Wat de vorige keer gebeurde:

In de vorige update lazen jullie hoe Julie beviel van een gezonde zoon; Sem. Sven en Julie zijn dolgelukkig met hem, en samen probeerden ze voor nog een kindje. Na drie dagen groeide Sem op, tot een schattige peutertje met krulletjes, en daarna ontdekte Sven en Julie dat Julie zwanger is…

Op de maandagochtend zit Julie met haar ontbijt aan tafel, terwijl Sven bezig is met het stoeltje van Sem te poetsen. “Lieverd,” zegt Julie, “Eet nog wat voor je moet werken!” Sven schudt zijn hoofd. “Daar heb ik nu geen tijd meer voor. Ik eet wel iets op het werk.”

Julie haalt haar schouders op, en eet haar ontbijt op. Sven loopt langs haar heen, naar de slaapkamer, om zijn werkkleding aan te trekken. Als de zon opkomt, komt Sven de slaapkamer uit, en zoent Julie. “De auto is er zo. Ik ga alvast buiten staan. Heel veel succes, liefje,” zegt hij, en dan loopt hij naar buiten.

Als ze een uurtje later Sem wakker in zijn wiegje ziet zitten, haalt ze hem eruit, en zet hem op het potje. “Je kunt het, kleine man,” stimuleert Julie Sem. Sem doet snel een plasje, en laat zich van het potje zakken. Meteen wil hij wegkruipen naar de speeldoos, maar Julie tilt hem op. “Nee, dacht het niet, Sem. Eerst gaan we je aankleden, en krijg je wat te eten.”

Boos slaat Sem met zijn armpjes. “Mama! Ik wil spelen,” brult hij. Julie houdt Sem van haar af, omdat Sem haar pijn doet. “Sem! Zo is het genoeg,” zegt ze boos, en ze legt hem zonder pardon in de wieg. “En hier blijf je de hele ochtend,” zegt ze vermanend tegen hem, en dan loopt ze weg.

Meteen als Julie wegloopt, staat Sem op, en rammelt aan zijn wiegje. “MAMA!” roept hij, en hij trekt aan het hekje. “Ik wil spelen,” brult hij. Maar Julie komt niet, en dan probeert hij het op een andere manier.

Hij begint te huilen, en krijst oorverdovend. “Mama,” huilt hij, en weer rammelt hij aan zijn wiegje. “Mama!” Als Julie maar niet komt, houdt Sem op, en laat zich vallen op zijn kont. Maar wat hij niet weet, is dat Julie in het gangetje staat, en wacht tot Sem rustig in slaap valt.

En als Julie zeker weet dat Sem slaapt, loopt ze naar beneden, en kruipt haar bed in. De baby maakt haar moe, en Sem helpt ook niet bepaald mee.

Als ze na een paar uurtjes wakker wordt, loopt ze naar boven, en haalt een stille Sem uit zijn wiegje. “Ben je braaf geweest?” vraagt ze aan Sem. Sem knikt, en zegt: “Ik ben braaf.” Julie lacht. “Zo, en nu krijg je eindelijk ontbijt.” Ze neemt hem mee naar beneden.

Julie gaat aan de slag met het eten, en op dat moment komt Sven thuis.

Zonder promotie, maar dat maakt hem niet veel uit. Hij is gewoon weer blij om thuis te zijn bij zijn vrouw en zoontje.

Als hij binnenkomt, geeft hij Julie een zoen, en kan dan meteen aanschuiven. Sem zit op de achtergrond te eten, en slaakt af en toe een kreetje.

“En hoe was je dag, lieverd?” vraagt Julie, terwijl ze eten. “Goed, maar ik was liever thuis gebleven. Bij jou en de kleine ondeugd,” zegt Sven. Julie lacht. “Een kleine ondeugd was hij vanmorgen zeker,” zegt Julie, en ze vertel wat Sem die ochtend allemaal deed.

