1

MUSIC ARTS FOUNDATION

3

4 5

Poštovani ljubitelji muzike,

Pred vama je još jedno, brižno pripremano

izdanje festivala Sarajevske večeri muzike. Svoj

23. rođendan Festival, na opće iznenađenje,

te unatoč svim već duže vremena postojećim i

nepromjenjivim preprekama, obilježava u nešto

proširenom obliku. U vremenu kada je svaki

korak naprijed mnogostruko otežan, te kada

se odustajanje čini gotovo jedinim izvjesnim

ishodom, SVEM beskompromisno nastavlja svoju

davno zacrtanu misiju predstavljanja vrhunskih

muzičkih događaja ne samo sarajevskoj, već i

cjelokupnoj bosanskohercegovačkoj javnosti.

Ovogodišnji SVEM odjeven je u posebno ruho

sastavljeno iz četiri muzička “uzorka”: prvi

čine koncerti solista i orkestra, drugi koncerti

kamerne muzike, treći solo-recital, a četvrti

radionice za učenike i studente muzike.

Da je i ovaj put zaista riječ o najboljim

svjetskim umjetnicima svjedoči ime Emmanuela

Pahuda, flautiste koji će koncertom uz orkestar

Sarajevske filharmonije i maestra Uroša

Lajovica svečano otvoriti 23. SVEM. Prozvan

najboljim flautistom današnjice, ovaj svestrani

umjetnik, solista Berlinske filharmonije, te

kamerni muzičar, po prvi put gostuje u Bosni i

Hercegovini uz izvedbu jednog od najzahtjevnijih

djela flautističke literature, Koncerta za flautu i

orkestar kompozitora Arama Hačaturijana.

Bogatstvo kamernog muziciranja

predstavljeno je kroz tri posve različita ansambla.

S jedne strane, Gudački kvartet Beogradske

filharmonije uz klarinetistu Darka Brleka

njeguje standardni kamerni repertoar uz

najznačajnija ostvarenja žanra, dok s druge

strane, Kvartet saksofona Papandopulo

donosi potpuno novi zvuk kroz niz savremenih

djela nastalih upravo za ovaj sastav. Koncert

Ženskog vokalnog ansambla Corona

predstavlja još jedan odmak od ustaljenog kroz

zanimljive aranžmane tradicionalnih pjesama

Balkana.

Ovogodišnji solo-recital rezervisan je

za jednog od najboljih bosanskohercegovačkih

gitarista Edina Karamazova, čiji uzbudjiv

program “Electric counterpoint” spaja dva

naizgled daleka muzička svijeta Johanna

Sebastiana Bacha i Stevea Reicha. Njegova, kao

i radionica Kvarteta saksofona Papandopulo za

učenike i studente muzike obrazovnoj dimenziji

Festivala daju bez sumnje poseban značaj.

A, festivalska završnica u znaku violončeliste

Aleksandra Rudina, te orkestra Sarajevske

filharmonije i dirigentice Samre Gulamović,

na pravi način objedinjuje svu raznovrsnost

programa 23. SVEM-a.

I na kraju, nikako ne smijemo zaboraviti

koncert koji će najaviti ovogodišnji SVEM.

Koncert “U susret SVEM-u” obilježit će najbolji

mladi umjetnici, studenti Muzičkih akademija

u Zagrebu i Sarajevu. Još jedno neobično

raznoliko muzičko putovanje upravo počinje!

Njega zaista ne smijete propustiti!

Dobrodošli na 23. SVEM!

Ninoslav Verber

6

Četvrtak, 11. maj 2017, 20:00 Dom Oružanih snaga BiH

Koncert: “U susret SVEM-u”

Studenti Muzičkih akademija u Zagrebu i Sarajevu

PROGRAM:

Georg Friedrich Händel (1685–1759)

Ah, mio cor, schernito sei!

Amila Ravkić, mezzosopran

viši umjetnički saradnik: dr. Milan Lucić, klavir

Klasa: red. prof. mr. Paša Gackić

Josip Hatze (1879–1959)

Rob

Siniša Markanović, bariton

viši umjetnički saradnik: dr. Milan Lucić, klavir

Klasa: van. prof. mr. Adema Pljevljak Krehić

Franz Joseph Haydn (1732–1809)

Varijacije u f molu (Sonata - Un Piccolo Divertimento), Hob. XVll:6 (1973)

Zerina Šabotić, klavir

Klasa: van. prof. mr. Dragan Opančić

Erkki Jokinen (r. 1941)

Alone (1979)

Danijel Lovrić, harmonika

Klasa: van. prof. dr. Belma Šarančić Nahodović

Bogdan Dowlasz (1949)

Postscriptum

Azmir Halilović, harmonika

Klasa: van. prof. dr. Belma Šarančić Nahodović

Antonín Dvořák (1841–1904)

Klavirski kvintet op. 81, B. 155, br. 2, A dur (1887)

I. Allegro ma non tanto

Melisa Karić, violina

Amna Hujić, violina

Ana-Maria Pilj, viola

Dženis Mrkonjić, kontrabas

Zerina Šabotić, klavir

Klasa: van. prof. dr. Belma Alić

Mark Ford (r. 1958)

Trio za marimbu Afta-Stuba! (1977)

Luka Pavlić, marimba

Marino Repanić, marimba

Dario Kos, marimba

Klasa: van. prof. mr. Davor Maraus

Mihail Ivanovič Glinka (1804–1857)

Patetični trio za klarinet, fagot i klavir, d mol (1827–1828)

Allegro moderato

Scherzo-Trio

Largo

Allegro con spirito

Trio MaSelv: Ivan Andrijević, klarinet

Sebastian Tarbuk, fagot

Marko Biškup, klavir

Klasa: doc. Danijel Detoni

Božidar-Boki Milošević (r. 1931) – Ante Grgin (r. 1945)

Hamemum suita za dva klarineta i klavir (1995) (arr. Trio MaSeIv)

Trio MaSelv

Klasa: doc. Danijel Detoni

AMILA RAVKIĆ (Tuzla, 1995), mezzosopran.

Srednju muzičku školu upisuje 2010. godine u

Sarajevu (Teoretski odsjek) i pohađa nastavu

solo pjevanja kod profesorice Lidije Nikolić,

potom profesorice Selme Gušić. Muzičku

akademiju Univerziteta u Sarajevu upisuje

2014. godine Odsjek solo pjevanje u klasi

profesorice Paše Gackić. Trenutno je student

III godine.

MILAN LUCIĆ (Zenica, 1985), klavir. Diplomirao

je 2007, a zatim i magistrirao 2011. godine na

Odsjeku za klavir na Muzičkoj akademiji u

Sarajevu u klasi red. prof. Svetlane Chlaidze.

Treći ciklus studija na Muzičkoj akademiji u

Sarajevu završava 2015, čime stiče zvanje

doktora muzičkih umjetnosti iz oblasti klavira.

Trenutno je zaposlen kao viši umjetnički

saradnik na Muzičkoj akademiji u Sarajevu.

Usavršavao se na majstorskim kursevima kod

eminentnih pijanista i pedagoga: J. Novotny,

L. Pogorelić, G. Vidović, E. Tawaststjerna, R.

Gediga, D. Merlet. Učestvovao je na kursu

kamerne muzike kod profesora Johannesa

i Edoarda Kutrowatza održanom u Badenu,

Austrija. Dobitnik je nagradne stipendije

Fondacije Karim Zaimović (2006) stečene

na osnovu uspjeha na studiju i doprinosa

kulturnom stvaralaštvu Sarajeva i Bosne i

Hercegovine, kao i stipendije za prestižni

masterkurs na L’Academie musicale de

Villecroze, Francuska, koji se održava

jednom godišnje za 10 pijanista iz cijeloga

svijeta. Dobitnik je nagrade „Zlatna značka“

Univerziteta u Sarajevu koja se dodijeljuje

najboljem studentu Univerziteta, kao i više

nagrada na različitim takmičenjima od

kojih je najznačajnija Specijalna nagrada na

Federalnom takmičenju u Livnu (2006), kao i

3. nagrada na internacionalnom takmičenju

Val Tidone u Italiji (2007). Koncertirao je na

festivalima Sarajevska zima, Baščaršijske noći,

Dani Kantona Sarajevo, a nastupao je i sa

Sarajevskom Filharmonijom (2008). Do sada

je održao niz zapaženih koncerata u Bosni i

Hercegovini i inozemstvu (Hrvatska, Srbija,

Austrija, Italija, Njemačka, Francuska).

SINIŠA MARKANOVIĆ (Fojnica), bariton.

Student je Muzičke akademije Univerziteta

u Sarajevu, Odsjek Solo pjevanje u klasi

profesorice Ademe Pljevljak-Krehić.

Diplomirao je na Prirodno-matematičkom

fakultetu u Sarajevu i Zagrebu. Stalni je

vanjski član hora opere Narodnog pozorišta

u Sarajevu, gdje je sudjelovao u mnogim

opernim projektima: opera „Carmen“ (Bizet),

opera „Evgenije Onjegin“ (Čajkovski), opera

„Alma“, opera „Vesela udovica“ – uloga Pričić

(Lehár), opera „Travijata“ – epizodna uloga

Glasnik (Verdi), opera „Rigooletto“ (Verdi),

opera „Don Giovanni“ (Mozart), opera

„Hasanaginica“ (Horozić), opera „Zmaj od

Bosne“ – uloga Fra Ilija Starčević (Horozić),

opera „Don Pasquale“ (Donizetti), opera „Ero

s onoga svijeta“ (Gotovc), igrokaz „Bastien

i Bastiena“ – uloga Kolas (Mozart), kao i

mnogobrojnim koncertima koji su se izvodili

pod palicom uglednih, domaćih i stranih

dirigenata. Održao je nekoliko samostalnih i

projektnih koncerata.

ZERINA ŠABOTIĆ (1995), klavir. Muzičko

obrazovanje započinje 2004. godine u OMBŠ

„Novo Sarajevo“. Godine 2014. završava

Srednju muzičku školu u Sarajevu (Odsjek

solo klavir), u klasi profesorice Vedrane Mujkić.

Dobitnica je dvije prve i jedne specijalne

nagrade na Federalnim takmičenjima učenika

i studenata muzike, dvije treće nagrade na

takmičenjima „Don Vincenzo Vitti” i „Gianluca

Campochiaro” i prve I. nagrade, te specijalne

nagrade za izvođenje nacionalne kompozicije

na internacionalnom takmičenju „Citta di

Barletta“ u Italiji. Nastupala je kao solista sa

orkestrom Srednje muzičke škole u Sarajevu,

i kamernim orkestrom Muzičke akademije, a u

toku srednjoškolskog obrazovanja je održala

dva recitala u Domu OS BiH. Učestvovala je na

„A-festu” u Novom Sadu, Sarajevo Chamber

Music Festivalu, kao i na brojnim majstorskim

radionicama gdje je sarađivala sa pijanistima i

profesorima klavira kao što su: Boris Kraljević,

Kemal Gekić, Aida Gavrilova, Massimo Gon,

Ruben Dalibaltayan i mnogi drugi. Trenutno

je student treće godine na Muzičkoj akademiji

Univerziteta u Sarajevu u klasi profesora

Dragana Opančića.

DANIJEL LOVRIĆ (Zenica 1996), harmonika.

U Busovači završava Osnovnu glazbenu školu

„Jakov Gotovac“, u klasi nastavnika Mladena

Botića. Srednju muzičku školu završio je u

Zenici u klasi profesora Ajdina Karahodže.

Tokom nižeg i srednjoškolskog obrazovanja

bilježi brojne nastupe i nagrade na federalnim

i internacionalnim takmičenjima, kako

nastupajući solo, tako i u kamernim sastavima.

Godine 2015. upisuje Muzičku akademiju

Univerziteta u Sarajevu, u klasi van. prof. dr.

Belme Šarančić Nahodović, gdje je trenutno

student II godine.

