ΚΥΡΙΑ ΜΕΓΕΘΗ ΓΕΝΙΚΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ εκατομμύρια €

2001 2002 2003 2004 2005 2006 2007 2008 2009 2010 ΣΥΝΟΛΑ ΔΙΑΦΟΡΕΣ 2001-2010

'Εσοδα 59,816 63,041 67,290 70,583 75,219 82,728 90,723 94,459 87,567 89,933 781.359 50,35%

Φόροι στην παραγωγή και στις εισαγωγές, 19,406 20,159 20,756 21,637 22,764 25,857 28,412 28,811 26,110 28,552

Φόροι στο εισόδημα, εισπραττόμενοι 12,528 13,415 13,498 14,825 16,578 16,960 18,201 18,695 19,111 17,474

Κοινωνικές εισφορές, εισπραττόμενες 18,397 21,310 23,722 24,671 26,104 26,932 28,961 30,749 29,458 29,663

Λοιπά τρέχοντα έσοδα 7,340 6,237 6,365 6,360 6,694 7,825 9,424 10,969 9,651 9,638

Κεφαλαιακές μεταβιβάσεις, εισπραττόμενες 2,145 1,920 2,949 3,090 3,079 5,154 5,725 5,235 3,237 4,606

Συνολικές Δαπάνες 66,318 70,614 77,143 84,333 85,626 95,427 105,923 117,634 124,215 113,887 941.120 71,73%

Πρωτογενείς Δαπάνες(χωρίς τόκους) 56,861 61,873 68,556 75,347 76,619 85,649 95,245 105,884 111,887 101,293 839.214 78,14%

Αμοιβές εξαρτημένης εργασίας, πληρωνόμενες 15,180 17,308 18,641 21,345 22,384 24,324 25,213 27,668 30,559 27,183

Κοινωνικές παροχές 22,499 24,184 27,332 28,873 31,814 35,625 39,949 45,765 48,844 47,400

Προϊόντα και υπηρεσίες 9,063 10,229 10,387 10,155 10,286 12,417 15,444 15,283 17,228 13,333

Επιδοτήσεις, πληρωνόμενες 195 205 238 240 257 277 41 43 76 93

Λοιπές τρέχουσες μεταβιβάσεις, πληρωνόμενες 1,442 1,563 2,393 3,421 3,321 3,239 3,767 4,113 3,669 3,905

Κεφαλαιακές μεταβιβάσεις, πληρωνόμενες 8,482 8,384 9,565 11,313 8,557 9,767 10,831 13,012 11,511 9,379

Τόκοι, πληρωνόμενοι(1) 9457 8741 8587 8986 9007 9778 10678 11750 12328 12594 101.906

Πρωτογενές ισοζύγιο(χωρίς τόκους) 2,955 1,168 -1,266 -4,764 -1,400 -2,921 -4,522 -11,425 -24,320 -11,360 -57.855

Ισοζύγιο Γενικής Κυβέρνησης (κατά ΕΣΛ95 με τόκους)

-6,502 -7,573 -9,853 -13,750 -10,407 -12,699 -15,200 -23,175 -36,648 -23,954 -159.761

Χρέος Γενικής Κυβέρνησης, κατά Μάαστριχτ 151,869 159,214 168,025 183,187 212,418 224,915 239,364 262,318 298,706 328,588 176.719 €

Χρεολύσια πληρωθέντα(2) 12777 20860 21615 20356 21752 16954 22554 26246 29135 19549 211.798

Δανεισμός(<1 έτους) σε ΕΓΕΔ 9886 11929 13378 16829 15325 11342 15310 17283 39953 1155 152.390

Σύνολο τόκων-χρεολυσιων & ΕΓΕΔ(1+2+3) 32120 41530 43580 46171 46084 38074 48542 55279 81416 33298 466.094

Ελλειμμα Ισοζύγιου Τρεχουσών Συναλλαγών -10495 -10221 -9887 -10717 -15677 -23667 -32393 -34797 -25818 -24048 -197.720

Ακαθάριστο Εγχώριο Προιον (ΑΕΠ) 146248 156615 172431 185266 194819 211300 227074 236917 235017 230173 83.925 €

Πηγή : ΕΛΣΤΑΤ (23/9/2011) – ΤτΕ Δελτιο Οικονομικής Συγκυρίας

Προσδιοριστικοί παράγοντες του ύψους και της εξέλιξης του δημοσίου χρέους.

«Οι παράγοντες που προσδιορίζουν το ύψος και την εξέλιξη του δημόσιου χρέους, είναι το ετήσιο πρωτογενές έλλειμμα ή πλεόνασμα, οι δαπάνες για τόκους, ο ρυθμός αύξησης του ΑΕΠ(η συνολική παραγωγή της χώρας δηλαδή), η ανάληψη νέου χρέους και τέλος οι μεταβολές των συναλλαγματικών ισοτιμιών του ευρώ για το εξωτερικό χρέος και το χρέος με ρήτρα συναλλάγματος.» Κ.Π.-2001

Παρατηρήσεις επί των μεγεθών του Δημοσίου Χρέους και των βασικών μεγεθών της Κυβέρνησης

Όπως παρατηρούμε από τα παραπάνω μεγέθη της Γεν. Κυβέρνησης της εκτέλεσης του Προϋπολογισμού, που αφορούν το σύνολο της ελληνικής οικονομίας έχουμε να επισημάνουμε :

1. Το σωρευτικό αποτέλεσμα μεταξύ 2001-2010 στο Ισοζύγιο Γενικής Κυβέρνησης ανέρχεται σε έλλειμμα -159.761 δις € , που σημαίνει ότι το κράτος θα πρέπει αναγκαστικά αυτό το έλλειμμα να το τροφοδοτήσει με ισόποσο δανεισμό. Παρατηρούμε όμως ότι, ο δανεισμός της Γενικής Κυβέρνησης στο ίδιο διάστημα αυξήθηκε κατά 176.719 δις €. Υπάρχει λοιπόν δανεισμός ύψους 16.958 δις € ο οποίος έγινε πέραν του συνολικού ελλείμματος που δημιουργήθηκε κατά την εκτέλεση των Προϋπολογισμών και προφανώς δεν έγινε για να καλύψει αυτό το σκοπό. Είναι μια γκρίζα ζώνη που μένει να απαντηθεί στο μέλλον(;).

2. Πέραν του παραπάνω ελλείμματος υπάρχει κι ένα άλλο σημαντικό έλλειμμα στο Ισοζύγιο Τρεχουσών Συναλλαγών ( δείτε προηγούμενη

ανακοίνωση μας-Το ιδεολογικό υπόβαθρο της κρίσης) συνολικού ύψους 197.720 δις € στη δεκαετία 2001-2010. Στην ελληνική οικονομία υπάρχουν λοιπόν «δίδυμα ελλείμματα», στο σκέλος του Ισοζυγίου της εκτέλεσης του Προϋπολογισμού αλλά και στο σημαντικό κομμάτι του Ισοζυγίου Τρεχουσών Συναλλαγών που μεταξύ τους αυτοτροφοδούνται.

3. Στο μέγεθος τώρα του Δημοσίου Χρέους και στη σύνθεση του έχουμε να παρατηρήσουμε τα εξής :

i) Το σύνολο των τόκων, χρεολυσίων(κεφαλαίου) του δημοσίου χρέους που αποπληρώθηκε στη δεκαετία (2001-2010) ανέρχεται σε 313.704 δις € (1+2) και ενώ με τέτοιο ποσό αποπληρωμής θα έπρεπε στο τέλος της δεκαετίας, να αναμέναμε ένα χαμηλότερο δημόσιο χρέος, εντούτοις αυτό στο τέλος του 2010, ήταν στο ύψος των 328.588 δις € !, δηλαδή περισσότερο χρέος από όσο έχουμε ήδη εξοφλήσει. Αν συνυπολογίσουμε και τα ΕΓΕΔ βραχυχρόνιας διάρκειας (συνήθως 3μηνης ή 6μηνης διάρκειας) τότε το συνολικό ποσό αποπληρωμής ήταν 466.094 δις €, και επαναλαμβάνουμε εναπομείναν χρέος στο τέλος του 2010, 328.588 δις €.

ii) Το πρώτο που αποφαίνεται από αυτή την εξέλιξη, είναι η υψηλή πέραν κάθε νόμιμης επιβάρυνσης σε τόκους του χρέους, καθώς η σχέση μεταξύ κεφαλαίου και τόκου που αποπληρώθηκε, είναι πέραν κάθε κερδοσκοπικών προσδοκιών υψηλότατη, καθώς για συνολικό κεφάλαιο που αποπληρώθηκε ύψους 211.798 (χρεολύσια) καταβλήθηκαν 101.906 τόκοι !. Αναζητώντας στα επίσημα στοιχεία του Οργανισμού Διαχείρισης Δημοσίου Χρέους , της τελευταίας δεκαετίας το μέσο επιτόκιο δανεισμού κυμαίνεται γύρω στο 4,6%-5%., Κάνοντας τον απλό υπολογισμό (συνολικό χρέος*μέσο επιτόκιο δανεισμού) για να βρούμε τους ετήσιους τόκους, βλέπουμε ότι σε καμία περίπτωση το αποτέλεσμα δε συμβαδίζει με τους πληρωθέντες τόκους του αντίστοιχου έτους (π.χ για το 2001 : χρέος =151.869*5%=7,593 τόκοι, ενώ καταβλήθηκαν 9.497,αύξηση 25%). Αρα τα πραγματικά επιτόκια είναι μεγαλύτερα από τα επίσημα στοιχεία ή προστίθεται «κρυφό» χρέος ή γίνεται επανακεφαλαιοποίηση των τόκων.

iii) Αναζητώντας το πραγματικό μέσο επιτόκιο δανεισμού της χώρας και μεταφέροντας το σε τραπεζικό δάνειο-πίστωση, έχουμε τις εξής περιπτώσεις:

1) Το αρχικό κεφάλαιο του δανείου είναι το ποσό κεφαλαίου-χρέους που είχε απομείνει το 2001 δηλ 151,869 δις €. Οι τόκοι που αποπληρώθηκαν από το 2001 ως το 2010 είναι 101,906 δις €. Το επιτόκιο που δίνει αυτό το αποτέλεσμα τόκων στο αρχικό κεφάλαιο (δημόσιο χρέος του 2001) είναι το 13,2%. Επιτόκιο δηλαδή ύψους, ενός καταναλωτικού δανείου ή μιας φτηνής πιστωτικής κάρτας. Είναι αδύνατον να μπορέσει ένα κράτος να αντέξει για μια δεκαετία τέτοιο επιτόκιο χωρίς να οδηγηθεί στην καταστροφή. Για να μπορέσει να αντέξει μια οικονομία ένα τέτοιο επιτόκιο θα έπρεπε να έχει ρυθμούς ετήσιους αύξησης του ΑΕΠ τουλάχιστον ίσους με 13,2%.

