| κεἀμμαΤαΕρμοκοτιιδεε§

Πσνσγὡττπε. Με­ιοτιτὀ κοε¬ ι

ι

\

Ἡ

δ

. .

ΒΛΛΗΝιΚΙ·| ΛΟΤ`Ο'ΓΒΧΝιΑ

ΧΔ›|#%

45%#4φΚ

ΠΑΝΑΜΩΦ1­ιΣ ΜΠΑΛΦΑΚΟΣΕρμοκοττάδες

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΜΠΑΑΤΑΚΟΣΑΟΓΟΤΕΤΧΝΤΑ / Μγθ­ΤΣΤΟΡἹΑ· ΗΣ ΜΑΡΑΓΚΟΠΟΨΑΟΣΔΤΕΥΘΥΝΣΗ. ΑΡ

ειμένου ΟΛΓΑ ΣΒΑΛΑ

ΑΑΟΨ

ἔἑ

Διόρθωση κΣελιὀοιιοίηοη ενλιιιιελιλ Σιλινιλιο

Εξώφυλλο κΩΣιλΣ ΧονΧονλΗΣ

ΡΗΜΑ

Θκιῷα

ῖιΰ

ΜΥΘΙΣΤΟ

Α Α Ε » ­ ΠΑΝΑΤἹΩΤΗΣ ΜΠΑΑΤΑΚΟΣΟορχτἰἔλιτ © 2005 «ΒΛΑΗΝΤΚΑ ΓΡΑΜΜΑΤ . .

για την ελληνική γλώσσα σε όλο τον κόσμο

Η Πνευματική ιδιοκτησία αιιοκτόται χωρίς καμια διατυτιωαη και χωρίς την αναγκη ρήτραι;

απαγορευτικης των προαβολών της. Εὶιιιαημαίνεται Παντως ότι κατα το Ν. 2387/20 (ὀιιως έχει

τροιιοτιοιηθεί με το ΙΝ. 2ι2ι/95 και ισχυει σήμερα) και κατα τη Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης (τιου έχει

κυρωθεί με το Ν. ΤΟΟ/ΤΘἹ5) απαγορευεται η αναδημοσίευση, η αι­ιοθήκευση σε κατιοιο σύστημα

διάσωσης και γενικο η αναιιαραγωγἡ του ιιαρόντος έργου, με οποιονδήποτε τρόπο ἡ μορφη. τμηματικά

ιι ιιεριληιιτικα, στο πρωτότυπο η σε μεταφραση η αλλη διασκευή, χωρίς γραπτη αδειο του εκδότη.

› Φ νΒΑ:Μίλαλ γ κΗκδόσεις ‹‹Τι]ΑΑΗΝιΚΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΑΕ»Βμμ. Μτιενακη 59, ἹΟΘ 8ι Αθήνα. Τηλ. 2ι0 380ι800 ­ ἴοκ: 2ι0 3830058

ΒιβλιοπωλείαΟ Γ. Γενναδίου Β, ιθθ 78 Αθήνα. Τηλ.­Τακ: 2ι0 38ι'ἶ82θ

Ο Χρ. Ααδα ΘΑ, Τ05 θι Αθήνα. Τηλ.: 2Τ033?›30Τ0 ­ Τακ: 2Τ03333θ”7Τ

. Στοά Ορφέως. Στοά Βιβλίου, Πεσμαζόγλου 5, ι05 59, Αθηνα. Τηλ.: 2ι0 320240

Κεντρική διαθεση.Φ Ζωοδ. Πηγής 2Τ & Τζαβέλλα Τ. Τ0ὕ ΒΤ Αθήνα. Τηλ.: 2ι0 3302033 ­ ἴεικ: 2Ἱ0 38ιΤ00Τ

Φ Μοναστηρίου ἹΒΒ, 54 62? Θεσσαλονίκη. Τηλ.: 2500 500035 ­ Τακ: 23ι0 500034

Ο Μαιζώνος ι & Καρόλου 32, 202 28 Πατρα. Τηλ.: 2θι0 520384 ­ ίεικ: 2θι0 222072

ΒΑΑΗΝΤΚΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑΑΘΗΝΑ 2005ΤΒΒΝ 960­442­288­Χ

Ν ­:

Ψ ” “ς .ν

4" .τ ι ,Πτ..4

ύητῖλ­ἐ·λ ­·

φ Ν ο Μ

λλξ Εὶυχάριστίες\

ἔ|.„« .Χ.ξμε 1 τ

κ Ι;μἔ ×:ι

τ λ

λῖῖκ Η„ ._ ά .ς ν /Μ..

› Α | ‹ο­Ρ.:„:_:¬ \1%ς,;­Η ._ζ.

Βυχοιρτστίες οφείλω στην κ. Φάνη Λάμυρου, ντο την «τεχντκἡ» υΠσ­

στηρτξη, τοι σχόλτοι κου ττς δτορθωττκές Πάρεμβάσετς.

Βῖμου τδτάῖτερο υυοχρεωμένος στην κ. ΔέσΠοινο Γιοννοκο­

Πούλου, γτοι όλες ττς Πληροφορίες κοτ ττς συμβουλές στο οστρολο­

ντκά θέμοτο. Με άνεση κου σιγουριά ΠερτΠλάνάτοπ εκεί Που μόνο η

φάντοισίά μττορεί νά φτάσειΩς Προς το θέμο του «ύφους» ελΠίζω νά 1κοινοΠοίησά ττς οΠου­

τήσετς της κ. Αλέκος Δήμου.

Γιά την κ. ΆσΠο Χοστώτη νο Πω άράγε ευχορτστώ; Θο οιρκούσε;

θά άρκούσε, ευίσης, ένο οΠλό «ευχορτστώ» ντο την κ. Ευογγελῖά

Στάμάτέλλου;Τέλος, ντο την οινΐχνευση κου την κάτόΠτευση του Πεδίου της μά­

χης στη Σφοικτηρΐά, ευχσρτστώ τον άνθυΠάσΠτστή (ΟΥΚ) Κώστο Ζέρ­

βά, τον ονθυυάσυιστή (ΟΥΚ) Δημήτρη Κουτσούκο κοι τον ονθυΠο­

σΠ1στή (ΟἩΟ Χάράλομυο Τομάρά. Δεν εγκάτάλείΠουν.

Στον Πατέρα μου

Το Πρώτο Πρανμα Που έκανε ο Θεός είνατ η αναττη·έττεττα έρχετατ το αίμα.

Γ. ΣΕΦΒΡΗΣ

«Ο Στρατής Θαλασσινός αναμεσα στους αγόιττανθους»

Περιεχόμενο

Α| Λήδα ......................................................... ..

Β/ Πύλος ........................................................... .. 23

Π ΚρυπτεῖοΔ' ΜέγοροΕΥ Αγότπη

ΣΤ' ΟλιγορχικοίΖ' Μέτων ........................ ..

Η' Αστέρες ...................................................... ..

Θ' ΒρμοκοιιίδεςΡ Ανόθων ............. ..

ιΑ/ ΠονσέληνοςΙΒ' Μηνύσεις ........ . .

ιἴ” Τεύκρος ................... ..

ιΔ' ΑνολγησῖοιΕ¦' Θυσῖο ......................... ..

ιΣΊ” Φτλονίκη ............... ..

ιΖ/ ΑπολογτσμόςιΗ| Λύττη ............................... ..

ΚΗΦΑ/\ΑιΟ Α|

Ξ

Μἔτίνὲ

«Τα αγόρτα Που μαστιγώνοντατ, μέχρτ θανατουΠολλές φορές, στο ναό της Ορθῖας Αρτέμτδος...αντέχουν, Παραμένουν χαρούμενα κατ ζωηρα κατ

δταγωνίζοντατ ντα τη νίκη μεταξύ τούς7 Ποτος αΠ°

αυτούς δηλαδη, θα αντέξετ Περισσότερο κατ κα­λύτερα στα χτύΠηματα. Αυτός Πού δτακρΐνετατΠαίρνει μεγαλη δόξα. Ο δταγωντα­μας αΠοκαλεΐ­τατ «διαμαστῖνωση» και γίνετατ καθε χρόνα»

ΠΛί)γΊ`ΑΡΧ()Σ,

Τα Παλατό των Αακεὅατμονίων ετύτηδεύματα, 40

λαο Σα ινιιΑ ΘΑΑΑΣΣΑ ΑτΑιιΗΣ››, εγραφε η επιστολη, «μια«Π θαλασσα ιιλατια και ακύμαντη, βαθια και ανόθευτη,θαλασσα αγατιης ασητιτης, ανένδοτης, λυτρώτικής. Δγαιιηςανενδοίαστης. Πλέώ τιλησίστια και τιλεώ γαληνεμένη με τηζωή μου όλη αφημένη στα χέρια σου. Δεν αντατιοκρίνεσαι,το βλέηω, αλλα αυτό εμένα δεν με ενοχλεί, ούτε με αιτο­τρέτιει. Δεν αηοζητώ την αντατιόκρισή σου. Ἑἰίναι ειιιθυ­μητή, αλλα όχι αναγκαία. Ζω για να σί αγαιιώ, όχι να σε αιιο­λαμβανώ. Είναι αρκετό αυτό, είναι δημιουργικό, είναι αιιό­λυτο, σαν τη σιώτιή σου Που με τυλίγει. Δεν είσαι εδώ, κο­ντα μου, αλλα η σιώιιή σου αυτή, τόσο ηχηρή, είναι Πανταιιαρουσα, δίηλα μου, γύρω μου, Παντου είναι, την ακουω ξε­καθαρα, γιατί ξερω ότι είσαι εκεί, καιιου εκεί, σε μέροςαγνωστο, αλλα υτιαρκτό, είσαι εκεί, είμαι κι εγώ εκεί, κοντασου, και όλη σου η ύτιαρξη δονείται ατιό τον τιαλμό της αγα­ιιης μου για σενα. Δεν μιιορείς να ξεφύγεις. 'Ρο ξερω και τοξέρεις. Μην αντιστεκεσαι. Είναι ματαιο. Δεν είμαι ένα σώ­μα Που ορέγεται το δικό σου, αλλα κατι τιολυ διαφορετικό,κατι ανώτερο και ανεξήγητο, ένα σύνολο είμαι ατιό αισθή­ματα και αντιλήιμεις, αιθέρας ιιια, καθαρή συνείδηση, φώ­τισμενη ατιό την ακαταλυτη Παρουσία σου. Δεν μηορείς ναμε προσιιερασεις, ούτε να με διαγραιμεις. Ηίναι Πολύ αργατώρα γι) αυτό. Νόμιζα ότι με εχεις αιιορροφήσει ολόκλη­

ιιει

αλλά δεν είνα] έπῃ ενώ έχω Οηιορροφήσει εσένα όχγ κάΠοιος σάστισμένος έφηβος σε άνοζήτηση άγάΠης, δενβη > ”7 κ × κ κ × π π π801] εμένο Σε έχω Οτῖορροφήσει είσω δικός μοιν σε κ0τέ_ ειχε νιωσει Ποτε τετοιο άγάΠη γιά άλλον άνθρωΠο, ογάΠη. 7

δεν Πονόω Στη θύρο υτνομονής σε Π8ρ]μέ_ ξάφνική κάι άνάιτιολόγητη δεν του είχε Προσφερθει Ποτέχω ­

Σ | Μοκόρων θα συναντηθούμε» ογάΠη σον κι άυτήν, γλυκερή κάι μελιστάλάχτη, ούτε κάννω. τη νησ ­

, , ω ε × άΠότ έά ο ά ούάυτό ονΠ σε οιάεσκλ άΑυτός δεν ητάν μάθημενος σε τετοιο λογιά. Νικηιηἔ ηἔνητ ρ Έ υ° Ἐ η Έ ρ| τ μ ζ: ηῖ)ά Ζ ε × κάι εΠω υνά ιά τ ω στον στ άτωνά εΠτο ονωνήτον στη «διάμάστιγωση», σε ηλικιά δεκοεννεά ετων, ημι­ 7 γ ηδ ρ |7 λἑρ

, , ά | ω χ ×_ Πηκε στο στράτοΠε ο οΠως ο οι τε ά του εν τονθονης βγηκε άΠο τη δοκιμάσιά κάι ο ηχος άΠο το κροτά μ ι > η μη ρ, , κ 7 ε ×_ είχε οκουμΠήσει Ποτέ ούτε τότε ούτε μετά δεν τον ειχελισμά του μάστιγιου άντηχουσε άκομο στ άυτιά του. Κοι ι >

ε × “δέ ει Ποτέ δεν ίνοντάν ουτά στ ΣΠά τ δεν άξε ε τιτ ζ λεω σε μιά ΧΟ" Ψ 7 Υ Π Ο η› Ιι Οτάζε κοι ξάνάκοιτάζε την εΠιστολη. 'Γι θά Πει «Πθόλοσσσ ονάΠης.» Τ] σημοΐνεγ αυτό. Δεν νῃόρχεγ Κομμγό θά Πει μητρικό χάδι, σωμάτικό ή λεκτικό, άγνωστο ήτον γι)

7 7

θάλασσα ονόῇης Περίτεχνες Μκῃκές ωιερβολέςγ δεν ΠΩ άυτόν, όΠως κοι γιά τους άλλους όλους, άγνωστο στο στρά­

κοτάλάβάινε όΠως δεν τις κοτάλάβοινε κάνένάς άΠό εμάς. ΒόΠεδΟι μέλςρι το είκοσθ άγνωστο μειό στη Ο­υζυγική ζωή=λΑνῶιη άλλωστε Πο κῶιονον ννωρίζεις μ8_ άφού σεβάσμό ζητούσε άΠό τη γυνάίκά του κάι σεβάσμό7 7 λμήνες μόνο ονόῃιη έναν όννωστογ Δεν μΠΟ_ άυτή του έδειχνε, σεβοσμό, φροντίδά κάι άΠοδοχή, Πλήρη

ά , | ω ε άΠοδοχή άλλά τίΠοτά άλλο όχι φυσικά άγάΠη τι θά Πειζ ” · ' δου ογάΠη εινοι άυτη· Αγάιιη Υιθ ° 7 °ρουσε νά το οεχθει. "Γι ει ς ›

, 7 × ο άΠ Ποιδιά στ ν Πόλ όθελάν νο Π οσ‹ έ ουν οι σύ υ­την Πάτρἱδά του, νοι, το κάτάνοουσε. Ολοι οι Στιάρτιάτες γ η> η η Ιλ ρ Ρ ρ ζ, ά | ×_ γοι, υγιή Ποιδιά, όχι ογάΠη ο ένος στον άλλο, τι νο την κά­το κοτάνοουσάν, ογάΠη γιά το ζευγάρι του στην εκτιάι

δευση μῃό οΠό δεκοτέσσῳο Χρόνιο συνύῃορξης στον νουν την ογάΠη, σε τι θά ωφελούσε το κοινωνικό σύνολο,7

, | ε ε × το σύνολο Που ά οΠούσον κάι οι δύο ό άλλον δεν το ά ά­στροτώνά, το κάτάλάβάινε, δεν ητον οΠλη ογάΠη άυτη, δεν |γ η μ|, ά | ε ιουσάν ­σκε‹ τ ον άνο­ τά τάυτ ενοι ιτου ενοτους άγάΠούσε μονο, την Πάτριδά του η το ζευγάρι τθϋι Ι Ρ οτ η ν ΙΟΡ μοζ 3

, , | × άΠ ο ο ιο του συνο ου τον οι οικο ενειε στ Πο τήτον τουτισμενος μάζι τους, ο ερωτάς εκδηλωνοτάν γιθ μΘ κ δ ηδό λ έ γ ςβ ηό ρ η7, ά | / Η × ετσι άυτοι άισ άνοτάν ά ι ε ο ενο στο ω οτ Πά­κάΠοιον άλλον, κάΠοιον ξενο, μάς ελεγάν, εμεις, άντιθε δ Μ: λδἶ) λγ μ ΚΝ ἶλδ

, , ά ά | τ ι ά του τον Πά οτονο οκ ο ι άυτο ά ά ο ι ιάτά, δεν άγάΠάμε ο ενάς τον άλλον, εμεις ειμάυιθι Ο ελ/σοι ρ ς η ° ηρ Ε: γ ° Χ γ, , οτ , / ε × κάτι άλ ο κάτι άφύσικο μιά ξένη δηλάδή Που τον κοιτο­κάι ο άλλος, ενά, μιά μονάδά, ετσι ηξερε, βιωμάιικη 8"/Ολ Π ° ° ° °

, ά ω ε ε ο ισ ενο ε ι ά ε Πυ ετο στο οι ά κυ ιευ ε­τούτιση των Πολεμιστων μετάξυ τους, οχι συνοισθημάτι­ μ γ μ μμ > μ ρ > ρ μ| , , , | νη άΠο ενά δάιμονιο Που άυτη το ονομάζε «ερωτά» άλλά× ε × ιάν

>κη, άγάιιη, ομως, άΠο μιά ξένη γυνάικο, ογάΠη άΠο μάγνωστη, μιά Αθηνάίά ετάιρά, άυτό δεν μΠορουσε νο τοΟνῃληφθεί αντίδοτο μοναξιάς είνα] έρωτος, Κανω μΠονοιο, άυτο ένιωθε, συμΠονοιά γιά το Πάθημά της ξενης,

ΰσδύνομων ουτός όμωα Ούκ μονοξιό σισθω ήθελε νά την βοηθήσει, ήτάν υηοχρεωμένος νά την βοη­, , ω ε × θέσει άλλά δεν ό ε ε ε Ποιοντ όΠο όσο Πε ισσότε ονότάν, ούτε κοτάφυγιο άνάζητουσε, Πολεμιστης ητον? ΟΧι η ° ηξ ρ μ ρ ° ρ ρ

ουτός δεν ένιωθε στην άρχή τίΠοτά τέτοιο, Πάρά μόνο συ­

ιἶΠει [ ]

τον βοοθοοσο τοσο Ποολσσονοοο οοτή βοθιζοιῦον στην Κο­ θηρίο του Πολέμου κοτοσκεύοζε η Πόλη, όχι ευοίσθητουςτολλιιμίι τηο› Ποοοοομένο σ, οοτονι Χωοἴο οοτοο νο το θέ­ εροστες γυνοικείων ψυχών, δεν ήτον δυνοτόν νο ξεπέσειλει, οιχμόιλωτή του, ολλο ουτό τον στενοχωρουσε, τον στε­ υόυυ, μου ευτυ­

νοχωροοοε Πολύ, μεχρι Που η στενοχώριο ορχισε νο νῖνοτ Δεν τον Πίστειμο. ΈβλεΠο μΠροστο μου ένον ονθρωΠοτοι ενοχλητική, νο νίνετοι ετιώδυνη, εΠιονε τον εουτό του ρηυυγμέχ/υ_ Ο Πυρυληρημυῃκός του λόγου δυο ήτυν λυ­

νο σκεφτετοι ουτήν, τη Λήδο, νο σκεφτετοι ουιήν Ποολσ­ κωνικός. Δεν μιλούσομε εμείς ετσι. Τοροχή έδειχνον το λό­

σοτοοο οσο οσο οκοφτοῖον σον οοοστολἠ οσον οολοσο νο νιο του. Φοβότον ότι μοχετοι σε ογώνο Που δεν μιιορεί νο

την σκοφνοτολ μολλο ονολνο νο μοῃο του νο Ποοσῖ κο] οο­ κερδίσει. Η Ποροδοσή του στη Σφοκτηρίο, η οιχμολωσίο,το ίσως νο είνοι ο «έρωτος», Που λένε οι Αθηνοίοι, δεν το Ο βυρυς υρυυμοῃσμός στη Μονῇνειοη η Οωομάκρυνση (Μό

ἠξοοο ομωο οον νο οθέο νλώοολ Ποτέ μοΧολ Ἐοτοι οον μΠο­ τη Σιτορτη, τον είχον γονοτίσει. Πόιλευε νο γίνει ουτό Που

οοοοο νο το ονοννωοίσἢ Ή ήνον οοονο οοῖον ένο σονοῖ­ ήτον κοΠοτε, ολλόι εβλεΠε ότι χάνει τη μοχη. Το γλυκόλονοσθημο ολλόκοτο ήτον, ἴοωο οΧοο οολοσολ νο τον οοοποοοί της ετοίρος, Πρωτόγνωρο νι' ουτόν, τον Ποροσερνον σε ενομοι, ιυιθυριζε μεσο του, γι, ουτό Κολοῖοοο ν) οντλοοοσω Περιδίνισμο ευοισθησίος κοτολυτικό.Ήξερε το σωστό κοιόΠως εχω εκΠοιδευτεί, με σκληρότητο κοι βιοιότητο, κάθε ῃροσῃοθοοσε με όλη τη δύνομη της τμμχής του νυ το υλυ­εκτροῃή έτσι ΠρεΠει νο οντιμ8ι3€0ΠἶζΘιοι7 μοο. έλονονι Ποιήσει. Αντιστεκότον, Πορο την ΠροτροΠή της ετοίροςσκληρο κοι βίοιο, ενοντιο Ποντο στο μονοδικό σος εχθρό, «μην οντιστεκεσοι, είνοι μοτοιο». Κοτολοβοινο οτι κινδύ­τον Πιο εΠικίνδυν0, τον Θοοιο σοο τον ΐολο› μην οσοζητοτ νευε νο χοσει την ιμυχή του. Ο εσωτερικός του διολογοςσε την ονοΠη› νο οίμο ονοζητἠοτο σον Κοσο Κο] τον Πο­ σύντομο θο στομοτουσε, οφου στον εουτό του δεν μΠο­νο› θο μοΐνονο μονη­ιο κοθηλωμένολ στον κοσμο των θνοτ ρουσε νο Πει ιμεμοτο κοι η ολήθειο ήτον Πολυ δυσβοστοχτηιώνν τον κοσμο τηο οφθολμοσοτοο σλοέο σκλών θο μείς γιο τις οντοχές του. Μόλις ουτό συνεβοινε, θο ετιέλενε τηννετε, ονδρείκελο κοι ονδροΠοδο θο γίνετε, ον δεν νικήσε­ υυτυκυυνίυ συν μόνη διέξοδοη 8Π8]δή έτσ] ήταν μοθημένος

τε τον εουτό σος κοι ουτό οκριβώο έοοοοο νο Κονολν ένο] νο κονει.ήτον μοθημένος, ολλο οοομο οον οθέο νο ολολέξολ› οοτοο ¬ Σε Πιστεύω, του είΠο. θυμοσοι ουτή την ιστοριούλο,ήτον 0 δρομοο του Πο­λομιστοι οονον θο οκολοοθοοσο ολ την «Οδύσσειο», Που την διηνουντοι οι Ίωνες μετοξυ τουςΠολεμιστές δεν ερωτευοντοι νονοἶκοον μοο ολονονν ο έοοστ γιο νο ονοΠληρώνουν την ελλειψη βιωμάτων, θυμοσοι Πώςτος οφορο τις ψοΧοο› Γι ηοονή νο σώμοτον οι Πολομλσνοο ιιεροσε ο Οδυσσεος μΠροστόι οΠό τις σειρήνες, δεμένοςερωτευοντοι ο ενος τον όιλλο κοι όλοι μοζἴ τον Κἴνοονο› την οφικτο στο μεσιονό κοτόιρτι, Που τώρο κονεις το ίδιο, ολλοέξοιμη της μοχης, τίΠοτο ολλο, όχι νυνοίκες, μοι Ἑοοο θε­ ιιδετος. Περνος κι εσύ μΠροστο οΠό τις σειρήνες. Η ονάΠηους, όχι νυνοίκες, οντικείμενο Πρόσκοιρης ηδονής κοι φο­ σου γιο την Πόλη, η ογοΠη σου γιο τους συντρόφους στηνρείς τεκνοτιοιίος, ουτό είνοι οι νυνοίκες, θηρίο ονήμοοο› ιτκΠοίδευση κοι τη μοχη είνοι το μόνο Που σε συνκροτεί.

[ιο] [ιθ]

Όλοι εκτιαιδευτήκαμε για τη στιγμή Που εσύ ζεις τώρα. ­Καιηαναοί/Γ 'Θ ς ­ Ζ

Όλοι κοιμηθήκαμε Πανω σε στρώμα αΠό καλαμια, στερη­ νο Πω ολήηεῖῖ Ο]ΕΞνοφ.(ἐρο δα δδἐσω Δεν θο ;ρθεΠε]; ρασι ας εν α Πει την α ή εια;

θήκαμε την τροφή, Πεινασαμε, κλέφαμε για να φαμε, συλ­ Ησύ δεν θα σλήθεκϊ Καλύτερο Κοτολ .» » » » » »

› εἴ ετληφθηκαμε. μαστιγωθηκαμε ανελεητα» ολοι ζιισαμε λιτα Οσῇδο Παρά Ολήθῃα έτσι δεν όθογ ­Α Ψ .8

και αηέριττα. σιωιιηλα. αναμένοντας να έρθει αυτή η ώρα η όῃ ἐρωκύτηκο μ. εἰ , μ μα θν Ο"/οφε­ΪΟ ενη νΠν(ἩίΟ, ΠΟΠ] Ο είναι η

μαγική να Περασουμε αδετοι μηροστα αΠό τις σειρήνες. Σε . , , |7

θνῃμθτωαιαη μου αΠο τους Εφορους; Το σκέφτεσαι;Πόσους. όμως, αΠό μας φανηκαν τόσο ευνοϊκές οι Μοίρες, Δ ε­ εν ερωτευτηκες καμμια ξένη γυναίκα Τ δ λ ”. η ου ειαόσο σε σένα; Σε Πόσους δόθηκε μια τέτοια ευκαιρία, ένα τέ­ Κἀνεις .Γη δ λ ε

. ου εια Που σου ανε εσε η Πό η. σικε­τοιο Προνόμιο. μια Πραγματική δοκιμασία της ιμυχής; Ζη­ . , |

λευω. Αν βγεις νικητἠε σ' αυτή την μαΧη ο κόσμος των θνη­ ὲ[]ἶ:ρἶ)ἶρσ(::ΐΖἶιἕνῃζηἕἑἶηζῷῖ· Σωστα λἶς ΟΠ Χρεἐοζοἶοσω ΠΩ­ κυριαρχησει στη ικε ίαφ ο Πό­

τών θα γίνει για σένα Παρελθόν. Είσαι αδετος Πανω σε ένα λ .| φ εμοίμ Υμι μας και για ολη την ΠελοΠοννησο, θα έχει χαθεί.

Πλοίο Που συνεχίζει την Πορεία του, την ώρα Που εσυ σει­ Δ . , 7

εν μΠορουμε να αΠοτυχουμε σ αυτη την αΠοστολή, ακό­εσαι ολόκληρος, βλέΠοντας και ακούγοντας τα Παντα. Οι ,μη κι αν ΠρεΠει να υΠομεινεις τον ερωτα μιας ξένης.κωηηλατες είναι στα κουτιια με τα αυτια βουλωμένα και κω­ Π . , φ

ως με Θρωτευτηκε ομως; Ειναι Πολυ Περίεργο. ΔενΠηλατούν με ορμή. Πλοία δικό σου είναι ο χρόνος και η αΠό­ . , .

εκανα τιΠοτα για να την Πεισω, να την Παρατιλανησω, να τηνσταση. Αν αφήσεις το χρόνο να κυλήσει αηρακτος αν αφή­ . . . /

° Παρασυρω, τιΠοτα αηολυτως. Ημουν μονο ο εαυτός μου.σεις την αΠόσταση να μεγεθυνθεί, το μαυλιστικό τραγούδι . , είσως αυτο φταιει. Θυμασαι τι αΠαντηΔσε η Γοργώ, ησιγα σιγα θα χασει τη δύναμή του, θα ατιομειωθεί, θα σβή Φζυγος Λεωνίδα Κόπίοιο­ε 7 . , ου την ρωτη­σει. μέχρι Που καΠοτε δεν θα το ακους Πια. Είσαι δυνατός. σε γκπί' ίοὶτλόκὀἴνι Α

ες ΘΧΟΙΝ ιααα μεγα η ε ουσία Πανω.Εχεις Περασει τόσες και τόσες δοκιμασίες. Καμμία ξένη δεν άνδρες

μΠορεί να σε αΠοσΠασει αΠό την αΠοστολή σου καμμία ξέ­ . , φ

7 Π Τηίἔ αΠαντησε: «Γιατι ειμαστε οι μονες Που γενναμενη δεν μΠορεί να σου Παρει Πίσω αυτό Που η Πόλη σου έδω . „ φ

ανδρες››7 αλλα τι σχεση εχει αυτο;σε την ιμυχή του Πολεμιστή. Πιστευω αΠόλυτα σί εσένα. . , . φ

®

­ Εχει. Αυτο ειδε η Αηδα σί εσενα. Εναν Πραγματικό αν­­ Τι ΠρέΠει να κανω· ρώτησε. Χρειαζόμαστε τις Πληρο­ 6 . .

7ΡΟΒ αλλο με μια μικρή αμυχή ευαισθησίας χαραγμένη στην

φορίες. Είναι αναγκη να συνεχίσω να βλέιιω τη Αήδα. Αλλα Ψυχή

σου είΠα: δεν μΠορώ να ξεηέσω τόσο χαμηλα. Όταν γυρί­ _ ,_

σουμε στη Σηαρτη θα γίνω Περίγελως σ" όλο το στρατώ­ ΕΠΟΕΞ ΞῖἘΞ)ἶΞςῃΠἕ±1; ῖεοισθῃσιο; Τἶ εινωἕωω Που λες;_ . το ενστικτο της, ες με την Πεί­

να. Δεν θα μΠορώ να σταθώ Πουθενα. ,ρα της, με τα ματια της φυχης της, αυτό είδε. Μια μικρή

­ Γιατί· Στο Πλαίσιο της αΠοστολής σου είναι η σχέση .Α

αλαμΠη ευαισθησίας. Αυτή η αναλαμΠή σε συνδυασμό μεσου με την εταίρα. ίΕΠαινο θα λαβεις, όχι χλεύη. . ε

η δμνσμη της ΨμΧΠΩ σαυ, την Προσέλκυσαν. Τρυφερότη­

[20] [Ή]

το οΠό τον οδύνομο, τι νο την κάνουν οι γυνοίκες; Αυτόςθο τους Πάρει Περισσότερο οΠό όσο μΠορεί νο τους δώ­

σει. Το ισοζύγιο θο είνοι γι" ουτες ορνητικό. Δεν συμβοί­νει το ίδιο με ενον άνδρο σον κι εσένο, όμως. Το μίγμο τηςδυνομης Που σου εδωσε η εκηοίδευση της Πόλης κοι της ΚΕΦΑΛΑὉ Βι

ευοισθησίος Που σου Προκάλεσε η ζωή, είνοι γι' ουτήν οκο­

τονίκητο/Βτσι φοίνετοι. ΉΥΑΟΣ­ Εῖσυ βλεΠεις Πάνω μου κάΠοιο ομυχη ευοισθησίος;­ ΒλεΠω. Δεν το θεωρώ Ποράλογο. Αυτά Που Περοσες

ητον Περισσότερο οΠό όσο η Πόλη σε εκΠοίδευσε νο οντέ­ «...κι οι Αθηνοίοι (στην Πόλο) είχον Πάρει θάρρος

χεις. Ποράδοση, οιχμολωσίο, βορύς τρουμοτισμός κοι μο­ ΟΠ” την ολοφάνερη οριθμητικη τους υηεροχη κι

κρόχρονη οΠουσίο οΠό τη Σηάρτη, είνοι Πάρο Πολλά. Οι δι­ εθίσν σλγό σλγό συνηθίσει νά μη βλέιιουν Πιοτους οντιιιάλους τους τόσο φοβερούς όσο Πριν...ότον το ηθικό τους ήτον Πεσμένο, εΠειδη θοοντιμετώηιζον Δοκεδοιμόνιους...››

κοί σου σε θεωρούν Πεθομενο, μη το ξεχνάμε.­ Αν υΠάρχει, όμως, ομυχή Πρέτιει νο την κλείσω.­ Νοι, Πριν γίνει Πληγη χοίνουσο κοι Πυορροούσο. Θο

ξονοδείς τη Δηδο, φυσικά. Θο οντέξεις τη δοκιμοσίο. ιἱὶί­ ΘΟΥΚΥΔΙΔΗΣ7 Ιστθρἴυ Δί 34

νοι άνοιξη τώρο. Στις ορχές του κολοκοιριού οι Αθηνοίοι εί­

τε θο ξεκινήσουν γιο την εκστροτείο είτε θο τη μοτοιώ­σουν. Σε κάθε ΠερίΠτωση η δικη μος οΠοστολή θο έχει λη­

ξει. Δεν θο ξονάρθεις Ποτέ στην Δθἡνο. Ο χρόνος κοι η οΠό­

στοση θο κλείσουν την Πληγη. Έχεις βιώσει, άλλωστε, τηνεμΠειρίο Πληγών Πολυ βοθύτερων.

­ Όχι, είιιε, με το βλέμμο χομηλωμενο. Αυτη είνοι η βο­

θύτερη.Έὶμεινο εκεί νο τον κοιτάζω άφωνος, οδυνοτώντος νο Πι­

στέψω ουτό Που εβλεΠο. Βίχε κοτοφερει το οκοτόρθωτο.ῖἶιρωτεύτηκε μίο νυνοίκο κοι, μάλιστο νυνοίκο ξένη, όχι

ΣΠορτιάτισσο. Πώς έγινε ουτό; Αιιορουσο. Δέκο χρόνιοΠριν, ότον φτάσομε στην Πόλο, δεν θο οΠορούσο κοθόλου,ολλά οΠό τότε μεχρι σημερο συνέβησον Πολλά, Πάρο Πολλά.

[22]

ι Δνο ιτικοΣλΧι>οινοι ειλοτεε ο Λυοίμοχος κοι ο Μελων,Ο άλειμμένοι με λάδι, κολύμιιησον γυμνοί κάτω οτιό τηνετιιφάνειά της θάλοσσάς, ονοιτινέοντος με το κοιλοδουλε­μένο κάλάμιο, ιιου είχον κόψει άιιό το κοντινό έλος. Στημέση του ο κάθένάς είχε τυλιγμένο σφιχτά ένο σκοινί. Στηνάκρη κάθε σκοινιού7 ήτον δεμένοι δυο μεγάλοι κοτάμοιυροιοσκοί, γεμάτοι τρόφιμοι.

Κολυμιιούσοιν οργά κοιι στοιθερά, Προς τη βορειοονάτο­λική οκτή της Σφοκτηρίος, άιτοφεύγοντοις κάθε κίνηση Πουθά δημιουργούσε τον οηοιονδήιιοτε Πάφλοσμό, ιιροδίδο­ντάς τους. Η θάλάσσοι ήτον άκύμοντη κάι η νυχτο οσέληνη.Οι οθηνοϊκές τριήρεις ήτάν εκεί, εβδομήντο ιιλοίο συνολι­κά, το ένο κοντά στο άλλο, με τις άγκυρες ριγμένες, σε όλοτο μήκος της νότιος, της οινοτολικής κοιι της βόρειος οκτήςτης Σφοικτηρίοις, δημιουργώντος οισφυκτικό κλοιό γιο τουςάτιοκλεισμένους οτιλίτες μάς. Η τιρόσβοση στη Σφάκτηρίοάι­ιό τη δυτική Πλευρά, οτιό το ιόνιο δηλοιδή, ήτάν άδύνοτηγιά τους νυχτερινους κολυμβητές, λόγω της μεγάλης οηό­στάσης κοιι του έντονου κυμάτισμου. Το νησί είνοι μοικρό­στενο, με μήκος 20 στάδιο Περίτιου. Έὶτσι οι τριήρεις οιτιεί­χον μετσξύ τους λιγότερο οηό μισό στάδιο. Αυτό το μικρόκενό εκμετάλλευοντοιν οι είλωτες, κάθε βράδυ, γιο νο με­τοφέρουν τρόφιμο στη Σφοικτηρίοι) ιιάίρνοντοις σον οντάλ­

[2δ]

λαγμα την ΠολυΠόθητη γι) αυτούς ελευθερία. Οι Αθηναίοι ήταν, βέβαια, εχθρική γι, αυτούς, οχύρωσαν το ύψωμα Που

τοξότες, Πανω στις τριήρεις, ακούγοντας τον Παραμικρό, βρίσκεται στο βόρειο ακρο του όρμου και Περίμεναν. Έμείς,

έστω, ήχο ή βλέΠοντας και την Πιο ασήμαντη κίνηση στην για να τους εμΠοδίσουμε να χρησιμοΠοιιήσουν σαν βαση

θαλασσα, εκτόξευαν δεκαδες βέλη. Κατω αΠό την εΠιφα­ εξόρμήσής τους το νησί της Σφακτηρίας, Που κλείνει τον

νεια του νερού, βέβαια, ο κίνδυνος για τους κολυμβητές όρμο της Πύλου, είχαμε αΠοβιβασει οί αυτό τετρακόσιους

μας ηταν μειωμένος, αλλα όχι ανύΠαρκτος. Τα εχθρικό είκοσι οΠλίτες. Οι Αθηναίοι καλεσαν σε βοήθεια το στόλο

Πλοία, εξαλλου, ήταν αγκυροβολημένα Πολύ κοντα στις τους Που ήταν στη Ζακυνθο και εμείς το δικό μας, Που βρι­

ακτές του νησιού. Έτσι, όταν οι κολυμβητές έβγαιναν αΠ” ακόταν στη Αευκαδα. Έγινε ναυμαχία. Οι Αθηναίοι, καλύ­

το νερό για ν) ανέβουν στα βραχια, οι τοξότες εξαΠέλυαν τα ΕΒΡΟ] Κοι εμτιειρότεροι αΠό εμας στη θαλασσα, εΠικρατη­

βέλη τους και Παλι, Προκαλώντας Πολλα θύματα, τόσο σαν.Έτσι οι τετρακόσιοι είκοσι οΠλίτες μας αΠοκλείστηκαν

στους είλωτες Που μετέφεραν τα τρόφιμα, όσο και σ” εκεί­ στη Σφακτηρία. Ζητήσαμε, αμέσως, διαΠραγματεύσεις για

νους Που τα Παραλαμβαναν στη στερια. να κανουμε ανακωχή. Οι Αθηναίοι δέχτηκαν, με τον όρο ότι

Φυσικα, τα τρόφιμα αυτα δεν εΠαρκούσαν για τουςβτε­Σ όσα δικα μας Πλοία είχαν Παραμείνει ανέΠαφα θα Παραδί­

Ἐ­Εἰε­ι¬ἔ­εΞ~¶3τΕἶΕ5~·ἑ1@5!­9Πἕἔἔἰλἕ]ίῖμένρυς„ρΠλίτγεςμας. Ούτε το δονταν σί αυτούς για όσο διαστημα διαρκούσαν οι δια­

γλυφό γερό μιας μικρής Πηγης αρκούσε/Υστερα αΠό εβδο­ ιιραγματεύσεις. Οι διαΠραγματεύσεις τελείωσαν χωρίς οι

μήντα μία μέρες αΠοκλεισμού όλοι τους είχαν σχεδόν αΠι­ Αθηναίοι να δεχτούν τη σύναψη ειρήνης. Ζητήσαμε την εΠι­

σχνανθεί και η μαχητική τους ικανότητα ήταν Πια μειωμέ­ στροφή των Πλοίων μας, Που είχαν κρατήσει ως ενέχυρο,

νη. Χωρίς τους είλωτες θα είχαν ήδη Πεθανει αΠό Πείνα. αλλα αυτοί αρνήθηκαν να τα αΠοδώσουν, λέγοντας ότι εί­

Ο Αυσίμαχος και ο Μέλων Παρέδωσαν τα τρόφιμα, αγνο­ χαμε δήθεν Παραβιασει την εκεχειρία. Έτσι μείναμε χωρίς

ωντας τα βέλη Που εκτόξευαν οι Αθηναίοι τοξότες. ΜΠήκαν ατόλα, αι μαχες ξαναρχισαν και οι τετρακόσιοι είκοσι οΠλί­

Παλι στο νερό και γλίστρησαν κατω αΠό την εΠιφανεια του. τες αΠοκλείστηκαν οριστικα. Πέρασε έτσι, χωρίς καμμία

ΚατακοΠοι βγήκαν στην αμμώδη ακτή, δίΠλα στο στρατό­ αλλη εξέλιξη, διαστημα μεγαλύτερο αΠό δύο μήνες.

Πεδό μας. Ήταν η εβδομηκοστή Πρώτη νύχτα Που έκαναν Οι Αθηναίοι, όλον αυτό τον καιρό, γυρόφερναν το νησί

την ίδια διαδρομή, αλώβητοι. Ξεκουραστηκαν για λίγο στην ασταματητα, χωρίς να κανουν αΠόβαση. Οι οΠλίτες και οι

Παραλία και μετα κίνησαν για το στρατόΠεδο, να δώσουν ιιοξότες τους ετιέβαιναν στα Πλοία, αλλα δεν αΠοβιβαζονταν

αναφορα. Σε λίγο θα ξημέρωνε η εβδομηκοστή δεύτερη μέ­ στο νησί. Άλλωστε, δεν ήξεραν Πόσοι δικοί μας οΠλίτες

ρα Πολιορκίας. Ήταν το έκτο έτος του Πολέμου. Έντελώς ήταν στρατοΠεδευμένοι μέσα στο δασος της Σφακτηρίας.

τυχαία οι Αθηναίοι, Που έΠλεαν για την Κέρκυρα και τη Σι­ Ο φόβος, λοιΠόν, τούς αΠέτρεΠε, αλλα οι θεοί ήταν με το

κελία, είχαν ναυλοχήσει στην Πύλο και λόγω τρικυμίας με­ μέρος τους. Μία τυχαία Πυρκαγια κατέκαιμε το δασος του

ρικα Πλοία τους αΠοκλείστηκαν εκεί. ΈΠειδή η Περιοχή νησιού και η δύναμή μας αΠοκαλύφθηκε. Ήταν εκατόν

[ΖΘ] [27]

χομε εκεί κοι εξόντωσον ολόκληρη την ενωμοτίο μος τριά­ογδόντά «όμοιοι» κοι διοκόσιοι σοράντο Περίοικοι, όλοι βο­ °

ρύ Πεζικό, δηλοδή. Πεινοσμένοι κοι διιμοσμένοι έΠρεΠε τω­

ρο νο οντιμετωΠίσουν κοι τον ήλιο του κολοκοιριού, οφούδένδρο Πιο δεν υΠήρχον.

Οι Αθηνοίοι είχον συγκεντρώσει Πάνω στο Πλοίο οκτά­κόσιους οΠλίτες, οκτοκόσιους τοξότες κοι δύο χιλιάδες ιμι­

λσύς. Φυσικά, στην οΠόβοση θο χρησιμοΠοιούσον κοι τουςκωΠηλάτες, όΠως έκονον Πάντο. Πορί όλο ουτά δίστοζοννο οΠοβιβοστούν/Ηξερον ότι είνοι οδύνοτη η διάρρηξη κοιονοτροΠή της δικής μος φάλογγος σε μάχη κοτ) οντιΠορά­τάξη. Όσος κοι ον ήτον ο οριθμός των Οτιλιτών ἘΟΌΩ δενμΠορούσον νο νικήσουν σε μάχη σωμο με σώμο.Έτσι διά­

λεξον ένο άλλο είδος μάχης, τη μάχη των δειλών, τη μάχηοΠό οΠόστοση, τη μάχη, δηλοδή, χωρίς κομμίο σωματικήεΠοφή, μιο μάχη γιο την οΠοίο οι δικοί μος οΠλίτες δεν

ήτον ούτε εκΠοιδευμένοι ούτε εξοΠλισμένοι.Το σχέδιο των Αθηνοίων ήτον οΠλό κοι γι) ουτό σοφό

Σχέδιο νικηφόρο ονομφισβήτητο. Αυτούς, άλλωστε,τους ενδιέφερε η τήρηση κάΠοιου κωδικο Πολεμικής ηθικής. Τους ενδιέφερε μόνο η νίκη. 'Γι νο την κάνουν τη σω­

μοτική εΠοφή, οφού μΠορούσον νο νικήσουν χωρίς ουτήΣκοΠός του Πολέμου είνοι η νίκη, όχι η εΠίδειξη ονδρείοςΣτην Πύλο διδοχθήκομε, Πικρά κοι εΠώδυνο, το μάθημά

ντο άνδρες συνολικά, Πριν οι δικοί μος Προλάβουν νο Πιά­σουν κολά κολά το όΠλο τους. Η κίνηση ουτή έγινε, φυσι­κά, οντιληΠτή οΠό το κύριο σώμο της δύνομής μος, Πουβρισκότον στο κέντρο ΠερίΠου του νησιού, κοντά στην Πη­γή, εΠειδή κάΠοιος οΠό τους οΠλίτες μος Πρόλοβε νο εκτο­ξεύσει ένο φλεγόμενο βέλος, ειδοΠοιώντος τους άλλους γιοτην οΠόβοση. Αμέσως σήμονε συνογερμός κοι οι οΠλίτεςετοιμάστηκον νο σχημοτίσουν φάλογγο, με μέτωΠο Προςτο νότο. Οι Αθηνοίοι, όμως, δεν Πλησίοσον. Πορέμεινον νό­τιο κοι ονέμεινον την οτιόβοση όλης της δύνομής τους.Ηκτός οΠό τους ιμιλούς, τους Πελτοστές, τους τοξότες κοιτους σφενδονήτες, οΠοβιβάστηκον κοι το δύο τρίτο τωνκωηηλοτών, οκτώ χιλιάδες άνδρες Περίιιου. Οι τριήρειςέμεινον με μιο σειρά κωΠηλοτών μόνο. Έτσι η συνολικήδύνομη των Αθηνοίων κοι των συμμάχων τους έφτοσετους ένδεκο χιλιάδες εξοκόσιους άνδρες, ενώ οι δικοί μος

δεν ήτον Πιο μόνο τροκόσιοι ενενήντο. Ανολογίο Πολύ δυσμε­νής γιο μος, ένος Προς τριάντο Περίιιου κοι, μάλιστο, τριά­ντο Έλληνες, όχι βάρβοροι, όΠως στις ΘερμοΠύλες κοι τιςΠλοτοιές, άρο άνδρες ελεύθεροι, με υιμηλό φρόνημο κοι

7

κολό εξοΠλισμό. Ωστόσο, οι οΠλίτες μος ήτον εκΠοιδευμέ­νοι νο μάχοντοι ενοντίον οντιΠάλων Που υΠερτερούσονοριθμητικά Ούτε τους φόβιζε ουτό ούτε τους Πτοούσε.ουτό. Οι Αθηνοίοι νίκησον, άλλά δεν Πολέμησον. Οι οΠλίτες ' °

μος Ποροδόθηκον, χωρίς Ποτέ νο ηττηθούν. Έίνοι Ποράδο

ξο, άλλά έτσι έγινε. ί

Λίγο Πριν ξημερώσει η εβδομηκοστή δεύτερη μέρο οΠο

κλεισμού, οι Αθηνοίοι οΠοβίβοσον ξοφνικά στο νότιο άκρο

Ητον ολοι μεγολωμένοι με τη φράση: «Μη ρωτάτε Πόσοι εί­νοι, ολλά Πού είνοι». Η Πόλη, όμως, τους είχε εκΠοιδεύσειγιο νο μάχοντοι, όχι νο μη μάχοντοι. Έτσι, σάστισον ότονείδον ότι οι Αθηνοίοι οΠλίτες δεν Ποροτάσσοντον γιο νο

» » » κ»

του νησιού τους οκτοκόσιους οΠλίτες τους. Αυτοί ονεβηκον τρέχοντος το μικρό ύιμωμο μέχρι τΟ φυλάκιο ΠΟΠ ελ

[28]

τους οντιμετωΠισουν, ολλο γυροφερνον στο υιμωμοτο.Αδύνοτο νο κοτολάβουν γιοτί γινότον ουτό, ενώ ο ήλιος

[29]

ανέβαινε σιγά σιγά και η ζέστη μέσα στις ΠανοΠλίες άρχι­ αλη Π φαλαννα, ωωναζανταα «αλαλαλδ τανἠθηκρ ρμαρααι ανω

ζε να γίνεται αφόρητη. γιτοιμιάστηκαν τι Πρόκειται να συμ­ ω ααλτιτέα Πίσω ακρλβωα ααα τααα αττλττρα ρατναν ραθμα αρ

βεί όταν είδαν τους ιμιλούς με τα ακόντια στο χέρι, τους το­ τα μααατκή τααα­ Μαλται αμωα έκαναν τα Πρωτα βήματα ακα­ξότες Κω Ἑους σφεγ/δΟνήἙες να Χωρίζονται σε λόχοιις των τοντάδες βέλη και ακόντια τούς έιιληξαν αΠό Πλάγια και Πί­

διακοσίων Περίτιου ανδρών και να Παρατάσσονται στα αω­ Ολ Ψτλατι αλ τανναημένατ κατ Παρλτρρανημέναλ ααα τααα αλ”

Πλευρά και στα νώτα της δικης μας φάλαγγας, Περικυκλώ­ Αααα μαατ Ψτλαί των Αθηναίων ρτΧαν αναλαβατ αρααττ αλήτ­νοντάς την εντελώς. Βρέθηκαν έτσι τριακόσιοι ενενήντα τανταα τη (ραλαννα ααα μαζτκα­ Η ατττθααη ήταν αδύνατα να

ΣΠαρτιάτες ανάμεσα σε ένδεκα χιλιάδες εξακόσιους Αθη­ αανωθατρτ έτατ­ Ο Εἶταταααα ατέταξα αμέαωα αναατραφή Κατ

ναίους και συμμάχους, χωρίς καμμία διέξοδο. 'Τότε ηταν τι τραλαννα Ιανἠθηκθ δραμαΐα Πρας τους ψιλούς Που βρίσκο­

Που οι Αθηναίοι οιιλίτες σχημάτισαν φάλαγγα, ατιέναντι στη νταν στα νώτα τας, ενώ οι αυλητές έτρεχαν στα Πλάγια για να

δικη μας· ούτε αυτη τη φορά, όμως, οΠιτέΘῃΚογ_ μη Ποδοιτιατηθούν αΠό τους οΠλίτες Που αντέστρεφαν. Οι

Οι δικοί μας, βλέτιοντας ότι η κατάσταση χειροτερεύει, συ­ Αθηναίοι ιμιλοί, αμέσως, υΠοχώρησαν τρέχοντας. Ήταν, φυ­

σΠειρώθηκαν, σχηματίζοντας φάλαγγα, ενώθηκαν, ώμο με α|κα› Πα­λα αλαωρατρρατ ααα τααα αττλττρα μαα› αφαα αατρώμο, συμΠιέστηκαν σε μια ενιαία μάζα Πολεμιστών και ασΠί­ |\ραναα ρτΧαν› αατρ αααἶδα, Ούτε θώρακα. Ήτσι η φάλαγγα μας

δων, έψαλαν τον Παιάνα, άρχισαν να κτυΠούν τις ασΠίδες με ήταν αδύνατα να τααα ττραλαβατ­ Βλέττανταα α Βατταααα αττ αλ

τα ξίφη, βαδισαν «σημειωτόν», σηκώνοντας το γόνατο ιμηλά, ιιχθροί υΠοχωρούσαν διέταξε στροφή Προς τα δεξιά, αφού οι

όΠως ήταν εκΠαιδευμένοι να κάνουν, και Περίμεναν τη δια­ ταξατρα αανέΧτζαν ααα ακρτνη την αατραθαναη να βαλλαυν

ταγη για εΠίθεση. Ο ΒΠιτάδας, ο εηικεφαλης αξιωματικός, ααταματητα­ Μαλται αμωαι Π φαλαννα Ιανήθηαρ εναντίονδιέταξε έφοδο και ο σχηματισμός, με βάθος οκτώ ανδρών και τους, αυτοί, εΠίσης, υΠοχώρησαν τρέχοντας, ενώ ταυτόχρονα

Πλάτος σαράντα οκτώ, ετοιμάσθηκε να συγκρουστεί με τους ω Ψιλρἶ ρττανήλθαν αρ θέση βαλἠα ααναλθζανταα ανρναΧλητατ

οκτακόσιους Αθηναίους οΠλίτες. Η Παράταξη των Αθηναί­ την αξακαντλαη· Ήτατ αααα Κατ αν ατρρφαταν τι Φαλανναι Θ

ων, όμως, Παρέμεινε αμετακίνητη. Καμμία νευρικότητα. Αυ­ τλθρόα ατταΧωραααρ› Χωρίς ααωλρτααι αφαα αμρτα δεν αταθέ­

τό εξέΠληξε τους δικούς μας. Ήξεραν ότι οι αντίΠαλες φά­ ταρρ ρταιβαλα αττλαι αατρ ακανττα› αηλααἠι αατρ τόξα) Ούτε

λαγγες σείονταν κυριολεκτικά όταν η δική μας Πλησίαζε. Ο ρτρρναανρα­ Η ωαλαννα βαλλαταν ααναλωατ Χωρίς να ρααρρίφοβος τις διέλύε, Πολλές φορές Πριν καν συγκρουστούμε. Με να αντιδράσει. Μόνη διέξοδος ήταν η δρομαία έφοδος Προςτους Αθηνοίους, όμως, 6" συνέβοινε τιῃοτο Ἑέτοιο Εηξοκο­ την αντίστοιχη φάλαγγα των Αθηναίων οΠλιτών, έτσι ώστε οι

λοοθούσαν να κοιτούν αγέρωχα, σαν να συμμετείχαν σε δύο δυνάμεις να εμιιλακούν αξεδιάλυτα, εμΠοδίζοντας τους

άσκηση, όχι σε μάχη κανονικη. Γιατί αυτό;Ακατανόητο ήταν, ταξόταα Κατ τααα ακαντλατέα ταα ρΧθραα να ξθκαθαρἴααυναλλά Ο] Οῃχῇες μας δεν μΠΟρούσογ να Κάνουν οῃοώς, Πορο τους στόχους τους. Οι δικοί μας ΠροσΠάθησαν να κινηθούν

μόνο να εΠιτεθούν. Ο Βτιιτάδας κατέβασε το δεξί του χέρι και ιιί αυτόν τον τρόΠο, αλλά, φυσικά, οι Αθηναίοι οΠλίτες υΠο­

[30] [Ἡ]

Χώοηοον κου οτολυθηκον› οφηνοντοο τη οτκη υοο ῳολοννο ‹›ιιοίο βρίσκονταν έξι μόνο οΠλίτες. Το φυλάκιο αυτό βρι­χωρίς αντίΠαλο, βαλλόμενη συνεχώς. ιικάταν στο ψηλότερο και βορειότερο σημείο του νησιού.

Ο Εἶιιιιόοοη δτέτοξο το οΧηυοττοι­το τοτοονώνου› οΠοτ­ Η φωτιά δεν είχε Πλησιάσει εκεί. Ετσι, η υΠοχώρηση έγινεδή τα Πλήγματα από Πλάγια και Πίσω ήταν θονοτηφόρον ολ· ιιιιντεταγμένα, αλλά με Πολύ αργό βηματισμό, αφού το τε­λά οι διαταγές δεν ακούγονταν Πια. Οι στρατιώτες του ῳόγωνο, σον ῃοράωξη, εμΠοδΐζεγ7 υΠΟΧρ8ωτ]Κά› Ἑην Κίγη­οΧθοου ουολτοζον Κυολολοκτυίοϋ ουνοττοουένοτ οΠο την οΠλ· ση. Σ, αυτή την υΠοχώρηση, ο ἙἶιΠιτάδας σκοτώθηκε. Ανέ­τυΧτο τηο τοκττοηο τουο› βλέΠοντοο οτ] η νίκη Κοτο Λοκο λαβε την αρχηγία του σχηματισμού ο αμέσως αρχαιότεροςοοτυοντων Πληοτοζο ητον Πλέον ολλοφοονοο οΠο την ονο­ αξιωματικός, ο ιΠΠαγρέτας. Αυτός, βλέΠοντας ότι θα εξο­ΠοντοΧο θετικη ντ ουτουο οξέλτξη τηο υοΧηο­ Το τοτοονω­ ντωθούν όλοι αν συνέχιζαν να κινούνται αργά σε ανώμαλονο οΧηυοττοτηΠο ουοτίολο Ποτ οτ οοΠτοοο ΠολυΠτον Πτο ιιδαφος, αναμεσα στα αΠοκαΐδια, διέταξε δρομαία υΠοχώ­ολοο ττο Πλουοέον ολλο έτοτ η τονητυίοτητο του οΧηυοτ]­ ρήση. Ο σχηματισμός διαλύθηκε και άρχισαν να τρέχουνσμού χάθηκ8 Θντελὡη­ Οι ουλητοο οθωοοτοοτοτ οΠωο ητον› ολοι με όσες δυνάμεις τους είχαν αΠομείνει, για να φτάσουνοΐλον οξοντοοθοτ ολο] οΠο το βέλη­ Χωοτο υουοτκη οτ ουίοῖ στο βορεινό φυλάκιο· κι ήταν αυτή η φυγή χειρότερη καιυοο οον υΠοοουοον νο Πολουηοουν› ο βηυοττουοο τουο αιιό το θάνατο ακόμη. Φυσικά, τα βέλη και τα ακόντια συ­έγινε άρρυθμος και ο συντονισμός της Φόλοννοο Χοθηκο­ νέχιζαν να τους Πλήττουν χωρίς διακοΠή, αφού οι Αθηναίοι,Η μονη Υτοοτη Που ννοοοτζον ητον ο Πολουοο­ Κου ντοοτη ιμιλοί και τοξότες, τους ακουλουθούσαν τρέχοντας.χωρίς μουσική δεν γίνεται. Φτάνοντας στο φυλάκιο, διαΠίστωσαν, λανθασμένα, ότι

Ήυονον οτονητοτ ΠοοοΠοθώντοο νο οντοεουν το Πληνυο­ και ο ιΠΠαγρέτας είχε σκοτωθεί, ενώ αυτός ήταν μόνοτο› υέΧοτο οτου οΠοφοοτοουν οτ οξτοη­τοτυίοτ ττ ΠοέΠοτ νο ντ­ ιιραυματισμένος, αλλά αναίσθητος, ανάμεσα στους σκοτω­νοτ Η οτοΧτη Που οθίο οΠουοτνοτ οΠο τη φτοττο Που λτνοο μος μένους. 'Γην ηγεσία ανέλαβε ο τρίτος στη σειρά αξιωματι­ρες Πριν 8ίΧ8 κοψει το οοοοοι οηκτονοτον οΠο την τονηοη το­ ιτός, ο Στύφων. Οι οΠλίτες ήταν Πια κατάκοΠοι, τραυματίεςοίον Χτλτοοων οτοοτΠοτών7 με οΠοτέλοουο η οτυοοφοτοο νο οι Περισσότεροι, αιφνιδιασμένοι αΠό τη δυσάρεστη εξέλιξη.Θἶνοι ΟΠΟΠντΠττκη ντο τους οτκουο υοο Που βοτοκοντον οτο Οι Αθηναίοι Πλησίασαν, αλλά τώρα Πλέον οι βολές αΠό τακέντρο του Ποοίου τηο υοληο­ Η Κοτοοτοοη ντνοτον οΠολΠλ­ ιιλάγια και τα νώτα δεν ήταν εφικτές, αφού η μορφολογίαοτυίη Ποτ οτ οττώλοτοο ΠολλοΠλοοτοζοντον­ Η οΠοοτοοη βοληο του εδάφους δεν εΠέτρεΠε κάτι τέτοιο. Δεξιά αΠό το φυ­του ειςθρου ητον υυίοη› οοο η τοΧυτητο Που οτΧον το βολη κο' λάκιο, όΠως το αντίκριζαν οι Αθηναίοι, στα ανατολικά τουτα ακόντια μεγάλη. Τα ακόντια, ειδικά, διαΠερνούσαν τον θώ· δηλαδή, υιιάρχει γκρεμός, Που φτάνει μέχρι τη θάλασσα, μεοοκο Ποτ το κοονοο Ποοκολώντοο ολλοΠολληλοο οΠώλ·οτοο­ ύψος λίγο λιγότερο αΠό ένα στάδιο, ενώ το έδαφος έχει

Μην υΠοοώντοο νο κονοτ οτοφοοοτυίοτ ο ΒΠττοοοο ολο­ ιῖντονη κλίση Προς τα αριστερά, δηλαδή δυτικά, και είναι κα­Ἑυἔθ υΠΟΧῶοηοη Ποοο το βοοολο φυλοκτο του νηοτου› οτο λυμμένο με Πυκνή χαμερΠή βλάστηση, άρα αΠράσφορο για

[32] [33]

μετωῃῃςἡ οιῇθεσή. Οι εχθροί, ωστόσο, Προοηαθηοον νο ἐγιικαθαρο ότι εηεδίωκαν την αιχμαλωσία όχι την εξόντω­ειιιτεθούν μετωηικα, νομίζοντας ότι οι οιμοί μοοο οξοττίοο ση των οΠλιτών μας, αφού είναι βέβαιο ότι αν συνέχιζαν τητῶν 0Πωλοτών Κο] τηο Κοττωοηοο θο Κομφθομν εύκολο· Το μαχη ή έστω την Πολιορκία, όλοι οι δικοί μας θα σκοτώνο­έδαφος, φυσικα, δεν ευνοούσε τον σχηματισμό φαλοννοιο, νιγαν ή θα Πέθαιναν τις ετιόμενες μέρες αΠό δίιμα. Οι Αθη­ούτε αΠό οιοτοοο. ούτε οττο ομοο­ Έιτοτ τι μοΧτΙ οκφμλίοτη­ ναίοι, όμως, δεν το ήθελαν αυτό. Δεν ήθελαν να δημιουρ­κε σε μεμονωμένες μονομοΧίοο› οττο οττοίοο οτ οτκοί μοοο γήσουν αλλες Θερμοπύλες. Μια τέτοια νίκη τούς ήταν ελα­οττωο ἠτον ονομονομονοο οτοκοοτηοον­ Η μοΧη οτομοτηοο­ χιστα χρήσιμη. "Ρο αντίθετο ήθελαν. Να ατιομυθοηοιήσουνΟι οττλίτοο μοο νομτζον οτ] η μέοο οΐΧο τολοτώοοτ έκονονο τις Θερμοηύλες σ” όλη την Βλλαδα.ομοοο λοθοο­ Ο οτττκοφολήο των Μοοοἠνκον φμνοοωνι Πομ Το κύριο σώμα του στρατού μας, ενώ συνέβαιναν αυτα, Πα­είχαν συμμαχήσει με τους Αθηνοίομοο ζἠτηοο την οοοτο οττο μιῖμενε στρατοηεδευμένο αΠέναντι, στη βόρεια ακτή του όρ­τους στρατηγούς, Πήρε ένα τμήμα αΠό τοξότες και ψιλθύο, μου, ανήμηορο νζ αντιδρασει, αφού Πλοία δικα μας δεν υΠήρ­ανέβηκε στις τοιηρειο μοι τομο οττοβίβοοο οτη βοοοτοονοτ χαν Πια στην Πύλο. Ο Στύφων ήταν Πλέον υιιοχρεωμένος νατολμώ οκτἡ τομ νηοτομο οκτή οττοκοημνηο Πομ οτ οτκοί μος ζητήσει οδηγίες αΠό τον Πολέμαρχο, Που αναγκαστικα Παρα­οον οίΧον οκοφτοτ τοο Πτθονή τοττοθοοίο οττοβοοηοι θεωρώ­ ιηρούσε την εξέλιξη της μαχης αΠό αΠόσταση, ανήμΠορος ­κιντοο την οττοοοιτη­ Ποονμοττ οττο την οκτή ομτή ήταν οομτ αυτός­ να αντιληφθεί τι συνέβαινε. Οι Αθηναίοι δέχθηκαν τηννατο να ανέβουν στο λοΦο βοομφοοτωμένοτ οττλττοοο οτ Ψττ ιιιιοστολή αγγελιοφόρων με την ΠρούΠόθεση ότι οι αγγελιο­λοί, όμως, και οι τοξότες ανέβηκαν, χωρίς νο νίνομν ονττ φόροι αυτοί θα ήταν δικοί τους, όχι δικοί μας. Δεν μας ενο­ληΠτοί αΠό τους δικούς μας, οι οΠοίοι ούτε Προς το οκοίο χλούσε αυτό, αφού έτσι κι αλλιώς δεν θα μΠορούσαν να δια­Προς τον γκρεμό δηλαδή, είχαν στραμμένη την Ποοοοὶίἠ βασουν το μήνυμα. Οι αγγελιοφόροι τους Προσηαθησαν, βέ­τους, ούτε μηοοούοαν να οομν Ποοο το βοοοιοονοτολλκό βιιια. Μόλις έφυγαν αΠό το στρατόΠεδό μας, ξεδίτιλωσαν τηνοεοιυιοο υου οχυοου. υου υουο οοουβο οι θεο­ οι ιιιλοί ενέ· ι­=·ιυαο.ιειΔ.οο.ιοο.,.υου..ο±ον­εωε Μ.υ.ουυο­βηκαν με δυσκολία ανοίγοντας μονοΠατι στη θαμνώοη βλο­ γραφαν τα μεμονγωμέγωαῃγρϋαμματα ηου Μέβλεηαῇγωγκαι ειπιχεί­στηση με μονόκοττοο μοΧοίοοο­ Ότον έφτοοον οτην Κοομτ ρησανσναγσυνθέσουν τις­λέξεις, όμως, ήταν αδύ­φή του γκρεμού κινήθηκαν δυτικα, Πέρασαν Πίσω αΠό το ωγἔογ Μόνο Ο ΚόἙΟΧἑ)έ της ίἐγοςΟχυρό κο] μῃό έστρῃμογ νότια και βρέθηκαν βοοοιοομττκο ιιιινω στην οΠοία είχε τυλιχτεί για να γραφτεί τομή­οττο τομο οττλίτοο μοο­ Ήτοι Π ομνομή μοο ἠτον ξονο Ποολτ νιιμα, μτιορούσε να το διαβασει. μια τους αλλους τα γραμμα­κυκλωμένη, βαλλόμενη σχεδόν αΠό Παντού. ια ήταν μόνο γραμματα, χωρίς να σχηματίζουν λέξεις.

Οι Αθηνοτοτο ωοτοοοο οτομοτηοον ξοφντκοο Ποοο την Το μήνυμα έγραφε: «Οι Λακεδαιμόνιοι σας διαταζουν ναΠλειονεκτικη τουο θέση, ξοφντοζοντοο Κο" Πολτ τομο οτ μη κανετε τίΠοτα ατιμωτικό». Ο Στύφων το διαβασε και τοΚομο μοο­ Ἡοτοτλον κήομκο μοι ζήτηοον Ποοοοοοη· Ήτον νκιιιμε αμέσως, χωρίς να Πει λέξη σε κανέναν για το Περιε­

[34] [35]

χόμενό του/Ητσί, οί οΠλίτες ογνοούσον το μἠνυμο. Ο Στύ­ μος ­τόσο μεγολο όσο σημερο­ ούτε ο Πόλεμος Προδίογρο­φων τους δίέτοξε νο Ποροτοχτούν. Ποροτόχτηκον, ενώ οί φότον μοκρόχρονος, όσο ο τωρίνός. Ιίρίνω ότί ΠρέΠεί νο μεί­Άθηνοίοί τους Ποροκολουθούσον οΠό οΠόστοση βολής τό­ νουμε ζωντονοί. μέχρίς ότου η Πόλη μηορέσεί νο Πετύχεί τηνξου. Ο Στύφων τους μίλησε με ουτό ΠερίΠου το λόγίο: ίίίίελευθέρωση μος. με οντολλογη ή όίλλο τρόΠο. Πίστεύω ότί

‹< Άνδρες ενόρετοί! Άνδρες γεννοίοίἰ Λοκεδοίμόνίοί! Ση­ Πο Προσφέρουμε μεγολύτερη υΠηρεσίο στους δίκούς μος, ον

μερο Πολεμησοτε με τρόΠο οντοξίο των Προγόνων σος. Πο­ οἡμερο Ποροδοθούμε, Πορόί ον σκοτωθούμε όλοί/Βχουν ολ­

λεμήσοτε οΠένοντί σε οντίΠολο υΠέρτερο ορίθμητίκόί, οντί­ λοξεί οί κοίροί. ΠρέΠεί νο Προσορμοστούμε, ον δεν θέλου­Πολο όξίο οΠό στροτίωτίκη οηοηίη. Ο θουμοσμός μου γίο σος με νο εξοφονίστούμε. Οί κονόνες του Πολέμου έχουν μετο­είνοί βοθύς κοί οΠερίόρίστος. ολλό ουτό δυστυχώς δεν ορκεί. βληθεί. Μη φοβόστε την οτίμωση. Θο Ποροδοθείτε. ολλόί σοςΞέρετε ότί η Πόλη δεν συγχωρεί την ηττο. Η Πόλη σος εκ­ δίοτόζω εγώ νο Ποροδοθείτε, δεν Ποροδίδεστε με τη θέλη­Ποίδευσε γίο νο εηίκροτείτε οΠένοντί σε κοθε οντίΠολο7 ολ­ οή σος. Ξέρω ότί είνοί η Πρώτη φορό στην ίστορίο της Πόληςλό στο Πεδίο της μόίχης, όχί στη φυγη. Οί Άθηνοίοί κοί οί σύμ­ ίίου γίνετοί κότί τέτοίο. Ηίνοί ονήκουστο, ολλό κοί ονογκοίο.μοχοί τους δεν μοχοντοί. Ηκτοξεύουν, εξοκοντίζουν, ολλόί δεν ἰίὶίνοί Πρωτοφονές, ολλό εΠίβεβλημένο. Θο οφησετε, τώρο,Πλησίόζουν. Σε Πόλεμο δείλών δεν μΠορούμε νο Πολεμη­ κίιτω τίς οσΠίδες, κόίτί Που κονένος Πρόγονός σος δεν έχείσουμε. Ούτε εκΠοίδευμένοί είμοστε γίο τέτοίου είδους Πό­ κόνεί Ποτέ μέχρί τώρο. Ότον εΠίστρέίμετε, όμως. στη ΣΠόρ­λεμο, ούτε εξοτίλίσμένοί. Το ξίφος ξεχωρίζεί τους γεννοίους τη οΠελευθερωμένοί, θο τίς έχετε Πολί μοζί σος. θο τίς ΠΟ­

οΠό τους δείλούς. Το βέλος κοί το οκόντίο όχί. Ο Πόλεμος ροδώσετε στίς μητέρες σος χωρίς ίχνος ντρσΠής»_

δίορκεί ηδη έξί χρόνίο κοί οί θεοί μόνο γνωρίζουν Πόσο οκό­ Δεν μίλησε κονείς. Τί νο Πούν; Ήτον οδύνοτο νο ομφί­μο θο δίορκέσεί.Έχουμε οίίομείνεί εδώ εκοτόν είκοσί “όμοί­ οβητησουν τη δίοτογη του οξίωμοτίκού τους. Έτσί ήτονοί” κοί εκοτόν εβδόμηντο δύο Περίοίκοί. Η οΠώλείο εκοτόν μοθημένοί. Άλλωστε, οί οξίωμοτίκοί μος δεν είνοί κόίτί ξε­είκοσί οκτώ οΠλίτών σε μίο μόνο μέρο είνοί γίο την Πόλη χωρίστό οΠό εμός. ΟΠλίτες είνοί Που ονδρογόίθησον στηοβόίστοχτη. Μόνο στίς Θερμοτίύλες χοσομε Περίσσότερους ίίίιχη, οΠλίτες με ευθυκρίσίο, Που η Πόλη οΠοφόίσίσε νο τί­όνδρες σε τόσο λίγο χρόνο. Ποτέ όίλλοτε. Η λείίμονδρίο είνοί μήσεί με οξίώμοτο. Ποίος νο τους ομφίσβητήσεί;ο μονοδίκός μος οντίΠολος, όχί οί Άθηνοίοί. ἱἰίμοστε Πόλη Ο Στύφων γύρίσε κοί κοίτοξε το σολΠίγκτη. Ε)Πίκρο­

ολίγόίρίθμη. Άτίό ουτό μόνο κίνδυνεύουμε. Ρίο τη Σττόίρτη, οί ίούσε σίγη οΠόλυτη. ΣΠορτίότες κοί Άθηνοίοί έμενον όλοίδίοκόσίοί ενενηντο δύο οΠλίτες, Που οηομένουν τώρο στη οφωνοί, οφού γίο όλους το θέομο Που οντίκρίζον έφτονεΣφοκτηρίο, είνοί Πολύτίμοί. Τρόφίμο κοί νερό δεν έχουμε ο το όρίο του οδίονόητου. ΣολΠίσμο γίο «Πορόδοση» δενΠίο. Βίμοστε Περίκυκλωμένοί, χωρίς δίέξοδο. Στίς Θερμο­ ίίίίἡρχε φυσίκό. Έἔτσί ο σολΠίγκτης σήμονε: ‹‹ΌΠλο οΠο­Πύλες έγίνε οκρίβώς το ίδίο. Βκείνοί δεν Ποροδόθηκον, βέ­ Νὑσοτε, όΠλο οΠοθέσοτε». Άφησον όλοί κοτω τίς οσΠίδες,βοίο, ολλό τότε ούτε η λείιμονδρίο οΠοτελούσε κίνδυνο γίο ίίί δόροτο κοί το ξίφη. έβγολον το κρόνος, τον θώροκο κοί

[Βθ] [37]

τις Περικνημίδες. Έμειναν εκεί ακίνητοι, ντυμένοι Παντα

με τον ερυθρό Πολεμικό τους χιτώνα, αλλα γυμνοί Πια στην

ψυχή, σκοτεινιασμένοι, με τα χείλη σφιγμένα, το Πρόσω­

Πο αυλακωμένο, τυλιγμένοι στη σιωΠή τους, ηττημένοι και

μολοντουτο ζωντανοί, κατι ανήκουστο γι” αυτούς, ζωντανοί ΚΒΦΑΛΜΟ Ρ,

δίΠλα στις Παρατημένες ασΠίδες, τις ασΠίδες Που τους εί­

χε εμΠιστευτεί η μητέρα τους, όλες με το ερυθρόχρωμο Λ

ζωγραφισμένο Πανω τους. Έμειναν δίΠλα στις ασΠίδες, το

μόνο τείχος της ατείχιστης Πόλης μας, βαθουλωμένες και

ἔέΡδιζΠ'”ΓΒιΑ

χαραγμένες αΠό τα Πλήγματα Που είχαν αντέξει μ' αυτές οι ΜΚΟ, Ο νόμος αυτός Πῃτόσσει , ,δΠαντα το ι ιο Πραγ­

Προκατοχοί τους, έμειναν όλοι εκεί, ερειτιωμένοι, λοξοκοι­ μα, δεν τους εΠιτρέΠει δηλαδή να εγκαταλείηουν

ταζοντας το γκρεμό στ, αριστερα τους, αλλα ανήμΠοροι να το Πεδίο της μαχης, όσο κι αν είναι το Πλήθος

Παρακουσουν τη διαταγή, σκληρα εκιιαιδευμένοι αΠό εφτα του ελίθρού' ονῇθεω τους εῃβόλλειι Παραμένο­

χρονών γι) αυτόν ακριβώς τον σκοΠό, να μην Παρακούν Πο­ ποθ οκλονητοι στκι Υραμμές τους, να υιιερι·

τέ τις διαταγές, όΠοιες κι αν είναι. Έμειναν γι) αυτό εκεί,σχυσουν ή να σκοτωθούν»

Παντα υΠακουοι, αλλοι αΠ) αυτούς όρθιοι, με το βλέμμα κα­ ΗΡοΔοι·οΣ, Ζή, Πολυμνιο, ι0Δ

τεβασμένο και αδειανό, αλλοι γονατιστοί, κλαίγοντας σιω­

Πηλα. Σιγή αΠόκοσμη εξακολουθούσε να εΠικρατεί σε όλο

το Πεδίο. Σε λίγο τους είχαν αλυσοδέσει.

Μεταφέρθηκαν στην Αθήνα και φυλακίστηκαν. Την

Πρώτη μέρα της φυλακισής τους, ο Στύφων, χρησιμοΠοι­

ώντας τις αλυσίδες του, αυτοκτόνησε.Το υΠόλοιΠο στρατευμα, όσοι, δηλαδή, είχαν Παραμείνει,

ανήμΠοροι, στην ακτή αΠέναντι αΠό τη Σφακτηρία, εΠέ­

στρειμε στη ΣΠαρτη. Αναμεσα τους και εγώ. Ο Λυσίμαχος

και ο Μέλων, οι δυο είλωτες, στεφανώθηκαν ενώΠιον όλου

του στρατευματος. Αυτοί ήταν οι μόνοι νικητές στην Πόλο.

ΑΠελευθερωθηκαν και ζήτησαν, αμέσως, να κσταταγοόν

στην ΙίρυΠτεία, τη μυστική υΠηρεσία του σΠαρτιατικουστρατού. Το αίτημα τους έγινε δεκτό.

[38]

Αελλοοτικλιν. ετό λντο εεΡΩ ινιοινο. Ποροὁοθηκοιν. Οι‹‹Π φτηνές κοι χυδοίες δικοιολονίες τους δεν με ενδιο­φέρουν. Τι θο Πεί "διοτοχτήκομε”; Γι) ουτό τους εκΠοί­δευσε η Πόλη; Γιο νο υΠοκούουν σε Ποράνομες διοτονες;|·)Πέλεξον τον εύκολο δρόμο. Όχι τον δρόμο του Ηροκλή.ίίέρδισον Πρόσκοιρο τη ζωή τους. ολλά εχοσον μόνιμο τηνιμυχή τους. Ποροδόθηκον στο στροτό των εμΠόρων, τωνβιοτεχνών, των κολλιτεχνών, των φιλοσόφων κοι των Ποι­ητών. Στο στροτό των Αθηνοίων7 ον είνοι δυνοτόν! Η Πό­λη Πάσχει οΠό λειτμονδρίοἔ λενε. Γιοτί νο χάσει εκοτόν εί­κοσι “ομοίους”; Γιοτί νο χάσει εκοτόν εβδομήντο δυο Πε­ρίοικους; Πώς θο τους ονοηληρώσει; Αστείοι εΠιχειρήμοτο.'Γρόφιμο είνοι, άρονε, οι Πολεμιστές γιο νο τους συντη­ρούμε; Ποιος είνοι ο σκοΠός του Πολεμιστή, ον όχι ο θά­νοτος στη μάχη; Η Πόλη, άλλωστε. δεν στηρίχτηκε Ποτέ στοΠλήθος των ονδρών της. Πάντοτε έΠοσχε οΠό λειιμονδρίο,δεν Πάσχει μόνο τώρο. Στο γόητρο κοι τη φήμη της στη­ρίζετοι η Πόλη. Στη φήμη Που δημιούργησον οι οΠλίτες τηςεκείνοι. Που ορνήθηκον νο ρίξουν τις οσΠίδες σε Περιστά­σεις Πιο δυσκολες οΠ7 ουτές της Σφοκτηρίος. Αν οι εκο­τόν είκοσι Πορεδωσον το όΠλο στην Πόλο, τι εΠρεΠε νο κά­νουν οι τριοκόσιοι του Λεωνίδο; γΠάρχει σύγκριση; Νομί­ςω όχι. Ούτε σύγκριση υΠάρχει, ούτε δικοιολονίο. Αιτιολό­

Η­Π

γία υΠάρχει μόνο για την Πράξη τους: η διαταγή. Πράγμα­ της τιμής, αλλά της σκοΠιμότητας, μόνο Που εμείς δεν τοτι υΠήρχε διαταγή. Το δέχομαι. Τι είναι ισχυρότερο, όμως; είχαμε, τότε, αντιληφθεί. Πίχαν Περάσει δέκα χρόνια αΠό ταΗ διαταγή ή ο νόμος, Ο νόμος είναι σαφής. "Οταν αντικρί­ γεγονότα στην Πύλο και έξι χρόνια αΠό την αΠελευθέρωσησετε τον εχθρό, όταν Παραταχθείτε αΠέναντί του, Πρέτιει να των αιχμάλωτων οΠλιτών μας, μετά τη «Νικίειο» ειρήνη,νικήσετε ή να σκοτωθείτε”. Αυτό δεν λέει, Γιατί, λοιΠόν, όΠως την αΠοκαλούσαν. Πρόσκαιρη ειρήνη, ωστόσο. Ο Πο­υτιόκουσαν στην Παράνομη διαταγή; Συντάραξε την Εῖλλά­ λεμος συνεχιζόταν για δέκατη έκτη χρονιά. Οι «όμοιοι» Πουδα ολόκληρη η Παράδοσή τους, όΠως ξέρετε. Κανένας δεν αΠελευθερώθηκαν τότε, είχαν Πολεμήσει όλοι στη μάχη τηςτο Πίστευε στην αρχή, ούτε οι Αθηναίοι οι ίδιοι. Όταν οι Μαντίνειας, Πριν αΠό τρία χρόνια. Πολέμησαν στην Πρώ­"όμοιοι” μεταφέρθηκαν σιδηροδέσμιοι στην Αθήνα, οι Αθη­ τη σειρα, τη σειρά των «Προμάχων», αφού και η Πόλη ήθε­ναίοι Πλησίαζαν τους αιχμαλώτους και τους άγγιζαν για να λε να αΠαλλαγεί αΠό αυτούς και εκείνοι να ξεφύγουν αΠόδιαΠιστώσουν ότι είναι αληθινοί. Δεν είχαν ξαναδεί ΣΠαρ­ τις τύψεις τους. Αρκετοί είχαν σκοτωθεί, άλλοι τραυματί­τιόιτη αΠό κοντά. Καταλαβαίνετε τι σημαίνει αυτό, Ο μύθος σθηκαν βαριά. Πολέμησαν με λυσσώδη μανία, όΠως ήτανδιαλύθηκε σαν αραιή Πρωινή ομίχλη. Τόσα χρονια, τοοος φυσικό. Μετά τον ελιγμό Που ΠραγματοΠοίησε ο Αγις, οκόΠος, τόσο αίμα, χάθηκαν όλα σε μία μόνο μέρα. Τι να Πω βασιλιάς, εΠέΠεσαν στην αθηναϊκή φάλαγγα αΠό Πλάγια θέ­γιί αυτούς; Αηδία και οργή με διακατέχουν, μολονότι έχουν ση και την κατέκοιμαν κυριολεκτικά. Πήραν Πίσω το αίμαΠια Περάσει δέκα χρόνια αΠό τότε. Πάντοτε Πίστευα ότι οι της Σψακτήριας, όχι, όμως, τη ντροιιή. Για την Πόλη ήτανΠεριουσίες τους έΠρεΠε να δημευθούν και οι ίδιοι να εξο­ ιιια εξιλεωμένοι. φυσικά. Στην Πραγματικότητα, όμως, τοριστούν για να μη μολύνουν τους υΠόλοιΠους. Φοβάμαι ότι στίγμα της Παράδοσης Παρέμενε χαραγμένο Πάνω τους,όσες νίκες κι αν κατακτήσουμε Πια στο Πεδίο της μάχης, ακόμα και μετά τη μάχη της Μαντίνειας. Όσο εφικτό ήτανη Πόλη δεν θα είναι Ποτέ η ίδια, μετά την Παράδοση στη να αφιερωθεί στον αθηναϊκό Παρθενώνα ιέρεια Που είχεΣφακτηρία. Κρατώντας αυτούς ενεργούς, μέσα στο στρά­ ουνευρεθεί με άνδρα, άλλο τόσο εφικτό ήταν να δεχτούμετευμα, δεν θα τους δώσουμε Πίσω την ιμυχή τους, αλλά εμείς αυτούς σαν όμοιούς μας. Οι ίδιοι το ήξεραν, φυσικά.αντίθετα θα χάσουμε κι εμείς τη δική μας. Αυτή είναι η ἰιἶκαναν τα Πάντα για να εΠανορθώσουν το ανετιανόρθωτο,άΠοιμή μου.›› γνωρίζοντας ότι αγωνίζονται σε μάχη χαμένη Πριν καν διε­

Ο Κλεοσθένης σταμάτησε. Οι άλλοι τέσσερις έφοροι δεν ξιιχτεί. Ωστόσο, Πρόσιιαθόύσαν.μιλούσαν. Τι να Πουν άλλωστε, Είχαν Περίιιου την ίδια άΠο­ Δεν ήξερα για Ποια λόγο με είχαν καλέσει οι έφοροι. Ηψη. Δεν συμφωνούσα. ΌΠοιος δεν Προσαρμόζεται, εκλοι­ ουζήτησή τους είχε ήδη αρχίσει, όταν έφτασα στην οικίαΠει. Αυτός είναι ο νόμος της ζωής. Μέχρι την Παράδοση του Κλεοσθένη. Πίχε κληθεί και ο αρχηγός της ΚρυΠτείας,στη Σφακτηρία, η Πόλη δεν είχε Προσαρμοστεί στους νέους ιι Πύρυτος, άρα κάΠοιος σοβαρός λόγος ΠρέΠει να υΠήρ­κανόνες του Πολέμου. Π μάχη δεν γινόταν Πια στο Πεδίο χιτ. Δεν με αΠασχολούσε, όμως, αυτό. Η άδικη μοίρα του

[42] [43]

Άγι, του φιλου μου και αδελφού μου, με αΠασχολούσε Πα­ ουνεφέρω. «Δεν φταις, εσύ, Άγι», του έλεγα. «Η Πόλη σε εκ­νω αΠ) όλα. Η συζήτηση για τη Σφακτηρια ειχε ξαναξύσει ιιαίδευσε για να μαχεσαι εναντιον φαλαγγας. Αν ειχες Πα­την Πληγή. Με τον Άγι ειχαμε μεγαλώσει μαζι, αΠό εΠτα ραδοθει σε μια τέτοια μαχη δεν θα υΠήρχε καμμια δικαιο­ετών ειμαστε ζευγαρι στην εκΠαιδευση. Χωρισαμε σε ηλι­ λογια. Στη Σφακτηρια, όμως, τι καλύτερο μΠορούσατε νακια εικοσι ενός ετών, στην Πόλο. Δυτός αιχμαλωτιστηκε, κανετε; Δεν έΠρεΠε να σας στειλουν εκει. Βαρύ Πεζικό Πα­εγώ γύρισα στη ΣΠαρτη. Μόλις οι Δθηναιοι μετέφεραν τους νω σε ένα μικρό στενόμακρο νησι ειναι αχρηστο. Ούτε νααιχμαλώτους στις τριήρεις και αΠέΠλευσαν για τον Πειραια, ιιαραταχτειτε σωστα μΠορούσατε, ούτε να ελιχθειτε, ούτεανεβήκαμε όλοι στη Σφακτηρια για την ταφή των Πεσό­ να Προστατευτειτε αΠό τους τοξότες και τους ακοντιστές.ντων. Έψαξα αλλόφρων αναμεσα στις σορούς μήΠως τον '|'ο δικό σας Παθημα έγινε μαθημα για την Πόλη. Σχηματι­βρω, αλλα ο Άγις δεν ηταν εκει. Δυστυχώς δεν ειχε σκσ­ υαμε, ετιιτέλους, μοναδες αΠό ψιλούς, αξιοΠοιώντας έτσιτωθει στη μαχη. Ο Ἀγις ήταν αιχμαλωτος. Δλυσοδεμένος. και τους ειλωτες. Δεν Πήγε χαμένη η ΠροσΠαθεια σας. Προ­ΔΠελΠιστηκα.Έ]νιωσα ασφυξια. Το σώμα μου βαρυνε αφύ­ οφέρατε υΠηρεσια, μολονότι το κόστος για σας ειναι δυ­σικα. Σταματησα να σκεφτομαι. Έχασα την αισθηση του Πε­ ωβαστακτο»ριγυρου. Ο εσωτερικός μου διαλογος σταματησε αΠότομα. Με ακουγε αμιλητος. Δτιευθυνόμουν σε έναν ανθρωΠοΔεν ειχαμε εκηαιδευτει για ένα τέτοιο κτύΠημα. Ο θανατος, Που ζούσε Πια σε δικό του κόσμο. Σ” έναν κόσμο ντροηής.ναι, ηταν αΠοδεκτός και ο θανατος στη μαχη Πιο αΠοδεκτός Οταν έμαθε ότι εΠικειται μαχη με τους Αθηναιους και τουςακόμα, αλλα η αιχμαλωσια, όχι, ήταν αδιανόητη και κανεις Δργειτες, η μαχη της Μαντινειας, το ΠρόσωΠό του φωτι­Ποτέ δεν μας Προετοίμασε για ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Δεν υθηκε. Εὶιδα Παλι το χαμόγελό του. Πολέμησε διΠλα διΠλαμΠορούσα να το συνειδητοΠοιήσω. Ο Άγις, ο Πιο Περήφα­ με το Βρασιδα, το ζευγαρι του στη Σφακτηρια και την αιχ­νος αΠό όλους τους συνομηλικους μας, ο Άγις Που έΠια­ μαλωσια. Σκοτώθηκαν και οι δύο.νε ταύρο αΠό τα κέρατα και τον καθήλωνε, ο Ἀγις Που ονει­ ­ Γιατι μιλαμε, όμως, γι, αυτούς, ειΠα, μΠαινοντας στηρευόταν να οδηγήσει ανδρες γενναιους σε μαχη νικηφόρα, συζήτηση. 'Γι νόημα έχει Πια; Άλλοι σκοτώθηκαν στη Μα­

| | | | κ » » × × » |ο Άγις, ο μόνος φιλος Που ειχα Ποτε, ηταν τωρα δεμενος ντινεια, αλλοι αλλου και οσοι ζουν εχουν Πλεον εξιλεωθειμέσα σ' ένα Πλοιο εχθρικό. Βιχα σαστισει, όΠως όλοι οι αλ­ ιῖιιειτα αΠό τόσες και τόσες μαχες και δοκιμασίες.λοι. Γονατισα. ­ Μιλαμε γι” αυτούς, ειΠε ο Ηύρυτος, εΠειδή έχουμε το­

Βκεινος έμεινε στην αθηναϊκή φυλακή τέσσερα χρόνια. ιιοθετήσει ένα ακόμα ζευγαρι της ΚρυΠτειας στην Αθήνα.ΗΠέστρεψε στη ΣΠαρτη, σωματικό και ψυχικό ρακος. Η ­ Και λοιΠόν,ακινησια της φυλακής ειχε μειώσει την Πολεμική του ικα­ ­ Το ζευγαρι Που εΠιλέξαμε ειναι αΠό αυτούς.νότητα, ενώ το ψυχικό αλγος, ο Πόνος, βαθύς και κοφτερός ­ Ποιοι ειναι;σαν το μαχαίρι, του έτρωγε τα σωθικα. Δεν μΠόρεσα να τον ­ Ο Άγις και ο Βρασιδας.

