Το Έντυπο

Θέλουµε να απευθυνθούµε στους συναδέλφους, στους µαθητές και τους γονείς τους. Να απευθυνθούµε σε όσους θέλουν να ακούσουν. Να µιλήσουµε σε αυτούς που είναι αλληλέγ-γυοι σε όλους τους διαθέσιµους, που λιγοστεύουν γιατί σταδιακά απολύονται. Που ζητούν την αξιοπρέπειά τους, που δεν θαµπώνονται από τις σειρήνες της εξουσίας. Στους καθη-γητές που αγαπάνε το δηµόσιο σχολείο και πιστεύουν ότι ο δηµόσιος υπάλληλος δου-λεύει για τα κοινωνικά αγαθά κι όχι για τον εκάστοτε Υπουργό. Σε αυτούς που δεν έπαψαν να παλεύουν ή προσπαθούν να βρουν τρόπο να παλέψουν γιατί δεν αντέχουν

να βλέπουν και να ακούν:

Τους 1.500.000 ανέργους και τους 500.000 απλήρωτους. Τους µισθούς και τις συντάξεις να πετσοκόβονται. Τις διαθεσιµότητες – απολύσεις και τους «τυχερούς» που συνεχίζουν να εργάζονται έστω και µε 300 ευρώ. Τα χιλιάδες παιδιά που υποσιτίζονται και τους µαυραγορί-τες που λιώνουν χρυσαφικά. Τους Φόρους, φόρους, φόρους και τους πλειστηριασµούς σπι-τιών. Τη διάλυση υγείας και παιδείας, το ξεπούληµα και στα άλλα δηµόσια αγαθά, τους φυσι-κούς πόρους, τη γη και την ιστορία. Τις δυνάµεις καταστολής σε βάρος των διαδηλωτών, τους φασίστες και το παρακράτος.

Επιβάλλεται να συνεχίσουµε την πάλη µας µε αποφασιστικότητα, αλληλεγγύη κι ενό-τητα στον αγώνα µε στόχο την ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΗΣ ΚΑΝΙΒΑΛΙΚΗΣ ΕΠΙΘΕΣΗΣ του ΚΕΦΑ-ΛΑΙΟΥ, της ΕΕ, του ∆ΝΤ κι αυτής της ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ κι όλων των ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΩΝ που ΥΠΗΡΕΤΟΥΝ ΤΕΤΟΙΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ. Βάση του αγώνα µας δεν µπορεί παρά να είναι οι αναγκαίοι και ζωτικοί στόχοι της κατάργησης των µνηµονίων, της δανειακής σύµβασης, της διαγραφής του χρέους, της αποδέσµευσης από τους νόµους και τις συµβάσεις της Ε.Ε που δηµιουργούν θύµατα. Αναδιανοµή πλούτου και εξουσίας, ως βασικές προϋποθέσεις για ριζοσπαστικές αλλαγές στη εκπαίδευση και την κοινωνία για µια αξιοπρε-πή, περήφανη και δηµιουργική ζωή για αύξηση µισθών, µείωση χρόνου εργασίας, δου-

λειά για όλους, αύξηση δαπανών για υγεία και παιδεία.

Στον πόλεµο κοιτάµε στα ίσα τον εχθρό και το σηµαδεύουµε όλοι µε στόχο την ανατροπή του φέρνοντας ο καθένας το όπλο του. ∆εν απαιτούµε από τον άλλο να προσαρµοστεί στα δικά του όπλα. Πειθαρχούµε ωστόσο σε µια συλλογική κουλτούρα. Όλη η διαχείριση του αγώνα πρέπει να διεξάγεται από τους ίδιους τους εργαζόµενους και τους πολίτες. Αυτοί είναι τα υποκείµενα του εργατικού και κοινωνικού αγώνα• δεν είναι ακροατές, θεατές, ψηφο-φόροι – καταναλωτές που επιλέγουν τα «προϊόντα» των κοµµατικών «στέρεων παρατάξε-ων» και όσων βολεύει αυτές. Οι εκλογές στις διάφορες µορφές τους ενισχύουν αυτόν τον αγώνα, αλλά δεν τον υποκαθιστούν. Με αυτό το πνεύµα συµµετέχουµε στις εκλογές σε

ΠΥΣ∆Ε, ΑΠΥΣ∆Ε, ΚΥΣ∆Ε στις 5 Νοέµβρη και στις εκλογές της ΕΛΜΕ το ∆εκέµβρη.

Στιγµιότυπα και σηµάδια αυτής της τεράστιας προσπάθειας βρίσκουµε παντού. Είναι ο µεγά-λος αγώνας αλληλεγγύης ολόκληρης της κοινωνίας ενάντια στη φτώχεια, την πείνα, τις ασθέ-νειες και την εγκατάλειψη, συνεχίζεται αδιάλειπτος. Είναι οι ηρωικοί εργαζόµενοι σε όλη την Ελλάδα αντιστέκονται. Οι εργάτες, που πήραν τη σκυτάλη από τους αγωνιστές χαλυβουρ-γούς και από το µετρό και βρίσκονται στην Κόκα-κόλα,στη ΒΙΟΜΕ, στην ΚΟΣΚΟ, είναι οι καθηγητές που παλεύουν από το Μάη του 2013 συνεχώς. Είναι καθαρίστριες, καθηγητές, σχολικοί φύλακες και τόσοι άλλοι, που παλεύουν κόντρα στις διαθεσιµότητες, τις απολύσεις, την ανεργία και την ταπείνωση. Επίσης, κάνει τα πρώτα της βήµατα η σκληρή πάλη ενάντια στο ξεπούληµα της ∆ΕΗ, του αγαθού του ηλεκτρισµού, των ακτών και των δασών. Ο συ-γκλονιστικός αγώνας των κατοίκων στις Σκουριές της Χαλκιδικής κόντρα στις πολυεθνικές χρυσοθήρες καλά κρατεί. Και τα εγκληµατικά σχέδια για επέκταση της 50χρονης θανατηφό-ρας χωµατερής στη Φυλή και για εργοστάσια καύσης προς όφελος του µεγάλου κεφαλαίου φαίνεται ότι ανεµποδίζονται από την τοπική κοινωνία.

ΣΤΑ ΠΡΩΤΑ ΒΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΣΧΟΛΙΚΗΣ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑΣ

Οκτώβριος 2014 Τεύχος 8

ΑΝΟΙΧΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ ΠΕΙΡΑΙΑ (14ο Γυµνάσιο Πειραιά, Αγ. Αναργύρων & Κω, Παλιά Κοκκινιά e-mail: [email protected] – asmpeiraia.blogspot.gr, τηλ.: 2104200917)

Σελίδα 2 Το Έντυπο

Η αλήθεια είναι πως σήµερα στην κοινωνία υπάρχει σύγκρουση και είναι σφοδρή. ∆εν συγκρούονται όµως δύο άκρα αλλά δύο κόσµοι. Χωρίς εµάς, όλοι αυτοί δεν υπάρχουν! Χωρίς τη δουλειά µας, τους φόρους µας, δεν υπάρχουν. Εµείς τους συντηρούµε και τους ζούµε. Γι΄ αυτό αγω-νιζόµαστε µε όλους αυτούς τους τρόπους για να µη µείνει κανέ-νας µόνος του στη καπιταλιστική κρίση, να πολεµήσουµε για να µη πεινάσει κανένα παιδί, να µη φύγει κανένα παιδί από το σχολείο, να µη µείνει κανείς χωρίς στέγη, τροφή, ρεύµα, παιδεία και υγεία. Για να µη τρελαθεί κανένας και να µην αυτοκτονήσει άλλος δικός µας άνθρωπος, άλλος άνθρωπος του λαού. Για να σκοτώσουµε το σύστη-µα που σκοτώνει ανθρώπους, όνειρα, ζωές, ελπίδες. Οι καθηγητές στα σχολεία της ΕΛΜΕ σταθερά κρατούν τους

διαύλους επικοινωνίας ανοικτούς µε τους µαθητές και τους γονείς τους και ανα-πτύσσουν νέους µε την τοπική κοινωνία. Συνεργάζονται µαζί για να µην κλείσουν τµήµατα στα σχολεία και να µη στοιβάζονται οι µαθητές σαν τα τσουβάλια στις τάξεις. Για να µην υπάρχουν κενά καθηγητών, αφού έχουν µειωθεί κατά 30.000 από το 2010. Για να µη λείπουν τα βιβλία, η γραφική ύλη, οι φωτοτυπίες και το πετρέλαιο. Αγωνιζόµα-στε για να µην κλείσει κι άλλο σχολείο στην περιοχή µετά την ΕΠΑΣ, που ήταν µια από τις 102 που έκλεισαν πανελλαδικά, και τις λυκειακές τάξεις στο Εσπερινό Γυµνάσιο Άνω Λιοσίων. Κόντρα σε αυτό το έγκληµα, έκλεισαν σχεδόν 700 γυµνάσια και λύκεια, αγωνι-ζόµαστε για το Εσπερινό ΕΠΑΛ και το Ειδικό Γυµνάσιο στα Άνω Λιόσια. Τις αλλαγές τις προκαλούν τα κινήµατα επειδή αλλάζουν τους συσχετισµούς δυνάµε-ων στην κοινωνία, αλλά και γιατί εκεί γεννιούνται και µεγαλώνουν οι µορφές των κοινωνικών δεσµών που αποτελούν τη µαγιά του νέου κόσµου. Γνωρίζουµε ότι αυτή η εµπειρία δεν παραµένει εγκλωβισµένη στο τοπικό επίπεδο, αλλά πολλαπλασιά-ζεται, παρασέρνει περισσότερους ανθρώπους και σε άλλα µέρη να κάνουν κάτι παρό-µοιο και αλλάζει κάτι παραπάνω από την άµεση και τοπική πραγµατικότητα.

