Embed Size (px)
Citation preview
ΕΚΛΕΙΨΕΙΣ
(Eclipses) ΡΑΟΥΛ ΕΡΝΑΝΤΕΘ
Μετάφραση Στυλιανός Ροδαρέλης
Traducción de Styl Rodarelis
Δυο γυναίκες στην παραλία, ξαπλωµένες στην άµµο, µια ηλιόλουστη µέρα. Η ΑΝΝΑ
µεταξύ 45-50 και η ΜΠΕΛΕΝ µεταξύ 30-35. Η ΑΝΝΑ είναι ξαπλωµένη ανάσκελα,
ατάραχη, αναπαυτικά, απορροφώντας ιεραρχικά κάθε φωτόνιο που αιωρείται. Η
ΜΠΕΛΕΝ στριφογυρνά στην πετσέτα της. Η άµµος εισβάλλει από παντού. Σηκώνεται
και τινάζει την άµµο. Τινάζει και την πετσέτα της. Οι κινήσεις της αυτές λερώνουν
την ΑΝΝΑ. Εκείνη σχεδόν δεν αντιδρά. Η ΜΠΕΛΕΝ τινάζει την πετσέτα µε
περισσότερη δύναµη προσπαθώντας να γεµίσει µε άµµο την φίλη της. Η ΑΝΝΑ
σηκώνεται και την κοιτά. Η ΜΠΕΛΕΝ τότε κάθεται στην πετσέτα της, κάνοντας ότι
δεν έχει συναίσθηση του τι έκανε. Η ΑΝΝΑ επιστρέφει στην απολαυστική στάση
της. Η ΜΠΕΛΕΝ βγάζει µια σακούλα µε πασατέµπο. Αρχίζει και τρώει. Προσφέρει
στην ΑΝΝΑ.
ΜΠΕΛΕΝ.- Πασατέµπο…
Παύση.
Πασατέµπο;
Παύση.
Πασατέµπο!
Η ΑΝΝΑ αρνείται µε µια κίνηση του κεφαλιού της.
ΑΝΝΑ.-Σκάνε τα χείλη µου…
ΜΠΕΛΕΝ.- Είναι χωρίς αλάτι…
ΑΝΝΑ.- Όχι, ευχαριστώ..
ΜΠΕΛΕΝ.- Νόµιζα ότι σου άρεσε.
ΑΝΝΑ.- Ποτέ...
ΜΠΕΛΕΝ.- Ποτέ;… νοµίζω ότι σ’ έχω δει να πλακώνεσαι στον πασατέµπο…
καταβρόχθιζες τη µια σακούλα µετά την άλλη…
ΑΝΝΑ.- Όταν σταµατούσα το κάπνισµα.
ΜΠΕΛΕΝ.- Πότε σταµάτησες να καπνίζεις;…
ΑΝΝΑ.- Για αυτό δεν τρώω πια πασατέµπο.
[ ] 1
ΜΠΕΛΕΝ.- Σωστά τώρα έχει κάποια λογική… τη δική σου βέβαια… όταν κάτι δεν σου
αρέσει… απλά το απορρίπτεις… και τώρα, δεν θες ούτε να τον δοκιµάσεις…
ούτε να πεις ένα ευχαριστώ… ένα δεν θέλω, ευχαριστώ πολύ…
ΑΝΝΑ.- Ευχαριστώ, δεν θέλω… ευχαριστώ πολύ…
ΜΠΕΛΕΝ.- Ελπίζω να µη σ’ ενοχλώ που κάθοµαι εδώ δίπλα σου…
ΑΝΝΑ.- Πως είναι δυνατόν να µε ενοχλείς;… όση ώρα που είµαι εδώ, δεν ήρθε
κανένας…
ΜΠΕΛΕΝ.- Περίµενες κάποιον;
ΑΝΝΑ.- Όχι.
ΜΠΕΛΕΝ.- Σου φαίνεται παράξενο που δεν ήρθαν;
ΑΝΝΑ.- Ούτε και σήµερα… αλλά ούτε και όλες αυτές µέρες…
ΜΠΕΛΕΝ.- Κοίτα Κοίτα, σου αρέσει ή όχι, θέλω να σου µιλήσω ξεκάθαρα…
ΑΝΝΑ.- Με κάνεις να πλήττω.
ΜΠΕΛΕΝ.- Τι;
ΑΝΝΑ.- Τελικά θα καταφέρεις να φάω πασατέµπο…
ΜΠΕΛΕΝ.- Δεν θα σου ξαναµιλήσω για πασατέµπο…
ΑΝΝΑ.- Δεν είναι µόνο αυτό… έλα, ξέρεις πολύ καλά σε τι αναφέροµαι… µην κάνεις
την χαζή…
ΜΠΕΛΕΝ.- Δεν είπα τίποτα.
ΑΝΝΑ.- Ούτε χρειάζεται…
ΜΠΕΛΕΝ.- Κάνει ζέστη… κάνει αποπνικτική ζέστη… τίποτα άλλο.
ΑΝΝΑ.- Δεν κάνει και τόση ζέστη…
ΜΠΕΛΕΝ.- Δεν υπάρχει αέρας… είναι χειρότερο από τη ζέστη… είναι αποπνικτική η
ατµόσφαιρα… µε τη βροχή που έπεσε χθες βράδυ… είναι αισθητή η απουσία
του κόσµου…
ΑΝΝΑ.- Είναι µια χαρά εδώ… µόνη…
Παύση.
Η ΑΝΝΑ κλείνει τα µάτια της και βυθίζει το κεφάλι της στην πετσέτα. Η ΜΠΕΛΕΝ
κοιτά κάποιον, που βρίσκεται αρκετά µακριά από εκείνες. Κινείται ανήσυχη,
µεταδίδοντας την νευρικότητά της και στην ΑΝΝΑ.
ΑΝΝΑ.- Είσαι εντάξει;
ΜΠΕΛΕΝ.- Κοίτα εκεί… είναι αυτός που βγαίνει στην τηλεόραση… κοίτα τον, φεύγει
τώρα…
ΑΝΝΑ.- Πού;
ΜΠΕΛΕΝ.- Εκεί πέρα… εκεί που είναι οι τύποι µε τα σέρφινκ.
ΑΝΝΑ.- Δεν τον βλέπω.
[ ] 2
ΜΠΕΛΕΝ.- Κοίτα εκεί… είναι ένας από τους πιο ενδιαφέροντες άντρες που γνωρίζω…
ΑΝΝΑ.- Γνωρίζεις πολλούς;
ΜΠΕΛΕΝ.- Πολλούς… πολύ περισσότερους από όσους νοµίζεις…
ΑΝΝΑ.- Τι θα έκανες µ’ αυτόν;
ΜΠΕΛΕΝ.- Τρέλες.
ΑΝΝΑ.- Τρέλες;
ΜΠΕΛΕΝ.- Ναι, τρέλες.
ΑΝΝΑ.- Αισθάνοµαι παράξενα όταν µιλάς έτσι… είναι σαν να θέλεις να πεις
πράγµατα που λένε οι άλλοι… να βάλεις λέξεις άλλων στο στόµα σου, και
δεν χωράνε…
ΜΠΕΛΕΝ.- Νοµίζω ότι µε γνωρίζεις πολύ καλά...
ΑΝΝΑ.- Λιγουλάκι …
ΜΠΕΛΕΝ.- Νοµίζεις ότι ξέρεις πολλά πράγµατα…
ΑΝΝΑ.- Δεν θέλω να σε κάνω να αισθάνεσαι άβολα…
ΜΠΕΛΕΝ.- Όχι… και να αισθανθώ άβολα…. µε το που σου ρίξω ένα βλέµµα όλα πάνε
µια χαρά...
ΑΝΝΑ.- Τι εννοείς;
ΜΠΕΛΕΝ.- Εσύ είσαι µια γυναίκα µε εµπειρίες, το ξέρω… όλος ο κόσµος το ξέρει…
εσύ πάντα κοκορεύεσαι για αυτό. Τι πρέπει να κάνεις… πώς να
συµπεριφερθείς… πώς να ντυθείς για να είσαι σικ και κοµψή… κλασική αλλά
ταυτόχρονα µοντέρνα… όλα αυτά τα ξέρεις πολύ καλά… και δεν είναι λίγες
οι φορές που σου ζητάω συµβουλές… κάθοµαι και σε ακούω ατέλειωτες
ώρες, χωρίς ν’ ανοίξω το στόµα µου… πάντα έχεις έτοιµη µια απάντηση….
ξέρω επίσης ότι θα µπορούσα να µάθω πολλά πράγµατα από σένα... όλα
αυτά που σου ξεφεύγουν… όπως τώρα… περνάω όλη τη µέρα στο
νοσοκοµείο, ενώ εσύ απολαµβάνεις τη ζωή… τι έκανες χθες όλη µέρα;…
είχαµε κανονίσει να συναντηθούµε….
Η ΑΝΝΑ δεν απαντά. Παίρνει έναν µικρό καθρεφτάκι και κοιτά µε προσοχή τα
φρύδια της, τις άκρες των χειλιών της, τα µατόκλαδα. Βγάζει ένα κραγιόν και
ξαναπερνά τα χείλη της. Η ΜΠΕΛΕΝ την παρατηρεί.
ΑΝΝΑ.- Δεν ξέρω γιατί κάθοµαι εδώ ακόµα…
ΜΠΕΛΕΝ.- Περίµενες κάποιον…
ΑΝΝΑ.- Αυτό δεν µου απαγορεύει όµως να φύγω όποτε θελήσω…
ΜΠΕΛΕΝ.- Κάντο…
ΑΝΝΑ.- Προσπαθείς να µε διώξεις;
ΜΠΕΛΕΝ.- Εγώ;…
[ ] 3
ΑΝΝΑ.- Το µόνο που έχω να κάνω είναι να πάω να καθίσω στην άλλη πλευρά της
παραλίας. Μ’ αυτή την κίνηση νοµίζω ότι το θέµα έχει λήξει...
ΜΠΕΛΕΝ.- Δεν θα στο συνιστούσα… εκεί πέρα δεν µπορείς να πάρεις ανάσα… δεν
πάει στο χαρακτήρα σου… να βρίσκεσαι ανάµεσα στον οποιονδήποτε…
ΑΝΝΑ.- Μου είναι αδιάφορο… αρκεί να έχω την ησυχία µου …
ΜΠΕΛΕΝ.- Να έχεις την ησυχία σου ανάµεσα τόσο κόσµο… σήµερα είναι το
αδιαχώρητο… πρέπει να οφείλεται στην έκλειψη.
ΑΝΝΑ.- Η έκλειψη;...
ΜΠΕΛΕΝ.- Η έκλειψη είναι σήµερα.
ΑΝΝΑ.- Το είχα ξεχάσει...
ΜΠΕΛΕΝ.- Εσύ θα ξεχάσεις και το τέλος του κόσµου.
ΑΝΝΑ.- Δεν είµαι για τέτοια εγώ…
ΜΠΕΛΕΝ.- Δεν βλέπεις τηλεόραση για αυτό.
ΑΝΝΑ.- Ίσως…
ΜΠΕΛΕΝ.- Τέλος πάντων… είτε έρθει το τέλος του κόσµου ή όχι, νοµίζω ότι έχεις
δίκιο… όλα αυτά είναι υπερβολές.
ΑΝΝΑ.- Μια απλή έκλειψη… πράγµατα που τελειώνουν και ξαναρχίζουν…
ΜΠΕΛΕΝ.- Καλή σκέψη… και τη λες εσύ…
ΑΝΝΑ.- Σίγουρα είναι σήµερα;… δεν φαίνεται τίποτα.
ΜΠΕΛΕΝ.- Δεν έχει κάτι να δεις.
ΑΝΝΑ.- Όλα θα έπρεπε να είναι σκοτεινά.
ΜΠΕΛΕΝ.- Λείπει µια ώρα ακόµα για την κορύφωσή της. Εξ’ άλλου δεν ολική.
ΑΝΝΑ.- Σίγουρα στην Κυανή Ακτή είναι ολική… αχ, η Νίκαια, η έκλειψη και το
αρώµατα των ανθισµένων πορτοκαλιών…
ΜΠΕΛΕΝ.- Ολική είναι στην Αφρική.
ΑΝΝΑ.- Πολύ εξωτικό…
ΜΠΕΛΕΝ.- Σου αρέσει η Αφρική; Το Ναϊρόµπι.
ΑΝΝΑ.- Προτιµώ το Σαν Τροπέ.
ΜΠΕΛΕΝ.- Μάλιστα… η κυρία προτιµά άλλα µέρη…
ΑΝΝΑ.- Τι ώρα θα γίνει;
ΜΠΕΛΕΝ.- Στις δύο και σαράντα.
ΑΝΝΑ.- Ακριβώς;
ΜΠΕΛΕΝ.- Το φεγγάρι θα καλύψει τον ήλιο.
ΑΝΝΑ.- Και όλα θα σκοτεινιάσουν.