[44] [45]

Έμεινα άναυδος. Οι άλλοι άρχισαν να γελάνε βλέτιοντας σμενσ] σ ενάά Πάνω στσν άλλά ηλημμμμισμένοι στο αίμα.την κατάΠληξή μου. «Δεν σκοτώθηκαν στη Μαντίνεια, Π Γιάεΐ δεν μάθάμε άστε άει σώθηκάν; Γιατί δεν εΠε­όΠως εσύ νομίζεις», συνέχισε ο Βύρυτος. «Τραυματίστηκαν σεσεψάν άκάμά στη Σηάρτηἐσοβαρά κι οι δυο. Τους Πήραν οι Σκιρίτες και τους μετε­ τ Όηωά σσμ είηάι σι Σκιμἶεεά μάά ειάάησΐησαν μήνεςφεραν σε κάΠοιο καταυλισμό τους εκεί κοντά, για να τους μεεά άῃ σ Άνῖσ κά] σ Βράσῖδάά εηεζησάν­ Ξέραμε βέβαιαΠεριΠοιηθούν. Αν δεν λάβαιναν άμεση ιατρική βοήθεια θα σε' δεσμά ελάμν άμεση άφσά σε σλάφσσεσκη Περίπτωση η

Πεθαιναν και οι δύο αΠό αιμορραγία. Δεν Προλαβαίναμε να μάνάμεεεηση θά εσεηἐνε άσ σάσ σώμάεα δεν είχαν ανευ­τους μεταφέρουμε στη ΣΠάρτη. Όταν φύγαμε και τους μεωεί­ Σκεφεηκάμά άμάσσι νά εάμά άφησσμμε στη Σκιρίτι­αφήσαμε Πίσω, στη Σκιρίτιδα, εμείς νομίζαμε ότι είναι Πε­ άάι νιά νά μάθσμν νά μιλάνε κά] νά φεράνται όΠως οι Σκι­θαμενοι. Οι Σκιρίτες εκαναν τα Πάντα για να τους θερα­ μμιεάι με σκσηά νά τσμά Χσησλμσηοιησσμμε μετά σε αΠ0­

Πεύσουν και τα κατάφεραν. Μας εστειλαν μήνυμα μήνες άνσλη­ Όηάσσ ξεμεκἔι σά άμιέθ τκῖ Περιῃτώσελά σι Κάνάνεημετά τη μάχη ότι οι δύο οΠλίτες είναι Πλέον καλά στην άσάλάλείάά είνά] ησλά σμστηρσῖ­ Ούῖε Ο] σμννενεἶε; ταυςυγεία τους. Τότε σκεφτήκαμε να τους χρησιμοτιοιήσουμε ννωρίζσμν άῃ είνάλ ζωντσνσά Ούτε κανένας άλλσσι εκτάάσε αΠοστολή της ΚρυΠτείας. άάά εμενά› τσμά εφάμσμά εκεἴνηά εηά Χσσνιάά Και τους Πα­

­ Πώς τραυματίστηκαν; Ήριξαν την ασΠίδα; ίάσ νάμενσμσ εφάμσμά σλ σησίσλ τσ ηληρσφσμηθηκαν μόλιςΌΧ] βέβοια Το αντίθετο. χμνς. Οι Άγις και Βρασίδας έμειναν στη Σκιρίτιδα για ένα

­ Ποιος ήταν δεξιά; χρονο ΠερίΠου. Οι συγγενείς τους ειδοιιοιήθηκάγ όῃ είνα]

~ Ο Άγις. Στην ΠροσΠάθειά του να Προστατεύσει το άννσσάμενσι­ Δεν “εσμσ ελσμμε ηελ στ] σΚΟτώθηΚάν› σμτειΒρασίδα ΠαραΠάτησε σε μία Πέτρα και η ασΠίδα μετακινή­ °°!ά·)ά› σελ είνάι ζωνεάνάΐ­ Την ίάλά ηλησσφάμηάη έχει καιθηκε λίγο Προς το οριστερόῇ Αμέσως Ο Αθηνοΐος ΟΠΜΠΉ7 ιι σύζυγος του Ἀγι. Όταν οι δύο οιιλίτες εγιναν τελείως κα­

αΠέναντί του) τον κτύΠησε στον λαιμό, τραυματίζοντάς τον. λά εσάς σλάτάξάμε νά μετάκλνηθσύν σσό τη Σκλμῖείδά σταΈΠεσε, και νόμισαν ότι έχει Πεθάνει. Μόλις το είδε αυτό ο Μ®“νάμά› ωά Σὶσμίεεσ φμσμάά­ Αηά εκεί ηηνάν στην ΑίγιναΒρασίδας έκονε ένο βήμα εμτφός αΠό τη φόχογγο γω νο ι ιιι μετά στην Κνίδο. Στην Κνίδο Παρέμειναν ενα χρόνο ΠΒ­

Πλήξει τον Αθηναίο Που είχε τραυματίσει τον Άγι. Έτσμ μμίσμ­ Ήμάθάν νά Ἑσηλκά ηθη κά] εθλμάι εμαθαν το τοΠι­εμεινε αΠροστάτευτος και δέχθηκε Πλήγμα στο αριστερό ι ιι ιδιωμα και την Προφορά. Πριν αΠό μερικούς μήνα; ζή­

Πλευρά. Ο θώρακος διατρήθηκε, αυτός έΠεσε και θεωρή­ σιάάν νά άηάσΧσληθσάν ωά βάηθητικσἴ σί ένα αθηναϊκόθηκε Πεθομένος· ­Οταν τελείωσε η μάχη ΟΙ Σκιρίτεα όΠως 5 μιιωρικό Πλοίο. Με το Πλοίο αυτό έφθασαν στον Πειραιά.Πάντα, Πήγαν να λαφυραγωγήσουν τους Πεσόντες αντιΠά­ θά” μμε ηάρσμενσμν σσην Αθηνά·

λους και ανακάλυψαν τους δύο δικούς μας ημιθανείς, Πριν ῃάτί τά ηλησσφσμσάμά] άλά άμεάἐ

Προλάβουμε να ασχοληθούμε εμείς μαζί τους. Ήταν Πε­ ( λά φάνεκἱ σε άΠσσἙσλη› σηάντησε Ο Βάμμτσε­

αει ηη

­ Τι οτιοστολή; ντι κοτι τέτοιο, οφου οι ολιγορχικοί ονοιιουν την τιοτρίδοτ ΑΠσστσλή στην Αθήνσ­ Ο Άνκι ἡτσν τσ ζεσνσσ] σου ιωυς Περισσότερο οιιό όσο μισουν τους δημοκροτικούς συ­

στην εκσσίσεσσηι σν θσμσμσ] Κσλσ­ μιιολίτες τους. Έτσι νομίζω τουλάχιστον, κοι θο με εξέ­­Ήτον. ιιληττε το οντίθετο, τιορότι εμείς δεν έχουμε Πολιτικές φο­­ Πότε χωρίσοτε; ιρίές στην τιόλη7 κι έτσι δεν μσορουμε νο εκτιμήσουμε με/ × | » Ι κ κ »­ Στην Πυλο χωρισομε. οκριβειο τον τροτιο σκειμης ουτων των ονθρωτιων. Οι δικοι­ Γιοτί; μος, λοιτιόν, συνεχίζουν ονογκοστικο νο εμφονίζοντοι ως­ Στη Σφοκτηρίσ, όυως θυμόσσι, δεν σνέβηκσν σμλνείθ μιιοικοι, ορο ουσιοστικο ιιορομένουν έξω οι­ιό την ολιγορ­λόΧΟΒ σλλσ έγινε κλήρωση σσσ σλσσσ τους λσὶίσσσ· Στην χική ετοιρίο, στην οηοίο έχουν τιροσκολληθεί. Γιο νο ξε­κλήρωση σστή Χσσρλστήκσμσ­ Οσσέλιστε Κσιόλσβσ νλο ΠΟΙΟ ιικροσουν ουτή τη δυσχέρειο έκονον δυο ηρογμοτο. Πρώ­λόνο έγινε κλήρωση. ιο οιιί όλο ζήτησον κοι τιέτυχον νο εργοστουν ως ειιιστο­

τ Τ] σΧέση είΧ(­σε σσσ την σσσλεσθέρωσἡ τον μέλρλ τη ιι·ς στο κτήμοτο του ειτικεφολής της ετοιρίος, κοηοιου Μέ­μοχη της Μοντίνειος; ιωνος. Αυτοςτο Μέτων, οσχολείτοι ιδιοίτερο με την οστρο­_ 'Γην ίδιο τιου είχομε κοι στην εκτιοίδευση. λωγίο. ΘεωρείτοίδοΔκεορυδφοίοςἈθσησνο­ίσςσο”ο*τρολοΓνοΓς.Διο_

_ Τώρα λσιΠσν› βρίσκετσλ σιην Αθήνσϋ ως μέτσικσσι μσ­ μιίνοωθνδστην ονρσοικίοστουστΣέδχσἶινῖρσιλική σχέση μ, ουτον,ζί μθ ἙΟ Βρσσίσσ­ Πρσσιισθησσνί σσμφωνσ μσ Ήσ σσηνίεθ ἐιιοσκεδοζουν μοζί μερικο βροδιο, ολλο ουτό είνοι όλο. Μο­ηου έλοβον, νο εισέλθουν σε μίο οτιό τις «ετοιρίες» των ολι­ ηότνόόν Κόττότόό Πληρόφόόίόότ όλλό ότό όόεό Χόετόζόμόότόνσίυθκών σσν σρνσνσίσ μέλη› σλλσ μέὶίρι τώρα αυτό στό” γιο νο σχημοτίσουμε ιιλήρη εικόνο σχετικο με τις ειιιχει­ΘΠΚΘ 0δύνοτΟ_ Η συγκτκότμόνη ότότότΐό ότν δέχεται μέ­ ρήσεις Που σκοτιεύουν νο διεξογογουν οι Αθηνοίοι το κο­τσικσσσ­ ΒΠΙΠ­λέσνι σι ετσιρίσσ σστέσ σσνκρστσσντσλ σΠό .\‹›κοίρι. Ξέρουμε ότι ετοιμάζουν εκστροτείο στη Σικελίο)Αθηνοίους οριστοκρότες, Οΐιό Πλσσσισσσ σνθρώσσυθ μ8 μι· την Προτροτιή των δημοκροτικών κοι ιδιοίτερο του Αλ­ϋψηλή μσσψωσην Πρσσσν Πσσ σι σικσί μσσ σσλῇσς δεν σλσ­ τιβιοδη. Δεν ξέρουμε. όμως, λειιτομέρειες γιο την ειιιχεί­θέτουν. Όσο κι ον τιροσηοθήσουν θεωρώ ότι δεν θο μτιο­ 'τόση όότή. Ετ/νότττότ όττ η κότόκτηόη της Στκελτόό όΠόσέσσσν Πσσσ νσ σνσσσίθσσν Πλήρωσ στσν Κύκλο των Αθη” τους Αθηνοίους θο οδηγήσει τον Πόλεμο σε οδιέξοδο γιονοίων ολινορχικών. Αιιό την ολλη μεριο, τιολιτ οι ονθρωηοι 'Μό Βίνότ Οότόόόΐτητο νο Οῃοτρέψοημέ οιιτή την τιροοτιτι­σστσδ σλ σλινσσΧσίσί› μσσρσί νσ είνσ] φιλσλσκωνσίὥ μσσ­· τη. Στον κυκλο των φίλων κοι ομοτροτιεζων του Μέτωνοςρεί νο ετιιθυμούν τ0ν ιερμοιιισμσ ­Εσυ Πσλέμσυ Κω την ιινριλομβονετοι κοι μίο ετοίροτ η Λήδο. Αυτή είνοι η ευνο­σσνσλσλλσνἡ μ) σμσσι σσῖσ σμωσ δεν σημσίνσλ στ] θσ σέΧΟ_ ωιιμενη του οστρολόγου. Γιο κολή μος τύχη, μόλις η ετοίροντσν σῃσ σσξελσ Ἑσσσ κσλϋσσκσσσϋσ σν σ Άνλσ Ισ σ ΒΡσσί“ νιἱιι: τον Άνι, έδειξε νι) ουτόν ένο ιδιοίτερο ενδιοφέρον, ορ­δος τους οιιοκολυτιτον την ιδιοτητο τους. Δεν μτιορεί νο γί­ όόόντόό μτό ότττμόνη ότόότκόότό Πόόόόγγτόόό τόό' Αυτός

[48] [49]

μας ειδοτιοίησε και του είιιαμε να αΠοδεχτεί την Πρόκληση. ι¬ ιι. Δεν χρειαζεται να την γνωρίζεις αΠὁ τωρα, αλλα να εί­Η εταίρα καταγεται αΠό την Κόρινθο, αλλα ζει στην Αθήνα σοι βέβαιος ότι και η αυθεντικότητα των μηνυματων είναιΠολλα χρόνια. Οι Αθηναίοι την αηοδέχονται Πλήρως. ῖἕὶίναι ωιιιιιφαλισμένη και η ανωνυμία του Άγι και του Βρασίδα. Ομορφωμένη, εκλεΠτυσμένη, μαγισσα της ηδονής ΚΟ] Ἑηίι ιιιοίμαχος και ο Μέλων Παραλαμβανουν τα μηνύματα καιλαγνείας, όΠως την Περιγραφουν ο Άγις και ο Βρασίδας. ιι ιινιις αΠό αυτούς Πηγαίνει μέχρι τον ισθμό για να τα Πα­Χρειαζεται Προσοχή, βέβαια. ΜΠορεί να δουλεύει για τους ριὼιίισει στη φρουρα μας εκεί, Παραλαμβανοντας ταυτό­Κορίνθιους, κατι Που δεν μας ενοχλεί, μΠορεί για τους Δθη­ ηιονα τα μηνύματα Που στέλνουμε εμείς Προς τους Άγιναίους, μΠορεί για όλους, μΠορεί για κανέναν. Δεν ξέρουμε ι αι Βρασίδα, ενώ ο αλλος Παραμένει στην Αθήνα, Παραμο­και σίγουρα ΠρέΠει να μαθουμε. ­ ι ιιοντας και ελέγχοντας το σημείο εΠικοινωνίας για κα­

­ Ποιοι είναι οι αγγελιοφόροι και Που διαμένουν, Ποιο νέο μήνυμα.­ θυμασαι τους δύο είλωτες Που είχαν αηελευθερωθεί Τότε εγώ σε τι Χρεισζσμσι;

μετα τα γεγονότα στη Σφακτηρία, τρν Δυσίμαχο και Ἐθν Χρειαζεσαι. Το καλοκαίρι Πλησιαζει. Άρα Πλησιαζει καιΜέλωνα; ­­ χρόνος της σικελικής εκστρατείας των Αθηναίων. Οι εξε­

­ Τους θυμαμαι. \ιΙ,ι·ις θα είναι Πια ραγδαίες. Η αΠόσταση Στιαρτης­Αθήνας,­ Μετα την ατιελευθέρωσή τους ενταχθηκαν στην Κρυ­ ιιυγιιλη. Μέχρι να έρθει ο αγγελιοφόρος, να λαβει οδηγίες

Πτεία. Οι οικογένειές τους Παρέμειναν, φυσικα, εδώ, αλλα ι αι να ειιιοτρέιμει στον ισθμό, μεσολοβεί σημαντικό χρο­σστσι σταλθῃκσγ στη Νααηακτο, στους Μεσσήνιους λιΠο­ ι ιι­.ιι διαστημα. Μηορεί, έτσι, να μείνουμε Πίσω αΠό τις εξε­τακτες Που κατοικούν εκεί, δήλωσαν και αυτοί λιΠοτακτες ιιιρις. ι¬ι7 αυτό θέλουμε να στείλουμε έναν αξιωματικό κο­­και Παρέμειναν στη Ναύηακτο για δυο­τρία χρόνια/Εὶδιναν ι ια στην Αττική με γενικές οδηγίες και διαταγές, ωστε οαναφορα συνέχεια και όλες τους οι Πληροφορίες ετιιβεβαι­ ,μονος μεταξύ της Πληροφόρησης και της εντολής Προςώθηκε Πως ήταν ορθές. Έτσι τους φέραμε για ένα χρόνο ισως δύο οΠλίτες να συντομευτεί αισθητα. Γι) αυτό θα ΠαςΠερίΠου στη ΣΠαρτη για να μη χασουν την εΠαφή με τους μια Μέγαρα. Είναι Προτιμότερο, κρίναμε, να εγκατασταθείςοικείους τους, δώσαμε νέες οδηγίες και τους στείλαμε στις οι­ οαμμαχη Πόλη για να έχεις ανεση κινήσεων. Οι αγγε­Αχαρνές. Βκεί, βέβαια, εμφανίστηκαν ως Μεσσήνιοι, αΠό ιιοφόροι θα αναφέρουν σ” εσένα. Εσυ, Παλι, θα ατιευθύνε­τη ΝαύΠακτο. Εἔργαζονται στα κτήματα της Περιοἔίήθ Π8τ ­ιιιι ‹ι” εμας, μόνο αν το κρίνεις αΠαραίτητο. Σε καθε Περί­ριστασιακα. Αλλαζουν συνέχεια τόΠο διαμονής και εργα­ ιιιωση, όμως, έχεις την εξουσιοδότηση να αΠοφασίζεις κα­οίας. Δεν γνωρίζουν Ποιοι ανδρες της Κρυητείας βρίσκο­ ια την κρίση σου και να μας ενημερώνεις μετα τη λήιμη τηςνται στην Αθήνα. Η εΠικοινωνία τους γίνεται μέσω γρα­ ιιιιοφασής σου.Πτών μηνυματων Που αφήνονται σε Προκαθορισμένο ση­

­ Ποιες είναι οι γενικές οδηγίες,μείο. Η διαδικασία της εΠικοινωνίας είναι αρκετα ΠερίΠλο­ Να αιιοτραηεί η σικελική εκστρατεία με καθε μέσο και,

[50] [Βι]

ον ουτό δεν είνοί εφίκτό, νο εκδηλωθεί με τετοίον τρόΠο,

ώστε νο είνοί Προδίονενρομμενη η οτίοτυχίο της.

­ Μάλίστο.­ Θο Πάρείς μοζί σου δυο σκυτάλες, με ορίθμηση ΝΑΒ

κοί ΝΑΡ. Η Πρωτη είνοί οΠοροίτητη νίο την εΠίκοίνωνίο

σου με το ζευγάρί στην Αθηνο. Αυτοί έχουν την άλλη σκυ­

τάλη με τον ορίθμό ΝΑΒ. Η σκυτάλη με τον ορίθμό ΝΑΡ θο

χρησίμοΠοίείτοί νίο την εΠίκοίνωνίο μί εμενο.

­ Βίδίκότερες οδηγίες εΠίκοίνωνίος·

­ Ο Αγίς κί ο Βροσίδος ορχίζουν κάθε μηνυμο τους με

λέξη της οτίοίος το Πρώτο νράμμο είνοί «ο» κοί το κλείνουν

με λεξη της οίίοίος το τελευτοίο νράμμο είνοί «ν». Αυτό συ­

ί ίίίυτο οΠολύτως νί) ουτη την οντίμετάθεση, οφου γίί ου­υ›ν„ ετσί κί ολλίώς, όλο το νράμμοτο θο βρίσκοντοί σε άτο­ίε ίη κοί οκονόνίστη σείρά. Αντίθετο, μόλίς εγώ τυλίξω Πιλωμίδο Πάνω στη δίκη μου σκυτάλη ΝΑΡ, βλέΠοντος την

κ Μ Νμετοθεσηχ θα ξέρω ότί ἙΘ μηνυμο είνοί ουθεντίκό.Ιἴίστεύείς ότί μΠορεί Ποτέ νο γράψω ΠοροΠλονητίκη

ί ίίιστολη κάτω οΠό Πίεση κοί νο την οΠοστείλω;'Ρο Πίστεύω. Αν σε βάλουν στον τροχό, οργό ή γρήγο­

μίί, θά υίίοκυψείς. Ρίο την οκρίβείο θο υΠοκύιμείς ορνά) γίη7

ί | » »ίίί τους δωσείς την εντυΠωση οτί κοτοφερον νο σε «σῃότΠυίίν». Μολίς Πίστεηίουν οτί το Πετυχον, εσύ θο γράῳείς τοί ίηίενο Που θελουν, τυλίγοντος την λωρίδο κονονίκά Πά­τω στη σκυτάλη ΝΑΡ, κάτω οΠό την Ποροκολούθηση των

νεΠάνετοί ότί η Πρώτη κοί η τελευτοίο λέξη μΠορεί νο μη

συνδέοντοί νοημοτίκά με το υΠόλοίΠο κείμενο. Αν δείς μη”

νυμο Που δεν εχεί ουτά το χοροκτηρίστίκά θο ξέρείς ότί

οί δύο άνδρες μος είνοί οίχμάλωτοί κοί νράφουν κάτω οΠό

Πίεση. Αν κάτί τέτοίο συμβεί θο μος είδοΠοίησείς ομεσως.

Η δίκη μος εΠίκοίνωνίο θά νίνετοί με οντίστοίχο τρόΠο. Θο

οντίνράφείς το μηνυμά τους, ον οΠοίτείτοί) κοί μετά θά

Προσθετείς το δίκά σου σχόλίο η εκτίμησείς, ον υΠάρχουν.

λθηνοίων. Δεν θο οντίμετοθεσείς όμως το νράμμοτα Θο

ίμίίιίίείς την Πρώτη κοί την τελευτοίο λεξη, όΠως ῃρογμο­

ΗΜ' ΠΟΘΠΗ νο γροφούν. Χωρίς οντίμετάθεση. Έἔτσί, ουτοίίί λ ς ς ε × ω ω ,ίι |›λεΠουν ενο κείμενο οΠολυτο φυσίολονίκο, ενω) ομως,ίί ί ς ς ς ­ · _ ε /ίί ςερω οτί είοοί οίχμολωτος κοί θο οντίδροσω ονολονο.

Ο Αυσίμοχος κοί ο Μελων έχουν ενημερωθεί;Νοί. Θο σε συνοντησουν στην οίκίο του Πάτροκλου,

, ίου Θτροτηγού των Μενορεων. Εκεί θο δίομένείς.Μόλίς, όμως) τυλίξείς τη δερμάτίνη λωρίδο στη σκυτάλη Ποτε ΠρεΠεί νο είμοί στο Μενορο;ΝΑΡ κοί ορχίσείς τη συννροφη του δίκοό σου μηνυμοτος

η την οντίνροφη του δίκου τους μηνυμοτος νίο νο το στεί­

λείς σ) εμενο, θο οντίμετοθετείς το Πρώτο κοί το δευτερο

νράμμο της Πρώτης κοί της τελευτοίος λεξης, θο ορχίζείςῃ

δηλοδη, τίς λεξείς ουτές οΠό το δευτερο νράμμο τους, θά

συνεχίζείς με το Πρώτο, μετά το τρίτο κ.ο.κ. Ρίο Ποράδείν/ | | | ί

Ζε το­είε μερεςΑν χρείοστεί νο Πάω στην Αθηνο;Θο φροντίσουν οί Μενορείς νίί ουτό. Ο Ανίς κοί Ο Βρο­

λθθἔ έΧΟϋν ηδη λάβεί το μηνυμο ότί σε τρείς μερες Θα βρε

"'° "Μ" οξλωμοτίκός στο Μεγορο. Ξέρουν, εΠίσης, ότί μΠο­.συν νο Πονε εκείνοί στο Μένορο) ον υΠάρξεί τετοίο ονά­

μο η λεξη «Αθηνά» θο νροφετοί «Θοηνο» κοί η λεξη «Πολη»χ ω ω χ χ χ ίί ί

θο νροφετοί ί‹ΟΠλη». ῖἑἔτσί, ον κοΠοίος Πορεί στο χερίο του Ι

τη λωρίδοη χωρίς τη σκυτάλη, δεν θο μΠορεί νο κοτολάβεί

ίδῖ]

Δ η νο κολεσουν τον οξίωμοτίκό στην Αθηνο.

Ξθρελ Ο Άνίς ότί εγώ είμοί ο οξίωμοτίκός;

[53]

­ Όχι, δεν το ξέρει. Χρειάζεσαι κόΠοιον οΠλίτη να έρ­ Γύρισα στο στρατόΠεδο να Προετοιμαστὡ για την ανα­θει μαζί σου ως βοηθός ή Προτιμάς να Πας μόνος σου, χωρησή μου, χαρούμενος. Μία ακόμη μοναχική αΠοστολή

­ Μόνος μου. ήταν αυτό ακριβώς Που εηιζητούσα. Παράλληλα, όμως, η

­ Σου θυμίζω ότι οι Αθηναίοι δεν έχουν οργανωμένη υΠη­ ιιρ‹›οΠτική της συνάντησης με τον Αγι, τον Αγι Που, όΠωςρεσία εΠιφορτισμένη για ν” ατιοφεύγουν την είσοδο ξένων ολοι, τον νόμιζα, Πεθαμένο, τον Άγι τον Παιδικό μου φίλοστην Πόλη τους, αντίθετα αΠό ό,τι εμείς. Για την ακρίβεια δεν ι­.αι αδελφό, τον Αγι για τον θάνατο του οΠοίου είχα θρη­ασχολούνται καν με την αΠοτροΠή ενός τέτοιου ενδεχόμε­ νησει Πολύ, ήταν μια ΠροοΠτική Που με γέμιζε με ατιρό­νου, ούτε ο δικός μας θεσμός της ξενηλασίας ισχύει στην ομενη χαρά και ευεξία. Ξεκίνησα για τα Μέγαρα το ίδιο βρά­Αθήνα. ΟΠοιοσδήΠοτε είναι ελεύθερος να μΠει στην Πόλη ή ου. ΠερΠατούσα και νόμιζα ότι σχεδόν δεν Πατάω στη γη.να βγει αΠό αυτήν. Στο σώμα της Πόλης μΠορείς να διεισ­δύσεις, στην ιμυχή της, όμως, όχι, όΠως ξέρουμε. Δεν έχουνΚρυΠτεία, αλλά διαθέτουν μια Πολύ καλά οργανωμένη υΠη­ρεσία, υΠεύθυνη για την τήρηση του νόμου και της ευταξίαςστην Πόλη τους. Ειτιικεφαλής αυτής της υΠηρεσίας είναι δέ­

κα «αστυνόμοι», Πέντε για την Αθήνα και Πέντε για τον Πει­ραιά. Οι δέκα αστυνόμοι είναι διοικητές των αστυνομικώνοργάνων, τα οΠοία αηοτελούνται αΠό ΠερίΠου τριακόσιουςάνδρες, στην Πλειοιμηφία τους Σκύθες και Θράκες, δούλοι.Αυτοί οι δούλοι ονομάζονται «τοξότες», εΠειδή είναι οΠλι­σμένοι με τόξο. Τα καταλύματά τους είναι γύρω αΠό τονΆρειο Πάγο. Δεν έχουν κανένα λόγο να ασχοληθούν μαζί σας,

εάν δεν Παραβιάσετε κάΠοιον αΠό τους νόμους της Πόλης.Αν συλληφθείτε, όμως, για κάΠοιον τυχαίο λόγο ΠρέΠει να

έχετε κάτι να Πείτε σχετικά με την Παρουσία σας στην Αθή­να. Ο Αγις, ο Βρασίδας, 0 Αυσίμαχος και ο Μέλων έχουν τέ­τοιο λόγο Παρουσίας στην Πόλη. Βσύ δεν έχεις. Αρα, Πρέ­Πει να σκεφθείς κάτι και αυτό το κάτι να είναι Πειστικό.

­ Αν τυχόν αΠαιτηθεί η Παρουσία μου στην Αθήνα, θα

συνεννοηθώ με τους Μεγαρείς, και θα δημιουργήσω ένανΠειστικό λόγο.

[54] [55]

ΚΒΦΑΛΝΟ Δ/

«Δύο είναι οι τρόιιοι έκτιάίδευοης κάι ηθικής διά­ηοιδάγώνησης: η διδάσκάλίά με τά λάγισ κάι η

έμιιράκτη εξάσκηση. Οι άλλοι νομοθέτές, έχο­» »

Δ ντάς διάφορέτικη άντιληιμη ως Προς άοτό, άιιο­φάσισάν, έιιιλέγοντάς τον ένο τρόιιο, νά Πάρο­λέίιμουν τον άλλο· έτσι οι Λάκέδάιμόνιοι κάι οιΚρήτες έκιιάιδέάουν βιωμοτικά, ενώ οι Αθηνάί­οι κάι οι άλλοι όλοι, σχεδόν, οι υτιόλοιτιοιέἰἔλλη­νες, ειιιβάλλουν μέ τους νόμους όσοι ιιρέιιέι νάιιράττέι κάνεις η νά μην Πράττέι, ολινωρώντάςγιά τη βιωμάτικη έκιιοίδέοοη»

ιΩΣιιτιο›:, «Κοτά Ατιιωνος» 2, ιΤ3

λλιελ ινιεΧΡι ιοιν ιεοινιο ινιλει με τη «Θερατινη», μία ενω­Βμοτία του λόχου μου. Πηγαινε εκεί για να αντικατα­στησει μιαν αλλη ενωμοτία, Που θα ειιέστρεφε στη Σιιαρ­ιη, έΠειτα αΠό εξαμηνη Παραμονή στον ισθμό. Συνέχισαμόνος μου μέχρι τα Μέγαρα. Ήμουν Παντα σε εδαφη της||ελοΠοννησιακης Συμμαχίας, αρα κίνδυνος δεν υΠηρχε.Μετέφερα μόνο τις δυο σκυταλες, το ξίφος και εφεδρικόρουχισμό.

Μετα την αιχμαλωσία του Άγι στην Πόλο, είχα συμμε­τασχει σε δύο αΠοστολες της ΚρυΠτείας, δρώντας Πανταμόνος μου. Ο βαθμός του Πεντηκόνταρχου μου είχε αΠο­νεμηθεί μετα τη μαχη της Μαντίνειας, εηειδη είχα οδηγή­σει, με το βαθμό του ενωμοταρχη, τότε, την ενωμοτία­­‹Αμυκλαι››, τη δεξια ενωμοτία του λόχου μου, στην κυκλω­τική κίνηση Που είχε ως αΠοτέλεσμα την ΠλευροκόΠησητης αθηναικης Παραταξης. Τότε ήταν Που είδα για Πρώτηφορα τον τρόμο και το φόβο του θανατου στα ματια των αλ­λων, των Αθηναίων, καθώς εμείς Προσεγγίζαμε, με βημαρυθμικό, φωναζοντας διαρκώς «αλαλα», βροντώντας τα Πό­δια κατω, του αυλού να μας συνοδεύει, καλυμ­μένοι μέσα σ) ένα σύννεφο σκόνης, αΠαλλαγμενοι αΠό κα­θε αίσθηση φόβου, τελείως ελευθεροι αΠό τα ανθρώΠινα. Οφόβος των Αθηναίων οΠλιτών μ” εκανε να τρομαξω. Γιατι

[59]

κ

φοβούνταν τόσο Πολύ ένα φυσικό φιιινιηιενο, όιιως είναι ο

θανατος; ”Γι εκιτιαίδευση τους είχε δοθεί, Μου φανηκε Πε

ρίεργο αυτό Που έβλεΠα, Περίεργο και ακα τανόητο, αρα τρο

μακτικό. Αφού δεν ήταν εξοικειωμένοι με την ιδέα του θα

νατου, τι την ήθελαν τη μαχη;Αμέσως μετα τη μαχη της Μαντίνειας και την Προαγω

γή μου έφυγα για την Αττική. Γιγκατασταθηκα στις υΠώ

ρειες της Παρνηθας, κοντα στο φρούριο της Φυλής και κα

τέγραφα τις δραστηριότητες των Αθηναίων. Η δραση μουήταν κυρίως νυχτερινή. ”Γην ημέρα κοιμόμουν ή κυνηγούσα στην Παρνηθα. Έζησα μόνος για έξι μήνες ΠερίΠου”Γρεφόμουν με το κυνήγι, ζούσα σαν αγρίμι. Όσες Πληρο

φορίες συγκέντρωνα τις Παρέδιδα ο ίδιος στον εΠικεφαλήτης δύναμής μας, στον ισθμό, και αμέσως μετα εΠέστρεφαΠαλι στην Παρνηθα. ῖἶιίχα συνηθίσει Πια να ζω μόνος μουΔεν αισθανόμουν καμμία έλλειφη ανθρώΠινης Παρουσίας.Κανένα κενό. Μου αρεσε αυτό.

Γιατί μου αρεσε, όμως, Ζευγαρι με ανδρα για τη μαχη

ζευγαρι με γυναίκα για την κοινωνία. Αυτό ήταν το δόγματης Πόλης. Μοναχική Πορεία στην ζωή δεν ΠροβλεΠότανΓια να Πολεμούμε αΠοτελεσματικα έΠρεΠε να έχουμε συ

νοχή στην φαλαγγα. Για να έχουμε συνοχή στη φαλαγγαέΠρεΠε ο καθένας να Προστατεύει Πρώτα το διΠλανό τουκαι μετα τον εαυτό του, αρα η «ταύτιση» των Πολεμιστώνμεταξύ τους, ανα ζεύγη, ήταν αναγκαία. Φιλαυτία και αυ

» × » / ×

ταΠαρνηση δεν συμβιβαζονται. Ο καθενας όφειλε να χαθε

ι·μωτα, αγατιη και αλλα τέτοια ανούσια συναισθήματα ζη­ιοιισε· τα ζευγαρια, όμως, ανδρών και γυναικών ήταν ακα­ιιιλυτα δια βίου, έτσι ωστε να διευκολύνεται η Προσφοραιιγιών Παιδιών στην Πόλη, χωρίς, όμως, οι ανδρες και οι γυ­ιαίκες να είναι αιχμαλωτοι ο ένας του αλλου. Κανένας λό­γης δεν υΠήρχε γι, αυτό· αφού έρωτας δεν υΠήρχε, αρα δεν

_ ιιιιήρχε ζήλεια. Η μοιχεία δεν αΠαγορευόταν και η Πρό­οκαιρη εναλλαγή συζύγων Οργανωμένηιαιινωνλίαδ ήταν, τότε, η Σιτιαρτη, όχιτυχαία συγκατοίκησημεμονωμένων οικογενειών. Η οικογένεια, για μας, δεν σή­

Γ μιιινε κατι το ιδιαίτερο, αφού μόνη Πραγματική οικογένειαμας ήταν η Πόλη συνολικα. Έτσι, οι οινύτιανδροι Πολεμι­­

Ἱ ιι τες, αΠό μια ηλικία και μετα, ήταν στη Σηαρτη αντικείμε­να χλευασμού. ίίλση Προσφορα κααιγγκγαχχείχγανγνστη/μαχη, η

ιιιιροθυμία τους για τεκνοΠοιία, τους έθετε στο Περιθώριο.Χιιιρίςωζιἶαθιδδιδα ηλτιόληδ δενθμτιορούσε να ειιιβιώσει. Αντικοι­νωνιικούς τους θεωρούσαν τους ανύηανδρους και χειρότε­

7 μη κατηγορία αΠό αυτή δεν μτιορούσε να υιιαρξει.Ήμουν ήδη τριαντα ετων και ανύΠανδρος. Έ]Πειτα αΠό 2­

­ ι χρόνια θα αρχιζαν εναντίον μου οι ψίθυροι και λίγο μεταοι ιμίθυροι θα γίνονταν βοή, οχλσγωγία, Που θα μζ έζωνε

” ιμιό Παντού. Δεν μζ ένοιαζε, όμως. Τουλαχιστον δεν μ) ένοι­ιιιγιτ ακόμα. Μετα την εξαφανιση του Αγι έκρινα ότι η μο­ιιιζια ήταν Πιο ελκυστική, Πιο γοητευτική αΠό καθε αλλη

_ μαμουσία, ανδρική ή γυναικεία.ΈΠαιμαν να μζ ενδιαφέρουν] · κ | | , κοι ‹ινθρωΠοι. Ουτε τη συντρσφια τους ηθελα, ουτε την αγα­

μέσα στον αλλο, να αηορροφηθεί αΠό τοναλλο, τόσο ώστεμη τους αναζητουσα, ουτε την οΠοιανδηΠοτε σωματική

να φτασει να νοιαζεται Περισσότερο για εκεινον, Παρα για ,ια ί ί

τον εαυτό του. Το ίδιο, ΠερίΠου, συνέβαινε και με τις γυιιιιφη, με εξαιρεση μονο τη ι ονικη, τη συζυγο του γι,

μονη ανθρῶιιινη Παρουσία Που μου θύμιζε το συνοδοιηό­ναίκες. Ψυχική ταύτιση με αυτές δεν ζητούσε η Πόλη, ούτε ε

[60]

μο της Παιδικής, εφηβικής και νεανικής μου ηλικίας. Γι) αυ­

[δι]

τό οΠ0ζητούσο τιο μονοχικέο οιηοοτολέο κοι, όσο Πορέμε­ Αυνοοο­ Ή μηΠοοο ετνοτἐ Δεν μΠοοουοο νο ξεοτολυντο­ Ακο·νο στη Σῃάριη κστοῃςούσο στο σψοευόῃεὁοα αφού χωρίς ιι›ιιθ‹›ύσο Πιο ενστικτώδη εσωτερική Πορείο, Περο οΠό τονσύζυγο δεν εττιτρεττῖότον νο εχω οικίο. Η/εμΠειρίο στις τ|υ`νΧο τηο λοντκηο Ποτ ουτο οεν ητον οοοοτο­ Ή μηΠτοούιῖώρειες της Πόιρνηθος με είχε φερει στο όριο μιοη συ­ ιιι ον; Μήηως, Πόλι) σκεφτόμουν Πολύ, Πιο Πολύ οτι” όσονεχόμενης διονοητικής εκστοσης. Η οηούσίο Προσώτιων «ι Μοζοτον; «Αν την ώοο τηο μοΧηο οτίεφθεττε Πώο νο οΠο·ήτον λύτρωτική. Πλησίοζο κοθήμερινόι τις εσχοτιες της ον­ ψυνετε το οοου Που εΠεοΧετοι, το δορυ ουτό θο σος χτυ­θρὡτιινης οντίληψης, εκεί Πού ορχίζει ο κόσμος των ηρώ­ ιιηοικι», μος ελενον. «Δεν Προλοβοίνετε νο σκεφθείτε. Η το­ων. Η σύνομιλίο με τον εουτό μομ είχε βοθύνει, ήτον ειλι­ νο­ιιτο εηελευοηο του Πληνμοτοο ετνοτ Πτο νρηνοοη οοοκρινεστερη, Πιο οιτιοδοτική. Στη μονοξιό δεν οτιόρχει ιμεμο. τον οΧεοτοομο τηο οττοφυνηο­ Ρτ ουτο μη οκεφτεοτε­ ΑντεΌλες οι τμεύδοισθήσεις ονοιιρούντοι κοι μενει μόνο η ολή­ υιιοο”τε Ποτν οΚεφτεττε› ολλοτώο Θο οκοττοθεττε­» Όλη η ετοθειο, γυμνή, οροτή, Προσενγίσιμη κοι δύσβοστοκτη. Έῖβλε­ Ποτοευοη μοο ο", ουτο οΠοοΚοΠουοε­ Σκληοηι οτμοτηοη λίοτ

Πο γωνιές της ιμοχής οδιόροτες κοι όννωστες μέχρι τότε. ι Πητονη ΠοοΠοοοοτίευη ντο την ενοτυςτὡοη οντίοοοοη οΠε­Ήτον ούτος, ορογε, ο δρόμος τού Ηροκλή, ο δρόμος της ιιιντι στο χτύηημο Πού ερχότον. Οι οσκήσεις σ” ούτό οτιε­ορετής; Κοι εκείνος μόνος του Πορεύότον, χωρίς ύΠοστύ­ ιτυηον­ Στην υΠοκοτοοτοοη τηο οκετυηο οΠο το ένστικτο­λωμο. Το οΠοστιολώμοτο είνοι οτιοροίτητο μεχρι νο στοθείς το τι ζωη δεν ουνεβοτνε Κοττ οτοτιοοοετυάο· Ζουοομε λιτο Ποτ

στο Πόδιο σού, σκεφτόμουν. Ότον ονδρωθείς Προγμοτι­ οοιλημενον μοκρτο οΠο μοτοτεο οττολουοετο Κοτ ολοηοτεοκό, ότον ορχίσει νο φωτίζετοι μεσο σού η Προγμοτικότητο, ηοονεο ντο νο μΠοοουμε νο ονττοοουμε οτο Πληνμοτοι τοη Πορείο Προς τους θεούς δεν μΠορεί Πορό νο είνοι Πορείο Πληνμοτο τηο ζωηον με τον τοτο ενοτυίτώοηι ολ­λο οοθο τοο­μονοχική. Δεν ύηορχούν βοήθειες εκεί. Ούτε δοσκολομ ού­­ Πο­ «Μονο Που ο Κυοτοο ονττητολοο οοο οτη ζωη οεν ετνου

τε μοθητες. Ποιος νο σε βοηθήσει; Κόθε συνδρομή ον­ ιυηοτοο ολλοο ολλο ο εουτοο οοο ο τοτοοαο μοο ελενον­ «ΘοθρώΠινη σε φερνει Πίσω) οντί νο σε Προωθεί. Ἑὶίνοι οντι­ θοοοντοτείτε Πολυ μεΧοτ νο τον κοθυΠοτοξετε› ον το Κο·κοινοκοκή μκιτετοκιονττομμηιΝοτηζο›νοι.Τιολλο μηο­ οκυέρετε Ποτέ ΣκεΠτόμενοιδενι±Πορείο:νο οιηετύχε­ρούσο νο κόνω, όμως; Ανόιτιη κοι ενδιοφερον γιο μεμονω­ ΠΝ ηώντοο μΠοοεττε· Μη οκεΠτεοτε Πολυ› ζηοτε Πολυ­ Αλ­μενοιις ονθρωηοιις δεν μΠορούσο νο δείξω, με μόνη εξοί­ ­\οοο› η μοΧη είνοτ Χομενη­» Αυτο ηξεοον ουτο Πτοτευο. ολ·ρθση φυσικά, τον Άγιϋ Ο λόγω) ξθκόθοροα Ήμουν μοθη­ .Μι τώρο σκεφτόμουν Περισσότερο οΠό όσο εΠρεΠε κοι ού­

μένος νο ονοτιώ ορχές, οξίες κοι ιδονικόι, νο ονοηώ την Πόο Πι με ονηΘυΧΟύοΘ­

λη ολόκληρη, σον ενιοίο σύνολο, όρο το συγκεκριμένο ότο­ Ὁτον εφτοοο οτο Μενοοοι ενκοτοοτοθηκο οτην ουοομο, εκτός οτιό τον Άνι, κινούσον το ενδιοφερον μου όχι του Ποτοοκλου Ποτ Πεοτμενο­ Οι Μενοοείο τυοουοον τουοεξοτομικεύμενο7 ολλόι σον μερη ούτής της ολότητος. Δεν εί­ Αίυινοτουοι τοτοίτεοο μετο το «Μενοουίο Ψητολομοει Που Πο­νοι οντικοινωνικό ούτό, σκεφτόμουν κοθώς βόδιζο γιο το ι”`μΠοοτζε την εμΠοοτΚη τους οοοοτηοτοτητο οΠο το οθη­

[ΘΖ] [θἔ]

ναῖκα λίμανία. Όση βοήθεία χρείαζόμουν, ήταν δίατεθεί­μένοί να μου την Προσφέρουν αΠλόχερα, αλλα Προς το Πα­

ρόν δεν χρείαζόμουν καμμία βοήθεία. Τους είΠα ότί θα έρ­

χονταί συνεχώς αγγελίοφόροί αΠό τη Θήβα, αΠοκρύΠτο­ντας την Πραγματίκή Προέλευση των αγγελίοφόρων, καί τομόνο Που ήθελα ήταν τροφή, ένδυση καί υΠόδυοη γί” αυ­

τούς, αν το ζητούσαν.Οί δύο αΠελεύθεροί, ο Λυσίμαχος καί ο Μέλων, ήρθαν

Πραγματί την εΠόμενη μέρα, λίγες ώρες μετα το ξημέρω­μα. Τους θυμόμουν Πολύ καλα αν καί είχαν Περασεί δέκαχρόνία αΠό τα γεγονότα στην Πύλο. Αυτοί, βέβαία, δεν μεθυμούνταν. Τότε ήμουν ένας νεαρός οτίλίτης αναμεσα σεμερτκές εκατονταδες αλλους. Δεν είχαν κανένα λόγο να μεθυμούνταί. Βκείνοί, αντίθετα, ήταν οί ήρωες της εκστρα­τείας ολόκληρης. Όλοί Παραταχθήκαμε ενώΠίόν τους γίανα τους στεφανώσεί ο βασίλίας. Ήταν αναλώοίμοί, γίζαυ­τό τους στείλαμε εβδομήντα μία νύχτες συνέχεία στη Σφα­κτηρία, μόνο Που αυτοί αρνήθηκαν να αναλωθούν, εκ­Πλήσσοντας τους Παντες. Τους ρώτησα γία την καταστα­ση στην Αθήνα, γία τίς συνθήκες δίαβίωσής τους, γία τυ­χόν κίνδυνο αιτοκαλυφης, είτε των ίδίων είτε των σημείωνεττίκοίνωνίας, αλλα οί αΠαντήσείς τους ήταν καθησυχαστί­κές. Μου έδωσαν τη δερματίνη λωρίδα με το μήνυμα τουΆγί καί του Βρασίδα. Την τύλίξα στην σκυταλη ΝΑΒ κατδίαβασα:

«Αρχίζουν Προετοίμασίες γία σίκελίκή εκστρατεία. Βντεί­

νωηματίκή αΠοιμη, αλλα αηαραίτητη γία τη δίασφαλίση τηςυυθεντίκότητας του μηνύματος. Πήρα μία αγραφη λωρίδα,ίην τύλίξα γύρω αΠό τη σκυταλη καί έγραφα:

ί<Συγκεντρώστε Πληροφορίες γία τη σχεδίαζόμενη ίερο­ουλία. Ο Βρασίδας να έρθεί στα Μέγαρα, μόλίς λαβετε τομηνυμα».

Ο Λυσίμαχος καί ο Μέλων Πήραν τη λωρίδα καί έφυγαναμεσως, γία να την τοΠοθετήσουν στο σημείο εΠίκοίνω­τ ίας. Η τοΠοθέτηση αυτή θα γίνόταν, φυσίκα, τη νύχτα.ίίὶίοί ο Ἀγίς καί ο Βρασίδας θα δίαβαζαν το μήνυμα ξημε­ρωματα καί, λογίκα, ο Βρασίδας θα ερχόταν στα Μέγαρα τοΠρωί της εΠόμενης μέρας.

Ήτσί, ακρίβώς, έγίνε. Έφτασε λίγο Πρίν το μεσημέρί..\ί·ν τον θυμόμουν Πολύ καλα/Ηταν ένα χρόνο μίκρότεροςυίίό εμένα. Άλλη ίλη στην εκΠαίδευση, αλλος λόχος στηνί ίυλο. Στην Πρώτη μαχη Που έλαβε μέρος αίχμαλωτίστηκε,υίίως καί ο Άγίς. Δεν φαίνονταν, όμως, Πανω του τα ίχνηίης αίχμαλωσίας. Ήταν ακμαίος σωματίκα, ακμαίος ψυχί­ί­.‹ί. Μου έκανε εντύΠωση αυτό.

¬­ Σε βλέΠω σε καλή κατασταση, είΠα.­ Βίμαί σε καλή κατασταση, αΠαντησε. Αλλίώς δεν θα

μίίορούσα να συνείσφέρω γία την εΠίτυχία της αηοστολής.|·Ιίμαί υηοχρεωμένος να δίατηρώ το σώμα καί την ιμυχήμου υγίή. Δίαφορετίκα, θα αΠοτύχω. Η Πόλη, όμως, δενμίίορεί να δεχθεί την αΠοτυχία σε μία τέτοία αττοστολή. Ανοι Λθηναίοί ετίίκρατήσουν στη Σίκελία, αν καταβαλουν τους

τ τ Ἡίρακούσίους, ο Πόλεμος γία μας θα έχεί χαθεί. Η ΣΠαρ­νεταί η αντίθεση των ολίγαρχίκών. Λήδα αναφερεί συνεχείςσυσκέψεις. Προετοίμαζουν ίεροσυλία γία την αΠοτροΠήτης εκστρατείας. Ορθόν».

Η λέξη «ορθόν» ήταν, φυσίκα, εκτός του κείμένου αΠό

τη θα μετατραΠεί σε μία αΠο τίς Πολλές Πόλείς της Αθη­ναϊκής Συμμαχίας, φόρου υΠοτελής στους Αθηναίους. Τί,αυτό είμαί σε καλή κατασταση καί θα Παραμείνω σε καλή

[64] [65]

κατασταση, μέχρι να τελειώσουμε. Μετα, όταν γυρίσουμε ιο μου, δεν μου αρκεί η συγχώρεση της Πόλης, υιιακουσαστη Σηαρτη, εκεί Πια θα έχω Παλι την Πολυτέλεια της στε­ οι· ιιαρανομη διαταγή, τίΠοτα δεν με αΠαλλασσει αΠό αυ­ναχώριας, των τύψεων και της ντροτιής. "Γώρα όχι. ιο. ΟυδέΠοτε θα ατιαλλαγώ αΠό τις τύψεις, αδικα μου φέρ­

­ γΠοκλίνομαι μΠροστα σίαυτή την αντίληψη. Χαίρομαι ιιιικαν οι Μοίρες, αλλα κι εγώ δεν ανταηοκρίθηκα καταλ­για σένα, Βρασίδα. γΠοθέτω, όμως, ότι ο Άγις δεν ασΠα­ ιιιλα, δεν έΠρεΠε να Παραδοθώ, ήταν λαθος μεγαλο». "Γο­ζεται τις αΠόψεις σου. νιςω και ξανατονίζω ότι η σταση αυτή είναι εγωιστική, αρα

­ Όχι. Αυτός είναι κλεισμένος στον εαυτό του, μονολο­ αντικοινωνική κι αυτός είναι ο μόνος ισχυρισμός μου Πουγεί, καταθλίβεται, κατατρύχεται αΠό εμμονές και οι τύψεις οι­ιχνει κότιως να τον σιινεφέρνωτον ταλαιΠωρούν ασταματητα. Δεν μΠορεί να αΠοδεχθεί ­ ”Γι συμβαίνει μ” αυτή την εταίρα, τη Δήδα;την Παραδοση στη Σφακτηρία. «Άφησα κατω την Ουιιίδα ­ Εὶίναι αναμεικτη η εικόνα Που έχω. Καλή και κακή. Τοκαι Παρέμεινα ζωντανός», λέει. «Για Ποιο λόγο; Γι αξία έχει ι­,ιιλό είναι ότι αντλούμε Πολύτιμες Πληροφορίες αΠ) αυτήνη ζωή μου Πια, Όταν φεύγαμε για την Πύλο, στην Πρώτη ιη γυναίκα, το κακό ότι ο Άγις Παρασύρεται όλο και βαθύ­εκστρατεία Που θα συμμετείχα, η μητέρα μου, δίνοντας ωρα σε μία συναισθηματική φόρτιση εΠικίνδυνη τόσο γιαμου την ασΠίδα, είΠε: “ο Πατέρας σου την έφερνε Παντα Πί­ ιων ίδιο όσο και για την ατιοστολή μας.σω. Να την φέρεις κι εσύ, αλλιώς να μη γυρίσεις καθόλου” ε Πες μου τι ακριβώς στιμβοιινεῃΒγώ γύρισα με την ασΠίδα, μετα αΠό τέσσερα χρόνια, Ολ­ ­ Δαβαμε εντολή να Προσεγγίσουμε και να διεισδύσου­λα η μητέρα μου αρνήθηκε να την Παραλαβει. Την θεω­ μι· σε μία αΠό τις εταιρείες των ολιγαρχικών.ρούσε μιασμένη. Μόνος μου την κρέμασα στον τοίχο. Τα ­Τι είναι οι εταιρείες;ίχνη της ατίμωσης είναι Παντα ανεξίτηλα Πανω μου. Δεν ­ Όμιλοι, μυστικές ομαδες ολιγαρχικών, με Πολιτικα κί­έσβησαν στη Μαντίνεια. Δεν θα σβήσουν Ποτέ. Η κόρη Που νιιτρα και βλέψεις. Ασχολούνται μόνο με την υΠονόμευσηέγινε γυναίκα, δεν μΠορεί να ξαναγίνει Παρθένα. Το ίδιο ιιις Αθηναϊκής Δημοκρατίας. Τελικό στόχο, έχουν, φυσι­ισχύει και για μένα». Αυτα λέει. ι­κι, την καταληψη της εξουσίας. Είναι φιλολακωνες. ῖ:ἶΠι­

­ Βσύ Πώς αντιδρας; ἱιιωκουν τον τερματισμό του Πολέμου.­ ΠροσΠαθώ να τον συνεφέρω, ΠροσΠαθώ να του εξη­ Γιατί είναι φιλολακωνες,

γήσω ότι αυτή είναι σταση αντικοινωνική, σταση εγωιστι­ Δ. Πιστεύουν ότι το δικό μας Πολίτευμα δεν είναι δημο­κή, η Πόλη σε έχει συγχωρέσει, του λέω, η Πόλη σε έστει­ τμιιι,·ιιςό_

λε σε αΠοστολή, τι Περισσότερο θέλεις για να ησυχασεις, μη . Γιατι το Πιστεύουν Οιτιτό; Ιηιντιι ανόητο,βασανίζεσαι Πια, αρκετα βασανίστηκες. Δεν δείχνει να κα­ ­Ίσως εΠειδή διατηρούμε το θεσμό της βασιλείας.τανοεί, όμως, αυτούς τους συλλογισμούς. «Η Πόλη με έχει ­ Δεν ξερουν ότι οι δύο βασιλείς είναι μόνο εΠικεφαλήςσυγχωρέσει», λέει, «αλλα εγώ δεν έχω συγχωρέσει τον εαυ­ του στρατού και αΠλα μέλη της Γερουσίας, χωρίς αλλες

[δδ] [θ?]

εξουσίες; Δεν ξέρουν ότι υΠόρχει η ΑΠέλλο κοι κάθε ση­ Πώς) όμως) εε]σΟρρΟΠ0ύντΟῃ Οριθμηῃκύ Ο] λίγο] Πλού­μοντική οΠόφοση ΠρέΠει νο ληφθεί εκεί, "Μ με τους Πολλούς μη Πλούσιουςἑ

­ Το ξέρουν. Ξέρουν, όμως, ότι στη ΣΠόιρτη δεν υΠόιρ­χουν Πολιτικές Ποροτόιξεις. Κυβερνούν η Γερουσίο κοι οι

Δεν εξισορροΠούντοι. Οι ολιγορχικοί είνοι λιγότεροι.ίὺχουν, όμως, τη δύνομη του Πλούτου στο χέριο τους. ΆροΉφοροι χωρίς οντιΠολίτευση

= · μιιορούν νο δελεόιζουν, νο Ποροσέρνουν, νο εξονοροζουν,_ ε έ ' ” ι | | | τΝου υλλυ Ο] Γερυυσιυυτεδ κου Ο] Βφοροι εκλεγολ/το νο ιι·οροΠλονουν, διομορφωνοντος υΠερ τους, τελικο, τηνοΠό την ΑΠέλλο. "Γι ολιγορχικό έχει ουτό;

_ τ η έ έ ί ί διο­ ω | | , | |Τυιυτυι υλλυ υυυυυςἶ υτσι τους συμφερει κου ετσι οιιο τη δικη τους. Βτσι, εΠιβιωνουν Πολιτικο κοι εΠιβιω­δΐδυυλυ υῃ η Πόλη μυς) δηλυδήι ευ/Ου υλιγυρχυςἠ Βξυῃη νουν με τέτοιο άνεση, ώστε νο οΠειλούν οκόμο κοι με κο­ρετεί ουτός ο ισχυρισμός τις δικές τους Πολιτικές εΠιδιώ­ ωλυση Δημοκροτίσςῶξεις. Γνωρίζουν ότι δεν οντοΠοκρίνετοι στην Προγμοτικό­τητο, ολλόι Πορ” όλο ουτό εΠιμένουν.

­ Αυτοί, όμως, είνοι Πλουσιοι, είνοι οριστοκρόιτες. Στη Η Οωοφυγή της Ποροωλόνησης Π0λλών_ Αιπό δενΣτιορτη ουτε Πλουσιοι υΠορχουν, ουτε οριστοκροτες. Μονη Μῃες; Ο] Πλούσιοι, έχοντος τη δύναμη του Πλούτου) Ποδη­οριστοκροτίο Που δεχόμοστε είνοι η οριστοκροτιο της ορετης.

Αρετη στη ζωη> υρετη συι υυχη· Αυτυυς εΚλ8γΟυμε° τους ενο­ υίνοι Πλημμελής Πολιτικό, νι' ουτό κοι η Ποροιιλόνησή τουςρετους. Ί”ι σχεση εχει το δικο μος Πολιτευμο με τις δικες τους Ρἱνω εφικτή Προκῃκό.Πολπυδευ υῃοψειςἔ Πυλες ευ/Ου υῃυψειδ Ἑυυς: Πρυγμοτυ ­ Νοι, ολλο κοι την Ποιδείο την ελέγχουν οι Πλουσιοι,­ Πολύ οΠλές. Οι Πλουσιοι μονο δικοιουντοι νο κυβερ­

ιιιιοιμη ονθρώΠων Που ονηκουν σε όλλες κοινωνικές τάξεις

Άρο, είνοι Θέμο Ποιδείος.­ Ποιο είνοι θέμο Ποιδείος,

γιετούν Πολιτικό τους όλλους. Άρο, η Ποιδείο των Πολλών

οιιότε τι νόημο έχει νο συζητόιει κονείς γι) ουτήν; "Γην κο­νυυν· Αυτη ευ/Ο" η κυριυ Πολπυςη τους θεση Ολο το αλλο τουθυνση, τον τόνο, τον Προσονοτολισμό της Ποιδείος, τονΠου λενει γιυ νυ συσκυτισουν την Πρυγμοτυςοτητου εινου δίνουν ουτοί, οι οριστοκρότες, όρο οι Πολλοί δεν έχουν κομ­φτιοσιδωμοτο, ωροιοΠοιηση φτηνη Που δεν Πειθει Πορο μία διέξοδο. Βίνω Πολῃῃκοί οῖχμόλωτοι.

έ έ έ ' ίν. Θέλουν ε ω | ωμονο εκεινους Που εχουν συμφερον νο Πειστου Το ονῃλομβονομω Βυτυχως Που στη δικη μας Πολη

δεν υτιορχουν νομίσμοτο, ορο δεν υΠορχουν ουτε Πλουσιοι8ξυΠηρ8τ8] μονο Ἑυ συμφερυνυυ Ἑων ίυγων 8υκυτυστυἘων° ουτε φτωχοί. Αλλιώς θο είχομε κοτοντησει κι εμείς σονσε βάρος των Πυλλώνι υυτών Που με μυ] Μξη ουοκολου­ τους Αθηνοίους. Χωρισμένοι σε δυο Ποροτόιξεις. ΣυμΠολί­ντοι «δημοκροτικοί».

” Μλυυυλ/του υυτυδ Ο] δυο Πυρυυυξεκυ γιομός. Πολιτικη βορβορότητο είνοι ουτό. Δεν μΠορώ νο το­ Μισούντοι θονόσιμο. Βίνοι ικονοι νο φτοσουν σε εμ­

νο εΠιβόλουν στους συμΠολίτες τους ένο Πολίτευμο Που θο

ιιτς Που φοτριόζοντοι κοι ολληλομισούντοι. Ηίνοι Πορολο­

κοτονοήσω. Μίσος ενοντίον του γείτονόι σου, του συγγε­φυλλο Πυλευυ· νους σου, του οδελφού σου, μόνο κοι μόνο εΠειδή έχει όλ­

[δδ] [69]

λες Πολιτικές αΠόφεις, Τι νόημα έχει, Πιατί κατοικούν στην την αναληψη κινδύνου στο εμΠόριο και τη ναυτιλία. Κατιίδια Πόλη, τέτοιο θα το καταλαβαινα καΠως. Πιο όσους, όμως, κληρο­

­ Δεν είναι μίσος εξαιτίας των διαφορετικών αΠόιμεων. νόμησαν τον Πλούτο των γονέων τους, γιατί υΠαρχει κο­

Αυτή είναι η εξωτερική, η εμφανής Πλευρα του φαινομέ­ ταξίωση,

νου. Μη σε ξεγελαει. 'Ρο μίσος οφείλεται στα διαφορετικα ­ Δεν ξέρω. Το βέβαιο είναι ότι υΠαρχει. Θαυμαζουν τα

οικονομικα συμφέροντα Που έχει ο καθένας τους. Αυτα εί­ ιιαιδια των Πλουσίων, ενώ εμείς αντίθετα δεν οΠοδίδουμε

ναι Που τους οδηγούν σε αντικρουόμενες Πολιτικές θέσεις, καμμία ιδιαίτερη τιμή στα Παιδια των εναρετων συμΠολι­

δηλαδή σε εμφύλιο σΠαραγμό. τών μας, αν αυτα δεν αΠοδείξουν έμΠρακτα ότι φέρουν­ Άρατορχρήμα και η συσσώρευσή του δημιουργούν το εΠαξια το Πατρώνυμό τους. Η κατοχή Πλούτου ασκεί μια

Πρόβλημα. ιιαραξενη γοητεία στο αθηναϊκό Πλήθος. ΌΠως εμας μας­ Ακριβώς. συγκινούν και μας Προσελκύουν οι ανδρείοι και οι εναρε­

­ γΠοθέτω, λοιΠόν, ότι είχε δίκιο ο Λυκούργος, όταν τοι, έτσι και αυτοί καθηλώνονται ενώΠιον των Πιο Πλού­

αΠαγόρευε, ουσιαστικα, το χρήμα στη ΣΠαρτη. Πίχε δίκιο, σιων, αλλα και των Πιο σοφών.

εΠιβαλλοντας νομίσματα τόσο μεγαλα ώστε να είναι αΧρη­ ­ Σοφών σε τι,στα. ­ Σοφών σε γνώση.

­ Δίκιο είχε όταν εΠέβαλλε την Περιουσιακή ισότητα, την ­ "Γι γνώση, Γνώση χωρίς εμΠειρία; Θεωρητική γνώση;

ισότητα των κλήρων. ΠρέΠει να ζήσεις στην Αθήνα για να ­ Δεν αΠαιτείται εμΠειρία. Αρκεί η γνώση.

καταλαβεις Πόσο δίκιο είχε. Οι ανθρωΠοι αυτοί έχουν την ­ Γνώση χωρίς εμΠειρία, Πώς γίνεται;Περίεργη μανία να θεωρούν σημαντικούς εκείνους Που ­ Γίνεται. Αυτοί έτσι Πιστεύουν. Ποιητές και φιλόσοφοι

έχουν Περισσότερα χρήματα αΠό τους αλλους. Οι Πλούσιοι, είναι οι ήρωές τους, ακόμα και αν αυτοί στην ΠροσωΠική

αντί για χλευασμό, εισΠραττουν καταξίωση και Πανδημη τους ζωή Πολύ αΠέχουν αΠό τον εναρετο βίο, όΠως εμείςαναγνώριση. Το γεγονός ότι κατέχουν μεγαλύτερη μερίδα τον εννοούμε. Βέβαια, υΠαρχουν και εξαιρέσεις. Ένας στρα­

του της Πόλης σε σχέση με αλλδυς συ­ τηγός τους, ο Θουκυδίδης, σε δυσμένεια τώρα, ασχολείταιτουφδενΰφαίνεταιναΪενοχλεί κανένανβακἶἶμα και με τη συγγραφή των Περιστατικών του Πολέμου. Αυτός, σί­

ειἔίιἶοἶςζ­Που στερούνται τα στοιχειώδη αγαθ”αἶΠαρακο­ γουρα, έχει εμΠειρία. Ένας αΠό τους σοφούς τους, ο Σω­

λδἦντδαςΔδαδΠοθίείςδτη ματαιηδσυσσώρευσή τους στη δι­ κρατης, λένε ότι έχει Πολεμήσει, ενώ στην ΠροσωΠική τουΠλανή οικία. ζωή ακολουθεί εναρετα ίχνη, αντίθετα με τους αλλους.

­ Αυτή η καταξίωση των Πλουσίων θα είχε μια καΠοια ­ Πίναι Περίεργα όλα αυτα. Δεν έχω Παει Ποτέ στην Αθή­

λογική αν Περιοριζόταν οί εκείνους Που δημιούργησαν τον να, αρα με δυσκολία τα κατανοώ. Πλούτος χωρίς μόχθο, σο­

Πλούτο τους με ΠροσωΠική εργασία, με σοφές εΠιλογές ή φία δίχως αρετή, τι νόημα έχουν,/|/Π~`_/.­­¬....„..μ­·­­ Η ή ””`τ` ­ ι

ΠΟ] [Ἡ]

­ ῖΐιίναι διαφορετική η κοινωνία τους αΠό τη δική μας. την εταιρεία Παρακολουθούμε, γνωρίζοντας ότι όλες οι ολι­

Πολύ διαφορετική. γιιρχικές εταιρείες είναι συνδεδεμένες μεταξύ τους, αρα η

­ Οι εταίρες τι θέση έχουν σ' αυτή την κοινωνία, ιιαρακολούθηση μίας αΠό αυτές είναι ικανή να μας δώσει­ Πρωταρχική. Εὶίναι εΠαγγελματίες του έρωτα. Προ­ ιιιιφείς ενδείξεις και για τις υΠόλοιΠες. Ξέρεις ότι ο Αγις εί­

σφέρουν αγαΠη έναντι αμοιβής. ναι ιδιαίτερα ελκυστικός για τις γυναίκες, αρα σκεφτήκαμε­ Άρα ψεύτικη αγαΠη, εΠίΠλαστη. ότι αυτός θα ήταν ο Πιο καταλληλος για την Προσέγγιση της­ Ναι. Φυσικα. Δεν ενοχλεί, όμως, αυτό κανέναν. ι·ταίρας. Φοβόμασταν ότι μια επαγγελματίας σαν κι αυτήν­ Ποιο είναι το όφελος αν σ" αγαΠούν εΠειδή Πληρώνεις, δεν θα του έδινε καΠοια ιδιαίτερη σημασία, αλλα συνέβη

αν σε αγαΠούν χωρίς να σε σέβονται, ακριβώς το αντίθετο. Έτσι, τουλαχιστον, φαίνεται. Η γυ­­ Βίναι ψευδαίσθηση ζωής. ναίκα Παρασύρθηκε ξαφνικα σε μία δίνη συναισθηματων­ ΔιΠλή ψευδαίσθηση, λοιΠόν, αφού και η ζωή η ίδια ιιρωτόγνωρων σ, εμας. Ο Άγις έγινε μέσα σε λίγες εβδο­

ψευδαίσθηση είναι, αρα η Πληρωμένη αγαιιη, μια ψευδαί­ μαδες το Παθος της ζωής της. ΠρέΠει να είχε ζωή στερη­σθηση μέσα στην ψευδαίσθηση. μένη, αλλιώς δεν εξηγείται τέτοια συμΠεριφορα. ῖἰίναι εί­

­ Ασφαλώς. Δεν μΠορούν, όμως, να κανουν αλλιώς. Οι κοσι ετών.

γυναίκες τους είναι έγκλειστες στις οικίες, σε αντίθεση με ­ Ο Ἀγις τι έκανε;τις δικές μας. Δεν βλέΠουν το φως του ήλιου. Όργανα τε­ ­ Βκμεταλλεύτηκε, όΠως ήταν φυσικό, την ΠερίστασηκνοΠοιίας, ελασσονος ηδονής και οικιακής εργασίας είναι για να αντλήσει όσο το δυνατόν Περισσότερες Πληροφορίες.

οι γυναίκες τους. Δεν έχουν καμμία κοινωνική καταξίωση, Σχηματίσαμε Πλήρη εικόνα για τη δραστηριότητα της συ­

αντίθετα με τις γυναίκες στη ΣΠαρτη. Δεν τις σέβονται οι γκεκριμένης εταιρείας.Αθηναίοι. Α ­ Ποια είναι η δραστηριότητα;

­ Σέβονται τις εταίρες Που Πληρώνουν, αλλα δεν σέβο­ ­ Οι ολιγαρχικοί αντιτίθενται σφοδρα στη σικελική εκ­νται τις συζύγους, Που οι ίδιοι εΠιλέγουν για συντρόφους ιιτρατεία και σχεδιαζουν ενέργειες για την αΠοτροΠή της.ζωής; Η εταιρεία του Μέτωνος, για την ακρίβεια, σχεδιαζει αυ­

­ Βίναι Παραλογο, αλλα είναι έτσι. ιιές τις ενέργειες, με βαση αστρολογικές Προβλέψεις και οι

­ Αυτή η εταίρα, η Αήδα, τι σχέση έχει με τον Αγι, ιιΠόλοιΠες εταιρείες ετοιμαζονται για την υλοΠοίηση των­ Μονομερής σχέση λατρείας είναι. ενεργειών Που Προτείνει ο Μέτων. Προετοιμαζουν μια Πρα­

­ ΑΠό την Πλευρα της; ζη ιεροσυλίας, τέτοια ώστε να συγκλονίσει την Πόλη ολό­

­ Ναι. Ο Άγις την Πλησίασε μόνο και μόνο για την αΠό­ κληρη, αΠοτρέΠοντας την εκστρατεία. Δεν γνωρίζουμε ακό­

σΠαση Πληροφοριών. Ηίναι η <<εΠίσημη» εταίρα της εται­ μα τι ιεροσυλία θα είναι αυτή. ισχυρίζονται ότι η εκστρατείαρείας του Μέτωνος, ενός ολιγαρχικού αστρολόγου. Αυτή στη Σικελία θα αΠοτύχει, εΠειδή αυτό δείχνουν οι αστρο­

[72] ['73]

χ /Κ |

λογικές τους Προβλέψεις. Έτσι, λένε, η Πόλη τους θα κα­ σκέψεων, συναισθηματων και καταστασεων Που δεν μΠο­ταστραφεί και αυτοί θα αναλαβουν την εξουσία σε μία Πό­ ρεί ούτε να αντιληφθεί, ούτε να αντιμετωΠίσει. Τα λόγιαλη κατεστραμμένη και υΠόδουλη σ” εμας, όχι μια Πόλη ακ­ της εταίρας είναι Πιο δυνατα αΠό την αντοχή του. Παρα­μαία, όΠως σήμερα. Άλλοι, Παλι, φοβούνται, χωρίς να το υύρεται. Είναι μαθημένος να αντέχει τις κακουχίες, αλλαομολογούν, ότι η εκστρατεία θα Πετύχει, αρα η Πόλη τους την καλοσύνη Πώς να την αντέξει, Είναι Πολύ δύσκολο αυ­θα κερδίσει τον Πόλεμο και η εξουσία των δημοκρατικών τό. Ποιος τον δίδαξε κατι τέτοιο; Η εταίρα τον εξυψώνει,θα γίνει ακαταλυτη. Δεν το θέλουν αυτό. τον κανει να νιώθει ξεχωριστός, ανώτερος, σχεδόν ημίθε­

­ Δεν θέλουν τη νίκη της Πόλης τους; ος. Τον Περιβαλλει με λατρεία, όχι αγαΠη αΠλή. Δείχνει Πα­

­ Όχι, αν αυτό ενισχύσει τη θέση των Πολιτικών τους ραδομένη σ, αυτόν, όλη της η ύΠαρξη Παραδομένη, όχι μό­αντιΠαλων. νο το σώμα της, είναι μια ψυχή Παραδομένη, συλημένη αΠό

­ Πίναι αΠίστευτο. Εἔίσαι σίγουρος; τον Άγι, αιχμαλωτη. ΠροσΠαθεί αυτός να αντισταθεί, αλλα­ Σίγουρος. Οι διηγήσεις της Δήδας είναι λεΠτομερείς, χωρίς εΠιτυχία ακόμα.

αλλα και όλη η ατμόσφαιρα Που εΠικρατεί στην Πόλη συ­ ­ ΑνταΠοκρίνεται στον έρωτα της εταίρας;νηγορεί Προς αυτή την κατεύθυνση. ­ ΑνταΠοκρίνεται τόσο όσο αΠαιτείται για να διατηρηθεί

­ Προτι­μουν„“δηλαδη, να ηττηθειη Πολη τους Παρα να η εΠαφη μαζι της και η ροη των Πληροφοριών. Στην ουσιαθιγουφνταδικα τους Πολιτικα και οικονομικα συμφέροντα, δεν ανταΠοκρίνεται, αλλα βασανίζεται γι' αυτό. Κανει μέ­Π­ Ναι, αυτό Προτιμούν. σα του αγώνα μεγαλο. Πριν αΠό μερικές μέρες, μαλιστα,

Π ῖἶ)ζΔγιδς έχει την ίδια εκτίμηση μέ εσένα, ως Προς το θέ­ διέκοψε την εΠαφή για να δοκιμασει τον εαυτό του, να δο­μα αυτό; κιμασει κι αυτήν. Αμέσως έλαβε εΠιστολή, η οΠοία τον συ­

­ Την ίδια ακριβώς. γκλόνισε.­ Ο Άγις μΠορεί να βοηθήσει; ­ Δεν είναι ώρα για Παιχνίδια. Ποιος του είΠε να διακό­­ Δύσκολη η κατασταση του. Βξακολουθεί να είναι βυ­ ψει την εΠαφή, Χρειαζόμαστε τις Πληροφορίες. Πες του να

θισμένος στις τύψεις του και ΠεΠεισμένος ότι η μοίρα ήταν έρθει αύριο εδώ.αδικη γι” αυτόν, όΠως σου είΠα. Πνώ, λοιΠόν, βρισκόταν σ, ­ Μαλιστα, αΠαντησε ο Βρασίδας.αυτή την κατασταση, δέχθηκε μια ξαφνική εΠίθεση αγαΠης,αγαΠης χωρίς όρια, χωρίς φραγμούς, ανελέητης. Φοβαμαιότι έχει αΠοδιοργανωθεί καΠως.

­ ΚαΠως;­Έχει αΠοδιοργανωθεί. Δεν γνωρίζει Πια τα όρια του ορ­

θού και του λαθους. Βίναι Παρασυρμένος σζ ένα στρόβιλο

[74] Πδ]

ΚΒΦΑΛΑΙΟ Β/

ΑΓΑΠΗ

«Κάθε ηδονή κοιτ λύτπη εῖνοτ σον ένα καρφί πουκοθηλώνετ την ψυχή στο σώμο, την Προσδένετμ' συτό, την κόινετ εξόιρτήμόι του κου νομίζει (ηψυχή) ότι 8ίνο1 τόχο οληθτνό ουτό Που το σώμαυήσγορεύει»

ΠΛΑΤΩΝ, «Φαίδων» 838

ιΧΑΜΒ κΑΘιΣΗι ΚΑΤΩ αι­ιό ένα μικρό Πεύκο, λίγο έξω αιιόΗ τα Μέγαρα. Ο Άγις εξακολουθούσε να είναι βαρύς καιΜισθυμος. 'Τον κοίταζα τιαντα αμίλητος. Είχα διαβασει τηννιιιστολή της εταίρας, είχα ακούσει το τιαραληρηματικό λο­γιδριο του. Προστιαθούσα να καταλαβω τι του συνέβαινε,αλλα ήταν αδύνατον/ῖῖιτιρετιε να μιλήσω. Δεν ήταν κατι συ­νηθισμένο αυτό. Δεν συνηθίζαμε, δηλαδή, να συζηταμε,υιιειδή τιιστεύαμε ότι η χρήση των λέξεων τιεριορίζει καιιιυσκοτίζει την ουσιαστική ετιικοινωνία, τη διανοητική ειιι­ιαιινωνία, την ετιικοινωνία των ιμυχών. Όταν φτανεις στοσημείο να χρειαζεσαι τη συζήτηση, τη συνομιλία, για να ειιι­ιαιινωνήσεις με τον αλλο, η Πραγματική ειιικοινωνία έχειιιιιο τύχει και γι) αυτό ακριβώς αιταιτείται τιια η χρήση τουιιιιοκαταστατου, της λεκτικής ειιικοινωνίας. Η γλώσσα εί­ναι χρήσιμη και αιιαραίτητη μόνο για τα ατιλα: «δώσε αυτό»η "ιιαρε εκείνο». Αυτές είναι σκέψεις, τιου μιιορείς να τιςνκφρασεις λεκτικα. Όταν, αντίθετα, ή ετιικοινωνία εισέρ­χυται σε βαθύτερα νοήματα, η χρήση της γλώσσας ατιοδει­ιινύει ότι τους συνομιλητές χωρίζει διανοητικό και ιμυχι­κό κενό· αφού ατιέτυχαν να αντιληφθούν ο ένας τον αλλονωιιοιαστικα, καταφεύγουν, υιιοχρεωτικα, στη χρήση των λέ­¦_ι·ων. Σωματική έκφανση, όμως, ατιοτελούν οι λέξεις. Ότανοι ιμυχές δεν ετιικοινωνούν, αρκεί η ετιικοινωνία των σω­

[79]

μοτωνὲ Πιοτοοονμε οΧΒ νν οοτο μιλομο λΐνο Κολ μοο Κο­ στην τιλονη της λεκτικής ειιικοινωνιος, γιο νο ονοιιτύξου­

οινοοοον Πολλοἶ νομίζοντοο ολο οοοκοπολ νιο Ποοοτονο­ με, μετοξυ μος. μορφές συννενόησης οιονοητικής, ουσιο­

νιοοο ή οοονομΐο Χοἠοηο Πιο νλοοοοοο­ ΆλλοΒ οολΒ μοο στικής, ψυχικής, τιέρο οτιό τους φρογμους Που θέτουν οι

ετιοινούν με φρόσεις όιιως: «Το λοκωνιζειν εστί φιλοσο­ λέξεις. ῖοιἶχ ουτό δεν έχει νόημο νο με®οοκομ_σε.ις,.„έρχε.ι.νόη­

φοίν»· Ούτε Ψονοίϋ ομωο μοο Ποέοολι οοῖο έοολνοο· ΒΚ· μο νο με κοι τιρέτιει νο με νιώ­

τιοιδευόμοστε κοι διοβιώνουμε έτσι ώστε νο ενερνούμε οειςἶ Θο χρησιμοτιοιήσουμε τις λέξεις μόνο σον οφορμή,

σον μιο ψυχή, κοτορνώντος ή οιιομειώνοντος την ονο­ οον οκκίνηοη, οον οφοτηοίο.

νκοοοτητο Ροοο οῃοτομένηο Χοἠοηο των λέξεων νλο τη με­ ­ Συμφωνώ. Πες μου. λοιτιόν, τιρώτο οτι” όλο, η σχέση

τοξο μοο οοικοινωνΐον Αοιό εἶνοι όλα Τώρου οοωοο οῖην σου ουτή με την ετοιρο εινοι σχέση βιωμοτική/Βτσι θο την

τιερίιιτωση του Ἀγι, η ουσιοστική ειιικοινωνῖο μος, γιο σνόμοζες; Βινοι βιωμο;

Πρώτη φοοο› οΐλο διοκοοοΐ οοο νονονοιο Κοονοφονἠ Κοι νιο ­ Όχι βέβοιο. Τι βῖωμο; Προλοβοίνει νο γίνει βιωμοτική

Ἑοοο οοο› οοο ἠτον οοοοοΐτητο νο Χοοοιμοοολήοοομο λέ­ μιο σχέση σε τόσο μικρό χρονικο διοστημο; Ἐῖῖνοι οδύνο­

ξεις. ιιροστιοθώντος νο υιιοκοτοστήσουμε ένο διολονο διο­ τον­ ΤοΕ_Ξω..]ἑ9ι.ἶλλλωστ8ι δεγ Πρρϋξφθέξολ μονθ χρονο) ῃοο­

νοητικό, τιου φοινοτον νο έχει διορρονει οτιό το γενονότο. ιιοοοοοο] χο] Ποζο; οοώ οονψοοοοχοι Αοο ομένο τοο­

Ούτε ενώ μηοροησο, με μιο μοτιο, νο οντιληφθώ τι του συ­ λοΧ]οτον_

νοβολνο οοτο οοιδοο μοοοοοοο νο με κονολ νο Κοοολοβοο· ­ Τότε τι είνοι; Αγουη/Βρωτος; Πώς θο το ονομάσουμε;

Ἀρο έιιρετιε νο κοτοφύγουμε στις λέξεις, ευτελίζοντος κο­ Δ Τ] οίνοο ογοῃη κο] Π οίνο] έοοποο;

Πωο το οοίοοοο οιο οοικοινωνἱοο μοο› ολλο οον νλνοτον ολ­ ­ Δεν ξέρω τι είνοι. Τις λέξεις ξέρω μόνο, όχι σε τι οντι­

λιώς. σ τοιχούν. Ουτε έχω ογοιιήσει Ποτέ κονένον, ουτε έχω ερω­

_ Ἡ οοο οομβοΐνοιὲ οώτηοο· Τ] οΐνοι οοῖο Ποο βλὡνοιοἐ τευτεί, ον υιιορχει μετοξύ τους κοτιοιο οιοφορο. Δεν μιιο­Πώς λένετοι; Ποιο είνοι η ιιερινροφή τοϋ, Ποιο Π εοἴοοοοή ρώ νο κοτονοήσω τη σημοσιο ουτών των λέξεων. Δεν τηντου στην ψυχή σου; Μίλησέ μου. ο έχουμε διδοχτεΐ, ουτε την έχουμε βιώσει.

τ Δον ξοοω› Ανηοΐλοοι μου οοοντηοο­ Ποονμοτικο οον ¬ Βλέιιεις, λοιιιόν; Πώς θο συζητήσουμε γιο κοτι τιου

ξέρω. Βινοι ιιρωτόννωρο. Πώς νο το ιιερινρόψωἐ Γνοοοίζολο οεν κοτονοουμε; Ποιες λέξεις θο χρησιμοποιήσουμε; Τι θο

ότι το λόγιο δεν μπορουν νο ιιροσδιορΐσουν κοι νο τιερι­ ωιμοίνω η κάθε λέξη; Αν δεν αρχίσουμε 0Π› ουτα η συζή­

νοοΨοον οοτο οονολοθἠμοῖο οοτο βλώμοτο­ Η νλοοοοο οί­ τηση δεν μτιορεῖ νο ξεκινήσει κον. Δεν έχουμε μοθει νο συ­

νοο Πολύ οοονομη μοοοοτο οτην Ποονμοῃκοῖητο­ Όοωο ζητάμε. Έχουμε μοθει νο οντιλομβονόμοστε.ξέρεις τιολύ κολο, είνοι δυσκολο, ον όχι οουνοτο, νο ετιι­ ­ Συμφωνώ, οίοοο Αο οοίοοομο χοιοοχο τον έοωτο οον

κολνωνἠοελ Κονοίο Χοοοιμοοολώντοο μονο λέξοιο­ Γι,οοτο› ψυχική έλξη κοι ειιιθυμίο γιο κοτιοιον ολλο κοι την ονοτιη

ολλωοῖο μοο έμοθον νο μλλομο λίνο­ Γιο νο μη Ποοοομο σον έλξη κοι ετιιθυμιο οχι μόνο ψυχική ολλο κοι σωμοτική.

[ΒΘ] [8ι]

Ειξοτοοοντοτ ωοοοίοϋ οτ οΧοοοτο Ποο οτιμτοοονοοντοτ οΠο ­ θυμασαι τότε, στην εκΠαίδευση, σε ηλικία έντεκαἙΟ δεσμό τοϋ οἴμοτθίη­ ι· ι.ι£›ν, όταν μας μαστίγωσαν αφού μας συνέλαβαν για κλο­­ Άρα, συμφωνούμε, ότι ο «έρωτας» θα αφορα τις ψυχές Νη ϋροφήῳμονο› ενω Π «ονοΠΠ» ττο ΨοΧέο κοτ το οωμοτο­ Ήταν Πολλα τέτοια Περιστατικά. Δεν θυμαμαι σε Ποιο

­ Νοι, ΘΪΠΟ. ιικριβώς αναφέρεσαι._ Τοτε Π ετοοττοηιι ττ οτνοτἐ Θα σου θυμίσω. Μας αφησαν, καλοκαίρι, δυό μέρες_ Ήοωτοο τολοτωμονοο­ Ήοωτοο Ποο ολοκληρώθηκε­ νιιοτικούς και ύστερα μας έστειλαν στις υιιώρειες του Ταύ­

Ήοωτοο Ποο οον Χοοτοζοτοτ τΠο› οωοο οτ οοο οοωτοομένοτ γιττου με την εντολή «κλέιμτε για να φατε>>.ΈΠειτα αΠό αρ­εΐνσι Πλέθν ένο­ ΉΧΟΙΝ τουτιοτεἶ­ ιτι·ι.ή Περιτιλόινηση φτασαμε σε μια αγροικία ειλώτων. Ήταν

_ Τ] τοΧοοτ οΠ› οοτο ντο μοο τοοο οοοἐ μεσημέρι και υΠοθέσαμε ότι όΠοιοι βρίσκονταν μέσα στην_ Η ειοοτιση», τι ολλο νο τοΧοοἩ ιιγρσικία αυτή, αΠοκαμωμένοι αΠό την Πρωινή εργασία και_ Βννοοτο οττ Π «ονοΠΠ» Κο] ο «έρωτος» τοτνοον Ποοο ιιιιοχαυνωμένοι αΠό τη ζέστη, θα είχαν οΠοκοιμηθεί. Πλη­

ττιν τοοττοΠ› οΠοοκοΠοον οτην «τοοττοΠ»› ολλο οον οτνοτ ιιιιισαμε έρΠοντας, μΠήκαμε Προσεκτικό, φτάσαμε στο ση­<<τ0ύτιΟΠ»; μιτίσ Που ήταν τα τρόφιμα, Πήραμε μερικα αΠό αυτό και αρ­

_ Ατίοτβωο­ Ότον οτ οοο οοωτοομένοτ φτοοοον οτην χισαμε, νυχοΠατωντας, να κατευθυνόμαστε Προς την έξο­ετοοττοηιδ οτον Πλέον οτνοτ Ι­Πο ΨΠΧΠ οτ οοο οωμοτοτ ο δω. Δεν είχαμε δει κανέναν, ούτε μας είχε δει κανείς. Ησύ,«έοωτοο» οΧοτ οκΠλΠοωοοτ τον οκοΠο τοο­ Δον οΠοοΧοτ Χωτ ομως, γύρισες ξαφνικό και Πρόσεξες κόιΠοιο γλύκισμα, δί­οοο νν οοτον Πτο­ Δον μΠοοοτο νο οΠτθομοτο τον οοοτο οοο­ ιιλα στα τρόφιμα. Ε)Πέστρεηιες για να το Πόιρεις. Σού έκα­Βΐνοι Π0ρόλΟγ0. να νόημα αΠοτρεΠτικό, αλλα με αγνόησες νεύοντας «μην

_ Αοτο οημοτνοτ οττ οοο ονθοωΠοτ οτ «τοοττοτι» οον ζτι· ανησυχείς». Όταν Πήρες το γλύκισμα και στρόιφηκες Πόιλιλεύουν ο ένας τον όιλλον, δεν εχθρεύονται, δεν μισούνται, ιιρρς την έξθδθ, Π οτλωττοοακοτι άκουσε και ξύΠνησε_ Ξύ­ούτε καν Πρόσκαιρα ή στιγμιαία, δεν έχουν αντιτιθέμενες "νησε ΚΟ" Ο σύζυγός της, μας έτῃοσσγ με φωνές κο] βργ­

οΠτθομτοο› μΠοοοον νο Ποθοον τον τοτο ονοοο Π την τοτο νο­ οιιῖς, μας έδειραν, μας έδεσαν χειροΠόδαρα και ειδοΠοίησαννοτκο› Χωοτο οοτο νο ονοΧλοτ ΚοΠοτον οΠο τοοο οοο› Πονοον την ΙίρυΠτεία, όΠως ήταν υΠοχρεωμένοι. Ήρθαν οι δικοίκαι Πόισχουν κοινό, ονειρεύονται και ελΠίζουν κοινό, είναι, μας και μας Πήραν αμέσως. Μεταφερθήκαμε στο στρατό­οΠλοοή› οΠωο οτΠοο7 ολοκληρωμένο] οο μτο ΨοΧΠ Ποο οοι ιιιεδο. Σε όλη τη διαδρομή μου έλεγες: ‹‹Συγνώμη, Αγησίλαε,Κτμοζοτ ομΠοτοτοο οο οοο οωμοτο­ Αοτο μοο λοο5 δεν θα δείξω αλλη φορόι βουλιμία. Συγνώμη, Αγησίλαε, συ­

­ Αυτό. γνωμη». Όταν φτασαμε, με έδεσαν Πρώτο στους Πασσόι­_ Πες μοο ένο Ποοοοολνμο­ Πωο οΠέοΧοτοτ Π «τοοττοηλλἐ λους και ξεγύμνωσαν την Πλατη μου για το μαστίγωμα. Τό­

Ριοτἶ οσο Κο] ενώ Θἶμοοτο οο ετοοττοηιλἐ ιι: εσύ Πέταξες τον χιτώνα, έτρεξες, με αγκόλιασες σφικτό.

[82] [83]

κοι άρχισες νο φωνάζεις: «ίῖιμένο μόνο μοστινὡστε, όχι τον υμωοίο­ Αυτοί: Κοίτοξο τον οοΧοντο› οίοο ον] οον υοήμΧο

Αγησίλοο. Δεν φτοίει ουτός. Εὶγώ φτοίω». Δυο άνδρες χρει­ υνμίομοοη κου μου ουἀντηυε: «Τμἱηὶί?ἔίἶἴοἴἕἶυἑιἶἐομοοτινοι·

άστηκον γιο νο σε οΠοσΠάσουν οΠό Πάνω μου. Φώνοζες, ‹)ξἔ (3νἔ1οτο]Δοο5;ΔΡ ορχοην κρίνει ότι λειτουργεί­

έκλοιγες, ήσουν σε υστερίο. Σε έδεσον σε ενο δένδρο Πο­ ιιιι`ι1ιο„σΜον_\μονάδο. Η εκΠοίδδε·υοη δοτίοτἔδίιεσμο. Δεν

ροδίΠλο, γιο νο μη τους ενοχλείςφ ενώ εσυ συνεχιζες νο μΧοί οομοοίοῖξοοἶιοφοεφορηοῇτοηιιςωδυφο “δρ μοστιγωβημοφφοηηφ Ο

κλοις κοι νο φωνάζεις. Αμέσως μόλις σε εδεσον, εβνολον 'ίνας θα Πονάει στο σώμο Ιίοἢο ολλοο

το ξίφη μΠροστά σου κοι έστρειμον την οιχμη Προς το εδο­ υνοὲη­Η δρ ΔΠ

φος, σε ένδειξη σεβοσμου γιο την Πράξη σου. Ο άρχων, Που _ Ποοοο φορές ζήσομε τέτοιο Περιστοτικά στην εκΠοί­

Ποροκολουθούσε σιωΠηλός, κράτησε σημείωση γιο τη συ­ οουοηἐ

μΠεριφορά σου. Στη συνεχειο διέτοξε: ‹<ΔιΠλἠ μοστίγωση _ Αμέμοητοο­

στον Ανησίλοο. Ο Άγις οτιμώρητος››/Βτσι δεχτηκο τέσσε­ τ Αυτο λοιΠον› Που υΠοοΧοι ονομοοο οί ομονο κοι οί

ρο κτυΠημοτο, οντί γιο το δυο Που ΠροεβλεΠε ο κονονι­ υοένο μυοοουμο νο το ονομοοουμο ιιμουτιοἰμ­ Μοοοουμο

σμός γι, ουτἠ την ηλικίο κοι γονάτισο οΠό τον Πόνο κοι την υηλοδήι νο ιοΧυοιοτουμο οτι Π φράση «οινάμεσο σί εμενο

οιμορρογίο. Πίστευο ότι στο δυο κτυΠήμοτο δεν θο γονο­ μου Ο) οσένο» οον έΧει Κονένο νοημο νιο μοο­ Βίνοι μονο ένο

τίσω κοι Πράγμοτι άντεξο μέχρι το δευτερο, ολλά το τρίτο υχήμο νιο ΠΊ οιουκολυνοη μου λονου› οΦου› ουοιοοιυόοο

κοι το τέτορτο με γονάτισον. Την ώρο Που με έΠοιρνον ημι­ υνομεοο οί ομένο κοι οί οοένο οον υΠοοΧοι Κονένο Κονον

λιΠόθυμο γιο Περίθολφη, άκουσο, σον σε όνειρο, τον άρ­ 'μοι ώοτο νο Χωοέοοι Π λέξη εονάμεσο». Μτιορούμε νο Που­

χοντο νο λέει: «ΔιΠλό συσσίτιο κοι στους δυο γιο μιά βδο­ μυ ότι μοῖοξυ μοο έΧοι Κοτορνηθεί το «ονάμεσο».

μάδο». Θυμάσοι τώρο; _ Μοοοοὐμθ, Πράνμοτι.

­ Θυμάμοι. Ότον σε Πήρον σηκωτό γιο το θεροΠευτή­ _ Μυοοουμο νο Γιούμ8 το ίδιο γιο σένο κοι τη Δήδο;

ριο, εγώ είχο μείνει οΠοσβολωμένος. Δεν έκλοιγο Πιο. Αδυ­ _ ΌΧΒ οον μοοοούμθ­

νοτον νο κοτολάβω τι είχεσυμβεί. Αντί γιο κολό σου είχο _ Ριοτί δ8ν μιιορούμε;

κάνει κοκό. Γιο Ποιο λόγο; Ρώτησο τον έφηβο, τον εΠιστά­ _ Δον υΠοοΧουν βιὡμονο­

τη μος, δεν θυμάμοι το όνομά του) ολλά ουτός δεν οΠά­ _ Τι υΠοοΧοι3

ντησε. Τον ξονορώτησο: <‹ι¬ιοτί διΠλη μοστίγωση στον Δγη­ _ γΠοοΧοι μονο ένο κύμο έρωτά, ιιλοτύ κοι θερμό, Που

σίλοο; Αφου εγώ έφτοιγο, νιοτί νο μοστιγωθεί ουτός κοι γιο μυ κοτοκλυζοι­ Έοωτο ου) ουῖήν­

μένο;›› "Ρον ρώτησο κοι τον ξονορώτησο μεχρι νο μου οΠο­ _ Οοίοομιι ότι έρωτος είνοι η εΠιθυμίο γιο ψυχική συ­

ντησει: «Το ίδιο είνοι». Μόνο ουτό. Μιο φράση. «Το ίδιο εί­ νυνωοη·

νοι». ΑΠόρησο/Ητρεχο γυρω γυρω κοθώς Περιιοτούσε κοι _ Νοι, ουτό είνοι.

