Το μάθημα του Μουρμούρα

Είναι γεγονός! Η υπομονή έχει τα όρια της. Και ο Μουρμούρας, ο γκρινιάρης γερο-νάνος, τα έχει ξεπεράσει πια με τους αδιόρθωτους γείτονές του. Ο κόμπος έχει φτάσει στο χτένι και έτσι δεν αργεί να πάρει τη μεγάλη απόφαση: Θα μετακομίσει και όλα δείχνουν ότι έχει βρει το ιδανικό σπίτι, μακριά από παράφωνες νεράιδες, καβγατζίδικα τελώνια και φασαριόζους καλικάντζαρους. Θα ’ναι όμως στ’ αλήθεια τόσο απλά τα πράγματα;

Μια διασκεδαστική ιστορία για την υπομονή, την ανοχή και την καλοσύνη, που θα μας κάνει να δούμε με άλλο μάτι τα ελαττώματα των φίλων μας αλλά και τα δικά μας.

Η Δάφνη Τζαμαλή «Υακίνθου» γεννήθηκε στην Αθήνα το 1981. Από πολύ μικρή διέθετε μια ζωηρή φαντασία και αγαπούσε να πλάθει συναρπαστικές ιστορίες. Σε ηλικία δεκατριών χρόνων γράφει το πρώτο της βιβλίο, διδάσκεται μόνη της το σχέδιο, ενώ παράλληλα ξεκινάει μαθήματα φωνητικής, για να ασχοληθεί με την άλλη της μεγάλη αγάπη, το κλασικό τραγούδι. Στα εικοσιπέντε, ώριμη πια, γράφει και εικονογραφεί το πρώτο της μεγάλο παιδικό μυθιστόρημα και αφοσιώνεται σταθερά στη συγγραφή. Για πρώτη φορά εκδίδει με τις Εκδόσεις Oσελότος το βιβλίο της «Αστροζαχαρένια ιστορία», που κυκλοφορεί σε όλα τα ενημερωμένα βιβλιοπωλεία. Σήμερα μοιράζει το χρόνο της σε όλες τις διαφορετικές καλλιτεχνικές της δραστηριότητες και στα αγαπημένα της ζώα. Εξακολουθεί να ζει στην Αθήνα.

Δάφνη ΥάκίνθοΥ

ΕΚΔΟΣΕ ΙΣοσελότος

ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΔΙΑΘΕΣΗ

Βατάτζη 55, 114 73 Αθήνα Τηλ. : 210 [email protected]. ocelotos. gr

ISBN 978-960-564-078-1

ΔΑ

ΦΝ

Η Υ

ΑΚ

ΝΘ

ΟΥ

ΤΟ

ΜΑ

ΘΗ

ΜΑ

ΤΟ

Υ Μ

ΟΥ

ΡΜ

ΟΥ

ΡΑ

ΕικονογράφησηΔΑΦΝΗ ΥΑΚΙΝΘΟΥ

170 × 240 SPINE: 2 FLAPS: 80

0_cover_mourmouras.indd 1 9/18/2013 5:29:31 PM

Το μάθημα του Mουρμούρα

0_soma2_mourmouras.indd 1 9/18/2013 5:30:22 PM

ΤιΤλος Το μάθημα του Μουρμούρα ςυγγραφέας Δάφνη Τζαμαλή (Υακίνθου) ςειρα Παιδική λογοτεχνία [3358]0913/06 Copyright© 2013 Δάφνη Τζαμαλή (Υακίνθου) ΠρώΤη εκδοςη Αθήνα, Σεπτέμβριος 2013 ISBN 978-960-564-078-1

Η επιμέλεια της έκδοσης έγινε από τις εκδόσεις οσελότος

Το παρόν έργο πνευματικής ιδιοκτησίας προστατεύεται κατά τις διατάξεις της ελληνικής νομοθεσίας, (Ν. 2121/1993, όπως έχει τροποποιηθεί και ισχύει σήμερα) καθώς και από τις διεθνείς συμβάσεις περί πνευματικής ιδιοκτησίας. Απαγορεύεται η καθ’ οιονδήποτε τρόπο ή μέσο (ηλεκτρονικό, μηχανικό ή άλλο) αντιγραφή, φωτο-ανατύπωση και γενικώς αναπαραγωγή, μετάφραση, διασκευή, αναμετάδοση στο κοινό σε οποιαδήποτε μορφή και η εν γένει εκμετάλλευση του συνόλου ή μέρους του έργου χωρίς τη γραπτή άδεια του δικαιούχου συγγραφέα.

ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΔΙΑΘΕΣΗ:

Βατάτζη 55, 114 73 ΑθήναΤΗλ. : 210 6431108e-mail: [email protected]. ocelotos. gr


Στην αγαπημένη μου γιαγιά Πούπα


44


5

Κεφάλαιο 1Η μεγάλη απόφαση

Αρκετά μακριά από εδώ αλλά ίσως όχι και τόσο μακριά όσο φαντάζεστε βρίσκεται το δάσος με τα γιγάντια δέντρα. Δε νομίζω να σας φανεί και τόσο περίεργο, αν σας πω ότι πολλά

απ’ αυτά τα δέντρα είναι κούφια και ότι σε κάποιο σημείο του πελώριου κορμού τους ζούνε διάφορα πλάσματα. Όχι μόνο ζώα και πουλιά αλλά ακόμα και μερικές πολύ πιο ασυνήθιστες μορφές, απ’ αυτές που συναντάμε συχνά στα παραμύθια.

Το δάσος κόβεται στη μέση από ένα πολύ μεγάλο και ορμητικό ρέμα και σε κάποιο σημείο του φύτρωνε κάποτε ένα δέντρο τόσο ψηλό, ώστε είχε γίνει το σπίτι τους όχι για ένα αλλά για τέσσερα μαγικά και παράξενα πλάσματα. Έμοιαζε δηλαδή λίγο με τριώροφο και σε κάθε επίπεδο του δέντρου έμενε κι ένας διαφορετικός ένοικος.

Στο κάτω πάτωμα συγκατοικούσαν δυο φασαριόζικα μικρά τερατάκια, ένα τελώνιο, ο Φανφάρας, κι ένας καλικάντζαρος, ο Μυτόγκας.

Τα τελώνια κι οι καλικάντζαροι, αν και είναι το ίδιο άσχημα πλάσματα, είναι αρκετά διαφορετικά. Ο Μυτόγκας, ας πούμε, ήταν πολύ μικρόσωμος, είχε μοβ δέρμα, μια μακριά στριφτή μύτη σαν τιρμπουσόν, μυτερά πλατιά αυτιά, μικρά πονηρά μάτια και κυκλοφορούσε πάντα με την ίδια ξεβαμμένη και τριμμένη κόκκινη μπλούζα, γεμάτη αταίριαστα, γελοία μπαλώματα κι ένα λιγδιασμένο καφέ παντελόνι, που δεν είχε μπει ποτέ στον κόπο να πλύνει.

Ο συγκάτοικός του, ο Φανφάρας, ήταν λίγο πιο ψηλός και πολύ τριχωτός με χοντρό πρόσωπο, πλατύ στόμα με κακοφτιαγμένο κρεμαστό κάτω χείλος και μύτη μεγάλη και ροζιασμένη σαν πατάτα. Αυτός ήταν ντυμένος με μια απαίσια προβιά.

Το σπίτι τους ήταν σωστό αχούρι κι όσο τρελό κι αν φαίνεται αυτοί οι δύο τύποι δεν είχαν συμφωνήσει ποτέ σε τίποτα και δεν είχαν παρά μονάχα ένα κοινό σημείο. Ήταν τρομερά καβγατζήδες και τρελαίνονταν για κάθε είδους φασαρία και σαματά. Όλη σχεδόν τη μέρα τσακώνονταν, γάβγιζαν, ούρλιαζαν και πέταγαν κατσαρόλες, βάζα και ό,τι άλλο τους έπεφτε στα χέρια προσπαθώντας να πετύχουν

5


6

ο ένας τον άλλο. Για να πούμε την αλήθεια, δε σταματούσαν να κάνουν θόρυβο παρά μόνο όταν, μετά από πολλές και εξαντλητικές ώρες χαλασμού και ασταμάτητου καβγά, πέφτανε ξεροί από την κούραση σ’ έναν άθλιο πενταβρώμικο καναπέ, γεμάτο ενοχλητικά ελατήρια που σκίζανε το πανί.