ΜΠΕΛΕΝ.- Στην Κένυα… εδώ είναι µερική…
ΑΝΝΑ.- Κάτι θα δούµε.
ΜΠΕΛΕΝ.- Τίποτα.
ΑΝΝΑ.- Με ένα µαύρο γυαλί… τα γυαλιά σου!
ΜΠΕΛΕΝ.- Ούτε να το σκεφτείς.
[ ] 4
ΑΝΝΑ.- Δεν θα του τα σπάσω.
ΜΠΕΛΕΝ.- Θα τυφλωθείς.
ΑΝΝΑ.- Θα προσέχω…
ΜΠΕΛΕΝ.- Όχι.
ΑΝΝΑ.- Είναι µια απλή έκλειψη
ΜΠΕΛΕΝ.- Ούτε και εάν πρόκειται πραγµατικά για το τέλος του κόσµου.
ΑΝΝΑ.- Βλακείες. Έτσι και αλλιώς τίποτα δεν τελειώνει.
Παύση.
Κρίµα να µην την δω.
ΜΠΕΛΕΝ.- Τι είναι αυτό που φαίνεται σε µια έκλειψη;
ΑΝΝΑ.- Σε µια έκλειψη;… ας πούµε η σχετικότητα…
ΜΠΕΛΕΝ.- Η σχετικότητα;
ΑΝΝΑ.- Θεωρεία του Αϊνστάιν… η κυρτότητα του φωτός.
ΜΠΕΛΕΝ.- Και αυτό το βλέπεις µε ένα ζευγάρι απλά γυαλιά;
ΑΝΝΑ.- Δεν το ξέρω.
ΜΠΕΛΕΝ.- Με τροµάζεις… στην αρχή δεν ξέρεις εάν θα γίνει ή δεν θα γίνει η
έκλειψη… και µετά είσαι η απόλυτη γνώστης του φαινοµένου…
ΑΝΝΑ.- Τι ώρα είναι;
Ένα σύννεφο περνά από πάνω τους.
Δεν είπες ότι δεν είναι ολική; Αρχίζει να σκοτεινιάζει.
ΜΠΕΛΕΝ.- Όχι δεν θα είναι ολική… αυτό είναι ένα σύννεφο, δεν το βλέπεις;
ΑΝΝΑ.- Μα φυσικά…
ΜΠΕΛΕΝ.- Το ένα δεν έχει σχέση µε το άλλο…
ΑΝΝΑ.- Ακριβώς.
ΜΠΕΛΕΝ.- Τότε;
ΑΝΝΑ.- Ένα αθώο αστείο αγαπητή µου.
ΜΠΕΛΕΝ.- Δεν θα βρέξει.
ΑΝΝΑ.- Σε απασχολεί η έκλειψη;
ΜΠΕΛΕΝ.- Με απασχολεί γιατί ήρθα να κάνω ηλιοθεραπεία και να είµαι µαζί σου.
Αλλά δεν θα βρέξει.
ΑΝΝΑ.- Αυτό το σύννεφο… τώρα που το βλέπω….
ΜΠΕΛΕΝ.- Όχι
ΑΝΝΑ.- Δεν µπορείς να το ξέρεις…
ΜΠΕΛΕΝ.- Για την ώρα δεν θα βρέξει, ούτε σε µια , ούτε τις επόµενες δυο…
ΜΠΕΛΕΝ.- Καλή σκέψη… και τη λες εσύ…
ΑΝΝΑ.- Σίγουρα είναι σήµερα;… δεν φαίνεται τίποτα.
ΜΠΕΛΕΝ.- Δεν έχει κάτι να δεις.
[ ] 5
ΑΝΝΑ.- Όλα θα έπρεπε να είναι σκοτεινά.
ΜΠΕΛΕΝ.- Λείπει µια ώρα ακόµα για την κορύφωσή της. Εξ’ άλλου δεν ολική.
ΑΝΝΑ.- Σίγουρα στην Κυανή Ακτή είναι ολική… αχ, η Νίκαια, η έκλειψη και το
αρώµατα των ανθισµένων πορτοκαλιών…
ΜΠΕΛΕΝ.- Ολική είναι στην Αφρική.
ΑΝΝΑ.- Πολύ εξωτικό…
ΜΠΕΛΕΝ.- Σου αρέσει η Αφρική; Το Ναϊρόµπι.
ΑΝΝΑ.- Προτιµώ το Σαν Τροπέ.
ΜΠΕΛΕΝ.- Μάλιστα… η κυρία προτιµά άλλα µέρη…
ΑΝΝΑ.- Τι ώρα θα γίνει;
ΜΠΕΛΕΝ.- Στις δύο και σαράντα.
ΑΝΝΑ.- Ακριβώς;
ΜΠΕΛΕΝ.- Το φεγγάρι θα καλύψει τον ήλιο.
ΑΝΝΑ.- Και όλα θα σκοτεινιάσουν.
ΜΠΕΛΕΝ.- Στην Κένυα… εδώ είναι µερική…
ΑΝΝΑ.- Κάτι θα δούµε.
ΜΠΕΛΕΝ.- Τίποτα.
ΑΝΝΑ.- Με ένα µαύρο γυαλί… τα γυαλιά σου!
ΜΠΕΛΕΝ.- Ούτε να το σκεφτείς.
ΑΝΝΑ.- Δεν θα του τα σπάσω.
ΜΠΕΛΕΝ.- Θα τυφλωθείς.
ΑΝΝΑ.- Θα προσέχω…
ΜΠΕΛΕΝ.- Όχι.
ΑΝΝΑ.- Είναι µια απλή έκλειψη
ΜΠΕΛΕΝ.- Ούτε και εάν πρόκειται πραγµατικά για το τέλος του κόσµου.
ΑΝΝΑ.- Βλακείες. Έτσι και αλλιώς τίποτα δεν τελειώνει.
Παύση.
Κρίµα να µην την δω.
ΜΠΕΛΕΝ.- Τι είναι αυτό που φαίνεται σε µια έκλειψη;
ΑΝΝΑ.- Σε µια έκλειψη;… ας πούµε η σχετικότητα…
ΜΠΕΛΕΝ.- Η σχετικότητα;
ΑΝΝΑ.- Θεωρεία του Αϊνστάιν… η κυρτότητα του φωτός.
ΜΠΕΛΕΝ.- Και αυτό το βλέπεις µε ένα ζευγάρι απλά γυαλιά;
ΑΝΝΑ.- Δεν το ξέρω.
ΜΠΕΛΕΝ.- Με τροµάζεις… στην αρχή δεν ξέρεις εάν θα γίνει ή δεν θα γίνει η
έκλειψη… και µετά είσαι η απόλυτη γνώστης του φαινοµένου…
ΑΝΝΑ.- Τι ώρα είναι;
Ένα σύννεφο περνά από πάνω τους.
[ ] 6
Δεν είπες ότι δεν είναι ολική; Αρχίζει να σκοτεινιάζει.
ΜΠΕΛΕΝ.- Όχι δεν θα είναι ολική… αυτό είναι ένα σύννεφο, δεν το βλέπεις;
ΑΝΝΑ.- Μα φυσικά…
ΜΠΕΛΕΝ.- Το ένα δεν έχει σχέση µε το άλλο…
ΑΝΝΑ.- Ακριβώς.
ΜΠΕΛΕΝ.- Τότε;
ΑΝΝΑ.- Ένα αθώο αστείο αγαπητή µου.
ΜΠΕΛΕΝ.- Δεν θα βρέξει.
ΑΝΝΑ.- Σε απασχολεί η έκλειψη;
ΜΠΕΛΕΝ.- Με απασχολεί γιατί ήρθα να κάνω ηλιοθεραπεία και να είµαι µαζί σου.
Αλλά δεν θα βρέξει.
ΑΝΝΑ.- Αυτό το σύννεφο… τώρα που το βλέπω….
ΜΠΕΛΕΝ.- Όχι
ΑΝΝΑ.- Δεν µπορείς να το ξέρεις…
ΜΠΕΛΕΝ.- Για την ώρα δεν θα βρέξει, ούτε σε µια , ούτε τις επόµενες δυο…
ΑΝΝΑ.- Έχεις εµπιστοσύνη στον τύπο που λέει τον καιρό; Άκου, ένας κεραυνός…
Η ΜΠΕΛΕΝ δεν απαντά. Της ζητά το αντηλιακό, και η ΑΝΝΑ της το δίνει διστακτικά.
Η ΜΠΕΛΕΝ πασαλείβεται µε το αντηλιακό. Η ΑΝΝΑ αδιαφορεί, και κάθεται
µπρούµυτα. Ακούγεται ένας νέος κεραυνός. Η ΑΝΝΑ την κοιτά, µε ύφος νικητή. Η
ΜΠΕΛΕΝ φορά τα γυαλιά του ηλίου και προσπαθεί να χαλαρώσει τρώγοντας
πασατέµπο. Το σύννεφο αρχίζει να υποχωρεί αφήνοντας τη σκηνή πιο φωτεινή
από πριν. Η ΑΝΝΑ σηκώνεται και κοιτά την ΜΠΕΛΕΝ η οποία δεν αντιδρά καθόλου.
… Μάγισσα
ΜΠΕΛΕΝ.- Πασατέµπο;
Η ΑΝΝΑ κοιτά τα νύχια των ποδιών. Η ΜΠΕΛΕΝ σηκώνεται και την κοιτά. Την
προσοχή της τραβά ένα κοντινό σηµείο. Κοιτά χωρίς να καταλαβαίνει το τι
συµβαίνει και αντιδρά. Η έκφραση στο πρόσωπό της δείχνει να είναι αδιάφορο για
ότι βλέπει.
Τι θράσος!
ΑΝΝΑ.- Τι;
ΜΠΕΛΕΝ.- Αυτοί εκεί…
Η ΑΝΝΑ τους κοιτά κλείνοντας τους το µάτι. Αλλάζει τα γυαλιά ηλίου µε κανονικά
γυαλιά τα οποία όµως δεν καθόλου ωραία.
ΑΝΝΑ.- Τι κάνουν;
ΜΠΕΛΕΝ.- Κοιτάνε.
[ ] 7
ΑΝΝΑ.- Την έκλειψη;
ΜΠΕΛΕΝ.- Εµάς…
Η ΑΝΝΑ κοιτά την ΜΠΕΛΕΝ που είναι ετοιµοπόλεµη.
ΑΝΝΑ.- Είσαι σίγουρη;
ΜΠΕΛΕΝ.- Δεν το βλέπεις;
ΑΝΝΑ.- Θέλουν να σου ζητήσουν πασατέµπο… αλλά δεν τολµούν.
ΜΠΕΛΕΝ.- Άσε τον πασατέµπο και κοίτα τΑ πρόσωπΑ τους.
ΑΝΝΑ.- Ουφ!!!
Η ΑΝΝΑ κρύβει τα γυαλιά της, φτιάχνει το πρόσωπο και τα µαλλιά της, ενώ ένα
πλατύ χαµόγελο διαγράφεται στα χείλη της. Αρχίζει να τους χαιρετά κουνώντας τα
χέρια της.
ΜΠΕΛΕΝ.- Τους γνωρίζεις;
ΑΝΝΑ.- Καθόλου.
ΜΠΕΛΕΝ.- Τους χαιρέτησες…
ΑΝΝΑ.- Εκείνοι µε χαιρέτισαν πρώτοι… φαίνονται συµπαθητικοί…
ΜΠΕΛΕΝ.- Κάνουν σαν ηλίθιοι…
ΑΝΝΑ.- Όχι.
ΜΠΕΛΕΝ.- Κοίτα, χασκογελούν…
ΑΝΝΑ.- Φαίνονται ικανοποιηµένοι…
ΜΠΕΛΕΝ.- Κοίτα… κοίτα τους….
ΑΝΝΑ.- Μην το κάνεις…
ΜΠΕΛΕΝ.- Ηλίθιοι…
ΑΝΝΑ.- Είναι πιτσιρίκοι, και τίποτα άλλο.
ΜΠΕΛΕΝ.- Ναι, και τίποτα άλλο…
ΑΝΝΑ.- Έφυγαν…
ΜΠΕΛΕΝ.- Το χειρότερο είναι ότι ποτέ δεν ξέρεις τι θα σου βγουν….
ΑΝΝΑ.- Έλα Μητέρα Τερέζα… βάλε µου κρέµα στην πλάτη…
Η ΜΠΕΛΕΝ γονατίζει δίπλα στην ΑΝΝΑ, που είναι ξαπλωµένη µπρούµυτα µε κλειστά
µάτια.
ΜΠΕΛΕΝ.- Κοιµάσαι;
ΑΝΝΑ.- Μακάρι.
