Αρχίζει και σκοτεινιάζει

Αρχίζει και σκοτεινιάζει...

Της Μαρίας Παγκάλου, 2016-2017

Aρχίζει και σκοτεινιάζει, κι εγώ μόνη μου ,να φοράω ένα κουρελιασμένο φόρεμα της μαμάς

γεμάτο τρύπες…

Mου’ χει μείνει το ένα από τα δύο παπούτσια κι αυτό ίσα ίσα που μου καλύπτει τα δάχτυλα.

Έχει πολύ κρύο, αυτό το αεράκι

που φυσάει διαπερνά την σάρκα

και φτάνει ως τα κόκαλα

που τα κάνει να τρίζουν σαν σπίτι σε σεισμό.

Φοβάμαι, φοβάμαι πολύ, το βήμα μου γίνεται όλο και πιο γοργό, μα

πώς να τρέξω;

Και να τρέξω ... πού θα πάω ;

Κάθε βράδυ και σε διαφορετικό στενό, η μόνη μου συντροφιά

το μικρό λούτρινο αρκουδάκι που βρήκα πλάι σ’ ένα νεκρό κορίτσι.

Ακούγονται παντού σειρήνες, ήχοι όπλων, που πυροβολούν με μανία και οι σφαίρες πέφτουν σαν χαλάζι μιας χειμωνιάτικης

μέρας.

Παρακαλάω τον Θεό καθημερινά να με πάρει κοντά του, δεν αντέχω άλλο.

Χιλιάδες νεκροί κάθε μέρα , χιλιάδες μάτια παρακολουθούν αυτή την φρίκη.

Μα Θεέ μου είμαι παιδί...

Πώς επιτρέπεις να μου πυροβολούν τα όνειρα, αντί να παίζω στην παιδική χαρά με τα άλλα παιδιά ;

Αλλά εγώ ζω το παιχνίδι του πολέμου και ο χαμένος πεθαίνει.

Καθημερινά εγώ πρέπει να κρύβομαι για να μην με

βρει αυτός που ΄΄ τα φυλάει΄΄ και με σκοτώσει .

Και αν με βρει, πρέπει να τρέξω για να σωθώ ...

Θεέ μου δεν έχω άλλα δάκρυα πια.

Ήταν τόσα πολλά, που αν τα μάζευα θα δημιουργούσα μια θάλασσα, για την ακρίβεια έναν ωκεανό.

Μου ήρθαν στο μυαλό τα λόγια που μου έλεγε η μαμά πάντα όταν άκουγε για πόλεμο ...

<<Η μεγαλύτερη τέχνη στον πόλεμο είναι να υποτάξεις τον εχθρό χωρίς μάχη>>

Αχ, μαμά μου, πού είσαι να μου το ξανάπεις ...

Να με πάρεις αγκαλιά και να μου πεις πως όλα θα πάνε καλά;

Μ’ άφησες μόνη μου ,μαμά, και χάθηκες.

Δεν ξέρω αν ζεις ή αν τώρα με κοιτάζεις από τον ουρανό.

Πάντως αν μ’ακούς, έλα πάρε με από εδώ σε παρακαλώ.

Πονάω ,μαμά, πονάω και σωματικά και ψυχικά.

Σ’ εκείνες τις άβολες γωνιές που ξαπλώνω, γεμίζω πληγές το κορμί μου.

Στάζει το αίμα της ψυχής μου σαν τις σταγόνες της βροχής, όμως κανείς δεν νοιάζεται...

Ήρθε η ώρα να κουρνιάσω για άλλη μια βραδιά

σε μια γωνία αγκαλιά με το αρκουδάκι μου.

Θα κοιμηθώ, για να έχω τη ψευδαίσθηση ότι όλα είναι ένα όνειρο,

ένα όνειρο πουθα ξυπνήσω αύριο και θα στο περιγράφω...

...μαμά...

Θα μου λύνεις την κάθε μου απορία κι εγώ θα λέω σε όλους

πόσο έξυπνη είναι η μαμά μου.

Και το πρωί πάλι θα ξυπνήσω ξέροντας πως η επιθυμία μου δεν έγινε

για άλλη μια φορά πραγματικότητα...

Μακάρι να καταλάβουν οι άνθρωποι μια μέρα πως σε ένα πόλεμο κανείς δεν βγαίνει νικημένος

διότι πιο πολλά είναι αυτά που χάνουν παρά που κερδίζουν!!!

Βάστα γερά ψυχή μου, έχουμε δρόμο ακόμα κι είμαστε οι δυο μας.

Θα δεις που όλα τα δάκρυα που κύλησαν στα αδύνατα ζυγωματικά μου

θα γίνουν χαμόγελα μια μέρα!