugar na inihanda para sa mga makasalanan na sasakabilang buhay. Nang makalaya ang Israel sa pagka-alipin sa Egipto at madako sa lugar na walang tubig ay kanilang sinabi, “Dahil ba sa walang libingan sa Egipto kung kaya dinala mo kami rito upang mamatay sa ilang?” (Exodo 14:11). Sa Egipto ay maraming libingan, gayundin sa ibang mga bansa ay may mga libingan; subalit walang sheol sa iba’t-ibang lugar. Ipagpalagay natin na sa isang sementeryo ay may isang libong libingan. Sa bawat libingan ay may mga taong inilibing. Ang katawan na inilagay sa isang libong libingan ay mananatili hanggang mabulok. Ang isang libong libingan sa isang sementeryo ay hindi nangangahulugang may isang libong sheol. Ang mangyayari, ang kaluluwa ng isang libong tao na nasa libingan ay papasok sa iisang lugar, iyon ay sa sheol. Narito pa ang ibang katunayan na ang sheol ay iba sa libingang para sa katawan: Genesis 35:20 – sa ibabaw ng kaniyang libingan… ng libingan ni Raquel. II Samuel 3:32 – sa libingan ni Abner.

44

Job 17:1 – ang libingan ay handa sa akin. Isaias 14:19 – ikaw ay natapon mula sa iyong libingan. Isaias 53:9 – at ginawa nila ang kaniyang libingan. Jeremias 20:17 – at sa gayo’y naging libingan ko sana ang aking ina. Ezekiel 32:23 – ang mga libingan ay nalalagay sa pinaka malalim na bahagi ng hukay. Ezekiel 37:12 – aking bubuksan ang inyong mga libingan, at aking pasasampahin kayo mula sa inyong libingan. Juan 11:7 – paroroon siya sa libingan upang tumangis. Ang mga talatang ito ay para sa libingan at hindi sa sheol. Hindi sinabi sa mga talatang ito na “sa ibabaw ng kanyang sheol;” “ng sheol ni Raquel;” “sa iyong sheol;” “kanyang sheol;” “mga sheol;” “sa sheol ni Abner;” at iba pang bagay. Wala tayong mababasang ganitong bagay patungkol sa sheol o hades. Walang sinumang tao ang nagmamay-ari sa sheol at walang sinumang tao ang nakagawa ng sarili niyang hades. Dahil ang sheol ay hindi qeber kaya’t wala itong katangiang gaya ng mga nababasa natin para sa libingan. Maliwanag ang dahilan. Ang sheol ay hindi karaniwang libingan na para sa katawan.

Mnemion, Taphos at Hades Ang salitang Griyego na mnemion ay isinaling “libingan” sa Bibliyang Tagalog. Ang ibang salita naman ay taphos na ang ibig sabihin pa rin ay puntod o libingan. Isa sa gawaing pagpapaimbabaw ng mga Fariseo upang masabi na sila’y mga maka-Dios subalit sa katotohanan ay labag sa kanilang kalooban ang kanilang ginagawa: na pinagaganda nila ang libingan ng mga propeta (Mateo 23:29) bilang parangal sa mga ito. Nalalaman ng Panginoong Jesus kung ano ang hades at kung ano ang libingan. Ang pinaglibingan sa katawan ng mga propeta ay libingang para sa katawan at hindi ito hades. Sa Mateo 27:52 ay ipinapakita noong namatay ang Panginoong Jesus sa krus at lumindol ng malakas ay maraming libingan (mnemia) ang nabuksan. Doon ay lumabas ang katawan ng mga banal at sila’y nabuhay na muli. Hindi sinabi sa talatang ito na ang nabuksan ay mga hades kundi siguradong libingan. Sa libingan ay nagagamit ang artikulong pang-maramihan, samantalang sa hades ay laging isahan. Maliwanag pa rin sa talatang ito na ang libingan ay nauugnay sa katawan. Mananatili ang katawan doon at naghihintay na ibangong muli. Sa Juan 11:31 ay makikita natin na sa karaniwang libingan ay may mga na-

45

kakalapit; samantalang sa hades ay walang sinumang nakalalapit. Ang libingan ay naaabot ng ating pisikal na katawan; ang hades ay hindi. Sa hades na kung saan naroon ang mayamang lalaki ay hindi makalapit si Lazaro, kaya't imposibleng sabihing libingan ang hades.

Hukay at Hades Ang libingan ay maaaring nasa ibabaw ng lupa; maaari namang ito’y sa lupa hinukay. Ang salitang “hukay” sa wikang Griyego ay "phrear", ito ay nasa Lucas 14:5 at "buthonos" sa Mateo 12:11; 15:14; at Lucas 6:39. Sa karaniwang hukay ay maaaring mahulog ang sinoman at maililigtas din ng sinumang sasaklolo; samantalang sa hades ay walang sinumang makapagliligtas upang hanguin ang nasa kahirapan (Lucas 16:26). Alam ng mayamang lalaki na tinanggap niya ang nararapat sa kanya, at hindi na rin siya umaasang maliligtas pa sa kalagayang iyon.

Ang Mayayaman ba’y Para sa Kaparusahan Lamang? Kung bakit hindi matanggap ng mga sumasalungat na ang sinasalita ng Panginoon ay isang kasaysayan, ay dahil sa antas ng pamumuhay ng dalawa. Ang sabi nila: “Dahil ba naging mayaman ang tao kaya’t dapat sa kanya ay sa impiyerno at dahil ba naging pulubi at mahirap si Lazaro kaya’t dapat sa kanya ay sa langit?” Hindi natin alam kung sino sa mga Apostoliko o Ebangheliko ang may paniniwala na gaya ng sinasabi nila, wala akong nalalaman. Ang mga nanghahawakan sa ganoong katuruan, kung mayroon man ay mga kultong gaya nila. Maaaring kathang-isip nila na may ganoong klase ng paniniwala na gustong ibintang na pinaniniwalaan natin upang sila ay makahikayat. Maraming talata sa Bibliya ang nagsasabi kung ano ang gawi ng isang mayaman. Karamihan sa kanila ay may mataas na pag-iisip at umaasa sa kanilang kayamanan (I Timoteo 6:17). Ang kanilang pinagsusumakitan ay kung paano kikita ng maraming salapi para sa ikatatag ng kanilang kinabukasan. Hindi nila napapansin na may Dios na unang dapat hanapin at hindi mga kayamanan. Karamihan sa mga mayayaman ay mahilig sa makasanlibutang kalaya-wan (Lucas 16:19). Hindi pagpapalugod sa Dios ang hinahanap kundi pagpapalugod muna sa mga tao ang nais nila, lalo na ang pagpapalugod sa kanilang sarili. Karaniwang ugali ng tao, kapag wala na silang pangangailangan sa buhay ay halos hindi na rin nila kailangan ang Dios. Sinasabi ng marami na kung bakit yumayaman ang mga mayayaman ay da-

46

hil sa pagiging makasarili at mga sakim (Lucas 12:15,17). Gaano karami ang mga trabahador na nasa kahirapan? Hindi ba’t may kasabihan tayo na ang mayaman daw ay yumayaman dahil sa mahihirap; ang mga mahihirap naman ay lalong naghihirap dahil sa mayayaman! Ibig sabihin, ang bahaging nararapat para sa kanila ay hindi ibinibigay. Anuman ang kalagayan ng mga mahihirap ay walang anuman sa kanila basta’t ang mahalaga ay ang para sa kanila lamang. Kung bakit karamihan sa mga mayayaman ay magtutungo sa impiyerno ay dahil sa kanilang pagtanggi sa tawag ng ebanghelyo (Mateo 13:22). Inihanda ng Dios ang langit para sa mga taong may maka-langit na pag-iisip; subalit ang kaisipan ng mga mayayaman ay pawang maka-lupa. Paano silang makatutugon sa tawag ng Dios kung abala sila para sa sarili nila? Naniniwala ako na ang mayamang lalaki sa ibinigay na kasaysayan ng Panginoon ay ganito ang kalagayan. Hindi natin sinasabi na ang lahat ng mga mayayaman ay may mga ganitong pag-uugali. May mga mayayaman na noong tumugon sa tawag ng Dios ay natanggap ang pagbabago. Naging saksi ako sa patotoo ng isang dating mayaman na ngayon ay naghirap dahil pinili niya ang Panginoon. Ayon sa patotoo niya, nagtatrabaho siya bilang tagabenta ng mga balat noong una. Nang matutunan niya ang pasikot-sikot ay nagtatag siya ng gayong negosyo. Lahat ng kostumer ng una niyang amo ay sinulot niya. Naging malago ang kanyang negosyo at hindi mapigilan ang pagsampa ng pera. Isang araw ay narinig niya ang tawag ng Dios. Sa pasimula ay tinanggihan niya subalit sa bandang huli ay hindi ay sumampalataya rin siya sa Panginoong Jesus, nagsisi, at nagpabautismo sa tubig sa Kanyang panga-lan. Mula noon ay nakita niya ang mga kasamaang ginagawa niya. Una ay sa mga buwis na dapat niyang bayaran: ang ibinabayad niyang buwis ay halos wala pa sa kalahati na dapat niyang pagbayaran. Ginigipit din niya ang mga manggagawa, na kung maaari lamang daw pati ang mga sweldo nito ay mapunta na sa kanya. Ang nakabagabag raw sa kanya ay ang sunud-sunod na mga pagsisinungaling niya sa mga kliyente niya. Nang hindi niya matiis ang mga kasalanang ginagawa ipanasara niya ang negosyo upang lumakad lang ng matuwid sa harap ng Dios. Alalahananin natin na ang mga mahihirap at mayayaman ay papasok sa ka-harian ng Dios hindi dahil sa kanilang kayamanan o kahirapan kundi dahil sa biyaya ng Dios. Ang magiging batayan ng kanilang pagpasok sa kaharian ng Dios ay ang pagkilala at pagtanggap sa Panginoong Jesus. Hindi maikakatwi-ran ng sinuman na dahil siya ay mayaman o mahirap kaya’t may karapatan

47

siyang pumasok sa kaharian ng Dios at huwag pahirapan sa impiyerno. Ang binibilang ng Dios ay ang pagsampalataya sa Kanyang mga salita. Isang magandang halimbawa ng mga mayayaman na papasok sa kaharian ng langit ay si Cornelio (Gawa 10). Karamihan sa mga mayayaman ay nahihiyang masabing maka-Dios. Itong si Cornelio ay maka-Dios, lumalayo sa kasalanan at namumuhay na may kabanalan. Bagaman walang kapintasan ang kanyang mga lakad sa harap ng mga tao at ng Dios, subalit may isang bagay na kailangan niyang malaman: kailangang marinig niya ang pangangaral ni Pedro. Ang bilin ng Dios kay Cornelio, lahat ng sasabihin ni Pedro ay kailangang sundin niya. Nang marinig niya ang aral tungkol sa Panginoong Jesus ay nanampala-taya siya. Agad tinanggap ng mga nakakarinig ang kapuspusan ng Espiritu Santo na selyo ng kaligtasan. Nang makita ito ni Pedro ay pinag-bilinan sila na magpabautismo sa pangalan ni Jesucristo. Kung ang lahat ng mayayaman ay ganitong nagpakababa at tumanggap sa Panginoon, nakasisiguro akong lahat sila ay papasok sa kaharian ng langit.

Dahil ba Mahirap Sila Kaya’t Sila’y Maliligtas? Ang ibig sabihin ng pangalang Lazaro ay “Dios ang aking katulong.” Wala tayong mababasa na siya ay isang Judyo o Gentil. Isang bagay ang matitiyak natin, kapag ang isang tao na walang kumukupkop ay dumaing sa Dios, dinirinig ng Dios ang daing ng taong yaon (Awit 34:6). Ano ang kahigitan ni Lazaro sa mayamang lalaki? Sa pamumuhay ay hindi sila maaaring paghambingin. Sa mata ng lipunan ay mas nakahihigit ang mayayaman sa mahihirap, subalit sa pamantayan ng Dios ay higit na “maigi ang dukha na lumalakad sa kanyang pagtatapat kaysa suwail sa kanyang mga lakad bagaman siya’y mayaman” (Kawikaan 28:6). Sinabi naman ng Panginoong Dios: “Sapagkat ang lahat ng bagay na ito ay nilikha ng aking kamay at sa gayo’y nangyari ang lahat ng mga bagay na ito, sabi ng Panginoon: ngunit ang taong ito ay titingnan ko, samakatwid baga’y siyang dukha at may pagsisising loob at nanginginig sa aking mga salita” (Isaias 66:2). Ito ang hindi mawawala sa paningin ng Panginoong Dios. Kung ang pagkatakot sa Dios ay nasa puso ng mga mayaman at mahirap, silang lahat ay papasok sa kaharian ng langit. Kung bakit higit na nagiging malapit ang mga dukha sa Dios dahil minsan ay kahirapan ang nagtutulak sa kanila upang lumapit sa Dios; kahirapan pa rin ang dahilan kung bakit kadalasan ay nakagagawa ang mga mahihirap ng kasamaan. Kung paanong sa mayayaman ay marami ang napapahamak, gayon din sa mahihirap.

48

Dumarating sa tao ang kahirapan dahil sa kanyang katamaran (Kawikaan 13:4; 21:5). May mga mahihirap na yumaman dahil nagsikap; subalit may mga mayayaman na naghirap dahil sa katamaran. Ano pa kaya ang mangyayari sa isang mahirap na tamad? Higit na kagipitan ang darating sa kanya. Ang paglapastangan, pagnanakaw at di-pagkilala sa Dios ay ginagawa ng mahihirap at mayayaman (Kawikaan 30:9). Kaya’t hindi batayan ang pamantayan sa buhay upang ang isa ay makapasok sa langit.

Sa Pagsunod ang Tao’y Maliligtas Ang katanungan ng mga Saksi ni Jehova, kung nararapat ba na ang tao ay maging mapalad sa langit dahil sa siya’y naging mahirap ay depende sa kasagutan. Subalit wala tayong paniniwala na ang lahat ng mga mahihirap sa buhay ay mapalad. Noong nag-aalay ng kanilang kayamanan ang mga tao sa templo ng malalaking halaga, sinabi ng Panginoong Jesus na ang mga yaon ay pawang sobra lamang sa kanilang tinatangkilik. Isang dukha na babaing bao ang lumapit at nagbigay ng dalawang lepta lamang. Ayon sa Panginoon, siya lang ang nakapag-bigay ng higit kay sa kanilang lahat dahil ang buong kabuhayan niya ang ibinigay niya (Lucas 21:4). Hindi dahil sa kakauntian ng baryang ibinigay ng babae kaya’t siya’y naging mapalad, kundi ang dapat sanang gagamitin niya para sa kanyang ikabubuhay ay ibinigay pa niya. Sa sulat naman ni Pablo sa mga taga-Corinto, sinabi niya na sa iglesia ay may mga ilang mayayaman at mga mahal na tao ang kabilang, subalit higit na nakararami ang mga mahihirap. Kaya’t sa salita ng Dios ay maliwanag na ipinapakita na ang kaligtasan ay dumarating hindi dahil sa kanilang kasaganaan o kasalatan: ito ay dumarating dahil sa pagtugon sa ebanghelyo: sa pagsampalataya at pagsunod sa Panginoong Jesus.

Pagbabago ng Kalagayan Ang sabi ng mga Saksi ni Jehova, “Ang kamatayan ng taong maya-man at ni Lazaro ay kumakatawan sa pagbabago sa kanilang kalagayan. Naganap ang pagbabago ng pakanin ni Jesus sa espirituwal na paraan ang napabayaang tulad-Lazarong mga tao, kung kaya sila’y napasa pabor ng Dakilang-Abraham, ang Dios na Jehova. Kasabay nito, namatay ang huwad na pinuno ng relihiyon na may kinalaman sa pabor ng Dios. Palibhasa’y itinakwil, dumanas sila ng kahirapan nang ibunyag ng tagasunod ni Kristo ang kanilang masamang gawa” (Maaari Kayong Mabuhay Magpakailanman sa Paraiso sa

49

Lupa, p. 89). Narito ang isa pa sa mga maling interpretasyon nila at hayagang pagbaluktot sa Bibliya. Inaalis nila ang katotohanan ng kamatayan at ang mga tauhan ay sinisimbulo lamang. Ang kamatayang naganap sa lalaki at kay Lazaro ay katotohanan. Hindi ito kumakatawan sa anumang bagay. Kung ito ang kanilang paniniwala, lalabas na ang kamatayan ay isang bagay na kinalalabasan ng mga pagbabago. Ang sinasabi nilang pinakain ni Jesus si Lazaro sa maka-espiritwal na paraan ay maliwanag na kathang-isip. Wala tayong mababasa sa Bibliya na si Lazaro ay pinakain ni Jesus kundi sa aklat lamang nila, pawang mga walang solidong batayan. Ginamit nila ang salitang “kumakatawan” sa kamatayang pisikal ni Lazaro at ng mayamang lalaki, sa ano kumakatawan ang kamatayang pisikal nilang iyon? Idinagdag nila ang salitang kumakatawan upang hindi mahalata ang pagkakasalungat ng kanilang paniniwala sa talata. Alisin natin ang salitang “kumakatawan” lalabas ang katotohanan na ang kamatayan ay pagbabago ng kalagayan, walang pahiwatig ng pagkapuksa. Mula sa pansamantalang buhay sa mundong ito, tutungo ang tao sa isang panibagong kalagayan. Ang kalagayang iyon ay paghahanda sa kanya para sa darating na walang hanggan. Ang panibagong kalagayan ay maaaring sa kaaliwan o kaparusahan. Isa-isahin natin ang mga bagay na ipinapakita ng Panginoon. Ito ang mga dahilan kung bakit ayaw nilang paniwalaan na kasaysayan ang sinasabi ng Panginoon: (1) Ipinapakita na ang kaluluwa ay hindi nananatili sa libingan o natutulog. Kaya’t ang paniniwala na ang kaluluwa ay natutulog sa libingan ay mali. Hindi nanatili ang kaluluwa ni Lazaro at ng mayamang lalaki sa libingan. Kung si Lazaro ay natutulog, paano siyang aaliwin sa sinapupunan ni Abraham? Gayundin ang mayamang lalaki, paanong mararanasan niya ang hirap kung siya’y natutulog lamang? (2) Imposible ring sabihin na ang hades ay isang karaniwang libingan sa mga patay. Mangyayari ba na sa isang maliit na libingan ay may matatanaw ka sa malayo? Iisang libingan ba ang pinaglibingan kay Lazaro at sa lalaki kung kaya’t sila’y nagkakatanawan? Mayroon bang malaking bangin sa isang karaniwang libingan? Tunay na mali ang pagkaunawa nila na ang hades ay karaniwang libingan. (3) Sa pagkamatay ni Lazaro at ng mayaman, patuloy pa rin silang umiiral. Ito ay salungat na naman sa paniniwala ng mga Saksi ni Jehova na ang mga balakyot ay hindi na iiral pagkamatay. Dahil ang sinasalita ng Panginoong Jesus ay salungat sa kanilang paniniwala gumawa sila ng paraan: sinabi nilang ito ay isang parabula lamang. Paanong mangyayari na ito ay isang parabula?