Είναι άγνωστο πώς και πότε είχαν σμίξει ο Φανφάρας και ο Μυτόγκας αλλά, όπως και να ’χει το πράγμα, μ’ έναν περίεργο τρόπο είχανε δέσει και, αν και τρώγονταν συνέχεια, ήταν κυριολεκτικά αχώριστοι.

Οι δυο αυτοί ενοχλητικοί δεν ήταν η μόνη πηγή ηχορύπανσης στο τριώροφο. Στο τρίτο πάτωμα, δηλαδή πιο ψηλά απ’ όλους, ζούσε μια πολύ διαφορετική νοικάρισσα, μια παχουλούλα, φτερωτή νεράιδα, η δεσποινίς Ροζούλα, που αγαπούσε να φοράει όμορφα, παρδαλά φορεματάκια και λευκές, κεντητές ποδιές όλο δαντέλα και, αντίθετα με τους δυο τύπους του πρώτου πατώματος, ήταν κάτι παραπάνω από καθαρή.

Τα πάντα στο σπίτι της Ροζούλας άστραφταν από καθαριότητα και μοσχομύριζαν, αφού μια από τις αγαπημένες της συνήθειες ήταν να γεμίζει το σπίτι της με λουλούδια σε πήλινες γλάστρες και να τα φροντίζει με τόση στοργή λες κι ήτανε παιδιά της. Όλη σχεδόν τη μέρα καθάριζε, ξεσκόνιζε, σφουγγάριζε, έπλενε κι έκανε δουλειές, εκτός από τις λίγες φορές που ξεγλιστρούσε πετώντας από ένα πλατύ άνοιγμα στον κορμό του δέντρου, για να ψωνίσει σκορπώντας πίσω της, καθώς χτυπούσε τα ροζ φτερά της, σύννεφα από αστραφτερή ροζ νεραϊδόσκονη.

Το ελάττωμα της Ροζούλας ήταν πως, καθώς δούλευε, είχε τη συνήθεια να τραγουδάει δυνατά και φάλτσα με τη διαπεραστική, αστεία φωνή της. Η ίδια πίστευε ότι ήταν υπέροχη τραγουδίστρια αλλά, αλίμονο, ήταν η μόνη.

Δεν είναι δύσκολο να καταλάβουμε γιατί ο Μουρμούρας, ο γερο-νάνος με την πορτοκαλιά γενειάδα και τον κόκκινο σκούφο, που νοίκιαζε το μεσαίο πάτωμα, ήταν πάντα κακόκεφος και μουρτζούφλης. Εκείνος δούλευε σκληρά όλη την ημέρα σκάβοντας στο αδαμαντωρυχείο με τους άλλους νάνους και, όταν γυρνούσε στο σπίτι, το μόνο που ήθελε ήταν να φτιάξει ένα ζεστό, να διαβάσει

6


7

λίγη εφημερίδα ή ένα καλό βιβλίο και να πέσει να κοιμηθεί. Για κακή του τύχη όμως αυτό ήταν αδύνατον.

Δεν προλάβαινε να καθίσει στη βαθιά πολυθρόνα του, πλάι στο παλιό μαγκάλι, κι από το κάτω διαμέρισμα ερχόντουσαν αγριοφωνάρες και ο ήχος που κάνουν πολλά τεντζερεδικά, σιδερικά και άλλες παρόμοιες σαβούρες, όταν χτυπάνε μεταξύ τους ή όταν προσγειώνονται με φόρα σε κάποια σκληρή επιφάνεια. Όσες φορές κι αν τους είχε κάνει παρατήρηση, τα λόγια του είχαν πάει στο βρόντο.

Μια μέρα το κακό παράγινε. Δεν είχε προλάβει καλά καλά να καθίσει και να ανάψει την πίπα του, όταν ξεκίνησε το «γλέντι».

