Δεκαπενθήμερο έντυπο για τον πολιτισμό και τη ΘεσσαλονίκηΈτος 4ο / Τεύχος 98 / Διανέμεται δωρεάνφιλμ νουάρ

Ό,τι αρχίζει ωραίο τελειώνει με πόνοΟι πικραμένες καρδιές το ξέρουνε μόνοΕίναι κακό στην άμμο να χτίζεις παλάτιαΟ βοριάς θα στα κάνει συντρίμμια, κομμάτιαΣτη ζωή ξεκινάμε με όνειρα χίλιαΤα γκρεμίζει ο πόνος, η φτώχεια κι η ζήλειαΕίναι κακό στην άμμο να χτίζεις παλάτιαΟ βοριάς θα στα κάνει συντρίμμια, κομμάτιαΠικραμένοι κι οι δυο κλαίμε τη συμφορά μαςΤη χαμένη αγάπη, την πρώτη χαρά μαςΕίναι κακό στην άμμο να χτίζεις παλάτιαΟ βοριάς θα στα κάνει συντρίμμια, κομμάτια

Στίχοι: Λένα ΝταϊνάΜουσική: Σπύρος Σκορδίλης

Τραγούδι: Σπύρος Σκορδίλης – Λένα Νταϊνά

Χρειάστηκε να περάσει κοντά ένας μήνας από το θρίαμβο του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. στις εθνικές εκλογές, θρίαμβο που, πέρα από το 36 % του εκλογικού σώματος που τον ψήφισε, αλλά και από το 5% των ΑΝ.ΕΛ., που έστω και ευκαιριακά συμβα-δίζει μαζί του, επιθυμούσε η συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού. Λίγο η ακατανίκητη έλξη για το καινούριο και αδοκίμαστο, πολύ η δυσαρέσκεια και απέχθεια για το παλιό, δοκιμασμένο και σάπιο, τα στοιχήματα για τον νικητή της 25ης Ιανουαρίου είχαν χάσει εξαρχής το ενδιαφέρον τους. Η διαφορά μάλιστα θα ήταν πιθανότατα συντριπτικά μεγαλύτερη και η προσμονή αλλα-γής πολύ πιο έντονη, αν δεν συνοδευόταν από το φόβο για τον αντίκτυπο μιας άλλης πολιτικής, που θα «έσχιζε τα μνημόνια», αλλά εκ του αποτελέσματος ίσως ρίσκαρε τις τελευταίες αντοχές του τρομοκρατημένου και ταλαιπωρημέ-νου κόσμου. Η «πρώτη φορά αριστερά», αν και με αριστερά συνθήματα και -εν μέρει- αριστερές πολιτικές εξελέγη και διήνυσε την πρώτη τετραετία του και ο Ανδρέας Παπανδρέου το 1981, αποτέλεσε το ιερό δισκοπότηρο όσων ελπίζουν / ελπίζουμε σε λιγότερο κεφαλαιοκρατικές και περισσότερο φιλολαϊκές (δεν είναι κακή λέξη, μην κάθεστε και ακούτε όσους την ειρωνεύονται) πολιτικές.

Ήρθε λοιπόν κι αυτή η ώρα. Και ποια ήταν η πρώτη συμβολική κίνηση της νέας κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας; Η εκλογή του Προκόπη Παυλόπουλου στην Προεδρία της Δημοκρατίας! Προχώρησε σε χιλιάδες προσλήψεις παρακά-μπτοντας και απαξιώνοντας το Α.Σ.Ε.Π. κατά την περίοδο 2004 – 2009, υπήρξε Υπουργός Εσωτερικών κατά τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου και κατά τη διάρκεια των «Δεκεμβριανών» που ακολούθησαν, τροποποίησε τον εκλογικό νόμο δίνοντας το φοβερό και τρομερό μπόνους 50 εδρών στο πρώτο κόμμα, ψήφισε ΝΑΙ σε όλα τα μνημόνια και τα κατεπείγοντα νομοσχέ-δια τα τελευταία χρόνια, παρόλο που ενίοτε τα χαρακτήριζε αντισυνταγματικά: μερικά από τα έργα και τις ημέρες της όχι ιδανικής επιλογής του (μήπως να αναφερθούμε και στην παρουσία-απουσία του στην περίφημη εκπομπή με Κασι-διάρη, Κανέλλη και Δούρου;). Αν η αρχή είναι το ήμισυ του παντός, σφίξαμε…

Όμως, πρώτιστα μας ενδιέφερε και μας ενδιαφέρει η αποτίναξη του μνημο-νιακού ζυγού, δεν είναι έτσι; Την Παρασκευή 20 Φεβρουαρίου η κυβέρνηση ζήτησε από τους «εταίρους» να αποδεχτούν το αίτημά της για παράταση της λεγόμενης «Δανειακής Σύμβασης», δηλαδή ας μην παίζουμε με τις λέξεις, του Μνημονίου. Σύμφωνοι, ο Γιώργος Παπανδρέου μας έβαλε στο τούνελ, οι Σαμαράς και Βενιζέλος μεγάλωσαν το μήκος της σήραγγας, ώστε να μη βλέ-πουμε πλέον πουθενά το φως, αλλά η ρημάδα η ελπίδα (ως σημαία και της προεκλογικής καμπάνιας) πού πήγε;

Ας είμαστε ρεαλισταί, λοιπόν, όπως έγραψε και ο Στράτος στο προηγούμενο φύλλο μας. Ας αποδεχθούμε ότι πρέπει πάση θυσία να υφιστάμεθα τον διαρκή εξευτελισμό τού να παρακαλάμε να μας δοθούν χρήματα για να τα καταβάλ-λουμε ως τόκους πίσω στους ίδιους δανειστές. Όμως, ας ελπίσουμε (για άλλη μια φορά) και ότι ήταν αναγκαίο κακό σε επίπεδο διπλωματίας ο ισχυρός (η Γερμανία, δηλαδή η Ευρωπαϊκή Ένωση) να φανεί ότι ποδοπάτησε τον μικρό τουλάχιστον σε επίπεδο λόγων και γραπτών συμφωνιών, προκειμένου να του κάνει κατόπιν στα μουλωχτά και μία – δύο – τρεις παραχωρήσεις αξιοπρέ-πειας. Αλλιώς οι στίχοι της Λένας Νταϊνά στο υπέροχο παλιό λαϊκό τραγούδι θα μας σκιάζουν για πάντα…

Δημοσθένης Ξιφιλίνος

12.2.2015Ό,τι αρχίζει ωραίο, τελειώνει με πόνο

Υ Π Ο Ψ Η Φ Ι Α Γ Ι Α

Χ Ρ Υ Σ ΗΣ Φ Α Ι Ρ ΑΒ ’ Γ Υ Ν Α Ι Κ Ε Ι Ο Υ Ρ Ο Λ Ο Υ

( Τ Ζ Ε Σ Ι Κ Α Τ Σ Α Σ Τ Ε Ϊ Ν )

5 Μ Α Ρ Τ Ι Ο Υ Σ Τ Ο Υ Σ Κ Ι Ν Η Μ Α Τ Ο Γ Ρ Α Φ Ο Υ Σkx A most violent year film noir orizontia.indd 1 24/02/2015 12:58 μ.μ.

φιλμ νουάρ 2

Ανδρέα, θα ήθελα να αρχί-σουμε από την αφορμή που σε ώθησε να γράψεις τους «Διαβάτες της Σκιάς». Ποιο ήταν το αρχικό ερέθισμα;Μεγάλωσα αναγνωστικά με συγγραφείς όπως ο Πόε, ο Κάφκα, ο Στόκερ και η Σέλεϊ. Μάλλον λογικό λοιπόν, οι Δια-βάτες, ως μια συλλογή ιστο-ριών που περιφέρεται γύρω από τις διάφορες αποχρώσεις του μακάβριου, να διατηρούν επιρροές αμιγώς λογοτεχνικές και ταυ-τόσημες με τα αγαπημένα μου αναγνώσματα. Σε επίπεδο θεματικής, ανέκαθεν μου προκαλούσε ενδιαφέρον το δίπολο της σχέσης μεταξύ αθωότητας και βίας, αλλά και το αρχέγονο ένστικτο της εκδίκησης που ενυπάρχει σε όλους μέσα μας, εν βρασμώ ή σε καταστολή.

Με εντυπωσιάζει το γεγονός ότι κάνεις την πρώτη σου εμφά-νιση στο χώρο του βιβλίου με μια συλλογή διηγημάτων. Γιατί επέλεξες το διήγημα;Αγαπώ πολύ το διήγημα. Πρωτίστως με την ιδιότητα του αναγνώστη. Με ελκύει η ακαταμάχητη αμεσότητα και η συμπυκνωμένη ευθύτητα που αποκτά ο γραπτός λόγος μέσα στην περιορισμένη έκταση στην οποία καλείσαι να πεις μια ιστορία. Αντιμετωπίζω το διήγημα ως ένα στοίχημα οικονομίας, ως μια συνειδητοποιημένη άσκηση ύφους, όπου το ανούσιο και το περιττό πρέπει να απορριφθούν. Είναι, εν τέλει, τα στοιχεία εκείνα που το κάνουν ένα δύσκολο και σπάνια συμβατό με την εμπορικότητα είδος, μιας κι η ωρίμανση που απαιτεί σε συγγραφική τεχνοτροπία αλλά και αυτοκριτική, είναι διαρκής και σταδιακή.

Ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά σου είναι το πώς χειρίζεσαι το λόγο. Πώς ένας άνθρωπος της ηλικίας σου αποφάσισε να μάθει να γράφει σωστά και με ενδιαφέρον; Υπήρξε κάποιος στο περιβάλλον σου που ήταν για σένα πρότυπο προς αυτή την κατεύθυνση;Αν και θα ήμουν ο τελευταίος αρμόδιος για να απαντήσει ως προς το «τι εστί σωστός τρόπος γραφής» –κι αν φυσικά μπορεί να υφίσταται κάτι τέτοιο– θα εντόπιζα την αγάπη μου για το γραπτό λόγο στην ίδια του την πηγή: το βιβλίο, τον πόθο μου για συναρπαστικές ιστορίες, αλλά και για εναλλακτικές, εξόχως πιο γοητευτικές, πραγματικότη-τες. Ο ανθρώπινος παράγοντας υπό τη μορφή ενός πατριαρχικού ή μητριαρχικού ευεργετικού προτύπου είναι κάτι που μάλλον εκλείπει από την πρώιμη νεανική μου ηλικία και την κουτσουρεμένη σχολική παιδεία που υποτίθεται ότι εξέλαβα.

Χαρακτηρίζεις τα διηγήματά σου «σκοτεινές ιστορίες». Γιατί επέλεξες να ασχοληθείς με την απώλεια, την εκδίκηση και τον θάνατο; Τι είναι αυτό που σε γοητεύει στις σκιές;Η σκιά με γοητεύει για την αλήθεια της. Είναι το μέρος όπου οι κρυψώνες και τα προσωπεία καταρρέουν, μαζί τους και η επί-πλαστη εκείνη φωτεινότητα που χαρακτηρίζει την πλειοψηφία των ανθρώπινων επιδερμικών επαφών και κανόνων κανονικότητας. Η φιλήσυχη καθαγιασμένη βιτρίνα του ενοποιημένου συνόλου χάνει κάθε επίδραση υπό το λαμπερό φως της σκιάς. Και νομίζω πως η απώλεια, η εκδίκηση και ο θάνατος, δεν είναι παρά τα πιο αγνά από τα παιδιά της.

Πώς τα κατάφερες με τους ήρωές σου; Απ’ ότι είδα ήταν δύσκολοι χαρακτήρες…Ο συγγραφέας καλείται να σκάψει στο ένστικτο και να παρου-σιάσει την υποκειμενική του αλήθεια. Κωμικοί, αλλόκοτοι ή κατατρεγμένοι, οι ήρωες και οι αντιήρωες κάθε ιστορίας, είναι αυτομάτως και «εύκολοι» ήρωες, από τη στιγμή που πηγάζουν από την εκάστοτε φαντασία αυθόρμητα και ειλικρινά. Φαντάζομαι ότι ο καθένας που καταπιάνεται με τη μυθο-πλασία, σκορπάει στις ιστορίες του και μικρά ή μεγαλύτερα θραύσματα του εαυτού του. Ως εκ τούτου, οι ήρωες αυτού του βιβλίου προέκυψαν και αναλύθηκαν με μεράκι και με αγάπη. Και ελπίζω αυτό να περνάει και αναγνωστικά, έστω

και σε έναν αξιοπρεπή βαθμό.

Θεωρώ ότι τόσο ο κεντρικός όσο και οι εσωτερικοί τίτλοι είναι πολύ πετυχημένοι. Πώς κατέληξες σε αυτούς;Χωρίς πολλές αναλύσεις και μάλλον ακολουθώντας το απλοϊκό δόγμα: «η πρώτη ιδέα είναι και η καλή ιδέα». Ειδικότερα για τον κεντρικό τίτλο του βιβλίου, νομίζω πως περιγράφει επακριβώς το σύνολο των ηρώων των διηγημάτων. Είναι όλοι τους, με έναν ρεαλιστικό ή συμβολικότερο τρόπο, Διαβάτες της Σκιάς. Είτε διατρέχουν τα σκιερά χιλιόμετρα ενός διαταραγμένου μυαλού, ενός μοναχικού δρόμου, μιας κρίσιμης απόφασης ή μίας σύγκρουσης μέχρις εσχάτων.

Υπήρξε κάτι που σε δυσκόλεψε πολύ κατά τη διάρκεια της συγγραφής;Η σημαντικότερη δυσκολία που αντιμετωπίζω προσωπικά αφορά τη σχέση αγάπης και μίσους που διατηρώ σε ένα ευρύτερο επίπεδο με την έννοια της τελειομανίας. Είναι επίπονο –και φαντάζομαι κι άμεσα συναρτώμενο και με την παρούσα ηλικία μου- το να εντοπίζω τη λεπτή εκείνη γραμμή όπου η ανάγκη για καλλωπισμό κινδυνεύει να μετατραπεί σε ασχήμια, αν κι αυτό είναι κάτι που με το χρόνο και την τριβή ωριμάζει ενστικτωδώς. Πιστεύω ότι το βασικότερο στοίχημα, ειδικά για έναν νέο συγγραφέα, είναι το να βρει τη χρυσή εκείνη ισορροπία που ο αυθορμητισμός κι η μεθοδικότητα θα ευθυγραμμιστούν σε ένα αβίαστο και απαλλαγμένο από την αφέλεια και τη σοβαροφάνεια τελικό αποτέλεσμα.

Πώς θα περιέγραφες την πρώτη σου εμπειρία με αυτό που λέμε συγγραφή και έκδοση βιβλίου;Με δυο λέξεις: συναρπαστικά αντιφατική. Έχω τη χαρά να διατηρώ προς το παρόν τη γεύση ενός μισογεμάτου ποτηριού, με διαρκή συσσώρευση γνώσεων γύρω από τη διαδικασία έκδοσης ενός βιβλίου, αλλά και των ρεαλιστικών προσδοκιών που μπορεί να διατηρεί ένας πρωτοεμφανιζόμενος συγγραφέας γύρω από τη μεταχείριση του πονήματός του. Σε τελική ανάλυση, το να βλέπεις αυτό το –ανεξάρτητα από το εύρος της όποιας καλλιτεχνικής αξίας– πόνημα, να βρίσκει το δρόμο του προς το δικαίως απαιτητικό αναγνωστικό κοινό, αποτελεί εκ των πραγμάτων μια καλοδεχούμενη ψυχική ανταμοιβή.

Ο Ανδρέας Σουσουρής, γεννήθηκε το 1981 στον Βόλο. Σπούδασε σκηνοθεσία και δημι-ουργική γραφή στη Θεσσαλονίκη και ασχολείται με τη συγγραφή σεναρίων για ταινίες μικρού μήκους, αλλά και διηγημάτων. Η συλλογή διηγημάτων με τίτλο «Διαβάτες της σκιάς» αποτελεί την πρώτη του ολοκληρωμένη πρόταση στο χώρο του ελληνικού βιβλίου, ακολουθώντας τα βήματα των αγαπημένων του αναγνωσμάτων από τη δεξα-μενή της κλασικής λογοτεχνίας και του μακάβριου. Το βιβλίο του «Διαβάτες της σκιάς» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Momentum.

βιβλίο

Δεκαπενθήμερο έντυπο για τον πολιτισμό και τη ΘεσσαλονίκηΤεύχος 9826 Φεβρουαρίου 2015Διανέμεται δωρεάν

ΔιεύθυνσηΛώρη Μαργαρίτη 6Τηλέφωνο2310 267484e-mailcontact@filmnoir.grfacebookhttps://www.facebook.com/filmnoirmagtwitter@filmnoirmagissuuissuu.com/filmnoir

Υπεύθυνη έκδοσης και διαφήμισηςΧριστίνα ΜυλωνοπούλουΑρχισυντάκτες Δημοσθένης Ξιφιλίνος Γιώργος ΠαπαδημητρίουΣύμβουλος ΈκδοσηςΘόδωρος Γιαχουστίδης

Σχεδιασμός εντύπου Θάνος ΠάππαςΕκτύπωσηΜιχάλης Γαλανόπουλος

Το φιλμ νουάρ κυκλοφορεί σε 18.000 αντίτυπα και μοιράζεται δωρεάνΤα ενυπόγραφα κείμενα εκφράζουν τις προσωπικές απόψεις των συντακτών.

