ΑΝΕΞΗΓΗΤΑ ΦΑΙΝΟΜΕΝΑ b2 2015.pdfΈγινε ταινία, τηλεοπτική σειρά, επιτραπέζιο παιχνίδι (όλα αυτά τα '70ς) και

ΑΝΕΞΗΓΗΤΑ ΦΑΙΝΟΜΕΝΑ

ΓΕΝΙΚΟ ΛΥΚΕΙΟ ΒΑΣΙΛΙΚΟΥ

ΕΡΓΑΣΙΑ ΣΤΟ PROJECT

ΤΜΗΜΑ:Β2

2014-2015

ΑΝΕΞΗΓΗΤΑ ΦΑΙΝΟΜΕΝΑ

ΑΝEΞΗΓΗΤΑ ΦΑΙΝΟΜΕΝΑ

2

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ:

1. Ανεξήγητα Φαινόμενα…………………………………………………………....4

1.1 Τρίγωνο των Βερμούδων…………………………………………………..….5

1.2 Λίμνη της Βουλιαγμένης……………………………………………………..11

1.3 Τρελά νερά του Ευρίπου……………………………………………………..18

1.4 Νησί Σοκότρα………………………………………………………………………23

1.5 Κοιλάδα του Θανάτου……………………………………………………..….29

1.6 Χρωματιστοί λόφοι της Κίνας ……………………………………………..35

2. Πυραμίδες της Αιγύπτου…………………………………………………………39

3. Η «χαμένη» Ατλαντίδα………………………………………………………..…47

4. 6η αίσθηση……………………………………………………………………………..61

4.1 Πνεύματα, Φαντάσματα……………………………………………………….61

4.2 Ενόραση………………………………………………………………………………68

4.3 Διόραση…………………………………………………………………………….…69

5. Εξωγήινοι……………………………………………………………………………….73

Βιβλιογραφία……………………………………………………………………….…86

Χειροτεχνίες μαθητών…………………………………………………………….89


3

Πρόλογος:

Στο δεύτερο τετράμηνο της σχολικής χρόνιας το τμήμα μας

ασχολήθηκε με τα ανεξήγητα φαινόμενα. Διαπιστώνουμε σε

ελάχιστο χρονικό διάστημα από την επιλογή του, πως πρόκειται

για ένα θέμα εξαιρετικά πολύπλοκο που ωστόσο “κέντρισε ” το

ενδιαφέρον μας και μας πρόσφερε σημαντικές γνώσεις. Μ ε τη

βοήθεια της καθηγήτριας μας, που κατά τη διάρκεια της χρονιάς

μας καθοδηγούσε με επιμονή και υπομονή-πολλές φορές-

φτάσαμε θεωρούμε σε ένα αξιόλογο αποτέλεσμα. Τα ανεξήγητα

φαινόμενα εισχώρησαν για λίγο στη ζωή μας και η σχετική με

αυτά έρευνα, μας απέδειξε πως δεν μπορούμε να δώσουμε σε

όλα απαντήσεις. Χωριστήκαμε σε πέντε ομάδες, οι οποίες

ασχολήθηκαν με υπευθυνότητα και συνέπεια, συντάσσοντας

ξεχωριστές εργασίες για τις πέντε διαφορετικές θεματικές

ενότητες τις οποίες και ερευνήσαμε. Αυτές είναι:

1. Ανεξήγητα φαινόμενα

2. Αιγυπτιακές Πυραμίδες

3. Η «χαμένη» Ατλαντίδα

4. 6η αίσθηση

5. Εξωγήινοι

Ας παραθέσουμε λοιπόν ολοκληρωμένη την εργασία μας, στην

οποία περιλαμβάνονται οι πληροφορίες από όλες τις θεματικές

ενότητες και ας ταξιδέψουμε σε ένα παράξενο κόσμο όπου

τίποτα δεν είναι πιθανό και τίποτα απίθανο


4

1)ΑΝΕΞΗΓΗΤΑ ΓΕΩΦΥΣΙΚΑ

ΦΑΙΝΟΜΕΝΑ


5

1.1 Τρίγωνο των Βερμούδων

Σε κάθε μυστηριώδη εξαφάνιση αεροσκάφους ή πλοίου, όπως στην

περίπτωση της πτήσης των μαλαισιανών αερογραμμών, η αναφορά στο

όνομά του είναι σχεδόν υποχρεωτική: τρίγωνο των Βερμούδων, όρος

απολύτως συνυφασμένος με το μυστήριο, με μύθους που καλύπτουν

όλο το φάσμα -από εξωγήινους μέχρι φαντάσματα- και με πάσης

φύσεως θεωρίες συνωμοσίας.

Ο όρος «τρίγωνο των Βερμούδων» ή και «Τρίγωνο του Διαβόλου» όπως

αποκαλείται, δεν αντιστοιχεί πια μόνο σε μια συγκεκριμένη περιοχή,

αλλά καλύπτει γενικότερα το φαινόμενο των μυστηριωδών

εξαφανίσεων, που άλλοι αποδίδουν σε απλά καθημερινά επιστημονικά

φαινόμενα και άλλοι απλώς σε δίνες του χρόνου...

Οι ρεαλιστικές ιστορίες που το συνοδεύουν είναι τραγικές, οι μύθοι

γύρω του όμως γοήτευσαν και συνεχίζουν να γοητεύουν εδώ και

περισσότερο από έναν αιώνα. Το μόνο πρόβλημα σχετικά με το τρίγωνο

των Βερμούδων είναι ότι αμφισβητείται εντόνως η ύπαρξή του.


6

Διάφοροι αστικοί μύθοι έχουν αποδώσει αυτές τις εξαφανίσεις

σε παραφυσική δραστηριότητα ή σε εξωγήινα όντα. Τεκμηριωμένα

αποδεικτικά στοιχεία, ωστόσο, δείχνουν ότι ένα σημαντικό ποσοστό

των περιστατικών περιγράφηκαν ανακριβώς ή «διανθίστηκαν» από

μεταγενέστερους συγγραφείς, και πολλές επίσημες υπηρεσίες έχουν

δηλώσει ότι ο αριθμός και η φύση των εξαφανίσεων στην περιοχή είναι

παρόμοια με οποιαδήποτε άλλη περιοχή του ωκεανού. Οι πλευρές του

τριγώνου έχουν μήκος 1.000 ναυτικά μίλια η καθεμιά και το ύψος του

είναι 886 μίλια (1 ν. μίλι = 1.852 μέτρα). Σύμφωνα με την Αμερικανική

Ακτοφυλακή, πρόκειται περί μύθου, καθώς κανένα ίχνος κάποιου

υπερφυσικού φαινομένου δεν εντοπίστηκε στον συγκεκριμένο χώρο,

ύστερα από έρευνες.

� Ο Κολόμβος και οι πυξίδες που πηγαίνουν σαν τρελές

Το περίφημο τρίγωνο βρίσκεται ανάμεσα στις Βερμούδες, το Μαϊάμι

της Φλόριντα και το Σαν Χουάν του Πουέρτο Ρίκο, καλύπτοντας μια

τεράστια θαλάσσια περιοχή 500.000 τετραγωνικών χιλιομέτρων. Η κακή

φήμη του φαίνεται πως ξεκίνησε από τον Χριστόφορο Κολόμβο, ο

οποίος στις 8 Οκτωβρίου του 1492 έγραψε στο ημερολόγιό του ότι

συμβαίνουν διάφορα περίεργα στην περιοχή, ιδίως με τις πυξίδες.

Όμως χρειάστηκε να περάσουν περίπου 100 χρόνια για να βγει κάποιος

δημόσια να αναφερθεί στο μυστήριο της περιοχής. Ο Έντουαρντ Βαν

Γουίνκλ Τζόουνς σε άρθρο του στο Associated Press (1950) έγραψε για

διάφορα περιστατικά μυστηριωδών εξαφανίσεων πλοίων και

αεροπλάνων στο Τρίγωνο των Βερμούδων. Ο Τζόουνς αναφέρθηκε σε

περίπου 135 ανθρώπους, που χάθηκαν στα νερά της περιοχής χωρίς να

αφήσουν πίσω τους ούτε ένα ίχνος.

Η αρχή έγινε κι ο μύθος -ή η πραγματικότητα;- άρχισε σταδιακά να

γιγαντώνεται. Όσο για τον όρο «Τρίγωνο των Βερμούδων» μάλλον

ανήκει στο περιοδικό Argosy Magazine, το οποίο χαρακτήρισε το 1964

την περιοχή ως «The Deadly Bermuda Triangle».

Μαζί βεβαίως με την εμφάνισή του στα μέσα ενημέρωσης (αργότερα

και στις εκδόσεις, στον κινηματογράφο και στην τηλεόραση), ξεκίνησε

και η αμφισβήτησή του. Το 1975, η Μαίρη Μάργκαρετ Φούλερ,

εκδότρια του περιοδικού Fate, επικοινώνησε με την ασφαλιστική

εταιρία Lloyd's για στοιχεία από ατυχήματα που είχαν σημειωθεί στην

περιοχή. Σύμφωνα


7

με τα αρχεία της Lloyd's, 428 σκάφη φέρεται να είχαν εξαφανιστεί

μεταξύ 1955 και 1975, αριθμός που όπως σημείωνε η εταιρία δεν ήταν

αξιοσημείωτα μεγαλύτερος από άλλες θαλάσσιες περιοχές. Στη

συνέχεια, όμως, αμφισβητήθηκαν και τα στοιχεία της Lloyd's από τον

Τζιαν Κουαζάρ, ο οποίος ερεύνησε όλα τα περιστατικά μιας 12ετίας,

παίρνοντας στοιχεία από την αμερικανική ακτοφυλακή για να καταλήξει

πως τα χαμένα σκάφη ανέρχονταν στα 300 ανά δύο χρόνια.

� «Μπαίνουμε σε άσπρα νερά. Είμαστε εντελώς χαμένοι.»

Αρκετά είναι τα περιστατικά που θεωρείται πως σχετίζονται με το

μυστήριο της περιοχής και χρονολογούνται από το μακρινό παρελθόν (η

εξαφάνιση του γαλλικού πλοίου Rosalie το 1840 ή αυτή του πλοίου

Cyclops το 1918), όμως το γεγονός που κατέστησε το Τρίγωνο των

Βερμούδων ως ένα από τα μεγαλύτερα μυστήρια του κόσμου ήταν η

διάσημη Πτήση 19, για την ακρίβεια η εξαφάνισή της.

Ο πύργος ελέγχου λάμβανε παράξενα μηνύματα, ενώ οι πιλότοι έδειχναν

αποπροσανατολισμένοι


8

Τον Δεκέμβριο του 1945, πέντε τορπιλοφόρα του Αμερικανικού

Ναυτικού με έμπειρους πιλότους, ξεκινούν από την Φλόριντα για μια

περιπολία ρουτίνας. Λίγο πριν την επιστροφή τους στην βάση, ο πύργος

ελέγχου λαμβάνει παράξενα μηνύματα από τους πιλότους (ότι τίποτα

δεν λειτουργεί σωστά και οι πυξίδες πηγαίνουν σαν τρελές), οι οποίοι

δείχνουν αποπροσανατολισμένοι. Κατά μία εκδοχή το τελευταίο

μήνυμα τους ήταν: «Φαίνεται να μπαίνουμε σε άσπρα νερά. Είμαστε

εντελώς χαμένοι». Το τελευταίο μήνυμα αμφισβητείται αν έχει

πράγματι καταγραφεί, ωστόσο δεν μπορεί να αμφισβητηθεί το γεγονός

ότι παρά τη μεγάλη κινητοποίηση των αρχών δεν βρέθηκαν ίχνη της

Πτήσης 19.

Περιστατικά που ακολούθησαν όπως η εξαφάνιση της πτήσης NC-16002

το 1948, του τάνκερ Sulphur Queen το 1963 ή του αεροσκάφους 680 το

1965 (σε μια ξάστερη νύχτα στο δρόμο για Μπαχάμες) εδραίωσαν τη

φήμη της περιοχής και τη συνωνυμία της με τον όρο «Τρίγωνο του

Διαβόλου».

Μάταια οι αρχές επέμειναν -κι επιμένουν- να αγνοούν την ύπαρξή του.

Έγινε ταινία, τηλεοπτική σειρά, επιτραπέζιο παιχνίδι (όλα αυτά τα '70ς)

και ανεξάντλητο πεδίο έμπνευσης για πάσης φύσεως θεωρίες.

� Εξωγήινοι, φαντάσματα και φονικές

φυσαλίδες

Μια από τις χαρακτηριστικές θεωρίες που έχουν διατυπωθεί σχετικά με

το Τρίγωνο των Βερμούδων λέει ότι στα βάθη του κρύβεται η χαμένη

Ατλαντίδα, γι' αυτό και στα νερά του υπάρχουν μαρτυρίες ότι κρύβονται

κρυστάλλινα αντικείμενα όπως μεγάλες πυραμίδες. Η θεωρία της

Ατλαντίδος μπορεί επίσης να συνδυαστεί και με μια άλλη δημοφιλή

άποψη που λέει πως πίσω από το τρίγωνο των Βερμούδων κρύβονται

εξωγήινοι (με τους οποίους βρίσκονταν ήδη σε επαφή οι κάτοικοι της

Ατλαντίδος). Κάποιοι πιστεύουν μάλιστα ότι στην περιοχή του υπάρχει

η πύλη που οδηγεί σε άλλους πλανήτες.


9

Η πύλη υπάρχει λέει μια άλλη εκδοχή, αλλά οδηγεί σε ένα ταξίδι στο

χρόνο, ή σε μια άλλη διάσταση ή και στον κάτω κόσμο υποστηρίζουν

άλλες θεωρίες, οι οποίες συνέχισαν την προσπάθεια να προσπαθούν να

εξηγήσουν το πώς γίνεται τόσο μεγάλα πλοία και αεροπλάνα να

εξαφανίζονται ξαφνικά χωρίς να αφήνουν ίχνη. Ωστόσο, εδώ μπαίνουν

κάποιες άλλες εξηγήσεις, λίγο πιο πεζές κι επιστημονικές, όπως ότι οι

αιφνιδιαστικές συνήθειες του καιρού στην περιοχή είναι ένας λόγος των

εξαφανίσεων ή ότι αποδίδονται στις τεράστιες ποσότητες μεθανίου που

πιθανόν να βρίσκονται συσσωρευμένες στον πυθμένα της θάλασσας

και απελευθερώνονται απότομα, με αποτέλεσμα να δημιουργούν

φονικές φυσαλίδες. Κι αυτές όμως αμφισβητούνται. Πάντα άλλωστε

υπάρχουν κι οι θεωρίες που λένε πως εσκεμμένα κάποιοι προσπαθούν

να συγκαλύψουν τα ανεξήγητα του Τριγώνου των Βερμούδων για να

καλύψουν τις ύποπτες δραστηριότητές τους στην περιοχή -από

πυρηνικές δοκιμές, μέχρι άλλα ακραία πειράματα.

Οι ειδικοί συνεχίζουν να αμφισβητούν την ύπαρξη κατάρας και να

απομυθοποιούν το μυστήριο, υποστηρίζοντας ότι η συχνότητα

αιφνίδιων εξαφανίσεων δεν είναι μεγαλύτερη από άλλες πυκνο-

ταξιδεμένες θαλάσσιες περιοχές της γης. Ότι κι αν πουν δεν μπορούν να

κάμψουν την εξάπλωση των μύθων γύρω από το Τρίγωνο των

Βερμούδων, που ως φαινόμενο, το οποίο αντιστοιχεί σε μυστηριώδεις

εξαφανίσεις -σε κάτι αντίστοιχο είχε αποδοθεί κατά μία δημοφιλή

εκδοχή η εξαφάνιση του αεροσκάφους στο οποίο επέβαινε ο Βιτόριο

Μισόνι- παραμένει απλώς ανεξήγητο...


10


11

1.2 Λίμνη της Βουλιαγμένης

Το σχήμα της Λίμνης είναι οβάλ, ο βυθός της δεν ξεπερνά τα

16μέτρα και η επιφάνεια της βρίσκεται μισό μέτρο πάνω από

την επιφάνεια της θάλασσας. Τα νερά της τροφοδοτούνται τόσο

από υπόγειες πηγές όσο και από την θάλασσα, με συνέπεια να

είναι υφάλμυρα. Στον πυθμένα της λίμνης ανοίγεται η είσοδος

ενός πολυδαίδαλου υποβρύχιου σπηλαίου που εκτείνεται σε

μήκος τουλάχιστον 3.123 μέτρων στα ασβεστολιθικά πετρώματα

της περιοχής. Στην περιοχή αυτή βρίσκεται και η μεγαλύτερη

υπόγεια σήραγγα στον κόσμο με μήκος 800 μέτρα, πλάτος από

60 έως 150 μέτρα, ενώ το βάθος της σήραγγάς κατά μέσο όρο

φτάνει τα 80 μέτρα. Το συνολικό μήκος των 14 υπόγειων

σηράγγων του σπηλαίου φθάνει τα 4,3 χιλιόμετρα.

Σύμφωνα με έρευνες, το εντυπωσιακό της σχήμα προήλθε από

διάφορες γεωλογικές μεταβολές που δεν μπορούν να

προσδιορισθούν χρονικά. Στο σημείο που σήμερα βρίσκεται η

λίμνη, υπήρχε ένα τεράστιο υπόγειο σπήλαιο στο εσωτερικό του

οποίου έτρεχαν άφθονα νερά υψηλής θερμοκρασίας, τα οποία


12

και διέβρωσαν τα τοιχώματα, με αποτέλεσμα την υποχώρηση

της οροφής του σπηλαίου και την καταβύθιση του ορεινού

όγκου.

Κατά την διάρκεια μιας εξερευνητικής κατάδυσης στο

υποθαλάσσιο σπήλαιο της Βουλιαγμένης ανακαλύφθηκε ένας

τεράστιος σταλαγμίτης. Το γεωλογικό αυτό μνημείο βρίσκεται

σε βάθος 105 μέτρων, περίπου 730 μέτρα από την είσοδο του

σπηλαίου. Αυτή η ανακάλυψη άλλαξε ολοκληρωτικά τη θεωρία

για τον πρόσφατο σχηματισμό της Μεσογείου καθώς οι

σταλακτίτες δε δημιουργούνται ποτέ κάτω από την επιφάνεια

του νερού.

� Τα παράξενα φαινόμενα Η λίμνη είναι κοντά στην Αθήνα. Μόλις 21 χιλιόμετρα έξω από την

πόλη, και ξαφνικά βρίσκεσαι σ’ ένα επιβλητικό τοπίο με λαβυρίνθους

από υπόγεια σπήλαια, υποβρύχιες σήραγγες και καρστικούς

σχηματισμούς (χαρακτηριστικές γεωμορφές σε ανθρακικά πετρώματα).

Ίσως είναι παράδοξο το γεγονός ότι παρ’ όλη την εγγύτητά της στο

κλεινόν άστυ, η Λίμνη της Βουλιαγμένης δεν αναφέρεται σε κανένα

αρχαίο κείμενο. Οι αρχαίοι συγγραφείς δείχνουν να την αγνοούν.

Πρόκειται για μυστήριο που εντείνει η ίδια η λέξη "Βουλιαγμένη", η

οποία παραπέμπει στο φαινόμενο της καθίζησης. Η αρχαία ονομασία

της περιοχής δε συνδέεται με τη γεωλογία, αφού ονομαζόταν "Ζωστήρ",

ζώνη, ονομασία που προέρχεται προφανώς από τη μορφολογία του

κλειστού κόλπου της Βουλιαγμένης. Εκεί βρισκόταν και το ιερό του

Ζωστήρος Απόλλωνα, το οποίο ιδρύθηκε τον 6ο αιώνα π. Χ.

Πέραν αυτού οι αρχαιολόγοι δεν έχουν ανακαλύψει μέχρι σήμερα


13

κανένα άλλο εύρημα. Σε τι οφείλεται η απουσία άλλων ευρημάτων; Οι

υποθέσεις των γεωλόγων δίνουν την απάντηση. Η λίμνη σχηματίστηκε

μεταγενέστερα, πιθανότατα στους χριστιανικούς χρόνους, όταν

κατέρρευσε η οροφή ενός τεράστιου υπόγειου σπηλαίου εξαιτίας

κάποιου σεισμού. Στην εποχή της Τουρκοκρατίας η λίμνη αναφέρεται

με το όνομα "Βουλιασμένος" ή "Καράτσι", το οποίο σημαίνει "μαύρο

νερό".

� Ιαματικά λουτρά

Όταν το 1889 ο καθηγητής χημείας Αναστάσιος Χρηστομάνος έκανε

την πρώτη απόπειρα περιγραφής της λίμνης, σημείωσε τις ιαματικές

ιδιότητες των νερών της. Τα ιαματικά λουτρά βρίσκονται σε

απόσταση μόλις πενήντα μέτρων από την παραλία και σαράντα

μέτρων κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας, επί της οδού

Αθηνών-Σουνίου. Η θερμοκρασία τους κυμαίνεται μεταξύ 20 και 27

βαθμών Κελσίου καθ’ όλη τη διάρκεια του έτους. Το νερό περιέχει

άλατα, μέταλλα, κυρίως υδρόθειο, ενώ είναι ελαφρώς ραδιενεργό.

Οι ιαματικές ιδιότητες της λίμνης συμβάλλουν σημαντικά στη

θεραπεία των ρευματικών, των γυναικολογικών και των δερματικών

παθήσεων, για παράδειγμα, αρθρίτιδες, συνδεσμικά προβλήματα,

εκζέματα αλλά και πονοκεφάλους.

� Μην περνάτε τα σχοινιά, είπαμε!

Οι γιγάντιοι βράχοι που την αγκαλιάζουν, οι μυστηριώδεις σπηλιές

που ανοίγονται στα πόδια τους, και κυρίως η περισχοίνιση με τις


14

κόκκινες σημαδούρες και τις πινακίδες που προειδοποιούν τους

λουόμενους να μην τις πλησιάζουν, είναι που προσδίδουν στη λίμνη

τον μυστηριακό χαρακτήρα της, ο οποίος με τη σειρά του αποτελεί

σημαντικό μέρος της γοητείας της. Τα θανατηφόρα ατυχήματα

δυτών που χάθηκαν στον λαβύρινθο των υποθαλάσσιων σπηλαίων

και δε βρέθηκαν ποτέ, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι μεγάλο

κομμάτι της λίμνης παραμένει ανεξερεύνητο –παρά τις επισταμένες

έρευνες που ξεκίνησαν το 1998, με επικεφαλή τον Ελβετό Πρόεδρο

της διεθνούς Ένωσης Σπηλαιοδυτών Ζαν Ζακ Μπολάνζ– οδήγησαν

στην απαγόρευση των ερασιτεχνικών καταδύσεων και την

οριοθέτηση της ασφαλούς περιοχής της λίμνης, στα μέσα της

δεκαετίας του ’90.

� Ο "αυτοκράτορας"

Το 1988 ξεκίνησε το πρόγραμμα εξερεύνησης και χαρτογράφησης

του σπηλαίου της Βουλιαγμένης, υπό την αιγίδα του

σπηλαιολογικού τομέα του υπουργείου Πολιτισμού, με

χρηματοδότηση του Δήμου Βουλιαγμένης.

Οι έρευνες είναι σύνθετες και περιλαμβάνουν μελέτη της γεωλογίας

του σπηλαίου, χημικές αναλύσεις του νερού και αεροφωτογραφίες

της περιοχής. Οι σπηλαιοκαταδύσεις είναι ο πιο σημαντικός τομέας.

Δεν είναι τυχαίο το ότι επικεφαλής τους τέθηκε ο Ελβετός Ζαν Ζακ

Μπολάνζ, πρόεδρος της Διεθνούς Ένωσης Σπηλαιοδυτών. Η

μακρόχρονη πείρα του στο συγκεκριμένο τομέα τον αντάμειψε με

το χαρακτηριστικό παρατσούκλι "ο αυτοκράτορας", το οποίο του

έδωσαν οι συνεργάτες του. Στην πρώτη του κιόλας κατάδυση

ανακάλυψε σε βάθος τριάντα μέτρων ένα στενό πέρασμα το οποίο

οδηγεί σε μια υποβρύχια αίθουσα χωρητικότητας 1.200.000

κυβικών μέτρων. Οι έρευνες ξεκίνησαν στη σκιά ενός ατυχήματος,

όταν δύο δύτες έχασαν τη ζωή τους κατά τη φάση της

αποσυμπίεσης λίγα μόλις μέτρα πριν από την επιφάνεια. Τα

πτώματά τους δε βρέθηκαν ποτέ. Αιτία του θανάτου τους δεν ήταν

βέβαια τα φαντάσματα για τα οποία μιλούν οι παλιότεροι κάτοικοι

της Βουλιαγμένης, αλλά ένα δυνατό ρεύμα που εμφανίζεται κατά

καιρούς στο άνοιγμα του σπηλαίου και προκαλεί μικρές δίνες στο

νερό.


15

� Σταλαγμίτης-μνημείο

Η περιοχή άρχισε να αποκαλύπτει σταδιακά το αληθινό της

πρόσωπο: ένα σύνθετο σύστημα καρστικών σπηλαίων με υπόγεια

νερά που κυλούν διαμέσου του ορεινού όγκου του Υμηττού. Η

φυσική θερμότητα των νερών αυτών προδίδει μία ακόμα σημαντική

πληροφορία: σε πολύ μεγάλο βάθος τα σπήλαια συνδέονται με το

ηφαιστειακό τόξο που διατρέχει τα ελληνικά νησιά.