AZMIR HALILOVIĆ (Sarajevo, 1996),

harmonika. Osnovno muzičko obrazovanje

završava u OMBŠ „Novo Sarajevo“ PU Ilijaš u

klasi profesora Enesa Fazlića. Godine 2010.

upisuje Srednju muzičku školu u Sarajevu,

u klasi profesora. Alena Hodžića. Nakon

završetka škole 2014. godine, upisuje Muzičku

akademiju Univerziteta u Sarajevu, u klasi van.

prof .dr. Belme Šarančić Nahodović. Pohađao

je razne seminare među kojima se ističu oni

sa profesorima: Radomirom Tomićem, Geir

Draugsvollom, Vjacheslav Semyonovom,

Gasperom Primožićem. Osvajao je brojna

priznanja i nagrade među kojima se ističu:

Prvo mjesto na Federalnom takmičenju

u Goraždu 2013. godine, Prve nagrade

na Internacionalnom festivalu „Akordeon

art“ u Istočnom Sarajevu, Prva nagrada

na internacionalnom takmičenju „Svirel“

(Slovenija), Prva nagrada na Internacionalnim

danima harmonike u Pragu (Češka), Prva

nagrada na internacionalnom takmičenju

„Zvezdane staze“ u Novom Sadu (Srbija), Prva

nagrada na internacionalnom takmičenju

„Eufonija“ u Novom Sadu (Srbija), dobitnik

priznanja „Srebrna pahuljica“ Sarajevske zime

2014. godine. Kao solista nastupao je u Bosni

i Hercegovini, Hrvatskoj, Srbiji, Crnoj Gori,

Belgiji. Trenutno je student III godine.

MELISA KARIĆ (Zenica, 1994), violina.

Osnovnu i Srednju muzičku školu završila

je u Zenici. Nakon toga upisuje Muzičku

akademiu Univerziteta u Sarajevu, Odsjek

za violinu. Učestvovala je na mnogobrojnim

takmičenjima i festivalima od kojih se ističu

Internacionalni festival „Muzika na žici“ kao

član orkestra, te Sarajevo Chamber Music

Festival, pri kojem je imala priliku sarađivati

sa istaknutim članovima Manhattan String

Quarteta, kao član različitih kamernih

ansambala, te kamernog orkestra. Aktivni

je član Kamernog gudačkog orkestra koji

djeluje pod umjetničkim vodstvom doc.

dr. Belme Alić. Godine 2012. je bila član

Omladinskog orkestra „Stüba Philharmonic“,

sa kojim je svirala na turneji u Njemačkoj.

Zadnje dvije godine je član „Euphony“

orkestra koji je imao vrlo uspješne turneje

u Austriji, Sloveniji, Hrvatskoj i Mađarskoj.

Usavršavala se na majstorskim radionicama

profesora Ilije Corola, Cihat Aşkina, Emilia

Percana. Povremeno sarađuje sa Sarajevskom

filharmonijom. Trenutno je student IV godine

u klasi profesorice Violete Smailović-Huart.

AMNA HUJIĆ (Zenica, 1995), violina. Osnovnu

i Srednju muzičku završila je u Zenici u klasi

nastavnika Mirsada Durmića i profesorice

Envere Merdanović. Nakon toga upisuje

Muzičku akademiju Univerziteta u Sarajevu,

Odsjek za violinu. Na Federalnim takmičenjima

ostvarila je zapažene rezultate kao solista i član

kamernog ansambla. Dvije godine učestvuje

na festivalu kamerne muzike Sarajevo

Chamber Music Festival, pod rukovodstvom

Manhattan String Quarteta, prvi put u sklopu

gudačkog kvinteta i drugi put kao članica

Kamernog gudačkog orkestra, rezidentnog

ansambla festivala, a sve pod vodstvom doc.

dr. Belme Alić. Usavršavala se na majstorskim

radionicama priznate violinistice i pedagoga

profesorice Violete Smailović-Huart,

profesorice Dore Schwartzberg i profesora

Emilia Percana. Kao članica Srednjoeuropskog

orkestra mladih „Euphony“, 2017. godine

učestvovala je na turneji orkestra u Austriji,

Sloveniji i Hrvatskoj. Trenutno je student III

godine u klasi profesorice Violete Smailović-

Huart.

ANA-MARIA PILJ (Sarajevo, 1995), viola.

Završila je Osnovnu muzičku školu „Mladen

Pozajić“, Odsjek za violinu u klasi nastavnika

Alije Holjana. Srednju muzičku školu u Sarajevu,

Odsjek za violu, završila je u klasi profesorice

Tatjane Romanić. Nakon srednje škole upisuje

Muzičku akademiju Univerziteta u Sarajevu,

Odsjek za violu. Kao violistica, sudjelovala je na

brojnim festivalima i takmičenjima, na kojima

je osvojila niz nagrada i priznanja, među

kojima se posebno ističe učešće na Sarajevo

Chamber Music Festivalu. U okviru ovog

festivala nastupala je pet godina kao članica

više kamernih ansambala, te sarađivala s

Manhattan String Quartetom, a 2016. godine

sudjelovala je i kao članica gudačkog orkestra

Muzičke Akademije Univerziteta u Sarajevu

koji je bio nositelj festivala, pod vodstvom

doc. dr. Belme Alić. S ovim orkestrom je

sudjelovala u nizu koncerata održanih širom

Bosne i Hercegovine. Sarađivala je s brojnim

kamernim ansamblima koji djeluju u okviru

Muzičke Akademije Univerziteta u Sarajevu,

a trenutno je članica klavirskog kvinteta

„Peti element“. Godine 2014. kao violistica

„Dartmouth Symphony Orchestra“ sudjelovala

je na koncertu održanom u Sarajevu u okviru

međunarodne turneje orkestra. Godine 2015.

kao članica Simfonijskog orkestra Muzičke

Akademije Univerziteta u Sarajevu pod

vodstvom profesora Ognjena Bomoštara,

sudjelovala je u koncertu održanom povodom

obilježavanja 60 godina Muzičke Akademije.

Kao članica Srednjoeropskog orkestra mladih

„Euphony“, 2017. godine sudjelovala je na

turneji orkestra u Austriji, Sloveniji i Hrvatskoj.

Članica je Kamernog mješovitog hora „Lola“

iz Sarajeva s kojim je osvojila brojne nagrade

na takmičenjima. U statusu spoljne saradnice

od 2013. godine članica je orkestra Sarajevske

filharmonije. Trenutno je studentica treće

godine u klasi profesora Pavela Kondrusevicha.

DŽENIS MRKONJIĆ, kontrabas. Osnovnu

muzičku (Odsjek za gitaru) i Srednju muzičku

školu (Odsjek za kontrabas i gitaru) završava u

Zenici. Nakon toga upisuje Muzičku akademiju

Univerziteta u Sarajevu, Odsjek za kontrabas,

u klasi profesora Slobodana Gerića. Član je

Kamernog simfonijskog orkestra Zenica (od

2010. godine), Gudačkog orkestra MAS (od

2013. godine), Sarajevske filharmonije (od

2014. godine), Orkestra mladih „Euphony“

(od 2016. godine). Od 2014. godine učestvuje

na Sarajevo Chamber Music Festivalu,

gdje je sarađivao sa istaknutim članovima

Manhattan String Quarteta, kao član različitih

kamernih ansambala, te kamernog orkestra.

Pored toga imao je priliku učetvovati

na festivalima: Jazz Fest Sarajevo (Music

Meeting 2013. i 2014. godine) i Bassomanija

Beograd 2014. godine. Usavršavao se na

majstorskim radionicama umjetnika Alberto

Bocinia i Barry Greena. Dobitnik je druge

nagrade na Internacionalnom takmičenju za

kontrabasiste u Beogradu Memorijal „Dušan

Protić“. Trenutno je student IV godine.

LUKA PAVLIĆ (Zagreb, 1996), marimba. Završio

je Osnovnu i Srednju glazbenu školu „Elly

Basić“, Teoretski odsjek i Odsjek za udaraljike.

Godine 2014. dobitnik je prve nagrade na

regionalnom natjecanju HDGPP-a u Zagrebu

2014. i drugog mjesta na državnom natjecanju

HDGPP-a. Na međunarodnom takmičennju u

Skoplju dobitnik je prve nagrade u kategoriji

kamerne muzike (Trio PAMAS) i prve nagrade

u kategoriji solo programa. Sudjelovao je na

brojnim priredbama u sklopu muzičke škole,

dok sada svoje nastupe bilježi na koncertima

Muzičke akademije Univerziteta u Sarajevu.

Trenutno je student I godine na Odsjeku za

udaraljke u klasi prof. Davora Marausa.

MARINO REPANIĆ (Split, 1995), marimba.

Udaraljke je počeo svirati sa 14 godina, kada

je upisao pripremnu naobrazbu u Glazbenoj

školi „Josipa Hatzea“ u Splitu. Maturirao je

2016. godine u klasi profesora Borisa Žuvele.

Iste godine upisuje smjer udaraljke u klasi

profesora Davora Marausa na Muzičkoj

akademiji Univerziteta u Sarajevu. Sudjelovao

je na HDGPP-ovom regionalnom natjecanju

2016. godine, gdje je osvojio drugu nagradu.

Na međunarodnom takmičenju iz udaraljki „Art

in“ u Skoplju 2017. godine osvaja prvu nagradu

u kategoriji solo programa, te prvu specijalnu

nagradu s triom PAMAS u kategoriji kamerne

muzike. Svirao je na raznim koncertima i

projektima Glazbene škole „Josipa Hatzea“ i

Muzičke akademije Univerziteta u Sarajevu.

Surađivao je s orkestrom Hrvatskog narodnog

kazališta u Splitu, s mandolinskim orkestrom

„Sanctus Domnio“, s KGD-om Mosor, te s

HGD-om Biranj s kojim osvaja titulu najboljeg

amaterskog puhačkog orkestra u B kategoriji

u Hrvatskoj. Trenutno je student I godine.

DARIO KOS (1993), marimba. Osnovnu i

Srednju muzičku školu, Odsjek za udaraljke,

završava u Varaždinu. Godine 2013. svoje

obrazovanje nastavlja na Muzičkoj akademiji

Univerziteta u Sarajevu u klasi profesora

Davora Marausa. Tokom srednjoškolskog

obrazovanja sarađivao je sa Varaždinskim

simfonijskim orkestrom, kamernim

orkestrom, te u više amaterskih orkestara.

Na samom početku studija počinje sarađivati

sa Sarajevskom filharmonijom, simfonijskim

orkestrom „Cemal Resit Rey“ iz Istanbula, te

učestalo biti uključen u projekte Muzičke

akademije Univerziteta u Sarajevu izvođenjem

kamerne muzike i solo programa. Surađivao

je sa Anom Rucner kao član sarajevske

ritam sekcije, Dubrovačkim simfonijskim

orkestrom, Splitskim simfonijskim orkestrom,

Akademijom scenskih umjetnosti u Sarajevu,

Jannis Brenner, Edinom Karamazovom,

Antoniom Serranom, Sinanom Alimanovićem,

Chrisom Finkelom i dr. Na međunarodnom

takmičenju iz udaraljki „Art in“ u Skoplju

2017. godine osvojio je dvije specijalne prve

nagrade u kategorijama kamerne muzike i

solo programa. Trenutno je student IV godine.

IVAN ANDRIJEVIĆ (Zagreb, 1994) trenutno

je student klarineta na Muzičkoj Akademiji

u Zagrebu u klasi profesora Milka Pravdića.

Osnovno i srednje muzičko obrazovanje

stekao je u GŠ “Blagoje Bersa” u Zadru u

klasi profesora Božidara Lukina, Marite Nere

Mimice i Željka Andrića. Učestvovao je na

brojnim takmičenjima, te osvojio niz nagrada

i priznanja: Prva nagrada 2010. i 2012. godine

na regionalnom i državnom takmičenju,

polufinalist takmičenja Papandopulo 2016,

Četvrta nagrada na takmičenju kamernih

sastava Premio Citta’ di Padova sa Zadarskim

kvartetom klarineta, Prva nagrada na

natjecanju Woodwind&Brass u Varaždinu

2016, Druga nagrada i srebrna medalja na

natjecanju Davorin Jenko u Beogradu 2014.

Sudjelovao je na festivalima Nei Suoni dei

Luoghi u talijanskoj pokrajini Friuli, te Aurora

Chamber music u Vanersborgu u Švedskoj 2016.

Kao solista ili kao član ansambla nastupao

je u Nizozemskoj, Švedskoj, Austriji, Italiji,

Sloveniji i Srbiji. Učestvovao je na majstorskim

kursevima eminentnih pedagoga kao što su:

Mate Bekavac, Chen Halevi, Andreas Sunden,

Venancio Rius, Geert Baeckelandt, Annelien

van Wauwe, Ivo Lybeert, Radovan Cavallin,

Davor Reba, Davorin Brozić, Željko Milić i Josip

Tonžetić.