συνέχισο νο τον ρωτώ εΠίμονο7 διοκινδυνευοντος μιο νεο _ Μονο ουῖο οοιθυμοί ουνἡἐ Τον ιμυΧιΚἠ συνένωση;

[84] [85]

_|ΟΧί/Βχείς δίκίο. γΠάρχεί κοί είίίθυμίο σωμοτίκης συ­ ξερείς Πολυ κολά. Αν, ωστόσο, ουτή ήτον Πογίδευμένη μενεύρθσης­ κάΠοίον άλλο, θο οίσθονάσουν την ίδίο λυΠη Που οίσθάνε­

­ Ορίσομε άτί ουτό θο το ονομάσουμε «ΟΥόΠη»· "Ο" τωροἔ

­ Νοί, ετσί ορίσομε. _ γτωθέτω όχιΔ Άρη αυτό Που σε κοτοκλύζεί είνοί ένο κυμο <<ονάΠης››. ­ Άρο τη λυΠάσοί, εΠείδή είνοί Πονίδευμένη είδίκά μί

_ Νοί, (χυτό είνοί. Πράκείτοί νίο κάτί εντελώς Πρωτά­ εσενο, όχί εΠείδή είνοί Πογίδευμενη νενίκότερο.

γνωρα οηως κοτολοβοίνείς. Δεν μου εχεί συμβεί Ποτέ με­ ­ ΨΠοθέτω νοί.

Χρί τώρο κάτί τετοίο. Πώς μΠορώ νο το οντίμετωΠίσω; Ρίο­ ­ ΜηΠως, λοίΠόν, η λύΠη ουτη υΠοκρύΠτεί κάΠοίο οί­τί συμβοΐνει αυτό; ίηστῖ μία ξένη, μίοί άγνωστη, εΠίθυμεί οδηση τρίλουτίος, μήΠως, δηλοδη7 σε νοητευεί ο|υτη η Πο­

ξοφνικό κοί σνοίτίολόγητο νο συνενωθεί μοζί μου, οφου γίδευση της, σε κονεί|νο οίσθονεσοί δίοφορετίκος, ονώτε­

Φωτός είνοί Ο σκοῃός της ογάΠης; Ή μηΠως δεν είνοί; Αυ­ ρος, ίδίοίτερος, κοί είνοί ουτο, οκρίβωςἱίίου σε οΠοΠρο­

τό Που εμείς Ονομάζουμε οηγάηη» τουτίζετοί άρονε μ, ου­ σονοίτολίζείί η φίλουτίο, δηλοδη, όχί η λυΠη συγκεκρίμέ­Ἑό Που εκείνη θα Ονὀμοζε «ΟγόΠη»; Μητίως ουτη εχεί κά­ νο; ΜήΠως Πίσω οΠά τη λυΠη κρύβετοί ενωίσμάς, κάτί χεί­

Ποίο άλλο σκοΠά, Πίο οΠλοίκό, Πίο ευτελη7 Πίο Πεζό, Πίο χυ­ ρότερο κοί οΠό τη λυΠη οκόμο; Νο Πώς η ετοίρο μΠορεί νο

δοίο; ιἔὶίνοί Προγμοτίκη η εΠίθυμίο της; Βίνοί είλίκρίνής; σε Ποροσύρεί, χωρίς νο το κοτολάβείς, έξω οΠό το όρίο της

Δεν έχεί ΠΡουΠάρξελ Πόνοη κόΠος η οίμο, τίΠοτο οτίολυτως ςοοης Που εχουμε τοχτεί νο ζουμε σον|ΣΠορτίοτες, νο σε

δεν έχε] Προυηάρξεί, Πέρο οΠό μίο ονεξήνητη, δίκη της, κονεί οτομίστη κοί οντίκοίνωνίκά, εΠίκίνδυνο νίο τους άλ­

8ΠιθΠμῖΟ· ΑΠό Πού οττορρέεί η εηίθυμίο ουτη; Ηίνοί οκο­ λους, ολλά κοί γίο τον εουτό σου τον ίδίο.

τονόητο. Ποίο είνοί η Προέλευση της; Δεν μος εμοθε κο­ ­ Δεν μΠορώ νο το οΠοκλείσω ουτό Που λες. Μη ξεχνάςνείς Ποτέ (πη Στἴόρτη Πώς Πρέῃεί νο συμηερίφερόμοστε οτί Ποτε κονείς δεν εδείξε οί εμάς ονάΠη η ερωτίκή δίάθε­

οίΠένοντί σ› ένο τετοίο γεγονός. ση, κονείς Ποτέ δεν μος Πρότείνε κάτί τέτοίο, ολλά κοί

_ Πώς συμτίερίφερεσοί, λοίΠάν; 'Γί οίσθάνεσοί, οφού μό­ ίεμείς οί ίδίοί ουτε «οίγάΠη›› Προσφέρομε ο ένος στον άλλο,

νο γω συνωσθημο μΠΟρΟύμε νο μίλάμε; Βίωμοτίκή εμΠεί­ ουτε οΠά «έρωτά» κοτοληφθήκομε, ολλά άλο ουτά, Που τορω δεν υΠόρΧει7 ότἱως συμφωνήσαμε. ονομάζουμε «τουτίση», ξεΠηδησον οΠό τον Πόνο, τον κάΠο

Αισθόνομω ΜΠΠ. κοί το οίμο, εμφονίστηκον Προοδευτίκά, σον κοτάστοση

­ Δυτίη νίο Ποίον; Ρίο τον εουτό σου; βίωμένη, όχί σον συνοίσθημο, άχί σον κοτοσκευη του μυο­

_ΛύΠη γγ ουι­ήν_ Ι­ηίνοί Πονίδευμενη. λου, εμφονίστηκον χωρίς κομμίο δίονοητίκη ΠροΠορο­

­Αυτά δεν είνοί οστείο. Δεν είνοί κοθόλου οστείο. Η λύ­ υκευη η συμμετοχη) δεν σκεφτηκομε τίΠοτο, ουτε οίσθον­

Πη είνοί συνσίσθημο κοί το συνοίσθημο, κάθε συνοίσδημο, ίὶηκομε τίηοτο, ολλο|η βοσονος της εκΠοίδευσης, οβοστο­

είνοί γίο μος κοτάστοση της ψυχης Πολυ εΠίκίνδυνη, οΠως κτη οΠως ητον, μος εδεσε οσφυκτίκο κοί ονεΠίστροφο τον

[86] [87]

ένο με τον άλλο, όΠως κοι όλους τους άλλους δίΠλο μος. μιιτισμένο γυνοικείο σώμο. Ί”ίΠοτο το ιδιοίτερο. Την οΠο­

«ΑγάΠη››, όμως, κοι «έρωτο» κονένος δεν έδειξε σ” εμάς, σε οιίχομοι, δεν την Ποθώ.

όλη τη ΣΠάρτη, ουτε άνδρος, ουτε γυνοίκο. Δεν ΠροβλέΠε­ ­ Πώς συμΠεριφέρετοι ουτη κοτά τη συνευρεση; Ἑΐιίνοι

τοι ουτό, όΠως σωστά είΠες, οντίθετο, μάλιστο, η εκδηλω­ ιοιιι το ξεχωριστό,

ση μιος τέτοιος εΠιθυμίος Προς ένο μεμονωμένο άτομο ­­ Αρχικά νομίζεις ότι ογκολιάζεις ένο χέλι. Ξεγλιστρά­οΠοκλειστικά θεωρείτοι οντικοινωνικη συμΠεριφορά. νι. συστρέφετοι, ομύνετοι δήθεν, οΠωθεί χολορά, Πορομι­

­ Βίνοι οντικοινωνικη συμΠεριφορά ονομφισβήτητο. λοιτι, ορνουμενη την εΠοφη. Σιγά σιγά, όμως, όσο η έντο­Ότον ζεις σε οργονωμένη κοινωνίο δεν μΠορείς νο οΠο­ ιιη ονεβοίνει, διοφοροΠοιείτοι, υΠοκύΠτει θελημοτικά, Πο­

μονώνεσοι στις ονάγκες σου, νο στρέφεσοι Προς ένο μό­ ροδίνετοι, μέσο σε μιο Πλημμυρίδο ονοστενογμών, εκφρά­νο άνθρωΠο γιο νο κολόιμεις τις ονάγκες ουτές, νο εΠιθυ­ ιινων λοτρείος κοι εΠίμονων Ποροκλησεων γιο την Πρό­

μείς ουτόν κοι κονένον άλλον, νο ζηλεύεις κοι νο εχθρεύ­ κληση Πόνου. ΑΠοσβολώνετοι, τελικά, χάνετοι κάΠου έξω

εσοι ουτους Που Πιθονόν νο τον εΠιθυμησουν εΠίσης, λες ιιιιό το όριο της Προγμοτικότητος, Ποθιοσμένη, κυριευμέ­κοι είνοι εχθροί, όχι φίλοι, όχι συμΠολίτες, ολλά οντίΠολοι νη οΠό βίοιους σΠοσμούς, έχοντος μετοτρέιμει κοι τον Πό­

Που εΠιτίθεντοι στον οΠομονωτισμό σου. Γι” ουτό, άλλω­ νο οκόμο σε Πρόσθετο Ποράγοντο ηδονής. Το χέλι μετολ­στε, ε“ΠιτρέΠετοινο οντολλάσσουμε συζυγους,.γιἶ ουτό δεν λοσσετοι σε βδέλλο. Μόνο έτσι μΠορώ νο το Πορομοιάσω.

οΠ‹:ἦορεΔόετοι η μοιχείο στη ΣΠάρτη. Αλλιώς δεν θο ήμο­ Δεν υΠάρχει άλλος τρόΠος. ΣυμΠεριφέρετοι Πάντο σον Πορ­

στονησυγκροτημένη κοινωνίο, ολλά μεμονωμένο ονδρόγυ­ Νίινο Πρωτάγγιχτη. Σον Πορθένο σε βιοσμό κρυφά εΠιθυ­νο σε τυχοίο συγκοτοίκηση. ρητό. Σε οφηνει με μιο γεύση βίοιης κοτάκτησης. Βξυυμώ­

¬ Δεν διοφωνω. Γι) ουτό, οκριβώς, δεν μΠορω νο κο­ νιιοοι.

τονοήσω τη μονομονίο της ξένης γιο μένο. Αφού δεν μΠο­ ­ Δεν είνοι κουροστικό όλο ουτό, κάθε φορά το ίδιο,ρω νο την κοτονοήσω, δεν ξέρω Πώς νο την οντιμετωΠί­ Κοθόλου. Ποιος Πολεμιστής κουράζετοι οΠό τη βίοιησω. Πώς νο Πολεμήσω οντίΠολο Που δεν γνωρίζω; ΜΠορώ ιοιτάκτηση, 'Ρο οντίθετο κουράζει.νο οντιστοθὡ στο κοκό, σζ ουτό Που εμφονίζετοι ως κο­ ­ Φέρετοι άρογε έτσι σε όλους;

κό κοι το ονογνωρίζω ως κοκό, ολλά Πώς νο οντιστοθώ ­ Δεν ξέρω. Φοντάζομοι όχι. Λογικά ΠρέΠει νο Προσορ­

στο κολό; Τώρο μοθοίνω. ΔντιμετωΠίζω μίο ογάΠη οκο­ μύζει τη συμΠεριφορά της ονάλογο μ” ουτόν Που έχει οΠέ­Ἑόβλῃτη νιιντί της. Δεν μΠορεί κοι δεν χρειάζετοι νο φερθεί το ίδιο

­ γΠάρχει θέμο φιληδονίος; Την Ποθείς σωμοτικά; ιι” ιῖνον έφηβο ή σ” ένον ηλικιωμένο.­ Όχι. Δεν υΠάρχει τέτοιο Θέμο. Όχι φιληδονίο. ­­ Σωστά. Σε ελκύει ουτη η συμΠεριφορά της; Σε Πορο­Σ Βῃγθυμῖο σωματική; ιιιιρει; Σε σογηνευει; ε

­ Όχι διοφορετικἠ οΠό την εΠιθυμίο γιο κάθε κολοσχη­ ­­ Όχι. Το λόγιο της με Ποροσύρουν μόνο. ”ΓίΠοτο άλλο.

[88] [89]

Λόγια υμνητικα, λατρευτικα, Παρακλητικα. Πρωτακουστα _ γιιοθέτω. Οι Παρακλήσεις της για την Πρόκληση Πό­

για μένα. Είναι ετιίμονα, συνεχή, ατελείωτα, μαυλιστικα. Για νοο Και η ηδονή της αΠό τον Πόνο αυτό μΠορούν να οδη­μοο Που οογ έχουμε Πο] Ποτέ τέτοιο λογιο «λοτοοίοο», ού­ γησουν τον αδύναμο, αρα τον ανεξέλεγκτο, στην υΠέρβασητε έχουμε ακούσει λόγια σαν κι αυτα αΠό κανέναν, είναι κα­ νων ορίων­ Στο φόνο­ Φανταζομαι, αμωο, ατι αυτό το ξέ­τι το καθηλωτικό. ρει καλα η ίδια η ενστικτωδώς το αντιλαμβανεται και γι' αυ­

_ Πώς μοκηζεια χΟ,Πόν7 συνοχικα ουτό το βίωμο Ἑης ου­ τό θα αΠοφεύγει τέτοιες μεθοδεύσεις, όταν συνευρίσκε­νεύρεσης με την εταίρα; ιο' με οδύνομοοο­

­ Θυμασαι στη Μαντίνεια όταν διακόιμαμε την Προέλα­ ­ Αυτό είναι το λογικό. Βσένα σ' έφερε Πραγματικα στο

ση, με τα ξίφη αιμασσοντα και τους Αθηναίους αφανισμέ­ οημείο να θελεις να σκοτώσεις;γουοὀ ` ­ Ναι. Όλες τις φορές.

_ Θυμομοο ­Ήταν εύκολο να συγκρατηθείς, Ήταν εύκολο να μην­ ΚαΠως έτσι είναι. Ποσοτικα, βέβαια, η μαχη είναι μέ­ "ορόσεκἰ το οριο;

γεθος ασύγκριτο, αλλα Ποιοτικα τα δύο βιώματα Προσο­ ­ Ϊιἶύκολο ήταν. Μη ξεχνας ότι έχουμε εκΠαιδευτεί να

μοιαζουν. Η έξαψη είναι ΠερίΠου της ίδιας υφἠς. οιοκοοιυολωοχμἱμίορμονο οιοτονἠ την οοοέλοοα μοο,.οιιον_ Με ολος Πο γογοῇςοο; η αντίΠαλη φαλαγγα διασἶίαστθεί,ηαφσύθαΠαγορεύεται να κα­_ ΌΧἹ, βέβοιο Μονο μλ αυτην. Με τις αλλες είναι εμΠει­ ταδι­ώίκουμε δειλούς, Πο­υωμαςδέχουν γυρίσει την Πλατη. Το

ρία κατώτερης έντασης. Δεν μΠορεί να συγκριθεί ούτε Πο­ Χέρι μοο μενει μετέωρο, με το ξίφος υιμωμένο. Αφού μιιο­σοτικα ούτε Ποιοτικα. Πρόκειται μόνο για εκτόνωση. Καμ­ ρώ το ενα, μιιορώ και το αλλο, Πολύ Πιο εύκολα μαλιστα,μία σχέση με τη μαχη. Με τις αλλες γυναίκες, η ευεξία Που νιατί αλλο η μαχη, αλλο η ουνεύρεση με γυναίκα.δημιουργεί η μαχη μένει αΠρσσέγγιστη. _ Την θεωρεία διεστραμμένη;

­ Στη μαχη, όμως, υΠαρχει εχθρός. Δεν είναι Παιχνίδι. ­ Την θεωρώ διαφορετική. Κοινωνικα, η διαφορετικό­Στη μαχη θέλεις να σκοτώσεις. Σε φέρνει η εταίρα σ, αυ­ ιιιι­Εοχηοημαίνει διαστροφή, το ξέρουμε αυτό. Είναι θέματη την κατασταση, σου δημιουργεί μια τέτοια εΠιθυμία, ιι αι μειοψηφίας. Και εμας, αλλωστε, οι υΠό­

­ Ναι. Εκεί ακριβώς σε φτανει. Στα όρια του φόνου. λοιηοιίἔἶλληνεεβμαξηθεἶιρούν διεστραμμένους συνολικα,Πρέτιει να συγκρατηθείς για να μη σκοτώσεις, να μη σκο­ ειιειδη οι έφηβες κυκλοφορούν ημίγυμνες στην Πόλη, γιατώσεις αυτη την ίδια δηλαδη, κατι Που, αλλωστε, σε Παρα­ να ελκύσουν τα αγόρια και οι Παντρεμένες μΠορούν να

καλεί και σε Προκαλεί να το κανεις. ανταλλαγούν Πρόσκαιρα αΠό τους συζύγους τους. Εῖίναι

­ Άρα, για να ειιανέλθουμε σ) αυτό Που λέγαμε Πριν, θε­ οιοοτοοφικο οοτο;ωρώ αδύνατο να δείχνει την ίδια συμΠεριφορα σε αλλους, ~ Όχι, δεν είναι. Εἶίναι κοινωνικη αναγκη.αδύναμους χαρακτηρες, γιατί θα κινδύνευε θανασιμα. ­ Βιιιτιλεον, μην ξεχναμε ότι και η δικη μας συμΠερι­

[θθ] [θι]

ι

›ι

Φ”

Φορα αυέναντ] οτ]ς νυνα]κές θα υυορουοέ αυο τους αλ· μισό, θα έπρεπε, λογικα, να την αναγνωρίσεις και εσύ, όχιλους Ίἔὶλληνες να θεωρηθεί «διαφορετική». μονο οοτή_

­ Πραγματι. Εσύ πώς της φέρθηκες; _ Υῃοθέττο νοτ_ Μέ β]α]οτ]ιτα κα] οέβαουο› ουως οτ]ς ο]κές μας νυ· ­ Ποιος είναι ο σκοπός σου, όμως, Ἀγι; Ο σκοπός σου

ναίκες. Πώς αλλιώς να της φερθώ, οτῃ ζωή εννοώ_ Αυτα ουοος› οέν έ]να] οαν τ]ς ο]κές μας νυνα]κές­ Μην ­ Να ακολουθήσω το δρόμο του Ηρακλή, τι αλλο να εί­

ςέΧνας οτ] έΧέ] ουνέυρέθέ] μέ υολλους ανορές οταν Αθήνα­ ναι; Να ξεφύγω για παντα από τον κόσμο των θνητών.Άλλοι από αυτούς, οι χυδαίοι, θα της φέρθηκαν με βιαιό­ _ Μονος οδο;

τ]ιτα› Χωρ]ς οέβαομοι αλλο] ]]αλ]› ο] οέ]λο]› θα φέρθηκαν μέ ­ Μαζί μλ εσένα. Γιατί ρωτας τα αυτονόητα,σεβασμό, χωρίς βιαιότητα. βιαιότητα, όμως, και σεβασμό _ Τώοο οτοοτ οτο δρομο τοο Ηροχλήτμαζί δεν νομίζω ότι θα έχει συναντήσει πολλές φορές. _ ΌΧΙ δον οίμοτ

­Ίσως. Μπορεί να είναι και αυτή μία από τις αιτίες της _ Γτοτί δεν δίοοτ;μονομανίας της για μένα.

ι ­ Στο δρόμο αυτό δεν υπαρχει αγαπη. Δεν προσφέρε­­ Ποια αλλη θα μαορουαέ να έ]να]5 ται αγαπη. Μόνο κόπος και πόνος υπαρχει και αγαπη για

τς.. _ Δέν ξέρω­ Άκουσα μ]α μέρα κατ]ο]ον αυο τους οοφ]­ τους αλλους που επιλέγεις εσύ, όχι αγαπη από αλλους πουοτές› Που ]]έρ]τρ]νυρ]ζουν τους ολ]νο]ρΧ]κους› να λέέ] Ι­]]α σε επιλέγουν εκείνοι. Η δική μας «ταύτιση» δεν προσεγγί­]οτορ]α› οτ] ο] ανθρτουοτ ταΧα› ήταν καυοτέ ανορονυνα› οΧ] ζεται μέσα από διαδικασίες αγαπης και έρωτα, τρυφηλέςανορές κα] νυνα]κές ςέΧτορ]οτα› ένα (Ρυλοι ο]ιλαοή› οΧ] ουοτ δηλαδή διαδικασίες, αλλα από ατραπούς απόμερες, δύσβα­αυτος έ]να] οαυέρα­ Ο Δ]ας7 ουοοςι έλένέ ο οοαυοτἠςτ αυο· τες, σκληρές και επώδυνες. Αν μας προσφερθεί αγαπη

] |φαα]οΘ καααια να τους Χοαρ]οέ] κα] Πρανματ] τους Χώρ]οέ αναιτιολόγητη, αγαπη χωρίς αιτία, αγαπη χωρίς σκοπό, ηοέ ανορα κα] νυνα]κα κα] τους αφηοέ να Πορέυοντα] οτη αγαπη αυτή θα είναι αποπροσανατολιστική, τραγούδι τωνζωή ανέξαρτητα ο ένας ααο τον αλλο› μέΧρ] να τους οοθέ] οειρήνων θα είναι. Ύποπτη αγαπη. Το γνωρίζω. Δεν έχωκαποτε η ευκαιρία να ξαναβρεθούν. Κατι τέτοιο νομίζω ότι Χοοοτ το λοντκό μοοεννοούσε. Έτσι, όταν αυτα τα δύο ξεχωριστα τμήματα της _ Τοτε ντοτί δεν ονττδοοο ονολονο;ίδιας οντότητας τύχει ποτέ να ξαναβρεθούν, αναγνωρίζο­ _ Αντιδρω. Βλέπεις να μην αντιδρώ;

Κ/ ντα] ααα ένατ]κτο κα] έτυθυμουν την έυανέντοοή τους μέ ­ Αντιδρας, αλλα δεν νικας. Παλεύεις με τον εαυτό σου,τη σφοδροτητα που οι ανθρωποι ονομαζουν «έρωτα». ολλο δεν οτῃκοοτοτο

_ Λές να ο]να] αυτή ]ι Πέρ]Πτοοο]Ἱ της λήοαςἐ ­ θα επικρατήσω. Περίμενε. Δεν μιλαμε για μαχη τε­­Ίσως. Πώς να ξέρω; λειωμένη. Εὶίναι μαχη που εξελίσσεται. θα νικήσω.­ Αν ο σοφιστής είχε δίκιο και η Λήδα είναι το αλλο σου _ Το ολοίζω

[92] [93]

­ Δεν θέλω να ακούσω τι ελιτίζεις για το μέλλον, αλλα _ Βέβοίον οἴνοί Κο] κορν ολλο­ Μίλομο νιο ομνένωοη μεσνη γυναίκα, για σχηματισμό ζευγαριού με γυναίκα, κατι τελεί­τι Πιστεύεις για το Παρ

­ Πιστεύω ότι και γι, αυτήν ακόμα την αναιτιολόγητη ολο ξένο νιο Πο ομοοο μοο ομνἡθοιοοι Κονι ξένο νίο το νοο­αγαΠη της Αήδας καΠοια εξήγηση υΠαρχει. ΚαΠοια αιτία νροοῖο μοοι νιο Πι ονοοη μοο οοένονμ ορο ζωή­ Βοβοιο ορνκαι καιτοιος σκοΠός. Σίγουρα Πρόκειται για έργο των θεῶν, ονοιβοίνοι οτο νομο μνο Ἑέτοιο ομμοορμρορο­ Ο νομοο ορνόΠως καθετί αλλωστε.Ίσως είναι καΠοια Πρόκληση και Πει­ μμονορομοι ρητο ονο τονοιο ζομνορωμο­ Η Πολη› ομοοοι οονρσσμσσ Πσσ Πσέσει νσ σνῃμστωσίσσισθ ίσως) σσλγ, νσ σε το ευνοεί. Είναι ξεκαθαρο το γιατί. Είμαστε μια αδελφότητανο" μισ σικἠ της ενσῃκτώσησ Πσσσσμηση συνένωσης μσ­ ιιολεμιστών. Πολεμαμε ο ένας δίΠλα στον αλλο, σε κλειστήζί σου, καθοδηγημένη Παντα αΠό τους θεούς, για μια σχέ­ μοροτοξη­ Βξορτοτοι οοολμνο ο ένοο οοο τον ολλο οτη μο·ση όιιως αυτή του Ορφέα και της Ευρυδίκης. Δεν μΠορώ νη Κο] Π ομνοΧή οληο τηο ρρολοννοον ορο ΙἹ οοίβΐωοη Πιο Πο·

να ξέρω. Είναι Πολύ νωρίς ακόμα. Ο χρόνος και η αΠόστα­ λίμϋ οίνο] οξοοίρολίομονη μονο ον οι Πολομίοτοο μοΧονῖοιση θα δείξουν. Ἱ”ίΠοτα ψεύτικο, τίΠοτα ΠοταΠό και χυδαίο, μνο ζομνο­ Αμτή οΐνο] μνο ονονκη κοινωνικα οΧΒ ομωοι ρο­

δεν μΠορεί να αντέξει στο χρόνο. Αν η εΠιθυμία της είναι μη ίρμομςή­ Φμοική Ἑοοη οίνο] Π ομνοομντήροοη­ Ρίο νο νι·μόνο σωματική, αν είναι εΠιθυμία εγωιστική, αν αγαΠαει Μιοομμο το ένοτμαο τηο ομροομνῖήρηοηο Προμοι νο ορ­τον εαυτό της Περισσότερο αΠό εσένα και τις δικές της ανα­ μομμο τοοο κοντο ο ένοο μο τον ολλοι ώοτο Π ντοοῃοο» μοογκες θέλει να καλύψει, χρησιμοΠοιώντας εσένα σαν υΠο­

στύλωμα, αυτό δεν μΠορεί να αντέξει χρονικα, θα βρω κό­ καυτό του, αλλα για τον αλλον, εΠειδή ο «αλλος» και ο «εαυ­„ τος» του ταυτίζονται. Αυτό είναι το αηοτέλεσμα του δικού

να εξασφαλίζει ότι ο καθένας δεν θα μεριμνα Πρώτα για τον

Ποιον αλλο για να Πετύχει τον σκοΠό της, αν ο σκοΠός αυ

τός είναι εφήμερος και ευτελής. Αφησε την να Περιμένει μοο «ορωνον Δεν μΠορΧο] ΧμοοιοΉιτο› μΠορΧο] μονο οξο·χρόνια και χρόνια. Μόνο τότε θα μαθεις την αλήθεια. Αν τό­ νν'ομοο­ Δον μΠορΧο] οοομοτική οΠοφή› μΠορΧοι ΨμΧ]κήτε, ύστερα αΠό καιρό, η εΠιθυμία της για σένα Παραμένει ομορροφηοο τομ ονοο οΠο τον ολλο Κο] η οοομοῃκή οοο·αναλλοίωτη, αν η ματια της είναι και τότε τόσο φλογισμένη (Ρο μολοζοι μρ Ποιοικο Ποϋένΐοι οο Χώρο ονορικο­ Βλοίζωόσο τώρα, αν η σκέψη της είναι κατειλημμένη ακόμα αῃό να τα θυμασαι όλα αυτα. ΑείΠεις αΠό τη Σιιαρτη Πολλα χρό­

τη μορφή σου, μορφή διαφοροηοιημένη Πια αΠό τον χρόνο,

αν η ψυχή της είναι ακόμα Παραδομένη σ, εσένα, μακρια και γυναικών, δεν την αΠοτρέΠει, γι” αυτό και η Πόλη δεναΠό την Πρόσκαιρη έλξη των σωματων, τότε ίσως έχεις την εΠικροτεί, βέβαια, αλλα την αηοδέχεται. Κοινωνικό είναιβρει την Ευρυδίκη σου. Αυτό Πιστεύω. Είναι Πολύ Πρόωρο, οΧρηοτη› ολλο Κοιοοικοοτοο οον ρίνοιι οφοο οίνο] οΧοοη (ρο­

τώρα, για να έχω αΠοψη, είναι Πρόωρο για να έχεις κι εσύ οοοἶι οΧ] οφοομοι­ Βίνοι Πράγματι Πρωτόγνωρο για μας ναδοκιμασει κανείς εμΠειρία «ταύτισης» με γυναίκα, αλλα σί­

νια. Φοβαμαι για σένα. Η φύση ευνοεί τη συνένωση ανδρών

αΠοψη._/Βχεγς σίχγσ είσσ γιιυρα ούτε να σε αΠοτρέψω μΠορώ, ούτε να σε εΠικρίνω γι°

[94] [Θὅ] ν

ουτό. Αν ο χρόνος κοι ο Πόνος μετοτρέιμουν τη σχέση ου­

τη σε σχέση βιωμοτικἠ, όχι Πιο ένον οΠλό Ποροξυσμό του

μυολού, σχέση ευιβεβοιωμένη κοι κοτοξιωμένη χρονικο,

μΠορεί μ, ουτήν, τη Δήδο, νο Πορευτείτε Προς τη νησο των

Μοκόρων. Δεν μΠορώ νο το οΠοκλείσω. Γιο νο γίνειγ όμως)

ουτό ΠρέΠει Πρώτο ουτη νο μετοτροΠεί οΠό γυνοίκο Που

Ποθεί σε ηρωίδο Που υΠομένει.­ Σ" ουτή την ΠερίΠτωση εσυ τι θο κονεις;­ "Γι νο κόνω; Θο Πορευτώ μόνος μου κοι θο σος Περι­

κε‹ι›ΑΛΑιο Στ

ΟΛιΤ°ΑΡΧιΚΟΙ

' <<...κοι νο ζουν μετοξυ τους όλοι ίσοι κοι με ίσημενω εκει. Αν φτοσω Ποτε, ον φτοσετε Ποτε.

­ Δεν νομίζω ότι θο χρειοστεί νο γίνει κοτι τέτοιο. Αδυ­

νοτον νο σε οφἠσω μόνο σου.

­ Αδύνοτον νο σε εμΠοδίσω, ον κρίνεις ότι ουτός ο δρό­

μος είνοι γιο σένο ο Πιο κοτολληλος. Εσύ εΠιλέγεις.

­ 'Το γεγονός ότι το σώμο της είνοι μιοσμένο βλέΠω ότι

το ογνόησες.­ Είνοι μέγεθος οδιοφορο. Δεν υΠορχουν μιοσμένο σώ­

μοτο, υΠόρχουν μιοσμένες ψυχές. Έτσι δεν μοθομε;

­Έτσι μόθομε.­ Δγνόησέ το, λοιυόν, κι εσυ. Δεν υΠορχει τέτοιο θέμο.

Τι οξίο έχει το σώμο;

[96]

Περιουσίο, εΠιδιώκοντος νο Πρωτευουν στηνορετή. Κοι λένε Πως ότον κόιΠοτε ουτό... γύριζεοΠό τοξίδι... χομογέλοσε κοι είΠε σ” ουτους Που

ήτον μοζί του Πως η Λοκωνική ολόκληρη μοιό­ζει με χώρο Που ονηκει σε οδέλφιο...».

ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΣ, «Βίοι Πορολληλοι», Λυκούργος, '?

ΙΝΑΙ ΠΑΡΑΔΟΞΟ», έίτιε ο Πυφίλητος. «Βίνοι ιιοροδοξο«­Η ένος ηλίθιος, μέθυσος, ροθυμος ή οιτοτυχημένος στηζωή νο έξισώνέτοι με το σοφό, τον ενορετο, τον ονδρέίο,τον ειιιτυχημένο. Μόνο στη Δημοκροτίο μτιορέί νο γίνει ου­τό. Δεν υτιόρχει ισότητο στη φύση. Όχι τυχοῖο. Ητιιλογήτων θεών εΐνοι ουτή. Μόνο στην Πολιτική οντΐληιμη των δη­μοκροτικών συνοντός μιο τέτοιο έννοιο. Την ισότητο. Όλοιυχουμέ στην Εῖκκλησίο του Δήμου μίο ψήφο. Ίσο δικοιώ­μοτο, δηλοδή, ολλό όνισές υτιοχρέώσεις στην κοινωνίο. Αυ­τό σημοίνει Δημοκροτιο. Οι άχρηστοι κοι οι χρήσιμοι έξι­ιιωνοντοι στο δικοιώμοτο, ολλό η ονισορροηίο στις υιιο­χρεώσεις τιορομένέι πόντο. Αυτές ονήκουν μόνο στουςχρήσιμους, τους έργοτικούς, τους ονδρέίους. Όλο το βο­μη της τιολιτείος ουτοι το φέρουν. Βάρη φορολογικό, βο­ρη στροτιωτικο, βορη διοικητικό. Οι ολλοι φέρουν μόνο τοβάρος της ψήφου τους κοι ουτή έίνοι, δυστυχώς, ισοβορήςμι: την ψήφο των ενόρετων, την ψήφο των ικονών. Γιοτίουτό· Γιοτΐ ένος τρογωδός τιου όλη η Πόλη θουμοζέι κοι7 „______„_„__`_¬__„"_____”_­_`_Ψ#„β_ῇ__`­.„¬_¬________„..#

υιιοινέί ι­ιρέτιέι νο έχει την ίδιο Πολιτική μῇέῇέῇνο ζη­ιιιο$¿9,ωΙ1ΩΜΔσέ_ρφνέτοι στη λόστιηφιςοι­έιςλιηορει γιο έλεημο­ιιυνη, οφού Πρώτο σσοτολησε την τιεριουσιο του στις ηδο­νιλῖςφμόοιὑτο ηοίγνιο; Βἶνοι σωστό ουτόἶἶἶιίνοι δικοικδἶιἔὶΐνοιφυσικό ή οφύσικο; Αδύνοτον νο κοτολοβω τη λογική των

[99]

σεις τους και την Προσφορά τους. Ανάλογα δικαιώματα, δη

λαδή. Αλλιως δεν Πρόκειται για ισότητα. Ρήση μετγαχείρι

των άνισἐι

δημοκρατικών. Δικαιώματα σε όλους, ναι, το καταλαβαίνω, έστσσ νισ νσ σσσκτήσσσν Πσισσίσ ικσνή νσ ισσσ βνσλσι σσό

είναι λογικό, αλλά δικαιώματα σύμφωνο με τις υηοχρεώ­ Ιιην σμσθσισ­­ ­ Γιατί αυτό;­ ­ Βίναι εΠιλογή των θεών.

Μ ο Μ ί τη ­ Η κατάταξη των Πολιτών σε Πεντακοσιομέδιμνους τε­σων δεν οδηγεί σε ισότητα, α αχσε ανισοτη .

Ἡμὴἴεἢ\\\\­­¬τ__ >___/..ητηγ ¬ · ­Υ Δ · ΜΑΝ"­"›

λλσβ ιιρακοσιομεδιμνους και τις αλλες τάξεις Που έχετε στηνΜεγαλύτερη ανισότητα αΠ” αυτήν δεν μΠορει να ου α ει

χ Αθήνα είναι εΠιλογή των θεών·ο ανθρώΠινος νους. Η Δημοκρατία είναι Προκρούστεια κ ί­ ,

­ Τίνος άλλουνη της Πολιτικής. Κόβει τα Πόδια των ενάρετων και αυξά­ ;

των ανίκανων και των ΠοταΠῶν. _ Γίσιῖί σε άλλες Πσλσισ σσν ]σΧύει σστσ;νει τεχνητά το μέγεθοςλλ χ Ζ ­ Ποιες άλλες Πόλεις; Μόνο στη ΣΠάρτη δεν ισχύει η

Εξαιρέσεις, όΠως ο Περικλής, υΠάρχουν, α ά ειναι μονο

εξαιρέσεις, όχι ο κανόνας. Είναι αΠογοητευτικό». ,

­ Ναι, αλλά, Παράλληλα, είναι αΠοτελεσματικό, είΠε ο Μι σσνκεκριμένη Πόλη. Τι σημασία εχει, Στη δική μας ῃό­κοινωνική διαφοροΠοίηση εΠειδή ετσι εΠελεξαν οι θεοί για

6 θ ς τχ ­ ΠΟΙΟ λη αυτή ήταν η εΠιλογή τους και αυτήν ΠρέΠει να σεβα­Βρασίδας. Πώς αλλιώς μΠορεί να ιοικη ει η Πο η,

ί ω ιι ιούμε Κάθε αντίθετη ΠροσΠάθεια δεν είναι μόνο ασέβειαάλλο μΠορεί να είναι το κριτήριο εΠιλογής των αρχοντ ν, ι ­

αλλά κάτι Παραιτάνω είναι Παραλογισμός. ΆνθρωΠοι χωρίςαν όχι η ψήφος των Πολιτών, ”

,

δ γνώση καλούνται να Πάρουν ατιοφάσεις Που ΠρουΠοθετουν­ Ποιος ΠιστοΠοιεί ότι η Πλειοψηφία εχει ίκιο;

­ Ποιος ΠιστοΠοιεί ότι έχει άδικο; ννώση­ Τώρα, για Παράδειγμα, ψηφίζουν για τη σικελική

­ Κριτες ΠρεΠει να είναι μόνο οι σοφοί και οι ενάρετοι. εκστρατεία μη έχοντας την Παραμικρή ιδέα για τη γεωγρα­

θ φική θέση της νήσου την αΠόστασή της αΠό την ΑθήναΑυτοί, αΠοκλειστικά, μΠορούν να κρίνουν, με αυ εντικό­ ,

τητα, το δίκιο Κω ἙΟ όδγκα την στρατιωτική ισχύ των Συρρακουσίων ή το κόστος του

η σε σο ιινισιριίιιοτοε­ σαιτ όλα αυτό ψηφίζουν και οτιοφοστζοον.­ Ποιος αναγορεύει τους σοφούς και εναρετους ­

φούς και ενάρετους; Ποιος τεκμηριώνει τη σοφία και την Α, ,

αρετή τους,

Δημοκρατικοί όΠως ο Αλκιβιάδης τους χαϊδεύσυγ το Ου­

τιά, τους κολακεύουν, τους γοητεύουν με φτηνά ρητορικό

­ Αυτοί Που γνωρίζουν τη διαφορά ανάμεσα στο σοφό σλἡμστσ Κσι ψ8ὐτικες υΠοσχεσεις· και αυτοί, οι αφελείς

και το μη σοφό, το ενάρετο και το μη ενάρετο.

­ Ποιοι γνωρίζουν;

ψηφοφόροι, Πείθονται, ενδίδουν, υΠοχωρούν και γίνονταιφανατικότεροι αΠό τους δημαγωγούς, ξεΠερνώντας τους

Δ ιιι· ενθουσιασμό γνήσιο ενθουσιασμό τον ενθουσιασμό της­ Οι χειρώνακτες όχι. Αυτοί δεν γνωρίζουν. εν έχουν ­ ε , ,

αγνοιας. Με το σθενος της αηλοϊκστητας ψηφίζουν υΠερτην Παιδεία Που αΠαιτείται για να γνωρίζουν. Ε

ί ” ί τ

­ Γιατί δεν έχουν την Παιδεία;

­ Δεν έχουν ούτε τα χρήματα ούτε το χρόνο Που χρειά­

Π00]

Μισ. κστσστσσφήσ ἙΟΠΩ­ Ημείς τα βλέΠουμε όλα αυτά καιιινατριχιάζουμε. Η δική τους καταστροφή θα μας άφηνε

ΠΟΠ

αδίαφορους, αν δεν ήταν ταυτόχρονα καί δίκή μας κατα­ ­ Ε]Πανερχομαί, ρωτώντας, Ποίος κρίνεί ότί καΠοίος αλ­

σιρθφή. ΖΟύμ8 Οιην ἶδιΟ| Πόλη. ΑΙΠΣΟΪ μθζ ΠΟρΟΟέρνΟΠν ΟΕ! λος είγςῃ ογοητοο Κοί Πώς το κρίγεί; Με Ποίο ίςρπήρίο;Πορεία αφανίσμού. ΠρέΠεί να μείνουμε αΠραγοί; ΠρέΠεί να ­ ΌΠοίος δίαφοροΠοίείταί στην αντίληψη καί τη συ­

στσκσμσστσ σμήλσνστ σσΡστηΡ1ιτέτἱΞΑΠσΡστσΞ Σε βλέττω νσ μπερίφορα αΠό το σύνολο των συμΠολίτών του μΠορεί,

σνσρωτλέσσλ­ Γτστΐἐ Γλστῖ ετσσλ εδώ; Στ ετστρσίσ σλτνσΡΧλ­ νομίζω, να θεωρηθεί ανόητος. Βύκολα ξεχωρίζεί ο ανόητος.κών βρίσκεσαί. Ρία Ποίο λόγο εκηλήσσεσαί με τα λόγία _ Αν η οῃόκλγση οῃό τη νοηῃκή αντίληψη των ῃολλώνμου; Οεωρείταί ανοησία, το κρίτήρίο είναί Πλείοψηφίκό. Οί Πολ­

­ Δεν έχω αντίρρηση σε αυτα Που λες. Πίναί λογίκα. Ρία λοί, λες, ότί καθορίζουν Ποίος είναί ανόητος καί Ποίος όχί.

να βαθύν8ί, όμως, η συζήτηση, να γίνε] Πισ ζωντσνή› σρσ ΠρέΠεί, όμως, να είναί ετσί; Εσύ είΠες Πρίν ότί τίΠοτα δεν

Πτσ Χσἠστμηω νσ βνσσν σσμσσσσσμστσ στέσσσϋ λκσνσ νσ υεκμηρίώνεί Πως η γνώμη των Πολλών είναί ορθή. Αν αυ­

Χρηστμσσσσσν στην σντλμσλσσ με τσσσ σημσκσστλκσσσ ντ τό ίσχύεί στην Πολίτίκή, γίατί να μην ίσχύεί καί στην κοί­αυτό καί μόνο σε Προκαλώ λεκτίκα. Μην Παρεξηγεία τη νωνία, Ποίος μας βεβαίώνεί ότί δεν είναί ο ανόητος Πίο κο­

στσση μσσ­ Άλλωστε σνώ μέτστκσσ σίμστ­ Η στκή σσσ σσ· ντα στην αλήθεία, Παρα εμείς οί μη­ανόητοί, Ποίος μας βε­λη είναί το Πρόσκαίρο καταφύγίό μου. ΣκοΠός μου είναί να βαίώνεί ότί μία Πίθανή αύξηση του αρίθμού των ανόητων,ετίίστρέιμω καΠοτε στην Κνίδο, τη δίκή μου Πόλη. Όταν θα Πέρα αΠό τα Πλείοιμηφίκα όρία, δεν θα καταοτήσεί Προο­Οθγκθντρώυω ἙΟ ΧρήμΟἙΟ ΠΟΠ ΟΠΟι`ΕΟύνιΖΟι γιυ ἘΟΠΚ; διΚΟ­ δεοτῃςό τους ονοητοης μη­ογοητοης; καί τους μη­ονόητοηςστίκούς αγώνες Που με Περίμένουν εκεί, θα φύγω αμεσως. ανόητους, αφού το Πλείοιμηφίκό κρίτήρίο θα έχεί αντί­

­ Δίκαστίκούς αγώνες γία Ποίο λόγο; στραφεί; Αν δεν αΠοδεχόμαστε τη Δημοκρατία στην Πολί­­ νηαρχεί Περίουσίακή δίαμαχη με τον ετεροθαλή αδελ­ τίκή, γίατί ΠρεΠεί να την αηοδεχθούμε στην κοίνωνία;

φό μου. Πίναί Πανίσχυρος στην Κνίδο.Έχεί υφαρΠαξεί όλη _ Εηυφυολόνημο είναί ηῃτό Που λες) αλλά δεν έχεί σχέση

την Πατρίκή Περίουσία. Δεν είχα κανέναν τρόΠο αντίμετώ­ με την Πραγματίκότητα. Άλλωστε, η φυσίκή ταξη τωνΠίσής του Παραμένοντας εκεί. Δεν έβρίσκα δουλεία ΠΟΠ· ίίραγματων ευνοεί Παντα τους δυνατούς. Δεν είναί θεμαθενα, ούτε ενίσχυση αιίό κανέναν. Ρί) αυτό ήρθα στην Αθή­ μόνο ευφυΐοςᾶ ολλό κο] δύνομης Όῃως στη φύση ετῃκρο­

να. τεί καί εΠίβαλλεταί ο ίσχυρότερος οργανίσμός, έτσί καί­ Άρα ανήκείς στην ίδία ταξη μί εμας καί Πρόσκαίρη μό­ στην κοίνωνία λογίκό είναί να εΠίκρατεί η ταξη εκείνη Που

νο είναί η κακοτυχία σου. κατέχεί την οίκονομίκή ίσχύ, αρα καί την ίσχύ της γνώσης.­ ΠλΠίζω. Πες μου, όμως, κατί. Βίίίες Προηγωλμένωσ κρίτήρίο, λοίΠόν, της Πολίτίκής εΠίβολής ΠρέΠεί να είναί η

ότί ο ανόητος δεν Πρεηεί να εχεί δίκαίωμα ψήφου. δύναμη· καί Πραγματίκή δύναμη, μόνίμη καί στέρεη, έχουν

_ Νστ­ Βτνσλ ξσκσθσρσ­ Νσ τσ κσνστ ττ τσ στκσΐωμσ Ψή­ μόνο οί Πλούσίοί. Γίατί να φτασουμε σε νοητίκές κατα­φου; οκευές καί ωραίοΠοίήσείς, γίατί να εξωραΐσουμε αυτό Που

Πθῖ] ΠΟΒ]

από τη φύση είναι δοσμένο, Δεν νομίζω ότι χρειαζεται. Μό­ εκτός, φυσικα, από μερικές εξαιρέσεις. Για ποια Δημοκρσ­

νο ο πλούτος δίνει κοινωνική ισχύ πραγματική, αρα φυσι­ τία λοιπόν μιλαμε; Μία ομαδα πλουσίων χρησιμοποιεί τηκή αναγκαιότητα είναι οι πλούσιοι να υπερέχουν πολιτικα, Δημοκρατία για να επιβληθεί σε μία αλλη ομαδα πλούσιων,

αφού υπερέχουν οικονομικα. Προς τι η διαφοροποίηση; τη δική μας. Όσοι μας κατηγορούν ως «ολιγαρχικούς» είναιΓιατί να κατέχει αλλος την οικονομική πρωτοκαθεδρία και πιο ολιγαρχικοί από εμας.

αλλος την πολιτική, Δεν το καταλαβαίνω. Για την ίδια πό­ ­ Δεν νομίζω ότι στόχος τους είσαστε εσείς. Πρόοχή­λη δεν μιλαμε, Μια τέτοια διαφοροποίηση αποτελεί περιτ­ μα πρέπει να είναι αυτό. Δεν θέλουν να επιβληθούν σε

τή και ματαιη πολυτέλεια. Αργα ή γρήγορα αυτοί που υπερ­ εσας, ουσιαστικα. Γιατί να σας επιβληθούν; ἰἰσας δεν σας

τερούν οικονομικα θα επικρατήσουν και πολιτικα, είτε έμ­ φοβούνται. Δεν κινδυνεύουν από εσας. Τους θήτες φο­

μεσα, με παρένθετα πρόσωπα, είτε αμεσα. Γιατί, λοιπόν, η βούνται και τις αλλες χαμηλές ταξεις, που είναι πολυπλη­

αντιπαλότητα και ο αλληλοσπαραγμός, Παραδέχομαι, βέ­ θέστερες από εσας. Αυτούς θέλουν, λογικα, να ποδηγετή­βαια, ότι οι πλούσιοι πρέπει να κατέχουν γνώσεις τόσες σουν χρησιμοποιώντας το τέχνασμα της Δημοκρατίας. Αυ­

ώστε να μπορούν να διοικούν αποτελεσματικό. Πέρα από τό καταλαβαίνω.

αυτό, όμως, δεν βλέπω γιατί πρέπει να κανουμε αλλη πα­ ­ Μπορεί να είναι κι έτσι.

ραχώρηση. Γνώση ναι, συνδιοίκηση με τους εκπρόσωπους ­ Αν είναι έτσι, εσας τι σας βλαπτει; Να τους βοηθατετης αγνοιας, όχι. Δεν το δέχομαι. ῖἶιίναι αφύσικο. Ύστερα, πρέπει, όχι να τους πολεματε.

υπαρχει μια πλανη στην Αθήνα, μια πλανη που ένας μέτοι­ ­έΑαθος. Όταν ανοίξει οεασκός του Αιόλου, δύσκολο με­κος, όπως εσύ, είναι αδύνατο να την αντιληφθεί. τα`να/περιορίσεις ή να κατευθύνεις τουςανέμους. Αυτοί

_ Τ] Πλύγῃ; αυτό κανουν. Ανοίγουν τον ασκό του Αιόλου στην πολιτική._ Δεν πρωτοστατούν οι φτωχοί στην παραταξη των δη­ Δίνουν το δικαίωμα στους πολλούς να ζουν με την φευ­

μοκρατικών. Ψέμα είναι αυτό. Αυτοί που αποκαλούνται δη­ δαίσθηση ότι διοικούν. Αργα ή γρήγορα θα προσπαθήσουν

μοκρατικοί, όπως ο Αλκιβιαδης, είναι στην πραγματικότη­ αυτή την ψευδαίσθηση να την μετατρέψουν σε πραγματι­

τα πλούσιοι εξωμότες. Πλούσιοι που στραφηκαν εναντια κότητα.

στην ταξη τους, χωρίς, βέβαια, να παραιτηθούν από τον ­ ”Γι κακό έχει αυτό; Αν οι πολλοί αποκτήσουν διοικητι­πλούτο που κατέχουν. ”Γι δημοκρατικό έχει αυτό, Ολιγαρ­ κή ικανότητα γιατί να μη διοικήσουν;

χικοί και δημοκρατικοί πολιτικοί, είμαστε όλοι πλούσιοι. Βί­ ­ Γιατί η διοίκησή τους, ακόμα και αν πετύχουν ποτέ να

δες κανέναν από τους θήτες να κυριαρχεί στην Αθηναϊκή αναρριχηθούν στην εξουσία, θα είναι παντα επηρεασμένη

Δημοκρατία; Μόνο κωπηλατες στις τριήρεις είναι αυτοί. από την αγνοια που φέρνει η έλλειψη πραγματικής παιδεί­

Δεν έχουν τις γνώσεις που απαιτούνται για να σταθούν στο ας και τη στρέβλωση που συνεπαγεται η μακρόχρονη στέ­βήμα και να απευθυνθούν στην εκκλησία του Δήμου, ρηση και η συνακόλουθη βουλιμία.

[ι04] [ιθδλ

Γνοῇ στρέβλωσηἐ ματων. Γι, αυτό, ακριβώς, χρειαζεται η δική μας Παρέμβα­Ο οχχαα όταν αφαθαι ελεύθερος και ανεΠηρέαστος, θα ση. Προστατευουμε τα συμφεροντα μας, ναι, το ομολογώ,

αποφασίσει σύμφωνο με τα κατώτερα ένστικτα του. Η λο­ όλλό Τό Πόόότότόμόμμό όιότηρώντόό Πιν Πόλη λόλίμόή Κόιννκή του οχχοα είναι λανική αλιαιικη και Παρορμητική. 'Γο ακμαία, αλλιώς κινδυνεύουμε εμείς οι ίδιοι με οικονομικόαναμαχι τααο θα κοιτάξουν να γεμίσουν και τις ηδονές τους μαρασμό. Η Παρουσία μας ωφελεί τους Πολλούς, δεν τους

Π‹ονΟΠΟιήσΟυν. .ΠΠΟἘΟ άλλο­ βλαΠτει. Αν εμείς εκλείψουμε Πολιτικα, αλλοι, λιγότερο ενα­Δον μοοοει αν­να ναν αχλα να ξειιηδησουν ηγέτες με ρετοι, θα μας αντικαταστήσουν. Οι φτωχοί θα Παραμείνουν

ανώτερα ιδανικό και μακρόΠνοα σχέδια, φτωχοί, αλλα σε μια φτωχότερη, σε μια κατεστραμμένη Πό­

.. Πώς, Κολακεύοντας το Πλήθος και ζητώντας να σε λη; Γμό φτωΧόἴ› λόιμόλϋ όόό όήμόόόϋ με μόΐόό Χόλόότόόό όΧ]ψηφίσω σύρεσοι (πη ΜσΠη μοζί Ἐοο­ Δον ονοβαζαια έναι καλύτερη. Γι) αυτό μαχόμαστε τους αριστοκρατες Που φό­

θ

το εΠίΠεδο των Πολλών, αλλα κατέρχεσαι στο δικό τους. Αλ­ Ρόόόν τό μόνόόό μόμ όημόκόότικόό μόνο κό” μόνό Υιό νό

λιώς γιατί να σε ψηφίσουν, Εὶίναι στερημένοι, αρα αΠοφα­ κόλόκόόόόμν Ήό μόζόό μφόόμόζόντόό την όμόόόλέή τόμό­

σισμένοι. Ζουν αιχμαλωτισμένοι αΠό Παθη χαμερΠή και Πο­ Αυτοί ψεύδονται. Εμείς λέμε την αλήθεια. Αυτοί ΠροσΠοι­

τοοον Δεν αααρχαι ανατααῃ ψυχης σ) αυτούς. Δεν μΠορείς ούνται ότι ταχα είναι δημοκρατικοί, εμείς δεν καταδεχόμα­

να τους βοηθήσεις αν Προέρχεσαι αΠό την ταξη τους και στε κατι τέτοιο. Η σταση μας είναι έντιμη και ειλικρινής, εί­­ Η ον οοονοτον­ τε αρέσει είτε δεν αρέσει. ΜΠορεί να φαινόμαστε αντιλαϊ­εξαρτασαι αΠό την ψηφο τους. ιν

­ Ποια είναι η λύση, λοιΠόν, κοι, χωρις να ειμαστε, αλλα, σιγουρα, δημαγωγούς δεν μΠο­Ολνγορχνκή διοκυβέρνησην Π οχχο; Μονο οσοι Κανέ­ ρεί κανένας να μας ονομασει. Γι” αυτό μισούμε τον Αλκι­

Χαιιν τη γνώση, αρα και την αρετή Πιό. ΠόλμϋιΚόό› όσοι βιαδη/Ενας ανθρωΠος Που Πρόδωσε την κοινωνική του τα­

έχαιιν ευρύτερη Θέαση της Πόλης και των αναγκών της, μό­ ξη είναι αξιόΠιστος, 'Τι τον εμΠοδίζει να Προδώσει και Πα­

νο αυτοί μσορούν να διοικήσουν, να κατευθύνουν το Πλή­ ΑΒ

­ ε × × τ ­ ­ Δεν δια ωνώ σ” αυτό εί ”Θαα να το εξυψωσουν Περα αΠο τα ορια Που θετουν οι υλι φ ι Π8 0 Βρασιδας.

Κέα ανανκεα να ιιςανοῃοιησουν, τελικα, τις αναγκες αυτές, ­ Γιατί να διαφωνήσεις, Ημείς δεν κρύβουμε τίΠοτα. Δεν)

δημνουργών/ως γιο Ἑην Αθἡνο ολοκληρη μνο μοίρα καλα­ εξατιατούμε κανέναν. Θέλουμε να διατηρήσουμε και να

ταρα ααα τη σημερινη. Διαφορετικό, η Πόλη θα Παρακμασει, ετιαυξήσουμε την Περιουσία μας, σε μια Πόλη Που ευημε­

η οικονομική της ισχύς θα αΠομειώθεί, τα μνημεία της θα ρεί. Οι αριστοκρατες δημοκρατικοί τι ακριβώς θέλουν; "Γην

καταΠέσουν και η ελευθερία των Πολιτών της θα χαθεί. Οι εξουσία μόνο. Αυτήν ορέγονται και είναι Πρόθυμοι να Πα­

δῃμαγωγοί θα βλαψουν, σίγουρα, αυτούς Που τώρα κολα­ ραιιλανησουν τους Παντες για να την κατακτησουν. Στην

κεύουν μόνο Που αυτοί, οι Πολλοί, δεν έχουν τη δυνατό­ μόόόμόθόιό ῖόμό όμτη εμ/όμ λκόνόί νό Πόόόόόόόμν την Πό­7

τητα να ι­ιραβλέψαιιν την ανατιόδραστη Πορεία των Πραν­ λη ολόκληρη στο γκρεμό. γΠόσχονται Πλούτη αμύθητα, με­

ιιοει ΠΟΠ

τά την κοτοκῖηοο τηο Σοίολίοο­ Αοομθονοντολ εκεί Πομ ο ιιροσΠοθώντάς, χωρίς λόγο, νο γίνουν Πλουσιότεροιγ το χά­

οΧλοο ΠοοΧολ­ ΣΠΊ βομλίμῖο­ Όλο] νομίζομν οτί ξοφνικο κολ νουν όλο. Αυτοίγ όμως, λειτουργούν έτσι σε οτομικό εΠί­

μοζικο θο ΠλομἘΐοομν› ον Ιι Σικολίο κονοληφθοί­ Κονοΐο οον ιιεδο κοι δικάίωμά τους είνοι νά κάνουν ό,τι θέλουν) όσοσκέΠτετάι το τεράστιο κόστος της εκστροτείοο ο την Πλ­ δεν εΠηρεάζουν τη ζωη των άλλων. Τώρο, όμως, μιλάμε γιά

θονοοηνο οτνοο­ Τ] θο νίνολ ον οΠοτοΧοι η οκοτοοτοίοἐ Πολ­ την Πόλη ολόκληρη. Η Αθηνά είνοι μιά Πλούσιο Πόλη. Μιά

οο θο οἱνοι οι ομνοοοιοο νλο την Πολη, νιο το νομτοίή τηο ηγετιδο Πόλη. Γιά Ποιο λόγο νά διάκινδυνεύσει; Γιά νά Πε­

δύνομη, νιο νο ομΠοολο› νιο το οομοοιο τομοίοἐ Η Πολη νώ° τύχει τι; Ηίμάστε στην κορυφή. Ίἰχουμε την Πρωτοκάθε­ρά οκμάζει εΠειδη ηγείτάι στην Αθηνοῖκῆ Σομμολίίο· Ολ δρίο. Πόσο Πιο ψηλά νο Πάμε; Πρέηει, λένε, νο κάτολύ­σϋμμοΧιΚοο Πολοιο Πληοώνομν φοοο κο] οΐνοι ο φοοοο ου­ οομμο τη Π8λ0Ποννησιάκη Συμμάχίά. Κάι γιοτί νο την κο­τός Που μος βοηθάει νο Ποοομονομμο λοΧμοοῖ­ Αν το Χοο­ τάλύσουμε; Γιάτί νά διοκινδυνεύσουμε; Κολύτερο νά συ­

μοοο νων ολλοον› Ἐοον ομμμοΧο)νι ονομοτοοομν νο οίοοοομν νάψουμε ειρήνη μάζί τους τώρο Που είμοστε δυνάτοί κοιστην Αθἠνο, Π οικονομίο οηο Ποληο θο Κονοοοοοοολ­ Γλοι ομέσως μετά νά άνοτιτύξουμε τις εμπορικές μάς σχέσειςτί, όμως, Πληρώνουν οι σύμμάχοί μος άυτό το φόρο; Εΐνοι μ' άυτούς. Τ`ιάτί νο Πολεμάμε κάι νά σκοτωνόμοστε άφούη άγάτιη τους γιά μος Που τους ωθεί η οι ῖοίοοοιο μοο Πομ μιιορούμε νο εμιιορευτούμε;τους εξονογκάζουν, Περιιρινμοίζοντοο το λλμονλο τομο› + Νάι, ολλά εσύ είΠες ότι άν οι φτωχοί δεν διοκινδυνεύ­ότον η κοτοβολή Ἑοο φοοομ Κοθμοτοοοίὲ Αν οι τοιήοοιο ομ­ οουν δεν θά γίνουν Ποτέ Πλούσιοι. Άρά λογικό είνοι νο εΠι­

Ἐοο Κοτοοοοοφοον οτο Σοίολΐο Ή θο ομοοοΐοολ το ολοκοτ διώκουν τη σικελική εκστροτείά, άφού με τη διοκινδύνευ­Πἠ ροης των χρημάτων στην Πόλη μοοἐ Τομο το λομο ολο ση άυτη μιιορούν νά ολλάξουν τη μοίρο τους.άυτά, ολλά μάτοιο. Η μονίο του εύκολου Πλουτισμού τούς ω Γγο οτομγκή δγοκγνδύνευση μίλησα, όχγ συλλογγκή. Αυ­έχει κάτάκυριεύσει. τήν ΠρεΠει νο ετιιδιώξουν, όχι νο διάκινδυνεύσει η Πολη

_ Ο φτωχός ξερει ότι δεν θά γίνει Πλούσιος ον δεν διο­ ολόκληρη γιο το δικό τους κοι μόνο κάλό. Εἶγώ γιοτί νο διά­” Ψ κινδυνεύσω την Περιουσίο μου; Ποιος ο λόγος;7 ­ Σωστά. Κοι ο Πλούσιος, όμως, ξέρει γότι δεν νἶνοί Ποτ ­ Σε κάτάλάβάίνω, είΠε ο Βράσίδάς. γΠάρχει7 όμως, κά­

τε φτωΧοο› Ποοο μονο ον ολοκινομνοοοοι­ Ο φτωὶέοο οοίτ τι Που με Πάράξενεύει. Θουμάζετε7 άκούω, το κάθεστώςδιώκει τη διοκινδύνευση γιοτί δεν έχει τίιιοτά νά χάσει, ενω της ΣΠάρτης, άλλά ξεχνάτε ότι κοι εκεί όλοι οι ΠολίτεςΟ Πλοοοίοο οοοφομνοι τη οιοκινοονομοο νιοτί ομνο οίνολ ο ϋχουν μιά ψηφο) όιιως στην Αθηνά, ενώ Πλούσιοι δεν υΠάρ­μόνος τρόιιος νο το χάσει όλο. Ανοφέρομοι, βέβοιοι σο νοο­ χουν, ούτε κοινωνικές τάξεις. 'Γι το θάυμάστό βρίσκετάι σλ

μονες άνθρώηους, όχι σε άφελείς. νΠάρχουν άφελείς φτω­ ουτό;

χοί Που νομίζουν ότι θά γίνουν κάΠοτε Πλούσιοι συσσω­ ­ Το είΠά ηδη. Αυτοί έχουν, Πράγμάτιγ μιά ψήφο Ο Κο­

ρεοονιοο ΨμΧΐο› ολλο μΠοοΧομν κοι οφολοίο Πλοοολολ Πομ θιῖνος στην ΑΠέλλά7 είνάι όλοι εξομοιωμένοι Πολιτικά, ολλά

[ιθδ] [ιθθ]

είνοι, εΠίσης, εξομοιωμένοι κοι σ) όλο το άλλο. Έὶχουν την Νζρθβλέψεις τις κινήσεις του, άρο δεν μΠορείς νο τον Πο­

ίδιο Περιουσιοκή κοτάοτοση, ζουνε όλοι με τον ίδιο τρό­ λἰμήσεις οΠοτελεσμάτικάηῖ­Σηῖἶίάδ­μοςόδη διάκριση ολιγορχικών

Πο, τρέφοντοι με το ίδιο φογητό στο συσσίτιο, έχουν οκρι­ ΚΟ" δημ0κροτικωνδδενησήμοινε τίΠοτο. Δεν μος ενδιέφερε

βώς τις ίδιες υΠοχρεώσεις. Όλοι. Δεν υΠάρχουν εξοιρέσεις. Π Θντυιοράθεσή τους. ῖ¬ιο μος Αθηναΐοι ήων κο] 0] μεν κο]

Δεν υΠάρχουν ούτε Πλούσιοι ούτε φτωχοί. Άρο γιοτί νο μην (Ν δε κοι σον Αθηνοίους τους οντιμετωΠίζομε, ονεἔόρτηι

έχουν κοι το ίδιο Πολιτικά δικοιώμοτο; "Γο βρίσκω φυσιο­ να οΠό τις Πολιτικές τους θέσεις. Δεν μΠορούσομε νο κο­

λογικό κοι δικοιολογημένο. Αφύσικο είνοι ουτό Που συμ­ νσνοήσθϋμε, όμως, Πώς νινότον ουτό, Πώς νινότον, δηλο­

βοίνει στην Αθήνο. Ανισότητο οικονομική, ισότητο Πολιτι­ δή, μεσο στην ίδιο Πόλη, Πόλη σε Πόλεμο, νο υΠάρχσυν δύο

κή. 'Γι νόημο έχει; Εὶίνοι κοροϊδίο. θνῃκρουόμδνεθ ΚΟΠ Ολληλομισούμενες Ποροτάξεις. Αδια­

­Αν, ομως, ζούσες στη ΣΠάρτη ή ον το σΠορτιοτικό κο­ νόητθ μος φοινότον, άρο εΠρεΠε νο κοτοβάλουμε Προσῃός

θεστώς εφορμοζότον στην Αθήνο το Πλούτη σου θο εΠου­ θείο νιο νο οντιληφθούμε τι οκριβώς συνεβοινε. Κοτονο­

ον νο υΠάρχουν. Δεν θο ήσουν Πιο Πλούσιος. ωντοἔ Θυιἠ την Προνμοτικότητο, κοτονοώντος τις οιτίες

­ Μου είνοι οδιάφορο, οφού κονενος άλλος δεν θο ήτον "ΟΝ την Προκολούσον, μΠορούσομε νο χοράξουμε την ΠΟ­

Πλούσιος, ετιίοης. ῖἶικεί, στη ΣΠάρτη, εχει κοτοργηθεί η εν­ λῃῦική 110€; ουένοντι στην Αθηνοῖκή Πολιτείο, μιο Πολιτεία

νοιο του Πλούτου. ιἶιδώ όχι. Βκεί δεν μΠορείς νο διοκριθείς θκῃρθμένῆ, όρο μιο Πολιτείο ήδη νικημέν/η) όσος Χρόνος

συσσωρεύοντος Πλούτο, εδώ μΠορείς. 'Τι άλλο νο κάνω, λοι­ Κω αν Χρειοζότον νιο νο τεκμηριωθεί η ήττο της.

Πόν, Η Πόλη με οφήνει ελεύθερο νο διοκριθώ σ) ενον το­

μεο, τον οικονομικό, κοι μόλις διοκριθώ, μόλις ξεχωρίσω,

με εξομοιώνει Πολιτικά μ, ουτούς Που οΠέτυχον στον ονώ­

νο γιο τη συσσώρευση Πλούτου. Γιοτί; 'Ρο βρίσκεις λογι­

κό, Πώς είνοι δυνοτάν Πετυχημενοι κοι οΠοτυχημενοι στον

οικονομικό οντονωνισμό νο εξομοιώνοντοι στην Πολιτική;

Δεν είνοι δίκοιο.­ Σε κοτολοβοίνω.Ο Βροσίδος τελείωσε τη διήνησή του. 'Γου είχο ζητήσει

νο μου εκθέσει τις οΠόιμεις των ολιγορχικών. Είχε έρθει

στο Μεγορο, μόνος του, γιο το σκοΠό ουτό. Ρωτούσο γιο

τους ολινορχικούς, όχι, βέβοιο, οΠό Περιεργειο. Αν δεν ννω­

ρίζεις άριστο τον οντίΠολό σου, ον δεν υΠοκοτοστήσειςΠρόσκοιρο τη σκέψη σου με τη δική του, δεν μΠορείς νο

[ιιθ] [ιιι]

ΚΕΦΑΛΑὉ Ζ|

ΜΒΦΩΝ

«...επε1δη δεν μηορούσον να εξηγήσουν με τολόγο τις όυλες μορφές κατ ττς Πρώτες αρχές, ττς

ττροσέγγτσαν μέσω των αρτθμώνἔῖῦτστ αυτό Που

λένετατ ενότητα, ταυτότητα, ισότητα, το αΐττο τηςσύμπνοτας κατ της συμττόθετος των τπόντων7 Που

μένετ παντα ΐδτο κατ αναλλοίωτα, το ονόμασανένα...»

Π0ΡΦΥΡ1ΟΣ, «Πυθανόρου βίος» 50

ιΝΑι ΞΕΚΑΘΑΡΟ», είπε ο Μέτων. «Δεν υτιαρχει καμμία«­Ε] αμφιβολία. Ελατε να δείτε». Πήρε ένα ραβδί ιιλησία­σε την αμμοδόχο και αρχισε να σχηματίζει τον αστερισμότης Παρθένου. Πλησιασαμε όλοι και είδαμε το σχήμα:

/) όεηέιιι έξι;/το δι

τί.­ιιίιιιντί

ιι

Θ 0 ὀιςὲ ὶίἦἴ

[ιιδ]

«Προσέξτε τώρα», είΠε. «Αυτό Που βλέΠετε είναι ο αστε­ρισμός της Παρθένου, αλλα στη θέση καθε αστέρα θα ση­

μειώσω τώρα μια Πόλη της Αττικής, της Βοιωτίας και τηςΕύβοιας. Δείτε το αΠοτέλεσμα»:

Κήρινθος

Ανθηδών

Χαλκίς

Θ ,

ηβο "Γαναγρα

Μέγαρο Πλευσίς ιΰ Αθἡνο

Σαλαμίς

Αίγινα

«Αυτή είναι η αΠοτύΠωση του αστερισμού στη γη», είΠε,

ενώ εμείς κοιταζαμε αΠοσβολωμένοι. «Ασφαλώς υΠαρχουνδιαφορές. Η αΠοτύΠωση είναι συμβολική, όχι ακριβής,αφού η γεωγραφική ιδιομορφία καθε τόΠου δεν θα εΠέ­

κτίσεις την Αθήνα Πανω στον γμηττό για να ακολουθήσειςΠιστα το σχήμα του αστερισμού. Ωστόσο ο συμβολισμός νο­

μίζω ότι είναι Προφανής. Κατι ήξεραν οι πρόγονοί μας.

›‹ημ<ιιι<ευ­.εεε,έδεφεε ιεκεεεεειεκό ειιε­,Π<×ρθέν0υ ιι]να έχουν την εύνδι”α_ἶόίΤΠρμή,”Αυτός είναιοσυγκεκριμένουαστερισμού. Ο και τωνταξιδιωτών. Γι” αυτό λη Πόλη μας, Που έχει ­όΠως βλέΠε­τε­ εξέχουσα θέση στο σχήμα, είναι ισχυρή στο εμΠόριο καιστη θαλασσα. Δεν είναι μόνο η Πόλη της Αθηνας. Δεν έχειμόνο την εύνοια της θεας, έχει και του Ερμή την εύνοια.Ταξίδι χωρίς την εύνοια αυτή δεν μΠορεί να Πετύχει. Η σι­

κελική εκστρατεία χωρίς την εΠίνευση του Ερμή δεν γίνε­ται να λήξει νικηφόρα. Αλλα δεν είναι μόνο αυτό. Προσέξτετα γραμματα της λέξης “Παρθένος”», είΠε και Πλησίασε Πα­

λι την αμμοδόχο γραφοντας:

ΠΑΡΘῖἕ]ΝΟΣ=ΦιΠΒθιιθθθδδθ '70 2Οθ=5ι5

Ακριβώς κατω αΠό τη λέξη «Παρθένος» έγραψε:

ῖῖιΡΜΗΣ=Τ'Νι¬Β ιθθ ­ίθ 8 2θθ = 353

«Αν αΠό τον αριθμό ΦΠΞ1 (5ι5)», συνέχισε, «αφαιρέσετετον αριθμό ΡΝΓ (353) το αΠοτέλεσμα είναι ο αριθμός ΡΞΒ

(ιΘ2). Τι είναι, όμως, το ΡΞΒ», αναρωτήθηκε, γραφοντας:

Ι , Ι ΜΗΔΒΝ Αι¬ΑΝ=ΡΞΒτρεΠε Ποτέ το κτίσιμο των Πολεων σε αΠολυτη συσχετιση| , | | 4Ο84δδΟΟι?›ι5θ=ιθΖμε τη θεση των αστερων. Δεν μΠορεις, για Παραδειγμα, να

ί ]ιιε [ΠΠ

­ Αυτό, λοιτιόν, είνοι ἘΟ Κλΰο] οληο τησ ονοονο]οο= Που τα λόγια σου. Βίσαι Πολύ νέος ακόμα. Δεν ξέρεις. Ακούστε κιθσ Κσνουμσο οτοο· ΌΧ] τυφλή κου ονόητυ ιοροσυλΐοι αλλά εσείς οι υΠόλοιΠοι, όχι μόνο για να μάθετε τι συμβαίνει, όσοινουθεσία συγκεκριμένη ΚΟ] τΘΚμ]ιμ]ωμέν]Ἱ­ Κοτοστοοφο δεν ξέρετε7 αλλά Πολύ Περισσότερο για να μη σας μΠαίνουνντοο› κο]]ο]ο νυΧτσ› τ]σ ]τρμσ]]‹έο Στἠλοοο οτ]ο]οή νυΧτοο]νή τέτοιες Περίεργες ιδέες, όΠως αυτή του Αγάθωνος.ο]νο] η κυο]οοΧ]ο του Βομή στον οστοο]συο τηο Ποοοένου› Αν συγκρίνει κανείς τους κίονες του Παρθενώνα με τηνο]νο] ξοκοθοοο ουτο Που θο Γ]οτυΧουμο· ΌΧ] μονο η Πολη κατακόρυφο θα διαΠιστώσει ότι έχουν μια μικρή, ασήμαντη,θα στερηθεί την εύνοια του θεού, αλλά Πολύ Περισσότερο, ουοκλτοο Ποοο το οοτοτοουςο του νοου. Ξέοοτο ττ οηυου/οτόσοι μΠορούν να διαβάζουν τα σημεία θα καταλάβουν ότι η ουτο; Ο Ποοθονώνοοτ ττοοτοττττυίου τοίγοτυτυοοτυτοτοοτοήο­ Ησικελική εκστρατεία υΠερβαίνει το μέτρο του αναγκαίου κλίση των κγόνων εἶζγὅἱ τέτοια ώστε οι νοητές ευθείες τουςκαι του εφικτού. Ούτε αναγκαία είναι ούτε εφικτή­ «ΜΙΤ ναἶιυνάντἦνται“σῖ:”ύψος δέκα σταδίξον ακριβῷς. Μέχρι εκείδέν άγαν», λοιιιόν. ο Χουοοο φ= οοθξονεται ηνοητή Πυραμίδα. 'τι σημαίνει, όμως, ο αριθμόςΠου. ]σουτο]] μο ]›ο2 Ποουτου· Αυτἦοοοίο] οοονονο]ο της φοο" δέκα; Θυμήσου, Αγάθων, τι λένε οι Πυθαγόρειοι: ι0 = ι ­ι­ 0ι , » »

σοοο Ανοονο­4ΜτΙ|νουτ]οοβολλοτο­ Αυτο το υηνυμο οο = ι. Η δεκάδα και η μονάδα, δηλαδή, ταυτίζονται. Μη ξε­τουο οτο]λουμο­ Αυτή ο]νσ] τι Ποοτοοττή μοο Ποοο την Πο' χνάτε, ειιίσης, ότι η μονάδα και η δεκάδα ισούνται με τηλη) τι Προτροτιή μας Προς τους διιμοκροτικούετ τον Αλκι­ λεξη τιν, αφού με και ν = το, αρα 5 + 5 = ετ = ιο = ι. οβιάδη και ἘΟΠΩ Φἶλθυο του, Που μοο οοηνουν ολους οτην ένας, λοιΠόν, θεός, ο μοναδικός, ο Δίας ο ίνιμιστος, αυτόςκαταστροφή. Καταλαβαίνετε; ιιου όλα τα Περικλείει, αυτός αΠό τον οΠοίο όλα εκΠορεύ­

_ Αν­ ομωσ θέλουμε νο] οτοοήοουυο την Πολη ουο τη ονται, ο ένας και ανεΠανάληΠτος θεός, ταυτίζεται στηδύναμή της, είΠε κάΠοιος ολιγαρχικός, ο Αγάθων, δεν είναι γλώοοο των οοτθυών με τη οοκοοοτ οοο με το υονοοο. Ητα αγάλματα του Βρμή Που ΠρέΠει να θιγούν, αλλά τα αγάλ­ ΜΟΝΑΣ7 ομοοο, τοουτοτ με 40 .τ 70 + 50 + γ .Ρ 200 = Βοτ οοο μεμοτο της Αθηνοο κο] ο Πσοθονώνοο ο ]ο]οο· Αλλκοο το οΠο“ τις 360 μοίρες του ζωδιακού συν τον εαυτό της, Περικλεί­τέλεσμα θα είναι Περιομισμένθ­ οντος έτσι τα Πάντα. Αλλά είναι και κάτι άλλο. Ο αριθμός­ Δεν είναι έτσι, αΠάντησε ο Μέτων. ΑΠορώ Που τολμάς 'Ο τοοουνουτί με τη λέξη Αφ/\ΑΣ οφου γ _.. 300 4. 30 Ή .τ 200 =να ξεστομίζεις μια τέτοια φράση. Αθηναίοι είμαστε, Αγάθων. "Ω = 5 + 3 + 2 = γο­ Αυτο ου/οι ο Ποοθενώντ Δεν υυοοχοτΑγατιάμε την Πόλη μας: Περισσοτεοο οσο τουσ οημοκοοττ τίποτα τυχαίο στο ναό. ἱῦίναι το υΠοστύλωμα της ΠόληςΚους­ Δεν θσ την οκθομο­λ]ώσουμο μονο] μσσ ν]ο νο την στο­ ολόκληρης, ένα κατασκεύασμα εναρμονισμένο με τη φύ­σουμο μοτο ουσ την Κστοστροφή­ Τ] νοημο θσ ετλο μ]ο το οη όλη, ένα ανθρώΠινο δημιούργημα Που το διατρέχει ητοκ] ενέοντυοὲ Ξέοο]5,|τ,], ἔτνοτο"Πο,ο.οον(ογ.ο.οἔ Νου]ζο]ο οτ] ίδια Πνοή ζωής Που διατρέχει το σύμΠαν συνολικά. ΑναΠέ­υοο]ΐἔ]το]Υ]ο.ένγσ'σΠλσ νσο› οττωο τοσο] κο] τοσο] ολλοτ Δεν μιιει δέηση Προς τους θεούς και αΠοδέχεται τη δική τουςέΧο]ο μυηοο] στο τυ]ουσ]ν]οτΜυστήο]σ κο] ουτο› ]στοἱεξ]ινο] θετική ενέργεια. Αυτό κάνει. Αν βλάιμουμε το ναό, βλά­

[ῃδ] [ιιθ]

πτουμε την πόλη ανεπανόρθωτα. Μη ξεχνάτε, επιπλεον, ότι ­ ­ Καταλαβαίνω, είπε ο Αγάθων, ότι θα διατηρήσουμε την

το άθροισμα των κιόνων του μαζί με το άγαλμα της Αθηνάς εύνοια της Αθηνάς και θα χάσουμε την εύνοια του Ερμή. "Γι

μάς δίνουν τον αριθμό ΠΔ. Κοιτάξτε τι σημαίνει το ΠΔ, εί­ Α διαφορά έχει;

πε. πλησιάζοντας Πάλι την σι±ι±0δό›‹0± ­ Μεγαλη όιαφορα. Σκέψου ότι η φράση ο οεοε ισοόυ­ναμεί με τον αριθμό Τ'ΝΔ, δηλαδή 354, ενώ η λεξη ΕΡΜΗΣ

ο ε Α Α ο Η Ν Α = ΠΔ μετον αριθμό τΝΔ,6ηλα6η,εεε,αφοο±

θιδι ιίθ8δθι=84Αυτός ο αριθμός, το 84, είναι ίσος με το άθροισμα των

'Ϊ ακολουθιών: ι­ι­(Ἡ­2)ι­(ι­ι­2­ι­θ)+(ι­ι­2+3·ί·4)+(ι­ι­2­ι­3­ι­4­ι­δ)­ι­(ι­ι­2­Ρ

κ5εΝ<ιε.,τ.εαΜ»ο

να

Ο ΘΕΟΣ=ῖ¬ΝΔ70 θ 5 ?Ο 200 = ΒΒΔ

3+4+5+6)­ι­ (Ή­2+3¬ι­4+5+Θ+7)=84. Ο αριθμός 7 δεν είναι τυ­ Α ενώ|

χαίος, αν σκεφθείτε, μεταξύ άλλων, ότι επτά είναι οι σοφοι

που αναγνωρίζονται πανελλἡνια,ηδε λέξη «Σοφία» ισούται Ε Ρ Μ Η Σ = ΡΝΡ

με τεπειόή 2οο+ιο+6οο+ιο+ι=ιει=ι+ε+ι=ιε=ι+ε=ι.Η 5 ιοο 40 ε εοο = 363

φράση, όμως, ΘΕΑ ΑΘΗΝΑ ταυτίζεται, όπως σας είπα, με το

84, με τον αριθμό, δηλαδή, των κιόνων του Παρθενώνα, αν Άρα ο Ερμής είναι «ο θεός ­ι». Ελάσσων θεός, δηλαδή.

προσθέσεις τα γράμματά της. Αν, αντίθετα, τα πολλαπλα­ Καμμία σχεση με την Αθηνά, τη θεά της πολεμικής σοφίας,

σιάσεις το αποτέλεσμα είναι: ΘΧ5ΧιΧι›‹9Χ8κ50κι=ιΘ2.ΟΟ0, άρα την προστάτιδα της πόλης. Ούτε μπορούμε, ούτε πρέπει να

ιοο­000 φορές Ο Χρυσός οριθμόίϋ το δω· Αυτό σημαίνει Ο θίἔ.0ϋμ8 την Αθηνά. Ξεχάστε το αυτό. Μη πλησιάζετε τόν

αριθμός των κιόνων του ναού. ΠΔ Παρθενώνα. Θέλουμε να ωφελήσουμε την πόλη, όχι να την

Δεν είναι, όμως, μόνο αυτά. Ο Παρθενών κτίστηκε και , γ βλάιμουμε ριζικά και αμετάκλητα.

για έναν ακόμα σκοπό: να εκφράζει το καλό. Είναι «καλός», ­ Δεν πείθομαι, είπε ο Αγάθων.

επειδή ακριβώς ο αριθμός των κιόνων του είναι 84. Το γι­ ­ Νύχτα θα γίνει η ενέργεια, συνεχισε ο Μετων αγνοώ­

νόμενο των γραμμάτων της λέξης «καλός» είναι Κ. Α. Λ. Ο. Σ. ? Δ ντας τον Αγάθωνα, αφού η κυριαρχία του Ερμή στον αστε­

=20›‹3ΟΧ70κ2ΟΟ=8.400.Ο0Ο, άρα εκατό χιλιάδες φορές ο αριθ­ ζ ζ ρισμό της Παρθένου, σας θυμίζω ότι είναι νυχτερινή. Πρέ­

μός των κιόνων του ναού, αφού 84›‹ι00.000=8.4Ο0.000. Γι" αυ­ ιιει, όμως, να επιλέξουμε νύχτα πανσέληνου. Θα σας πω

τό, λοιπόν, Αγάθων, συνέχισε ο Μετων, δεν πρέπει να πλη­ ό Α γιατί.

σιάσουμε τον ναό. Καταλαβαίνεις; Θα μπορούσα να συνε­ Α¬ Δεν πείθομαι, επανέλαβε ο Αγάθων.

χίσω ώρες ολόκληρες απαριθμώντας τους συμβολισμούς Α Δ Η διήγηση του Αγι με είχε καθηλώσει. Καθόμασταν, ένα

που κρύβει ο Παρθενών, αλλά δεν νομίζω ότι απαιτείται. βράδυ, στην οικία του Πάτροκλου και μου ανέλυε το σχε­

Ειεοι ιιειι

διο των σλιγαρχικών. Ιῦίχε Παρακολουθήσει, μαζί με τη Λή­δα, μια συνάντηση των φίλων του Μέτωνος στην αγροικία.Δεν τον άφησαν να Παρευρίσκεται καθ' όλη τη διάρκεια,εΠειδή δεν ήταν, τυΠικά, μέλος της εταιρείας, του είχαν,όμως, αρκετή εμΠιστοσύνη ώστε να του εΠιτρέΠουν ναμΠαινοβγαίνει στην τραΠεζαρία. Όσα δεν άκουσε ή δεν κα­τάλαβε τα συμπλήρωσε και τα εξήγησε η Λήδα αργότερα. ΟἈγις κράτησε σημειώσεις για όλα. Τώρα το σχέδιο των ολι­γαρχικών ήταν για μας σαφές. Σε όλη τηγἑτίηήνα ύηήρχαντμερικές εκῳῳιτάδες μικρές ορθογώνιες στήλες, στις γω­„„„„„„„__/ ..ε..„„Μ.\“,„^.­.­„.ε­__„__„_._____`ιΜἡ\\γγίες τον δρόμων κυργίωςζϋμ­ε την κεφαλή του Βρμή στην κο­ό

ρυφή τους. Αυτές τις κεφαλές του ”Ββ`μή““σκόΠευαν να τε­μαχίσουν οι ολιγαρχικοί, ΠροσΠαθώντας, συμβολικά, ναστείλουν στους δημοκρατικούς το μήνυμα Που ο Μέτων εί­χε Περιγράιμει. Αυτή ήταν η ιεροσυλία Που σχεδίαζαν. ΆραμΠορούσα να στείλω τώρα το δικό μου μήνυμα στη ΣΠάρ­τη και να αναμείνω τις οδηγίες. Έγραψα λοιΠόν: «Περικο­Πή Βρμών κεφαλών. ιεροσυλία συμβολική» και έλαβα λίγεςμέρες μετά την αΠάντηση: «Παρατηρείτε, μη συμμετέχετε».

ΠΖ2]

ἐι­=

Φ*

κεσλλλιο ιιΑΣΤΒΡΕΙΣ

«Ουράνιοι αστέρες, της μαύρης νύκτας τέκνααγαιιητά, Που Περιφέρεσθε με δίνες κυκλοειδείςγύρω αΠό το θρόνο, φωτοβόλοι, Πύρινοι, Πάνταγεννήτορες των Πάντων, μοιραίοι, σημάδια κάθεμοίρας, εξουσιαστές της τύχης των θνητών».

οι>Φικοι νινιινοι, «Άστρων θυμίαμα»

τι

εἰ'

ἔὶἑ

γε

ἔ:ἔἶ , αρμόζει σε Πράξεις σαν αυτή Που σχεδιάζουμε. Δεν χρεια­

ἔε % Ά % |

4.

ι ΘΑ εΠιλι¬ιεονινιιτ των εΠοινιεΝΠ Ννκτλ με Πανσεληνο για_ << , | μ , ,την ενεργεια μας», ειΠε ο Μετων. «Προκειται για

ἴι.Φ κ κ κ κ κενεργεια καταχθονια, μυστικη, συνωμοτικη. Δεν χρειαζεται

να την εξωραΐσουμε, ούτε μΠορεί να εξωραῖστει. Βίναι μιακακή ενεργεια, μια ιεροσυλία. Θα τεμαχίσουμε αγάλματαθεού. Δεν είναι αστείο. Αν θέλουμε η ενέργεια αυτή να Πε­

τύχει, αν θελουμε να φέρει το αΠοτέλεσμα Που Προσδο­κούμε, ΠρεΠει να ενεργήσουμε όταν η Σελήνη εισέλθει στοζώδιο του ΣκορΠιού, έχοντας, μαλιστα, σε νύχτα Πανσέλη­νου, τη μεγαλύτερη δύναμή της. Ἐο“ἐωΗδι·οώτρΩυΜἕΜκορβΠιού

ζ τἶαν­αλύδωρδαυτδἶλδη­ιναι ανα­ςρεδρουν,__„__„~%„ά__„`___„....„„..........,ΔΔΜ­·­­­τ., ι

τα ερμητικα κειμενα τα αΠοκρυφα, αυτα Που δε,ν`ε,ι,ν,αι για5 η,­„,„.Δ_Μ___ ­~

τα Παρακθδλδύθηση και ο συ­σιἶε­ἦι\σμδς_θτη®ςθδανθρώΠινης συμΠεριφορας και των ζωδίων,για αιωνες τωρα, εχει δωσει, Πια, συμΠερασματα αλανθα­στα. ΠρεΠει να με Πιστέιμετε. Μιλαμε για μια ΠανσέληνοΠου ΠραγματοΠοιείται στον αξονα 'Γαύρου­ΣκορΠιού, αρα η

συγκεκριμένη ενεργεια μας είναι Προορισμενη να μείνειστην ιστορια. Γενιές και γενιές θα την συζητανε, χωρίς ναμΠορούν να αντιληφθούν την αιτιολογία ή τη σκοΠιμότη­

ι κ × » | κ κτα της. Μονο εσεις θα ξερετε. Να θυμοσαστε οτι τα γεγο­νότα Που σηματοδοτούνται αΠό τον ΣκορΠιό και τον "Γαύ­

[ιϊδ]

ρο τα δύο Πιο σταθερό ζώδια του ζωδιακού είτε αυτά είναι Κάτω αΠό την εωδροση του Κρόλ/ΟΠ7 Ουδείς θα μας ονυ­, Ϊ

γεγονότα θετικά είτε αρνητικά μένουν Πάντα στην ιστορία ληφθεί ΚΟ" Ουδείς θα μας 'θμῃοδίσει Ελίνα] βέβωο ουτό7 Δεν7 Ρ

και καθορίζουν τις εξελίξεις. Ηῃορχει κανενος φοβος'| , , Ζ | Γι, αυτό λοιΠόν θα εΠιλε ου ε τ συ κεκ ι έν νύ ταΜαλιστα, η αΠοκοΠη των Ηρμων θα ξεκινησει αργα τη 7 7 ξ μ η γ ρ μ η Χ

νύχτα, λίγο Πριν το ξημέρωμα, εΠειδή εκείνη την στιγμήκοκεργέτης Πλανήτης Κρόνος βρίσκῇοι τώρα στο ειΠα. Για μενα ειναι, βεβαια, λυΠηρο να κανω τετοιους υΠο­

7

ίδκ) ζώδιο τη\/Ήλιο θο εμφοχ/;στεΐ Πρώτος στον Ορίζο­ λογισμούς. Θλιβερούς υΠολογισμούς. Θα Προτιμούσα να εί­Α ναι υΠολογισμοί θετικοί για την Πόλη όχι αρνητικοί αλλάντα, ενώ ο Ήλιος θα φανεί λίγο μετά. "Γην στιγμή Που ο

7 7Κρόνος θα ξετφοβόλλει μέσα βαθύ σκοώδι τόω δεν γινεται. ΒλάΠτουμε για να ωφελήσουμε μετα. Τι αλλο

ακριβώς θα ξεκινήσουμε, εΠηρεασμένοι αΠό την ενέργειαχ ε ­ × × Ούτε τα λο ικά εΠι ει ί ατα τού Πείθουν ια το άταιοαρσενικου και δυσμενους Πλανήτη, Πριν ο Ηλιος ανατειλει, νδ, τι ,υ ι ιμ­

Πριν φανεί το φως του και η φωτοβόλος δύναμή του ενερ­ ἙΠΞΞΙΑΩΕΩ9­Ἑἕία¶?.,ῳτε Ο]­ωῳνοί' Αληβ]ιόδη,ς„έΧθι μοιιέψειγοΠοιηθεί. Όταν οι Αθηναίοι ξυΠνήσουν, όταν οΉλιος φω­ Βΐνοι οῃλστευτφξ/Είγαδ ξηΪθ,ρωΠ0δ μό”

| τ ε ε ε νο ενα ολι α ικό Που Πα ασΠόνδ σε Πα ασύ ει όλτισει την Πολη ολοκληρη και φανερωθουν οι αΠοτροΠαιες ΥΜΡΧ Ω ηθ 7 ρ η, , ε ε ­ × τ ν Πο στ ν καταστ ο . Που ε ω και οΠου στα ωενεργειες Που εγιναν τη νυχτα, τα Παντα θα εχουν τελειω­ η η η ρ φη βρ

εξηγώ τα σημεία, αλλά κανείς αΠό αυτούς δεν ακούει. Νο­

για να δράσουμε. Ελπίζω να αντιλαμβάνεστε αυτό Που σας

να κάνουμε; Οι δημοκρατικοί δεν θελουν να καταλάβουν.