Στο τεύχος 98 γράφουνΜαριάννα Βασιλείου, Λένα Βρούσια, Παρασκευή Γιουβανάκη, Γιώργος Ζερβόπουλος, Κώστας Γ. Καρδερίνης, Αλέξανδρος Ρωμανός Λιζάρδος, Σοφία Μελικίδου, Θοδωρής Μπακάλης, Γρηγόρης Μυστιλιάδης, Κατερίνα Παπαδοπούλου, Γιάννης Σμοϊλης, Έλσα Σπυριδοπούλου, Ευριπίδης Ταρασίδης, Δέσποινα Τριανταφυλλίδου, Θοδωρής Τσομίδης, Γιάννης Φραγκούλης

φιλμ νουάρ www.filmnoir.gr

Ανδρέας Σουσουρής: Η σκιά με γοητεύει για την αλήθεια τηςΣυνέντευξη στην Κατερίνα Παπαδοπούλου

φιλμ νουάρ 3

Η «παρτίδα» τηςΚυκλοφορεί εδώ και δύο μήνες από τις εκδόσεις «Ιωλκός» η νέα ποιητική συλλογή της Κατερίνας Κατράκη με τίτλο Η παρτίδα. Και η ποιήτρια μιλά γι’ αυτή και για τα δημιουργικά ερεθίσματα κόντρα στη φθορά.Η Κατερίνα Κατράκη γεννήθηκε στην Αθήνα το 1981, σπούδασε κλασική φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και γνωρίζει τρεις ξένες γλώσσες. Η πρώτη ποιητική συλλογή της ήταν το Παράθυρο, που κυκλοφόρησε από τις ίδιες εκδόσεις το 2010, ενώ συμμετέχει και στο συλλογικό έργο 12 δημιουργών με τίτλο Η ποίηση συναντά την ποίηση.Γράφει γι’ αυτήν ο διευθυντής των εκδόσεων «Ιωλκός» Κωνσταντίνος Κορίδης: «Ο ποιητικός λόγος, η δημιουργία γενικότερα, δεν έχει ηλικιακά όρια. Η Κατερίνα Κατράκη, ένας νέος άνθρωπος, προβληματίζεται και προβληματίζει. Αισθάνεται τα τσιμπήματα της ζωής και της καθημερινότητας στο πετσί της. Ανησυχεί. Άλλοτε πονά, άλλοτε χαίρεται. Τα συναισθήματά της είναι έντονα. Αντιδρά και δημιουργεί. Δημιουργεί λέξεις, στίχους, στροφές, ποιήματα. Η ορμή της νιότης της είναι χει-μαρρώδης. Η ευφράδειά της είναι χαρακτηριστική. Η δημιουργός έχει την ανάγκη να διαμορφώσει το δικό της σύμπαν, που αρμονικά θα ισορροπήσουν οι σκέψεις και τα βιώματά της. Το καταφέρνει. Χαροποιό γεγονός νέοι άνθρωποι να ποιούν τόσο χρωματιστά, τόσο όμορφα και συγκινητικά. Σίγουρα η παιδεία της ποιήτριας την εφοδιάζει με πλούσιο υλικό. Αλλά, πιστέψτε με, δεν είναι μόνο αυτή αρκετή. Είναι και το περιβάλλον, η πορεία που χαράζει και διανύει ο κάθε δημιουργός. Η Κατερίνα Κατράκη έχει επιλέξει ένα δύσκολο δρόμο. Το δρόμο της αντίστασης και της ειλικρίνειας. Δημιουργεί και μας παρακινεί να δημιουργήσουμε».

«Είναι πολύ σημαντικό το ότι κάνω μια πεζή, συμβατική δουλειά»Σε μακρά συνομιλία μας, η Κατερίνα Κατράκη ξεκινά αποτυπώνοντας τον δημι-ουργικό δρόμο της: «Ξεκίνησα να γράφω από τα δώδεκα δημιουργώντας εφημερί-δες, μιας και –έχοντας μια κλίση στον λόγο- ήθελα διακαώς να γίνω δημοσιογρά-φος» λέει. «Στις εφημερίδες υπήρχε ενότητα με ποίηση, ποίηση που συνεχίστηκε στα χρόνια χωρίς να σκεφτώ ποτέ να εκδώσω κάτι. Με παρότρυναν οι δικοί μου άνθρωποι, αλλά όταν έγινε άρχισα να εξωτερικεύω αγάπη με μια πρωτόγνωρη κοινωνικότητα».Είναι μία φιλόλογος που εργάζεται ως υπάλληλος σε ιδιωτική εταιρεία. «Κι όταν πιέζομαι πολύ από τη φθορά της καθημερινότητας, καταφεύγω στην ποίηση. Είμαι ένας άνθρωπος του παρόντος που δεν προσκολλάται στο παρελθόν. Κάτι με σπρώχνει στην ποίηση, μια αδήριτη ανάγκη» λέει, προσθέτοντας: «Είναι πολύ σημαντικό το ότι κάνω μια πεζή, συμβατική δουλειά. Είμαι ικανοποιημένη από αυτή, αλλά δεν είναι μια δουλειά που παρέχει ερεθίσματα. Ωστόσο εμπνέομαι και από αυτή, καθώς μπορεί να γίνει ερέθισμα ακόμη και το άνοιγμα μιας πόρτας. Εμπνέομαι από την καθημερινότητα και τη φθορά της, την οποία αποδομώ και ανασυνθέτω μέσα από τους στίχους. Βλέπω τα πράγματα αλλιώς κάθε μέρα».Μιλώντας για την ποίησή της και βγάζοντας στο φως όσα τη συνθέτουν κι τη γεννούν μέσα στον δικό της κόσμο, εξηγεί: «Κάθε ποίημα είναι ένα στιγμιαίο ερέθισμα που γράφτηκε σε συγκεκριμένο χρόνο και τελείωσε εκεί. Έχει κλείσει για μένα και μετά το αντιμετωπίζω σαν ένα τελειωμένο πίνακα ζωγραφικής. Και πάμε για άλλα… Όσο για τον καθένα που το διαβάζει, κάθε ποίημα είναι ένας πίνακας έχοντας τη δική του ανάγνωση. Για κάθε ποίημα ακούω διαφορετικές γνώμες που είναι όλες σωστές. Αυτό που δεν μπορώ να κάνω είναι να επεξηγήσω ή να αναλύσω. Δεν έχει νόημα. Ό,τι κατάλαβε ο καθένας, κατάλαβε. Αυτό μου αρκεί και είναι κέρδος και χαρά».

«Κάθε βράδυ προσεύχομαι μέσα από τους μεγάλους ποιητές μας»Μέσα από τη συζήτησή μας, διαπιστώνουμε ότι τη συγκλόνισε η πρόσφατη απώ-λεια του Μένη Κουμανταρέα. Μιλά με θαυμασμό γι’ αυτόν και το έργο του. Και γενικεύοντας την περί την ποίηση κουβέντα, η Κατερίνα Κατράκη δηλώνει: «Η ποίηση δεν μπορεί να εξασκείται για βιοποριστικούς λόγους, κάτι που βέβαια στην εποχή μας είναι αδιανόητο και ανέφικτο. Αλλά αν θέλεις να βιοποριστείς δεν θα γίνεις καλός σ’ αυτό. Θα γίνεις καλός μόνο αν αφοσιωθείς και δεθείς μ’ αυτό που κάνεις. Χάνοντας τα ερεθίσματα του κόσμου».Τέλος, περνώντας στο σκηνικό της κρίσης μέσα στο οποίο καλείται να λειτουργήσει και να τελετουργεί πλέον, λέει: «Η κρίση μάς έχει αγγίξει πολύ. Μετά την κρίση αξιών και συναισθημάτων επιμολύνθηκε και η οικονομική ζωή. Η κρίση δεν είναι κάτι καινούργιο στη ζωή μας. Εγώ την απομυθοποιώ και κάθε βράδυ προσεύχομαι μέσα από τους μεγάλους ποιητές μας, διαβάζοντας από ένα απόσπασμά τους για ένα καλύτερο μέλλον. Προσπαθώ να είμαι εντάξει απέναντι στον κόσμο και στην τέχνη. Παρακολουθώ τις εξελίξεις και πορεύομαι μαζί τους, δεν μπορώ να κάνω κάτι άλλο. Αντιστέκομαι όσο μπορώ μέσα από τα έργα μου. Είτε τα ρεαλιστικά καθημερινά της ζωής είτε τα ποιητικά».Το νέο βιβλίο της κυκλοφορεί μόλις τέσσερις μήνες και δεν υπάρχουν ακόμη κάποια στοιχεία από την πορεία του. Δεν έχει γίνει καν επίσημη παρουσίασή του ακόμη. «Θα γίνει στις 7 Μαρτίου, σ’ έναν όμορφο και φιλόξενο χώρο της Αθήνας», λέει η Κατερίνα Κατράκη.

βιβλίο

Κατερίνα Κατράκη Η ποίηση δεν μπορεί να εξασκείται για βιοποριστικούς λόγουςΣυνέντευξη στον Θοδωρή Μπακάλη

φιλμ νουάρ 4

Δύο γυναίκες, μια ζωή

Ένα ιδιαίτερα αγαπημένο έργο παρουσιάζεται στο θέατρο ΣΟ0ΦΟΥΛΗ. Ο λόγος για το Ποιος ανακάλυψε την Αμερική της Χρύσας Σπηλιώτη, το οποίο σκηνο-θετεί (και επιμελείται και τη μουσική του) ο Παύλος Δανελάτος. Επι σκηνής η Παυλίνα Χαρέλα και η Χριστίνα Γυφτάκη, ενσαρκώνουν την Καίτη και την εξαδέλφη της, τη Λίζα, που είναι συνομήλικες και εντελώς αντίθετοι χαρακτήρες.Αναπαριστούν τη ζωή τους με πάθος και χιούμορ. Μεγαλώνουν, ερωτεύονται, προδίδουν και προδίδονται, επιλέγουν, αποτυχαίνουν, προσπαθούν. Τα όνειρα και οι εφιάλτες τους γίνονται πραγματικότητα, σε μια πανέξυπνη σκηνική απο-τύπωση, όπου οι δύο ηθοποιοί ενσαρκώνουν όλα τα πρόσωπα της ζωής τους, από την παιδική τους ηλικία έως το γηροκομείο. Το έργο, αν και φαινομενικά απλό, είναι βαθιά ανθρώπινο, κρατάει πολύ εύθραυ-στες ισορροπίες ανάμεσα στο κωμικό και στο τραγικό και ο λόγος του είναι εξαιρετικά λεπτός και άμεσος. Γι’ αυτό, εξάλλου, είναι τόσο επιτυχημένο, από την πρώτη φορά που παρουσιάστηκε τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό ως και σήμερα. Τα σκηνικά και κοστούμια είναι του Νίκου Καλαϊτζίδη, οι φωτισμοί του Ανέ-στη Ατακτίδη, τα animation του Μπάμπη Αλεξιάδη και τα γραφιστικά και οι φωτογραφίες του Γιώργου Δερνίκα.

Θέατρο «Σοφούλη» (Τραπεζούντος 5 και Σοφούλη, Καλαμαριά). Από τις 27 Φεβρουαρίου, «Ποιος ανακάλυψε την Αμερική». Κάθε Παρασκευή και Σάββατο στις 9 μ.μ. και κάθε Κυριακή στις 8 το βράδυ. Πληροφορίες στο τηλέφωνο 2310 423925.

«ΕΞΟΔΟΣ» στο ΦΑΡΓΚΑΝΗ

Αληθινές μαρτυρίες γυναικών

Η Μόσχω Τζαβέλα, η Ηλέκτρα Αποστόλου, η Μπουμπουλίνα, η Μαντώ Μαυ-ρογένους, η Λέλα Καραγιάννη, Σουλιώτισσες και Μεσολογγίτισσες, εργάτριες και ανώνυμες αγωνίστριες, ανταμώνουν επί σκηνής με την 90χρονη σήμερα Ζωή Πετροπούλου. Όλες τους αποτελούν πρόσωπα του έργου Έξοδος, ενός κειμένου της ομάδας Anima, που ανεβαίνει την επομένη από τη γιορτή της γυναίκας (8 Μαρτίου), για δύο βραδιές (9 και 10 Μαρτίου) στη σκηνή του κινηματοθέατρου ΦΑΡΓΚΑΝΗ.

Πρόκειται για ένα έργο-ντοκουμέντο, καθώς συντίθεται από αφηγηματικά κείμενα-μονολόγους, αλλά και αληθινές μαρτυρίες γυναικών που έδρασαν στην επανάσταση του 1821, στον πόλεμο του 1940, στον εμφύλιο, ως και σήμερα. Γύρω από τα ερωτήματα «εγώ θα έβαζα σε κίνδυνο τη ζωή μου για κάτι μεγαλύτερο και ανώτερο από το ατομικό;» και «τι είναι η πατρίδα σήμερα και τότε;», η παράσταση στοχεύει να αναδείξει τις αντιφάσεις, τους δισταγμούς, τις αποφάσεις, αλλά και τις πράξεις εντέλει των γυναικών στη διάρκεια της νεοελληνικής Ιστορίας, μέσα από τη διαφορετικότητα του γυναικείου ψυχισμού.

Με αφετηρία λοιπόν το περιβάλλον μιας εθνικής εορτής (κάτι μεταξύ 25ης Μαρτίου και 28ης Οκτωβρίου), την οποία οι ηθοποιοί προετοιμάζουν χρησιμο-ποιώντας υλικά από εθνικούς εορτασμούς, όπως ποιήματα, εικόνες, τραγούδια, απαγγελίες, στεφάνια, παρελάσεις κ.α. αποδομείται και επαναδομείται η ιδέα του «εθνικού». Οι γυναίκες επί σκηνής μας παρακινούν να ξαναδιαβάσουμε με καινούριο τρόπο το 1821 και το 1940, ώστε τα κείμενα αυτά να αποκτήσουν σάρκα και οστά και να φέρουν πραγματικά σημερινά, επίκαιρα διλήμματα.

Στην Έξοδο, που παρουσιάζεται σε σκηνοθεσία Ρουμπίνης Μοσχοχωρίτη, συμμετέχουν πέντε γυναίκες ηθοποιοί (Νικολίνα Καραθύμιου, Κατερίνα Μπιλάλη, Λυγερή Ταμπακοπούλου, Γιώτα Τσιότσκα και Στέλλα Γρίβα) όλες τους σε σκηνικό διάλογο με την 90χρονη αγωνίστρια Ζωή Πετροπούλου.

Η δραματουργική επεξεργασία είναι της Κυριακής Σπανού, η σκηνογραφία και τα κοστούμια της Μάρθας Φωκά, η επιμέλεια κίνησης και οι χορογραφίες της Κάλλιας Θεοδοσιάδη και η πρωτότυπη μουσική του Κώστα Νικολόπουλου.

Φαργκάνη (Αγ. Παντελεήμονος 10 και Ιασονίδου, περιοχή Καμάρα). «Έξοδος» στις 9 και 10 Μαρτίου στις 9 το βράδυ. Εισιτήρια 12 ευρώ (γενική), 8 ευρώ (φοιτητικό και για ηλικίες άνω των 65 ετών), 6 ευρώ (για γκρουπ άνω των 20 ατόμων/ ανέργους), 5 ευρώ (ατέλεια). Τηλέφωνο για πληροφορίες 2310 960063.

Τη σελίδα του θεάτρου γράφει η Έλσα Σπυριδοπούλου

θέατρο

φιλμ νουάρ 5

Ο Ορέστης του Ευριπίδη, σε μετάφραση Τσαρούχη, στο Θέατρο Αυλαία ως και την Κυριακή 1η Μαρτίου. Τετάρτη ως και Σάββατο στις 9 μ.μ. και Κυριακή στις 7 μ.μ.

θέατρο

Σίμος Κακάλας: Έχουμε πολύ δρόμο ακόμαΣυνέντευξη στον Κώστα Γ. Καρδερίνη

Ο Γιάννης Τσαρούχης μετέφρασε Ευριπίδη (Ορέστης, Τρωάδες) και Σοφοκλή (Επτά επί Θήβας). Έκανε ελεύθερες αποδόσεις χωρίς ρίμα σε πολύ καθημερινή γλώσσα, χρησιμοποιώντας μόνο την ποίηση και τη μουσικότητα της εκφοράς του κοινού λόγου. Για τον Ορέστη ήθελε να κάνει δεύτερη, ακόμη πιο τολμηρή και καθομιλουμένη, μετα-φορά αλλά τον πρόλαβε… ο θάνατος. Σχέδια υλοποιήσιμα είχε και για τις Τρωάδες, ως γνωστόν. Ο Σίμος Κακάλας φρονεί ότι ο Ορέστης ξεπερνά τα όρια της τραγωδίας και ψάχνει μαζί του από σκηνής το πλαίσιο επικοινωνίας με το κοινό. Οι πολιτικοί εκμεταλλεύονται την υποκριτική για να περάσουν τα ψέματά τους ενώ εμείς προσπαθούμε μέσα από το ψέμα να πούμε αλήθεια, λέει χαρακτηριστικά. Στο μυαλό του τριγυρίζει συνεχώς η φράση του έργου «Τάνταλος, ο ευτυχισμένος αυτός άνθρωπος» γιατί τα μαρτύριά μας είναι χειρότερα από εκείνου, πιστεύει. Τι άλλο συλλογάται όμως;

Γιατί ο Ορέστης, από τις μεταφράσεις του Τσαρούχη; Ο Ορέστης είναι... τρεις νέοι στους οποίους έχει κληροδοτηθεί ένα προπατορικό αμάρτημα από την εποχή του Τάνταλου, του προπάππου τους, και βρίσκονται σήμερα σε αδιέξοδο. Η λύση είναι να τα βάλουν όλα φωτιά: ο τρόπος να ξεφύγουν, μια και δεν έρχεται η υποσχεθείσα από τον Απόλλωνα βοήθεια. Ο θείος τους, ο Μενέλαος της Σπάρτης, είναι ένας κοινός πολιτικάντης που βαδίζει σύμφωνα με το συμφέρον του. Η λύση λοιπόν είναι να τα γκρεμίσουν όλα. Λέει ο Ορέστης σε κάποια στιγμή: αφού είναι να πάθουμε όλα αυτά, ας πάθει κι ο Μενέλαος μαζί μας, δεν μας νοιάζει.