MARKO BIŠKUP (Varaždin, 1994) klavir

počinje učiti u Osnovnoj glazbenoj školi Ivan

Padovec u Novom Marofu, a nastavlja u Glazbenoj

školi u Varaždinu u klasi profesora Predraga

Šanteka. Trenutno je student prve godine

Muzičke akademije u Zagrebu u klasi profesora

Ljubomira Gašparovića. Učestvovao je na više

seminara istaknutih pijanista i pedagoga kao što

su Đorđe Stanetti, Ruben Dalibaltayan, Johann

Schmidt i Eugen Indjic. Osvojio je niz nagrada

na pijanističkim takmičenjima: druge nagrade

na takmičenjima u Trstu (2008), Brescii (2009)

i Državnom takmičenju u Dubrovniku (2009),

treću nagradu na EPTA-inom Natjecanju mladih

pijanista u Osijeku (2013), te prve nagrade na

natjecanjima Davorin Jenko u Beogradu (2011),

2. Festivalu pijanizma u Sremskoj Mitrovici

(2012), kao i na takmičenju u organizaciji Japan

Piano centera u Ljubljani (2013). Dva puta je kao

solista nastupio uz Varaždinski kamerni orkestar

u okviru prestižnog festivala Varaždinske barokne

večeri.

SEBASTIAN TARBUK (Zagreb, 1997) student

je fagota u klasi profesora Žarka Perišića na

Muzičkoj akademiji u Zagrebu, te student

anglistike i francuskog jezika na Filozofskom

fakultetu u Zagrebu. Osnovno i srednje muzičko

obrazovanje stekao je u Glazbenoj školi Pavla

Markovca. Učestvovao je na seminarima

Milana Turkovića i Žarka Perišića, te u mnogim

orkestarskim projektima poput Sistema Europe

Youth Orchestra, Internacionalnoj orkestralnoj

razmjeni BISYOC, kao i u Zagrebačkom Orkestru

Mladih.

SLIKA 1: TRIO MaSeIv, ZAGREB

Petak, 12. maj 2017, 20:00 Narodno pozorište Sarajevo

Koncert:

Emmanuel Pahud, flauta

Uroš Lajovic, dirigent

Sarajevska filharmonija

PROGRAM:

Anatolij Ljadov (1855–1914)

Začarano jezero, op. 62

Kikimora, op. 63

Sergej Proko+ev (1891–1953)

Simfonija br.1, op. 25, D dur, Klasična

Allegro

Larghetto

Gavotta: Non troppo allegro

Finale: Molto vivace

*****

Aram Hačaturijan (1903–1978)

Koncert za flautu i orkestar, D dur

Allegro con fermezza

Andante sostenuto

Allegro vivace

EMMANUEL PAHUD

Jedan od najutjecajnijih i zasigurno

najuspješnijih flautista u ne tako kratkoj

historiji interpretativne umjetnosti na flauti,

Emmanuel Pahud, rođen je 1970. godine

u Ženevi (Švicarska). Flautu počinje svirati

kao šestogodišnjak, a već 1990. godine

osvaja Prvu nagradu i time okončava svoj

studij na prestižnom Visokom nacionalnom

konzervatoriju za muziku u Parizu. Studij potom

nastavlja sa čuvenim Aurèle Nicoletom. Kao

22-godišnjak postaje prvi flautista Berlinske

filharmonije, tada pod rukovodstvom maestra

Claudia Abbada, a na toj poziciji je vrlo aktivan

i danas. Pored orkestarske, Pahud je razvio

intenzivnu međunarodnu karijeru kao solista,

te kao kamerni muzičar.

Emmanuel Pahud redovno nastupa

na najznačajnim muzičkim festivalima, te

sa istaknutim orkestrima širom svijeta. Kao

solista uspješno je sarađivao sa dirigentima

kao što su: Claudio Abbado, Giovanni Antonini,

Daniel Barenboim, Pierre Boulez, Ivan Fischer,

Valery Gergiev, Sir John Eliot Gardiner, Daniel

Harding, Paavo Järvi, Lorin Maazel, Yannick

Nezet-Séguin, Andrés Orozco-Estrada,

Itzhak Perlman, Trevor Pinnock, Sir Simon

Rattle, Mstislav Rostropovich, David Zinman.

Posebno je privržen kamernoj muzici, te

redovno nastupa na recitalima uz pijaniste

Eric Le Sagea, Alessia Baxa, Yefim Bronfmana,

Hélène Grimaud, kao i na jazz nastupima uz

Jacky Terrassona. Emmanuel Pahud je 1993.

godine, zajedno sa Eric Le Sageom i Paul

Meyerom, osnovao i Ljetni muzički festival u

Salon de Provence koji do danas ima status

jedinstvenog festivala kamerne muzike.

Privržen je i koncertima, te snimanjima sa

ansamblom “Les Vents Français” uz vrhunske

muzičare François Leleuxa, Paul Meyera,

Gilbert Audina i Radovana Vlatkovića.

Duboko je posvećen obogaćivanju

i širenju flautističkog repertoara, pa svake

godine naručuje nova djela za flautu od

kompozitora kao što su: Elliott Carter, Marc-

André Dalbavie, Thierry Escaich, Simon

Holt, Toshio Hosokawa, Michaël Jarrell,

Luca Lombardi, Philippe Manoury, Matthias

Pintscher, Christian Rivet. Od 1996. godine

Pahud intenzivno snima za diskografsku kuću

EMI / Warner Classics, te je do danas kreirao

impresivnu kolekciju snimaka muzike za

flautu koja broji preko 25 nosača zvuka koje je

publika i kritika oduševljeno prihvatila.

Emmanuel Pahud je 2009. godine za

svoj doprinos muzičkoj umjetnosti imenovan

vitezom Reda umjetnosti i književnosti, a 2011.

proglašen je počasnim članom Kraljevske

muzičke akademije. Također je i UNICEF-ov

ambasador.

SLIKA 2: EMMANUEL PAHUD

22 23

UROŠ LAJOVIC diplomirao je kompoziciju

i dirigovanje 1969. na Muzičkoj akademiji

u Ljubljani. Usavršavao se na majstorskim

kursevima na Mozarteumu u Salzburgu kod

Bruna Maderne. Magistrirao je u Beču na Visokoj

školi za muziku u klasi Hansa Svarovskog.

Bio je asistent dirigenta (1972-1978), a zatim

stalni dirigent Slovenačke filharmonije (1978-

1991) i šef dirigent Zagrebačkih simfoničara

(1979-1981). Osnivač je i dirigent Kamernog

orkestra „Slovenicum“ iz Ljubljane (1988-

2001). Od 1990. godine Uroš Lajovic je

profesor dirigovanja na Visokoj školi za muziku

u Beču, a od 2011. godine istovremeno je i

redovni profesor u trajnom zvanju Muzičke

akademije u Zagrebu, te stalni gost dirigent

Zagrebačke filharmonije. Djelovao je kao

šef dirigent Beogradske filharmonije (2001-

2006), te Slovenske filharmonije (od sezone

2015/2016). Dobitnik je niza nagrada među

kojima su nagrada Visoke škole za muziku u

Beču (1971) i druga nagrada „Guido Cantelli“ u

milanskoj Skali (1975). Gostovao je u muzičkim

centrima širom svijeta: Njemačkoj, Holandiji,

Švicarskoj, Austriji, Italiji, Češkoj, Slovačkoj,

Poljskoj, baltičkim zemljama, Norveškoj,

Švedskoj, Rusiji, Bjelorusiji, Mađarskoj, Turskoj,

Španiji, SAD-u, Kolumbiji, Tajvanu, Južnoj

Koreji, Kini, Hong Kongu i Japanu. Sarađivao

je sa svim vodećim simfonijskim orkestrima

nekadašnje Jugoslavije, kao i sa uglednim

svjetskim orkestrima među kojima su:

Minhenska filharmonija, Simfonijski orkestar

Berlinskog radija, RIAS simfonijeta, Orkestar

Radio Lajpciga, Orkestar Južnonjemačkog

radija, Orkestar Mozarteum iz Salzburga,

Moskovski državni orkestar, Kijevska

filharmonija, Janačekova filharmonija

iz Ostrave, Praška filharmonija, Orkestar

RTV Katovice, Bernski simfonijski orkestar,

Simfonijski orkestar Getingena, Belgijski

nacionalni orkestar, Tokijska filharmonija...

SLIKA 3: UROŠ LAJOVIC

24 25

SARAJEVSKA FILHARMONIJA prvi je

profesionalno organizovan simfonijski

orkestar na području Bosne i Hercegovine,

a svoje je korijene imala već u ansamblima

koji su se formirali tokom austrougarske

vladavine na tlu naše države. Prve ideje o

formiranju jednog profesionalnog ansambla

u bosanskohercegovačkoj prijestolnici koji bi

izvodio umjetničku muziku zapadnoevropskog

tipa potekle su iz Oblasne muzičke škole. Tako

je formiran Kvartet Filharmoničnog udruženja,

koji je uglavnom bio sastavljen od nastavnika

Oblasne muzičke škole. Prvi koncert održan

je 15.04.1920. godine u dvorani sarajevskog

kina Imperijal. Ovi mali, ali značajni koraci

vodili su do održavanja osnivačke skupštine

Sarajevske filharmonije koja se desila 6. jula

1923. Prvi koncert održan je 24. oktobra

1923. godine. Solist na klaviru bio je Klemens

Menšik, a dirigovali su Aleksandar Lukinić

i Josip Rožđalovski. U periodu od 1941.

godine, orkestrom su dirigovali Beluš Jungić,

Maks Unger, Aleksandar Lukinić, Josip

Rožđalovski, Edo Křenek i Oskar Danon.

Zbog ratnih dešavanja, u periodu od 1941.

do 1945. godine, Filharmonija je obustavila

rad i 1948. godine ponovo nastavlja sa

svojim aktivnostima. Prvi koncert Sarajevske

filharmonije poslije Drugog svjetskog rata

održan je 20. oktobra 1948. godine, dirigovao

je Oskar Danon, a solist je bio Antonio Janigro,

violončelista iz Zagreba.Direktori Filharmonije

u ovom periodu su bili: Tihomir Mirić (1948–

1973), Teodor Romanić (1974–1976), Mirko

Janjčić (1976–1984), Vladimir Maunagić

(1984–1988), Miroslav Homen (1988–1989)

i Ninoslav Verber (1990–1992). Sarajevskom

filharmonijom su dirigovali Ivan Štajcer,

Mladen Pozajić, Teodor Romanić, Miroslav

Homen, Oskar Danon, Julio Marić, Dragiša

Savić, Radivoj Spasić, Boris Papandopulo i

brojni drugi. U odnosu na period djelovanja

prije 1941. godine, Sarajevska filharmonija

je značajno proširila svoj repertoar izvodeći

djela ne samo stranih, već i jugoslavenskih i

bosanskohercegovačkih kompozitora. Godina

1992. označila je početak agresije na Bosnu

i Hercegovinu, te samim time i destrukciju

svega što je građeno prethodnih decenija.

Tako je i Sarajevska filharmonija prekinula sa

radom dvije godine i pri tome pretrpjela velike

materijalne, ali i ljudske gubitke. Svojevrsnu

prekretnicu u radu Filharmonije predstavljao

je koncert održan 19. juna 1994. godine kada

su pod dirigentskom palicom velikog Zubina

Mehte u razrušenoj Vijećnici izveli Mozartov

Requiem. Kao solisti nastupili su Jose Carreras,

Ruggero Raimondi, Cecilia Gasdia i Ildiko

Komlosi. Iste godine Sarajevska filharmonija

održava koncerte u Italiji, a narednih godina

nižu se gostovanja u Austriji, Turskoj, Češkoj,

Francuskoj, Švicarskoj i Italiji. Nakon završetka

rata, Sarajevska filharmonija se u kadrovskom

smislu obnavlja, a nastojanjima uprave na

čijem su čelu bili Emir Nuhanović (1994–

2008), potom Samra Gulamović (2008–2016),

te Samir Lokvančić kao vršilac dužnosti

direktora (od 2016), ostvareni su značajni

nastupi u zemlji i inozemstvu. Koncertom u

olimpijskoj dvorani Zetra 11. oktobra 2008.

godine, Sarajevska filharmonija je obilježila

85 godina postojanja i rada. Tom prilikom je

26

izvedena popularna Carmina burana Carla

Orffa pod dirigentskom palicom Julia Marića.

