ΕΝΩΠΙΟΝ ΤΟΥ

ΕΙΡΗΝΟΔΙΚΕΙΟΥ …………………..

ΑΙΤΗΣΗ

(Ν.3869/2010)

Του ……………………………………. του ……………………….. , κατοίκου ……………….

(οδός ……………, αριθμός …………………), ΤΚ …………….

ΚΑΤΑ

1. Της ανώνυμης τραπεζικής εταιρίας με την επωνυμία

«……………………………….», εδρεύουσας στην Αθήνα, (οδός ………………..,

αριθμός ……), νομίμως εκπροσωπουμένης.

2. Της ανώνυμης τραπεζικής εταιρίας με την επωνυμία

«……………………………….», εδρεύουσας στην Αθήνα, (οδός ………………..,

αριθμός ……), νομίμως εκπροσωπουμένης.

Δυνάμει της από …-…-2012 βεβαιώσεως αποτυχίας εξωδικαστικού

συμβιβασμού (άρθ. 2 παρ. 2 Ν. 3869/2010) του υπογράφοντος την παρούσα,

βεβαιώθηκε η αποτυχία της απόπειρας εξώδικου συμβιβασμού μεταξύ εμού και

των πιστωτών αντιδίκων μου, επί τη βάσει της αιτήσεως (άρθρο 2 παρ. 1 Ν.

3869/2010), την οποία κατέθεσα σε αυτές και ειδικότερα:

α/α

πιστωτής(όνομα/επωνυμία

διεύθυνση, τηλέφωνο)

αιτία απαίτησης

(στεγαστικό/καταναλωτικό

δάνειο,πιστωτική κάρτα

άλλο είδος συναλλαγής)

συνολικήαπαίτηση

κεφάλαιο

τόκοιέως

(ημερομηνία)

……..

Έξοδα

είδος εξασφάλιση

ς(υποθήκη,

προσημείωση κ.α.)

1.

2.

Προς τους αντίδικους και για τις ανωτέρω αναφερόμενες απαιτήσεις, όπως

αυτές αναλύονται κατά κεφάλαιο, τόκους και έξοδα, υπέβαλλα, όπως άλλωστε ο

νόμος προβλέπει, το ειδικό σχέδιο διευθέτησης των οφειλών μου, το οποίο έχει ως

ακολούθως:

Καταβολές σε σταθερές δόσεις

α/α

πιστωτής(όνομα/επωνυμία

διεύθυνση, τηλέφωνο)

αιτία απαίτησης(στεγαστικό/

καταναλωτικό δάνειο,

πιστωτική κάρτα, άλλο

είδος συναλλαγής)

συνολικήαπαίτηση

προτεινόμενες καταβολέςσε σταθερές δόσεις

ανά ………..

αριθμόςδόσεων ποσό συνολικό ποσό

καταβολών

1.

2.

Η προτεινόμενη με το ανωτέρω σχέδιο ρύθμιση των οφειλών μου

θεμελιώνεται τόσο από την περιουσιακή κατάστασή μου όσο και από τις

ιδιαιτερότητες της οικογενειακής μου κατάστασης και ειδικότερα:

Α. ΑΝΥΠΑΙΤΙΑ ΑΔΥΝΑΜΙΑ ΚΑΤΑΒΟΛΗΣ

ΛΟΓΩ ΑΠΡΟΟΠΤΗΣ ΜΕΤΑΒΟΛΗΣ ΤΩΝ ΣΥΝΘΗΚΩΝ (ΑΚ388)

Δυνάμει της ανωτέρω διατάξεως, το εν λόγω περιστατικό

πρέπει να είναι αντικειμενικά, με βάση την καλή πίστη και τα

συναλλακτικά ήθη, ουσιώδες, ενόψει του είδους, του περιεχομένου

και του σκοπού της σύμβασης (αντικειμενικό κριτήριο).

Τα θεμελιώδη περιστατικά μπορεί να είναι γενικά, δηλαδή να

αφορούν κάθε όμοια σύμβαση (π.χ. νομοθετική και νομισματική

σταθερότητα - ΑΠ 598/1992, ΑΠ 678/1996 - ο τιμάριθμος, η ειρήνη,

οι συνήθεις καιρικές συνθήκες, οι συνθήκες της αγοράς). Η

μεταβολή των συνθηκών εκδηλώνεται στην πράξη υπό δυο κυρίως

μορφές: Είτε α) ως αύξηση των προϋπολογισθέντων εξόδων

παραγωγής ή προμήθειας ή εκτέλεσης της παροχής για τον

οφειλέτη (π.χ. λόγω αύξησης της αξίας των πρώτων υλών για την

κατασκευή του πωλούμενου πράγματος), είτε β) ως μείωση της

πραγματικής αξίας της προσδοκώμενης από τον δανειστή

προσόδου, δηλαδή συνήθως της χρηματικής αντιπαροχής (π.χ.

λόγω υποτίμησης του νομίσματος).

Σύμφωνα με την ΑΚ 388, η μεταβολή των συνθηκών πρέπει να

έλαβε χώρα μετά την κατάρτιση της σύμβασης. Σύμφωνα με την ΑΚ

388, η μεταγενέστερη μεταβολή των συνθηκών πρέπει να οφείλεται

σε «λόγους που ήταν έκτακτοι και δεν μπορούσαν να

προβλεφθούν».

Έκτακτοι νέοι λόγοι που δεν επέρχονται κατά την συνήθη

πορεία των πραγμάτων, αλλά προκαλούνται από ασυνήθιστα

γεγονότα, φυσικά, πολιτικά, κοινωνικά, οικονομικά και λοιπά (ΑΠ

1171/2004, ΑΠ 678/1097, ΑΠ 1138/1990) και ενδεικτικά

αναφερόμενες περιστάσεις είναι πόλεμοι, επαναστάσεις, θεομηνίες,

επιδημίες, η υποτίμηση του νομίσματος που ξεπερνά τις

συνηθισμένες νομισματικές διακυμάνσεις, αιφνίδια αύξηση του

τιμαρίθμου, απαγόρευση εξαγωγών κ.λπ. Το έκτακτο κρίνεται

αντικειμενικά.

Τα γεγονότα αυτά πρέπει να είναι, επιπλέον, απρόβλεπτα για

τους συμβαλλόμενους κατά το χρόνο σύναψης της σύμβασης,

σύμφωνα με τους κανόνες της συνήθους επιμέλειας, δηλαδή, δεν

απαιτείται τα γεγονότα να χαρακτηριστούν ως ανωτέρα βία.

Η επέμβαση του δικαστή στη σύμβαση κατά το ΑΚ 388

προϋποθέτει ότι η απρόοπτη μεταβολή των συνθηκών προκάλεσε

αιτιωδώς την υπέρμετρη επάχθεια της παροχής του οφειλέτη,

ενόψει και της αντιπαροχής. Αν η εκπλήρωση της παροχής από τον

οφειλέτη καθίσταται δυσβάστακτη για αυτόν, σε βαθμό μη ανεκτό

από την έννομη τάξη σύμφωνα με τις σύστοιχης αρχές της καλής

πίστης και της επιείκειας, επιβάλλεται η αναπροσαρμογή ή λύση

της σύμβασης (ΜΠρωτΚαβ 20/2001).

Δεν απαιτείται για την εφαρμογή της διάταξης η πρόκληση με

βεβαιότητα οικονομικής καταστροφής του οφειλέτη σε περίπτωση

εκπλήρωσης της παροχής, ούτε όμως αρκεί η απλή ζημία ή

αντιμετώπιση δυσχερειών για την εκ μέρους του τήρηση της

σύμβασης. Η συνδρομή των ανωτέρω προϋποθέσεων γεννά, κατά

την ΑΚ 388, διαπλαστικό δικαίωμα του θιγόμενου από την

απρόοπτη μεταβολή των συνθηκών οφειλέτη να ζητήσει από το

δικαστήριό την αναπροσαρμογή ή τη λύση της σύμβασης.

Σύμφωνα με τη διάταξη, η αναπροσαρμογή ή λύση της

σύμβασης προϋποθέτει την έκδοση διαπλαστικής δικαστικής

απόφασης. Ο οφειλέτης μπορεί να ασκήσει το διαπλαστικό του

δικαίωμα, είτε με διαπλαστική αγωγή ή ανταγωγή είτε κατ'

ένσταση, δηλαδή με αυτοτελή αμυντικό ισχυρισμό κατά της

αγωγής με την οποία ζητείται η αναγνώριση της υποχρέωσης του

από τη σύμβαση η καταδίκη του στην οφειλόμενη συμβατική

παροχή.

Εν προκειμένω, ολόκληρος ο οικονομικός προγραμματισμός

μας είχε δομηθεί με βάση τα οικονομικά δεδομένα προ της

επελεύσεως της οικονομικής κρίσεως, περί της οποίας για πρώτη

φορά έγινε από επίσημα χείλη λόγος το έτος 2009 (ομιλία του τότε

Πρωθυπουργού Κωνσταντίνου Καραμανλή στην εκδήλωση της

έναρξης της Διεθνούς Έκθεσης Θεσσαλονίκης). Μάλιστα, κατά τη

φυσική και συνήθη εξέλιξη των πραγμάτων υπολογίζαμε βάσιμα, σε

διαρκώς βελτιούμενα και αυξανόμενα εισοδήματα, αφού αυτό

συνέβαινε μέχρι τότε. Με τα δεδομένα αυτά, υπολογίζαμε ότι θα

μπορούσαμε να συνεχίσουμε να εξυπηρετούμε τις υποχρεώσεις μας,

έναντι της αντιδίκου, δίχως ποτέ να καταστούμε υπερήμεροι ή και

να περιέλθουμε σε αδυναμία καταβολής των οφειλομένων.

Οι πραγματικές συνθήκες που επικρατούσαν προ της

επελεύσεως της οικονομικής κρίσης, αποτελούν κατά την έννοια

του νόμου, περιστατικά, στα οποία, ενόψει της καλής πίστης και

των συναλλακτικών ηθών, τα μέρη στήριξαν τη σύναψη της

αμφοτεροβαρούς σύμβασης.

