Γιώργος Λάππας

Το υλικότης τέχνης

είναι ηκληρονοµιά

τηςαπανθρωπιάς

Ενδυµίων

Ο Γιώργος Λάππας γεννήθηκε στο Κάιρο το1950. Σπούδασε κλινική ψυχολογία και εργά-στηκε εθελοντικά σε ψυχιατρεία στο Όρεγκον καιτην Καλιφόρνια. Με υποτροφία που πήρε ερεύ-νησε τη γλυπτική των ινδικών ναών. Παρακο-λούθησε µαθήµατα αρχιτεκτονικής στο Λονδίνοκαι στη συνέχεια µπήκε στην ΑΣΚΤ της Αθήναςόπου σπούδασε γλυπτική µε καθηγητές τον Γ.Παππά και τον Γ. Νικολαΐδη. Μετά τις σπουδέςτου στην Αθήνα πήγε στην Σχολή Καλών Τε-χνών του Παρισιού. Έχει πραγµατοποιήσει πολ-λές ατοµικές και οµαδικές εκθέσεις στην Ελλάδακαι το εξωτερικό. Έργα του βρίσκονται σε ιδιω-τικές και δηµόσιες συλλογές. Ζει και εργάζεταιστην Αθήνα.

Πρώτη δηµοσίευσηartnews.gr

[2]

Τις ερωτήσεις κάνει η Άρτεµις Καρδουλάκη

-Σήµερα είστε δάσκαλος Γλυπτικής στηνΑΣΚΤ. Πάνω σε ποιους άξονες στηρίζεται ηδιδασκαλία σας;

-Η δουλειά µου στη Σχολή Καλών Τεχνών είναινα ορίσω την κάτοψη του σπιτιού της Μούσας.

Το σπίτι αυτό είναι ναρκοθετηµένο και εποµέ-νως διατυπώνω ασκήσεις που λειτουργούν ανι-χνευτικά και άλλες που είναι πυροκροτητές.Πιστεύω ότι ανακαλώντας τις φαινοµενικάαστείες ρήσεις των ασκήσεων, ένας καλλιτέχνηςθα µπορέσει να τροφοδοτηθεί δια βίου απόαυτές.

Ο αγαπηµένος µου κριτικός και θεωρητικός τηςΤέχνης, στον οποίο µπορώ να στραφώ σε δύ-σκολη στιγµή, είναι ο Νασρεντίν Χότζας και µαζίτου τα Σούφικα κείµενα και τα Βουδιστικά Κοάν.

Στην παλαιότερη γλυπτική, µέχρι τις αρχές του20ού αιώνα, η δουλειά µας (προσθετική ή λα-

[3]

ξευτική) θα µπορούσε ευσύνοπτα να ορισθεί ωςκατασκευή γκρεµών (προς τα µέσα ή προς ταέξω). Το αληθινό ταλέντο του καλού γλύπτη είναιη ικανότητα να κουµαντάρει το ψυχικό υλικό τουιλίγγου.

Πιστεύω ότι υπήρξα καλός δάσκαλος γιατί έχωένα πηγαίο χάρισµα κωµικού ηθοποιού. Μέσααπό αυτό µπορώ να σπάω τον τρόµο του ιλίγ-γου και να βοηθώ τους φοιτητές να µανουβρά-ρουν την έλξη του και να εποπτεύουν την έννοιατου βάθους.

Η ιλιγγιώδης αιώρηση πάνω από έναν γκρεµό,ή παρατήρηση των φαινοµένων αντήχησηςµέσα στο υλικό και η διάπλαση της ελαστικότη-τας του γκελ της ψυχής τους όταν προσκρούουνστα τοιχώµατα των γκρεµών είναι οι βασικοίάξονες της διδασκαλικής άσκησής µου.

[4]

-Έχετε σπουδάσει Κλινική Ψυχολογία. Πώςκαταλήξατε να γίνετε γλύπτης;

-Γεννήθηκα στην Αίγυπτο το 1950. Έζησα ταπρώτα 8 µου χρόνια στο Κάιρο µέχρι τον επανα-πατρισµό της οικογένειάς µου στην Αθήνα.