ΜΠΕΛΕΝ.- Είσαι πολύ σιωπηλή…
ΑΝΝΑ.- Σσσσ
[ ] 8
ΜΠΕΛΕΝ.- Άννα…
ΑΝΝΑ.- …είναι ωραία εδώ. Τελειώνει απαλά, σαν µετάξι… θα µπορούσα να περάσω
όλη την µέρα µε κλειστά τα µάτια, ξαπλωµένη πάνω στην πετσέτα, χωρίς
να σκέφτοµαι τίποτα. Με4 τον ιδρώτα να γλιστρά…
Η ΑΝΝΑ τινάζει τα χέρια της και ξαναπηγαίνει στην πετσέτα της και κάθεται.
ΜΠΕΛΕΝ.- Θα µπορούσες να πας να την δεις.. έτσι και αλλιώς είναι πολύ απλό.
Πράγµατα που λέγονται, που γίνονται, και µετά ξεχνιούνται και
συγχωρούνται… Και δεν αξίζει τον κόπο… δώσε µου το σπρέι….
ΑΝΝΑ.- …έρχεται στο σπίτι και κανένας δεν τον αντέχει. Ένας ανυπόφορος
χειµώνας. Χωρίς να µπορείς να κάνεις τίποτα άλλο παρά να περιµένεις να
έρθει και να ανέχεσαιτις κακίες του. Δεν µπορείς να κάνεις τίποτα. Ενώ,
ΜΠΕΛΕΝ.- …έχει πλάκα που το διαλύσανε τώρα, όταν όλοι µας πιστεύαµε ότΙ όλα
τους πήγαιναν µια χαρά. Πάντα λέγαµε… τι ωραίο ζευγάρι που είναι… πόσο
ευτυχισµένοι είναι… πόσο ζηλεύαµε… και σε ανυποψίαστο χρόνο όλα
τέλειωσαν, και έµειναν ο καθένας στη δυστυχία του….
ΑΝΝΑ.- …δεν ξέρω τι να ετοιµάσω για δείπνο. Πάντα τα ίδια.. και δεν έχω βγάλει
τίποτα από την κατάψυξη… πάντα το ίδιο τι φτιάχνω για βραδινό… Πουρέ
σπαράγγια για έναν είναι εύκολο… τηγανητές πιπεριές… θα υπάρχουν
ακόµα δυο τρεις, τόπτα άλλο… λουκάνικα και αυγά… αρκετά για να ταϊσης
το γουρούνι… αλλά γιατί σκέφτοµαι έτσι…
ΜΠΕΛΕΝ.- …την τελευταία φορά που τους είδα µαζί… εκείνη είχε πρησµένα τα µάτια
της από το κλάµα… και εκείνος το έπαιζε δήθεν ευτυχισµένος… και οι
υπόλοιποι µε ρωτούσαν για σένα… πίστευαν ότι θα έπαιρνες θέση… αλλά
µερικές φορές είσαι αναγκασµένος να πάρεις θέση... ειδικά τώρα… τελικά
ότι ήταν να γίνει έγινε… όταν το κακό σου κτυπά την πόρτα…
ΑΝΝΑ.- Σε παρακαλώ τι ώρα είναι;
ΜΠΕΛΕΝ.- Και τέταρτο.
ΑΝΝΑ.- Ευχαριστώ. Δεν θα φύγεις τώρα, σωστά; Έχε το νου σου στην πετσέτα σε
παρακαλώ…
ΜΠΕΛΕΝ.- Θα βουτήξεις τώρα;
ΑΝΝΑ.- Θα πάω να κάνω µια βόλτα.
ΜΠΕΛΕΝ.- Δεν ξέρω αν θα µείνω για πολύ ακόµα…
ΑΝΝΑ.- Δεν θα µείνεις;
ΜΠΕΛΕΝ.- Εάν φύγω θα τα βάλω όλα µέσα στο καλάθι.
ΑΝΝΑ.- Ξέχνα το, θα µείνω…
ΜΠΕΛΕΝ.- Δεν θα συµβεί τίποτα, έχω αφήσει τα πράγµατά µου εδώ, και κανένας
δεν τα πείραξε.
[ ] 9
ΑΝΝΑ.- Ας το καλύτερα, δεν πειράζει…
ΜΠΕΛΕΝ.- Και;…
ΑΝΝΑ.- Τουλάχιστον µπορώ να καπνίσω;
ΜΠΕΛΕΝ.- Χωρίς όµως να ρίχνεις τον καπνό πάνω µου….
ΑΝΝΑ.- Θεέ µου, δεν ξέρω πως σ’ αντέχω… αν δεν ήταν… φυσικά, αν δεν ήταν….
Η ΑΝΝΑ ανάβει ένα τσιγάρο. Το ελαφρό αεράκι που φυσά σβήνει τη φλόγα του
αναπτήρα. Προσπαθεί ξανά και ξανά. Κοιτά κάποιο µακρινό σηµείο της αίθουσας
και χαµογελά. Φεύγει από την θέση της και εξαφανίζεται για αρκετή ώρα. Η
ΜΠΕΛΕΝ σηκώνεται και κοιτά γύρω της. Ξαναξαπλώνει. Ξανασηκώνεται, περίεργη
και κοιτά χωρίς να ντρέπεται την φίλη της. Ακούγονται οµιλίες και γέλια της Άννας
και ενός νεαρού. Η ΜΠΕΛΕΝ ξαπλώνει στην πετσέτα της. Η ΑΝΝΑ µπαίνει και την
κοιτά. Ξαναβγαίνει. Επιστρέφει γελώντας, µε αναµµένο το τσιγάρο. Κάθεται στην
πετσέτα. Η ΜΠΕΛΕΝ σηκώνεται.
ΜΠΕΛΕΝ.- Καπνίζεις, καπνίζεις, καπνίζεις… τόσος κόσµος πεθαίνει κάθε µέρα από το
τσιγάρο. Καρκίνος, καρδιακές ανακοπές, προβλήµατα στους πνεύµονες Τι
όρεξη έχεις και καπνίσεις; Στην Αµερική οι καπνοβιοµηχανίες είναι
αναγκασµένες να πληρώσουν εκατοµµύρια για αποζηµιώσεις. Όλος ο
κόσµος ξέρει τις συνέπειες. Αλλά εδώ; Είναι πολύ θλιβερή η έλλειψη
ενηµέρωσης… µε πνίγεις µε τον καπνό σου και µε κάνεις παθητική
καπνίστρια. Ποιος ήταν;
ΑΝΝΑ.- Ποιος ήταν ποιός;
ΜΠΕΛΕΝ.- Ο πιτσιρικάς που µιλούσες… το τόσο συµπαθητικό τεκνό…
ΑΝΝΑ.- Συµπαθητικό τεκνό!
ΜΠΕΛΕΝ.- Τουλάχιστον επιτέλους γελούσες.
ΑΝΝΑ.- Ε, ναι…
ΜΠΕΛΕΝ.- Σου έλεγε κάτι χαριτωµένο;
ΑΝΝΑ.- Πολύ χαριτωµένο θα έλεγα… δεν µας γαµάς ρε φιλενάδα….
ΜΠΕΛΕΝ.- Σ’ ενοχλεί;
ΑΝΝΑ.- Δεν τον αναγνώρισες; Τον βλέπεις συνέχεια.
ΜΠΕΛΕΝ.- Δεν θυµάµαι….
ΑΝΝΑ.- Αν και η αλήθεια είναι ότι ποιός τον αναγνωρίζει…
ΜΠΕΛΕΝ.- Κάτσε θα θυµηθώ…
ΑΝΝΑ.- Θέλεις κάποια βοήθεια;
ΜΠΕΛΕΝ.- Κάτσε, περίµενε… µη µου πεις ότι είναι…
ΑΝΝΑ.- Ναι.
ΜΠΕΛΕΝ.- Πέρσι ήταν ένα µωρό…
ΑΝΝΑ.- Πέρσι….
[ ] 10
ΜΠΕΛΕΝ.- Μα δεν µπορεί… µεγάλωσε τόσο απότοµα.
ΑΝΝΑ.- Τόσο απότοµα!
ΜΠΕΛΕΝ.- Φυσικά… µεγαλοδείχνει.
ΑΝΝΑ.- Γέρασε…
ΜΠΕΛΕΝ.- Ολόκληρος άντρας…
ΑΝΝΑ.- Ένας καλοσχηµατισµένος άντρας…
ΜΠΕΛΕΝ.- Πως είναι δυνατόν να έγινε… τόσο… τόσο….
ΑΝΝΑ.- Σου αρέσει;
ΜΠΕΛΕΝ.- Άννα!
ΑΝΝΑ.- Θα στον γνωρίσω.
ΜΠΕΛΕΝ.- Θα µου γνωρίσεις ένα παιδί…
ΑΝΝΑ.- Αµόλυντο… µόνο για σένα… Κοίτα…
ΜΠΕΛΕΝ.- Τι κάνεις;
ΑΝΝΑ.- Έχει καταλάβει ότι τον κοιτάµε… έλα… πάµε…
ΜΠΕΛΕΝ.- ΟΧΙ!
ΑΝΝΑ.- Προτιµάς να έρθει εκείνος;
ΜΠΕΛΕΝ.- Ούτε να το σκέφτεσαι…
ΑΝΝΑ.- Μην το παίζεις δύσκολη.
ΜΠΕΛΕΝ.- Αφού φαίνεσαι από µακριά ότι τρελαίνεσαι για τον πιτσιρικά.
ΑΝΝΑ.- Εµένα µου φαίνεται;… όπως είπες, σε κανέναν δεν κάνει κακό ένα τέτοιο
επιδόρπιο…
ΜΠΕΛΕΝ.- Και θέλεις να µε βάλεις µπροστά για να σε καλύψω…
ΑΝΝΑ.- Τον θέλεις για πάρτη σου…
ΜΠΕΛΕΝ.- Μας χαµογελά.
ΑΝΝΑ.- Χαµογέλα του. Γεια!
ΜΠΕΛΕΝ.- Δεν έχουν περάσει δυο χρόνια που του έφτιαχνα κάστρα στην άµµο.
ΑΝΝΑ.- Κοίτα τι στήθος..
ΜΠΕΛΕΝ.- Και πριν από λίγο τον ανέβαζα στο αλογάκι.
ΑΝΝΑ.- Κοίτα πλάτες… κοίτα µπράτσα…
ΜΠΕΛΕΝ.- Μµµµ… ναι….ναι…
ΑΝΝΑ.- Και τι κώλος….
ΜΠΕΛΕΝ.- Τα χέρια… κοίτα τα χέρια του… τα δάκτυλα… τον αντίχειρα…
ΑΝΝΑ.- Έκφυλη…
ΜΠΕΛΕΝ.- Άννα!
ΑΝΝΑ.- Μπελέν!
ΜΠΕΛΕΝ.- Με αναγκάζεις να λέω πράγµατα που… που…
ΑΝΝΑ.- Δεν αρνούµαι ότι όλα αυτά µου αρέσουν…
ΜΠΕΛΕΝ.- Αλλά αυτή η αντίδραση… η συµπεριφορά σου δεν παίζεται…
ΑΝΝΑ.- Σου χαµογέλασε…
[ ] 11
ΜΠΕΛΕΝ.- Εµένα;… σοβαρά;…
ΑΝΝΑ.- Ή τώρα ή ποτέ.
ΜΠΕΛΕΝ.- Θα µου βγάλεις το χέρι.
ΑΝΝΑ.- Ας διαλέξει εκείνος, εντάξει;
ΜΠΕΛΕΝ.- Μα… τι;…
ΑΝΝΑ.- Πάµε να πάρουµε παγωτά, και έτσι θα τον χαιρετήσουµε… και θα
περιµένουµε… εάν σου πει κάτ ιθα του πιάσεις κουβέντα… περί ανέµων και
υδάτων… εάν δεν σου πει τίποτα… απλά δεν τρέχει τίποτα…
ΜΠΕΛΕΝ.- Συγνώµη, για ποια µε πέρασες;
ΑΝΝΑ.- Εγώ θα πάρω ένα µε γεύση λεµόνι… το πιο µεγάλο αν γίνεται… εσύ
κερνάς…
Η ΑΝΝΑ σηκώνεται και τραβά την ΜΠΕΛΕΝ βγάζοντάς την από τη σκηνή. Η ΜΠΕΛΕΝ
επιστρέφει στη σκηνή. Ακολουθεί η ΑΝΝΑ από πίσω της, την πιάνει από το χέρι και
προσπαθεί να την τραβήξει έξω.
ΑΝΝΑ.- Έλα µην είσαι χαζή...
ΜΠΕΛΕΝ.- Είσαι ηλίθια.
Η ΜΠΕΛΕΝ παίρνει από τα πράγµατά της ένα κοµµάτι αραχνοΰφαντο ύφασµα, ένα
παρεό µε το οποίο καλύπτει µε ιδιαίτερο τρόπο το σώµα της.
ΑΝΝΑ.- Έλα χαζούλα…
Η θάλασσα φτάνει ανάµεσα στις δυο πετσέτες που έχουν αφεθεί εκεί. Μετά από
λίγο ακούµε τα γέλια των δυο γυναικών. Εµφανίζονται κρατώντας από ένα
παγωτό. Η ΜΠΕΛΕΝ σταµατά να γελά. Η ΑΝΝΑ εξακολουθεί να γελά µόνη της, µέχρι
που την πιάνει ένας χαριτωµένος βήχας. Η ΜΠΕΛΕΝ απλώνει προσεκτικά την
πετσέτα της και κάθεται.