Ωστόσο από την υπογραφή του πρώτου Μνημονίου, το

Μάιο του 2010, το οποίο κυρώθηκε από τη Βουλή των Ελλήνων με

το Ν. 3845/2010, [ο οποίος ήδη κρίθηκε αντισυνταγματικός από τα

Δικαστήρια της ουσίας δυνάμει της υπ’ αριθμ 599/2012 αποφάσεως

του Ειρηνοδικείου Αθηνών, στο πλαίσιο διενέργειας διάχυτου και

παρεμπίπτοντος ελέγχου της συνταγματικότητας του ανωτέρω

Νόμου] ολόκληρος ο οικονομικός μου προγραμματισμός

ανατράπηκε, με αποτέλεσμα να καταστεί αδύνατο να καλύπτω τις

απαιτήσεις των πιστωτών μου.

Το οικονομικό περιβάλλον μεταβλήθηκε εκ των υστέρων, από

λόγους που ήταν έκτακτοι και δεν μπορούσαν να προβλεφθούν από

εμένα και από τη μεταβολή αυτή η παροχή μου, υπό την ιδιότητά

μου ως δανειολήπτη-οφειλέτη, ενόψει και της εξεταζόμενης

αντιπαροχής, έγινε υπέρμετρα επαχθής και δίχως την παραμικρή

δική μου υπαιτιότητα.

Όλα τα παραπάνω, δεν αποτελούν αυθαίρετα συμπεράσματα

εμού, του αιτούντος, αλλά αποδεικνύονται σε βαθμό πλήρους

δικανικής πεποίθησης από την από Ιουνίου 2012 έρευνα της

Ευρωπαϊκής Επιτροπής, με τον τίτλο «EU Employment and Social

Situation, Quarterly Review, June 2012», σύμφωνα με τα στοιχεία

της οποίας, το 68% του πληθυσμού της χώρας ζει κάτω από το όριο

της φτώχειας, δηλαδή με εισόδημα κάτω από το 60% του μέσου

εθνικού εισοδήματος, ενώ την ίδια ώρα διαθέτει πάνω από το 40%

του πενιχρού αυτού εισοδήματος για το ενοίκιο ή την αποπληρωμή

στεγαστικού δανείου.

Ο αριθμός των αστέγων αυξάνεται δραματικά, η ανεργία

είναι στα ύψη και δεν αναμένεται να μειωθεί, ενώ πολύ μεγάλο

ποσοστό νέων είναι έτοιμο να εγκαταλείψει τη χώρα.

Οι θέσεις εργασίας μειώθηκαν κατά 400.000 το πρώτο

τρίμηνο του 2012 σε σχέση με την αντίστοιχη περίοδο του 2011. Το

64% των Ελλήνων ηλικίας 15-35 ετών (27% για περιορισμένο

χρονικό διάστημα και 37% μακροπρόθεσμα) δηλώνουν έτοιμοι να

εγκατασταθούν και να εργαστούν σε άλλη ευρωπαϊκή χώρα. Οι

άστεγοι αυξήθηκαν κατά 25% σε σχέση με το 2009 και ανέρχονται

σε τουλάχιστον 20.000 πολίτες.

Μάλιστα, στην Έκθεση υπογραμμίζεται ότι λόγω της κρίσης

έχει αυξηθεί ο αριθμός των αστέγων με υψηλή μόρφωση που είχαν

ικανοποιητικό βιωτικό επίπεδο, χωρίς ψυχολογικά προβλήματα ή

προβλήματα εξάρτησης, οι οποίοι, πλέον, «δεν τα βγάζουν πέρα»,

έχοντας χάσει τη δουλειά τους.

Στα ίδια συμπεράσματα καταλήγει έρευνα του

Χρηματιστηριακού αναλυτή, Διευθυντή της GSTA Ltd, WTAEC Ltd,

Πάνου Παναγιώτου, σύμφωνα με την οποία, η Ελλάδα βιώνει την

τρίτη μεγαλύτερη οικονομική ύφεση της σύγχρονης ιστορίας της

ανθρωπότητας, έχοντας ξεπεράσει αυτή των ΗΠΑ, μετά το κραχ

του 1929.

Όπως επισημαίνει ο ερευνητής, πηγαίνοντας πίσω, μέχρι το

1700μΧ, μόνο σε δυο άλλες περιπτώσεις έχουν υπάρξει

μακροβιότερες υφέσεις: Από το 1980 έως το 1997 στη Λιβερία, μια

χώρα της Δυτικής Αφρικής και από το 1989 μέχρι το 1997 στο

Τατζικιστάν, μια χώρα στα σύνορα με το Αφγανιστάν (στοιχεία BBC

UK).

Αμέσως μετά ακολουθεί η ύφεση της Ελλάδας, η οποία κατά

το χρόνο συντάξεως και καταθέσεως της παρούσας, αναμένεται να

συνεχιστεί τουλάχιστον για ένα χρόνο και πιθανόν για δυο ή και

περισσότερα.

Δεν είναι, όμως, μόνο η διάρκεια της ελληνικής ύφεσης που

αποτελεί ιστορικό ρεκόρ αλλά και το κόστος της που είναι

ασύλληπτο.

Πέρα από το γεγονός του αποκλεισμού της χώρας από

τις αγορές, της αναδιάρθρωσης του χρέους της (μέσω του PSI) και

της ανάγκης για πολυετή άντληση δανείων από την Τρόικα (δηλ την

ΕΕ, την ΕΚΤ και το ΔΝΤ) με παραχώρηση εθνικής κυριαρχίας

(ενδεικτικά αναφέρεται το γεγονός, ότι το δίκαιο που διέπει τις

δανειακές συμβάσεις αλλά και το πρόγραμμα της αναδιάρθρωσης

του Ελληνικού χρέους –PSI- συμφωνήθηκε να είναι το Αγγλικό, με

αποτέλεσμα η Ελληνική Πολιτεία να αποξενωθεί από τις

προστατευτικές διατάξεις του Εθνικού Δικαίου, να παραιτηθεί

αμετάκλητα και άνευ όρων και εν τέλει να απολέσει κάθε ασυλία

της, ως υπαγόμενη στο State Immunity Act -1978- συμφωνώντας

και σε παρέκταση της αρμοδιότητας των Δικαστηρίων του μεγάλου

Δουκάτου του Λουξεμβούργου), η χώρα έχει υποστεί μέχρι

στιγμής αθροιστική μείωση του ΑΕΠ της κατά 20%.

Μόνο από τη μείωση αυτή του ΑΕΠ, τη μείωση της τιμής

βασικών περιουσιακών στοιχείων (ακινήτων, αυτοκινήτων,

μετοχών) και των τραπεζικών καταθέσεων, το κόστος ξεπερνά

κατά πολύ το μισό τρισεκατομμύριο ευρώ.

Το ποσό αυτό είναι μεγαλύτερο κατά 200% του

Ελληνικού ΑΕΠ. Το οικονομικό κόστος του σεισμού και του

τσουνάμι που ακολούθησε στην Ιαπωνία το 2011 ήταν της

τάξης του 4% του ΑΕΠ της χώρας εκείνης…

Επιπλέον, η Ελλάδα έχει βρεθεί στην 4η, πλέον, χειρότερη

θέση στον κόσμο στην ανεργία. Χάνονται θέσεις εργασίας με τον

ταχύτερο ρυθμό διεθνώς. Η χώρα έχει υποστεί την δεύτερη

μεγαλύτερη πτώση μεταξύ των αναπτυγμένων κρατών στην αγορά

κατοικίας, τη μεγαλύτερη μείωση μισθών και συντάξεων διεθνώς,

καταγράφει το μεγαλύτερο ρυθμό στο κλείσιμο επιχειρήσεων, τη

μεγαλύτερη αύξηση στους δείκτες κοινωνικού και οικονομικού

πόνου στα αναπτυγμένα κράτη, τη μεγαλύτερη αύξηση στο δείκτη

απαισιοδοξίας, τη μεγαλύτερη αθροιστική πτώση στις τιμές των

περιουσιακών στοιχείων ως ποσοστό του ΑΕΠ, τη μεγαλύτερη

αύξηση σε έμμεσους φόρους.

Η περιουσία του Έλληνα έχει υποστεί συντριπτικό

πλήγμα. Η αγοραστική του δύναμη έχει μειωθεί τουλάχιστον κατά

50%. Ένας μισθωτός χρειαζόταν κατά μέσο όρο το 30% ενός

μισθού για να αγοράσει 1000 λίτρα πετρέλαιο τη δεκαετία του

2000. Από την αυγή της νέας δεκαετίας μέχρι σήμερα απαιτείται

πάνω από το 100% ενός μισθού για την αγορά 1000 λίτρων

πετρελαίου θέρμανσης.

Από την υπογραφή του πρώτου Μνημονίου, το Μάιο του 2010,

το οποίο κυρώθηκε από τη Βουλή των Ελλήνων με το Ν. 3845/2010,

μέχρι σήμερα, οι άνεργοι έχουν αυξηθεί κατά περίπου 700.000, με

κίνδυνο ο αριθμός της αύξησης να φτάσει στο 1 εκατομμύριο

ανθρώπους, μέχρι το 2013, ανεβάζοντας το σύνολο των ανέργων

στο 1,6 εκατομμύρια πολίτες.

Οι οικονομικές συνέπειες της εκτόξευσης της ανεργίας είναι

τεράστιες. Η ανάγκη καταβολής επιδομάτων ανεργίας, η μείωση

της αγοραστικής δύναμης τόσο για τον άνεργο όσο και για την

οικογένειά του, η μείωση στα έσοδα του κράτους από φόρους και

εισφορές, η απογείωση των ιδιωτικών πτωχεύσεων, η αδυναμία

αποπληρωμής δανείων, κάλυψης ασφαλιστικών εισφορών,

πληρωμής τελών και φόρων, είναι μερικές μόνο από αυτές τις

συνέπειες.

Σε όλα τα παραπάνω πρέπει να προστεθεί το κοινωνικό

κόστος από την ανεργία. Μελέτες αποδεικνύουν πως κάποια από τα

προβλήματα που συνδέονται με την ανεργία είναι η αύξηση

ασθενειών εξαιτίας αδυναμίας κάλυψης ιατρικών αναγκών,

διατάραξη της ψυχικής υγείας των ανέργων, αύξηση περιστατικών

ενδοοικογενειακής έντασης και βίας, ενίσχυση της κοινωνικής και

πολιτικής αστάθειας, αύξηση της εγκληματικότητας, υποβάθμιση

επιπέδου ζωής, υποβάθμιση επιπέδου μόρφωσης, ανασφάλεια,

απαισιοδοξία κλπ.

Ιατρικές μελέτες συνδέουν την κρίση με την μείωση των

γεννήσεων και του μέσου όρου ζωής,, την αύξηση των θανάτων,

των αυτοκτονιών και των λοιμώξεων.