Na zijn papje haalt Sven Sem uit zijn stoeltje, en begint dan aan de loopoefeningen. En hoe leuk Sem het ook vindt om te staan, lopen weigert hij. Sven zucht, als hij ziet hoe Sem naar hem toe kruipt. “Nee, Sem, stapjes zetten. Kom, we oefenen het nog eens.” Hij zet een paar stapjes, en laat dan Sem los. Bungelend blijft hij op zijn voetjes staan, en zet dan voorzichtig twee stapjes. Meteen vangt zijn vader hem op. “Goed zo, Sem,” roept hij, en hij knuffelt Sem.

Daarna zet Sven hem neer, en haalt een speeltje voor hem. “Ga maar lekker spelen, papa gaat eventjes opruimen.” En na een laatste aai door zijn krulletjes loopt Sven weg.

Julie heeft zich ondertussen aangekleed, en is bezig met buiten een gat te vullen. En ook al is ze zwanger, het weerhoudt haar er niet van om zwaar werk te doen. Maar daarna staat er ook echt zweet op haar rug.

Daarna ruimt ze nog even de kranten op, en loopt ze weer naar binnen. Daar zit Sem braaf te spelen met een bootje, en poetst Sven het huis.

Glimlachend laat ze zich vallen op de bank, en zet dan de televisie aan.

Na een tijdje geeft Sven Sem een Breinmelkflesje. “Ik weet dat je net nog gegeten hebt, maar dit helpt, jongen,” zegt Sven, en hij tilt Sem op zijn voetjes. “En nu gaan we stapjes zetten.” Voorzichtig loopt hij achteruit, en wacht tot Sem naar hem toe loopt. “Kom dan,” moedigt hij Sem aan, en dan zet Sem een paar stapjes.

Ze oefenen een uurtje door, en uiteindelijk kan Sem de hele kamer door lopen zonder zich ergens aan vast te houden, en wordt hij geknuffeld door zijn vader. “Ik wist wel dat je het kon!” Dan loopt hij met Sem op zijn armen naar boven.

Hij zet Sem neer op het potje. “Even een plasje, en dan naar bed. Oké?” vraagt hij aan Sem, die ferm knikt. Na een plasje kruipt Sem van het potje af, en pakt Sven hem op. Deze keer protesteert hij niet, en hij doet zijn oogjes dicht. “Welterusten, jongen,” zegt Sven, en na een zoentje op zijn krulletjes loopt Sven de kamer uit. Hij wacht nog even tot Sem zich omdraait in zijn slaap, en doet dan de deur dicht.

Na een korte douche staat Sven achter zijn schildersezel, en hij verft door aan een schilderij. Julie is in bad geweest, en gaat nog even naar de wc.

Daarna pakt ze een boek, en gaat in de woonkamer lezen. Na een uurtje hoort ze boven gehuil, en ze weet dat Sem wakker is.

Ze legt haar boek weg, en gaat naar boven. Daar heeft Sem zich pruilend neer gelegd bij het feit dat niemand naar hem toe komt. Als Julie binnenkomt, begint hij stralend te lachen, en wacht tot Julie hem oppakt. “Heb je me gemist?” vraagt Julie lachend, en Sem knikt heftig.

Ze trekt Sem zijn kleertjes aan, en zet hem dan op het potje. “Gaan we nu voor een laatste keer oefenen?” vraagt ze, en Sem knikt weer. “Ama lief,” zegt hij. Julie lacht, en smelt. Ze aait hem door zijn krulletjes, en na dat plasje is Sem eindelijk zindelijk. “Nu kun je zelf erop gaan, niet?” vraagt ze, en weer knikt Sem.

“Zullen we samen een liedje gaan zingen?” vraagt ze, en Sem knikt weer. “Wat ben je nu toch makkelijk! Het gaat duidelijk beter als je geslapen en gegeten hebt.” Lachend gaat ze met Sem op de grond zitten, en begint dan te zingen. “Zing me maar na,” zegt ze, en ze zingt weer een paar regels.

En hoewel Sem niet alles meezingt, zingt hij al een flink stuk mee. “Wat ben je toch een slimme jongen,” zegt Julie, en ze aait Sem door zijn krulletjes.

