Marisa Marchetto is een schoenengekke, door lipstick geobsedeerde, pasta slurpende, modebewuste vrouw, die op het punt staat zich te verloven met trendy restauranteigenaar Silvano, bezitter van een Maserati. Ze is de dochter van een bemoeizuchtige moeder met veel sieraden en te veel persoonlijkheid: Sophia Loren op z’n New Jerseys, zoals ze het zelf omschrijft. En ze is tekenares in New York, voor onder andere The New Yorker en Glamour. Kortom: Marchetto is het clichébeeld van de succesvolle yup.

Op een dag, tijdens het zwemmen, doet haar arm pijn. Na een maand bezoekt ze haar huisarts. Diagnose: borstkanker. Marchetto’s leven komt op zijn kop te staan. De stroomversnelling waarin haar eens zo vrolijke bestaan terecht komt, beschrijft ze in haar autobiogra-fische strip Chemogirl.

Bij alle ziekenhuisbezoeken, controles, chemokuren en mam-mografieën heeft Marchetto haar dictafoon en fototoestel bij zich. Ze documenteert haar eigen ziektegeschiedenis. Haar vrienden en vrien-dinnen zijn nog steeds happy New Yorker yuppen, wier leven bestaat uit kleurspoelingen, de juiste pumps, trendy restaurants en zien en gezien willen worden. In Chemogirl lopen dat ‘gewone’ leven en de strijd tegen kanker voortdurend door elkaar. Het is maar de vraag welke werkelijkheid van wie is. De verwarring van de hoofdpersoon komt rauw en eerlijk over.

Marchetto’s tekeningen zijn karikaturaal. De felle kleuren ogen schreeuwerig, maar geven het verhaal de saus die past bij het gedrag en karakter van Marchetto. De auteur is zeker niet de beste striptekenaar die New York herbergt, maar desondanks weet ze de inhoud van haar boodschap goed over te brengen. Ze is een felle tante, met voldoende lef om haar ziektegeschiedenis en haar af en toe hysterische karakter bloot te stellen aan de

kritische blikken van anderen.

Dit stripverhaal is een welkome aanvulling op alle autobiografische verhalen en strips van en voor men-sen die strijden tegen kanker. Voor vrouwen die ermee kampen zijn er nogal wat Libelle-ach-tige bundels op de markt. Chemogirl is geschreven en getekend vanuit een patiënt. Een Siciliaanse dame met geloof in de goede afloop. De strip geeft weliswaar de Amerikaanse behandelwijze weer (zoals het gezeur met verzekeringen), maar de emoties rondom borstkanker zijn over de hele wereld hetzelfde. Een boek dat ook niet-lotgenoten moet kunnen boeien.