Τα Φεγγάρια του Τρέβαλος Τεύχος 3

Τεύχος 3 1

trevalos.weebly.com

Tα Φεγγάρια του Τρέβαλος 2

stboallodaposproteinei.blogspot.gr

2

stboallodaaposproteinei.blogspot.gr

Τεύχος 3 3

trevalos.weebly.com

Τεύχος 3 3

trevalos.weebly.com



Τεύχος 3 5

trevalos.weebly.com



Περιεχόμενα

Πρόλογος......................7Στο ανάκτορο.......................8Μπέλιγκραντ...........................11Λαχ ας Γκουλ και λοιπά παραμύθια.....20Θεογονία..............................30Σκέψεις αρχηγών.................38Μορβ.................................43Πες το ξανά?. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .53Μάχη δίπλα στο ποτάμι..............59ΛεξικόΌρων........................66

Τεύχος 3 7

trevalos.weebly.com

Ο Μασίντ μαζί με τον Τιτς κατάφεραν ναξεπεράσουν το εμπόδιο του Λευκού Ταύρου καικατάφεραν να πάρουν την θετική απάντηση τωνΣαμάνων. Αυτή τη στιγμή πηγαίνουν προς τηνανεξάρτητη χώρα της Παντάρια, την χώρα που ζουν ταειρηνικά πάντα. Θα καταφέρουν οι δυο φίλοι να πάνεμέχρι τον Βορρά και να τους πείσουν να ταχθούν υπερτης Συμμαχίας?

Συγχρόνως ο Κένζιν, ο αρχηγόςΜπραντάν και ηβασίλισσα Λαμπίρνα κοινούν τα νήματα και ερευνούνποιος κρύβεται πίσω απο την επίθεση στην Ελ Μπορν,αλλά και την περίεργη συμπεριφορά του Μέγα ΙρΈλαροχ και του σοφού αρχηγού των μάγων Έλαζορ.

Η Νάστια αγνοήται και ο Λαχ ας Γκουλετοιμάζεται για την μεγάλη του κίνηση...

Πρόλογος



Στο ανάκτοροΟ ήχος που έκαναν οι δερμάτινες μπότες ακούγονταν σε

όλο τον διάδρομο. Η παγωμένη πέτρα έσκουζε σε κάθε βήματου. Δαυλοί έκαιγαν κάθε δέκα μέτρα, φωτίζοντας κάθε έναναπό τους εκατοντάδες διάδρομους του παλατιού τηςΦαντόμιαν.

Ο βαθύς μπλε μανδύας του ανέμιζε καθώς προχωρούσεγρήγορα προς την αίθουσα του θρόνου. Είχε λεκέδες απόλάσπη και αίμα, αλλά δεν είχε προλάβει να τον καθαρίσει.Μόλις είχε φτάσει στην νεκρή πόλη.Από πίσω του τα δυο σκυλιά του, ακολουθούσαν το αφεντικότους με την γλώσσα κρεμασμένη, ξεφυσώντας και αφήνονταςμικρές τουλίπες καπνού και μια υποψία φλόγας σε κάθε ανάσατους.

«Ακόμα κουτσαίνει ο Γκιλ. Από το βέλος του...». Ηπληγή στο πλευρό του σκυλιού της κολάσεως, που το φώναζεΓκιλ, έπρεπε να είχε γιατρευτεί, αλλά το σκυλί ακόμα νασυνέλθει πλήρως. «Τι δουλειά είχε εκεί?». Οι ερωτήσειςστριφογυρνούσαν στο κεφάλι του αλλά δεν είχε χρόνο νακάτσει να τις βάλει σε μια σειρά. Ο Λαχ ας Γκουλ περίμενε.

Μπαίνοντας στον στρόγγυλο χώρο της αίθουσας τουθρόνου, είδε για ακόμη μια φορά τον Νίθριλ να στέκετε δίπλααπό τον θρόνο. Μόνο που στο θρόνο δεν καθόταν άλλο εκείνοτο ατροφικό πλάσμα που δεν έμοιαζε με άνθρωπο. Ο Λαχ αςΓκουλ έμοιαζε τώρα περισσότερο με ένα λιπαρό πεντάχρονοαγόρι. Πριν ήταν σαν ένας σκελετός με ροζιασμένο διάφανοδέρμα να καλύπτει μετά βίας τα κόκκαλα του.

«Βλέπω δυναμώνεις Λαχ» τον χαιρέτισε μόλις είδε ότιτον αντιλήφθηκαν. «Οι ιερείς κάνουν καλά την δουλειά τους»απάντησε αυτός με φωνή που έμοιαζε σχεδόν ανθρώπινη.«Δεν πρόλαβα να φτάσω και με ζήτησες κατευθείαν. Θαμπορούσα του τουλάχιστον να κάνω ένα μπάνιο άρχοντα». «Τα

Τεύχος 3 9

trevalos.weebly.com

νέα που φέρνεις είναι πιο σημαντικά. Αποφασίσαμε να μαςενημερώσεις άμεσα» είπε ο Νίθριλ ανέκφραστος.

«Αποφασίσατε? Νομίζεις ότι μπορείς να αποφασίσειςγια μένα Νίθριλ? Είμαι στην υπηρεσία του Λαχ ας Γκουλ γιατίέτσι μου αρέσει. Όχι για να με διατάζει ο "Πάλλαντιν τουΠάγου"» είπε απότομα και ειρωνικά καθώς κάθονταν σε ένααπό τα καθίσματα γύρω από το στρόγγυλο τραπέζι. Τα δυοσκυλιά κουλουριάστηκαν μπροστά στα πόδια του κοιτάζονταςμία τονΠάλλαντιν, μία τον βασιλιά.

«Πρόσεξε τον τόνο σου» τον προειδοποίησε οΠάλλαντιν πιάνοντας την λαβή του σπαθιού του. «Δεν έχουμεχρόνο για τις αψιμαχίες σας. Πες μου τι έγινε με τηνανιχνεύτρια» τον ρώτησε ο βασιλιάς.

«Το ξωτικό με την τίγρη» σκέφτηκε. «Την κυνηγήσαμεμέχρι το δάσος Μπορν. Εκεί βρήκε ένα απόσπασμα με δέκαΡειντζερ που την βοήθησαν να ξεφύγει» είπε ψέματα. Έσφιξετα δόντια. «Ήταν απλά ένα κοντό πλάσμα, γνωμος ή χάφλινγκ.Και ένα μισοξωτικό... » σκέφτηκε αλλά δεν άφησε κανένα απότα μπερδεμένα συναισθήματα του να φανούν.

«Την είχα εντοπίσει σχεδόν εξήντα χιλιόμετρα νότια τουΝαού. Ακολουθούσε μια ορδή ορκ που κατευθυνόταν σταστρατόπεδα του Κράαλ. Δεν νομίζω να κατάλαβε κάτι» τουςείπε τελικά.

«Ακόμα και έτσι όμως ίσως πείσει τους ανώτερους τις ναερευνήσουν περισσότερο» είπε ο Νίθριλ. «Δεν έπρεπε να σουξεφύγει».

«Κι όμως μου ξέφυγε. Ο ένας από τους λύκους μουπέθανε σε κάποιου είδους έκρηξη και το ένα σκυλίτραυματίστηκε σχεδόν θανάσιμα. Χρειάζομαι μια ακόμαεπίσκεψη στην έβδομη κόλαση Άρχοντα. Το σκυλί ίσωςπεθάνει, χρειάζομαι αντικαταστάτη».

«Κάθε πράγμα στον καιρό του. Τώρα πες μου τι έγινε μετους Ταύρους? Συμφώνησε ο Γκρζβαχ?» ρώτησε ο Λαχ αςΓκουλ ανυπόμονα. «Ο Γκρζβαχ συμφώνησε άρχοντα. Όμωςείχαμε απρόσμενες εξελίξεις. Ένας προσκεκλημένος, τον

Tα Φεγγάρια του Τρέβαλος 1 0


προκάλεσε σε μια μάχη κεράτων και τον νίκησε. Ο ΛευκόςΤαύρος έχει χάσει τη θέση του και ότι είχαμε συμφωνήσει μαζίτου ακυρώθηκε».

«Δεν μπορούμε να τον επαναφέρουμε στη θέση του?»ρώτησε ο Νίθριλ απογοητευμένα. «Όχι. Το κέρατο του έσπασε.Είναι περίγελος απο τον λαό του. Νομίζω ότι έφυγε από τομεγάλο κοπάδι».

«Ζώα» είπε περιφρονητικά ο Πάλλαντιν. «Νίθριλ!» τονσυνέτισε ο βασιλιάς. «Θα ήταν χρήσιμοι σύμμαχοι. Πρόσεχε ταλόγια σου. Όλοι είμαστε ισότιμα παιδιά της Νοκία».

«Άρχοντα μην μαλώνεις τον Νίθριλ. Είναι απλά...παθιασμένος». Χαμογέλασε στον Πάλλαντιν χαϊδεύοντας τοσκυλί στα πόδια του. «Να περιμένουμε να ξεκαθαρίσουν ταπράγματα στη διαδοχή και να έρθω σε επαφή με τον νέοαρχηγό?»

Για μερικά δευτερόλεπτα ο Λαχ ας Γκουλ έμεινεακίνητος. «Σαν νεκρός» σκέφτηκε. «Όπως θα έπρεπε να είναι.Όχι ζωντανός και να κυκλοφορεί ανάμεσα μας».

Ήταν ο πρώτος που είχε δει τον Λαχ ας Γκουλ ζωντανό.Ήταν εκεί την ώρα που το πνεύμα του, αν έφυγε πότε, γύρισεστο παγωμένο σώμα του. Είχε περιπλανηθεί μίλια βόρεια.Χωρίς να ψάχνει κάτι. Το εγκαταλειμμένο παλάτι ήταν ιδανικόγια να τον προστατέψει από την θύελλα έξω. Για αυτό καιαυτός έψηνε εκεί, με φωτιά από ξύλα κάποιου επίπλου, τοκουνέλι που είχε πιάσει εκείνο το πρωί.

Η βοή που άκουγε νόμιζε ότι ήταν από τον άνεμο πουλυσσομανούσε έξω. Όταν γύρισε ενστικτωδώς πίσω του είδε τοσκελετό που καθόταν στον θρόνο και που είχε προσέξει ότανείχε μπει. Η εικόνα του σκελετού με το στέμμα που καθότανακόμα στον θρόνο του χιλιάδες χρόνια μετά την κατάρρευσητης βόρειας αυτοκρατορίας της Νόρδεν του φάνηκε αστεία. Στοχρυσό θρόνο όμως δεν κάθονταν τα άσπρα κόκκαλα που είχεδει όταν μπήκε. Ο σκελετός είχε καλυφτεί από μια διαφανήςμεμβράνη σαν δέρμα και οι κόγχες των ματιών του έλαμπαν με

Τεύχος 3 11

trevalos.weebly.com

ένα πράσινο φως που έκαναν μια τρομερή αντίθεση με τογαλάζιο φόντο της παγωμένης πετράς του τοίχου.

Δεν είχε προλάβει να σκεφτεί καν τι γίνεται, όταν άνοιξεη πόρτα και μπήκε μέσα αλαφιασμένος ο Πάλλαντιν τουΠάγου, ο Νίθριλ. Εκείνη τη μέρα ήταν τόσο παγωμένος που τοπροσωνύμιο του ταίριαζε απόλυτα.

Ισχυρίστηκε ότι ο θεός Μάνγκολ τον έστειλε εκεί ναυπηρετήσει και να προστατέψει τον αναγεννημένο βασιλιά Λαχας Γκουλ.

Αυτός δεν είχε καμιά όρεξη να υπηρετήσει έναν βασιλιάπου δεν είχε βασίλειο. Βασικά δεν είχε όρεξη να υπηρετήσεικανένα. Αλλά τους επόμενους μήνες και με την καθοδήγησητου είχε μάθει πράγματα και είχε απόκτηση δύναμη που είχεξεχάσει ότι την είχε μέσα του. Το ίδιο και ο Νίθριλ. Μερικέςφόρες αναρωτιόταν αν η ιστορία του για τον θεό, ήταναληθινή.

Το καλύτερο ήταν η επίσκεψη του στην έβδομη κόλαση.Στην αρχή φοβόταν αλλά μόλις άνοιξε τα μάτια και είδε τογλυκό ζεστό φως της Ζάλαχαρ ένιωσε ξαναγεννημένος. Ηγνωριμία με την αρχόντισσα της κόλασης του άλλαξε τη ζωήαλλά και τον τρόπο που έβλεπε τον κόσμο. Τα δυο σκυλιά πουκάθονταν στα πόδια του ήταν δώρο της. «Πόσο θέλω ναξαναπάω» σκέφτηκε «Με περιμένει». Η Ζάλαχαρ τον είχεκάνει να την ξεχάσει. Είχε επιτέλους ξεχάσει τον χαμό της.

Έπειτα από τόσο καιρό είχε βρει νόημα στη ζωή του. Καιαυτό το χρωστούσε στον Λαχ ας Γκουλ. Αφού λοιπόν οιεπισκέψεις του στην έβδομη κόλαση και στο ζεστό κρεβάτι τηςΖάλαχαρ ήταν στο χέρι του αρχαίου σκελετού, είχε αποφασίσεινα του δανείσει τις δυνάμεις του και να τον βοηθήσει στο στόχοτου. «Μέχρι να βρω τρόπο να μείνω για πάντα μαζί της. Τότεθα φύγω από αυτόν τον άδειο κόσμο». Για κάποιο λόγο ηδιάσταση της κόλασης τον απέρριπτε. Ίσως γιατί δεν άνηκε σεεκείνο τον κόσμο. Ίσως ήταν κάτι που έκανε ο Λάχ ας Γκουλ.«Πρέπει να βρω λύση» σκέφτηκε.



«Όχι μην περιμένεις» τον έβγαλε από τις σκέψεις του οΛαχ ας Γκουλ. «Το σχέδιο δεν αλλάζει. Το κάλεσμα θα γίνει τηνημέρα που τα δυο φεγγάρια θα γίνουν ένα και που η Αζ θαφτάσει επιτέλους την Ιζ. Η θεά θα βρει της αναμνήσεις της γιαένα βραδύ μέχρι να τις χάσει το πρωί και το αιώνιο κυνήγι τωνφεγγαριών θα ξαναρχίσει. Τότε θα κηρύξουμε επίσημα τονπόλεμο στους προδότες συμμάχους». Ο Λαχ ας Γκουλ είχελαχανιάσει αλλά το πάθος για το σχέδιο του, τον είχεσυνεπάρει. Γύρισε προς τον Νίθριλ: «Πρέπει όμως ναζητήσουμε την βοήθεια του Κυνηγού. Πιστεύεις θα τακαταφέρεις?».

«Μάλιστα άρχοντα» είπε και έπεσε στο ένα γόνατοανεμίζοντας το μωβ μανδύα του. «Φεύγω με το πρώτο φως γιατο δάσοςΠρόμισκ».

Τεύχος 3 13

trevalos.weebly.com

Μπέλιγκραντ

«Αααα!» φώναξε ο Μασίντ καθώς ο Τιτς ζουλούσεάτσαλα το πράσινο σημείο στα πλευρά του. «Μα τη φωτιά τουΖέρα, πως γίνεται να είσαι τόσο αδέξιος?». Τα σπασμέναπλευρά του Μασίντ είχαν αποδειχθεί ισχυρότερο τραύμα απόότι περίμενε. Μπορεί ο πόνος να καθυστέρησε να έρθει μερικέςώρες, όμως η γροθιά του λευκού ταύρου ήταν αρκετά δυνατήγια να του προξενήσει σοβαρά κατάγματα.

Αυτή τη στιγμή όμως ο Τιτς πασπάτευε με εκπληκτικήαδεξιότητα τη πράσινη κηλίδα στο σώμα του, προξενώντας του,κύματα πόνου.

«Δεν μπορώ να καταλάβω πως είσαι τόσο...Αααακαταραμένε!» ξεφύσησε. «Μα τόσο αδέξιος. Στα μηχανήματασου φέρεσαι σαν να είναι μωρά και σε μένα λες και είμαι ένακομμάτι κρέας, που να πας κατευθείαν στην ένατη κόλαση!».«Ωφφφ. Στάματα επιτέλους. Κανείς σαν μικρή χάφλινγκ στιςμέρες του αίματος. Στάματα να μυξοκλαίς και ετοιμάσου ναανεβούμε στα άλογα».

Είχαν σταματήσει τρεις ώρες δρόμο βόρεια από τη λίμνηΖαφτ. Η σκέψη του να σηκωθεί και να ανέβει στο άλογο μεαυτό το τραύμα, έκανε τονΜασίντ να θέλει να κλάψει. Πράγμαπου ο πρώτος και μόνος φίλος του είχε καταλάβει αμέσως απότην έκφραση απελπισίας που είχε πάρει το πρόσωπο του. «Τιφάτσα είναι αυτή γενναίε Ρειντζερ? Σε λίγο θα αρχίσεις νακλαις στην μικροσκοπική αγκαλιά μου. Σοβαρέψου και σήκω.Έχουμε δρόμο μέχρι τηνΠαντάρια».

«Πρώτα πρέπει να κάνουμε μια στάση στη Πόλη τωνΠολεμιστών. Πρέπει να αναφέρω όσα έγιναν. Δεν μου τοζήτησε ο Κενζιν αλλά όσα μάθαμε από το μάιντρολ πρέπει νατα μάθει. Το ίδιο και ο παππούς και η Λαμπίρνα» είπε οΜασίντπιάνοντας το σημαδεμένο του πήχη. Το Ταμάκα. Το ξόρκι



τατουάζ που του έκανε η Βασίλισσα των ξωτικών ένα μήναπριν δεν του είχε φανεί ιδιαίτερα χρήσιμο. «Τον εμπιστεύεσαιτον Κενζιν? Είναι ορκ πάνω από όλα». «Όχι. πάνω από όλα δενείναι ορκ. Μεγάλωσε με ανθρώπους. Είναι μέλος τηςσυμμαχίας, δεν θα μας προδώσει. Και... τον καταλαβαίνω. Έχειαπέναντι του μόνο αντίπαλους. Όλοι και πάνω από όλους οινάνοι του κάνουν τη ζωή δύσκολη για το τίποτα. Πως να μηντον συμπαθήσω?» του είπε οΜασίντ.

«Θα συμφωνήσω μαζί σου. Δεν έχει καμιά σχέση με ταχαζά ορκ των βάρβαρων ορδών. Άκουσα ότι είναι ικανός ακόμακαι στα ξόρκια. Νομίζω ότι είναι το μόνο ορκ που έχει μαγικέςδυνάμεις». «Όχι υπάρχει ακόμα ένα» απάντησε ο Μασίνταναπνέοντας με δυσκολία, πιάνοντας το πλευρό του. «Είναι καιο Μάγκμα Γκίμπα. Ή αλλιώς ΜάΓκι. Είναι ο μάγος τωνΘλιμμένων Γελωτοποιών».

«Τυχοδιώκτης...» είπε ο Τιτς σκεφτικός. «Όπως όλοιμας» του απάντησε οΜασίντ.

«Χα!» αναφώνησε ο Τιτς εύθυμα. «Τυχοδιώκτης όπωςόλοι μας. Κυνηγάς και εσύ την τύχη σου Μασίντ? Τα έβαλες μεέναν από τους ισχυρότερους ταύρους στο Τρέβαλος και τοννίκησες καθαρά από τύχη. Αν προσθέσεις και αυτές τιςμελανιές, όχι και τόσο, μεγάλη όμως».

Ο Μασίντ προσπάθησε να ανακαθίσει. Βρισκόταν μέσαστη μέση του πουθενά. Το λιβάδι ήταν άδειο και ο αέραςσιγανός, αλλά παγωμένος. «Πάμε στο χωριό» του πρότεινε.«Ίσως ο ιερέας μπορεί να με βοηθήσει» ζαλίστηκε καιπιάστηκε από μια πέτρα. «Στο χωριό?» αναρωτήθηκε ογνωμος. «Το Μπέλιγκραντ εννοείς? Είναι μόνο μερικάχιλιόμετρα βορειοδυτικά. Νομίζω ο ιερέας/θεραπευτής τουςείναι πολύ καλός, αλλά γέρος». «Δεν με νοιάζει ΠΑΝΕ ΜΕ»φώναξε οΜασίντ. «Καλά καλά».

