Zarz KOLEGIUM REDAKCYJNE WYDAWNICTWA - polsl.pl · 3 Przedmowa Niniejsza publikacja została przygotowana z okazji 60 lecia utworzenia na Politechnice Śląskiej Wydziału Mechaniczno-Energetycznego

1

Redakcja

Edward Kostowski

Biogramy Absolwentów Wydziału

Mechanicznego Energetycznego Politechniki Śląskiej

II

„Bratniak Gliwicki” 2013

Część B – biogramy absolwentów

2

STOWARZYSZENIE WYCHOWANKÓW WYDZIAŁU MECHANICZNEGO ENERGETYCZNEGO POLITECHNIKI ŚLĄSKIEJ Oddział Stowarzyszenia Wychowanków Politechniki Śląskiej w Gliwicach

Wydawca: „Bratniak Gliwicki” Oddział wydawnictw i publikacji przy

Zarządzie Głównym Stowarzyszenia Wychowanków Politechniki Śląskiej 44-100 Gliwice, ul. Pszczyńska 85 p. 14

KOLEGIUM REDAKCYJNE WYDAWNICTWA Ryszard Frączek, Maria Rychlewska, Wojciech Skoczyński, Krzysztof Ziolo

Druk z makiet dostarczonych przez

[email protected]

Projekt okładki Jacek Frączek

ISBN 978-83-933071-5-9 Druk: UKiP s.c., Gliwice, ul. Młyńska 4 H, tel. 32 231 8709 KsiąŜka rozprowadzana przez Stowarzyszenie Wychowanków Wydziału Mechanicznego Energetycznego Politechniki Śląskiej. 44-100 Gliwice, ul. Konarskiego 18 (nieodpłatnie dla członków, którzy mają uregulowane składki) [email protected]

3

Przedmowa

Niniejsza publikacja została przygotowana z okazji 60 lecia utworzenia na Politechnice Śląskiej Wydziału Mechaniczno-Energetycznego oraz 20. rocznicy istnienia Wydziału InŜynierii Środowi-ska i Energetyki; nawiązuje ona do wydanej przed 10 laty pierwszej edycji Biogramów. W ciągu minionych lat spotykały się kolejne roczniki absolwentów z okazji Jubileuszu 50 lecia Immatryku-lacji, dzięki czemu zgromadzono ponad 300 nowych biogramów absolwentów. Zgromadzony mate-riał pozwala zapoznać się z rolą, jaką wychowankowie byłego Wydziału ME odegrali w Ŝyciu go-spodarczym, naukowym i społecznym naszego regionu i kraju.

PoniewaŜ biogramy zbierano z okazji 50 lecia Immatrykulacji przedstawiają one przewaŜnie juŜ „kompletne” dokonania poszczególnych osób w całym ich Ŝyciu zawodowym. Niestety pokazują one równieŜ upływ czasu, bowiem przy wielu naszych absolwentach zamieszczamy juŜ dwie daty, zamykające klamrą ich dokonania.

Nie byłoby absolwentów bez wspaniałej kadry pracującj na Wydziale ME, dlatego w pierwszej części przedstawiamy naszych profesorów i niektórych innych pracowników związanych z wydzia-łem. Na zakończenie zaś, po biogramach absolwentów, zamieszczono krótką informację o działal-ności Oddziału Stowarzyszenia w ostatnich latach oraz przypomniano niektóre materiały historycz-ne związane z początkami Wydziału ME, które przedstawiają klimat tamtych czasów. Zamiszczono równieŜ skromny materiał fotograficzny. śałujemy, Ŝe nie wszystkie nasze koleŜanki i nie wszyscy koledzy napisali o sobie, a oceniamy,

Ŝe tzw. „sukces zawodowy” odniosło jeszcze wiele osób. Pozostawiamy to zadanie naszym młod-szym kolegom działających w Stowarzyszeniu Wychowanków.

Biogramy zostały zredagowane według jednolitego schematu zastosowanego w wymienionej wcześniej publikacji. Zdjęcia pochodzą z róŜnych źródeł, teraz stanowią juŜ nasze stowarzyszenio-we archiwum. Wszystkim osobom, które pomogły podczas powstawania niniejszej publikacji, wy-raŜam tą drogą podziękowanie.

Edward Kostowski Przewodniczący Zarządu Stowarzyszenia

Gliwice, sierpień 2013

4

Uwagi redakcyjne

W niniejszej publikacji zastosowano skróty powszechnie przyjęte. Dla ułatwienia lektury poniŜej poda-no znaczenie najczęściej stosowanych. Znaczenie innych skrótów wynika na ogół z kontekstu.

abs. absolwent AGH Akademia Górniczo-Hutnicza akad. akademicki CBKK Centralne Biuro Konstrukcji Kotłowych dyr. dyrektor EC elektrocieplownia GIG Główny Instytut Górnictwa IMiUE Instytut Maszyn i Urządzeń Energetycznych ITC Instytut Techniki Cieplnej PŚ kier. wydz. kierownik wydziału KrzyŜ Kawalerski OOP KrzyŜ Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski KWK Kopalnia Węgla Kamiennego ME Mechaniczny Energetyczny (Wydział) Medal KEN Medal Komisji Edukacji Narodowej PAN Polska Akademia Nauk PKE Południowy Koncern Energetyczny PŚ Politechnika Śląska prof. nzw. lub nadzw. profesor nadzwyczajny sdr studia doktoranckie spd studia podyplomowe TMC Teorii Maszyn Cieplnych (Katedra) Wydz. IŚiE Wydział InŜynierii Środowiska i Energetyki ZA; ZCh Zakłady Azotowe; Chemiczne ZRE Zakłady Remontowe Energetyki, Katowice, S.A. Imię* gwiazdka po imieniu oznacza, Ŝe nie udało się uaktualnić biogramu w stosunku

do r. 2003 KOS (ZIĘBA) Anna w przypadku pań w nawiasie podano nazwisko panieńskie znane z czasów stu-

diów

Biogramy profesorów Wydziału i innych pracowników zwiąŜanych z Wydziałem ME zamieszczono w części A. Zamieszczone tutaj biogramy absolwentów są aktualizowane i okresowo uzupełniane w miarę napływu nowych informacji. Aktualizacja pliku pdf jest dokonywana co kilka miesięcy.

Gliwice, styczeń 2014 r.

5

BIOGRAMY ABSOLWENTÓW WYDZIAŁU

MECHANICZNEGO ENERGETYCZNEGO POLITECHNIKI ŚLĄSKIEJ

Edycja druga

6

Tablo absolwentów, którzy zaczynali studia w roku 1953

7

BIOGRAMY ABSOLWENTÓW ADAMEK Henryk, mgr inŜ., ur. 1936 Kato-wice; matura 1954 w Śląskich Technicznych Zakładach Naukowych (dalej: ŚTZN) tamŜe. Studia 1954÷59. Po studiach praca w górnic-twie na róŜnych kierowniczych stanowiskach, od 1991 na emeryturze. Mieszka w Katowicach.

AERTS Jerzy (1939-1989), dr inŜ., ur. w Bu-sku-Zdroju; matura 1957 – LO im. J. Słowackie-go w Chorzowie. Studia 1957÷64, aparatura i urządzenia przemysłu chemicznego. Podczas studiów aktywny członek Akademickiego Klubu Turystycznego; jako przewodnik studencki − współorganizator i organizator rajdów turystycz-nych, kierownik wędrownych obozów pieszych i kajakowych. Od roku 1965 do przedwczesnej śmierci pracownik naukowy (asystent, adiunkt) w Zakładzie InŜynierii Chemicznej i Konstrukcji Aparatury Polskiej Akademii Nauk w Gliwicach. Doktorat w roku 1973 (promotor − prof. T. Hobler). W 1975/76 odbył staŜ w Imperial College of Science and Technology w Londynie. Główne zainteresowania dotyczyły m.in. zagad-nień równoczesnej wymiany masy i ciepła oraz nowoczesnych metod numerycznych i zastoso-wania maszyn cyfrowych w zagadnieniach inŜy-nierii chemicznej. Kierownik pracowni kompute-rowej i członek Rady Naukowej Zakładu InŜy-nierii Chemicznej i Konstrukcji Aparatury. Czynny działacz SITPChem i NOT. Współpra-cownik pisma InŜynieria i Aparatura Chemiczna jako autor i recenzent. Współautor i autor wielu wynalazków i ekspertyz dla przemysłu chemicz-nego, a takŜe artykułów publikowanych w spe-cjalistycznych krajowych i zagranicznych czaso-pismach naukowych.

AJDUKIEWICZ Jacek (1939-2002), mgr inŜ., ur. we Lwowie. Studia 1956÷62, aparatura przemysłu chemicznego, dyplom w Katedrze prof. T. Hoblera. Praca: MONTOKWAS Kato-wice, kier. budowy i zespołu budów (Tarno-brzeg, Toruń, Rudniki, Płock, Wałbrzych, Trze-binia, Gliwice, etc.); w latach 1965÷68 BI-PROKWAS Gliwice, st. projektant; 1968÷74 Zjednoczenie Budowy i Remontów Urządzeń Chemicznych (po zmianie nazwy – METAL-CHEM), naczelnik wydziału produkcji i rozwo-ju. W wyniku Programu Rozwoju Produkcji

Metalowej w MPChem., powstało 6 nowych fabryk maszyn, urządzeń i aparatury chemicz-nej; największą (ZACh METALCHEM Opole, w budowie) kierował do czasu poŜegnania go przez egzekutywę KW PZPR, tj. od 1974 do 1977 roku. Potem znowu BIPROKWAS, głów-ny i gen. projektant; w tym czasie m.in. prowa-dził autorski nadzór projektowy nad dwoma fa-brykami kwasu siarkowego (po 500 tys. ton na rok) w b. ZSRR. Od 1991 zarządzał własnym Przedsiębiorstwem Realizacyjnym INORA (w Gliwicach), zatrudniał w nim ponad 20 mło-dych inŜynierów i techników, wprowadzając na szeroką skalę do praktyki polskiej tzw. GEO-SYNTETYKI − zastosowania w: budownictwie komunikacyjnym (drogi, koleje, tramwaje), hy-drotechnicznym itp. Był autorem lub współau-torem łącznie około 60 przyznanych patentów i wzorów uŜytkowych. Otrzymał szereg odzna-czeń państwowych i samorządowych, a takŜe Złote Honorowe Odznaki: SITPChem i SIT-Kom, ale najwyŜej cenił sobie przyznany przez nasze Stowarzyszenia Medal im. St. OCHĘ-DUSZKI! (to Jego słowa). Zawsze chętnie wspierał działalność naszego Stowarzyszenia.

ANDREJOWICZ Bogumił (1939-2009), mgr inŜ., ur. Stanisławów; matura 1958 − LO w Tarnowie. Studia 1958÷67 (dyplom) − inŜynieria i aparatura chemiczna. Praca: 1967÷68 − Zakła-dy Chemiczne Tarnowskie Góry; 1968÷72 Zjed-noczone Przedsiębiorstwo Tworzyw Sztucznych "Erg" Gliwice; 1972 − Prezes Spółdzielni Inwa-lidów w Tarnowskich Górach; 1972÷77 − Główny Mechanik w Przedsiębiorstwie Zaopa-trzenia Rolników w Wodę „Wodrol” Tychy; 1977÷85 − Dyrektor Techniczny POM Miedary. Od 1985÷86 kłopoty ze zdrowiem, najpierw ren-ta, potem − od 2005 – emerytura. Odznaczenia państwowe: Złoty KrzyŜ Zasługi.

BABCZYŃSKI Franciszek, mgr inŜ., ur. 1945 – Czerwionka; matura 1974 – Technikum Me-chaniczne w Gliwicach. Studia 1974÷79, ma-szyny i urządzenia energetyczne, dyplom u prof. M. Barana. Po studiach praca w Energo-projekcie Gliwice 1978÷89, od asystent proj. do st. projektanta; udział w projektach takich obiek-tów jak: EC Orlen Płock, EC FSM Tychy, Zakła-dy „Polfarma” Starogard Gdański; od 1990 w Biurze Proj. MEXEM Gliwice − gen. projek-

1

tant. Mieszka w rodzinnej miejscowości Czer-wionka-Leszczyny.

BACZA Edward , inŜ., ur. 1940 w Dubiecku, pow. Przemyśl; matura − LO w Przemyślu. Od r. 1960 studia na Wydz. ME, maszyny i urządzenia energetyczne; studia dzienne przerwane na trzecim roku, potem kontynuacja w ramach studiów zaocznych, te ukończone po wielu latach w trybie indywidualnym. W latach 1965÷71 praca w Radzie Uczelnianej ZSP oraz kierowanie działalnością Klubu Studenckiego „Gwarek”. Praca zawodowa: od 1968 w Biurze Energoprojekt Gliwice, gdzie przeszedł wszystkie szczeble zawodowe, od starszego asystenta projektanta aŜ do stanowiska Generalnego Projektanta. W latach 1985÷89 pełnił funkcję Przewodniczącego Rady Pracowniczej BSiPE Energoprojekt Gliwice oraz Wiceprzewodniczącego Rady Pracowniczej Energoprojektu Warszawa. Od 1990 r. do chwili obecnej − Biuro Projektów „ MEXEM”, Sp. z o.o. w Gliwicach, którego jest współzałoŜycielem i współwłaścicielem, jako dyrektor i Prezes Zarządu. Odznaczony m.in. Srebrnym KrzyŜem Zasługi, Złotą Odznaka ZasłuŜonego dla Energetyki. Laureat Medalu im. prof. Ochęduszki. Mieszka w Gliwicach.

BAKOWSKI Ryszard , mgr inŜ., ur. 1934 Rze-szów. Studia 1954÷60, gospodarka cieplna w siłowniach, dyplom w Katedrze TMC (u prof. St. Ochęduszki). Podczas studiów przewodni-czący RW ZSP, takŜe praca w KWK Gliwice (laborant). Po studiach w KWK Zabrze (8 lat, praca pod ziemią). Od 1968 w Kopalniach i Za-kładach Przetwórczych Siarki „Siarkopol” w Tarnobrzegu; ostatnie 10 lat jako naczelny in-Ŝynier ds. energomaszynowych. W latach 1977÷79 zatrudniony przez Polimex-Cekop w Libii, gł. energetyk kontraktu na budowach w miejscowościach Al-Mare, Al-Alabiar, Meleto-nija i Shaloony. W okresie pracy zawodowej działalność społeczna, w tym: członek Stow. InŜynierów i Techników Górnictwa, członek SEP, działacz Związku Zawodowego InŜynie-rów i Techników. Dyrektor Górniczy I stopnia, Dyrektor Energetyki. Od 1991 na emeryturze górniczej. Na emeryturze udziela się w SEP i NOT w zakresie szkoleń i opracowań technicz-nych, BHP itp.; wieloletni przewodniczący ko-misji egzaminacyjnej na uprawnienia energe-

tyczne. Odznaczony Brązowym i Złotym Krzy-Ŝem Zasługi, Orderem Sztandaru Pracy I i II klasy oraz m.in. Złotą Odznaką za zasługi dla Energetyki, dla Przemysłu Chemicznego i Srebrną Odznaką za zasługi dla Górnictwa, po-nadto Złotymi Honorowymi Odznakami NOT, SEP, ZZIiT oraz Medalami im. prof. M. PoŜa-ryskiego i K. Szpotańskiego; laureat Medalu im. Ochęduszki (2013). Amatorsko zajmuje się malarstwem. Mieszka w Tarnobrzegu.

