Η ίδρυση της Πρώτης Διεθνούς

(Πηγή: Ριζοσπάστης, Κυριακή 2 Οκτώβρη 2005http://www1.rizospastis.gr/wwwengine/story.do?id=3040052&publDate=2/10/2005)

Όταν στα 1848 κυκλοφορούσε το «Κομμουνιστικό Μανιφέστο» των Καρλ Μαρξ και Φρίντριχ Ενγκελς πολύ λίγοι ήταν εκείνοι που μπορούσαν να εκτιμήσουν την επιστημονική αξία, τη δύναμη και την αντοχή στο χρόνο αυτού του εκπληκτικού κειμένου. Ακόμη λιγότεροι, ίσως, ήταν αυτοί που μπορούσαν να εκτιμήσουν την αξία της τελευταίας παραγράφου του1: «Οι κομμουνιστές - έγραφαν ο Μαρξ κι ο Ενγκελς - θεωρούν ανάξιό τους να κρύβουν τις απόψεις και τις προθέσεις τους. Δηλώνουν ανοιχτά ότι οι σκοποί τους μπορούν να πραγματοποιηθούν μονάχα με τη βίαιη ανατροπή όλου του σημερινού κοινωνικού καθεστώτος. Ας τρέμουν οι κυρίαρχες τάξεις μπρος σε μια κομμουνιστική επανάσταση. Οι προλετάριοι δεν έχουν να χάσουν σ' αυτήν τίποτε άλλο, εκτός από τις αλυσίδες τους. Έχουν να κερδίσουν έναν κόσμο ολόκληρο. ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΟΙ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΧΩΡΩΝ ΕΝΩΘΕΙΤΕ!». Προλετάριοι όλων των χωρών ενωθείτε! Αλήθεια, τι θα μπορούσε να σημαίνει, στην πράξη, αυτή η φράση;

Το εργατικό κίνημα από τη γέννησή του ακόμη - και πριν την εμφάνιση του Μαρξισμού - υπήρξε διεθνιστικό. Ήταν αδύνατο να κλειστεί στα περιορισμένα σύνορα μιας χώρας, όσο μεγάλη κι αν ήταν, ήταν αδύνατο να περιοριστεί στους στενούς ορίζοντες ενός έθνους, όσο ισχυρό και μεγάλο κι αν ήταν, γιατί οι παραγωγικές σχέσεις, στο πλαίσιο των οποίων γεννήθηκε ουδέποτε αναγνώρισαν εθνικούς ή κρατικούς περιορισμούς. Έγραφαν οι Μαρξ - Ενγκελς στο «Κομμουνιστικό Μανιφέστο»2: «Οι εργάτες δεν έχουν πατρίδα. Δεν μπορεί να τους πάρεις αυτό που δεν έχουν. Μα μια και το προλεταριάτο πρέπει πρώτα να καταχτήσει την πολιτική εξουσία, να ανυψωθεί σε εθνική τάξη3, να συγκροτηθεί το ίδιο σαν έθνος, είναι και το ίδιο επίσης εθνικό αν και σε καμία περίπτωση με την έννοια της αστικής τάξης. Οι εθνικοί χωρισμοί και οι εθνικές αντιθέσεις ανάμεσα στους λαούς εξαφανίζονται όλο και περισσότερο με την ανάπτυξη της αστικής τάξης, με την ελευθερία του εμπορίου, με την παγκόσμια αγορά, με την ομοιομορφία της βιομηχανικής παραγωγής και των συνθηκών ζωής που αντιστοιχούν σ' αυτήν. Η κυριαρχία του προλεταριάτου θα τους εξαφανίσει ακόμα πιο γρήγορα. Η κοινή δράση του, τουλάχιστον στις πολιτισμένες χώρες, αποτελεί έναν από τους πρώτους όρους της απελευθέρωσής του». Δεν επρόκειτο για κανενός είδους προσπάθεια διατύπωσης προφητειών αλλά για επιστημονικά συμπεράσματα που ξεπηδούσαν μέσα από τη μελέτη της κοινωνικής πραγματικότητας. Ας δούμε, όμως, πώς πήρε σάρκα και οστά η εκτίμηση των ιδρυτών του επιστημονικού σοσιαλισμού ότι η κοινή δράση του προλεταριάτου τουλάχιστον στις πολιτισμένες χώρες, αποτελεί έναν από τους πρώτους όρους της απελευθέρωσής του.

1

Στις αρχές της δεκαετίας του 1860 στο ευρωπαϊκό εργατικό κίνημα ο διεθνισμός γνωρίζει μια νέα ανάταση. Στα 1862 είχαν επισκεφθεί τη Διεθνή έκθεση του Λονδίνου πάνω από 300 Γάλλοι εργάτες και 12 Γερμανοί, οι οποίοι συζήτησαν με τους Άγγλους Τρεϊντγιουνιστές για τη δυνατότητα δημιουργίας μιας Διεθνούς Εργατικής Οργάνωσης. Λίγο καιρό αργότερα, στις 22 Ιούλη του 1863 οι Άγγλοι και οι Γάλλοι εργάτες είχαν οργανώσει μαζί ένα συλλαλητήριο στο Λονδίνο, με σκοπό να διαμαρτυρηθούν ενάντια στην κατάπνιξη της εξέγερσης της Κρακοβίας και για να ζητήσουν να δοθεί ανεξαρτησία στην Πολωνία. Εκεί ξανατέθηκε το θέμα συγκρότησης μιας εργατικής Διεθνούς. Το Νοέμβρη του 1863 οι Άγγλοι εργάτες απηύθυναν στους Γάλλους συναδέλφους τους μια έκκληση, με την οποία τους καλούσαν να συγκροτήσουν μια παγκόσμια οργάνωση4. Στην έκκληση, μεταξύ άλλων, σημειωνόταν:

«Η αδελφοσύνη των λαών είναι εξαιρετικά αναγκαία προς το συμφέρον των εργατών. Γιατί κάθε φορά που προσπαθούμε να καλυτερέψουμε τη θέση μας με την ελάττωση των ωρών της εργασίας και με την αύξηση των ημερομισθίων, οι καπιταλιστές μας απειλούν ότι θα μισθώσουν Γάλλους, Βέλγους και Γερμανούς εργάτες που θα αναπληρώσουν την εργασία μας με χαμηλότερη τιμή. Δυστυχώς, η απειλή αυτή πραγματοποιείται συχνά. Το λάθος, βέβαια, δεν είναι των συντρόφων της ηπείρου5, αλλά οφείλεται αποκλειστικά στην έλλειψη κανονικής σύνδεσης μεταξύ των μισθωτών των διαφόρων χωρών. Ελπίζουμε, ωστόσο, πως η κατάσταση αυτή θα πάρει τέλος σε λίγο καιρό, γιατί οι προσπάθειές μας να ανεβάσουμε τους κακοπληρωμένους εργάτες στο ίδιο επίπεδο με κείνους που παίρνουν υψηλά ημερομίσθια, θα εμποδίσουν τους εργολάβους να χρησιμοποιούν μερικούς από μας ενάντια στους άλλους, για να υποβιβάζουν το επίπεδο της ζωής σύμφωνα με το κερδοσκοπικό τους πνεύμα»6. Η έκκληση κατέληγε με την πρόταση «να συγκληθεί μια συνέλευση των αντιπροσώπων της Γαλλίας, Ιταλίας, Γερμανίας, Πολωνίας, Αγγλίας και όλων των χωρών όπου υπάρχει επιθυμία συνεργασίας για το καλό της ανθρωπότητας»7.

Οι Γάλλοι εργάτες, αν και χρησιμοποίησαν την έκκληση για προπαγάνδα στα εργοστάσια, άργησαν να απαντήσουν στους Άγγλους συναδέλφους τους. Πέρασε σχεδόν ένας ολόκληρος χρόνος και τελικά η απάντηση ήρθε. Στις 28 Σεπτέμβρη του 1864 στην αίθουσα του Αγίου Μαρτίνου στο Λονδίνο συγκεντρώθηκαν εκπρόσωποι των

Απεργία σε εργοστάσιο ζάχαρης στη Γαλλία το 1865

Απεργία στο Πρέστον το 1853

2

εργατών της Αγγλίας, της Γαλλίας, της Γερμανίας, της Ιταλίας, της Πολωνίας και της Ιρλανδίας. Η αίθουσα ήταν ασφυκτικά γεμάτη και των εργασιών προήδρευσε ο καθηγητής Ε. Σ. Μπίσλι που είχε μεταφράσει στα γαλλικά την προαναφερόμενη αγγλική έκκληση προς τους Γάλλους εργάτες. Επίσης, ο Τζορτζ Οτζερ, που ήταν ο βασικός συντάκτης της, τη διάβασε εκ μέρους των Άγγλων εργατών στους παραβρισκόμενους. Αμέσως τον ακολούθησε στο βήμα ο Μ. Τολέν που διάβασε, εκ μέρους της γαλλικής αντιπροσωπείας, την απάντηση των Γάλλων εργατών8. «Παγκόσμια πρόοδος - είπε ο Τολέν9 -, καταμερισμός της εργασίας, ελευθερία του εμπορίου, ιδού οι τρεις παράγοντες που πρέπει να απασχολήσουν την προσοχή μας, γιατί είναι τέτοιοι που μπορούν να μεταμορφώσουν ριζικά την οικονομική ζωή της κοινωνίας. Αναγκασμένοι από τη δύναμη των πραγμάτων και τις ανάγκες της εποχής, οι καπιταλιστές σχημάτισαν ισχυρές οικονομικές και βιομηχανικές ενώσεις. Αν δε λάβουμε αμυντικά μέτρα, θα συντριβούμε αλύπητα.

Εμείς, εργάτες όλου του κόσμου, οφείλουμε να ενώσουμε τις δυνάμεις μας και ν' αντιτάξουμε ένα φραγμό αξεπέραστο στην τωρινή κατάσταση πραγμάτων που απειλεί να διαιρέσει την ανθρωπότητα σε μια μάζα πεινασμένων και μανιακών ανθρώπων απ' τη μια μεριά και μια ολιγαρχία βασιλιάδων του χρήματος και καλοθρεμμένων βόζων (βουδιστών ιερέων) απ' την άλλη. Ας βοηθήσουμε αμοιβαία για να φτάσουμε στο σκοπό μας».

Μετά απ' όλα αυτά, η ίδρυση της Διεθνούς ήταν γεγονός. Αποφασίστηκε να έχει έδρα της το Λονδίνο, να γίνει δημοσιογραφικό της όργανο η αγγλική εργατική εφημερίδα «Beehive», να καταβάλλονται συνδρομές για τη λειτουργία της και να καθοδηγείται προσωρινά από Κεντρική Επιτροπή με υποεπιτροπές σε όλες τις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες. Τέλος, εκλέχτηκε ένα Γενικό Συμβούλιο από 21 μέλη για την εκτέλεση των αποφάσεων. Το συμβούλιο εξουσιοδοτήθηκε να προσλαμβάνει νέα μέλη κατά την κρίση του10. Προσδιορίζοντας την ιστορική αναγκαιότητα που γέννησε τη Διεθνή ο Μαρξ έγραφε11: «Η περασμένη πείρα έχει δείξει ότι η περιφρόνηση του δεσμού της αδελφοσύνης που έπρεπε να ενώνει τους εργάτες των διαφόρων χωρών και να τους παρακινά να παραστέκονται ο ένας τον άλλον σε όλους τους αγώνες του για τη χειραφέτηση, θα τιμωρείται πάντα με την κοινή ματαίωση των ασύνδετων προσπαθειών τους. Αυτή η σκέψη παρότρυνε τους εργάτες διαφόρων χωρών, που στις 28 του Σεπτέμβρη 1864 συνάχτηκαν σε δημόσια συγκέντρωση, στο Σεντ Μάρτιν Χολ του Λονδίνου, να ιδρύσουν τη Διεθνή Ενωση». Ποιος, όμως ήταν ο ρόλος του Μαρξ στην ίδρυση κι ακόμη περισσότερο στη ζωή της Διεθνούς;

Η παρουσία και ο ρόλος του Μαρξ στην ίδρυση της Διεθνούς

Στο προεδρείο της συγκέντρωσης, στην αίθουσα του Αγίου Μαρτίνου, βρισκόταν και μια επιβλητική μορφή με πυκνά γένια και μαλλιά, που έμελλε να βάλει ανεξίτηλα τη σφραγίδα της σ' αυτήν τη διεθνή εργατική οργάνωση που μόλις ιδρυόταν. Ήταν ο Κάρολος Μαρξ.Ο Μαρξ δεν είχε προηγουμένως σχέσεις με τους διοργανωτές της συγκέντρωσης. Έμαθε γι' αυτήν μια βδομάδα πριν την πραγματοποίησή της από έναν νεαρό Γάλλο δημοκράτη εμιγκρέ, τον Le Lubez, ο οποίος χρησίμευε σαν ενδιάμεσος ανάμεσα στους Γάλλους εργάτες και στις αγγλικές εργατικές ενώσεις. Ο Le Lubez πλησίασε τον Μαρξ για λογαριασμό των διοργανωτών της συγκέντρωσης, του ανέφερε ποιοι ήταν και τι σκόπευαν να κάνουν και τον κάλεσε να παραβρεθεί στη συγκέντρωση σαν εκπρόσωπος των Γερμανών εργατών. Μάλιστα, του ζήτησε να ορίσει στη