Proslavljajući svoju 90-godišnjicu 2013.

godine, Sarajevska filharmonija nastavila je

težiti ka ciljevima postavljenim u začetku

svoje djelatnosti, ostavši tako jedan od

svjetionika bh. kulturne scene i svakako jedna

od najvažnijih karika u lancu sarajevskog i

bosanskohercegovačkog muzičkog života.

dr. Fatima Hadžić

O DJELIMA:

Koncert svečanog otvaranja 23. izdanja

festivala Sarajevske večeri muzike po

mnogočemu poseban je događaj. I nije samo

riječ o premijernom nastupu vrhunskog

svjetskog flautiste Emmanuela Pahuda u

Bosni i Hercegovini, već i o činjenici da je za

ovu priliku pomno odabran program koji

prilično rijetko prođe kroz sviračke prste

Sarajevske filharmonije, te zaintrigira uši

sarajevske publike. Koncert nas vodi na istok,

preciznije u nekadašnje sovjetske krajeve.

No, geografska nije jedina poveznica djela

koja su objedinjena u vrlo pažljivo struktuiran

koncertni koncept. Zanimljivo je pratiti i

hronološko nizanje muzičkih ostvarenja, koje

se ne zadržava samo na pukoj vremenskoj

distanci, već se produbljuje kroz vrlo jasno

prenošenje tekovina ruske kompozitorske

škole druge polovine 19. stoljeća kroz čak tri

generacije: Anatolij Ljadov komponovanje je

učio od Modesta P. Mussorgskog i Nikolaja

Rimskog-Korsakova, a znanje prenosio

učeniku Sergeju Proko/evu. Treća karika u

lancu, armenski kompozitor Aram Hačaturijan

znanje je stjecao kod Nikolaja Mjaskovskog,

još jednog uspješnog studenta Ljadova.

Trogeneracijski niz, tako, ugođaj slušanja i

razumijevanja muzike uzdiže na jedan posve

neuobičajen nivo.

No, počnimo od učitelja, Anatolija

Ljadova (1855–1914), kompozitora,

dirigenta, muzičkog pedagoga, urednika i

izdavača, svestranog aktera ruskog muzičkog

života. Čvrsto vezan sa Sankt Peterburški

konzervatorij najprije kao student, a potom i

kao profesor, Ljadov izrazito utiče na muzički

ambijent grada u kojem živi i djeluje. Iako u

očima nekih od svojih progresivnih studenata

poput Proko/eva biva okarakterisan kao

konzervativan, kao profesor njeguje detaljan

pristup muzici, a veliku pažnju pridaje razvoju

tehničkih vještina komponovanja kod svojih

studenata. Kao kompozitor, Ljadov je očaran

ruskom tematikom, što se najbolje vidi kroz

njegova možda i najznačajnija ostvarenja,

programske simfonijske poeme Začarano

jezero, op. 62 i Kikimora, op. 63. Njima

se često pridružuje i treća, Baba Yaga op.

56. Ruska legenda čini osnovu Začaranog

jezera, u kojem Ljadov nastoji prikazati svu

magiju prirode tokom noći, hladnu, mističnu,

nepredvidljivu, ali i posve očaravajuću

kroz ideju refleksije zvijezda na vodi jezera.

Realizirana kroz muzički oblik “chiaroscura”,

kako je i sam kompozitor okarakterisao svoj

muzički jezik, ova simfonijska poema nastala

je 1909. godine kada i Kikimora, a obje su

bile predviđene kao dijelovi opere Sorjuška,

koju Ljadov nikada nije realizirao. Kikimora je

bazirana na staroj slavenskoj legendi o zlom

ženskom kućnom duhu nazvanom Kikimora.

Ljadov pripovijeda priču o Kikimori koja

odrasta u brdima, te predući lan razmišlja

o svom zlu koje želi nanijeti čovječanstvu.

Karakter dvaju simfonijskih pjesama inspirisao

je Léonidea Massinea da 1916. godine kreira

koreografiju na njihovu muziku za balet pod

nazivom Kikimora za čuvenu baletnu skupinu

Sergeja Djagiljeva.

Proslavljeni student harmonije i

kontrapunkta pri Anatoliju Ljadovu, Sergej

Proko+ev (1891–1953) značajno se udaljava

od stila svog učitelja, smjelo koketirajući sa

progresivnim idejama početka 20. stoljeća.

Eksperimentišući sa harmonijom, naročito

u kontekstu politonalitetnosti, te formom,

na početku svoje kompozitorske karijere

Proko/ev je gotovo isključivo posvećen klaviru

kao muzičkom mediju. Oko Prvog svjetskog

rata postepeno proširuje svoje interesovanje

i na muziku za scenu (balet i opera). No, 1916.

i 1917. svoj kompozitorski fokus svjesno

odlučuje sa klavirske muzike premjestiti na

jedan za njega potpuno neistražen žanr,

simfoniju. Svoje prvo ostvarenje u tom domenu

sam kompozitor naziva Klasičnom simfonijom

ili Simfonijom br. 1, op. 25 u D duru, što neki

istraživači ove oblasti nazivaju i inauguracijom

novog stila, neoklasicizma. Naime, Proko/ev

se ovim djelom poziva na tekovine Bečke

škole i njenih predstavnika Josepha Haydna

i Wolfganga Amadeusa Mozarta, te kreira

dovitljivo i razigrano četverostavačno djelo

koje počiva na temeljima klasike. Međutim, to

nije pokušaj imitacije starog stila, već iznimno

kreativan i duhovit način kombinovanja

starog (klasičkog) i savremenog, upečatljivo

zadržavajući već prepoznatljiv proko/evski

stil i harmonijski jezik. Struktura, te prvi stavak

u sonatnom obliku, kao i Finale neodoljivo

podjsećaju na Haydnov prozračni stil, dok

Gavotta kao drugi i Trio kao treći stavak

prizivaju mozartovski karakter. No, uprkos

gotovo u potpunosti klasičkoj instrumentaciji,

Proko/ev iznenađuje proširenim ambitusima

instrumenata, neočekivanim harmonijskim

obratima, te specifičnom tretmanu naizgled

klasičke forme, što djelu daje posebnu

svježinu. Djelo je premijerno izvedeno u Sankt

Petersburgu 1918. godine pod dirigentskom

palicom samog kompozitora.

Koncertna završnica rezervisana je

za jedno od najpoznatijih djela armenskog

kompozitora Arama Hačaturijana (1903–

1978), njegov Koncert za violinu i orkestar

u d molu u inačici za flautu, nastalu 1968. iz

pera čuvenog francuskog flautiste Jean-Pierre

Rampala na poticaj samog kompozitora.

Iako je relativno kasno počeo upoznavati

svijet kompozicije kroz školovanje u Moskvi,

Hačaturijan je iznenađujuće brzo izgradio

vlastiti prepoznatljiv stil, koji je uvijek

pimijetno evocirao zvuke Tbilisija (Gruzija) u

kojem je Hačaturijan rođen, te tradicionalnu

armensku muziku, koja ga je neprestano

pratila. Već na samom početku kompozitorske

karijere stiče naklonost Segeja Proko/eva, a

ubrzo i reputaciju jednog od najznačajnijih

sovjetskih kompozitora. U čuvenoj trilogiji

koncerata za klavir, violinu, te violončelo i

28 29

orkestar, upravo je Koncert za violinu u d

molu, nastao 1940. godine, Hačaturijanu

donio tada prestižnu Staljinovu nagradu. Sam

kompozitor naveo je kako je djelo nastalo u

najsretnijem periodu njegovog života, kada

je iščekivao rođenje svog sina. Prvi stavak

djela, Allegro con fermezza, karakteriše duh

folklora evociran u prvoj temi koja počiva

na upečatljivom zadržanom pedalnom tonu

i specifičnom plesnom ritmu, dok razvojni

dio stavka na interesantan i dinamičan

način kombinuje iznešeni muzički materijal

kreirajući potpuno nove zvučne konstrukte,

koji iščezavaju u zvukovima čuvene kadence.

Upravo je ova kadenca jedan od rijetkih

segmenata djela koji je u verziji za flautu

izmijenjen i prilagođen novom mediju.

Drugi stavak, Andante sostenuto, zadržava

folklornu srž, međutim, uvodi je u potpuno

drugačiji zvučni ambijent, koji ostavlja dojam

vrlo razvučene improvizacije koja, naročito

dinamički, postupno vodi ka vrhuncu stavka.

Njemu poptuno kontrastan, treći stavak,

Allegro vivace, energično je i plesno slavlje,

u kojem ritam ima ključnu ulogu. Virtuozan,

i tehnički vrlo delikatan, ovaj stav pred

izvođača postavlja veliki izazov, naročito

kroz reminiscencije na početni materijal koje

iziskuju posebnu pažnju pri adekvantnom

zaokruživanju djela u jednu neodvojivu

cjelinu. Djelo je 1940. premijerno izveo

Hačaturijanov blizak prijatelj i čuveni violinista

David Oistrakh, kome je djelo i posvećeno.

Subota, 13. maj 2017, 20:30 Vijećnica

Koncert:

Gudački kvartet Beogradske filharmonije

Jelena Dragnić

Vladan Lončar

Boris Brezovac

Aleksandar Latković

Darko Brlek, klarinet

PROGRAM:

Dejan Despić (r. 1930)

Počasnica Stevanu Mokranjcu za gudački kvartet, op. 132b

Joseph Haydn (1732–1809)

Gudački kvartet, op. 76, br. 2, d mol, Kvintni

Allegro

Andante o più tosto allegretto

Menuetto. Allegro ma non troppo

Vivace assai

*****

Wolfgang Amadeus Mozart (1756–1791)

Kvintet za klarinet i gudački kvartet, A dur, K. 581

Allegro

Larghetto

Menuetto

Allegretto con Variazioni

GUDAČKI KVARTET BEOGRADSKE

FILHARMONIJE

U okviru orkestra Beogradske filharmonije

muzičari Jelena Dragnić, Vladan Lončar,

Boris Brezovac i Aleksandar Latković su 2011.

godine osnovali Gudački kvartet. Tokom

sezone 2015/16. Kvartet je premijerno

nastupio na Mokranjčevim danima u

Negotinu i na Festivalu Espressivo na Cetinju,

otvorio Somborske muzičke svečanosti,

obilježio dan grada Banja Luke koncertom

u Narodnom pozorištu Republike Srpske, te

ostvario prvo gostovanje u Izmiru u Turskoj.

Osim ovih nastupa, u svoje najskorije uspjehe

Kvartet ubraja koncerte na scenama kao

što su Manarat Al Sadijat u okviru Festivala

Abu Dabi Classic, otvaranje konertne sezone

“Kamerna muzika u pustinji” u kompleksu

Kasr Al Sarab u oazi Liva (Ujedinjeni Arapski

Emirati), prvo gostovanje u Kini u koncertnoj

sali u Tjanjinu i koncert u Kulturnom

centru Srbije u Parizu. Nastup Kvarteta u

beogradskom studiju 6 uživo je prenosio

RTS Digital. Kvartet je u sezoni 2012/13.

ostvario zapaženo izvođenje Koncerta za

gudački kvartet i orkestar na velikoj sceni

Kolarca, uz pratnju Beogradske filharmonije

i tadašnjeg šefa – dirigenta Muhaia Tanga. U

sezoni 2013/14. Kvartet je sa svojim gostima

izveo pet programa kamerne muzike u sali

Beogradske filharmonije, u okviru svog ciklusa

nazvanog Quartet + 1. Osim kompozicija za

gudački kvartet, ovaj ciklus obuhvatio je i

kvintete sa dvije viole, sa klarinetom, klavirom

i glasom. U junu 2015. objavljen je prvi

kompakt disk Kvarteta sa djelima Beethovena

i Brahmsa, u izdanju Beogradske filharmonije

i uz učešće klarinetiste Ognjena Popovića,

a u januaru 2016. godine članovi Kvarteta

bili su mentori mladim polaznicima Zimske

radionice gudačkog kvarteta u Podgorici.

Tom prilikom su otvorili Zimski dio sezone

Kulturno informativnog centra Budo Tomović,

koncertom u Modernoj galeriji Muzeja grada

Podgorice.

SLIKA 4: GUDAČKI KVARTET BEOGRADSKE

FILHARMONIJE

DARKO BRLEK

Darko Brlek diplomirao je 1988. godine na

Akademiji za glasbo u Ljubljani, nakon čega

svoje obrazovanje nastavlja na Visokoj školi

za muziku i izvedbene umjetnosti u Grazu.

Tokom studija primio je brojne ugledne

nagrade, među kojima su i Prešernova

nagrada Sveučilišta u Ljubljani, te Bettetova

i Župančičeva nagradu za umjetničko

stvaralaštvo. Godine 1991. postao je najmlađi

ravnatelj SNG Opere i baleta Ljubljana, a svoju

pravu misiju pronašao je godinu dana kasnije

kada je postao (također najmlađi) umjetnički

voditelj Festivala Ljubljana. Godine 1995.

preuzeo je funkciju direktora ovog festivala.

