Nire aita munduko aitarik hobe-

rena da, baina txikitan oso oso bi-

hurria zen.

Gabonetako sutondoan amonak

kontatutako aitaren istoriotxoak

kontatuko dizkizuet.

Nire aita txikitan Munitibarreko

baserri batetan bizi zen.

Bere aitak erosten zituen iltzeak

zuhaitzetako enborretan josten

zituen eta gero bere aitak behar

zituenean ez zituen inondik aurki-

tzen.

Aitak baserrian zeukan Misino

izeneko katu txikia ez zen hazten

aitak egindako bihurrikeriagatik.

Egun batean labean sartu zuen

eta eskerrak bere ama konturatu

zela, bestela katutxoa kiskali

egingo zen. Baina ez zen horrekin

konformatu eta ormako adreilu

bat atera, zulotxo bat egin eta

katua ezkutatu zuen zulo barruan.

Amonak ez zekien zer egin bera-

rekin eta beste egun batean erre-

geek ekarritako txirrindua aitona-

ren mailuarekin apurtu eta erre-

kara jaurti zuen.

Aititek zituen oiloen arrautzak

hartu eta gordinik jan egiten zi-

tuen eta bere ama kezkatu egiten

zen arrautzarik ez zegoelako.

Bost urterekin baserritik alde

egin zuen errekara karramarroak

hartzera eta etxeko guztiak kez-

katuta baserririk baserri ibili zi-

ren bera aurkitu ezinik.

Fraideen komentuko sagarrak eta

madariak ere ostu egiten zituen.

Errekondoan aurkitutako zazpi

txakur kumeak etxera eraman

zituen eta bere amari ez zion

ezer esan, logelan sartu eta bere

ohean pasatu zuten gau osoa .

Egia da, nik ikusi dudalako, eta

ikusi ez badut ere nire aitari

entzun diot eta berari galdetu

ahal diozu.

Nire ama txikitan , eskolan bihurri samarra zen eta

behin batean 3. mailan zegoeneko bihurrikeria hau kon-

tatu zidan.

Egun batean, berak eta lagun batek, pianoa ikasten

aspertuta zeudenean …, liburu batzuk gelako atearen

gainean uztea pentsatu zuten, sor Juncal andereñoa

ikaratzeko asmoz. Eta ipini egin zituzten.

Sor Juncal gelara iritsi zenean eta atea ireki zue-

nean … liburu guztiak burura jauzi zitzaizkion. Sor

Juncal, oso haserre, euren atzetik korrika abiada han-

diz joan zen. Patiotik buelta-bueltaka egon ziren luza-

roan baina azkenean harrapatu egin zituen, belarreta-

tik hartuta, elizara eraman eta bertan otoitz egiten

gaueko hamarrak arte egon ziren.

Egia da nik ikusi dudalako eta ikusi ez badut ere

nire amari entzun diot eta berari galdetu ahal diozu .