Καθηµερινά συλλαλητήρια, εµπρησµοί, διώξειςΕλλήνων, δηµεύσεις περιουσιών και αργότερα,στον πόλεµο του Σουέζ το ’56, οι βοµβαρδισµοίτης πόλης από Εγγλέζους και Γάλλους: Μια εξά-χρονη ανάφλεξη της πόλης του Καΐρου, αυτήείναι η εικόνα της ζωής της οµογένειας εκείνητην περίοδο. Η σωτηρία µας οφειλόταν στη συ-σπείρωση της οµογένειας και τη δύναµη συνο-χής της οικογενείας του παππού µου ΓιώργηΛάππα.

Θυµάµαι µε εξαιρετική καθαρότητα τον τρόποπου προετοιµάζαµε τη συσκότιση για τους βοµ-βαρδισµούς, απλώνοντας σκούρες µπλε κόλλεςστα παράθυρα. Αυτή η αίσθηση της φωτεινήςπίεσης πίσω από ένα χρώµα είναι έντονα πα-ρούσα στη δουλειά µου.

Ο πατέρας µου είχε γεννηθεί κι αυτός στην Αίγυ-

[5]

πτο. Ήταν άνθρωπος συγχρόνως σώφρων καιευέξαπτος, µε αχαλίνωτη φαντασία που µου τηνκληροδότησε ατόφια. Με γυρνούσε µε το καρό-τσι ή στους ώµους, κι αργότερα µε το αυτοκί-νητο, σε όσα περισσότερα φαραωνικά µνηµείααντέχαµε να επισκεφθούµε. Κοντά στις πυραµί-δες είχαµε για εξοχικό ένα µικροσκοπικό ξύλινοκαλύβι. Γύρω µας σε κύκλο απλωνόταν η έρη-µος και µόνο σε ένα σηµείο η περιφέρειά του κο-βόταν από τις πέτρινες πατούσες της Σφίγγας.

Ο κόσµος σκέφτεται την Αίγυπτο σαν κοµµάτιτης Μεσογείου και έτσι είναι. Εγώ ευτύχησα ναγνωρίσω την Αφρικανική πλευρά της από τηνγκουβερνάντα µου που καταγόταν από τα µέρηκοντά στο Σουδάν. Είχε την φήµη σοφής γυναί-κας, για τη φυλή της ήταν ένα είδος θηλυκούµάγου. Αυτό το ξέραµε γιατί κατέφταναν συνέ-χεια χωριανοί της για να τη συµβουλευτούν.Ήµουν συνέχεια αγκιστρωµένος πάνω της και‘κείνη µου τραγουδούσε και µε χόρευε. Όταν κά-ποτε είχα εγχειριστεί και έπρεπε να ξαπλώνω µεµια ορισµένη κλίση, στεκόταν σε µία περίεργηστάση, αγκαλιαζόµασταν και κοιµόµασταν και οιδύο σχεδόν όρθιοι. Πολλά από τα γλυπτά πουέχω κάνει ανακαλούν τη στάση αυτή.

[6]

Η φαραωνική γλυπτική, τα ταφικά µνηµεία και οιαπανταχού παρούσες ποµπές των ιερογλυφι-κών µου χάραξαν το µυαλό µε τέτοια οξύτητα,που µπορώ να πω ότι αν υπάρχει µια σπονδυ-λική στήλη της ψυχής, τότε, όπως τα µεταλλικάτάστα στο λαιµό των εγχόρδων, έτσι και οι ψυχι-κοί σπόνδυλοί µου είναι κουρδισµένοι µε από-λυτη ακρίβεια στις αναλογίες των αιγυπτιακώναγαλµάτων. Και όταν πραγµατικά ζορίζοµαι καλ-λιτεχνικά, προσπαθώ να εντείνω το ζόρι µουµέχρι ένα πολύ κρίσιµο σηµείο πίεσης, νασπρώξω τον εαυτό µου προς ένα άκρο, µετά τοοποίο όλα ξαφνικά λαµπικάρουν και µπορώ µεδιαύγεια να ανακαλέσω τη σοβαρή και σκοτεινήάπλα των αναλογιών που ορίστηκαν µέσα µου,για να φέρω εις πέρας το έργο µου.

Την Αθήνα εξέλαβα ευθύς εξαρχής σαν έδαφοςεχθρικό, σαν τόπο εξορίας. Ο µαρασµός µουήταν τόσο βαθύς, που αρχικά έπαθα µια ολικήαπώλεια της µνήµης της Αραβικής γλώσσας.Έπειτα, δεν αισθανόµουν νοσταλγία γιατί εγκα-ταστάθηκε στην ψυχή ένα πένθος χώρου.