3

συγκέντρωση έναν Γερμανό εργάτη για ομιλητή12. Ο Μαρξ δέχτηκε την πρόταση. Να, τι λέει ο ίδιος για το θέμα, σ' ένα γράμμα του στον Ενγκελς με ημερομηνία 4/11/1864: «Εδώ και κάμποσο καιρό, οι εργάτες του Λονδίνου απέστειλαν μίαν αντιπροσωπεία που είχε επικεφαλής της έναν εργάτη που το όνομά του ήταν Tolain, αυθεντικός εργάτης, υποψήφιος στις τελευταίες εκλογές του Παρισιού και θαυμάσιο παιδί (όπως άλλωστε και οι σύντροφοί του). Μια δημόσια συγκέντρωση συνεκλήθη για τις 28 Σεπτεμβρίου 1864 στο St. Martin' Hall με πρωτοβουλία του Odger - τσαγκάρη προέδρου του Τοπικού Συμβουλίου όλων των Τρέιντ-Γιούνιονς του Λονδίνου και της Εταιρίας ζύμωσης των Τρέιντ-Γιούνιονς για την ψήφο - που βρίσκεται σε επαφή με τον Bright και de Cremer, χτίστη, γραμματέα του συνδικάτου των χτιστών... Μ' ερώτησαν, μέσον κάποιου Le Lubez, αν θα συμμετείχα για λογαριασμό των Γερμανών εργατών και μου ζήτησαν να στείλω χωρίς άλλο στη συγκέντρωση έναν εργάτη σαν ομιλητή. Συνέστησα τον Eccarius που εξεπλήρωσε το καθήκον του με λαμπρό τρόπο. Παρευρισκόμουν ο ίδιος στο προεδρείο σαν βουβό πρόσωπο. Ξέροντας ότι αυτή τη φορά το Λονδίνο, όπως και το Παρίσι αντιπροσωπεύονταν από αληθινές δυνάμεις, είχα αποφασίσει ν' απαρνηθώ το συνηθισμένο μου κανόνα ν' αποκρούω αυτού του είδους τις προσκλήσεις»13.Ο αληθινός ρόλος του Μαρξ δεν ήταν ρόλος ιδρυτή της 1ης Διεθνούς. Υπήρξε, όμως, ο αναμφισβήτητος πνευματικός καθοδηγητής της. Ακόμη κι αυτός, ο αναρχικός Μισέλ Μπακούνιν που τόσο πολεμήθηκε μαζί του, γράφει για τον Μαρξ14: «Υπήρξε ένας από τους πρώτους, αν όχι ο πρωταρχικός θεμελιωτής της Διεθνούς... Είναι ακόμη μέχρι σήμερα ένα από τα πιο σταθερά, τα πιο έξυπνα και πιο επιδραστικά στηρίγματα του σοσιαλισμού, ένα από τα πιο δυνατά φράγματα ενάντια στην είσοδο κάθε αστικής τάσης και ιδεολογίας». Το ρόλο του Μαρξ στην ίδρυση της Διεθνούς τον έχει περιγράψει με σαφή και περιεκτικό τρόπο ο Φρ. Ενγκελς, ο οποίος γράφει χαρακτηριστικά15: «Το 1864 ιδρύθηκε η Διεθνής Ενωση των Εργατών. Πολλοί, ιδιαίτερα οι Γάλλοι, διεκδικούσαν την τιμή ότι είναι οι οργανωτές αυτής της Ενωσης. Βεβαίως, ένας μόνο άνθρωπος δεν μπορεί να οργανώσει μια τέτοια οργάνωση. Ενα πράγμα όμως είναι βέβαιο: Απ' όλους που πήρανε μέρος υπήρχε ένας που ήξερε ακριβώς τι έπρεπε να γίνει και τι έπρεπε να θεμελιωθεί κι αυτός ήταν ο άνθρωπος που από το 1848 ακόμα απηύθυνε στον κόσμο την έκκληση: Προλετάριοι όλων των χωρών ενωθείτε. Οταν ιδρύθηκε η Διεθνής, ο Γιοσέφ Ματσίνι επιχείρησε κι αυτός να κερδίσει και να διοχετεύσει για όφελος της δικής του συνωμοτικής και μυστικιστικής Δημοκρατίας Ντίο Ε. Πόπολο, τα στοιχεία που μόλις άρχισαν να συγκροτούνται. Αλλά το σχέδιο καταστατικού και το ιδρυτικό μανιφέστο που παρουσιάστηκαν εξ ονόματός του αποκρούστηκαν και ψηφίστηκαν εκείνα που συνέταξε ο Μαρξ. Από δω και μπρος ο Μαρξ εξασφάλισε την ηγεσία της

Αντιπρόσωποι στο Ι Συνέδριο της Διεθνούς, που έγινε στη Γενεύη από τις 3 έως τις 8 Σεπτεμβρίου 1866

4

Διεθνούς». Για το ίδιο θέμα ο Λένιν σημειώνει16: «Το 1864 (28 του Σεπτέμβρη) ιδρύθηκε στο Λονδίνο η ονομαστή I Διεθνής, η Διεθνής Ενωση των Εργατών. Ο Μαρξ ήταν η ψυχή αυτής της Οργάνωσης ήταν εκείνος που έγραψε την πρώτη "Διακήρυξή" της και μια σειρά αποφάσεις, δηλώσεις και διακηρύξεις της. Ο Μαρξ, συνενώνοντας το εργατικό κίνημα των διαφόρων χωρών, προσπαθώντας να κατευθύνει στην κοίτη μιας κοινής δράσης τις διάφορες μορφές του μη προλεταριακού, του προμαρξικού σοσιαλισμού (Ματζίνι, Προυντόν, Μπακούνιν, αγγλικός φιλελεύθερος τρεϊντγιουνισμός, λασσαλικές ταλαντεύσεις προς τα δεξιά στη Γερμανία κτλ.) και καταπολεμώντας τις θεωρίες όλων αυτών των αιρέσεων και μικροσχολών, σφυρηλάτησε μια ενιαία τακτική της προλεταριακής πάλης της εργατικής τάξης των διαφόρων χωρών».Για το ρόλο του Μαρξ στη Διεθνή, ενδιαφέρουσα είναι και η παρατήρηση που κάνει ο Πρέντραγκ Βρανίτσκι, ο οποίος λέει17: «Στις 28 Σεπτέμβρη 1864 ιδρυόταν στο Λονδίνο η πρώτη Διεθνής Ένωση των Εργατών, δηλαδή η I Διεθνής. Αυτή ήταν έργο της ίδιας της εργατικής τάξης. Αλλά, αν κατάφερε να απελευθερωθεί από τον ουτοπισμό και τον πρακτικισμό, το όφειλε κυρίως στον Μαρξ, που από την αρχή κιόλας αφιερώθηκε με πάθος σ' αυτήν την πρωτοβουλία, στην οποία αναγνώριζε τη μόνη πρακτική δυνατότητα για να πραγματοποιήσει τα θεωρητικά του σχέδια και να εκπληρώσει έτσι το θεμελιώδες καθήκον της εποχής του».

Ο Μαρξ ήταν αυτός που επεξεργάστηκε την Ιδρυτική Διακήρυξη και το Καταστατικό της «Διεθνούς Ένωσης των Εργατών»18, όπως ήταν το πλήρες όνομα της 1ης Διεθνούς. Το έργο αυτό το ανέλαβε, αφού είχαν απορριφθεί σχετικά κείμενα άλλων ηγετικών στελεχών της Ενωσης και το έφερε σε πέρας με εξαιρετική επιτυχία. Τα κείμενά του αυτά, όπως και ο τρόπος που χειρίστηκε το όλο θέμα, αποτελούν, ακόμη και σήμερα, σχολείο ηγετικής επαναστατικής δράσης και συμπεριφοράς. Τόσο στην Ιδρυτική Διακήρυξη, όσο και στο Καταστατικό είναι διατυπωμένο το σύνολο των απόψεων του Μαρξ που βρίσκουμε στο Κομμουνιστικό Μανιφέστο και σε άλλα, προ του 1864, έργα του, αλλά όχι πάντα με την ίδια γλώσσα και την ίδια σκληρότητα στη μορφή. Στόχος του Μαρξ ήταν να ανεβάσει το επίπεδο των μελών της Διεθνούς κι όχι να δημιουργήσει αντιθέσεις φορμαλιστικού χαρακτήρα με τα διάφορα ρεύματα του εργατικού κινήματος που την απάρτιζαν. Γράφει ο ίδιος στον Ενγκελς: «Ηταν πολύ δύσκολο να ενεργήσουμε κατά τέτοιο τρόπο που η άποψή μας να εκφραστεί, έτσι ώστε να γίνει αποδεχτή από το σημερινό επίπεδο του εργατικού κινήματος... Θα χρειαστεί καιρός, ως που το κίνημα που αφυπνίζεται πάλι να κάνει ξανά δυνατή την παλιά τόλμη της γλώσσας. Θα πρέπει να είμαστε ενεργητικοί στο βάθος, μαλακοί στη μορφή». Για να φανεί ακόμη καλύτερα τι δυσκολίες αντιμετώπισε ο Μαρξ στη σύνταξη αυτών των κειμένων, αξίζει να σημειώσουμε τούτο. Από τη Διεθνή, του

Εργατική συγκέντρωση για την καθολική ψηφοφορία στο Λονδίνο το 1866

5

ανέθεσαν να συμπεριλάβει στον πρόλογο του Καταστατικού δύο φράσεις σχετικά με το «καθήκον» και το «δίκαιο», καθώς και με την «αλήθεια», την «ηθική» και τη «δικαιοσύνη». Στο ίδιο γράμμα του στον Ενγκελς, σημειώνει ότι συμπεριέλαβε αυτές τις φράσεις, προσθέτοντας με νόημα: «Το έκανα προσέχοντας να μην προκληθεί από αυτές τις προσθήκες η παραμικρή ζημιά»19.

Ο Μαρξ ήταν η ψυχή της Διεθνούς σ' όλη τη διάρκεια της ζωής της, το πιο ανήσυχο και το πιο διερευνητικό πνεύμα μέσα στις γραμμές της, αληθινός δάσκαλος, εμπνευστής, καθοδηγητής. Ενας από τους πρωτοπόρους εργάτες εκείνης της εποχής, ο Φρίντριχ Λέσνερ, γράφει σχετικά20: «Όταν το 1864 έγινε επιτέλους η Διεθνής κι εγώ σαν δραστήριο ιδρυτικό μέλος της έγινα μέλος του Γενικού Συμβουλίου της, οι σχέσεις μου με τον Μαρξ έγιναν ακόμη στενότερες. Ο Μαρξ ήθελε πάρα πολύ να έρχεται σ' επαφή με τους εργάτες και να συζητά μαζί τους. Επιδίωκε να κάνει παρέα με εκείνους που συζητούσαν μαζί του ειλικρινά και χωρίς κολακείες. Ηθελε πάρα πολύ να γνωρίσει τις γνώμες των εργατών για το κίνημα, γι' αυτό ήταν έτοιμος οποιαδήποτε στιγμή να συζητήσει μαζί τους για τα σπουδαιότερα πολιτικά και οικονομικά προβλήματα. Στη διάρκεια της συζήτησης ανακάλυπτε αμέσως αν οι συνομιλητές του είχαν το απαραίτητο κριτήριο γι' αυτά τα προβλήματα κι όσο έβλεπε ότι αυτό το κριτήριο ήταν μεγαλύτερο τόσο μεγάλωνε η χαρά του. Σ' όλη τη διάρκεια της Διεθνούς δεν έλειψε από καμιά συνεδρίαση του Γενικού Συμβουλίου και ύστερα από τις συνεδριάσεις πηγαίναμε συνήθως - ο Μαρξ και τα περισσότερα μέλη του συμβουλίου - σε καμιά σεβαστή μπιραρία για να κουβεντιάσουμε ήσυχα πίνοντας μπίρα. Πηγαίνοντας για το σπίτι, ο Μαρξ μας μιλούσε συχνά για την κανονική εργάσιμη μέρα και ειδικά για την οκτάωρη εργάσιμη μέρα, που την προπαγανδίζαμε από το 1866 ακόμη, και που είχε συμπεριληφθεί στο Πρόγραμμα του Διεθνούς Συνεδρίου της Γενεύης (Σεπτέμβρης 1866). Ο Μαρξ έλεγε συχνά: ''Αγωνιζόμαστε για την οκτάωρη δουλεία, όμως εμείς οι ίδιοι μέσα στο 24ωρο εργαζόμαστε συχνά πολύ περισσότερο". Ναι, δυστυχώς ο Μαρξ δούλευε πολύ περισσότερο. Ενας που βρίσκεται έξω από τον κύκλο μας δεν μπορεί να φανταστεί πόσο καιρό και πόση δουλεία ξόδεψε ο Μαρξ για τη Διεθνή».

Η σημασία της ίδρυσης της Διεθνούς

Τη σημασία της ίδρυσης της Διεθνούς την αποδίδει με καταπληκτική σαφήνεια ο πρόλογος του καταστατικού της που συνέταξε ο Μαρξ, όπου, ανάμεσα στα άλλα, αναφέρεται21:

«Εχοντας υπόψη:

Ο Καρλ Μαρξ το 1867 στο Ανόβερο

6

Οτι η χειραφέτηση της εργατικής τάξης πρέπει να κατακτηθεί από την ίδια την εργατική τάξη,

Οτι ο αγώνας για τη χειραφέτηση της εργατικής τάξης δεν είναι αγώνας για ταξικά προνόμια και μονοπώλια αλλά για ίσα δικαιώματα και καθήκοντα και για την κατάργηση κάθε ταξικής κυριαρχίας,

Οτι η οικονομική υποδούλωση του εργάτη στο μονοπωλητή των μέσων εργασίας, δηλαδή των πηγών της ζωής, βρίσκεται στη βάση όλων των μορφών της δουλείας, στη βάση της κοινωνικής αθλιότητας, του διανοητικού μαρασμού και της πολιτικής εξάρτησης,

Οτι επομένως η οικονομική χειραφέτηση της εργατικής τάξης είναι ο μεγάλος τελικός σκοπός, στον οποίο πρέπει να υποταχθεί σαν μέσο κάθε πολιτικό κίνημα,

Οτι όλες οι προσπάθειες που τείνουν σ' αυτό το μεγάλο σκοπό απέτυχαν ως τώρα από έλλειψη αλληλεγγύης ανάμεσα στους διάφορους εργατικούς κλάδους κάθε χώρας και από την απουσία ενός αδελφικού δεσμού ανάμεσα στους εργάτες των διαφόρων χωρών,

Οτι η χειραφέτηση της εργατικής τάξης δεν είναι ούτε τοπικό, ούτε εθνικό, αλλά ένα κοινωνικό καθήκον που αγκαλιάζει όλες τις χώρες στις οποίες υπάρχει η σύγχρονη κοινωνία και που η λύση του εξαρτάται από την πρακτική και θεωρητική συνεργασία των πιο προχωρημένων χωρών,

Οτι το σημερινό ξαναζωντάνεμα του κινήματος της εργατικής τάξης στις πιο προχωρημένες βιομηχανικές χώρες της Ευρώπης, ενώ γεννά νέες ελπίδες, απευθύνει μια πανηγυρική προειδοποίηση να μην επαναληφθούν τα παλιά λάθη και απαιτεί την άμεση συνένωση των ασύνδετων ακόμα κινημάτων,

Για όλους αυτούς τους λόγους ιδρύθηκε η Διεθνής Ενωση των Εργατών».