Την ίδιο νύχῖο όμως Αφροδίτη οστέρος Ἑου Κω­ μιζουν οτι μετά την κατάκτηση της Σικελιας, η ΠελοΠον­λους και της ομορφιάς, ο θηλυκός Πλανήτης, βρίσκεται

Ταύρο όρο εξουσιόζει Κρόνο βρίσκετε" Κ] ανεφικτο. Τα σημεια ειναι τοσο αρνητικα οσο δεν γινεται7

αυτός στον ;Γαύρο. Η Αφροδίτη, όμως, βρίσκεται τώρα σε άλλο θα σος 8ξηγήσω°δυσχερή θέση. Καίγεται αΠό τον Ήλιο, με μία μόνο μοίρααΠόσταση αΠό αυτόν. Θα είναι αδύναμη η Αφροδίτη εκεί­νο το βράδυ άρα η δύναμη του Κρόνου ανεΠηρέαστη_ Ήτσ] χειρησεις οταν ο Αρης δεν ειναι ευνοικος. Ποιος ο λογος να

το κάλλος ευχερέστατα θα καταστραφεί Αλλιώς τα αγάλ­ μη Περιμένεκιἱ Ο Άρης ακολουθώ Ἑώρο ονόδρομη Πορθίοματα αυτά δεν είναι ευκολο, ανεμΠόδιστα και ατιμώρητα,να τα θίξουμε όλα μαζί την ίδια στιγμή Αγάλματα θεού εί­ κού Φο"/ομενικό Ολ/όδρΟμη7 βέβΟ"ο7 ονόδρομη γω' μας Που

, χ , , | , χ ­ Πα ατ ού ε αΠό τ ό ι ανάδ ο αντικει ενικά αλ­ναι, οχι θνητων. Οταν ο Ηλιας φανει, οταν γινει γωνιακος ρ ηρ μ η γἶλ Χ ρ μη μ 7!, ω χ | ε α Παντω ανα ο . ε τον ανα ο ο Ποια τυανατελλοντας στο οριζοντα και εισελθει στον Πρωτο οικο ἦ ρ μη |ρη ρ Χη

μΠορει να εχει η εκστρατεια; Αλλα δεν ειναι μονο αυτο. Αυ­τή την εΠοχή ο Άρης βρίσκεται στο ζώδιο του Ζυγού, ζώ­

ν σιακ ί Συ α ία θα καταθέσει τα όΠλα. Ἐἰίναι ανό το καιΧ

Πλανήτης του Πολέμου είναι ο Άρης, όΠως ξερετε Πολύκαλά. Μόνο αφελείς και αμύητοι αρχίζουν Πολεμικές εΠι­

στο στερέωμα. Πορεία αντίθετη Προς τη φορά του ζωδια­

του ζωδιακού, τότε μόνο θα μΠορέσουν οι Αθηναίοι ναδουν το κάλλος συντετριμμενο. Μέχρι εκείνη την στιγμή,

δίο Που δεν του ταίρίαζεί καθόλου, αφού σ) αυτό κυρίαρ­ η τετραγώνου με το Δία καί γί” αυτό δεν του εΠίτρέΠεί οΠοί­

χεί η θηλυκή, η νωχελίκή Αφροδίτη. Ο Άρης στον Ζυγό εί­ ἶ αδήΠοτε ευνοϊκή νία μας εΠίρροή».

νο] οδύνομοα Δεν μῃορεί να γίνεί αΠοτελεσματίκός ή ενερ­ Δ Ύ Έὶτσί, ΠερίΠου, Περίέγραιμε ο Άγίς το λογίδρίο του Μέ­

νίίτίκος νί° αυτον Που Προκαλεί Πολεμίκέε εαίχείρίίσείε σε νωνοε­ αίχε κρατίίσεί Ο­ίίμείώσεία βεβαία Πρ0Φασίζόμε­

μία τέτοία Χρονίκή Περίοδο. Άρα, Π κατασταση του Πμριναμ Δ ναα φιλαμαθαα αφαμ διαφαρατικα θα ήταν αδύνατα να θα·

ῃλονἠτῃ, του Άρη, είναί τώρα η χείρότερη δυνατή. Η αΠου­ ματαί όλες αυτές τίς αστρολογίκές λεΠτομέρείες. Οί αλ­σίο εύνοισς Ἑου Άρη γω μας σημοίνεί αντίστοίχα ότί οί έ λοί ολίγαρχίκοί, μου είΠε, είχαν ακούσεί τον Μέτωνα σίω­

Συρρακούσίοί, Που θα αμύνονταί, βρίσκονταί σε Πλαανα· ζ Ιμιλαδ με έκδηλο ταν θαμμααμα Καλ την αΠαααΧή στακῃκἠ θέση. Εῃνω τόσο ξωώθορο, Που αΠορεί κανείς γία . βλέμμα τους. "Ρον Πίστευαν αΠόλυτα. Δεν είχαν κανέναν

Ποίο λόγο οί δημοκρατίκοί αρνούνταί να το αΠοδεχθούν. ενδῖἔἶσμό γία την Πίστότητα των εΠίχείρηματων καί των

Πώ να τους εξηγήσω ότί ο Άρης βρίσκεταί τώρα στη ζώ· ± αμα έψαών ταμ­

νη ίἶης εκλείΠτίκής, Που ονομαζεταί κεκαυμένη οδός; Θα ­ Άλλα σημεία αρνητίκα υΠαρχουν, ρώτησα.

καταλαβουν, 'ιηψνα εξηγή ωΠ@¬κ „ί­ ­ νΠαρχουν, αΠαντησε ο Άγίς. Ρώτησαν το μαντείο τί

τίοεί ο σαρκασμός του, Ο Άρης στο Ζυγό κατω αΠό την ΠρέΠεί να κανουν καί η Πυθία αΠαντησε με έναν Πολύ Πε­

ε ίήξλεῷεείτἢετοί η Αφροδίτη «κοίίένη» στό τη . ρίε μΠε1Φα.εωίαΦααΑαίίν.αε­τα­εε­μεσύνοδό της με τον ήλίο είναί συνδυασμός θανααιμαα νια ε Σ·‹ἔΖἔ8ν Καταλαβανν Φαααςαί Ή αήμαίνα α Χρη·

όΠοίον, αΠερίσκεΠτα, τολμήσεί τώρα να ξεκίνήσεί Πολεμί­ σμός, αλλα μην μΠορώντας να κανουν δίαφορετίκα έστείλανκές 8ΠγΧ8]ρήσ8κ,­ Μη ξεχνάμε, άλλωστε, καί τίς Πίθανές αρ­ γ μία τρίήρη στίς Κλαζομενές καί έφεραν την ίέρεία του ναούνητικές εΠΠπώσ8]ς Που θα φέρε] η έκλείῳη του ήλίου, Που , της Αθηνας. Όταν αυτή έφτασε, ούτε οί Αθηναίοί ήξεραν τίακολουθεί· ἦ να της Πουν, ούτε εκείνη καταλαβαίνε γίατί την καλεσαν.

Έψαξα με αγωνία τον ουρανό γία να δω μήΠως ο μεγα­ Μέσα στη γενίκή αμηχανία καΠοίος σκέφτηκε να την ρω­

λύωρος ευμενής Πλανήτης, ο Δίας, θα μΠορούσε να βοη­ τήσεί το όνομα της. «Ησυχία», αΠαντησε αυτή. Οί δημοκρα­

θήσεν Δεν Πῃόίρχεί, όμως, τέτοία ΠερίΠτωση. Ο Δίας αυτή τίκοί ανατρίχίασαν. "Γην έστείλαν κακήν κακώς Πίσω στίς

την εΠοχή βρίσκεταί στο ζώδίο της Παρθένου, αρα σε θέση Δ Κλαζομενες καί ΠροσΠαθησαν να αΠοσίωΠήσουν το γεγο­

αδυναμίας, έχοντας, μαλίστα, καί αυτός αναδρομη Πορεία. νός. Φυσίκα δεν τα καταφεραν. Οί ολίγαρχίκοί το έμαθαν

ίσχυρός είναί ο Δίας στο αντίκρίστό ζώδίο, τους Ιχθείς, όχί Ξ γ αμέσως καί ξεσηκώθηκαν. «Αυτό είναί το μήνυμα» είΠαν. «Η

στην Παρθένο. Καμμία εύνοία, λοίΠόν, αΠό τον Δία. ίΟΠως Πολη ΠρεΠεί να μείνεί ήσυχη. Αλλίώς τί νόημα έχεί ένας χρη­

ξέρετε, τέλος, στο ζώδίο της Παρθένου κυβερνήτης είναί ο σμος γία|την κλήση στην Αθήνα μίας τυχαίας ίέρείας αΠό

Ερμής, αρα αανόα Θξουυίαζεί Πρόσκαίρα το Δία, Που κίνεί­ μία τυχαία Πόλη, ἴ"ίατί να ονομαζεταί "Ησυχία”; Ο χρησμόςτο] τώρα εκεί­ Δισμορφώνεγ Ο Βρμή; μία συγκλίνουσα όψη δεν θα μΠορούσε να είναί σαφέστερος. Τί αλλη αΠόδείξη θέ­

τοΞ3

Ὁ

ΞΗΩ2

ίίεεί ααα]

λετε, Μείνετε ήσυχοί, συμβουλεύεί η Πυθία». Αυτα λένε οί γία την κίνησή τους στο στερέωμα, γία τίς γωνίες μεταξύ

ολίγαρχίκοί, αλλα κανείς δεν τους ακούεί. τους, γία την ΠροοΠτίκή της κίνησής τους. Σκέφτομαί καί_Βσύ Ή Γῃσγεύεκς κατί ακόμα, Πίο σημαντίκό. Ποία είναί η εΠίδραση των_ τησ το Χρησμὀ; αστέρων στην ανθρώΠίνη ψυχή; Η ύλη μΠορεί, βέβαία, να

­ Όχί γία το χρησμό. Ρία την ερμηνεία Που δίνεί 0 εΠηρεασεί την ύλη, είναί αναμφίσβήτητο, μΠορεί, όμως, η

αστρολόγος στην κίνηση των αστέρων θέλω να μαθω τί Πί­ ύλη να εΠηρεασεί την ιμυχή; Δεν ξέρω. ΑΠορώ Πώς αυτοίστεύεγςγ έχουν τέτοία σίγουρία. Ποίος τους βεβαίώνεί ότί η ιμυχή

­ Μόνο στο αίμα Πίστεύω. Στο αίμα καί στον Πανο, όχί δεν μΠορεί να ξεφύγεί αΠό τον εναγκαλίσμό καί την εΠί­

στους συμβολίσμούς των αρίθμὡν ή την εΠίδραση των δραση της ύλης, Ε)ΠίΠλέον, η εΠίδραση των αστέρων στην

αστέρων. ανθρώΠίνη ψυχή είναί ίδία γία τους Παντες; Βίναί ταυτό­

­ Σωστα/Εὶτσί γραφεταί η μοίρα των ανθρώΠων καί των σημη γία όλους τους ανθρώΠους ή δίαφέρεί αΠό ανθρωΠο

Πόλεων. Με αίμα καί Πόνο. ΑΠό την αλλη Πλευρα, βέβαία, σε ανθρωΠο; Οί δείλοί καί οί ανδρείοί, οί δείλές καί οί αν­

δεν μΠορεί τόσοί νοήμονες καί μορφωμένοί ανθρωΠοί να δρείες φύσείς, δεν μΠορεί Παρα να έχουν δίαφορετίκή συ­

σφαλλουν ομαδίκα. Κατί υΠαρχεί, είτε μας αρέσεί είτε δεν μΠερίφορα κατω αΠό τίς ίδίες ακρίβώς συνθήκες καί εΠί­

μας αρέσεί. δρασείς. Αυτό είναί το λογίκό. Ας υΠοθέσουμε, εΠίσης, ότί

¬ Ναί. Κατί υΠαρχεί, αλλα έργο των θεών είναί, όχί των ένας συγκεκρίμένος Πλανήτης έχεί τίς ίδίότητες Που του

ανθρώΠων. ΜΠορούν οί ανθρωΠοί μόνοί τους, χωρίς θεία αΠοδίδουν οί αστρολόγοί. Ας υΠοθέσουμε ότί η κίνησή του,

μεσολαβηση, να ερμηνεύουν αυθεντίκα τη βούληση των θε­ έτσί όΠως την εκτίμούν καί την ΠροβλέΠουν αυτοί, είναί

ών; ιῖἑίναί σωστό αυτό; Ρία τους χρησμούς δεν υΠαρχεί αντί­ η ορθή. Ποία είναί η συνέχεία, Αν ένας Πλανήτης, σε συ­

στοίχη αΠορία, αφού η Πυθία μεσολαβεί αναμεσα στους σχέτίση με αλλους, μΠορεί να εΠηρεασεί, Προς μία ορίσμέ­

θνητούς καί τον ΑΠόλλωνα. Η ίέρεία εκστασίαζεταί Πρώτα νη κατεύθυνση έναν ανθρώΠο ή Πολλούς ανθρώΠους, μία

καί μετα αΠοκαλύΠτεί. Δεν χρησμοδοτεί σε νηφαλίότητα. ίίόλη ολόκληρη, εύλογα ΠροκύΠτεί το ερώτημα: Πώς γίνε­

Όταν Παραληρεί, έχεί ξεφύγεί αΠό τα ανθρώΠίνα. Με την ταί αυτό; ΑΠτό ή ορατό δεν είναί. Αρα, Πώς γίνεταί; Αν Πα­

βοήθεία του ΑΠόλλωνα βλέΠεί Πέρα αΠό τα όρία του χρό­ λί είναί υΠαρκτό, μολονότί αόρατο καί αΠροσέγγίστο γία

νου. Ο Μέτων Ποίος είναί, Ποία είναί η αυθεντία του; Ποί­ μας, γίατί δεν μΠορεί να γίνεί καί το αντίθετο; Γίατί, δηλα­

ος είναί αυτός Που αΠοδίδεί στους αστέρες συγκεκρίμέ­ δή, η βούληση Πολλών ανθρώΠων μαζί, αρα καί η μοίρα

νες ίδίότητες; Ποίος γνωρίζεί καί Ποίος τεκμηρίώνεί τίς τους, εΠηρεαζονταί αΠό τους Πλανήτες, αλλα δεν μΠορούν

ίδίότητες αυτές/Υστερα, Παλί, η κίνηση των αστέρων, στη αντίστοίχα οί Πλανήτες να εΠηρεαστούν αΠό την ομονοού­

λεΠτομέρεία της, είναί ανεξίχνίαστη με γυμνό ματί, αρα ρα βούληση των ανθρώΠων; Ποίος το αΠοκλείεί; Τί είναί,

αΠορώ Πώς είναί δυνατόν να έχεί αυτός τόση βεβαίότητα αλλωστε, οί αστέρες, Θεοί ή ενεργούμενα θεών; Αν είναί θε­

[ιθθ] [ιθι]

­ιἔἐο

­_!

Μαι­=\<

οτ ηαοαμένούντ φύσαίοϋ ανοηηοέαστοτ αττο την αθοωτηνη αι Πραξη συλλογικής μαγείας, ένα «ολοκαύτωμα», αλλα,

βούληση­ Αν› ανττθοτα› οτνατ ονοονούύονα θοων› οσωο στ όχι ολοκαύτωμα ανθρώΠων, «ολοκαύτωμα» αγαλματων. Θαστούω› ττ ομηοοτζοτ τον οσηοοασύο τούοἐ Ττ ομττοοτζοτ οητ ιιλήξουν, θα Προσβαλουν ένα θεό, θα ιεροσυλήσουν, ώστε τολαοη› τη Ι­ακοη έστω σκτοοηη τησ Ποοοταο τοσο αν έναο αΠοτέλεσμα να είναι γι, αυτούς βέβαιο.Αυτό Πανε να κανουν.ημτθοοω οηωο ο Ηοακληο η μτα Πολη ολοΚληοη› αύτο σολ­ ­ Πιστεύεις ότι θα γίνει;θύμούνἐ Μηοοούμο να το αττοκλοτσούμοἐ ­ Σου είΠα. Μόνο στο αίμα Πιστεύω. Χωρίς θυσία αίμα­

­ Βτνατ ακοατα ανττληΨη› οτηα› αλλα οον μττοοούμο να τος αΠοτέλεσμα δεν υΠαρχει. Χρειαζεται θυσία αιματηρή,την ασοκλοτσούύο­ Ίσωοί αλλωστοι να οτνατ αύτο το ηοαν­ δική σου θυσία ή θυσία των ανθρώΠων Που αγαΠας Περισ­ματαίο νοημα των θύστων­ Γταττ να ηνούσούν› ξαωνύαλ οτ σότερο αΠό εσένα τον ίδιο. Θυσιαζοντας αμνοερίφια τι αΠο­

ανομοτ οηοτοη θύσταζοτο την κορη σούἐ Πωσ ντνοτατ αύτοἐ τέλεσμα μΠορείς να έχεις; Μικρό το κακό. Μικρό το κόστοςΕὶίναι ο ανθρώΠινος Πόνος και το αίμα Που εκτρέΠουν τον Εης Οπγώχειος, της στέρησης· Η «θυσίο» 0γ0χμότων7 Πήσης)

σύνκοκοτμένο ηλανητη σού ολένΧοτ τούο ανέμούο η ο θοοο τι συνέΠειες μΠορεί να έχει; Είναι μαλθακή και ανέξοδη μέ­σύντανοττατ κατ οτνοτ την οντοληἐ Δον μηοοω να ξέρω· Ανι θοδος, δειλή μέθοδος, ακίνδυνη, σαν αυτές Που συνηθίζουνΠολη μτα μοναλη ομαοα ανθοωηων› μτα Πολη ολοκληοη› οι Ίωνες. Συμβολική. Οι ανθρωΠοι αυτοί έχουν μανία μεένας λαός, εΠιθυμούν κατι συγκεκριμένο και το εΠιθυμούν Πως συμβοχισμούςγ Κγνούνωγ στο όργσ της Πραγματικό­Πολύ, αν έΧούν κοταασοτ κατ Πονοσοτ ντ αύτο› αν οΧούν θα τητας, αλλα δεν τολμούν να την Προσεγγίσουν ουσιαστικα.σωστοί, Φανταζούατ οττ η ομαοοηοτημονη βούληση τούς 'Γην Προσεγγίζουν συμβολικα. Με συμβολισμούς, όμως, ού­

μττοοοτ να οκτοοτύοτ την ττοοοτα ονοο ηλανητη τοσο ωστε τε την αλήθεια Πλησιαζεις ούτε τη μοίρα σου μΠορείς ναη εΠιθυμία τους να υλοιιοιηθθί­ αλλαξεις. Τη μοίρα των αλλων σε καμμία ΠερίΠτωση. "Γι θα

_ Άοα› οσο μοναλύτοοη οτνατ σο έκταση η θύοτα› οσο Πο ιιει «στερούμε τον αστερισμό της Παρθένου αΠό τη δύνα­οτσσοτοοοο ο ανθοωτανοο ηονοο› τοσο σηύανττκοτσοη θα μη του ῖἕ)ρμή››; 'Γι θα Πει αφαιρώ αΠό το διὀ το 353 και τοείναι η εκτροΠή των Πλανητών. αηοτέλεσμα είναι ιΘ2; 'Γι αξία έχει να αΠεικονίζει κανείς στη

­ γΠοθέτω νατ­ Το βοτστίω λοντκο­ γη έναν αστερισμό ολόκληρο χτίζοντας τις Πόλεις σε αντί­_ Άοα, η καταστροφη των οοματκων κοωαλων› Πού σΧο στοιχα σημεία; Όλα αυτα είναι μεθοδεύσεις των αδύναμων,

διαζουν οι ολιγαρχικοί, σε κατι τέτοιο αΠοσκοΠεί. Αυτό θέ­ Βωφυείς; αλλά οτελέσφορες. Δεν σημαίνουν τίΠοτα και δενλούν να οηττύΧούν­ Να ανατοέτύούν την σοοοτα των Ποαν­ εΠηρεαζουν τίΠοτα. Αντιστοιχούν στον κόσμο των σκιώνματων› να οκτοοψούν την ττοοοτα των ττλανητων› ματατωνοί και αυτόν αφορούν αΠοκλειστικα. Η Πραγματικότητα μένεινταο την οκστοατοτα­ Ποοστταθούν να οηηοοασούν τη βού­ ανεΠηρέαστη αΠό τέτοια καμώματα. Μόνο το αίμα εΠηρε­ληση των σύύηολττων τούον οηηοσαζοντασ ηοοηνούμένωοι αζει Πραγματικα. Αν θέλεις να σώσεις την Πόλη ολόκληρητην ηοοοτα των ηλανητων Πού Καθοοτζοτ τη βούληση αύτη· ιιρέτιει να θυσιασεις ένα μέρος της. Να το θυσιασεις ου­

Π32] Π33]

σίαστίκα, όχί συμβολίκα, με αρίθμοσοφίες καί λεκτίκα τε­ ­ Δεν νομίζω. Εὶφόσον οί Πλανήτες είναί εκεί, στον ου­

χνασματα. Θυμασαί το Λεωνίδα στίς ΘερμοΠύλες; Θυμασαί ρανό, εφόσον η κίνησή τους είναί ορατή καί Προβλέψίμητο χρησμό; «Ἐη Πόλη θα υηοδουλωθεί στους Πἐρσες», καί οί ίδίότητές τους δεδομένες καί Παραδεκτες, γίατί να

ελεγε, «είτε θα χασεί Πή­ μη κανείς Πρόβλεψη; Οί θεοί τα δημίουργούν όλα, αρα οί

νίδα­ς­δκαίψγίδ αυτό εμείνεΜεκεί.λΔεν θυσίασε αρ­ θεοί έδωσαν καί τη δυνατότητα της Πρόβλεψης. Μην ξε­

νακία ούτε αρχίσε να γραφεί σύμβολα σε αμμοδόχο, να κα­ χνας, αλλωστε, ότί κί εμείς, σε καθε μαχη, λίγο Πρίν ξεκί­ταστρεφεί αγαλματα ή να κανεί μαθηματίκούς υΠολογί­ νήσουμε την Προέλαση, θυσίαζουμε ερίφία καί Παρατη­

σμούς καί συμβολίκές Πραξείς. Αίμα εδωσε καί αίμα δίε­ ρούμε τα σΠλαχνα τους, ψαχνοντας γία τους οίωνούς. Ο

σωσε. 'Γο δίκό του αίμα Πρόσφερε θυσία καί το αίμα των ς­Γυίλαταψίψες, λενε, ότί σγέβολε Πολλές φορές

τρίακοσίων, δίασώζοντας το αίμα της Πόλης ολόκληρης. Σ, την έφοδο μεχρίς ότου οί μαντείς του ανακοίνώσουν ότίαυτή την αντίληψη ζωής Πίστεύω. Όλα τα αλλα είναί ίωνί­ οί οίωνοί είναί αρίστοί. Ηπίλογή της στίγμής δεν ήταν αυ­

κές φαντασίώσείς, Πλανη καί ψευδαίσθηση ζωής. τό; Γίατί δεν αναλαμβανουμε καί εμείς το τίμημα της κα­

­ Συμφωνώ, είΠα. θε εΠίλογής μας χωρίς να καταφεύγουμε στους οίωνούς;

­Ύστερα, Πίστεύω ότί υΠαρχεί μία ίεροσυλία χείρότε­ 'Γί δίαφορετίκό κανουν οί Ίωνες αστρολόγοί;

ρη αΠό την αΠοκοΠή των Βρμών. Η μεθοδευμένη εΠίλογή ­Ίσως εχείς δίκίο, είΠε σκεφτίκός, αλλα εΠείδή το κα­

της στίγμής είναί ίεροσυλία. Ψαχνουν Προσεκτίκα να βρουν νουμε καί εμείς δεν σημαίνεί ότί είναί σωστό.

το χρονίκό εκείνο σημείο Που ευνοεί μία συγκεκρίμενηΠραξη καί μόνο τότε ενεργούν. Εὶίναί αυτό σωστό; Δίκαί­ούταί ο ανθρωΠος, ο θνητός, να ενεργεί έτσί; ΑΠόΠείραυΠοκαταστασης του έργου των θεών είναί αυτό. Νομίζω ότί

οί ενεργείες μας ΠρέΠεί να γίνονταί σύμφωνα με τη λογί­κή. Όχί Παρατηρώντας την κίνηση των Πλανητών. ΒΠίλε­γείς το χρόνο της ενεργείας με βαση τη λογίκή σου εκτί­μηση καί αΠοδέχεσαί το τίμημα της ετίίλογής σου. Αυτό εί­

ναί το σωστό. Δίκή σου η εΠίλογή, δίκή σου καί η ευθύνη.Αλλίώς, υΠοκλέΠτείς τη βούληση των θεών καί αυτό τίμω­ρείταί. Δεν μΠορείς να Προοδεύσείς ετσί. Δεν μΠορείς να

ανελίχθείς. Μενείς καθηλωμένος στον κόσμο των θνητώνμέχρί να μαθείς να αναλαμβανείς το τίμημα της καθε εΠί­

λογής σου.

[Β­Ι] [ιθδ]

ΚΒΦΑΛΑἘΟ Θ|

ἘΏΡΜΟΚΟΠἙΔΗΣ

«Στη δτόρκέτο των Προετοιμοσῖων ουτών, όλεςοι μορμόιρτνες στήλες του Ερμή Που υττήρχονστην Αθήνο (οτ γνωστές τετράγωνες στήλες πουσε μεγάλο ορτθμό, σύμφωνο με το τοτυκό έθτμο,είνοι στημένες μπροστά στο Πρόθυρο των ιδτω­ττκών κοτοικτών κοι σε ιερό) βρέθηκαν μέσο σεμιο μόνο νυχτο με το ττρόσωττό τους οκρωτη­ριοσμένα»

οονκνΔτΔΗΣ, Ιστορία ΣΊ” 27

Φ Πιο Σιιιεινσε ΣνινεΡτΑτΠΣ του Μέτωνος είναι καΠοιος« Βυφίλητος», είΠε ο Άγις. «Αυτός ρυθμίζει τις εΠιχει­

. .. × » × × κρησιακες λεΠτομερειες. Ενας εμΠορος ειναι και δεν μΠο­` κ κ κ κ » »

μὲ

Υ

ο

ρω να καταλαβω Πως αΠεκτησε τις οργανωτικες γνωσειςΠου φαίνεται να έχει. Ο χρόνος Που διαθέτει για την οργόι­

νωση της εΠιχείρησης είναι τόσος, ώστε αΠορεί κανείς Πώςβρίσκει τη διαθεση να ασχολείται και με τη δουλεια του.»

­ Βίναι αφοσιωμένος στο σκοΠό του; ρώτησα.­ ΑΠολύτώς. Όλη την ημέρα ασχολείται με την εΠιχεί­

ιι­· × » |.ε ρηση αυτη. Οργανωνει τα Παντα.

­ Ο αφοσιωμένος βρίσκει Παντα χρόνο. Βφευρίσκει καιΠαρόιγει χρόνο, εΠιμηκύνει τον χρόνο, Προκειμένου να Πε­

τύχει το σκοΠό του. Για τον αφοσιωμένο ο χρόνος είναι Πό­

ντα αρκετός. Όλα τα Προλαβαίνει. Δεν με εκΠλησσει το γε­γονός. Τι έχει οργανώσει;

ζώ ­ Ξέρω μόνο τις γενικές γραμμές και το Περίγραμμα τουσχεδίου του. Καθημερινό, σχεδόν, τον Παρακολουθεί ο Λυ­σίμαχος, μετα τη σχετική εντολη Που του δώσαμε. Ο Λυ­

Ξ ιι σίμαχος Παρακολουθεί τον Βυφίλητο και ο Μέλων Παρα­κολουθεί τον Λυσίμαχο, για καλυιμη και Προστασία. Έτσι οιΠληροφορίες Που έχουμε γι'αυτό το θέμα Προέρχονται αΠό

τρεις Πηγές: τη Λήδα, τις δικές μας συζητήσεις με διαφο­ρους ολιγαρχικους και την Παρακολούθηση του Βυφίλητου.

[ιθθ]

­ Ποιο είνα] το σχέδγό του; αγαλματα στο κεφαλι. Μόνο ένα κτύΠημα ο καθένας. Δεν

­Έχουν συγκεντρώσει μια δύναμη 300 ΠερίΠου ανδρών. Χαϋαζατα] η Πληαηα α]]αΚα]]η τηα Καφαληαα αλλα αηλώα ατεμαχισμός ο ακρωτηριασμός. Η ενέργεια θα είναι ακαρι­Όλοι τους είναι ολιγαρχικοί, έμΠιστα μέλη των εταιρειών, ι

ενωμένοι μεταξύ τους με δεσμούς συγγενικούς και δε­ α]α κα] ν], αυτα ακίηβώα τα Κτμηημανα θα α]να] μανα ααακ » , , | Ζ

σμούς φιχίος μσκροχρονγουςη σε καθε αγαλμα. ΒΠιΠλεον, το καθε κτυΠημα θα ειναι δυ­

­ Ηνωμένοι και με κοινα συμφέροντα, φανταζομαι.­ Ναι. Το κοινό συμφέρον τούς ενώνει ακαταλυτα. Γι' αααα μανα η τατααμαληα αμααα θα φαανα] Πααηανώνταα

αυτό δεν υΠαρχει μέχρι τώρα καμμία διαρροή. νααναϋ αλλα αΧ] ταέΧανταα› ν]α τα αηαμανα αναλμα­ Όλη η

­ Γνωρίζουν όλοι αυτοί τι ακριβώς Πρόκειται να γίνει; α]αα]Καα]α α]να] Παανααμμαῃαμένη να α]ααΚααα] αλαΧ]ατα

­ Όχι, βέβαια. Γνωρίζουν ότι κατι θα γίνει αλλα δεν ξέ­ Χαανα­

ρουν τι είναι. Ο Μέτων τους έχει αφήσει να εννοήσουν Πως τ Τα ναεα Έ] Χαα]αζατα]5

σύντομα θα εΠιχειρηθεί καΠοια κίνηση για την αΠοτροΠή _ Όηωα ξααα]α› η ααταναμηςη αηπηαηαη ατην Αθηνα ν]·

της σικελικής εκστρατείας. Τους όρκισε να μη μιλήσουν σε νετα] ααα Σκαθαα αΠλ]αμέναμα μα Ἑαξα­ Αν› λα]ηαν› Παρα­

κανεναν και φυσικα αυτοί δεν είναι αφελείς για να κανουν ατα] ανανκη α] αμνωματαα θα Χαηα]μα]]α]ηααμν τα Ἑαξα

κατι τέτοιο. ΒλέΠουν μια κινητικότητα, δεν ξέρουν σε τιοφείλεται ή Πού αΠοσκοΠεί, αλλα μΠορούν να υΠοθέσουν. ]]ααΚα]]:α] να μαμα ααθα] θα α]να] ααφηα] αηαφμνη καθε α]μ]_

Γνωρίζουν, αλλωστε, ότι υΠαρχει Παγια Πρόθεση καταλυ­ μαΧ]αα­ Β]να] Πααῃμαμααα να ]]αααμα]να] ένα αναλμα ατα·μαχιστο Παρα να εμΠλακούν σε μαχη. Τα Παντα ΠρέΠει να

νατό αλλα «κοφτό», για να μη ξυΠνήσουν οι Περίοικοι. Αμέ­

εναντίον των αστυνομικών οργανων. Βέβαια η εντολή Που

σης της Δημοκρατίας και διερωτώνται για τη μέρα και τοντρόΠο αυτής της ενέργειας. Ο Μέτων έχει γνωστοΠοιήσει ναλα]ώαα]]ν μα μμαακααητα κα] ἙαΧατη]ϋα­ ]Ξ·]να] ηαααταα·

το Πραγματικό σχέδιο μόνο σε τέσσερα ατομα. "Γη Λήδα, Χμαα ν]7 αμτααα να μη ν]ναμν ανῃληηνα] Κατα μη α]ααΚα]α

τον Εὶυφίλητο, Που έχει δική του εταιρεία, τον Χαρμίδη και τηα νύΧταα› αατα φ]]α]Κα να αμλληφθααν­ Πααηα] α] Αθη­

τον Καλλία, Που είναι μέλη της εταιρείας του Μέτωνος. ΑΠό να]α] να αντ]κα]ααμν αλα τα ναναναα τα ]]αω]› μα τα Πρώ­

αυτούς, φυσικα, δεν υΠαρχει καμμία διαρροή, εκτός, βέ­ να ααααα ταμ ηλ]αμι ν]α ταμα αατααλανμαααα λαναμα ηαμ ηαη

βαια, αΠό τη διαρροή της Δήδας Προς εμένα. ααα αΧαα αναφέρωΔ Πογο είνα] συγκΰκργμένο το σχέδγο; ­ Πότε θα γνωστοΠοιηθεί στους τριακόσιους ο Πραγ­

­ Οι 300 ανδρες θα χωριστούν σε ομαδες των τεσσαρων μαῃκαα αμαΧαα5

ατόμων. Καθε ομαδα θα αναλαβει τον τεμαχισμό τριών­τεσ­ _ Λ]να Πα]ν ξεηανηαα] η α]]]Χα]αηαη­ Θα αμνκανταωθαανσαρων αγαλματων. Δύο ατομα καθε ομαδας θα έχουν Πέ­ αλα] ατα θέατρα ααα Δ]ανααα]]› ανη ναῃα κλπύ τηα Ακρα­

λεκυ και τα αλλα δύο θα είναι οΠλισμένα με τόξο ο ένας και ]]αληα› Χα]α]αμανα] ηαη αα αμαααα­ Θα φταααμν ακα] έναν

ξίφος ο αλλος. Οι δύο με τους Πελέκεις θα χτυΠούν τα μα] κα] ααα] Π]α η καθε αμααα θα Παρα] αηα ναν Ε]μφ]λη]?α›

[ιλθ] [μίι]

τον Χαρμίδη και τον Καλλία τις οδηγίες Που της αντιστοι­ ε και ο Μέλων. Κινούνται λίγο Πριν το ξημέρωμα για τη γέ­χούν, σχετικα με τα αγαλματα Που θα τεμαχίσει. φυρα του Κηφισού, αφήνοντας και Παίρνοντας μηνύματα.

­ Δεν είναι εΠικίνδυνο γι, αυτούς να συγκεντρωθούν ­ Άλλο σημείο εΠικοινωνίας μέσα στην Πόλη δεν έχετε;όλοι μαζί στο θέατρο του Διονύσου; Δεν κινδυνεύουν να ­ Όχι. Μόνο στη γέφυρα του Κηφισού, σύμφωνα με τιςαΠοκαλυφθούν Πριν καν ξεκινήσουν; οδηγίες. γΠαρχει μόνο ένα αλλο σημείο για εΠικοινωνία

¬ Δεν κινδυνεύουν καθόλου. ΑΠορώ, μαλιστα, για Ποιο αναγκης. Αν για Πέντε μέρες συνέχεια δεν υΠαρξει μήνυμαλόγο χρειαζονται οι δύο Προστατες σε καθε τετραμελή ομα­ στη γέφυρα, οι δύο αΠελεύθεροι έχουν εντολή να Πανε στηδα Οι Α ί ι δεν είναι εξοικειωμένοι ε το σκοταδι, αντί­ δυτική θύρα των Μακρών Τειχών, στην ιερα Οδό, να με­. θηνα ο μθετα μ' εμας. Ο στρατόςἶτδυς δενῃδίανοείται καν τη διεξα­ τρήσουν δέκα λίθους δεξια στην εσωτερική Πλευρα του τεί­γωγ ίί­νών εΠιχείρησεων,ίοίύτᾶκΠαιδεύονται φυ­ χους και να ιμαξουν εκεί για ένα κύκλο χαραγμένο Πανωσικα γι' αυτό. Νυχτερινή Πορεία και μετακίνηση δεν Προ­ στην Πέτρα. Αν το σημείο αυτό έχει σχηματιστεί, λήγει ο συ­βλέΠονται. Οι Αθηναίοι φοβούνται τη νύχτα. Δικαιολογη­ ναγερμός. Διαφορετικα ΠρέΠει να διερευνήσουν τι έχειμένα την θεωρούν οίκο κακών Πνευματων και αδικαιολό­ συμβεί και αν έχουμε συλληφθεί να καταβαλουν καθε Προ­γητα την αΠοφεύγουν. Το σκοταδι είναι εχθρός τους. Δεν σΠαθεια για να μας αΠελευθερώσουν. Αν κατι τέτοιο είναικυκλοφορεί κανείς στους δρόμους. Ακόμα και τα αστυνο­ ανέφικτο ή αν έχουμε σκοτωθεί, η εντολή είναι να Πανεμικα όργανα αΠοσύρονται, αφού δεν υΠαρχει τίιιοτα να αμέσως στον ίσθμό για να δώσουν αναφορα και μετα να γυ­αστυνομεύσουν. Μόνο στρατιωτικές φρουρές υΠαρχουν, ρίσουν στην Πόλη Περιμένοντας το νέο ζευγαρι.αλλα στις Παρυφές της Πόλης, στα τείχη, για την αΠοφυγή ­ Αν αυτοί συλληφθούν ή σκοτωθούν,τυχόν εχθρικού αιφνιδιασμού. Μέσα στην Πόλη ούτε στρα­ ­ Εὶίτε συλληφθούν είτε σκοτωθούν, εμείς ΠρέΠει μόνοτιωτική Παρουσία έχω Παρατηρήσει, ούτε αστυνομική. να διαΠιστώσουμε τι έχει συμβεί, χωρίς να διακινδυνεύ­

­Έχετε κανει νυχτερινή ανίχνευση, σουμε τη θέση μας καθόλου, ειδοΠοιώντας αμέσως μετα­ Πολλές φορές. Πηγαίνουμε στη γέφυρα του Κηφισού για την αντικαταστασή τους.

τη νύχτα, για να αφήσουμε τα μηνύματα. Βκεί είναι, όΠως ­ ΠροβλέΠεται ΠροσΠαθεια αΠελευθέρωσής τους ανσου έχω Πει, το σημείο εΠικοινωνίας με τους δύο αγγελιο­ έχουν συλληφθεί;φόρους μας. Βίναι τελείως ακίνδυνη αυτή η μετακίνηση και ­ Όχι. ῖίὶίλωτες είναι.η ανταλλαγή μηνυματων, αφού στους δρόμους, υΠαρχουν ­ Δεν είναι είλωτες. Βίναι αΠελεύθεροι.μόνο μερικές Παρέες μεθυσμένων, αλλα κι αυτοί ακόμα δεν ­ Εὶίναι είλωτες Που έχουν αΠελευθερωθεί. Δεν φταίμεκυκλοφορούν Ποτέ μετα τα μεσανυχτα. Τις μεταμεσονύ­ εμείς αν αυτό είναι σήμερα το δίκαιο του Πολέμου. Κι εμείςχτιες ώρες όλα είναι ήρεμα/Βτσι οι δικές μας κινήσεις γί­ είλωτες θα ήμασταν αν είχαμε ηττηθεί αΠό αυτούς ή αΠό

νονται Παντα τις ώρες αυτές. Το ίδιο κανουν ο Αυσίμαχος αλλους.

[ι­Ω] Π43]

­ Σου λέω ό,τί ακρίβώς αναφέρουν οί οδηγίες. Έχουμε ­ Καταλαβαίνω. Λίγα Πράγματα ξέρω γί” αυτόν. Ασχο­

δίακίνδυνεύσεί Ποτέ «όμοίους», γία να σώσουμε αΠελεύθ8­ λείταί με την είσαγωγη σταρίου αΠό την ΑίγυΠτο καί την

ρουςἑ ΠροΠοντίδα. Έὶχεί δίκό του φορτηγό Πλοία. Πίναί έμΠορος

Π Ὁλι­ Δίκιο ελενἔ­ Ηίμεσεε Πολύ λΐνολ νιε Κόεί εεεθίθ­ καί Πλοίοκτήτης. δηλαδή. Ηλίκίας 28­30 ετών. Κληρονόμη­

ΑΠΟρώ7 Παντως, ακόμα καί τώρα γία Ποίο λόγο αυτοί οί δυο σε τη δουλεία καί τα Πλούτη του Πατέρα του, αλλό φαίνεταί

όνθρωΠοί κίνδυνειμαν καί κίνδυνεύουν τόσο Πολύ γία μας. Πως δεν τα σΠατόλησε σε όσκοΠες αΠολαύσείς καί Πλαδα­

­ Δεν κίνδυνεύουν γία μας, κίνδυνευουν γία τον εαυτό ρη ζωη, όΠως όλλοί Πλούσίοί Αθηναίοί. Πίναί συγκροτημέ­

τους. Εὶίναί εραστές του κίνδυνου. φίλοκίνδυνοί. Δεν τους νος χαρακτηρας. μίλόεί λίγο, είναί αΠοφασίστίκός.

ενδίοίφέρεί γίο Ποίθν κινδυνεύ0ϋν› ορκεί νο εΧΟυν κόἴίοιε ­ Άρα είναί εΠίκίνδυνος. Όλα αυτό Που λες δείχνουν όν­

κίνητρο δίακίνδυνευσης. Τους αρέσεί έτσί. Αυτή είναί η θρωΠο με ίσχυρη ΠροσωΠίκότητα. ΜΠορεί να Πόρεί Πρω­

ζωη τους. Μόνη Πατρίδα τους είναί ο κίνδυνος καί αλλη Πα­ τοβουλίες καί μΠορεί να χρηματοδοτήσεί τίς Πρωτοβουλίες

τρίδα Πίο αγαΠημένη δεν υΠόρχεί γί, αυτους. Νομίζω ότί του αατέα

μΠορείς να καταλόβείς Πώς αίσθόνονταί. ­ Οί θέσείς του είναί ακραίες. Οί Πολίτίκές του θέσείς

­ ΑΠόλυτα. Δίκίο έχείς. Αν σκέφτονταί έτσί αΠοκλείεταί εννοώ Μισεί τους δημακρατίκούς. Πίστεύεί αΠόλυτα ότί η

να Προδώσουν. Αν Πατρίδα τους είναί ο κίνδυνος, γία Ποί­ εξουσία θα έΠρεΠε να ανηκεί μόνο σ, αυτούς Που έχουν

Ον να την ῃραδώααυκῃ Παίδεία τέτοία, ώστε να μΠορούν να την δίαχείρίστούν, να

­ Με τα σχέδία των ολίγαρχίκών τί θα κανουμε; Θα Πα­ ανηκεί, δηλαδη, η εξουσία στους σαφούς, αρα στους Πλού­

ρέμβουμε η μόνο θα Παρακολουθούμε; Τί λενε Οί Οδηνίεεὲ σίους, αφου μόνο αυτοί έχουν τη δυνατότητα να χρηματο­

­ Αναμονη. Παρακολούθηση καί αναμονη. Όχί Παρέμ· δοτησουν μία Πραγματίκή Πρόσληψη γνώσεων.

βαση­ Αυεό λενε­ Δεν ελω όλλεε Οδηνίεε­ Πρεῃελ νο στεί· ­ Αρα, είναί Πρόγματί εΠίκίνδυνος. ΠρέΠεί να τον Πα­

χω νέο μήνυμα τώρα ααα ξερουμε όλο το σχέδίο καί θα Πε­ ρακολουθησετε Προσεκτίκό, γία να δείτε Ποίες είναί οί εΠα­

ρίμένουμε την αΠόντηση. Πρίν αΠό αυτό, όμως. θέλω να φές του καί Ποίες οί Προθέσείς του.

εΠανέλθώ σ” ένα σημείο Που δεν το συζητήσαμε καθόλου. ­ Πολύ καλό, είΠε ο Άγίς.

Ποίος είναί αυτός ο Αγόιθων; Πίατί δεν Πείθεταί αΠό το σχε­ Έφυγε. Αρχίσα να γραφω το μήνυμα Προς τον 81­ῃχε­

δίασμό του Μέτωνος; 'Γί σκοΠεύεί να κόνεί; φαλἠς της ΚρυΠτείας, μην ξεχνώντας την αντίμεταθεση_Φοβασα] καεί; των γραμμάτων στην Πρώτη καί την τελευταία λέξη. Το

Π Φοβόμοι μήΠωει ενερνἠσε] ουνόνομεϋ Πέρα Ουό το αΠοκρυΠτογραφημένο μήνυμα ήταν: «Άνδρες 300. Τεμα­

σχεδίασμό της εταίρείας του. Φοβόμαί μήίίως κόνεί Κόεί. χίσμός Πρμών κεφαλών, τη νυχτα της εΠομένης Πανσελη­

το οΠοίο εμείς δεν θα έχουμε Πληροφορηθεί. Δεν θέλω να νου. Πίθανη αυτόνομη κίνηση αΠό μεμονωμένους ολίγαρ­

μας αίφνίδίόσεί, ουτε γία καλό ουτε γία κακό. χίκούς».

[ιλλ] [ΜΒ]

Έστειλα το μήνυμα στον ισθμό με τους Μεγαρείς αγγε­ Η αΠάντηση στο μήνυμα ήρθε τη μεθεΠομένη. Οι αγ­λιοφόρους, γύρισαν και μου εΠιβεβαίωσαν την Παράδοση γελιόφόροι μας ατιό τον Ισθμό μέχρι τη ΣΠάρτη άλλαζαντου. Τώρα Πια έΠρεΠε να Περιμένω ΉβλεΠα ότι η κατά­ συνέχεια, Παρέδιδαν ο έναἰστρχ άλλο τη δἱθμόηχῃ­­­λἔορί.σταση στην Αθήνα εξελισσάταν γρήγορα. ΑΠό την Πανσέ­ δαωκαιθφυ­σξικάξ­έτρεχαν­­μέρα γκγάι­ξνύξχτἔἔχιγΠμξόγο μέρα,ληνο μας χὡριζαν μόνο δέκα μέρες. Οι Πληροφορίες Που εί­ όηἑέοιΆθόηἑίαίοι. διακίνησηλτων γινό­χαμε συγκεντρώσει ήταν αρκετές, αλλά όχι τόσες όσες θα τον Πολδύξίήο γρήγορα σε σχέση με κάθε άλλη ελληνική Πό­ήθελα. Τα στοιχεία για τον Αγάθωνα, λίγα. Δεν ξέραμε εΠί­ λη. Πήρα τη λωρίδα, την τύλιξα στη δική μου σκυτάλη καισης Ποια θα ήταν η εΠόμενη κίνηση των ολιγαρχικών, αν θα διάβασα:αρκούνταν, δηλαδή. στον τεμαχισμό των αγαλμάτων ή θα «Παρακολούθηση ενέργειας ολιγαρχικών. ΔιερεύνησηΠροχωρούσαν σε κάΠοια συγκεκριμένη ενέργεια για την της αυτόνομης κίνησης».κατάλυση της Δημοκρατίας. Ένδειξη για κάτι τέτοιο δενυΠήρχε, ούτε, όμως. βεβαιότητα για το αντίθετο. Με όσα εί­χα ακούσει για τους ολιγαρχικούς και τις Προθέσεις τουςμου ήταν δύσκολο να Πιστέιμω ότι θα έκαναν όλη αυτή τηνΠροσΠάθεια της ιεροσυλίας μόνο και μόνο για να αΠοτρέ­ιμουν την εκστρατεία στη Σικελία. Αν Πράγματι δεν τους εν­διέφερε μόνο το συμφέρον της Πόλης τους, αλλά Πολύ Πε­ρισσότερο η κατάκτηση της εξουσίας και η διασφάλιση τωνσυμφερόντων τους, ήταν Πιθανή μια αντιδημοκρατική κί­νηση μετά την ιεροσυλία. Σίγουρα οι δημοκρατικοί θα αντι­δρούσαν. Μετά την αρχική τους έκΠληξη, θα εΠακολου­θούσε αντίδραση σφοδρή. Βέβαια για μας ήταν συμφέροννα καταλυθεί η Δημοκρατία στην Αθήνα, αφού οι ολιγαρχι­κοί είχαν εκφραστεί εΠανειλημμένα υΠέρ της ειρήνης. Γι)αυτό, άλλωστε) οι οδηγίες Προέβλεηαν την Παροχή στήρι­ξης σ' αυτούς, όχι στους δημοκρατικούς. Δεν συμφωνού­σαμε, βέβαια, με τις Πολιτικές τους αΠόιμεις. Αριστοκράτεςήταν, άρα ξένοι Προς τη δική μας αντίληψη ζωής. ἙῦκείνοιμΠορεί να νόμιζαν ότι συμφωνούσαμε μαζί τους, αλλά δενήταν έτσι.

[Μό] [ΜΤ]

ΚΒΦΑΛΝΟ Ρ ”

ΑΤΆΘΩΝ

«Εὶίνατ φανερό τσα μέσα στην πόλη ότι είνατ αδύ­νατο να ττμό κανείς τον Πλούτο κατ ταυτόχρονανα ττετυχαῖνετ, ώστε οι πολίτες να αποκτούν σετκανοποιηττκό βαθμό σωφροσύνη, ενώ αντίθε­τα είνατ ατπαραῖτητο να Παραμελἡσει είτε το έναείτε το όλλο.›>

ΠΛΑΤΩΝ, Πωὶπείσ 555Δ

.εαντώαεκαωλιεοακηωεη­ωωεαώεκωετ.μὴ.,εεε­ανω.ενιαηηοωωκωαωεαωιωωιωμ.ιαῃτωεγωῇωμεωκ

ε λΠλΣ›‹ολον›:ε Πολν ο λτλοαιν και το Πιθανό σχεδιοΜ του. Μην αφήνετε τίΠοτα στην Τύχη, μας έλεγαν στηνΚρυητεία. Δεν υΠόιρχει Πιο εΠικίνδυνη θεό ατι” αυτήν. Δου­λεύοντας σκληρό, εΠίμονα, μεθοδευμένα, με σύνεση καιφρόνηση, μΠορείτε να αΠοφύγετε τις συνέΠειες της δρα­σης της. Περιορίστε μέχρι εκμηδενισμού τις δυνατότητεςΠαρέμβασής της, γιατί Ποτέ δεν ξέρετε τι Παρέμβαση θα εί­ναι αυτή. γΠέρ σας ή εναντίον σας;

Γι) αυτό με αΠασχολούσε ο Αγόθων. "Γι σκόΠευε να κό­νει; ΈΠρεΠε να μαθω και όλλος τρόΠος δεν υΠήρχε Παρόιη συνδρομή της Λήδας, αφού στο Βρασίδα ή στον Ἀγι, σεμετοικους, δηλαδή, ο Αγαθών δεν θα μίλαγε Ποτέ. Ζήτησα,λοιΠόν, αΠό τον Άγι να διερευνήσει αν η συνδρομή αυτή θαήταν εφικτή. Δύσκολο, βέβαια, να αναθέτω σε ΚόΠ0ι0ν Πουβρισκόταν στη δική του συναισθηματικό εΠιβαρυμενη κα­τασταση μια τέτοια αΠοστολή. Πότε, όμως, ενας ΣΠαρτιόι­της διοικητής υΠολόγισε τη συναισθηματική φόρτιση τωνανδρών του Πριν εκδώσει μια διαταγή; Εῖίχαν εκΠαιδευτείσκληρό και μακρόχρονα ακριβώς γι, αυτό· να αγνοούν δη­λαδή τον εσωτερικό ή εξωτερικό Πόνο, τις κακουχίες, τονκίνδυνο ή το βαθμό εΠιτυχίας της νίκης και να εκτελούνιμυχρό και όκριτα τις εντολές. Ήξερα ότι η Λήδα ένα μόνοτρόΠο αΠόσΠασης Πληροφοριών είχε. θα ενοχλούσε αυτό

[ιδι]

τον Άγι; Δεν ννώριζο, ολλά ούτε το χρόνο είχο ούτε την Πο­ δεν ήτον ένος οΠλός νοός, σον τον νοό του Ηφοίστου ή τον

λυτέλειο γιο τέτοιους ενδοιοσμούς. Έὶτσι έστειλο το μήνυ­ νοό του Διονύσου. Δεχότον ο Αγάθων την ονάλυση του Μέ­

μο κοι ουτός οΠάντησε ομέσως: «Ανολομβάνω οΠοστολη». τωνος Πάνω σ” ουτό το ζήτημο κοι κοτολάβοινε τη σημο­

Σε δύο μέρες είχε τελειώσει. Η ετοίρο έκονε το θούμο της, σίο του ιερού, μολονότι δεν είχε μυηθεί Ποτέ στο Βλευσί­

μοθοίνοντος το Πάντο. νιο Μυστήριο. Δεν τον ενδιέφερον το μυστήριο, τον ενδιέ­

Ο Αγάθων μισούσε τους δημοκροτικούς, μισούσε τον φερε μόνο η οΠτή Προγμοτικότητο. Κάθε ενέργειο Που θο

όχλο, μισούσε ουτούς Που δεν είχον τη δικη του μόρφω­ στρεφότον ενάντιο στον Πορθενώνο, όμως, ητον οΠό τη

ση κοι Ποιδείο, τη δικη του εκλεΠτυομένη οντίληιμη της μιο μεριά ονέφικτη ­οφού ο νοός ητον τεράστιος, οντίθε­

ζωης, μου είΠε ο Άνις. Γιο τον Αγάθωνο η φτώχειο ισοδυ­ το με τις Ἑῖρμοϊκές Στηλες­ κοι οΠό την άλλη εΠικίνδυνη

νομούσε με βορβορότητο. ΑΠεχθονότον τους φτωχούς, δεν γιο την Πόλη την ίδιο, οφού θο κλονιζότον το υΠοστύλωμο

ονεχότον τους οΠοίδευτους, θεωρούσε ότι όλοι ουτοί οΠο­ Πάνω στο οΠοίο ο Περικλής είχε σκεφτεί νο την στηρίξει,

τελούσον κοινωνικό όνειδος, μνημείο κοτοισχύνης γιο μιο όΠως υΠοστηριζε ο Μέτων. Δεν ητον οφελης ο Ανάθων.

Πόλη σον την Αθηνά. Θο έκονε το Πάντο γιο νο τους στε­ Ήθελε νο εΠιχειρήσει κάτι ευκτοίο κοι εφικτό, όχι ευκτοίο

ρησει τη δυνοτότητο νο συμμετέχουν στη διοκυβέρνηση. κοι ονέφικτο, Πρόσκοιρη βλάβη ηθελε νο Προκολέσει, όχι

«Δεν είνοι δυνοτάν οι χυδοίοι νο ψηφίζουν κοι νο οΠοφο­ μόνιμη.

σίζουν γιο τη δικη μου ζωη κοι τη ζωή της Πόλης ολόκλη­ ΣΛτοχ ΜΠου εχίχσνυφιε­

ρης», έλεγε. ι¬ι7 ουτό διοφωνούσε με το Μέτωνο. Θεωρού­ ρώσει τη ζωη τους στη Θεά. Αυτές οι ιέρειες, σκέφθηκε ου­

σε ότι η οΠοκοΠή των Εὶρμών κεφολών ἡτον ένο οΠολό χά­ ονολωσιμεές,­ο Ἄἶρηά”άλυ~τέςΜθάωέΠληττε,

δι η, έστω, ένο ονώδυνο ράΠισμο γιο τους δημοκροτικούς. όχι τον νοό. Το σχέδιό του νητον οΠλό. Μιά νύχτο, μοζί με

Δεν μΠορούσε μιο τέτοιο ενέρνειο νο οΠοτρέιμει τη σικε­ τους Πιστούς του δούλους, θά ονέβοινε στην ΑκρόΠολη,

λική εκστροτείο. Φοβότον ότι ον η εκστροτείο ουτη Πετύ­ Που ήτον οφύλοκτη, θο άρΠοζε μίο οΠό τις ιέρειες κοι, Πριν

χοινε, οι θητες, οι φτωχοί, θο διοικούσον την Αθηνά. ι¬ι7 ου­ οι άλλες Προλάβουν νο οντιδράσουν, θο την έσερνε έξω στο

τό Πίστευε ότι η ενέρνειο Που σχεδίοζον οι ολιγορχικοί βωμό κοι θο την θυσίοζε εκεί, όΠως ο Αγομέμνων θυσίοσε

έΠρεΠε νο είνοι Πολύ Πιο δυνομικη, μιο ενέργειο συγκλο­ την κόρη του στην Αυλίδο. θυσίο ονογκοίο, Πίστευε, θυσίο

νιστικη, τέτοιο ώστε η Πόλη ολόκληρη νο τρίξει συνθέμελο, γιο το κοινό κολό, γιο νο τρομοκροτηθούν οι Αθηνοίοι, νο

μοτοιώνοντος τη σικελικη εκστροτείο. δουν ξεκάθορο Πιο τους οιωνούς κοι νο οΠοφοσίσουν τη

Γιο τον Αγάθωνο, η ενέρνειο έΠρεΠε νο στρέφετοι κοτά μοτοίωση της εκστροτείος. Αυτό είχε σκεφτεί. ΠερίΠτω­

του Πορθενώνο. Το σύμβολο της Πόλης δεν ητον οι Εὶρ­ ση οΠοκάλυιμης του δεν υΠηρχε, οφού οι υΠόλοιΠες ιέρει­

μοϊκές Στηλες, ολλά ο Πορθενώνος. Άρο, εκεί έΠρεΠε νο ες μέσο στο σκοτάδι κοι στη σύγχυση, κλειδωμένες στο κο­

χτυΠησουν, εκεί κοι Πουθενά ολλού. Ο Πορθενώνος, όμως, τολύμοτά τους οΠό τους δούλους, δεν θο μΠορούσον ού­

ΠΒΖ] [ιδθ]

τε να αναννωρίσρυν ούτε να Περτνρόιμουν το δρόστη. Βί­ νος Πρόβλημα δεν θα υΠήρχε. Τώρα, όμως, ννωρίζαμε. Η

χε εκμυστηρευτεί, είΠε στη Αήδα, το σχέδτό του κατ σε με­ στωΠή μας κατ η ανοχή μας θα σήματναν συνενοχή. 'Το ίδτο

ρτκό ακόμα μέλη της ετατρείας κατ κανένας τους δεν δτα­ συνέβατνε, βέβατα, κατ ντα ττς Βρμαϊκές Στήλες, αλλό όλλο

φωνούσε. "Γην ενέρνετα, όμως, θα την έκανε μόνος του, χω­ ήταν ο συμβολτκός ακρωτηρτασμός μτκρών μαρμόρτνων

ρίς τη συνδρομή όλλων. Ούτε συνερνότες ήθελε, ούτε συ­ στηλών ενός ελόσσονος θεού, όΠως τον αΠοκαλούσε ο Μέ­

νενόχους. Αυτό μετέφερε ο Άντς. των, όλλο η θυσία τέρετας της Αθηνός. "Ρο αίμα έκανε όλη τη

Δεν μου όρεσαν όλα αυτό. Δεν μου όρεσαν καθόλου. Σί­ δταφορό. ΑνθρώΠτνη θυσία δεν ΠροβλεΠόταν Πτα στη θρη­

νουρα η Πρόξη Που σχεδίαζε ο Ανόθων ήταν Πτο καίρτα κατ σκεία μας. ΊἰΠρεΠε να αφήσουμε τον Ανόθωνα να μας νυ­

Πτο αΠοφαστσττκή αΠό την αΠοκοΠή των Εὶρμαϊκών Στη­ ρίσετ Πίσω στην εΠοχή του Τρωϊκού Πολέμου; Όσο κατ αν

λών. Ήμουν σίνουρος όττ μτα ενέρνετα τόσο σημαδτακή, τό­ φατνόταν ωφέλτμη ντα τη ΣΠόρτη η Πρόξη αυτή, ντα μένα

σο βόναυση, τόσο τερόσυλη, θα αΠέτρεΠε Πρόνματτ την εκ­ ίσχυε το αντίθετο. Συμμετοχή έμμεση στην τεροσυλία αυ­

στρατεία. Βέβατα, δεν υΠήρχαν οτ αρτθμολοντκές κατ αστρο­ τή θα αΠέβατνε καταστροφτκή ντα την Πόλη. Έὶτστ Πίστευα.

λοντκές ΠρουΠοθέσετς Που είχε Περτνρόιμετ με τόσο λε­ Αλλο η θυσία ζώων, όλλο η θυσία ανθρώΠων. ῖἔὶίνατ Πολύ Πτο

Πτομερετακό τρόΠο ο Μέτων. Η θυσία τέρετας, όμως, θα αΠοτελεσματτκή η ανθρώΠτνη θυσία, αλλό τελτκό ο θύτης

ήταν ντα τους Αθηναίους νενονός Πρωτόφαντο, βόρβαρο, βρίσκετατ αρνό ή νρήνορα στη θέση της μέλτσσας, όταν αυ­

καταλυττκό. Η Πόλη ολόκληρη θα φρτκτούσε. Αθήνα λενό­ τή κεντρίζετ το θύμα της, κατ χόνετ ταυτόχρονα τα εντόσθτό

ταν η Πόλη, Προς ττμή της θεός Αθηνός είχε ονομαστεί έτστ. της. Κερδίζετς Πρόσκατρα, ηττόσατ μόντμα/Ηταν αφέλετα να

Κατ τέρετα αυτής της θεός θα θυσταζόταν στο βωμό. Η αΠο­ Περτμένετ κανείς ωφέλετα αΠό μτό τέτοτα Πρόξη.

τελεσματτκότητα της ενέρνετας ήταν βέβατη, αρκούσε όμως ΜΠορούσαμε, σκέφτηκα, να ννωστοΠοτήσουμε την Πρό­

αυτό ντα να αΠοδεχτούμε κατ εμείς μτα τέτοτα ΠροοΠττκή; θεση του Ανόθωνος σττς αθηναϊκές αρχές, αλλό κόττ τέτοτα

Η Αθηνό δεν ήταν μόνο Προστόττδα της Αθήνας, ήταν, Πο­ δεν θα είχε κανένα νόημα. Αυτός θα αρνούνταν την Πρό­

λύ Περτσσότερο, θεό της Πολεμτκής σοφίας. Ημείς έτστ την θεσή του κατ μόρτυρας εναντίον του δεν υΠήρχε. ΚόΠοτος

ξέραμε κατ έτστ την ττμούσαμε. Ο Πτο σημανττκός ναός όλλος ολτναρχτκός θα υλοΠοτούσε κόΠοτα αντίστοτχη τερο­

στην Πόλη μας ήταν αυτός της Χαλκτοίκου Αθηνός. Στην συλία, την ώρα Που ο Ανόθων θα εμφαντζόταν σε δημόστο

Αθ­ηνόντζτρ­οσεύχανταχν,Πόντο.οτ αξτωματτκοί μας Πρτν αΠό τη ή τδτωττκό χώρο, μΠροστό σε Πλήθος συμΠολττών του, ντα

μόχη καττηδτκήτης­συνδρομήννζητούδσαν ντα να οδηνήσουν να αΠοφύνετ κόθε ΠροσωΠτκή εμΠλοκή. Αλλωστε, Ποτος θα

μεδύνεση καίηδτΠοφαστσττκότητα τους οΠλίτες μας στη νί­ έκανε την καταννελία, Θα όρχτζαν, αμέσως, ανακρίσετς κατ

κη. ΜΠορούσαμε να δεχτούμε, στωΠηλοί κατ όΠρανοτ, τε­ εμείς οτ ίδτοτ θα κτνδυνεύαμε να αΠοκαλυφθούμε με ττς

ροσυλτα σε βάρος της, ανακρίσετς αυτές.

Αν δεν είχαμε Πληροφορηθεί ττς Προθέσετς τού Ανόθω­ Μόνη λύση, λοτΠόν, ήταν η εκτέλεση του τερόσυλου. Ο

[ιθ4] [ιόδ]

Λυσίμαχος και ο Μέλων μτιορούσαν ευκολα να φερουν σε

Πέοοο οοῖή Την οΠοοτολἡ› Χοιιολμοοολώντοο τοξο νιο νο μου είτιαν, είχε αναχωρήσει, οικογενειακώς, για την Έφε­

μολώοοον Εον Κίνοονο Πιο ούλλΙιΨηο­ Δεν μοοοούοοο ομωο› σο, ότιου είχε συγγενείς. Κανένας δεν ήξερε αν η αναχώ­

Βηέστρεψαν την ετιόμενη μέρα αηορημενοι. Ο Αγαθών,

να τιαρω μια τέτοια ατιόφαση μόνος μου. Ήστειλα μἠνομο μηση αυτή ήταν μόνιμη ή Πρόσκαιρη. Η οικία του ήταν κλει­

στη Στιαρτη, όσο Πιο αναλυτικό μιτορουσα. Η ατιαντηση ήρ­ στή και οι δουλοι του είχαν αναχωρήσει μαζί του,

θε δύο μέοοο μονο­ Το μἠνομο ήῖον λιτο κο] οοφοο οοωο Δεν μιίορούσα να καταλαβω τι είχε συμβεί. Η ιεροσυ­

ιίαντα: «Θεα της πολεμικής σοφίας». λία ατιοτρατιηκε, βέβαια, αλλα πώς; Μόνο εγώ και οι νεο­

Η τύχη του Αγαθωνος είχε κριθεί. Εὶιδοτιοίησα το Λυσί­ δαμώδεις γνωρίζαμε το σχέδιο. Κανενας αλλος. Ποιος τον

μοΧο·Έοωοο οτολλοίο νιο την κονοοοο Ἑοο Ανοθοονοοι Ἑο ειδοιίοίησε αυτόν, λοιπόν; Οι Λυσίμαχος και Μέλων αιτο­

Ποοοοολοοῃκο τοο› Πο οονήθολέο τοοι το κοθἴιμοολνο του κλείεται, αφού ο Αγαθών είχε αναχωρήσει τιριν δοθεί σ7 αυ­

τιρόγραμμα, ότιως μου τα είχαν αναφερει ο Άγις και ο Βρα­ τούς η εντολή εκτελεσής του. Ο Ἀγις και ο Βρασίδας δεν

σίδας. Τόνισα στους δυο νεοδαμώδεις ότι έηρεηε να ατιο­ γνώριζαν τίτιοτα, αρα δεν γνώριζε ούτε η Λήδα. 'Γι συνέβη

φύγουν καθε σωματική ετιαφή με το θύμα, όχι μόνο για να λοιτιόν, Η απορία μου λύθηκε ατιό τον Άγγ. Ήστειχο μήνυ­

μολώοοον την Πιθονοοιτο οὐλλοψήο τοοοι ολλοϋ Ἑο Πιο ΘΠ­ μα ρωτώντας τον αν γνώριζε κατι. Μου αιιαντησε ότι ο

μαντικό, ειιειδή για μας: Π οωμοιικἠ οοοφή Κο] η μοΧη οοο Αγαθών είχε φύγει ξαφνικα από την Αθήνα επειτα αηό την

κοντα, η μαχη με ξίφος, ετιιτρεηόταν μόνο όταν ο αντίιίλα­ έντονη τιροτροιιή του Μετωνος. Ο αστρολόγος του είσε·

ος ήταν αξιος τιμής. Σκοτώναμε αιιό κοντα μόνο αυτόν αιιό «Φεύγεις αμεσως. Βίτε για την Ήφεσο, είτε για τον Άδη. 'Γι

τον οτιοίο θα δεχόμαστε και να σκοτωθούμε. Ανδρείους και ῃροτιμάς¿» Ο Αγόθωγ Προῇμησε την Έφεσα

εναρετους τους τιλησιαζαμε και συγκρουόμαστε μαζί τους.

Τους αλλους, όχι. Για τους δειλοός, τους ανεντιμους, τους

δόλιους, τους καταχθόνιους, τιροβλειιόταν μόνο εκτέλεση

αιίό ατιόσταση, με ακόντιο ή βέλος. Αυτες ήταν οι τιαραδό­

σεις μας και ο Αγαθων δεν ανήκε, βεβαια, σί αυτούς τιου θα

μτιορουσαμε ποτέ να θεωρήσουμε αξιους τιμής. Άρα, οι Ἡ,

ατιελευθεροι δεν ετιρει­ιε να τον τιλησιασουν, ουτε να του» × κ × » ε

ειιιτρεψουν να τους δει, αφου η δικη μας ηθικη ανωτερο­

τητα ατιέναντι σα έναν τετοιο ανθρωιιο ήταν τόσο μεγαλη,

ώστε να μην τον αφήσουμε να μας αντικρίσει καταματα.κ κ κ 7 × | » ›

Ημουν σαφής τιανω σ αυτα, τα ακουσαν με Προσοχη και ­ν

| | | εκεφυγαν χωρις κανενα σχολιο.ιἔἶοἐΐ .

οδο] ιιείι

κτΦΑΛΑίο ίΑ|

ΠΑΝΣΒΛΗΝΟΣ

«Σηκώθηκε νωρίς (ο Δίοκλείδης), γιατί έκανε λά­θος στην ώρα.Ήταν ττανσέληνο‹;.Όταν έφτασεστο Πρόηυλο του Δίονυσου, είδε ανθρῶτπους νακατεβαίνουν αττό το ωδείο Προς την ορχήστρατου θεατρου...»

ΑΝΔΟΚΙΔΗΣ, Περί των μυστηρίων 38

ἔίι

.,..ωωε.ί..|...„.,.

ί .

ἔί ί

κΡίΣίίνίΗ ΝΥΧΤΑ ΠλίίΣίλ2ίε. Η νυχτά της Πάνσεληνου.ΉτάνΗ μήνάς Δελχίνίος, Που οί Αθηνάίοί τον ονομάζουν Θάρ­γηλίώνά. ΉβλεΠά κάθε βράδυ το φεγγάρί νά γεμίζεί κάί εΠί­κοίνωνούσά με τον Άγί κάί το Βράσίδά κάθημερίνά. Ότάνελάβά το μήνυμά Που έλεγε «Αυρίο βράδυ», τους είδοΠοί­ησά άτί θά Πάω κί εγώ εκεί. Δεν άντεχά νά μείνω στά Μέ­γάρά, ενώ στην Αθήνά θά εξελίσσοντάν γεγονότά ίστορί­κά. Ούτε σωστό ήτάν νά δίοίκεί κάνείς άΠό άΠόστάση. Αυ­τή είνάί δίοίκηση των δείλών. Γί, άυτό στο ίδίο μήνυμάτους ζητουσά νά ερθουν το εΠόμενο Πρωί στά Μεγάρά γίά

® κ × κ κ »νά εΠίστρειμουμε μάζί στην Αθηνά. Μονος μου δεν ητάνδυνάτάν νά είσέλθω στην Πόλη, άφού δεν είχά Πάεί Ποτεκάί δεν ήξερά Πώς νά κίνηθώ κάί τί κάτεύθυνση νά Πάρω.

Δεν υΠήρχε ΠερίΠτωση άΠοκάλυιμης κάί συλληιμής μου,άφου η Πόλη άυτή είνάί Πολυάνθρωηη, άντίθετά με τη δίκήμάς. Έτσί, εκάτοντάδες, άν όχί χίλίάδες άνθρωΠοί είσερ­χοντάί κάί εξέρχοντάί κάθημερίνά κάί έλεγχος στίς είσό­δους δεν υΠάρχεί. Δύνάμή τους κάί άδυνάμίά τους είνάί άυ­

τή η ελευθερίά κάί η άνεση, άλλά στη συγκεκρίμένη Περί­ίἐ κ κ κΠτωση ως άδυνάμίά το εκλάμβάνά κάί θά το εκμετάλλευσ­μουνά άνάλογά.

ἑ κ κ κ » »Ηρθάν, λοίΠον, το ετίομενο Πρωί στά Μεγάρά, με ενη­ἔΈ κ κ # κμερωσάν γίά την κάτάστάση Που εΠίκράτουσε στην Αθηνά,

ί ΗΘΗ

γία τίς Πυρετώδείς στρατίωτίκές Προετοίμασίες, τη συγκέ­ ρούσα να καταλάβω γία Ποίο λόγο οί Αθηναίοί αντί να κα­ντρωση εφοδίων, την ΠερίΠοίηση των Πλοίων, τη συνεχί­ ταΠίέσουν, να συνθλίιμουν, να εξαλείιμουν αΠό την ψυχήζόμενη Πολίτίκή δίαμάχη καί την ετοίμότητα των ολίγαρ­ τους αυτό Που ο Δίόνυσος εκΠροσωΠούσε, την κατωτερό­χίκών γία τη νυχτερίνή εΠίχείρηση. Αμέσως μετά ξεκίνή­ τητα καί την υΠοδούλωση στα ένστίκτα, αυτοί έκαναν τοσαμε. Αίγο μετά το μεσημέρί φτάσαμε στην Αθήνα. ΕΠείδή αντίθετο: τίμούσαν το θεό αυτόν καί δίοργάνωναν Προς τί­η συγκέντρωση των ολίγαρχίκών θα γίνόταν στο θέατρο μήν του τα Παναθήναία, την Πίο σημαντίκή γίορτή τους,του Δίονύσου, στην νότία κλίτύ της ΑκρόΠολης, Πήγαμε γίορτή οργίαστίκή, ατίελευθερωτίκή, όΠως υΠοστήρίζαν,εκεί γία να εξετάσουμε το χώρο καί να εντοΠίσουμε σημεία γίορτή Πρόσκαίρης αΠοδέσμευσης αΠό τα κοίνωνίκά δε­αΠόκρυιμης. Οί άλλοί γνώρίζαν την Περίοχή, εγώ, όμως, όχί. σμά, γίορτή χαράς καί ζωής. Έὶτσί έλεγαν αυτοί. Δέσμίοί, λέ­Βίδα τον Παρθενώνα γία Πρώτη φορά. ἰἶ)ντυΠωσίάστηκα. γαμε εμείς, ενστίκτων καί Παθών Πολύ Πίο δεσμευτίκώνΔεν μου φάνηκε γία ναός, αλλά γία ζωντανός οργανίσμός αΠο την κοίνωνίκή Πραγματίκότητα, το νόμο καί την ηθίκή,Παλλόμενος. Ακολουθώντας την οδό ΤρίΠόδων φτάσαμε αφού όλα αυτά έργα των ανθρώΠων είναί, μεταβλητό, μΠο­στο Ωδείο Που είχε χτίσεί ο Περίκλής, δίΠλα στο θέατρο. ρείς να τα αγνοήσείς ή να τα αΠοφύγείς, δεν είναί κάΠοίοΜΠροστά στο Ωδείο, σε μίκρή αΠόσταση ήταν το ΠρόΠυ­ μεγάλο κατόρθωμα αυτό, ενώ δεν μΠορείς εύκολα ναλο καί λίγο Πίο Πέρα ο ναός του Δίόνυσου. Δεν ήταν μεγα­ αγνοήσείς τον εαυτό σου, έργο θεϊκό, δεν μΠορείς να νί­λος ναός, ούτε εΠίβλητίκός. Ίσως συναίσθάνονταν οί Αθη­ κήσείς τον εαυτό σου, όχί μόνο όταν ο οίνος σε κυρίεύεί,ναίοί ότί η λατρεία του Δίόνυσου ήταν στην Πραγματίκό­ αλλά καί χωρίς αυτόν, ίδίως χωρίς αυτόν, όταν τα αρχέγονατητα λατρεία του κακού, λατρεία των κατώτερων ανθρώ­ Πάθη καί οί ζωώδείς ορμές μείνουν ανεξέλεγκτα καί αΠε­Πίνων ενστίκτων, ενστίκτων χαμερΠών, χυδαίων, καθηλω­ ρίόρίστα. Αυτός είναί ο δύσκολος δρόμος, Πίστεύουμετίκών. Ϊἶίμείς θεωρούμε ότί ο «δίονυσίασμός» σημαίνεί ανά­ εμείς. Να νίκήσείς τον εαυτό σου. Ούτε Πάγία ηθίκή υΠό­δυση καί ανάδείξη του θηρίου Που κρύβεταί μέσα σε κάθε σταση μΠορεί να οίκοδομηθεί δίαφορετίκά, ούτε ο κόσμοςάνθρωΠο, του θηρίου Που εμείς ονομάζουμε «Πλάνη». ΑΠε­ των θνητών μΠορεί να υτίερκεραστεί χωρίς την υΠοδού­λευθέρωση του δαίμονα, αΠοδοχή καί αναγνώρίσή του εί­ λωση των ενστίκτων στο Πνεύμα, αφού γία να φτάσείςναί ο <‹δίονυσίασμός.» Γί, αυτό δεν έχουμε στη ΣΠάρτη ναό τους θεούς ΠρέΠεί να εΠίτύχείς έργο θεϊκό, να εΠίβληθείς,του Δίόνυσου, ούτε αΠοδεχόμαστε αυτόν το θεό, ούτε το δηλαδή, στο δίκό τους δημίούργημα, τον εαυτό σου τονθέατρο αΠοδεχόμαστε, Που είναί κτίσμένο, στην Αθήνα, δί­ ίδίο, άρα ο Δίόνυσος, υΠοδείκνύοντας τον αντίθετο δρόμο,Πλα στον ναό του Δίόνυσου, αφού δίονυσίακές είναί οί κα­ δεν ήταν τίΠοτε άλλο Παρά ένας θεός­τροχοΠέδη, ένας δευ­ταβολές του· ούτε το θεό Έρωτα αΠοδεχόμαστε, εΠείδή εί τερεύων θεός, σταλμένος αΠό το Δία γία αυτόν ακρίβώς τονναί θεός συγγενής με το Δίόνυσο. Γί' αυτό, λοίΠόν, καθά ‹›κοΠό: την ΠαρεμΠ­όδίση της ανάρρησης των ανθρώΠωνμουν ακίνητος εκεί καί Παρατηρούσα το ναό καί δεν μΠο στη χώρα των θεών, ένας θεός­αντίβαρο στον ημίθεο Που

ίιθἔ] ΠΕΒ]

εμείς λατρεύουμε σαν θεό, τον Ηρακλή, αΠοφεύγοντας κα­ εξίας. Έὶτσι κι αλλιώς, βέβαια, ό,τι κι αν είχαν στο μυαλόθε «διονυσιακή» εκδήλωση, όχι μόνο θρηοκευτικα, αλλα και τους, Περίεργα και δυσνόητα ήταν για μας όλα αυτα. Δενκοινωνικα, στην καθημερινή μας διαβίωση. Γι” αυτό, λοι­ μηορείς να εξευμενίσεις το θηρίο αφήνοντας το να σο κυ­Πόν, στεκόμουν εκεί στο ΠρόΠυλο και Παρατηρούσα το ριεύσει, έστω για λίγο. Αυτό Πιστεύουμε. Ούτε διαλείμμα­ναό, Παρατηρούσα και σκεφτόμουν, τι εΠιδιώκουν, ακρι­ τα, ούτε εξαιρέσεις εΠιτρέΠονται. ἶ'ι” αυτό αΠό μικρα Παι­βώς, αυτοί οι ανθρωΠοι, οι Αθηναίοι, τι θέλουν, τι Προσδο­ δια ζούσαμε σκληρα, λιτα, στερημένα, ΠροσΠαθώντας νακούν αΠό τη λατρεία του Διόνυσου, Δεν τους είχα για αφε­ κυριαρχήσουμε ολοκληρωτικα σε ό,τι κατώτερο είχαν εμ­λείς, αρα τι Προσδοκούν, τι αλλο Παρα την αιώνια καθήλω­ φυτεύσει μέσα μας οι θεοί, σε ό,τι γήινο και εφήμερο, τηση στον κόσμο των θνητών, κόσμο ατελή και υΠοδεέστερο φιλαυτία, τον εγωισμό, την τρυφηλότητα, τη ραθυμία, τηνσο σχέση με τον κοσμο των θεών, τι αξία έχει ­σκεφτό­ ασκοΠη λαγνεία, τον Διόνυσο τον ίδιο. Δύσκολο είναι αυ­μουν­ η λατρεία του Διόνυσου, Πρώτη φορα έβλεΠα ναό τό, δύσκολος είναι ο δρόμος του Ηρακλή, δρόμος της Αρε,του, είχα ακούσει, όμως, στη Σιιαρτη Πολλές συζητήσεις τής, όχι της Κακίας, δρόμος λυτρωτικόο, αλλα δεν είμαστε,για το θέμα αυτό, μας αΠασχολούσε έντονα αυτή η ‹<διονυ­ βέβαια, τόσο ικανοί όσο εκείνος για να τον ακολουθήσουμεσιακή» μανία των Αθηναίων, μας αΠασχολούσε ο εκστα­ ατομικό και αυτόβουλα, γιί αυτό ΠροσΠαθούσαμε συλλογγ­σιασμός τους στα Παναθήναια, εκστασιασμός αΠό κατα­ κα, όχι μεμονωμένα, στηρίζοντας ο ένας τον αλλο, υΠο­Ποση οίνου και συμμετοχή σε οργιαστικές τελετές, όλες στυλωμα ο ενας του αλλου, σε ζευγαρια, σε ενοσμοτίοο, σοανώδυνες, αρα ατελέσφορες, σε αντίθεση με τη μαχη, τη δι­ λόχους, σαν Πόλη συνολικα, ανδρες και γυναίκες μαζί. Ξέ­κή μας οργιαστική τελετή, εΠικίνδυνη, ειιώδυνη, αιματηρή, ραμε ότι μόνο οι εξαίρετες και Προικισμένες φύσεις μΠο­αρα λυτρωτική και αΠοτελεσματική, μόνιμα όχι Πρόσκαιρα. ρουν να ακολουθήσουν μοναχική Πορεία, έτσι μας έλεγαν

Εκτός, Παλι, σκεφτόμουν, αν σκοΠός τους ήταν η κα­ οι γεροντότεροι, οι αλλοι δεν μΠορούμε, μόνος του οι/ηφό­θυΠόταξη του θηρίου με την Πρόσκαιρη αΠελευθέρωοή του ριζε ο Ηρακλής τις ατραΠούς του ΟλύμΠου, αλλα οι υΠό­αΠό τα έγκατα της ιμυχής, με την σύντομη αναρρηοή του λοιΠοι έχουμε αναγκη ο ένας τον αλλον, γι) αυτό ζούσαμεσε κυρίαρχο και οδηγό του ιμυχισμού τους, έτσι ώστε η κα­ ομαδικα στο στρατοτιεδο, αΠό ετιτα ετών μέχρι εξήντα, γι°θημερινή του Πίεση να εκτονώνεται και να μειώνεται ελεγ­ αυτό τρώγαμε την ίδια τροφή, φορούσαμε την ίδια ενδυ­χόμενα η ετιίδρασή του. Μήτιως οι Αθηναίοι ΠροσΠαθούν να μασία, διασκεδαζαμε μαζί, Πολεμούοαμε μαζί, Παντα όλοιεξευμενίσουν το θηρίο αφιερώνοντας του ναούς και διορ­ μαζί, Ποτέ μόνοι, Προσηαθώντας να ξεΠερασουμο το σξο­γανώνοντας γιορτές; Δεν ήξερα. ΜΠορεί να ήταν αυτή η Πέραστο, τον κόσμο των θνητών, να τον ξεΠερασουμε στο­Πρόθεσή τους, δεν μΠορούσα να τους κακολογήσω, κατι θα θερα, σίγουρα, ανεΠίστρεΠτα.ήξεραν, δεν μΠορεί ακριτα και σΠασμωδικα να ενεργούσαν, Αυτα σκεφτόμουν, ενώ ο Αυσίμαχος και ο Μέλων βρί­ούτε αΠό αΠλή εηιδίωξη μιας βραχύχρονης και ματαιης ευ­ σκονταν ήδη στο Περιστύλιο του ναού, ειδοΠοιημένοι αΠό

[ιθάι] [ιθδ]

το μηνυμο Που τους είχο στείλεί. Στάθηκον κάτω οΠά ένο κατ ανηφορίααμε λίνο αΚομα› ομναντηοαμε εναν οτενο› αλ·

Πεύκο, στο νότίο του νοου κοί Περίμενον εκεί συζητώντος λα ηερτηοτημενο ορομο­ Ο Βραοτοαο μομ ετηε οτί οτ Αθη·οδίάῳοραη χωρίς να μας μίλανα ή να μας καίτανα Είχαν μα­ νοίοί οΠοκολούσον το δρομίσκο ουτόν <‹ΠερίΠοτο», εΠείδη

ζί τους λίγο τρόφίμο κοί ένο μίκρό εγχείρίδίο κρυμμένο ηερτεβολλε ολο το μψοομο τηο Αμροηοληο Κανονταο ενανκάτω ατίό το ενδύμοτά τους. Νερά υΠηρχε σε μίο μίίῳη Πλήρη κύκλο γύρω του. Λίγο Πίο Πάνω ητον η σΠηλίά. Αυ­

κρηνη Πολυ κοντά στο νοό. Μόλίς νυχτωνε θο κρύβοντον Δ τη η τοηοθεοτα οτην είοοοο› ακρτβώα τηο οηηλταο μομ τρα­

Πίσω οΠά τους κίονες κοί θο Ποροκολουθουσον οΠό εκεί νίίκε ίδονίκή. Μτίορούσομε νο δουμε οΠό εκεί όλο όσο θο

όλες τίς ενέργείες των ολίγορχίκών. Οί Πληροφορίες μας γίνοντον στην ορχηστρο του θεάτρου, χωρίς κονείς νο μΠο­

ητον σοφείς. Λίγο μετά το μεσάνυχτο οί μυημένοί στο σχέ­ ρεί να μαα αντίλΙίΦτ8ί, οίφού οί Πτυχῶσείς του βράχου κοίδίο ολίγορχίκοί θο έρχοντον στο θέοτρο οΠά την οδό Τρί­ Τί Βίυαδθς της ΟΠηλίάς θο μος εκρυβον. Ποράλληλο μΠο­

Πάδων, όχί οΠό άλλη κοτευθυνση, έτσί ώστε, όΠοίος τυχόν ροοοαμε να οταφονομμε ηροο τρελο κοτεμθμνοετο είτεΠλησίοζε οΠά κοτευθυνση δίοφορετίκη, νο θεωρείτοί μη ί Προς τα κάτω, Προς το θέοτρο δηλοδη, είτε δεξίά, Προς το

μυημένος κοί νο οντίμετωΠίζετοί ονάλογο. Θο έφτονον σε Πρθτίὐλαίοί, είτε ορίστερά, Προς τη βόρείο κλίτυ της Ακρό­

μίκρἐς αμαδας αχ] μαζικας θα Πααναύααν μαραατα ααα να Πολης. ίδονίκη τοΠοθεσίο λοίΠόν. 'Ρο είΠο στους άλλους.

Ωδείο καί θα ανηφααίζαν τη μίκρή αααατααη μέχρί την αρ­ αν Συμφώνησον. Ψάξομε Προσεκτίκά γίο νο δούμε ον υΠηρ­

χήστρο του θεάτρου. Εῖκεί θο τους Περίμενε ο Βυφίλητος, Χαν ίΧνη βηματτον οτη Χαμηλη βλαοτηοη Ττομ Καλαητε τομε μερίκούς οκόμο ολίγορχίκους της ετοίρείος του Μέτω­ έδοίφοο αηο τον «ηερτηατο» μεΧρτ την ετοοοο τηο οηηλταο­νος. Κάθε ομάδο θο μάθοίνε τον στόχο της, Ποίες, δηλοδη7 ο Δεν μηηρλε ττηοτα αηολοτωο­ Δεν ανεβοίνε Κανεναο εκεί­Βρμοϊκές Στηλες θο κοτέστρεφε κοί ομέοως θο έφευγε γίο Ο Βραοτοαα ηηρε την τροφη Κατ το νερο ηομ εηίαμε φερετνο τον υλοηοίησεί. μοίζί μος, Πηγε στην είσοδο της σΠηλίάς κοί το έκρυψε

Φύγαμε ααα τα ναό ταμ Διανμααα Παρῃαμήααμα μέχρι εκεί. Κίνηθηκομε δυτίκά Προς το ΠροΠύλοίο, το Περάσοίμε,

την ορχηστρο του θεάτρου κοί τίς λίγες σείρές μορμάρίνων είαήλθαμ8 στο χώρο της ογοράς κοί ονομείχθηκομε με το

εδωλίων Που την Περίέβολλον. Πίσω οΠό ουτές, ομφίθεο­ ηληθοο; ηερτμενονταα να νμΧτώαεί­τρίκά, το έδοφος είχε δίομορφωθεί κοτάλληλο γίο νο δεχθεί ΣκοΠός μος ήτον μόνο η Ποροκολούθηση των γεγονό­είίολληλες σείρές ξολίνων Καθίαματων, νία ταμς Θαααές των. 'ΓίΠοτο άλλο. Κομμίο συμμετοχη. Οί οδηγίες Που είχον

Που Ποροκολουθούσον το θεοτρίκά δρώμενο. Κοίτώντος οοθετ ατομο οοο νεοοαμώοεία ηταν ίοίεα ακρίβώα­ ΌΦείλανβαρεία καί ψηλα Προς την Ακμόῃαληγ είδα ας αῃαατααη μία ε νο Ποροκολουθησουν μόνο το νυχτερίνά δρώμενο κοί νο

σου ΠερίΠου στοδίου, στίς υΠώρείες οκρίβώς του βράχου, μη μετακτνηθοον αηο τον ναό τομ Δίανύααττ εκταα αν

μίο μίκρη σΠηλίά. Ανέβηκο Προς το εκεί κοί οί άλλοί δυο με μηηρλε μεναλη ανανκη η Καττ εξαίρετίκο Καί αηροβλεητο­οκολούθησον. Μόλίς ΠροσΠεράσομε το ξύλίνο κοθίσμοτο ς Φμαίκαί οφείλαν να ατίαφύγθυν, μα καθε τρόίίθ τη σύλλη­

[ιθθ] [ίθΐ]Χ

ἔεε

ιμη τους. ἱἰηίκοίνωνία μεταξύ των δύο ομάδων δεν θα συμβεί το βράδυ. Όλοί συζητούσαν μανίωδώς γία τη σίκε­

υΠηρχε κατά τη δίάρκεία της νύχτας, αφού κάτί τετοίο ού­ λίκἠ εκστρατεία, τίς Προετοίμασίες, την τεράστία συγκε­

τε αναγκαίο ήταν ούτε ακίνδυνο. Αναφορά θα εδίναν λίγο ντρωση στόλου, στρατού καί εφοδίων, τίς Προοητίκες της

μετά τα ξημερώματα στη γεφυρα του Ιίηφίσού. Αν γία νίκης, την κατάκτηση της Σίκελίας ολόκληρης, τον Πλού­

οΠοίοδηΠοτε λόγο δεν ημουν εκεί εΠρεΠε να Πάνε στον το καί την ευμάρεία Που θα εφερνε στην Αθήνα η εκστρα­

ίσθμό καί να αναφερουν στον ενωμοτάρχη Που βρίσκόταν τεία αυτή. Οί ολίγαρχίκοί είχαν δίκίο. Η Πόλη ολόκληρη εί­

στο σημείο εκείνα χε εκστασίαστεί θεωρώντας σαν βεβαίο αυτό Που ηταν μό­

Πρόθεσή μου ήταν να εΠίστρειμω το ταχύτερο στα Με­ νο εΠίθυμητό. Αογίκη ενασχόλησης με τυχερά Παίγνία είναί

γαρα γία να στείλω μηνυμα στη ΣΠάρτη. Αλλωστε δεν ηξε­ αυτή, όχί λογίκή Πολέμου. Παράτολμοί ήταν οί Αθηναίοί,

ρα την αττίκη δίάλεκτο, δεν μΠορούσα να μίλησω με αθη­ όχί, όμως, αΠο ανδρεία. Ήταν Παράτολμοί αΠό άγνοία καί

ναϊκη Προφορά, άρα όσο Περίσσότερο Παρεμενα στην Αθη­ βουλίμία. Στη δίκη μας Πόλη ίσχυε ακρίβώς το αντίθετο.

