View
9
Download
0
Category
Preview:
Citation preview
THE LIBRARY OF THEUNIVERSITY OFNORTH CAROLINA
ENDOWED BY THEDIALECTIC AND PHILANTHROPIC
SOCIETIES
V780.938J33m
Supp,Music Lib #
This book must not
be taken from the
Library building.
Digitized by the Internet Archive
in 2012 with funding from
University of North Carolina at Chapel Hill
http://archive.org/details/musiciscriptoresjanksupp
MUSICI SCBIPTORES
GRAECI.
EECOGNOVIT PEOOEMIIS ET INDICE INSTEUXIT
CAROLUS JANUS
SUPPLEMENTUM,
MELODIAEUM EELIQUIAE.
LIPSIAE
IN AEDIBUS B. G. TEUBNEE:
MDCCCXCIX.
fi
>• v'->•'
• • • >- " «r
>:'
LIPSIAE : TTPIS B. G. TEUBNERI.
Vix musicorum doctrinae et carmina e typographorum
officina prodierant, cum alter hymnus, quem poeta Athe-
niensis composuerat ad Apollinis Pythici laudes celebrandas,
detectus est et in publicum editus. Quem autem prius
ediderant hymnum Atheniensem, is cognito vero lapidum
ordine faciem tum et figuram mutavit. Sicili autem epi-
gramma, quod iusto exitu privatum antea legeramus, finali
sono invento veram clausulam accepit. His igitur fortunae
donis et muneribus factum est, ut illa operis mei pars
post paucos menses novanda esset et corrigenda. nunc
quoniam tot accessere subsidia, etiam Eeinachi Gevaertique
curis multa rectius intellegere et iudicare didicimus, facere
non potui quin carminum et melodiarum formam multo
meliorem doctorum usui offerrem.
Melodiam autem, quam prae se fert Athan. Kircher ad
Pindari carmen Pythicum 1 (in musurgia I 541) non recepi.
nam cum codex ille monasterii S. Salvadore prope Messinam
siti, unde modos Kircher se sumpsisse simulat, nusquamreperiatur, ad scribendos autem sonos duo notarum ordines
adhibiti sint, ut tum canentium yideantur notae, tum psallen-
tium, — cantum istum puto ingenio Kircheri confictum.
j 3 3 -W\
^X ^~^--C.
1. Ex Euripidis Oreste.
Stasimum I.
v. 330ss.
Hoc cantici fragmentum ex papyris Raineri archiducis
Austriaci edidit Carolus Wessely. * diligentissime examina-
vit Otto Crusius, qui puncta maculasque et quidquid in
phototypi tabula oculorum vel instrumentorum acie detegi
poterat, accurate perscrutatus (v. Philologum LII 1893
p. 174), inspecto papyro lectiones certissime constituit
(ib. 208). signa igitur syllabae producendae punctaque
percussionis illo auctore hic habes scripta. et dochmiorum
primae syllabae quod ictu saepe notatae sint, miraberis
fortasse, sed nititur res auctoritate papyri et affirmare
videtur id quod Christ in arte metrica ed. II p. 435 et 449
de dochmiorum natura statuit.
Notae huius cantici cum exstarent omnes in eo ordine,
quem Aristides Quintilianus 19 p. 22 a veteribus ait ad-
hibitum esse ad cantus phrygios, nemini aliquando dubium
videbatur quin ad phrygiam harmoniam hoc melos esset
revocandum. Monro 2 quidem cum ostenderet principes
sonos esse barypycnos illos, cum Z tum C, doriam statuit
esse carminis harmoniam. et gravioribus argumentis nixus
ad eandem nos sententiam perduxit Gevaert. 3is enim
1 Mitteilungen aus der Sammlung der Papyrus Erzherzog
Rainer. V. Vindobonae 1892.
2 D. B. Monro, the modes of ancient greek musik. Ox-
ford 1894. p. 93.
3 Frid. Aug. Gevaert, la melopee antique dans le chant
de 1'eglise latine. Gand 1895. appendice p. 388.
1. de Euripidis stasimo. 5
enarmonii generis minima intervalla a nullo unquam
choreuta cani potuisse nobis facile persuasit. Aristide
igitur misso, quem de enarmonio cantu agere apparet,
signa intellegi iubet generis chromatici, hoc enim Agathonem
in tragoediarum usum induxisse. 1 chori autem tragici
cum cecinerint aut dorio modo aut mixolydio 2,doriam ille
harmoniam huic stasimo suo iure vindicat. multo autem
minus constat de iis signis, quae inter contextus verba
vides inserta. et Z quidem illo saepius in mediis lineis
inscripto nihil nisi versuum finem notari adhuc contendo;
an sonum significabit a doria harmonia alienum? terna
deinde signa inscripta sunt in pedibus 9 et 10. quorum
primo signo notari dicunt pausam cantorum et initium
diaulii, altero et tertio sonos describi tibiae edendos. et
ita transscripsi sonos istos, quamquam mirari non desino,
quod auleta interrumpat medium sermonem et medium
dochmium, quodque ad crusin istam adhibeantur soni
oxypycni ad harmoniam firmandam minime apti. Williams 3
quidem exitum modo longioris diaulii his signis existimat
indicari, quo facilius suum choreutae sonum reperiant.
nec tamen minuitur difficultas, nec quaerentibus nobis,
cur inter haec verba itemque inter ea, quae in ipsa stropha
v. 327 legamus, et orationis et metri cursus plus quam
semel rumpatur, certi quidquam respondetur.
1 Plutarchi quaest. conviv. III 1, 1.
2 Aristoxenus apud Plutarchum de musica 16. (Aristot.
probl. 19, 48, supra p. 108).
3 Classical Review VIII (1894) 313.
Canticum
Ex Orestis
i np c
%atolocpvQO^iai "j_
P- cD TT
(lateooq al^a Cccg
3 Z I- Z E
o (>' <W/?#tt)(St5£i x ^ ^yaq ol§og ov
5 TT P C l-Z
(iovt(ioq £/Lt pQoroTq -j_ eh>« $s lalcpog &g
7 ctn C P \ drC
rtg cauxTOV &Oag Tiva'E,ag dcci(i(OV
9<(|)->TTPTT, Zl' Z
KaT£7tXvo~ev 9 ~l 3 dew&v tvovcov 113 tbcoq rtovtov
11 <P>*C: P I
lafiooig 6le&oioL6iV iv %v{jlcc6i,v.
In pede 3 super §a% Ws et Cr Z construxerunt e sola
infima linea. in ttvdt-ag p. 8 post C Cr vidisse sibi videtur
signum quoddam rhythmi \. p. 9 super %at: <t> aut uu Cr,
V vel A Ws. ante detv&v super D vidit Cr. lineam I. idemsuper 8{uvcov) detexit maculas nigras (P?). p. 11 P incertum;
Euripidis.
stasimo I. v. 330 ss.
n^^^^^^^ 7
fc—
u
jca-To-Ao-opv-oo-fiae (la-re-Qoq al-pa 6ug,
•ia r r" g-
3 o ff'ii-va-iS«xx6l5-si. 6 fxs' -y«§ oi-/3os ov
5 /u6-w-^o§ £i> pQO-toiq* a - va ds lai-cpog clg
7 Tig « - tf« - TOt? #o - ag xi-vd- '£,ug dul-{icov
^S^&^^H-t^i^g^Pxa-TS-K%v-o~sv dsi-vcov itb-vcov^ tbg stovxov
-f=j=^=j^ J|
}t-e^^^£|1 la-fiqoig b - Is - &ql - ot - cm> £v scu - px tftv.
postea e puncto construxit C Cr. p. 12 super ^v construxit
rWs,l Cr, 1 Torr, Interpretation of greek music. p. 23.
In lacunis explendis Gevaerti auctoritatem plerumque secutus
sum (ped. 1. 9—12), pauca ipse supplevi (in p. 2. 8. 11).
2—3. De Apollinis hymnis.
Homolle et socii in effodiendis Delphorum parietinis
cum ad thesaurum Atheniensium accessissent, permultos
versus muris olim inscriptos notisque musicis signatos
viderunt. et alterum quidem carmen recentiore signorum
genere notatum Weil et Reinach in publicum ediderunt
in Bulletino quod inscribitur de correspondance hellenique
XVII (1893) 569 et tab. XXI. XXIb. atque inverso
duorum lapidum ordine initium hymni fieri a verbis
(xbv %L&aQty6EL %Xvrbv Ttaida perperam statuebant. cumautem mutato lapidum ordine verum initium capi ab
invocandis Musis Pomtow docuisset (in Museo Rhenano
XLIX 1894, 584), illi viri docti una cum altero hymnopriorem illum imprimendum curaverunt in eiusdem libri
volumine XVIII 359. 389, tab. XXV ss. et nos cumhoc carmen musicis scriptoribus adnectendum curaremus,
praeter partium perversum illum ordinem in alterum
errorem inducti eramus a Cuvio. titulum enim in
eodem aedificio effodiendo inventum, quo Oleochares Athe-
niensis propter carmina composita et docta honoribus
ornaretur, Couve in Gallorum bulletino XVIII 91 ad horum
hymnorum auctorem referebat. Cleochares vero cum lauda-
tus sit tertio ante Christum saeculo cumque in alterius
hymni exitu preces fiant de Romanorum imperio augendo,
eiusdemque lapicidae manu uterque hymnus in muro sit
inscriptus, apparet neutrum carmen in priscam illam
aetatem revocari posse. poetarum igitur nomina nos
nescire confitendum est. litterarum autem formae quoniam
redeunt in iis legibus quae sacerdotum IX aetate in templi
De hymno I. 9
Delphici muris incisas esse Pomtow statuit1
,utrumque
hymnum acutissimus hic rerum Delphicarum existimator
in thesauri muro inscriptum esse ait intra annos 125—105
a. Ch. nec multo ante carmina composita esse videntur
et cantata.
