Jorge Luis Borges je argentinski pisac i jedan od najslavnijih pisaca dvadesetog vijeka. Najpoznatiji je po kratkim pričama, ali bio je i pjesnik i esejist. Već sa 9 godina Borhes je započeo svoj spisateljski rad prevodeći "Srećnog princa" Oskara Vajlda. Osnovno obrazovanje je stekao najvećim dijelom u kući, od roditelja i bake, Engleskinje. Njegov otac Jorge Guillermo Borges bio je advokat i učitelj psihologije, koji je također imao literarne težnje. U toku Prvog svjetskog rata godine se njegova porodica seli u Pariz, a potom u Ženevu. Borhes u Francuskoj uči jezik i priprema maturu, sa posebnim interesovanjem za filozofiju i velike pisce 19. vijeka. Nakon Prvog svjetskog rata sa porodicom odlazi u Španiju i tu počinje njegov aktivniji spisateljski rad.

Po povratku u Buenos Aires, započinje karijeru pisca objavljujući poeziju i eseje u mnogim književnim časopisima u čijem osnivanju i radu aktivno učestvuje. Objavljuje knjigu priča ‚‚Opšta istorija besčašća'', a zatim i zbirku eseja ‚‚Istorija večnosti''. Posle očeve smrti, doživljava tešku povredu glave, te zbog trovanja krvi lebdi između života i smrti. U bolnici provodi nekoliko nedelja i u neviđenom kreativnom nadahnuću piše nekoliko svojih najpoznatijih priča koje se pojavljuju u zbirci ‚‚Bašta sa stazama koje se račvaju.'' Kasnije slede zbirke priča ‚‚Maštarije'', ‚‚Alef'', a još kasnije knjiga poezije i kratke proze ‚‚Tvorac''.

Suprostavljao se diktaturi tadašnjeg Argentinskog predsjedika Juana Perona, te je kao predsjednik Udruženja argentinskih pisaca predvodio intelektualce u borbi protiv peronističkog režima. Poslije protjerivanja Perona iz zemlje, preuzima katedru engleske književnosti na Univerzitetu u Buenos Airesu, postaje član Argentinske akademije za književnost i direktor Nacionalne biblioteke. U to vrijeme i sam rapidno gubi vid i govori o veličanstvenoj Božijoj ironiji da mu istom trenutku podari 800.000 knjiga i totalni mrak. Znajući da mu se bliži kraj, vratio se u Ženevu da umre i bude sahranjen daleko od Buenos Airesa, nadajući se da će u smrti moći da zaboravi samog sebe.

Dvadeseti vek je dao mnoge literarne heroje, ali jedan od najvoljenijih je svakako bio Horhe Luis Borhes. On spada u onu retku kategoriju pisaca posle kojih više ništa nije isto, koji su poput Kafke i Beketa, napravili veliki zaokret u književnim tokovima, zaobišavši do svoga vremena ustaljene konvencije u pisanju

ALEF

Priča je u vremenskom smislu smještena u jedan period u prošlosti, od februara 1929. (od datuma Beatrisine smrti) do 1. marta 1943.

Književni rod: epika

Književna vrsta: pripovjietka

Epoha: avantgarda

Početkom Prvoga svjetskog rata javljaju se i nove teme kod umjetnika koje izazivaju osjećaje straha, izgubljenosti, razočaranosti i to se jako dobro očituje u djelima avangarde. Karakteristično je negiranje tradicije, težnja za eksperimentom, ispituju se novi principi pisanja, zamišljaju se nove tehnike, depersonalizacija(književnici ne pišu o sebi), defabularizacija ili destrukcija romana(nema klasične fabule,a ni romana), odbacuju se sva pravila spajanjem različitih vrsta u jednu. Cilj avangardnih književnika bio je izazivanje šoka,točnije šokirati publiku.

"Shvatih da se posao pjesnika ne sastoji u pisanju poezije, nego u smišljanju razloga zbog kojih bi poezija bila dostojna divljenja; taj naknadni rad je, naravno, mijenjao poeziju u njegovom viđenju, ali ne i u viđenju drugih." – NEGIRANJE TRADICIJE

“Postoji li taj Aleph u srži kamena? Jesam li ga vidio kad sam sve vidio i zatim ga zaboravio? Naš je duh podložan zaboravu; i ja sam iskrivljujem i gubim, zbog tragične erozije godina, crte na Beatrizinu licu.” – OSJEĆAJ STRAHA, IZGUBLJENOSTI, RAZOČARANOSTI

“…vidio sam kolanje svoje tamne krvi, vidio sam mehanizam ljubavi i mijenu smrti, vidio sam Aleph, sa svih strana, vidio sam u Alephu Zemlju, i na Zemlji opet Aleph, i u Alephu Zemlju, vidio sam svoje lice i svoju utrobu, vidio sam tvoje lice, spopala me vrtoglavica i briznuo sam u plač, jer su moje oči vidjele onaj skroviti i hipotetički objekt čijim nazivom ljudi barataju, premda ga ni jedan čovjek nije vidio: nedokučivi svemir.” – IZAZIVANJE ŠOKA, ŠOKIRANJE ČITAOCA

Ova kratka priča je ispričana u prvom licu, uz izmeštanje u beskonačno u kome se pripovedač identifikuje sa autorom i sa protagonistom priče, koji se predstavlja kao Borhes: "Beatris, Beatris Elena, Beatris Elena Viterbo, draga Beatris, zauvek izgubljena Beatris, to sam ja, to sam ja, Borhes."

Opsesija fiktivnog Borhesa Beatrisinom pojavom, ta uzdizanja njenog lika i njegov književni neuspeh, zbog te doze apsurdnosti, postaju humoristički elementi. Ovde se može, pomoću određenog egzistencijalističkog umeća sagledavanja stvari, pokazati cinizam zbog apsurda, u ponovnom shvatanju situacija da su smešne, iako to nisu (kao na primer, činjenica da se Borhes odriče Alefa iz čiste osvete).

ovaj dio je sa wikipedije

http://pulse.rs/alef/ - Ovdje je citava prica