BANDAS Stefan (1931÷1998), mgr inŜ., ur. w Chorzowie; matura 1951 – Szkoła Morska w Gdyni. Od czerwca 1951 do X’52 Polskie Linie Oceaniczne w Gdyni – mechanik okrętowy; XI’52÷IX’54 – słuŜba wojskowa. Studia 1954÷59, energetyka cieplna. Po studiach: od 1960 do 1976 w KWK Gliwice, główny me-chanik maszyn wyciągowych i urządzeń po-wierzchniowych; 1976÷86 Katowickie Gwarec-two Węglowe, st. inspektor techniczny urzą-dzeń wyciągowych i szybów. Od września 1986 na emeryturze. Syn Wojciech równieŜ ukończył Wydział ME.

BANDAS Wojciech*, mgr inŜ., ur. 1962 Gli-wice; matura 1981 – LO im. Józefa Wieczorka Gliwice. Studia 1981÷86, maszyny i urządzenia energetyczne. Praca: od 1987 do 1991 Energo-projekt Gliwice, projektant; od grudnia 1991 do stycznia 2002 Grundfos Pompy, Sp. Z o.o. w Katowicach, kier. Oddziału; od lutego 2002 in-Ŝynier rozwoju sprzedaŜy firmy Grundfos. Mieszka w Gliwicach.

BAŃCZYK Jan , inŜ., ur. 1948 Gardawice (obecnie dzielnica Orzesza); matura 1968 – Technikum Energetyczne przy Elektrowni Ła-ziska. Studia (wieczorowe) 1970÷78, systemy i urządzenia energetyczne. Pracę w Elektrowni Łaziska (monter remontu turbin) rozpoczął jeszcze podczas nauki w ZSZ, potem mistrz; po studiach kierownik na Wydziale Remontowym, potem gł. specjalista ds. remontów bieŜących i profilaktyki. Autor lub współautor kilkudziesię-ciu wniosków i rozwiązań racjonalizatorskich. W latach 1985÷2001 brał czynny udział w pro-cesie rekonstrukcji i modernizacji bloków ener-getycznych w Elektrowni Łaziska. Odznaczony Brązowym i Srebrnym KrzyŜem Zasługi oraz odznakami zakładowymi i resortowymi. Obec-nie emeryt, mieszka w Orzeszu.

2

BARAN Stanisław, mgr inŜ., ur. 1937 we wsi Pilczyca, pow. Końskie. W latach 1952÷56 Technikum Rachunkowości w Końskich. Studia 1956÷62 − silniki spalinowe. Po studiach rozpo-czął pracę w ZUT „ZGODA” w Świętochłowi-cach jako st. konstruktor w Biurze Konstrukcyj-nym (projekty silników i ich elementów, badania na stanowiskach hamownianych silników napę-du głównego statków; dobór turbospręŜarek oraz cały wachlarz badań urządzeń, materiałów i o osprzętu do produkowanych tam silników). Po-nadto w „Zgodzie” wytwarzano typoszereg sprę-Ŝarek rotacyjnych oraz spręŜarki tłokowe typu „boxer” (na dokumentacji krajowej − CEBEA Kraków i licencyjne − DEMAG Niemcy). W 1970 roku został kier. działu spręŜarek w Zakła-dowym Biurze Konstrukcyjnym. Produkowane spręŜarki znalazły wszechstronne zastosowanie w róŜnych branŜach przemysłu (a takŜe w Porcie Marynarki Wojennej w Gdyni). W r. 1973 po-wstał OBR przy ZUT „Zgoda”, w którym objął stanowisko kier. Zakładu Ogólnotechnicznego; Sekretarz Rady Naukowo-Technicznej OBR. Od sierpnia 1978 kier. Biura Gospodarki Materiało-wej i Zaopatrzenia. Współpracował z hutami w Polsce oraz firmami zagranicznymi w dostawach podzespołów i materiałów z importu. W latach 1975 do 1978 prowadził wykłady na Wydziale Wychowania Technicznego UŚ w Katowicach. Pracował społecznie w SIMP, początkowo w ko-le w „Zgodzie”, a następnie w Zarządzie Oddzia-łu Woj. w Katowicach. W latach 1976÷84 był członkiem Zarządu Oddziału Wojewódzkiego SIMP, a w latach 1978 do 1984 takŜe jego Se-kretarzem. Rzeczoznawca SIMP z zakresu silni-ków spalinowych i spręŜarek tłokowych. Uhono-rowany: Srebrną i Złotą Honorową Odznaką SIMP, Srebrną i Złotą Honorową Odznaką NOT, Złotą Odznaką ZasłuŜonego Pracownika ZUT „Zgoda”, Złotą Odznaką ZasłuŜonemu dla Roz-woju Województwa Katowickiego, Odznaką Za-słuŜonemu dla Rozwoju Przemysłu Maszynowe-go, Medalem ZasłuŜonemu dla Obronności Kra-ju, Srebrnym i Złotym KrzyŜem Zasługi. Syn równieŜ ukończył studia na Wydz. ME. Od grudnia 1997 emeryt; mieszka w Katowicach.

BARANEK Janusz, mgr inŜ., ur. 1937 w Bę-dzinie. Matura 1954 LO im. Mikołaja Kopernika w Będzinie. Studia 1954÷60 − maszyny i urzą-dzenia energetyczne; w latach 1965÷67 dodat-kowe studia na Wydziale Automatyki. W 1999

ukończył studia podyplomowe ze sterowników mikroprocesorowych. Od 1960 do 1961 pracował w Elektrowni Szombierki. Od 1961 do 1963 pro-jektant w dziale pieców grzewczych w Biurze Proj. Biprohut. Od 1963 do 2003 projektant automatyki w BP Energoprojekt w Gliwicach. Od 2003 na emeryturze, ale jeszcze czynny zawodowo. Tater-nik, alpinista, himalaista. Instruktor Polskiego Związku Alpinizmu. Mieszka w Gliwicach.

BARANOWSKI Andrzej , dr hab. inŜ., prof. nzw. w PŚ – więcej w [65].

BARTNIK Ryszard , dr hab. inŜ., prof. nzw. Pol. Opolskiej, ur. 1952 Gliwice; matura 1971 − I LO Gliwice. Studia 1971÷76, maszyny i urzą-dzenia energetyczne. Do 1978 asystent w Biu-rze Proj. Bipromog w Gliwicach. W latach 1978÷91 w Instytucie Maszyn i Urządzeń Energetycznych PŚ; 1987 doktorat (promotor prof. J. Składzień). Od 1994 do 1995 Energo-projekt Katowice, potem, do 2000 Energopro-jekt Gliwice. W latach 1994÷97 cztery staŜe w Niemczech i w Holandii, dotyczące układów ga-zowo-parowych i turbin gazowych. W latach 1999÷2003 konsultant firmy PREUSSAG oraz Zielonogórskiego Oddziału Polskiego Górnic-twa Naftowego i Gazownictwa. W latach 2003÷06 pracownik Instytutu Techniki Cieplnej w Łodzi. Habilitacja 2005 na Wydziale IŚiE PŚ. Od 2006 prof. nzw. w Pol. Opolskiej. Od 2011 członek Komisji Energetyki Oddziału PAN w Katowicach. Autor podręcznika Rachunek efek-tywności techniczno-ekonomicznej w energetyce zawodowej (Oficyna Wyd. Pol. Opolskiej), pię-ciu monografii, autor i współautor 130 publika-cji. WaŜniejsze prace: Elektrownie i elektrocie-płownie gazowo-parowe. Efektywność energe-tyczna i ekonomiczna (WNT 2009; dodruk 2012), Conversion of Coal-Fired Power Plants to Cogeneration and Combined-Cycle. Thermal and Economic Effectiveness (Springer-Verlag 2011; współautor Z. Buryn), The Modernization Potential of Gas Turbines in the Coal-Fired Power Industry. Thermal and Economic Effec-tiveness (Springer-Verlag 2013). Laureat trzech nagród: przyznanych za najlepsze artykuły opu-blikowane w czasopismach SEP. W roku 2007 − Jubileuszu 60-lecia miesięcznika Energetyka, uhonorowany tytułem Przyjaciela i Patrona Energetyki. Aktywnie uprawia Ŝeglarstwo. Mieszka w Gliwicach.

3

BERESZKO Roman mgr inŜ. ur. 1937 w Ostrowcu Św.; matura 1954 − Technikum Ener-getyczne w Sosnowcu. Studia 1954÷61, gospo-darka cieplna w siłowniach. Od 1962 w Mostosta-lu Będzin jako: kierownik pracowni projektowej, dyrektor budowy Mostostalu w Hucie Katowice, kierownik kontraktu w RFN, dyrektor Orga Sloszki w Republice Czeskiej. Od 2002 na eme-ryturze. Aktualnie w Radzie Nadzorczej Mosto-stalu Będzin-ZPM4. Posiada uprawnienia rzecz-nika patentowego i syndyka masy upadłości. Od-znaczony Złotym i Srebrnym KrzyŜem Zasługi, Odznaką ZasłuŜony dla Województwa Katowic-kiego. Mieszka w Sosnowcu.

BERNADY Jan, mgr inŜ., ur. 1935 w Przybo-rowie, woj. krakowskie; matura 1954 w Tech-nikum Chemicznym przy ZA „Mościce” w Tarnowie. Studia 1954÷61, inŜynieria i aparatu-ra chemiczna (dyplom u prof. Hoblera). Od 1961 w Zakładach Urządzeń Przemysłowych w Nysie, początkowo jako konstruktor i kierownik sekcji, od roku 1969 w biurze generalnych do-staw; akwizycja we współpracy z Polimex-Cekop na rynku czechosłowackim. W latach 1979÷82 prowadzenie kontraktu na dostawę urządzeń dla firmy TECHNIP – Francja z prze-znaczeniem dla Iraku. Od roku 1982 akwizycja, oferty i kontrakty na dostawy aparatów dyfu-zyjnych dla cukrowni w Czechosłowacji, na Węgrzech, w Bułgarii, NRD i ZSRR. W latach 1995 i 1998 na zlecenie Polimexu i Chemadexu nadzór nad modernizacją cukrowni w Syrii i na Łotwie. Od r. 1999 na emeryturze. Odznaczony Medalem 40-lecia PRL, odznaką ZasłuŜony dla Wynalazczości. Mieszka w Nysie.

BES Tadeusz (1938-2013), prof. dr hab. inŜ., ur. we Lwowie, od 1944 w Rudniku nad Sa-nem; matura 1955 – LO w Rudniku. Studia 1955÷61, energetyka jądrowa (pierwszy dy-plom na tej specjalizacji). Po dyplomie asystent w Katedrze Teorii Maszyn Cieplnych u prof. St. Ochęduszki, pod jego kierunkiem w 1966 dok-torat, od 1967 adiunkt; 1969 habilitacja. W 1971 podjął pracę na stanowisku docenta w ośrodku badawczo–projektowym "Separator" Katowice (prace w zakresie termicznego susze-nia miału węglowego i modelowania matema-tycznego w górnictwie); w 1976 przeniósł się do Pol. Poznańskiej (zakres działania: termody-namika techniczna). W 1981 wyjechał do RFN

uzyskując stypendium Stiftterverband für Deut-sche Wissenschaft, następnie wyjazd do Kana-dy, skąd powrót do RFN i praca od 1989 do 2004 na Uniwersytecie Bundeswehry w Ham-burgu (tematyka: wymienniki ciepła), pod ko-niec jako Gastprofessor; tytuł profesora (polski) w 1997. Od 1998 praca w Instytucie InŜynierii Środowiska Pol. Poznańskiej; w latach 2000 do 2008 kier. Katedry Techniki Cieplnej Politech-niki Szczecińskiej.

BĘCZKOWSKI Andrzej (1934-2013), mgr inŜ., ur. w Starachowicach; tam Gimnazjum Mechaniczne w 1951; matura 1953 – Technikum Budowlane w Opolu. Studia 1953÷58, aparatura i inŜynieria chemiczna. W 1956 jeden z załoŜy-cieli kręgu Starszoharcerskiego ZHP na PŚ. Od 1958 do 1994 praca w biurach projektów „Pro-synchem”, „Proerg”, „Energochem”, na stanowi-skach projektanta, gł. projektanta i kierownika pracowni. Projekty duŜych obiektów z zakresu energetyki i chemii i ich realizacje w Kędzierzy-nie-Blachowni, Puławach, Płocku, Włocławku, Warszawie i Wolbromiu. Posiadał dwa patenty. Właściciel zakładu produkcyjnego „śaluzje, Ro-lety, Markizy” (w r. 2008). Odznaczony Srebr-nym KrzyŜem Zasługi oraz Złotą Odznaką Za-słuŜonego w rozwoju woj. katowickiego. Dzia-łacz sportowy, od 1973 prezes Gliwickiego Klu-bu Tenisowego (funkcja społeczna). Członek Ch.D.R.P., współorganizator koła PiS w Gliwi-cach. Zmarł w sierpniu 2013.