Primam quidem partem prioris hymni facile videbis
scriptam esse iis notis, quas Alypius tribuit tono phrygio
(V supra p. 375). hypaten esse 0, mesen M libenter con-
cedes, ut hac nisus sonorum facultate nobiscum dicas:
V%. {1867} Vi]t7\ SZ;.
gas (b) c' ||d'es' f g
sol2
do3
sol3
quae sonorum series cum eadem sit atque
ef (g) a |hc' d' e':
doriam esse huius partis harmoniam ultro iudicabis.
nec obstat sonus A == des\ nam ut in simplici Dorum
scala exstat tetrachordum coniunctorum ab c d' , ita in
hac V notatione legi necesse est c des es f. sed haud
ita lucida est partis mediae natura inde a pede 34. de
sono quidem O = h, qui et a dorio et a propinquis har-
moniis videtur alienissimus,quid statuendum sit, postea
videbimus. plus valere videtur, quod in hac parte (usque
ad pedem 62) exsistit sonus B = ges sive sot°. alterum
ideo in sono T apparet esse centrum, unde bifariam et
in coniunctum tetrachordum (B) et in disiunctum (U)
melos discedat. qua re commotus Gevaert (in melopoeia
p. 405) mesen huius partis statuit esse T = f, tonumque
ait nunc esse hyperphrygium (Vb Alyp. p. 377 et 392).
et facta est metabole quaedam in superius diatessaron (ut
contraria huic eademque similis videatur illa metabole,
qua in alterius hymni pede 36 transitur in diatessaron
1 Pomtow, Fasti delphici II 1 in Fleckeisen, Jahrbiicher
fiir Philologie CXLIX (1894) 669. Collitz, Dialect-Inschr. II 634.
10 2. De hynmo Atheniensi
gravius), clausulaeque supra factae M<\> (in pede 33)nunc respondet rnodus acutior T M (41 s). tamen man-serunt e priore tono soni 10 ab hyperphrygio alieni, ut
non plane missum esse illum videamus, sed cum illo tono
iam alterum esse coniunctum. genus autem chromaticum
spissis litteris et sonis KAM clare indicatur. quid autemsibi vult sonus O = h = si \ ? — nostrae quidem aetatis
homines ubi in tono C molli bbb canentes versantur, in
finalem sonum c a gravioribus nunquam escendunt nisi
per illum sonum qui exstincto b scribitur fj vel h. et
Gallorum pueri, cum ad instrumentorum usum digitos
exercent, escendere solent et descendere scala g as h c.
magnique aliquid Gevaert invenisse sibi videtur, quodcum illo usu comparat hunc sonum O (melop. p. 399).
nos nec triades illas 6r h d, C es g quidquam ad veteres
pertinere convicti nec in melodiarum viis vel clausularum
legibus quidquam inter nos et illos convenire credentes
sagacitate ista rem expediri negamus. recenti more vel
usu hic eo minus proficitur, quod in genere veterum ver-
samur chromatico (erat qui praeferret enarmonium 1) sonus-
que ille O fere semper nobis occurrit in semitoniorum
catena. interdum ibi nectuntur litterae KAM (in pedibus
46. 55), quae ut sequuntur legem quam de pycno notando
Fortlage constituit (das musikalische System der Griechen
m seiner Urgestalt. 1847. S. 64), ita aptantur ad stabilem
sonum barypycnumque M et ad mobiles duos. iustum
igitur hoc et verum chromatis genus. ille vero O a lit-
terarum continua serie non minus alienus est quam a
sonorum solito ordine. hic autem usus non solum ab
Aristoxeni praeceptis abhorret, sed — quod maius est —etiam ab eorum legibus, qui sonos et tonos notis discriben-
dos curaverant iusserantque semitoniorum continuos sonos
notari signis continuis (KAM). huius soni inquilini certam
1 Reimann in Allgemeine Musikzeitung (Berol.) 1894. 584.
et mirum esse usum litterae I, cuius sonus in genere chroma-tico^a K non sit diversus
rnobis concedendum est.
in Apollinem I. 11
rationem reddere non possunms. id constat, tetrachordi
medii iustum lichanon TT toto hymno omitti (nunquam
vides sonum b vel sib), ut carminis scala proxime accedat
ad trichordi enarmonii generis usum, quem describit
Aristoxenus apud Plutarchum de musica 11. chordam
autem quae illo modo vacabat artis novatores — Timo-
theum dices vel Philoxenum — ad alium sonum edendum
videntur traduxisse. ita suscepto illo O = h (si £}) nova
parata sunt generis chromatici oblectamenta ; licebat enim
variare usum pycnorum KAM et AMO, denique crescente
licentia coniungi potuerunt tria semitonia KAMO, id quod
huius hymni poeta facere non dubitavit.
In tertia hymni parte (inde a pede 63) et si qua est
quarta (quam statuunt a p. 105) melos vides ad usum
primae partis reverti. spissa quidem illa abierimt neque
intra M et U alii soni intercedunt nisi diatonici. ne Aquidem illud e synemmenis petitum iam invenitur. in
acutissimorum autem sonorum regione nunc deprehendis
pycnum UrKX ut in mixto aliquo genere versari tibi
videaris.
Hi autem soni acutissimi cum cani non potuerint a
choreutis, hunc hymnum esse apparet cantoris unius. et
citharoedi cum cecinisse dicantur voce acutissima (Galenus
de locis affectis 4, 13) nomorumque xditog tradatur fuisse
vrjtoELdrjg (Ar. Qu. 112 p. 30), non dubito quin citharoedi
hunc esse nomum dicam. hoc omnibus iri probatum eo
magis spero, quod abest antistropharum responsio. voca-
bulorum autem accentus in his hymnis canendis adeo
observantur, ut quae syllaba in oratione acute pronuntie-
tur, ea et in cantu acutiore sono efferatur.
Verborum quae in lapide non leguntur plurima sup-
plevit Weil, nonnulla substitui inventa a Cmsio et pro-
posita in Philologo LIII (1894) inde a p. 29.
12
Hymnus I
.... 'A&rivaioq,
4
. . . uqiOrov &eov, og . . .
6 8
I M Y MKi%lv&\ 'EXiKOJva fia&vdevdQov di Xdpts
10 12
1 M I M Y MAibg eQifiootiovov xhvyaroeq evwlevoi.
14 16
IMI MYMYMMoXere, Gvv6[iai{iov iva &oioi@ov (hidaeiai {ieX-
18 20
F Y F UrhZJ Utyr\re %QVGeoKO{iav. *Oq ava diKOQwfia IlaQ-
22 24M0I MYYMYvao~o~idoq raaode zrereQaq edQav a\i uyaxXvraieig
26 28
Mi0i0rurhrzjrhu 0rAeel(pio~uv KaGralidoq eovvdQov vd\iar em-
ccQL6Tov Cr(usius) p. 39. initium carminis R(einach) 2 pro-
ponit lioc: dsvt uy v{lvG)^sv w xbv [iiyi6xov ftsov. 6
d' ccdvTtvovg £6[i6g, 'Elin&vu v.xl. 6 KsyilvQ'' Cr. 7 super
13
Atheniensis in Apollinem.
I^ tfeEfe MiXg cTTr ?-r\r M
Khlv^ *E-fo-K(b-va fia&vdevdQov a'i Xd-is-xe
10 12
^St ;&=£
_-/t-6s e- ql-Pq6{iovov &vyaTQeq ev-a> - Xe-vou
14 16
__lr, r r r. rN^W 4v W fc-t*—^
iMTd_e-_6, ffvv6(iai[iov i-va (Poiotpov coi-rfast-ai (_«_•
18 2°'
t£33 TF=F?.V V—Vr
\priT8 %QV-o~e - o - no-iiav. 'Og d-va diKOQwfia IlaQ^
22 24
^fef: e£-W-
V 1/
vaGGidoq TaaGde ne-TeQaq e-dQav d[i' a-yaxlvTaielg
26
m -0-p- £=£28
_____^t^T^np=t^
AeeX-ifi-auv Ka-GTa-M-dog eov-vdQov vd\iaT3
e-m-
&v notam videre sibi videbatur Cr. 12 super Is notam cRG. 22 ra&6ds vocalem repetitam Gev. 459 revocat admorem quendam canendi quem aspirato dicant.
14 2. Hymnus Atheniensis
30 32
A M Y Ml 0IM
viaaerai, Aelipbv dva nQW&va ^aavreielov
s(p8Jtiov Jtdyov.
34 36
T UtUTJ kyHv TiXvta [leyalojiofaq 'A&&lq ev^aieiGi,
38 40
a m o k ak r Urhu r
(peaoziXoio vaiovGa TQiroymvidoq daTtedov a-
42 44
M TBTA KrOMTKMAK&QavGrov. ayioiq 6e fiwiioiolGiv 'AyaiGroq aiei-
46 48
A M AM O K A T M U&ei veov iiriQa raovQtov, oiiovov 6e viv "AQa\p
50 52
I T Y OMA M O Y O
«Tfidg eq "OXviinov ava^idvatau liyv 6e lm-
34n,
Hi> W(eil) 2 360, ticlq Cr. In pede 44 dubito sitne recte
in Apollinem I. 15
m _30 32
via-Oe-rai, AeXcpov d-va TtQW&va [xaav -reiei-ov
B^=E^=Ee - (pe-rtiov rta-yov,
34
t=t ^ s=t86 ^a^=^
"Bv KAwrd \ie-ya-X6- no-Xi$J
A&&iq ev-%aisi-Gi.
38
Epr \ ^r ite^^y^Ei
(pe-Qo-JtXoio vai-ov-aa TQiTtow-vldoq ddmeSov «•
42 *J*
Ee-H^-^fegri^&Qavo~rov. d-yi- oeg ds pa>$ioioTo~iv "A-yaiGroq aiei-
46 48—V r i» i p .» hS ]
i- u
e^-?.
&sivs-<&v {irj-oa raovQ(ov,6aovov 6e viv"A-Qa\p
druoq eq 'Olvunov a-va-xidvarai. Xi-yv 6e X<a-
scripta nota O (= h), an scribenda (= es). 50 "Ol] lapis3
TX6\JL7tOV.
^q 2. Hymnus Atheniensis
54 56
M AM AKAM M Y O M A M
tobq @oe[i(DV aeioXoioiq {ieteGiv (bidaav xg&eer
60 62
TA KT M KAMOYOMAMOIQVGea d' ddv&Qovg %£&aQiq vfivoiGiv dva^ieXjtstai.