Οι οχτώ συνολικά αποστολές έχουν φέρει μέχρι σήμερα στο φως κι

άλλες συναρπαστικές πληροφορίες. Από τη μελέτη των

αεροφωτογραφιών διαπιστώθηκε μια σειρά από τέσσερα

βυθίσματα ή δολίνες καθώς και δύο μεγάλα βάραθρα: το γερμανικό

και το ανεξερεύνητο Πηγάδι του Διαβόλου. "Το σπήλαιο

αναπτύσσεται μέσα από μεσοζωικούς κρυσταλλικούς

ασβεστόλιθους, οι οποίοι έχουν αρκετά κενά εξαιτίας της χημικής

διάλυσης του πετρώματος", διευκρινίζει ο Βασίλης Γιαννόπουλος

από το υπουργείο Πολιτισμού. Μάλιστα κατά τη διάρκεια της

τελευταίας εξερευνητικής κατάδυσης ο Λουίτζι Καζάτι, στενός

συνεργάτης του Μπουλάνζ, ανακάλυψε έναν τεράστιο σταλαγμίτη,

ο οποίος αποτελεί το βαθύτερο καρστικό σχηματισμό στην Ελλάδα.

Το γεωλογικό αυτό μνημείο βρίσκεται σε βάθος 105 μέτρων,

περίπου 730 μέτρα από την είσοδο του σπηλαίου. Αυτή η

ανακάλυψη άλλαξε ολοκληρωτικά τη θεωρία για τον πρόσφατο

σχηματισμό της Μεσογείου. Ο λόγος; Οι σταλακτίτες δε

δημιουργούνται ποτέ κάτω από την επιφάνεια του νερού.


16

� Σήραγγα-ρεκόρ

Στην περιοχή υπάρχουν συνολικά 14 διαφορετικές υπόγειες

σήραγγες. Η μία απ’ αυτές είναι η μεγαλύτερη στον κόσμο. Έχει

μήκος 800 μέτρα, πλάτος από 60 έως 150 μέτρα, ενώ το βάθος της

είναι κατά μέσο όρο τα 80 μέτρα. Οι βυθισμένοι διάδρομοι έχουν

συνολικό μήκος 4,3 χιλιόμετρα.

Οι ερευνητικές αποστολές και τα πρώτα επιστημονικά

συμπεράσματα ήταν αρκετά για να εξάψουν τη φαντασία αρκετών

ερασιτεχνών δυτών. Γύρω από τη Λίμνη της Βουλιαγμένης έχει

πλεχτεί ένας μύθος που οφείλεται στην εξαιρετική ορατότητα, στο

βάθος, στη θερμοκρασία του νερού και φυσικά στην ομορφιά της.

Μέσα όμως σ’ έναν τέτοιο λαβύρινθο από σήραγγες ακόμα κι ένας

πεπειραμένος δύτης κινδυνεύει να χάσει τον προσανατολισμό του.

"Η σπηλαιοκατάδυση, σε σχέση με τις θαλάσσιες καταδύσεις,

διαφέρει όπως η μέρα με τη νύχτα. Μπαίνοντας σ’ ένα σπήλαιο

κάποιοι άπειροι δύτες χάνουν το δρόμο του γυρισμού, με

αποτέλεσμα να πεθαίνουν", επισημαίνει ο Βασίλης Γιαννόπουλος.

Αποτέλεσμα αυτής της απειρίας ήταν να χάσουν τη ζωή τους οχτώ

δύτες. Θανάσιμα λάθη τους ήταν η μη εξοικείωση με το υποβρύχιο

περιβάλλον των σπηλαίων και ο ελλιπής εξοπλισμός. Οι

περισσότεροι δε διέθεταν ούτε καν το "μίτο της Αριάδνης", ένα

νάιλον σκοινί που δένουν οι σπηλαιοδύτες στην είσοδο του

σπηλαίου για να μη χάνονται στους υπόγειους λαβυρίνθους. Το

1995 τα σπήλαια έκλεισαν για το κοινό, προς αποφυγή ατυχημάτων.

Από τότε επιτρέπονται μόνο οι καταδύσεις για επιστημονικούς

σκοπούς.

Ακόμα και οι έμπειροι σπηλαιοδύτες δε διέφυγαν αυτό τον κίνδυνο.

Ο Ελβετός Αρν Ονταλίκ, μέλος της αποστολής, εγκλωβίστηκε στη

σήραγγα αφού "χτυπήθηκε" από τη μέθη των δυτών, η οποία

προκαλείται από το άζωτο. "Ξαφνικά αισθάνθηκα ότι ήμουν

δεμένος με αόρατα σκοινιά, παγιδευμένος σ’ ένα κρυστάλλινο κενό.

Τότε κατάλαβα γιατί οι άτυχοι δύτες δε βγήκαν ποτέ από εκεί

μέσα". Και συνεχίζει: "Η βαθιά νάρκωση και το αχανές τούνελ μού

δημιούργησαν σύγχυση. Αμέσως έχασα την αίσθηση του βάθους και

της απόστασης κι έπεσα σε ζάλη". Ο Ονταλίκ σώθηκε χάρη στην

πείρα του αλλά και γιατί χρησιμοποίησε τη φιγούρα ενός άλλου

δύτη ως σημείο αναφοράς μέσα στον υπόγειο λαβύρινθο.


17

� Έμβιος Κόσμος Πέρα όμως από το αβιοτικό σύστημα της λίμνης,

εκείνο που παρουσιάζει άμεσο ενδιαφέρον είναι ο έμβιος κόσμος

της. Στα τέλη της δεκαετίας του '80 δημοσιεύθηκε ένα νέο για την

επιστήμη είδος θαλάσσιας ανεμώνης, το Paranemonia

vouliagmeniensis. Ακολούθησε η μελέτη της οικολογίας - βιολογίας

του μοναδικού αυτού είδους σε σχέση με άλλους ζωικούς

οργανισμούς. Μπορεί η ποικιλότητα του έμβιου κόσμου της λίμνης

να είναι σχετικά μικρή, όπως εξάλλου αναμενόταν, εν τούτοις οι

προκαταρκτικές έρευνες έδειξαν ότι στα νερά της λίμνης υπάρχουν

και άλλα νέα είδη για την επιστήμη. Πάντως τα περισσότερα από τα

είδη των οργανισμών που έχουν ως σήμερα προσδιοριστεί

αποτελούν χαρακτηριστικούς κατοίκους της ανοιχτής θάλασσας

παρόμοια εκείνων των υφάλμυρων οικοσυστημάτων. Οι οικολογικές

μελέτες που ολοκληρώθηκαν συνολικά σε τρεις ζωικούς

οργανισμούς της λίμνης αποκάλυψαν την ιδιαιτερότητά τους σε

σχέση με εκείνους που ζουν σε οικοσυστήματα της ανοιχτής

θάλασσας, σε παγκόσμιο επίπεδο. Οι έρευνες αυτές αποκάλυψαν

επίσης ότι τα είδη αυτά μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως

βιοδείκτες (=οργανισμοί μάρτυρες των συνθηκών του

περιβάλλοντος στο οποίο διαβιούν) για τη βιοπαρακολούθηση του

οικοσυστήματος της Λίμνης της Βουλιαγμένης. Για παράδειγμα, το

είδος Paranemonia vouliagmeniensis, που διατηρεί έναν αξιόλογο

πληθυσμό πάνω σε διάφορα υποστρώματα, διαβιώνει στη λίμνη με

διαφορετικό τρόπο από άλλα αντίστοιχα είδη του ανοιχτού

θαλάσσιου συστήματος. Ωστόσο οι ανθρωπογενείς επιδράσεις

φαίνεται να έχουν αρνητικές επιπτώσεις σε αρκετά σημεία στα

παράλια της λίμνης. Η ανεμώνη αυτή είναι ζωοτόκος οργανισμός,

ενώ η διατροφή του στηρίζεται σε μικροοργανισμούς αλλά και σε

διαλυμένες οργανικές ουσίες που βρίσκονται στα νερά της λίμνης.

Για τα άλλα δύο είδη (Abra ovata και Cerastoderma glaucum)

διαπιστώθηκε ότι η αναπαραγωγική τους στρατηγική είναι

κατάλληλα προσαρμοσμένη στο περιβάλλον της λίμνης. Το πρώτο

είδος φαίνεται να ζει περίπου 18 μήνες ενώ το δεύτερο περίπου 12.

Το πρώτο βρίσκεται χωμένο στο ίζημα ως και 5 cm ενώ το δεύτερο

μπορεί να ζει παραχωμένο στο ίζημα αλλά και πάνω στα φύκια που

κοσμούν τους βράχους και τον πυθμένα της λίμνης. Ο πληθυσμός

ιδιαίτερα του C. glaucum παίζει καθοριστικό ρόλο στην οικολογική

ισορροπία των νερών της, αφού σε ημερήσια βάση το κάθε άτομο

μπορεί να διηθεί (φιλτράρει) 1-3 λίτρα νερού, καθαρίζοντάς το από

διάφορα μικρόβια και περίσσειες οργανικές ενώσεις. Φαίνεται

λοιπόν ότι η οικολογική ισορροπία της λίμνης, που βρίσκεται κάτω


18

από ένα ιδιαίτερο καθεστώς, χρειάζεται ιδιαίτερες και άμεσες

μελέτες βιοπαρακολούθησης προκειμένου η Λίμνη της

Βουλιαγμένης να τύχει μιας αειφόρου και βιώσιμης διαχείρισης

1.3 Τρελά νερά του Ευρίπου

Η Παλίρροια του Ευρίπου είναι ένα σύνθετο μοναδικό φαινόμενο

οφειλόμενο στις παλιρροϊκές δυνάμεις που παρατηρείται μόνο στον

Πορθμό του Ευρίπου στην Χαλκίδα, εξ ου και η ονομασία της.

Ο πορθμός και συγκεκριμένα ο δίαυλος του Ευρίπου είναι μία στενή

λωρίδα θάλασσας πλάτους 39 m, μήκους 40 m και βάθους περίπου 8,5

m που συνδέει το Βόρειο Ευβοϊκό με τον Νότιο Ευβοϊκό, μεταξύ

Στερεάς Ελλάδας και Εύβοιας στη Χαλκίδα

Σ΄ αυτόν το χώρο παρουσιάζεται το ακόλουθο μοναδικό σύνθετο

φαινόμενο, τα ύδατά του διαύλου να κινούνται συνεχώς, ενώ

συγχρόνως να αλλάζουν και φορά κίνησης, κατευθυνόμενα άλλοτε προς

τον Βόρειο και άλλοτε προς το Νότιο Ευβοϊκό.

Η συστηματική παρακολούθηση του εν λόγω ρεύματος έδειξε ότι ενώ

στις 22-23 ημέρες παρουσιάζει μια κανονικότητα αλλαγής φοράς ανά 6

ώρες περίπου, όπως ακριβώς η παλίρροια, στις υπόλοιπες 6-7 ημέρες

του μήνα το ρεύμα γίνεται τόσο ακανόνιστο που μπορεί να αλλάξει

φορά ακόμη και 14 φορές μέσα στο ίδιο 24ωρο!


19

Έτσι διαπιστώθηκε ότι το κανονικό ρεύμα αντιστοιχεί στις συζυγίες,

δηλαδή 11-12 ημέρες περί τη νέα σελήνη (Ν.Σ.) και άλλες τόσες κατά τη

πανσέληνο, ενώ το ακανόνιστο ρεύμα παρατηρείται κατά τους

τετραγωνισμούς (Π.Τ. και Τ.Τ.).

Η εξήγηση του συγκεκριμένου φαινομένου του ρεύματος του Ευρίπου

απασχόλησε και τους αρχαίους Έλληνες και ειδικότερα τον Αριστοτέλη

και τον Ερατοσθένη καθώς και πολλούς άλλους επιστήμονες από τον

προηγούμενο αιώνα και μετά.

Σημαντική συνεισφορά στη μελέτη του φαινομένου κατέχουν οι

Έλληνες Δημήτριος Αιγινήτης (1926) ο Υποπλοίαρχος Ανδρέας Α.

Μιαούλης, Β.Ν. (1880) και ο βρετανός Υποναύαρχος Αρθούρος Μένσελ

(Arthur Mansel), RN. Η έρευνα συμπληρώθηκε από μετρήσεις του

Πανεπιστημίου Αθηνών στη Γλυφά (1981-1984).


20

� Η εξήγηση του παλιρροϊκού φαινομένου

του Ευρίπου Η εξήγηση του φαινομένου είναι σχετικά απλή και δεν κρύβει τόσο

μυστήριο τελικά. Τα ρεύματα επηρεάζονται από τη σελήνη η οποία

και δημιουργεί το φαινόμενο της παλίρροιας.

Κατά την παλίρροια και ανάλογα με την θέση του φυσικού δορυφόρου

της γης προς αυτήν, έλκει τα νερά της θάλασσας και δημιουργείται η

πλημμυρίδα ή η βαρυτική έλξη προς αυτά είναι μειωμένη και έχουμε

την άμπωτη.

Η πλημμυρίδα φτάνει μία ώρα και 15 λεπτά νωρίτερα στον πορθμό του Ευρίπου από το νότιο

Ευβοϊκό από ότι από τον βόρειο εξαιτίας του διαφορετικού μήκους της διαδρομής.


21

� Ο Αριστοτέλης και το φαινόμενο του Ευρίπου

Ο παγκοσμίου φήμης αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος Αριστοτέλης -

καταγόμενος από τα Στάγειρα Χαλκιδικής με μητέρα Χαλκιδέα - πέρασε

τα τελευταία χρόνια της ζωής του στο οικόπεδο της μητέρας του στη

Χαλκίδα όπου και πέθανε από φυσικό θάνατο. Σύμφωνα με κάποιο

μύθο, πνίγηκε πέφτοντας στα νερά του Ευρίπου μη μπορώντας να βρει

την εξήγηση του φαινομένου.

Γέφυρα του Ευρίπου

Χαρακτηριστικό σημείο της πόλης της Χαλκίδας είναι η Γέφυρα του

Ευρίπου, από όπου ο επισκέπτης μπορεί να παρακολουθήσει το μαγικό

περίπατο των «τρελών νερών», όπως έχουν ονομαστεί τα νερά του

Πορθμού.

Προϊστορικά αναφέρεται από τον Διόδωρο, ότι το 410

π.Χ. κατασκεύασαν ξύλινη γέφυρα στο στενό του Ευρίπου και από έναν

πύργο στις δύο πλευρές της Βοιωτικής και Ευβοϊκής Ακτής. Το 510 μ. Χ.

επί Ιουστινιανού κατασκευάσθηκε η συρταρωτή Γέφυρα. Επί

Τουρκοκρατίας και μετά ήταν ξύλινη και ακίνητη. Το 1858 μετετράπη σε

ξύλινη περιαιρετή. Το 1896 αντικαταστάθηκε με σιδερένια

περιστροφική και διατηρήθηκε έως το 1962, οπότε και κατασκευάσθηκε

η υπάρχουσα συρταρωτή.

� Παλιρροϊκό Φαινόμενο Στη κορύφωση του Φαινομένου η ταχύτητα του ρεύματος φθάνει

ακόμη και τα εννέα μίλια την ώρα δυσκολεύοντας ακόμα και

μηχανοκίνητα σκάφη να πλεύσουν αντίθετα στο ρεύμα

και δημιουργώντας δίνες. Η ροή των ρευμάτων εξαρτάται

ολοκληρωτικά από τη σελήνη και έχει άμεση σχέση με την διάρκεια

κάθε σεληνιακού μήνα. Η φυσιολογική ροή του ρεύματος προς μια

κατεύθυνση διαρκεί έξι ώρες. Αμέσως μετά ακολουθεί ένα

διάστημα δέκα περίπου λεπτών, όπου τα νερά παραμένουν στάσιμα.

Μετά αλλάζουν κατεύθυνση και κινούνται εντελώς αντίθετα για

διάρκεια επίσης έξι ωρών. Η αδιάκοπη αυτή διαδικασία ανάμεσα στους

αιώνες δεν έχει αρχή και τέλος. Είναι μια λειτουργία που προκαλεί την


22

περίφημη πλημμυρίδα και Άμπωτη του Ευρίπου.

Ωστόσο, υπάρχουν και περίοδοι ακαταστασίας των ρευμάτων του

Ευρίπου κατά τη διάρκεια του σεληνιακού μήνα, στις οποίες τα νερά

δεν υπακούουν σε κανένα φυσικό νόμο και δεν ισχύει η 6άωρη

εναλλαγή της κατεύθυνσής τους. Οι περίοδοι ακαταστασίας

συμβαίνουν δύο φορές μέσα στο Σεληνιακό μήνα και έχουν διάρκεια

τριών ημερών. Αξίζει να σημειωθεί, ότι στη διάρκεια των περιόδων

αυτών είναι δυνατόν τα νερά να αλλάζουν κατεύθυνση έως και 14

φορές το 24ωρο ή αντίθετα να μη συμβαίνει καμία αλλαγή των

ρευμάτων μέσα στη μέρα.

Μια άλλη ενδιαφέρουσα επισήμανση που και αυτή αποτελεί τη

δεύτερη παγκόσμια μοναδικότητα του παλιρροϊκού φαινομένου του

Ευρίπου και δείχνει τη θαυμαστή νομοτέλεια της φύσης είναι ότι τις

περιόδους ισημερίας (21η Μαρτίου και 22α Σεπτεμβρίου), τα ρεύματα

αλλάζουν αμέσως κατεύθυνση, χωρίς τη στασιμότητα των δέκα λεπτών

περίπου, όπως συμβαίνει όλες τις υπόλοιπες μέρες του χρόνου.

Το άνοιγμα της γέφυρας για τα πλοία και τα σκάφη ρυθμίζεται από το

λιμεναρχείο και ανάλογα με την ροή των ρευμάτων. Επιλέγεται το

άνοιγμα της γέφυρας για την διέλευση των πλοίων να γίνεται όταν τα

νερά είναι στάσιμα ή το ρεύμα έχει μικρή ταχύτητα ώστε να μειωθεί ο

κίνδυνος των ατυχημάτων. Τα τελευταία χρόνια και λόγω της κλιματικής

αλλαγής υπάρχει ακαταστασία στη ροή των νερών με συνέπεια να μην

είναι εύκολος ο προγραμματισμός της διέλευσης των πλοίων


23

1.4 Νησί Σοκότρα

Η Σοκότρα είναι μικρό σύμπλεγμα τεσσάρων νησιών στον Ινδικό

Ωκεανό. Το μεγαλύτερο νησί, ονομαζόμενο επίσης Σοκότρα, αποτελεί

περίπου το 95% του συνολικού εδάφους του αρχιπελάγους της

Σοκότρα. Βρίσκεται 240 χιλιόμετρα (150 μίλια) ανατολικά του Κέρατος

της Αφρικής και 380 χιλιόμετρα (240 μίλια) νότια της Αραβικής

Χερσονήσου. Βρίσκεται στον Ινδικό Ωκεανό, 250 χιλιόμετρα από την

Σομαλία και 350 χιλιόμετρα από την Υεμένη. Το όνομα Socotra

προφανώς δεν είναι τυχαίο προέρχεται από τα Σανσκριτικά και

σημαίνει ευδαιμονία. Το νησί είναι αρκετά απομονωμένο και, λόγω της

διαδικασίας της ειδογένεσης, το ένα τρίτο της χλωρίδας του νησιού δεν

μπορεί να βρεθεί πουθενά αλλού στον πλανήτη. Έχει χαρακτηριστεί ως

το πιο εξωγήινο τοπίο στην Γη. Είναι απομονωμένη γεωγραφικά από

την Αφρικανική Ήπειρο και ανακαλύφθηκε πριν από 6.000.000 χρόνια.


24

� Ιστορία � Η πρώτη ανθρώπινη παρουσία στο αρχιπέλαγος της Σοκότρα

χρονολογείται από τη Λίθινη Εποχή, με ευρήματα εργαλείων στην

περιοχή κοντά στο Χαντίμπο, τα οποία αποδίδονται στον

πολιτισμό Ολντοουάι.

� Η Σοκότρα στα ιστορικά χρόνια εμφανίζεται με την

ονομασία Διοσκουρίδα στο ελληνικό ναυτικό βοήθημα Περίπλους

της Ερυθράς Θαλάσσης τον 1ο αιώνα μ.Χ. Η σύγχρονη ονομασία

Σοκότρα δεν συνδέεται με την ελληνική, αλλά αποδίδεται

στη σανσκριτική έκφραση ντβίπα σουκχαντχάρα που

σημαίνει νησί της ευδαιμονίας.

� Η τοπική παράδοση αναφέρει ότι οι κάτοικοι προσηλυτίστηκαν

στο χριστιανισμό από τον απόστολο Θωμά το 52 μ. Χ. Τον 10ο

αιώνα ο άραβας γεωγράφος Αμπού Μοχάμεντ Αλ Χασάν Αλ

Χαμντανί αναφέρει ότι εκείνη την περίοδο η πλειοψηφία των

κατοίκων της Σοκότρα ήταν χριστιανοί. Το αρχιπέλαγος επίσης

αναφέρεται στα ταξίδια του Μάρκο Πόλο, σύμφωνα με τον οποίο

"οι κάτοικοι είναι βαπτισμένοι χριστιανοί με θρησκευτικό ηγέτη

που είναι υπόλογος ενός επισκόπου στη Βαγδάτη". Οι κάτοικοι


25

ανήκαν στο νεστοριανό δόγμα, αλλά παράλληλα ασκούσαν

μαγικές τελετές με αρχαία προέλευση.

� Το 1507 ένας στόλος με κυβερνήτη τον Τριστάο ντα Κούνα και τον

Αφόνσο ντε Αλμπουκέρκε αποβίβασε μία στρατιωτική δύναμη

κατοχής στην τότε πρωτεύουσα Σουκ, με στόχο να ιδρύσει μία

πορτογαλική βάση για να περιορίσει το αραβικό εμπόριο από

την Ερυθρά θάλασσα στον Ινδικό ωκεανό, αλλά και να

απελευθερώσει τους χριστιανούς νησιώτες από

τη μουσουλμανική εξουσία. Αν και η δύναμη κατασκεύασε ένα

οχυρό, δεν έγινε ευπρόσδεκτη όπως προέβλεπε, και μετά από

τέσσερα χρόνια τελικά εγκατέλειψε τα νησιά. Επίσης, αναφέρεται

και η παρουσία Σομαλών ναυτικών στο νησί κατά περιόδους.

� Το αρχιπέλαγος πέρασε στην εξουσία των σουλτάνων Μαχρά

το 1511, ενώ αργότερα, το 1886, έγινε βρετανικό προτεκτοράτο

παράλληλα με την υπόλοιπη επικράτεια του Κισν και της Σοκότρα

των Μαχρά. Για τη Βρετανία, η Σοκότρα αποτέλεσε ένα σημαντικό

σταθμό διέλευσης μεταξύ των αποικιών τους, και η στρατηγικής

της θέση είχε αναγνωριστεί ιδιαίτερα.

� Το 1967 το σουλτανάτο των Μαχρά διαλύθηκε και ένα μήνα

αργότερα η Σοκότρα έγινε τμήμα της Λαϊκής Δημοκρατίας της

Νότιας Υεμένης. Σήμερα αποτελεί νησιωτικό αρχιπέλαγος της

Δημοκρατίας της Υεμένης. Επίσης κάθε χρόνο σημειώνονται

επιθέσεις από περίεργα θαλάσσια όντα σε τουρίστες.

Χαρακτηριστικό είναι ότι το 2011, μόνο κατά τους θερινούς μήνες

επτά τουρίστριες ευρωπαϊκής κυρίως προέλευσης εξαφανίστηκαν

κατά τη διάρκεια θαλάσσιων σπορ.

� Γεωγραφία και Κλίμα Το αρχιπέλαγος περιλαμβάνει τη νήσο Σοκότρα (3,625 τ. χλμ) και

τρεις μικρότερες νήσους τις Αμπντ αλ Κουρί, Σαμχά και Ντάρσα.

Η νήσος Σοκότρα χωρίζεται γεωγραφικά σε τρεις περιοχές: στις

παράκτιες πεδιάδες, στο ασβεστολιθικό υψίπεδο (όπου

βρίσκονται πολλά καρστικά σπήλαια) και στα Όρη Χάγιερ. Τα


26

βουνά έχουν υψόμετρο 1,500 μ. Το νησί έχει μήκος 130χλμ και

πλάτος 29–35 χλμ.[2]

Το κλίμα του νησιού είναι ξηρό και η μέση

θερμοκρασία είναι 18 °C.

� Το νησί Σοκότρα: Εξωγήινο τοπίο στη γη-Χλωρίδα και Πανίδα Το νησί αυτό αποτελεί έναν επίγειο παράδεισο. Διαθέτει πλατιές

αμμώδεις παραλίες που υψώνονται γεμάτες από σπηλιές (μέχρι και 7

χλμ. μήκος!) και βουνά 1525 μέτρων. Είναι το δέκατο νησί στον κόσμο

σε ενδημικά φυτά και λόγω της απομόνωσης του διαθέτει μεγάλο

φυσικό πλούτο.

Μέσα στα 700 διαφορετικά είδη σπάνιας πανίδας και χλωρίδας,

το 1/3 από αυτά δεν υπάρχει πουθενά αλλού στον κόσμο και το πιο

περίεργο είναι το κλίμα που είναι ζεστό και ξηρό και αυτά επιβιώνουν

παρά τις πιο αντίξοες συνθήκες. Το «Αίμα του Δράκου» είναι από τα πιο

εντυπωσιακά φυτά που υπάρχουν. Από απόσταση φαίνεται σαν

μανιτάρι που πάνω του βρίσκονται ιπτάμενοι δίσκοι. Επιπλέον, είναι

πολύ γνωστό για τις ευεργετικές του ικανότητες, χρησιμοποιείται ως

συστατικό φαρμάκων για όλες τις ασθένειες και φαρμάκων.


27

Ένα εξίσου περίεργο φυτό, είναι το «Άνθος της Ερήμου» που μοιάζει με

πόδι ελέφαντα και δεν χρειάζεται χώμα, αφού οι ρίζες του περνάνε

στον βράχο κατευθείαν. Εν ολίγοις σε αυτό το νησί όλα είναι κάπως

περίεργα.

Όπως είναι ευρέως γνωστό, τίποτα δεν είναι τέλειο και στην περίπτωση

μας το μελανό σημείο σε αυτό τον επίγειο παράδεισο είναι οι πειρατές.