Bio je jedan od osnivača Slovenske komore

kulturnih djelatnika, te njen prvi predsjednik,

kao i predsjednik Vijeća ustanove SNG Opera

i balet Ljubljana, član Vijeća za kulturu pri

Vladi Republike Slovenije, član Vijeća za

radiodifuziju Republike Slovenije u dva

mandata, a trenutno u svom trećem mandatu

djeluje i kao predsjednik Stručnog vijeća

SNG-a Maribor. Njegove aktivnosti nisu

ograničene samo na Sloveniju. Tako je već

1997. godine postao dopredsjednik, a 2005.

predsjednik Europskog udruženja festivala

EFA sa sjedištem u Briselu koje trenutno spaja

više od 80 festivala, festivalskih udruženja

i kulturnih organizacija iz 40 zemalja. U

aprilu 2013. na generalnoj skupštini EFA-e u

Granadi potvrđen je i njegov treći mandat.

Od 1996. godine Darko Brlek je također

član međunarodne asocijacije International

Society for the Performing Arts (ISPA) sa

sjedištem u New Yorku. Slovenski poslovni

dnevni list Finance mu je 2006. godine dodijelio

nagradu za posebne gospodarske uspjehe.

Da umjetnost nije samo njegova profesija

nego i način života, dokazuju i njegovi nastupi

u ulozi klarinetiste. Član je komornog sastava

Trio Luwigana, a kao solista redovno nastupa

na različitim svjetskim pozornicama.

SLIKA 5: DARKO BRLEK

O DJELIMA:

U potpunosti klasičko određenje prvog

koncerta kamerne muzike u okviru 23. SVEM-a

Gudački kvartet Beogradske filharmonije,

uz gosta klarinetistu Darka Brleka, odlučio

je promijeniti na posve neobičan, i stoga

intrigirajući način. Djelo Dejana Despića,

Počasnica Stevanu Mokranjcu, op. 132b za

gudački kvartet u mnogočemu odudara od

klasičkog koncertnog ostatka. Ovaj istaknuti

srpski kompozitor, dirigent, muzički pisac i

profesor svoj radni vijek proveo je na matičnoj

instituciji, Falkultetu muzičke umetnosti u

Beogradu gdje je odgojio brojne generacije

muzičara. Njegova Počasnica Stevanu

Mokranjcu, op. 132b za gudački kvartet

zanimljiv je omaž jednom od najznačajnijih

srpskih kompozitora, Stevanu Mokranjcu,

nastala je 1997. godine, te egzistira u nekoliko

inačica (za gudački orkestar, nonet violončela,

kvintet kontrabasa). Karakterišu je zanimljivi

tretmani folklornih motiva, koji su bili okosnica

Mokranjčevog stila. No, djelo nije njegova

puka imitacija, već skup njegovih značajki

obučenih u jedno zanimljivo muzičko »ruho«.

Despićeva Počasnica je, stoga,

zanimljiva uvertira za Bečku klasiku,

utjelovljenu najprije u gudačkom kvartetu

»oca« klasike Josepha Haydna (1732–1809).

U periodu između 1796. i 1797, Haydn pored

rada na čuvenom oratoriju Stvaranje, vrijeme

posvećuje izradi njegovog opusa 76, kolekcije

šest gudačkih kvarteta posvećenih mađarskom

grofu Erdödyju. Cijeli opus karakterišu

virtuozna djela iznimnih umjetničkih dometa,

pa se ovi kvarteti često smatraju jednim od

vrhunaca Haydnovog stvaralaštva. Gudački

kvartet u d molu op. 76, br. 2, poznat i kao

Kvintni interesantan je primjer kompozitorove

genijalnosti, naročito zbog činjenice da

ga neki teoretičari uvrštavaju u za Haydna

netipično mračna djela. Naziv Kvintni potiče od

upečatljivog pomaka u kvintnim intervalima

koji karakteriše prvu temu prvog stavka, te

se potom provlači kroz cijelo djelo stvarajući

dojam monotematizma. Prvi stavak, Allegro,

pisan u sonatnom obliku, karakterističan je i

po upotrebi kontrapunktskih tehnika, pa već

pomenuta prva tema ostavlja utisak teme za

fugu. Kontrast prvom donosi drugi stavak,

Andante o più tosto allegretto, specifičan po

vrlo elegantnom, odmjereno razigranom

ugođaju »presvučenom« u dursko ozvučje.

Povratak mračne atmosfere karakteriše tzv.

Vještičiji menuet, kako često nazivaju treći

stav, Menuetto: Allegro ma non troppo, na

početku pisan u formi kanona koji izvode

dionice u parovima (1. i 2. violina kao prvi

par, viola i violončelo kao drugi par). Stavak je

poznat i po velikim dinamičkim kontrastima,

ali i po humoru koji Haydn vješto uspjeva

utkati u muzičku suštinu. Posljednji stavak,

Vivace assai, donosi virtuozno finale, ispunjeno

sinkopama, uz mnoštvo motiva sastavljenih

iz ponovljenih nota i pauza koje djelu daju

posebnu energiju i živost.

Nekoliko godina prije Haydnovog

gudačkog kvarteta, tačnije 1789. Wolfgang

Amadeus Mozart, vjerovatno paralelno sa

radom na operi Così fan tutte, komponuje i

svoj Kvintet za klarinet i gudački kvartet u A

duru, K 581. Završava ga do kraja septembra

iste godine i posvjećuje Antonu Stadleru,

klarinetisti-virtuozu, članu Bečkog dvorskog

orkestra, čiji profinjen stil i izvanredne

tehničke sposobnosti bijahu Mozartova

inpiracija kako za Kvintet, tako i za čuveni

Koncert za klarinet i orkestar, također napisan

u A duru 1791. netom prije kompozitorove

smrti. Interesovanje za ovaj instrument bilo

je prisutno i znatno prije, ali posljednja faza

Mozartovog života rezultirala je upravo

remek-djelima za klarinet. Dalo bi se naslutiti

da su upravo ova djela bila i svojevrsne

ispovijesti o teškom periodu kroz koji je

kompozitor prolazio pred sami kraj. Kvintet je

premijerno izveo Stadler u decembru 1789.

godine na basset klarinetu, karakterističnom

po nešto proširenom donjem registru. Prvi

stavak, Allegro uspostavlja specifičan sjetan

ugođaj koji prožima cjelokupno djelo, te

se odvija u konstantnom razgovoru svih

instrumenata ansambla, za razliku od drugog,

Larghetta, u kojem dominira klarinetska

melodija nad gotovo prigušenom pratnjom

gudača. Drugi stavak pisan je u sonatnom

obliku, dok je u trećem, Menuetto, riječ o

neobičnoj smjeni menueta i dva trija. Prvi trio

pisan je za gudački kvartet (bez klarineta),

dok je drugi klarinetski solo nad pratnjom u

gudačima. Finale Kvineteta čini Allegretto con

Variazioni, tema sa 5 varijacija. Interesantno je

da se u samoj temi klarinet rijetko javlja, dok

se u varijacijama uloge instrumenata, kao i

ugođaj varijacija konstantno smjenjuju. Zbog

svoje profinjenosti, ali i tehničkih i muzičkih

zahtjeva koje stavlja pred izvođača, ovaj

Kvintet uvrštava se u stubove klarinetističkog,

te općenito kamernog repertoara.

Ponedjeljak, 15. maj 2017, 20:00 Vijećnica

Koncert Electric Counterpoint:

Muzika Johanna Sebastiana Bacha i Stevea Reicha

Edin Karamazov, lutnja, električna gitara

PROGRAM:

Johann Sebastian Bach (1685–1750)

Svita br. 1, G dur, BWV 1007

Prelude

Allemande

Courante

Sarabande

Minuet I&II

Gigue

Steve Reich (r. 1936)

Electric Counterpoint

Fast

Slow

Fast

Johann Sebastian Bach (1685–1750)

Partita br. 2, d mol, BWV 1004

Allemande

Courante

Sarabande

Gigue

Ciaccona

EDIN KARAMAZOV

Advokat novog, rijetkog ili neobičnog, Edin

Karamzov prati jedinstvenu umjetničku

viziju, kombinirajući duh smjeloga

istraživanja sa zadatkom proširenja krajnih

granica tehnike i repertoara za gitaru i

lutnju. Dobitnik je prestižne Edison Award

(2002), Premio Cubadisco za najboljeg

stranog muzičara na Kubi (2009), Brit

Award (2007), Premio Goffredo Petrassi za

najboljeg instrumentalistu u Italiji, Diapason

d’Or i još nekoliko drugih priznanja, a bio je

nominovan i za nagradu Grammy (2001).

Krzystof Penderecki, Arvo Part, Erkki-Sven

Tuur, Peter Sculthorpe, kao i kompozitori

za gitaru Leo Brouwer, Dušan Bogdanović i

Nikita Koshkin napisali su značajna dijela za

gitaru ili lutnju posvećena upravo njemu. O

Karamazovu su rekli:

«Čudesni zanesenjak, koji piše poeziju

prstima na gitari...»

(Leo Brouwer, Havana 2012)

«Napokon sam, u svojim poznim godinama,

imao čast da čujem umjetnika koji baš

svaku kompoziciju interpretira zastrašujuće

beprijekorno u stilu, a uz to ludački

originalno.»

(Krzystof Penderecki, Krakow 2013)

SLIKA 6: EDIN KARAMAZOV

O DJELIMA:

Potrebno je zaista specifično izvođačko

umijeće na jednom solističkom recitalu

kombinovati dva karakterno potpuno različita

instrumenta poput lutnje i električne gitare,

a da koncertni program i dalje čini jednu

koherentnu, ali i iznimno uzbudljivu cjelinu.

Edinu Karamazovu to naprosto polazi od

ruke, a njegov poduhvat je veći i činjenicom

da na lutnji izvodi ne originalna Bachova

djela za taj instrument, već transkripcije

čuvenih ostvarenja za violončelo i violinu

koja pred izvođače postavljaju zaista visoke

interpretativne zahtjeve. Koncert koji nosi naziv

Electric Counterpoint, prema istoimenom djelu

Stevea Reicha uvrštenom u program, je stoga

zanimljiv zvučni otisak koncepta zasnovanog

na tehnici kontrapunkta kao zajedničkoj

poveznici. Umjetnik koncert započinje jednim

od najpoznatijih djela Johanna Sebastiana

Bacha (1685–1750), Svitom za violončelo

br. 1 u G duru, BWV 1007 u transkripciji

za lutnju. To je jedna je od šest Bachovih

svita za violončelo nastalih u periodu od

1717. do 1723. kada je Bach djelovao kao

kapelnik u Köthenu. U cjelokupnoj seriji

svita naprosto očarava kreativnost primjene

kontrapunktskih i polifonih elemenata kroz

samo jednu melodijsku liniju violončela. Svita

br. 1 sastavljena je iz sedam stavaka, Prélude,

Allemande, Courante, Sarabande, Menuett I,

Menuett II i Gigue. Prvi stavak, Prélude ujedno

je i najpopularniji stavak svite, karakterističan

po arpeđiranom motivu na tonovima

trozvuka G dura, g, d i h, koji kroz motorično

ponavljanje čini okosnicu cjelokupnog stava.

Zanimljiv je Bachov tretman disonanci, te

njihovih rješenja, kao i harmonijska struktura

drugog stavka, njemačkog plesa Allemande.

Nakon energične Courante i mirne Sarabande

koja odiše jednostavnošću, susrećemo dva

Menueta, koja jedan drugom kontrastiraju

najprije na tonalitetnoj osnovi, a potom i

karakterom u cjelosti. Svitu zaokružujuje

dinamična Gigue puna poleta i duha.