ΜΠΕΛΕΝ.- Δεν ήταν αυτός...
ΑΝΝΑ.-Φυσικά και ήταν.
ΜΠΕΛΕΝ.- Τον µπερδεύεις…
ΑΝΝΑ.- Ίσως να έχεις δίκιο… ο πιτσιρικάς είναι πολύ καλός… σωστά;…
ΜΠΕΛΕΝ.- Δεν ντρέπεσαι...
ΑΝΝΑ.- Τώρα το λες…
ΜΠΕΛΕΝ.- Θα µπορούσε να ήσουν η µάνα του…
ΑΝΝΑ.- Και εγώ η γιαγιά του…
ΜΠΕΛΕΝ.- Παραλίγο…
[ ] 12
ΑΝΝΑ.- Μπελέν!…
ΜΠΕΛΕΝ.- Βλέποντας πως κοιτάς αυτούς που κάνουν σερφ…
ΑΝΝΑ.- Παραδέξου ότι ο πιτσιρικάς σου αρέσει, όσο µου αρέσει και µένα…
ΜΠΕΛΕΝ.- Είναι ανήθικο!
ΑΝΝΑ.- Αλλά δεν παχαίνει…
ΜΠΕΛΕΝ.- Αν πάρουν είδηση…
ΑΝΝΑ.- Ποιον;
ΜΠΕΛΕΝ.- Εσένα.
ΑΝΝΑ.- Δεν νοµίζω…
ΜΠΕΛΕΝ.- Είµαι σίγουρη ότι όλο και σε κάποιον θα το πεις…
ΑΝΝΑ.- Είµαστε φίλες.
ΜΠΕΛΕΝ.- Θέλεις να θυµηθώ τι έχεις κάνει;…
ΑΝΝΑ.- Τι θα µου πεις τώρα;
ΜΠΕΛΕΝ.- Είµαστε φίλες.
ΑΝΝΑ.- Ας το αφήσουµε καλύτερα…
ΜΠΕΛΕΝ.- Πήγαινε να την δεις…
ΑΝΝΑ.- Νόµιζα ότι αυτό το θέµα έχει λήξει… και τώρα ξανά…
ΜΠΕΛΕΝ.- Θέλω να µου το υποσχεθείς.
ΑΝΝΑ.- Δεν µπορώ… το ξέρεις πολύ καλά.
ΜΠΕΛΕΝ.- Τελικά δεν τα παίρνει όλα ο άνεµος… όλο και κάτι µένει…
ΑΝΝΑ.- Δεν µπορείς να φανταστείς τι έγινε…
ΜΠΕΛΕΝ.- Εκείνη τα ξέχασε…
ΑΝΝΑ.- Δεν υπάρχει τίποτα για να ξεχάσει…
ΜΠΕΛΕΝ.- Περνά τόσο άσχηµα…
ΑΝΝΑ.- Όταν εγώ υπέφερα… και κανένας δεν ασχολήθηκε µαζί µου…
ΜΠΕΛΕΝ.- Δεν αξίζει τον κόπο να συνεχίσουµε έτσι.
ΑΝΝΑ.- Ναι, έχεις δίκιο, αλλά…
ΜΠΕΛΕΝ.- Θέλω να µου το υποσχεθείς…
ΑΝΝΑ.- Αυτή τη στιγµή… εάν ήξερες… ναι, τώρα…
ΜΠΕΛΕΝ.- Θέλεις να µου πεις κάτι;
ΑΝΝΑ.- Όχι… τι σε κάνει να το νοµίζεις;
ΜΠΕΛΕΝ.- Έλα ξεκίνα… λέγε…
Παύση.
ΑΝΝΑ.- Πότε δέχονται επισκέψεις;
ΜΠΕΛΕΝ.- Αποφάσισε να πας και όλα τα’ άλλα λύνονται…
ΑΝΝΑ.- Δεν έχω καµία όρεξη να πάω και να γυρίσω πίσω, χωρίς να µπω µέσα.
ΜΠΕΛΕΝ.- Είναι δικό σου όµως θέµα…
[ ] 13
ΑΝΝΑ.- Δεν είναι ότι δεν θέλω να πάω….
ΜΠΕΛΕΝ.- Με ρώτησε πολλές φορές για σένα…
ΑΝΝΑ.- Αν µε σταµατήσουν στην είσοδο… δεν θα την βοηθήσει η πρόθεσή που
είχα…
ΜΠΕΛΕΝ.- Αυτό είναι θέµα δικό σου…
ΑΝΝΑ.- Θα τηλεφωνήσω και θα ρωτήσω πότε και πως…
ΜΠΕΛΕΝ.- Εκεί δεν σηκώνουν το τηλέφωνο.
ΑΝΝΑ.- Στο κινητό… σε κάποιο τηλέφωνο… θα στείλω ένα τηλεγράφηµα… θα
υπάρχει κάποιος τρόπος… όχι, δεν έχει νόηµα…
ΜΠΕΛΕΝ.- Εάν πραγµατικά θέλεις να την δεις, πήγαινε στο νοσοκοµείο.
ΑΝΝΑ.- Δεν µπορεί κανένας να συνεννοηθεί µαζί σου…
ΜΠΕΛΕΝ.- Κάνε ότι νοµίζεις… εγώ πάντως σ’ έχω συγχωρέσει… αλλά εκείνη το
κατάλαβε… είναι δύσκολο να πεις ψέµατα σε κάποιον που βρίσκεται στην
κατάστασή της. Δεν µου είπε τίποτα, αλλά µε το βλέµµα της, µου ζητούσε
να κάνω ότι παιρνούσε από το χέρι µου… τελικά όµως είναι θέµα δικό σου
και όχι δικό µου… ή κάνω λάθος;… µετά απ’ ότι συνέβη… Θα πρέπει να είσαι
πιο δυνατή… εσύ ξέρεις καλύτερα…
Η ΑΝΝΑ σηκώθηκε. Περπατά δίπλα στη θάλασσα. Σηκώνεται και η ΜΠΕΛΕΝ.
ΜΠΕΛΕΝ.- Μ’ ακούς;…
ΑΝΝΑ.- Ναι, σ’ ακούω.
ΜΠΕΛΕΝ.- Θέλεις να µάθεις πως έγινε ή όχι;
ΑΝΝΑ.- Συνέχισε, σ’ ακούω… πες µου…
ΜΠΕΛΕΝ.- Δεν χρειάζεται να πας µέχρι την άλλη άκρη της παραλίας...
ΑΝΝΑ.- Σ΄ακούω µια χαρά.
ΜΠΕΛΕΝ.- Κάνεις σαν ν’αφορά κάποιον άλλον…
ΑΝΝΑ.-Δεν παίζεσαι…
Η ΑΝΝΑ επιστρέφει εκνευρισµένη στην πετσέτα της. Κάθεται όρθια και κοιτά την
ΜΠΕΛΕΝ, που χωρίς ν’ αλλάζει στάση. Έχει το βλέµµα της χαµηλωµένο.
ΜΠΕΛΕΝ.- Απλά δεν θελες να το µάθεις… προσποιήσου για άλλη µια φορά… εµένα
όµως δεν µε κοροϊδεύεις… κλείσε τα µάτια σου, έλα… είµαι σίγουρη ότι
θέλεις να µάθεις τι συνέβη…
ΑΝΝΑ.- Όχι.
ΜΠΕΛΕΝ.- Καλύτερα να µην το είχα δει… όλος ο δρόµος… πίεσε αλλά ήταν πάνω
της… και τίποτα άλλο.
[ ] 14
Η ΑΝΝΑ συνεχίζει να έχει χαµηλωµένο το βλέµµα της. Η ΜΠΕΛΕΝ την κοιτά
κατάµατα. Η ΑΝΝΑ κάθεται υπάκουα στην πετσέτα.
ΑΝΝΑ.- Ήταν Σάββατο;
ΜΠΕΛΕΝ.- Τα σηµασία έχει… η µέρα… οποιαδήποτε µπορούσε να είναι…
Από ένα ραδιοφωνάκι ακούγεται το καλοκαιρινό σουξέ. Όσο περνά ο χρόνος τόσο
ανεβαίνει η ένταση του µέχρι που καλύπτει και τη συζήτηση των δυο γυναικών. Η
ΜΠΕΛΕΝ βγάζει µια κραυγή. Ο ήχος του ραδιοφώνου σταµατά απότοµα. Η ΜΠΕΛΕΝ
συνεχίζει να ουρλιάζει ενώ επικρατεί απόλυτη σιωπή.
ΜΠΕΛΕΝ.- …το πιο σηµαντικό… ήταν πια Δευτέρα…
Είναι εµφανώς στεναχωρηµένη. Ντρέπεται για ότι έκανε. Αισθάνεται σαν να την
κοιτάζουν όλοι. Η ΑΝΝΑ χαµογελά στενοχωρηµένη.
ΑΝΝΑ.- …µια κάποια άλλη στιγµή...
ΜΠΕΛΕΝ.- Μερικές φορές πιστεύω ότι…
ΑΝΝΑ.- Ηρέµησε.
ΜΠΕΛΕΝ.- Δεν έχω καταλάβει το ρόλο µου σ’ όλο αυτό…
ΑΝΝΑ.- Θα τα πούµε µετά…
ΜΠΕΛΕΝ.- Πάντα η ίδια φράση «θα τα πούµε µετά»… µετά… κοίτα τι υπάρχει γύρω
σου… τώρα.
ΑΝΝΑ.- Σου υπόσχοµαι ότι…
ΜΠΕΛΕΝ.- Και άλλες υποσχέσεις… όλα είναι αέρας κοπανιστός… υποσχέσεις που
χάνονται στον αέρα…
ΑΝΝΑ.- Αυτή τη φορά…
ΜΠΕΛΕΝ.- Αυτή τη φορά…
Το ραδιόφωνο ξανακαλύπτει τη φωνή της ΜΠΕΛΕΝ. Εκείνη ουρλιάζει, ξεχειλίζοντας
από θυµό, αλλά η φωνή της έχει αλλοιωθεί από τις φωνές που είχε ήδη βάλει πριν.
Η ΜΠΕΛΕΝ πάει προς το µέρος που ακούγεται το ραδιόφωνο. Αποχωρεί από τη
σκηνή. Μια µικρή παύση. Το ραδιόφωνο σταµατά. Σε λιγάκι επιστρέφει η ΜΠΕΛΕΝ.
Κάθεται στην πετσέτα της, συγκρατώντας την οργή της. Η ΑΝΝΑ σηκώνεται. Λίγο
λίγο, την πλησιάζει. Κάθεται.
ΜΠΕΛΕΝ.- Και εσύ τι έκανες;
ΑΝΝΑ.- Συγνώµη…
ΜΠΕΛΕΝ.- Δεν έχει σηµασία.
[ ] 15
ΑΝΝΑ.- Μη νοµίζεις ότι τα πράγµατα είναι τόσο απλά… µη νοµίζεις ότι δεν ήθελα να
κάνω όλα αυτά που µου λες… αλλά µερικές φορές δεν µπορείς να κάνεις
ούτε αυτό που για κάποιους θεωρείται αυτονόητο… µακάρι να µπορούσες
να µε καταλάβεις… µακάρι να ήταν όλα πιο εύκολα… µακάρι η
πραγµατικότητα να µην ήταν τόσο σκληρή…
ΜΠΕΛΕΝ.- Ναι, µακάρι… µακάρι… µακάρι…
ΑΝΝΑ.- Με ακούς;
Παύση.
Η ΑΝΝΑ ανοίγει ένα πακέτο µαντηλάκια και της δίνει ένα. Η ΜΠΕΛΕΝ φυσά δυνατά.
Η ΑΝΝΑ της δίνει κι άλλο ένα. Η ΜΠΕΛΕΝ το παίρνει, την ευχαριστεί κάνοντας µια
κίνηση. Η ΑΝΝΑ βάζει το κουτί στη τσάντα της. Η ΜΠΕΛΕΝ αφού τελείωσε προσπαθεί
να τις επιστρέψει τα χρησιµοποιηµένα µαντηλάκια, αλλά η ΑΝΝΑ της έχει γυρισµένη
τη πλάτη, και προσπαθεί να µαζέψει τα πράγµατα στην τσάντα της. Η ΜΠΕΛΕΝ δεν
ξέρει τι να κάνει τα χρησιµοποιηµένα µαντηλάκια. Η ΑΝΝΑ γυρίζει προς το µέρος
της. Η ΜΠΕΛΕΝ κρύβει τα µαντιλάκια στην άµµο, κάνοντας ότι παίζει µε την άµµο. Η
ΑΝΝΑ την κοιτά παραξενεµένη. Η ΜΠΕΛΕΝ αφήνει να της ξεφύγει ένα ψεύτικο
χαµόγελο. Από το ραδιόφωνο ακούγεται το σουξέ του καλοκαιριού. Ξεσπούν στα
γέλια και οι δυο. Η ΑΝΝΑ σηκώνεται. Τραβά την ΜΠΕΛΕΝ, αλλά αυτή αρνείται να
σηκωθεί. Τελικά τα καταφέρνει και αρχίζουν να χορεύουν στο ρυθµό της
µουσικής. Η ΜΠΕΛΕΝ λικνίζεται επικίνδυνα. Η ΑΝΝΑ την συνοδεύει χτυπώντας
παλαµάκια. Η ΑΝΝΑ της δείχνει ένα σηµείο όχι ιδιαίτερα µακριά τους. Η ΜΠΕΛΕΝ την
µιµείται και κοιτά προς το µέρος που κοιτά και εκείνη. Και οι δυο τους µένουν
ξαφνιασµένες από αυτό που βλέπουν, αλλά δεν σταµατούν να χορεύουν.