Υπάρχουν άνθρωποι που σκέφτονται έτσι σήμερα; Ένας ολόκληρος λαός σκέφτεται έτσι! Η αλήθεια είναι ότι όταν στριμώχνεις κάποιον σε μια γωνία για αρκετό καιρό, η έκβαση μπορεί να είναι απρόβλεπτη. Δεν είναι αυτό που προτείνω ως λύση, φυσικά, όμως είναι μια πραγματικότητα, η οποία αποτυπώνε-ται στον Ορέστη. Αυτήν τη στιγμή βιώνουμε μια τέτοια κατάσταση, είμαστε στη γωνία αρκετό καιρό.

Φαίνεται να βγαίνουμε απ’ το τούνελ αυτό; Να δούμε! Μακάρι! Μακάρι. Αρχίζει πλέον μια αντίδραση. Γιατί… πόσον καιρό θα στριμώξεις κάποιον; Ο κίνδυνος να γκρεμίσει τα πάντα, να κάνει κακό και σε σένα και στον εαυτό του, είναι ορατός και πάντα εκεί. Να γιατί διαλέξαμε αυτό το έργο, πραγματεύεται μια ανάλογη περίσταση.

Το βλέπουνε οι έξω, συνειδητοποιούνε τον κίνδυνο; Νομίζω ότι τον αντιλαμβάνονται όλοι. Κάποιοι λιγότερο, κάποιοι περισσότερο. Η απελ-πισία είναι πολύ κακό μονοπάτι. Είμαστε στο όριο της απελπισίας.

Μαθαίνουμε να τιθασεύουμε το συναίσθημα με τη φρόνηση; Έχουμε πολύ δρόμο ακόμα. Πέρασαν εκατοντάδες χρόνια, μην πω χιλιάδες, που δεν το έχουμε ακόμη καταφέρει αυτό. Ίσως θα πρέπει απλά να δεχτούμε αυτό που είμαστε. Και ίσως να μας πάρουν τότε κι άλλοι στα σοβαρά. Αν ορθώσεις το ανάστημά σου και πεις, εγώ αυτός είμαι με τα καλά μου και τα κακά μου, όπως όλοι... Υπάρχει άνθρωπος που να ‘ναι ιδανικός, ή κάποιος λαός που να είναι τέλειος; Άσχετα από το τι πιστεύουν οι λαοί για τους εαυτούς τους. Ο κάθε λαός θεωρεί ότι είναι ο καλύτερος στη Γη. Πέρα απ’ αυτό, ας δούμε ότι είμαστε άνθρωποι. Κι οι χαρακτήρες αυτής της τραγωδίας δεν είναι ιερά τέρατα, ανθρώπους αντιπροσωπεύουνε, ειδικά στον Ευριπίδη.

Το εδώ τραγικό τέλος του Ευριπίδη ήταν ατύχημα; Τον έφαγαν λιοντάρια ή σκυλιά; Χάνεται μεταξύ ιστορίας και μύθου. Δεν ξέρεις αν είναι αλήθεια. Με στεναχωρούσε πάντα αυτό. Ήρθε εδώ στη Μακεδονία να βρει την ησυχία του και του συνέβη αυτό. Είναι κωμικοτραγικό. Μάλλον τυχαία το έπαθε. Βασανίστηκε πολύ στη ζωή του ο Ευριπίδης. Είχε δυο γυναίκες που τον ταλαιπώρησαν. Οι συμπατριώτες του δεν τον παραδέχονταν. Ο Αριστοφάνης τού «τα έχωνε» συνέχεια. Η δημοκρατία της εποχής παρακμάζει και οι πολίτες παρασύρονται από δημαγωγούς που φωνάζουν δυνατά και διώχνουν έτσι ή αλλιώς όλους τους επιφανείς άνδρες.

Πώς επέλεξες τους Mohammad για τη μουσική της παράστασης;Με τον Βελιώτη δουλεύουμε μαζί από το Λιωμένο Βούτυρο ήδη. Όταν άρχισα να ακούω Mohammad μου φάνηκε πολύ ταιριαστός ο ήχος τους με την τραγωδία. Κάναμε επιλογές από τις συνθέσεις τους. Κάποια στιγμή θα διασκευάσουν το περίφημο στά-σιμο που έχει διασωθεί από τον Ορέστη του Ευριπίδη (με τη μουσική του ίδιου του δραματουργού). Σχεδιάζουμε να την ενσωματώσουμε στις παραστάσεις όταν θα είναι έτοιμη αυτή η διασκευή. Αναμένεται... Η μουσική τους είναι κάτι πολύ καινούργιο. Δεν ξέρω τι συναίσθημα θα προκαλέσει. Είμαι περίεργος να δω πώς θα λειτουργήσει.

Παράσταση και μουσική σε εξέλιξη λοιπόν; Το ταξίδι τώρα ξεκινά. Από δω, απ’ τη Θεσσαλονίκη. Η μουσική παίζει οργανικό ρόλο και είναι κομμάτι της παράστασης πολύ σημαντικό. Όπως και τα φώτα, τα οποία δεν είναι ακριβώς θεατρικά, είναι σκηνικά, κάποιες εστίες μέσα στο σκηνικό. Περιμένουμε πολλά για την εξέλιξή της από το κοινό. Θέλουμε να το συζητήσουμε στην παράσταση. Θ’ ανοίξουμε διάλογο είτε στη μέση είτε στο τέλος του έργου, θα δούμε πώς.

17o ΦΕΣΤΙΒΑΛΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

ΕΙΚΟΝΕΣ ΤΟΥ 21ου ΑΙΩΝΑ13-22.03.2015 ΕΠΙΣΗΜΟΣ ΧΟΡΗΓΟΣ

ΧΟΡΗΓΟΣ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ

φιλμ νουάρ 6

Μπορεί η συναυλία του Δήμου Αναστασιάδη την προηγούμενη εβδομάδα να μην πραγματοποιήθηκε, αλλά ανακοινώθηκε ότι αυτή της Παρασκευής 27 Φεβρουαρίου θα γίνει κανονικά. Στη σκηνή του ΜΥΛΟΥ λοιπόν και στο πλαίσιο των εορτασμών για τα 25 χρόνια λειτουργίας του χώρου, ο Κατερι-νιώτης τραγουδοποιός και τραγουδιστής θα ερμηνεύσει δικά του κομμάτια, αλλά και διασκευές.

Το τελευταίο Παρασκευο-Σάββατο του Φεβρουαρίου (27 και 28) ολοκληρώνει τις εμφανίσεις του με τα 27 τραγούδια για φωνή-πιάνο-μπάσο στη Θεσσα-λονίκη, στο ΒΕΡΓΙΝΑ του REGENCY CASINO, ο Διονύσης Σαββόπουλος. Τελευταία Παρασκευή (27/2) και για τους Νίκο Ζιώγαλα και Βασίλη Καζούλη στο RECITAL LIVE STAGE.

Η Ανηφοριά του κυκλοφόρησε ιντερνετικά πριν από λίγους μήνες και εντυπω-σίασε. Ο Λεωνίδας Μπαλάφας προχωράει δημιουργικά. Στίχος και μουσική που κινούνται σε διαφορετικά στυλ και είδη κάνουν την τελευταία του αυτή δουλειά ξεχωριστή. Ο ίδιος ανεβαίνει κυριολεκτικά στη Θεσσαλονίκη και θα βρίσκεται στο FIX FACTORY OF SOUND στις 27/2.

Δύο από τους μεγαλύτερους dj και πρωτεργάτες της house σκηνής εμφανί-ζονται στη Θεσσαλονίκη, που θα γίνει για λίγο Ντιτρόιτ, μιας και ο ήχος της Μότορ Σίτυ μετακομίζει. Ο Χουάν Άτκινς και ο Ρόμπερτ Χουντ έχουν με παραγωγές και κυκλοφορίες που είναι πλέον κλασικές του είδους. Μπλιμπλίκια και ρυθμός σε περιμένουν το Σάββατο 28/2 στο PRINCIPAL CLUB THEATER.

Σαββατόβραδο 28/2. Στη δυτική πλευρά της πόλης τρία live αποτελούν πρόκληση και θέτουν διλήμματα. Η Ελευθερία Αρβανιτάκη εμφανίζεται στο FIX FACTORY OF SOUND. Η πάντα δραστήρια τραγουδίστρια κινείται δεξιοτεχνικά ανάμεσα στα είδη της μουσικής, που χάνουν τις ταμπέλες και τα στεγανά τους. Ένα πρόγραμμα με οδηγό την αιθέρια φωνή της και κορυφαία τραγούδια. Λίγο πιο κάτω, στο BLOCK33 βρίσκουμε τη Ματούλα Ζαμάνη. Μία τραγουδίστρια που δεν μοιάζει με καμία άλλη, δυναμική και ευαίσθητη, παραδοσιακή και προχωρημένη. Η σκηνική της παρουσία χαρα-κτηρίζεται το λιγότερο πληθωρική και άκρως αντισυμβατική, όπως άλλωστε και το ρεπερτόριό της που ελίσσεται από πολυφωνικά της Ηπείρου έως τους Bon Iver. Και αν δεν σας έφτασαν αυτές οι επιλογές για τη βραδινή έξοδο, στην απέναντι πλευρά του δρόμου, στο ΜΥΛΟ, θα βρίσκεται ο Φίλιππος Πλιάτσικας. Ο γνωστός τραγουδοποιός ξεκίνησε την Acoustic περιοδεία, εμπνεόμενος από κλασικές ενορχηστρώσεις, με συνοδοιπόρους τη Border Breakers Band, ερμηνεύει ξανά, αλλά αλλιώς, κομμάτια από την προσωπική του καριέρα, αλλά και από Πυξ-Λαξ.

Η Αμυμώνη είναι ένας σύλλογος γονέων και φίλων παιδιών με προβλή-ματα όρασης (μερική ή ολική απώλεια) και πρόσθετες αναπηρίες (νοητική υστέρηση, αυτισμός, νευρολογικές διαταραχές, κινητικά και αισθητηριακά προβλήματα κ.ά.). Για την ενίσχυση των σκοπών του διοργανώνει μία συναυ-λία όπου συμμετέχουν μερικά από τα πιο «δυνατά» ονόματα του ελληνικού πενταγράμμου. Γιώργος Νταλάρας, Γλυκερία, Λαυρέντης Μαχαιρίτσας, Κώστας Μακεδόνας, Πάνος Μουζουράκης, Νίκος Ζιώγαλας & on the road, Βασίλης Καζούλης και Μιχάλης Τζουγανάκης θα βρίσκονται στην σκηνή του ΠΑΛΕ ΝΤΕ ΣΠΟΡ τη Δευτέρα 2 Μαρτίου.

Επιστροφή στις ζωντανές εμφανίσεις κάνει ο Αλκίνοος Ιωαννίδης, με δύο συναυλίες στο BLOCK33 την Παρασκευή και το Σάββατο 5 και 6/3. Αφορμή το ολόφρεσκο υλικό που έχει να παρουσιάσει σε μία ιδιαίτερη ηχητικά και εικαστικά μουσική παράσταση.

Σοφία Μελικίδου

Οι Asian Dub Foundation δημιουργήθηκαν στα εργατικά προάστια του Λονδίνου πριν από 22 χρόνια. Ο χαρακτηριστικός τους ήχος συνδυάζει ράγγα ρυθμούς, ινδο-νταμπ μπάσο, κιθάρες που θυμίζουν σιτάρ, αφρικανικά κρουστά και ρίμες που πυροβολούν ασταμάτητα. Έχουν κυκλοφορήσει 9 άλμπουμ συνολικά, σημειώνοντας επιτυχίες με κομμάτια όπως τα Rebel Warior και Fortress Europe. Θα βρίσκονται στη σκηνή του PRINCIPAL την Παρασκευή 27/2.

Μία παράσταση φόρος-τιμής στον θρυλικό τραγουδιστή παρουσιάζεται στο EIGHTBALL, Elvis Presley 1935-2015: You are always on our minds. Ο Γιώρ-γος Γάκης, ένας από τους πιο φανατικούς θαυμαστές του Έλβις, μαζί με το συγκρότημα του, τους Troublemakers ετοίμασαν ένα γεμάτο επιτυχίες πρόγραμμα, αποτιμώντας έτσι τη λατρεία και την εκτίμηση προς τον μεγάλο καλλιτέχνη. Μαζί τους στην σκηνή θα επικουρήσουν οι Skelters, Δυτικός Άνεμος και ο Νίκος Ντουνούσης.

μουσική

Μουσικές Προτάσεις

Asian Dub Foundation Ελευθερία Αρβανιτάκη

Αυτό το πλοίο που όλο φτάνει (2010): Αυτός ο δίσκος συνδυάζει το ακουστικό με το ευθύ και άμεσο στοιχείο. Τέρμα το νεύρο και η ένταση, επιστροφή στους γήινους ήχους και στις ήπιες ενέσεις ηλεκτρισμού στις ακουστικές μελωδίες. Γλυκές και απλές ενορχηστρώσεις και οι B-Movies να πετυχαίνουν την τέλεια ισορροπία ανάμεσα στον βασικό ηχητικό πυρήνα από κιθάρα-μπάσο-ντραμς-πλήκτρα και στον κεντημένο

εμπλουτισμό του με πνευστά, βιολιά και δεύτερα φωνητικά. Όχι πώς η στιχουργία και η μουσική του Παυλίδη έγιναν ξαφνικά ελαφριές. Απλά ντύθηκαν αβίαστα με φως, χρώμα και δροσιά. Οι ιστορίες του αρχίζουν να έχουν κάπου στο υπόβαθρό τους τη ζοφερή πραγματικότητα. Επί παραδείγματι, το Αντικαταπληκτικά είναι μια ανα-τριχιαστικά ακριβής περιγραφή της καθημερινότητάς μας τα τελευταία χρόνια. Η πανέμορφη Λευκή Καταιγίδα μιλά για μια ιστορία αγάπης από την όμορφη αρχή ως το πικρό τέλος και το Νοσφεράτου για τη μοναξιά των ανεκπλήρωτων συναισθημάτων. Όλα είναι μόνα τους. Έμψυχα και άψυχα: μηχανές, κασετόφωνα, αυτοκίνητα. Από την άλλη, δεν είναι όλα μαύρα. Το Ποδήλατο κάνει ευθεία αναφορά στη σχέση της Αγάπης με το Θείο, όπως το έλεγε το μακρινό 1993 στο Αφού σου το’ πα. «Το είπε παλιά κι ο μάγκας που δήλωσε Θεός / χωρίς αγάπη όλους ο διάολος θα μας πάρει». Και στο Ράδιο Lollipop, το λέει ξεκάθαρα: «Άκουσα ειδήσεις το πρωί, η φωνή που λέει τα νέα / είπε πως σήμερα η ζωή στη γη θα είναι πολύ ωραία». Ναι, η ζωή συνεχίζεται και, παρά τις αντιξοότητες, είναι πολύ όμορφη. Ειδικά όταν είναι ντυμένη με τέτοιες μουσικές (7).

Μαριάννα Βασιλείου

Αφού λοιπόν ξεχάστηκα… (2004): Ο δίσκος αφήνει πίσω τα πλήκτρα των Σπαθιών, στρέφε-ται στην κιθάρα, χρησιμοποιεί την τεχνολογία μόνο ως μέσο καταγραφής της μουσικής και ακολουθεί εσωστρεφείς, μελαγχολικούς δρό-μους -τα Δέντρα είναι αφιερωμένα στη μνήμη του παππού του Παυλίδη και το Last call to Paris στην Κατερίνα Γώγου. Ακουστικές φόρμες, ιδιαίτερα πνευστά (ινδικό φλάουτο, φλικόρνο), αργόσυρτες μελωδίες, ζεστή ερμηνεία: ο Παυλίδης συνεχίζει τη στι-

χουργική / ποιητική ελληνική τραγουδιστική παράδοση με το Μόχα (οι επιρροές από τον Καββαδία είναι εμφανέστατες). Η προσωπική του εικονοπλασία παραμένει έντονη και παραστατική: η ταυρομαχία στη Σπασμένη πολυθρόνα, ο άδειος κήπος του Κηπουρού, η μοναξιά στο Δεν υπάρχεις, όλα είναι 100% Παυλίδης. Τα τέσσερα ορχηστρικά κομμάτια στο δίσκο λειτουργούν σαν γέφυρες ανάμεσα σε τραγουδιστικές ενότητες. Ο δίσκος ξεκινά από τον έξω κόσμο (περιστέρια, δέντρα, η μοναξιά στην όμορφη πόλη), κινείται προς τη φύση (θάλασσα, κήποι), ταξιδεύει πάνω σε μια σπασμένη πολυθρόνα προς κάτι που δεν υπάρχει και καταλήγει στον έσω κόσμο του δημιουργού. Ένα χαζό πουλάκι, που γίνεται ευτυχισμένο με τα πιο απλά πράγματα και έτσι γίνεται ο μεγαλύτερος σοφός στον κόσμο (7,5).

