Upload
others
View
5
Download
0
Embed Size (px)
Citation preview
ACTA BENEDICTI PP. XVI
LITTERAE APOSTOLICAE
Venerabili Dei Servo Carolo Liviero caelitum Beatorum tribuitur dignitas.
BENEDICTUS PP. XVI
Ad perpetuam rei memoriam. — « Repleti sunt omnes Spiritu Sancto »
(Act 2, 4). Pentecostes die ex alto copia data est Apostolis Evangelium intel-
legendi, qui susceperunt simul caritatis ignem itemque animosum repletum-
que missionalis fervoris cor, scilicet paratum usque ad sanguinis effusionem
ad Domini mandatum exsequendum, qui dixit: « Euntes in mundum univer-
sum praedicate evangelium omni creaturae » (Mc 16, 15).
Idem Spiritus Sanctus in Venerabilem Dei Servum descendit Carolum
Liviero, flagrantem erga Deum amorem in eo concitans, ac pariter continua-
tum in sanctitatem anhelitum indefessumque studium in Dei regnum aedifi-
candum, populum, sibi commissum, pastoraliter curandum, sacerdotes potis-
simum, Sorores, parvulos et pauperes.
Amicus hic Dei Christique testis Vicetiae die XXIX mensis Maii anno
MDCCCLXVI natus est. In dioecesano Seminario Patavino est institutus atque
ad sacerdotium se comparavit, quod anno MDCCCLXXXVIII suscepit. Archipres-
byter fuit parochus in oppido Gallio (annis MDCCCXC-MDCCCXCIX) ac deinceps
in oppido Agna (MDCCCXCIX-MCMX). Ubique praestantes suas dotes effudit in-
tellectus, cordis gratiaeque in pastoralem operam gerendam, quae animosi-
tate, inceptis ac laboribus distinguebatur. Studiose praedicationi, cui prae-
sertim fuit aptus, catechesi tradendae, sacramentis ministrandis, humaniter
An. et vol. XCIX 5 Octobris 2007 N. 10
ACTA APOSTOLICAE SEDIS
C O M M E N T A R I U M O F F I C I A L E
Directio: Palazzo Apostolico – Citta del Vaticano – Administratio: Libreria Editrice Vaticana
spiritaliterque pueris, iuvenibus, operariis, senibus promovendis se addixit.
Laicorum in Ecclesiae vita cooperationem fovit, catholicas consociationes
promovit atque gregem, lupis invadentibus, tuitus est. Id genus pastor dig-
nus habitus est, qui altius officium sustineret. Quapropter Summus Sanctus
Pontifex Pius X die VI mensis Ianuarii anno MCMX eum Civitatis Castelli
Episcopum renuntiavit, quo subsequenti mense Iunio, die XXVIII, pervenit.
Paucis ante diebus suae dioecesi primam pastoralem epistulam scripserat,
qua effatus est: « Vos Episcopum reperietis patrem, amicum, fratrem. Vos
ad me venietis, ego ad vos veniam ». Hoc propositum tenuit. Aeterna populi
salus primum obtinuit eius cogitationum locum, quem prudenter, fortiter
amabiliter in Dei semitas direxit. Hoc opus perfecit suae vitae suaeque gentis
Evangelium cum aptaret, sacerdotum cooperationem cum peteret, quorum
institutioni summam curam dicavit. Scripsit: « Presbyter ipsum debet esse
Evangelium, ut, eum respiciens populus, discat quemadmodum vivere de-
beat ». Diligenter ipse sacerdotalia officia adimplebat, divina mysteria pien-
tissime celebrans, confessiones audiens divinae misericordiae panem omnibus
ministraturus. Proximus populo esse voluit. Saepe ideo paroeciales commu-
nitates, domos institutorum vitae consecratae, catholicas consociationes pe-
tebat. Quinquies pastorales visitationes fecit, per totam dioecesim Dei verbi
semen spargens. Familias iuvit ut suum sociale ecclesialeque opus agerent,
feminarum munus extulit, iuvenes qui veritatem bonumque facerent direxit,
catholicas scholas parvulosque tuitus est, pauperes dilexit.
Sed opus, quod Dei Servi caritatem annorum decursu producit, Congre-
gatio est Parvarum Ancillarum Sacri Cordis, quam ipse primo saeviente bello
mundano condidit, ut pueri pauperes pupillique colerentur et educarentur,
doctrina christiana traderetur atque aegroti curarentur. Vitam et huius Ec-
clesiae Pastoris apostolatum eius episcopalis insignis verbis summatim com-
plecti possumus: « in caritate Christi ». Sub lumine Christi caritatis vixit rea-
pse et est operatus atque voluit ut populus suus infinitam Christi caritatem
cognosceret et experiretur.
Erga omnes paternus fuit et fortis, misericors quidem, verum multum
postulabat, qui bonum fovit, malum abstulit et effecit ut longinqui ad Deum
Ecclesiamque redirent. Virtutes coluit atque eucharistia, precatione, ferventi
erga Sacrum Cor Iesu Virginemque Mariam devotione sustentatus interiorem
vitam aluit. Ipsum agens pastorale opus, mortem per casum viarium die VII
mensis Iulii anno MCMXXXII occubuit.
Sanctitatis fama cum efferretur est manifestata, quae subsequenti tem-
pore est producta, quapropter Civitatis Castelli Episcopus anno MCMLXXVII
Acta Apostolicae Sedis — Commentarium Officiale834
Acta Benedicti Pp. XVI 835
Servi Dei beatificationis et canonizationis causam incohavit. Omnibus iure
statutis peractis rebus, Veneratus Decessor Noster Ioannes Paulus II die I
mensis Iulii anno MM declaravit Episcopum Carolum Liviero theologales, car-
dinales iisque adnexas virtutes heroum in modum exercuisse. Die XVI mensis
Decembris anno MMVI decretum de miraculo, intercessioni Dei Servi adscripto,
prodiit. Statuimus igitur ut beatificationis ritus die XXVII mensis Maii anno
MMVII apud Civitatem Castelli, Pentecostes sollemnitate interveniente, cele-
braretur.
Hodie igitur de mandato Nostro Venerabilis Frater Noster Iosephus
S.R.E. Cardinalis Saraiva Martins, Congregationis de Causis Sanctorum
Praefectus, textum Litterarum Apostolicarum legit, quibus Nos in Beatorum
numerum Venerabilem Servum Dei Carolum Liviero adscribimus:
Nos, vota Fratris Nostri Peregrini Thomae Ronchi, O.F.M. Cap., Episcopi
Civitatis Castelli vel Tifernatensis, necnon plurimorum aliorum Fratrum in
Episcopatu multorumque christifıdelium explentes, de Congregationis de
Causis Sanctorum consulto, auctoritate Nostra Apostolica facultatem faci-
mus ut Venerabilis Servus Dei Carolus Liviero, Episcopus et Fundator Con-
gregationis Parvarum Ancillarum a Sacro Corde, qui Christi amore permotus
adiutorio pauperum et infirmorum, exclusorum et orphanorum suam vitam
devoverat, Beati nomine in posterum appelletur, eiusque festum die tricesi-
ma Maii in locis et modis iure statutis quotannis celebrari possit. In nomine
Patris et Filii et Spiritus Sancti.
Quod autem decrevimus, volumus et nunc et in posterum tempus vim
habere, contrariis rebus minime quibuslibet officientibus.
Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die XXVII
mensis Maii, anno MMVII, Pontificatus Nostri tertio.
De mandato Summi Pontificis
Tarsicius card. Bertone
Secretarius Status
Loco e Plumbi
In Secret. Status tab., n. 54238
Acta Apostolicae Sedis — Commentarium Officiale836
HOMILIAE
I
In Eucharistica celebratione recurrente DCCCL anniversaria memoria a condito
Sanctuario loci Mariazell.*
Liebe Bruder und Schwestern,
bei unserer großen Wallfahrt nach Mariazell feiern wir das Patrozinium
dieses Heiligtums, das Fest Maria Geburt. Seit 850 Jahren kommen hierher
Beter aus verschiedenen Volkern und Nationen mit den Anliegen ihres Herz-
ens und ihres Landes, mit den Sorgen und den Hoffnungen ihrer Seele. So ist
Mariazeil fur Osterreich und weit uber Osterreich hinaus ein Ort des Friedens
und der versohnten Einheit geworden. Hier erfahren wir die trostende Gute
der Mutter; hier begegnen wir Jesus Christus, in dem Gott mit uns ist, wie
heute das Evangelium sagt — Jesus, von dem wir in der Lesung aus dem
Propheten Micha gehort haben: Er wird der Friede sein (5, 4). In die große
Pilgerschaft vieler Jahrhunderte reihen wir uns heute ein. Wir halten Rast
bei der Mutter des Herrn und bitten sie: Zeige uns Jesus. Zeige uns Pilgern
ihn, der der Weg und das Ziel zugleich ist: die Wahrheit und das Leben.
Das Evangelium, das wir eben gehort haben, offnet unseren Blick noch
weiter. Es stellt die Geschichte Israels von Abraham an als einen Pilgerweg
dar, der in Aufstiegen und Abstiegen, auf Wegen und Umwegen letztlich zu
Jesus Christus fuhrt. Der Stammbaum mit seinen hellen und finsteren Ge-
stalten, mit seinem Gelingen und seinem Scheitern zeigt uns, daß Gott auch
auf den krummen Linien unserer Geschichte gerade schreiben kann. Gott laßt
uns unsere Freiheit und er weiß doch, in unserem Versagen neue Wege seiner
Liebe zu finden. Gott scheitert nicht. So ist dieser Stammbaum eine Gewahr
fur Gottes Treue; eine Gewahr dafur, daß Gott uns nicht fallen laßt, und eine
Einladung, unser Leben immer neu nach ihm auszurichten, immer neu auf
Jesus Christus zuzugehen.
Pilgern heißt, eine Richtung haben, auf ein Ziel zugehen. Dies gibt auch
dem Weg und seiner Muhsal seine Schonheit. Unter den Pilgern des Stamm-
baums Jesu waren manche, die das Ziel vergessen haben und sich selber zum
Ziel machen wollten. Aber immer wieder hat der Herr auch Menschen er-
weckt, die sich von der Sehnsucht nach dem Ziel treiben ließen und danach
ihr Leben ausrichteten. Der Aufbruch zum christlichen Glauben, der Anfang
* Die 8 Septembris 2007.
Acta Benedicti Pp. XVI 837
der Kirche Jesu Christi, ist moglich geworden, weil es in Israel Menschen des
suchenden Herzens gab — Menschen, die sich nicht in der Gewohnheit ein-
hausten, sondern nach Großerem Ausschau hielten: Zacharias, Elisabeth,
Simeon, Anna, Maria und Josef, die Zwolf und viele andere. Weil ihr Herz
wartete, konnten sie in Jesus den erkennen, den Gott gesandt hatte, und so
zum Anfang seiner weltweiten Familie werden. Die Heidenkirche ist moglich
geworden, weil es sowohl im Mittelmeerraum wie im Vorderen und Mittleren
Asien, wohin die Boten Jesu kamen, wartende Menschen gab, die sich nicht
mit dem begnugten, was alle taten und dachten, sondern nach dem Stern
suchten, der sie den Weg zur Wahrheit selbst, zum lebendigen Gott weisen
konnte.
Dieses unruhige und offene Herz brauchen wir. Es ist der Kern der Pil-
gerschaft. Auch heute reicht es nicht aus, irgendwie so zu sein und zu denken
wie alle anderen. Unser Leben ist weiter angelegt. Wir brauchen Gott, den
Gott, der uns sein Gesicht gezeigt und sein Herz geoffnet hat: Jesus Christus.
Johannes sagt von ihm zu Recht, daß er der einzige ist, der Gott ist und am
Herzen des Vaters ruht (vgl. Joh 1, 18); so konnte auch nur er aus dem
Innern Gottes selbst uns Kunde bringen von Gott — Kunde auch, wer wir
selber sind, woher wir kommen und wohin wir gehen. Sicher, es gibt viele
große Personlichkeiten in der Geschichte, die schone und bewegende Gotte-
serfahrungen gemacht haben. Aber es bleiben menschliche Erfahrungen mit
ihrer menschlichen Begrenztheit. Nur ER ist Gott, und nur ER ist daher die
Brucke, die Gott und Mensch wirklich zueinander kommen laßt. Wenn wir
Christen ihn daher den einzigen fur alle gultigen Heilsmittler nennen, der alle
angeht und dessen alle letztlich bedurfen, so ist dies keine Verachtung der
anderen Religionen und keine hochmutige Absolutsetzung unseres eigenen
Denkens, sondern es ist das Ergriffensein von dem, der uns angeruhrt und
uns beschenkt hat, damit wir auch andere beschenken konnen. In der Tat
setzt sich unser Glaube entschieden der Resignation entgegen, die den Men-
schen als der Wahrheit unfahig ansieht — sie sei zu groß fur ihn. Diese
Resignation der Wahrheit gegenuber ist meiner Uberzeugung nach der Kern
der Krise des Westens, Europas. Wenn es Wahrheit fur den Menschen nicht
gibt, dann kann er auch nicht letztlich Gut und Bose unterscheiden. Und
dann werden die großen und großartigen Erkenntnisse der Wissenschaft
zweischneidig: Sie konnen bedeutende Moglichkeiten zum Guten, zum Heil
des Menschen sein, aber auch — und wir sehen es — zu furchtbaren Bedro-
hungen, zur Zerstorung des Menschen und der Welt werden. Wir brauchen
Wahrheit. Aber freilich, aufgrund unserer Geschichte haben wir Angst davor,
daß der Glaube an die Wahrheit Intoleranz mit sich bringe. Wenn uns diese
Furcht uberfallt, die ihre guten geschichtlichen Grunde hat, dann wird es
Acta Apostolicae Sedis — Commentarium Officiale838
Zeit, auf Jesus hinzuschauen, wie wir ihn hier im Heiligtum zu Mariazell
sehen. Wir sehen ihn da in zwei Bildern: als Kind auf dem Arm der Mutter
und uber dem Hochaltar der Basilika als Gekreuzigten. Diese beiden Bilder
der Basilika sagen uns: Wahrheit setzt sich nicht mit außerer Macht durch,
sondern sie ist demutig und gibt sich dem Menschen allein durch die innere
Macht ihres Wahrseins. Wahrheit weist sich aus in der Liebe. Sie ist nie unser
Eigentum, nie unser Produkt, sowie man auch die Liebe nicht machen, son-
dern nur empfangen und weiterschenken kann. Diese innere Macht der Wahr-
heit brauchen wir. Dieser Macht der Wahrheit trauen wir als Christen. Fur sie
sind wir Zeugen. Sie mussen wir weiterschenken in der Weise, wie wir sie
empfangen haben, wie sie sich geschenkt hat.
,,Auf Christus schauen‘‘, heißt das Leitwort dieses Tages. Dieser Anruf
wird fur den suchenden Menschen immer wieder von selbst zur Bitte, zur
Bitte besonders an Maria, die ihn uns als ihr Kind geschenkt hat: ,,Zeige uns
Jesus!‘‘ Beten wir heute so von ganzem Herzen; beten wir so auch uber diese
Stunde hinaus, inwendig auf der Suche nach dem Gesicht des Erlosers. ,,Zeige
uns Jesus!‘‘ Maria antwortet, indem sie uns ihn zunachst als Kind zeigt. Gott
hat sich klein gemacht fur uns. Gott kommt nicht mit außerer Macht, son-
dern er kommt in der Ohnmacht seiner Liebe, die seine Macht ist. Er gibt sich
in unsere Hande. Er bittet um unsere Liebe. Er ladt uns ein, selbst klein zu
werden, von unseren hohen Thronen herunterzusteigen und das Kindsein vor
Gott zu erlernen. Er bietet uns das Du an. Er bittet, daß wir ihm vertrauen
und so das Sein in der Wahrheit und in der Liebe erlernen. Das Kind Jesus
erinnert uns naturlich auch an alle Kinder dieser Welt, in denen er auf uns
zugehen will. An die Kinder, die in der Armut leben; als Soldaten mißbraucht
werden; die nie die Liebe der Eltern erfahren durften; an die kranken und
leidenden, aber auch an die frohlichen und gesunden Kinder. Europa ist arm
an Kindern geworden: Wir brauchen alles fur uns selber, und wir trauen wohl
der Zukunft nicht recht. Aber zukunftslos wird die Erde erst sein, wenn die
Krafte des menschlichen Herzens und der vom Herzen erleuchteten Vernunft
erloschen — wenn das Antlitz Gottes nicht mehr uber der Erde leuchtet. Wo
Gott ist, da ist Zukunft.
,,Auf Christus schauen‘‘: Werfen wir noch einen kurzen Blick auf den
Gekreuzigten uber dem Hochaltar. Gott hat die Welt nicht durch das
Schwert, sondern durch das Kreuz erlost. Sterbend breitet Jesus die Arme
aus. Dies ist zunachst die Gebarde der Passion, in der er sich fur uns annageln
laßt, um uns sein Leben zu geben. Aber die ausgebreiteten Arme sind zugleich
die Haltung des Betenden, die der Priester mit seinen im Gebet ausgebreite-
ten Armen aufnimmt: Jesus hat die Passion, sein Leiden und seinen Tod in
Gebet umgewandelt, und so umgewandelt in einen Akt der Liebe zu Gott und
Acta Benedicti Pp. XVI 839
zu den Menschen. Darum sind die ausgebreiteten Arme des Gekreuzigten
endlich auch ein Gestus der Umarmung, mit der er uns an sich zieht, in die
Hande seiner Liebe hineinnehmen will. So ist er ein Bild des lebendigen
Gottes, Gott selbst, ihm durfen wir uns anvertrauen.
,,Auf Christus schauen!‘‘ Wenn wir das tun, dann sehen wir, daß das
Christentum mehr und etwas anderes ist als ein Moralsystem, als eine Serie
von Forderungen und von Gesetzen. Es ist das Geschenk einer Freundschaft,
die im Leben und im Sterben tragt: ,,Nicht mehr Knechte nenne ich euch,
sondern Freunde‘‘ (vgl. Joh 15, 15), sagt der Herr zu den Seinen. Dieser
Freundschaft vertrauen wir uns an. Aber gerade weil das Christentum mehr
ist als Moral, eben das Geschenk einer Freundschaft, darum tragt es in sich
auch eine große moralische Kraft, deren wir angesichts der Herausforderun-
gen unserer Zeit so sehr bedurfen. Wenn wir mit Jesus Christus und mit
seiner Kirche den Dekalog vom Sinai immer neu lesen und in seine Tiefe
eindringen, dann zeigt sich eine große, gultige, bleibende Weisung. Der De-
kalog ist zunachst ein Ja zu Gott, zu einem Gott, der uns liebt und uns fuhrt,
der uns tragt und uns doch unsere Freiheit laßt, ja, sie erst zur Freiheit
macht (die ersten drei Gebote). Er ist ein Ja zur Familie (4. Gebot), ein Ja
zum Leben (5. Gebot), ein Ja zu verantwortungsbewußter Liebe (6. Gebot),
ein Ja zur Solidaritat, sozialen Verantwortung und Gerechtigkeit (7. Gebot),
ein Ja zur Wahrheit (8. Gebot) und ein Ja zur Achtung anderer Menschen
und dessen, was ihnen gehort (9. und 10. Gebot). Aus der Kraft unserer
Freundschaft mit dem lebendigen Gott heraus leben wir dieses vielfaltige
Ja und tragen es zugleich als Wegweisung in diese unsere Weltstunde hinein.
,,Zeige uns Jesus!‘‘ Mit dieser Bitte zur Mutter des Herrn haben wir uns
hierher auf den Weg gemacht. Diese Bitte begleitet uns zuruck in den Alltag
hinein. Und wir wissen, daß Maria unsere Bitte erhort: Ja, wann immer wir
zu Maria hinschauen, zeigt sie uns Jesus. So konnen wir den rechten Weg
finden, ihn Stuck um Stuck gehen, der getrosten Freude voll, daß der Weg ins
Licht fuhrt — in die Freude der ewigen Liebe hinein. Amen.
Acta Apostolicae Sedis — Commentarium Officiale840
II
In Vesperarum celebratione cum presbyteris, religiosis viris et mulieribus, diaconis
et sacrorum alumnis apud Sanctuarium Mariazell.*
Verehrte und liebe Mitbruder im priesterlichen Dienst!
Liebe Manner und Frauen des gottgeweihten Lebens!
Liebe Freunde!
Wir haben uns in der ehrwurdigen Basilika unserer ,,Magna Mater Aus-
triae‘‘, in Mariazell, versammelt. Seit vielen Generationen bitten hier die
Menschen um den Beistand der Gottesmutter. Wir tun das heute auch. Wir
wollen mit ihr den Lobpreis auf die erhabene Gute Gottes anstimmen und
unseren Dank an den Herrn fur alle empfangenen Wohltaten, besonders fur
das große Geschenk des Glaubens, aussprechen. Wir wollen ihr auch unsere
Herzensanliegen sagen: ihren Schutz fur die Kirche erbitten, ihre Fursprache
um das Geschenk guter Berufungen fur unsere Diozesen und Ordensgemein-
schaften anrufen, um ihren Beistand fur die Familien und um ihr erbarmen-
des Gebet fur alle Menschen bitten, die einen Ausweg aus Sunden und nach
Umkehr suchen, und schließlich ihrer mutterlichen Sorge alle kranken und
alten Menschen anvertrauen. Moge die große Mutter Osterreichs und Europas
uns allen zu einer tiefgreifenden Erneuerung des Glaubens und Lebens ver-
helfen.
Liebe Freunde, ihr seid als Priester und Ordensleute Diener und Diene-
rinnen der Sendung Jesu Christi. Wie vor zweitausend Jahren Jesus Men-
schen in seine Nachfolge gerufen hat, so brechen auch heute junge Manner
und Frauen auf seinen Ruf hin auf, fasziniert von Jesus und bewegt von der
Sehnsucht, ihr Leben in den Dienst der Kirche zu stellen und es fur die Hilfe
an Menschen hinzugeben. Sie wagen die Nachfolge Jesu Christi und wollen
seine Zeugen sein. Das Leben in der Nachfolge ist tatsachlich ein Wagnis, weil
wir immer bedroht sind von Sunde, von Unfreiheit und Abfall. Daher be-
durfen wir alle seiner Gnade, so wie Maria sie in Fulle bekam. Wir lernen, wie
Maria immer auf Christus zu schauen und an ihm Maß zu nehmen. Wir durfen
an der universalen Heilssendung der Kirche, deren Haupt er ist, teilnehmen.
Der Herr beruft die Priester, Ordensleute und die Laien, hineinzugehen in die
Welt und ihre vielschichtige Wirklichkeit, und dort am Aufbau des Reiches
Gottes mitzuwirken. Sie tun das in einer großen und bunten Vielfalt: in der
Verkundigung, im Aufbau von Gemeinden, in den verschiedenen pastoralen
* Die 8 Septembris 2007.
Acta Benedicti Pp. XVI 841
Diensten, in der tatigen Liebe und gelebten Caritas, in der aus apostolischem
Geist geleisteten Forschung und Wissenschaft, im Dialog mit der uns umge-
benden Kultur, in der Forderung der von Gott gewollten Gerechtigkeit und
nicht weniger in der zuruckgezogenen Kontemplation des dreifaltigen Gottes
und im gemeinsamen Gotteslob ihrer Gemeinschaft.
Der Herr ladt euch ein zur Pilgerschaft der Kirche ,,auf ihrem Weg durch
die Zeit‘‘. Er ladt euch ein, seinen Pilgerweg mitzugehen und teilzuhaben an
seinem Leben, das auch heute noch ein Kreuzweg und der Weg des Auferst-
andenen durch das Galilaa unseres Lebens ist. Immer aber ist es der eine
Herr, der uns zum einen Glauben durch die eine Taufe beruft. Die Teilhabe
an seinem Weg bedeutet also beides: die Dimension des Kreuzes — mit Miß-
erfolgen, Leiden Unverstandensein, ja sogar Verachtung und Verfolgung —
aber auch die Erfahrung einer tiefen Freude in seinem Dienst und die Erfah-
rung des großen Trostes aus der Begegnung mit Ihm. Wie die Kirche haben
die einzelnen Gemeinden, die Gemeinschaften und jeder getaufte Christ den
Ursprung ihrer Sendung in der Erfahrung des gekreuzigten und auferstan-
denen Christus.
Die Mitte der Sendung Jesu Christi und aller Christen ist die Verkundi-
gung von Gottes Reich. Diese Verkundigung in Christi Namen bedeutet fur
die Kirche, die Priester, die Ordenschristen und fur alle Getauften, als seine
Zeugen in der Welt anwesend zu sein. Denn Reich Gottes ist Gott selbst, der
gegenwartig wird und in unserer Mitte und durch uns herrscht. Deswegen ist
Aufbau des Reiches Gottes, wenn Gott in uns lebt und wenn wir Gott in die
Welt tragen. Ihr tut es, indem Ihr Zeugnis gebt fur einen Sinn, der in der
schopferischen Liebe Gottes wurzelt und sich gegen allen Unsinn und alle
Verzweiflung stellt. Ihr steht an der Seite jener, die um diesen Sinn ringen,
an der Seite all derer, die dem Leben eine positive Gestalt geben mochten.
Betend und bittend seid ihr die Anwalte derer, die nach Gott suchen, die zu
Gott hin unterwegs sind. Ihr gebt Zeugnis von einer Hoffnung, die gegen alle
stille und laute Verzweiflung hinweist auf die Treue und Zuwendung Gottes.
Damit steht ihr auf der Seite aller, deren Rucken gekrummt ist durch druk-
kende Schicksale und die von ihren Lastkorben nicht loskommen. Ihr gebt
Zeugnis von der Liebe, die sich fur die Menschen dahingibt und so den Tod
besiegt hat. Ihr steht auf der Seite jener, die nie Liebe erfahren haben, die an
das Leben nicht mehr zu glauben vermogen. Ihr steht so gegen die vielfalti-
gen Weisen von versteckter und offener Ungerechtigkeit wie gegen die sich
ausbreitende Menschenverachtung. So soll eure ganze Existenz, liebe Bruder
und Schwestern, wie die Existenz Johannes’ des Taufers ein großer, leben-
diger Hinweis auf Jesus Christus sein, den Mensch gewordenen Sohn Gottes.
Jesus hat Johannes eine brennende und leuchtende Lampe genannt (vgl. Joh
Acta Apostolicae Sedis — Commentarium Officiale842
5, 35). Seid auch ihr solche Lampen! Laßt euer Licht hineinleuchten in unsere
Gesellschaft, in die Politik, in die Welt der Wirtschaft, in die Welt der Kultur
und der Forschung. Wenn es auch nur ein kleines Licht sein mag inmitten
vieler Irrlichter, so bekommt es seine Kraft und seinen Glanz doch von dem
großen Morgenstern, dem auferstandenen Christus, dessen Licht leuchtet —
durch uns leuchten will — und das nicht untergehen wird.
Nachfolgen — wir wollen nachfolgen — nachfolgen heißt in die Gesinnung
Christi, in den Lebensstil Jesu hineinwachsen, so sagt es uns der Philipper-
brief: ,,Habt die Gesinnung Jesu Christi!‘‘ (vgl. 2, 5). ,,Auf Christus schauen‘‘
heißt das Motto dieser Tage. Im Hinschauen auf Ihn, den großen Lehrer des
Lebens, hat die Kirche drei herausragende Merkmale der Gesinnung Jesu
Christi entdeckt. Diese drei Merkmale — wir nennen sie mit der Tradition
die evangelischen Rate — sind zu den pragenden Elementen fur ein Leben in
der radikalen Nachfolge Christi geworden: Armut, Keuschheit und Gehor-
sam. Denken wir in dieser Stunde ein wenig uber diese Merkmale nach.
Jesus Christus, der reich war mit dem ganzen Reichtum Gottes, ist un-
sertwegen arm geworden, so sagt uns der heilige Paulus im Zweiten Korin-
therbrief (8, 9); es ist ein unergrundliches Wort, uber das wir immer wieder
nachdenken sollten. Und im Philipperbrief heißt es: Er hat sich entaußert,
sich erniedrigt und war gehorsam bis zum Tod am Kreuz (2, 6ff). Er, der arm
geworden ist, hat die Armen selig gepriesen. Der heilige Lukas zeigt uns in
seiner Version der Seligpreisungen, daß dieser Zuruf — die Seligpreisung der
Armen — sich durchaus auf die armen, wirklich armen Menschen im Israel
seiner Zeit bezieht, wo es einen bedruckenden Gegensatz zwischen Reichen
und Armen gab. Der heilige Matthaus aber erklart uns in seiner Version der
Seligpreisungen, daß freilich die bloße materielle Armut als solche fur sich
allein noch nicht die Nahe zu Gott verburgt, denn das Herz kann hart und
von der Begierde nach Reichtum erfullt sein. Freilich laßt er uns — wie die
ganze Heilige Schrift — erkennen, daß Gott in jedem Fall in besonderer
Weise den Armen nahe ist. So wird klar: Der Christ sieht in ihnen Christus,
der auf ihn wartet, auf seinen Einsatz. Wer Christus radikal nachfolgen will,
muß auf materielle Habe verzichten. Aber er muß diese Armut von Christus
her leben, als inwendiges Freiwerden fur den Nachsten. Die Frage der Armut
und der Armen muß fur alle Christen, aber besonders fur uns Priester und
Ordensleute, die einzelnen wie die Ordensgemeinschaften, immer wieder In-
halt einer ernsten Gewissenserforschung sein. Gerade in unserer Situation,
denke ich, wo es uns nicht schlecht geht, wo wir nicht arm sind, mussen
wir daruber besonders nachdenken, wie wir diesen Ruf ehrlich leben konnen.
Und ich mochte ihn Eurer — unserer — Gewissenserforschung anempfehlen.
