ΤΟ ∆ΙΚΑΙΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ – ΚΟΙΝΗ ΕΠΙ∆ΙΩΞΗ ΕΛΛΑ∆ΑΣ ΚΑΙ ΡΩΣΣΙΑΣ

1. Το τουρκικό «casus beli»

Λίγες φορές ερχόµασται σε επαφή µε τον ορισµού αυτού που λέµε παράλογο, αυτού που αντίκειται σε κάθε έννοια

λογικής τόσο ξεκάθαρα όσο η Τουρκική θέση ότι η εφαρµογή του διεθνούς δικαίου από την πλευρά της Ελλάδος,

αποτελεί γιά τους Τούρκους αιτία πολέµου, το γνωστό «casus beli».

Κανονικά, όποιος διατυπωνει µιά τόσο ξεκάθαρα παράλογη θέση θα έπρεπε να έχει αποµονωθεί από την διεθνή

κοινότητα. Οι διεθνείς οργανισµοί που διαρηγνύουν τα ιµάτια τους γιά την παγκόσµια ειρήνη, τον ανθρωπισµό και

την δηµοκρατία θα έπρεπε να ξεσηκωθεί και να έχουν κάνει επανάσταση µπροστά σε µιά τέτοια στάση. Και όµως

τίποτα από αυτά δεν συµβαίνει.

Η παράλογη ‘απειλής χρήσης βίας’ µέσω του casus belli της Τουρκίας αποτελεί απόφαση όχι της οποιασδήποτε

τουρκικής κυβέρνησης αλλά αυτής της ίδιας της Τουρκικής Εθνοσυνέλευσης της 8-6-1995.

Εκτός δε από παράλογη είναι σαφώς και παράνοµη αφού παραβιάζει:

-τις αρχές της παραγράφου 4 του Άρθρου 2 του Καταστατικού Χάρτη του ΟΗΕ,

-τα όσα αυτονόητα προβλέπονται στο Σύµφωνο της Βορειοατλαντικής Συµµαχίας (ΝΑΤΟ),

-τα όσα έχουν συµφωνηθεί στην ∆ήλωση της Ισπανίας (1997)

-και τέλος τα όσα καταγράφονται στα συµπεράσµατα της Συνόδου Κορυφής του Ελσίνκι το 1999.

Στα τέλη του 2012 δηµοσιοποιήθηκε Εκθεση Προόδου της Τουρκίας για το 2012 από την Επιτροπή Εξωτερικών

Υποθέσεων του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Με αφορµή την έγκριση της, η επιτροπή κάνει λόγο για τις

επαναλαµβανόµενες παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωµάτων και των θρησκευτικών ελευθεριών στην Τουρκία.

Αυτή η έκθεση, ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ από το 1995, αφ’ ενός προτρέπει την Τουρκία να αποσύρει την απειλή του

casus belli κατά της χώρας µας, αφ’ ετέρου υποδεικνύει στην Αγκυρα ότι υποχρεούται να επικυρώσει, και µάλιστα

σύντοµα, τη Σύµβαση των Ηνωµένων Εθνών για το ∆ίκαιο της Θάλασσας. Παράλληλα, αναδεικνύεται το θέµα της

ελληνικής µειονότητας στηνς Ιµβρου και την Τένεδο, καί η σηµασία της λειτουργίας σχολείου για την µειονότητα

στην Ιµβρο. Το κείµενο της έκθεσης κάνει "γαργάρα" το θέµα των παραβιάσεων του ελληνικού εναέριου χώρου από

τουρκικά µαχητικά αεροσκάφη, ένα θέµα “απαγορευµένο” ακόµα και γιά τα δήθεν “ελληνικά” Μέσα Μαζικής

Ενηµέρωσης.

Όταν δηµοσιοποιήθηκε το συγκεκριµένο κείµενο, η Τουρκία, απορρίπτοντας τα συµπεράσµατα της Ευρωπαϊκής

Ενωσης, την κατηγόρησε για «προκατάληψη» και «φανατισµό» και συνέταξε τη δική της «έκθεση προόδου»,

σηµειώνοντας ότι έχει επιτελέσει αξιοζήλευτη πρόοδο σε «ζητήµατα-κλειδιά», όπως στις µεταρρυθµίσεις στον τοµέα

των ανθρωπίνων δικαιωµάτων.

Ούτε κάν µέσα στο εσωτερικό, τα κόµατα που παριστάνουν ότι “αντιπροσωπεύουν” τους Έλληνες πολίτες σε όλο το

φάσµα του σχήµατος δεξιάς – αριστεράς δεν φαίνονται διατεθειµένα να έρθουν σε ρήξη γιά ένα τόσο σοβαρό θέµα.

Κουκλοθέατρο; Παίρνουν εντολές από αλλού; Εκπροσωπούν άλλο Έθνος που συνιστά κατοχικό καθεστώς εις βάρος

των Ελλήνων; Ας ψάξει ο αναγνώστης σε τι θεό πιστεύει ο Σαµαράς, σε ποιές λέσχες φιλοξενήθηκε το 1992, αν ο

Βενιζέλος συχνάζει σε στοές και άν ο Κουβέλης έχει σχέση µε το Κ.Ι.Σ. και ας δώσει µόνος του την απάντηση.

Το γεγονός ότι η Τουρκία χωρίς να είναι κάποια υπερδύναµη έφαρµόζει µιά τόσο παράλογη, παράνοµη και

προκλητική πολιτική οδηγεί στο συµπέρασµα ότι “έχει πλάτες”. Ποιόν όµως θα ευνοούσε µιά τέτοια πολιτική; Ποιός

άλλος εκτός από την Τουρκία έχει συµφέρον να µήν εφαρµόσει η Ελλάδα τη συνθήκη του ΟΗΕ γιά το δίκαιο της

Θάλασσας; Ποιός ωφελείται από αυτό και πώς;

Πηγή: Ευρωκαταδίκη Τουρκίας για Ιµβρο και casus belli

http://national-pride.org/2013/03/23/ευρωκαταδίκη-τουρκίας-για-ιµβρο-και-casus-bel/

2. Η σύγκρουση συµφερόντων στον Βόρειο Πόλο πίσω από την στήριξη της Τουρκίας

Το 1947 ανακαλύφθηκε κάτω από τους πάγους του Βόρειου Πόλου η οροσειρά Λεµονόσοβ. ∆ιαπιστώθηκε ότι αυτή

είναι πλούσια σε κοιτάσµατα πετρελαίου και φυσικού αερίου και έγινε το µήλο της έριδος ανάµεσα στις δύο

υπερδυνάµεις τις ΗΠΑ και την Ρωσία.

Σύµφωνα µε τη συνθήκη του ΟΗΕ γιά το δίκαιο της Θάλασσας η παραπάνω οροσειρά ανήκει στην Ρωσία. Συνέπεια

αυτού ήταν το γεγονός ότι οι ΗΠΑ δέν προσυπέγραψαν τη συνθήκη αυτή. Ανάµεσα στις ελάχιστες χώρες που δεν

έχουν προσυπογράψει τη συνθήκη του ΟΗΕ γιά το δίκαιο της θάλασσας είναι και η Τουρκία.

Ο λόγος που η Τουρκία δεν υπέγραψε το δίκαιο της Θάλασσας είναι οι βλέψεις που έχει γιά συνεκµετάλευση των

κοιτασµάτων του Αιγαίου και της Μεσογείου σε µέρη που ανήκουν στην Ελλάδα και την Κύπρο. Τόλµησε δε να

διατυπώσει µε µορφή απειλής την πιό παράλογη πρόταση που µπορεί να συλλάβει το ανθρώπινο µυαλό.

Έθεσε θέµα ότι η τυχόν εφαρµογή του δικαίου της θάλασσας από την πλευρά της Ελλάδας αποτελεί γιά την Τουρκία

αιτία πολέµου. Η αξίωση αυτή είναι τόσο παράλογη που η διεθνής κοινότητα θα έπρεπε να έχει ξεσηκωθεί και να την

βάλει στη θέση της. Όµως τίποτα τέτοιο δεν συµβαίνει. Γιατί άραγε;

3. Οι τρείς µεγάλοι παίκτες στο χώρο του πετρελαίου

α. Ο Ροκφέλλερ και οι Super Majors

Ο διαχωρισµός των ΗΠΑ ανάλογα µε το ποιός έχει δικαίωµα χρήσης του ονόµατος “Standard Oil”

Πηγή φωτογραφίας: http://en.wikipedia.org/wiki/File:Standardmap.svg

Ο ένας µεγάλος πόλος στο παιχνίδι αυτό είναι η οικογένεια Ρόκφέλλερ. Ο John D. Rockefeller το 1863 ίδρυσε στο

Κλήβελαντ του Οχάιο των ΗΠΑ την εταιρεία Standard Oil. Γρήγορα η εταιρεία αυτή αναπτύχθηκε σε µονοπώλιο

στο χώρο του πετρελαίου παγκοσµίως και έτσι το 1911 ύστερα από δικαστική απόφαση η εταιρεία έσπασε σε 34

κοµµάτια, χωρίς όµως να αλλάξει το ιδιοκτησιακό καθεστώς της.

Η διάσπαση της Standard Oil σε 34 εταιρείες χωρίς αλλαγή του ιδιοκτησιακού καθεστώτος 15 Μαίου 1911

Κατηγορίες γιά δηµιουργία µονοπώλίου και ο αντιµονοπωλιακός δικαστικός αγώνας

Έως το 1890, η Standard Oil ελέγχει το 88% της παραγωγής προιόντων πετρελαίου στις ΗΠΑ. Η πολιτεία του Ohio

µήνυσε µε επιτυχία την Standard oil, και πέτυχε την αναγκάστική διάλυση του µονοπωλιακού συνασπισµού το 1892.