Da je kontrapunkt fenomen koji je

posebno zanimao američkog minimalističkog

kompozitora Stevea Reicha (r. 1936) svjedoči

djelo Electrical Counterpoint. Nastalo 1987.

godine, nakon sličnih Reichovih ostvarenja

Vermont Counterpoint (1982) i New York

Counterpoint (1985) za izvođača i traku, djelo

je snimio čuveni gitarista Pat Metheny, a

objavljeno je zajedno uz pozanto Reichovo

ostvarenje Different Trains. Sačinjeno je iz tri

stavka vrlo jednostavnih naziva Fast, Slow

i Fast, a pisano je za eletričnu gitaru i traku

na kojoj je sam Metheny snimio 10 dionica

električnih gitara i 2 dionice bas gitare. Djelo

egzistira i u verziji za ansambl gitara. Prvi

stavak karakterističan je po temi inspirisanoj

centralnoafričkom muzikom za rog, te

je karakteristično po kanonu u 8 dionica

snimljenih na traci, iz čijih kontrapunktskih

preplitanja proizlaze melodijskih obrasci

koje izvodi solo gitara. Drugi stav karakteriše

promjena tempa, koji je sada dvostruko sporiji,

kao i promjena tonaliteta, te uvođenje nove

teme. Međutim, princip kanona, te izvođenja

dionice solo gitare iz kanonom kreirane

kontrapuktske mreže ostaje zadržan. Isto se

dešava i u posljednjem stavku u kojem se

kompozitor vraća u početni tonalitet i tempo,

ali u trodijelnom metru. Kroz stavak dolazi

do sve bržih promjena tonaliteta i metra, koji

kreiraju posebnu atmosferu, sve do konačnog

iščezavanja basovskih dionica.

Za finale koncertnog programa, Edin

Karamzov izabrao je vratiti se muzici Johanna

Sebastiana Bacha, kroz jedno od njegovih

remek-djela za violinu, Partitu br. 2 u d molu,

BWV 1004 u transkripciji za lutnju. Djelo je

nastalo između 1717. i 1720. kao dio Bachovog

kompozicionog ciklusa sonata i partita za solo

violinu. Komponovana u gotovo isto vrijeme

kada i Svita br. 1 u G duru za violončelo,

koja otvara koncertni program, ova Partita

u mnogočemu podsjeća na već pomenuto

djelo. To se najviše uočava 4 tipična stavka

svite, Allemande, Courante, Sarabande i Gigue,

koja zadržavaju svoje tipične karakteristike.

Međutim, ono što Partitu čini posebno

intrigantnom jeste posljednji i sigurno

najpoznatiji njen stavak, Ciaccona. Stavak

čine kolosalna serija od 64 varijacije na temu

od četiri dobe. Monumentalni odsjeci u molu

okružuju centralni durski odsjek, time čineći

jedno od najgrandioznijih djela za violinu,

te svakako remek-djelo kontrapunktske

inventivnosti. Ciaccona se često izvodi

samostalno, ali posebno impresivan utisak

ostavlja kao kruna cjelokupne Partite.

Utorak, 16. maj 2017, 10:00 Muzička akademija u Sarajevu

Radionica za studente muzike sa Edinom Karamazovim

Srijeda, 17. maj 2017, 20:00 Vijećnica

Koncert:

Kvartet saksofona Papandopulo

Nikola Fabijanić

Gordan Tudor

Goran Jurković

Tomislav Žužak

PROGRAM:

Eugene Bozza (1905–1991)

Andante et Scherzo

Gordan Tudor (r. 1982)

Nekoliko minijatura za kvartet saksofona

Guillermo Lago (r. 1960)

Ciudades za kvartet saksofona

Cordoba

Sarajevo

Addis Ababa

Margareta Ferek-Petrić (r. 1982)

Melankolija gegen rakija

Jacques Petit (r. 1946)

10 Variations gondolantes sur

le Carneval de Venise za kvartet

saksofonaTheme

Ramonage

Ciatations

Bavard

Sciant

La belle et la bete

Salade de themes

Hard-Tango

Swingin’

Fete de la biere

KVARTET SAKSOFONA PAPANDOPULO

Papandopulo kvartet čine četvorica hrvatskih

saksofonista, Nikola Fabijanić (Zagreb, 1976),

sopran saksofon, Gordan Tudor (Split, 1982),

alt saksofon, Goran Jurković (Zagreb, 1983),

tenor saksofon, i Tomislav Žužak (Zagreb,

1978), bariton saksofon. Svi su oni diplomanti

Muzičke akademije u Zagrebu u klasi

profesora Dragana Sremeca. Usavršavali su

se na konzervatorijima u Parizu, Amsterdamu

i Beču, te na seminarima kod uglednih

svjetskih saksofonista. Tokom i nakon studija

djelovali su u sastavu  New sax quartet,

s kojim su od 2000. godine ostvarili niz

zapaženih nastupa. Godine 2013. promijenili

su ime u  Papandopulo kvartet. Kvartet je

nastupao na poznatim festivalima i muzičkim

manifestacijama kao što su Glazbene večeri

u sv. Donatu, Riječke ljetne noći, Dubrovačke

ljetne igre, Muzički biennale Zagreb, Glazbena

tribina u Opatiji, Splitsko ljeto, Koncerti u

Eufrazijani u Poreču, Izlog suvremenog zvuka

u Zagrebu, AudioArt festival u Puli, Dani nove

glazbe u Splitu, Dani hrvatske glazbe u Beču,

festival Echoraum u Beču, te na koncertima

u Budimpešti, Parizu, Strasbourgu i drugim

gradovima. Osobitu važnost Kvartet pridaje

promociji savremene muzike, naročito djela

mladih hrvatskih i inozemnih autora, pa su

tako praizveli djela Mirele Ivičević, Frana

Đurovića, Mattiasa Kranebittera, Dubravka

Palanovića, Tene Borić, Krešimira Seletkovića,

Ivana Končića, Šimona Vosečeka i drugih.

Sarađuju s brojnim muzičarima, među kojima

su Zagrebački kvartet saksofona, pijanista

Ivan Batoš, čembalistica Linda Mravunac

Fabijanić, te eminentni saksofonisti kao što

su Arno Bornkamp, Jean Yves Fourmeau, Lars

Mlekusch, te Amstel quartet.

Godine 2013. objavili su prvi

album  Papandopulo  u izdanju  Croatia

recordsa koji je od pet nominacija za nacionalnu

diskografsku nagradu Porin osvojio Porina za

najbolju kompoziciju. U posljednjih

nekoliko godina ovaj album najprodavaniji

je album klasične muzike u Hrvatskoj,

čime je Papandopulo kvartet opravdao

očekivanja: “Vrsnost izvedbi, neopterećeni

šarm zvučanja saksofona kao i raznolikost

pristupa kvartetu glazbala koji već

svojom primjenom nerijetko upućuje na

bogatstvo primjerice  jazzističkoga  idioma…

nedvosmisleno upućuju na samopouzdanje i

uvjerenje da će, posebno kod mlađih slušatelja,

naići na zanimanje i razumijevanje. Upravo

u tom kontekstu novoga, neopterećenoga

i zvukovno poticajnoga valja pozdraviti

ovo izdanje i poželjeti mu da uz eventualnu

pedagošku namjenu ostvari i svoju nepobitnu

estetsku svrhovitost.” (Zdenka Weber, klasika.

hr) Godine 2015. izdaju svoj drugi samostalni

album Per quattro. Članovi Kvarteta bave

se i pedagoškim radom na muzičkim

akademijama u Zagrebu, Splitu, Sarajevu i

Novom Sadu, u muzičkim školama u Zagrebu,

Splitu, Jastrebarskom i Samoboru, a djeluju

i kao mentori-predavači na majstorskim

radionicama u Hrvatskoj i u inostranstvu.

Zajedno su pokrenuli  Školu saksofona

u Jaski, međunarodni proljetni seminar

u Jastrebarskom za učenike i studente

saksofona. Taj izuzetno uspješan projekat

donio im je Nagradu Grada Jastrebarskog za

2014. godinu.

SLIKA 7: KVARTET SAKSOFONA

PAPANDOPULO

O DJELIMA:

Iako sva djela na koncertnom

programu Kvarteta saksofona Papandopulo

pripadaju ostvarenjima 20. i 21. stoljeća,

njihov pažljiv odabir ukazuje na vrlo značajnu

karakteristiku ansambla, stilsku raznolikost,

te veliko interpretativno umijeće koje ova

raznolikost zahtijeva.

Eugène Bozza (1905–1991) francuski

je kompozitor posebno poznat i cijenjen

po svojim djelima za kamerne sastave, te

simfonijama. Svoje muzičko obrazovanje

stekao je na Pariškom konzervatoriju ističući

se kao violinista, dirigent i kompozitor. Za

kompozitorsku djelatnost dobio je mnoga

priznanja i nagrade, među kojima se posebno

ističe čuvena Prix de Rome (1934. godine

za kantatu La légende de Roukmani). Brojna

svoja djela Bozza je posvetio duvačkim

instrumentima i duvačkim kamernim

sastavima koja odražavaju „na visokoj

razini, kvalitetu karakterističnu za francusku

komornu glazbu sredine 20. stoljeća: tečnost

melodije,  eleganciju strukture i dosljedan

osjećaj za mogućnosti instrumenta“ (Paul

Griffiths). Djelo Andante et Scherzo nastalo

je 1938. godine za Pariški kvartet saksofona,

što je bio novi naziv do tada poznatog

Kvarteta saksofona Republikanske garde.

Mirni Andante posve impresionističkog

zvučnog ugođaja, počinje toplim solom

u dionici tenor saksofona, a potom se

pridružuju i ostali instrumenti, koji postupno

pripremaju slušaoce za živi, dinamični Scherzo

karakterističan po staccato progresijama.

Gordan Tudor  mladi je hrvatski

kompozitor i član Kvarteta saksofona

Papandopulo. U okviru SVEM-a sarajevska

publika je do sada imala priliku čuti njegov

Quarter Tone Waltz za alt saksofon za koju je

2013. godine dobio nagradu Porin za najbolje

djelo klasične muzike. Već naredne, 2014.

godine uslijedio je još jedan Porin za Nekoliko

minijatura za kvartet saksofona, djelo

zabilježeno na CD-u Papandopulo istoimenog

kvarteta (Croatia Records, 2013). O ovom djelu

autor iznosi: „Skladba  Nekoliko minijatura  je

nastala u proljeće 2007. godine na nagovor

bivših profesora – Dragana Sremca i

Zagrebačkog kvarteta saksofona. Namjera mi

je bila skladati desetak minijatura i povezati ih,

dramaturški, u jednu cjelinu. U tom razdoblju,

rodni Split sam otkrivao iznova, nakon sedam

godina izbivanja (rekao bih najvažnijih sedam

godina u životu dvadesetpetogodišnjaka, jer

najvažnije su uvijek ove posljednje godine).

Slike koje su me navele da ih opišem u skladbi

nekom drugome bile bi neprimjetne, no meni

su bile vrijedne pažnje. Na primjer, vratolomna

dječja vožnja karetima po ulicama Velog

Varoša, noćno nebo iznad Marjana, kupanje

u travnju, šoping centri ili famozna nova Riva.

Namjerno sam izbjegao imenovanje stavaka,

ne želeći svoje slike nametati drugima.

Skladba se u svojoj konačnoj verziji sastoji od

13 minijatura. Zagrebački kvartet saksofona

uspješno je praizveo  Nekoliko minijatura  na

Osorskim glazbenim večerima u srpnju 2007.

godine.“

Kompozitorski alter ego holandskog

saksofoniste i pedagoga Willema van

Merwijka, Guillermo Lago, višestruko je kao

i sam Van Merwijk vezan za Sarajevo i Bosnu

i Hercegovinu. Naime, ovaj umjetnik, član

čuvenog Netherlands Blazers Ensemblea,

intenzivno je djelovao u Sarajevu kroz

aktivnosti za uspostavljanje klase saksofona

na Muzičkoj akademiji u Sarajevu, ali

i kroz osnivanje i djelovanje prvog

bosanskohercegovačkog duvačkog ansambla

Winds of Change. Kao kompozitor, Guillermo

Lago napisao je preko 50 kompozicija, od

kojih su mnoge i snimljene. Djelo Ciudades

serija je muzičkih crteža koje Lago od 2011.

posvećuje gradovima svijeta za koje je lično

vezan. Do sada je nastalo 6 takvih crteža, koji

se izvode i kao svita, ali i potpuno samostalno.

Kvartet saksofona Papandopulo za koncert

u Sarajevu odabrao je djela Cordoba,

posvećeno studentskim danima kompozitora

provedenim u ovom gradu, Sarajevo

posvećeno Lagovim prijateljima i vremenu

provedenom u Bosni i Hercegovini, te djelo

Addis Ababa inpirisano njegovom saradnjom

sa etiopskom pjevačicom Minyeshu.