Όπως επί λέξει γράφει ο αναλυτής, «Αν τα δυο πρώτα

χρόνια του δεύτερου Μνημονίου προκαλέσουν αντίστοιχη

βλάβη με αυτήν των δυο πρώτων ετών του πρώτου

Μνημονίου, τότε το καλοκαίρι του 2014 η Ελλάδα θα μετρά

2,4 εκατομμύρια ανέργους και το κόστος από την

απομείωση των περιουσιακών στοιχείων θα έχει ξεπεράσει

το 1 τρισεκατομμύριο ευρώ.

Σε μια τέτοια περίπτωση θα μιλάμε για οικονομική

γενοκτονία των Ελλήνων.»

Συνεπώς, η δραστική συρρίκνωση των μηνιαίων εισοδημάτων

μου, σε συνδυασμό με ανωτέρω αναφερθέντα αντικειμενικά

γεγονότα, καθώς επίσης και σε συνδυασμό με το διαρκώς

αυξανόμενο ύψος των απαιτήσεων της αντιδίκου ενόψει της

αδιάλειπτης τοκοφορίας των απαιτήσεών της αλλά και της

διαρκούς κεφαλαιοποίησης και λογιστικοποίησης των παραγόμενων

τόκων ακόμα και επί δημοσιονομικών εισφορών (!!!), το διαρκώς

αυξανόμενο κόστος ζωής, η διαρκώς αυξανόμενη (αν και

αντισυνταγματική) φορολογία αλλά και από την άλλη πλευρά, η

ανάγκη καλύψεως των στοιχειωδών αναγκών της διαβίωσης μμου,

εντός των ορίων που θέτει το Σύνταγμα, η Ευρωπαϊκή Σύμβαση των

Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (Ν. 53/1979) και το Διεθνές Σύμφωνο

των Ηνωμένων Εθνών για τα Οικονομικά, Κοινωνικά και Μορφωτικά

Δικαιώματα (19-12-1966, που κυρώθηκε με τον Ν. 1532/1985, ΦΕΚ

Α 45), ως μέσου συνετού ανθρώπου, μετέτρεψε τις μέχρι τότε

κανονικά εξυπηρετούμενες απαιτήσεις σε επαχθή οικονομικά βάρη

τα οποία, πλέον αντικειμενικά και ανυπαιτίως αδυνατώ να

εξυπηρετήσω από λόγους τους οποίους, ούτε μπορούσα να

προβλέψω, ούτε να αποτρέψω.

Ως εκ τούτου δικαιούμαι και ήδη ζητώ από το Δικαστήριο να

αναγάγει τις υποχρεώσεις μου στο μέτρο που αρμόζουν εκ των

συνθηκών, συνυπολογίζοντας τις συνολικές μέχρι τούδε

καταβολές μου, με τις οποίες έχω ήδη εξοφλήσει την κατά

κεφάλαιο απαίτηση της αντιδίκου και να αποφασίσει τη λύση

της σύμβασης κατά το μέρος που επιδιώκεται η ικανοποίηση

αισχροκερδούς απαίτησης, άλλως να αναγνωριστεί ότι

εκτελέστηκαν σε βάρος μου παρανόμως συμβατικοί όροι ευθέως

παράνομοι, άλλως άκυροι ως καταχρηστικοί, επερχομένης, κατ’

αυτό τον τρόπο, απόσβεσης των υποχρεώσεων παροχής που

πηγάζουν από τις προσβαλλόμενες συμβάσεις, κατά το υπερβάλλον

μέρος, άλλως κατά το παράνομο μέρος, άλλως κατά το άκυρο ως

καταχρηστικό μέρος των εξεταζομένων συμβάσεων, για όσους

λόγους ήδη αναφέρθηκαν και για όσους θα προστεθούν στη

συζήτηση της παρούσας.

Β. ΑΚΥΡΟΤΗΤΕΣ ΤΩΝ ΥΠΟ ΚΡΙΣΗ ΔΑΝΕΙΑΚΩΝ ΣΥΜΒΑΣΕΩΝ

ΠΟΥ ΕΠΙΔΡΟΥΝ ΣΤΟ ΥΨΟΣ ΤΩΝ ΕΝΔΙΚΩΝ ΑΠΑΙΤΗΣΕΩΝ

Οι αντίδικοι είναι απολύτως υπαίτιες, άλλως συνυπαίτιες

στην υπερχρέωσή μου και τούτο για τους ακόλουθους απολύτως

βάσιμους και αληθείς λόγους, ήτοι:

Α. Για τον έλεγχο του κύρους των γενικών όρων συναλλαγής

(ΓΟΣ) στις συμβάσεις που συνάπτονται μεταξύ καταναλωτών και

προμηθευτών και κυρίως της καταχρηστικότητας αυτών, ισχύουν

οι διατάξεις του άρθρου 2 του ν. 2251/1994 "Περί προστασίας των

καταναλωτών", που ενσωμάτωσαν την οδηγία 93/13/ΕΟΚ της

5.4.1993 του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου όπως τροποποιήθηκε με το ν.

3587/2007 με ενσωμάτωση της οδηγίας 2005/29 του Ευρωπαϊκού

Κοινοβουλίου.

Κατά το άρθρο 2 παρ. 6 του ν. 2251/1994, όπως

αντικαταστάθηκε με το άρθρο 10 παρ. 24 εδ. β` του ν. 2741/1999,

«Γενικοί όροι συναλλαγών που έχουν ως αποτέλεσμα τη διατάραξη

της ισορροπίας των δικαιωμάτων και υποχρεώσεων των

συμβαλλομένων σε βάρος του καταναλωτή, απαγορεύονται και

είναι άκυροι. Ο καταχρηστικός χαρακτήρας γενικού όρου

ενσωματωμένου σε σύμβαση κρίνεται αφού ληφθούν υπόψη η φύση

των αγαθών ή υπηρεσιών που αφορά η σύμβαση, ο σκοπός της, το

σύνολο των ειδικών συνθηκών κατά τη σύναψη της και όλες οι

υπόλοιπες ρήτρες της σύμβασης ή άλλης σύμβασης από την οποία

εξαρτάται».

Κατά δε την παράγραφο 7 του ίδιου άρθρου καταχρηστικοί,

κατά την ενδεικτική απαρίθμηση αυτής, είναι οι γενικοί όροι των

συναλλαγών υπό τα στοιχεία "α" έως και "λα". Κατά την έννοια των

ανωτέρω διατάξεων, που αποτελούν εξειδίκευση του γενικού

κανόνα του άρθρου 281 του ΑΚ, με τα αναφερόμενα σε αυτές

κριτήρια, για την κρίση της ακυρότητας ή μη ως καταχρηστικών

των όρων αυτών, λαμβάνεται υπόψη κατά κύριο λόγο το συμφέρον

του καταναλωτή, με συνεκτίμηση όμως της φύσης των αγαθών ή

υπηρεσιών που αφορά η σχετική σύμβαση, καθώς και του σκοπού

αυτής, πάντοτε δε στα πλαίσια της επίτευξης ισορροπίας των

δικαιωμάτων και υποχρεώσεων των συμβαλλομένων. Λαμβάνονται

προς τούτο υπόψη τα συμφέροντα και ενδιαφέροντα των

συμβαλλομένων μερών στη συγκεκριμένη σύμβαση και ερευνάται

ποιες συνέπειες θα είχε η διατήρηση ή η κατάργηση του όρου για

κάθε πλευρά. Αν η προβλεπόμενη από τον κρινόμενο γενικό όρο

ρύθμιση είναι απλώς μη συμφέρουσα για τον καταναλωτή και η

εντεύθεν επιβάρυνση του δεν είναι ουσιώδης, τότε δεν επέρχεται

διατάραξη της προκειμένης ισορροπίας.

Ας σημειωθεί ότι μετά την αντικατάσταση της παραγράφου 6

του άρθρου 2 του ν. 2251/1994 με το άρθρο 10 παρ. 24 εδ. β` του ν.

2741/1999, σε συμμόρφωση με την αρχή της μείζονος προστασίας

του καταναλωτή που καθιερώνει το άρθρο 8 της ανωτέρω οδηγίας,

αρκεί να επέρχεται απλή και όχι υπέρμετρη διατάραξη ισορροπίας

των δικαιωμάτων και υποχρεώσεων των συμβαλλομένων από τη

ρύθμιση του γενικού όρου (βλ. ΟλΑΠ 6/2006, ΑΠ 1401/1999, ΕλλΔνη

41.56, ΑΠ 1219/2001, ΕλλΔνη 42.1603, ΕφΑΘ 6291/2000, ΝοΒ

49.644). Εξάλλου, ενόψει του ότι ο έλεγχος του κύρους του

περιεχομένου ΓΟΣ βασικά προσανατολίζεται προς τη διάταξη του

άρθρου 281 του ΑΚ, με τους ΓΟΣ δεν απαγορεύεται η απόκλιση από

οποιαδήποτε διάταξη ενδοτικού δικαίου, αλλά μόνον από εκείνες

που φέρουν «καθοδηγητικό» χαρακτήρα ή, σε περίπτωση άτυπων

συναλλακτικών μορφών, από τα ουσιώδη για την επίτευξη του

σκοπού και τη διατήρηση της φύσεως της σύμβασης δικαιώματα

και υποχρεώσεις των μερών που απηχούν πράγματι

δικαιολογημένες προσδοκίες του πελάτη. Η καθοδηγητική

λειτουργία του ενδοτικού δικαίου διαταράσσεται όταν με το

περιεχόμενο του ΓΟΣ αλλάζουν εκείνα που έχουν διαμορφωθεί με

βάση τους κανόνες του ενδοτικού δικαίου για τη συγκεκριμένη

συμβατική μορφή.

Επίσης ελέγχεται για καταχρηστικότητα ρύθμιση ενός ΓΟΣ, με

τον οποίο επέρχεται περιορισμός θεμελιωδών δικαιωμάτων και

υποχρεώσεων, που προκύπτουν από τη φύση της σύμβασης κατά

τέτοιο τρόπο, ώστε να απειλείται ματαίωση του σκοπού της. Έτσι,

κατά τη διαδικασία προς διαπίστωση της καταχρηστικότητας ΓΟΣ

πρέπει πρώτα να ερευνάται αν υπάρχει τυπική διατάραξη ως

απόκλιση από τη συνηθισμένη ρύθμιση και στη συνέχεια να

ερευνάται ο βαθμός έντασης της απόκλισης αυτής, δηλαδή αν η

απόκλιση αυτή στη συγκεκριμένη περίπτωση αφορά αξιολογικές

εκτιμήσεις καθοδηγητικού χαρακτήρα.

