Ο Χαρακτήρας Της Ελλαδικής Αυτοκεφαλίας Και Το «Σύνδρομο» Καταδιώξεως

Print | Hits: 91

Του Αριστείδη Πανώτη, Μ.Iερομνήμονα, Iστορικού-συγγραφέα

Ἡ Ἐκκλησία σ σχέση μὲ τὰ σύνορατῶν ἐγκόσμιων κρατικῶν εἷναι πολυσύνορη ἤ ἀκόμη καὶ ἀσύνορη καὶ ὡςἡ «βασιλεία» τοῦ Χριστοῦ ἒχει ἐπὶ τῆς γῆς

τὰ δικά της ὃρια διοικήσεως ποὺ καλοῦνται Δικαιοδοσίες ἢ καὶ ἐκκλησιαστικότερα Κλίματα. Αὐτὰδιαμορφώθηκαν γύρω ἀπὸ τὰ πρώτα ἀποστολικὰ κέντρα ποὺ λειτούργησαν στὶς τότε τρεῖς μεγαλουπόλειςτῆς Ρωμαϊκῆς Αυτοκρατορίας, τῆς Ρώμης, τῆς Ἀλεξάνδρειας καὶ τῆς Ἀντιόχειας ποὺ ἀπετέλεσαν ἀφετηρίεςἱεραποστολικῆς δράσεως τῆς Μιᾶς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας. Σ’ αὐτὲς ἀργότερα προστέθηκαν καὶ ἡΚωνσταντινούπολη ὡς ἡ Νέα Ρώμη καὶ τιμῆς ἓνεκα και τα Ἱεροσόλυμα καὶ σχηματίστηκε ἡ «Πενταρχία»τῶν Πατριαρχείων, ποὺ ἀπετέλεσε τὴν κορωνίδα τῆς Χριστιανοσύνης ὃλη τὴν μακρὰ περίοδο συγκλήσεωςτῶν Οἰκουμενικῶν καὶ τοπικῶν Συνόδων, ποὺ προοδευτικὰ καθιέρωσαν ὃλο τὸ κανονικὸ πολίτευμα τῆςἘκκλησίας τοῦ Χριστοῦ καὶτ ὰμείζονα ὅρια τῶν δικαιοδοσιῶν τους ποὺ εἶναι κωδικοποιημένα μὲ τὸν 36κανόνα τῆς Πενθέκτης Οἰκουμενικῆς Συνόδου καὶ δὲν μεταβάλλονται γιατὶ προστατεύουν γιὰ πάντα τὴνεὐταξία καὶ τὴν ἑνότητατῆς Μιᾶς Ἐκκλησίας καὶ παραμένουν σε βαστὰ ἐπὶ 17 αἰῶνες καὶ κάθεἀμφισβήτησή τους ὁδηγεῖ στὴν ἀπόσχιση καὶ στὴν ἀποκοπὴ ἀπὸ τὴ Μία Καθολικὴ καὶ ἈποστολικὴἘκκλησία.