Maar dan voelt ze een pijnlijke steek in haar buik, en vlug houdt ze op met zingen. Ze komt overeind, en voelt dat er iets mis is in haar buik.

Maar dan voelt ze een stevige schop in haar buik, en ze ziet dat haar buik een flink stuk is gegroeid. “Gelukkig is het niks ergs,” fluistert Julie opgelucht, en ze wrijft over haar buik. Ze was echt even bang geweest dat er iets met het kindje was.

Julie laat Sem een paar uurtjes spelen, maar dan stopt ze hem toch in bed. “Lekker slapen, ik ga ook naar bed,” zegt ze tegen Sem, en geeft hem dan een nachtzoentje. Daarna kruipt ze naast Sven in bed, die zijn handen op haar buik legt. “Welterusten.”

De volgende ochtend is Sven al vroeg wakker, en staat al paraat als de carpool eraan komt. Hij geeft Julie een zoen, die nog slaapt, en knuffelt Sem nog even. Dan stapt hij in, met de hoop voor een promotie.

Een uurtje later is Julie wakker, en zit dan met een salade aan tafel. Vlug eet ze die op, en kleedt zich dan aan. Sem wacht namelijk op haar, en ze kan haar zoontje niet in de steek laten.

Als ze Sem uit zijn wiegje haalt, ruikt ze een onaangename lucht. Ze neemt Sem mee naar beneden, en laat het bad vollopen. “Ga jij lekker in bad?” vraagt Julie. “Ik in bad,” roept Sem, en hij slaat met zijn handjes op het water. “Rustig, kleine man. Mama is hoogzwanger, en heeft moeite om ook nog voor jou te zorgen,” zegt ze, en Sem kijkt haar beteuterd aan. “Is mama moe?” vraagt hij zachtjes. Julie lacht, “Nee, hoor, gekke man.”

En het bad geeft ze Sem een flesje. Al snel heeft hij die op, en ze brengt Sem naar boven. “Hier kun je spelen, en het potje gebruiken. Braaf zijn, hé!?” zegt ze tegen Sem, die vrolijk brabbelt. Hij gaat meteen naar de xylofoon, en gaat op in zijn spelletje. Julie glimlacht, en gaat dan naar beneden.

Maar na een half uurtje pakt Julie Sem op, en zet hem in zijn stoeltje. “Hier zo, krijg je wat lekkers,” zegt Julie, en ze geeft een papje aan Sem. “Dank je, mama,” zegt hij, en hij steekt zijn handje in de pap. Daarna eet Julie snel een zak koekjes, en haalt dan Sem uit zijn stoeltje.

Ze brengt hem naar boven, en legt hem in het wiegje. “Als je nu lekker gaat slapen, mag je vanavond lekker spelen,” zegt ze, en ze geeft hem een zoentje. “Doei mama,” zegt Sem, en dan draait hij zich om. Glimlachend gaat Julie naar onder, en begint het huis op te ruimen.

Trots zoent Sven Julie, die verrast is. “Ik heb promotie gehaald. Het halen van mijn levenswens komt steeds dichterbij,” zegt hij. Julie feliciteert hem, en Sven lacht. “En is deze kleine rustig geweest?” vraagt hij.

“De kleine is rustig geweest, heel erg rustig. Al denk ik niet dat de bevalling nog lang op zich laat wachten,” zegt Julie. Sven wrijft over haar buik. “Ik kan niet op haar wachten!” zegt hij. “Haar? Weet je zeker dat het een jongetje wordt?” lacht Julie. “Jep,” zegt Sven, “Het liefste wil ik een zoon en een dochter. Zodat ik van elk geslacht eentje heb.”

“Dan bereid je maar voor,” lacht Julie. “Ach, jij bent een meisje, niet waar?” vraagt Sven aan de buik. “Hallo, kleintje, ik ben je papa, en jij wordt mijn kleine meisje,” zegt Sven. Hij wrijft nog een keer, en Julie lacht. “Nou, als het een meisje wordt, dan mag papa zich erg vrolijk wanen.” “Kom, dan gaan we naar binnen,” zegt Sven, en hij slaat een arm om Julie.