Από τη µελαγχολία µου µε ανέσυρε και µε στύ-λωσε στα πόδια µου η επίδραση της ακτινοβο-λίας της τέχνης του Σωτήρη Σπαθάρη, στην

[7]

οποία εκτέθηκα σε µεγάλες δόσεις επί 4 καιπλέον χρόνια στη θερινή κατασκήνωση Χιδίρο-γλου. Ήταν ένας ασύγκριτος µάστορας της υπο-βολής, της εκδίκησης, της συγχώρεσης και τηςδικαιοσύνης. Στο µικροσκοπικό ακροατήριοτου,(η κατασκήνωση ήταν γεµάτη παιδιά Αιγυ-πτιωτών και Ελλήνων της Αφρικής), µας έκλεβετην ψυχή, άλλαζε το σώµα µας και καίγοντας ταόριά του από µέσα προς τα έξω, όριζε µια πα-τρίδα από φως χωρίς έδαφος. Η βραχνή φωνήτου, που άλλαζε συνέχεια τόνους καθώς υπο-δυόταν τόσους χαρακτήρες, κέρδιζε στη µέσητης παράστασης παλµό σαν να αθροιζόντουσανόλοι οι προηγούµενοι κυµατισµοί σε µία καιµόνο υπνωτική δέσµη, της οποίας το τροµακτικόκαι θριαµβικό βούισµα θύµιζε το ανεβοκατέβα-σµα της φωνής στο «θανάτω θάνατον πατή-σας». Ήταν µοναδικός, όµοιος µόνο µε την ΟυµΚαλσούµ, την τραγουδίστρια της Αιγύπτου, στηνκηδεία της οποίας ορισµένοι Άραβες αυτοκτόνη-σαν.Από τις εµπειρίες µου αυτές, και από ελάχιστεςπαρόµοιες που είχα αργότερα, απέκτησα τη βε-βαιότητα για τον εξής ορισµό: Έργο τέχνης=Τοτέλος του ξένου κόσµου.

Στα 14 χρόνια µου είχα µία τέτοια τάση φυγής

[8]

από την Αθήνα που, µε την εµπιστοσύνη τωνδικών µου, έπαιρνα τα Σαββατοκύριακα, ή στιςδιακοπές, ένα λεωφορείο και έφτανα στις άκρεςτης χώρας, κυρίως στα κάτω παράλια της Πελο-ποννήσου και τη Μακεδονία. Κατέβαινα κάπου,σχεδόν στην τύχη, και περπατούσα ατελείωτεςώρες δίπλα στη θάλασσα. Προσπαθούσα ναφανταστώ µία εικόνα της καλλιτεχνικής ζωής.Κουβαλούσα µαζί µου το «Πορτραίτο του Καλλι-τέχνη» του Τζόυς, τα «Γράµµατα σ’ ένα Νέο Ποι-ητή» του Ρίλκε, την «Ελληνική Γραµµή» τουΠερικλή Γιαννόπουλου, και του Humphreys τοβιβλίο για το Βουδισµό. Αλλά και οι γονείς µουέφευγαν σε φυγόκεντρες τροχιές έξω από τηνΕλλάδα, για να ανανεώσουν τα Προξενικά δια-βατήρια. Άρχισα και ‘γω να αλωνίζω τα µουσείαµαζί τους και, συγχρόνως, να κοιτάζω µε προ-σοχή τη σύγχρονη τέχνη. Το πρώτο κύµα παρα-γωγής σχεδίων, ήρθε µετά από την επίσκεψηστο Kunsthistorische Museum της Βιέννης. Απότο Ρούµπενς µεταπήδησα γρήγορα στον Κυβι-σµό κι έπεσα στην Pop.