Ὁ ὅρος “αὐτοκεφαλία” ἤ καὶ “αὐτονομία” προκειμένου γιὰἀνεξαρτησία μιᾶς τοπικῆς Ἐκκλησίας δὲνὑφίσταται στὰ κείμενα τῶν ἱερῶν κανόνων. Τὸν στ΄αἰώνα πρώτη φορά χρησιμοποιεῖται ὡς μία κατάσταση«οἰκονομίας» γιὰ νὰ δηλωθεῖ ἡ ἀνεξαρτησία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου ἀπὸ τὸ Πατριαρχεῖο Ἀντιοχείας,ποὺ ἐπενέβαινε στὰ ἐσωτερικὰ τῆς ἐκεῖ Ἐκκλησίας(Ρ.G. τ.86.184).καὶ γιὰνὰ μνημονευθεῖ ἡ «ἂχρι καιροῦ»φιλοξενεία τότε τοῦ Κυπριακοῦ κλήρου καὶ λαοῦ στὴν μητρόπολη Κυζίκου τοῦ κλίματος τῆς ἘκκλησίαςΚωνσταντινουπόλεως. Ἡ «αὐτοκεφαλία» ὡς ἐκκλησιαστικὴ διοίκηση εἶναι ἄγνωστη στὴν Ἐκκλησία τῶνΟἰκουμενικῶν Συνόδων. Ἡ αὐτοκεφαλία «ἐθνικοῦ τύπου» τῶν νεωτέρων χρόνωνεἶναι ἕνα «ἀλλότριο»κατασκεύασμα Καισαρικῆς ἐμπνεύσεως τῶν πολιτειοκρατῶν, προτεσταντικῆς προελεύσεως, ποὺ ἐπέβαλετὴν μάστιγα τοῦ ἐθνοφυλετισμοῦ στὴν Ὀρθοδοξία.Μιὰ ἀνιστόρητη καὶ ἀθεολόγητη ἑρμηνεία δύο ἱερῶνκανόνων παραπλάνησε κληρικοὺς καὶ λαϊκοὺς νὰνομίζουνπὼς ἡ «αὐτοκεφαλία» στηρίζεται στὸ ΚανονικόΔίκαιο τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας. Τίποτα τὸ ἀναληθέστερο! Οἰ ἱεροὶ κανόνες 17ος τῆςΔ´Οἰκουμενικῆς Συνόδου καὶ 38ος τῆς Πενθέκτης, δὲν θεμελιώνουν κανένα θεσμὸ «αὐτοκεφαλίας» στὴνἘκκλησία, οὔτε καὶ ὑποχρεώνουν τὶς καθορισμένες ἀπὸ τὸν 4ο αἰώνα ἱεροκανονικὰ πατριαρχικὲς διοικήσειςνὰ διαμοιράζουν τὴ δικαιοδοσία τους σὲ καινούργιες κρατικὲς ὀντότητες ἤ καὶ νὰ προσαρμόζουν συνεχῶς τὴδιοίκηση τῶν ἐκκλησιαστικῶν ἐπαρχιῶν τους στὶς νεώτερες πολιτικὲς ὁριοθετήσεις. Τὰ ὅρια κάθεΠατριαρχείου καθορίσθηκαν ἀπὸ Οἰκουμενικὲς Συνόδους οἱ ὁποῖες συνῆλθαν σὲ μία κρατικὴ ὀντότητα,στὴν Ἀνατολικὴ Ρωμαϊκὴ Αὐτοκρατορία. Αὐτὸ τὸ βεβαιώνει ἡ Ἱστορία. Τοὺς κανόνες αὐτοὺς τοὺςχρησιμοποίησε ὁ ἱερὸς Φώτιος κατὰ τῶν αἰτιάσεων τοῦ Ρώμης Νικόλαου γιὰ τὸ θέμα τῆς ἐκκλησιολογικὰἐξωθεσμικῆς ἀποσπάσεως τοῦ Ἰλλυρικοῦ ἀπὸ τὴ καθορισμένη δικαιοδοσία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ρώμης. ἩἈνακτορικὴ Διπλωματία τῆς ἐποχῆς τοὺς χρησιμοποιοῦσε γιὰ τοὺς τότε λόγους της, ὃτι «τὰ τῶν ἐνοριῶνδίκαια συμμεταβάλλεσθαι εἴωθεν ταῖς πολιτικαῖς ἐπικρατείαις». Αὐτὴ τὴ πολιτειακὴ στὴν οὐσία της ἀρχὴ τὴνἀποδέχθηκε ὁ Πατριάρχης Φώτιος γιὰ λόγους ἀμύνης στὸ θέμα τοῦ Ἰλλυρικοῦ. Στὴ πραγματικότητα ὃμωςεἶναι μιὰ πολιτειακὴ ἀρχὴ ἐσωτερικοῦ δικαίου τῆς Αὐτοκρατορίας ποὺ χρησιμοποιήθηκε κυρίως τὸν 19οαἰώνα γιὰ νὰ δικαιολογηθεί ἡ πλήρης ἀπεξάρτηση τῆς Ἑλλαδικής ἐκκλησιαστικῆς διοικήσεως ἀπὸ τὴνΕὐσεβὴ Πηγὴ της τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖοκαὶ γιὰ νὰ ὑποταχθεῖ ἡ τοπικὴ Ἐκκλησία τῶν Ἓλλήνων στὸκράτος, τὸ ὁποῖο ἀσκοῦσε τὸ πλήρη τὸ ἔλεγχό στὴ ἐκκλησιαστικὴ ζωὴ καὶ στὴν οἰκονομία τῆς Ἐκκλησίαςγιὰνὰ ὑπηρετηθοῦν οἱ διπλωματικὲς σκοπιμότητες τῶν Δυνάμεων, ποὺ ἐγγυήθηκαν τὴν ἀνεξαρτησία τοῦἑλληνικοῦ λαοῦ ἀπὸ τὴν Ὀθωμανικὴ Αὐτοκρατορία!