Daarna gaan ze aan tafel, deze keer een stuk vroeger dan normaal. Maar dat komt door de zwangerschap van Julie, en het feit dat Sven deze avond al rond 9 uur moet gaan werken. “Zullen we eigenlijk twee namen gaan bedenken?” stelt Julie voor. “Wat denk jij van Seqouia?” zegt Sven, en Julie lacht. “Misschien voor een hond, maar niet voor een kindje.” “Daar heb je gelijk in. Wat heb jij dan in je hoofd?”

“Wat denk jij voor Carlijn, als het een meisje is? En voor een jongetje Pim?” vraagt Julie. “Pim is een mooie naam, ik vind dat we die moeten nemen.” Sven neemt nog een hap, en denkt na. “Maar Carlijn vind ik geen mooie naam. Wat denk je van Carly?” stelt Sven voor. “Mooie naam,” zegt Julie peinzend.

“Weet je wat? We nemen Pim voor een jongetje, en Carly voor een meisje. Zo hebben we allebei een naam gekozen,” zegt Sven, en Julie stemt in. “Nu maar hopen dat er geen tweeling aan komt,” lacht Julie. Sven lacht, en dan staat hij op. “Ik ruim wel af, en dan ga ik douchen.”

Die avond zitten Julie en Sven op de bank. “Jammer dat je vanavond moet werken,” zegt Julie, en Sven slaat een arm om haar heen. “Het spijt me, Julie, maar het is niets anders. Ik zou maar al te graag thuis blijven,” fluistert Sven. “Nee, ga maar werken, jij werkt voor je levenswens, dat begrijp ik.” Julie zoent hem. “Bedankt, Julie.”

Sven trekt Julie op haar schoot, en zoent haar nog eens. “Hopelijk komt het kindje pas morgen ochtend, als ik terug ben,” zegt Sven, en hij zoent haar nog eens. “Dat hoop ik niet. Het kindje wordt onderhand erg zwaar,” zegt Julie.

Een hevige zoenpartij volgt, maar ze stoppen al snel omdat de carpool van Sven al weer voor de deur staat. “Tot straks, Julie. Alles zal goed gaan, dat beloof ik,” zegt Sven, en na een kneepje in haar hand, loopt hij naar buiten en stapt in.

Nadat Sven vertrokken is, staat Julie langzaam op. Ze gaat naar Sem, die inmiddels alweer wakker is. Rustig brabbelend klimt hij overeind, en wordt dan door zijn moeder op het potje gezet. “Ik weet dat je het inmiddels zelf kan, maar toch help ik je,” zegt Julie, en ze aait Sem. “Ik kan het zelf,” zegt Sem, en hij doet een plas.

En als Sem bezig is, wrijft Julie over haar buik. Dat het kleintje niet maar lang op zich laat wachten, is duidelijk. De hoop dat Sven erbij kan zijn is klein, maar ze hoopt wel degelijk dat het snel en pijnloos zal zijn. Dan stapt Sem van het potje. “Ik heb honger,” kraait hij, en hij steekt zijn handjes naar Julie uit.

Ze tilt Sem op, en zet die in het stoeltje. Ze maakt een flesje warm, en geeft dat dan aan hem.

Als het op is, tilt ze Sem weer op, en deze keer zet ze hem op de grond, en gaat tegenover hem zitten.

“Zullen we lekker gaan spelen?” vraagt ze, en ze aait Sem door zijn krulletjes. “Kiekeboe,” roept ze, en Sem kraait het uit. “Waar is mama nu?” roept ze als ze haar handen voor haar gezicht slaat. “Waar is mama?” roept Sem schril uit, maar dan lacht hij, als Julie “kiekeboe” roept.