50

Kilala ang mga tauhang naroon: si Abraham at si Lazaro, subalit ang pangalan ng mayamang lalaki ay hindi na sinabi. Ihambing nila ang parabula ng suwail ng anak, doon ay walang mga pangalang binanggit. Kung tatanggapin nating kasaysayan ito ay hindi magiging mahirap ipaliwanag ang lahat. Patunay na ang ating amang si Abraham ay buhay kahit ilang libong taon na ang nakakaraan. (4) Dito ay maliwanag pa ring ipinapakita ang kaibahan ng kaluluwa sa katawan. Sinasabi ng mga Saksi na ang pisikal na katawan ay siya na ring kaluluwa. Paanong mangyayari ang sinasabi nila? Sa karaniwang paglilibing ay nakikita nating iniimbalsamo ang katawan subalit wala itong nararamda-man; kainin man ito ng uod o sunugin sa apoy ay wala kang maririnig ditong paghihirap. Samantalang ang kaluluwa ng mayamang lalaki na nasa hades ay naghihirap at humihingi ng tulong upang makaahon sa sakit na nararamdaman. Buo ang isipan ng mayaman, nag-aalala pa siya sa lima niyang kapatid na lalaki, baka mapunta rin sa kalagayang iyon. Ito ay mga katotohanang nais nilang takasan, kaya’t sinabi nila na ang kamatayan ni Lazaro at ng mayamang lalaki ay kumakatawan lamang. Kumakatawan ito sa gusto nilang palabasin, hindi sa pagnanasa nilang palabasin ang katotohanan ng Bibliya. Alisin mo ang salitang kumakatawan at lalabas ang katotohanan na ang kamatayan ay pagbabago ng kalagayan. Kung ang kamatayan ay pagbabago ng kalagayan, nangangahulugang hindi ito ang katapusan ng lahat para sa tao. Paanong nangyari na ang iisang kamatayang kinasapitan ay may magkaibang kinatawan? Paano nilang ipapaliwanag na ang iisang karanasan ay may magkaibang kinahihinatnan? Kung tatanggapin nilang may naghihintay na kaparusahan sa mga balakyot, katotohanan lamang na ang kaluluwa ay hindi namamatay kasama ng katawan. Isa pa sa mga maling sinabi nila: “Palibhasa’y itinakwil, dumanas sila ng kahirapan ng ibunyag ng mga tagasunod ni Cristo ang kanilang masasamang gawa.” Wala akong alam na gagawing pagbubunyag ang mga tagasunod ni Cristo. Kahit na ang Bibliya ay walang ipinapahayag na may gagawing ganito ang mga Kristiyano. Sa aklat ng Apocalipsis, ang mga banal ay naghihintay na lamang ng kagantihan. Hindi na kaila-ngan ng Dios na isumbong sa Kanya kung sino ang mga dapat gantihan dahil walang bagay na nalilihim sa Kaniya (Marcos 4:22; Lucas 8:17). Pagharap nila sa hukuman ng Dios ay hahatulan sila sa lahat ng kanilang mga nagawa at ibibigay kung ano ang nararapat na kaparusahan. Nang maibunyag raw ang kanilang mga gawa, dumanas sila ng kahirapan. Hindi sinabi ng mga Saksi ni Jehova kung anong kahirapan ang naranasan

51

nila, kung sino ang nagpapahirap at kung saan pinahihirapan. Maaaring hindi nila masagot kung saan at kung ano ang nagpapahirap sa mga balakyot dahil hindi naman sila naniniwala sa kaparusahan.

Ang Paraiso Nais kong sabihin na ang lugar na dinakuan ni Lazaro ay hindi pa ang langit, iyon ay ang paraiso. Ano naman ang katunayan ko? Sa Lucas 23:43 ay nangako si Jesus sa isang magnanakaw na nanampalataya sa Kaniya. Ang sabi ng magnanakaw, “Jesus, alalahanin mo ako pagdating mo sa iyong kaharian. At sinabi sa Kaniya, katotohanang sinasabi ko sa iyo, ngayon ay kakasamahin kita sa paraiso.” Namatay si Jesus ng araw na iyo at bago magdilim ay pinatay din ang mga magnanakaw. Ang katawan ni Jesus ay inilibing sa libingan (Mateo 27:60; Marcos 15:46), ngunit ang kaluluwa niya ay nagtungo sa hades. Ang hades na Kanyang pinuntahan sa araw na iyon na kung saan kasama niya ang magnanakaw ay ang paraiso. Kaya’t ang lugar na kinalalagyan ni Lazaro ay paraiso. Sa panahong bago umakyat sa langit ang Panginoon, ang hades ay nahahati sa dalawang bahagi. Ang dako na pinuntahan ng Panginoon ay hindi ang dako ng kahirapan kundi ang dako ng kaaliwan. Madalas na sinasabi ng mga sumasalungat na kung ang hades ay isang dako ng pahirapan sa mga kaluluwa, kung gayon ay dumanas ng paghihirap ang ating Panginoon. Kaya nila nasasabi ito dahil hindi nila nauunawaan ang dalawang kalagayan sa hades.

Ang Sinapupunan ni Abraham Pagkamatay ng lalaki ay nasumpungan niya ang sarili niya sa hades na nagdurusa, samantalang si Lazaro ay nakita niyang inaaliw sa sinapu-punan ni Abraham. Sa pagkaunawa ni Armstrong sa sinapupunan ni Abraham: “That is an intimate relationship with Abraham. That is being taken into Abraham’s bosom!” (Lazarus and the Rich Man by Herbert W. Armstrong, p. 3). Ang aklat ni Armstrong ay may malaking kakula-ngan sa paliwanag, kahit ang “sinapupunan ni Abraham” ay hindi niya naipaliwanag maliban sa mga salitang yaon. Para sa kanya, ang pahayag na ito ng Panginoon kay Lazaro at sa ma-yamang lalaki ay isang parabula. Bago napunta si Lazaro sa sinapupunan ni Abraham ay namatay muna siya sa pisikal. Nangangahulugan ba na doon pa lamang sa pagkamatay ni Lazaro nagkaroon siya ng malalim na relasyon kay Abraham? Alalahanin natin na ang mayamang lalaki ay namatay rin subalit

52

hindi siya dinala sa sinapupunan ni Abraham. Tayo rin kayang mga Kristiyano ay kailangang mamatay muna sa pisikal bago magkaroon ng relasyon kay Abraham? Sa turo ng Bibliya, sa panahong tayo ay tumanggap kay Cristo at nabautismuhan sa kanyang pangalan ay nagi-ging mga binhi tayo ni Abraham (Galacia 3:27,29). Hindi na natin kailangan pang mamatay sa pisikal bago magkaroon ng relasyon kay Abraham. Ang sinapupunan ay ang nasa harap ng ating katawan na sinasandigan ng mga taong niyayakap (halimbawa ay sa Juan 13:23), kakargahin o bubuhatin. Kaya’t ng mamatay si Lazaro ay literal na dinala siya ng mga anghel sa sinapupunan ni Abraham at doon ay inaaliw siya ni Abraham. Sa wikang Griyego ang salitang ‘sinapupunan’ ay kolton, ito ay salitang pang-isahan. Sa Lucas 16:23 ay ginamit ang salitang koltois sa salitang sinapupunan, ito ay pangmaramihan. Kaya’t ang sinapupunan ay maluwalhating kalagayan ng mga banal kasama si Abraham. Doon inaaliw si Lazaro, kaya’t ang sinapupunan ni Abraham ay ang “lugar ng kaaliwan.” Nawa ay maging maliwanag sa atin ang lahat ng ito.

Alab na Nagpapahirap Nang makita ng mayamang lalaki si Abraham, “At siya’y sumigaw at sinabi, Amang Abraham, maawa ka sa akin, at suguin mo si Lazaro, upang itubog niya ang dulo ng kaniyang daliri, at palamigin ang aking dila: sapagkat naghihirap ako sa alab na ito.” Sang-ayon pa rin kay Armstrong at ito’y tinatanggap nating totoo, “The flame, he said was tormenting him. This word tormented, used in verse 24 and 25 is translated from the Greek word odunomai. This is defined in any Greek-English lexicon as to cause pain, distressed; pain ofthe body, but also pain of the mind; grief, distress” (Lazarus and the Rich Man by Herbert W. Armstrong, p. 11). Maliwanag sa kanyang mga nasumpungan ay kahirapan ang mararanasan ng mga masasama sa hades. Maging ang isang patak ng tubig ay hindi maibibigay sa kanila.

Ang Paraiso sa Ikatlong Langit Pagkatapos na mabuhay muli ang Panginoong Jesus sa mga patay, inalis niya sa hades ang paraisong ito at inilagay sa langit na kinalalagyan ng luklukan ng Dios (Efeso 4:8-10). Sa pangitain ay ipinakita ng Dios kay Pablo ang kalagayan ng mga banal na nasa piling na ngayon ng Dios (II Corinto 12:2-4). Kaya’t sa ngayon ang hades ay hindi na nababahagi sa dalawa na gaya ng

53

dati. Ito ay isang lugar lamang na kung saan dinadala ang lahat ang mga masasama upang makaranas ng pansamantalang kaparusahan. Kapag namatay ang Kristiyano, ang kanilang tungo agad ay sa langit sa piling ng Dios.

Si Moises at ang mga Propeta Dahil nalalaman ng mayamang lalaki kung anong klase ng pamumuhay mayroon siya nang nabubuhay, pumasok sa kanyang isipan ang mga kapatid niya na nabubuhay pa. Maaaring ang mga kapatid niya ay namumuhay rin ng may karangyaan at hindi inaalala ang Dios na gaya niya noong una. Kaya’t na-takot siya dahil nahuhulaan niyang doon rin mapupunta ang mga kapatid niya. Kaya’t ang lalaki ay nagsumamo kay Abraham na suguing muli si Lazaro na mabuhay sa mga patay at puntahan ang bahay ng kanyang mga magulang upang bigyang babala ang kanyang mga kapatid. Ayaw niya na ang mga ito ay makaranas ng kahirapan na gaya ng nararanasan niya. Hindi inaalintana ng mga nasa mundong ito ang mga bagay na mara-ranasan ng mga sumakabilang buhay. Karamihan sa atin ang inaalala ay ang buhay sa ngayon. Marami ang nakakalimot sa Dios at hindi napagtutuunan ng pansin ang kanilang espiritwal na pangangailangan. Samantalang ang mga nasa hades ng paghihirap ay may malaking takot na baka ang mga mahal nila sa buhay na namumuhay ng malayo sa Dios ay makita rin nila sa dakong iyon. Hinihiling nila na magpadala ang Dios ng mga taong namatay upang ibalik sa daigdig ng mga buhay at makapagpatotoong may kaparusahan. May ilang tao pa rin ang nabalitaan kong namatay at nakapagpatotoo na may kaparusahan. May mga aklat na nasulat tungkol dito, pinapatotoo ang kanilang karanasan subalit marami pa rin ang hindi naniniwala. Katotohanan ang sinabi ni Abraham, kahit na ang isa sa mga patay ay magbangon ay hindi rin sila maniniwala, iyan nga ang nangyari.

54

5. PANGHULING KALAGAYAN

Gehenna Ito ang ikatlong salita sa wikang Griyego at tama ang pagkakasalin na impiyerno. Ang salitang gehenna ay nagmula sa salitang gehinnom na ang ibig sabihin ay "libis ng Hinnom". Ang lugar na ito ay nasa labas lamang ng Jerusalem sa dakong timog. Ang gehenna ay 12 beses na isinaling “impiyerno” sa Bibliyang Tagalog. Sa King James Version naman ay tatlong beses na isinaling hell at tatlong beses na hell fire. Ito ang tamang salita na isinaling impiyerno. Kapag naka-usap natin ang mga Saksi ni Jehova, sasabihin nilang naniniwala sila na may impiyerno. Ipapakita pa nila ang mga talata na kung saan nakasulat ang mga salita; subalit ang paniniwala nila ay hindi biblikal na gaya ng sinasabi. Para sa kanila ang impiyerno ay isang libingan at hindi isang lugar ng parusahan.

Maapoy na Lugar Nang itinuturo ng Panginoong Jesus ang libis ng Hinnom ay hindi nangangahulugang ito na ang impiyerno, kundi wangis lamang ng tunay na impiyerno. Inaakala ng marami na ang impiernong tinutukoy ng Panginoon ay ang libis ng Hinnom. Hindi ganoon ang ibig Niyang sabihin: ang nais ipakita ng Panginoon dito ay ang apoy na hindi namamatay (Mateo 18:18). Ang apoy ng impiyerno ay higit pa sa apoy ng libis na ito; ang nagiging panggatong ng apoy dito ay ang mga basurang itinatapon, samantalang ang apoy ng impiyerno ay pinagniningas ng galit ng Dios. Upang maunawaan natin kung ano ang lugar na ito ay tingnan natin ang kasaysayan sa Lumang Tipan na siyang pinagmulan ng salitang ito. Sa panahon ng paghahari ni Manasses na anak ni haring Ezekias, sa libis na ito ng Hinnom itinayo ang larawan ng diyos diyosan na si Molok. Ang larawang ito ay yari sa matibay na metal: ang katawan ay sa tao ngunit ang ulo ay sa guya. Tuwing panahon ng pag-aalay pinag-iinit nila ang larawang ito hanggang sa maging mapula na sa kainitan. Habang ito ay nagbabaga sa sobrang init, ilalagay nila ang bata o sanggol sa palad hanggang sa matupok (II Hari 21:1-9; Jeremias 19:4-6). Pagkamatay ni Manasses humalili ang kanyang anak na si Amon sa pagha-hari. Ang naiwang pananambahan ng kanyang ama ay ipinagpatuloy niya sa

55

maigsing panahon ng kanyang paghahari. Nang siya’y mapatay ay inilagay ng mga Judyo ang kanyang anak na si Josias upang maghari sa gulang na walong taon. Nang dumating na si Josias sa wastong edad ay lumakad siya sa daan ng Panginoong Dios. Iginiba niya ang lahat ng mga larawang itinayo ni Manasses na kanyang nuno, at sinunog lahat ng iyon sa libis na ito ng Hinnom (II Hari 23). Napakaraming bagay ang itinapon doon anupa’t ang apoy ay hindi namatay agad. Ang lugar na iyon ay ginawang tapunan ng dumi, basura, mga patay na hayop pati na ng mga patay na katawan ng masasamang tao na walang nag-aangkin. Lahat ng itinatapon doon ay pawang nangasusunog. Bawat basura at laman na roo’y itinatapon ay nagsisilbing panggatong, kaya’t ang liyab ng lugar na iyon ay nanatili ng mahabang panahon. May mga uod rin na naglitawan sa lugar na iyon. Ang mga uod na iyon ang siyang kumakain ng mga katawan ng tao at hayop na itinatapon, mga uod na hindi napapatay ng apoy. Kakaiba ang apoy ng impiyerno, ito ay magliliyab sa walang hanggan nang hindi na kinakailangan ng panggatong. Ito ay pinagliliyab ng galit ng Panginoon laban sa kasalanan. Lahat ng taong hindi nagsisi ay hindi Niya iiwang walang mararanasang kaparusahan sa impiyerno. Ang pagiging maapoy ng impiyerno ay paulit-ulit nating makikita sa turo ng Bagong Tipan lalo na sa mga salita ng Panginoong Jesus. “Sinomang magsabi sa kaniyang kapatid, ulol ka, ay mapapasa panganib sa ‘apoy’ ng impierno” (Mateo 5:22). Kasunod pa rin ng mga salita ng Panginoong Jesus: “At kung ang kanan mong mata ay makapagpatisod sa iyo, ay dukitin mo, at itapon: sapagkat may mapapakinabang ka pa na mawala ang isa sa mga sangkap ng iyong katawan, at huwag ang buong katawan mo ay mabulid sa impierno. At kung ang kanan mong kamay ay makapag-patisod sa iyo, ay putulin mo, at iyong itapon: sapagkat may mapapa-kinabang ka pa na mawala ang isa sa mga sangkap ng iyong katawan, at huwag ang buong sangkap ng iyong katawan ay mapasa impierno” (tal. 29-31). Sa ibang aklat ang pangangaral na ito ay may dagdag na kapahayagan, gaya ng sinasabing “apoy na walang hanggan,” at “apoy ng impierno.” Ang kaganapan ng detalye ay sinasabing sa impiyerno ay may “apoy at uod na hindi namamatay” (Marcos 9:43-47). Bukod sa ating Panginoon ay ginamit din ito ng ibang manunulat ng Bibliya. “At ang dila’y isang apoy: ang sanglibutan ng kasamaan sa ating mga sangkap ay dili iba’t ang dila, na nakakahawa sa buong katawan, at pinagnini-ngas ang gulong ng katalagahan, at ang dila’y pinagniningas ng impierno”

56

(Sant. 3:6). Nangangahulugan sa talatang ito na ang taong hindi nagpipigil ng kanyang masamang dila ay hindi makakatakas sa bagsik ng kaparusahan ng impiyerno. Nasa dila rin ang kapangyarihan ng impiyerno sa ikapapahamak ng iba.

