1960-80-ական թթ. նկատելիորեն ուժեղացավ համաշխարհային հասարակայնության հետաքրքրությունըՀայկական հարցի նկատմամբ, և այն քննարկվեց միջազգային տարբեր

կազմակերպություններում, գիտական և հասարակական համաժողովներում, կոնֆերանսներում ևգիտաժողովներումֈ 1960-ական թթ. վերջից Հայկական հարցը դարձավ ՄԱԿ-ի Մարդու իրավունքներիհանձնաժողովի ազգային փոքրամասնությունների պաշտպանության և խտրականության կանխման

ենթահանձնաժողովի քննարկման առարկաֈ Հայկական հարցին հատուկ նվիրվեց Փարիզի ժողովուրդներիմշտական ատյանի նիստը 1984-ի ապրիլին, եկեղեցիների համաշխարհային խորհրդի համագումարը

(ԱՄՆ, 1989-ի մայիս) ևն, որոնց որոշումներում նշվեց հայ ժողովրդի նկատմամբ Թուրքիայի իրագործածցեղասպանության վնասների փոխհատուցման անհրաժեշտությունը, սփյուռքահայերին իրենց հայրենիքըվերադառնալու իրավունքի ապահովումըֈ Հայոց Ցեղասպանության փաստի համաշխարհային ճանաչմանև դատապարտման հարցին 1970-80-ական թթ. գործուն աջակցություն ցույց տվեցին մի շարք երկրներ

(Հունաստան, Ֆրանսիա, Արգենտինա, Ուրուգվայ ևն)։ԱՄՆ-ի Սենատում և Ներկայացուցիչներիպալատում բազմիցս քննարկվեցին Օսմանյան կայսրությունում Հայոց Ցեղասպանության մասին

բանաձևեր, որոնք, սակայն, Թուրքիայի ճնշմամբ մերժվեցինֈ Թուրքիան վարում է ՀայոցՑեղասպանության փաստը չճանաչելու և մերժելու քաղաքականությունֈ 1983-ից Հայկական հարցըքննարկվել է Եվրոխորհրդարանումֈ 1987-ի հունիսի 18-ին Եվրոխորհրդարանն ընդունեց բանաձև

«Հայկական հարցի քաղաքական լուծման մասին»։1988-ի նոյեմբերի 22-ին ՀԽՍՀ ԳԽ ընդունեց , Օրենքօսմանյան Թուրքիայում հայերի 1915 թվականի ցեղասպանության դատապարտման մասին»

փաստաթուղթըֈ