Το κρύσταλλο Λίνα Αλεξάκη 5,10... Μέτρησε το κύμα ο Ιδομενέας και κοίταξε τα βότσαλα κάτω απ’ τα πόδια του. Ο πρωινός ήλιος του ζέσταινε το πρόσωπο. Αχτίδες χόρευαν μαζί με σύννεφα καπνού. Το τσιγάρο στο στόμα σιγά σιγά να λιώνει, να καίγεται. Μια απόφαση είναι όλα. Ένα κρύσταλλο κουνήθηκε μέσα στο ζαλισμένο του μυαλό, ένα κρύσταλλο που δε θα ξαναβρισκόταν ποτέ στην ίδια θέση. Να τον βοηθάει να ακούσει καλύτερα τον αέρα, να τον βοηθάει να μετρά προσεκτικά το κύμα... Δε θα έστιβε ξανά τη γύρη. Και το κελάηδημα θα του ήταν πλέον άγνωστο. Προϊόν μιας άλλης ζωής και παρενέργεια του αδηφάγου χρόνου που καταπίνει ανελέητα τα θύματά του. Πέρασε το βλέμμα του πάνω απ’ τα απέναντι βουνά, μιας άλλης χώρας, όχι της δικής του. Μιας χώρας που κάποτε τον περίμενε όπως και τόσες άλλες. Μα δεν την επισκεύτηκε ποτέ. Δεν βρήκε διάθεση, ούτε και χρόνο. Πνιγμένος μέσα στα καθημερινά προβλήματα. Οι γλάροι ψηλά πάνω απ’ τη θάλασσα κυνηγούσαν τώρα το σύννεφο που κατέβαινε απ’ το βουνό. Προσπαθούσαν μάταια να ενωθούν μαζί του. Κι αυτός εκεί επίμονα, να παρακολουθεί το ταξίδι τους. Το κρύσταλλο μετακινήθηκε ελάχιστα, σχεδόν ανεπαίσθητα, όμως σίγουρα είχε μετακινηθεί. Όλα ήταν μια απόφαση. Και κάθε απόφαση μετακινούσε το κρύσταλλο λιγάκι πιο μέσα. Όλο και πιο μέσα. Ένιωθε πολύ άσχημα, σχεδόν μια αίσθηση ναυτίας που όλο και δυνάμωνε. Και έσβηνε κάθε τόσο και μια ανάμνηση. Μαζί με τα χάρτινα καραβάκια που κατασκεύαζε. Που τ’ άφηνε να πλέουν πάνω στο κύμα μέχρι ένα άλλο πιο θρασύ να τ’ αγκαλιάσει και να τα μεταφέρει στο βυθό. Για να γνωρίσουν κι αυτά μια βρεγμένη άμμο και να ερωτευτούν κάποιο κοχύλι. Και με κάθε καραβάκι που βούλιαζε χανόταν μαζί και μια ανάμνηση. Το κρύσταλλο έμπηγε τις αιχμηρές γωνίες του στις σκέψεις, στις ιδέες του. Σε όνειρα και απόψεις. Σε χαμόγελα και κλάμματα που σημάδεψαν την άχαρη ζωή του. Την ανούσια ύπαρξή του. Δεν είχε περάσει απέναντι ποτέ του, αν και το’ χε ονειρευτεί τόσες φορές... Κολυμπούσε συχνά κάποτε σ’ αυτή την παραλία. Δοκίμασε να χαμογελάσει αλλά κάτι στους μύες του προσώπου του είχε παγώσει. Προσπάθησε να θυμηθεί την τελευταία φορά που ένιωσε πραγματική χαρά αλλά μάλλον η ανάμνηση αυτή είχε γραφτεί πάνω σ’ ένα χάρτινο καράβι που ήδη το νερό είχε παρασύρει πολύ μακρυά. Το τσιγάρο κόντευε να τελειώσει και ήταν το τελευταίο του. Δεν είχε κουράγιο να πάει να αγοράσει πακέτο. Θα πετούσε απλά τη γόπα μες στη θάλασσα, να συνεισφέρει κι αυτός στη μόλυνση του περιβάλλοντος. Το τελευταίο τρελό πράγμα που θα’ κανε στη ζωή του... Τι είχε σκεφτεί μόλις;... Το κρύσταλλο κινήθηκε λίγο ακόμα. Ένιωσε ένα μούδιασμα πίσω απ’ τα μάτια. Ένας αέρας σηκώθηκε και το κύμα έγινε πιο έντονο. Χάιδεψε τα βότσαλα και έφτασε μέχρι τα πόδια του. Τα μούσκεψε. Εκείνος άγγιξε τα βρεγμένα δάχτυλά του και η αίσθηση του φάνηκε περίεργη. Σαν να άγγιζε βελούδινο μέταλλο... Η γεύση του ήταν παράξενη. Άλλη μια ανάμνηση είχε σβηστεί. Ήταν η μορφή της μητέρας του, ή μήπως ο μεγάλος του έρωτας; Μια σκοτοδίνη μόνο... και το κύμα να δυναμώνει κι άλλο. Ήταν σε παραλία ή μήπως σ’ όνειρο; Ένας γλάρος πέταξε πολύ κοντά στη θάλασσα και βούτηξε να πιάσει ένα... τι; Πώς το έλεγαν; Θυμόταν ότι του άρεζε να τρώει κι αυτός αυτό που τώρα το γλαρόπουλο κρατούσε στο ράμφος του καθώς απομακρυνόταν. Ήταν τα πάντα μια απόφαση μονάχα... τίποτα άλλο. Μούδιασμα, ένα κύμα ακόμα κι ο παφλασμός σχεδόν να μην ακούγεται. Τα σύννεφα γίναν πιο γκρίζα. Το κρύσταλλο... το κρύσταλλο... ήταν τα πάντα μια απόφαση μονάχα... και ένα κρύσταλλο. Ένα κρύσταλλο και μια απόφαση. Κύμματα και σκοτάδια. Γλάροι που αρπάζουν ψάρια, μόνο γιατί το αποφασίζουν. Κι απέναντι χώματα, βουνά που δε θ’ αγγίξει ποτέ. Κρύσταλλο κι ένα όνειρο... ήταν τα πάντα μια απόφαση μονάχα. Γιατί όμως δεν την πήρε ποτέ; ……………………………………………………………………………………………………………… …………. Την άλλη μέρα στην παραλία υπήρχαν μόνο βότσαλα, μια γόπα κι ένα κρύσταλλο που έλαμπε στο φως του ήλιου το πιο όμορφο φως που μπορεί κανείς να φανταστεί... σαν άπιαστο όνειρο!...