ΜΠΕΛΕΝ.- Ναι;
ΑΝΝΑ.- Ναι.
ΜΠΕΛΕΝ.- Ναι;
ΑΝΝΑ.- Έτσι µου φάνηκε…
ΜΠΕΛΕΝ.- Σίγουρα…
ΑΝΝΑ.- Όχι, δεν ήταν αυτός...
ΜΠΕΛΕΝ.- Μµµµµ…
ΑΝΝΑ.- Έχει ένα ύφος…
ΜΠΕΛΕΝ.- Εσύ… µάλλον έχεις παράξενο ύφος…
ΑΝΝΑ.- Ε… ε!
ΜΠΕΛΕΝ.- Συγνώµη.
[ ] 16
Το ράδιοφωνο σταµατά, ακούγονται παρεµβολές και όταν σταµατάνε ακούγονται
ειδήσεις. Η ΜΠΕΛΕΝ αντιλαµβάνεται ότι κάνει βλακείες. Κάθεται στη πετσέτα της. Η
ΑΝΝΑ κάθεται δίπλα της.
ΑΝΝΑ.- Και τότε;…
ΜΠΕΛΕΝ.- Ήρθε από µπροστά και την πήρε.
Η ΑΝΝΑ την ακούει προσεκτικά.
ΜΠΕΛΕΝ.- Δεν ξέρω γιατί χάνω τον καιρό µου µιλώντας σου… άστο…
Η ΜΠΕΛΕΝ κάθεται ανάσκελα. Η ΑΝΝΑ βρίσκεται σε αµηχανία, δεν ξέρει τι στάση να
κρατήσει. Παύση. Η ΑΝΝΑ προσπαθεί να επικοινωνήσει µαζί της. Προσπαθεί να της
πει κάτι, για να την αποπροσανατολίσει, τελικά παίρνει την απόφαση να τραβήξει
την προσοχή της µε κάτι.
ΑΝΝΑ.- Τρως εδώ;
ΜΠΕΛΕΝ.- Νοµίζω ότι θα έρθουν σε µένα…
ΑΝΝΑ.- Μετά την έκλειψη;
ΜΠΕΛΕΝ.- Περίπου τότε.
ΑΝΝΑ.- Δεν ξέρω τι να κάνω…
ΜΠΕΛΕΝ.- Κάνε ότι νοµίζεις.
ΑΝΝΑ.- Θα πας µετά;
ΜΠΕΛΕΝ.- Πήγα σήµερα το πρωί.
ΑΝΝΑ.- Θα µπορούσαµε να πάµε µαζί.
ΜΠΕΛΕΝ.- Όχι.
ΑΝΝΑ.- Σε παρακαλώ.
ΜΠΕΛΕΝ.- Είναι αποκλειστικά δική σας υπόθεση… εγώ σ’ όλο αυτό νιώθω κάπως
ξένη.
ΑΝΝΑ.- Ξέρεις ότι τα πράγµατα δεν ήταν και τόσο εύκολα…
ΜΠΕΛΕΝ.- Δεν θέλω να ξέρω τίποτα…
ΑΝΝΑ.- Θα µου άρεσε πολύ να δω αυτή την έκλειψη… πρέπει να είναι υπέροχη, µ’
ακούς;…
ΜΠΕΛΕΝ.- Ναι.
ΑΝΝΑ.- Δεν µπορώ να πάω.
Η ΑΝΝΑ αποχωρεί από τη σκηνή. Η ΜΠΕΛΕΝ σηκώνεται και την ακολουθεί µε το
βλέµµα της. Σταµατά να την κοιτά, παίρνει ένα περιοδικό και αρχίζει να το
ξεφυλλίζει. Η ΑΝΝΑ ξαναµπαίνει στη θάλασσα. Επιστρέφει µε τα µαλλιά βρεγµένα.
[ ] 17
Στεγνώνεται µε την πετσέτα. Μία πλαστική σακούλα διασχίζει τη σκηνή. Η ΑΝΝΑ
γελά.
ΜΠΕΛΕΝ.- Τι;
ΑΝΝΑ.- Τίποτα…
ΜΠΕΛΕΝ.- Τι;
ΑΝΝΑ.- Τίποτα.
ΜΠΕΛΕΝ.- Έλα…
ΑΝΝΑ.- Μια βλακεία…
ΜΠΕΛΕΝ.- Έλα…πες µου…
ΑΝΝΑ.- Όταν βλέπω µια σακούλα να πλανάται στον αέρα, θυµάµαι πάντα το ίδιο…
τη νύχτα του γάµου µου… σ’ ένα ξενοδοχείο στο Αλβαθέτε, ήταν απαίσια…
όπως και το γραφείο που οργάνωνε το ταξίδι του µέλιτος… µια κρουαζιέρα
στη Μεσόγειο… πρώτη στάση στη πόλη Αλβαθέτε… είχε αρκετούς από την
Γαλλικία… εγώ ήµουν ξάγρυπνη και βρισκόµουνα σ’ ένα λεωφορείο χωρίς
κλιµατιστικό µε κατεύθυνση την πόλη του Αλβαθέτε… στο ξενοδοχείο που
φτάσαµε τα πράγµατα δεν ήταν καλύτερα… βέβαια υπάρχουν πάντα και
χειρότερα… αλλά στο συγκεκριµένο το στρώµα κουνιόταν συνέχεια και η
βρώµα βασίλευε παντού… ο Μάριος έδωσε φιλοδώρηµα στον ρεσεπσιονίστ
όταν µας έδωσε το κλειδί… και εγώ ανέβασα τις βαλίτσες στον πέµπτο από
τις σκάλες… είχε πολύ πάκα… µετά γελάσαµε… αλλά εκείνη τη στιγµή τα
είχα δει όλα… φυσικά αρνήθηκα να κοιµηθώ σ’ εκείνο το κρεβάτι… εκείνος
όµως επέµενε… ήταν λέει, δώρο των θείων του… Σαν Τροπέ, Νίκαια, Σαν
Ρέµο, Νάπολη, ελληνικά νησιά και πάλι Αλβαθέτε… σαν να ζούσαµε σε
παραµύθι… εκείνος ξάπλωσε στο κρεβάτι ενώ εγώ ούτε στον καναπέ δεν
κάθισα… έτσι ξεκίνησε η περιπέτεια µου… όλο το βράδυ το έβγαλα
κοιτάζοντας από το παράθυρο… ο δυνατός αέρας κτυπούσε το παράθυρο
ενώ εκείνος στριφογύριζε στο κρεβάτι… που και που µου έριχνε και καµιά
µατιά… ήταν σαν να µην υπήρχα… από την άλλη, ο αέρας που δεν έλεγε να
σταµατήσει… Ουυυυ ουυυυυ ουυυυ… ονειρευόµουνα τα ελληνικά νησιά τη
στιγµή που τα βλέφαρά µου έκλειναν… η νύστα µ’ έκανε να µη µπορώ να
σταθώ όρθια… βέβαια εκείνος συνέχισε να µου λέει «γιατί δεν έρχεσαι…»
και διερωτόταν εάν θα περάσω όλο το βράδυ έτσι… µετά επικρατούσε
σιωπή… «αύριο θα έχουµε ένα µεγάλο ταξίδι….» και µετά σιωπή… απόλυτη
σιωπή… και µετά άρχισε το ροχαλητό… που πήγα και έµπλεξα… συνέχιζα να
κοιτώ απ’ το παράθυρο… τη νυκτερινή ζωή στο Αλβαθέτε… δεν υπήρχε
ψυχή στο δρόµο… ερηµιά… ψυχή δεν κυκλοφορούσε… µόνο ο αέρας… και
ξαφνικά ακούστηκε ένας εκκωφαντικός ήχος… µπαµ…. από τη τροµάρα µου
κτύπησα το κεφάλι µου στο παράθυρο… εκείνος συνέχιζε να ροχαλίζει… ο
[ ] 18
αέρας… όλα τα δηµιουργούσε ο αέρας… τελικά ήταν η τζαµαρία ενός
µαγαζιού… έγινε χίλια κοµµάτια… και όλα τα ρούχα τα πήρε ο αέρας…
έφτασαν µέχρι εδώ… στο παράθυρό µου… στον πέµπτο όροφο… µερικά
εσώρουχα και µια ζακέτα… σαν φαντάσµατα πετούσαν από µπροστά µου…
ουυυυ, ουυυυ, ουυυ
ΜΠΕΛΕΝ.- Τι;
ΑΝΝΑ.- Καλά, τίποτα…
ΜΠΕΛΕΝ.- Και µ’ αυτή τη ζέστη που κάνει…
ΑΝΝΑ.- Το ίδιο είναι…
ΜΠΕΛΕΝ.- Τι έλεγες;
ΑΝΝΑ.- Τίποτα…
ΜΠΕΛΕΝ.- Τι ώρα είναι;
ΑΝΝΑ.- Ποτέ δεν φοράω ρολόι.
Η ΜΠΕΛΕΝ κοιτά το ρολόι της αλλά δεν λέει τίποτα. Και οι δυο κοιτάζουν τον ήλιο.
Η ΜΠΕΛΕΝ χαµηλώνει αµέσως το βλέµµα της. Παρατηρεί την ΑΝΝΑ, που φαίνεται να
κοιτά τον ήλιο χωρίς να το έχει πάρει είδηση του κινδύνου που διατρέχει. Η
ΜΠΕΛΕΝ απευθύνεται στην ΑΝΝΑ.
ΜΠΕΛΕΝ.- Ε!...
ΑΝΝΑ.- Κόλλησα σαν ηλίθια…
ΜΠΕΛΕΝ.- Πρόσεχε… εάν δεν θέλεις να περάσεις την υπόλοιπη ζωή σου πουλώντας
λαχεία…
ΑΝΝΑ.- Θα προσέχω…
ΜΠΕΛΕΝ.- Μ’ αυτή τη ζέστη…
Η ΜΠΕΛΕΝ βγάζει ένα τεράστιο σάντουιτς τυλιγµένο σε αλουµινόχαρτο. Είναι µια
ολόκληρη µπαγκέτα, που ξετυλίγει µε προκλητικό τρόπο, χωρίς να αισθάνεται ότι
κάνει κάτι υπερβολικό. Η ΑΝΝΑ την κοιτά και δεν µπορεί να πιστέψει το µέγεθος
του σάντουιτς.
ΜΠΕΛΕΝ.- …τέτοια ώρα αρχίζει να γουργουρίζει το στοµάχι µου…
ΑΝΝΑ.- Θα φας όλο αυτό;…
ΜΠΕΛΕΝ.- θέλεις λίγο;
ΑΝΝΑ.- Με τι είναι;
ΜΠΕΛΕΝ.- Μοσχαρίσιο ζαµπόν… µαρούλι, ντοµάτα, πιπεριά, σπαράγγια, και λιωµένο
τυρί.
ΑΝΝΑ.- Πρώτα πασατέµπο και τώρα όλο αυτό…
ΜΠΕΛΕΝ.- Θέλεις να δοκιµάσεις;
[ ] 19
ΑΝΝΑ.- Έχει κρέας… καλύτερα όχι…
ΜΠΕΛΕΝ.- Μια λεπτή φέτα έχει µόνο, όλα τα υπόλοιπα είναι λαχανικά… µεσογειακή
δίαιτα…
ΑΝΝΑ.- Μια ολόκληρη µπαγκέτα!...
ΜΠΕΛΕΝ.- Εάν δεν µπορέσω να το φάω όλο… θα το αφήσω για το απόγευµα…
ΑΝΝΑ.- Είσαι απίστευτη!
ΜΠΕΛΕΝ.- Παχαίνει τόσο, όσο µισή κόκα-κόλα…
ΑΝΝΑ.- Μισή κόκα-κόλα, είναι απίστευτο!
ΜΠΕΛΕΝ.- Μισή κόκα-κόλα Λάιτ…
ΑΝΝΑ.- Αν το βλέπεις έτσι…
ΜΠΕΛΕΝ.- Το γράφει η δίαιτα.