Αλλά η Standard Oil απέσπασε απλά την Standard Oil του Ohio και διατήρησε τον έλεγχο της. Τελικά, η πολιτεία

του New Jersey αλλάξε τους νόµους ενσωµάτωσης εταιρειών, επιτρέποντας σε µια εταιρεία να κατέχει µετοχές σε

άλλες εταιρείες σε οποιαδήποτε πολιτεία. Έτσι, το 1899, δηµιουργήθηκε νοµικά ο όµιλος εταιρειών της Standard Oil,

µε µητρική εταιρεία την Standard Oil company of New Jersey (SOCNJ) που είχε έδρα στο 26 Broadway της Νέας

Υόρκης. Η SOCNJ είχε στην κατοχή της µετοχές σε 41 άλλες εταιρείες, οι οποίες είχαν υπο τον έλέγχο τους άλλες

εταιρείες, οι οποίες µε τη σειρά τους έλεγχαν ακόµα περισσότερες άλλες εταιρείες. Αυτός ο όµίλος εταιρειών

θεωρήθηκε από το κοινό σαν µία χαοτική κάλυψη, ελεγχόµενη από µια µικρή οµάδα διευθυντών, και εντελώς

ανεξέλεγτη.

Ο Πρόεδρος των ΗΠΑ Theodore Roosevelt απεικονίζεται σαν τον µικρό Ηρακλής που παλεύει µε Standard Oil σε

µια γελοιογραφία του περιοδικού Puck το 1906.

Το 1904, η Standard Oil company είχε υπο τον έλεγχο της το 91% της παραγωγής και το 85% των τελικών

πωλήσεων. Το µεγαλύτερο µέρος της παραγωγής της ήταν κηροζίνη, απο την οποία το 55% εξαγόταν σε όλο τον

κόσµο. Μετά το 1900, δε προσπάθησε να οδηγήσει τους ανταγωνιστές σε χρεωκοπία ρίχνοντας τις τιµές πώλησης σε

επίπεδα κάτω από το κόστος τους. Ο οµοσπονδιακός Επίτροπος επιχειρηµατικών οµίλων, αφού µελετησε τον τρόπο

λειτουργίας της Standard Oil κατά την περίοδο 1904 - 1906, κατέληξε στο συµπέρασµα ότι «πέρα από κάθε

αµφισβήτηση ... η δεσπόζουσα θέση της εταιρείας Standard Oil στη βιοµηχανία προιόντων πετρελαίου οφείλόταν σε

αθέµιτες πρακτικές, δηλαδή σε κατάχρηση του ελέγχου των αγωγών πετρελαίου, σε καταχρηστικές διακρίσεις στό

κόστος µεταφοράς µε τον σιδηρόδροµο, καθώς και σε αθέµιτες µεθόδους ανταγωνισµού στην πώληση προϊόντων

πετρελαίου».

Λόγω του ανταγωνισµού από άλλες επιχειρήσεις, το µερίδιο αγοράς της είχε πέσει σταδιακά στο 70% µέχρι το 1906,

τη χρονιά που έγινε αγωγή εναντίον της Standard Oil γιά µονοπωλιακές πρακτικές, και στο 64% µέχρι το 1911, όταν

διατάχτηκε από το δικαστήριο η διάσπαση της. Τότε τουλάχιστον 147 εταιρείες διύλισης ανταγωνίζοντουσαν την

Standard Oil συµπεριλαµβανοµένης της Gulf, της Texaco, και της Shell. ∆εν προσπάθησε να µονοπωλήσει την

εξερεύνηση και άντληση πετρελαίου (το µερίδιό της το 1911 ήταν 11%).

Το 1909, το Υπουργείο ∆ικαιοσύνης των ΗΠΑ µήνυσε την Standard Oil βάσει της οµοσπονδιακής

αντιµονοπωλιακής νοµοθεσίας, της Sherman Antitrust Act του 1890, για διατήρηση µονοπωλίου και τον περιορισµό

του εµπορίου µεταξύ των πολιτειών στις ΗΠΑ µε:

"εκπτώσεις, προνοµιακή τιµολόγηση, και άλλες πρακτικές που εισάγουν διακρίσεις υπέρ της Standard Oil από τις

σιδηροδροµικές εταιρείες. Φραγµούς και µονοπώληση µέσω του έλέγχου αγωγών πετρελαίου, και αθέµιτες

πρακτικές έναντι των ανταγωνιστικών αγωγών. Συµβάσεις µε ανταγωνιστές γιά τον περιορισµό του εµπορίου.

Αθέµιτες µεθόδους ανταγωνισµού, όπως το να ρίχνει τις τιµές τοπικά, όπου αυτό ήταν απαραίτητο γιά να

καταστείλει τον ανταγωνισµό. Κατασκοπία στις επιχειρήσεις των ανταγωνιστών, η λειτουργία ψεύτο - ανεξάρτητων

εταιρείων, καθώς και παροχή εκπτώσεων στο πετρέλαιο, µε την ίδια πρόθεση".

Η αγωγή υποστήριξε ότι η Standard Oil είχε εφαρµόσει µονοπωλιακές πρακτικές τα τέσσερα προηγούµενα χρόνια:

"Το γενικό αποτέλεσµα της έρευνας ήταν να αποκαλύψει την ύπαρξη πολλών και κατάφωρων διακρίσεων από τους

σιδηροδρόµους γιά λογαριασµό της εταιρείας Standard Oil και των συνδεδεµένων εταιρειών της. Με συγκριτικά

λίγες εξαιρέσεις, κυρίως από άλλες µεγάλες εταιρείες στην Καλιφόρνια, η Standard Oil ήταν ο µοναδικός

κερδισµένος από τις εν λόγω διακρίσεις. Σχεδόν σε κάθε γωνιά της χώρας, βρέθηκε πως αυτή η εταιρεία απολάµβανε

κάποια αθέµιτα πλεονεκτήµατα έναντι των ανταγωνιστών της, και ορισµένες από αυτές τις διακρίσεις επηρεάζουν

τεράστιες περιοχές."

Η κυβέρνηση προσδιόρισε τέσσερις παράνοµες µορφές ανταγωνισµού:

1) µυστικές και ηµι-µυστικές τιµές µεταφοράς µε σιδηρόδροµο,

2) διακρίσεις στίς ανοικτές συµφωνίες τιµών,

3) διακρίσεις στην ταξινόµηση και τους κανόνες µεταφοράς,

4) διακρίσεις στη µεταχείριση των ιδιωτικών βυτιοφόρων.

Η κυβέρνηση ισχυρίζεται:

"Σχεδόν παντού οι τιµές από τα σηµεία αποστολής που χρησιµοποιούσε αποκλειστικά ή σχεδόν αποκλειστικά, η

Standard Oil, είναι σχετικά χαµηλότερες από τίς τιµές στα σηµεία αποστολής των ανταγωνιστών της. Οι τιµές είχαν

πέσει για να ανοίξουν στην Standard Oil το δρόµο γιά τις αγορές, ή είχαν γίνει υψηλές για να κρατήσουν τους

ανταγωνιστές της έξω από τις αγορές. Ασήµαντες διαφορές στην απόσταση έγιναν πρόφαση για µεγάλες διαφορές

στις χρεώσεις ευνοϊκές για την Standard Oil, ενώ µεγάλες διαφορές στην απόσταση αγνοήθηκαν, όπου αυτό ήταν

εναντίον της Standard Oil. Μερικές φορές η χρέωση γιά τον συνδυασµό των επι µέρους διαδροµών ενός

δροµολογίου είναι τέτοιες που συµφέρει η χρέωση όλης της διαδροµής, ή το αντίθετο. Σε κάθε περίπτωση όµως, το

αποτέλεσµα της τιµολογιακής πολιτικής τους ευνοεί την Standard Oil. ∆ιάφορες µέθοδοι χρησιµοποιούνται σε

διαφορετικά µέρη, κάτω από διαφορετικές συνθήκες, αλλά το καθαρό αποτέλεσµα είναι ότι από το Maine έως την

California το γενικό καθεστώς των ανοικτών τιµών γιά τη µεταφορά πετρέλαίου είναι τέτοιο ώστε να δώσει στην

Standard Oil ένα αδικαιολόγητο πλεονέκτηµα έναντι των ανταγωνιστών της».

Η κυβέρνηση δήλωσε ότι η Standard αύξησε τις τιµές σε πελάτες που είχε το µονοπώλιο, ενώ τις µείωσε γιά να

βλάψει τους ανταγωνιστές της εκεί όπου υπήρχε ανταγωνισµός, συγκαλύπτοντας συχνά τις παράνοµες ενέργειες της

µε ψεύτικες δήθεν ανεξάρτητες εταιρείες που είχε κάτω από τον έλέγχο της.

"Τα αποδεικτικά στοιχεία είναι, στην πραγµατικότητα, απολύτως πειστικά ότι η εταιρεία Standard Oil χρεώνει

υπερβολικές τιµές εκεί όπου δεν έχει ανταγωνισµό, και ιδίως εκεί όπου υπάρχει µικρή πιθανότητα να εισχωρήσουν

ανταγωνιστές στην αγορά, και ότι, από την άλλη πλευρά, εκεί όπου ο ανταγωνισµός λειτουργεί, ρίχνει τις τιµές

συχνά σε ένα επίπεδο που ακόµα και η ίδια βγάζει λίγο ή καθόλου κέρδος, και στο οποίο συχνότατα ο ανταγωνιστής

δεν µπορεί να βγάλει κανένα κέρδος, αφού συνήθως το κόστος λειτουργίας των ανταγωνιστών της Standard Oil είναι

κάπως υψηλότερο."

Στις 15 Μαίου 1911, το Ανώτατο ∆ικαστήριο των ΗΠΑ επικύρωσε την απόφαση που είχε προηγούµενα πάρει

χαµηλότερο δικαστήριο και κήρυξε ο όµιλος Standard Oil είναι ένα "παράλογο" µονοπώλιο βάσει της Sherman

Antitrust Act, Section II. ∆ιέταξε να "σπάσει" η Standard Oil Company σε 34 ανεξάρτητες εταιρείες µε διαφορετικά

διοικητικά συµβούλια. Οι δύο µεγαλύτερες από τις εταιρείες αυτές ήταν η Standard Oil of New Jersey (που

µετονοµάστηκε σε Exxon) και Standard Oil of New York (που µετονοµάστηκε σε Mobil).