(DU rhruor rh uO dh te%viru>a>v rtQOJtag £o~[ibq 'Afr&ida haycov
68 70
T rh U rh I
toi/ m&uqlGsi nlvtbv Ttalda {leydXov Aibg v(i-
72 74
16 riJ rhU rh T
veieL av ye kuq' d^Qovi(pf\ tovde ctdyov da^Qotav
76 78
rhu rh r 15 r
&c ^corav Jtcfot &vatoioig 3tQO(paiveisig eitea.
80 82
MY M IMS TO *h
toiaoda [lavteielov cbg Melfcg, £^og ov icpQOVOV-
63 T^^cocavW 2 361. 67 70 sonos ipse supplevi. 70 7lJan
z/tog, bg ai6i\ia itag' Cr., z/tog, vilvov6l 68 TtaQ' W 2. 74 a. H
li. Cr., eWf^or5
aipsvds' bg W 2, sonos J. 77 /K R 2
,(an A?
in Apollinem I.
56
17
54 56
rob§ poe[ia)v aeioXoioiq {isXe-Giv (bidaav kqsksi'
58 60 62
^^jv^^&fmr^%QV6ea 6
3
adv&Qovg %L&aQig viivoiGiv d-va[ielrteTai.
64 68
iP—Prm&—f~ -m • m-
-v- -wr- ji
fe^rf£=2 -P-
lO (f£ xe%vix(a(ov JtQOJtag eo~{ioq 'A&Stitfa Xaypv
68 - -^70i fi~T~g * *~iii r r Fi , r-? 1_& & M-if ^4- -
—
* v " -P—&—&—p
—
tov %i-&a-Qi- 6ei kXvtov Jtai-da iie-yd-Xov Ai-og vfi-
72 ^. ^. 74*—
^
f-^ ^-^t-£e=* fett -V—\-
V- -¥-*-
veiei. 6v ye itaQ dnQOVKpri Tov-de Jtd-yov ad^Qotcov
76
J=t- £78
-T—&—
g
^^^^EE^eV, jiv-%cqcqv zta-Gi &vaToiolq JtQO(paCvemg e- %e - a.
80 82 S&£ ^ »—
^
S^E^i -6
—
9-
L^j l/-
xQiJtoda nav-Teielov <b§ siel-Aeg, i%-&obg ov icpQOVOv-
R2389). 78 &rea W 2
, loyicc W 1, ffs xs^a^coft-ev Cr. sonos J.
81 s. sonos J.
Mus. script. ed. Jan. Suppl. 2
lg 2. Hymnus Atheniensis
84
ru rhu d> u io r
qsisi dQayaov, ors rs-oiol6i §eXe6iv iroi^tfas ai~
88 90
rh u I
6Xov sXiTttav cpvuv' £6&9
6 &rjQ 6vyyh o~W~
92 94
M I0T rh
Qiy[ia&' ilslq a&ihttevt* &%£mv£v6>
bpwg.
96 100
U rh X rh U 10 r(0)
tt^cqv <f£ rtaAaraar "Aqtis v sjrsQaaa' aasjttog
105 110
U rh r U rh
9
AXX9
i<b yssvvav v &dXoq <piX6%oQov
113 117
rh r U rh Uo.. s dadiioio Xo qcov s<poQ ....
121 125
* Utsov k . . svai tt . .
.
Loca incerta.
u (0)r u<t>
Fr. 2. O0~r Fr. 3. . . . ivao . . £ir . . .
85 IOT sustentat R, I0T volebam ego (d es f). 89 93 ss.
in Apollinem I. 19
S£84 86ro^M o ^g5 £=t
oeiei tfo«ttcoi?,or£ tb-oiol-gl (ts-XsGiv i-T(ff]fl~aaq ai-
90
fc£V V-
j^4-f g g*=t6-Xov k- Xin-rav cpv-av' IW 6 -O-^o <sv%-vct o~vv-
92 - - 94» £=t £=£ * g*
l*W-£- 10°-4i I h-£* £=£gazr~i^p^i*=tz
jrjrav <fs 2~te-Aa - raav "A-Qijg v insQaao' aGertros .
.
105 . ^. 109
tefe £=£S i 2-
AXX' i-d> yssvvav v &dZoq (pi-X6-yo-oov
113 -.-117
«=£ £=£E3 5=F-a
121
te^6ad - iioi -o Xo, QO)V 8-(pOQ,
T8-OV 3C.. K,
Loca incerta.-0—•
—
P r-&-E-E gjg
Fr. 2. ..ocTt.. Fr. 3. i-va-o .... ei> .
.
verba suppl. Cr., sonos J. 101 <t> an /k ?
3.
De altero liymiio Atheniensi in Apollinem.
Hymni huius, quem ediderunt Weil et Reinach in libro
q. i. Bulletin de correspondance hellenique XVIII (1894)
p. 345, melos scriptum est antiquo illo notarum genere,
quod instrumentorum vel cruseos fuisse Gaudentius et
Aristides perperam affirmant. Primae quidem partis et
nonae et decimae signa deprompta esse apparet ex illo
tono lydio, quem Alypius enumerat p. 369 et cui e nostris
notis non h vel t) convenit, sed b. harum partium mesen
et hypaten et neten facile agnosces. est enim:
hypate mese nete
c < ha = la2 d= re
sa'= laB
nec miraberis, quod inde a < bifariam melos discedit
in tetrachordum aut coniunctum aut disiunctum. har-
moniam autem
ab (c') d e'f g' a'
ef (g) a hc' d' e'
eandem esse doriam, in qua prior hymnus versabatur,
nemo non videt. lichanos ut inde afuit, ita hinc abest.
in partibus IV et VII signa C (-> chromaticum genus
aperte ostendunt; modus idem esse videtur atque in I IX X.
Eeliquarum vero partium dicere, qui sit modus, diffi-
De altero hymno. 21
cillimum est. notis iam utitur poeta hypolydiis (Al. p. 370),
quas nos sine % vel b simplicissimis signis transscribimus.
harmonia etiam transiisse videtur in gravius diatessaron;
saepe enim canitur V = e. harmoniam igitur haud scio
an statuam hanc:
r c Ce f (g) a h c' d' e'
hyp. mese nete,
quae generis sit dorii. at hoc qui statuit, eum concedere
oportet mesen, quem sonum principem esse dicunt omnis
melodiae, ex his partibus deesse. simplicem igitur et
primam dorii toni speciem hic statuant alii, qui mesae
auctoritatem et veteris lyrae harmoniam (e a e) nihil
curent. id autem de his partibus certe constat, plurimumiam valere sonum C = e', in quem formula usae < CUC|= d' e f e et secunda et tertia hymni pars exeunt
(cf. ped. 42. 57. 84. 98 ss. 104. 109. 130). huius soni
dignitas augetur addito sono F, qui ab illo distat dia-
pason (vide p. 36. 45 et exitus illos 93. 101. 110). Cautem (a) cum in his partibus vix semel vel iterum
scriptum videamus ac ne ibi quidem clare expressum
(p. 96. 108), contra K = h saepe legamus, primarios
harum partium sonos apparet esse
r K C = e h e'.
quoniam autem his locis a doria harmonia non longe
absumus — id enim quicunque de hac re investigavit
ultro concedit, et dorii generis apparet esse tetrachordum
hc' d" e\ — similis quaedam doriae harmonia erit statu-
enda. Eeinach quidem de quindecim tonorum circulo
cogitans mixolydium modum huc revocari posse opina-
batur, quem tamen illius harmoniae descriptionibus per-
territus agnoscere noluit. sed de harmonia sive diapason
specie cum hic agatur, misso Alypi circulo quae sit huius
diapason natura inquiramus. (res absolvitur infra in pag. 34).
22
3. Hymnus
6 8
U C < (C)
....vIr' 8Jtl TriXsGKozzov raavde naovaciav
10 12
<c< u <o < C OogooiW (ftxdoi?<pou x^eteiriw, v^ircocox? Xcctccq-
14 16
(<) U I V <%£t£ d' e^rov, IIiBQideq, ai vicpoftoXovq Ttsroaq
18 20
V O (U) U O U E
vaie& r
ElL7twvi<fccg. MeXjtere de IIv&iov
22 24
(o)cu c o u o u1§v6eoyairav enarov evXvQav, (PoTfiov, ov e-
26 28 30
C < C (<)C u
rtxTe Aar(b iidnaioa ztaqa, H^va xXvra, %£Q0~i yXav-
32 34
IV <v < o cuaaq eXaiaq &iyovov6
>
o£ov iv dycovicag eQi&alfj.
Verborum antecedentiuin reliquias habes in Bulletin de
corr. XVII 606. Lapidis et contextus formam vide in illius
libri XVIII tab. XIIbis . Notas incertas uncinis inclusi. Pedis
23
Atheniensis in Apollinem.
6
^^-p£-^rf^10
"Ir' e- Jtl rriXeGKOJtov raavdsIIaQ-va-aL-av
12
W~T~W^EEB^ZO^^m- t-
otp- ov-tav <fi-x6-QV<pov xXeisnvv, vnviomv xa-rdo-
14 16
>. r,- r t tt*f-
-fc=±- =P=pz£=# e-g
—
V
Yje-ts (T i-{ia>v, IIi - 8 - Qi-d8q, dl vi(pofi6Xovg 7t8tQag
18 20
=g=r=g==#=£ 5=^* » i
V=^
rai- 8&' 'E-Xi- Ktovidag. M8Xvt8 - re 68 IIv-&i - ov
22 24^3=s=^B=^^M-fa%qv-G8 -o- yai-rav 8-%a-xov 8vXvQav, <Poi[Hov, ov 8-
26 28i a—*—Pi 1 2 *—
1
30r—# # *
1
f f f- B—f-rt—f-5-+-
-f—\-^~- [
' '—1—1/_ —U-U£
—
V \—V'
rvxts Aa-r<h [idxaiQa itaga Ufiva xXvrp,%SQ<JlyXav-
32 34 ^ft s^^ £=}=£$=£
x««g 8-Xa(a<$ &iyovG* o-^ov iv a-ym-viaiq 8-Qi-&a-lfi.
6—14 notas dedit J. 15 R. 18 J. 19—24 R. 28 Gevaertin libro de melopoeia pag. 455. 33—40 J.
24 3. Hyrnnus Atheniensis
II.