Ο Τιτς τον ανέβασε στο άλογο και ξεκίνησαν προς τοχωριό. Ήταν το μεγαλύτερο της περιοχής και πολύ κοντά στηνμεγάλη πόλη της Συμμαχίας, τηνΜπιστρ. Αν το Κέντρο

Τεύχος 3 15

trevalos.weebly.com

ήταν η πρωτεύουσα και το κέντρο των αποφάσεων, τότε ηΜπίστρ ήταν σίγουρα το κέντρο όλων των υπολοίπων.Εμπόριο,τέχνες, άνθρωποι και μέλη όλων των φυλώνμαζεύονταν εκεί. Καλπάζοντας σιγά για δυο με τρεις ώρες καιμε το Μάτι της Παντάρια στο δεξί τους χέρι, οι δυο φίλοι είδαντον καπνό από τα σπίτια του Μπέλιγκραντ. Ο Μασίντ είχεκουραστεί και κάθονταν στη σέλα με μεγάλη δυσκολία. Σε κάθεβήμα του αλόγου και μια σουβλιά διαπεραστικού πόνου τουθύμιζε τον λευκό ταύρο.

Ο Τιτς αύξησε την ταχύτητα του αλόγου τουανεπαίσθητα και έφτασε πρώτος τις πύλες του χωριού. Ήτανπαντελώς αφύλακτο. «Σε κανένα καπηλειό μπεκροπίνουν»σχολίασε ο Τιτς για τους φύλακες που έπρεπε να είναι εκεί αλλάέλειπαν από τη θέση τους. «Έρχεται πόλεμος ηλίθιοι»φώναξεόμως τα λόγια του έπεσαν στον κενό σαν πέτρες.

Ο Τιτς γύρισε και είδε το Μασίντ να έχει χάσει τιςαισθήσεις του πάνω στο άλογο. Λίγο ακόμα και θα έπεφτε σταπλάγια. Έτρεξε και τον ίσιωσε βάζοντας τον να ξαπλώσει πάνωστο λαιμό του καφέ αλόγου πριν πέσει. Τον σκούντηξε αλλάκαμία αντίδραση. «Μασίντ!» του φώναξε αλλά δεν πείρεαπάντηση.

Κίνησε κατευθείαν για τον ναό. Από ότι θυμόταν ήταν σεένα ύψωμα στα δυτικά. Είχε ξαναέρθει εκεί πριν τρία ήτέσσερα χρόνια. Είχε πουλήσει μερικές κατασκευές του γιαλίγα ασημένια. Κανένα πλάσμα δεν κυκλοφορούσε στο δρόμο.Το κρύο είχε κάνει όσα είχαν σπίτια να αποσυρθούν στο τζάκιτους, και όλα τα υπόλοιπα να αναζητήσουν ένα ζεστό τοίχο ήμια καμινάδα και να κουρνιάσουν.

Φτάνοντας στο τέλος του πλακόστρωτου δρόμου, ομικρός ναός του Πάλορ δέσποζε σχεδόν επιβλητικά δίπλα σταμικρά και σπίτια των χωρικών και των εμπόρων.

Ο ναός ήταν φτιαγμένος από πέτρα με δυσανάγνωστασκαλίσματα, στρόγγυλα πολύχρωμα παράθυρα και αγάλματαμε τους υπηρέτες του Πάλορ, τα φάρμιτ τα φτερωτά λιοντάριακαι τους Πάλλαντιν είχαν θέση σε κάθε γωνία το ένα δίπλα στοάλλο.



Του έπιασε το μέτωπο. «Πυρετός». Πήδηξε από τοάλογο του και έτρεξε στην είσοδο του ναού και χτύπησε τηνξύλινη πόρτα με μανία. Τίποτα. «ΚΑΤΑΡΑ!». Πήγε να δει απόένα παράθυρο, αλλά όλα ήταν ψηλά για τον κοντό γνώμο. «ΜΑΤΟΝ ΖΕΡΑ...». Πήγε ξανά στην πόρτα και την χτύπησεφωνάζοντας για βοήθεια. Ο Μασίντ είχε αρχίσει να καίει και οΤιτς δεν είχε καμιά ιδέα από θεραπευτικές μεθόδους. Χτυπούσετην πόρτα για περίπου δέκα λεπτά.

Στο τέλος, φως ενός κεριού φάνηκε κάτω από την πόρτακαι ελάχιστα δευτερόλεπτα μετά ο ιερέας άνοιξε. Φορώντας μιαμακριά φαρδιά μπλούζα από βαμβάκι και ένα λινό μπεζπαντελόνι έμοιαζε με άσχετο χωρικό. Το μεγάλο κρεμαστόόμως που φορούσε στο λαιμό και έλαμπε στο φως του κεριούτου, έδειχνε ότι ήταν ο ιερέας του ναού και δεν ήταν γέρος ούτεέμοιαζε ικανός.

«Έχει σπασμένα πλευρά και πυρετό» είπε δείχνονταςτον Μασίντ που ξάπλωνε στο άλογο αναίσθητος. «Πλευράέσπασε, γιατί έχει πυρετό? Βοηθά τον σε παρακαλώ. Είναι... ότιέχω. ΣΕ ΠΑΡΑΚΑΛΩ». Ο ιερέας έμοιαζε να έχει μόλιςξυπνήσει. «Φέρε τον μέσα» τον πρόσταξε και γύρισε στον ναό.Αμέσως ξαναβγήκε. «Έλα να τον πάμε μαζί» του είπεκαταλαβαίνοντας ποσό δύσκολο θα ήταν να μεταφέρει οκοντός γνωμος τον ογκώδη Ρειντζερ μέσα στο ναό μόνος.

Ο ιερέας ήταν ένας μάλλον γυμνασμένος μεσήλικας.Έριξε το περισσότερο βάρος του Μασίντ πάνω του και με τηβοήθεια του Τιτς ανεβήκαν τα πλατιά σκαλοπάτια του ναού.

Ήταν η πρώτη φορά που έμπαινε ο Τιτς σε ναό. Τααπέφευγε όπως τα ορκ το νερό. Έτσι όταν μπήκε η έκπληξη τουήταν μεγαλύτερη από ότι θα περίμενε ακόμα και ο ίδιος. Ξύλοκαι ασήμι, με χρυσό, οψιδιανό και ρουμπίνι εναλλάσσονταναρμόνικα δίνοντας στον χώρο επιβλητικότητα και ομορφιά.Ιδίως με τις σκιές που δημιουργούσε η αντανάκλαση του φωτόςτου κεριού.

Στη μέση υπήρχε ένας μεγάλος πλατύς βωμός που

Τεύχος 3 17

trevalos.weebly.com

έμοιαζε με τραπέζι. Εκεί κατευθύνθηκε και ο ιερέας. Άφησεπάνω του τονΜασίντ και τον ξάπλωσε με προσοχή. Η αναπνοήτου Μασίντ ήταν βαριά και με μεγάλα διαστήματα ανάμεσα σεκάθε ανάσα.

«Γρήγορα δέσε τον» του είπε ο ιερέας και του έδειξετους σιδερένιους κρίκους στα πλάγια του βωμού. «Τι κοιτάς?Δέσε τον» του φώναξε καθώς έμπαινε σε ένα δωμάτιο στοπίσω μέρος του ναού.

Ο Τιτς αποφάσισε να υπακούσει τις εντολές του ιερέακαι έδεσε τα πόδια και τα χέρια του Μασίντ. Έτσι δεμένοςήταν έτοιμος για θυσία. Ο Τιτς έδιωξε τη σκέψη και έδεσε καιτο τελευταίο μέλος του φίλου του ενώ ταυτόχρονα ο ιερέαςντυμένος με χρυσά άμφια, κεντημένα με ρουμπίνια και άλλεςπέτρες, επέστρεψε κρατώντας ένα βαρύ και παλιό βιβλίο.

«Το όνομα του?» ρώτησε τον Τιτς. «Τι σχέση έχει...?»αναρωτήθηκε αυτός αλλά πριν του πει, ο ιερέας τον πρόλαβε.«Τι περιμένεις μα τη φωτιά του Ζέρα? Το όνομα του φίλου σουκαι το όνομα του πατέρα του».

Ο Τιτς έπνιξε τις ερωτήσεις του: «Μασίντ Ραμπάς τουΧαμούτ» του είπε. «Σε παρακαλώ κάνε τον καλά».

Ο ιερέας όμως δεν τον άκουγε, είχε ήδη αρχίσει νααπαγγέλνει τους αρχαίους ψαλμούς του τάγματος του ενώσυγχρόνως σήκωσε την μπλούζα του Μασίντ και εξέταζε τοτραύμα. Η πράσινη μελανιά απλωνόταν από τη μασχάλη μέχριτη λεκάνη.

«Μεγάλη ζημιά» μουρμούρισε. «Πως το έπαθε» ρώτησεκαι πίεσε διαφορά σημεία της μελανιάς κάνοντας τον Μασίντνα σφίξει τα δόντια του σε κάθε ακούμπημα αν καιαναίσθητος.

«Από ένα Ταύρο. Στη Ζαφτ» απάντησε ο Τιτςσφίγγοντας τα δόντια του. «Και ήρθατε ιππεύοντας μέχριεδω?». «Είχε πιεί ονειρόφυτο». «Έτσι εξηγείτε» είπε ο ιερέαςκαι σήκωσε το κεφάλι του. Γύρισε μερικές σελίδες στο βιβλίοτου.

Μερικές σελίδες μετά είχε βρει αυτό που ήθελε. Όταν το



βρήκε άφησε το βιβλίο πάνω στη κοιλιά του Μασίντ και έτρεξενα φέρει από ένα διπλανό ντουλάπι ένα δισκοπότηρο. Τοάφησε πάνω στο βιβλίο και άρχισε να ψέλνει.

Ο Τιτς έκατσε σε έναν από τους ξύλινους πάγκουςμασώντας τα νυχιά του από το άγχος. «Αν πεθάνει... Όχι, όχιαυτός». Ο ιερέας δεν του ενέπνεε πολύ εμπιστοσύνη αλλά τώραδεν είχε άλλη επιλογή. Έκοψε ένα κομμάτι από τα νύχια του καιτο έφτυσε από το άγχος.

Ο Ιερέας χαμένος στην ένταση του απάγγελνε με πάθοςένα κομμάτι που έλεγε μάλλον για την ευσπλαχνία της θεάς τωνφεγγαριών, της Αζιζ. Έπειτα το μόνο που κατάλαβε ήτανσκόρπιες λέξεις, τα ονόματα του Πάλορ και της Νοκία, τοόνομα του Μασίντ και του Χαμουτ και τον παρακολούθησεκαθώς έριχνε μέσα στο δισκοπότηρο κρασί και μια τούφα απότα μαλλιά του που έκοψε με να ασημένιο ψαλίδι. Έκοψε και μιαάκρη από τα σκουλικομαλλιά του Μασίντ, το ανακάτεψε καιήπιε.

Ξαφνικά τα κοντά μαύρα μαλλιά του Ιερέα άρχισαν ναασπρίζουν με ταχύτητα. Φάνηκε για μια στιγμή να χάνει τηνισορροπία του και να παραπατά. Το μόνο που έκανε όμως ήταννα ακουμπήσει με την άκρη των δάχτυλων του την άκρη τουβωμού και σταθεροποιήθηκε. Την ίδια στιγμή ο Μασίντ άρχισενα τρέμει. Ελαφρά στην αρχή και σε μερικά λεπτά χτυπιόταν μεδύναμη πάνω στη λευκή πέτρα.

Ο ιερέας σταμάτησε τον ψαλμό και πείρε μια βαθιά,θορυβώδεις ανάσα. Πήγε και έπιασε το μέτωπο του περιέργουμαύρου ασθενή του. Κοίταξε το πλευρό. «Έλα». Ο Τιτςπλησίασε παρατηρώντας τα λεύκα, πλέον μαλλιά του ιερέα καιτις έντονες ρυτίδες που εμφανιστήκαν στο μέτωπο του. «Ακόμακαι το χρώμα τον ματιών...». Τα μάτια του ήταν ωχρά. Είχανχάσει τι ενέργεια που είχαν τα ζωντανά πλάσματα.

Κοίταξε τα πλευρά τουΜασίντ. Το πρήξιμο και τοαιμάτωμα είχε φύγει και το πράσινο χρώμα τις αρρώστιας ήταναχνό, ίσα που φαινόταν. Η αναπνοή του ήταν ήρεμη και κρύος

Τεύχος 3 19

trevalos.weebly.com

ιδρώτας τον είχε λούσει κατεβάζοντας την θερμοκρασία του σεφυσιολογικά επίπεδα.

Χαμογέλασε. Ο Μασίντ ήταν ασφαλής. «Ευτυχώς!»μουρμούρισε. «Σε ευχαριστώ» γύρισε να πει στον ιερέα, αλλάαυτός ήδη έπεφτε στο πέτρινο δάπεδο λιποθυμώντας από τηνεξάντληση. «Ααα» είπε θυμωμένα ο Τιτς. «Τώρα πρέπει νακουβαλήσω και αυτόν?». Σταμάτησε όμως να παραπονιέταικαι με μεγάλη δυσκολία τον έσυρε πίσω στο δωμάτιο στο όποιοείχε πάει για να αλλάξει τα άμφια του. Τον ξάπλωσε στο στενόκρεβάτι που είχε εκεί, τον σκέπασε με μια μάλλινη κουβέρτακαι βγήκε να προσέξει τον Μασίντ, τον όποιο σκέπασε καιαυτόν με μια κουβέρτα που βρήκε στο δωμάτιο του ιερέα.

«Όχι. Δεν μπορώ να τον αφήσω να πεθάνει. Μασίντείσαι η μόνη μου οικογένεια. Αν πεθάνεις εσύ πως θα σώσουμετον κόσμο από τον Λαχ ας Γκουλ?». Άνοιξε την τσάντα του καιέβγαλε το δοχείο με το μελάνι. Πήγε πάνω από τον Μασίντ καιζωγράφισε ένα ορκ να πηδάει μια κατσίκα στο μέτωπο τουφίλου του.



Λαχ ας Γκουλ και λοιπά παραμύθια...

Είχαν ήδη φτάσει έξω από την Πόλη των Πολεμιστών.Το τραύμα τουΜασιντ τους είχε καθυστερήσει και η ανάρρωσηστο ναό του Πάλορ είχε πάρει πέντε μέρες. Η διορία των δυομηνών για την εκπλήρωση της αποστολής, τελείωνε σε δέκαμέρες.

Ο Τιτς είχε πληρώσει τον ιερέα δέκα χρυσά. Ήτανυπερβολικά πολλά, αλλά δεν μίλησε. Του χρωστούσε που έσωσετον μοναδικό φίλο του από βέβαιο θάνατο. Ο ιερέας του είπεότι ένα κομμάτι από το πλευρό του Μασιντ είχε τρυπήσει τοστομάχι του. Θα πέθαινε σε μερικές ώρες αν δεν τον είχε φέρειέγκαιρα.

Ο ιερέας την επομένη μέρα ξύπνησε κουρασμένος καιαμέσως άρχησε να τρώει ένα γεύμα που θα έτρωγαν τρειςνάνοι στρατιώτες μετά από δυο μέρες χωρίς ούτε ψίχουλο. Σιγάσιγά άρχισε να ξανανιώνει και το χρώμα των μαλλιών και τωνματιών του γύρισαν στο φυσιολογικό τους χρώμα.

Τα περίεργα μαγικά του είχαν κεντρίσει το ενδιαφέροντου Τιτς. Παρατηρούσε τον κληρικό ώρες αλλά πότε δενρώτησε την πηγή της δύναμης του. Ντρεπόταν. Θα ρωτούσετον Μασιντ όταν ξυπνούσε. Αυτό που ήθελε να μάθει πιο πολύήταν αν όλοι οι κληρικοί είχαν παρόμοιες δυνάμεις. Ήταν όλοιτόσο δυνατοί όσο αυτός?

Όταν επιτέλους σηκώθηκε είχε επιδέσμους τυλιγμένουςγύρω από τη μέση του και περπατούσε κουτσαίνοντας καικρατώντας το πονεμένο αριστερό πλευρό του με το χέρι του σεκάθε ευκαιρία.

Μετά από δυο μέρες έφυγαν. Με ακόμα δυο τελετές οΜασίντ είχε αναρρώσει πλήρως. Ήταν όμως πολύ πίσω στοπρόγραμμα τους. Μέσα σε δέκα μέρες δεν προλάβαιναν να

Τεύχος 3 21

trevalos.weebly.com

πάνε καν στη Παντάρια. Ο Μασιντ αποφάσισε να πάνε να πουνστο Κενζιν ότι έχουν μάθει και αφού πάρουν επιπλέον χρόνο,να εξοπλιστούν εκ νέου και να συνεχίσουν την αποστολή τους.

«Γιει» φώναξε στο άλογο του ο Μασιντ πενήντα μέτραμακριά από την νότια πύλη της πεντάγωνης πόλης. Δίπλα τουσταμάτησε και ο Τιτς και με σιγανό βάδισμα ξεκίνησαν νασυναντήσουν τους φρουρούς.

Ήταν νάνοι με μαύρες γενιάδες που έφταναν ως ταγόνατα τους. Έμοιαζαν σκληροί μέσα στη κόκκινη πανοπλίατους αλλά όχι και στην καλύτερη φυσική τους κατάσταση. Έναλιπόσαρκο προγούλι φαινόταν ανάμεσα στο θώρακα και τοπιγούνι του καθένα. Βλέποντας τους ο Μασιντ θυμήθηκε ταλόγια του Γκρζβαχ και άρχισε να παρατηρεί γύρω τουπράγματα που στην πρώτη επίσκεψη του δεν είχε προσέξει.

Στα τείχη δεν υπήρχαν πολλοί σκοποί. Τα ιδία τα τείχηείχαν ρωγμές και το μέρος ήταν απεριποίητο. Τα φεγγάριαπήγαιναν σιγά προς τη δύση τους και όμως από κάπου βαθιάακουγόταν μουσική και γέλια.

«Έχουμε κάποια γιορτή?» ρώτησε τον στρατιώτη καθώςτους οδηγούσε στην καλύβα του Κενζιν, ο όποιος είχε ζητήσεινα τους οδηγήσουν κατευθείαν στο δωμάτιο του ανεξαρτήτωςώρας.

«Όχι μισοξωτικό. Εκεί είναι το μέρος των νάνων.Διασκεδάζουμε και πίνουμε μέχρι το πρωί. Παίζουμε και ζαριάμερικές φόρες, έλα καμιά φόρα αν έχεις κανένα κομμάτιχρυσό». Ο Μασιντ έγνεψε καταφατικά. Δεν θα πήγαινεφυσικά, όλοι ήξεραν ότι κανείς δεν παίζει με τους νάνουςπαιχνίδια με χρυσό. Ήταν τρελοί όταν έχαναν...

«Και οι πολύτιμοι λίθοι καλοί είναι. Αν έχεις να έρθεις.Αλλά μην φέρεις αυτό το πονηρό χάφλινγκ μαζί σου», έδειξετον Τιτς, «ποιος ξέρει πόσα θα μας κλέψει?». «Είμαι γνωμοςψηλέ» του είπε ο Τιτς θυμωμένος, «και δεν έχω καμιά όρεξη νακλέψω νάνους. Ακόμα και αν το έκανα θα με καταλαβαίνατεαμέσως, είστε ένας τόσο έξυπνος λαός». Ήταν μια ειρωνία που



ο νάνος φάνηκε να μην καταλαβαίνει. «Ευτυχώς» σκέφτηκε οΜασιντ και κοίταξε αυστηρά τον φίλο του.

Πιο πολύ όμως από έναν καυγά με τον φρουρό, τοναπασχολούσε αυτή η διασκέδαση στον "χώρο" των νάνων. Δενήξερε τους κανονισμούς της Πόλης των Πολεμιστών, αλλά ήτανξεκάθαρο ότι ο Κενζιν είχε μεγάλο πρόβλημα στο να διατηρήσειτην τάξη.