Ο πρόεδρος της Standard Oil Company, John D. Rockefeller, είχε προ πολλού αποσυρθεί από οποιοδήποτε

διαχειριστικό ρόλο. Αλλά, καθώς είχε στην κατοχή του το ένα τέταρτο των µετοχών από τις εταιρείες που

προέκυψαν, και η τιµή των µετοχών διπλασιάστηκε ως επί το πλείστον ύστερα από την διάσπαση των εταιρειών,

αυτός έγινε ο πλουσιότερος άνθρωπος στον κόσµο.

Πηγή: Standard Oil

http://en.wikipedia.org/wiki/Standard_Oil

Κοµάτια της εταιρείας αυτής είναι και σήµερα οι πρωταγωνιστές στο χώρο αυτό µε ονόµατα όπως η Mobil, Exxon,

Texaco, Chevron κλπ. Οι εταιρείες αυτές ενώθηκαν µε την Αγγλική British Petroleum (BP), συµφερόντων της

Αγγλικής βασιλικής οικογένειας, των Ουίδσωρ, καθώς και µε την Ολλανδική Royal Dutch Shell, συµφερόντων της

Ολλανδικής Βασιλικής Οικογένειας και αποτέλεσαν τις περίφηµες «Επτά αδελφές» οι οποίες απέκτησαν πολύ κακό

όνοµα ύστερα από την αποικιοκρατικού τύπου εκµετάλευση των φυσικών πόρων χωρών του Τρίτου κόσµου.

β. Οι χώρες του ΟΠΕΚ

Ο δεύτερος µεγάλος πόλος στο χώρο του πετρελαίου είναι ο Οργανισµός Πετρελαιοπαραγωγών Κρατών (ΟΠΕΚ),

που ξεκίνησε σαν αντίπαλο δέος του πρώτου όταν οι κυβερνήσεις των ιδρυτικών κρατών, δηλαδή του Ιράν, του Ιράκ,

της Σαουδικής Αραβίας, της Λιβύης και της Βενεζουέλας αποφάσισαν να βάλουν ένα τέλος στην αποικιοκρατική

ληστεία των φυσικών τους πόρων από τον Ροκφέλλερ και να υπερασπιστούν τα δικαιώµατα των λαών τους. Ο

ΟΠΕΚ σήµερα έχει 12 χώρες µέλη.

γ. Η Ρωσσική Οµοσπονδία

Τέλος ο τρίτος µεγάλος παίκτης στο χώρο του πετρελαίου σήµερα είναι η Ρωσία. Η Ρωσία αποτελεί τον κύριο

προµηθευτή της Ευρώπης στον τοµέα της ενέργειας και κυρίως του φυσικού αερίου. ¨Οταν η υποκινούµενη από τους

νεοταξίτες τοκογλύφους µε κύριο εργολάβο τις Μή Κυβερνητικές Οργανώσεις του Soros πορτοκαλί επανάσταση

επικράτησε στην Ουκρανία, δηµιουργήθηκε θέµα µε τους όρους κάτω από τους οποίους λειτουργούσαν οι ρωσικοί

ενεργειακοί αγωγοί που περνούσαν από την Ουκρανία και τροφοδοτούσαν την Ευρώπη. Έτσι άρχισε ο πόλεµος των

αγωγών. Οι Ρώσοι αναγκάσθηκαν να σχεδιάσουν δύο παρακάµψεις, µία βόρεια µέσω της Βαλτικής θάλασσας και

µία νότια διά µέσου της Μαύρης Θάλασσας και των Βαλκανίων, που ονοµάστηκε South Stream. Το 2007 µε την

συµφωνία Καραµανλή – Πούτιν ο αγωγός αυτός θα εκτεινόταν νότια και στην Ελλάδα µε το τµήµα Μπουργκάς –

Αλεξανδρούπολης. Η παρουσία Ρωσικών συµφερόντων στον Έβρο θα αποτελούσε ανάχωµα στις Τουρκικές

προκλήσεις και διεκδικήσεις και άνοιγε τον δρόµο στην Ελλάδα να εφαρµόσει στο χώρο της τη συνθήκη του ΟΗΕ

γιά το δίκαιο της Θάλασσας και να κατοχυρώσει την δική της ΑΟΖ.

Έτσι µεθοδεύτηκε από ανατροπή της τότε κυβέρνησης, η ακύρωση της συµφωνίας γιά τον αγωγό Μπουργκάς –

Αλεξανδρούπολη και η Συµφωνία της κυβέρνησης Σαµαρά µε την αντίπαλη παράταξη γιά τον δικό της αγωγό, τον

TAP που αποτελεί µέρος του αγωγού Nabuco και εξυπηρετεί τη µεταφορά πόρων του Καρτέλ του Ροκφέλλερ από το

Μπακού.

4. Οι φυσικοί πόροι της Αρκτικής (στο Βόρειο πόλο)

Στην Αρκτική βρίσκονται χωρικά ύδατα, υφαλοκρηπίδες και Αποκλειστικές Οικονοµικές ζώνες οκτώ χωρών. Αυτές

είναι η Ρωσία (µε την µεγαλύτερη ζώνη στην Αρκτική), ο Καναδάς, οι Ηνωµένες Πολιτείες (Αλάσκα), η Νορβηγία, η

∆ανία (Γροιλανδία και τα νησιά Faroe), η Φινλανδία, η Σουηδία και η Ισλανδία.

Η παγωµένη περιοχή της Αρκτικής έχει περίπου 83 δις βαρέλια αργού πετρελαίου (δηλ περίπου 10 δις µετρικούς

τόνους) και περίπου 1550 τρις κυβικά µέτρα φυσικού αερίου.

Πάνω από 200 πολλά υποσχόµενα αποθέµατα πετρελαίου και αερίου έχουν εντοπισθεί στις θάλασσες Barents,

Peehora και Kara, και µερικές ντουζίνες άλλων πεδίων έχουν ανακαλυφθεί.

Τα συνολικά εκτιµώµενα αποθέµατα κάρβουνου ανέρχονται σε 599 δις µετρικούς τόνους thermal coal, και πάνω από

81 δις µετρικούς τόνους coking coal.

Εκτός από αυτά, στην αρκτική βρίσκονται αποθέµατα νικελίου, χαλκού, τιτανίου, χρωµίτη,, σιδήρου, µαγνησίου,

χρυσού, αργύρου, πλατίνας, µολυβδαινίου, αλουµινίου, υδραργύρου, ψευδαργύρου, πολυµεταλικών ορυκτών,

φωσφορίτη, απατίτη και διαµάντιών.

Μεγάλο µέρος των Ρωσσικών φυσικών αποθεµάτων είναι συγκεντρωµένο στην Αρκτική περιοχή. Εκεί βρίσκεται το

40% των αποθεµάτων της σε χρυσό, 90% των αποθεµάτων της σε χρωµίο και µαγνησίο, 47% των αποθεµάτων της

σε πλατίνα, 100% των αποθεµάτων της σε διαµάντια, 100% των αποθεµάτων της σε Βερµικουλίτη, 50% των

αποθεµάτων της σε κάρβουνο, νικέλιο, κοβάλτιο, ψευδάργυρο, υδράργυρο και απατίτη, 60-90% των αποθεµάτων της

σε φλογοπίτη (µίκα).

Στη Θάλασσiα του Μπάρεντς, που περιλαµβάνει την πλάκα της Pechora, έχουν ανακαλυφθεί 4 κοιτάσµατα

πετρελαίου, ένα κοίτασµα συµπυκνωµένου φυσικού αερίου και πετρελαίου, τρία κοιτάσµατα συµπυκνωµένου

φυσικού αερίου και τρία κοιτάσµατα φυσικού αερίου.

Στη θάλασσα Κάρα που περιλαµβάνει τα στενά Taz και τον κόλπο Ob, έχουν βρεθεί δύο κοιτάσµατα

συµπυκνωµένου φυσικού αερίου και πετρελαίου, δύο κοιτάσµατα συµπυκνωµένου φυσικού αερίου και επτά

κοιτάσµατα φυσικού αερίου.

Στην πλάκα της Οκχοτσκικής θάλασσας έχει βρεθεί ένα κοίτασµα πετρελαίου, πέντε κοιτάσµατα συµπυκνωµένου

φυσικού αερίου και πετρελαίου, ένα κοίτασµα συµπυκνωµένου φυσικού αερίου και ένα κοίτάσµα φυσικού αερίου.

Σχεδόν το σύνολο των αποθεµάτων φυσικού αερίου της Αρκτικής βρίσκονται ανοιχτά των ακτών της Ρωσσίας.

Τα περισσότερα ανεξερεύνητα αποθέµατα πετρελαίου βρίσκονται ανοιχτά των ακτών της Αλάσκας.

O Αρκτικός Ωκεανός (ή βόρειος παγωµένος ωκεανός)

Ο Καναδάς, η Ρωσία, οι ΗΠΑ, η ∆ανία (µέσω της Γροιλανδίας) και η Νορβηγία έχουν εγείρει αξιώσεις στον

Αρκτικό Ωκεανό, ο οποίος µπορεί να περιέχει ένα τέταρτο των ανεκµετάλλευτων αποθεµάτων πετρελαίου στον

κόσµο, και γίνεται όλο και πιο προσβάσιµος λόγω της υπερθέρµανσης του πλανήτη. Σύµφωνα µε τη Σύνθήκη του

ΟΗΕ για το ∆ίκαιο της Θάλασσας, θα µπορούσαν να αποκτήσουν δικαιώµατα στην περιοχή του πυθµένα της

Αρκτικής, εάν αυτή η περιοχή συνδέεται µε την υφαλοκρηπίδα τους. Ρωσία υπέβαλε το αίτηµά της το 2001, αν και

θα υποβάλει νέο αίτηµα το 2013. Ο Καναδάς επικύρωσε την συνθήκη του ΟΗΕ γιά το δίκαιο της Θάλασσας, το

2003, έτσι θα πρέπει να υποβάλει το αίτηµά του µέχρι το 2013 (δηλαδή µέσα σε δέκα χρόνια από την επικύρωση). Οι

Ηνωµένες Πολιτείες δεν έχουν επικυρώσει το ∆ίκαιο της Θάλασσας.