Apoy na Pang-preserba Ang lugar ng impiyerno ay hindi lamang para sa kaluluwa, ito ay para sa kabuuan ng tao: kaluluwa at katawan (Mateo 10:28). Ang espiritu ay pag-aari ng Dios kaya't sa pagkamatay ng tao ay babawiin Niya ito. Kaya't ang mapapansin natin sa salita ng Panginoong Jesus, kaluluwa at katawa na lamang ng tao ang pupunta sa impiyerno. Kung kasama ang pisikal na katawan dito, ayon sa mga Saksi, hindi ba’t ito’y matutupok lamang sa apoy? Hindi baga kayang gawin ng Dios na ang katawan ng masama ay hindi matupok ng apoy? Ito’y mapapanatiling buhay ng Dios subalit ang sakit ng kaparusahan ng apoy ng impiyerno ay pananatiliin siyang buhay. Sinabi ng Panginoong Jesus na ang bawat isa ay aasnan sa impiyerno (Marcos 9:49). Ano ang pangunahing gamit sa asin? Hindi ba’t ito ay pang-preserba? Sa mga salita ng Panginoon, lumalabas na ang apoy mismo ng impierno ang siyang gamit upang mapreserba ang mga taong itatapon doon. Mananatili silang buhay at kumpleto ang alaala habang nararanasan nila ang sakit na ibinibigay ng apoy. Ang Bibliya ay nag-iwan sa atin ng halimbawa ng mga taong itinapon sa apoy subalit hindi mga nasupok. Mababasa natin sa Daniel 3:19-27 na noong nagpagawa si Nabocodonosor ng larawan niya na ipinasasamba sa mga tao, ito ay sinuway ng tatlong kaibigan ni Daniel. Ang kaparusahan sa mga susuway ay itatapon sa hurnong apoy. Nagalit ang hari dahil sa pagsuway ng tatlong kaibigan ni Daniel, kaya’t ipinagutos niyang painitin ng makapitong beses ang apoy ng hurno. Noong sila’y itatapon na, nauna pang masunog ang mga kawal na bumuhat na magtatapon sa kanila. Ang tatlong kaibigan naman ni Daniel ay nagpapalakad-lakad lamang sa gitna ng apoy. Ang apoy ay hindi nagkaroon ng kapangyarihan upang sila ay tupukin. Kahawig nito, mararanasan ng mga makasalanan ang sakit ng alab ng apoy subalit hindi sila matutupok. Ganito inilalarawan ng Bibliya ang impierno:

1. Ito ay inihanda para sa mga anghel na nagkasala (Mateo 25:41). 2. Ito ay dagat-dagatang nagniningas sa apoy at asupre (Apocalipsis

19:20; 21:8). 3. Lugar na may walang hanggang ningas (Isaias 33:14). 4. Lugar ng walang hanggang kaparusahan (Mateo 25:46).

57

5. Lugar ng walang hanggang kapahamakan (II Tesalonica 1:9). 6. Lugar ng pagtatagis at pagngangalit ng ngipin (Mateo 9:12; 13:42). 7. Lugar ng kahirapang walang hanggan (Apoc. 14:10-11; 20:10). 8. Lugar ng walang hanggang kadiliman (Mateo 25:30). 9. Lugar na ang kanilang uod at apoy ay hindi namamatay (Marcos

9:48). 10. Lugar ng mapusikit na kadiliman (II Pedro 2:17; Judas 13). 11. Ang ikalawang kamatayan na siyang walang hanggang

pagkakahiwalay ng tao at Dios (Apoc. 2:11,14; 21:8).

Paano ngayong masasabi ng mga Saksi na ang impiyerno ay karaniwang libingan lamang? May gayon kayang katangian ang impiyerno?

Ang Panahon Para Dito Sa ngayon ay wala pang laman ang impiyerno. Hindi ako naniniwala na ang tao ay nagtutungo agad dito sa kanyang pagkamatay. Sa hades unang nagtutungo ang mga makasalanan sa pagitan ng kamatayan at pagkabuhay na muli. Nagtakda ang Panginoong Dios ng panahon kung kailan Niya ilalagay dito si Satanas pati na ang mga hindi nagsipagsisi sa kanilang mga kasalanan. Ang unang itatapon dito ng Panginoong Jesus ay ang antiCristo, ang bulaang propeta, at ang mga sundalong nakisama sa pagbabaka laban sa Israel (Apocalipsis 19:19-20). Sa araw na maganap ang tinatawag na pagbabaka laban sa Gog at Magog (Ezekiel 38), kapag malapit na nilang malipol ang lahi ng Israel, ang Panginoong Jesus ay magbabalik sa lupa kasama ang lahat ng mga banal. Ang pagbabaka ng Gog laban sa Israel ay mauuwi laban sa Panginoong Jesus subalit silang lahat ay dadaigin ng Panginoong Jesus. Huhulihin ang antiCristo pati na ang lahat ng mga hukbo niya. Hindi na nila mararanasan ang kamatayang pisikal, kundi itatapon agad sila sa impiyerno. Hindi na rin sila dadaan sa paghuhukom dahil doon pa lamang ay isinagawa na nila ang pagrerebelde laban sa Dios, kaya't wala ng dahilan upang sila'y hukuman pa. Ang pangalawang pagbubulid sa impiyerno ay mangyayari sa kasunod agad ng pagbabakang iyon: sa panahong sinisimulan Niyang mag-hari sa lupa. Ganito ang ipinapakita ng Bibiya, “Datapwat pagparito ng Anak ng tao na nasa kanyang kaluwalhatian na kasama Niya ang lahat ng mga anghel, kung magkagayo’y luluklok siya sa luklukan ng kanyang kaluwalhatian: at titipunin sa harap niya ang lahat ng mga bansa: at sila’y pagbubukdin-bukdin niya na gaya ng pagbubukod-bukod ng mga pastor sa mga tupa at sa mga kambing; at ilalagay niya ang tupa sa kanyang kanan, datapwat sa kaliwa ang mga kam-

58

bing. Kung magkagayo’y sasabihin ng hari sa nangasa kanan, Magsiparito kayo, mga pinagpala ng aking Ama, manahin ninyo ang kahariang nakahanda sa inyo buhat ng itatag ang sanglibutan… Kung magkagayo’y sasabihin naman niya sa mga nasa kaliwa, Magsilayo kayo sa akin, kayong mga sinumpa at pasa apoy na walang hanggan na inihanda sa diablo at sa kanyang mga anghel. At ang mga ito’y mangapaparoon sa walang hanggang kaparusahan datapwat ang mga matuwid ay sa walang hanggang buhay” (Mateo 25:31-34,41,46). Ito ang kahatulang gagawin Niya sa bawat bansa. Itinulad ng Panginoon ang Kanyang mga lingkod sa tupa. Sa pagtawag Niya sa bawat bansa, ihihiwalay Niya ang Kanyang mga lingkod at ilalagay sa kanan; ang mga taong hindi Siya itinuring na Panginoon ay ilalagay naman Niya sa kaliwa, sila ang mga susunod na itatapon sa impiyerno. Bagaman hindi nakibahagi sa pagbabaka ang mga taong ito, sila ay mapapasa impiyerno pa rin dahil sa hindi nila pinagsisihan ang kanilang mga kasalanan. Kaya’t ang mangyayari, sapat ng katwiran sa Panginoong Jesus ang ginawa nilang hindi pagsisisi upang sila ay itapon sa dagat-dagatang nagniningas sa apoy at asupre. Hindi sila tatawagin ng Panginoon na humarap sa Kanya upang bigyan ng pagkakataon sa kaligtasan kundi kaparusahan ang naghihintay na sa kanila. Upang mapanatili ng Panginoong Jesus ang kabutihan sa panahon ng Kanyang paghahari, igagapos muna Niya si Satanas sa loob ng isang libong taon (Apoc. 20:3). Sa katapusan ng isang libong taon ay muling pawawalan ng kaunting panahon upang muling makapandaya. Napakaraming tao ang muli niyang madadaya at ang mga ito ay magtitipon upang makibaka laban sa Panginoong Jesus. Kailangang pawalan si Satanas at hayaang makapandaya muli. Dito ngayon lalabas kung sino ang mga may dalisay na puso na ang hangad ay sumunod sa Dios. Kapag sumunod sila kay Satanas sila na rin ang magpapatunay sa kanilang sarili na sila ay dapat sa kaparusahan. Ang pagbabakang iyon ay sandaling panahon lang gagawin ng Panginoong Jesus. Itatapon Niya sa impiyerno ang lahat ng mga nagrebelde saKanya. Kasama sa mga ibubulid sa dagatdagatang apoy sa panahong ito ay si Satanas, “At ang diablo na dumaya sa kanila ay ibinulid sa dagat-dagatang apoy at asupre, na kinaroroonan din naman ng hayop at ng bulaang propeta; at sila’y pahihirapan araw at gabi magpakailan kailan man” (Apocalipsis 20:10). Sa talatang ito ang mga tao na nadaya ni Satanas sa panahon ng isang libong taon ng paghahari ang huling itatapon. Muling malalasap ni Satanas ang kaparusahan sa impiyerno.

59

Ang pang-apat at kahuli-hulihang gagawin ng Panginoon na pagbubulid sa impiyerno ay magaganap pagkatapos ng kahatulan sa puting hukuman. Sa panahong ito ay bubuhayin Niya ang lahat ng mga nangamatay sa Kanya sa loob ng isang libong taon. Ang mga hindi nakasama sa unang pagkabuhay na muli ay ang mga taong nasa hades ng paghihirap. Magaganap ang kanilang pagkabuhay sa katapusan ng isang libong taon, sa pagharap ng tao sa puting luklukan ng Panginoon. Ganito ang nakita ng apostol na si Juan: “At nakita ko ang isang mala-king luklukang maputi, at ang nakaluklok doon, na sa kaniyang harapan, ang lupa at langit ay tumakas; at walang masumpungang kalalagyan nila. At nakita ko ang mga patay, malalaki at maliliit, na nangakatayo sa harapan ng luklukan; at nangabuksan ang mga aklat: at nabuksan ang ibang aklat, na siyang aklat ng buhay: at ang mga patay ay hinatulan ayon sa mga bagay na nasusulat sa mga aklat, at ayon sa kanilang mga gawa. At ibinigay ng dagat ang mga patay na nasa kaniya; ibinigay ng kamatayan at ng hades ang mga patay na nasa kanila: at sila’y hinatulan bawat tao ayon sa kanikaniyang mga gawa. At ang kamatayan at ang hades ay ibi-nulid sa dagatdagatang apoy. Ito ang ikalawang kamatayan, samakatwid ay ang dagatdagatang apoy. At kung ang sinoman ay hindi nasumpu-ngang nakasulat sa aklat ng buhay, ay ibinulid sa dagatdagatang apoy” (Apoc. 20:11-15). Sa pagitan ng kamatayan at pagkabuhay na muli ang kaluluwa ng mga makasalanan ay dinadalang pansamantala sa hades. Kaya’t ang mga taong makasalanan na namatay sa panahon ng paghahari ng Panginoon, sila ay magtutungo rin sa hades. Sa araw ng paghuhukom, ilalabas ng hades ang lahat ng kaluluwang nasa kanya. Ang mga taong ito ay haharap sa Panginoong Jesus upang hukuman. Kung paanong ang kamatayan ay pansamantala lamang, ipinapakita ng Bibliya na ang hades ay pansamantala rin. Darating ang araw na ito ay aalisan ng laman; lahat ng mga narito ay itatapon sa impiyerno. Pati na sa hades ay wala ng magiging layunin kaya't ito ay itatapon na rin sa impiyerno.

60

6. PAG-AARAL SA MGA SALITA

Ang mga bagay na ating ipinakita sa mga nakaraang kabanata ay ang malalim na pag-aaral sa pinagmulan ng salitang impiyerno. Ngayon ay bibigyang pansin natin at maingat na pag-aaralan ang iba pang mga salita na nauugnay dito. Ilan sa wikang Griyego ay may iba't-ibang pagkakasalin sa wikang Ingles, at ang bawat salin minsan ay may iba't-ibang kahulugan. Ito ang dahilan kung bakit nagkakaroon ng kahirapan ang pagsasalin ng Bibliya. Sa katotohanan, malaking pang-aabuso ang ginawa rito ng marami. Ang mga salita na umaangkop sa paniniwala ng ilang relihiyon, kahit na hindi ito ang kahulugan sa wikang Griyego ay iyon ang inihahalili nila. Kaya't ang layunin ng kabanatang ito ay buksan ang mga salitang nauugnay sa doktrina ng kaparusahan. Ang mga salita na ating kukunin ay ihahambing natin sa kabuuan ng itinuturo ng Bibliya upang makita ng maliwanag ang katotohanan.

Gaano Kabigat Ang Kaparusahan? Akala ng mga sumasalungat na ang kagantihan ng Dios sa mga balak-yot ay ang hindi na nito pag-iral pagkamatay. Ito na raw ang pinaka-mabigat na kaparusahang ipapataw ng Dios sa tao. Malaking pagkakamali. Paano mahuhukuman ang tao kung pagkamatay ay hindi na siya iiral? Pagkatapos ng paghuhukom ay darating naman ang kahatulan (Hebreo 9:27). Paano pang hahatulan ang tao kung hindi na siya umiiral? Ang doktrina ng di pag-iral ay mali, maging sa pilosopiya ito ay salungat. Maliwanag sa katuruan ng Bibliya na may kaparusahan sa mga masasa-mang tao. Ang kaparusahang ay napakabigat dahil iyon ay paghihiganti ng Dios sa mga sumuway sa Kanyang utos. Ayon sa Hebreo 10:28-31: "Ang magpawalang halaga sa kautusan ni Moises sa patotoo ng dalawa o tatlong saksi, ay mamamatay ng walang awa: Gaano kaya ang higpit ng parusa, sa akala ninyo, ang ihahatol na nauukol doon sa yumurak sa Anak ng Dios, at umaring di banal sa dugo ng tipan na nagpapabanal sa kanya, at umalipusta sa Espiritu ng biyaya? Sapagkat ating nakikilala yaong nagsabi, Akin ang paghihiganti, ako ang gaganti. At muli, huhukuman ng Dios ang kanyang bayan. Kakilakilabot na bagay ang mahulog sa kamay ng Dios na buhay." Kung sa panahon ni Moises, ang pinaka masakit na kaparusahan ay ang batuhin ng mga tao ang nagkasala hanggang mamatay: gaano pa kaya ang pa-

61

rusa na ibibigay ng Dios sa mga taong hindi nagsitalima sa ebanghelyo, hindi kumilala sa Dios, yumurak kay Cristo, inaring di banal ang dugo ng tipan at umalipusta sa Espiritu ng biyaya. Sapat na bang kaparusahan ang di pag-iral sa mga nilikha na ang obligasyon ay magpuri, magpasalamat at sumamba sa Lumikha sa kanila? Kung ikaw ay manlilikha na nagkaloob ng kabutihan sa iyong mga nilikha. Nang sila ay mahiwalay pinilit mong ibalik, subalit hindi nilakaran ang daan na ibinigay mo; ano ngayon ang gagawin mo? Gaya na ng isang magpapala-yok, kung ang ginagawa niya ay hindi naaayon sa kanyang kagustuhan at layunin, hindi ba't napakadaling basagin ang ginawa niya. Hindi ka rin mang-hihinayang sa isang bagay na hindi mo magamit sa tamang nais mong gamit. Kaya’t huwag aakalain ng tao na kakayanin niya ang kaparusahang ibibigay ng Diyos.

Pagkaputol Sa Buhay "At ang mga ito'y mangapaparoon sa walang hanggang kaparusahan: datapwat ang matuwid ay sa walang hanggang buhay" (Mateo 25:46). Ang salitang "kaparusahan" sa talatang ito ay nanggaling sa wikang Griyego na kolasin. Para sa mga Saksi, ang tamang pagkakasalin daw ay "pagkaputol" at hindi kaparusahan. Sa New World Translation, ang mga salitang ito ay isinalin na "cut-off". Ibig nilang sabihin: hindi na iiral ang tao dahil hiwalay na siya sa buhay. Kaya sila naniniwalang hindi mabu-buhay ang tao pagkamatay ay dahil sa maling pagkakagamit ng salita. Ang salita ng salin ng kanilang Bibliya ay hindi maihahambing sa mahal na salin ng Authorized Version. Kaya't sa salin ng New World Translation na Bibliya nila ay ganito ang nakalagay, “Jehovah knows how to deliver people of godly devotion out of trial, but to reserve unrighteous people for the day of judgment to be cut off.” Sa Authorized Version naman ay ganito ang sabi: "The Lord knoweth how to deliver the godly out of temptations and to reserve the unjust unto the day of judgment to be punished.” Kung titingnan natin ang salita ni Pedro, ang tinutukoy niya ay ang mga nangabubuhay pa. Habang sila ay patuloy na nagkakasala ay may kapalit na parusa ang kanilang mga nagagawa: maaaring pagkawala ng pinakamamahal sa buhay, kahirapan, mga pagkakasakit at iba pang sakripisyo. Ang mga nararanasan nilang iyon ay paraan na rin ng Dios upang sila ay manumbalik sa Kanya. Ibang-iba ang salin ng Bibliyang ginawa ng mga Saksi ni Jehova. Kapag ginamit natin ang salin ng Bibliya nila, lalabas na ang tao ay wala ng magiging pagkakataon pa upang maligtas. Ang salitang pagkaputol o cut off ay hindi ginamit ng Bibliya sa mga bagay na hindi na maibabalik pa; kundi ang pagka-

62

putol ay nararapat lamang sa mga bagay na hindi na maisasauli pa. Halimbawa ay sa pagkaputol ng lubid (Gawa 27:32); o kaya ay sa pagputol ng bahagi ng katawan ng tao (Marcos 14:47). Ang mga halimbawang ito ay nagpapakita na kung ang isang bagay ay naputol na, hindi na ito maibabalik pa sa dating kalagayan. Kaya't kung ang kaparusahan ay nangangahulugan ng pagkaputol, ang kaligtasan ng tao ay hindi na maibabalik pa. Siya ay patungo na sa kapahamakan at wala ng pag-asang maligtas. Bagaman ang kaparusahan ay may esensya ng pagkaputol, hindi gaya ng ipinapahayag nila ang ipinahihiwatig ng Bibliya. Ang pamumuhay ng tao na ayon sa kasalanan ay pamumuhay na malayo sa Dios. Sa gayong pamumuhay ay masasabi natin na ang relasyon ng tao sa Dios ay putol. Subalit ang pagka-putol na iyon ay pansamantala lamang. Kapag siya ay nagsisi sa kanyang mga kasalanan, ang naputol na relasyon sa Dios ay muling maibabalik. Kapag sila ay namatay ng hindi nagsisi, ang pagka-putol na iyon ay hindi na maibabalik pa at sa walang hanggan ay mananatili silang hiwalay sa Dios. Maliwanag na sinalita ito ng Panginoon na mababasa natin sa Juan 15:5-6. Ang mga sanga na nakakabit sa Kanya ay ang mga taong tinubos. Habang ang tao ay patuloy na nakakabit sa Panginoon patuloy ay silang magbubunga; kung sila ay mahiwalay ay wala silang magagawa. Tanging pakinabang ay ihagis na lamang sa apoy. Walang pahiwatig na ang pagkaputol ng masama ay ang hindi na pag-iral. Kung paanong sila ay umiiral noong putol sila sa Dios, sa panibagong kalagayan na kung sila ay manatili sa gayong sitwasyon na hiwalay sa Dios, patuloy pa rin silang iiral habang nadarama ang kaparusahan.