Με τέτοιες σκέψεις έφτασαν μπροστά στην πόρτα τουορκ. Από το μικρό παράθυρο αχνοφαινόταν μια λάμψη απόκάποιο κερί. Ο νάνος έφυγε, αλλά αντί να πάει στο πόστο τουπήγε προς το μέρος από το οποίο εκείνη τη στιγμή ακουγόταντο τραγούδι "Η αρκούδα με τα τρία πόδια".

Ο Τιτς χτύπησε την πόρτα. Η φωνή του ορκ τουςπροσκάλεσε μέσα. Ο Κενζιν καθόταν όρθιος πάνω από τομεγάλο τραπέζι με τον ανάγλυφο χάρτη του Τρέβαλος. Ότανσήκωσε τα μάτια του, τα γούρλωσε με έκπληξη και χαμογέλασε.«Τιτς, Μασιντ?» σηκώθηκε και έδωσε το χέρι πρώτα στον Τιτςκαι έπειτα στον Μασιντ. «Καλώς ήρθατε. Ελπίζω να μου έχειςκαλά νέα και εγώ θα σου πω ότι είσαι δέκα μέρες πριν το πέραςτων δυο μηνών που σου έδωσα διορία. Ταξίδεψες γρήγορα.Καθίστε και πέστε μου τι έγινε με τους Ταύρους και τα Πάντα».

«Κενζιν έχω και καλά και κακά νέα» άρχισε ο Μασιντ,«ξέρω ότι μου είπες να έρθω με αποτελέσματα και από τις δυοφυλές, αλλά μόλις έστρεψα από την Ζαφτ, τέλειωσα με τουςΤαύρους και έχω την απάντηση τους, αλλά ακόμα δεν πήγαστηνΠαντάρια».

«Και τι σε έκανε να παρακούσεις τις εντολές μουΡειντζερ? Όχι, αρχικά πες μου τι είπαν οι ταύροι». Ο Τιτςαφηγήθηκε όλη την ιστορία, το πως βρήκαν το μικρό καραβάνι,την μάχη με τους ανθρώπους νομάδες νάχαβο, την μονομαχίαμε τον Λευκό Ταύρο και άφησε να πει ο Μασιντ για τηνσυνάντηση με τους δώδεκα σαμάνους και την κατάληξη της.

Ο Κενζιν άκουγε με προσοχή. «Ώστε δεχτήκαν.Μάλιστα. Καλό αυτό. Επικίνδυνο να μπλεχτείς σε μάχη με τον

Τεύχος 3 23

trevalos.weebly.com

Γκρζβαχ, αλλά τα κατάφερες μπράβο σου. Και σε σένα Τιτς,αυτό που έκανες με τους νάχαβο ήταν πολύ γενναίο». Ο Τιτςέγνεψε αλλά ο Μασιντ ήξερε ότι από μέσα του ο γνωμοςφούσκωνε απο περηφάνια.

«Αργότερα θα συζητήσουμε για την συμφωνία πουέκανες για την συνέτιση των νάχαβο. Ακόμα δεν μου είπεςόμως. Γιατί είσαι εδω και όχι στον δρόμο για την Παντάρια?Ακούω». Ο Κενζιν έδειχνε πολύ αυστηρός. Οι ρυτίδες που είχανκαλύψει μεγάλο μέρος του πρασίνου μετώπου του, έδειχναν ότιείχε κουραστεί και πιεστεί πάρα πολύ τελευταία. Η Καρίν τουείχε πει ότι ο Κενζιν είναι κάτω από σαράντα χρόνων αλλάτώρα φαινόταν πολύ μεγαλύτερος.

Ο Μασιντ του εξήγησε για το τραύμα του και την στάσητους στον ναό. «Υπάρχει και κάτι άλλο όμως αρχηγέ» συνέχισεέπειτα ο Μασιντ. «Στις νότιες παρυφές του δασούς Μπορνσυνάντησα ένα μάιντρολ σαμάνο. Τον ακολούθησα σε μιασπήλια και εκεί μου ζήτησε να του δώσω λίγο από το αίμα μουγια να κάνει μια τελετή...»

«Τελετή?» τον διέκοψε ο Κενζιν σουφρώνοντας ταφρύδια του. «Ναι, για να δει αν έχει έρθει στην διάσταση μαςένας συγκεκριμένος δαίμονας. Ο άρχοντας της πέμπτηςκόλασης ο Ζάχαρι ο Κυνηγός του Αίματος. Αποδεδείχθηκε ότιείναι εδω».

«Αρχικά, τι ανευθυνότητα είναι αυτή? Δίνεις το αίμα σουσε όποιον το ζητάει? Ξέρεις πόσα πράγματα θα μπορούσε νασου κάνει? Δεύτερον αποκλείετε να πέρασε στην διάσταση μαςο δαίμονας. Ο Έλαροχ θα μας το έλεγε σίγουρα. Θα το είχανκαταλάβει σίγουρα. Ο άρχοντας της πέμπτης κόλασης? Ανγινόταν αυτό θα είχαμε τεράστιο πρόβλημα».

«Πάντως μου φάνηκε αρκετά σίγουρος ο Χάρλκ Βίρσκ.Στο τέλος μεταμορφώθηκε σε αετό και πέταξε μπροστά σταμάτια μου... και δεν βλέπω τον λόγο να μου πει ψέματα».«Ένας πολύμορφος... Ναι ούτε εγώ. Αλλά κάτι τόσο σοβαρό οΈλαροχ θα μας το έλεγε αμέσως. Και οι επαφές μας στηνΠόλη



των Ιερέων λένε ότι όλα κοίλανε ομαλά. Μικροί δαίμονες καιαλλά περίεργα πλάσματα περνάνε από άλλες διαστάσεις κάθετόσο αλλά τα επιλύουν όλα μόνοι τους».

«Αρχηγέ κάτι ακόμα και θα καταλάβεις που το πάω.Μετά την καταστροφή της Ελ Μπορν από τον Βόκερ, εγώγλίτωσα με την βοήθεια ενός Ασσασίνου...» είπε ο Μασιντ καιμέσα σε δέκα λεπτά είχε αφηγηθεί όσα είχαν γίνει με τον Σάλι,αποκρύπτοντας όμως την πληροφορία για τα νησιά.

«Ήταν απόλυτα σίγουρος ότι ο Λαχ ας Γκουλ ζούσε.Ούτε εγώ τον πίστεψα στην αρχή...». «Όπως και κάθε νοήμονπλάσμα Μασιντ» τον διέκοψε το ορκ. «Ναι αλλά τώραετοιμαζόμαστε για ενδεχόμενο πόλεμο με τις Ελεύθερες Πόλεις.Που το ξέρουμε ότι αυτές είναι που οργανώνονται εναντίον τηςΣυμμαχίας? Και έπειτα αυτό με τον δαίμονα. Ο Χαρλκ Βιρσκ,το μάιντρολ, μου είπε να διαβάσω την προφητεία της ΓκίραντηςΌμορφης».

«Την ξέρω Μασιντ την προφητεία. Κανείς δεν τηνπιστεύει πια. Αλλά...», ο Κενζιν κάτι σκεφτόταν. «Βγάλε τοβιβλίο του Δούχαρ» του είπε και ο Μασιντ το έβγαλε αμέσως,αφού το είχε πάνω μέσα στο σακίδιο του.

Διάβασε την προφητεία δυνατά."Η Γκίραν ξάπλωσε στα χέρια του Θάλχουρ, τρυπημένη

από το ακόντιο του Βασιλιά Λαχ ας Γκουλ. Η Γκίραν πάντα είχεοράματα σταλμένα από την Αζίζ, αλλά την ώρα του θανάτουτης είχε το πιο έντονο από όλα. Τα μάτια της έγιναν λευκά, καιφτύνοντας αίμα σε κάθε πρόταση της είπε: «Το αίμα είναι τοκλειδί. Ο Κυνηγός η πύλη. Η κυριαρχία του Μάνγκολ θααρχίσει με την έλευση του μασκοφόρου. Το κόκκινο φεγγάρι θαείναι η προειδοποίηση της Αζίζ. Τα χρόνια της σκοτεινιάς θαφωτίζονται μόνο από το βαμμένο στο χρώμα του αίματος,φεγγάρι, που θα βρίσκετε στον ουρανό ως απόδειξη ότι η ώραπου η Γή του Τρέβαλος θα γίνει το πεδίο της μάχης των θεών,πλησιάζει». Η Γκίραν το πανέμορφο ξωτικό, η λαμπρή αυτή

Τεύχος 3 25

trevalos.weebly.com

πολεμίστρια και πρώτη ιέρεια της θεάς Αζίζ, ξεψύχησε σταχέρια του συντρόφου της για πάνω από εκατό πενήντα χρόνια.Ο Θάλχουρ έβγαλε μια οργισμένη κραυγή και όρμισε ξανά στημάχη που μαίνονταν μερικά μέτρα μπροστά του. Αυτή είναι ηΠροφητεία του Κόκκινου φεγγαριού, όπως ονομάστηκε απότους ιστορικούς που…"

«Και σκέψου αρχηγέ, τα ορκ οργανώνονται μαζικά, οναός φρουρείτε από σκυλιά της κολάσεως. Είναι όλα περίεργαδεν νομίζεις? Αν με κάποιον τρόπο ο Λαχ ας Γκουλ κατάφερενα μείνει ζωντανός μέχρι τώρα, δεν πιστεύεις ότι θα έκανε ταπάντα για να επαναφέρει την εξουσία του και να διαλύσει τησυμμαχία?» ρώτησε ο Τιτς.

«Ίσως. Αλλά θα έπρεπε να ζήσει τρεις χιλιάδες χρονιά.Δεν γίνεται αυτό». «Το ίδιο απίθανο είναι και οι ΕλεύθερεςΠόλεις να κατάφεραν να συνεργαστούν και να οργανώσουνκαι τα ορκ και να φέρνουν από άλλες διαστάσεις πλάσματα καιαλλά που έχουν γίνει ήδη» του αντέτεινε ο Τιτς. «Και βλέπεις τιγράφει η προφητεία. Ο Κυνηγός του Αίματος προαγγέλλει τηνέλευση του Μάνγκολ. Και για να ήρθε ο δαίμονας σε αυτή τηδιάσταση κάποιος τον κάλεσε. Κάποιος δυνατός λογικά»συνέχισε ο Μασιντ. «Οι ανιχνευτές που στείλατε γύρισαν? ΗΚαριν? Αυτοί τι έχουν να μας πουν?».

«Στείλαμε τρεις ομάδες. Κανένα νέο ακόμα. Περιμένωνα έρθουν σε μερικές μέρες. Κοιτάξτε ξέρω ότι πιστεύετε αυτάπου λέτε και έχουν μια βάση. Άσε με να τα συζητήσω με τοναρχηγό Μπραντάν και τη Λαμπίρνα και θα σου πω τοαποτέλεσμα όταν έρθεις από τηνΠαντάρια. Αύριο φεύγεις».«Μόνο αυτό θέλω αρχηγέ. Έλεγξε την πληροφορία. Και τομάιντρολ και ο Ασσασίνος φαίνονταν πολύ σοβαροί με αυτάπου έλεγαν» του είπε ο Τιτς. «Θα κάνουμε μια στάση πρώτααπό την Πόλη των Ρειντζερ, θέλω μερικές επισκευές στηνπανοπλία μου και νέα όπλα, αυτά είναι κατεστραμμένα».

«ΕντάξειΜασιντ. Και επειδή είχες απρόσμενη επιτυχία



με τους ταύρους, σου δίνω ακόμα ένα μήνα. Αν κανείς το ίδιοκαι με τα πάντα, τα πράγματα για σένα θα αλλάξουν. Και γιασένα Τιτς μην το ξεχνάς». Έκανε μια παύση.

«Τώρα φύγετε να ξεκουραστείτε. Σου εύχομαι όχι άλλασπασμένα πλευρά, "Αρχηγέ των Ταύρων"» του είπε μεχαμόγελο. Ο Μασιντ τον κοίταξε και θυμήθηκε ότι ο Κενζινήταν σχετικά νέος. Θα μπορούσαν να είναι φίλοι και να πίνουνστα καπηλειά παρέα. Τώρα όμως ήταν αρχηγός. Αποκομμένοςκαι πιεσμένος από τις καταστάσεις. Αλλά κανένας μεγάλοςάντρας δεν έγινε γνωστός στα εύκολα, οι δυσκολίες και οιπροκλήσεις διαχωρίζουν τους σπουδαίους από αυτούς που θαξεχαστούν σύντομα. Ένας πόλεμος με τον τριών χιλιάδων ετώνΛαχ ας Γκουλ έμοιαζε τεράστια πρόκληση για τον καθένα.Ίσως ακατόρθωτη.

Ο Μασιντ σηκώθηκε και πήγε προς την πόρτα. «Θαέπρεπε να γράφουν τραγούδια για το κατόρθωμα σουΜασιντ»του είπε το ορκ. «Καλό βραδύ». Ήξερε όμως ότι κανένατραγούδι δεν θα γραφόταν ούτε για αυτόν ούτε για τον Τιτς.

Τα άλογα είχαν λαχανιάσει αλλά δεν υπήρχε λόγος νασταματήσουν. Το ξύλινο τείχος ήταν σκοτεινό λόγω τηςαντηλιάς ενός ήλιου που φώτιζε λαμπερός αλλά χωρίς ναπροσφέρει τις ζεστές ακτίνες του στην παρέα. Είχαν ξεκινήσειμε την αυγή και μέχρι το μεσημέρι είχαν φτάσει στην Πόλη τωνΡειντζερ. Θα μιλούσε με τον πάππου Μπραντάν και έπειτα θαξεκινούσε να πάει στηνΠαντάρια.

Το θηλυκό χάφλινγκ φρουρός της δυτικής πύληςαναγνώρισε τον Μασιντ γρήγορα. Είχαν εκπαιδευτεί μαζί.Ικανή πολεμίστρια, γρήγορη και με χάρη, όπως όλα ταχάφλινγκ.

«Χαιρετώ, Κάριχα? Έχω καιρό να σε δω. Τι κάνεις? Ηξαδέρφη σου?». «Μασιντ χαίρομαι που σε βλέπω» χαμογέλασεη Κάριχα. «Βλέπω δεν άλλαξες καθόλου». «Πάντα με τον καλόλόγο. Η ξαδέρφη σου?». «Σε αποστολή. Περάστε» είπε καιέκανε στην άκρη για να ξεπεζέψουν.

26

Τεύχος 3 27

trevalos.weebly.com

Ο Μασιντ έδωσε τα άλογα στον Τιτς για να τα πάει στονστάβλο παραδίπλα από την πύλη και αυτός πήγε κατευθείανστο αρχηγείο. Θα συναντιόντουσαν αργότερα, έξω από τοαλχημικό εργαστήριο του μικρού κοκκινομάλλη που είχεγνωρίσει ο Τιτς την προηγούμενη φόρα.

Φτάνοντας στο αρχηγείο είδε ότι ο γέρος Έλρικ έλειπε.Κάνεις δεν ήταν στον κάτω όροφο. Περίμενε μερικά λεπτάαλλά κάνεις δεν φάνηκε. «Μπορεί να διαλογίζεται. Θα τονδιακόψω και θα με μαλώσει πάλι αλλά τι να κάνω?».

Φτάνοντας στον πάνω όροφο άκουσε τον ήχο απόγραφίδα και πάπυρο. Χτύπησε και μπήκε. «Μασιντ!»αναφώνησε ο παππούς αφήνοντας κάτω τη γραφίδα. «Δεν σεπερίμενα πριν το επόμενο φεγγάρι. Τι έγινε?». Ο Μασιντ τουέδωσε μια μικρή αναφορά όσων είχαν γίνει με τους ταύρους.

«Μάλιστα... Έξυπνο. Παρακινδυνευμένο όμως».«Έπρεπε να το κάνω πάππου» του απάντησε. «Και σεευχαριστώ για τον μανδύα. Θα τον φοράω με τιμή». «Φόρα τονμέχρι να πάρεις και εσύ όνομα. Τότε θα σου ραφτεί ένας δικόςσου στα χρώματα σου».

Ο Μασιντ του αφηγήθηκε το περιστατικό με τονσαμάνο. «Χαρλκ Βιρσκ ο Πολύμορφος» κατέληξε όταν τονρώτησε ο αρχηγός του το όνομα του μάιντρολ. «Αν το λέει οΧαρλκ τότε το πιστεύω. Αυτό το γέρικο μάιντρολ ταξιδεύειακόμα ε? Κάποτε το κάναμε μαζί αυτό το ταξίδι σε όλο τοΤρέβαλος. Αλλά αυτό σημαίνει ότι έχουμε μεγάλα προβλήματα.Μασιντ, δεν μπορούμε να πούμε στο συμβούλιο ότι ο Λαχ αςΓκουλ ζει. Δεν θα μας πιστέψει κανένας».

«Είσαι σίγουρος ότι η τελετή ήταν για αυτό?» τονρώτησε οΜασιντ. «Ναι. Και για αυτό θα κάνω και εγώ την ίδιατελετή. Για να σιγουρευτώ... Ο Λαχ ας Γκουλ. Είναι πραγματικάαπίστευτο». «Από την Καριν είχες κανένα νέο?». «Όχι»απάντησε ο Μπραντάν. «Ούτε από τους άλλους ανιχνευτές.Κάποιοι έπρεπε να αναφέρουν μέρες πριν». Κοίταξε τηπεργαμηνή που έγραφε.



«Πολλά μέτωπα ανοιχτά Μασιντ. Έρευνα γίνεται μέσα στηνπόλη των μάγων αλλά και των ιερέων. Καμιά απάντηση ακόμααπό τους δικούς μας ιερείς. Ο μάγος της Λαμπίρνα μας είπε ότιΈλαζορ είναι πράγματι άρρωστος και ότι ο Βοκερ των Χιλίωνδιοικεί τώρα νόμιμα. Παράλληλα ερευνάμε τα μέτωπα πέρατου πόταμου και τώρα έχουμε και την εξαφάνιση τουαποσπάσματος που στάλθηκε να βρει τον λόγο πουεξαφανίζονται τα ξωτικά».

«Τι? καινούριο πρόβλημα?». «Ναι. Βόρεια μέσα στοδάσος Πρόμισκ τα ξωτικά της περιοχής φαίνεται ότιεξαφανίζονται μυστηριωδώς. Στείλαμε μια ομάδα μετά απόαπαίτηση της Βασίλισσας Λαμπίρνα όμως μάλλον είναι νεκροί.Και αυτοί».

«Πως το ξέρεις?». «Βρήκαν τα πτώματα των τριών. Οιάλλοι τρεις δεν βρέθηκαν. Όποιος το έκανε είναι δυνατός.Μάλλον τους σκότωσε αργότερα ή κράτησε αιχμάλωτους» οπαππούς έσφιξε τα δόντια. «Μασιντ. Στην ομάδα ήταν και ηφίλη σου. Η Νάστια».

Ο Μασιντ γούρλωσε τα μάτια από την έκπληξη. «Τι?Βρήκαν το πτώμα της?». «Όχι αλλά...». «Θα πάω να την βρω,ξεκίναω σήμερα κιόλας, δεν έχουμε χρόνο». Ήταναναστατωμένος.

«Ηρέμησε Μασιντ. Ετοιμάζω νέο απόσπασμα. Να τώραγράφω στην Λαμπίρνα για να οργανωθούμε. Εσύ έχεις τηναποστολή σου». «Πάππου πρέπει να πάω. Μέχρι να μαζευτεί ηομάδα θα περάσουν μέρες. Ποιος ξέρει αν έχουμε ελπίδαακόμα. Και το ξέρω το δάσος πολύ καλά και...».

«Μασιντ είπα όχι» είπε αυστηρά ο αρχηγός. «Είναιδιαταγή. Θα πας στην Παντάρια. Έχεις μια αποστολή καιπρέπει να την ολοκληρώσεις. Μην με παρακούσεις».