Στα 16, το δωµάτιό µου έµοιαζε µε αναδροµικήτου Wesselmann. Όλα πήγαιναν πρίµα, µέχριπου οι γονείς και οι θείοι µου, πρόσφυγες ανή-συχοι για το µέλλον των παιδιών τους, µας πρό-

[9]

τειναν να πάµε για διαγνωστικά τεστ σ’ ένα κέ-ντρο Επαγγελµατικού Προσανατολισµού. Ταδικά µου αποτελέσµατα, όπως µας ανακοίνω-σαν, ήταν εξαιρετικά σε όλους τους τοµείς, εκτόςαπό έναν. Εκεί η καταδίκη µου ήταν σίγουρη,στον Καλλιτεχνικό. Σε όλες ανεξαιρέτως τις ερω-τήσεις καλλιτεχνικής κρίσης είχα µηδενιστεί.Έµεινα εξωτερικά ψύχραιµος, και ορκίστηκα ναφύγω όσο πιο µακριά µπορούσα τελειώνονταςτο Γυµνάσιο, όπερ κι έγινε. Στα 19 µου χρόνιαεγκαταστάθηκα στο Όρεγκον, δίπλα στον Ειρη-νικό Ωκεανό. Γράφτηκα στο Κολέγιο του Reed,ένα ίδρυµα εξαιρετικό, σκληρό και ριζοσπαστικό.Από τα πρώτα µαθήµατα που διάλεξα ήταν τακαλλιτεχνικά - τα άφησα κακήν κακώς. Προερ-χόµουν από την Παλιά Ευρώπη και είχα προ-σγειωθεί σ’ ένα φυτώριο ψυχεδέλειας. Τοσχέδιο, όπως το ήξερα και το αγαπούσα, ήταναπαγορευµένο. Τότε συνέβη κάτι που άλλαξε τηροή της ζωής µου.

Στο µάθηµα της Εισαγωγής στην Ψυχολογίαέπαιζαν µια ταινία για τις άγνωστες, τότε, πειρα-µατικές µελέτες του Στάνλεϋ Μίλγκραµ (1961),ενός κοινωνικού ψυχολόγου. Τα πειράµατα αυτάτράβηξαν ένα πέπλο νάρκης από το µυαλό µουµε το ρυθµό και τις αποκαλύψεις τους. Σ’ ένα

[10]

νοικιασµένο, κάπως σκοτεινό χώρο, οι συµµετέ-χοντες στο πείραµα παγιδεύονταν να κατρακυ-λήσουν σε µια φονική πράξη (το θύµα ήτανηθοποιός και ο θάνατος ψεύτικος). Ένα µεγάλοποσοστό έφταναν στο φόνο, µε την απλή έν-δειξη ανάληψης της ευθύνης για την εκτέλεσητης εγκληµατικής πράξης από τον πειραµατιστήκαι το Ίδρυµα του.

Τα πειράµατα αυτά µου φάνηκε ότι στηρίζοντανσε ένα θεµέλιο κοινό µε το είδος της µελέτης τηςτέχνης που ήθελα να αρχίσω και ότι ήταν απόµόνα τους ένα καλλιτεχνικό αριστούργηµα,πάρα πολύ συγγενικό µε την αρχαία τραγωδία.Κάθαρση, απόδειξη, υποβολή, κατάληψη τηςψυχής, φαινόµενα και έννοιες που µε απασχο-λούσαν από χρόνια, τα είδα µαζεµένα να αποτεί-νονται σε ‘µένα µε τον τρόπο πουπεριεργάζονται το θεατή τους τα όντα στα χαρα-κτικά του Γκόγια, σ’ ένα είδος σκηνής, πολλάχρόνια πριν την άνθηση της performance.

Συνειδητοποίησα αµέσως, διαισθητικά, ότι τοπεδίο στο οποίο αναφέρονταν οι µελέτες, µολο-νότι τυπικά ανήκε στην ψυχολογία, ήταν ακρι-βώς αυτό που χρειαζόµουν σαν θεµέλιο τηςτέχνης µου!

[11]

Αµέσως εντάχθηκα στον κύκλο σπουδών τηςΨυχολογίας και, βρίσκοντας µια επαφή µέσααπό την καθηγήτρια της Κλινικής Ψυχολογίας,αποφάσισα να δουλέψω εθελοντής στους θαλά-µους υψίστης ασφαλείας του Ψυχιατρείου τουSalem. Ο ρόλος που µου ανέθεσαν ήταν αυτόςτου «διασκεδαστή» για τα γυναικεία και αντρικάτµήµατα, δηλαδή του οργανωτή και επόπτη ψυ-χαγωγίας κυρίως µέσα στο ψυχιατρείο. Αυτοί οιδύο θάλαµοι βρίσκονταν στις άκρες ενός µακρι-νού διαδρόµου που θύµιζε γιγάντια θήκη κατα-ψύκτη ιδωµένη από ποντίκι.