Mlada hrvatska kompozitorica

Margareta Ferek Petrić  (1982) svoje

obrazovanje u oblasti kompozicije i medijske

muzike stekla je u klasama Ivana Eröda,

Chaye Czernowin, te Klausa Petera Sattlera

na Univerzitetu za muziku i primijenjene

umjetnosti u Beču, gdje i danas živi i radi. Za

svoje orkestarsko djelo Take7 2011. godine

osvojila je nagradu Grada Beča  Theodor

Körner Preis. Aktivno sarađuje sa brojnim

ansamblima i umjetnicima kao što su kvartet

Koehne i Papandopulo, ansambli Reconsil,

Platypus, Klingekunst i Die Reihe, i dr. Prema

riječima kompozitorice, njen muzički izraz

karakteriše nekoliko elemenata: ironično

tretiranje muzičkih estetika iz prošlosti,

igra s eksperimentalnim instrumentalnim

tehnikama, živim ritmičkim kretnjama

i  elementima narodne muzike Balkana i

Orijenta, te  metaforičko fragmentiranje

drugih umjetničkih oblika kroz zvuk, s

ciljem postizanja auditivne raznolikosti, te

mentalne slobode i poruke humanizma kroz

muziku.  Melankolija gegen Rakija  djelo je

koje kroz (auto)ironičan pristup povezuje

svijet savremene muzike i jazza s “balkanskim”

izrazom. Autorica istražuje boje i mogućnosti

kvarteta saksofona unoseći dašak humora,

eksperimentalnog zvuka i improvizacije. Kroz

stalno poigravanje sa 7/8 mjerom, naglašava

plesni karakter, koji podržava ironiju sadržanu

već i u šaljivom naslovu. Skladba je nastala na

narudžbu Saxkvarteta Phoen, pa je 2012. godine

praizvedena u bečkom Jazz klubu Porgy & Bess,

a  Papandopulo kvartet  prvi ju je put izveo

2013. godine na Festivalu hrvatske glazbe u

Beču.

Jacques Petit (1946) francuski je

kompozitor i pedagog. Kompoziciju je učio

u klasi čuvenog Oliviera Messiaena, koji

je iznimno cijenio njegovu maštovitost i

humor koji je jedna od karakterističnih crta

njegovog stila. Osim što je dugi niz godina

profesor kompozicije na konzervatoriju u

Ruenu, Petit je poznat po tome što je 1978.

godine osnovao  l’Orchestre du Grand Turc  u

predgrađu grada Ruena. Okupio je muzičare

koji su njegovali sintetski pristup muzici,

objedinjujući žanrove klasične muzike, jazza i francuske šansone, te koji su željeli učiniti još

jedan korak dalje svojim nastupima dodavši

glumu, pantomimu, humor, imitaciju, time

načinivši zabavan muzičko-humoristični

koktel.  Miješanje muzičkih žanrova

karakteristika je cjelokupnog opusa Jacquesa

Petita, pa je takav muzički izraz itekako

primijetan i u djelu  za kvartet saksofona

Variations gondolantes sur le “Carnaval de

Venise”. Petit bira čuvenu folklornu melodiju,

napuljsku canzonettu, vjerovatno jednu od

najčešće obrađivanih tema u historiji muzike.

Međutim, svojim specifičnim stilom, uspijeva

kreirati parodiju na sve inačice Karnevala u

Veneciji, dodajući značajnu dozu humora

kroz sveprisutne citate svjetskih poznatih

ostvarenja u oblastima klasične, popularne i

jazz muzike.

Četvrtak, 18. maj 2017, 10:00 Srednja muzička škola

Muzička radionica sa Kvartetom Papandopulo

Četvrtak, 18. maj 2017, 20:00 Vijećnica

Koncert:

Ženski vokalni ansambl Corona

PROGRAM:

arr. Tijana Vignjević

Evo srcu mom radosti

arr. Vinko Krajtmajer

Ječam žele Tuzlanke

arr. Tijana Vignjević

Bogata sam, imam svega

arr. Vinko Krajtmajer

Kad mi pišeš, mila mati

arr. Tijana Vignjević

Yo hanino, tu hanina

arr. Tijana Vignjević

Adio kerida

arr. Adelita Kadić

Pitaju me, odakle si

arr. Adelita Kadić

Gusta mi magla padnala

arr. Tijana Vignjević

Mome stoe

Todor Skalovski

Todorka, mlada robinka

Marko Tajčević

Dodolske pjesme

arr. Josip Veršić

Dobro jutro, ća se ne javiješ

arr. Deniza Gjini

Naranča

arr. Nikolai Kaufman

Hubava Milka

Petar Liondev

Ergen dedo

arr. Adelita Kadić

Sajbija

arr. Tijana Vignjević

Evo srcu mom radosti

ŽENSKI VOKALNI ANSAMBL CORONA

Ansambl Corona osnovao je augusta 1992.

godine Slobodan Dodo Kovačević, kao

sekciju Akademskog kulturnog centra

Univerziteta u Sarajevu - Seljo. Ansambl

je tada nosio ime Sarajevske pahulje, po

simbolu XIV. Zimskih olimpijskih igara.

Tokom agresije na BiH održale su više od

80 koncerata za djecu opkoljenog Sarajeva.

Na svojim putovanjima u Hrvatskoj (1997,

1998), Tunisu (1998), Njemačkoj (1997,

2002), Austriji (2002), Francuskoj (2003,

2015), Srbiji (2006), Crnoj Gori (2014, 2015),

Italiji (1997, 2013), Poljskoj (2016), Švicarskoj

(2017) ansambl je privlačio pažnju svojim

višeglasnim pjevanjem a capella pri izvedbi

savremenih obrada tradicionalnih pjesama

sa prostora Balkana. Godine 2006. na

međunarodnom takmičenju horova Zlatna

vila u Prijedoru (BiH) Corone su osvojile

nagradu za najbolje izvođenje djela starog

majstora, a na međunarodnom takmičenju

horova Seghizzi u Goriziji (Italija) 2013.

godine, gdje su se takmičile u pet kategorija,

osvojile su tri bronzane i jednu zlatnu

medalju. Snimanje svog prvog nosača zvuka

završile su 2016. godine, a njegovo izdavanje

očekuje se u proljeće 2017. Ansambl od 1997.

godine vodi Tijana Vignjević, akademska

dirigentica, a prethodili su joj Slobodan

Dodo Kovačević, osnivač ansambla i Dunja

Gelineo, nekadašnja članica ansambla.

Članice ansambla Corona danas su: Darja

Softić-Kadenić, Esma Sulejmanagić, Ajla

Smajlović, Dunja Kazić, Vanesa Poturović,

Adelita Kadić, Anida Isanović i Tijana

Vignjević.

SLIKA 8: ŽENSKI VOKALNI ANSAMBL

CORONA

O DJELIMA:

Koncertni program Ženskog vokalnog

ansambla Corona pripremljen za koncert

u okviru 23. SVEM-a doima se zvučnom

reportažom različitih krajeva Balkana.

Počinje u Bosni i Hercegovini, pa nas

potom vodi u Srbiju, Kosovo, Makedoniju,

nakon čega slijede Hrvatska i Bugarska, a

cijelo putovanje biva začinjeno zvucima

romske i sefardske muzike. No, koncert

prati i nekoliko zanimljivih dihotomija koje

i definiraju jedinstveni muzički koncept

ansambla Corona. Prva od njih temelji se

na susretu tradicijskih pjesama u različitim

aranžmanima i originalnih kompozicija

balkanskih autora nastalih na folkloru kao

svom izvorištu i inspiraciji. Tako, na primjer,

djelo Todora Skalovskog (1909–2004),

istaknutog makedonskog kompozitora

horske muzike, Todorka, mlada robinka, kao

i Dodolske pjesme, sastavljene iz 3 odsjeka

bazirana na staroj tradiciji prizivanja kiše,

srpskog kompozitora Marka Tajčevića

(1900–1984), te pjesma Ergen dedo Petra

Liondeva (r. 1936) zasnovana na iznimno

dinamičnoj tradicijskoj muzici Bugarske,

predstavljaju ostvarenja koja za svoj muzički

predložak zadržavaju tradiciju. S druge

strane, tradicija živi u obradama poput one

Nikolaia Kaufmana Hubava Milka (pjesma iz

Bugarske), aranžmana dalmatinske pjesme

Dobro jutro, ća se ne javiješ Josipa Veršića, te

tradicionalne pjesme iz Istre Naranča Denize

Gjini, kao i aranžmana članica ansambla

Corona Adelite Kadić i Tijane Vignjević, koji

čine većinu repertoara ansambla. Posebno

mjesto zauzimaju aranžmani profesora

Vinka Krajtmajera bosanskohercegovačke

pjesme Ječam žele Tuzlanke i starogradske

Kad mi pišeš, mila mati; nesumnjivo su

primjeri iznimne kreativnosti koji i dalje

stoje kao uzori članicama ansambla. Drugu

zanimljivu dihotomiju čini susret gradske

i seoske muzičke tradicije. To se najprije

vidi na primjeru bosanskohercegovačkih

tradicijskih ostvarenja, pa tako, nasuprot

gradskim pjesmama Evo srcu mome radosti i

Bogata sam, imam svega stoji seoska polifona

pjesma s područja Glamoča Pitaju me, odakle

si, te na taj način zajedno daju tek kratak uvid

u bogatstvo i raznovrsnost naše tradicije.

Poseban zvučni ugođaj stvaraju pjesme Gusta

mi magla padnala sa Kosova i Mome stoe iz

Makedonije kojima očaravajuću draž daje

sazvučje upravo ženskih glasova u vještim

aranžmanima članica ansambla. Sefardske

pjesme Adio kerida i Yo hanino, tu hanina na

ladino jeziku Jevreja Sefarda, u kombinaciji

sa romskom Sajbijom upotpunjuju sliku svih

onih kulturoloških slojeva na čijoj su simbiozi

i interakciji balkanski zvučni krajolici počivali

kroz dugu i burnu prošlost sve do danas.

Petak, 19. maj 2017, 20:00 Narodno pozorište

Sarajevo

KONCERT:

Alexander Rudin, violončelo

Samra Gulamović, dirigent

Sarajevska filharmonija

PROGRAM:

Felix Mendelssohn Bartholdy (1809–1847)

Simfonija br. 1, op. 11, c mol

Allegro di molto

Andante

Menuetto: Allegro molto

Allegro con fuoco

*****

Camille Saint-Saëns (1835–1921)

Koncert za violončelo i orkestar br. 1, op. 33, a mol

Allegro non troppo

Allegretto con moto

Tempo primo

Manuel de Falla (1876–1946)

Izbor iz baleta Trorogi šešir

Ples mlinarice, Fandango

Ples guvernera

Grožđe

ALEXANDER RUDIN

Alexander Rudin jedan je od posebno

svestranih umjetnika današnjice koji

djeluje kao violončelista, dirigent, pijanista,

čembalista, profesor na Moskovskom

konzervatoriju, istraživač stare muzike, autor

orkestarskih aranžmana, te uspješan muzički

rukovodilac. Njegov violončelistički repertoar

čine brojna djela nastala u posljednja četiri

stoljeća, s posebnim fokusom na savremena

djela koja Rudin rado premijerno izvodi. Tu

spadaju ostvarenja kompozitora Valentina

Silvestrova, Vyacheslava Artyomova, Edisona

Denisova i Andreia Golovina.

Nakon što je stekao klasično muzičko

obrazovanje na Državnom muzičkom institutu

Gnessin gdje je učio violončelo i klavir, te

na Moskovskom državnom konzervatoriju,

gdje je završio studij dirigovanja, Rudin je s

velikim interesovanjem započeo istraživanje

autentičnih interpretacija stare muzike. Upravo

je ovaj pristup značajno utjecao na formiranje

njegovog specifičnog interpretativnog stila.

Već kao student, osvojio je niz nagrada na

prestižnim takmičenjima: Bach Takmičenje

u  Leipzigu (1976),  Cassado Takmičenje

u Firenci (1979), te čuveno Tchaikovsky

Takmičenje u Moskvi (1978, 1982).  Od 1988. godine Rudin aktivno djeluje

kao umjetnički direktor i šef-dirigent kamernog

orkestra Musica Viva Moscow. Zajedno sa

ovim ansamblom organizator je jedinstvenih

koncertnih programa koji se često izvode u

okviru serijala Masterpieces, Premieres and

Musical Gatherings at the Tretyakov’s House,

te u Moskovskoj međunarodnoj kući muzike i

Muzičkoj akademiji Gnessin, kao i na Festivalu

Dedication.