να, τόσο μεγαλύτερος ήταν ο κίνδυνος αΠοκάλυιμης καί Ήμασταν Πολύ εΠίφυλακτίκοίαΠεναντί στους Πολεμους καί

σύλληψης μου. Αν τα γεγονότα εηεβαλλαν κάΠοία δίαφο­ τίς εκστρατείες, γίατί όλη μας τη ζωή την Περνούσαμε Προ­

ρετίκἠ ετίίλογη δεν το γνώρίζα εκείνη τη στίγμη. ετοίμαζόμενοί μόνο γί” αυτό, άρα είχαμε βίώσεί αΠό μίκροί

Η αγορά ήταν Πολύβουη. Πολίτες, δούλοί, στρατίώτες, τον Πόλεμο σε κάθε του Πτυχἡ καί λεΠτομερεία καί γνω­

αστυνομίκοί, εμΠοροί καί γεωργοί Πηγαίνοερχονταν καί ρίζαμε τίς αΠρόοΠτες δυσχερείες Που εμφανίζεί καί τα Πί­

συμφύρονταν ακατάΠαυστα. Φυσίκά, δεν μας εδίνε κανε­ κρά, Πολλές φορες, αΠοτελεσματά του. Ημείς ήμασταν

νας σημασία. Αν τυχόν χρείαζόταν να μίλησω, αν, δηλαδη, εηαγγελματίες του Πολεμου. Αυτοί ήταν εμΠοροί. Προσ­

κάΠοίος μου αΠεύθυνε τον λόγο, οί άλλοί δύο θα εξηγούσαν δοκούσαν το κερδος καί τα μάτία τους γυάλίζαν αΠό την

ότί ήμουν μετοίκος αΠό την Ἑίνίδο καί είχα ερθεί Πρόσφα­ Προσδοκία της αΠόκτησής του. Όλοί οί εμΠοροί ετσί είναί

τα στην Αθήνα, άρα δεν ήμουν εξοίκείωμενος με το τοΠίκό καί γί” αυτό άλλωστε εμΠορεύονταί. Ρία τους Πολεμίστές

ίδίωμα. Προτίμησαμε να «κρυφτούμε» μεσα στο Πλήθος, δεν είναί το ίδίο. Ο Πολεμίστης Πολεμάεί αΠό εξαναγκασμό

Παρά σε κάΠοία αΠομονωμένο σημείο της Αθήνας, ξερο­ καί αυταΠάρνηση, ο εμΠορος εμΠορεύεταί αΠό αρεσκεία

ντας ότί αυτός ο τρόΠος Προφύλαξης, σε μία τετοία Πόλη, καί ωφελίμίσμό. Ο ενας δίακίνδυνεύεί τη ζωή του, ο άλλος

ήταν ασφαλεστερος. Οί τοΠίκες αρχες δεν ηταν υΠοιμία­­ την Περίουσία του. Ο ενας δαΠανά αίμα, ο άλλος χρήμα. Γί,

σμενες γία την Παρουσία μας, άρα εκεί στην καρδίά της Πό­ αυτό οί εμΠοροί Παίρνουν Πίο εύκολα Πολεμίκες αΠοφά­

λης, στην αγορά, μέσα στην οχλαγωγία καί τη συνεχη κί­ σείς. Οραματίζονταί το κερδος Περίσσότερο αΠό εμάς Που

νητίκότητα των Πάντων δεν υηηρχε γία μας κανενας κίν­ ΠρούΠολογίζουμε το ανθρώΠίνο κόστος. Έὶτσί, γία τους

δυνος. Αντλούσαμε Πληροφορίες χωρίς να κίνδυνεύουμε. Αθηναίους ο Πόλεμος Που μεσολαβούσε μεχρί τη βεβαίη, γί7

'Ϊ'ίΠοτα στην Πόλη δεν Προμηνυε αυτό Που εΠρόκείτο να αυτούς, αηοκομίδή των κερδών, φαίνόταν μία ασήμαντη λε­

[ιδβ] [ιδθ]

Πτομοοολο­ Η οκοτμη τομο οτνο ομοκοττοτοῖ οοο το βομλτ σεκτίκές κίνήσείς, χομηλωμένοί, ερηοντος σχεδόν, ονεβη­μίο. Πόσοί οΠό ουτούς θο ζούσον γίο νο οΠολούσουν το τυ­ κομε μεχρί την είσοδο της μίκρης σηηλίός. Βρήκϋμε Σκοτχόν κερδη της Πόλης τους; Δεν φοίνότον νο τους οΠοσχο­ το τροφίμο κοί τον νερό στο σημείο Που το είχε οφἠσεί 0

λοτ Κοθολομ ομτοί Ποοο μονον μοομίομο ολο οώφοονοτϋ Βροσίδος. Αυτός έλεγξε ον η τόξη με την οΠοίο το είχε το­

οττοοο τον Νμοοϋ Πομ ολ ολλολ ολομ ομοοοω ομνοοοομονοτ οοο Ποθετήσεί ήτον ολλογμενη7 ον κοί τετοίος κίνδυνος δεντην Ποοοτττμοῆ τηο. νίκηο, τομο οννοοοοον οτοοοτκττκο­ υΠηρχε, οφού ίχνη οΠό βημοτο, εκτός οΠό ουτό του Βρο­

Όλο το οττονομμο μοίνομο οτην ονοοο κοί οτομο Χώοοοο σίδο, δεν είδομε. ΔείΠνησομε σίωΠηλοί) Ποροτηρώντος Πο­

νοοω οτο οοτήν­ Ότον οολοοο νο βοοοτοζολ Κο] ο ονοοο νο ντο όλη την Περίοχη, κολυμμενοί οΠόλυτο οΠό το σκοτόδίερημώνεί σίγο σίγο, οκολουθησομε την οδό των 'ΓρίΠόδων της σίίηλίος 'Οτον τελείώσομε, Πορομείνομε εκεί, στην εί­με κοτεύθυνση νοτίοονοτολίκη. Φτόνοντος στο θεοτρο του σοδο της οῃῃλίόο γίο λίγο κοί μετό κοίμηθήκομε ετσί ώστεΔτονμοομ οτοἠλθομο οτο Ποοοολιο› οίοομο τοοο οοο νεο· δύο νο κοίμούντοί κοί ενος νο Πορομένεί όγρυτίνος, μοί­οομώοοιο οτοιμομο νο λοβομν ττο Ποοκοθοοτομονοο θοοοιο ροζοντος τον χρόνο της ονοηουσης γίο νο έχουμε κοί οί

τομο Κο] Κτνηθήκομο βοοολοομτμςο Ποοο το Ποοοολολο­ Λίο τρείς την ίδίο ΠερίΠου ευεξίο κοτο την κρίσίμη ώρο. Μέχρίνο Πολν οοο το Ποοοολοοο ομνοντἠοομο τον «ΠοοίΠοτο»­ το μεσονυχτο εΠίκροτούσε οΠόλυτη ησυχίο. ΜΠορούσομεΣτομμομο οοξτο› μο Κοτοοθμνοη ονοτολοοἦ Κοτοῃτοοοντοο νο δούμε κοθορο το Ωδείο, την ορχηστρο του θεότρου, το

ολη τη νοττο κλττο τοο Ακοοττοληο­ Βτοκοοτοοοο οττολμτη Ποροσκήνίο, το μορμόίρίνο Πρώτο εδώλίο, το ξύλίνο κοθί­ηοομτο­ Σμνοὶοοομο βοοτζοντοο ονοτολτκο­ Ποοοοομο το σμοτο των θεοτών κοί τίς δύο Προσβόσείς Προς την ορχη­

Χολκομονοίο κο] το νοο τομ Αοκλοτοοο­ Είλο Πιο νμΧτώοοΒ στρο, την ονοτολίκη, οΠό την Πλευρο του Ωδείου κοί τη δυ­ολλό ητον Πονσέληνος, ορο η οροτότητο κολη. Φτοσομε Πο­ τίκη, οΠό το ΠροΠύλοίο. "Ρο νοό του Δίόνυσου, Πίσω οΠό τηνω οΠό το θέοτρο του Δίόνυσου. ΚοτοΠτεύοντος Πολί ολό­ σκηνή του θεὀτροιχ 6" τον βλέῃομε καθαρό­ Η οτγόστο­

κληρη την Περίοχη δεν δίοΠίστώσομε την οΠοίοδήΠοτε κί­ ση ήτογ μεγάλη. Βτίίπλεον, λόγω της κοτωφερείος τουνηση. Ούτε Πολίτες, ούτε οστυνομίκοί. Ο Λυσίμοχος κοί ο εδάφους, ῃ σκηνή μος εκρυβε ενο μερος του νοού. ΣτηνΜελων, ονόμεσο Πίο στους κίονες του νοού, δεν φοίνοντον, Ορχήοτρο τού θεόίτρουγ μίσό στοδίο οτίόστοση Περίηου, θοολλό κοί στον οκόίλυΠτο χώρο νο είχον Πορομείνεί, Πόλί δεν μτίορούσομε νο δίοκρίνουμε τον ορίθμό των ονθρώί­των

θο τοοο βλέττομο οφοο Π οοοοτοοοί οο ομθοτο νοομμήί Που θο Προσερχοντον, όχί, όμως, κοί το ΠρόσωΠόί τους.έφτονε το ενο στόίδίο ΠερίΠου. Μείνομε οκίνητοί) οφου­ Αρκετῇ ώρο μετό το μεσόνυχτο, ότον ο Κρόνος έγίνενκοοοτἠκομο Ποοοοοθήοομο νο οξοκοτβτοοομμο ον οοήο· οροτός στο στερέωμο, όρχίσε η κίνητίκότητο, όΠως οκρί­Χο κοντο Κοοοτο ονθοώοτνο Ποοομοίο­ Ποοιμένομο έτοτ ντο βώς το είχε σχεδίοσεί ο Μετων. Μίο ομόδο οκτώ οτόμωνοοκοτἠ ώοο­ Ότον ολο βοβοτώθητίο οτ] κονονοο οον μττήο­ εμφονίστηκε οΠό την Πλευρό του Ωδείου. Αμίλητοί, εφτο­χε γύρω μος, ενευσο στους ολλους δύο κοί με Ορνέο Προ· σον στο Πρώτο εδώλίο κοί κόθίσον εκεί. Η οκουστίκη του

ἴιΐθ] [ινιλ

τ›

θεατρου ήταν τέτοια, ώστε οι θεατές ακόμα και των τελευ­ Ξέραμε, βέβαια, ότι όλοι αυτοί είχαν πολεμήσει, είχαν στρα­ταίων καθισματων να ακούνε τις φωνές των ηθοποιών, τιωτική εμπειρία, αλλος λιγότερο, αλλος περισσότερο, αλλαεμείς, όμως, είμαστε ένα τέταρτο του σταδίου πιο ιμηλα, για μας δεν έπαυαν να είναι έμποροι, όχι στρατιώτες. Όταναρα οι φωνές από την ορχήστρα έφθαναν σε μας σαν ηιί­ όλοι οι αλλοι έφυγαν, οι οκτώ επικεφαλής σχηματισαν καιθυρος. Οι οκτώ συζητούσαν μεταξύ τους, αλλα εμείς δεν αυτοί δύο τετραμελείς ομαδες. Η μία έφυγε προς το Ωδείο,καταλαβαίναμε, βέβαια, τι έλεγαν. Μετα από λίγο αρχισαν η αλλη, όμως, ακολούθησε τελείως διαφορετική πορεία σενα έρχονται οι υπόλοιποι. Σε μικρές ομαδες 8­ι0 ατόμων σχέση με όλες τις υπόλοιπες. Δεν κατευθύνθηκαν αυτοί ού­έφταναν στην ορχήστρα του θεατρου, όλοι ανεξαιρέτως από τε δυτικα, ούτε ανατολικα, ούτε νότια, αλλα αντίθετα, αρ­την πλευρα του Ωδείου. Κανένας δεν ήρθε από τα νότια ή χισαν να ανεβαίνουν τον κεντρικό διαδρομο του θεατρου,τα ανατολικα, όπως το είχαν προσυμφωνήσει. Μολονότι αυτόν που το χώριζε σε δύο ίσα μέρη. Κινήθηκαν, δηλαδή,ερασιτέχνες ενεργούσαν επαγγελματικα. Ο Βρασίδας κρα­ βόρεια και ανηφορικό, αρα κατ' ευθείαν προς τη σπηλιατούσε σημειώσεις για τα παντα. Όταν τελείωσε η προσέ­ στην οποία βρισκόμασταν εμείς. «Κανόνες μαχης», είπαλευση και όλοι συγκεντρώθηκαν στο θέατρο, υπολογίσαμε, αμέσως. Πήραμε τα εγχειρίδια, γίναμε ένα με τους βρα­ότι, πραγματι, είχαν προσέλθει τριακόσια ατομα συνολικα. χους, συσπειρωθήκαμε, καλυμμένοι παντα στο σκοταδι καιΧωρίς να χασουν χρόνο, σχηματισαν οκτώ σειρές, μπροστα έτοιμοι για όλα. Να μας δουν ήταν αδύνατον, αφού βρισκό­από καθε έναν από τους συνωμότες που είχαν έρθει πρώ­ μασταν λίγο μέσα από την είσοδο της σπηλιας, σε σημείοτοι. Έτσι σχηματίστηκαν οκτώ σειρές με 9 τετραδες η κα­ που το φως της σελήνης δεν έφτανε. Να είχαν αντιληφθείθε μία. Μία τετραδα έμεινε μπροστα στην σκηνή, χωρίς να την παρουσία μας ήταν μαλλον απίθανο. Ουδείς μπορού­εντασσεται σε καμμία από τις οκτώ σειρές. Ίσως εφεδρική σε να γνωρίζει ότι ήμασταν εκεί. Το πιο πιθανό, λοιπόν,τετραδα, ίσως τετραδα από επόπτες. Καθε τετραμελής ομα­ ήταν πως μόλις οι ολιγαρχικοί έφταναν στον «περίπατο», λί­δα πλησίαζε στο εδώλιο εκείνο στο οποίο καθόταν ο ολι­ γο πανω από το θέατρο, θα ακολουθούσαν αυτόν το δρο­γαρχικός που αντιστοιχούσε στη σειρα της, έπαιρνε τις οδη­ μίσκο, ανατολικα ή δυτικα, για να φτασουν, στο δικό τουςγίες που της αναλογούσαν και έφευγε για να ακρωτηριασει αντικειμενικό σκοπό.τις Βρμαῖκές Στήλες που της είχαν ανατεθεί. Ακολουθούσε Έτσι ακριβώς έγινε. Οι τέσσερις ανδρες ανέβηκαν αμί­η επόμενη και μετα η επόμενη μέχρις ότου όλες οι ομαδες, λητοι μέχρι τον «περίπατο» και έστριψαν δεξια ακολουθώ­μαζί και η εφεδρική, έφυγαν, ακολουθώντας τώρα όλες τις ντας ανατολική κατεύθυνση. Μπροστα πήγαιναν οι δύο μεδυνατές κατευθύνσεις, είτε ανατολικα, είτε δυτικα, είτε νό­ τους Πελέκεις, τρίτος ήταν Ο τοξότης Και τελθυταίος ΟΗ­τια, αναλογα, προφανώς, με το στόχο που είχε δοθεί στην τός με το ξίφος. Τα πρόσωπα τους φανηκαν καθαρα στοκαθεμια. Όλοι αναχώρησαν με ταξη και ηρεμία, γεγονός φως του φεγγαριού, αφού η απόσταση που μας χώριζε τώ­που μας εξέπληξε, απρόσμενο για ανεκπαίδευτους πολίτες. ρα από αυτούς ήταν πολύ μικρή. Εγώ δεν τους γνώριζα, βέ­

ίιἶἔ] Π73]

βοιο, τους γνώριζον, όμως, οι όλλοι δύο κοι ομέσως ση­ λός σε στύση κοι στην κορυφή η κεφολή του Εὶρμή. Οι ολι­μείωσον το ονόμοτόι τους: Εῖυφίλητος, Χορμίδης, Κολλίος, γορχικοί Πλησίοσον τη Στήλη γρήγορο κοι οποφοσιστικό.Βύφημος. Ο Πρώτος κτύΠησε, χωρίς κονένον ενδοιοσμό, με ένο κο­

Μόλις οι ολιγορχικοί οΠομοκρύνθηκον μισό ΠερίΠου φτό, ξερό κτύΠημο την Πορειόι κοι τη μύτη του ογόιλμοτος,στόιδιο, βγήκομε οΠό τη σΠηλιόι, οφού Πρώτο διοΠιστώσο­ συνεχίζοντος την Πορείο του. Ο δεύτερος οκολούθησε χω­με ότι δεν υΠήρχε κομμίο ονθρώΠινη Πορουσίο τριγύρω ρίς χρονοτριβή κοτοφέροντος ένο Πιο δυνοτό κτύΠημο, στομος. Ακολουθήσομε τον ‹‹ΠερίΠοτο» Προς την κοτεύθυνση ίδιο οκριβώς σημείο. Το ΠρόσωΠο του ογολμοτος ουσιο­Που είχον Πόιρει οι ολιγορχικοί, ονοτολικόι, δηλοδή, βοδίζο­ στικόι εξοφονίστηκε. Το δεύτερο Πλήγμο ήτον τόσο δυνο­ντος οργόι κοι Προσεκτικό. Δεν τους βλέΠομε, οφου ο δρό­ τό, ώστε, λογικό, όλο η κεφολή ΠρέΠει νο οΠοκόΠηκε οΠόμος οκολουθώντος την κομΠή του λόφου, δεν ήτον οροτός τη βόιση της, χωρίς, ομως, νο Πέοει στο έοοφοο Οι ολλοιΠορόι γιο μερικό Πόδιο μόνο. Προχωρήσομε λίγο οκόμο κοι δύο με το τόξο κοι το ξίφος οκολουθούσον σε μικρή οΠό­κοτεβήκομε κόΠοιο χωμόιτινο σκολοΠοτιο Που οδηγούσον στοση, χωρίς νο συμμετέχουν στην οΠοκοΠή. Δίχως κομ­στην οδό ”ΓριΠόδων, χωρίς νο ξέρουμε ον ουτή ήτον η κο­ μίο χρονοτριβή οι ιερόσυλοι Προχώρησον λίγο βήμοτο Πιοτεύθυνση Που είχον Πόρει οι τέσσερις όινδρες. Ακριβώς στο κότω. ΔίΠλο σε μίο κρήνη βρισκότον μιο όλλη Ερμοϊκήσημείο συνόντησης ουτού του κοτηφορικού κλιμοκωτού Στήλη. ΗΠονέλοβον τοχύτοτο την ίδιο διοδικοσίο, οκρωτη­μονοΠοτιού κοι της οδού ”Γ'ριΠόδων βρισκότον μιο Βρμοί­ ριόιζοντος το ΠρόσωΠο. Συνέχισον στην οδό 'ΓριΠόδων, ολ­κή Στήλη. Ο Ἀγις κοι ο Βροσίδος στομότησον. Μου είχον λό δεν είχε Πιο κονένο νόημο νο τους οκολουθούμε. Ό,τιδείξει το Πρωί Βρμοϊκές Στήλες στο χώρο της ογορόις, ολ­ θέλομε νο δούμε το είχομε δει. Δεν υΠήρχε λόγος νο διο­λο η ολήθειο είνοι ότι μέσο στο σκοτόιδι δεν κοτόλοβο ότι κινδυνεύσουμε όιλλο. Στομοτήσομε κοι γυρίσομε Πίσω. Πή­βρισκόμοστον μΠροστόι σε μίο οΠ” ουτές. Πλησιόισομε. Το ρομε Πόιλι τον «ΠερίΠοτο», Περόσομε το ΠροΠύλοιο, εισήλ­ΠρόσωΠο του ογόλμοτος είχε οκρωτηριοστεί. Όλη η δεξιό θομε στην ογορόι κοι συνεχίσομε στην οδό των Πονοθη­Πορειόι, η μύτη κοι το στόμο έλειΠον κοι το οΠοκομμένο νοίων, βοδίζοντος Πιο ορκετό γρήγορο. Δεν υΠήρχε κομμίοτμήμοτο βρίσκοντον στο έδοφος. Το όγολμο είχε Πορο­ ένδειξη ονθρώτιινης Πορουσίος, ολλόι όλες οι Ιῖιρμοίκές Στή­μορφώθεί εντελώς. Προχωρήσομε. Στρίιμομε οριστερόι λες Που συνοντούσομε ήτον οκρωτηριοσμένες, οΠό τιςστην οδό 'ΓριΠόδων, Πηγοίνοντος οΠό σκιόι σε σκιόι, λίγο Πιο ομόδες των ολιγορχικών Που είχον Προηγηθεί. Μόλις Πε­γρήγορο τώρο, ολλό Προσέχοντος Πόντο την κόιθε μος κί­ ρόσομε τον Κερομεικό κινηθήκομε οκόμο Πιο γρήγορο.νηση. Μόλις διονύσομε μισό στόιδιο ΠερίΠου τους είδομε. Φτόισομε στο τείχη της Πόλης κοι κρυφτήκομε εκεί, σε μίοΜείνομε οκίνητοι. Οι τέσσερις όινδρες Πλησίοσον μιο Βρ­ συστόιδο δένδρων Περιμένοντος νο ξημερώσει γιο νο ονοί­μοϊκή Στήλη. Είχε ύφος τρίο ΠερίΠου Πόδιο κοι Πλόιτος λι­ ξει η Πύλη. Ήδη είχε ορχίσει νο χορόζει. Μόλις η Πύλη τηςγότερο οΠό ένο. Στη μέση του ορθογωνίου ήτον ένος φολ­ ιερόις Οδού ονοιξε κοι οι Πρώτοι ογρότες εισήλθον στην Πό­

ίιΐέί] ίιΐδ]

λη, εμείς βγήκαμε καί κίνήσαμε γία την αγροίκία του Με­ ζ του. Βαδίζοντας Πίσω του, αΠό καΠοία αΠόσταση, δίαΠί­τωνος. ἑηἐ οίυωοαν οτί Πήρε το δρόμο γία το Λαύρίο. Βίχε Πία ξημε­

Ο Μετων δεν ήταν εκεί. Ούτε η Λήδα. Μόνο οί δούλοί ρώσεί καί η κίνηση ήταν αρκετή. Ο άγνωστος συναντήθη­υηήρχαν, αλλα αυτοί δεν ήξεραν Πού είναί ο κύρίός τους. Ο Κε με κόῃθιθν άλλο, Που είχε μαζί του δύο αλογα. ΆρχίσανΆγίς έφυγε Παλί γία την αγορα, με σκοΠό να αναζητήσεί τον νο συζηῖόνε­ Ο] δίκθί μας Πλησίασαν, αδίαφορα, καί μΠή­Μετωνα καί να συλλεξεί Πληροφορίες γία το κλίμα Που εΠί­ καν στη συζήτηση, ρωτώντας γία την κατεύθυνση Προς τοκρατούσε. Έἱμείνα με το Βρασίδα. ίΒΠρεΠε να συναντήσω Λαύρίο, με το Πρόσχημα οτί καί εκείνοί Πήγαίναν Προς τατους δύο νεοδαμώδείς γία να μαθω τί είχαν δεί αυτοί. Πε­ ­Π εκεί­ Κότίοίο σῃγμή ρώτησαν τον άγνωστο νο εουε Πε] εερίμεναν, όΠως τους είχα είδοΠοίήσεί, στη γεφυρα του Κη­ όνομά τομ. Αίίαντησε Πως λεγεταί Δίοκλεἰδῃαφίσού. Με το Βρασίδα κατευθυνθήκαμε Προς το σημείοεκείνο. Όταν Πλησίασαμε στη γέφυρα, Παντα γεματη Πε­ ίγ

ζούς, ίΠΠείς καί καταφορτες εμΠορίκες αμαξες, ο Βρασίδαςεμείνε λίγο Πίσω καί εγώ κατευθύνθηκα Προς το σημείοσυναντησης.

Ο Λυσίμαχος καί ο Μέλων στεκονταν στο δυτίκό ακροτης γεφυρας, υΠοκρίνόμενοί ότί Περίμεναν καΠοίον Που θα

ερχόταν αΠό την κατεύθυνση της Βλευσίνας. Μίλήσαμε γία .

λίγο, όρθίοί. Βίχαν δεί, μου είΠαν, τους ολίγαρχίκούς να συ­ Β

γκεντρώνονταί στο θεατρο, αλλα δεν ήξεραν τί ακρίβώς εί­ ,χε συμβεί στην ορχήστρα, αφού η σκηνή καί τα Παρασκή­νία τούς έκρυβαν τη θεα. Βίδαν την αναχώρηση των τε­τραμελών ομαδων, αλλα δεν ακολούθησαν καΠοία αΠ7 αυ­

τες, αφού δεν είχαν οχετίκή εντολή. Παραμένοντας στη θε­ση τους, όμως, δίαΠίστωσαν οτί καΠοίος Που, Προφανώς,δεν ανήκε στους συνωμότες, Πλησίασε Προσεκτίκα στοΠρόΠυλο του ναού καί έμείνε εκεί κρυμμένος Πίσω αΠό

έναν κίονα. Ο άγνωστος Παρεμείνε στο ίδίο σημείο μεχρίς ×

ότου όλες οί ομαδες αΠοχώρησαν. Μετα εφυγε καί αυτός Ὁ

Παίρνοντας νότία κατεύθυνση αρχίκα. θεώρησαν σκόΠίμο ζ

να τον ακολουθήσουν γία να δίαΠίστώοουν την ταυτοτητα

[ι?β] [ι'??]

κι

κυρΝΑ­¬»±ΜοΜψ

§

ἕ

4

ρωρῳωωο

3τκοΦΑΛΑιο ιο

ΜΗΝΥΣΕΗΣ

«Στη συνέχετο υηοβλήθηκε δεύτερη μήνυση.Ζούσε εδώ κάποιος μέτοικος, ο Τεύκρος, πουέφυγε κρυφό γιο το Μέγορο κι οηό εκεί Πληρο­φόρησε τη Βουλή ότμ ον του ενγυότον ομνηστίο,θο ονολάμβονε την υηοχρέωση νο κόνετ οηοκο­λύψεκ; ντο το μυστήριο, νο κοτογγείλει, δηλοδή,όσους ηηρον μέρος σ” ουτο...»

ΑΝΔΟΜΔΗΣ, Περί των μυστηρίων ιὅ

±

ἐ

§

Σ ΤΗΝ ΠΟΛΗ ΟΛΟΚΛΗΡΗ, μόλτς ξημερωσε, ειττκρότησε σύγ­χυση κατ τταντκός. Οτ Πολίτες έστεκαν όναυδοτ μττροστό

σττς Βρμαϊκες Στήλες, ανήμττοροτ να ανττληφθούν ττ ακρτ­» » » » | »βως ετχε συμβετ. Δεν τττστευαν σε αυτο ττου εβλετταν. Δεν

ήταν μόνο ανήκουστο ή ττρωτόγνωρο. Ήταν κόττ ττολυ χετ­ρότερο. Ήταν ανεξήγητο. Στην Πόλη της λογτκής συνεβατ­νε κόττ τταρόιλογο. Αυτός ο τταραλογτσμός τους είχε σαστί­

Ι ' » »σετ. Ηταν μαθημενοτ να αττοδεχοντατ δύο μόνο αττίες γταόλα τα γεγονότα, φυστκότ η κοτνωντκότ, τη βούληση των θε­ών κατ τη λογτκή. Τα ευεξήγητα ήταν λογτκα, τα ανεξήγη­

ὶ » » » » »

ἶγτ

ἔ

ωΜε±ωικοοωτ«‹ωωω»,

τ

τα θεϊκα. Η τεροσυλτα, ομως, αττορροτα της βουλησης τωνθεών δεν μττορούσε να είνατ. Αυτονόητο αυτό. Δεν το συ­ζητούσαν καν. Άρα έμενε η λογτκήἔῖἔὶττρεττε να υττόρχετ μίαλογτκή εξήγηση γτα την αττοτρόττατη ττρόξη ττου αντίκρτζαντα μόττα τους, έττρεττε να υττόρχετ αττία κατ σκοπός, αλλό τε­τοτα εξήγηση δεν μττορουσαν να βρουν. Μεζεμένοτ σε ομό­δες μπροστα σττς Βρμαῖκές Στήλες, όρχτσαν στγό στγότ, μό­λτς ξεττερόστηκε η αρχτκή τους εκττληξη, να συζητόνε εντο­να γτα τα αίττα της ττρόξης, ενώ ταυτόχρονα ττληροφορού­νταν την έκταση της τεροσυλίας, μόθατναν, δηλαδή, όττ ηα­ρόμοτα καταστροφή είχε συμβεί όχτ μόνο στη συγκεκριμε­νη Εὶρμαῖκή Στήλη ττου ο καθένας τους αντίκρτζε δίττλαστην οτκία του ή λίγο τταραττερα, αλλα σε όλη την Αθήνα.

[ιβι]

Όταν συνειδητοΠοίησαν την ολότητα της Πράξης, άρχισαν, δὴ δράσεις των Πολιτών. Όλοι συγκεντρώθηκαν γύρω του, γιασε έξαλλη κατάσταση, να συρρέουν στην αγορά, ζητώντας να ακούσουν τι είχε να τους Πει. Αυτός άρχισε να φωνάζειεξηγήσεις αΠό τους άρχοντες, εξηγήσεις Που εκείνοι δεν και να χειρονομεί, λαχανιασμένος, δείχνοντας Προς κάΠοιαμΠορούσαν, βέβαια, να δώσουν. κατεύθυνση, λέγοντας ότι μιά ῖἶιρμαϊκή Στήλη, μία και μό­

'Γο Πλήθος εξαγριωμένο άρχισε να τα βάζει με όλους και νη σί ολόκληρη την Αθήνα, δεν είχε καταστραφεί. Ποια εί­με όλα. Τα Πάντα τούς έφταιγαν και όλοι ήταν υΠεύθυνοι, ναι η στήλη, ρώτησε μανιασμένα το Πλήθος. «Αυτή Που βρί­δημοκρατικοί, ολιγαρχικοί, βουλευτές, στρατηγοί, ο Αλκι­ σκεται μΠροστά στην οικία του Ανδοκίδη», αΠάντησε ξέ­βιάδης, ο Νικίας, όλοι. Δεν ήξεραν, όμως, εναντίον τίνος Πνοος ο δρομέας. «Αλλά μην Πάτε Προς τα εκεί», συνέχι­να στραφούν. Ποιον να καταδιώξουν; Ποιον να κατηγορή­ σε, «γιατί ο Ανδοκίδης έχει εξαφανιστεί. Δεν θα τον βρείτε».σουν, να δικάσουν και να καταδικάσουν, Αμήχανοι μΠροστά Κίνησαν όλοι για το Πρυτανείο, ζητώντας αΠό τους άρ­στο ανεξήγητο, φοβισμένοι, ΠροσΠαθώντας να ερμηνεύ­ χοντες διευκρινίσεις, αΠαιτώντας τη λήηιη μέτρων, τηνσει ο καθένας τους την ΠερικοΠή των Ηρμών με το δικό αΠοκάλυιμη και την τιμωρία των ενόχων ­ του Ανδοκίδητου τρόΠο, άλλος σαν οιωνό, άλλος σαν αΠόΠειρα κατάλυ­ Πρώτου αΠ” όλους. Οι άρχοντες, αιφνιδιασμένοι κι εκείνοισης της Δημοκρατίας, άλλος σαν ένα ακόμα «αστείο» του στην αρχή, άρχισαν σιγά σιγά να αντιδρούν. Βγήκε ανακοί­Αλκιβιάδη και των φίλων του, συνέχιζαν να συζητάνε έντο­ νωση εΠικήρυξης και ασυλίας. ΕΠικήρυξης για τους ενό­να, έτοιμοι για όλα. Φυσικά, την Πραγματική αιτία και τον χους, ασυλίας για όσους τους κατέδιδαν. Πολύ σωστό αυτόεΠιδιώκόμενο σκοΠό αΠοκοΠής των κεφαλών δεν μΠο­ σκέφτηκα. Για μια Πόλη Που λατρεύει το χρήμα, τι άλλο θαρούσαν να τον εντοΠίσουν. Οι συλλογισμοί του Μέτωνος μΠορούσε να είναι Πιο αΠοτελεσματικό; Σίγουρα μερικοί θαήταν γι, αυτούς αΠροσέγγιστοι. Ποιος θα τους εξηγούσε κάμΠτονταν, θα κατέδιδαν, θα συκοφαντούσαν, Ποιος,την αφαίρεση «Παρθένος» ­ «Ερμής» = Μηδέν άγαν; Ποι­ όμως, θα ξεχώριζε την αλήθεια αΠό το ψέμα, Ποιος θαος θα τολμούσε να εμφανιστεί και να αναΠτύξει τέτοια εΠι­ αΠέρριΠτε τη συκοφαντία, Ποιος θα αντιλαμβανόταν την Πι­χειρηματολογία, χωρίς να αυτοκαταδικάζεται ταυτόχρονα; θανή συνωμοσία; Η οσμή του χρήματος, αλλά και οι οξυ­

ΊἔβλεΠα, ξαφνικά, ότι όλη η ενέργεια των ολιγαρχικών στη­ μένες Πολιτικές αντιΠαραθέσεις, σίγουρα θα οδηγούσαν σίριζόταν σε λανθασμένη βάση. ΠροσΠαθούσαν να Περάσουν αυτή την κατεύθυνση, έλεγα μέσα μου, την κατεύθυνσηένα μήνυμα Που ήταν αδύνατον να γίνει αντιληΠτό. Μόνο του ιμέματος, της υΠερβολής και της διαβολής.οι μυημένοι το γνώριζαν, αλλά οι μυημένοι δεν τολμούσαν Δεν μί ενδιέφεραν, όμως, τα εσωτερικά Προβλήματα τωννα το εξηγήσουν στο Πλατύ κοινό. Αρα, Ποιο το όφελος, Αθηναίων. Αυτό Που με ένοιαζε, Πρώτα αΠ, όλα, ήταν ησκεφτόμουν. αΠοστολή μηνύματος στη ΣΠάρτη για να σχηματίσουν οι

ΚάΠοιος ήρθε, τρέχοντας, στην αρχή της οδού ΊλριΠό­ι έφοροι και η ΚρυΠτεία μια σαφή εικόνα για τα γεγονότα.δων, εκεί Που είχαμε σταθεί για να καταγράψουμε τις αντι­ ΑΠό τη γέφυρα του Κηφισού είχαμε εΠιστρέιμει στην Πόλη.

[ιθῖ] [ιθθ]

Συναντηθήκαμε με τον Αγί, σε Προκαθαρίσμένο σημείο. είχε λάβεί μέρος στα γεγονότα. Μόλίς η Πληροφορία αυτήΟ Μέτων καί η Αήδα ήταν άφαντοί. Ούτε άλλα μέλη της Α έφτασε σε όλους τους συγκεντρωμένους ο αναβρασμόςεταίρείας είχε βρεί. Έγραψα το μήνυμα καί το έδωσα στο Ο μεταβλήθηκε σε οργή. Ζητήθηκε αΠό τους αστυνόμους να

Βρασίδα γία να το μεταφέρεί μέχρί τη γέφυρα του Κηφί­ συλλάβουν τον Τεύκρο καί τους υίίοδείχθηκε η οίκία του.

σού, Που Περίμεναν Πάντα ο Αυσίμαχος καί ο Μέλων. Το Αυτοί έφυγαν τρέχοντας γία να γυρίσουν μετά αΠό λίγομήνυμα ήταν: «ΠερίκοΠή Εἔρμών Κεφαλών. Σύγχυση. ΒΠί­ άΠρακτοί. Ο Τεύκρος, είΠαν, έφυγε, ξημερώματα, γία τα

κήρυξη ενοχων. ΑυτοΠτης μαρτυρας. Δίερευνουμε». Ε)ίΠα Ϊ. Μεγαρα.στο Βρασίδα τίς κωδίκές λέξείς αναγνώρίσης καί του Πε­ Οί άρχοντες αΠοφάσίσαν αμέσως την αΠοστολή αντί­ρίέγραιμα το Αυσίμαχο λέγοντας του ότί αυτόν έΠρεΠε να Ϊ ΠροσωΠείας, γία να έλθουν έτσί σε εΠαφή με τον Τεύκρο,βρεί, αγνοώντας τον άλλον αΠελεύθερο καί σζ αυτόν μόνο ζητώντας του τίς Πληροφορίες Που Πίθανόν είχε. Η αντί­να δώσεί την εντολή μετάβασης στα Μέγαρα. Ο Μέλων, Ϊ ΠροσωΠεία σχηματίστηκε καί έλαβε εντολή αναχώρησηςμην Παίρνοντας καμμία εντολή, θα Παρέμενε στο ίδίο ση­ γία το εΠόμενο Πρωί. "Ρα Μέγαρα ήταν, βέβαία, εχθρίκή Πό­

μείο, αναμένοντας νέες οδηγίες. Εὶίχα τονίσεί καί στους δυο . λη γία τους Αθηναίους, άρα οί αΠεσταλμένοί έΠρεΠε να εί­τους, Πως μόλίς λάβουν εντολή Παραμονής κοντά στη γέ­ .2 ναί Πολύ Προσεκτίκοί. "Ρα Πέντε μέλη της αντίΠροσωΠείαςφυρα ΠρέΠεί ο ένας να βρίσκεταί Πάντα εκεί, ημέρα ή νύ­ αΠοφάσίσαν να συνεδρίάσουν το αΠόγευμα γία να Προε­

χτα. Όφείλαν να φροντίσουν τα θέματα δίατροφής καί τοίμαστούν όσο το δυνατόν καλύτερα. Άρα, έκρίνα ότίύΠνου με τέτοίον τρόΠο ώστε κάΠοίος αΠό τους δύο να εί­ έΠρεΠε καί εμείς να φύγουμε γία τα Μέγαρα, ώστε να μί­ναί συνέχεία δίαθέσίμος. Αν ο χρόνος Παραμονής τους στο λήσουμε με τους Μεγαρείς Πρίν φτάσουν οί Αθηναίοί. Τοσημείο αυτό μάκραίνε, έΠρεΠε να αναζητήσουν εργασία είΠα στον Ἀγί. Συμφώνησε, φυσίκά, αλλά ταυτόχρονα τοστους Πλανόδίους μίκροΠωλητές αγροτίκών Προϊόντων βλέμμα του ΠερίΠλανήθηκε στο χώρο. Εἔνστίκτωδώς, ασυ­

Που συγκεντρώνονταν κάθε Πρωί στα δύο άκρα της γέφυ­ ναίσθητα, σάρωσε με μία ματίά το Πεδίο της αγοράς ολό­

ρας. κληρο, αναζητώντας μία είκόνα Που δεν ήταν εκεί. Γυναί­Ο Βρασίδας έφυγε καί εμείς συνεχίσαμε να Περίδία­ κες δεν υΠήρχαν στην αγορά. Βίδα την ανησυχία αΠοτυ­

βαίνουμε την αγορά της Αθήνας. Φήμες είχαν αρχίσεί να Πωμένη στο ΠρόσωΠό του γία Πρώτη φορά αΠό τότε Που η

δίαδίδονταί. Φήμες αντίφατίκές, άλλες λογίκές, άλλες Πα­ τε εΠίχείρηση ξεκίνησε. Δεν είΠε λέξη, αλλά δεν χρείαζόταν.ράλογες. ίΟλη η Πόλη βρίσκόταν σε αναβρασμό. Κρυμμε­ ΜΠορούσα να καταλάβω χωρίς να μίλήσεί. Κί αυτός, όμως,νοί μέσα στο Πλήθος, Παρακολουθούσαμε με Περίέργεία, μΠορούσε να καταλάβεί. Ήξερε ότί ήξερα. Ούτε εγώ μίλη­δήθεν, τίς έντονες συζητήσείς, χωρίς να συμμετέχουμε ἴγ σα. 'Γί να του Πω άλλωστε;σζ αυτές. Μία ομάδα Πολίτών υΠοστήρίξε ότί κάΠοίος μέ­ Ο Ακολουθήσαμε την οδό των Παναθηναίων με σκοΠό να

τοίκος, ο Τεύκρος, ήξερε τους ενόχους, εΠείδή καί ο ίδίος ῖ¿ βγούμε αΠό την Πόλη. ΠερΠατούσαμε αμίλητοί με το βλέμ­

ἑἑίξεεηωτ

ν

Με

[ι8­Ι]6

[ιθδλ

μα κατεβασμένο, σκετιτικοί, Προβληματισμένοι. Αυτός για κατασταθεί αΠό ένα άλλο, ισχυρότερο, Πιο δυνατό, γιατί έναμια εικόνα Που δεν είδε, εγώ για την εικόνα Που έβλειια. είδος αδυναμίας είναι, συλλογιζόμουν, να χρειάζεσαι ΠάνταΌταν νόμιζα Πως είναι Πεθαμένος είχε γεννηθεί μέσα μου, την Παρουσία ενός άλλου για να ανταΠεξέλθεις στις δυ­για Πρώτη φορά, η αντίληψη μιας μοναχικής, Πλέον, Πο­ σκολίες της ζωής, Ποιες δυσκολίες, άλλωστε, αν Πλάνη εί­ρείας στη ζωή, αντίληψη Που εμΠεδώθηκε και γιγαντώθη­ ναι η ζωή, Πλάνη είναι και οι δυσκολίες της, γιατί να μηκε το χρόνο της Παραμονής μου στην Πάρνηθα. ΒλέΠοντάς μΠορείς να τις αντιμετωΠίσεις μόνος, αγαΠώντας Πάντο­τον Πάλι, η αίσθηση της μοναχικότητας δεν ξεΠεράστηκε, τε βαθιά αυτούς με τους οΠοίους Πορεύτηκες, το «ζευγάρι»ούτε αλλοιώθηκε, αλλά Πέρασε στο Περιθώριο. Τώρα εΠα­ σου Πρώτα αΠ” όλα, αλλά άλλο η αγάΠη και άλλο η μοναξιά,νερχόταν. Βαδίζαμε δίΠλα δίΠλα, όΠως αμέτρητες φορές είναι δύο διαφορετικά Πράγματα, το ένα δεν αΠοκλείει τοστο Παρελθόν, αλλά ένιωθα ότι η ακατάλυτη ενότητά μας εί­ άλλο, και αγάΠη μΠορείς να νιώθεις και μοναχική Πορεία ναχε αυτή τη στιγμή διασιιαστεί. Δεν ήμασταν, Πρόσκαιρα, μια ακολουθείς, όΠως τώρα Που βαδίζαμε μέσα στο Πλήθος,ψυχή Που δοκίμαζε εμΠειρίες σε δύο σώματα, αλλά μόνο μόνοι, αΠορροφημένος ο καθένας αΠό τις σκέψεις του, έχο­δύο φίλοι αγαΠημένοι, δυο φίλοι Που συμΠορεύονταν. Δεν ντας ξεχάσει Πρόσκαιρα το σκοΠό της μετάβασης μας στηνείναι το ίδιο. Αυτός σκεφτόταν αυτήν, τη Λήδα, αυτή του Αθήνα, αΠρόσεκτοι, κάτω αΠό τα όρια της εΠιφυλακής ΠουέλειΠε, όχι κάτι άλλο, κι εγώ σκεφτόμουν ότι, τελικά, η Πιο αΠαιτούσαν οι Περιστάσεις.ασφαλής Πορεία στη ζωή, η μόνη σίγουρη, είναι Πορεία ερη­ ΧτύΠησα τον Άγι στον ώμο. Γύρισε και με κοίταξε.μική, αυτοτροφοδοτούμενη, Πορεία μοναχική, χωρίς να «Βντάξει», είΠε. «Είμαστε σε αΠοστολή. Έχεις δίκιο». Δενέχεις ανάγκη κανένα και χωρίς να σ” έχει ανάγκη κανείς, χρειάζονταν άλλα λόγια. Με μια αΠλή κίνηση μΠορούσαμεΠορεία ασφαλής, Που τέλος έχει την Ποδηγέτηση των εν­ να εηανέλθουμε στην Πραγματικότητα, ξεχνώντας ο κάθε­στίκτων, το ξεΠέρασμα της Πλάνης, τη θέαση Πέρα αΠό τα νας το δαίμονα Που τον βασάνιζε, μια γυναίκα εκείνος, τηόρια του ορατού κόσμου, στη χώρα του αΠείρου. Οι άν­ μοναξιά εγώ. Δεν χρειαζόταν μεγάλη ΠροσΠάθεια, γιατί Πα­θρωΠοι, σκεφτόμουν, έρχονται στη ζωή μόνοι, φεύγουν μό­ ρεκτροΠή μικρή ήταν αυτή Που βιώναμε, ΠαρεκτροΠή αΠόνοι και στο μεταξύ διάστημα ζουν με την ψευδαίσθηση ότι τη ζωή Που είχαμε μάθει να ζούμε, ΠαρεκτροΠή του μυα­δεν είναι μόνοι. Γιατί; Μόλις μΠήκαμε στο στρατόΠεδο, μι­ λού, άρα εύκολα αναστρέψιμη/Ρ].τσι συνεχίσαμε την Πορείακρά Παιδιά, μας είΠαν «αΠό σήμερα δεν θα είστε Ποτέ μό­ μας Πιο Προσεκτικοί, Παρατηρώντας τα Πάντα, δείχνονταςνοι». Στους κοιτώνες μας ήταν γραμμένη Πάντα η ίδια φρά­ ανήσυχοι για όσα συνέβαιναν στην Πόλη, όχι εφησυχασμέ­ση: «Ποτέ μόνοι». Το «ζευγάρι», η ενωμοτία, ο λόχος, μια νοι, όΠως Πριν, όχι αδιάφοροι, καταγράφοντας στο μυαλόαδελφότητα Πολεμιστών, συμΠαγής, δεν σε άφηναν να υΠο­ μας ό,τι βλέΠαμε, έτοιμοι για κάθε αντιξοότητα Που μΠο­ψιαστείς καν ότι υΠήρχε δυνατότητα μοναχικής Πορείας. ρούσε να Προκύψει, δύο ΣΠαρτιάτες Πολεμιστές ή μάλλονΤώρα, όμως, αυτό το βίωμα Πήγαινε να ανατραΠεί, να αντι­ ένας ΣΠαρτιάτης Πολεμιστής, μία ενιαία οντότητα, έτσι

[ιθθ] [ιθἶ]

όΠως θα έΠρεΠε να είμαστε, διασχίζοντας μια Πόλη εχθρι­ Δ Πρωί, Ομέσως μετά την ιεροσυλία, άγρυιινος, φοβισμένος,ανήσυχος Φοβόταν τους είΠε ότι η Πράξη του θα αΠοκα­κή, διασχίζοντας έναν κόσμο εχθρικό, στηριγμένοι ο ένας · › ›

στον άλλο, συναγερμένοι, αλλά ταυτόχρονα ήρεμοι και αΠο­ λυΠτόταν και οι συνέΠειες θα ήταν γι” αυτόν αναΠόδραστες.φασισμένοι. Φτάσαμε στη γέφυρα του Κηφισού. Ο Βρασί­ Δ" μΠ0μΟύσε› όμωθ› νο μη σμμμετόσὶωλ στην Περμίολιήδας ήταν εκεί. Του έγνειμα να μας ακολουθήσει. Βάδισε Πί­ των Βρμίμ­κών Κεφολώλῶ αφού όλο] 0] εμῃορικοί Ἐοϋ συ·

νεργάτες αυτοί Που τον βοηθούσαν να κρατάει ζωντανό τοσω μας, σε κάΠοια αΠόσταση και όταν μετά αΠό λίγο αΠο­ ›

μακρυνθήκαμε αΠό την Αθήνα μας Πλησίασε και συνεχί_ εμΠόριο των Μεγάρων, όλοι μέλη της ίδιας ολιγαρχικήςοομο ολο] οοζί την Ποοοίο νιο το Μένοοο­ Στο νέφοοο οφ εταιρείας, είχαν λάβει μέρος. Αυτός τι να τους έλεγε; Αν δενχε Παραμείνει μόνο ο Μέλων, αφού Περνώντας δεν τον κοι­ταξα καν, άρα η εντολή Που είχε λάβει εξακολουθούσε ναισχύει. Όταν φτάσαμε στα Μέγαρα ήταν Πια μεσημέρι. Πή

σε

συμμετειχε θα τον θεωρουσαν εξωμοτη και καθε συνερ­γασία μαζί του θα σταματούσε, διακόΠτοντας έτσι τη συσ­

_ σώρευση Πλούτου γιζ αυτόν και ευμάρειας για τα Μέγαρα.χ Η × χ θ Ι Αν συμμετείχε, όΠως και έκανε, ο κίνδυνος αΠοκάλυιμηςγαμε στην οικία του Πάτροκ ου. κει Π ηροφορη ηκαμε

τις εξελίξεις.Ο Τεύκρος, μας είΠαν, καταγόταν αΠό τα Μέγαρα. Ζού­

σε μόνιμα στην Αθήνα Πολλά χρόνια και, μολονότι μέτοι­

και σύλληψης ήταν μεγάλος. ΑΠοφάσισε να συμμετάσχει,λοιΠόν, φεύγοντας, όμως, αμέσως μετά για τα Μέγαρα, μέ­χρις ότου η κατάσταση ομαλοΠοιηθεί. Δεν ήξερε ότι η φυ­

χ × ×_ γή του ήταν ήδη γνωστή στους Αθηναίους. Ούτε ο Πάτρο­κος, είχε καταφέρει, εξαιτίας του Π ουτου Που συγκεντρωσε, να γίνει μέλος της εταιρείας του Ηυφίλητου. Ταυ­ Α: κλοθ το ήξερε, Θλλό το έμθθε 0Πό εμάς. Δεν ήξεραν, εΠίσης

ότι οι Αθηναίοι ετοιμάζονταν να στείλουν αντιΠροσωΠείατόχρονα, όμως, διατηρούσε δεσμούς με την Πόλη του και,μάλιστα, διατηρούσε δεσμούς στενούς, αφού ήταν αυτός στα Μέγαρα, ζητώντας αΠό τον Τεύκρο να καταθέσει και ναΠου διακανόνιζε τη διακίνηση Προϊόντων αΠό και Προς τα ΟΠΟΚΟΜΨΒΤ όσο γνώρλζε·Μέγαρα, με αθηναϊκά Πλοία. Μετά την ψήφιση του μεγα­ Ήσιιειλμ αμέσως μἠνμμμ σῖη ΣΠόρτη› Χμησιμομοἶώντμθ

Μεγαρέα αγγελιοφόρο. ῖ¬νωστοΠοίησα το Περιστατικό. Σκε­ρικού ιμηφίσματος και την αΠαγόρευση κάθε εμΠορικήςδραστηριότητας των Μεγαρέων αΠό τα αθηναϊκά λιμάνια, ο Πτόμουν ότι ήταν τόσο μεγάλος ο αριθμός αυτών Που είχανφοοκοοο κοτοοθωοο νο οξοοφοχίοο, το οονέχιοη τηο οοο_ συμμετάσχει στην ιεροσυλία, ώστε ήταν αδύνατον ένας,οτοοιοτοτοο οοτήο χοθοοίο, χωρίο ο, οομοκοοῃκοί νο ον" έστω, να μη λιηοιμυχήσει, είτε ομολογώντας τα γεγονότα σε

τρίτους είτε Παραδεχόμενος την ενοχή του με σκοΠό τηνληφθούν τίΠοτα αΠολύτως. Ήταν, λοιΠόν, ένα άτομο ικανό, .=

οργανωτικός, μεθοδικός, διεισδυτικός, μου είΠε ο Πάτρα ασυλία. Αφού οι Αθηναίοι είχαν αΠοφασίσει την αΠαλλαγήο αΠό κάθε κατηγορία όΠοιου τυχόν ομολογούσε την συμμε­κλος. Η συμμετοχή του στην ολιγαρχική εταιρεία και η ρά­

οη τοο το Ποοονούμονο βοοοο οον ήτον ννοοονο οτοοο ΜοΑ τοχή του στο έγκλημα, ο Τεύκρος δεν κινδύνευε. Αν, μάλι­

στα αΠοφάσιζε να καταγγείλει τους ιερόσυλους, η καταγ­γαρείς. Τα αΠοκάλυηιε ο ίδιος, ερχόμενος στα Μέγαρα Πρωί ›

ίιεει. ΠΒΘ]

εφε

γελία αυτή όχί μόνο θα ήταν χωρίς συνέπείες γί, αυτόν, αλ­ Βγήκα έξω. Ἀρχίσα να βαδίζω πέρα δώθε. Δεν μπορού­

λα πολύ περίσσότερο θα του απέφερε καί χρηματίκα οφέλη. σα στην αρχή να σκεφτώ. Δεν μπορούσα να συγκεντρω­Στην οίκία του Πατροκλου οί Μεγαρείς συσκέπτονταν. θώ. Το μυαλό μου είχε αδείασεί από καθε σκέψη. Μία αί­

Ημείς παρακολουθούσαμε. Αμίλητοί, απλοί παρατηρητές. σθηση αποξένωσης με πλημμύρίσε. Τί δουλεία έχω εγώΓί, αυτούς η ευκαίρία να εκδίκηθούν τους Αθηναίους φαί­ εδώ; Πού βρίσκομαί, Τί είναί αυτό που κανω, Τρόμαξα. Η

νόταν μοναδίκή. Ανέλπίστο δώρο. Ήταν όλοί σε έξαιμη. Φώ­ σύγχυσή μου κόντευε να μετατραπεί σε πανίκό. Ήθελα να

ναζαν καί χείρονομούσαν ενθουσίασμένοί, ενώ ο Τεύκρος φύγω, να τρέξω, να παω καπου μακρία, αλλα πού, πού να

παρακολουθούσε αμήχανος. «Θα γίνείς ήρωας στην Αθή­ παω, όπου κί αν πήγαίνα τίποτα δεν θα αλλαζε. Δεν μου εί­

να», του έλεγαν, «αλλα πρώτα απ” όλα θα γίνείς ήρωας στα χε ξανασυμβεί αυτό. Ήταν ένα βίωμα αλλόκοτο/Ενίωθα ότίΜέγαρα, την πατρίδα σου, χωρίς οί Αθηναίοί να το ξέρουν. δεν ανήκω εκεί, δεν έπρεπε να είμαί εκεί· εκεί, όμως, βρί­

Θα τους ανακατέιμείς με τίς καταγγελίες σου. Ο ένας θα σκόμουν, εκεί καί πουθενα αλλού καί ήταν αυτό ακρίβώς, η

στρέφεταί εναντίον του αλλου καί όλοί κατα του Αλκίβία­ αίσθηση του αποκλείσμού, που μ” έκανε να ασφυκτίώ, αί­

δη». «Τί σχέση έχεί ο Δλκίβίαδης;» ρώτησα ιμίθυρίστα τον σθανόμουν σαν καποίος να είχε αφαίρέσεί τον αέρα γύρωΠατροκλο. «Δεν έχεί», μου αποκρίθηκε. «Ημείς θα τον κα­ μου, βρίσκόμουν σε ένα κενό αέρα, αγωνίζόμουν να ανα­

νουμε να έχεί, με φευδείς καταγγελίες εναντίον του». «Ρία πνεύσω, αλλα τα καταφερνα με δυσκολία. Ποίος είμαί, απο­

την περίκοπή των Βρμών;>> ξαναρώτησα. «Όχι Ρία τα μυ­ ρούσα.Ένας Σπαρτίατης πολεμίστής, αμαθητος σε τέτοίεςστήρία». «Ποία μυστήρία;» ξαναρώτησα. «Τα Ηλευσίνεία δολοπλοκίες καί συνωμοσίες. Η προδοσία με αηδίαζε. ΤηΜυστήρία. Θα τον κατηγορήσουμε ότί τελούσε τα μυστή­ μαχη ορεγόμουν καί την αντίπαραθεση με τον εχθρό, πρό­

ρία ίδίωτίκα, με ομαδα φίλων του, με σκοπό να τα δίακω­ σωπο με πρόσωπο, όχί έτσί, όχί μ' αυτόν τον εμετίκό τρό­μωδήσεί. Βίναί βαρία κατηγορία. Δεν θέλουμε να ηγηθεί αυ­ πο δίεξαγωγής του πολέμου, χωρίς κώδίκα τίμής, χωρίςτός στη σίκελίκή εκστρατεία. ιἶἔίναί τόσο ίκανός, ώστε μ” αυ­ ηθίκή, την ηθίκή του πολέμου, έτσί όπως εμείς την ξέραμε,τόν αρχηγό η εκστρατεία θα μπορούσε να πετύχεί. Τί" αυτό όχί δεν το ήθελα αυτό, αλλα τί μπορούσα να κανω, Ο πα­

θα τον συκοφαντήσουμε, ώστε οί Αθηναίοί να τον παρα­ τέρας του Αλκίβίαδη ήταν πρόξενος της Σπαρτης στηνπέμψουν σε δίκη, αντί να τον στείλουν στη Σίκελία. Μόλίς Αθήνα. Ο Αλκίβίαδης είχε φροντίσεί γία τους αίχμαλωτουςο Τεύκρος καταγγείλεί όσους έλαβαν μέρος μαζί του στην οπλίτες μας στο χρονίκό δίαστημα που αυτοί παρέμενανπερίκοπή των Εὶρμαίκών Στηλών, μερίκοί από αυτούς θα στην Αθήνα. Ήταν ο γενναίότερος καί ευφυέστερος από

συλληφθούν καί θα ομολογήσουν. Έτσί η αξίοπίστία του τους Αθηναίους στρατηγούς, όπως είχα ακούσεί. Ήθελα να

Τεύκρου θα ανεβεί στα ύψη, αρα καί οί ιμεύτίκες καταγγε­ τον αντίμετωπίσεί η πόλη μου στο πεδίο της μαχης, όχί να

λίες του κατα του Αλκίβίαδη θα γίνουν καί αυτές πίστευτές. τον εξαφανίσουν οί δείλοί με ιμεύτίκες κατηγορίες. ΔενΒίναί τοοο οῃλο», οίῃο ο Πάτροκλος, μπορούσα, όμως, να κανω τίποτα. Οί Μεγαρείς ήταν απο­

[ιθθ] [ιθι]

φασισμένοι και τρόΠος να τους αΠοτρέιμω δεν υΠήρχε.Ανε­ ωση, όΠοιος κι αν είναι ο σκοΠός. Το “μέσα” δεν ΠρέΠειξάρτητη ήταν η Πόλη τους, όχι υΠοτελής στη ΣΠάρτη, αντί­ να ατιμάζουν τον σκοΠό, έτσι δεν είναι;Έτσι δεν μάθαμε;»θετα με τις Πόλεις της Αθηναϊκής Συμμαχίας, Που ήταν φό­ «Έτσι μάθαμε», αΠάντησε. ‹‹ῖ¬ι› αυτό, λοιΠόν, με αρρωστοί­ρου υΠοτελείς στην Αθήνα. Αρα, η εξουσία μου εκεί ήταν νει η σκέψη της Προδοσίας, ενώ η ιεροσυλία με αφήνειμηδαμινή. Δεν είχε νόημα να ΠροσΠαθήσω καν, αφού στην αδιάφορο, αφού οι ολιγαρχικοί σχεδίασαν την ενέργειά τουςαρχή δεν θα καταλάβαιναν τι τους λέω, στη συνέχεια, όμως, Προσεκτικά, ανέλαβαν τον κίνδυνο και τώρα κορΠώνονταιόταν άρχιζαν να καταλαβαίνουν, θα γέλογαν, θα σάρκαζαν, την ασφάλεια της ανωνυμίας, αφού ούτε εΠ” αυτοφώρωθα λοιδωρούσαν και αυτό δεν μΠορούσα να το ανεχθώ· ήξε­ τους Πιάσανε, ούτε μετά την Πράξη μΠορούν να αΠοκαλυ­ρα ότι η άγνοια εκεί Πάντα οδηγεί, στο σαρκοσμό, άρα Προ­ φθούν, λόγω του σωστού σχεδιασμού τους, εκτός αν τουςτιμότερη ήταν η σιωΠή. Δεν μΠορούσο να συνομιλήσω με καταδώσει κάτιοιος Τεύκρος, ο δικός τους Εφιάλτης, ένααυτούς τους ανθρῶΠους, ήταν αδύνατον, γι, αυτό βγήκα μηδενικό, δηλαδή, ένας ασήμαντος εμΠοράκος, Που δεν αρ­έξω και Περηατούσα, αναλογιζόμενος Πια αυτά Που εΠρό­ κείται στην Προδοσία, αλλά οΠοδέχεται, Πέρα αΠ7 αυτό, νακειτο να γίνουν, χωρίς, ευτυχώς, τη δική μου συμμετοχή. Προχωρήσει και σε συκοφαντία σε βάρος του σημαντικό­

Ο Άγις, βλέΠοντας ότι αργούσα να εΠιστρέιμω, ήρθε και τερου Αθηναίου, του Αλκιβιάδη. Εὶίμαι βέβαιος ότι η συκο­με βρήκε ύστερα οΠό λίγο. «Τι έγινε,» με ρώτησε. «Εῖίναι τό­ φαντίο αυτή θα φέρει οΠοτέλεσμο, εΠειδή σε μια Πόλη σανσο Πικρή η γεύση της συκοφαντίας,» «Με ενοχλεί η Προ­ την Αθήνα, με τόσες εσωτερικές αντιΠαλότητες και έριδες,δοσία Πρώτα αΠ, όλο», του είΠα. «Αυτός, ο Τεύκρος, ζούσε είναι σίγουρο ότι ο Αλκιβιάδης θα έχει Πολλούς και σημα­μαζί με τους ολιγαρχικούς, ήταν φίλος, σύντροφος και ντικούς εχθρούς». «Έχει», μου είΠε ο Αγις.αδελφός με αυτούς όσο τους είχε ανάγκη, και τώρα ετοι­μάζεται νο τους καταγγείλει στους Αθηναίους, για να σωθείαυτός οΠό έναν κίνδυνο Που δεν έχει εμφανισθεί ακόμα, ναεισΠράξει τα μήνυτρα, να αΠαλλογεί οΠό κάθε κατηγορίακαι να εΠιστρέιμει στην Αθήνα ασφαλής, συνεχίζοντας τηνεμΠορική του δραστηριότητα, για όφελος δικό του και τωνΜεγάρων. Όσοι καταγγελθούν είναι βέβαιο ότι θα καταδι­κοστούν σε θάνατο. Αξίζει τον κόΠο; 'Τόσο αίμα γιατί, Δενείναι μάχη εδώ. Στη μάχη όλοι είναι ισότιμοι.Έ]χεις εκΠαι­δευτεί εσύ, έχει εκΠοιδευτεί και ο αντίΠαλος. Μάχεσαι εσύ,μάχεται και άλλος. Οι ευκαιρίες είναι ίσες. Τώρα, όμως, μι­λάμε για ΠισώΠλοτο χτύΠημα. Δεν υΠάρχει καμμία δικαί­

ΠΘ2] ΠΕΒ]

κεολλλιο ιιιλ

'ΡΒΨΚΡΟΣ

· «Ποια σχέση έχω όμως εγώ με τέτοια λόγια καιέργα;... Θα ήταν στ) αλήθεια φοβερό αν οργῖζεστεμαζί μου για τα σφάλματα όλλων και, ενώ γνωρι­ζετε τη συκοφαντΐα των εχθρών μου, τελικό να τηθεωρήσετε αυτή ισχυρότερη αιιό την αλήθεια»

ΑΝΔΟΙΩΔΗΣ, Περί των μυστηρίων 30

| Χεί νΠοελΠοεί ΗΔΗ ίνίίλ ΜΠί×ίνΣΗ», είπαν στον "Ρευκρο« Β οί αΠεσταλμενοί των Αθηναίων. «Την κατέθεσε ο Αν­δρόμαχος, ο δούλος του Πολεμαρχου. Δεν αφορά, όμως, ημήνυση αυτή τίς κεφαλές των Βρμών. Αφορα τα μυστηρία.Ο Ανδρόμαχος, αφού εξασφόλίσε Πρωτα την ασυλία του μεαΠόφαση της Βουλής, κατήγγείλε ότί στην οίκία του Που­λυτίωνος τελουνταν μυστἠρία ίδίωτίκόί, με Πρωταγωνίστήτον Αλκίβίόίδη, τον Νίκίόίδη καί τον Μέλητο. Τα Παρακο­λουθούσαν Πολλοί. Ένας αΠό αυτούς) ο Πολύστρατος, έχείηδη συλληφθεί, ενώ οί όίλλοί καταζητούνταί». Τα ονόματααυτών Που μηνύθηκαν, είΠαν οί αΠεσταλμένοί, είναί: Αλ­κίβίόδης, Νίκίόίδης, Μελητος, Αρχεβίαδης, ΆρχίΠΠος, Δίο­γένης, Πολύστρατος, Αρίστομενης, Οίωνίας, Παναίτίος.«Αυτοί όλοί θα δίκαστούν γία τη δίακωμώδηση των μυ­στηρίων», συνέχίσαν οί Αθηναίοί, «καί αΠό σενα θελουμε νατεκμηρίώσείς με την καταθεση σου αν Πρόγματί γίνότανμία τέτοία δίακωμώδηση, Ποίοί συμμετείχαν στίς Παρανο­μες τελετές καί τί γνωρίζείς γία την ίεροσυλία σε βαροςτων Ερμών Κεφαλων».

Ο 'Τεύκρος είΠε, φυσίκόί, ότί Πρώτα αΠ° όλα τον ενδίέ­φερε η εξασφόίλίση της ασυλίας του καί οί Αθηναίοί αΠόί­ντησαν, Πρόθυμα, Πως είχαν εξουσίοδοτηθεί αΠό τη Βουληγία την Παροχη της ασυλίας αυτής. Ήταν Πέντε, όλοί με Πε­

[ιθἶ]

ριιιοιημένο ρουχισμό, αοΠλοι και φανερα αΠοφασισμένοι να Τ αποστολή και η αΠοστολή αΠαιτούσε να βρίσκομαι εκεί,φέρουν την αΠοστολή τους σε Πέρας. Δημοκρατικοί, φυ­ αμετακίνητος. Ο Άγις με κοίταζε εΠίμονα, βλέΠοντας τι αι­

σικα, όΠως μου είΠε ψιθυριστα ο Άγις. Ο Τεύκρος χαρη­ σθανόμουν. Του έγνεψα καθησυχαστικα, σαν να του έλεγα:κε για την ασυλία Που του Πρόσφεραν. Ζήτησε να μαθει αν Ϊ «Μην ανησυχείς, δεν θα κανω τίΠοτα αΠολύτως. Συνεχίζω».

θα υτιήρχε αμοιβή για την καταγγελία του. Μόλις ο φόβος Κ Η μήνυση του Τεύκρου για τα μυστήρια ήταν σύμφω­εξαφανίστηκε αΠό την ψυχή του, βγήκε στην εΠιφανεια η νη με την Πραγματικότητα, όΠως μΠορούσα να αντιληφθώδίψα για το χρήμα. Η αΠαντηση Που έλαβε στο ερώτημα αΠό τις Περιγραφές του, εκτός φυσικα αΠό την εΠιβεβαί­του ήταν θετική. Αμοιβή θα έΠαιρνε οΠωσδήΠοτε, αφού το ωση της συμμετοχής του Αλκιβιαδη, Που ήταν Πέρα για Πέ­

ΠροέβλεΠε ο νόμος, δεν ήξεραν, όμως, να του Πουν Ποιο ρα ψεύτικη. Τ`ια τις Βρμαϊκές Στήλες, ο Τεύκρος δεν κα­ύψος θα είχε αυτή η αμοιβή, Πριν αΠοφασίσει σχετικα η τέθεσε μήνυση όσο ήταν στα Μέγαραίῖἕἔφυγε μαζί με τουςΒουλή. ΒΠειτα και αΠό αυτό η γλώσσα του Τεύκρου λύθη­ Αθηναίους αντιΠροσώΠους, αφού δεν είχε Πια τίΠοτα να

κε, όλες οι Προσχηματικές εΠιφυλαξεις του εξαφανίστηκαν φοβηθεί, με σκοΠό να καταθέσει τη μήνυσή του αΠ” ευθεί­και αρχισε, εΠίσημα, τη διατύΠωση της καταγγελίας του. Οι ας στη Βουλή. Μαζί τους ξεκινήσαμε και εμείς για την Αθή­Μεγαρείς Παρακολουθούσαν αμίλητοι, όΠως και εμείς. να. Οι Πρέσβεις δεν μας έδωσαν καμμία σημασία. Μας εί­

Ο Τεύκρος εΠιβεβαίωσε τη συμμετοχή του Αλκιβιαδη γγ χαν δει να Παρακολουθούμε τις συζητήσεις, νόμιζαν ότι εί­

στη διακωμώδηση των μυστηρίων, χωρίς κανένας να τον μαστε Μεγαρείς, φίλοι του Τεύκρου και δεν ασχολήθηκανέχει ρωτήσει ειδικα για το θέμα αυτό. Αμέσως μετα καταγ­ μαζί μας καθόλου, όΠως ακριβώς είχαμε υΠοθέσει. Ο Τεύ­γειλε για τον ίδιο λόγο τους: Φαίδρο, Γνιφωνίδη, ισόνομο, κρος δεν ήξερε ούτε Ποιοι είμαστε, ούτε γιατί βρισκόμα­Ηφαιστόδωρο, Κηφισίδωρο, Διόγνητο, Σμυνδιρίδη, Φίλο­ στον εκεί. Δεν συνταξιδεύαμε, αλλωστε, μαζί του μόνοκρατη, Αντιφώντα, Τείσαρχο, Παντακλέα και, βέβαια, τον εμείς, αφού τον ακολούθησαν κι αλλοι Μεγαρείς, Που είχανεαυτό του. Χωρίς κανέναν ενδοιασμό, με σταθερή φωνή, καΠοιον ΠροσωΠικό λόγο μεταβασης στην Αθήνα. Η μετα­βλέμμα ευθύ και αγέρωχο, σαν να έκανε καΠοιο μεγαλο κα­ κίνησή μας έγινε με αμαξες Που Προμήθευσαν οι Μεγαρείς.τόρθωμα, ο Προδότης κατέδιδε τους ανθρώΠους Που τό­ Αργα το αΠόγευμα, ξεκούραστοι, φτασαμε στην Αθήνα καισα χρόνια τον θεωρούσαν φίλο τους, για να γλιτώσει τη ζωή ακολουθήσαμε όλη την κουστωδία Αθηναίων και Μεγαρέ­του και να συνεχίσει τη ματαιη συσσώρευση αχρείαστου ων μέχρι την Αγορα. Το Πλήθος εκεί εξακολουθούσε να εί­Πλούτου. Κτηνωδία αδιανόητη, σκεφτόμουν. Τι ανθρωΠοι ναι συγκεντρωμένο και εξαγριωμένο. Ο Τεύκρος Παρου­

είναι αυτοί, Αυτοί Που σχεδίασαν και αυτός Που εκτέλεσε σιαστηκε στο Βουλευτήριο, ζήτησε αδεια για την καταθεσημια τέτοια ΠοταΠή Πραξη τι ανθρωΠοι είναι; Ήμουν εγώ μήνυσης και μόλις η αδεια του δόθηκε, καταγγειλε για τηνστον ίδιο χώρο μζ αυτούς; Γιατί, Ήθελα να φύγω, να βγω ΠερικοΠή των Βρμών Κεφαλών τους: Ηυκτήμονα, Γλαύ­έξω Παλι, να αΠομακρυνθώ, αλλα δεν μΠορούσα.Ήμουν σε κιΠΠο, Βυρύμαχο, Πολύκλητο, Αντίδωρο, ΧαριΠΠο, Θεό­

[ιθβ] [ιθθ]

δωρο, Αλκισθένη, Μενέστρατο, Βρυξίμαχο, Βυφίλητο, Βυ­ θυμόντουσαν αν είχε έρθει Πριν το μεσημέρι ή μετά, θυ­

ρυδάμαντα, Φερεκλή, Μέλητο, Τιμάνθη, Αρχίδαμο και Τε­ ι μόντουσαν, όμως, ότι Πήγε στα καταλύματα του Αγι και

λένικο. Στην ουσία, δηλαδή, ο Τεύκρος, με την καταγγελία Α του Βρασίδα, έμεινε για λίγο εκεί και βγαίνοντας έφυγε.

του αυτή ­όΠως μου εξήγησε ο Αγις­ εξολόθρευε μιά ολό­ Ο Αγις κινήθηκε, αμέσως, προς το δωμάτιό του. Τον

κληρη ολιγαρχική εταιρεία, την εταιρεία του Βυφίλητου, ακολουθήσαμε. Κάτω αΠό τα κλινοσκεΠάσματά του ήταν

του συντονιστή, δηλαδή, όλης της ενέργειας. Αμέσως μόλις η εΠιστολή. Την Πήρε, την διάβασε βιαστικά και μου την

τα ονόματα των ι7 ανδρών γράφτηκαν στον κατάλογο, οι Ϊ έδωσε. «Πού είσαι; ­έγραφε­ δεν μΠορώ να σε βρω Που­

αστυνόμοι ξεκίνησαν για τη σύλληφή τους, αλλά εΠέστρε­ θενά, έχεις χαθεί, αλλά δεν ανησυχώ. Ξέρω ότι δεν μΠορείς

φαν με μερικούς μόνο αΠ” αυτούς, αφού οι υΠόλοιΠοι, να με ΠροσΠεράσεις, όΠως το ξέρεις κι εσύ. Αύριο το αΠό­

εγκαίρως ειδοΠοιημένοι όΠως φαίνεται, είχαν Προλάβει να γευμα θα είμαι Πάλι εδώ, στην αγροικία. Θα σε Περιμένω».

εξαφανιστούν. , «Αύριο το αΠόγευμα θα είμαστε όλοι στην αγροικία», είΠα,

Όταν Πια βράδιασε και η αγορά άρχισε να αδειάζει φύ­ «αλλά μέχρι τότε έχουμε δουλειά να κάνουμε. Πρώτα αΠ”

γαμε και εμείς. Πήγαμε Πρώτα στη γέφυρα του Κηφισού. Ϊ όλα φαγητό και ξεκούραση και αύριο το Πρωί εΠιστροφή

Βρήκαμε εκεί το Μέλωνα να Περιμένει. Του έδωσα το μή­ στην Αθήνα. Θα συγκεντρώσουμε τις τελευταίες Πληρο­

νυμα σχετικά με τις καταγγελίες του Τεύκρου και ξεκινή­ ¿ φοριές και θα ξεκινήσουμε μεθαύριο για τη ΣΠάρτη. Η αΠο­

σαμε αμέσως για την αγροικία του Μέτωνος. Θα κοιμόμουν . στολή μας στην Αθήνα τελειώνει αύριο. Δεν έχουμε Πια λό­

εκεί μαζί με τους άλλους δύο. γΠοθέσαμε ότι ο Μέτων δεν Τ γο Παραμονής εδώ. Γυρίζοντας στα Μέγαρα, θα στείλω μή­

θα βρισκόταν στην αγροικία, αλλά και αν βρισκόταν δεν θα ι νυμα στην ΚρυΠτεία ότι εΠιστρέφουμε και αν δεν υΠάρξει

άλλαζε τίΠοτα ως Προς τη φιλοξενία μου, όΠως μου είΠαν αρνητική αΠάντηση θα ξεκινήσουμε για την Πόλη μας. Γι”

ο Άγις και ο Βρασίδας. Πράγματι, όταν φτάσαμε εκεί, δια­ αυτό, Ἀγι, άρχισε να διαχειρίζεσαι το θέμα της Αήδας. Αύ­

Πιστώσαμε ότι ο Μέτων έλειΠε. Οι δούλοι μας είΠαν ότι Πέ­ Α ριο θα είναι, ίσως, η τελευταία φορά Που θα την δεις. Δέξου

ρασε για λίγο το αΠόγευμα, αλλά έφυγε Πάλι βιαστικός. τον Πόνο αΠό τώρα και αΠορρόφησέ τον, όΠως θα έκανες

‹ιΙ·|ρθε κανένας άλλος,» τους ρώτησε ο Άγις. «Όχι», αΠά­ ± για ένα τραύμα στη μάχη. Να Περάσει ο Πόνος στο αίμα, δεν

ντησαν αυτοί. Μόνο η Αήδα, είΠαν, είχε έρθει το Πρωί και ι με νοιάζει αυτό, αλλά να φύγει αΠό το μυαλό. Αυτό είναι

ρωτούσε ακριβώς το ίδιο με εμάς, αν, δηλαδή, Πέρασε κα­ Που ΠρέΠει να κάνεις και αυτό θα κάνεις. Αλλη λύση δεν

νείς. Της αΠάντησαν αρνητικά και έφυγε αμέσως. <‹ΒίΠε υΠάρχει για σένα. Αν δεν καταΠιείς τον Πόνο, αν τον αφή­

Πού θα Πάει;›› ρώτησε ο Άγις, Πριν Προλάβω να τον κοιτάξω σεις να σε νικήσει, θα ΠρέΠει να μείνεις για Πάντα στην

εΠιτιμητικά. ΑΠέφυγε το βλέμμα μου και συνέχισε: «Πριν ,Π Αθήνα, ξεχνώντας τη σύζυγό σου, Που σε έχει για Πεθαμέ­

το μεσημέρι ήταν ή μετά;» Οι δούλοι αΠάντησαν ότι δεν Μ νο, ξεχνώντας τη μητέρα σου, τους συγγενείς σου, το Βρα­

τους είΠε Πού θα Πάει, ούτε αν θα εΠέστρεφε και Πότε. Δεν σίδα, εμένα, τη ΣΠάρτη ολόκληρη. Ξεχνώντας τη ζωή σου.

[ΖΟΟ] [2Οι]

Θα είναι σον να αλλαζεις δέρμα. ΜΠορείς να ξεριζώσεις το Ξ εταίρα, αρα η κρίσιμη μέρα της αναμέτρησης με την αδύ­δέρμα σου και να σχημοτίσεις αλλο; ΠρέΠει να το κανεις, Κ νομη Πλευρα του εαυτού του, είχε φτασει. Βλέηοντας τονΑυτό σκέιμου. Αξίζει τον κόΠο για μια γυναίκα, όΠοια και αν αισθανόμουν ότι θα τα καταφερνε. Θα έβγαινε νικητής εύ­είναι, όΠως και αν σου φέρεται;» «Τα σκέφτομαι όλα αυτα» κολα ή δύσκολα. βρισκόταν σε κατασταση εσωτερικού Πο­

είΠε εκείνος. «Ούτε μΠορώ, ούτε ΠρέΠει να αλλαξω ζωή. λέμου και ήταν Πολεμιστής, αρα Πορευόταν Πιο σε ένα Πε­

Αυτό Που λές θα κανω και το ξέρεις, γι, αυτό μιλας έτσι. ριβαλλον Πολύ οικείο γι) αυτόν και Πολύ αγαπητό.Δεν νουθετείς, ούτε διαταζεις, αλλα μου λες το αυτονόη­ Το Πλήθος ήταν Παλι συγκεντρωμένο στην Αγορα, χω­το· μαθε, όμως, ότι ο Πόνος είναι δυσβαστακτος». «Ηίναι δυ­ ρισμένο σε μικρές ομαδες, συζητώντας, εΠικρίνοντας,σβαστακτος, γιατί Παραβίασες τον κανόνα, αφήνοντας το αΠαιτώντας. Ένα νέο όνομα ακουγόταν: Διοκλείδης. Ο

μυαλό σου να εγκλωβιστεί σέ ένα συναίσθημα, να δημιουρ­ αγνωστος Που είχαν δει στο ΠρόΠυλο του ναού του Διονύ­γήσει μόνο του ένα συναίσθημα, ένα νεφέλωμα, δηλαδή, σου οι δύο απελεύθεροι ηταν τώρα εκεί, είχε βγει αΠό τηχωρίς αντίκρισμα στην Πραγματική ζωή, μια οφθαλμαΠατη. σκια και την καλυιμη της νύχτας και συγκινημένος, όΠωςΓι” αυτό μας έλεγαν στην εκτιαίδευση ότι ΠρέΠει να ζού­ έλεγε, αΠό τη συμφορα της Πόλης, έκανε και αυτός τη δικήμε, όχι να αισθανόμαστε. Το βίωμα είναι μόνιμο, το συναί­ του καταγγελία. Γνώριζε, είΠε στους αρχοντες, εκείνουςσθημα Πρόσκαιρο, το βίωμα είναι υΠαρκτό, γεννημένο αΠό Που κατέστρεψαν τις κεφαλές των Βρμών. Ήταν Περίηουτη ζωή, το συναίσθημα είναι τεχνητό, κατασκευασμένο αΠό τριακόσια ατομα. Κατέθεσε ότι τους είδε με τα ματια του.την Πιο αδύναμη Πλευρα του εαυτού μας. Έλεγξέ το τώ­ Βίχε, είΠε, ένα δούλο Που εργαζόταν στο Λαύριο και έΠρε­ρα, Παρ” ότι το αφησες αδικαιολόγητα ανεξέλεγκτο. Εἔίναι Πε να Παει εκεί για να εισηραξει το αντίτιμο της εργασίαςδύσκολο αλλα και αναγκαίο, εΠώδυνο αλλα και ατιαραίτητο. του δούλου. Σηκώθηκε, όμως, νωρίς, γιατί έκανε λαθοςΔιαφορετικα εμείς θα ξεχασουμε εσένα και εσύ εμας. θα στην ώρα και βαδιζε στο φως του φεγγαριού. Όταν έφτα­ζήσεις όλη την υΠόλοιΠη ζωή σου χαμένος μέσα σε μια σε στο Πρότιυλο του ναού, είδε ανθρώΠους να κατεβαίνουνθερμή γυναικεία αγκαλια, σαν μωρακι Που δεν έχει ακόμα αΠό το Ωδείο Προς την ορχήστρα του θεατρου. Φοβήθηκε,αΠογαλακτιστεί. Αυτό θέλεις; Γι) αυτό κόΠιασες, αγωνί­ εΠειδή ήταν Πρωτόγνωρο τόσοι ανθρωΠοι να είναι μαζε­σθηκες, Πολέμησες και ματωσες, Αυτός είναι ο δρόμος του μένοι εκεί, τέτοια ώρα/Ετσι κρύφθηκε Πίσω αΠό έναν κίο­ΣΠαρτιατη Πολεμιστή;» ΑΠαντησε αρνητικα, με το κεφαλι να και Παρακολουθούσε. Οι Πολίτες ήταν χωρισμένοι σεσκυμμένο. Φαγαμε και κοιμηθήκαμε χωρίς αλλα λόγια. ομαδες. Αναγνώρισε αρκετούς αΠό αυτούς στο φως της σε­

'Γο Πρωί, ξεκούραστοι, ξεκινήσαμε για την Αγορα. Ο λήνης. Αφού τα είδε όλα αυτα, έφυγε μόλις το θέατρο αδει­Αγις βαδιζε μΠροστα, ακμοίος, αγέρωχος, ατρωτος. Ο αγώ­ ασε και Πήγε στο Ααύριο. Χθες το βραδυ γυρίζοντας αΠό τονας, ο εσωτερικός του αγώνας, εξελισσόταν καιεξελισσό­ Λαύριο έμαθε για τον ακρωτηριασμό των Εὶρμών. Αμέσωςταν καλα. Η κρίσιμη μέρα της τελικής αναμέτρησης με την καταλαβε ότι αυτό ήταν έργο εκείνων των ανθρώΠων. ῖΞ)Πι­

[ΖΟ2] [ῖἐθθ]

· ,ἶ τανείο, με αρμα, για να δειΠνήσει. Τα σαραντα δύο ατομα,στην ερευνητική εΠιτροΠη και ότι τα μήνυτρα ανέρχονταν Που μηνυοηκονι οεν μυοοεοομο νο νο Πληοοφοοηθουμοσε ι0Ο μνες. Συναντήθηκε, ειΠε, αμέσως μετα με ενα γνω­ ολο· Ακουοομο μονο νιο τους Χοομιοηι Τουοοοι Νλοουοι

Καλλία, Βύφημο, Φρύνιχο, Βυκρατη, Κριτία. Ο Ανδοκίδης,Κε ο> ουτον οοο είχε δεν την Ποοηνουμονη νυχτον Ο Βυφο εΠισης, βρεθηκε τελικα, τον συνελαβαν και τον εκλεισανμος τον Πηγε αμέσως στην οικία του Αεωγόρα, Πατέρα του φυλοκή μοζί με τους ολλουο·Ανδοκίδη. Ἑ]κεί ηταν συγκεντρωμένοι μερικοί αΠό αυτούς Ήτονι Π]ο'> οῃονουμο· Το έργο μος στην Αθήνο Πίονευο

ότι έχει τελειώσει. Δεν χρειαζονταν αλλες Πληροφορίες. Ητύχη των ιερόσυλων δεν μας ενδιέφερε, ούτε μΠορούσα­

στρέφοντας, μαλιστα, Πληροφορήθηκε ότι είχε διοριστεί

στό του, τον Ειύφημο, τον αδελφό του Καλλία και διηγηθη

Που είχε αναγνωρίσει στο θέατρο του Διονύσου, αλλα καιαλλοι Που δεν τους γνώριζε. 'Γου είΠαν ότι αν αΠέκρυΠτεόσα είδε, εκείνοι θα του έδιναν δύο ταλαντα, αντί για τις ιΟΟ με η ουοουε νο' κονουμε μου ν] ουνουο· Ευςολνο Που εοίο

Ζ | # # | )μνες του Δημοσίου. Αυτός αΠαντησε ότι θα το σκεφτόταν, νιο μος οημοοιο ητον μονο η ουςελυυι οκστοοτελο Κοι νιαυτό δεν μιλούσε κανείς. Όλη η Πόλη είχε Πια σαν μόνο θέ­μα ενασχόλησης τη σύλληψη και την τιμωρία των ενόχωνγια την ιεροσυλία και τη διακωμώδηση των μυστηρίων. Το

αλλα έκρινε, σημερα το Πρωί, ότι έΠρεΠε να Προχωρησειστην καταγγελία, αΠό υΠοχρέωση στους θεούς και στην Πό­λη. Έἕτσι κατέθεσε καταλογο των ανδρών Που είχε διακρί­νε] την Ποουεοοομενη νυχτον Πετῃλομβονοντοο ουνολνκο σχεδιο του Μετωνος φαινοταν να εχει αΠοτυχει. Κανενας

δεν καταλαβε το κρυμμένο νόημα της ιερόσυλης ενέργειας,φίωνα, Που ήταν βουλευτές και βρίσκονταν εκείνη την Κονένοο οεν έβνολο νο ουμυέοοομο «μηδέν ονον»ι ολο]οτγνμή οτο Βουχευτήογοτ θεωρούσαν τη σικελικη εκστρατεια σαν γεγονος αναΠο­

σαραντα δύο ατομα, με Πρώτους τον Μαντίθεο και τον Αιμε

Ήνο βουχευτήον ο Πείοονοοοον Ποοτοινε νο ονεβοοουν τρεΠτο και ασχολούνταν μόνο με το κυνηγι των ενόχων.Γιατί έγινε, λοιΠόν, όλα αυτή η συνωμοσία, αναρωτιόμουν.

και να γίνουν γνωστοί οι ένοχοι Πριν νυχτώσει. Μόλις το Τ' είχε ου] ο Μέτων μολετώντοο το άστρο; Μεουδοἱι μονοιοκουοον ουτο ο Μοντίθεοο Κο, ο Αψεφίων Πήνον κο, κο_ Αθηναίοι ιμέλλιζαν ότι οι οιωνοί δεν ήταν Πια αριστοι, αλ­θτοον οτο βωμό, Ποοοκολώντοο νο μην υττοβληθουν οτο λα το Πληθος τους αγνοουσε και αυτοι αΠο φοβο δεν εΠε­

μεναν. Αρα, συμΠέραινα ότι η εκστρατεία στη Σικελία δενυΠηρχε ΠερίΠτωση να ματαιωθεί και εμένα αυτό μόνο μ”

στον τροχό όσους είχαν κατηγορηθεί, για να ομολογήσουν

μαρτύριο του τροχού, αλλα να Προτείνουν εγγυητές και ναδικαστούν. 'Ϊ'ο αίτημα τους, εΠειδη ήταν βουλευτές, έγινεδεκτό. Η Βουλη αΠοφασισε να συλληφθούν όλοι όσοι κα­ ενδλεφερε­ ΑΡΧΠΥΟΩ, έλεγαν οι Αθηναιοι, θα Παρεμενε ο Αλ­ταγγέλθηκαν αΠό τον Διοκλείδη και να υΠοβληθούν στο Μβιάοηςν ομως εοςο Ποοουοφοολοτεί· Ο] κοτηνοοίοο ενο”

ντίον του θα εξεταζονταν μετα την εΠιστροφη του εκστρα­οείξουν ουνενοχουον Ο Δγοκλείοηο θεωρήθηκε οωτήοοο τευτικού σώματος. Τους ενδιέφερε Πρώτα αΠό όλα η νίκητηε Ποχοε, οτεφονώθηκε με ονθο κου οοηνήθηκε οτο Που_ στη Σικελία και μετα οτιδηΠοτε αλλο. γΠοιμιαζόμουν ότι

μαρτύριο της «φαλαγγας», για να ομολογησουν και να υΠο

[ἙΟΑ] [2Οδ]

οι εχθροί του Αλκιβιάδη είχαν σχεδιόσει αυτή την εξέλιξη,κ κ κ ×

για να μΠορεσουν, κατα τη διαρκεια της αΠουσιας του, να

Προετοιμόσουν μια βέβαιη καταδίκη. Ακουσαμε ότι το ίδιοφοβόταν και ο Αλκιβιάδης, αλλά ο φόβος του αυτός δεν τοναΠέτρεΠε αΠό την αρχηγία του εκστρατευτικού σώματος. ΚΕΪΦΑΛΑΪΟ ΪΔί

Έτσι, έκρινα ότι έΠρεΠε να εΠιστρέιμουμε στην αγροικία,

να Πληροφορηθουμε εκεί ό,τι ηξερε ο Μέτων για τις εξε­ ΑΝΑΛΓΗΣΉΑλίξεις και την εΠόμενη μέρα να Παμε στα Μέγαρα. ΔενυΠἠρχε λόγος να διακινδυνεύσουμε αλλο με την Παρουσία

μας στην Αθήνα, ούτε υΠἡρχε, εΠίσης, λόγος να συνεχίσει «ΝΟ θυμἀσω Πως είσω ηθωίοιόθ σ, ένα δρόμοιι | × λ× όΠως το θέλει ο δημιουργός του, αν είναι σύ­

ο Ἀγις να βασανιζεται με ψευτικα και εΠιΠλαστα δι ημμα­τα. ΈΠρεΠε να γυρίσει Πια στη ΣΠόιρτη.

[ΖΟΒ]

›<ιε·ειι>ι·ι·›νιει·ι±ι¬±π×±αιί9

ντομο σε σύντομο, αν είναι μεγαλο σε μεγαλο.Αν θέλει να Παριστόινεις το φτωχό, να δέχεσαιτον ρόλο με αληθοφόινεια και συνέΠεια· το ίδιοκαι αν θέλει να Παριστανεις τον ανόιηηρο, τον όρ­χονται και τον αΠλό Πολίτη, γιατί δικια σου αρ­μοδιότητα είναι να Παίζεις καλό το ΠρόσωΠο Που

σου δόθηκε. Η εΠιλογἠ όμως του ΠροσώΠου δενανήκει σ, εσένα»

ειιικφιΠοΣ, Εγχειρίδιο, 27

Σ

ε

Ι

4­ιέ

.,εφ....“μΝ.,.ι..».».ιω±ε..­ι.›.Μ.„ν

4 ..Μ

,Κ

ι ε στο βάθος των μάτιών, εκεί Που φωλιάζει η άλήθειοι, Προ­

:7

των κλοιεινιειντι ΑΠεΝλΝτι ινιον με το σώμα γερμένοΗ Προς τά εμΠρός, το Πόδιά ενωμένοι κάι τους άγκώνεςστηριγμένους στους μηρούς, λίγο Πιο Πάνω οιΠό τσ γάνοτά.Κράτούσε το ΠρόσωΠό της με το δυο της χέριά. Σκυμμέ­νη έτσι με κοίτοιζε άΠό κάτω Προς τά Πάνω, με τά νάλήνιομάτιά της εντοΠισμένά σ, εμένά. Σ, ένο άτυΠο κάι σιωΠη­λά Πάιχνίδι των βλεμμάτων είχε Πάρει στάση εΠιφυλάκτι­κή, στάση άμυντική. Με τά μάλλιά της τράβηγμένο Προς τοἔκ | | | | | »Πισω κάι το ΠροσωΠο ολο άΠοκάλυμμενο, εμοιάζε με φιδιονάΠάυμένο Πρόσκάιρά. Έινο φίδι Που δεν ήθελε νά εΠιτε­ι το

Ξ ,Λ × » » » | »Α θει, άνάΠάντεχά κάλοσυνάτο. "Γην κοιτοζοι κι ενω στο μάτιοι,

σΠάθώντάς νο διάκρίνω το ΠρόσωΠό της Πίσω άΠό το Προ­Π· » » κ × » × κ

.νι,ι σ

.·τ .

