Κατάθεση ψυχής

Κατάθεση ψυχής

ΧΡΥΣΑ ΜΠΑΛΩΜΕΝΟΥ

ΕΚΔΟΣΕΙΣοσελότος


οσελότοςΕΚ∆ΟΣΕΙΣ

Η Χρύσα Μπαλωμέ-νου γεννήθηκε και

μεγάλωσε στα Ιωάννινα όπου ζει μέχρι και σή-μερα. Η καταγωγή της είναι από το όμορφο χω-ριό των Τζουμέρκων, το Σκλούπο.

Σπούδασε Αρχιτεκτο-νική Τοπίου και Θεολο-γία στο Βελιγράδι τής πρώην Γιουγκοσλαβίας. Το «Κατάθεση ψυχής» εί-ναι η πρώτη της συγγρα-φική απόπειρα.

ΧΡΥΣ

Α Μ

ΠΑ

ΛΩ

ΜΕΝ

ΟΥ

ΚΑ

ΤΑ

ΘΕΣΗ

ΨΥΧ

ΗΣ

ISBN 978-960-9499-41-5

ΤιΤλος Κατάθεση ψυχής ςυγγραφέας Χρύσα Μπαλωμένου ςειρα Βιογραφίες [1059]0211/01 Copyright© 2011 Χρύσα Μπαλωμένου ΠρώΤη εκδοςη Αθήνα, Φεβρουάριος 2011 ISBN 978-960-9499-41-5

Η επιμέλεια της έκδοσης έγινε από τις εκδόσεις οσελότος

Βατάτζη 55, 114 73 Αθήνα Τηλ. : 210 6431108e-mail: [email protected], [email protected]

www. ocelotos. gr

Το παρόν έργο πνευματικής ιδιοκτησίας προστατεύεται κατά τις διατάξεις της ελληνικής νομοθεσίας, (Ν. 2121/1993, όπως έχει τροποποιηθεί και ισχύει σήμερα) καθώς και από τις διεθνείς συμβάσεις περί πνευματικής ιδιοκτησίας. Απαγορεύεται η κατ’ οιονδήποτε τρόπο ή μέσο (ηλεκτρονικό, μηχανικό ή άλλο) αντιγραφή, φωτο-ανατύπωση και γενικώς αναπαραγωγή, μετάφραση, διασκευή, αναμετάδοση στο κοινό σε οποιαδήποτε μορ-φή και η εν γένει εκμετάλλευση του συνόλου ή μέρους του έργου χωρίς τη γραπτή άδεια του δικαιούχου συγ-γραφέα.

ΕΚΔΟΣΕΙΣοσελότος

Οι ευχαριστίες μου

Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι στους οποίους οφείλω τις θερμές μου ευχαριστίες οι γιατροί μου, ο φυσιοθεραπευτής μου, η οικογένειά μου, οι φίλοι μου και πολλοί άλλοι άγνωστοι σε μένα. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι ήταν κο-ντά μου με βοήθησαν να ξανακερδίσω πάλι τη ζωή μου απαλλαγμένη από πόνο και δυ-στυχία τους ευγνωμονώ και τους ευχαριστώ για την αγάπη που μου έδωσαν, την υπο-στήριξή τους και την αφοσίωσή τους όταν εγώ την είχα τόσο πολύ ανάγκη. Πάνω από όλα θέλω να ευχαριστήσω το Θεό που ήταν κοντά μου και μου χάρισε το μεγαλύτερο δώρο που με κράτησε στη ζωή.

5κΑτΑθΕΣΗ ψΥΧΗΣ

κΕΦΑΛΑΙΟ ΠΡΩτΟ

Οι πιο δύσκολες ώρες της ζωής μου και οι άνθρωποι που ήταν κοντά μου και με βοήθησαν να τις ξεπεράσω

Η ζωή είναι ένα ποτάμι που κυλάει γεμάτο άγχος, κούραση και στεναχώριες. Εύκολα σε παρασύρει και σε τραβάει όπου πάει. Έτσι, όπως το ποτάμι