ΑΝΝΑ.- Ναι… ναι, η δίαιτα το γράφει…
ΜΠΕΛΕΝ.- Εννοείς ότι είµαι χοντρή;
ΑΝΝΑ.- Εάν σου αρέσει…
ΜΠΕΛΕΝ.- Τελικά θέλεις ή δεν θέλεις;
ΑΝΝΑ.- Χιλιάδες θερµίδες!
ΜΠΕΛΕΝ.- Κάνε ότι νοµίζεις…
ΑΝΝΑ.- Ούτε µια παραπάνω…
ΜΠΕΛΕΝ.- Είσαι γουρούνι…
ΑΝΝΑ.- Το θέµα είναι να νιώθεις εσύ καλά µε τον εαυτό σου…
Η ΜΠΕΛΕΝ αρχίζει να τρώσει το σάντουιτς µε λαιµαργία. Η ΑΝΝΑ κοιτά την επίπεδη
κοιλιά της, περνώντας το χέρι της από πάνω. Η ΜΠΕΛΕΝ αγανακτισµένη, ανοίγει µια
τεράστια σακούλα µε τσιπς.
ΜΠΕΛΕΝ.- Yποθέτω ότι δεν σου αρέσουν αυτά…
ΑΝΝΑ.- Eαν θέλεις, µπορείς να δοκιµάσεις…
ΜΠΕΛΕΝ.- Δεν σου ζητάω να µου κάνεις χάρη…
ΑΝΝΑ.- Αυτά πάντα αποτελούν πρόκληση…
ΜΠΕΛΕΝ.- Ούτε ένα…
ΑΝΝΑ.- Μη το παίρνεις στραβά…
ΜΠΕΛΕΝ.- Κοίτα…
Η ΜΠΕΛΕΝ τρώει ένα τσιπς… µετά κι άλλο… κι άλλο… ο ήχος από τα πατατάκια
δηµιουργεί ιδιόρρυθµο ρυθµικό ήχο…
ΜΠΕΛΕΝ.- Σίγουρα θα σε πειράξουν… είναι γεµάτο θερµίδες…
ΑΝΝΑ.- Δεν θα τσακωθούµε τώρα για µερικά τσιπς…
ΜΠΕΛΕΝ.- Φυσικά και όχι… τελικά θέλεις;
[ ] 20
ΑΝΝΑ.- Όχι!
ΜΠΕΛΕΝ.- Είναι από τα κυµατιστά… µε γεύση µπάρµπεκιου…
ΑΝΝΑ.- Είπα όχι!
ΜΠΕΛΕΝ.- Θρυµµατίζονται στο στόµα σου και µετατρέπονται σε χιλιάδες γευστικές
απολαύσεις…
ΑΝΝΑ.- Δεν πεινάω καθόλου…
ΜΠΕΛΕΝ.- Αυτή είναι τεράστια σακούλα…
Η ΑΝΝΑ νιώθει ότι είναι ένα κουβάρι, στηρίζεται στα γόνατα και κοιτά λοξά τον
ήλιο. Σταµατά να τον κοιτά και βλέπει το έδαφος.
ΑΝΝΑ.- Μισώ την παραλία.
ΜΠΕΛΕΝ.- Οι παραλίες της Μεσογείου είναι οι καλύτερες…
ΑΝΝΑ.- Τι λες; Με γεµάτο το στόµα δεν καταλαβαίνω τίποτα.
ΜΠΕΛΕΝ.- Σίγουρα υπάρχουν και καλύτερες.
ΑΝΝΑ.- Όχι, εγώ δεν µισώ την συγκεκριµένη παραλία. Μισώ να πηγαίνω στη
παραλία. Σε οποιαδήποτε παραλία.
ΜΠΕΛΕΝ.- Ναι, αλλά πάντα έρχεσαι σ’ αυτή.
ΑΝΝΑ.- Που θέλεις να πάω;
ΜΠΕΛΕΝ.- Και όπως µου λες…
ΑΝΝΑ.- Εγώ δεν σου λέω τίποτα…
ΜΠΕΛΕΝ.- Καλά…
ΑΝΝΑ.- Αν δεν ήταν για…
ΜΠΕΛΕΝ.- Γιατί δεν υπάρχει κάποιο άλλο µέρος… που να παω…;
ΑΝΝΑ.- Δεν είναι αυτό…
ΜΠΕΛΕΝ.- Ξέρεις πολύ καλά ότι υπάρχουν πολλοί που σε περιµένουν µε ανοικτές
αγκάλες…
ΑΝΝΑ.- Σου έχω πει ήδη το τι υπάρχει και το τι δεν υπάρχει…
ΜΠΕΛΕΝ.- Καλά…
Η ΜΠΕΛΕΝ της δίνει τη σακούλα µε τα πατατάκια. Η ΑΝΝΑ την κοιτά, εξετάζοντας τις
προθέσεις της φίλης της. Η ΜΠΕΛΕΝ κουνά τη σακούλα χαµογελώντας. Η ΑΝΝΑ
παίρνει ένα πατατάκι και το δαγκώνει λαίµαργα. Η ΜΠΕΛΕΝ την µιµείται. Η ΑΝΝΑ
παίρνει κι άλλο. Συνεχίζουν µε τον ίδιο τρόπο να τρώνε τα πατατάκια γελώντας.
Ακούγεται ο ήχος ενός αεροπλάνου.
ΜΠΕΛΕΝ.- Ένα αεροπλάνο.
ΑΝΝΑ.- Τότε είναι µετά τις δυο…
ΜΠΕΛΕΝ.- Γιατί πετά τόσο χαµηλά;
[ ] 21
ΑΝΝΑ.- Τώρα θα πετάξει µπαλόνια.
ΜΠΕΛΕΝ.- Γιατί;
ΑΝΝΑ.- Η Δέλτα.
ΜΠΕΛΕΝ.- Τα γιαούρτια;
ΑΝΝΑ.- Διαφηµιστικά…
ΜΠΕΛΕΝ.- Και;
ΑΝΝΑ.- Όλη τη βδοµάδα κάνουντο ίδιο… ρίχνουν χιλιάδες µπαλόνια…
ΜΠΕΛΕΝ.- Νοµίζω ότι είµαστε πολύ τυχερές.
ΑΝΝΑ.- Όχι βέβαια… βλέπεις πως σηκώνεται ο κόσµος;
ΜΠΕΛΕΝ.- Τι φρίκη!!!
ΑΝΝΑ.- Μη µου πεις ότι δεν έχεις λόγους, να µισείς την παραλία…
ΜΠΕΛΕΝ.- Θα φτάσουν µέχρι εµάς;
ΑΝΝΑ.- Να προσεύχεσαι µην τους τη δώσει να πετάξουν προς τα εδώ.
Από τον ουρανό έρχεται ένα δυνατό σφύριγµα που τις κάνει να στέψουν τα
βλέµµατά τους προς τα εκεί. Το µπαλόνι αρχίζει να κατεβαίνει και τα βλέµµατα
τους χαµηλώνουν. Η ΜΠΕΛΕΝ µαζεύει την οµπρέλα. Η ΑΝΝΑ παίρνει τις πετσέτες στα
χέρια της. Το µπαλόνι δεν πέφτει εκεί που βρίσκονται αυτές.
ΜΠΕΛΕΝ.- Θα πέσουν κι άλλα;
ΑΝΝΑ.- Δεν νοµίζω.
Ένα διαφηµιστικό µπαλόνι πέφτει από τον ουρανό. Η ΜΠΕΛΕΝ το παίρνει και το
πετά έξω από την σκηνή. Παρατηρούν την αντίδραση του κοινού, αισθάνονται
κάπως έκπληκτες από την αντίδρασή του. Παίρνουν µια βαθειά ανάσα και
ξανακάθονται στη θέση τους.
ΑΝΝΑ.- Άρχισα να κρυώνω.
ΜΠΕΛΕΝ.- Είµαστε στο τέλος του καλοκαιριού.
ΑΝΝΑ.- Ένιωσα µια ανατριχίλα.
ΜΠΕΛΕΝ.- Θέλεις ζακέτα;
ΑΝΝΑ.- Όχι ευχαριστώ… µ’ αυτόν τον ήλιο…
ΜΠΕΛΕΝ.- Πάµε, θα σου περάσει.
ΑΝΝΑ.- Εντάξει.
ΜΠΕΛΕΝ.- Πολλές φορές αναρωτιέµαι γιατί πάντα έρχοµαι σ’ αυτή την παραλία…
ΑΝΝΑ.- Είναι η καλύτερη…
ΜΠΕΛΕΝ.- Υπάρχουν κι άλλες καλύτερες.
ΑΝΝΑ.- Είναι αρκετά µακριά όµως.
ΜΠΕΛΕΝ.- Υπάρχουν και λεωφορεία.
[ ] 22
ΑΝΝΑ.- Καθυστερούν πολύ.
ΜΠΕΛΕΝ.- Όχι όλα.
ΑΝΝΑ.- Σ’ εκείνες τις παραλίες µαζεύεται πολύ κόσµος.
ΜΠΕΛΕΝ.- Και εδώ, µη νοµίζεις…
ΑΝΝΑ.- Εγώ δεν θα την αλλάζω µε καµία άλλη.
ΜΠΕΛΕΝ.- Εσένα όµως δεν σου αρέσει καµία.
ΑΝΝΑ.- Για αυτό καταλήγεις πάντα σ’ αυτή…
ΜΠΕΛΕΝ.- Μήπως κάποια στην στην Καραϊβική;
ΑΝΝΑ.- Θα µπορούσαµε να το δούµε αυτό…
ΜΠΕΛΕΝ.- Θα µπορούσαµε…
Από ένα ραδιόφωνο ακούγεται το καλοκαιρινό σουξέ. Η ΜΠΕΛΕΝ αρχίζει να το
σιγοτραγουδά. Η ΑΝΝΑ την κοιτά έκπληκτη.
ΑΝΝΑ.- Μη µου πεις ότι σου αρέσει…
ΜΠΕΛΕΝ.- Σ’ ενοχλώ;
Η ΜΠΕΛΕΝ τραγουδά όλο και πιο δυνατά το τραγούδι.
ΑΝΝΑ.- Πάρε τη ζακέτα σου.
Η ΑΝΝΑ βγάζει τη ζακέτα και την πετά στη ΜΠΕΛΕΝ.
ΜΠΕΛΕΝ.- Είσαι µια νέα γυναίκα φιλελεύθερη χωρίς προκαταλήψεις.
ΑΝΝΑ.- Λαϊκιά.
ΜΠΕΛΕΝ.- Κυριλέ.
ΑΝΝΑ.- - Σταµάτα να τραγουδάς.
ΜΠΕΛΕΝ.- Κάνω ότι γουστάρω.
Η ΜΠΕΛΕΝ τραγουδά ολοένα και πιο δυνατά. Η ΑΝΝΑ δεν µπορεί ν’ αντέξει το
αστειάκι και αρχίζει να τραγουδά και αυτή µε τσιριχτή φωνή. Η ΜΠΕΛΕΝ σταµατά
και µένει µε το στόµα ανοικτό.
ΜΠΕΛΕΝ.- Κοίτα… εκεί πέρα… εκείνον…
ΑΝΝΑ.- Ποιόν;
ΜΠΕΛΕΝ.- Ο άντρας… ο έρωτας…
ΑΝΝΑ.- Θεέ µου. ο άντρας… ο έρωτας… άνω και κάτω τελεία. Η φίλη µου χρειάζεται
επειγόντως κάποιο ερέθισµα…
ΜΠΕΛΕΝ.- Εκεί πέρα…
[ ] 23
ΑΝΝΑ.- Αυτός µε τ’ άσπρα µαλλιά;
ΜΠΕΛΕΝ.- Σου είπα ότι είναι πολύ ενδιαφέρον τύπος…
ΑΝΝΑ.- Μάλιστα…
ΜΠΕΛΕΝ.- Ξέρεις ποιος είναι;
ΑΝΝΑ.- Νοµίζω ότι έχεις µπερδευτεί...
ΜΠΕΛΕΝ.- Όχι, αυτός είναι.
ΑΝΝΑ.- Δεν νοµίζω.
Η ΑΝΝΑ ξαπλώνει µπρούµυτα.
ΜΠΕΛΕΝ.- Είναι πολύ µεγαλύτερος, σωστά;… δεν σε ενδιαφέρει;
ΑΝΝΑ.- Λίγο γεµάτος…
ΜΠΕΛΕΝ.- Η τηλεόραση κάνει θαύµατα…
ΑΝΝΑ.- Όταν εγώ τον γνώρισα, ήταν άλλο πράγµα…
ΜΠΕΛΕΝ.- Φυσικά… αλλά τότε προσπέρασε… και έγινες κολλητή του υποθέτω…
ΑΝΝΑ.- Όχι αγαπητή µου.