36
(n38
CU <C sc
Uaag dh ya&r]6s rtoXoq ovQaviog avicpeXog
40 42
«)u (D u < c
ayXaog, vr]vsfiovq 6' sGysv ai&r]r)Q dsX-
44 46
< r c* k r
Xco&v ra%v7tetsiq dQo{iovq, Xr)<$s ds @aQV@QO{iov
48 50
NrfflQswg fcfisveg osidyL rjdh [isyaq '&Ksavoq,
52 54
u u < c u c
6§ :7t£Oi§ yaav vyqaeig ayv.alaiq ad\msysu
m.56 58 60
c* < cuc r c < k^Toxs At^tcby Kvvv&iav vaadov sni-fia dsbq MQCOToKaQ-
62 64
C MCU CU < C C
noy nXvxav 'Ax&id3
szzl yaaXocpco tcqcowvl TQixoayvlSoq.
36 sonos J. incipiunt a sono C (a) RG. 41 ultima nota
f = e per errorem scripta videtur, R pag. 383, 13 RGJ.
II. 36
in Apollinem II.
38
25
£ fe£ES fri=u fe=*-&-6=£
/7«§ <S£ y«-^(T6 JtdAog ovoa-in-og a-re-gpe-Aog
40 42
?S=&£*=* ^- yAa-dg, v?2 - i>£-jiou§ (f £0"X€P ai-&rfiiQ d-sl-
44
==3^T £ f- *— ? p u
AcoSv rc - ^u - jre-rsfs cfyoftovs, Aijgs tf£ |3api5-|}pofJOi>
48
gfeP 3==f S=E-# # *
—
e-
4—U—U^u
IVij ^-o£-cog £a-^£V£g oefd^ ^-cff^8-y«§'i2-xe- «-rdg,
52 54 -
rc r
|
-^=^j=^=3=z^=j=^o§ iTteot^ yafiv fi-yQaEig ay-K&laiq adii-sie-y^u,
III 56 58 K 60
|^pT[Tmi^^T4r-fe=gTdre XiJt(byKvvv&iavvaaGov eite-pcc&sbq MQOJtoxaQ'
62 ^. 64 ^
mr l'
r. 'i^ mf=^=4g>
~f V-
ztoyKXvrav'At&id' sjtl yaalo-cpcoTtQco&vi Toirayoy-vidoq.
43 R. 44 G. 45—50 R. 53. 59 J. 63 G.
26 3. Hymnus Atheniensis
IV.
66 68
(C)<(C)<V IV < V
[Lsli-ttvoov ds Mftvq avday %sa>v lcombg dvi-
70 72
O C CC UO(xsItvsv cc-dsisiav ona [xsiyvv[isvog aisioloig
74 76
O < U C%i&ciQiog ^ilsdLv. ccfia d3
'ia%S[j, JtstQo-
78 80
o3o C
Karoimrfioq dyjo TLaiav i-e TJai-dv.
V.
82 84
U < U < K (* <)C U C8 ds ysya&, on v6(p ds^dfisvog ad^Qorav
U x. K < 2c <Aibg iniyvco cpoiv
3' dv&3
oi(bv snsivaq dtt* aQ-
90 92
c u< cu%aq Hair^ova xixXfio~xo[iEv ccnag labg av-
69—79 R. 80 G. 81 R 2. (iterum ediderunt Reinach
IV
in Apollinem II.
68
27
66, •
68L -
r, r, ft
fc=g=fc
ixslinvoov 61 Zifivq avday ystav Xcoco-rbg a - vi-
70 72
i £££ ^=* ittvi n >r, f
fisi-«£v <5- deielav o - ita fi«yi>i5-fie-i>og aiH-6-Xoig
74 76
* £ PE=^iJS^EEESEgEEgEaft
—
n-
jm - #a - ot - og fi£ - Ae - <?«/. £ - {ia 6' X-a-ysp jtstqo-
xa - roi - nri ~ Tog d - %co Ilcu-av i - l ILai-av.
V. 82 84
6 6s ysya& 6~u vo<p 6s%d~iisvoq ad[ipo6rav
86 88
SEEEE ¥=^Y^ T^U- v
^ttXZ-Ai -bg s - itiyvco cpqiv ' dv&' <o<bv s- xsi-vag dn3
dQ-
90 92
li_J-4-C_E-D-JlU-M^^^ya§ TLavq - ov -a ju-x^tfjco-^si' a - %ag la - oq av-
et Boellmann, Par. 1897.) 85 G. 86 J. 91 s. G.
28 3. Hymnus Atheniensis
94 96(C)
^T ^ C ^ K L (C) *
tox&oviov r\6e Bd^ov yieyaq ^VQOojtX^ ecfibg ie-
98 100
< c uc u(C) cu c rodg T£XPtro)(oi? &of-ttoo§ jtoXei KexQoxia.
VI.
102 104
(Q c<:ucUUa xQrj7]C{i(p(fdv 6§ £x£cag TQijto6a9
106
(U) C (U)/?««>* fori &eoGTipiu wavds IlaQ-
108 110
(rc) c u < c ri>«ao*o~««i> deiQada (piAev&eov.
VII.
112 114(C)< V v(<) 3 u CJf*<p2 jrAdxajitov 0v <T olveo&Tta 6d(pvag aXddov
116 118CC U FCu C
JtAegtfyj^os aanXhovovg dspBUovg % ad^QOTa
120 122F O o C (CF)Xaot ff?5-ptoi> ai>«g Pag Ttdcooro ntoinizvug xoQa.
97—100 R. 99 ult. notam R legerat F, praefert ipsep. 383 C, C aut K G. 102 s. G. 105 U susp. R, L admittinon potest. 106 s. J. 111 G. 112 R. 117 R 1
,
94
in Apollinem II.
96
29
£ m:t fcfr
roy&oviov 7)0*6 Bduypv [layaq &VQ6~ortXri'Elea^bg l - e-
100g^^^^XU^]
qo<$ xsyrvi-xiotov e - voi-uoog no-Xu Ks-kqo-jzi - «.
VI. 102 104
p Bffi -fi—
p
P—
£
ss -# F-
V—i/-
106
m -f—fr-*
fialv' 8 - 3t\ &£ - o - (Tri - /?ia raav - fc iT«o-
103 110 ^^^ ^Svaa<5-ci- av dei-Qa- 6a <pil - sp - fte - ov,
FH. 112 114
^^^g^^^^^ f—
*
3
A[i-<pi ttloKa, - iiov avd' ol-vajGOTta ddtpvaqxXddov
116 118
fc£ -^^4==j^ ^ttct -^-«-
jrA£§«/nai?o§ aditie-xovovg &s - {ie - U- ovg t ad^QOXa
120 122 ^t—M?rH=j ^& Mt i±=^w
^atos O^otox? «x>«§ ragiteld)- Qcpite-QL-itLX-veig KOQa,
d e f e GR 2. 121 y#s tts^. ?r£(>. R 2
,idemque hos fere sonos
supplevit. extremam notam F clare videre ille sibi videbatur, nos
tamen cum G dubitamus potueritne pars in istum sonum exire.
30 3. Hymnus Atheniensis
VIII.124 126
'AXXa Aaarovq eQaroyXscpaos ticcl, (islvug
128 130
* (C)* u u < cavv%o6%u%o\i JtaTda Taug r ejtetpveq ioig
multa fortasse
desunt
138 139 140
U C U < (t)
jio&ov eGye {larodq
IX?)
144 148 149
UC CU C C (C)U< c u. r}Qa nare-xr . . . og ovvQiyp dn' sv-
154 155
(C) (< c r) vi
vcq&v e<pQovQei,£ig de Taug ....
158 160 162IMAVi u I vif6 fiuqpaQoq aQr\$, ore %sd[i {lavroGwov ov csfli-
164 166
(<)U CUIU IAM£<qv sdog 7ioXv%v&eq Xr}$6[xevoq &Xe&' vyQa ^iovog sv £ala.
126 J. 129 s. G. in pede 131 lapis finitur.
A pede 133 incipit alter lapis (D), cuius formam vide inBull. XVJLLL, tab. XII. leguntur pedis 133 litterae . . . v Xl^itjv
in Apollinem II. 31
II. 124
-£# fr
*JU-A# Aaa-rovq e-Qa-ro-yls-cpa-os Ttai, psi-vag
128
SS^E@=£^^=S F—f-
* £a - vv -ito-Gta-toyi Jtaida Taag r' e-Jte(pve§ i-oiq
132 2 138 139mm&
?) 143
st6-&ov e6-ye {la-rooq
2 148
m £^^r:3=p
. . . ri-oa na-re-nr ... o§
150 2 154
GvvQiyii ari ev-
1^ ?=t ivcoiov
158
eq)QOVQeieig deJTaag (lsqov cova^Ttaq^
160
r^-J-j^-C^^ 162
opcpalov, o §do)^dQO<s «oi^S o-rs redfi [iavr6o~(vvov ov 6s§l-
168 ^m^ 16L-^ £££^m£covsdog7toXvKv)&eq Xji$6[ievoq &Xe& vyQd%iovog sv %uka.
l&l . . . ivo. et inscriptae fortasse fuerunt syllabae Xiy, <. = d',
et syll. l& U = /". haec sequitur tribus pedibus amissis pes 138.
32 3. Hymnus Atheniensis
X.
u c u c u <'AM' d) &ol(3s, tfdSgs &s6-kti()Tov IlaXXddoq
3
U <Cu6zv %ul lubv vluvbv , Ovv T£ &ea
4 5
U < u <Vrdgo>u deGftOTi KoriGioiv nvv&v % "AQZE[ug,
6 7
Cu < V <?}$£ Au-zco nvdiGTa, nal vasTaq AeXcp&v rrjpe-
s 9
C < u CAef^ fyia T£3t-votg (jvpfiioiq d&naGiv d-
10
O U C IVJtTaiGTovq, Bdnypv #' IeqovIkuhsiv evfisveig [idXeTe
11 12
< u < < u^rpos - jro^otOY, r«r T£ doQi-atETttov xuqzel *Po)[iaCa>v
13 UC oFuC< OC
<spX«i> affggr' dyri-QaTOi &dXXovGuv (peoE-vfaav.
