84302309 Getting Over You Purpleyhan

Getting Over You | © purpleyhan, 2011

Getting Over You

© purpleyhan

Ann F.

Please do not distribute without the author's consent.


=Prologue=

To love is to suffer. That’s what I believe when he left me.

Oo, iniwan nya ako. Kainis di ba?Isa siyang manloloko, impakto, sinungaling at

user!! But, I still love him.

Bakit nya pa sinabing mahal niya ako kung iiwan niya rin pala ako?

I thought I’ll feel heaven if I’m with him. Pero it hurts like hell. Wanna know why? ‘Cause one of the hardest things in life is watching the person you love, love someone else. And that someone else, is none other than…Well, secret na lang yun. Ayoko pang sabihin kung sino siya.

Pero sabi nila sa akin, MOVE ON. Mahirap mag-move on right? 3 months daw? Di ko kaya yun. Sorry na lang sya.

But I want him out of my life na. I wanna start something new. And I want to make sure that he’s not part of it. But It’s way toooooooooooo difficult.

I guess I should really get over you, jerk.

=1st Chapter=

“Ano ka ba Lei? Maauubos na yang straw sa kakangatngat mo eh!”

“Pwede ba Francine? Emo ako ngayon kaya pabayaan mo kong ubusin ‘tong

straw.” “Hay naku. Kumain ka na nga.”

“Fine. Fine. Fine.”

Napilitan akong kumain para tumigil na siya sa kaka-lecture sa akin. Yeah right. Emo ako ngayon. Di nga lang halata. Alam nyo kung


bakit?

My boyfriend broke up with me yesterday! TT TT


Siya yung first boyfriend ko and we have already celebrated our first anniversary last week! BADTRIP di ba???

“Francine, text mo nga si Andrew. Sige na T_T” “Eh! Ikaw na lang. Magalit pa sa akin yun.”

Huhu. Kainis naman. Eh di nga ako nirereplayan eh!

Tinext ko ulit siya. Pang-ilang text ko na kaya ‘to ngayong araw?

To: Andrew <3Number: 0916*******

Ui, break na ba tlga tau? T_T pag di ka nagreply, ibig sbhn HINDI PA.Sent.Kainis naman! Bakit ba ayaw niya magtext! Kagabi pa siya ah!

Vibrate..vibrate..

WHOA! Nagtext siya! Bilis magreply ha.

Opening.. Opening..

From: Andrew <3Oh eto na reply. Break na nga tayo. Kulit mo.

ARGGHHH!

Nagreply ako. Kala niya ha?

Bakit kb kc nkpag-break? T_T ok nmn tau ah?

Pagkasend ko, after 1 minute eh may reply na.

Eh di na kta mhal eh. Sorry. At wag ka nang mgtxt.…Di mo na ko mhal? Tlga lng! Eh bkit pinaabot mo pa ng anniversary?…Wla lng. Masama ba? Pra nmn msaya at nka-one year rin tau kht papano.


…Ang sama mo! But, I still love u.

Totoo naman eh. Ang sama naman niya. Ang sakit nun! Pinaabot lang ng anniversary tapos ano? Break-up ang kasunod?!…And I don’t.…Bkit nga?! D nmn pwdeng bigla nlang ayaw mo na sakin! What’s d real reason?!?!…Gusto mo tlgng mlman? Are u sure?… YES!…Ok. My mom doesn’t want u for me. That’s the reason.…WHAT?!?! Un lng un Andrew?…Yes. I love my mom more. So pls, stop txting me.…I won’t! I’m not giving up! I know you still love me!…Bhla ka. Ang kulit mo.…Kasi I love u. You still love me right? Nag-break lng nmn tau dhl sa mommy mo eh!…Whatever. Nag-break na tau so wla na akong paki sau. Get lost.…What?!?! Ano ba Andrew??

Five minutes na yung lumipas, di pa rin siya nagrereply. Tss. Wala na atang balak magreply eh. NAKAKAINIS!!!!!!!!

“KAINIS KA! Magsama kayo ng Mommy mo! Argh!”

Oops. Dapat sa sarili ko lang yun sinabi ah? Lumabas pa sa bibig ko.

“Ano ba yan Lei? Kumalma ka nga. Sabi ko sa’yo wag mo ng itext

eh!”


T T

Oh so lonely.

Wala na akong boyfriend. Wala na siya. Di ko tanggap!!!!

At ano? Nakipagbreak lang siya dahil ayaw sa akin ng nanay niya? Aba! Di naman pwede yun!

One year din na naging kami. Di lang yun tinatapon basta-basta. At alam ko namang he’s still in love with me. Sinunod niya lang yung nanay niya.

Nakakainis naman kasi eh. Napaka-mama’s boy ng boyf—I mean, ex-boyfriend ko! Lahat na lang ng gusto ng Mommy niya, eh sinusunod niya.

Di ko naman sinasabing wag niyang sundin. Ang akin lang naman, dapat kung anong gusto niya, sinasabi niya rin sa mommy niya. I’m sure maiintindihan siya nun. And kung hindi naman, eh di ipaglaban niya ako! Tsk.

Kung sino pa yung lalaki, siya pa yung pinaglalaban nung babae. Kairita lang.

But what did he do? He dumped me. Ni wala man lang pasabi.

Pero akala ko talaga di na niya ako mahal eh! Sana naman may feelings pa rin siya sa

akin. HUHUHU. Ang masaklap pa dyan, di ko na siya makikita. TT TT Ayaw niya raw

munamakipagkita sa akin.

WTF!!! Eh di wala ng date?! Badtrip talaga!

“Lei, kumain ka nga ng maayos! Natatapon na yung fries oh! Kung ayaw mo, akin na

lang.” “Akin ka dyan? Gutom ako no!”“Gutom? Gutom ka pa ba ng lagay na yan? Ayusin mo kasi pagkain mo. Nakukunsumi ako sa’yo eh.”

“Sorry na best friend. Depressed lang talaga. Kainis kasi si Andrew eh! Napaka!”


“Don’t mind him. Mag-aral ka na lang. Malapit na mag-finals

no!” “Whatever.”

Di pa pala ako nakakapagpakilala ng maayos no?

Ako nga pala si Kris Leila Asuncion a.k.a Lei. Kasalukuyang first year college sa isang state university. Pero 16 years old pa lang ako. Well, sabi nila, matalino daw ako.

Who cares? Marami pang mas matalino sa akin diyan sa tabi-tabi no! At saka ang tamad ko kaya! Kung mag-aral ako minsan eh rush na! HAHA. Pero minsan lang yun ha!Di kami mayaman, di rin kami mahirap. Tama lang. Buti nga nakayanan ng parents ko tuition fee dito eh! Medyo mahal kasi eh. Meron akong kapatid na lalaki na mas bata sa akin ng 4 years. Love na love ko yun eh! Ang cuuuuuuuuuute nuya kasi. ^_^ syempre mana sa ate! HAHAHA.

Eto namang kasama ko ngayon eh ang aking one and only best friend. Si Francine Ella Hernandez. Classmate ko since high school. Sabay kaming nag-take ng entrance exam dito. Buti nga nakapasa kami parehas eh! >_<

Si Francine, anak ng isang big-time businessman, si Mr. Francis Hernandez. Pero dahil close ko sila, tito na tawag ko sa kanya. Yung Mommy niya naman, laging nasa States kaya minsan ko lang makita.

OH HA! CHUCHALIN ANG BFF KO! Hahaha. Yaman to the max eh!

At ang topic naming kanina? Si Andrew Cortez. Boyfriend ko. I mean, EX-boyfriend ko. Kahapon lang. Ang saklap no? Sinagot ko siya last year, nung 4th year high school kami. Yup, classmate din naming siya ni Francine nung high school. Nakapasa rin siya dito.

Isa siya sa maraming rich kid sa campus. Eh parehong engineer ang parents eh! Kabilib no? Pero ngayon, break na kami. T T HUHUHU. Di ko pa rin talaga tanggap eh. One dayna ang nakaakalipas pero bangag pa rin ako dahil dun.Alam niyo ba kung ano yung sinasabi sa akin ng mga friends at close friends ko?????


Ang mahiwagang two words pag naghihiwalay ang mag-shota.


MOVE ON.

=2nd Chapter=

To: Andrew <3

Ei? Magreply ka nmn. T^T I miss u so much.Sent.Friday na ngayon.Almost one week na rin ang nakakaraan nung nakipag-break siya sa akin.

Tinetext ko siya lagi. Pero di naman nagrereply. Siguro nakukulitan na sa akin. Eh ganun talaga.

Di ko pa rin kasi tanggap na wala na kami eh! T T

“Lei!”

Si Francine

pala. “Bakit?”

“Nag-aral ka na ba sa Physics?”

“Yeah. Kagabi pa. Bakit ikaw

ba?”

“Hindi pa. T^T Nawawala yung filler ko eh.”


“Haynaku. Burara ka kasi eh. Hanapin mo sa drawer mo, baka andun lang yun.”


“Yes ma’am. - -”

Oh bakit?

Kahit naman nakipag-break sa akin si Andrew, nag-aaral pa rin naman ako ng mabuti no! Mahal ko rin naman ang parents ko. Sayang ang tuition kung di ako mag-aaral ng todo! Oh yeah!

Umalis na si Francine at mag-aaral na daw siya. Psshh. Ako naman ang walang magawa. Eh nakapagreview na ako kagabi eh! Ayoko nang mag-aral ulit! - -

Naglakad-lakad lang ako at nakakita ako ng sunflower sa daan. HAHA. Magamit nga. Pinulot ko yung sunflower. At dahil umarangkada na naman ang kaadikan at kapraningan ko, let’s do this na!

Magkakabalikaan pa kami. Over na.Magkakabalikan pa kami. Over na.

Shit lang. Ang daming petals neto.

Magkakabalikan pa kami. Over na.Magkakabalika pa kami.

Over na???

Bakit kulang ng isang petal?! Badtrip.

Sinama ko yung tangkay,

Magkakabalikan pa kami.

YEHEY! ^ ^


Crap. Baliw na ako.

Tumingin ako sa mga nalagas na petals ng sunflower. Sayang naman. Sorry at nawasak ko kayo. T T Emoness lang ako ngayon.

Tinuloy ko nalang ulit yung paglakad ko. Kainis naman. San ba si Andrew?

Saktong pagtingin ko naman eh nakita ko si Andrew. Tapos napatingin siya sa akin kaya lang bigla siyang tumingin sa ibang direksyon.

“Andr---!!!”

Tatawagin ko sana kaso biglang sumama sa grupo ng mga guys.

Tss. Is he avoiding me?

Probably.

Pero di dapat sumuko! I LOVE HIM! I’ll fight for him! TT TT

Pero paano????

Ahh!

Nilabas ko yung phone ko at nagtext ulit ako kay Andrew.

Hey, r u avoiding me?

Tapos binulsa ko na at naglakad-lakad ulit. Tss. Walang kwenta naman oh! Ano bang pinaggagawa ko sa buhay ko?!

Vibrate.. vibrate..Na-eexcite ko pang tinignan yung text message.

Lei! San kn? Kakain na aq ha?

-_-


Sus. Si Alleine lang pala. Dormmate ko.

Vibrate..vibrate..

WHOA!! Si Andrew nagtext! Sa wakas! After ten decades, nagreply din!

Isn’t it obvious?

TT TTWhy is he like that?

Grabe kahit simpleng text lang, nasasaktan na ako. Ang sama niya magsalita. Di ba niya naiisip na nakakasakit na siya?!

Ouch. Puso ko. T T

Fine! Kala mo susuko aq? N-E-V-E-R!

Kahit masakit. Kelangan ko ‘tong gawin para mabawi siya. Aba! Possessive ako no! Kung ano ang akin, akin lang dapat! >_<

Go ahead. Di kta ppgilan. Pero wla aqng kslanan kung msktan ka man. Sinabihan na kta dati na tumigil na. pero d mo sinunod. Bhla ka. Btw, this will be my lasttxt to u, I’ll change my # na. bye.

ANO?!?!?

Hey Andrew! Don’t do this. Ano ba?!

Di na siya nagreply. Fi-nlood ko siya.

I HATE YOU ANDREW! KAINIS KA!

Mga sampung ganyan ata yung sinend ko. Kabadtrip kasi siya eh!

Umuwi muna ako sa dorm since mamayang hapon pa naman yung klase ko.


F.CK!!!!!!!!!! Bakit ba ganito?!?!

Nakakaiyak naman. Di ko na ma-take mga pinagsasabi niya. Bwisit. Ang sama sama sama sama sama sama sama niya!!!!

I HATE HIM!

Joke lang.

I still love him. Kahit ganun siya.

Mukha na ba akong martir? T_T Sorry naman. First love eh. True love rin. Talagang ganito ang mararamdaman ko. Bigla ba naman akong iniwan eh. Sinong di mababangag pag ganun? Langya. Ako lang ba ang nakakaranas ng ganito?!

“Lei, umiiyak ka na

naman?” Huh? Umiiyak ba

ako?

Hinawakan ko yung cheeks ko. Oo nga no? Tumutulo pala luha ko.

Kitams. Naabnormal na ako. Di ko na alam kung umiiyak ba ako o hindi. Sheesh. Dahil ‘to kay Andrew eh! Kainis!

Iniba ko na lang yung usapan. Ayoko munang maging topic ang mala-telenobela kong love life.

“Alleine, kumain ka na?”

“Oo tapos na. At ikaw babae, pwede ba tigilan mo na si Andrew? Naaawa ako sa’yo

eh.” Err. Ayoko ngang pag-usapan eh! Si Alleine talaga! >_<

“Pero kasi…”


“Lei…” hinawakan niya yung balikat ko. Mukhang seryoso ah! Di ako sanay!

“You should learn to give up the things that are not meant for you.”

OUCH. T^T

=3rd Chapter=

“HAY! Buti nalang madali lang yung exam sa physics!”

Buti talaga nag-aral ako.

“Oh sige na. Ikaw na nadalian. Dumugo nga ilong ko eh. - -” –Francine

“Ako napiga utak ko. - _-” –Alleine

Grabe naman sila! Ang dali lang kaya! ^ ^ Favorite ko na ang Physics!

Wuhoo! “Dahil nadalian ka, libre mo kami!”“Oo nga! Pasayahin mo naman ang nasirang araw namin!”

Tss. Nabaliw na sila sa exam. Tsk, tsk. Ako hulaan niyo kung saan nababaliw.


Kay Andrew. T_T

Pumunta muna kami sa McDo. Haha, favorite ko kasi ang sundae *_* ang sarap-sarap- sarap-sarap!!

Yung inorder nila eh chicken fillet lang dahil may exams pa kami mamaya. Mahirap na, baka biglang tawagin ng kalikasan.

Tapos ko nang lamunin yung sundae ko, sila nag-uumpisa pa lang kumain. T T Antagal naman.

Dahil wala akong magawa, kinuha ko yung blank notebook ko at

nagsulat. Hmm, gawin ko kayang diary? Haha. Sige na nga!

October 6

Dear Andy,

I MISS YOU.

Hay, di ko pa rin tanggap na wala na tayo. Bakit ganun? T_T Kainis! Lahat ng happy memories naaalala ko. Nalulungkot tuloy ako. Sana magkaayos na tayo. But the big question is… magkakaayos pa ba? Huhuhu.