Για τη σημασία του καταστατικού της Διεθνούς ο Isaiah Berlin γράφει22: «Αφού οι Γάλλοι και οι Ιταλοί αντιπρόσωποι, στους οποίους ανατέθηκε το καθήκον να παρουσιάσουν προσχέδιο καταστατικού, απέτυχαν να διατυπώσουν οτιδήποτε πέραν των χιλιοειπωμένων δημοκρατικών κοινοτυπιών, ο Μαρξ το συνέταξε ο ίδιος προσθέτοντας εναρκτήρια αγόρευση γραμμένη γι' αυτόν τον σκοπό. Το καταστατικό, σε αντίθεση με την ασαφή, φιλάνθρωπη και φιλελεύθερης χροιάς εκδοχή της Διεθνούς Επιτροπής, μετατράπηκε χάρη στο Μαρξ σε οργίλο, μαχητικό ντοκουμέντο. Είχε σαν στόχο τη συγκρότηση αυστηρά πειθαρχημένου σώματος που τα μέλη του δεσμεύονταν να αλληλοβοηθούνται όχι απλώς για να βελτιώσουν την υλική τους κατάσταση, αλλά και προκειμένου να μεθοδεύσουν την υπονόμευση και, όταν καταστεί εφικτό, να ανατρέψουν το κυρίαρχο καπιταλιστικό καθεστώς, μέσω ανοικτής πολιτικής δράσης».

Αντί επιλόγου

Η Πρώτη Διεθνής έπαψε να υπάρχει, τυπικά, το 1876 αφού είχε εκπληρώσει την ιστορική της αποστολή. Είχε θέσει τις βάσεις του σύγχρονου εργατικού κινήματος

7

τόσο από θεωρητική όσο και από οργανωτική σκοπιά, είχε διδάξει στο προλεταριάτο την αξία του προλεταριακού διεθνισμού και της πάλης για την ανατροπή της αστικής τάξης και την κατάκτηση της εξουσίας από τους εργάτες. Επί των ημερών της δράσης της γεννήθηκε το δικό της παιδί, η Κομμούνα του Παρισιού, που ήταν η πρώτη απόπειρα για τη θεμελίωση του εργατικού κράτους. Ο Μαρξ σ' ένα γράμμα του στο Γερμανό σοσιαλιστή Φρίντριχ Μπόλτε συνοψίζει την ιστορική αποστολή της Πρώτης Διεθνούς ως εξής23: «Η Διεθνής ιδρύθηκε για να αντικαταστήσει τις σοσιαλιστικές ή μισοσοσιαλιστικές αιρέσεις με την πραγματική οργάνωση της εργατικής τάξης για τον αγώνα. Το αρχικό καταστατικό και η ιδρυτική διακήρυξη το δείχνουν αυτό με την πρώτη ματιά. Από την άλλη μεριά η Διεθνής δε θα μπορούσε να κρατηθεί αν η πορεία της ιστορίας δεν είχε τσακίσει κιόλας τις αιρέσεις. Η ανάπτυξη των σοσιαλιστικών αιρέσεων και η ανάπτυξη του πραγματικού εργατικού κινήματος είναι πάντα αντίστροφα ανάλογες. Οσο καιρό οι αιρέσεις είναι (ιστορικά) δικαιολογημένες, η εργατική τάξη είναι ακόμα ανώριμη για ένα ανεξάρτητο ιστορικό κίνημα. Μόλις φτάσει αυτή την ωριμότητα όλες οι αιρέσεις είναι ουσιαστικά αντιδραστικές. Ωστόσο επαναλήφθηκε στην ιστορία της Διεθνούς εκείνο που δείχνει παντού η ιστορία. Αυτό που πάλιωσε προσπαθεί ν' αποκατασταθεί ξανά και να επιβληθεί μέσα στα πλαίσια της νεοκαταχτημένης μορφής. Και η ιστορία της Διεθνούς ήταν ένας συνεχής αγώνας του Γενικού Συμβουλίου ενάντια στις αιρέσεις και στους ερασιτεχνικούς πειραματισμούς που προσπαθούσαν να επιβληθούν μέσα στην ίδια τη Διεθνή ενάντια στο πραγματικό κίνημα της εργατικής τάξης».

Η Πρώτη Διεθνής υπήρξε αναμφισβήτητα ένα τεράστιο βήμα του εργατικού κινήματος. Συνοψίζοντας τον ιστορικό της ρόλο ο Λένιν έγραφε24: «Η Διεθνής αυτή είναι αξέχαστη, θα μείνει αιώνια στην ιστορία της πάλης των εργατών για την απελευθέρωσή τους. Εβαλε τα θεμέλια του οικοδομήματος εκείνης της παγκόσμιας σοσιαλιστικής δημοκρατίας που εμείς έχουμε τώρα την ευτυχία να χτίζουμε». Οσο όμως τεράστιο κι αν ήταν για το παγκόσμιο προλεταριάτο το βήμα της ίδρυσης της Διεθνούς, η οργάνωση αυτή απείχε από το να ανταποκρίνεται σ' εκείνο που ονειρεύονταν ο Μαρξ κι ο Ενγκελς, πράγμα απολύτως φυσικό για την εποχή της. Γι' αυτό ο Ενγκελς σ' ένα γράμμα του στον Ζόργκε έγραφε25: «Πιστεύω ότι η επόμενη Διεθνής - ύστερα από μερικά χρόνια επίδρασης των έργων του Μαρξ - θα είναι καθαρά κομμουνιστική και θα διακηρύξει άμεσα τις αρχές της». Το έργο αυτό έφεραν σε πέρας ο Λένιν και το μπολσεβίκικο κόμμα.

1 Μαρξ - Ενγκελς: «Διαλεχτά έργα», Έκδοση της ΚΕ του ΚΚΕ, τόμος πρώτος, σελ.

58

2 στο ίδιο σελ. 40-41

3 Στην αγγλική έκδοση του 1888 η φράση «να ανυψωθεί σε εθνική τάξη» έχει

αντικατασταθεί από τη φράση «να ανυψωθεί σε ηγέτιδα τάξη του έθνους», στο ίδιο,

σελ. 40

4 Ακαδημία Επιστημών ΕΣΣΔ: «Παγκόσμια Ιστορία», εκδόσεις Μέλισσα, τόμος ΣΤ2,

σελ. 842

5 Εννοεί την ευρωπαϊκή ήπειρο σε διάκριση με τη νησιωτική Μ. Βρετανία

6 Δ. Ραζιάνοφ: «Μαρξ- Ενγκελς», εκδόσεις Αναγνωστίδη, σελ. 178-179

7 Ουίλ. Φόστερ: «Η Ιστορία των τριών Διεθνών», Αθήνα 1975, σελ. 51

8 Ουίλ. Φόστερ, στο ίδιο, σελ. 51

8

9 Δ. Ραζιάνοφ, στο ίδιο, σελ. 181

10 Ουίλ. Φόστερ, στο ίδιο, σελ. 51

11 Μαρξ - Ενγκελς: «Διαλεχτά έργα», Εκδοση της ΚΕ του ΚΚΕ, τόμος πρώτος, σελ.

450

12 Μπ. Νικολαϊέβσκι - Οτο Μένχεν - Χέλφεν: «Καρλ Μαρξ», Εκδόσεις Ράππα, σελ.

336

13 Φρ. Ενγκελς - Κ. Μαρξ: «Αλληλογραφία», στο ίδιο, σελ. 63

14 Michel Bakounin: «Για έναν αντιεξουσιαστικό σοσιαλισμό» (απόσπασμα από ένα

γράμμα στον Χέρτζεν 28/10/1869), εκδόσεις Ελεύθερος Τύπος, σελ. 94 και 96

15 Φρίντριχ Ενγκελς: «Ο Καρλ Χάινριχ Μαρξ», στο «Αναμνήσεις για τον Μαρξ»,

εκδόσεις Gutenberg, σελ. 26

16 Β. Ι. Λένιν: «Καρλ Μαρξ», Απαντα, εκδόσεις Σ.Ε., τόμος 26, σελ. 49

17 Πρέντραγκ Βρανίτσκι: «Ιστορία του Μαρξισμού», εκδόσεις ΟΔΥΣΣΕΑΣ, τόμος

Α΄, σελ. 161

18 Βλέπε και τα δύο αυτά ντοκουμέντα στο σύνολό τους, στο: Μαρξ-Ενγκελς:

«Διαλεχτά έργα», τόμος πρώτος, σελ. 440-456

19 Φρ. Ενγκελς - Κ. Μαρξ: «Αλληλογραφία», εκδόσεις Μπάυρον, τόμος β΄, σελ. 66

20 Φρίντριχ Λέσνερ: «Οι αναμνήσεις ενός εργάτη για τον Καρλ Μαρξ», στο

«Αναμνήσεις για τον Μαρξ», εκδόσεις Gutenberg, σελ. 158-159

21 Μαρξ - Ενγκελς: «Διαλεχτά έργα», τόμος πρώτος, σελ. 452-453

22 Isaiah Berlin: «Καρλ Μαρξ», εκδόσεις SCRIPTA, 244-245

23 Μαρξ - Ενγκελς: «Διαλεχτά έργα», τόμος δεύτερος, σελ. 545

24 Β. Ι. Λένιν, Άπαντα, εκδόσεις Σ.Ε., τόμος 38, σελ. 230

25 Μαρξ - Ενγκελς: «Διαλεχτά έργα», τόμος δεύτερος, σελ. 561

ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΣ

ΚΑΡΛ ΜΑΡΞΙΔΡΥΤΙΚΗ ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΤΗΣ ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΕΝΩΣΗΣ ΤΩΝ ΕΡΓΑΤΩΝ

ΙΔΡΥΘΗΚΕ ΣΤΙΣ 28 ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ 1864, ΣΕ ΔΗΜΟΣΙΑ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΣΤΟ ΣΑΙΝΤ-ΜΑΡΤΙΝ ΧΩΛΛ, ΛΟΓΚ ΕΚΡ, ΣΤΟ ΛΟΝΔΙΝΟ

(Πηγή: Ριζοσπάστης, Κυριακή 11 Σεπτέμβρη 2011http://www1.rizospastis.gr/wwwengine/story.do?id=6425650)

Εργάτες!

9

Είναι αναμφισβήτητο γεγονός ότι στην περίοδο από το 1848 ως το 1864 δε λιγόστεψε η αθλιότητα των εργαζόμενων μαζών κι όμως η περίοδος αυτή είναι μοναδική στα χρονικά της ιστορίας, με την πρόοδο που σημείωσε στην ανάπτυξη της βιομηχανίας και του εμπορίου. Στα 1850, ένα από τα πιο καλά πληροφορημένα μετριοπαθή όργανα της βρετανικής αστικής τάξης προφήτεψε ότι αν οι εξαγωγές και οι εισαγωγές της Αγγλίας ανέβαιναν κατά 50 στα εκατό, θα εκμηδενιζόταν η αγγλική εξαθλίωση! Αλίμονο! Στις 7 του Απρίλη 1864, ο υπουργός των Οικονομικών Γλάδστον καταγοήτευσε το κοινοβουλευτικό του ακροατήριο με τη δήλωση ότι ο συνολικός όγκος του εισαγωγικού κι εξαγωγικού εμπορίου της Αγγλίας είχε αυξηθεί το 1863 «σε 443.955.000 λίρες στερλίνες! Ενα καταπληχτικό ποσό, που είναι τριπλάσιο περίπου από το συνολικό ποσό του βρετανικού εμπορίου στη σχετικά πρόσφατη περίοδο του 1843!». Παρ' όλα αυτά μίλησε με ευφράδεια για τη «φτώχεια». «Σκεφθήτε -αναφώνησε- αυτούς που βρίσκονται στο χείλος της αθλιότητας», τους «μισθούς... που δεν αυξήθηκαν», την «ανθρώπινη ζωή... που στις εννιά περιπτώσεις απ' τις δέκα δεν είναι παρά ένας αγώνας για την ύπαρξη!». Δε μίλησε για το λαό της Ιρλανδίας, που βαθμιαία τον αντικατάστησαν οι μηχανές στο Βορρά και τα βοσκοτόπια στο Νότο, παρά το γεγονός ότι κι αυτά τα πρόβατα λιγοστεύουν σ' αυτή τη δυστυχισμένη χώρα, αν και αλήθεια, όχι με τόσο γοργό ρυθμό, όσο λιγοστεύουν οι άνθρωποι. Δεν επανέλαβε εκείνο που μόλις είχαν ομολογήσει μέσα σ' ένα ξαφνικό ξέσπασμα τρόμου οι εκπρόσωποι των 10.000 αριστοκρατών. Οταν ο πανικός που προκάλεσαν οι «στραγγαλιστές»1 είχε φτάσει στο κατακόρυφο, η Βουλή των Λόρδων αποφάσισε να γίνουν ανακρίσεις και να δημοσιευτεί η σχετική έκθεση για τις εκτοπίσεις και τα κάτεργα. Η έκθεση αυτή δημοσιεύεται στην ογκώδη γαλανή βίβλο του 1863, όπου αποδείχνεται με επίσημα γεγονότα και αριθμούς ότι οι χειρότεροι από τους κατάδικους εγκληματίες, οι σκλάβοι των κατέργων της Αγγλίας και της Σκοτίας, μοχθούσαν πολύ λιγότερο και περνούσαν πολύ καλύτερα από τους γεωργούς της Αγγλίας και της Σκοτίας. Μα αυτό δεν είναι όλο. Όταν, σαν συνέπεια του εμφυλίου πολέμου στην Αμερική, πετάχτηκαν στους δρόμους οι εργάτες του Λανκασίρ και του Τσεσίρ, η ίδια Βουλή των Λόρδων έστειλε σ' αυτές τις εργοστασιακές περιφέρειες ένα γιατρό να εξετάσει ποιες είναι οι μικρότερες δυνατές ποσότητες άνθρακος και αζώτου που πρέπει να δοθούν με τη φτηνότερη και απλούστερη μορφή, και που κατά μέσον όρο θα αρκούσαν ίσα ίσα για να «αποτρέψουν αρρώστιες της πείνας». Ο ιατρικός πληρεξούσιος, δρ Σμιθ, διαπίστωσε ότι 28.000 κόκκοι άνθρακος και 1.330 κόκκοι άζώτου2 ήταν η βδομαδιάτικη δόση που θα κρατούσε ένα μέσης ηλικίας άνθρωπο... ίσα ίσα πάνω από το επίπεδο των ασθενειών που προκαλεί η πείνα και ότι αυτή η δόση ανταποκρινόταν περίπου στην πενιχρή τροφή στην οποία είχε πραγματικά περιορίσει τους εργάτες της βαμβακουργίας η πίεση της εξαιρετικής φτώχειας τους3. Και τώρα, προσέξτε! Ο ίδιος σοφός γιατρός εξουσιοδοτήθηκε πάλι αργότερα από τον ιατρικό τμηματάρχη του μυστικοσυμβουλίου (Privy Council) να κάνει μια έρευνα για την κατάσταση διατροφής της φτωχότερης μερίδας της εργατικής τάξης. Τα αποτελέσματα της έρευνάς του βρίσκονται στην «έκτη έκθεση για τη δημόσια υγεία», που δημοσιεύτηκε φέτος με εντολή του κοινοβουλίου. Τι ανακάλυψε ο γιατρός; Ότι οι μεταξοϋφαντουργοί, οι ράφτρες, οι εργάτες γαντιών, οι εργάτες καλτσών κλπ, δεν παίρνανε κατά μέσο όρο ούτε το ποσό της μερίδας πείνας των εργατών της βαμβακουργίας, ούτε καν την ποσότητα άνθρακα και αζώτου που ήταν «ίσα ίσα αρκετή για ν' αποτρέψει τις αρρώστιες της πείνας».