Ο χαρακτήρας της Ελλαδικής Αυτοκεφαλίας και το «σύνδρομο» κατα... http://panotis.gr/index.php/2014-11-21-12-21-17/6-ο-χαρακτήρας-της-...

1 of 4 2/4/2015 12:38 μμ

Οἱ δυό αὐτοὶ κανόνες, ὁ 17ος τῆς Δ΄ καὶ ὁ 38ος τῆς Πενθέκτης, εἶναι ταυτόσημοι καὶ ἀφοροῦν μόνον τὴνπροσαρμογὴ τῆς ἐκκλησιαστικῆς διοικήσεως μέσα στὴν ἐσωτερικὴ ἐπαρχιακὴ διοίκηση τῆςΑὐτοκρατορίας καὶ τίποτε περισσότερο! Κατ’ἀρχὴν ὁ 17ος κανόνας δὲν ἀναφέρεται σὲ πολιτικὰ ὅρια,ἀλλὰ σὲ ἐκκλησιαστικὲς δικαιοδοσίες τῶν μικρῶν παροικιῶν ποὺ εἶχαν συγκεκριμένα σύνορα. Στὸδεύτερο μέρος του ὁ ἴδιος κανόνας ἀναφέρει ἕνα ὑποθετικὸ ἐρώτημα. Σὲ ποιὸ πλησιόχωρο ἐπίσκοπο πρέπεινὰ ἀνήκουν οἱ νεοϊδρυμένες βασιλικὲς πόλεις, ὅπως ἦταν ἡ Μαρκιανούπολη, κ.τ.λ. Καὶ ἡ ἀπάντηση εἶναι:πὼς ἡ ἐπισκοπικὴ δικαιοδοσία τῆς πόλεως θὰ ἀνήκει ἐκκλησιαστικὰ ἐκεῖ ποὺ θὰ ὁρίσει ὁ ἱδρυτής τῆς πόλεωςβασιλέας. Αὐτὴ τὴν ἑρμηνεία ἀκολουθεῖ καὶ στὸ «Πηδάλιο» ὁ Ὅσιος Νικόδημος ὁἉγιορείτης(βλ.ὑποσημ.σελ.200). Ἀλλὰ τὴ διάψευση τῆς παρερμηνείας τοῦ κανόνα τὴν παρέχει καὶ ἡἹστορία. Τὸ Ἰλλυρικὸ, στὸ ὁποῖο ἀνῆκε τότε ἡ παλαιὰ Ἑλλάδα, ἡ Πελοπόννησος καὶ ἡ Κρήτη, περιῆλθανὁριστικὰ ὡς κρατικὴ ὀντότητα στὴν Ἀνατολικὴ Ρωμαϊκὴ Αὐτοκρατορία τὸ 395 καὶ δὲν ἀποσπάσθηκε τότεἀπὸ τὴν ἐκκλησιαστικὴ δικαιοδοσία τῆς Παλαιᾶς Ρώμης παρὰ τὸ 732 μὲ τὴ σπάθη τῶν Εἰκονομάχωναὐτοκρατόρων(732 – 843), δηλαδὴ μετὰ 336 χρόνια! Τὸ ὀξύμωρο εἶναι ὅτι ἐνῶ ὑπεραμύνονται κάποιοι ὅτι ὁ17ος Κανών δῆθεν στηρίζει τὴν αὐτοκεφαλία, ἀρνοῦνται τὸ οὐσιῶδες τοῦ κανόνος, ποὺ εἶναι ἡ θεμελίωσητοῦ Ἐκκλήτου τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου καὶ προσπαθοῦν κατὰ καιροὺς μὲ νομοθετικὲς ἀλχημεῖες νὰ τὸδεσμεύσουν γιὰ νὰ ἐπιβάλουν τὰ ἴδια θελήματά τους στὴν Ἐκκλησία!