Χιλιάδες σκέψεις τρέχανε στο μυαλό του Μασιντ.«Νάστια... Δεν μπορώ να υπακούσω καταραμένε γέρο»σκέφτηκε θυμωμένα. «Μάλιστα αρχηγέ» είπε τελικά. «Ήθελανα σου ζητήσω και κάτι άλλο». «Πες μου». «Θέλω το Ξυράφι».

Τεύχος 3 29

trevalos.weebly.com

«Γιατί?». «Αποφάσισα να το πάρω μόλις έφυγα από τουςταύρους. Θα μου χρειαστεί και ξέρω να το χρησιμοποιώ». Τοξυράφι ήταν το όπλο του Χαμούτ. Το είχε αφήσει όταν έφυγε.Ήταν ένα πολύ μικρό σπαθί, μήκους τριάντα εκατοστών πουείχε το σχήμα ενός ξυραφιού. Ορθογώνια και λεία λεπίδα.

«Αν το θες παρ’ το είναι εκεί πίσω, μέσα στο κουτί με τονδράκο από έξω» του έδειξε μια μεγάλη βιβλιοθήκη δίπλα στηνπόρτα. Σε ένα ράφι είδε το δρύινο κουτί. Το άνοιξε και πήρεαπό μέσα το όπλο που ήταν στο θηκάρι του από δέρμα καιασημένιους ανάγλυφους ρούνους. Άφησε πίσω το κουτί καιγύρισε. «Αρχηγέ αύριο φεύγω για την Παντάρια. Κάνε τηντελετή σε παρακαλώ και μάθε για τον δαίμονα». Γύρισε καιέφυγε χωρίς να περιμένει απάντηση.

Με γρήγορο βήμα έφτασε μπροστά από το αλχημικόεργαστήρι. Τα παράθυρα σκονισμένα όπως και την τελευταίαφορά. Κοίταξε από το παράθυρο και είδε τον Τιτς να δείχνει τοκουκουνάρι στον έκπληκτο νεαρό αλχημιστή.

Μπήκε μέσα. «Μασιντ... Το χείλος σου» του είπε ο Τιτς.Ο Μασιντ σκουπίστηκε με την παλάμη του αριστερού χεριούτου. Αίμα. Το δάγκωνε μάλλον όπως πάντα όταν αγχωνόταν.Δάγκωνε δυνατά το χείλος του όσο ερχόταν και δεν είχεκαταλάβει τίποτα.

«Η Ναστια κινδυνεύει Τιτς. Πρέπει να πάμε να τηνβρούμε. Ο παλιόγερος με διέταξε να μην πάω αλλά εγώ θαπαρακούσω. Είπε θα στείλει άλλους αλλά θα αργήσουν». «Τοσκέφτηκες καλά? ΗΠαντάρια?».

«Το σκέφτηκα. Δεν μπορώ να περιμένω άλλους. Είναι ηΝαστια Τιτς...Ίσως μας βγάλει από την αποστολή αν το μάθει.Είσαι εντάξει με αυτό?». «Τι είναι αυτά που ρωτάς? Φεύγουμεόποτε θες». «Τότε με την δύση ανεβαίνουμε στα άλογα. Πάρεότι χρειάζεσαι. Ότι πιο θανατηφόρο. Αν η Ναστια πέθανε θαεκδικηθούμε οποίοι κι αν είναι».



Θεογονία«Χάθηκε? Τι εννοείς χάθηκε?» ρώτησε τον Μασίντ

καλπάζοντας προς το ανατολικό άκρο του δάσους του Πρόμισκ.Η Πόλη των Ρειντζερ ήταν δίπλα ακριβώς από το μεγάλο αυτόδάσος που είχε το όνομα του πρώτου προστάτη των δασών τουξωτικούΠρόμισκ τουΉρεμου.

Κατά τη διάρκεια της Εκδίωξης αυτός ο ξακουστόςπολεμιστής πολέμησε στο πλευρό της συμμαχίας και στο τέλοςτου πολέμου έκτισε την πόλη των Ρειντζερ και επέλεξε τουςπρώτους ακολούθους του, τους πρώτους Ρειντζερ. Προς τιμήτου το μεγαλύτερο δάσος του Τρέβαλος μετά από το δάσοςΕλφανγκ πήρε το όνομα του.

«Πήγε σε μια αποστολή. Τα ίχνη της χάθηκαν πριν πέντεμέρες περίπου. Αν είναι ακόμα ζωντανή δεν έχουμε και πολύχρόνο. Ο Μπραντάν πιστεύει ότι είναι μάλλον ομάδαδουλεμπόρων». Πήρε ανάσα, είχε λαχανιάσει. Έφυγαν το ίδιοβράδυ. Σύννεφα είχαν καλύψει την Αζ, το αριστερό φεγγάρι,οπότε το φως ήταν λιγοστό. Το έδαφος όμως ήταν ομαλό καιίσιο, για αυτό έκαναν την απόσταση μέχρι τα πρώτα δέντρα σεμια ώρα. Όταν όμως μπήκαν κάτω από τη σκιά των αιωνόβιωνκαστανιών, πεύκων και ελάτων του δασούς το σκοτάδι τουςτύλιξε σαν ομίχλη και η ταχύτητα τους έπεσε.

«Εδω και ένα φεγγάρι περίπου χάνονται ξωτικά γύρωκαι μέσα στο δάσος. Μάλλον τους πουλάνε στο σκλαβοπάζαροτης Βις Λομπ. Τα ξωτικά είναι ακριβά». «Το ίδιο και οι γυναίκεςσαν την Νάστια. Μην ανησυχείς όμως Μασίντ θα τη βρούμε»του απάντησε ο Τιτς.

Είχαν οπλιστεί πολύ καλύτερα από τη πρώτη φορά. Ένακαινούριο δόρυ κρεμόταν από την θήκη του στη σελά του καφέαλόγου του, το τόξο του ήταν στην πλάτη, και το "ξυράφι", η

Τεύχος 3 31

trevalos.weebly.com

λεπίδα που χρησιμοποιούσε ο πατέρας του αντί για ξίφος, στοπίσω μέρος της μέσης του.

Ο Τιτς είχε πάρει όσα χρειάζονταν από τον μικρόαλχημιστή και του άφησε και μια λίστα για μια καινούρια ιδέα.Έδειχναν και οι δυο ενθουσιασμένοι καθώς κοιτούσαν ένασχέδιο σε περγαμηνή που είχαν σχεδιάσει μαζί.

«Ίσως χάσεις την ευκαιρία σου Τιτς. Ο παππούς μουέδωσε εντολή και εγώ την παράκουσα. Πιθανόν να μαςβγάλουν από την αποστολή όταν γυρίσουμε πίσω». «Αντολμούσες να ακολουθήσεις αυτή τη διαταγή δεν θα έπρεπε ναλέγεσαι φίλος μου άχρηστε χοντρέ. Πάνω από όλα, ακόμα καιαπό το μέλλον ολοκλήρου του Τρέβαλος, πάνε οι φίλοι. Γιααυτό κλείσε το αναθεματισμένο στόμα σου και βρες ένα μέροςνα ξεκουραστούμε».

«Έχει σοβαρευτεί πολύ» σκέφτηκε ο Μασίντ. Ο Τιτςείχε γνωρίσει την Ναστια για μια μόνο μέρα. Και όμως ρίσκαρετην ευκαιρία της ζωής του για αυτήν. Ή για αυτόν. Ο Μασίντήξερε αυτό το κομμάτι του δασούς πολύ καλά. Οδήγησε τονΤιτς σε μια από τις κυνηγητικές καλύβες που χρησιμοποιούσανμε τον μέντορα του τον Γκλαντμιλ, για να περάσουν την νύχτα.

Αφού πότισαν τα άλογα τους μπήκαν μέσα στο ξύλινοσπιτάκι που βρισκόταν σκαμμένο μέσα στη κουφάλα ενόςπανύψηλου πεύκου. Ο Μασίντ έβγαλε το βιβλίο του Δούχαρ.Όχι όμως όπως έκανε κάθε βράδυ για να διαβάσει ένα ακόμακομμάτι της ιστορίας του Τρέβαλος, άλλα για να δει τονλεπτομερέστατο χάρτη και να αποφασίσει που θακατευθύνονταν την επομένη μέρα. «Το δέλτα του ποταμού δενείναι κάλο σημείο. Έχει πολλά περίεργα πλάσματα και είναιανοιχτό. Δεν θα κρυβόταν εκεί» είπε και έδειξε το σημείο με τοδέλτα στο χάρτη ο Μασίντ. «Εδω τι είναι?» ρώτησε ο Τιτςδείχνοντας λίγο πιο βόρεια. «Κάτι αρχαία χαλάσματα, είναικάλο σημείο. Και εγώ αυτό σκεφτόμουνα. Αν θέλει όμως νατους περάσει από το ποτάμι θα κατεβεί από εδω...», έδειξε λίγοπιο κάτω από το δέλτα της Στινξ, «... και θα τους περάσει από



εδω πριν φουσκώσει το ποτάμι από τα πρώτα χιόνια τωνβουνών».

«Άρα από τα θεμέλια προς τα κάτω? Αν κατευθύνονταιεκεί θα τους πετύχουμε από πίσω. Αν είναι ακόμα σταχαλάσματα, θα δούμε τότε τι θα κάνουμε θα επιτεθούμε μέσαστη νύχτα ξαφνικά» είπε ο Τιτς και ο Μασίντ έγνεψεκαταφατικά. Κλείνοντας το βιβλίο του Δούχαρ το μάτι τουΜασίντ έπεσε σε ένα τίτλο: "Θεογονία". «Πως γεννηθήκαν οιΘεοί?» σκέφτηκε ο Μασίντ και άρχησε να διαβάζει αφού πήρεθέση για την πρώτη βάρδια.

«Οι άνθρωποι λένε άλλα, τα ξωτικά άλλα. Οι νάνοι και οιγνώμοι περίπου τα ιδία και τα χάφλινγκ δεν έχουν μια σταθερήάποψη. Το σίγουρο είναι ότι υπάρχουν δεκάδες ιστορίες για τηνγέννηση του κόσμου, για την γέννηση των θεών και την πηγήτης δύναμης των μάγων, των ιερέων, των Πάλλαντιν και τωνΡειντζερ. Μετά από μελέτη των ιστοριών όλων των μεγάλωνλαών κατέληξα σε αυτή την ιστορία. Θα την ονομάσω Η γένεσητωνΠέντε.

Στην αρχή ήταν ο Ζέρα. Ο Ζέρα ζούσε στο σκοτάδι. Δενήταν άντρας ή γυναίκα. Ο Ζέρα ήταν φωτιά. Είναι η πηγή τηςζωής και η πηγή της μαγείας. Μια μέρα ή έναν αιώνα, κανείςδεν ξέρει ακριβώς, ο Ζέρα χώρισε ένα κομμάτι από τη φωτιάτου και έκανε τον ήλιο. Τον ονόμασε Πάλορ και του έδωσε ζωή.Στη συνέχεια χώρισε ένα ακόμα κομμάτι από τη φωτιά του, τηντύλιξε γύρω του και την φύσηξε με δύναμη. Η φωτιά κρύωσεκαι έγινε πέτρα που τύλιξε στο εσωτερικό της την φωτιά τουΖέρα. Της έδωσε ζωή και την ονόμασε Νοκία.

Ο Πάλορ που ζούσε στον ήλιο ήταν δυνατός καιλαμπερός. Φώτιζε την Νοκία και την αγαπούσε. Με το φως τουΠάλορ η Νοκία άρχισε να πρασινίζει και να σχηματίζει βουνάκαι δάση, στεριά και θάλασσα. Η Νοκία βγήκε στην επιφάνειακαι λούστηκε στο δυνατό φως του Πάλορ, που όταν την είδεένιωσε αυτό που λέμε οι άνθρωποι έρωτα. Μεταμορφώθηκε σε

Τεύχος 3 33

trevalos.weebly.com

χρυσή βροχή και έπεσε στο σώμα της Νοκία που τον δέχτηκεμέσα της, σαν να ήταν αυτός ο σκοπός τους από την αρχή.

Ο Πάλορ και η Νοκία ζούσαν αρμόνικα και ο καρπός τηςαγάπης τους ήταν τα παιδιά τους. Η Νοκία με τη δύναμη τουΠάλορ και την ενέργεια του Ζέρα που ζούσε και ζει μέσα τηςδημιούργησε τις φυλές που κατοικούν στο Τρέβαλος. Τον Βάλιςτον πρώτο νάνο, την Γκλίβα την πρώτη χάφλινγκ. Ζώα χωρίςμυαλό και πλάσματα με μιλιά και σκέψη κατέκλυσαν τοπέτρινο σώμα της.

Ο Πάλορ και η Νοκία περπατούσαν ανάμεσα στα παιδιάτους και χαίρονταν μαζί τους. Η Νοκία αγαπούσε πιο πολύ τηνμικρότερη κόρη της την Αζίζ. Ήταν η πιο μικρή και η πιοόμορφη. Με λεπτό σώμα και μυτερά αυτιά, πράσινα ματιά καιμακριά ξανθά μαλλιά, η Αζίζ ήταν το παιδί που της έμοιαζεπερισσότερο από όλα. Η Αζίζ ήταν το πρώτο ξωτικό. Ο πατέραςτης, της έφτιαξε το φεγγάρι για κατοικία. Άξια κατοικία για μιαγυναίκα με την ομορφιά της.

Η Αζίζ είχε ερωτευτεί τον Άλκοτ. Τον πρώτο γιο τουΠάλορ και τον δυνατότερο από όλους. Δεν είχε τίποταιδιαίτερο. Δεν ήταν ούτε ψηλός ούτε κοντός, ούτε δυνατός ούτεγρήγορος. Ήταν όμως έξυπνος και όμορφος. Μιλούσε ωραίακαι γοήτευε όσους τον άκουγαν. Ήταν ο πρώτος άνθρωπος.

Ο Άλκοτ αγάπησε και αυτός την Αζίζ και μια μέραπαντρεύτηκαν με τις ευλογίες της Νοκία και του Πάλορ. Όμωςο Άλκοτ δεν μπορούσε να ακολουθεί τη Αζίζ στην κατοικία τηςστο φεγγάρι. Ζήτησε από τον πατέρα και τη μητέρα του ναβρουν μια λύση, άλλα ο Πάλορ του είπε ότι δεν γίνεται τίποτα.Ο καθένας γεννήθηκε όπως γεννήθηκε. Δεν μπορούσαν να τονβοηθήσουν, δεν μπορούσαν να του δώσουν την δύναμη πουζητούσε. Έτσι ο Άλκοτ έχανε την Αζίζ, που έπρεπε να πηγαίνειστο φεγγάρι κάθε βράδυ και αυτό τον θύμωνε. Όσο και αν τουέδειχνε η Αζίζ τον δρόμο της ελπίδας και της αγάπης, σιγά σιγαο Άλκοτ άλλαζε. Γινόταν όλο και πιο σκληρός και η Αζίζ δενέβλεπε σε αυτόν τον άντρα που είχε αγαπήσει.



Ο Άλκοτ ήταν αποφασισμένος να βρει τη λύση. Έψαχνετον τρόπο για να πάρει την δύναμη που του στερούνταν οιγονείς του. Μέχρι που επιτέλους το βρήκε. Ο μονός τρόπος γιανα βρει την δύναμη ήταν να βρει τη Φωτιά. Τον Ζέρα. Ο Ζέραόμως ζούσε μέσα στο σώμα της μητέρας του της Νοκία.

Ο Άλκοτ άρχισε να ψάχνει ένα άνοιγμα, ένα μέρος για ναπάρει ένα μικρό κομμάτι του Ζέρα. Όταν δεν το βρήκε άρχισενα σκάβει το σώμα της μητέρας του για να το βρει. Για μήνεςέσκαβε, και όσο πιο βαθιά πήγαινε τόσο η Νοκία έχανε τιςδυνάμεις της. Η Νοκία πέθαινε μέρα με τη μέρα, όσο ο Άλκοτπήγαινε πιο βαθιά. Και μαζί με την Νοκία όλα τα πλάσματα τουΤρέβαλος κινδύνεψαν.

Ο Άλκοτ έφτασε μετά από δέκα φεγγάρια στη Φωτιά.Την άγγιξε και δεν ένιωσε τίποτα. Με τα δυο του χέρια πήρεένα κομμάτι, το έβαλε στο στόμα του και την κατάπιε. Ηενέργεια του Ζέρα κύλησε στις φλέβες του. Ήξερε ότι είχε τηνδύναμη να πάει στο φεγγάρι, είχε την δύναμη να κάνειοτιδήποτε. Δεν ήξερε όμως ότι η Αζίζ είχε αφήσει μόνιμα τοσπίτι τους στην γη και είχε αφήσει για πάντα τον άντρα της πουείχε να εμφανιστεί μισό χρόνο στο σπίτι τους.

Ο Άλκοτ φόρεσε την ασημένια πανοπλία του και πήγεστο φεγγάρι λαμποκοπώντας σαν αστέρι. Ανέβηκε τα σκαλιάτου παλατιού και μπήκε στην αίθουσα του θρόνου που καθότανη Αζίζ με τα υπόλοιπα ξωτικά ακολούθους της. Η Αζίζ δεν τοναναγνώρισε. Η όψη του είχε αλλάξει. Τα μαύρα μαλλιά τουείχαν γίνει ξανθά και τα μάτια του κόκκινα. Του είπε ότι δενήταν πια αυτός που αγαπούσε και του ζήτησε να φύγει.

Ο θυμός του Άλκοτ ήταν τόσο μεγάλος που οι φωνές τουακούστηκαν μέχρι το Τρέβαλος. Οι θυσίες του ήταν τόσο πολλέςγια να είναι τόσο ανούσιες. Η Αζίζ ήταν μπροστά του και τονπαρακαλούσε να φύγει. Αυτός ξαφνικά σώπασε. Σήκωσε τοσπαθί του ήρεμα... και έκοψε στη μέση την Αζίζ και το ίδιο τοφεγγάρι.

Η Νοκία ένιωσε τον θάνατο και η κραυγή της συντάραξε

Τεύχος 3 35

trevalos.weebly.com

όλο τον κόσμο. Ο Πάλορ πήγε αμέσως στο φεγγάρι που σιγάσιγά άνοιγε στη μέση και είδε την κόρη του κομμένη στα δυο.

Έπειτα έφτασε η Νοκία, οργισμένη και γεμάτη θλίψηκαι απελπισία. Πήγε κοντά στη κόρη της όσο ο Πάλορπροσπαθούσε να ελέγξει τον Άλκοτ που σκότωνε τα υπόλοιπαξωτικά, γυναίκες και παιδιά.

Η Αζίζ ξεψυχούσε στα χέρια της Νοκία. Χωρίς νασκεφτεί, κάρφωσε το χέρι της στην κοιλιά της και έβγαλε έναμεγάλο κομμάτι του Ζέρα και προσπάθησε να θεραπεύσει τηνΑζίζ πριν ξεψυχήσει. Δεν τα κατάφερε όμως. Τότε μετέτρεψε τομισό σώμα της Αζίζ σε φωτιά, αφού από φωτιά φτιάχτηκε καιστη φωτιά του Ζέρα θα κατέληγε, και την έδεσε με τηνενέργεια του φεγγαριού. Το ίδιο έκανε και με το άλλο. Ησυνείδηση την Αζίζ δέθηκε με τα φεγγάρια και από τότε ζειμισή στην Αζ μισή στην Ιζ. Κάθε χρόνο η Αζίζ βρίσκει ξανά τηντο άλλο μισό της την εβδομάδα της Ολοκλήρωσης όπωςονομάζεται η ένωση των δυο φεγγαριών την πρώτη μέρα τουδεύτερου μήνα του χρόνου.