Na het spelen tilt ze Sem op, en knuffelt hem. “Je bent mama`s grote knul,” zegt ze tegen hem. Sem slaat zijn armpjes om haar heen, en mompelt: “Mama is lief.” Julie lacht, en zoent Sem. “Kom, dan gaan we lekker naar boven.”

Ze legt Sem toch maar terug in zijn wiegje. “Ga maar slapen,” zegt ze.

Als Sem inslaapt, loopt ze naar onder. Ze voelt een paar pijnlijke steken in haar buik, en als de bevalling begint, wil ze liever dat Sem rustig in zijn wiegje ligt. Ze wil niet dat hij daar getuige van is.

En ze heeft gelijk. Ze is nog maar net onder aan de trap, als haar vliezen breken. Met een pijnlijk gezicht grijpt ze naar haar buik, en kermt. “Oh, nee, nee,” fluistert ze.

“Oh, dit doet zo`n pijn,” schreeuwt ze, en ze haalt snel en oppervlakkig adem. “Waarom ben ik hier aan begonnen?” schreeuwt ze, en ze voelt een hevige wee opkomen. Ze puft, maar de pijn neemt niet weg. Integendeel, die neemt juist toe.

“SVEN!!” gilt ze, en ze puft. “WAAROM BEN JE ER NIET?” schreeuwt ze.

Maar nog een paar stevige weeën volgen achter elkaar op. Gelukkig voor Julie houdt het snel op, en heeft ze haar tweede kindje in haar armen. “Hallo, kleintje,” zegt Julie schor tegen het kindje in haar armen.

“Wat ben jij een mooi meisje, kleine Carly,” fluistert Julie tegen het meisje, en ze knuffelt haar. “Je bent heel mooi. Met de bruine ogen van je papa.”

Daarna legt ze Carly in haar wiegje. “Voor eventjes slaap je nog bij ons, maar morgen krijg je je eigen kamertje, Carly,” fluistert Julie tegen het wondertje, en na zich er van verzekerd te hebben dat Carly veilig is, kruipt ze in bed, doodmoe van de bevalling.

De volgende ochtend, rond zes uur, komt Sven thuis. Hij neemt vlug afscheid van de chauffeur en rent dan naar binnen. “Zou Julie al bevallen zijn?” vraagt hij zichzelf ongerust af.

Hij ziet meteen het meisje in haar wiegje liggen. “Hallo kleine meid,” fluistert hij tegen haar, zonder Julie wakker te maken. “Je bent hartstikke mooi. En ik neem aan dat je Carly heet,” zegt Sven. Dan ruikt hij een aparte lucht. “Geef je me meteen al een poepluier? Je houdt echt van mij, niet?” lacht Sven, en hij neemt Carly mee naar boven.

Daar verschoont hij Carly, en Sem ziet met grote ogen toe hoe zijn papa met een baby’tje in zijn armen binnen komt. “Baby,” kraait hij. “Dit is je zusje,” zegt Sven tegen Sem. “Carly.” “Cally?” vraagt Sem, en hij sabbelt op zijn handje.

Sven lacht, en legt na een schone luier Carly terug in de wieg. Julie is ondertussen wakker, en heeft voor ontbijt gezorgd. “Je hebt het geweldig gedaan, lieverd. Carly is prachtig,” zegt Sven tegen Julie. “Ze is echt een mix tussen ons. Jouw ogen en mijn haarkleur,” zegt Julie glimlachend.

Na het eten kruipt Sven in bed, en geeft Julie Carly eten. “Zo meisje, klaar voor je nieuwe kamer?” vraagt ze aan het meisje, dat een boertje laat. “Dat beschouw ik als een ja,” lacht Julie, en ze loopt de trap op met Carly.

Ze lopen een roze kamertje in, met een mooi wiegje. “Jouw nieuwe kamertje,” zegt Julie, en ze legt Carly in de wieg. “Ga maar lekker slapen, dan ga ik voor jouw grote broer zorgen.” Dan loopt ze naar de slaapkamer aan de andere kant, waar Sem in zijn wiegje zit.