Ἡ Συνείδηση τῆς Ἐκκλησίας τῶν Πατέρων ποτὲ δὲν ἐπικροτοῦσε προσαρμογὲς στὰ κοσμικὰ συστήματα τῶνἐκκλησιαστικῶν διοικήσεων. Αὐτὰ ἂς τὰ γνωρίζουν ὃσοι εἰσηγοῦνται καὶ τώρα τὴν Καλλικράτειαπροσαρμογὴ τῆς ἑλλαδικῆς ἐκκλησιαστικῆς διοικήσεως. Κατ’ ἐξαίρεση χορηγήθηκε ἀνεξαρτησία ἀπὸΟἰκουμενικὴ Σύνοδο στὴν Ἐκκλησία τῆς Κύπρου καὶ πάλι ὡς μιᾶς νησιωτικῆς ἐπαρχίας τῆς ἐνιαίας τότεΑὐτοκρατορίας. Τὸ ἴδιο συνέβηκε μὲ την πρόσκαιρη αὐτονομία στὴ Ραβέννα στὰ τέλη τοῦ 7ουαἰώνα. Προσφέρθηκε αὐτόνομη διοίκηση στὰ πλαίσια τῆς Ἰουστινιάνειας τακτικῆς γιὰ τὴν περιχώρηση τῶνδικαιοδοσιῶν τῶν δύο ἱσοτίμων Ἐκκλησιῶν τῆς Παλαιᾶς καὶ Νέας Ρώμης. Ἑπομένως, ὅσοι προσπάθησαν νὰσυνδέσουν τὸ σημερινὸ «Αὐτοκέφαλο» μὲ αὐτοὺς τοὺς δύο συναφεῖς κανόνες, συνετέλεσαν μὲ τὴνπαρερμηνεία τους καὶ στὴν πλήρη ἀθέτηση τῆς σαφέστατης ἐντολῆς τοῦ Ἱδρυτὴ τῆς Ἐκκλησίας γιὰ τὴνἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας του!

Ἡ πολιτειακὴ ρήτρα πὼς: «τὰ ἐκκλησιαστικὰ ὅρια τῶν διοικήσεων αδὴ προσαρμόζονται ἀνάλογα μὲ τὶςἐκάστοτε πολιτικὲς (διακρατικὲς) ἐξελίξεις» περιβλήθηκε μὲ ἐκκλησιαστικὸ ἔνδυμα ἀπὸ τὸν 9οαἰώνα καὶ ἐξελίχθηκε σὲ ἐμπλοκὴ τῆς ἐκκλησιαστικῆς κανονικῆς διοικήσεως στὶς πολιτειακὲς σκοπιμότητεςδημιουργῶντας προβλήματα μὲ τὴν ἐθνικοποίηση τοῦ σώματος τῆς Ἐκκλησίας. Ἒτσι, ἡ χορήγησηἐκκλησιαστικῆς ἀνεξαρτησίας ἔγινε μέσο ἀσκήσεως διπλωματικῆς ἐπιρροῆς π.χ. στὴ Βουλγαρία. Ἀλλὰ δὲννὰ ἄργησε τελικὰ νὰ στραφεῖ καὶ ἐναντίον τῆς Μεγάλης Ἐκκλησίας. Τὸν ἴδιο δρόμο ἀκολούθησαν καὶ οἱΔυτικοὶ στὶς κατακτήσεις τους, ὅπως καὶ οἱ Βενετοὶ στὴ Πελοπόννησο καὶ στὰ νησιὰ(13ος ἕως 18ος αἰώνας)καὶ οἱ Ρώσοι κατὰ τὰ Ὀρλωφικά (1770−1774), ὅταν ἀπέσπασαν τὴν τοπικὴ Ἐκκλησία τῶν Κυκλάδων ἀπὸ τὸΠατριαρχεῖο καὶ ὡς ἔδαφος πλέον τῆς Ρωσίας, τὴ συνέδεσαν μὲ τὴνΑὐτοκρατορικὴ Ἐκκλησία τῆς Τσαρίνας,κάτι ποὺ πληρώθηκε ἀκριβὰ ἀπὸ τοὺς Κυκλαδῖτες μετὰ τὴ Συνθήκη Κιουτσούκ-Καϊναρτζί !