Για την ιστορία, αναφορές γινόταν από την εποχή του Μάρκο Πόλο για

την ύπαρξη πειρατών στο νησί. Εννοείται πως δεν έμεναν εκεί, αλλά το

είχαν ως καταφύγιο για να παίρνουν ή μάλλον για να κλέβουν ως

προμήθειες τα εμπορεύματα που έφταναν στο νησί για τους κατοίκους.

Αυτό βέβαια, συμβαίνει και σήμερα, έχουν ακουστεί πρόσφατα

περιστατικά για ομηρία του προσωπικού των πλοίων. Μάλιστα αυτό

συμβαίνει στα καράβια που έρχονται από Ινδία και Υεμένη που έχουν

περισσότερες συναλλαγές με το νησί. Παρόλα αυτά, οι πειρατές έχουν

καλή σχέση με τους ντόπιους σε γενικές γραμμές.


28

Αναφορικά με την τοπική πανίδα, άξιο αναφοράς είναι το είδος της

γιγάντιας θαλάσσιας κάμπιας (Eunice aphroditois) που φθάνει μέχρι τα

4 μέτρα μήκος και πάνω από 70 κιλά βάρος. Η συγκεκριμένη κάμπια δεν

απαντάται σε άλλο σημείο του κόσμου, ζει σε κοραλλιογενή θαλάσσια

περιβάλλοντα ενώ έχουν σημειωθεί περιστατικά επιθέσεων σε

ανθρώπους. Τα τελευταία χρόνια βρίσκεται υπό εξαφάνιση, λόγω της

λαθροθηρίας. Το δέρμα της πωλείται παρανόμως πολύ ακριβά σε

ευρωπαϊκούς οίκους μόδας.

Η ομάδα νησιών διαθέτει επίσης πλούσια ορνιθοπανίδα, που

περιλαμβάνει μερικά μοναδικά είδη ενδημικών πουλιών, πολλά εκ των

οποίων είναι υπό εξαφάνιση[4]

Όπως συμβαίνει και σε πολλά άλλα

απομονωμένα οικοσυστήματα όπως η Σοκότρα, οι νυχτερίδες είναι το

μόνο ιθαγενές θηλαστικό στο νησί. Αντίθετα, στους κοραλλιογενείς

υφάλους της Σοκότρα ζει πλήθος θαλάσσιων

ενδημικών ειδών.[3]

Υπάρχουν ανησυχίες πως μερικά νέα είδη που

εισάγονται στο οικοσύστημα της Σοκότρα, όπως οι κατσίκες ίσως

αποτελέσουν απειλή για τη χλωρίδα της Σοκότρα στο μέλλον.


29

1.5 Η Κοιλάδα του Θανάτου

Βρίσκεται στην έρημο Mojave και διαθέτει τα χαμηλότερα, τα ξηρότερα

και πιο καυτά σημεία στη Βόρεια Αμερική. Η «Κοιλάδα του Θανάτου»

είναι γεμάτη ομορφιά, θάνατο και περίεργα φαινόμενα.

Γεωγραφικά η Κοιλάδα του θανάτου βρίσκεται νοτιανατολικά της

οροσειράς Σιέρρα Νεβάδα στην μεγάλη λεκάνη και στην έρημο Μοχάβι,

αποτελεί στο μεγαλύτερό της μέρος το Εθνικό Πάρκο της Κοιλάδας του

Θανάτου. Εκτείνεται με διεύθυνση βορά νότου μεταξύ της οροσειράς

Αμαραγκόσα στα ανατολικά, ως την οροσειρά Πάναμιντ στα δυτικά, με

τα βουνά Συλβάνια και Όουλσχεντ να σχηματίζουν τα σύνορα της

βόρεια και νότια αντίστοιχα. Καλύπτει έκταση 7.800 km2.

Η Κοιλάδα του θανάτου που ονομάστηκε έτσι από μεταναστεύοντες

αποίκους το 1849, είναι το πιο ξηρό, θερμό μέρος της Βόρειας Αμερικής

αλλά και το δεύτερο ξηρότερο όλου του πλανήτη (με την έρημο

Ατακάμα να κατέχει την πρώτη θέση), αλλά και το πιο χαμηλό σημείο

της ξηράς του δυτικού ημισφαιρίου, 86μ. υπό τη στάθμη της θάλασσας.


30

� Κλίμα Η Κοιλάδα του Θανάτου είναι το θερμότερο μέρος στη Γη. Η

μεγαλύτερη θερμοκρασία που καταγράφηκε ήταν 56.7°C, τις 10

Ιουλίου 1913 στο πάρκο Γκρινλαντ. Το προηγούμενο ρεκόρ των

58°C που είχε σημειωθεί στην ιταλική βάση Ελ Αζίζια

στη Λιβύη το 1922 κρίθηκε ως ανακριβές από διεθνή ομάδα

επιστημόνων του Παγκόσμιου Οργανισμού Μετεωρολογίας για

τους εξής λόγους:

� Προβληματικός εξοπλισμός, καθώς το θερμόμετρο που

χρησιμοποιήθηκε ήταν παραχωμένο ακόμη και με τα τότε

δεδομένα

� Ο παρατηρητής πιθανότατα δεν είχε αρκετή εμπειρία

� Η τοποθεσία της μέτρησης γινόταν πάνω από ένα υλικό όμοιο με

άσφαλτο που δεν είναι αντιπροσωπευτικό της περιοχής

� Η μέτρηση δεν συμφωνούσε με άλλες μετρήσεις στην Ελ Αζίζια

εκείνη τη μέρα, ούτε με μετέπειτα μετρήσεις.

� Badwater


31

Ένα λεκανοπέδιο που βρίσκεται στην Κοιλάδα του Θανάτου και

περιέχει το σημείο με το χαμηλότερο υψόμετρο στην Βόρεια

Αμερική, το οποίο είναι 86 μέτρα κάτω από την επιφάνεια της

θάλασσας. Badwater είναι μια συλλογική κοινότητα στην Inyo

County, Καλιφόρνια. Βρίσκεται στην Κοιλάδα του Θανάτου 7

μίλια (11 χλμ) βορειοανατολικά του Bennetts Λοιπόν, σε

υψόμετρο -266 μέτρα (-81 m). Badwater είναι το χαμηλότερο

οικισμό υψόμετρο στη Βόρεια Αμερική, κοντά Badwater Basin, το

οποίο περιέχει το χαμηλότερο σημείο στη Βόρεια Αμερική.

Badwater έχει σημειωθεί για ασυνήθιστο όνομα θέση του.

� Κινούμενες πέτρες

Ένα ανεξήγητο φαινόμενο, το οποίο εμφανίζεται μόνο σε αυτήν την

κοιλάδα, από ολόκληρο τον πλανήτη.

Στην Κοιλάδα του Θανάτου οι πέτρες δεν… κάθονται ήσυχες, αλλά

περπατάνε.

Το θέμα με τις «συρόμενες πέτρες» -όπως αποκαλούνται- έχει

σπαζοκεφαλιάσει τους επιστήμονες, οι οποίοι έχουν επιδοθεί στη

μελέτη του και τους έχουν τοποθετήσει μέχρι και GPS -15 στον αριθμό

για την ακρίβεια- για να τις παρατηρούν. Τα ίχνη που αφήνουν πίσω

τους πάνω στην ξερή λάσπη της κοιλάδας είναι πραγματικά κάτι

εντυπωσιακό. Γι’ αυτό και οι Αμερικανοί ειδικοί που ανέλαβαν να

βρουν τη λύση, στο θέμα που έχει κάνει ολόκληρη την επιστημονική

κοινότητα να… ξύνει το κεφάλι της απορώντας, χρησιμοποιούν

δορυφόρους και ειδικές φωτογραφικές μηχανές.


32

Tο θέμα με τις «συρόμενες πέτρες» -όπως αποκαλούνται- έχει

σπαζοκεφαλιάσει τους επιστήμονες, οι οποίοι έχουν επιδοθεί στη

μελέτη του και τους έχουν τοποθετήσει μέχρι και GPS -15 στον αριθμό

για την ακρίβεια- για να τις παρατηρούν. Τα ίχνη που αφήνουν πίσω

τους πάνω στην ξερή λάσπη της κοιλάδας είναι πραγματικά κάτι

εντυπωσιακό. Γι’ αυτό και οι Αμερικανοί ειδικοί που ανέλαβαν να

βρουν τη λύση, στο θέμα που έχει κάνει ολόκληρη την επιστημονική

κοινότητα να… ξύνει το κεφάλι της απορώντας, χρησιμοποιούν

δορυφόρους και ειδικές φωτογραφικές μηχανές.

Το φαινόμενο παρατηρήθηκε για πρώτη φορά από ανθρακωρύχους

το 1900. Αυτά τα πετρώματα που κυμαίνονται από βότσαλα μέχρι

ογκόλιθους 272 κιλών φαίνεται να κινούνται από μόνα τους. Το μόνο

αποδεικτικό στοιχείο της δραστηριότητάς τους είναι μια σειρά από

μεγάλες, περίπλοκες διαδρομές στο έδαφος της Κοιλάδας του Θανάτου.

Το φαινόμενο παρατηρήθηκε για πρώτη φορά από ανθρακωρύχους

το 1900. Αυτά τα πετρώματα που κυμαίνονται από βότσαλα μέχρι

ογκόλιθους 272 κιλών φαίνεται να κινούνται από μόνα τους. Το μόνο

αποδεικτικό στοιχείο της δραστηριότητάς τους είναι μια σειρά από

μεγάλες, περίπλοκες διαδρομές στο έδαφος της Κοιλάδας του Θανάτου.

Οι επιστήμονες προσπαθούν να λύσουν το μυστήριο των συρόμενων

βράχων από το 1948, και από τότε προτείνεται κάθε είδους εξήγηση:

μεταφυσικά φαινόμενα, πλημμύρες, πάγος, τυφώνες και ζώα. Όμως,

χάρη σε νέα φωτογραφικά και μετεωρολογικά στοιχεία που

παρουσιάστηκαν από τον Ρίτσαρντ Νόρις του Ιδρύματος

Ωκεανογραφίας Scripps και τον Τζέιμς Νόρις της Interwoof, μπορεί να

έχουμε επιτέλους μια οριστική απάντηση ως προς το τι κάνει τις πέτρες

να περπατάνε. Βέβαια, το να καταγραφούν όλα αυτά ήθελε πολύ χρόνο

και αρκετό κόπο, αλλά και… βαρεμάρα, όπως τόνισε ο Νόρις. Όλα αυτά

μέχρι τον περασμένο Νοέμβριο, οπότε «το πράγμα έγινε ενδιαφέρον».

Τότε ποσότητες βρόχινου νερού και χιονιού δημιούργησαν μια μικρή

λίμνη στο νότιο μέρος της κοιλάδας. Τον Δεκέμβριο τα ενσωματωμένα

GPS «έπιασαν» τις πέτρες να κινούνται και να μάλιστα κάποιες να

αναπτύσσουν και ταχύτητα, φαινόμενο που βιντεοσκοπήθηκε.

Σύμφωνα με τον Νόρις, γεωλόγο, ωκεανογράφο και παλαιοντολόγο, οι

πέτρες στην Κοιλάδα του Θανάτου κινούνται κάτω από ένα λεπτό

μείγμα από νερό, πάγο, ήλιο και αέρα. Ο Νόρις και ο ξάδερφός του,

ήταν σε θέση να τεκμηριώσουν τις κινήσεις των βράχων εισάγοντας GPS

σε κομμάτια από ασβεστόλιθο και συγχρονίζοντας τις κινήσεις τους με

μετρήσεις που λαμβάνονται από μετεωρολογικό σταθμό.


33

Σε αντίθεση με τις προηγούμενες εξηγήσεις, o Νόρις εξηγεί ότι λεπτά

στρώματα πάγου σπάνε και αυτό δημιουργεί αρκετή τριβή για να

μετακινήσει τα βράχια σε όλη την λασπώδη επιφάνεια της προσωρινής

λίμνης που δημιουργείται. Αν το δείτε να συμβαίνει, οι βράχοι θα

μοιάζουν με παγοθραυστικά πλοία.

«Η διαδικασία της διάλυσης του πάγου και της κίνησης των βράχων

συμβαίνει κάθε χρόνο, στο Saskatchewan ή στο Ontario, αλλά είναι

παράξενο όταν συμβαίνει σε ένα καυτό, ξηρό μέρος, όπως η Κοιλάδα

του Θανάτου», δήλωσε ο Νόρις. «Και όμως, εδώ είναι η ίδια διαδικασία

που εκτυλίσσεται κατά καιρούς-πολύ σπάνια-σε αυτόν τον τόπο και μας

συνδέει με ένα πολύ διαφορετικό είδος κλίματος».

� Οι επιστημονικές ερμηνείες πίσω από το παράξενο φαινόμενο

Σαν εξήγηση του φαινομένου έχει προταθεί η αιολική ενέργεια: Από το

1940 που παρατηρήθηκε το φαινόμενο οι επιστήμονες έχουν

υποστηρίξει την πιθανότητα της μετακίνησης λόγω πανίσχυρων

ανέμων. Ωστόσο, κάποιοι ισχυρίζονται πως η θεωρία αυτή δεν

ευσταθεί.

Υποστηρίζουν πως δεν μπορεί να ερμηνεύσει τη μετακίνηση των

βράχων που, ενώ αρχικά βρίσκονται ο ένας δίπλα στον άλλον, στη

συνέχεια μετακινούνται με διαφορετική ταχύτητα και εν τέλει

καταλήγουν σε τελείως διαφορετικά σημεία.

Επιπλέον, οι υπολογισμοί με βάση τη φυσική δεν επιβεβαιώνουν τη

θεωρία αυτή, καθώς θα χρειαζόντουσαν άνεμοι με ταχύτητα

εκατοντάδων χιλιομέτρων την ώρα για να μετακινήσουν κάποιες από

αυτές τις πέτρες.

Μερικοί επιστήμονες υποστηρίζουν πως για τις μετακινήσεις αυτές

ευθύνεται ο συνδυασμός ισχυρών ανέμων και πάγου στην επιφάνεια

του εδάφους. Την άνοιξη, οι βροχές και ο πάγος των κοντινών λόφων

που λιώνει αφήνουν τους βράχους μισοβυθισμένους σε ρηχές


34

λιμνούλες.

Καθώς η θερμοκρασία μειώνεται απότομα τη νύχτα, συχνά

σχηματίζεται πάγος γύρω από τη βάση ενός βράχου. Αυτό δίνει τη

δυνατότητα στους δυνατούς νυκτερινούς ανέμους να σπρώξουν το

βράχο κατά μήκος της λίμνης.

Το φαινόμενο αυτό είναι εφικτό επειδή η κοίτη της Ρέιστρακ είναι

επίπεδη και σχετικά λεία, επομένως στην επιφάνειά της οι άνεμοι

μπορούν να αναπτύξουν ταχύτητες που υπερβαίνουν τα 140 χιλιόμετρα

την ώρα.

Όποια κι αν είναι η αλήθεια, η κίνηση δεν πρέπει να υπερβαίνει χρονικά

το ένα λεπτό κάθε φορά και μάλλον είναι κάτι που συμβαίνει εξαιρετικά

σπάνια – κάθε μερικά χρόνια δηλαδή. Αυτός ίσως είναι ο λόγος για τον

οποίο οι βράχοι της Ρέιστρακ έχουν παραμείνει ένα από τα ανεξήγητα

καιρικά φαινόμενα του πλανήτη.


35

1.6 Οι χρωματιστοί Λόφοι της Κίνας

Η πόλη Zhangye είναι μέρος της επαρχίας Gansu, στη βορειοδυτική

Κίνα. Πριν από χιλιάδες χρόνια, ήταν μία από τις πιο πλούσιες πόλεις

της χώρας αφού εξαιτίας του δρόμου του μεταξιού, χιλιάδες άνθρωποι

από όλο τον κόσμο την επισκέπτονταν καθημερινά για να αγοράσουν

και να πουλήσουν εκεί τα εμπορεύματά τους.

Όταν ο δρόμος του μεταξιού εγκαταλείφθηκε, άρχισε και η παρακμή

ολόκληρης της περιοχής. Με την πάροδο του χρόνου οι κάτοικοι της

πόλης Zhangye παράτησαν το εμπόριο και άρχισαν να ασχολούνται

σχεδόν αποκλειστικά με τη γεωργία και την κτηνοτροφία.

Τα τελευταία χρόνια ωστόσο, αυτό δείχνει να αλλάζει. Η ευρύτερη

περιοχή έγινε παγκοσμίως γνωστή μετά την προβολή μιας ταινίας,

σκηνές της οποίας είχαν γυριστεί εκεί. Ο λόγος δεν είναι άλλος από τα

εντυπωσιακά της τοπία.

Πρόκειται για ένα μοναδικό γεωλογικό φαινόμενο, γνωστό ως «Danxia

landform». Danxia σημαίνει «ρόδινο σύννεφο» και είναι ένας

σχηματισμός που δημιουργείται από κόκκινο ψαμμίτη που έχει

διαβρωθεί με την πάροδο του χρόνου, σε μια σειρά από βουνά που

περιβάλλονται από απότομους βράχους και ασυνήθιστους βραχώδης

συνδυασμούς.


36

Η Κίνα είναι η μοναδική χώρα στον κόσμο στην οποία έχουν

ανακαλυφτεί μέχρι τώρα σχηματισμοί Danxia. Υπάρχουν σε αρκετά

σημεία της, αλλά σύμφωνα με τους ειδικούς, η ευρύτερη περιοχή κοντά

στην πόλη Zhangye αποτελεί το πιο αντιπροσωπευτικό δείγμα του

περίεργου αυτού γεωλογικού φαινομένου.

Έτσι, χιλιάδες είναι αυτοί που επισκέπτονται την περιοχή για να δουν

από κοντά τους χρωματισμένους λόφους και τα εντυπωσιακά βουνά

της.

Έτσι, χιλιάδες είναι αυτοί που επισκέπτονται την περιοχή για να δουν

από κοντά τους χρωματισμένους λόφους και τα εντυπωσιακά βουνά

της.

Η landform Danxia) αναφέρεται σε διάφορα τοπία που βρέθηκαν στη

νοτιοανατολική, νοτιοδυτική και βορειοδυτική Κίνα ότι «αποτελείται

από ένα κόκκινο κρεβάτι που χαρακτηρίζεται από απότομους

γκρεμούς". [1] Πρόκειται για ένα μοναδικό είδος πετρογραφικής

γεωμορφολογία που βρέθηκαν στην Κίνα. Danxia landform σχηματίζεται

από το κόκκινο χρώμα ψαμμίτες και κροκαλοπαγή σε μεγάλο βαθμό

Κρητιδικής ηλικίας. Οι γεωμορφές μοιάζουν πολύ καρστικού

τοπογραφία που αποτελεί σε περιοχές που κρύβεται κάτω από

ασβεστόλιθους, αλλά δεδομένου ότι οι βράχοι που σχηματίζουν Danxia

είναι ψαμμίτες και κροκαλοπαγή, έχουν κληθεί «ψευδό-καρστικού"

γεωμορφές.


37

Οι πρώτες μελέτες, σχετικά με το τι είναι τώρα αναφέρεται ως Danxia

γεωμορφές, διεξήχθησαν στο Όρος Danxia κοντά Σαογκουάν, Κίνα. Στη

δεκαετία του 1920 και του 1930 Κινέζοι γεωλόγοι έκανε μια

προσπάθεια να μάθετε περισσότερα σχετικά με αυτές τις

ενδιαφέρουσες γεωμορφολογία δομές.

Danxia γεωμορφές καλύπτουν διάφορες επαρχίες στη νοτιοανατολική

Κίνα. Διατήρηση County, επαρχία Fujian, έχει πολύ καλά παραδείγματα

του "νεαρού" γεωμορφές Danxia όπου έχουν βαθιές, στενές κοιλάδες

έχουν διαμορφωθεί. Καθώς η landform γερνά, κοιλάδες και διευρύνει

κανείς απομονωθεί πύργους και ridges. Το Danxia landform είναι το

όνομά του μετά το Άγιο Danxia, ένα από τα πιο γνωστά παραδείγματα

της landform Danxia. Ένα πολύ ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του Danxia

τοπίου είναι η ανάπτυξη πολλών σπηλαίων σε διάφορα μεγέθη και

σχήματα. Οι σπηλιές έχουν την τάση να είναι ρηχός και απομονωμένες,

σε αντίθεση με αληθινή καρστικού έδαφος όπου σπηλιές τείνουν να

σχηματίσουν βαθιά, τη διασύνδεση των δικτύων. Το 2010, αρκετές

Danxia τοπία στη νότια Κίνα, με ένα γενικό όνομα "Κίνα Danxia»,

αναγράφονταν ως Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς [4]

Τα έξι ενεπίγραφες περιοχές Danxia landform είναι:. Όρος και το Όρος

Langshan Wanfo (επαρχία Χουνάν), Όρος Danxia (επαρχία Guangdong),

τη διατήρηση και το όρος Guanzhi (επαρχία Fujian), Όρος Longhu και

Guifeng (επαρχία Jiangxi), Fangyan, Όρος Jianglang (επαρχία Zhejiang),

και το Όρος Chishui (επαρχία Guizhou). Η συνολική έκταση του πυρήνα

6 περιφερειών παραπάνω είναι 73.945 εκτάρια, και το συνολικό

εμβαδόν ρυθμιστικό είναι 65.446 εκτάρια. [1] Άλλες αξιοσημείωτες

περιοχές Danxia, όπως Zhangye Danxia Εθνικό Γεωλογικό Πάρκο, δεν

περιλαμβάνονται στο Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς.


38

� Γεωλογικά Περίπου 80 εκατομμύρια χρόνια πριν ο Κρητιδικής κόκκινος ψαμμίτης

και διαγώνιες καθορίστηκαν μέσω της καθίζησης των λιμνών και των

ποταμών . Μετά από άλλα 15 εκατομμύρια χρόνια λόγω τεκτονικών

μετακινήσεων εκτέθηκαν πολλά ελαττώματα. Πριν από περίπου 23 ma ,

η κίνηση στην περιοχή των Ιμαλάϊων , διατάραξε τη γη γύρω από το

Guandong ,στη Κίνα δημιουργώντας μεγάλη ανάταση και ολοκληρωτική

αλλαγή στην τοπογραφία της περιοχής. Κατά τη διάρκεια

εκατομμυρίων ετών τα απόκρημνα βράχια που μπορεί να δει κανείς

σήμερα διαμορφώθηκαν μέσα από τις καιρικές συνθήκες και τη

διάβρωση , από εκτεθειμένα σφάλματα . Αυτή η γεωλογία μπορεί να

δει κανείς στο Danxiashan Γεώπαρκο στην Κίνα , όπου υπάρχουν

περίπου 290 τετραγωνικά χιλιόμετρα ρευμάτων , δασών και

πανύψηλοι danxian βραχώδεις σχηματισμοί.

� Μελέτες Σε μια προσπάθεια να μάθουν περισσότερα σχετικά με την τοπογραφία

του Danxia , διεξήχθη μια μελέτη σχετικά με τη γεωμορφολογία της

περιοχής στην Κίνα. Tο Όρος Danxia ήταν το επίκεντρο της έρευνας,

λαμβάνοντας Digital Elevation Matrix (DEM) με βάση τα δεδομένα από

πολλές λεκάνες απορροής και τις λεκάνες απορροής της περιοχής. Η

κατανόηση της υδρολογίας της περιοχής μπορεί να πει πολλά σχετικά

με τους κοντινούς σχηματισμούς. Η μελέτη αυτή είναι ένα μεγάλο

παράδειγμα για τη χρήση του ArcGIS. Οι επιστήμονες έλαβαν χάρτες της

περιοχής και επικαλύπτονται ορισμένα χαρακτηριστικά που ήθελαν να

μετρήσει, όπως το μήκος και το μέγεθος του ρεύματος.


39

2. ΑΙΓΥΠΤΙΑΚΕΣ ΠΥΡΑΜΙΔΕΣ

2,5 εκατομμύρια ογκόλιθοι χρησιμοποιήθηκαν για την κατασκευή του

πυραμίδα που καλύπτει πάνω από 13 στρέμματα γης.

Οι περισσότεροι αρχαιολόγοι εκτιμούν μεταξύ 2,3 και 2,6 εκατομμύρια

ογκόλιθοι χρησιμοποιήθηκαν για την κατασκευή της μεγάλης

πυραμίδας. Είναι σημαντικό να έχουμε κατά νου ότι είχε αρχικά ένα

εξωτερικό περίβλημα των λευκών ασβεστολιθικούς ογκόλιθους που

ήταν περιποιημένη και εξοπλισμένα. Για χιλιάδες χρόνια, φαινόταν σαν

ένα λαμπερό, λευκό δομή μοιάζει με καμία άλλη. Κρατήστε στο μυαλό,

μιλάμε για κατασκευές που χτίστηκαν κάποτε μεταξύ 10.500 π.Χ. και

3.500 π.Χ.. Την πάροδο του χρόνου, οι σεισμοί και η διάβρωση ήταν

υπεύθυνοι για ό, τι βλέπουμε σήμερα.Τι δύναμη θα μπορούσε να

μετακινηθεί αυτές τις πέτρες; Κάθε πέτρα έχει υπολογιστεί ότι ζυγίζουν

περίπου μεταξύ 2 και 20 τόνων το καθένα. Σκεφτείτε ότι, αυτό είναι 2,5

εκατομμύρια ογκόλιθους ότι το βάρος μεταξύ 2 και 20 τόνων το καθένα.