Acta Benedicti Pp. XVI 843
Um recht zu verstehen, was Keuschheit bedeutet, mussen wir von ihrem
positiven Inhalt ausgehen. Und den wieder finden wir nur im Hinschauen auf
Jesus Christus. Jesus hat in einer doppelten Zuwendung gelebt: zum Vater
und zu den Menschen. In der Heiligen Schrift lernen wir Jesus als Betenden
kennen, der Nachte in der Zwiesprache mit dem Vater verbringt. Im Beten
nimmt er sein Menschsein und unser aller Menschsein hinein in die Sohnes-
beziehung zum Vater. Dieser Dialog mit dem Vater wird dann immer neu
Sendung zur Welt, zu uns hin. Seine Sendung fuhrte ihn in eine reine und
ungeteilte Hinwendung zu den Menschen. In den Zeugnissen der Heiligen
Schrift ist in keinem Augenblick seines Daseins in seinem Umgang mit den
Menschen eine Beimischung von Eigeninteresse oder Eigennutz zu erkennen.
Jesus hat die Menschen im Vater, vom Vater her — und so wahrhaft sie
selber in ihrem Eigentlichen, in ihrer Realitat — geliebt. Das Eintreten in
diese Gesinnung Jesu Christi — in dieses ganz Mitsein mit dem lebendigen
Gott und in dieses reine Mitsein mit den Menschen, ganz ihnen zur Verfugung
— dieses Eintreten in die Gesinnung Jesu Christi hat Paulus zu seiner Theo-
logie und Lebenspraxis inspiriert, die auf Jesu Wort von der Ehelosigkeit um
des Himmelreiches willen antwortet (vgl. Mt 19, 12). Priester und Ordens-
leute leben nicht beziehungslos. Keuschheit heißt im Gegenteil — davon
wollte ich ausgehen — intensive Beziehung, ist positiv Beziehung zum leben-
digen Christus und von da her zum Vater. Deswegen geloben wir durch das
Gelubde der ehelosen Keuschheit nicht Individualismus oder Beziehungslo-
sigkeit, sondern wir geloben, die intensiven Beziehungen, deren wir fahig sind
und mit denen wir beschenkt werden, ganz und vorbehaltlos in den Dienst
des Reiches Gottes und so der Menschen zu stellen. So werden Priester und
Ordensleute selbst zu Menschen der Hoffnung: Indem sie ganz auf Gott set-
zen und damit zeigen, daß Gott fur sie Realitat ist, schaffen sie seiner Gegen-
wart — dem Reich Gottes — Raum in der Welt. Ihr, liebe Priester und
Ordensleute, leistet einen großen Beitrag: Inmitten von aller Gier, allem
Egoismus des Nicht-Warten-Konnens, des Konsumhungers, inmitten des
Kultes der Individualitat versuchen wir, eine uneigennutzige Liebe zu den
Menschen zu leben. Wir leben eine Hoffnung, die Gott die Erfullung uberlaßt,
weil wir glauben, daß er erfullt. Was ware geworden, hatte es diese Verweis-
gestalten in der Geschichte der Christenheit nicht gegeben? Was wurde aus
unserer Welt werden, wenn es die Priester, die Frauen und Manner in den
Orden und Gemeinschaften des gottgeweihten Lebens nicht gabe, die die
Hoffnung auf eine großere Erfullung der menschlichen Wunsche und die
Erfahrung der Liebe Gottes, die alle menschliche Liebe ubersteigt, nicht
vorleben? Die Welt braucht unser Zeugnis gerade heute.
Acta Apostolicae Sedis — Commentarium Officiale844
Kommen wir zum Gehorsam. Jesus hat sein ganzes Leben, von den stillen
Jahren in Nazareth bis in den Augenblick des Todes am Kreuz, im Horen auf
den Vater, im Gehorsam zum Vater gelebt. Sehen wir exemplarisch auf die
Nacht am Olberg hin. ,,Nicht mein Wille geschehe, sondern der Deinige‘‘.
Jesus nimmt in diesem Beten unser aller widerstrebenden Eigenwillen in
seinen Sohneswillen hinein, wandelt unsere Rebellion in seinen Gehorsam
um. Jesus war ein Betender. Darin war er aber zugleich ein Horender und
Gehorchender: ,,Gehorsam geworden bis zum Tod, bis zum Tod am Kreuz‘‘
(Phil 2, 8). Die Christen haben immer erfahren, daß sie sich nicht verlieren
durch die Hingabe an den Willen des Herrn, sondern daß sie so durchfinden
zu einer tiefen Identitat und inneren Freiheit. An Jesus haben sie entdeckt,
daß sich findet, wer sich verschenkt, daß frei wird, wer sich in einem in Gott
grundenden und ihn suchenden Gehorsam bindet. Auf Gott zu horen und ihm
zu gehorchen hat nichts mit Fremdbestimmung und Selbstverlust zu tun. Im
Eintreten in den Willen Gottes kommen wir erst zu unserer wahren Identitat.
Das Zeugnis dieser Erfahrung braucht die Welt heute gerade mitten in ihrem
Verlangen nach ,,Selbstverwirklichung‘‘ und ,,Selbstbestimmung‘‘.
Romano Guardini berichtet in seiner Autobiographie, wie ihm in einem
kritischen Augenblick seines Weges, in dem ihm der Glaube seiner Kindheit
fraglich geworden war, der tragende Entscheid seines ganzen Lebens — die
Bekehrung — geschenkt wurde in der Begegnung mit dem Wort Jesu, daß
sich nur findet, wer sich verliert (vgl. Mk 8, 34f; Joh 12, 25); daß es keine
Selbstfindung, keine Selbstverwirklichung geben kann ohne das Sich-Loslas-
sen, das Sich-Verlieren. Aber dann kommt ihm die Frage: Wohin darf ich
mich verlieren? Wem mich verschenken? Ihm wurde klar, daß wir uns nur
dann ganz weggeben konnen, wenn wir dabei in Gottes Hande fallen: Nur an
ihn durfen wir uns letztlich verlieren, und nur in ihm konnen wir uns finden.
Aber dann kam die Frage: Wer ist Gott? Wo ist Gott? Und nun begriff er,
daß der Gott, an den wir uns verlieren durfen, nur der in Jesus Christus
konkret und nahe gewordene Gott ist. Aber da bricht noch einmal eine Frage
auf: Wo finde ich Jesus Christus? Wie kann ich mich ihm wirklich geben? Die
von Guardini in seinem Ringen gefundene Antwort lautet: Konkret gegen-
wartig ist uns Jesus Christus nur in seinem Leib, der Kirche. Darum muß
Gehorsam gegen Gottes Willen, Gehorsam zu Jesus Christus ganz konkret
und praktisch demutig-kirchlicher Gehorsam sein. Ich denke, auch daruber
sollten wir immer wieder grundlich unser Gewissen erforschen. All dies findet
sich zusammengefaßt in dem Gebet des heiligen Ignatius von Loyola, das mir
immer wieder so zu groß ist, daß ich es fast nicht zu beten wage, und das wir
uns doch immer neu abringen sollten: ,,Nimm hin, Herr, und empfange meine
ganze Freiheit, mein Gedachtnis, meinen Verstand und meinen ganzen Wil-
Acta Benedicti Pp. XVI 845
len, all mein Haben und mein Besitzen. Du hast es mir gegeben; Dir, Herr,
gebe ich es zuruck. Alles ist Dein, verfuge nach Deinem ganzen Willen. Gib
mir nur Deine Liebe und Deine Gnade, dann bin ich reich genug und verlange
weiter nichts‘‘ (Gex 234). Liebe Bruder und Schwestern! Ihr geht nun wieder
zuruck in Eure Lebenswelt, an Eure kirchlichen, pastoralen, geistlichen und
menschlichen Lebensorte. Unsere große Fursprecherin und Mutter Maria
breite schutzend ihre Hand uber Euch und Euer Wirken aus. Sie trete fur-
bittend bei ihrem Sohn, unserem Herrn Jesus Christus, ein. Mit meinem
Dank fur Euer Gebet und Euer Wirken im Weinberg des Herrn verbinde
ich meine innige Bitte an Gott um Schutz und Wohlfahrt fur Euch alle, fur
die Menschen, besonders die jungen Menschen, hier in Osterreich und in den
verschiedenen Landern, aus denen manche von Euch stammen. Von Herzen
begleite ich Euch alle mit meinem Segen.
III
In Eucharistica celebratione Vindobonae in ecclesia Metropolitana Sancto Stepha-
no dicata.*
Liebe Bruder und Schwestern!
,,Sine dominico non possumus!‘‘ Ohne die Gabe des Herrn, ohne den Tag
des Herrn konnen wir nicht leben: So antworteten im Jahr 304 Christen aus
Abitene im heutigen Tunesien, die bei der verbotenen sonntaglichen Eucha-
ristiefeier ertappt und vor den Richter gefuhrt wurden. Sie wurden gefragt,
wieso sie den christlichen Sonntagsgottesdienst hielten, obgleich sie wußten,
daß darauf die Todesstrafe stand. ,,Sine dominico non possumus‘‘: In dem
Wort dominicum / dominico sind zwei Bedeutungen unloslich miteinander
verflochten, deren Einheit wir wieder wahrzunehmen lernen mussen. Da ist
zunachst die Gabe des Herrn — diese Gabe ist er selbst: der Auferstandene,
dessen Beruhrung und Nahe die Christen einfach brauchen, um sie selbst zu
sein. Aber dies ist eben nicht nur eine seelische, inwendige, subjektive Beruh-
rung: die Begegnung mit dem Herrn schreibt sich in die Zeit ein mit einem
bestimmten Tag. Und so schreibt sie sich ein in unser konkretes, leibhaftiges
und gemeinschaftliches Dasein, das Zeitlichkeit ist. Sie gibt unserer Zeit und
so unserem Leben als ganzem eine Mitte, eine innere Ordnung. Fur diese
Christen war die sonntagliche Eucharistiefeier nicht ein Gebot, sondern eine
* Die 9 Septembris 2007.
Acta Apostolicae Sedis — Commentarium Officiale846
innere Notwendigkeit. Ohne den, der unser Leben tragt, ist das Leben selbst
leer. Diese Mitte auszulassen oder zu verraten, wurde dem Leben selbst sei-
nen Grund nehmen, seine innere Wurde und seine Schonheit.
Geht diese Haltung der Christen von damals auch uns Christen von heute
an? Ja, auch fur uns gilt, daß wir eine Beziehung brauchen, die uns tragt,
unserem Leben Richtung und Inhalt gibt. Auch wir brauchen die Beruhrung
mit dem Auferstandenen, die durch den Tod hindurch uns tragt. Wir brau-
chen diese Begegnung, die uns zusammenfuhrt, die uns einen Raum der
Freiheit schenkt, uns uber das Getriebe des Alltags hinausschauen laßt auf
die schopferische Liebe Gottes, aus der wir kommen und zu der wir gehen.
Wenn wir nun freilich auf das heutige Evangelium horen, auf den Herrn,
der uns da anredet, dann erschrecken wir. ,,Wer nicht auf seinen ganzen
Besitz verzichtet und nicht auch alle Familienbindungen laßt, kann mein
Junger nicht sein‘‘. Wir mochten dagegenhalten: Was sagst du denn da,
Herr? Braucht die Welt nicht gerade die Familie? Braucht sie nicht die Liebe
von Vater und Mutter, die Liebe zwischen Eltern und Kindern, zwischen
Mann und Frau? Brauchen wir nicht die Liebe zum Leben, die Freude am
Leben? Und brauchen wir nicht auch Menschen, die in die Guter dieser Welt
investieren und die uns gegebene Erde aufbauen, so daß alle an deren Gaben
teilhaben konnen? Ist uns denn nicht auch die Entwicklung der Erde und
ihrer Guter aufgetragen? Wenn wir dem Herrn genauer zuhoren und ihm vor
allem zuhoren im ganzen dessen, was er sagt, dann verstehen wir, daß Jesus
nicht von allen Menschen das Gleiche verlangt. Jeder hat seinen eigenen
Auftrag und die ihm zugedachte Weise der Nachfolge. Im heutigen Evange-
lium spricht Jesus unmittelbar von dem, was nicht Auftrag der vielen ist, die
sich ihm auf dem Pilgerweg nach Jerusalem angeschlossen hatten, sondern
uber die besondere Berufung der Zwolf. Die mussen zunachst den Skandal
des Kreuzes bestehen, und sie mussen dann bereit sein, wirklich alles zu
lassen, den scheinbar absurden Auftrag anzunehmen, bis an die Enden der
Erde zu gehen und mit ihrer geringen Bildung einer Welt voll von Wissens-
dunkel und scheinbarer oder auch wirklicher Bildung — und naturlich auch
besonders den Armen und Einfachen — das Evangelium von Jesus Christus
zu verkundigen. Sie mussen bereit sein, auf ihrem Weg in die weite Welt
selbst das Martyrium zu erleiden, um so das Evangelium vom Gekreuzigten
und Auferstandenen zu bezeugen. Wenn Jesu Wort auf dieser Pilgerschaft
nach Jerusalem, in der eine Masse mit ihm geht, zunachst die Zwolf trifft, so
reicht sein Ruf naturlich uber den historischen Augenblick in alle Jahrhun-
derte hinein. In allen Zeiten ruft er Menschen, alles auf ihn zu setzen, alles
andere zu lassen, ganz fur ihn und so ganz fur die anderen da zu sein: Oasen
der selbstlosen Liebe in einer Welt zu bauen, in der so oft nur Macht und Geld
Acta Benedicti Pp. XVI 847
zu zahlen scheinen. Danken wir dem Herrn, daß er uns in allen Jahrhunder-
ten Manner und Frauen geschenkt hat, die seinetwegen alles andere gelassen
haben und zu Leuchtzeichen seiner Liebe geworden sind. Denken wir nur an
Menschen wie Benedikt und Scholastika, wie Franz und Klara von Assisi,
Elisabeth von Thuringen und Hedwig von Schlesien, wie Ignatius von Loyo-
la, Teresa von Avila bis herauf zu Mutter Teresa und Pater Pio. Diese Men-
schen sind mit ihrem ganzen Leben Auslegung von Jesu Wort geworden, das
in ihnen uns nah und verstandlich wird. Und bitten wir den Herrn, daß er
auch in unserer Zeit Menschen den Mut schenkt, alles zu lassen und so fur alle
da zu sein.
Wenn wir uns aber nun von neuem dem Evangelium zuwenden, konnen
wir wahrnehmen, daß der Herr darin doch nicht nur von einigen wenigen und
ihrem besonderen Auftrag spricht; der Kern dessen, was er meint, gilt fur
alle. Worum es letztlich geht, druckt er ein anderes Mal so aus: ,,Wer sein
Leben retten will, der wird es verlieren. Wer aber sein Leben um meinetwillen
verliert, wird es retten. Was nutzt es einem Menschen, wenn er die ganze
Welt gewinnt, dabei aber sich selber verliert und Schaden nimmt?‘‘ (Lk 9,
24f). Wer sein Leben nur haben, es nur fur sich selber nehmen will, der
verliert es. Nur wer sich gibt, empfangt sein Leben. Anders gesagt: Nur der
Liebende findet das Leben. Und Liebe verlangt immer das Weggehen aus sich
selbst, verlangt immer, sich selber zu lassen. Wer umschaut nach sich selbst,
den anderen nur fur sich haben will, der gerade verliert sich und den anderen.
Ohne dieses tiefste Sich-Verlieren gibt es kein Leben. Die rastlose Gier nach
Leben, die die Menschen heute umtreibt, endet in der Ode des verlorenen
Lebens. ,,Wer sein Leben um meinetwillen verliert...‘‘, sagt der Herr: Ein
letztes Loslassen unserer Selbst ist nur moglich, wenn wir dabei am Ende
nicht ins Leere fallen, sondern in die Hande der ewigen Liebe hinein. Erst die
Liebe Gottes, der sich selbst fur uns und an uns verloren hat, ermoglicht auch
uns, frei zu werden, loszulassen und so das Leben wirklich zu finden. Das ist
die Mitte dessen, was uns der Herr in dem scheinbar so harten Evangelium
dieses Sonntags sagen will. Mit seinem Wort schenkt er uns die Gewißheit,
daß wir auf seine Liebe, die Liebe des menschgewordenen Gottes, bauen
konnen. Dies zu erkennen ist die Weisheit, von der die erste Lesung uns
gesprochen hat. Denn wiederum gilt, daß alles Wissen der Erde uns nichts
nutzt, wenn wir nicht zu leben lernen, wenn wir nicht erlernen, worauf es im
Leben wahrhaft ankommt.
,,Sine dominico non possumus!‘‘ Ohne den Herrn und ohne den Tag, der
ihm gehort, gerat das Leben nicht. Der Sonntag hat sich in unseren west-
lichen Gesellschaften gewandelt zum Wochenende, zur freien Zeit. Die freie
Zeit ist gerade in der Hetze der modernen Welt etwas Schones und Notwen-
Acta Apostolicae Sedis — Commentarium Officiale848
diges; jeder von uns weiß das. Aber wenn die freie Zeit nicht eine innere Mitte
hat, von der Orientierung furs Ganze ausgeht, dann wird sie schließlich zur
leeren Zeit, die uns nicht starkt und nicht aufhilft. Die freie Zeit braucht eine
Mitte — die Begegnung mit dem, der unser Ursprung und unser Ziel ist. Mein
großer Vorganger auf dem Bischofsstuhl von Munchen und Freising, Kardi-
nal Faulhaber, hat das einmal so ausgedruckt: ,,Gib der Seele ihren Sonntag,
gib dem Sonntag seine Seele‘‘.
Gerade weil es am Sonntag zutiefst um die Begegnung mit dem auferst-
andenen Christus in Wort und Sakrament geht, umspannt sein Radius die
ganze Wirklichkeit. Die fruhen Christen haben den ersten Tag der Woche als
Herrentag begangen, weil er der Tag der Auferstehung war. Aber sehr bald ist
der Kirche auch bewußt geworden, daß der erste Tag der Woche der Tag des
Schopfungsmorgens ist, der Tag, an dem Gott sprach: ,,Es werde Licht‘‘
(Gen 1, 3). Deshalb ist der Sonntag auch das wochentliche Schopfungsfest
der Kirche — das Fest der Dankbarkeit fur Gottes Schopfung und der Freude
uber sie. In einer Zeit, in der die Schopfung durch unser Menschenwerk
vielfaltig gefahrdet scheint, sollten wir gerade auch diese Dimension des
Sonntags bewußt aufnehmen. Fur die fruhe Kirche ist dann auch immer
mehr in den ersten Tag das Erbe des siebten Tages, des Sabbats, eingegan-
gen. Wir nehmen teil an der Ruhe Gottes, die alle Menschen umfaßt. So
spuren wir an diesem Tag etwas von der Freiheit und Gleichheit aller Ge-
schopfe Gottes.
Im Tagesgebet des heutigen Sonntags erinnern wir uns zunachst daran,
daß Gott uns durch seinen Sohn erlost und als seine geliebten Kinder ange-
nommen hat. Wir bitten ihn dann, daß er voll Gute auf die christglaubigen
Menschen schaue und daß er uns die wahre Freiheit und das ewige Leben
schenken wolle. Wir bitten um den Blick der Gute Gottes. Wir selber brau-
chen diesen Blick der Gute uber den Sonntag hinaus in den Alltag hinein.
Bittend wissen wir, daß dieser Blick uns schon geschenkt ist. Mehr noch, wir
wissen, daß Gott uns als seine Kinder adoptiert, uns wirklich in die Gemein-
schaft mit sich selber aufgenommen hat. Kindsein bedeutet — das wußte die
alte Kirche — ein Freier sein, kein Knecht, sondern selbst der Familie zuge-
horig. Und es bedeutet Erbe sein. Wenn wir dem Gott zugehoren, der die
Macht uber alle Machte ist, dann sind wir furchtlos und frei, und dann sind
wir Erben. Das Erbe, das er uns vermacht hat, ist er selbst, seine Liebe. Ja,
Herr, gib uns, daß uns dies tief in die Seele dringt und daß wir so die Freude
der Erlosten erlernen. Amen.
Acta Benedicti Pp. XVI 849
IV
In episcopali Ordinatione sex Praesulum.*
Cari fratelli e sorelle,
siamo raccolti intorno all’altare del Signore per una circostanza solenne e
lieta ad un tempo: l’Ordinazione episcopale di sei nuovi Vescovi, chiamati a
svolgere mansioni diverse a servizio dell’unica Chiesa di Cristo. Essi sono
Mons. Mieczysław Mokrzycki, Mons. Francesco Brugnaro, Mons. Gianfranco
Ravasi, Mons. Tommaso Caputo, Mons. Sergio Pagano, Mons. Vincenzo Di
Mauro. A tutti rivolgo il mio saluto cordiale con un fraterno abbraccio. Un
saluto particolare va a Mons. Mokrzycki che, insieme all’attuale Cardinale
Stanisław Dziwisz, per molti anni ha servito come segretario il Santo Padre
Giovanni Paolo II e poi, dopo la mia elezione a Successore di Pietro, ha fatto
anche a me da segretario con grande umilta, competenza e dedizione. Con lui
saluto l’amico di Papa Giovanni Paolo II, il Cardinale Marian Jaworski, a cui
Mons. Mokrzycki rechera il proprio aiuto come Coadiutore. Saluto inoltre i
Vescovi latini dell’Ucraina, che sono qui a Roma per la loro visita « ad limina
Apostolorum ». Il mio pensiero va anche ai Vescovi greco-cattolici, alcuni dei
quali ho incontrato lunedı scorso, e la Chiesa ortodossa dell’Ucraina. A tutti
auguro le benedizioni del Cielo per le loro fatiche miranti a mantenere ope-
rante nella loro Terra e a trasmettere alle future generazioni la forza risana-
trice e corroborante del Vangelo di Cristo.
Celebriamo questa Ordinazione episcopale nella festa dei tre Arcangeli che
nella Scrittura sono menzionati per nome: Michele, Gabriele e Raffaele. Que-
sto ci richiama alla mente che nell’antica Chiesa — gia nell’Apocalisse — i
Vescovi venivano qualificati « angeli » della loro Chiesa, esprimendo in questo
modo un’intima corrispondenza tra il ministero del Vescovo e la missione
dell’Angelo. A partire dal compito dell’Angelo si puo comprendere il servizio
del Vescovo. Ma che cosa e un Angelo? La Sacra Scrittura e la tradizione della
Chiesa ci lasciano scorgere due aspetti. Da una parte, l’Angelo e una creatura
che sta davanti a Dio, orientata con l’intero suo essere verso Dio. Tutti e tre i
nomi degli Arcangeli finiscono con la parola «El », che significa «Dio ». Dio e
iscritto nei loro nomi, nella loro natura. La loro vera natura e l’esistenza in
vista di Lui e per Lui. Proprio cosı si spiega anche il secondo aspetto che
* Die 29 Septembris 2007.
Acta Apostolicae Sedis — Commentarium Officiale850
caratterizza gli Angeli: essi sono messaggeri di Dio. Portano Dio agli uomini,
aprono il cielo e cosı aprono la terra. Proprio perche sono presso Dio, possono
essere anche molto vicini all’uomo. Dio, infatti, e piu intimo a ciascuno di noi
di quanto non lo siamo noi stessi. Gli Angeli parlano all’uomo di cio che
costituisce il suo vero essere, di cio che nella sua vita tanto spesso e coperto
e sepolto. Essi lo chiamano a rientrare in se stesso, toccandolo da parte di
Dio. In questo senso anche noi esseri umani dovremmo sempre di nuovo
diventare angeli gli uni per gli altri — angeli che ci distolgono da vie sbagliate
e ci orientano sempre di nuovo verso Dio. Se la Chiesa antica chiama i
Vescovi « angeli » della loro Chiesa, intende dire proprio questo: i Vescovi
stessi devono essere uomini di Dio, devono vivere orientati verso Dio. «Mul-
tum orat pro populo » — «Prega molto per il popolo », dice il Breviario della
Chiesa a proposito dei Santi Vescovi. Il Vescovo deve essere un orante, uno
che intercede per gli uomini presso Dio. Piu lo fa, piu comprende anche le
persone che gli sono affidate e puo diventare per loro un angelo — un mes-
saggero di Dio, che le aiuta a trovare la loro vera natura, se stesse, e a vivere
l’idea che Dio ha di loro.
Tutto cio diventa ancora piu chiaro se ora guardiamo le figure dei tre
Arcangeli la cui festa la Chiesa celebra oggi. C’e innanzitutto Michele. Lo
incontriamo nella Sacra Scrittura soprattutto nel Libro di Daniele, nella
Lettera dell’Apostolo San Giuda Taddeo e nell’Apocalisse. Di questo Arcan-
gelo si rendono evidenti in questi testi due funzioni. Egli difende la causa
dell’unicita di Dio contro la presunzione del drago, del « serpente antico »,
come dice Giovanni. E il continuo tentativo del serpente di far credere agli
uomini che Dıo deve scomparire, affinche essi possano diventare grandi; che
Dio ci ostacola nella nostra liberta e che percio noi dobbiamo sbarazzarci di
Lui. Ma il drago non accusa solo Dio. L’Apocalisse lo chiama anche « l’accu-
satore dei nostri fratelli, colui che li accusa davanti a Dio giorno e notte » (12,
10). Chi accantona Dio, non rende grande l’uomo, ma gli toglie la sua dignita.
Allora l’uomo diventa un prodotto mal riuscito dell’evoluzione. Chi accusa
Dio, accusa anche l’uomo. La fede in Dio difende l’uomo in tutte le sue
debolezze ed insufficienze: il fulgore di Dio risplende su ogni singolo. E com-
pito del Vescovo, in quanto uomo di Dio, di far spazio a Dio nel mondo contro
le negazioni e di difendere cosı la grandezza dell’uomo. E che cosa si potrebbe
dire e pensare di piu grande sull’uomo del fatto che Dio stesso si e fatto
uomo? L’altra funzione di Michele, secondo la Scrittura, e quella di protettore
del Popolo di Dio (cfr Dn 10, 21; 12, 1). Cari amici, siate veramente « angeli
Acta Benedicti Pp. XVI 851
custodi » delle Chiese che vi saranno affidate! Aiutate il Popolo di Dio, che
dovete precedere nel suo pellegrinaggio, a trovare la gioia nella fede e ad
imparare il discernimento degli spiriti: ad accogliere il bene e rifiutare il male,
a rimanere e diventare sempre di piu, in virtu della speranza della fede,
persone che amano in comunione col Dio-Amore.
Incontriamo l’Arcangelo Gabriele soprattutto nel prezioso racconto del-
l’annuncio a Maria dell’incarnazione di Dio, come ce lo riferisce San Luca (1,
26-38). Gabriele e il messaggero dell’incarnazione di Dio. Egli bussa alla porta
di Maria e, per suo tramite, Dıo stesso chiede a Maria il suo « sı » alla proposta
di diventare la Madre del Redentore: di dare la sua carne umana al Verbo
eterno di Dio, al Figlio di Dio. Ripetutamente il Signore bussa alle porte del
cuore umano. Nell’Apocalisse dice all’« angelo » della Chiesa di Laodicea e,
attraverso di lui, agli uomini di tutti i tempi: « Ecco, sto alla porta e busso.
Se qualcuno ascolta la mia voce e mi apre la porta, io verro da lui, cenero con
lui ed egli con me » (3, 20). Il Signore sta alla porta — alla porta del mondo e
alla porta di ogni singolo cuore. Egli bussa per essere fatto entrare: l’incar-
nazione di Dio, il suo farsi carne deve continuare sino alla fine dei tempi.
Tutti devono essere riuniti in Cristo in un solo corpo: questo ci dicono i grandi
inni su Cristo nella Lettera agli Efesini e in quella ai Colossesi. Cristo bussa.
Anche oggi Egli ha bisogno di persone che, per cosı dire, gli mettono a
disposizione la propria carne, che gli donano la materia del mondo e della
loro vita, servendo cosı all’unificazione tra Dio e il mondo, alla riconciliazione
dell’universo. Cari amici, e vostro compito bussare in nome di Cristo ai cuori
degli uomini. Entrando voi stessi in unione con Cristo, potrete anche assu-
mere la funzione di Gabriele: portare la chiamata di Cristo agli uomini.
San Raffaele ci viene presentato soprattutto nel Libro di Tobia come
l’Angelo a cui e affidata la mansione di guarire. Quando Gesu invia i suoi
discepoli in missione, al compito dell’annuncio del Vangelo vien sempre col-
legato anche quello di guarire. Il buon Samaritano, accogliendo e guarendo la
persona ferita giacente al margine della strada, diventa senza parole un te-
stimone dell’amore di Dio. Quest’uomo ferito, bisognoso di essere guarito,
siamo tutti noi. Annunciare il Vangelo, significa gia di per se guarire, perche
l’uomo necessita soprattutto della verita e dell’amore. Dell’Arcangelo Raf-
faele si riferiscono nel Libro di Tobia due compiti emblematici di guarigione.
Egli guarisce la comunione disturbata tra uomo e donna. Guarisce il loro
amore. Scaccia i demoni che, sempre di nuovo, stracciano e distruggono il
loro amore. Purifica l’atmosfera tra i due e dona loro la capacita di accogliersi
Acta Apostolicae Sedis — Commentarium Officiale852
a vicenda per sempre. Nel racconto di Tobia questa guarigione viene riferita
con immagini leggendarie. Nel Nuovo Testamento, l’ordine del matrimonio,
stabilito nella creazione e minacciato in modo molteplice dal peccato, viene
guarito dal fatto che Cristo lo accoglie nel suo amore redentore. Egli fa del
matrimonio un sacramento: il suo amore, salito per noi sulla croce, e la forza
risanatrice che, in tutte le confusioni, dona la capacita della riconciliazione,
purifica l’atmosfera e guarisce le ferite. Al sacerdote e affidato il compito di
condurre gli uomini sempre di nuovo incontro alla forza riconciliatrice del-
l’amore di Cristo. Deve essere « l’angelo » risanatore che li aiuta ad ancorare il
loro amore al sacramento e a viverlo con impegno sempre rinnovato a partire
da esso. In secondo luogo, il Libro di Tobia parla della guarigione degli occhi
ciechi. Sappiamo tutti quanto oggi siamo minacciati dalla cecita per Dio.