2) Το ποσό της διαφοράς του χρέους μεταξύ 2010 και 2001 να θεωρηθεί ως το αρχικό κεφάλαιο του δανείου δηλ. 176,719 δις €. Για αυτό το κεφάλαιο αποπληρώθηκαν πάλι 101,906 δις τόκοι. Το επιτόκιο που απορρέει απ’αυτή τη σχέση κεφαλαίου και τόκου είναι το 11,4%. Πάλι λοιπόν εξάγεται ένα τεράστιο επιτόκιο αν αναλογιστούμε ότι στις χώρες πχ. Της Γερμανίας,Γαλλίας,Ιταλίας κλπ στη χειρότερη περίπτωση δεν ήταν ποτέ πάνω από 4%. Θέλαμε λοιπόν 11,4% ετήσια αύξηση του ΑΕΠ για να αντέξουμε ως οικονομία τα ελλείμματα του Κρατικού Προυπολογισμού, όταν στην καλύτερη περίπτωση είμασταν στο +4,5%.

3) Ψάχνοντας το μικρότερο επιτόκιο κάνοντας κι ένα λογικό άλμα, αν θεωρήσουμε ως αρχικό κεφάλαιο το ποσό του χρέους στο τέλος του 2010 (328,588 δις €)και με ποσό τόκων πάλι 101,906 δις € το επιτόκιο δανεισμού είναι 6,1%. Αυτό το επιτόκιο που σαφώς είναι παντελώς πλασματικό δείχνει ότι, από το αρχικό χρέος του 2001 δεν αποπληρώθηκε τίποτα σε κεφάλαιο και η αποπληρωμή του γίνοταν με νέο δανεισμό, αφού από 151,869 το 2001 φτάσαμε στο 328,588, υπερδιπλασιασμό δηλαδή.

4) Η ευθύνη των τραπεζών στο θέμα του δανεισμού της χώρας με τέτοια επιτόκια, είναι τεράστια. Θα δάνειζαν ποτέ οι τράπεζες, μια επιχείρηση-φυσικό πρόσωπο, με τέτοια υψηλά επιτόκια, όταν από τις οικονομικές καταστάσεις που λαμβάνουν υπόψη, αποδεικνύεται ότι τα έξοδα είναι μεγαλύτερα από τα έσοδα; Δεν υπάρχουν δηλαδή, επαρκείς πηγές για την κάλυψη τουλάχιστον των τόκων. Ή μήπως το έκαναν με τη σιωπηρή συναίνεση της Τραπέζης Ελλάδος, και έτσι οδηγηθήκαμε στις τεράστιες επισφάλειες που έχουν σήμερα, διακινδυνεύοντας το ίδιο το μέλλον της τράπεζας, προκειμένου να εισπράξουν τα μεγαλοστέλεχη και οι μέτοχοι τεράστια bonus και κέρδη από την χωρίς ασφαλή κριτήρια με την τραπεζική πρακτική, πώληση δανειακών προϊόντων;

iv) Είναι προφανές ότι λόγω των διαρκών ελλειμμάτων δεν μπορούσαν να αποπληρωθούν στη λήξη τους όσα ομόλογα έληγαν (χρεολύσια) οπότε καταφεύγαμε σε νέο δανεισμό για την αποπληρωμή του ίδιου ομολόγου. Κι έτσι πχ ενα αρχικό ομόλογο 4 ετούς διάρκειας στη λήξη του ανανεωνόταν για άλλα πχ 4 ή και πολύ περισσότερα χρόνια με επιτόκια της τάξης του 4-7%. Οπότε ένα ομόλογο συνολικής διάρκειας 10 ετών με επιτόκιο 7% σχεδόν διπλασιάζεται η αποπληρωμή του, με τους καταβληθέντες τόκους. Κι άλλα ελλείμματα δηλαδή. Με αυτή την τακτική που αναγκαζόμασταν να ακολουθούμε, έχουμε το ελάχιστο διπλοπληρώσει και τριπλοπληρώσει το σύνολο του χρέους ! Για την πλήρη καταγραφή της κατάστασης, θα χρειαστεί να ανοιχτούν τα βιβλία του δημοσίου χρέους (ομόλογο-ομόλογο, μαζί με τη σύμβαση του) για να αποκαλυφθεί το πραγματικό πρόβλημα του ανατοκισμού που έχει υποστεί το δημόσιο χρέος. Κι αυτό πρέπει να γίνει απαίτηση του συνόλου της κοινωνίας, καθώς αυτό το οικονομικό μέγεθος, όχι μόνο επηρεάζει το παρόν και το μέλλον της κοινωνίας μας αλλά καλούμαστε εμείς οι πολίτες να το αποπληρώσουμε μέσω της αύξησης της φορολογίας και της μείωσης των μισθών μας ειδικά στις τράπεζες.

v) Η επίδραση του χρέους ως προς την αύξηση του ΑΕΠ. Στη συνήθη πρακτική τα κράτη προσφεύγουν σε δανεισμό, για να επενδυθούν τα ποσά αυτά σε υποδομές, έργα και αναπτυξιακές δράσεις, τα οποία με την λειτουργία και την απόδοσή τους θα μπορέσουν να αποπληρώσουν τουλάχιστον τους τόκους του δανεισμού αυτού. Στη χώρα μας τη δεκαετία 2001-2010, το μέγεθος του ΑΕΠ αυξήθηκε κατά 83.925 δις € σε αγοραίες τιμές, ο δανεισμός αυξήθηκε κατά 176.719 δις (το ποσό των τόκων που καταβλήθηκαν ήταν 101.906 δις €) που σημαίνει για κάθε 1 ευρώ ανάπτυξης του ΑΕΠ χρειάστηκε να δανειστούμε 2,105 € και σ΄αυτό το ποσό αν προσθέσουμε και το 1,214 € που απαιτήθηκε για την αποπληρωμή των τόκων –άρα η μέση επιβάρυνση των τόκων – του επιτοκίου δανεισμού δηλαδή είναι 21,4% !!! (δηλ. 1 ευρώ αύξησης ΑΕΠ σε δανεισμό κόστισε στη δεκαετία στη χώρα μας, 3,319€ !).

vi) Σε κάθε περίπτωση, για να είναι αποτελεσματικός ο δανεισμός ενός κράτους, πρέπει τα οφέλη που προσδοκούνται (στην αύξηση του ΑΕΠ - εσόδων) να είναι περισσότερα από το ποσοστό του επιτοκίου δανεισμού. Αυτή η πρακτική δε συνέβη σχεδόν ποτέ, καθώς το μέσο επιτόκιο του δανεισμού υπερέβαινε την ποσοστιαία αύξηση του ΑΕΠ που προκαλείτο. Αυτός είναι και ένας κύριος παράγοντας που οδήγησε στην αύξηση του ελλείμματος και συνεπακόλουθα και του ύψους του χρέους. Κι αν συνυπολογίσουμε ότι ο δανεισμός της τελευταίας δεκαετίας κατευθύνθηκε στην αποπληρωμή παλαιότερου δανεισμού ή στην κατανάλωση από την πλευρά του κράτους, και όχι στις επενδύσεις, είναι απολύτως λογικό το χρέος που δημιουργείτο να μην βρίσκει πόρους να αποπληρωθεί. Η ευθύνη βέβαια των χωρών-τραπεζών που δάνειζαν τη χώρα μας, βλέποντας την οικονομική της αποτελεσματικότητα, είναι τεράστια καθώς δε δανείζεις και ξαναδανείζεις κάποιον που οι λογιστικές του καταστάσεις είναι γεμάτες ελλείμματα στο Ισοζύγιο της Γεν. Κυβέρνησης.

vii) Η κυρίαρχη προπαγάνδα που διακινείται από Κυβέρνηση και ΜΜΕ, είναι ότι, το πρόβλημα θα λυθεί με τη δημιουργία «πρωτογενών πλεονασμάτων» δηλαδή, όταν τα έσοδα είναι περισσότερα από τα έξοδα(πλην του τόκους του χρέους) ή σε λειτουργική κερδοφορία. Αναζητώντας τη λειτουργική κερδοφορία της Γεν. Κυβέρνησης, χωρίς να υπολογίζουμε το αποτέλεσμα των Προγραμμάτων Δημοσίων Επενδύσεων(ΠΔΕ), τα στοιχεία(γράφημα) οδηγούν στο συμπέρασμα των υπαρκτών πρωτογενών πλεονασμάτων σε 8 από τα τελευταία 10 χρόνια. Παρόλη την συσσώρευση πλεονασμάτων 41,267 δις € (μέχρι το 2008) αυτά δε μας βοήθησαν καθόλου στην αντιμετώπιση της κρίσης χρέους, καθώς αλλού είναι το πρόβλημα. Επιπρόσθετα, το πρωτογενές πλεόνασμα δημιουργείται από την περιστολή δαπανών εκεί που δεν υπάρχει παραγόμενη αξία, αλλά κύρια και αποκλειστικά, από την πραγματική φορολόγηση εκείνων που συμμετέχουν υποτυπωδώς με τη μορφή «δωρεάς» προς τα κρατικά έσοδα, και εκείνων που διαρκώς δε καταβάλλουν καθόλου φόρους(άμεσους και έμμεσους) ενώ έχουν τεράστια φοροδοτική ικανότητα. (βλέπε παράγραφο 5).