Πώς να κόψει το μπλοκ με λέιζερ όπως ακρίβεια και ταιριάζει τέλεια

τους στη θέση τους; Πώς σηκώνουν και να μεταφέρουν τις πέτρες από

την αρχική τους θέση; Πώς κινούνται σε όλη την έκταση, επιδόρπιο, το


40

νερό, και άμμο και στη συνέχεια να άρει το ένα πάνω στο άλλο,

προκειμένου να οικοδομηθεί η πυραμίδα;

Ακόμη και αν οι εργαζόμενοι είχαν επιτύχει το αδύνατο και αδιανόητο

κατόρθωμα των δέκα μπλοκ που είχαν συσσωρευτεί πάνω από κάθε

άλλη ημέρα, θα έχουν συγκεντρώσει τα 2,5 εκατομμύρια ογκόλιθους

στην πέτρα πυραμίδα σε περίπου 250.000 ημέρες, αυτό είναι 664

χρόνια, ούτε καν αρκετό καιρό για εκείνον που υποτίθεται ότι χτίστηκε

για να δει την ολοκλήρωση του.

«Θα ήταν αδύνατο να συγκεντρωθούν αρκετοί άνδρες, ακόμη και γύρω

από μια πέτρα £ 9.000 που είναι ίσως μόνο τρεις και μισή τα πόδια από

τρεις και μισή τα πόδια. Για να άρει αυτήν την πέτρα πάνω και μακριά

από μια φορτηγίδα, και στη συνέχεια να ελίσσεται στη θέση της

πυραμίδας θα χρειαστούν δέκα άνδρες, τρεις σε κάθε πλευρά και δύο

σε κάθε άκρο. Αυτή η τοποθέτηση σημαίνει ότι κάθε άνθρωπος, αν όλα

αρθεί εξίσου, θα άρση 900-λιβρών. Προφανώς, μια τέτοια

θαυματουργή εμφάνιση του δύναμη δεν φαίνεται ανέφικτο, αλλά μόνο

αδύνατο. Αυτές οι πυραμίδες χτίστηκαν από τους Αιγυπτίους 4.000 έως

4.500 χρόνια πριν, είναι ένα από τα επτά θαύματα του κόσμου. Αν

υπήρχε οποιαδήποτε αναφορά σε μηχανήματα που χρησιμοποιούνται

στην κατασκευή πυραμίδες μπορούν να έχουν καεί στις πυρκαγιές του

Πατριαρχική Βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας. "-Richard Coslow


41

� Τα γεγονότα παραπάνω

Χτίζοντας τις μεγάλες πυραμίδες θα απαιτούσε τη χρήση των

εκατομμυρίων των ανθρώπων, ακόμη και στο ότι, κατά τη γνώμη μου,

οι ραφές ανεξιχνίαστο -αλλά ο αριθμός των ανθρώπων που είναι προς

συζήτηση και διαφέρει μεταξύ πολλών. Εκεί θα έπρεπε να έχουν μια

σειρά από μαθηματικούς, μηχανικούς, αγρότες, έμποροι, ένα στρατό, οι

δούλοι και πιο περίπλοκη. Το σημείο είναι, μπορούσαν όλοι αυτοί να

έχουν ζήσει στο Δέλτα του Νείλου; Σκεφτείτε το, ο παγκόσμιος

πληθυσμός εκείνη την εποχή ήταν μόνο ένα διάστημα μεταξύ 3-7

εκατομμύρια ευρώ. Και πάλι, σκεφτείτε την καταπληκτική δεξιοτεχνία

που παραμένει απαράμιλλη ακόμη til αυτήν την ημέρα, σκεφτείτε το

συνολικό πληθυσμό της Γης στο διάστημα. Ο πληθυσμός της Αιγύπτου

από μόνη της δεν θα ήταν αρκετό. Πώς θα έφεραν περισσότερους

ανθρώπους μέσα; Απο που? Πώς θα έχουν όλα αυτά στεγάζονται; Fed

όλα αυτά; Μεταφέρονται όλα αυτά;

«Γνωρίζουμε σχεδόν τίποτα για το πώς, γιατί, και όταν του κτιρίου της

πυραμίδας. Ένα τεχνητό βουνό, περίπου 490 μέτρα ύψος και ζυγίζει 6,5

εκατομμύρια τόνους, στέκει εκεί ως απόδειξη της ένα απίστευτο

επίτευγμα, και αυτό το μνημείο είναι υποτιθέμενο για να είναι τίποτα

περισσότερο από τον τόπο ταφής του μια υπερβολική βασιλιάς! Όποιος

μπορεί να πιστέψει ότι η εξήγηση είναι ευπρόσδεκτοι να το ... "-. Erich

Von Daniken

Η συνολική ακρίβεια της Μεγάλης Πυραμίδας είναι κόβει την ανάσα


42

Είναι 750 μέτρα μήκος σε κάθε βάση, που βρίσκεται κατά μήκος στα

τέσσερα σημεία του ορίζοντα: Βόρεια, Νότια, Ανατολική και Δυτική. Η

αναλογία της περιφερείας του στο αρχικό του ύψος είναι ίσο με την

τιμή του π: 3.14. Ένα άλλο πράγμα που πρέπει να σκεφτούμε, αυτό

είναι κάτι που δεν είναι υποτίθεται ότι είναι γνωστά εδώ και

περισσότερο από μια άλλη χιλιετία. Μαθηματικές και αστρονομικές

γνώσεις τους, καθώς και η απόκτηση του παραμένει ένα πλήρες

μυστήριο για τους σύγχρονους μελετητές ημέρα.

Θα ήταν επίσης εκπληκτικό γεωγράφοι, ίσως ένα από τα μεγαλύτερα

μυστήρια είναι το γεγονός ότι η Μεγάλη Πυραμίδα είναι τοποθετημένη

ακριβώς στο γεωγραφικό πλάτος και μήκος των γραμμών που

περιέχουν περισσότερη γη και θάλασσα λιγότερο από ό, τι οποιοδήποτε

άλλο μέρος στη Γη. Είναι ακριβώς στο «γεωγραφική», το κέντρο της Γης.

Αυτό το γεγονός από μόνο του (από τα πολλά) δείχνουν ότι οι

κατασκευαστές γνώριζαν επίσης πολλά για τη γεωγραφία του πλανήτη

μας. Είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς ότι θα μπορούσε να

ολοκληρώσει όλα αυτά χωρίς κάποιο πανοραμική θέα. Πώς αυτή η

γνώση αποκτήθηκε παραμένει ένα μυστήριο.

Υπάρχει ένα μεσημβρινό τρέχει από τις πυραμίδες που χωρίζει τις

ηπείρους και τους ωκεανούς σε δύο ακριβώς ίσα μέρη. Πώς θα

μπορούσε να γίνει αυτό. Είναι αυτό, καθώς και το φαινόμενο Pi απλά

μια σύμπτωση; Υπάρχουν πάρα πολλές συμπτώσεις για μένα να

πιστεύουν ότι είναι έτσι. Δεν είναι μόνο η πραγματική κατασκευή των

πυραμίδων ένα μεγάλο μυστήριο, μαθηματικών, αστρονομίας και της

γεωγραφίας σημασία και την ακρίβεια του είναι ακόμη περισσότερο

από ένα μυστήριο.

Νομίζω ότι είναι επίσης ενδιαφέρον να σημειωθεί ότι αν

πολλαπλασιάσουμε το ύψος της πυραμίδας από χίλια εκατομμύρια,

έχετε μείνει με 98 εκατομμύρια μίλια, που αντιστοιχεί περίπου με την

απόσταση ανάμεσα στη γη και τον ήλιο.

Πριν από τον 20ο αιώνα, δεν υπήρχε άλλος ανθρώπινος πολιτισμός που

θα μπορούσε να θεωρηθεί αναπαράγει αυτό, ή να έρθουν κοντά για να

κάνει έτσι.

Ένα άλλο εκπληκτικό γεγονός είναι ότι η βάση της Μεγάλης Πυραμίδας

είναι στο Ι: 43.200 το οποίο είναι μια μαθηματική αναπαράσταση του

βόρειου ημισφαιρίου. "Με άλλα λόγια, κατά τη διάρκεια όλων των

αιώνων του σκότους βιώσει από το δυτικό πολιτισμό όταν η γνώση των


43

διαστάσεων του πλανήτη μας είχε χαθεί για εμάς, όλοι εμείς ποτέ

πραγματικά χρειάζεται να ανακαλύψουν εκ νέου ότι η γνώση ήταν να

μετρήσει το ύψος και την περίμετρο της βάσης της Μεγάλης Πυραμίδας

και πολλαπλασιάζεται με 43.200. Πόσο πιθανό είναι αυτό να είναι ένα

ατύχημα; "- Graham Hancock

� Το μυστήριο του Ωρίωνα

Είναι αναμφισβήτητο ότι οι πυραμίδες έχουν σχεδιαστεί ώστε να

ικανοποιεί πολλαπλές λειτουργίες. Ίσως μερικά από τα πιο

ενδιαφέροντα δεν είναι μαθηματικές συσχετίσεις με τη Γη, αλλά οι

συσχετίσεις του με τα αστέρια. Γνωρίζατε ότι το νότιο άξονα του

τμήματος του Βασιλιά στην Μεγάλη Πυραμίδα "στοχευμένες σαν ένα

όπλο βαρέλι στη ζώνη του Ωρίωνα» (δακτυλικά αποτυπώματα των

Θεών, ο Graham Hancock) κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Πυραμίδας

Εποχή; Θάλαμος της βασίλισσας εθεάθη στο αστέρι Sirius κατά την ίδια

περίοδο. Περισσότερα ανακαλύψεις έχουν γίνει επίσης ότι συσχετίζεται

τις Πυραμίδες της Γκίζας και τη ζώνη του Ωρίωνα.

"Είναι πλακόστρωτο (αστέρια της ζώνης του Ωρίωνα) κατά μήκος ενός

διαγώνιου σε νοτιοδυτική κατεύθυνση σε σχέση με τον άξονα του

Γαλαξία μας και οι πυραμίδες κλίνουν κατά μήκος ενός διαγώνιου σε

νοτιοδυτική κατεύθυνση σε σχέση με τον άξονα του Νείλου. Αν

κοιτάξετε προσεκτικά σε μια σαφή νύχτα θα δείτε επίσης ότι το


44

μικρότερο από τα τρία αστέρια, το ένα στην κορυφή που οι Άραβες

αποκαλούν Mintaka, είναι ελαφρώς μετατοπισμένο προς τα ανατολικά

της κύριας διαγωνίου που σχηματίζεται από τα άλλα δύο. Αυτό το

πρότυπο έχει υιοθετηθεί στο έδαφος, όπου βλέπουμε ότι η Πυραμίδα

του Menkaure αντισταθμίζεται από ακριβώς το σωστό ποσό για να

ανατολικά της κύριας διαγωνίου που σχηματίζεται από την Πυραμίδα

του Khafre (που αντιπροσωπεύει το μεσαίο αστέρι) και τη Μεγάλη

Πυραμίδα, το οποίο αντιπροσωπεύει την τελευταία . Είναι πραγματικά

αρκετά προφανές ότι όλα αυτά τα μνημεία που ορίζονται σύμφωνα με

ένα ενιαίο σχέδιο site που διαμορφώθηκε με εξαιρετική ακρίβεια σε

αυτά τα τρία αστέρια. Αυτό που έκαναν στη Γκίζα ήταν να δημιουργηθεί

ζώνη του Ωρίωνα στο έδαφος. "- Robert Bauval

ήμερα, οι ερευνητές ήταν σε θέση να χρησιμοποιούν εξελιγμένες

προγραμματισμού υπολογιστών που είναι σε θέση να την αποτύπωση

των precessionally μεταβολές που προκλήθηκαν από τις αποκλίσεις του

όλα τα αστέρια ορατά στον ουρανό, σε οποιοδήποτε μέρος του κόσμου

και σε οποιαδήποτε χρονική στιγμή. Πώς οι Αιγύπτιοι ήταν σε θέση να

το κάνουμε αυτό από μόνοι τους, υποτίθεται χωρίς όργανα, όπως

έχουμε σήμερα, είναι το μυαλό αλλάζει. Η έρευνα έχει δείξει ότι οι

Πυραμίδες της Γκίζας στην ζώνη του Ωρίωνα γενικά συσχετίζεται σε

όλες τις εποχές, εκτός από ένα.

"Σε 10.450 π.Χ. - και κατά την ημερομηνία -να βρίσκουμε ότι το μοτίβο

των πυραμίδων, με την αιτιολογία παρέχει μια τέλεια αντανάκλαση του

τρόπου διεξαγωγής των αστεριών στον ουρανό. Θέλω να πω ότι είναι

μια τέλεια αντιστοιχία-άψογης - και αυτό δεν μπορεί να είναι τυχαίο,

διότι η όλη διάταξη απεικονίζει σωστά δύο πολύ ασυνήθιστα ουράνια

γεγονότα που συνέβησαν μόνο εκείνη τη στιγμή. "- Ρόμπερτ Bauval


45

Αξονική μετάπτωση της Γης εμφανίζεται σε ένα κύκλο κάθε 26.000

χρόνια. Αυτό είναι το φαινόμενο που μεταβάλλει την κλίση όλων των

ορατών άστρων από τη Γη "Έτσι, από το υψηλότερο σημείο του στο

μεσημβρινό διέλευσης παίρνει τα αστέρια της ζώνης του Ωρίωνα

περίπου 13.000 χρόνια για να κατέβει στο χαμηλό σημείο, για

τελευταία φορά σε 10.450 π.Χ., που απαθανάτισε στην πέτρα στο

οροπέδιο της Γκίζας. Ως ένα άλλο 13.000 χρόνια περνούν, τα αστέρια

ζώνη πολύ αργά αυξηθεί και πάλι έως ότου ο ιμάντας είναι πίσω σε 58

βαθμούς και πάλι ,; τότε κατά τη διάρκεια των επόμενων 13 χιλιάδες

χρόνια σταδιακά πέφτουν για μια ακόμη φορά στο τελευταίο σημείο

είναι νηολογημένα σε 10.450 π.Χ.. Αυτός ο κύκλος είναι αιώνια: 13000

χρόνια μέχρι 13.000 χρόνια κάτω από 13.000 χρόνια, μέχρι 13.000

χρόνια κάτω, για πάντα ".

"Είναι η ακριβής ρύθμιση για 10.450 π.Χ. που βλέπουμε στις -όπως

οροπέδιο της Γκίζας αν ένας δάσκαλος-αρχιτέκτονας ήρθε εδώ σε αυτή

την εποχή και αποφάσισε να σχεδιάσει έναν τεράστιο χάρτη στο

έδαφος, χρησιμοποιώντας ένα μείγμα από φυσικά και τεχνητά

χαρακτηριστικά. Χρησιμοποίησε τη μεσημβρινή πορεία της κοιλάδας

του Νείλου για να απεικονίσει το Γαλαξία, όπως φαινόταν τότε. Έχτισε

τις τρεις πυραμίδες να εκπροσωπούν τα τρία αστέρια, ακριβώς όπως

φαινόταν τότε. Και έβαλε τις τρεις πυραμίδες στην ίδια ακριβώς σχέση

με την κοιλάδα του Νείλου και τα τρία αστέρια, στη συνέχεια, έπρεπε

να τον Γαλαξία μας. Ήταν ένας πολύ έξυπνος, πολύ φιλόδοξη, πολύ


46

ακριβής τρόπος για να σηματοδοτήσει μια εποχή -. Να παγώσει μια

συγκεκριμένη ημερομηνία στην αρχιτεκτονική, αν σας αρέσει "- Robert

Bauval (σελ 445)

Πάω να σταματήσει εδώ, αλλά ο κατάλογος συνεχίζεται και επάνω. Οι

πυραμίδες της Γκίζας είναι πραγματικά ένα μυστήριο, ποιος ξέρει, ίσως

μια μέρα θα ανακαλύψει την αλήθεια πίσω από την κατασκευή τους.

Προσωπικά πιστεύω, από ό, τι έχω εξετάστηκαν, ότι οι δομές αυτές

χρησιμοποιήθηκαν επίσης για εξωσωματικές εμπειρίες, και άλλα

παραψυχολογικά φαινόμενο. Θεωρώ μάλιστα πιστεύω ότι υπάρχει

κάποια σχέση μεταξύ τους, και τα όντα που δεν προέρχονται από αυτόν

τον πλανήτη. Πιστεύω ότι για να είναι αληθινό για την αρχαία περίοδο

αίνιγμα που μαστίζει πολλά μέρη του κόσμου. Πιστεύω, επίσης, ότι

υπάρχει βάσιμος λόγος να πιστεύουμε ότι δεν έχουν πει όλη την

ιστορία σχετικά με αυτά τα αρχαία μνημεία στην Αίγυπτο, ότι τα

αρχαιολογικά δεδομένα και ανακάλυψη υποστεί στρίψιμο, και

φυλάσσονται από τις μάζες, οι πληροφορίες που θα αλλάξει ολόκληρη

την τρέχουσα γνώση μας αληθινή αρχαία ιστορία.


47

3. Η «ΧΑΜΕΝΗ» ΑΤΛΑΝΤΙΔΑ

Η Ατλαντίδα είναι μυθικό νησί που πρωτοαναφέρθηκε στους διαλόγους

του Πλάτωνα «Τίμαιος» και «Κριτίας» .

Στην περιγραφή του Πλάτωνα, η Ατλαντίδα, που βρίσκεται «πέρα από

τις Ηράκλειες στήλες», ήταν μια ναυτική δύναμη που είχε κατακτήσει

πολλά μέρη της δυτικής Ευρώπης και της Λιβυκής, περίπου 9.000

χρόνια πριν τον Σόλωνα (δηλαδή κατά το 9560 π.Χ.). Μετά από μια

αποτυχημένη προσπάθεια να εισβάλει στην Αθήνα, η Ατλαντίδα

βυθίστηκε μυστηριωδώς στο πέλαγος «σε μια μόνο ημέρα και νύχτα

ατυχίας».

Επειδή είναι μια ιστορία που ενσωματώνεται στους διαλόγους του

Πλάτωνα, η Ατλαντίδα θεωρείται γενικά ως παραβολή που

κατασκευάστηκε από τον Πλάτωνα για να εξηγήσει τις πολιτικές του

θεωρίες. Αν και η ιστορία του Πλάτωνα φαίνεται σαφής στους

περισσότερους μελετητές, μερικοί προτείνουν ότι η περιγραφή του είναι

εμπνευσμένη από παλαιότερες παραδόσεις. Κάποιοι υποστηρίζουν πως

ο Πλάτωνας βασίστηκε σε προηγούμενα γεγονότα, όπως την έκρηξη του


48

ηφαιστείου της Σαντορίνης ή τον Τρωικό πόλεμο, ενώ άλλοι επιμένουν

ότι έλαβε έμπνευση από πιο σύγχρονα γεγονότα όπως την καταστροφή

της Ελίκης το 373 π.Χ. και την αποτυχημένη εισβολή της Σικελίας το 415-

413 π.Χ.

� Ο μύθος της Ατλαντίδος Το μυστήριο της Ατλαντίδος αποτελεί τον πιο πολυσυζητημένο ίσως

μύθο. Κανείς ωστόσο δεν μπορεί να αποδείξει ότι υπήρξε και πού

ακριβώς βρισκόταν. Παρόλα αυτά, ορισμένοι επιστήμονες

υποστηρίζουν ότι η καταστροφή του Μινωικού πολιτισμού και της

αρχαίας Θήρας ταυτίζεται με τη χαμένη Ατλαντίδα.

Οι πρώτες γραπτές αναφορές για την Ατλαντίδα πηγάζουν από τον

Αθηναίο φιλόσοφο Πλάτωνα (427-347 π.Χ.) ο οποίος μας αφηγείται ότι

οι Άτλαντες ήταν ένας λαός με υπερφυσικές ικανότητες και θεϊκή

καταγωγή, που ζούσαν ειρηνικά σε ένα εύφορο νησί πέρα από τις

Πύλες των Ηρακλειδών. Στην αρχαιότητα, οι Ηράκλειες Πύλες ήταν τα

στενά του Γιβραλτάρ, άρα πιθανότατα βρισκόταν κάπου ανάμεσα στην

Ευρώπη και την Αμερική. Όπως θα δούμε όμως παρακάτω, νεότερα

στοιχεία έρχονται να ανατρέψουν τις αρχικές θεωρίες.

Όλα αυτά τα διδάχθηκε από τον Αιγύπτιο ιερέα Σάις, σε ένα ταξίδι

στη μακρινή Αίγυπτο και τα αφηγήθηκε στους μαθητές του Κριτία και

Τιμαίο, στο έργο «Ατλαντικός Λόγος». Ανάμεσα στα σπουδαία και

θαυμαστά που άκουσε, ήταν ότι οι Άτλαντες σταδιακά άρχισαν να

χάνουν τη θεϊκή τους δύναμη. Όταν κυριεύτηκαν από ανθρώπινες

αδυναμίες αποφάσισαν να στραφούν ενάντια σε άλλους εύπορους

λαούς με σκοπό την υποταγή. Γι΄ αυτό ταξίδεψαν προς τη Μεσόγειο,

ώσπου συναντήθηκαν με τους παντοδύναμους και γενναίους

Αθηναίους, από τους οποίους ηττήθηκαν για πρώτη φορά. Μετά από

εξαντλητικές όμως μάχες, οι Αθηναίοι τελικά λύγισαν. Οι θεοί τότε

εξοργίστηκαν με τους Άτλαντες, κι αποφάσισαν να τους τιμωρήσουν με

παντοτινό αφανισμό. Τόσο μεγάλη ήταν η οργή, που τους κατάστρεψαν

μέσα σε μία μόνο νύχτα, αφήνοντας πίσω μόνο μάζες από λάσπη και

πυκνούς καπνούς.

Στην επιστολή προς Κριτία εξηγείται το πώς δημιουργήθηκε η

Ατλαντίδα και γιατί είχε σχήμα κυκλικό σαν δαχτυλίδι, με θάλασσα κι

ένα μικρό νησάκι στη μέση (έτσι ακριβώς όπως ήταν η αρχαία Θήρα,

λίγο πριν από τη μεγάλη έκρηξη). «Όταν οι θεοί μοιράστηκαν τη γη, ο

Ποσειδώνας έλαβε την Ατλαντίδα και την παρέδωσε στους γιους του


49

τους ημίθεους για να την καλλιεργήσουν. Ένας από αυτούς

παντρεύτηκε την Λευκίππη και έκαναν την Κλειτώ, που την ερωτεύτηκε

ο Ποσειδώνας και θέλησε να την κάνει για πάντα δικιά του. Τότε

διάλεξε ένα μέρος και το προστάτεψε με κυκλικές ζώνες από εύφορη γη

και θάλασσα ώστε να της εξασφαλίσει παραδεισένια ζωή (σαν να

βλέπουμε στο χάρτη την Κρήτη μαζί με την αρχαία Καλλίστη)».

Όμως ο Αιγύπτιος ιερέας μίλησε για ένα νησί μεγάλο όσο η Λιβύη και η

Ασία μαζί, που βρισκόταν έξω από τις Ηράκλειες Πύλες και όλα αυτά

συνέβησαν 9.000 χρόνια πριν από το ταξίδι του Πλάτωνα στην Αίγυπτο.

Οι άνθρωποι, όμως, δεν είχαν ανακαλύψει ολόκληρο τον κόσμο, παρά

μόνο λίγα χιλιόμετρα γύρω από τα παράλια της Μ. Ασίας. Ίσως ακόμη

και οι Ηράκλειες Πύλες να μην βρίσκονταν στα στενά του Γιβραλτάρ,

αλλά να ήταν απλώς ένα στενό πέρασμα στο Αιγαίο, προς τον «έξω

κόσμο». Πράγματι είχαν σχηματιστεί στενά περάσματα γης γύρω από τη

Θήρα, ύστερα από τις απανωτές εκρήξεις του ηφαιστείου. Επίσης δεν

έχει διευκρινιστεί αν ο Πλάτωνας έγραφε ότι το νησί ήταν «μείζον» =

μεγαλύτερο από την Ασία και τη Λιβύη ή «μέσον» = ανάμεσα στη Λιβύη

και τη Ασία. Αν η πραγματική λέξη είναι «Μέσον» τότε η Ατλαντίδα

ήταν κάπου ανάμεσα στην Ασία και τη Λιβύη, άρα οδηγούμαστε και

πάλι στη Θήρα.

Τέλος, όσον αφορά τη χρονική διαφορά ανάμεσα στον Πλάτωνα (9.000

χρόνια πριν) και τη μεγάλη Μινωική έκρηξη (1600-1500 π.Χ.), αξίζει να

σημειώσουμε ότι στην αρχαία Αίγυπτο επικρατούσε διαφορετικό

ημερολογιακό σύστημα από εκείνο των Ελλήνων, καθώς οι Αιγύπτιοι

προσέθεταν ένα επιπλέον μηδενικό. Σύμφωνα λοιπόν με τους

αστρολογικούς υπολογισμούς του Πλάτωνα, η καταστροφή της

Ατλαντίδας είχε συμβεί μόλις 900 χρόνια πριν. Ο Πλάτωνας έζησε το

300 π.Χ., και αν όλα αυτά συνέβησαν 900 χρόνια νωρίτερα, τότε οι

ιστορικές αναδρομές καταλήγουν ούτε λίγο ούτε πολύ στα χρόνια της

μεγάλης έκρηξης του ηφαιστείου της Θήρας. Ακόμη, σύμφωνα με τον


50

Έλληνα ηφαιστειολόγο Δ. Γαλανόπουλο, λίγο πριν από τη μεγάλη

έκρηξη, η Θήρα είχε κυκλικές ζώνες γης που ενώνονταν μεταξύ τους με

στενές διώρυγες. Εξ άλλου, το γεγονός ότι δεν βρέθηκε κανένα ζωντανό

αποτύπωμα στις ανασκαφές του Ακρωτηρίου, μαρτυρά ότι οι κάτοικοι

της Θήρας είχαν φροντίσει έγκαιρα να τραπούν σε φυγή, προς

αναζήτηση νέας πατρίδας.