Quanto grande e il pericolo che, di fronte a tutto cio che sulle cose materiali
sappiamo e con esse siamo in grado di fare, diventiamo ciechi per la luce di
Dio. Guarire questa cecita mediante il messaggio della fede e la testimonianza
dell’amore, e il servizio di Raffaele affidato giorno per giorno al sacerdote e in
modo speciale al Vescovo. Cosı, spontaneamente siamo portati a pensare
anche al sacramento della Riconciliazione, al sacramento della Penitenza
che, nel senso piu profondo della parola, e un sacramento di guarigione. La
vera ferita dell’anima, infatti, il motivo di tutte le altre nostre ferite, e il
peccato. E solo se esiste un perdono in virtu della potenza di Dio, in virtu
della potenza dell’amore di Cristo, possiamo essere guariti, possiamo essere
redenti.
« Rimanete nel mio amore », ci dice oggi il Signore nel Vangelo (Gv 15, 9).
Nell’ora dell’Ordinazione episcopale lo dice in modo particolare a voi, cari
amici. Rimanete nel suo amore! Rimanete in quell’amicizia con Lui piena di
amore che Egli in quest’ora vi dona di nuovo! Allora la vostra vita portera
frutto — un frutto che rimane (Gv 15, 16). Affinche questo vi sia donato,
preghiamo tutti in quest’ora per voi, cari fratelli. Amen.
Acta Benedicti Pp. XVI 853
ALLOCUTIONES
I
In visitatione Abbatiae ,,Heiligenkreuz‘‘.*
Hochwurdigster Herr Abt,
verehrte Bruder im Bischofsamt,
liebe Zisterziensermonche von Heiligenkreuz,
liebe gottgeweihte Bruder und Schwestern,
sehr geehrte Gaste und Freunde des Stiftes und der Hochschule,
meine Damen und Herren!
Gerne bin ich auf meiner Pilgerfahrt zur Magna Mater Austriae auch in das
Stift Heiligenkreuz gekommen, das nicht nur eine wichtige Station an der Via
Sacra nach Mariazell ist, sondern das alteste durchgehend bestehende Zister-
zienserkloster der Welt. Ich wollte an diesen geschichtstrachtigen Ort kom-
men, um auf die grundlegende Weisung des heiligen Benedikt aufmerksam zu
machen, nach dessen Regel auch die Zisterzienser leben. Benedikt ordnet
kurz und bundig an, ,,daß dem Gottesdienst nichts vorgezogen werden soll‘‘.1
In einem Kloster benediktinischer Pragung hat daher das Gotteslob, das
die Monche als feierliches Chorgebet halten, immer den Vorrang. Gewiß —
und Gott sei Dank! —, die Monche sind nicht die einzigen, die beten; auch
andere Menschen beten: Kinder, Jugendliche und alte Menschen, Manner und
Frauen, Verheiratete und Alleinstehende — jeder Christ betet, oder er sollte
es zumindest tun.
Im Leben der Monche hat freilich das Gebet eine besondere Stellung: Es
ist die Mitte ihres Berufes. Sie sind von Beruf Betende. In der Vaterzeit
wurde das Monchsleben als Leben nach der Weise der Engel bezeichnet.
Und als das Wesentliche der Engel sah man es an, daß sie Anbetende sind.
Ihr Leben ist Anbetung. So sollte es auch bei den Monchen sein. Sie beten
zuallererst nicht um dies oder jenes, sondern sie beten einfach deshalb, weil
Gott es wert ist, angebetet zu werden. ,,Confitemini Domino, quoniam bonus!
Danket dem Herrn, denn er ist gutig! Denn seine Huld wahrt ewig‘‘, rufen
viele Psalmen (z. B. 106, 1). Ein solches zweckfreies Gebet, das reiner Gottes-
dienst sein will, wird daher mit Recht ,,Officium‘‘ genannt. Es ist der
,,Dienst‘‘, der ,,heilige Dienst‘‘ der Monche. Er gilt dem dreifaltigen Gott,
* Die 9 Septembris 2007.1 Regula Benedicti 43,3.
Acta Apostolicae Sedis — Commentarium Officiale854
der uber alles wurdig ist, ,,Herrlichkeit zu empfangen und Ehre und Macht‘‘
(Offb 4, 11), da er die Welt wunderbar erschaffen und noch wunderbarer
erneuert hat.
Zugleich ist das Officium der Gottgeweihten auch ein heiliger Dienst an
den Menschen und ein Zeugnis fur sie. Jeder Mensch tragt im Innersten seines
Herzens die Sehnsucht nach der letzten Erfullung, nach dem hochsten Gluck,
also letztlich nach Gott, sei es bewußt oder unbewußt. Ein Kloster, in dem
sich die Gemeinschaft taglich mehrmals zum Gotteslob versammelt, bezeugt,
daß diese urmenschliche Sehnsucht nicht ins Leere geht. Gott, der Schopfer,
hat uns Menschen nicht in eine beangstigende Finsternis gesetzt, wo wir
verzweifelt den letzten Sinngrund suchen und ertasten mußten (vgl. Apg
17, 27); Gott hat uns nicht in einer sinnleeren Wuste des Nichts ausgesetzt,
wo letztens nur der Tod auf uns wartet. Nein! Gott hat unsere Dunkelheit
durch sein Licht hell gemacht, durch seinen Sohn Jesus Christus. In ihm ist
Gott mit seiner ganzen ,,Fulle‘‘ in unsere Welt eingebrochen (Kol 1, 19), in
ihm hat alle Wahrheit, nach der wir uns sehnen, ihren Ursprung und ihren
Gipfelpunkt.2
Unser Licht, unsere Wahrheit, unser Ziel, unsere Erfullung, unser Leben
— all das ist nicht eine religiose Lehre, sondern eine Person: Jesus Christus.
Noch viel mehr als wir Menschen Gott je suchen und ersehnen konnen, sind
wir schon zuvor von ihm gesucht und ersehnt, ja gefunden und erlost! Der
Blick der Menschen aller Zeiten und Volker, aller Philosophien, Religionen
und Kulturen trifft zuletzt auf die weit geoffneten Augen des gekreuzigten
und auferstandenen Sohnes Gottes; sein geoffnetes Herz ist die Fulle der
Liebe. Die Augen Christi sind der Blick des liebenden Gottes. Das Kreuzes-
bild uber dem Altar, dessen romanisches Original sich im Dom von Sarzano
befindet, zeigt, daß dieser Blick einem jeden Menschen gilt. Denn der Herr
schaut jedem von uns ins Herz.
Kern des Monchtums ist die Anbetung — das Sein nach der Weise der
Engel. Weil aber die Monche Menschen mit Fleisch und Blut auf dieser un-
serer Erde sind, hat der heilige Benedikt dem zentralen Imperativ des ,,Ora‘‘
doch einen zweiten hinzugefugt: das ,,Labora‘‘. Zum Monchsleben gehort in
der Konzeption des heiligen Benedikt wie des heiligen Bernhard mit dem
Gebet die Arbeit, die Gestaltung der Erde gemaß dem Willen des Schopfers.
So haben die Monche in allen Jahrhunderten von ihrem Blick auf Gott her die
Erde lebbar und schon gemacht. Bewahrung und Heilung der Schopfung kam
gerade aus ihrem Hinschauen auf Gott. Im Rhythmus von ora et labora legt
die Gemeinschaft der Gottgeweihten Zeugnis ab fur den Gott, der uns in
2 Vgl. II. Vatikanisches Konzil, Gaudium et Spes Nr. 22.
Acta Benedicti Pp. XVI 855
Jesus Christus ansieht und von dem angeblickt Mensch und Welt recht
werden.
Nicht nur die Monche beten das Officium, sondern die Kirche hat fur alle
Ordensleute, aber auch fur die Priester und Diakone, aus der Monchstradi-
tion das Breviergebet abgeleitet. Auch hier gilt, daß die Ordensfrauen und
Ordensmanner, die Priester und Diakone — und naturlich auch die Bischofe
— im taglichen ,,offiziellen‘‘ Gebet mit Hymnen und Psalmen, mit Dank und
Bitte zweckfrei hintreten vor Gott.
Liebe Mitbruder im priesterlichen und diakonalen Dienst, liebe Bruder
und Schwestern im gottgeweihten Stand! Ich weiß, daß es Disziplin braucht,
ja mitunter Uberwindung kostet, treu das Brevier zu beten; doch durch
dieses Officium werden wir zugleich reich beschenkt: Wie oft fallen dabei
wie von selbst Erschopfung und Bedruckung von uns ab! Und wo Gott treu
gelobt und angebetet wird, da bleibt sein Segen nicht aus. In Osterreich sagt
man mit Recht: ,,An Gottes Segen ist alles gelegen!‘‘.
Euer erster Dienst fur diese Welt muß daher Euer Gebet und die Feier des
Gottesdienstes sein. Die Gesinnung eines jeden Priesters, eines jeden gottge-
weihten Menschen muß es sein, ,,dem Gottesdienst nichts vorzuziehen‘‘. Die
Schonheit einer solchen Gesinnung wird sich in der Schonheit der Liturgie
ausdrucken, sodaß dort, wo wir miteinander singen, Gott preisen, feiern und
anbeten, ein Stuck Himmel auf Erden anwesend wird. Es ist wirklich nicht
vermessen, wenn man in einer auf Gott hin konzentrierten Liturgie, in den
Riten und Gesangen, ein Abbild des Ewigen sieht. Wie sonst hatten unsere
Vorfahren vor Hunderten von Jahren einen so erhabenen Kirchenraum
schaffen konnen wie diesen?! Hier zieht schon die nuchterne Architektur all
unsere Sinne hinauf zu dem, ,,was kein Auge gesehen und kein Ohr gehort
hat, was keinem Menschen in den Sinn gekommen ist: das Große, das Gott
denen bereitet hat, die ihn lieben‘‘ (1 Kor 2, 9). Bei allem Bemuhen um die
Liturgie muß der Blick auf Gott maßgebend sein. Wir stehen vor Gott — er
spricht mit uns, wir mit ihm. Wo immer man bei liturgischen Besinnungen
nur daruber nachdenkt, wie man Liturgie attraktiv, interessant, schon ma-
chen kann, ist Liturgie schon verfallen. Entweder ist sie opus Dei mit Gott als
dem eigentlichen Subjekt oder sie ist nicht. Ich bitte an dieser Stelle: Ge-
staltet die heilige Liturgie aus dem Hinschauen auf Gott in der Gemeinschaft
der Heiligen, der lebendigen Kirche aller Orte und Zeiten so, daß sie zu einem
Ausdruck der Schonheit und Erhabenheit des menschenfreundlichen Gottes
wird!
Die Seele des Gebetes ist schließlich der Heilige Geist. Immer, wenn wir
beten, ist in Wirklichkeit er es, der ,,sich unserer Schwachheit annimmt, der
fur uns eintritt mit Seufzen, das wir nicht in Worte fassen konnen‘‘ (vgl. Rom
Acta Apostolicae Sedis — Commentarium Officiale856
8, 26). Im Vertrauen auf dieses Wort des Apostels Paulus versichere ich
Euch, liebe Bruder und Schwestern, daß das Gebet in Euch jene Wirkung
hervorbringen wird, die man fruher ausgedruckt hat, indem man Priester und
Gottgeweihte schlicht und einfach ,,Geistliche‘‘ genannt hat. Bischof Sailer
von Regensburg hat einmal gesagt, die Priester mußten vor allem geistlich-
Geistliche sein. Ich fande es schon, wenn der Ausdruck ,,Geistliche‘‘ wieder
vermehrt in Gebrauch kame. Wichtig aber ist vor allem, daß sich jene Wirk-
lichkeit an uns ereignet, die das Wort beschreibt: daß wir in der Nachfolge
des Herrn durch die Kraft des Geistes zu ,,geistlichen‘‘ Menschen werden.
Osterreich ist, wie man doppelsinnig sagt, wahrhaft ,,Klosterreich‘‘. Eure
uralten Stifte mit Ursprungen und Traditionen, die uber Jahrhunderte rei-
chen, sind Orte der ,,Praferenz fur Gott‘‘. Liebe Mitbruder, macht diesen
Vorrang Gottes den Menschen deutlich sichtbar! Als geistliche Oase zeigt
ein Kloster der heutigen Welt das Allerwichtigste, ja das letztlich allein
Entscheidende: daß es einen letzten Grund gibt, um dessentwillen es sich
zu leben lohnt: Gott und seine unergrundliche Liebe.
Und Euch, liebe Glaubige, bitte ich: Nehmt Eure Stifte und Kloster als
das wahr, was sie sind und immer sein wollen: nicht nur Kultur- und Tradi-
tionstrager oder gar bloße Wirtschaftsbetriebe. Struktur, Organisation und
Okonomie sind auch in der Kirche notwendig, aber sie sind nicht das We-
sentliche. Ein Kloster ist vor allem eines: ein Ort der geistlichen Kraft. Wenn
man zu einem Eurer Kloster hier in Osterreich kommt, empfindet man das-
selbe, wie wenn man nach einer schweißtreibenden Wanderung in den Alpen
sich endlich an einem klaren Quellbach erfrischen kann... Nutzt also diese
Quellen der Nahe Gottes in Eurem Land, schatzt die Ordensgemeinschaften,
Kloster und Stifte und nehmt den geistlichen Dienst in Anspruch, den die
Gottgeweihten fur Euch zu leisten bereit sind! Mein Besuch gilt schließlich
der nunmehr Papstlichen Hochschule, die im 205. Jahr ihrer Grundung steht
und der vom Herrn Abt in ihrem neuen Status der Name des derzeitigen
Petrusnachfolgers beigefugt wurde. So wichtig die Integration der theologi-
schen Disziplin in die ,,universitas‘‘ des Wissens durch die Katholisch-Theo-
logischen Fakultaten an den staatlichen Universitaten ist, ist es doch ebenso
wichtig, daß es so profilierte Studienorte wie den Euren gibt, wo eine ver-
tiefte Verbindung von wissenschaftlicher Theologie und gelebter Spiritualitat
moglich ist. Gott ist ja nie bloß Objekt der Theologie, er ist immer zugleich
ihr lebendiges Subjekt. Christliche Theologie ist auch nie eine bloß menschen-
formige Rede uber Gott, sondern sie ist immer zugleich der Logos und die
Logik, in der Gott sich zeigt. Darum sind wissenschaftliche Intellektualitat
und gelebte Frommigkeit zwei Elemente des Studiums, die in unaufgebbarer
Komplementaritat aufeinander angewiesen sind.
Acta Benedicti Pp. XVI 857
Der Ordensvater der Zisterzienser, der heilige Bernhard, hat zu seiner Zeit
gegen die Loslosung einer objektivierenden Rationalitat vom Strom der
kirchlichen Frommigkeit gekampft. Unsere Situation heute ist anders und
doch sehr ahnlich. Bei dem Muhen um die Zuerkennung strenger Wissen-
schaftlichkeit im modernen Sinn kann der Theologie der Atem des Glaubens
ausgehen. Aber so wie Liturgie, die den Blick auf Gott vergißt, als Liturgie
am Ende ist, so hort auch eine Theologie, die nicht mehr im Raum des
Glaubens atmet, auf, Theologie zu sein; eine Reihe mehr oder weniger zusam-
menhangender Disziplinen bliebe ubrig. Wo aber eine ,,kniende Theologie‘‘
getrieben wird, wie sie Hans Urs von Balthasar gefordert hat,3 da wird die
Fruchtbarkeit fur die Kirche in Osterreich und daruber hinaus nicht fehlen.
Diese Fruchtbarkeit zeigt sich in der Forderung und Ausbildung von
Menschen, die eine geistliche Berufung in sich tragen. Damit eine Berufung
zum Priestertum oder zum Ordensstand heute das ganze Leben lang treu
durchgehalten werden kann, bedarf es einer Ausbildung, die Glauben und
Vernunft, Herz und Verstand, Leben und Denken integriert. Ein Leben in
der Nachfolge Christi bedarf der Integration der gesamten Personlichkeit.
Wo die intellektuelle Dimension vernachlassigt wird, entsteht allzu leicht
ein frommlerisches Schwarmertum, das fast ausschließlich von Emotionen
und Stimmungen lebt, die nicht das ganze Leben durchgetragen werden kon-
nen. Und wo die spirituelle Dimension vernachlassigt wird, entsteht ein dun-
ner Rationalismus, der aus seiner Kuhle und Distanziertheit nie zu einer
begeisterten Hingabe an Gott durchbrechen kann. Man kann ein Leben in
der Nachfolge Christi nicht auf solche Einseitigkeiten grunden; man wurde
mit diesen Halbheiten selbst unglucklich werden und wohl folglich auch
geistlich unfruchtbar bleiben. Jede Berufung zum Ordensstand und zum
Priestertum ist ein so wertvoller Schatz, daß die Verantwortlichen alles tun
mussen, um die adaquaten Wege der Ausbildung zu finden, so daß zugleich
fides et ratio — Glaube und Vernunft, Herz und Hirn gefordert werden.
Der heilige Leopold von Osterreich hat — wir horten es eben — 1133 auf
Anraten seines Sohnes, des seligen Bischofs Otto von Freising, der mein
Vorganger auf dem Bischofssitz von Freising war, Euer Kloster gestiftet
(in Freising feiert man heute das Fest des seligen Otto) und er (Leopold)
hat dem Kloster den Namen gegeben: ,,Unsere Liebe Frau zum Heiligen
Kreuz‘‘. Dieses Kloster ist nicht nur traditionell der Gottesmutter geweiht
— wie alle Zisterzienserkloster —, sondern bei Euch gluht das marianische
Feuer eines heiligen Bernhard von Clairvaux. Bernhard, der mit 30 Gefahrten
3 Vgl. Hans Urs von Balthasar, Theologie und Heiligkeit, Aufsatz von 1948 in: Verbum
Caro. Schriften zur Theologie I, Einsiedeln 1960, 195-224.
Acta Apostolicae Sedis — Commentarium Officiale858
ins Kloster eingetreten war, ist eine Art Patron der geistlichen Berufe. Viel-
leicht wirkte er deshalb so mitreißend und mutgebend auf viele berufene
junge Manner und Frauen seiner Zeit, weil er so marianisch war. Wo Maria
ist, da ist das Urbild der Ganzhingabe und der Christusnachfolge. Wo Maria
ist, da ist das pfingstliche Wehen des Heiligen Geistes, da ist Aufbruch und
authentische Erneuerung.
Von diesem marianischen Ort an der Via Sacra aus wunsche ich allen
geistlichen Orten in Osterreich Fruchtbarkeit und Strahlkraft. Hier mochte
ich, wie schon in Mariazell, vor meinem Abschied nochmals die Gottesmutter
um ihre Fursprache fur ganz Osterreich bitten. Mit den Worten des heiligen
Bernhard lade ich einen jeden ein, vor Maria so vertrauensvoll ,,Kind‘‘ zu
werden, wie Gottes Sohn selbst es getan hat. Der heilige Bernhard sagt, und
wir sagen es mit ihm: ,,Mitten in Gefahren, Noten und Unsicherheiten denke
an Maria, rufe Maria an. Ihr Name weiche nicht aus deinem Mund, weiche
nicht aus deinem Herzen ... Folge ihr, dann wirst du dich nicht verirren, rufe
sie an, dann kannst du nicht verzweifeln, denk an sie, dann irrst du nicht.
Halt sie dich fest, kannst du nicht fallen; schutzt sie dich, dann furchte
nichts; fuhrt sie dich, wirst du nicht mude; ist sie dir gnadig, dann kommst
du sicher ans Ziel‘‘.4
II
Ad participes operum Voluntariatus apud ,,Wiener Konzerthaus‘‘ Vindobonae.*
Sehr geehrter Herr Bundesprasident,
hochwurdigster Herr Erzbischof Kothgasser,
liebe freiwillige und ehrenamtliche Mitarbeiterinnen und Mitarbeiter,
der verschiedenen Hilfsdienste in Osterreich,
sehr geehrte Damen und Herren,
und vor allem: meine lieben jungen Freunde!
Auf diese Begegnung mit Ihnen heute, gegen Ende meines Besuchs in
Osterreich, habe ich mich besonders gefreut. Und naturlich kommt noch
die Freude dazu, daß ich nicht nur Mozart wundervoll dargeboten horen
konnte, sondern unerwarteterweise auch die Wiener Sangerknaben. Ganz
herzlichen dank! Es ist schon, Menschen zu treffen, die versuchen, in unserer
4Bernhard von Clairvaux, In laudibus Virginis Matris, Homilia 2,17.
—————————
* Die 9 Septembris 2007.
Acta Benedicti Pp. XVI 859
Gesellschaft der Botschaft des Evangeliums ein Gesicht zu geben; die Alteren
wie die Jungeren zu sehen, die jene Liebe in Kirche und Gesellschaft konkret
erfahrbar machen, von der wir als Christen ergriffen sein sollen: Es ist die
Liebe Gottes, die uns den Mitmenschen als Nachsten, als Bruder oder Schwe-
ster erkennen laßt! Mich erfullen Dankbarkeit und Bewunderung fur das
großzugige freiwillige Engagement so vieler Menschen unterschiedlichen Al-
ters in diesem Land; Ihnen allen und dem Ehrenamt in Osterreich mochte ich
heute in besonderer Weise meinen Respekt zollen. Ihnen, verehrter Herr
Bundesprasident, und Ihnen, lieber Herr Erzbischof von Salzburg sowie
vor allem Euch, den jugendlichen Vertretern der Freiwilligen in Osterreich,
danke ich ganz herzlich fur die schonen und tiefen Worte, die mir gesagt
wurden.
Gott sei Dank ist es fur viele Menschen eine Ehrensache, sich fur andere,
fur eine Vereinigung, fur einen Verband oder fur bestimmte Anliegen des
Gemeinwohls freiwillig zu engagieren. Ein solches Engagement bedeutet zu-
nachst eine Chance, die eigene Personlichkeit zu entfalten und sich aktiv und
verantwortungsvoll in das gesellschaftliche Leben einzubringen. Und doch
liegen der Bereitschaft zum ehrenamtlichen Tatigsein zuweilen ganz unter-
schiedliche und vielfaltige Motive zu Grunde. Oft steht am Beginn ganz ein-
fach der Wille, etwas Sinnvolles und Nutzliches zu tun und neue Erfahrungs-
felder aufzuschließen. Jungen Menschen geht es dabei naturlich und zu Recht
auch um Freude und schone Erlebnisse, um die Erfahrung von echter Ka-
meradschaft bei gemeinsamem sinnvollem Tun. Oft verbinden sich eigene
Ideen und Initiativen mit tatiger Nachstenliebe; der einzelne wird dabei in
eine tragende Gemeinschaft eingebunden. Ich mochte an dieser Stelle meinen
ganz personlichen Dank fur die ausgepragte ,,Kultur der Freiwilligkeit‘‘ in
Osterreich zum Ausdruck bringen. Ich mochte jeder Frau, jedem Mann, allen
Jugendlichen und allen Kindern danken — das freiwillige Engagement von
Kindern ist namlich mitunter gewaltig; denken wir nur an die Sternsingerak-
tion in der Weihnachtszeit; Sie haben sie schon erwahnt, lieber Herr Erzbi-
schof. Danken mochte ich dabei vor allem auch fur jene kleinen und großen
Dienste und Muhen, die nicht immer gesehen werden. Danke und ,,Vergelt’s
Gott‘‘ fur Euren Beitrag zum Aufbau einer ,,Zivilisation der Liebe‘‘, die allen
dient und die Heimat schafft! Nachstenliebe ist nicht delegierbar; Staat und
Politik — Sie, Herr Bundesprasident, haben es gesagt — konnen sie bei allem
notigen Bemuhen um einen Sozialstaat dies doch nicht ersetzen. Nachstenlie-
be erfordert immer den personlichen freiwilligen Einsatz, fur den der Staat
freilich gunstige Rahmenbedingungen schaffen kann und muß. Dank dieses
Einsatzes behalt Hilfe ihre menschliche Dimension und wird nicht entperso-
nalisiert. Und genau darum seid Ihr Freiwilligen nicht Luckenbußer im so-
Acta Apostolicae Sedis — Commentarium Officiale860
zialen Netz, sondern wirklich Mittrager am humanen und christlichen Ge-
sicht unserer Gesellschaft.
Gerade junge Menschen sehnen sich danach, daß ihre Fahigkeiten und
Talente ,,geweckt und entdeckt‘‘ werden. Freiwillige wollen gefragt, sie wol-
len personlich angesprochen werden. ,,Ich brauche dich!‘‘, ,,Du kannst das!‘‘:
Wie gut tut uns diese Ansprache. Gerade in ihrer menschlichen Einfachheit
verweist sie hintergrundig auf den Gott, der jeden von uns gewollt, jedem
seinen Auftrag mitgegeben hat, ja, der jeden von uns braucht und auf unse-
ren Einsatz wartet. So hat Jesus Menschen gerufen und ihnen Mut gemacht
zu dem Großen, das sie sich selber nicht zugetraut hatten. Sich ansprechen
lassen, sich entscheiden und dann ohne die ublich gewordene Frage nach
Nutzen und Profit einen Weg gehen — diese Haltung wird heilende Spuren
hinterlassen. Die Heiligen haben mit ihrem Leben diesen Weg aufgezeigt. Es
ist ein interessanter und spannender, ein großmutiger und gerade heute ein
zeitgemaßer Weg. Das Ja zu einem freiwilligen und solidarischen Engage-
ment ist eine Entscheidung, die frei und offen macht fur die Not des anderen;
fur die Anliegen der Gerechtigkeit, des Lebensschutzes und der Bewahrung
der Schopfung. Im Ehrenamt geht es um die Schlusseldimensionen des christ-
lichen Gottes- und Menschenbildes: die Gottes- und die Nachstenliebe.
Liebe Freiwillige, meine Damen und Herren! Ehrenamtliches Engage-
ment ist ein Echo der Dankbarkeit und Weitergabe der Liebe, die wir selbst
erfahren haben. ,,Deus vult condiligentes — Gott will Mitliebende‘‘, hat der
Theologe Duns Scotus im 14. Jahrhundert gesagt.1 Ehrenamtliches Engage-
ment hat so gesehen sehr viel mit Gnade zu tun. Eine Kultur, die alles
verrechnen und auch alles bezahlen will, die den Umgang der Menschen mit-
einander in ein oft einengendes Korsett von Rechten und Pflichten zwingt,
erfahrt durch unzahlige sich ehrenamtlich engagierende Mitmenschen, daß
das Leben selbst ein unverdientes Geschenk ist. So unterschiedlich, vielfaltig
oder auch widerspruchlich die Motive und auch die Wege des ehrenamtlichen
Engagements sein konnen, ihnen allen liegt letztendlich jene tiefe Gemein-
samkeit zugrunde, die dem ,,Umsonst‘‘ entspringt. Umsonst haben wir das
Leben von unserem Schopfer erhalten, umsonst sind wir aus der Sackgasse
der Sunde und des Bosen befreit worden, umsonst ist uns der Geist mit seinen
vielfaltigen Gaben geschenkt worden. In meiner Enzyklika habe ich geschrie-
ben: ,,Die Liebe ist umsonst; sie wird nicht getan, um andere Ziele zu errei-
chen‘‘.2 ,,Wer in der Lage ist zu helfen, erkennt, daß gerade auch ihm geholfen
wird und daß es nicht sein Verdienst und seine Große ist, helfen zu konnen.
1 Opus Oxoniense III d. 32 q. 1, n. 6.2Benedikt XVI., Deus caritas est, 31c.
Acta Benedicti Pp. XVI 861
Dieser Auftrag ist Gnade‘‘.3 Umsonst geben wir weiter, was wir bekommen
haben, durch unser Engagement, durch unser Ehrenamt. Diese Logik des
,,Umsonst‘‘ liegt jenseits des bloß moralischen Sollens und Mussens.
Ohne freiwilliges Engagement konnten, konnen und werden Gemeinwohl
und Gesellschaft nicht bestehen. Freiwilligkeit lebt und bewahrt sich jenseits
von Kalkulation und erwarteter Gegenleistung; sie sprengt die Gesetzmaßig-
keiten der Marktwirtschaft. Denn der Mensch ist weit mehr als nur ein oko-
nomisch handelnder und zu behandelnder Faktor. Die Fortentwicklung und
Wurde einer Gesellschaft hangt immer wieder und gerade an jenen Menschen,
die mehr tun als ihre Pflicht.
Meine Damen und Herren! Das Ehrenamt ist ein Dienst an der Wurde des
Menschen, die in seiner Gottebenbildlichkeit grundet. Irenaus von Lyon hat
im zweiten Jahrhundert gesagt: ,,Die Ehre Gottes ist der lebendige Mensch.
Das Leben des Menschen aber ist es, Gott wahrzunehmen‘‘.4 Und Nikolaus
Cusanus hat diese Einsicht in seinem Werk uber die Gottesschau so weiter
entfaltet: ,,Weil das Auge dort ist, wo die Liebe weilt, erfahre ich, daß Du
mich liebst. ... Dein Sehen, Herr, ist Lieben. ... Indem Du mich ansiehst, laßt
Du, der verborgene Gott, Dich von mir erblicken. ... Dein Sehen ist Leben-
digmachen. ... Dein Sehen bedeutet Wirken‘‘.5 Der Blick Gottes — Jesu Blick
steckt uns mit Gottes Liebe an. Blicke konnen ins Leere gehen oder gar
verachten. Und Blicke konnen Ansehen geben und Liebe aussagen. Ehren-
amtliche geben Menschen ein Ansehen, sie rufen die Wurde des Menschen in
Erinnerung und sie wecken Lebensfreude und Hoffnung. Ehrenamtliche sind
Huter und Anwalte der Menschenrechte und Menschenwurde.
Mit Jesu Blick ist noch eine andere Form des Sehens verbunden. ,,Er sah
ihn und ging weiter‘‘, so heißt es im Evangelium vom Priester und Leviten,
die am Wegrand den Halbtoten liegen sehen, aber nicht eingreifen (Lk 10,
31.32). Menschen sehen und ubersehen, haben Not vor Augen und bleiben
doch ungeruhrt, das gehort zu den Kaltestromen der Gegenwart. Im Blick
der anderen, gerade jenes anderen, der unserer Hilfe bedurftig ist, erfahren
wir den konkreten Anspruch der christlichen Liebe. Jesus Christus lehrt uns
nicht eine Mystik der geschlossenen Augen, sondern eine Mystik des offenen
Blicks und damit der unbedingten Wahrnehmungspflicht fur die Lage der
anderen, fur die Situation, in der sich der Mensch befindet, der gemaß dem
Evangelium unserer Nachster ist. Jesu Blick, die Schule der Augen Jesu,
3 Deus caritas est, 35.4 Adversus haereses IV, 20, 7.5Nikolaus von Kues, De visione Dei / Die Gottesschau, in: Philosophisch-Theologische
Schriften, hg. und eingef. von Leo Gabriel, ubersetzt von Dietlind und Wilhelm Dupre, Wien
1967, Bd. III, 105-111.