Kung May Kaparusahan May Parurusahan Ilang beses kong nabasa sa mga aklat ng mga Saksi ni Jehova at ng Worldwide Church of God, na sila ay naniniwala sa walang hanggang kaparusahan subalit hindi sa walang hanggang pinarurusahan. Kung walang hanggan ang apoy ng kaparusahan, hindi naman daw habang buhay sa walang hanggan parurusahan ang tao. Gaano ba katagal ang magiging kaparusahan sa impiyerno? Ang pagkakagamit ng salitang walang hanggang ay nasa anyo ng pang-uri; ang kaparusahan naman ay nasa anyo ng pangngalan; at ang pinarurusahan ay sa anyo ng pandiwa. Makikita na ang pandiwaring ginamit sa walang hanggang pinarurusahan ay sa anyo rin ng pangngalan. Upang maging maliwanag ay narito ang isang halimbawa: hindi kaila na maraming nahahatulan ng kung ilang taon bilang kaparusahan sa kanila. Hindi ba't ang mga taon na sila’y nasa ilalim ng kaparusahan sila ay pinarurusahan?

63

Kaya't kung ang kaparusahan ay katotohanan, dapat nating tanggapin na may mga taong parurusahan. Ang iba pang salita ng kaparusahan sa wikang Griyego ay timoreo, ito ang salita na ginamit sa Gawa 22:5; at Hebreo 10:20. Makikita natin sa aklat ng mga Gawa, ang pagpaparusa ay aktuwal na ginagawa ni Saulo sa mga Kristiyano. Ang salitang kaparusahan sa karaniwang pagkakagamit ay kolazo, ito ay pagbabanta sa ibibigay na kaparusahan; ang timoreo ay pagsasagawa ng ibinantang kaparusahan. Dapat na matakot ang mga makasalanan sa kakila-kilabot na kaparusahang nagbabanta. Kung may kaparusahan para sa mga makasalanan, may daan ng kaligtasan at ito ay dapat nilang hanapin. Totoong ang mga taong nangamatay ay nahiwalay na sa buhay: iyan ang ibig sabihin ng pisikal na kamatayan. Yaon bang mga nangamatay sa pisikal ay nalalaman nilang sila'y mga patay? Kung paanong hindi nila nalalaman ang kanilang kalagayan bilang mga patay sa pisikal, gayundin ang kalagayan ng mga patay sa espiritu. Alam nilang sila'y buhay sa pisikal dahil mayroong kamalayan, subalit sino sa kanila ang nakapagsabing sila'y patay sa espirituwal? Wala. Dahil hindi alam ng patay na siya ay patay; hindi alam ng patay sa pisikal na siya'y patay at hindi din alam ng patay sa espirituwal na siya'y patay. Subalit ang kaluluwang humiwalay sa katawan ay nalalaman ang kanyang kalagayan.

Pagkalipol Ang salitang ito ay atin ng pinag-aralan sa nagdaang mga pahina at muli nating babalikan. Ginagamit ng mga sumasalungat ang salitang ito upang iliko ang marami. Sinasabi nila na ang salitang pagkalipol (annihilate) ay katumbas ng salitang pagkawasak (destroy). Ito raw ay matibay na batayan na ang mga masama ay hindi na iiral pagkamatay. Isa sa mga talatang kababasahan natin nito ay sa Mateo 10:29, "At huwag kayong mangatakot sa nagsisipatay ng katawan, datapwat hindi nangakakapatay ng kaluluwa: kundi bagkus ang katakutan ninyo'y yaong 'makapupuksa' sa kaluluwa at katawan sa impierno." Ibinibigay nilang interpretasyon dito, hindi na raw iiral ang tao kapag pinuksa ng Dios. Pansining mabuti ang salita ng Panginoon: huwag raw tayong matakot sa pumapatay ng katawan na pagkatapos ay wala ng magagawa; kundi katakutan natin ay ang Dios na may kapangyarihan upang tayo ay puksain o magwasak sa impiyerno. Ang salitang Ingles na ginamit sa makapupuksa ay destroy. Ito ay nanggaling sa wikang Griyego na apollumi, ito ay nagpapahiwatig ng "lubusang pagkawasak" o "kapahamakan hindi ng katauhan (being) kundi ng

64

kabutihan (well-being)." Ang tamang pagkakasalin ng salitang destroy sa Tagalog ay wasakin; gibain; pinsalain; o ibuwal. Anumang salita ang gamitin sa mga ito ay aangkop sa kabuuan ng mga salita. Hindi rin nakakasama kung ang ginamit na salita ay “makapupuksa” dahil ito'y nangangahulugan pa rin ng pagkawasak. Narito ang iba pang talata na kung saan ginamit ang salitang apollumi: sa Lucas 5:37 isinalin ang apollumi na "masisira" sa sisidlang balat ng alak. Sa Lucas 15:4 ang salitang apololos at apolesas na nanggaling pa rin sa apolumi ay isinalin sa Tagalog na "mawala" at "nawala" patungkol sa nawawalang tupa. Sa talatang 9 ay ginamit pa rin ang salitang ito para sa isang putol ng pilak na "nawala" at nasumpungang muli. At sa talatang 32 ay ginamit pa rin ang apololos para sa suwail na anak. Sa mga pinaggamitan ng mga salitang iyon, walang pahiwatig na ang apollumi ay ang hindi na pag-iral sa kamatayan. Ang salita ay nagpa-pakita ng kalagayan ng mga makasalanan. Sila ay nasa kasalatan at pulubi sa mga bagay na espirituwal. Kung ang salitang apollumi ay nangangahulugan ng pagkalipol; ang tupa, ang putol ng pilak, at ang suwail na anak ay hindi na sana mga nasumpungang muli kung sila ay nalipol na. Nang sila ay nasumpungan ng nagmamay-ari ay ibinalik sila sa kanilang kalagayan ng una. Kaya’t ang doktrina ng hindi na pag-iral (non-existence) ay maling doktrina na sumasalungat sa turo ng Panginoong Jesus. Saan natin maihahambing ang mga makasalanang hindi nagsipagsisi? Kung hindi sila gaya ng pilak, o ng tupa, o ng suwail na anak? Ang mga ito ay maitutulad sa sisidlang balat na noong hindi na mapakinabangan ay itinapon na lamang. Ganito ang magiging kalagayan ng mga makasalanang hindi nagsisi: wala silang magiging lugar sa langit kundi ang kauuwian ay impiyerno. Ano sa palagay ninyo ang nangyari sa sisidlang balat noong nabutas? Itinapon na lamang ito sa basurahan; ganito rin ang mga makasalanang hindi nagsipagsisi, sila ay itatapon sa impiyerno.

Susunugin Isang aklat ang nabasa ko na nagsasabing kung may kaparusahan, iyon ay pansamantala lamang daw. Ang pansamantalang kaparusahan ay mababasa raw sa Mateo 3:12 na nagsasabi, "Nasa kaniyang kamay ang kaniyang kalaykay, at lilinisin niyang lubos ang kaniyang giikan; at titipunin niya ang kaniyang trigo sa bangan, datapwat ang dayami ay susunugin sa apoy na hindi mapapatay." Kung ano ang nangyayari sa dayami kapag sinunog, gayon raw ang mangyayari sa mga masasama: sila ay maaabo. Sa panahong sila ay pawang

65

mga abo na, iyon daw ang kamatayang walang hanggan. Ang salita ni Juan Bautista ay isang metapora. Kung paanong ang Pangino-ong Jesus ay nangangaral na may kaparusahan sa maapoy na impiyerno; si Juan Bautista man ay nagsasalitang may naghihintay na masakit na kaparusa-han sa mga hindi nagsisi sa kanilang mga kasalanan. Ang kaparusahan ay sa apoy na walang hanggan. Hindi layunin na sila ay itapon doon upang maging abo; kundi ang maipadama sa kanila ng Dios ang galit Nito sa kasalanan. Naayon sa katwiran ang kagantihan ng Dios. Aanihin ng tao ang kanyang itinanim. Anuman ang kanilang kasasapitan sa walang hanggan ay sila ang pumili ng kalagayang iyon. Nais ng Dios na ang lahat ay mailigtas kaya ibinigay Niya ang daan. Subalit ang tao ay may malayang kalooban. Kung siya ay susunod sa mga daan ng Dios, siya ay maliligtas; subalit kung tinanggihan niya ang kaligtasan ng Dios, kapahamakang walang hanggan ang pinili nila. Sa gayon hindi nila masisisi ang Dios. Sa katotohanan, ang apoy sa impiyerno ay hindi ginagamit upang gawing abo ang sinusunog. Gaya ito ng asin na pinananatili ang lahat ng sa kanya ay nadadarang. Kaya't hindi matutupok ang tao gaya ng ipa kundi mananatili ang buong katauhan niya, mga alaala at isipan at pakiramdam habang nadarama niya ang bagsik ng sakit na idinudulot ng apoy. Maraming ulit nilang sinasabi na ang pagsunog sa tao ay hindi pumasok sa isip ng Dios. Ginagamit nila ang Jeremias 19:5 at 32:35 upang ipakitang hindi ito gagawin ng Dios. Labas sa talata ang interpretasyon nila. Ang sinasabi sa talata ay hindi ang pagparusa sa tao sa impiyerno, kundi ang pananambahan sa ibang dios. Kahit kailan hindi pumasok sa isip ng Dios na sambahin Siya na gaya ng ginagawa ng mga Gentil na nag-aalay pa ng mga bata. Hindi sinabi sa talata hindi pumasok sa isip ng Dios na hindi parurusahan ang tao, mali ang interpretasyon nila. Kung talagang hindi magagawa ng Dios na parusahan ang tao at wala sa isip Niya ang magparusa sa pamamagitan ng apoy, bakit Niya pinaulanan ng apoy at asupre ang Sodoma at Gomorra (Genesis 19:24)? Hindi ba't apoy din ang pumatay sa dalawang anak ni Aaron ng sila'y maghain ng ibang apoy sa Diyos (Levitico 10:1-2)? Malaking pagkakamali ang sabihing hindi magagawa ng Dios na magparusa ng walang hanggan sa apoy. Maliwanag nating nakita na nagawa Niyang wasakin ang mga tao at mga syudad sa pamamagitan ng apoy, bilang sa kanila'y kaparusahan.

Ang Walang Hanggan Bago nilikha ng Dios ang mundo ay sinasabi ng Bibliya na mayroon ng wa-

66

lang hanggan: ito ay itinuturing na "nagdaang walang hanggan" (Roma 16:25; II Timoteo 1:9; Tito 1:2). Ang nagdaang walang hanggan na iyon ay walang sukat na panahon: ang haba at tagal ay walang makapagsasabi maliban sa Dios. Naputol ang walang hanggan mula ng magtakda ang Dios ng mga panahon (Genesis 1:14). Sa nagdaang walang hanggan ay binuo Niya ang mga plano at isinakatuparan ang mga itinakda Niya sa mga bagay na napapailalim sa mga panahon. Binibilang natin ang mga araw, linggo, buwan at mga taon dito sa mundong ito; subalit paglabas natin rito patu-ngo sa malayong lugar ng kalawakan, hindi na natin mabibilang pa ang mga tanda ng panahon. Walang hanggan pa rin ang ating masusumpungan doon. Kung may tinatawag na walang hanggan na nagdaan, ay mayroon ding tinatawag na "walang hanggan sa darating" na katapusan ng mga panahon. Ang ilang bagay na itinakdang gagawin ng Dios sa pagdating ng panahong iyon ay Kanya ng ipinahayag sa mga pahina ng Bibiya. Doon Niya itinakdang makamtan ng mga makasalanan ang kaparusahan, at makasama Niya ang mga banal sa bagong langit at bagong lupa. Ang mga Saksi ni Jehova at si William Marion Branham na nagtatag ng Iglesiang End Times na ang paniniwala sa mga taong hindi kasapi sa Iglesia nila ay mga anak daw ng ahas (popular sa katawagang Serpent Seed Doctrine) ay naniniwala na ang walang hanggan ay may katapusan. Ito raw ay isang napakahabang panahon lamang subalit may katapusan. Maaaring kaya nila nasabing ang walang hanggan ay may katapusan ay dahil sa walang hanggang na nakaraan na naputol dahil sa paglalagay ngmga panahon. Ito ay hindi matibay na batayan upang sabihing may katapusan ang walang hanggan. Gaya ng sinabi natin ng una, ang kaalaman sa mga panahon ay narito lamang sa mundo. Mayroon tayong kamalayan sa mga panahon dahil nasasakop tayo ng batas na umiiral dito. Paglabas mo sa mundong ito, ang masusumpungan mo agad ay walang hanggan: walang hanggan ang paglalakbay; walang hanggan ang pagbilang ng mga bituin at mga galaxy; walang hanggan ang mga panibagong kaalaman na maaari mong matutunan; walang hanggan ang iyong magiging pagkatakot, pangamba at katuwaan. Dahil nasasakop tayo ng batas ng sanlibutang ito, kaya't mamamalayan mo na lamang na ikaw ay tumatanda na. Kaya't kung tutuusin sa labas ng mundong ito ay umiiral pa rin ang walang hanggan. Sa wikang Ingles ay may dalawang salita para sa walang hanggan: ito ay ang eternal at pangalawa ay everlasting. Sa wikang Griego ang mga ito ay aionios at aidios.

67

Tingnan muna natin kung ano ang aidios. Ang paniniwala ng pastor ng End Time Church na nakausap ko na gumagawa yata ng sarili niyang diksyunaryo, ang everlasting daw ay may pasimula subalit patungo sa walang hanggan. Ang salitang ito ay nanggaling sa salitang aei na Griyego, isinalin sa Tagalog na "lagi". Ito ay may dalawang kahulugan: una ay ang patuloy na panahon, na ang ibig sabihin ay "kawalang-patid" (Gawa 7:51; II Corinto 4:11; 6:10; Tito 1:12; Hebreo 3:10); pangalawa, ang "sunud-sunod na gawain o pangyayari" (I Pedro 3:15; II Pedro 1:12). Ang aidios ayon kay W. E. Vines, ito ay "nagbibigay-diin sa pagiging permanente at kawalang pagbabago ng kalagayan." Kaya't kung ang mga makasalanan ay maparusahan sa pagdating ng walang hanggan, wala ng maaari pang maging pagbabago sa kanilang kalagayan. Hindi mapapatid ang hapdi at sakit ng kaparusahan na mararanasan nila. Walang magiging kapahingahan sa hirap na madarama nila, higit sa lahat, hindi na maibabalik ang kaligtasan na pinabayaan nila. Gaya ng sinabi natin, ang walang hanggan ay nangangahulugan na walang magiging katapusan. Gaano man ang haba ng itatagal ng mga pangyayari, kung ito ay darating din sa katapusan ito ay pansamantala pa rin. Kung ang aionios ay isang mahabang panahon na may katapusan, ito ay hindi pa rin maituturing na walang hanggan. Ginamit ng Bibliya ng maraming beses ang aionios para sa Dios: sa Kanyang kapangyarihan (Roma 16:26), sa kaligtasan (I Tim. 6:16; Heb. 9:12), sa kaluwalhatian (I Pedro 5:10), sa walang hanggang paghahari ni Cristo sa darating na panahon (2 Pedro 1:11). Kung ang lahat ng ito ay pawang pansamantala lang, wala na tayong matatawag na walang hang-gan. Si Pablo mismo ay nalalaman kung ano ang sinasabi niya, ipinakita na ang "pansamantala" at "walang hanggan" ay magkasalungat (2 Corinto 4:18; Filemon 15). Ang walang hanggan ay nangangahulugan ng walang katapusan. Sa wikang Griyego ay lalong lalabas ang pagkakaiba ng dalawang salita. Ang salitang may katapusan ay proskairos, ito ay salungat sa aionios na ang ibig sabihin ay walang hanggan. Magtanong ka sa mga hindi nag-aaral ng Bibliya kung ano ang walang hanggan, sasabihin nilang ito ay walang katapusan. Kaya't ng sabihin ng Panginoong Jesus na ang mga balakyot ay tutungo sa kaparusahang walang hanggan, nangangahulugan na roon ay walang katapusan ang kahirapang mararanasan nila.

68

7. MGA KARAGDAGANG KATOTOHANAN

Sa nagdaang kabanata ay nakita natin ang maraming pagkakamali ng mga sumasalungat, at ang katotohanang sinasabi ng Bibliya. Sa kabanatang ito ay nais kong ibigay pa ang ibang argumento na ibinibigay nila.