� Η ονομασία της Ατλαντίδας Το όνομα Ατλαντίδα προέρχεται πιθανότατα από το μυθικό

γίγαντα Άτλαντα, που κρατούσε στους ώμους του ολόκληρη τη γη

και τον ουρανό. Σύμφωνα με τις ανακαλύψεις των Αμερικανών

γεωλόγων Χάικεν και ΜακΚόϋ που έγιναν στη Σαντορίνη το 1990,

όλα παραπέμπουν στη διάσημη τοιχογραφία που βρέθηκε στο

δυτικό κτίριο του Ακρωτηρίου. Εδώ βλέπουμε μια παραλία της

αρχαίας Θήρας με εύπορη ζωή πάνω σ΄ ένα κεντρικό νησάκι που

βρεχόταν από θάλασσα γύρω-γύρω. Έτσι ακριβώς όπως

περιέγραφε και ο Πλάτωνας τη χαμένη Ατλαντίδα. Και το νησάκι

αυτό υποστηρίζεται ότι εξαφανίστηκε από μια μεγάλη έκρηξη

που προκάλεσε φοβερούς σεισμούς και καπνούς. Κατά τον

Πλάτωνα οι καπνοί εκτοξεύονταν στον ουρανό, 40 χιλιόμετρα

ψηλά. Αν ήταν πράγματι έτσι, τότε σίγουρα φαινόταν από τις


51

ακτές της Ανατολικής και Κεντρικής Μεσογείου. Οι άνθρωποι

παρακολουθούσαν σαστισμένοι τα καμώματα της φύσης,

θαρρώντας ότι έβλεπαν τον ίδιο τον Άτλαντα να κρατά τον

ουρανό στους ώμους του.

� Το αντίκτυπο της παραπάνω θεωρίας

Όπως κατέστη σαφές, η ιστορία της Ατλαντίδας ξεκίνησε με έναν

λογοτεχνικό τρόπο μέσα από τους δύο διαλόγους του Πλάτωνα και στον

μεγάλο Έλληνα φιλόσοφο οφείλουμε το μύθο της Ατλαντίδας, αυτή τη

στοιχειωμένη ιστορία ενός αρχαίου νησιωτικού πολιτισμού, ο οποίος

εξαφανίστηκε εξαιτίας μίας μεγάλης φυσικής καταστροφής. Από τη

στιγμή που για πρώτη φορά εκδόθηκε η ιστορία του Πλάτωνα, οι

άνθρωποι γοητεύτηκαν και προβληματίστηκαν από αυτήν και

προσπάθησαν είτε να την ερμηνεύσουν ως ένα απλό παραμύθι είτε να

την αιτιολογήσουν, εντοπίζοντας τα κατάλοιπα του χαμένου νησιού.

Αυτές οι δύο τάσεις είναι δυνατό να ανιχνευτούν πολύ νωρίς, ακριβώς

μία γενιά μετά το θάνατο του Πλάτωνα.

Ο Αριστοτέλης (384-322 π.Χ.), μαθητής του Πλάτωνα συνέκρινε την

ιστορία της Ατλαντίδας με την αφήγηση του Ομήρου για το τείχος, το

οποίο οι Αχαιοί έκτισαν γύρω από το στρατόπεδό τους στην Τροία και

που καταστράφηκε λίγο αργότερα με θεϊκή επέμβαση. Ο Αριστοτέλης

με αυτή τη σύγκριση ήθελε να αποδείξει πως και οι δύο ιστορίες ήταν

μία ποιητική δημιουργία των συγγραφέων, ούτως ώστε να μπορέσουν

να ενισχύσουν τις αφηγήσεις τους. Συνεχίζοντας, πρότεινε πως, όπως


52

ακριβώς ο Όμηρος απομάκρυνε το τείχος, όταν πια αυτό είχε

εξυπηρετήσει τον σκοπό του, έτσι και στη διήγηση της Ατλαντίδας ο

Πλάτων βύθισε το νησί στα βάθη του ωκεανού για να προκαταλάβει τις

συζητήσεις σχετικά με το πού βρίσκεται το νησί. Κλείνοντας το θέμα, ο

Αριστοτέλης αναφέρει χαρακτηριστικά πως «ο άνδρας που το

ονειρεύτηκε το εξαφάνισε» δίνοντας με αυτόν τον τρόπο μία οριστική

λύση στο πρόβλημα της Ατλαντίδας.

Παρόλα αυτά, το πρόβλημα δε θα έβρισκε τη λύση του τόσο εύκολα και

γρήγορα. Ο Κράντωρ (3ος αι. π.Χ.), φιλόσοφος της ελληνιστικής

περιόδου και ο πρώτος σχολιαστής του Τίμαιου έφτασε στο άλλο άκρο.

Θεώρησε πως κάθε σημείο της διήγησης ήταν ιστορικά πραγματικό.

Μολονότι ο ίδιος ο Πλάτων επιμένει στην αλήθεια της ιστορίας, ήδη

από εκείνη την εποχή οι ερμηνείες γύρω από την Ατλαντίδα κινήθηκαν

ανάμεσα σε αυτούς τους δύο πόλους. Ο Αριστοτέλης, όπως είδαμε και

όπως αναφέρεται δις από τον Στράβωνα, ήταν ανάμεσα στους πρώτους

μεγάλους αμφισβητίες της αλήθειας στην αφήγηση. Από την άλλη

πλευρά, υπήρχαν υποστηρικτές της θεωρίας του Πλάτωνα, όπως ο

Πλούταρχος, ο Πρόκλος (410-485 μ.Χ.), ο Στράβων (67 π.Χ.-23 μ.Χ.), ο

Ποσειδώνιος (135-51 π.Χ.) και ο Αμμιανός Μαρκελλίνος (330-400 μ.Χ.).

Σε χάρτες του Μεσαίωνα, όπως για παράδειγμα σε αυτόν του Toscanelli

del Pozzo, ο οποίος χρονολογείται στα 1475 και χρησιμοποιήθηκε από

τον Χριστόφορο Κολόμβο, σημειώνονται μερικά μικρά και μεγάλα νησιά

στις θάλασσες δυτικά της Ευρώπης και της Αφρικής. Μεταξύ αυτών

ήταν και το νησί-φάντασμα Antillia, η ονομασία του οποίου πιθανόν να

αποτελούσε παραφθορά της Ατλαντίδας του Πλάτωνα. Οι πρώτοι

Ισπανοί και Πορτογάλοι θαλασσοπόροι ήταν πρόθυμοι να πιστέψουν

πως αυτά ήταν τα ίχνη ενός χαμένου νησιού που δεν είχε ακόμα

ανακαλυφθεί, και η σαγήνη αυτής της αναζήτησης αποτελούσε ένα

αναγνωρισμένο κίνητρο των εξερευνήσεων τους.

Ο μύθος της Ατλαντίδας υπέστη αρκετές ταλαιπωρίες κατά τη διάρκεια

του 20ου αιώνα. Πολλοί λίγοι ήταν εκείνοι οι επιστήμονες που ήταν

έτοιμοι να εκτεθούν στα χλευαστικά σχόλια των συναδέλφων τους με

το να συζητούν αυτό που το θέμα, όπως φαίνεται στην περίπτωση του

νεαρού ακαδημαϊκού, ο οποίος, ενώ έκανε κάποια σύνδεση ανάμεσα

στο Μινωικό πολιτισμό και την Ατλαντίδα την εποχή που ο Evans

ανέσκαπτε την Κνωσό, προτίμησε τελικά να δημοσιεύσει τις ιδέες του

ανώνυμα. Πρόκειται για κάποιον K. T. Frost, που ανήκε στο προσωπικό

του Queen University στο Μπέλφαστ και ο οποίος στα 1909 δημοσίευσε

ανώνυμα ένα άρθρο υπό τον τίτλο “The Lost Continent”

στους Times του Λονδίνου. Ο ίδιος ο Frost χρόνια αργότερα

παραδέχτηκε την πατρότητα του άρθρου του σε ένα άλλο άρθρο υπό


53

τον τίτλο “The Critias and Minoan Crete” που δημοσιεύθηκε στο

περιοδικό Journal of Hellenic Studies.

� Τι κοινό έχει η Σαντορίνη με την Ατλαντίδα;

Η αρχαία Θήρα ήταν ένας τέλειος επίγειος παράδεισος, που

καταστράφηκε περίπου το 1.500 π.Χ., μαζί με ένα πλήθος από

γειτονικά παράλια, συμπαρασύροντας λαμπρά δείγματα

πολιτισμού του Αιγαίου. Η περιγραφή της ταιριάζει απόλυτα με

τα λεγόμενα του Πλάτωνα για τη μυθική χώρα των Ατλάντων που

καταστράφηκε ολοσχερώς, χωρίς να αφήσει ίχνος πίσω της.

Αρκετοί σοβαροί ερευνητές διετύπωσαν την πρόταση πως πηγή της

αφήγησης του Πλάτωνα είναι στην πραγματικότητα η καταστροφή που

συντελέστηκε στο νησί της Θήρας κατά την προϊστορική εποχή και πως


54

η Ατλαντίδα θα πρέπει να αναζητηθεί στο χώρο του Αιγαίου και όχι

εκτός της Μεσογείου. Υποστήριξαν πως, όταν ο Πλάτων μιλάει για την

Ατλαντίδα περιγράφοντας την σαν ένα κυκλικό νησί με κυκλοτερείς

κατασκευές, είναι σα να «φωτογραφίζει» τη Σαντορίνη, η οποία έχει

σήμερα μία εντυπωσιακή κυκλική γεωγραφική θέση, την οποία είχε και

πριν την καταστροφή.

Επιπλέον, αναφέρουν πως η διάσημη τοιχογραφία στη Δυτική Οικία

από το Ακρωτήρι είναι πολύ πιθανό να αναπαριστά ένα σχετικά

φυσιοκρατικό πορτραίτο της Θήρας. Παρουσιάζει δηλαδή, το τοπίο

ενός κατοικημένου και ανθισμένου νησιού με το θηραϊκό στόλο να

αναχωρεί, ενώ είναι επίσης ορατές και κάποιες ομόκεντρες κατασκευές

που μπορούν να ταυτιστούν με αυτές που περιγράφει ο Πλάτων πως

υπήρχαν στην Ατλαντίδα. Ο Πλάτων γράφει πως η Ατλαντίδα

τοποθετείται στον ωκεανό, πέρα από τις «στήλες του Ηρακλέους». Οι

τελευταίες ήταν την εποχή του Πλάτωνα το Στενό του Γιβραλτάρ και

αυτό τοποθετεί την Ατλαντίδα στον Ατλαντικό ωκεανό. Επιπλέον, ο

Πλάτων αναφέρει πως η Ατλαντίδα ήταν μεγαλύτερη από τη Λιβύη και

την Ασία μαζί.

Αν κάποιος πιστέψει τον Πλάτωνα επί λέξει, η Ατλαντίδα βρισκόταν έξω

από τη Μεσόγειο. Αλλά είναι πιθανόν επίσης, ο Σόλων ή ο Πλάτων να

παρερμήνευσαν τις αρχαίες πηγές τους ή ότι ο Πλάτων την τοποθετεί

εσκεμμένα πολύ μακριά από την επιρροή του ελληνικού κόσμου. Η

δεύτερη πιθανότητα θα μπορούσε να εξηγηθεί από το γεγονός ότι το

αυθεντικό κείμενο ήταν πολύ παλιότερο και οι Στήλες του Ηρακλέους

δεν ήταν απαραίτητα πάντα συνδεδεμένες με το Στενό του Γιβραλτάρ.

Θα μπορούσε άνετα να εννοηθεί ένα μέρος μέσα στο Αιγαίο.

Τοποθετώντας την Ατλαντίδα και τον πολιτισμό της μακριά από τον

αρχαίο κόσμο θα ταίριαζε με την πρόθεση του Πλάτωνα να παράσχει

μία αντίθεση με την ελληνική κοινωνία και τις αρχές της, τις οποίες

υπερασπιζόταν. Αυτός είναι ο μεγαλύτερος στόχος του Πλάτωνα στην

αφήγησή του. Ερμηνεύτηκε επίσης ότι ο Πλάτων ή κάποιος πριν από

αυτόν στην αλυσίδα της προφορικής ή της γραπτής παράδοσης του

γεγονότος άλλαξε κατά λάθος τη λέξη «μέσον» με τη λέξη «μείζων»

(μείζων Λιβύης και Ασίας). Αν αυτό ισχύει τότε η Ατλαντίδα θα

μπορούσε να ταυτιστεί με τη Σαντορίνη.

Οι Γαλανόπουλος και Bacon υποστηρίζουν πως η χρονολογία της

καταστροφής που δίνει ο Πλάτων, δηλ. 9000 χρόνια πριν την εποχή του,

θα πρέπει να αναγνωσθεί ως 900 χρόνια και πως ήταν μία λανθασμένη

μετάφραση από τον Σόλωνα του αρχαίου αιγυπτιακού συστήματος

αρίθμησης. Επιπλέον, αρχαιολογικά δεν υπάρχει κανένα ίχνος ενός

υψηλού ανεπτυγμένου αθηναϊκού πολιτισμού περίπου το 9000 π.Χ.


55

Αυτό σημαίνει πως το 9000 είναι είτε λάθος είτε επινόηση.

Τα εντυπωσιακά ευρήματα της Θήρας, στο Ακρωτήρι αποδεικνύουν πως

εκεί αναπτύχθηκε μία πλούσια και πιθανόν ολιγαρχική ναυτική

κοινωνία, της οποίας η οικονομία βασίστηκε στο εμπόριο, τη ναυτιλία

και την καλλιέργεια του αμπελιού. Δεν ξέρουμε τι συνέβη σε αυτούς

τους ανθρώπους, καθώς δεν έχουν ανακαλυφθεί ανθρώπινα

κατάλοιπα, τα οποία να έχουν προκύψει από θάνατο εξαιτίας της

έκρηξης. Αυτό σημαίνει πως υπήρξε έγκαιρη προειδοποίηση ώστε να

εκκενώσουν το νησί. Αναμφίβολα, ένα τέτοιο γεγονός ενός τέτοιου

μεγέθους θα προκάλεσε τεράστιες εντυπώσεις στους ανθρώπους της

εποχής. Δύσκολα μπορούμε να φανταστούμε πως η έκρηξη ξεχάστηκε

εντελώς. Παρόλα αυτά απουσιάζουν οι γραπτές πηγές, οι οποίες να

αναφέρονται απευθείας στο γεγονός και τίποτα ουσιαστικό δε φαίνεται

να μπορεί να συνδέσει τη Θήρα με την ιστορία του Πλάτωνα.

� Τι κοινό έχει η Κύπρος με την Ατλαντίδα;

Σύμφωνα με τον Αμερικανό ερευνητή Robert Sarmast η Ατλαντίδα

ανακαλύφθηκε στο θαλάσσιο χώρο ανάμεσα στην Κύπρο και τη Συρία.

Πρόκειται για την πιο πρόσφατη θεωρία σχετικά με τη θέση της

χαμένης Ατλαντίδας. Ο Sarmast και οι συνεργάτες του ισχυρίζονται πως

έχουν βρει αρκετές και πειστικές αποδείξεις που τοποθετούν το χαμένο

νησί στις ακτές της Κύπρου. Η ερευνητική ομάδα πέρασε έξι ημέρες, το

Νοέμβριο του 2004 στη Μεσόγειο θάλασσα ανάμεσα στη Συρία και την

Κύπρο ερευνώντας την περιοχή με τη βοήθεια sonar, δηλ. ειδικών

υποβρυχίων ραντάρ. Οι ερευνητές είναι πεπεισμένοι πως ανακάλυψαν

αποδείξεις που σχετίζονται με την ανθρώπινη δραστηριότητα. Πιο

συγκεκριμένα, σε βάθος 1,5 χλμ. κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας

εντοπίστηκαν συμπαγείς κατασκευές συμπεριλαμβανομένου και ενός

τείχους μήκους 3 χλμ. Ο Sarmast ερμηνεύει αυτή την κατασκευή ως το

τείχος της Ακρόπολης της Ατλαντίδας και υποστηρίζει πως η εικόνα

αυτή ταιριάζει με απόλυτη ακρίβεια με την περιγραφή της Ακρόπολης

από τον Πλάτωνα. Παράλληλα με την ανακάλυψη του τείχους οι

Αμερικανοί ερευνητές ισχυρίζονται πως ανακάλυψαν κανάλια ποταμών

και άλλα σημαντικά στοιχεία, τα οποία όμως είναι απαραίτητο να

εξεταστούν με μία ακόμη αποστολή και τη χρήση επιπλέον πολύ

εξειδικευμένων οργάνων που θα μπορούν να διακρίνουν μέσα από τα

ιζήματα.

Ο Sarmast με βάση αυτά τα ευρήματά του είναι πεπεισμένος πως


56

ανακάλυψε το μέρος όπου έχει καταβυθιστεί η Ατλαντίδα του Πλάτωνα

στη θαλάσσια περιοχή ανάμεσα στην Κύπρο και τη Συρία, όπου εκείνη

την εποχή υπήρχε ένα ορθογώνιο κομμάτι γης που συνέδεε τις δύο

περιοχές και αυτό δεν ήταν άλλο από την Ατλαντίδα. Εκεί, κατά τη

γνώμη του, άνθισε ένας υψηλός πολιτισμός από το 11000 π.Χ. έως και

την καταστροφή του ανάμεσα στο 9600-9550 π.Χ. από μία «εποχική

πλημμύρα». Αυτό συνέβη όταν η λεκάνη της Μεσογείου πλημμύρισε,

επειδή έσπασε το «φράγμα» του Γιβραλτάρ που χώριζε τη Μεσόγειο

από τον Ατλαντικό Ωκεανό. Η απότομη είσοδος του νερού από τον

Ατλαντικό στη Μεσόγειο προκάλεσε τον καταποντισμό της Ατλαντίδας

στα βάθη της θάλασσας.

Βέβαια, δεν είναι λίγοι και εκείνοι οι επιστήμονες που αντιμετωπίζουν

με σκεπτικισμό τις παραπάνω απόψεις. Ένας από αυτούς είναι και ο

Γερμανός γεωφυσικός Dr. Christian Huebscher, ο οποίος ερεύνησε την

παραπάνω περιοχή μαζί με μία ομάδα συνεργατών, χρησιμοποιώντας

τον ίδιο εξοπλισμό που χρησιμοποίησε και ο Sarmast. Σύμφωνα με τον

Huebscher οι ισχυρισμοί του Sarmast είναι απλούστατα λανθασμένοι,

γιατί αυτά που ο τελευταίος ερμηνεύει ως κατάλοιπα μιας χαμένης

πόλης δεν είναι τίποτα άλλο από αρχαία ηφαίστεια ηλικίας περίπου

100.000 χρόνων. Είναι πολύ πιθανόν αυτά τα πορίσματα να

αποτελέσουν το τέλος μίας ακόμη θεωρίας σχετικά με τη χαμένη

Ατλαντίδα.

Το σίγουρο είναι πως η Ατλαντίδα εξακολουθεί να ασκεί γοητεία και να

θέτει ερωτηματικά, όπως έγινε φανερό και στο 1ο συνέδριο που

πραγματοποιήθηκε στη Μήλο μεταξύ 11-13 Ιουλίου 2005 με τίτλο The

Atlantis Hypothesis: Searching for a Lost Land. Συγκεντρώθηκαν πολλοί

ειδικοί από όλο τον κόσμο και από διαφορετικούς επιστημονικούς

κλάδους, όπως η ηφαιστειολογία, η σεισμολογία, η ωκεανογραφία, η

αρχαιολογία, γεωλογία και πολλοί άλλοι. Απώτερος σκοπός του

συνεδρίου ήταν να ακουστούν οι τελευταίες υποθέσεις γύρω από το

θέμα και οι οποίες βασίζονται στη σύγχρονη τεχνολογία και τις νέες

ιδέες. Έγιναν πολύ ενδιαφέρουσες ανακοινώσεις και τα πρακτικά του

συνεδρίου δημοσιεύτηκαν σε συλλογικό τόμο. Ακολούθησαν και άλλα

δύο συνέδρια το 2008 και το 2011 στην Αθήνα και στη Σαντορίνη

αντίστοιχα με εξίσου ενδιαφέρουσες εισηγήσεις.


57

� Τι σχέση έχει η Κρήτη με την

Ατλαντίδα; Η Κρήτη ήταν γνωστή στους Αιγυπτίους ως το βασίλειο της

Κεφτιού που ήταν η χώρα των στηλών που συγκρατούν τον

ουρανό. Η λέξη Ατλαντίς σχετίζεται με το μυθικό Τιτάνα Άτλαντα

που κρατούσε στις πλάτες του τον Ουρανό (α αθροιστικό + ρ.

τλάω/ω = σηκώνω). Τα χαρακτηριστικά των Ατλάντων ταιριάζουν

εν πολλοίς και σ’ αυτά των Κρητικών: ευημερία, εμπόριο,

τεχνολογία, θαλασσοκρατία, ειρηνική ζωή. Άλλες ομοιότητες ήταν

ότι υπήρχαν εξωτικά ζώα εξίσου και στους δυο λαούς, όπως π.χ.

ταύροι. Ακόμη η καταστροφή επήλθε και στους δυο πολιτισμούς

μέσα σ’ ένα εικοσιτετράωρο. Η Ατλαντίδα βρισκόταν πέρα από τις

Ηράκλειες Στήλες, αλλά και στις Κυκλάδες υπάρχουν Στήλες του

Ηρακλή. Υπάρχουν όμως και αρνητικά σημεία: η Κρήτη δεν έχει

το μέγεθος της μυθικής Ατλαντίδος, όπως περιγράφεται στον

Πλάτωνα, αν και σε κάποιο σημείο η περιγραφή του Πλάτωνα

δημιουργεί ερωτηματικά για το πραγματικό μέγεθος της

Ατλαντίδος, καθώς αναφέρει ότι στο κέντρο του νησιού, κοντά

στη θάλασσα, λέγεται πως υπήρχε η πιο όμορφη και εύφορη από

όλες τις πεδιάδες και κοντά στο μέσο αυτής της πεδιάδος,

περίπου πενήντα στάδια από τη θάλασσα ένας λόφος με όχι


58

μεγάλο μέγεθος. Άλλο στοιχείο που αποβαίνει εις βάρος της

εκδοχής αυτής είναι ότι η περιγραφή δεν αναφέρεται σε

κατακλυσμό λόγω μιας ηφαιστειακής έκρηξης, όπως αυτό συνέβη

στην Κρήτη. Επίσης, αν όντως οι Αιγύπτιοι ιερείς εννοούσαν την

Κρήτη ως Ατλαντίδα, τότε γιατί ο Σόλων και ο Πλάτων που την

περιγράφει, δεν κατάλαβαν ότι ήταν το ίδιο μέρος; Καμία,

λοιπόν, περιοχή από τις προαναφερθείσες και άλλες που δεν

αναφέρθηκαν δεν δικαιώνει το μύθο της Ατλαντίδος. Μήπως,

τελικά, υπήρξε ένας μύθος, μια επινόηση του ίδιου του Πλάτωνα

- αν και ο ίδιος επιμένει ότι υπήρξε μια τέτοια νησιωτική χώρα -

μια αλληγορία, πράγμα που συνηθίζει να κάνει στα έργα του ο

φιλόσοφος;

� Αμφισβητίες H ύπαρξη της Ατλαντίδας είχε αμφισβητηθεί από την αρχαιότητα.

Ο γεωγράφος Στράβων (II, 3. 6), για παράδειγμα, ρητά αναφέρει

ότι ο Πλάτων που επινόησε την Ατλαντίδα, προκειμένου να

αποφύγει τις ιστορικές συνέπειες της αφήγησής του, φρόντισε να

την καταποντίσει, όπως ακριβώς μερικούς αιώνες παλιότερα

έκανε ο Όμηρος αναθέτοντας στον Ποσειδώνα και τον Απόλλωνα

τον κατακλυσμό του τείχους που υποτίθεται ότι οι Αχαιοί είχαν

ανεγείρει μπροστά από τα καράβια τους (Ιλιάδα Μ, 1-33). Την

άποψη αυτή συμμερίζονται και όλοι οι νεότεροι σοβαροί

μελετητές της ελληνικής αρχαιότητας. Από τους παλιότερους ο

Βολταίρος έγραφε στα 1764 ότι προφανής σκοπός του Πλάτωνος

ήταν «να επισημάνει τις μεταβολές που τόσες φορές άλλαξαν το

πρόσωπο του κόσμου». Λίγο αργότερα, το 1779, ο G. Bartoli

ερμήνευσε το πλατωνικό κείμενο ως έμμεση κριτική της

αθηναϊκής πολιτικής, που οδήγησε στην καταστροφή του 403


59

π.Χ., ενώ στα 1841 ο Th. H. Martin τοποθετούσε την Ατλαντίδα

στον κόσμο της σκέψης παρά της πραγματικότητας. Πιο

πρόσφατα ο Pierre Vidal-Naquet επεσήμανε ότι ο Πλάτων με την

αφήγηση περί Ατλαντίδας «ίσως για πρώτη φορά στην ιστορία

της δυτικής λογοτεχνίας έγραψε μια «ψευδοϊστορία», ένα

ιστορικό μυθιστόρημα ». Πάντως όλοι συμφωνούν πως η

Ατλαντίδα είναι μια ουτοπία (ου τόπος), μια ιδανική πολιτεία,

όπου καθένας μας θα επιθυμούσε να ζει. Ο Πλάτων την επινόησε

προσφέροντας ένα ιδεατό πλαίσιο για τις πολιτικές απόψεις που

είχε διατυπώσει στην «Πολιτεία». Αποδίδοντας το τραγικό τέλος

της ηπείρου στην επέμβαση του θεού λόγω της ανάρμοστης

συμπεριφοράς των κατοίκων της απλώς κατασκεύασε μια

παραβολή σαν εκείνη των Σοδόμων και Γομόρρων της Βίβλου.