Μ

σωΠειο, άλλο δεν ητάν ευκολο, κάθολου ευκολο, οι εκλάμ­ιμεις, εκεί στο μάτιά της, άλλοζάν συνεχώς, τά σΠινθιρί­

κ »σμοιτά άλλοιωνοντον σε εντάση κάι χροιά, τά οιλλοίωνε άυ­Κ κ » κ » κ κ κτη, τά άλλοιωνε εΠιτηδες, ειχε φάινετάι άυτη τη δυνάμη,

5 κ × » κι

οικι

Που δεν την ειχά ξάνάδει σε νυνάικά, ΠροσΠάθουσε νά άΠο­φύνει τη διερεύνηση, νο ξεφύγει οιΠό την ενάτένιση, άλλάχωρίς νά στρέψει άλλου τη μάτιά της, δεν ήθελε νά ηττηθεί,ήθελε νά νικήσει, νο νικήσει εμένά, τον νεοφερμένο, τονάγνωστο/Βνιωσά, έτσι, νά ΠεριΠλοινιέμάι άσκοΠά μέσο στάὅ

μοιτιά της, δεν μΠορουσά νά ξεδιάλυνω την Πράγμάτικοτη­

[?ΟΘ]

ι

τα, να την ξεχωρίσω αΠό το ψέμα, να ξεχωρίσω το καλό ή ιι φε στο γράμμα της, και μας Περίμενε, Περίμενε, δηλαδή,το κακό, ένιωσα σιγά σιγά να χάνω ελαφρά την αίσθηση του τον Άγι και τον Βρασίδα, όχι εμένα, αφού για τη δική μουΠεριβάλλοντος καιι την αίσθηση του χρόνου, να βιώνω μια δἶ Παρουσία δεν γνώριζε τίΠοτα. Ο Βρασίδας μόλις την είδε,εμΠειρία αλλόκοτη, δεν μΠορούσα, όμως, να αΠοτραβηχτώ, ζήτησε την άδεια να ασχοληθεί με την Περιμετρική φύλα­ούτε ήθελα κάτι τέτοιο, αλλά δεν ήταν αυτός ο σκοΠός μου, ξη του χώρ0υ, ΠΟΟσέΧΟντΟἔ μήιιωίἔ κόΠ0]Οθ ονῃῃθύμητοθνίκη ή ήττα, αυτός ήταν ο δικός της σκοΠός, όχι ο δικός ι εμφανιστεί. Πρόσχημα ηταν αυτό. Στην Πραγματικότηταμου· σκοΠός μου ήταν μόνο η διάγνωση των κρυμμένων ι δεν ήθελε να είναι Παρών στη συζήτηση Που υΠοιμιαζόταντης σκέιμεων και συναισθημάτων, έβλεΠα, όμως, ότι αΠο­ ότι θα ακολουθούσε, μια συζήτηση Που αυτόν τον άφηνετυγχάνω και δεν ήθελα αυτό να το Παραδεχθώ, δεν ήθελα αδιάφορο. Έτσι, στο δώμα της αγροικίας ήμασταν μόνο ο

να σταματήσω, μέχρις ότου ο Άγις, Που τον ένιωθα να Πάλ­ Ἀγις, η Λήδα κι εγώ. 'Γην κοίταξα Προσεκτικά. Μια αέρινηλεται ολόκληρος δίΠλα μου τόση ώρα, κοιτώντας Πότε εμέ­ Παρουσία ήταν, με καλοσχηματισμένο, λεΠτό σώμα, αΠρό­να και Πότε αυτήν, με διέκοψε λέγοντας: Πλ σμενα Πλούσιο στήθος, καστανά μαλλιά, άιμογο ΠρόσωΠο,

­ Άφησέ την, Αγησίλαε. Δεν είναι εύκολο να την κατα­ ματια λαμιιιιρίζαντα, θεληματικό χαμόγελο, μια καλλονήλάβεις έτσι. 'Γην κουράζεις, όμως, Πολύ. Χάνει δυνάμεις τώ­ αιιιεγάδιαστη. Αδύνατο να μην εΠικεντρωθεί εΠάνω της κά­ρα, δυνάμεις Που δεν μΠ0ρεί να αναΠληρώσει εύκολα, ενώ λ θε ανδρικό βλεμμα, Δεν γέμιζε, όμως, τον χώρο με την Πα­

εσύ μΠορείς. Άφησέ την, καλύτερα, να μιλήσει. Θα κατα­ ρουσία της. Δεν ήταν Πληθωρική. Το αντίθετο. Λφαιρούσελάβεις Περισσότερα. ανεΠαίσθητα το ενδιαφέρον αΠό οτιδήΠοτε άλλο γύρω της,

Γύρισα και τον κοίταξα, ενώ η Λήδα, αΠεγκλωβισμένη εμηιμχο ή άιμαχα και α° ανάγκαζε, τελικα, να Προσεξεις μό­Πια αΠό τη ματιά μου, έσκυβε ακόμα Πιο Πολύ Προς το δά­ νο την ίδια. Ήφτανες σ' αυτήν αφαιρετικά, αφού αντιλαμ­Πεδο, ξεφυσώντας με ανακούφιση. βανόσουν αΠό ένστικτο, με μια γρήγορη ματιά, Πως δεν εί­

­ Εἕντάξει, του είΠα. Ξέρεις τι ΠροσΠάθησα να κάνω. Δεν ί χε καμμία λογική να κοιτάξεις κάτι άλλο, όταν εκείνη ήτανυΠήρχε κακή Πρόθεση. Παρούσα. Αυτή την εντύΠωση μου έδωσε, όταν την είδα. Κά­

­ Το ξέρω, είΠε. Δεν διαφωνώ. ΠροσΠάθησα κι εγώ να θισα αΠέναντί της αμίλητος, μας σύστησε ο Άγις, την χαι­κάνω το ίδιο, όταν την Πρωτοείδα. Δεν είναι, όμως, σαν τις ρέτησα ευγενικά, δεν έφταιγε, άλλωστε, σε κάτι, δεν είχα κά­δικές μας γυναίκες. Η ζωή Που έζησε μέχρι τώρα την έχει τι να της καταμαρτυρήσω και έτσι ΠροσΠάθησα μόνο να διε±αναγκάσει να κρύβεται. Δεν μΠορείς να διαΠιστώσεις την ρευνήσω την ΠροσωΠικότητά της, κοιτώντας την στα μάτια,αλήθεια μόνο και μόνο διερευνώντας το βλέμμα της. Με Πρόκληση Που αυτή αΠοδέχτηκε με ένα ελαφρά μειδίαμα,μια ΣΠαρτιάτισα θα τα κατάφερνες, μζ αυτήν όχι. Βίναι μά­ Που έμεινε αναλλοίωτα όση ώρα την κοίταζα και με κοίταζε.ταιο. Μη συνεχίζεις. Μας κουράζει όλους χωρίς λόγο. ­ ῖἔὶσύ, λοιΠόν, είσαι ο άλλος, μου είΠε, μόλις ο Ἀγις διέ­

Η Λήδα είχε έρθει αΠό ώρα στην αγροικία, όΠως έγρα­ κοιμε τη μονομαχία των βλεμμάτων.

[2ιθ] [Ζιι]

­ Ποιος άλλος, είΠά άΠορημένος. Ϊ άΠοΠνέεις μιά δύνάμη άγνωστη σε μένά μέχρι τώρά,'μιά­ Ο άλλος. Ο άλλος του εάυτός. Ο σκληρός, ο σκυφτός. . , δυνάμη Που δεν ήτάν δυνάτόν νά μη Πάράτηρήσω. Η ερω­

ο άφοσιωμένος, ο άΠρόσιτος.

ΜΎ'

τική σου συμΠεριφορά, εΠιΠλέον, είνάι τόσο διάφορετική,­ "Γι θά Πει άυτό; Αφοσιωμένος σε τι; ἶ® ώστε άυτό κάι μόνο θά άρκοίισε γιά νά με βάλει σε υΠο­

Ψὲυῦε­ὲῃ

» κ | » ×­ Ξέρω Ποιοι εισάστε, ειΠε, κάνοντάς μάς νά άνάτριχιά ιμιες.σουμε κάι τους δύο. Δ Ϊ ­ Αυτά Που λες δεν είνάι άστείά Πράγμάτά, της είΠά.

­ Ποιοι είμάστε, ρώτησε ο Ἀγις. Π Δεν Πάίζουμε, Αήδά. Δεν είνάι Πάιχνίδι άυτό Που κάνου­­ Ξέρω. Γιά την άκρίβειά δεν ξέρω, άλλά μΠορώ νά υΠ‹›­ με εδώ. Έχουμε μάθει νά μη κρυβόμάστε Πέρά άΠό τά

θέσω, με βάση, άυτά Που ξέρω. γγ όριά του άνάγκάίου, γι' άυτό κάι δεν διστάζω νά Πάράδε­­ Τι ξέρεις; ρώτησά. χτώ ότι άυτό Που νομίζεις γιά μάς είνάι άλήθειά. Έίμάστε,­ Έίμάι Κορίνθιά, όΠως γνωρίζετε. Έχω γεννηθεί στην ιι Πράγμάτι, άυτοί Που υΠοιυιάζεσάι, άλλά άΠό τη στιγμή Που

Κόρινθο κάι η μητέρά μου κάτοικεί μόνιμά εκεί. Η Πόλη Πάράδέχομάι κάτι τέτοιο, είνάι άδύνάτο νά σε άφήσω νά κι­μου είνάι σε Πόλεμο με την Αθήνά, χρόνιά τώρά. Ζητήθη­ νηθείς ελευθερη κάι μάκριά μάς, όσο είμάστε άκόμά στηνκε η βοήθειά μου κάι δεν θά ήτάν Ποτέ δυνάτόν νά την άρ­ Αθήνά.νηθώ. Ό,τι Πληροφορίες συγκεντρώνω, τις διάβιβάζω ­ Δεν υΠάρχει κάτι Που θά με ικάνοΠοιούσε Περισσότε­στους δικούς μου. Αυτοί με ειδοΠοίησάν ότι είνάι Πολύ Πι­ ι ρο, είΠε γελώντάς.

» × » × × | × κθάνο ΣΠάρτιάτες της ΚρυΠτειάς νά βρισκοντάι στην Αθηνά ­ Δεν μιλάμε συνάισθημάτικά τωρά.κάι μου έδωσάν την εντολή νά τους βοηθήσω με κάθε τρό­ ­ Το ξέρω, άλλά το άΠοτέλεσμά είνάι άκριβώς το ίδιο.Πο, άν τυχόν τους συνάντήσω κάι τους άνάγνωρίσω. Κι­ Α ­ Θά έρθεις μάζί μάς άυριο το Πρωί μέχρι τά Μέγάρά κάινουντάι Πάντά σάν «ζευγάρι», μου είΠάν. Έτσι, ότάν είδά μετά είσαι ελεύθερη να ῃος όΠ0υ θέλειατον τρόΠο με τον οΠοίο λειτουργουσάν ο Αγις κάι 0 Βρά­ Δ ­ Με μεγάλη μου χάρά θά ερχόμουν όχι μόνο μέχρι τάσίδάς, υΠέθεσά, άΠό ένστικτο ίσως, ότι άυτοί ήτάν οι ΣΠάρ­­ Μέγάρά, άλλά κάι μέχρι τη ΣΠάρτη.

| | Ζ | ι | ι­. .τιάτες της ΚρυΠτείάς. Η εΠιμονη κάι των δυο, άλλωστε, κάι ­ Αυτο δεν γινετάι, ειΠά. :.εχνά τη ΣΠάρτη.ιδιάίτερά του Ἀγι νά μου κάνουν ερωτήσεις γιά κάθετί Που ­ Έιάτί άΠάντάς εσύ, είΠε συνοφρυωμένη. Έιάτί δενάφορουσε την ετάιρείά του Μέτωνος, νομίζοντάς ότι είμάι άφήνεις τον Ἀγι νά μιλήσει; Δεν έχει άυτός φωνή;

ςὲ

μόνο μιά άφελής ετάίρά, εμηέδωσε την άΠοιμη μου άυτη. ἔξ ­ Έίνάι το ίδιο. Έίτε εκείνος μιλήσει είτε εγώ, είνάι άκρι­­ Δεν σε έχω γιά άφελή, είΠε ο Αγις. ἶ βώς το ίδιο.­ Δεν σκόΠευά νά σε Προσβάλω, άΠάντησε η Αήδά. ­ Το είχά άκουσει άυτό Που λες κάι δεν το Πίστευά. Έί­

Άλλωστε θά άνάγνώριζά ότι δεν είσάι ένάς άΠλός μέτοικος ε χά άκουσει ότι λειτουργείτε σάν Διόσκουροι, άλλά δεν το εί­άκόμά κάι άν δεν με είχες ρωτήσει άΠολυτως τίΠοτά, άφου 5. χο δει Ποτέ νο συμβαίνει κάι τώρά Που το βλέΠω μΠροστά

×

[ὶιῖ] [2ι?›]

τ

ι

μου μένω καταΠληκτη.Ήξερα αΠό την Πρώτη στιγμή ότι ‹› ­ Ακούω αυτα Που λες, αλλα δεν μΠορώ να τα δεχτώ

Άγις και ο Βρασίδας ενεργούν και φέρονται σαν αδέλφια, ακριτα, είΠε. «”|”αύτιση» ανδρα με ανδρα τι νόημα έχει και τι

όχι αΠλοί φίλοι, δεν είναι, όμως, ταυτισμένοι ο ένας με τον Ξ σχέση έχει με την «ταύτιση» ανδρα και γυναίκας; Γιατί το

αλλον, μΠορούσα να το καταλαβω αυτό αΠό μικρές λεΠτ‹›­ ένα αΠοκλείει το αλλο;

μέρειες, αδιόρατες, και Παντα αΠορούσα γιατί δεν βρίσκε­ ­ Δεν το αΠοκλείει, είΠε ο Άγις. Κανείς δεν είΠε ότι αΠο­

ται μαζί με τον Άγι ο αλλος, αυτός με τον οΠοίο ο Άγις ταυ κλείεται η «ταύτιση» αυτή. Είναι εφικτό και αΠοδεκτό, Πα­

τίζεται, αφού ξέρω ότι εσείς για «ταύτιση» μιλατε, για «ταύι ραλληλα, όμως, είναι σΠανιο και σχεδόν αδύνατο στα στενα

τιση» αναμεσα στα αγόρια Που μεγαλωσαν μαζί σαν ‹‹ζευ­ :ε χρονικα Πλαίσια της ανθρώιιινης ζωής.

γαρι», αΠό την Παιδική τους ηλικία. 'Γώρα βλέτιω ξεκαθα ­ Γιατί; Ποιος το λέει αυτό;

ρα τι σημαίνει «ταύτιση». Του έχεις αφαιρέσει τη φωνή. ­ Ημείς ξεκιναμε τη διαδικασία της «ταύτισης» Πολύ νω­

Βαλαμε τα γέλια κι εγώ και ο Άγις. Μίλαγε με χαρη και ρίς. Σε ηλικία μολις εΠτα ετών. Τα αγόρια μεγαλώνουν συμ­

κομψότητα, με βεβαιότητα αΠόλυτη, για κατι Που αγνοού­ βιώνοντας μέσα σε αΠίστευτες αντιξοότητες και κακουχίες,σε 8γτελώς_ Που δένουν το ένα με το αλλο, αναΠόδραστα και αναΠότρε­

­ Δεν μου έχει αφαιρέσει τίΠοτα, είΠε ο Ἀγις. Δεν μΠο­ Πτα. Σε ηλικία 20 ετών, όταν μΠαίνουμε στη φαλαγγα, το δέ­

ρείς να νιώσεις Πώς ενεργούμε, το καταλαβαίνεις διανοη σιμο είναι τόσο ισχυρό, ώστε θεωρείται για μας αδιανόη­

τικα, αλλα δεν Περναει στο αίμα σου, είναι αδύνατο να γίνει ­ το, για την ακρίβεια είναι το μέγιστο κακό, ο ένας να σκο­

αυτό, γιατί αν Πέρναγε δεν θα έκανες την Παρατήρηση Που Ξ _¿ τωθεί και ο αλλος να ζήσει. Όλοι αγωνίζονται για να μη

έκανες. Μη στεναχωριέσαι, όμως. Μόνο όΠοιος έχει ζήσει σκοτωθεί ο διΠλανός τους. Γι) αυτό η σΠαρτιατική φαλαγ­

σαν κι εμας μτιορεί να καταλαβει ότι σκεφτόμαστε, εκφρα γα είναι ανίκητη σε ανοικτό Πεδίο, σε ευθεία αντιΠαραθεση.

ζόμαστε, ενεργούμε και αντιδρούμε σαν μοναδα, όχι σαν Κανένας οΠλίτης δεν σκέφτεται τον εαυτό του. Μαχονται

δυαδα. Κανενας αλλος δεν μΠορει να το αντιληφθεί. ΟΑγη Πρωτα ο ενας για τον αλλον και ολοι μαζι για την Πολη.

σίλαος δεν κανει και δεν λέει κατι Που εγώ δεν θα ήθελα να Πρόκειται για αυταηαρνηση Πέρα αΠό τα ανθρώΠινα όρια.

Πω ή να κανω. Αδύνατον να λειτουργήσει έτσι ακόμα κι αν γ Εὶτσι η σΠαρτιατική φαλαγγα δεν χανει Ποτέ τη συνοχή της,

το ήθελε. Δεν μΠορεί να στραφεί εναντίον μου, ούτε εγώ Ό δεν αΠοσυντίθεται, δεν υΠοχωρεί, όσο κι αν είναι το Πλήθος

\

ν

ν

\

τ

....τ....ε.......Μ.

εεε»

ν

\

\

\

\

\

\

εναντίον του. Δεν γίνεται. Μην Προσηαθείς να το αναλύσεις του εχθρού, αλλα Προχωρεί σαν ένας ανθρωηος, μέχρι ότου

διανοητικα ή να το κατανοήσεις με την δύναμη του μυαλου νικήσει ή εξοντωθεί ολόκληρη.

σου, γιατί μια τέτοια Προσέγγιση είναι ατελέσφορη. Δεν ­ Στις Θερμοηύλες έτσι έγινε,

έχεις Παραστασεις σχετικές, δεν έχεις ζήσει έτσι, δεν έχεις ­ Περίτιου έτσι. Βκεί σκοτώθηκε ο Λεωνίδας, αρα όλοι

«ταυτιστεί» με κανέναν Ποτέ, αρα μην ΠροσΠαθείς. Αηοδι· ἶ γγ; οι υΠόλοιΠοι δεν θα δέχονταν τίΠοτα αλλο Παρα την ίδια

ξου το χωρίς να το κατανοείς. Είναι έτσι. μοίρα με τ0 βασιλια τους.

ε·

ιετιι ί ιειει

ἔ

­ Οι γυναίκες, τ ­ Αυτό ακριβώς προσπαθώ να σου εξηγήσω. Δεν έχει­ Η «ταύτιση» με γυναίκα, είπε ο Αγις, δεν εξυπηρετεί καμμία διαφορα ποιος από τους δύο θα μιλήσει, αφού τα

τους σκοπούς της πόλης, γι) αυτό και δεν ενθαρρύνεται. Οι λόγια που θα ακουστούν θα είναι ακριβώς τα ίδια.γυναίκες δεν μαχονται. Αλλος είναι ο σκοπός τους στη ζωή. ­ Δεν απογοητεύομαι. Στενοχωριεμαι. Πίστευα ότι επει­"Γα ανδρόγυνα στη Σπαρτη, έτσι κι αλλιώς, θα γεννήσουν τα από τόσο καιρό θα είχα καταφέρει να σπασω τη μεμ­υγιή παιδια, αφού οι ανδρες γυμναζονται συνεχώς για τον Α βρανη της σκληρότητας που σε καλύπτει, θα είχα καταφέ­πόλεμο και οι γυναίκες για την ευγονια. Αρα η «ταυτιση»

Μ”.,.ι..,ε.Μ".

ρει να εισδυσω στην ιμυχη σου, να αγγιξω τον ευαισθητοανδρα και γυναίκας δεν μπορεί να δώσει στην πόλη καποιο Ζ. πυρήνα του χαρακτήρα σου, καλα κρυμμένο πίσω από τοπρόσθετο πλεονέκτημα. Ό,τι θέλει, δηλαδή, να παρει η πό­ θώρακα και την ασπίδα, που η πόλη σε έμαθε να κρατας.λη από τα ανδρόγυνα, το παίρνει, χωρίς να απαιτείται το Ξ Διαπιστώνω, όμως, ότι δεν καταφερα τίποτα απολύτως.«ερωτικό» τους δέσιμο, ή «ταύτιση». Μην ξεχνας, αλλωστε, Ό,τι και να μου λες εσύ, εγώ βλέπω πως μιλας με τη γλώσ­ότι η Σπαρτη είναι κοινωνία­αδελφότητα. Το ατομικο συμ­ σα του αλλου, όχι τη δική σου. Δεν μπορείς να το καταλα­

| | | | × » κ × × » × » »φερον δεν απασχολει κανεναν. ιἔῖτσι, για μας, η αλογιστη βεις, αλλα η αληθεια ειναι οτι δεν μιλας εσυ τωρα, Αγι. Δεν× » × κ κ κ × κ »και υπερβολική μεγεθυνση της προσωπικης ευτυχιας με­ μιλαει ο Αγις που ξερω, αγαπω και θαυμαζω.

μονωμενων ατόμων δεν εξυπηρετεί το σύνολο, αλλα τ‹› ; ­ Δεν με ξέρεις πραγματικα, γι“ αυτό εχεις αυτή την5 δὲ

βλαπτει, αφού διαταρασσει το κλίμα της αδελφότητας. εντύπωση, είπε ο Αγις. Τοσο καιρό στην Αθήνα δοκίμαζα,­ Γι” αυτό σας λένε «όμοιους», μαζί σου, τα ακραία όρια της αδυναμίας μου. Ακροβατού­

κ × » » » κ κ κ » × × »­ Και γι, αυτο. Βιμαστε «ομοιοι» σε ολα. 'Γην περιουσια,

.ετσε

σα διπλα σου, οπως ενα γυμνο σαλιγκαρι ακροβατει πανωτον τρόπο ζωής, τη σκληραγώγηση, τις αντιλήψεις. Αφού, στην αιχμή του ξίφους, κινδυνεύοντας να κοπεί στα δύο.λοιπόν, είμαστε όμοιοι σε όλα και όλοι λειτουργούμε σε ζευ­­ Αυτό δεν μπορεί να συνεχιστεί. Δεν είμαι εγώ αυτός. Ρεν­γαρια, δεν είναι δυνατόν καποιος να ξεφύγει από τον κανόνα νήθηκα και ανατραφηκα για να γίνω πολεμιστής, όχι ερα­και να δημιουργήσει ζευγαρι με γυναίκα, ακόμα και αν εί­ στής.ναι η σύζυγός του, αφού αυτόματα αυτός θα επαυε να είναι ­ Είναι ο Αγησίλαος που σε γύρισε πίσω στον κόσμο«όμοιος» με τους αλλους, θα έπαυε να είναι ενας Σπαρτιατης των πολεμιστών, τον κόσμο χωρίς ανθρωπια, εκεί πουπολεμιστής, θα διαταρασσε την ενότητα του συνόλου, αρα θα ήσουν όταν σε πρωτογνώρισα, απόμακρος, περίκλειστος,επρεπε να αποβληθεί από την ομαδα, να εξοριστεί, για να μη απομονωμενος, μακρια από καθετί ανθρώπινο. Σε τραβηξαχαλασει την ταξη και τη συνοχή των υπολοίπων. ι στη χαρα, σε γυρίζει στη λύπη.

­ Βλεπω, Αγι, είπε αυτή, ότι λες τα λόγια που περίμενα . ­ 'Γι είναι «ανθρωπια», ρώτησα.να ακούσω από τον Αγησίλαο. Δεν είσαι εσύ που μιλας τώ­ρα, είναι ο Αγησίλαος.

λ.ε»‹›..‹ο­νωιωῳ­κα­ι

­ Η φυσιολογική ζωή αναμεσα στους ανθρώπους, η προ­σφορα αγαπης και η αποδοχή αγαπης, αυτό είναι ανθρωπια.

ιειει [επιγ ι4

Εσείς ζείτε Πέρο οΠό το ονθρώΠίνο. ΕἸκΠοίδευμένοί φορείς

ος.ὼοεωωεωω

­ "Γί σχέση έχουν οί θεοί;θονότου. Αυτό είσοστε. "Ρον έΠίοσο τρυφερό οΠό το χέρί, # ἔ ­ Ποίος έδωσε την ζωή στους ονθρώΠους;γλύκονο την ιμυχή του, έδωσο όλο το οΠόθεμο ογόίΠης Που εε ­ Ο Δίος.

λεείχο μέσο μου, σΠοτόλησο τη δύνομή μου όλη γίο νο τον ­Έἔσφολε;τροβήξω σίγόί σίγό κοί οΠολόί στη χώρο των ονθρώΠων. Νό­ ­ Δεν έσφολε κοθόλου.μίζο Πως το είχο κοτοφέρεί, ερχεσοί, όμως, εσυ τώρο κοίτο χολος όλο.

­ Τότε, γίοτί εσυ την ορνείσοί; Γίοτί ορνείσοί νο δεχτείςκοί νο οξίοΠοίήσείς το δώρο των θεών, Η όίρνηση της ζω­

­ 'Γί χόίλοσο, ής δεν είνοί υβρίς, Δεν είνοί Προσβολή γίο εκείνον Που μος­ Χόλοσες τη ζωή γίο την οΠοίο τον Προόρίζο, ζωή χο­ ί την χόρίσε;

ρός κοί ευτυχίος, γίοτί εσύ, είνοί φονερό, ότί, όΠως όλοί ­ Γίοτί, όμως, μος τη χόρίσε; ΒλέΠείς το γεγονός, ολλόσος, δεν ονήκείς στη ζωή, δεν ονήκείς στον κόσμο ουτό, οδίοφορείς γίο την οίτίο κοί τον σκοΠό του.δεν συγκοτολέγεσοί ονόμεσο στους ονθρῶΠους, ονήκείς ­ Ποίος είνοί ο σκοΠός κοτόί τη γνώμη σου,κόίΠου ολλού, δεν ξέρω τί είνοί ουτό, το είχο δεί στον Άγί Ι ­ Η εξυιμωση. 'Γί όλλο είνοί η ζωή Πορόί μίο δοκίμοσίοότον τον Πρωτογνώρίσο, όρο το ονογνωρίζω, δεν ξέρω, Που οΠοσκοΠεί στη μοθηση, όχί, όμως, μόνο στη μόθησηόμως, τί οκρίβώς είνοί, Πορομένεί ονεντόΠίστο γίο μένο, γνώσεων, Που μόνη της είνοί όσκοΠη κοί μότοίη, ολλο στηνολλο σίγουρο δεν είνοί ζωή. οξίοΠοίηση εμΠείρίών, έτσί ώστε ο όνθρωΠος νο κοτευθύ­

­ 'Γί είνοί «ζωή», νετοί Προοδευτίκό στο δρόμο της ορετής, το μόνο δρόμο­ Εἱσύ νο μου Πείς τί είνοί «ζωή», όχί εγώ. Εγώ ζω, εσύ Που οδηγεί, τελίκό, στον κόσμο των θεών, ψηλό στην κο­έ

οχί. Βγω ξερω, εσυ οχί. ΐ ρυφη του ΟλυμΠου, κοσμο μονίμο, οχί Προσκοίρο, οΠως­ Μελέτη κοί ΠροΠοροσκευή θονότου είνοί η ζωή, τί όίλ­ ἑ ο κόσμος των ηδονών κοί των οΠολούσεων Που εσυ οΠο­

# .‹λο νο είνοί,

­­νε".

δεχεσοί. Δεν σε κοκίζω ούτε σου εΠίτίθεμοί. Δεν έχω τέτοίο­ Πολύ ωροίο. Συγχορητήρίο. Αν η «ζωή» είνοί μελέτη ί δίκοίωμο, ουτε τέτοίο ενδίοφερον. ΌΠοίο ζωή σου δόθηκε,

,τ

κοί ΠροΠοροσκευή θονότου, δίερωτώμοί ο θόνοτος γίο σος Ζε ουτήν ΠρεΠεί νο ζήσείς, εΠίδίώκοντος μεσο οΠο τη συγκε­τί είνοί, κρίμένη σου Πορείο νο κοτοκτήσείς την ορετή στο μέτρο

­ Θόρο δίοφυγής οΠο τη χώρο της Πλονης, ουτήν Που Που σου είνοί δυνοτό. Ούτε μΠορώ νο σε ολλοξω, ούτε θε­εσύ οΠοκολείς χώρο των ονθρωΠων. · Π λω. Εμείς οκολουθουμε το δρόμο των Πολεμίστών, γίοτί

­ ΒλέΠείς, λοίΠόν; Αυτό οκρίβώς Που ελεγο. Δρνείσοί τη ουτόν ξέρουμε, ουτόν κοτονοούμε, σ” ουτόν μεγολώσομε.

εἔϋκᾶὐϋἔεἶ

ζωή κοί γί” ουτό ενοχλείσοί Που ουτός όρχίσε νο ονοίγεί λί­ :, Πίστεύουμε ότί η ζωή μος χορίστηκε, Πρόγμοτί, όχί όμωςγο το μότίο του κοί νο την οτενίζεί ολόφωτη, όΠως μος την γίο νο την χορούμε, ολλό γίο νο την υΠερβουμε, γίο νο ονε­εδωσον οί θεοί. βουμε ένο σκολοΠοτί ψηλότερο στην κλίμοκο της δημί­

[2ι8]

ί

[2ί9]

ουργίας. ΣκοΠός της ζωής δεν είναι μόνο η χαρά, όΠως εσύ τον εγκαταλείψεις έγκαιρα. Αυτό Πιστεύουμε. Ποιος είΠενομίζεις. ΣκοΠός της είναι η εκηαίδευση. Βίμαστε μαθητές ότι εμείς αρνιόμαστε τις ηδονές, Κάθε άλλο. Δεν είναι κα­στο σχολείο των θεών. Γελώντας μόνο και αΠολαμβάνοντας θόλου έτσι. Τις δοκιμάζουμε όλες και μόλις τις δοκιμά­δεν μαθαίνεις. Ούτε είναι εφικτό αυτό, άλλωστε, αφού η

ζωή η ίδια δεν θα σου το εΠιστρέψει. Αυτές είναι οι δικέςμας αΠόιμεις. ΑΠόηιεις και τίΠοτα άλλο. Ούτε αντικειμενι­

,...„ς...ω..Μ.υτ.ς..Δ..„..„τΜ..

σουμε τους γυρίζουμε την Πλάτη για να μην Πιαστούμε αιχ­

μάλωτοι, όΠως τιαθαίνουν όλοι οι άλλοι, Που δεν έχουν τηδική μας αντίληψη ζωής και τη δική μας εκΠαίδευση. Αυτό

κοτητα διεκδικούμε, ουτε το αλαθητο. Δεν θελουμε να Πει­ ειναι ολο.σουμε κανέναν, ούτε να σώσουμε κανέναν Πείθοντάς τον. Ξ” ­ Γιζ αυτό εΠιτρέΠεται η μοιχεία στη ΣΠάρτη,Εὶσύ Πιστεύεις κάτι διαφορετικό. Ηίναι ολοφάνερο και σε­

­.νεΑ

­ Και γι, αυτό. Μοιχεία συμφωνημένη ανάμεσα στον μοι­

βαστό. ΜΠορεί να έχεις εσύ δίκιο και εμείς άδικο. Δεν ξέ­ χό και το σύζυγο της μοιχαλίδας, τι μοιχεία μΠορεί να είναι,ρουμε. ΜΠορεί, Πάλι, να έχουμε και εμείς δίκιο και εσύ. Τί­ Ξ Σου είΠαμε και Πριν: η ΣΠάρτη είναι μια αδελφότητα, άρα η

Ποτα δεν αΠοκλείει, δηλαδή, ο δρόμος του Διόνυσου και ο μοιχεία, έτσι όΠως την εννοείτε εσείς, είναι μια έννοιαδρόμος του Ηρακλή, δρόμοι διαφορετικοί οΠωσδήΠοτε, να άγνωστη σ' εμάς. Δεν εΠιτρέΠεται στη ΣΠάρτη η δική σας

καταλήγουν και οι δύο στην κορυφή του ΟλύμΠου. Κάθε μοιχεία, η κρυφή, αλλά η δική μας, η φανερή, εΠιτρέΠεται.δρόμος, αν τον ακολουθείς με συνέΠεια, υΠομονή και αγνή Δεν Πρόκειται για Πράξη αΠαξιωτική κοινωνικά, όΠως σζ

τη σκέψη, μΠορεί να είναι λυτρωτικός. Μη ζητάς, όμως, να εσάς, αφού είναι συμΠεριφορά Που, όταν γίνεται με μέτρο,Παρασύρεις στο δικό σου δρόμο κάΠοιον Που ξεκάθαρα Ο η Πόλη την εΠιδοκιμάζει, για Πολλούς λόγους. Ούτε οι σύ­

βλέΠεις ότι δεν ανήκει εκεί. Αυτό είναι Προσηλυτισμός, μια ζυγοι των συμηολεμιστών μας Που σκοτώθηκαν στη μά­

ανέντιμη Προσιιάθεια ει­ιέμβασης στη συνείδηση του άλλου. χη ΠρέΠει να μείνουν ανικανοΠοίητες για Πάντα, ούτε η Πό­

Δεν μΠορούμε να σε αφήσουμε να το Πετύχεις. Δεν έχεις λη χωρίς Παιδιά. ίΟταν υΠάρχει μέτρο Πρόκειται για ηδονή

τέτοιο δικαίωμα, αφού, μάλιστα, το κίνητρό σου είναι ωφε­ αΠοδεκτή, εΠειδή είναι ηδονή χρήσιμη κοινωνικά.λιμιστικό. ἐ ­ Αρα να υΠοθέσω ότι εσύ και η σύζυγος του Άγι θα

­ Διερωτώμαι γιατί αναφέρεσαι αΠαξιωτικά στις αΠο­ Ο βρεθήκατε Πολλές φορές μαζί, αφότου ο Άγις εξαφανίστη­λαύσεις και τις ηδονές. Δεν είναι και αυτές δοσμένες αΠό κε, είΠε κοιτώντας λοξά τον Αγι.τους θεούς; ­ Βρεθήκαμε Πολλές φορές μαζί και Πριν ο Ἀγις εξα­

­ Βίναι. Δεν τις αρνείται κανείς μας. Ούτε ο Αγις τις αρ­ φανιστεί, αΠάντησα.νήθηκε, όταν εσύ του της Πρόσφερες. Μόλις, όμως, γευ­ ­ Αρχίζω να καταλαβαίνω, είΠε αυτή σαστισμένη, κοι­τούμε το γλυκό αΠόσταγμά τους, έχουμε τη φρόνηση και τώντας Πάλι τον Αγι, Που μισογελούσε. Πιστεύεις, συνέ­τη δύναμη να αντιληφτούμε ότι ο δρόμος των αΠολαύσεων χισε, δήθεν αδιάφορα, ότι ο Άγις ξεΠέρασε, μ” εμένα, το μέ­δεν είναι Παρά μια ακόμα δοκιμασία, τελικά Πικρή, αν δεν τρο Που η Πόλη σας θεωρεί αναγκαίο και αΠοδεκτό;

ἔε

ιεεοι , ιεειι

.­ΜΑ­_­ι­_»

­ Όχι δεν το ξεΠέρασε ακόμα. Δεν υΠαρχει τώρα θέμα βώς την εΠιτυχημένη αΠοδοχή και αΠορρόφηση του Πόνου.μέτρου. Δοκιμαζει μια εμΠειρία, αυτό είναι όλο. Αν, όμως, ἔθζ­ Ημείς εκΠαιδευτήκαμε ειδικα γι) αυτόν τον σκοΠό. Τ'ι° αυ­εξακολουθήσει να σκέφτεται εσένα, αν εγκλωβιστεί στη μο­ τό η ζωή μας είναι τόσο σκληρή και τόσο στερημένη, ατιόνομανία Που συνεΠαγεται ο έρωτας για μια γυναίκα, θα αρ­ την Παιδική μας ηλικία. Οι χαρές Που δοκιμαζουμε είναι με­νηθεί συνολικα τον τρόΠο ζωής για τον οΠοίο η Πόλη τον έ γαλεα, αλλα δεν έχανν Καμμία σχέση με τις μικρθχαρέα ΠΟΠ

εκΠαίδευσε. Θα αρνηθεί τη ζωή του την ίδια, αφού θα Πρέ­ Προκαλούν οι αΠολαύσεις και οι ηδονές, δεν είναι χαρές τουΠει να μείνει για Παντα στην Αθήνα ή στην Κόρινθο. Ησύ σώματος εκτονωτικές, αλλα χαρές της ιμυχής λυτρωτικές,δεν μΠορείς να έρθεις στη ΣΠαρτη μόνιμα, ούτε τα διαζύ­ αφού ξεΠηδούν Πηγαία μετα το ξεΠέρασμα της δοκιμασίαςγια είναι αΠοδεκτα στην Πόλη μας. Η φανερή και Πρόσκαι­ του Πόνου, Που Πρώτα η εκΠαίδευση και μετα η ζωή γενναρη μοιχεία ναι, τα διαζύγια όχι. Η μοιχεία, αλλωστε, αΠο­ συνεχώς. Ο Πόνος θα έρθει. Σε όλους έρχεται, αλλα μόνοτρέΠει εντελώς τα διαζύγια, εξουδετερώνοντας την αναγκη Κ Υ εμείς Θίμσσπ έγκωρο Προετοιμοσμένοι Υιο νο τον Ονῃμθττους. Μ, εσένα, όμως, δεν θα Πρόκειται, βέβαια, για μοιχεία τωΠίσουμε. Ο Πόνος εξαγνίζει. Δεν είναι κατι κακό. ΜοχλόςΠρόσκαιρη, αλλα για μια μόνιμη κατασταση, αΠόλυτα Προ­ εξύιμωσης είναι και ο Άγις το ξέρει. θα το δεις και εσύ.σβλητική για τη σύζυγο τού Άγι και ξένη για τα ήθη μας. Η τ Τι θα δω;διγαμία, φυσικα, δεν εΠιτρέΠεται. Άρα; Καταλαβαίνεις τώ­ ¬ ­ θα Πονέσεις Πολύ τώρα. Η στέρηση θα σαρώσει τονρα, Είναι θέμα κοινωνικό, όχι θέμα αγαΠης, όχι συναισθη­ εσωτερικό σου κόσμο, θα εξουδετερώσει όλες τις αμυνεςματικό. Το συναίσθημα ΠρέΠει να υΠοκύιμει στη λογική. Ό του σώματος, θα σωματοΠοιηθεί σιγα σιγα και το σώμα σουΑυτό ξέρουμε, αυτό έχουμε μαθει να κανουμε. Δεν εξετα­ ἑ ολόκληρο θα διΠλωθεί στα δύο, θα καμφθεί, θα ασθενήσει.ζουμε αν ο Άγις σ' αγαΠαει ή όχι, ούτε αν μΠορεί να αγα­ γε ῖἶιίσαι αμαθητη στην αΠόρριιμη. γιτοθέτω ότι κανένας αν­Πήσει μια γυναίκα, κατι Που εγώ αμφισβητώ, εΠειδή ξέρω δρας δεν σζ έχει αΠορρίιμει μέχρι τώρα. Κανένας δεν είχε τηότι κανένας μας δεν μΠορεί. Αυτό Που μας αΠασχολεί εί­ # δύναμη, τα κίνητρο ή και τα δύο μαζί. Ο Ἀγις τα έχει και θαναι η αδυναμία του να σε αΠοδεχτεί κοινωνικα και η αΠρο­ τα χρησιμ0Ποιήσει. Όχι εναντίον σου. Μην το Παρεις έτσι.θυμία του να βαλει το συναίσθημα Πανω αΠό το λογική, αν γΠέρ σου θα είναι τελικα. Θα Παρεις ένα μαθημα ανεκτί­τέτοιο συναίσθημα θεωρήσουμε ότι υΠαρχει. μητο για σένα. Η αλαζονεία και η έΠαρσή σου αΠέναντι

­ γΠαρχει, είΠε, γι' αυτό και διερωτώμαι τι θα κανει αΠό στους ανδρες θα ισοΠεδωθούν. θα διαΠιστώσεις με κατα­συναισθηματική αΠοφη. ΆνθρωΠος είναι, όχι αγριο θηρίο. Ρ Πληξη ότι δεν είναι όλοι Παιχνίδια στα χέρια σου. Είναι αΠα­

­ θα Πονέσει, αφού είναι ανθρωτιος, τι αλλο μΠορεί να ραίτητο αυτό για να Πρσχωρήσεις ΠαραΠέρα, ιδιαίτερα ανκανει; Θα Πονέσει και θα αΠοδεχθεί τον Πόνο. Όλη η αν­ εξακολουθείς να Ποθείς τον Ἀγι. Θα διδαχτείς το μαθημαθρώΠινη ζωή έτσι είναι. Μια συνεχής αΠοδοχή του Πόνου της υΠομονής, όχι λεκτικα και θεωρητικα, όΠως έγραψεςκαι αντίστοιχη χαρα, Που γεννιέται αβίαστα αΠ, αυτήν ακρι­ στο γραμμα σου, με τη φραση «στη θύρα της υΠομονής σε

ι·­ι›Φ›¬±6›ε­

ιεεει ιεεει

Περιμένω», αλλα έμΠρακτα, βιωματικα, έτσι όΠως τα μα­ Μιιορεις Πραγματι να με ξεΠερασεις με εΠιχειρήματα λο­θήματα ΠρέΠει να ειναι. Αν συνεχισεις να τον αγαΠας με τη γικα; Ήξερα ότι εισαι δυνατός, Πιο δυνατός αΠό όΠοιον αν­δύναμη και την ένταση Που τον αγαΠας τώρα, δεν μΠορει δρα ειχα γνωρίσει μέχρι τώρα, αλλα τόση δύναμη, ικανή ναγια σένα να χαθει. Δεν γινεται αυτό. Η αγαΠη ειναι δύναμη αγτισταθει στο Παθος μου για σένα, ειναι δύναμη ανεξήγη­ακαταλυτη, αρκει να έχει διαρκεια, όΠως η αγατιη Που δένει τη. Δεν την ειχα υΠολογισει, δεν Πιστευα ότι υΠαρχει, δενεμας, τους ΣΠαρτιατες, μεταξύ μας/Υστερα αΠό καιρό Πο­ μΠορούσα να τη φανταστώ. Ούτε τώρα το Πιστεύω, αλλα ταλύ θα συναντητειτε. Αν συνεχισεις να αγαΠας τον Ἀγι όΠως λόγια Που λέει ο φιλος σου με κλονιζουν. Δεν μτιορεις νατώρα, τα δικα μας «ζευγαρι», αναμραα α° εμένα και α° αυτόν, με ΠροσΠερασεις μόνος σού. Με τον Αγησιλαο μαζι ισως ταθα ξεΠεραστει αναγκαστικα. Δεν θα διαρραγει, δεν γινεται καταφέρεις, μόνος σου αΠοκλειεται.αυτό, αλλα θα μεινει Παντα σαν γλυκια αναμνηση. Για να ­ Δεν θα σε ΠροσΠερασω, αΠαντησε ο Άγις. Μη το θέ­κερδίσεις, όμως, ένα τέτοιο τρόΠαιο θα ΠρέΠει να Περιμέ­ τεις έτσι. Δεν Πρόκειται να ανταγωνιστούμε σε αγώνα δρό­νεις Πολύ, Παρα Πολύ, και να αγαΠας Πολύ. Μη φοβασαι το μου για να σε ΠροσΠερασω. Δεν θα γινει κατι τέτοιο. Θα ζή­χρόνο. Δεν υΠαρχει τέτοιο μέγεθος. Γέννημα του ανθρώ­ σομμε ο Καθένας τη ζωή Που μας έχει δοθει όσο μΠορούμε

ιὲτκΰιιβτιτ­

Πινου μυαλού ειναι, Προιόν Πλανης και αυτός. Όσο Περισ­ καλύτερα, αιιοζητώντας έτσι να Προσεγγισουμε το ειιιιιθδθσότερο αγαΠας, τόσο ευκολότερα θα Περασει. Θα ειναι το εκεινο της αρετής Που ειναι αΠαραιτητο για να ανεβούμε λι­Πέρασμα του σιγαλό και αΠόμακρο, δεν θα σέ ενοχλήσει. γο ψηλότερα, λιγο Πλησιέστερα στην κορυφή του ΟλύμΠου,Σωστα Πρόσθεσες στο γραμμα σου τη φραση «στη νήσο ξεκινώντας αΠό τις υΠώρειες, Που βρισκόμαστε τώρα. Δεντων Μακαρων θα συναντηθούμε». Για να φτασεις, όμως, θα βαδισουμε διΠλα διΠλα, όΠως εγώ με τον Αγησιλαο, θαεκει, ηρωίδα Πια, για να νικήσεις το θανατο, ΠρέΠει να κου­ βαδισουμε χωριστα, αλλα η κατεύθυνση θα ειναι κοινή.ραστεις Πολύ. Δεν αρκούν τα γλυκόλογα, ούτε οι ερωτικές ΠρέΠει να το αντέξεις. Αν μετα το τέλος της σύντομης Πα­ΠεριΠτύξεις. ρουσιας μας στον κόσμο των θνητών τα συναισθήματα σου

Κατέβασε το κεφαλι και έμεινε για λιγο ακινητη, ανα­ για μένα εξακολουθούν να Παραμένουν ιδια, τότε Πια θα ει­σαινοντας βαρια. Το βλέμμα της ειχε στενέιμει. 'Γο Πρόσω­ μαστέ μαζι για Παντα. Αυτό ειναι όλο.Πό της ολόκληρο έμοιαζε με το ΠρόσωΠο Πυγμαχου μετα ­ ΑΠορώ, ειΠε η Δήδα, γιατι μιλατε Παντα για τα δικααΠό ισχυρό χτύΠημα. Η μικρή εταιρα έμεινε για λιγο έτσι, Ϊ μου συναισθήματα, κι όχι για τα δικα σου. Για Ποιο λόγο μό­ενώ ο Πόνος Πλημμύριζε αργα αλλα σταθερα, ααν δηλητη­ 1 νο τα δικα μου συναισθήματα ειναι σε αμφισβήτηση καιριο, όλο της το κορμι. Μετα, γύρισε και κοιταξε τον Άγι λέ­ χ ΠρέΠει να δοκιμαστούν; Δεν μΠορώ να το καταλαβω αυτό.γοντας: ­ Σου το ειΠα έμμεσα, θα σου το Πω και αμεσα για να εί­

­ Γιατι Άγι; Γιατι ΠρέΠει να γινει έτσι, Ἑὶιναι μια διαδι­ μαι σιγουρος ότι θα το καταλαβεις, ειΠε ο Άγις. Είναι τακασια μακαβρια, αΠόκοσμη, εξοντωτική. Για Ποιο λόγο, δικα σου συναισθήματα Που κρινονται, εΠειδή μόνο εσύ

[224] [Ώδ]

στοσο·­ΰἄσ­ίτἑἑτΰ

οΧοτο σσνοτσθσμοτοω οΧτ ονω­ Πήνο νο ξοωονω ντο λίνο› νο ἶξ σου είΠα ότι δεν κρίνουμε τα συναισθήματό σου, λαθος κό­μσω σο ονον κοσμο Ψοοτσίω τον κοσμο των σσνοτσθσμο­ νεις. Να τα καταργήσουμε θέλουμε, όχι να τα κρίνουμε, νατων κοτ στον σ σοοοοσίο τοσ Ανσσίλοοτϋ το ομολονω› οοτσ φύγουν αΠό το μυαλό και να Περόσουν στο αίμα, αυτό θε­σοο με οσονοωοοσ στην σοονμοττκοτητο­ Βμοίο οον οτμο­ λουμε να κανουμε, δεν θέλουμε να αισθανεσαι, θελουμε ναστο μοθσμονοτ σε σσνοσσθσμοττκοο ωοοτίσσκο Λσοο­ Το ζεις, και γι” αυτό σου Προτείνουμε να ακολουθήσεις το μό­αντιθετο. Δεν καταλαβαίνουμε, καν, τι σημαίνει αυτή η λε­ νό όρόμό Πόμ όνόίγότόγ μῃόόότό όόμ7 Ἑό όρόμό της μῃό­ξσ›σλοξσ«σσνοσσσΠσο­Βκσοωοοτοκομοοσοτσκωοσοτ μονήςκαιτηςεΠηωνήςκαιαυτόςοδρόμος,οβπομαΠκόςοτο ντο οστον οκοτβωο το σΚοσο› νο οσοφοονοσμο οσλοοο είναι ο μόνος Που μΠορεί να σε οδηγήσει στο αηοτελεσματο σονοτσθσμοττσμσ νο σσοκοομο μονο σττο οτοτονοο των Που Ποθείς. Ο Πόνος δεν είναι συναίσθημα, είναι καταστα­ονωτοοσσ/ΚοτστοοοκονονοοτσολσΨΚήο›σοτσσοτοολλο­ ση.Δενεήναισκέῳη,εΝαιζωή.ΤἩ°αυτότονεπΠδκοκουμεΒίνστ οοονοτο νο ολλοξω τωοο­ Ολ σΧοσοτο μοοι οσωο σοσ σαν συνεκτικό ιστό αναμεσα σε δύο ανθρώηους Που θέ­στσσ ο Ανσστλοοω στνοτ σΧοσστο βτωμοτσίοοτ βνοτνοσν μέσο λουν να Πορευτουν μαζί. Η εΠιθυμία σου είναι ευλογημε­οσο μοκοοΧοονσ Κοτνσ σοοοίοβ οΧτ οσο σσνοτσθσμοτλομοι νη αΠό τους θεούς, αν την εηιδιώξεις μ, αυτό τον τρόηο,ντο οοτο οτνο] σΧοσοτο οσολστοο› σΧοσοτο οωομοτωσσο του τον βιωματικό, όχι τον συναισθηματικό. Αντίθετα, αν εΠι­ονοο οσο τον ολ­λο› σΧοσοτο οθτκτοο οσο τον Χοονο σ την μείνεις στην Προσηόιθειό σου να ικανοΠοιήσεις την εΠιθυ­τοσνωνσοῆσσμβοσκοτστο­Δσνμσοοοομσνοτμολωσοομο› μκισου·αὑρα,όμεσα,Προκαλώνταςο®εμενα­Πιδρασυκήοον μσοοοοι­το νο σσνκοοοστοομο λσκτσίο σ σοοστσίοτ αλλαγή ζωής Που ο Αγησίλαος σου Περιέγραιμε, τότε Πια θαονοονοοτσ:σον”μονοοο κοτσον”μονοοο σοοοσομοστο στσ εήκηιήαεπΠθυμκιΠουεπηδποκεκηναικανοτκηήσεκςμετρό­ζωσ›οΧλσον οσοοο Εσο›τωοο7σοοσσοθοσἔνο σοοω­ ΠοἱΠονυσωκό,κιαυτόεγά›δενμΠορώιωιτοδεχθώ.Λα­σωοσσοτο σο οοτή τη μονοοο› οθολο σοο θολοτο νο μοο οτ τρεία του Διόνυσου δεν υΠόρχει στη ΣΠόιρτη. Μέθη, μεθηοτοοσοτω νο μοο οσονοωοοοτο οκοί σοσ ήμοστον σοτν οσο συναισθηματική, κόθε είδους μεθη και αΠελευθέρωση τωντην σλσσο των σστο οτων› μονοο τοο ο Κοθ·­ονοο› ολλο οοτο› ενστίκτων εμείς δεν τα γνωρίζουμε. Δεν είμαι μαθημένοςΛσοο› οίνοτ οκοτοοθωτο· Κονονοο θνστοο σον θο μσοοοοσο σε τέτοιον τρόηο ζωής, δεν τον ανέχομαι, δεν μΠορώ νανα το Πετύχει, μη στεναχωριεσαι, δεν είναι ΠροσωΠική σου τόν όκολόμθήσω Καταλαβαίνεις,οσοτοΧτο› μην το κοτνοτο οτστ οσλωο σοοσοτ νο ονττλστ ­ Καταλαβαίνω αυτό Που λες και ΠροσΠαθώ να τα κα­ωθοσἔοττσσνοντσσοοίωσλοονομτιονωτοοσ(σσοοσονο›τσ τανοήσο›βαθύτερα,εσύ,όμως,δενκαταλαβαυωης,ότιφευ­δύναμη δύο ανθρώΠων Που λειτουργούν σαν ένας, αλλό δεν γόντόό με όφήνόγό μόνη ό° όνό Κόόμό ξόνό κόγ όΧθόμ‹ό› όνόηττσθσκοω οον οσοοΧ·°σ θομο νίκσο ο σττοο­ Αστο σου σοο κόσμο ανδρικό, αδηφόγο για το κορμί μου και την ψυχήλέω οτνοτ οττ σοοσοτ νο ολλοξοτο σοοοτο› νο εοωονοτο στνο μου, ένα κόσμο αΠόμακρο για μενα και αιιρόσιτο, τον κό­σιγό αΠό το συναισθηματισμό Που σε βασανίζει, γι' αυτό όμό Πόμ με ότόξε η μητόρό μόμ να ζω κό] εγώ τόν όμόόό­

[22θ] [22?]

χθηκα μόνο από αναγκη. Παια αρετή να εΐαδιώξω εταμ λ εγώ θα συνεχίσω μόνος καί αυτός μαζί μ' εσένα. Δεν υπαρ­Πώς θα βρω τη δύναμη να μααμεἶνωὲ Πώε. θα αε ακαλαμ· ἑ χεί κανένα Πρόβλημα. Τρία χρόνία τον θεωρούσα πεθαμέ­θἡσω¿ λα ε νο, αρα έχω συνηθίσεί πία στην ίδέα της μοναχίκής πορεί­

­ Δεν χρείαζεταί να Κανεια τἴααεα αλλα Παρα να εἴααι α Ϊ ας. Μην ανησυχείς γία μένα. Το δίκό σου παθος γία τον Άγίεαυτός σου, να παραμείνείς αγνή στην ίμυχή καί αμόλμντη­

γτ σηματοδοτεί ταυτόχρονα καί την απόσταση που σε χωρίζείΗ ιμυχή είναί το παν. Αν αμεα Παραμείνεί αννή› η Χρήση του από αυτόν. Αυτή την απόσταση πρέπεί να καλύιμείς με τονσώματος, αναγκαία γία να επίβίώσείς κοίνωνίκα, είναί μέ­ Α τρόπο που σου υποδείκνύουμε, αν θέλείς πραγματί να ταυ­γεθος αδίαφορο. Μη σε απασχολεί. Κρατα την ιμυχή σου κα­ ῃστεῖς μαζί τουθορή οῃό το δηλητήρίο τηα αιαβαλήα, Ήια εαιβαλήα νης ζή· ί ­ Καί τώρα είμαί ταυτίσμένη μαζί του, αλλα εσύ δεν τολεγοςγ του εγωίσμοό ή της αλαζονείας καί συνέχίσε να αγα­ ί βλέῃείςπας. Αυτό είναί όλο. Μϊίαρεἴα ανεῖα να με ακαλαμθήαεία· Αν ζ ­ Δεν είναί έτσί καί θα σου δώσω ένα παραδείγμα γία νατο θέλείς φυσίκα. ἔὶ καταλαβείς τί εννοώ.

­ Δεν υπαρχεί καιυί αλλα Παμ να θελω Περιααατερα­ ί ­ Σε ακούω, είπε, με φωνή, που είχε αρχίσεί πία να σβή­Δ Τότε φαντάσου ότί είσαί τώρα επτα χρονών καί τώρα, νετ

μόλίς, αρχίζεί γία σένα η δίαδίκασία της εκπαίδευσης. Δεν ­ Ας υποθέσουμε ότί ο Αγίς είναί σ, ένα κλείστό δωμα­μπορούμε να είμαστε μαζί αν δεν αμντανίαταύμε αιαν ἶαια τίο καί περίμένεί. Πού θέλείς να είσέλθείς στο δωματίο αυ­ρυθμό καί γία να γίνεί αυτό πρέπεί να κοπίασείς, να στε­ τό, κρούείς τη θύρα καί ο Άγίς ρωταεί «Ποίος είναί», Τί θαρηθως κο] γο ῃογέσείς, όσο έχουμε πονέσεί εμείς. Αλλίώς ί οῃογτήσείαθα παραμείνουμε δύο ανθρωααι ἔεναι­ Τα ερωτίκα Παθαα λε Κ ­ 'Γί ν' απαντήσω, είπε, χωρίς να προσέχεί πία τί ρω­παντα φευγαλέα όταν δεν αμνααεύειιαί ααα Πανα ΨμΧήα› Ν Ν τούσα, έχοντας χασεί την επαφή με τη συζήτηση που κα­δεν αρκεί γία να ενώσεί μανιμα δύο ανθρώαααε­ Χρειαζεταλ ναμε. «βγώ είμαί, η Λήδα», θα πω. "Γί αλλο να απαντήσω;κατί πολύ βαθύτερο καί μονίμότερο, κατί που το δίνουν μό­ ­ Αυτή είναί πραγματί η μόνη απαντηση που μπορείςγο ο πόνος καί ο χρόνος. τώρα να δώσείς, αλλα, αν απαντήσείς έτσί, η θύρα θα πα­

­ Αν κατί τέτοία αμμβεἶ. Ἡ θα ααανἶνει α Ανιιαἶλααα; Ξ ραμείνεί κλείστή. Ο Αγίς δεν θα ανοίξεί.­ βγώ δεν είμαί αντανωνιατήα. ααα. εΐαα­ Δεν μΠαρΧεί ­ Γίατί; Εσύ τί θα απαντούσες στο ερώτημα «Ποίος εί­

τέτοιο θέμα Δεν ίίοθώ τον Αγί ερωτίκα γία να βλέπω εσέ­ γσί»¿

να ανταγωνίστίκα­ Ο Ἀνκϋ όαωε εσύ είαερϋ είναί α αλλαε ­ Θα απαντοασα «Βίμαί εσύ» καί η θύρα θα ανοίγε αμέ­μου εαυτός. Δεν είναί δμναεαν να Παθώ ταν εαμεα μου­ Η Ϊ, σως. Ησό δεν μπορείς να κανείς ακόμα κατί τέτοίο. Βίσαί

εεαἐί

δίκή του ανέλίξη είναί δίκή μου χαρα καί δίκή μου ανέλί­ «εδώ» καί αυτός είναί «εκεί». νπαρχεί κενό αναμεσα σας, μί­ξη ταυτόχρονα. Ανκαααιιε Χρειααιιεί να βααἴααμμε Χααριαναί ζ ί κρό κενό, αλλα κενό καί το κενό αυτό πρέπεί να γεμίσεί.

[228]λ [229]

ἱ

Όχι με το συναίσθημα. Δεν αρκεί αυτό. Δεν μΠορείς να Πε­ Ό λι, όπως στην οοχἡ, ολλσ τώοο το μονολο ομορφο μοττο τησ,τύχεις τίΠοτα έτσι. Η εΠιθυμία σου είναι ιερή, αλλα αΠοτε­ υγρα Πια, είχαν χασει τη γαλήνη και την αταραξία τους. 'Γώ­λεί μόνο την αφορμή για την Πορεία Που ΠρέΠει να ακο­ ρα Πλέον δεν κρυβόταν. Ήταν Παραδομένη. Στο βαθος τωνλουθήσεις. θα Περιμένεις και όλα θα γίνουν όΠως ΠρέΠει. ματιών της φώλιαζε Πια ο τρόμος, ολοκαθαρος τρόμος γι)

Έμεινε στην ίδια θέση, με το βλέμμα της καθηλωμενο

ετ

αυτό Που είχε συμβεί και φόβος γι° αυτό Που θα ακολου­στο οοῃοδο, ένα σωματικό ρακος, μια ύΠαρξη ρημαγμένη θούσε. Θυμήθηκα τους κοιτώνες μας στον στρατώνα με τηναΠό το χτύΠημα Που δεχόταν, με σκέψεις και συναισθή­ οτῃνρσφή «Ποτέ Πιο μόνοι», ονοοτημένῃ στοοο τοτχοοοματα ασυντόνιστα, σαν χαμένη, με αΠομειωμένη τώρα όλη Βγώ και ο Άγις δεν θα ήμασταν Ποτέ μόνοι, αυτή, όμως, θατην ΠερίλομΠρη Ομορφλἀ ΠΝ σον έναίζ λύΧνΟΩ ΠΟΠ ι3ρ8μ0· ήταν. Την λυΠήθηκα και ενοχλήθηκα γι' αυτό. Όχι συναι­σβήνει, με το σώμα της συρρικνωμένο και το ΠρόσωΠό σθηματισμός, είΠα μέσα μου. Αφού είναι αναγκαίο να γίνειβουτηγμένα στην αΠόγνωση, ολόκληρη Πια ένας λυνμόἔ έτσι, έτσι θα γίνει. Αυτός είναι ο μόνος δρόμος. Αλλιώς μέ­ανεκδήλωτος. νουμε Παντα δέσμιοι Παθών και συναισθηματων Που ικα­

Γύρισα και κοίταξα τον Αγι. Ήξερε τι ΠρέΠει να κανει. νοΠοιούν Πρόσκαιρα, αλλα αΠοΠροσανατολίζουν μόνιμα. ΔενΔεν την Πλησίασε, δεν την αγκαλιασε, δεν την φίλησε. Λόγια . της ταίριαζε, αλλωστε, η λύΠη. Δύναμη είχε αρκετή. Αν ακο­συμτιόνοιας ή συμΠαθειας, μόνο τον Πόνο της θα μεγαλω­ λουθήσει, σκέφτηκα, την Πορεία Που της υηοδείξαμε, τηςναν. Η γυναίκα ζούσε ένα δραμα, για το οΠοίο ήταν αΠροε­ ΠρέΠει θαυμασμός, αν δεν την ακολουθήσει της ΠρέΠει κα­τοίμαστη. Η σταση του Άγι δεν ήταν γι, αυτήν Παρα μια τανόηση. ΑύΠη σε καμμία ΠερίΠτωση.αΠλή αΠόρριφη, ωραιοΠοιημένη κατω αΠό ΠερίΠλοκα λε­ , Η Αήδα σηκώθηκε. Αργα, αλλα όχι σταθερα, βγήκε αΠόκτικα σχήματα και Περίεργες αντιλήψεις. Για καθε γυναί­ το δωματιο. Όλα είχαν τελειώσει. Αφησα να Περασει ένα μι­κα έτσι θα ήταν. Όλα τα λόγια Που της είχαμε Πει, όλες οι

ίκρό διαστημα και την ακολούθησα. Κατευθύνθηκε σε μια

εξΙινήσ8駛 όλες Ο] διευκρινίσεκι δεν ήταν νιο εκθίνη ἘΪΠΘ· γωνια του κήπου καταφυτη. Ήταν Πια ημίφως. Πλησίασατα αλλο Παρα λόγια, κενα και αδιαφορα, όΠως Παντα είναι τα αθόρυβα. Αναμεσα στα φυτα, αθέατη, η νεαρή εταίρα, μόνη

ἔὲ

λόγια, κατι Που εμείς ξέραμε καλα και Πιστευαμε αΠολυτα. Παλι σί ενα κοσμο εχθρικο, με τα οΠλα της αγαΠης της όλα

­_.­_.._....­..ε

Δεν μΠορούσε, όμως, να γίνει διαφορετικα. Αδύνατο να της . εξουδετερωμένα, ανήμΠορη, εξουθενωμένη αΠό την αφύ­

ω

εξηγήσουμε Πιο Παραστατικα ότι δεν υΠήρχε θέμα αΠόρρι­ σικη αναλγησία μας, είχε γονατίσει, κρατούσε σφιχτα τοῳής, υττήρχε μόνο θεμα Προσαρμογης. Τωρα εΠρ8Π8 να Πε­ στομαχι με τα δυο της χέρια και έκανε, αθόρυβα, εμετό.ριμένει και να αΠορροφήσει τον Πόνο της στέρησης. Μεγα­ "Γην αφησα εκεί μόνη. Χωρίς αχρηστα λόγια Παρηγοριας.λο μαθημα γι, αυτήν, μενόλθ Θμυόδιθ, ίσως Οξωέροστθ­ ΘΘ ΑΔ Αυτό ήταν το σωστό. Τ'ια μια στιγμή την αγαΠούσα. Δεν ήξε­αντεχε· Δεν μΠορουσα να ξέρω. Ο Άγις βγήκε αΠό το δω­ ρε Πόσο. Αυτή αγαΠούσε τον Αγι και εγώ αγαΠούσα αυτήν7

ματιο αθόρυβα. Μείναμε μόνοι, εγώ κι αυτή. Με κοίταζε Πα­ για τον ίδιο ακριβώς λόγο. Όλα έγιναν όΠως έΠρεΠε να γίνουν.

ί

οσοι ιεειιτ

ί

ί

4

ί

ί

1

ί

ί

ί

Ε ί

ί

κτ:‹1›ΑΑΑίο τε

ΘΥΣιΑ

«Κί αν έχεί Πίστέιμεί κανείς πως η αφαίρεση τηςΠροστασίας των θεών εττίφέρεί καηοίο αυτόματηβλάβη, με τη θυσία τους Πείθεί καί εηαναφέρείτην ευμένείόι τους, οποτρέτίοντας τη στέρηση...

Αν όμως γίνει μία ατελής θυσία, το αηοτέλε­σμα φτανεί μέχρις ενός σημείου, αλλά δεν μπο­ρεί να ττροχωρήσεί τταραΠέρα.»

ΙΑΜΒΛΙΧΟΣ, Περί μυστηρίων Α44, Η 2ιΟ

ειλ Αιιο λιτο εοτλεε ο Μετων. Μος ειδοιιοίησε ο Βρο­Μ σίδος. Ο Μέτων συνοδευότον οτιό το γιο του. Ο Άγιςμος σύστησε. Ο οστρολόγος εδειχνε νο βρίσκετοι σί ενο δι­κό του κόσμο. Δεν ήτον στενοχωρημενος, ούτε τιονικόβλη­τος. Φοινότον νο κοτονοεί τις εξελίξεις, χωρίς νο τις οτιο­δέχετοι. Δεν έδειχνε τόσεις φυγής. Βρισκότον σε μιο κοτό­στοση ελεγχόμενης σύγχυσης. Αυτή την εντύιιωση μουέδωσε. Γιο τη δική μου ιιορουσίο δεν έδειξε νο ενδιοφέρε­τοι ιδοίτερο. Του ορκούσε ότι ήμουν οιιοδεκτός οι­ιό τον Ἀγικοι τον Βροσίδο, τους οιιοίους θεωρούσε δικους του ον­θρώτιους. Συγκεντρωθήκομε στην τροτιεζορίο, οφού τιλη­σίοζε τιιο η ώρο του φογητου. Η Λήδο οιιουσίοζε. Ηίιιεστους υτιηρέτες ότι είνοι κουροσμένη κοι θέλει νο κοιμηθεί.Ίἰτσι, στο δείτινο, ιιορό την οτιωθητική οσμή της κόιιιορης,τιοροκοθήσομε ο Μέτων, ο γιος του, Αντισθένης, ο Άγις, ο

Βροσίδος κοι εγώ, όλοι με χομηλωμενο βλέμμο κοι λιγομί­λητοι, ο κοθενος γιο τους δικούς του λόγους. Ο Μετων σκε­φτότον, ιιροφονώς, τις συνετιειες της ιιρόιξης ιιου σχεδίοσεοστρολογικόι, ο Αντισθένης, νεορός στην ηλικίο, είκοσι ενόςετών μόλις, ονολογιζότον τη μοίρο ιιου τον Περίμενε στη Σι­κελίο, ο Βροσίδος ξεροντος ότι θο φεύγομε την όλλη μέρο,ήτον τορογμενος γιο την ειιιστροφή στη Σιιόρτη, μετό οτιότρίο χρόνιο, ο Άγις ονομετρούσε τις δυνόμεις του κοι την

[235]

αντοχή του σε σχέση με τη Λήδα και εγώ σκεφτόμουν, για ­ Θα σου αΠαντήσω. Εἶίχαμε υΠολογίσει ότι η ενέργειαμία ακόμη φορό, ότι ασφαλέστερη τελικό οδός στη ζωή εί­ μας είτε θα εκτιμηθεί αΠό τους Αθηναίους σαν κακός οι­ναι η μοναχική, χωρίς εξαρτήσεις αΠό κανέναν, κατι αντί­ ωνός, σαν μήνυμα των θεών για τη ματαίωση της σικελικήςθετο με όλα όσα είχα ζήσει μέχρι τότε και όσα είχα διδαχτεί, εκστρατείας, είτε θα εκληφθεί αΠό τους θεούς σαν ύβριςγεγονός Που με ενοχλούσε αφανταστα. Κλεισμένος, έτσι, ο ΤΠΕ: Πόληα, ααναλικα, και θα οδηγήσει στην καταστροφήκαθένας μας στον εαυτό του, Περιμέναμε κόΠοιον να αΠό­ ταα εκατρατευτικού μας σώματος στη Σικελία, αφού δενσει την σιωΠή, κόΠοιον να μιλήσει, για να ξεφύγουμε λίγο μηαραί να είναι όλλη η αΠόντησή τους. Αν, δηλαδή, οι όν­αΠό τη βαρυθυμία Που μας τύλιγε και μας έΠνιγε σαν βρόγ­ θρωΠοι, οι Αθηναίοι, αΠοτύχουν να εκτιμήσουν σωστό τοχος. Μίλησε Πρώτος ο Βρασίδας, ο λιγότερο βαρύθυμος αΠ® μέγεθος και τη σημασία της ιεροσυλίας, ματαιώνοντας τηνόλους. ΑΠευθύνθηκε στον Μέτωνα ρωτώντας τον: εκστρατεία, υΠοχρεωτική θα είναι η Παρέμβαση των θεών

­ Ε]Πιτυχία ή αΠοτυχία; Πώς θα χαρακτήριζες, τελικό, και η αΠοτυχία της εκστρατείας λόγω ύβρεως. Αυτό ήταντην ενέργεια σας; Πετύχατε το αΠοτέλεσμα Που θέλατε; το σχέδιο. '

Αξιζε τον κόΠο η θυσία τόσων ανθρώΠων; ­ Η Πρώτη εΠιλογή σας, η ματαίωση, δηλαδή της σικε­­ Η ειιιτυχίο ή αηοτιιχία, όῃωα καθετί άλλο στη ζωή, 8ι. λικής εκστρατείας, δεν φαίνεται ότι μΠορεί να υλοΠοιηθεί

ναι ζήτημα εκτίμησης, ζήτημα Που μΠορεί να εξεταστεί μό­ Πια­νο υΠοκειμενικό, αΠόντησε αυτός. Η δική μου γνώμη είναι _ Πραγματι. Οι δημρκρατικοί ενδιαφέρονται Περισσότε­ότι όσα σχεδιόσαμε Πέτυχαν Πέρα για Πέρα. Πρώτα αΠ° όλα, ρα για τη αωτηρία της Δημοκρατίας, Παρα για τη σωτηρίαο ακρωτηριασμός των Ερμών ολοκληρώθηκε και όλες οι της Πόλης. Έὶτσι, δεν ασχολήθηκαν καθόλου με την ορθήκεφαλές καταστράφηκαν, εκτός αΠό μία. Αυτό το σκέλος ερμηνεία της Πρόιξης μας. Το μήνυμα «Μηδέν όιγαν», Πουήταν εηιτυχημένο αιιόλυτα, αλλα δεν φανταζομαι ότι ρωτός ΠροσΠαθήσαμε να τους στείλουμε με τελετουργικό και μυ­γι, αυτό. στικιστικό τρόΠο, δεν έγινε αντιληΠτό ή έγινε αντιληΠτό

­ Όχι, ρωταω για τις συνέΠειες της Πρόξης, ως Προς την Ακαι αγνοήθηκε.

αΠοτροΠή της σικελικής εκστρατείας και για την αΠοκό­ τ Π Δεν Θἶναι φϋαικό αυτό; ρώτησα­ Δεν είναι Φυσικό ναλυιμη εξήντα, αν δεν κανω λαθος, δικών σας ανθρώΠων, όλ­ αγνοήσουν ένα μήνυμα ολοφόνερα κατασκευασμένο αΠόλοι αΠό τους οΠοίους έχουν ήδη συλληφθεί και Πιθανότατα ταας Παλιτικσύς τους αντιΠαλους, όχι σταλμένο αΠό τουςθα εκτελεστούν, ενώ όλλοι διέφυγαν και θα ζήσουν εξόρι­ θεούς, ένα μήνυμα Που θα μΠορούσε να εκφραστεί λεκτι­στοι για την υΠόλοιΠη ζωή τους, μακριό αΠό τις οικογένει­ Α κα, με ευθύτητα, όχι ιεροτελεστικό, με αΠόκρυφο τρόΠο,ές τους και την Πόλη τους. Γι' αυτό τα δύο σκέλη της εΠι­ ` ­ Βκφρόιστηκε λεκτικό και τίΠοτα δεν έγινε.χείρησης ρωταω/Βγιναν όΠως είχαν ΠροϋΠολογιστεί, Είναισύμφωνα με τους αρχικούς σας σχεδιασμούς;

­ Αφού το αγνόησαν τη μία φορό γιατί να μη το αγνοή­σουν και την εΠόμενη,

ιεεει ιεειι›

ι

­ Δεν είναι το ίδιο. Η δύναμη του εκφραστικού μέσου εί­ λυφθούν και φαίνεται ότι το Πετύχαμε, αλλα η θυσία μερι­» κ » × κ κ ×κ κ κ » »ναι Πολυ διαφορετικη τωρα. Δεν θα εΠρεΠε να το αγνοησουν. κών δεκαδων, ηθελημενη και αΠοδεκτη αΠο εμας ολους, ει­

ηηοτί όχκ ναι η συνεισφορα εκείνη Που κατοχυρώνει την Πραξη μας­ ΕΠειδή γνωρίζουν Πια ότι εμείς εΠικαλούμαστε, έστω

,.. . , . . . ἕαρνητικα, τους θεους και ζηταμε τη δικη τους συνδρομη ι

στα ματια των θεών. Το αίμα των συλληφθέντων είναι τοΣ ὲ

­ » | | | |Προσκλητηριο για τη θεϊκη Παρεμβαση. γστερα, υΠαρχεικ × κ κ κ» κ » » »για τη ματαιωση της εκστρατειας. Η Παρεμβαση τους ει­ θα

ναι αναΠόφευκτη. Κλήθηκαν, με τον καταλληλο τρόΠο, αραΕ

θα ανταΠοκριθούν. Κλήθηκαν Προσβλητικα, αρα αντίστοιχηκαι Πολύ Πιο έντονη θα είναι η Παρέμβασή τους. ΌΠοιες,μικρές έστω, Πιθανότητες εΠιτυχίας και αν είχε η εκστρα­τεία, τώρα έχουν εκμηδενιστεί. ΌΠοιος είναι μυημένος σταΕλευσίνια Μυστήρια το καταλαβαίνει αυτό καλα. Η ύβρις θα `

αΠαντηθεί. Δεν μΠορώ να εξηγήσω Περισσότερα, ούτε Πρέ­Πει, αφού μιλαω σε αμύητους.

και κατι ακομα. Οι θεοι δεν θα Παρεμβουν εξαιτιας της δι­κής μας ύβρεως, Που είχε χαρακτήρα αΠοτρεΠτικό και Πα­ρακλητικό, ήταν σκοΠευμένη, όΠως λες, αλλα εξαιτίας τηςσυνολικής ύβρεως, Που χαρακτηρίζει την Πόλη ολόκληρη.

­ "Γι εννοείς,­ Εννοώ ότι η Αθήνα διαΠραττει τώρα διΠλή ύβρι. Πρώ­

τον, ξεκιναει μια εκστρατεία Που είναι ολοφανερα ΠανωαΠό το όριο Που το μέτρο εΠιβαλλει, κατι Που εμείς τονί­σαμε με τη φραση «Μηδέν αγαν». Η υΠέρβαση του μέτρου,

ς Ζ η ς όΠως ξέρεις, είναι Παντα ύβρις και Παντα τιμωρείται. 'Ρο­ Μα, ειναι μια υβρις στοχευμενη, μια υβρις υΠολογι­σμένη, όχι ύβρις αλαζονείας ή ματαιοδοξίας, αλλα ύβριςσκοΠιμότητας. Είναι σαν να ΠροσΠαθείτε να εξαναγκασε­

δεύτερο είναι ότι η Πόλη έχει διχαστεί βαθια, σε δύο μερί­δες Πολιτών, τους δημοκρατικούς και τους ολιγαρχικούς,

» × κ × ×τε τους θεούς να συμμαχήσουν μαζί σας. Το θεωρεις εφι­κτό;

­ Είναι εφικτό για δύο λόγους. Πρώτα αΠ' όλα έχει Προ­σφερθεί θυσία. Οι 60 ανδρες, Που αναφέρατε, και μερικοίακόμα Που καταγγέλθηκαν ή θα καταγγελθούν, είναι τοαναγκαίο τίμημα για το όφελος Που Προσδοκούμε. Οι αν­δρες αυτοί είναι αξιοι καθε τιμής. Όλοι ήξεραν ότι υΠήρχεκίνδυνος αΠοκαλυιμης και όλοι αΠοδέχθηκαν τον κίνδυνο,γιατί δεν ανέχονταν να βλέΠουν την Πόλη τους έρμαιη στιςδιαθέσεις ενός όχλου αχαλίνωτου και χυδαίου. Ξέραμε οτιθα συμβεί αυτό, το ξέραμε όχι μόνο αστρολογικα, αλλα καιμε βαση την κοινή λογική. Καταβαλαμε καθε δυνατή Προ­ Η

Που αλληλομισουνται βαθυτατα. Ενω ειμαστε σε Πολεμο μετους ΠελοΠοννήσιους, εμείς Προστιαθούμε ο ένας να βγα­λει το ματι του αλλου, κατοχυρώνοντας την Πολιτική τουΠαραταξη για το χρονικό διαστημα Που θα ακολουθήσει τηλήξη του Πολέμου. Κανένας δεν ενδιαφέρεται Πραγματικαγια τη νίκη ατιέναντι στη ΣΠαρτη. Ενδιαφερόμαστε για τηνεΠικρατηση της Παραταξής μας, μόλις ο Πόλεμος τελειώσει,είτε με νίκη είτε με ήττα. Αυτή είναι μια Πρωτοφανής υΠέρ­βαση του μέτρου, αΠίστευτα μεγαλη ύβρις και δεν μΠορεί

κ »κ να μεινει ατιμωρητη.­ Άρα;­ Άρα, η σικελική εκστρατεία όχι μόνο θ, αΠοτύχει, αλ­

σΠαθεια για να μειώσουμε τον αριθμό όσων τυχόν αΠοκα­ ἑ Μ Θ, οΠΟτύΧ8λ με τρόΐίο Ποτωἰώδη ΚΟ" Ολέθριο Υπ] την Πό·

ιιεεει Ρ239]

­ιι

λη. Δεν Πρόκειται μόνο για τη δική μου αστρολογική εκτί­ λογικές ή μυστικιστικές, αλλα σε καθε ΠερίΠτωση, μόνομηση, αφού οι αστρολογικές εκτιμήσεις είναι κι αυτές υΠο­ εκτιμήσεις. Γεγονότα δεν υΠήρχαν. Άρα, δεν είχε νόημα ναΚ8ιμ8νιΚέΩ„ όΠωΩ Κ(1θ8ιΞἶ ΕΟ Ονθρώῖιινθ, αλλά για κάτι ΠΟ­ Χαγοημε αλλο τον κοιρο μοο_ Ζητήοομε εογεγικα την αδειολύ Περισσότερο, για βεβαιότητα Πρόκειται ως Προς την του για να αΠοσυρθούμε στα καταλύματα μας και μας τηναΠαντηση των θεών, μια αΠαντηση αναγκαία, ανελέητη και έδωσε με μια κίνηση του χεριού. βγώ και ο Βρασίδας Πή­αναΠότρεΠτη. γαμε στο δωματιο Που χρησιμοΠοιούσαν με τον Άγι, ενώ ο

­ ῖἶισύ τι θα κανεις; ρώτησε ο Ἀγις. Ξ Άγις ζήτησε τη συγκαταθεση του Μέτωνος για να κοιμηθεί­ 'Γι να κανω; αΠαντησε αυτός. βγώ έχω Περασει Πια την στο δωματιο της Λήδας. Ο Μέτων, κατακοΠος και Προβλη­

ηλικία στρατευσης. Θα μείνω εδώ και θα Παρακολουθώ γ ματισμένος αΠό τις εξελίξεις, του είΠε ότι δεν είχε ούτε τηνανήμΠορος την καταστροφή Που θα φέρει η μωρία των δή­ εΠιθυμία ούτε τη δύναμη να συνευρεθεί με τη Λήδα τη βρα­μοκρατικών. Ο γιος μου, όμως, θα Πληρώοέι βαρύ τίμημα, δια αυτή, αρα δεν υΠήρχε καμμια αντίρρηση γιί αυτό Πουαν δεν κανω κατι για να τον βοηθήσω. ο Ἀγις ζητούσε.

Ώβεεοεοσ

­ 'Γι μΠορείς να κανεις, ἶ® Βίδα τον Ἀγι να αΠομακρύνεται. Δεν ανησύχησα. Κίν­_Έχω σκεφθεί κατι Πολύ ακραίο, Παραλληλα, όμως, Πο­ δυνος λοξοδρόμησης για το φίλο μου δεν υΠήρχε Πια.

λα αααταλααμαααία­ Μια μέρα αρα/ ξακλνἡααλ η ακατραἙαία› Ήταν, Παλι, όΠως Πριν αΠό την Παραδοση στη Σφακτηρία.θα βαλω φωαα α, αααή την ανραααα κα] θα την καψω αλα­ ἦ Αγέρωχος, αΠοφασιστικός, ανελέητος με τον εαυτό του,

ἢιἔΰ·

Κληρη. Αφθύ, έἙσι, ΚΟἙ0σἘρέψω ένθ Οημθνιικό Π8ρΙΟΠΟιΟ­ όρο σκληρός: με τους όλλοηο, ένος Σῃορτιότης: «όμοιος»,κό μου στοιχείο, θα Παρουσιαστώ στους στρατηγούς, θα χ ότιως όλοι μας. Ούτε λόγια συμΠόνοιας θα της έλεγε, ού­διεκτραγωδήαω την κακαιϋχΐα μου Καλ θα τους ζητήαω να Δ τε θα δοκίμαζε να την Παρηγορήσει. Ρια Ποιο λόγο να το κα­αΠαλλαξουν το γιο μου αΠό τις στρατιωτικές του υΠοχρ8­ θα νει/Ηξερε ότι δεν υΠαρχει ανθρωΠος αξιολύΠητος. «Μη λυ­ώσεις, για να μΠορέσει να με βοηθήσει σέ αυτή τη δύσκολη Παστε κανέναν» μας έλεγαν, κι αυτό δεν αφορούσε μόνο τηστιγμή. Για να γλιτώσω τη ζωή του Παιδιού μου, θα κατα­ ° μαχη, αφορούσε τη ζωή γενικα. «Μη λυΠαστε κανέναν καιστρέψω την αγροικία μου. Χωρίς θυσία, δεν μΠορείς να αλ­ Πρώτα αΠό όλα μη λυΠαστε τον εαυτό σας, γιατί η λύΠη εί­λαξεις το Προδιαγεγραμμένο και εγώ αυτή τη ούγκεκριμέ­ ναι συναίσθημα και το συναίσθημα διαστρεβλώνει τηνγη Θυσία θα Προσφέρω στους θεούς για να αΠ0φύγω ταν Πραγματικότητα. Μη λυΠαστε κανέναν, γιατί ο καθένας έχειΠιθανότητα θανατου ή αιχμαλωσίας του γιου μου στη Σι­ τη μοίρα του και Ποιοι είστε εσείς Που θα λυΠηθείτε γι, αυ­κελία. Πολύ λίγοι θα γυρίσουν αΠό εκεί. τό Που σχεδίασαν οι θεοί; Μη λυΠαστε, γιατί ο Πόνος του

'Γο δείΠνο είχε τελειώσει. Το ίδιο και η συζήτηση. Δεν εί­ αλλου μΠορεί να είναι και η σωτηρία του και αξιοζήλευτοχΟμ8 Π όλλθ να ΠΟύμ8 μ8 ἘΟν Μέιωνα. Οι Πληρ0φΟρἶ8ς ΠΟΠ είγοι οητό, όχι οξιολύῃητο_›› Γι, οητο ο Άγιο θο οτιοχοιρε­έδινε δεν είχαν στρατιωτική αξία/Ηταν εκτιμήσεις, αστρο­ τούσε τη Λήδα Περνώντας ένα βραδυ μαζί της, χωρίς να

[Ζ­ΙΟ] [2­ίι]

καμφθεί, χωρίς να υΠοκύφει στα λόγια της, τη σαγήνη της,

τα θελνητρα τησ› Χαίρίσ να αφεθεί στα ματαία Καί Πρα­ ία αΠο αυτή την ελαΧιστη Πιθανότητα κοιμηθηκε μαζί τησσβλητίίία νία εκείνη σίίναίσθημα τησ λαΠησ­ Ήταν Πία Προσφέροντας της, Παραλληλα, χαρα σωματική, Που γι' αυ­

σταση. Παρ“ ολα αυτα, ο Ἀγις για να μας διασφαλίσει και

ατραατασ› ανίκητασ αΠα αίίτην› τα εβλεΠα ξείίαθαραν σφί· τόν ήταν ΠανομοιότυΠη με καθε αλλη φορα, γι, αυτήν,Χτανκαλίαζαταν με τη Σείρηνα Χωρίσ να ενκαταλείΠεί τα τα­ όμως, ήταν Πέρα για Πέρα σημαντική και ιδαίτερη.ξίδι για την ίθακη, ακολουθούσε ακλόνητος τη δική του Πο­ ­ 'Γι έγινε; τον ρώτησα.ρεία, στο Πλοίο με τους συντρόφους, ανέγγιχτος αΠό το ­ Αυτό Που υῃέθεω Κω κόῃ Πσροῃόνωτραγούδι, αν και αδετος, με τα αυτια ελεύθερα, ακολου­ ­Δῃλοδή;θαίίσε Πία μανα τη δίκη ταμ Παρεία Καί ηταν η Σείρηνα Παμ ­ΈἔΧει καταρρεύσει τελείωσ. Αν κοιταξεισ τα ματια τησ›

.Μ­εω

θα ανανκαζαταν να αλλαξεί τη αίκη τησ ίίατείίθμνσην να Πα· ι βλεΠεις τη φλόγα της ζωής έτοιμη να σβήσει. Έχει κοΠεί ηίμεί να τραναμαα τα τραναααί τησ Πλανησ› να Πεσεί στη θα· ί ανασα της. Είναι τρομαγμένη. Αισθανεται μόνη και αΠρο­λασσα, να κολυμΠήσει στα βαθια, μόνη, ακολουθώντας ένα Ζ 1 στατευτη.Πλοίο Που αΠομακρυνόταν Πλησίστιο, χωρίς ο Ἀγις να κοι­ ι λ _ Δεν είναι, όμως, οξιολύῃητη Δεν τη βλέῃεγς έτσιταζεί Πίσω, ααίαφαρασ νία α›τί είΧε ηαη σμμβεί› βεβαίασ νία ζ ­ Όχι, κανένας δεν είναι αξιολύΠητος. Θα το ξεΠερασει.την Κρίση ταμ› βεβαίασ νία την αΠαφαση ταμι Χωρίσ ενααίι ι ῃ Θα αντεξει τη δοκιμασια και μιιορει να βγει αΠ, αυτην ισχυ­ασμό, χωρίς οίκτο, σίγουρος ότι ακολουθεί το δύσβατο δρό­ ί ρότερη. Το εύχομαι και το ελΠίζω.μο της αρετής, ένα δρόμο μακρύ και εΠίΠονο Που η Λήδα, λ. ­Έἱκλαιγε,αν ηθελε, μπορούσε και αυτή να ακολουθήσει. γ ­ Όλη την νύχτα/Εὶκανε έρωτα με δακρυα στα ματια και

Ξημερτασε­ Βταίμαστηκαμε­ Ο Άνίσ ηρθε στα αωματία ί όταν τελειώναμε ξεσΠούσε σε λυγμούς ακατασχετους. Δενμασ› ακμαίασ Καί αίίαμΠτασ› ατίωσ ακρίβώσ ηξερα ατί θα εί· ι μΠορούσα να τη συνεφέρω. Ό,τι και να της έλεγα οι λυγμοίναι­ Μεναντασ αλα τα βρααμ με την Ληαα αΠετρεΠε καθε συνεχίζονταν μέχρι Που κουραζόταν Πια και εΠεφτε αΠοκα­Πραατίτίκη αμτακτανίασ τησ› κατί Παίί αεν θελαμε σε Καμ· μωμένη στην κλίνη. Κοιμόταν για λίγο ή μαλλον Παραδερνεμία ΠερίΠταίση· Παραλληλα› αμωσι αΠετρεΠε Καί τη μίκρη› μεταξύ ύιινου και εγρήγορσης, τιναζόταν βίαια αΠό όνειραέστω, Πιθανότητα καταδοσής μας στις αθηναίκέα αρχέσ, νία βασανιστικα και με Παρακαλούσε, Πότε με τα λόγια, Πότε μελόγους αντεκδίκησης. Είχαμε ακούσει ότι το ερωτικό Πα­ το βλέμμα, να ολλόξω γνώμη κο" νο την ῃάρω μαζί μου στηθασ μΠαραασε να φτασεί σε ακρατητεσ› αεν Πίατεααμε› ΣΠαρτη. Δεν γίνεται αυτό της έλεγα, δεν μΠορώ να εΠιστρέ­όμως, ότι αυτή ηταν η Περίητωση τησ Ληαασ› αΧί εΠείαη τα ιμω στην Πόλη μου μί εσένα μαζί, ΠρέΠει να με καταλαβεις,Παθασ τησ ηταν αμελητεα› Καθε αλλα μαλιστα, αλλα εΠεί° είναι κατι το αδιανόητο για μας, αν με αγαΠας όσο λες, Πρέ­αη Κρίναμε ατί θα ηθελε να Κανεί κακα μανα σ, μεναι αΧί Πει να έρθεις λίγο στη δική μου θέση, να αντιληφθείς ότι γιασταν Άντ κατί› Παμ› αμαίσν ηταν αδύνατα σί αμτη την Περί· μένα αυτό Που ζητας είναι Πέρα για Πέρα αδύνατο, μου ζη­

[242] [243]

τας να αλλαξω ζωή και δεν μπορώ να το κανω αυτό, «τότε να σει. Άλλωστε, εμείς θα φύγουμε βαδίζοντας γρήγορα καιαλλαξω εγώ ζωή» μου απαντούσε, αλλα της εξηγούσα ότι αυ­ θα έχουμε περασει τα όρια της Αττικής, πριν αυτή προλα­τός, ακριβώς, είναι ο δρόμος στον οποίο την κατευθύναμε, βει να φτασει στην Αθήνα.να αλλαξει ζωή τής υποδεικνύαμε, αλλος τρόπος δεν υπαρ­ 7 ­ Ναι, δεν νομίζω ότι υπαρχει τέτοιος κίνδυνος. 'Το λο­χει, αν θέλει να είναι καποτε μαζί μου πρέπει να αλλαξει τον γικό είναι να μείνει εδώ. 'Γι να έρθει να κανει στα Μέγαρα;τρόπο της σκέψης της, να αλλαξει τις συνήθειές της, να κα­ ἐ Δεν θ, αλλαξει τίποτα γι) αυτήν και το ξέρει. Καλύτερα ο

τανοήσει ότι υπαρχουν ανδρες πιο ισχυροί από κείνη και αυ­ αποχωρισμός μας να γίνει εδώ, σζ ένα περιβαλλον που τηςτα όλα δεν γίνονται από τη μια μέρα στην αλλη, θα περασουν Α, είναι οικείο. θα αντέξει ευκολότερα το πλήγμα εδώ, παρα

εϋειιπαῶ

χρόνια και χρόνια υπομονής και προσπαθειας, αλλα αν τα κα­ στα Μέγαρα.ταφέρεις, της έλεγα, ο Αγησίλαος σου εξήγησε ποιο θα εί­ ­ Ενδιαφέρεσαι παντα, βλέπω.ναι το μέλλον, ο δρόμος του Ορφέα και της Ευρυδίκης είχε ¬ Ενδιαφέρομαι. Δεν τη λυπαμαι, αλλα ενδιαφέρομαι.τραγική καταληξη γιατί ο Ορφέας γύρισε να κοιταξει την Δεν μου έχει κανει, αλλωστε, καποιο κακό. Εγώ μπορεί νααγαπημένη του πρόωρα, αυτό θέλεις να κανω κι εγώ για σέ­ της έκανα κακό, εκείνη όχι. Γι' αυτό ενδιαφέρομαι. Δεν εί­να, τη ρωτούσα, δεν σε ωφελεί κατι τέτοιο, διδαξου από το ναι παραλογο.μύθο, διδαξου, αγωνίσου και αναμεινε. Αυτα τα λόγια της ­ Σωστα, είπα. Ορθό και δίκαιο είναι αυτό που λες, αλ­έλεγα, αλλα ξέρεις ότι τα λόγια πολύ μικρή αξία έχουν, έδει­ λα πες μου κατι ακόμα: ήταν καποια στιγμή εκνευρισμένηχνε να τα κατανοεί πρόσκαιρα και αμέσως μετα με αγκαλια­ μαζί σου, εξοργισμένη, κακιωμένη, σου επιτέθηκε φραστι­ζε και παραδινόταν παλι σε λυγμούς εξοντωτικούς/Ετσι πέ­ ἶέ κα, σε κατηγόρησε, σε πρόσβαλε,ρασε όλο σχεδόν το βραδυ. Αίγο πριν ξημερώσει κοιμήθηκεεξαντλημένη και μπόρεσα να κοιμηθώ κι εγώ.

­ Δεν πιστεύω να της έδωσες υποσχέσεις που δεν μπο­ρούν να τηρηθούν; Π

ι­±›«ε±­­±­τ¬›­›­ῳ¬¬‹ω.εε..»›¬ε.<›.εε.„“„,.„,~,.

­ Όχι. Καθόλου. Δεν υπαρχουν αυτα. Το βλέμμα τηςήταν καθαρό και απαλλαγμένα από καθε τέτοια εικόνα, ηέκφρασή της ήταν παντα παρακλητική και παραπονετική,όχι επιθετική. Στα ματια της έβλεπα μόνο αγαπη.