Alexander Rudin stekao je i reputaciju

izvrsnog dirigenta opera, oratorija i kantata. U

Moskvi je dirigovao premijernom izvedbom

oratorija Juditha triumphans Antonija

Vivaldija, kao i originalne verzije Degtyarevog

oratorija Minin and Pozharsky, or the Liberation

of Moscow. Rukovodio je i izvedbama mnogih

značajnih djela poput Haydnovih oratorija

Stvaranje i Godišnja doba, Mozartovog

Idomenea, Weberovog Oberona i dr.

Kao violončelista i dirigent, Rudin

redovno nastupa na brojnim muzičkim

festivalima i koncertima širom svijeta, u

Njemačkoj, Finskoj, Nizozemskoj, Kanadi,

Velikoj Britaniji, Mađarskoj, Sloveniji i

Turskoj. Njegove pedagoške aktivnosti

ostvaruju se kroz angažman na Moskovskom

konzervatoriju, gdje djeluje kao profesor

kamerne muzike, te na Yaşar univerzitetu u

Izmiru (Turska). Rad sa mladim muzičarima

njeguje i kroz brojne muzičke seminare, te kao

dirigent omladinskih orkestara širom svijeta.

Diskografija Alexandera Rudina

uključuje preko 30 nosača zvuka objavljenjih

za različite diskografske kuće kao što su:

Naxos, Olympia, Tudor, Melodiya, Cello

Classics, Russian Season, Russian Disc, RCD.

Poseban uspjeh ostvarili su njegovi snimci

6 suita za violončelo Johanna Sebastiana

Bacha (za Naxos), Tricklerovih koncerata za

violončelo, te njegov Grieg Album. Dobitnik je

priznanja People’s Artist of Russia, te Državne

nagrade Rusije i Nagrade Vlade Grada Moskve.

SLIKA 9: ALEXANDER RUDIN

SAMRA GULAMOVIĆ rođena je u Sarajevu.

Diplomirala je i magistrirala na Muzičkoj

akademiji u Sarajevu na Odsjeku za

kompoziciju i dirigovanje u klasi profesora

Teodora Romanića i profesora Julija Marića.

Od 1995. godine je umjetnički rukovodilac

Sarajevskog vokalnog okteta “Preporod”,

a osnivač je i dirigent Ženskog vokalnog

ansambla “Allegro” sa kojim  je postigla veliki

uspjeh i osvojila mnogobrojne nagrade na

internacionalnim takmičenjima i festivalima.

Pohađala je ljetnu školu dirigovanja 1997.

godine u Baselu (Švicarska) i 1999. u Lionu

(Francuska) i tada po prvi put, van granica

BiH, održava koncerte sa Internacionalnim

simfonijskim orkestrom “Aidimos”. Još kao

student predvodila je Hor Opere Narodnog

pozorišta Sarajevo, a 1998. godine počinje sa

radom u Sarajevskoj filharmoniji kao asistent

dirigenta. Časopis “Žena 21” ju je proglasio za

najuspješniju ženu iz oblasti Umjetnosti za

2001. godinu, a 2008. godine bila je dobitnica

nagrade “Sloboda” koju dodjeljuje Centar za

mir Sarajevo. Do sada bilježi brojne koncerte

sa orkestrom Sarajevske filharmonije u Bosni

i Hercegovini, kao i koncerte sa drugim

orkestrima u Turskoj, Francuskoj, Njemačkoj,

Švicarskoj i Italiji. Od 2009. godine angažovana

je i kao dirigent Baleta Narodnog pozorišta u

Sarajevu. Od 2008. do 2016. godine obavljala

je funkciju direktorice Sarajevske filharmonije.

O DJELIMA:

Govoriti o romantizmu koji je “uzburkao”

umjetnost 19. stoljeća, a naročito o muzici kao

njegovom sastavnom dijelu, ne može nipošto

biti jednostrano. Upravo je nepregledna

raznovrsnost pristupa, usmjerenja, jezika i

značenja esencija romantičarskog miljea.

Koncertni program rezervisan za završnicu

23. izdanja festivala Sarajevske večeri muzike,

stoga, počiva na mnogostranosti, diverzitetu

koje je 19. stoljeće, sa svojim reperkusijama

početkom 20., pažljivo njegovalo. Od ranog

romantizma utjelovljenog u, kako ga je Robert

Schumann nazivao, Mozartu svog stoljeća,

Felixu Mendelssohnu, preko “wagnerijanskog

proroka” Camille Saint-Saënsa, do Manuela de

Falle, jednog od nosioca španske nacionalne

škole, po uzoru na slične pokrete u 19. stoljeću,

daje tek kratak uvid u sve ono što romantizam

jeste i može biti. Pratiti varijacije

romantizma na ovom koncertu predviđeno je

hronološki, a odiseja počinje prvim korakom,

Simfonijom br. 1, op. 11 u c molu Felixa

Mendelssohna. Punog imena Jakob Ludwig

Felix Mendelssohn Bartholdy, rođen u osvit

19. stoljeća, tačnije 1809. godine, vrlo brzo

postao je centralna ličnost ranog romantizma.

Uspješan kompozitor, organizator muzičkog

života, te izvođač, Mendelssohn je istinski

cijenio muzičku umjetnost. No, zanimljiva

je činjenica da je njegovo prvo zvanično

obilježeno simfonijsko ostvarenje nastalo

kada je kompozitor bio tek 15-godišnjak.

Dodatno iznenađuje i činjenica da je upravo

ova simfonija bila zapravo trinaesta, nakon

duge serije simfonija za gudački orkestar, koje

je kompozitor smatrao tek ranim pokušajima.

Djelo je završeno krajem marta 1824. godine.

Privatnu premijeru imalo je iste godine za

19. rođendan Felixove sestre Fanny, a javnu

premijeru doživjelo je 1827. uz lajpciški

Gewandhaus orkestar. Djelo na zanimljiv

način povezuje dva Mendelssohnova uzora,

Mozarta i Bacha, referišući se na neke od

najupečatljivih značajki njihovih muzičkih

stilova. Tako, na primjer, prvi stavak Simfonije,

Allegro di molto, zadržava tipično mozartovski

pristup stavačnoj konstrukciji i kontrastiranju

između tema sonatnog oblika. Sporiji,

drugi stavak, Andante, vrlo je muzički zrelo

Mendelssohnovo ostvarenje, naročito kroz

upotrebe smjelih harmonija, te kroz ritmički

pokret podstaknut sinkopiranom pratnjom

u dionicama gudača. Menuetto: Allegro molto

karakteriše kontrastirajući trio koji donosi

vrlo neobičan zvučni ugođaj. Ovaj stavak

je Mendelssohn prilikom izvedbe simfonije

u Londonu 1829. godine zamijenio svojim

čuvenim Scherzom iz Okteta, op. 20. Bach

kao uzor najuočljivije se javlja kroz primjenu

kontrapunktskih postupaka u finalu simfonije,

Allegro con fuoco, gdje, nakon izvođenja teme,

te karakterističnog pizzicato odsjeka, slijedi

impresivna fuga, koja završava u trijumfalnoj

kodi u C duru, kojom kompozitor zaokružuje

ovo simfonijsko djelo.

Kada je 1872. godine, skoro 50

godina nakon Mendelssohnove simfonije,

francuski kompozitor Camille Saint-Saëns

komponovao svoj prvi Koncert za violončelo

i orkestar u a molu, op. 33, u Francuskoj

je smatran kontroverznim, radikalnim

autorom, te pobornikom wagnerijanske

muzičke estetike. No, upravo mu je ovaj

koncert pomogao da pridobije konzervativne

francuske krugove na svoju stranu. U ulozi

soliste se na premijernom izvođenju našao

violončelista-virtuoz, gambista i graditelj

instrumenata Auguste Tolbecque, kojem je

kompozitor djelo i posvetio. Zahvaljujući

Tolbecqueovoj besprijekornoj reputaciji

velikog umjetnika, djelo je izvedeno na

Pariškom konzervatoriju 1873. godine. Djelo

je po mnogočemu fascinantno, pa naprosto

ne iznenađuje činjenica da su ga umjetnici

poput Šostakoviča i Rahmanjinova nazivali

najboljim violončelističkim koncertom ikada.

Saint-Saënsov tretman koncertne forme

karakterističan je po dva upečatljiva odstupanja

od standardnog modela, od kojih nijedan u

muzičkoj historiji nije zapravo potpuno nov.

Naime, solista nastupa na samom početku

prvog stavka, bez uobičajenog orkestarskog

tuttija, a djelo je u suštini jednostavačno, po

uzoru na Franza Liszta, iako zadržava tipično

kontrastiranje odsjeka na principu brz-sporiji-

brz. Prvi odsjek, koji nosi oznaku, Allegro non

troppo zasnovan je na konstantnom dijalogu

orkestra i soliste, te nakon što dostiže razvojni

dio, umjesto očekivane rekapitulacije, prelazi

u posve novi odsjek, označen Allegretto molto,

nešto sporijeg tempa i trodijelne mjere.

Karakter menueta daje poseban ugođaj

odsjeku, pa ga mnogi porede sa zvucima

muzičke kutije. Djelo karakteriše solistička

kadenca, nakon čega reminiscencija na prvu

temu slijedi u dionici oboe. Postepenim

razvojem dostiže se i posljednji odsjek, Tempo

primo, koji donosi rekapitulaciju početnog

materijala i energično finale, kojim Saint-

Saëns uspješno kreira tematski zaokruženu

cjelinu.

Interesantnu koncertnu, te festivalsku

završnicu čini uzbudljivo ostvarenje španskog

kompozitora Manuela de Falle (1876–1946).

Njegov balet Trorogi šešir, ili kako se u

originalu naziva, El sombrero de tros picos, nije

samo balet pisan na špansku muziku, već je

djelo koje, umjesto tehnike klasičnog baleta,

upotrebljava specifičnu tehniku španskih

plesova. Ovakva zanimljiva kombinacija koja

odstupa od standardnih baletnih uzusa je,

stoga, bila idealna za čuvenu trupu Sergeja

Djagiljeva, koja je, prema koreografiji

Léonidea Massinea i scenografiji Pabla

Picassa, djelo premijerno izvela u Londonu

1919. godine. Radnja baleta bazirana je na

noveli Pedra Antonia de Alarcóna u kojoj

guverner (Corregidor) andaluzijskog gradića

Guadix u 19. stoljeću bezuspješno pokušava

zavesti lijepu ženu neuglednog mlinara. Djelo

je bazirano na ranijoj de Fallinoj pantomimi El

corregidor y la molinera nastaloj između 1915. i

1917, koju je kompozitor na nagovor Djagiljeva

proširio u balet. Djelo karakterišu bogati

harmonijski jezik, raznovrsnost orkestarskih

boja i invencija u njihovom miješanju, te

nezaobilazan humor. Ples mlinarice, Fandango

dio je prvog čina u kojem mlinareva žena pleše

fandango, koketira sa guvernerom, ali ga na

kraju odbija. Ples guvernera dio je drugog

čina prije finalne jote u kojem guverner pleše

elegantan, ali staromodni menuet. Koncert

završava odsjekom pod nazivom Grožđe

koji se u baletu javlja na kraju prvog čina,

nakon plesa mlinareve žene. U toj sceni ona

guverneru nudi grožđe, a zatim bježi, dok se

bijesni suprug suočava sa njenim očaranim

udvaračem.

FONDACIJA ZA MUZIČKE UMJETNOSTI

MUSIC ARTS FOUNDATION

Upravni odbor

1. Josip Muselimović, predsjednik

2. Mensur Čolaković, član

3. dr. Milorad Kenjalović, član

Predsjednik

Ninoslav Verber

XXIII. SVEMNinoslav Verber, umjetnički direktor

Lejla Hasanbegović, izvršna direktorica

Esma Sulejmanagić, glasnogovornica

Aida Palinić, odnos s medijima

Almin Berbić, box office

Almin Zrno, oficijelni fotograf

IzdavačFondacija za muzičke umjetnosti

Music Arts Foundation

Za izdavača

Ninoslav Verber

Tekstovi

Esma Sulejmanagić

Dizajn i DTP

Adi Kubur

Štampa

Blicdruk d.o.o. Sarajevo

Tiraž1000

Music Arts Foundation

Fondacija za muzičke umjetnosti

Trg Barcelone 3

71000 Sarajevo

Bosna i Hercegovina

www.maf.ba

24. SARAJEVSKE VEČERI MUZIKE 2018

Četvrtak, 10.05.2018. – Petak, 18.05.2018.

FONDACIJA ZA MUZIČKE UMJETNOSTI

Trg Barcelone 3, 71000 Sarajevo; +387 61 211 795; info@maf.ba; www.maf.ba

MUSIC ARTS FOUNDATION