BIAŁECKI Ryszard Andrzej, prof. dr hab. inŜ., ur. 1949, Ciechanowice, woj. dolnośląskie; matura 1967 – LO w Chorzowie. Studia 1967÷72 na Wydz. Chemicznym, inŜynieria chemiczna, dyplom w ITC. W latach 1973÷76 studia doktoranckie na Wydz. ME, doktorat 1978 (promotor – prof. S. Gdula). Po studiach doktoranckich w ITC, obszar zainteresowań na-ukowych: technika cieplna, metody kompute-rowe w mechanice. W roku 1993 habilitacja na Wydz. ME; stypendysta Komisji Fulbrighta; koordynator trzech projektów badawczych Pro-gramów Ramowych Unii Europejskiej, projektu europejskiego TEMPUS; wykonawca projek-tów dla firmy Mercedes i NASA oraz przemy-słu polskiego; od 1996 prof. PŚ; tytuł profesora nauk technicznych w r. 2004. Od roku 2006 prof. zw. i dyrektor Instytutu Techniki Cieplnej (do 2012); od 2012 − prorektor ds. współpracy

4

międzynarodowej PŚ. Autor 270 publikacji (w tym R.A. Białecki: Solving Heat Radiation Problems Using the Boundary Element Method, Computational Mechanics Publications, So-uthampton and Boston, 1993; współautor 9 ksiąŜek, m.in.: Boundary Element Metod, roz-dział w: Numerical Heat Transfer Handbook, ed. W.J. Minkowycz, E.M. Sparrow and J.Y.Murthy, J.Wiley&Sons, Hoboken N. Jersey, 2006); promotor 7 doktoratów; prof. wizytujący na Uniwersytecie Erlangen-Norymberdze (łącz-nie przez trzy lata) oraz Uniwersytecie Środko-wej Florydy. Od 2006 członek Komitetu Ter-modynamiki i Spalania PAN, od 2012 prze-wodniczący Sekcji Termodynamiki tego Komi-tetu; od 1996 członek Sekcji Mechaniki Płynów Komitetu Mechaniki PAN, ponadto członek Sekcji Optymalizacji i Sterowania oraz Sekcji Metod Komputerowych w Mechanice w tym Komitecie; członek Gesellschaft für Angewante Mathematik und Mechanik, od 2009 przewod-niczący Komisji Rewizyjnej Pol. Tow. Metod Komputerowych w Mechanice. Nagrodzony dwukrotnie nagrodą Ministra, laureat nagrody Wydziału Nauk Technicznych PAN, liczne na-grody Rektora PŚ. Odznaczenia: Srebrny KrzyŜ Zasługi; ZasłuŜony dla PŚ; Medal KEN. Hob-by: turystyka górska, muzyka. Mieszka w Gli-wicach. Mimo, Ŝe prof. Białecki jest absolwentem Wy-działu Chemicznego PŚ, jego biogram zamiesz-czono tutaj, gdyŜ cały Ŝyciorys naukowy, w tym doktorat i habilitacja, jest związany z Instytutem Techniki Cieplnej, włącznie z pełnieniem funkcji dyrektora tego Instytutu, kojarzonego zdecydo-wanie z Wydziałem ME, obecnie IŚiE.

BIAŁEK Andrzej (1947-1998), mgr inŜ. Uro-dził się w Łaziskach Średnich; matura 1965 – LO im. Powstańców Śl. w Rybniku. Studia 1965÷71, energetyka cieplna. Podczas wyko-nywania pracy dyplomowej zatrudniony (XI.70 do I.71) w Elektrowni Łaziska jako prac. fi-zyczny. Następnie: od 1.02.1971 do 31.01.1972 − konstruktor w Fabryce Palenisk Mechanicz-nych w Mikołowie; od 1.02.1072 do 31.05.1976 KWK Jankowice w Rybniku-Boguszowicach – pracownik dozoru na powierzchni; od 7.06.1976 do 16.05.1998 − Elektrownia Ryb-nik: specjalista ds. urządzeń pomocniczych, kier. Oddziału Remontów Urządzeń Pomocni-czych, kier. Wydziału Remontów, Gł. InŜynier,

zastępca dyrektora ds. technicznych. W okresie od 29.09.1985 do 30.03.1986 oddelegowany na budowę elektrowni w Turcji. Za osiągnięcia w pracy zawodowej otrzymał liczne dyplomy i odznaki: ZasłuŜony Racjonalizator Produkcji, Medal za Zasługi dla Obronności Kraju, Złota Odznaka ZASŁUśONY DLA ENERGETYKI, dwukrotnie Złoty Medal „Za zasługi dla poŜar-nictwa”, Srebrny KrzyŜ Zasługi, laureat Medalu im. Stanisława Ochęduszki. śona Maria – rów-nieŜ absolwentka Wydziału ME.

BIAŁEK (DROZDZOWSKA) Maria , mgr inŜ., ur. 1947 Chorzów; matura 1965 − LO im. J. Słowackiego w Chorzowie. Studia 1965÷71, energetyka cieplna. Praca zawodowa: od 1972 do 31.12.1973 − Zakład Doświadczalny Fabryki Wentylatorów w Chełmie Śl. – konstruktor; od 2.01.1973 do 30.09.1982 − KWK „Pniówek” (dawn. XXX-lecia PRL), na stanowisku inspek-tora ds. energetycznych; od 1.09.1983 do 31.08.2007 − nauczycielka matematyki (szkoła podstawowa, liceum i gimnazjum); od r. 2007 emerytka – zajmuje się działalnością społeczną, m.in. od roku 2010 jest prezesem Zarządu „Uni-wersytetu III Wieku” w Rybniku. Dwaj synowie – starszy Piotr ukończył AGH, młodszy Krzysz-tof jest absolwentem Wydz. IŚiE PŚ. MęŜem był Andrzej Białek. Mieszka w Rybniku.

BIAŁO Ń Eugeniusz, mgr inŜ., ur. 1961; studia 1979÷85. Po studiach m.in. Elektrownia Łazi-ska – dyr. ds. technicznych, następnie w PKE – dyr. budowy bloku 460 MW w Elektrowni Ła-gisza, aktualnie w Tauron-Wytwarzanie.

BIAŁO ŃCZYK Wacław (1946-2006), mgr inŜ., po studiach asystent w Zakładzie Kotłów i Siłowni Parowych, potem dyr. ds. technicznych w PEC Jastrzębie-Zdrój.

BIELECKI Janusz (1936-2001), mgr inŜ., ur. w Rudkach k/Lwowa; matura 1954 − LO im. J. Smolenia w Bytomiu. Studia 1954÷60, gospo-darka cieplna. W latach 1960÷61 praca w Elek-trowni „Miechowice”. Od 1962 do 1966 st. asy-stent w Katedrze Kotłów Parowych PŚ. W la-tach 1966÷72 kierownik wydz. elektrociepłow-ni w Zakładach Azotowych w Puławach. Od 1972 do 1976 pracownik działu inwestycji Ra-finerii Gdańskiej; 1976÷85 inŜynier utrzymania ruchu elektrociepłowni w Benghazi w Libii. Po

5

powrocie z Libii zamieszkał w Kazimierzu Dolnym. Od r. 1988 do przejścia na emeryturę w roku 2001 kierownik Elektrociepłowni w ZA Puławy. Laureat Medalu im. prof. Ochęduszki.

BIEŃ Zdzisław, mgr inŜ., ur. 1936 w Sosnow-cu, absolwent Technikum Mechanicznego w Sosnowcu. Studia 1954÷60; dyplom w Kate-drze Silników Spalinowych. Od 1961 do 1962 w Zakładach Chemicznych Hajduki; 1962÷75 kierownik oddziału energetycznego w Hucie „Jedność” w Siemianowicach Śl. Od 1975 do 1982 kier. oddziału energetycznego w Hucie „Katowice”; 1982÷85 gł. mechanik-energetyk w przedsiębiorstwie „Centrozłom” w Katowi-cach; 1990÷91 dyrektor techniczny w przedsię-biorstwie Energopol – Interbud; 1992÷98 kie-rownik biura technicznego w Hucie „Katowi-ce”, potem emeryt. Mieszka w Katowicach.

BIERKOWSKI Jacek , mgr inŜ., ur. 1948 Ru-da Śl.; matura 1966 − Technikum Samochodo-we w Gliwicach. Studia 1966÷72, maszyny i urządzenia energetyczne. Studia podyplomowe: WyŜsza Szkoła Ekonomiczna Katowice (1974), Akademia Wychowania Fizycznego Warszawa (1975). Praca: od 1972 do 1984 − Gliwickie Zakłady Materiałów Ogniotrwałych, na stano-wiskach: gł. energetyk, analityk przemysłu ogniotrwałego; 1985÷86 BUTMET Gliwice – doradca prezesa; 1986÷94 Wytwórnia Sprzętu Szermierczego – właściciel; 1995÷96 World-POL, dyrektor marketingu; 1997÷2012 Busi-ness Development − dyrektor w firmach branŜy IT. Wielokrotny olimpijczyk, medalista mi-strzostw świata i Europy, działacz międzynaro-dowy w szermierce − w Polskim Komitecie Olimpijskim i innych organizacjach polskich i zagranicznych. W latach 2008÷2012 Prezes Polskiego Związku Szermierczego; od 2009 skarbnik i członek Executive Comittee Europej-skiej Federacji Szermierczej EFC; od grudnia 2012 te same stanowiska w Międzynarodowej Federacji Szermierki FIE. Odznaczenia: KrzyŜ Kawalerski Odrodzenia Polski, Złoty i Srebrny KrzyŜ Zasługi, i inne odznaczenia polskie i za-graniczne. Mieszka w Warszawie.

BINEK Adam, mgr inŜ., ur. 1938 w Bielsku; matura 1956 – LO im. St. śeromskiego w Biel-sku-Białej. Studia 1957÷62, inŜynieria i apara-tura chemiczna. Podjęcie pracy w Rafinerii

Czechowice w grudniu 1962 − inŜ. staŜysta; na-stępnie st. inŜ. ds. korozji, z-ca gł. mechanika, kier. dz. inwestycji. Od roku 1965 w Wytwórni Sprzętu Mechanicznego w Bielsku-Białej na stanowiskach starszego konstruktora, koordyna-tora ds. przejęcia dokumentacji Syreny 105, ko-ordynatora ds. uruchomienia produkcji Samo-chodu MałolitraŜowego. Od maja 1973 rzeczo-znawca techniczny w Biurze POLMOT w Tu-rynie, kierownik działu ds. FSM. W sierpniu 1977 powrót do kraju, praca w OBR FSM na stanowiskach kierownika zakładu orzekania i homologacji, konstrukcyjnej obsługi produkcji, obsługi produkcji samochodu Fiat Cinquecento. Jesienią 1987 wyjazd z zespołem konstruktorów do Turynu z zadaniem włączenia się w prace konstruktorów Fiata celem adaptowania projek-tu do technologii i materiałów dostępnych w kraju. Po zakończeniu pracy zespołu w kwietniu 1989 praca w przedstawicielstwie FSM w Tu-rynie, na stanowiskach eksperta technicznego, szefa dz. technicznego, p.o. dyrektora przed-stawicielstwa. Od 1993 w Fiat Auto Poland w Dyrekcji Przemysłowej. Od 1998 na emerytu-rze, czynny zawodowo jako ekspert do końca roku 2004. Arbiter Sądu ArbitraŜowego przy Konfederacji Pracodawców Prywatnych Lewia-tan. Mieszka w Bielsku-Białej.

BIZOŃ Franciszek, mgr inŜ., ur. 1941 w Cie-szynie; matura 1959 − I LO Cieszyn. Studia 1959÷64, aparatura i inŜynieria chemiczna; 1969 − studia podyplomowe w WyŜszej Szkole Ekonomicznej w Katowicach z zakresu ekono-miki przedsiębiorstw. Praca: 1964÷66 Fabryka Lakierów w Cieszynie − kier. biura konstruk-cyjnego; 1966÷80 Zakład Badawczo Projekto-wy Energochem w Gliwicach (od 1979 główny projektant); 1980÷81 i 1989÷91 praca w USA; 1981÷89 i od 1992 − prywatna firma − właści-ciel. Mieszka w Gliwicach.

BLACHA Ginter , mgr inŜ., ur. 1941 w Dę-bieńsku, pow. Rybnik; matura 1959 − LO w Rybniku. Studia 1959÷64, gospodarka cieplna w hutnictwie. Praca: 1964÷67 Zakłady Kok-sownicze Dębieńsko w Czerwionce − zastępca gł. mechanika ds. energetycznych. W latach 1968÷74 w Zarządzie ZK „Gliwice” − zastępca gł. mechanika, a następnie gł. mechanik. W la-tach 1974÷88 w Przedsiębiorstwie Projektowo-Technologicznym Budowy Maszyn CięŜkich

6

„PROZEMAK” w Gliwicach − projektant a na-stępnie kier. pracowni energetyczno-instalacyjnej. Modernizowano tu m.in. zakłady do produkcji urządzeń dla energetyki jądrowej. Od 1988 do 2006 praca w kopalni „BUDRYK” w Ornontowicach. Początkowo w dozorze eks-ploatacyjnym zakładowej ciepłowni, a następ-nie nadzór nad robotami związanymi z budową oraz wyposaŜaniem obiektów i sieci energe-tycznych na terenie kopalni oraz na terenach przypisanych wtedy kopalni, np. osiedla miesz-kaniowe. W latach 1993÷2000 gł. InŜynier Po-wierzchni tej kopalni. Od 2006 roku emeryt. W latach 1994÷2000 pełnił funkcję przewodniczą-cego Rady Dzielnicy Dębieńsko w mieście Czerwionka-Leszczyny, w którym mieszka. Córka i syn są absolwentami Wydz. AEiI PŚ. Posiada wyróŜnienia i oznaczenia resortowe oraz państwowe, a takŜe stopnie górnicze, w tym Dyrektor Górniczy I-go stopnia.

BŁASZCZYK Janusz, dr inŜ., ur. 1953 Głow-no; studia 1972÷77, energetyka cieplna; dokto-rat 1982 – spalanie (promotor prof. R. Petela). Praca: od 1977 do 1986 PŚ, adiunkt w ITC; 1986 do 1989 wykładowca w University of Zimbabwe, Harare; 1990 do 1995 praca nauko-wo-badawcza nad spalaniem gazu ziemnego w komorze silnika iskrowego, University of Briti-sh Columbia, Vancouver, Kanada. Od 1995 do 1999 optymalizacja kotłów energetycznych w oparciu o fizyczne modelowanie przepływów, U&R Engineering Ltd., Vancouver. Aktualnie praca nad rozwojem i udoskonalaniem ogniw paliwowych jako silników do napędu pojazdów mechanicznych, kierownik działu prototypów, wdroŜeń i udoskonaleń w Transportation Divi-sion, Ballard Power Systems Ltd., Vancouver. Współautor 30 publikacji, skryptu, 7 prac ba-dawczych, 16 przemysłowych prac konsulta-cyjnych, 3 patentów i 23 zgłoszeń patentowych. Członek ASME. Wiceprezes Polsko-Kanadyjskiego Klubu Akademickiego w Van-couver. Zainteresownia: muzyka klasyczna, tu-rystyka, sporty (biegi długodystansowe, tenis, narciarstwo). Mieszka w Vancouver.