ΜΠΕΛΕΝ.- Στο τέλος θα µου πεις ότι είσαστε και γκόµενοι…
ΑΝΝΑ.- Όχι. εγώ ήµουν ταµίας στο Σούπερ Μάρκετ και εκείνος δούλευε από πάνω
στον ραδιοφωνικό σταθµό.
ΜΠΕΛΕΝ.- Και δίνατε ραντεβού,για να πιείτε ένα καφέ…
ΑΝΝΑ.- Εγώ προτιµούσα ζεστή σοκολάτα…
ΜΠΕΛΕΝ.- Φυσικά…
ΑΝΝΑ.- Και πάντα αυτός κέρναγε…
ΜΠΕΛΕΝ.- Και χουβαρντάς…
ΑΝΝΑ.- Όλες τις κέρναγε… συνηθίζαµε να κάνουµε πλάκες τα παιδιά του
ραδιοφώνου και εµείς από το Σουπερ Μάρκετ. Εκείνη την εποχή δεν είχες
και πολλές άλλες επιλογές… περίµενε… γεια!
ΜΠΕΛΕΝ.- Που πας;
ΑΝΝΑ.- Τόση ώρα που µιλάµε για αυτόν… και τόσο πολύ που τον κοιτάµε… µε
αναγνώρισε… Αλµπέρτο!
ΜΠΕΛΕΝ.- Τελικά είναι αλήθεια;… τόση ώρα έλεγες την αλήθεια;
Η ΜΠΕΛΕΝ µένει µε το στόµα ανοικτό βλέποντας την φίλη της να µιλά µε το είδωλο
της. Ψάχνει στη τσάντα της και µετά στην τσάντα της ΑΝΝΑΣ τελικά βρίσκει ένα
κραγιόν και βάφει τα χείλη της. Σηκώνεται, χαµογελά, και µε τα χέρια της
καλύπτει το στήθος της. Ψάχνει το παρεό και το τυλίγει στη µέση της.
Ξαναχαµογελά, και βγαίνει από τη σκηνή. Πριν καν περάσει ένα δευτερόλεπτο από
την έξοδό της, η ΑΝΝΑ την σπρώχνη και την βάζει πάλι στη σκηνή, κάνοντάς την
να περπατά ανάποδα. Η ΜΠΕΛΕΝ αντιστέκεται χωρίς επιτυχία.
[ ] 24
ΜΠΕΛΕΝ.- Παράτα µε.
ΑΝΝΑ.- Έφυγε…
ΜΠΕΛΕΝ.- Δεν µε άφησες να… ούτε καν µε σύστησες….
ΑΝΝΑ.- Μου είπε ότι βιαζόταν…
ΜΠΕΛΕΝ.- Λες και θα έχανε το τρένο…
ΑΝΝΑ.- Πέρασαν πολλά χρόνια που δεν τον έβλεπα.
ΜΠΕΛΕΝ.- Είναι πολύ καλό άτοµο.
ΑΝΝΑ.- Έπρεπε να τον είχες γνωρίσει τότε…
ΜΠΕΛΕΝ.- Ναι, φαίνεται υπέροχος…
ΑΝΝΑ.- Πςςςςς.
ΜΠΕΛΕΝ.- Ψωνάρα…
ΑΝΝΑ.- Η αλήθεια είναι ότι υπήρξε κάτι παραπάνω από µια απλή συµπάθεια…
Προσπάθησε να συναντηθούµε µια φορά οι δυο µας, πέρα από το καφέ που
συναντιόµαστε καθηµερινά µαζί µε τους υπόλοιπους… τελικά κανονίσαµε
και βγήκαµε για δείπνο, µετά πήγαµε σ’ ένα πανηγύρι που γινόταν εκείνο
το βράδυ. Αλλά τελικά δεν προχώρησε… ανεβήκαµε στη ρόδα του Λούνα
Παρκ… είχε τροµάξει και κάτι παιδιά που ήθελαν να µπουν στη καµπίνα
µας… µετά η ρόδα ξεκίνησε και σταµάτησε ακριβώς στο πιο ψηλό σηµείο…
από εκεί έβλεπες όλη την πόλη, που να απλωνόταν σαν ένας τεράστιος
ιστός αράχνης γεµάτος µικρά λαµπάκια… είχε λίγη ψύχρα και µου
πρόσφερε το σακάκι του… µύριζε τσιγαρίλα και αυτή την αντρική κολόνια
που πουλούσα στο σούπερ µάρκετ… µετά από εκείνη τη µέρα πέρασε τόσο
γρήγορα ο καιρός και τελικά δεν µπορέσαµε να ξαναβρεθούµε… εκείνος
συνέχισε τη ζωή που έκανε και εγώ τη δική µου… που και που
συναντιόµαστε τυχαία… χαιρετιόµαστε αλλά µέχρι εκεί… µια µέρα πριν από
δέκα χρόνια τον συνάντησα σ’ ένα εµπορικό κέντρο... ήθελε να µου
µιλήσει… να µου πει κάτι πέρα από τις τυπικές λέξεις που διασταυρώνεις σ’
αυτές τις περιπτώσεις… αλλά εγώ εκείνη την ηµέρα συνοδευόµουν… είχα
ήδη παντρευτεί… ναι, παντρεύτηκα για να δώσω ένα τέλος στο ανιαρό
τρόπο που ζούσα και δεν έβρισκα κανένα ενδιαφέρον… εξαφανίστηκε µόλις
εµφανίστηκε ο άντρας µου… µέχρι σήµερα… εσύ, πώς τα πας µε τους
άντρες;
ΜΠΕΛΕΝ.- Εγώ;
ΑΝΝΑ.- Ναι εσύ.
ΜΠΕΛΕΝ.- Όπως τα πάνε όλες…
ΑΝΝΑ.- Έλα πες µου…
ΜΠΕΛΕΝ.- Εντάξει… θα σου πω…
ΑΝΝΑ.- Μεταξύ µας, µε πόσους;
[ ] 25
ΜΠΕΛΕΝ.- Με πόσους τι;
ΑΝΝΑ.- Εσύ βέβαια είσαι και λίγο θεούσα…
ΜΠΕΛΕΝ.- Εγώ;
ΑΝΝΑ.- Εγκεφαλικά είσαι ακόµα παρθένα…
ΜΠΕΛΕΝ.- Άννα!
ΑΝΝΑ.- Ή και σωµατικά, η απόλυτη παρθένα…
ΜΠΕΛΕΝ.- Κοίτα Άννα, έγινα µητέρα δυο φορές…
ΑΝΝΑ.- Και τι σηµαίνει αυτό;… κάθε φορά που βλέπεις άντρα κάνεις σαν να θέλεις
να κρυφτείς κάτω από την πετσέτα.
ΜΠΕΛΕΝ.- Εγώ;
ΑΝΝΑ.- Ζήσε πιο έντονα τη ζωή.
Η ΜΠΕΛΕΝ την κοιτά χωρίς να µπορεί να αντιδράσει. Ξαφνικά φαίνεται να έχει πάρει
µια απόφαση. Με µια κίνηση βγάζει το πάνω µέρος από το µπικίνι µένοντας γυµνή
και προκλητική.
ΑΝΝΑ.- Θεότρελη!
ΜΠΕΛΕΝ.- Γιατί;
ΑΝΝΑ.- Αυτή η παραλία είναι γεµάτο παιδιά…
ΜΠΕΛΕΝ.- Αυτό είναι τελείως φυσιολογικό.
ΑΝΝΑ.- Εδώ όχι.
ΜΠΕΛΕΝ.- Μήπως είσαι εσύ η θεοσεβούµενη;
ΑΝΝΑ.- Εγώ;
ΜΠΕΛΕΝ.- Μήπως δίνεις πολύ σηµασία σε «αυτά τα πράγµατα»;
ΑΝΝΑ.- Μπελέν.
ΜΠΕΛΕΝ.- Νοµίζω ότι έχεις κάποιο παιδικό τραύµα…
ΑΝΝΑ.- Αυτά τα λες για µένα;
ΜΠΕΛΕΝ.- Τόσο πολύ εύκολα αλλάζεις…
ΑΝΝΑ.- Το «Αυτά» δεν σηµαίνει τίποτα…
Η ΑΝΝΑ βγάζει και αυτή το πάνω µέρος από το µαγιό.
ΑΝΝΑ.- Καλά…
ΜΠΕΛΕΝ.- Ναι, καλά…
ΑΝΝΑ.- Την κρέµα.
Η ΜΠΕΛΕΝ της δίνει την αντηλιακή κρέµα. Η ΑΝΝΑ βάζει στο στήθος της. Μετά βάζει
και στην ΜΠΕΛΕΝ.
[ ] 26
ΜΠΕΛΕΝ.- Και τώρα πες µου… πως τα πας µε τους άντρες;
ΑΝΝΑ.- Τα πάω µια χαρά µε όσους δεν µ’ έχουν όλη µέρα στο σπίτι να µαγειρεύω…
να καθαρίζω… να σιδερώνω… και που έρχονται στα καλά καθούµενα πετάνε
όπου βρουν τα παπούτσια τους και να ουρλιάζουν.. «πεινάω, που είναι το
φαί µου», σαν να βρισκόντουσαν στη µέση της ζούγκλας…
ΜΠΕΛΕΝ.- Κοιµήθηκες µαζί του;
ΑΝΝΑ.- Με τον Αλµπέρτο;
ΜΠΕΛΕΝ.- Μη κάνεις τη χαζή… ξέρεις για ποιόν µιλάω…
ΑΝΝΑ.- Τι σου έχουν πει;
ΜΠΕΛΕΝ.- Την αλήθεια…
ΑΝΝΑ.- Εκείνος;
ΜΠΕΛΕΝ.- Όχι…
ΑΝΝΑ.- Θα µου έλεγε ψέµατα…
ΜΠΕΛΕΝ.- Εκείνη…
ΑΝΝΑ.- Τι θα µπορούσε να πει εκείνη;
ΜΠΕΛΕΝ.- Τίποτα…
ΑΝΝΑ.- Ναι, δεν µπορεί να πει τίποτα…
ΜΠΕΛΕΝ.- Δεν είπε τίποτα…
ΑΝΝΑ.- Τότε;
ΜΠΕΛΕΝ.- Δεν χρειάστηκε.
Η ΑΝΝΑ σταµατά να µιλά, ντρέπεται. Η ΜΠΕΛΕΝ προσπαθεί να κοιτάξει από την άλλη
πλευρά.
ΑΝΝΑ.- Εάν θέλεις µπορώ να σου εξηγήσω…
ΜΠΕΛΕΝ.- Δεν µε ενδιαφέρει…
ΑΝΝΑ.- Τότε γιατί συµπεριφέρεσαι έτσι;
ΜΠΕΛΕΝ.- Νοµίζω ότι ήµουν ξεκάθαρη.
ΑΝΝΑ.- Δεν έχεις καταλάβει τι µου ζητάς.
ΜΠΕΛΕΝ.- Νοµίζεις ότι δεν ξέρω;
ΑΝΝΑ.- Όχι.
ΜΠΕΛΕΝ.- Πάντα δικαιολογίες.
ΑΝΝΑ.- Εσύ δεν µπορείς να ξέρεις…
ΜΠΕΛΕΝ.- Τι πράγµα;
ΑΝΝΑ.- Άσε µε τώρα, σε παρακαλώ…
ΜΠΕΛΕΝ.- Πόσο νοµίζεις ότι µπορώ να περιµένω;
ΑΝΝΑ.- Μπελέν…
ΜΠΕΛΕΝ.- Τα πράγµατα είναι εδώ και τώρα… όχι όταν µας βολεύει…
ΑΝΝΑ.- Τώρα…
[ ] 27
ΜΠΕΛΕΝ.- Δεν χρειάζεται να περιµένουµε µέχρι να έρθει το τέλος του κόσµου.
ΑΝΝΑ.- Όλες νοµίζετε ότι η ζωή µου είναι πολύ εύκολη…
ΜΠΕΛΕΝ.- Κοίτα γύρω σου… µόνο εγώ είµαι εδώ.
ΑΝΝΑ.- Δεν θα µου έλειπε τίποτα εάν δεν το είχες κάνει…
ΜΠΕΛΕΝ.- Έτσι ακριβώςσκέφτεσαι. Ή έτσι είναι είναι ο τρόπος που µιλάς. Τα
πράγµατα που λες. Ίσως είναι τα ακριβώς αντίθετα µε αυτά που πραγµατικά
αισθάνεσαι. Δεν το ξέρω. Αλλά αυτό που ξέρω είναι ότι τα πράγµατα δεν
είναι όπως ακριβώς φαίνονται. Στο βάθος σου έχω απόλυτη εµπιστοσύνη.
ΑΝΝΑ.- Και αυτό σε τι µου χρησιµεύει;
ΜΠΕΛΕΝ.- Απλά, για να µην έρθει η στιγµή που θα κοιτάς γύρω σου και το µόνο
που θα βλέπεις θα είναι άµµος.
Η ΑΝΝΑ κατεβάζει το βλέµµα της.