Μέλη της ΕΑΚ

Τις αλλαγές τις προκαλούν τα

κινήµατα επειδή

αλλάζουν τους συσχετισµούς

δυνάµεων στην κοινωνία, αλλά και γιατί εκεί

γεννιούνται και µεγαλώνουν οι

µορφές των κοινωνικών δεσµών που αποτελούν τη µαγιά του νέου

κόσµου.

Το Ανοιχτό Σχολείο Μεταναστών Πειραιά (ΑΣΜΠ) δηµι-ουργήθηκε το 2005 µε πρωτοβουλία εθελοντών εκ-παιδευτικών, αλλά και πολιτών προερχόµενων από άλλους επαγγελµατικούς χώρους, όπως και ανέργων, νέων, φοιτητών και συνταξιούχων. Από το 2006 λει-τουργεί µε τη νοµική µορφή Σωµατείου, εγκεκριµένου από το Πρωτοδικείο Πειραιά. Εκπαιδευτικοί και µαθη-τές, τόσο έλληνες όσο και µετανάστες, συµµετέχουν στις δραστηριότητες του Σχολείου σε εθελοντική βάση, προέρχονται όχι µόνο από την ευρύτερη περιοχή του Πειραιά αλλά από όλη την Αττική, ακόµη και από όµορους Νοµούς. ∆εν ανήκει σε κανένα είδος ΜΚΟ, ενώ τα έξοδα του καλύπτονται από αλληλέγγυους φο-ρείς και ενεργούς συµπολίτες µας, µέσα από την προ-σφορά τους. Τα µαθήµατα διεξάγονται Σάββατο και Κυριακή. Οι σκοποί του Σχολείου είναι, επιγραµµατικά, οι παρα-κάτω:

• Η κάλυψη της επιτακτικής ανάγκης των µετανα-στών για εκµάθηση της ελληνικής γλώσσας

• Η νοµική στήριξη των µεταναστών, κυρίως στις διαδικασίες νοµιµοποίησής του

• Η συµπαράσταση στους µετανάστες για την α-ποτελεσµατική αντιµετώπιση φαινοµένων φυλετι-κής βίας.

• Η συµβολή στην προσπάθεια δηµιουργίας µιας ανοικτής κοινωνίας που αναγνωρίζει το «διαφορετικό», καταρχήν γνωρίζοντάς το, και το εντάσσει ισότιµα στις λειτουργίες της.

Στο πλαίσιο των δράσεών του το Σχολείο:

• Πραγµατοποιεί επισκέψεις ή εκδροµές σε µου-σεία, µνηµεία και σε πόλεις - τόπους ιστορικής µνήµης - για µια καλύτερη κατανόηση και κριτική προσέγγιση, από έλληνες και µετανάστες, της αρχαίας, νεώτερης και σύγχρονης ελληνικής ιστορίας

• ∆ιοργανώνει πολιτιστικές εκδηλώσεις, παρουσιάζει συγγραφείς, ποιητές, καλλι-τέχνες, µε έµφαση στη θεµατολογία της µετανάστευσης και της διαφορετικότη-τας.

• Παρεµβαίνει σε κρατητήρια - φυλακές - κέντρα κράτησης αλλοδαπών, τόσο µε τη διδασκαλία της ελληνικής γλώσσας, όσο και µε καταγγελίες για τις απαράδε-κτες συνθήκες κράτησης.

• Συγκεντρώνει, επιλέγει και διανέµει είδη ένδυσης και υπόδησης για ευπαθείς οµάδες ανθρώπων, ελλήνων και µετα-ναστών, καθώς και είδη ατοµικής υγιει-νής για µετανάστες που «διαβιούν», υπό άθλιες συνθήκες, στα κρατητήρια του Πειραιά.

• Αγωνίζεται για την ισότιµη πρόσβαση

όλων στην Παιδεία, στη Γνώση, στον Πολιτισµό, σε µιαν Αξιοπρεπή Ζωή, χωρίς καµία διάκριση φύλου, φυλής, χρώµατος, θρησκευτικών δογµάτων, σεξουαλικών προτιµήσεων, ή προσω-πικών πεποιθήσεων, χωρίς καµία απο-λύτως διάκριση ανάµεσα σε νόµιµους, παράνοµους, άτυπους, λαθραίους ή οτιδήποτε άλλο συνανθρώπους µας.

∆ύο λόγια από τη προσωπική µου εµπειρία από τη συµµετοχή µου στο ΑΣΜΠ ως εθε-λοντής καθηγητής Γαλλικών, τα τελευταία

δύο χρόνια Μία πρώτη παρατήρηση: επιβεβαιώνεται, θα έλεγα πειραµατικά, και σε ένα «εργαστηριακό» περιβάλλον διαφορετικό από εκείνο της τυπικής εκπαίδευσης, µία θεωρητική υπόθεση που έχω παρουσιάσει σε τούτο το Έντυπο: η αυτόνοµη δυναµική της γνώσης. Το Σχολείο ξεκίνησε µε την εκµάθηση της ελληνικής από µετανάστες για χρηστικούς σκοπούς, ευχέρεια στην επικοι-νωνία, κοινωνική ένταξη, ευκολότερη πρόσβα-ση στην αγορά εργασίας, άδεια παραµονής κλπ. Σήµερα προσφέρει µαθήµατα Αγγλικών, Γαλλικών, Γερµανικών, Σουηδικών, Ρωσικής, Κινέζικης και Ουρντού, Πληροφορικής - Χρή-σης Η/Υ. ∆ιοργανώνει σεµινάρια Φωτογραφί-ας, διαθέτει τµήµατα ∆ηµιουργικής Απασχόλη-σης, Χορού, Θεάτρου, ενώ συζητείται και η διδασκαλία των αρχαίων ελληνικών. Είναι, νο-µίζω, εµφανές το πέρασµα από το µαθαίνω για.., στο µαθαίνω. Αναµφισβήτητα, συνυπάρ-χουν πάντα, αξεδιάλυτα ενωµένα και τα δύο, η γνώση, όµως, για τη γνώση αποτελεί µια δια-κριτή διάσταση, χωρίς την οποία τίποτε δεν προχωράει, µια διάσταση που απαιτεί ξεκλεµέ-νο χρόνο, σπαταληµένο κόπο, ιδρώτα. Τα µαθηµατικά, ακόµη και τα πιο θεωρητικά, έχουν πολλαπλές εφαρµογές, προήλθαν από χρηστι-κές ανάγκες χωρίς, όµως, την «τρέλα», Μία πρώτη παρατήρηση: επιβεβαιώνεται, θα έλεγα πειραµατικά, και σε ένα «εργαστηριακό»

Σελίδα 3 Τεύχος 8

περιβάλλον διαφορετικό από εκείνο της τυπικής εκπαίδευσης, µία θεωρητική υπό-θεση που έχω παρουσιάσει σε τούτο το Έντυπο: η αυτόνοµη δυναµική της γνώσης. Το Σχολείο ξεκίνησε µε την εκµάθηση της ελληνικής από µετανάστες για χρηστικούς σκοπούς, ευχέρεια στην επικοινωνία, κοι-νωνική ένταξη, ευκολότερη πρόσβαση στην αγορά εργασίας, άδεια παραµονής κλπ. Σήµερα προσφέρει µαθήµατα Αγγλι-κών, Γαλλικών, Γερµανικών, Σουηδικών, Ρωσικής, Κινέζικης και Ουρντού, Πληροφο-ρικής - Χρήσης Η/Υ. ∆ιοργανώνει σεµινάρι-α Φωτογραφίας, διαθέτει τµήµατα ∆ηµιουρ-γικής Απασχόλησης, Χορού, Θεάτρου, ενώ συζητείται και η διδασκαλία των αρχαίων ελληνικών. Είναι, νοµίζω, εµφανές το πέ-ρασµα από το µαθαίνω για.., στο µαθαίνω. Αναµφισβήτητα, συνυπάρχουν πάντα, αξε-διάλυτα ενωµένα και τα δύο, η γνώση, όµως, για τη γνώση αποτελεί µια διακριτή διάσταση, χωρίς την οποία τίποτε δεν προ-χωράει, µια διάσταση που απαιτεί ξεκλεµέ-νο χρόνο, σπαταληµένο κόπο, ιδρώτα. Τα µαθηµατικά, ακόµη και τα πιο θεωρητικά, έχουν πολλαπλές εφαρµογές, προήλθαν από χρηστικές ανάγκες χωρίς, όµως, την «τρέλα», µεταφορική και κάποτε, αλλοίµο-νο, κυριολεκτική, πολλών επώνυµων αλλά και πλήθους ανώνυµων µαθηµατικών δεν θα φτάναµε ποτέ από την κατάτµηση των αγρών στη θεωρία των απρόσιτων πληθα-ρίθµων. Μια πολωνή µαθήτριά µου, ψυχο-λόγος, είναι ένα άλλο παράδειγµα. Ξεκίνη-σε τα γαλλικά µε το όνειρο να διαβάσει, κάποια στιγµή, Λακάν στο πρωτότυπο, έχει όµως ήδη κατανοήσει ότι αυτό θα είναι ένα υποπροϊόν, χωρίς αµφιβολία σηµαντικό και χρήσιµο στη δου-λειά της, της γνώσης της των γαλλικών και ότι, αν έχει το χρόνο να µάθει καλά γαλλι-κά, µάλλον θα «ξεστρατίσει» προς τον Προυστ, τον Αστε-ρίξ, τον Φουκώ και ποιος ξέρει τι άλλο. Ποιος από µας, στην καθηµερινή του πρα-κτική µέσα στη τάξη, δεν έκανε ή δεν άκουσε από τους µαθητές του, έστω και µια φορά, το σχόλιο: «σήµερα έγινε ένα «καλό» µάθηµα». Πρωτάκουσα για τα «εξωτικά» ουρντού στο Σχολείο Μετανα-στών και, από απλή «περιέργεια» για µια περίεργη διάλεκτο, έµαθα µε έκπληξη ότι ήταν η διάλεκτος των µουσουλµανικών ελίτ γύρω από το ∆ελχί, µέσα από την ο-ποία όχι µόνο σφυρηλατήθηκε η εθνική ταυτότητα του Πακιστάν αλλά και στην ο-ποία γράφηκαν µερικά από τα σηµαντικό-τερα θεολογικοπολιτικά κείµενα του