«Χώρια απ' αυτό -αναφέρουμε τα ίδια τα λόγια της επίσημης έκθεσης- αποδείχτηκε για τις οικογένειες του γεωργικού πληθυσμού που εξετάστηκαν, ότι πάνω από τα ένα πέμπτο έπαιρναν λιγότερο από το υπολογισμένο ελάχιστο όριο ανθρακούχου τροφής,

10

ότι πάνω από το ένα τρίτο έπαιρναν λιγότερο από το υπολογισμένο ελάχιστο όριο αζωτούχου τροφής και ότι σε τρεις κομητείες (Μπέρκσιρ, Οξφορντσιρ και Σάμερσετσιρ) το καθημερινό σιτηρέσιο περιέχει ανεπαρκή ποσότητα αζωτούχου τροφής». «Πρέπει να αναφερθεί -προσθέτει η επίσημη έκθεση- ότι τη στέρηση τροφής την υποφέρει κανείς με μεγάλη δυσανασχέτηση και ότι, κατά κανόνα, η μεγάλη φτώχεια στο σιτηρέσιο έρχεται μόνο ύστερα από στερήσεις όλων των ειδών... Πρώτα πρώτα η ίδια η καθαριότητα γίνεται πολυέξοδη ή δύσκολη, και αν γίνονται ακόμα από αυτοσεβασμό προσπάθειες για τη διατήρησή της, κάθε τέτοια προσπάθεια σημαίνει ένα πρόσθετο μαρτύριο πείνας». «Αυτά είναι οδυνηροί στοχασμοί, ιδιαίτερα όταν θυμάται κανείς ότι η φτώχεια, για την οποία γίνεται εδώ λόγος, δεν είναι η φτώχεια που αξίζει στην τεμπελιά, αλλά σ' όλες τις περιπτώσεις είναι η φτώχεια εργαζομένων πληθυσμών. Ακόμα, η εργασία που αμείβεται με το άθλιο αυτό σιτηρέσιο είναι στην πραγματικότητα, στις περισσότερες περιπτώσεις, εξαιρετικά πολύωρη». Η «έκθεση» αποκαλύπτει το παράδοξο και σίγουρα αναπάντεχο γεγονός, ότι «από τα τέσσερα τμήματα του Ενωμένου Βασιλείου» - Αγγλία, Ουαλία, Σκοτία και Ιρλανδία - «ο γεωργικός πληθυσμός της Αγγλίας», του πλουσιότερου τμήματος «τρέφεται πολύ χειρότερα», και ότι και οι εξαθλιωμένοι εργάτες γης του Μπερκσίρ, του Οξφορντσιρ και του Σάμερσετσιρ τρέφονται καλύτερα από μεγάλες μάζες ειδικευμένων εργατών του ανατολικού Λονδίνου.

Αυτά είναι επίσημα στοιχεία που δημοσιεύονται μ' εντολή του κοινοβουλίου το 1864, στο χρυσό αιώνα του ελεύθερου εμπορίου, σε μιαν εποχή που ο υπουργός των Οικονομικών δήλωσε στη Βουλή των Κοινοτήτων ότι η «μέση κατάσταση του βρετανού εργαζόμενου έχει καλυτερέψει, σε εξαιρετικό βαθμό, χωρίς προηγούμενο στην ιστορία οποιασδήποτε χώρας ή και οποιασδήποτε εποχής». Σ' αυτά τα επίσημα συγχαρητήρια ακούγονται σαν παραφωνία τα ξερά λόγια της επίσημης έκθεσης για τη δημόσια υγεία ότι: «η δημόσια υγεία μιας χώρας είναι η υγεία των μαζών της. Και πώς λοιπόν, μπορούν οι μάζες να είναι υγιείς, αν δεν ευημερούν τουλάχιστον υποφερτά ως τα κατώτατα στρώματά τους;».

Θαμπωμένος από τη στατιστική για την «πρόοδο του πλούτου του έθνους» που χορεύει μπρος στα μάτια του, ο υπουργός των οικονομικών αναφωνεί σε κατάσταση άγριας έκστασης: «Από το 1842 ως το 1852 το φορολογήσιμο εισόδημα της χώρας αυξήθηκε κατά 6%. Στα οχτώ χρόνια που μεσολάβησαν από το 1853 ως το 1861 -και με βάση το 1853- αυξήθηκε κατά 20%! Το γεγονός είναι τόσο καταπληχτικό που καταντά απίστευτο!... Αυτή η ιλιγγιώδης αύξηση πλούτου και δύναμης», προσθέτει ο κ. Γλάδστον, «περιορίζεται ολοκληρωτικά στις κατέχουσες τάξεις!».

Αν θέλετε να ξέρετε κάτω από ποιες συνθήκες κλονισμένης υγείας, κηλιδωμένης ηθικής και διανοητικού αφανισμού παραγόταν και εξακολουθεί να παράγεται από τις εργαζόμενες τάξεις αυτή η «ιλιγγιώδης αύξηση πλούτου και δύναμης που περιορίζεται στις κατέχουσες τάξεις» κοιτάξτε την περιγραφή των τόπων δουλειάς των τυπογράφων και των ραφτάδων ανδρικών και γυναικείων ενδυμασιών στην τελευταία «έκθεση για την κατάσταση της δημόσιας υγείας!». Συγκρίνετε την «έκθεση της επιτροπής για την παιδική εργασία του 1863», όπου λέγεται ότι: «οι αγγειοπλάστες σαν τάξη, οι άνδρες και οι γυναίκες τους, αντιπροσωπεύουν ένα εκφυλισμένο πληθυσμό, εκφυλισμένο τόσο σωματικά, όσο και διανοητικά», ότι «τα μη υγιή παιδιά γίνονται με τη σειρά τους μη υγιείς γονιοί», ότι έτσι «είναι αναπόφευκτη μια προοδευτική χειροτέρευση της φυλής», και ότι «ο εκφυλισμός του πληθυσμού του Στάφορντσιρ θα ήταν ακόμα μεγαλύτερος αν δεν επιβραδυνόταν με

11

τη συνεχή στρατολόγηση απ' τις γειτονικές περιοχές και με τους διασταυρωνόμενους γάμους με πιο υγιείς φυλές». Ρίξτε μια ματιά στη γαλανή βίβλο, στην έκθεση του κ. Τριμενχήρ για «τα παράπονα των αρτεργατών!». Και ποιος δεν έφριξε μπρος στην παράδοξη έκθεση που έκαναν οι επιθεωρητές των εργοστασίων και που φωτίζεται ολόκληρη από τη στατιστική του ληξιαρχείου, ότι η υγεία των εργατών του Λανκασίρ, τον καιρό που το σιτηρέσιό τους μόλις τους κρατούσε πάνω από το επίπεδο των ασθενειών που προκαλεί η πείνα, καλυτέρευε γιατί είχαν απολυθεί προσωρινά από τα εργοστάσια βαμβακουργίας εξαιτίας της έλλειψης βαμβακιού, και ότι η θνησιμότητα των παιδιών ελαττωνόταν γιατί οι μητέρες τους είχαν επιτέλους τη δυνατότητα να τα ταΐζουν τώρα αντί με μείγμα αφιονιού, με το γάλα των μαστών τους;

Ας ξαναρίξουμε μια ματιά στην άλλη όψη του νομίσματος! Οι καταστάσεις των φόρων πάνω στο εισόδημα και στην ιδιοχτησία που κατατέθηκαν στη Βουλή των Κοινοτήτων στις 20 του Ιούλη 1864, μας δείχνουν ότι ο αριθμός των προσώπων με χρονιάτικο εισόδημα που εκτιμήθηκε από τον φοροεισπράχτορα σε 50.000 λίρες στερλίνες και πάνω, είχε μεγαλώσει από τις 5 του Απρίλη 1862 ως τις 5 του Απρίλη 1863 κατά 13, δηλ. ο αριθμός τους ανέβηκε μέσα σε κείνη μόνο τη χρονιά από 67 σε 80. Οι ίδιες καταστάσεις αποκαλύπτουν το γεγονός ότι 3.000 περίπου πρόσωπα μοιράζονται μεταξύ τους ένα χρονιάτικο εισόδημα από 25 εκατομμύρια περίπου στερλίνες, δηλ. λίγο περισσότερα από το συνολικό εισόδημα που κατανέμεται κάθε χρόνο σ' ολόκληρη τη μάζα των εργατών γης της Αγγλίας και της Ουαλίας! Κοιτάξτε την απογραφή του 1861 και θα βρείτε ότι ο αριθμός των χτηματιών της Αγγλίας και της Ουαλίας είχε λιγοστέψει από 16.934 στα 1851, σε 15.066 στα 1861, πράμα που σημαίνει ότι η συγκέντρωση της γης είχε μεγαλώσει κατά 11 στα εκατό μέσα σε 10 χρόνια. Αν η συγκέντρωση της γαιοχτησίας σε λίγα χέρια προχωρήσει στην Αγγλία με τον ίδιο ρυθμό, τότε το ζήτημα της γης θα απλοποιηθεί εξαιρετικά, όπως στον καιρό της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, όταν ο Νέρων γέλασε ειρωνικά μπρος στην αποκάλυψη ότι η μισή επαρχία της Αφρικής ανήκε σε έξι γαιοχτήμονες.

Σταθήκαμε τόσο πολύ σ' αυτά τα «τόσο καταπληχτικά γεγονότα που είναι απίστευτα», γιατί στο εμπόριο και στη βιομηχανία η Αγγλία κατέχει την πρώτη θέση στην Ευρώπη4. Πολλοί θα θυμούνται ότι πριν μερικούς μήνες ένας από τους εκτοπισμένους γιους του Λουδοβίκου Φιλίππου συγχάρηκε δημόσια τον Άγγλο γεωργό για την πλεονεκτική θέση του, σε σύγκριση με τη θέση του συντρόφου του από την άλλη μεριά του στενού της Μάγχης που βρισκόταν σε κατάσταση λιγότερο ανθηρή. Και πραγματικά, με αλλαγμένα τοπικά χρώματα και σε κάπως μικρότερη κλίμακα, τα αγγλικά γεγονότα επαναλαβαίνονται σε όλες τις βιομηχανικές και προοδευμένες χώρες της ηπειρωτικής Ευρώπης. Σ' όλες αυτές τις χώρες σημειώθηκε από το 1848 μια πρωτάκουστη ανάπτυξη της βιομηχανίας και μια επέχταση των εισαγωγών και των εξαγωγών που ήταν αδύνατο και να την ονειρευτεί κανείς. Σ' όλες αυτές τις χώρες «η αύξηση του πλούτου και της δύναμης που περιορίστηκε αποκλειστικά στις κατέχουσες τάξεις» ήταν αληθινά «ιλιγγιώδεις». Σ' όλες αυτές τις χώρες όπως και στην Αγγλία, αυξήθηκε για τη μειοψηφία της εργατικής τάξης ο πραγματικός μισθός, δηλ. τα μέσα συντήρησης που μπορούν ν' αγοραστούν με το χρηματικό μισθό, ενώ για τις περισσότερες περιπτώσεις η άνοδος του ονομαστικού μισθού δε σήμαινε και την πραγματική αύξηση των υλικών ανέσεων, όπως λχ, δεν καλυτέρευσε καθόλου τη θέση του τροφίμου ενός φτωχοκομείου ή ορφανοτροφείου του Λονδίνου το γεγονός ότι τα στοιχειώδη μέσα συντήρησής του στοίχιζαν στη διαχείρισή του 9 λίρες, 15 σελίνια και 8 πένες το 1861, αντί τις 7 λίρες, 7 σελίνια και

12

4 πένες το 1852. Παντού οι πλατιές μάζες της εργατικής τάξης έπεφταν όλο και χαμηλότερα, στην ίδια τουλάχιστο αναλογία που ανέβαιναν στην κοινωνική κλίμακα οι τάξεις που βρίσκονταν από πάνω τους. Έτσι για κάθε απροκατάληπτο μυαλό σ' όλες τις χώρες της Ευρώπης αποτελεί σήμερα μια ολοφάνερη αλήθεια, μια αλήθεια που την αρνιούνται μονάχα εκείνοι που έχουν συμφέρον να κλείσουν τους άλλους ανθρώπους σ' έναν παράδεισο τρελών, ότι ούτε η τελειοποίηση των μηχανών ούτε οι χημικές ανακαλύψεις, ούτε η εφαρμογή της επιστήμης στην παραγωγή, ούτε η καλυτέρευση των μέσων επικοινωνίας, ούτε οι νέες αποικίες, ούτε η μετανάστευση, ούτε το άνοιγμα νέων αγορών, ούτε το ελεύθερο εμπόριο, ούτε όλα αυτά τα πράγματα μαζί, θα εξαλείψουν την αθλιότητα των εργαζόμενων μαζών, αλλά ότι αντίθετα, πάνω στη σημερινή ψεύτικη βάση, κάθε καινούργια ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων της εργασίας, πρέπει να τείνει αναγκαστικά να βαθαίνει τις κοινωνικές αντιθέσεις και να οξύνει τους κοινωνικούς ανταγωνισμούς. Σ' αυτή την «ιλιγγιώδη εποχή» της οικονομικής προόδου στην πρωτεύουσα της βρετανικής αυτοκρατορίας ο θάνατος από την πείνα αναγορεύτηκε σχεδόν σε θεσμό. Η εποχή αυτή χαρακτηρίζεται στα χρονικά του κόσμου με την πιο συχνή επανάληψη, με την ολοένα και πλατύτερη, έκταση και με περισσότερο θανατηφόρα αποτελέσματα της κοινωνικής πανούκλας που ονομάζεται εμπορική και βιομηχανική κρίση.