Άλλη μια μέρα (2006): Να’ το λοιπόν το νεύρο, να’ τα και τα ηλεκτρονικά στοιχεία, να’ τος και ο πειραματισμός. Οι B-Movies, οι μουσι-κοί συνοδοιπόροι του (και τι συνοδοιπόροι!) κάνουν έντονη την παρουσία τους από την πρώτη στιγμή. Δίσκος φρέσκος, χορευτικός, ηλεκτρικός και έντονος. Ακόμα και τα πιο αργά κομμάτια έχουν μια ένταση που κρυφοβράζει, για να εκραγεί και να ξεχειλίσει στα πιο γρή-γορα τραγούδια. Η εικονοπλαστική δύναμη του Παυλίδη εδώ βρίσκεται στις καλύτερες στιγμές

της: ο Κοραλλένιος βυθός διαθέτει περιγραφή εφάμιλλη της οπτικοποίησης του Down by the water της Πόλι Τζιν Χάρβεϊ.Η μικρή μας πολιτεία ανοίγει το δίσκο και η ειρωνεία της σε παίρνει από τα μούτρα. Το Δεν είμαι από εδώ και το Αερικό είναι ίσως τα πιο λυτρωτικά τραγούδια που έχει γράψει ποτέ ο Παυλίδης: αέρινα, φωτεινά και ταξιδιάρικα. Το στοιχειωμένο σπίτι είναι από τα κομμάτια που έχουν μείνει μέσα μου. Μπορεί γιατί είναι εύκολο να ταυτιστείς σε πολύ μεγάλο βαθμό μαζί του. Όπως και με το Οι απέραντοι δρόμοι. Οι Θεριστές είναι ό, τι πιο κοντά έχει κάνει στα Ξύλινα Σπαθιά μέχρι στιγμής και η Super Star ξαναπιάνει το νήμα της ειρωνείας από εκεί που το άφησε Η μικρή μας πολιτεία. Τα Σύννεφα, τέλος, κλείνουν το δίσκο με έναν μαγικό στην απλότητά του τρόπο: «μέχρι τον ορίζοντα όμορφα/σύννεφα σήμερα». Το Άλλη μια μέρα ήταν ο καλύτερος δίσκος του μέχρι να βγουν οι Ιστορίες που ίσως έχουν συμβεί -με μουσικά κριτήρια. Για μένα όμως παραμένει –με συναισθηματικά κριτήρια- ο πιο προσωπικός του. Και τον νιώθω πιο «δικό μου» από όλους (8,5).

μουσική

Παύλος Παυλίδης: Λυρισμός και ευαισθησία

Με αφορμή την για πρώτη φορά κυκλοφορία των τριών πρώτων άλμπουμ του Παύλου Παυλίδη σε βινύλιο 180 γραμμαρίων από την Inner Ear, τα ξανάκουσα και…

φιλμ νουάρ 8

Τούτη η δουλειά των Primavera en Salonico και της Σαβίνας είναι η πλέον πολύγλωσση. Ακούμε τραγούδια που αναφέρονται στη Θεσσαλονίκη στα ελληνικά, ποντιακά, ρομά, βουλγαρικά, αρμένικα, σεφαραδίτικα, τουρκικά, σλαβο-μακεδόνικα, σερβο-κοσοβάρικα, ιρλανδο-αγγλικά. Ακούμε σκωπτικά, μπεκτασίδικα, βαρυποινίτικα, απολυτίκια, του νόστου, της χαράς, της λύπης... Μουσικές καρτ ποστάλ που αποτέλεσαν βάση για ένα γόνιμο πολυπολιτισμικό διάλογο με το παρελθόν και το μέλλον αυτής της πόλης. Δεν είναι τυχαίο ότι κυκλοφορεί από την εταιρία ECM και περιοδεύει ζωντανά σε Ελλάδα (στις 7 Μαρτίου στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης), Ελβετία, Γερμανία, Ολλανδία, Βέλγιο, Αυστρία, με κατάληξη (στις 24 Ιουνίου) το Masala World Beat Festival στο Ανόβερο. Η μουσική τους είναι η πολυπόθητη Άνοιξη και η καλύτερη διαφήμιση της φτωχομάνας ανά τον κόσμο.

Από το 2007 έχετε να δισκογραφήσετε. Γιατί περιμένατε τόσο;Δεν είχαμε πραγματικά κάποιο «θέμα» για να ασχοληθούμε ουσιαστικά. Δεν θέλαμε να κάνουμε άλλον ένα δίσκο που να μοιάζει πιθανόν με τους προηγούμενους χωρίς να υπάρχει κάποιος ιδιαίτερος λόγος. Το θέμα Τραγούδια της Θεσσαλονίκης μας κινητοποίησε περισσότερο από άλλες ιδέες που κατά καιρούς είχαμε. Όσον αφορά τον εαυτό μου, έχω εκδώσει ένα ντουέτο με τον Μπάρι Γκάι, το οποίο δεν κυκλοφορεί στην Ελλάδα, και επίσης συμμετέχω στα Τραγούδια για το Κομμένο του Γκίντερ Μπέιμπι Ζόμερ.

Στο εξώφυλλο το Κινημά Ολύμπια (1914) έχει κάποια βαρύτητα;Δείχνει τη ζωντάνια της πόλης αυτή η φωτογραφία. Το πλήθος με φέσια ή με ευρωπαϊκά κουστούμια, οι κοπέλες με καπελάκια και φουστάνια εποχής, οι στρατιώτες... Οι τίτλοι στο σινεμά στα γαλλικά. Μια γλώσσα που μιλιό-ταν επίσης στη Θεσσαλονίκη, μαζί με τα ισπανοεβραίικα, τα ελληνικά, τα τουρκικά, τις σλαβικές γλώσσες... (οι εφημερίδες τυπωνόντουσαν σε όλες αυτές τις γλώσσες).Ήθελα να είναι μια φωτογραφία με ανθρώπους, όχι απλώς ένα τοπίο της πόλης. Να φαίνεται κάτι από τη ζωή της.

Γιατί ανοίγετε και κλείνετε με τον Ύμνο του Πολιούχου μας;Ήταν μουσική η επιλογή στην αρχή, αλλά μετά σκέφτηκα ότι τελικά είναι και συμβολική. Είναι ένα κομμάτι που όλοι οι σημερινοί Θεσσαλονικείς γνω-ρίζουν. Ίσως το πιο χαρακτηριστικό ελληνοχριστιανικό στοιχείο της πόλης, ενορχηστρωμένο όμως και ερμηνευ-μένο με έναν τρόπο ξένο προς την παράδοση αυτή. Με αρμονίες διάφω-νες και με μια ερμηνεία χωρίς ίχνος βυζαντινών ποικιλμάτων. Είναι ας πούμε μια εισαγωγή, που σε προδιαθέτει για το τι θα ακούσεις: για διασκευές και όχι για επανεκτελέσεις, για μνήμες και όχι για προσπάθεια ανα-βίωσης ενός παρελθόντος. Στο τέλος του cd ακούγεται μόνο η συνοδεία των οργάνων, χωρίς τη μελωδία του ύμνου. Αυτό ήταν μια επιθυμία του Μάνφρεντ Άιχερ. Να δίνεται η αίσθηση του απόηχου.

Ιδιαίτερη αύρα περιβάλλει τα κομμάτια. Είναι ζωντανές ηχογραφήσεις;Ηχογραφούμε όλοι μαζί ταυτόχρονα, αλλά εγώ είμαι σε άλλο δωμάτιο, έτσι ώστε αν κάνω κάποιο λάθος να μπορώ μετά να το διορθώσω. Ακούμε από ακουστικά. Υπάρχει πάντα το στοιχείο του αυτοσχεδιασμού όταν παίζουμε. Αυτό απαιτεί να γράφουμε όλοι μαζί και όχι ο καθένας χωριστά. Τα κομμάτια φτιάχνονται και στο στούντιο την ώρα της ηχογράφησης. Ο καθένας βάζει ιδέες και το προσωπικό του στοιχείο στο παίξιμο.

Η ενορχήστρωση προϋποθέτει μέθεξη;Σίγουρα μέσω του παιξίματος ερχόμαστε σε επαφή με έναν τρόπο πιο ουσια-στικό ίσως. Οι ενορχηστρώσεις φτιάχνονται για το συγκεκριμένο γκρουπ, για τους συγκεκριμένους ανθρώπους, που όμως προσθέτουν, όπως σου είπα και πριν, δικά τους πράγματα. Δεν συνηθίζουμε να πολυαναλύουμε τα κομμάτια ή τον τρόπο παιξίματος. Στο Πουλάκιν είχα σε κλουβί για παράδειγμα, άκουγα τον Αλεξανδρή να παί-ζει χωρίς να με ακούει, στο άλλο δωμάτιο, γιατί είχε βγάλει τα ακουστικά, και «μπήκα» από πάνω. Αυτό, εκείνη την ώρα, έδωσε την ιδέα για το πώς θα είναι το κομμάτι. Είναι σαν ένα σόλο ούτι, που η φωνή μπαινοβγαίνει πάνω σ’ αυτό. Έχει κάτι πολύ μοναχικό αυτό το άκουσμα τελικά, διότι ο Γιάννης δεν με ακούει. Είναι μόνος εκείνη την ώρα κι αυτό ταιριάζει πολύ στα λόγια του τραγουδιού που μιλάει για τη φυλακή. Το τραγούδι είχε ενορχηστρωθεί κανονικά με υπέροχες αρμονίες, που όμως τελικά στο στούντιο το αλλάξαμε τελείως. Και το αλλάξαμε ενστικτωδώς, όχι κατόπιν σχεδίου.

Το ανακάτεμα των γλωσσών στο ίδιο άσμα είναι συνηθισμένο;Τα τραγούδια της εποχής, που ήταν αγαπητά, προφανώς μεταφραζόντουσαν και στα ισπανοεβραϊκά ή στα τουρκικά, ώστε ο καθένας να μπορεί να τα τραγουδάει στη γλώσσα του. Ο κατιφές, το Καναρίνι μου γλυκό, το Από ξένο τόπο και άλλα πολλά και γνωστά ρεμπέτικα τα έβρισκες σε δυο-τρεις γλώσσες. Ο Αλμπέρτος Ναρ, στο βιβλίο του Κειμένη επί ακτής θαλάσσης... αναφέρει και μια ισπανοεβραϊκή μεταφορά του Άγιος Βασίλης έρχεται, με λόγια που αφορού-σαν στην απεργία των καπνεργατών το 1914 ή το 1936. Δυστυχώς το διάβασα μετά την ηχογράφηση, αλλιώς θα ήταν ενδιαφέρον να υπήρχε κι αυτό στο cd.

Είναι εποικοδομητικό να συνδυάζετε παραδοσιακή μουσική με τζαζ αυτο-σχεδιασμό;Είναι σίγουρα δημιουργικό για μας. Επίσης μας είναι αναγκαίο. Δεν είναι ακριβώς jazz. Είναι free jazz. Είναι μια πολύ πιο ελεύθερη κατάσταση που δεν δεσμεύεται από αρμονίες, όπως η καθαρή τζαζ. Μπορείς να «φύγεις» τελείως αυθαίρετα προς όπου σου έρχεται.

μουσική

Η Σαβίνα Γιαννάτου φέρνει ξανά την Άνοιξη στην ΘεσσαλονίκηΣυνέντευξη στον Κώστα Γ. Καρδερίνη

φιλμ νουάρ 9

φιλμ νουάρ

κινηματογράφοςΝΕΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ: ΟΔΗΓΟΣ ΕΠΙΤΥΧΙΑΣ / ΤΖΟΝ ΓΟΥΙΚ / CAKE / ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ ΜΑΥΡΗ ΘΑΛΑΣΣΑ // TV SCREEN MAKES YOU FEEL SMALL… // VILYL CELLULOID // ΣΙΝΕΦΙΛ ΑΤΖΕΝΤΑ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

Η ΤΑΙΝΙΑ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ

ΕΜΦΥΤΟ ΕΛΑΤΤΩΜΑ(INHERENT VICE)Σκηνοθεσία: Πολ Τόμας ΆντερσονΠαίζουν: Χοακίν Φίνιξ, Τζος Μπρόλιν, Κάθριν Γουότερστον, Ρις Γουίδερσπουν, Όουεν ΓουίλσονΔιάρκεια: 148’ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟΝ

Ο μοναδικός Πολ Τόμας Άντερσον επιστρέφει με την έβδομη ταινία του, της οποίας το σενάριο έχει αναλάβει ο ίδιος. Ένας σκηνοθέτης που τολμά να δείξει το «απαγορευμένο». Μας έκανε να τον ξεχω-ρίσουμε μέσα από το «Boogie Nights» και να τον θαυμάσουμε μέσα από το αρχοντικό «The Master». Η νέα του ταινία, για την οποία και αδημονούσαμε, είναι ένας κινηματογραφικός δυναμίτης. Το «Έμφυτο ελάττωμα» διεκδίκησε μόνο δύο Υποψηφιότητες για Όσκαρ (Διασκευασμένου Σεναρίου και Κοστουμιών), καθώς και μία υποψηφιότητα για Χρυσή Σφαίρα Α’ Ανδρικού Ρόλου, για τον Χοακίν Φίνιξ.Βασική έμπνευση για τον Άντερσον αποτέλεσε το ομώνυμο βιβλίο του Τόμας Πίντσον, με κεντρικό ήρωα τον ντετέκτιβ Doc Sportello. Έχει περάσει πολύς καιρός λοιπόν από τότε που ο Doc Sportello (Χοακίν Φίνιξ) είδε για τελευταία φορά την ξελογιά-

στρα πρώην του (Κάθριν Γουότερστον). Ξαφνικά, αυτή εμφανίζεται με μια ιστορία απαγωγής ενός δισεκατομμυριούχου κτηματία, με τον οποίο τυχαί-νει να είναι και ερωτευμένη. Είναι το κύκνειο άσμα των ψυχεδελικών 60’s στο Λος Άντζελες και ο Doc γνωρίζει ότι η «αγάπη» είναι άλλη μια από αυτές τις λέξεις που κυκλοφορούν αυτή τη στιγμή, όπως το «ταξίδι» ή το «μοδάτο», με την διαφορά ότι η λέξη «αγάπη» είναι αυτή που συνήθως οδηγεί σε μπελά-δες. Τότε, η διασκέδαση ήταν συνυφασμένη με την κατανάλωση ναρκωτικών ουσιών. Αμμουδιά, ήλιος παντού και πάντα, ηλιοκαμένα μαστουρωμένα κορ-μιά, τα παιδιά των λουλουδιών. LCD, μαριχουάνα κι άλλες ‘ταξιδιάρικες’ τοξικές ουσίες δίνουν και παίρ-νουν. Μέσα από το ξέφρενο αυτό πάρτι, γεννιέται και μια ιστορία αστυνομικού μυστηρίου. Την ιστορία του Doc ακολουθούν κατά πόδας, εκτός από την μαστουρωμένη κοινωνία του Λος Άντζελες, και πολιτισμικά, ιδεολογικά μονοπάτια, καθώς ήταν μια εποχή γεμάτη με πολιτικές και κοινωνικές τρα-γωδίες. Μία από αυτές, για την οποία γίνεται λόγος και στο σενάριο, είναι το τραγικό γεγονός των δολο-φονιών που διέπραξαν ο Τσαρλς Μάνσον και οι οπαδοί του, με την ηθοποιό (και σύζυγο του Ρόμαν Πολάνσκι) Σάρον Τέιτ και έξι άλλους ανθρώπους

να βρίσκουν τραγικό θάνατο στα βόρεια προάστια του Μπέβερλι Χιλς. Τo μυστήριο που προσπαθεί να εξιχνιάσει ο Doc, τον βυθίζει στο βαθύ χάσμα μεταξύ των ‘60s και των ‘70s, μεταξύ του αμερικά-νικου ιδεαλιστικού οράματος και του σύγχρονου καταναλωτισμού. Με το εναρκτήριο πλάνο, δίνεται η εντύπωση πως έχουμε να κάνουμε με μία «beach movie» και η αλήθεια είναι πως αυτός θα μπορούσε να είναι ένας από τους συνοδευτικούς χαρακτηρισμούς της ταινίας. Εντούτοις, ούτε ένας ούτε δύο χαρακτη-ρισμοί αρκούν για να προσδιορίσουν το «Έμφυτο ελάττωμα». Μπορούμε να περιοριστούμε στο εξής απλοϊκό: ένα crime drama, γεμάτο από ξέφρενους χαρακτήρες και παρανοϊκό χιούμορ. Στα χέρια του έμπειρου ΠΤ Άντερσον, το ενδιαφέρον υλικό που απορρέει από το βιβλίο φαίνεται να σπαρταρά. Για δυόμιση ώρες, ταξιδεύουμε πίσω στον χρόνο, όχι όμως με μια καθιερωμένη χρονομηχανή, αλλά με την κάμερα του σκηνοθέτη. Η ανασύσταση της επο-χής είναι εκπληκτική. Με αναφορές στην κινημα-τογράφηση των αδερφών Κοέν, μια μαστουρω-μένη εποχή που σιγά σιγά οδεύει προς το τέλος της παρουσιάζεται γλαφυρά και με αληθοφάνεια. Ζωντανεύει και ξετυλίγεται μπροστά στα μάτια μας, δίχως αναστολές. Οι ξέφρενοι χαρακτήρες, με τη μορφή καρικατού-ρας, του σεναρίου - βιβλίου παίρνουν σάρκα και οστά μέσα από μια καταπληκτική ομάδα ηθοποιών. Ο Φίνιξ είναι ξεκάθαρο πως βρίσκεται σε μια περίοδο αναγέννησης. Εδώ, ανέμελος και διαρκώς φτιαγμέ-νος, είναι απολαυστικότατος ως κακόμοιρος Doc. Απολαυστικός και ο Τζος Μπρόλιν στο ρόλο του «Bigfoot», ενός μπάτσου που έχει αναπτύξει μια σχέση αγάπης - μίσους με τον Doc και του αρέσει να αυτοαποκαλείται «αναγεννησιακός μπάτσος». Παράλληλα, είναι μερικής απασχόλησης ηθοποιός και προσπαθεί με νύχια και με δόντια να αναδειχθεί επιτέλους ως «κανονικός» ηθοποιός. Το σενάριο, αποστομωτικό στο ύφος του, μοιάζει χαοτικό, αλλά θέλει και αξίζει το χρόνο του. Σίγουρα δεν είναι από τα σενάρια που βγαίνουν «με το τσουβάλι». Μην βιαστείτε λοιπόν να αποβάλετε αυτή την ται-νία από τη μνήμη σας.ΥΓ: ναι, αυτή είναι η κινηματογραφική μαστούρα της χρονιάς. Καλή προβολή!