viii)Συνολικά το μεγάλο πρόβλημα που αναδεικνύεται, είναι το κόστος αποπληρωμής του δανεισμού, που δε προέκυψε το τελευταίο έτος, αλλά υπήρχε συνολικά στη δεκαετία. Η επιβάρυνση αυτή σε τόκους είναι βέβαιο ότι ήταν υψηλότατη σε σχέση με τα υπόλοιπα μέλη της Ε.Ε. αλλά και γίνεται αντιληπτό ότι από τα υψηλά ποσοστά απόδοσης τόκων είναι βέβαιο, ότι υπάρχει μεγάλο μέρος του δημοσίου

χρέους που είναι προϊόν ανατοκισμού(κεφαλαιοποίησης τόκων και νέος δανεισμός). Αν ακολουθείτο η κλασσική τραπεζική πρακτική από την πλευρά των δανειστών, οτι η αποπληρωμή του δανεισμού δε μπορεί να υπερβαίνει το 40% του εισοδήματος (των εσόδων), δε θα οδηγούμασταν στην τρομερή παγίδα χρέους που βρισκόμαστε σήμερα. Σε όλη τη δεκαετία του ευρώ, το κλάσμα των εξόδων δανεισμού προς έσοδα κυμάνθηκε ως εξής : 2001:53%, 2002:65%, 2003:64%, 2004:65%, 2005:61%, 2006:46%, 2007:53%, 2008:58%, 2009:92% και το 2010:37%. Βλέπουμε λοιπόν τις τεράστιες ευθύνες των δανειστών, για τη χρεωκοπία που οδηγούσαν τη χώρα αλλά και τον κίνδυνο που ανάλαμβαναν οι ίδιοι για τη αναγκαστική στάση πληρωμών που θα προκαλείτο με αυτή την πρακτική. Η μήπως ήταν εσκεμμένο για να μπορέσουν μ’αυτό τον τρόπο να ζητήσουν την ρευστοποίηση δημόσιας περιουσίας προκειμένου να αποπληρωθούν οι απαιτήσεις τους, και να μπούν ως ελεγκτές και επόπτες της χώρας, όπως έκαναν τους περασμένους αιώνες λειτουργώντας ως γνήσιοι μερκαντιλιστές και αποικιοκράτες; Όχι, αυτή τη φορά θα έρθουν ως «επενδυτές» εκμεταλλευόμενοι ακόμα και τα αδιάθετα κονδύλια του ΕΣΠΑ της χώρας(!), επιβάλλοντας ειδικές οικονομικές ζώνες στις οποίες θα ισχύουν χαμηλοί φορολογικοί συντελεστές(10%), και ανύπαρκτα εργασιακά δικαιώματα καθώς δε θα ισχύουν οι ελάχιστοι κατώτατοι μισθοί των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας, με το πρόσχημα της μείωσης της ανεργίας !!!

4. Το ύψος των μισθών και των συντάξεων που καταβάλλει το Δημόσιο το 2001, αντιστοιχούσε στο 10,38% του ΑΕΠ και επί του συνόλου των δαπανών αντιστοιχούσε στο 26,7% των πρωτογενών δαπανών(χωρίς τους τόκους). Στο τέλος του 2010 τα αντίστοιχα ποσοστά είναι 11,80% και 26,83%. Βλέπουμε λοιπόν την ασήμαντη επιβάρυνση που έχει το μέγεθος των μισθών(καθώς σε οποιαδήποτε επιχείρηση είναι πολύ μεγαλύτερο) στη πρώτη δεκαετία του ευρώ, και με μεγάλη σιγουριά καταλήγουμε ότι δεν είναι αυτό το μέγεθος που προκάλεσε το σημαντικό πρόβλημα των δίδυμων ελλειμμάτων στη χώρα μας, καθώς το συνολικό ποσό μισθών και συντάξεων της δεκαετίας ανέρχεται σε περίπου 230 δις €, ενώ το σύνολο της δαπάνης για την εξυπηρέτηση του χρέους ανήλθε στα 466 δις €. Ο πίνακας από τον επίσημο προϋπολογισμό του 2011 που ακολουθεί δείχνει το πραγματικό ποσοστό των μισθών στο σύνολο των δαπανών και το τεράστιο μέγεθος της αποπληρωμής του χρέους, και αποδεικνύει το τεράστιο ψέμα της προπαγάνδας, για το μέγεθος του κόστους του Δημοσίου τομέα.

Αθροιστικά το ποσοστό της εξυπηρέτησης του χρέους ανέρχεται σε 51,5% των συνολικών εξόδων του 2011, ενώ οι μισθοί-συντάξεις το τεράστιο(;) ποσοστό του 16,4%, από 26,83% το 2010. Όπως φαίνεται τις τελευταίες μέρες, η τεράστια αυτή μείωση δε βοήθησε καθόλου ώστε να μην αναθεωρηθούν ακόμα και οι στόχοι της 21ης Ιουλίου 2011(Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα).

5. Οι φόροι στο εισόδημα το εν λόγω διάστημα αυξήθηκαν κατά 39,47%, ενώ η αύξηση του ΑΕΠ ανήλθε σε 57,38%, το ποσοστό των φόρων επί του ΑΕΠ το 2001 ήταν 8,56% ενώ το 2010 ήταν 7,59%. Διακρίνουμε μια αύξηση του ΑΕΠ η οποία δεν αυξάνει ανάλογα και τα έσοδα της

φορολόγησης, ενώ επί του ΑΕΠ μειώνεται. Αυτό δεν καταδεικνύει ότι οι μισθωτοί-συνταξιούχοι καταβάλλουν λιγότερους φόρους σήμερα, αλλά την διαπραττόμενη φοροδιαφυγή και φοροαποφυγή άλλων τμημάτων της οικονομίας μας, που αύξησαν τα εισοδήματά τους την τελευταία δεκαετία χωρίς να καταβάλλουν τη φορολογία που τους αντιστοιχεί. Επίσης παρατηρώντας τον παρακάτω πίνακα, κατανομής των εσόδων ανα κατηγορία προσώπων, εξάγουμε το συμπέρασμα οτι το μεγαλύτερο βάρος στην πληρωμή των άμεσων φόρων(εισοδήματος) στη δεκαετία 2000-2009, το επιβαρύνονται τα φυσικά πρόσωπα(19,7%) ενώ τα νομικά πρόσωπα (εταιρείες) συνεισφέρουν ελάχιστα(10,9%), εκμεταλλευόμενοι το πλήθος φοροαπαλλαγών που ισχύουν αλλά και των φορολογικών συντελεστών που βαίνουν μειούμενοι την τελευταία δεκαετία(σήμερα 21% επί των κερδών που δε διανέμονται και 24% αν διανέμονται). Σύμφωνα με μελέτη του ΟΟΣΑ, το 2007 στην Ελλάδα η πραγματική φορολογική επιβάρυνση για τα κέρδη δεν ξεπερνούσε το 15,9%. Την ίδια στιγμή η πραγματική φορολογική επιβάρυνση της εργασίας ήταν στο 35,1%, δηλαδή 2,5 φορές μεγαλύτερη! (Η πηγή του πίνακα προέρχεται από τον Κρατικό Προϋπολογισμό του 2011.)

Στο σημείο αυτό δε μπορούμε να μην αναφέρουμε τις ειδικές φοροαπαλλαγές που απολαμβάνουν οι εφοπλιστές στη χώρα μας, καθώς 87 περιπτώσεις φοροαπαλλαγών έχουν θεσπιστεί για την προστασία του εισοδήματος τους (των φυσικών-νομικών προσώπων

που έχουν στη κατοχή τους πλοία-ναυτιλιακές επιχειρήσεις). Σύμφωνα με στοιχεία του αρμόδιου Υπουργείου η συνολική χωρητικότητα των υπό ελληνική σημαία στόλου είναι 32.048.052 κόροι(στοιχεία LLOYDS 31-12-2006) σε σύνολο 1455 πλοία άνω των 100 κόρων.

Ο φόρος που πληρώθηκε το 2006 ανέρχεται σε 9,1 εκ. €, δηλ. για κάθε πλοίο πληρώθηκε φόρος 6.254 € (έξι χιλιάδες διακόσια πενήντα τέσσερα ευρώ)!

Σας παραθέτουμε το τρόπο υπολογισμό του φόρου που καταβάλλουν, ο οποίος δε βασίζεται, στα έσοδα-κέρδη που αποκομίζουν από τη νόμιμη δραστηριότητα τους, αλλά από τη χωρητικότητα(!) του πλοίου που κατέχουν, για την οποία στην καλύτερη των περιτπώσεων είναι 1(ένα) δολλάριο ανά κόρο. Πχ. Σε ένα πλοίο 10.000-19.000 κόρων, για παράδειγμα, ο συντελεστής είναι 1 δολάριο ανά κόρο και αναλόγως με την ηλικία του πλοίου προσαυξάνεται με άλλον ένα συντελεστή. Π.χ. για πλοίο ηλικίας 5-9 ετών, ο συντελεστής είναι 0,95 του δολαρίου. Με δυο λόγια ο εφοπλιστής με την ελληνική σημαία πληρώνει για το συγκεκριμένο πλοίο 9.500 δολάρια! το χρόνο φόρο στο ελληνικό κράτος όταν τα έσοδά του, αν ναυλώνεται όλο το χρόνο, μπορεί φτάνουν και τα 60 εκ. δολάρια. Δείτε τη νομοθεσία για επιβεβαίωση.

Και για την «ποσοτική» επιβεβαίωση ανατρέξαμε στα επίσημα στοιχεία του Υπ. Οικονομικών, στη σελίδα 6 και στον κωδικό 141 ο «Φόρος πλοίων» για το 2009 ήταν στο αστρονομικό ποσό των € 12,7 εκ !!!. Οι εφοπλιστικές εταιρίες δηλαδή πλήρωσαν φόρο το 2009 ίσο με 12,7 εκ € ενώ οι μισθωτοί 5,592 δις € (σελ 6, κωδικός 113) ή 440% περισσότερο φόρο.