� Επίλογος Θα πρέπει να πούμε πως τα πορίσματα που συνδέονται με

αστρονομικές, ανθρωπολογικές και γεωλογικές παραμέτρους και

βασίζονται στην μυθολογία, τη λαϊκή παράδοση, τα τοπωνύμια

και τη γλωσσολογία έχουν αυξήσει τη βιβλιογραφία σχετικά με

την Ατλαντίδα χωρίς να προσφέρουν την παραμικρή βοήθεια στη

λύση του γρίφου της εξαφάνισης της Ατλαντίδας. Ο

καταποντισμός ενός νησιού μπορεί να αποτελέσει ένα γεγονός,

το οποίο απαιτεί κάθε δυνατή προσπάθεια για να εξηγηθεί βάσει

της συγκριτικής φιλολογίας, της ανθρωπολογίας, της

αρχαιολογίας, της εθνογραφίας, της ιστορίας και της

προϊστορίας, της γεωλογίας και της παλαιοντολογίας. Η επιστήμη

είναι μία και αδιαχώριστη και τα συμπεράσματα του ενός κλάδου

δεν μπορούν να θεωρηθούν σωστά, αν δε συμφωνούν με τις

παρατηρήσεις και τις αποδείξεις άλλων κλάδων τουλάχιστον

αυτών που συνδέονται στενά μεταξύ τους. Αυτή η αρχή που

αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο κάθε επιστήμης που σέβεται τον

εαυτό της, έχει αγνοηθεί από ερασιτέχνες ερευνητές και αυτούς

που ασχολούνται με υπερφυσικά ζητήματα. Έχουν προταθεί οι

πιο εξωφρενικές ερμηνείες για τη βύθιση της Ατλαντίδας. Ο

παραλογισμός αρκετών από αυτές οδήγησαν τον Franz Susemihl,

έναν μεταφραστή και σχολιαστή του Πλάτωνα του 19ου αι., να

σημειώσει εύστοχα πως, αν συγκεντρώνονταν όλες οι θεωρίες

που σχετίζονται με την Ατλαντίδα, θα αποτελούσε μία πολύ καλή

ιστορική συνεισφορά στην γνώση μας γύρω από την ανθρώπινη

παράνοια.

Συνεπώς, καθίσταται σαφές πως είτε είναι επινοημένη η ιστορία


60

είτε όχι, ο κυριότερος σκοπός των διαλόγων του Πλάτωνα δεν

ήταν να παρουσιάσει μια ιστορική αφήγηση ή μια εντυπωσιακή

ιστορία επιστημονικής φαντασίας, αλλά να μορφώσει τους

ανθρώπους και να εξυμνήσει την Αθήνα και τις αρετές της. Ο

Πλάτων σε καμία περίπτωση δεν είναι ιστορικός, αλλά ένας

φιλόσοφος που με τους παιδαγωγικούς του μύθους επιθυμεί να

παρουσιάσει με ζωηρές εικόνες τις ιδέες του και τις θεωρίες του.

Ουσιαστικά, με την ιστορία της Ατλαντίδας παρέχει το

χωροχρονικό πλαίσιο μέσα στο οποίο θα μπορούσαν να

πραγματωθούν οι θεωρίες που έχει διατυπώσει προγενέστερα

στην Πολιτεία του. Επιπρόσθετα σε αυτό, η πτώση της Ατλαντίδας

από τις θεϊκές ρίζες της και την ευημερία της στην παρακμή και

την πλήρη καταστροφή λειτουργεί διττά: και σα σημείο μέτρησης

για την Αθήνα και σαν προειδοποίηση. Η Αθήνα της εποχής του

Πλάτωνα με την μεγάλη ναυτική δύναμή της, την εμπορική και

πολιτιστική ακμή της και την ηγεμονική της θέση θα κινδύνευε να

περιπέσει στο σφάλμα της αλαζονείας και την απώλεια της, ως

συνεπαγόμενη τιμωρία κατά το παράδειγμα των κατοίκων της

Ατλαντίδας. Τέλος, ο Αθηναίος φιλόσοφος μέσα από την ιστορία

της νίκης του αθηναϊκού στρατού επί των Ατλάντων δημιουργεί

το εγκώμιο της Αθήνας που πέτυχε στο παρελθόν με πολύ

λιγότερη δύναμη να υπερνικήσει μία τόσο μεγάλη δύναμη, όπως

ήταν αυτή των Περσών.

Ως εκ τούτου, το να αναζητεί κάποιος σήμερα την Ατλαντίδα

αποτελεί ματαιοπονία, ενώ παράλληλα δείχνει παρερμηνεία και

παρανόηση των κειμένων του Πλάτωνα και των νοημάτων που

ήθελε να εκφράσει μέσω αυτών.


61

4. 6η ΑΙΣΘΗΣΗ

Όλοι μας έχουμε ακουστά τις λέξεις φαντάσματα, πνεύματα, ενόραση

και διόραση. Οι περισσότεροι όμως δεν γνωρίζουν τι σημαίνουν αυτές

οι λέξεις και τι έννοιες χρησιμοποιούνται για αυτά. Παρακάτω θα δείτε

αναλυτικά για την κάθε μια από τις υποκατηγορίες της 6ης

αίσθησης

πολλές ενδιαφέρον πληροφορίες κι εντυπωσιακές φωτογραφίες.

4.1 Πνεύματα, Φαντάσματα

Όλοι μας έχουμε ακούσει ή τουλάχιστον διαβάσει ιστορίες

φαντασμάτων, στις οποίες τα όντα αυτά περιφέρονται στον κόσμο μας

με σκοπό να τρομάξουν τους ανθρώπους , ή να εκπληρώσουν κάποια

χαμένη υποχρέωση. Δίνοντας ένα πιο πλήρη ορισμό για την έννοια

φάντασμα(ή στις ορεινές περιοχές της Ηπείρου στοιχειό) μπορούμε να

πούμε πως είναι μια οντότητα η οποία βρίσκεται παγιδευμένη ανάμεσα

στον δικό μας φυσικό κόσμο και στον πνευματικό αιθερικό. Η οντότητα


62

αυτή δεν έχει υλική υπόσταση αλλά υπάρχει με τη μορφή ενσυνείδητης

και νοήμων πνευματικής ενέργειας (σύμφωνα με πολλούς , η ενέργεια

αυτή μπορεί να αλληλεπιδράσει με τις μορφές ενέργειας του κόσμου

αυτού).

� Η όψη των φαντασμάτων Αν και τα φαντάσματα είναι κατά κύριο λόγο πνευματική ενέργεια ,

λέγεται ότι μπορούν να αποκτήσουν τη μορφή του «εκτοπλάσματος»

(μια “ρευστή” κατάσταση ανάμεσα στην πνευματική ενέργεια και την

ύλη). Το εκτόπλασμα αυτό , σαν ρευστό μπορεί να πάρει οποιαδήποτε

μορφή θέλει ,ενώ επειδή έχει και την υπόσταση ενέργειας φωτοβολεί

και είναι ημιπερατό από το φως(εδώ ,ίσως, οφείλεται και η

«διαφάνεια» που παρουσιάζει η όψη των πνευμάτων). Κύρια μορφή

των φαντασμάτων είναι η μορφή του σώματος του θανόντα (δηλαδή, το

φάντασμα παρουσιάζεται ακριβώς όπως ήταν το σώμα τη στιγμή του

θανάτου). Επιπλέον , άλλες μορφές που έχουν παρατηρηθεί είναι

ακανόνιστη φωτεινή ομίχλη , μπάλες φωτός , σφαιρικοί σχηματισμοί,

σχηματισμοί που μοιάζουν με κορδέλες και φωτεινές σκιές.

� Λόγος ύπαρξης των φαντασμάτων . Η μελέτη των θρησκειών έχει να μας δώσει διάφορους λόγους για

τους οποίους η πνευματική ενέργεια ενός απολεσθέντα έχει μείνει

στον δικό μας κόσμο. Μια πρώτη άποψη θέλει τα φαντάσματα να

υπάρχουν στον κόσμο μας επειδή θέλουν να φέρουν εις πέρας

διάφορες εκκρεμότητες ή αδικίες που προκλήθηκαν από το θάνατό


63

τους . Για παράδειγμα μια στυγνή δολοφονία κάποιου ίσως του δίνει

την υποχρέωση να μείνει στον κόσμο μας μέχρι να αποκατασταθεί η

δικαιοσύνη. Άλλες θρησκείες θέλουν αυτούς στους οποίους δεν έχουν

αποδοθεί οι κατάλληλες νεκρικές τιμές να εγκλωβίζονται στον κόσμο

αυτό (τέτοιο παράδειγμα μπορούμε να αντλήσουμε ακόμα και από τα

έργα του Ομήρου καθώς και από την τραγωδία της «Ιφιγένειας εν

ταύροις» , όπου νεκρός που δεν θάβεται με τις απαραίτητες νεκρικές

χοές γίνεται στοιχειό και επικοινωνεί με τους ζωντανούς στον ύπνο και

στο ξύπνιο τους. Τέλος άλλες θρησκείες θεωρούν τη βασίλειο της γης

σαν τιμωρία για τις ψυχές , και όσες εγκλωβίζονται στον κόσμο μας

δεν είναι παρά ψυχές, τιμωρημένες για προηγούμενες αμαρτίες

� Τρόποι επικοινωνίας των

φαντασμάτων μαζί μας Τα πνεύματα αυτά έχουν διάφορους τρόπους με τους οποίους

κάνουν αισθητή την παρουσία τους στους «θνητούς». Ο πρώτος

και πιο συνηθισμένος τρόπος είναι η οπτική εμφάνιση ενός

φαντάσματος είτε μέσα στον περιβάλλοντα χώρο , είτε μέσα από

ένα καθρέφτη ,είτε μέσα από την μετακίνηση αντικειμένων

(κυρίως στενά συνδεδεμένων με τα αυτά , όπως κάποια

φωτογραφία , κομπολόγια , εργαλεία δουλειάς κτλ). Επιπλέον ,

έχουν εμφανισθεί και περιπτώσεις όπου τα πνεύματα κάνουν

γνωστή την παρουσία τους μέσα από το ανοιγόκλεισμα

ηλεκτρικών συσκευών ( πολλοί θεωρούν ότι τα φαντάσματα ως

μορφές πνευματικής ενέργειας μπορούν να μετατραπούν σε

ηλεκτρική / μαγνητική ). Επιπλέον έχουν παρατηρηθεί

περιπτώσεις εμφάνισης φαντασμάτων μαζί με τη χαρακτηριστική

μυρωδιά από θειάφι (Χημικό στοιχείο θείο S ), ή και ακόμη και

μαζί με άλλες μυρωδιές που συνδεόταν με το νεκρό (Για

παράδειγμα , κάποιος στη Σμύρνη εργαζόταν ως παραγωγός

αρωμάτων με βάση το λεμόνι. Πολλές φορές , η οικογένειά του ,

που βρίσκεται στα Γιάννενα έβρισκε τη φωτογραφία του ριγμένη

ενώ στο δωμάτιο ήταν διάχυτη μια έντονη μυρωδιά λεμονιού).

Επιπλέον, τα φαντάσματα κάνουν γνωστή την παρουσία τους

προκαλώντας μικρά τσιμπήματα στο σώμα μας , ή ψύχρα στο

πίσω μέρος του αυχένα ( πράγμα που οδηγεί στο να σηκωθούν οι

τρίχες στον κορμό), ή προκαλώντας τέλος ένα κρύο ρεύμα αέρα

στο δωμάτιο. Τέλος, τα φαντάσματα επικοινωνούν μαζί μας και

ακουστικά : φωνές από το υπερπέραν , κλάματα , ουρλιαχτά


64

καθώς και περίεργοι κοφτοί επαναλαμβανόμενοι ήχοι (tap / rap)

είναι τα κυριότερα ακουστικά μηνύματα που χρησιμοποιούν. Όλα

τα παραπάνω μπορούν να γίνουν στον ξύπνιο μας ή ακόμα και

στον ύπνο μας ( τα περισσότερα φαντάσματα προσπαθούν να

επικοινωνήσουν μαζί μας στον ύπνο μας γιατί τότε δεν τα

φοβόμαστε και μπορούμε να επικοινωνήσουμε μαζί τους

καλύτερα).

� Φαντάσματα και φυσική Υπάρχουν πολλοί , οι οποίοι προσπαθούν να ερμηνεύσουν τα

φαντάσματα με βάση τη φυσική , με αρκετά ενδιαφέρουσες

θεωρίες . Πρώτα , πιστεύουν ότι τα φαντάσματα δεν

αποτελούνται από πνευματική ενέργεια αλλά από

ηλεκτρομαγνητική ενέργεια και ότι έχουν κάποια συγκεκριμένη

συχνότητα. Η εμφάνισή τους μπορεί να καταγραφεί από

συσκευές που μπορούν και μετράνε αλλαγές στο μαγνητικό πεδίο

σε μια συγκεκριμένη περιοχή. Έπειτα, υποστηρίζεται ότι τα

φαντάσματα σπάνια εμφανίζονται σε αστικά κέντρα διότι η

ηλεκτρομαγνητική ακτινοβολία επηρεάζει τη συχνότητά τους , γι

αυτό και καταφεύγουν στα δάση , όπου τα δέντρα τους

εξασφαλίζουν κάλυψη από τέτοιες αλλοιώσεις . Τέλος , η θεωρία

αυτή υποστηρίζει ότι τα φαντάσματα μπορούν και ανυψώνουν

αντικείμενα και ανοιγοκλείνουν ηλεκτρικές συσκευές

μετατρέποντας την ενέργεια από την οποία αποτελούνται σε

μηχανική ή ηλεκτρομαγνητική αντίστοιχα.

� Στοίχειωμα

Τα φαντάσματα πολλές φορές μένουν σε συγκεκριμένα μέρη τα οποία

και στοιχειώνουν. Το στοίχειωμα ενός φαντάσματος μπορεί να γίνει για

πολλούς λόγους: Θέλουν να μεταφέρουν κάποια μηνύματα πριν

φύγουν για τον άλλο κόσμο. Άλλοτε θέλουν να δώσουν στοιχεία σχετικά

με τις συνθήκες θανάτου τους (αυτοκτονία, δολοφονία κτλ.). Επιπλέον,

υπάρχει η άποψη ότι άτομα τα οποία έμεναν μόνα τους μακριά από τα

αστικά κέντρα στοίχειωσαν τα σπίτια τους γιατί δεν κατάλαβαν ότι

πέθαναν! Ακόμα, πολλά φαντάσματα διαλέγουν συνειδητά να μείνουν

στο πλάνο της γης γιατί θέλουν να μείνουν κοντά στις αγαπημένες τους

παρουσίες (γυναίκα , παιδιά κτλ.). Έχουν αναφερθεί, βασικά, τρία είδη


65

στοιχειώματος : Στο πρώτο είδος αναφέρονται σποραδικές εμφανίσεις

του πνεύματος (κίνηση / αιώρηση αντικειμένων , φωνές από το

πουθενά ). Στο δεύτερο είδος υπάγονται οι περιπτώσεις όπου έχει γίνει

μια επικοινωνία μεταξύ του ζωντανού και του πνεύματος (έχουν

αναφερθεί περιπτώσεις αμφίδρομης και μη, επικοινωνίας). Τέλος, στο

τρίτο είδος κατατάσσονται μαρτυρίες όπου μπροστά στα μάτια μας

ξετυλίγεται, με τη μορφή οράματος, μια ολόκληρη ιστορία, στην οποία

ο «δέκτης» δεν έχει καμία δυνατότητα αλληλεπίδρασης. Πιστεύεται ότι

οι ιστορίες αυτές έχουν σημαδέψει το πνεύμα είτε από χαρά ,π.χ. γάμος

, είτε από λύπη και φόβο, π.χ. βιασμοί και δολοφονίες.

� Τα “καλά” και “κακά” φαντάσματα Ας μη ξεχνάμε ότι τα φαντάσματα θεωρούνται ως «κατάλοιπα» της

ύπαρξης ενός ανθρώπου και «κληρονομούν» από αυτόν το ήθος τους.

Έτσι, όπως υπάρχουν και καλοί και κακοί άνθρωποι , υπάρχουν και

«καλά» και «κακά» φαντάσματα (δεν πρέπει να συγχέουμε τα «κακά»

φαντάσματα με τους δαίμονες). Τα «καλά φαντάσματα» θα

προσπαθήσουν να επικοινωνήσουν με τους ανθρώπους , έτσι ώστε να

τους βοηθήσουν και φέρονται ότι λένε μόνο αλήθεια. Τα «κακά

φαντάσματα» θα προσπαθήσουν να ικανοποιήσουν το δικό τους

συμφέρον (όποιο και αν είναι αυτό) χωρίς κανέναν ηθικό ενδοιασμό ,

αφού πρώτα κερδίσουν την εμπιστοσύνη αυτού που θέλουν να

εκμεταλλευτούν.

� Τα “καλά” και “κακά” φαντάσματα


66

Πολλοί υποστηρίζουν ότι είναι πολύ πιθανό , ο καθένας μας να

συναντήσει ένα πνεύμα . Οι πιθανότητες συνάντησης μεγαλώνουν σε

περίπτωση που περπατάμε σε έρημους δρόμους ή κυρίως σε

σταυροδρόμια. Επιπλέον , λέγεται ότι το σφύριγμα εκνευρίζει τα

πνεύματα και πολλές φορές προσπαθούν να κάνουν αυτόν που

σφυρίζει , να σταματήσει. Ακόμα, λέγεται ότι οι συζητήσεις για

φαντάσματα προκαλούν πολύ το ενδιαφέρον τους , γιατί θέλουν πολύ

να μάθουν τι πιστεύουν οι ζωντανοί γι αυτά. Τέλος, πολλοί

υποστηρίζουν ότι οι άνθρωποι που κοροϊδεύουν τα φαντάσματα ή δεν

δέχονται την ύπαρξή τους είναι πολύ να συναντηθούν με αυτά.

� Συμβουλές σε περίπτωση συνάντησης με φάντασμα Αν ακούσετε μια φωνή να σας φωνάζει όταν είστε σε κάποιο

σκοτεινό δρόμο ή σε σταυροδρόμι , μη γυρίσετε αλλά πείτε στη

φωνή να έρθει μπροστά σας να σας μιλήσει(ακόμα και αν η φωνή

ταιριάζει με κάποιο φιλικό πρόσωπο. Αν μιλάτε με κάποιον

άγνωστο και διαπιστώσετε ότι είναι φάντασμα(πχ εμφανίζεται σε

κάθε στροφή του δρόμου λέγοντας σας την ίδια φράση ή δεν έχει

σκιά ή δεν αντικατοπτρίζεται σε γυαλιστερή επιφάνεια – όπως λχ.

καθρέπτης , νερά στο δρόμο κτλ) μη του γυρίσετε την πλάτη ,

αλλά σιγά και σταθερά απομακρυνθείτε από αυτόν κάνοντας

γερά βήματα. Όταν βρεθείτε σε μεγάλη απόσταση μπορείτε να

φύγετε. Επιπλέον σε μια συζήτηση με πνεύμα ΠΟΤΕ μην κάνετε

ερωτήσεις σχετικά με το Θεό, την άλλη πλευρά , το θάνατο και

οτιδήποτε μεταφυσικό. Τέλος , αν νιώθετε να απειλήστε , τότε

μπορείτε να κάνετε το σταυρό σας ή και να απαγγείλετε το

“Πάτερ ημών” (φυσικά μόνο αν είστε χριστιανοί, αλλιώς

ανατρέξτε στα θρησκευτικά κείμενα της θρησκείας σας).


67


68

4.2. Ενόραση

Η ενόραση είναι η υποτιθέμενη ψυχική ικανότητα του να βλέπει κανείς

πράγματα πέρα από την δύναμη της κανονικής όρασης. Η ενόραση

συνήθως σχετίζεται με την προ επίγνωση και τη μεθεπίγνωση. Η

ικανότητα του να βλέπει κανείς στο μέλλον, αν δεν επιφέρεται από

κρυσταλλοσκοπία, ναρκωτικά, έκσταση ή άλλα τεχνητά μέσα,

ονομάζεται και "δεύτερη όραση". Οι άνθρωποι μπορούν να

προβλέψουν το μέλλον. Το κάνουμε συνέχεια αλλά συνήθως, αν όχι

πάντα, λαμβάνουμε υπ' όψιν μας την εμπειρία μας, την γνώση μας και

τον περιβάλλοντα χώρο. Μερικές προβλέψεις από άτομα με ψυχικές

ικανότητες όντως επιβεβαιώνονται. Το ίδιο όμως συμβαίνει και με

προβλέψεις από άτομα χωρίς ψυχικές ικανότητες .Χωρίς αμφιβολία, η

αναμονή για την έκβαση του μέλλοντος είναι μια υποσυνείδητη

διαδικασία και ουσιαστικά μια δεύτερη φύση του ανθρώπου.

Στηρίζεται όμως σε φυσικές και "άχαρες" ικανότητες και όχι σε

μυστηριώδεις ή υπερφυσικές δυνάμεις.


69

4.3 Διόραση

Κατά καιρούς, όμως, ακούμε για άτομα που έχουν πιο

ανεπτυγμένες ικανότητες, που μπορούν να «βλέπουν» έξω και πέρα

από τον υλικό κόσμο. Αντιλαμβάνονται πράγματα και καταστάσεις

χωρίς τη συνδρομή των πέντε γνωστών μας αισθήσεων και κυρίως της

όρασης. Αντίθετα, βλέπουν να τους ξετυλίγεται ένας καμβάς εικόνων

που ακόμα δεν έχουν λάβει χώρα, που είναι απλά κομμάτια του παζλ

του Μέλλοντος. Τι ακριβώς είναι αυτή η ικανότητα; Γιατί μπορούν αυτοί

και όχι όλοι εμείς; Πόσο δύσκολο είναι να δούμε πέρα από τον κόσμο

μας; Από τι εξαρτάται και πώς επιτυγχάνεται;

Η ικανότητα να βλέπει κάποιος πράγματα, ανθρώπους και γεγονότα

που πρόκειται να εξελιχθούν σε μέλλοντα χρόνο καλείται Διόραση. Το

άτομο λαμβάνει γνώση αυτών των γεγονότων χωρίς να χρησιμοποιήσει

τις γνωστές φυσικές αισθητήριες ικανότητες του. Η διόραση προκάλεσε

πολλές διαμάχες στους ακαδημαϊκούς κύκλους αναφορικά με το ποια

επιστήμη θα είναι αυτή που θα την στεγάσει. Τελικά το βάρος έπεσε

στον κλάδο της Παραψυχολογίας, μιας επιστήμης που δεν τυγχάνει της

ίδιας με τις άλλες επιστήμες αποδόχης. Πολλοί είναι εκείνοι που την

αποκαλούν ψευδοεπιστήμη και δεν αποδέχονται καν την ύπαρξη των

φαινομένων που ερευνά. Με τον ίδιο τρόπο είναι αρκετοί και αυτοί που

αμφισβητούν την διορατική ικανότητα. Είναι, όμως, τόσο απλά τα

πράγματα;


70

Η διόραση αποτελεί φαινόμενο που εμπίπτει στην κατηγορία της

Υπεραισθητήρια Αντίληψης ή αλλιώς ESP και που με τη σειρά του

μελετάται από την Παραψυχολογία. Ο ESP χρησιμοποιείται πλέον για

να εκφράσει όλα τα παραψυχολογικά φαινόμενα που έχουν άμεση

σχέση με τη λειτουργία των αισθήσεων μας. Αντίθετα, φαινόμενα όπως

η τηλεκίνηση δεν περιλαμβάνονται στην έννοια του όρου καθώς

σχετίζονται με την κινητική μας λειτουργία.

Τα παρʼ αίσθησην φαινόμενα, λοιπόν, απετέλεσαν το κόκκινο πανί

στους επιστημονικούς κύκλους. Ωστόσο, υπήρξαν και ερευνητές που

προσπάθησαν να εξηγήσουν τι πραγματικά συνέβαινε με άτομα που

υποτίθεται ότι εκδήλωναν τέτοιες ικανότητες. Το 1930 στο

Πανεπιστήμιο Duke στην Αμερική ένας ερευνητής, ο J.Rhine

προσπάθησε να εισάγει μεθόδους στατιστικής μέτρησης στα φαινόμενα

της διόρασης, διαίσθησης και πρόγνωσης. Αν και πάρα πολλά από τα

άτομα που έλαβαν μέρος αποδείχθηκε ότι ψεύδονταν, υπήρξαν και

κάποιοι που μπορούσαν και μάντευαν χαρτιά σε ποσοστό μεγαλύτερο

από τις στατιστικές πιθανότητες. Αυτό, όμως, δεν φάνηκε να τερματίζει

τη σκληρή κριτική κατά των φαινομένων της Παραψυχολογίας, καθώς

άλλοι όπως ο Shannon και ο μαθηματικός W. Weaver αρνήθηκαν την

εγκυρότητα των αποτελεσμάτων. Στον 21ο αιώνα πια, το μόνο που

μπορούμε να πούμε είναι πως η μάχη ανάμεσα στην Παραψυχολογία

και τις άλλες επιστήμες καλά κρατεί. Η διαμάχη μεταξύ της

ελαστικότητας της αντίληψης απέναντι στον άτεγκτο ορθολογισμό θα

συνεχίσει να μας απασχολεί.


71

� Διόραση: Προσιτή και εφικτή από όλους μας;

Πολλοί ερευνητές που αποδέχονται την ύπαρξη της διόρασης δεν

κάνουν λόγο για χάρισμα αλλά για ικανότητα. Αυτό σημαίνει ότι δεν

υπάρχει, κατά τη γνώμη τους, μια επίλεκτη ομάδα ανθρώπων

προικισμένων, αλλά όλοι οι άνθρωποι έχουν την δυνατότητα να

γίνουν διορατικοί. Συγκεκριμένα, λέγεται πως από τη βρεφική ηλικία

ο άνθρωπος είναι διορατικός, αλλά το γεγονός πως μεγαλώνοντας

προσαρμόζεται στην κοινωνική πραγματικότητα όπως αυτή τίθεται

μέσα στο οικογενειακό και αργότερα και σχολικό περιβάλλον,

αμβλύνει την επαφή του με τον Αστρικό Κόσμο, μέχρι που τελικά

απομακρύνεται ολοκληρωτικά. Στον Αστρικό Κόσμο θα επιστρέψει

αυτοδίκαια μετά το θάνατο του, οπότε και διαχωρίζεται η ύλη του

ανθρωπίνου σώματος από το πνεύμα του. Είναι αυτό που οι αρχαίοι

Έλληνες καλούσαν Βασίλειο του Άδη!