Τις τελευταίες δεκαετίες, διαπιστώθηκε ότι οι δηµοσιεύµένες χαρτογραφήσεις του θαλάσσιου πυθµένα βορείως του

Αρκτικού Κύκλου, ιδιαίτερα στη βαθειά κεντρική λεκάνη του Αρκτικού Ωκεανού, δεν είναι απόλυτα ακριβείς, και

ότι σε ορισµένες περιοχές, υπάρχουν σηµαντικές διαφορές ανάµεσα στα παρατηρούµενα και στα χαρτογραφηµένα

βάθη.

Κύρια αιτία γιά αυτό ήταν η έλλειψη ικανού αριθµού βυθοµετρήσεων που απαιτούνται για την κατασκευή

αξιόπιστων και λεπτοµερών χαρτών: ορισµένες περιοχές παραµένουν ανεπαρκώς χαρτογραφηµενες εξαιτίας των

δύσκολων συνθηκών γιά βυθοµετρήσεις, είτε γιατί κρίσιµες µετρήσεις δεν έχουν διατεθεί για ευρεία δηµόσια χρήση.

Οι ακραίες κλιµατικές συνθήκες και η κατάσταση του πάγου στον Αρκτικό Ωκεανό καθιστά δύσκολη την εφαρµογή

ορισµένων από τις υπάρχουσες µεθόδους και τις τεχνολογίες που είναι γενικά εύκολο να χρησιµοποιηθούν σε άλλους

ωκεανούς, γιά να ληφθούν οι πληροφορίες που είναι απαραίτητες για τον καθορισµό των εξωτερικών ορίων της

υφαλοκρηπίδας (συγκεκριµένα η ισοβαθής των 2500 µέτρων).

Ο πυθµένας του Αρκτικού Ωκεανού χαρακτηρίζεται από την ύπαρξη τουλάχιστον τέσσάρων µεγάλων υποβρύχιων

υψιπέδων που µπορούν να θεωρηθούν υποβρύχιες προεκτάσεις ηπειρωτικών σχηµατισµών πέρα από τα 200 ναυτικά

µίλια από την ακτογραµµή:

-το οροπέδιο Chukchi,

-η ράχη Mendeleyev,

-η ράχη Lomonosov, και

-η ράχη Alpha.

Η ύπαρξη Ικανού αριθµού γεωλογικών και γεωφυσικών δεδοµένων, σε συνδυασµό µε βαθυµετρικά και µορφολογικά

δεδοµένα, θεωρείται ζωτικής σηµασίας για την απόδειξη του κατά πόσο αυτά τα υψίπεδα συνδέονται πράγµατι µε

την υφαλοκρηπίδα µιάς χώρας.

Η Σύνθήκη των Ηνωµένων Εθνών για το ∆ίκαιο της Θάλασσας, ή UNCLOS, ορίζει ότι κάθε παράκτιο κράτος µπορεί

να διεκδικήσει την περιοχή που απέχει µέχρι 200 ναυτικά µίλια από την ακτογραµµή του και να εκµεταλευτεί τους

φυσικούς πόρους µέσα στη ζώνη αυτή (ΑΟΖ). Τα παράκτια κράτη µπορούν να επεκτείνουν το όριο αυτό µέχρι και

350 ναυτικά µίλια από την ακτογραµµή τους, εάν µπορέσουν να αποδείξουν επιστηµονικά ότι ο θαλάσσιος πυθµένας

είναι φυσική προέκταση του εδάφους τους.

Χάρτης του πυθµένα του Αρκτικού Ωκεανού

Πηγή φωτογραφίας: http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/d/d4/Arctic_Ocean_bathymetric_features.png

Αξιώσεις στον θαλάσσιο πυθµένα πέραν των 200 ναυτικών µιλίων από την ακτογραµµή µπορούν να εγερθούν

σύµφωνα µε τις διατάξεις του άρθρου 76 του ∆ικαίου της Θάλασσας. Η εφαρµογή του άρθρου 76 βασίζεται κυρίως

στην ανάλυση και την ερµηνεία βαθυµετρικών και γεωλογικών δεδοµένων. Το 1996 µία οµάδα ειδικών από τα πέντε

παράκτια κράτη που συνορεύουν µε τον Αρκτικό Ωκεανό (τον Καναδά, τη ∆ανία, τη Νορβηγία, τη Ρωσία και τις

Ηνωµένες Πολιτείες) συνεδρίασε για να συζητήσει επιστηµονικά και τεχνικά ζητήµατα που αφορούσαν την

προπαρασκευαστική εξέταση των αιτηµάτων γιά υφαλοκρηπίδα πέρα από τα 200 ναυτικά µίλια. Κατά τη διάρκεια

των εργασιών της οµάδας αυτής το 1996, αναγνωρίστηκε ότι καί τα πέντε αυτά παράκτια κράτη έχουν βάσιµους

λόγους να εγείρουν αξιώσεις υφαλοκρηπίδας πέρα από το όριο των 200 ναυτικών µιλίων, και ότι ήταν πιθανό, αν όχι

βέβαιο, πως οι περιοχές της υφαλοκρηπίδας που αξίωναν γειτονικά κράτη αλληλεπικαλύπτονται.

Το άρθρο 76 της Συνθήκης ορίζει ένα µηχανισµό για την επέκταση των ορίων της υφαλοκρηπίδας πέρα από τα 200

ναυτικά µίλια της αποκλειστικής οικονοµικής ζώνης (ΑΟΖ). Μετά την επικύρωση της UNCLOS, µια χώρα έχει δέκα

χρόνια στη διάθεση της για να συλλέξει τα κατάλληλα δεδοµένα και να υποβάλει αίτηµα για εκτεταµένη

υφαλοκρηπίδα στην Επιτροπή των Ηνωµένων Εθνών για τα Όρια της Υφαλοκρηπίδας (Commission on the Limits of

the Continental Shelf - CLCS).

Μεγάλο µέρος των συζητήσεων έχουν σαν θέµα την υποβρύχια ράχη Lomonosov. Ο Mikhail Vasil'evich Lomonosov

ήταν ο πρώτος Ρώσος φυσικός επιστήµονας παγκόσµιου κύρους. Τα σηµαντικώτερα επιστηµονικά του επίτευγµατα

ήταν στον τοµέα της φυσικοχηµείας, µε σηµαντικές ανακαλύψεις επίσης στην αστρονοµία, τη γεωφυσική, τη

γεωλογία και την ορυκτολογία. Το 1755 ίδρυσε ένα πανεπιστήµιο που αργότερα έγινε το Κρατικό Πανεπιστήµιο της

Μόσχας. Αυτό το πανεπιστήµιο, που πήρε επίσηµα το όνοµά του από τον Lomonosov, βρίσκεται στην κορυφή του

ρωσικού συστήµατος της τριτοβάθµιας εκπαίδευσης.

Η ράχη Lomonosov είναι µια υποθαλάσσια οροσειρά ύψους περίπου 2500 µέτρων πάνω από τον πυθµένα της

Αρκτικής. Μέ µήκος 1700 περίπου χιλιοµέτρων, η ράχη Lomonosov θεωρείται ηπειρωτικής προέλευσης, ένα τµήµα

που αποσπάστηκε από τον πυθµένα της θάλασσας του Καρά και του Μπάρεντς και µεταφέρθηκε στη σηµερινή της

θέση από την µετατόπιση του βυθού.

Ο Γενικός Βαθυµετρικός χάρτης των Ωκεανών (General Bathymetric Chart of the Oceans - GEBCO), της Καναδικής

Υδρογραφικής Υπηρεσίας, το 1979, θεωρείτο ως µια έγκυρη απεικόνιση του πυθµένα βόρεια των 64° Β. Ο ∆ιεθνής

Βαθυµετρικός χάρτης του Αρκτικού Ωκεανού (International Bathymetric Chart of the Arctic Ocean - IBCAO)

αναπτύχθηκε από τη συγκέντρωση βαθυµετρικών µετρήσεων που συλλέχθηκαν κατά τη διάρκεια παλαιότερων και

σύγχρονων ερευνητικών αποστολών.

Σηµαντικώτατες διαφορές παρατηρούνται µεταξύ των χαρτογραφήσεων GEBCO και IBCAO στη διατοµή της

οροσειράς Lomonosov µεταξύ Βόρειου Πόλου και τον Σιβηρικής υφαλοκρηπίδας. Το νέο µοντέλο δείχνει µια πολύ

πιο πολύπλοκη µορφολογία, µια οροσειρά που έχει σπάσει σε µικρότερα τµήµατα.

Τα παράκτια κράτη έχουν τη δυνατότητα να εγείρουν αξιώσεις στην ράχη Lomonosov, µια υποβρύχια οροσειρά, ως

φυσική προέκταση του εδάφους τους. Γιά την τεκµηρίωση των αξιώσεων αυτών απαιτούνται βαθυµετρίκά, σεισµικά

και βαρυτικά δεδοµένα. Τα παράκτια κράτη µπορούν να εξασκήσουν ορισµένα κυριαρχικά δικαιώµατα και στη ζώνη

που απέχει 350 ναυτικά µίλια ή περισσότερο από την ακτογραµµή τους, εάν παρουσιάσουν επιστηµονικά στοιχεία

ότι η ράχη Lomonosov είναι φυσική προέκταση του εδάφους τουςα. Αυτά τα δικαιώµατα περιλαµβάνουν το

δικαίωµα έρευνας και εκµετάλλευσης ορυκτών και των βιολογικών πόρων στον πυθµένα της θάλασσας και κάτω από

αυτόν καθώς και τη διεθνή δικαιοδοσία σε θέµατα που σχετίζονται µε το περιβάλλον και την προστασία του.

Η ράχη Lomonosov, που η Ρωσία ισχυρίζεται ότι αποτελεί µέρος της υφαλοκρηπίδας της, είναι σαφώς µία ξεχωριστή

ηφαιστειακή οροσειρά στον ωκεάνιο πυθµένα και ως εκ τούτου δεν αποτελεί µέρος της υφαλοκρηπίδας της Ρωσίας.