Παρὰ τὴ θλιβερὴ αὐτὴ ἐμπειρία τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο καὶ μόνον αὐτὸ ἀπὸ τὰ ἄλλα παλαίφαταΠατριαρχεία, ὑποχρεώθηκε τὸν 19ο αἰώνα ἀπὸ τὶς ἐθνικὲς ἐξελίξεις στὰ ἐδάφη του, νὰ ἐκχωρήσει μέσα τὴνδικαιοδοσία του τὰ λεγόμενα ²Αὐτοκέφαλα² . Ὃμωςκανένα ἂλλο παλαίφατο Ἀποστολικὸ Πατριαρχεῖο ἐκτὸςτοῦ τῆς Νέας Ρώμης δὲν δέχθηκε νὰ ὑποδιαιρέσει τὸ κανονικὸ ἒδαφοςτῆς δικαιοδοσίας του σὲ διάφορααὐτοκέφαλα παρὰ τὴν ποικιλία τῶν φυλῶν καὶ τῶν ἐθνῶν ποὺ περιλάμβανε τὸ κλίμα του. Ὁ 28ος Κανόναςτῆς Δ´Οἰκουμενικῆς Συνόδου εἶναι τὸ ὀχύρωμα τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως, διότι «καμμιὰκρατικὴ ὀντότητα δὲν μπορεῖ νὰ διεκδικήσει αὐτοκέφαλη διοίκηση χωρὶς τὴ συγκατάθεσή του». Ὁτεμαχισμὸς τοῦ κλίματος τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως, ποὺ ἄρχισε ἀπὸ τὸν 15ο καὶ κορυφώθηκεστὸ 19ο καὶ 20ο,δόθηκε ὑπὸ δυσμενεῖς συνθῆκες γιὰ τὸ ἴδιο μὲ τὴν προοπτικὴ ἐνισχύσεως τῆςΣυνοδικότητος τῆς Ὀρθοδοξίας. Δὲν χορηγήθηκε ἡ αὐτοκεφαλία γιὰ νὰ καλύπτονται κάθε φορὰ οἱκανονικὲς ἀταξίες ὃσων αὐθαιρετοῦν καὶ μάλιστα γιὰ νὰ καλύπτει ὡς προπέτασμα καπνοῦ τὴν κακεντρεχὴαὐθάδεια ἐκείνων ποὺ εἰσπήδησαν τυχοδιωκτικὰ στὴν διοίκηση τῆς Ἐκκλησίας καὶ ἒγιναν ἐπίορκοι τῶνδεσμεύσεών τους προκειμένου νὰ τιμηθοῦν μὲ τὴν ἀρχιερωσύνη.


2 of 4 2/4/2015 12:38 μμ

Δὲν πρέπει νὰ λησμονεῖται ὃτι μετὰ ἀπὸ τὴ Καταστροφὴ τοῦ 1922 καὶ ἀπὸ τὴν Ἀνταλλαγὴ Πληθυσμῶν τὸ1923 διαμορφώθηκεἐκ νέου ὁ θρησκευτικὸς Χάρτης τῆς Ἑλλάδος. Ὁκλῆρος καὶ ὁ λαὸς 49 Μητροπόλεώντῆς Μητρὀς Ἐκκλησίας ἀπὸ τὴ Θράκη καὶ τὴν Μικρασία ὁδηγήθηκε στὴν ἔξοδο ἐκ τοῦ πατρίου ἐδάφους καὶκατέφυγε κυρίως τὸ ἐλεύθερο ἔδαφος τοῦ ἑλληνικοῦ κράτους, ὃπου ὑπῆρχε ἀπὸ τὸ 1850 καὶ ἡ«αὐτοκεφαλία» ὡς ἡ νεότερη ἐκκλησιαστικὴ διοίκηση μέσα στὸ ἐν Ἑλλάδι κλίμα τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου.Χρονολογικά ἡ παλαιότερη Ἐκκλησία εἶναι ἐκείνη τῶν Δωδεκανήσων, ποὺ ριζώνει ἀποστολικὰ στὴνἚφεσο, ἂν καὶ ἐλευθερώθηκε τελευταία τὸ 1946, καὶ ἀκολουθοῦν οἱ τοπικὲς Ἐκκλησίες τῶν Νέων Χωρῶνκαὶ τῆς Κρήτης καὶ τοῦ Ἁγίου Ὂρους.