Sonos plurimos supplevit Reinach, in pedibus tamen 5. 9. 10praetuli lectiones Gevaerti.
in Apollinem II. 33
J.p^pE^EE^E^^^̂AM?m (Poi-fis, G<p$£&£-6-VyTi(iTov IlaXlddoq
3
r"
r——j—-}-—j— fi ^fr
—4——*— #•—
L
& L_ i V • V=fc=—i^——
'
„ - (?tv jcal Aa - bv %ksi - vbv 6vv T8 &8 - a
T->#=-r t=$==£
v- V-
ro-§*oi> 6867tO'Tl Kqt]-6i-iov %v-v$)V t"^4qts- [iig
6 . ^ 7
£=£ r j>f^ a #i tc=±¥=?-
rj-dh Aa-rcb xvdtGta, xal va - 8 - TaqAeX(p<jJVTr} -(is-
t=$=z=t 3=£ _ e=£=*5=?_(&' 2 - fiK teV - votg odjj. - fii - o«g (f(b-[ia-Giv &•
9 , _ 10 4
£ x;5 « 3=* e==
rtraiTyrovs,I_ «x%ov -81' f-g - Qo-vl-%aidLv sv-{isv8l$ f*dA_r_
11 12
»~~r *=*£e_ tt gEEE^=5=f=g
3tQOO~Jl6XoiO~t,9Tdv T8 (SoQl- GZSTtZOV KaO-XS-l * P(DlJ,ai-(DV
13 14 ^____5£__. 3i _____
#ox«i> «t5§_r' « - yi^-oaro» &dllov-6av cps-os- vi- nav.
Ubicumque pro trochaeo poeta posuit spondeum (&XX' _),
iustum ego metrum __ transscripsi; qui canunt, ii moras pru-
Mus. script. ed Jan. Suppl. 3
34 De altero laymno.
Doria autem aliqua si est haec harmonia nec tamen ita
composita, ut (sicut in vetere lyra e a e) diatessaron sit
in gravibus, diapente in acutis, vide sitne ea doria species,
cuius graviores soni faciant diapente, acutiores diatessaron
(e h e'), sitque haec harmoniae structura
(a) hc' d' e'f (g') a'.
et tetrachordon li— e certe fundamentum est sonorum quicanuntur in partibus II III V VI VIII, escendit vox saepein /", semel in a (p. 62). g autem, qui sonus munerefungeretur lichani, semper evitatur. harmoniam igitur
continent haec quae exscripsi tetrachorda atque eam habesdorii modi speciem, quae incipiat a diapente a— e', exeat
in diatessaron e —a . et subdoriam vel semidoriam eamesse qui concessit, is iam nimis dubitare non potest quindicat hypodoriam. iam quae huius diapason dicenda sit
mese, non quaero. secundaria enim est species, de qua cumnihil fere doceant Aristoxeni, singula subtilius inquirere
parum proderit.
Universum autem huius hymni melos cum simplicissi-
mum sit et paucorum sonorum formulas ad maiorumexempla poeta expressisse videatur, nomum hunc esse
citharoedi facilius et certius quam in priore hymno putotibi persuadebis. quoniam autem toties incisum est melos,
plures partes quam Terpandri illas a Polluce IV 66 enu-
meratas nulla difficultate elicias.
denter moderentur. et quamvis dactylos cyclicos oderint ii
qui hodie metra docent, nos musici facere non possumus quinquaternas moras scriptas esse dicamus pro ternis.
4. Sicili epitaphium.
Hoc carmen in columna inscriptum invenit W. M. Ramsay
Aidini prope Tralles in Asia minore et cum aliis inscrip-
tionibus imprimendum curavit in Bulletin de correspondance
hellenique VII (1883) 277. musicis autem signis hanc
neniam ornatam esse diu homines doctos fugit, nec Wessely,
qui 1889 invenisse videtur, statim proclamavit. anno
demum 1891 Crusius in Philologo L 169 notas musicas
se suspicari dixit et paulo post Wessely in annalibus
gymnasii III Yindobonensis 1891 p. 16 singula tractavit.
denique Crusius in Philologo LII (1893) cum de cantico
Orestis ageret, hanc etiam melodiam et signa rhythmica
accuratissime examinavit.
De metro autem huius carminis, de punctorum vi et
ictus vel &iaecog sedibus est quod dubites. pedes quidem
vides esse iambos, et dipodiarum pedes priores quia punctis
carent, alteri pedes punctis signantur, non priorum partium
ictus esse dices potiores, sed alterius cuiusque, ut in
singulis dipodiis toni vis ascendat. sed qui fit ut in pedibus
6. 10. 14 punctis notentur syllabae correptae? de hac
re viri docti dissentiunt. sunt enim 1 qui dicant, sicuti
ionicorum anaclasi in aliam syllabam accentus transferatur
et w-u-v ponatur pro ^w uu , ita hic per syncopen
quandam longae syllabae accentum promoveri in brevem
1 Crusius in Philologo LII 167. Ph. Spitta, Vierteljahr-
schrift fiir Musikwissenschaft. 1894, 103. Th. Reinach aliaru
olim sententiam secutus postea huic sententiae accessit in
Bulletin de corr. XVIII 365.
3*
36 4, De Sicili
quae antecedat. hoc si illi recte contendunt, in trans-scribenda melodia hastae illae quibus nos pedum finesdistinguimus ponendae sunt ante breves syllabas ol, yov, 6.
clausulae quidem versuum (ut . . tcov) optime hac rationenotantur. et quod multo commodius ita numeri scribuntur,carminisque natura metrique difficultas clarius ita anteoculos proponitur, hastas illas i hac quoque in editioneante breves syllabas ponendas curavi. magna vero subortaest dubitatio. quaeritur enim, possitne ullius pedis ictus vel&£<5iq inesse in syllaba brevi, (nisi ubi binae breves exstant prosoluta longa). non trochaeum dices pedem istum a thesiincipientem? et quicunque ad dipodiarum naturam punctallla revocavit, is satis fecisse nobis videtur, nec puncta adaliud iterum esse referenda. alia autem est ionicorumanaclasis productione syllabarum aut correptione ex ipsispoetae verbis manifesta, alia haec metri variatio quaecontra syllabarum naturam punctis significari dicitur. quaecum ita sint, haud scio an eorum 1
sententia praeferendasit, qui dipodiis recte existimatis punctorum vim finitamvolunt, nec hos iambos ab aliorum iamborum natura dicuntabhorrere, pedumque hastas imponunt post oX, yov, 6.
extremarum quidem syllabarum (tcov, £r}v) novitas etmira condicio augetur. hae tamen eximi ex illa con-dicione in melioremque statum referri nullo modo possunt,
Harmoniae forma clara est et aperta. Tonus meli(sive scriptio) est ionicus
(jfjf),quem exhibet Alypius p. 378.
et principem harmoniae sonum eum esse, a quo melosorditur, primo quisque obtutu viderat, ante quam sonusfinalis detegeretur. hunc enim J. A. R. Munro primuslegit et D. B. Monro in supplemento quod addidit ad librumThe modes of ancient greek music (Oxford 1894) nos docuit.nunc aperte patet sonorum ordinum contineri his finibus:
1 Statuit hoc olim Reinach in Revue des Uudes grecquesVII (1894) 203, summoque studio defendit Gevaert, Melopeede Veglise 46. 386. 456.
epitaphio. 37
e fis g a ll cis'd' e'
mi ftfasol la si Jdore mi
V7taxr\ ^B(57] vr\vr\
eundemque esse atque
d ef g a hc' a'.
plagalis certe est huius carminis scala, qualem in hymnis
supra p. 9 et 20 deprehendimus. et tetrachorda cum mediumhabeant semitonium, phrygiam esse speciem tuo iure
dixeris. princeps autem sonus harmoniae cum esset C,
responderetque in simplicium scalarum sonis (nullojj)
illi
g, totaque harmonia par esse videretur scalae g—g\haud pauci ioniam esse carminis harmoniam dixerunt.
at principem illum sonum vides in media scala positum,
plagalem habes ordinem, ambitus autem continetur inter
d— d'. atqui species diapason, quarum nomina discimus
e Cleonidis (p. 197) et Gaudenti isagogis (p. 346), ipsas
quoque plagales esse contendo, ut de doria specie (e— e')
e magno • sive immutabili systemate (A—a—a') elicita
apparet. in tertia igitur hic versamur specie, quae oxy-
pycnis sonis continetur et tertio loco exhibet diazeuxeos
tonum; hanc illi nominant phrygiam. hoc Eeinachium
quoque vidisse et in Bulletino XYIIl 366 docere admodumgaudeo. quod tamen ioniam volunt alii esse speciem
carminis, quippe quod et in metro ioniam naturam prae
se ferat, nil refert. similis enim fuit et propinqua phrygia
species ioniae quae et hypophrygia dicebatur. — Hocetiam melos qui composuit, is secundum verborum accentus
intendit vocem et remittit.
38
1—4
4. Sicili
Eixcov 7] XC&og slpC' tC^r\6L {is UsCmXog sv&a{ivrjnrjg a&avatov 6r\^a %oXv%qovlov.
ci i kiit;"Ogov ggg, cpaC-vov,
Kl I[KO C0$5—
&
[irjdsv oXcog 6v Xv%ov'
CKII KJK C OJ9-12 Ttobg bXCyov s6tl tb %r\v,
C K o I i K c c cx"113-16 to tsXog 6 %oovog a%-ai-x s l.
UsCmXog svtsq ....
In pede 4 super I et vov -J Crus. pag. 163, Monro 133.|6 punc-
tum super I om. M. — detexit Munro (M. 145).|8 super l punctum
M. k> Reinach, M, <t> Cr. similiter in p. 12 signum viditduarum, non tnum morarum 16 de "1 vide Munro apud M 145.
39
epitaphium.
Bulletin de correspondance hellenique VII p. 277.
y. Crusium in Philologo LII (N. F. VI) p. 160. Monro,
The modes of ancient greek music (1894) p. 133. 145.
O - 6ov cp a l vov*
e=i mlirj - dsv
- N —/U»s 6v Xv - TtOV'
v=^TtQog 6 - Xi - yov i&
sm
xl %b tftv,
tb ti-Xog 6 %oo-vog cctc - cci - tel.
De carminibiis 5—7.