που δεν γυρίζει πίσω, αν σας παρασύρει το άγχος, η κού-ραση και οι στεναχώριες, δε θα μπορέσετε να γυρίσετε πίσω. Να προσέχετε, λοιπόν πάντα το ποτάμι που λέγετε ζωή, μην σας παρασύρει, γιατί όπως ένα ποτάμι είναι πάντα απρόβλεπτο και ποτέ δεν ξέρεις που θα σε οδηγήσει, έτσι είναι και η ζωή μας. τα απρόοπτα της ζωής για άλλους είναι ευχάριστα και για άλλους δυσάρεστα. Να ζείτε το σήμερα χωρίς άγχος και στεναχώριες, γεμάτοι υγεία. Είναι το πο-λυτιμότερο αγαθό. Όταν εύχομαι στην υγειά σας, το κάνω μέσα από την καρδιά μου που πονάει για όλους σας. Αν σας παρασύρει το ποτάμι μη φοβάστε αλλά να έχετε πίστη στο θεό και αρχίστε να κολυμπάτε κόντρα στο ρεύμα, κάνοντας την προσευχή σας και με την πίστη σας σ’ Αυτόν θα βγείτε πάλι έξω. Πάντα πίστευα πως στη ζωή μας ο θεός μάς δίνει ηρεμία για να δεχόμαστε ό,τι δεν μπορούμε ν’ αλλάξουμε, θάρρος για ν’ αλλάξουμε ό,τι μπορούμε και σωφροσύνη για να διακρίνουμε τη διαφορά.

Έτσι παρέσυρε κι εμένα κάποια μέρα το ποτάμι, το καλο-

6 ΧΡΥΣΑ ΜΠΑΛΩΜΕΝΟΥ

καίρι τον Αύγουστο του 2006 αλλά έχοντας πίστη στο θεό και κάνοντας την προσευχή μου σ’ Αυτόν, μου έστειλε στο δρόμο μους τρεις πολύ καλούς συνεργάτες του. τους τρεις μικρούς θεούς, όπως τους αποκαλώ εγώ. τους δύο γιατρούς μου – νευροχειρούργους, τον κ. Μηλιαρά και τον κ. Βούλ-γαρη, και τον φυσιοθεραπευτή μου τον κ. Χαντζηεφραιμί-δη.

Ήμουν χαρούμενη εκείνες τις μέρες και περίμενα πως και πως να έρθει η μέρα του γάμου του αδελφού μου. Είχα πάρει άδεια από τη δουλειά μου και μετά το γάμο είχα προγραμ-ματίσει τις διακοπές μου. Όπως σας είπα, όμως, τον Αύγου-στο το 2006 μου συνέβη κάτι πολύ ξαφνικό, που άλλαξε τη ζωή μου όλη, τη γύρισε ανάποδα όπως συνηθίζω να λέω.

Ζούσα με τη μητέρα μου και τον αδελφό μου, δεν έχω κάνει δική μου οικογένεια, παρόλο που γνώρισα δύο πολύ καλούς ανθρώπους στη ζωή μου, κάτι δεν πήγαινε καλά και επέλεξα να μείνω μόνη μου με αγαπητούς φίλους και την οικογένειά μου, κάνοντας ταξίδια και βοηθώντας την οικο-γένειά μου όπως μπορούσα.

Ο αδελφός μου είχε προγραμματίσει το γάμο του στις 26 Αυγούστου του 20006. Εγώ και η μητέρα μου κάναμε όλες τις προετοιμασίες. Λίγες μέρες πριν το γάμο άρχισε να με πονάει το κεφάλι μου πάρα πολύ. Έπαιρνα παυσίπονα συ-νέχεια αλλά ο πόνος δεν περνούσε. Ξύπνησα ένα πρωί και πήγα στο γιατρό που πήγαινα συνήθως όταν με πονούσε κάτι, γιατί έτρεχα αμέσως στο γιατρό όταν ένοιωθα κάποια ενόχληση. του εξήγησα πως άρχισε να με πονάει το κεφάλι μου και εκ των υστέρων πιστεύω πως τον παραπλάνησα και έβγαλε λάθος διάγνωση. του είπα πως κάθισα κοντά στο κλιματιστικό αρκετή ώρα και μετά άρχισε να με πονάει το


κεφάλι μου. Η διάγνωσή του ήταν πως έπαθα ψύξη και μου έδωσε την κατάλληλη αγωγή.