Ο Πάλορ δεν μπορούσε να ελέγξει την τεράστια δύναμητου Άλκοτ. Έτσι αποφάσισε να μαζέψει όση δύναμη του είχεαπομείνει και να εκτέλεση ένα ύστατο ξόρκι. Ο Πάλορ έκοψεμε το σπαθί του τον αέρα και δημιούργησε πύλες. Πύλες γιαάλλους κόσμους που δημιουργούνταν σε κάθε κούνημα τουσπαθιού του. Έτσι δημιούργησε τις εννέα κολάσεις και τιςυπόλοιπες άγνωστες διαστάσεις. Κανείς δεν ξέρει πόσες φόρεςκούνησε το σπαθί του ή πόσοι κόσμοι δημιούργησε. Το σίγουροείναι ότι κατάφερε να κλειδώσει τον Άλκοτ στην ένατη κόλαση.Απο τότε τό όνομα του Άλκοτ άλλαξε. Έγινε Μάνγκολ, πουσημαίνει στη γλώσσα των ξωτικών "Αιώνια εξόριστος".

Η Νοκία αφού έδωσε την περισσότερη από την ζωτικήτης ενέργεια για να επιζήσει η συνείδηση της Αζίζ στα δυοφεγγάρια, αποσύρθηκε θλιμμένη μέσα στη γη κοντά στηνζεστασιά του Ζέρα. Τα ξωτικά πιστεύουν ότι η Νοκία ζει μέσαστοΜεγάλο Δέντρο της Ελφανγκ, αυτό που είναι η ρίζα όλων



των δασών του Τρέβαλος και το προστατεύουν με τη ζωή τους.Ο Πάλορ απελπισμένος από το χαμό της κόρης του και

την φυγή της γυναίκας του βρήκε διέξοδο βοηθώντας όλα ταπαιδιά του με την σοφία και την δικαιοσύνη του. Και για να μηνεπιστρέψει πότε ο Μάνγκολ στην γη ίδρυσε τα τάγματα τωνΠάλλαντιν και των Ιερέων. Ο Βάλις ο πρώτος νάνος έπειτα...»,ο Μασίντ τράβηξε τα μάτια του από το βιβλίο. Ο Τιτς είχεαποκοιμηθεί σε μια πολύ άβολη στάση με το σακίδιο του γιαμαξιλάρι και σκεπασμένος με ένα πράσινο παλτό πουαγόρασαν από την Πόλη των Ρειντζερ. «Άλκοτ, Μάνγκολ»μουρμούρισε. «Αυτήν την ιστορία σχεδόν την ήξερα. Κομμάτιατης τραγουδάνε οι βάρδοι και λένε οι παραμυθάδες. Πάνταπίστευα ότι οι θεοί δεν έχουν θέση στον κόσμο αυτό. Ότι μόνοιμας αποφασίζουμε και μόνοι μας διαλέγουμε τον δρόμο μας»,έβαλε το τόμο πίσω στο σακίδιο του. «Δεν προσευχήθηκα πότεστη ζωή μου άλλα ακόμα και τώρα δεν ξέρω αν έχει καμίασημασία να το κάνω. Πάλορ...» ξεκίνησε να προσεύχεταιενώνοντας τα χέρια. «... όχι, Νοκία βοήθησε με να την σώσω.Δώσε μου την δύναμη να μπορέσω να την βρω ζωντανή. Μέχριτώρα ήμουν τυχερός. Δεν ξέρω για πόσο θα συνεχίσει. Άπλα...Κρατά την ζωντανή».

Για ένα δευτερόλεπτο αφουγκράστηκε. «Τι? Περιμένωκαι απάντηση?». Χαμογέλασε. Έβγαλε το παλιό μαχαίρι από τηθήκη του και το κοίταξε. Η εκδίκηση τον περίμενε. Δεν θαάφηνε τον Βοκερ ατιμώρητο που έκαψε την πόλη του. Δεν θαάφηνε ζωντανό ούτε έναν από τους δουλεμπόρους αν σκότωναντην μόνη φίλη που είχε όταν ήταν παιδί. Είχε ακούσει απόκάποιους Ρειντζερ ότι μερικοί νομάδες άνθρωποι είχανεγκατασταθεί στα ερείπια της Ελ Μπορν. «Η ζωή συνεχίζει…παρά τον πόνο και την θλίψη, πάντα η ζωή συνεχίζει. Όλοι απόφωτιά αρχίσαμε και σε φωτιά θα καταλήξουμε. Απλά όχιτώρα… Μείνε ζωντανή σε παρακαλώ!»

Το μέρος που είχε γνωρίσει την Ναστια είχε

Τεύχος 3 37

trevalos.weebly.com

καταστραφεί. Αν πέθαινε και η αυτή τότε κάθε μνήμη από τιςεποχές που ζούσε ευτυχισμένος στην Ελ Μπορν θα χανόταν.Δεν το άντεχε. «Πρέπει να την σώσω» μουρμούρισε. Είχεμερικές ώρες ακόμα μέχρι να τελειώσει η βάρδια του και νασηκώσει τον Τιτς να κάνει την επομένη. Οι ήχοι των πλασμάτωνπου ζούσαν στο δάσος τον συντρόφευαν για τις επόμενες ώρεςκαι αυτός ξανά καθάρισε τα όπλα του.



Σκέψεις αρχηγών

«Τι πιστεύεις?» ρώτησε τον αρχηγό Μπραντάν ο Κένζιν.«Μου φαίνεται παράλογο να συζητάμε για το αν ο Λαχ αςΓκουλ ζει ακόμα. Όλα θα εξαρτηθούν από τους ανιχνευτές τηςΚαρίν και την τελετή που θα κάνω. Πότε πρέπει να έρθουν?»τον ρώτησε ο Μπραντάν. Ο Κένζιν κοίταξε έξω από τοπαράθυρο την Αζ που αχνοφαινόταν ανάμεσα στα σύννεφα.«Πριν δυο μέρες. Έχουν αργήσει». Ένιωθε ανήσυχος. Μετά τοκοράκι που έφτασε στο παράθυρο του, σταλμένο από τοναρχηγό Μπραντάν εκείνο το πρωί, ο Κένζιν έφυγε αμέσως γιατην Πόλη των Ρειντζερ. Έπρεπε να γυρίσει στην πόλη του.«Είναι που είναι τα πράγματα...».

«Δεν με ακούς Κένζιν» του είπε οΜπραντάν και διέκοψετις σκέψεις του. «Τι σκάφτεσαι πες μου». Το ορκ κάρφωσε ταμαύρα ματιά του πάνω στο γέρικο ξωτικό. Από τότε που έθαψετον πατέρα του, ο Μπραντάν ήταν από τους λίγους πουεμπιστευόταν. «Τον θετό σου πατέρα. Μην το ξεχνάς» θύμισεστον εαυτό του. Άλλα πως να το ξεχάσει? Όλοι προσπαθούσαννα του το θυμίζουν σε κάθε ευκαιρία. «Αρχηγέ έχω πρόβλημα.Έχουμε πρόβλημα. Τα πράγματα στην πόλη δεν πάνε καλά. Οστρατός είναι ο μίσος από τότε που ανέλαβα. Οι περισσότεροιδεν δέχονται να διατάζονται από ένα ορκ. Και αυτοί που μένουνυπακούν όλο και λιγότερο».

Ο γέρος κάθονταν σε ένα από τα αγαπημένα του κόκκιναμαξιλάρια ενώ ο Κένζιν σε ένα ξύλινο και άβολο σκαμπό. «Τοπως θα επιβληθείς στους άντρες σου είναι δικό σου θέμαΚένζιν. Δεν θα σου πω εγώ πως να το κάνεις. Είσαι ο αρχηγόςτους και πρέπει να νιώθεις αρχηγός τους. Μην νομίζεις ότι δενέχει σημασία που είσαι ορκ. Έχει και μεγάλη μάλιστα. Είναι στοχέρι σου όμως να αποδείξεις ότι ο πατέρας σου δεν ήταν λάθοςπου σε έχρησε διάδοχο του». «Ίσως έκανε λάθος» απάντησε ο

Τεύχος 3 39

trevalos.weebly.com

Κένζιν.«Ίσως. Ίσως και όχι. Το νόημα είναι ότι αύτη τη στιγμή

είσαι ο αρχηγός. Και αυτοί είναι οι άνδρες σου. Και για ναέχουμε κάλο ερώτημα, πόσοι είναι? Οι πολεμιστές σου».

«Δεκατρείς χιλιάδες στην πόλη και άλλοι οχτώ χιλιάδεςστις διαφορές πόλεις της Συμμαχίας. Πεντακόσιοι είναι οιανιχνευτές».

«Την εποχή που ήμουν νέος, υπήρχαν εκατό χιλιάδεςστρατιώτες και άλλοι πενήντα να θέλουν να μπουν και να μηνχωράνε. Τώρα...». «Είναι δικό μου φταίξιμο. Συγγνώμηαρχηγέ». «Δικό σου?» ρώτησε ο Μπραντάν οργισμένα. «Τοφταίξιμο σου δεν είναι που έφυγαν δέκα δεκαπέντε χιλιάδεςάτομα επειδή είσαι ορκ. Φταίξιμο σου είναι που αφήνεις τουςνάνους να αλωνίζουν εκεί μέσα σαν να είναι η σπηλιά τους.Έρχεται πόλεμος Κένζιν. Το νιώθω. Νιώθω ενέργεια νασυσσωρεύετε. Νιώθω ότι έρχονται άσχημες εποχές. Μπορεί οεχθρός μας να λέγεται Λαχ ας Γκουλ, μπορεί και όχι. Όπως καινα λέγεται όμως με δέκα χιλιάδες ανυπάκουους στρατιώτες θαμας πατήσουν κάτω σαν μυρμήγκια. Πάρε τις ευθύνες πάνωσου».

«Έχεις δίκιο αρχηγέ» είπε ο Κένζιν. «Ο πατέραςπίστευε σε μένα. Το ίδιο θα κάνω και εγώ. Από αύριο ταπράγματα θα αλλάξουν. Ήρθε η ώρα να μπει μια τάξη σεαυτόν τον καταραμένο στρατό».

Απέναντι τους και μέσα στον ξύλινο σκαλιστό τοίχο,υπήρχε ένας μεγάλος καθρέφτης. Μέχρι εκείνη την στιγμή δεντον πρόσεχε, όταν είπε όμως την τελευταία λέξη του, το γυαλίέγινε υγρό και κύματα ξεκίνησαν από το κέντρο του καθρέπτηπρος τα τοιχώματα του, σαν να έπεσε ένα βότσαλο σε μιααπόλυτα ήρεμη λίμνη και τράβηξε την προσοχή του.

Ο Μπραντάν μουρμούρισε μια λέξη στη γλώσσα τωνξωτικών. Ο Κένζιν μπορούσε να συνεννοηθεί αρκετά καλά καιη λέξη που χρησιμοποίησε ο παππούς του φάνηκε σαν νασήμαινε σύνδεση, δεσμός ή κάτι παρόμοιο. Έπειτα τα κύματα



σταμάτησαν και μια φιγούρα εμφανίστηκε στο γυαλί. ΗΒασίλισσα Λαμπίρνα. Φορούσε ένα λευκό φόρεμα και ήτανπραγματικά πανέμορφη. «Παππού, Κένζιν. Χαίρομαι που σαςξαναβλέπω» είπε η Λαμπίρνα χαμογελώντας. Ένα χαμόγελοπου φαινόταν ακόμα πιο ζεστό με το φως από το τζάκι να τοφωτίζει. «Λαμπίρνα. Περιμένω τα νέα σου με αγωνία. Πωςπήγε η βολιδοσκόπηση της Βαλκύρια?» ρώτησε ο Μπραντάν.

«Τα πράγματα εδω στην Πόλη των Πάλλαντιν είναι λίγοπερίεργα. Η Βαλκύρια είναι λίγο καχύποπτη, άλλα πιστεύω ότιείναι καλή και πιστή στη Συμμαχία μέχρι το κόκκαλο. Οιυπόλοιποι γύρω της είναι το πρόβλημα». «Τι εννοείςμεγαλειοτάτη?» ρώτησε ο Κένζιν.

«Εννοώ ότι αν και όλα κοιλάνε ομαλά, οι ιππότες είναικαλά εκπαιδευμένοι και ο Πάλορ αναθέτει μια αποστολή κάθελίγες ώρες, συνάντησα έναν από τους γέροντες. Έναν από τουςγέροντες της Έλπκ Ιρ. Και δεν μου φάνηκε καθόλουθεοσεβούμενος άνθρωπος. Κάθε άλλο μάλιστα. Μύριζε κρασίκαι μου θύμιζε τους γέρους που πάνε στα πορνεία της Μπιστρκάθε δυο βράδια». Ο Κένζιν προσπέρασε αύτη την παρομοίωσηκαι την ξαναρώτησε: «πως πήγε η κουβέντα σας? Βγήκε κάποιονόημα?». «Ναι. Αφού μίλησα γενικώς μαζί της και πείστηκαγια την αφοσίωση της, της εξήγησα τις φοβίες μας και τιςενέργειες μας. Ζήτησα την βοήθεια της και δέχτηκε. Δενπιστεύει ότι ο πόλεμος θα γίνει τελικά, άλλα είναι πρόθυμη ναμας προσφέρει την υποστήριξη της στο συμβούλιο». «Αυτόείναι κάλο» της απάντησε οΜπραντάν.

«Έχει όμως έναν όρο. Περισσότερο σαν δοκιμασία καιένδειξη καλής πίστεως απο μας. Μας ζήτησε να στείλουμε μιαομάδα που μαζί με μερικούς Πάλλαντιν θα πάνε να σκοτώσουνέναν πλάσμα. Τον δαίμονα της Λόρμαν». «Ο δαίμονας τηςΛόρμαν είναι παραμύθι αρχόντισσα Λαμπίρνα» είπεαπορημένος ο Κένζιν.

«Από ότι φαίνεται όχι. Ο δαίμονας ζει σε ένα πύργο μιαμέρα δυτικά της Λόρμαν. Έχει απαγάγη την κόρη του βασιλιά

Τεύχος 3 41

trevalos.weebly.com

Γασίκια του πρώτου. Η Λόρμαν δεν είναι πλούσια πόλη και γιααυτό δεν ακούστηκε τίποτα εδω περά. Από τότε που η κόρηκλάπηκε έχουν περάσει τρία χρόνια. Τέσσερις Πάλλαντιν έχουνπάει ως τώρα άλλα κανένας δεν βγήκε ζωντανός. Για αυτό ηφήμη που διαδίδουν είναι ότι ο δαίμονας της Λόρμαν είναι έναπαραμύθι. Είναι θέμα περηφάνιας. Πέρα από το ποτάμι όμωςόλοι πιστεύουν στην ύπαρξη του δαίμονα και η Βαλκύριαπροφανώς θέλει να μας δοκιμάσει σχηματίζοντας μια ομάδα μεαπεσταλμένους όλων μας».

«Δύσκολο αρχόντισσα. Όπως και εσύ, είμαστε πάνω στιςετοιμασίες για τον πόλεμο. Δεν μπορώ να στείλω κάποιον. Δενξέρω καν ποιον να στείλω» είπε ο Κένζιν σκεφτικός. «Το ίδιοκαι εγώ» είπε οΜπραντάν. «Τον χειμώνα γίνεται όλη η δουλειάτων Ρειντζερ. Έχω την μίση δύναμη σε αποστολές όπως καιτους καλύτερους άντρες μου».

«Το ξέρω για αυτό σκέφτηκα να δώσουμε την αποστολήστονΜασιντ και τον Τιτς. Μαζί με κάποιον ικανό Πάλλαντιν θατα καταφέρουν. Που βρίσκονται τώρα?». «Πάνε προς τηνΠαντάρια. Έχουν ένα φεγγάρι χρόνο να πείσουν τα πάντα νασυμμαχήσουν μαζί μας» είπε ο Κένζιν. «Άργησαν λίγο άλλαξεκίνησαν καλά. Ποια είναι η γνώμη σας? Θυμηθείτε δενπρέπει να χάσουμε την συμμαχία της Βαλκύρια. Να στείλουμετονΜασιντ και τον Τιτς μόλις γυρίσουν στην αποστολή αύτη?».

«Αν τα καταφέρουν και κάνουν τα πάντα νασυμφωνήσουν τότε ναι, αλλιώς κάτι θα σκεφτούμε» είπε οΜπραντάν. «Το θέμα με τις εξαφανίσεις λύθηκε?». «Η ομάδαχάθηκε Λαμπίρνα. Βρέθηκαν τρία πτώματα κάπου κοντά στοδέλτα. Πρέπει να σχηματίσουμε νέα ομάδα» είπε ο Κένζιν.

«Δεν γίνεται να συνεχίσει αυτό άρχοντες μου. Εδω καιδυο φεγγάρια έχουν σημειωθεί δεκαοκτώ φόνοι ξωτικών καιπενήντα εξαφανίσεις. Κάτι συμβαίνει και ελπίζω να είναιδουλέμποροι. Υποσχέσου μου ότι θα στείλεις ομάδα σύντομα.Το γένος των ξωτικών δεν μπορεί να χάσει κι άλλα παιδία της.Ξέρεις την κατάσταση παππού».



Φυσικά και την ήξερε. Ακόμα και ο Κένζιν την ήξερε. Το γένοςτων ξωτικών επέφερε από στειρότητα. Το τελευταίο παιδί είχεγεννηθεί πριν εννέα χρόνια. Τα ξωτικά σιγά μειώνονταν στοναριθμό. «Το ξέρω βασίλισσα. Θα το αναθέσω αύριο κι όλαςστους Θλιμμένους Γελωτοποιούς».

«Μισθοφόρους?» τον ρώτησε ο Κένζιν. «Μισθοφόροιάλλα ικανοί. Αύτη τη στιγμή τους χρειαζόμαστε. Αυτοί οιδουλέμποροι πρέπει να εξαφανιστούν. Εσύ δεν μπορείς ναστείλεις άλλους. Πρέπει να κανείς την αλλαγή μέσα στην πόλησου. Άσε αύτη την αποστολή στα χέρια τους».

«Οι Θλιμμένοι Γελωτοποιοί. Αν κάνουν την δουλειάείμαι εντάξει παππού. Στειλ' τους να τελειώνουμε με αυτό τοπρόβλημα γιατί μπροστά μας έχουμε βαρύ χειμώνα με πολλάπροβλήματα. Επικοινώνησε όταν γυρίσει η κόρη μου από τηναποστολή της».

Η Λαμπίρνα έλυσε το ξόρκι και η μορφή τηςεξαφανίστηκε από τον καθρέφτη. Ο Κένζιν έμεινε λίγο ακόμανα συζητήσει με τον Μπραντάν κάποιες λεπτομέρειες για τηντελετή για να δουν αν είναι τελικά ο Άρχοντας της ΠέμπτηςΚόλασης στο Τρέβαλος και αμέσως μετά ανέβηκε στο άλογοτου και ξεκίνησε για τηνΠόλη τωνΠολεμιστών.

Τεύχος 3 43

trevalos.weebly.com

Μορβ

«Το δάσος είναι γεμάτο με πλάσματα μοναδικά σε όλο τοΤρέβαλος» είπε ο Μασίντ στον Τιτς καθώς προχωρούσανακόμα πιο βαθειά στο σκοτεινό δάσος. Η πυκνή φυλλωσιά δενάφηνε το φως να περάσει και οι ακτίνες του ήλιου δεν έφταναννα τους ζεστάνουν ή να φωτίσουν τον δρόμο τους. Οι μεγάλοικορμοί των δέντρων εμπόδιζαν το βλέμμα τους να πάει μέχρι τοβάθος και έβλεπαν για εκατό περίπου μέτρα μπροστά τους. ΟΜασίντ που ήξερε τους κίνδυνους που έκρυβε αυτό το ιδιαίτεροδάσος είχε βγάλει από το θηκάρι του τη κοντή του λεπίδα που οΧαμουτ ονόμαζε "ξυράφι" έτοιμος για παν ενδεχόμενο.

«Όταν λες μοναδικά?» τον ρώτησε ο σύντροφος του πουακολουθούσε κρατώντας το μικρό στιλέτο που είχε αγοράσειστην Πόλη των Ρειντζερ. «Εννοώ ότι το δάσος αυτό είναιγεμάτο με πλάσματα που δεν πρόκειται να βρεις άλλου. Ταπερισσότερα μπορούν να σε σκοτώσουν με ένα δάγκωμα ή μιανυχιά. Να σε σφίξουν ή να σε φάνε ολόκληρο!». Ο Τιτς είχεεντυπωσιαστεί. Είχε βραδιάσει. Περπατούσαν όλη μέρα αφούείχαν διώξει τα άλογα που τους είχαν πάει μέχρι την παλιάκυνηγητική καλύβα.