Εν τέλει κατά τον έλεγχο του κύρους του περιεχομένου ενός

ΓΟΣ εξετάζεται σε πρώτη φάση αν αντίκειται σε απαγορευτική

ρήτρα και συγκαταλέγεται στην ενδεικτική απαρίθμηση του

καταλόγου του άρθρου 2 παρ. 7 του ν. 2251/1994, ο οποίος περιέχει

"per se" καταχρηστικές ρήτρες. Σε περίπτωση αρνητικού

αποτελέσματος, ελέγχεται κατά πόσο ο συγκεκριμένος ΓΟΣ περιέχει

απόκλιση από ουσιώδεις αξιολογήσεις καθοδηγητικού χαρακτήρα

του ενδοτικού δικαίου, όπως προεκτέθηκε (ΑΠ 1219/2001, ό.π.).

Τέλος, δεδομένου ότι οι ΓΟΣ είναι δυνατόν ν` αποτελέσουν

περιεχόμενο κάθε είδους σύμβασης ιδιωτικού δικαίου, ρυθμισμένης

ή αρρύθμιστης από τον Αστικό Κώδικα, επώνυμης ή μικτής, στο

πεδίο των τραπεζικών συναλλαγών γίνεται ευρύτατη χρήση τους

για τη χορήγηση πάσης φύσεως δανείων, ενέγγυων πιστώσεων,

εγγυητικών επιστολών, για τη σύναψη συμβάσεων ανοίγματος

πιστώσεων (συνήθως με αλληλόχρεο λογαριασμό) και κάθε είδους

καταθέσεων. Σε αυτές τις τραπεζικές συμβάσεις οι ΓΟΣ

παρουσιάζονται συνήθως είτε ως προδιατυπωμένοι έντυποι

όροι προοριζόμενοι να διέπουν όλες τις συναλλαγές

συγκεκριμένης τράπεζας με τους πελάτες της, είτε ως πάγιο

περιεχόμενο εντύπων ατομικών συμβάσεων προσχώρησης.

Περαιτέρω, στο χώρο των τραπεζικών συναλλαγών η ανάγκη

προστασίας της συμβατικής ισορροπίας και διασφάλισης της

δικαιοπρακτικής αυτοδιάθεσης των αντισυμβαλλομένων των

τραπεζών είναι ιδιαίτερα έκδηλη, λόγω της οικονομικής και

οργανωτικής υπεροχής ή αλλιώς της εξουσιαστικής θέσης

των τραπεζών, οι οποίες κατά κανόνα επιβάλλουν

μονομερώς στους ασθενέστερους αντισυμβαλλόμενους τους,

στη βάση του «πάρε το ή άφησε το» , την κατάρτιση

τυποποιημένων συμβάσεων με προδιατυπωμένους από τις

ίδιες (ή από τρίτους για λογαριασμό τους) γενικούς όρους

(31919/2007 ΠΠΡ ΘΕΣΣΑΛ).

Κατά συνέπεια, βάσιμα υποστηρίζεται η άποψη ότι οι διατάξεις

του άρθρου 2 του ν. 2251/1994 για τους ΓΟΣ εφαρμόζονται ευθέως

ή κατ’ αναλογία κατά τον έλεγχο των τραπεζικών ΓΟΣ και μάλιστα

ανεξάρτητα από το εάν ο πελάτης συναλλάσσεται με την τράπεζα

στο πλαίσιο της επαγγελματικής ή και της εμπορικής του

ιδιότητας, αρκεί να χαρακτηρίζεται η συγκεκριμένη συναλλαγή από

ανισομέρεια σε βάρος της διαπραγματευτικής δύναμης του πελάτη

της τράπεζας. Εξάλλου, η τράπεζα υπάγεται στην έννοια του

προμηθευτή, σύμφωνα με το άρθρο 1 παρ. 4 περ. β` του ν.

2251/1994, που ορίζει ότι «ο προμηθευτής είναι κάθε φυσικό ή

νομικό πρόσωπο που κατά την άσκηση της επαγγελματικής του

δραστηριότητας προμηθεύει προϊόντα ή παρέχει υπηρεσίες στον

καταναλωτή».

Τέλος δε οι παρεχόμενες από τις τράπεζες υπηρεσίες

σαφώς απευθύνονται και αφορούν στο ευρύ καταναλωτικό

κοινό, δεν προσφέρονται ούτε σχεδιάζονται για ορισμένο

αποδέκτη, αλλά έχουν κατά κανόνα μαζικό χαρακτήρα και

έντονο το στοιχείο της τυποποίησης. Ενόψει όλων των

ανωτέρω ο ν. 2251/1994 εφαρμόζεται στις περιπτώσεις τραπεζικών

συναλλαγών (βλ. ΕφΑΘ 730/2005, ΕΕμπΔ 2005.741, Γ. Καράκωστα,

Προστασία του καταναλωτή, ν. 2251/1994, σελ. 100 επόμ., Φ.

Δωρή, Η εξειδίκευση της καλής πίστης στο άρθρο 2 του ν.

2251/1994 για την προστασία των καταναλωτών και η σημασία στο

κοινό δίκαιο, ΝοΒ 2000.737 επ., Ψυχομάνη, Τραπεζικό δίκαιο, 1999,

σελ. 17), και ο έλεγχος που προαναφέρθηκε εντάσσεται στα πλαίσια

της προστασίας του καταναλωτή, ως τέτοιου νοουμένου και του

πελάτη της τράπεζας.

Β. Με την από 25 Ιουνίου 2008 Ζ1-798 Υπουργική Απόφαση

όπως αυτή τροποποιήθηκε και συμπληρώθηκε με την υπ' αριθ Ζ1-

21/17-01-2011 και αφού λήφθηκαν υπόψη οι αποφάσεις υπ' αριθμ

430/2005 και 1219/2001 ΑΠ, 5253/2003 και 6291/2000 Εφετείου

Αθηνών καθώς και οι 1119/2002 και 1208/1998 του πολυμελούς

Πρωτοδικείου Αθηνών, οι οποίες έχουν καταστεί αμετάκλητες,

καθώς και την απόφαση υπ' αριθμ 961/2007 του Πολυμελούς

Πρωτοδικείου Αθηνών κατά το μέρος που έχει καταστεί

αμετάκλητη και το γεγονός ότι οι συνέπειες του δεδικασμένου των

ανωτέρω αποφάσεων έχουν ευρύτερο δημόσιο ενδιαφέρον για την

εύρυθμη λειτουργία της αγοράς και την προστασία των

καταναλωτών (άρθρο 10 παρ 2 του Ν 2251/1994) αποφασίστηκε «η

απαγόρευση αναγραφής των Γενικών Όρων Συναλλαγών που έχουν

κριθεί ως καταχρηστικοί με αμετάκλητες δικαστικές αποφάσεις επί

αγωγών ενώσεων καταναλωτών, σε συμβάσεις που συνάπτουν τα

πιστωτικά ιδρύματα με τους καταναλωτές», παραθέτοντας το

σύνολο των ΓΟΣ που έχουν κριθεί άκυροι ως καταχρηστικοί.

Κατά της ανωτέρω από 25 Ιουνίου 2008 Ζ1-798 Υπουργικής

Απόφασης η Ένωση Ελληνικών Τραπεζών ήσκησε ενώπιον του

Συμβουλίου της Επικρατείας αίτηση ακύρωσης την οποία το

Δικαστήριο απέρριψε με την υπ' αριθμ ΣτΕ1210/2010, καθώς

απέρριψε ως αβάσιμους τους περί του αντιθέτου λόγους ακύρωσης

της ΕΕΤ, που αφορούσαν μεταξύ άλλων τους ανωτέρω Γενικούς

Όρους Συναλλαγών της υπό κρίση συμβάσεως, οι οποίοι κρίθηκαν

ως καταχρηστικοί με αμετάκλητες δικαστικές αποφάσεις και

περιλαμβάνονταν στην προσβαλλόμενη Υπουργική Απόφαση.

Εν προκειμένω, οι υπό κρίση δανειακές συμβάσεις, τις οποίες

προαποδεικτικώς εισάγω, προσάγω και επικαλούμαι,

συμπεριλαμβάνουν πλήθος ΓΟΣ, οι οποίοι έχουν κατά το παρελθόν

νομολογηθεί άκυροι ως καταχρηστικοί και είναι ήδη ευθέως

παράνομοι, δυνάμει των ανωτέρω. Σε κάθε περίπτωση, με

αποκλειστική υπαιτιότητα της αντιδίκου φέρομαι να

δανειοδοτήθηκα δυνάμει συμβάσεων ήδη απολύτως απαγορευμένων

και συνεπώς άκυρων ως παρανόμων, άλλως ως καταχρηστικών,

δοθέντος ότι φέρω την ιδιότητα του καταναλωτή.

Χάριν οικονομίας του δικογράφου και ενόψει της γνώσεως

του Νόμου από το αξιότιμο Δικαστήριό Σας, εντός του πλαισίου του

ανακριτικού συστήματος, της Εκουσίας Δικαιοδοσίας,

επιφυλάσσομαι, όπως εξειδικεύσω άπαντα τα ανωτέρω αλλά και

αναπτύξω πλείονες ισχυρισμούς επ’ ακροατηρίω και με τις

προτάσεις μου, σχετικά με τις συντρέχουσες ακυρότητες των ΓΟΣ

αλλά και εν συνόλω των κρινομένων δανειακών συμβάσεων, οι

οποίες πρέπει να ληφθούν υπόψη κατά το σχηματισμό δικανικής

πεποίθησης και την έκδοση δικαστικής αποφάσεως, με την οποία θα

αναγνωρίζεται, αφενός η υπερχρέωσή μου με προϊόντα, τα

οποία απαγορεύεται να διατίθενται σε καταναλωτές, άλλως

διατέθηκαν παρανόμως και κατά παράβαση των κειμένων

διατάξεων και αφετέρου η ανεπιφύλακτη ανάληψη του

ηθικού κινδύνου των πιστωτών μου με την χορήγηση των

υπό κρίση προϊόντων.