Με τέτοιες σκανδαλώδεις ρυθμίσεις υπέρ των «φτωχών» μας εφοπλιστών, είναι δυνατόν να μην τους ανήκει οτιδήποτε κινείται στην ελληνική επικράτεια; Και δεν είναι μόνο αυτοί. Η φοροαπαλλαγή της περιουσίας που ανήκει στην Εκκλησία της Ελλάδος (Παράρτημα ΙΙ) που έγινε θέμα ακόμα και στα ευρωπαϊκά μέσα, τα τεράστια υπερκέρδη των μεγάλων εμπορικών τραπεζών που μειώνονται από τις λογιστικές (νόμιμες) πρακτικές τους, και οι μειούμενοι συνεχώς φορολογικοί συντελεστές των νομικών προσώπων, είναι η καρδιά του προβλήματος των μειωμένων φορολογικών εσόδων στη χώρα. Αν αναλογιστούμε ότι το ποσοστό φορολόγησης επί των κερδών των Α.Ε. τη δεκαετία του 80 ήταν στο 46% και σήμερα είναι στο 21% και το 2012 στο 20%, σε μια περίοδο αυξημένων και τεράστιων κερδών των Α.Ε., καταλαβαίνουμε που πήγαν τα λεφτά.(μέχρι το 2004 ο συντελεστής είχε μειωθεί στο 35%, το 2007 μειώθηκε στο 25% - τα στοιχεία προέρχονται από το ΠΔ 129/89 και ν. 2238/94 και τις τροποποιήσεις του). Περισσότερα στο Παράρτημα IV, διαβάστε και http://www.theseis.com/index2.php?option=com_content&do_pdf=1&id=330http://www.theseis.com/index2.php?option=com_content&do_pdf=1&id=343

6. Στο κομμάτι των καταβαλλόμενων εισφορών κοινωνικής ασφάλισης και αντίστοιχων παροχών, ενώ είχαμε αύξηση κατά 61,24% των καταβαλλόμενων εισφορών οι κοινωνικές παροχές αυξήθηκαν κατά 110,68%, κάτι που πιθανώς αποδεικνύει το έλλειμμα διαχείρισης και λανθασμένης αξιοποίησης των πόρων των ασφαλιστικών ταμείων (άτοκες καταθέσεις των αποθεματικών των ταμείων, δομημένα ομόλογα, τοποθετήσεις σε μετοχές και κερδοσκοπικά προϊόντα, υπερκοστολόγηση και υπερσυνταγογράφηση σε ιατροφαρμακευτική - έξοδα για νοσοκομειακή και εξωνοσοκομειακή, περίθαλψη). Επίσης πως είναι δυνατόν 60 χρόνια(840 μήνες εισφορών) μετά την ίδρυση των ταμείων κοινωνικής ασφάλισης, τα αποθεματικά τους σε χρήμα να ανέρχονται μόνο σε 15,7 δις €(στοιχεία Υπ. Οικονομικών), ποσό δηλαδή που επαρκεί να πληρώσει 6 μηνών συντάξεις ! «Υποτίθεται» , ότι οι 3 μεγάλες τροποποιήσεις που έγιναν στο Ασφαλιστικό, θα έλυναν το πρόβλημα. Πως είναι δυνατόν να έχει απαγορευτεί τα διαθέσιμα των ταμείων να μην κατατίθενται σε οποιαδήποτε εμπορική τράπεζα(Α.Ν. 1611/1950) παρά μόνο στην Τράπεζα Ελλάδος, η οποία εκείνη τα τοποθετεί σε καταθέσεις στις εμπορικές τράπεζες και με επιτόκιο που εκείνη επιλέγει ,και οι τόκοι που προκύπτουν να μην μπορούν να ελεγχθούν για την ακρίβεια τους, λόγω της ασυλίας που υπάρχει στην ΤτΕ από το καταστατικό της; Είναι σίγουρο, ότι τα μεγάλα ελλείμματα του δημοσίου χρέους έχουν προέλθει απ’ αυτό τον τομέα. Υπάρχει μήπως νομοθεσία για τις ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρείες, που να τις καθορίζει ότι τα όλα τα διαθέσιμά τους θα τα διαχειρίζεται η ΤτΕ; Όχι φυσικά, για τα δημόσια ταμεία όμως η διαχείριση θα γίνεται από την ιδιωτική συμφερόντων Τράπεζα της Ελλάδος, που είναι υπεράνω νόμων και το Δημόσιο δε μπορεί να ελέγξει τα βιβλία της, όπως ορίζει το καταστατικό της.

Φορείς κοινωνικής ασφάλισης(σε εκ €)Πηγή: Κρατ. Προυπ. 2011

  Απολογισμός 2009

ΕΣΟΔΑ 41.435,60Ασφαλιστικές εισφορές 22.069,62Τόκοι 569,80Επιχορηγήσεις από τακτικό. προϋπολογισμό 13.185,08Επιχορηγήσεις από ΠΔΕ 0,60Λοιπά έσοδα 5.610,51ΕΞΟΔΑ 40.059,14Αμοιβές προσωπικού 1.153,06Συντάξεις 26.168,02Τόκοι 3,09Δαπάνες για επενδύσεις 83,33Λοιπά έξοδα 12.651,63ΑΠΟΤΈΛΕΣΜΑ ΧΡΗΣΗΣ έλλειμμα (-) πλεόνασμα (+) 1.376,46

7. Τέλος οι παρεμβάσεις που αποφασίστηκαν με το Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα και οι επιπτώσεις τους στο κομμάτι του Δημοσίου Χρέους, διόλου δε επιλύουν το πρόβλημα, καθώς οι τόκοι βαίνουν αυξανόμενοι σε ένα διογκούμενο δημόσιο χρέος(δείτε τον παρακάτω πίνακα). Συμπερασματικά το περιεχόμενο του χρέους είναι τόσο δυναμικό, καθώς αφενός περιλαμβάνει μεγάλο κομμάτι του σε τόκους κεφαλαιοποιούμενους και αφετέρου δείχνει ότι υπάρχει κομμάτι του , που εμφανίζεται να αυξάνει από χρόνο σε χρόνο καθώς προφανώς έχει τιτλοποιηθεί ή έχει μεταφερθεί σε εξωλογιστικούς λογαριασμούς (swap 2000-2001 από την Goldman Sachs).

8. Για το λόγο αυτό είναι απαραίτητος ένας λογιστικός έλεγχος του Δημοσίου χρέους από την ίδια την κοινωνία, ώστε να εμφανιστεί ποιο κομμάτι του είναι πραγματικό και ποιο είναι προϊόν τοκογλυφικής πρακτικής και μη νόμιμης σύστασής του, με στόχο να διαγραφεί οριστικά όπως ορίζει και το διεθνές δίκαιο, το οποίο έχει εφαρμοστεί σε αρκετές χώρες τον τελευταίο αιώνα. Αυτή η κίνηση για να αποδώσει θετικά αποτελέσματα θα πρέπει να γίνει με πρωτοβουλία του δανειζόμενου-της χώρας μας- και όχι των δανειστών μας , καθώς εκείνοι θα καταλήξουν να επιβάλλουν πρακτικές που θα ισοφαρίζουν τουλάχιστον την όποια «χασούρα» τους, από την μείωση του χρέους που θα αποφασίσουν να κάνουν. Πρέπει οπωσδήποτε το αίτημα για έλεγχο του χρέους και η οριστική διαγραφή του (μεγάλου μέρους του) σε

ποσοστό τουλάχιστον 80%, να γίνει καθολικό αίτημα της κοινωνίας μας, ώστε να ασκηθεί η ανάλογη πίεση στις κυβερνήσεις του τόπου, για τη διέξοδο της χώρας από την παγίδα χρέους που έχει βρεθεί. Αυτή η ενέργεια μαζί με την καθιέρωση εθνικού νομίσματος αποτελεί απλά την αρχή και όχι τη λύση, για μιας νέα οικονομική πολιτική για τη χώρα (Παράρτημα ΙΙΙ).

ΠΙΝΑΚΕΣ ΜΕΣΟΠΡΟΘΕΣΜΟΥ 2011-2015    Ι. Τόκοι κεντρικής κυβέρνησης (σε εκατ. €)                2011 2012 2013 2014 2015    Υπολογισμός τόκων με παρεμβάσεις και αποκρατικοποιήσεις          

   Τόκοι σε ταμειακή βάση 16.100 16.900 19,800 20.700 21.100

   Τόκοι σε δεδουλευμένη βάση (ESA 95) 15.800 17.900 20.900 21.300 21.700

   Τόκοι σε δεδουλευμένη βάση ως % ΑΕΠ 7,0% 7,8% 8,9% 8,8% 8,6%

   Διαφορά ταμειακών-δεδουλευμένων τόκων (προσαρμογή κατά ESA) 300 -1.000 -1.100 -600 -600

   ΑΕΠ 225.400 228.400 235.500 242.900 251.900

   ΙΙ. Εξέλιξη Χρέους Γενικής Κυβέρνησης              

  2009 2010 2011 2012 2013 2014 2015

Α. Υπολογισμός χρέους γενικής κυβέρνησης με παρεμβάσεις              

Χρέος γενικής κυβέρνησης 298.706 328.587 357.450 379.900 393.400 399.400 401.300

Χρέος γενικής κυβέρνησης ως % ΑΕΠ 127,1% 142,8% 157,7% 166,3% 167,0% 164,4% 159,3%

Β. Υπολογισμός χρέους γενικής κυβέρνησης με παρεμβάσεις και αποκρατικοποιήσεις              

Χρέος γενικής κυβέρνησης 298.706 328.587 352.436 364.886 371.436 364.503 351.356

Χρέος γενικής κυβέρνησης ως % ΑΕΠ 127,1% 142,8% 155,5% 159,8% 157,7% 150,1% 139,5%

Σημ. Όλα τα γραφήματα-πίνακες προέρχονται από τα επίσημα στοιχεία των Κρατικών Προϋπολογισμών

ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ Ι – ΠΙΝΑΚΕΣ(ΠΗΓΗ : ΥΠ. ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ – ΚΡΑΤΙΚΟΣ ΠΡΟΫΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ 2011)

ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ ΙΙ – Η ΠΕΡΙΟΥΣΙΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣH εκκλησιαστική περιουσία καλύπτεται από ένα αδιαφανές πλέγμα που «υφαίνουν» περισσότερα από 10.000 Νομικά Πρόσωπα Δημοσίου Δικαίου (μητροπόλεις, ναοί, μονές, προσκυνήματα, ιδρύματα, κληροδοτήματα και άλλα). Ο ιστός αυτών των ΝΠΔΔ, κρύβει αποτελεσματικά την εκκλησιαστική περιουσία από τα αδιάκριτα μάτια των «αντικληρικών». Είναι δε τόσο καλά προστατευμένο το μυστικό, που ούτε η κεντρική διοίκηση της Εκκλησίας της Ελλάδος μπορεί να έχει εικόνα για την περιουσία των μονών και των μητροπόλεων.