Μέσα στους κύκλους της Εκκλησίας το φαινόμενο της διόρασης δεν

απορρίπτεται, αλλά χαρίζεται σε ανθρώπους με ασκητική ζωή. Ο

κλήρος υποστηρίζει, πως η διορατικότητα είναι το δώρο του Θεού σε

αυτούς που ζουν σύμφωνα με τις εντολές Του και που παραμένουν

αγνοί στην καρδιά και στο μυαλό. Απαιτείται, λοιπόν, καθαρότητα

ψυχής και υποταγή στις θεϊκές εντολές για να δωρίσει αυτή τη

δύναμη ο Θεός στον άνθρωπο. Έτσι, κατά την Εκκλησία εξηγείται

γιατί μοναχοί με σκληρή προσευχή και ασκητικό τρόπο ζωής έχουν

την δυνατότητα να «βλέπουν» πέρα από το παρόν, καθώς αυτοί

μόνο έχουν ξεπεράσει το κοσμικό επίπεδο και εξελίσσονται μέσα

στο Αστρικό.

Για τους εσωτεριστές, ωστόσο, δεν είναι τόσο μονοδιάστατο το

συγκεκριμένο θέμα. Αντίθετα, μια μερίδα τους υποστηρίζει πως όλοι

οι άνθρωποι έχουν την ικανότητα της διόρασης αλλά ως επί το

πλείστον σε λανθάνουσα κατάσταση. Ελάχιστοι είναι αυτοί που με

προσπάθεια και εξάσκηση κατόρθωσαν να την αφυπνίσουν. Κατά την

ίδια άποψη, απαιτούνται τεράστια αποθέματα υπομονής και

επιμονής για να γίνει κάποιος απλά διορατικός. Άλλωστε και η

διορατικότητα διαβαθμίζεται ανάλογα με την προσπάθεια που ο

καθένας έχει καταβάλει.

Πολλοί είναι αυτοί που συγχέουν την διόραση με την Τηλεπάθεια.

Ωστόσο, τις χωρίζει μια βασική διαφορά. Στην μεν τηλεπάθεια η

πληροφορία μεταδίδεται από το εγκέφαλο του πομπού στον εγκέφαλο


72

του δέκτη. Στη δε διόραση η πηγή των πληροφοριών είναι εξωτερική

και μακρινή από κάθε ανθρώπινα προσιτό ερέθισμα. Εδράζεται στο

λεγόμενο Αστρικό Επίπεδο.

Εξίσου συχνά η διόραση μπερδεύεται με την Διαίσθηση. Η δύναμη της

διαίσθησης είναι και αυτή μια από τις υποκατηγορίες της ESP αλλά

αναφέρεται στη δυνατότητα κάποιων ανθρώπων να αισθάνονται

γενικότερα κάποια μελλοντικά γεγονότα. Σύμφωνα με θρησκείες, όπως

ο Βουδισμός, η διαίσθηση είναι μια από τις ανώτατες κατακτήσεις μέσα

από τον Διαλογισμό. Όσοι έχουν φτάσει σε αυτό το επίπεδο, νιώθουν

τα κύματα που οι άνθρωποι εκπέμπουμε αναλόγως των

συναισθημάτων μας. Υπάρχουν αρκετές διαβαθμίσεις της διαίσθησης

και ξεκινούν από το να αντιλαμβάνεται ο δέκτης την κατάσταση υγείας

του ατόμου μέχρι και το να βιώνει ξεκάθαρα τα συναισθήματα του

άλλου, όπως θυμό, λύπη, απόγνωση, χαρά, ελπίδα, ηρεμία. Η διαφορά

της, λοιπόν, από τη διόραση έγκειται στο γεγονός πως η διαίσθηση

αφήνει την γεύση ενός πολύ έντονου συναισθήματος, ενώ η διόραση

μιας καθαρά ορατής εικόνας μέσα στο μυαλό του δέκτη.

Τέλος, υπάρχει και η λεγόμενη Διακοή. Εντάσσεται και αυτή η

ικανότητα στην ομάδα της Υπεραισθητήριας Αντίληψης, αλλά για

ορισμένους ερευνητές αποτελεί διακλάδωση της διόρασης. Η διακοή,

όπως προκύπτει και από την ετυμολογική της σημασία (διά+ακοή) είναι

η δυνατότητα κάποιων ατόμων να αντιλαμβάνονται διάφορα

ερεθίσματα με την αίσθηση της ακοής. Αυτά τα ερεθίσματα(ήχοι,

φωνές, θόρυβοι) μεταδίδουν τους ηχητικούς παλμούς στον εγκέφαλο, ο

οποίος τους επεξεργάζεται και σχηματίζει εικόνα ως προς την πηγή

προέλευσης τους. Η διάκριση, βέβαια, από τους πνευματικά ασταθείς

που ισχυρίζονται πως «ακούν φωνές» δεν είναι τόσο εύκολη και αυτό

συνετέλεσε στην απαξίωση της Διακοής ως ικανότητας.

Υπάρχουν, ωστόσο, και άλλες ανθρώπινες δυνατότητες που συγχέονται

με την διόραση, αλλά θα πρέπει να γίνει κατανοητό πως η διόραση υπό

στενή έννοια αφορά μια συγκεκριμένη αίσθηση, αυτήν της όρασης και

δεν εμπλέκονται κατά αρχήν άλλες. Παρόλα αυτά, είναι αρκετά

δύσκολο να περιμένουμε από όλους τους ανθρώπους να βαδίσουν με

τον ίδιο τρόπο σε αυτό το μονοπάτι, αφού ακόμα είναι γεμάτο αγκάθια.

Πολλές επιστήμες αρνούνται κατηγορηματικά τις παραπάνω δυνάμεις

του ανθρώπου.


73

5. ΕΞΩΓΗΙΝΟΙ

Ο όρος Άγνωστης Ταυτότητας Ιπτάμενα Αντικείμενα (ΑΤΙΑ) ή UFΟ

(Unidentified Flying Objects) αναφέρεται σε αντικείμενα τα οποία

εμφανίζονται στον ουράνιο θόλο ή μερικές φορές και στο διάστημα, και

δεν μπορούν να κατηγοριοποιηθούν σε γνωστά ανθρώπινα

κατασκευάσματα ή σε αντίστοιχες δημιουργίες της φύσης.

Τα ΑΤΙΑ έχουν συνδεθεί εδώ και χρόνια με την ύπαρξη ευφυών όντων

από άλλους και τις πλανήτες επισκέψεις τους στον πλανήτη μας. Κατά

τη θεωρία αυτή, τα ΑΤΙΑ είναι τα μεταφορικά σκάφη (διαστημόπλοια)

των εξωγήινων αυτών όντων από τον πλανήτη τους στον δικό μας ή και

αλλού.

Έχουν αναφερθεί θεάσεις τέτοιων αντικειμένων σε όλο τον κόσμο, όπως

και στην Ελλάδα. Έχουν παράξενα σχήματα, μα τα περισσότερα τείνουν


74

να υιοθετούν συχνότερα το σχήμα τους σε δίσκο ή πούρο. Από αυτό

ακριβώς το χαρακτηριστικό καθιερώθηκε διεθνώς να αναφερόμαστε σε

τέτοιου είδους αντικείμενα και ως «ιπτάμενοι δίσκοι».

Τα φώτα που συνήθως τα περιβάλλουν, είναι πολύχρωμα και

εκτυφλωτικά, κινούνται με ταχύτητες και εκτελούν ελιγμούς με τέτοιο

θαυμαστό τρόπο που η σημερινή γήινη τεχνολογία αδυνατεί να

αναπαραγάγει ή και να εξηγήσει ακόμα.

Αυτή η υπόθεση περί εξωγήινης επέμβασης, παραμένει αναπόδεικτη

και μόνο μια εικασία, η επικρατέστερη μέσα στις πολλές που υπάρχουν

και προσπαθούν να δώσουν μια εξήγηση στο φαινόμενο αυτό, που ανά

χρονικές περιόδους στην ιστορία του ανθρώπου πραγματικά λαμβάνει

διαστάσεις «επιδημίας».

Στις 10 Οκτωβρίου 1996 στις 5.20 μ.μ. μια νεαρή γυναίκα στο Νιούτον

του Ιλινόις ξαφνιάστηκε από τις ανήσυχες φωνές των παιδιών της. Όταν

βγήκε στην αυλή είδε μια μεταλλική συσκευή σε σχήμα πούρου που

αιωρούνταν σε ύψος 15 μέτρων πάνω από τη γη. Το ελλειψοειδές αυτό

αντικείμενο φαινόταν να έχει 6 μετρά μήκος και 2,5 μετρά πλάτος και

περιβαλλόταν από ένα μπλε φωτεινό πέπλο. Ξαφνικά, ανέβηκε και

χάθηκε με απίστευτη ταχύτητα.

Στο Σάο Πάολο της Βραζιλίας στις 10 Σεπτεμβρίου 1967, τρεις ψαράδες

είδαν έναν «ιπτάμενο δίσκο» να πέφτει στη θάλασσα και στη συνέχεια

μάζεψαν τα συντρίμμια του. Μέτα από χημικές αναλύσεις

διαπιστώθηκε ότι αυτά τα κομμάτια ήτα από μαγνήσιο καθαρότητας

ανώτερης από αυτήν που επιτυγχάνεται με τις συνηθισμένες μεθόδους.

Αυτό ενίσχυσε τις πιθανότητες ότι επρόκειτο για εξωγήινο σκάφος.

� Συμβάν στο Ρόσγουελ Το Συμβάν του Ρόσγουελ αφορά την ανάκτηση υλικού κοντά στην

περιοχή του Ρόσγουελ, Νέο Μεξικό, ΗΠΑ, την 7η Ιουλίου 1987 και έχει

γίνει αντικείμενο έντονης φημολογίας και αμφισβήτησης. Υπάρχουν

εντελώς διαφορετικές απόψεις για το τι πραγματικά συνέβη και θερμή

διαμάχη για το ποιες αποδείξεις μπορούν να γίνουν αποδεκτές. Ο

στρατός των Ηνωμένων Πολιτειών αναφέρει ότι το αντικείμενο που

ανέκτησε ήταν ένα υψίστης μυστικότητας ερευνητικό μπαλόνι το οποίο

συντρίβει.

Πολλοί υποστηρικτές των ΑΤΙΑ (Άγνωστης Ταυτότητας Ιπτάμενα

Αντικείμενα) ή UFO πιστεύουν ότι τα συντρίμμια ανήκαν σε εξωγήινο


75

σκάφος που κατέπεσε στη περιοχή και ότι η ανάκτηση του σκάφους

συγκαλύφθηκε από τον στρατό. Το περιστατικό έχει αναχθεί σε

παγκοσμίως γνωστό και από τα πλέον δημοφιλή στη λαϊκή κουλτούρα

και για κάποιους το Ρόσγουελ είναι συνώνυμο με τα ΑΤΙΑ. Θεωρείται ως

ένα από τα πλέον διαφημισμένα περιστατικά ΑΤΙΑ.

� Ιστορικό Την 8η Ιουλίου 1947, η RAAF (Roswell Army Air Field) εξέδωσε δελτίο

τύπου δηλώνοντας ότι προσωπικό του 509th Bomb Group ανέκτησε τα

συντρίμμια ενός "ιπτάμενου δίσκου" σε ράντζο κοντά στο Ρόσγουελ,

πυροδοτώντας το έντονο ενδιαφέρον των ΜΜΕ. Αργότερα την ίδια

μέρα, ο Στρατηγός διοικητής της Eighth Air Force δήλωσε ότι στην

πραγματικότητα, ένα μετεωρολογικό μπαλόνι είχε ανακτηθεί από

προσωπικό της RAAF και όχι "ιπτάμενος δίσκος". Ακολούθησε

συνέντευξη τύπου, αναδεικνύοντας χαλάσματα φερόμενα ότι ανήκαν

στο κατεστραμμένο αντικείμενο, τα οποία έδειχναν να επαληθεύουν την

περιγραφή του μετεωρολογικού μπαλονιού.

Η υπόθεση ξεχάστηκε γρήγορα και αγνοήθηκε σχεδόν ολοκληρωτικά,

ακόμα και από ερευνητές των ΑΤΙΑ, για περισσότερο από 30 χρόνια.

Τότε, το 1978 ο ειδικός των ΑΤΙΑ, Stanton T. Friedman κάλεσε σε

συνέντευξη τον Ταγματάρχη Jesse Marcel, ο οποίος είχε αναμειχθεί

στην αρχική ανάκτηση των χαλασμάτων το 1947. Ο Marcel εξέφρασε την

πεποίθηση ότι ο στρατός είχε συγκαλύψει την ανάκτηση ενός εξωγήινου

σκάφους. Η ιστορία του διαδόθηκε στους κύκλους των ΑΤΙΑ,

προβαλλόμενη σε ντοκιμαντέρ για ΑΤΙΑ εκείνης της εποχής. Τον

Φεβρουάριο του 1980, η εφημερίδα The National Enquirer διεξήγαγε τη

δική της συνέντευξη με τον Marcel, προσελκύοντας εθνική και

παγκόσμια προσοχή για το συμβάν του Ρόσγουελ.

Επιπρόσθετες μαρτυρίες και αναφορές προέκυψαν κατά τα επόμενα

χρόνια. Προστέθηκαν σημαντικές νέες λεπτομέρειες, ανάμεσα στις

οποίες και ισχυρισμοί για μεγάλη στρατιωτική επιχείρηση με σκοπό την

ανάκτηση εξωγήινου σκάφους καθώς και εξωγήινων όντων, σε 11

τοποθεσίες συντριβής, καθώς και υποτιθέμενο εκφοβισμό μαρτύρων.

Το1989 ο πρώην εργολάβος κηδειών Glenn Dennis έφερε στην

επιφάνεια λεπτομερή λογαριασμό, ισχυριζόμενος ότι αυτοψίες

εξωγήινων όντων έλαβαν χώρα στη βάση του Ρόσγουελ.

Σε απάντηση στις παραπάνω αναφορές και μετά από ερωτήσεις του

Κογκρέσου, το Κυβερνητικό Γραφείο Λογοδοσίας ξεκίνησε διερεύνηση

και οδήγησε το Γραφείο της Γραμματείας Πολεμικής Αεροπορίας


76

(SECAF) να διεξάγει εσωτερική έρευνα. Το αποτέλεσμα περιλήφθηκε σε

δύο αναφορές. Η πρώτη, με χρονολογία έκδοσης 1995, κατέληγε ότι το

ανακτηθέν το 1947 υλικό ήταν πιθανώς συντρίμμια ενός μυστικού

κυβερνητικού προγράμματος με την ονομασία "Project Mogul".

Η δεύτερη αναφορά, με χρονολογία έκδοσης 1997, κατέληγε ότι οι

αναφορές για περισυλλογή πτωμάτων εξωγήινων όντων πιθανώς

προέρχονταν από ακουσίως ταραγμένες αναμνήσεις στρατιωτικών

ατυχημάτων κατά τα οποία προσωπικό είχε τραυματιστεί ή σκοτωθεί

και στην ανάκτηση ανθρωπόμορφων ομοιωμάτων κατά την διεξαγωγή

στρατιωτικών προγραμμάτων όπως το πρόγραμμα "High Dive" το οποίο

έλαβε χώρα την δεκαετία του '50 καθώς επίσης και σε φάρσες από

διάφορους μάρτυρες και υποστηρικτές των ΑΤΙΑ.

Οι ψυχολογικές επιδράσεις από την πίεση χρόνου και της σύγχυσης

σχετικά με το πότε συνέβησαν τα γεγονότα δικαιολογούσε την

διαφωνία με τις διερευνώμενες χρονολογίες. Αυτές οι αναφορές

απορρίφθηκαν από τους υποστηρικτές των ΑΤΙΑ ως παραπληροφόρηση

ή απλά ως αβάσιμες. Ωστόσο σημαντικός αριθμός ερευνητών των ΑΤΙΑ

απέρριψαν την πιθανότητα το συμβάν να αφορά κάποιο εξωγήινο

σκάφος.

� Αναφορές εποχής για το ανακτηθέν υλικό

Την 14η Ιουλίου 1947 ο William "Mac" Brazel πρόσεξε κάποια περίεργα

χαλάσματα καθώς εργαζόταν στο ράντσο Foster όπου ήταν επιστάτης,

περίπου 30 χιλιόμετρα βόρεια του Ρόσγουελ. Η παραπάνω ημερομηνία

αποτελεί σημείο διαφωνίας ωστόσο επαναλαμβάνεται σε ορισμένες

αναφορές και συγκεκριμένα σε τηλεγράφημα, που στάλθηκε λίγες ώρες

αφού η υπόθεση ξεκίνησε, με παραλήπτη τον σερίφη George Wilcox

(στον οποίο απευθύνθηκε ο Brazel αρχικά). Ωστόσο η αρχική αναφορά

της RAAF ανέφερε ότι η εύρεση έγινε "κάποια στιγμή την περασμένη

εβδομάδα" υπονοώντας ότι ο Brazel βρήκε τα χαλάσματα στις αρχές

Ιουλίου. Ο Brazel είπε στην Roswell Daily Record ότι ο ίδιος και ο γιος

του είδαν "μια μεγάλη περιοχή με λαμπερά συντρίμμια από λάστιχο,

αλουμινόχαρτο, κάποιο είδος ανθεκτικού χαρτιού και βέργες". Δεν

έδωσε σημασία αλλά επέστρεψε στις 4 Ιουλίου με τον γιο, την κόρη και

την σύζυγό του για να μαζέψουν τα χαλάσματα. Την επόμενη μέρα, ο


77

Brazel άκουσε τις αναφορές για "ιπτάμενους δίσκους" και αναρωτήθηκε

αν αφορούσαν αυτό που ανακάλυψε. Στις 7 Ιουλίου είδε τον σερίφη

Wilcox και του "ψιθύρισε εμπιστευτικά" ότι μπορεί να έχει βρει έναν

ιπτάμενο δίσκο. Άλλες πηγές αναφέρουν πως ο Wilcox είπε ότι ο Brazel

ανέφερε την εύρεση του αντικειμένου στις 6 Ιουλίου.

Ο σερίφης Wilcox κάλεσε τη RAAF. Ο ταγματάρχης Jesse Marcel και

"ένας άντρας με πολιτικά" συνόδευσαν τον Brazel πίσω στο ράντσο και

συλλέχθηκαν περισσότερα κομμάτια από τα συντρίμμια. "Περάσαμε

δύο ώρες το απόγευμα της Δευτέρας [7 Ιουλίου] ψάχνοντας για

επιπλέον κομμάτια της μετεωρολογικής συσκευής" είπε ο Marcel.

"Βρήκαμε μερικά ακόμα μπαλώματα αλουμινόχαρτου και λάστιχου". Στη

συνέχεια προσπάθησαν να επανασυναρμολογήσουν το αντικείμενο

αλλά ο Brazel είπε ότι δεν τα κατάφεραν. Ο Marcel πήρε τα χαλάσματα

στην RAAF το επόμενο πρωί.

Όπως περιγράφει η Roswell Daily Record (έκδοση 9ης Ιουλίου 1947):

"Το μπαλόνι το οποίο ανύψωνε το αντικείμενο, εάν αυτό

λειτουργούσε κατ' αυτόν τον τρόπο, πρέπει να ήταν 12

πόδια (3,65 μέτρα) μακρύ, υπολόγισε ο Brazel

βασιζόμενος στο μέγεθος του δωματίου στο οποίο

καθόταν. Το λάστιχο ήταν γκρίζο στο χρώμα του καπνού

και διασκορπισμένο σε μία περιοχή με διάμετρο περίπου

200 γιάρδες (183 μέτρα). Όταν τα χαλάσματα

μαζεύτηκαν, το αλουμινόχαρτο, το χαρτί, η ταινία και οι

ράβδοι σχημάτισαν ένα δέμα μήκους 3 ποδιών (90

εκατοστών) και πάχους 7 ή 8 ιντσών (18 ή 20 εκατοστών),

ενώ το λάστιχο σχημάτισε ένα δέμα μήκους 46 με 48

εκατοστών και πάχους 18 εκατοστών. Υπολόγισε ότι όλα

τα συντρίμμια ζύγιζαν συνολικά 5 λίβρες (2,25 κιλά). Δεν

υπήρχε σημάδι κάποιου μετάλλου στην περιοχή το οποίο

θα μπορούσε να έχει χρησιμοποιηθεί ως μηχανή και

κανένα ίχνος οποιουδήποτε είδους προπέλας. Ωστόσο

ένα χάρτινο πτερύγιο ήταν κολλημένο σε ένα κομμάτι

αλουμινόχαρτου. Δεν βρέθηκε κείμενο πουθενά επάνω

στο όργανο, αν και υπήρχαν γράμματα σε κάποια

κομμάτια. Σημαντική ποσότητα σελοφάν και κάποιας

ταινίας με λουλούδια τυπωμένα στην επιφάνεια είχαν

χρησιμοποιηθεί στην κατασκευή. Επίσης, δεν βρέθηκαν

νήματα ή καλώδια, αλλά υπήρχαν οπές στο χαρτί που

υποδείκνυαν ότι κάποιου είδους σύνδεση είχε

χρησιμοποιηθεί."


78

Τέλεξ σταλμένο σε γραφείο του FBI από το γραφείο τους στο Ντάλας

του Τέξας, περιέχει μείζονος σημασίας κείμενο από την Eighth Air Force

την 8η Ιουλίου:

"Ο ΔΙΣΚΟΣ ΕΧΕΙ ΣΧΗΜΑ ΕΞΑΓΩΝΟΥ ΚΑΙ ΚΡΕΜΟΤΑΝ ΑΠΟ

ΜΠΑΛΟΝΙ ΜΕ ΚΑΛΩΔΙΟ ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΜΠΑΛΟΝΙ ΕΙΧΕ

ΔΙΑΜΕΤΡΟ ΠΕΡΙΠΟΥ 20 ΠΟΔΙΩΝ. Ο ΤΑΓΜΑΤΑΡΧΗΣ

CURTAN ΠΡΟΤΕΙΝΕ ΕΠΙΠΛΕΟΝ ΟΤΙ ΤΟ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟ ΠΟΥ

ΒΡΕΘΗΚΕ ΜΟΙΑΖΕΙ ΜΕ ΜΕΤΕΩΡΟΛΟΓΙΚΟ ΜΠΑΛΟΝΙ

ΜΕΓΑΛΟΥ ΥΨΟΜΕΤΡΟΥ ΜΕ ΚΑΤΟΠΤΡΟ ΡΑΝΤΑΡ, ΑΛΛΑ Η

ΤΗΛΕΦΩΝΙΚΗ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ ΜΕΤΑΞΥ ΤΟΥ ΓΡΑΦΕΙΟΥ ΤΟΥΣ

ΚΑΙ ΤΟΥ WRIGHT FIELD ΔΕΝ ΕΙΧΕ [ακατάληπτο κείμενο]

ΑΠΟΦΕΡΕΙ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΠΕΠΟΙΘΗΣΗ."

Δελτία Τύπου

Νωρίς την Τρίτη, 8 Ιουλίου, η RAAF εξέδωσε δελτίο τύπου:

"Οι πολλές φήμες σχετικά με τον ιπτάμενο δίσκο έγιναν

πραγματικότητα χθες όταν το γραφείο πληροφοριών του

509th Bomb Group της Eighth Air Force, Roswell Army Air

Field, ήταν αρκετά τυχερό να φέρει στην κατοχή του έναν

δίσκο με την συνεργασία ενός από τους τοπικούς

κτηνοτρόφους και το γραφείο του Σερίφη της επαρχίας

Chaves. Το ιπτάμενο αντικείμενο κατέπεσε σε ράντσο

κοντά στο Ρόσγουελ κάποια στιγμή την προηγούμενη

εβδομάδα. Μη έχοντας τηλεφωνική εγκατάσταση, ο

κτηνοτρόφος αποθήκευσε τον δίσκο μέχρι να μπορέσει

να επικοινωνήσει με το γραφείο του σερίφη, ο οποίος

στην συνέχεια ειδοποίησε τον ταγματάρχη Jesse A.

Marcel του 509th Bomb Group Intelligence Office. Αμέσως

έγιναν οι κατάλληλες ενέργειες και ο δίσκος

μεταφέρθηκε στο σπίτι του κτηνοτρόφου. Επιθεωρήθηκε

στη RAAF και στη συνέχεια μεταφέρθηκε σε ανώτερα

επιτελεία."

Ο συνταγματάρχης William H. Blanchard της 509ης, επικοινώνησε με

τον στρατηγό Roger M Ramey της Eighth Air Force στο Fort Worth του

Τέξας ο οποίος διέταξε να μεταφερθεί το αντικείμενο στην Στρατιωτική

Αεροπορική Βάση του Fort Worth. Στη Βάση, ο Εντεταλμένος

Αξιωματικός Irving Newton επιβεβαίωσε την προκαταρκτική γνώμη του

Ramey, αναγνωρίζοντας το αντικείμενο ως μετεωρολογικό μπαλόνι με

τον αετό του. Ένα ακόμα δελτίο τύπου εκδόθηκε τότε, αυτή τη φορά


79

από τη βάση του Fort Worth, περιγράφοντας το αντικείμενο ως

μετεωρολογικό μπαλόνι.