Γ. Εξάλλου, επικαλούμαι την αυτοτελή και ρητή νομοθετική

υποχρέωση αξιολόγησης της πιστοληπτικής ικανότητας του

καταναλωτή (βλ. Γκόρτσο 2007: Δίκαιο Προστασίας του

Καταναλωτή Χρηματοπιστωτικών Υπηρεσιών, ΧρηΔικ 2, σελ 166). Η

υποχρέωση αξιολόγησης της πιστοληπτικής ικανότητας

προβλέπεται έμμεσα ήδη από το 2007 από τον βασικό τραπεζικό

Νόμο 3601/2007 και ειδικότερα από την παρ 3 του άρθρου 27. Η

υποχρέωση αυτή αποτελεί συστατικό στοιχείο της αρχής του

«υπεύθυνου δανεισμού», που καθιερώθηκε για πρώτη φορά

στο ενωσιακό δίκαιο με την Οδηγία 2008/48/ΕΚ για τις

συμβάσεις καταναλωτικής πίστης και μεταφέρθηκε στο

ελληνικό δίκαιο με την ΚΥΑ Ζ1-699/23-6-2010 (ΦΕΚ Β

917/23-6-2010, σελ 13621 επ).

Παρά ταύτα, η αντίδικος, όχι μόνο δεν προέβη σε ειδική,

επαρκή και εμπεριστατωμένη ενημέρωσή μου για τον κίνδυνο του

υπερδανεισμού και συνακόλουθα της υπερχρέωσής μου αλλά

απεναντίας μου χορήγησε πλήθος πιστωτικών προϊόντων δίχως

προηγουμένως, ούτε να με ενημερώσει για τους συντρέχοντες

κινδύνους, ούτε να αξιολογήσει την πιστοληπτική μου ικανότητα.

Γ. ΕΡΓΑΣΙΑΚΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ

Εργάζομαι ως

…………………………………………………………………………………………

….. Την παρούσα χρονική στιγμή λαμβάνω ως μηνιαίο πληρωτέο

μισθό περί τα …………..€. Ο σύζυγός μου,

…………………………………… του …………………………………….., είναι

άνεργος και ως εκ τούτου το μοναδικό εισόδημα της οικογένειάς

μας προέρχεται από τον μηνιαίο μισθό μου.

Από τον Μάιο του 2010 και ένθεν, ολόκληρος ο οικονομικός

μου προγραμματισμός ανατράπηκε και κυριολεκτικά, κατέρρευσε,

αφού επήλθε μείωση των μηνιαίων εισοδημάτων μου, τα οποία προ

Μνημονίου ανέρχονταν περίπου στο ποσό των ……………€ μηνιαίως,

πλέον των δώρων Χριστουγέννων, Πάσχα και επιδόματος αδείας,

ενώ μετά την εφαρμογή οριζόντιων περικοπών και την επιβολή

εξαντλητικής φορολογίας, τα μηνιαία μου εισοδήματα ανέρχονται

πια στο ποσό των ……………€, με την επιφύλαξη επιβολής νέων

μέτρων περικοπών των μηνιαίων εισοδημάτων μου.

Την ίδια στιγμή το κόστος ζωής όχι μόνο δεν έχει παραμείνει

τουλάχιστον αμετάβλητο αλλά χάρη στην ατελείωτη φορολογική

λαίλαπα, έχει αυξηθεί θεαματικά και -δυστυχώς- επίκειται και

συνέχεια. Σύμφωνα με τα ελληνικά στοιχεία, η συνολική τεκμαρτή

φορολογική επιβάρυνση της εργασίας είναι στο 31% περίπου, ενώ ο

ΟΟΣΑ υποστηρίζει, ότι η φορολογική επιβάρυνση της εργασίας για

μια οικογένεια με 2 παιδιά φτάνει το 37,8%, την ίδια ώρα που ο

μισθός μειώθηκε κατά περίπου 25%.

Η περικοπή των μηνιαίων εισοδημάτων μου σε συνδυασμό με

το διαρκώς αυξανόμενο ύψος των απαιτήσεων των πιστωτών μου,

που ανέρχονται συνολικά στο ποσό των …………… ευρώ περίπου

μηνιαίως, το διαρκώς αυξανόμενο κόστος ζωής, η

αντισυνταγματική και διαρκώς αυξανόμενη φορολογία, κατά

παράβαση της αρχής της αναλογικότητας και με φορολογικά μέτρα

οριζόντιου χαρακτήρα, τα οποία παραβιάζουν την συμμετοχή των

Ελλήνων στα φορολογικά βάρη σύμφωνα και ανάλογα με τη

φοροδοτική τους ικανότητα αλλά και από την άλλη πλευρά, η

ανάγκη καλύψεως των στοιχειωδών αναγκών της διαβίωσης εμού

και της οικογενείας μου, εντός των ορίων που θέτει η Ευρωπαϊκή

Σύμβαση των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, ως μέσου συνετού

ανθρώπου, μετέτρεψε τις μέχρι τότε κανονικά εξυπηρετούμενες

απαιτήσεις σε επαχθή οικονομικά βάρη τα οποία, πλέον

αντικειμενικά αδυνατώ να εξυπηρετήσω.

Ούτω, καλούμαι να πληρώνω σύνολο δόσεων ύψους

περίπου ………… ευρώ μηνιαίως, ενώ την ίδια ώρα τα μηνιαία

μου εισοδήματα είναι της τάξης των ……………€.

Δοθέντος ότι εργάζομαι μόνο εγώ και συνυπολογιζομένων

όλων των εξόδων για τη μετακίνηση από και προς την εργασία μου,

καθώς επίσης και των εξόδων διαβίωσης κάθε μέσου συνετού

ανθρώπου (πχ διατροφή της οικογενείας μας, ένδυση, υπόδηση,

κόστη υπηρεσιών κοινής ωφέλειας, ιατροφαρμακευτική περίθαλψη

κλπ) τα ελάχιστα αναγκαία ανέρχονται περίπου στο εύλογο ποσό

των ……………€ μηνιαίως (αναλυόμενα στα εξής: super market:

………€, δόσεις εφορίας: ………€, έξοδα μετακινήσεων από και προς

την εργασία μου, έξοδα καυσίμων και πετρελαίου θέρμανσης: ………

€, έξοδα ένδυσης και υπόδησης: ………€, έξοδα τηλεφωνίας και

κινητής τηλεφωνίας: ………€, έξοδα ηλεκτροδοτήσεως και ΕΕΤΗΔΕ:

………€ = ………€), πλέον των τοκοχρεωλυτικών δόσεων των

αντιδίκων, μηνιαίου ύψους ………€, συνεπάγονται συνολική

μηνιαία επιβάρυνσή μου με το ποσό των (……… + ……… =)

………€, την ίδια ώρα που τα μηνιαία εισοδήματά μου

ανέρχονται στο ποσό των ………€.

Ένεκα των εν τω ιστορικώ αναφερομένων περιήλθα σε πλήρη

και ολοσχερή αδυναμία καταβολής, δίχως την παραμικρή δική μου

υπαιτιότητα και για το λόγο αυτό ζητώ τη ρύθμιση των οφειλών

μου και την απαλλαγή μου από βάρη που αντικειμενικά και

ανυπαιτίως δεν μπορώ, πλέον, να εξυπηρετήσω.

Δ. ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΚΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ

Α. Έχω στην κυριότητά μου μια κύρια κατοικία κείμενη στ…

………………………, στη θέση «…………». Πρόκειται ειδικότερα για

…………………….. ορόφου, με ιδιόκτητη επιφάνεια …………….. τμ, με

ποσοστό συνιδιοκτησίας επί του οικοπέδου ……/1000 εξ αδιαιρέτου.

Το εν λόγω ακίνητο περιήλθε στην κυριότητα μου με την υπ’ αριθ.

………/…-…-…… συμβόλαιο του συμβολαιογράφου ………… ,

………………………………… και έχει μεταγραφεί νομίμως στα Βιβλία

Μεταγραφών του Υποθηκοφυλακείου ……………………………….. σε

τόμο …… με αριθμό …… . Η εκτιμώμενη αξία του εν λόγω ακινήτου

ανέρχεται στο ποσό των ………… € και αυτό το ακίνητο αποτελεί

την πρώτη και κύρια κατοικία εμού και της οικογένειάς μου.

Β. ……

Ήδη με την παρούσα μου ζητώ να εξαιρεθούν άπαντα τα

ανωτέρω περιουσιακά μου στοιχεία από τυχόν εκποίηση ή όποιο

άλλο μέτρο κρίνει πρόσφορο, ικανό και ανάλογο το Δικαστήριό Σας

και διατάξει προς ικανοποίηση των πιστωτών μου, δυνάμει της

παραγράφου 2 του άρθρου 9 του νόμου 3869/2010, καθώς είναι

πρόδηλο, πως η εκποίησή τους δεν θα αποδώσει το παραμικρό αλλά

απεναντίας, ενδεχόμενη ρευστοποίηση θα καταστήσει άστεγο εμένα

και την οικογένειά μου, θα με οδηγήσει σε αποστέρηση όλων των

οικονομικών μου πόρων, σε οικονομική καταστροφή, πραγματική

εξαθλίωση και απόγνωση, ενώ, θα με επιβαρύνει προσθέτως και με

τα έξοδα της εκτελέσεως, καθιστώντας το μέτρο της

ρευστοποιήσεως μη ανάλογο, σύμφωνα με το άρθρο 29 του

Συντάγματος (Ειρ. Κορίνθου 521/2011).

Ε. ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ

Είμαι έγγαμος με την …………………………………. του

…………….. και έχουμε αποκτήσει (…) τέκν…, τ…

……………………………………… , ετών στο παρόν …. (…). Η σύζυγός

μου, …………………………………… είναι άνεργη και τα εισοδήματά

της έχουν εκμηδενιστεί με αποτέλεσμα να αδυνατεί να συνδράμει

οικονομικά την οικογένειά μας.

Επειδή η παρούσα αίτησή μου αρμοδίως εισάγεται να

συζητηθεί ενώπιον του Δικαστηρίου τούτου, δυνάμει του άρθρου 3

του νόμου 3869/2010.

Επειδή είμαι δικαιούχος των ευεργετικών διατάξεων νόμου

3869/2010, όπως ορίζεται στην παράγραφο 1 του άρθρου 1

ανωτέρω νόμου.

Επειδή η παρούσα αίτησή μου υποβάλλεται εντός εξαμήνου

από τη διαπίστωση της αποτυχίας του εξώδικου συμβιβασμού,

δυνάμει της παρ. 1 άρθρου 2 του ν 3869/2010.

Επειδή η παρούσα αίτησή μου περιέχει τα από το νόμο

προβλεπόμενα, όπως αυτά ορίζονται στην παράγραφο 1 άρθρου 4

του ανωτέρω νόμου.