Gaya ng Hayop Sinasabi ng mga Saksi, na ang kamatayan ng tao ay gaya lamang ng hayop. Sa pisikal na kamatayan ay maaaring may pagkakahawig sila: parehong nawa-walan ng hininga, nabubulok at uuwi sa alabok ng lupa. Subalit ang paniwala ng mga Saksi ay hindi lamang ganoon. Para sa kanila, hanggang pagkatapos ng kamatayan ay hindi pa rin iba ang tao sa hayop. Kung ganoon ang kamatayan, hindi na sana nagpakahirap ang Panginoong Jesus upang tayo ay matubos. Hindi na sana Niya sinabi ito kung pagkatapos ng kamatayan ay wala ng magaganap pa. "Aling tao sa inyo, na kung mayroong isang daang tupa, at mawala ang isa sa mga yaon ay hindi iiwan ang siyam na pu't siyam sa ilang, at hahanapin ang nawala, hanggang sa ito'y kaniyang masumpungan?" (Lucas 15:4). Ang kaluluwang nawawala ang siyang dahilan ng Kanyang pagparito. "Ang Anak ng tao ay naparito upang hanapin at iligtas ang nawala" (Lucas 19:10). Paanong masasabi nila sa pamamagitan ng mga talatang iyan na ang kamatayan ng tao ay gaya ng sa hayop? Magkasing-halaga kaya ang kaluluwa ng tao at hayop? Ang sagot ng Panginoong Jesus: "Sapagkat ano ang pakikinabangin ng tao, kung makamtan niya ang buong sanglibutan at mawawalan siya ng kanyang buhay? O ano ang ibibigay ng tao na katumbas ng kaniyang buhay?" (Mateo 16:26). Kung ang sanlibutan ay hindi sapat ipantubos sa buhay ng isang nasa kapahamakan, nangangahulugang higit na mahalaga ang buhay ng isang kaluluwa kaysa hayop. Dahil sa mga bagay na ito kaya't hindi nararapat sabihing tulad lamang ng hayop ang kamatayan ng tao. Kung ang gawa ng Panginoong Jesus ay naging sapat upang ipantubos sa tao, ang pinagbayaran Niya ay higit pa na malaki kay sa halaga ng sanlibutang ito! Ang pagpapahalagang ipinakita ng Panginoon ay hindi maitutumbas sa klase ng paniniwala ng mga Saksi. Sila ay gaya ng mga Fariseo na umaakay ng tao ayon sa sariling daan at hindi sa daan ng Dios. Kaya nga, sa pagtuligsa sa kanila ng Panginoon ay Kanyang sinabi: "Sa aba ninyo mga Escriba at mga Fariseo, mga mapagpaim-babaw! Sapagkat inyong nililibot ang dagat at ang lupa sa paghahanap ng isa ninyong makakampi; at kung siya'y magkagayon na, ay inyong ginagawa si-

69

yang makaibayo pang anak ng impierno kay sa inyong sarili" (Mateo 23:15). Hindi naiiba ang ginagawa ng maraming tao na tumatangging ang kaparusahan ay walang hanggan, sila ay umaakay ng mga makasalanan upang ang mga taong iyon ay lalo pang maging makasalanan. Kaya't kung sila na mga bulaang tagapagturo ay hindi makaliligtas sa impiyerno; lalo na ang mga naakay nila ay hindi makaliligtas sa kaparusahan. Kung masama na sa una, lalong sumasama ang mga taong nadadala nila dahil ang mga ito'y nagiging kalaban ng dalisay na ebanghelyo ni Cristo. Hindi ko sinasabing nagiging ma-sama na gaya ng mga mamamatay-tao o nagiging tulisan o magnanakaw; higit pa sa mga ito ang ibig kong sabihin: ang mga taong ito ay nagiging tagapa-ngaral ng mga bulaang katuruan, kaya't sila ay nagiging kaaway ng Dios. May mga kasalanan tayong nagagawa sa Dios na hindi kasalanan sa gobyerno; subalit lahat ng kasalanan na ating nagagawa laban sa gobyerno at kapwa tao ay kasalanan sa Dios. Ang hindi pagkilala ng tao sa Dios at sa kaparusahan ay hindi itinuturing ng gobyerno na kasalanan, subalit ito ay kasalanan sa Dios. Ang isang ateista ay mabubuhay ng may karangalan sa harap ng mga tao; subalit sa harap ng Dios, siya ay isang makasalanan. Silang mga kalaban ng ebanghelyo ay nag-aakalang may karangalan sa harap ng Diyos subalit wala. Tama ang sinabi ni Solomon sa kanila: "Narito, ito lamang ang nasu-mpungan, na ginawang matuwid ng Dios ang tao; ngunit nagsisihanap sila ng maraming katha" (Ecclesiastes 7:29). Pinipilit nilang mabuhay ng maka-Dios, subalit sa kabila ng mga ito ay hangad lamang nila ang makapagbigaylugod sa tao. Sa halip na sampalatayanan ang sinasabi ng Bibliya ay inililihis pa nila. Hindi mabuting marinig na may kaparusahang walang hanggan, kaya't ito ay pinasinungalingan ng mga hindi naniniwala. Sa iba naman, dahil nababasa nila na talagang may kaparusahan, ginawa naman nilang pansamantala lamang ang kaparusahang iyon. Ang pinaka-mabigat na kaparusahan ay ang hindi na raw pag-iral ng tao na sila ay maging abo pagkatapos sunugin sa impiyerno. Pagdating ng araw ng paghuhukom, silang mga hindi naniniwala ang unang makakaranas ng kaparusahan. Sa araw na iyon ay mapapatunayan nilang may gayong lugar: maapoy, mabaho, at madilim na dako ng parusahan. Subalit ang mga Kristiyano na naniwala sa mga salita ng Dios, at ibinigay ang kanilang buhay sa Dios ay hindi makikita ang lugar na ito. Sa kanila na itinuring na parang hayop ang buhay, kapag nadama na nila ang sakit ng kaparusahan, doon lamang nila mapag-iisipan kung gaano kahalaga ang ginawa ng Panginoong Jesus. Kapag nadama na nila ang kirot ng kaparusahan, hihilingin nilang mabigyan pa sila ng isang pagkakataon upang mabuhay sa mundo at mamuhay ng ayon sa katotohanan at katwiran. Subalit sa araw na iyon, ang la-

70

hat ay huli na; wala ng magiging pagkakataon pa dahil ang lahat ng pagkakataon ay ibinigay na sa atin dito pa lamang.

Dios na Mapaghiganti Isang Saksi ang nagpakita sa akin ng talata upang patunayan na walang kaparusahan. Sa kasamaang palad, ang talatang ipinakita ay lalo pang nagpa-hayag na may kaparusahan. Ito ang sinasabi sa talatang: "Na magsisihiganti sa hindi nagsikilala sa ebanghelyo ng ating Panginoong Jesus: na siyang tatanggap ng kaparusahan, na walang hanggang kapahamakan mula sa harapan ng Panginoon at mula sa kaluwalhatian ng kaniyang kapangyarihan" (II Tesalonica 1:8-9). Kapag sinabing paghihiganti, kadalasang nasasaisip ng tao ay ang matinding pahirap na maibibigay niya sa taong pinaghihigantihan. Sa taong naghihiganti naman ay nawawala ang katwiran sa pagnanasang saktan ang kaaway. Ang Dios ay hindi gaya ng tao sa paghihiganti. Nababasa natin sa Bibliya ang mga kahatulang ginawa ng Dios sa mga bansa at sa mga tao. Sa makataong pamantayan ay masasabi ng mga hindi nakakaunawa ng kalooban ng Dios na iyon ay hindi matuwid. Kung ang tao ay makakaunawa, makikita niya na ang kahatulang iyon ay dumating dahil may malaking pagsalansang na ginagawa ang mga bansang iyon. Ginawa ng Dios ang paghuhukom sa ikabubuti ng marami. Tayong mga lingkod ay hindi pinahihintulutan ng Diyos na gumawa ng anumang paghihiganti. Nais ng Dios bigyang daan ang Kanyang galit at Siya ang gaganti para sa atin (Roma 12:19). Kung hindi man matikman ng tao ang kagantihan sa buhay na ito, darating ang araw ng paghuhukom at doon niya matitikman ang sakit ng kagantihan ng Dios. Kung naniniwala sila na ang Dios ay mabuti, matuwid, at matalino, aariin nila na ang lahat ng kahatulan Nito ay naaayon sa katwiran. Higit na maraming mensahe ang Dios ng kahatulan kaysa pagpapala at lahat ng kahatulang iyon ay nasa katwiran. Kaya't sa katotohanan ang Dios na sinasamba natin ay ayaw nilang sambahin. Sila rin ang nagsabi: "Mahirap sambahinang isang mapaghiganting Dios na sumusunog sa mga makasalanan" (Ang Bantayan, Pebrero 15, 1997). Ayaw nilang sambahin ang Dios natin na gumawa ng maraming paghihiganti sa mga makasalanang tao. Ang Dios natin ay nagsabing may kaparusahang walang hanggan sa mga hindi nagsisi dahil sila'y kabahagi sa kaparusahang ito kaya't ayaw nilang sambahin ang Dios natin. Paano nilang nasabi na ang Dios na sinasamba natin ay "Dios na mapaghiganti"? Kung Siya ay tunay na mapaghiganti, hindi na sana Niya ipi-

71

nadala ang Panginoong Jesus upang magkatawang-tao at mamatay na kahalili natin? Nilipol na sana Niya ang sangkatauhan noong una pa man, subalit sa ngayon, ang nahahayag sa atin ay ang habag at biyaya ng Dios. Dapat ba nating paniwalaan ang talata sa Tesalonica o hindi? Maliwanag ang sinabi ni Pablo na tatanggap ng kagantihang kaparusahan ang mga hindi nagsikilala sa ebanghelyo ng Panginoong Jesus. Kung ang ebanghelyong ito ay kapangyarihan ng Dios sa ikaliligtas; ito rin ang huhukom sa tao sa mga huling araw (Roma 1:16; 2:16). Mahabang panahon ng binabata ng Panginoong Dios ang kasamaan ng tao. Hindi habang panahon Niyang pagtitiisan ang mga Kasamaan. Nagtakda Siya ng isang araw na sa araw na iyon, ang lahat ng tao ay haharap sa Kanya at magsusulit sa kanilang mga gawa. Pagdating ng panahong ang kasamaan ng tao ay nasa sukdulan, darating ang Panginoong Jesus upang ito'y linisin. Sa gayon bang paraan ituturing nilang ang Dios ay mapaghiganti? Hindi inilalarawan ng Bibliya na ang Dios ay mapaghiganti. Nagkakamali sila ng interpretasyon. Para saan ba ang gagawing paghihiganti ng Dios? Kung babasahin natin ang Lumang Tipan, makikita natin na ang paghihiganti ng Dios ay sa kasalanan at mga gawang kasamaan. Ang mga bansang umahon sa kapangyarihan na naitatag sa panunupil, kabagsikan at rebelyon ay pawang ibinagsak ng Dios. Dahil din sa pagsuway kung bakit ang Israel na bayan ng Dios ay pinarusahan. Ito ang nais takasan ng mga hindi naniniwala sa kaparusahan, ang mapagkilala nilang may kaparusahang katapat sa mga kasalanan. Maliwanag na sinang-ayunan ng mga Saksi ni Jehova ang pahayag ni Jackson Carroll na inilathala sa kanilang Ang Bantayan, "Salungat sa kasalukuyang kultura ang magsalita ng tungkol sa kasalanan at pagkadama ng pagkakasala." Kung ito ay salungat sa kasalukuyang kultura, ito ay sa dahilang ang kultura natin ay nagmamatuwid sa sarili nilang mga mata. Gaya sila ni Adan at Eba na tumahi ng dahon ng igos upang itago ang sarili nilang kahubaran at pagkatakot. Ginagamit nila ang edukasyon, pilosopiya, relihiyon at pagkakawang-gawa upang sabihing sila'y mabubuting tao. Kaya't kapag may tunay na Kristiyano ang nagsalita sa kanila ng pagsisisi dahil may darating na kaparusahan, tinutuya nila ang mga Kristiyanong ito. Para sa kanila, hindi sila mapaparusahan dahil mabubuti silang tao, mga hindi nangaapi, nabubuhay ng tahimik at mga hindi nagnanakaw o mamamatay-tao. Ayaw nilang marinig na sila'y mapaparusahan dahil sila'y mga nagkasala sa Dios. Kaya't lumalabas, hindi nila kailangan ang Panginoong Jesus upang sila ay maligtas. Gaya ng isang bilanggo, ayaw nilang marinig ang kahatulan sa

72

kanila, hindi nila ikatutuwa ang anomang sasabihin ng hukom. Sa ayaw o sa gusto nila, wala silang magagawa upang takasan ang kahatulang ipapataw ng Dios sa mga makasalanan. Lahat ng tao ay sa kaparusahang walang hanggan tutungo. Subalit ang Panginoong Dios ay nagbigay ng daan upang ang tao ay magkaroon ng kaligtasan. Ang tanging kaligtasan natin ay ang manganlong kay Jesus na namatay kahalili natin. Nararapat tayong parusahan sa apoy na walang hanggan, subalit tayo ay tinubos dito sa pamamagitan ng Kanyang kamatayan. Hindi sa pamamagitan ng ating sariling mabubuting gawa kaya tayo maliligtas, kundi sa mga nagawa ng Panginoong Jesus. Ang naghihintay sa lahat ng tao ay kaparusahang walang hanggan. Nang ipakita sa atin ng Dios ang daan tungo sa kaligtasan at hindi natin tinanggap, walang magagawa ang Dios upang iligtas tayo. Sa hindi natin pagsunod ay kapahamakan ang naghihintay sa atin.

Higit ang Pagdurusan ng mga Banal Kung pagkatapos ng kamatayan ay tapos na ang lahat, lalabas na higit ang magiging pagdurusan ng mga banal sa buhay na ito. Makikita natin sa nagdaang kasaysayan ng sinaunang Iglesia ang paghihirap na naranasan ng mga mananampalataya sa kamay ng mga pagano. Libu-libo ang nagbuwis ng buhay dahil sa pagsunod kay Cristo. Kaya't kung hindi katotohanan ang kaparusahan sa impiyerno, higit na malaki ang pagdurusan ng mga banal. Ang pagdurusa ng mga banal ay hindi lamang sa pang araw-araw na pakikipagbakang espiritwal, kundi maging sa kanilang kapuwa, sa mga kasambahay at maging sa kamay ng gobyerno. Hindi natin ikinatutuwa na sabihing may kaparusahan sa mga masasama. Hindi natin gusto ito, kung maaaring sabihin na wala nito ay matutuwa pa ako. Subalit ang liwanag ng katotohanan nito ay makikita natin sa mga pahina ng Kasulatan. Ngayon na ang pagkakataon upang ang tao ay maligtas mula sa lupit ng kaparusahan sa impiyerno. Kapag dumating na ang panahon na ang tao'y haharap sa Dios, wala na siyang pagkakataon pa upang magsisi sa kanyang mga kasalanan. Kung ang mga patay ay hindi lamang sana binu-buhay, magsikain at magsiinom na lamang tayo yamang bukas tayo'y mangamamatay. Subalit ang Dios ay hindi nagsisinungaling, isang araw tayong lahat ay bubuhayin upang humarap sa hukuman ng Dios. Kung gayon, kakain tayo at iinom upang mabuhay para sa Panginoong Dios dahil alam natin na sa katawang laman na ito ay walang kapakinabangan.

73

Magiging Sinungaling ang Dios Kung hindi totoo ang maapoy na impiyerno, lahat ng bagay na nasu-sulat sa Bibliya ukol sa kaparusahan ay mawawalan ng kabuluhan. Sa gayon ay lalabas na sinungaling ang Dios na Siyang may-akda ng Bibliya. Sino ba ang nakasumpong na ang Dios ay nagsinungaling? Imposible na ang Dios ay magsinungaling, "Sapagkat ang Dios ay hindi tao na magsisinungaling." Nasa Dios ang katotohanan at kaliwanagan; nasa tao naman ang kasinungalingan. Nakakasira sa kalikasan at katangian ng Dios ang sinasabi nila na walang pagkabuhay na muli sa mga masasama. Mahina ba ang Dios upang hindi maisagawa ang nakapangingilabot na kaparusahan? Ipinahayag na ng Dios sa mga pahina ng Kasulatan ang kagantihan sa mga kasamaang ginagawa ng tao. Sa ngayon ay hindi pa natin nakikita ang mga pangyayaring ito dahil may itinakda Siyang kapanahunan. Dahil ba hindi pa natutupad ang isang hula, kaya't masasabing ito ay hindi katotohanan? Ang kapahayagan ng kaparusahan sa impiyerno ay isang hula na hindi pa isinasakatuparan ng Dios, subalit pinasisinungalingan ng maraming tao. Sinabi ng Bibiya, "Huwag kayong padaya; ang Dios ay hindi napabibiro: sapagkat ang lahat na ihasik ng tao, ay siya namang aanihin niya. Sapagkat ang naghahasik sa kaniyang sariling laman ay sa laman maga-ani ng kasiraan, datapwat ang naghahasik sa Espiritu ay sa Espiritu mag-aani ng buhay na walang hanggan." Ang hindi paniniwala sa kaparusahang walang hanggan, ay isang pilosopiya ng mga taong malayo ang puso sa Dios: galing mula sa kasinungalingan ng tao. Ayaw kasi ng mga makasalanan na tanggaping may kaparusahan dahil hindi pa nararanasan sa buhay na ito kaya't ipinagpalagay na nilang hindi ito totoo. Kaya't pagdating ng araw, kung masumpungan ng tao na ang naging bahagi niya ay dagat-dagatang apoy, iyon ay bunga ng kaniyang mga ginawa sa buhay na ito. Iyan ang batas na itinakda ng Dios, aanihin ng tao anuman ang kanyang itinanim. Hindi mahina ang Dios upang hindi Niya maisagawa ang bagay na iyon. Kung magagawa ng Dios na iligtas ang mga banal; magagawa rin Niyang parusahan ang mga makasalanan. Magaang pa na ang langit at lupa ay mawala kaysa ang Kanyang mga salita ay hindi magkaroon ng katuparan (Mateo 24:35). Ganyang katapat ang Dios sa Kanyang mga salita. Kung hindi magkakaroon ng katuparan ang mga bagay na sinabi Niya, lalabas na Siya ay isang sinungaling na Dios. Subalit ang Dios ay hindi sinungaling, kundi pinasisinungalingan ng tao ang mga salita ng Dios. Kaya't pagharap ng mga taong ito sa hukuman ng Dios, malaking kahihiyan ang tatanggapin nila.

74

Ang Kalalabasan Ipagpalagay nating walang impiyerno, ano ang magagawa nito sa ating pananampalataya? Nakatitiyak ako na walang Kristiyano ang uunlad sa kanilang buhay espiritwal. Manghihina lamang ang kalooban ng mga banal sa makikita nitong kasamaan na hindi magkakaroon ng katarungan; magbibigay naman ito ng lakas ng loob sa mga makasalanan upang gumawa pa ng maraming kasamaan. Hindi nila naisip na ang kaparusahan ng hindi pag-iral ay isang napakagaang na kaparusahan. Kahit sinong nagkasala ay kaya itong tanggapin. Sabi nga ng ibang makasalanan na nasa gitna ng kahatulan, "Kung gusto ninyo barilin n'yo na lang ako ngayon?" Malakas ang loob nila dahil hindi nila alam kung anong kaparusahan ang naghihintay sa kabilang buhay. Paano naman kung talagang may kaparusahan? Marami sa mga Kristiyano na bagaman nalaman nilang may impiyerno ay wala rin epektong makapagpa-banal sa kanilang buhay. Minsan ay makikita natin na ang iba ay bigla na lang nawawala pagkatapos maglingkod sa Panginoon ng sampung taon. Nanga-ngahulugan na hindi nakakatakot ang doktrinang ito. Sa katotohanan, wala pa akong nabalitaang tao na naglingkod sa Dios dahil sa takot sa impierno. "Walang takot sa pagibig: kundi ang sakdal na pagibig ay nagpapalayas ng takot, sapagkat ang takot ay may kaparusahan; at ang natatakot ay hindi pinasasakdal ng pagibig" (I Juan 4:18). Ang salitang Griyego na ginamit sa salitang 'kaparusahan' ay kolasis na nanggaling pa rin sa salitang kolazo. Kung ang tao ay may sakdal na pag-ibig, wala sa kanya ang pagkatakot sa kaparusahan. Ang dahilan, kalakip ng ating pagibig ang buong pagtitiwala na tayo ay maililigtas ng Dios sa kaparusahan. Ang Dios na pinagtitiwalaan natin ay banal at makapangyarihan. Kung makapangyarihan Niyang mapaparusahan ang mga makasalanan; makapangyarihan din Niya tayong maililigtas. Narito ang Kanyang pangako: kaligtasan kung tayo'y mananatili at magtitiis; kapahamakan kung tayo'y hindi magpapatuloy: "Sapagkat kung kayo'y nangangailangan ng pagti-tiis, upang kung inyong magawa ang kalooban ng Dios, ay magsitanggap kayo ng pangako. Sapagkat sa madaling panahon, Siyang pumaparito ay darating, at hindi na magluluwat. Ngunit ang aking lingkod na matuwid ay mabubuhay sa pananampalataya: at kung siya'y umurong, ay hindi kalulugdan ng aking kaluluwa. Ngunit tayo'y hindi doon sa mga nagsisibalik sa kapahamakan; kundi doon sa may pananampalataya sa ikaliligtas ng kaluluwa." (Hebreo 10:35-36).