Quae sequuntur carmina ad Musam, ad Solem adISTemesin, ea iisdem codicibus omnia continentur et ab unopoeta composita esse diu existimabantur. Cum vero inprimo eorum valeat lex illa quae melodiam sequi iubetyerborum accentus, in reliquis autem carminibus haecignoretur, a diversis hominibus et condicione diversa factaesse putabimus.
Et codicum scriptorum familias, quamquam Fr. Beller-mann, qui egregiam his carminibus navavit curam(Berol. 1840), p. 10—20 statuendas putavit quattuor,satis habebimus admittere duas. nam alter illius ordoex editionibus consistebat, quas fluxisse ex familia primaipse B. suspicabatur 1
et codicis Neapolitani fatis et historiaprobatur 2
;quartus autem ordo cum signa musica non
exhibeat, restant digni quos consideremus ordo I et III.
1 Oxoniensein editionem niti Plorentina Bellermann con-cedit p. 16, Florentinam e Neapolitano codice ortam putatp. 17. • Quod autem Burette p. 183 tradit de manuscriptoHibermae, id revoco ad ea quae Usser exscripserat e Galileieditione. cf. Bell. 8.
2 Galilei usus est codice Aristidis et Bryennii, qui eratS. Angeli cardinalis (Bell. 7). huius autem Angeli Ranuccilibri hereditate venerunt 1565 ad Alexandrum Farnesinum.lllms fratrem, qui testamento legavit Odoardo nepoti 1589.(Nolhac, Bibliotheque de Fulvio Orsini. Paris 1887, 9. 22)Farnesinorum autem libri 1736 Parma translati sunt Neapolim(Blume iter Ital. Berlin 1824. IV. 5. 14. Nolhac 137). neclgitur dubium est, quin Neap. III C 4 sit ille Aristidis codexe quo fluxerit editio Galilei.
Carmina 5—7. 41
ac primi ordinis qui notas musicas exhibet usque ad exitum
carminis III, ne nos quidem alium novimus librum nisi
Neap. III C 4, quem supra 78 signavi. ad tertium Beller-
manni ordinem, qui continet signa musica usque ad II 13,
(Mon. duo Par. Neap. Lugd. sive 69. 116. 126. 75. 50)
accesserunt Hamburgensis (42) Mutinensis (73) Venetus (l),
de quibus egi in Jahrbucher fur Philologie 1890, 680, et
accessit Berolinensis 1555 (10a). cum tamen Hamb. ex
Parisino 2532, Mutinensis ex Keap. III C 1, Berol. ex
Monacensi videatur transscriptus, apparatus criticus nullo
eorum augetur. Venetus autem VI 10 universi huius
ordinis princeps est et auctor. nam qualem Bellermann
vir sagacissimus concluserat et descripserat codicem huius
ordinis archetypum p. 26, talis hic est et versuum dis-
positione et lectionum genere. ex hoc transscriptum esse
et Monacensem 215 (0) Parisinorum aliorumque patrem,
et perditum aliquem librum, e quo Neap. et Mut. orti
sunt, ostendi in Jahrbucher 1. 1.; ita autem cum hi omnes
e Ven. sint transscripti, restant, unde quaeramus varias
lectiones, soli N III C 4 et V, cuius habes specimen in
tab. H.
Editi sunt hymni in his libris: Vincenzo Galilei,
dialogo della musica antica, Fiorenza 1581.
Arati Solensis phaenomena, Theonis scholia, Eratosthe-
nis catasterismi, al. (edidit Ioannes Fell. Oxoni 1672.
additis annotationibus Edmundi Chilmead.).
Burette, cuius librum laudavi in p. 47, addidit ex
Par. qui est nunc 2532 sex versus alterius hymni et
quattuordecim versus tertii, sed nulla signa musica.
Ediderunt etiam Patricius 1536, Bottrigarius 1602,
Puteanus 1602, Alstedius 1630, Nicolai 1706, Martini 1757,
Marpurg 1759, Blainville 1767, Burney 1776, de la
Borde 1780, Eschenburg 1781, Eorkel 1788, Drieberg 1835,
de quibus omnibus vide Bellermannum p. 20. accedunt
Westphal, Metrik 1867, Lang, tfberblick uber die Harmonik,
Heidelbg. 1872. Eetis Histoire de musique III, 1872.
Gevaert Histoire I, 1875.
42 5. Hymnus
De hymno ad Musam copiosissime disputavit Eeinachin Bevue des etudes grecques IX 1896. post hunc iterumtractavit Gevaert in supplemento libri q. i. La melopeeantique dans Veglise latine p. 476.
Huius carminis notas omnes invenis in Alypi tonolydio (p. 369) praeter unam N vel H (hae enim Htteraein codicibus aegre distinguuntur)
,quae quid sibi velit
nescimus.^ variae de illa dictae sunt sententiae. Beller-mann quidem notae antecedentis moram hoc signo produciputabat (p. 63); ego cum primum hymnos ederem, Hinterpretatus sonum esse es' suspicabar. Reinach autem(Bevue et gr. IX 18) cum N legeret, sonum scripsit cis\quem dicebat chromaticam paraneten diezeugmenon tonihypolydii (Alyp. p. 385). Gevaert denique in Melopoeiap. 476 reliquis opinionibus severe castigatis crusis vellyrae fingit esse notam. est enim nete diezeugmenon toniJodii (p. 369) -eVJ, et h scriptum esse ille contendit, utsynus princeps doriae harmoniae et mediae chordae superiusdiapason interdum in lyra pulsaretur. at carminis har-moniam si quis lyra sonanda constituit, is non in mediocantu, sed antequam canere incipiat, primarios sonospulsare solet
;partibus etiam finitis crusin interponit-
h illud sero nobis occurrit in tertio aliisque versibusmediis.^ scribae autem quamvis multa omittere sol-eant, ipsa prima signa nunquam omittunt. et quodcrusis soni lyra vel cithara sonandi adhuc non inventisunt, Gevaerti coniectura quaestionem solutam esse nego.Reinachi autem sonus cis cum melodiae cursum misereinterrumpat audientiumque aures male offendat, nehuius^ quidem sententiam amplecti possum. nondumexpedita est quaestio; poeta quid cecinerit, ignoramus.quo tamen facilius et in transscripto carmine videres, inquos locos mira illa littera incidat, satius duxi et inhac editione eum sonum H imponere, qui minus illo Nmelodiae cursum turbat. tu in canendo omitte, si itaplacebit. in sexto quidem pede H legi nullo modo potest;fuit fortasse I aut P.
ad Musam. 43
Harmoniam ubi quaerimus, incertus ille sonus omitten-
dus est. atque "1 esse hypaten, Z neten nemo non videt.
mesae igitur munere fungitur C = a, inque liunc ipsum
sonum melos exit. doriam autem esse hanc harmoniam
et eam simplicem Gevaerto concedere vix possumus. nam
ef g ah c d e(f) idem valet
atque hc d ef g a h(c),
unde apparet proximam quidem esse et simillimam hanc
harmoniam doriae, differre tamen uno sono. quae cum ita
sint, haud scio sitne mixolydius dicendus modus, ut dicit
Reinach, an doriae harmoniae tertia aliqua statuenda sit
species, quam appellaveris hyperdoriam. nam mixolydiae
harmoniae Aristoxenus ait (apud Plutarchum de mus. 16)
propriam aliquam fuisse et insignem naturam, quam ipsi
Graeci sero cognoverint. quae cum ita fuerint^ non nimis
mirabimur, si communis illius doriae harmoniae exstitit
species aliqua, quae et synemmenis sonis usa et neta
diezeugmenon variaret scalam doriam, nec tamen flebilis
esset et tam mollis, quam fuit mixolydia.
In notis autem ad syllabas distribuendis secutus sum
auctoritatem Reinachi, qui quoties licebat binos sonos
mandavit syllabis perispomenis.
44 5. Hymnus
10
V et N. "icc^Bog.
Ven. CZZNeap. CZZ
1. "Astde yLovGa ^ot cplXy\,
Gnovd. fanpog
cccc
y.
N.
2.
§a%xstog
M MM M
fiolutrjg <f ififjs xcctkq%ov
V. Z~Z Z Z H H ! I
N. Z~Z Z EZ N NI I
3. a#-p?7 dl 6cov a% dl-aicov
5. Eig
15
£0
V.
N.MZH 1 q>c P M0 CMZN 1 (DC P M0 C
4. £-^dg cpoevccg do V £ L t co.
V.
V.
N.
"AXlcog.
C PM PC CC PM PC C
5. KaX-Xt-o-iteia 6ocpd^
0HC CCCCTR00NC CCC HA0
6. [iovGqov itoo-%a&-a-y£x-i xeoTtvcov,
De notis codicis V v. tabulam II, Neapolitani signa minio
SSIfr? +
e?reSSa.^ BelL tab'n et IH ^P^ Keinach in£ £ '
tab'
-*%^0S *"*'** in VN Paul° altius posi-tum huc revocavit Bell. p. 54. 10 ~ signum videtursonipaulo producti de H et N vide prolegg. 19 KccUidxu N.22 TtQovnccd'. N, v mmio deletum.
ad Musam. 45
Mov6av.
iE=fi=£ __
1. *__ ££ - ds ybov - 6a ftot cpC - /U7,
E^^ * ±2. [i6l-strig 6*' ififjg %ccr-do-%ov
nz^zg £
3. «v - oij 6*_ tf<i>2> ccTt' dl - 6s - cov
___-__=p_^=___
4. £ - [idg cpQS - vag do - vsC
N—TC3.
P -» 4%L v=±
5. Kak - II itsi - a 6o - cpa.
tx s^_i6. [iov - 6cov Ttoo - xad' - a - ys - xi %sq-%vcqv,
v. 5 Incipit rhytlimus duodecim morarum, quem indicat
scholium p. 46, 10 (Bell. p. 54). de syzygia __v_-_ cf. Arist. Qu.
I 14 p. 36.
46 Carmina
V. R (D C P M | MN. P 4>C P M I M7. xal aocps [IVGTodoTCC,
V. M I EZ TMP C M5 N. M I EZ j~MP C Ml
8. AaTovg yovE, /lr]ki£ Tlaidv^
V. M Z M I OC CN. Ml ZM I 0C C9. £V[ISV S l £ 7t(XQ£6T£ [lOi
Dv^vyia %axa avxiMsGiv. 6 novg _ _ %a\ _ _.
yivog di7tla6iov. 6 Qv&[ibg dcodsnd^r^iog.