Τα χαλάσματα στο ξέφωτο απείχαν ακόμα μια μέρα μετα πόδια. «Το ξέφωτο που πέθανε ο Γκλαντμιλ». Ο Μασίντ είχενα πατήσει το πόδι του στο δάσος Πρόμισκ για πάνω από τρίαχρόνια. Είχε κάνει ένα λάθος την τελευταία φορά. Είχε άπλααποκοιμηθεί στη σκοπιά του. Οι κλέφτες που τους αιφνιδίασανσκότωσαν τον γέρο Γκλάντμιλ που πολέμησε γενναία για νασώσει τον ανεύθυνο μαθητή του.

«Αν κρύβονται κάπου τότε θα είναι εκεί». Το ένιωθε ότιπήγαινε σωστά. Άλλα αργούσαν παρά πολύ πηγαίνοντας με τα



πόδια άλλα ήταν ο μόνος τρόπος για να φτάσουν αθόρυβα καινα αιφνιδιάσουν τους δουλεμπόρους.

Κάλυψαν όση περισσότερη απόσταση μπορούσαν,παρατηρώντας πότε τις στάχτες από κάποιες σβησμένες εστίεςφωτιάς, πότε πατημασιές από ζώα που ο Μασίντ προσπαθούσενα μαντέψει το είδος τους. Όσο προχωρούσε όμως η ώρα τόσοοι συζητήσεις κόβονταν σταδιακά δείγμα του άγχους τους.

Αργά το βράδυ και με τα φεγγάρια να είναι στο ζενίθτους, ο Τιτς βρήκε μια κουφάλα αρκετά μεγάλη για ναξαπλώσουν και οι δυο. Ο Τιτς έκανε την πρώτη βάρδια. Ο ύπνοςτου Μασίντ ήταν ανήσυχος άλλα όταν ξύπνησε για την βάρδιατου δεν ένιωθε κούραση. Άπλωσε τα όπλα του στο πάτωμα καιτα κοίταξε. Είχε πολλά χρόνια να χρησιμοποιήσει τα όπλα τουτόσο συχνά όσο τους τελευταίους μήνες. Ήταν σημαντική ηαποστολή τους. «Άλλα η ζωή της Ναστια ακόμα πιο πολύ».

«Όλοι έχουν χαθεί. Η μητέρα πέθανε όταν ήμουν πέντεκαι ο Χαμουτ εξαφανίστηκε δέκα χρόνια μετά, αφού πέρασεδέκα χρόνια μεθυσμένος για να ξεχάσει. Τι να ξεχάσει? Γιατί ναξεχάσει? Ο Μπραντάν είναι πάνω από όλα ο αρχηγός»σκέφτηκε με πίκρα. «Και τώρα η Νάστια κινδυνεύει να χαθείκαι αύτη».

Έπιασε το "ξυράφι", σκληρό και παγωμένο. Είχε ναχρησιμοποιηθεί δεκαπέντε χρόνια και όμως γυάλιζε στο λιγοστόφως. Οι ιστορίες έλεγαν ότι ο Χαμουτ το χειρίζονταν σαν ναήταν προέκταση του χεριού του.

Πέρασε ώρες σχεδιάζοντας πιθανούς συνδυασμούςκρατώντας στο δεξί χέρι το δόρυ και στο αριστερό το "ξυράφι"ή κρατώντας το, στο δεξί χέρι και στο αριστερό το παλιόστιλέτο.

Ο ήλιος ανέτειλε αλλά το κρύο παρέμεινε τσουχτερό.Έσφιξε τα κορδόνια του αρκουδοτόμαρου που είχε κάνειμανδύα και ξύπνησε τον Τιτς. Ζωστήκαν ο καθένας με τα όπλατους και ξεκίνησαν.

Δεν μιλούσαν καθόλου όμως συγχρόνισαν το βήμα τους

Τεύχος 3 45

trevalos.weebly.com

που πήγαινε όλο και πιο γρήγορα. Δεν έκαναν στάση, δενέφαγαν ούτε ήπιαν μέχρι που έφτασαν λίγο πριν την δύση έξωαπό το τείχος από κισσό που περιέκλεινε τα ερείπια του ναούπου πίστευε ότι θα ήταν μέσα οι δουλέμποροι.

Μερικά μέτρα πριν φτάσουν ο Τιτς μύρισε τον αέρα.«Αίμα» ψιθύρισε. «Εδω είναι» του είπε ο Μασίντ. «Ακούωφωτιά να καίει. Ετοίμασε λίγη εκρηκτική υλη, θαανατινάξουμε το κισσό και θα μπω πρώτος. Έχε έτοιμακουκουνάρια αν είναι πολλοί, αλλά πρόσεχε, μπορεί ναυπάρχουν αιχμάλωτοι σε κλουβιά».

Ο Μασίντ προχώρησε μπροστά έχοντας στο χέρι τοδόρυ. Το τόξο ήταν περασμένο στη πλάτη του και το "ξυράφι"έτοιμο στο θηκάρι του. Με απαλά και αθόρυβα βήματαέφτασαν στον κισσό. Ο Τιτς έβγαλε ένα φλασκί και έριξε λίγεςσταγόνες στα φύλλα. Έβγαλε το τσακμάκι και το άναψε. Ηφωτιά άναψε αμέσως σχηματίζοντας μια μεγάλη στρογγυλήτρύπα στην οποία μπήκε οΜασίντ έτοιμος να σκοτώσει.

Αντί όμως να αντικρίσει κλουβιά και δουλεμπόρους,είδε μπροστά του τρεις σιλουέτες καλυμμένες με μαύρουςμανδύες γύρω από μια φωτιά. Τα πρόσωπα τους δενφαίνονταν. Και οι τρεις όμως γύρισαν και τους κοίταξαν μόλιςάκουσαν τον κισσό να καίγεται.

Ο Μασίντ μπερδεύτηκε. «Δεν είναι εδω», φώναξε στονΤιτς και άκουσε την βρισιά του. Κοίταξε τις τρεις σιλουέτεςαλλά δεν έδωσε πολύ σημασία. Έπειτα κοίταξε γύρω και είδείχνη από καρά που κατευθύνονταν νότιο ανατολικά, προς τηνΣτινξ.

«Είμαστε ηλίθιοι, έπρεπε μα ξεκινήσουμε από κάτωπρος τα πάνω. Θα τους πετυχαίναμε από μπροστά». Κοίταξετις τρεις σιλουέτες. Ο μεσαίος κρατούσε ένα τόξο και τονσημάδευε. Ενστικτωδώς ο Μασίντ έσκυψε, ελάχιστα πριν τομαύρο βέλος περάσει πάνω από το κεφάλι του καικαρφωνόταν στο αναρριχόμενο φυτό. «Είναι στρατιώτες τωνδουλεμπόρων. Κάλυψε με» φώναξε στον Τιτς και έτρεξε



μπροστά. Δεν είχε την πολυτέλεια να τους λυπηθεί. Έπρεπε ναπεθάνουν αμέσως για να τρέξουν πίσω από τα κάρα και ναπρολάβουν την Νάστια πριν την περάσουν από το ποτάμι.

Είχε απόσταση δέκα μέτρα από τους τρεις αντιπάλουςτου. Έπρεπε να απομακρύνει τον ένα για να δώσει χώρο στονΤιτς να χρησιμοποιήσει κάποια από τις δημιουργίες του.Αυτόςμε το τόξο έγνεψε στον δεξιό του και του έδειξε τον Μασίντπου ερχόταν καταπάνω τους. Αμίλητος ο δεύτερος σηκώθηκεκαι κατευθύνθηκε ήρεμα προς τον Μασίντ ενώ ο μεσαίοςέκατσε πίσω στη θέση του.

Ο Μασίντ σήκωσε το δόρυ και το κάρφωσε με όλη τηνδύναμη του στο στήθος του αντίπαλου του που είχε πλησιάσειαλλά δεν έκανε καμία κίνηση να αποφυγή το χτύπημα.

«Είναι ηλίθιος?» σκέφτηκε καθώς τον κάρφωνε αλλά τοδόρυ σταμάτησε χωρίς να διαπεράσει τον στόχο του. Ο Τιτςσυγχρόνως είχε ετοιμάσει μια μπάλα με την εκρηκτική υλη τουκαι την πέταξε με την σφεντόνα προς τους δυο που κάθονταν.Μπορεί η μπάλα να ήταν μικρή αλλά το υγρό που θα τουςέλουζε θα τους προξενούσε σοβαρά εγκαύματα.

Και αυτοί όπως και ο άλλος δεν έκαναν καμία κίνηση νααποφύγουν την μπάλα που έσκασε δίπλα τους ρίχνοντας τοφλεγόμενο υγρό και στους δυο μανδύες που έπιασαν αμέσωςφωτιά.

«Πανοπλία?» αναρωτήθηκε ο Μασίντ και έκανε έναβήμα πίσω και ετοιμάστηκε να αντεπιτεθεί όταν είδε τους δυοάλλους να πιάνουν φωτιά και ήρεμοι να σηκώνονται. Τότε ηφλόγα φούντωσε, πολύ πιο πολύ από ότι μπορούσε να κάνει ημικρή μπάλα του Τιτς. Το σώμα τους καλύφθηκε όλο από φωτιάόμως ούτε κουνηθήκαν ούτε έβγαλαν κάποια κραυγή.

Ξαφνικά η φλόγα έσβησε αφού έκαψε τους μανδύεςτους και άφησε να φανεί το σώμα τους. Το σώμα τους ήτανφτιαγμένο από φωτιά. Το φλογερό κεφάλι τους είχε μόνο έναζευγάρι ματιά από πράσινες φλόγες.ΟΜασίντ έκανε ένα βήμα μπροστά και βγάζοντας το ξυράφι με

Τεύχος 3 47

trevalos.weebly.com

το δεξί το χέρι έκοψε τον ακίνητο αντίπαλο του κατά μήκος τουστήθους. Ο κομμένος μανδύας άφησε να φανεί το σώμα απόκάτω. Δεν ήταν από φλόγα. Σκούρα μαύρη πέτρα κάλυπτε τοφαρδύ στήθος.

Ο αντίπαλος του έβγαλε το μανδύα και τον πέταξε κάτωμε αργές κινήσεις φανερώνοντας ένα πέτρινο μυώδες σώμαενώ το πέτρινο κεφάλι είχε τα ίδια πράσινα φλογερά μάτιαπου είχαν και οι άλλοι δυο.

«Τι...?». Ο Μασίντ έκανε πίσω καταλαβαίνοντας τι είχενα αντιμετωπίσει. «Τιτς πρόσεχε» φώναξε. «ΕίναιΜόρβ». «Τακαταραμένα τι δουλεία έχουν εδω?» απάντησε ο Τιτς αμέσως.Ήξεραν και οι δυο καλά τι ήταν τα Μόρβ. Πλάσματα από τιςεννέα διαστάσεις της Κόλασης που συχνά καλούσαν μάγοι τουαίματος και αιρετικοί κληρικοί για να πολεμήσουν για αυτούς.

Ήταν αρκετά δυνατά και συνήθως τρεις πολεμιστέςχρειάζονταν για να σκοτώσουν ένα. Και αυτοί είχαν απέναντιτους τρία από αυτά. «Έχουμε πρόβλημα» σκέφτηκε ο Μασίντ.Τα Μόρβ μπορούσαν να αλλάξουν την σύσταση του σώματοςτους από πέτρινη σε υγρή και από υγρή σε φωτιά και τοαντίστροφο. Άρα η φωτιά του Τιτς ήταν άχρηστη.«Γαμημένα!» έβρισε ο Τιτς.

«Ρίξε με τη βαλλίστρα» του φώναξε ο Μασίντ αλλάήξερε ότι θα ήταν τελείως άχρηστο. Ήλπιζε όμως να τουςκαθυστερήσει μέχρι να δει τη θα έκανε με αυτόν μπροστά του.Ο πέτρινος κινήθηκε γρήγορα και προσπάθησε να τονχτυπήσει με την σκληρή πέτρινη γροθιά του, αλλά ήταν αργόςκαι ο Μασίντ προσπάθησε να σταματήσει το χτύπημαβάζοντας το "ξυράφι" κόντρα στο πήχη του πλάσματος. Οπήχης όμως μεταμορφώθηκε σε νερό μόλις ακούμπησε τομέταλο, το ξυράφι διαπέρασε χωρίς να σταματήσει τη γροθιάπου παρέμενε πέτρινη και τον χτύπησε στο πρόσωπορίχνοντας τον, στο χώμα. Τα όπλα του έφυγαν από τα χέρια καικύλησαν μερικά μέτρα μακριά στο χώμα.

Ο Μασίντ σηκώθηκε ζαλισμένος αλλά πριν προλάβει νακάνει τίποτα, το Μόρβ τον έπιασε από τον ώμο με τοφλεγόμενο χέρι του.



«Αααα» φώναξε ο Μασίντ και ξαναέπεσε στο χώμακρατώντας τον αριστερό του ώμο που είχε καεί. Μύριζε τηνκαμένη του σάρκα αλλά το μυαλό του παρέμενε με δυσκολίακαθαρό. «Τίποτα. Δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα?»σκέφτηκε. «Ανατίναξε τους» φώναξε στον Τιτς που είχεκολλήσει και κοίταζε τα δυο φλεγόμενα Μόρβ. «Μην δειλιάζειςτώρα Τιτς» φώναξε και σηκώθηκε πριν τον ξανά ακουμπήσει οδικός του αντίπαλος.

Μπροστά του το Μόρβ είχε όλο το σώμα του πέτρινο καιτο αριστερό χέρι φλεγόταν. Ήταν ανατριχιαστικά αμίλητα.Χωρίς στόμα, μάλλον επικοινωνούσαν με τις σκέψεις τους ήκάπως αλλιώς. Ο Μασίντ σηκώθηκε και με κόπο έτρεξε ναπιάσει το ξυράφι. Το αριστερό του χέρι είχε αχρηστευθεί από τοκάψιμο.

Επικρατούσε απόλυτη σιωπή όταν ο Μασίντ άκουσε τονκρότο της έκρηξης από πίσω του. Στράφηκε ενστικτωδώς καιείδε τον κρατήρα που είχε σχηματιστεί εκεί που στέκονταν πρινλίγο τα δυο φλεγόμενα Μόρβ. Τώρα όμως είχαν κινηθεί και τοένα και το άλλο δεξιά και αριστερά αποφεύγοντας την έκρηξη.«Το απέφυγαν Μασίντ. Μπορεί να δουλέψει, το φοβούνται»φώναξε ο Τιτς και άρχισε να τρέχει για να κρυφτεί πίσω απόκάποια πέτρα.

«Πόσα έχεις?» τον ρώτησε οΜασίντ που ετοιμαζόταν ναεπιτεθεί ξανά στο Μόρβ κερδίζοντας χρόνο για να ετοιμαστεί οΤιτς. «Τέσσερις» φώναξε ο Τιτς. «Τόσο λίγες? ΚΑΤΑΡΑ».«Φτάνουν» του φώναξε. «Ξεκίνα».

Ο Τιτς έτρεξε μέσα σε μια πέτρινη πόρτα στο εσωτερικότου μισογκρεμισμένου ναού. Από πίσω του τον ακολουθούσανκαι οι δυο σε μορφή νερού. Κινούνταν γρήγορα αλλά και ο Τιτςτο ίδιο. Έστριψε δεξιά στον σκοτεινό καλυμμένο με αγριόχορταδιάδρομο και είδε έναν γκρεμισμένο τοίχο που έβγαζε πάλι έξω,έτρεξε όσο πιο γρήγορα μπορούσε μετρώντας τα βήματα του,«Ένα, δυο, τρία...». Μέτρησε δώδεκα. Τα Μόρβ είχαν τομέγεθος του Μασίντ. «Άρα θα κάνουν εννέα μέχρι εδω. ΤαΜόρβ έστριψαν και κινήθηκαν προς το άνοιγμα. Ο Τιτς

Τεύχος 3 49

trevalos.weebly.com

μέτρησε μέχρι το τέσσερα και άναψε το φυτίλι, το άφησε κάτωκαι έτρεξε. Σε πέντε δευτερόλεπτα ο μηχανισμός έσκασε κάτωακριβώς από τα πόδια των Μόρβ που το είδαν την τελευταίαστιγμή αλλά δεν πρόλαβαν να το αποφύγουν. Το ένα πρόλαβενα μεταμορφωθεί σε φωτιά και γλίτωσε χωρίς πολλές ζημιές.Στον άλλο όμως έλειπε το ένα χέρι του και σφάδαζε με βουβόπόνο στο χορτάρι.

«Πιάνει» σκέφτηκε ο Τιτς και συνέχισε να τρέχει ενώμια ελπίδα αναγεννήθηκε μέσα του. Μπροστά του οΜασίντ δεντα πήγαινε καλά με τον δικό του αντίπαλο, το δόρυ είχε σπάσεικαι αυτός ήταν ξαπλωμένος στο χώμα με το Μόρβ από πάνωτου έτοιμο να του δώσει την τελευταία γροθιά που θα τονσκότωνε. «Καταραμένε δαίμονα» φώναξε ο Τιτς και έτρεξεπρος τον Μασίντ χωρίς να δει ότι από πίσω του το Μόρβ πουείχε προλάβει να γίνει φωτιά τον είχε πλησιάσει στα δέκαμέτρα.

Ο Μασίντ ήταν ξαπλωμένος στο χώμα και από πάνω τουέβλεπε την πέτρινη γροθιά να έρχεται προς τα πάνω του. Δενμπορούσε να αντιδράσει. Τα κόκκαλα που ήταν σπασμένα απότις πέτρινες γροθιές και τα εγκαύματα από τις φλεγόμενεςχέρια τον έκαναν να μην μπορεί να κουνηθεί.

Κοιτώντας την γροθιά να έρχεται όμως είδε στον ουρανόένα σμήνος από… γεράκια να κατευθύνονται προς το μέροςτους.

Το κρώξιμο τους έκανε το Μόρβ να γυρίσει και δέκαμεγάλα γεράκια, με φτερά κοντά στα δυο μέτρα πλατιά, έπεσανπάνω του σπρώχνοντας το μακριά από τον Μασίντ. Αλλά δέκαέπεσαν πάνω στοΜόρβ που ήταν έτοιμο να σκοτώσει από πίσωτον Τιτς.

Ο Μασίντ δεν μπορούσε να κινηθεί. Άπλαπαρακολούθησε. Το ίδιο έκανε και ο Τιτς που είδε πέντε από ταγεράκια να μεταμορφώνονται σε αρκούδες, έναν τίγρη καιτέσσερις πάνθηρες που σε κάθε πόδι είχαν ένα λαμπερόκόκκινο βραχιόλι.



Τα ζώα ήταν άγρια και τεράστια. Κατακρεούργησαν τοΜόρβ με νυχιές και δαγκωματιές χωρίς να νιώσουν την φλόγατους και κόβοντας το ακόμα και όταν γινόταν νερό. Το Μόρβπέθανε χωρίς να βγάλει ούτε έναν ήχο ενώ οι αρκούδες, οιτίγρεις και οι πάνθηρες έβγαζαν θυμωμένες κραυγές.

Το Μόρβ που ήταν πάνω από τον Μασίντ, πέθαινε καιαυτό από δαγκωματιές των δέκα αρκούδων. Ο Τιτς κοιτούσε μεανοιχτό το στόμα ενώ ο Μασίντ δεν μπορούσε καν να μιλήσειαπό τον πόνο.

Τα είκοσι ζώα μαζεύτηκαν μπροστά από τον Μασίντ καιπήραν την κανονική μορφή τους. Κάποιοι ήταν άνθρωποι,κάποια ξωτικά, μάιντρολ αλλά και από άλλες φυλές, όλοιφορώντας ρούχα από πολύχρωμα φύλλα.