Acta Apostolicae Sedis — Commentarium Officiale862
fuhrt hinein in menschliche Nahe, in die Solidaritat, in das Teilen der Zeit,
das Teilen der Begabungen und auch der materiellen Guter. Daher muß ,,fur
alle, die in den karitativen Organisationen der Kirche tatig sind, kennzeich-
nend sein, daß sie nicht bloß auf gekonnte Weise das jetzt Anstehende tun —
was wichtig ist —, sondern sich dem anderen mit dem Herzen zuwenden ...
Dieses Herz sieht, wo Liebe not tut und handelt danach‘‘.6 Ja, ,,ich muß ein
Liebender werden, einer, dessen Herz der Erschutterung durch die Not des
anderen offen steht. Dann finde ich meinen Nachsten, oder besser: dann
werde ich von ihm gefunden‘‘.7
Schließlich erinnert uns das Gebot der Gottes- und Nachstenliebe (Mt 22,
37-40; Lk 10, 27) daran, daß wir Christen Gott selbst uber den Weg der
Nachstenliebe die Ehre erweisen. Es wurde schon von Erzbischof Kothgasser
das Wort Jesu zitiert: ,,Was ihr einem meiner geringsten Bruder getan habt,
das habt ihr mir getan!‘‘ (Mt 25, 40). Wenn im konkreten Menschen, dem wir
begegnen, Jesus gegenwartig ist, dann kann ehrenamtliches Tatigsein zur
Gotteserfahrung werden. Die Anteilnahme an den Situationen und Noten
der Menschen fuhrt zu einem ,,neuen‘‘ Miteinander und wirkt sinnstiftend.
So kann das Ehrenamt helfen, Menschen aus der Vereinsamung herauszuho-
len und in Gemeinschaften hineinzufuhren.
Am Schluß mochte ich an die Kraft und Bedeutung des Gebets fur die in
der karitativen Arbeit Tatigen erinnern. Das Gebet zu Gott ist Ausweg aus
Ideologie oder Resignation angesichts der Erfahrung der Endlosigkeit der
Not. ,,Christen glauben trotz aller Unbegreiflichkeiten und Wirrnisse ihrer
Umwelt weiterhin an die ,Gute und Menschenliebe Gottes‘ (Tit 3, 4). Obwohl
sie wie alle anderen Menschen eingetaucht sind in die dramatische Komplexi-
tat der Ereignisse der Geschichte, bleiben sie gefestigt in der Hoffnung, daß
Gott ein Vater ist und uns liebt, auch wenn uns sein Schweigen unverstand-
lich bleibt‘‘.8
Liebe freiwillige und ehrenamtliche Mitarbeiterinnen und Mitarbeiter der
Hilfsdienste in Osterreich, meine sehr geehrten Damen und Herren! Wer in
Beruf und Familie nicht nur seine Pflicht erfullt — und dies gut zu tun
erfordert schon viel Kraft und große Liebe —, wer sich daruber hinaus frei-
willig fur andere engagiert und seine kostbare freie Zeit in den Dienst des
Menschen und seiner Wurde stellt, dessen Herz weitet sich. Die Freiwilligen
fassen den Begriff des Nachsten nicht eng; sie erkennen auch im ,,Fernste-
henden‘‘ den Nachsten, der von Gott bejaht ist und den Christi Erlosungs-
6Benedikt XVI., Deus caritas est, 31a, 31b.
7Joseph Ratzinger / Benedikt XVI., Jesus von Nazareth. Erster Teil: Von der Taufe im
Jordan bis zur Verklarung, Freiburg i. Br., 2007, 237.8Benedikt XVI., Deus caritas est, 38.
Acta Benedicti Pp. XVI 863
werk durch unsere Mithilfe erreichen muß. Der andere, der Nachste im Sinn
des Evangeliums wird fur uns gleichsam zum Vorrangpartner gegenuber den
Pressionen und Sachzwangen der Welt, in der wir leben. Wer den ,,Vorrang
des Nachsten‘‘ beachtet, lebt und handelt evangeliumsgemaß und nimmt
auch Teil an der Sendung der Kirche, die immer den ganzen Menschen im
Blick hat und ihm die Liebe Gottes fuhlbar machen mochte. Die Kirche
unterstutzt, liebe Freiwillige, Ihren Dienst voll und ganz. Ich bin uberzeugt,
daß von Osterreichs Freiwilligen auch weiterhin viel Segen ausgeht, und
begleite Sie alle mit meinem Gebet. Euch allen erbitte ich die Freude an Gott,
die unsere Kraft ist (vgl. Neh 8, 10). Der gutige Gott sei Euch stets nahe und
fuhre Euch allezeit durch den Beistand Seiner Gnade.
III
Ad participes congressus Episcoporum nuper electorum.*
Carissimi Fratelli nell’episcopato,
e ormai consuetudine da diversi anni che i Vescovi di recente nomina si
ritrovino insieme a Roma per un incontro che viene vissuto come un pelle-
grinaggio alla tomba di San Pietro. Vi accolgo con particolare affetto. L’e-
sperienza che state facendo, oltre che a stimolarvi nella riflessione sulle re-
sponsabilita ed i compiti di un Vescovo, vi consente di ravvivare nei vostri
animi la consapevolezza che non siete soli nel reggere la Chiesa di Dio, ma
avete, insieme con l’aiuto della grazia, il sostegno del Papa e quello dei vostri
Confratelli. L’essere al centro della cattolicita, in questa Chiesa di Roma, apre
i vostri animi ad una piu viva percezione dell’universalita del Popolo di Dio e
fa crescere in voi la sollecitudine per tutta la Chiesa. Ringrazio il Cardinale
Giovanni Battista Re per le parole con cui ha interpretato i vostri sentimenti
e rivolgo un particolare pensiero a Mons. Leonardo Sandri, Prefetto della
Congregazione per le Chiese Orientali, mentre saluto ciascuno di voi andando
con il pensiero alle vostre diocesi.
Il giorno dell’Ordinazione episcopale, prima dell’imposizione delle mani,
la Chiesa chiede al candidato di assumere alcuni impegni fra i quali, oltre
quello di annunziare con fedelta il Vangelo e custodire la fede, vi e anche
quello di « perseverare nella preghiera a Dio onnipotente per il bene del suo
popolo santo ». Vorrei soffermarmi con voi proprio sul carattere apostolico e
pastorale della preghiera del Vescovo. L’evangelista Luca scrive che Gesu
* Die 22 Septembris 2007.
Acta Apostolicae Sedis — Commentarium Officiale864
Cristo scelse i dodici Apostoli dopo aver passato sul monte tutta la notte a
pregare (Lc 6, 12); e l’evangelista Marco precisa che i Dodici furono scelti
perche « stessero con lui e per mandarli » (Mc 3, 14). Come gli Apostoli anche
noi, carissimi Confratelli, in quanto loro successori, siamo stati chiamati
innanzitutto per stare con Cristo, per conoscerlo piu profondamente ed essere
partecipi del suo mistero di amore e della sua relazione piena di confidenza
con il Padre. Nella preghiera intima e personale il Vescovo, come e piu di tutti
i fedeli, e chiamato a crescere nello spirito filiale verso Dio, apprendendo da
Gesu stesso la confidenza, la fiducia e la fedelta, atteggiamenti suoi propri nel
rapporto col Padre.
E gli Apostoli avevano compreso bene come l’ascolto nella preghiera e
l’annuncio delle cose ascoltate dovevano avere il primato sulle molte cose da
fare, perche decisero: « Noi ci dedicheremo alla preghiera e al ministero della
parola » (At 6, 4). Questo programma apostolico e quanto mai attuale. Oggi,
nel ministero di un Vescovo, gli aspetti organizzativi sono assorbenti, gli
impegni sono molteplici, le necessita sempre tante, ma il primo posto nella
vita di un successore degli Apostoli deve essere riservato a Dio. Specialmente
cosı aiutiamo i nostri fedeli. Gia San Gregorio Magno nella « Regola pastora-
le » avvertiva che il pastore « in modo singolare deve essere capace di elevarsi
su tutti gli altri per la preghiera e la contemplazione.1 E quanto la tradizione
ha poi formulato con la nota espressione: « Contemplata aliis tradere ».2
Nell’Enciclica «Deus caritas est », riferendomi alla narrazione dell’episodio
biblico della scala di Giacobbe, ho voluto evidenziare come proprio attraverso
la preghiera il pastore divenga sensibile ai bisogni degli altri e misericordioso
verso tutti.3 E ho ricordato il pensiero di San Gregorio Magno, secondo il
quale il pastore radicato nella contemplazione sa accogliere le necessita degli
altri, che nella preghiera diventano sue: « per pietatis viscera in se infirmita-
tem caeterorum transferat ».4 La preghiera educa all’amore e apre il cuore alla
carita pastorale per accogliere tutti coloro che ricorrono al Vescovo. Egli,
plasmato interiormente dallo Spirito Santo, consola con il balsamo della
grazia divina, illumina con la luce della Parola, riconcilia ed edifica nella
comunione fraterna. Nella vostra preghiera, cari Confratelli, un particolare
posto devono avere i vostri sacerdoti, affinche siano sempre perseveranti
nella vocazione e fedeli alla missione presbiterale loro affidata. E quanto
mai edificante per ogni sacerdote sapere che il Vescovo, dal quale ha ricevuto
il dono del sacerdozio o che comunque e il suo padre e amico, gli e vicino nella
1 II, 5.2 Cfr San Tommaso, Summa Theologiae, IIa-IIae, q. 188, art. 6.3 Cfr n. 7.4 Regola Pastorale, II, 5.
Acta Benedicti Pp. XVI 865
preghiera, nell’affetto ed e sempre pronto ad accoglierlo, ascoltarlo, sostener-
lo ed incoraggiarlo. Ugualmente non deve mai mancare nella preghiera del
Vescovo la supplica per le nuove vocazioni. Esse devono essere chieste con
insistenza a Dio, affinche chiami « quelli che egli vuole » per il sacro ministero.
Il munus santificandi che avete ricevuto vi impegna, inoltre, ad essere ani-
matori di preghiera nella societa. Nelle citta in cui vivete e operate, spesso
convulse e rumorose, dove l’uomo corre e si smarrisce, dove si vive come se
Dio non esistesse, sappiate creare luoghi ed occasioni di preghiera, dove nel
silenzio, nell’ascolto di Dio mediante la lectio divina, nella preghiera personale
e comunitaria, l’uomo possa incontrare Dio e fare l’esperienza viva di Gesu
Cristo che rivela l’autentico volto del Padre. Non stancatevi di procurare che
le parrocchie ed i Santuari, gli ambienti di educazione e di sofferenza, ma
anche le famiglie diventino luoghi di comunione con il Signore. In modo par-
ticolare vorrei esortarvi a fare della Cattedrale un’esemplare casa di preghie-
ra, soprattutto liturgica, dove la comunita diocesana riunita con il suo Ve-
scovo possa lodare e ringraziare Dio per l’opera della salvezza e intercedere
per tutti gli uomini. Sant’Ignazio di Antiochia ci ricorda la forza della pre-
ghiera comunitaria: « Se la preghiera di uno o di due ha tanta forza, quanto
piu quella del Vescovo e di tutta la Chiesa! ».5
In breve, carissimi Vescovi, siate uomini di preghiera! La « fecondita spi-
rituale del ministero del Vescovo dipende dall’intensita della sua unione col
Signore. E dalla preghiera che un Vescovo deve attingere luce, forza, e con-
forto nella sua attivita pastorale », come scrive il Direttorio per il ministero
pastorale dei Vescovi.6 Nel rivolgervi a Dio per voi stessi e per i vostri fedeli
abbiate la fiducia dei figli, l’audacia dell’amico, la perseveranza di Abramo,
che fu instancabile nell’intercessione. Come Mose abbiate le mani alzate verso
il cielo, mentre i vostri fedeli combattono la buona battaglia della fede. Come
Maria sappiate ogni giorno lodare Dio per la salvezza che egli opera nella
Chiesa e nel mondo, convinti che nulla e impossibile a Dio (Lc 1, 37).
Con questi sentimenti imparto a ciascuno di voi, ai vostri sacerdoti, ai
religiosi e alle religiose, ai seminaristi e ai fedeli delle vostre Diocesi una
speciale Benedizione Apostolica.
5 Lettera agli Efesini, n. 5.6 Apostolorum successores, n. 36.
Acta Apostolicae Sedis — Commentarium Officiale866
IV
In CX anniversaria memoria a natali die Ioannis Baptistae Montini.*
Signori Cardinali,
Venerati Fratelli nell’Episcopato,
cari fratelli e sorelle
Abbiamo trascorso insieme una suggestiva serata musicale, che ci ha dato
modo di riascoltare brani certamente noti, ma sempre capaci di suscitare
nuove e profonde emozioni spirituali. Significativa e la circostanza che ha
motivato quest’evento, e cioe il 110º anniversario della nascita del Servo di
Dio Paolo VI, avvenuta a Concesio, il 26 settembre del 1897, proprio come
oggi.
Con sentimenti di viva gratitudine, rivolgo il mio saluto a tutti voi, che
avete preso parte a questo atto commemorativo di un grande Pontefice, che
ha segnato la storia del secolo XX. Un grazie di cuore a chi si e fatto pro-
motore, a chi ha organizzato e a chi ha eseguito con apprezzata maestria
questo concerto. Saluto con affetto i Signori Cardinali presenti, ed in parti-
colare il Cardinale Giovanni Battista Re, conterraneo di Papa Montini. Un
saluto speciale dirigo al Vescovo Ausiliare di Brescia Mons. Francesco Beschi,
che ringrazio per le parole poc’anzi rivoltemi, agli altri Presuli, ai sacerdoti, a
tutti voi. Estendo poi il mio deferente pensiero alle varie Personalita, che ci
onorano della loro presenza, con una menzione speciale per i Sindaci di Bre-
scia e di Bergamo, le altre Autorita civili e militari, come pure i Rappresen-
tanti delle Istituzioni che hanno particolarmente contribuito alla realizzazio-
ne di questa significativa manifestazione. Mi preme soprattutto farmi
interprete dei comuni sentimenti, esprimendo un grato apprezzamento ai
solisti e a tutti i componenti dell’Orchestra del Festival Pianistico Interna-
zionale Arturo Benedetti Michelangeli di Brescia e Bergamo, diretta dal ben
noto Maestro Agostino Orizio. Essi, con straordinario talento ed efficacia,
hanno eseguito brani musicali di Vivaldi, Bach e Mozart, aiutando il nostro
spirito a percepire nel linguaggio musicale l’intima armonia della bellezza
divina.
Questa sera l’ascolto di celebri brani musicali ci ha dato occasione di
ricordare un illustre Papa, Paolo VI, che ha reso alla Chiesa e al mondo un
servizio quanto mai prezioso in tempi non facili ed in condizioni sociali ca-
ratterizzate da profondi mutamenti culturali e religiosi. Rendiamo omaggio
* Die 26 Septembris 2007.
Acta Benedicti Pp. XVI 867
allo spirito di saggezza evangelica con cui questo mio amato Predecessore ha
saputo guidare la Chiesa durante e dopo il Concilio Vaticano II. Egli ha
avvertito, con profetica intuizione, le speranze e le inquietudini degli uomini
di quell’epoca; si e sforzato di valorizzarne le esperienze positive cercando di
illuminarle con la luce della verita e dell’amore di Cristo, l’unico Redentore
dell’umanita. L’amore che nutriva per l’umanita con i suoi progressi, le me-
ravigliose scoperte, i vantaggi e le agevolazioni della scienza e della tecnica,
non gli ha pero impedito di porre in evidenza le contraddizioni, gli errori e i
rischi di un progresso scientifico e tecnologico sganciato da un saldo riferi-
mento a valori etici e spirituali. Il suo insegnamento resta pertanto ancor oggi
attuale, e costituisce una fonte a cui attingere per meglio comprendere i testi
conciliari ed analizzare gli eventi ecclesiali che hanno caratterizzato la secon-
da parte del 1900. Paolo VI e stato prudente e coraggioso nel guidare la
Chiesa con un realismo ed un ottimismo evangelico, alimentati da indomita
fede. Egli ha auspicato l’avvento della « civilta dell’amore », convinto che la
carita evangelica costituisce l’elemento indispensabile per costruire un’auten-
tica fraternita universale. Soltanto riconoscendo come Padre Dio, che in
Cristo ha rivelato a tutti il suo amore, gli uomini possono diventare e sentirsi
realmente fratelli. Soltanto Cristo, vero Dio e vero uomo, puo convertire
l’animo umano e renderlo capace di contribuire a realizzare una societa giusta
e solidale. I suoi successori hanno raccolto l’eredita spirituale del Servo di Dio
Paolo VI, e sulla stessa scia hanno camminato. Preghiamo perche il suo
esempio e i suoi insegnamenti siano per noi incoraggiamento e stimolo ad
amare sempre piu Cristo e la Chiesa, animati da quell’indomita speranza che
ha sorretto Papa Montini sino al termine della sua esistenza. Con questi
sentimenti, nuovamente ringrazio coloro che hanno preparato, animato e
realizzato quest’incontro musicale e, invocando sui presenti la costante pro-
tezione del Signore, di cuore imparto a tutti la Benedizione Apostolica.
Acta Apostolicae Sedis — Commentarium Officiale868
NUNTII
I
Ad participantes X Symposium Interchristianum inter catholicos et orthodoxos.
Al Venerato Fratello il Signor Cardinale Walter Kasper
Presidente del Pontificio Consiglio
per la Promozione dell’Unita dei Cristiani
Con particolare gioia ho appreso che il X Simposio Intercristiano, pro-
mosso dall’Istituto Francescano di spiritualita della Pontificia Universita
Antonianum e dal Dipartimento di teologia della Facolta teologica dell’Uni-
versita Aristotele di Tessalonica, avra luogo nell’Isola di Tinos, dove ortodossi
e cattolici convivono fraternamente.
La cooperazione ecumenica in ambito universitario contribuisce a tenere
viva la tensione verso l’auspicata comunione fra tutti i cristiani. Al riguardo,
il Concilio Ecumenico Vaticano II aveva intravisto in questo campo un’op-
portuna possibilita per coinvolgere l’intero Popolo di Dio nella ricerca della
piena unita. « Infatti dalla formazione dei sacerdoti dipende sommamente
l’istituzione e la formazione spirituale dei fedeli e dei religiosi ».1
Il tema del prossimo Simposio: « San Giovanni Crisostomo, ponte tra
Oriente e Occidente », nel XVI centenario della sua morte avvenuta il 14
settembre del 407, offrira l’occasione di commemorare un illustre Padre della
Chiesa venerato in Oriente come in Occidente; un coraggioso, illuminato e
fedele predicatore della Parola di Dio, sulla quale fondo la sua azione pasto-
rale; uno straordinario ermeneuta e omileta, tanto che gli fu attribuito fin dal
secolo V il titolo di Crisostomo, cioe Bocca d’oro, e il cui contributo alla
formazione della liturgia bizantina e noto a tutti. Per il coraggio e la fedelta
della sua testimonianza evangelica ebbe a patire la persecuzione e l’esilio.
Dopo complesse vicende storiche, dal 1o maggio 1626 il suo corpo riposa
nella Basilica di San Pietro, ed il 27 novembre 2004 il mio venerato prede-
cessore Giovanni Paolo II ha fatto dono di parte delle reliquie a Sua Santita il
Patriarca Ecumenico Bartolomeo I e, in tal modo, sia nella Basilica Vaticana
che nella Chiesa di San Giorgio al Fanar viene ora venerato questo grande
Padre della Chiesa.
La riflessione del vostro Simposio, che affrontera una tematica relativa a
san Giovanni Crisostomo e la comunione con la Chiesa di Occidente analiz-
1 Unitatis redintegratio, 10.
Acta Benedicti Pp. XVI 869
zando anche alcune problematiche attuali, contribuira a sostenere e corrobo-
rare la comunione vera, pur se imperfetta, esistente fra cattolici e ortodossi, sı
che si possa giungere a quella pienezza, che ci permettera di concelebrare un
giorno l’unica Eucaristia. Ed e proprio a quel giorno benedetto che guardia-
mo tutti con speranza anche dando vita a provvide iniziative come questa.
Con tali sentimenti, invoco abbondante sul vostro incontro e su tutti i
partecipanti la benedizione di Dio: lo Spirito Santo illumini le menti, riscaldi i
cuori e colmi ciascuno della gioia e della pace del Signore.
Colgo, infine, l’occasione per inviare un fraterno saluto ai fedeli ortodossi e
cattolici di Grecia, e, in modo veramente speciale, all’Arcivescovo di Atene e
di Tutta la Grecia, Sua Beatitudine Christodoulos, augurandogli un pieno
ristabilimento in salute, perche possa riprendere quanto prima il suo servizio
pastorale, ed assicuro per tale intenzione la mia preghiera. La Theotokos,
amata e venerata con speciale devozione nell’Isola di Tinos, interceda ma-
ternamente affinche i nostri comuni propositi siano coronati dagli auspicati
successi spirituali.
Da Castel Gandolfo, 12 settembre 2007.
BENEDICTUS PP. XVI
II
Ad Suam Beatitudinem Danielem, Patriarcham Ecclesiae Orthodoxae Dacoromanae.
A Sa Beatitude Daniel
Archeveque de Bucarest
Patriarche de l’Eglise orthodoxe roumaine
C’est avec une grande joie et des sentiments de communion fraternelle que
j’ai appris votre election au Siege patriarcal de l’Eglise orthodoxe de Rou-
manie, succedant ainsi a notre venerable frere dans le Christ, Sa Beatitude
Teoctist.
Au moment ou vous commencez votre nouvelle mission, je m’associe tout
particulierement a vous, Beatitude, ainsi qu’au Saint-Synode du Patriarcat
roumain, a tout le clerge et aux fideles, qui vous recoivent dans la joie, vous
qui etes le nouveau pasteur appele a conduire l’Eglise orthodoxe roumaine. Je
demande a l’Esprit Saint de vous soutenir dans cette lourde charge. Puisse-
Acta Apostolicae Sedis — Commentarium Officiale870
t-il aider l’Eglise orthodoxe roumaine dans son developpement, pour qu’elle
affronte, avec une vitalite renouvelee, les changements et la reorganisation
materielle et spirituelle necessaires dans la periode que nous vivons, apres les
difficultes vecues au cours du passe recent ou existaient de nombreuses limi-
tations de la liberte et parfois des persecutions manifestes. Que le Seigneur
vous accompagne pour que votre Eglise puisse repondre aux attentes du
peuple roumain et lui donner toujours davantage l’esperance dont il a besoin
pour marcher sur la route de la vie et pour transmettre aux jeunes genera-
tions les valeurs morales et spirituelles fondamentales, afin de faire face aux
differents courants ideologiques qui aujourd’hui attirent bon nombre de nos
contemporains.
En cette occasion benie ou je vous rejoins par la pensee, je vous souhaite,
Beatitude, un service pastoral fecond, illumine par la lumiere du Christ et
fortifie par la puissance de l’Esprit Saint. Comment ne pas rappeler la ren-
contre solennelle entre mon predecesseur, de veneree memoire, et Sa Beati-
tude Teoctist et les membres du Saint-Synode a Bucarest, au Palais patriar-
cal, le 8 mai 1999? Cette premiere visite d’un Pape dans un pays ou l’Eglise
orthodoxe est majoritaire ouvre un chemin d’esperance, qu’il nous faut pour-
suivre dans la perspective de parvenir a la pleine unite. Je fais miennes
aujourd’hui les paroles du Pape Jean-Paul II en cette circonstance, « sachez,
Beatitude, que les catholiques sont aux cotes de leurs freres orthodoxes, par
la priere et par leur disponibilite pour toute collaboration utile. L’unique
Evangile attend d’etre annonce par tous ensemble, dans l’amour et dans
l’estime reciproque ». L’esprit qui animait ces paroles et l’engagement qu’elles
proclamaient demeurent d’actualite pour moi-meme et pour l’Eglise catho-
lique, soulignant qu’il est particulierement necessaire d’intensifier les liens
qui nous unissent, pour le bien de l’Eglise.
Les relations entre nous doivent egalement se renforcer pour repondre aux
besoins actuels en Europe et dans le monde, tant sur le plan religieux que sur
le plan social. Un temoignage commun des chretiens est de plus en plus
necessaire pour repondre a notre vocation commune et aux urgences de notre
temps. Permettez-moi aussi de vous redire combien j’apprecie l’engagement
dont l’Eglise orthodoxe roumaine a toujours su faire preuve au sein de la
Commission mixte internationale pour le dialogue theologique, par une par-
ticipation active et positive de ses delegues. Je suis sur de votre volonte d’une
poursuite et d’une intensification du dialogue entre orthodoxes et catholi-
ques, au cours des nouvelles phases du dialogue ou l’on se prepare a aborder
des questions cruciales pour nos relations.
Avec patience, charite reciproque et esperance, nous devrons aussi resou-
dre des questions sans doute mineures, mais qui, sur le plan local, font encore
Acta Benedicti Pp. XVI 871
obstacle a la communion fraternelle entre catholiques et orthodoxes, car les
chretiens vivent trop souvent les uns a cote des autres, ne recherchant pas
toujours les liens quotidiens qui pourraient etre particulierement precieux
pour les relations entre catholiques et orthodoxes. Dans cette perspective,
tous doivent se souvenir que, la veille de sa passion et de sa mort redemptrice,
Jesus disait a ses disciples: « Je vous donne un commandement nouveau,
aimez-vous les uns les autres. Comme je vous ai aimes, aimez-vous les uns
les autres » (Jn 13, 34). Le commandement du Seigneur doit sans cesse nous
guider tous vers de nouvelles relations, prologue de la pleine unite. Dans ces
sentiments de joie sincere et dans la certitude d’un engagement commun au
service de l’unite de l’Eglise, je vous adresse mes plus cordiales felicitations et
je vous redis mon affection dans le Seigneur Jesus Christ, priant pour vous-
meme, pour les pasteurs et pour tous les fideles de l’Eglise orthodoxe de
Roumanie.
De Castel Gandolfo, le 27 septembre 2007.
BENEDICTUS PP. XVI
Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale872
ACTA CONGREGATIONUM
CONGREGATIO DE CAUSIS SANCTORUM
VENETIARUM
Beatificationis et canonizationis Servi Dei Lucae Passi, Sacerdotis dioecesani Fun-
datoris Congregationis Sororum Magistrarum a Sancta Dorothea (1789-1866)
DECRETUM SUPER VIRTUTIBUS
« Ignem veni mittere in terram et quid volo? Si iam accensus esset! »
(Lc 12, 49). His verbis Iesus suum erga humanum genus ardentem amorem
ostendit suamque plenam missioni salutis deditionem, quam hereditate Ec-
clesiae per clarum mandatum Apostolis traditum largitus est: « Euntes in
mundum universum praedicate Evangelium omni creaturae » (Mc 16, 15).
Hae evangelicae sententiae Servi Dei Lucae Passi longam sacerdotalem
apostolicamque vitam recte amplectuntur. Hac sententiola sua « ardere ad
accendendum » ducebatur in constanti evangelizationis opere, quod veluti
testamentum suis transmisit institutionibus.
Lucas, primus ex undecim filiis, Bergomi die 22 mensis Ianuarii anno 1789
est ortus, e familia nobilis generis, quae pietate dilectioneque erga Ecclesiam
et Summum Pontificem eminebat. Duobus exactis diebus baptizatus, a suo
optimo patre et patruo, Domino Marco Caelio Passi sacerdote, solidam acce-
pit moralem religiosamque educationem, quam deinde in Seminario Bergo-
mensi perfecit. Presbyter die 13 mensis Martii anno 1813 ordinatus, Collegio
adscriptus Apostolico die 16 mensis Maii anno 1815, praedicationi omnino se
dedit, quam in Italia centrali-septemtrionali perquam frugifere exercuit,
praesertim post Apostolicum nominatum Missionarium. Vigorem intulit
praeclarae Piae Operae Sanctae Dorotheae pro Christiana puellarum educa-
tione institutioneque et Operae Sancti Raphaelis pro pueris, quas fundabat
etiam in regionibus, quo praedicationis causa se conferebat, quarumque cura
non solum piis concredebat mulieribus laicis sed etiam religiosis Institutioni-
bus, decisionem sibi sumentibus eas sustinendi praeter propria peculiaria
proposita. Deinde vero ut stabilitatem efficacitatemque Piae Operae prae-
Congregatio de Causis Sanctorum 873
staret, ab eo primo tempore sine centrali et interdioecesana structura initia-
tae, fundationem Congregationis Sororum Magistrarum a Sancta Dorothea
Venetiarum curavit, ut « anima » esset et pignus ipsius Piae Operae.
Plures post apostolicos labores, terrestrem vitam explevit dum Venetiis
inter suas adstaret Sorores die 18 mensis Aprilis anno 1866, postremas prae-
bens ardentis fidei et apostolicae caritatis testificationes.
Dei Famulus exemplaris exstitit sacerdotalis et apostolicae vitae, theolo-
galibus virtutibus clare eminens. Eius ardens fides peculiarem in modum
studio demonstratur praedicationis Divini Verbi per quinquaginta fere an-
nos, nec non contemplativae oralisque orationis spiritu. Altissimus gradus
dilectionis Dei singulari recolitur eius sententiola « ardere ad accendendum ».
Communio cum Deo fecundam reddidit eius missionem eumque in tempore
operibusque est comitata ac serenum fecit etiam inter haud paucas difficul-
tates. Caritas erga proximum incitavit eum non solum ad ferendam aeternam
salutem per praedicationem et sacramenta, verum etiam, cum dives et nobilis
esset, ad oeconomica auxilia egentibus liberaliter praestandam. Altam since-
ramque solidarietatem erga humiles et pauperes homines exhibuit, in aspectu
sociali et oeconomico instituta creans et sustinens ad iuvenes ruricolas pro-
movendos. Anno 1836 publici iuris « Progetto Morale ed Economico » fecit.