Ορισµένες µέρες της εβδοµάδας, οι πύλες των2 θαλάµων άνοιγαν και επιτρέπονταν επισκέ-ψεις. Πιο σπάνια, οργανώναµε περιφρουρηµέ-νες εκδροµές σε µέρη παραδεισένιας οµορφιάς,που έµοιαζαν µε ρώσικα δάση. Άλλοτε πηγαί-ναµε σε κλειστά γήπεδα για άσκηση. Οι πιοόµορφοι και µελαγχολικοί χώροι ήταν πρώηνπαγοδρόµια. Ήταν σχεδόν αρχαία, γκρίζα, πα-νύψηλα δώµατα, όπου χορεύαµε στο ρυθµόµιας µουσικής από εκκλησιαστικά όργανα. Ηµουσική ήταν διασκευασµένη για πατινάζ, αλλάεµείς, παρ’ όλα αυτά, ρυθµίζαµε τα βήµατά µαςκαι κινούµασταν απογειωµένοι αγκαλιά σανοµάδα Αναστενάρηδων σε εξαιρετικά αργή slow

[12]

motion.

Οι περισσότεροι ασθενείς στους θαλάµους υψί-στης ασφαλείας είχαν φτάσει το κράτηµά τουςαπό τη ζωή και από τη φωνή τους, την εσωτε-ρική και εξωτερική, στα άκρα. Εγώ όφειλα ναφτιάχνω ένα συλλογικό κράτηµα από τις κοµµέ-νες φωνές τους, αυτή ήταν η δουλειά µου ωςδιασκεδαστή.

Μέσα στα 3 χρόνια που έζησα και µελέτησα στοSalem µπόρεσα να αναποδογυρίσω την κατεύ-θυνση που παρ’ ολίγο να πάρει η πορεία τηςκαλλιτεχνικής µου αναζήτησης. Εµπιστεύτηκατην διαίσθησή µου και τράφηκα από τις επικοι-νωνίες που δυνάµωσαν την ψυχή µου, όπωςλέµε πως ορισµένα µωρά γλείφουν τα ντουβά-ρια για να πάρουν το ασβέστιο που τους λείπει.

Τον τέταρτο χρόνο στο Όρεγκον, κέρδισα µιαυποτροφία Ελευθέρων Σπουδών, πολυπόθητηστο Κολέγιο, για την Ινδία. Αφού πήρα το πτυχίοµου, έφυγα για την έρηµο του Ρατζαστάν, αρ-χικά, και έπειτα ξεκίνησα να εξακτινώνω τις πο-ρείες µου προς όλες τις κατευθύνσεις τηςµεγάλης χώρας. Η υποτροφία είχε χαρακτήρακαλλιτεχνικό. Ξεκίνησα µελετώντας επικές ζω-

[13]

γραφιές σε πανί, έπειτα ανάγλυφες παραστά-σεις των ναών και, τέλος, τους ναούς τους ίδιουςσαν ατόφια γλυπτά. Απ’ το πολύ να γυρίζω,γύρω-γύρω, ξανά και ξανά, για να δω προσε-κτικά τις επικές παραστάσεις στην επιφάνειατων ναών, άρχισε να κατακάθεται στο βάθος τηςαντίληψής µου, µια ιδέα ενός οµοιογενούς βά-ρους µε ακτινωτή κάτοψη.

Η εικόνα αυτή συνδέθηκε µε την αίσθηση τωνπυραµίδων και αποτέλεσε το δεύτερο βήµα,µετά τα πειράµατα του Μίλγκραµ, της εκπαίδευ-σής µου. Μετά από ένα χρόνο, µάζεψα το υλικόµου και γράφτηκα στην Α. Α, µια γνωστή Αρχιτε-κτονική Σχολή του Λονδίνου, έχοντας στόχο νασυνδέσω το υλικό και να πλευρίσω την καλλιτε-χνική σταδιοδροµία από ‘κει. Έπειτα, αποφά-σισα να γυρίσω στην Αθήνα και να πιάσω τονήµα από εκεί που το είχα αφήσει στα 19 µουχρόνια, να δώσω εξετάσεις στη Σχολή ΚαλώνΤεχνών.