Ύστερα από την αποτυχία των επαναστάσεων του 1848, καταπνίγηκαν στην ηπειρωτική Ευρώπη από το σιδερένιο χέρι της βίας όλες οι κομματικές οργανώσεις και οι κομματικές εφημερίδες της εργατικής τάξης. Τα πιο προοδευτικά παιδιά της εργατικής τάξης έφυγαν απελπισμένα προς την υπερατλαντική δημοκρατία και τα βραχύβια όνειρα χειραφέτησης εξαφανίστηκαν μπρος σε μια εποχή βιομηχανικού πυρετού, ηθικού μαρασμού και πολιτικής αντίδρασης. Η ήττα της εργατικής τάξης στην ηπειρωτική Ευρώπη, στην οποία δε συνετέλεσε λίγο και η διπλωματική ανάμιξη της βρετανικής κυβέρνησης που ενεργούσε τότε όπως και τώρα σε αδελφική συμμαχία με την κυβέρνηση της Πετρούπολης, άπλωσε γρήγορα τα μεταδοτικά της αποτελέσματα στην από δω πλευρά του στενού της Μάγχης. Ενώ ο αφανισμός του εργατικού κινήματος στην ηπειρωτική Ευρώπη αποθάρρυνε την αγγλική εργατική τάξη κι έσπασε την πίστη της στην ίδια της την υπόθεση, από την άλλη αποκατάστησε την κάπως κλονισμένη εμπιστοσύνη των λόρδων της γης και του χρήματος. Παραχωρήσεις που είχαν κιόλας αναγγελθεί δημόσια ακυρώθηκαν με προμελετημένο θράσος. Η ανακάλυψη νέων χρυσοφόρων περιοχών οδήγησε σε μια τεράστια μετανάστευση εργατών, αφήνοντας ένα ανεπανόρθωτο κενό στις γραμμές του βρετανικού προλεταριάτου. Άλλοι, από τα άλλοτε πιο δραστήρια μέλη του, εξαγοράστηκαν με το δόλωμα της μεγαλύτερης απασχόλησης και της προσωρινής αύξησης των μισθών, και μετατράπηκαν σε «συμβιβαστές εργατοκάπηλους». Όλες οι προσπάθειες που έγιναν για να διατηρηθεί ή να αναδιοργανωθεί το κίνημα των χαρτιστών, απέτυχαν πέρα για πέρα. Τα δημοσιογραφικά όργανα της αγγλικής εργατικής τάξης πέθαναν το ένα μετά το άλλο από την απάθεια των μαζών. Και πραγματικά, ποτέ πρωτύτερα η αγγλική εργατική τάξη δε φάνηκε τόσο συμφιλιωμένη με μια κατάσταση πολιτικής μηδαμινότητας. Αν, λοιπόν, δεν υπήρχε κοινότητα δράσης ανάμεσα στις βρετανικές και ηπειρωτικές εργατικές τάξεις, υπήρχε ωστόσο κοινότητα ήττας.

Και όμως η περίοδος που πέρασε από τις επαναστάσεις του 1848 ως το 1864 είχε και τα φωτεινά της σημεία, θα υπογραμμίσουμε εδώ μόνο δυο μεγάλα γεγονότα.

13

Ύστερα από τριαντάχρονο αγώνα που έγινε με αξιοθαύμαστη επιμονή, η αγγλική εργατική τάξη χρησιμοποιώντας μια προσωρινή διάσταση ανάμεσα στους λόρδους της γης και τους λόρδους του χρήματος, πέτυχε την ψήφιση του νομοσχεδίου για το δεκάωρο. Τα τεράστια σωματικά, ηθικά και πνευματικά οφέλη που προέκυψαν από το μέτρο αυτό για τους εργάτες των εργοστασίων και που αναγράφονται κάθε εξάμηνο στις εκθέσεις των επιθεωρητών των εργοστασίων, έχουν σήμερα αναγνωριστεί απ' όλες τις μεριές. Οι περισσότερες από τις ηπειρωτικές κυβερνήσεις αναγκάστηκαν να δεχτούν με λίγο - πολύ τροποποιημένη μορφή τον αγγλικό νόμο για τα εργοστάσια, ενώ στην ίδια την Αγγλία από χρόνο σε χρόνο το κοινοβούλιο επεκτείνει τη σφαίρα της εφαρμογής του. Εκτός όμως από την πραχτική σπουδαιότητα αυτού του μέτρου για τους εργάτες, η επιτυχία του είχε και ένα ακόμα μεγάλο αποτέλεσμα. Η αστική τάξη, με τους πιο έγκυρους επιστήμονές της, όπως τον δρ Ιούρ, τον καθηγητή Σένιορ και άλλους σοφούς του ίδιου τύπου, πρόλεγε και απόδειχνε κατά βούληση ότι κάθε νομοθετικός περιορισμός των ωρών εργασίας θα σημάνει τη νεκρική καμπάνα της αγγλικής βιομηχανίας που, σαν άλλος βρικόλακας, δεν μπορεί να ζήσει χωρίς να ρουφά ανθρώπινο αίμα και πριν απ' όλα αίμα παιδικό. Τον παλιό καιρό η παιδοκτονία ήταν μια μυστηριώδης τελετή της θρησκείας του Μολόχ, εφαρμοζόταν όμως μόνον σε εξαιρετικά πανηγυρικές περιπτώσεις, ίσως μια φορά το χρόνο, και χώρια απ' αυτό ο Μολόχ δεν είχε καμιά κλίση προς τα παιδιά των φτωχών.

Ο αγώνας για το νομοθετικό περιορισμό των ωρών εργασίας μάνιαζε τόσο πιο άγρια, όσο ανεξάρτητα από την απληστία της τρομαγμένης αστικής τάξης εκδήλωνε στην πραγματικότητα τη μεγάλη έριδα ανάμεσα στην τυφλή κυριαρχία των νόμων της προσφοράς και της ζήτησης, που αποτελούν την πολιτική οικονομία της αστικής τάξης, και στον έλεγχο της κοινωνικής παραγωγής από την κοινωνική πρόβλεψη, που αποτελεί την πολιτική οικονομία της εργατικής τάξης. Γι' αυτό το νομοσχέδιο για το δεκάωρο δεν ήταν μόνο μια μεγάλη πραχτική επιτυχία, ήταν η νίκη μιας αρχής. Για πρώτη φορά η πολιτική οικονομία της αστικής τάξης υπόκυψε μέρα - μεσημέρι στην πολιτική οικονομία της εργατικής τάξης.

Υπήρχε και μια ακόμα μεγαλύτερη νίκη της πολιτικής οικονομίας της εργασίας ενάντια στην πολιτική οικονομία του κεφαλαίου.

Εννοούμε το συνεταιριστικό κίνημα, ιδιαίτερα τα συνεταιριστικά εργοστάσια που ιδρύθηκαν με τις προσπάθειες λίγων τολμηρών «χεριών» (hands)5, χωρίς καμιά υποστήριξη. Η αξία των μεγάλων αυτών κοινωνικών πειραματισμών είναι αδύνατο να υπερεχτιμηθεί. Στην πράξη, κι όχι με επιχειρήματα, απόδειξαν ότι η παραγωγή σε μεγάλη κλίμακα και σε αρμονία με τις επιταγές της σύγχρονης επιστήμης, μπορεί να πάει μπροστά χωρίς την ύπαρξη μιας τάξης αφεντικών (masters) που χρησιμοποιεί μια τάξη εργατών, ότι τα μέσα εργασίας δε χρειάζεται να μονοπωληθούν σαν μέσα κυριαρχίας πάνω στον εργάτη και σαν μέσα εκμετάλλευσης του ίδιου του εργάτη, και ότι όπως η δουλειά του σκλάβου, όπως η δουλειά του δουλοπάροικου, έτσι και η μισθωτή εργασία δεν είναι παρά μια μεταβατική και κατώτερη κοινωνική μορφή, που είναι προορισμένη να εξαφανιστεί μπρος στη συνεταιρισμένη εργασία, που εκπληρώνει το έργο της θεληματικά, με ρωμαλέο πνεύμα και με χαρούμενη καρδιά. Στην Αγγλία ο σπόρος του συνεταιριστικού συστήματος ρίχτηκε από τον Ρόμπερτ Οουεν. Οι πειραματισμοί των εργατών που έγιναν στην ηπειρωτική Ευρώπη ήταν στην πραγματικότητα το άμεσο πραχτικό αποτέλεσμα των θεωριών που δεν εφευρέθηκαν αλλά που διακηρύχτηκαν μεγαλόφωνα το 1848.

14

Ταυτόχρονα η πείρα της περιόδου 1848-1864 απόδειξε χωρίς αμφισβήτηση ότι η συνεταιριστική εργασία, όσο θαυμάσια κι αν είναι σαν αρχή και χρήσιμη στην πράξη, αν περιοριστεί μέσα στο στενό κύκλο των συμπτωματικών προσπαθειών των χωριστών εργατών, δε θα μπορέσει ποτέ να σταματήσει τη γεωμετρική ανάπτυξη του μονοπωλίου και ν' απελευθερώσει τις μάζες, είτε ακόμα και να ελαφρύνει αισθητά το βάρος της αθλιότητάς τους. Γι' αυτόν ακριβώς το λόγο καλοδιάθετοι ευγενείς, φιλάνθρωποι αστοί φαφλατάδες και μια χούφτα πονηροί πολιτικοί οικονομολόγοι μετατράπηκαν μονομιάς σε εκθειαστές του ίδιου εκείνου συστήματος συνεταιριστικής εργασίας που είχαν προσπαθήσει να το πνίξουν στη γένεσή του, που το είχαν χλευάσει σαν ουτοπία ονειροπόλου και που το είχαν αναθεματίσει σαν αίρεση σοσιαλιστή. Για ν' απελευθερώσει τις εργαζόμενες μάζες, η συνεταιριστική εργασία πρέπει να αναπτυχθεί σε εθνικές διαστάσεις και να προαχθεί με εθνικά μέσα. Όμως οι αφέντες της γης και οι αφέντες του χρήματος θα χρησιμοποιούν πάντα τα πολιτικά τους προνόμια για την υπεράσπιση και τη διαιώνιση των οικονομικών μονοπωλίων τους. Αντίς να προωθούν τη χειραφέτηση της εργασίας, θα εξακολουθούν να βάζουν στο δρόμο της κάθε δυνατό εμπόδιο. Ο λόρδος Πάλμερστον μίλησε μέσα από την ψυχή τους, όταν στην τελευταία συνεδρίαση της Βουλής φώναζε χλευαστικά στους συνηγόρους του νομοσχεδίου για τα δικαιώματα των Ιρλανδών ενοικιαστών γης ότι: «Η Βουλή των Κοινοτήτων είναι μια βουλή γαιοχτημόνων».

Γι' αυτό, το μεγάλο καθήκον της εργατικής τάξης είναι σήμερα η κατάχτηση της πολιτικής εξουσίας. Αυτό φαίνεται να το έχει καταλάβει, γιατί στην Αγγλία, στη Γερμανία, στην Ιταλία και στη Γαλλία συντελείται ένα ταυτόχρονο ξαναζωντάνεμα και γίνονται ταυτόχρονες προσπάθειες για την αναδιοργάνωση του εργατικού κόμματος. Κρατούν στα χέρια τους ένα από τα στοιχεία της επιτυχίας - τον αριθμό. Μα οι αριθμοί βαραίνουν στη ζυγαριά, μόνον αν τους ενώνει η οργάνωση και αν τους καθοδηγεί η γνώση. Η περασμένη πείρα έχει δείξει ότι η περιφρόνηση του δεσμού της αδερφοσύνης που έπρεπε να ενώνει τους εργάτες των διαφόρων χωρών, και να τους παρακινά να παραστέκονται ο ένας τον άλλο σ' όλους τους αγώνες τους για τη χειραφέτηση, θα τιμωρείται πάντα με την κοινή ματαίωση των ασύνδετων προσπαθειών τους. Αυτή η σκέψη παρότρυνε τους εργάτες διαφόρων χωρών, που στις 28 του Σεπτέμβρη 1864 συνάχτηκαν σε δημόσια συγκέντρωση στο Σαιντ Μάρτιν Χωλλ του Λονδίνου, να ιδρύσουν τη Διεθνή Ένωση.

Κι ακόμα μια πεποίθηση εμψύχωνε αυτή τη συνέλευση.

