10 g. verwijk 34

Rijksweg 2

Bij Jade en Constantijn is het alledaagse leventje zónder Moos ondertussen een gewenning geworden.

De twee vinden het misschien nog wel wat moeilijk dat hun enige dochter nu weg is, maar verder gaan ze nog steeds hun eigen gangetje.

Toch is het niet helemaal zonder Moos, want ze belt geregeld even om te vragen hoe het met haar ouders gaat.

Daar is vooral Jade blij mee, en vaak hangen de twee dan ook wel een uurtje of twee aan de telefoon,

‘Dat was onze dochter weer,’ zegt Jade als ze Constantijn uit de keuken ziet lopen.

‘Die indruk kreeg ik al, zo’n drie kwartier geleden.’ grapt Constantijn terwijl hij even haar hand vast pakt.

Na nog even samen te hebben gestaan, gaat hij naar boven en trekt zijn trainingspak aan.

Zijn levenswens is zó dichtbij, dat hij er nu nog meer dan normaal voor wil werken.

De laatste dagen is hij dan ook regelmatig te vinden op de hometrainer, in de hoop de laatste paar lichaamspunten binnen te halen.

Aan het eind van zijn opnieuw vermoeiende, maar vruchten afwerpende dag, neemt hij een lekkere warme douche.

Vrolijk komt Jade de badkamer binnen.

‘Het duurt niet lang meer voor je die laatste punten hebt hé?’ vraagt ze nieuwsgierig.

‘Klopt,’ antwoord hij met een grijns.

Die avond liggen ze al vrij vroeg in bed.

‘Trouwens,’ mompelt Jade als Constantijn tegen haar aan kruipt.

‘Moos komt morgen, daarvoor belde ze.’ zegt ze.

De volgende morgen wenst Jade haar man veel succes op zijn werk.

‘En tot vanmiddag!’ zegt ze er vrolijk achteraan.

Terwijl Constantijn de auto instapt, start Jade de laptop op.

Nu ze haar levenswens gehaald heeft, heeft ze een nieuw streven gevonden; De top halen van de carrière dansen. *

Elke dag opnieuw kijkt ze of er een vacature vrij is, maar tot nu toe heeft ze nog geen geluk gehad.

* Ik dacht tenminste dat het die carrière was

Ook vandaag blijkt ze geen geluk te hebben, en dus stort ze zich maar op haar grootste hobby; Schilderen.

Na al die jaren was ze het eindeloos kleuren mengen nog steeds niet zat geworden.

Zodra Constantijn thuis komt, eet hij even snel wat, maar vertrekt dan weer naar boven om nog even te trainen.

Hij wil nog graag een punt binnenhalen, voor hij zo meteen oudere zou worden..

Oudere, dat was al zo oud.

Uiteindelijk heeft hij nog zijn punt binnen gekregen, en niet veel later komt Moos met een taxi aan.

Terwijl hij haar omhelst beseft hij dat hij er niet meer onderuit kan komen.

Lachend kijken Moos en Jade toe hoe Constantijn even verward lijkt door de tintels.

‘Dat is al zo lang geleden!’ roept hij nog voor hij omringd wordt door luchtjes en met gebogen rug een rondje draait.

Als hij als oudere en onder confetti beladen in de woonkamer staat, kijkt Moos even met een grote grijns naar haar moeder.

Het was haar, en blijkbaar ook Jade, al opgevallen hoe verschrikkelijk haar vader er uit zag.

Als hij de twee argwanend aankijkt, slaat ze snel haar armen om hem heen.

‘Je ziet er géwéldig uit pap!’ kirt ze overdreven.

Quasi beledigt laat Constantijn zijn dochter weer los, en loopt naar zijn vrouw.

‘Ze heeft wel gelijk,’ giechelt Jade waarna Moos haar lachen niet meer kan in houden.

Een halfuurtje wachten de dames op de bank tot Constantijn weer naar beneden komt.

‘Zo, was je daar weer?’ vraagt Moos vrolijk.

‘Ja, en is dít wel goed gekeurd?’ vraagt hij plagend.