Anno 1838 in loco v. Calcinate Tertiarias instituit Sanctae Dorotheae, « soro-
res ruricolas » appellatas, ad pauperes erudiendas puellas operibus femininis
et ruralibus intentas.
Exercitio eminuit virtutum moralium, fortitudinis in ardenti et vehemen-
ti indole temperanda, quae eum reddidit obsequentem, subridentem, affabi-
lem et numquam fatigatum, quamvis florida valetudine non frueretur. Cla-
ritatem demonstravit, constantiam et aequum animum in instituendis,
firmandis et effundendis tam Pia Opera quam variis institutionibus Doro-
theis, praesertim Sororum Magistrarum a Sancta Dorothea. Notissima fuit
eius paupertas, quae eum a familiaribus opibus seiunctum reddidit et a pro-
prio gentilis nominis gradu. Dilectione ac beneficiis prosecutus est Ecclesiam
et Summos Pontifices; anno 1860 impense particeps exstitit aerumnarum
quae Beati Pii IX animum afflixerunt.
Quapropter non mirandum est cur Famulus Dei, in vita morteque, immo
annis mortem sequentibus, apud cardinales, episcopos, sacerdotes et laicos
cuiusque ordinis gradusque ac potissimum apud Sorores a Sancta Dorothea
Venetiarum, lata gavisus sit sanctitatis fama veluti sanctus sacerdos et ar-
dens missionarius.
Hae Sorores, primae heredes eius spiritus eiusque virtutum, statim post
mortem consilium ceperunt incepta incohandi intuita possibilis glorificatio-
nis. Attamen plures ob causas indolis historicae iuridicae et temporalis, re-
Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale874
centi tantummodo aetate, anno videlicet 1982, Processus inceptus est cano-
nicus, quem valida inquisitio documentorum praecessit et comitata est; anno
1995 parata est Positio Historica. Perpensis Consultorum Historicorum sen-
tentiis die 24 mensis Novembris anno 1998, Congressus habitus est Peculiaris
Consultorum Theologorum die 8 mensis Novembris anno 2005, qui exempla-
rem largiter agnoverunt vitam Lucae Passi latamque eius sanctitatis famam,
qua sive vivens, sive in morte et insuper post mortem ad nostros usque dies
circumdatur. Unde peculiarem in modum colligitur eum virtutes theologales,
cardinales iisque adnexas nec non evangelica consilia heroicum in modum
exercuisse. Die 15 mensis Maii huius anni 2007 habita est, positivo cum exitu,
Sessio Ordinaria Patrum Cardinalium et Episcoporum, Ponente Causae Exc.-
mo Domino Petro Iacobo De Nicolo, Archiepiscopo titulo Martanaensi.
Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Benedicto XVI
per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua,
vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, hodierno
die declaravit: Constare de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate tum in
Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Tempe-
rantia et Fortitudine, iisque adnexis, in gradu heroico, Servi Dei Lucae Passi,
Sacerdotis dioecesani, Fundatoris Congregationis Sororum Magistrarum a Sanc-
ta Dorothea, in casu et ad effectum de quo agitur.
Hoc autem decretum publici iuris fieri et in acta Congregationis de Causis
Sanctorum Summus Pontifex referri mandavit.
Datum Romae, die 6 mensis Iulii A. D. 2007.
Iosephus card. Saraiva Martins
Praefectus
L. e S.e Michael Di Ruberto
Archiep. tit. Biccarensisa Secretis
Congregatio de Causis Sanctorum 875
COLONIENSIS et AQUISGRANENSIS
Beatificationis et canonizationis Servae Dei Aemiliae Schneider (in saec.: Iuliae),
Sororis professae Congregationis Filiarum a Cruce (1820-1859)
DECRETUM SUPER VIRTUTIBUS
« Mulierem fortem quis inveniet? Longe super gemmas pretium eius »
(Prv 31, 10).
Confirmata in vocatione controversiis familiaribus conflictata, proprio
confessario obtemperans, praehabitis consiliis Archiepiscopi Leodiensis,
D.ni Cornelii von Bommel, Serva Dei Iulia Schneider, quae postea appella-
bitur Soror Aemilia, frugifera in praesens reddit illa vitae verba ex Libro
Proverbiorum desumpta.
Haec Serva Dei die 6 mensis Septembris anno 1820 nata est in oppido
vulgo Haaren, prope urbem Heinsberg, quae post Congressum Vindobonen-
sem effecta est provincia Rhenana Borussica. Pater eius protestantium doc-
trinam profitebatur, mater vero catholicam fidem. Officium explens portito-
ris, pater saepe domicilium mutare tenebatur, semper secum ferens familiam.
Serva Dei rectam recepit institutionem, vi cuius Leodii uti institutrix apud
baronem loci vulgo Favereau de Fraipont operari potuit. Hac quidem periodo
maturam reddidit suam religiosam vocationem, Domino se reservans et
quamlibet reiciens occasionem matrimonii. Pater tenaciter obstitit eius vo-
luntati ingrediendi Congregationem Filiarum a Cruce, id est Belgicum inci-
piens Institutum: quapropter coacta est ad eam hac prima occasione relin-
quendam. Instans tamen vocatio et licentia confessarii perduxerunt eam ad
definitivum ingressum in praeoptatam Congregationem die 13 mensis
Augusti anno 1845.
Primos vitae religiosae annos Leodii transegit, et priusquam perpetua
emitteret vota, curam sibi creditam assumpsit educandi pueros regionis Val-
lobelgicae, ac paulo post exercendi munus magistrae noviciarum. Dusseldor-
pii moderatrix exstitit novae domus nuper apertae. Hoc exsequens novum
officium, vocata est ad reformandam praeexsistentem communitatem Soro-
rum Cellitarum et adnexum valetudinarium mulierum novato ordine dispo-
nendum. Quamvis innumeras inter difficultates versaretur, condicionem illius
valetudinarii ad meliores gradus evehere potuit, ut consororibus exemplo
esset et stimulo. Duodequadraginta aetatis annos nata, videlicet die 21 men-
sis Martii anno 1859, in Domino obdormivit, diffusam relinquens sanctitatis
memoriam.
Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale876
Strenua fides aluit vitam et operam Servae Dei. Iulia Schneider opus tanti
ponderis reliquit ut Dominum per viam consiliorum evangelicorum sequere-
tur. Selegit parvum Institutum, quod non requirebat dotem, quae tunc ne-
cessaria erat ad domum religiosam ingrediendam: Congregationem scilicet,
cuius erat infirmis, pauperibus, pueris subvenire. Inducta est tantummodo
amore Christi patientis ac maxime apud infimos praesentis. Fortitudo pro-
veniens ex valida spe in Gratia exemplum ipsimet exstitit inde a vitae eius
exordiis. Priusquam vota perpetua profiteretur, ob aestimationem ex parte
superiorum atque indubias eius humanas et spirituales dotes, munera magni
ponderis credita sunt illi. Tenera devotio erga humanitatem et passionem
Domini nostri Iesu Christi nec non fiducia plena in Virgine Perdolenti spiri-
tualia fuerunt novi Instituti instrumenta et lineamenta quibus temperabatur
vita Servae Dei. Professa a votis temporariis ita fulgido eminuit exemplo, ut
committeretur illi cura postulantium, ac deinde, unum et triginta tantum-
modo annos natae, cura quoque noviciatus. Memor verborum Christi, animas
discipularum ad Dominum trahendas curavit, magnam excolens patientiam
et bonitatem, addita insuper austeritate propria illius qui testimonium per-
hibere cupit de vita divina uti dono recepta.
Mense Iulio anno 1852 Dusseldorpii nominata est moderatrix novae com-
munitatis, prope valetudinarium mulierum Sanctae Elisabeth. Hic aliae quo-
que coruscaverunt dotes et virtutes. Valetudinarium in plenum erat renovan-
dum. Vetus sororum communitas in extremis versabatur. Probata eius fides
simul et patientia iugiter nectebantur cum prudentiae et peritiae dotibus in
regimine exercendo. Etiamsi complures fuerint difficultates, inspectores ta-
men Status confessionis Lutheranae, qui saepe improbaverant defectus qui-
bus catholica valetudinaria afficiebantur, facere non potuerunt quin agno-
scerent valetudinarium Sanctae Elisabeth, per operam Servae Dei, ad
meliorem condicionem redactum esse quam ipsum iam « renovatum » valetu-
dinarium urbis.
Sollertia eius animas consororum trahendi ad metam, quae est Christus
Dominus, fecit ut innovatrix actio Sororis Aemiliae positivum sortiretur exi-
tum non tantum ob studium renovandi valetudinarium, verum etiam ob
difficilius opus reformandi communitatem quam diximus Sororum Cellita-
rum. Heroicus eius animus quoad fidei amorisque actionem mystico orationis
igne inflammabatur. Ex constanti colloquio cum Domino vim hauriebat et
intellegentiam ad suam missionem exsequendam. Videbatur Dominus secum
habere velle illas animas selectas quae inserviebant Ei in pauperibus et infir-
mis. Sponsus avidus plenae communionis, Verbum nempe Incarnatum,
Congregatio de Causis Sanctorum 877
Christus Dominus, suam sponsam, tantum undequadraginta annos aetatis
agentem, breves sed acerbos patientem dolores, ad Se vocavit. Ipsa ergo,
« omnimode aerumnis vexata », ingredi potuit caelestem thalamum inde a
mundi constitutione eidem paratum. Statim populus christianus Dusseldor-
piensis, submersus eo proprio sensu qui ex fide devotioneque oritur, sollem-
nibus honestavit illam funeribus eiusdemque intercessionem statim invocare
coepit. Fama sanctitatis Servae Dei annorum decursu non est deleta; secus
enim, increbruit uti signum amicae praesentis in caelo, quae omnibus favet
ad se iam apud Sponsum recurrentibus.
Quapropter Archiepiscopus Coloniensis et Aquisgranensis beatificationis
et canonizationis Causam iniit, instruens Processum Ordinarium Informati-
vum inter annos 1926-1931, cuius iuridicam auctoritatem agnovit haec Con-
gregatio decretum edens die 9 mensis Maii anno 1986. Die 29 mensis Maii
anno 2001 habita est Sessio Consultorum Historicorum; deinde virtutes Ser-
vae Dei examini sunt subiectae. Die 2 mensis Februarii huius anni 2007 actus
est Congressus Consultorum Theologorum prosperam huiusmodi ferentium
sententiam. Patres Cardinales et Episcopi, in Sessione Ordinaria congregati
die 12 praeteriti mensis Iunii, Ponente Causae Exc.mo D.no Paulo Iosepho
Cordes, Archiepiscopo titulo Naissitano, edixerunt Servam Dei Sororem Ae-
miliam in exercendis virtutibus theologalibus, cardinalibus eisque adnexis
heroico gradu fastigium attigisse.
Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Benedicto XVI
per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua,
vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, hodierno
die declaravit: Constare de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate tum in
Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Tempe-
rantia et Fortitudine, iisque adnexis, in gradu heroico, Servae Dei Aemiliae
Schneider (in saec.: Iuliae), Sororis professae Congregationis Filiarum a Cruce,
in casu et ad effectum de quo agitur.
Voluit autem Sanctitas Sua ut hoc decretum publici iuris fieret et in acta
Congregationis de Causis Sanctorum referretur.
Datum Romae, die 6 mensis Iulii A. D. 2007.
Iosephus card. Saraiva Martins
Praefectus
L. e S.e Michael Di Ruberto
Archiep. tit. Biccarensisa Secretis
Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale878
TREVIRENSIS
Beatificationis et canonizationis Ven. Servae Dei Mariae Rosae Flesch (in saec.:
Margaritae), Fundatricis Congregationis Sororum Franciscalium a B.M.V. Ange-
lorum (1826-1906)
DECRETUM SUPER MIRACULO
Venerabilis Serva Dei Maria Rosa Flesch (in saeculo Margarita) in loco
v.d. Schonstatt / Vallendar in Rhenania, die 24 mensis Februarii anno 1826 est
orta. In infantia atque adulescentia plures pertulit angustias familiaeque
paupertatem ob mortem matris prius, deinde patris. Commodas recusans
matrimonii condiciones, navitati pro bono pauperum, parentibus orbatorum
et senum relictorum singulari caritate se dicavit. Hac in industria aliae se-
cutae sunt eam sociae voluntariae, et ita initium dedit Congregationi Soro-
rum Franciscalium a Beata Maria Virgine Angelorum in Waldbreitbach. Die
25 mensis Martii anno 1906 pie in Domino obdormivit.
Summus Pontifex Benedictus XVI, die 28 mensis Aprilis anno 2006, de-
claravit Servam Dei heroicum in modum virtutes theologales, cardinales
iisque adnexas exercuisse.
Postulatio Causae, Servae Dei prospiciens beatificationi, examini huius
Congregationis de Causis Sanctorum putatam subiecit miram sanationem
dominae Monicae Schneider, quae, primis horis postmeridianis diei 5 mensis
Septembris anno 1986, infortunium raedarium subiit, dum suam raedam
gubernaret. Mulier, conscientia destituta, magnam patiens fracturam capitis
caeli ad dexteram parietis sedem, in valetudinarium loci v. d. Wadern est
translata, ubi medici grave edixerunt trauma capitis encephalicum apertum.
Post intubationem, aegrota helicoptero vecta est in valetudinarium urbis
Trevirensis, ad sedem therapiae intensivae, ubi ex sic dicta analysi TAC
celebrali confirmata est fractura capitis caeli dextera in parte, continens
fragmentum ossis circa 8-10 centimetra longum. Medici arbitrantes mulieris
condiciones esse gravissimas, sectioni chirurgicae subiecerunt eam ut fracta
auferrent ossis fragmenta. Post operationem in peius ruit condicio dominae
Schneider atque infausta edicta est prognosis quoad vitam et quoad valetu-
dinem.
Statim ut notum est raedarium infortunium et gravitatis condiciones
dominae Monicae Schneider, religiosae diversarum comunitatum Congrega-
tionis Sororum Franciscalium a Beata Maria Virgine Angelorum orare tum
coniunctim tum privatim coeperunt pro infirmae sanatione, intercessionem
Congregatio de Causis Sanctorum 879
invocantes Servae Dei Mariae Rosae Flesch, cuius imago cum reliquia sub
eius pulvinum est posita. Contra praevisionem medicorum, noctu inter dies 5
et 6 mensis Septembris illius anni, condiciones infirmae claram ostenderunt
inversionem, quae ad completam sanationem est prosecuta.
De hoc casu, miro considerato, celebrata est annis 1998-1999 apud Curiam
Trevirensem Inquisitio dioecesana, cuius iuridica validitas ab hac Congrega-
tione per decretum diei 26 mensis Ianuarii anno 2001 est approbata. Consi-
lium Medicorum huius Dicasterii, in sessione die 8 mensis Iunii anno 2006
habita, declaravit sanationem celerem, perfectam, constantem, omnibus re-
siduis omnino demptis, et ex scientiae legibus inexplicabilem fuisse. Die 26
mensis Ianuarii anno 2007 Congressus actus est Peculiaris Consultorum
Theologorum atque die 19 sequentis mensis Iunii in Ordinaria Sessione se
congregaverunt Patres Cardinales et Episcopi, Causae Ponente Exc.mo Do-
mino Petro Georgio Silvano Nesti, C.P., Archiepiscopo emerito Camerinensi-
Sancti Severini in Piceno. Et in utroque Coetu, sive Consultorum sive Cardi-
nalium et Episcoporum, posito dubio an de miraculo divinitus patrato con-
staret responsum affirmativum prolatum est.
Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Benedicto XVI
per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua
vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, hodierno
die declaravit: Constare de miraculo a Deo patrato per intercessionem Ven.
Servae Dei Mariae Rosae Flesch (in saec.: Margaritae), Fundatricis Congrega-
tionis Sororum Franciscalium a Beata Maria Virgine Angelorum, videlicet de
celeri, perfecta ac constanti sanatione dominae Monicae Schneider a « grave trau-
ma cranio-encefalico aperto con frattura della calotta, sofferenza del tronco cere-
brale con coma e midriasi bilaterale rigida, secondaria all’edema cerebrale dif-
fuso ».
Hoc autem decretum publici iuris fieri et in acta Congregationis de Causis
Sanctorum Summus Pontifex referri mandavit.
Datum Romae, die 6 mensis Iulii A. D. 2007.
Iosephus card. Saraiva Martins
Praefectus
L. e S.e Michael Di Ruberto
Archiep. tit. Biccarensisa Secretis
Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale880
MANILENSIS
Beatificationis et canonizationis Servae Dei Ignatiae a Spiritu Sancto, Fundatricis
Congregationis Sororum a Beata Maria Virgine (1663-1748)
DECRETUM SUPER VIRTUTIBUS
« Nemo est, qui reliquerit domum aut fratres aut sorores aut matrem aut
patrem aut filios aut agros propter me et propter evangelium, qui non acci-
piat centies tantum nunc in tempore hoc, domos et fratres et sorores et
matres et filios et agros cum persecutionibus, et in saeculo futuro vitam
aeternam » (Mc 10, 29-30).
Haec, quae Divinus Magister promisit, etiam in vita Ignatiae a Spiritu
Sancto impleta sunt. Ipsa enim, iis omnibus percalcatis, quae familia ei ad
tutam commodamque vitam degendam praestabat, Christo ac proximo to-
tam se tradere maluit. Propterea dives coram Deo et Ecclesia facta est, non
modo quia multum in via sanctitatis profecit, verum etiam quia prima Con-
gregatione religiosa, virginibus, tam mixticiis quam indigenis, patenti, Phi-
lippinas donavit.
Serva Dei in vico Sinensi, qui vulgo Binondo, in extrema urbe Manila
posito, mense Februario anni 1663, Iosepho Yuko, viro Sinensi natione, et
Maria Hieronyma, quae indigena fuisse videtur, prima genita est. Die autem
4 mensis Martii, eodem anno, cum in templo Sanctorum Regum, in loco
Parian, baptismate sancto rite ablueretur, Ignatia, nempe ad honorem Anti-
ocheni martyris, appellata est. Crevit itaque puella in vico Binondo, ubi
catholica fide instituta est.
Cum autem vicesimum alterum annum ageret, Dei Famula, utpote quae
semetipsam divino quodam nutu ad sacram conversationem amplexandam
vocatam agnosceret, sibi a parentibus oblatam condicionem matrimonii re-
cusavit. Quae, licet antea dominicanum « Beaterium » a Sancta Catharina
Manilae ingredi in animo habuisset, ad ultimum, Patre Paulo Klein, bohemo
e Societate Iesu, auctore, statuit novum opus incipere, quod primo « Beate-
rium Societatis » nuncupatum est. Deinde vero, anno 1684, cum interea coe-
pisset orationi et expiationi vacantem vitam agere atque Manilensibus Pa-
tribus e Societate Iesu servire, in parva domo, quae apud eorum templum
erat, sedem ac domicilium constituit; ibique consutis victum quaerebat. Mox
autem, elapso annuo spatio, sodales aliae, quas auctoritas eius allexerat,
affluxerunt. Sicque novae sodalitatis initium factum est, quae quidem, Iesui-
tarum moderamini in spiritualibus subiecta, dedita erat orando, adulescen-
Congregatio de Causis Sanctorum 881
tulis puellisque instituendis, christianae doctrinae tradendae sacrisque exer-
citationibus Ignatiano more suscipiendis, scilicet religiosis viris e Societate
Iesu quam proxime adiuvantibus. Floruit huiusce sodalitatis vivendi ratio
fraterna sinceraque consuetudine, austeritate, expiationis studio, paupertate
summaque diligentia, quae in apostolatu vel in operibus misericordiae adhi-
bebatur. Attento autem novae fundationis incremento, Serva Dei constitu-
tionibus conscribendis operam dedit, quas quidem anno 1732 dioecesanae
auctoritates, quorum iudicio ipsa iam anno 1726 permiserat, approbarunt.
Deinde vero, anno 1906, hoc Opus in Institutum religiosum dioecesani iuris
erectum est; anno autem 1948 pontificiam approbationem obtinuit, manente
etiam nunc nomine Congregatione Sororum a Beata Virgine Maria.
Vitam Ancillae Dei quotidianam continenter intima Deo unio collustra-
vit, Cuius voluntas suprema ei lex erat. Divinae Providentiae plane confisa,
ipsa arduum iter suscepit, eaque secura, quamvis instructa conversatione
careret. Fidem aluit non modo oratione ac pietate, qua ipsa Sanctissimam
Eucharistiam Beatamque Mariam Virginem prosequebatur, verum etiam
operibus, quae eadem castigationis expiationisque causa suscipiebat. Porro
talis femina propter Deum, Cui uni ipsa deservire cupiebat, coniugium vitae-
que commoda recusavit. Postremo vita eius in amando Deum Eique famu-
lando innixa est, spe futurorum bonorum ostendente quo ipsa tenderet. Pro-
ximum suum dilexit, quippe quae sua bona cum pauperibus communicaret
summaque ope ad apostolica studia pro animarum salute contenderet. Ea-
dem in variis casibus adversis « vere fortis mulier » exstitit: nam difficultates
omnes, in quas ipsa inde a primordiis usque ad exitum suae fundationis
incurrerat, prudenti ac toleranti animo adiit. Summo studio paupertatis in-
censa, reapse, utpote quae tenui industriaque vivendi ratione frueretur,
exemplo sociabus fuit. Denique humilitate, oboedientia, huius saeculi vani-
tatum contemptione eminuit.
Anno autem 1737, cum « Beaterium » regendum abdicasset, tamquam hu-
milis Soror novellae Antistitae potestati se subiecit. Pie requievit die 10
mensis Septembris anno 1748. De hac re in eius Congregatione traditur mors
eam genibus nixam oppressisse, scilicet post participatum caeleste convi-
vium, in Manilensi templo Sancto Ignatio dicato, in quo eadem sepulta est.
Cum igitur Dei Ancilla sanctimoniae fama floreret, Causae beatificationis
et canonizationis inchoandae conatus plures, maxime vero vicesimo christia-
no vertente saeculo, capti sunt. Anno autem 1987 Archiepiscopus Manilensis
Inquisitionem dioecesanam peragere valuit, cuius vis agnita est ab hac Con-
gregatione de Causis Sanctorum per decretum die 20 mensis Decembris anno
Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale882
1991 latum. Inde Consultores in re historica periti sederunt die 16 mensis
Ianuarii anno 2001. Positione autem perfecta, deventum est ad disceptatio-
nem Ancillae Dei virtutum. Die vero 23 mensis Februarii anno 2007, favente
cum exitu, Theologi Consultores in Peculiarem convenere Congressum. Pur-
purati Patres et Antistites, in Sessione Ordinaria, quae die 19 mensis Iunii
eodem anno gesta est, audita relatione Exc.mi D.ni Petri Iacobi De Nicolo,
Archiepiscopi tit. Martanaensis, Causae Ponentis, agnoverunt Ignatiam a
Spirito Sanctu theologales, cardinales iisque adnexas virtutes, heroicum qui-
dem in modum, exercuisse.
Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifıci Benedicto XVI
per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua,
vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, hodierno
die declaravit: Constare de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate tum in
Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Tempe-
rantia et Fortitudine, iisque adnexis, in gradu heroico, Servae Dei Ignatiae a
Spiritu Sancto, Fundatricis Congregationis Sororum a Beata Maria Virgine, in
casu et ad effectum de quo agitur.
Mandavit autem Sanctitas Sua ut hoc decretum publici iuris fieret et in
acta Congregationis de Causis Sanctorum referretur.
Datum Romae, die 6 mensis Iulii A. D. 2007.
Iosephus card. Saraiva Martins
Praefectus
L. e S.e Michael Di Ruberto
Archiep. tit. Biccarensisa Secretis
Congregatio de Causis Sanctorum 883
CARTHAGINENSIS IN COLUMBIA
Canonizationis Beatae Mariae Bernardae Butler (in saec.: Verenae), Fundatricis
Congregationis Sororum Missionariarum Franciscalium a Maria Auxiliatrice
(1848-1924)
DECRETUM SUPER MIRACULO
Beata Maria Bernarda Butler (dum saeculo viveret, Verena) in loco Auw,
qui in Argoviensi pago Helvetiorum, die 28 mensis Maii anno 1848 nata est.
Cum se adiunxisset Monialibus a Maria Auxiliatrice, apud locum Altstatten
degentibus, quae Regulam Tertii Ordinis Sancti Francisci Statutaque ab
Urbano VIII anno 1625 approbata servabant, earum antistita multos annos
facta est. Vocante autem Episcopo Portus Veteris, sororibusque quibusdam
comitantibus, in Aequatoriam evangelizandi causa migravit. Ibi vero Con-
gregationem Sororum Missionariarum Franciscalium a Maria Auxiliatrice
fundavit, quam ipsa summa prudentia et sedulitate direxit. Ut autem vexa-
tionem, quae eo tempore adversus Ecclesiam saeviebat, effugeret, anno 1895
Carthagine in Columbia se collocavit, ibique die 19 mensis Maii anno 1924
sancte requievit.
Lectissimam virginem hanc Ioannes Paulus II, Summus Pontifex, Bea-
torum caelitum honoribus insignivit die 29 mensis Octobris anno 1995.
Eius vero canonizationi prospiciens, Postulatio Causae sanationem quan-
dam, quae eadem deprecante a Deo patrata ferebatur, huic Congregationi
subiecit expendendam. Quae res pertinet ad D.nam Myrnam Jazime Correa,
medicinae peritam mulierem, cui quidem, cum in quoddam valetudinarium
Carthaginense in Columbia die 26 mensis Iunii anno 2002 deducta esset,
diagnosis facta est de liquore, in regione bronchopulmonea permanante, in
utramque laterum membranam infuso. Sequentibus autem diebus mulier
gravius aegrotavit. Hinc consilio peritorum medicorum diagnosis prolata
est de « pneumonia atypica eaque propter liquorem in utramque laterum
membranam infusum ingravescente ». Tum vero aegrotae, quae interea in
sedem curationis valentissimae translata erat, latus utrumque, nempe ad
membranarum liquorem siccandum, excisum est; sed, cum eiusmodi curatio
invalida evasisset, altera radiographica laterum imagine die 3 mensis Iulii
anno 2002 facta, confirmatum est agi de liquore, in regione bronchopulmonea
permanante, in utramque laterum membranam infuso. Interea, morbo in
universum ingravescente, prognosis tam quoad vitam quam quoad valetudinem
severa erat, adeo ut die 5 mensis Iulii familiares Myrnae funeri iam prospi-
cerent. Rebus sic stantibus, parentes aegrotae, Sorores Missionariae Francis-
Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale884
cales a Maria Auxiliatrice, curio, necnon ministrae quae curam eius habebant,
statuerunt ad opem divinam confugere per intercessionem Beatae Mariae
Bernardae Butler, cuius reliquiae corpori aegrotantis applicatae sunt. Postri-
die vero, die videlicet 6 mensis Iulii mulier plane morbo levata est, quippe in
utraque regione pulmonea absente membranarum liquore. Die 13 eiusdem
mensis Myrna e nosocomio sana dimissa est, optima exinde valetudine usa.
Quo de casu, pro miro habito, in Curia Carthaginensi in Columbia anno
2003 Inquisitio dioecesana instructa est, cuius iuridicam vim Congregatio
haec confirmavit per decretum die 15 mensis Octobris anno 2004 latum.
Consilium autem Medicorum, cum sederet die 23 mensis Martii anno 2006,
agnovit huiusmodi sanationem celerem, perfectam, stabilem eamque, quippe
cum pulmones nullum exinde damnum perpessi essent, singularem fuisse,
eandem vero « quoad modum » ex arte medica explicari minime posse. Post-
modum die 1 mensis Decembris eodem anno Theologi Consultores in Pecu-
liarem convenere Congressum; die autem 17 mensis Aprilis vertentis anni
2007 Ordinaria Sessio Cardinalium Patrum Episcoporumque, Exc.mo D.no
Ottorino Petro Alberti, Archiepiscopo emerito Calaritano, Causae Ponente,
gesta est. Et in utroque Coetu sive Consultorum sive Cardinalium et Episco-
porum, posito dubio an de miraculo divinitus patrato constaret, responsum
affırmativum prolatum est.
Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Benedicto XVI
per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua,
vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, hodierno
die declaravit: Constare de miraculo a Deo patrato per intercessionem Beatae
Mariae Bernardae Butler, Fundatricis Congregationis Sororum Missionariarum
Franciscalium a Maria Auxiliatrice, videlicet de celeri, perfecta ac stabili sana-
tione dominae Myrnae Jazime Correa a « polmonite atipica bilaterale complicata
da versamento pleurico ed insufficienza respiratoria a tipo sindrome da distress
respiratorio ».
Hoc autem decretum publici iuris fieri et in acta Congregationis de Causis
Sanctorum Summus Pontifex referri mandavit.
Datum Romae, die 6 mensis Iulii A. D. 2007.
Iosephus card. Saraiva Martins
Praefectus
L. e S.
e Michael Di Ruberto
Archiep. tit. Biccarensisa Secretis
Congregatio de Causis Sanctorum 885
NEAPOLITANA
Canonizationis Beati Caietani Errico, Sacerdotis professi et Fundatoris Congrega-
tionis Missionariorum a SS. Cordibus Iesu et Mariae (1791-1860)
DECRETUM SUPER MIRACULO
Beatus Caietanus Errico natus est Secundiliani, in Archidioecesi Neapo-
litana, die 19 mensis Octobris anno 1791. Presbyteratu auctus, sedulam dedit
operam praedicationis muneri, doctrinae christianae institutioni, ministerio
confessiones audiendi, necnon oeconomico ac spirituali egenorum aegroto-
rumque auxilio. Pro populo evangelizando Congregationem Missionariorum
a SS. Cordibus Iesu et Mariae fundavit. Pie ut vixit, perinde die 29 mensis
Octobris anno 1860 in Domino requievit.
Summus Pontifex Ioannes Paulus II die 14 mensis Aprilis anno 2002 eum
in numerum Beatorum rettulit.