Ang Dios ay Pag-ibig Sa lahat ng argumento na ginagamit ng mga sumasalungat, ito ang pinaka-

75

popular; ang hindi nila alam, ito ay mapanganib din sa kanila. Lagi nilang itinatanong kung magagawa ba ng Dios na parusahan ng walang hanggan ang Kanyang mga minamahal na nilikha? Alalahanin natin na kung ang Kanyang kalikasan ay pag-ibig, ay Dios din naman Siya ng kagalitan. "Ang sumasampalataya sa Anak ng Dios ay may buhay na walang hanggan; ngunit ang hindi tumatalima sa Anak ay hindi makakakita ng buhay, kundi ang poot ng Dios ay sumasa kaniya" (Juan 3:36). Hindi lamang Siya Dios ng pag-ibig, kundi Siya'y nagagalit din naman sa mga taong hindi sumusunod sa Kanya. Akala siguro ng mga Saksi, ang Dios ng pag-ibig ay walang karapatang magalit. Para bang mga Kristiyano na kapag nagalit ay pinipintasan nila agad. Sa katotohanan hindi magiging Dios ang Dios kung walang pagkagalit sa Kanya sa mga masuwayin. "Iniingatan ng Panginoong ang lahat na nagsisiibig sa kaniya; ngunit ang lahat ng masasama ay lilipulin niya" (Awit 145:20). Kung ang mga balakyot ay mapahamak man sa impiyerno, iyan ay dahil sa hindi nila pagkilala at pagtanggap sa Panginoong Jesus. Sa pamamagitan lamang ng pagsunod mauunawaan natin kung ano talaga ang ibig sabihin na ang Dios ay pag-ibig. Sa Lumang Tipan ay mababasa nating higit na marami ang ginawa Niyang paghuhukom sa mga tao at sa mga bansa na gumagawa ng pagsalansang at pagmamataas laban sa Kanya. Ang pagpapahinuhod ng Dios ay umiiral pa rin hanggang ngayon sa ikaliligtas ng marami. Bagaman ang galit Niya ay bumugso, ito ay doon lamang sa mga gumagawa ng kasamaan. Dahil sa pagibig sa mga banal, ihihiwalay Niya ang lahat ng kasamaan at kasalanan upang ang mga banal ay mapangalagaan. Hindi nawawala sa Dios ang pagbibigay ganti sa mga nagsisiibig sa Kanya; hindi rin nawawala ang ganti para sa mga taong sumusuway sa Kanya. Ang lahat ng tao ay nais Niyang mailigtas, subalit paano Niyang ililigtas ang mga hindi sumusunod sa Kanyang daan? Kasunod ng Kaniyang galit sa mga sumusuway ay ang kaparusahan (Job 21:7; Jeremias 23:20; Micas 5:15; Zepanias 8:8). Bago Niya ibigay ang kaparusahan ay naroon muna ang babala sa gayon ay walang maikakatwiran ang tao sa Dios. Dahil sa Kanyang labis na pagmamahal sa atin ay nagkatawang-tao Siya upang ating maging kanlungan sa ikaliligtas.

Mawawalan ng Halaga ang mga Ginawa ni Cristo Nang magkasala ang tao ay nagkaroon Siya ng bahagi sa kaparusahan na dapat ay sa mga anghel lamang. Upang matubos ang tao sa pagkakasala, ay kailangang may hahalili sa kanya upang magbayad sa mga kasalanan niya. Su-

76

balit ang lahat ng tao ay pawang nagkasala kaya't nararapat sa kaparusahan. Walang sinumang tao sa mga anak ni Adan ang nasumpungang karapat-dapat upang maging daan sa kaligtasan. Dahil dito, nagkatawang-tao ang Panginoong Jesus hindi sa lahi ni Adan kundi ang panghuling Adan. Sa Kanyang ginawa ay nabuksan ang kaligtasan sa lahat. Tinapos Niya ang plano ng Dios para sa ating kaligtasan, kinakaila-ngan lamang natin ay tuparin ang Kanyang mga kondisyon. Binigyan tayo ng Diyos ng malayang kalooban at ikinilos ng Espiritu Santo upang sumunod sa Kanya. Sa kabuuan ng mga ginawa ng Dios: ang Kanyang plano sa ating kaligtasan at pagsasakatuparan nito; ang pagbibigay Niya ng mga nararapat nating gawin bilang pakikiisa at pagsunod ay mga seryosong bagay. Hindi tayo binibiro ng Dios dito. Kapag sinabi nating wala namang kaparusahan, lalabas na nilalaro lamang tayo ng Dios. Ang lahat ng mga bagay na Kanyang ginawa ay magiging kahi-naan Niya. Magaang lamang ang kaparusahan, gagawa pa Siya ng malaking paghihirap. At habang binabasa natin ang mga sakripisyong ginawa ni Cristo ay halos naiiyak tayo sa mga ginawa Niya. Ang pagnanasa Niyang isalba ang buhay ng tao ay lalabas na isang makabagbag damdaming drama lamang. Isipin ninyo kung gaano kalaking sakripisyo ang ginawa Niya para ikumpara sa doktrina ng walang kaparusahan. Pansamantala lamang ang buhay sa mundong ito. Nakahihinayang kung sa maigsing yugto ng buhay ay hindi natin mararanasan ang ginhawa at kaligaya-hang idinudulot ng sanlibutan. "Kung ang mga patay ay hindi muling binubu-hay, magsikain at magsiinom tayo yamang bukas tayo'y mangamamatay." Ang Dios ay hindi sinungaling na gaya ng tao. Ang ebanghelyo na Kanyang ipinangaral sa atin ay sa kaligtasan at kaparusahan. Sinabi Niyang may langit at tayo'y naniniwala rito; lumabas din naman sa Kanyang labi na may impiyerno, sino tayo ngayon upang pasinungalingan ito? Lahat ng nananalig at umaasa kay Cristo ng kaligtasan ay hindi mapapahiya. Ibigay natin ang ating buhay sa Kanya ngayon pa lamang upang ito ay masumpungan natin sa kabilang buhay.

Paano ang mga Hindi Nakarinig ng Ebanghelyo? Ito ay isa sa madalas na ginagamit nilang argumento: "Mangyayari bang parusahan ng Dios ang mga taong hindi naman nakarinig ng ebanghelyo?" Ang pagsagot ng katanungang ito ay nasa Dios lamang, dito ay ibibigay natin ang ayon sa limitasyon ng nalalaman natin. Bawat taong hiwalay sa Dios ay imposibleng mamuhay ng may kabanalan.

77

Ang kabanalan ay isa sa pangunahing hinihingi ng Dios para sa kaligtasan. Naniniwala ako na kung walang kabanalan ay walang kaligtasan. Kapag ang tao ay nabuhay ng malapit sa Dios na gaya ni Cornelio, ang Dios ay gumagawa ng paraan upang ang mga taong gaya niya ay maligtas. Kilala ng Dios ang mga sa Kanya, at sila'y tinitipon Niya sa Kanyang pastulan. Nalalaman rin ng mga tagasunod ang tinig ng kanilang Panginoon, kapag ito ay kanilang narinig ay kanilang sinusundan. Doon sa mga taong walang Cristo na kinikilalang Tagapagligtas, ay maliwanag na walang kaligtasan: "At kanino mang iba ay walang kaligtasan: sapagkat walang ibang pangalan sa silong ng langit, na ibinigay sa mga tao, na sukat nating ikaligtas" (Gawa 4:12). Kung ang mga taong walang Cristo sa kanilang buhay ay walang kaligtasan, gaano pa kayang ang mga taong nakarinig ng ebanghelyo at hindi sumunod? Maliligtas kaya sila? Ang Panginoon mismo ay nagbigay ng halimbawa na mababasa natin sa Mateo 11:20-24, "Nang magkagayo'y kaniyang pinasimulang sumbatan ang mga bayan na pinaggagawan niya ng lalong marami sa kaniyang mga gawang makapangyarihan, sapagkat hindi sila nagsipagsisi. Sa aba mo Corazin! Sa aba mo Bethsaida! Sapagkat kung sa Tiro at Sidon sana ginawa ang mga gawang makapangyarihan na ginawa sa inyo, malaon na dising nangagsisi na may damit na magaspang at abo. Ngunit sinasabi ko sa inyo na higit na mapagpaumanhin ang Tiro at Sidon sa araw ng paghuhukom kay sa inyo." Ipinahayag ng Panginoong Dios ang pagkawasak ng Tiro sa aklat ni Ezekiel kapitulo 26 hanggang 28. Unang naging laban sa kanya ng Dios ay ang katuwaan niya sa naging pagbagsak ng Jerusalem (26:2). Sa pagbagsak na iyon ay iniisip ng Tiro na ito ay kapakinabangan sa kanya, dahil sa ganito ay tataas ang benta ng kalakal niya. Sumunod na naging laban sa kanya ng Dios ay sa pagkilala niya sa kanyang sarili na siya'y dios (28:2). Dahil sa kanyang mga kasalanan, ipinasya ng Dios na ito ay wakasan. Ginamit ng Panginoong Dios si Nobocodonosor na hari sa Babilonia upang ito ay wasakin. Ang unang pagkawasak ay hindi naging sapat. Sumunod na ginamit ng Dios upang ang Tiro ay lubusang mawasak ay si Alejandro ang Dakila. Sinabi ng Panginoong Jesus, kung sa bansang ito ginawa ang mga himala na ginawa Niya sa Bethsaida, nakikita Niyang magsisisi ang bansang ito sa kanilang mga kasalanan. Pangalawang ibinigay ng Panginoong Jesus ay ang Sodoma at Gomorra. Walang nakitang matuwid na tao sa bansang ito maliban kay Lot at sa kanyang pamilya. Ang mga anghel na dumalaw sa kanila ay hindi na nangaral pa na dapat silang magsisi, kundi ng mailigtas nila si Lot ay ibinuhos agad ang

78

paghuhukom. Ito na rin marahil ang kasagutan sa kanilang mga katanungan. Bagaman sila'y hindi nakarinig dahil ipinahayag ng Panginoong Dios ang kanyang pagkawasak ay wala tayong magagawa upang ito ay tutulan. Gaano pa kaya ang magiging bigat ng kaparusahan sa mga taong nakarinig ng tinig subalit hindi sumunod? Kakilakilabot na kaparusahan ang naghihintay sa kanila. Pakatandaan natin, "Sapagkat kanino man ay walang kaligtasan." Hindi kay Gautama Buddha, hindi din kay Mohammed, at lalong hindi kay Karl Marx. Hindi maaaring mailigtas ng karaniwang tao ang sinuman sa kapahamakang naghihintay sa kanila. Si Jesus lamang ang nangako ng langit sa lahat ng sasampalataya sa kanya. Tingnan natin ang isa sa Kanyang matamis na pangako na hindi naipanga-ko ng iba. "Huwag magulumihanan ang inyong mga puso: magsisampalataya kayo sa Dios, magsisampalataya naman kayo sa akin. Sa bahay ng aking Ama ay maraming tahanan; kung di gayon, ay sinabi ko sana sa inyo; sapagkat ako'y paroroon upang ipaghanda ko kayo ng kalalagyan. At kung ako'y pumaroon at kayo'y maipaghanda ng kalalagyan, ay muling paparito ako, at kayo'y tatanggapin ko sa aking sarili; upang kung saan ako naroon, kayo naman ay dumoon" (Juan 14:1-3). Sino sa mga dakilang pinuno ng relihiyon ang may ganitong pangako? Hindi natin maaaring hanapan ang Dios ng kamalian kung mapahamak ang sinuman. Ang kinakailangan ay sumunod tayo sa Dios at hindi Dios ang pasusunurin natin sa atin. Kaya't kung mapahamak man ang mga walang Cristo, ang kahatulan ng Dios ay matuwid. Hindi rin maikakatwiran ng tao na hindi niya narinig ang pangangaral ng ebanghelyo kaya’t nararapat siyang maligtas. Para sa Dios hindi dahilan ang pagiging ignorante ng tao para maligtas (Ezek. 33:8-9). Ang pagiging ignorante ang kadalasang dahilan kung bakit napapahamak ang maraming tao. Kung ang tao ay maligtas, ang kanyang kaligtasan ay dahil sa biyaya ng Dios, at hindi sa mga kabutihang nagawa nila. Gaya ng sinasabi ng Bibliya: "Kaya nga hindi sa may ibig, ni hindi sa tumatakbo, kundi sa Dios na naaawa. Ano kung ang Dios ay inibig na ihayag ang kanyang kagalitan, at ipakilala ang kanyang kapangyarihan, ay nagtiis ng malaking pagpapahinuhod sa mga sisidlan ng galit na nangahahanda sa pagkasira: at upang maipakilala ang kayamanan ng kanyang kaluwalhatian sa mga sisidlan ng awa, na kanyang inihanda nang una pa sa kaluwalhatian" (Roma 9:22-23).

Paglayo sa Pananampalataya Itong mga huling panahon ay lalong malakas ang paggawa ni Satanas ng

79

mga pandaraya. Kung paanong laganap ang mga maling paniniwala noong una, higit sa ngayon ay lalong lumalago ang mga hidwang pananampalataya. Pati na ang mga datihang nanghahawakan sa katotohanan, ngayon ay lumihis na rin. Isa na dito ay ang Church of England. Ito ay tunay na nakapanlulumo. Sa magasin ng mga Saksi na Ang Bantayan, lumabas sa isyu noong Pebrero 15, 1997 na sa Church of England ay may malaking pagbabago. Ayon sa kanilang report: "Maraming dahilan ang pagbabagong ito, subalit kabilang sa mga ito ang moral na pagtutol buhat sa loob at labas ng Kristiyanong pananampalataya laban sa relihiyon ng takot, at isang lumalagong pagkaunawa na ang palagay tungkol sa Dios bilang isa na nagbubulid ng milyun-milyon sa walang hanggang paghihirap ay salungat sa kapahayagan ng pag-ibig ng Dios na nasa kay Kristo." Kung gayon, hindi pala nila masasamba ang Dios ng Bibliya na nagwasak ng mga siyudad at kaharian sa Lumang Tipan. Maliwanag na ang Dios na sinasamba ng mga Saksi ay hindi ang Dios ng Bibliya dahil ang Dios ng Bibliya ay nagpahamak ng milyun-milyong makasalanan sa Lumang Tipan. Bumangon ang isang kaharian at ang ibang mga kaharian, hindi ba't ng magmataas ang mga kahariang ito ay winasak sila ng Panginoong Dios. Tinanggap lamang ng mga kahariang ito ang nararapat na kagantihan sa kanila. Tunay na ang Dios ay mapaghiganti sa kasamaan at hindi sa kabutihan. Sa pagpapatuloy ng Bantayan, "Ang pagkabalisang ito sa tradisyunal na pangmalas sa impiyerno ay hindi lamang nangyayari sa Church of England. Nasumpungan ng mga tao sa iba't-ibang denominasyon na mahirap sambahin ang isang mapaghiganting Dios." Dahil nahihirapan silang sambahin ang Dios ng Bibliya na nagpaparusa sa impiyerno ay gumagawa sila ng sarili nilang dios na hindi marunong magparusa. Sa katapusan ng mga kapanahunan, hindi na ang sariling dios nila na hindi nagpaparusa ang sasambahin nila, kundi si Satanas na na nagsasabing “hindi kayo mamamatay” na ang ibig sabihin ay, “Huwag kayong maniwala sa Dios dahil walang kaparusahan.” Sa ngayon pa lamang, ipinapakita ng mga espiritung mapandaya na ang Dios natin ay mapaghiganti, at ito ay pinaniniwalaan nila. Ano ba ang Church of England upang sundan ng sangka-Kristiyanuhan ang kanilang paniniwala? Sa isyu ng pahayagang Daily Inquirer noong 28 ng Enero 1997: sinasabi na sa 200 paring Anglikano ng Church of England, 68 lamang ang nakapagsalita ng 10 kautusan ayon sa pagkakasunud-sunod; ang lahat ay ignorante na. Ito ay ikinagulat ng Conservative Member of Parliament. Para sa kanila, hindi mahalagang kabisado mo ang pagkakasunud-

80

sunod ng kautusan. Ang mahalaga daw ay ang nilalaman at hindi ang salita. Natagpuan pa rin na ang 62 sa kanila ay hindi naniniwala sa kapangana-kang birhen ng Panginoong Jesus, ang 42 naman ay hindi naniniwala sa diablo, ang 24 ay hindi naghihintay ng ikalawang pagbabalik ni Cristo at ang 10 ay hindi naniniwala na Siya ay gumawa ng mga himala. Kaya't hindi maipagmamalaki ng mga Saksi ang pagbagong ito sa Church of England. Lalo lamang silang mga nagiging kahabag-habag. Ito ang hula ng Panginoong Jesus na pagdating ng katapusan ng panahon ay marami ang tatalikod sa pananampalataya. Hindi ito isang pagkagising. Ito ay pagtalikod sa pananampalataya.