Αξιολόγηση: ****Παρασκευή Γιουβανάκη

ταινίες

Τρώτε και πίνετε απεριόριστα μόνο με 12 ευρώ το άτομοΤο Κρασοδικείο παρουσιάζει:Επαγγελματικά πιάτα με γευστικές ποινές«Δραπέτης»«Δικηγόρος»«Δικαστής»«Εισαγγελέας»

Μια μεγάλη ποικιλία από αυστηρά πρωτότυ-πες λιχουδιές.Επιβάλλεται συνοδεία οίνου.

Φιλίππου 18, Βενιζέλου γωνία2310 239031www.krasodikio.gr

φιλμ νουάρ 10

ταινίες

ΤΖΟΝ ΓΟΥΙΚ(JOHN WICK)Σκηνοθεσία: Τσαντ Σταχέλσκι, Ντέιβιντ ΛιτςΠαίζουν: Κιάνου Ριβς, Μίκαελ Νίκβιστ, Γουίλεμ ΝταφόεΔιάρκεια: 101’ODEON ΠΛΑΤΕΙΑ 4 , STER ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ 1, VILLAGE COSMOS 5

Έπειτα από τον αιφνίδιο θάνατο της γυναίκας του, ο Τζον δέχεται ένα μεταθανάτιο δώρο από ‘κείνη, ένα σκυλάκι με ένα σημείωμα που τον παροτρύνει να συνεχίσει να ζει και χωρίς αυτή. Σαν μην του φτανε ο θρη-νος, ο Τζοζεφ και δυο μέλη της συμ-μορίας του μπουκάρουν στο σπίτι του, κλέβουν την Φορντ Μασταγκ του ’69, τον σαπίζουν στο ξύλο και σκοτώνουν το σκυλί του. Δεν ήξεραν όμως πού έμπλεκαν. Διότι ο Τζον Ουίκ είναι ένας πρώην πληρωμένος δολοφόνος, ικα-νός να σκοτώσει με ένα μολύβι τρεις ανθρώπους σε ένα μπαρ. Δολοφόνος - υπερήρωας. Ξυπνά λοιπόν το κτήνος μέσα του και τους παίρνει στο κατόπι. Για την Μάσταγκ και για την τιμή του. Το παιχνίδι γίνεται πιο ενδιαφέρον όταν μαθαίνει πως ο φλωράκος που κυνηγά δεν είναι άλλος από τον γιο του πρώην αφεντικού του, του Βίγκο. Ο Βίγκο όμως, εκτός από μαφιόζος, είναι και πατέρας. Και δεν θα άφηνε με τίποτα απροστάτευτο το παιδί του. Οπότε βάζει ένα πληρωμένο δολοφόνο να σκοτώσει τον Τζον πριν φτάσει στο βλαστάρι του. Κυνη-γητό επί δύο δηλαδή. Σωστά δομημένη, με ένα κράμα από Μπούλιτ, Μαντ Μαξ και λίγο από «Το ημερολόγιο ενός ευαίσθητου κίλερ» του Σεπούλβεδα, με ωραίες χορογραφίες στις σκηνές των μαχών, με ωραίο χτισμένο υπόκοσμο, με ενδιαφέρουσα φωτογραφία, αλλά και με χαρακτήρες με τα απολύτως απαραίτητα, οι δύο πρώην κασκαντέρ, φτιάχνουν μία ταινία «ό,τι πρέπει» για μπύρα, ποπ κορν και φίλους. Μελανό σημείο η -για μία ακόμα φορά- ανυπόφορη ερμηνεία (;) του Κιάνου Ριβς. Όπως και να ‘χει, είναι μία καλή περιπέτεια, αλλά τίποτα παραπάνω.

Αξιολόγηση: ***Ευριπίδης Ταρασίδης

CAKE Σκηνοθεσία: Ντάνιελ ΜπάρνζΠαίζουν: Τζένιφερ Άνιστον, Αντριάνα Μπαράτσα, Σαμ Γουόρδινγκτον, Άνα ΚέντρικΔιάρκεια: 115’ODEON ΠΛΑΤΕΙΑ 8, STER ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ 11, VILLAGE ΛΙΜΑΝΙ 3

Μία εκτενής περίοδος σωματικού πόνου και η δυσκολία ανάκαμψης έχουν μετατρέψει τη μεσήλικη Κλερ Σίμονς σε πικρόχολη είρωνα, εθι-σμένη στα παυσίπονα. Ωστόσο, όταν μία νεαρή κοπέλα από την ομάδα υπο-στήριξης, την οποία και παρακολου-θεί, αυτοκτονεί, η Κλερ αφοσιώνεται στο να μάθει τι την ώθησε στην πράξη αυτή. Μέσα από την αναζήτησή της όμως, θα απαντηθούν και ερωτήματα που η Κλερ δεν είχε θέσει… Το “Cake” είναι από εκείνες τις ταινίες που, παρά τη σχετικά μέτρια ποιότητά τους, περιέ-χουν αξιοπρόσεκτες ερμηνείες. Η Τζένιφερ Άνιστον έχει απομακρυνθεί από τις ανάλαφρες κωμωδίες και ενσαρκώνει τον πιο ‘ενήλικο’ ρόλο της καριέρας της. Η ταινία πλαισιώνεται από εξίσου ρεαλιστικές ερμηνείες που χτίζουν ένα δράμα χαρακτήρων. Η φωτογραφία τραβάει την προσοχή με παστέλ χρώματα που θυμίζουν Γουές Άντερσον, ενώ η μουσική συνοδεύει υποσυνείδητα το ταξίδι.Πολλές φορές όμως, οι καλές ερμηνείες δεν είναι αρκετές για να σώσουν μία ταινία, γεγο-νός που επαληθεύεται και στη συγκεκριμένη περίπτωση. Το σενάριο δεν αφήνει τίποτα στη φαντασία και εξελίσσεται με έναν πολύ χολιγουντιανό τρόπο. Έτσι, καταλήγουμε με μία προβλέψιμη φόρμουλα κι ένα αφόρητο συναισθηματισμό. Επίσης, το πρώτο και το δεύ-τερο κομμάτι της ταινίας φαίνονται άνισα μεταξύ τους λόγω διαφορετικού ρυθμού και δια-φοροποιημένης ροής γεγονότων. Συχνά νιώθεις ότι η ταινία τρέχει, ενώ σε άλλες στιγμές, κουράζει. Παρά τα αρνητικά του στοιχεία, το “Cake” δεν παύει να αποτελεί πεδίο εκδή-λωσης αξιόλογων ερμηνειών από ένα καστ που χαίρεσαι να παρακολουθείς. Επίσης, ανά στιγμές, θυμίζει τόσο έντονα ανεξάρτητο σινεμά που σου γεννά νοσταλγία.

Αξιολόγηση: ***Λένα Βρούσια

ΟΔΗΓΟΣ ΕΠΙΤΥΧΙΑΣ(MAPS TO THE STARS)Σκηνοθεσία: Ντέιβιντ Κρόνενμπεργκ Παίζουν: Ίβαν Μπερντ, Μία Ουασικόφσκα, Ρόμπερτ Πάτιν-σον, Τζούλιαν Μουρ, Διάρκεια: 111’ΚΟΛΟΣΣΑΙΟΝ Ο «Οδηγός Επιτυχίας» είναι μια παράξενη δημιουργία με τη (βρα-

βευμένη στις Κάννες για την ερμηνεία της, αλλά και υποψήφια για Χρυσή Σφαίρα) Τζούλιαν Μουρ. Η πανέξυπνη και πικρή αυτή κωμωδία περιγράφει την ιστορία της Αγκάθα Γουάιζ, μιας κοπέ-λας γεμάτης εγκαύματα (Μια Ουασικόφσκα), η γνωριμία της οποίας με τον Τζερόμ Φοντάνα (Ρόμπερτ Πάτινσον), ένα οδηγο με «ειδικότητα» στην ξενάγηση τουριστών στα σπίτια διασήμων αστέρων του Χόλυγουντ, θα είναι καταλυτική. Σε μία από τις στά-σεις, η «καμένη» Άγκαθα θα βρει δουλειά στο σπίτι της διάση-μης ηθοποιού Αβάνα Σεγκράντ (Τζούλιαν Μουρ). Η σχέση των δύο γυναικών θα ταραχθεί όταν ο γιατρός Στάφορντ Γουάιζ μπει ανάμεσα τους. Ένα μυστικό που συνδέει τον ψυχολόγο και την τραυματία είναι η αφορμή για να μας ξεναγήσει ο πολυβραβευμένος και πολυ-τάλαντος Ντέιβιντ Κρόνενμπεργκ στον κόσμο της ματαιοδοξίας των Αστεριών. Η Τζούλιαν Μουρ με άνεση ξεδιπλώνει τη φαυλό-τητα των διασήμων, χαρίζοντας μας μια απαστράπτουσα ερμη-νεία. Η ταινία έκανε πρεμιέρα στα φεστιβάλ των Καννών και του Τορόντο. Σε μια καριέρα 50 περίπου χρόνων, αυτή είναι η πρώτη φορά που ο Καναδός σκηνοθέτης έκανε γυρίσματα στην Αμε-ρική, έστω και για 5 μέρες. Με τον «Οδηγό Επιτυχίας», συνεργά-ζεται για δεύτερη φορά με τον Πάτινσον μετά το “Cosmopolis”, ενώ στους πρωταγωνιστικούς ρόλους ήθελε αρχικά τους Βίγκο Μόρτενσεν και Ρέιτσελ Βάις.

Αξιολόγηση: ****Αλέξανδρος Ρωμανός Λιζάρδος

φιλμ νουάρ 11

ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ ΜΑΥΡΗ ΘΑΛΑΣΣΑ (BLACK SEA)Σκηνοθεσία: Κέβιν ΜακΝτόναλντΠαίζουν: Τζουντ Λο, Σκοτ ΜακΝέρι, Μπεν ΜπέντελσονΔιάρκεια: 115’ODEON ΠΛΑΤΕΙΑ 5, STER ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ 7, VILLAGE COSMOS 8

Τριάντα ολόκληρα χρόνια έχει ξοδέψει μέσα στα υποβρύχια ο Καπετάνιος Βίνσεντ Ρόμπινσον, επι-λογή που του στοίχισε αρχικά την γαλήνη και κατοπινά ολάκερη την ύπαρξη της οικογένειας του. Οι, ασυγκίνητοι όμως από τις θυσίες του, εργοδότες της πολυεθνικής πλοιοκτήτριας εταιρίας Agora θα του δείξουν την άγουσα προς την πρόωρη συνταξιοδότηση, αφήνοντάς τον στο έλεος των δυσβάσταχτων χρεών του, αλλά και των εφιαλ-τών που τον βασανίζουν. Εκτός και αν... Εκτός και αν δεχτεί να λάβει μέρος σε μια μυστική αποστολή που προετοιμάζουν οι γνώστες του επεισοδίου της βύθισης ενός γερμανικού υπο-βρυχίου στον πάτο της Μαύρης Θάλασσας, με σκοπό να εντοπίσει και να αρπάξει τον θησαυρό που αυτό κουβαλούσε. Και τα κέρδη μισά - μισά. Ένα στόρι βουτηγμένο στην απληστία και την απανθρωπιά, συναισθημάτων που απουσίαζαν παντελώς από τις πιο γνωστές υποβρυχιακές περιπέτειες, οι οποίες εστίαζαν πιότερο σε πολε-μικά ή διπλωματικά επεισόδια. Η ματιά του σημα-ντικότατου δημιουργού και κορυφαίου ντοκιμαντερίστα Κέβιν ΜακΝτόναλντ ωθεί τις καταστάσεις στα άκρα. Δεν υπάρχει ούτε μισό δεινό που να μην λάβει χώρα μέσα στο πεπερασμένης γενιάς κι εντέχνως υποφωτισμένο μεταλλικό πλεούμενο.Ο ρεαλισμός και οι εναλλαγές της συμπεριφοράς του πρωταγωνιστή Τζουντ Λο κυλούν από την πατρικότητα στην παράνοια κι από την αυστηρότητα στην (εντέλει) σοφία, βοηθώντας την ταινία να σταθεί επάξια στην ομήγυρη των κορυφαίων submarine films της νεότερης κινηματογραφικής ιστορίας.

Αξιολόγηση: ***Γιώργος Ζερβόπουλος

Αναδημοσίευση μπορείτε να διαβάσετε ολόκληρη την κριτική στο http://lessthanzervo.blogspot.gr/

Αυτή την εβδομάδα βγαίνουν επίσης στις αίθουσες της Θεσσαλονίκης, η συρραφή ταινιών μικρού μήκους “Shortlandia”, καθώς και το ντοκιμαντέρ “Πέρασα κι εγώ από κει κι είχα παπούτσια από χαρτί” του Βασίλη Λουλέ.

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΣΚΟΠΕΥΤΗΣ (AMERICAN SNIPER)Σκηνοθεσία: Κλιντ ΊστγουντΠαίζουν: Μπράντλεϊ Κούπερ, Λουκ Γκράιμς, Σιένα ΜίλερΔιάρκεια: 132’ΒΑΚΟΥΡΑ 1 ODEON ΠΛΑΤΕΙΑ 2, 6 / STER ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ 3, 9, 10, VILLAGE COSMOS 4, 7, 9 / VILLAGE ΛΙΜΑΝΙ 1

Ο Κρις Κάιλ ήταν ο πιο επικίνδυνος ελεύθερος σκοπευτής στην ιστορία του αμερικάνικου στρατού, υπεύθυνος για 160 πιστοποιημένους θανάτους σε τέσσερις περιόδους στρατιωτικού χρέους. Οι αντάρτες στο Ιράκ τον αποκαλούσαν «ο Δαίμονας του Ραμαντί», ένα τέρας δηλαδή που ζούσε στη σκιά, ήταν μισητό και προκαλούσε φόβο. Οι σύντροφοί του και αυτοί που τον υποστήριζαν τον έβλε-παν σαν τον «Αμερικάνο Ηρακλή», μία παρουσία που δημιουργούσε την αίσθηση της προστασίας στον τρόμο του πολέμου. Είναι ο “American sniper”. Ο Κλιντ Ίστγουντ φαίνεται ότι βρίσκεται στο δεύτερο πεδίο. Βάζει τόσο χαμηλά το πολεμικό θέαμα που τελικά μπορεί να κατηγορηθεί για θολή ματιά. Είναι δυνατόν να απολαύσεις ένα δράμα, αλλά να μισείς τον τρόπο με τον οποίο αυτό έχει αφηγηθεί; Το “American Sniper”, μεταφορά της αυτο-βιογραφίας του Κάιλ, προσφέρει ένα εγκάρδιο χαιρετισμό στους αμερικάνικους μύες, όπως εμφα-νίστηκαν στον πόλεμο του Ιράκ, δονεί ένα πατριωτικό αίσθημα και ένα βάρβαρο ανδρισμό. Βαράει στο ψαχνό, είναι σκληρό και καλά τοποθετημένο στο μέρος όπου βρίσκονται αυτοί που ερημώνουν το δρόμο και σηκώνουν τη σκόνη του θανάτου. Ο Κάιλ φαντάζεται ότι είναι λυκόσκυλο, ένας ευγε-νής προστάτης των αδυνάτων και των αθώων κι είναι καθαρό ότι ο Ίστγουντ το επικροτεί. Αλλά το θέμα είναι τόσο απλό; Μία διαφορετική -αλλά καλύτερη- ταινία θα έπρεπε να θέσει κάποια ζητή-ματα. Για παράδειγμα, ποια είναι η γνώμη των λύκων ή γιατί τα πρόβατα συμπεριφέρονται έτσι; Με άλλα λόγια, ποια είναι η εικόνα στην κοινωνία που τη σηματοδοτούμε με αυτό τον τρόπο στην ται-νία; Ποιο είναι το αναφερόμενό της;