Canonizationis respectu, Causae Postulatio iudicio huius Congregationis
de Causis Sanctorum nuper assertum subiecit mirum eventum, qui Secundi-
liani anno 2003 occurrit. Casus ad Annam Russo respicit, viginti et sex an-
norum, infirmorum ministram et mulierem Maximi Acunzo, qui peculiari
devotione Beatum Caietanum prosequitur. Triennio post matrimonium, licet
uterque coniunx filios exoptaret, nulla adhuc evenerat praegnatio et, inves-
tigationibus clinicis expletis, domina Anna dicta est sterilis, cum duobus ex
physicis impedimentis, scilicet perpetua absentia ovulationis et vitio conge-
nito in utero ob unicum eius alvum et unum collum (seu uterum unicornem-
unicollem) cum tuba dextera pervia, laboraret. De sterilitate ergo primaria
agebatur, omnibus pharmacorum et chirurgiae ope instructis curis obsistenti,
quae temporibus diversis peractae sunt.
His in adiunctis dominus Maximus sepulcrum Beati Caietani orationis
causa saepe adiit, ab eo magna cum fiducia, ut apud Deum pro fausto exitu
tanti infelicis casus intercederet, exposcens. Eius precibus et mulier aliique
familiares accesserunt Quorum omnium desiderium vero exauditum est:
praeter diagnosim sterilitatis primariae, domina Anna praegnans evasit et,
tempore vicesimae sextae hebdomadis regularis gestationis, die 13 mensis
Ianuarii anno 2004, post caesaream operationem infantem omnino sanum
peperit.
De hoc extemplo miro aestimato casu annis 2004-2005 apud Curiam Ar-
chidioecesis Neapolitanae Inquisitio dioecesana celebrata est, cuius auctori-
tas et vis iuridica decreto diei 20 mensis Ianuarii anno 2006 a Congregatione
Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale886
de Causis Sanctorum probatae sunt. Dicasterii Collegium Medicorum in ses-
sione diei 5 insequentis mensis Octobris praegnationem spontaneam eiusque
physiologicum incrementum inexplicabiles secundum scientiam medicam
fuisse affirmavit. Die 19 mensis Decembris eiusdem anni Congressus Peculia-
ris Consultorum Theologorum factus est et die 5 mensis Iunii huius anni 2007
Sessio Ordinaria Patrum Cardinalium et Episcoporum, Ponente Causae Exc.-
mo Domino Laurentio Chiarinelli, Episcopo Viterbiensi. Et in utroque Coetu,
sive Consultorum sive Cardinalium et Episcoporum, posito dubio an de mi-
raculo divinitus patrato constaret, responsum affirmativum prolatum est.
Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifıci Benedicto XVI
per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua
vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, hodierno
die declaravit: Constare de miraculo a Deo patrato per intercessionem Beati
Caietani Errico, Sacerdotis professi et Fundatoris Congregationis Missionario-
rum a SS. Cordibus Iesu et Mariae, videlicet de spontanea sanatione dominae
Annae Russo a « sterilita primaria da anavulazione cronica, resistente alla te-
rapia medica e chirurgica, in paziente con utero unicorne-unicolle rudimentale,
esitata in gravidanza insorta spontaneamente e proseguita con evoluzione fisio-
logica con parto pretermine alla 36a settimana, senza alcun trattamento ».
Hoc autem decretum publici iuris fieri et in acta Congregationis de Causis
Sanctorum Summus Pontifex referri mandavit.
Datum Romae, die 6 mensis Iulii A. D. 2007.
Iosephus card. Saraiva Martins
Praefectus
L. e S.e Michael Di Ruberto
Archiep. tit. Biccarensisa Secretis
Congregatio de Causis Sanctorum 887
CARACENSIS
Beatificationis et canonizationis Ven. Servae Dei Candelariae a Sancto Ioseph (in
saec.: Susannae Paz Castillo Ramırez), Fundatricis Congregationis Sororum Car-
melitarum Tertii Ordinis Regularis in Venetiola (1863-1940)
DECRETUM SUPER MIRACULO
Venerabilis Serva Dei Candelaria a Sancto Ioseph (in saeculo: Susanna
Paz Castillo Ramırez) in Altagracia de Orituco, tunc in Archidioecesi Cara-
censi, in Venetiola, nunc in Dioecesi Vallispaschalensi, die 11 mensis Augusti
anno 1863 est orta. Deo se consecravit apud Institutum Sororum Pauperum
et Aegrotorum. Carmelitanam deinde secuta est spiritualitatem atque Con-
gregationem condidit Sororum Carmelitarum Tertii Ordinis Regularis in Ve-
netiola, quam cum deditione et prudentia est moderata. Sanctitatis fama
circumdata, obiit die 31 mensis Ianuarii anno 1940.
Summus Pontifex Ioannes Paulus II die 19 mensis Aprilis anno 2004
declaravit Servam Dei virtutes theologales, cardinales iisque adnexas heroi-
cum in modum exercuisse.
Postulatio Causae, Servae Dei prospiciens beatificationi, examini huius
Congregationis de Causis Sanctorum coniectam miram subiecit sanationem
puellulae Milagros del Valle Candelaria Bermudez eius ipso in ortu. Mater
eius, domina videlicet Raphaela Meza de Bermudez, sua in quinta gravidi-
tate, in fine mensis Ianuarii anno 1995 inita, hypertensione arteriarum pati
coepit, quae curis medicis obsistebat. Prima in valetudinarium exceptio ac-
cidit mense Iulio eiusdem anni per anaemiam, urinalem infectionem et levem
prae-eclampsiam, quae sequenti mense in deterius ruit ita ut aegrota die 31
mensis Augusti iterum in valetudinarium exciperetur, quia diffusa compa-
ruerunt oedemata et gravis cephalaea. Medicae curationes in irritum sunt
redactae. Echographia die 5 mensis Septembris facta ostendit palpitationem
cordis fetus. Sequenti die alia echographia fetus absentiam motuum, palpi-
tationis cordis atque motuum spirandi revelavit. Huiusmodi factis perpensis,
diagnosis haud dubie edita est mortis intrauterinae fetus, quam ob rem de-
cretum est ut ad inductionem partus procederetur. Eodem tempore ipsa
domina Raphaela, quidam eius familiares atque Sorores Carmelitae Tertii
Ordinis Regularis invocare coeperunt divinum auxilium intercedente Serva
Dei Candelaria a Sancto Ioseph. Partus vesperi evenit die 6 mensis Septem-
bris et, praeter omnem medicam praevisionem, viva vitalisque nata est puel-
Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale888
lula Milagros del Valle Candelaria Bermudez, sed quibusdam cum pathologiis
ex immaturitate exortis, quae postea celeriter sunt detractae.
Deinceps detegi potuit puellulam bona gaudere valetudinis condicione ac
normali psychica et physica progressione, atque nullum superesse residuum
eventus qui ante partum, 29a videlicet hebdomada gestationis, acciderat.
De hoc casu, miro statim considerato, incohata est anno 1998 apud Cu-
riam Caracensem Inquisitio dioecesana, cuius iuridica validitas ab hac Con-
gregatione per decretum diei 25 mensis Februarii anno 2000 est approbata.
Consilium Medicorum huius Dicasterii in sessione die 24 mensis Novembris
anno 2005 habita agnovit instaurationem vitalium actionum fetus post phar-
macologicam inductionem partus praematuri in 29a hebdomada gestationis
praevideri non potuisse et, hanc ob rem, eventum resuscitationis fetus ex
scientiae legibus inexplicabilem fuisse. Die 31 mensis Maii anni 2006 Congres-
sus habitus est Peculiaris Consultorum Theologorum et die 6 mensis Martii
huius anni 2007 Ordinaria Sessio facta est Patrum Cardinalium et Episcopo-
rum, Causae Ponente Exc.mo Domino Laurentio Chiarinelli, Episcopo Viter-
biensi. Et in utroque Coetu, sive Consultorum sive Cardinalium et Episcopo-
rum, posito dubio an de miraculo divinitus patrato constaret, responsum
affirmativum prolatum est.
Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Benedicto XVI
per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua
vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, hodierno
die declaravit: Constare de miraculo a Deo patrato per intercessionem Ven.
Servae Dei Candelariae a Sancto Ioseph (in saec.: Susannae Paz Castillo Ra-
mırez), Fundatricis Congregationis Sororum Carmelitarum Tertii Ordinis Re-
gularis in Venetiola, videlicet de eventu resuscitationis a «morte endouterina del
feto (a 29 settimane di gestazione) ecograficamente accertata con esame prolun-
gato per 30 minuti e con idonea strumentazione, evidenziando l’assenza dei
movimenti fetali e del battito cardiaco fetale, in paziente affetta da ipertensione
cronica e sovrapposta grave gestosi ».
Hoc autem decretum publici iuris fieri et in acta Congregationis de Causis
Sanctorum Summus Pontifex referri mandavit.
Datum Romae, die 6 mensis Iulii A. D. 2007.
Iosephus card. Saraiva Martins
Praefectus
L. e S.e Michael Di Ruberto
Archiep. tit. Biccarensisa Secretis
Congregatio de Causis Sanctorum 889
VINDOBONENSIS
Beatificationis et canonizationis Servae Dei Hildegardis Burjan, Matrisfamilias,
Fundatricis Societatis Sororum a Caritate Sociali (1883-1933)
DECRETUM SUPER VIRTUTIBUS
« Optata quippe salus expectanda praecipue est ex magna effusione cari-
tatis: christianae caritatis intelligimus, quae totius Evangelii compendiaria
lex est, quaeque semetipsam pro aliorum commodis semper devovere parata,
contra saeculi insolentiam atque immoderatum amorem sui certissima est
nomini antidotus... ».1
Summus Pontifex Leo XIII catholicos stimulavit ut caritatis virtutem ad
socialem operam, Christi lumine collustratam, adducerent. Inter christifide-
les qui hanc adhortationem acceperunt recensere liceat Servam Dei Hildegar-
dam Burjan, quae complura caritatis et rei politicae incepta promovit in
utilitatem operariorum, iuvenum mulierum in discrimine versantium et pau-
perum. Ad operam suam et solidandam et continuandam femininum condidit
Institutum appellatum « Societas Sororum a Caritate Sociali ».
Haec Dei Serva, quae nomen Hildegardis Leae Freund a parentibus ac-
cepit, Gorlitii in Silesia Borussica ortum habuit die 30 mensis Ianuarii anno
1883 e familia terrenis opibus praedita et hebraeo genere oriunda. Berolini
lyceum femininum frequentavit, deinde in Helvetia studia perrexit. Maturi-
tatis diplomate honestata, nomen dedit Studiorum Universitati, prius Turici,
postea Berolini. Anno 1907 viro cuidam, studenti Hungaro ex stirpe hebraea,
nomine Alexandro Burjan nupsit. Serva Dei gravi morbo renali affecta, in
valetudinarium Berolinense, a Sororibus Borromaeis administratum, est ex-
cepta. Sanatione quasi ex coniecto miraculo obtenta, ad catholicam fidem se
convertit et die 26 mensis Aprilis anno 1909 baptismatis sacramento est
insignita. Vindobonam translata, gravidata est; tunc inducta est ad gravidi-
tatem interrumpendam, cui rei vehementer obstitit, promptam se declarans
ad mortem subeundam potius quam ad vitam quam in utero gestabat adi-
mendam. Ita enim die 27 mensis Augusti anno 1910 filia nata est, quae
baptismali lavacro est abluta, nomine indito Elisabeth. Aliquot ante diebus
maritus eius baptismum quoque receperat.
Serva Dei, dum propria uxoris et matris munera exsequebatur, in opera
rei socialis et caritatis magis magisque incumbere coepit. Anno 1912 Asso-
ciationem condidit christianarum mulierum operantium apud domicilia,
1Leo XIII, Litt. Enc. Rerum Novarum: Acta Leonis XIII, 11, 1892, 143.
Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale890
cuius exstitit praeses. Deinde Societatem iuvandis mulieribus et puellis opere
carentibus fundavit; varia quoque promovit solidarietatis incepta pro pau-
peribus. Ad hanc operam roborandam, die 4 mensis Octobris anno 1919,
approbantibus et cooperantibus auctoritatibus ecclesiasticis, fundamenta ie-
cit Societatis Vitae Apostolicae Sororum, cui nomen « Caritas Socialis », cuius
moderatrix ex voluntate Archiepiscopi Vindobonensis est nominata. Sequen-
ti anno electa est sodalis Consilii « rei publicae constituendae ». Re politica usa
est uti instrumento ad proximum iuvandum. Interea Opus eius diffundebatur
per creationem domuum filialium, immo extra Austriae confines. Censuras
pati coacta est et incommoda, quae fortitudine nisa et Domino auxilio confisa
oppetere scivit. Per opera socialis generis et caritatis perque modum vivendi
ostendit fidelitatis suae exemplum erga Evangelium, multos incitans ad au-
xilium pauperibus praestandum.
Singulae eius actiones profluebant ex arta communione cum Deo, quem
omnimoda diligebat deditione. Absque timore de fide testimonium perhibuit,
quae viam ostendebat ei. Normis stetit Magisterii, cuius doctrinam propa-
gandam curavit. Ecclesiae iura, vitam, matrimonium christianum, scholam
catholicam alacriter defendit. Materna sollicitudine subveniebat pueris, seni-
bus, pauperibus et omnibus qui peculiaribus curis et auxiliis indigebant.
Omnibus in adiunctis prudens exstitit et, priusquam decisiones magni
ponderis caperet, consilia a personis expertis quaerere consueverat. Vitam
impendit pro iustitia sociali fovenda nec non pro iuribus mulierum tuendis.
Prae difficultatibus fortiter se gessit, ac aequum animum servavit ad innu-
meras obeundas aegrotationes quibus a iuvenili aetate vexabatur. Indolem
suam potius vehementem subegit et sobriam se praebuit in cibo, potu et
vestimentis. A terrenis opibus et honoribus seiunctam se ostendit, et in pro-
prio vitae statu mirum in modum castitatem excoluit. Ex oratione hausit
fortitudinem ad complura opera exsequenda. Spiritualem aluit vitam per ipsa
apostolatus opera, per lectionem et meditationem Sacrarum Scripturarum,
per devotionem quam coluit erga Eucharistiam, Sanctissimam Trinitatem,
Sacrum Cor Iesu eiusque Passionem et Beatissimam Virginem Mariam.
Anno 1933 valetudinis condicio illius in deterius vertit, ita ut exstirpatio-
nem unius ex renibus subire cogeretur. Ne in hac quidem occasione animo est
demissa, spe suffulta aeternam beatitudinem assequendi. Vindobonae die 11
mensis Iunii anno 1933, ipso die Sollemnitatis Sanctissimae Trinitatis, ani-
mam Domino reddidit, et voluit ut super tumulum haec scriberentur verba:
« In Te, Domine, speravi, non confundar in aeternum! ».
Percrebrescente sanctitatis fama, Archiepiscopus Vindobonensis Causam
iniit beatificationis et canonizationis, instruens Processum Ordinarium annis
1963-1969. Deinde instructus est Processus Cognitionalis annis 1982-1983.
Congregatio de Causis Sanctorum 891
Iuridicam horum Processuum auctoritatem agnovit Congregatio de Causis
Sanctorum, decretum vulgans die 24 mensis Maii anno 1985. Exarata Posi-
tione, disceptatio facta est, prout de more, de virtutibus gradu heroico a Dei
Serva exercitis. Prospero quidem cum exitu, habitus est Congressus Peculia-
ris Consultorum Theologorum die 24 mensis Martii anno 2006. Patres Cardi-
nales et Episcopi in Sessione Ordinaria die 6 mensis Martii anno 2007 con-
gregati, audita relatione Ponentis Causae, Exc.mi D.ni Lini Fumagalli,
Episcopi Sabinensis-Mandelensis, edixerunt Servam Dei Hildegardam Burjan
in virtutibus theologalibus, cardinalibus eisque adnexis heroico gradu exer-
cendis earum fastigium attigisse.
Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Benedicto XVI
per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua
vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, hodierno
die declaravit: Constare de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate tum in
Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Tempe-
rantia et Fortitudine, iisque adnexis, in gradu heroico, Servae Dei Hildegardis
Burjan, Matrisfamilias, Fundatricis Societatis Sororum a Caritate Sociali, in
casu et ad effectum de quo agitur.
Hoc autem decretum publici iuris fieri et in acta Congregationis de Causis
Sanctorum Summus Pontifex referri mandavit.
Datum Romae, die 6 mensis Iulii A. D. 2007.
Iosephus card. Saraiva Martins
Praefectus
L. e S.e Michael Di Ruberto
Archiep. tit. Biccarensisa Secretis
ROMANA seu VIEDMENSIS
Beatificationis et canonizationis Ven. Servi Dei Zephyrini Namuncura, Christifi-
delis laici Alumni Societatis Sancti Francisci Salesii (1886-1905)
DECRETUM SUPER MIRACULO
Venerabilis Servus Dei Zephyrinus Namuncura in vico Chimpay prope
Choele-Choel in Patagonia, Argentinae regione, die 26 mensis Augusti anno
Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale892
1886 natus est ex Emmanuele Namuncura, e nativorum indorum Aracaunen-
sium stirpe oriundo, et Rosaria Burgos. Baptismum recepit anno 1888. Apud
scholam quam presbyteri Societatis Sancti Francisci Salesii regebant, viam
sanctitatis cito concurrit et, dum alumnus erat Collegii Salesianorum Bonae-
rensis, primam recepit Communionem et post annum Confırmationem. Cum
infirma valetudine afficeretur, translatus est in Collegium Salesianorum
Viedmense. Anno 1904, in Italiam ductus est, ut studia prosequeretur. Benig-
nitate animi, modestia morum, simplicitate cordis et fervore religionis emi-
cuit. Phthisi pulmonum consumptus, Romae die 11 mensis Maii anno 1905
pie in Domino quievit.
Summus Pontifex Paulus VI, die 22 mensis Iunii anno 1972, Servum Dei
virtutes theologales, cardinales et his adnexas heroico gradu coluisse decrevit.
Beatificationis respectu, Causae Postulatio iudicio huius Congregationis
de Causis Sanctorum nuper assertam subiecit miram sanationem dominae
Valeriae Reginae Herrera, quae apud nosocomium Cordubae in Argentina
die 16 mensis Novembris anno 1999 clinicam perscrutationem cum percep-
tione segminis endometrii subiit, quae carcinoma cutis organum ipsum inte-
gentis, tumorem scilicet maxime malignum, saevum ac perniciter mortalem,
exhibuit. Recognita etiam sunt in vulva vulnera quattuor, quae tantundem
mutationibus tumoris respondebant.
Gravitate infırmitatis percepta, domina Valeria una cum familiaribus suis
ad divinum auxilium per intercessionem Servi Dei Zephyrini Namuncura
confugere incepit et, antequam vero omnibus curis pro tumore confligendo
committeretur, aegrota novis clinicis investigationibus subiecta est, quae
recessum vulnerum nodularium vulvae et sanguinis praestantiae recuperatio-
nis signa ostenderunt.
Cum tanta repentina, spontanea et completa sanatio tumoris utpote mi-
rus eventus haberetur, anno 2005 apud Curiam Archidioecesis Cordubensis in
Argentina Inquisitio dioecesana celebrata est, cuius auctoritas et vis iuridica
a Congregatione de Causis Sanctorum decreto diei 5 mensis Maii anno 2006
probatae sunt. Dicasterii Collegium Medicorum in sessione diei 11 mensis
Decembris eiusdem anni sanationem improvisam, completam, duraturam,
cum restitutione ad integrum et inexplicabilem secundum scientiam medicam
fuisse affirmavit. Die 20 mensis Februarii huius anni 2007 Congressus Pecu-
liaris Consultorum Theologorum factus est et die 15 insequentis mensis Maii
Sessio Ordinaria Patrum Cardinalium et Episcoporum, Ponente Causae Exc.-
mo Domino Andrea Maria Erba, Episcopo emerito Veliterno-Signino. Et in
utroque Coetu, sive Consultorum sive Cardinalium et Episcoporum, posito
dubio an de miraculo divinitus patrato constaret, responsum affırmativum
prolatum est.
Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Benedicto XVI
per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua
vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, hodierno
die declaravit: Constare de miraculo a Deo patrato per intercessionem Ven. Servi
Dei Zephyrini Namuncura, Christifidelis laici, Alumni Societatis Sancti Fran-
cisci Salesii, videlicet de improvisa, completa ac duratura sanatione dominae
Valeriae Reginae Herrera a « coriocarcinoma associato a metastasi, tumore mali-
gno del trofoblasto ».
Hoc autem decretum publici iuris fieri et in acta Congregationis de Causis
Sanctorum Summus Pontifex referri mandavit.
Datum Romae, die 6 mensis Iulii A. D. 2007.
Iosephus card. Saraiva Martins
Praefectus
L. e S.e Michael Di Ruberto
Archiep. tit. Biccarensisa Secretis
VITERBIENSIS
Beatificationis et canonizationis Servi Dei Marci Antonii Barbarigo Cardinalis
S.R.E. Episcopi Faliscodunensis et Cornetani, Fundatoris Institutorum Magistra-
rum Piarum et Sororum Divini Amoris (1640-1706)
DECRETUM SUPER VIRTUTIBUS
« Episcopatus perfectionis status est, quapropter egomet, magis quam
ceteri fideles meae dioecesis, pro viribus imitari teneor sanctitatem et per-
fectionem Iesu Christi, veri exempli Episcoporum, et Dei praesentiae assue-
scere ».
Cardinalis Marcus Antonius Barbarigo in « Regula vivendi », intuitu epis-
copalis ordinationis scripta, bisce verbis significare voluit propositum suum
ad sanctitatis perfectionem tendendi. Sese insuper committebat Dei dilectio-
ni haec asserens: « Decerno me tantummodo in ulnas divinae Providentiae
commendare, quo citius et ad amussim omnia exsequar quae numquam no-
visse potero et credere esse Dei voluntatem, ad rem omnia deducens quae ipse
Dominus mihi inspiraverit. Episcopus mentem convertere debet in Iesum
Congregatio de Causis Sanctorum 893
Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale894
Christum, Pastorem et infatigabilem praeconem, qui in mundum venit ut
vita doctrinaque exemplum Episcopis daret et omnibus Caeli semitas osten-
deret ».
Hic dignissimus Ecclesiae Pastor die 6 mensis Martii anno 1640 Venetiis
ortum habuit a parentibus Augustino et Clara Barbarigo, nobili Venetiarum
familia. Secundogenitus ex octo liberis et primus masculus, a familia didicit
moralis religiosaeque institutionis rudimenta. Assidue frequentavit Scholam
Doctrinae Christianae. Quinque et viginti aetatis annos explens, partes ha-
buit sessionum Supremi Reipublicae Consilii, dum simul altioribus incumbe-
bat studiis eloquentiae et iuris, quodam moderante Senatore.
Christi figura penitus allectus, otii tempore indigentibus inserviebat apud
pauperiores regiones suae urbis, atque libenter orationi, paenitentiae et aus-
terae vitae se dabat, consilia evangelica excolere cupiens. Ita maturam red-
didit sacerdotalem vocationem.
Occursus decretorius exstitit cum Sancto Gregorio Barbarigo, Cardinali et
Episcopo Patavino, qui magister eius et pater fuit, quocum sociam navavit
operam, postquam Venetiis sacerdotalem recepit ordinationem.
Exordia ministerii pastoralis Servus Dei Venetiis exercuit in regione Sanc-
ti Nicolai a Mendiculis, ubi ob operosam caritatem iam notus erat. Iis in ipsis
regionibus intellexit quanti ponderis esset parentes adiuvare ad educationem
filiorum et quantum necessarium esset ferventius studium catechesim prae-
sertim puellis et mulieribus tradendi. Eodem tempore vehementiorem suam
caritatem effecit erga pauperes, ac peculiarem in modum erga iuvenes.
De rogatu Sancti Gregorii Barbarigo, anno 1670 Servus Dei Patavium se
contulit, ubi pastoralia et iuridico-administrativa studia perfecit. Apud Stu-
diorum Universitatem Patavinam doctoris titulo « in utroque iure » est hones-
tatus; deinde nominatus est canonicus Ecclesiae Cathedralis, intensam expli-
cans actionem pastoralem in ambitu catechesis et evangelizationis. Ne Pata-
vii quidem sollicitudo eius de pauperibus deminuit.
Anno 1678 nominatus est Archiepiscopus Corcyrensis, ubi Seminarium
condidit, catechesim promovit, et, quatenus ad caritatis virtutem attinet,
inter pauperiores homines sedulam curam exhibuit. Contulit ad ampliorem
formam redigendum valetudinarium, quod expertis ditavit medicis, quorum
sumptus ipsemet persolvit; subvenit carcere detentis, infirmis et moribundis.
Iura tueri et libertatem Ecclesiae minime timuit coram Venetiarum Re-
publica. Ob quandam contentionem contra Delegatum Reipublicae Venetia-
rum, anno 1685 acerbum patiens dolorem Ionias Insulas relinquere debuit,
Romam proficiscens. Apostolica fortitudine tribulationem oppetivit, et divi-
no auxilio confisus spem nutrivit ut a Romano Pontıfice coram admitteretur.
Congregatio de Causis Sanctorum 895
Beatus Innocentius XI post unius anni spatium excepit eum, et in Consis-
torio habito die 2 mensis Septembris anno 1686 Cardinalem constituit eum,
titulo addito Sanctae Susannae. Anno 1687 renuntiavit eum Episcopum Ec-
clesiarum Faliscodunensis et Cornetanae, in praesens Tarquiniensis.
His in duabus dioecesibus Cardinalis fervens pastor se gessit, plenam
promovens renovationem ecclesialem iuxta placita Concilii Tridentini. Dioe-
cesanam vitam innovavit per sollers opus evangelizationis humanaeque pro-
gressionis. Semper stabilem residentiam fideliter servavit, prout ipsum pas-
toribus animarum praescribebat Concilium. Ille enim haec scripserat: « O
miseranda anima illius Episcopi qui in propria Sede continuo non moratur
nec permanet, nec ibidem stabiliter residet, sed appetit et cupit altiorem
gradum dignitatis tenere! Heu! quam itaque infortunati erunt quoque eius
subditi! ».
Sollicite curavit theologicam et pastoralem presbyterorum institutionem,
et in Monte Faliscorum condidit amplum Seminarium, quo expertos arcessit
theologiae Magistros. Huic magisterio accedebat quoque magisterium huma-
niorum litterarum. Coaetaneis eius admirationis fuit Seminarium, quo immo
ipsi Summi Pontifices ex urbe Roma illuc alumnos miserunt. Ibidem biblio-
thecam et officinam typographicam institui voluit in qua prelo mandabantur
scriptiones, non tantum Latina, verum etiam Graeca et orientalibus linguis
confectae.
Gregem sibi creditum bene noverat, quandoquidem quotannis omnes vi-
cos Dioecesium invisebat, vitam liturgicam et caritatis opera provehendo.
Vitam ecclesialem nova ratione ordinavit, instruens trium Synodorum cele-
brationem. Quatenus fidei Magister, ipsemet christifideles per praedicatio-
nem et scripta pastoralia illuminavit, quae inter recensetur epistula de ma-
trimonio anno 1705 exarata. Ad meliorem formam redegit infirmorum
servitium in valetudinariis et Montis Faliscorum et Cornetano, ubi propriis
sumptibus fundamenta iecit valetudinarii mulieribus destinati. Et ad paupe-
ribus subveniendum aperuit mensam frumentariam et domum pigneraticiam.
Antesignanus exstitit quoad mulierum educationem. Anno 1692 pro puel-
lis et iuvenibus mulieribus instituit Scholam Doctrinae Christianae. Primam
habuit cooperatricem Sanctam Rosam Venerini; postea simul cum Sancta
Lucia Filippini Institutum condidit Magistrarum Piarum.
Scholae fastigium sollicitudinis Servi Dei erga mulieres constituerunt.
Primae illae scholae, ope apostolatus Sanctae Luciae Filippini, usque ad
urbem Romam et per totum terrarum orbem sunt propagatae. Hasce per
scholas Cardinalis Marcus Antonius Barbarigo verae et propriae conversioni
sociali prospexit, et nova spatia mulieris participationi patere valuit in Ec-
Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale896
clesia, eam inserens in vitam pastoralem eamque constituens educatricem et
apostolicam fautricem inter mulieres.
Ad christianam educationem progressionemque mulieris, Servus Dei con-
di voluit, Camarina Comaschi opem ferente, Institutum vitae consecratae,
Sorores scilicet Divini Amoris, quibus munus credidit « conferendi ad bonum
universale totius Dioecesis et ad rectam totamque christianam vitam fami-
liarum, ad rectam mulierum et praesertim puellarum formationem ». Ad
quem finem Sorores tenebantur « crescere in amore erga creatricem et salvi-
ficam Dei voluntatem et, amore ductae, ad Divinam exsequendam historiam
contendere ».
Maxime notandum est quomodo circa Servum Dei germinaverit sanctitas.
Ceterum ipsemet absque intermissione progrediebatur Divinum Pastorem
imitando christianasque virtutes exercendo.
Sua pastorali caritate verticem ostendere potuit perfectionis evangelicae,
quae in proprio vultu fulgere consueverat. Conscius factus Episcopatum « sta-
tum perfectionis » esse, sequens sibi assumpsit propositum prospiciendi « ma-
ximopere perfectioni meiipsius, perfectioni Cleri nec non saluti animarum
mihi creditarum » — et addebat — « toto corde et affectu promitto meis
viribus non parcere prae qualibet vicissitudine mihi gerenda, nec umquam
reicere corporis fatigationes animique perturbationes, etiamsi strenuae sint,
si agitur de salute animabus curationi meae commissis ferenda; quinimmo
promptum me declarare ad vitam, si opus sit, libenter ac laetanter pro illis
tradendam ». Et prosequebatur: « Si Episcopus quieto animo vivere cupit, in
omnibus rerum adiunctis non vero creaturarum sed Dei gloriam quaerat.