Συµβάλλει στην προσπάθεια δηµιουργίας

µιας ανοικτής κοινωνίας που αναγνωρίζει το «διαφορετικό»,

καταρχήν γνωρίζοντάς το, και το εντάσσει

ισότιµα στις

λειτουργίες της.

σύγχρονου σουνιτικού Ισλάµ. Αξίζει ίσως τον κόπο να ξεκινήσει κανείς ουρντού για να τα διαβάσει. Η γνώση για τη γνώση είναι αυτή η «τρέλα», το «ξεστράτισµα», η «περιέργεια», το «καλό µάθηµα», η «έκπληξη» είτε πρόκειται για πυρηνική φυσική είτε για plexi-flexi.

∆εύτερη παρατήρηση, διαπίστωση µιας αµηχανίας, διατύπωση κάποιων απο-ριών: κατά την όψιµη και σύντοµη, µέχρι τώρα, θητεία µου στο ΑΣΜΠ, συµµετέχο-ντας στις συζητήσεις, περισσότερο ακού-γοντας και µαθαίνοντας παρά µιλώντας, αναρωτήθηκα συχνά ποια είναι η οριοθέ-τηση, αν υπάρχει δοσµένη µια για πάντα, των δοµών αλληλεγγύης, απέναντι τόσο στους κρατικούς θεσµούς όσο και στην «ελεύθερη» αγορά, αλλά και την φιλαν-θρωπία; Μπορούν και, κυρίως, οφείλουν να υποκαθιστούν αενάως τους πρώτους, να αποκλείουν απόλυτα κάθε µορφή της δεύτερης, κινδυνεύοντας να ταυτιστούν µε ορισµένες µορφές της τρίτης; Ερωτή-µατα που θέτουν νέα ερωτήµατα, λεπτά και κρίσιµα: ποια η αντίληψη του εθελο-ντισµού, της αλληλεγγύης, της προσφο-ράς; Πάθος, στάση ζωής, αυστηρά προ-σωπική επιλογή για κάποιους, τους οποί-ους σέβοµαι και εκτιµώ βαθύτατα. Μή-πως όµως η πολιτική τους διάσταση βρίσκεται στη συγκυριακή στράτευση σε επείγουσες καταστάσεις, στην πρακτική επίδειξη µιας εναλλακτικής λογικής και ταυτόχρονα σε µια συµβολική χειρονοµία που στοχεύει στη µετατροπή µιας ιδιωτι-κής υπόθεσης σε δηµόσιο διακύβευµα;

Μήπως ο εθελοντισµός αποκτάει πολιτι-κό νόηµα µόνο στην προοπτική αυτοα-κύρωσής του; Έτοιµες απαντήσεις δεν υπάρχουν, είναι, όµως, γεγονός ότι η δυναµική που περιέγραψα, µε τα οργα-νωτικά και µαθησιακά της επακόλουθα, θέτει από µόνη της των πρόβληµα αυ-τών των ορίων, των οριοθετήσεων, των διαχωρισµών των αποριών των διαφο-ρετικών προσεγγίσεων.

Τρίτη παρατήρηση, καθόλου αµήχανη, αυτή τη φορά: το ΑΣΜΠ, πέρα από όλους τους παραπάνω προβληµατι-σµούς, είναι µια απτή πραγµατικότητα, προσφέρει εξαιρετικά σηµαντικό έργο, αποτελεί ένα ζωντανό εργαστήρι παιδεί-ας και πολιτισµού. Εγκατεστηµένο σε µιαν υποβαθµισµένη γειτονιά του Πει-ραιά, γειτονιά «δύσκολη», µε πολλές ανοιχτές πληγές,

έγινε πρόσφατα στόχος επίθεσης, µε βανδαλισµούς, καταστροφές υποδο-µών, απόπειρα κλοπής ηλεκτρονικού υλικού, φασιστικά συνθήµατα στους τοίχους. Παράλληλα, στην ίδια γειτονιά, εκτός Σχολείου, πυκνώνουν τα περιστα-τικά φυλετικής βίας. Είναι επιτακτικό καθήκον, όλοι µας, πολίτες και φορείς , πρωτίστως οι εµπλεκόµενοι στην Εκ-παίδευση, να υπερασπιστούµε, να στηρίξουµε, να αγκαλιάσουµε, ο καθέ-νας µε τον τρόπο και τα µέσα του, το ΑΣΜΠ.

Στέφανος Οικονόµου, καθηγητής

Εκπαιδευτικοί και µαθητές, τόσο έλληνες

όσο και µετανάστες, συµµετέχουν

στις δραστηριότητες του Σχολείου.


στον φτωχό Χριστό, κι όχι στον Μαµωνά και τους πο-λιτικούς υπαλλήλους του.

Ο άνθρωπος που εισηγήθη-κε τη γιορτή του εργάτη Χριστού ήταν ο παπα-Γ ιώργης Πυρουνάκης (1910-1988), ο επονοµαζό-µενος «παπάς του λαού». Σύµφωνα µε το πρωτόκολ-λο θα έπρεπε να πω ότι τα λόγια µου που ακολουθούν τα αφιερώνω στη µνήµη του. Όµως όχι! Τα αφιερώ-νω στα οράµατά µας, τα σηµερινά και τα επίκαιρα, όπως ο ίδιος ο παπα-Γιώργης θα το ‘θελε!

Ο παπα-Γιώργης ήταν ένας άνθρωπος της πίστης και, ακριβώς γι' αυτό, της πρά-ξης. Τουλάχιστον όσοι έχουν συµπληρώσει την τέταρτη δεκαετία της ζωής

Μέρες οδυνηρές οι µέρες µας! Ο κόσµος της εργασί-ας και η ίδια η εργασία ως δηµιουργική πνοή του αν-θρώπου υφίστανται τερατώ-

δη επίθεση από τη βαρβαρότητα του νεο-φ ι λ ε λ ε υ θ ε ρ ι σ µ ο ύ . Μπροστά, λοιπόν, στην ανάγκη στράτευ-σης όλων των δυνάµε-ων της ανθρωπότητας, ας µου επιτραπεί ένα µνηµόσυνο (πολιτικό και θεολογικό αξεχώρι-στα), για τον άνθρωπο που κάποτε προσπά-θησε να καθιερώσει στον εκκλησιαστικό

χώρο µια ιδιαίτερη γιορτή: τη γιορτή του Εργάτη Χρι-στού. Μια γιορτή που, για να µπορέσει να υπάρξει, χρειάζεται µια Εκκλησία αποφασιστικά αφιερωµένη

τους, θα θυµούνται την πα-ρουσία του στον δηµόσιο χώρο: τη φωνή του για κοι-νωνική δικαιοσύνη, το αίτηµά του για απεξάρτηση της Εκ-κλησίας όχι µόνο από το κράτος αλλά και από το κρα-τικό πνεύµα, την εναντίωσή του σε κάθε λογής αυταρχι-σµό, τις πρωτοβουλίες του για τους αδύναµους και τους απόκληρους, την αντίστασή του στη δικτατορία του 1967.

Θα µπορούσε να πει κανείς ότι, τηρουµένων των αναλο-γιών, ο παπα-Γιώργης ήταν ένας από τους ευάριθµους ε κ π ρ ο σ ώ π ο υ ς τ η ς "θεολογίας της απελευθέρω-σης" στον τόπο µας. ∆εν είναι τυχαίο ότι ήδη το 1965, στο µικρό βιβλίο του "Η Εκ-κλησία και το χρέος της" υ-πογράµµιζε, ως βάση µιας αληθινής απελευθέρωσης -

Μαζί µε τον Εργάτη Χριστό

Ο άνθρωπος που εισηγήθηκε τη

γιορτή του εργάτη Χριστού ήταν ο παπα-

Γιώργης Πυρουνάκης, ο

επονοµαζόµενος «παπάς του

λαού».