Το Ρώσικό αίτηµα πρός την αρµόδια επιτροπή του ΟΗΕ γιά το δίκαιο της θάλασσας σχετικά µε την περιοχή της

αρκτικής αβύσσου πέρα από την υφαλοκρηπίδα της απορρίφθηκε το 2001 από την Επιτροπή για την υφαλοκρηπίδα,

καθώς τα γεωλογικά δεδοµένα έδειξαν ότι το αίτηµα δεν ήταν βάσιµο σύµφωνα µε τους κανόνες της UNCLOS. Η

γεωλογία της εν λόγω περιοχής δεν έχει αλλάξει από τότε που το ρωσικό αίτηµα απορρίφθηκε. **

** σχόλιο του συγραφέα **

Η Ρωσσία πιστεύει ότι µε περισσότερα επιστηµονικά δεδοµένα µπορεί να τεκµηριώσει το αίτηµα της που θα

ξαναυποβληθεί µε νέα στοιχεία το 2013.

Το Αύγουστο του 2007 το Ρωσσικό µίνι υποβρύχιο Mir-1 καταδύθηκε σε βάθος 4000 µέτρων και αφού τελείωσε τη

συλλογή δειγµάτων, µε τον µηχανικό του βραχίονα τοποθέτησε στον βυθό της Αρκτικής, στην οροσειρά Lomonosov,

ένα κάνιστρο από τιτάνιο µε την σηµαία της Ρωσσικής Οµοσπονδίας. Πιστεύεται πως στην περιοχή βρίσκεται το

25% των ανεξερεύνητων αποθεµάτων πετρελαίου και φυσικού αερίου παγκοσµίως. (AFP Photo / NTV)

Το Ινστιτούτο ωκεανολογικών ερευνών της Ρωσίας οργάνωσε δύο εξερευνητικές αποστολές στην Αρκτική - στην

υποβρύχια οροσειρά Mendeleyev το 2005 και στην ράχη Lomonosov, τον Αύγουστο του 2007 - ύστερα από εντολή

του υπουργείου να υποστηρίξει τις ρωσσικές διεκδικήσεις στην περιοχή, που πιστεύεται ότι έχει τεράστια αποθέµατα

πετρελαίου, φυσικού αερίου και άλλων µορφών ορυκτού πλούτου, που ενδέχεται να γίνουν προσβάσιµα στις

µελλοντικές δεκαετίες, λόγω της ανθρωπογενούς υπερθέρµανσης του πλανήτη. **

** Σχόλιο του συγραφέα **

Η θεωρία της υπερθέρµανσης είναι µία θεωρία που η Νέα Τάξη προωθεί εδώ και δεκαετίες που όµως δεν

επιβεβαιώνεται στην πράξη. Η µέση θερµοκρασία δεν έχει ανέβει, αντιθέτως έχει πέσει λίγο. Οι πάγοι υποχωρούν

στον Βόρειο Πόλο αλλά από την άλλη µεριά αυξάνονται στον Νότιο. Τέλος δεν έχει σηµειωθεί άνοδος της στάθµης

της θάλασσας. Μέσα από την θεωρία της υπερθέρµανσης έχουν επιβληθεί βαρύτατοι φόροι στην βιοµηχανία

παγκοσµίως µε τη συνθήκη του Κιότο, που στην Ελλάδα έχουν επιβαρύνει κυρίως την ∆ΕΗ και τα τιµολόγια της

προς τους καταναλωτές. Ποιός ακριβώς τους προσπορίζεται αξίζει διερεύνηση.

Ο Yury Trutnev, ρώσος υπουργός φυσικών πόρων δήλωσε

"Γιά τη Ρωσία, το να φτάσει στην ράχη Lomonosov σηµαίνει ενδεχοµένως έως και 5 δις τόνους καυσίµου".

Πηγή φωτογραφίας: http://bureaucratbook.atonbroker.com/people/yuri_trutnev.html

Το Υπουργείο Φυσικών Πόρων, δήλωσε το Σεπτέµβριο του 2007 ότι τα προκαταρκτικά αποτελέσµατα της έρευνας

που διεξήχθησαν από Ρώσσους επιστήµονες θα επιτρέψουν στη Ρωσσία να διεκδικήσει 1.2 εκ. τετραγωνικά

χιλιόµετρα (460.000 τετραγωνικά µίλια) της δυνητικά πλούσιας σε ενέργεια περιοχής της Αρκτικής. Στις 4η

Οκτωβρίου του 2007 Ο Yury Trutnev, υπουργός φυσικών πόρων της Ρωσίας δήλωσε "Το να φτάσει στην ράχη

Lomonosov, γιά τη Ρωσσία σηµαίνει ενδεχοµένως έως και 5 δις τόνους ισοδύναµου καυσίµου".

Τον Αύγουστο του 2008 Καναδοί ερευνητές συνεργάστηκαν µε ∆ανούς επιστήµονες γιά να απόδειξουν ότι η

οροσειρά Lomonosov είναι φυσική προέκταση της ηπείρου της Βόρειας Αµερικής. Το εύρηµα αυτό που ήταν

ορόσηµο ήρθε µετά από χρόνια χαρτογράφησης του πυθµένα της θάλασσας που κόστισαν εκατοµµύρια δολάρια σε

επενδύσεις γιά έρευνες από την καναδική και την ∆ανική Κυβέρνηση, παρουσιάστηκε το 2008 στο ∆ιεθνές

Γεωλογικό Συνέδριο στο Όσλο µε τον αθώο τίτλο «Κρυσταλλική δοµή του Φλοιού από τη θάλασσα Lincoln έως την

κορυφογραµµή Lomonosov, στον Αρκτικό Ωκεανό. "

Η ∆ανία ελπίζει να συλλέξει στοιχεία που θα στηρίξουν τον ισχυρισµό ότι η ηπειρωτική πλάκα της Γροιλανδίας, που

είναι επαρχία της ∆ανίας, εκτείνεται στο Βόρειο Πόλο. Η Νορβηγία είναι η µόνη άλλη χώρα (εκτός από τη Ρωσία)

που έχει υποβάλει νοµικό αίτηµα να επεκτείνει την υφαλοκρηπίδα της σε ένα τµήµα του Αρκτικού Ωκεανού.

Πηγή: Arctic Ocean

http://www.globalsecurity.org/military/world/war/arctic.htm

Ο Artur Chilingarov (κέντρο) µέσα στο µινι υποβρύχιο

Πηγή φωτογραφίας: http://rt.com/news/russia-atlantic-exploration-seabed/

Artur Chilingarov - Ο Ρώσσος επιστήµονας που έστησε τη Ρωσική σηµαία στην Αρκτική

O Artur Chilingarov, ένας φηµισµένος πολικός επιστήµονας, ανέφερε ότι ο µεγάλος στόλος παγοθραυστικών της

Ρωσίας δίνει στο έθνος ένα ισχυρό πλεονέκτηµα στην εξερεύνηση της Αρκτικής.

Είπε ότι θα Ρωσία κατασκευάσει ένα νέο πλοίο αρκτικής έρευνας γιά να προστεθεί στο Akademik Fyodorov, που το

2007 πήγε στην αρκτική µε αποστολή να ποντίσει τα ρωσικά µίνι-υποβρύχια που τοποθέτησαν το κάνιστρο µε τη

ρωσική σηµαία στο βυθό του Αρκτικού.

O Καναδάς, η Ρωσία, οι Ηνωµένες Πολιτείες, η Νόρβηγία και η ∆ανία προσπαθούν να κατοχυρώσουν την

δικαιοδοσία τους πάνω από την Αρκτική. Η εκµετάλευση των αποθεµάτων της αρκτικής σε πετρέλαιο, φυσικό αέριο

και ορυκτά µέχρι πρόσφατα εθεωρείτο πολύ δύσκολη.

Οι διαφορές έχουν ενταθεί µετά τις αυξανόµενες ενδείξεις ότι η υπερθέρµανση του πλανήτη συρρικνώνει τους

πολικούς πάγους, ανοίγοντας νέα περάσµατα γιά τη ναυσιπλοία και νέες δυνατότητες γιά την εκµετάλευση των

φυσικών πόρων.

Ο Chilingarov είχε δηλώσει στους δηµοσιογράφους ότι η Ρωσία ετοιµάζόταν τότε να στείλει µια οµάδα περίπου 50

πολικών επιστήµόνων στο νησί Spitsbergen, της Νορβηγίας.

Σε συνέντευξη τύπου είπε «Η Αρκτική έχει ιδιαίτερη γεωπολιτική σηµασία για τη Ρωσία".

Ο Chilingarov είπε ότι η κυβερνητική πολιτική στην αρκτική προβλέπει "την επέκταση της ρωσικής παρουσίας εκεί,

την εντατικοποίηση της έρευνας και την αποκατάσταση του δικτύου των πολικών σταθµών."

Το 2007, ο Chilingarov οδήγησε δύο ρώσικά µίνι υποβρύχια σε µια αποστολή για να διεκδικήσει το κοµάτι της

Ρωσίας στην περιοχή που πιστεύεται ότι έχει τεράστια αποθέµατα πετρελαίου και φυσικού αερίου. Τα δύο υποβρύχια

καταδύθηκαν σε βάθος περίπου τέσσάρων χιλιόµέτρων στον θαλάσσιο πυθµένα της Αρκτικής, όπου έκαναν συλλογή

γεωλογικών δειγµάτων καθώς και δειγµάτων νερού, και πόντισαν ένα µεταλλικό κουτί από τιτάνιο µε τη ρωσική

σηµαία.

Ο πρόεδρος της Ρωσίας Dmitry Medvedev είχε πεί ότι η µακροπρόθεσµη ανάπτυξη και η ανταγωνιστικότητα της

Ρωσίας στην παγκόσµια αγορά εξαρτάται από την ανάπτυξη των πόρων της Αρκτικής.

Ο Chilingarov δήλωσε ότι η Ρωσία ετοιµάζεται να υποβάλει εκ νέου µε το αίτηµα της ότι η υποβρύχια οροσειρά που

διασχίζει την πολική περιοχή είναι µέρος της υφαλοκρηπίδας της Ρωσίας. Το αίτηµα που η Μόσχα είχε υποβάλλει

από το 2001 στα Ηνωµένα Έθνη, αλλά απορρίφθηκε λόγω ελλειπών αποδεικτικών στοιχείων.