BOCHAŃCZYK Gerard , mgr inŜ., ur. 1937 w Równem (Wołyń). Matura 1954 – LO im Smo-lenia w Bytomiu. Studia 1954÷60, maszyny i urządzenia energetyczne; dyplom w katedrze Kotłów Parowych. Od 1960 do 1961 staŜysta w kopalni Rozbark w Bytomiu; 1961÷71 kier. ze-społu w CBKK w Tarnowskich Górach, w tym

w latach 1969÷72 inspektor nadzoru montaŜo-wego w elektrowni Basin Bridge w Indiach; 1972÷85 kier. pracowni i generalny projektant w Zakładzie Badawczo Projektowym „Energo-chem” w Gliwicach; 1985÷90 kier. zespołu i gł. projektant w Głównym Biurze Projektów i Stu-diów Górniczych w Katowicach; 1990÷93 star-szy projektant w Przedsiębiorstwie UNIA w Katowicach; 1993÷95 kier. zespołu w Biurze Studiów i Projektów Górniczych w Katowi-cach. Od 1995 na emeryturze. InŜynier Górni-czy I Stopnia. Odznaczony Złotym i Srebrnym KrzyŜem Zasługi oraz Odznaką za Zasługi dla Przemysłu Chemicznego. Mieszka w Bytomiu.

BOGUNIA Kazimierz , mgr inŜ., ur. 1939 Brzeszcze; matura 1957 – Technikum Che-miczne przy ZCh Dwory w Oświęcimiu. Studia 1957÷64, maszyny i urządzenia energetyczne. W czasie studiów członek Komisji Turystyki Krajowej RU ZSP, współzałoŜyciel Akademic-kiego Klubu Turystycznego. Po studiach: 1964÷72 Cieszyńska Fabryka Narzędzi „CE-FANA” − gł. energetyk; 1972÷75 Zakłady Elektro-Maszynowe „CELMA” w Cieszynie − gł. mechanik; 1975÷83 Cieszyńska Fabryka Urządzeń Spawalniczych „CESPA” − dyrektor naczelny; 1984÷91 − nadsztygar w oddziale ko-tłów, spręŜarek i wentylatorów w KWK Kaczy-ce. Potem w Cieszynie: w latach 1992÷94 − dyr. techniczny w polsko-francuskiej spółce „MIROMETR” (produkcja liczników ciepła i wodomierzy); 1995÷96 Zakłady Przemysłu Dziewiarskiego − dyrektor; w latach 1997÷ 2002 „MAGDOR” − prezes Zarządu. Od roku 2003 renta, od 2006 emeryt. Odznaczenia i na-grody: Srebrny KrzyŜ Zasługi, Odznaka PCK za honorowe krwiodawstwo. Mieszka w Cieszynie.

BOJANOWSKI Wiesław , mgr inŜ., ur. 1937 w Dmuchawcu, pow. Tarnopolski. Matura 1954 w LO w Pyskowicach. Studia 1954÷60, maszy-ny i urządzenia energetyczne. Praca zawodowa w górnictwie: 1960÷67 KWK „Bobrek”, 1967÷78 KWK „Julian”, 1976÷78 KWK „Gro-dziec”, od 1978 do 1990 ponownie w KWK „Julian”; od 1990 emeryt. Kariera zawodowa od energetyka poprzez sztygara zmianowego urzą-dzeń szybowych, sztygara oddziałowego do gł. inŜyniera energomaszynowego. Odznaczenia: Złoty i Srebrny KrzyŜ Zasługi, ZasłuŜony dla Górnictwa, Order Sztandaru Pracy. W latach

7

1983÷90 przewodniczący Zakładowej Organiza-cji Związkowej, członek komisji rewizyjnej Fe-deracji ZZG. W latach 1985÷87 radny Piekar Śląskich, w latach 1984÷85 członek Rady Ochrony Pracy, wieloletni komandor Yacht Klu-bu „Antracyt”. Mieszka w Piekarach Śląskich.

BORECKI Witold , mgr inŜ., ur. 1941 Będzin; matura 1958 − LO w Będzinie. Studia 1958÷64, maszyny i urządzenia energetyczne. W okresie studiów słuchacz wykładów prof. prof. Stani-sława Ochęduszki, Zdzisława Fickiego, Marce-lego Barana, od których uzyskał wiedzę i po-czucie szacunku dla wybranego zawodu. Praca: 1964 Elektrownia Łagisza, 1965 do 2007 w fa-bryce kotłów w Sosnowcu, która w tym czasie zmieniała nazwy i właścicieli na: Sosnowieckie Zakłady Budowy Kotłów, FAKOP, Alstrom-FAKOP, FW Energy FAKOP, FW Energia Pol-ska; od 2007 emeryt. Kolejne stanowiska: pra-cownik, a później kierownik działu nadzoru technicznego, kier. działu kontroli jakości, v-dyrektor Biura Projektowego Fakoprojekt, z-ca dyrektora Biura Projektowego FW Energy Fa-kop, kierownik serwisu. Realizacja nadzoru technicznego na obiektach przemysłowych: pierwsze lata na inwestycjach krajowych, póź-niej na obiektach eksportowych − Kuba, Wę-gry, Słowacja, Finlandia, Rosja, Grecja, Iran, Turcja, Ghana; współpraca projektowa z ASEA ABB w Szwecji. Udział w realizacji duŜych projektów: Elektrownia Stalowa Wola III, ZA Tarnów, EC ELCHO − dwa bloki energetyczne z paleniskami kompaktowymi; Elektrownia Tu-rów: 3 kotły z cyklonowymi paleniskami flu-idalnymi. Odznaczenia: Srebrna odznaka Zasłu-Ŝony dla Energetyki, Brązowy KrzyŜ Zasługi, Medal im. Ochęduszki. Zainteresowania: tury-styka piesza i karawaningowa, narty. Poza tym: astrofizyka, wybrane zagadnienia z filozofii, lite-ratura. Na emeryturze czytanie, ogród, a takŜe rozwaŜania w jakim stopniu świat, który z takim mozołem budowaliśmy przez ostatnie czterdzie-ści lat jest taki, jaki zamierzaliśmy zbudować. Mieszka w Sosnowcu.

BREJWO Marek , mgr inŜ., ur. 1943 w Lipnisz-kach (obecnie Białoruś), po wojnie wraz z rodzi-cami zamieszkał w Opolu; matura 1961, LO tam-Ŝe. Studia 1961÷66, maszyny i urządzenia energe-tyczne (silniki spalinowe). Po studiach praca w ZA w Kędzierzynie (kier. Wydziału Remontów w

EC); od 1972 do 1985 w Elektrowni Blachownia (gł. specjalista ds. kotłów, później kier. Wydziału Inwestycji). Od 1985 „REMAK” Opole: dyrektor budowy w Oroszlanach (Węgry), następnie dy-rektor ds. produkcji; po przekształceniu w spółkę akcyjną wiceprezes Zarządu, potem prezes Za-rządu (do roku 2012). W latach 1979÷80 studia podyplomowe na Uniwersytecie Wrocławskim w zakresie Prawo Inwestycyjne. Mistrz racjonaliza-cji, Złoty KrzyŜ Zasługi. Laureat Medalu im. Ochęduszki. Mieszka w Opolu.

BREMER Józef, mgr inŜ., dr hab. filozofii, ur. 1953 w Glinicy k. Lublińca; matura 1972 – LO w Dobrodzieniu. Studia 1972÷77, energetyka cieplna. Po studiach pracował w Zakładzie Ba-dawczo-Rozwojowym Kotłów i Urządzeń Ener-getycznych w Tarnowskich Górach (1977÷80), a następnie w Zakładach „Lentex” w Lublińcu. W roku 1981 wstąpił do zakonu jezuitów. W la-tach 1983÷87 studiował filozofię w Krakowie, 1987÷90 teologię we Frankfurcie nad Menem. Następnie odbył studia doktoranckie w Mona-chium, gdzie w 1996 uzyskał stopień doktora nauk humanistycznych W latach 1997÷2012 był wykładowcą logiki i metodologii ogólnej w Akademii Ignatianum (dawna WyŜsza Szkoła Filozoficzno-Pedagogiczna Ignatianum) w Kra-kowie, a od roku 2009 wykłada tam filozofię ję-zyka. W roku 2006 kolokwium habilitacyjne na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Jagiel-lońskiego; tytuł rozprawy: Jak to jest być świa-domym. Analityczne teorie umysłu a problem neuronalnych podstaw świadomości. Od roku 2007 jest dziekanem Wydziału Filozoficznego w Ignatianum. W r. 2009 został zatrudniony na stanowisku profesora nzw. w Instytucie Filozo-fii UJ (drugi etat), od 2010 roku jest kierowni-kiem Zakładu Kognitywistyki UJ. Członek Komitetu Nauk Filozoficznych PAN na kaden-cję 2011÷2014. Członek Zespołu Ekspertów Uniwersyteckiej Komisji Akredytacyjnej ds. kognitywistyki*. Autor ksiąŜek: Wprowadzenie do logiki (Kraków, WAM 2008), Osoba - fikcja czy rzeczywistość? ToŜsamość i jedność Ja w świetle badań neurologicznych (Kraków, Au-reus 2008), Wprowadzenie do filozofii umysłu (Kraków WAM 2010), Czy wolna wola jest wolna? Kompatybilizm na tle badań interdyscy-plinarnych (Kraków, WAM 2013). Mieszka w Krakowie. [*) kognitywistyka (cognitive science) – nauka zmierzająca do uzyskania wiedzy o umyśle

8

przez integrowanie osiągnięć nauk przyrodniczych, społecznych oraz filozofii].

BROL Andrzej, mgr inŜ., ur. 1938 w Chorzo-wie; matura 1956 − LO tamŜe. Studia 1956÷63, dyplom w Katedrze TMC. Praca zawodowa od 1963 do 2003 w gazownictwie górnośląskim. Firma w ciągu czterdziestolecia szereg razy zmieniała swoją nazwę, pełniąc w zasadzie te same funkcje. Na początku Zakłady Gazownic-twa Okręgu Zabrzańskiego stały się obecnie Górnośląską Spółką Gazownictwa z siedzibą w Zabrzu. Po odbyciu staŜu, zatrudniony na róŜ-nych stanowiskach, najdłuŜej pełnił funkcję kie-rownika Okręgowej Dyspozycji Gazu. Był to czas kiedy róŜnymi sieciami gazowymi trans-portowano sześć rodzajów gazu (gaz miejski, gaz koksowniczy nieoczyszczony oraz oczysz-czony, gaz ziemny zaazotowany, gaz ziemny z odmetanowania kopalń i gaz ziemny wysoko-metanowy), co na skalę europejską było ewe-nementem. Kierowanie ruchem takiego układu było nie lada wyzwaniem w sytuacji perma-nentnego niedoboru paliwa gazowego. Pozaza-wodowo angaŜował się w NOT i w stowarzy-szeniu PZiTS. Od początku pracy zawodowej pociągała go dydaktyka, dla niej prowadził zaję-cia na szkoleniach zawodowych pracowników i w Technikum Gazownictwa. Przez prawie trzy lata prowadził zajęcia w Filii PŚ w Dąbrowie Górni-czej w zakresie kierowania ruchem przesyłowych systemów gazowniczych, prowadził równieŜ za-jęcia na studium podyplomowym Wydz. IŚiE. Odznaczony Złotym i Srebrnym KrzyŜem Zasłu-gi; ZasłuŜony dla rozwoju woj. katowickiego, po-nadto wyróŜnienia resortowe. Mieszka w Zabrzu.

BROśYNA Marek , mgr inŜ., po studiach m.in. czł. Zarządu UTEXu w Rybniku, aktualnie członek Zarządu SEJ w Jastrzębiu Zdroju.

BRZÓSKA Henryk , mgr inŜ., ur. 1935 Gro-dziec Śl., pow. Bielsko; matura 1953 – Techni-kum Mechaniczno-Elektryczne w Cieszynie. Studia 1955÷61, maszyny i urządzenia energe-tyczne (kotły). Praca: w latach 1953÷55 Indukta Bielsko-Biała, technolog; po studiach 1961÷63 Huta im. Lenina (obecnie im. T. Sendzimira) w Krakowie − staŜysta, mistrz pomiarów energe-tycznych. Od 1963 w EC Bielsko-Biała: kier. laboratorium cieplnego, kier. dz. analiz techn. i sprawozdawczości, kier. dz. kontroli eksploata-cji i ochrony środowiska, z-ca dyr. ds. eksplo-

atacji i remontów, z-ca dyr. ds. technicznych w EC-2, z-ca dyr. ds. technicznych i inwestycyj-nych; od 1994 dyr. ds. inwestycji i członek za-rządu ZEC B-B SA (od 2002 w strukturze PKE SA), z-ca dyr. ds. rozwoju i inwestycji; od 2004 − emeryt. Odznaka Racjonalizatora Produkcji oraz ZasłuŜonego dla Energetyki, laureat Meda-lu im. Ochęduszki. Mieszka w Bielsku-Białej.

BUZEK Jerzy , prof. dr hab. inŜ., ur. 1940 Śmi-łowice (Zaolzie); matura 1957 – LO im. J. Sło-wackiego w Chorzowie. Studia 1957÷63, apara-tura i inŜynieria chemiczna. Podczas studiów przew. RW ZSP. Po studiach w latach 1963÷97 w Instytucie InŜynierii Chemicznej PAN w Gliwicach, od 1995 – dyrektor ds. naukowych. Doktorat 1969 (promotor prof. T. Hobler), dr hab. 1979, prof. 1997. W 1971/72 staŜ naukowy w Uniwersytecie w Cambridge; 1972÷76 w In-stytucie Nawozów Sztucznych w Puławach. Główne zainteresowania dotyczyły modelowa-nia matematycznego i optymalizacji procesów chemicznych, w tym procesów wymiany ciepła i wymiany masy oraz ochrony środowiska; kier. zespołu autorów ekspertyzy PAN na temat od-siarczania gazów (1992). Uczestnik, z ramienia Polski, programu Międzynarodowej Agencji Energii dotyczącego efektu cieplarnianego (1993÷97). Współtwórca międzynarodowej sie-ci współpracy instytucji naukowych INCRE-ASE dla rozwoju gospodarki opartej na wiedzy (1997). Autor i współautor kilkudziesięciu ory-ginalnych publikacji naukowych i monografii. W latach 1974÷80 wykłady w PŚ, w latach 1993÷97 prof. nzw. w Pol. Opolskiej. Od 1980 członek NSZZ Solidarność, przewodniczył na I Krajowym Zjeździe Delegatów (1981). Po 1982 w regionalnych i krajowych tajnych władzach Związku. W latach 1997÷2001 poseł na Sejm z listy AWS i Premier Rządu RP. Przewodniczą-cy RS AWS w okresie 1999÷2001. Od 2002 do 2005 prorektor Akademii Polonijnej w Często-chowie. Od r. 2005 „eurodeputowany”, spra-wozdawca programu ramowego dot. polityki energetycznej, w latach 2010÷12 przewodni-czący Parlamentu europejskiego. W r. 2012 od-znaczony Orderem Orła Białego. Doktoraty ho-norowe wielu uczelni, w tym Politechniki Ślą-skiej (2007). W latach 1995÷97 przewodniczą-cy zarządu Stowarzyszenia Wychowanków Wydziału ME PŚ, laureat Medalu im. Ochę-

9

duszki. Hobby: jazda konna, kajakarstwo, Ŝe-glarstwo, polityka (!).