πνευµατικής και ταυτόχρονα κοινωνικής - τα λόγια µε τα οποία ο Χριστός περιέγραψε την αποστολή του (Λουκ. 4: 18-19):"Ο Κύριος µε έχρισε και µ' έστειλε ν' αναγγείλω το χαρµόσυνο µήνυµα στους φτωχούς, να θεραπεύσω τους τσακισµένους ψυχικά• στους αιχµαλώτους να κηρύ-ξω λευτεριά και στους τυ-φλούς ότι θα βρουν το φως τους (εδώ ο Πυρουνάκης πρόσθετε: "από κάθε τύφλω-ση βέβαια") • να φέρω λευτε-ριά στους τσακισµένους". Ο Πυρουνάκης εκλάµβανε το χωρίο κυριολεκτικά - όχι συµ-βολικά και ανιστορικά. Κυριο-λεκτικά το εξέλαβαν και οι λατινοαµερικάνοι χριστιανοί που συγκρότησαν τη "θεολογία της απελευθέρω-σης" στις αρχές της δεκαετίας του '70. Ούτε ο Πυρουνάκης ούτε οι λατινοαµερικάνοι υ-πήρξαν οι εφευρέτες αυτής της οπτικής. Πλήθος πιστών ανθρώπων στο διάβα της ιστορίας κράτησαν ψηλά το ευαγγελικό ιδεώδες της απε-λευθέρωσης και της ρήξης µε κάθε λογής υποτέλεια. Μα είναι, παράλληλα, ενδιαφέ-ρον να δει κανείς, στη δισχιλι-ετή πορεία του Χριστιανι-σµού, πότε η έγνοια για την ελευθερία (για την ελευθερία κάθε ανθρώπου - πιστού ή απίστου) ανέβηκε στο προ-σκήνιο και πότε κατρακύλισε στο περιθώριο. Είναι πολλές οι εγγραφές που µπορεί να διαβάσει κανείς στο "ποινικό µητρώο" του Πυρουνάκη, όπως η συµπόρευση µε κάθε εραστή της ανθρώπινης αξιο-πρέπειας, η αξίωση να λαµ-βάνει η ίδια η Εκκλησία πρω-τοβουλίες (λ.χ. για την ανα-διάταξη των σχέσεών της µε το κράτος) κι όχι να σέρνεται πίσω από τις εξελίξεις, το αντάµωµα πίστης και τέχνης,

η κριτική ανάγνωση και της Ανατολής και της ∆ύσης. Θα σταθώ, όµως, µόνο σε δύο ενδεικτικά σηµεία της ζωής του: Κοντεύουν ογδόντα χρό-νια - ήταν το 1938 - από τότε που, όντας λαϊκός θεολόγος σε σχολεία του Πειραιά, προ-σπάθησε να καθιερώσει τη γιορτή του εργάτη Χριστού , «µέσα στη ∆ικτατορία της 4ης Αυγούστου, στα 1938, σε προφανή αντιδιαστολή µε τον “Πρώτο εργάτη Ι. Μεταξά” που γιόρταζε εκείνη», όπως εύστοχα έχει επισηµάνει ο Άλκης Ρήγος

Για τον εκκλησιαστικό χώρο, τι ήταν, άραγε, η προσπάθεια αυτή του παπα-Γιώργη; Νεω-τερισµός; Η Εκκλησία κάποτε µπόλιασε την πίστη της στη ζωή και δε δίστασε να απο-καλέσει τον Χριστό "άνοιξη" - "γλυκύ έαρ". Τίποτα παράται-ρο δεν θα υπήρχε, αν το αίµα των καθηµερινά σταυρουµέ-νων µπολιαζόταν µε το αίµα του Σταυρωθέντος. Ο εργά-της Χριστός είναι µια εικόνα εντελώς σύστοιχη προς το ευαγγέλιο, προς το πρωτείο της αλληλεγγύης και της σύ-νταξης µε το µέρος των θυ-µάτων της ιστορίας. ∆εύτερο σηµείο: Στις 18/19 Αυγού-στου του 1987 η Ιερά Σύνο-δος της Ιεραρχίας τού επέβα-λε (όπως και σε άλλους έξι, λαϊκούς) τον λεγόµενο "µικρό αφορισµό", δηλαδή απαγό-ρευση συµµετοχής στη θεία Ευχαριστία επί δύο έτη. Αιτία, ο διορισµός τους από την κυβέρνηση στο διοικητικό συµβούλιο του Οργανισµού ∆ιαχειρήσεως Εκκλησιαστι-κής Περιουσίας, το οποίο είχε συγκροτηθεί στο πλαίσιο του νόµου Τρίτση για αναδιάταξη των εκκλησιαστικών ζητηµά-των, περιουσιακών και διοι-κητικών. Eίχε υποστηριχτεί τότε ότι µε τον νόµο Τρίτση

πληττόταν το αυτοδιοίκητο της Εκκλησίας, καθόσον µο-νοµερώς το κράτος επιχει-ρούσε όχι µόνο οικονοµικές τοµές, αλλά και ρυθµίσεις στην εσωτερική δοµή της. Και όντως υπάρχει βάση στον ισχυρισµό αυτό. Αλλά ο πα-πα-Γιώργης είχε απαντήσει ότι αποδέχτηκε τη συµµετοχή του στον Ο∆ΕΠ ακριβώς για το αντίθετο• για να βοηθήσει την Εκκλησία να απεµπλακεί από ό,τι την καθηλώνει: από τον πλουτισµό και το έλλειµµα συνοδικότητας. Στον δε "αφορισµό" του απάντησε µε µια καταγγελία για συµπαι-γνία, τελικά, του εκκλησιαστι-κού και του πολιτικού κατε-στηµένου. Μετά από εξήµισυ σχεδόν µήνες κατακραυγής η Σύνοδος ήρε τον "αφορισµό". Αλλά ο παπα-Γιώργης είχε ήδη ανοίξει πανιά. Έφυγε λίγο αργότερα, στις 16 Μαΐου του 1988. Έκτοτε είδαµε να κυλά πολύ νερό στο αυλάκι της νεοελληνικής ιστορίας. Άλλαξαν πολλά, καρποφόρη-σαν κἀµποσα, διαψεύδονται άφθονα. Μα θα 'ναι σπουδαίο αν πάντα κάποιος παπα-Γιώργης θα µας θυµίζει ότι η µεγαλύτερη εξαχρείωση είναι όχι απλώς να µην αγανακτείς µε τα δεσµά σου, αλλά να τα λατρεύεις κι όλας.

[Βασικά σηµεία του κειµένου αυτού έχουν δηµοσιευτεί στο περιοδικό «Επιστροφή» 33 (2010), σσ. 3-4].

Θαν. Ν. Παπαθανασίου, ∆ρ. Θεολογίας, καθηγητής ΓΕΛ

Ζεφυρίου

Banksy

Στο τεύχος αυτό παρουσιάζουµε έργα του µυστηριώδους Βρετανού Banksy. Θα τολµούσαµε να πούµε ότι κάνουµε ένα αφιέρωµα στον καλλιτέχνη αυτό. Αποτελεί την πιο ανατρεπτική παρουσί-α της street art, είναι ένας «αντάρτης του δρόµου και της τέχνης». Με τα στένσιλ εργαλεία του, τις µπογιές και το θράσος του κατάφερε να συνδέσει το... ψευδώνυµό του µε την τέχνη του γκράφιτι τα τελευταία δέκα χρόνια και να γίνει διάσηµος διατηρώντας ωστόσο την ανωνυµία του.

Οι εικασίες γύρω από την ταυτότητά του είναι πολλές. «Κανείς δεν έδινε σηµασία σε αυτά που έλεγα, µέχρι που έφτασα να γίνω αόρα-τος» έχει πει. Εις βάρος του εκκρεµούν πολλά εντάλµα-τα σύλληψης µε την κατηγο-ρία του βανδαλισµού. Ο καλλιτέχνης εξακολουθεί να κρύβεται και να φέρεται σαν

καταζητούµενος, χωρίς να βγάζει ποτέ την κουκούλα του στις δηµόσιες εµφανί-σεις του. Το κύριο χαρακτη-ριστικό του είναι ότι τα σχέ-διά του έχουν απροκάλυπτη πολιτική άποψη, που στρέ-φεται εναντίον του καπιταλι-σµού, του καταναλωτισµού, του ρατσισµού και του συ-γκεντρωτισµού. «Λένε ότι το γκράφιτι τροµάζει τους αν-θρώπους και αποτελεί δείγ-µα κοινωνικής παρακµής. Είναι ψέµα. Πρόκειται για µια µορφή τέχνης που κρύ-βει κινδύνους µόνο για τους πολιτικούς, τα στελέχη των διαφηµιστικών και τους γκραφιτάδες» έχει δηλώσει ο ίδιος. H βάση του είναι το Λονδίνο, αλλά ταξιδεύει ινκόγκνιτο σε όλο τον κό-σµο, από τη Νέα Υόρκη και το Λος Άντζελες µέχρι το Ισραήλ. Στο τελευταίο µάλι-στα, πάνω στο «τείχος α-σφαλείας», σχεδίασε µια τρύπα µέσα από την οποία

διακρίνεται µια ειδυλλιακή ακρογιαλιά, καθώς και έναν αρουραίο. Ο αρουραίος είναι και το σήµα κατατεθέν του, δεδοµένου ότι κινείται υπογείως, όπως αυτός. «Αν είσαι βρόµικος, άσηµος και δεν σε αγαπάει κανείς, τότε οι αρουραίοι αποτελούν για σένα πρότυπο ζωής» έχει υποστηρίξει ο Banksy.