ANDREW, I LOVE YOU!

Sabihin mo nga, kelangan ko na bang magmove-on? O may chance pa para hintayin


kita?


Hay. Nababangag na ako. Sana mahal mo pa rin ako. T T

Okay na yan. Baka maiyak ako lalo eh. Nakakahiya, nasa McDo pa naman

ako! “Oy dalian niyo dyang kumain! May exam pa tayo sa Math!”

“Ugh. Bakit pa kasi naimbento ang Math! Panira naman ng buhay oh! -

_-” “Sana mapasa ko yun. Tss, pag hindi, papakamatay na ko. - -”

Ano ba naman ‘tong mga ‘to? Ang ne-nega!

“Kaya niyo yan Pagkatapos ko kayong ilibre, hindi niyo ipapasa yung exam?? Sayang ang pera ko!”

Haha, maisingit ko lang yung libre part eh! ^ ^ Baka sakaling makonsensya sila.

After naming kumain, pumunta na kami sa mga assigned rooms para sa exam. Amp, sana madali lang talaga yung math! Ayokong bumagsak! - -

Binigay na yung questionnaire. Pagtingin ko, ^ ̂

YES! Buti multiple choice at napag-aralan ko halos lahat ng questions! Yahoooooooooo! Okay, magsasagot na ako! :>


Mga 1 hour na ang nakalipas, natapos ko na rin yung exam. Whoooo! Buwis-buhay yung problem solving! Tungkol ba naman sa differentials ng complex term?! Basta yung mga nakikita sa calculator. Alam niyo na yun. - _-

Tinext ko naman si Francine at Alleine. Di nagsireply. - - Ibig sabihin, nag-eexam pa sila. Jeez, bakit ba kasi ang aga ko natapos?!

Naglibot muna ako sa campus. Ayoko namang tumunganga dun sa tapat ng room nila. Mukha akong ewan. - -

Ano kayang gagawin ko?

AAAAH! Titignan ko yung room ni Andrew! =””>

Teka, saan nga ba yung room niya? Hmmm, dahil prof niya si Ma’am Quinto, eh di sa Math building siya. Room 206!!!!

Okay. Sorry. I’m a stalker. > <


Ganun talaga! Stalker until the end!

Pumunta akong math building at..

WALA NA SIYA. T T

Aynako. Bakit ba hindi ko naisip na magaling pala siya sa Math at siuradong siya ang unang matatapos magsagot? Argh. Sayang effort ko!

WASTED!

Umupo nalang ako dun sa upuan sa corridor. Tapos nilabas ko ulit yung notebook.

Hey, stalker mo na ako. Haha, creepy right? Sorry naman! I can’t let you go eh! Akin ka kaya! You’re my property!


And forever will.

Ikaw ba? Talaga bang give up ka na? Wala na ba talaga? Bakit ba kasi? Anong problema??

Are you really letting go of me?

=4th Chapter=

Dumiretso na ako sa apartment. Napagod na kasi akong maglakad-lakad. Sila Alleine daw eh niyaya ng mga blocmates nila. Psh. Kainis, iniwan nila ako. Pagkatapos ko silang intayin? T_T

Tss, ayokong mag-isa ako eh. Pag ganito kasi, isa lang ang naaalala ko. Si Andrew.Yung happy memories.Kasunod ang mga sad memories.Ang sakit pa rin. Bakit niya ba ako iniwan? Marami ba talaga akong pagkukulang? Hindi ba ako perfect sa paningin niya? Hindi niya ba ako kayang ipaglaban? Hindi ba kami ang para sa isa't isa?Ang sakit lang isipin, na yung taong pinagsisigawan kong mahal ko, eh hindi ako kayang ipaglaban.

Kinuha ko yung phone ko at napadpad sa saved items. Lahat ng memories. Bumalik ulit.


-Babe! I love you! Wag mo akong ipagpapalit ha? :*

-Ano ba?! Matutulog na ako eh! Bakit ikaw pa rin nasa isip ko? Matulog ka na nga rin. Magkita nalang tayo sa panaginip babe. I love you.

-Happy monthsary! Kainis, 12:01 ko na-send. T_T I love you. Every month na tumatagal tayo, mas lalo akong na-iinlove sa'yo. Masaya kasi ikaw ang pinili ko. At di ko pagsisisihan yun. I love you. I love you. I love you.

-Babe, magpatahi ka na nga ng puting gown. Excited na akong makasal sa'yo eh. Haha, I love you.

-Bakit ang ganda mo kahit saang anggulo? I love you. Kahit kelan talaga ang ganda ng future misis ko. :*

Nagsimula na namang tumulo yung mga luha ko. Bakit ganun? Gusto ko lang naman ng masayang relasyon eh. Yung kahit nag-aaway kayo eh bati na kinabukasan. Yung tipong kasama mo na nga siya buong araw, namimiss mo pa rin siya.

Bakit Andrew? Bakit mo ako iniwan? Ang sakit pa rin.

Gusto ko lang ibalik yung dati. Yung walang inaalala kundi siya. Yung simpleng kami lang.

Nagbasa ulit ako. Dito na ako umiyak ng todo.

-Goodbye.


-I don't love you anymore.

-Wag mo na akong itext. Panggulo ka.

-Tangna naman Lei, break na tayo kaya wag mo na akong guluhin! Gusto kong makatapos ng pag-aaral at kung ikaw eh ayaw mo, wag mo akong guluhin!

-Wala akong pakialam kung umiiyak ka! Umiyak ka mag-isa mo, wag mo akong idamay!

-Eh di magpakamatay ka. Wag ka nang magpaalam sa akin dahil wala akong pakialam.

-Ayoko na Lei. Sawang-sawa na ako sa'yo. May mahal na akong iba. Mas maganda, mas mabait at mas mahal ko kesa sa'yo.

Di ko na kinaya kaya pinatay ko nalang ulit yung phone ko. Bobo! Bakit ko pa ba yun binasa kung alam ko namang masasaktan lang ako?!

He said the word goodbye. And he loves someone else. Pagkatext niya nun, feeling ko gumuho ang mundo ko.Ang tanga-tanga ko. Bakit ba ako umiiyak? Bakit ko siya iniiyakan? Ni hindi niya nga ako kayang ipaglaban eh. Ang tanga-tanga ko talaga. Pero ayoko siyang pakawalan. Yung babaeng sinasabi niyang gusto niya? Gustung gusto ko na siyang patayin! Pasalamat siya di ko siya kilala. Pero ang sakit eh, pinagpalit niya ako agad? Ni hindi man lang nangailangan ng space?

Pakshet.


Kinuha ko yung notebook ko.


HAAY! BAKIT BA KASI GANITO?! ANG HIRAP! TAKTE! BUTI PA IKAW DI NAHIHIRAPAN, BUTI PA IKAW DI NASASAKTAN! NAGAWA MO NA NGANG MAGKAGUSTO SA IBA EH! HAAY OKAY LANG. ANO NAMAN SA AKIN? LANGYA! ARGH! SANA TALAGA, AKO PA RIN. :((PERO WALA EH. NAKALIMUTAN MO NA NGA AKO DIBA? NAGKAGUSTO KA NA NGA SA IBA EH. ANO BANG PAKIALAM KO? HAHAHAHAHAHAHAHA. PAPAKASAYA NALANG AKO :)) HAHA. TAMA. WALA NAMANG MASAMA KUNG MAMAHALIN KITA DI BA? GAYA MO, MAG-AARAL NA LANG RIN AKO NG MABUTI. SANA WAG KA MUNANG MAGMAHAL NG IBA PLEASEEEE :'(( HAHA. ANO BA YAN?! BAKIT BA HINDI AKO NAGSASAWANG UMIYAK AT UMASA? HAHA. i LOVE YOU :)) EVEN IF YOU DON'T :(((

Sinara ko yung notebook at umiyak na naman. Wala akong sawa sa pag-iyak.Shet ka Andrew.Bakit ka ganyan? T T

=5th Chapter=

"Hoy Lei, tama na nga yan. Ang pula na ng mata mo oh."

"Oo nga. Wag mong iyakan yung lalaking yun! He's not worth your tears!"

Nakauwi na nga pala sila. At naabutan nila akong umiiyak. Kababasa ko palang kasi nung mga masasakit na text ni Andrei eh. Ang sakit pa rin hanggang ngayon.

"Hahaha. O..okay lang.. ako no. Haha..ha..."

Ang hirap palang magfake ng smile pag sobrang bigat na ng pakiramdam mo.Ang hirap palang tumawa, kung alam mong sa loob mo eh gusto mo nang iiyak lahat.


Ang hirap palang magmahal ng taong di ka na

mahal. T T

"Hay, Lei tama na. Oh sige, tulog na ako. Sakit ng ulo ko eh." -Francine

Pumasok na siya sa kwarto at kami nalang ni Alleine ang nandito sa sala. Eto kasing si Alleine, concern masyado sa akin. Ayaw na ayaw niyang nasasaktan yung mga kaibigan niya.

"Tama na yan Lei. Pwede ba? Magmove-on ka na. Makakalbo ko talaga yung lalaking yun eh!"

Pinunasan ko naman yung luha ko at kumalma.

"Ayokong magmove-on. Haha mamahalin ko nalang siya ng patago. ^_^"

Tama. Pwede ko naman siyang mahalin ng patago eh. Ayoko siyang isuko. Akin siya eh. Mahal ko siya. At kung mahal mo ang isang tao, hindi mo siya basta-basta isusuko.

"Wag ka ngang ngumiti kung nasasaktan ka. Niloloko mo na naman yang sarili mo eh. Lei naman, siya nga nagawang magmahal ng iba eh. Nagawa niya ngang tiisin ka eh. Bakit ikaw, hindi mo kaya?"

Naiiyak na naman ako.

Nagawa niyang magmahal ng iba.Hindi ba sapat yung pagmamahal na binigay ko sa kanya? T T


"I will still hold on, Alleine. Ganun ako kamartir."

Tumayo na siya. Mukhang nakunsumi na sa akin. Haaay, wala naman kasi talaga akong magagawa eh. Eh sa mahal ko pa siya eh. Mahirap na bigla nalang kalimutan lahat. Lalo na pag inexpect mong kayo talaga ang para sa isa't isa.

"Eto lang ang tandaan mo Lei..May mga bagay na hindi mo kayang panghawakan habangbuhay, kahit ipaglaban mo pa yan, wala ka ring mapapala. Mawawala at mawawala din siya sayo. Sige matutulog na rin ako."

T T

Ayun na. Pinagsabihan na ako ni Alleine. Haaay, bakit ba laging tama yung babaeng

yun? Shet lang kasi eh.Masama bang umasa? Masama bang maging martir? Masama bang mahalin pa rin siya?

Hindi naman di ba?

Dear Diary,

Andrew, I love you.


Ako rin ba love mo pa? Naaalala mo pa kaya ako? Naiisip pag gising mo? Pag kumakain ka? Haay kumakain ka ba sa tamang oras? O kaya naman nagpapatuyo ka pa ba ng pawis?Bad yun! Haay, sana okay ka parati.Kahit yata anong gawin mo, hindi pa rin aayaw ang puso ko sayo. Bakit ikaw, parang ang daling bumigay? basta ako mahal kita. Masaktan man ako, ano naman? Masarap pa ring maging inlove sayo kesa kalimutan at magmove-on. Siguro, darating rin yung panahon na dapat ngang kalimutan ka. Pero sa ngayon, bukod sa di ko talaga kaya eh ayoko pa talaga.

Umaasa pa rin kasi ako

eh. Hahahahahahaha.

Miss na talaga kita, Andrew. T_T

=6th Chapter=

“Ayokong pumasok! Waaa! Baka bagsak ako! T T” –Alleine

Nakakapit lang siya dun sa may poste sa may gilid. Kami naman ni Francine eh hinihila siya papasok dun sa faculty department. Release na kasi ng grades ngayon. At heto, kukunin na naming yung sa amin.

“Hindi lang naman ikaw ang kinakabahan eh! Kami rin kaya! Kaya tara na.” sabi ko sa kanya. Aba. Grabe yung puso ko parang sasabog na sa sobrang kaba! >_< Sana talaga wala akong bagsak. T_T

After 10 minutes nang pakikipagtug-of-war naming kay Alleine, nakapasok na rin kami sa wakas. Whoooooooo! Inhale. Exhale. Inhale. Exhale. Nakadisplay na yung mga classcards ng mga estudyante sa isang table. Waaahh eto na!

Hinanap naming yung sa amin. Bale anim ang subject ko ngayon at dalawa dun eh dito ko kukunin ang grade ko. Yung physics and chem. Nasa Science Building kasi kami ngayon. And at last! Nahanap ko ang dalawa kong classcards!

Inhale.. Exhale....


..


PASADO AKO! SHEEEEEEEEEEET! BWAHAHAHAHAA!

Oh my gosh talaga. Grabe lang! Yahoooo!1.5 ako sa chem at 1.75 naman sa physics! Oh yeah pwede nang magparty party! Naipasa ko ang mga majors ko!

(For highchoolers at kung meron mang elementary readers:1-higest grade sa college1.25, 1.5, 1.75…2.75 –considered as pasado3- pasang awa. Haha.4- incomplete/for removals5- bagsak T_TYan ang grading system sa college :D )

“AAAAAAAAAAAAAAHHHHHHHHHHHHHHHHH!!!!!!” nagulat naman ako at sabay pa talagang sumigaw si Alleine at Francine. Grabe parang sigaw ng dolphin, ang sakit sa tenga. T_T

“Oh my pasado rin ako! Yipeeeeeeeee!”“Me too! Hahahah! Akalain mo yun?! Pumasa akoooooooo!!”

At ayun, nagsayaw-sayaw sila sa loob ng faculty department. = = Di na nahiya ‘tong mga‘to.

Pumunta na rin kami sa ibang building para kuhanin yung iba pa naming classcards. At buti nalang, wala kaming bagsak lahat. Ang saya naman, hindi kammi uuwing luhaan. ^ ^

“Sa wakas sembreak na! Harujusko, gustung-gusto ko nang umuwi!” sabi ni Alleine with matching pag-iinat pa.“Yes! Matutulog ako nang buong magdamag mamaya! Grabeng eyebags ang inabot ko this sem! Beauty rest muna.” Sabi naman ni Francine.


Ako kaya? Anong gagawin ko? Actually ayokong magsembreak eh. Bakit?

Kasi di ko na makikita si Andrew. T T Kainis naman oh. Tsk.

Palabas na kami nung math building. At syempre, galak na galak pa kami kasi pasado kami sa lahat sa Math, ayun maligalig kami. Nagsasayaw at nagtatalon habang bumaba ng hagdan. Haha!

“Huy Francine umayos ka nga! Talon ka ng talon dyan eh nakatakong ka!” sinaway ni Alleine ‘tong si Francine. Pano ba naman eh nakatakong ng 4-inches ata?! Ang adik eh. Haha!“Whoooo! Hindi, kailangan kong magcelebrate dahil pumasa ako sa Ma—AAAHHHH!”

O O

Bigla siyang nadulas sa hagdan dahil mali yung tapak niya!!