Επειδή με την παρούσα μου συνυποβάλλω τις προβλεπόμενες

στην παράγραφο 2 άρθρο 4 του ανωτέρω νόμου δηλώσεις, καθώς

και τα απαιτούμενα εκ της παραγράφου 5 άρθρο 4 έγγραφα και

πρέπει επομένως η αίτησή μου να εξεταστεί επί της ουσίας.

Επειδή τα εισοδήματά μου έχουν μειωθεί, όπως εν τω

ιστορικό της παρούσας περιγράφεται και δεν επαρκούν, για την

κάλυψη των απαιτήσεων των πιστωτών μου.

Επειδή σύμφωνα με την υπ’ αριθ. 599/2012 απόφαση του

Ειρηνοδικείου Αθηνών επικαλούμαι εξάλλου την

αντισυνταγματικότητα όλων των αναφερομένων ήδη μέτρων σε

βάρος των εισοδημάτων μου όπως αυτή κρίθηκε νομολογιακά.

Επειδή ο Ν.3869/2010 είναι νόμος με τον οποίο επιχειρείται

η συνολική ρύθμιση της προσωπικής κατάστασης του

δανειολήπτη/υπερχρεωμένου φυσικού προσώπου.

Επειδή, τόσο η δανειακή σύμβαση όσο και η εγγυητική

σύμβαση αποτελεί αυτονόητα, σύμφωνα με τα διδάγματα της

κοινής πείρας και την κοινή λογική, στοιχείο της προσωπικής

κατάστασης του εκάστοτε δανειολήπτη ή/και εγγυητή, αφού

διαμορφώνει συγκεκριμένες συνθήκες και το ύψος κάθε πιστωτικής

απαιτήσεως.

Επειδή, συνεπώς, δύναται το Δικαστήριο της ουσίας, έστω

και παρεμπιπτόντως, να υπεισέλθει σε ζητήματα νομιμότητας των

υπό κρίση συμβάσεων και να αποφανθεί επί αυτών, ενόψει του

δικαιοδοτικού του καθήκοντος, να προβεί στη ρύθμιση του συνόλου

της προσωπικής κατάστασης του δανειολήπτη ή/και του εγγυητή.

Επειδή, κατά γενική αρχή του Ενοχικού Δικαίου, όλες οι

ενοχικές συμβάσεις δύνανται να καταγγελθούν με μονομερή

απευθυντέα δήλωση βουλήσεως (έτσι και Βαθρακοκοίλης) και

συνεπώς, η εγγυητική σύμβαση, ως ενοχική σύμβαση παρέχουσα

προσωπική ασφάλεια επί πιστωτικής χορηγήσεως, ενόψει μη

υπάρξεως ρητής νομοθετικής ρυθμίσεως περί αποκλεισμού της από

το γενικό πλαίσιο λειτουργίας των ενοχικών συμβάσεων, δύναται

να καταγγελθεί, για όσους λόγους θα αναφέρονται κάθε φορά στην

καταγγελία.

Επειδή, εξάλλου, σε πολλές περιπτώσεις, συμβαίνει να

παρέχεται εμπράγματη ασφάλεια επί της εκάστοτε χορηγηθείσας

πίστωσης, ώστε η χορήγηση προσωπικής ασφάλειας με την

κατάρτιση εγγυητικής συμβάσεως θα πρέπει να εξεταστεί και υπό

το πρίσμα του 281ΑΚ.

Επειδή, τέλος, τα ανακύπτοντα εκ της εγγυήσεως επί

δανειακής συμβάσεως ζητήματα έχουν νομολογηθεί από τον Άρειο

Πάγο με την υπ' αριθμ 1096/2006 απόφαση του, στην οποία το

Ανώτατο Ακυρωτικό προβαίνει σε αυθεντική ερμηνεία των

διατάξεων του Νόμου και τα εξαγόμενά του είναι σημαντικότατα

για τις νομικές δυνατότητες κάθε δανειολήπτη ή/και εγγυητή.

Επειδή η παρασχεθείσα στην τράπεζα ασφάλεια συνιστά

εγγύηση, είναι, καταρχήν, δυνατή η απελευθέρωση του τραπεζικού

εγγυητή για τους γενικούς λόγους των άρθρων 847επ. ΑΚ- π.χ.

λόγω αποσβέσεως της κύριας οφειλής, είτε στο πλαίσιο

λειτουργίας της συμβάσεως, είτε λόγω ασκήσεως των

θεσπιζόμενων από τον Νόμο 3869/2010 δικαιωμάτων του

πρωτοφειλέτη ή του εγγυητή, η οποία έχει ήδη επέλθει και την

οποία οφείλει να διαπιστώσει το Δικαστήριό Σας και ως εκ τούτου

να με απαλλάξει από τις εγγυητικές συμβάσεις τις οποίες παρέσχον

υπέρ της αντιδίκου.

Επειδή, άλλως και δυνάμει της ΑΚ 862, η τράπεζα παραμελεί

την άσκηση της κύριας αξιώσεως της κατά του πρωτοφειλέτη –

πελάτη της ή την είσπραξη αξιών, που τυχόν της έχουν

μεταβιβασθεί καταπιστευτικά ή λόγω ενεχύρου ή

πληρεξουσιότητας, προς μείωση ή απόσβεση της κύριας οφειλής,

οπότε η απαλλαγή μου, υπό την ιδιότητά μου, ως εγγυητή, με βάση

το άρθρο αυτό, φαίνεται αναμφισβήτητη.

Επειδή άλλως, απαλλαγή του εγγυητή, σε κάθε περίπτωση,

επέρχεται, αν η τράπεζα δεν έχει τηρήσει τις αναληφθείσες

απέναντι του συμβατικές από την εγγύηση υποχρεώσεις της ή έχει

επέλθει αποδυνάμωση του δικαιώματος της από την εγγύηση ή έχει

εκλείψει το δικαιοπρακτικό θεμέλιο της σύμβασης και, ακόμα, όταν

η τράπεζα ως δανείστρια έχει παραιτηθεί από ασφάλειες που

ασφάλιζαν την απαίτηση, για την οποία είχε δοθεί και η εγγύηση,

κατά την ΑΚ 863.

Επειδή, άλλως, ευθύνη της τράπεζας έναντι του εγγυητή σε

πιστωτική σύμβαση και δυνατότητα απαλλαγής του τελευταίου –

κατά την ΑΚ 300 – μπορεί να προκύψει από παράβαση των

υποχρεώσεων της τράπεζας υπαγορευμένων από την καλή πίστη,

κατά τις ΑΚ 197, 198, 200, 288 και ήδη έχουν συντρέξει οι

προϋποθέσεις ιδρύσεως αυτού του λόγου ευθύνης στο πρόσωπό

μου.

Επειδή, άλλως, ο εγγυητής μπορεί να αντιτάξει κατά της

τράπεζας την ένσταση της καταχρηστικότητας γενικού όρου της

συμβατικής σχέσεως τράπεζας-πρωτοφειλέτη, χωρίς να είναι

ανάγκη να είναι και αυτός καταναλωτής με την έννοια του νόμου

2251/1994, επειδή η περί καταχρηστικότητας όρου ένσταση δεν

είναι προσωπαγής, ώστε να μη μπορεί να προταθεί από τον εγγυητή

κατά του δανειστή σύμφωνα με την ΑΚ 853, την οποία δικαιούμαι

και ήδη προτείνω ενώπιον του αξιοτίμου Δικαστηρίου Σας.

Επειδή, άλλως, ο εγγυητής σε πιστωτική τραπεζική σύμβαση

μπορεί να χαρακτηριστεί – και χαρακτηριζόταν, με την επιφύλαξη

της ΑΚ 281 – σε κάθε περίπτωση «καταναλωτής» ανεξάρτητα από

την ιδιότητα του πιστολήπτη, υπέρ του οποίου παρείχε την εγγύηση

του, επειδή η εγγύηση είναι μεν σύμβαση παρεπόμενη, πλην όμως

αρκούντως αυτόνομη, ενώ η τράπεζα ουδέποτε θα προέβαινε στη

σύναψη πιστωτικής σύμβασης, αν η εγγύηση δεν προσλάμβανε το

περιεχόμενο της αρεσκείας της και ως εκ τούτου, ο εγγυητής έχει

ανάγκη προστασίας απέναντι στην διαπραγματευτική ισχύ της

τράπεζας, που του επιβάλλει τη δική της συμβατική τάξη. Συνεπώς,

φαίνεται αναπόφευκτος ο χαρακτηρισμός του ως καταναλωτή,

κατά την έννοια του άρθρου 1§4 ν. 2251/1994, και η υπαγωγή του

στις διατάξεις του νόμου τούτου (5253/2003 ΕφΑθ, 34071/2006

ΜονΠρωτΘεσ), όπερ σημαίνει ότι δικαιούμαι και ήδη ζητώ από το

αξιότιμο Δικαστήριό Σας την προστασία μου ως καταναλωτή έναντι

των αντιδίκων για τις υπέρ αυτών χορηγηθείσες εγγυήσεις.

Επειδή, άλλως, κατά το άρθρο 847 Α.Κ., «με τη σύμβαση της

εγγύησης ο εγγυητής αναλαμβάνει απέναντι στο δανειστή την

ευθύνη, ότι θα καταβληθεί η οφειλή». Στην εγγύηση εφαρμόζονται

οι κοινές για σύμβαση διατάξεις, όπως εκείνες που αφορούν τα

ελαττώματα της δηλώσεως βουλήσεως. Κατά συνέπεια, η εγγύηση

μπορεί να ακυρωθεί λόγω ουσιώδους πλάνης (άρθρα 140, 142 Α.Κ),

όπως συμβαίνει στην περίπτωση κατά την οποία ο εγγυητής

υπογράφει ένα έγγραφο νομίζοντας εσφαλμένα ότι έχει ορισμένο

περιεχόμενο με ορισμένες συνέπειες, ενώ αυτό περιλαμβάνει

περιεχόμενο διαφορετικό, όπως ακριβώς συνέβη και στην εν

προκειμένω κρινομένη υπόθεση.