Ο Chilingarov δήλωσε ότι η Ρωσία έλαβε υπό σηµείωση την συνεδρίαση αξιωµατούχων του ΝΑΤΟ στο Reykjavik

της Ισλανδίας, που είχε γίνει ένα µήνα πρίν, κατά τη διάρκεια του οποίου ειπώθηκε ότι η συµµαχία θα χρειαστεί µια

στρατιωτική παρουσία στην Αρκτική, καθώς οι µεγάλες δυνάµεις σπεύδουν να διεκδικήσουν τα πλούσια ενεργειακά

απόθέµατα.

"Εµείς δεν πρόκειται να ξεκινήσουµε έναν νέο Ψυχρό Πόλεµο στην Αρκτική," είπε ο Chilingarov, προσθέτοντας,

ωστόσο, ότι η Ρωσία θα προσπαθήσει να προστατεύσει τα συµφέροντά της.

Πηγή: the island of Spitsbergen

http://www.liveleak.com/view?i=63a_1234508533#10wXE1erA8vgJ5J8.99

Αποκλειστικές Οικονοµικές ζώνες των Αρκτικών παράκτιων κρατών

Πηγή φωτογραφίας:

http://www.globalsecurity.org/jhtml/jframe.html#http://www.globalsecurity.org/military/world/war/images/arctic-

eez-1.jpg|||

Με µουσταρδί χρώµα φαίνεται ο διαχωρισµός της διεθνούς ζώνης ανοιχτής θάλασσας όπως τον προτείνουν η

Ρωσσία και η Νορβηγία, ενώ µε πράσινο χρώµα φαίνεται ο διαχωρισµός που προτείνουν γιά την ίδια ζώνη ο

Καναδάς και η ∆ανία.

Πηγή φωτογραφίας:

http://www.globalsecurity.org/jhtml/jframe.html#http://www.globalsecurity.org/military/world/war/images/arctic-

eez-4.jpg|||

5. Η συνθήκη των Ηνωµένων Εθνών για το ∆ίκαιο της Θάλασσας

(United Nations Convention for the Law Of the Sea - UNCLOS)

Το λογότυπο της συνθήκης, που υπογράφτηκε στις 10 ∆εκέµβρίου 1982 στο Montego Bay της Τζαµάικα

και επικυρώθηκε από 60 χώρες. Την υπέγραψαν συνολικά 157 από τις 165 χώρες µέλη.

Θεµατοφύλακας της είναι ο Γενικός Γραµµατέας των Ηνωµένων Εθνών.

Η Σύνθήκη των Ηνωµένων Εθνών για το ∆ίκαιο της Θάλασσας (UNCLOS) είναι η διεθνής συµφωνία που προέκυψε

από την τρίτη διάσκεψη των Ηνωµένων Εθνών για το ∆ίκαιο της Θάλασσας (UNCLOS III), η οποία

πραγµατοποιήθηκε µεταξύ 1973 και 1982. Η συνθήκη γιά το ∆ίκαιο της Θάλασσας καθορίζει τα δικαιώµατα και τις

υποχρεώσεις των εθνών στη χρήση των ωκεανών, ως πρός την θέσπιση κατευθυντήριων γραµµών για τις

επιχειρήσεις, το περιβάλλον και τη διαχείριση των θαλάσσιων φυσικών πόρων. Η σύνθήκη, η οποία συνήφθη το

1982, αντικατέστησε τέσσερις Συνθήκες του 1958. Η Σύνθήκη τέθηκε σε ισχύ το 1994, ένα χρόνο αφού η Γουιάνα

έγινε η 60η χώρα που την υπέγραψε. Από τον Οκτώβριο του 2012, 164 κράτη και η Ευρωπαϊκή Ένωση έχουν

προσχωρήσει στη Σύνθήκη αυτή. Ωστόσο, δεν είναι βέβαιο σε ποιο βαθµό η Σύµβαση κωδικοποιεί εθιµικό διεθνές

δίκαιο.

Ενώ ο Γενικός Γραµµατέας των Ηνωµένων Εθνών δέχεται έγγραφα επικύρωσης και προσχώρησης και ο ΟΗΕ

παρέχει υποστήριξη για τις συνεδριάσεις των κρατών µερών της Σύνθήκης, ο ΟΗΕ δεν έχει άµεσο επιχειρησιακό

ρόλο στην εφαρµογή της. Υπάρχει, ωστόσο, ένας ρόλος που διαδραµατίζουν οι οργανώσεις, όπως ο ∆ιεθνής

Ναυτιλιακός Οργανισµός (IMO), η ∆ιεθνής Επιτροπή Φαλαινοθηρίας, και η ∆ιεθνής Αρχή Θαλάσσιου Βυθού (η

τελευταία θεσπίστηκε µε τη σύνθήκη των Ηνωµένων Εθνών).

UNCLOS III

Θαλάσσιες ζώνες στη συνθήκη του ΟΗΕ γιά το διεθνές δίκαιο

Το ζήτηµα των ποικίλων απαιτήσεων των χωρικών υδάτων τέθηκε στον ΟΗΕ το 1967 από Arvid Pardo, της Μάλτας,

και το 1973 συγκλήθηκε στη Νέα Υόρκη η τρίτη διάσκεψη των Ηνωµένων Εθνών για το ∆ίκαιο της Θάλασσας. Σε

µια προσπάθεια να µειωθεί η δυνατότητα οµάδων κρατών να κυριαρχούν στις διαπραγµατεύσεις, η

συνδιάσκεψη χρησιµοποίησε µια διαδικασία συναίνεσης και όχι πλειοψηφίας. Με περισσότερα από 160 έθνη

που συµµετέχουν, το συνέδριο διήρκεσε µέχρι το 1982. Η συνθήκη που προέκυψε τέθηκε σε ισχύ στις 16 Νοέµβρίου

1994, ένα χρόνο αφού το εξηκοστό κράτος, η Γουιάνα, επικύρωσε τη συνθήκη.

Η σύνθήκη εισήγαγε µια σειρά από νέες διατάξεις. Τα πιο σηµαντικά θέµατα που καλύπτονται ήταν

-ο καθορισµός των ορίων,

-θέµατα που αφορούν τη ναυτιλία,

-Το καθεστώς του αρχιπελάγους

-Το καθεστώς διέλευσης πλοίων,

-Οι Αποκλειστικές Οικονοµικές ζωνες (ΑΟΖ),

-Η δικαιοδοσία της ηπειρωτικής υφαλοκρηπίδας,

-Η εξόρυξη στο θαλάσσιο βυθό,

-Το καθεστώς της εκµετάλλευσης,

-Η προστασία του θαλάσσιου περιβάλλοντος,

-Η επιστηµονική έρευνα,

-Και η διευθέτηση διαφορών

Οι θαλάσσιες ζώνες σύµφωνα µε την συνθήκη του ΟΗΕ γιά το ∆ίκαιο της Θάλασσας

Η σύνθήκη καθόρισε το όριο των διαφόρων περιοχών, που µετράται από µία προσεκτικά ορίσµένη ακτογραµµή

αναφοράς. (Κανονικά, η βασική ακτογραµµή ακολουθεί την γραµµή που ορίζεται όταν τα νερά βρίσκονται στο

χαµηλότερο σηµείο τους κατά την άµπωτη, αλλά όταν η ακτογραµµή διαγράφει βαθειές εσοχές, έχει κοντινά νησιά ή

είναι εξαιρετικά ανωµαλη, µπορούν να χρησιµοποιηθούν ευθειες γραµµες βάσεως.) Οι περιοχές είναι οι εξής:

Εσωτερικά ύδατα (Internal waters)

Καλύπτουν όλη τη θαλάσια περιοχή και τούς διαύλους στην πλευρά της βασικής ακτογραµµής που βρίσκεται προς

την ξηρά. Το παράκτιο κράτος είναι ελεύθερο να θέσει νόµους, να ρυθµίζει τη χρήση, και να χρησιµοποιήσει κάθε

πόρο που βρίσκεται σε αυτά. Ξένα πλοία δεν έχουν κανένα δικαίωµα διέλευσης από τα εσωτερικά ύδατα µιάς χώρας.

Χωρικά ύδατα - Αιγιαλίτιδα ζώνη (Territorial waters)

Ως τα 12 ναυτικά µίλια (22 χιλιόµετρα ή 14 µίλια) από τη βασική ακτογραµµή, το παράκτιο κράτος είναι ελεύθερο

να καθορίσει νόµους, να ρυθµίζει τη χρήση, και να χρησιµοποιήσει κάθε πόρο. Τα πλοία έχουν το δικαίωµα της

αβλαβούς διέλευσης µέσα από οποιαδήποτε χωρικά ύδατα, ενώ στα στρατηγικά στενά επιτρέπεται τη διέλευση των

στρατιωτικών σκαφών ως πλους διέλευσης, υπό την έννοια ότι πολεµικά πλοία έχουν το δικαίωµα να διατηρούν

στάσεις που θα ήταν παράνοµες σε χωρικά ύδατα. Ως "ΑΘώα διέλευση" ("Innocent passage") ορίζεται από τη

σύνθήκη η γρήγορη και συνεχής θαλάσσια διέλευση που δεν είναι "επιζήµια για την ειρήνη, την τάξη ή την

ασφάλεια» του παράκτιου κράτους. Το Ψάρεµα, η ρύπανση, η χρήση όπλων, και η κατασκοπεία δεν είναι «αθώα».

Τα υποβρύχια και άλλα είδους υποβρύχια οχήµατα απαιτείται να πλέουν στην επιφάνεια και να επιδεικνύουν τη

σηµαία τους. Τα παράκτια έθνη µπορούν να αναστείλουν προσωρινά την αθώα διέλευση σε συγκεκριµένες περιοχές

των χωρικών υδάτων τους, εάν αυτό είναι απαραίτητο για την προστασία της ασφάλειάς του.