Nagmadali naman kami ni Alleine na pumunta sa kanya. Pinipigilan nga namin yung tawa namin eh. Paano ba naman, matatawa ka talaga pag nakita mo ng actual. HAHAHA! Hindi ko na kayang pigilan! HAHAHA!

“Ouc—aray koooo. TT TT”

Inalalayan naming siyang tumayo. Ako naman tuluyan nang natawa. Ang sakit na ng tiyan ko kakapigil ng tawa eh. Hahaha! Si Alleine din, tumawa na. Mas malala nga lang. Halakhak kasi yung sa ginagawa niya eh. = =

“Ang sama niyo. T T”“Hahaha! Ano ka ba! Ang tunay na kaibigan, pag nadapa ang kaibigan niya, tatawanan muna bago tulungan! Hahaha! Tandaan mo yan Francine!” sabi sa kanya ni Alleine habang hawak-hawak pa rin yung tiyan niya.“Hahaha! Sabi ko sa--” bigla naman akong napatigil dahil may humarang sa amin.


“WHAT HAPPENED TO YOU?!”

O O

“A.. Andrew.. Ah.. haha.. natapilok sa hagdan.. Ha..ha..ha..” sabi ni Francine na papalit-palit ng tingin sa amin ni Andrew. Pero mas ikinagulat ko nung bigla niyang hinatak at kinarga si Francine at isinakay sa kotse niya.

“Wh..what was that?” tanong sa akin ni Alleine.

Para naman akong nawalan ng boses nun. Ako rin. Yun ang gusto kong itanong. What was that? Kelan pa sila naging ganun ka-close? At ni hindi man lang niya ako tinignan o kinausap?

And he left me here dumb-founded? Damn you Andrew.

=7th Chapter=


“Alleine, dahan-dahan lang!”

Nakahawak ako ngayon sa seatbelt sa kotse ni Alleine. Grabe feeling ko mamamatay ako sa sobrang bilis niya magpatakbo. At kamusta naman ang babaitang ‘to na 16 years old pa lang at nagdadrive na sa highway?! Lord, sana hindi kami mahuli. T T

“Tangek, eh di pag binagalan ko hindi natin masusundan yung hinayupak na mukhang alligator mong EX-BOYFRIEND!”“WAAAAHH! TUMINGIN KA NGA SA DAAN ALLEINE! WAG MO NA AKONG KAUSAPIN!!”

Jusko! Makipagtitigan daw ba sa akin?! Eh nagdadrive siya? Aatakihin ako sa puso dito eh. Hinatak niya kasi ako bigla kanina nung umalis na yung kotse ni Andrew. Dala niya kasi yung kotse niya, yun yung sinakyan naming tatlo kanina habang kumukuha ng classcards.

Nakita ko naming huminto sila sa…

SA APARTMENT NI ANDREW?!

Anong gagawin nila dyan? Waaah! Naaabnormal na naman ako! Gusto ko ring pumasok sa loob! Ang tagal ko nang di nakakapasok dyan. T_T

“Grrr. Anong gagawin niya kay Francine? Nakuuu. Bubugbugin ko na talaga yang si Andrew eh!”

O O

Walanghiyang babae ‘to. Nagulat ako at nakalabas na siya ng kotse. At ayun, nakatago dun sa maliit na halaman sa kapitbahay nila Andrew. = =

Bumaba na rin ako ng sasakyan niya at sinamahan siya dun. Nagngingitngit na nga sag alit eh. Kasi nga pinapahalagahan niya kaming dalawa ni Francine at mag-sstalk talaga yan pag may “lalaki” na sa scene. Haha kaya love na love ko yan eh. ^ ^


Nakita ko naman na nagpipindot-pindot siya sa phone niya.

“Huy anong ginagawa mo?”“Kinocontact ko si Daddy. Papasabugin ko yang bungo ng Andrew na yan. Nakuuuuu!!” “Eh kung sapakin kaya kita ngayon, Alleine?” napatigil naman siya sa pagpindot.“Naku. Pasalamat siya may interes ka pa sa kanya. At bakit naman niya hinila si Francine?! Bwisit talaga yun eh. Sisipain ko talaga yung etits niya pag nagkaharap kami. = =”

Natawa naman ako bigla. Siraulo talaga ‘to. Hahaha What a word, etits! May pagka-pervert kasi yang si Alleine. Nahahawa nga kami ni Francine sa kanya eh.

“Hahaha! Perv ka talaga Al.” Napatingin naman ako bigla sa bintana ni Andrew. “ Tss. Gusto kong malaman yung ginagawa nila.”“OMG. Baka ginawan na ng hinayupak nay un ng himala si Francine! Oh my, magkakaroon agad ako ng inaanak in 9 months! NOOOOOO > <”

Binatukan ko nga. Kung anu-anong pinag-iisip eh! Stay positive dapat. Hingang

malalim. Lumapit kami sa bintana dun sa room ni Andrew at dun na nakinig. Pero

sobrang tahimik.Ano kayang nangyayari sa loob? Bakit ba ka—

“AA.. OOOUUUUCCCCHH! BAGALAN MO NAMAN! WHOOOOO!!” “Sorry. Mas masakit kasi pag binagalan ko lang.”“Eh masakit rin pag mabilis eh.. AAAARAAAYYYYYYY!!!”

After 10 seconds of silence..

“ANG HAPDI ANDREW.. ANG SAKIT.. HINDI AKO MAKAUPO.” “Mahapdi talaga yan, katatapos lang eh. Whew, nangawit rin ako.” “Ano.. uhm.. paabot ng damit ko..”


Di ko na kaya yung naririnig ko kaya bumalik muna ako sa kotse. At tuluyan nang tumulo yung luha ko. Napaka mo Andrew. Wala kang kwentang tao! Ano ba ako?! Laruan?! Ni hindi ka man lang nahiya sa akin? Sa bestfriend ko pa talaga?! Anak ng tinapa naman oh! T T


Siguro mga 2 minutes ang lumipas eh sumakay na rin ng kotse si Alleine. Nakatulala.

“Jusko. Si Francine di na virgin. Oh my gosh. Mukhang totoo ang hula kong gumawa sila ng baby.. ay este milagro..”

Napatingin naman siya sa akin.

“LEI!! MAPAPATAY KO TALAGA YANG SI ANDREW!! KAHIT ANO PANG SABIHIN MO, TUTULUYAN KO TALAGA YUNG UNGAS NA YUN!!”

“Sige lang.”

“WAG MO KONG PIPIGILAN! WALA KA NA--- ANO?!”

“Sabi ko sige lang. Wala na akong pakialam sa

kanya.”

Feeling ko natanggal yung puso ko. Eto ba yung sinasabi nilang manhid? Wala na akong maramdaman eh. Blangko. Simula narinig ko yung mga boses nila kanina. Ang sakit.

“Lei..” naramdaman ko naming niyakap ako ni Alleine. Nakatulala pa rin ako. Hindi ko alam kung anong irereact ko sa mga nangyari.

“Akala ko ba wala kang pakialam sa kanya *sob* eh bakit nag-uunahang pumatak yang mga luha mo? *sob* Lei naman, wag mo nang pahirapan yang sarili mo.. Please? T T”

Hindi ko alam Alleine. Hindi ko rin alam kung ano bang dapat kong maramdaman para kayAndrew. Magalit? Maawa? O mahalin pa rin? Fvck you Lei, ano bang nangyayari sayo? TT TT

“Alleine, mahal na mahal ko siya eh. Bakit niya ako ginagago? Ang sakit. Wala ba akong kwenta? Hindi ba ako marunong magmahal? *sob* Hi..hindi ba.. talaga sapat yung pagmamahal ko sa kanya.. Alleinnneeeee!! Huhuhuhu..”

Umiyak na ako ng todo. Pati si Alleine nakiiyak na rin sa akin. Naaawa nga ako kay Alleine dahil binabasa ko yung damit niya eh. Pero mas naaawa ako sa sarili ko at nagpapakamartir ako para sa taong hindi man lang ako iniisip.


“Shh.. It’s okay. Promise, I’ll help you.”


Sana nga Alleine. Ayoko na.Ayoko nang masaktan. T T

=8th Chapter=

“First, I’ll make tapon-tapon all the things that will make you maalala si Andrew.” Napataas naman yung kilay ko dun.

“Why you so conyo, Alleine? I’m nahahawa na.”

Tapos sabay kaming tumawa. Spell baliw. K-A-M-I. Hahaha.

Andito kami ngayon sa dorm at nagsisimula nang maghalungkat si Alleine nang kung anu- ano sa gamit ko.

“Hmm, etong mga letters, teddy bears tsaka petals ng rose eh itatapon ko

na.” Napatayo naman ako bigla.

“Waaah! Pwede bang wag nalang akong mag-move on Al? Hindi ko talaga kaya. T T”

“Eto Lei gusto mo?” sabay taas niya ng kamao niya. Napalunok naman ako. Eh kasi malakas manuntok yang si Al eh. Naalala ko dati yung boyfriend niya na pinagpalit siya sa mukhang bisugo, sinuntok niya sa nguso, ayun nagkaroon ng bisugo couple. Tsk.

“Sa.. sabi ko nga.. Pero, pwedeng magtira ng isang letter.. uhmm lima pala! Tsaka isang petal. Please??” sabi ko sa kanya habang nilalagay niya sa garbage bag yung mga bigay sa akin ni Andrew.

“Lei, kaya nga OPERATION MOVING ON ang tawag dito eh. Bawal magtira. Maaalala mo lang siya lalo.” Then binitbit na niya yung box palabas.

Ako naman naiiyak pa rin. Waaahh, gusto ko ulit basahin yung mga letters niya. Tapos gusto kong yakapin yung tatlong teddy bears na binigay niya nung birthday ko. T T Nakakainis naman, nagfaflashback na naman lahat. Nakakamiss.


Sinundan ko lang si Al habang bumababa ng hagdan. Nakakainis nga at pinagtitinginan ako ng mga dormmates ko. Pano umiiyak ako. Parang tanga lang. TT TT

Nagulat at napatakbo naman ako kay Al nung nakita kong binuhos niya sa basurahan yung laman nung box. NOOOOOO!!

“Al, anong ginawa mo?!?!”

“Eh di tinapon yung mga basura, ano pa ba?”

*PAK*

Di ko alam pero nasampal ko siya. Nasaktan ako eh. Bakit niya tinawag na basura yung mga bigay ni Andrew? Eh halos gawin ko na ngang kayamanan yung mga yun eh.

*PAK*

This time, ako naman ang sinampal niya.

“Sira ka ba Lei?! Ano? Patuloy kang magpapakagaga para dyan sa user mong ex?! Sige, go! Tinutulungan na nga kita para magmove-on dahil ayokong nakikitang nasasaktan ka eh!Ako pa ang nasampal. Di ba dapat siya yung sinasampal mo ngayon? Ni minsan ba ginawa mo yun sa kanya? Hindi dib a?! Kasi nagpapatanga ka! Nagpapakatanga ka para sa lalaking tingin sayo eh basura lang! Tapos ano, kame? Kaming mga nag-aalala sa’yo, anong ginagawa mo sa amin ngayon? Eto? Sasampalin lang? After all we’ve done?! Huh! Whatta life!” then nagwalk-out siya.

Ako naman, umiyak na naman. Umiiyak ako dahil sa mga sinabi ni Lei. God. This was the first time she yelled at me. At isa pa, nasampal ko siya. Napakaewan ko talaga. T T

Anong nagawa ko?

“Oo nga pala. Salamat sa sampal. First time. Di pa ako nasasampal nila Dad eh. Thank youLei.”

Yan yung sabi niya habang nakatalikod ako. Pero alam kong nagkacrack na yung boses niya nun. Alam kong umiiyak na siya. At yun ang dahilan kung bakit mas lalo akong umiyak. Naman oh! Ang tanga-tanga mo Lei! Mismong kaibigan ko, nasasaktan ng dahil


sa pinaggagawa ko. T T Alam ko pinagtitinginan na ako dito, kaso yung paa ko naman ayaw


makisama. Parang nabaon na sa lupa. Sana nga, kainin nalang ako ng lupa. Ayoko na talaga.

***

It’s been three days.

Haaay, galit pa rin sakin si Al! Ano ba naming buhay ‘to oh! Pesteng Andrew kasi yan eh, masyadong inooccupy ang puso ko TT TT

Nalaman ko nalang na nauna palang umalis si Al nung araw na sinampal ko siya. Simula na kasi ng sembreak nun eh. Wala, galit siya sa akin T T Naiiyak pa rin ako tuwing naaalalako yung nangyari that day.

Paano kaya ako babawi? Nahihiya naman akong pumunta sa kanila. Waaaahh! Mababaliw na talaga ako! Ang dami-dami kong problema! Pati ‘tong si Francine. Galit ako sa kanya. Ni hindi man lang niya kami kinontact ni Al para mag-explain. Aish, di pa rin ako makapaniwala na nag-“ano” sila ni Andrew. T T Yuck.

Nagpagulong-gulong nalang ako sa kama ko.

*BOOGSH*

“Aray ate!!”

Oops.

“Waah sorry Kyle! > <”

Katabi ko nga palang matulog ‘tong kapatid ko. Nakalimutan ko eh, nagulungan ko tuloy= =

“Tsk, para ka namang adik ate eh. Gulong ka ng gulong dyan! Nabitin tuloy panaginip

ko.” Ay. Ang sungit ni kapatid! Daig pa ko pag may period. >_<


“Sorry naman. Hahaha, aba 9 AM na rin no, kaya tama lang na nagulungan

kita.” “Tsk.” Sungit talaga!

Ako naman tumayo na rin at nagpuntang banyo. Pagtingin ko sa salamin..

- -

Mukha na akong manang. Tsk. Mugtong mata haluan mo pa ng eye bags, at buhok ng bruha na halos di nadaanan ng suklay for the past few days. HAAAAAYYYYYYY! Ganito ba talaga pag brokenhearted?! Nagmumukhang ewan?

Naligo muna ako tsaka lumabas ng bahay. Tama. Kailangan kong lumanghap ng fresh air. Masyado nang maraming nangyari. Kailangan kong magrelax. Dala ko yung notebook ko ngayon. Wala lang, parang trip kong magsulat ng kung anu-ano eh.

Napadpad ako sa park malapit sa amin. Tapos naupo muna ako sa bench. Okay, start. TUNGANGA mode.

Nakaupo lang ako dun. Nag-iisip ng kung anu-ano. Iniisip ko si Andrew. Si Francine. Pati si Alleine. Ano na bang nangyari sa relasyon namin ng mga ‘to? Wala. Nasira nalang bigla lahat. Kasalanan ko ba? HAAAAAYYY.

*vibrate*

“Ay pusang kalabaw!” napatalon ako bigla tapos nagtinginan sa akin yung mga batang naglalaro sa park. >_<

“Ah.. hehe..” nginitian ko nalang sila.

Anak ng tipaklong naman ‘tong cellphone ko! Kung maka-vibrate wagas! Parang dumaloy yung kuryente sa buong katawan ko eh!

From: FrancineLei, please.. magmove-on ka na kay Andrew. Pare-pareho lang tayong nasasaktan. I love him. So let him go. Please?