4 T V, I Rn. Gv. 6 S' rjhs V. 10 6v£vylav VI cf. annot.p. 461.
6. 7 Carmina Mesomedis.
Dionysi nomen hymnis 5— 7 ii inscripserunt, qui codice
Neap. III C 4 decepti titulum in fine alius libelli sub-scriptum falso huc rettulerant. eodemque errore factumest, ut libello, qui in codicibus antiquis his carminibuspraecedit, titulus falsus in editione inscriberetur. sequiturenim in manuscriptis Bacchii senioris isagogen doctrina
illa de intervallorum musicorum numeris et rationibus,
quae incipit a verbis Tfj (iovGi%rj te%vr) itaGav xr)v doy^a-WTtouav Gvvxsxdy&ai cpaat, quam Bellermann imprimen-dam curavit una cum Anonymis (Ber. 1841 p. 101).Bacchio ut hanc doctrinam vindicaret, ille inductus erat
titulo Elgaycoyr) zk%vr\g yiov<5i%r)g Ba%ysiov xov yegovxog,
quem non ad hunc libellum, sed ad eum qui praecedit
referri oportuit. cum vero post Bacchii isagogen et Pseudo-bacchii doctrinam in cod. Ven. VI 10 exstent trimetri illL
Mesomedis. 47
£ee£ £ £7. xccl 60 - <pe {iv - 6to - 86 - ta,
t tV-
4 £>. Acc - tovg yo - ve, Ar\ - Xl - £ IJm - av^
i±
JE^^EEE^9. £V - flS - V£lg JtttQ - £ - 6t£ (101.
quos supra invenis p. 285, alterani esse Bacchii, alteram
Dionysi artem facile tibi persuadebis, et sicut Bacchii
nomen ad priorem artem revocaveris, ita Dionysi nomen
inter alteram artem et hymnos insertum vindicabis libello
illi tfj iiov6lk7J xi%vrj, cui iamdudum vindicarunt ii qui
codicibus Urb. 77 et Vat. 1364 utebantur. 1
Mesomedis autem nomen ideo hymnis inscribimus, quod
Burette qui hymnos edidit in Histoire de Vacademie des
inscriptions et belles lettres2 1729, invenit Ioannem Lydum
in fragmento quodam Lutetiae asservato dicere: 6 Meaod-
fing ovxco Ttcog Ttobg avxrjv (sc. xr\v Nb^lb6lv)' vitb 6ov
1 Inscriptum est doctrinae illius initio nomen Dionysi in
cod. Urbinate 77 (quamquam postea est expunctum) et in
margine Yaticani 1364 (Amsel-Studemund p. 128 et 122).
cf. Bergkium in Anthologia Pal. 2 1868 XCIV, et quae ex-
posui in Bacchii ed. Arg. 1890, 24 et in Jahrbucher fur Phil.
CXLI (1890) 679.
2 Dissertation sur la melopee de Vancienne musique vol. V,
pars II Memoires de litterature, p. 169. scriptae 1720, ed. 1729.
"4" 6. Hyninus
tq6Xov aararov dar^fj %aoo7ta m6itmv Cxoeqexai, rvya, quisunt hymm in Nemesin versus 7. 8. iam nullum novimusMesodmen, Mesomedes vero, cuius duo alia carmina exhibetBergk in anthologia p. 524, fuit homo musicus imperantibusHadnano et Antonino 1
; huic igitur, si melius nesciamusuna cum JSTemesis hymno Solis quoque carmen vindicemus!
<Mn,L^id™ : ME6
,°^i KW lvQw6s, y£yovcbS inl T&Vfyccvov %qovcov ccneletoBQos avrov r) iv zols fukkmta cpiloS .
alla iucyog* (ieXr} fa 'AvtcovIvos rb tov SvXXov avVuelovccvafrrjcas eneovevaoe, rcore Meoo^dei tco tovs«^Uvo^ovs ovyyQafavTt vevoTdcpiov fycooe. tco alv (Mes.) Ztl JlY#«Qcpdeiv ipavVavev ivevco &e, fa ' t^v l^a ai,TovXfov. Iulius Capit. de Antonino 7: Ant. salaria multis sub-traxit, unde etiam Mesomedi lyrico salarium imminuitCf. Eusebium II 2160 (p. 168 Sch.) Meoo^ns Kq^ ^tZZl ?*"?$*'*** hvvQitovTo, et Hieronymum: Mesomedes
(An on ni ato™" "^" ""**" ^ B*™*bar
6.r
'T(ivog
EvcpccfiSLTG) %ag ccI&tjq,
yi) %a\ %6vxog %a\ %vocxi,v. 3. ovqecc tiyLTtm Giyaxco,
v. ccc C I c p c cK. CCC C ( C P C C7. XiovoflXecptxQov xdxsQ 'Aovg^
COM ja MC ct> jvj a fvj
i >c
S QfoTieccaT^
^9^6^5 V"
7 %^vo§XecpdQovs 7taTeQdovsY.
y.
jst. cpMMM M8. Qo8o£6(3av og
ad Solem. 49
Solis hymnus in doria harmonia versari videtur. nametsi dubitari possit dicamusne sonum C = a mesen an
hypaten, nil obstat quin comparemus scalas
g ab c d ef
d ef g a hc
et agnoscamus communem Graecorum harmoniam; hymnoautem ad Nemesin phrygiam harmoniam cum Reinachio
(de musae h. 21) vindico. nam soni ad simplicem modumrevocandi sunt ita:
g ab C d ef g
d ef g a hc d.
plagalem autem habes formam eandem atque in Sicili
epigrammate.
slg "HXvov.
y]%oi cp&oyyoi r oqvl&wv.
lielksi yccQ TCQbg Tfticcg (laCvsiv
v. 6. <&olflog <xxsQ6exoiiccg sv%aCrag.
i m£EEEfeE#E£ 3^ -0—
7. Xl-o - vo-fiks-(pa-QOv Tta-tSQ 'A - ovg.
3E
qo - do - s6 - 6av og av-xv-ya utoo-lov
8 nota A in paenultirria syllaba paroemiacorum est signummorae addendae. Bell. Anon. 3. 97. redire vides in carmiue 7.
Mus. script. ed. Jan. Suppl.
&V 6. Hymnus
V. M I M' I PM |ZAZN. M | M P M z/\ Z9. itravolg vit L'%ve66i, dt-6-x£Lg
7
V. M Z M Z I M I M Z I
5 ^. MZMZIMIMZI10. %ovQiai6iv ayuU6[i£vog %6[iai,g
?
V. M I Z I M I P (p CP P CN. Ml Zl MIPcD CPPC11. X6q1 v&rov aitdqizov ovqovov
io V. CPMMMMMM MN. CPMMMMM Ml M12. amlva TtokvGrQoyov afist^xav^
V. I MN. I M PM I Zl MPPC
15 13- a^yAaff 7tolvd£QK£a nayav
N. CP MMMCA (DMM14. %£q\ yalav attatiav eMgggdv'
K MIZZZ ZE IEZJ-5.
Ttorafiol dh Ge&ev Ttvqbg a^Qorov
t«>» T ^ «™ ** er£* ^Prtasse P°st M sonus I, habet Mon. (Bell.tab 1.) 3 lXvsv6v V, fyvsei N. 12 *x*fax codd. 15 duplex
9 m nuyccv signum yidetur productionis , cf. y. 21 rhythmos-
ad Solem. 51
9. %xa - volg vit l% VE6 - 6L dt co - xstg.
m r m±b^10. xqv - 6scu-6iv a - yal - X6 - jie - vog xo-piug,
r^S £
11. 7t£-QL VCO-TOV OC - 7t£L~ QL - TOV OV - Qa-VOV
$m t12. d - Ktl -VCC TtO - Xv-6TQ0-Cp0V <X{1 - Ttls-KCOV,
£ t£13. al' - ykag %o - Xv- dsQ - ke - a na yav
$ it
£14. Tts - ql yal-av a - 7ta-6av s - Xl6 - 6cov'
£ £ m15. UtO-Ta-^LOL dh 68- &EV TtV-QQQ CC^l-^QO-TOV
que in Sicili nenia. 16 6ccv nota A in summo mg. corr.
in R. similis A erat etiam in Y 6. 19 v. 15. 16 posuit post
23 Bergk anth., cf. mus. Rhen. IX 306.
4*
52 6. Hymnus
P M I ZZ I M P C16. tl'xtov6lv e%y\QUTov cc(ieQuv.
C $ CP MMMPPC17. Zol [iev %oobg ev-dt-og u6teqcov
M ! M M S PM \ ZZ18. %ut "OXvyatov uvuxru %oqsvsl
ZZM Z Z MZ IE Z19. uv-etov pekog ulev ueCd&v,
M I ZZ M I ?<& ZZ10 20. G>OL-p7]-L-dt, TSQitoyievog Xvqu.
CP M M M CP M MiA M21. TXuvku de TtuQOL&e Ze-Xu-vu
I M SMM PM \ ZZ22. xqovov cqqlov uye\iovevei
2 <x7H]qcctov N. 6 ovlviinov YN. avaxral avLrmraBergk anth. 10 QoLfrdi V. Wpij V. 12 xXavaa fo V.
ad Solem. 53
J^EFT=t=i!EE^ i
16. tl-xtov-6lv iit - r\ - Qu-Tov u - pe- quv.
m f17. Zol [iev %o - obg sv - 6l - og u6 - ts - qojv
13V-
18. %UT 'O - lv\L-%OV U - VUK -TU %0 - QSV - SL
£ £19. uv - s - tov pi-log ui - sv u EL - d(x)V.
£ £ ^^ £20. <Dol - fhj
-v £ - $l tsq - Tto - \jls - vog Iv - QU.
m &t21. Fluv - %u ds %UQ - ol- &s Zs - lu - vu
£ £V22. %qo-vov co - ql - ov u - ys - {10 - vsv - SL
de duobus signis in prima syllaba cf. v. 23. 14 ays^i. in
prima syllaba N corr. minio u, quem spiritum noli putare
notam esse musicam.