Compertum enim habeo me nihil esse, nihil scire et nihil ex me facere posse,
prorsus de meipso diffisum; sed omnem meam firmam spem et veram cer-
tamque fiduciam in Deum proicio, et stabili innitor fundamento Iesu Christi
Domini nostri, ex cuius gratia, auxilio et favore, in explendo opere et tam
arduum formidabileque onus perferendo, exitum omnino felicem mihi ipse
ominor ». Aluit igitur immensam fiduciam in auxilio gratiae et in virtute
orationis. Huiusmodi scribebat: « Itaque consilium prorsus ineo non assumen-
di, arripiendi, incipiendi nec opus pergendi seu quodlibet pastorale munus,
quin prius ad perefficax recurram orationis instrumentum, veluti solum et
opportunum, ut a Deo flagitem divinum eius lumen, gratiam et auxilium;
itaque in negotiis magis arduis, ut non tantum pro me verum etiam pro aliis
orationes effundantur curabo ».
Suum exercens ministerium, saepius testificationes dedit illam fortitudi-
nem possidendi illamque dulcedinem apostolicam, de quibus scripserat: « Apis
Congregatio de Causis Sanctorum 897
symbolum est Praelatorum ob mellis dulcedinem et ob aculei acerbitatem.
Utramque adhibeant necesse est Episcopi diversis in rerum adiunctis. Et-
enim, si Episcopus dulcedinem tantum exhibet, ab omnibus subditis despi-
cietur; si solummodo acerbitatem, contemnetur. Altera cum altera compona-
tur oportet ne molestia illis afferatur nec eorum animi irritentur. Interest ut
malum bono superetur et in regimine firma servetur dulcedo ».
Ille iugiter et in primis iustitiam quaesivit erga Deum, Ecclesiam et pro-
ximum: « Consilium suscipio memorandi semper Deum meum Creatorem et
coram Ipso constanter manendi per eiusdem adiutorium et favorem, Eum
diligens toto corde et meipsum, corpus scilicet, animam, vitam et omnia
impendens in Illius famulatum. Episcopi est causae Dei consulere, et pati
et laborare pro animabus ipsi a Domino creditis, et hoc quidem totam per
eius vitam ».
Temperantiam excoluit, castitatem, oboedientiam, et insuper prudentiam
in instrumentis magis idoneis ad propriam ceterorumque sanctificationem
seligendis.
Vixit et obiit in paupertate, quoniam ea quae possidebat in utilitatem
operum ecclesialium et in bonum pauperum distribuit, quibus inde a iuvenili
aetate inserviit. Quod ad paupertatem attinet, en eius sententia: « Episcopus
in Dioecesi sese habeat pauperrimum et pauperes sint uti veri eius domini ».
Eo ipso tempore quo mediam missionem pastoralem exsequebatur, morte
deprehensus est. Mense elapso quo innumeras paroecias visitaverat, die nem-
pe Pentecostes, quamvis florida valetudine non frueretur, Eucharisticum
Sacrificium sollemniter celebravit in Cathedrali templo Montis Faliscorum,
ad populum novissimam suam habens homiliam. Sequenti feria IV, die vide-
licet 26 mensis Maii anno 1706, animam Domino exhalavit, compluribus
circumdatus presbyteris.
Fama sanctitatis, qua vivens gaudebat, post pium obitum sequentibus
perstitit annis. Qua de re Episcopus Montis Faliscorum anno 1927 Causam
iniit beatificationis et canonizationis, instruens Processum Ordinarium Infor-
mativum. Exarata Positione, sessio Consultorum Historicorum acta est die 30
mensis Maii anno 2006. Postea factum est examen virtutum Servi Dei. Die 16
mensis Februarii huius anni 2007, prospero cum exitu, habitus est Congressus
Peculiaris Consultorum Theologorum. Die 5 sequentis mensis Iunii Purpurati
Patres et Episcopi, in Sessione Ordinaria congregati, edixerunt Cardinalem
Marcum Antonium Barbarigo theologales, cardinales eisque adnexas virtutes
heroico gradu excoluisse.
Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale898
Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Benedicto XVI
per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua,
vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, hodierno
die declaravit: Constare de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate tum in
Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Tempe-
rantia et Fortitudine, iisque adnexis, in gradu heroico, Servi Dei Marci Antonii
Barbarigo, Cardinalis Sanctae Romanae Ecclesiae, Episcopi Faliscodunensis et
Cornetani, in casu et ad effectum de quo agitur.
Hoc autem decretum publici iuris fieri et in acta Congregationis de Causis
Sanctorum Summus Pontifex referri mandavit.
Datum Romae, die 6 mensis Iulii A. D. 2007.
Iosephus card. Saraiva Martins
Praefectus
L. e S.e Michael Di Ruberto
Archiep. tit. Biccarensisa Secretis
VERONENSIS
Beatificationis et canonizationis Servae Dei Leopoldinae Naudet, Fundatricis Con-
gregationis Sororum a Sacra Familia Veronae (1773-1834)
DECRETUM SUPER VIRTUTIBUS
« Vivo autem iam non ego, vivit vero in me Christus » (Gal 2, 20).
Serva Dei Leopoldina Naudet, fidelis Christi discipula, in unum, dum in
Eius conspectu usque vivit Eiusque mandata diligenter persequitur, cum Eo
coniungi petivit. Eapropter ad Eius Regnum propagandum novam religio-
sam sodalitatem condidit, quae puellis ad humana et Christiana praecepta
instituendis dedita esset.
Haec Serva Dei nobili genere, aulae Magni Ducis Etruriae addicto, orta
est Florentiae die 31 mensis Maii anno 1773. Iosephus pater ab Augusta
Suessionum, Gallica urbe, oriundus erat; mater autem, quae Susanna Arnth,
originem ab Hungara gente ducebat. Qua quidem e vivis sublata, Dei Famula
una cum sorore Florentinis Oblatis e Tertio Ordine Sancti Augustini educan-
da tradita est; postea vero apud Suessionenses Canonicissas Regulares Sancti
Congregatio de Causis Sanctorum 899
Augustini studio vacare perrexit. Cum autem pater ipse de vita decessisset,
sorores anno 1789 Florentiam reverti habuerunt, Oblatarum Sancti Augusti-
ni Collegium iterum ingredientes. Deinde vero, cum ambae intimo Magnae
Ducis servitio eiusque liberis instituendis addictae fuissent, in eiusmodi offi-
cio permanentes, Leopoldum Archiducem, qui interea Caesaream dignitatem
adeptus erat, comitatae, anno 1790 Vindobonae fuerunt. Posthac anno 1792
eaedem Mariam Annam Archiducem, quae Francisci II, novelli Caesaris,
soror erat, Pragam comitatae sunt; ibique Ancilla Dei ad apostolicam navi-
tatem et benefica opera se contulit. Cum autem ad sacram conversationem
capessendam divino quodam instinctu sese vocari agnosceret, ea, quaecum-
que Pater Nicolaus Paccanari sibi proponebat, amplexa, una cum sorore
ipsaque Archiduce « Dilectas Iesu », quae ad instituendum incumberent, con-
didit. Hac porro sodalitate cum « Ancillis Cordis Iesu » coniuncta (in hoc enim
eius pietatis magister excitaverat), anno 1799 orta est « Societas Dilectarum
Iesu ». Hic mos erat mulieribus, novellae eiusmodi religiosae familiae mem-
bris, ut, sese Domino tamquam victimas mancipantes, in saeculi abdicatione,
in oboedientia, in temporaria denique castitatis professione semet obligarent.
Leopoldina autem, paucis diebus postquam in Antistitam electa est, quod
antea votum castitatis nuncupaverat, eo in perpetuum se Domino adstrinxit;
eaque, dum magno studio in perfectionem contendit, inter ceteras Sorores
eminuit.
Napoleone autem castra movente, Serva Dei, Padua, quo ipsa una cum
sodalibus sedem collocaverat, profecta, in Pontificiam Civitatem demigravit,
primum Lauretum, postea Spoletum, postremo vero Romam, quo tandem
pervenit anno 1801. Ibique cum regularem vitam ipsa condere potuisset,
eadem moderante, Institutum, domibus additiciis in Gallia et in Anglia erec-
tis, propagatum est. Mox vero, ob difficiles et acerbos casus, quos Pater
Nicolaus Paccanari passus est, Gallicae « Dilectae », cum a Romanis sodalibus
discessissent, duce Sancta Magdalena Sophia Barat, Societatem a Sacratissi-
mo Corde Iesu instituerunt. Serva autem Dei primum anno 1805 Paduae,
deinde vero Venetiis degit; postremo, cum Veronam anno 1807 demigrasset,
annos aliquot eadem Sanctae Magdalenae a Canossa, eo ipso tempore bene-
ficum opus pro puellis pauperibus molienti, studium praestavit.
Post religiosa Instituıa dimissa, quod quidem Caesareum decretum, anno
1810 latum, sanxerat, Ancilla Dei, quo certior fieret quid agendum esset,
Pium Papam VII, eo tempore Savone exsulantem, adivit, qui eam per Apo-
stolicam Benedictionem in incepto confirmavit. Anno autem 1811 eadem
Sancto Gaspari Bertoni, tamquam suae conscientiae moderatori, se tradidit,
eoque ductante, quam ipsa religiosam sodalitatem instituerat, amplius firma-
vit. Itaque brevi factum est ut Leopoldina « Servas a Sacra Familia » (pos-
Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale900
terius « Sorores a Sacra Familia ») anno 1816 in oppido Cittadella publice
conderet. Quod quidem Institutum, Ignatiana pietate notatum, eo praecipue
spectabat, ut sodales, aevum a saeculo remotum exigentes, sanctimonia de-
corarentur, sed etiam ut puellis, tam nobili, quam paupere loco genitis, eru-
diendis operam daretur.
Fortissima femina, dum caelestibus rebus contemplandis deditam vitam
ad actionem sapienter accommodat, virtutis suae exemplo ceteris Sororibus
praelucens, easdem ad sanctitatem trahebat. Quae, cum sibi conscia esset se
ad « laudandum colendumque » Deum Eique « deserviendum » natam esse,
mandatis Eius ad unguem servatis, cunctas virtutes studiose, assidue, delec-
tabiliter exercuit. Quaecumque vera divinitus revelata sunt, credidit; Eccle-
siae disciplinae prorsus obtemperavit. Misericordia Domini sine intermissione
confisa, suas in spiritualibus filias eo impellebat, ut « contra omnium spem
sperarent », id vero non suorum meritorum, sed divinae bonitatis intuitu.
Suam ipsa pietatem aluit oratione et devotione, qua erga Eucharistiam et
Beatissimam Virginem flagravit. Caritate Dei percita, semetipsam totam
proximis obtulit. Insuper quosdam, a fide remotos, exemplo ac disciplina
ad bonam frugem reduxit eademque in pauperes bene liberalis fuit.
Quae fidelis Serva Dei, sive Institutum gubernaret, sive rem cum Sorori-
bus haberet, misericors, prudens, iusta evasit. In multis calamitatibus obeun-
dis fortis fuit, eaque, licet illis temporibus Ecclesia multis excruciaretur an-
gustiis, placidam constantiam servavit. Praeterea eadem summa modestia
vestiebatur, quippe quae, ne tum quidem, cum Caesareas aulas frequentavit,
umquam effusiore cultu allecta, sobrium et umbratilem victum, cuius ipsa
imaginem animo conceperat, usque servasset. Inde ab ineunte aetate cum
huius saeculi bona et gloriam calcaret, quidquid ipsa habebat, illud in bene-
fica opera promovenda convertebat. Suae conscientiae moderatoribus et Ec-
clesiae praepositis paruit; conspicua denique castitate praestavit.
Mense autem Octobri anni 1833 eius valetudo gradatim in peius verti
coepit, morboque ultra ingravescente, sequenti anno, die vero 17 mensis
Augusti, lectissima virgo Sponsum suum Christum assecuta est.
Pervagatae famae sanctitatis intuitu, Veronensis Episcopus Causae bea-
tificationis et canonizationis initium fecit per Processum Ordinarium, qui ab
anno 1971 ad annum 1973 conditus est. Cuius validitatem Congregatio de
Causis Sanctorum ratam duxit per decretum die 7 mensis Ianuarii anno 1994
latum. Positione confecta, more tralaticio disceptatum est num Dei Famula
Congregatio de Causis Sanctorum 901
virtutes in gradu heroico exercuerit. Hinc primum Historici Consultores, cum
die 5 mensis Novembris anno 1996 convenissent, suam favorabilem aperuere
sententiam, deinde vero die 22 mensis Iunii anno 2006 Peculiaris Theologo-
rum Consultorum Congressus felici cum exitu habitus est. Postremo Purpu-
ratorum Patrum et Antistitum Sessio Ordinaria die 20 mensis Martii anno
hoc 2007 vertente, gesta est et, audita relatione Exc.mi D.ni Salvatoris Boc-
caccio, Frusinatensis-Verulani-Ferentini Episcopi, Causae Ponentis, agnovit
Leopoldinam Naudet, Dei Famulam, theologales et cardinales iisque adnexas
virtutes, heroico quidem in gradu, exercuisse.
Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Benedicto XVI
per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua,
vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, hodierno
die declaravit: Constare de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate tum in
Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Tempe-
rantia et Fortitudine, iisque adnexis, in gradu heroico, Servae Dei Leopoldinae
Naudet, Fundatricis Congregationis Sororum a Sacra Familia Veronae, in casu
et ad effectum de quo agitur.
Voluit autem Sanctitas Sua ut hoc decretum publici iuris fieret et in acta
Congregationis de Causis Sanctorum referretur.
Datum Romae, die 6 mensis Iulii A. D. 2007.
Iosephus card. Saraiva Martins
Praefectus
L. e S.e Michael Di Ruberto
Archiep. tit. Biccarensisa Secretis
CALARITANA
Beatificationis et canonizationis Ven. Servae Dei Iosephinae Nicoli, Sororis Insti-
tuti Filiarum a Caritate (1863-1924)
DECRETUM SUPER MIRACULO
Venerabilis Serva Dei Iosephina Nicoli in vico Casatisma in provincia
Papiensi die 18 mensis Novembris anno 1863 nata est. Institutum Filiarum
a Caritate ingressa, magnam apostolatus sui partem in insula Sardinia, prae-
Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale902
sertim in Archidioecesibus Calaritana et Turritana, egit pro bono iuvenum,
operariorum, pauperum, orphanorum et aegrotorum, varias suscitans operas
de sociali et christiano humillimorum omnium profectu summopere sollicita.
Plurimis difficultatibus reprehensionibusque obstitit. Die 31 mensis Decem-
bris anno 1924 pie in Domino quievit.
Summus Pontifex Benedictus XVI, die 28 mensis Aprilis anno 2006, Ser-
vam Dei virtutes theologales, cardinales et his adnexas heroico gradu coluisse
decrevit.
Beatificationis respectu, Causae Postulatio iudicio huius Congregationis
de Causis Sanctorum nuper assertam subiecit miram sanationem iuvenis mi-
litis Baptistae Colleoni, qui, mense Septembri anno 1933 ineunte, dolores
quosdam semper acriores a tergo animadvertere coepit. Paulo post, conflatio
in regione lumbosacrali laeva apparuit et, variis clinicis scrutationibus in
valetudinario Bergomensi peractis, diagnosis dicta est « inflammationis mus-
culi psoae cum effluvio puris tubercularis natura ».
Post aegrotum in Nosocomio Militari Mediolanensi receptum, visum est
primam conflationem a secunda costa usque ad verticem ilei laevum auxisse
cum ossi partibus erosione laboratis. Dicta est igitur diagnosis abscessus
frigidi ossifluentis praesumptae naturae tubercularis. Curae tantum ad punc-
turas pro evacuatione puris, ad iniectiones calcii in venas et ad supernutri-
catum contractae sunt. Prognosis vero infausta dicta erat.
Mensibus Novembri Decembrique anni 1933, valetudo iuvenis in gravius
ruit. Die 22 mensis Decembris, enim, aegrotus una cum Filiabus a Caritate
Nosocomii Militaris curae addictis divinum auxilium per intercessionem Ser-
vae Dei Iosephinae Nicoli invocare coepit. Quadriduo post, die scilicet 26
mensis Decembris, aegrotus repentinum habuit profectum condicionum
spontaneam ob puris efflationem ex abscessu. Febris ac dolores membrorum
recesserunt et, paucis post diebus, fıstula ipsa usque ad sanationem coivit:
insequentia, enim, examina radiorum emissionis ope instructa completam
ostenderunt restitutionem ossi verticis ilei erosionis, nec postea pathologiae
reincidentia occurrit.
De hac mira aestimata sanatione annis 1934-1936 apud Curiam Archidioe-
cesis Mediolanensis Processus Ordinarius celebratus est, cuius auctoritas et
vis iuridica a Congregatione de Causis Sanctorum decreto diei 28 mensis
Septembris anno 1998 probatae sunt. Dicasterii Collegium Medicorum in
sessione diei 30 mensis Iunii anno 2005 dixit sanationem rapidam, comple-
tam, duraturam, sine postumis morbi signis et cum restitutione anatomica
cariei ossi verticis ilei laevi, quae fuit inexplicabilis secundum scientiam me-
dicam. Die 13 mensis Iunii anno 2006 Congressus Peculiaris Consultorum
Theologorum factus est et die 20 mensis Martii huius anni 2007 Sessio Ordi-
Congregatio de Causis Sanctorum 903
naria Patrum Cardinalium et Episcoporum, Ponente Causae Exc.mo Domino
Ottorino Petro Alberti, Archiepiscopo emerito Calaritano. Et in utroque
Coetu, sive Consultorum sive Cardinalium et Episcoporum, posito dubio an
de miraculo divinitus patrato constaret, responsum affirmativum prolatum
est.
Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Benedicto XVI
per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua
vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, hodierno
die declaravit: Constare de miraculo a Deo patrato per intercessionem Ven.
Servae Dei Iosephinae Nicoli, Sororis Instituti Filiarum a Caritate, videlicet
de rapida, completa ac duratura sanatione iuvenis militis Baptistae Colleoni a
« tubercolosi del bacino con carie ossea della cresta iliaca sinistra e con forma-
zione di un voluminoso ascesso ossifluente ».
Hoc autem decretum publici iuris fieri et in acta Congregationis de Causis
Sanctorum Summus Pontifex referri mandavit.
Datum Romae, die 6 mensis Iulii A. D. 2007.
Iosephus card. Saraiva Martins
Praefectus
L. e S.e Michael Di Ruberto
Archiep. tit. Biccarensisa Secretis
CENOMANENSIS seu MARIANOPOLITANA
Beatificationis et canonizationis Servi Dei Hieronymi Le Royer de la Dauversiere,
Patrisfamilias, Fundatoris Instituti Filiarum S. Ioseph Flexiensis nunc Religiosa-
rum Hospitalariarum S. Ioseph (1597-1659)
DECRETUM SUPER VIRTUTIBUS
« Ego autem libentissime impendam et superimpendar ipse pro animabus
vestris » (2 Cor 12, 15).
Similiter ac Paulus Apostolus, christifidelis laicus Hieronymus Le Royer
de la Dauversiere flagrans persensit desiderium totam vitam pro animarum
salute impendendi. Ipse enim materiale et spirituale praestitit servitium in-
firmis, et ad hunc finem novam condidit religiosam familiam, Institutum
Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale904
scilicet Filiarum Sancti Ioseph Flexiensis. Naviter insuper operatus est ut
Evangelicum salutis nuntium magis in dies diffunderet.
Hic Christi testis in Gallia, in oppido La Fleche, die 18 mensis Martii anno
1597 e nobili familia ortus est. Studia peregit apud suae urbis collegium
sacerdotum Societatis Iesu. Patrem subsecutus est in munere exactoris vec-
tigalium, quod usque ad mortem est exsecutus.
Anno 1621 uxorem duxit Ioannam de Bauge, de quorum fideli ac fecundo
coniugio quinque nati sunt filii, quos una cum uxore per Christi vias perduxit.
Quattuor ex illis sacerdotalem vel religiosam vitam sunt amplexati.
Simul cum suis familiaribus, die 2 mensis Februarii anno 1630, sese con-
secravit Sanctae Familiae Nazarethanae. Ab hoc inde instanti miram osten-
dit progressionem vitae spiritualis, e gradu vitae christianae iam elato trans-
iens ad Deo et rebus quae sunt Dei sese plane consecrandum.
Anno 1632 in munere constitutus est administrandi bona Fratrum Fran-
ciscalium Recollectorum, quod officium competentia et iustitiae spiritu est
exsecutus. Diversa caritatis opera participavit, quae in ipsius urbe perage-
bantur. Opem ferente Serva Dei Maria de la Ferre (1589-1652), condidit
Congregationem Filiarum Sancti Ioseph anno 1636, quae in praesens appel-
lantur Religiosae Hospitalariae Sancti Ioseph, quarum est peculiarem in
modum infirmis pauperibus inservire. Novum Institutum, ab Episcopo ap-
probatum anno 1843, per creationem domuum filialium celeriter in diversas
Galliae regiones propagatum est.
Servus Dei pro viribus contendit ut in Canada, in territorio scilicet Galliae
auctoritatibus obnoxio, exsurgerent et valetudinarium et concivium colonia
ad Evangelium indigenis incolis nuntiandum. Una cum eximiis viris illius
aetatis initium dedit anno 1640 « Societati dicatae Dominae Nostrae a Ma-
rianopoli ad colonias instituendas », ut in territorio Canadensi missionalem
foveret apostolatum. Ad illas regiones misit incolas et nummaria subsidia,
ubi opus a seipso inceptum propagatum est quamvis inter ingentes difficul-
tates, praecipue ob oppositionem ab aliquibus tribubus loci illatam. Actuo-
sam sociatamque operam navavit cum Serva Dei Ioanna Mance (1606-1673)
ad valetudinarium Marianopoli erigendum.
Servus Dei exsecutionem suorum familiarium et professionalium mune-
rum sapienter composuit cum Evangelico nuntio. Ita sanctitatis verticem
attigit, adimplens Dei voluntatem in omnibus vitae adiunctis, quam christia-
narum virtutum splendore collustravit. Fide permotus consiliis divinis et
magisterio Ecclesiae omnino adhaesit, quamvis inter labores et tribulationes.
Amore erga Deum compulsus est ad magnam in Eum fiduciam exhibendam,
et ut Ei placeret, perardua apostolica sibi assumpsit incepta. Sedulam curam
Congregatio de Causis Sanctorum 905
maxime adhibuit de infirmis et indigentibus, affabilem sincerumque animum
omnibus ostendens.
Prudens se gessit in auxiliis Sororibus religiosis communitatis a se condi-
tae praestandis, et nullo umquam tempore decisiones sumpsit, quin a suis
moderatoribus spiritualibus licentiam obtineret; honestus ac diligens exstitit
in explendo munere et in exsequendis negotiis sibi creditis; legitimas aucto-
ritates veneratione est prosecutus. Et res adversas et tribulationes haud
communi fortitudine obivit. Diversis paenitentiae actibus sensus mortifica-
vit. Ab opibus et honoribus terrenis seiunctum se praebuit. Castitatem dili-
gentissime exercuit, matrimonii vitam concilians cum periodico continentiae
exercitio. Apostolatu et cultu erga Eucharistiam, Beatissimam Virginem Ma-
riam et Sanctum Ioseph spiritualem vitam roboravit, maiorem in dies cum
Domino communionem assequens.
Aequo animo pertulit morbum quo correptus est anno 1649. In Domino
semper confisus est. Anno 1659, quo valetudinis condiciones magis magisque
ingravescebant, laetam habuit occasionem salutem dicendi Sororibus sui In-
stituti, dum iter suscipiebant in Canadam. Ad Patrem tandem, quem iugiter
supernaturali spe cupierat, transiit die 6 mensis Novembris eiusdem anni.
Quemadmodum eius sanctitatis fama diffundebatur, ita instructa est Cau-
sa beatificationis et canonizationis per Processus Ordinarios habitos apud
Curias urbium Le Mans et Marianopolis, annis 1934-1936, quorum iuridicam
auctoritatem ratam habuit Congregatio de Causis Sanctorum, decretum
edens die 18 mensis Octobris anno 1991. Die 28 mensis Septembris anno
1993 acta est sessio Consultorum Historicorum. Deinde peractum est examen
virtutum Servi Dei. Prospero cum exitu habitus est die 18 mensis Novembris
anno 2005 Congressus Peculiaris Consultorum Theologorum. Patres Cardina-
les et Episcopi in Sessione Ordinaria die 5 mensis Iunii anno 2007 congregati,
post auditam relationem Ponentis Causae, Exc.mi D.ni Francisci Croci, Epi-
scopi titulo Potentini in Piceno, edixerunt Servum Dei Hieronymum Le
Royer de la Dauversiere gradu heroico theologales, cardinales eisque adnexas
virtutes excoluisse.
Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Benedicto XVI
per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua,
vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, hodierno
die declaravit: Constare de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate tum in
Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Tempe-
rantia et Fortitudine, iisque adnexis, in gradu heroico, Servi Dei Hieronymi Le
Royer de la Dauversiere, Patrisfamilias, Fundatoris Instituti Filiarum S. Ioseph
Flexiensis, nunc Religiosarum Hospitalariarum S. Ioseph, in casu et ad effectum
de quo agitur.
Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale906
Hoc autem decretum publici iuris fieri et in acta Congregationis de Causis
Sanctorum Summus Pontifex referri mandavit.
Datum Romae, die 6 mensis Iulii A. D. 2007.
Iosephus card. Saraiva Martins
Praefectus
L. e S.e Michael Di Ruberto
Archiep. tit. Biccarensisa Secretis
LEOPOLITANA LATINORUM
Beatificationis et canonizationis Ven. Servae Dei Marthae Mariae Wiecka, Sororis
professae Societatis Puellarum a Caritate Sancti Vincentii de Paul (1874-1904)
DECRETUM SUPER MIRACULO
Venerabilis Serva Dei Martha Maria Wiecka in oppido Nowy Wiec, in
Polonia, ortum habuit die 12 mensis Ianuarii anno 1874. In Societatem Puel-
larum a Caritate Sancti Vincentii de Paul ingressa est, ubi in diversis vale-
tudinariis uti infirmorum administra ingenti sacrificii spiritu et fraterna de-
ditione servitium praestitit infirmis. Typho correpta, quo affecta est ob
caritatis munus aegroto cuidam exercendum, ad Patrem transiit die 30 men-
sis Maii anno 1904.
Summus Pontifex Ioannes Paulus II die 20 mensis Decembris anno 2004
declaravit Servam Dei theologales, cardinales eisque adnexas virtutes heroico
gradu exercuisse.
Beatificationis intuitu, Postulatio Causae iudicio Congregationis de Cau-
sis Sanctorum coniectam subiecit miram sanationem domini Bronislai Kohn,
in Polonia commorantis, qui anno 1996, unum et septuaginta annos natus,
perturbationes urinarias pati coepit ob hypertrophiam prostaticam. Quadam
elapsa periodo confirmatae valetudinis, anno 1999 ingravescens pathologia
detecta est, quam ob causam in tribus periodis acuta prodiit urinaria reten-
tio, ex quibus extrema evenit mense Februario anno 2000. Aegrotus monitus
est ut chirurgicam sectionem subiret tamquam solam sanationis viam, quam
ille tamen reiecit. Idcirco therapia medica haud idonea exstitit et inefficax,
quapropter prognosis reservata « quoad valetudinem » edicta est. Hac versans
Congregatio de Causis Sanctorum 907
in condicione, aegrotus sub finem anni 2000, per intercessionem Servae Dei
Marthae Mariae Wiecka, divinum invocare coepit auxilium. Sequenti anno
vir Bronislaus advertit perturbationes prostaticas elapsas esse, qua de causa
medicas intermisit curationes. Mense Octobri eiusdem anni medicus sanatio-
nem comprobavit. Subsequentes recognitiones confirmaverunt effectam sa-
nationem « adenomatis prostatici ».
De quo casu, qui mirus putatus est, apud Curiam Cracoviensem anno 2003
instructa est Inquisitio dioecesana, cuius iuridicam auctoritatem agnovit
haec Congregatio de Causis Sanctorum decretum vulgans die 18 mensis Iunii
anno 2004. Consilium Medicorum huius Dicasterii, in sessione diei 18 mensis
Maii anno 2006, sanationem celerem, perfectam, constantem et ex scientiae
legibus inexplicabilem fuisse declaravit. Die 26 mensis Ianuarii anno 2007
habitus est Congressus Peculiaris Consultorum Theologorum et die 5 sequen-
tis mensis Iunii acta est Sessio Ordinaria Patrum Cardinalium et Episcopo-
rum, Ponente Causae Exc.mo D.no Lino Fumagalli, Episcopo Sabinensi-
Mandelensi. Et in utroque Coetu, sive Consultorum sive Cardinalium et Epi-
scoporum, posito dubio an de miraculo divinitus patrato constaret, respon-
sum affirmativum prolatum est.
Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Benedicto XVI
per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua
vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, hodierno
die declaravit: Constare de miraculo a Deo patrato per intercessionem Ven.
Servae Dei Marthae Mariae Wiecka, Sororis professae Societatis Puellarum a
Caritate Sancti Vincentii de Paul, videlicet de celeri, perfecta et constanti sana-
tione domini Bronislai Kohn ab « ipertrofia prostatica con episodi di ritenzione
acuta d’urina ».
Hoc autem decretum publici iuris fieri et in acta Congregationis de Causis
Sanctorum Summus Pontifex referri mandavit.
Datum Romae, die 6 mensis Iulii A. D. 2007.
Iosephus card. Saraiva Martins
Praefectus
L. e S.e Michael Di Ruberto
Archiep. tit. Biccarensisa Secretis
Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale908
HYDRUNTINA
Canonizationis Beatorum Antonii Primaldi, Christifidelis Laici et Sociorum
(† 1480)
DECRETUM SUPER MARTYRIO
« Sed et si patimini propter iustitiam, beati! Timorem autem eorum ne
timueritis et non conturbemini, Dominum autem Christum sanctificate in
cordibus vestris, parati semper ad defensionem omni poscenti vos rationem
de ea, quae in vobis est spe » (1 Pe 3,14-15).