Επειδή, άλλως, κατά τις διατάξεις των άρθρων 140, 141,

154, 180 και 184 Α.Κ. η ακύρωση δικαιοπραξίας λόγω ουσιώδους

πλάνης επέρχεται δια δικαστικής αποφάσεως και δικαιούται να τη

ζητήσει, με αγωγή ή ένσταση, εκείνος που πλανήθηκε (ή ο

κληρονόμος του), η ακυρώσιμη δε δικαιοπραξία, όταν ακυρωθεί,

εξομοιώνεται προς άκυρη, εξ αρχής, και θεωρείται ως μη γενόμενη

(με επιφύλαξη των διατάξεων που αφορούν δικαιώματα τα οποία

τρίτος απέκτησε από σύμβαση που ακυρώθηκε) και όπως από την

ιστορική βάση της παρούσας προκύπτει, παρέσχον τις

χορηγηθείσες εγγυήσεις κατόπιν της διαβεβαιώσεως των

προστηθέντων της αντιδίκου, ότι ουδέν έννομο αγαθό μου θέτω σε

διακινδύνευση από την υπογραφή των εγγυητικών συμβάσεων,

καμία ζημία δεν πρόκειται να υποστώ και ποτέ η αντίδικος δεν θα

στραφεί κατά εμού ή/και της περιουσίας μου εξ αυτής της αιτίας,

ώστε δικαιούμαι και ήδη ζητώ με την παρούσα μου, την

αναγνώριση της ακυρότητας της εν λόγω δικαιοπραξίας και την

απαλλαγή μου από ακύρως αναληφθείσα ενοχή.

Επειδή, άλλως, σύμφωνα με τις διατάξεις των άρθρων 1294

έως 1296 του ΑΚ η εκ μέρους τρίτου κυρίου παραχώρηση υποθήκης

σε ακίνητό του δεν σημαίνει, ότι αυτός γίνεται και οφειλέτης του

ενοχικού δανειστή, εκτός εάν ο τρίτος ενέχεται και προσωπικώς,

λόγου χάρη, λόγω εγγυήσεως ή αναδοχής χρέους. Η ευθύνη του

τρίτου κυρίου που παραχωρεί υποθήκη για αλλότριο χρέος

περιορίζεται να ανεχθεί την αναγκαστική εκτέλεσή μόνο στο

βεβαρημένο ακίνητό του, αν δεν προτιμά να εξοφλήσει το ξένο

χρέος και συνεπώς, ουδέποτε κατέστην εγώ οφειλέτης της

αντιδίκου.

Επειδή, εξάλλου, ο εγγυητής εκ του Νόμου, αγνοεί την

εκκίνηση της διαδικασίας του Ν.3869/2010 και εκ των υστέρων

καθίσταται ΕΞ ΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΗΣ ΑΝΑΓΩΓΗΣ υπόχρεος αποπληρωμής

των πιστωτικών απαιτήσεων, καθώς και για τους λοιπούς

αναφερόμενους αμέσως ανωτέρω λόγους και κατ’ άρθρο 69ΚΠολΔ

έχω το δικαίωμα να ζητήσω την απαλλαγή μου και από την, με

βεβαιότητα, υποκατάσταση του πρωτοφειλέτη από εμένα, άλλως

την απαλλαγή μου από όλες τις ανωτέρω εγγυητικές συμβάσεις,

στις οποίες φέρομαι, είτε ως χορηγός της εγγύησης, είτε ως ο υπέρ

ου η χορηγηθείσα εγγύηση, προς το σκοπό της πληρώσεως του

ίδιου του σκοπού του Νόμου, περί συνολικής ρυθμίσεως της

προσωπικής κατάστασης του υπερχρεωμένου οφειλέτη και

δικαιούχου των ευεργετικών διατάξεων του Ν3869/2010.

Επειδή, περαιτέρω ο εγγυητής, δεσμεύεται από το

αποτέλεσμα δίκης που διεξάγεται μεταξύ τρίτων και μάλιστα

δυνάμει ουσιαστικής και όχι δικονομικής συμβάσεως, για αιτία η

οποία δεν υφίστατο κατά τον χρόνο υπογραφής των δανειακών

συμβάσεων (συνιστώσα κατ’ αυτό τον τρόπο, απρόοπτη μεταβολή

των συνθηκών και για εμένα, κατά την 388ΑΚ) και για απαίτηση, η

οποία δεν έχει γεννηθεί ακόμα στο πρόσωπό μου, ούτε είναι βέβαιη

και εκκαθαρισμένη, καθώς η εγγύηση διατηρεί τον

παρακολουθηματικό της χαρακτήρα, επί της κυρίας απαίτησης, το

ύψος της οποίας κρίνεται στο Δικαστήριο της ουσίας του

Ν.3869/2010.

Επειδή, η παράλειψη του νομοθέτη να μεριμνήσει στο

πλαίσιο του Ν.3869/2010, προκειμένου για τον ταυτόχρονο

περιορισμό της έκτασης της χορηγηθείσας εγγυήσεως στο ύψος

της απαιτήσεως, όπως αυτή διαμορφώνεται δυνάμει της

εκδοθησομένης δικαστικής αποφάσεως του Ν.3869/2010 για τον

πρωτοφειλέτη, έχει ως αποτέλεσμα ο εγγυητής να φέρεται να

εγγυάται για δανειακές συμβάσεις και επομένως, για δανειακές

απαιτήσεις, οι οποίες κατά ουσιώδες μέρος τους δεν υπάρχουν

πλέον, άλλως έχουν τροποποιηθεί και μάλιστα, η τροποποίηση κάθε

δανειακής συμβάσεως θα έχει επέλθει με δικαστική απόφαση.

Επειδή, εν τέλει, στο πλαίσιο του Ν.3869/2010 το

δεδικασμένο (υπό την ειδική έννοια και περιεχόμενο που αυτό

προσλαμβάνει στο πλαίσιο της Εκουσίας Δικαιοδοσίας), ένεκα της

απλής ομοδικίας πρωτοφειλέτη και εγγυητή, δεν ισχύει

αυτοδικαίως για τον δεύτερο, με αποτέλεσμα εγώ, σε περίπτωση

υποκαταστάσεως, θα φέρομαι να οφείλω κανονικά, γεγονός το

οποίο ανατρέπει την κοινή λογική αλλά και τις ισχύουσες περί

εγγυήσεως διατάξεις του ΑΚ, ενώ πόρρω απέχει από τη στόχευση

του Νόμου, περί ρυθμίσεως του συνόλου της προσωπικής

καταστάσεως του υπερχρεωμένου οφειλέτη αλλά και του τρίτου

ενεχομένου ως εγγυητή, ρύθμιση την οποία ήδη αιτούμαι ενώπιον

του Δικαστηρίου Σας.

Επειδή, τέλος, με την από 25 Ιουνίου 2008 Ζ1-798 Υπουργική

Απόφαση όπως αυτή τροποποιήθηκε και συμπληρώθηκε με την υπ'

αριθ. Ζ1-21/17-01-2011 και αφού λήφθηκαν υπόψη οι αποφάσεις υπ'

αριθμ 430/2005 και 1219/2001 ΑΠ, 5253/2003 και 6291/2000

Εφετείου Αθηνών καθώς και οι 1119/2002 και 1208/1998 του

πολυμελούς Πρωτοδικείου Αθηνών, οι οποίες έχουν καταστεί

αμετάκλητες, καθώς και την απόφαση υπ' αριθμ 961/2007 του

Πολυμελούς Πρωτοδικείου Αθηνών κατά το μέρος που έχει

καταστεί αμετάκλητη και το γεγονός, ότι οι συνέπειες του

δεδικασμένου των ανωτέρω αποφάσεων έχουν ευρύτερο δημόσιο

ενδιαφέρον για την εύρυθμη λειτουργία της αγοράς και την

προστασία των καταναλωτών (άρθρο 10 παρ 2 του Ν 2251/1994)

αποφασίστηκε «η απαγόρευση αναγραφής των Γενικών Όρων

Συναλλαγών που έχουν κριθεί ως καταχρηστικοί με αμετάκλητες

δικαστικές αποφάσεις επί αγωγών ενώσεων καταναλωτών, σε

συμβάσεις που συνάπτουν τα πιστωτικά ιδρύματα με τους

καταναλωτές», παραθέτοντας το σύνολο των ΓΟΣ που έχουν κριθεί

άκυροι ως καταχρηστικοί. Μεταξύ αυτών και ο όρος που προβλέπει

την παραίτηση του εγγυητή από τα ευεργετήματα και τις ενστάσεις

που του αναγνωρίζουν τα άρθρα 862-868ΑΚ, όπως εκάστοτε

ισχύουν. Κατά της ανωτέρω από 25 Ιουνίου 2008 Ζ1-798

Υπουργικής Απόφασης η Ένωση Ελληνικών Τραπεζών ήσκησε

ενώπιον του Συμβουλίου της Επικρατείας αίτηση ακύρωσης την

οποία το Δικαστήριο απέρριψε με την υπ' αριθμ ΣτΕ 1210/2010,

καθώς απέρριψε ως αβάσιμους τους περί του αντιθέτου λόγους

ακύρωσης της ΕΕΤ, που αφορούσαν μεταξύ άλλων τους ανωτέρω

Γενικούς Όρους Συναλλαγών της υπό κρίση συμβάσεως, οι οποίοι

κρίθηκαν ως καταχρηστικοί με αμετάκλητες δικαστικές αποφάσεις

και περιλαμβάνονταν στην προσβαλλόμενη Υπουργική Απόφαση,

όπως ο συγκεκριμένος όρος που προβλέπει παραίτηση του εγγυητή

από τα ευεργετήματα και τις ενστάσεις που του αναγνωρίζουν τα

άρθρα 862-868ΑΚ, όπως εκάστοτε ισχύουν.

Επειδή ήδη με την παρούσα μου ζητώ να εξαιρεθούν τα

περιουσιακά μου στοιχεία από τυχόν εκποίηση ή όποιο άλλο μέτρο

ήθελε κρίνει πρόσφορο, ικανό και ανάλογο το Δικαστήριό Σας, ήτοι:

Α. Η κυριότητά μου επί μιας κύριας κατοικίας κειμένης στ…

………………………, στη θέση «…………». Πρόκειται ειδικότερα για

…………………….. ορόφου, με ιδιόκτητη επιφάνεια …………….. τμ, με

ποσοστό συνιδιοκτησίας επί του οικοπέδου ……/1000 εξ αδιαιρέτου.

Το εν λόγω ακίνητο περιήλθε στην κυριότητα μου με την υπ’ αριθ.