Ένας από τους ανθρώπους, ψηλός και με μαύρα μαλλιά,φώναξε: «Κούπκα, Μρκέιρ, Βάλικτ ξεκινήστε». Οι τρεις πουάκουσαν το όνομα τους υπάκουσαν και σχημάτισαν ένατρίγωνο γύρω από τον Μασίντ απαγγέλλοντας λόγια σε κάποιααρχαία διάλεκτο.

Ο Τιτς τρόμαξε. Κλαδιά βγήκαν από το έδαφος καιτύλιξαν τον Μασίντ σηκώνοντας τον μερικά εκατοστά πάνωαπό το έδαφος κάνοντας τον να σκούζει από τον πόνο.

«Ποιοι είστε?» πήγε να ρωτήσει αλλά ένα χέρι τονακούμπησε στον ώμο και τον έκανε να ηρεμίσει. Μια γυναικείαφωνή του μίλησε: «Ηρέμησε. Ήρθαμε να βοηθήσουμε, αυτοί οιτρεις είναι οι καλύτεροι θεραπευτές μας. Θα τους δώσεις τονχρόνο να θεραπεύσουν τον φίλο σου?». Ο Τιτς την κοίταξε,ήταν ένα καστανόξανθο ξωτικό. Είχε κάτι γαλήνιο και ήρεμοπάνω της. Έγνεψε καταφατικά.

Τα κλαδιά που είχαν καλύψει Μασιντ άρχισαν σιγά ναξεραίνονται καθώς η ζωτική τους δύναμη θεράπευε τασπασμένα κόκκαλα και ανάπλαθε το δέρμα στα καμένα σημεία.Στο τέλος τα κλαδιά ξεράθηκαν τελείως και άφησαν τονΜασίντ στο χώμα πριν αποσυρθούν ξανά κάτω από τη γη.

ΟΜασίντ δεν πονούσε πια, αλλά τα κόκκαλα δεν τα

Τεύχος 3 51

trevalos.weebly.com

ένιωθε ακόμα δικά του. Ένιωθε σαν να είχε κοιμηθεί δέκασυνεχόμενες μέρες και τώρα προσπαθούσε να σηκωθεί.«Ευχαριστώ» είπε σε αυτόν που ήταν μάλλον ο αρχηγός τους.«Είστε Δρυΐδες» του είπε. «Πως βρεθήκατε εδω? Γιατί μαςβοηθήσατε?» ρώτησε καθώς τέντωνε τα άκρα του καιανοιγόκλεινε τις γροθιές για να συνηθίσει τα νέα κόκκαλα του.

«Σε παρακολουθούμε από τότε που μπήκες στο δάσος.Δεν μπορούσαμε να σε αφήσουμε να πεθάνεις Μασίντ. Είσαισημαντικός».

«Σημαντικός? Τι εννοείς?». «Δεν ξέρεις? Δεν σου είπε οΛύκος?» ρώτησε ο άντρας έκπληκτος. «Ο πατέρας? Ο πατέραςχάθηκε εδω και πολλά χρόνια δεν μου είπε κάτι. Τι εννοείςδρυΐδη?». «Είσαι το δοχείο, ο φύλακας. Δεν έχει σημασία πωςλέγεται, θα σου πούμε όταν τελειώσεις αυτό που ήρθες νακανείς. Δεν ήρθες εδω για να σώσεις την φίλη σου?».

«Η Ναστια είναι πιο σημαντική συγκεντρώσου» είπεστον εαυτό σου. «Ναι αλλά έχουν φύγει, προλαβαίνω πρινπεράσουν το ποτάμι?» ρώτησε. «Μόνος και με τα πόδια όχι»απάντησε ένα από τα ξωτικά. «Αλλά με τη βοήθεια μας θα τουςφτάσεις αμέσως. Μάζεψε τα όπλα σου».

Ο Μασίντ πέρασε το μαχαίρι στη θήκη του και το μικρόσπαθί στο θηκάρι. Το δόρυ είχε σπάσει. «Δεν έχεις απέναντισου απλούς δουλέμπορους. Πρέπει να προσέχεις. Ο αντίπαλοςσου είναι δαίμονας και είναι δυνατός. Πάρτε αυτά» τους έδωσεαπό δυο βραχιόλια κόκκινα σαν αυτά που φορούσαν ότανπολεμούσαν τα Μόρβ.

«Φορέστε τα όταν θα πολεμάτε δαίμονες, θαβοηθήσουν» είπε το ξωτικό. Ο Μασίντ τα πήρε και τα έβαλε σεμια τσέπη στο δεξί μηρό.

«Πως θα πάμε εκεί που είναι ο δαίμονας?» ρώτησεέτοιμος να φύγει. «Θα ταξιδέψετε μέσα από τα δέντρα» είπε ηξωτικογυναίκα που στέκονταν δίπλα από τον Τιτς.

ΟΜασίντ είχε ακούσει για αυτό το ξόρκι των Δρυίδων.Μπορούσαν να μεταφερθούν μέσα από ένα δέντρο σε ένα άλλο



οπουδήποτε μέσα στο δάσος. Ήταν ένα ξόρκι που απαιτούσεπολύ ενέργεια. «Γιατί να την σπαταλήσουν για μας?»αναρωτήθηκε αλλά αυτή ήταν μία απο τις δεκάδες ερωτήσειςπου ανέβαλε για πιο μετά.

Οι δρυΐδες τους οδήγησαν έξω από το ξέφωτο, στηνκουφάλα ενός αρχαίου έλατου. Τους έβαλαν μέσα στη κουφάλακαι σχημάτισαν ένα κύκλο γύρω από το δέντρο. Ο άνθρωποςτον πλησίασε. «Μασίντ έχεις την δύναμη να σώσεις την φίλησου, το ξέρω. Προσευχήσου στη Νοκία και θα σε βοηθήσει».

«Δεν προσεύχομαι σε κανένα. Αν ο δαίμονας πείραξεέστω και μια τρίχα από το κεφάλι της θα το μετανιώσει». «Χα!Μεγάλα λόγια από κάποιον που παραλίγο να πεθάνει πριν λίγοαλλά μου αρέσουν» είπε εύθυμα ο δρυΐδης. «Σώσε τη φίλη σου,πάνε στην Παντάρια και ολοκλήρωσε την αποστολή σου, μάθεαυτά που έχει να σου πει η Λαμπίρνα για την μητέρα σου καιέπειτα έλα να μας βρεις». «Αυτοί ξέρουν παρά πολλά»σκέφτηκε οΜασίντ. «Σας ευχαριστώ» είπε τελικά.

«Είθε η Νοκία να ευλογεί τα βήματα σας» είπε ο δρυΐδηςκαι γύρισε στον κύκλο. Οι φωνές των Δρυίδων ακουστήκανμελωδικές και οΜασίντ με τον Τιτς τηλεμεταφέρθηκαν.

Τεύχος 3 53

trevalos.weebly.com

Πες το ξανά?

Είχαν σταματήσει λίγο πριν περάσουν την μεγάληγέφυρα και το ποτάμι, η Στινξ, φαινόταν μακριά αφρισμένο καιθυμωμένο καθώς είχε φουσκώσει από τα νερά. Δεν περίμενε ναείναι ζωντανή κι όμως ήταν. Και οι τρεις τους είχαν πιαστείαιχμάλωτες από το πλάσμα που αντιμετώπισαν στο ξέφωτο.Για κάποιον λόγο που η Νάστια δεν ήξερε, έπιανε αιχμάλωταξωτικά και τα είχε κλειδωμένα σε καράκλουβια που έσερναν οιδαίμονεςΜόρβ.

Η Νάστια ήταν στο ίδιο κλουβί με την Κάλιανιτ, τοόμορφο χάφλινγκ Ρειντζερ και την Γκότιθ την πολεμίστρια. Οδαίμονας είχε σφάξει την μίση ομάδα της και αυτές τιςκλείδωσε αφού τις έριξε αναίσθητες μέσα σε δευτερόλεπτα.

Στην αρχή η Νάστια νόμιζε ότι ήταν δουλέμπορος,πράγμα που δεν είχε νόημα, γιατί δεν καταλάβαινε γιατίκάποιος με την δύναμη αυτού του δαίμονα να δουλεύει ωςδουλέμπορος. Ο δαίμονας ήταν ανατριχιαστικός. Τον έβλεπε νασκοτώνει ευλαβικά ένα ξωτικό την ημέρα και να αλείφει τοαίμα πάνω στις λεύκες του τρίχες που σηκώνονταν όρθιες σανκεραίες. «Ίσως μας κρατεί για να μας σκοτώσει έπειτα»πρότεινε η Κάλιανιτ.

«Ίσως» απάντησε η Νάστια, άλλα δεν το πίστευε πολύ.«Αν ήθελε μόνο αυτό δεν θα μας μάζευε σε κλουβιά. Έτσι χάνειτη χαρά του κυνηγιού». Τίποτα δεν συγκρινόταν με το αίσθηματου να πιάνεις το θήραμα σου. Η Νάστια ήταν καλή κυνηγόςκαι το ένιωθε. Αυτός όμως έχει εδω εικοσιένα ξωτικάφυλακισμένα. Κάτι δεν κολλούσε.

Τα βράδια το παράξενο καραβάνι σταματούσε και ταΜόρβ σχημάτιζαν ένα κύκλο με τα κάρα. Τους πετούσαν από



ένα καρβέλι μπαγιάτικο ψωμί στο κάθε κλουβί και γύριζαν στιςθέσεις σκοπιάς τους.

Αυτά τα απρόσωπα πλάσματα την ανατρίχιαζαν, άλλατα Μόρβ και η πείνα ήταν τα μικρότερα προβλήματα τους.Μπορούσαν να συνομιλούν μεταξύ τους, άλλα αν μιλούσανδυνατά ένα Μορβ ερχόταν και χτυπούσε με την πέτρινη γροθιάτου τα πλάγια του κάρου. Το τι θα έκανε αν συνέχιζαν ναμιλούν δεν το ήξεραν, κανείς δεν τολμούσε να μιλήσει δυνατάκαι φοβισμένοι άπλα περίμεναν.

Ο δαίμονας που είχαν αντιμετωπίσει, συχνά έλειπε άλλαεκείνο το βραδύ ήταν εκεί, καθισμένος σε ένα κορμό μερικάμέτρα έξω από τον κύκλο των κάρων. Ήταν αρκετά κοντά τηςγια να μπορέσει να τον παρατηρήσει.

Ήχοι από οπλές ακουστήκαν μέσα στη νύχτα. Οδαίμονας της είχε γυρισμένη την πλάτη. Ήταν αρκετά αργά καιη Κάλιανιτ είχε κοιμηθεί το ίδιο και η Γκότιθ που γενικά δενμιλούσε πολύ άλλα και όλοι όσοι μπορούσε να δει ήτανξαπλωμένοι.

Ο καιρός ήταν καλός, πρώτη φόρα εδω και τρεις μέρες.Δεν φυσούσε και δεν έκανε φασαρία κανένα από τα πουλιά θαέπρεπε να ζει στα δέντρα τριάντα μέτρα μακριά και πίσω τους.Η Νάστια ξάπλωσε και έκανε πως κοιμόταν καθώς το άλογοερχόταν σιγά σιγά. Με φόντο τις παρυφές του δασούς, είδε τονκαβαλάρη.

Ψήλος και με ανοιχτές πλάτες, ασημένια μαλλιά πουέπεφταν ίσια στους όμως του και με μωβ μανδύα πάνω από τονασημένιο θώρακα του. «Κάποιος ιππότης» σκέφτηκε η Νάστια,«ίσως το αφεντικό του. Αν πει κάτι ίσως καταφέρω να αφήσωένα μήνυμα για αυτούς που θα μας αναζητήσουν… Αν μαςαναζητήσουν». Έδιωξε τις απαισιόδοξες σκέψεις καιπροσπάθησε να ακούσει.

Μπροστά της ο ιππότης ξεπέζεψε από το άλογο του, πουκαι αυτό ήταν καλημένο με μωβ ύφασμα και είπε στονδαίμονα: «Ζάχαρι, σε αναζητώ εδω και δυο μέρες. Καλύπτειςτα ίχνη σου καλά, άλλα αφήνεις στοιχεία πίσω. Πως περνάς

Τεύχος 3 55

trevalos.weebly.com

μακριά από την κόλαση σου?».«Νίθριλ. Χαίρομαι που σε βλέπω. Πως και από αυτά τα μέρη?Τυχαία συνάντηση ή ο Λαχ σε έβαλε να με βρεις?».

«Λαχ?». Η Νάστια δεν ήξερε κανένα ζωντανό με τοόνομα Λαχ. Κανένας δεν ονομαζόταν έτσι στα εδάφη τηςσυμμαχίας.

«Είναι αλήθεια ότι με έστειλε ο βασιλιάς μου. Σουέχουμε μια πρόταση». Ο ιππότης έκατσε δίπλα του λες και ήτανφίλοι. Η Νάστια πρόσεξε ότι ο ιππότης με το όνομα Νίθριλήταν σφιγμένος, έτοιμος να αντιδράσει. «Άρα δεν είναι τοαφεντικό άλλα μεταφέρει μια πρόταση από τον βασιλιά Λαχ».Η Νάστια έστυψε το μυαλό της άλλα δεν θυμόταν σε πιο από ταελευθέρα βασίλεια περά του πόταμου υπήρχε βασιλιάς Λαχ.

«Έχω δικά μου σχέδια, νομίζω ότι έκανες τζάμπα κόπονα έρθεις μέχρι εδω» είπε ο δαίμονας σχεδόν ανέμελα. «Καιεγώ και ο βασιλιάς ξέρουμε τα σχέδια σου» του είπε οπαράξενος ιππότης. «Μου τα φανέρωσες όταν σε κάλεσα. Είχεςπει ότι θα μαζέψεις τα αδέλφια σου. Αντ’ αυτού μαζεύειςξωτικά. Να υποθέσω ότι θα κανείς την τελετή για να φέρεις καιτους υπολοίπους?».

«Μαζεύει ξωτικά για να κάνει τελετή» σκέφτηκε μετρόμο η Νάστια. «Θα γίνουμε γαμημένη θυσία???».

«Είσαι κοντά Πάλλαντιν...». «Πάλλαντιν?»αναρωτήθηκε η Νάστια. «Μα φυσικά! Ο Πάλλαντιν του Πάγου.Έχει να εμφανιστεί εδώ και χρόνια. Τι κάνει εδω?». «... άλλαδεν είναι αυτός ο σκοπός μου. Όχι ο αρχικός τέλος πάντων»απάντησε ο Ζάχαρι χαμογελώντας κάτω από τη μάσκα που δενέβγαζε πότε.

«Και ποιον σκάφτεσαι να φέρεις πρώτο?» ρώτησε οΠάλλαντιν. «Ο Γκάριμπα συνεργάζεται με εμάς ήδη,φαντάζομαι μιλήσατε. Και ο Νούκχαρι είναι εξαφανισμένοςενώ η Βαλίνα καλοπερνάει».

Ο Ζάχαρι φάνηκε νευριασμένος. «Όταν τους δώσω νακαταλάβουν πιο είναι το θέλημα του Πατέρα θα αφήσουν όλοιτους τις ασήμαντες ασχολίες τους. Ξέρεις πρέπει να



αναρωτηθείς. Είσαι πιστός στον βασιλιά σου ή στον θεό σου?Όταν έρθει η ώρα να επιλέξεις τι θα κανείς?».

«Αύτη η ώρα δεν θα έρθει ποτέ δαίμονα. Ο Λαχ αςΓκουλ είναι πιστός υπηρέτης του Μάνγκολ και θα ανταμειφτείόταν καταφέρει να τον φέρει πίσω στο Τρέβαλος».

«Φαίνεσαι αρκετά σίγουρος. Αρκετά σίγουρος ότι ο Λαχας Γκουλ ξέρει πως θα φέρει τον Πατέρα εδω. Πως ξέρει τονσωστό τρόπο». Η Νάστια είχε μείνει άναυδη και δεν μπορούσενα χωνέψει όλα όσα άκουγε. «Με έχουν καταλάβει και μεδουλεύουν? Όχι αδύνατο. Λαχ ας Γκουλ και Μάνγκολ? Τιγίνεται εδω?».

«Είναι δίκη σου απόφαση Νίθριλ. Και η ώρα τηςεπιλογής θα έρθει σύντομα. Τώρα για να τελειώνουμε τι θες?Έχω σκοπό να φέρω τον Γκλο`Ρ».

«Μάλιστα... τον μεγάλο αδελφό. Θα φέρεις κατευθείαντον εγκέφαλο από το την όγδοη κόλαση. Και γιατί δεν φέρνειςτον Γκούρικ από την τρίτη? Έχεις γύρω στα είκοσι ξωτικά, θασου φτάσουν για να τον φέρεις. Έχουμε και εμείς γύρω σταείκοσι ακόμα αιχμάλωτα. Ενώ για τον Γκλο`Ρ θα χρειαστεί νακυνηγάς για μήνες».

«Δηλαδή θες να μου πεις να φέρω τον Γκούρικ αντί τουΓκλο`Ρ? Γιατί το ζητάει ο βασιλιάς αυτό από μένα? ΟΓκάριμπα μου είπε ότι θα τον καλούσατε μονοί σας».

«Οι ετοιμασίες για την θυσία στράβωσαν την τελευταίαστιγμή. Οι ηλίθιοι Ταύροι νομίζουν ότι ο Γκούρικ είναι οδημιουργός τους. Τον λατρεύουν σαν θεό τους τα ηλίθια ζώα. Οπόλεμος που θα ξεκινούσε ο αρχηγός τους δίπλα ακριβώς απότην λίμνη Ζαφτ, την πύλη για την τρίτη κόλαση θα γέμιζε απότο αίμα των πολεμιστών της Συμμαχίας και των ταύρων όσοεμείς κάναμε ακούραστα την τελετή για να φέρουμε τονάρχοντα της τρίτης κόλασης». Η Νάστια έμεινε με το στόμαανοιχτό. Αυτές οι πληροφορίες έπρεπε να φτάσουν κάπως στααφτιά του αρχηγού. «Κατάρα κατάρα κατάρα. Αζιζ σεπαρακαλώ βοήθησε με» προσευχήθηκε.

Τεύχος 3 57

trevalos.weebly.com

«Τώρα όμως αυτό χάλασε αφού ο αρχηγός έχασε τηνθέση του και τον νέο δεν προλαβαίνουμε να τον προσεγγίσουμεέγκαιρα. Αυτό που σου ζητάμε είναι να σε βοηθήσουμε ναφέρεις τον Γκούρικ δίνοντας σου τα μέσα για να κάνεις άμεσατην τελετή και εσύ να μας βοηθήσεις δημιουργώντας τονκατάλληλο αντιπερισπασμό για να κάνουμε και εμείς τηνπρώτη μεγάλη μας κίνηση. Και έπειτα σκέψου...».

«Νίθριλ ζητάς από μένα να κάνω την βρώμικηδουλειά?» τον διέκοψε ο δαίμονας. «Η ιδέα σου είναι καλήάλλα προτιμώ να φέρω τον μεγάλο αδελφό πρώτα. Έπειτα ίσωςνα βοηθούσα να έρθει και ο Γκούρικ. Τώρα έχω τα εφόδια γιανα κάνω την τελετή, ή μάλλον θα τα έχω σε έναν με δυο μήνες.Και δεν σου κρύβω το κυνήγι μου αρέσει. Να μην τοδιασκεδάσω?». «Σιχαμένε μπάσταρδε» σκέφτηκε η Νάστιασφίγγοντας τα δόντια της.

«Δηλαδή δεν μπορώ να σε κάνω να αλλάξεις γνώμη?».«Νομίζω πως όχι Πάλλαντιν. Αν κάτι αλλάξει θα έρθω σε

επικοινωνία. Στην τελική μου προτείνεις εύκολο αίμα» γέλασεδυνατά. Η Νάστια είδε τον Πάλλαντιν να σηκώνεται. Τοπρόσωπο του είχε σκληρύνει. «Ζάχαρι, ο σκοπός μας είναικοινός. Εσύ φέρνεις τα αδέλφια σου και παιδία του Μάνγκολεδω και εμείς προετοιμάζουμε το έδαφος για να βρει, ότανέρθει, τη χώρα δική του. Θα μπορούσαμε να βοηθάμε ο έναςτον άλλο λίγο πιο πολύ».