81

8. MGA PATOTOO TUNGKOLSA IMPIYERNO

Karanasan ni Mary Katryn Baxter at iba pang Patotoo Maraming ulit na sinabi ni Mary Katryn Baxter na ang mga sinabi niya sa kanyang aklat na The Divine Revelation of Hell ay pawang tutoo. Ang sinasabi niyang impiyerno na nakita niya, para sa akin ay iyon ang hades. Kung anong pagdurusa ang nararanasan ng mayamang lalaki, gayon ang mga pagdurusang nakita ni Baxter, na nararanasan ng mga kaluluwa. Ang mga tao ay nananala-ngin, humihiyaw sa sakit, walang kasiyahan, lahat ng makikita sa impiyerno ay pawang kamatayan. Ang hitsura raw ng impiyerno ay gaya ng katawan ng tao. Pagpasok sa pintuan ay masalimuot na kadiliman ang agad na sumalubong sa kanila. Napa-karumi ng buong paligid; ang presensya ng kasamaan ay agad mararamdaman. Ang amoy ng hangin ay napakabaho, amoy ng nabubulok na bangkay. Pagpasok nila sa loob ay nakita agad ni Baxter ang napakaraming hukay. Bawat hukay ay may isang taong nakalagay na naghihirap. Ang apoy na may asupre ay unang lalabas muna sa kanilang paanan paakyat hanggang lamunin ang tao. Habang nararanasan ng kaluluwa ang apoy na lumalamon sa kanyang katawan ay humihiyaw sila ng napakalakas dahil sa sakit. Dagdag na nagpapahirap sa kanila ay ang mga uod na labas pasok sa kanilang mga laman at buto. Ang hitsura ng mga kaluluwang nakita ni Baxter ay pawang pinapa-ngit ng matinding paghihirap; nangasunog na ang mga balat at buhok dahil sa apoy; ang kanilang mga laman ay bukas at pawang nangaaagnas. Ang damdamin na bumabalot sa mga kaluluwang naririto ay walang hanggang kapanglawan, pagkagalit, kawalang pag-asa at walang hang-gang pagkatakot. Ang alaala ng mga ginawa nilang kasalanan ng sila ay nasa lupa ay laging nasa harapan nila, lagi nilang naaalala na iyon ang dahilan kung bakit sila nagdurusa sa impiyerno. Sa katotohanan, hindi lamang siya ang nakapagpatotoo ng gayong lugar ng parusahan.

Pagkahukay sa Impiyerno Ikalawang nagpatotoong may impiyerno ay ang hindi sinasadyang pagka-kabutas ng mga scientists sa impiyerno habang sila ay gumagawa ng pagsasa-

82

liksik. Ang pangyayari ay naganap sa Siberia. Ganito ang sinabi ng scientist na si Dr. Azzacove: "As a communist I don't believe in heaven or the Bible but as a scientist I now believe in hell. Needless to say we were shocked to make such a discovery. But we know what we saw and we know what we heard. And we are absolutely convinced that we drilled through the gates of hell! Sa pagpapatuloy ni Dr. Azzacobe, "...the drill suddenly began to rotate wildly, indicating that we had reached a large empty pocket or cavern. Temperature sensor shows a dramatic increased in the heat to 2,000 degree farenheit. "We lowered a microphone designed to detect the sound of plate movements down the shaft. But instead of plate movements we heard a human voice screaming in pain! At first we thought that the sound was coming from our equipment. "But we made adjustments our worst suspicions were confirmed. The screams weren't those of a single human, they were the screams of millions of humans!" Kung kayo ay mayroong personal computer at may internet, maaari ninyong bisitahin ang address na ito: http://www.av1611.org/sound/misc/-dighell2.ram. Dito ninyo maririnig ang nakapangingilabot na hiyawan ng mga kaluluwang ngayon ay nagdurusa sa impiyerno.

Patotoo ni Lazaro Sa loob ng apat na araw, si Lazaro na kapatid ni Maria at Marta ay namatay. Nang siya ay buhayin ng Panginoong Jesus, bakit raw walang sinabi si Lazaro kung saan siya naroon sa loob ng apat na araw? Kung si Lazaro na isang mabuting tao ay sa langit ang tungo, bakit walang sinabi ang Bibliya tungkol sa pinuntahan niya? Kung titingnan natin ang sinasabi ng Bibliya, ang mga tao ay nagtungo hindi lamang dahil sa Panginoong Jesus kundi kay Lazaro rin naman (Juan 12:9). Anong malay natin kung sa pakikisama ng mga tao kay Lazaro ay naikwento niya kung saan siya nagtungo sa loob ng apat na araw. Maaaring nasabi na niya at hindi lamang isulat ni Lucas na napuntahan niya ang sinapupunan ni Abraham at sa malayo ay natanaw ang lugar ng pagdurusa.

Near Death Experience Kung may mga taong namatay at pagkatapos ng kamatayan ay nakarating sa langit; may mga karanasan na sila'y namatay at nakarating naman ng impiyerno. Ayon sa sinabi ni Dr. Maurice Rawlings na isang espesyalista sa

83

sakit sa puso, maraming kaso na ang mga tao habang nasa intensive care unit ay nakaranas ng near-death-experience. Ang mga karanasan nila ay kadala-sang mga naitatago na lamang. Maging siya mismo na isang doktor ay nasaksihan ang mga pasyente niya na nagkagayon. Sa kanyang aklat na pinamagatang "To Hell and Back," isinalaysay ni Dr. Rawling ang karanasan ng isang tao na napunta sa impiyerno. Ang karanasang ito ay kinuha niya sa aklat na pinamagatang "The Dying Testimonies" na isinulat naman ni S. B. Shaw. Sinasabi na noong 1948, habang nasa kritikal na kalagayan si George Godkin ng Alberta, Canada at malapit na sa kamatayan, napunta siya sa lugar ng impiyerno. Ganito ang pahayag niya: "I was guided to the place in the spirit world called Hell. This is a place of punishment for all those who reject Jesus Christ. I not only saw Hell, but felt the torment that all who go there experience. "The darkness of Hell is so intense that it seems to have a pressure per square inch. It is an extremely black dismall, desolate, heavy, pressurize type of darkness. It gives the individual a crushing, despondent feeling of loneliness. "The heat is a dry dehydrating type. Your eyeballs are so dry they feel like red hot coals in their socket. Your tongues and lips parched and cracked with the intense heat. The breath from your nostrils as well as the air that you breath feels like a blast from a furnace. The exterior of your body feels as though it were encased within a white hot stove. The interior of your body has a sensation of scorching hot air being force through it. "The agony and loneliness of Hell cannot be express clearly enough for proper understanding to the human soul; it has to be experience" (To Hell and Back by Dr. Maurice Rawling, M.D., p.66-67).

Sa Katapusan Ang hahantungan ng tao sa walang hanggan ay nakasalalay sa kan-yang mga desisyon ngayon. Kung ipapangaral natin ang kaligtasan, ipan-garal natin na mayroon ding kapahamakan. Kung ang taong pinatoto-hanan natin ng mga Salita ay makinig, maliligtas ang taong iyon; subalit kung ito ay sumuway, mapapahamak siya ng walang ibang sisisihin. Ang mga taong hindi naniniwala sa walang hanggang kaparusahan ay walang nalalaman sa tunay na responsibilidad ng isang tunay na lingkod ng Dios. Sila ang mga taong malayo kay Cristo na ginagawang ang buhay ay may kaluwagan dahil walang ipagsusulit. Hindi nila nais na kaunti ang mapapahamak, binubuksan pa nila ng maluwag ang pintuan ng impiyerno.

84

Kailangang kumilos tayo. Bigyang pansin natin ang mga nasa kapahama-kan. Sila ang unang dahilan ng pagparito ng Panginoong Jesus. Sila ang mga maysakit na nangangailangan ng manggagamot. Sila ang dahilan kung bakit kinakailangang mamatay ng Panginoon sa krus. Ang mga Saksi na masigasig sa kanilang mga maling aral. Inaakit nila ang mga walang malay upang dalhin sa kapahamakan. Agawin natin sila at ang mga inaakay nila, sa ganito tayo tinawag. Ito ay isang mabuting pakikipagbaka ng ating pananampalataya. Sa ngayon ay hindi pa nila nakikita ang katotohanan na may impiyerno kaya't walang pagkatakot sa kanila. Sa katapusan, ang hindi nila mababatang pagkatakot ay hindi ang pagkatakot sa kamatayan kundi ang nagliliyab na apoy sa impiyerno. Sa panahong makikita ng tao ang galit na mukha ng Panginoong Jesus, wala ng magiging pagkakataon pa upang sila ay magsipagsisi. Ang hindi paniniwala sa walang hanggang impiyerno, ang siyang magdadala sa kanila sa impiyerno. Ang tagumpay sa kamatayan at laban kay Satanas ay hindi pa ang katapu-san. Ang panghuling pagtatagumpay ay ang tagumpay natin sa impiyerno. Ang obligasyon na kung saan tayong lahat ay natatali ay ang paglikha ng paglaya sa mga nasa pagkakabihag ni Satanas. Ang pagpapalayang ito sa mga makasalanan ay gawain ni JesuCristo na ipinagkatiwala sa atin. Kapag hindi natin ito pinangatawanan ay sisingilin ng Dios sa ating mga kamay ang dugo ng mga mapapahamak ng makasalanan. Kung hindi natin mauunawaan ang obligasyong ito, hindi rin natin mauunawaan kung bakit tayo nagsisikap pumasok sa maliit na pintuan; hindi rin natin malalaman kung gaano kahalaga ang buhay sa ngayon; lalong hindi natin mauunawaan ang ginawa ng Panginoong Jesus sa bundok ng kalbaryo at kung gaano Siyang nagpapahalaga sa mga kaluluwa. Sa araw na makaharap natin ang Panginoong Dios sa araw ng dakilang kaligtasan, hindi natin mailalabas kung anong salita ang nararapat bigkasin upang pasalamatan ang Dios. Hindi rin natin mailalarawan kung gaano tayo kahabag-habag kung walang Cristo na Tagapagligtas. Manatili tayo sa mga bagay na inaral ng mga apostol, dahil ito ang kalooban ng Dios. Sa araw ng ating pagharap sa Kanya, anong tuwa ang ating mararamdaman kung marinig natin ang Dios na nagsasabi: "Mabuting gawa, mabuti at tapat na alipin: nagtapat ka sa kakaunting bagay, pamamahalain kita sa maraming bagay; pumasok ka sa kagalakan ng iyong Panginoon" (Mateo 25:21).

86

9 LETTERS FROM HELL

Ito ay serye ng alegoryang liham na isinulat base sa katuruan ng Bib-liya. Una ko pa lamang itong nabasa ay nakahipo na sa akin at nagbigay takot sa maaari kong kasapitan kung ako ay mapunta sa impiyerno. Dahil sa pagmamahal ng Diyos at sa nalalaman kong pagnanasa Niyang tayo ay makapiling, inihayag Niyang may impiyerno na maaaaring puntahan ng tao. Ang naglathala ng liham na ito ay ang Every Home Crusade, 52, Redcar St., Woodstock Road, Belfast 6, N. Ireland, na ipinadala sa akin 25 taon na ang nakakaraan. Kung ako ay pinagpala sa alegoryang ito, naniniwala akong kayo man ay pagpapalain rin.

DYING AND ENTERING HELL

Dear Friend, Let me tell you how I felt as I died and what I have encountered since then. During my last illness I felt the approach of death. I had lived a life of selfishness, ever only pleasing my own desire. Now yet fifty years old, possessing everything which might make life pleasant, I was dying. I thought of the rich man who having died, lifted up his eyes in hell. Was I that rich man? All that was left of me was a shade, a spirit unclothed to the inmost soul. I felt naked. Wretched, unatterably wretched, I was making my way into hell, while my death was no doubt being celebrated on earth with all the pomp befitting the life I had lived. In the far distance, maybe thousand miles away I saw a glimmering light, towards which I directed my course. After a while I seemed to see human phantoms flitting along with me in great numbers. I viewed them with horror. Suddenly a troop of these spirits surrounded me. I burst from them trembling, only to be seized upon by another troop. Vainly they tried to hold me fast, shade though I was. Their voices fell on my ear as a miserable wheezing, a dismal moaning. They seemed to be asking me, “Whence do you come” What is the news?” Poor me, what I cared for the news I had left behind? It was the awful question, WITHER BOUND? that filled my soul. Here I found myself in hell, the place of weeping, and gnashing of teeth, of torment beyond conception, and I deserved no better. I tried to weep, but it was vain. I started suddenly; there was a young woman beside me. She said to me, “It is hopeless tryng to weep here. I have tried to weep myself, but it is no use.

86

There is no water here, not so much even as a single tear.” I arose and fled, making towards distant light. Much that I saw filled me with terror, and everything added to my pain. How can I describe the darkeness of hell? The darkness here is so dense, so heavy, it oppresses our souls as with the weight of the centuries. One of the torments of this place is a burning fire within – the quenchless torments of sin, and sinful desire – a two-fold flame, my troubled thoughts adding to the burning glow.

Yours Shocked Beyond Words,Philip

THE MEMORIES OF ANNIE

Dear Friend, Memories! Memories! Here in hell I am the prey of memories. I try to escape them, but they come, as of yesterday. I cannot forget one of the darkest episodes of my life. Could I be washed of all my sin, this one dark memory would never leave. I was recovering from an illness. It was early spring, and my medical attendant advised me to leave the town for the country or the seaside. We had been to the lakes the previous autumn. An hones old Keeper lived there with his daughter Annie, she being in the verge of womanhood. Annie! How little did I think that this name would one day sound so terrible in my ears. My health recovered, and my strength returned. But lovely as the spot was life without incident did not amuse me. From sheer boredom I began to make love to Annie. She was an innocent country girl. She was as free as the natural birds in the dell, a very outcome of her surroundings – she was as fresh as the dewy morn, and as fragrant as the woodland air. Wild and untaught, yet sweetly delicate, that child of nature soon cast a spell over my fancy. We were left alone fearlessly. Her father saw but a child in her – she was barely seventeen – and she was engaged to wait on me. But Annie, at first, was proof to all flattery. Always merry and always happy, full of kindliness and grace, she flitted about me, helpful as an angel, but coy and unapproachable. But in my selfish soul I said, “You coy little bird, see if I don’t catch you.” Not that I loved her – the difference of our rank in life was too great; but I was for plucking the flower, though I would throw it away after a while. And later I did succeed, working a pitiful change in the child. Now she was like a faded blossom, or like a bird with a broken wing. I

87

had robed her of her purity and innocence. Her singing and laughter were silenced. Sadly and silently she moved about. She clung to me with tender resignation. She felt, and felt rightly that henceforth her life was mine. It was I who had murdered her soul. Now robbed of her glory, ruefully she kiss the hand that brough her low. I began to think of a possible marriage, but my mother had been informed, and she set herself to bring me to see reason. How cleverly she did it, showing me the utter foolishness of my intention. I allowed my mother full liberty to bring the sad affair with Annie to a satisfactory end as she termed it. I gave my word not to see Annie again. A real sacrifice was it not? Hell shows it now in its own true light.

YourS Loaded with Guilt,Philip

ANNIE IN HELL

Dear Friend, In my last letter I told you about my sad affair with Annie. Annie! I have seen her. Shaken to the depth of my soul, I fell to the ground at the sight. I saw her – her against whom I sinned to terribly that my own heart and conscience ever accused me. I have always had a fearful foreboding that sooner or later I would meet Annie in hell, whose life and soul I murdered. I saw this Annie! The same lovely features – yet now how changed – how terribly change. Passion, vice and despair were written on her face, and I seemed to have knowledge that despair had driven her to commit suicide in a watery grave. I stood rooted to the ground with horror, as a murderer at the sight of the gallows. She was MY work, degraded and lost, yet lovely once and pure. There she sat wringing her hands in hopeless agony – sigh upon sign breaking from her as from a heart overwhelmed with shame. Now suddenly she perceived me. Darting up, she gave me one look of terror and loathing, and then hurried away. It was impossible for me to reach her. The power of abhorrence alone was sufficient to make her keep me at a distance. And presently she escaped from my sight altogether, lost in a troop of bewildered spirits just arriving from the shores of death. I turned and fled, followed by the Furies.

88

Your Overwhelmed with Shame,Phillip

MY EARLY LIFE

Dear Friend, I must tell you what started me on my way to this awful place. The circumstances in which I grew up could not be called happy. My father was a plain godly man. He was the head of a well-to-do house of business. My mother was woman of rare perfections, very handsome, very gracious, and highly esteemed. Looking back now I understand her – to her the word was everything. I was gifted with the pleasant but dangerous talent of being able to make friends wherever I went. Early in life I was corrupted. Of misleading companions there was no lack, those of my own sex not being the worst. I distinctly remember being prepared for Communion in our church. Our minister was a godly man. The animal nature was strong in me even then, but he knew how to keep it under. It needed but a look of his eye, and I felt I was a prisoner of the things of the Kingdom of Heaven. He had a rare gift of touching the heart. He spoke to us on the words, “Repent ye therefore, and be converted, that your sins may be blotted out.” How could I ever forget those words? Alas, I did forget them, but now they pierce my soul; they keep ringing in my brain. At my first communion it seemed that I had set my feet on the way to heaven, but I quickly turned aside. At the very church door the world lay waiting with its pleasant road to hell. Do not the devils believe – they must – and tremble. O terrible retribution!

Yours Corrupted Forever,Philip

LILY OF MATCHLESS CHARM

Dear Friend, My mother spoke about my affair with Annie freely. Presently she adopted an orphan child who was related to her own family. Lily was about ten years old, and mother hinted that in six or seven years Lily would grow into a young lady with matchless charms. Then I would be about the right age to marry and settle down, and I might hunt the world over, and not find her

89

equal. Lily was one of those beautiful beings one meets with but rarely in life, who, walking on earth, keep their skirts pure, no matter what defilement may be about them. For two years I was away from home, and during that time I received wonderful letters from her. I returned at last, and saw her again. I was charmed. She was so graceful and tender – unatterably lovely, with maiden blushes, and veiling her eyes – just quitting childhood; she was not quite fifteen. The world in which she lived, and love in which she moved were unknown to me; she and I were as different as day ang night – as different as Heaven from Hell. Memory! Oh so great is the power of memory; it is upon me again. I remember asking Lily, “What is being a Christian?” She replied, “Dear Philip, it is but having Christ in your heart.” Her words cut me to the soul. How often I felt that it was Satan, or at least an evil spirit that dwelt in me. “Yes,” Lily went on, “It is so simple. Ask God to forgive your sin and trust the Lord Jesus Christ as your personal Saviour. He alone is my Saviour, my Lord, my all.” Then she added softly, “Lord Jesus, let me be true to Thee, until thou take me home.” Another spring came, and Lily became ill. The doctor said that she had heart trouble which had rapidly developed. The end came suddenly. Her last words to me fell on my heart as a blessing from the Heavenly world. She said, “Thanks, Philip! I am happy – God be with you!” I was stricken with grief. In a holy kiss her last breath mingled with mine. She was scarcely gone when the self-willed nature rose within me. Thus I became the man I was. I gave myself up to the world, and lived only for its pleasures.