Αν η χειραφέτηση της εργατικής τάξης απαιτεί την αδερφική συνεργασία των εργατών διαφόρων εθνών, πώς θα μπορέσουν να εκπληρώσουν αυτή τη μεγάλη αποστολή με μια εξωτερική πολιτική που επιδιώκει εγκληματικά σχέδια, που παίζει με τις εθνικές προκαταλήψεις και που κατασπαταλά σε ληστρικούς πολέμους το αίμα και τον πλούτο του λαού; Δεν ήταν η φρόνηση των κυρίαρχων τάξεων, αλλά η ηρωική αντίσταση της αγγλικής εργατικής τάξης ενάντια στην εγκληματική τρέλα τους ήταν που έσωσε τη δυτική Ευρώπη από την περιπέτεια μιας ατιμωτικής υπερατλαντικής σταυροφορίας για τη διαιώνιση και τη διάδοση της σκλαβιάς. Η ξετσίπωτη επιδοκιμασία, η ψευτοσυμπάθεια ή η ηλίθια αδιαφορία με την οποία οι ανώτερες τάξεις της Ευρώπης στάθηκαν απαθείς θεατές μπρος στη δολοφονία της ηρωικής Πολωνίας και μπρος στο άρπαγμα του ορεινού οχυρού του Καυκάσου από τη Ρωσία, οι τεράστιοι και χωρίς αντίσταση σφετερισμοί της βάρβαρης αυτής δύναμης που το κεφάλι της βρίσκεται στην Πετρούπολη και τα χέρια της σε κάθε

15

κυβέρνηση της Ευρώπης, δίδαξαν στην εργατική τάξη το καθήκον να διεισδύει στα μυστικά της διεθνούς πολιτικής, να επιτηρεί τις διπλωματικές πράξεις των αντίστοιχων κυβερνήσεών της, αν παρουσιαστεί ανάγκη να αντιδρά σ' αυτές, με κάθε δυνατό μέσο κι όταν είναι ανίκανη να τις αποτρέπει, να ενώνεται για ταυτόχρονες καταγγελίες και για να επιβάλλει τους απλούς νόμους της ηθικής και της δικαιοσύνης, που θα έπρεπε να διέπουν τις αμοιβαίες σχέσεις των χωριστών ατόμων, σαν υπέρτατους νόμους των σχέσεων ανάμεσα στα έθνη.

Ο αγώνας για μια τέτοια εξωτερική πολιτική αποτελεί ένα μέρος του γενικού αγώνα για τη χειραφέτηση της εργατικής τάξης.

Προλετάριοι όλων των χωρών ενωθείτε!

*********1. Στραγγαλιστές (Garrotters): συμμορία ληστών που οι επιθέσεις τους αυξήθηκαν στο Λονδίνο στις αρχές της δεκαετίας 1860-70 σε τέτοιο βαθμό που το βρετανικό κοινοβούλιο βρέθηκε στην ανάγκη να καταπιαστεί σοβαρά με το ζήτημα αυτό. (Σημ. Σύντ.)2. Κόκκος: μονάδα βάρους στη φαρμακευτική, ίση με το ένα εικοστό του γραμμαρίου. (Σημ. Μετ.)3. Είναι περιττό να θυμίσουμε στον αναγνώστη ότι εκτός από το νερό και ορισμένες ανόργανες ουσίες, ο άνθρακας και το άζωτο αποτελούν τις πρώτες ύλες της ανθρώπινης τροφής. Ωστόσο, για να τραφεί ο ανθρώπινος οργανισμός, τα απλά αυτά χημικά συστατικά πρέπει να δοθούν στη μορφή φυτικών ή ζωικών ουσιών. Οι πατάτες, λχ, περιέχουν κυρίως άνθρακα, ενώ το σταρένιο ψωμί περιέχει ανθρακούχες και αζωτούχες ουσίες στην κατάλληλη αναλογία. (Σημείωση του Μαρξ).4. Στο γερμανικό κείμενο της διακήρυξης του Μαρξ που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Σοσιαλδημοκράτης» της 21 και της 30 του Δεκέμβρη 1864, προστίθεται η φράση : «και στην πραγματικότητα την αντιπροσωπεύει στην παγκόσμια αγορά». (Σημ. Μετ.)5. Hands: χέρια. Η λέξη εδώ χρησιμοποιείται με την έννοια «εργάτες». (Σημ. Σύντ.)

Η διάλυση της Πρώτης Διεθνούς

(Πηγή: Ριζοσπάστης, Κυριακή 20 Ιούλη 2008http://www.rizospastis.gr/wwwengine/story.do?id=4642827)

«ΣΥΝΤΡΟΦΟΙ ΕΡΓΑΤΕΣ,

Το Συνέδριο της Διεθνούς, που συνήλθε στη Φιλαδέλφεια, διέλυσε το Γενικό Συμβούλιο της Διεθνούς Ενωσης των Εργατών. Εξωτερική σύνδεση της οργάνωσης δεν υπάρχει πια.

"Η Διεθνής πέθανε!", θ' αναφωνήσει η αστική τάξη όλων των χωρών και με ειρωνεία ή χαρά θα αναφερθεί στις εργασίες αυτού του συνεδρίου σαν σε μια αναμφισβήτητη απόδειξη της ήττας του εργατικού κινήματος όλου του κόσμου. Ας μην επηρεαστούμε

16

από τις κραυγές των εχθρών μας! Εγκαταλείψαμε την οργάνωση της Διεθνούς για λόγους που έχουν σχέση με την τωρινή πολιτική κατάσταση στην Ευρώπη, αλλά σε αντάλλαγμα βλέπουμε ότι η αρχή της οργάνωσης αναγνωρίζεται και υπερασπίζεται από τους προοδευτικούς εργάτες όλου του πολιτισμένου κόσμου. Ας δώσουμε στους συντρόφους μας εργάτες της Ευρώπης μια ανάπαυλα, για να σταθεροποιήσουν τις θέσεις τους στις ίδιες τους τις χώρες, και θα είναι με βεβαιότητα σε θέση να παραμερίσουν τα εμπόδια που τους χωρίζουν από τους εργάτες άλλων περιοχών του κόσμου.

Σύντροφοι, ασπαστήκατε με ενθουσιασμό και αγάπη την αρχή της Διεθνούς, θα βρείτε τα μέσα για να ευρύνετε τον κύκλο των οπαδών της και χωρίς την ύπαρξη μιας Οργάνωσης, θα βρείτε νέους αγωνιστές που θα εργαστούν για την πραγματοποίηση των σκοπών της ένωσής μας. Οι σύντροφοι της Αμερικής σάς υπόσχονται πως θα υπερασπίσουν και θα διαφυλάξουν με πίστη τις καταχτήσεις της Διεθνούς, σ' αυτή τη χώρα έως ότου πιο ευνοϊκές συνθήκες θα ενώσουν πάλι τους εργάτες όλων των χωρών στον κοινό αγώνα και έως ότου αντηχήσει πάλι, πιο δυνατά από κάθε άλλη φορά, η έκκληση:

"Προλετάριοι όλων των χωρών ενωθείτε!"».

Η ιστορική αυτή δήλωση ετοιμάστηκε από τους επιφανείς ηγέτες της Α' Διεθνούς, Ζόργκε και Σπάιερ, για να διαβαστεί στο 7ο και τελευταίο Συνέδριο της Οργάνωσης. Η αποστολή της είχε πια επιτελεστεί - και με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Ήταν 15 Ιούλη του 1876, όταν συνήλθε το 7ο Συνέδριο της Διεθνούς Ένωσης Εργατών (Α` Διεθνής), στη Φιλαδέλφεια των ΗΠΑ με ένα και μοναδικό θέμα: Τη διάλυσή της. Η απόφαση αυτή, άλλωστε, είχε ληφθεί από το Γενικό της Συμβούλιο.

Η Διεθνής μετά την Κομμούνα

Μετά την πτώση της Κομμούνας του Παρισιού, οι διώξεις ενάντια στα μέλη της Διεθνούς δυνάμωσαν σε μια σειρά από ευρωπαϊκές χώρες. Η Κομμούνα γέμισε με τρόμο τις κυρίαρχες τάξεις, που ήταν αποφασισμένες να εμποδίσουν την επανάληψη παρόμοιων γεγονότων. Ο αστικός Τύπος επιτίθεται παντού με πείσμα ενάντια στη Διεθνή.

Ενδεικτική της στάσης που είχε ο αστικός κόσμος είναι η συνέντευξη που έδωσε ο Κ. Μαρξ στον ανταποκριτή της εφημερίδας «THE WORLD», για τη Διεθνή, την 3η Ιούλη 1871 - λίγες μόνο

Η Κομμούνα ήταν «πνευματικό παιδί» της Α' Διεθνούς. Εδώ, οδόφραγμα Κομμουνάρων στην οδό Ρουαγιάλ

17

μέρες μετά τη Ματωμένη Βδομάδα, με την οποία και έπεσε η Κομμούνα. Η παρακάτω στιχομυθία είναι αποκαλυπτική:

«Ερ.: Τι είναι η Διεθνής;

Κ. Μ.: Είναι αρκετό να ρίξετε μια ματιά στους ανθρώπους, από τους οποίους αποτελείται, στους εργάτες.

Ερ.: Ναι, αλλά ο στρατιώτης δεν είναι πάντοτε αντιπροσωπευτικός για την κυβέρνηση, η οποία τον διοικεί. Εγώ γνωρίζω ορισμένα από τα μέλη σας και μπορώ να πω πως δεν είναι από κείνη την πάστα από την οποία βγαίνουν συνωμότες. Πολύ περισσότερο που το μυστικό, το οποίο είναι γνωστό σε ένα εκατομμύριο ανθρώπους, δεν είναι μυστικό. Τι γίνεται, όμως, αν αυτοί οι άνθρωποι είναι απλώς εργαλεία στα χέρια κάποιας τολμηρής, και θα μου επιτρέψετε να προσθέσω, όχι τόσο ξεκάθαρης στα μέσα, παρέας;

Κ. Μ.: Τίποτα δεν αποδεικνύει ότι είναι έτσι.

Ερ.: Κι η τελευταία εξέγερση στο Παρίσι;

Κ. Μ.: Καταρχήν θα σας παρακαλέσω να μου αποδείξετε ότι εδώ υπήρχε κάποια συνωμοσία και πως ό,τι συνέβηκε δεν ήταν ένα νομοτελειακό αποτέλεσμα των καταστάσεων που διαμορφώθηκαν. Κι αν ξεκινήσουμε από την ύπαρξη συνωμοσίας, τι είναι αυτό που αποδεικνύει ότι σ' αυτήν πήρε μέρος η Διεθνής Ενωση;

Ερ.: Μα, η ύπαρξη πλήθους μελών της Ενωσης στα όργανα της Κομμούνας(...)».

Στα 1870, ψηφίστηκε στη Γαλλία ένας νόμος που θεωρούσε έγκλημα το να ανήκει κανένας στη Διεθνή. Η Γαλλία ζητούσε απ' όλες τις χώρες να παραδώσουν στη γαλλική κυβέρνηση, σαν εγκληματίες κοινού ποινικού δικαίου, τους κομμουνάρους πρόσφυγες. Την ίδια χρονιά, στην Ολλανδία, διατέθηκε ένα ποσό από 3.000.000 γκούλντεν για να εμποδιστεί η διάδοση του κομμουνισμού. Στη Γερμανία, ο Μπέμπελ και ο Λίμπκνεχτ, που διαμαρτυρήθηκαν ενάντια στην προσάρτηση της Αλσατίας και της Λωραίνης και εξέφρασαν την αλληλεγγύη τους στην Κομμούνα, συνελήφθησαν και καταδικάστηκαν σε δύο χρόνια φυλάκιση σ' ένα φρούριο. Στην Ισπανία, στην Ιταλία, στο Βέλγιο και σ' άλλες χώρες οι διεθνιστές υποβλήθηκαν σε λυσσασμένες αστυνομικές διώξεις. Στις αρχές του 1872, η ισπανική κυβέρνηση κάλεσε τις άλλες κυβερνήσεις να συνεργαστούν για την εξόντωση της Διεθνούς. Ο πάπας ένωσε τη φωνή του με τις κραυγές εκείνων που ζητούσαν εκδίκηση. Στα 1873, η Ρωσία, η Γερμανία και η Αυστροουγγαρία υπέγραψαν συμφωνία, με την οποία αναλάμβαναν την υποχρέωση να διεξάγουν κοινό αγώνα ενάντια στη Διεθνή. Προσπάθησαν να παρασύρουν και την Αγγλία, χωρίς όμως επιτυχία.

Η εσωτερική κρίση

Οι επιθέσεις, όμως, των αστικών κυβερνήσεων δε θα είχαν τέτοιο αντίκτυπο, αν δεν υπήρχε η εσωτερική κρίση στη Διεθνή. Να πώς περιγράφει ο Ουίλιαμ Φόστερ, στο έργο του «Ιστορία των Τριών Διεθνών», αυτήν την κρίση:

«Πιο επικίνδυνη, όμως, για τη Διεθνή από τις αστυνομικές αυτές διώξεις ήταν η εσωτερική κρίση, που επιδεινωνόταν όλο και περισσότερο στην Οργάνωση ύστερα

18

από το τέλος της Κομμούνας. Η κρίση αυτή συνίστατο στην όλο και πιο πεισματώδη πάλη ανάμεσα στους μαρξιστές και τους μπακουνινιστές - ανάμεσα στη "Συμμαχία", που επικεφαλής της βρισκόταν ο Μπακούνιν και στις δυνάμεις που ήταν με το μέρος του Γενικού Συμβουλίου, που καθοδηγούσε ο Μαρξ. (...) Οι μαρξιστές είχαν κάθε λόγο να υποστηρίζουν ότι η Κομμούνα επιβεβαίωσε τη γενική τους πολιτική γραμμή, αλλά οι μπακουνινιστές υποστήριζαν με πείσμα το αντίθετο. Υποστήριζαν με κάθε τρόπο πως η αυθόρμητη εξέγερση των εργατών του Παρισιού και των άλλων γαλλικών πόλεων αναιρεί τις αντιλήψεις του Μαρξ και επιβεβαιώνει γενικά τη θεωρία του αυθόρμητου που προπαγάνδιζε ο Μπακούνιν. Οι μπακουνινιστές έπαιρναν θάρρος για να δυναμώσουν τη φραξιονιστική δράση και κατόρθωσαν πραγματικά να σταθεροποιήσουν τις θέσεις τους σε μια σειρά χώρες. Ηταν εξαιρετικά ισχυροί στις λατινικές χώρες: Ισπανία, Ιταλία, Πορτογαλία, Γαλλικό Βέλγιο, Γαλλική και Ιταλική Ελβετία. Το κύριο κέντρο τους ήταν η Γενεύη και ο Μπακούνιν κατέφευγε σε διάφορες μηχανορραφίες για να πετύχει τη μετάθεση της έδρας της Διεθνούς σ' αυτήν την πόλη. Η πείρα της Κομμούνας εξαφάνισε σχεδόν κάθε πολιτική επιρροή των προυντονιστών και των μπλανκιστών στη Γαλλία, αλλά παρέτεινε παντού την ύπαρξη των μπακουνινιστών.