Ewan ko kung bakit, pero bigla akong naluha. Peste naming mga luha ‘to oh! Hindi pa kayo naubos last week?! Madedehydrate ako sa inyo eh!

Nanginginig akong nagreply sa kanya. Galit ako na nagseselos na nasasaktan. Wala, halu- halo na yung nararamdaman ko. Sino ba naming hindi?! Yung bestfriend mo na inaakala mong dadamayan ka sa mga ganitong bagay, eh siya pang makakadagdag ng sakit na nararamdaman mo! I know I may sound like a selfish brat, pero masisisi niyo ba ako? Minahal ko si Andrew ng todo. Hanggang ngayon. Tapos, biglang magtetext yung bestfriend mo sayo na magmove-on na dahil pare-pareho lang KAMING masasaktan??

WHAT THE FVCK!

Hindi ko pa rin maintindihan kung paanong.. paanong naging ganun silang dalawa. Bakit?! Bakit sa lahat ng taong pwedeng ipalit niya sa akin, yung bestfriend ko pa?! T T

Ang sakit-sakit. Ang sakit tanggapin, na yung dalawa sa mga importanteng tao sa buhay ko, nagawa akong lokohin. Hindi ba talaga mahalaga sa kanila yung nararamdaman ko ngayon? Tapos si Alleine pa. Alam ko ako ang may kasalanan kung bakit siya nagalit sa akin, pero sana inintindi niya rin ako. Pero higit sa lahat..

GALIT AKO SA SARILI KO.

Or should I say,

GALIT AKO SA PUSO KO.

Bakit ba hirap na hirap akong alisin siya sa puso ko?

=9th Chapter=

Andaming bata dito nakakatuwa. Ang saya kasi nilang tignan eh, parang mga walang problema.


Ay naku! Ang emo ko na naman! Aish!

No way Francine. I also love him. Ipaglalaban ko siya kahit ikaw ang kaagaw ko. Ganun ka rin naman di ba? Sorry but I can’t give him up.

Yan yung reply ko kay Francine. Nababaliw pa rin ako sa mga nangyayari. Bakit ganun? Mahal na mahal ko pa rin siya kahit lagi niya akong sinasaktan? Haaay.

*ting!*

Tama. Kailangan kong ayusin lahat ng napasok kong gulo. Bakit ba kasi puro Andrew laman ng utak ko eh. Si Alleine. Kailangan kong magsorry sa kanya. Lagi na lang siya yung nakaalalay sa akin, pero siya pa yung nasaktan ko.

Naglakad ako papunta sa bahay niya. Lulunukin ko na lahat ng pride ko. Ayokong makagalit yung taong laging nandyan para sa akin. Yung tinuring akong totoong kaibigan.

Nagdoorbell ako. Ang laki talaga ng bahay nila. Nakakalula! Saktong lumabas ay si Alleine, pero nung nakita niya ako, bigla siyang tumalikod at pabalik na sa loob ng bahay nila.

“Wait, Alleine!” tumigil naman siya sa paglalakad pero hindi siya lumingon. Ni hindi siya nagsasalita.

“Alleine..so..sorry.” naiiyak na ako. Hindi ko akalaing dahil sa isang lalaki, nagkakagulu-gulo kami ng mga bestfriends ko.

“Sorry kung napaka-immature ko. Sorry kung lagi ko siyang iniisip. Sorry kung mas inuuna ko pa siya kaysa sayo. Sorry.. sorry dahil nasaktan kita.” Sabi ko habang tuluyan nang nagsipatakan yung mga luha ko.

“Alam ko malaki yung kasalanan ko sayo, Al. Sorry sa sampal, kung gusto mo sampalin mo na rin ako ngayon para naman magising na ako sa katotohanan. Sorry, bestfriend. Sorry dahil nagkagalit tayo dahil sa kabaliwan ko. SORRY BESTFRIEEEENNNDD. TT TT”

Napahawak nalang ako sa gate nila habang nakalupasay dun sa kalsada. Ngayon ko lang binaba yung pride ko ng ganito. Ngayon lang ako nag-sorry. Ang tanga-tanga ko kasi eh.


:’(


“Shh. Ano ka ba, matagal na kitang napatawad. Hindi ko naman kayang magalit sa’yo eh. Nagtatampo lang ako.” Nagulat ako kasi nakayakap na siya sa akin. Hindi ko napansing nakalabas na pala siya sa bahay nila. Umiiyak rin siya, kaya lalo akong naiyak.

“Alam mo bang natutuwa ako sa ginawa mo ngayon? Akala ko wala akong halaga sayo compare dun sa Andrew na yun eh. Sorry rin kung nasigawan kita nun. Sorry kung lagi kitang pinapangunahan. Sorry Lei. Sorry bestfriend.” Kung kanina iyak lang, ngayon humahagulgol na ako.

Ewan ko ba. Mixed emotions. Masaya dahil mukhang bati na kami. Pero malungkot pa rin dahil andami ko pang problema.

“Sorrrrrryyy Aaaalllll. TT TT”“Ano ka ba, wag ka na ngang umiyak dyan, lalo akong naiiyak eh. T T”

Ngayon ko lang na-realize ang value ng true friendship. Ang saya pala pag totoo yung turing sayo ng kaibigan mo.

“I love you Al. Sana hindi na tayo magkaaway. Sorry talaga sa lahat ng nagawa ko.” Then niyakap niya ako ng mahigpit.

“Ako rin, I love you. Yuck ang cheesy na natin ha?” tapos sabay kaming

nagtawanan. Ngayon, desidido na ako. Kailangan ko ‘tong gawin. Para sa ikabubuti

ng lahat. Kahitmahirap, kahit parang hindi ko kaya. Kailangan. Ayoko nang may masaktan bukod sa akin.Masakit rin kasing Makita yung mga mahal mo na nasasaktan ng dahil sa’yo. Mas naiiyak ako kapag iniisip ko ‘tong gagawin ko.

Pero ito ang tama.


“Al, help me. Help me to get over him.”


After I said those words, I end up crying again.

=10th Chapter=

“Waaaa Lei! Mas bagay pala sayo yang ganyan eh! Ang ganda mo

na!” “Ibig sabihin, hindi ako maganda dati?” walangya ‘tong Al na ‘to

ah! “Oo kaya mukha kang bruha dati! Hahahaha!”

Binatukan ko nga. Ang likot-likot! Mamaya magupit pa yang tenga niya eh.

Andito nga pala kami ngayon sa parlor. Eh kasi gusto ko na ngang makaget-over kayAndrew. :’(

And this is the first step. Change yourself.

Naagpagupit ako ng buhok. Bahala na si batman kung anong itsura ko after. Pinakulayan pa kasi ni Al eh! Para daw terno kami ng buhok. Ang adik talaga ng babaeng ‘to.

After siguro 3 hours nang kung anu-anong pinaggagawa nila, humarap ako sa

salamin… O O

As in ganyan yung reaction ko.

A..ako ba talaga ‘to? Di nga?

Pa..parang ibang tao.


“Oh ano? Nagustuhan mo ba new look mo?” napatingin naman ako kay Al.

O O

Ganyan ulit reaction ko.

Akalain mo nga naming may igaganda pa pala ‘tong babaeng ‘to?! Ang ganda na nga lalo pang gumanda. Anak ng tokwa. Yung buhok niya is hanggang shoulder tapos nakacurve papasok. Then nagpakulay rin siya ng blonde. Ewan ko baa kung anong pumasok saa kokote nun at blonde ang ipinakulay. = =

Ako naman, shoulder level lang din. Pero medyo layered yung style and light brown yung kulay. Hmm medyo malapit na rin sa blonde. Ay ewan! Basta may kulay.

“Okay. Shopping naman tayo

ngayon!” Eh?!

“Hoy baliw ka! Wala akong pera!”

“Psh. Edi libre! Ano tatanggi ka

pa?”

*_*Ang swerte ko talaga kay Alleine eh. Matapang, matalino, mabait at higit sa lahat.. MAYAMAN!

Kumapit ako sa braso niya.

“Aba, minsan ka lang manlibre, lulubus-libusin ko na.”

Pumunta kaming SM at dumeretso sa department

store.

Haaaay. Kahit mahirap. Kahit masakit. Kailangan ko ‘tong gawin. Para sa sarili ko. Para sa mga kaibigan ko. Kailangan kong magmove-on.

Hanggang ngayon, di pa rin nagpaparamdam sa amin si Francine. Hinayaan nalang


namin. Pero sa tuwing maiisip ko na siya yung ipinalit sa akin ni Andrew, hindi ko maiwasang hindi umiyak. Ang sakit kasi tanggapin, na yung bestfriend ko, na pinagkatiwalaan ko at pinagsabihan ko lahat ng sikreto ko, ang siyang manloloko sa akin.


Tsk. Ayan, tumutulo na naman yung luha ko! Kainis naman eh. T T

“Oh.” Napatingin ako sa panyong inaabot sa akin ni Al. Pero hindi siya nakatingin sa akin, kundi sa mga damit.

“Simula ngayon, patay na si Lei. Ang gusto kong makita ng mga tao, yung matapang na side mo. Yung kayang harapin yung mga problema niya ng hindi iniiyakan. Yung kayang lagpasan lahat.” Napansin ko naming nagtutubig na rin yung mata niya. I really love this girl. Hindi niya ako pinabayaan simula nung maghiwaalay kami ni Andrew. Lagi siyang andyan.

Mas lalo tuloy akong naiiyak sa ginagawa niya.

“Ikaw na si Kris. A strong woman. Hindi iyakin. Hindi madaling sumuko. At higit sa lahat, hindi nagpapaloko.” Then she smiled and wiped my tears.

Pagkatapos ng madrama naming eksena, bumili na siya ng

mga.. O O

“WHAT THE HELL ARE THAT AL?!”

Tinaasan naman niya ako ng kilay. Waaa nakakatakot talaga siya pag ganyan

T_T “Your new things, I guess?”

Eh?!

Dress? Shoes? And take note, high heels! OMG! Feeling ko mahihimatay ako dito ng hindi oras!

“Pe..pero hindi naman ako nagsusuot ng ganyan eh!”


“Le—Kris, kaya nga eh. Dapat magbago ka. Para naman maging busy ka at makalimutan mo na yang hinayupak mong ex!”

Wala naman akong nagawa kundi sumunod kay Al. Grabe gumasta ‘to! Andami tuloy naming paperbags na hawak! Nagutom ako dun ha!

“Pst, Al kain tayo. Nagugutom na ko. T_T”

“Halika, gutom na rin ako eh! KFC nalan

tayo.”

Pumunta kami sa KFC at naghanap ng mauupuan. Dahil nahiya naman ako kay Al, ako na ang nagprisintang pumila at kumuha ng order.

“Grabe naming mag-order si Al! Ang dami ha!” bulong ko sa sarili ko.

Eh pano ba naman?! Ang dami niyang sinabi sa akin at hindi ko natandaan lahat! Walangya?! Ilan ba sikmura niya?

Habang inaalala ko yung mga sinabi niyang orders, papunta na ako sa counter at sa kamalas-malasang pagkakataon..

“Ouch! Miss, tumingin ka naman sa dinadaan--”

“Sorry po! Sorry po!” napayuko nalang ako sa kung sino mang nabangga ko. Eessh! Naman kasi si Al ang daming pinaorder eh!

“L…Lei? Is that you?”

Halos lamunin na ako ng lupa nung marinig ko ulit yung boses ng nagsalita. Nakayuko pa rin kasi ako hanggang ngayon. At yung mata ko, nagsimula nang umiyak.

Bakit ba ang malas malas ko? Sa lahat naman ng pwedeng makabangga si Andrew pa!? Kahit hindi ko siya tignan, alam ko yung boses niya. Yung luha ko walang humpay na naman.

Ang sakit pa rin ng ginawa niya sa akin. Kahit sinasabi ni Al na dapat maging matapang ako, bakit pag kaharap ko na siya, nagiging iyakin ulit ako? Diyos ko, sawang-sawa na akong umiyak. Sawang-sawa na akong masaktan. Ayoko na. T T


“Prove to them that you too.. can move on. Hindi ka dapat tinatake for granted.”


Nag-echo yung boses ni Al sa tenga ko.

Pinunasan ko muna yung luha ko nang hindi niya nahahalata. Tsaka ako tumayo ng maayos mula sa pagkakayuko.

Tama.

Para sa sarili ko ‘tong ginagawa ko. Kailangan kong magpakatatag.

Nginitian ko siya.

“No, I’m not Lei. I’m Kris. I’m sorry kung nabunggo kita, medyo clumsy kasi ako eh. Sige.” Tsaka ko siya nilagpasan.

=11th Chapter=

"Hahahaha! Serves them right! Hah! Akala nila ganun-ganun lang yun ha? Nice one Kris. I'm so proud of you." then tinapik ni Al yung balikat ko.

Andito nga pala kami ngayon sa kotse niya. Nagtake-out nalang kami after nung nakita-ko- si-Andrew-at-Francine-incident. Kasi naman eh. Siguro may balat ako sa pwet? Anak ng tokwa, bigla-bigla ko nalang silang nakikita eh. Syempre masakit pa rin yun sa part ko dahil niloko nila ako.

"Kris, sleepover ka samin dali. Haha. Paalam ka sa mama mo. Pleeeeeaaassseeee?"

At binigyan niya pa ako ng kanyang cute puppy puppy eyes and pout. Makakatanggi pa ba ako?

Dinial ko yung number ni Mama at tinawagan siya. Buti nalang may unlicalls ako.

Haha. "Ma, magssleepover po ako kila Alleine. Okay lang po ba?"


[Oh sige, basta umuwi ka rito ng maaga bukas. Maglalaba ka pa.]

"Opo. Salamat Ma!"

"Oh ano? Pinayagan ka?""Al? Di ba obvious? Kaya nga nagpasalamat ako eh." "Sabi ko nga."

Hahaha! Ang baliw rin ni Al eh. Ang kulit ng expression ng mukha. Parang batang inaway. Naku si Mama naman paglalabahin pa ako bukas. Sasakit na naman kamay ko nito. T_T

Pinaandar na ni Al yung kotse niya at mabilis kaming nakarating sa kanila. Pumunta agad ako sa kwarto niya. At home na at home na ako dito eh. Tapos niready niya yung dvd player at ako naman eh naghalungkat na ng pwedeng mapanuod. Movie marathon, yeah!

"Wait lang, kuha lang ako food natin." "Okay."

Naiwan naman ako sa kwarto niya. At nagulat ako dahil nagvibrate yung phone ko. Hay naku, for sure eh GM lang 'to ng mga classmates ko. Wala naman kasi akong masyadong katext eh. ANg katext ko lang naman lagi dati eh si..

Andrew. :\

Haaay. Naalala ko na naman siya. Nakakainis naman kasi eh. Hindi naman kasi madaling makalimot. Hindi madaling kamilutan lahat ng pinagsamahan niyo sa isang iglap lang. I really need time and space. Sana hindi ko muna siya makita. Silang dalawa ni Francine. Hindi ko pa kaya. Gusto kong makalimutan sila.

Bigla namang dumating si Al na may dalang tray na punung-puno ng pagkain kaya tinulungan ko na siya. Mahirap na baka matapon, sayang lang. Then nanuod na kami. At kamusta naman ang pinapanood namin?! NO OTHER WOMAN. = =

Si Alleine talaga kahit kailan.May bigla namang pumasok sa isip ko.