— Σου έχω πει χίλιες φορές, αξύριστε σκαντζόχοιρε, να μην πειράζεις τα πράγματα μου αλλά εσύ δε λες να βάλεις μυαλό. Τώρα θα σου δείξω εγώ!

Αυτήν την κακότροπη έναρξη σ΄ έναν καινούργιο ιστορικό καυγά την έκανε ο Μυτόγκας και, φυσικά, η συνέχεια ήταν η ίδια με όλες τις άλλες φορές. Ο Φανφάρας απαντούσε και η φασαρία άρχιζε.

— Τα πράγματά σου; Ποια πράγματα σου; Η ασπίδα με το λύκο ήταν δικιά μου αλλά σου τη δάνεισα και την κράτησες, παλιοκλέφτη. Θα την παίρνω όποτε θέλω και θα την κάνω ό,τι θέλω.

Αυτά τα γεμάτα δηλητήριο λόγια, όπως μαντεύετε σίγουρα, ήταν η απάντηση του Φανφάρα στην πρόκληση του συγκατοίκου του.

— Εσύ ξεχνάς ότι, έτσι φτηνιάρης που είσαι, μου έκανες αυτό το μεταχειρισμένο παλιόπραμα δώρο στα γενέθλια μου. Και τώρα θες να το πάρεις πίσω; Δε σφάξανε. ΚΛΑΝΓΚ!

Αυτό το τελευταίο ήταν ο ήχος που έκανε κάτι μεταλλικό που εκτόξευσε ο εξαγριωμένος καλικάντζαρος, καθώς συγκρούστηκε με το κούφιο κεφάλι του Φανφάρα.

Ο Μουρμούρας δάγκωσε τα χείλη του, για να συγκρατήσει τα νεύρα του, και κατέβασε απελπισμένος το φαρδύ σκούφο του στ’ αυτιά του προσπαθώντας να προφυλαχτεί από τη φασαρία αλλά μάταιος κόπος.

— Ποτέ δε στην έκανα δώρο, παλιοψεύτη, έσκουξε βγάζοντας καπνούς ο Φανφάρας. Σου είπα ότι θα σε αφήνω, όποτε θες, να την παίρνεις. Αλλά δεν έπρεπε να το κάνω, αφού σε ξέρω τι είσαι.

7


8

ΚΛΟΥΝΓΚ!!! Αυτό ήταν ένα άλλο μεταλλικό αντικείμενο που εκτόξευσε με τη σειρά του το τελώνιο στο κεφάλι του καλικάντζαρου.

— ΚΑΝΤΕ ΗΣΥΧΙΑ ΚΑΤΑΡΑΜΕΝΟΙ!!! Στρίγκλισε απεγνωσμένα ο Μουρμούρας. Δεν αντέχω άλλο.

— ΜΑΡΑΜΕΝΑ ΤΑ ΓΙΟΥΛΙΑ ΚΙ ΟΙ ΒΙΟΛΕΣ, ΜΑΡΑΜΕΝΑ ΚΑΙ ΤΑ ΓΙΑΣΕΜΙΑ...

Αυτή, όπως υποψιάζεστε, ήταν η δεσποινίς Ροζούλα, που έδινε το καθημερινό της ρεσιτάλ στα λουλούδια της. Εκείνα σίγουρα ήταν πάντα πρόθυμα να την ακούσουν και να θαυμάσουν το τραγούδι της, μόλο που, για καλή τους τύχη, ή φύση δεν τους είχε δώσει αυτιά.

— Όχι, κλαψούρισε ο Μουρμούρας. Τώρα άρχισε και η τρελοκαμπέρω. Θα μου στρίψει.

— ...ΜΑΡΑΜΕΝΕΣ ΚΙ ΟΙ ΕΛΠΙΔΕΣ ΜΟΥ ΟΛΕΣ ΣΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ ΜΟΥ ΤΗ ΜΑΥΡΗ ΕΡΗΜΙΑ.

— ...Αφού με ξέρεις τι είμαι, για πες μου το κι εμένα να μάθω, στρίγκλισε λυσσασμένος ο Μυτόγκας, συνεχίζοντας τον τσακωμό.