………/…-…-…… συμβόλαιο του συμβολαιογράφου ………… ,

………………………………… και έχει μεταγραφεί νομίμως στα Βιβλία

Μεταγραφών του Υποθηκοφυλακείου ……………………………….. σε

τόμο …… με αριθμό …… . Η εκτιμώμενη αξία του εν λόγω ακινήτου

ανέρχεται στο ποσό των ………… € και αυτό το ακίνητο αποτελεί

την πρώτη και κύρια κατοικία εμού και της οικογένειάς μου. Β/ ……

Επειδή ήδη με την παρούσα μου ζητώ να εξαιρεθούν όλα τα

περιουσιακά μου στοιχεία από τυχόν εκποίηση ή όποιο άλλο μέτρο

κρίνει πρόσφορο, ικανό και ανάλογο το Δικαστήριό Σας και διατάξει

προς ικανοποίηση των πιστωτών μου, δυνάμει της παραγράφου 2

του άρθρου 9 του νόμου 3869/2010, καθώς είναι πρόδηλο, πως η

εκποίησή τους δεν θα αποδώσει το παραμικρό αλλά απεναντίας,

ενδεχόμενη ρευστοποίηση, θα έχει ως αποτέλεσμα να καταστώ

άστεγος εγώ και η οικογένειά μου και θα μας οδηγήσει σε

οικονομική καταστροφή, σε πραγματική εξαθλίωση και απόγνωση

κατά παράβαση του Συντάγματος, της Ευρωπαϊκής Συμβάσεως των

Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (Ν. 53/1979) και του Διεθνούς

Συμφώνου των Ηνωμένων Εθνών για τα Οικονομικά, Κοινωνικά και

Μορφωτικά Δικαιώματα (19-12-1966, που κυρώθηκε με τον Ν.

1532/1985, ΦΕΚ Α 45) ενώ, θα με επιβαρύνει προσθέτως και με τα

έξοδα της εκτελέσεως, καθιστώντας το μέτρο της ρευστοποιήσεως

μη ανάλογο, σύμφωνα με το άρθρο 29 του Συντάγματος (Ειρ.

Κορίνθου 521/2011).

Επειδή η παρούσα μου είναι νόμιμη, βάσιμη και αληθής και

θα αποδειχθεί με έγγραφα, μάρτυρες και κάθε άλλο πρόσφορο και

νόμιμο αποδεικτικό μέσο.

ΔΙΑ ΤΑΥΤΑ

και τα κατά τη συζήτηση προστεθησόμενα συν τη ρητή

επιφυλάξει παντός νομίμου δικαιώματός μου.

ΑΙΤΟΥΜΑΙ

1. Να γίνει δεκτή η παρούσα αίτησή μου.

2. Αφού ληφθούν υπόψη οι βιοτικές μου ανάγκες, τα έξοδα της

διαβίωσης εμού και της οικογενείας μου, ως μέσων συνετών

ανθρώπων, η ανεργία της συζύγου μου, η απόλυτη ακυρότητα

των ΓΟΣ δυνάμει των οποίων δημιουργήθηκαν οι επίδικες

απαιτήσεις και εν τέλει η αποκλειστική υπαιτιότητα των

αντιδίκων στην υπερχρέωσή μου, να διαταχθεί να γίνει δεκτό

το υποβεβλημένο από εμένα πρόγραμμα εξωδικαστικού

συμβιβασμού άλλως, να οριστούν μηνιαίες καταβολές

ελάχιστου ύψους και σε κάθε περίπτωση, συνολικώς όχι

μεγαλύτερες των …… €, ενόψει των οποίων ουδείς λόγος

ρευστοποιήσεως των περιουσιακών μου στοιχείων συντρέχει,

λόγω ελλείψεως κάθε νομιμότητας και σκοπιμότητας του

μέτρου της ρευστοποιήσεως και συνεπώς, όντος του μέτρου

αυτού μη ανάλογου, κατά το Σύνταγμα, για χρονικό διάστημα

τεσσάρων (4) ετών, εκτοκιζομένων των ενδίκων απαιτήσεων

με το βασικό επιτόκιο αναχρηματοδότησης της Ευρωπαϊκής

Κεντρικής Τράπεζας (ΕιρΚορ 521/2011), δίχως ανατοκισμό

(ΕιρΧαν 305/2012), επί έτους 365 ημερών (ΑΠ 430/2005),

αφαιρουμένων όλων των τελών, των εξόδων, των προμηθειών

και κάθε άλλης χρεώσεως (ΑΠ 1219/2001, 961/2007

ΠολΠρωτΑθ και 51/2012 ΕιρΒόλου) εκμηδενιζομένων των

ποσών, τα οποία φέρομαι να οφείλω από παράνομα πιστωτικά

προϊόντα ή/και από άκυρους Γενικούς Όρους Συναλλαγών, στο

πλαίσιο του Ν περί προστασίας του καταναλωτή

(Ν.2251/1994), δηλαδή τις υπ’ αριθμ ……… ανωτέρω

αναφερόμενες απαιτήσεις, δυνάμει και της από 25 Ιουνίου

2008 Ζ1-798 Υπουργικής Απόφασης, όπως αυτή

τροποποιήθηκε, συμπληρώθηκε και ισχύει με την υπ' αριθ. Ζ1-

21/17-01-2011 και αφού λήφθηκαν υπόψη οι αποφάσεις υπ'

αριθμ 430/2005 και 1219/2001 ΑΠ, 5253/2003 και 6291/2000

Εφετείου Αθηνών καθώς και οι 1119/2002 και 1208/1998 του

Πολυμελούς Πρωτοδικείου Αθηνών, οι οποίες έχουν καταστεί

αμετάκλητες, καθώς και την απόφαση υπ' αριθμ 961/2007 του

Πολυμελούς Πρωτοδικείου Αθηνών, κατά το μέρος που έχει

καταστεί αμετάκλητη και το γεγονός, ότι οι συνέπειες του

δεδικασμένου των ανωτέρω αποφάσεων έχουν ευρύτερο

δημόσιο ενδιαφέρον για την εύρυθμη λειτουργία της αγοράς

και την προστασία των καταναλωτών (άρθρο 10 παρ 2 του Ν

2251/1994) με την οποία αποφασίστηκε «η απαγόρευση

αναγραφής των Γενικών Όρων Συναλλαγών που έχουν κριθεί

ως καταχρηστικοί με αμετάκλητες δικαστικές αποφάσεις επί

αγωγών ενώσεων καταναλωτών, σε συμβάσεις που συνάπτουν

τα πιστωτικά ιδρύματα με τους καταναλωτές»,

παραθέτοντας το σύνολο των ΓΟΣ που έχουν κριθεί άκυροι ως

καταχρηστικοί.

3. Μεταγενέστερη επανεξέταση της οικονομικής μου

καταστάσεως, προς το σκοπό της διαπιστώσεως της όποιας

οικονομικής μου δυνατότητας, για την ικανοποίηση των

απαιτήσεων των πιστωτών μου, σε συνολικό βάθος χρόνου

240 μηνών (20 ετών), ενόψει του πραγματικού και ήδη

υφισταμένου κινδύνου της εξαθλίωσης της ζωής μου και των

κινδύνων που θα εγκυμονήσει η κατάσταση στην οποία έχω

περιέλθει, για την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και την επιβίωση

εμού και της οικογένειάς μου, κατά απαράδεκτη διακύβευση

των ορίων που θέτει το Σύνταγμα, η Ευρωπαϊκή Σύμβαση των

Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (Ν. 53/1979) και το Διεθνές

Σύμφωνο των Ηνωμένων Εθνών για τα Οικονομικά, Κοινωνικά

και Μορφωτικά Δικαιώματα (19-12-1966, που κυρώθηκε με

τον Ν. 1532/1985, ΦΕΚ Α 45).

4. Να εξαιρεθούν σε κάθε περίπτωση, από τυχόν εκποίηση ή

όποιο άλλο μέτρο θέλει διαταχθεί η κυριότητα μου επί των

ακόλουθων ακινήτων (ΕιρΧαν 119/2012), ήτοι: Α. Η

κυριότητά μου επί μιας κύριας κατοικίας κειμένης στ…

………………………, στη θέση «…………». Πρόκειται ειδικότερα

για …………………….. ορόφου, με ιδιόκτητη επιφάνεια

…………….. τμ, με ποσοστό συνιδιοκτησίας επί του οικοπέδου

……/1000 εξ αδιαιρέτου. Το εν λόγω ακίνητο περιήλθε στην

κυριότητα μου με την υπ’ αριθ. ………/…-…-…… συμβόλαιο

του συμβολαιογράφου ………… , ………………………………… και

έχει μεταγραφεί νομίμως στα Βιβλία Μεταγραφών του

Υποθηκοφυλακείου ……………………………….. σε τόμο …… με

αριθμό …… . Η εκτιμώμενη αξία του εν λόγω ακινήτου

ανέρχεται στο ποσό των ………… € και αυτό το ακίνητο

αποτελεί την πρώτη και κύρια κατοικία εμού και της

οικογένειάς μου. Β/ ……

5. Λαμβάνοντας υπόψη το γεγονός, ότι ο εγγυητής εκ του

Νόμου, αγνοεί την εκκίνηση της διαδικασίας του Ν.3869/2010

και εκ των υστέρων καθίσταται ΕΞ ΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΗΣ ΑΝΑΓΩΓΗΣ

υπόχρεος αποπληρωμής των πιστωτικών απαιτήσεων, καθώς

και για τους λοιπούς αναφερόμενους αμέσως ανωτέρω

λόγους και κατ’ άρθρο 69ΚΠολΔ έχω το δικαίωμα να ζητήσω

την απαλλαγή μου και από την, με βεβαιότητα, υποκατάσταση

των πιστωτών μου από τους εγγυητές μου, άλλως την

απαλλαγή μου από όλες τις ανωτέρω εγγυητικές συμβάσεις,

στις οποίες φέρομαι, είτε ως χορηγός της εγγύησης, είτε ως

ο υπέρ ου η χορηγηθείσα εγγύηση, προς το σκοπό της

πληρώσεως του ίδιου του σκοπού του Νόμου, περί συνολικής

ρυθμίσεως της προσωπικής κατάστασης του υπερχρεωμένου

οφειλέτη και δικαιούχου των ευεργετικών διατάξεων του

Ν3869/2010.

6. Να μου χορηγηθεί τουλάχιστον τετραετής άτοκη περίοδος

χάριτος, έναντι των απαιτήσεων των πιστωτών μου (ΕιρΧαν

305/2012).

7. Να απαλλαγώ από τυχόν υπόλοιπα οφειλών, δυνάμει του

άρθρου 11 ν. 3869/2010.

………………., 1 Νοεμβρίου 2012

Ο πληρεξούσιος Δικηγόρος