"Al, I think I need to transfer to a new university." tsaka siya napatingin sa akin with a shocked face.


"Bakit naman?!"

Sigh.

"Eh kasi kung doon pa rin ako mag-aaral, lagi ko lang silang makikita. Masasaktan lang ako. I know, I'm trying to move on, pero kahit papano, may nararamdaman pa rin naman akong sakit eh."

Tama naman di ba? Hindi madaling magmove-on. Masasaktan at masasaktan ka pa rin. Andyan pa rin ang broken heart.

"Alam mo Kris, kaya nga tayo ganito eh. Para makapagmove-on ka. Hindi mo kailangang lumipat. Ano ba? Ano bang mas priority mo? Sila o yung pag-aaral mo? Kung sila, go lumipat ka ng university. Pero Kris, isipin mo naman yung future mo. Hindi lang sa kanila umiikot yang mundo mo. Isipin mo nalang yung mga magulang mo, mga friends mo. Remember Kris, hindi sila kawalan. Sila ang nawalan. Kasi pinalagpas nila ang taong katulad mo na nagmahal ng sobra. Sila ang nawalan dahil niloko ka nila. Hindi mo kailangang umiwas. Kris, mas magandang magmove-on ka habang nakikita mo sila, para alam mo sa sarili mo, kung nasasaktan ka pa ba. Para pagdating ng time na nakapagmove- on ka na, kayang-kaya mo silang harapin ng walang takot. Don't worry, I'm here. I will support you. Para san pa't naging magbestfriend tayo di ba?" habang sinasabi niya yun, tumutulo lang yung luha ko. Kahit kelan talaga, ang hilig niyang magpaiyak. Laging tagos sa puso lahat ng binibitiwan niyang salita.

"Nakakainis ka naman Al eh. Lagi mo nalang akong pinapaiyak!" sabi ko sa kanya habang pinupunasan yung luha ko."Ano ba, wag ka ngang umiyak, naiiyak rin ako eh." teary-eyed na rin kasi siya.

Ang laking tulong sa akin ni Alleine. Siguro kung wala siya, balde-balde nang luha ang nasayang ko. Siguro kung walaa siya, wala na akong pride ngayon. Siguro kung wala siya, wala rin si Kris ngayon. I really owe my new life to her.

Nanood nalang ulit kami. Pero wala dun ang focus ko. Ang dami-dami ko kasing naiisip. Tama si Al. Hindi ko kailangang lumipat. Mas priority ko ang pag-aaral ko. Ayokong mawala yun sa isang iglap ng dahil sa kanila. I need to be strong. For my family. For my friends. I don't want to disappoint them.

Naalala ko naman yung phone ko kaya tinignan ko yung laman.

10 messages received.


Iniscan ko naman lahat. Karamihan GM's. Pero may isang text na umagaw ng atensyon

ko. Galing kay Francine.

Opening..opening

>I'm sorry Lei. You don't know a thing. You don't know everything.

Ewan ko pero bigla akong kinabahan. Para kasing may mali. At anong ibig niyang sabihin dun? Anong meron? Bakit siya nagsosorry? At anong hindi ko alam? ang dami-daming tanong sa utak ko. Naiiyak ako sa di ko malamang dahilan. Siguro dahil namimiss ko na siya. eEstfriend ko rin naman kasi siya eh. I really miss Francine. Pero dahil sa ginawa niya sa akin, nagbago yung paningin ko sa kanya. Gusto kong ipakita yung strong side ko. Ayokong masakatan nang dahil sa kanila. Ayoko nang umiyak. Pinunasan ko kaagad yung tutulo pa lang na luha at nagreply ako agad.

>What do you mean? I know everything Francine. I know that you stole him. Don't say sorry to me. Just be happy.

I know it may sound rude and full of sarcasm, pero ito lang ang alam kong paraan para mapaniwala sila, pati ang sarili ko, na kaya ko silang kalimutan. Kaya kong magbagong buhay.

After five minutes, nagreply ulit siya.>Just let me say sorry. Hindi lang 'to ang right time. Sana maintindihan mo.

Hindi ko talaga maintindihan yung mga pinagsasabi niya kaya hindi ko na siya nireplayan. Ayoko na munang makipagcommunicate sa kanila. Gusto ko munang ayusin yung sarili ko.

"Yah! Hindi ka naman nanonood eh!" napabalikwas ako ng bangon dahil sumigaw si Al sa tenga ko."Waaah ano ka ba Al! Ang sakit nun ha! Aray, eardrums ko. T_T""Eh kasi hindi ka naman nanonood eh. Sino ba yang katext mo?" binura ko naman agad lahat ng text ni Francine dahil alam kong kukunin at kukunin niya yung phone ko para tignan."Wala, nagbabasa lang ako ng mga GM."


"Weh? Utot mo! Ikaw magbabasa ng GM? GM ko nga di mo binabasa eh! Akin na nga yan." at tuluyan niyang inagaw yung phone. Actually di talaga ako nagbabasa ng GM's. Iniiscan ko lang tapos delete. Haha.

"Oh ano? Sabi sayo nagbabasa lang ako eh." tapos sianuli niya sa akin yung phone ko. "Sus. If I know dinelete mo lang eh." SAPUL!

After a minute eh tinantanan niya ako sa text. Phew, ang hirap talagang mapaniwala ng babaeng 'to!

*vibrate vibrate*Sino na naman kaya 'to?

>Ate, I lab you! Dalhan mo kong pasalubong.

"WAAAAAAAAAAHHHHHHHH!!!" bigla na namang napabangon si Al at tinignan ako ng ano- na-naman-ba-look.

"Bakit?! Anong nangyari?!"

"Eh kasi tignan mo oh! Tinext ako ni Kyle! Waaah isasave ko 'to!""Sus akala ko naman kung ano na." tapos humiga ulit siya. Tapos na kasi kaming manood at matutulog na kami. 12:00AM na rin kasi.

Pero tinext talaga ako ni Kyle eh. Tapos may I lab you pa. Hihihi. Naglalambing yung kapatid ko! OMG talaga. Kahit may kasunod na dalhan mo ako ng pasalubong, kinikilig pa rin ako. Minsan lang kasi maglambing yang kapatid ko. As in super sungit niya. Oh well, siguro nga may milagro talaga. HAHAHAH!

After nun, natulog na rin ako.

***

"Kris..Kris.. WAKE UP! WAKE UP PLEASE!"Nagising naman ako agad dahil sa sobrang lakas ng yugyog ni Alleine. Eeehh inaantok pa ako eh. = =


"Al naman eh. Inaantok pa ako eh." kinusot-kusot ko yung mata ko tsaka ko siya

tinignan.. Pe..pero wait..

"Al? Why are you crying?""LEEEEEEEIIIIIIII !!!!" then she hugged me tightly.

Seriously? Anong nangyari sa kanya? And bakit tinawag niya akong Lei? I think something's wrong.

=12th Chapter=

"Lei this is my fault. I'm sorry! Sana hindi nalang kita inayang magsleepover. Sorry Lei. I'm.. I'm.. I'm so sorry.. please forgive me.." she's really crying hard. Halos hindi na nga ako makahinga dahil ang higpit ng yakap niya sa akin eh.

"Wait Alleine. Ano bang nangyayari sayo? Ang why are you calling me Lei? Akala ko ba ako na si Kris? Bakit ka ba umiiyak?" andaming tanong sa isip ko pero iniiyakan niya lang ako.

"I'm sorry.. I'm sorry.. I'm sorry.. B..but you need to see this.." punung-puno ng pag-aalala yung mga mata niya. Ano bang problema ni Al? Kinakabahan na ako sa mga kinikilos niya ha.

Bigla niyang binuksan yung TV. Dahil maaga pa. Balita pa lang yung pinapalabas. Nanood nalang ako habang siya lalong umiiyak.

"Exclusive. Tatlong katao ang nasawi kagabi dahil sa sunog sa isang barangay sa Quezon City. sa ngayon ay iniimbestigahan pa ang sanhi ng sunog. Ang mga biktima ay kinilala bilang sina Renato at Arlinda Asuncion kasama na rin ang isa nilang anak na si Kyle Asuncion...."


No.. No..

Hindi naman 'to totoo di ba? Baka kapangalan lang nila?Tamaaa.. Hindi pwedeng mangyari yun. Hindi.

"Lei, I'm sorry.." she hugged me tightly.

"A..Alleine.. d..diba hindi naman..totoo..y..yan? Di..ba? Nanloloko l..lang sila diba?" bigla- bigla nalang nanghina yung tuhod ko at bumagsak lahat ng luha ko. Hindi 'to totoo. Hindi pwedeng mangyari 'to.

Tumakbo ako palabas ng kwarto at lumabas ng bahay nila

Alleine. "LEI!!"

Hindi 'to totoo. Hindi pwede.

"Lei sumakay ka na dito." nakita ko sa gilid ko na nakasakay si Al sa kotse niya kaya sumakay na rin ako. Habang nagbbyahe, patuloy lang yung pag-agos ng luha ko.

Kinakabahan ako. Sobrang lakas ng tibok ng puso ko.. to the point na parang matatanggal na yun.Nang makarating kami sa bahay namin, napatakip nalang ako sa bibig ko.


Alleine's POV

"MAAAAA!! PAAAAA!! KYLEEEE!! ANDITO NA KO! ASAN NA KAYO!!?" Lumapit siya sa bahay nila. Sunog na sunog ang itsura. Hindi talaga ako makapaniwala sa mga nangyayari.

"Ma'am, hindi po kayo pwedeng pumasok."

"BALIW KA BA HA?! ANDYAN PA YUNG PAMILYA KO! ILIGTAS NIYO SILA!!" Napapaiyak nalang ako sa nakikita kong ginagawa ngayon ni Lei. Why her? Masyado na siyang maraming napagdaanan. Pero sobra na 'to.

"Ma'am, nasunog po ang bahay niyo, ang I'm sorry to say pero.. wala na po sila. Patay na sila."

THERE.

Halos mahimatay si Lei pagkasabi sa kanya nun. Napaupo siya sa kalsada. Lahat kaming nakatayo dito sa isang gilid, naaawa sa kanya. Ang sakit na ng mata ko kakaiyak.

"MAMA! PAPA!! KYLE!! MAGPAKITA KAYO SA AKIN! WAG KAYONG GANYAN!!" niyakap ko siya mula sa likuran. I know she needs this. Kahit ito lang ang matulong ko sa kanya. Napakawalang-kwenta kong bestfriend. Wala akong kwenta.

"Lei.. tama na.."

Nagulat ako nung pinakita niya sa akin yung phone niya.

"Di.. diba Al, nagtext pa.. sa akin si Kyle kagabi di ba?? DI BA?! BAKIT NGAYON.. BAKIT NGAYON WALA NA SIYA? PINAGLALABA PA AKO NI MAMA DI BA? ASAN NA SILA AL?" I know sobrang sakit 'to sa part niya. Wala akong masabi sa kanya. Nahihiya ako. Kasalanan ko'tong lahat. Kasalanan ko.


"YUNG PAMILYA KO ASAN NA!?! MAAAAAA! PAAAA! KYLE!!! Wag naman kayong ganyan!


Bakit niyo ko iniwang mag-isa dito?! Pleaseeeee.. magpakita kayo sakiiiiiiiiinnnnn!!!!"

God. Lalo akong naiiyak nung nagsimula na siyang magwala at inaaway yung mga nakabantay na pulis dun. She's finding her family. Oh my God Lei, I'm so sorry. Sana hindi ko nalang siya pinagsleepover.. eh di sana..

"Mama! Promise po.. pagbubutihan ko na po yung pag-aaral ko.. mama hindi na ako magboboyfriend.. Papa ko.. hindi na kita sisigawan.. hindi na kita aawayin.. Kyle.. kahit hindi ka na mag-iloveyou sa akin.. kahit lagi mo na akong sungitan.. PLEASE! Magpakita kayo sa akin.. wag niyo kong iwan.. wag ganito.. MAMA! PAPA! KYLE!! WAAAAAAAAAAAAHHHHHHHHHHH!!!!!"

Lei's POV

Yun na pala ang huling tawag ni mama sakin. Yun na rin pala ang huling text ni Kyle sa akin. Yung huling ngiti sa akin ni Papa.

Hindi ako makapaniwala..

THEY REALLY LEFT ME.

Why of all people, sila pa?Lord, masama ba ako kaya niyo kinukuha lahat ng mahalaga sa akin?


Masyado ba akong maraming pagkukulang?

Please po.Magsisimba na ako araw-araw. Magdadasal ako oras-oras. Magpapakabait na ako.

IBALIK MO LANG SILA SA AKIN.

I can't take this anymore. Ayoko na.

=13th Chapter=

Akala ko kaya kong baguhin ang buhay ko.

Akala ko kaya ko nang magsurvive ng wala si Andrew. Oo pinipilit ko, pero mahirap.

At ngayon, hindi ko na alam kung kaya ko pa talaga.Tuluy-tuloy lang yung pagbagsak ng mga luha ko. Hindi ko nga alam kung kelan 'to mauubos eh. Araw-araw, oras-oras, minu-minuto, naiiyak ako. Bakit ba kasi sa lahat ng pwedeng mangyari, ito pa?! Gusto ko nang sumunod sa kanila. Gusto ko nang makasama ulit yung pamilya ko. Ayoko nang ganito. Ayoko nang mag-isa.

"Lei, tama na yan. Matulog ka muna." sabi sa akin ni Alleine. Andito kasi ako ngayon sa harap ng puntod nila Mama. Isang linggo na rin ang nakalipas. Ni hindi ko nga alam kung paano ako naka-survive ng isang linggo eh. Basta ang alam ko lang, lagi akong umiiyak, walang ganang kumain at laging nakatulala.

Hindi ko nalang pinansin si Alleine. Ang ginawa ko, eh kinuha ko yung notebook ko na labasan ko ng sama ng loob. Yung diary ko. Nagsulat ako ng kung anu-ano. lahat ng nararamdaman ko ngayong oras na 'to.


Bakit ba kasi lagi nalang akong iniiwan ng mga taong mahal na mahal ko? May problema ba sa akin? O sadyang malas lang ako?

Ayoko na. Ayoko nang ganito. Ang sakit-sakit. Ang sakit tanggapin na yung mga taong mahalaga sa akin, wala na sa tabi ko. Wala na silang lahat. BAKIT BA NILA AKO INIIWAN?! BAKIT?!Ito na naman 'tong mga luhang 'to. Walang tigil. Naaalala ko lahat ng ginagawa sa akin ni mama. Pinagluluto ako ng baon ko. Tinutulungan ako sa mga kailangan ko. Andyan palagi para sa akin. Si papa na lagi akong pinapatawa. Na lagi akong pinagtatanggol kay mama pag pinapagalitan ako. Si papa na favorite ako. Si Kyle na kahit masungit sa akin, eh mahal pa rin ako. Si Kyle na naglalambing kapag may kailangan. Si Kyle na lagi kong kakulitan at pinaglalabasan ng sama ng loob. Si Francine na bestfriend ko at itinuring kong kapatid. Siya na laging andyan pag umiiyak at may problema ako. Si Francine na lagi kong sinasabihanng mga sikreto ko. Pati na rin si Andrew na minahal ko ng buong puso. Si Andrew na kumumpleto sa buhay ko. Si Andrew na pinaramdam sa akin kung gaano ako kaswerte na siya ang boyfriend ko.