Αξιολόγηση: ***Γιάννης Φραγκούλης

ΤΟ ΔΙΑΖΥΓΙΟ: Η ΔΙΚΗ ΤΗΣ ΒΙΒΙΑΝ ΑΜΣΑΛΕΜ(GETT: LE PROCES DE VIVIANE AMSALEM)Σκηνοθεσία: Ρονίτ και Σλομί ΕλκαμπέτζΠαίζουν: Ρονίτ Ελκαμπέτζ, Σιμόν Αμπκαριάν, Μενάς ΝοῒΔιάρκεια: 115’ΒΑΚΟΥΡΑ 2

Μια γυναίκα θέλει να πάρει διαζύγιο. Είμαστε στο Ισραήλ. Για να χωρίσει απαιτείται είτε η συναίνεση του συζύγου είτε η απόφαση θρησκευτικού δικαστηρίου, που με τη σειρά του εντέλει προϋποθέτει… τη συναί-νεση του συζύγου! Ακούγεται λίγο εξωπραγματικό εν έτει 2015; Ίσως και σαν απίστευτος φαύλος κύκλος; Μπορεί να μην πρόκειται για ντοκιμαντέρ, αλλά αυτή είναι η πραγματικότητα μας διαβεβαιώνουν η Ρονίτ και ο Σλομί Ελκαμπέτζ, αδέρφια και συν σκηνοθέτες του φιλμ. Η Ρονίτ είναι εξάλλου και η πρωταγωνίστρια της ταινίας, σπουδαία ηθοποιός που δυστυχώς δεν βλέ-πουμε συχνά στις οθόνες μας, μια που δημιουργίες από τον τόπο της δεν φτάνουν πολλές στην Ελλάδα.Παρουσιάζεται ανάγλυφα η ιδιαιτερότητα της σύγχρονης εβραϊκής κοινωνίας και οικογένειας. Αλλού μοντέρνα, αλλά σε πολλά σημεία κολλημένη σε ήθη κι έθιμα που θα περίμενες να είναι ξεπερασμένα. Με τον άνδρα να έχει το πάνω χέρι στον γάμο, αλλά και στο διαζύγιο, παρακολουθούμε μια μαρτυρική για την ηρωίδα μας διαδικασία, που φτάνει και ξεπερνά την πενταετία στο μπες-βγες από τη δικαστική αίθουσα. Ακριβώς μέσα στην αίθουσα, αλλά και στους εσωτερικούς χώρους αναμονής πλησίον της, μένει η κάμερα σε όλο το δίωρο. Κι όμως, ουδέποτε το αποτέλεσμα είναι βαρετό, παρότι άνετα θα μπορούσε να είναι και θεατρικό έργο.Σε επίπεδο «κοστουμιών», η αλλαγή των ρούχων της συζύγου δρα εμφατικά για την ανάδειξη της εκάστοτε ψυχολογίας (από μαύρο σε άσπρο ή σε κόκκινο και τανάπαλιν). Παράλληλα, επιλέγονται γωνίες λήψης της κάμερας που να ξεγυμνώνουν τις σκέψεις του ζευγα-ριού, αλλά και των λοιπών αναμεμιγμένων στα δρώμενα (δικηγόρων, δικαστών και μαρτύρων). Οι ραβίνοι που δικάζουν έχουν ως αποκλειστική αποστολή να σκέφτο-νται το καλό της φαμίλιας, άρα –καταλαβαίνουμε από το πρώτο «επεισόδιο»- τη διατήρησή της, με νύχια και με δόντια. Άλλωστε, αρκεί η έλλειψη αγάπης για ένα διαζύγιο, αν δεν υπάρχει βιαιοπραγία ή κακή συμπε-ριφορά μπροστά στους ξένους; Όχι, πιστεύουν οι κρί-νοντες, τουλάχιστον καταρχήν. Αυτό που για τη Βιβιάν Αμσαλέμ είναι σαν καταδίκη σε ισόβια δεσμά (δηλαδή η διατήρηση του γάμου της) τους φαίνεται πιο συμβατό με το Θείο θέλημα…Εμείς θα βιώσουμε τις ισραηλινές «Σκηνές από ένα γάμο», με ένα ξεχωριστό τρόπο. Ηχητικά, μέσω των καταθέσεων τρίτων ή των ίδιων των εμπλεκομένων. Και η ένθεση περιστατικών με χιουμοριστική υφή ευτυχώς θα βοηθήσει στο να ελαφρύνει ενίοτε η τραγική διά-σταση της ιστορίας…

Αξιολόγηση: ***Δημοσθένης Ξιφιλίνος

ταινίες

ΣΥΝΕΧΙΖΟΝΤΑΙ

φιλμ νουάρ 12

Αποκ

λεισ

τικά

στο

ΜΑΚ

ΕΔΟΝ

ΙΚΟΝ

Αποκ

λεισ

τικά

στο

ΒΑΚΟ

ΥΡΑ

1Απ

οκλε

ιστικ

ά στ

ο ΒΑ

ΚΟΥΡ

Α 1

Αποκ

λεισ

τικά

στο

ΒΑΚΟ

ΥΡΑ

2

ΛΕΒΙΑΘΑΝ(LEVIAFAN / LEVIATHAN)Σκηνοθεσία: Αντρέι Ζβιάγκιντσεφ Παίζουν: Αλεξέι Σερεμπριάκοφ, Ελένα Λιαντόβα, Ρόμαν Μαντι-ανόφΔιάρκεια: 140’ΒΑΚΟΥΡΑ 1, ΟΛΥΜΠΙΟΝTο «Λεβιάθαν» είναι ένα έργο βαθιά ειλικρινές. Δεν αφήνει καμιά αμφιβολία για το ποιοι είναι οι «εχθροί» προς τους οποίους εφορμά. Πρόκειται για φιλμική επίθεση σε θεσμούς, δικαστική και πολιτική εξουσία, διαφθορά και θρησκευτική υποκρισία –αν όχι κυριολεκτική συμμαχία με τους εγκληματίες-, με διάθεση ξεκάθαρα φιλοσοφική, όπου θέλει τον άνθρωπο εκ προοιμίου χαμένου, καταδικασμένο όχι μόνο μέσα στην κοινωνία που τον αλυσοδένει αλλά συνολικά, μέσα στην αδιάφορη φύση, ως έρμαιο της διάβρω-σης και της αέναης ανακύκλωσης των εποχών. Η μοίρα του κεντρικού ήρωα, δεν διαφέρει ιδιαίτερα από εκείνη των προκατακλυσμιαίων όντων που σαρώθηκαν απ’ τις φυσικές καταστροφές. Τα λείψανα αυτά, προμηνύουν το μέλλον κάθε ανθρώπινης προσπάθειας, περιγελούν όχι μόνο τον δονκιχωτισμό του Κόλια αλλά και του καθενός μας, ανεξάρτητα απ’ το είδος του αγώνα που έχουμε επιλέξει. Συνεπώς η επαναστατικότητα, ο μηδενισμός κι η μοιρολατρία, συνυπάρχουν σ’ ένα φιλμ που παρακινεί σε δράση, την ίδια στιγμή που διακηρύσσει τη ματαιότητά της. Κι αν ιδεολογικά παρουσιάζεται κάπως… αναποφάσιστο, δεν ισχύει το ίδιο και σε ό,τι αφορά την φορμαλιστική του σιγουριά που μας αποκαλύπτει έναν Αντρέι Ζβιάγκιντσεφ, πιο επιδέξιο από ποτέ. Η χαλαρότητα με την οποία τέμνονται τα είδη στο «Λεβι-άθαν», είναι εντυπωσιακή: έχουμε να κάνουμε με ένα κοινωνικό δράμα που είναι, συγχρόνως, πολιτική σάτιρα, θρησκευτική παραβολή, μαύρη κωμωδία, αστικό γουέστερν, δικανικό θρίλερ και καφκική μετα-γραφή (το άτομο, παγιδευμένο στους μαιάνδρους της γραφειοκρατίας, μόνο ενάντια στο παράλογο του κόσμου, που χάνει και δεν μπορεί να αντιληφθεί το γιατί). Σινεμά ιδεών και εικαστικής μεγαλοπρέπειας που σου απευθύνει κάλεσμα για αφύπνιση. Θα ανταποκριθείς;

Αξιολόγηση: ****Γιάννης Σμοΐλης

ΠΕΝΗΝΤΑ ΑΠΟΧΡΩΣΕΙΣ ΤΟΥ ΓΚΡΙ(FIFTY SHADES OF GREY)Σκηνοθεσία: Σαμ Τέιλορ ΤζόνσονΠαίζουν: Ντακότα Τζόνσον, Τζέιμι ΝτόρνανΔιάρκεια: 125’ODEON ΠΛΑΤΕΙΑ 1, 7 / STER ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ 5, 8, VILLAGE COSMOS 3, 6, 10 / VILLAGE ΛΙΜΑΝΙ 2, 4Η Αναστέζια Στιλ (Ντακότα Τζόνσον), μια φοιτήτρια λογοτεχνίας, αναλαμβάνει να πάρει συνέντευξη από τον πλούσιο και μυστηριώδη επιχειρηματία Κρίστιαν Γκρέι (Τζέιμι Ντόρναν). Από τη στιγμή που συνα-ντιούνται, η έλξη είναι εμφανής και οδηγεί την Άνα στην ανακάλυψη των περίεργων ερωτικών προτιμή-σεων του Κρίστιαν. Η ταινία αποτελεί μεταφορά του ομότιτλου πρώτου βιβλίου της τριλογίας της Έρικα Μίτσελ. Αν περιμένετε εξαιρετικά άγριες ερωτικές σκηνές, όπως στο βιβλίο, χάσατε. Οι ηθοποιοί ζήτησαν να προστατευτούν από τις ακρότητες που περιγράφονται σε αυτό και είχαν δίκιο, γιατί αλλιώς θα μιλούσαμε, όχι για δράμα, αλλά για πορνό. Και πάλι βέβαια το «δράμα» είναι μεγάλη κουβέντα, καθώς το γέλιο συνοδεύει τις «σοβαρές» σκηνές, όταν ο Ντόρναν προσπαθεί να περάσει, ανεπιτυχώς, το στυλ του «βαρβάτου αρσενικού». Οι ατά-κες μοιάζουν σαν να του τις υπαγορεύει υποβολέας, ενώ η Τζόνσον, με την αξιόλογη παρουσία της, υπο-μένει πειστικά τα βίτσια και την ερμηνεία του. Σίγουρα θα «ζήσετε» τις 50 αποχρώσεις του αδιάφορου σεναρίου, της μέτριας σκηνοθεσίας, της χωρίς ταυτότητα ταινίας και μιας παραγωγής που έκδηλα υπο-τιμά τη νοημοσύνη του κοινού.

Αξιολόγηση: *Δέσποινα Τριανταφυλλίδου

ΧΩΡΙΣ ΜΕΤΡΟ(WHIPLASH)Σκηνοθεσία: Ντέιμιεν ΣάζελΠαίζουν: Μάιλς Τέλερ, Τζέι Κέι ΣίμονςΔιάρκεια: 105’ΒΑΚΟΥΡΑ 2Ο νεαρός ντράμερ Άντριου Νέιμαν εντάσσεται στην ορχήστρα του αυστηρότερου καθηγητή του ωδείου του, Τέρενς Φλέτσερ, η οποία ετοιμάζεται για ένα διαγωνισμό. Ο Άντριου αρπάζει ενθουσιασμένος την ευκαιρία, όμως βλέπει όλη την προσπάθεια και τις φιλοδοξίες του να συντρίβονται στην παγερή σκληρότητα του δασκάλου του, που απαιτεί τελειότητα και πλήρη αφο-σίωση. Η μαθητεία γρήγορα εξελίσσεται σε ένα ανηλεή αγώνα επιβολής, μια ολοκληρωτική, αυτοκατα-στροφική σύγκρουση των δύο προσώπων, που είναι αμφότερα πρόθυμα να καούν στη φωτιά της εμμονής τους. Στα μάτια του Φλέτσερ, ενσαρκωμένου από τον βραβευθέντα με Όσκαρ Τζέι Κέι Σίμονς, το ταλέντο αποδεικνύεται μόνο δια της υποταγής στην πυγμή του και της αντοχής στις δοκιμασίες. Δικαιώνεται μόνο όταν αγγίξει τα πραγματικά του όρια, πράγμα που ο Άντριου δεν έχει αντίρρηση να κάνει, δίχως ωστόσο οι εγωισμοί των δύο ανδρών να καταφέρουν να συμβαδίσουν. Το «Χωρίς Μέτρο» μοιάζει με μια σπουδή στην εμμονή, στην απορρόφηση του καλλιτέχνη από το στόχο του, στη φρενίτιδα της φιλοδοξίας. Ο Άντριου έστω συγκρουσιακά, ακολουθεί τον δρόμο που υποδει-κνύει ο Φλέτσερ, αυτόν της μανίας. Ωστόσο, η ματιά του σκηνοθέτη δεν ταυτίζεται με αυτή των ηρώων και κρατά μια απόσταση ενδεχομένως ειρωνική απέναντι σε αυτή τη λυσσαλέα, στερεοτυπικά αμερικάνικη, διαμάχη. Όλο νεύρο, το «Χωρίς Μέτρο» είναι μια από τις καλύτερες ταινίες της σεζόν, οφείλοντας πολλά στο άψογο μοντάζ, χάρη στο οποίο η μουσική γίνεται στοιχείο της σύγκρουσης μαθητή και δασκάλου.

Αξιολόγηση: ****Θοδωρής Τσομίδης

φιλμ νουάρ 13

TV Screen Makes You Feel Small…Η τηλεοπτική γωνιά του «Φίλμ Νουάρ»…Better Call SaulΔημιουργοί: Βινς Γκίλιγκαν, Πίτερ ΓκουλντΠρωταγωνιστούν: Μπομπ Όντενκιρκ, Τζόναθαν Μπανκς, Μάικλ ΜακΚίν, Ρία Σίχορν

Με τον όρο «spin – off» στην τηλεόραση εννοούμε μια σειρά που βασίζεται στην ιστορία ή τους χαρακτήρες μιας άλλης, προϋπάρχουσας σειράς. Αυτό, όταν θέλουμε να κρατήσουμε τους τύπους. Γιατί αν είμαστε ειλικρινείς, με τον όρο αυτό συνήθως εννοούμε αυτό που στην Ελλάδα λέμε «αρπαχτή». Μια επιτυχημένη σειρά τελειώνει και οι δημιουργοί βρίσκουν τρόπο να εκμεταλλευτούν λίγο ακόμα τη χήνα με τα χρυσά αυγά φτιάχνοντας άλλη μια σειρά που ασχολείται με κάποιον (ή κάποιους) από τους χαρακτήρες της αυθεντικής. Για ευνόητους λόγους, σπάνια το αποτέλεσμα είναι ικανοποιητικό. Όποιος θυμάται το Joey, καταλαβαίνει.Το Better Call Saul είναι spin – off μιας από τις καλύτερες σειρές στην ιστορία της τηλεό-ρασης, του Breaking Bad. Ως εκ τούτου, ήμουν σχεδόν σίγουρος ότι θα ήταν από μέτριο ως αδιάφορο. Κακό δεν θα μπορούσε να είναι, λόγω χαρακτήρων και συντελεστών. Αλλά ναι, έμοιαζε στα μάτια μου μια προσπάθεια να ξεζουμίζουμε λίγο ακόμα το Breaking Bad. Τέσσερα επεισόδια αργότερα, στέκομαι (δε με βλέπετε, αλλά στέκομαι) ενώπιον σας μετα-νιωμένος. Δεν είναι ότι πρόκειται για αριστούργημα, αλλά είναι σίγουρα καλό, προσεγμένο και επ’ ουδενί αρπαχτή. Οι δύο δημιουργοί, υπεύθυνοι και για το έπος του Γουόλτερ Γουάιτ, προσεγγίζουν σε μεγάλο βαθμό το ύφος και το ρυθμό του Breaking Bad, προσαρμόζοντας ωστόσο τον τόνο σε κάτι πιο διασκεδαστικό, πιο ανάλαφρο. Και κάνουν την έξυπνη επιλογή: αφήνουν το τρομακτικό ταλέντο του Μπομπ Όντενκιρκ να τους πάρει στις πλάτες του.Ο Όντενκιρκ, ο τύπος που ενσάρκωσε τον Σάουλ Γκούντμαν στο Breaking Bad κατορθώ-νοντας να κυριαρχήσει/κλέψει/σαρώσει κάθε σκηνή στην οποία έμπαινε με τις μπάντες, φτύνοντας τετρακόσιες λέξεις το λεπτό, είναι πια σεσημασμένος: δεν μας ξαφνιάζει το ερμηνευτικό του εύρος, ούτε και η ανεξήγητη αγάπη που τρέφει για αυτόν ο φακός. Απαλ-λαγμένος από την πίεση που προκαλεί η ανάγκη να λάμψεις έχοντας περιορισμένο χρόνο και σκηνές σε κάθε επεισόδιο, όπως συνέβαινε στο πλευρό του Μπράιαν Κράνστον, απολαμβάνει κάθε στιγμή της νέας εμπειρίας. Η κάμερα δεν ξεκολλάει από το μονίμως κουρασμένο, αγχωμένο και προβληματισμένο του πρόσωπο και εκείνος σολάρει ανεμπό-διστος, παραδίδοντας μια ξεχωριστή ερμηνεία.Αυτό όμως που δίνει το κάτι παραπάνω, είναι ότι η σειρά αποφεύγει την πεπατημένη της «πηγής» της. Θα μπορούσαμε να βλέπουμε τις περιπέτειες του Σάουλ Γκούντμαν και να μας διασκεδάζουν οι μονόλογοι του Όντενκιρκ. Όχι, κύριοι. Η πλοκή τοποθετείται 7 χρό-νια νωρίτερα. Ο Σάουλ δεν είναι (ακόμα) Σάουλ, ο Μάικ κόβει εισιτήρια στο πάρκινγκ των δικαστηρίων και, κάπου στην Αλμπουκέρκη, ο Γουόλτερ Γουάιτ πιθανότατα διδάσκει τον περιοδικό πίνακα στους μαθητές του. Μία κομπίνα τη φορά, βλέπουμε τον Τζέιμς ΜακΓκίλ να «μεταμορφώνεται» στον Σάουλ Γκούντμαν. Ιδρωμένος, κουρασμένος, πασχίζοντας να βρει έναν τρόπο να εκμεταλλευτεί το «ταλέντο» του. Και στην πρώτη παρατυπία που αποδίδει, στέκεται πάνω από μερικές δεσμίδες δολάρια και μονολογεί: «πάνω σε αυτήν την πέτρα θα χτίσω την εκκλησία μου». Η διαδρομή προβλέπεται άκρως ενδιαφέρουσα. Κι εγώ θα την ακολουθήσω.