«Το γκράφιτι δεν είναι η κατώτερη των τεχνών. Μπορεί να χρειαστεί να βγαίνεις κρυφά τα βράδια και να λες ψέµατα στη µαµά σου, αλλά είναι µια από τις πιο ειλικρινείς µορφές τέ-χνης. Εκτίθεται στους τοί-χους µιας πόλης και είναι διαθέσιµο σε όλους».


Μια οφειλόµενη υόσχεση στον Παύλο…

απειλούσε χλευάζοντας: δεν µπορείτε, θα κάνετε πίσω.

Κι όµως στις 16 Σεπτέµβρη, ένα κίνηµα παλλόµενων ανθρώπων πλαισίωνε την απεργία διαρκείας που εί-χαν αποφασίσει µε συντρι-πτικές πλειοψηφίες οι Συνε-λεύσεις των καθηγητών. Όχι χωρίς φόβο και µέτρηµα. Μα έπαιρνε πάλι µπόι η ελπίδα και ζέσταινε καρδιές, κάνοντας καυτές τις καρέ-κλες της εξουσίας και ενός πολιτικού συστήµατος που πυορροούσε.

∆ε σε γνωρίζαµε µέχρι τότε Παύλο, παρά µονάχα από τους στίχους σου. Στις 18 Σεπτέµβρη σε γνωρίσαµε µέσα από τη δολοφονία σου… Φοβήθηκαν, γιατί εσύ διάλεξες να στέκεις όρθιος και ελεύθερος. Όλα τα κείµενα και οι οµιλίες µας µαζί. Κάτι είχαµε κάνει και εµείς: το κείµενό µας για

τους µαθητές, τους καλού-σε να διαλέξουν την όρθια περήφανη στάση, αντί να σφίγγουν τα δόντια και να θάβουν τις ψυχές τους.

Οι αφέντες, δεν άντεξαν ούτε δυο µέρες. Έσκασαν τους φασιστικούς – πυορ-ροούντες θύλακες τους για να εξαπολύσουν το φόβο. Οι τηλεοράσεις πληµµύρι-σαν µε περιοδεύοντες θιά-σους σωτήρων, που τίποτα δεν γνώριζαν για το φόνο και τους δολοφόνους και ‘’καταδίκαζαν τη βία απ’ όπου και αν προέρχεται’’. Είναι καθαρά τα πράγµατα για αυτούς: Όταν η εξουσία

κινδυνεύει, το προσωπι-κό της γίνεται επικίνδυνο Για µας πάλι, όχι, δεν είναι καθαρά. ∆εν ήµασταν έτοιµοι, δεν εί-µαστε και τώρα, να κά-νουµε την οργή αποφα-σιστικότητα και τη στάση σου διδασκαλία.

Ήταν Σεπτέµβρης όπως τώρα… Με τη χλοµάδα του Φθινόπωρου και το µισό γέλιο του Καλοκαιριού

Με ένα Μάη των καθηγητών που είχε γεννήσει ελπίδες και είχε οπισθοχωρήσει από το αβάσταχτο βάρος της πολιτικής ελαφρότητας, που έχουν ονοµάσει εφικτό.

Η ελπίδα της αντίστασης, οδηγούσε ένα βήµα µετέω-ρο. Ένα βήµα που δεν ολο-κληρώθηκε, ένα περπάτηµα που λύγισε µπροστά στην επιστράτευση και τις διαθε-σιµότητες των καθηγητών, στην κυβερνητική απειλή που ορθώθηκε σαν σπαθί κρεµάµενο πάνω από τα κεφάλια όλης της εκπαίδευ-σης και των εκπαιδευτικών, αλλά και κάθε ρωγµής της κοινωνίας που ανάσαινε, στον κήπο της κατειληµµέ-νης ΕΡΤ. Σιγουρεµένη µα και θρασύδειλη, µέσα από τα κάστρα της η εξουσία

Είναι τόσο απλό, όσο και τιτάνιο.

Αντί να πεθαίνουµε κάθε µέρα ας

σταθούµε όρθιοι και ελεύθεροι, για

να κερδίσει η ζωή. Οφειλόµενη υπόσχεση σε έναν ελεύθερο άνθρωπο

Θα ξανασυναντηθούµε

Παύλο!


Πήραν προβάδισµα πάλι οι φόβοι και οι ανηµποριές. ‘’Να πεινάσουµε, αλλά όχι και να σκοτωθούµε’’. Αυτό που επιτρέπει τελικά στο θάνατο να είναι καθηµερινά παρών. Περίσσεψε η απο-φασιστικότητα των ηλιθίων και πήραν µπόι οι ανασφά-λειες των συνετών. Πέρασε ένας χρόνος από τότε. Οι υπουργοί πάλι χλευάζουν. Θέλετε, καθηγητές µου, ένα κατοστάρικο παραπάνω για να ζήσετε; Ελάτε να σας αξ ιολογήσουµε εµεί ς . Έτοιµοι είναι οι 40.000 να δεχτούν την αξιολόγηση, λέει ο υπουργός. Κι αν δεί-ξετε και καλή διαγωγή, αν συµµορφωθείτε προς τας υποδείξεις τόσο το καλύτε-ρο. Θέλετε, µαθητές µου, να πάρετε απολυτήριο και να πάτε στο πανεπιστήµιο; Μα η κλίση σας είναι να γίνετε εργάτες.

∆εν τα παίρνετε τα γράµµα-τα. Σας το λέει ένα υπουρ-γείο, όπου κανείς εργάτης δεν έγινε υπουργός του. Θέλετε δουλειά; Πάρτε µια κατά ΕΣΠΑ µαθητεία. Να πληρώνετε τον εργοδότη µε τα λεφτά από τους φόρους των γονιών σας, να γίνεστε σύγχρονοι δούλοι και να παίρνετε µετά και τη δική τους δουλειά, σαν πιο αντα-γωνιστικοί. Είναι τόσο α-πλό, όσο και τιτάνιο. Αντί να πεθαίνουµε κάθε µέρα ας σταθούµε όρθιοι και ελεύθε-ροι, για να κερδίσει η ζωή. Κανείς δε θα µας σώσει, εµάς και τα παιδιά µας, αν δεν φροντίσουµε εµείς γι αυτό. Αν δεν φροντίσουµε να µην υπάρξει επόµενη φορά, όχι γιατί κάποιοι δεν θα ξανασηκώσουν µαχαίρι, αλλά γιατί θα είµαστε έτοιµοι εµείς.

Οφειλόµενη υπόσχεση σε έναν ελεύθερο άνθρωπο που δεν του ταιριάζουν επικήδειοι. Θα ξανασυνα-ντηθούµε Παύλο κι όχι τυ-χαία αυτή τη φορά…

Γιώτα Ιωαννίδου, καθηγή-τρια Μέσης Εκπαίδευσης

στην Ελευσίνα

Ακόµα δε διορίστηκες; Θα σας αολύσουν κι εσάς;

Πώς αλλάζουν οι εποχές!!! Έχοντας πρωτοδιοριστεί ως αναπληρώτρια καθηγήτρια το 1993, είχα συνηθίσει να ακούω ως το 2004, που διορίστηκα ως µόνιµη στην εκπαίδευση, την ερώτηση «Ακόµη δεν διορίστηκες;» Τη θεωρούσα κάθε χρόνο ως µία µόνιµη επωδό σε µια πορεία που περιείχε πολύ ενθουσιασµό, ενδιαφέρον για τη δουλειά µου και µεγά-λη επιθυµία να ασχοληθώ µε την εκπαίδευση. Οι δυ-σκολίες δεν µε πτόησαν, παρά το ότι υπηρέτησα τα µισά χρόνια της συνολικής µου θητείας σε επαρχιακές πόλεις και αποµακρυσµένες περιοχές µε τις καλές ανα-µνήσεις να υπερ-τερούν. Και τώρα… που από το µόνιµο διορισµό έχουν περά-σει άλλα δέκα χρόνια, «ένιωσα να τελειώνει η Ο-δύσσειά µου, ;;;αλλά όχι φτάνοντας στην Ιθάκη, «πλούσια µε όσα κέρδισα στο δρόµο, µη προσδοκώ-

ντας πλούτη να µε δώσει». Μπορεί η επαγγελµατική µου πορεία να «µου έδωσε το ωραίο ταξίδι», αλλά η Ιθάκη µου, µου µοιάζει πλέον φτωχική… Γιατί ό,τι µε ενθουσιασµό και αγάπη υπηρέτησα, όσο κι αν χρειάστηκε να κουραστώ…. µάλλον ξεχά-στηκε! Αποτελώ πλέον είδος αναλώσιµο, νιώθω δυνάµει διαθέσιµη, τελώ… υπό απόλυση για να ικα-νοποιήσω τη φιλοδοξία υπουργών, πρωθυπουρ-γού και των συν αυτώ και για άλλα success stories και για άλλη «δόξα γραµ-µένη µε αίµα» (όσων ήταν τα πρώτα θύµατα απολύ-σεων στη νεότερη εκπαι-δευτική ιστορία-µαύρες, κυριο-λεκτικά, σελίδες… ). «Η αρχή, άλλωστε, είναι το ήµισυ του παντός!». Αυτό σήµαιναν οι διαβεβαιώσεις ότι δε θα γίνουν απολύ-σεις;Μπορούµε, εποµέ-νως, να πιστέψουµε και