Αρκετές φωτογραφίες εκδόθηκαν εκείνη την μέρα στο Fort Worth, με

χαλάσματα φερόμενα ως ανήκοντα στο αντικείμενο. Τα χαλάσματα

έμοιαζαν να επιβεβαιώνουν τις αναφορές για μετεωρολογικό μπαλόνι

με αετό. Ο στρατηγός Ramey, ο συνταγματάρχης Thomas J. Dubose και

ο ταγματάρχης Marcel εμφανίζονταν επίσης στις φωτογραφίες. Ο Brazel

ωστόσο, σε συνέντευξη στην Roswell Daily Record και στο Associated

Press απέρριψε τον ισχυρισμό του στρατού ότι πρόκειται για

μετεωρολογικό μπαλόνι. Αναφερόμενος σε περιγραφές αρκετών

μετεωρολογικών μπαλονιών που είχε βρει στο παρελθόν στο ράντσο

είπε: "Είμαι σίγουρος πως αυτό που βρήκα δεν ήταν μετεωρολογικό

μπαλόνι”.

� Νέες αναφορές- μαρτυρίες για εξωγήινους

Το 1978, ο πρώην πυρηνικός φυσικός και συγγραφέας Stanton T.

Friedman κάλεσε σε συνέντευξη τον Jesse Marcel, τον μόνο άνθρωπο

που είναι γνωστό ότι συνόδευσε τα χαλάσματα του Ρόσγουελ από το

σημείο που βρέθηκαν στο Fort Worth. Στα 15 χρόνια που είχαν

μεσολαβήσει, ο Marcel, οι αναφορές και άλλοι, ανέδειξαν το Ρόσγουελ

από ξεχασμένο περιστατικό στην μάλλον διασημότερη υπόθεση UFO

όλων των εποχών.


80

Έως τις αρχές του 1990, ερευνητές των UFO όπως οι Friedman, William

Moore, Karl T. Pflock και η ομάδα των Kevin D. Randle και Donald R.

Schmitt, είχαν πάρει συνέντευξη από εκατοντάδες ανθρώπους που

είχαν, ή ισχυρίζονταν πως είχαν σχέση με τα γεγονότα του Ρόσγουελ το

1947. Επιπλέον, εκατοντάδες έγγραφα αποκτήθηκαν μέσω αιτήσεων της

Δράσης για Ελευθερία της Πληροφορίας, και ορισμένα προφανώς από

διαρροές από μέσα, όπως τα αμφιλεγόμενα έγγραφα Majestic 12.

Τα συμπεράσματά τους ήταν ότι τουλάχιστον ένα εξωγήινο σκάφος

κατέπεσε στην περιοχή του Ρόσγουελ, ότι εξωγήινοι - κάποιοι πιθανώς

ακόμη ζωντανοί - συλλέχθηκαν και ότι μία μαζική επιχείρηση

συγκάλυψης οποιασδήποτε πληροφορίας για το συμβάν έλαβε χώρα.

Πολυάριθμα βιβλία, άρθρα, τηλεοπτικές εκπομπές, ακόμη και μία

ταινία, έφεραν στο περιστατικό του 1947 φήμη και θόρυβο, τόσο ώστε

έως τα μέσα της δεκαετίας του 90, ισχυρές πλειοψηφίες σε

δημοσκοπήσεις, όπως το CNN/Time poll, πίστευαν ότι εξωγήινοι είχαν

επισκεφτεί τη Γη και συγκεκριμένα ότι εξωγήινοι είχαν προσγειωθεί στο

Ρόσγουελ και ότι η Αμερικάνικη Κυβέρνηση συγκάλυπτε το γεγονός.

Κανείς δεν ξέρει αν και ακολούθησε στρατιωτική ανακοίνωση, η οποία

ανέφερε ότι τα συντρίμμια ανήκουν τελικά σε μετεωρολογικό μπαλόνι.

Ωστόσο, οι ιστορίες που θέλουν αξιωματικούς να παραγγέλνουν

φέρετρα για παιδιά και η δυσπιστία του κόσμου στην ανακοίνωση ήταν

αρκετές και να μετατρέψουν το Ρόζγουελ σε πρωτεύουσα των ΑΤΙΑ.

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον, με βάση την ιστορία της πόλης, παρουσιάζει η

επίσκεψη στο τοπικό μουσείο. Εκεί ο επισκέπτης μπορεί να δει τα

γεγονότα του Ρόζγουελ σε χρονολογική σειρά, ξεκινώντας με εκθέματα

εφημερίδων αλλά και έγγραφα ανθρώπων που υποστήριξαν προσωπική

επαφή με εξωγήινους. Παρατηρώντας όλα τα εκθέματα του μουσείου,

μπορεί κάποιος να καταλάβει γιατί οι ιστορίες γύρω από το συμβάν

είναι τόσο αντικρουόμενες και οι πληροφορίες συγκεχυμένες: Τα

εκθέματα παρουσιάζονται με τέτοιο τρόπο που μπλέκουν την

πραγματικότητα με τη φαντασία. Μεταξύ των εκθεμάτων θα δει

κάποιος πολλά υλικά που χρησιμοποιήθηκαν σε ντοκιμαντέρ ή ταινίες

φαντασίας σχετικά με το περιστατικό. Είναι περίεργο ωστόσο το ότι όλοι

όσοι υποστηρίζουν ότι απήχθησαν κάποια στιγμή από τους εξωγήινους,

έδωσαν αργότερα την ίδια περιγραφή που ξέρουμε σήμερα για τα

«μικρά πράσινα ανθρωπάκια με τα μεγάλα μάτια».


81

� Ιστορική αναδρομή απόψεων περί εξωγήινης ζωής μέχρι τον 19ο αιώνα

Μετά τη δημοσιοποίηση των απόψεων του Κοπέρνικου, περί του

ηλιοκεντρικού συστήματος, προέκυψε και η ιδέα ύπαρξης εξωγήινων

όντων, κατοίκων των άλλων πλανητών.

Στις 17/2/1600 ο Giordano Bruno καταδικάσθηκε από την ιερά εξέταση

στον δια πυρός θάνατο, με την κατηγορία ότι υποστήριξε την ύπαρξη

άλλων κόσμων εκτός Γης.

Κατά τον 18ο αιώνα ήταν διαδεδομένη η άποψη ότι και οι άλλοι

πλανήτες αποτελούν κατοικία έμβιων όντων και μάλιστα με νοημοσύνη,

γνωστή ως «θεωρία περί οικήσεως των πλανητών και περί πληθύος των

κόσμων», η οποία ξεκίνησε στη Δυτική Ευρώπη από μερικούς

προοδευτικούς στοχαστές, του 16ου και 17ου αιώνα, όπως ο Nicola de

Cusa, ο Giordano Bruno και ο Bernard de Fontenelle.

Δεν επρόκειτο για επιστημονικές θεωρίες, αλλά για κράμα συζητήσεων

επιστημονικής και θεολογικής φύσης, σύμφωνα με τις οποίες ο Θεός

δεν δημιούργησε τους άλλους πλανήτες άσκοπα, αλλά για να

αποτελέσουν άλλους κόσμους, πιθανώς κατοικημένους από λογικά

όντα.

Η «θεωρία» αυτή πλαισιωνόταν συνήθως από τη θρησκευτική διαμάχη

των «πολλαπλών ενσαρκώσεων», σύμφωνα με την οποία τα λογικά

αυτά όντα, κάτοικοι των άλλων πλανητών, ως τέκνα του Θεού θα

έπρεπε να τυγχάνουν της ίδιας μέριμνας από Αυτόν, όπως και οι

άνθρωποι στη Γη. Επομένως ετίθετο το ερώτημα: πόσες φορές

ενσαρκώθηκε ο Υιός προς χάριν όλων των όντων της δημιουργίας του;

Στον ελληνικό χώρο τον 18ο αιώνα ο Ιώσηπος Μοισιόδαξ, ένας από τους

πρώτους που ασχολήθηκαν με την περίεργη «θεωρία», υποστήριζε ότι η

πίστη στην οίκηση των πλανητών δεν ήταν νέα αλλά αρχαιότατη.

� Ιστορική αναδρομή απόψεων από τον 19ο αιώνα έως σήμερα

Ο αμιγώς επιστημονικός προβληματισμός για την ύπαρξη εξωγήινων

νοημόνων όντων, προέκυψε όταν ο Ιταλός αστρονόμος Schiaparelli το

1877 ανακοίνωσε ότι παρατήρησε με το τηλεσκόπιό του ρωγμές ή

αυλάκια στην επιφάνεια του Άρη. Οι σχηματισμοί όμως αυτοί δεν ήταν

πραγματικοί, αλλά οφείλονταν στη μεγάλη μεγέθυνση που επεδίωκε με

το ατελές όργανο που διέθετε.


82

Περίεργοι σχηματισμοί στον Άρη, φαίνονται να μοιάζουν πολύ με

σκουλήκια. Το μήκος τους είναι περίπου 1,5 χιλιόμετρα

Κατά τη μετάφραση των ερευνών του Schiaparelli στα αγγλικά, η ιταλική

λέξη canale, που σημαίνει αυλάκι, μεταφράσθηκε ως canal, που

σημαίνει διώρυγα, δηλαδή τεχνητό έργο. Το γεγονός αυτό έδωσε το

έναυσμα για συζητήσεις περί ύπαρξης τεχνολογικά προηγμένων όντων

στον Άρη.

Περίπου 15 χρόνια αργότερα ο Αμερικανός αστρονόμος Percival Lowell,

χρησιμοποιώντας τελειότερο τηλεσκόπιο, αλλά επιχειρώντας να πετύχει

πολύ μεγάλη μεγέθυνση η οποία ξεπερνούσε τις δυνατότητες του

οργάνου, είδε παρόμοιους σχηματισμούς στην επιφάνεια του Άρη, για

τους οποίους ισχυριζόταν ότι επρόκειτο για τεχνητά έργα. Οι απόψεις

του περιέχονται σε τρία συγγράμματά του: Mars (1895), Mars and Its

Canals (1906), and Mars As the Abode of Life (1908).

Ισχυριζόταν μάλιστα ότι στο παρελθόν ο Άρης κατοικήθηκε από

νοήμονα όντα με τεχνολογικές γνώσεις ανώτερες των ανθρώπων, τα

οποία κατασκεύασαν ένα περίπλοκο σύστημα καναλιών, προκειμένου

να παροχετεύσουν νερό από τους πόλους σε περιοχές με μικρότερο

γεωγραφικό πλάτος του πλανήτη τους, ο οποίος γινόταν σταδιακά

περισσότερο άνυδρος. Παρά την τεχνολογική τους όμως πρόοδο δεν

μπόρεσαν να αποτρέψουν μια πλανητική καταστροφή.

Οι παρατηρήσεις όμως με σύγχρονα τηλεσκόπια όπως το Hubble, καθώς

και οι έρευνες διαστημοσυσκευών, οι οποίες περιφέρονται γύρω από


83

τον Άρη ή κινούνται στην επιφάνειά του, δεν επαλήθευσαν τις

υποθέσεις του Percival Lowell, περί ύπαρξης τεχνητών έργων. Στον Άρη

δεν βρέθηκαν μέχρι σήμερα έμβια όντα έστω και μικροσκοπικά, αλλά η

ύπαρξή τους δεν έχει αποκλεισθεί. Η έρευνα συνεχίζεται.

Ερευνητές του 20ου αιώνα επιδίδονται στην αναζήτηση σημάτων

εξωγήινων πολιτισμών. Εξ άλλου η αναζήτηση αυτή είναι σαφώς

ευκολότερη και λιγότερο δαπανηρή σε σχέση με την αναζήτηση ιχνών

ζωής σε άλλους πλανήτες, καθώς η έρευνα τέτοιων ιχνών σ? αυτούς,

προϋποθέτει μετάβαση ανθρώπων ή μηχανημάτων. Αντίθετα η θέαση

του έναστρου ουρανού με τα δισεκατομμύρια γαλαξίες και τα

δισεκατομμύρια αστέρες που περιέχει κάθε γαλαξίας, προσφέρεται για

έρευνα από την επιφάνεια της Γης με μικρότερο κόστος. Οι σκέψεις

αυτές οδήγησαν στην έρευνα S.E.T.I. που προκύπτει από τα αρχικά των

λέξεων: Search for Extra-Terrestrial Intelligence.

Συγκεκριμένα τον Σεπτέμβριο του 1959, οι Philip Morrison και ο

Giuseppe Cocconi, φυσικοί στο Πανεπιστήμιο του Cornell, δημοσίευσαν

άρθρο στο περιοδικό Nature με τον πρωτοποριακό τίτλο: "έρευνα για

τις διαστρικές επικοινωνίες". Στο άρθρο αυτό υποστήριξαν ότι δεν

μπορούμε να αποκλείσουμε την πιθανότητα ύπαρξης εξωγήινων

πολιτισμών και διετύπωσαν την υπόθεση ότι πολλοί από αυτούς ίσως

να είναι παλαιότεροι και περισσότερο εξελιγμένοι τεχνολογικά από τον

ανθρώπινο, καθώς και ότι θα επιθυμούσαν επικοινωνία με άλλον

τεχνολογικά προηγμένο πολιτισμό. Έτσι, σύμφωνα με τους Morrison και

Cocconi, το βασικό ερώτημα, είναι τι μέσο θα επέλεγαν, οι εξωγήινοι,

για να έλθουν σε επαφή μαζί μας; Θεώρησαν προφανή την απάντηση:

«την ηλεκτρομαγνητική ακτινοβολία». Η επόμενη κρίσιμη ερώτηση

ήταν: «ποια συχνότητα θα επέλεγαν;» Θεώρησαν λογική την επιλογή

συχνότητας μεταξύ 1 και 10.000 MHz, διότι τις συχνότητες αυτές τις


84

απορροφούν ελάχιστα οι πλανητικές ατμόσφαιρες, και ο θόρυβος

ακτινοβολίας από το γαλαξία μας είναι επίσης ελάχιστος. Οι δύο νεαροί

φυσικοί υποστήριξαν ακόμη ότι οι εξωγήινοι είναι πιο πιθανό να

επέλεξαν τη συχνότητα 1420 MHz που αντιστοιχεί σε μήκος κύματος

21cm, δηλαδή τη συχνότητα εκπομπής του ατόμου του υδρογόνου, του

αφθονότερου στοιχείου στο σύμπαν. Ολοκλήρωσαν το άρθρο τους με

μια «επιτυχημένη» φράση: "Η πιθανότητα της επιτυχίας είναι δύσκολο

να υπολογιστεί αλλά εάν δεν ψάξουμε ποτέ, η πιθανότητα της επιτυχίας

είναι μηδενική".

Σημαντικό γεγονός στην έρευνα SETI υπήρξε η αποστολή

κωδικοποιημένου μηνύματος το 1974 από το ραδιοτηλεσκόπιο του

Arecibo στο Πουέρτο Ρίκο προς το μεγάλο σφαιρωτό σμήνος του

Ηρακλή (Μ13) που απέχει από τη Γη 23.500 έτη φωτός. Τα μήνυμα

αποτελείται από μία σειρά 1679 στοιχείων. (αριθμός που είναι γινόμενο

των πρώτων αριθμών 73x23).

Οι δύο διαστημοσυσκευές Βόγιατζερ 1 και Βόγιατζερ 2 που

εκτοξεύθηκαν το 1977, εκτός από τον επιστημονικό τους εξοπλισμό,

μεταφέρουν μηνύματα προς πιθανούς παραλήπτες εξωγήινους. Με

μηνύματα προς εξωγήινους ήταν εφοδιασμένα και τα διαστημικά σκάφη

Πάιονηρ 10 και Πάιονηρ 11, που εκτοξεύθηκαν μερικά χρόνια νωρίτερα.

� Πιθανοί τόποι διαμονής εξωγήινων όντων στο ηλιακό μας σύστημα

Στη συνέχεια θα περιηγηθούμε, με εικόνες και σχήματα, σε δύο


85

μεγάλους δορυφόρους του ηλιακού συστήματος, οι οποίοι έχουν

σημαντικές ομοιότητες με τη Γη σε ότι αφορά τις συνθήκες για την

ύπαρξη πολύπλοκων μεγαλομοριακών ενώσεων και ίσως χημικών

συστημάτων που έχουν την ιδιότητα να αντιγράφουν τον εαυτό τους. Ο

δορυφόρος του Δία Ευρώπη, έχει μέγεθος λίγο μικρότερο από εκείνο

της Σελήνης. Ολόκληρη η επιφάνειά της καλύπτεται από στρώμα πάγου

2-3Km και κάτω από αυτό υπάρχει ένας τεράστιος ωκεανός νερού. Η

ύπαρξη του υγρού αυτού με την παρουσία διαλυμένων αλάτων

πιστοποιήθηκε από τις μετρήσεις μεταβολής του μαγνητικού πεδίου της

Ευρώπης, καθώς και της αλληλεπίδρασης του με το μαγνητικό πεδίο του

πλανήτη Δία. Αλλά και πριν από την ανακάλυψη αυτή, υπήρχαν βάσιμες

υπόνοιες ύπαρξης υγρού νερού από τις παλοιρριογόνες δυνάμεις που

ασκούνται στο δορυφόρο Ευρώπη από τον πλανήτη Δία και τους άλλους

μεγάλους δορυφόρους που περιφέρονται σε τροχιές πέραν της

Ευρώπης. Η «γεωθερμική» ενέργεια του δορυφόρου θα μπορούσε

ενδεχομένως να συμβάλει στην ύπαρξη ζωής στους ωκεανούς του, όπως

συμβαίνει με τις μορφές ζωής που υπάρχουν σε μεγάλα βάθη στους

γήινους ωκεανούς, κυρίως στις περιοχές των υποθαλάσσιων

ηφαιστείων. Λόγω της ομοιότητας των συνθηκών εκεί με τις ομοιότητες

στους γήινους ωκεανούς, ενδεχομένως κάποιες γήινες μορφές ζωής θα

μπορούσαν να ευδοκιμήσουν και στους ωκεανούς της Ευρώπης.

Ο Τιτάνας του Κρόνου είναι ο δεύτερος σε μέγεθος δορυφόρος του

ηλιακού συστήματος και μεγαλύτερος από τον πλανήτη Ερμή.

Καλύπτεται από πυκνή ατμόσφαιρα, το αφθονότερο συστατικό της

οποίας είναι το άζωτο, όπως και στον πλανήτη Γη. Άλλα συστατικά της

ατμόσφαιράς του είναι διάφοροι υδρογονάνθρακες με μικρό αριθμό

ατόμων άνθρακα, κυρίως μεθάνιο, αλλά και αμμωνία. Οι συνθήκες

πίεσης και θερμοκρασίας που επικρατούν εκεί, χαρακτηρίζουν το

«τριπλό σημείο του μεθανίου». Αυτό σημαίνει ότι το μεθάνιο στον

Τιτάνα βρίσκεται στις τρεις φυσικές καταστάσεις, όπως το νερό στη Γη.

Το μεθάνιο στον Τιτάνα σχηματίζει νέφη τα οποία συμπυκνώνονται σε

βροχή και σχηματίζονται ποταμοί οι οποίοι γεμίζουν τεράστιες λίμνες

υγρού μεθανίου, στη στερεά επιφάνεια του δορυφόρου, όπως φαίνεται

στη φωτογραφία της διαστημοσυσκευής Huygens (48). Κάτω από τη

στερεά επιφάνεια υπάρχουν επάλληλα στρώματα, γύρω από έναν

τεράστιο βραχώδη πυρήνα. Μεταξύ των στρωμάτων αυτών

συμπεριλαμβάνεται μανδύας υγρού νερού μεγάλου πάχους, όπως

φαίνεται στο σχήμα της εικόνας (49).

Οι συνθήκες πίεσης και θερμοκρασίας, καθώς και η συνύπαρξη

υδρογονανθράκων, νερού και αμμωνίας, ευνοούν το σχηματισμό

πολύπλοκων οργανικών ενώσεων, ίσως ικανών να φέρουν τα


86

χαρακτηριστικά των βιολογικών μορίων.

ΠΗΓΕΣ-ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

• http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CF%81%CE%AF%CE%B3%CF%89%C

E%BD%CE%BF_%CF%84%CF%89%CE%BD_%CE%92%CE%B5%CF%81%CE%

BC%CE%BF%CF%8D%CE%B4%CF%89%CE%BD

• http://www.thetoc.gr/magazine/trigwno-twn-bermoudwn-to-megalo-

mustirio

• http://toksereisoti.webnode.gr/%CE%B7%20%CE%BF%CE%BC%CE%AC%C

E%B4%CE%B1%20%CE%BC%CE%B1%CF%82/%CF%84%CE%BF-

%CE%BC%CF%85%CF%83%CF%84%CE%AE%CF%81%CE%B9%CE%BF-

%CF%84%CE%B7%CF%82-

%CE%BB%CE%AF%CE%BC%CE%BD%CE%B7%CF%82-

%CF%84%CE%B7%CF%82-

%CE%B2%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%B9%CE%B1/

• http://www.in2life.gr/escape/weekend/article/187392/limnh-

voyliagmenhs-voytia-ston-thrylo.html

• http://polygelio.pblogs.gr/2012/10/ta-trela-nera-toy-efripoy-ths-halkidas-

video.html

• http://volksland.blogspot.gr/2012/06/blog-post.html

• http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%BF%CE%BA%CF%8C%CF%84%C

F%81%CE%B1

• http://www.o-klooun.com/gallery/socotra-to-pio-paraxeno-nisi-ston-

kosmo

http://perierga.gr/2010/09/%CF%84%CE%BF-

%CE%BD%CE%B7%CF%83%CE%AF-

%CF%83%CE%B1%CE%BA%CF%8C%CF%84%CF%81%CE%B1-

%CE%B5%CE%BE%CF%89%CE%B3%CE%AE%CE%B9%CE%BD%CE%BF-

%CF%84%CE%BF%CF%80%CE%AF%CE%BF-

%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%B3%CE%B7/


87

• http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%BF%CE%B9%CE%BB%CE

%AC%CE%B4%CE%B1_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%98%CE%B1%CE%B

D%CE%AC%CF%84%CE%BF%CF%85

• http://en.wikipedia.org/wiki/Badwater,_California

• http://www.newsbeast.gr/environment/arthro/722968/oi-petres-

pou-pane-volta-stin-koilada-tou-thanatou/

• http://www.newsbeast.gr/world/arthro/533101/oi-kinoumenoi-

vrahoi-tis-koiladas-tou-thanatou/

• http://www.dinfo.gr/danxia-landform-%CF%84%CE%BF-

%CF%84%CE%BF%CF%80%CE%AF%CE%BF-%CF%80%CE%BF%CF%85-

%CE%B8%CF%85%CE%BC%CE%AF%CE%B6%CE%B5%CE%B9-

%CE%AC%CE%BB%CE%BB%CE%BF-

%CF%80%CE%BB%CE%B1%CE%BD%CE%AE%CF%84%CE%B7/

• http://www.real.gr/DefaultArthro.aspx?page=arthro&id=365744&c

atID=5

• http://en.wikipedia.org/wiki/Danxia_landform

• http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%85%CF%81%CE%B1%CE

%BC%CE%AF%CE%B4%CE%B5%CF%82_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%9

3%CE%BA%CE%AF%CE%B6%CE%B1%CF%82

• http://www.metafysiko.gr/?p=735

• http://www.skepdic.gr/entries/epsilon/enorasi.htm

• http://www.katohika.gr/2014/03/diorasi-mia-krifi-dynami-tou-mialou.html

• http://olympios1.blogspot.gr/2014/08/blog-post_81.html

• https://www.youtube.com/watch?v=hU2kxSKp_3Q

• https://www.youtube.com/watch?v=Y4mo_yy0XrI

• http://www.dailymotion.com/video/xpg9jj_%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CE

%B6%CE%B7%CF%84%CF%8E%CE%BD%CF%84%CE%B1%CF%82-

%CF%84%CE%B7%CE%BD-

%CE%B1%CF%84%CE%BB%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%AF%CE%B4%CE%

B1-national-geographic_people

• http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%84%CE%BB%CE%B1%CE%BD%C

F%84%CE%AF%CE%B4%CE%B1

• Η χαμένη Ατλαντίδα. Μύθος ή

πραγματικότητα; http://thesecretrealtruth.blogspot.com/2012/

04/blog-post_3624.html#ixzz3To4ksGPs


88

• http://coolinterestingstuff.com/giza-pyramid-facts

• http://coolinterestingstuff.com/strange-facts-about-the-giza-pyramids

• Great Pyramids Of Giza-Mysteries (book-pg.143)

ΤΜΗΜΑ Β 2

• Συντάκτες Εργασίας:

Μαργαρίτη Τολίνα

Μανίκα Λόπη

Μαθητές που πήραν µέρος στην εργασία:

Καρβελά ∆ήµητρα

Κατσικαντάµης Κωνσταντίνος

Κονδυλίδης Γιάννης

Κούκουζας ∆ηµήτρης

Κούκουζας Τάσος

Κούτουλας Χρήστος

Καραµπέτσος Ραφαήλ

Καραναστάση Έλενα

Καραναστάσης ∆ηµήτρης

Καραχάλιου Ηρώ

Κολυβά Ηρώ

Κυρπής Θεόφιλος

Κωνστάντιου Βάσω

Κωσταράγκου Μαρία

Λαγός Σπύρος


89

Λάµπρου Γιάννης

Λάµπρου Γιώργος

Λεσάι Μαρκέλα

Λιτσάι Άντζελα

Λουτρουβιάρης Γιάννης

Λυµπέρης Στέφανος

Μανίκα Καλλιόπη

Μαργαρίτη Τολίνα

Συντονίστρια καθηγήτρια

Πιτσινή Aφένδρα ΠΕ 17


90

TEXNHMATA ΜΑΘΗΤΩΝ

Η μακέτα μιας πυραμίδας κατασκευασμένη από τους μαθητές.


91

Κολάζ για την χαμένη Ατλαντίδα.. Συμφώνα με την έρευνα το 64% των

μαθητών πιστεύει ότι η «χαμένη» Ατλαντίδα υπάρχει, ενώ το 36% όχι.


92

Επίσης υπάρχει και Power Point με θέμα τα Ανεξήγητα

Γεωφυσικά Φαινόμενα.

Documents

ΑΝΕΞΗΓΗΤΑ ΦΑΙΝΟΜΕΝΑ b2 2015.pdfΈγινε ταινία, τηλεοπτική σειρά, επιτραπέζιο παιχνίδι (όλα αυτά τα '70ς) και