** Σχόλιο του µεταφραστή **

Από τα 152 κράτη που έίχαν υποβάλλει άιτηµα γιά δικαιοδοσία σε θαλάσσια περιοχή έως τις 15 Ιουλίου 2011, το

ΜΟΝΑ∆ΙΚΟ κράτος του οποίου τα χωρικά ύδατα εκτείνονται ΜΟΝΟ 6 ΜΙΛΙΑ από την βασική ακτογραµµή του

ήταν Η ΕΛΛΑ∆Α. ΟΛΑ τα υπόλοιπα είχαν χωρικά ύδατα που εκτείνονται τουλάχιστον 12 ΜΙΛΙΑ απο την βασική

τους ακτογραµµή.

Ο σύνδεσµος γιά τον πίνακα των κρατών µε αίτηµα δικαιοδοσίας σε θαλάσσια περιοχή σε µορφή pdf είναι:

http://www.un.org/Depts/los/LEGISLATIONANDTREATIES/PDFFILES/table_summary_of_claims.pdf

Αρχιπελαγικά ύδατα (Archipelagic waters)

Η σύµβαση καθορίζει τον ορισµό του αρχιπελάγικού κράτους στο µέρος IV, το οποίο επίσης καθορίζει πώς το

αρχιπελαγικό κράτος µπορεί να καθορίσει τα εδαφικά σύνορα του. Μια βασική γραµµή που συνδέει τα ακραία

εξωτερικά σηµεία των πιό αποµακρυσµένων νησιών, µε την επιφύλαξη τα σηµεία αυτά να είναι αρκετά κοντά το ένα

στο άλλο. Όλα τα νερά που περικλείονται από αυτή τη βασική γραµµή ορίζονται σαν αρχιπελαγικά ύδατα. Το κράτος

έχει την πλήρη κυριαρχία επί των υδάτων αυτών (όπως και τα εσωτερικά ύδατα), αλλά ξένα σκαφη έχουν το

δικαίωµα της "αθώας διέλευσης" µέσα από τα αρχιπελαγικά ύδατα (όπως και στα χωρικά ύδατα).

Παρακείµενη ζώνη (Contiguous zone)

Πέρα από το όριο των 12-ναυτικών µιλίων (22 χλµ) των χωρικών υδάτων, υπάρχει µία επιπλέον ζώνη 12 ναυτικών

µίλίων (22 χλµ) από τη θαλάσια γραµµή που ορίζει τα χωρικά ύδάτα, η παρακείµενη ζώνη, στην οποία το παράκτιο

κράτος µπορεί να συνεχίσει να επιβάλει τους νόµους του σε τέσσερις συγκεκριµένους τοµείς: τα τελωνεία, την

φορολογία, την µετανάστευση και την ρύπανση, εάν η παράβαση ξεκίνησε εντός του εδάφους ή των χωρικών

υδάτων του κράτους, ή αν η εν λόγω της παραβίαση πρόκειται να συµβεί εντός του εδάφους ή των χωρικών υδάτων

του κράτους. Το γεγονός αυτό καθιστά την παρακείµενη ζώνη ένα χώρο θερµών επιδίώξεων.

Αποκλειστική Οικονοµική Ζώνη - ΑΟΖ (Exclusive economic zone - EEZ)

Αυτή εκτείνεται απο εκεί που τελειώνουν τα χωρικά ύδατα έως την απόσταση των 200 ναυτικών µιλίων (370 χλµ ή

230 µίλια) από την βασική ακτογραµµή του παράκτιου κράτους. Σε αυτή την περιοχή, η παράκτια χώρα έχει

αποκλειστικά δικαιώµατα εκµετάλλευσης όλων των φυσικών πόρων. Σε περιστασιακές περιπτώσεις, ο όρος µπορεί

να περιλαµβάνει τα χωρικά ύδατα, ακόµη και την υφαλοκρηπίδα. Οι ΑΟΖ εισήχθησαν για να σταµατήσουν οι

ολοένα και εντονώτερες συγκρούσεις γιά τα δικαιώµατα αλιείας, παρόλο που και το ζήτηµα του πετρέλαίου γινόταν

επίσης σηµαντικό. Η επιτυχής κατασκευή µιας υπεράκτιας πλατφόρµας άντλησης πετρελαίου στον Κόλπο του

Μεξικού το 1947 σύντοµα βρήκε µιµητές και σε άλλα µέρη του κόσµου, και µέχρι το 1970 ήταν τεχνικά εφικτό να

λειτουργήσει µιά τέτοια πλατφόρµα σε νερά βάθους 4000 µέτρων. Τα ξένα κράτη έχουν την ελευθερία της

ναυσιπλοΐας και της υπέρπτησης, υποκείµενα στους κανονισµούς των παράκτιων κρατών. Τα ξένα κράτη µπορούν

επίσης να ποντίσουν υποβρύχια καλώδια και αγωγούς.

Υφαλοκρηπίδα (Continental shelf)

Η υφαλοκρηπίδα ορίζεται ως η φυσική προέκταση της εδάφικής περιοχής προς το εξωτερικό άκρο του ηπειρωτικού

περιθωρίου, ή 200 ναυτικά µίλια (370 χλµ) από την βασική ακτογραµµή του παράκτιου κράτους, όποιο από τα δύο

είναι µεγαλύτερο. Η υφαλοκρηπίδα ενός κράτους µπορεί να υπερβαίνει τα 200 ναυτικά µίλια (370 χλµ) µέχρι εκεί

που τελειώνει η φυσική προέκταση. Ωστόσο, δεν µπορεί ποτέ να υπερβαίνει τα 350 ναυτικά µίλια (650 χιλιόµετρα ή

400 µίλια) από την βασική ακτογραµµή, καί δεν µπορεί να εκτείνετα πάνω από 100 ναυτικά µίλια (190 χιλιόµετρα ή

120 µίλια) πέρα από την ισοβαθή των 2500 µέτρων (δηλαδή τη γραµµή που συνδέει τα σηµεία που έχουν βάθος

2.500 µέτρα). Τα παράκτια κράτη έχουν το δικαίωµα της εξόρυξης µεταλλικών και µη-ζωντανών υλικών από το

υπέδαφος της υφαλοκρηπίδας τους, τα άλλα εξαίρούνται. Τα παράκτια κράτη έχουν επίσης τον αποκλειστικό έλεγχο

των έµβιων πόρων που συνδέονται µε το βυθό και το υπέδαφος της υφαλοκρηπίδας, αλλά όχι των πλάσµατων που

ζουν στη στήλη του νερού πέρα από την αποκλειστική οικονοµική ζώνη.

Εκτός από τις διατάξεις που οριοθέτούν τους ωκεανούς, η σύνθήκη καθορίζει τις γενικές υποχρεώσεις για την

προστασία του θαλάσσιου περιβάλλοντος και την προστασία της ελευθερίας της επιστηµονικής έρευνας στην

ανοικτή θάλασσα, και επίσης δηµιουργεί ένα καινοτόµο νοµικό καθεστώς για τον έλεγχο της εκµετάλευσης ορυκτών

πόρων στο θαλάσσιο βυθό περιοχών µε µεγάλο βάθος εκτός εθνικής δικαιοδοσίας, µέσω της ∆ιεθνούς Αρχής

Θαλάσσιου Βυθού και της αρχής της κοινής κληρονοµιάς της ανθρωπότητας.

Στα κράτη που δεν έχουν θάλασσα δίνεται το δικαίωµα πρόσβασης προς και από τη θάλασσα, χωρίς φορολόγηση της

ναυσιπλοίας διά µέσου των κράτών διέλευσης.

Μέρος XI και η συµφωνία του 1994

Τό Μέρος ΧΙ της Σύνθήκης προβλέπει το καθεστώς που αφορά τα ορυκτά αποθέµατα στον βυθό της θάλασσας έξω

από τα χωρικά ύδατα ή την Αποκλειστική Οικονοµική Ζώνη οποιουδήποτε κράτους. Ιδρύει την ∆ιεθνής Αρχή

Θαλάσσιου Βυθού (International Seabed Authority - ISA) η οποία είναι αρµόδια να εξουσιοδοτεί έρευνες και

εξόρυξη στό θαλάσσιο βυθό και γιά την συλλογή καί διανοµή δικαιωµάτων εξόρυξης στό θαλάσσιο βυθό.

Οι Ηνωµένες Πολιτείες εξέφρασαν την αντίθεση τους στις διατάξεις του µέρους ΧΙ της Σύνθήκης για διάφορους

λόγους, υποστηρίζοντας ότι η συνθήκη ήταν δυσµενής για τα αµερικανικά οικονοµικά συµφέροντα καί γιά την

ασφάλεια των ΗΠΑ. Εξ αίτίας του µέρους XI, οι Ηνωµένες Πολιτείες αρνήθηκαν να επικυρώσουν την συνθήκη του

ΟΗΕ γιά το δίκαιο της θάλασσας, αν και δήλωσαν ότι συµφωνούν µε τις υπόλοιπες διατάξεις της Σύνθήκης.

Από το 1983 έως το 1990, οι Ηνωµένες Πολιτείες, δέχθηκαν ότι όλες οι διατάξεις εκτός από το µέρος XI αποτελούν

εθιµικό διεθνές δίκαιο, ενώ επιχειρούν να δηµιουργήσουν ένα εναλλακτικό καθεστώς για την εκµετάλλευση των

ορυκτών στο βυθό των βαθέων υδάτων. Επιτεύχθηκε συµφωνία µε άλλα έθνη και χορηγήθηκαν άδειες εξόρυξης στο

βυθό, σε τέσσερις διεθνείς κοινοπραξίες. Παράλληλα, ιδρύθηκε µία προπαρασκευαστική Επιτροπή για να

προετοιµασει την τελική έναρξη ισχύος των αναγνωρισµένων από τη Σύνθήκης αιτήσεων που είχαν υποβάλλει τα

κράτη που υπέγραψαν την σύνθήκη. Οι επικαλύψεις µεταξύ των δύο οµάδων έχουν επιλυθεί, αλλά η πτώση της

ζήτησης για ορυκτά από το βυθό της θάλασσας έκανε το καθεστώς που αφορά το βυθό λιγώτερο σηµαντικό.