Lahat sila, nawala sa akin. Lahat sila, iniwan ako.

Minsan nga, iniisip ko kung totoo ba talaga ang Diyos eh. Bakit ba niya ginagawa sa akin'to?! Hindi ba masyadong maduga 'to?! ANO BANG NAGAWA KONG KASALANAN PARA KUNIN SILANG LAHAT SA AKIN?! WALA NAMAN AKONG GINAWANG MASAMA AH?! BAKIT NIYA BA AKO PINAPAHIRAPAN NG GANITO?! BAKIT NIYA KINUKUHA SA AKIN YUNG MGA TAONG MAHALAGA SA AKIN?!

"Here."

Lalo lang akong naiyak sa mga nakikita ko. Bakit ba ganito ang nangyayari sa akin?

"Bakit ka andito? Ano? Naaawa ka sa akin? Hindi ko kailangan ng awa mo. Umalis ka

na.


Hindi kita kailangan. Hindi kita kaila--"


"I'm sorry Lei. I'm sorry. Please, hayaan mo akong icomfort ka. Para kahit papaano, makabawi ako sayo." He said while crying and he immediately hug me from behind.

Ano bang sinasabi niya? Ano ba Andrew?

"Wag mo akong kaawaan. Ayokong makita mo akong ganito. Gu..gusto ko.. gusto ko, makita mo ako.. na malakas.. yung hindi umiiyak.. y..yung hindi ka na.. iniiyakan tuwing gabi.. yung Lei na hindi ka.. na mahal.. please wag ngayon Andrew.."

Ayokong kaawaan niya ako. Alam kong mag-isa nalang ako ngayon. Lahat ng tao sa paligid ko, naaawa sa akin. Alam kong nilalapitan niya lang ako ngayon dahil sa AWA. At dahil doon, mas lalo lang akong nasasaktan. Nakayakap lang siya sa akin sa may likuran ko habang tuluy-tuloy lang yung pag-iyak ko. Parang nawala bigla lahat ng pinaghirapan ko para makalimutan siya. Kahit naaawa lang siya sa akin ngayon, nararamdaman ko yung pag-aalala niya.

Kahit papano, nababawasan yung sakit.

Ang tanga-tanga ko.Bakit ba ako nagpapakagaga para sa lalaking 'to? Halos wala na akong pride dahil sa ginagawa niya.

Mama.. Papa.. Kyle..

Please, sunduin niyo na ako.


Hindi ko na kaya yung sakit. Masyado na akong nasasaktan dito. Hindi ko alam kung kakayanin ko pa eh.

Ganito ba talaga pag nagmamahal ka? Nagpapakatanga ka? Nagpapakamartir ka? Sa simpleng yakap niya lang, bumigay ka na agad?

"Lei, sana patawarin mo ako. I have something to tell you."

Kahit gustung-gusto kong malaman kung ano yun, parang may pumipigil sa akin para malaman yun. Yung pride ko. Yun nalang ang natitira sa akin ngayon. Ayokong pati yun, mawala pa.

"Andrew.. please.. layuan mo muna ako.. Please.. tulungan mo akong.. makalimutan ka.. Yun naman ang gusto mo.. diba? Di ba? Gusto.. mong mawala ka na sa buhay ko? Gusto mong.. makalimutan kita? Ginagawa ko na eh.. wag mo namang pigilan.." sabi ko habang humihikbi ako.

"Inaamin ko, ginusto ko yun nung

una..." OUCH.Talaga bang ayaw na niya sa akin?Lei, wag ka nang umasa. Kaya nga nagmomove-on eh.

"..pero iba na ngayon Lei. I.. I.. still love you. Hindi nagbago yun.. Isinusumpa ko yun sa harap ng mga magulang mo.."

NOW WHAT?Pinaglalaruan niya ba talaga ako?


Hanggang kailan niya ba ako papahirapan?!

=14th Chapter=

Pagkasabing-pagkasabi niya nun, lalo akong naiyak. Parang pinapamukha niya sa akin na nasayang lahat ng efforts ko sa pagmomove-on. Kasi isang salita niya lang, lumambot na naman yung puso ko. Kung kelan naman ako nagpapakahirap para makalimutan siya, atsaka siya magsasabi ng ganyan? Ano ba talaga? Gulung-gulo na ako.

“Andrew naman. Please, tama na.” sabi ko sa kanya. Hindi pa rin siya bumibitaw sa pagkakayakap niya sa likod ko. At nagulat ako nung may mga pumapatak sa balikat ko.

Umiiyak siya. Pero bakit?

Di ba siya ang nang-iwan? Di ba siya ang umalis?Di ba siya ang nanakit?

Pero bakit siya

umiiyak?

“Kahit pigilan mo ako ngayon, kailangan mo pa ring malaman yung totoo.” sabi niya kahit medyo crack na yung boses niya.

Para kaming ewan dito na nag-iiyakan. Pero ang dami-daming tanong sa isip ko. Ano bang nangyayari? Bakit siya andito ngayon? Kinaaawaan niya lang ba ako? Mahal pa ba niya talaga ako? Ano ba yung totoo? At saka ko lang napag-isip isip na two months na rin pala ang nakakalipas nung nagbreak kami.

“Lei, I have a fatal disease.”

Pagkasabing-pagkasabi niya nun, napaharap ako sa kanya. Kitang-kita ko sa mata niyayung kalungkutan. Lalo akong naiyak. Sakit? Fatal? No. This is not true. Nagjojoke lang siya.

“Pwede ba, Andrew. *huk* W..wag mo.. *huk* nga akong.. *huk* niloloko. Please naman oh?” halos hindi ko na siya makita dahil sa mga luha sa mata ko. ANO BA KASING PINAGSASABI NIYA?!


“Please rin Lei, makinig ka muna sa akin. Three months ago, nadiagnose na may butas yung puso ko. Nung una hindi ko alam dahil nilihim sa akin ng pamilya ko. Kaya pinilit ko yung doktor ko na aminin sa akin. And there. Nung nalaman ko yun, halos gumuho yung mundo ko. Nagwala ako sa bahay dahil hindi man lang nila sinabi sa akin na may malala na pala akong sakit. Kaya palaa hindi ako makahinga ng maayos. Kaya pala laging sumasaakit


yung dibdib ko. Kaya pala madali akong mapagod. Sabi ng mga doktor, mababa daw ang chances na mabuhay ako pag inoperahan ako.”

Yung huling sentence na sinabi niya, it struck my heart. Mababa ang chance?! No, hindi to pwede.

“Kaya ako nakipaghiwalay sayo. Ayokong makita mo akong ganito. Ayokong iwan ka nalang bigla kapag mamamatay na ako. Mas mabuti nang lumayo na ako sayo habang maaga pa para hindi ka masaktan. Sorry Lei. You must forget me, kasi masasaktan ka lang. Masasaktan lang kita lalo kapag dumating yung araw na kailangan ko nang magpahinga.”

At that instant, niyakap ko siya. Halo-halo na yung nararamdaman ko ngayon. Ayoko. Ayokong dumating yung panahon na sinasabi niya. Natatakot ako. Natatakot ako sa pwedeng mangyari. No. Napatingin nalang ako sa langit. Hindi ko na alam yung gagawin ko.

“Bakit ba lahat nalang ng mahalagang tao sa akin kinukuha mo?! Hindi pa ba sapat sayo yung pamilya ko?! Lahat nalang! Pati yung taong mahal ko kukunin mo rin?! Diyos ka ba talaga? Bakit mo ko hinahayaang masaktan ng ganito?! Bakit mo ako gustong mag-isa?! BAKIIIIIIIIIIIITTTTT?!?!” I burst out in tears. Ano bang naging kasalanan ko para pagdaanan ko lahat ng 'to?!

LAHAT NG TAONG MAHAL KO, NAWAWALA SA

AKIN. AYOKONG MAG-ISA.

“Shhh. Don't say that Lei. Ito yung pagsubok na binigay niya sayo. You must survive this. Iknow you can.”

“No I cant! Sa tingin mo ba Andrew kinakaya ko pa?! Halos gusto ko na ngang magpakamatay dahil sa mga nangyayari sa akin eh! Namatayan ako ng pamilya! Nilayuan ako ng kaibigan ko! Tapos pati ikaw mawawala rin?! Anong gusto mong mangyari?! Mabaliw ako dahil dun?! Ang sakit sakit eh. Gusto ko nang magpakamatay! Gusto ko nang mawala rin! Andrew.. gusto ko nang mamatay!!!!” Oo gusto ko nang mamatay. I can't live in this cruel world. Hindi ko kaya.

“NO. Don't do that. Sa tingin mo ba, matutuwa yung pamilya mo kapag ginawa mo yan? Sa tingin mo ba matutuwa yung mga kaibigan mo kapag nagpakamatay ka? Sa tingin mo ba gugustuhin ko na mamatay ka?! Please Lei, fight. Para sa mga taong nagpapahalaga sayo.”

Bakit ba ang selfish nilang lahat? Bakit lahat sila iniiwan


ako?


Hindi ba nila alam na sobrang sakit ng ginagawa nila?Oo hanggang ngayon lumalaban pa rin ako, pero pinanghihinaaan rin naman ako ng loob. Hindi ba pwedeng lumaban rin sila?

“Andrew, I'll fight. But promise me one thing.” I said while my tears are running down to my face.

“What's that?”

“Please, fight also.”

Sa itsura niya, halatang nagulat siya. Pero ito nalang yung alam kong paraan para makasurvive ako.

“Andrew, chances are still chances. You HAVE a chance. Sana naman gamitin mo yun. Take the risk. Sila mama nga, wala silang chance. Namatay sila ng biglaan. Pero ikaw, meron ka pang pag-asa eh. Isipin mo rin naman yung mga taong masasaktan mo kapag nawala ka. Yeah, I can fight. But you should also fight that damn disease of yours. Hindi pa naman huli ang lahat di ba? Please Andrew.” I bowed down to him. Nagmamakaawa na ako. Ayoko rin siyang mawala sa akin.

Oo tanga na ako. Oo martir na ako. Pero may reason naman siya eh. At alam ko, sa sarili ko, MAHAL KO PA RIN SIYA. Hindi naman nagbago yun eh. Walang nagbago. Ngayon ko lang narealize na hindi pala effective yung pagmomove-on na ginawa ko. Kasi yung mismong presence lang niya, bumabalik lang yung Lei na sobrang mahal siya.

“Andrew, If you really love me, take that chance.”


And then he hold my hands tightly,

“Sige. Maagpapaopera ako, para sayo. Let's fight together Lei.”

=15th Chapter=

Naglalakad ako ngayon sa park. Last last week pa nagstart yung klase. Pero ako, nagleave of absence muna ako. Hindi ko pa kayang pumasok sa kalagayan ko ngayon. Emotionally, hindi ko kaya.

Sunday ngayon kaya madaming tao sa park. Mostly, families. Kaya naramdaman kong umiiyak na pala ako habang pinapanood ko sila. Namimiss ko na si mama, si papa pati na rin si Kyle. Miss na miss ko na sila. Pero wala akong magagawa. Hindi ko na sila makikita, hindi ko na sila mayayakap.

Kasi wala na sila.

“Oh. Wag ka ngang iyak ng iyak. Hindi bagay.” nakita ko yung blue na panyo sa harapan ko kaya napatingin ako sa kung sino yun kahit alam ko na kung sino.


Mas lalo akong naiyak. I missed her.Ngayon ko nalang ulit siya nakita.

“Francine.” then she smiled at me.

“Bruha ka, namiss kita Lei.” tapos lumapit siya sa akin tsaka ako niyakap.

Ako rin. Namiss ko talaga siya. Miss na miss. Namiss ko ang isa ko pang bestfriend. Siguro almost five minutes rin kaming nakayakap sa isa't isa at umiiyak. At alam ko, kahit hindi kami magsalita, eh matagal na naming napatawad ang isa't isa.

“Nasabi na pala sayo ni Andrew sayo lahat.” sabi niya sa

akin. “Oo. Pero hindi lahat.”

Ngumiti naman siya.

“Well, sige, sasabihin ko na rin yung side ko.” pareho kaming naupo sa may lilim ng puno at sumandal sa katawan nun.

“Naalala mo ba yung gabing umiiyak ka dahil nga nakipagbreak si Andrew sayo at hindi kita kinomfort kaya si Lei nalang ang nagconfort sayo?” oo naaalala ko yun kaya tumango nalang ako.

“That night, tinext niya ako. At ayun nga, sinabi niya sa akin lahat. Dapat nga susugurin namin siya ni Lei para bugbugin eh, kaso nagbago bigla yung isip ko nung nalaman ko yung dahilan niya.” napangiti naman ako dun. Ang swerte ko talaga sa kanilang dalawa ni Lei. Napakaprotective nilang kaibigan.

“I know napakaselfish ng dahilan niya pero naisip ko rin na kapag hindi siya nakipaghiwalay sayo ng maaga, mas masasaktan ka lang. I mean, yung biglaan nalang siyang mawawala? Di ba mas masakit yun? Kaya pumayag ako sa plano niya. Pumayag akong gamitin niya ako para makalimutan mo siya. I know masyadong mabigat yung nanging desisyon ko, pero kung para sayo rin yun, KAKAYANIN KO.” naiiyak ako. Naiiyak ako kasi napakaswerte ko sa mga bestfriends ko. Gagawin nila lahat, para sa akin.

“Pumayag akong maging girlfriend niya kahit masaktan ka pa. Kaya nga nung nadulas ako sa hagdan at bigla siyang dumating, sobrang nag-alala ako nun. Ni hindi ko nga inisip yung


paa ko eh, ang iniisip ko nung mga panahong yun eh kung anong magiging reaksyon mo. Kung anong mangyayari. At alam ko ring susundan niyo kami kaya tuloy kami sa plano.”

WAIT. May naalala ako. Yun yung time na..

“AA.. OOOUUUUCCCCHH! BAGALAN MO NAMAN! WHOOOOO!!” “Sorry. Mas masakit kasi pag binagalan ko lang.”“Eh masakit rin pag mabilis eh..

AAAARAAAYYYYYYY!!!” After 10 seconds of silence..

“ANG HAPDI ANDREW.. ANG SAKIT.. HINDI AKO MAKAUPO.” “Mahapdi talaga yan, katatapos lang eh. Whew, nangawit rin ako.” “Ano.. uhm.. paabot ng damit ko..”

Biglang sumikip yung dibdib ko. M..may nangyari sa kanila? Yun yung narinig namin ni.. Alleine nung sumunod kami sa kanila.

Napayuko nalang ako bigla. Ano bang nangyayari sa akin? Para akong nawalan ng kaluluwa. T_T

“F..francine..” tawag ko sa

kanya. “Hmmm?”

Waah itatanong ko ba? Kasi naman eh. Di talaga ako mapakali. Bakit ko pa kasi naalala yun.