— Μάντεψε, πέταξε με κακία, για να τον φουρκίσει ακόμα περισσότερο ο Φανφάρας, και συνόδεψε αυτά τα λόγια μ’έναν κοροϊδευτικό ήχο σαν γκάρισμα.

— Αυτό πάει πολύ, γαύγισε ο καλικάντζαρος. ΚΛΑΝΓΚ!!!Αυτό ήταν και πάλι ένα παλιοσίδερο που πετάχτηκε, δε βρήκε

το στόχο και, αντί γι’ αυτό, χτύπησε στον τοίχο κάνοντας ακόμα περισσότερη φασαρία.

Ο Μουρμούρας, σχεδόν μισότρελος, έβγαλε τον κόκκινο σκούφο του και άρχισε να τον στρίβει με μανία, λες και έστυβε κανένα βρεγμένο πανί αλλά, στην πραγματικότητα, σίγουρα φανταζόταν ότι είχε στα χέρια του κάποιο λαιμό.

Στο μεταξύ η δεσποινίς Ροζούλα είχε αφήσει το πρώτο της τραγούδι και συνέχιζε απτόητη το λουλουδο-ρεσιτάλ της:

— ΠΑΠΑΡΟΎΝΑ ΧΑΡΩΠΗ, ΟΙ ΔΙΑΒΑΤΕΣ ΠΟΥ ΔΙΑΒΑΙΝΟΥΝ Σ΄ΑΓΑΠΟΎΝΕ ΜΑ ΣΩΠΑΙΝΟΥΝ ΚΑΙ ΚΑΝΕΝΑΣ ΔΕ ΘΑ ΣΟΥ ΠΕΙ...

— Αρκετά, πρόφερε με μισοσφιγμένα τα δόντια από την οργή ο Μουρμούρας. ΑΡΚΕΤΑ!!!

8


9

— ΠΑΠΑΡΟΥΝΑ ΖΗΛΕΥΤΗ, ΠΑΠΑΡΟΥΝΑ ΜΥΡΩΜΕΝΗ, συνέχιζε όλο κέφι η δεσποινίς Ροζούλα.

Χωρίς να χάσει καιρό, ο νάνος έτρεξε στο κρεβάτι του και με μια κίνηση των δυνατών χεριών του έσκισε το μαξιλάρι του. Έπειτα, αφού πήρε λίγο αφράτο μπαμπάκι από το εσωτερικό του, βούλωσε, όσο πιο καλά μπορούσε, τ’ αυτιά του, γύρισε στην πολυθρόνα του και, αρκετά πιο ήρεμος, πήρε στα χέρια του την εφημερίδα του.

– Αρκετά, ξαναείπε αποφασισμένος κι άρχισε να την ξεφυλλίζει. Συνήθως τα πρώτα που κοίταζε στην εφημερίδα ήταν οι

γελοιογραφίες και έπειτα ορισμένες πικάντικες ειδήσεις της κουτσομπολίστικης στήλης που έγραφε η Κρο-κρο η καρακάξα, το πιο φλύαρο πουλί σ΄ ολόκληρο το δάσος.

Τον διασκέδαζαν πολύ όλα αυτά όμως όχι εκείνη την ημέρα. Εκείνη την ημέρα όλα ήταν διαφορετικά. Ο Μουρμούρας είχε πάρει μια μεγάλη απόφαση, ίσως την πιο σημαντική ολόκληρης της ζωής του. Αντί, λοιπόν, ν’ ανοίξει στις συνηθισμένες σελίδες, πήγε κατευθείαν στις μικρές αγγελίες, εκεί που έλεγε ποια σπίτια νοικιάζονταν στο δάσος. Ο κόμπος είχε φτάσει στο χτένι. ΘΑ ΜΕΤΑΚΟΜΙΖΕ!!! Σίγουρα δεν ήταν εύκολο να το αποφασίσει! Ένα τέτοιο σπιτάκι, μεγάλο κι άνετο με τόσες ανέσεις, δεν το έβρισκε κανείς εύκολα. Όμως αληθινά δεν άντεχε άλλο. Ήθελε να βρεθεί κάπου ήσυχα, πολύ ήσυχα. Όσο πιο ήσυχα, τόσο το καλύτερο. Με φανερή ανυπομονησία άρχισε να κοιτάζει τις αγγελίες:

Ευρύχωρη και δροσερή σπηλιά, κοντά στον κύκλο με τα δηλητηριασμένα μανιτάρια, ενοικιάζεται σε νόστιμα μεζεδάκια κάθε είδους. Προτιμούνται ξωτικά, νάνοι, νεραϊδούλες και κάθε άλλο πλασματάκι με τρυφερό κρέας.Για πληροφορίες απευθυνθείτε στον κύριο Φαγάνα, το μεγάλο γκρίζο Τρολ.Θα χαρώ ιδιαίτερα να δειπνήσω μ’ εσάς και να συζητήσουμε τις λεπτομέρειες.

Ο Μουρμούρας κούνησε σκεφτικός το κεφάλι. — Χμμμ, μονολόγησε, μια ευρύχωρη δροσερή σπηλιά. Δεν

9


Είναι γεγονός! Η υπομονή έχει τα όρια της. Και ο Μουρμούρας, ο γκρινιάρης γερο-νάνος, τα έχει ξεπεράσει πια με τους αδιόρθωτους γείτονές του. Ο κόμπος έχει φτάσει στο χτένι και έτσι δεν αργεί να πάρει τη μεγάλη απόφαση: Θα μετακομίσει και όλα δείχνουν ότι έχει βρει το ιδανικό σπίτι, μακριά από παράφωνες νεράιδες, καβγατζίδικα τελώνια και φασαριόζους καλικάντζαρους. Θα ’ναι όμως στ’ αλήθεια τόσο απλά τα πράγματα;

Μια διασκεδαστική ιστορία για την υπομονή, την ανοχή και την καλοσύνη, που θα μας κάνει να δούμε με άλλο μάτι τα ελαττώματα των φίλων μας αλλά και τα δικά μας.

Η Δάφνη Τζαμαλή «Υακίνθου» γεννήθηκε στην Αθήνα το 1981. Από πολύ μικρή διέθετε μια ζωηρή φαντασία και αγαπούσε να πλάθει συναρπαστικές ιστορίες. Σε ηλικία δεκατριών χρόνων γράφει το πρώτο της βιβλίο, διδάσκεται μόνη της το σχέδιο, ενώ παράλληλα ξεκινάει μαθήματα φωνητικής, για να ασχοληθεί με την άλλη της μεγάλη αγάπη, το κλασικό τραγούδι. Στα εικοσιπέντε, ώριμη πια, γράφει και εικονογραφεί το πρώτο της μεγάλο παιδικό μυθιστόρημα και αφοσιώνεται σταθερά στη συγγραφή. Για πρώτη φορά εκδίδει με τις Εκδόσεις Oσελότος το βιβλίο της «Αστροζαχαρένια ιστορία», που κυκλοφορεί σε όλα τα ενημερωμένα βιβλιοπωλεία. Σήμερα μοιράζει το χρόνο της σε όλες τις διαφορετικές καλλιτεχνικές της δραστηριότητες και στα αγαπημένα της ζώα. Εξακολουθεί να ζει στην Αθήνα.

Δάφνη ΥάκίνθοΥ

ΕΚΔΟΣΕ ΙΣοσελότος

ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΔΙΑΘΕΣΗ

Βατάτζη 55, 114 73 Αθήνα Τηλ. : 210 [email protected]. ocelotos. gr

ISBN 978-960-564-078-1

ΔΑ

ΦΝ

Η Υ

ΑΚ

ΝΘ

ΟΥ

ΤΟ

ΜΑ

ΘΗ

ΜΑ

ΤΟ

Υ Μ

ΟΥ

ΡΜ

ΟΥ

ΡΑ

ΕικονογράφησηΔΑΦΝΗ ΥΑΚΙΝΘΟΥ

170 × 240 SPINE: 2 FLAPS: 80

0_cover_mourmouras.indd 1 9/18/2013 5:29:31 PM

Documents

Το μάθημα του Μουρμούρα