CEBULA Andrzej , mgr inŜ., ur. 1940, Łańcut; matura 1958 − LO tamŜe. Studia 1958÷67, apa-ratura i urządzenia przemysłu chemicznego. Podczas studiów członek Rady Uczelnianej ZSP, jeden z załoŜycieli Śl. Studenckiej Spół-dzielni Pracy oraz członek jej Rady Nadzorczej. Stypendysta, a następnie pracownik Cieszyń-skiej Fabryki Farb i Lakierów w latach 1966÷75. Zajmowane stanowiska to: konstruk-tor, technolog, kier. działu wynalazczości, z-ca gł. mechanika ds. mechanizacji i automatyzacji, gł. mechanik i energetyk. Współtwórca 36 pro-jektów racjonalizatorskich za co otrzymał Srebrną Odznakę: ZasłuŜony Racjonalizator. Od 1975 do 1980 z-ca dyr. ds. technicznych Cieszyńskich Zakładów Urządzeń Spawalni-czych. W latach 1980÷84 z-ca dyr. ds. tech-nicznych Cieszyńskiej Fabryki Farb i Lakierów w Cieszynie-Marklowicach; 1984÷93 dyrektor, a następnie prezes Cieszyńskich Zakładów Kar-toniarskich. Odznaczony w 1985 Złotym Krzy-Ŝem Zasługi. Od 1993 do 2004 współwłaściciel, a następnie właściciel Przedsiębiorstwa Usług Transportowych "TRANSKOR" w Cieszynie. W roku 2004 ze względu na chorobę rozwiązuje firmę i przechodzi najpierw na rentę, a od roku 2005 zostaje emerytem. Mieszka w BaŜanowi-cach koło Cieszyna.

CEBULA Paweł, inŜ., studia 1953÷57; przez wiele lat w GOZG Zabrze dyr. ds. eksploatacji. Mieszka w Chorzowie.

CEREKWICKI Lech Tadeusz , mgr inŜ., ur. 1935 w Katowicach, matura 1953 − LO im. Kopernika. Studia 1953÷60, aparatura i urzą-dzenia przemysłu chemicznego. Praca dyplo-mowa „Suszarnia bębnowa do granulacji super-fosfatu” wykonana w Katedrze prof. Hoblera na rzecz Poznańskich Zakł. Nawozów Fosforo-wych w Luboniu k/Poznania, których był sty-pendystą a później staŜystą. Dalsza praca: Huta Szkła Ujście – z-ca gł. energetyka; Gazownia Rawicz – kier. techniczny; PBE ELBUD Ra-wicz – szef produkcji, dyr. techniczny; obecnie emeryt. Posiada odznaczenia resortowe, NOT-u, Srebrny KrzyŜ Zasługi oraz Medal „Opiekun miejsca pamięci narodowej”. Wieloletni dzia-łacz społeczny w Komitetach Obywatelskich

NSZZ „Solidarność”; w latach 1990÷98 radny miejski i członek Zarządu miasta – dwie kaden-cje; 1998÷2002 radny powiatu rawickiego; 1996÷2009 działalność charytatywna − współ-załoŜyciel i wolontariusz Parafialnego Banku śywności w Rawiczu. Obecnie mieszka w Niemczu k/Bydgoszczy.

CHACHUŁA Jerzy , mgr inŜ., ur. 1956 Mię-dzyzdroje; matura 1976 – Technikum Energe-tyczne Poznań. Studia 1976÷81, systemy i urzą-dzenia energetyczne. Po studiach krótko w Elektrowni Opole (w budowie) – staŜysta; od 1.10.1981 w Rybniku – od stanowiska obcho-dowego młynów do Prezesa Zarządu – Dyrek-tora Naczelnego (2002÷2012) Elektrowni Ryb-nik. Obecnie w Oddziale polskim EDF zajmuje się strategią rozwoju. Współautor projektów wynalazczych, które uzyskały prawa ochronne patentów w zakresie odsiarczania spalin i emisji NOx, wdroŜonych i stosowanych w elektrowni. Członek Polskiego Komitetu Światowej Rady Energetycznej. Autor szeregu publikacji i refe-ratów na konferencjach poświęconych techno-logiom stosowanym w elektrowniach, ochronie środowiska oraz funkcjonowania i restruktury-zacji polskiej energetyki. W 2003 roku odzna-czony Złotą Odznaką Za Zasługi dla Energety-ki, laureat Medalu im. Ochęduszki. Mieszka w Rybniku.

CHMIEL Ferdynand mgr inŜ., ur. 1936 w Cieszynie. Matura 1954 LO tamŜe. Studia 1954÷61, gospodarka cieplna w gazownictwie. Po studiach podjął pracę w FAMAK-u w Kluczborku, gdzie na stanowiskach kier. działu konstrukcyjnego oraz kier. realizacji zewnętrz-nych pracował do emerytury. Mieszka w Kluczborku.

CHMIELARSKI Antoni , mgr inŜ., ur. 1936 w Rudzie Śląskiej. Matura 1954 w Technikum Chemicznym w Gliwicach. Studia 1954÷60, aparatura i urządzenia przemysłu chemicznego. W latach 1984÷86 ukończył studia podyplo-mowe z InŜynierii Sanitarnej. Od 1960 do 1962 st. inŜynier utrzymania ruchu w przedsiębior-stwie „Carbochem” w Gliwicach; 1962÷66 st. projektant w BP Biprokwas; 1966÷68 st. pro-jektant w Biurze „Proerg” w Gliwicach; 1968÷72 naczelnik wydz. technologicznego w Zjednoczeniu Budowy i Remontów Urządzeń

10

Chemicznych w Gliwicach; 1972÷73 kierownik pracowni projektowej w przedsiębiorstwie „Metal” w Gliwicach; 1974÷78 gen. projektant i kierownik oddz. zamiejscowego biura „Pro-erg” w Mikołowie; 1984÷87 kierownik pra-cowni badawczej Zakładu Budowlano-Doświadczalnego Gospodarki Komunalnej w Katowicach; 1988÷92 w biurze projektów „Pro-instal” w Katowicach. Od 1993 do 1997 właści-ciel Przedsiębiorstwa InŜynieryjnego „Ekopol”. Mieszka w Orzeszu.

CHMIELNIAK Tadeusz → biogramy prof.

CHOCHAUZ Włodzimierz* , mgr inŜ., ur. 1943 Sosnowiec; studia 1962÷68, maszyny i urządzenia energetyczne. Po studiach, od 1968 praca w Mostostalu Będzin – kolejno: staŜ pra-cy, kierownik budowy, potem zespołu budów (m.in. Cementownie: Działoszyn, GóraŜdŜe), kier. przyzakładowej pracowni projektowej, kier. kontraktu ds. technicznych budowy w Czechosłowacji (Nowa Huta w Ostrawie). Obecnie, od 2001, wykonywanie prac projek-towych oraz nadzorów technicznych w ramach działalności gospodarczej, emeryt. Mieszka w Sosnowcu.

CHODOROWSKI Jerzy , mgr inŜ., ur. 1940 Inowrocław; matura 1958 – Technikum Che-miczne tamŜe. Studia 1958÷63, maszyny i urządzenia energetyczne (pompy), podczas stu-diów przewodniczący RW ZSP. Od 1963 do 1974 Zabrzańska Fabryka Maszyn Górniczych POWEN – konstruktor, st. konstruktor, kier. działu konstrukcyjnego; od 1974 do roku 2009) – Biuro Projektów Gospodarki Wodno-Ściekowej BIPROWOD – st. projektant, kier. pracowni, członek zarządu. Przewodniczący Zw. Zawodowego Chemików przy BP Bipro-wod. Autor i współautor 56 projektów racjona-lizatorskich oraz oryginalnych opracowań: (konstrukcji pomp, mieszadeł, pieców, palni-ków; instalacji spalania odpadów, hermetyzacji przesyłu cieczy palnych, neutralizacji i zestala-nia odpadów niebezpiecznych), autor 6 paten-tów. Nagroda i wyróŜnienie w Konkursie Oszczędności Paliw i Energii, Nagrody Komite-tu Nauki i Techniki i NOT; Złota odznaka za-słuŜonemu dla woj. katowickiego, laureat Me-dalu Ochęduszki (2013). Mieszka w Zabrzu.

CHOLEWA Adam , dr inŜ., adiunkt na Wydz. MT; więcej w [65].

CHOLEWA Wojciech , prof. dr hab. inŜ. – więcej w [65]

CHORZĘPA Juliusz, mgr inŜ., ur. 1942 w LeŜajsku; matura 1960 – LO tamŜe. Studia 1960÷65, gospodarka cieplna w siłowniach. Praca: Zakłady Chemiczne „Organika–Sarzyna” w Nowej Sarzynie; 1965÷69 – mistrz w zakła-dowej EC, 1969÷75 – kier. wydziału remonto-wego, 1975÷79 – kier. samodzielnego oddziału wykonawstwa inwestycji, 1979÷86 – kier. wy-działu remontowego, od 1986 do 2007 – dyrek-tor ds. handlowych. Radny Rady Powiatowej w LeŜajsku. Złoty KrzyŜ Zasługi, Srebrny Medal za Zasługi dla Obronności Kraju, Srebrna Od-znaka „ZasłuŜony działacz turystyki”, Złota Honorowa Odznaka PTTK. Hobby – turystyka, narciarstwo, Ŝeglarstwo (windsurfing). Mieszka w Nowej Sarzynie.

CHWIERALSKI Josef , Dipl.-Ing., ur. 1939 Gliwice; matura 1957 − Technikum Materiałów Ogniotrwałych w Gliwicach. Studia 1957÷62, PŚ, Wydz. ME, gospodarka cieplna (4 lata); 1962÷66 RWTH Aachen (Akwizgran), Niemcy − technika cieplna. Pierwsza praca: 1967 − Inte-ratom Bensberg. Praca projektowa przy Liquid Metal Fast Breader Reactor. Od 1971 praca w oddziale planowania i budowy elektrowni w Zarządzie firmy RWE w Essen. Elektrownie na węgiel brunatny i kamienny; odpylacze elektro-statyczne, wymienniki ciepła i zbiorniki ciśnie-niowe dla elektrowni z blokami 300, 600 i 1012 MW. Elektrownie jądrowe (Biblis, Gundrem-mingen, Mühlheim, Kährlich): wymienniki cie-pła i zbiorniki ciśnieniowe. Od 1984 budowa urządzeń do odsiarczania spalin w elektrow-niach RWE. W roku 1988 współredaktor prze-pisów VGB REL 1100 Zbiorniki ciśnieniowe, 1995 współredaktor przepisów VDI 3678 Odpy-lacze elektrostatyczne. W RWE kierownik gru-py oczyszczania spalin kotłowych. Publikacje w VGB Power Tech. Po 1990 zasadnicze prace przy unowocześnieniu elektrowni na węgiel brunatny w Niemczech Wschodnich (czyli byłej NRD), na Węgrzech (Matra), w Bułgarii (Tro-janovo), w 1993 CES/Endesa (Hiszpania); se-minarium − Korozje przy odsiarczaniu − Une-sco; The E7 Network of Expertise for Global

11

Environment − 1994 Mongolia/Ułan Bator; 1997 E7/CCERC Seminar, Pekin/Chiny. Aktu-alnie emeryt. Mieszka w Ratingen, Niemcy. Hobby: Ŝeglarstwo, podróŜe, genealogia.

CHWI ĘDACZ Jan, mgr inŜ., burmistrz w Imielinie.

CICHOWSKI Edward , dr hab. inŜ., ur. 1932 Chorzów; matura 1951 – Liceum Administra-cyjno-Handlowe w Zabrzu. Studia 1951÷56: I stopnia (inŜ.) na Wydz. Mechanicznym, II stop-nia (mgr) na Wydz. ME, maszyny i urządzenia energetyczne (pompy i silniki wodne). Doktorat 1967 (promotor prof. M Zarzycki), na Wydz. ME; habilitacja 1993, w dziedzinie bezpieczeń-stwa pracy, na Wydz. Górnictwa i Geologii. Praca: od 1956 do 1976 Zakłady Konstrukcyj-no-Mechanizacyjne PW, później KOMAG w Gliwicach; od 1976 PŚ – Wydział Górniczy, od 1995 profesor nadzwyczajny. Autor i współau-tor 16 projektów wynalazczych, złota i srebrna odznaka racjonalizatora produkcji. Około 100 artykułów, autor 1 ksiąŜki, 6 monografii i 2 skryptów. Nagroda Ministra Nauki i Szkolnic-twa WyŜszego. Członek Komisji Górnictwa przy Oddz. PAN w Katowicach. Dyr. Górniczy I stopnia; ZasłuŜony dla Politechniki Śl. i dla ZKMPW. Były członek Klubu Wysokogórskie-go w Gliwicach, aktywny turysta. Mieszka w Gliwicach.