Η εσωτερική κρίση οξύνθηκε στις μεγαλύτερες χώρες, που ήταν φρούρια της Διεθνούς. Στη Γαλλία ύστερα από την πτώση της Κομμούνας είχε εξασθενίσει πολύ όλο το εργατικό κίνημα. Στη Γερμανία οι καυγάδες ανάμεσα στους μαρξιστές και τους λασσαλικούς, στους οποίους προστίθονταν και οι διώξεις της κυβέρνησης, έσπειραν τη σύγχυση στο εργατικό κίνημα. Στις Ενωμένες Πολιτείες, η Εθνική Ενωση των Εργατών, που κρατούσε φιλική στάση απέναντι στη Διεθνή, ξέπεφτε γοργά. Και στην Αγγλία, που ήταν το κύριο στήριγμα του Μαρξ στη Διεθνή, υπήρχαν εσωτερικές δυσκολίες. Ολοι οι τρεϊντγιουνιονιστές ηγέτες, εκτός από έναν μονάχα, παραιτήθηκαν από το Γενικό Συμβούλιο σε ένδειξη διαμαρτυρίας ενάντια στη βοήθεια που έδωσε ο Μαρξ στην Κομμούνα. Αλλοι οπορτουνιστές συνδικαλιστές ηγέτες, υιοθετώντας την αντιπολιτευτική μέθοδο που χαρακτήριζε την πάλη ενάντια στο Γενικό Συμβούλιο, ίδρυσαν τη Βρετανική Ομοσπονδία της Διεθνούς Ενωσης των Εργατών για να διακόψουν την άμεση επαφή του Γενικού Συμβουλίου με τα τρεϊγιούνιονς. Αυτή η άσχημη κατάσταση επιδεινώθηκε, όταν οι Εκάριους και Χέιλς, που κατείχαν διαδοχικά τη θέση του γενικού γραμματέα της Διεθνούς Ενωσης των Εργατών, διέκοψαν τις σχέσεις με τον Μαρξ».

Η Συνδιάσκεψη του Λονδίνου και οι μπακουνινιστές

Κάτω από αυτές τις συνθήκες, η Διεθνής οργάνωσε ειδική Γενική Συνδιάσκεψη στο Λονδίνο (17 - 23 Σεπτέμβρη 1871), αντί του συνεδρίου που θα έπρεπε να συνέλθει στο Μάιντς της Γερμανίας, όπως είχε καθοριστεί πριν από ένα χρόνο. Για να μην εκτεθούν σε διώξεις οι Γάλλοι αντιπρόσωποι, η συνδιάσκεψη δεν ήταν δημόσια. Το κύριο πρόβλημα που μπήκε μπροστά στη Συνδιάσκεψη του Λονδίνου ήταν η επικείμενη διάσπαση στους κόλπους της Διεθνούς. Τα πράγματα έφτασαν στο σημείο, ώστε με τη δημιουργία της ομοσπονδίας του Γιούρα στην Ελβετία (που ήταν το γενικό επιτελείο του Μπακούνιν) να υπάρχουν στο πολιτικό πεδίο δύο αντίπαλες οργανώσεις.

Η Συνδιάσκεψη, βγάζοντας ένα από τα πιο σημαντικά διδάγματα της πείρας της Κομμούνας, υπογράμμισε τη μεγάλη ανάγκη για τους εργάτες των διαφόρων χωρών να δημιουργήσουν δικά τους πολιτικά κόμματα και να αρχίσουν πολιτική δράση. Η

19

Συνδιάσκεψη συγχάρηκε επίσης το σοσιαλδημοκρατικό εργατικό κόμμα της Γερμανίας για τις τελευταίες εκλογικές επιτυχίες του. Ολα αυτά ισοδυναμούσαν, φυσικά, με θανάσιμο χτύπημα για τους μπακουνινιστές. Η Συνδιάσκεψη αποφάσισε το επόμενο συνέδριο της Διεθνούς Ενωσης των Εργατών να συνέλθει τον ερχόμενο χρόνο.

Οι μπακουνινιστές, όμως, αρνήθηκαν να συμμορφωθούν με τις αποφάσεις της Συνδιάσκεψης του Λονδίνου. Στις 12 Νοέμβρη 1871 έκαναν επίσημο συνέδριο στο Σονβιλιέ της Ελβετίας, το οποίο αποτελούνται από οπαδούς της «Συμμαχίας», ήταν μια άμεση πρόκληση κατά του Γενικού Συμβουλίου. Το συνέδριο, με δήλωσή του, που απευθυνόταν προς όλα τα τμήματα της Διεθνούς, κατάγγειλε το Συμβούλιο σα διεφθαρμένο και δικτατορικό, καταδίκαζε το πρόγραμμα της πολιτικής του δράσης και ζητούσε να συγκληθεί αμέσως ένα νέο συνέδριο. Οι ιδεολογικές διαφωνίες μετατράπηκαν σε οργανωτική διάσπαση, διαπιστώνει ο Ου. Φόστερ, στην «Ιστορία των Τριών Διεθνών».

Το Συνέδριο της Χάγης

Η διάσπαση της Διεθνούς στο Συνέδριο της Χάγης το Σεπτέμβρη του 1872 ήταν η αρχή της μετέπειτα φθίνουσας πορείας, ως τη διάλυσή της.

Ο Ουίλιαμ Φόστερ, αναφέρει χαρακτηριστικά:

«Το 5ο Συνέδριο της Διεθνούς Ενωσης των Εργατών συνήλθε στη Χάγη. Αρχισε τις εργασίες στις 2 του Σεπτέμβρη 1872. Για πρώτη φορά παραβρίσκονταν προσωπικά ο Μαρξ και ο Ενγκελς. Ο Μαρξ είχε γράψει στον Ζόργκε και τον Κούγκελμαν ότι θεωρούσε το συνέδριο «ζήτημα ζωής ή θανάτου για τη Διεθνή». Και έτσι ήταν. Ο Μπακούνιν δεν παραβρίσκονταν προσωπικά, αλλά οι άνθρωποί του, με επικεφαλής τον Ζ. Γκιλιόμ, ήταν πολυάριθμοι και όλοι τους έτοιμοι να παίξουν με ανοιχτά χαρτιά.

Η διάσπαση εκδηλώθηκε από την αρχή κιόλας του συνεδρίου και χρειάστηκαν τρεις μέρες για τον έλεγχο των πληρεξουσιοτήτων. Από τους 65 αντιπροσώπους που τελικά επικυρώθηκαν τα πληρεξούσιά τους, οι 40 περίπου υποστήριζαν την κύρια γραμμή του Γενικού Συμβουλίου και 25 περίπου ήταν με το μέρος της αντιπολίτευσης. Υποστηρικτές του μαρξισμού ήταν: Τα μέλη του Γενικού Συμβουλίου - 16, Γερμανία - 10, Γαλλία - 6, Ελβετία - 3, Ενωμένες Πολιτείες - 2, (ο Ζόργκε μαρξιστής και ο Ντεριούρ μπλανκιστής), Ισπανία, Βοημία, Δανία και Σουηδία - κάθε μια από 1. Οι υποστηρικτές του Μπακούνιν ήταν Βέλγιο - 7, Αγγλία - 5, Ολλανδία - 4, Ισπανία - 4, Ελβετία - 2, Γαλλία - 1. Οι Ιταλοί μπακουνινιστές μποϊκοτάρισαν το Συνέδριο».

Οπως αναφέρει ο Φόστερ, ο ξεχωρισμός μεταξύ των παρατάξεων δεν ακολουθούσε μια πέρα για πέρα σαφή ιδεολογική γραμμή, γιατί μερικοί από τους υποστηρικτές των δύο μερίδων ενεργούσαν από άλλους λόγους που δε συνδέονταν με τα κύρια προβλήματα του Συνεδρίου. Τέτοια ήταν η περίπτωση των Αγγλων αντιπροσώπων, συμπεριλαμβανομένου του Εκάριους και τριών άλλων μελών του Γενικού Συμβουλίου. «Οντας, πριν απ' όλα οπαδοί του καθαρού τρέιντγιουνιονισμού δε συμμερίζονταν τις αναρχικές απόψεις του Μπακούνιν, αλλά, παρ' όλα αυτά ψήφισαν ενάντια στους μαρξιστές». Το Συνέδριο ασχολήθηκε στις αποφάσεις του με τέσσερα κυρίως προβλήματα: το ρόλο και τα δικαιώματα του Γενικού Συμβουλίου, την έδρα

20

της Διεθνούς Ενωσης των Εργατών, την πολιτική γραμμή της Διεθνούς και την κατάσταση της «Συμμαχίας» του Μπακούνιν.

Τα σημεία της πάλης

Θα μείνουμε λίγο ακόμη στο Συνέδριο της Χάγης, αφού η πάλη που διεξήχθη εκεί, ήταν κρίσιμη.

Τα δικαιώματα του Γενικού Συμβουλίου - που όπως είδαμε ήταν ένα απ' τα κύρια θέματα συζήτησης - οι μπακουνινιστές τα ανήγαγαν σε κεντρικό πρόβλημα. Φανατικοί οπαδοί του αυθόρμητου και μιας άκρας τοπικής αυτονομίας, πρότειναν το Γενικό Συμβούλιο να μην είναι τίποτε άλλο από γραφείο αλληλογραφίας και συλλογέας στατιστικών στοιχείων.

Να τι λέει ο Ου. Φόστερ, για τη θέση των μπακουνινιστών: «Αντιτάσσονταν πεισματικά στην ιδέα ότι το Γενικό Συμβούλιο έπρεπε να εφαρμόζει τις αποφάσεις των συνεδρίων και να δρα σαν καθοδηγητικό πολιτικό όργανο της Διεθνούς. Μερικοί ήθελαν να καταργήσουν τελείως το Γενικό Συμβούλιο. Οι μαρξιστές, από την άλλη μεριά, επέμεναν πάνω στην ανάγκη μιας πολιτικής γραμμής και μιας γενικής διεθνούς πειθαρχίας. Παίρνοντας υπόψη τη σοβαρή εσωτερική κρίση, το συνέδριο υποστήριξε την τελευταία αυτή άποψη, αποφασίζοντας με 40 ψήφους υπέρ, 4 κατά και 11 αποχές να παραχωρηθούν μεγαλύτερα δικαιώματα στο Συμβούλιο για να μπορεί να εφαρμόζει πιο αποτελεσματικά τις αποφάσεις των συνεδρίων και να επιβάλλει την πειθαρχία. Αυτές οι αποφάσεις έδιναν στο Γενικό Συμβούλιο το δικαίωμα «να αποκλείει προσωρινά από τη Διεθνή ως το επόμενο συνέδριο κάθε κλάδο, τμήμα, ομοσπονδιακό συμβούλιο, επιτροπή και ομοσπονδία» που θα αρνούνταν να συμμορφωθεί με τις αποφάσεις της Διεθνούς Ενωσης των Εργατών».

Ενα άλλο σημείο που προκάλεσε έντονες συζητήσεις ήταν αυτό της πολιτικής γραμμής της Διεθνούς, το πρόβλημα του πολιτικού αγώνα. «Στην περίοδο που ακολούθησε αμέσως ύστερα από την Κομμούνα του Παρισιού εκδηλώθηκε στις διάφορες χώρες μια ισχυρή τάση για πολιτική πάλη. Οι εργάτες επιδίωκαν με τον τρόπο αυτό να μετατρέψουν σε πραγματικότητα ένα από τα πιο στοιχειώδη διδάγματα του ιστορικού αυτού αγώνα», σημειώνει ο Ου. Φόστερ. Σύμφωνα, λοιπόν, με την τάση αυτή, οι μαρξιστές πρότειναν στο Συνέδριο της Χάγης σχέδιο απόφασης που περιλάβαινε ουσιαστικά το μεγαλύτερο μέρος της απόφασης που είχε υποβληθεί για έγκριση στη Συνδιάσκεψη του Λονδίνου το 1871. Το σχέδιο, αυτό, έλεγε: «Στον αγώνα του ενάντια στις ενωμένες δυνάμεις των κατεχουσών τάξεων, το προλεταριάτο δεν μπορεί να δράσει παρά σαν τάξη και να οργανώσει τις δυνάμεις του σ' ένα ανεξάρτητο πολιτικό κόμμα, που αντιπολιτεύεται όλα τα παλιά κόμματα, τα δημιουργημένα από τις κατέχουσες τάξεις. Το πολιτικό κόμμα σαν οργάνωση του προλεταριάτου χρειάζεται για το θρίαμβο της κοινωνικής επανάστασης και πρώτα - πρώτα για την επίτευξη του τελικού της σκοπού - την κατάργηση των τάξεων».

Αυτή η απόφαση - μας περιγράφει ο Φόστερ - προκάλεσε ζωηρές συζητήσεις. Οι μπλανκιστές με κύριο εκπρόσωπό τους το Γάλλο Βαγιάν, υποστήριζαν τα εξής: «Αν η απεργία είναι ένα όπλο στον επαναστατικό μας αγώνα, ένα άλλο όπλο και το πιο σημαντικό απ' όλα είναι τα οδοφράγματα». Ηθελαν να τροποποιήσουν με την έννοια αυτή το σχέδιο απόφασης. Οι μπακουνινιστές επιτέθηκαν με πείσμα ενάντια στο σχέδιο απόφασης και μαζί μ' αυτό κι ενάντια στο «Κομμουνιστικό Μανιφέστο»,

21

υποστηρίζοντας ότι αυτό είναι εκφραστής της αστικής πολιτικής. Το Συνέδριο ενέκρινε με 29 ψήφους υπέρ, 5 κατά και 9 αποχές τη μαρξιστική απόφαση.