Γρηγόρης Μυστιλιάδης

Next

Την Πέμπτη 5 Μαρτίου, αναμένεται να ξεκινήσουν την προβολή τους στη Θεσσαλονίκη οι εξής ταινίες: «Όχθες» του Πάνου Καρκανεβάτου, με τους Ανδρέα Κωνσταντίνου, Έλενα Μαυρίδου και Γιάννη Καλατζόπουλο, «Στα χρόνια της βίας» (A Most Violent Year) του Τζέι Σι Τσάντορ, με τους Όσκαρ Άιζακ, Τζέσικα Τσαστέιν και Άλμπερτ Μπρουκς και “Focus” των Γκλεν Φικάρα και Τζον Ρέκουα, με τους Γουίλ Σμιθ, Μάργκο Ρόμπι και Ροντρίγκο Σαντόρο.

Την Πέμπτη 12 Μαρτίου, αναμένεται να ξεκινήσουν την προβολή τους στη Θεσσαλονίκη οι εξής ταινίες: «Σταχτοπούτα» (Cinderella) του Κένεθ Μπράνα, με τους Λίλι Τζέιμς, Κέιτ Μπλάνσετ και Στέλαν Σκάρσγκαρντ, “Wild Card»” του Σάιμον Γουέστ, με τους Τζέισον Στέιθαμ, Μίλο Βεντιμίλια και Σοφία Βεργκάρα και «Τετάρτη 04:45» του Αλέξη Αλεξίου, με τους Στέλιο Μάινα, Αδάμ Μπουσδούκο και Μαρία Ναυπλιώτου.

Κ Ι Α Ν Ο YΡ Ι Β Σ

Μ Η Ν Τ Ο Ν Π Ρ Ο Κ Α Λ Ε Ι Σ

Σ Τ Ο Y Σ Κ Ι Ν Η Μ Α Τ Ο Γ Ρ Α Φ Ο Y Σ

Τ Ζ Ο ΝΓ Ο Y Ι Κ

O

Ε Ι Ν Α Ι Ο

kx John Wick film noir.indd 1 24/02/2015 6:35 μ.μ.

φιλμ νουάρ 14

Ο Alexandre Desplat στο Ξενοδοχείο της Μεγάλης Βουδαπέστης

Η βασίλισσα, Η απίστευτη ιστορία του Μπέντζαμιν Μπάτον, Ο απίθανος κύριος Φοξ, Ο λόγος του βασιλιά, η Επιχείρηση Αργώ, η Φιλομένα, Το παιχνίδι της μίμησης... είναι οι οσκαρικές υποψηφιότη-τες του Αλεξάντρ Ντεπλά πριν φτάσει φέτος να κατακτήσει το Όσκαρ κινηματογραφικής μουσικής για την ταινία Ξενοδοχείο Γκραντ Μπούνταπεστ.

Ο ίδιος έλεγε με παραπονιάρικο χιούμορ ότι απ’ όταν ξεκίνησε ν’ ανεβαίνει επαγγελματικά στο Χόλιγουντ (2005-6) άρχισε να τον αναγνωρίζει η Ευρώπη. Βραβείο BAFTA για το Λόγο του βασιλιά, πρότερα Αργυρή Άρκτο για τον Χτύπο που έχασε η καρδιά μου (Οντιάρ), Βραβείο Σεζάρ για την ίδια ταινία και για ακόμα δυο (Αόρατος συγγραφέας αλά Πολάνσκι και Σώμα με Σώμα αλά Οντιάρ). Συν δύο βραβεία της Ευρω-παϊκής Ακαδημίας Κινηματογράφου (Η βασίλισσα, Αόρατος συγγραφέας). Πέρα απ’ τον Ατλαντικό, είχε μόλις μια Χρυσή Σφαίρα (Βαμμένο Πέπλο) κι ένα Γκράμι (Ο λόγος του βασιλιά). Ακόμη και το δικό μας Φεστιβάλ Κινηματογράφου τον τίμησε το 2009 με Χρυσό Αλέξανδρο.

Γεννημένος στο Παρίσι (τον Αύγουστο του 1961) από γάλλο πατέρα και ελληνίδα μάνα, οι οποίοι συναντή-θηκαν φοιτητές στο, φημισμένο για τις μουσικές σπουδές, Μπέρκλεϊ. Τα πρώτα ακούσματα κυμαίνονται στις δυο γονεϊκές πατρίδες. Πέντε μόλις ετών αρχίζει μαθήματα πιάνου και συνεχίζει κατακτώντας γρή-γορα και την τρομπέτα για να καταλήξει στο φλάουτο. Αγαπημένοι του συμφωνικοί συνθέτες ο Ντεμπισί και ο Ραβέλ. Ακούει και πολύ τζαζ. Αγαπημένοι δάσκαλοι οι σειριαλιστές Ιάννης Ξενάκης και Κλοντ Μπα-λίφ. Στον κόσμο της κινηματογραφικής μουσικής θα τον μυήσει ο φημισμένος αμερικανός ενορχηστρω-τής Τζακ Χέιζ (Μόλι Μπράουν, Πορφυρό χρώμα, Ψηλά στον ουρανό, Απίθανοι, Ρατατούης, Σταρ Τρεκ). Στην Αμερική θα σπουδάσει και θ’ αγαπήσει τις μουσικές του κόσμου και κυρίως τον βραζιλιάνο Καρλί-νιος Μπράουν και τον αφρικανό Ρέι Λέμα, με τους οποίους θήτευσε και συνεργάστηκε. Ρέκτης σινεφίλ και συλλέκτης σάουντρακ, λάτρης των συμπατριωτών τιτάνων Ζορζ Ντελερί και Μορίς Ζαρ και των παλαιότε-ρων εμιγκρέδων πουριστών Μαξ Στάινερ και Φραντς Γουάξμαν. Ωσαύτως και του, νεότερου όλων, λιβα-νέζου μετανάστη Γκαμπριέλ Γιαρντ. Στην ηχογράφηση του πρώτου σάουντρακ (Le souffleur, του Φρανκ λε Βίτα) θα γνωρίσει τη βιολονίστα Ντομινίκ «Σολρέι» Λεμονιέ, η οποία θα αναγορευτεί μούσα του και γυναίκα του. Μαζί επινόησαν μια νέα μέθοδο μουσικής σύνθεσης και ενορχήστρωσης με έγχορδα. Τα τελευταία 25 χρόνια γράφει κατά μέσο όρο τεσσεράμισι σάουντρακ ετησίως και χρειάζεται συνήθως τρεις εβδομάδες για μια πλήρη μουσική επένδυση. Είναι πολύ σβέλτος, όπως λένε στην πιάτσα. Μιλάει άνετα τη γλώσσα των σκηνοθετών και ανταποκρίνεται αμέσως και δημιουργικά στα οπτικοακουστικά οράματά τους. Έτσι έγινε ο αγαπημένος του Ζακ Οντιάρ (Κοίτα τους άντρες όταν πέφτουν, Ένας πολύ διακριτικός ήρωας, Πάνω στο χείλη μου, Προφήτης), του Φρίαρς (σε 5 ταινίες), του Πολάνσκι (4 ταινίες κι ένα ντο-κιμαντέρ), του Γουές Άντερσον (3 ταινίες κι ένα Όσκαρ), του Μάλικ (Το δέντρο της ζωής), του Κλούνεϊ (Αι ειδοί του Μαρτίου, συν άλλες 5 ως παραγωγός /σκηνοθέτης /πρωταγωνιστής), του Ντανιέλ Οτέιγ (3+3 ταινίες), του Γκεντικιάν (σε 3 ταινίες, έρχεται η τελευταία) και εσχάτως του Βέντερς (Every thing will be fine). Μεταξύ αρκετών άλλων, σκηνοθετών τε και ηθοποιών.

Το μεγάλο του μπαμ ήταν το 2003, όταν σκοράρισε το βρετανικό βιογραφικό δράμα εποχής Το κορίτσι με το μαργαριταρένιο σκουλαρίκι, το οποίο υπήρξε όχημα και για την πρωταγωνίστρια Σκάρλετ Γιόχαν-σον. Κάπου εκεί τον πρόσεξε το Χόλιγουντ κι ήρθαν οι αναθέσεις του Χάλστρομ (Καζανόβα), του Ανγκ Λι (Προσοχή: Πόθος), του Φίντσερ (Μπέντζαμιν Μπάτον), της Έφρον (Τζούλι και Τζούλια), της Μπίγκε-λοου (Zero Dark Thirty), του Ντάλντρι (Εξαιρετικά δυνατά και απίστευτα κοντά). Αυτό δεν σημαίνει ότι ξέκοψε με την Ευρώπη. Επιστρέφει όποτε έχει σοβαρές προτάσεις. Ενδεικτικά αναφέρω την Αν Φοντέιν (Στον κόσμο της Κοκό Σανέλ), τον Ματέο Γκαρόνε (Reality, το επερχόμενο The Tale of Tales), τον Ζέρομ Σαλ (Το ακρωτήρι της βίας κι άλλες δύο). Δεν κωλώνει ούτε με τις επικές σάγκες (The Twilight Saga: Νέα Σελήνη, Ο Χάρι Πότερ και οι κλήροι του θανάτου, Οι πέντε θρύλοι). Η χάρη του φτάνει ακόμη και στη Ρωσία (αναμένεται η τσαρική Ματίλντα του Αλεξέι Ουτσίτελ).

Vinyl Celluloid

Η γωνιά του «Φιλμ Νουάρ», όπου κάνουν παρέα το πεντάγραμμο και η μονταζιέρα…

Knight of Cups

Nobody Wants the Night

Εντός του 2014 συνέθεσε για πέντε ταινίες. Το παι-χνίδι της μίμησης είναι η ιστορία του ιδιοφυούς παραγνωρισμένου καταπιεσμένου μαθηματικού Άλαν Τιούρινγκ και το σπάσιμο του ναζιστικού κώδικα επι-κοινωνίας. Υποψήφιο για Όσκαρ επένδυσης, άξιο καθημερινής ακρόασης και εμβάθυνσης. Ο Αλύγι-στος της Αντζελίνα Τζολί είναι βιογραφία του ολυμπι-ονίκη Ζαμπερίνι τύπου Καλά Χριστούγεννα Μίστερ Λόρενς (ευσεβείς πόθοι). Η μουσική ανεβάζει την αξία της. Το Μνημείων άνδρες του Κλούνεϊ είναι περιπέτεια στο περιθώριο του 2ου παγκοσμίου πολέ-μου, επίσης. Σε άλλο κλίμα πιο ανάλαφρο ενίοτε. Ο δε Γκοτζίλα είναι διασκευασμένο έπος καταστρο-φής. Δραματικά κρεσέντα μπλέκονται με τραντα-χτούς κρότους και μπόλικη φασαρία. Χωρίς ιδιαίτερα κοινά σημεία, όλες του οι μουσικές καταφέρνουν να υπηρετούν τις εικόνες τόσο ώστε να μην τις προσέ-χεις. Ακούγοντάς τες ξέχωρα απ’ τις ταινίες, αντι-λαμβάνεσαι το μεγαλείο της σύνθεσης και του αρι-στοτεχνικού υπόγειου δεσίματος μαζί τους.

Όμως το Ξενοδοχείο Γκραντ Μπούνταπεστ είναι αυτό που του απένειμε επιτέλους το Όσκαρ μουσι-κής. Δικαίως και πανηγυρικά. Εδώ συνδυάζονται παραδόσεις των Άλπεων, ρώσικες μπαλαλάικες, αναγεννησιακά τσέμπαλα, κουδουνάκια των ρολο-γιών, των μπάτλερ και των ταξιδιών με τρένο, μου-σικά πορτρέτα των ηρώων ή των ομάδων, οι δρα-ματουργικές τους περιπτύξεις, η τζαζ αστυνομία, φευγάτες αποδράσεις, πόλεμος και οδυνηρή ανα-σφάλεια, χορωδιακά κάντο και στρατιωτικά ρέκ-βιεμ, αρπιστικές συγχορδίες και μυστικιστικά μου-σικά πριόνια κι ένα πανηγυρικό γλεντζέδικο φινάλε που αγκαλιάζει όλα τα εγκόσμια.

Κώστας Γ. Καρδερίνης

φιλμ νουάρ 15

Η Ταινιοθήκη της ΕΤ-3 και το ΚΕ.Μ.Ε.Σ. συνεχίζουν

τις προβολές στο πλαίσιο του θεματικού αφιερώματος

«Ταυτότητες, ρόλοι, σχέσεις εξουσίας», με τη θρυλική

ταινία «Ο ένοικος» (1971, 122’), του Ρόμαν Πολάνσκι,

ο οποίος, πέρα από σκηνοθέτης, είναι και ο πρωταγω-

νιστής της ταινίας. Ένα κομψοτέχνημα υποβόσκοντος

τρόμου, στο οποίο η έννοια της ταυτότητας αποκτά

μία χροιά σκοτεινή. Ένας υπαλληλάκος νοικιάζει στο

Παρίσι το διαμέρισμα μιας ομοφυλόφιλης γυναίκας

που βρήκε τραγικό θάνατο. Σταδιακά, εισέρχεται στο

δικό της ‘σύμπαν’, στο οποίο καιροφυλακτεί ο χαμός.

Η μεγαλούπολη και οι άνθρωποί ως μορφές καταπί-

εσης, ρατσισμού και πλάγιας τρομοκρατίας. Η αδυ-

ναμία αφομοίωσης δεν συγχωρείται, η διαφορετικό-

τητα δεν γίνεται ανεκτή. Παραμορφωτικοί φακοί που

αλλοιώνουν τα πρόσωπα, λήψεις και καδραρίσματα

που αποπνέουν καταπίεση, μια φωτογραφία αιχμηρή

σαν να πατάς γυαλί με γυμνό πόδι γυαλί. Ο θάνατος

ως μορφή ελευθερίας και εκδίκησης. Η ταινία θα προ-

βληθεί τη Δευτέρα, 2 Μαρτίου, στην αίθουσα «Αλέξαν-

δρος», στις 21.00, ενώ η επόμενη ταινία που θα απο-

λαύσουμε είναι το εκπληκτικό φιλμ νουάρ του Τζόζεφ

Λόουζι, «Αριστοκράτες του εγκλήματος». Υπενθυμί-

ζουμε πως η είσοδος στις προβολές είναι δωρεάν,

ενώ τις ταινίες προλογίζει ο κριτικός κινηματογράφου

Αλέξης Δερμεντζόγλου.

Υπάρχουν κάποιες ταινίες που δεν μπορούν να προ-

σπεραστούν ελαφρά τη καρδία. Γιατί έχουν αφήσει ανε-

ξίτηλο το στίγμα του στην ιστορία της έβδομης τέχνης.

Γιατί σε κάνουν να μονολογείς ότι «δεν τις γυρίζουν

όπως παλιά». Μία από αυτές τις ταινίες προβάλλει η

Κινηματογραφική Λέσχη Θεσσαλονίκης στον κινη-

ματογράφο «Φαργκάνη», τη Δευτέρα 2 Μαρτίου, στις

21.00. Πρόκειται για το συγκλονιστικό σκηνοθετικό ντε-

μπούτο του Σίντνεϊ Λιούμετ, «Οι 12 ένορκοι» (1957,

96’). Ένας νεαρός βρίσκεται αντιμέτωπος με την ηλε-

κτρική καρέκλα, κατηγορούμενος για τον φόνο του

πατέρα του. Ο δικαστής καλεί τους ενόρκους να απο-

συρθούν για να καταλήξουν σε απόφαση. Για να κατα-

δικασθεί ο κατηγορούμενος, απαιτείται η συναίνεση

όλων των ενόρκων. Ένα κλειστοφοβικό παιχνίδι έντα-

σης, ιδρώτα, λεπτών ισορροπιών και ηθικών διλημμά-

των ξεκινά. Απαράμιλλη ένταση και ένα tour de force

από τον έξοχο Χένρι Φόντα.