ΑΝΝΑ.- Αγαπητή µου φίλη… αξιαγάπητη φίλη µου… καταπληκτική φίλη µου… έχω
βαρεθεί τόση υποκρισία… έχω βαρεθεί όλους αυτούς που βρίσκονται γύρω
µου και που το µόνο που περιµένουν είναι πότε θα γυρίσω την πλάτη µου
για να µε κουτσοµπολεύουν… καλύτερα να µείνω µόνη µου.
ΜΠΕΛΕΝ.- Είσαι µόνη.
ΑΝΝΑ.- Νοµίζεις ότι είσαι σε θέση να µε κρίνεις; όλες νοµίζετε ότι είστε υπεράνω…
τόσο αξιοκαταφρόνητη νοµίζετε ότι είµαι;… κοίτα… δεν ξέρω αν µου
προκαλείς γέλιο ή αηδία… εκείνη είναι τόσο καλό άτοµο…
ΜΠΕΛΕΝ.- Έλα ξέρνατα όλα…
ΑΝΝΑ.- Γιατί ήρθες… ήρθες για να γελάσεις µαζί µου;… θα έπρεπε να δεις τον
τρόπο που σκέφτεσαι, που µιλάς… όλες όµως γνωρίζουµε το τι συνέβη στο
σπίτι σου… που είναι τα παιδιά σου;… δεν έχεις να κάνεις κάτι καλύτερο
παρά να έρθεις εδώ… να γελάσεις µε µένα… κατάµουτρα;… και οι άλλες;…
δεν γνωρίζουµε τι κάνουν οι άλλες;… αλλά ήρθε η ώρα να γίνει η αρχή και
τότε όλες θα είναι ιεναντίον µου…
ΜΠΕΛΕΝ.- Συνέχισε… έλα γίνε ακόµα πιο αξιολύπητη…
ΑΝΝΑ.- Δεν είµαι σε χειρότερη µοίρα από εσάς…
ΜΠΕΛΕΝ.- Κακορίζικη…
ΑΝΝΑ.- Αρχίζω να τα παίρνω…
ΜΠΕΛΕΝ.- Αυτό ακριβώς θέλω...
ΑΝΝΑ.- Γιατί;
ΜΠΕΛΕΝ.- Γιατί και εγώ τα βαρέθηκα όλα αυτά.
ΑΝΝΑ.- Και τι κερδίζεις µ’ αυτό;
ΜΠΕΛΕΝ.- Το κάνω για σένα… για µένα… για να µη φτάσουµε να ντρεπόµαστε για
τίποτα...
[ ] 28
ΑΝΝΑ.- Μα και εσύ σκέφτεσαι σαν τις άλλες.
Παύση.
ΜΠΕΛΕΝ.- Ναι.
ΑΝΝΑ.- Δεν είσαι καλύτερη από τις άλλες.
ΜΠΕΛΕΝ.- Όχι βέβαια.
ΑΝΝΑ.- Σταµάτα να παριστάνεις την µάρτυρα…
ΜΠΕΛΕΝ.- Και εγώ βαρέθηκα… όλα όσα έπρεπε να υποµείνω τότε… όλα όσα ήξερα…
όσα λέγατε για µένα όταν δεν ήµουν µπροστά... και προς τι όλα αυτά;.. για
να σ’ ακούω να µου τα χώνεις και τώρα;.. γιατί γελάς µε µένα;
ΑΝΝΑ.- Μου είναι αδιάφορο το τι λες… όλες σε ξέρουµε πολύ καλά…
ΜΠΕΛΕΝ.- Σ’ ενδιαφέρει πολύ το τι λένε οι άλλες… πάντα όταν λένε αυτό που εσύ
θέλεις ν’ ακούσεις…
ΑΝΝΑ.- Και εσύ;
ΜΠΕΛΕΝ.- Πάνω απ’ ότι λένε οι άλλες, πρέπει να προσέχουµε το τι κάνουµε… για
µας…
ΑΝΝΑ.- Καταλαβαίνεις τι µου κάνεις εσύ τώρα;
ΜΠΕΛΕΝ.- Ξέρω το τι µπορεί να συµβεί από δω και πέρα… και ξέρεις πολύ καλά σε τι
αναφέροµαι… το χειρότερο δεν είναι ότι θα µείνεις µόνη… το χειρότερο
είναι ότι αισθάνεσαι µόνη…
Σιωπή.
ΑΝΝΑ.- Εσύ νοµίζεις ότι είµαι έτσι;
ΜΠΕΛΕΝ.- Άννα…
ΑΝΝΑ.- Ειλικρινά, εσύ πως µε βλέπεις;
ΜΠΕΛΕΝ.- Σαν µια καλή φίλη…
ΑΝΝΑ.- Τόσο πολύ κακό σου έχω κάνει;
ΜΠΕΛΕΝ.- Ότι έγινε… έγινε…
ΑΝΝΑ.- Ευχαριστώ…
ΜΠΕΛΕΝ.- Τώρα όµως µπορείς να σταµατήσεις να κάνεις κιάλλο κακό… πριν είναι
πολύ αργά… µου το υπόσχεσαι;
ΑΝΝΑ.- Θα πάω.
ΜΠΕΛΕΝ.- Θα είναι το καλύτερο για όλους.
ΑΝΝΑ.- Εγώ δεν έκανα τίποτα.
ΜΠΕΛΕΝ.- Δεν είναι απαραίτητο να µου το εξηγήσεις.
ΑΝΝΑ.- Πίστεψε µε.
ΜΠΕΛΕΝ.- Σε πιστεύω.
[ ] 29
ΑΝΝΑ.- Στο σπίτι… θα χωρίσουµε… χθες έκανε τις βαλίτσες και έφυγε. Έµεινα
αποσβολωµένη κοιτώντας την πόρτα… δεν µπορώ να µπω στο σπίτι…
αισθάνοµαι τόσο κενή όπως εκείνη… αυτή η καταραµένη παραλία.
Σιωπή. Τα κύµατα γεµίζουν µε την βοή τους τη σκηνή. Οι γυναίκες κοιτάζουν τον
ήλιο. Κατεβάζουν το βλέµµα τους. Η ΜΠΕΛΕΝ ξανακοιτά τον ήλιο µε τα γυαλιά,
έχοντας µισάνοιχτα τα µάτια. Χαµογελά. Μετά δίνει τα γυαλιά στην ΑΝΝΑ, που και
αυτή µε τη σειρά της τον βλέπει και χαµογελά. Της επιστρέφει τα γυαλιά.
ΑΝΝΑ.- Ποτέ δεν γίνονται τα πράγµατα όπως τα φανταζόµαστε…
ΜΠΕΛΕΝ.- Είσαι απογοητευµένη;
ΑΝΝΑ.- Όχι.
ΜΠΕΛΕΝ.- Πάντα µαθαίνουµε ότι υπάρχει µια έκλειψη, γιατί το ανακοινώνουν στην
τηλεόραση… και εάν λένε ψέµατα;
ΑΝΝΑ.- Ποιοι;
ΜΠΕΛΕΝ.- Όλοι αυτοί στην τηλεόραση…
ΑΝΝΑ.- Να λένε ψέµατα;
ΜΠΕΛΕΝ.- Ποιος ξέρει… εσύ εµπιστεύεσαι αυτούς που λένε τον καιρό ή αυτούς που
µιλάνε για αγάπη;
ΑΝΝΑ.- Όπως αυτό µε τους ανθρώπους που πήγαν στη Σελήνη…
ΜΠΕΛΕΝ.- Τι;
ΑΝΝΑ.- Υπάρχουν µερικοί που ισχυρίζονται ότι όλο ήταν ένα ψέµα.
ΜΠΕΛΕΝ.- Ξέρεις; Δεν θα µε ενδιέφερε. Δεν θα µε ενδιαφέρει αν δεν είναι αλήθεια.
Τουλάχιστον να υπάρχει κάποιο µέρος που ποτέ να µην υπήρχαν άνθρωποι.
ΑΝΝΑ.- Θα πρέπει να φτάσεις µέχρι το φεγγάρι…
ΜΠΕΛΕΝ.- Πρώτα, το φεγγάρι. Μετά, εµείς. Έξω οι άντρες.
ΑΝΝΑ.- Μου καταστράφηκαν τα µάτια.
ΜΠΕΛΕΝ.- Η αλήθεια είναι ότι τα δικά µου µε τσούζουν πολύ...
ΑΝΝΑ.- Την επόµενη θα «καπνίσουµε» κοµµάτια γυαλιά.
ΜΠΕΛΕΝ.- Λένε ότι υπάρχουν κάτι γυαλιά…
ΑΝΝΑ.- Δεν κάνουν τίποτα.
ΜΠΕΛΕΝ.- Θα «καπνίσουµε» κοµµάτια γυαλιά.
ΑΝΝΑ.- Και θα µπορέσουµε να συγκρίνουµε την σχετικότητα.
ΜΠΕΛΕΝ.- Την σχετικότητα τίνος;
ΑΝΝΑ.- Την σχετικότητα, χωρίς τίποτα άλλο.
[ ] 30
Η ΑΝΝΑ και η ΜΠΕΛΕΝ κοιτάζουν στον ορίζοντα. Η ΜΠΕΛΕΝ αρχίζει να ψιλοτραγουδά
το καλοκαιρινό σουξέ. Η ΑΝΝΑ την συνοδεύει. Γελάνε. Κάποιος πλησιάζει.
Σταµατούν και κοιτούν µε ανοικτό το στόµα.
ΜΠΕΛΕΝ.- Αυτός είναι;
ΑΝΝΑ.- Δεν ξέρω…
ΜΠΕΛΕΝ.- Το µαγιό…
ΑΝΝΑ.- Όλοι αυτοί µοιάζουν…
ΜΠΕΛΕΝ.- Πάλι είναι αυτός;
ΑΝΝΑ.- Δεν νοµίζω να έχει τόσο θράσος.
ΜΠΕΛΕΝ.- Εάν όµως δεν είναι αυτός…
ΑΝΝΑ.- Με κοιτά…
ΜΠΕΛΕΝ.- Μπορείς να µου δώσεις το αντηλιακό;
ΑΝΝΑ.- Τώρα; είσαι γεµάτη άµµο.
ΜΠΕΛΕΝ.- Καίγοµαι.
ΑΝΝΑ.- Ναι, αυτός είναι… τι µάτια… και τι κώλος… µε τρελαίνουν οι άντρες µε
κώλο…
ΜΠΕΛΕΝ.- Πρόσεχε.
ΑΝΝΑ.- Κοιτά προς τα εδώ… µε κοιτά.
ΜΠΕΛΕΝ.- Εσένα κοιτά ή εµένα;
ΑΝΝΑ.- Τι φοβερό χαµόγελο…
ΜΠΕΛΕΝ.- Κόκα-κόλα λάιτ.
ΑΝΝΑ.- Εγώ τον είδα πρώτη.
ΜΠΕΛΕΝ.- Κοίτα εκεί πέρα… ο φίλος σου… ο ερωτύλος… σε χαιρετά…
ΑΝΝΑ.- Εάν σου άρεσε τόσο πολύ… στον χαρίζω.
ΜΠΕΛΕΝ.- Με τι αντάλλαγµα;…
ΑΝΝΑ.- Με κανένα, πάρτον… χαλάλι σου… στον κάνω δώρο…
ΜΠΕΛΕΝ.- Και εσύ θα µείνεις µε την Κόκα-κόλα Λάιτ, έτσι;
ΑΝΝΑ.- Δεν θα ήθελες για την πάρτη σου και τους δύο;…
ΜΠΕΛΕΝ.- Δυσκολεύοµαι να αποφασίσω… πρόσεχε! µε πιέζεις…
ΑΝΝΑ.- Συγνώµη δεν το ήθελα…
ΜΠΕΛΕΝ.- Εννοείται, αυτό έλειπε… βάλε µου και άλλη κρέµα…
ΑΝΝΑ.- Πάµε αποφάσισα… θα σε γνωρίσω στον Αλµπέρτο, και θα δω µε τι τρόπο θα
πλησιάσω τον δικό µου.
ΜΠΕΛΕΝ.- Και τα χέρια σου;
ΑΝΝΑ.- Σκατά…
ΜΠΕΛΕΝ.- Έλα καθάρισέ τα.
ΑΝΝΑ.- Είσαι τελείως γουρούνι… σταµάτα να του χαµογελάς…
ΜΠΕΛΕΝ.- Αντίο, αντίοοοοοο.
[ ] 31
ΑΝΝΑ.- Εσύ δεν µπορείς.
ΜΠΕΛΕΝ.- Θα στα πω µετά… ίσως ο Αλµπέρτο µε πάρει µαζί του στο πρόγραµµα…
ΑΝΝΑ.- Είσαι απαίσια…
ΜΠΕΛΕΝ.- Και εσύ δεν πας πίσω…
ΑΝΝΑ.- Δεν είµαστε φίλες;
ΜΠΕΛΕΝ.- Έχε το νου σου στην πετσέτα µου...
[ ] 32