Stricken With Grief,Philip

OH FIRE WITHIN ME

Dear Friend, My sins! What serves it now to remember them, but I must – I must. The pages of my life of sin open to my vision in minute detail. My sins are all present before me now. I see them, every one of them, none is missing. My agonize soul turns hither and thiteher, writhing and moaning in despair and guilt. I had followed passion, and the excitement of fast living. Oh the fire with me – it was kindled first long ago in the days of my bodily life. To be

90

burned alive would be nothing to this moment. But there is no end here, no hope of deliverance. Let me whisper it to you. I am now meeting old friends and acquaintances, but I will not tell you their names. It would be a shame to hurt the feelings of their relatives, ladies and gentlemen of position, by insinuating that any of their relations are here. One cannot tell how far hell extends. It seems to me to be infinite in size. As far as I can tell it has a boundary on one side only. There is a fathomeless abyss separating hell from Paradise. It is from Paradise that the pale light proceeds. From Paradise at times a burst of light breaks forth, overflowing from the heights of Glory. In its beauty and bliss, a vision of Paradise is given to the lost in hell – those, who like the rich man, lift up their eyes in torment. And it is not only Paradise we see, but the blessed ones who dwell there. All this I have learned – as yet I have not seen it. I begin to understand the moving – springs of hell. Some here are driven continually to brood over the same evil passions they indulged on earth – others, with horror and loathing, again and again in the spirit commit the crimes that polluted their life on earth. The miser is forever dreaming of riches, the voluptuary of uncleanness, the glutton of feasting, the murderer of his bloody deed. But whatever we suffer, this is not our final punishment – that is coming – we await the day of judgment and doom. What we suffer now is merely the natural consequences of our sins on earth. Oh men and women, yet living on earth, consider this. All your sins, greatand small, will have their unchangeable consequences which will extend beyond life into hell. And after this, what must be the punishment to come? I have brought nothing hither but myself, my character, and my memories, my guilt. I am filled with a burning remorse which can never be stilled. This is a picture of myself – myself in hell!

Yours Burning in Remorse,Philip

VISITING THE GATES OF HELL

Dear Friends, Recently I visited the gates of hell. Please understand me aright, I only mean that I pass by the entrance to this awful place. An entrance truly it is, for no one ever gets out, wide open though it is. As I approached a certain boundary line an awful “STOP” resounded, and I slunk back terrified. No one can pass out, but there is a flocking in of lost sould continually. I forget

the death-rate in the world is. Is it every second that ten human souls go into Eternity? Be that as it may, it is a terrible fact that the greater number of those who die enter these gates of hopelessness. There is not a more appealing sight in all hell than watching this entrance! The space beyond is wrapt in a shadowy mist, out of which lost souls are constantly emerging, singly or in troops, dawning upon your vision. They are all naked, differing but in sex and age. They have all come by the same roan, broad and pleasant at first, but terrible at its latter end. As they come through the gates of hell they are seize with fear and trembling, and they come pass through in an agony of despair. As I looked upon them, I could not help crying out, Are all these coming to share my misery?” I was fascinated by the sight, and tore myself away with difficulty. What I had just seen would follow me forever .

Yours Utterly Horrified,Philip

A GIRL’S LIFE-BLOOD POISONED

Dear Friend, There is another memory which is burning as molten lead on my mind and soul. I had been staying in a country, and one morning I found a little housemaid tidying my apartment. She was young and as beautiful as Hebe; barely eighteen she looked. I took her into my arms and kissed her. She tore herself away from me, with flushes of shame on her face, crying, “I am a poor girl, Sir, but honest.” “Poor my child,” I said, “With a face and figure like yours, one is never poor. You could use your beauty to win the heart of a millionaire.” They were the words of a moment, but in truth I was guilty of an awful sin. With these few words I had poisoned the thoughts and the very life-blood of the girl. Her innocence, was gone; corruption haad taken root in her soul. I know now something of what followed from what I taught her. She had been engage to marry an hones working man; but her beauty, if she married him, would not bear the interest she now coveted, so she broke with him. He had love her and hardly, if ever, got over the blow. So she went on her way, putting out her capital of beauty, laying traps to the right and to the left. Eventually she was ruined, and flung aside. As a courtesan she continued her career, and soon there was no one more knowing, none more dangero-

92

us than she. One fool after another went the way to her house to their soul’s ruin. Her way of life described in the words of Wisdom – “I discerned among the youths a young man void of understanding, and he went the way to her house, in the twilight, in the evening. And there met him a woman with the attire of an harlot, and subtil heart. So she caught him and kiss him. With her much fair speech she caused him to yield. He goeth after her straightway, as an ox going to the slaughter. He knoweth not the dead are there, and that her guests are in the depths of hell. For she has cast down many wounded. Her house is the way to hell, going down to the chambers of death.” Thus it went with her with whom I spent but a few moments, whose name even I never knew. What shall I say then of many others? What of Annie against whom I sinned far more grieviously? The forced of example is terrible. That is why there are so many here in hell who had the charge of children. They go to hell first, of course they do; but they are followed soon by those they led astray, generations after generations. I had no family in life – alas, I have a large family in hell – the children of my iniquity.

Yours Agonized with Guilt Memories,Philip

MEMORIES, SAD MEMORIES OF OTHER DAYS

Dear Friend, I have to tel you, my friend, that this place of damnation seems to have its own second sight. It is a fact that I see at times the growth and spread of evil resulting from my words, actions, and example, involving soul after soul. It is appealing to think of the endless chain of sin and misery to which a single act, a word even, may give rise. Then sin is as a mountain torrent, bursting its bank, and carrying the unwary headlong to destruction. You may be dead yourself, yet your sin may live on, yielding a terrible and dreadful harvest. During my life I went my sinful course, flinging this evil seeds about me, never thinking of how many souls I might bring to eternal ruin. Another memory of my evil example haunts me here. I once spent an evening with about a dozen young men. They evidently looked to me for information, and I was flattered. Being a witty talker I added not a little to the evening’s enjoyment. We made little speeches, sang, and drank to each other. I knew that these young men would take as truth almost anything I might tell them. They asked me to make the closing speech. I arose, ready to

93

give them the benefit of my knowledge of life. “DARE TO BE HAPPY!” was the title I choose for my talk. I told them of the good position I held in the world, and assured them that my life brimming full of satisfaction. They were just entering upon life, and I could give them no better advice – Dare it – Dare to be Happy! They thanked me with cheers. They were fluched with wine, but another spirit than that of wine lay hidden in my words. That night some of them caught on to the false maxim and it took them to the broad way, the way down to destruction, and to hell. Alas, the influence of what I said that evening is still spreading, and I see no end to the evil results.

Yours Damned Forever.Philip

THE BELL OF EVENSONG

Dear Friend, The sound of a church bell keeps coming back to my ears. I remember it is the bell of Eve-song, which I loved to listen to in those years gone by. The sound call up of scene of rich beauty with the hues of memory. The children gather round their mother’s knee, awaiting their father returning from work. Would that I were that poor labourer returning from the field which he tills in the sweat of his brow. The bell of Even-song continous ringing in my memory; but the message which it carries now is “TOO LATE! TOO LATE!” Ah, little bell, my heart is full of despair. Here we are ever on the edge of despair; it is welling up from the depths of our being , ready to engulf us. And the worst of it is that I am struggling on both sides, to resist despairing, while at the same time turning tooth and nail against myself in maddest hatred. You have read my letters so far, and I must tell you that evil desires, vainly seeking to gratified, are an ever-burning fire in my bosom. Can you doubt that I am referring to my own experiences? Have I not told you that I was not a man of sensual bent, and a slave to passion? Do you imagine that either is mortified here? Ah, let me refrain! I am overwhelmed with shame!

Yours Too Late Forever,Philip.

94

BOOKS BOOKS BOOKS – RECORDS RECORDS RECORDS

Dear Friend, I have learned that God keeps a full record of the life of every person, and on the day of judgment each person will have to give an account of every word spoken or written. Let the writers of all filthy and corrupting books, films, and magazine articles keep this in mind. All these writers sooner or later arrive in hell, and their publishers along with them. Records are also kept of all court cases. I reverence justice, but I am doubtful about some lawyers. Did you know that someone discovered that “the devil was a lawyer from the beginning.” Records are kept of all letters. There have always been persons who have betrayed their neighbour by writing letters. But this is not all, there are records kept of all spurious documents, and false signatures. Beware then how you put pen to paper. What you write will cling forever to your soul.

Yours Polluted Forever,Philip

RELIGIOUS PEOPLE IN EARTH

Dear Friend, Here in hell there are tens of thousands of persons who during their lifetime were professing Christians. Their Christianity was an outward thing, a mask, hiding an unconverted heart. Their attendance at the church services had been a habit. Now they find that having taking part in so many Communion Services they were in fact eating and drinking damnation to their souls. This may sound strange, but it is nevertheless true. All those persons once heard the message of Salvation, listened to the message complacently, but never strove to make sure of Salvation for themselves. Now they are hungering ang thirsting for the Word of the Gospel which they once neglected – but it has passed away from them forever. These persons are described in the Sermon of the Mount – “Not every one that saith unto Me Lord, shall enter into the kingdom of Heaven; but he that doeth the will of My Father which is in Heaven. Many will say to me in that day, Lord, Lord, have we not prophesied in Thy name? And in Thy name have cast out devils? And in Thy name done many wonder-

95

ful works? And then will I profess unto them, I never knew you: depart from Me, ye that work iniquity.” All the false and faithless ecclesiatics – all the hireling ministers and prea-chers who led astray the Lord’s sheep are gathered here. Sometimes they hold imaginary church services, but they have no message. Some of these former preachers spend their time in hell running away from their church members who accuse them of leading them to this awful place. God has also kept a record of all the sermons and addresses preached and written by these men who have so sinned against the Gospel.

Yours With The Religious but Lost,Philip

DEGREES OF PUNISHMENT IN HELL

Dear Friend, I see millions of persons here who never had the privilege of hearing the good news of the Gospel of the Lord Jesus Christ. Their punishment will be more tolerable than the punishment of those who enjoyed the light of the Gospel. “God will render to every man according to his deeds. For there is no respect of persons with God. For as many as have sinned without law, shall also perish without law. And as many as have sinned in the law, shall be judged by the law.” I return to the horror of the existence in hell. We are able to choose our company here. I have always been a gentleman. Of course I know now that I am not better than the rabble. The only difference is a little outward finish, what we call culture. The rabble consists in the vulgar criminal, but hell’s upper classes never soiled their hands with low wickedness. We, on the other hand, ruined girls, but kept it a secret – we grew rich upon the spoils of others, and called it business; we were proud and hard-hatred, but we always wore kids gloves. Lately I ventured to visit some outlying districts of hell. You need courage to go about here. It would not interest you to hear all the inhabitants I came across, those crowds of murderers, thieves, deceivers, liars, misers, spend-thrifts, perjurers, forgers, hypocrites, seducers, and slanderers. It was about this time that I met a king in this place. What a pitiful contrast – a king on earth, now a king in hell, he can hardly crawl here so heavy is the burden of his guilt. Some men with the name Great are here because they were great destroyers of human life, slaughtering people by the thousands,

96

generals, admirals, marshals, and the like. Be warned my brothers and sisters. My heart yearns for you. Broad is the way which leads to destruction. All men know that sooner or later they will have to die, but very few prepare themselves for dying. Looking backward and looking forward to me is a fraught with equal pain. How blessedly fruitful life might have been! Happy are ye whole life is still in your hands. For you it is not too late. Turn from your sinful ways. Turn to Him who can save you. There is yet time for you to begin a new life.

Yours With the Lost Millions Forever,Philip

THE RICH MAN ALSO DIED

Dear Friend, Since you heard from me last I have roamed about aimlessly. We have no means of estimating distance in hell, or the speed of our travels. You are aware that between this place and Paradise there is a gulf fixed. How wide the gulf is? When lit up by the radiance of Paradise the eye can see right across. Believe me that more than one rich man is now to be found looking across this gulf, stretching forth their arms, and entreating Abraham for a drop of water to cool their tongue. I was one of that number – but no one heard me. One of the Gospel records, “There was a certain rich man which was clothed in purple and fine linen, and fared sumptuously every day: and there was a certain beggar named Lazarus, which was laid at his gate, full of sores, and desiring to be fed with the crumbs which fell from the rich man’s table. And it came to pass that the beggar died, and was carried by the angels into Abraham’s bosom. “The rich man also died and was buried; and in hell he lifted up his eyes, being in torments, and seeth Abraham afar off, and Lazarus in his bosom. And he cried and said, Father, Abraham, have mercy on me, and send Lazarus, that he may dip the tip of his finger in water, and cool my tongue; for I am tormented in this flame. “But Abraham said, Son, remember that thou in thy lifetime receivest thy good things, and likewise Lazarus evil things: but now he is comforted, and thou are tormented. And beside all this between us and you there is a great gulf fixed: so that they which would pass from hence to you cannot. Neither can they pass to us, that would come from thence.

97

“Then he said, I pray thee therefore father, that thou wouldst seen him to my father’s house: for I have five brethren; that he may testify unto them, lest they also come into this place of torment. Abraham said unto him, They have Moses and the Prophets, let them hear them. And he said, Nay, father Abraham: but if one went unto them from the dead, they will repent. And he said unto him, If they hear not Moses and the Prophets, neither will they be persuaded, though one rose from the dead.” As I was returning from this place I met a man with a terribly mangled body. A piece of rope was around his neck, and in his hand he carried thirty pieces of silver. It was Judas Iscariot. The money still burns his fingers. He keeps throwing it away, but it always returns to his grasp. The thirty pieces of silver are stained with blood. Again and again he is heard to groan, “I have betrayed innocent blood.” He is an object of repugnance to everyone. I too rushed away from him horrified.

Yours Tormented in this flame,Philip

THE GLORY OF PARADISE REVEALED

Dear Friend, That tremendous moment when the glory of Paradise will break through the night of hell is not far away now; it is coming, coming. Then I shall see Lily again, and though is be with a pang of ten thousand sorrows, I care not, I shall see her in her heavenly beauty. But oh, the darkness that will follow! My friend, listen now to what I have to impart to you in sorrow. Far away, beyond the Great Gulf I saw a great dawning break through the night of hell. I knew that the fair land of Paradise was about to be revealed. All hell was watching. Some stood motionless, others had sunk to their knees, others tried to hide their faces. Some in hopeless defiance refused to look. I stood in fear and trembling. Suddenly it seemed that a great veil had been asunder. A sigh bursting forth from the untold millions of lost ones, ended in a wail of sorrow. Dawning to our raptured gaze was a world of beauty and loveliness, such as eye has never seen. I knew that this was the land of eternal bliss, even Paradise, unfolding to our view. The loveliest spots on earth are as deserts in comparison. There was a heavenly music. Songs of joy, and exultant praise resounded everywhere. You can read more about Heaven in the Revelation. “I beheld and, lo, a great multitude, which no man could number, of all

98

nations, and kindreds, and people, and tongues, stood before the throne, and before the Lamb, clothed with white robes, ang palms in their hands: and cried with a loud voice, saying, Salvation to our God, and unto the Lamb. Ang all the angels stood round about the throne, and worshipped God saying, Amen: Blessing, and, glory, and wisdom, and thanksgiving, and honour, and power, and might be unto our God for ever and ever.” “And one of the elders answered, saying unto me, What are these which are arrayed in white robes? And whence they came? And I said unto him, Sir, thou knowest. And he said unto me, Those are they which came out of great tribulation, and have washed their robes, and made them white in the blood of the Lamb. Therefore they are before the throne of God, and serve Him night and day in His temple.” “And he that sitteth on the throne shall dwell among them. They shall hunger no more, neither thirsty any more. For the Lamb which is in the midst of the throne shall feed them, and shall lead them unto living fountains of waters: and God shall wife away all tears from their eyes.” A scene of infinite bliss, unspeakable happiness, and heavenly peace, flashed delight unto my soul with a thousand daggers of longing. This then was Eden, I seemed all but in it, but yet how far away I am! Suddenly I saw my father walking with Lily. Oh the rapture – they seemed to be emerging from a shady grove. The sight of Lily was more than I could bear. O Lily! Beautiful even on earth and of sweetest womanhood, but how surpassingly beautiful in Paradi-se. “Holy and Sanctified” seemed to be written on her every feature. None of them can see us here. I saw her – she was near me in spirit vision, but in truth she was far away. Bliss and delight now veered roune to despair. In agony I thought, “See what might have been yours, but you have lost it – lost it forever.” Can you wonder that I hardly looked at my good pious father, who walked beside Lily. With a cry of horror, I fell back upon myself.

Yours in Darkness Forever,Philip

THE FACE OF MY MOTHER

Dear Friend, I have just seen a cowering figure, ill-shaped, and moaning. The figure moved and turned towards me. Horror of horrors – That terrible face, ghastly and distorted – it was my mother! Poor, poor mother! This is a crushing

99

blow. I thought I had known the worst, but this is awful, awful! We have not a word to say to each other: we dread to look at each other. We have our own agony of fire, each within their own soul. My soul is like a burned out crater, filled with theashes of despair! I can write no more – fare thee well!

Yours in Agony Forever,Philip

A GREAT WHITE THRONE

I tremble when I think of the coming day of judgment – we know not how soon it will come. Ah fearful day when the Son of Man will come in the clouds of heaven, as it foretold in the Revelation – “And I saw a Geat Wite Thone, and in Him that sat on it, from whose face the earth and heaven fled away. And I saw the dead, small and great, stand before God; and the books were opened: and another book was opened, which is the book of life: and the dead were judged out of those things which were written in the books, according to their works. “And the sea gave up the dead which were in them: and they were judged every man according to their works. And death and hell were cast into the lake of fire. This is the second death. And whosoever was not found written in the books of life was cast into the lake of fire.” Since the word hell seems to have become objectionable with well-bred people, let me suggest that you call this place, THE WORLD OF CONSEQUENCES. Have you any idea that I am writing in an agony of despair? You would shrink back in horror if you could see me. May heaven preserve you from ever seeing me. But I forget, I was trying to finish this letter. Farewell, then, my friend. Please God, we shall never meet!

Yours Lost and Condemned Forever,Philip

100

Bibliography:

Claude Duval Cole. Salvation, Salvation, and Service. Published by Bryan Station Baptist Church, 3175 Briar Hill Road, Lexington, Ky. 40516

Dr. Maurice Rawling, M.D. To Hell and Back.

E-Sword. http://www.esword.net

Herbert W. Armstrong. Lazarus and the Rich Man. Published by The Worldwide Church of God.

Herbert W. Armstrong. Where are Enoch and Elijah. Published by The Worldwide Church of God.

Mary Kathryn Baxter. The Divine Revelation of Hell.

S. B. Shaw. The Dying Testimonies.