Παράλληλα, η Ταινιοθήκη της Θεσσαλονίκης συνε-

χίζει τα εξαιρετικά της αφιερώματα και τη σκυτάλη

παίρνει ένας από τους πιο ευαίσθητους και αισθαντι-

κούς σκηνοθέτες όλων των εποχών. Το θεματικό αφι-

έρωμα, με τίτλο «Κριστόφ Κισλόφκσι: Τα μονοπάτια

της εσωτερικότητας», μας μυεί στο έργο του μεγά-

λου Πολωνού σκηνοθέτη. Ενός ρεαλιστή του βλέμμα-

τος και της απόδοσης του ηθικού πρόσημου. Οι ταινίες

που θα προβληθούν στην αίθουσα «Παύλος Ζάννας»

από την Πέμπτη 26 Φεβρουαρίου ως την Τετάρτη 4

Μαρτίου είναι οι εξής. Το «Ερασιτέχνης κινηματογρα-

φιστής (1979, 112’), η ταινία δηλαδή που έκανε για

πρώτη φορά γνωστό το όνομα του Κισλόφσκι σε διε-

θνές επίπεδο. Το αριστουργηματικό «Η διπλή ζωή της

Βερόνικα» (1991, 98’), που ψηλαφεί την έννοια της

ψυχής. Με την Ιρέν Ζακόμπ να καθιερώνεται ως αιώ-

νιος έρωτας και τη μουσική του Ζμπίγκνιεφ Πράισνερ

να αγγίζει τα έγκατά μας. Τέλος, τα δέκα ωριαία επει-

σόδια του «Δεκάλογου» που είχε γυρίσει ο Κισλόφκσι

για λογαριασμό της πολωνικής τηλεόρασης. Ο άνθρω-

πος απέναντι στην εντολή, το καθήκον και την κρισιμό-

τητα της κάθε στιγμής.

Κλείνοντας, να αναφέρουμε πως η Κινηματογρα-

φική Λέσχη Πανοράματος και η Κινηματογραφική

Λέσχη Χορτιάτη προβάλλουν την ταινία «Οι γυναίκες

του τελευταίου ορόφου» (2010, 102’), με τον αξιολά-

τρευτο Φαμπρίς Λουκινί. Πρώτη προβολή την Πέμπτη

26 Φεβρουαρίου, στο Αμφιθέατρο Πολιτισμού Πανορά-

ματος στις 20.00 και η συνέχεια την επομένη, την ίδια

ώρα, στην αίθουσα «Ι. Μανωλεδάκης». Η είσοδος σε

αμφότερες τις προβολές είναι ελεύθερη. Καλές προ-

βολές σε όλους!

Γιώργος Παπαδημητρίου

σινεμά

Starsystem Αριστούργημα ***** Πολύ καλό **** Καλό *** Ενδιαφέρον ** Μέτριο * Κακό •

ΝΕΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ Θό

δω

ρο

ς Γ

ιαχο

υστί

δης

*

Γιά

ννης

Ν. Γ

κακί

δης

Αλέ

ξης

Δερ

μεντ

ζόγλ

ου

*(Μ

ΑΚ

ΕΔ

ΟΝ

ΙΑ )

Ρό

μπυ

Εκσ

ιέλ*

(ΕΘ

ΝΟ

Σ)

Γιώ

ργο

ς Ζ

ερβό

πουλ

ος

(ww

w.m

ovi

esltd

.gr)

Σω

τήρ

ης Ζ

ήκο

ς *

(CIT

Y)

Κω

νστα

ντίν

ος

Κα

ϊμά

κης

*(Η

ΜΕ

ΡΗ

ΣΙΑ

)

Άκη

ς Κ

απρ

άνο

ς(Τ

Α N

EA

)

Κώ

στα

ς Κ

αρ

δερ

ίνης

Στρ

άτο

ς Κ

ερσ

ανί

δης

*(Ε

ΠΟ

ΧΗ

)(93,

4 σ

το κ

όκκ

ινο

)

Βα

σίλ

ης Κ

εχα

γιά

ς *

(ww

w.t

vxs.

gr)

Αλέ

ξανδ

ρος

Ρω

μανό

ς Λ

ιζά

ρδο

ς (w

ww

.mov

iem

onst

ers.

gr)

Χρ

ήστο

ς Μ

ήτσ

ης *

(ΑΘ

ΗΝ

ΟΡ

ΑΜ

Α)

Δημ

οσ

θέν

ης Ξ

ιφιλ

ίνο

ς *

Γιώ

ργο

ς Π

απα

δημ

ητρ

ίου

* (w

ww

.cin

edo

gs.

gr)

Τά

σο

ς Ρ

έτζι

ος*

Γιά

ννης

Το

τονί

δης

*

Ηλί

ας

Φρ

αγκ

ούλ

ης *

(ww

w.f

reec

inem

a.g

r)

Αχι

λλέα

ς Ψ

αλτ

όπο

υλο

ς *

ΕΜΦΥΤΟ ΕΛΑΤΤΩΜΑ *** ** *** *** **** *** **** * •

ΟΔΗΓΟΣ ΕΠΙΤΥΧΙΑΣ * ***** ** * *** ** ** **** ** * ** •

CAKE *** ** **** ** ** ** *** **** ** **

ΤΖΟΝ ΓΟΥΙΚ * • *** ** ** * ** ** • ** ** *

ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ ΜΑΥΡΗ ΘΑΛΑΣΣΑ ** *** **

ΣΥΝΕΧΙΖΟΝΤΑΙ

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΣΚΟΠΕΥΤΗΣ * *** ***** * *** *** ** *** *** **** * ** ** • *** **

TO ΔΙΑΖΥΓΙΟ: H ΔΙΚΗ ΤΗΣ VIVIANE AMSALEM

**** *** *** *** *** **** *** *** *

ΛΕΒΙΑΘΑΝ ***** **** *** *** *** *** ***** ***** ***** **** ***** ***** ** **50 ΑΠΟΧΡΩΣΕΙΣ ΤΟΥ ΓΚΡΙ * **** • ** * * * ** * • • ***

ΧΩΡΙΣ ΜΕΤΡΟ *** *** ** **** **** *** *** *** ***** ** **** *** **** **** *** ***** *****

(* μ

έλος

της

Π.Ε.

Κ.Κ.

)

ΣΙΝΕΦΙΛ ΑΤΖΕΝΤΑ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

Ο ένοικος

Η διπλή ζωή της Βερόνικα

Οι 12 ένορκοι

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΩΝ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ, 26/2 4/3/2015

ΒΑΚΟΥΡΑ (2310 233665): Αίθουσα 1: Ξενοδοχείο Grand Budapest (Σάββατο και Κυριακή: 17.00), Λεβιάθαν (19.00), Ελεύθερος σκοπευτής (21.30), Αίθουσα 2: Ο κήπος του Γιάλομ (Σάββατο και Κυριακή: 16.45), Το διαζύγιο: Η δίκη της Βίβιαν Αμσαλέμ (18.15), Χωρίς μέτρο (20.15 - 22.15)ΚΟΛΟΣΣΑΙΟΝ (2310 834996): Μπομπ Σφουγγαράκης: Έξω απ’ τα νερά του (Μετα-γλωττισμένη, 17.15, Σάββατο: 18:30), Η θεωρία των πάντων (18.50, Σάββατο: 22:15), Οδηγός επιτυχίας (21.00 - 23.00, Σάββατο: 20:15)ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟΝ (2310 261727): Έμφυτο ελάττωμα (18.45 - 21.30)ΜΟΥΣΕΙΟ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ - ΤΑΙΝΙΟΘΗΚΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ (2310 508398): Αίθουσα «Τάκης Κανελλόπουλος»: Agora: Από τη Δημοκρατία στις Αγορές (Πέμπτη Κυριακή και Τετάρτη: 19.00 21.30)ΟΛΥΜΠΙΟΝ (2310 378404): Αίθουσα «Ολύμπιον»: Χειμερία νάρκη (17:45), Λεβιάθαν (21:30), Αίθουσα «Παύλος Ζάννας»: Ταινιοθήκη Θεσσαλονίκης: Αφιέρωμα στον Κριστόφ Κισλόφσκι (18.30 21.00, Σάββατο: 18.00 21.30), Shortlandia (Ταινίες μικρού μήκους, Παρασκευή: 23.00), Πέρασα κι εγώ από εκεί και είχα παπούτσια από χαρτί (Κυριακή: 12.00)

ΠΟΛΥΣΙΝΕΜΑ

ODEON ΠΛΑΤΕΙΑ (2310 290290/ Κρατήσεις: 801 11 60000/ on-line: www.i-ticket.gr): Αίθουσα 1: Μπομπ Σφουγγαράκης: Έξω απ’ τα νερά του (Μεταγλωττισμένη, 18.30, Σάββατο και Κυριακή: 16.30 18.30), Πενήντα αποχρώσεις του γκρι (20.30 23.10), Αίθουσα 2: Μπομπ Σφουγγαράκης: Έξω απ’ τα νερά του (Μεταγλωττισμένη, Σάββατο και Κυριακή: 16.40), Η θεωρία των πάντων (19.10), Ελεύθερος σκοπευτής (21.40), Αίθουσα 3: Μπομπ Σφουγγαράκης: Έξω απ’ τα νερά του (Μεταγλωττισμένη, 3D, Σάββατο και Κυριακή: 17.30), Birdman ή Η απρόσμενη αρετή της αφέλειας (20.00), Kingsman: Η Mυστική Yπηρεσία (22.30), Αίθουσα 4: Barbie: Η Σούπερ Πριγκίπισσα (Μεταγλωττισμένη, Σάββατο και Κυριακή: 16.20), Το παιχνίδι της μίμησης (18.00), Τζον Γουίκ (20.40 22.50), Αίθουσα 5: Μπομπ Σφουγγαράκης: Έξω απ’ τα νερά του (Μεταγλωττισμένη, 18.00), Επιχείρηση Μαύρη Θάλασσα (20.10 22.40), Αίθουσα 6: Πάντινγκτον (Μεταγλωττισμένη, Σάββατο και Κυριακή: 18.10), Ελεύθερος σκοπευτής (20.20 23.00), Αίθουσα 7: Πενήντα αποχρώσεις του γκρι (19.30 22.10, Σάββατο και Κυριακή: 17.00 19.30 22.10), Αίθουσα 8: Οι πιγκουίνοι της Μαδαγασκάρης (Μεταγλωττισμένη, Σάββατο και Κυριακή: 17.50), Cake (19.50 - 22.00)STER ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ (801 801 7837/ από κινητό: 210 237 1000): Αίθουσα 1: Τζον Γουίκ (16.40 19.00 21.20 23.40, Σάββατο και Κυριακή: 14.20 16.40 19.00 21.20 23.40), Αίθουσα 2: Μπομπ Σφουγγαράκης: Έξω απ’ τα νερά του (Μεταγλωττισμένη, 17.30 19.30, Σάββατο και Κυριακή: 13.30 15.30 17.30 19.30), Το παιχνίδι της μίμησης (21.30, Σάββατο: 21.30 00.10), Αίθουσα 3: Ελεύθερος σκοπευτής (21.10 23.50), Αίθουσα 4: Μπομπ Σφουγγαράκης: Έξω απ’ τα νερά του (Μεταγλωττισμένη, 16.00 18.00, Σάββατο και Κυριακή: 12.00 14.00 16.00 18.00), Η θεωρία των πάντων (20.00 22.20), Αίθουσα 5: Πάντινγκτον (Μεταγλωττισμένη, 17.15, Σάββατο και Κυριακή: 13.10 15.10 17.15), Πενήντα αποχρώσεις του γκρι (19.15 22.00), Αίθουσα 6: Μπομπ Σφουγγαράκης: Έξω απ’ τα νερά του (Μεταγλωττισμένη, 16.30 18.30, Σάββατο και Κυριακή: 12.30 14.30 16.30 18.30), Kingsman: Η Mυστική Yπηρεσία (20.30 23.00), Αίθουσα 7: Οι πιγκουίνοι της Μαδαγασκάρης (Mεταγλωττισμένη,17.20, Σάββατο και

Κυριακή: 13.20 15.20 17.20), Επιχείρηση Μαύρη Θάλασσα (19.20 21.40 00.00), Αίθουσα 8: Μπομπ Σφουγγαράκης: Έξω απ’ τα νερά του (Μεταγλωττισμένη, 3D, 16.50 18.50, Σάββατο και Κυριακή: 12.50 14.50 16.50 18.50), Πενήντα αποχρώσεις του γκρι (21.00 23.30), Αίθουσα 9: Ελεύθερος σκοπευτής (17.10 20.10 23.10), Αίθουσα 10: Μπομπ Σφουγγαράκης: Έξω απ’ τα νερά του (Μεταγλωττισμένη, 17.00 19.00, Σάββατο και Κυριακή: 13.00 15.00 17.00 19.00), Ελεύθερος σκοπευτής (16.10 19.10 22.10, Σάββατο και Κυριακή: 13.10 16.10 19.10 22.10), Αίθουσα 11: Cake (18.10 20.20 22.30, Σάββατο και Κυριακή: 13.40 15.50 18.10 20.20 22.30) VILLAGE CINEMAS (Mediterranean Cosmos) (2310 499999): Αίθουσα 1: Μπομπ Σφουγγαράκης: Έξω απ’ τα νερά του (Μεταγλωττισμένη, 18.50, Σάββατο και Κυριακή: 12.50 14.50 16.50 18.50), Kingsman: Η Μυστική Υπηρεσία (20.50 23.20), Αίθουσα 2: Αστερίξ: Η κατοικία των θεών (Μεταγλωττισμένη, Σάββατο και Κυριακή: 12.30 14.40 16.30 18.20), Η θεωρία των πάντων (20.30 23.00), Αίθουσα 3: Η Τίνκερμπελ και το τέρας του ποτέ (Μεταγλωττισμένη, Σάββατο και Κυριακή: 13.20 15.00 16.40), Πενήντα αποχρώσεις του γκρι (18.30 21.00 23.30, Τρίτη: 18.00 23.00), Αίθουσα 4: Πάντινγκτον (Μεταγλωττισμένη, Σάββατο: 17.00, Κυριακή: 16.30), Ελεύθερος σκοπευτής (18.40 21.20 00.00, Σάββατο: 19.00 21.40 00.20), Αίθουσα 5: Μπομπ Σφουγγαράκης: Έξω απ’ τα νερά του (Μεταγλωττισμένη, 17.20, Σάββατο και Κυριακή: 13.20 15.20 17.20), Τζον Γουίκ (19.40 21.45 23.50), Αίθουσα 6: Πενήντα αποχρώ-σεις του γκρι (19.30 22.00, Σάββατο και Κυριακή: 17.00 19.30 22.00), Αίθουσα 7: Μπομπ Σφουγγαράκης: Έξω απ’ τα νερά του (Μεταγλωττισμένη,18.00, Σάββατο και Κυριακή: 12.00 14.00 16.00 18.00), Ελεύθερος σκοπευτής (20.00 22.40), Αίθουσα 8: Barbie, Η Σούπερ Πριγκίπισσα (Μεταγλωττισμένη, 17.50, Σάββατο και Κυριακή: 12.40 14.30 16.10 17.50), Επιχείρηση Μαύρη Θάλασσα (19.50 22.10 00.30), Αίθουσα 9 (Comfort): Ελεύθερος σκοπευτής (20.40 23.20), Αίθουσα 10 Comfort (Digital. Sound: ): Πενήντα αποχρώσεις του γκρι (20.20 22.50)VILLAGE CINEMAS (Λιμάνι) (2310 019570): Αίθουσα 1: Ελεύθερος σκοπευτής (19.10 21.50), Αίθουσα 2: Μπομπ Σφουγγαράκης: Έξω απ’ τα νερά του (Μεταγλωττισμένη, Σάββατο και Κυριακή: 18.40), Πενήντα αποχρώσεις του γκρι (20.40 23.10), Αίθουσα 3: Barbie, Η Σούπερ Πριγκίπισσα (Μεταγλωττισμένη, Σάββατο και Κυριακή: 18.20), Cake (20.10 - 22.30), Αίθουσα 4: Αστερίξ: Η κατοικία των θεών (Μεταγλωττισμένη, Σάββατο και Κυριακή: 18.00), Η θεωρία των πάντων (19.50), Πενήντα αποχρώσεις του γκρι (22.15)

Επισκεφθείτε το βιβλιοπωλείο και τις εκδόσεις Σαιξπηρικόν στον νέο τους χώρο.

ΜΕ ΤΗΝ ΕΥΓΕΝΙΚΗ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΗ

Σ Υ Ν Τ Ο Μ Α Σ Τ Ο Υ Σ Κ Ι Ν Η Μ Α Τ Ο Γ Ρ Α Φ Ο Υ Σ

1 7 Ο Φ Ε Σ Τ Ι Β Α Λ Ν Τ Ο Κ Ι Μ Α Ν Τ Ε ΡΘ Ε Σ Σ Α Λ Ο Ν Ι Κ Η Σ

kx Sur le Chemin de l'ecole film noir orizontia.indd 1 24/02/2015 12:46 μ.μ.