το επόμενο πρωί ο πονοκέφαλος συνεχιζόταν και πήρα τηλέφωνο την αδελφή μου. Εκείνη με μετέφερε στο γενικό νοσοκομείο –Χαντζηκώστα– της πόλης μας, που εφημέρευε. Στη διαδρομή άρχισα να κάνω εμετό. Φτάνοντας εκεί δεν περίμενα στον προθάλαμο, αλλά πήγα αμέσως μέσα να δω το γιατρό. Μια νοσηλεύτρια που ήταν εκεί με ρώτησε τι έχω και της απάντησα πως πονάει το κεφάλι μου και κάνω εμε-τό, είχα δε ήδη αρχίσει να πρήζομαι στο πρόσωπό μου. Πλη-σίασα το γιατρό και προσπάθησα να του πω τι έχω, ωστόσο η νοσηλεύτρια με έσπρωξε προς την έξοδο λέγοντάς του: «Αφήστε την αυτή γιατρέ, πονοκέφαλο έχει, θα της δώσω εγώ ένα παυσίπονο. Έχουμε άλλα πιο σοβαρά περιστατικά που περιμένουν».

το αποτέλεσμα ήταν να μη με δει ο γιατρός και ούτε να μιλήσω μαζί του και να φύγω από το νοσοκομείο με τρελό πονοκέφαλο. τώρα αναρωτιέμαι ποιος κάνει τη διάγνωση όταν πηγαίνουμε στα νοσοκομεία, ο εφημερεύων γιατρός ή οι νοσηλεύτριες; Όταν γύρισα στο σπίτι μου κάθισα κρατώ-ντας το κεφάλι μου, που συνέχιζε να με πονάει πάρα πολύ, ενώ η μητέρα μου και αρκετοί καλεσμένοι –γιατί όπως σας είπα είχαμε το γάμο του αδελφού μου– κάθονταν έξω στην αυλή του σπιτιού.

Όταν ήρθε η εξαδέλφη μου, που είναι νοσηλεύτρια, μου είπε: «Έλα να πιούμε καφέ στην αυλή, τόσο μεγάλος είναι αυτός ο πονοκέφαλος;» Αμέσως κατάλαβε ότι πράγματι δεν μπορούσα να κρατήσω το κεφάλι μου όρθιο και πήρε τηλέ-φωνο το δικό της παθολόγο τον κ. Γιαννακάκη. του είπε συγκεκριμένα: «Πονάει αφόρητα το κεφάλι της εξαδέλφης μου και δεν περνάει με κανένα παυσίπονο.» Ο γιατρός ζήτη-

8 ΧΡΥΣΑ ΜΠΑΛΩΜΕΝΟΥ

σε να μιλήσει μαζί μου ώστε να του πω λεπτομέρειες. Όταν του εξήγησα, είπε στην εξαδέλφη μου να φύγουμε, χωρίς να χάνουμε χρόνο, για το νοσοκομείο και να ζητήσουμε να γί-νει αξονική γιατί μπορεί να έχω εσωτερική αιμορραγία στο κεφάλι μου.

Έτσι και έγινε. Φύγαμε αμέσως για το πανεπιστημιακό νοσοκομείο, που εφημέρευε για καλή μου τύχη. Ζητήσαμε να γίνει αξονική όπως μας είχε συμβουλέψει ο εξωτερικός γιατρός παθολόγος. Έγινε αξονική αμέσως και όντως βρή-κανε πως είχα αιμορραγία.

Ο γιατρός που ήταν εκεί, για καλή μου τύχη πάλι, ο κ. κονιτσιώτης μου είπε ότι η κατάστασή μου είναι πολύ σο-βαρή και πως πρέπει να νοσηλευτώ στο νοσοκομείο. «το Σάββατο παντρεύεται ο αδελφός μου», του είπα, «δεν μπο-ρώ να μείνω». Εκείνος, πολύ σοβαρά, μου εξήγησε πόσο κρίσιμη ήταν η κατάστασή μου. θα θυμάμαι τα λόγια του: «Λυπάμαι Χρύσα, αλλά δεν θα μπορέσεις να είσαι στο γάμο του αδελφού σου.»