CIELECKI Stanisław (1948-2007), mgr inŜ., matura 1965. Studia 1965÷71. W latach 1971÷91 w Energoprojekcie Gliwice (pracow-nia cieplna, od asyst. do st. projektanta). Projek-tował układy energetyczne m.in.: Elektrowni Stalowa Wola, Dolna Odra, Opole, Szczecin, Zespołu EC Miechowice. W roku 1991 odcho-dzi z Energoprojektu i jest współzałoŜycielem biura projektowego MEXEM w Gliwicach. Brał udział w studiach wykonalności uciepłownienia praktycznie wszystkich elektrowni Górnego Śląska. Po kilku latach prowadzi własną dzia-łalność gospodarczą w firmie Energo Eco Sys-tem. Wybitny znawca i praktyk zagadnień ener-gii odnawialnej, w tym geotermii i jej zastoso-wań do ciepłownictwa, znawca prawa energe-tycznego. Bardzo dobrze znał zagadnienia go-spodarki skojarzonej opartej zarówno na kla-sycznej energetyce i turbinach parowych – o których wiedział prawie wszystko, oraz na sil-

nikach gazowych; szybko opanował zasady kla-sycznej ekonomiki i obliczania opłacalności inwestycji. Brał udział w wielu audytach ener-getycznych m.in. ZCh Blachownia, Specjalnej Strefy Ekonomicznej EUROPARK Mielec, czy cegielni w Woli Rzędzińskiej. Jako jeden pierwszych w Polsce wykonywał biznes plany oraz taryfy na ciepło dla przedsiębiorstw cie-płowniczych. Stworzył własny program kompu-terowy do bilansowania i optymalizacji koszto-wej oraz środowiskowej dowolnej elektrocie-płowni. Jako ceniony specjalista był powoły-wany przez róŜne instytucje do oceny technicz-no-ekonomicznej przedsięwzięć inwestycyj-nych, m.in. dla EC Zabrze, EL Stalowa Wola, EC Pomorzany czy Geotermia Podhalańska. Koreferował róŜne projekty wykonywane przez Energoprojekt Katowice, EP Warszawa, cenio-ny ekspert Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej. Wykładowca na kursach dla przemysłu w zakresie efektyw-ności energetycznej, kogeneracji oraz na stu-dium podyplomowym jakie prowadził na Poli-technice Wrocławskiej. Potrafił w praktyczny sposób wykorzystywać wiedzę z róŜnych dzie-dzin energetyki, z których wiele opanował w stopniu ponad przeciętnym. Współpracował z profesorami Wydz. ME; publikował w Gospo-darce Paliwami i Energią oraz w Pompach, Pompowniach. Jako człowieka charakteryzowa-ła go niezwykła skromność i bardzo wysoka in-teligencja, w tym wybitna umiejętność słucha-nia; uczył się błyskawicznie. Był pasjonatem pracy, której oddawał się bez reszty. Prywatnie był męŜem ElŜbiety Maszczyńskiej-Cieleckiej (teŜ po Wydz. ME).

Jan Surówka

CIELI ŃSKI Tadeusz, mgr inŜ., ur. 1944 − Tarnobrzeg; matura 1962 – LO tamŜe. Studia 1962÷68, inŜynieria i aparatura przemysłu chemicznego, dyplom u prof. Wł. Plaskury. Studia Podyplomowe: Akademia Ekonomiczna w Krakowie – Metody Zarządzania (1981), WyŜsza Szkoła Finansów i Zarządzania w War-szawie – BHP (2007). Praca zawodowa: 1968÷87 − Kopalnie i Zakłady Przetwórcze Siarki – ostatnio gł. Energo-Mechanik EC „Ma-chów” oraz z-ca kierownika Zakładu Energe-tycznego „Olendry”; 1987÷90 EC Kraków-Łęg – kier. dz. Przygotowania Remontów; 1990÷91 Zakłady Przetwórstwa Owocowo-Warzywnego

12

„Wintarpol” – dyrektor; 1992÷95 PEC w Sta-szowie – dyrektor. Od 1995 problemy zdrowot-ne – renta i od r. 2002 emerytura; w tym okresie praca: 1995÷2000 Zakłady Przemysłu Drzew-nego „Tarnolas” w Tarnobrzegu – specjalista ds. technicznych i BHP; 1997÷ 1998 − „Izo-mar” Kozienice – specjalista ds. jakości; 1998 „Remak” Opole − inspektor; 2002÷12 Cemen-townia Nowa Huta w Krakowie – specjalista ds. BHP, p.poŜ. i spraw obronnych; w tym czasie liczne prace zlecone z dziedziny BHP i p.poŜ. w branŜy cementowej i budowlanej w całej Pol-sce, m.in. w: Atlantic Cement, MCDO „Kra-kus”, „Adrombud”, „Nowoczesne Technologie Budowlane”, „Tarbonus” Tarnobrzeg, „Lektor” Gdynia, „Wer-Rama” Stalowa Wola, itd. Za osiągnięcia w ruchu racjonalizatorskim odzna-czony odznaką ZasłuŜony Racjonalizator Pro-dukcji. Odznaczenia: Brązowy, Srebrny i Złoty KrzyŜ Zasługi, ZasłuŜony dla Energetyki – Srebrna Odznaka. Mieszka w Tarnobrzegu.

CIEPLAK Wacław, inŜ.; studia 1953÷58; po studiach praca w górnictwie: KWK Wujek, gdzie opracował system transportu urobku zsuwniami spiralnymi w szybikach między po-ziomami na dole, potem w EnergomontaŜu PW opracował normę zakładową dotyczącą monta-Ŝu rurociągów w szybach i szybikach. Od 1 stycznia 1962 praca w KWK Jastrzębie-Moszczenica, gdzie był zatrudniony w dziale Inwestycji. Po rozdziale kopalń Jas-Mos w 1965 roku pracował w KWK Moszczenica, po-czątkowo w dziale Inwestycji jako starszy in-spektor nadzoru przy budowie EC Moszczeni-ca, potem jako sztygar objazdowy urządzeń wyciągowych i szybów oraz nadsztygar prowa-dzący tychŜe urządzeń. W czasie pracy na ko-palni Wujek wstąpił do Ratownictwa Górnicze-go i brał czynny udział w kilkudziesięciu cięŜ-kich akcjach ratowniczych na dole, za co otrzymał wiele odznaczeń; uznany przez Cen-tralną Stację Ratownictwa Górniczego za spe-cjalistę od akcji poŜarowych na dole (po zakoń-czeniu pracy otrzymał medale honorowe od CSRG w Bytomiu oraz Okręgowej Stacji RG w Wodzisławiu). Po nastaniu Stanu Wojennego, z powodu zaangaŜowania w „Solidarności”, uznany za wroga PRL, zmuszony do odejścia z pracy (udało się przejść na rentę inwalidzką), wyjechał z Polski. Wraz z rodziną osiedlił się w RFN w Stuttgarcie, gdzie pracował jako urzęd-

nik państwowy w Sozialamcie (Urząd do spraw socjalnych), na koniec jako kierownik tzw. La-gru (Obóz dla przesiedleńców). W 1996 roku wrócił wraz z rodziną do Polski. Podczas pracy zawodowej otrzymał następujące odznaczenia: ZasłuŜony dla kopalni Moszczenica, ZasłuŜony dla miasta Jastrzębie-Zdrój, dwukrotnie srebrna, raz złota odznaka ZasłuŜony dla woj. Katowic-kiego, Srebrny i Złoty KrzyŜ Zasługi, Sztandar Pracy I i II klasy, KrzyŜ Kawalerski OOP. Mieszka w Świerklanach.

CIESIOŁKIEWICZ Adam , dr inŜ., ur. 1949 − Tyble, pow. Wieruszów; matura 1968 – Tech-nikum Mechaniczne w Wieruszowie. Studia 1968÷74, maszyny i urządzenia energetyczne (silniki spalinowe). Po studiach na etacie dy-daktycznym w ITC na Wydz. ME; w latach 1974÷87 nauczyciel (½ etatu) w szkołach śred-nich Gliwic; 1983÷94 kier. pracowni Zakładu Silników Spalinowych (laboratoria, warsztaty); 1998 doktorat (promotor prof. Postrzednik), obecnie adiunkt w ITC na Wydziale IŚiE. Autor i współautor około 60 publikacji i referatów na-ukowych. Wykonawca prac n-b dla przemysłu, w tym w latach 1984÷2001 współpraca z gór-nictwem (gł. wykonawca adaptacji 90 silników z ZS do eksploatacji w podziemiach kopalń); wieloletnia (1979÷98) współpraca z Wytwórnią Sprzętu Mechanicznego w Krotoszynie; autor stanowisk do badań homologacyjnych wdroŜo-nych w przemyśle motoryzacyjnym (OBR „Bosmal” w Bielsku-Białej 1974÷89, WSM Krotoszyn 1985÷96). Ostatnio (2000÷12) współtwórca nowego dwutłokowego silnika spalinowego – w tym zakresie współautor zgło-szeń patentowych. Promotor wielu prac dyplo-mowych, od 1998 organizator dydaktycznego laboratorium badań silników. Członek Polskie-go Tow. Nauk. Silników Spalinowych. Dwie nagrody Ministra (1982, 1989) za zrealizowane prace n-b oraz nagroda-stypendium FIATA (1999). Przewodnik beskidzki i przodownik GOT; współorganizator niedzielnych wycieczek w góry pracowników i absolwentów PŚ, od pewnego czasu pod egidą Stow. Wychowanków PŚ; od 2010 członek ZG Stowarzyszenia oraz przewodniczący Komisji Turystyki. Entuzjasta matematyki i poezji, wieloletni działacz w sa-morządach szkół (Szk. Podst. oraz IV LO w Gliwicach). Uczestnik grup duszpasterstwa akademickiego absolwentów, członek KIK,

13

członek Rady Parafialnej (1991÷96), autor pu-blikacji w pismach parafialnych. Mieszka w Gliwicach.

CISZOWSKI Zbigniew (1937-2008), mgr inŜ., ur. w Jaworznie; matura 1955 – Techni-kum Chemiczne w Oświęcimiu. Studia 1955÷61, aparatura i urządzenia przemysłu chemicznego, dyplom w Katedrze prof. T. Hoblera. Praca: od 1961 do 1969 Zakłady Chemiczne Oświęcim, mistrz oddziału, starszy inŜynier ds. gospodarki energetycznej kombina-tu, kier. Oddziału. Od 1969 do 1971 Gliwickie Zakłady Materiałów Izolacyjnych „Izola”, dy-rektor ds. technicznych. Od 1971 do 1998 – Biuro Projektów i Realizacji Inwestycji „Pro-synchem” w Gliwicach, starszy projektant, kier. pracowni; kontrakt – oczyszczalnia ścieków w Jabloncu n/Jizerou w Czechosłowacji, kier. bu-dowy i rozruchu Oddziału Instalacji Olejów Technologicznych w Rafinerii Czechowice-Dziedzice; gł. specjalista ds. rozruchu oczysz-czalni ścieków w Gryfinie; gł. specjalista ds. re-alizacji budów. Od 1998 do 2000 – Przedsię-biorstwo Projektowo-WdroŜeniowe INHUT w Gliwicach, pełnomocnik Zarządu ds. Budów. Od roku 2000 emeryt.

CYNDEL Jan , mgr inŜ., ur. 1932 Sosnowiec; matura 1952 – Technikum Energetyczne tamŜe. Studia 1952÷58, maszyny i urządzenia energe-tyczne. Studia podyplomowe 1971÷72, takŜe na Wydz. ME. W latach 1950÷51 elektromonter w Zakładzie Zbytu Energii w Sosnowcu. Po stu-diach (1957÷61) projektant w pracowni energe-tycznej Biura Projektów Przemysłu Papierni-czego w Zabrzu. Od 1961 roku w Biurze Pro-jektów Energoprojekt w Katowicach – st. pro-jektant, z-ca generalnego projektanta Elektrow-ni Łaziska. Od 1966 kierownik pracowni ciepl-no-maszynowej i główny projektant branŜy cieplno-maszynowej bloków 200 MW dla Elek-trowni Łaziska II (800 MW), Jaworzno III (1200 MW), Rybnik I (800 MW), Rybnik II (800 MW) oraz Elektrowni Pruneřov (5×210 MW) w Czechach. W latach 1979÷84 praca na budowie w Pruneřovie jako kierownik pracowni nadzoru autorskiego i pełnomocnik dyrektora ds. Elektrowni Pruneřov. Od 1985 ponownie kierownik pracowni w Energoprojekcie. Na-stępnie główny specjalista, wiceprzewodniczą-cy Rady Nadzorczej w BSPiR „ENERGOPRO-

JEKT – Katowice” S.A. Odznaczenia: Srebrna i Złota Odznaka ZasłuŜony dla Energetyki, Za-słuŜony Budowniczy Elektrowni Pruneřov, Zło-ta Odznaka ZasłuŜony dla Rozwoju wojewódz-twa katowickiego, Srebrny i Złoty KrzyŜ Zasłu-gi oraz KrzyŜ Kawalerski OOP. Laureat Medalu im. Ochęduszki. Mieszka w Katowicach.

CZAPLA Tadeusz (1938-2013), mgr inŜ.; ur. w Sosnowcu; matura 1956 – Technikum Ener-getyczne tamŜe. Studia 1956÷63; gospodarka cieplna w hutnictwie. Po studiach: 1963÷67 Śląskie Zakłady Przemysłu Tłuszczowego w Bielsku-Białej − gł. energetyk. W latach 1967÷76 Rejonowy Dozór Techniczny w Biel-sku-Białej, starszy rzeczoznawca ds. naczyń ci-śnieniowych. Od roku 1976 do 1981 PBIM ”INśYNIERIA” Bielsko-Biała, z-ca dyrektora ds. środków produkcji. Następnie w okresie 1981÷90 Centralny Ośrodek Badawczo-Rozwojowy Techniki Instalacyjnej „INSTAL” Oddział Bielsko-Biała − kier. Oddziału; od 1990 do 1991 Przedsiębiorstwo Zagraniczne „NATALEX” Bielsko-Biała; specjalista ds. in-westycji. W okresie studiów czynny działacz w turystyce studenckiej, jeden z załoŜycieli i pierwszy prezes Akademickiego Klubu Tury-stycznego „WATRA”.

CZARDYBON Jacek, mgr inŜ., ur. 1956 w Rybniku, matura 1975 − LO im. Powstańców Śląskich tamŜe. Studia 1975÷80, systemy i urządzenia energetyczne. W r. 1999 zdał egza-min dla kandydatów na członków rad nadzor-czych w Spółkach Skarbu Państwa. Praca za-wodowa: 1980÷90 − Gliwickie Przedsiębior-stwo Budownictwa Węglowego w Gliwicach, z-ca kierownika ds. technicznych w grupie ro-bót sanitarnych; od 1991 do nadal (2013r.) − SANIT, Sp. z o.o., najpierw w Knurowie, obec-nie w Gliwicach − prezes zarządu, współwła-ściciel. Współautor patentu, wzoru uŜytkowego i kilku wniosków racjonalizatorskich z zakresu budownictwa ogólnego. WspółzałoŜyciel Fun-dacji na rzecz miasta Knurowa, jest członkiem Rady Fundatorów. śona Urszula, teŜ po ME; mieszka w Gliwicach.

CZARDYBON Urszula, mgr inŜ., ur. 1955 w Bytomiu; matura w r. 1975 − Technikum Me-chaniczno-Elektryczne w Tarnowskich Górach. Studia 1975÷80, systemy i urządzenia energe-

14

tyczne. Praca zawodowa: 1980÷88 − Centralne Biuro Konstrukcji Kotłowych w Tarnowskich Górach; 1988÷94 − Energoprojekt w Gliwi-cach; od 1994 do nadal (2013r.) Biuro Projek-tów "Mexem" w Gliwicach − starszy projektant. MąŜ Jacek; mieszka w Gliwicach.