Ze trekt hem zijn kleertjes aan, en zet hem als steuntje op het potje. “Zo, ga nu maar lekker spelen. Dan ga ik voor het huisje zorgen,” zegt Julie, en ze loopt weg.

Na een plas zakt Sem van het potje, en loopt dan naar de overloop. Daar gaat hij naar het kamertje van Carly, en ziet een mooi poppenhuis staan.

Meteen grijpt Sem naar de popjes, en begint te spelen. Uiteindelijk probeert hij zijn nieuwe zusje een popje toe te stoppen. “Deze is voor jou, Cally,” zegt Sem, en hij legt een popje onder het wiegje van Carly. En ook al zegt Carly niets, slaat Sem er geen acht op, en gaat verder met spelen.

En als hij een pop in zijn mondje steekt, heeft hij de grootste lol. Hij vindt het dan ook jammer als zijn mama hem komt halen. “Ik wil spelen,” zegt hij, maar laat zich toch op pakken door Julie. “Eerst krijg je een papje, het is al bijna avond.” Julie neemt hem mee naar onder en zet hem in de stoel.

Ze geeft hem eten, en wacht tot hij het op eet. Als hij klaar is, tilt ze hem op, en neemt hem weer mee naar boven. “Nog even een plasje en dan naar bedje,” zegt ze tegen Sem. “Okee, mama,” zegt hij moe.

Sven staat onder tussen te schilderen, en dat al sinds halverwege de middag. Hij wil maar al te graag promotie halen om verder de carrière in te komen.

En na een plasje trekt Julie Sem zijn pyjama aan, en stopt hem dan in bed. “Welterusten. Morgen groei je alweer op naar een grote jongen. Dan krijg je een nieuw bedje,” zegt Julie, en ze zoent Sem.

Daarna loopt ze weg, en kijkt nog even toe hoe Sem in slaap valt.

Daarna haalt ze Carly uit bed, die stilletjes in haar wiegje ligt te huilen. Ze haalt haar eruit, en troost haar. “Heb je een vieze luier?” vraagt ze aan het huilende meisje. Ze legt haar op de commode en verschoont haar. “Vind je dat leuk?” vraag ze aan de lachende Carly, die met haar handjes naar haar moeder grijpt.

“Is alles nu weer goed met je, meisje?” vraagt ze aan Carly. Ze legt haar tegen haar schouder, en aait over haar bolletje. “Zal ik je een flesje geven?” vraagt ze, en ze loopt stilletjes met Carly naar beneden.

Ze geeft haar een flesje en als het op is, legt ze Carly weer op haar schouder. “Laat maar een boertje, meisje.” En zachtjes neuriënd wiegt ze op en neer met Carly tegen haar aan. Als ze een boertje hoort, haalt ze Carly omhoog. “Goed zo, meisje,” zegt ze.

Ze houdt Carly omhoog, en die schatert het uit. “Vind je dat ook leuk?” vraagt ze lachend, en ze kietelt Carly. Vrolijk gebrabbel klinkt in haar oren, en dan blaast ze op haar buikje. “Gekke meid,” lacht Julie. “Net als jij,” hoort ze Sven roepen uit de studeerkamer. En lachend gaat Julie naar boven.

“Zo, en ga nu maar lekker slapen. Jouw gekke papa en mama gaan ook leuke dingetjes doen,” zegt ze, en ze aait Carly over haar bolletje. Dan loopt ze naar beneden, en gaat bij Sven zitten, die nog schildert.

Ze pakt een boek en begint te lezen, als ze een toeter hoort. “Daar is de auto, lieverd,” zegt Sven, en hij trekt zijn werkkleren aan. “Wanneer heb je vrij, ik mis je s`avonds,” zegt Julie. “Snel schat,” en na een zoen loopt Sven naar buiten.

En hoewel het al vroeg is, kruipt Julie toch vroeg in bed. Zonder Sven en twee slapende kinderen kan ze niet veel doen. “Hopelijk heeft Sven snel vrij, deze avonden zijn saai zonder hem,” zucht Julie voor ze in slaap valt.