Vrolijk staat Jade op.

‘Door mij wel,’ glimlacht ze voor ze hem een kus geeft.

Rijksweg 3

Zuchtend en kreunend buigt Marsha zich over het bad om het schoon te boenen.

‘Hier word ik toch echt wat te oud voor.’ mompelt ze terwijl ze toch stug door boent.

Na de vervelende klusjes te hebben gehad, wordt ze aangenaam verrast door een telefoontje van haar zoon en dochter, die haar vrolijk de uitslagen van hun laatste examens toeschreeuwen.

Terwijl ze wacht tot Vincent thuiskomt, besluit ze de rest van haar vrije middag op te vullen met bloemboeketten.

Rijksweg 5

‘Ik ga wel!’ roept Lotte vrolijk naar boven als ze de deurbel hoort.

Snel werpt ze nog even een blik op de TV, waar net reclame op is, en rent dan de hal in.

‘Goede avond,’ zegt ze vriendelijk tegen de man die voor haar staat.

‘Hoi, uhm, is je moeder – Elora, is ze thuis?’ vraagt de man twijfelend.

‘Ow, ja,’ Lotte knikt en draait zich dan om.

‘MAM!’ roept ze dan hard, waardoor de man even lijkt te schrikken.

Mopperend komt Elora aangelopen.

‘Lot, schreeuw niet zo, zelfs Vincent en Marsha konden je waarschijnlijk horen.’ zegt ze geïrriteerd, waardoor ze de man voor de deur nog niet op merkt.

‘Sorry mam,’ mompelt Lotte terwijl ze nonchalant tegen de deurpost aanleunt.

Maar Elora lijkt haar niet echt te horen – ze kijkt alleen maar verdwaasd naar de man in de deuropening, die onzeker terugkijkt.

‘Lot, heb jij niet nog huiswerk?’ vraagt Elora zo nonchalant mogelijk na een kleine, ongemakkelijke stilte.

‘Wat, nee, mam, ik zei toch dat ik dat vanavond wel zou doen?’ vraagt Lotte met een korte blik op de man en met samengeknepen ogen.

Na nog een korte, strenge blik van haar moeder druipt ze toch af, op weg naar boven.

Nog even kijkt Elora of Lotte echt weg is, en richt zich dan weer op de man.

‘Wat die jij nou weer hier?’ vraagt ze zachtjes.

‘Ow, uhm..’ even is het stil, en als hij haar weer aan kijkt, kijkt ze snel weg.

‘Ik dacht, na al die jaren, het kostte even om je te vinden, en het was.. Nog zo kort.. Ik durfde niet echt.’

Even is het stil, maar dan zet hij een klein stapje naar voren en pakt haar arm vast.

‘Ik heb je wel gemist, al die jaren.’ zegt hij zachtjes, maar ze gaat er niet op in.

‘Ja, al die jaren..’ mompelt ze verwijtend.

‘Waarom durf je nu opeens wel te komen?’ vraagt ze dan kwaad.

Even lijkt hij van zijn stuk gebracht.

‘Ik.. Weet niet.’ mompelt hij dan maar.

‘Aah, nou..’ gaat ze geïrriteerd verder.

‘Ik heb hier eigenlijk niet zo’n zin in.’

Ze wil de deur al voor hem dichtgooien, maar hij kan zijn voet er nog tussen zetten.

‘Mag ik nog wel.. Een andere keer langskomen, binnenkort?’ vraagt hij voorzichtig.

Even is het weer stil.

‘Ja, dat is goed.’

Als ze even later naar boven loopt, en Lotte’s kamer in gaat, ziet ze haar dochter in pyjama op haar bed zitten.

‘Wie was dat?’ vraagt ze meteen schichtig.

Met een zucht loopt Elora naar het bed toe.

‘Dat doet er niet toe,’ mompelt ze dan.

‘Voor mij wel,’ antwoord Lotte kwaad.

‘Je houdt iets voor me achter.’

Met nog een zucht gaat Elora naast haar dochter zitten, en pakt haar handen vast.

‘Je komt er wel achter..’ mompelt ze alleen maar.