CZECHOWSKI Andrzej Tytus , mgr inŜ., ur. 1939 w Kielcach; od 1945 mieszkał w Szopie-nicach, matura 1957 − LO tamŜe. Studia 1958÷65, aparatura chemiczna; dyplom w kate-drze prof. T. Hoblera. Praca zawodowa: 1965÷ 66 − Poznańskie Zakł. Nawozów Fosforowych w Luboniu − inspektor nadzoru remontów; 1966÷90 − UDT, w tym: 1966÷79 Rejonowy DT w Poznaniu (rzeczoznawca ds. dźwignic) oraz 1979÷90 dyrektor Inspektoratu DT w Go-rzowie Wielkopolskim; w latach 1991÷94 spół-ka PROLIFT w Poznaniu − dyr. techniczny. W roku 1994 po wypadku samochodowym długo-trwała rehabilitacja, renta inwalidzka, a obecnie emerytura. Miłymi „przerywnikami” w pracy były wyjazdy: w okresie pracy w UDT − odbio-ry techniczne nowych urządzeń dźwignicowych (Ŝurawie samochodowe, suwnice i inne) u pro-ducentów (Anglia, Francja, Włochy) oraz bada-nia okresowe dźwignic na „polskich” budowach (Węgry, Słowacja, NRD, Bułgaria); w okresie pracy w PROLIFT-cie − udział w pracach UDT przy certyfikacji wytwórców dźwigów. Wpisa-ny na listy: wykładowców SIMP w specjalności urządzenia dźwigowe oraz rzeczoznawców tego Stowarzyszenia. Posiada stopień Dyrektora Energetyki III stopnia, medal 75-lecia Polskie-go Dozoru Technicznego, Złotą Odznakę „za zasługi dla rozwoju województwa pilskiego” oraz Złoty KrzyŜ Zasługi. Hobby: niegdyś, gdy dopisywało zdrowie − jazda konna, takŜe tury-styka i rajdy samochodowe, teraz pozostał ogródek. Mieszka w Luboniu k/Poznania.

CZECHOWSKI Kazimierz, mgr inŜ.; ur. 1938 Sosnowiec; matura 1956 – ŚTZN w Ka-towicach. Studia 1956÷61, gospodarka cieplna. Praca: 1962÷65 ENERGOPOMIAR w Gliwi-cach, udział w wykonywaniu pomiarów i eks-pertyz urządzeń energetycznych. W latach 1965÷97 w Zakładzie Badań i Ekspertyz PIGPE w Katowicach, a po jego reorganizacji w Ośrodku Badawczo-Rozwojowym Gospodarki Energetycznej w Katowicach. Zakres wykony-

wanych prac obejmował : sporządzanie bilan-sów cieplnych zakładów przemysłowych i oce-nę ich gospodarki energetycznej, ekspertyzy urządzeń energetycznych, regulacje sieci grzewczych co i cwu. Obecnie na emeryturze. Mieszka w Sosnowcu.

CZEKALSKA (FERENC) Zofia , dr inŜ., ur. 1971 Zabrze; matura 1990 – V LO Gliwice. Studia 1991÷96, maszyny i urządzenia przemy-słu chemicznego i spoŜywczego. Od 1.10.1996 asystentka w Katedrze Technologii i Urządzeń Zagospodarowania Odpadów na Wydziale In-Ŝynierii Środowiska i Energetyki, obecnie ad-iunkt. StaŜe naukowe we Francji 1996, 1997. Pracę doktorską na temat spalania węglowodo-rowych związków toksycznych w łuku elek-trycznym (promotor prof. J. Wandrasz) obroniła w grudniu 2002. Mieszka w Gliwicach.

CZEKALSKI Rafał , dr inŜ., więcej w [65].

CZEPELAK Jan, dr inŜ.,

CZEPIEL Józef, dr inŜ., więcej w [65].

CZERNEK Joachim, inŜ., b. poseł na Sejm, działacz mniejszości niemieckiej w Opolu.

CZOGAŁA Ernest (1941÷1998), prof. dr hab. inŜ., ur. w Raszczycach, pow. Rybnik; matura 1959 – LO w Raciborzu. Studia 1959÷65, ener-getyka jądrowa. Jeden z członków sześciooso-bowej grupy, z której wyszło czterech (!) profe-sorów i dwóch doktorów nauk technicznych. Po studiach asystent w zespole prof. B. Skalmier-skiego (wówczas docenta) na Wydz. Automa-tyki. Ukończył studia podyplomowe w zakresie automatyki i telemechaniki. Zajmował się wy-trzymałością materiałów oraz dynamiką ukła-dów mechanicznych, z uwzględnieniem proce-sów (obciąŜeń) losowych. Z tej dziedziny wy-konał pracę doktorską (1969) i habilitacyjną (1975). Równocześnie utrzymywał kontakty z przemysłem (KWK Szombierki – badanie za-groŜeń tąpaniami; OBR EAM w Zabrzu – nie-zawodność aparatury medycznej). Po habilitacji rozwijał teorię i zastosowania tzw. zbiorów rozmytych oraz zagadnień stochastycznych i probabilistycznych w dziedzinie podejmowa-nia decyzji, automatycznego wnioskowania w warunkach niepełnej informacji, a takŜe zasto-sowania komputerów w teorii systemów i prze-

15

twarzania sygnałów biomedycznych. W tych dziedzinach był wybitnym specjalistą, znanym w kraju i zagranicą. Dzięki stypendium Hum-boldta (1983) i Zusego (1994) odbył dłuŜsze staŜe w uczelniach niemieckich. Autor i współ-autor ponad 350 publikacji, 4 ksiąŜek (w tym dwóch wydanych zagranicą), 10 skryptów, a takŜe licznych wydawnictw encyklopedycz-nych. Wypromował sześciu doktorów nauk technicznych. Tytuł profesora nadzwyczajnego otrzymał w 1986 roku, od 1991 był profesorem zwyczajnym. Był aktywnym członkiem licz-nych komitetów i rad naukowych oraz wielu towarzystw naukowych, utrzymywał bliską współpracę z Uczelniami zagranicznymi, co zo-stało m.in. uwieńczone nadaniem godności Doktora Honoris Causa PŚ profesorom M. Ro-ubensowi z Belgii oraz L. Zadehowi z USA (w obu przypadkach był honorowym promotorem). Był dobrym ambasadorem nauki polskiej, wy-kładał m.in. w Australii, Belgii, Japonii, Kana-dzie, Niemczech i USA. Wielokrotnie nagra-dzany i wyróŜniany, odznaczony m.in. Złotym KrzyŜem Zasługi i KrzyŜem Kawalerskim OOP. Zmarł, razem ze swoją Ŝoną Anielą (dr nauk medycznych), wskutek wypadku samo-chodowego, w październiku 1998 roku.

CZWIERTNIA Kamil* , mgr inŜ., ur. 1930 Leszno. Studia 1949÷55 na Wydz. Mechanicz-nym; dyplom na ME, cieplne maszyny wirniko-we. W latach 1953÷56 asystent w Katedrze Cieplnych Maszyn Wirnikowych. Od 1956 do 1990 ZAMECH Elbląg, w latach 1960÷80 główny konstruktor turbin parowych, potem szef Działu Studiów. Dokumentacja techniczna ory-ginalnych i licencyjnych turbin, w tym serii 125, 200 i 360 MW. W tym czasie członek Komitetu Termodynamiki PAN. Od 1990 ABB Zamech Elbląg i Warszawa, od 1999 ABB Zamech Gazpetro, obecnie emeryt. Autor i współautor 6 patentów, licznych publikacji, współautor mo-nografii dotyczących turbin; laureat zespołowych nagród państwowych 1978, 1988. Odznaczony m.in. KrzyŜem Kawalerskim i Oficerskim OOP, Złotym KrzyŜem Zasługi, laureat Medalu im. Ochęduszki. Mieszka w Warszawie.

ĆWICHO Ń Antoni , inŜ., ur. 1941 Baryłów, woj. tarnopolskie; matura 1958 − I LO Bytom. Studia 1958÷62; dokończone wieczorowo w roku 1968; dyplom – silniki spalinowe. Jedno

miejsce pracy – Energopomiar Gliwice, Oddział Projektowo-Konstrukcyjny w Katowicach. Pro-jekty: typoszereg wentylatorów głównego przewietrzania kopalń WPR i WPK; moderni-zacje wentylatorów kopalnianych i kotłowych oraz palników kotłowych. Jeden patent współ-autorski; przez 24 lata praca dodatkowa w PZMot (instruktor-wykładowca, szkolenie kie-rowców). Hobby − Ŝeglarz (jeszcze w Śląskim Yacht Club ZSP), instruktor Polskiego Związku śeglarskiego, jachtowy sternik morski, sternik lodowy, rejsy po Atlantyku i Zatoce Biskaj-skiej. Odznaczony srebrną Odznaką ZasłuŜo-nemu w rozwoju województwa Katowickiego. Mieszka w Chorzowie.

DANEL Antoni , mgr inŜ., ur. w 1939 r. w Iłownicy, pow. Bielsko. Matura 1960 − Techni-kum Mechaniczno Elektryczne w Bielsku-Białej dla pracujących po uprzednio ukończonej Zasadniczej Szkole Zawodowej w Skoczowie. Podczas studiów (1960÷65) stypendysta Elek-trociepłowni w Bielsku-Białej, w której praco-wał kolejno w charakterze: konstruktor, kier. Zakładowego Biura Konstrukcyjnego, kier. Wydziału Remontów, zastępca Dyrektora ds. Ciepłownictwa do końca 1975 r. Od 1.01.1976 do 1.11.1981 − dyrektor ds. eksploatacji Woje-wódzkiego Przedsiębiorstwa Energetyki Ciepl-nej w Bielsku-Białej. Od 1.12.1981 do 31.12.2004 − dyrektor techniczny Zespołu EC Bielsko-Biała (od r. 2000 w ramach PKE SA Katowice). Obecnie emeryt. Ukończone studia podyplomowe z zakresu ciepłownictwa. Ak-tywny racjonalizator. W ciągu 40 lat pracy za-wodowej odznaczony Srebrnym i Złotym Krzy-Ŝem Zasługi, Odznaczeniami Resortowymi i Wojewódzkimi oraz KrzyŜem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Laureat Medalu im. Ochęduszki. W działalności społecznej pełnił funkcje Prezesa (przez 2 kadencje) Beskidzkiej Rady Federacji Stowarzyszeń Naukowo Tech-nicznych NOT w Bielsku- Białej, nadal Wice-prezes − członek zarządu Beskidzkiej Rady FSNT NOT. Mieszka w Bielsku-Białej.

DOBROWOLSKI Lech , dr inŜ., ur. 1939 Warszawa; matura 1956 – LO w Zabrzu. Studia 1956÷63, dyplom 1964, energetyka jądrowa. Praca: 1964÷69 w Zakładach Gazownictwa w Zabrzu – mechanik w Dziale Sieci, z-ca gł. spe-cjalisty w Biurze Studiów. Od października

16

1969 w PŚ; początkowo st. asystent w Katedrze Podstaw Techniki Cieplnej (Wydz. ME), na-stępnie w Instytucie Energetyki Gazowej, w Fi-lii PŚ w Dąbrowie Górniczej. Prowadził zajęcia na specjalności Energetyka Gazowa. Jednocze-śnie pełnił funkcje organizacyjne, m.in. kier. Oddziału Zamiejscowego Wydz. ME na stu-diach dla Pracujących. W 1978 przeniesiono In-stytut na nowopowstały w Dąbrowie Górniczej Wydział Mechaniczno–Hutniczy. W tymŜe ro-ku obronił na Wydziale ME pracę doktorską (promotor prof. R. Petela). W latach 1981÷82 prodziekan ds. studenckich Wydziału M-H. W roku 1985 Instytut został przeniesiony na Wydz. Metalurgiczny PŚ w Katowicach. W la-tach 1985÷86 przedstawiciel grupy adiunktów w Senacie PŚ. Od roku akad. 1999/2000 pro-wadzi zajęcia na wydziale InŜynierii Środowi-ska i Energetyki, na specjalności Energetyka Gazowa. W roku 2001 przeniósł się do ITC. Autor ok. 30 publikacji, 5 patentów. W latach 1992÷93 członek zespołu doradczego Wojewo-dy Katowickiego ds. energetyki oraz Zespołu ds. Energetyki przy Sejmiku Śl., v-przewodni-czący zespołu ds. gazownictwa Katowickiego Forum Energetycznego. W latach 1953÷71 po-za pracą zawodową grał w koszykówkę w bar-wach Górnika Zabrze; w latach 1981÷86 brał udział (rekreacyjnie) w sześciu Maratonach Po-koju w Warszawie. Społecznie pełnił szereg funkcji, m.in. w latach 1979÷82 członek Egze-kutywy KU PZPR; od 1991 do 1996 członek Zarządu Gliwickiego Oddziału PTMTiS. Od 1997 członek Zarządu Stow. Wychowanków Wydz. ME; od 2005 prezes ZG Stowarzyszenia Wychowanków PŚ. Odznaczony m.in. Złotym i Srebrnym KrzyŜem Zasługi, złotą i srebrną Od-znaką ZasłuŜonego w rozwoju woj. katowickie-go oraz Odznaką ZasłuŜonego dla PŚ. Laureat Medalu im. Ochęduszki. Mieszka w Chorzowie.