Apostolus Petrus christianos incitat ne timorem vexationum habeant
quae in ipsos incurrunt eosque hortatur ut parati sint ad rationem spei in
Christum Dominum reddendam. Secundum haec praecepta Beatus Antonius
Primaldus eiusque Socii se gesserunt, qui alacriter suam confessi sunt eo
usque fidem ut mori mallent quam eam repudiare.
Post Constantinopolim a Turcis anno 1453 captam atque Belogradensem
urbem in obsidionem missam anno 1456, princeps Imperii Othomanorum,
anno 1479, Rhodiensem insulam incassum est conatus occupare. Tunc irruit
postremam in Italiae maritimam oram, prope portus Albaniae, quorum pos-
sessionem iam ceperat. Die 28 mensis Iulii anno 1480 Turci ad Hydruntinam
urbem, ubi Antonius Primaldus eiusque Socii adstabant, se appropinquave-
runt cum 140 navibus et circiter 15000 hominum.
Urbem, quam tunc fere 6000 hominum incolebant, Aragoniense reliquit
praesidium, ob negotia in Tuscia. Obsidione facta, Turci statim deditionem
rogaverunt. Qua reiecta, urbs tormentis est vexata atque, die 12 mensis
Augusti, in manus cecidit Turcarum, qui diripuerunt eam atque Archiepisco-
pum Stephanum, canonicos, diversos sacerdotes atque plurimos fideles in
cathedrali congregatos necaverunt.
Sequenti die, dux Gedik Achmed Pascia, decrevit ut omnes homines qui
superstites superfuerunt, circiter octingenti, a quindecim iam annos aetatis et
ultra, prope castra Turcarum transferrentur atque ad apostasiam cogerentur.
Subitanea fuit et clara responsio quam Antonius Primaldus, humilis sutor vel
pannorum tonsor, omnium nomine dedit. Declaravit ille « se ipsos Iesum
Christum veluti Dei Filium confessos esse atque miliens velle mori quam
Eum repudiare et Turcos fieri ». Achmed Pascia tunc immediatam ordinavit
capitis poenam. Capita et corpora eorum obtruncata sunt, quae per unius
anni spatium insepulta in loco supplicii iacuerunt, ubi inventa sunt ab exer-
Congregatio de Causis Sanctorum 909
citu ad liberandum Hydruntum misso. Mense Maio anno 1481 in proximam
ecclesiam « ad fontem Minervae » deposita sunt atque translata mense Sep-
tembri in sedem cathedralem. Anno 1490 Alfonsus Aragoniensis plurima cor-
pora in Neapolim transferenda fecit.
Ii Christi testes statim martyres sunt putati atque obiectum venerationis
a populo sunt facti, qui eos validos tenet apud Deum intercessores. Anti-
quitus quotannis die 14 mensis Augusti Ecclesia Hydruntina eorum memo-
riam pie celebrat. Anno 1539 prima fuit pro eorum beatificatione inquisitio,
pluries annis sequentibus resumpta, sed tantummodo annis 1755-1756 Pro-
cessus est celebratus Ordinarius Hydrunti, Episcopo moderante Nicolao Ca-
racciolo, cuius tamen actus a Sacra Congregatione Rituum validi non sunt
considerati.
Ab anno 1770 ad annum 1771 ab Episcopo Lyciensi Alfonso Sozy Carafa
alter est instructus Processus Ordinarius, qui statim Romae examini subiec-
tus est atque, die 14 mensis Decembris anno 1771, decretum prodiit confir-
mationis cultus a tempore immemorabili martyribus Hydrunti tributi, qui
anno 1721 praecipui declarati erant istius urbis et Archidioecesis patroni.
Cultus Beatorum peculiariter fervens exstitit anno 1980 occasione quintae
centenariae eventus memoriae. Dies festi sollemni modo Hydrunti conclusi
sunt coram ipso Summo Pontifice, Ioanne Paulo II, qui die 5 mensis Octobris
anno 1980 celebrationi praefuit. Canonizatio horum martyrum continuo
exoptatur, sed tantummodo nuper documenta de martyrii facto sunt ordina-
tim collecta. Historica Commissio ab Archiepiscopo Hydruntino anno 1988
est instituta. Inquisitio dioecesana, annis 1991-1993 celebrata, a Congrega-
tione de Causis Sanctorum per decretum die 27 mensis Maii anno 1994 est
recognita. Die 28 mensis Aprilis anno 1998 Congressus habitus est Consulto-
rum Historicorum. Die 16 mensis Iunii anno 2006, positivo cum exitu, Con-
gressus Peculiaris habitus est Consultorum Theologorum. Patres Cardinales
et Episcopi in Sessione Ordinaria diei 17 mensis Aprilis anno 2007, audita
relatione Ponentis Causae, Exc.mi Domini Salvatoris Boccaccio, Episcopi
Frusinatensis-Verulani-Ferentini, agnoverunt Beatos Antonium Primaldum
et Socios interemptos esse ob propriam erga Christum fidelitatem.
De hisce omnibus rebus, referente subscripto Cardinali Praefecto, certior
factus, Summus Pontifex Benedictus XVI, vota Congregationis de Causis
Sanctorum excipiens rataque habens, hodierno die declaravit: Constare de
martyrio eiusque causa Beatorum Antonii Primaldi, Christifidelis laici, et So-
ciorum, in casu et ad effectum de quo agitur.
Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale910
Hoc autem decretum publici iuris fieri et in acta Congregationis de Causis
Sanctorum Summus Pontifex referri mandavit.
Datum Romae, die 6 mensis Iulii A. D. 2007.
Iosephus card. Saraiva Martins
Praefectus
L. e S.e Michael Di Ruberto
Archiep. tit. Biccarensisa Secretis
RAGUSIENSIS
Beatificationis et canonizationis Servae Dei Sanctinae a Iesu Scribano (in saec.:
Emmanuelae Ioannae), Religiosae Professae Congregationis a S. Corde (1917-1968)
DECRETUM SUPER VIRTUTIBUS
« Deus amor est, et anima, igni eiusmodi admota, ardeat necesse est... Ipsa
totam me cum Christo coniungi expetivi, non autem propter delicias unionis,
sed ut possem eum glorificare totumque animabus offerre ».
Haec, quae Soror Sanctina a Iesu Scribano (in saec.: Emmanuela Ioanna)
in suo memoriali libello conscripsit, aperte ostendunt fervidum eius amorem
in Dominum, itemque indicant fontem eius caritatis in homines, quos ipsa ad
instar Boni Samaritani sollicita benignitate adiit et adiuvit. Ipsa enim cum
Christo coniuncta vitam impendit Deum laudando, divino numini parendo,
infirmis inserviendo seseque Domino offerendo pro sacerdotibus ad sanctita-
tem adducendis et pro animarum salute.
Haec Serva Dei Ragusae, quae tunc in Archidioecesi Syracusana, die 4
mensis Decembris anno 1917 piis parentibus orta est. Cum autem matre
orbata esset, aviae paternae et Horatiae Cascone, amitae magnae, tradita
est, quae quidem eam non solum ad christiana praecepta erudiendam curavit,
sed etiam sutoriam et plumariam artem docuit. Deinde vero, in paternam
domum reversa, aliquot annos infensum novercae animum perferre habuit.
Interea, cum coepisset orationi ac religionibus addictiorem vitam agere, in
Actionem Catholicam professa, statuit quotidianam divinae mensae consue-
tudinem habere. Anno autem 1934, consilio sese Deo devovendi in animo
Congregatio de Causis Sanctorum 911
voluto, Institutum Sororum a S. Corde, quod condiderat Beata Maria a Corde
Iesu Schinina (1844-1910), ingredi postulavit; sed aetatis intuitu a Catharina
Di Pasquale, Generali Antistita, anno 1935 probanda accepta est, ut apud
ludum parvorum puerorum, quem eaedem religiosae mulieres administra-
bant, tamquam adiutrix operam daret. Cum autem conversationi minime
apta censeretur, domum dimissa, vestificinam aperuit, puellis frequentem,
quae eius bonitatem probaverunt. Eo quidem tempore ipsa, dum labore per-
fungebatur, sibi persuasum habuit se velle sese totam Domino mancipare
ideoque suorum conamina, quae eius matrimonium petebant, prompte asper-
nata est.
Tandem mense Aprili anni 1938 apud praecipuam Sedem Instituti Soro-
rum a S. Corde tamquam postulans recepta est, eodemque anno, mense No-
vembri vertente, habitum religiosum induit. Anno autem 1941 coram Exc.mo
D.no Hectore Baranzini Archiepiscopo sacra vota ad tempus nuncupavit,
mox vero iussa est ministerium apud nosocomium Ragusiense suscipere.
Quo quidem munere Famula Dei perdiligenter functa est, cum ipsa hoc pro
« sublimi » haberet, quod posset « Iesu in patientibus ministrare ». Praeterea
ab anno 1941 ad annum 1943 singularibus scholis pro aegrorum ministri
munus gerentibus Panormi interfuit. Laeto animo difficultates et inopiam
suscepit, eiusmodi incommoda pro via habens, qua ipsa quodlibet humanum
magis magisque relinqueret. Anno autem 1943, saeviente populorum conflic-
tu, Callonianae (Caltanissetta) vulneratis militibus assidendo operam dedit,
deinde vero, scilicet propter bellicos eventus, Ragusam reversa in sanatorio
ministravit. Hinc ipsa, cum saepe loco mota in varias Siciliae regiones mi-
grare iuberetur, semper eo, quo missa erat, oboedientissime se contulit.
Anno autem 1947 perpetuis Deo votis se adstrinxit. Interea virgo gravi
longoque morbo implicata erat, quem ipsa aequo animo tolerabat, Dei nu-
mini omnino parens. Anno 1948 eius moderator in spiritualibus factus est
D.nus Ioannes Raciti, qui, eadem cooperante, consilium ceperat apostolicum
opus pro sacerdotibus condendi. Illa igitur, cum e peculiari sui Instituti
pietatis cultu iniurias Cordi Iesu illatas resarcire studeret, sese ut victimam
pro sacerdotibus ad sanctitatem adducendis devovit. Itaque Dei Ancilla,
donec vires suppetierunt, in nosocomiis Ragusiensi, Messanensi, Syracusano
sine intermissione Domino ministravit. Ceterum, cum religiosam vitam, ad
quam ipsa divino quodam instinctu vocata erat, servaret, cumque divinae
gratiae mansuete se subiceret, commodisque suis contemptis sua officia prae-
staret, gradatim ad elata perfectionis fastigia pervenit, dum in ordinariis
singularis exstitit omnesque christianas et religiosas virtutes delectabiliter
et constanter exercuit.
Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale912
Fides ex omnibus operationibus eius emergebat. Firma fide credidit in
Deum, in eius bonitatem, in eius misericordiam, ad quam ipsa assidue con-
fugiebat pro se et pro aliis, maximeque sacerdotibus ad sanctitatem addu-
cendis ac peccatoribus ad bonam frugem revocandis. In omnibus rerum
adiunctis Famula Dei fidenter se manibus Domini commendabat, Quem ipsa,
ut sponsa fidelis, ex toto corde diligebat; Eique plane morem gerere conaba-
tur, Eius voluntatem faciens Eiusque Regno dilatando operam navans. Ea-
dem sempiternis bonis inhiabat, quae ipsa, Redemptoris mentis iuvantibus,
semet aliquando adepturam esse sperabat. Sine intermissione aegrotantibus
operam dedit, in quibus Christi patientis vultum refulgentem ipsa cernebat.
Longe aberrantes a fide praeter ceteros dilexit, quos ipsa caritate proseque-
batur, omnia experiens ut eos Domino conciliaret. Quae, licet parca in lo-
quendo, iucunditate morum praestavit singularique benignitate floruit in
Sorores, quibus ipsa aequo habitu exemplo erat.
In rationibus cum aliis habendis prudens fuit, adeo ut, antequam quid-
dam magni momenti consilium caperet, suum moderatorem in spiritualibus
consuleret. Iusta alienique iuris observans, ad neminem iniuste inclinatum
animum ostendebat. Praeterea semetipsam coercebat seseque victu, qui ei in
sodalitate apponebatur, contentam praebebat. Admodum fortis fuit in per-
petiendis aerumnis, cum corporis, tum animi, quibus ipsa inde ab ineunte
aetate perculsa est. Per orationem, per devotionem, quam ipsa erga Eucharis-
tiam et Deiparam adhibebat, itemque Regulam observando et praecepta
Evangelii sequendo, magis magisque cum Domino, Cui ipsa totam se dona-
verat, coniungi studuit. Quae denique, utpote sincere humilis, ipsa operosiora
munera libenter obibat.
Attamen, labentibus annis, minus minusque prospera valetudine usa est,
adeo ut ex aegrotantium ministerio eximeretur. Anno autem 1962, cum iam
propter infirmitatem ambulare nequiret, in praecipuam Congregationis se-
dem Ragusiensem iterum missa est. Ideo morbum accepit ut viam, qua ipsa
non solum Christi Passioni arctius in dies necteretur, verum etiam missioni
Ecclesiae interesset prosperoque exitui Concilii Oecumenici Vaticani II, cuius
eodem anno initium factum erat, faveret. Ceterum, acerrimis doloribus op-
pressa, minime querebatur, quin immo iis, qui eius curam habebant, gratias
agebat. Ad Patris domum pervenit die 12 mensis Maii anno 1968.
Increbrescente autem eius sanctimoniae fama, Episcopus Ragusiensis
Causae beatificationis et canonizationis initium fecit per Inquisitionem dioe-
cesanam, quae ab anno 1985 ad annum 1989 peracta est, cum insuper Inqui-
sitio Rogatorialis Neapolitana ab anno 1985 ad annum 1986 instrueretur.
Quorum Processuum iuridica vis a Congregatione de Causis Sanctorum rata
Congregatio de Causis Sanctorum 913
habita est per decretum die 29 mensis Maii anno 1992 latum. Positione con-
fecta, more tralaticio disceptatum est num Dei Ancilla virtutes, ipsaque
heroicum in modum, exercuerit. Hinc primum Peculiaris Theologorum Con-
sultorum Congressus, qui die 14 mensis Martii anno 2006 factus est, favora-
bilem suam sententiam aperuit; deinde vero Sessio Ordinaria Patrum Cardi-
nalium et Episcoporum habita est die 17 mensis Aprilis vertentis anni 2007,
Exc.mo D.no Petro Georgio Silvano Nesti, C. P., Archiepiscopo emerito Ca-
merinensi-Sancti Severini in Piceno, Causae Ponente, quae agnovit Sancti-
nam a Iesu, theologales et cardinales iisque adnexas virtutes, heroicum qui-
dem in modum, exercuisse.
Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Benedicto XVI
per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua,
vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, hodierno
die declaravit: Constare de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate tum in
Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Tempe-
rantia et Fortitudine, iisque adnexis, in gradu heroico, Servae Dei Sanctinae a
Iesu Scribano (in saec.: Emmanuelae Ioannae), Religiosae professae Congrega-
tionis a S. Corde, in casu et ad effectum de quo agitur.
Voluit autem Sanctitas Sua ut hoc decretum publici iuris fieret et in acta
Congregationis de Causis Sanctorum referretur.
Datum Romae, die 6 mensis Iulii A. D. 2007.
Iosephus card. Saraiva Martins
Praefectus
L. e S.e Michael Di Ruberto
Archiep. tit. Biccarensis
a Secretis
Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale914
CONGREGATIO PRO EPISCOPIS
BONAERENSIS et PLATENSIS
De Provinciarum Ecclesiasticarum nova compositione
DECRETUM
Quo aptius christifidelium pastorali curae consuli possit, Em.mi PP.DD.
Georgius S.R.E. Card. Bergoglio, S.I., Archiepiscopus Bonaerensis, et Exc.-
mus Hector Aguer, Archiepiscopus Platensis, unanimo consensu, ab Aposto-
lica Sede expostulaverunt, ut dioecesis Quilmensis ab Ecclesiastica Provincia
Platensi segregaretur atque Ecclesiasticæ Provinciae Bonaerensi aggregare-
tur, mutatis utriusque Ecclesiasticae Provinciae finibus.
Summus Pontifex, praehabito consensu Conferentiae Episcoporum Ar-
gentinae, et favorabili voto Exc.mi P.D. Adriani Bernardini, Archiepiscopi
titulari Faleritani et in Republica Argentina Apostolici Nuntii, audita Secre-
taria Status et de consilio Congregationis pro Episcopis, ratus huiusmodi immu-
tationem christifidelium bono profuturam, oblatis precibus annuendum censuit.
Quapropter hoc Decreto, perinde valiturum ac si Apostolicae sub plumbo
Litterae datae forent, e Provincia Ecclesiastica Platensi separat dioecesim
Quilmensem eamque Provinciae Ecclesiasticae Bonaerensi adnectit.
Ad haec perficienda Congregatio pro Episcopis deputat memoratum
Apostolicum Nuntium, necessarias et opportunas eidem tribuens facultates
etiam subdelegandi, ad effectum de quo agitur, quemlibet virum in eccle-
siastica dignitate constitutum, onere imposito ad eandem Congregationem,
cum primum fas erit, authenticum exemplar actus peractae exsecutionis
remittendi.
Contrariis quibuslibet minime obstantibus.
Datum Romae, ex Aedibus Congregationis pro Episcopis, die 26 mensis
Septembris anno 2007.
Ioannes Baptista card. RePraefectus
e Franciscus Monterisia Secretis
L. e S.
In Congr. pro Episcopis tab., n. 510/2007
Congregatio pro Episcopis 915
PROVISIO ECCLESIARUM
Latis decretis a Congregatione pro Episcopis, Sanctissimus Dominus Be-
nedictus Pp. XVI, per Apostolicas sub plumbo Litteras, iis quae sequuntur
Ecclesiis sacros praefecit praesules:
die 11 Septembris 2007. — Archiepiscopali Ecclesiae Bituricensi, Exc.mum
P.D. Armandum Maillard, hactenus Episcopum Valleguidonensem.
die 14 Septembris. — Cathedrali Ecclesiae Ossoriensi, R.D. Iacobum Free-
man, e clero Societatis Apostolatus Catholici, hactenus curionem paroeciae
Sancti Vincentii Pallotti in Urbe Romana.
die 19 Septembris. — Cathedrali Ecclesiae Ituiutabensi, R. D. Franciscum
Carolum da Silva, e clero Sancti Caroli in Brasilia, hactenus paroeciae Sancto
Sebastiano dicatae Parochum.
die 20 Septembris. — Archiepiscopali Ecclesiae Caietanae, Exc.mum P. D.
Fabium Bernardum D’Onorio, O.S.B., hactenus Episcopum Titularem Min-
turnensem et Abbatiae Territorialis Montis Cassini Abbatem Ordinarium.
— Titulari Episcopali Ecclesiae Caltadriensi, R.D. Caesarem Danielem
Fernandez, hactenus archidioecesis Bonaerensis Seminarii Metropolitani Rec-
torem, quem constituit Auxiliarem eiusdem archidioecesis.
die 21 Septembris. — Metropolitanae Ecclesiae Minscensi Latinorum-Mo-
hiloviensi Latinorum, Exc.mum P.D. Thaddaeum Kondrusiewicz, hactenus
Archiepiscopum Moscoviensem Matris Dei.
— Metropolitanae Ecclesiae Moscoviensi Matris Dei, R.D. Paulum Pezzi,
Sacerdotalis Fraternitatis Missionariorum a Sancto Carolo Borromaeo soda-
lem et hactenus Seminarii maioris « Maria Regina Apostolorum » in urbe vul-
go Sankt Peterburg rectorem.
die 27 Septembris. — Metropolitanae Ecclesiae Corrientensi, Exc.mum
P.D. Andream Stanovnick, O.F.M. Cap., hactenus Episcopum Reconquisten-
sem.
die 28 Septembris. — Cathedrali Ecclesiae Crookstoniensi, R.D. Michae-
lem J. Hoeppner, e clero dioecesis Vinonaensis, ibique hactenus Vicarium
Generalem.
die 1 Octobris. — Cathedrali Ecclesiae Fidentinae, R.D. Carolum Mazza, e
clero dioecesis Bergomensis, hactenus apud Conferentiam Episcoporum Ita-
Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale916
liae commissioni pastorali vulgo dictae « per il Tempo Libero, il Turismo e lo
Sport » praepositum.
die 3 Octobris. — Cathedrali Ecclesiae Sancti Matthaei, R. D. Zanonem
Demettino Castro, e clero archidioecesis Victoriensis de Conquista, hactenus
Administratorem dioecesanum eiusdem sedis ibique paroeciae Sancto Iose-
pho dicatae Parochum.
die 4 Octobris. — Titulari episcopali Ecclesiae Castellanae in Numidia,
R.D. Antonium Di Donna, e clero Neapolitano, hactenus ibidem Vicarium
Episcopalem.
— Titulari episcopali Ecclesiae Talaptulensi, R.D. Terentium Ioannem
Gerardum Brady, e clero archidioecesis Sydneyensis, ibique hactenus Paro-
chum, quem deputavit Auxiliarem eiusdem archidioecesis.
CONGREGATIOPRO GENTIUM EVANGELIZATIONE
NOMINATIONES
Peculiaribus datis decretis, Congregatio pro Gentium Evangelizatione ad
suum beneplacitum renuntiavit:
die 11 Septembris 2007. — R.P. Martinum Shupp. C.M.M., Administrato-
rem Apostolicum « sede vacante et ad nutum Sanctae Sedis » Archidioecesis
Bulauaiensis.
die 17 Septembris. — R.P. Robertum Lavertu, M. Afr., Administratorem
Apostolicum « sede vacante ed ad nutum Sanctae Sedis » Dioecesis Mpi-
kaensis.
Diarium Romanae Curiae 917
DIARIUM ROMANAE CURIAE
Il Santo Padre Benedetto XVI ha ricevuto in Udienza Uffi-ciale per la presentazione delle Lettere Credenziali:
Giovedı, 13 settembre, S.E. il Sig. Jozef Dravecky, Amba-sciatore della Repubblica Slovacca;
Sabato, 15 settembre, S.E. il Sig. Noel Fahey, Ambasciatoredi Irlanda;
Lunedı, 24 settembre, S.E. il Sig. Jose Cuadra Chamorro,Ambasciatore del Nicaragua;
Giovedı, 4 ottobre, S.E. il Sig. Antonio Zanardi Landi, Am-basciatore d’Italia.
Ha, altresı, ricevuto in Udienza:
Venerdı, 14 settembre, S.E. il Sig. Omar Hassan Ahmed ElBashir, Presidente del Sudan;
Venerdı, 5 ottobre, il Sig. Christian Wulff, Ministro Presiden-te del Land Niedersachsen (Repubblica Federale di Germania).
Il Santo Padre ha compiuto un Viaggio Apostolico in Austria dal 7 al 9
settembre.
SEGRETERIA DI STATO
NOMINE
Con Biglietti della Segreteria di Stato il Santo Padre Benedetto XVI hanominato:
14 settembre 2007 L’Em.mo Signor Card. Justin Francis Rigali, Arcivescovo diPhiladelphia (Stati Uniti d’America), Membro dellaCongregazione per i Vescovi.
22 settembre 2007 Gli Ecc.mi Mons.: Fernando Filoni, Arcivescovo tit. di Vol-turno, Sostituto della Segreteria di Stato per gli Affari
Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale918
Generali; Mauro Piacenza, Arcivescovo tit. di Vitto-
riana, Segretario della Congregazione per il Clero; iRev.di: Eduardo Baura de la Pena; Padre Alvaro
Corcuera Martınez del Rıo, L.C. Consultori della
Congregazione per i Vescovi.
24 » » L’Ecc.mo Mons. Franco Croci, Consultore della Prefettura degli
Affari Economici della Santa Sede.
27 » » Gli Ill.mi Sig.: Dott. Paolo Liverani, Dott. Luca Ribichini, laDott.sa Maria Cristina Carlo-Stella, Membri della
Commissione Permanente per la Tutela dei Monumen-
ti Storici ed Artistici della Santa Sede.
29 » » Il Rev.do Padre Marcel Chappin, S.I., finora Officiale della
Sezione per i Rapporti con gli Stati della Segreteria
di Stato, Vice Prefetto dell’Archivio Segreto Vaticano.
» » » L’Ill.mo Prof. Mario Agnes Direttore em. de L’Osservatore Ro-
mano; l’Ill.mo Prof. Giovanni Maria Vian Direttore
Responsabile del medesimo Giornale.
» » » L’Ill.mo Signor Carlo Di Cicco, giornalista professionista, Vice
Direttore de « L’Osservatore Romano ».
1o ottobre » L’Ecc.mo Mons. Piero Marini, Arcivescovo tit. di Martirano,finora Maestro delle Cerimonie Liturgiche Pontificie,
Presidente del Pontificio Comitato per i Congressi Eu-
caristici Internazionali « ad quinquennium »; e nel
contempo il Rev.do Don Guido Marini, dell’Arcidio-cesi di Genova, Maestro delle Celebrazioni Liturgiche
Pontificie.
2 » » Mons. Agostino De Angelis, Consultore della Prefettura degliAffari Economici della Santa Sede « in aliud quin-
quennium ».
3 » » L’Em.mo Signor Card. Jean-Louis Tauran, Presidente delPontificio Consiglio per il Dialogo Interreligioso;
l’Ecc.mo Mons. Leonardo Sandri, Arcivescovo tit.
di Cittanova, Prefetto della Congregazione per le
Chiese Orientali, Membri del Pontificio Consiglio perla Promozione dell’Unita dei Cristiani.
4 » » L’Ecc.mo Mons. Douglas Young (Papua Nuova Guinea); il
Rev.do Sac. Manfred Erte (Germania) e gli Ill.miSig. Silverio Agea Rodrıguez (Spagna) e la Sig.ra
Henrietta Tambunting de Villa (Filippine), Consul-
tori del Pontificio Consiglio « Cor Unum ».
5 » » Gli Ecc.mi Mons.: Paul Hinder, Vicario Apostolico di Arabia
(Emirati Arabi Uniti); George Frendo, Vescovo Au-
siliare di Tirane-Durres (Albania); Janusz Kaleta,
Diarium Romanae Curiae 919
Amministratore Apostolico di Atyrau (Kazakh-
stan); i Rev.di Mons. Paolo Selvadagi, Docente alla
Pontificia Universita Lateranense (Italia); Mons.
Peter D. Fleetwood, Segretario Aggiunto della
C.C.E.E. (Gran Bretagna); Sac. Wilybard Lagho,
Responsabile per il dialogo con l’Islam dell’Arcidio-
cesi di Mombasa (Kenya); Sac. James Massa, Segre-
tario della Commissione per l’Ecumenismo e il Dia-
logo Interreligioso della Conferenza Episcopale
Statunitense (Stati Uniti d’America); Sac. Fernando
Giannetti, Parroco di Nuestra Senora de la Misericor-
dia in Buenos Aires (Argentina); Sac. Jean-Marc
Aveline, Direttore dell’Institut de Science et de Theo-
logie des Religions, Marsiglia (Francia); Sac. Hector
Michel Ortega, Direttore Spirituale della Comunita
di Filosofia del Seminario Diocesano di Colima (Mes-
sico); Don Jurandyr Araujo, S.D.B., Responsabile
per le religioni afro-brasiliane della Conferenza Epi-
scopale Brasiliana (Brasile); P. Miguel Angel Ayuso
Guixot, M.C.C.I., Preside del P.I.S.A.I. (Spagna); P.
Joseph Ellul, O.P., Docente alla Pontificia Univer-
sita S. Tommaso d’Aquino (Malta); P. Benedict Ka-
nakapalli, O.C.D., Docente alla Pontificia Universi-
ta Urbaniana (India); P. Lorenzo Piretto, O.P.,
Vicario Delegato, Vicariato Apostolico di Istambul
(Turchia); P. Benoıt Vermander, S.I., Direttore Ac-
cademico del Ricci Institute, Taipei (Taiwan); la
Rev.da Sr. Gertrud Veronika de Jesus Wiedmann,
Supcriora Generale della Fraternita delle Piccole So-
relle di Gesu (Germania), e l’Ill.ma Dott.ssa Teresa
de Jesus Osorio Dias Goncalves, gia Officiale del
Dicastero (Portogallo), Consultori del Pontificio Con-
siglio per il Dialogo Interreligioso.
5 ottobre » L’Ecc.mo Mons. Louis Sako ed i Rev.di Sac. Edward Chan
King Fu, Mons. Joseph Ðınh Duc Dao, P. Petrus
Yoshaki Sonoda, O.F.M. Conv., P. Francesco Sotto-
cornola, S.X., Consultori del Pontificio Consiglio per
il Dialogo Interreligioso « in aliud quinquennium ».
» » » Gli Ecc.mi Mons.: Leonardo Sandri, Prefetto della Congregazio-
ne per le Chiese Orientali; Gianfranco Ravasi, Presi-
dente del Pontificio Consiglio della Cultura; Thomas
Dabre, Vescovo di Vasai; Hyginus Kim Hee-joong,
Vescovo Ausiliare di Kwangju; Christopher Charles
Prowse, Vescovo Ausiliare di Melbourne, Membri del
Pontifıcio Consiglio per il Dialogo Interreligioso.
Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale920
Si rende noto che il 22 settembre 2007 l’Ill.mo Prof. Pierfrancesco Grossi, e statonominato Promotore di Giustizia Aggiunto presso il Tribunale dello Stato della Citta delVaticano « ad annum » e l’Ill.mo Prof. Paolo Papanti-Pelletier, e stato nominatoGiudice Aggiunto del Tribunale dello Stato della Citta del Vaticano « ad annum ».
NECROLOGIO
9 settembre 2007 Mons. Luigi Dossena, Vesc. tit. di Carpi (Citta del Vaticano).
12 » » Mons. Giovanni Cogoni, Vescovo em. di Iglesias (Italia).
14 » » Mons. Bernhard Huhn, Vescovo em. di Gorlitz (Germania).
» » » Mons. Jose Manuel Santos Ascarza, O.C.D., Vescovo em. diConcepcion (Cile).
18 » » Mons. Benyamin Yosef Bria, Vescovo di Denpasar (Indone-sia).
28 » » Card. Adam Kozłowiecki, S.I., del titolo di S. Andrea al Qui-rinale.
2 ottobre » Mons. Gianni Danzi, Arcivescovo, Prelato di Loreto (Italia).