Επιπλέον, η πτώση του υπαρκτού σοσιαλισµού και του κοµµουνισµού στα τέλη της δεκαετίας του 1980 υπέσκαψαν

την υποστήριξη για µερικές από τις πιο αµφιλεγόµενες διατάξεις του µέρους XI.

Το 1990, άρχισαν διαβουλεύσεις ανάµεσα στις χώρες που είχαν υπογράψει τη συνθήκη και σε αυτές που δεν την

είχαν υπογράψει (συµπεριλαµβανοµένων των ΗΠΑ) γιά τη δυνατότητα τροποποίησης της Σύνθήκης ώστε να

επιτρέψουν στις βιοµηχανικές χώρες να προσχωρήσουν στη Σύµβαση. Η τελική συµφωνία του 1994 υιοθετήθηκε

σαν δεσµευτική διεθνής σύνθήκη πρός εφαρµογή. Καθόριζε ότι τα βασικά άρθρα, συµπεριλαµβανοµένων εκείνων

που αφορούν τον περιορισµό της παραγωγής στον πυθµένα, την υποχρεωτική µεταφορά τεχνολογίας, δεν θα

εφαρµοστούν, ότι οι Ηνωµένες Πολιτείες, αν γίνουν µέλος, θα έχουν µία εγγυηµένη θέση στο Συµβούλιο της

∆ιεθνούς Αρχής Θαλάσσιου Βυθού, και, ότι η ψηφοφορία θα γίνει σε οµάδες, µε κάθε οµάδα να είναι σε θέση να

µπλοκάρει αποφάσεις για ουσιαστικά ζητήµατα. Η συµφωνία του 1994 ίδρυσε επίσης µία Επιτροπή Οικονοµικών

που θα είναι αρµόδια γιά τις οικονοµικές αποφάσεις της Αρχής, στην οποία θα γίνονται αυτοµάτως µέλη οι

µεγαλύτεροι δωρητές και στην οποία οι αποφάσεις θα παίρνονται µε συναινετικές διαδικασίες.

Την 1η Φεβρουαρίου 2011, το τµήµα επίλυσης διαφορών γιά το θαλάσσιο βυθό του διεθνούς δικαστηρίου για το

∆ίκαιο της Θάλασσας (ITLOS) εξέδωσε γνωµοδότηση σχετικά µε τις νοµικές ευθύνες και υποχρεώσεις των κρατών

µερών της Σύνθήκης σε σχέση µε την χορηγία δραστηριοτήτων στην περιοχή του θαλάσσιου βυθού σύµφωνα µε το

µέρος XI της σύνθήκης και τη συµφωνία του 1994. Η γνωµοδότηση εκδόθηκε σε απάντηση επίσηµου αίτήµατος από

τη ∆ιεθνή Αρχή Θαλάσσιου Βυθού µετά από δύο προηγούµενες αιτήσεις που έλαβαν η νοµική και η τεχνική

επιτροπής της Αρχής από τις ∆ηµοκρατίες του Ναουρού και της Τόνγκα σχετικά µε προτεινόµενες δραστηριότητες

(ένα σχέδιο εργασίών που αφορούσε έρευνα γιά πολυµεταλλικούς γεωλογικούς σχηµατισµούς) που θα αναλάµβαναν

στην περιοχή δύο εργολάβοι µε χρηµατοδότηση των κρατών αυτών, την Nauru Ocean Resources Inc. (µε χορηγία της

δηµοκρατίας του Nauru) και την Tonga Offshore Mining Ltd. (µε χορηγία του βασιλείου της Tonga). Η

γνωµοδότηση έθεσε τις διεθνείς νοµικές ευθύνες και υποχρεώσεις των κρατών Χορηγών και προσδιόρισε ότι είναι

ευθύνη της Αρχής το να εξασφαλίσει πως οι επιχορηγούµενες δραστηριότητες δεν βλάπτουν το θαλάσσιο

περιβάλλον, σύµφωνα µε τις ισχύουσες διατάξεις του µέρους ΧΙ της UNCLOS, τους κανονισµούς της Αρχής, την

νοµοθεσία της ITLOS, άλλες διεθνείς περιβαλλοντικές συνθήκες, και την αρχή 15 της ∆ιακήρυξης των Ηνωµένων

Εθνών στο Ρίο.

Υπογραφή και επικύρωση

Η διαδικασία υπογραφής της σύνθήκης από τις χώρες µελη ξεκίνησε στις 10 ∆εκέµβρίου 1982. Η συνθήκη τέθηκε σε

ισχύ στις 16 Νοέµβρίου 1994 µε την κατάθεση της 60ης πράξης επικύρωσης. Η σύνθήκη έχει επικυρωθεί από 165

χώρες (162 κράτη µέλη των Ηνωµένων Εθνών, καθώς και ως τις Νήσους Κουκ, Νιούε) και από την Ευρωπαϊκή

Ένωση.

Χώρες που έχουν υπογράψει αλλά δεν έχουν επικυρώσει την συνθήκη είναι

Η Καµπότζη, η Κολοµβία, το Ελ Σαλβαδόρ, το Ιράν, η Λαϊκή ∆ηµοκρατία της Κορέας, η Λιβύη, τα Ηνωµένα

Αραβικά Εµιράτα

Χωρίς θάλασσα: το Αφγανιστάν, το Μπουτάν, το Μπουρούντι, η Κεντροαφρικανική ∆ηµοκρατία, η Αιθιοπία, το

Λιχτενστάιν, η Νίγηρία, η Ρουάντα

Χώρες που δεν έχουν υπογράψει την συνθήκη

Η Ερυθραία, το Ισραήλ, το Περού, η Συρία, η Τουρκία, οι Ηνωµένες Πολιτείες Αµερικής, η Βενεζουέλα

Χωρίς θάλασσα: Η Ανδόρα, το Αζερµπαϊτζάν, το Καζακστάν, το Κιργιστάν, το Σαν Μαρίνο, το Νότιο Σουδάν, το

Τατζικιστάν, το Τουρκµενιστάν, το Ουζµπεκιστάν, το Βατικανό.

κρατών µε περιορισµένη αναγνώριση η Παλαιστίνη, το Ταϊβάν, το Κοσσυφοπέδιο και άλλα

Χώρες που έχουν επικυρωσει τη συνθήκη, αλλά αυτή δεν έχει τεθεί σε ισχύ

Αρούµπα (Βασίλειο των Κάτω Χωρών) [9]

Η θέση των Ηνωµένων Πολιτειών

Παρά το γεγονός ότι οι Ηνωµένες Πολιτείες βοήθησαν να διαµορφωθεί η σύµβαση και οι µεταγενέστερες

αναθεωρήσεις της, και αν και υπέγραψαν το 1994 συµφωνία για την εφαρµογή της, δεν έχουν υπογράψει τη

Σύνθήκη.

Στις 16 Ιουλίου 2012, η Γερουσία των ΗΠΑ είχε 34 ρεπουµπλικάνους γερουσιαστές οι οποίοι είχαν δηλώσει την

πρόθεσή τους να ψηφίσουν κατά της επικύρωσης της Συνθήκης. ∆εδοµένου ότι τουλάχιστον τα 2/3 των 100 µελών

της Γερουσίας (δηλαδή τουλάχιστον 67 γερουσιαστές) θα πρέπει να επικυρώσουν µια συνθήκη, γιά µία ψήφο η

συνθήκε δεν µπορούσε να επικυρωθεί και η εξέταση της αναβλήθηκε.

Ορισµένοι αµερικανοί σχολιαστές, συµπεριλαµβανοµένου του πρώην υπουργός Άµυνας Ντόναλντ Ράµσφελντ, έχουν

προειδοποιήσει ότι η επικύρωση της συνθήκης γιά το ∆ικαίο της Θάλασσας µπορεί να οδηγήσει σε επέκταση της

φορολογικής της αρχής ώστε να καλύψει τους πόρους του διαστήµατος.

Πηγή: United Nations Convention on the Law of the Sea

http://en.wikipedia.org/wiki/United_Nations_Convention_on_the_Law_of_the_Sea

6. Η πρόταση γιά την Ελληνική Εξωτερική πολιτική

Μία µελλοντική πατριωτική κυβέρνηση στην Ελλάδα θα πρέπει να εφαρµόσει στον τοµέα της Εξωτερικής πολιτικής

την εξής στρατηγική

-Να επιδιώξει τη δηµιουργία ενός ευρύτατου µετώπου µε όσες χώρες επιθυµούν την παγκόσµια ειρήνη και ευηµερία

µε βάση τις αρχές του διεθνούς δικαίου και του αµοιβαίου σεβασµού των κυριαρχικών δικαιωµάτων µιάς χώρας από

τις υπόλοιπες. Είναι φανερό πως αυτοί που επιβουλεύονται τα δίκαια του Ελληνισµού (ΗΠΑ, Γερµανία, Τουρκία) θα

αποµονωθούν όµως έτσι θα επιτευχθεί ένα ευρύ µέτωπο µε τις υπόλοιπες χώρες, και θα γίνει φανερό ότι όσοι δεν

συνταχθούν έχουν επιδιώξεις που είναι αντίθετες στο διεθνές δίκαιο.

-Νά έρθει σε συµφωνία µε την Ρωσία γιά συντονισµένες προσπάθειες να ασκηθεί από κοινού πίεση στους διεθνείς

οργανισµούς γιά την εφαρµογή της συνθήκης του ΟΗΕ γιά το δίκαιο της θάλασσας, σύµφωνα µε την οποία η

Ελλάδα έχει χωρικά ύδατα 12 ναυτικών µιλίων από την βασική της ακτογραµµή και επίσης κατοχυρώνει την δική

της Αποκλειστική Οικονοµική Ζώνη. Τα συµφέροντα Ελλάδας – Ρωσίας όσον αφορά την εφαρµογή αυτής της

συνθήκης ΤΑΥΤΙΖΟΝΤΑΙ, άρα αποτελεί έναν αξιόπιστο σύµµαχο.

Μηνάς Γ. Μαλακός / Αλληλοβοήθεια Ελλήνων