Κάθε ένα από αυτά τα ΝΠΔΔ έχει δική του ανεξάρτητη οικονομική διαχείριση, γεγονός που καθιστά το εγχείρημα για την καταμέτρηση της εκκλησιαστικής περιουσίας λίγο-πολύ ανέφικτο. Εξάλλου και για τη γνωστή ιδιοκτησία της Εκκλησίας δεν μπορεί να βγει ασφαλές συμπέρασμα, διότι ουδείς μπορεί να αποτιμήσει, λόγου χάρη, την αξία των δασών, των χορτολιβαδικών εκτάσεων αλλά και των δεσμευμένων από δήμους και κράτος οικοπέδων.

Πολύ πρόχειροι υπολογισμοί, φέρουν την περιουσία του ΝΠΔΔ της Εκκλησίας της Ελλάδος να ανέρχεται σε τουλάχιστον δεκαπέντε δισεκατομμύρια (15.000.000.000) ευρώ. Στο ποσό αυτό προστίθεται και η ανυπολόγιστη-αμύθητη περιουσία των περίπου δυόμισι χιλιάδων (2.500) μοναστηριών. Εκατοντάδες χιλιάδες στρέμματα γης, εκατοντάδες οικοδομικά τετράγωνα, μετοχές, αμοιβαία κεφάλαια και καταθέσεις αξίας εκατομμυρίων ευρώ αποτελούν την εκκλησιαστική περιουσία. Ωστόσο, το «ιερό» θησαυροφυλάκιο είναι τόσο βαθύ που αρκεί μία και μόνο αναφορά. Πέντε μονές που προσέφυγαν στα ευρωπαϊκά δικαστήρια εναντίον του νόμου Τρίτση αποτιμούσαν τα περιουσιακά τους στοιχεία στο αστρονομικό ποσό των 8 τρισ. δρχ. (!!!). Και μάλιστα το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο τους επιδίκασε το ποσό των 3 τρισ. δρχ.

Σύμφωνα με εκτιμήσεις αλλά και στοιχεία του υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης, η συνολική έκταση της εκκλησιαστικής περιουσίας φτάνει τα 1.300.000 στρέμματα. Απ΄ αυτά 732.000 είναι βοσκότοποι, 367.000 δασικές εκτάσεις και 189.000 γεωργικές.

Η Εκκλησία της Ελλάδος φέρεται μεταξύ άλλων να διαθέτει περίπου οκτακόσια (800) κτήρια με γραφεία, καταστήματα, εμπορικά κέντρα, ξενοδοχεία, ακόμα και μισθωμένα βενζινάδικα. Όσον αφορά δε την ρευστότητα της Εκκλησίας της Ελλάδος, υπολογίζεται σε μερικές δεκάδες (ίσως και εκατοντάδες) εκατομμύρια ευρώ. Ταυτόχρονα η Εκκλησία της Ελλάδος έχει συστήσει δύο Ανώνυμες Εταιρίες (Α.Ε.), μία για την διαχείριση κοινοτικών κονδυλίων, με την επωνυμία «Υποστήριξη Επιχειρησιακών και Χρηματοδοτικών Προγραμμάτων Μελετών και Έργων, Ανώνυμη Εταιρία» και μία για την διαχείριση της περιουσίας της.

«Η δυναμική πορεία της Εκκλησίας της Ελλάδος – ΕΚΥΟ επιβεβαιώθηκε και με την αγορά “1.600.000”μετοχών της Εθνικής Τράπεζας η οποία καλύφθηκε με την συμμετοχή των διαθεσίμων της Εκκλησίας της Ελλάδος – ΕΚΥΟ (Αποφ. ΔΙΣ 31-07-2008).Ήτοι το σύνολο των μετοχών της Εθνικής Τράπεζας της Εκκλησίας της Ελλάδος –ΕΚΥΟ την 31-12-2008 ανήλθε εις το ύψος των 7.785.405 τεμαχίων».

Σε ΑΠΆΝΤΗΣΗ των ανωτέρω που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο, ο μακαριότατος απάντησε στις 5/10/2011 «Η περιουσία της

Εκκλησίας πρέπει να πάρει πνευματική αξία», και «Διακαής μας πόθος είναι να μετουσιωθεί η ύλη σε πνευματικό έργο» Η

πνευματική αξία φορολογείται; αναρωτιόμαστε εμείς. Με τέτοια τεχνάσματα και ρητορική δεν απαντάς . Μάλλον

καλύπτεσαι στο ότι η περιουσία να γίνει αύλη, άρα δεν θα μπορεί να εκτιμηθεί για να φορολογηθεί !.

Τα συμπεράσματα δικά σας, πάντως ο προβληματισμός παραμένει.

ΠΕΡΙΣΣΌΤΕΡΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΊΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΕΡΙΟΥΣΊΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΊΑΣ

http://www.amen.gr/index.php?mod=news&op=article&aid=5206

http://www.amen.gr/index.php?mod=news&op=article&aid=516

http://www.amen.gr/index.php?mod=news&op=article&aid=6877

ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ ΙΙΙ – Η ΕΞΟΔΟΣ ΑΠO ΤΟ ΕΥΡΩΑπό άρθρο του Δ. Καζάκη-Β. Βιλιάρδου

Από πού προκύπτει ότι με το να φύγουμε από το ευρώ και να επανέλθουμε σε εθνικό νόμισμα θα οδηγηθούμε σε απανωτές υποτιμήσεις και θα εκτιναχθεί ο πληθωρισμός; Επειδή μας το λένε όλοι εκείνοι που ευθύνονται σήμερα για την κατάντια της ελληνικής οικονομίας και το παπαγαλίζουν κάθε είδους μισθωμένα όργανα; Δεν θα έπρεπε να μας το αποδείξουν αντί να το θεωρούν ως δεδομένο ή θέσφατο;

Εκείνοι που μας προέτρεπαν να αποδεχτούμε το Μηχανισμό Στήριξης και το Μεσοπρόθεσμο καθώς θα οδηγήσει τη χώρα ξανά στις αγορές και θα φέρει την ανάπτυξη και τη λύση του προβλήματος, είναι οι ίδιοι που μας εκφοβίζουν τώρα οτι θα οδηγηθούμε στην καταστροφή.

Γιατί τώρα που βρισκόμαστε ήδη;

Μήπως στην ευημερία, στην αύξηση του εισοδήματος μας; Μήπως έχουν μειωθεί – υποτιμηθεί η αγοραστική μας δύναμη πάνω από 20% μόνο σ’ ένα χρόνο; Μήπως έχει τελειωμό αυτή η διαδικασία της υπακοής στις αποφάσεις της ΕΕ-ΕΚΤ-ΔΝΤ; Θα μπορούσαμε ίσως , να συναινέσουμε αν υπήρχε η γραπτή διαβεβαίωση ότι με αυτές τις πολιτικές, θα υπήρχε αποτέλεσμα προς όφελος της κοινωνίας. Αλλά ούτε αυτό δεν μπορούν να εγγυηθούν ούτε καν προφορικά, καθώς δε ξέρουνε σε ποιό σημείο (αν υπάρχει) ικανοποιούνται οι δανειστές-αγορές.

Για να καταλάβει κανείς πόσο παραμύθι είναι η επίκληση της καταστροφής της Ελλάδας λόγω εξόδου από το ευρώ, θα αναφέρουμε απλώς την περίπτωση των Βρετανών οικονομικών συμβούλων του Centre for Economics and Business Research (CEBR) που κάλεσε η ίδια η κυβέρνηση πριν από λίγους μήνες για να τους συμβουλευτεί για το τι θα συμβεί αν η Ελλάδα φύγει από το ευρώ. Σύμφωνα με τους «Times» του Λονδίνου (30.5), ο επικεφαλής του CEBR Νταγκ ΜακΓουίλλιαμς απάντησε σε ερωτήσεις δημοσιογράφων σχετικά με το τι θα υποστεί το νέο νόμισμα της Ελλάδας μετά την έξοδο από το ευρώ: «Εγκαταλείποντας το ευρώ θα σήμαινε ότι το νέο νόμισμα θα υποτιμηθεί κατά 15%». Αποτελεί καταστροφή μια υποτίμηση κατά 15%;

Με εξαίρεση τα επίσημα και ανεπίσημα παπαγαλάκια της ΕΚΤ και της Ε.Ε., που όμως δεν προσκομίζουν κανένα σοβαρό αποδεικτικό στοιχείο, μια και ο σκοπός τους είναι μόνο να τρομοκρατήσουν τον κόσμο, δεν υπάρχει κανένας σοβαρός οικονομικός αναλυτής ανά τον κόσμο που να θεωρεί ότι θα υποστεί καταστροφή η Ελλάδα αν φύγει από το ευρώ. Αυτό που λένε είναι ότι η Ελλάδα θα περάσει μια περίοδο νομισματικής αστάθειας, την οποία άλλοι προσδιορίζουν σε λίγους μήνες και άλλοι σε ένα με δύο χρόνια, έως ότου η συναλλαγματική αξία της νέας δραχμής σταθεροποιηθεί μέσα από την ανάκαμψη της οικονομίας της. Σ' αυτό που συμφωνούν όλοι είναι ότι αυτός που πιθανόν να υποστεί την καταστροφή είναι το ίδιο το ευρώ, αλλά αυτό είναι αλλουνού παπά ευαγγέλιο.