Ὁ Ἑλληνικὸς Λαὸς δὲν ἔμαθε ποτὲ πόσο ἀνώμαλα ἐκβιάστηκε τὸ ἱερὸ θεσμικὸ κέντρο τῆςΚωνσταντινουπόλεως γιὰ νὰ χορηγήσει τὸ Ἑλλαδικὸ Αὐτοκέφαλο. Τὸ ἐπαναστατικὸ σύνδρομο τῆς ἀταξίαςἀπέκρυψε τὴν τεράστια ἀλλαγὴ τῆς ἐκκλησιαστικῆς συνθέσεως τοῦ πληθυσμοῦ ποὺ ἂρχισε στὴν Ἑλλάδαἀπὸ τὶς άρχὲς τοῦ 20ου αίώνα καὶ πέραν τοῦ μισοῦ αἰώνα. Ἀπὸ τὸ 1915 μέχρι τὸ 1918 κατέφυγαν ἐντὸς τῶνἑλληνικῶν συνόρων 541.370 χιλιᾶδες Ἕλληνες χριστιανοὶ ἀπὸ τὶς θρακικὲς καὶ ΜικρασιατικὲςΜητροπόλεις! Ἀπὸ τὸ 1922 μέχρι τὸ 1924 εἰσέρρευσαν ἄλλοι 2984 κληρικοὶ καὶ 2.256.183 λαϊκοὶ πρόσφυγεςἐξ Ἀνατολῆς ποὺ διασκορπίσθηκαν στὶς ἐκκλησιαστικὲς ἐπαρχίες τῶνΝέων Χωρῶν καὶ στὶς μητροπόλειςτῆς λεγόμενης Αύτοκεφάλου Διοικήσεως. Στὶς Νέες Χῶρες δὲν εἶχε ἀρπαγεῖ ἡ ἐκκλησιαστικὴ καὶμοναστηριακὴ περιουσία, ὃπως στὴν Παλαιὰ Ἑλλάδα. Γι’ αὐτὸ τὸ Πατριαρχεῖο ποὺπροστάτευσε τὸνἑλληνογενὴ πληθυσμὸ τῶν ἐπαρχιῶν του στὴ Βόρεια Ἑλλάδα ἀπὸ τὸν ἐκσλαβισμό, ποὺ σήμερα φωλιάζειστὸ κράτος τῶν Σκοπίων, ἐγκατέστησε τὸ προσφυγικὸ δυναμικὸ ποὺ είσέρευσε στὴν περιουσία τοῦ Θρόνουκαὶ τῶν μονῶν τοῦ Αγίου Ὂρους στὸ νέο ἐλευθερωμένο κανονικό του ἔδαφος. Γιὰ σοβαροὺςἐκκλησιαστικοὺς καὶ ἐθνικοὺς λόγους, μέσα στὴ σκληρὴ δοκιμασία του ἀπὸ τὸ ἐθνικιστικὸ καθεστὼς ποὺκατέλαβε τὴν ἐξουσία στὴ Τουρκία καὶ παρὰ τὰ θλιβερὰ διατρέξαντα ἀπὸ τοὺς ἑλλαδικοὺς κύκλους γιὰ τὴνἀκύρωση τῆς διαγνώμης τῶν Νεοχωριτῶν ἱεραρχῶν καὶ τὴς κανονικῆς συνειδήσεως τοῦ μάρτυρα πατριάρχηΓρηγορίου τοῦ Ζ΄ ἀνατέθηκε «Ἐπιτροπικὰ» καὶ πρόσκαιραἡ διοίκησή τῶν μητροπόλεων αὐτῶν στὴνΣυνοδικὴ διοίκηση τοῦ Αὐτοκεφάλου, μὲ τὴν Πατριαρχικὴ καὶ Συνοδικὴ Πράξη τοῦ 1928 μὲ τὴνπροϋπόθεση ἀπόλυτα να παραμένει σεβαστό τὸ ἀρχαῖο κανονικὸ δίκαιο τοῦ «Πρώτου» τῆςδικαιοδοσίας νὰ «χειροτονεί» άρα και να προτείνει την εκλογή Ιεράρχη του κλίματος του (14ος Κανόναςτης Ζ΄Οικουμ. Συνόδου). Αυτό πρόσκαιρα ρυθμίστηκε το 1928 μὲ τὴν προσθήκη του ονόματος τουπροτεινομένου από το Πατριαρχείο υποψηφίου στὸν Κατάλογο ἐκλογίμων πρὸς ἀρχιερατεία. Γιατὶ τοπροτεινόμενο πρόσωπο ἀπέδειξε το σεβασμό του στὰ δίκαια τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου καὶεἶναι κατάλληλο να τον υπηρετήσει. Ωστόσο ισχύει και το αντίστροφο με το δικαίωμα διαγραφής κάποιουονόματος που κρίνεται πως δεν πληροί τις παραπάνω προυποθέσεις.