“A..ano.. nung araw na yun.. nung nasa apartment ka ni Andrew..m..may.. uhh..ano.. uhm.. may nang..yari ba.. s..s..sa inyo?” tapos napapikit ako pagkatapos kong matanong yun. NAKAKAHIYA KASI. Shet ano bang tinatanong ko?!

“EEEEEEHHHHHHHHHHHHHHH?!?!??!?!”

GRABE LANG.Basag eardrums ko.>_<

Pagtingin ko naman sa kanya, eh nakatayo na siya at talagang nanlaki yung mga mata niya.T..teka..

“You mean, walang nangyari sa inyo??”

“HHHAAAAA?!?! Ano bang pinagsasabi mo Lei? Tsaka kadiri ha! Hindi ko papatulan yungAndrew na yun no!”

Teka parang ang sama naman ata ng pagkakasabi niya. Batukan ko kaya 'tong si Francine?=_=

“S..sure ka? Eh kasi nung sumunod kami ni Al, may narinig kaming.. ano.. uhh.. WEIRDsounds. You know..”

“Ha? Anong weird sounds? Wala akong maalala.” jusko naman. So kailangan ko talagang iparinig sa kanya yung weird sounds na narinig ko? Leshe naman 'tong babaeng 'to oh.

“Sabi mo pa nga..Ouch! Bagalan mo naman, masakit eh! Ang hapdi Andrew, di ako makaupo. Uhh paabot ng damit ko.”

At pagkatapos na pagkatapos kong gayahin yung boses niya eh sobrang tumawa siya ng malakas. Ang sakit lang sa damdamin ha. - _-


“WAHAHAHAHAHAHA!! Ano ba..HAHAHAHAHAHA!! Lei ano yun?! WAHAHAHAHA!! WHOOOO!!! WINNER BWAHAHAHAHA!!”

*BOOGSH*

Binatukan ko nga.Seryoso akong nagtatanong tapos tinatawanan lang ako? Baliw talaga 'tong si Francine eh.

“Aray naman! Makabatok, wagas!”

“Eh para kang baliw dyan eh. Ano na? Di ko na magets mga nangyayari eh! Ano ba yung narinig namin ni Al?!”

Nararamdaman kong tatawa na naman siya kaya pinagbantaan ko na agad siya.

“Try mong tumawa, makakatikim ka sa akin ng batok at tsaka hampas. *glare*” at buti naman effective at pinigilan niya yung tawa niya.

“Eh kasi naman nakakatawa kayo eh. Kung anu-ano pinag-iisip niyo! Hahaha! Ma-L kayo ha! Di ba nga natapilok ako nun sa hagdan sa Math building kasi nakatakong ako? Ayun, hinilot niya. Inikot-ikot niya yung paa ko kaya masakit tsaka mahapdi dahil may gasgas. And totoo namang hindi ako makaupo kasi diba tumama rin yung pwet ko sa hagdan? Angsakit lang. Leshe talaga yung hagdanan dun sa math building eh. Sinusumpa ko talaga yun! Isang linggong masakit yung pwet tsaka paa ko dahil dun. + +”

Eh?Y..Yun l..lang yun?

“T..teka, eh ano yung damit? Bakit mo pinapaabot sa kanya?” hindi kaya hinubaran siya niAndrew? :O


“Ah yun ba? Di ba kasi nakaporma tayo nun? Yung trip trip natin na magsuot ng bongga? Nakadobleng damit kaya ako nun! Eh yung Andrew na yun, masyadong sugapa, sa sarili lang niya tinapat yung electric fan sa may sala! Ang init-init pa man din dun sa apartment niya! Walang hiya yun eh! Tinanggal ko tuloy yung isa kong damit ng wala sa oras. Nakuuuuu, may atraso pa pala yung lalaking yun sa akin! Pakibatukan nga yun Lei. Lakasan mo ha!”

Phew.Relieved na ako. Akala ko pa naman...

Oh well, at least alam ko na yung

totoo. And I'm happy that that's the

truth.

*vibrate vibrate*

Napatingin naman ako sa cellphone ko at tinignan ko kung sino yung nagtext.

From: Andrew <3

>Bukas na ang operation ko. Sana.. mabuhay ako.

Pagkabasang-pagkabasa ko nun, hinila ko si Francine at tumakbo kami papunta kilaAndrew.


=16th Chapter=


“Huy, maupo ka nga dito. Nahihilo na kaming lahat sayo eh.” -Alleine

Napabuntung-hininga nalang ako.

Andito kami ngayon sa ospital. Yeah.

Nakaconfine na si Andrew dito at bukas na yung operation niya. Chinecheck-up siya ngayon sa room niya.

“Hija, don't worry. Malakas ang anak ko, hindi yun susuko.” tsaka ako pinaupo ni tita

Irene. Mommy yun ni Andrew. Actually pati daddy niya andito rin. Sila Alleine at Francine

rin.Lahat kami, kabado. Akala ko nga galit sa akin si tita Irene eh. Kasi diba, ang sinabing reason sa akin dati ni Andrew kung bakit siya makikipagbreak ay dahil ayaw ng nanay niya? Pero tingin ko gawa-gawa niya lang yun. Coz the real reason is THIS. Di na talaga ako mapakali kahit bukas pa yung operation.

After ten minutes, lumabas na yung doktor kaya lahat kami eh nagsitayuan

na. “Doc, kamusta naman po siya?” tanong ni tita Irene.“Stable naman po lahat. Pwede na po siyang operahan bukas. Pero sigurado na ho ba kayodito? I'm telling you Ma'am, he only has 40% chance to survive the

operation.” Ewan ko pero biglang nandilim yung paningin ko kaya sumabat

na ako.

“Doc, chance pa rin naman yun di ba? 40% MATTERS. Oo nga wala pa sa kalahati, pero


we need to believe. We need to believe in him, we need to believe in you na kaya nyo siyang iligtas. Be optimistic nalang Doc.” then naiyak na ako. Hindi ko na rin kasi alam yung gagawin ko eh. Yeah natatakot ako sa pwedeng mangyari. But I HAVE to be strong. He needs me. He needs us. Kailangan naming magpakatatag lahat para sa kanya.


Inilayo nalang ako nila Francine dun kaya yung parents nalang ni Andrew ang kumausap sa doktor.

“Shhh. Stop crying. Lei, hindi ito ang time para umiyak. Ang kailangan mo ngayon eh yung Kris na matapang. Yung Kris na kailangang magpakatatag para kay Andrew. So wipe your tears now.” tsaka naglabas si Alleine ng panyo at kinuha ko naman agad yun.

Sa mga panahong ganito, parang nakalimutan ko lahat ng ginawa sa akin ni Andrew. Lahat ng sakit at luhang nasayang ko this past few months dahil sa break-up namin. Yeah nasaktan ako. Pero mas nasasaktan ako sa nangyayari ngayon.

Bakit siya pa?Of all people, bakit siya pa ang kailangang malagay sa ganyang kondisyon?

Sana ako nalang..Sana ako nalang yung nagkasakit..Para hindi siya nahihirapan ng ganyan..

Pumunta ako sa kwarto ni Andrew. Tulog siya. Tinitigan ko siya ng matagal. Para lang siyang natutulog na anghel. Yung para bang walang pinoproblemang kahit ano, walang iniinda.Pero lahat kasinungalingan. Hindi talaga siya okay. All this time, may iniinda pala siyang sakit. All this time, nagpapakaselfish ako para balikan niya ako. Hindi ko alam na pati pala siya eh nasasaktan.

Hinawakan ko yung kamay niya.

“Andrew, kaya mo yan di ba? Kaya mo yan. Naniniwala kami sayo. Hindi mo kami iiwan di ba? Hindi ka mawawala di ba? Wag mo akong iiwan ha? Wag mong gawin yung ginawa ng pamilya ko sakin, please?” my tears started to fall. Hindi ko na maiwasang mag-isip kung ano yung mga pwedeng mangyari.


Meron nalang kaming kalahating araw para malaman yung magiging resulta ng operasyon. Minsan sumasagi rin sa isip ko na.. BAKA kalahating araw nalang yung natitira para sa amin ni Andrew. Pero pinipilit kong maging positive. I need to. Umupo lang ako sa tabi ng higaan niya. Gusto ko lang siyang bantayan at tignan buong maghapon. Ayoko siyang iwanan ngayon.

Nilabas ko nalang ulit yung diary ko. Ganito kasi ako eh. Pag mabigat yung nararamdaman ko, yung diary ko ang lagi kong pinaglalabasan nun.

December 2

Kinakabahan ako. Sobra. Andrew, di ba kaya mo yan? Alam ko kaya mo. Kaya sana wag mong sirain yung pangako mo. Sabi mo diba magsisimula ulit tayo? Alam mo.. naiisip ko na yung pwedeng mangyari pag successful yung operation mo. Magdedate tayo tapos magtatawanan. Yung parang dati lang. Hahaha bakit ba ako umiiyak ngayon? Dapatmasaya ako kasi nilalabanan mo yung sakit mo.. PARA SA AKIN. Salamat ha? Akala ko kasi.. wala na akong halaga sayo eh. Gusto kong ayusin lahat sa atin kaya please, lumaban ka ha? Ayoko na ulit masaktan eh.

Andrew.. I still love you.

Marami pa akong sinulat. Lahat ng nararamdaman ko ngayon, sinulat ko.

“Hija halika na. Hayaan na muna natin si Andrew dyan.” napalingon naman ako kay tita Irene na nasa tapat ng pintuan. Kaya lumabas nalang ako. Bago ko sinarado yung pinto, tinignan ko muna ulit siya sa huling pagkakataon.

“Lei, uwi muna tayo. Balik nalang tayo bukas ng umaga.” nasa labas kami ngayon ng room ni Andrew. At pinapauwi na nila akong lahat.


“Pero.. dito muna ako. Babantayan ko muna si Andrew.” ayoko pang umuwi. Kailangan ako ni Andrew ngayon. Ayoko pa.

“Alam mo Lei, mas maganda kung uuwi ka muna ngayon tapos bukas ka nalang bumalik. Mas kailangan ka niya bukas. Kami nalang muna ang magbabantay sa kanya ngayon.” then she flashed a sweet smile. Hindi naman ako makatanggi kay tita kasi may point siya.

Wala akong nagawa kundi umuwi kila Alleine. Dito na kasi ako tumutuloy ngayon eh. Late na pero hindi pa rin ako makatulog. Sana lang talaga...

MAGING OKAY ANG LAHAT.

=17th Chapter=

“Lord please.. sana po successful ang operation ni Andrew. Please po.”

Isang oras na akong nagdadasal dito sa chapel sa ospital. Bawat bigkas ko ng salita, may kahalong takot at kasabay na luha. Hindi ko na alam yung gagawin ko ngayon. Nagsisimula na kasi yung operasyon. Lahat kami, hindi mapakali.

Lahat kami umaasa.

Kinakabahan na talaga ako. Kanina pa kasi yun nagstart eh. Hanggang ngayon nandun pa rin sila sa OR. Ang lakas ng tibok ng puso ko. Sana.. sana.. maging maayos ang lahat.

Pumunta na ako sa tapat ng OR. Andun rin silang lahat, hindi mapakali. Ayaw ko mag-isip ngayon ng negative. Wala akong gustong isipin kundi yung mangyayari sa amin kapag natapos na 'tong operasyon na 'to. Yung mga pwede naming gawing magkasama.


***

After an hour, lumabas na yung doctor kaya nagmadali kaming lahat para lapitan siya.

“Doc, kamusta na po ang anak ko?” tanong ni tito Daniel, daddy ni Andrew.

Kinabahan naman ako bigla sa reaction ni Doc. Nakasimangot kasi siya tapos

umiling. No.No.

Hindi pwede.

“Successful po ang operation. Pero hindi po natin malalaman ang resulta hangga't hindi siya nagigising. Kapag hindi siya gumising within 48 hours, it means he's in COMA.”


Para kaming nabunutan ng malaking tinik sa dibdib.

I knew it. I knew it.He can survive this.

And I'm happy he

did.

After ten minutes eh pinayagan na kaming pumasok sa room niya. Nakakaawa nga tignan dahil andaming something na nakakabit sa kanya.

Ang gagawin nalang namin ngayon ay maghintay. Maghintay na gumising siya.

I know he can also survive this. Magigising siya.

NANINIWALA AKO.

Lumabas muna kami nila Alleine at Francine sa kwarto niya. Hinayaan muna namin yung parents niya dun.

“Buti naman kinaya yung 40%. Thank God.” -Alleine“Oo nga eh. Buti talaga. Grabe kinabahan talaga ako eh.” -Francine


Tama sila. 40% pero nakayanan niya. Napangiti ako dun. That means, lumaban talaga siya para mabuhay. He fight for his life by risking it. I'm so proud of him.


“Let's go to the chapel. Magpasalamat tayo.” sabi ko sa kanila na ikinagulat nila.

Simula kasi nung namatay yung pamilya ko, parang ayoko nang maniwala sa Diyos. Pero sabi nga ang sadness, may katapat rin namang happiness. Siguro nga ito yun. Hinayaan niyang mabuhay yung taong sobrang halaga sa akin. Akala ko dati, kukunin rin niya si Andrew sa akin. Kung mangyari man yun, hindi ko na talaga kakayanin. Pero thanks to Him, niligtas niya si Andrew. I believe in miracles now.

Sinamahan nila ako sa chapel at nagdasal ako dun. Nagpasalamat ako at pinakinggan niya yung dasal ko. Pero sana pakinggan niya ulit yung hiling ko..

Sana magising na si Andrew. Sana.

Nung bandang hapon na, umalis muna sila tita para kumuha ng mga gamit nila. Sila Alleine at Francine, umuwi rin muna. Kaya ako nalang ang naiwan dito. Pinuntahan ko si Andrew. Hindi ko alam pero bigla nalang tumulo yung luha ko. Hindi ko alam kung bakit. Masyado na palang maraming nangyari. Akala ko talaga.. iiwan na ako ni Andrew. Pero buti nalang.. MATAPANG siya.

Umupo ulit ako sa tabi niya at hinawakan yung kamay niya.

“Andrew, salamat ha? Salamat dahil tinupad mo yung pangako mo. Salamat kasi hindi mo ako iniwan. Alam mo ba, takot na takot ako kanina. Hindi ko kasi alam kung ito na yung huling beses na makikita kita eh. Hindi ko alam kung kelan ka pwedeng kunin sa akin ng Diyos. Pero salamat at hindi ka niya kinuha sa akin. Andrew, please gumising ka na. Gustung-gusto na kitang makausap. Kung alam mo lang kung gaano kita namiss. Sobra sobra.” I'm really crying hard. And I don't even know why. Siguro mixed emotions. Lagi nalang akong umiiyak dahil sa kanya.


“Andrew, di ba hindi mo ko iiwan? Di ba? Sabi mo yan dati di ba? Kaya sana magising ka na mamaya ha? Hindi ko kayang mawala ka. Sana wag mo kong iwan. Promise mo yan ha? I love you.” then I kissed him.