54 7. Hyninus
Mi Z IM | (j)C PMP C23. kevxcbv vitb 6vQ(ia6i [io6%cov
CCC C C C PC P<D PM24. ydvvtm de te 6oi voog ev-^ievrjg
5 M IZ I M I CPMP C25. 7ioXvoC\iova %o6[iov e l C 6-6(ov.
7. "Tpvog
I MM M M I M M I CPM
10
1. Ne'(ie6t, %teqoe66a fiiov QOTtd,
$MZZ ZZ E Z I ZM2. xvavcoTtt &ea ftvyateo zJCnag,
M U U UU EZ EAU3. d Kovcpa (pQvdy^iaxa ftvatcbv
UU M IUZ E I MM4. e-%e-%eig ddd^avti %ahvc5'
±ydvvvT<xL VN. 6ol Bgk, ot codd. 6 Ttolvol^ova VN,itoXvsiiiovu Bell. Bgk. 7 t^o? Ns^6sag V. in initio ponunt
§^^^^ad Nemesin. 55
23. ksv - k&v v - itb 6vQ-ya- 61 p 6 6 - %g>v
24. yd-vv - xat de ti 6oi vo - og ev - [is-vrig
25. ito-lv - oi-yo-va xo6-yov £ - lC6-6av.
sl§ Nd^£6iv.
l|lM__i_li_^^E_E£_£i^ '-J-
1. Ns-y,E - 6i,7tT£-Q0-£6-6a jti - OV QO-Jtd^
^̂=z=£=^=^m2. %v-a - voo-iti &£ - a fi-v-ya - teq JC-Kag^
Bf • _ _ . ^ P-
=t>
—
V-£=
.t=t
3. a %ov - <pa (fQV - dy - ya - xa ftva-Tcbv
& *=7
4 # l% _ £ _ ^£tg Sc - dd-yav-Ti %a - U - v(p'
yv> 16—18 scribuntque zJUag Hermann et Bgk. _8. 9. smtne
duae notae revocandae ad ov an ad Ttd, vix dubium est.
*)0 7. Hymnus
M M M M M MMMC M (J>
5. e%&ov6u <f tf/fyn, <Uo a v Pqot&v
PC(t> P P
6. piXuvu tpxtovov ixrbg ikuvvstg.
s R(J> C I C 0> PM |
7. 'Tnb obv tqo%ov uGtutov u6%i$if\
ZEU Z I ! M ZM8. %UQ07tU llSQOTtCQV GToitpSTUl TV%U*
M M M M M M P MCC (J>
10 9- liftovm ds nuo Ttodu fiut-vstg
y
R 0PP MIPMA M10. yuvoovpsvov uv%ivu nkt-vstg.
R(p P C <1>P PCP M I
11.(
Tjtb 7tfj%VV Usl filOTQV [ISTQStg,
15 U M I Z E I MMM M12. 2/£V£tg <f VTtO HoljtOV 0(pQVV KUTG)
m2 %ov<r^ V. 4 ^rog iXavvsig om. Y. 7 loca notarum
mcerta. 16 ^oXtto^ fygw %dta (prop. Bell. 44) Bgk., %6lnovasi xurco ocpqvv VN. ultimam M transscribens cum Bell et
ad Nemesin. 57
ik ^s5. s - x&ov-Gcc d' vfiouv 6 - Xo - dv /3oo - r&v
»6. [ie - ka - vcc (p&o-vov sKtbg slavvsLg.
£ fe£ * ^f-37.
f
3° - Ttb 6ov xqo-%qv a - 6ra-rov d - 6rL-j5fj
t8. %a-QO - ita ps- qo-tccqv GrQE-cpe- rat rv - %w
£ i» .. f t?
9. lv\ - ftov-6a ds itccQ Tto- da /3 a C - velq,
$ t10. yav - qov - (is - vov ccv - %s - va xkl - vsig.
- h l—
te
j > » » i*t f=f=
11. 'T - 7tO 7t7J-%VV d - sl fiC- o - tov ps-rQEiSy
£s £ $=t12. vsv - ELg <f V7tb %6k-7tov o - cpQW ku - ra
Gev. omisi , alii (Westphal in artis metricae 2_suppl. p. 64)
omittunt unam e tribus M et transscribunt voci v.axm melos
ascendens g c.
58 7 - Hymnus
$M MM PC M IA I
13. ZpyOV [LStCC %£lQCC XQCIT0V<5CC.
EEE E ZZ I M I P
14. "IXa%i ii&Kcaoa diKct67i6Xe,
s EEE ZZ I M II ZM15. Ns[lS6l, %tSQ0S66a fiCov qotccc.
IMMMMIMC PMM16. Nsps6LV &sbv ado[isv acpftitav,
Z M I ZE I I M Z Mio 17. vCxqv tavv6CittSQ0v d^i^QC^av,
MMUU U UZ E u M18. vrjfiSQtsa xal JtccQsdQov AC%av,
P M MMM CM P M19. a tav iisyalavoQCav ^Qotoov
15 Z20. vs[is6(b6a (pSQSig %ata taQtaQOv.
8 #£<oi/ cdSopivu cpQ-itav N, sim. V. 11 loco paenultiniaenotae malo restituere U, ut tono ascendatur in p (sol), quam
ad Nemesin. 59
§^fefc=E=j~*^
t13. £v - ybv as - xa %sl - qcc xqcc - xov - 6a.
1==?
14. "I - la - &l jibd-xai- qcc oY - xa - tfjrd - Is
g r. U-U—E15. iW - fftf
- tfft, tcxe - od - E6 - 6a /3ft - ov po - tfa.
£=^ZOZJ16. iVf -
k
it£ - Oti> &s - bv a - do - psv cccp - &£- rav,
^m17. vi - xyjv xa - vv - Oft- tlxe-qov bp-fioi-pav,
^g=g=£=S18. vrj - iiEQ-ti- a %a\ %ccq-e - $qov Jl-xav,
t ^^^19. a xccv us - ya-la - vo - ql - av Pqo-x&v
20. vsiis6(X)6a cpEQSLg %axa xaQxaQOV,
accipere Bellermanni C, nam hoc a (la grave) nimis redolet
usum horum dierum.
Addendade codicibus manuscriptis.
P. XXVIII. Adde e libris in monte Atho servatis et a Lambroenumeratis (Catalogue Cambridge 1895):in bibliotheca Xenophontis exstat cod. (789) 87 S XVHI
p yyyS^^ Vel Gre£ori syntagma (supra p. LX).'
r>' VT i j. V ^" 12^' Bononiensis 2432 scriptus est S XV
-f. XL. Jixstat Heidelbergae cod. Palatinus 281, S. XI, quemRomae servari opinabar (p. LXXVI. n. 165). descripsitin Itemacn m Hevue des etudes grecques IX (1896) 187 et 191deditque scripturae exempla. ex hoc fonte hormasiam hau-serunt Mon. 104 (meorum 65), Regin. 108 (171 a
), Escor. TP
'
LJ7Sh De ?£?* E F8 confer nunc Pnntoni in Studi italianidi faologia IV 493.
P. LI (76). Neap. III C 2 altera pars vide sitne scripta S XVIhaustaque e Par. 2535 (129).
P. LX. Par. 2381 (Fontbl. Rg. 2432) chart. S. XV continettfarlaami commentarium in tria capita Ptolemaei. Omont
P. LXVIII (137. 138). Par. Coislin. 172 et 173. Ptolemaei har-monica recensuit Mcephorus Gregoras. vide Heiberg inactis philologorum qui 1895 Coloniam Agrippinam convene-rant p. 30.
f
P. LXIX. hinc corrige paginaram quae sequuntur titulos supramscriptos; libn enim enumerantur Romani.
Ti?XS .
Va*icanum 192 descripsit et scribae formas expressitln. Remach m Bevue d. et. gr. X (1897) 313. inde a fol. 222mscripto titulo Movglxtj invenit scholia in Ptolemaei har-monica II 11. 14. 1 10. 15. 12, et imprimenda curavit. sono-rUJ\ *
tabulae et nnmeri ac repetuntur doctrinae quasexhibent Anstides velBoethius, eMcomachi ut videtur librisexcerptas. Pythagoreis quod p. 318 contrarie opponunturmusici geometrae, revoco ad Pselli fragmentum quod exhibetVmcent m Notices XVI 2 p. 338. Rationes % et similescum l^ythagorei m aequas partes dividi negarent, fueruntqui conlugerent ad geometrarum methodum, qui omnes lineasmetiri et dividere possent.
61
P. LXXVI (165). vide quae addidi ad. p. XL.
P. LXXXI. In bibliotheca Angelica, cuius opes descripserunt
Cavalieri et Muccio in Studi ital, di fil. IV p. 7, exstant:
(207) Ang. 35 (C 2,6) chart. S. XVI. Archimedis et Eutoci
scripta, sequitur ars Aristoxeni transscripta e cod. (76)
Neap. III C 2 , usque ad avviSslv p. 74, 6 Mq. (Stud. p. 78).
(208) Ang. 38 (C 3, 7) chart. S. XIV. Pachymeris quadrivium.
(ib. p. 80).
(209) Ang. 101 (C 1, 7) chart. S.XVE. Theo. Plutarchus (ib. 140).
(210) Ang. 109 (S 1, 17) chart. S. XVI. Hero (ib. 150).
(211) Ang. 63 (C 4, 13) chart. S. XVI. continet f. 15 r figuram
tonorum, et f. 26v rhythmica quaedam (ib. 114).
In ipso scriptorum contextu haec sunt corrigenda:
P. 17, 19 post Tcc dh supple (tcqoxsqov %ccl vazsQovy.
79, 3 scribe TtQog fiLccv, ut scripserunt Bussemaker et Stumpf.
(Abhandl. der preuss. Ak. 1896/97).
118, 10 scribe: Ptolemaei interpres.
lichanus 23% (in diatono).
atque temporis spatio.
finis loci.
cc{ii%icc.
sv 06ais ds.
cum libris OTtcog.
391 post clavem 3^ dele tertium b.
421 de hormasia confer quae Reinach disputat in Bevue
des etudes grecques IX (1896) 186 et quae ego seripsi in
Berliner phil Wochenschrift 1897, 167.
133, 12 ,
135, 23 ,
136, 23 ,
188, 1 ,
205, 17i
262, 3 ,
Recommended