όσους εκ νέου µας διαβε-β α ι ώ ν ο υ ν ό τ ι η «αυτοαξιολόγηση» δεν θα συνδέεται µε απολύσεις, όταν εξ αρχής έχει τεθεί το θέµα της ποσόστωσης του 15%, και αργότερα διατεί-νονται ότι θα εξαιρεθούν οι εκπαιδευτικοί. Και όσο για το επιχείρηµα ότι η αυτοα-ξιο-λόγηση θα βελτιώσει την εκπαιδευτική πραγµα-τικότητα, καλό θα ήταν να υποβληθούν σε αυτοκριτι-κή όσοι την εισηγούνται και κυριολεκτικά µάχονται να την εφαρµόσουν. Ανε-ξάρτητα από την οικονοµι-κή διάσταση του θέµατος και το ποιοι τελικά ωφε-λούνται, απορούµε αν µε «οριζόντιο τρόπο» θα ε-φαρµόσουν τις διαπιστώ-σεις και τα συµπεράσµατα των οµάδων εργασίας; Αρκετοί συνάδελφοι, διευ-θυντές, αλλά και σχ. σύµ-βουλοι, έχουν πάρει θέση και έχουν τιµήσει το έργο τους ανάγοντας την

τελώ… υπό απόλυση για να ικανοποιήσω τη

φιλοδοξία υπουργών,

πρωθυπουργού και των συν

αυτώ


Μοβ µαρκαδόρος

παιδαγωγική ελευθερία σε πρώτιστο καθήκον! Εµείς διδάσκουµε µε γνώµονα το ύψιστο χρέος µας, όσοι όµως αποφασίζουν για τις ζωές µας, µας συντρίβουν…

Αν ανατρέξω, λοιπόν, στην αποφράδα µέρα του Ιουλίου 2013, όταν εν µέσω καλοκαιριού έσφιξαν, µαζί µε τις ζέστες και τα µέτρα που συνδέ-θηκαν µε τις αποφάσεις για την κατάργηση των τεχνικών ειδικοτήτων στις ΕΠΑΣ, οι οποίες ακούστηκαν σκληρές, αλλά και ανελέητες, καθώς µας προϊδέαζε για το τι θα επακολουθήσει, αλλά χωρίς εµείς να θέλου-µε να το επιτρέψουµε! Πώς είναι δυνατόν να τους ενδιαφέρει ο αριθµός των διαθεσίµων και των απολυµένων και κατ΄επέκταση τι αυτό συνεπά-γεται, όταν µόνο τα ποσοστά και η ικανοποίησή τους είναι αυτά που προέχουν!!!

Βιργινία Γιολδάση,καθηγήτρια

«Τρεις ανάσες και περνάω τον Αχέροντα. Κ.Τ.» ήταν γραµµένο µε µωβ µαρκαδό-ρο και µια ουρίτσα στο «χ» του Αχέροντα έδινε ένα χαρακτήρα κοριτσίστικο. Κι ενώ η εφηµερίδα ήταν µπροστά µου ανοιχτή µε πλήθος τις ειδήσεις να µε προκαλούν, εγώ άναψα ακόµη ένα τσιγάρο και πα-ρήγγειλα δεύτερο καφέ κοι-τάζοντας τη µοβ φράση που ήταν γραµµένη στον τοίχο δίπλα µου στο ύψος του ώµου. Ποιος άραγε να το έγραψε; Πριν πόσο καιρό; Έτριψα µε το χέρι το πη-γούνι µου σε µια κίνηση αµηχανίας, σα να µου έκανε κάποιος ερωτήσεις κι έπρεπε να απαντήσω άµεσα. Ήταν άντρας ή γυ-ναίκα; Τι ηλικίας; Άρχισα να φτιάχνω στο µυαλό µου την εικόνα της στιγµής που ο άγνωστος γραφέας σηµάδε-ψε ανεξίτηλα τις ηµέρες µου. Και τις νύχτες. Σίγουρα είναι γυναίκα, νέα στην ηλικία, το µοβ είναι προσφιλές σε µαθήτριες ή φοιτήτριες. Ένας άντρας ποτέ δεν θα είχε µαζί του έναν µοβ µαρκαδόρο. Ανα-τρίχιασα στη σκέψη ότι µια νέα κοπέλα γράφει µια φρά-σ η µ ε τ ι ς λ έ ξ ε ι ς «Αχέροντας» και «ανάσες». Μακάβριο. Ήταν µια ειδο-ποίηση; Μια οπτική επιβε-βαίωση σε ειληµµένη από-

φαση. Καθόταν ακριβώς εδώ. Ίσως και στην ίδια καρέκλα. ∆ύο τραπεζάκια και τέσσερις καρέκλες είναι όλα κι όλα έξω στο πεζο-δρόµιο µε τους περαστικούς να σκοντάφτουν πάνω τους. Ταράχτηκα. Ανακάθι-σα νευρικά ρίχνοντας γύρω µου γρήγορες µατιές σαν κάποιος να µε παρακολου-θούσε. Κοίταξα τις ταµπέλες στην απέναντι µεριά του δρόµου λες και θα µου απα-ντούσαν. Μέτρησα είκοσι. Χωρίς καλολογικά στοιχεία έδιναν ξερά την πληροφορί-α σαν τίτλοι αθλητικών εφη-µερίδων: «ΕΥΣΤΑΘΙΟΥ NEW XENIA» «Στρώµα Κυψελωτό µε λάτεξ» «AL T R A V E L A T E N A -CHISINAU MOLDOVA» «Όχι σκουπίδια εδώ» «Μονώσεις ταρατσών κ. Μάκης τηλ: 6978241509» «ΕΝΟΙΚΙΑΖΕΤΑΙ ΤΟ ΠΑ-ΡΟΝ ΚΑΤΑΣΤΗΜΑ»… Η µατιά µου συνέχισε ένα γύρο ως εκεί που έφθανε. Ανοιχτό βιβλίο η Αχαρνών. Κούµπωσα ένα χάπι µε δυο γουλιές νερό. Οι αφίσες στην πλαϊνή κολώνα κουνή-θηκαν από το ρεύµα αέρα που δηµιούργησε ένα λεω-φορείο καθώς πέρασε γρή-γορα να προλάβει το φανά-ρι. Σχισµένες µε τα κοµµάτι-α τους να κρέµονται σαν τις σκέψεις µου, ανάκατες η µια πάνω στην άλλη, µε

πρόσωπα που κάτι υπό-σχονταν, κάποια χυδαία π α ρ α β ι α σ µ έ ν α α π ό άγνωστους µαρκαδόρους. Ανάµεσά τους κι αυτός ο προσφιλής ο µοβ σε άλλη µια φράση. «Κόκκινοι και πράσινοι άγγελοι φτεροκο-πούν στις όχθες του Αχέρο-ντα. Κ.Τ.» Κοίταξα πάλι τον τοίχο δίπλα µου και σύγκρινα τον γραφικό χαρακτήρα. Ήταν ο ίδιος και είχε σαφή αναφορά στο θάνατο. Πλήρωσα βια-στικά τους καφέδες µου πριν τελειώσω το δεύτερο και ξεκίνησα διερευνητικά να κοιτάζω τους τοίχους. Περπάταγα πότε γρήγορα πότε αργά, κοντοστεκόµουν διαβάζοντας ότι κι αν είχαν πάνω τους. ∆ιασταυρώθηκε το βλέµµα µου µε κάποιου µαγαζάτορα που στεκόταν στη πόρτα περιµένοντας πελάτες για τα κακόγουστα έπιπλα του µαγαζιού του, αυτά τα κίτρινα που βλέ-πουµε σε φθηνά ξενοδοχεία νησιών. Με παρατηρούσε. Κούνησε το κεφάλι του µε λύπηση και στραβώνοντας το στόµα µου λέε ι «∆ύσκολα τα πράγµατα φίλε µου. Πως µας κατάντη-σαν!» Αµέσως µετά συ-µπλήρωσε «ψάχνετε κάτι;» δεν απάντησα κι αυτός συ-νέχισε φωναχτά στον περι-πτερά που µόλις είχε παρα-λάβει µια στοίβα περιοδικά

Τα «Αχ» άστραψαν στο µυαλό µου µόλις άκουσα

Αχέροντα – Αχαρνών κι έβλεπα ένα

τρυφερό γυναικείο

χέρι να χαράσσει µε µοβ κινήσεις τις ουρίτσες

στα χ.


