Η περιπέτεια του κυρίου Χάρη Χαρχάρη

Η πεξηπέηεηα ηνπ

θπξίνπ Χάξε

Χαξράξε

Τελ ηζηνξία έγξαςαλ

ε Ακαιία

ε Εηξήλε

ν Γηάλλεο θαη

ε Έθε

Τελ ηζηνξία εηθνλνγξάθεζε

ε Έθε

Επραξηζηνύκε πνπ θαηεβάζαηε ην βηβιίν καο. Επρόκαζηε λα

δηαζθεδάζεηε όζν θη εκείο, βάδνληαο ζηηο εηθόλεο ηνπ όια ηα ρξώκαηα

ηνπ νπξάληνπ ηόμνπ.

Μπνξείηε λα κνηξαζηείηε ην βηβιίν απηό κε νπνηνλδήπνηε ζέιεηε. Θα

καο επραξηζηνύζε ηδηαίηεξα αλ δελ μερλνύζαηε λα αλαθέξεηε πνύ ην

βξήθαηε.

Καη λα ζπκάζηε: ην βηβιίν απηό δελ επηηξέπεηαη λα ρξεζηκνπνηεζεί γηα

εκπνξηθνύο ζθνπνύο.

Ο θύξηνο Χάξεο

Χαξράξεο ν

Καξραξίαο ήηαλ

ηελόξνο πξώηεο

θαηεγνξίαο.

Αλέβαηλε ζηε ζθελή θαη ε θσλή

ηνπ έθαλε ην θνηλό λα θιαίεη από

ζπγθίλεζε. Οη θπξίεο

ιηπνζπκνύζαλ γηα ράξε ηνπ θαη νη

θύξηνη ηνλ δήιεπαλ – παξόιν πνπ

δελ ην νκνινγνύζαλ. Όια ηα

αγόξηα ζην βπζό ήζειαλ λα

κεγαιώζνπλ θαη λα γίλνπλ

ηελόξνη θαη όια ηα θνξίηζηα

πξηκαληόλεο γηα λα ηξαγνπδήζνπλ

κε ηνλ θύξην Χαξράξε.

Μηα κέξα, ν θύξηνο Χάξεο

Χαξράξεο ζθέθηεθε πσο δελ

γίλεηαη έλαο ηελόξνο λα ηξαγνπδά

κε δόληηα βξώκηθα θη, έηζη,

απνθάζηζε λα ηα πιύλεη.

Πήξε ην ζσιελάξην, έβαιε

νδνληόθξεκα ζηελ νδνληόβνπξηζά

ηνπ θη άξρηζε λα ηξίβεη δπλαηά.

Μα, αιίκνλν! Είρε θάλεη ιάζνο θη

αληί γηα νδνληόθξεκα ηελ κπιε

κπνγηά είρε πάξεη.

Καη ζαλ αλέβεθε ζηε

ζθελή θη άλνημε ην

ζηόκα ηνπ λα

ηξαγνπδήζεη, όινη

άξρηζαλ λα γεινύλ.

«Κνίηα, ηα δόληηα ηνπ

είλαη κπιε. Μα ηη λα

έθαγε γηα

κεζεκεξηαλό;»

«Σνππηέο κε ην κειάλη

ηνπο», έιεγαλ θαη

γεινύζαλ κε ηελ

θαξδηά ηνπο.

Ο θύξηνο Χάξεο

Χαξράξεο ν

Καξραξίαο, ν

θαιύηεξνο ηελόξνο

ηνπ σθεαλνύ, έγηλε

θαηαθόθθηλνο ζαλ ην

κπαξκπνύλη από ηελ

ληξνπή ηνπ.

Χσξίο λα ράζεη ιεπηό

έηξεμε ζηελ θπξία

Οκόλα Τξειιόλα ηε

Φάιαηλα, ηελ

νδνληίαηξν.

«Μα, ηη ζαο ζπλέβε;» θώλαμε

ηξνκαγκέλε εθείλε κόιηο είδε ηα

δόληηα ηνπ.

«Να ηα πιύλσ πξνζπάζεζα, κα

ζαξξώ πσο ηα έθαλα ζάιαζζα», είπε

εθείλνο θη έβαιε ηα θιάκαηα.

«Ειάηε, ειάηε, κελ θιαίηε, ζα ζαο ηα

θαζαξίζσ εγώ θη όια ζα πάλε κηα

ραξά», είπε Οκόλα Τξειιόλα θη

έβαιε κπξνζηά.

Έηξηςε, έηξηςε θαη όηαλ πηα ηειείσζε

ηα δόληηα ηνπ Χάξε Χαξράξε ήηαλ

πάιη ιεπθά ζαλ ην ρηόλη.

Ο θύξηνο Χάξεο Χαξράξεο

ζηάζεθε κπξνζηά ζηνλ

θαζξέθηε θαη θνίηαμε ηα

θαηάιεπθα δόληηα ηνπ.

«Τώξα, θύξηε Χαξράξε,»

είπε ε Οκόλα Τξειιόλα, «ην

κόλν πνπ πξέπεη λα θάλεηε

είλαη λα ηα βνπξηζίδεηε

θαιά πξσί θαη βξάδπ θαη ηα

δόληηα ζαο ζα είλαη πάληα

ιεπθά θαη πγηή.»

Κη έηζη, από ηόηε, αθνύ

πξώηα μερώξηζε ηα

ζσιελάξηα, ν θύξηνο

Χάξεο Χαξράξεο, δελ

είλαη κόλν ν θαιύηεξνο

ηελόξνο ηνπ σθεαλνύ,

αιιά έρεη θαη ηα πην

ιεπθά θαη πγηή δόληηα!!!