A ESCOLA DE ATENAS

FICHA• ANO: 1509-1510• ESTILO ARTÍSTICO: Renacemento• TÉCNICA PICTORICA: pintura ao fresco• LONXITUDE: 500 cm• ANCHURA: 770 cm• LOCALIZACIÓN: Museos Vaticanos, Roma, Cidade do

Vaticano

BIOGRAFÍA DO AUTOR Rafael Sanzio, nace en Urbino,Italia, o 6 de abril de 1483 emorre en Roma o 6 de abril de1520. En 1504 ,cando chegou aFlorencia, tiña só 21 anos, eaínda así non tardou en gozarde igual consideración que osoutros dous xigantes do 1ºrenacemento: Miguel Anxo, que porentonces contaba con 29 anos, eLeonardo da Vinci, de 52. Beneficiouse domecenazgo do papa Xulio II e do seusucesor, León X, que o nomeouarquitecto do papado en 1514. pordesgracia o artista morreu a causadunhas febres o día 6 de abril de1520.

DESCRICIÓN DA OBRANun rasgo de inspiradaosadía, Rafael foi o artistaelixido polo papa paradecorar a chamada StanzaDella Segnatura, novaticano. Esta sala servia debiblioteca e era o sitio ondeXulio II (1443-1513) firmaba os decretos do tribunal eclesiástico. Os temas son 4 (1 por parede): filosofía, teoloxía, poesía e dereito. A presente obra ilustra a filosofía e representa algúns dos seus máximos Expoñentes , enumerados naseguinte imaxe.

1. Zenón de Citio ou Zenón de Eleo. 2. Epicuro. 3. Federico II Gonzaga. 4. Boecio ou Anaximandro ou

Empédocles. 5. Averroes. 6. Pitágoras. 7. Alcibíades ou Alejandro Magno. 8. Antístenes ou Jenofonte. 9. Hipatia ou o xoven Francesco

Maria della Rovere. 10.Esquienes ou Jenofonte. 11.Parménides. 12.Sócrates. 13.Heráclito (pintado coma Miguel

Anxo).

14. Platón sostendo o Timeo (pintado coma Leonardo da Vinci).

15. Aristóteles sostendo a Ética.

16. Diógenes de Sinope. 17. Plotino. 18. Euclides ou Arquímedes

xunto a un grupo de estudantes (pintado como Bramante).

19. Estrabón o Zoroastro. 20. Claudio Ptolomeo. 21. O Sodoma como

Protóxenes.R. Rafael como Apeles.

EXPLICACIÓN• Epicuro (imaxe 2). Esta figura mofletuda coroada de pámpanos é

Epicuro, filósofo grego para o cal a felicidade residía na búsqueda dos praceres do espíritu.

• Alexandro Magno e Sócrates (imaxes 7 e 12). Alexandro Magno, rei de Macedonia e discípulo de Aristóteles, escoita a Sócrates. O filosofo grego rubrica cós seus dedos as súas afirmacións. A duda e o análise son a esencia da filosofía socrática.

• Pitágoras (imaxe 6), o célebre matemático grego, demostra unha das súas teorías a un grupo que o escoita embelesado, un dos cales sosten unha pizarra. Pitágoras personifica tamén a Aritmética e a Música.

• Miguel Anxo coma Heráclito (imaxe 13). O personaxe que se senta nos peldaños non estaba incluído nos debuxos preliminares. Representa a Heráclito, filósofo melancólico que choraba pola insensatez humana. A figura, vestida de canteiro, é en realidade un retrato de Miguel Anxo, ao cal Rafael, maravillado ante a forza da súa obra, quixo rendir tributo.

EXPLICACIÓN• Platón e Aristóteles (imaxes 14 e 15). O centro deste marco ocúpano Platón e

Aristóteles, os dous grandes filósofos do mundo clásico. Platón, que representa a filosofía abstracta e teórica, sinala hacia arriba. Aristóteles, representante da filosofía natural e empírica, abarca có seu xesto máis próximo e terreo.

• Diógenes (imaxe 16). A figura enxunta dos escalóns é Diógenes, filósofo cínico que aborrecía as posesións terrenais e vivía nun tonel, o que lle valeu o apodo de o Can. O seu estoicismo quedou patente cando declinou a invitación para asistir á coroación de Alexandro Magno. O xoven rei fíxolle unha visita para saber se había algo que puidese facer polo ancián filósofo, ao cal este respondeu: “Apártate, que me tapas o sol”.

• Euclides (imaxe 18). Euclides, matemático grego do século III a.C. e discípulo de Sócrates, expón un dos seus postulados xeométricos. O grupo de estudantes que o rodea parece estar a punto de entender algún concepto difícil.

• Retrato do artista (imaxe R). Rafael plasma o seu autorretrato na figura do xove situado xunto a Ptolomeo e míranos directamente aos ollos pere captar a nosa atención. Moitas das restantes figuras son famosos da época: Platón recorda a Leonardo e Euclides parecese a bramante. De este xeito, unindo pasado e presente, Rafael rinde homenaxe aos grandes homes do seu tempo.