Ο ΕΚΒΙΑΣΜΟΣ ΤΗΣ ΔΡΑΧΜΗΣ

 

Περαιτέρω, θεωρούμε τουλάχιστον εξευτελιστική για την υπερηφάνεια και την αξιοπρέπεια των Ελλήνων Πολιτών την προσβλητικότατη έκφραση του πρωθυπουργού, σύμφωνα με την οποία η (όποια) αντιπολίτευση θα επέλεγε να κυβερνήσει μία «Ελλάδα της δραχμής». Προφανώς ο πρωθυπουργός δεν θέλει να κυβερνάει μία «Ελλάδα της δραχμής», αλλά μία χώρα υποδουλωμένη, λεηλατημένη, πάμπτωχη, χρεοκοπημένη και υποθηκευμένη μαζί, χωρίς καμία προοπτική για το μέλλον της σημερινής, αλλά και των επομένων γενεών.

 Ουσιαστικά η παραπάνω ατυχής τοποθέτηση του πρωθυπουργού, μοιάζει με το «υπερωκεάνιο» του πρώην υπουργού οικονομικών -  μία άθλια έκφραση η οποία, μεταξύ αρκετών άλλων παράδοξων κυβερνητικών σφαλμάτων και περίεργων παραλείψεων, μας κόστισε πολλά δισεκατομμύρια (μόνο στο χρηματιστήριο πάνω από 100 δις €), ενώ οδήγησε την πατρίδα μας στην απόλυτη καταστροφή.

 Ας μην ξεχνάμε ότι, σε τελική ανάλυση όλες οι αξίες σε μία χώρα διαμορφώνονται με βάση τα επίπεδα μισθών – γεγονός που σημαίνει πως η πτώση των εισοδημάτων κατά 30% έχει κοστίσει στην Ελλάδα τουλάχιστον 300 δις €, από τη μείωση των αξιών της (ακίνητα κλπ.). Αυτή τη ζημία λοιπόν, μέσα σε μόλις δύο χρόνια, η οποία είναι συνολικά τουλάχιστον 400 δις €, ποιος αλήθεια θα την πληρώσει; Ξανά οι Έλληνες Πολίτες; Είναι εντελώς «άμοιροι ευθυνών» οι «εκπρόσωποι των Ελλήνων» στην κυβέρνηση και στο Κοινοβούλιο;

 Η δραχμή όμως δεν είναι ο «κρυφός» φόβος μας, όσο και αν θέλουν να μας εκβιάσουν, υποθέτοντας ότι αυτό είναι το πρόβλημα μας. Ένα νόμισμα, όποιο και αν είναι αυτό, αντιπροσωπεύει ουσιαστικά εμπράγματες αξίες – και η Ελλάδα έχει ήδη πάρα πολλές, όσο και αν αξιολογείται σκόπιμα σαν να μην είχε. Απλούστατα δεν τις εκμεταλλεύεται σωστά, αφού δυστυχώς «άγεται και φέρεται» τις τελευταίες δεκαετίες από ανεπαρκείς, από ανίκανες καλύτερα κυβερνήσεις, οι οποίεςαδυνατούν να διαχειριστούν έντιμα και ορθολογικά τον τεράστιο φυσικό και ανθρώπινο πλούτο της.

 Ο μεγάλος φόβος μας λοιπόν δεν είναι η δραχμή, αλλά η κακοδιαχείριση, η συνεχιζόμενη σπατάλη του δημοσίου, η διαφθορά, η ατιμωρησία των πολιτικών, η έλλειψη επιχειρηματικού πλαισίου, τα δίδυμα ελλείμματα, τα τεχνητά διογκωμένα χρέη, η εκ μέρους της κυβέρνησης δουλική αντιμετώπιση των «εισβολέων», η απώλεια της εθνικής μας ανεξαρτησίας, ο επιχειρούμενος αφελληνισμός, η λεηλασία της χώρας μας και η «ερήμην» υποταγή της σε οικονομικούς κατακτητές.

 Όποιος διαβάσει άλλωστε, έστω και πρόχειρα, τον «εφαρμοστικό νόμο» που ψήφισαν οι 154 της Βουλής, αφενός μεν θα βεβαιωθεί απόλυτα ότι θα συμβούν πολύ χειρότερα, από όσα φοβόμαστε, αφετέρου θα αναρωτηθεί σίγουρα “εάν είναι πράγματι Έλληνες, αυτοί που «επικύρωσαν» ένα τέτοιο αποτρόπαιο έγκλημα εις βάρος της πατρίδας τους” – όπως συμβαίνει επίσης με τις συμφωνίες της χώρας μας στο Βερολίνο, οι οποίες θέλησαν να δημιουργήσουν μέσα στο καλοκαίρι τετελεσμένα γεγονότα για τους Έλληνες, πριν επιστρέψουν από τις διακοπές και αντιδράσουν.        

 Ανεξάρτητα από τα παραπάνω, προφανώς κανένας συνετός Έλληνας δεν επιθυμεί να χρεοκοπήσει η χώρα του, όπως επίσης κανένας δεν θέλει να επιστρέψει στη δραχμή – πόσο μάλλον εν μέσω μίας παγκόσμιας συναλλαγματικής καταιγίδας. Ταυτόχρονα όμως, κανένας από εμάς δεν θέλει να οδηγεί ένα (δήθεν) ακριβό αυτοκίνητο, για τις δόσεις αποπληρωμής του οποίου δαπανάει ολόκληρο το οικογενειακό του εισόδημα, ενώ δεν έχει καν τη βενζίνη για να το κινήσει.

 Παράλληλα, όλοι εμείς οι Έλληνες Πολίτες αναρωτιόμαστε πως είναι δυνατόν να διαχειριστεί κανείς σωστά μία διπλή κρίση χρέους και δανεισμού, χωρίς τη βοήθεια του πληθωρισμού, των χαμηλών επιτοκίων και της Ευρώπης – ειδικότερα, χωρίς εκείνες τις «νομισματικές» δυνατότητες (αύξηση της ποσότητας χρήματος, υποτίμηση κλπ.) που έχουν εκχωρηθεί εξ ολοκλήρου στην ΕΚΤ (η οποία ουσιαστικά διατηρείται στη ζωή από την Bundesbank – από την κεντρική τράπεζα δηλαδή της Γερμανίαςπου ανήκει στο κράτος, σε αντίθεση με τη δική μας Τράπεζα της Ελλάδος, μέτοχοι της οποίας είναι κρυφοί ιδιώτες).

 Δυστυχώς τα κράτη-μέλη της Ευρωζώνης δεν έχουν ουσιαστικά δικές τους κεντρικές τράπεζες, ενώ η ίδια η ζώνη επίσης όχι – αφού η ΕΚΤ ενδιαφέρεται μόνο για τη νομισματική σταθερότητα, δεν εκδίδει ομόλογα και δεν ενισχύει, όπως κάνουν η Fed, η Τράπεζα της Αγγλίας κλπ. εκείνες τις χώρες, οι οποίες αντιμετωπίζουν μεγάλα οικονομικά προβλήματα (έμμεσα μόνο, μέσω των τοκογλυφικών εμπορικών τραπεζών, οι οποίες δανείζονται από την ΕΚΤ με 1,5% και δανείζουν τα κράτη με άνω του 5%!).       

 Κατά την άποψη μας λοιπόν η κυβέρνηση, εάν υποθέσουμε ότι κυβερνάει η ίδια, θα έπρεπε να ασχολείται με την επίλυση των προβλημάτων της Οικονομίας,  αλλά και της Κοινωνίας μας (διαφθορά, διαπλοκή, Κράτος Δικαίου, μεταναστευτικό κλπ.), χωρίς καθόλου εκβιασμούς, χωρίς καθόλου λόγια και με πολλές πράξεις. Εκτός αυτού, η κυβέρνηση οφείλει να διαπραγματευθεί σωστά με τους πιστωτές μας – ενώ κανένας Έλληνας δεν θέλει να βομβαρδίζεται με «πολιτικές αγορεύσεις» κενές νοημάτων, οι οποίες μάλλον στοχεύουν στην διαιώνιση της υπεξαίρεσης της ψήφου των Ελλήνων Πολιτών. 

 

ΣΩΣΤΗ ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΗ Η ΣΤΑΣΗ ΠΛΗΡΩΜΩΝ

 Εάν η Ελλάδα διαπραγματευόταν σωστά με τους πιστωτές της, επιτυγχάνοντας επιτόκιο 1,5% (όσο το βασικό της ΕΚΤ, με το οποίο δανείζονται οι τράπεζες), μακροπρόθεσμη αποπληρωμή των οφειλών της (χρεολύσια), χωρίς καμία διαγραφή χρέους,καθώς επίσης ένα πρόγραμμα ανάπτυξης της οικονομίας της «τύπου Marshall», παραμένοντας στην πρόσφατη φορολόγηση (2010 - 24% επί του ΑΕΠ) και μειώνοντας την τεράστια σπατάλη του δημοσίου, η εικόνα θα μπορούσε εύκολα να ήταν η εξής:

 

ΠΙΝΑΚΑΣ IΙΙ: Βασικά μεγέθη του προϋπολογισμού σε δις €, χωρίς διαγραφή χρέους και χωρίς ιδιωτικοποιήσεις

Μεγέθη 2011 2012 2013 2014 2015

   

Έσοδα 55.500 54.631 56.816 59.657 63.236

Πρωτογενείς Δαπάνες 65.500 58.950 58.950 58.950 58.950

Τόκοι 16.000 5.550 5.698 5.815 5.892

Σύνολο δαπανών 81.500 64.500 64.648 64.765 64.842

Έλλειμμα -26.000 -9.869 -7.832 -5.108 -1.606

Έλλειμμα / ΑΕΠ -11,76% -4,33% -3,31% -2,05% -0,61%

ΑΕΠ* 221.000 227.630 236.735 248.572 263.486

Χρέος 370.000 379.869 387.701 392.809 394.415

Χρέος / ΑΕΠ 167,5% 166,88% 163,77% 158,03% 149,69%

* ΑΕΠ 2009: 235.017  ΑΕΠ 2010: 230.173 -  ΑΕΠ 2011 με 4% ύφεση (αποπληθωρισμένα)

Πηγή: Μεσοπρόθεσμο από 10.06.2011  (διαφοροποιήσεις Β.Βιλιάρδος)

Υποθέσεις: (α)  μέσο επιτόκιο δανεισμού 1,5% (β) ανάπτυξη 2012 στο 3%, 2013 στο 4%, 2014 στο 5%  και 2015 στο 6% (γ) έσοδα στο 24% του ΑΕΠ  (δ) δαπάνες σταθερές, μειωμένες κατά 10%.