Έμεινα στο νοσοκομείο, με τον τρελό πονοκέφαλο να συνεχίζεται, μέχρι που έπεσα σε κώμα το πρωί, στις 23 Αυ-γούστου. Ήμουν και πάλι τυχερή γιατί την ώρα εκείνη βρι-σκόταν στην κλινική που νοσηλευόμουν ο ένας από τους καλούς συνεργάτες πού έστειλε ο θεός για μένα, ο κ. Μη-λιαράς, ο οποίος είπε αμέσως στους δικούς μου: «Για να κρατήσουμε τη Χρύσα στη ζωή, πρέπει να μπει αμέσως στο χειρουργείο».

Έτσι και έγινε. Ο γιατρός μού έσωσε τη ζωή προχωρώντας στην επέμβαση. Αφαιρώντας ένα κομμάτι του κρανίου μου αποσυμφόρησε τον εγκέφαλο. Όλα πήγαν καλά και βγαί-νοντας από το χειρουργείο έμεινα για μερικές μέρες στην εντατική μονάδα για παρακολούθηση. Μου δημιουργήθηκε






ΧΡΥΣ

Α Μ

ΠΑ

ΛΩ

ΜΕΝ

ΟΥ

ΚΑ

ΤΑ

ΘΕΣΗ

ΨΥΧ

ΗΣ

ISBN 978-960-9499-41-5


υδροκεφαλία. Εδώ ήμουν και πάλι τυχερή που δεν κόλησα κανένα μικρόβιο και αυτό χάρη στο γιατρό μου που έδωσε οδηγία στους δικούς μου να μην έχω πολλές επισκέψεις.

Ο αδελφός μου, λοιπόν, καθόταν στην πόρτα της εντα-τικής μονάδας και δεν επέτρεπε σε κανένα να περάσει να με δει εκτός από την οικογένειά μου κι αυτούς με μεγάλη προσοχή. Ακόμη ηχούν οι φωνές του στ’ αυτιά μου: «Χρύσα άνοιξε τα μάτια σου». τους ζητούσα χωρίς να μιλώ να μου κάνουν καφέ να πιω γιατί δεν είχα πιει για να ξυπνήσω. κοί-ταζα το γαμπρό μου και του έλεγα: «Αφήστε με εμένα να πεθάνω, δε φοβάμαι. Η Ρούλα μας τι κάνει; αν είναι καλά πείτε της ψέματα πως και εγώ είμαι καλά και φέρτε την σε παρακαλώ να τη δω. Πηγαίνετε κοντά της για να την καθη-συχάσετε μήπως φοβάται».

Είχε καρφωθεί στο μυαλό μου πως επειδή δύο μέρες πριν είχαμε πάει μαζί στην Ηγουμενίτσα για μπάνιο, μας είχε συμβεί κάτι κακό στο δρόμο. Έβλεπα τα πρόσωπά τους γύρω μου και προσπαθούσα να ξυπνήσω. Είχα πολλές απο-ρίες γιατί ήμουν εκεί και πονούσα, η Ρούλα μας που ήταν; μήπως πονούσε και εκείνη;

Στο μεταξύ, δεν σας είπα, πως ο γάμος του αδελφού μου, που ήταν προγραμματισμένος να γίνει στις 26 Αυγούστου έγινε, με τους δικούς μου ωστόσο καταστεναχωρημένους και με κόκκινα μάτια όλοι από το κλάμα. Όλα αυτά τα είδα στο βίντεο, όταν βγήκα από το νοσοκομείο και επέστρεψα στο σπίτι. Ήταν το πρώτο πράγμα που ζήτησα.

Η μαμά μου, που όλοι λένε –και με το δίκιο τους– πως είναι ένας ήρωας, έμεινε στην εκκλησία ως το τέλος του μυ-στηρίου, χωρίς να έρθει μέχρι τότε να με δει στο νοσοκο-μείο. Είχε πει, θα τελειώσει πρώτα το μυστήριο του γάμου και μετά θα πάω στο νοσοκομείο στην κόρη μου. Έτσι, μετά






ΧΡΥΣ

Α Μ

ΠΑ

ΛΩ

ΜΕΝ

ΟΥ

ΚΑ

ΤΑ

ΘΕΣΗ

ΨΥΧ

ΗΣ

ISBN 978-960-9499-41-5

Documents

Κατάθεση ψυχής