Μετὰ τὸν Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο καὶ ἰδίως μετὰ τὸ πογκρόμ τοῦ 1955 κατέφυγαν καὶ συνοίκησαν κατὰκύματα κυρίως στὴν Παλαιὰ Ἑλλάδα πλέον τῶν 150.000 Κωνσταντινοπολιτῶν! Ἔτσι αὐξήθηκε ὑπέρμετρατὸ ποίμνιο τοῦ Πατριαρχείου στὴν Ἑλλάδα καὶ ἔφθασε στὸ ναδὶρ τὸ ποίμνιο του μέσα στὴ γενέθλια τοῦΓένους Πόλη καὶστὰ ἄλλοτε ἑλληνικότατα νησιά τῆς Προποντίδος καὶ τοῦ Ἑλλησπόντου! Ἡ ἱστορικὴ καὶκανονικὴ ἀλήθεια εἶναι πὼς τὰ σύνορα τοῦ ἑλληνικοῦ κράτους περιλαμβάνονται μέσα στὴδικαιοδοσία τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως καὶ ὂχι τὸ ἀντίθετο γιατὶ τὰ ὃρια τῆς Δικαιοδοσίαςεἶναι ἀπὸ αίῶνες ἀρχαιότερα τῶν σημερινῶν συνόρων τῆς Ἑλλάδος. Μέσα στὴν Ἑλλάδα συγκροτεῖται καὶπάλι ἐξ ὁλοκλήρου ἡ Μία Ἐκκλησία τοῦ ἑνὸς Πατριαρχείου μὲ τὸν ἕνα Πατριάρχη, ποὺ γιὰ λόγουςἱστορικοὺς, καὶ κανονικοὺς κατὰ διεθνεῖς ἀποφάσεις παραμένει στὴν Κωνσταντινούπολη καὶ ἐπιστατεῖ καιτὶς τέσσερις διαφορετικὲς διοικήσεις ποὺ ὑπάρχουν εντός του ελλαδικού χώρου. Να σημειωθεί πως όταν οισχέσεις Ἐκκλησίας καὶ Πολιτείας ήταν ομαλές ἡ Ἱεραρχία τῆς αὐτοκεφαλίας περιχαρακωνόταν σταπρονόμιά της. Ὂταν ὃμως οἱ σχέσεις αὐτὲς ήταν διαταραγμένες τότε ἡ ἲδια αυτή Ἱεραρχία απευθυνόταν στηνΜητέρα Εκκλησία ζητώντας τὴν ἃρση τῆς αὐτοκεφαλίας, ὃπως θὰ ἀναφερθοῦμε στὸ προσεχὲς ἂρθρο μας.