Σημείωση: Δεν θα υπήρχε κανένας απολύτως λόγος πτώχευσης, εάν η Ελλάδα πλήρωνε τις ομολογιακές υποχρεώσεις της κάθε φορά που λήγουν, δανειζόμενη τότε από την ΕΚΤ, με επιτόκιο ίσο με αυτό που δανείζονται οι τράπεζες της (1,5%).

Σύμφωνα με τον Πίνακα IΙΙ η Ελλάδα θα μπορούσε σχετικά εύκολα και ανώδυνα, χωρίς καμία διαγραφή χρεών και χωρίς καμία αποκρατικοποίηση, να έχει πρωτογενή πλεονάσματα το 2014 – ενώ ο περιορισμός του δημοσίου χρέους της, σε σχέση με το ΑΕΠ, θα άρχιζε αμέσως (από το 2012). Από το 2016 δε και μετά θα εμφάνιζε πλεονάσματα στον κανονικό προϋπολογισμό της - οπότε θα μπορούσε να αποπληρώνει τους τόκους, χωρίς καθόλου νέο δανεισμό.

 Εάν τώρα δεν θα μπορούσαμε να επιτύχουμε κάτι τέτοιο, τότε θα ήταν μάλλον καλύτερο το μικρότερο από τα δύο κακά: η στάση πληρωμών. Έτσι ή αλλιώς, τα αποτελέσματα για τους Έλληνες δεν θα διέφεραν σημαντικά, αφού και τώρα είμαστε υποχρεωμένοι, με βάση αυτά που υπέγραψε η κυβέρνηση, να εμφανίσουμε αμέσως πρωτογενή πλεονάσματα, ενώ έχουμε αποκλεισθεί από τις αγορές – όπως ακριβώς συμβαίνει και στην περίπτωση της χρεοκοπίας, με μοναδική ίσως διαφορά όχι το κλείσιμο, αλλά την προβλεπόμενη εξαγορά των Ελληνικών τραπεζών από ξένους ομίλους και την απόλυση χιλιάδων υπαλλήλων τους.  

 Επομένως θα πρέπει και τώρα, όπως και στην περίπτωση χρεοκοπίας, να μειωθεί το κοινωνικό κράτος, να αυξηθεί η ανεργία, να κλείσουν νοσοκομεία, να σταματήσουν σχολεία, να απολυθούν μαζικά δημόσιοι υπάλληλοι κοκ., χωρίς δυστυχώς να πάψουμε να πληρώνουμε τους τοκογλύφους και εκποιώντας ταυτόχρονα τη δημόσια περιουσία!

 Στην περίπτωση της στάσης πληρωμών όμως δεν θα υποχρεωνόμαστε τουλάχιστον να πληρώσουμε όλους τους τοκογλύφους (ένα μέρος τους αργότερα, μετά από διαπραγματεύσεις), ενώ δεν θα λεηλατούσε κανείς ούτε την ιδιωτική, ούτε τη δημόσια περιουσία μας - αφού είμαστε κυρίαρχο κράτος, στην ευρύτερη επικράτεια του οποίου δεν μπορεί να γίνει κανενός είδους κατάσχεση. 

 Λύσεις λοιπόν υπάρχουν (χωρίς να ξεχνάμε τις τεράστιες πολεμικές επανορθώσεις που μας οφείλει η Γερμανία – έναν από τους λόγους που δήθεν μας βοηθάει, επιδιώκοντας ουσιαστικά την αποφυγή της πληρωμής), αρκεί να έχει την ικανότητα η όποια κυβέρνηση να διαπραγματευθεί σωστά με την Ευρώπη – η οποία διαφορετικά, χωρίς αλληλεγγύη δηλαδή και χωρίς τη δημιουργία εκείνων των προϋποθέσεων που θα εξασφάλιζαν την μελλοντική πολιτική της ένωση, δεν πρόκειται να συνεχίσει να υπάρχει.

 Ειδικά όσον αφορά την «πρωσική» Γερμανία, οφείλουμε να σημειώσουμε ότι, «ευαισθητοποιείται» πάντοτε με το συγκεκριμένο τρόπο, όταν θέλει να αποφύγει την εξόφληση των υποχρεώσεων της. Δηλαδή, «τείνει χέρι βοηθείας» με απώτερο στόχο να αποφύγει την απαίτηση πληρωμής των πολεμικών αποζημιώσεων, οι οποίες είναι κατά πολύ υψηλότερες (565 δις € σύμφωνα με έγκυρο Γάλλο οικονομολόγο), από την όποια βοήθεια τελικά θα μας εγκρίνει – για την οποία θα απαιτήσει δυσανάλογα ανταλλάγματα, εκμεταλλευόμενη στο έπακρο την οικονομική ισχύ της.    

 

.

ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ ΙV - «ΙΔΟΥ ΠΟΙΟΙ ΤΑ ΦΑΓΑΝΕ»Από το βιβλίο του Ν. Μπογιόπουλου «Είναι ο καπιταλισμός ηλίθιε»

Για πάνω από μια δεκαετία και μέχρι το 2007 ο μέσος όρος της «ανάπτυξης» στην Ελλάδα κινούνταν με ρυθμό 5%. Άρα, με το «περίσσευμα» από την αύξηση της πίτας που υποτίθεται ότι θα έπρεπε να κατευθύνεται στο δημόσιο ταμείο, το χρέος από 109% του ΑΕΠ που ήταν το 1997 θα έπρεπε 10 χρόνια μετά να έχει πέσει στο 60%. Αντ’ αυτού, εκείνο που προέκυψε ήταν η διόγκωση του χρέους. Γιατί; Επειδή, όπως λένε, «όλοι μαζί τα

φάγαμε»; Ή μήπως επειδή το ερώτημα, τελικά, δεν είναι αν και πόσο αυξάνει η πίτα, αλλά ποιος την κατέχει και ποιος την «τρώει» την πίτα; Είναι προφανές ότι τα ποσά που καταγράφονται ως δημόσια ελλείμματα δεν «τα φάγαμε όλοι μαζί». Μόνοι τους τα φάγανε.

Μόνοι τους τα τρώνε. Στους υπόλοιπους, στη συντριπτική πλειονότητα του λαού, μένουν μόνο τα χρέη. Οι εργαζόμενοι λεηλατούνται διπλά: τη μια όταν τους κλέβουν το πλούτο που παράγουν. Την άλλη, όταν τους καλούν να πληρώσουν κι από πάνω τη λεηλασία. Πρόκειται για αρπαγή, ληστεία και διασπάθιση –που όμως γίνεται με όλους τους τύπους. Τα πάντα εξελίσσονται «νόμιμα». Και «ηθικά». Με νόμους. Με ρυθμίσεις. Με δικομματική κοινοβουλευτική «τάξη».

Τα χρέη και τα ελλείμματα δεν προκλήθηκαν ούτε από μισθούς ούτε από συντάξεις. Είναι τα λύτρα που – ανάμεσα στα άλλα – πληρώνει ο ελληνικός λαός για τις σκανδαλώδεις φοροαπαλλαγές, για τα θηριώδη προνόμια, για τις χαριστικές ρυθμίσεις υπέρ των πολυεθνικών, των μονοπωλίων, των τραπεζών, των εφοπλιστών, των εργολάβων. Όσα ακολουθούν είναι ενδεικτικά. Σημειωτέον, ότι περιλαμβάνουν ορισμένες μόνο ρυθμίσεις της τελευταίας, προ Μνημονίου, περιόδου. Αποκαλυπτικές ωστόσο και για το «πως πάνε» και για το «που πάνε» τα λεφτά. Πίσω από τις παρακάτω καταγραφές – «σταγόνες» απλώνεται ένας ολόκληρος ωκεανός φοροαπαλλαγών για το μεγάλο κεφάλαιο.

ΙΟΥΛΗΣ 2001. Σύμφωνα με ανακοίνωση του υπουργείου οικονομικών, από τις φοροαπαλλαγές που είχαν ψηφιστεί έως εκείνη τη στιγμή, υπολογιζόταν, σε αντίθεση με όσα αρχικά προβλεπόταν για το 2001, ότι: α) οι μεγάλες επιχειρήσεις (ΑΕ, ΕΠΕ, κλπ) θα απέδιδαν σε ετήσια βάση 288 δις δρχ (845εκ €) λιγότερο φόρο σε σχέση με τον προβλεπόμενο β)οι εισηγμένες στο Χρηματιστήριο θα προκαλούσαν υστέρηση εσόδων στον προϋπολογισμό ύψους 250 δις δρχ. (733 εκ. €). Δηλαδή, από τις δύο αυτές πηγές το δημόσιο ταμείο θα στερούνταν έσοδα, μόνο για το 2001, ύψους 550 δις δραχμών (περίπου 1,6 δις ευρώ).