Έκανε μερικά βήματα προς το άλογο του. Ανέβηκεπηδώντας και έκατσε πάνω στη καφέ σέλα.

Η Νάστια ξαπλωμένη τον κοίταξε στα μάτια. Ήτανμάλλον γοητευτικός και μυστηριώδης. «Είναι στην τελική, ομόνος Πάλλαντιν που πρόδωσε το Τάγμα. Τι να τον έκανε νααλλάξει πίστη». Είχε απορροφηθεί για μερικά δευτερόλεπτακοιτώντας τον Πάλλαντιν και το σκοτεινό δάσος από πίσω του.Τότε το είδε.

Η κουφάλα ενός πλατιού πεύκου άνοιξε και στη μέσηδημιουργήθηκε μια μεγάλη κουφάλα. Από μέσα βγήκαν δυο



σιλουέτες. Στην αρχή δεν κατάλαβε ποιοι ήταν, άλλα μετά τουςαναγνώρισε.

Και με την αναγνώριση ήρθε και η ελπίδα. Και μετά τηνελπίδα ο τρόμος. «Μασιντ! Τι κανείς εδω? Μασιντ... δεν έχειςελπίδα θα πεθάνεις» σκέφτηκε τρομοκρατημένη καθώς έβλεπετην φιγούρα του παιδικού της φίλου δίπλα στον κοντό γνώμο.

Τεύχος 3 59

trevalos.weebly.com

Μάχη δίπλα στο ποτάμι

Λιγότερο από ένα δευτερόλεπτο. Τόσο τους πήρε για ναμεταφερθούν από το δέντρο του ξέφωτου μέχρι το δέντρο στηνάκρη του δάσους. Ένα δευτερόλεπτο για να εμφανιστούναπέναντι από άμαξες που έσερναν από πίσω κλουβιά μεβρώμικα εξαθλιωμένα ξωτικά. «Και την Ναστια» σκέφτηκε.

Εμφανιστήκαν αθόρυβα. Απέναντι του είδε ένανάνθρωπο ντυμένο στα μωβ να σηκώνεται και να ανεβαίνει στοάλογο του. Μιλούσε με ένα πλάσμα που δεν ήταν άνθρωπος.Δεν ήταν κάτι που είχαν ξανάδει.

Για λίγο ήταν εκτεθειμένοι και για αυτό έπεσαν σταγόνατα, για να κρυφτούν από το ψήλο χορτάρι που φύτρωνεμέχρι την εκβολή του ποταμού.

«Ελευθέρωσε όλους τους αιχμάλωτους. Και μετά έλα ναμε βοηθήσεις» είπε ο Μασιντ στον Τιτς και του έδωσε το ένααπό τα βραχιόλια που του είχαν δώσει οι δρυΐδες.

Ο Τιτς το φόρεσε και αμέσως έλαμψε πορτοκαλί. «Θακάνω γρήγορα. Άντεξε» του είπε και έφυγε αθόρυβα προς τααριστερά με σκοπό να πάει πίσω από τα κάρα.

Ο Μασιντ φόρεσε το βραχιόλι και σηκώθηκε. Είχεαπέναντι του πολλά Μόρβ, έναν ιππότη και ένα πλάσμακαλυμμένο με λεύκες τρίχες και μάσκα που έκρυβε τα μάτιατου.

«Ώρα να τραβήξω την προσοχή». Ο Μασιντ σηκώθηκε.«Μα τα δυο φεγγάρια...», φώναξε προς τον καβαλάρη και τοπλάσμα, «είσαι άσχημος σαν νεογέννητο ποντίκι» φώναξε στονδεύτερο. «Είμαι ο Μασιντ και ήρθα εδω για να ελευθερώσωτους αιχμάλωτους σου».

Ο άνθρωπος και το πλάσμα στραφήκαν προς το μέρος



του. Φαίνονταν και οι δυο ξαφνιασμένοι. Ένα χαμόγελο άρχισενα σχηματίζεται στον άνθρωπο.

«Θα σε αφήσω να κανονίσεις τον καλεσμένο σουΖάχαρι. Ξέρεις την πρόταση μου, επικοινώνησε αν αλλάξειςγνώμη. Ελπίζω να μπορείς να τα βγάλεις πέρα μόνος σου μεαυτόν». Αφού είπε αυτά γύρισε και έφυγε προς τα νότια ενώστον μικρό καταυλισμό άρχισε να ακούγεται σούσουροαναταραχής.

Το πλάσμα που ονομαζόταν Ζάχαρι σήκωσε το κεφάλιτου και μύρισε τον αέρα. «Χμ... Μάλιστα. Έχεις περίεργο αίμαμισοξωτικό. Και πιο περίεργο μυαλό. Αλήθεια πιστεύεις ότι θαεμφανιστείς εδω μπροστά μου, στον άρχοντα της ΠέμπτηςΚόλασης, μόνος και θα βγεις ζωντανός?».

«Πέμπτη κόλαση? Δεν το ήξερα αυτό Ζάχαρι», τουαπάντησε ο Μασιντ νιώθοντας ένα κύμα πανικού. «Δεν έχειόμως σημασία, ήρθα εδω για να σκοτώσω. Στείλε μου τατσιράκια σου».

«Χαχα! Ωραία τα λες άγνωστε. Αν καταφέρεις ναπεράσεις από τα Μόρβ θα έχεις την προσοχή μου. Μέχρι τότεθα αράξω σε αυτό το δέντρο. Φσσστ» σφύριξε με τη γλώσσατου και οι δαίμονες που είχαν μαζευτεί πίσω του με μορφήπέτρας ή νερού άρχισαν να προχωράνε προς το μέρος του.

«Έχω μαζί μου τον αιφνιδιασμό» σκέφτηκε ο Μασιντφορώντας το βραχιόλι των Δρυίδων. «Ένα κόψιμο αρκεί.Νομίζουν ότι είναι άτρωτα, αυτή είναι η αδυναμία τους. Θαείναι εύκολο αν προσέχω. Άπλα βιάσου Τιτς».

Έκανε ένα βήμα μπροστά και έβγαλε το ξυράφι με τοαριστερό του χέρι. Έπιασε και το ακόντιο με το δεξί καιετοιμάστηκε να τρέξει.

Μπροστά του δυο Μόρβ σε υγρή μορφή πλησίαζαν καιαπό πίσω τους άλλα δέκα σε πέτρινη και υγρή.

Είχε δίκιο. Ήταν απρόσεκτα. Ο Μασιντ πλησίασε τοαριστερό και το κάρφωσε στο πλευρό με το δόρυ. Ο δαίμοναςδεν έκανε καν την προσπάθεια να το αποφύγει. Το δόρυ

Τεύχος 3 61

trevalos.weebly.com

χώθηκε βαθιά στο υγρό κορμί του και ο δαίμονας έπεσε κάτωσφαδάζοντας.

Ο Μασιντ είχε χτυπήσει θανατηφόρο σημείο. «Έναχτύπημα στον καθένα και γρήγορα πριν το καταλάβουν».

Κοίταξε τα δέκα Μόρβ που έρχονταν κατά πάνω του καιόρμησε με ένα ουρλιαχτό στη μάχη.

Ο Τιτς άκουγε φωνές και ήχους συμπλοκής, άλλα δενσηκώθηκε να κοιτάξει. Ήταν δέκα μόνο μέτρα μακριά από τοπρώτο κάρο κλουβί. Μέσα μπορούσε να δει γύρω στα δέκαεξαθλιωμένα ξωτικά. Δεν μπορούσαν να βοηθήσουν ακόμα καιαν τα ελευθέρωνε. Έπρεπε να ανοίξει τα κλουβιά όσων θα τουςβοηθούσαν πρώτα.

Όλοι είχαν στραμμένο το βλέμμα τους στη μάχη καικάποια μουρμουρητά εκπλήξης ακούγονταν ανά στιγμές. Πήγενα προσπεράσει το κάρο.

«Όχι!» σκέφτηκε θυμωμένος και σταμάτησε. «Όχιτώρα. Σήμερα θα τους σώσουμε όλους». Έκανε τα υπόλοιπαβήματα μέχρι την κλειδαριά και έχισε πάνω της λίγη από τηνεκρηκτική ουσία του. Έβγαλε το τσακμάκι και την άναψε. Τουγρό γρήγορα πήρε σκουροκόκκινο χρώμα, σαν κεραμίδι τοκαλοκαίρι και έλιωσε αθόρυβα την κλειδαριά.

«Πσσστ» έκανε σιγά. Τα ξωτικά γύρισαν έκπληκτα. «Τικοιτάτε? Πάρτε δρόμο και ήσυχα. Να ανοίξω και τους άλλουςχωρίς να με καταλάβουν».

Τα ξωτικά σιγά σιγά άρχισαν να βγαίνουν. «Σεευχαριστούμε» ακούγονταν από κάθε ένα που έβγαινε. «Ποιοείναι το όνομα σου γνώμε?» ρώτησε το τελευταίο που βγήκε,ένα κοντό και γέρικο, ασπρομάλλικο ξωτικό. «Τιτς. Και αυτόςεκεί είναι οΜασιντ...».

«Τιτς» άκουσε το όνομα του από κάπου αριστερά του.Κοίταξε απότομα. «Εδω στο κλουβί ρε Τιτς. Η Νάστια είμαι.Άντε μην αργείς».

Ο Τιτς κινήθηκε γρήγορα. Μέσα στο κλουβί είδε τις τρεις



πολεμίστριες. Έριξε το υγρό και το άναψε. Η κλειδαριά έλιωσεκαι έπεσε στο χορτάρι με ένα κούφιο γδούπο. «Ωραία αυτές θαβοηθήσουν» σκέφτηκε.

Η Ναστια βγήκε έξω πρώτη. «Έχεις κανένα όπλο?Χρειάζεται βοήθεια» είπε αναστατωμένη. Ο Τιτς έβγαλε τομαχαίρι του και τις το έδωσε. Πριν το πιάσει καλά καλά, ηΝαστια στράφηκε προς τον Μασιντ που ο Τιτς τον έβλεπε απόπίσω της. Είχε μόνο δυο απέναντι του και το λευκό πλάσμα πουονομαζόταν Ζάχαρι ήταν καθισμένο και περίμενε.

«Περίμενε» της φώναξε ο Τιτς και αύτη σταμάτησε.«Φόρα αυτό» είπε και της πέταξε το βραχιόλι. Είδε τηναπορημένη φάτσα της. «Μην ρωτάς, φόρα το».

Ο Τιτς την είδε να το περνάει στον καρπό της ενώ απόπίσω της ο Μασιντ έριχνε νεκρό ακόμα ένα και ετοιμαζόταν νασκοτώσει και το τελευταίο.

Τότε είδε την σιλουέτα του Ζάχαρι να εξαφανίζεταιαφήνοντας μια στήλη καπνού στη θέση του και να εμφανίζεταιπίσω από τον Μασιντ. Αυτός δεν είχε καταλάβει τίποτα. ΟΖάχαρι σήκωσε τη μακριά κυρτή λεπίδα του και τον έκοψεκαταμήκος της πλάτης του.

Ο Τιτς δεν έβγαλε μιλιά καθώς η κραυγή του Μασιντακούστηκε μέχρι τον ουρανό και έπεσε στα γόνατα.

Καυτό σαν γλώσσα δράκου, το μαχαίρι χάραξε τηνπλάτη του Μασιντ από τη μέση δεξιά μέχρι τον αριστερό ώμο.Τα ματιά του θόλωσαν από τα δάκρια και η αναπνοή τουκόπηκε.

«Ππως?». Πριν ένα λεπτό ήταν εκεί. Στο κούτσουρο.Τον έβλεπε. «Αααα» φώναξε πάλι. Τον τραβούσε από τημακριά κοτσίδα να σηκωθεί.

«Μυρίζω περίεργο αίμα μέσα σου... μισοξωτικό» είπεκαι τον βάρεσε στο πρόσωπο. «Έχεις δυνατότητες που κρύβεις.Ξύπνα και πολεμά σαν άντρας» τον πρόσταξε.

ΟΜασιντ σκούπισε τα μάτια του με το πίσω μέρος της

Τεύχος 3 63

trevalos.weebly.com

παλάμης του. Ρούφηξε τη μύξα του και έφτυσε. Αίμα. Άφησεκάτω το δόρυ και έπιασε το μαχαίρι με το αριστερό και τοξυράφι με το δεξί.

Έκανε δυο βήματα με δυσκολία και προσπάθησε να τονπετύχει στα πλευρά. Με ένα αέρινο βήμα ο δαίμονας τοαπέφυγε και τον έκοψε στο μπράτσο. Τα όπλα του, οι δυομαυροκόκκινες λεπίδες που είχαν την λαβή τους ακριβώς στημέση, ήταν ιδανικές για τις κυκλικές κινήσεις που έκανε οταλαντούχος κυνηγός του αίματος.

Ο Μασιντ πονούσε και ούρλιαζε. Η οργή του τον έκανεακόμα πιο απρόσεκτο και τελικά κατέληξε στα γόνατα μεανοιχτές πληγές που έσταζαν κόκκινο πηχτό αίμα. Η μάχη πήρελιγότερο από πενήντα δευτέρα. «Αυτό ήταν. Ελπίζω ο Τιτς ναέκανε τη δουλειά του. Συγνώμη Νάστια».

Σήκωσε το κεφάλι του και κοίταξε τον μασκοφορεμένοδαίμονα να σηκώνει τη λεπίδα έτοιμος για το τελευταίοχτύπημα.

Από κάπου άκουσε το γάβγισμα ενός σκύλου. Τρέξιμοκαι...

Ο δαίμονας ούρλιαξε και τέντωσε το κορμί του. Γύρισεαπότομα και ο Μασιντ είδε τη Ναστια να στέκεται από πίσω μεένα μαχαίρι στο χέρι που έλαμπε στη λάμψη του πορτοκαλιούβραχιολιού. «Στο χρωστούσα μπάσταρδε» την άκουσε ναφωνάζει και να τον ξανά μαχαιρώνει. Αυτό που μαχαίρωσεήταν όμως ένα σώμα από καπνό.

Ήταν γρήγορος. Εξαφανίστηκε και εμφανίστηκε απόπίσω της. Την κλώτσησε και την έριξε κάτω. Πήγε από πάνωτης βαριανασαίνοντας και της έσφιξε το λαιμό σηκώνοντας τηνστον αέρα. Η Ναστια κουνούσε τα ποδιά ανήμπορη καιπροσπαθούσε να ανοίξει τη λαβή που την έπνιγε.

Ο Μασιντ κοιτούσε άπραγος και άκουγε τους αγωνιώδηςήχους που έβγαζε με το ζόρι. «Πόσες φορές θα σωθώ από τοθάνατο?». Κοίταξε τη Ναστια. «Έχει κάποιο νόημα ναξανασηκωθώ?».



«Κάνε κάτι πεθαίνει» άκουσε από κάπου τη φωνή του Τιτς. ΟΜασιντ ξύπνησε. «Μια τελευταία φορά» σκέφτηκε καιβυθίστηκε στην ανάμνηση του Γκλαντμιλ.

«Σκέψου καλά τον κύκλο...» του έλεγε. «...δώσε του ζωήσιγά σιγά μέσα στο μυαλό σου. Δες το να παίρνει μορφή και ναγίνεται κομμάτι σου. Το νιώθεις? Ωραία. Τώρα άστο να τραφεί»

Ο Μασιντ το άφησε. Ένιωσε όλη τη δύναμη του νααποστραγγίζεται μονομιάς και το ένιωσε το έδαφος να σειέταικαθώς το ξόρκι του έπαιρνε μορφή.

Ένα τεράστιο αγκάθι τριαντάφυλλου. Αυτό είχε σκεφτεί.Το αγκάθι πετάχτηκε από το έδαφος και κάρφωσε τον δαίμοναπου άφησε τη Ναστια και σηκώθηκε στον αέρα καρφωμένοςστη μύτη του τεράστιου αγκαθιού. Έμεινε εκεί καρφωμένος καιακίνητος με αίμα να στάζει πάνω στο καφέ ξύλο.

Ο Μασιντ έπεσε κάτω χωρίς να μπορεί να κουνήσειτίποτα άλλο εκτός από τα μάτια του. «Χεχε βρωμιάρη! Σεγάμησα» έβηξε δυνατά και ένιωσε το σώμα του να πονάειολόκληρο.

Τα αυτιά του άρχισαν να βουίζουν. «ΝΤΑΜ ΝΤΑΜΝΤΑΜ». Άκουσε από μακριά. «Ακούω και τύμπανα τώρα?».

«Νομίζεις ότι θα με σκοτώσεις έτσι?» άκουσε την φωνήτου δαίμονα από πάνω του.

Άνοιξε τα μάτια και είδε έντρομος το δαίμονα ναστέκεται από πάνω του με μια τρύπα στο στήθος που έκλεινεαπό λεύκες ίνες που σχηματίζονταν μέσα της κλείνοντας τηνπληγή.

«ΝΤΑΜ ΝΤΑΜ ΝΤΑΜ».«Είμαι ο Άρχοντας της Πέμπτης Κόλασης. Δεν θα

πεθάνω σε αυτό το σκατόκοσμο» φώναξε φτύνοντας. «Ψόφατώρα».

ΟΜασιντ δεν μπορούσε να κινηθεί. Είδε τη λεπίδα να

Τεύχος 3 65

trevalos.weebly.com

έρχεται κατά πάνω του. Έκλεισε τα μάτια του και περίμενε τηπαγωμένη λεπίδα του θανάτου.

Η λεπίδα όμως δεν έφτασε πότε. «Τι?» Ο Μασιντ άνοιξετο ένα μάτι. Από πάνω, αντί για τον δαίμονα, είδε ένα γνώριμοπρόσωπο.

Σκούρα μαλλιά και μεγάλη πλατιά μύτη, παιχνιδιάρικαμεγάλα μάτια και αυτό το ηλίθιο χαμόγελο.

«Μασιντ... Πόσο χαίρομαι που σε βλέπω» άκουσε.ΟΜασιντ έμεινε άφωνος. «Εσύ. Γιατί εσύ?».Από γύρω άκουσε γέλια, κουδούνια και τύμπανα να

χτυπάνε.«Αυτό δεν το περίμενα... οι θλιμμένοι γελωτοποιοί»

κατέληξε. «Γιατί γαμώ το? Γιατί εσύ?» φώναξε.«Ε σκάσε πια» του απάντησε αγανακτισμένος αυτός που

καθόταν στα γόνατα πάνω από το κεφάλι του και του έδωσεμια δυνατή γροθιά που έριξε τονΜασιντ λιπόθυμο.

«Νόμιζα ότι θα χαιρόσουν που με έβλεπες να σώνω τοτομάρι σου, ξανά» χαμογέλασε νοσταλγικά. «Πάνε τρία χρόνιααπό τη τελευταία φορά... αδελφέ».





Τεύχος 3 69

trevalos.weebly.com



Τεύχος 3 71

trevalos.weebly.com



Ο Μασίντ με τον Τιτς έδωσαν ακόμα μια μάχη. Συνάντησαν τονδαίμονα Ζάχαρι και ηττηθήκαν εύκολα. Ποιός όμως τους έσωσε απο βέβαιοθάνατο? Ποιοί είναι οι Θλιμμένοι Γελωτοποιοί και ποιός αποκάλεσε τονΜασίντ αδελφό? Ποιοί είναι οι δρυίδες και πως ξέρουν τόσα πολλά για τονΜασίντ?

Τα ερωτήματα είναι πολλά, όμως σιγά σιγά θα απαντηθούν. Ποιά θαείναι η επόμενη κίνηση τουΜασίντ? Θα επιστρέψει στην Πόλη των ρέιντζερή θα πάει στην Παντάρι? Το σίγουρο είναι οτι τα γρανάζια έχουν αρχίσει νακινούνται!!!

Stboallodaposproteinei.blogspot.grtrevalos.weebly.com

Documents

Τα Φεγγάρια του Τρέβαλος Τεύχος 3