Μια φορά κι έναν καιρό ζούσε ο ζυμομύκητας ο Οινοπνευματούλης στο χώμα μαζί με την οικογένειά του.

Όμως δεν τους άρεσε καθόλου εκεί και περίμεναν πως και πώς να φυσήξει ο αέρας ή να περάσει καμιά σφίγγα ή καμιά πεταλούδα ,να τους πάρει και να τους αφήσει πάνω σε κανένα σταφύλι.

Μια ηλιόλουστη ημέρα μια πεταλούδα πετούσε κοντά στον Οινοπνευματούλη.Χαρούμενος αυτός άρχισε να φωνάζει δυνατά.

Η πεταλούδα τον λυπήθηκε, με τα ποδαράκια της πάτησε στο χώμα κι οΟινοπνευματούλης καθισμένος πάνω σ’ αυτά ταξίδεψε ως την ρώγα ενός σταφυλιού.

Εκεί έφτιαξε το σπίτι του , πάνω στη φλούδα της ρώγας και περνούσε μια χαρά αφού μπορούσε να φάει το αγαπημένο του φαγητό. Κι αυτό δεν ήταν τίποτε άλλο από το να ρουφάει τη ζάχαρη από το σταφύλι.

Μια μέρα ξύπνησε από ανθρώπινες φωνές. Είχαν αρχίσει να κόβουν τα σταφύλια και να τα βάζουν μέσα σε κοφίνια. Πετάχτηκε τρομαγμένος.

Τι να κάνει κι ο Οινοπνευματούλης, κρατήθηκε από τη ρώγα του και περίμενε με αγωνία να δει τι θα γίνει στη συνέχεια.

Όταν τον έβαλαν στο πατητήρι δεν του άρεσε και πολύ

Καθώς γύριζε γρήγορα γύρω –γύρω και έλιωνε τα σταφύλια και τα έκανε χυμό δεν άρεσε στον Οινοπνευματούλη γιατί τον ζάλισε.

Όταν όμως τον έβαλαν στο βαρέλι του κρασιού μαζί με το χυμό των σταφυλιών του φάνηκαν όλα καλύτερα.

Καθώς γύρισε τη ματιά του είδε κι άλλους Οινοπνευματούληδες που είχαν αρχίσει το φαγοπότι. Έτρωγαν τη ζάχαρη από τα λιωμένα σταφύλια και άφηναν το οινόπνευμα. Το ίδιο έκανε κι ο Οινοπνευματούλης.

Σιγά-σιγά η ζάχαρη τέλειωσε κι ο μούστος έγινε κρασί. Τώρα όμως το οινόπνευμα έγινε πολύ, ζαλίστηκαν οι ζυμομύκητες και άρχισαν να πέφτουν σε βαθύ ύπνο στον πάτο του βαρελιού.

Όταν οι ζυμομύκητες κοιμήθηκαν ο μούστος είχε γίνει κρασί. Τώρα οι άνθρωποι ήταν έτοιμοι να το βάλουν σε μπουκάλια και να το ποιούν.