­ Καμμία υπόσχεση. 'Γι υπόσχεση να δώσω; Σ' αυτή τη ­ Μήπως κανεις λαθος;ζωή δεν μπορεί να υπαρξει δικαίωση γι” αυτήν. Είναι ξε­ ­ Όχι, δεν κανω κανένα λαθος. ίΕτσι ήταν όπως σου τοκαθαρο. Πρόκειται για αγαπη ματαιη, αδιέξοδη κοινωνικα. Υ λέω.'Γι να υποσχεθώ; ­ Περίεργο, είπα. Πολύ περίεργο. Εγώ θα μπορούσα να

­ Ξύπνησέ την τώρα, γιατί πρέπει να φύγουμε. Αν δεν 3 φερθώ έτσι σ' εσένα και εσύ σε μένα, αν βλέπαμε ότι ο αλ­θέλει να έρθει μέχρι τα Μέγαρα δεν πειραζει. Κίνδυνος απο­ λος μας προδίδει, μας εγκαταλείπει. Αυτή πώς τα κατα­καλυιμής μας δεν νομίζω ότι υπαρχει. Η καταδοσή μας εί­ φέρνει; Πώς καταφέρνει να είναι το βλέμμα της τόσο αγνό,ναι το τελευταίο που θα μπορούσε τώρα να την απασχολή­ αρα η ψυχή της αγνή, γεματη αγαπη, σε μια τέτοια περί­

[επι ιελτινι

ι

σταση; 'Το γυναικείο ΠαράΠονο μεταλλάσσεται γρήγορα σε ­ Έτσι νομίζω.εηιθετικότητα. βγώ αυτό ξέρω. Πώς αυτή δέχεται μια τέ­ ­ θα Περιμένουμε, λοιΠόν, και θα δούμε για Πόσο διά­τοια αΠώλεια χωρίς οργή, Είναι ανεξήγητο. 17 στημα θα μΠορέσει να σταθεί Πάνω σ' αυτό το δρόμο, Που

Ζῳκεεηωωιυὺι­Ά

­ Τώρα Που το λες, και μένα ανεξήγητο μου φαίνεται. εμείς ξέρουμε καλά Πόσο δύσβατος είναι.Μηορεί να γεννηθεί τόσο γρήγορα Πραγματική και βαθιά , ­ Θα δούμε, είΠα.αγάΠη σαν αυτή Που αναητύσσεται ανάμεσα σί εμάς έΠειτα Λ Ήμασταν έτοιμοι για αναχώρηση. Ο Βρασίδας, Πιο έτοι­αΠό τόσα και τόσα χρόνια συμβίωσης και τόσες δοκιμασίες; μος αΠό όλους, είχε τακτοηοιήσει τα Πράγματα όλων μας,Αν γίνεται αυτό, είμαι βέβαιος ότι η Λήδα θα Περάσει αλω­ αφού αυτές οι συζητήσεις σχετικά με τη Λήδα τον άφηνανβητη τη δοκιμασία του χρόνου και της αΠόστασης. αδιάφορο. Μας Περίμενε στον κήΠο. ΠροσΠάθησε να βρει

­ ΜΠορεί, είΠα. Η γυναίκα αυτή με έχει εκηλήξει αφά­ το Μέτωνα για να τον αηοχαιρετήσουμε, αλλά οι υΠηρέτεςνταστα. Βίναι δυνατή, αλλά Παράλληλα αγνή, συνδυασμός του είΠαν ότι κοιμαται. Ο Άγις Πήγε να αΠοχαιρετήσει τησΠάνιος, για να μη Πω αδύνατος, αφού εμείς ξέρουμε κα­ Λήδα. ΜΠήκε βιαστικά στο δωμάτιό της και βγήκε ύστεραλά ότι η δύναμη, αν μείνει ανεξέλεγκτη, φέρνει αλαζονεία αΠό λίγο. Πίσω του φάνηκε η Λήδα. Έμεινε ακίνητη στηκαι η αλαζονεία δεν ελέγχεται, είναι ανεξέλεγκτη σαν τον θύρα κοιτάζοντας Προς εμάς. Το βλέμμα της ήταν αΠλανές,Πανικό και γεννά διαστροφή, απομακρύνοντας κάθε ίχνος σαν χαμένη έμοιαζε, το ΠρόσωΠό της καταρρακωμένο αΠόαγνότητας. Λυτή είναι νοήμων, είναι καλλιεργημένη, είναι τη στεναχώρια και την αύΠνία, η ύΠαρξή της όλη ρημαγ­έμΠειρη κοινωνικά, αλλά Παράλληλα, μου λες ότι διατηρεί μένη. Ο Ἀγις Προχώρησε Προς την έξοδο της αγροικίας χω­σζ αυτή τη δύσκολη Περίσταση το βλέμμα της καθαρό και ρίς να κοιτάξει Πίσω, Προσηαθώντας, για να Παρομοιάσω τααμόλυντο αΠό την εηίδραση της κακίας. «Κακία» λεγόταν η μικρά Προς τα μεγάλα, να αΠοφύγει το θανάσιμο λάθος τουμία αΠό τις δύο γυναίκες Που συνάντησε στο δρόμο του ο Ορφέα στον Άδη. Ο Βρασίδας τον ακολούθησε. Ο Άγις βά­Ηρακλής, μην το ξεχνάμε. ° διζε με το κεφάλι ψηλά, χωρίς ίχνος ενδοιασμού στην κί­

­ Ακριβώς. Βμφανίστηκε, όμως, μΠροστά του με το νησή του, με τη σκληρότητα και την αδιαφορία Που είχα­ψευδώνυμο «Βυδαιμονία». με όλοι στο βλέμμα όταν αρχίζαμε την Προέλαση στη μάχη.

­ Ναι, και η άλλη γυναίκα λεγόταν «Αρετή». Άρα η αρετή Ήταν Πάλι Πολεμιστής. ΠροσΠαθούσε να κατανικήσειείναι το αντίθετο της κακίας και όΠοιος δεν ακολουθεί τον εχθρό αόρατο, αλλά εΠικίνδυνο και τα κατάφερνε Περίφη­ένα δρόμο, το δρόμο της κακίας, λογικά ακολουθεί το δρό­ μα. Ήταν Πάλι ο Άγις Που ήξερα, ο Άγις Που αγαΠούσα,μο της αρετής. χωρίς κανένα χάσμα Πια στο χαρακτήρα του, κανένα κενό,

5­ Σωστά. Άρα αν ή Λήδα δεν μιιορεί να δείξει αυτή τη αραγής, ο Ἀγις των Παιδικών και εφηβικών μας χρόνων,στιγμή την Παραμικρή κακία αΠέναντί μου σημαίνει ότι, ως ακέραιος.Προς εμένα, ακολουθεί το δρόμο της αρετής. Πίσω του η Λήδα δεν έκλαιγε. Εὶίχε Περάσει η ώρα των

ηισωικ­ωω­ι­›­»ι­τε~ε­Λ­ῳωε­ιο­ι­ν­ωω×›

[ΖΛΘ] [Ἡἶ]

Ϊ

δακρύων. Κοίταζε εμένα, όχτ τον Άντ Που αΠομακρυνόταν τ θρώΠους. Αυτόν τον ερεβώδη τρόΠο ΠροσΠαθούμε να αΠο­

κατ στα χέρτα της κρατούσε το μόνο όΠλο μου της αΠέμε­ κρυΠτονραφήσουμε, ντα να ακολουθήσουμε το δτκό τους

νε, μτα εΠτστολή, την κρατούσε κατ την έτετνε ελαφρά Προς δρόμο, να συντοντστούμε μαζί τους. Κτνούντατ Πέρα αΠό τη

το μέρος μου, με ύφος Παρακληττκό, ΠροτρέΠοντας με, αμί­ δτακρτση καλού κατ κακού, Που δεν είνατ τίΠοτα αλλο Πα­

λητη, να την Πότρω. Πλησίασα. Ήταν ήρεμη, αδετασμένη ρό μία ακόμα ανθρώΠτνη κατασκευή, Πλανημένη όΠως τό­

αΠό καθε σωματτκή τκμαδα, αφημένη αΠρόθυμα σττς Μοί­ σες αλλες.

ρες Που καθόρτζαν σοφα τη ζωή της κατ τη ζωή όλων μας. ­ Ο μόνος δρόμος Που οδηνεί στους θεούς είνατ ο δρό­

­ "Γτ είνατ αυτό; την ρώτησα Προσχηματτκό. μος της αναΠης. Ενώ αυτό ξέρω.

­ Μτα εΠτστολή ντα τον Αντ, μου αΠόιντησε. Σε Παρακα­ ­ Δεν υΠόρχετ, νομίζω, ένας μόνος δρομος να οδηνετ

λώ να του τη δώσετς. στους θεούς. Ο δρόμος της αναΠης, Που δεν τον ννωρίζω,

­ θα του τη δώσω, είΠα, Παίρνοντας στα χέρτα μου την ΠρέΠετ να είνατ ένας δρόμος αΠό τους Πολλούς, όχτ ο μο­

εΠτστολή. Χαρηκα Που σε ννώρτσα, Αήδα. Ξέρω Πώς ατ­ ναδτκός.Αλλό Ποτας αναΠης ο δρόμος, 'Γης Πρόσκατρης, της

σθανεσατ ντα μένα, αλλα δεν λυΠόματ ντ, αυτό. Δεν λυΠό­ Περτσταστακής, της ωφελτμτσττκής, Ποτας αναΠης;

ματ ντα κανέναν ­ ντα σένα, ντα τον Αντ, ντα μένα κατ την ­ Της αναΠης. Μία είνατ η αναΠη.

αναμτξή μου στη σχέση σας. Όλα έντναν όΠως έΠρεΠε να ­­ Αν μτλας ντα την ανόΠη έτστ όΠως εμείς την εννοούμε,

νίνουν. νατ, θα συμφωνήσω μαζί σου όττ είνατ δρόμος ντα το θεό.

­ Δεν θα Πείραζε να λυΠασατ, αΠότντησε. ἶ'τατί να μη λυ­ Αν μτλας ντα εφήμερα, εΠτκερδή κατ ανεΠτβεβαίωτα συνατ­

Πασατ; Ἀξτα λύΠης είματ κατ το βλέΠετς. Ί'τ κακό έχετ να λυ­ σθήματα, αδοκίμαστα στο χρόνο, δεν μΠορώ να συμφωνή­

Πόσατ; Οτ θεοί δεν λυΠούντατ; σω.

­Όχτ. Οτ θεοί εκΠατδεύουν. Δεν λυΠούντατ. Ο δασκαλος ­ ΒλέΠω όττ ο Αντς έφυνε χωρίς να νυρίσετ να κοτταξετ

δεν λυΠατατ το μαθητή, αλλτώς ττ δασκαλος θα ήταν; Μό­ ΝΠίσω.

νο ο καλός μαθητής κατανοεί το εσωτερτκό μεναλείο κατ τη ­ Αυτό έντνε υΠέρ σου κατ όχτ εναντίον σου.

σκοΠτμότητα ενός αυστηρού δασκάλου. ­ Παραξενη αντίλητμη έχετε ντα το «υΠέρ» κατ το «ενα­

­ Βίνατ αΠότνθρωΠο αυτό Που λες. ντίον».

­ ῖἰίνατ σύμφωνο με την Πρανματτκότητα. ­ Σου είΠα. ΠροσΠαθούμε να αΠοκρυΠτονραφήσουμε

­ Ιῖὶίνατ υβρτσττκό. Ανοτκτίρμονα κατ ανόλνητα κτήνη εί­ κατ να ακολουθήσουμε ττς μεθόδους των θεών. Δεν είνατ

νατ οτ θεοί; Αυτό θέλετς να Πετς; Αυτό Πτστεύετε; καλές, ούτε κακές, είνατ μόνο αΠοτελεσματτκές.

­Όχτ. Καθε αλλο. Το αντίθετο συμβαίνετ. Ελεήμονες κατ ­ ΜήΠως είνατ κατ αυτό ύβρτς;

φτλεύσΠλαχνοτ είνατ, αλλα με το δτκό τους αΠοτρόΠατο, μυ­ ­ Όχτ. Με ταΠετνοφροσύνη κατ ευλόβετα το λέω, χωρίς

στηρτώδη κατ αδτότννωστο τρόΠο, ακατανόητο ντα τους αν­ έΠαρση. Παρατηρούμε τα ότΠετρα σημότδτα της Παρουσίας

[248] [Ζ­ίθ]

κ κ

των θεών στη γη, ΠροσΠαθώντας να τα ιχνηλατησουμε και αλλά ήρεμη και εφησυχασμένη. Έτσι όΠως την είδα για τε­να τα ακολουθήσουμε. Αυτό είναι όλο. Δεν είναι ύβρις. "Γι λευταία φορά δεν μου έδωσε την αίσθηση της νικημένης,θα έΠρεΠε να κάνουμε, άλλωστε, Δεν ΠρέΠει ο μαθητής να αλλά της νικητριας. Δεν ηξερα γιατί.μιμείται τον δάσκαλο, Τι άλλο ορέγεται Περισσότερο ο μα­ Οι άλλοι δύο είχαν Προχωρησει. Βαδίζοντας αρκετά Πί­

θητης Παρά την εΠιτυχημένη αΠοφοίτηση; Ποιος θέλει να 3 σω τους, άνοιξα την εΠιστολη και άρχισα να διαβάζω:εΠαναλάβει τα ίδια μαθήματα ξανά και ξανά; Ο κακός μα­ «Η θλίψη μου δεν σχολιάζεται με λόγια, είναι ακατάγρα­θητής χαίρεται Πρόσκαιρα, εΠειδή αΠοφεύγει την βάσανο Πτη και αΠερίγραΠτη, δεν τη νιώθω, αλλά βουλιάζω μέσατης εκμάθησης, αλλά τελικά Ποιο είναι το όφελός του, Αυ­ της, κατακλύζει ανεξέλεγκτη όλο μου το σώμα και την ιμυ­

τό λέω. χη μου ολόκληρη, μια ψυχη Που Πάλλεται Πάντα για σένα,­ Εἱίναι τόσο σκληρό αυτό Που λες, όσο δεν μΠορείς να ΠροσΠαθώντας ταυτόχρονα να εΠιβιώσει, να μην αΠοσυ­

φανταστείς. ιῖιίναι Πέρα αΠό τα όρια της ζωης Που μας έχει ντεθεί, βυθισμένη όΠως είναι στην αΠόγνωση, συντριμμέ­δοθεί. Σ” αυτη τη ζωη, την ανθρώΠινη, θα ΠροσΠαθησω να νη αΠό την αΠουσία σου, αΠουσία Που δεν την Περίμενα,κρατήσω ζωντανό τον Άγι, με τη δύναμη της σκέψης μου δεν την είχα υΠολογίσει, ήταν αΠρόβλεΠτη, γι, αυτό εΠώ­Πια και σαν συνδετικό ιστό, ανάμεσα σ, εμένα και αυτόν, θέ­ δυνα έχει κατακλύσει όλο τον χώρο γύρω μου, καθετί Που

λω να χρησιμοΠοιήσω αυτή την εΠιστολη. Δώσ” του την, σε αγγίζω την Περιέχει, καθετί Που βλέΠω την τονίζει, ό,τιΠαρακαλώ. Έτσι κι αλλιώς θα με βλέΠει συνέχεια στα όνει­ ακούω τη θυμίζει, δεν μΠορώ να ξεφύγω, Άγι, η αναΠνοήρά του. Εκεί, ευτυχώς, εσύ δεν μΠορείς να Παρέμβεις. μου είσαι και τώρα Που ξέρω Πως θα φύγεις, αΠορώ Πώς

­ Βντάξει. θα τη δώσω. Αυτό Που είΠες για τα όνειρα ακόμα αναΠνέω, ως Πότε θα αναΠνέω χωρίς το βλέμμα σου

δεν το σχολιάζω, γιατί Πράγματι ο χώρος αυτός ανήκει να ωραιοΠοιεί την ύΠαρξή μου όλη, αΠορώ, αλλά δεν Πρό­

στους θεούς και δεν είναι δική μου δουλειά να Παρέμβω ῖξ κειται να Παραιτηθώ, δεν θα φύγω αΠό τη ζωη, αφού ξέ­εκεί. ® ρω ότι αυτό δεν το εγκρίνεις, θα μείνω και θα υΠομείνω,

κ κ × » » κ × × » » » × /Δεν ειχε νοημα να συνεχισω αλλο αυτη την συζητηση.Ανηκαμε σε κόσμους διαφορετικούς και η λεκτική εΠικοι­ Πάλι κοντά μου, είτε σ) αυτή τη ζωή είτε μετά τη ζωή, κά­νωνία μάς αΠομάκρυνε Περισσότερο. Πηρα την εΠιστολη θά Ποτε θα γυρίσεις και θα είναι η αγάΠη μου Που θα σε έχεικαι έστρεψα την Πλάτη φεύγοντας. Προχώρησα λίγα βη­ φέρει Πίσω, μόνο η αγάΠη μου, Που δεν έχει όρια, δεν έχειματα, μέχρι την έξοδο της αγροικίας και γύρισα να κοιτάξω φραγμούς, είναι άΠειρη και γι“ αυτό ανίκητη, είναι Πιο δυ­

Πίσω, αφού εγώ δεν δεσμευόμουν αΠό το Πάθημα του Ορ­ νατή αΠό τον Πόνο, τον καλοδέχομαι τον Πόνο, γιατί είναι

το­«πω

οΠως εσυ το θελησες, θα υΠομεινω μεχρις οτου βρεθεις

φέα. Αυτη έστεκε ακόμα εκεί. Σαν μια οΠτασία μου φάνη­ σταλμένος αΠό σένα και εσύ ξέρεις, είμαι σίγουρη ότι ξέ­κε, ένα νεφέλωμα φωτεινό, μια Παρουσία θετική, χωρίς ρεις, είμαι βέβαιη για τις εΠιλογές σου, ο Πόνος θα υΠοκύ­

ίίχνος έντασης ή αγωνίας στα μάτια, με ύφος αΠορημένο, , φει στην αγάΠη, δεν μΠορεί να γίνει αλλιώς, έτσι θα γίνει,Σ

ΏΒΟ] ί25ι]

έτσι το θέλω κοι έτσι θα γίνει, θα σε ξαναφέρω στη ζωή Πραγματικό. Στη νήσο των Μακόρων. Άνδρα μου και αστέ­μου, όσο και αν χρειαστεί να Περιμένω, θυσιόζοντος τα Πό­ ρι μου, για μας δεν υΠαρχει τέλος”.ντα για σένα. Όταν αρχισα να ξεκλειδώνω μία μία τις θύρες Στόθηκα λίγο. Ωραία λόγια σκέφθηκα. Πολύ ωραία λό­

Που οδηγούν στην ιμυχή σου, όταν είδα το ασήκωτο βαρος για. Αν ο χρόνος τα μετουσιώσει σε Πραγματικότητα, αν ο

του Πολέμου Που είναι στοιβαγμένα εκεί, ήξερα Πως το δι­ συναισθηματισμός εξαλειφθεί και μολοντούτο η γυναίκακό σου φορτίο είναι δικό μου ΠεΠρωμένο. Η σκληρότητα ί αυτή Ποραμείνει αμετακίνητη στην αντίληψή της για τονΠου βλέΠω τώρα στο βλέμμα σου, μια σκληρότητα Που δεν Ἀγι, τότε Πια όλα θα έχουν τελειώσει γι' αυτούς τους δυο.

σου ανήκει, δεν είναι δική σου, εΠίκτητη είναι, ένα εΠίχρυ­ γ , Οι θεοί τούς Περιμένουν.σμα Που η Πόλη σού Πρόσθεσε, θα μολακώσει και θα καμ­ ἐ ι ῖἔ]Πιταχυνα για να Προλαβω τους ΠροΠορευόμενους. Μεφθεί αΠό τη φλόγα της αγόιΠης, όΠως μολακώνει και κό­ είδαν να Πλησιόζω και κοντοστόθηκαν. Ο Άγις, ιμυχρόι, αλ­

μΠτεται το μέταλλο στη φωτιό. Βίμαι Πυρό ανθρώΠινη Που λα όχι αδιαφορα, με ρώτησε:φλέγεται μόνο για σένα και έτσι θα Ποραμείνω. Ήρθες σ, ­ Σου έδωσε εΠιστολή;εμένα έχοντας Πόιρει τις αΠοφόσεις σου. Ο ίδιος δρόμος ­ Μου έδωσε. Τη θέλεις;Που σε έφερε κοντό μου, τώρα σε οΠομακρύνει. Τιμόις τις ­ Όχι, κρόιυησέ την εσύ­αΠοφόσεις αυτές και τις τιμώ κι εγώ μαζί σου, αφού στον ­ Αν είναι να την κρατήσω εγώ τι νόημα έΧει3 Κϋλύτε·ίδιο δρόμο βαδίζω. βαδίζω μόνη. "Γα αστέρια όλα έχουν για ρα να τη σκίσω.μένα σβήσει και μένεις εσύ, αστέρι μόνο, μένεις εσύ, αστέ­ ­ Μην τη σκίσ8ιΩ­ Κρόιησέ την, αλλά όταν σου Ἐην ζη­ρι λαμΠρό, να φωτίζεις τον κατασκότεινο ουρανό μου και τήσω μη μου τη δώσεις.είναι η μοναξια μου τώρα διαφορετική, ο Πόνος διαφορε­ Συγκατένευσο, κοταλοβαίνοντας αμέσως τι ήθελε να Πει.

τικός, ο Πόνος της εΠίγνωσης είναι, όχι μόνο της στέρησης,γιατί τώρα ξέρω ότι υΠαρχεις, ξέρω ότι είσαι εδώ, κατω αΠ,τον ίδιο ουρανό, κοντό μου, και η τμυχή μου αΠελευθερω­ Κ

μένη Πια Πλανιέται στον οιθέρα, ιμιθυρίζοντός σου μυστικακαλέσματα, εκεί Που κανείς δεν μΠορεί να μας ακούσει.

Κι αν έχεις το βλέμμα στραμμένο αλλού δεν Πειρόιζει, θαεμφανίζομαι μέσα στην οχλύ των ονείρων σου και εκεί,ανενόχλητη αΠό καθετί το ανθρώΠινο, θα ΠεριΠοιούμαι τιςΠληγές της ψυχής σου, θα σε φροντίζω, θα σε αγαΠώ, μέ­χρις ότου εξευμενίσω τους χθόνιους θεούς, Πείθοντόις τουςνα μας αφήσουν να βρεθούμε μόνιμα εκεί Που ανήκουμε

[εεε] Ε2531

Υ

Ι

ιι

ι

ι

4

ι

ι

ι

ι ι

ὶἹἰ

ιιΉἱ

ι

ι

ίιι

κια‹ι›ΑΛΑιο ιΣι¬/

ΦΙΛΟΜΚΗ

«Από τις δύο αντίθετες δυνάμεις την καλύτερητην ονόμαζε μοναδα, φως, δεξιό, ισο, Παραμένονκαι ειιθύ ενώ τη χειρότερη ονόμαζε δυόιδα, σκο­τάδι, αριστερό, όινισο, τιαρασυρόμενο και στρογ­

› Ζγυλσ»τιοι><ι›νι>ιοΣ, Πυθαγόρου βίος 38

Α τ:ΞΑκολονοΠΣι¬1ιΣ να μαχεσαι, λοιΠόν, Άγι,_ Θ ­ Ναι. Είναι βέβαιο. Θα ξεχασω τώρα καθετί Που έχεισχέση με τη Λήδα, αλλα αργα ή γρήγορα η σκέψη της θαξαναρθει. Τότε θα σου ζητήσω την εΠιστολή και εσύ δεν θαμου τη δώσεις. Όσο Πιο έντονα στη ζηταω, τόσο Πιο έντο­να θα αρνείσαι, όΠως ακριβώς, για να κανω έναν Παραλλη­λισμό, Περιγραφει ο Όμηρος την αντίστοιχη, σχεδόν, στα­ση του Οδυσσέα. Θα σου ζητήσω την εΠιστολή, θα αρνη­θείς, θα συνέλθω γρήγορα και μετα μΠορεί Παλι να βρεθώι

κ » » » ×στην ιδια κατασταση, οΠοτε αναλογη διαδικασια θα εΠανα­ληφθεί, μέχρις ότου καταφέρω να κυριαρχήσω οριστικό σ°

αυτό το συναίσθημα. 'Οταν Πια κυριαρχήσω, όταν το κατα­βαλω αμετακλητα, όταν καθε εΠιρροή του εξαλειφθεί και εί­μαι εγώ Που το ελέγχω, όχι αυτό εμένα, τότε όλα θα είναιδυνατα. Τώρα όχι. Άρα η μαχη συνεχίζεται και θα κρατήσειχρόνια.

Χαρηκα. Αυτός είναι ο Πραγματικός Άγις, είΠα μέσαΧ

» » » » κμου, καθως βαδιζαμε για τα Μέγαρα. Πρωτος στις ασκη­σεις, Πρώτος στην ξιφομαχία, Πρώτος στις Πορείες, αφε­γαδιαστος, ισχυρός, ο καλύτερος συμΠολεμιστής και φίλοςΠου μΠορούσε κανείς να έχει.ΈβλεΠα ότι η εΠιστροφή τουστην Πραγματικότητα, η αΠομακρυνσή του αΠό τον κόσμοτης Πλανης, ήταν ραγδαία και αΠοφασιστική, όλες του οι

[25?]

οοωτοοτκέο οονομοτοι οφοττντομένοοι οονκοντοώνοντον Κο] νομα και συνεχίζεις τόσο αποφασιστικα που πραγματικα μεκ ; κ × κ » ι¬ | |κατευθυνονταν σ αυτον τον σκοπο. Γιμοιαζε με γιγαντα εχεις εκῃλήξει

που ξυπνούσε από λήθαργο. Ήταν σαν να τον έχουν μαγέ­ ­ Γιατί σε έχω εκπλήξει; Τώρα πια είμαι αυτός που γνω­

ωεω‹ι·×.

ψει και σιγα σιγα τα μαγια λύνονταν, από την ακαταλυτη δύ­ ρίζεις, όχι καποιος έφηβος αποχαυνωμένος στη θέα μιαςναμη της ψυχής του. Αυτή την εντύπωση μου έδινε. Δεν Ζ γυναίκας. Τώρα χρησιμοποιώ την εμπειρία για να εξελιχθώσυνερχότανοολα,δένἔύπνονε,μόνο,από­υιλήθαργοιοα Φ περαπερτῳιωιως πρεπεινα κανουμετκικαθετπγπσταση.να επιστρέψει στην κατασταση εγρήγορσης που ήταν πριν, Βίμαι παλι ο Άγις.αλλα πολύ περισσότερο, προχωρούσε παρακατω, χρησιμο­ ­ Το βλέπω και η χαρα μου είναι απερίγραπτη.ποιούσε, δηλαδή, την εμπειρία που συσσώρευσε, για να κα­ _ Το ξέρω Μή Χήίρομοή γγ ήήτήινο] ένο βήμο οκομο Ποοο την οτοοττο τηο οοοτήο· Δον του ­ Πες μου, όμως, όταν μπήκες στο δωματιο της Λήδας,αρκούσε η εκπαίδευση που έπαιρνε από τους θεούς, αλλα σήμερα το Πρωί, Ή Ἐήή είῃεή; Πωσ ήταν ή τελωτοίή σουαυτοεκπαιδευόταν επιπρόσθετα, δεν μαθαινε μόνο από το λέξη και ποια η δική της; Όταν εσύ έφυγες, αυτή μου φή­παθημα του, αλλα το εκμεταλλευόταν για τη συνέχιση και νηκε γαλήνια και εφησυχασμένη.την ομβοθονοη τηο οτοτοτοοοοήο τοο­ Ακολοοθούοει Πολτ ­ Μίλησα επιθετικό, για πρώτη φορα. Βπιτέθηκα, όχι μό­την ττοοοτο τοο Πολομτοτή› οῃτοο Π Πολη τον οίΧο οτοοξοτ­ νο επειδή το πίστευα, αλλα και για να την ισορροπήσω συ­

× κ × κ » × |­ Πως εγινε αυτο; τον ρωτησα. Η μεταστροφη σου ειναιτόσο ξαφνική και βαθια που, καλα καλα δεν την πιστεύω. "Γι

ναισθηματικα, να υποφερει λιγοτερο, μπαινοντας πια σεδιαδικασία τύψεων. Οι τύψεις θα τη συνεφέρουν καπως.

έκονεοἑ 1­ Γιατί κανεις έτσι; της είπα. Οδύρεσαι για μια καταστροφή_ Δεν έκονο ττττοτο μονοο μου­ Μοτοτοφοοούνη μοτοτ που εσύ η ίδια προκαλεσες. Ήξερες ότι είμαι παντρεμένος,

ιω­σως.

¦ .ζ ζ ζ * * ·ι κ » κ κκ × » κξυ μας δεν χρειαζεται. Παραδερνα αναμεσα στο ορθο και το

λαθος, μέχρις ότου εμφανίστηκες εσύ. Ανεπηρέαστος όπωςήσουν από τη δική μου πλανεμένη κατασταση, αμέτοχος,

ωμ:.;;:/εττ·;:·.¬­

ηξερες οτι ειμαι απο αλλη πολη, τη Σπαρτη μαλιστα, καιπαρ” όλα αυτα αφέθηκες ηθελημένα σ° ένα συναίσθημααδιέξοδο. ”Γην αλλη γυναίκα, τη σύζυγό μου, τη σκέφτηκες,

ορο με το μοολο Κοθοοοι μ7 έοοοοο έξω οττο το νοφέλωμοι γτ Γιατί θα ζπρεπε να της προκαλέσεις πόνο; Γιατί να βελτιώ­Πτοω οτην Ποονμοττκοτητο­ Ζούοο οο ονοτοο Πού Κο" μου· τα σεις τη δική σου ζωή, καταρρακώνοντας τη δική της, Πούλιστικό. Καταλαβαινα ότι είναι όνειρο, όνειρο απατηλό, αλ­ βρήκες αυτό το δήςοήωμή κή] ήογο νομίζειή όῃ θα ήταν, Ἑε­

Θ

λα δεν μπορούσα να ξυπνήσω. Ήσουν εσύ που με ταρα­ Β λικα, το όφελος αν πετύχαινες το σκοπό σου, 'Εχεις ανο­

Κούντιοοο κο" μο οονέφοοοο­ Μοτο ολο ήτον εύκολο­Ήμουν λογιστεί την απαντηση που θα λαβαινες καποτε ειπα τιςΠολ] ενώ­ Αοτο οίνοτ ολο­ Μοίρες; Η χαρα σου δεν θα είχε εξισορροπηθεί μόνο με

­ Όχι, δεν είναι αυτό όλο. Εγώ σε έφτασα μέχρι σζ ένα

εττωικτ

αντίστοιχη λύπη, αλλα θα είχε υπερκεραστεί κατα πολύ.οημοτο­ Το οημοτο ττιτἱ οφοττντοηο­ Μοτο οονέλθοοο οοτο· Ό,τι κερδίζεις προκαλώντας θλίψη και πόνο, θα απαντηθεί

[ΞΖΒΒ] [ΖΒΘ]

ί

με θλίιμη καί Πόνο υΠερτερο. Νομίζείς ότί σε εγκαταλείΠω, νταί, ο ανθρωΠος βαδίζεί στο δρόμο της αρετής. Όταν τοαλλα δεν είναί ειισι­ ΉΧΘΩ Πσλύ σνενή θέοση της ζωής­ συναίσθημα εηίκρατεί καί καταλύεί τη λογίκή, ο δρόμοςΣτην Πραγματίκότητα σε Προστατεύω αΠό δείνα δυσβό· της αΠώλείας είναί αυτός Που ακολουθείταί. Μη στενοχω­σταχτα, δείνα αναΠότρεΠτα, μόνο Που εσύ δεν τα βλεΠείς ρίέσαί τώρα γία τίς δίκες μου εΠίλογες, ούτε γί' αυτες τωννα ερχονταί, Παρασυρμένη αΠό ένα συνσισθημαιίκό στρσ­ θεών. Ξανασκέίμου τίς δίκες σου εΠίλογές καί δίόρθωσεβίλίσμα, Που το αΠοκαλείς «έρωτα» καί σε τυφλώνεί τόσο την Πορεία σου».ώστε να μην αντίλαμβανεσαί την Πραγματίκότητα. Με Ποίο ­ Τί είΠε;δίκαίωμα αΠοΠείρασαί να αλλαξείς τη ζωή μου, μόνο καί ­ "ΓίΠοτα. "Γί να Πεί; Ήσκυιμε το κεφαλί, εμείνε αμίλη­μόνο γία να ίκανοΠοίήσείς μία Πρόσκαίρη εΠίθυμία σου; τη, την αΠοχαίρετησα καί έφυγα.Νόμίζες ότί μΠορείς να με νίκήσείς, αλλα δεν με ήἔερες, νό­ ­ 'Οταν την είδα να στεκεταί στη θύρα καί να με κοίτα­μίζες ότί είμαί σαν όλους τους αλλους, έτοίμος να υΠοκύ­ ζεί, μου φανηκε να εχεί ύφος νίκήτρίας, όχί νίκημενης.ῳω στην Πίεση της αγαηης, αλλα εκανες λαθος, γίατί δεν ­ ΜΠορεί. Δεν ξερω γίατί. Με αΠασχολεί αυτό Που λεςγνώρίζες τίΠοτα γία μένα, τίΠοτα γία τη ζωή μου, την εκ­

Ν καί θα ΠροσΠαθήσω να βρω την εξήγηση/ίσως καί εκείνηΠαίδευση Που έχω δεχτεί, τη νοοτροΠία Που μου εχεί εμ­ να βασανίζόταν αΠό τύψείς καί η σταση μου να τη βοήθη­φυσήσεί η Πόλη Που με αναθρεφε. Μή στενσχωρίεσαί. Συλ· σε να ίσορροΠήσεί καί να συνείδητοτίοίήσεί Ποίον δρόμολογίσου. Σταματα να ενεργείς σαν Πανέμορφη Σείρήνα καί

Ν ΠρεΠεί να ακολουθήσεί, αν Πραγματίκα θελεί να είμαστε κα­γίνε γυναίκα αΠλή. Όταν τα καταφέρείς μϊίσρεΐ Παλί να συ­ Ποτε μαζί. Ίσως Πίστεύεί ότί σ” αυτόν τον αγώνα, τον μα­ναντηθούμε. «Δεν είδα Ποτέ τον εαυτό μου σαν Σείρήνα», κρόχρονο καί δυσκολο, θα είναί, τελίκα, εκείνη η νίκήτρία.μου είΠε με βλέμμα χαμηλωμενο. «Σε είδα εγώ ετσί», της ΜΠορεί να είναί ετσί.ΟΠόνἙηΟΟ «Κω θίνθι Οθιῖό ΠΟΠ έχθι σημΩΟίΟ, όχι ἘΟ Πώς Βί· ­ ίοῃως: ίςοί γο είγημ τώρα την ξεχνάμε τη Λήδα κο] τηνδες εσύ τον εαυτό σου. ΠροσΠαθησες να με βγαλείς αΠό αφήνουμε Πίσω. 'Γώρα βαδίζουμε το δρόμο της εΠίστρο­την Πορεία μου γία λόγους ωφελίμίστίκους, δίκούς σου, φής, βαδίζουμε το δρόμο γία τη ΣΠαρτη, το μόνο ασφαλεςαδίαφορώντας γία τη δίκή μου ζωή, τη ζωή των συγγενών μας καταφύγίο, εκεί Που Προβλήματα όΠως αυτό Που αντί­μου, των φίλων μου, της συζύγου μου. Αν θελείς να στη­ μετώΠίσες στην Αθήνα δεν υΠαρχουν.ρίξείς τη ζωή σου Πανω στα συντρίμμία της ζωής αλλων, ­Έιτσί είναί. Πότε θα φύγουμε αΠό τα Μέγαρα,αν τα θεμελία της ζωής σου είναί βουλίαγμενα στο δακρυ _ Αυρίο το Πρωί, εκτός αν εχεί φτασεί μήνυμα αΠοτρε­αθώων καί στηρίγμένα στο Πόνο τους, ΠρεΠεί να ξερείς ότί ῃτίκό, θα μείνουμε γία λίγο στον ισθμό, μήΠως υΠαρχείκαί το εηοίκοδόμημα σαθρό καί ετίώδυνο θα είναί. Σκεφου. καί­ίοίο μηνυμα εκεί καί αμεσως μετα θα ξεκίνήσουμε γίαΔεν αρκεί να αίσθανεσαί, ΠρέΠεί καί να σκεφτεσαί. Όταν τη ΣΠαρτη.η λογίκή καί το συναίσθημα συμβαδίζουν καί συνεργαζο­ ­ Οί δύο αΠελεύθεροί Που είναί;

[ΖΒΟ] [2θι]

­ 'Τους είδοΠοίησα να ξεκινήσουν αύρίο τα ξημερώματα Οί ανδρες της ενωμοτίας εκεί, βλέηοντας τον Άγί καίαΠό την Αθήνα, να μην Περασουν αΠό τα Μέγαρα, αλλα να τον Βρασίδα, σαστίσαν τελείως. Όταν συνήλθαν αΠό τηνΠανε στον ισθμό καί να μας συναντήσουν εκεί. ἶ εκΠληξή τους, συγκεντρώθηκαν όλοί γύρω τους ΠροσΠα­

­ ΜήΠως γί' αυτούς υΠαρχεί αλλη δίαταγή; θώντας να μαθουν τί ακρίβώς είχε συμβεί. Οί δύο αΠελεύ­­ Όχί. Ηγώ αΠοφασίζω καί γί> αυτούς, αρα έρχονταί μα­ ε θεροί, εΠίσης, ήταν εκεί καί μας Περίμεναν. Μου είΠαν ότί

ζί μας στη ΣΠαρτη, αφού δεν βλεΠω Πία κανενα λόγο Πα­ είχε ερθεί δίαταγή είδίκα γίί αυτούς, να μην εΠίστρειμουνραμονής τους στην Αθήνα. Αν υΠαρχεί αλλη δίαταγή στον στη ΣΠαρτη, αλλα να Πανε Πρώτα στο Άργος, γία ενα μή­ισθμό δεν ξερω. να ΠερίΠου, να συγκεντρώσουν καΠοίες συγκεκρίμενες

­ Δεν ΠρέΠεί να Παρακολουθήσεί καΠοίος τον αΠόΠλου Πληροφορίες καί αΠό εκεί να εΠίστρέί.μουν στη Στίαρτη. Βί­του αθηναῖκού στόλου, να καταγραφεί τον αρίθμό των Πλοί­ ναί λίγο εΠίκίνδυνο αυτό, τους είΠα, αλλα χαμογέλασαν καίων, τη δύναμη των οΠλίτών Που θα εΠίβίβαστούν, την ημε­ οί δύο χωρίς να Πουν λέξη. Αφού ο κίνδυνος ήταν η μόνηρομηνία του αΠόΠλου καί καθετί σχετίκό; τους Πατρίδα, δεν τους ένοίαζε ούτε Πού θα Πανε ούτε γία

­ γΠαρχεί αλλο ζευγαρί της ΚρυΠτείας στον Πείραία, εί­ Ποίο σκοΠό.δίκα γία το σκοΠό αυτό. Μου είΠαν να μην ασχοληθώ κα­ Μείναμε στον ισθμό γία το γεύμα καί αμέσως μετα ετοί­θόλου με το συγκεκρίμενο θέμα, ούτε να Πλησίασουμε μαστήκαμε γία αναχώρηση.ΆΠοχαίρετήσαμε φίλους καί συ­στον Πείραία. μΠολεμίστες Πρίν ξεκίνήσουμε. Λίγο Πίο κατω, στο σημείο

­ Ηνταξεί. εκείνο Που ο δρόμος Προσεγγίζεί καΠως την Πόλη της Κο­Όταν φτασαμε στα Μέγαρα, ρώτησα τον Πατροκλο αν ρίνθου, κοντοσταθήκαμε. Μακρία, στο βαθος, στίς υΠώρεί­

έχεί λαβεί καΠοίο μήνυμα γία μενα. Μου αΠαντησε αρνη­ ες ενός λόφου, αναμεσα στίς ελίές, μία γυναίκα Πανω σετίκα, τον ρώτησα αν υΠαρχεί καΠοία νεότερη Πληροφορία αλογο, στεκόταν ακίνητη. ΠροσΠαθήσαμε να δίακρίνουμεγία τα γεγονότα στην Αθήνα καί μου είΠε ότί η κατασταση το Π­ρόσωΠό της, αλλα η αΠόσταση ήταν Πολύ μεγαλη. Άυ­εξακολουθούσε να είναί συγκεχυμένη, με αλληλοκατηγο­ τή έβλεΠε τρείς ΣΠαρτίατες, αφού φορούσαμε Πία τηνρίες δημοκρατίκών καί ολίγαρχίκών, μηνύσείς, δίκες καί στρατίωτίκή μας ενδυμασία καί ο ερυθρόχρωμος μανδύαςκαταδίκες. Ο Αλκίβίαδης, όμως, Παρα τη σκευωρία Που εί­ μας ανέμίζε καθώς βαδίζαμε. Εκείνη, δηλαδή, ήξερε Ποίοίχαν εξυφανεί εναντίον του οί Μεγαρείς, ήταν ακόμα εΠί­ είμαστε, εμείς όχί. Ο Βρασίδας με ρώτησε αν ΠρέΠεί να κα­κεφαλής του εκστρατευτίκού σώματος, αν καί Πολίτίκα τευθυνθεί Προς τα εκεί, αλλα του αΠαντησα αρνητίκα. Η γυ­αηοδυναμωμενος Πία. Άλλες εξελίξείς δεν υΠήρχαν. Την ναίκα είχε αλογο, αρα αν ήθελε να τον αΠοφύγεί θα το έκα­εΠομενη το Πρωί ρώτησα Παλί αν είχε φτασεί αγγελίοφόρος νε Πολύ εύκολα. Άν Παλί δεν ήθελε να μας αΠοφύγεί μΠο­αΠό τη ΣΠαρτη. Η αΠαντηση ήταν αρνητίκή. Ήτσί ξεκίνή­ ρούσε να ερθεί Προς εμας καί να μας Προλαβεί. Καλύτερασαμε γία τον ισθμό. να φύγουμε είΠα. Ξεκίνήσαμε καί Παλί, ενώ ο Άγίς εδεί­

[ΖΒ2] Ψ [ΖΘΒ]

χνε μίο μίκρή τοροχἡ. ΕΠίτοχύνομε ενστίκτωδώς, σον κό­ ολλόί Πορευόμοστε οτενίζοντός το κοτόμοτο, με σεβοσμό,

τί νο μος κυνηγούσε κοί λίγο Πίο κόίτω γυρίσομε κοί κοί­ Σ ολλό χωρίς φόβο, ξέροντος ότί όσο κί ον το Πλησίόζομε δεν

τόίξομε Πίσω. Η γυνοίκο ήτον Πόντο εκεί κοί μος κοίτοζε. 4 θο το συνοντούσομε Ποτε, γίοτί δεν ήτον Προγμοτίκο εκεί,«Τί κόίνουμε τώρο;» σκεφτηκο. ‹<Φεύγουμε; γΠοχωρούμε; μίο Πλόνη ητον κοί ουτό, μίο Πρόσκοίρη κοί ηθελημενηΦοβόμοστε, Μίο γυνοίκο μόνη βρίσκότον Πίσω μος. Μη­ ονοΠουλο του φωτός τροφοδοτούσε την ιμευδοίσθησή μος

Πως ήτον οί τύιμείς Που μος έκονον νο φερθούμε έτσί, Οί γίο την ύΠορξή του, οφού το μόνο Που Πρόγμοτί υΠηρχε

τύιμείς γίο μίο ζωη Που είχομε εξουθενώσεί χωρίς κονενο ­ί ήτον το φως, όχί το σκοτόδί, το φως Που δοκίμοζε τίς οντο­

οίκτο;›› Στομοτήσομε. Ο Βροσίδος με κοίτοζε. «Πηγοίνε» Μ χες μος. Το σκοτοδί δεν ητον φίλος, ολλό μΠορούσε νο γί­

του είΠο. «Πήγοίνε τρέχοντος». Ξεκίνησε, δίοσχίζοντος όσο ί νεί, ον του έδείχνες ξεκόθορο ότί δεν το φοβόίσοί. Ο φό­

Πίο γρηγορο μΠορούσε τους ομΠελώνες Που μος χώρίζον βος το δυνόμωνε, η έλλείιμη φόβου το χολίνογωγούσε.

οΠό τίς υΠώρείες του λόφου. Η γυνοίκο έμείνε οκίνητη. Βοδίσομε έτσί, συνεχώς, μέχρί τη Σκίρίτίδο. Ότον φτόί­

Ότον ο Βροσίδος κόίλυιμε σχεδόν τη μίσή οΠόστοση, η γυ­ σομε εκεί, ο Ἀγίς κοί ο Βροσίδος Πηγον νο ευχορίστήσουν,νοίκο ονεστρειμε κοί χόίθηκε βίοοτίκόί ονόίμεσο στίς ελίές. γίο μίο οκόμη φορό, την οίκογενείο Που τους είχε φίλοξε­Ο Βροσίδος γύρίσε κοί με κοίτοξε. Του ενευοο νο εΠί­ νησεί γίο ένον ολόκληρο χρόνο. Κοίμηθήκομε γίο λίγο, μος

στρέιμεί. Δεν είχε κονένο νόημο η κοτοδίωξη, οφου ήτον εδωσον φογητό κοί ξεκίνησομε γίο τη ΣΠόρτη γρήγορο

οδύνοτο ο Πεζός νο Προλόβεί το όλογο. Η γυνοίκο ήθελε νο γρήγορο, οφού κόθε οδίκοίολόγητη οργοΠορίο εΠέσυρε τί­μος οΠοφύγεί. Δεν μόθομε Ποτε ον ητον η Ληδο, η μητε­ μωρίο ουστηρη. Ούτε εμείς, όίλλωστε, είχομε λόγο νο ορ­

ρο της ή κόίΠοίο τυχοίο Περοστίκή Κορίνθίο. Συνεχίσομε γήσουμε. Ρίο τους όίλλους δυο, μολίστο, η εΠίστροφή στη

ενώ το σκοτόίδί Πλησίοζε. Προχωρούσομε κοίτόζοντος μό­ Σηόίρτη, μετό οΠό τρίο χρόνίο κοί ενώ όλοί οί συγγενείςνο το εδοφος μΠροστόί μος, με το κεφόλί κοτεβοσμένο, σον τους νόμίζον Πίο ότί είνοί Πεθομενοί, δημίουργούσε έντο­κότί νο μος βόροίνε. , νη συγκίνηση Που όσο Πλησίόζομε, Πορόί την Προσηόθείόί

Ότον εφτοσε η νύχτο δεν δίοκόιμομε την Πορείο μος, τους, δεν μΠορουσον νο την κρυιμουν. Μόλίς Περόίσομε το

ουτε, όλλωστε, ημοστον μοθημενοί νο κόνουμε κόίτί τέτοίο. ί όρίο της Σκίρίτίδος κοί Ποτἠσομε Πίο τη δίκη μος γη, ο

Βοδίζοντος μέσο στην νύχτο, οίσθονόμοστον Πίο δυνοτοί. λ Άγίς κοί ο Βροσίδος έσκυιμον κοί φίλησον το χώμο, ίμίθυ­

Ήτον σον νο δίείσδυομε βοθίόί μέσο στην κορδίό του κο­ ρίζοντος «γίο σενο σεΠτη Λοκεδοίμονο, Ποτρίδο Πολυτίμη­

κου, ονεΠηρέοστοί οΠ° ουτό, χωρίς ίχνος φόβου, ΠροσΠο­ γ τη, Ποτρίδο ογοΠημένη, γίο σένο, μόνο γίο σένο». Ότονθώντος νο συμφίλίωθουμε μοζί του, νο το χρησίμοΠοίή­σουμε γίο τους δίκους μος σκοΠούς, ολλό χωρίς νο το εξευ­

φτόσομε στον Ιῖίυρώτο, ο Άγίς με Ποροκόλεσε νο Προχω­

ρήσω μΠροστό, νο Πόω Πρώτος στην οίκίο του κοί νο ενη­

μενίζουμε, όΠως οί Αθηνοίοί. Ούτε νοούς χτίζομε Προς τί­ μερώσω τη σύζυγό του, την είκοσίδυόίχρονη Φίλονίκη, γίο

μην του, ουτε γίορτες κόνομε, ούτε θυσίες Προσφέρομε, ί την εΠίκείμενη όφίξη του. «Πήγοίνε νο την Προετοίμόίσείς»,

­υ·;±·ε<εί·Μ

ίἕί

ίεοίί ίεοεί

μου είΠε, «μην Παθει κανένα κακό αν με δει ξαφνικα μΠρο­ φιασμένη, με το βλέμμα ασυντόνιστο, κοιτούσε Προς τα βό­

στα της». Ο Βρασίδας ήταν ανύΠανδρος και τέτοιος φόβος ρεια, αναζητώντας το γνώριμο βαδισμα και την κορμοστα­| 7δεν υΠηρχε.

Προχώρησα. ΜΠαίνοντας στην Πόλη κατευθύνθηκαΠρος την οικία του Άγι. Ήταν νωρίς το Πρωί και οι δρόμοι

·>>>·­‹

σια του συζύγου της. Όταν τον εντόΠισε, σε μια αΠόστα­ση ενός σταδίου ΠερίΠου, ξεκίνησε να τρέχει με τόση δύ­ναμη, ώστε λίγο Πιο κατω σκόνταψε και έΠεσε. Ο Άγις αρ­

αδειοι. Η Φιλονίκη κοιμόταν. 'Γην ξύΠνησα, τρόμαξε, με χισε να τρέχει. Αυτή σηκώθηκε, όμως, καλογυμνασμένηαγκαλιασε αιφνιδιασμένη, την αΠομακρυνα μαλακα και της όΠως ήταν, και συνέχισε την ξέφρενη Πορεία της, ουρλια­είΠα, όσο Πιο ήρεμα μπορούσα, ότι στην αΠοστολή Που Πή­ ζοντας αυτή τη φορα, με τα χέρια ανοιχτα, Προτεταμένα, καιγα, στην Αθήνα, διαΠίστωσα ότι ο Άγις δεν είναι νεκρός, το σώμα της όλο Πλημμυρισμένο αγαΠη. Ο Ἀγις σταθηκε.δεν σκοτώθηκε στην μαχη της Μαντίνειας, αλλα είναι ολο­ Όταν η Φιλονίκη έφτασε κοντα του, έΠεσε Πανω του με όληζώντανος και συμμετείχε στην ίδια αΠοστολή μ” εμένα. Μέ­ της την ορμή, ταρακουνώντας τον βίαια. 'Γην αΠορρόφησεσα στη σύγχυσή της, αγουροξυΠνημένη όΠως ήταν, δεν φα­ ολόκληρη και έμειναν έτσι αγκαλιασμένοι στη μέση τουνηκε να καταλαβαίνει σχεδόν τίΠοτα. Με κοίταζε αΠορη­ δρόμου, ενώ οι αΠορημένοι γείτονες είχαν αρχίσει να συ­μένη, με ύφος αΠλανές. «Άκουσέ με», της είΠα Παλι. «Δεν γκεντρώνονται γύρω γύρω. Βγώ έμεινα μόνος.αστειεύομαι. Ο Ἀγις είναι ζωντανός και σε λίγο θα είναι Φυσικα δεν με ξέχασαν, ούτε αδιαφόρησαν για μένα. Δενεδώ μαζί σου. Σήκω και ετοιμασου». Με κοίταξε καλα καλα, γινόταν αυτό. Όταν ήρθαν στην οικία, αγκαλιαστήκαμε καιαρχίζοντας να συνειδητοΠοιεί τι ακριβώς της έλεγα, ενώ οι τρείς μαζί και μείναμε έτσι ακίνητοι, για λίγο, ενώ η Φι­εγώ την είχα Πιασει αΠό τους ώμους και την κουνούσα ελα­ λονίκη έκλαιγε βουβα. Για εκείνους, βέβαια, ο χρόνος ήτανφρα. Ξαφνικα, όταν καταλαβε ότι δεν αστειευόμουν, ούτε αφθονος, για μένα όχι. ΈΠρεΠε να Παω στο στρατώνα, νααλλωστε συνηθίζαμε να κανουμε τέτοια αστεία, όταν κα­ δώσω αναφορα. Ο Άγις μου ζήτησε να γυρίσω Πίσω τοταλαβε ότι αυτό Που της έλεγα ήταν αλήθεια, ότι δεν ονει­ νι βραδυ. Ήμουν Πια τριαντα ετών, αρα είχα το δικαίωμα ναρευόταν, αλλα είχε Πραγματι ξυΠνήσει, τα ματια της Πλα­ κοιμαμαι εκτός στρατοΠέδου. «Έλα το βραδυ», μου είΠε,τείασαν και φωτίστηκαν, ρίγος σύγκορμο την διαΠέρασε, η «θα Περασουμε όλη τη νύχτα μαζί με τη Φιλονίκη». «Όχι»,αναΠνοή της έγινε αρρυθμη, αρχισε να βγαζει αναρθρες ι αΠαντησα, «έχει να σε δει τρία χρόνια. Καλύτερα να μείνεις

ζ | × × κ κ κ » × | ×κραυγες, να ξεροκαταΠινει και να κανει σΠασμωδικες κι­νήσεις, ΠροσΠαθώντας να εντοΠίσει και να φορέσει τα εν­δύματα και τα υΠοδήματα της. Με Πυρετώδη τρόΠο, αΠο­κομμένη Πια αΠό το Περιβαλλον, ζώντας σε αλλον κόσμο,

;..„ε..;.;τ;­ε=:­=ΠΩΩΔΩΩΩε:

εσυ μαζι της αΠοιμε. Ασε με μενα. θα μεινω στο στρατο­Πεδο». «Ενταξει», είΠε, «αλλα μόνο για αΠόιμε. Να ξέρεις ότιη θέση σου είναι Παντα εδώ, μαζί μου. Τα των φίλων κοινα.Δεν είσαι Ποτέ μόνος». «Το ξέρω», είΠα. «Ποτέ μόνος».

ντύθηκε βιαστικα, χτενίσθηκε Πρόχειρα με τα δακτυλα της Αλλα, εγώ ήμουν μόνος. Αυτό αισθανόμουν. Νόμιζα Πωςκαι βγήκε στον δρόμο τρέχοντας. Την ακολούθησα. Αλα­ δεν θα με ενοχλούσε, αλλα φαίνεται ότι δεν ήταν έτσι. 'Ξε­

[ΖΘΘ]

εε­±­­±­=,_.Μ­Δαἴὲ

[2δ?]

ι

κίνησα για το στρατόΠεδο, βαδίζοντας αναμεσα σε ηλικιω­ Σ μοοτ ουτἡ η ομττοτοτοι ομυοτοτο οκοτοτυοἶ οτνοτ β·ἶ$βοτο› ολ­μένους, γυναίκες και μικρα Παιδια. Όλοι με χαιρετούσαν λο ομττοτοτο οονητυοἶι το ττοτοτο μήνυμο τηο υοοονολοο ολ­και εγώ ανταΠέδιδα, ασυναίσθητα, το χαιρετισμό τους, χω­ νοτ ντ ουτο Ποουοτ νο το Πολομήοοτο οκλτιοο Κο] ον οονρίς να καταλαβαίνω καλα καλα Που βρίσκομαι, αδειος αΠό μττοοοττο μονο] οοοι Πείτε το οτουο ονώτοοουο οοο› ουτολσκέιμεις, γεματος αΠό μια Περίεργη και απροσδιόριστη αί­ ξέρουν Κολυτοοο­ Θο οοο μοοττνώοουν ολυτυΊτοι|μοΧί­υοσθηση σΠοξένωσης_ Σον να Προχωρούσσ μέσα σε Ομυςλη ότου ο Πόνος του κορμιού υΠερισχυσει συντριΠτικα και τοΠρωινή, Που με είχε αλλοτριώσει συνολικα. Ίἕὶνιωθα να βα­ μυολοι ονονκοομένο βτοτο ουο τον ττονοι οτοοφοτ οτο ντυ­δίζω στο κενό, χωρίς να ανήκω Πια Πουθενα, ουτε στην Πό­ να και τα ανθοώῃυ/Ο,

ὀ]οκόΠτΟντοο την Ποουτλοντιοο τουλη μου, ουτε στους φίλους μου, ούτε στον εαυτό μου τον οο οοομουο Χτοοτο οτυοτοοφή· Αυτο έλενονι ολου εγωἑθνίδιο, διερωτώμουν Ποιος είμαι και αΠαντηση δεν έβρισκα. σκότιευα ν0 ζητήοτο το βοήθοτο Κονονοο ντοττ οτλο οττολυ­Βαδιζα, αλλα δεν ήμουν εκεί ακριβώς, δεν ήμουν εγώ Που τη την ττουοτθτιοη οτ] μονοο μου μοοοουυο Ϊ/Ο' υντλυετω”βαδιζα, εγώ ήμουν δίΠλα και Πανω, λίγο Πιο Πανω αΠό το Πτοτο Κοτ νο ξουοοοοτο ουτή την υοοτοονη κοτοοτοοηι ουοοοσώμα μου, στο δεξιό του; ΚΟ" το Πσροωηροησο Ομήχοχ/ος να τόσες και τόσες αλλες. Φαίνεται, ωστόσο, ότι βαδιζα Πια Πο­Πορευεται στο δρόμο του Προς το στρατόΠεδο. Αναρωτιό­ λυ οττοοοοκτοι ήμουν οο ουνΧυοη› μου μτλουοοντο] οονμουν Ποιος είναι αυτός Που ΠερΠαταει δίΠλα μου, Ποιος εί­ ουοντουοοι οοουου Κουοτοο ουοοο ουοντο μουι Κοτο λοθοοιναι και τι σχέση έχει μ' εμένα, Ποιος είναι αυτός ο αγέρω­

Η κοτ Π βτοτοτητο τυο υοοοκοουοηο ἡτον οον νο μοξυυνητχος Πολεμιστής, είμαι αραγε εγώ ο ίδιος, τυλιγμένος με το σε αΠό όνειρο Που το έβλεΠα με τα ματια ανοικτα. Ο Πα­μανδύα του Πολέμου, τον ερυθρόχρωμο, όΠως το αίμα, εί­ οοτηοητήο Κοτ ο Πολομτοτήο οντνον Πολτ ένο­|ΣυνοΧτοο νομαι εγώ ο ίδιος, με τόση αΠοφασιστικότητα στο βήμα, Πα­ βοοτζτοι οον οτοκοτμο την υοοοτο μου› ήξοοοι ομοοοι οτ] κουντα στραμμένος Προς το στρατόΠεδο, λες και η μήτρα Πρμ τι δεν Πήγαινε καλα και έΠρεΠε να το αντιμετωΠισω. Δενμε γέννησε ήταν αυτή, το στρατόΠεδο, και εκεί μόνο αι­ Φοβομουν ουτε οτΧο ονοτουτοτ οΐιο το Ποοτοτοτλκοι κοτο:σθανόμουν γαλήνη και Πληρότητα, αλλα τότε ο Παρατηρη­ λοβοτνοι ομτοοι οττ η οτοθηοη τηθ υονοξλόςἶ ἡυυν Πυἱυυςρυτής Ποιος ήταν, Ποιος Παρατηρουσε το σώμα μου να βαδί­ αΠ“ ό,τι νόμτζο μοΧοτ τοτο· Βοίο Ποοουοθήσελ Πολυ: αλλοζει, Ποιος ήμουν εγώ και Ποιος ο Πολεμιστής, διερωτώμουν Β

ένιωθα ότι Χονοο τη μοΧτι­ Χτοοτο τον Άν' κου τη (υλλυνυςη θοκαι αΠαντηση δεν μΠορούσα να βρω. Δεν μου είχε ξανα­ ήτον οουνοτον νο ουνολίτοτο­ ­Αυτο ήτον το μηνυμο μουσυμβεί αυτό, δεν είχα αλλη φορα τέτοια εμΠειρία, είχα εκ­ έστελνε ο δαίμονοοι ο οτκοο μου οοτμονοοι Που ΠοντοτητονΠλαγεί, αλλα θυμόμουν ταυτόχρονα αυτό Που έλεγαν οι ι εκεί, Παοοστέκοποο την κοθο μου Κτνηοτιι ουτοο οο ολουςαΠόμαχοι, ότι, δηλαδή, αν σας συμβεί Ποτέ κατι τέτοιο, αν τουο ονθοώυουοι κοτ ουτο το μτινυμο έυοοττο νο το οΠο_νιώσετε ότι βγαίνετε αΠό το σώμα σας και το Παρατηρείτε οοΧτώ·σαν αΠλοί Παρατηρητές, Προσέξτε Πολυ, δεν είναι καλό ση­

οεει οδο]

ι‹ι1‹ι›ΑΛΑιο ιΖι

ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ

‹<...είιιε Πως η αιώνια ουσια του αριθμού ειναι η

αρχή Που ιιρονοεῖ αιιολύτως για όλο τον ουρα­νό και τη νη και την ενδιάμεση φύση· ειναι ακό­μα η βαση της διατήρησης των ανθρώτιων, τωνθεών και των δαιμόνων»

ιΑΜΒΛιΧον, Περί του Πυθαγορείου βίου ι4'?

τἔ

τ­εηηεεαωαι.„.,τ

το

ἰ.

4

ί

3 νο εΦοΡοι, ο ιτνΔΑινιιΔΑΣ κΑι ο Πιλεκλοε, ήταν καθισμε­νοι αΠέναντί μου. Ανάμεσά τους καθόταν ο Βύρυτος.

Αναφορά έδινα στον Εἱυρυτο, αφού αυτός ήταν ειιικεφαλήςτης ΚρυΠτείας. Οι άλλοι δύο Παρακολουθούσαν για να κά­

νουν διευκρινιστικές ερωτησεις, όταν το έκριναν αΠαραί­τητο.

­ Ποια είναι, λοιΠόν, η εκτίμησή σου για την ιερόσυληΠράξη, με ρώτησε ο Ηύρυτος. Σχεδιάστηκε σωστά; Βκτε­λέστηκε σωστά; Θα φέρει αΠοτέλεσμα;

­ Σχεδιάστηκε σωστά. Έδειξαν ιδιαίτερη εΠιμέλεια καιφροντίδα, δεν άφησαν τίΠοτα στην τύχη, όλες οι λεΠτομέ­ρειες ήταν Προσεγμένες και δουλεμένες στην εντέλεια.

Ήταν τολμηρή Πράξη οΠωσδήΠοτε, αλλά δεν ξέρω, αν η τόλ­μη Που εΠέδειξαν ήταν Προϊόν θάρρους ή Προϊόν άγνοιαςτου κινδύνου. Άσκηση ευρείας κλίμακας δεν μΠορουσαν,

ί κ κ κ × × κ κβεβαια, να κανουν, εκαναν, ομως, οΠως μου ειΠε ο Ανις,μια μικρή νυχτερινή δοκιμή, χρησιμοιιοιώντας δύο μόνο τε­τραμελείς ομάδες, με σκοΠό να καταγράφουν τον αΠαι­

φι | | , | |τουμενο χρονο για την ολοκληρωση της αΠοστολης καθεομάδας, εξετάζοντας ταυτόχρονα την Πιθανότητα εμφάνι­σης αΠρόοΠτων. Τελικά δεν μΠόρεσαν να αΠοφύγουν τοαΠρόοΠτο και αΠοκαλύφθηκαν Πολλοί αΠό αυτούς, εΠειδήένας τυχαίος διαβάτης τους είδε ανεμΠόδιστος. Αν είχαν

[Ζἶβ]

φοονττοοτ νο οΚτοτνουν την Ποοτφοουοηοη του Χώρου ου· συμβολική. Πρόκειται για ακατανόητη εμμονή. 'Γι αξία έχεινκέντοτοοήο τουο Ποοο το νοττοτ Ποοτλουβονοντοο Κο] το να κτίζεις τις Πόλεις με τέτοιον τρόΠο, ώστε να αναΠαρι­ναό του Διονύσου, σαράντα δύο αΠό αυτούς θα είχαν αΠο­ α­υαυν, αι­ιι υηα νηα, ταν αατυριαυα υηα Παρθένου ή καιιαι­Φύγει τη σύλληψη. ον άλλο αστερισμό, ΑΠοκτά τόσο εύκολα η Πόλη τη δύναμη

_ Η οκτέλοοο τηο ουτΧοτοΙιοτΙο5Α Που έχει ο αστερισμός, αν, τυχόν, οι αστερισμοί έχουν κά­

τΈντνο οτοοτο­ Δον οοοτξον Κονένο οτοτονυο ή ολτνω· Ποια δύναμη; Τι αξία έχει να τεμαχίζεις αγάλματα, Προ­οτοτ στο βοθι­το› βέβοτοϋ Που ενώ μυοοουοο νο κρίνω ουο τη σΠαθώντας να μειώσεις την υΠοτιθέμενη εΠιρροή τουθοοη Που βοτοκουουν κου την Ποοοτο Που οκολουθήοουο­ αστερισμού σε μια Πόλη; Αν υΠηρχε τέτοια εΠιρροή, τόσοΌλοο Πλην υτοο› οτ Κοφολοο των Βουών οκοτοττιοτοοτηκαν αΠλά θα τερματιζόταν, Εὶίναι συλλογισμοί αφελείς. Με ξε­Κοτ ουτο ένοο ολτνοοΧτΚοο οον ουνολήφθο εκείνη τη νυΧτο· νίζουν. Σε μας ούτε τα νήΠια δεν σκέφτονται έτσι. Αν κά­Αυτό σημαίνει, αναμφισβἠτηιά, όιτ Π οκτολοοη ήτον οψο· Ποιος θέλει να μεταβάλει την Πραγματικότητα, ΠρέΠει να τογη. κάνει με τρόΠο Πραγματικό, όχι συμβολικό.

­ ΑΠοτέλεσμα θα έχει; ­Έἱτσι είναι, είΠα, αλλά μην ξεχνάμε τη θυσία.­ Κανένα αΠολύτως αΠοτέλεσμα δεν θα φέρει η Πράξη _ Ποιο θυοιο;

τουο­ Ήτοτ Πτοτουτο­ Όλη ουτή την οτυΧοτοημοτολοντο Που ­ Ο Μέτων μας άφησε να εννοήσουμε ότι η αιτοκάλυιμη,ονουτυοοουν οΧοττΚο υο την οφοτοοοο της ουνουοο Κου η σύλληψη και η εκτέλεση μερικών αΠό τους ολιγαρχικούςτης εύνοιας του Πρμή αΠό τον αστερισμό της Παρθένου ήταν ῃοομολοιιημένηκαι τη συνακόλουθη κακοτυχία της Πόλης τους στην εκ­ _ Την ειχε ιιοοβλέψοιιστρατεία, εγώ δεν τη θεωρώ σοβαρή. Δεν είναι λογικές σκέ­ _ Νοιι Δεν ειναι δύσκολο, οτιως λεει αυτός. 'Γην είχειμεις αυτές, άρα δεν μΠορούμε και εμείς να τις κρίνουμε λο­ Προβλέιμει και την είχε αΠοδεχθεί, τόσο αυτός όσο και οιγικά. Είναι εκτιμησεις μυστικιστικές. Δεν σχετίζονται με αλλοι οῃικεφολής της οῃιχείρηοῃς,την Πραγματικότητα, Παρά μόνο υΠοκειμενικά, στην αντί­ _ Ο ιδιος ουνολήφθιυληψη εκείνων Που τις Πιστεύουν. ΑΠοτέλεσμα στον ορατό _ Όχικόσμο, όμως, δεν νομίζω ότι μΠορούν να φέρουν τόσο εύ­ ­ ΙίάΠοιος άλλος αΠό τους εΠικεφαλης;κολα και τόσο αναΠότρεΠτα, όσο Πιστεύουν οι ολιγαρχικοί. _ Όχι, οΓι° ο,ι;ι ξέρω

­ Δίκιο έχεις, είΠε ο Εἶυδαμίδας. Αυτοί οι άνθρωΠοι είναι _ Τότε τι θυαια ειναι αυτα; Θυαια ειναι να θυαιαζαια αλ.Πολύ Περίεργοι. Πιστεύουν ότι η ζωη είναι μία ακολουθία λους;συμβολισμών. Νομίζουν, έτσι, ότι ενεργώντας και εκείνοι _ Ο Ανομέμνων τι έκανε,συμβολικά είναι δυνατόν να μεταβάλουν την Πραγματικό­ _ Ο Λοωνιδος τι έκανε νο ρωτάς, οχι ο Αγομέμνών,τητα, Που εμείς ξέρουμε ότι δεν είναι καθόλου, μα καθόλου, _ Ο Λεωνίδας έφτοοε στο οιιοκορύφωμα Πιο φηλά δεν

[ΖἩ] [2'?δ]

υΠάρχει. Θυσίασε τον εαυτό του, για να σωθεί η Πόλη του. ηροξη τοο μονολοτώοη κοτ ηορολληλο› οηοτολοομοτλκη­Βίναι στάση ασυναγώνιστη. Άλλο θυσία και άλλο αυτοθυ­ , Θο ητον το τοτο ντο τοοο ολτνορΧτΚοοο› ον ο Μοτων τοοο οτ­

σία. Έχει μεγάλη διαφορά και δεν θα μΠορούσε κανείς να λ Χο Ποτ ονομοοττκο ηοιοτ οονκοκρτμονο θο οολληφθοον› οο·διοφωνήσει σι ουῖό, τοί δε, Παρά την ΠροειδοΠοίηση, λάβαιναν ηθελημένα μέρος

­ Ο Αγαμέμνων, βέβαια, για να είμαστε δίκαιοι, είΠε ο 3 οτην οηηίοτρηοη­ Δον έντνο έτοτ ομωο› ορο η θοοτο τοοο θοΒυδαμίδας, θυσίασε την κόρη του. Είναι βαρύ το τίμημα τ Φέρτη μοτρτο οηοτολοομοτο­ Όητοο ο Μέτρον ηροοτοοηοτη·αναμφίβολα. Πλησιάζει τα όρια της αυτοθυσίας. οο τον Ανοθτονο ντο τον κτνοονο ηοο οτοτροΧο οηο ομοο›

­ Ναι, γι° αυτό και το Προσδοκώμενο αηοτέλεσμα εΠα­ οτοτ οκρτβώο μηοροοοο νο οτοοηοτηοοτ Κοτ ολοοο τοοο ολ·κολούθησε. Ί]Πνευσαν οι άνεμοι. Όσο μεγαλύτερο το τί­ λοοο οξοτομτκοομονοι ολλο οον το οΚονο› ντοττ τοτε οον θομημα, τόσο μεγαλύτερο το όφελος. Για τους ολιγαρχικούς, λοβοτνον μοροο οτην οητΧοτρηοη­βέβαια, συμφωνώ ότι η θυσία μερικών αΠό τους δράστες, Π Ποτο οτνοτ η οκττμηοη οοο ντο τη οονομη των ολτνορ­ανενημέρωτων μάλιστα, δεν μΠορεί να έχει την ίδια δύνα­ Χτηών οτην Αθηνο› ρώτηοο ο Τηλοκλοο­μη με τη Πρόξεγς του Αγομέμνονο ή Ώου Λεωνίδα ­ Τώρα είναι αΠοδυναμωμένοι Πολιτικά. Οι δημοκρατι­

¬ ΑΠοτέλεσμα θα έχει σίγουρα, όΠως κάθε θυσία, αλλά Κοτ οτηκροτοον ηληρωο­ Ο] ολτνορΧτΚοτ οΧοον ηοντο οτο Χο­

δεν θα είναι ακριβώς το αΠοτέλεσμα Που Προσδοκούν αυ­ ρτο τοοο την οτκονομλκη τοΧο› ολλο οον μηοροον νο τη μο­τοί, συνέχισε ο Βυδαμίδας. Αν, δηλαδή, σκοΠό έχουν να λ τοοοτώοοον οο ηολτττκη τοΧο­ Αρνο η νρηνορο› βοβοτο› μουΠονομεύσουν τη σικελική εκστρατεία, είναι Πιθανά, αυτό τον ένο η τον ολλο τροηο› θο το Κοτοφέροον­ειδικά, να το καταφέρουν με μια τόσο αιματηρή Προσφορά. Π Πώο θο το κοτοφοροονἐΑν, όμως, θέλουν να φτάσουν ακόμα μακρύτερα, να εΠι­ _ Βηηροοζοντοο οονοτοηοοτο οξονοροζοντοο ηολτττκοοοκρατήσουν, δηλαδή, μόνιμα, στην Πολη τους, όχι Πρόσκαι­ τοοο ονττηολοοο οτοοηοτροντοο φημοο οξτοηοτώντοο τορα, τότε θα έΠρεΠε οι σχεδιαστές της εΠιχείρησης να θυ­ Χρημοτο τοοο μο Κοθο θομττο η οθομττο μοοο­ Η Πολη οο·σιάσουν τον εαυτό τους, όχι τρίτους.

­ Οι τρίτοι αυτοί, ωστόσο, αΠοδέχτηκαν τον κίνδυνο, είΠα.

τή είναι ακατανόητη για μας και εΠειδή γνωρίζω ότι κανέ­νας σας δεν έχει βρεθεί Ποτέ εκεί, δεν εκΠλήσσομαι για την

­ "Ρον αΠοδέχτηκαν, αλλά αΠοδέχτηκαν την Πιθανότητα οηορτο οοο­ γηορΧοτ ένο ηοροοοξο­ Τοητκοϋ ολλοτ οΧοονκινδύνου, όχι τη βεβαιότητα. Ο αστρολόγος δεν τους γνω­ οτο Χορτο τοοο την οτκονομτκη τοΧο οτην Αθηνο κο] ολλοτστοΠοίησε, Πριν ξεκινήσουν, Ποιες είναι ατομικά για τον κα­θένα οι Πιθανότητες σύλληψης και εκτέλεσης. Ο Λεωνίδας

­ὲὕἑε

ι

» κ κ | κ κτην Πολιτικη. Στην ουσια, ομως, αυτη η εκτιμηση ειναι λαν­θασμένη, αφού οι εΠικεφαλής των δημοκρατικών είναι ολι­

τ τ τ ς τ τ τ γαρχικοί Περιουσιακά και δημοκρατικοί Πολιτικά. Βίναι Πε­ηξερε οτι ο χρησμος ηταν «ειτε η ΣΠαρτη θα καταστραφει

τ3Πηυε;;,

είτε θα χάσει ένα βασιλιά στη μάχη». Το γνώριζε αυτό Πριν ρτορνο οοτο› ολλο οτοτ οομβοτνοτ Ο οΧλοο ηοοηνοτοττοτ οη­ξεκινήσει και είναι αυτή ακριβώς η γνώση Που κάνει την λαδη, αΠο Πλουσιους και μορφωμενους Πολιτες, χωρις να

μια [277]

μΠορεί Ποτέ να αναδείξεί έναν γνήσία δίκό του εκΠρόσωΠο ­ Αλήθεία είναί. Αντίθετο μ” εμας Που έχουμε μόνο δη­στην εξουσία. Αυτό ονομαζουν «Δημοκρατία», όσο Παρα­ μόσία Παίδεία γία τους νέους καί τίς νέες, αυτοί έχουν μό­λογο καί αν σας φαίνεταί. Οί ολίγαρχίκοί, μαλίστα, δεν τα νο ίδίωτίκή καί μόνο γία τους νέους. Έῖτσί, συνηθίζουν αΠόθέλουν ούτε αυτό το ιμευδεΠίγραφο Πολίτίκό μόρφωμα. μίκρα Παίδία να βλέΠουν την κοίνωνία ατομίκίστίκα, καίΌχί, λένε. Αφού Δημοκρατία Πραγματίκή δεν έχουμε, γία­ θεωρούν την ανίση κατοχή Πλούτου αΠόλυτα φυσίολογίκή.τί να το κρύβουμε, γίατί να το ωραίοΠοίούμε, γίατί να κα­ Σε εμας συμβαίνεί ακριβώς το αντίθετο.ταφεύγουμε στο ιμεύδος καί τη συγκαλυψη; ­ Πίναί αλήθεία αυτα Που ακούμε γία τον Παρθενώνα;

­ Δεν φαίνεταί ανέντίμο αυτό, είΠε ο Πύρυτος. Εὶίναί κατί Περίσσότερο αΠό αΠλός ναός, όΠως οί Αθηναίοί­ Ανέντίμο δεν είναί, είναί, όμως Πολίτίκα εΠίκίνδυνο γί” δίαδίδουν,

αυτούς, ενώ, αντίθετα, η αΠοφη των Πλούσίων δημοκρα­ ­ Δεν ξέρω. Ασχολήθηκα ελαχίστα με το ζήτημα αυτό.τίκών φαίνεταί Πίο αΠοτελεσματίκή Πολίτίκα. Ξεγελούν τα Κοίτώντας τον ναό αΠό μακρία, αΠό τα ΠροΠύλαία ή τονΠλήθη ευκολότερα. ναό του Δίονύσου, η αλήθεία είναί Πως νομίζεί κανείς ότί

­ Ποία σύγκρίση μΠορείς να κανείς αναμεσα στο δίκό είναί ναός Πολύ μεγαλύτερος αΠό όσο Πραγματί είναί. Αυ­τους καθεστώς καί το δίκό μας, τή είναί η Πρώτη εντύΠωση. Πέρα αΠό το μέγεθος, όμως,

­ Καμμία. Δεν υΠαρχεί αναλογία. Πίναί μεγέθη ασύγκρί­ Πίο σημαντίκό είναί ότί ο ναός δημίουργεί στο θεατή μία αί­τα. Εμείς είμαστε όλοί «όμοίοί» Περίουσίακα, ενώ σ) αυτούς σθηση ζωντανίας. Δεν υΠαρχουν ευθείες γραμμές στονη ταξίκή δίακρίση είναί θεσμίκα κατοχυρωμένη, αφού χω­ Παρθενώνα. Όλες ανεξαίρέτως οί εΠίφανείές του, τα αε­ρίζονταί, εΠίσημα, σε ταξείς, αναλογα με την Περίουσία Που τώματα, το δαΠεδο, ο στυλοβατης, η οροφή, οί κίονες, είναίκατέχουν. ΑΠό εκεί ξεκίνούν όλα καί εκεί τελείώνουν. Δεν ελαφρα κυρτωμένες, ίσως εΠείδή καί στη φύση δεν υΠαρ­μΠορεί να γίνεί σύγκρίση. χουν ευθείες γραμμές. Νομίζείς, έτσί, ότί δεν Πρόκείταί γία

­ Σαν Πόλη, όμως, είναί Πλουσίότερη αΠό εμας. αιμυχο κτίσμα, αλλα γία ζώντα οργανίσμό. Νομίζείς ότί φυ­­ Συνολίκα, σαν Πόλη, ναί, είναί Πλουσίότερη, αλλα οί χή ζώσα δίαΠερνα τους κίονες καί τα αετώματα. Αυτό Προ­

ανίσότητες μεταξύ τους ως Προς την κατοχή του Πλούτου σΠαθησαν να κανουν. Να εμφυσήσουν Πνοή ζωής 07 έναείναί τεραστίες. αιμυχο κτίσμα, αλλα με τρόΠο όχί υβρίστίκό γία τους θεούς,

­ "Ρο ανέχονταί αυτό; όΠως θα εξηγήσω στη συνέχεία. Ο Μέτων έλεγε ότί μόνο­ Το ανέχονταί.Έτσί είναί μαθημένοί. Αυτή είναί η κοί­ οί μυημένοί στα Ηλευσίνία Μυστήρία μΠορούν να κατα­

νωνία τους. Δεν μΠορούν να δίανοηθούν κατί δίαφορετί­ νοήσουν τα μυστίκα Που κρύβεί ο Παρθενών καί τα μηνύ­κό. Δεν έχουν αλλες Παραστασείς. Βίναί θέμα Παίδείας. ματα Που στέλνεί σε θεούς καί ανθρώΠους. Μίλησε στον

­ Βίναί αλήθεία ότί η Παίδεία τους είναί μόνο ίδίωτίκή; Ἀγί γία καΠοίον «χρυσό αρίθμό», Που ίσούταί με ι,6ι8 τορώἙησ8 0 Βνδαμΐδαα ι/ι00, ΠερίΠου, της φρασης «Μηδέν Αγαν». ι·?.ίΠε ότί οί ανα­

[Ἡ8] [ΖΤΘ]

λογίες του Παρθενώνα στηρίζονται στο χρυσό αριθμό και 4:9, το Πλατος του ναού Προς το μήκος είναι 4:9 και το ύψοςτον λένε «χρυσό», αΠό όσο μΠόρεσα να καταλαβω, εΠειδή, του ναού Προς το Πλατος είναι και αυτό ίσο Προς 4:Θ.

κατα την αΠοιμή τους, Που είναι Πυθαγόρεια αΠοφη, όλη η ­ Το ύφος Προς το μήκος;φύση είναι δομημένη με βαση τον αριθμό αυτό. Έτσι, καθε ­ ισούται Προς 0,ι975, αρα είναι ίσο Προς το Πηλίκο τηςανθρώΠινο δημιούργημα με αναλογίες τέτοιες Που να Προ­ διαίρεσης 42:92.

σεγγίζουν το χρυσό αριθμό είναι δημιούργημα όμορφο, ­ "Γι είναι, όμως, ο αριθμός 0,444, ρώτησε ο Τήλεκλος; 'ΓιεΠειδή ο ανθρώΠινος εγκέφαλος έχει αΠό τη φύση Προικι­ σημαίνει, δηλαδή, το Πηλίκο της διαίρεσης 4:59,

στεί με την ιδιότητα να αναγνωρίζει ως «όμορφο» ό,τι είναι ­ γηοθέτω ότι χρησιμοΠοίησαν στην κατασκευή του Παρ­δομημένο με βαση το «χρυσό αριθμό». Αντίθετα, όΠοιο δη­ θενώνα έναν αριθμό κατω αΠό τη μοναδα, για να σημανουνμιούργημα, κτίσμα, αγαλμα ή οτιδήΠοτε αλλο, αΠομακρύ­ ότι Πρόκειται για ανθρώΠινο κατασκεύασμα, όχι έργο του θε­νεται αΠό το «χρυσό αριθμό» είναι ασχημο. Το ίδιο ισχύει ού, αφού ο θεός, ο ένας και μοναδικός θεός, ο Δίας οίγφι­και για το ανθρώΠινο σώμα ή το ΠρόσωΠο. Όταν οι αναλο­ στος, ταυτίζεται με τη μοναδα. Έτσι, η χρήση αριθμών ανώ­γίες των διαφόρων μερών Προσεγγίζουν το ι,€5ι8, ο ανθρω­ τερων αΠό τη μοναδα, ολοφανερο είναι ότι θα αΠοτελούσεΠος είναι, κατα την κοινή αντίληψη, ευειδής, καλλίγραμμος . ύβρι και θα υΠερέβαινε το μέτρο, καταΠατώντας την αρχήκαι ελκυστικός, όΠως και το αντίθετο. Έτσι λένε οι Αθηναί­ «Μηδέν αγαν». Όσον αφορα το 4, να θυμίσω ότι κατα τουςοι. Ο «χρυσός αριθμός», Που αυτοί τον Παριστανουν με το Πυθαγόρειους, όΠως λένε οι Αθηναίοι, η δεκαδα και η μονα­γραμμα φ, είναι αριθμός με Περίεργες ιδιότητες, αφού αν δα εξισώνονται, εΠειδή ι0=ι­ι­0=ι, αρα ο θεός δεν ταυτίζεταιΠολλαΠλασιαστεί με το εαυτό του, δίνει τον εαυτό του συν μόνο με τη μοναδα, ταυτίζεται και με τη δεκαδα. Η δεκαδα,τη μοναδα, δηλαδή φ+ι, εΠειδή ι,6ι8Χι,6ι8=2.θι8, αρα ι,6ι8+ι. όμως, συγκροτείται αΠό τους τέσσερις Πρώτους αριθμούςΗ συνέχεια είναι εξίσου ενδιαφέρουσα, αφού αρχίζοντας της, εΠειδή ι+2­ι­3+4=ι0.Έτσι, βαση του σύμΠαντος κόσμουμε το φ2 = φ+ι, συνεχίζουμε φ8 = φ2+φ, φ4=φ3+φ2, αρα είναι η τετραδα, αφού αΠό αυτήν συγκροτείται η δεκαδα Πουφν = φι·λ+φι·2. Είναι Πολύ Παραξενος αριθμός. ταυτίζεται με τη μοναδα, αρα ταυτίζεται με το θεό τον ίδιο. Γι"

Ωστόσο, οι εμφανείς εξωτερικές διαστασεις του Παρ­ αυτό, αλλωστε, οι Πυθαγόρειοι αρχίζουν την Προσευχή τουςθενώνα δεν βασίζονται, κατ' αρχήν, στο χρυσό αριθμό, αλ­ λ με την φραση «Ω Αγία Τετρακτύς, εσύ Που Περιέχεις τη ρί­λα στη σχέση 4:9 = 0,444. ΕΠιτρέιμτε μου, για να το τεκμη­ ζα της θείας φύσης...». ισχυρίζονται, εΠίσης, οι Αθηναίοι ότι ηριώσω αυτό, να συμβουλευτώ τις σημειώσεις Που κρατησα Τετραδα, η Τετρακτύς, αΠοτελεί τη βαση της εξέλιξης του σύ­όταν έκανε τη διήγησή του ο Αγις, γιατί είναι αδύνατο να μΠαντος αΠό τη γέννησή του μέχρι σήμερα, αλλα καθε φα­θυμαμαι τόσους αριθμούς. Συγκεκριμένα, λοιΠόν, το Πλα­ ση εξέλιξης αΠέχει αΠό την εΠόμενη ι,6ι803. 'Ρον συλλογισμότος του στυλοβατη Προς το μήκος του είναι σε σχέση 4:93, η αυτό ούτε ο Αγις τον καταλαβε, ούτε εγώ μΠορώ να τον κα­διαμετρος των κιόνων Προς το μεταξόνιο είναι σε σχέση ταλαβω. Ο Μέτων ανέφερε αΠλα τη φραση αυτή χωρίς καμ­

[2θΟ] [28ι]

μία λογική ή μαθηματική τεκμηρίωση. Δεν ξέρω τι σημαίνει, γία μιμητική, αναΠαριστα στιγμές της ζωής, δεν τις δημι­ούτε μΠορώ να φανταστώ Πώς είναι δυνατόν να εξελίσσεται ουργεί, αλλα Παρ” όλα αυτα, οι Αθηναίοι, χωρίς το θέατροτο σύμΠαν. Είναι ακατανόητο. Αν, ωστόσο, η φραση αυτή του δεν διανοούνται να ζήσουν. ΑΠορούν, μαλιστα, εΠειδή εμείςΜέτωνος ανταΠόκρίνεται στην Πραγματικότητα, τότε είναι δεν έχουμε καν θέατρο και μας θεωρούν αΠολίτιστους γιαβέβαιο ότι η Πραγματική βαση οικοδόμησης του Παρθενώ­ τον λόγο αυτό.να δεν είναι το 4, αλλα ο «χρυσός αριθμός», η αρχή και το μέ­ ­ Η μίμηση και η αναΠαρασταση του θεϊκού έργου τιτρο του σύμΠαντος, κατα τους Πυθαγόρειους. νόημα έχει; είΠε Παλι ο Βυδαμίδας. Προτιμότερο είναι να

Τώρα, αν με ρωτήσετε, τι αξία έχουν όλα αυτα, δεν μΠο­ δημιουργείς ζωή, Παρα να μιμείσαι και να εΠαναλαμβανεις.ρω, βέβαια, να αΠαντήσω. ΌΠως όλοι μας έτσι κι εγώ Πι­ Οι Αθηναίοι το θέατρο το ονομαζουν «δημιουργία», θεατρι­στεύω μόνο στο αίμα. ”ΓίΠοτα αλλο. Δεν μΠορώ, όμως, να κρί­ κή δημιουργία, και δεν έχω ακούσει τίΠοτα Πιο φευδετιί­νω κατι Που δεν γνωρίζω και, Πολύ Περισσότερο, δεν μΠορώ γραφο αΠό αυτό, αφού μόνη Πραγματική δημιουργία είναινα το κατακρίνω. Σίγουρα είναι ότι ο Παρθενών αΠοτελεί ένα η ζωή ή ίδια, όχι τα Προμελετήμένα καμώματα των αθα­μνημείο συμβολισμών. Αριθμητικών συμβολισμών ισοδύ­ Ποιών Πανω στη σκηνή. Αυτα είναι Παιδιαρίσματα, όχιναμων με αντίστοιχες λέξεις και αριθμητικών συμβολισμών ενέργειες σοβαρών ανθρώΠων. Όσο, Παλι, για την κατα­αντίστοιχων με την Παγκόσμια σταθερα δημιουργίας του σύ­ σκευή ΠερίβλεΠτων ναών, αναρωτιέμαι αν οι θεοί αυτόμτιαντος ή τη σταθερα Προσδιορισμού του καλλους και της Πραγματι ζητούν και σε αυτό αρκούνται. Αν εκφρασεις τοαρμονίας, το φ δηλαδή, ανεξαρτητα αν μια τέτοια σύλληφη σεβασμό και το δέος σου με Πραξεις εναρετες, αναΠέμιμειςέχει ή όχι καΠοια αλλη αΠοτελεσ­ματικότητα, Πέρα αΠό την αι­ δεήσεις και Προσφέρεις θυσίες σε ναούς Πιο ταΠεινόμορ­σθητική. Το βέβαιο για μένα είναι μόνο αυτό Που είδα με τα φους, όΠως οι δικοί μας, θα μείνουν, αραγε, ανικανοΠοίη­ματια μου. Ο ναός υλοΠοιεί Πραγματι την έννοια του «καλ­ τοι οι θεοί, Θα είναι, μήΠως, η εύνοια τους μεγαλύτερη γιαλους», της δίνει υΠόσταση στον χώρο, την αΠοκαλύΠτει στην εκείνους Που κτίζουν λατρευτικα οικοδομήματα «καλλι­αίσθηση της όρασης. Κοιτώντας τον βλέηεις το «καλλος». Αυ­ στα», Βίναι τόσο εύκολο και εσωτερικα ανέξοδο να κερδί­τό το είδα και μΠορώ να το βεβαιώσω. Για όλα τα αλλα δεν σεις την εύνοια και την Προστασία των θεών; ΜΠορεί να εί­έχω αΠοιμη, αλλα μόνο τα αναφέρω. σαι φαύλος σαν ανθρωΠος, φαύλη να είναι μία Πόλη, συνο­

­ Το «καλλος» καθεαυτό δεν έχει καΠοια ιδιαίτερη ση­ λικα και, Παρ” όλα αυτα, να έχει την εύνοια των θεών, εΠει­μασία. Το βλέΠεις σε όλη τη φύση. Γιατί να το αναΠαρα­ δή με τα χρήματα Που συγκέντρωσε καταδυναστεύονταςστήσεις; είΠε ο Εὶυδαμίδας. και φορολογώντας τους συμμαχους της κτίζει Περικαλλείς

­ Γι) αυτούς έχει αξία, φαίνεται, η αναΠαρασταση. Μην ναούς; Αν είναι έτσι, αν είναι τόσο αΠλό, να το κανουμε καιξεχνατε ότι και η θεατρική λειτουργία, στην οΠοία εΠιδίδο­ εμείς. Να εγκαταλείψουμε τη στερημένη μας ζωή, να χω­νται με μανία, είναι λειτουργία αναΠαραστασης, λειτουρ­ ριστούμε σε αντιμαχόμενες Πολιτικές φατρίες, να αναζη­

[2θ2] [283]

τούμε ο ένος τη σύζυγο του άλλου μυστικά κοι οφονέρω­ ­Ίσως.το, κρυμμένοι στο σκοτάδι, νο συγκεντρώνουμε Πλούτο _ Γιο νο εησνελθουμε λίγο στον οΠολογισμό, είΠε ο Βύ­οτομικό ΠολλοΠλάσιο οΠ° ουτόν του διΠλονού μος συμΠο­ ρότόό, θέλω νσ σε ρωτησω, Αγησίλοε, ον κρίνεις ότι η οῃό­λοι­ΠοτΠ› νο φοοολονουυο τουο ουυυοΧουο υοο κο] οψου το στολή σου ητον οσφολης, ον έγινον λάθη Που θο μΠορού­κονουυο ολο ουτο νο το οντολλοξουι­το υοτο με ένο Περί· σον νο οδηγήσουν στη σύλληψη σος κοι Ποιο ητον το λά­λομΠρο νοό, Που θο κτιστεί με κλεμμένο χρημοτο. Αν είνοι θη όότόουτη η διοδικοσίο της λύτρωσης οιιό το δέυμό του Κόσμου ­ Δεν νομίζω ότι έγινον λάθη. "Ρο σύστημο εΠικοινωνίος,τουτου› ουοτο οτυοοτο οφολοτο Που οον την οκολουθουυο Που είνοι όΠως ξέρετε το Πιο σημοντικό γιο την εΠιτυχίοκοι οι Αθηνοίοι είνοι έξυυνοιι μιος τέτοιος οΠοστολης, δούλεψε σωστά. Όλο το μηνύμο­

_ Σωοτο ουτο Που λοο οτΠο ο Τήλοκλοτϋ υΠοοΧοτ› ουωοσ το έφυγον κοι ηρθον γρήγορο, χωρίς νο δημιουργηθεί κο­κοττ Που οον οκέφτηκοο Κοθολου­ γΠοοΧ<οτ Π υοτοοοφημίο. νένο Πρόβλημο. Οι δύο οΠελεύθεροι ητον άψογοι στο κο­Αυτο οον το οξέτοοοο­ Ολ Αθηνοτοτ Ποονυοττ κοτοοκουοζουν θήκοντά τους. Ακολούθησον σωστά τις εντολές, ενσωμο­έργο τέχνης γιο τους λόγους Που είΠες, ολλά το έργο ουτά θο τωθηκόν εύκολο στην οθηνοικη κοινωνίο, κινηθηκόν μεμείνουν εκεί γιο Πάντο. Δεν φθείροντοι οΠό το χρόνο, ούτε ξε­ όνρση στην εχθρικό Πόλη κσι όησιό όιστογη ελσβόν τηνΧντουντοτ­ Ολ Αθτινοίοτ υΠοοοτ νο οΚλοτΨουν› ολλο οτ υοτολ· εκτέλεσον άμεσο κοι οΠοτελεσμοτικά. Ο Άγις κοι ο Βρο­ες, κοιτά το άλλο, δημιουργίες τους, κτιριοκές, έγγροφες η άλ­ σίδος ενσωμοτώθηκον, εΠίοης, στην οθηνοΐκή κοινωνίο,λες, θο μείνουν ολώβητες γιο νο θυμίζουν στους Πάντες τη βρηκόν τις κότόλληλες Πηγες .Πληροφόρησης κοι χωρίς νόουνουη Κοτ τον Πλουτο› υλτκο Κο] Πνουυοτυολ τηο Πολτιο Προκολέσουν Ποτέ την οΠοιοδήΠοτε υΠοιμίο, άντλησοντους. Αντίθετο, ον εμείς εκλείιμουμε, ον η λειψονδρίο οδη­ ρνκόῖρως όλες τις Πληροφορίες Που η Πόλη ζητούσε Θόμόνήοοτ την Πολη υοο οο οφοντουο ουτο ίΧνοο νοοΠτου Π κτλ· οοφάλειος δεν τέθηκε ούτε γι) ουτούς ούτε γιο μένο, με μίοριοκού μνημείου δεν θο έχουμε οφησει Πίσω. 'Γι θο μείνει; μόνό εξόίρεση Πρμ όφείλω νο επισημάνω.