Η μεταφορά της Διεθνούς στη Νέα Υόρκη

Η πρόταση του Ενγκελς να μεταφερθεί η έδρα της Διεθνούς στις ΗΠΑ, και συγκεκριμένα στη Νέα Υόρκη, έκανε αίσθηση στο Συνέδριο και προκάλεσε πεισματώδη πάλη. Οι μπακουνινιστές - σημειώνει ο Φόστερ - ορθώθηκαν ενάντιά του. Το ίδιο έκαναν και οι μπλανκιστές που στο συνέδριο αυτό υποστήριξαν γενικά τους μαρξιστές. Ο Ζόργκε, το πιο διακεκριμένο στέλεχος της Διεθνούς Ενωσης, στις ΗΠΑ, αντιτάχθηκε κι αυτός σ' αυτήν την πρόταση, αλλά τελικά τάχθηκε υπέρ. Υστερα από μια πολύπλοκη πάλη - έγιναν και άλλες προτάσεις για τη Βαρκελώνη και τις Βρυξέλλες - υιοθετήθηκε τελικά το σχέδιο απόφασης του Ενγκελς με ψήφους 30 υπέρ, 14 κατά και 13 αποχές. Δηλώνοντας ότι η Διεθνής έχει χαθεί, οι μπλανκιστές εγκατέλειψαν επιδεικτικά το συνέδριο και δεν ξαναπήραν μέρος στις εργασίες του. Εκλέχθηκε το νέο Γενικό Συμβούλιο, αφού πάρθηκε υπόψη το γεγονός ότι τα μέλη του έπρεπε να κατοικούν στις ΗΠΑ.

Σύμφωνα με τις εξηγήσεις που έδωσε ο Ενγκελς στο λόγο του όταν πρότεινε το σχέδιο απόφασης, η μεταφορά της Διεθνούς στη Νέα Υόρκη υπαγορευόταν από τις δύσκολες συνθήκες. Η κατάσταση, τόσο στα πλαίσια της οργάνωσης όσο και έξω απ' αυτήν, ήταν τέτοια που είχε γίνει πραγματικά αδύνατο να λειτουργεί πια η Διεθνής στην Ευρώπη. Ο μεγαλύτερος κίνδυνος ήταν ότι οι αναρχικοί του Μπακούνιν μπορούσαν να κυριαρχήσουν σ' αυτήν και να τη χρησιμοποιήσουν για την αιρετική υπόθεση, πράγμα που θα σήμαινε καταστροφή για το νεαρό εργατικό κίνημα. Υπήρχε ακόμα το ενδεχόμενο να πέσει το Γενικό Συμβούλιο στα χέρια των μπλανκιστών, από τους οποίους πολλοί πρόσφυγες ύστερα από τη συντριβή της Κομμούνας, εγκαταστάθηκαν στο Λονδίνο. Σ' αυτές τις δύσκολες συνθήκες δεν έμενε τίποτε άλλο να γίνει από το να μεταφερθεί η έδρα της Διεθνούς στην Αμερική, όπου μπορούσε να βρει μια ισχυρή βάση στο νεαρό αμερικάνικο εργατικό κίνημα.

Η πορεία μέχρι τη διάλυση

Παρά την πρόταση του Ενγκελς να μεταφερθεί η έδρα της Διεθνούς στη Ν. Υόρκη, προκειμένου να αποφευχθούν τα χειρότερα, η κατάσταση ολοένα και χειροτέρευε. Υστερα από το 6ο Συνέδριο της Φιλαδέλφειας οξύνεται ακόμη περισσότερο η διαπάλη στο Γενικό Συμβούλιο της Διεθνούς. Ο Ζόργκε (σ.σ.: από το Συνέδριο της Χάγης, γενικός γραμματέας της Διεθνούς) πρότεινε να διακοπούν οι εργασίες του για ένα χρόνο, αλλά ύστερα απ' αυτό συνεχίζεται η φραξιονιστική δράση, αναγκάζοντας τον Ζόργκε να παραιτηθεί. Ουσιαστικά η Διεθνής είχε διαλυθεί οριστικά. Εμενε μόνο η τυπική απόφαση.

Σχετικά μ' αυτό, ο Ενγκελς σε γράμμα του (12 - 17 Σεπτέμβρη 1874) στον Ζόργκε εκτιμά τα εξής:

«... Με την αποχώρησή σου η παλιά Διεθνής έτσι ή αλλιώς, τέλειωσε την ύπαρξή της. Κι αυτό είναι καλό. Ανήκε στην περίοδο της δεύτερης αυτοκρατορίας, όταν η καταπίεση που κυριαρχούσε σ' όλη την Ευρώπη υπαγόρευε στο εργατικό κίνημα, που μόλις αφυπνιζόταν ξανά, την ενότητα και την αποχή από κάθε εσωτερική πολεμική. Ηταν η στιγμή που τα κοινά κοσμοπολίτικα συμφέροντα του προλεταριάτου μπορούσαν να

22

προβάλλουν στο προσκήνιο. Η Γερμανία, η Ισπανία, η Ιταλία, η Δανία, μόλις τότε είχαν μπει ή έμπαιναν στο κίνημα. Στην πραγματικότητα, το 1864, ο θεωρητικός χαρακτήρας του ίδιου του κινήματος σ' όλη την Ευρώπη, δηλαδή στις μάζες, ήταν ακόμα πολύ ασαφής, ο γερμανικός κομμουνισμός δεν υπήρχε ακόμα σαν εργατικό κόμμα, ο προυντονισμός ήταν πολύ αδύνατος, για να μπορέσει να παρουσιάσει τις ιδιαίτερες λόξες του. Οι καινούριες ανοησίες του Μπακούνιν δεν υπήρχαν τότε ούτε και στο δικό του το κεφάλι, ενώ και οι αρχηγοί ακόμα των αγγλικών τρέιντ - γιούνιονς πιστεύανε ότι μπορούσαν να μπουν στο κίνημα με βάση πρόγραμμα που διατυπωνόταν στην εισαγωγή του Καταστατικού. Η πρώτη μεγάλη επιτυχία έπρεπε ν' ανατινάξει την αφελή αυτή συνύπαρξη όλων των παρατάξεων. Η επιτυχία αυτή ήταν η Κομμούνα που ήταν αναντίρρητα το πνευματικό παιδί της Διεθνούς, αν και η Διεθνής δεν κούνησε ούτε το δαχτυλάκι της για να τη φτιάξει. Ετσι η Διεθνής θεωρήθηκε ως ένα βαθμό, κι αυτό πέρα για πέρα δικαιολογημένα, υπεύθυνη για την Κομμούνα. Οταν χάρη στην Κομμούνα, η Διεθνής έγινε μια ηθική δύναμη στην Ευρώπη, άρχισε αμέσως ο καβγάς. Κάθε ρεύμα ήθελε να εκμεταλλευτεί την επιτυχία για τον εαυτό του. Ηρθε η αποσύνθεση που δεν μπορούσε να αποφευχθεί. Ο φθόνος για την αυξανόμενη δύναμη μεμονωμένων ατόμων που ήταν πραγματικά έτοιμα να συνεχίσουν την εργασία τους με βάση το παλιό ευρύ πρόγραμμα - των Γερμανών κομμουνιστών - έσπρωξε του Βέλγους προυντονιστές στην αγκαλιά των μπακουνιστών τυχοδιωχτών. Το Συνέδριο της Χάγης σήμανε στην πραγματικότητα το τέλος - και μάλιστα και για τα δυο κόμματα. Η μόνη χώρα όπου μπορούσε ακόμα να γίνει κάτι στο όνομα της Διεθνούς, ήταν η Αμερική, και ένα υγιές ένστιχτο ενέπνευσε τη μετατόπιση της ανώτατης ηγεσίας εκεί. Το γόητρό της όμως εξαντλήθηκε τώρα και κει και κάθε παραπέρα προσπάθεια να της εμφυσήσουν νέα ζωή θα ήταν τρέλα και σπατάλη δυνάμεων. Δέκα ολόκληρα χρόνια η Διεθνής κυριάρχησε στην ευρωπαϊκή ιστορία προς μια πλευρά - προς την πλευρά που βρίσκεται το μέλλον - και μπορεί να κοιτάξει με περηφάνια το έργο που έκανε. Ομως με την παλιά της μορφή, έχει πια ξεπεραστεί. Για να δημιουργηθεί μια νέα Διεθνής με τον τρόπο της παλιάς, μια ένωση όλων των προλεταριακών κομμάτων όλων των χωρών, θα χρειαζόταν μια γενική κατάπνιξη του εργατικού κινήματος, όπως στην περίοδο 1849 - 1864. Ο προλεταριακός κόσμος τώρα μεγάλωσε και πλάτυνε τόσο που δεν μπορεί πια να γίνει ένα τέτοιο πράγμα. Πιστεύω ότι η επόμενη Διεθνής - ύστερα από μερικά χρόνια επίδρασης των έργων του Μαρξ - θα είναι καθαρά κομμουνιστική και θα διακηρύξει άμεσα τις αρχές»...

Ετσι, όπως είδαμε και στην αρχή, στις 15 Ιουλίου 1876, έκλεισε ο κύκλος της Α' Διεθνούς - την ίδια ώρα όμως, άνοιγε ένας νέος για το εργατικό προλεταριακό κίνημα. Και τούτος ο δρόμος, ήταν το πέρασμα στα μαρξιστικά πολιτικά κόμματα, πάνω σε εθνική βάση. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, αυτής της πορείας, ήταν η δημιουργία του Σοσιαλιστικού Κόμματος των ΗΠΑ. Να πώς περιγράφει αυτή την εξελικτική πορεία ο Φόστερ:

«Αν και το Γενικό Συμβούλιο είχε γνωστοποιήσει, όπως μπορούσε, στα ευρωπαϊκά τμήματα τη σύγκληση του Συνεδρίου της Φιλαδέλφειας και τα είχε καλέσει να στείλουν αντιπροσώπους, όταν το 7ο και ταυτόχρονα τελευταίο συνέδριο της Διεθνούς Ένωσης των Εργατών συνήλθε στην αίθουσα "Γερμανία" της Φιλαδέλφειας στις 15 του Ιούλη 1876, εμφανίστηκε μονάχα ένας ξένος αντιπρόσωπος, εκ μέρους του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος της Γερμανίας. Οι άλλοι δέκα αντιπρόσωποι στο συνέδριο, ανάμεσα στους οποίους ο Ζόργκε και ο Βαϊντεμέγιερ ήταν Αμερικανοί.

23

Χωρίς πολλές συζητήσεις, η συνέλευση αποφάσισε τη διάλυση της Διεθνούς. Στην απόφαση που πάρθηκε δηλωνόταν ότι "το Γενικό Συμβούλιο της Διεθνούς Ενωσης των Εργατών διαλύεται", ότι το Ομοσπονδιακό Συμβούλιο του τμήματος για τη Βόρεια Αμερική επιφορτίζεται να διατηρήσει και να αναπτύξει τις υπάρχουσες διεθνείς σχέσεις και ότι ανατίθεται στο Ομοσπονδιακό Συμβούλιο να συγκαλέσει ένα διεθνές συνέδριο, όταν δημιουργηθούν οι αναγκαίες συνθήκες. Ο Ζόργκε και ο Σπάιερ εξουσιοδοτήθηκαν να σχηματίσουν την επιτροπή που θα διαφύλαττε τα ντοκουμέντα της Διεθνούς και θα δημοσίευε τη δήλωση, για τη διάλυση της Διεθνούς Ένωσης των Εργατών, που ήταν προσαρτημένη στην απόφαση.

Ύστερα από το συνέδριο της Διεθνούς Ένωσης των Εργατών συνήλθε το συνέδριο της βορειοαμερικανικής ομοσπονδίας της Διεθνούς Ένωσης των Εργατών (σ.σ.: ήταν τμήμα της Διεθνούς) στις 16 με 19 του Ιούλη. Παραβρέθηκαν 13 αντιπρόσωποι, που εκπροσωπούσαν 17 τμήματα και 635 μέλη που πλήρωναν συνδρομές. Αφού εκλέχτηκαν αντιπρόσωποι στο Συνέδριο της σοσιαλιστικής ενότητας, που έπρεπε να αρχίσει λίγες μέρες αργότερα, η βορειοαμερικανική ομοσπονδία της Διεθνούς Ένωσης των Εργατών αυτοδιαλύθηκε.

Αμέσως ύστερα απ' αυτό στις 19 με 22 του Ιούλη και στην ίδια αίθουσα της Φιλαδέλφειας, όπως είχε προκαθοριστεί, συγκεντρώθηκαν οι διάφορες σοσιαλιστικές Ομάδες και σχημάτισαν τη νέα μαρξιστική οργάνωση, το Αμερικάνικο Εργατικό Κόμμα. Αυτό το Κόμμα στηριζόταν κυρίως στην οργανωτική ενότητα των δυνάμεων της Διεθνούς Ενωσης των Εργατών, που είχε διαλυθεί, με επικεφαλής τον Ζόργκε και τον Οτο Βαϊντεμέγιερ και των λασαλικών δυνάμεων που καθοδηγούσαν. (...) Με αυτά τα μέτρα συγκροτήθηκε οριστικά από οργανωτική άποψη το αμερικανικό μαρξιστικό κόμμα, που μέσω του Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος και του Σοσιαλιστικού Κόμματος, εξακολούθησε να υπάρχει ως τις μέρες μας, δηλαδή ως το τωρινό Κομμουνιστικό Κόμμα.

Ετσι με αυτά τα τρία συνέδρια στις ΕΠΑ, που συνδέονται μεταξύ τους, ολοκληρώθηκε μέσα σε μια βδομάδα το εξελικτικό ιστορικό προτσές που συντελέστηκε στις γραμμές των σοσιαλιστών όλου του κόσμου: Η διάλυση της Α' Διεθνούς και η ίδρυση μαρξιστικών πολιτικών οργανώσεων σε εθνική βάση».

ΠΗΓΗ: Ουίλιαμ Φόστερ, «Ιστορία των τριών Διεθνών», εκδόσεις «Γνώσεις»

24