[14]

-Τι σηµασία έχει για σας η έννοια ΓλυπτικόςΧώρος;

-Οι µεγάλοι πολιτισµοί χειρίστηκαν τη γλυπτικήσαν ένα µέσο ενατένισης της θεµελιώδους συ-νύπαρξης ενός δοχείου µέσα σ’ ένα άλλο:

Ένα σώµα στο σύµπαν που βρίσκεται σ΄ έναάλλο σύµπαν, ένα µωρό στη µήτρα, µια καρδιάστο σώµα, µια φούσκα που αιωρείται σαν µιασπηλιά κλπ.

Στη σύγχρονη γλυπτική είναι φανερό ότι το έξωδοχείο έλιωσε, λιώνει και το µέσα. Ο ήχος, ορυθµός, η εκποµπή σχεδόν συµπαγών νεφελω-µάτων από µυριάδες εικόνες, θα αντικαταστή-σουν την ύλη όπως την ξέραµε όχι όµως και τοβάθος. Όµως, ο χώρος στη γλυπτική, όπως καιο χρόνος στη µουσική, καµία δεν έχουν σχέσηµε τις καθηµερινές τους έννοιες ή αυτές που συ-ναντάµε στα θεωρητικά βιβλία. Είναι πλαίσιαδιασωστικά, κοµµάτια της ζωής όπου ο καλλιτέ-χνης επιτελεί ένα σωστικό έργο, µια σωτηρία γιατον ίδιο και αυτούς που µετέχουν στο γλυπτικόχώρο. Ο καθένας βασίζει τη σωστική του µέ-θοδο στην εµπειρία ενός συµβολικού ή παρ’ολίγο αληθινού θανάτου.

[15]

-Το έργο «Κόκκινο Ποτάµι» µοιάζει να έχειµια ιδιαίτερη σηµασία για σας. Για ποιολόγο;

-Έχω µάθει ότι καθώς πορευόµουν προς τηνέξοδο της µήτρας της µητέρας µου για να γεν-νηθώ, ο λώρος είχε τυλιχτεί γύρω από το λαιµόµου και µε έπνιγε σιγά-σιγά. Οι γιατροί έκανανκαισαρική και βγήκα, αλλά σε λίγο βρήκαν τη µη-τέρα µου, στην οποία είχαν κάνει µετάγγιση λαν-θασµένου τύπου αίµατος, να τραντάζεται έτοιµηνα πεθάνει και τη γλίτωσαν παρά τρίχα.

Αυτή η µανία που έχω στη σκέψη της δουλειάςµου για τη βάπτιση και το συµβολικό πνιγµό, κα-ταλήγει στην κατασκευή γλυπτικών χώρων,όπως αυτόν του «Κόκκινου Ποταµιού», και µπο-ρεί να συνδέεται µε το γεγονός που µόλις είπα.

Όµορφοι σωστικοί χώροι υπάρχουν παντού,ακόµα και ορισµένοι όπου η βάπτιση και η γέν-νηση συνυπάρχουν, όπως στη Νότια Ιταλία,όπου µπορεί να ανακαλύψει κανείς στον πάτοµιας στέρνας, µια εµβαπτισµένη φάτνη. Αλλά καιτην Αλχηµεία µπορεί κανείς να την εκλάβει σανοδηγία για την κατασκευή αλυσιδωτών σωστι-κών χώρων.

[16]

Το υλικό της τέχνης είναι η κληρονοµιά τηςαπανθρωπιάς. Όλοι οι καλλιτέχνες θέλουν ναγιατρέψουν αυτή τη δαιµονική κληρονοµιά. Αλλάεπειδή δεν είναι θεραπευτές και συγχρόνωςεπειδή θέλουν, την ώρα που δουλεύουν στοτραύµα, να ανακοινώσουν και στους θεατέςτους και στους ίδιους τους εαυτούς τους τηνπράξη τους, µπερδεύονται, αφαιρούνται, η για-τρειά της δαιµονικής κληρονοµιάς τους ξεγλι-στράει, και καταντάµε να µην είµαστε παράαφηρηµένοι τραυµατιοφορείς.

[17]

Η ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΛΑΠΠΑ

Το υλικό της τέχνης είναι η κληρονοµιάτης απανθρωπιάς

ΣΤΟΙΧΕΙΟΘΕΤΗΘΗΚΕ ΨΗΦΙΑΚΑΑΠΟ ΤΟ ΒΑΣΙΛΗ ΛΑΛΙΩΤΗ

ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑΤΟΝ ΙΟΥΝΙΟ ΤΟΥ 2014

f