και τα τακτοποιούσε στα µανταλάκια, «Α ρε Παντελή λάλησε ο κόσµος κι εσύ µου λες ευρώ κι ανάκαµψη. Νέοι άνθρωποι να γυρνούν σαν τα φαντάσµατα µέρα µεση-µέρι. Αχ!» Στο Αχ του τύ-που σκάλωσε το βλέµµα µου στο Αχ του Αχέροντα µε την γνωστή ουρίτσα του «χ». Έκπληκτος διάβασα στον τοίχο «Ο γκρίζος Αχέ-ροντας κυλάει µπροστά µου κι εσύ ακόµη να φανείς Κ.Τ.» Μοβ µαρκαδόρος. Μου ήρθε λιποθυµιά. Γύρι-σα απότοµα να συλλάβω µε τη µατιά µου αυτόν που το έγραψε, µε µιαν αίσθηση ότι µόλις τώρα είχε γίνει κι ήταν κάπου εκεί γύρω. Έµεινα να κοιτώ κτήρια και περαστι-κούς, λες και θα την ανα-γνώριζα. Είδα τον τύπο του µαγαζιού να πλησιάζει για να δει τι ήταν αυτό στον τοίχο που µε τάραξε. ∆ιάβα-σε φωναχτά τη φράση κι ύστερα «δε βαριέσαι ρε παλικάρι, η ζωή είναι µπρο-στά. Τι Αχέροντας τι Αχαρ-νών.» Τα «Αχ» άστραψαν στο µυαλό µου µόλις άκουσα Αχέροντα – Αχαρ-νών κι έβλεπα ένα τρυφερό γυναικείο χέρι να χαράσσει µε µοβ κινήσεις τις ουρίτσες στα χ. Κ.Τ. Κατερίνα, Κάτια, Κέλυ, Κωνσταντίνα, Κική, Κλειώ. ∆ιάλεξα το Κάτια. Όλο το βράδυ τη σκεφτόµουν. Την Κάτια. Απογοητευµένη, χλωµή, καθισµένη σ’ ένα ξέστρωτο κρεβάτι µε το κεφάλι στηριγµένο στα χέρι-α της, µε νύχια µικρά φαγω-µένα ίσα µε τη ρίζα τους. Φανταζόµουν το περπάτη-µά της, το ύψος της, το χρώµα των µαλλιών της. Σφηνώθηκε στο µυαλό µου σαν αγαπηµένη που µε απέρριψε κι ήθελα να τη βρω να της ζητήσω εξηγή-σεις. Αν και έχω πατήσει τα σαράντα το κορίτσι της φα-ντασίας µου, γύρω στα εικο-σιπέντε το υπολόγιζα, µε είχε αναστατώσει τόσο πο-λύ, που αποφάσισα να ακυ-ρώσω όλα τα αυριανά µα-θήµατα και...

Επτά και µισή το πρωί ήµουν ήδη έξω από το κα-φενείο Αχαρνών και Αγίου Μελετίου, φρεσκοξυρισµέ-νος. Άρχισα να ψάχνω πάλι τους τοίχους. Την προσοχή µου τράβηξε µια ροζ φράση πάνω σε µια κολώνα. «Βαρέθηκα να σε περιµένω. Είναι πολλές οι ανάσες µου ακόµα; Κ.Τ.» Έµεινα εµβρό-ντητος να κοιτάζω την κο-λώνα, σαν ανοιακός γέρος που έχασε το δρόµο του. Ροζ µαρκαδόρος; Πλησία-σα. Όχι ο µοβ ήταν µόνο που είχε ξεθωριάσει, ίσως το παλιότερο σηµείωµα από όσα είχα δει. Έβγαλα τη φωτογραφική µου µηχανή και το φωτογράφισα. Από τ ο π ε ρ ί π τ ε ρ ο τ ο υ «Παντελή» αγόρασα ένα µπλοκάκι κι ένα στυλό. Στη πρώτη σελίδα έγραψα Κάτι-α στη δεύτερη ηµεροµηνία, «Αχαρνών και Αγίου Μελετί-ου κολώνα της ∆ΕΗ», µοβ ξ ε θ ω ρ ι α σ µ έ ν ο , «Βαρέθηκα… ακόµα; Κ.Τ.» στις επόµενες σελίδες συ-µπλήρωσα όλα τα στοιχεία των χθεσινών ανακαλύψε-ων µε κάθε λεπτοµέρεια. Πήγα ξανά τα φωτογράφι-σα, σηµείωσα ακριβή τοπο-θεσία κι ύστερα έκανα µια εκτίµηση για τη σειρά που γράφτηκαν ενώ έπινα τον καφέ µου σ’ ένα καφενείο πιο κάτω. Η µέρα µου συνεχίστηκε έτσι σ’ ένα κυνήγι φράσεων από αυτό το άγνωστο χέρι που τρυφερά ήθελα να το πάρω στο δικό µου όσο τίποτε άλλο. Να σταµατήσω τη συνοµιλία της µε το θά-νατο και να αρχίσω µαζί της ένα ταξίδι στην Αχαρνών σα να ήταν ένας ήρεµος πλω-τός ποταµός µε τις ακακίες στις όχθες του να µας στέλ-νουν αρώµατα την Άνοιξη, να µας ραίνουν µε χρυσάφι-α το Φθινόπωρο. Μόνος ήµουν στη ζωή κι όταν προ-δόθηκα κι εγώ… «Έχουµε κοινά Κάτια», µουρµούρισα κι έδωσα αφορµή σ’ έναν περαστικό να µε οικτίρει κουνώντας το κεφάλι του. Κι εκείνη και την άλλη µέρα

πήγαινα πάνω κάτω την Αχαρνών κι έψαχνα. «δεκατρείς ανάσες και µε καλεί να πάω κοντά του Κ.Τ.» καινούργιο, σχεδόν ολόφρεσκο. Το άγγιξα µε το δάχτυλό µου να βεβαιωθώ για το νωπό χρώµα. Όχι δεν άφησε ίχνος. Γύρισα να περάσω απέναντι µε µια βαθειά εκπνοή κι άναψε πράσινο. Στη µέση του δρό-µου κοντοστάθηκα και κοί-ταξα το πράσινο ανθρωπάκι που µε καλούσε να βιαστώ. Έκανα µεταβολή απότοµα και ξαναγύρισα στο πεζο-δρόµιο που ήµουν, περιµέ-νοντας να ανάψει το κόκκι-νο για τους πεζούς. Άναψε. Ανάσανα µία, δύο, τρεις… δώδεκα, δεκατρείς κι άναψε το πράσινο. Έµεινα να το κοιτάζω. Πήγα στην επόµε-νη διάβαση κι έκανα το ίδιο µετρώντας τις ανάσες µου. Επτά ανάσες αυτό, εννέα το παρακάτω. Γύρισα στο πρώτο. Σιγά - σιγά σχεδία-σα τη διαδροµή της. Μου έγινε συνήθεια αυτός ο πε-ρίπατος αναζήτησης πριν και µετά τη δουλειά στο φροντιστήριο Αγγλικών που εργαζόµουν. Κι όταν είχα κενό ανάµεσα σε δυο µαθή-µατα, πάλι εκεί πήγαινα κι έβλεπα τα µοβ σηµειώµατα που εκτείνονταν από το ύψος της Ιουλιανού ως την Αγίου Μελετίου, στο βορινό πεζοδρόµιο. ∆ώδεκα τον αριθµό. Φωτογραφηµένα και καταγεγραµµένα όλα στο µπλοκάκι µου. Το βρά-δυ πέρναγα τις φωτογραφί-ες µέσα στον υπολογιστή και τις έβλεπα µία-µία ώσπου να µε πάρει ο ύπνος, να δω την Κάτια σε όνειρο µε τον µοβ µαρκαδό-ρο της να γράφει στους τοίχους του σπιτιού µου. Ένα απόγευµα, Σεπτέµ-βρης πια, βοηθούσα στη γραµµατεία του φροντιστη-ρίου στις εγγραφές των νέων µαθητών. Ο µικρός απέναντί µου έπαιζε µ’ έναν χοντρό µαρκαδόρο, τον πετούσε ψηλά και τον ξανά-πιανε, του έπεφτε κάτω τον σήκωνε, τον δάγκωνε.

«Τρεις ανάσες και περνάω τον Αχέροντα. Κ.Τ.» ήταν

γραµµένο µε µωβ

µαρκαδόρο… Σίγουρα είναι γυναίκα, νέα στην ηλικία. Ανατρίχιασα στη σκέψη ότι µια νέα

κοπέλα γράφει µια

φράση µε τις λέξεις

«Αχέροντας» και

«ανάσες». Μακάβριο.

Τα µοβ σηµειώµατα εκτείνονταν από το ύψος της Ιουλιανού ως την Αγίου Μελετίου, στο

βορινό πεζοδρόµιο. ∆ώδεκα τον

αριθµό. Φωτογραφη-

µένα και καταγεγραµ-µένα όλα στο

µπλοκάκι µου.