Pinagmasdan ko lang siya for the next five minutes. Tinitignan ko yung lalaking nanligaw sa akin for four months. Yung lalaking nagustuhan ko. Yung lalaking minahal ko ng sobra. Yung lalaking sinaktan rin ako ng sobra. At yung lalaking, minamahal ko pa rin hanggang ngayon. Akala ko talaga, hindi siya yung lalaki para sa akin. But no. Alam ko, nararamdaman ko.. SIYA NA TALAGA. Hindi naman dapat hinihintay yung taong nakatadhana sayo eh. Kung sino ang mahal mo, dapat pinaglalaban mo. Hindi pinapakawalan at sasabihing 'hindi siya ang nakatadhana sa akin'.

Nagulat naman ako nung may tumulong luha sa mata ni

Andrew. “A..andrew? N..naririnig mo ba ako? Andrew, gising ka

na ba?”

Hindi siya sumagot.

Pero nararamdaman ko.Naririnig niya lahat ng sinasabi ko. Naririnig niya ako.

He's fighting.


Pinunasan ko yung luha niya at hinawakan ko nang mahigpit yung kamay niya. Hindi ko namalayan, nakatulog na pala ako.

***

“Lei..Lei.. gising na.”

Nagising ako dahil may yumuyugyog sa akin. Pagtingin ko andito na pala ulit silang lahat.

“Hija, magpahinga ka muna. Kami nalang muna ang magbabantay sa kanya.” -tito Daniel

Nag-nod nalang ako. Tinignan ko lang ulit si Andrew. Hawak-hawak ko pa rin pala yung kamay niya. Binitawan ko siya at saka lumabas ng kwarto niya.

Umuwi muna ako kila Alleine. Pagdating ko doon, nahiga muna ako para makatulog. Dalawang araw na rin pala kasi akong hindi nakakatulog ng maayos kababantay kay Andrew.

***

*yawn*

Tinignan ko yung relo ko at base sa paningin ko, kung hindi man ako naduduling, eh alas- dos na ng hapon. Nakaramdam na rin ako ng gutom kaya bumaba na ako para kumain.


Then after nun, naligo na rin ako para magising yung diwa ko. Then umalis na ako para makabalik sa ospital.

Nung malapit na ako sa ospital, biglang nagvibrate yung phone ko kaya huminto muna ako sa paglalakad. Tapos tinignan ko kung sino yung nagtext. Pero akala ko text, yun pala may tumatawag na. Si Francine.

“Hello Fr--”

“LEI!! PUMUNTA KA NA DITO DALI! SI ANDREW! SI ANDREW NAGISING NA!!”

Pagkarinig na pagkarinig ko nun, halos tumalon yung puso ko kaya tumakbo ako papuntang ospital.Pero..

*SCCCCCRRRRRRREEEEECCCCCCCCCCCHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHH*

“AAAAAAAAHHHHHHHHHHHH!!!”

“Lei.. Lei?? Hello Lei!! A..anong nangyayari d..dyan? LEI? LEEEEEEEEEEIIIIIIIIIII!!!!!!”

=18th Chapter=

Andrew's POV


Lei.

Lei.

Lei.

Naririnig kita.Mahal na mahal na mahal na mahal rin kita. Gusto na rin kitang makausap.

Pinilit kong imulat yung mga mata

ko. “A..anak? A..Andrew.. ”“Tawagin niyo yung doktor!” “Opo!”

Pagdilat ko, nakita ko si Mommy at si Daddy.. UMIIYAK. Ngayon ko lang sila nakita na umiiyak. Ngayon lang. Alam ko masaya sila dahil nakayanan ko yung operation. Nakita ko rin si Alleine at si Francine na umiiyak. Napangiti ako. Akala ko, galit sila sa akin dahil sa ginawa ko kay Lei. Pero inintindi pa rin nila ako at andito sila para sa akin.

Inikot ko yung tingin ko sa buong kwarto.

Asan si Lei? Nasaan yung taong gusto kong

makita? “Mom, where's Lei?”“Oo nga pala! Tawagan niyo siya! Sabihin niyo nagising na si Andrew!” sabi niya kilaFrancine at Alleine.“Umuwi muna siya anak. Dalawang araw ka na niya kasing binabantayan eh. Wala pa yung masyadong pahinga.”


Kaya pala.Binabantayan niya pala ako. Salamat Lei.

Nakita ko namang nagdidial na si Francine. Niloudspeaker niya pa ata para marinig namin siLei.

“Hello Fr--”

“LEI!! PUMUNTA KA NA DITO DALI! SI ANDREW! SI ANDREW NAGISING NA!!”

“*SCCCCCRRRRRRREEEEECCCCCCCCCCCHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHH* AAAAAAAAHHHHHHHHHHHH!!!”

Long silence.

Kinabahan kaming lahat sa narinig namin. Hindi.. h..hindi naman yun--


“Tumawag kayo ng ambulansya!” “Itakbo niyo na siya dyan sa ospital oh!” “Diyos ko, andaming dugo!”

“Lei.. Lei?? Hello Lei!! A..anong nangyayari d..dyan? LEI? LEEEEEEEEEEIIIIIIIIIII!!!!!!”

Napabangon ako sa narinig ko.

“Anak! Hindi ka pa pwedeng bumangon.” “Mom! Si Lei! Kailangan ako ni Lei!”

Kahit pinigilan ako ni Mommy at Daddy, pinilit ko pa ring makalabas. Si

Lei.. Si Lei..

Hindi..

Nakita kong tumakbo sila Francine at Alleine kaya tumakbo na rin ako. Kahit masakit pa rin yung dibdib ko, wala akong pakialam. Si Lei.. gusto kong makita si Lei. Kailangan niya ako ngayon..

Nakita rin naming nagsisitakbuhan yung mga nurse at doctor sa labas. Pagkarating ko sa labas..

Naabutan ko si Lei, S..si Lei.Nakahiga sa kalsada.


D..duguan.

Napatakbo ako sa kanya.

“L..Lei!”

“A..Andrew.. g..gising ka na.. nga..” hinawakan niya yung mukha ko habang umiiyak siya. Andami nang dugong nawala sa kanya.

“Shh.. wag ka nang magsalita.. D..dadalhin kita sa ospital..” tapos hinawakan ko yung kamay niya ng mahigpit. Ayoko siyang pakawalan. Ayoko siyang mawala. Nakahawak pa rin yung kamay niya sa mukha ko.

“G..gust..o kong.. ma..matandaan y..yung mukha mo..b..bago man lang a..ako mawala.. yung matangos m..mong ilong.. yung m..maganda mong mata.. y.yung manipis m..mong labi.. A..andrew.. S..salamat at t..tinupad mo y..yung pangako mo.. A..akala ko.. hindi na kita makikita eh.. Buong a..araw kong pinagdasal..na sana magising ka.. s..sana magkita pa tayo.. A..alam mo.. mahal na mahal.. na m..mahal na mahal..na mahal na mahal kita..L..lagi mo yang tatandaan ha?”

“Mahal na mahal rin kita Lei.. higit pa sa buhay ko.. wag ka nang magsalita please?”

Nakita ko namang nasa tabi na namin yung mga nurse at inilagay na nila sa stretcher si Lei. Nakitakbo lang rin ako sa kanila. Hawak-hawak ko yung kamay ni Lei.


“Lei! Leiiiiii!! Lei!!” nakikitakbo rin si Alleine at si Francine. Umiiyak. Nararamdaman ko yung nararamdaman nila. Masakit. Masakit makita yung taong mahalaga sayo na ganito ang kondisyon.

“A..andrew.. promise me.. m..mabubuhay ka na m..matagal.. H..hindi mo s..sasayangin yang sec..cond life mo.. Promise..me.. Ka..kahit na mawala ako ngayon.. a..ako pa rin yung m..mahal mo ha? So..rry k..kung selfish wish to.. pe..pero sana.. ako lang.. Ako lang ang m..mamaha..lin mo ha? Please? Alam.. ko..h.. hindi na ak..o magtatagal.. Y..yung dia..ry ko......”

“Sir, Ma'am, hindi na po kayo pwede dito.” nakarating na pala kami sa OR. Binitawan ko na yung kamay ni Lei. At sa pagbitaw na yun, hindi maganda yung pakiramdam ko.

Napaupo kaming tatlo sa sahig. Halos nalabasan na ng kaluluwa. Bakit ba nangyayari 'to? Pagsubok na naman? Tang*nang pagsubok to!! Bakit kelangan ganito pa?! Hindi ba talaga pwedeng mabuhay kami ng tahimik lang?! Bakit kailangang mangyari pa 'to kay Lei?! Sana sa akin nalang. Sana ako nalang. SANA AKO NALANG!

“Lei.. *huk* LEEEEEEEEEEEEEIIIIIII!!! Lei!! Noooooo no. Hindi to totoo.. Di ba Francine? Si Lei.. Si LEIIII!!!!” nakita kong nag-iiyakan na naman si Alleine at Francine. Nilapitan ko sila at niyakap nang mahigpit.

“Ipagdasal nalang natin na maging maayos ang lahat.”


Halos dalawang oras kaming naghintay. At lumabas na yung doktor sa OR kaya napatayo kaming lahat. Ang sakit na ng dibdib ko, pero wala akong pakialam. Ayokong indahin yung sakit na to. Si Lei ang importante ngayon. Si Lei lang.

“Doc, kamusta na po si Lei. Okay na po ba siya? Maayos na po ba yung kondisyon niya?”sabi ko sa doktor habang niyuyugyog

siya. “Sorry. Ginawa na namin lahat...

SHE'S GONE.”

Halos matanggal yung puso ko nung marinig ko yun. Hindi. Hindi yun totoo.

“Nagsisinungaling ka lang di ba? Buhay pa siya. Buhay pa si Lei. Hindi niya ako iiwan. Nangako kami sa isa't isa doc. Hindi niya ako iiwan. Asan si Lei? Gusto ko siyang makita. Leiiiiiiiiiii!!!!!”


“Sir, hindi po pwede!”

“Sorry hijo. Maraming dugo ang nawala sa kanya. Sorry but you need to accept the truth. PATAY NA SIYA.”

“NNNNNNNNNNOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOO OOOOOOO!!!!!!!!!!!”

=Epilogue=

Kapag nagpakamatay ba ako, selfish yun? Gusto ko na kasing mamatay eh. Lahat ng taong mahalaga sa akin, kinukuha. Lahat ng mahal ko, nawawala. Ano pang silbi ng buhay ko kung wala naman sila?

Lord bakit po kinuha niyo sa akin yung pamilya ko? Sila nalang yung source of strength ko eh. Bakit kailangang mangyari sa kanila yun?! Bakit ngayon pa kung kelan sobrang kailangan ko sila?! Bakit ako pa yung nawalan ng pamilya? May masama ba akong nagawa? May mali ba? NAGMAHAL LANG NAMAN AKO NG SOBRA. Yun lang naman ang pagkakamali ko ah? Bakit kailangan pati pamilya ko madamay? SANA AKO NALANG YUNG KINUHA MO! Sana ako nalang!

Nilipat ko yung page.

Gusto ko na talagang mamatay. Ayoko na. Ang sakit-sakit na eh.

Andrew, kapag ba namatay ako, iiyak ka? Magsisisi ka ba na iniwan mo ako? Bakit ba kasi iniwan mo ako? Nagkulang ba ako? O sobra masyado? Akala ko tayo na talaga, pero mali ako eh. Alam mo bang gabi-gabi akong umiiyak dahil sayo? Akala ko kaya kong mag-move on, pero hindi. I WILL NEVER GET OVER YOU. And I won't. Alleine! Sorry but I just can't get


over him! Hindi ko alam, hindi ko na kaya. I'm still here, stucked in the middle of nowhere and it's so hard. Ang sakit lang eh. Can we be together again, Andrew? I REALLY WANT TO AND I WANT IT BADLY. I'm so pathetic. :(( Naghihintay ako sa taong wala nang nararamdaman para sa akin. I'm so freakin' pathetic. :'(

I GUESS I FAILED GETTING OVER HIM. </3He's my true love.And TRUE LOVE is when you shed a tear but you still want him.

Francine! Miss na miss na miss na kita. Bakit pa kasi sa lahat ng taong pwede mong mahalin, si Andrew pa? Ang sakit isipin na niloko ako ng bestfriend ko. Yung taong dapat nasa tabi ko nung iniwan ako ni Andrew. Pero nasaan ka nung mga panahong yun? Kasama siya. Habang ako, halos mamatay na sa sakit. Nung nawala yung pamilya ko, nasaan ka? Kasama pa rin siya. DI ba dapat ako ang dinadamayan mo nung mga oras na yun? Nakakamiss magkaroon ng bestfriend alam mo ba yun? Buti nalang si Alleine hindi ako iniwan, hindi ako pinabayaan. Kahit na immature at selfish ako, inintindi niya pa rin ako. Andyan siya lagi para sa akin. Salamat Alleine. Sana masuklian ko lahat ng ginawa mo sa akin. I love you bestfriend.

Sinarado ko na yung diary niya.

“Ang emo mo pala dati Lei.” sabi ko sa kanya.“Oo nga eh, grabe ka Lei. Pero sorry sa ginawa ko ha? Sorry talaga.” -Francine“Naiyak ako sa nabasa ko. Waaah Lei I love you too!” -Alleine

Nakaupo kami ngayon at kasama namin si Lei. One month na rin ang nakalipas since that incident happen. Alam ko mahirap tanggapin. Lahat kami nangangapa. Lahat kami nawawalan ng lakas.

Pero ito na yun eh.

R.I.P

Kris Leila AsuncionJuly 10, 1994 – December 3, 2011


SHE'S GONE.

Hindi na mababago kahit anong gawin namin. Kailangan kong magpakatatag.Kailangan kong tuparin yung pangako ko sa kanya.

MABUBUHAY AKO NG MATAGAL KASAMA SIYA. SIYA LANG ANG MAMAHALIN KO. SIYA LANG.

Minsan nga, naiisip ko na ring magpakamatay, pero pag naiisip ko si Lei, naaalala ko yung pangako ko sa kanya. Masakit man, nakakalungkot man, I need to fight alone. I need to live alone.

Ni hindi ko man lang siya nakasama pagkatapos ng operasyon ko. Ni hindi ko nasabi sa kanya yung mga gusto kong sabihin. Ni hindi ko naparamdam kung gaano ko siya kamahal. Hindi ko man lang siya makakasama ngayong Pasko at Bagong Taon. Wala na yung taong nagbibigay inspirasyon sa akin. Wala na yung babaeng gusto kong iharap sa altar at pakasalan. Wala na yung babaeng gusto kong makasama habang buhay at magkaroon ng pamilya. Wala na yung babaeng gusto kong paligayahin at pagsilbihan habang buhay.

Wala na si Lei.

I promise.I won't get over you. Never. Ikaw lang. Hanggang sa mamatay rin ako, ikaw lang Lei. Ikaw lang yung babaeng mamahalin ko. Hintayin mo ako dyan ha? Sa kabilang buhay, dun natin ipagpapatuloy yung pagmamahalan natin. Hintayin mo ako Lei.

Mahal na mahal na mahal na mahal kita.


You may not be here physically, but I

know.. My heart knows..

That you're always by my side. You're always there for me.

I will never regret loving you, Lei.

As long as I'm alive, you'll always be my girl. As soon as forever is through, I'll be over you.

This isn't a goodbye.But just the start of my new life.

I will always love you, KRIS LEILA ASUNCION.

Documents

84302309 Getting Over You Purpleyhan