Χρονολογικὰ ἡ πρώτη διοίκηση, εἶναι ἐκείνη τῶν Δωδεκανήσων, ἀπ’εὐθείας ἐξαρτώμενη ἀπὸ τὸν 5ο αἰώναἀπὸ τὴ Πατριαρχικὴ Σύνοδο τῆς Κωνσταντινουπόλεως. Ἡ δεύτερη διοίκηση εἶναι ἡ Ἐκκλησία τῆς Κρήτηςκαὶ ἡ τρίτη διοίκηση εἶναι ἠ Αὐτοκέφαλη Διοίκηση περὶ τὴν Ἱερὰ Σύνοδο τῶν Ἀθηνῶν. Σ’ αὐτὴν ἀνατέθηκαντὸ 1928 «Ἐπιτροπικὰ» καὶ «ἄχρι καιροῦ» καθήκοντα συνδιοικήσεως τῶν Πατριαρχικῶν Μητροπόλεων τῶν


3 of 4 2/4/2015 12:38 μμ

λεγομένων «Νέων Χωρῶν». Κάθε θυγατρικὴ διοίκηση τῆς Μητέρας Ἐκκλησίας ἔχει τὴν Ἱστορία καὶ τοὺςκανονικοὺς λόγους συνυπάρξεώς της μέσα στὰ σημερινὰ σύνορα τῆς Ἑλλάδος. ὉΠατριάρχης προσκαλούμενος ἀπὸ τοὺς ἀρχιερεῖς τοῦ κλίματός του μέσα τὸ ὁποῖο ὑφίσταται καὶ ἠαὐτοκεφαλία ἒχει χρέος νὰ τοὺς ἐπισκέπτεται γιὰ νὰ τοὺς εὐλογεῖ. Τὸ ἲδιο ἒπραταν καὶ προκάτοχοί τους στὰχρόνια τῆς Φραγκοκρατείας ὃταν ἡ ἓδρα μεταφέρθηκε στὴ Νίκαια καὶ πολλὲς φορὲς κατὰ τὴνΤουρκοκρατίας ὂταν ἠ ἡλικία του Πρώτου ἐπέτρεπε τὶς περιπέτειες τῶν κοπιαστικῶν περιοδιῶν του.Ὑπάρχουν πολλὲς γραπτὲς μαρτυρίες σὲ διασωθέντες κώδικες παλαιῶν μονῶν.

Το «ελλαδικό σύνδρομο» καταδιώξεως

Ὅμως τὶ εἶναι τέλος πάντων αὐτὸ ποὺ ἀποκαλοῦμε «ἑλλαδικὸ σύνδρομο» ποὺ κάθε φορὰ ἐπικαλεῖταιἀνύπαρκτους κινδύνους γιὰ τὴν δήθεν παραβίαση τῆς αὐτοκεφαλίας; Εἷναι ἕνα νεφελῶδες συνοθύλευμαφοβείας καὶ ψυχώσεων,κατατρυχόμενο ἀπὸ διαρκεῖς ὑποψίες και φαντάσματα ποὺ ὑποκρύπτουν κρυψήνειεςκαὶ ἐγωπαθή μικρόνοια ποὺ διατρέφει ἡ φθηνὴ συμφεροντολογία κάποιων ἀσύντακτων καιροσκόπων. Αὐτὴχαρακτηρίζεται ἀπὸ τὸν Μέγα Βασίλειο ὡς δεινὸ γιὰ τὴν Ἐκκλησία καὶ πὼς ἔχει ὡς σῆμα κατατεθὲν τὴν«ἐπηρμένην ὀφρύν», τὸ ἀνασηκωμένο φρύδι τοῦ κάθε φαντασμένου τυχοδιώκτηποὺ ξεδιάντροπα πιέζει νὰἐπιβάλει τὸ «ἀκάνονο» καὶ πονηρὸ θέλημά του! Ὁ Θεὸς ὃμως ἀντιτάσσεται στοὺς ἀχάριστους καὶ ὃτανπλεονάζει ὁ ἐμπαιγμὸς καὶ ἡ περιφρόνιση ἱερῶν θεσμῶν καὶ πατροπαράδοτων δικαίων, τὸν ἐξοφλεῖ ὁ Ἲδιοςδιὰ τῆς «ἀριστερὰ του χειρὸς» καὶ ἒχουμε γι’ αὐτό πρόσφατα ἐνθυμήματα!


4 of 4 2/4/2015 12:38 μμ

Documents

Ο Χαρακτήρας Της Ελλαδικής Αυτοκεφαλίας Και Το «Σύνδρομο» Καταδιώξεως