­ Θο μείνει ο οΠόηχος, οΠάντησε ο Εῖυδομίδος. ­ 'Γη Ληόόη­ Ο οΠόηχος; ­ Νοι, τη Ληδο. Η γυνοίκο ουτη ισχυρίστηκε ότι ήξερε­ Νοι. Το ελοφρό οεράκι Που κοτεβοίνει θροΐζοντος την ῃόιόι ρίμοστε μοι σμεσως μετά, βλέηοντος την εκῃληξη

κοιλάδο του Ηυρώτο θά φέρνει Πάντοτε μοζί του την ονά­ μόό, διόρθωσε τσ λεγόμενά της, λέγοντάς ότι δεν ηξερευνηοη της οοοτήο υοο­ Όλτ ντο ολουο ουωο­ Μονο ουτοί μεν, ολλά υΠοιμιοζότον μόνο Ποιοι είμοστε. Αυτό με ονη­Που θο έχουν εξελιχθεί τόσο, μόνο ουτοί Που θο ονοζητούν, σόχησρ ιδισίτερο κσι την έθεσο υΠά ειιιτηρηση μεχρι νσόΠως εμείς, τον ενάρετο δρόμο, μόνο ουτοί θο μΠορούν νο Ϊ φόνόρμό όΠό την Αθηνό, όν Κω, κότω σῃό τις όόνκεκργ­οκούσουν το έμμετρο ιμιθύρισμο. Γιο τους άλλους όλους μένες Περιστάσεις, δεν νομίζω ότι υΠηρχε ιδιοίτερος κίν­θο είνοι μίο οκόμο οκοτονόητη β0ἠ. δυνος κοτάδοσης μος. Αν ξέρετε κάτι γιο τη Λήδο, τώρο Πιο

[284] [28δ]

ΠρέΠεί να το μαθω κί εγώ, μολονοτί δεν έχεί Πλέον σημα­ Κοοο Ποο ορνοζοντον ορην ονροοοο Ἑοο Μέιυωνοο; Μο, Νσία. Ήξερε η Λήδα Ποίοί είμαστε; αυτή ζούσε εκεί, δίατρεφοταν καί κέρδίζε χρήματα αΠο τη

_ Δεν ήξερε, 8ῖΠ8 Ο Εύρυτοηῃ Αν το ΗΠΟψγοζόἙον7 με βό­ συγκεκρίμένη ολίγαρχίκή εταίρεία. Γίατί να καταγγείλεί,ση τη λογίκή ή το γυναίκείο ένστίκτο, δεν μΠορώ να το Ποίο το οφολοοἐ Η μητέρο τηο ζοι μονιρο οῖην Κορινθο›γνωρίζω. Η αλήθεία, ομως, είναί οτί δεν ήξερε. Πρίν φύγείς ορο ονέρνοιο Που οτρέφοτο] έμμοοο Κορο της Κορίνθουσου είΠα οτί η Λήδα είναί Κορίνθία καί η μητέρα της ζεί μο­ δεν θα μΠορούσε Ποτέ να κανείἔνστερα, υΠήρχε καί ο συ­νίμα στην Κορίνθο. Σου είΠα οτί μΠορεί να συνεργαζεταί με νοιοθημοτοίοο Πορονονῖοο­ Ο] νονοῖκοοτ οοωο ξέροια οί·τους Κορίνθίους, μΠορεί καί οχί. Ήθελα να είσαί υτίοφία­ νοι οοιρροοοῖο οτον έρωτο­ Βρωτοοοντο] Κο] ορον ορωῖοο·σμὲνος, αλλο οχί σίγουρος, νίοτί η σίνοοοίο μῃοροοσε νο ® τούν δεν βλέΠουν τίΠοτα αλλο, εκτος αΠο τον αντίκείμενοσε οδηγήσεί σε λαθη. Το σωστο είναί οτί η Λήδα συνεργα­ ¿ του Ποθου τους. Πίο εύκολο είναί να Πείσείς ερωτευμένηζοταν στενοί με τους Κορίνθίους συμΠατρίώτες της.Έ)στελ­ ί νονοίκο νο Κοιρηθοΐ με ορΚοοοο› Πορο με ολλον ονορο­ Ηνε συνεχώς Πληροφορίες, με τροῃο ογνωστο σ° ομοσ Οί Λήδα είδοΠοίησε τους Κορίνθίους γία τη σχέση της με τονΠληροφορίες αυτές, ομως, αναφέρονταν Περίσσοτερο στίς Ἀνιί οί Κορίνθιοί οιοοοοριοον ομοοτ οοοίοή οοτή ιιοοο ρΐοοστρατίωτίκές Προετοίμασίες των Αθηναίων, εΠείδή οί Κο­ ἱ οιι οοοψιοζοτον Πωο Ο ΆΥΚ1 Θἶνοι ΣΠΟΩἙὉἘΠΩ ΚΟΝ 8μ8ίςρίνθίοί αυτές τίς Πληροφορίες θέλουν. Δεν ξέρω Πώς η Λή­ τοοο Προτρέιρορο νο ονθορρονοον ΠΊ οΧοοΠ οοῖή­ Μονοδα τίς συγκέντρωνε, αλλο ήταν ολες ορθές, αφού το δίκο Που φοΐνοτολ Πωο την ονθορρονον Μνο Ποριοοοιορο οοομας ζευγαρί, Που βρίσκεταί στον Πείραία, έδίνε αντίστοίχες οοο Χροιοζοτον­ Ο Ἀνιο Πώο το Πήγε;αναφορές. Οί Κορίνθίοί, ενημερωμένοί αΠο εμας, την είχαν γ _ Δύσκολο­ Η Ποροδθση στη ΣΦοΚΠίρί0, ή ΟίχμαλωυίαείδοΠοίήσεί να Προσέχεί μήΠως αντίληφθεί καΠοίο ζευγα­ Ε Κοι Π μοΚροΧρονΠ οΐίοϋυίο ΟΠο τη ΣΠύρτη τ0ν Θίχαν θίξείοί ξένων στην Αθήνο κσί ον κοῃ τένοίο συμβεί νο Προ­ Λ φυχίκα. Οί αντίστασείς του ήταν μείωμένες. Δέχτηκε μίασφέρεί καθε δυνατή βοήθεία. Γί' αυτο, μαλλον, αΠαντούσε οοΐοτοοτη νιο το οίκο μοο οοοομονο οοίθοοη ονοοηο Κοιτοσο Προθυμα στίς ερωτήσείς Που της έκαναν ο Ἀγίς καί ο Λ η αλήθεία είναί οτί κλονίστηκε. Δεν αμφέβαλε Ποτέ γία τοΒρασίδας, αν καί υΠοιμίαζομαί οτί, είδίκα γία τον Ἀγί, δεν ο(οορο› ορν οΧοοο› οηλοοή, την οΐοθηοη Πιο Προνμοτίκο·ήταν μονο αυτος ο λογος. ί τητας, αλλα δυσκολευοταν να εΠίβαλεί στον εαυτο του την

­Έτσί, ομως, δίακίνδυνεύσαμε εμείς, είΠα. Αφού η Λή­ Λ ορθή εΠίλογή. Δεν μΠήκε σε Παροξυσμο συναίσθηματίκο,δα μας υΠοφίαζοταν, τίΠοτα δεν την εμΠοδίζε να αναφέ­ ί οον ολλοτρίώθηκο οοωρορικορ οον ορΧιοο ξοφνικο νο Το·

ρεί την υΠοφία της στίς αθηναϊκές αρχες. στεύεί οτί η γυναίκα αυτή είναί τα Παντα γί° αυτον, αλλα,­ Ρία Ποίο λογο; Στην Αθήνα μυστίκές καταγγελίες, ευ­ 1 οιοτηρώντοο Πλήρη τον έλΘΥΧο Πιο Κοιοοιιοσηο, 0νέβΟλ8

τυχώς, δεν εΠίτρέΠονταί. Θα έΠρεΠε να καταγγείλεί φανε­ Λ οονοΧώο τον κρίοιρο ώρο Πιο ονῃοοροθοοηο με την οτοῖ·ρα καί εΠωνυμα, αλλα να καταγγείλεί Ποίους; Δύο μέτοί­ ρο­ Σ) οοτο οοοιξο Προνροι?Β οοονορἶο­ Ανέβολε το ἔοκο·

[28δ] [28?]

ὲ

θαρισμα; εΠειδή Προφανώς του αρεσε να βρίσκεται σ) αυτή σμένος; έχει ξεΠερασει το Πρόβλημα της Σφακτηρίας; είναιτην ενδιαμεση εσωτερική κατασταση; Πρωτόγνωρη γι“ αυ­ έτοιμος για οΠοιαδήΠοτε αΠοστολή ή μαχη.τόν και δύσκολη; αρα Πέρα για Πέρα ελκυστική. Όταν έφτα­ ­ Ο Ἀγις είναι;σα στην Αθήνα; τΟν βρἠκιῖι έτσι όΠ00ς σας τ0ν Περιγρόφω. Ρ ­ Τώρα είναι. Πριν λίγο χρόνο δεν ήταν. Η ΠαραμονήΧρειαστηκε λίγος χρόνος και λίγα λόγια για να εΠανέλθει ί του στη ΣΠαρτη θα του κανει καλό. Θα συνέλθει τελικα. Νο­

» κ × / . κ κ » Ι κ × × ×στην ταξη των Πολεμιστων; να εΠανελθει στην οδο της λο­γικής; αΠοτινασσοντας καθε ίχνος συναισθηματισμοα.

μιζω οτι ειναι ετοιμος για μαχη; οχι ομως για αΠοστολη τηςΚρυΠτείας.

­ γΠήρξε συναισθηματισμός; . ­ Εσυ Πώς είσαι; ρώτησε ο Βυδαμίδας.­ γΠήρξε λύΠη. ­ ΌΠως ήμουν. ”ΓίΠοτα το ιδιαίτερο.­ Αυτό δεν είναι αστείο. Όταν λυΠασαι; είσαι αιχμαλω­ ­ Εὶίσαι σίγουρος Πως είσαι όΠως ήσουν;

τος. 'Γο αντικείμενο της λύΠης σου σε έχει αιχμαλωτίσει. Ο ­ Σίγουρος είμαι. Γιατί;Πολεμιστής Που λυΠαται δεν μΠορεί Πια να Πολεμήσει; για­ ¿ ­ Σε είδαμε όταν ερχόσουν. Μας φανηκε ότι ΠερΠατου­τί Πρώτα θα λυΠηθεί τον εχθρό και μετα θα λυΠηθεί τον ἔ σες εδώ; στη ΣΠαρτη; αλλα το μυαλό σου ταξίδευε.

ι

εαυτό του. Αν λυΠηθεί τον εαυτο του οι μαχητικες του ικα­ Ζ ­ Δεν συμβαίνει τίΠοτα. Πρόσκαιρο είναι αυτό Που εί­νότητες θα εκλείιμουν. Δεν είναι τυχαίο ότι η Πόλη μας μα­ δατε; συμΠτωματικό και ασήμαντο. Είμαι έτοιμος.θαίνει να μη λυΠόμαστε. ΌΠοιος λυΠαται δεν ανήκει εδώ. ­­ ΜΠορείς να οδηγήσεις τις ενωμοτίες σου σε μαχη;

­ Πέρασε αυτό; είΠα. 'Γο συναίσθημα της λύΠης Πέρασε. λ ­ Βίναι το μόνο Που εΠιθυμώ.Δεν υΠαρχει Πια; αλλιώς θα ήταν Πραγματι αιχμαλωτος. Ηί­ ι ­ Γιατί; Γιατί ετιιθυμείς μόνο αυτό; Δεν μας αρέσει κα­δα τον τρόΠο με τον οΠοίο αντιμετώΠισε την εταίρα στο τέ­ θόλου αυτό Που λες. Αν ΠεριΠέσεις σε μονομανία Πολέμου;λος. Δεν υΠήρχε ίχνος λύΠης; ουτε γι“ αυτήν ούτε για τον εαυ­ ι αν ορέγεσαι μόνο την αιματοχυσία; αν δεν θέλεις να Πα­τό του. Αν λυΠόταν τον εαυτό του; θα είχε μείνει εκεί. Στε­ ντρευτείς και να ζήσεις ομαλή κοινωνική ζωή; αν δεν θέ­ρήθηκε κατι αΠόλυτα ελκυστικό γι) αυτόν; χωρίς να διστα­ λεις να βρίσκεσαι κοντα με το ζευγαρι σου; αλλα Προτιμαςσει καθόλου, χωρίς να λυΠηθεί για την αΠώλεια. Αφού κατα­ τη μοναξια; αν γίνεις Πεισιθανατος; μοναχικός; μισανθρω­φερε να μη λυΠαται τον εαυτό του για τη στέρηση Που ο ίδιος Πος και μισογύνης; να ξέρεις ότι θα σου αφαιρέσουμε τοΠροκαλούσε; ήταν εύκολο μετα να μη λυΠηθεί αυτήν; ξεΠερ­ ι αξίωμα σου. Αν συμβαίνει; τώρα; κατι τέτοιο; καλύτερα εί­νώντας οριστικα το εμΠόδιο. Νομίζω ότι τελικα βγήκε ισχυ­ ναι να μας το Πεις. Είναι Πολυ εΠικίνδυνο για το λόχο σουρότερος αΠό τη δοκιμασία/ΒΠαινος του αξίζει; όχι ιμόγος.Αα­

Γ ολόκληρο. Οι Πολεμοχαρείς και αιμοδιιμείς αξιωματικοίθη ή Παραλείιμεις σχετικα με την αΠοστολή δεν έκανε. οδηγούν; συνήθως; τους ανδρες τους στον όλεθρο. Θέλου­

­Ο Β ασίδα · ι ε α ιω ατικου εντα ένου στο κοινωνικό σύνολο; ό ι7Ἑ

­ Κανένα Πρόβλημα μζ αυτόν. Ήταν ήρεμος; αΠοφασι­ εραστές του Πολέμου. Ο Πόλεμος είναι αντικοινωνικό γε­

[288] ι [28θ]

γονός. Δεν τον ευνοούμε. Μη μΠείς σι αυτή τη νοητική δια­ τοί αΠό αντίστοιχες νοητικές ΠεριΠλανήσεις και καταβαρα­δικασία. ΒλέΠουμε ότι δεν έχεις Παντρευτεί ακόμα, Παρά θρώσεις. Είχαν δει, ετιίσης, τους διΠλανούς τους να γίνονταιτις Προτάσεις Που σου έγιναν, βλέΠουμε ότι αΠοζητάς μο­ ξαφνικά Πολεμοχαρείς ή μοναχικοί, στάσεις Που η Πόλη δί­γαχικές αιισστσλές και ξέρουμε Πολύ καλά ότι ήταν ιιλήν­ καια θεωρούσε αντικοινωνικές. Δεν Πολεμούσαμε αΠό χαρά,μα για σένα να δεις τον Άγι, Πρόσκαιρα έστω, να έχει Κα· Πολεμούσαμε αΠό ανάγκη. Δεν Πολεμούσαμε για να εξοντω­ταληφθεί αΠό τη σκέψη μιας ξένης γυναίκας. Κοίταξε να σουμε τον αντίΠαλο, αλλά για να διαφυλάξουμε την κοινωνι­αῃσρροφήσέις το Πλήγμα αυτό και να βγεις Πιο δυνατός κή και Πολιτική ιδιαιτερότητα της Πόλης μας. 'ιιο ήξερα κα­αΠό τη δοκιμασία. Αλλιώς θα σου αφαιρέσουμε αρχικά τή λά αυτό, όΠως το ήξεραν όλοι. ΌΠοιος αγαΠάει τον Πόλεμο,διοίκηση των ενωμοτιών σου και μετά θα σε καθαιρέσου­ αγαιιάει και το θάνατο, τον αγαΠάει Περισσότερο αΠό τη ζωή,με αΠό αξιωματικό. Ηίναι σαφές; άρα δεν αισθάνεται ικανοΠοιημένος με την κοινωνία στην

_ Σοφές είναι, είΠα, σκύβοντας το κεφάλι. Τίτιοτα αΠό οΠοία ζει, είναι, δηλαδή, αντικοινωνικός. Βγωιστής. ΟΠλίτηςαυτά δεν θα γίνει, όμως. Ανήκω ολόψυχα στο κοινωνικό σύ­ ι μΠορούσε να είναι κάτιοιαα με τέτοια ανιιλιιιιιιιι αλλα αξιω­ΥΟΑΟ ΠΟΠ μ8 Ονόθβθιμθ ΚΟι Οθῖό ἙΟ ΚΟΙν0ΟνιΚό Ο”ύνΟΑΟ θα γ μητιιςός όχι, αφού Οι Οῃλίτες οκολοηθούσοχη εγώ Οι ηξιωμο­συνεχίσω να υΠηρετώ, καταΠολεμώντας οΠοιανδήΠοτε τικοί έΠαιρναν Πρωτοβουλίες, είχαν μεγάλη ελευθερία κινή­εσωτερική εκτρσΠή. νΠάρχει εκτροΠή, Πράγματι, αλλα θα σεων και μΠορούσαν να οδηγήσουν την ενωμοτία ή τον λόχοτην αντιμετωΠίσω. Δεν Πρόκειται να ηττηθώ. Μην ανησυ­ ολόκληρο σε αφανισμό. Το ίδιο ακριβώς συνέβαινε με τουςΧειιῦα­ Ηιιια αῖι θέλω να ααιινιααω τις ενωμοτίες μου σε μά­ μοναχικούς. Όσοι δεν Παντρεύονταν και δεν ζούσαν κοντάχη όχι εξαιτίας κάΠοιας μονομανίας Πολέμου, αλλά για να με τους φίλους τους, αλλά κυκλοφορούσαν σκεΠτικοί και αμί­μΠορέσω να εηανενταχθώ κοινωνικά, μετά τις μοναχικές ι λητοι στο στρατόΠεδο ή την Πόλη, θεωρούνταν και αυτοί εγω­αΠοστολές Που αναζήτησα.

λ κεντρικοί, άρα αντικοινωνικοί. Η ΣΠάρτη λειτουργούσε σαν_ ιι­ινιαξαι› αιιια α Τήλακλαα­ Βλιιιζαιιι­ια να ειναι έιδαι­ Θα ι αδελφότητα και αΠέβαλλε αμέσως όΠοιον δεν μΠορούσε να

ί

φανεια α 7 ένα μήνα ιιαριιιαιι νια ιιιι Χαλιααικύτ με αλα ιια Θα­ ενσωματωθεί στην αδελφότητα αυτήν. .

ρατινέα λόχο. Θα δούμε Πώς θα τα Πας εκεί. Σε εΠιτηρούμε. Εὶγώ μΠορούσα, Αυτό Που είχαν δει οι έφοροι ήταν Πράγ­­ Πολύ καλά είΠα. ι ατι έτσι όΠω το είδαν. Το έ λεΠα Π ώτο ε ώ. Το ανα­› ρ α ν­ Πού θα κοι θεί αΠό ε;

5 νώ ιζα, αλλά δεν άθελα να το αΠο άλω εΠειδ ί σαν σκέ7

­ Στην οικία του Άγι.γ με γοήτευε. Αυτό ήταν το λάθος και το Πρόβλημά μου: η

­ Καλό αυτό ιαιιι Θ αι να ιζα 8 ατι ακαιιαιιαα να και­ σκέ . Βί α α ίσει να σκέ το αι Πε ισσότε ο αΠό όσοἔ

μηθείς στο στρατόΠεδο.ι χρειαζόταν και έτσι τα ερωτηματικά έρχονταν το ένα Πίσω

Η αναφααα αιΧα αλααλιιαωθαι· Έφιινα ααλλανιαμέναα­ Τα αΠό το άλλο, αΠανωτά και αναΠάντητα, ωθώντας με σιγά σι­έβλεΠαν όλα και τα ήξεραν όλα, γιατί είχαν Περάσει και αυ­ γή κοντό στο όριο της ῃοροφροσύγηα Τι κάνουμε εμεις

[ΖΘΟ] [ΖΘΠ

εδώ, γ]οτί είμοστε εδώ, τ] θο Πε] «οκολουθούμε το δρόμοτης ορετης», γ]οτί άρογε τον οκολουθούμε, τ] οξίο έχε] η

» » × κ κ κ ί

εΠ]β]ωση της ΣΠορτης, γ]οτ] ΠρεΠε] νο εΠ]β]ωσε] η Πολη

κο] Πο]ο μεγάλο κοκό θο γίνε] ον δεν εΠ]β]ώσε], τ] νόημοέχε] ο γάμος κο] το Πο]δ]ά, τ] νόημά έχε] η ογάΠη, γ]οτί Πρέ­ ΚΕΦΑΛΑΙΟ Π­Γ

Πε] υΠοχρεωτ]κά νο ογοΠάς κο] νο σε ογοΠάνε κο] τ] κο­κό θο γίνε] ον ούτε εσύ ογοΠάς κονένον ούτε κονείς σε ΑἶίἶἶἔτἑογοΠάε], Μόλίς εΠέτρεφο στον εουτό μου τ]ς σκεφε]ς ου­

]

× × κ × » κτες ητον σον νο ονοίξε ο οσκος του Α]ολου. Αδυνοτον Π]ο

νο συγκροτηθούν κο] οδύνοτον νο οΠοντηθούν όλο ουτά τοερωτημοτο. Τ] οΠάντηση νο δώσω; Μόνο ο] θεοί γνωρίζουντην οΠάντηση. 'Γώρο κοτολάβοίνο γ]ο Ποίο λόγο, ότον ήμο­στον έφηβο], μος ελεγον ο] εκΠο]δευτες «νο ζείτε Πολύ, ολ­

λά νο δίολογίζεστε λίγο. Ο δ]ολογ]σμός είνο] εΠ]κίνδυνη κο­

<<ΒΠ]τρεΠότον νο ερωτεύετο] κονείς την ψυχήσΠουδοίων ογορ]ών, ολλά η σορκ]κη Προσεγγίσηθεωρούντον οίσχρη, εΠε]δή έτσ] θο ερωτευότονἙΟ σώμά, όχ] την ψυχή. ΌΠο]ος έκονε κάτ] τετοίο]:]μωρούντον με “οτίμωση” δ]ο βίου»

ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΣ Το Πολοκί των Αοκεδτυμονίων εΠ]τ ὅευ οτο 7τάστοση. ΜΠορεί νο γίνε] ονεξελεγκτος κο] ότον ουτό συμ­ ἶ 7 Ι7 Ψκ × » κ 1

βεί θο σος οδηγησε] στον μονοδρομο, Που ξεκίνοεί με τηνκοτάθλ]φη κο] κοτοληγε] στην ουτοκτονίο. Μη Πέσετε σ, «Α ­ ε . ,

ουτη την Πογίδο. Αυτοκτονίο σημοίνε] ήττο κο] εσείς γεν­νηθἠκοτε κο] μεγολώσοτε νίκητες, όχ] ηττημένοί. Μη σκέ­Πτεστε Πολύ, Πολεμηστε Πολύ. Αν δεν κοτοφερετε νο οΠο­

φύγετε τον μέγο εχθρό, την ομφίβολίο, κτυΠηθείτε μοζίτου κο] ν]κηστε τον. Κροτηθείτε στοθερά Πάνω στην Πο­

λ/; Ομως, κοΠο]ος εμφονίζοτον νο εΠ]θυμε]το σωμο του ογορ]ού, ουτό το θεώρησε ΠράγμοΟΙΟχρό...>>

ΞΒΝΟΦΩΝ, Αοκεδευμονίων Πολ]τείο Π?

× × Ι × × × «Η ψυχή του ονθρώττου είνο] οθάνοτη κο] συμ­ρείο Που σος χοροζουμε. Κάθε οΠοκλ]ση είνο] εΠ]κ]νδυνηΠολύ. Ότον δείτε το Πρώτο οίμο, στη μάχη, μη σκεφτείτε.Αν σκεφτείτε, οΠομονώστε ομέσως τη σκεφη ουτη, ολλ]ώςθο γίγοντωθεί σ]γά σ]γά κο] θο σος εκτρεφε] ονεΠονόρθω­

βοίνε] άλλοτε μεν νο τελε]ώνε] (η συνεργοσίοτης με το σωμο), κάτ] Που ως γνωστόν ο] άν­θρωΠο] το ονομάζουν θάνοτο, άλλοτε νο ξονογεν­ν]έτο] ολλά Ποτέ δεν χάνετοτ»7

» κ » » » κ ×

το. ΑΠοφυγετε την λυΠη». Αυτες ητον ο] οδηγ]ες, ουτο ε]χο

μάθε], ουτά σκόΠευο νο κάνω. Αλλο δρόμο δεν είχο. Δενκοτοδεχόμουν νο ηττηθώ, ούτε, βεβοίο, κοτοδεχόμουν νο

λυΠηθώ τον εουτό μου.

[ΖΘἘ]

ΠΛΑΤΩΝ, Μένων θιβ

ΣΠΑΡΤΗ Αλλλεε, εινιειε οκι. Αυτο βλέιιαμε. Με Προστια­Η θεια διανοητική, μακρόχρονη ΠροσΠαθεια, εΠίμονη καιβασανιστική, είχαμε κλείσει τις εσωτερικές Πληγές ή του­λαχιστον ελέγχαμε αΠόλυτα την αιμορραγία τους, τόσο εγώόσο και ο Άγις. Η ζωή μας είχε κυλήσει έτσι όΠως τη θέ­λαμε. Βκστρατείες, μαχες, Πορείες, εΠιστροφή στη ΣΠαρτη,ανασυγκρότηση και Παλι Πορείες και μαχες χωρίς τελειω­μό. Οι συνομήλικοί μας έφευγαν ο ένας μετα τον αλλο κιεμείς, Παραξενεμένοι, βλέΠαμε, στο τέλος της καθε μαχης,ότι ήμασταν ακόμα ζωντανοί, αΠορώντας Παντοτε για τηνακατανόητη αυτή εΠιλογή των θεών. Μέχρι την ιωνία εί­χαμε φτασει, καταδιώκοντας και κατανικώντας τους Πέρ­σες. Η κόΠωση, τα τραύματα, η έξαψη της μαχης, ο Προ­σμονή για την εΠόμενη μαχη, ο Πόνος για την αΠώλεια τωνφίλων, λειτουργούσαν κατευναστικα για καθε Παθημα τηςιμυχής. Δεν Προλαβαίναμε να κουραστούμε φυχικα, αφού ηκόΠωση του σώματος Παντα υΠερτερούσε. Η δική μου τα­ση για μοναξια, η αντικοινωνική μου ταση, είχε Περιοριστεί,ήταν ελεγχόμενη, δεν με ενοχλούσε Πια. ΑΠό την αΠοστολήστην Αθήνα και μετα Πορευόμουν Παντοτε μαζί με τον Ἀγι,έναν ανθρωΠο Που δεν είχα αγγίξει Ποτέ, ούτε καν φιλικα,ούτε είχα διανοηθεί κατι τέτοιο, ούτε αυτός το είχε δια­νοηθεί, γιατί δεν χρειαζόταν αυτό, δεν θα Πρόσθετε τίΠοτα,

[295]

μόνο θο οφοίρούσε, τη Φίλονίκη χρησίμοΠοίούσομε κοί οί λοβον την εξουσίο, μόνο Που η εΠίτυχίο τους ήτον βροχύβίο,

δύο σον σωμοτίκό κοτοφύγίο, όχί ο ένος τον άλλο, όΠως όΠως οκρίβως η θυσίο τους ήτον Περίορίσμένη. Ο Δίοκλεί­έκονον άλλοί, σε άλλες Πόλείς. Βοδίζομε Πάντο μοζί, ένίω­ δης, Που θεωρήθηκε ορχίκά σωτήρος της Αθήνος, μετά οΠο­

θο, όμως, ότί ο Ἀγίς μου ξέφευγε Πίο, ξέφευγε λίγο, Προ­ δείχθηκε συκοφάντης κοί κοτοδίκάστηκε σε θάνοτο. Ο Αν­

χωρούσε ένο βήμο εμΠρός, ολλά ένο βήμο Προς το Πού, δοκίδης ουτοεξορίστηκε, εΠέστρειμε, δίκάστηκε, ολλά δενΠοίο ήτον το «εμΠρός» κοί Ποίο το «Πίσω» κοί Ποίο η σωστή κοτοδίκάστηκε, εΠείδή Πρόδωσε άλλους ενόχους.

κοτεύθυνση, ουτό δεν το γνώρίζο, ολλά έβλεΠο ότί ουτός Η νίκη μος στον ΠελοΠοννησίοκό Πόλεμο ήτον ονομε­είχε ξεΠεράσεί Πίο το Πρόβλημο της Λήδος, η φλόγο της νόμενη, δεν ομφίβάλλομε Ποτέ γί” ουτήν, ολλά οΠοίτήθηκονογάΠης δεν μΠόρεσε νο τον κάιμεί, οντίμετῶΠίζε Πλέον τη είκοσί εΠτά ολόκληρο χρόνίο γίο νο μΠορέσουμε νο γονο­ζωή φίλοσοφώντος, όΠως οί Αθηνοίοί, κάτί Που δεν με ενο­ ' τίσουμε τους Αθηνοίους ορίστίκά. Η νίκη μος κηλίδωνότον,χλούσε, μόνο το Ποροτηρούσο, ολλά δεν ήξερο Ποίο θο εί­ όμως, οΠό την ονογκοίο τότε, ολλά Ποράλληλο οσυγχώρη­νοί η κοτάληξή του, δεν ήξερο τί σήμοίνε κοί Ποίο η οίτίο­ τη, Ποράδοσή μος στη Σφοκτηρίο. Χωρίς το Λύσονδρο δεν

λογίο του, ήξερο, όμως, ότί κοί οί δύο ήμοστον Πίο νίκητές, ξέρουμε ον θο είχομε νίκήσεί. Ρίο νο το κοτοφέρουμεορίστίκά νίκητές, οφού ο κοθένος είχε εΠίκροτήσεί στον έΠρεΠε νο ξεΠεράσουμε την οΠέχθείά μος γίο τον Πόλεμο

ΠροσωΠίκό, τον εσωτερίκό του, Πόλεμο, χρησίμοΠοίώντος στη θάλοσσο κοί ήτον, Πράγμοτί, μίο νουμοχίο, όχί μάχη

τον άλλο σον υΠοστύλωμο. Ούτε ο έρωτος, ούτε το οντί­ στην ξηρά, Που μος έδωσε τη νίκη. Βίχομε νίκήσεί στον Πό­

δοτό του, η μονοξίά, μος είχον κοτοβάλεί. λεμο, ολλά, χρόνίο μετά, χάνομε κοθημερίνά τη μάχη της εί­

Κοθόμοστον κάτω οΠό μίο γέρίκη ελίά στίς υΠώρείες του ρήνης, οφού η Πόλη μετολλοσσότον στοθερά σε κάτί Πολύ

λόφου Που κλείνεί, βορείνά, το Πεδίο οσκήσεων κοί συζη­ γ δίοφορετίκό οΠ° ουτό Που εμείς γνωρίζομε, οΠομοκρυνό­τούσομε γίο μίο οκόμη φορά. ΧρησίμοΠοίούσομε το λόγίο τον οΠό τίς Ποροδόσείς της, οΠεμΠολούσε την ιμυχή της. Η

γίο νο εκφράσουμε, νο Περίγράιμουμε νέες έννοίες, νέες κο­ εΠίτυχίο στον Πόλεμο έφερε τόσες κοί τέτοίες ολλογές,τοστάσείς, άγνωστες σ, εμάς Πρίν οΠό χρόνίο, άγνωστες κοί ώστε η οΠοτυχίο στους μελλοντίκούς Πολέμους νο είνοί βέ­

οκοτονόητες. Εἔίχε Περάσεί Πίο Πολύς κοίρός. Χρείάστηκε ί βοίη. ΒλέΠομε συμΠολεμίστές κοί φίλους νο υΠοκύΠτουνμίο δεκοετίο ΠερίΠου μετά την κοτοστροφή των Αθηνοίων ί στην έλξη της λογνείος κοί της φίληδονίος, χάνοντος κά­στίς Συρροκούσες, γίο νο κοτοφέρουμε νο τους εΠίβληθού­ θε μέτρο. ΒλέΠομε άλλους νο ορέγοντοί τον Πλούτο κοί νο

με ορίστίκά. Όλες οί Προβλέιμείς του Μέτωνος γίο την εκ­ εΠίθυμούν την άσκοΠη συσσώρευση του, οδίοφορώντοςστροτείο στη Σίκελίο είχον εττοληθευτεί με οκρίβείο. Ο χρη­ γίο τη μοτοίότητο μίος τέτοίος ενέργείος. «Η συσσώρευ­σμός γίο την ίέρείο Που ονομοζότον «Ησυχίο» είχε εΠολη­ ση ορετής;» τους ρωτούσομε. «Δεν οντίφάσκεί με τη συσ­

θευτεί, εΠίσης. Οί ΒρμοκοΠίδες Πέτυχον τον στόχο τους, ολ­ σώρευση Πλούτου», μος οΠοντούσον. «Γίοτί νο οντίφάσκεί,λά μόνο Πρόσκοίρο. Η Πόλη τους ηττήθηκε κοί ουτοί κοτέ­ τί Ποίος είΠε ότί δεν μΠορείς νο είσοί ενάρετος κοί Πλούσίος

τεεεί , γ ίεετίί­!

τάυτόχρονά;» «Μο ον εσύ είσάι Πλούσιος», λεγάμε, <<κάΠοι­ μος όλους κοι έγινε τόσο διάσημος σε όλη την Ηλλάδο,ος άλλος θά είνάι φτωχός, οφού ο συνολικός Πλούτος της ώστε ο άνθρωΠος άυτός έχάσε, σχεδόν, το λογικά του. Ονει­Πόλης είνάι δεδομενος. Αν η ΣΠάρτη είνοι οδελφότητά Πρε­ ρεύτηκε νο ολλάξει το Πολίτευμά μάς, βλεΠοντάς ότι, διά­Πει ο Πλούτος νο άνοδιονέμετοι συνεχώς, γιο νο είμάστε φορετικά, δεν θά ήτον Ποτε άρχηγός του στροτού, οφού ηΠάντο όλοι όμοιοι. Αλλιώς γιοτί νο ζούμε όμοιο; Πώς θά Πο­ θ ί ουτ ί Πο οδοσιοκά ον ίκε στου οσιλείς. Ο Λύσάν­

δρος δεν ήτον ικονοΠοιημένος με τον τίτλο του στροτηγούλεμάμε όμοιά, ο ένος δίΠλο στον άλλο; "Γι θά υΠεράσΠιζό­εσιι ιι ρ ιι εβ

μοστε στη μάχη; "Ρον Πλούτο των λίγων κοι τη φτώχειά των ή του νάυάρχου. Δεν του άρκούσε ουτό. Ούτε στη Γερου­Πολλών;›› Δεν άΠοντούσον, άφού λογική οΠάντηση δεν σίά ήθελε νά δίνει λόγο, ούτε στους εφόρους, ούτε στουςυΠήρχε. Σήκωνον τους ώμους κοι οΠομάκρύνοντάν οδιά­ βοσιλείς. Γιο νά Πετύχει, όμως, μιά τετοιο ολλογή κοι νο με­φοροι. Η οΠρόσμενη ευμάρειο, Που είχε φερει η νίκη, κά­ τάβάλει ένο Πολίτευμο οιώνων χρειοζότάν χρόνο, Πολύ χρό­τεφογε το σωθικά της Πόλης, άνέτρειμε τις δομες της, άΠά­ νο. Δεν ήξερε ον οι θεοί θά του εδινον το χρόνο ουτό κοιξίωσε τη νομοθεσίο του Δυκούργου κοι εκάμιμε τις συνει­ ετσι κάτέφυγε στο Μάντείο, γιο νά Πληροφορηθεί τά μελ­δήσεις των Περισσότερων. Δεν ήτον, όμως, μόνο η ευμά­ λούμενο. Ρώτησε, δηλοδή, εκείνο Που δεν έΠρεΠε κονείςρειο, ήτάν κοι η μίμηση. Βκστροτεύοντάς συνεχώς σε όλη Ποτέ νο ρωτάει: «Τι ΠρεΠει νο κάνω γιο νά άΠοφύγω τοντην Ϊἔἔλλάδο κοι όλη την ῖωνίο, γιο τόσο κοι τόσο χρόνιο, διο­ θάνάτό μου, νά εΠιμηκύνω, όσο το δυνοτόν Περισσότερο,μένοντος σε ξένες Πόλεις γιο μεγάλο χρονικά διοστήμοτά, την Ποράμονή μου στον κόσμο των θνητών, γιο νά μΠορέ­οι οΠλίτες μος είχον δει τον τρόΠο ζωής των άλλων Βλλή­ σω νά εκσυγχρονίσω το Πολίτευμο της ΣΠάρτης,»νων. Ριοτί εμείς διάβιώνουμε τόσο στερημένο, ονορωτιού­ Αυτό ρώτησε κοι όΠως ήτάν φυσικό οι ιερεις εξογριώθη­ντάν. Ημείς, οι νικητές του Πολέμου, ζούμε χειρότερο οΠό κον με το βλάσφημο ερώτημά, ερώτημά άκυρο κοι Προ­τους ηττημένους. Γιο Ποιο λόγο; Δεν μΠορούσον νο οντι­ σβλητικό. Πώς μΠορεί η ιέρειο του ΔΠόλλωνά νά υΠοδείξειληφθούν ότι είχομε νικήσει στον Πόλεμο, εΠειδή, οκριβώς, τρόΠο οΠοφυγής του ΠεΠρωμένου Που οι θεοί έχουν τάξειζούσάμε στερημένο κάι οι οντοχες μος ήτον μεγολύτερες γιά κάΠοιον άνθρωΠο; Η οΠάντηση σ' ενο τετοιο ερώτημά εί­| δ ί ί ί νοι οδύνοτη, άλλά ο Δύσονδρος ήτάν τότε τόσο ισχυρός, Πά­Ι] ἙΟ ΟνἙιλΟμβΟ|νΟνἙΟν ΚΟἩ ΟνΟφωνΟΠσΟν «ἙΟἙ8 ΠΟἹΟ ἙΟ Οφε­λος; Γιοτί Πολεμάμε; Γιο νο είμάστε χειρότερο οΠό τους άλ­ λ νελλοδικά, ώστε το Μοντείο εξάνογκάστηκε νο οΠοντήσειλους;» ΑΠοκρούομε γιο άιώνες την τέχνη, Πλην μουσικής, ; οΠό φόβο γιο το κοκό Που θο μΠορούσε νο κάνει ο συμΠο­σον λειτουργίά μιμητική, κοι τώρά υΠοκύΠτάμε σε μίά λίτης μάς στους ιερείς όλους, άλλά κοι την ιέρειο την ίδιο.οντίστοιχη μιμητική διάδικοσίο. Έτσι, η Πυθίο, υΠοχρεωμένη νο οΠοντήσει, χρησμοδότησε:

Ο Δύσονδρος, ο νικητής στους Αιγός Ποτάμούς, ήτάν «Σε συμβουλεύω νο φυλοχτείς οΠό τον ΟΠλίτη Που θορυ­ο κύριος φορεάς άυτής της άλλάγής, χωρίς ο ίδιος νο το βεί κάι το φίδι, της γης τον Πονηρό γιο, Που έρχετάι ξοΠίσω».εΠιδιώκει. Περιβλήθηκε με τόση δόξο οΠό τους συμμάχους Ο Δύσάνδρος Πήρε την οΠάντηση άυτή κοτενθουσιάσμέ­

[2θ8] [ΖΘΘ]

νοο­ Νοι­Πζο οττ ο Χοηουοα ήταν ααφήα) αλλα αλίμονο αν το | αγρότης σαστισε τελείως, τρόμαξε και αρχισε να ψελλίζει:Μαντοτο αΠαντουοο υο οαφήνοτα οτουο αοοβοτα­ Όταν το Ι «Δεν βλέΠετε ότι το ιΠΠικό των Θηβαίων μΠόρεσε να δρασειοοώταμα ήταν ακυοα αλλα Π αΠαντΙιοΠ έΠοοΠο να οοθοτ οΠοτ­ ζ εναντίον σας και να σκοτώσει το στρατηγό σας, εΠειδή εί­οἡ οωτουοο καΠοτοο βαοτλταα Π ατοατηνοα το Μαντοτο αΠα· χατε Παραταχθεί σε ομαλό έδαφος, Που διευκόλυνε τις εΠε­ντουοο Παντοτο οοθατ αλλα με τοοΠο ουαοουήνουτο Κατ Πα­ λασεις, αντί να Παραταχθείτε στο ανώμαλα έδαφος Που βρί­οαΠλανΠττκο­ Ο] οτατολττα του Λυαανοοου οον υΠοοοοαν› του· σκεται Πέρα αΠό τον χείμαρρο; Εκεί έΠρεΠε να Πολεμήσετεουςοτ να ανττληφτουν το νοημα του Χοηουου­ Νουτοαν οτ] . για να νικήσετε εύκολα, χωρίς αηώλειες. Βδώ Που Παρατα­«οΠλτττΙα Που θοουβοτ» οτνατ ο ααλτττνκτήα κατ έτατ φοονττζαν› χθήκατε, όχι μόνο ηττηθήκατε, αλλα χασατε και το στρατηγόοττο μαΧοο› να βοτοκοτατ ο Λυαανοοοα οο υακοτνή αΠοατα·

Υ σας. Ο χείμαρρος σας εμΠόδιζε να ελιχθείτε. Πι, αυτό σκο­οη αΠο τουα οαλτυνκτοα υαα­ Αφολήα οουηνοτα φυατκα­ τλα τώθηκε ο Λύσανδρος, εΠειδή δεν Προφυλαχθήκατε αΠό τοντην αΠοφυνΠ οήνυατοα αΠο φτοτ φοονττοαν να οφοοταοουν ΟΠλίτη. ΉΠρεΠε να τον έχετε στα αριστερα σας, όχι στα δε­τον αοΧΠνο τουα με οοουαττνα υΠοοΠυατα τέτοταα αντοΧΠα› Ρ ξια». «Ποιος είναι ο οΠλίτης γέρο», τον ρώτησαν εξουθενω­ώστθ τα οόντλα του φτοτου να μην υΠοοουν να τα οτατοήοουν­

Υ μένοι οι αξιωματικοί και αυτός αΠαντησε δείχνοντας: κο χεί­Αυτό έκαναν και Πίστεφαν ότι ο Λύσανδρος θα ζήσει αιώνια, μαρραα ααταα αναμαζαααγ Οῃλίτηα Δεν ακούτε Ἑα θαραβααλλα› βέβατα› οτΧαν κανο] λαθος­ Σο υτα υαΧΠ κατα των ΘΠ­ Που κανουν τα νερα του; Δεν τον Προσέξατε καν; ΚανατεβαΠον› οττιν Αλταοτα ο Λυαανοοοα οκοτώθτικο αΠο έναν οττλττ

Ν λανθασμένη εΠιλογή του Πεδίου της μαχης». Αυτό τους είΠετη Που λονοταν Νοολαοοοα κου Πανω οταν αοΠτοα του οτΧο ζω· και όλοι μαζί, αξιωματικοί και οΠλίτες, όλοι Πιστοί στο Λύ­νοαφτουένο ένα φτοτ ατηα νης τον Πονηοο ντο”­ τα σανδρο μέχρι θανατου, δακρυσαν, καταλαβαίνοντας Πόσο μι­

| | | | | Π % Ζ % # ΖΟταν η μαχη τελειωσε και ολοι οι Σηαρτιατες συγκε­ντρώθηκαν γύρω αΠό τη σορό του στρατηγού μας, Περίλυ­

­‹~±··­ΜἩ,

κροι και αδυναμοι ειναι αΠεναντι στους θεους.Αυτό ήταν το τέλος του Λύσανδρου, αλλα δεν έΠρεΠε να

Ποτ κατ αττοοηυένοτ ντ αυτο Που οτΧο ουυβοτ Κατέφταοο ι είναι αναλογο το τελος της Σηαρτης. Αυτό συζητούσαμε μεένας ηλικιωμένος αγρότης, Που Παρακολουθούοε τη μαχη

..„,.,.„Ε­,„„ωα..μ....¬

τον Ἀγι, καθισμένοι Παντα στον ίσκιο της ίδιας γέρικηςαΠό ένα κονττνο λοφτοκο­ ΒλέΠονταα τουα οτκουα υαο 0Πο­ ελιας, εκεί Που συνηθίζαμε να καθόμαστε αΠό τη νεανική,καρδιωμένους αΠό το θανατο του Λύσανδρου, τους είΠε: ι ακόμα, ηλικία μαα Η Πόλη όλα έααγχνα Παααααρμένη ααα αἱ.«Αφου τοοο Πολυ θέλατο να ζήοοτ ο οτοατηνοα ααα, Υιατί τον νη της αλαζονείας και του υλισμού. Οι γυναίκες είχαν αρ­αφήοατο να έΧοτ τον Οαλττη ατα οοξτα τουἐ» Η οοώτηοη οΠο· χίσει να καλλωηίζονται, να φορούν ακριβα ενδύματα, νααο οαν Κοοαυνοο οτουα ανοοοα υαα­ΑνατοτΧταοαν› αφου ολοτ χρησιμοΠοιούν κοσμηματα και να εηιδεικνύουν τα Πρό­Πξοοαν τον Χοοαυο­ «τί ουτοα νέοοἐ» του οττταν Πτανονταο τον γ σκαιρα καλλη τους σε καθε ευκαιρία. Η εκΠαίδευοη των νέ­αΠο τουο ώυουο Κατ ταοακουνώνταα τον βτατα­ «Ή ουτοαἐ ων είχε χασει την Παραδοσιακή της σκληρότητα. ΈβλεηαΠοτοα οτνατ ο ΟΠλττΠο Που βοτοκοτατ οοξταἐ Τ] οννοοταἐ» Ο εφήβους να βαδίζουν στην Πόλη ή στο στρατόΠεδο με το κε­

[ΒΟΟ] [30ι]

φαλι φηλα, κοιτώντας αφοβα δεξια και αριστερα, κατι Που φύση μηορεί να αντέξει. Ο τρότιος ζωής Που εΠιβαλλει η

στις δικές μας μέρες ήταν αδιανόητο, αφού για να μῃ Πέ­ νομοθεσία του Λυκούργου φαίνεται Πως είναι αντίθετος μεσουμε, ως έφηβοι, στην Παγίδα της έΠαρσης, μας υΠοχρέ­ την ανθρώΠινη νοοτροΠία. Τι αλλο να σκεφτώ;ωναν να ΠερΠαταμε Παντα με το κεφαλι κατεβασμένο. Τώ­ ­ Ο ανθρωιιος, δηλαδή, είναι φύσει διεφθαρμένος;ρα, όλα αυτό φαίνονταν Παρωχημένες αστειότητες και Πολύ ­ Είναι Φαααι ααμναμας­ Αναζιιτα τα ΠαααΚαιΡα› αΧι ταλίγοι τους έδιναν σημασία. Όλος ο κοινωνικός ιστός της Πα­ μόνιμο, το αΠτό, όχι το αΠιαστο, το ορατό, όχι το αόρατο.λης είχε αλλοιωθεί. Οι ανύπανδροι, αιιως εγώ, δεν τιμω­ Η αδυναμία φέρνει τη διαφθορα. Ο Πλούτος και οι ηδονέςρούνταν Πια, αρα οι γεννήσεις μειώθηκαν και ο αριθμός των είναι για τους κοντόφθαλμους Πολύ Πιο Προσιτα, Πολύ Πιο«ομοίων» Περιοριζόταν συνεχώς, εΠειδή όσοι σκοτώνονταν αμααα Και Παλμ Πια αΠααατιΚα αΠα τη ατέαιιαιι και τηνστις μαχες δεν ήταν δυνατόν να αντικατασταθούν. Τώρα, εγκρατεια.Έτσι νομίζουν και Πώς να τους αλλαξεις γνώμη;όμως, καναμε Πολέμους εΠιθετικούς, όχι μόνο αμυντικούς, _ Στις ιιαανας αταααμα καΠαιας αιαξαααμς­ Στις αΠαλααιόΠως Πριν. Τώρα δεν ήταν οι Πέρσες Που ήρθαν στη δική σεις και την κατοχή Πλούτου σχεδόν καμμία.μας Πατρίδα, αλλα εμείς Που Πήγαμε στη δική τους. Ο Αγή­ ­ Στις ηδονές δώσαμε διέξοδο, αλλα Παντα με μέτρο, Πα­σίλαος, ο βασιλιας, Περιέτρεξε την ιωνία ολόκληρη ταΠει­ ντα με τααιια αλανΧαμανα­ Για τις αΠαλααα8ις αιέξαααςνώνοντας τον Περσικό στρατό συνεχώς, σ" έναν Πόλεμο, Παανματι αςν μΠΠαξα­ Σύμφωνα μα τα ναμα› ακόμα Και αή­αμως, Που ήταν αδυνατο να έχει για μας ευνοικα τελος. Τι μερα, ο καλλωιιισμός των γυναικών ατιανσρεύεται, η μέ­δουλεια είχαμε εμείς στην Ασία; Όσο Περισσότερο νικού­ θη αιιαγορεύεται, οι χαρές και τα Πανηγύρια είναι Πολύ Πε­σαμε, τόσο Περισσότερο ήμασταν νικημένοι, αφού ήταν αδύ­ ρισρισμένα, κοινωνική συναναστροφή έξω αΠό το στρατώ­νατο να κατανικήσουμε τους υΠερΠολλαΠλασιους αΠό εμας να δεν υΠαρχει, η ενδυμασία των ανδρών είναι μόνο στρα­Πέρσες, όΠως, εΠίσης, αδύνατο ήταν να αναΠληρώσουμε τις τιωτική και των γυναικών η αΠλούστερη δυνατή. Τι αλλοαΠώλειές μας. Έτσι, αναγκαζόμασταν να εξομοιώνουμε συ­ θέλεις; ΚαΠοτε όλα αυτα θα κούραζαν. Τώρα είναι αυτή η

νεχώς Περίοικους και είλωτες, αυξανοντας αριθμητικό τη στιγμή. θα έρθουν ήττες ανεΠανόρθωτες και η Πόλη όλη θαδύναμη του στρατού μας, με αγτίστοιχῃ, όμως μείωση της μετατραΠεί σε μία μικρή Πολίχνη της Πελοιιοννήσου, όχιμαχητικής του ικανότητας, αφού οι ανδρες αυτοί δεν είχαν Πιο σημαντική αΠό την Τεγέα ή τη Σικυώνα. Αυτό βλέΠω.Περασει, βέβαια, τη δική μας δεκατετραχρονη εκΠαίδευσή, Ήδη αντέξαμε αρκετα. Τέσσερις αιώνες για μια τέτοια κοι­

­ Τα Παντα γύρω μας καταρρέουν, αργα αλλα σταθερα, νωνική οργανωση είναι Παρα Πολύ. Για την εκτιαίδευση τιείΠε ο Άγις. Η Πόλη αΠοσυντίθεται μέρα με τη μέρα. Οι να Πω; Μας έφταναν ατα όρια, τα ΨμΧιΚα Και αωματικαέφοροι δεν μΠορούν να συγκρατήσουν την ατιοσύνθεση. αριαι ια­αι μαλις αιααφαλιζαμα τη αμνατατιιτα να ιαναμμααταΓιατί συμβαίνει αυτό; Πού καναμε λαθος, οριακα, μας έδιναν ένα σΠρώξιμο και μας Πέταγαν Πέρα

­ Ίσως ζητήσαμε Περισσότερα αΠό όσα η ανθρώΠινή αΠό τα όρια μας. Όλη η εκΠαίδευση Παίδων και εφήβων

[ΒΟΖ] [303]

εκεί αΠοσκοΠούσε. Να κινείσαι με άνεση Πέρα αΠό τα όριά μήσαμε για 27 χρόνια, με μικρά μόνο διαλείμματα. Νικήσα­σου, αφού αυτός είναι ο μόνος τρόΠος για να νικάς στις μά­ με, αλλά χάσαμε την ψυχή μας. Αυτό είναι όλο.χες και να νικάς στη ζωή, στη διαρκή μάχη για την κατά­ ­ Άρα τι Πετύχαμε τόσα χρόνια, ”|”ι Πετύχαμε ατομικά,κτηση της αρετής. Τώρα Ποιος ενδιαφερεται για την κατά­ εννοώ. Ημείς οι δύο. Ακολουθήσαμε Πιστά όλα όσα είχαμεκτηση της αρετής και γιατί να ενδιαφερθεί; Όταν ακουστεί διδαχτεί, ΠροσΠαθώντας εΠίμονα να αΠοφύγουμε κάθε Πα­ο ήχος του χρυσίου, Πόσοι μΠορούν να αντισταθούν; ρεκκλιση, Παρά τις Προκλήσεις. Τα καταφέραμε, αλλά όχι

­Έτσι είναι, είΠε, αλλά αΠορώ Πώς εγινε τόσο γρήγο­ αΠόλυτα.ρα αυτή η αλλαγή. Όταν ξεκινούσε ο ΠελοΠοννησιακός Πό­ ­ Μόνο θεοί θα τα κατάφερναν αΠόλυτα.λεμος, τίΠοτα δεν Προμήνυε ότι θα ηττηθούμε στην ειρήνη ­ ΜΠ0ρεί, αλλά οι τύψεις υΠάρχουν. Έγώ δεν αντιστά­Που θα ακολουθούσε. Για τη νίκη στον Πόλεμο ήμασταν θηκα στην Παράδοση και την αιχμαλωσία, καταλύθηκα σχε­όλοι σίγουροι, αλλά για την ήττα στην ειρήνη ανυΠοψίαστοι. δόν αΠό τη συναισθηματική εΠίθεση της Λήδας και τη συ­

­Όταν ξεκίνησε ο Πόλεμος εμείς ήμασταν ακόμα έφηβοι. νεθλιψα μετά για να μΠορέσω να ισοροροΠήσω, ενώ εσύΈχουν Περάσει ΠερίΠου Πενήντα χρόνια αΠό τότε. Έίναι Πο­ Παρασύρθηκες στο δρόμο της μοναξιάς, αρνήθηκες κάθελύ μεγάλο διάστημα. Σε ηλικία ιὀ ετών δεν μΠορούσαμε να γυναικεία Πρόταση, εμεινες ανύΠανδρος, δεν έδωσες Παι­δούμε καθαρά. Η Παράδοση των τετρακοσίων είκοσι στην διά στην Πόλη, συντελώντας στη λειψανδρία της. Έτσι εγι­Πύλο ήταν το σημείο καμΠής. Αυτό βλέΠω τώρα. ΑΠό εκεί νες, βεβαια, αξιωματικός, αλλά δεν σε ψήφισαν για τη Γε­και μετά άρχισε η Πτώση. Η αιχμαλωσία τους σήμαινε ότι δεν ρουσία, κάτι Που θα ήταν σίγουρο αν ήσουν Παντρεμενος.είμαστε υΠεράνθρωΠοι στρατιωτικά, όΠως όλοι νόμιζαν. Με­ ­ Δεν μί ενδιέφερε η Πολιτική. λἴΠοκρύΠτει εΠαρση καιχρι τότε, τόσο εμείς όσο και οι άλλοι, Πιστεύαμε ότι ο ΣΠαρ­ αλαζονεία η ενασχόληση αυτή, μία αίσθηση ανωτερότηταςτιάτης Πολεμιστής δεν Πατάετ στη γη, αλλά ίΠταται, είναι Πά­ υΠοκρύΠτει αΠέναντι στους άλλους, τους Πολλούς, αυτούςνω αΠό τα ανθρώΠινα. Στη Σφακτηρία Προσγειωθήκαμε. Μό­ Που θέλεις να βοηθήσεις, δήθεν, με την Προσφορά σου. Γιαλις, όμως, εΠιστρεψαμε στο εΠίΠεδο του μεσου ανθρώΠου, να ασχοληθείς με τη βελτίωση της ζωής των Πολιτών καιλογικό ήταν να ακολουθήσουμε και τη μοίρα του. Η νίκη μας την καθοδήγησή τους, ΠρέΠει να Πιστεύεις ενδόψυχα ότιστον ΠελοΠοννησιακό Πόλεμο οφείλεται στην κεκτημενη είσαι καλύτερος αΠ, αυτούς, Πιο ικανός, Πιο έξυηνος ίσως,ταχύτητα Που είχαμε αΠοκτήσει έΠειτα αΠό αιώνες συνεχών διερωτώμαι, όμως, μήΠως μια τέτοια αντίληψη μΠορεί ναεΠιτυχιών. Ο Πόλεμος αυτός, όμως, κράτησε Πολύ, είχαμε θεωρηθεί υβριστική, οδηγώντας σε ανάλογη τιμωρία. Πι­Πολλες αΠώλειες, αλλά, το σημαντικότερο είναι ότι η εκΠαί­ στεύω ότι η δραστηριοΠοίησή μου στην Πολιτική δεν θαδευση των εφήβων ατόνισε, αφού οι εκστρατείες και οι μά­ ήταν τίΠοτα άλλο Παρά ενας έμΠρακτος ύμνος στη μαται­χες μάς αΠασχολούσαν Περισσότερο. Γι) αυτό ο Λυκούργος οδοξία. Δεν θα βοηθούσε σε τίΠοτα την ανέλιξή μου.αΠαγόρευε να Πολεμάμε συνέχεια. Κάτι ήξερε. Έμείς Πολε­ ­ Για την Πολιτική μΠορεί να έχεις δίκιο, είναι ενασχό­

[ΒΟ4] [βθδ]

ληση, αν μη τι αλλο, αδιαφορη, τό ερώτημα, όμωιιι. Πόρο­ εΠιθετικότητα και αΠέχθεια για όσους ΠροσΠαθησαν, αλ­μένει: Τι καταφέραμε; Άξιζε τον κόΠο όλη αυτή η μανιώ­ λα, αΠό δειλία, δεν τα καταφεραν. Μείναμε συνεΠείς αΠόδης ΠροσΠαθεια Που καταβαλαμε, Άλλους εξοντώσαμε σω­ οξιοῃρέῃεκχ όχγ αῃό Πόθος,ματικό στις μόχαα, όλλόϋς ΨυΧιΚό στη ζωή­ Τον εουτό μοἔ ­ Βγώ δεν ξέρω. Είναι σίγουρο ότι θα ζούσα την ίδιατον συνθλίιμαμε, εΠίσης, όΠοτε Πρόσιιόθηυό να ἔεφύνει­ ζωή, αν μου δινόταν Παλι η ευκαιρία, αλλα όχι χωρίς εΠι­Τόσο αίμα και τόση θλίψη γιατί; Ποιο το όφ8λ0Ω5 φυλαξεις.

­ Ξέρεις Ποιο είναι το όφελος. Ζήσαμε τη ζωή Που μας ­ Γιατί, τι αλλο θα μΠορούσες να κανεις,δόθηκε ΚΟ" νη ζήσομε Πέρο νιο Πέρα Σϋλλονίσου εκείνους ­ Ίσως τίΠστα αλλο. ”ΓίΠοτα αΠολύτως. Ωστόσο, όμως,Που δεν εθέον ζωή νλο νο ζήσουν­ ΓΓ Ουτούἔ νο ονορωνλέ· μια μικρή αμφιβολία, ασήμαντη, αλλα υΠαρκτή, μικρή σανσαι, όχι για μας. ΠροσΠαθήσαμε να μείνουμε Πιστοί σε όσα κόκκος της άμμου, μγο Ομφιβολίο βοσονγστικἠ Πορομένεγ

διδΟΧτἡΚΩμ8­ Δεν ΟλλοξΟΠλσΈήσομε› δεν Ολλόξσμε κατω· και με ταλαιΠωρεί λίγο. ΔυΠαμαι για τη θλίιμη και τον Πό­θυνση, Παρα μόνα Πρόσκαιρο εσύι με τη Λήδα ΚΟ" ον8ΠΟί· νο Που Προκαλεσα, όχι μόνο στους τρίτους, αλλα και σα εμέ­σθητα εγώ, μένοντας ανύΠανδρος. Δεν ζήσαμε για τα Παρόν, να τον ίδιο. Εὶτιιτέλους, καταφερα να λυΠαμαι, όσο μεγαληαλλα θεμελιώσαμε το μέλλον, αυτό Που βρίσκεται Πέρα αΠό οῃόκλιση και αν είνο] αυτό,τα όρια του όρατόύ κόαμόιι, Πέρα αΠό το σύνορο τον Χρό­ ­ Ώρα είναι να μου Πεις, Παλι, ότι θέλεις την εΠιστολήνου. νΠηρετώντας ανεΠιφύλακτα την Παρούσα Πόλη, εΠι­ της Λήδα;ζητήσαμε τη μέλλουσα. ΌΠως γεννηθήκαμε έτσι και θα Πε­ ­ "Γι να την κανω την εΠιστολή; Ξέρω καλα τι γραφει.θανουμε. ΣΠαρτιατες Πολεμιστές. Έτσι έΠρεΠε να κανου­ Δεν γνωρίζω το ύφος, τις λέξεις ή τις φράσεις, γνωρίζω,με και έτσι καναμε. Ακούσαμε τις γνώμες όλες και τις αΠό­ όμως, το ῃεριεχόμεναιμεις όλων, με ανοιχτό μυαλό και κριτικό Πνεύμα. Δεν αΠορ­ ­ Η εΠιστολή, ωστόσο, είναι γραμμένη Πριν αΠό δεκαε­ρίιμαμε καμμία, ούτε, όμως, υιοθετήσαμε καΠοια αΠό αυτές. τίες. 'Γώρα μΠορεί να έχει μνημειακή μόνο αξία.Γιατί να το κανουμε; Μείναμε Παντα Πιστοί και αμετακίνη­ ­ Δεν νομίζω. Όταν η ένταση του έρωτα ξεΠερασει κα­τοι εκεί Που μας έταξαν οι γονείς μας και η Πόλη Ολόκλη· Ποια όρια, όσα χρόνια και αν Περασουν δεν είναι Περισσό­ρη. ”Γι κακό έχει αυτό; Αν μας δινόταν η ευκαιρία να ξεκι­ τερα αΠό μία μόνο ανθρώηινη μέρα. Έτσι Πιστεύω.νήσουμε Παλι αΠό την αρχή, την ίδια ζωή θα ζούσαμε. Αι­ _ Λες γο ζει η Λήδα;σθανομαι Πλήρης. Δεν είμαστε ακραίοι, είμαστε συνεΠείς. _ Αῃοκλεἰετογ

­ ΜήΠως ακραίοι στη συνέΠεια μας ή συνεΠείς στην ­ Γιατί αΠοκλείεται;ακρότητα μας; ­ Ο Πόνος ήταν ανώτερος αΠό τις αντοχές της. Πώς να

­ Αυτό είναι λογοΠαίγνιο. Μείναμε συνεΠείς, χωρίς μι­ τον αντέξει;σαλλοδοξία, χωρίς τασεις Προσηλυτισμού των αλλων, χωρίς ­ Πήγε στη νήσο των Μακαρων;

[ΒΟΘ] [ΒΟΤ]

­ Σίγουρο.­ Ρίοτί σίγουρο·­ Ημείς τη στείλομε εκεί.­ Πῶς το ξέρείς; ΕΠίκοίνωνεί όΠως Πολίο;­ Ρ]Πίκοίνωνεί. Όχί συχνό, ολλό εΠίκοίνωνεί. Ξέρείς οτί

ή εΠίκοίνωνίο μέσο οΠό το όνείρο δεν είνοί τόσο εύκολη.Θέλεί τερόίστίο ΠροσΠόθείο κοί Πολλή Προσοχή γίο νο μηχοθείς στον κόσμο ουτό, τον κόσμο των ονείρων, Που είνοίτελείως όγνωστος στους ονθρώΠους.

σου χέρίο. Δίοβόζοντος την εΠίστολή της Προσεκτίκό νο­μίζω ότί οΠοκρυΠτονρόφησο τελίκό τη σκέψη της.

Ἱκ­ Ποίο ήτον;

­ ΠροσΠοθουσε νο σου δημίουργήσεί ένο υΠοκοτόστο­κ × »» το της μοχης νίο νο εξουδετερωσεί, νο ουδετεροΠοίήσεί κοί

νο ελέγξεί τήν Πολεμοχορή Πλευρό του εουτού σου, εΠί­κτήτη κοτό την όΠοψή τής, οΠοκολύΠτοντος ετσί τον ἈγίΠου εκείνη έβλεΠε ή ήθελε νο βλέίίεί.

­ Δεν υΠόρχεί υΠοκοτόστοτο της μόχής. Η μοχή είνοί τοελ δ ς Ά υΠερτερο δίεγερτίκό γίο την ιμυχή κοί το οΠόλυτο δίενερτί­­ Αν είνοί ετσί όΠως το λες, της έκονες μενο ο ωρο, γί

­ Το μενολότερο. κό νίο το σωμο. Δεν υΠοκοθίστοντοί οί μογίκες στίγμές τηςΠροελοσης ότον όλοί μοζί οδελφωμένοί συνεΠορμενοί­Έὶκονες ουτό Που σου είχο Πεί. = › ›

­ Μου είχες Πεί νο τη μετοτρειμω οΠο γυνοίκο Που Πο

θεί σε ηρωίδο Που υΠομένεί.

­ οΠο τον κίνδυνο, βοδίζουμε Προς το θονοτο, με το σωμοολόκληρο νο δονείτοί οΠό κόμοτο ονείΠωτής χορός.

­ Σωστό ολλό εκείνη δεν το ήξερε οφού δεν είχε Πολε­­ Ακρίβώς. >

Αιπό έκανα λοπῖόν μήσεί Ποτέ. Έὶκονε ό,τί κολυτερο μΠορούσε. Σου έδίνε το7 .

­ Σε βοήθήσο όσο μΠορούσο.­ Δεν θο το είχο κοτοφέρεί χωρίς εσένο.

Πίο Πλήρες υΠοκοτόίστοτο Που εκείνη νόμίζε ότί μΠορεί νουΠόρξεί. Γί) ουτό σε όφηνε με τήν οίσθησή της βίοίής κο­

_ Φοβήθηκο ότί όλη η ζωή σου θο Πήνοίνε χομένή Μο­ τόκτήσής, νίί ουτό σε εφτονε στο όρίο του φόνου. Δεν ήθε­ωιωμένη· φο ίδιο κο] η δική της λε μόνο νο σου ολλόξεί Πορείο, ολλό, όΠως είνοί λογίκό,

/ κί­ Δίκίο είχες. ΠροσΠόθησε νο γίνεί εκείνη ή μόνη σου Πορείο στη ζωή.

­ Τώρο ΠρέΠεί ή Λήδο νο οντίλομβόνετοί ότί η ονολγη­ Π Δεν το Κότοφερε­ Της άλλαξα εγώ Πορείεϋ Υιοτί έτσιέΠρεΠε νο γίνεί Η Πρόθεσή της ήτον ογοθή ολλο λόθος ησίο σου τότε δεν ήτον τίΠοτε όλλο Πορό η Πρόσκοίρη εκ­ ­ ί

φονση ενός μόνίμου οίκτου, Πολύ βοθύτερου οΠό την ογό­ εἴῃλογη της­Πή, κοθε ονοΠη, την ονόιΠή κόθε είδους κοί μορφής. Π Φίλί ζωήἔ της έδωσ8Ω› φίλε­ Την έστειλες στη Χώρο

­ ΗλΠίζω νο το έχεί οντίλήφθεί.­ Πέροσον χρόνίο, Πόντως, γίο νο κοτολόβω τήν Πρό­

των Δίκοίων. Είχε όλο το χοροκτηρίστίκόι Που χρείόζοντονγίο νο φτόσεί εκεί κοί της έλείΠε μόνο ενο: ο Πόνος. Ο μο­

θεσή της ότον συμΠερίφερότον σον χελί κοί σον βδελο κο­ ΚΡόΧρΟ\/Οςι Ψυὶθκόἔ Πόν0§› Ο Πόνοἔ της στέρησηςί Ο εΠί·τό την ερωτίκή συνεύρεση, ότον σε Ποροκολούσε νο της μΟνΟ§› Ο σϋν8Πή% Ο συλ/8Χήἔ› Ο λυτρωτικόίζ­Προκολέσείς Πόνο κοί οΠοδεχότον το θόνοτο οΠό το δίκό ­ Ας ελΠίσουμε ότί κοτολοβοίνεί τί ΠροσΠόθησο νο κονω.

ίεοεί [309]

­ Αν τώρα βρίσκεται εκεί, στη χώρα των Δικαίων, η αντί­ ­ Σωστα.ληιμή της είναι τόσο ΠεΠλατυσμενη, ώστε να αγγίζει σχε­ ­ Η Λήδα, όμως, τελείωσε τώρα. Τερματισε, όΠως λες.δόν τα όρια του ατιείρου. Δες να μην καταλαβαίνει; Βίναι αλλού. Με εμας τι θα γίνει; "Γι ΠροβλέΠεις;

­ Το εύχομαι. ­ Δεν ξέρω. Ίσως χρειαστεί να ΠροσΠαθήσουμε για μια­ "Ρο έγραφε αυτό στην εΠιστολή της. φορα ακόμα.­ "Γι έγραφε, ­ Γιατί, "Γι λαθος καναμε;­ Ότι εχει αΠόλυτη εμΠιστοσύνη στις εΠιλογές σου, ­ Δεν καναμε κανενα λαθος. Όλα εγιναν όΠως εΠρεΠε

όΠοιες και αν είναι. Έὶτσι ελεγε. να γίνουν.­ Ορθα, λοιΠόν, δεν τη λυΠηθήκαμε, ουτε τότε ούτε με­ ” ­ Τότε;

τα/ισως, μαλιστα, να ήμασταν εμείς αξιοι λύτιης αΠ” αυτήν, ­ Ο δρόμος Που μας δόθηκε δεν οδηγεί στο τερμα. Αυ­όχι αυτή αΠό εμας. τό είναι όλο. Αν είχαμε αΠοτύχει στον δρόμο αυτό, θα εΠρε­

­ Κανένας δεν ήταν αξιος λύΠης αΠό κανέναν. Αξίζει μόνο Πε να τον ακολουθήσουμε ξανα. Δεν αΠοταχαμε, όμως.να λυΠασαι αυτόν Που αΠό δειλία μένει Πίσω στο δρόμο Που ι Έτσι Πιστεύω. Άρα θα μας δοθεί η δυνατότητα να δοκιμα­του δόθηκε, αλλα αυτό ούτε για μας ισχυει ουτε για τη Λήδα. σουμε στην εΠόμενη διαδρομή, για να μαθουμε καλα το μα­

­ Φανταζεσαι τι θα είχε συμβεί αν τη λυΠόσουν, Καθη­ θημα της αγαΠης. Βίναι το τελευταίο.λωμένη θα είχε μείνει εδώ, στο βασίλειο του χώματος και ­ Δεν βιώσαμε αγαΠη;του νερου, στο βασίλειο του Πηλου, μια Πήλινη Παρουσία θα ­ βιώσαμε, αλλα δεν νιώσαμε, βιώσαμε αλλα δεν εκ­ήταν, όΠως τόσες και τόσες αλλες, φθαρτή και φευγαλέα, φρασαμε αγαΠη, Αγησίλαε.αλλα δεν είναι μόνο αυτα, θα είχε καθηλώσει και εμας μα­ ­ Η συμΠεριφορα σου αΠεναντι στη Δήδα δεν ήταν Πρα­ζί της, θα μας είχε εκτρειμει αΠό την Πορεία, Που έΠρεΠε να ξη αγαΠης,ακολουθήσουμε, αν είχες ενδώσει σ' αυτό Που εκείνη ονό­ ­ Όχι. Ήταν Πραξη λογικής και υΠολογισμού. Εὶίχε αι­μαζε «ερωτα». Η εΠιμονή της ήταν ανεξήγητη. Διερωτώμαι τία και σκοΠό.μήΠως ήταν «ζευγαρι» σου σε καΠοια αλλη Περίσταση. ­Έστω, αλλα δεν είναι αυτό Πιο αΠοτελεσματικό αΠ, την

­ ΜΠορεί. Το έχω σκεφτεί. Αν, όμως, ήταν ετσι, δεν θα αγαΠη,έΠρεΠε κατι να θυμαμαι κι εγώ, ­ Δεν λεω ότι έκανα λαθος. Σωστα έΠραξα, αλλα η Πρα­

­ Δεν νομίζω. Οι γυναίκες είναι Πολύ Πιο ευαίσθητες, ξη μου αυτή δεν έχει καμμία σχέση με την αγαΠη. ΠώςΠολύ Πιο Προχωρημένες σε τέτοια ζητήματα. Σ) εμας κα­ μΠορείς να αγαΠας όταν δεν μΠορείς να λυΠασαι, Πώς μΠο­θε ευαισθησία, καθε είδους ευαισθησία, καταΠιεστηκε και ρείς να αΠοχωριστείς μόνιμα τον κόσμο αυτό της Πλανηςεξαφανίστηκε αΠό τη σφοδρότητα και τη βιαιότητα της αν δεν μαθεις να αγαΠας με την καρδια, όχι με το μυαλό,στρατιωτικής εκΠαίδευσης Που δεχθήκαμε. ­ Άρα θα εΠανέλθουμε, λες, κρατώντας γραφίδα, όχι ξίφος;

[θιθ] [Βιι]

ἑ Γραφίδα. καθε μου εΠιθυμίας, φυσικής ή αφόσικης, εΠειδή έτσι ήταν­ Και το Πεδίο της μαχης θα είναι στρωμένο με αγα­ μαθημένη να κανει, χωρίς Ποτέ να δυσανασχετήσει ή να δυ­

Πανθους; στροΠήσει, χωρίς Ποτέ να ζητήσει κατι Περισσότερο αΠό τη­ Με αγαΠανθους. χαρα Που η ίδια αΠολαμβανε Προσφέροντας χαρα σζ εμένα ή

­ Ποτισμένο με νερό, όχι με αίμα; τη χαρα Που της έδινα εγώ σε ανταΠόδοση και δεν μΠορώ, μα­ Όχι αίμα. Όχι αλλο αίμα. τους θεούς, να σκεφτώ τίΠοτα Πιο αξιαγαΠητο αΠ® αυτό. Δεν­ Η κλαγγή των όΠλων δεν θα ακουγεται, Πρόσφερε και δεν ζήτησε Ποτέ Περιττα γλυκόλογα ή ανώφε­­ Δεν θα ακουγεται. λες χειρονομίες Παθους. Και αυτή έζησε τη ζωή Που της δό­

­ Οι οιμωγές των Πληγωμένων, θηκε, αναζητώντας σζ εμας το αναγκαίο στήριγμα. Δεν είχε δι­

­ Ας μην Πληγώσουμε αλλους. Φτανει. κή της ζωή, είχε τη δική μας. Έζησε μόνο για να Προσφέρει­ Θα ήθελες εσυ να ζήσεις έτσι; Μαλακωσε, νομίζω, η οί εμας, αλλα αυτή δεν είναι μια ζωή δαΠανημένη, είναι ζωή

ξένη την ψυχή σου. κερδισμένη, ζωή εξόιμωσης, το καθήκον και η αγαΠη Περι­­ Αν είναι θέλημα θεου, ναι, αν ΠρέΠει, ναι, μΠορώ να ζή­ Πλεγμένα με τρόΠο αξεδιαλυτο. γΠοκλίνομαι στη μνήμη της

σω και έτσι. με ευλαβεια, σκόβω και φιλώ το χώμα Που τη σκεΠαζει.¬ Εὶγώ δεν ξέρω. Στο θέλημα του θεου θα υΠοκύιμω, φυ­ ­ Και σ” εμένα έτσι φέρθηκε, χωρίς να έχει καμμία υΠο­

σικα, και θα ΠροσΠαθήσω να είμαι εΠαρκής στη ζωή Που χρέωση/Ηξερε, βέβαια, Πως ό,τι είναι δικό σου είναι και δι­εκείνος μου δίνει, αλλα δεν θα είναι για μένα τίΠοτα αλλο κό μου, αλλα υΠοχρέωση αΠό το νόμο δεν είχε αΠέναντι σ,

η ζωή αυτή Παρα μια καλοΠαιγμένη θεατρική Παρασταση. εμένα. Ωστόσο, δέχθηκε Παντοτε τα Παντα με χαμόγελο σταΜε ξενίζει αυτός ο κόσμος της αγαΠης. "Γη Φιλονίκη Προ­ χείλη. Δεν Προσφέρθηκε Ποτέ, κρατώντας τη θέση της, αλ­

τιμώ, όχι τη Αήδα. Τη Φιλονίκη, τη γυναίκα της λογικής, τη λα αΠοδέχθηκε Παντοτε, είτε ήσουν εσυ Παρών είτε όχι. Βκ­γυναίκα της συνέΠειας, αΠοτελεσματική όσο καθε ερωτευ­ Παιδεότηκε για να ανακουφίζει και να στηρίζει Πολεμιστέςμένη γυναίκα, τη δική μας γυναίκα Προτιμώ, τη ΣΠαρτια­ και έζησε ευτυχισμένη και Πλήρης κανοντας αυτό ακριβώςτισα. Τι έχεις, Πραγματι, να Πεις για τη Φιλονίκη; Σ) αυτήν για το οΠοίο ταχτηκε. Όσο για τη Αήδα, έτσι όΠως τα λες,δεν Προκαλεσες ουτε Πόνο ούτε θλίιμη. δεν ΠρέΠει να στεναχωριέσαι. Προκαλεσες Πόνο και θλί­

­ Όχι, βέβαια. 'Γι θλίψη να Προκαλέσω, Μου φέρθηκε Πα­ ιμη Πρώτα στον εαυτό σου και μετα σ” αυτήν, αλλα είχες ένα

ντα με σεβασμό και ευγένεια, όΠως ήταν υΠοχρεωμένη αΠό σκοΠό και ο σκοΠός αυτός εΠιτεύχτηκε.τους νόμους της Πόλης. ΣυνεΠής και αυτή, όΠως και εμείς. ­ Αν εγώ ήθελα να αυτομαστιγώνομαι, Ποιος λέει ότι εί­Ήταν, όΠως το λες, γυναίκα της λογικής, όχι του Παθους. χα το δικαίωμα να μαστιγώνω αλλους, ίΕΠρεΠε να την αΠο­

ΣΠαρτιατισα, όχι Κορίνθια εταίρα. Με γλυκύτητα και καλο­ θαρρόνω αΠό την Πρώτη στιγμή, έΠρεΠε να κλείσω τηνσύνη Παραχώρησε Παντοτε το σώμα της για την ικανοΠοίση Πόρτα βίαια, όχι να την αφήσω ορθανοιχτη και να την κλεί­

[3ι2] [θιθ]

σω μετα, όταν οι ψευδαισθήσεις της είχαν εδραιωθεί. Αα­ αναιρείται μόνιμα αΠό τη ζήλια. Μέθη συναισθηματική εί­θος ήταν αυτό. ΠροσΠαθησα να το διορθώσω με το μόνο ναι ο έρωτας και δεν μου έλειιμε Ποτέ, όΠως ακριβώς δεντρόΠο Που ήξερα, βίαια και αΠοφασιστικα, οδηγώντας την μου έλειιμε η Πραγματική μέθη. Δεν μΠορώ να διανοηθώμέσα αΠό τη λυτρωτική διαδικασία του Πόνου εκεί Που η τον εαυτό μου να χανει τον έλεγχο, είτε συναισθηματικα εί­ίδια ήθελε να φτασει, αλλα δεν ήξερε Πώς. Τώρα είναι εκεί τε σωματικα. Με εξοργίζει η ιδέα της μέθης, καθε μέθης.και Περιμένει και ελΠίζω η Φιλονίκη να είναι μαζί της. Δεν την ήθελα Ποτέ, ούτε με αΠασχόλησε η στέρησή της.

­Αγωνιας αν θα φτασουμε κι εμείς εκεί, Βίναι το αΠοκούμΠι των αδύναμων και αδύναμος δεν αι­­ Δεν αγωνιώ, αναρωτιέμαι. Η Αήδα είχε σίγουρα αδι­ σθανθηκα σζ όλη μου την ζωή. Αλλο μέγεθος, βέβαια, ασύ­

κο. ΌΠοια ζωή σου δόθηκε, αυτήν ΠρέΠει να ακολουθήσεις, γκριτο, είναι η αγαΠη, η βαθια και αΠόλυτη αγαΠη, Που ενώ­Πιστα και εναρετα. Σ' εμας δόθηκε η ζωή του Πολεμιστή, νει εμας τους δύο, αΠό την Παιδική μας ηλικία, μια αγαΠηαρα αυτήν έΠρεΠε να ακολουθήσουμε και να είμαστε καλοί Που κινείται Πέρα αΠό τα ανθρώΠινα, Πέρα αΠό τα όρια τηςσζ αυτό ακριβώς Που μας έταξαν οι θεοί, όχι σε κατι αλλο, Πλανης Που ονομαζεται «έρωτας».αγνωστο και ξένο. Αν αλλαξεις κατεύθυνση στη μέση της ­ Εγώ τη «μέθη» τη δοκίμασα για λίγο, εΠιδερμικα έστω,διαδρομής, δεν οδηγείσαι Πουθενα. Αντί να τελειοΠοιηθείς και ξέρω καΠως τη γεύση της. Πραγματι κινδυνεύεις να χα­στο δρόμο Που ανήκεις, γίνεσαι μια μετριότητα σε Πορεία σεις τον έλεγχο. ΜΠαίνεις σε ένα στροβίλισμα διανοητικό,Που δεν σου ταιριαζει. Γι, αυτό είχε αδικο η Λήδα, μόνο Που το σώμα Πλημμυρίζει αΠό μια ακατανόητη και ακατανίκη­αυτή δεν έκρινε με βαση το δίκιο ή το αδικο, αλλα με αλλα τη ευεξία, αρχίζεις να ξεχνας οτιδήΠοτε αλλο, είναι Πολύ Πε­κριτήρια, δικα της. ρίεργη κατασταση. Αδύνατο να αντισταθούν οι αδύναμοι,

­ Αρα γιατί αναρωτιέσαι; ακόμα και όταν η αντίσταση είναι εΠιβεβλημένη αΠό τις­ Θα σου Πω. Αυτό Που οι αλλοι ονομαζουν «έρωτα», τον Περιστασεις. ΑνθρώΠινη κατασταση είναι αυτή.

κοινό έρωτα εννοώ, τον ανθρώιιινο, εμείς δεν τον υΠοιμια­ ­ Γιατί εμείς τι είμαστε, Στην τετραβαθμη κλίμακα «αν­στήκαμε καν. Μαλλον, εγώ τον υηοιμιαστηκα, εσύ όχι. θρωτιος, ήρωας, ημίθεος, θεός», τι είμαστε, Δεν είμαστε αν­ΒΠΡΒΠΘΞ ΜήΠ00ς στερηθήκαμε κατι μεγαλειώδες, κατι θεϊ­ θρωΠοι, ·

κό, κατι Που θα μας έδινε τη δυνατότητα να Προχωρήσου­ ­ Βίμαστε κοινωνικα αγρίμια, Αγησίλαε. Αυτή είναι η

με ένο βήμο ΠΟΡΟΠέΟ0 στην ατραηό της γνώσης, χωρίς να αλήθεια. Αν ξεφύγαμε αΠό την κατηγορία των ανθρώΠωναλλαξουμε τη δική μας κατεύθυνση. και Πλησιαζουμε τους ήρωες δεν το ξέρω. Οι θεοί το ξέ­

­ Δεν νομίζω. ΑΠοφύγαμε τη θλιβερή μονομανία Που ρουν και αυτοί θα μας το Πουν όταν έρθει η ώρα να τουςΠροκαλεί ο έρωτας, αντισταθήκαμε στον αΠομονωτισμό και αντικρίσουμε. Αυτό Που ξέρω είναι ότι για τους αλλους αν­την ισόβιαιαιχμαλωσία του ενός συζύγου αΠό τον αλλο, θρώΠους είμαστε ανυηόφοροι και εΠικίνδυνοι.αντισταθήκαμε σ' εκείνο το Περίεργο είδος αγαΠης Που ­ Ποιους αλλους ανθρώηους; Όλη η Πόλη ήταν έτσι, όταν

[Ή4] [θιδ]

ημοονον Πονονο· Μην το ξοΧνοο­Ήνον μοθομο νο φοοομοονο ένας λαός, οι νἔἱσσαίοι, Που ισχυρίζονται ότι είναι συγγενείςέτσιφερθήκαμε,μόωσΠουεμεκ;γηαμετηοκαλοίμαθητές μ°εμός7ηῃ“;ΣΠορῃότεςοΠο ολλοννο Κον οκολομθηοομο το ονοονμονο Πνοτο­ ­ Ποιοι είναι αυτοί, "Γι λαός είναι; Πού έχουν Πολεμήσει,

­ Όχι μόνο εμείς, αλλα και Πολλοί αλλοι. ­ μια την ακρίβεια δεν είναι «λαός», αλλα μία ομαδα Που

_ Πολλον ολλονι νον› μονο Πονν ο οονθμοο νομο ομνοΧώο ανήκει σε καΠοιο ευρύτερο φυλετικό σύνολο, τους Εὶβραίους.μωάΝεΠΠ/ἙΠανκαιοταλευαηοιαΠόεμαςεκλωηωυν,μα­ ΊηῃωςεημήςονἠκοωμεΟτηνξαληνῃαιφυλή7ολλύξεχωρρζννομονλνοκλοημονκονη ΣΠοονη­ ζουμειηιότουςιηιόλοηιουςίβλληνες,έτσιλένε‹ΠνΒσσακΠ

­Αν οννον ονον νο νννον› οον μΠοοον νο το οΠονοοΨον Κο­ ότι ανήκουν στους Εβραίους, αλλα ζούνε τελείως διαφο­νονο­ ΤοννλοΧνονον› ομωο› νςολο θο ηνον η Πολη νο μην Κο­ ρετικα αΠό αυτούς. Ζούνε κοινοβιακα, όΠως εμείς ΠερίΠου.νοοοοοοονΠοοοοομΠκο›οονο κοντοΠοΠΠοΠΚο7ολλονιοο· ()ιΗβραυωεήναιλαόςεμτκηΠκός,αραἱκηιμηορείναέχουννομη νηο ολη νο κονοονοοφονίπννοο μονο μοΧη›νΠο μοΧη κατπηα συγγένεια μ'εμας Που αΠαγορεύεταινα ασχολη­οΠοφοονοννκη› Χωονο οΠνζώννοο­ ννννο μοΧη με ολοννο νομο θούμε με το εμΠόριο. Για τους Εὶσσαίους, ειδικα, δεν γνω­«όμοιους»ιιεσμένους.”Ητσι,γκινα τη±ηθούν οιΠρόγονοί ρίζα›κότισηγΚεΚριμένο_μονο­ Ανννο θο ηθολο­ Άλλο η νςοννοονοοφη η ονννμη κατα­ ­ Άρα είναι Περίεργο αυτό Που ισχυρίζονται/νσως εν­ονοοφη› ολλο η οΠοοονθοοη­ νοούν ότι έχουν συγγένεια μ” εμας κοινωνικα, όχι στρατιω­

Π Σμμφωνώι ννονν το οονοο το βλοΠω νο οννννίοννοώνο­ τικα. Θα έΠρεΠε, ίσως, να το εξετασουμε, γιατί κανένας αλ­

ννον ηοη Πονω οΠο νην Πολη› ονομονοννοο νο ΨννΧοοοονημο λος μέχρι τώρα δεν έχει διατυΠώσει Παρόμοιο ισχυρισμό.νΨ§ΔϋΠΠήΠωνονἩωΧὉΠΠηΨθωώ%ομωονοοώμονηο ­ΝατοεαπῶκωμεαννομΖωςόΠέχωκαΠωααΗααλΛακεδαίμονος.ΔενιιρέΠεινατεμαχκαΠΠ,ενά›ακόικισΠα­ λό­Π)βλέῃσ›μ6λλογητήΘονοοοζον­ Μνο μοΧη οΠονΡοονοννκη κον μονο το νολοο­ Δεν μ, ονο­ Ενω εμείς τελειώναμε τη συζήτησή μας και Πλησίαζε,χλεί το τέλος, όλα καΠοτε τελειώνουν, με ενοχλεί η ταΠεί­ Πω, η σιγή Που όλα το Περιέχει, Πέρα μακρια, στο Πεδίονοοοη κον Πονω οΠ7 ολο η ληθη› Πονν η νοΠοννωοη θο φέρον­ ασκήσεων, οι έφηβοι συνέχιζαν να γυμναζονται. Ήτρεχαν

_ Ληθη οον θο ννΠοοξον› ννονν ονμοονο μνο Πολη μονοον­ Πανω κατω, λαχανιασμένοι, φώναζαν τα συνθήματα τους,κη­ Δεν μΠοοΧον ολλη οον τη ονκη μοο› οονο θο ννΠοοξον Κο­ τραγουδούσαν, ίδρωναν και κόΠιαζαν. Έτσι όΠως τους κοι­Πονο ονννον?ονΧη ονο μέλλον­ Ανννο οννον Ποο με νοητοοον Κον ταζαμε, εγώ αναρωτιόμουν αν θα τους δινόταν η ευκαιρίαμονν οννον νη βοβονοτηνο ονν ληθη ννο νομο Πολομνονοο μοο› να φύγουν με το ξίφος στο χέρι ή θα τελείωναν και αυτοί τηλήθηγκιτηναρετήτους,δενθαυηαρξω. ῷρήτουςηλυαωμένοικαιαΠοκαμωμένοταθελατουςκερ

τονἶννον οννον› ονμοονο μνο Πολη μονοονκηι ον κον ΠοοΧθοο δίζοντας το αΠρόσμενο τρόΠαιο μιας αχρείαστης γαλήνης.ανδρες της Παλιας μου ενωμοτίας, Που γύρισαν αΠό τηνΑσία, μου είΠαν κατι Πολύ Περίεργο. νηαρχει, λένε, εκεί

[ἔιβ] [ὅιἶ]

ΤΟ ΒΙΒΛΙΟΤΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΜΠΑΛΤΑΚΟΥ

ΕΡΜΟΚΟΠΙΔΕΣ

ΣΕΛΙΔΟΠΟΙΗΘΗΚΕ ΣΤΟ ΕΠΙΤΡΑΠΕΖΙΟ ΕΚΔΟ­ΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΤΩΝ ΕΚΔΟΣΕΩΝ «ΕΛΛΗΝΙΚΑΓΡΑΜΜΑΤΑ Α.Ε.››. ΤΑ ΦΙΛΜ ΚΑΙ ΤΟ ΜΟΝΤΑΖΕΚΑΝΕ Ο ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΚΟΝΤΟΜΗΝΑΣ. ΗΕΚΤΥΠΩΣΗ ΕΓΙΝΕ ΑΠΟ ΤΟΝ Θ. ΔΕΛΗ ΤΟΝΑΠΡΙΑΙΟ ΤΟΥ ΖΟΟ6 ΓΙΑ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟ ΤΩΝ

ΕΚΔΟΣΕΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ Α.Ε.

#