ΟΧΙ σε αξιολόγηση που φακελώνει, τροµοκρατεί, φοβίζει, χωρίζει και απανθρωποιεί γιατί διαλύει την

Παιδεία

του εννιάχρονου ∆ηµήτρη. Χωρίς φαγωµένα νύχια, µήτε απελπισµένη. Είµαστε πέντε µήνες ζευγάρι, µετά από την τρίµηνη πολιορκία µου. Σταµάτησα να ψάχνω για µοβ σηµειώµατα, στα-µάτησα να παίρνω χάπια για να κοιµάµαι τα βράδια και το µπλοκάκι το έκρυψα βαθιά σ’ ένα συρτάρι. Συνέ-χιζα όµως τις µοναχικές µου βόλτες στους δρόµους της Αθήνας. ∆εν της είχα πει ακόµη για τις εµµονές µου µε τις φράσεις που διάβαζα στα πεζοδρόµια της Αχαρ-νών κι ούτε τη ρώτησα γιατί τις έγραφε. Σάββατο πρωί και µε τον ανοιξιάτικο ήλιο να µε τυ-φλώνει ανέβαινα τη Σταδίου ψάχνοντας ένα δώρο για κείνη. Γυάλισε η προθήκη κάποιου βιβλιοπωλείου και στάθηκα να δω τα βιβλία. Σα φάντασµα η λέξη Αχέρο-ντας γραµµένη ανάποδα, διάφανη, παρεµβλήθηκε ανάµεσα σε µένα και τα βιβλία. Μπερδεµένος εστία-σα σκέψη και βλέµµα σ’ αυτή τη σκιά. Ήταν το είδω-λο µιας αφίσας πίσω µου, πάνω στο τζάµι, κλέβοντας την ηρεµία του πρωινού µου περίπατου. Μπήκα

Η µητέρα του ήρθε κοντά να δώσει τα στοιχεία για την καρτέλα του. «∆ηµήτρης Τεγόπουλος επάγγελµα άτακτος» είπε χαµογελώ-ντας για να διασκεδάσει τις αταξίες του µικρού µε τον µαρκαδόρο. «Όνοµα κηδε-µόνα του ζωηρού;» ρώτησα κι εγώ µε χαµόγελο. «Κάτια Τεγοπούλου, µητέρα». Με έλουσε κρύος ιδρώτας. «Κάτια Τεγοπούλου» επα-νέλαβε αφού είδε ότι στο «Κατ…» το χέρι µου σταµά-τησε να γράφει κι άρχισε ένα σιγανό τρέµουλο. «Ναι, ναι… Συγνώµη…» ψέλλισα κι έκανα ότι έψαχνα κάτι στα συρτάρια του γραφείου. «Πάντα χάνω τα πράγµατά µου» είπα ταραγµένος, «κάπου εδώ πρέπει να έχω έναν µοβ µαρκαδόρο για να συµπληρώσω πρώτα την ηλικία του παιδιού». «Να σας δώσω από τους δικούς µου» κι άνοιξε την τσάντα της, έβγαλε µια µαύρη κα-σετίνα γεµάτη µολύβια και µαρκαδόρους, τους σκάλισε λίγο έπιασε έναν µοβ και τον άφησε µπροστά µου. Έτσι γνώρισα την Κάτια. Γραφίστρια, εικοσιοκτώ ετών, ανύπανδρη µητέρα

µέσα σαν τρελός και ζήτησα από τον υπάλληλο ανυπό-µονα το βιβλίο της αφίσας «Τρεις ανάσες και περνάω τον Αχέροντα». Ποιητική Συλλογή του Κοσµά Τάσσι-ου. Αυτά διάβασα στην αφί-σα, αυτά διάβασα και στο βιβλίο που κρατούσα σαστι-σµένος στα χέρια µου. Ένοιωσα τα αυτιά µου να παίρνουν φωτιά. Άνοιξα το αυτί του βιβλίου και είδα τη φωτογραφία του. Ένας ξε-ρακιανός εξηντάρης µε λίγα µαλλιά, χοντρά γυαλιά κι ανήσυχο βλέµµα. Μου φά-νηκε γνωστός. Ίσως και να είχαµε διασταυρωθεί σ’ εκείνα τα πεζοδρόµια. «Είναι το τελευταίο του» είπε ο νεαρός υπάλληλος δίπλα µου «εκδόθηκε πρό-σφατα, λίγο πριν πεθάνει. Τώρα πια βλέπουµε πόσο καλά ήξερε ο Κοσµάς ο Τάσσιος ότι έφθανε το τέ-λος». Κι ύστερα συνέχισε χαµηλόφωνα «Αρκετοί µι-λούν για αυτοκτονία. Τα δυο τελευταία χρόνια λένε ότι είχε διαταραχθεί. Τον είχαν δει στο δρόµο να γράφει στους τοίχους.» Σαστισµένος άνοιξα τυχαία µια σελίδα.

«…κόκκινα και πράσινα φανάρια

αναβοσβήνουν ίσα µε την Πλατεία Βάθη, µετρώντας τις ανάσες µας

κόκκινοι και πράσινοι άγγελοι φτεροκοπούν

στις όχθες του Αχέροντα.»

Λ.Μ.


µονα το βιβλίο της αφίσας

Ο λόγος είναι ότι δεν λύνει το πρόβληµα της φύλαξης των σχολικών µονάδων ιδιαίτερα µετά την ολοκλή-ρωση των µαθηµάτων. Με τα χρήµατα που έχει δώσει για το ΕΠΑΛ ως τώρα, είναι µάλλον σίγουρο ότι θα είχε µόνιµο φύλακα στο σχολείο αυτό, όπως και σε άλλα. Είναι πάγια η θέση της ΕΛ-ΜΕ, δηλαδή, των καθηγη-τών στο ∆ήµο, ότι τα σχο-λεία µας χρειάζονται φύλα-ξη 24 ώρες την ηµέρα και 7 µέρες την εβδοµάδα. Οι κυβερνήσεις εγκληµάτη-σαν καταργώντας τους σχο-λικούς φύλακες σε όλα τα σχολεία της χώρας. Ένα 2ο έγκληµα έκαναν όταν κα-τάργησαν τις πιο δηµοφιλείς και πολυπληθείς ειδικότητες σε ΕΠΑΛ και ΕΠΑΣ. Και ένα 3ο έγκληµά τους ήταν η κατάργηση των 102 ΕΠΑΣ σε όλη την Ελλάδα µαζί µε τη δική µας στα Άνω Λιόσια. Όµως, τα τεχνικά σχολεία

προσφέρουν υψηλή µόρ-φωση στους νέους του ∆ήµου ώστε να βρουν ερ-γασία και σήµερα που η ανεργία κτυπάει κόκκινο. Όλη µαζί η σχολική κοινότη-τα, καθηγητές, µαθητές και γονείς, αγωνιζόµαστε ώστε όλα τα σχολεία µας να λει-τουργούν µε τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Η υπόλοιπη τοπική κοινωνία και ο ∆ή-µος επιβάλλεται να συνερ-γάζονται µε τη σχολική κοι-νότητα για τον σκοπό αυτό, που έχει να κάνει µε το πα-ρόν και το µέλλον της νέας γενιάς, των παιδιών µας, δηλαδή µε το παρόν και το µέλλον όλης της περιοχής και του ίδιου του ∆ήµου.

Το ∆Σ της ΕΛΜΕ Άνω Λιόσια 27/10/2014

Από την αρχή της φετινής σχολικής χρονιάς, δηλαδή, εδώ και 50 µέρες, έχουν αρχίσει µικρές και µεγάλες κλοπές και καταστροφές στα Γυµνάσια και τα Λύκεια του ∆ήµου. Την Τρίτη, 22/10/14, στο ΕΠΑΛ έγινε η µεγαλύτερη κλοπή και η πιο καταστροφική λόγω της πυρκαγιάς, που ακολούθη-σε. Η βασική αιτία των κατα-στροφών και των κλοπών είναι ότι δεν υπάρχουν οι σχολικοί φύλακες για να ειδοποιούν τους αρµόδιους όταν αυτές οι παράνοµες κι εγκληµατικές ενέργειες γίνο-νται στα σχολεία µας. Από την άλλη η αστυνοµία αδυ-νατεί να σταµατήσει τους βανδαλισµούς αυτούς. ∆υστυχώς, η νέα δηµοτική αρχή δεν έχει αντιµετωπίσει τις κλοπές και τις καταστρο-φές στα Γυµνάσια και τα Λύκεια του ∆ήµου στις 50 µέρες που ανέλαβε.

Είναι ντροή να µην ροστατεύονται τα σχολεία µας

Επισκεφθείτε µας στο

http://to-entypo.blogspot.gr/

Σα γαλάζιο ου ξεβάφει

πόση υποµονή να στριφώνεις τις µοναξιές του κόσµου να διπλώνεις τις ανησυχίες του τις αγωνίες πόση επιµονή να συνθέτεις συµµετρικά τις επιδιώ- ξεις, τις επιθυµίες, τις αντιρρήσεις, τις διαφωνίες η εµµονή από την άλλη να τοποθετείς αντικριστά τις λεπτοµέρειες για να συνάξεις συµπεράσµατα και να ορίσεις πορεία να πιστέψεις να ερωτευτείς ν’ αγωνιστείς κι ας γράφονται λάθος οι λέξεις θα έχουν την αιτία τους όλα χρειάζονται κι η άσκηση αυτή να ταιριάσεις τα σοσόνια τι νοµίζεις; εύκολο είναι; να µη στραβώσουν οι γραµµές της ύφανσης να µη ξεχειλώσουν τα λάστιχα στο µήκος να ταιριάζουν οι φτέρνες να ’ναι η µια µέσα στην άλλη κι ύστερα... αυτή η λεπτοµέρεια οι δαντελίτσες στο τελείωµα... να αγγίζονται σαν κεραµίδια σαν να µαρτυρούν την αγάπη και την έγνοια τι νοµίζεις; εύκολο είναι; όλα χρειάζονται όλα χρειάζονται για να ’χεις εκείνη τη µέρα ν’ ακου- µπήσεις όταν θα έρθει η ώρα σου να ψιθυρίσεις όπως εκείνος στον Κεµάλ, ποτέ αυτός ο κόσµος δε θα αλλάξει ._

Α.Λ. Νοτιοανατολικό βλέµµα (Εκδ. Ενδυµίων 2014)

∆είτε ακόµα http://ekpanoliosion.blogspot.gr http://elme-alzefy.blogspot.gr

ΝΑΙ σε Αγώνα, ∆ηµοκρατία, Ισότητα, Ελευθερία και ∆ηµιουργία,

γιατί αυτά είναι εργαλεία για την αληθινή

Παιδεία

Documents

Το Έντυπο