ΦΛΕΒΑΡΗΣ 2002. Ενώ τα δημόσια ταμεία άδειαζαν προς δόξαν των φοροαπαλλαγών και των χαριστικών ρυθμίσεων υπέρ της πλουτοκρατίας, ήρθε ένα σκάνδαλο «άνευ προηγουμένου» : η ρύθμιση για τις φοροαπαλλαγές ... απροσδιόριστου ύψους! Στο νόμο, με τίτλο «μέτρα ενίσχυσης της κεφαλαιαγοράς και την ανάπτυξη της επιχειρηματικότητας», η ίδια η Έκθεση του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους ομολογούσε ότι οι φοροαπαλλαγές που θεσπίζονταν συνιστούσαν για το Δημόσιο «απώλεια εσόδων ακαθόριστη...»!

Σε εκείνες τις περιπτώσεις των πολλών δισεκατομμυρίων που έγινε δυνατό να καταμετρηθούν και που με εκείνη τη ρύθμιση χαρίστηκαν σε επιχειρηματίες, τραπεζίτες, εφοπλιστές, ανήκουν και οι ακόλουθες: εφάπαξ δαπάνη συνολικού ποσού 116,6 εκ. Ευρώ για την υπαγωγή επένδυσης της επιχείρησης Ελληνικά Πετρέλαια συμφερόντων Λάτση στα αναπτυξιακά κίνητρα. Εφάπαξ δαπάνη ύψους 264,1 εκ. Ευρώ για την κάλυψη ομολογιών της Αγροτικής Τράπεζας. Εφάπαξ απώλεια εσόδων πόσου 176,1 εκ. Ευρώ για το οικονομικό έτος 2003 από την μείωση του συντελεστή φορολογίας στις επιχειρήσεις που θα… έκαναν αύξηση προσωπικού.

ΣΕΠΤΕΜΒΡΗΣ 2002. Εκδίδεται εγκύκλιος για την εφαρμογή του νόμου 2992/2002 με την οποία προβλέπεται: απαλλαγή φόρου επιχειρήσεων για χορηγίες και δωρεές προς την «Αθήνα 2004 Α.Ε.», απαλλαγή φόρου των πάσης φύσεως εσόδων της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής που προέκυψαν στην Ελλάδα λόγω της διεξαγωγής των Ολυμπιακών Αγώνων, απαλλαγή φόρου από τη φορολογία εισοδήματος για το εισόδημα που αποκτούν οι αλλοδαπές επιχειρήσεις που ανακηρύχτηκαν διεθνείς χορηγοί από την ΔΟΕ, απαλλαγή φόρου των ξένων εταιρειών ακόμα και για εισοδήματα που αποκτήθηκαν στην Ελλάδα αλλά δεν σχετίζονται με δραστηριότητες των Ολυμπιακών Αγώνων. Και κάτι ακόμα πολύ ενδιαφέρον: απαλλαγή για Τράπεζες, ασφαλιστικές εταιρείες και μόνιμους κατοίκους του εξωτερικού από κάθε φόρο εισοδήματος για τόκους που εισπράττουν από ομόλογα του Ελληνικού Δημοσίου.

ΜΑΡΤΗΣ 2003. Με νόμο υπό τον τίτλο «Ομολογιακά Δάνεια, τιτλοποίηση απαιτήσεων και απαιτήσεων από ακίνητα», προωθήθηκε ρύθμιση σύμφωνα με την οποία η έκδοση, διάθεση, μεταβίβαση των ομολογιακών τίτλων θα είναι παντελώς αφορολόγητη. ΟΙ εταιρείες ειδικού σκοπού που προβλέπονταν στον Νόμο: α) απαλλάσσονται πλήρως από το φόρο μεγάλης ακίνητης περιουσίας και από το τέλος χαρτοσήμου για τα ακίνητα που έχουν στο ενεργητικό τους, β)κάθε μεταβίβαση ακινήτου προς της εταιρείες αυτές καθώς και η αναμεταβίβαση τους απαλλάσσεται από κάθε άμεσο ή έμμεσο φόρο.

ΦΛΕΒΑΡΗΣ 2006. Υιοθετούνται 57 νέες κατηγορίες δαπανών που εκπίπτουν από τα φορολογικά κέρδη των μεγάλων επιχειρήσεων: γενικής φύσεως επιχειρηματικά έξοδα ακόμα και για δαπάνες διαφήμισης που πραγματοποιεί μια εταιρεία για την προώθηση ενός νέου προϊόντος της, δαπάνη για την κατάρτιση μελέτης με θέμα την μελλοντική αξιοποίηση κτιρίων και οικοπέδων της, αμοιβές που καταβάλλουν οι επιχειρήσεις σε μεσιτικά γραφεία για την εξεύρεση κατοικίας σε ξένα στελέχη τους, οι δαπάνες περιβάλλοντος χώρου για δεντροφύτευση και συντήρηση αυτής, τα ποσά που καταβάλλει η επιχείρηση για την ψυχαγωγία του προσωπικού της, ενώ απαλλάσσεται μέχρι και η δαπάνη δημιουργίας και συντήρησης ιστοσελίδας στο διαδίκτυο.

ΜΑΡΤΙΟΣ 2006. Το όργιο των φοροαπαλλαγών δεν έχει τέλος. Με νέα ρύθμιση υπέρ βιομηχάνων, τραπεζιτών κλπ αποφασίζεται να εκπίπτουν από τα κέρδη τους τα ποσά που καταβάλλουν στους εργαζόμενους με τη μορφή μπόνους, πριμ παραγωγικότητας και άλλες αμοιβές! Επίσης εκπίπτουν τα ποσά που πληρώνουν οι επιχειρήσεις για τη διοργάνωση ημερίδων, εκθέσεων προβολής των εμπορευμάτων τους, τα έξοδα ταξιδίων στελεχών τους στο εξωτερικό έως και η αξία δώρων που χαρίζει η επιχείρηση σε πελάτες της. Κάπου εκεί μέσα χώρεσαν και την απαλλαγή από το τεκμήριο δαπάνης για τα ιδιωτικά σκάφη αναψυχής των μονίμων κατοίκων του εξωτερικού.

Ο παραγωγικός μήνας συνεχίζεται αφού πλην των ανωτέρω είχαμε και την ρύθμιση – φοροασυλία για τις νεοεισερχόμενες στο Χρηματιστήριο «Ανώνυμες Εταιρείες Επενδύσεων Ακίνητης Περιουσίας» (όπως η Eurobank Properties). Η ρύθμιση περιελάμβανε: την πλήρη απαλλαγή τους από το φόρο εισοδήματος, απαλλαγή από κάθε φόρο μεταβίβασης ακίνητης περιουσίας, απαλλαγή από το φόρο ενοικίων, απαλλαγή από το φόρο

μεγάλης ακίνητης περιουσίας, μείωση τελών σε υποθηκοφυλακεία. Το αποτέλεσμα που προκύπτει από τις παραπάνω φοροαπαλλαγές αλλά και πλήθους άλλων προηγούμενων φοροαπαλλαγών των επιχειρήσεων δημιούργησαν τα εξής: οι φόροι που πλήρωσαν οι Ανώνυμες Εταιρείες το 2004 μειώθηκαν από 4,8 δις ευρώ στα 4,7 δις ευρώ σε μια περίοδο αύξησης του ΑΕΠ 27,88% (από το 2004 στο 2008), ενώ την ίδια περίοδο οι φόροι που κατέβαλαν μισθωτοί, συνταξιούχοι και φυσικά πρόσωπα είχαν αύξηση 96%.

Το κόστος που συνεπάγεται για το λαό η διατήρηση και διεύρυνση αυτού του προκλητικού φορολογικού καθεστώτος που έχει θεσπιστεί για το μεγάλο κεφάλαιο είναι ανυπολόγιστο.

Πρόκειται για αμέτρητες φοροαπαλλαγές που επιτρέπουν στις επιχειρήσεις να εμφανίζουν μικρότερο και πλασματικό φορολογητέο εισόδημα. Ανάμεσα στις άλλες έχουμε διατάξεις σύμφωνα με τις οποίες εκπίπτουν από τα ακαθάριστα έσοδα: τα ποσά για την αγορά των ιδρυτικών τους τίτλων, τα ποσά για τόκους που καταβάλλονται στους κατόχους προνομιούχων μετοχών, τα ποσά για τις αμοιβές και αποζημιώσεις των μελών του Δ.Σ., οι δαπάνες για τη συντήρηση και επισκευή των επαγγελματικών τους εγκαταστάσεων, η ζημιά απο φθορά ή απώλεια ή υποτίμηση κεφαλαίου, τα ποσά των εξόδων πρώτης εγκατάστασης και κτήσης ακινήτων.

Από τις χαρακτηριστικότερες περιπτώσεις είναι: το δικαίωμα σε εξαγωγικές επιχειρήσεις και σε επιχειρήσεις που παρέχουν υπηρεσίες στο εξωτερικό, να αφαιρούν χωρίς δικαιολογητικά ένα ποσοστό 2% επί των ακαθόριστων εσόδων τους. Θεσπίστηκαν επίσης: η έκπτωση 1% επί του τζίρου - άνευ δικαιολογητικών – σε επιχειρήσεις εξαγωγής πετρελαιοειδών και στις επιχειρήσεις διεθνών οδικών εμπορευματικών μεταφορών, η έκπτωση 4% επί των ακαθάριστων εσόδων, χωρίς δικαιολογητικά, στις επιχειρήσεις έκδοσης εφημερίδων, έκπτωση 5% επί των ακαθάριστων εσόδων χωρίς δικαιολογητικά, στις εμπορικές και βιομηχανικές επιχειρήσεις που, σε συνεργασία με αλλοδαπές, εξάγουν βιομηχανικά εμπορεύματα και η απαλλαγή από το φόρο εισοδήματος των κερδών των επιχειρήσεων από υπεραξία και αγοραπωλησία χρεογράφων.

Σύμφωνα με μελέτη του ΟΟΣΑ, το 2007 στην Ελλάδα η πραγματική φορολογική επιβάρυνση για τα κέρδη δεν ξεπερνούσε το 15,9%. Την ίδια στιγμή η πραγματική φορολογική επιβάρυνση της εργασίας ήταν στο 35,1%, δηλαδή 2,5 φορές μεγαλύτερη!