DREśEWSKI Jacek, mgr inŜ., ur. 1942 w Bił-goraju; matura 1959 – V LO w Gliwicach. Studia 1959÷64, gospodarka cieplna w siłowniach. Od października 1964 do lutego 1966 asystent w Ka-tedrze TMC u prof. Ochęduszki. Od marca 1966 do X 1970 kier. Oddziału Maszynowego w Elek-trowni Stalowa Wola. Od listopada 1970 do lute-go 1978 gł. inŜ. ds. remontów w Elektrowni Ko-zienice. W latach 1976÷77 oddelegowany z El. Kozienice do Elektrowni Tuncbilek w Turcji, ja-ko specjalista ds. rozruchu; w okresie marzec

1978 ÷ kwiecień 1980 Naczelny InŜynier Elek-trowni Kozienice. Od kwietnia 1980 do paździer-nika 1989 Dyrektor Naczelny Elektrowni Poła-niec. Kierował budową i eksploatacją nowobu-dowanej elektrowni i wraz z nią budował dla jej załogi miasto Połaniec wraz z infrastrukturą, za co otrzymał tytuł ”Honorowego Obywatela Miasta Połańca”. W roku 1988 ukończył studia pody-plomowe Zarządzanie i organizacja w Akademii Ekonomicznej w Krakowie. W wyniku zmian, które zaszły w Polsce w 1989 roku, zdymisjono-wany z powodów politycznych. Po zwolnieniu bezrobotny, z krótką przerwą na pracę w Al-Kaim w Iraku. Po powrocie dalej bez pracy; w marcu 1991 wygrał konkurs i objął stanowisko Dyrekto-ra Naczelnego w EC Łęg w Krakowie. Od lutego 1992 Prezes Zarządu EC Kraków S.A. Przepro-wadził pierwszą w energetyce duŜą restrukturyza-cję spółki pod względem organizacyjnym i zarzą-dzania, zmniejszając koszty jej działalności. Od 1995 EC Kraków uzyskiwała najlepsze wskaźniki finansowo-ekonomiczne wśród polskich elek-trowni. W roku 1998 doprowadził do pierwszej w Polsce prywatyzacji spółki w sektorze elektro-energetycznym. Od czerwca 1998 do września 2001 Prezes Zarządu pierwszej prywatnej (wła-ściciel Enron Corp., USA), opalanej gazem, Elek-trociepłowni Nowa Sarzyna. Nadzorował jej bu-dowę i przygotował kadrę do jej eksploatacji. Po uruchomieniu w poł. 2000 r. zakład osiągał do-skonałe wskaźniki techniczne i ekonomiczne. Od września 2001 do czerwca 2007 Prezes Zarządu Elektrociepłowni Warszawskich S.A., przemia-nowanych później na Vattenfall Heat Poland S.A. Przeprowadził głęboką restrukturyzację tej spółki pod względem zarządzania, zatrudnienia i organi-zacji; od roku 2005 przejęła ona palmę pierw-szeństwa od EC Kraków pod względem wskaźni-ków ekonomicznych w energetyce. Elektrocie-płownie Warszawskie przeszły równieŜ powaŜne zmiany modernizacyjne i zainicjowano program wymiany przestarzałych urządzeń na nowocze-sne. W latach 1970÷80 członek władz SEP na róŜnych szczeblach. W roku 1991 załoŜyciel i do roku 1998 przewodniczący Związku Pracodaw-ców Elektrociepłowni. W latach 1995 do 1998 inicjator i pierwszy Prezes Federacji Pracodaw-ców Energetyki Polskiej. W latach 2004÷2007, jako Prezes Polskiego Towarzystwa Elektrocie-płowni Zawodowych, promował wdraŜanie roz-wiązań prawnych wspomagających rozwój skoja-rzonego wytwarzania energii elektrycznej i ciepl-

17

nej. Członek Polskiego Komitetu Energii Elek-trycznej i Polskiego Komitetu Światowej Rady Energetycznej. Odznaczony KrzyŜem Kawaler-skim Orderu Odrodzenia Polski, Złotym KrzyŜem Zasługi, takŜe Srebrnym i Brązowym KrzyŜem Zasługi oraz licznymi odznakami resortowymi i regionalnymi. Laureat Medalu im. Ochęduszki. Córka Dagmara równieŜ ukończyła Wydział ME. Od lipca 2007 emeryt, mieszka w Krakowie.

DUBIEL (DOMSZY) Apolonia, Halina , mgr inŜ., ur. 1941 Lwów. Studia 1959÷ 64, aparatu-ra i inŜynieria chemiczna. Pierwsza praca w Przedsiębiorstwie "Montochem" w Gliwicach (do lipca 1973), następnie w: Biurze Projektów Tworzyw i Farb "Proerg" w Gliwicach (1973÷77), Katowickim Przedsiębiorstwie Ce-ramiki Budowlanej (1977÷79), Lokatorsko-Własnościowej Spółdzielni Mieszkaniowej w Knurowie (1979÷90). W 1994 ukończyła na Uniwersytecie Śl. studia podyplomowe w za-kresie samorządu terytorialnego. Swoją działal-ność zawodową związała z inwestycjami prze-mysłowymi i mieszkaniowymi. Pod jej kierow-nictwem wybudowano między innymi: Zakład Ceramiki Budowlanej w Sierakowicach k/Gliwic, osiedla mieszkaniowe z kompleksową infrastrukturą techniczną i oświatowo-wychowawczą w Knurowie i w Leszczynach. W latach 1990÷98 wiceprezydent Knurowa, od 1990 do 2002 radna Rady Miejskiej Knurowa, od 2002 do 2003 Sekretarz Zarządu Miasta. Za działalność inwestycyjną odznaczona Brązo-wym i Złotym KrzyŜem Zasługi oraz Złotą Od-znaką „ZasłuŜony dla rozwoju woj. katowickie-go”. Laureatka Medalu im. prof. Ochęduszki. Od 1999 skarbnik Zarządu Stow. Wychowan-ków Wydz. ME PŚ. Mieszka w Knurowie.

DUBIS Antoni* , dr inŜ., ur. 1939 Krosno; matura 1957 − LO nr 1 Gliwice. Studia 1958÷63, specjalizacja: maszyny i urządzenia przemysłu chemicznego. Po studiach od 1963 do 1966 praca w biurze konstrukcyjnym Fabry-ka Kotłów w Raciborzu. Od 1966 do 2006 pra-cuje w Instytucie InŜynierii Chemicznej PAN w Gliwicach, doktorat w r. 1973 (promotor prof. T. Hobler). Od 1974 jako adiunkt i dyr. tech-niczny Instytutu InŜynierii Chemicznej zajmuje się procesami wymiany ciepła i masy oraz mo-delowaniem matematycznym procesów. Autor i współautor wielu prac wdroŜeniowych w zakła-

dach przemysłu chemicznego, niektóre opaten-towane. Szereg lat udzielał się w Zarządzie SITPChem i w Towarzystwie Konsultantów Polskich. Odznaczony złotą odznaką za zasługi dla przemysłu chemicznego i złotą odznaką za-słuŜonego w rozwoju woj. katowickiego. Mieszka w Gliwicach.

DUDEK Hubert , mgr inŜ., ur. 1951 w Zabrzu-Mikulczycach; matura 1970 – Technikum Me-chaniczne w Zabrzu. Studia 1970÷75, maszyny i urządzenia energetyczne. Praca: od 1975 do 1977 w Fabryce Maszyn Górniczych TAGOR w Tarnowskich Górach – kier. sekcji oraz z-ca gł. konstruktora; 1977÷83 – KWK Pstrowski w Zabrzu – praca w dozorze maszyn dołowych; od 1984 do dnia dzisiejszego w Fabryce Ma-szyn do produkcji folii, „ANKO” w Niederkas-sel, Niemcy na stanowisku konstruktora, a od 1992 gł. konstruktora. Urlopy zimowe chętnie spędza na nartach w Alpach w Austrii. Mieszka w Niemczech niedaleko Bonn.

DUDZIK Adam,

DUDZIK Eryk,

DYKA Józef, mgr inŜ., ur. 1937 w Knurowie matura 1954 − LO w Pyskowicach. Studia 1954÷60, gospodarka cieplna w hutnictwie, dy-plom u prof. J. Szarguta. W 1973 ukończył dwuletnie Studium Doskonalenia Wiedzy w Katowicach w zakresie organizacji Wielkich Organizacji Gospodarczych. Od 1960 pracuje w Zakładach Mechanicznych „Łabędy” na stano-wiskach od st. energetyka do gł. energetyka, równolegle praca (½ etatu) w „Motoprojekcie” Warszawa, jako st. projektant (ogrzewanie, in-stalacje wodno-kanalizacyjne, wentylacja). Od 1967 kier. duŜych wydziałów produkcyjnych, zaś od 1974 szef produkcji i współorganizator Kombinatu Urządzeń Mechanicznych „ BUMAR ŁABĘDY”. W l. 1977÷78 z-ca dyrek-tora ds. produkcji, obsługi technicznej, inwesty-cji i rozwoju. Od 1988 do 1991 szef placówki handlowo-serwisowej w Odessie; po powrocie kieruje biurem handlu zagranicznego i sprzeda-Ŝy do roku 2000, kiedy przechodzi na emerytu-rę. Posiada uprawnienia członka rad nadzor-czych spółek Skarbu Państwa. Odznaczony KrzyŜem Kawalerskim OOP, KrzyŜami Zasłu-gi, Medalami za Zasługi dla Obronności Pań-

18

stwa, Srebrną odznaką ZasłuŜonemu w Rozwo-ju Województwa Katowickiego. Poza pracą zawodową do roku 1988 działał w Związkach Zawodowych, PZPR, samorządzie mieszkań-ców. W latach 60. przez 4 lata był przewodni-czącym Rady Robotniczej Zakładów. Czynnie zawodniczo uprawiał sport (lekkoatletyka, pły-wanie, piłka noŜna), co odbiło się na zdrowiu. Obecne zainteresowania: ksiąŜki, antyki (szcze-gólnie związane ze Śląskiem i Gliwicami). Mieszka w Pyskowicach.

DYRDA Mieczysław, mgr inŜ.; ur. w 1938 w Starej Hucie koło Myszkowa; matura 1956 − Technikum Mechaniczno-Energetyczne w Ny-sie. Studia 1956÷62, maszyny i urządzenia energetyczne. Praca: od 1962 roku w Przedsię-biorstwie EnergomontaŜowym PW w Chorzo-wie w Oddziale Pomiarów i Ekspertyz Energe-tycznych. W latach 1977÷99 jest kierownikiem tego Oddziału, w r. 1999 przechodzi na emery-turę. W latach 1973÷2003 dodatkowo prowadzi zajęcia w Technikum Mechaniczno-Energe-tycznym w Chorzowie, jako nauczyciel kon-traktowy. Od 1987 roku jest członkiem Pań-stwowej Komisji Kwalifikacyjnej dla osób zaj-mujących się eksploatacją urządzeń i instalacji energetycznych. Mieszka w Katowicach.

DZIARMAGA Zbigniew (1964-2005), mgr inŜ., ur. 1964 Gliwice; matura 1984 – Techni-kum Samochodowe w Gliwicach. Studia 1985÷91, maszyny i urządzenia energetyczne. Po studiach praca w Elektrowni Chorzów S.A na stanowiskach: maszynista turbozespołu, dy-Ŝurny inŜynier ruchu, kierownik kontroli eks-ploatacji, kierownik wydziału kotłów i turbin, dyrektor techniczny; w r. 2003 dyrektor ds. re-montów i restrukturyzacji. Zginął w wypadku podczas podróŜy słuŜbowej.

DZIUBANY Andrzej , mgr inŜ., ur. 1957 Ty-chy. Studia 1977÷82, systemy i urządzenia energetyczne. Po studiach w Elektrowni Łazi-ska (koordynator robót, kier. wykonawstwa re-montów, gł. specjalista ds. remontów), aktual-nie gł. inŜynier ds. remontów; od kilku lat czło-nek Rady Nadzorczej TAURONU-Wytwarzanie. Współautor 6 patentów, członek Stowarzyszenia Polskich Wynalazców i Racjo-nalizatorów. Ukończył Amerykańsko–Polskie studia podyplomowe. Srebrny KrzyŜ Zasługi,

Honorowa Odznaka ZasłuŜony dla Energetyki, Srebrna Honorowa Odznaka SEP. Członek Za-rządu OZW SEP w Katowicach. Laureat Meda-lu im. Ochęduszki. Hobby: filatelistyka, film, sport. Mieszka w Mikołowie.

DZIWOK Jerzy , mgr inŜ. Urodził się w r. 1942 roku w Radlinie; matura 1960 − LO w Rybniku. Studia 1960÷67, gospodarka cieplna w gazownictwie i koksownictwie. W maju 1967 ja-ko stypendysta podjął pracę w Zakładach Kokso-chemicznych „Radlin", gdzie przez 5 lat praco-wał w ruchu, a przez następne 5 lat jako szef inwestycji. W r. 1977 roku przeszedł do pracy w KWK „l Maja" w Wodzisławiu Śl., gdzie do roku 1997 pracował jako gł. inŜynier ds. inwe-stycji. W r. 1997 przeszedł na emeryturę. Do roku 2007 podejmował pracę w róŜnych spół-kach, m.in. Widex, Leta, MK Junior. Odzna-czony Złotym i Srebrnym KrzyŜem Zasługi PRL. Mieszka w Wodzisławiu Śląskim.

ERKIER Jan , mgr inŜ., ur. 1941 w Kuźnicy, pow. Częstochowa. Matura w r. 1960. Studia 1960÷66. Praca zawodowa: 1971÷81 KWK „Wawel” w Rudzie Śl. − sztygar zmianowy, kier. oddziału szybowego, kier. oddziału ds. urządzeń energomaszynowych; 1982÷84 gł. mechanik ds. urządzeń wyciągowych w KWK „Bogdanka”; w latach 1985÷2008, po ukończe-niu 2-letniego Studium Podyplomowego w AGH, praca w Ośrodkach Pomiarów i Automa-tyki w Zabrzu i Bytomiu jako rzeczoznawca lin wyciągowych w kopalniach węgla kamiennego na terenie Śląska. Obecnie prowadzi kursy w kopalniach węgla kamiennego dotyczące eks-ploatacji urządzeń energomaszynowych. Mieszka w Rudzie Śląskiej – Bielszowicach.

FALECKI Andrzej, mgr inŜ., ur. 1940 Kamień Koszyrski (kresy wschodnie, obecnie obwód wo-łyński); matura 1957 − LO w Wiśle. Studia 1958÷64, aparatura i urządzenia przemysłu che-micznego; podczas studiów RW ZSP, organizator „tradycyjnych” Balów Energetyków, Członek Komitetu Organizacyjnego Igrców śaków Gli-wickich, kier. Klubów Studenckich „SPIRALA” i „GWAREK”, współtwórca i kier. „Studenckiej Estrady Piosenki”. Uprawiał zawodniczo siat-kówkę, lekkoatletykę, piłkę ręczną (brązowy me-dal na AMP). Po studiach 1964÷68 w ZCh. Bla-chownia − konstruktor, z-ca kier. biura konstruk-

19

cyjnego, kier. zakładowego Dozoru Techniczne-go, 1966÷67 studia podyplomowe „InŜynieria Chemiczna” w Pol. Warszawskiej. W r. 1967 półroczny staŜ w Zakładach „RIKKIHAPPO OY” (Finlandia). Od 1968 roku zatrudniony w Instytucie InŜynierii Chemicznej i Budowy Apa-ratury, a następnie w Katedrze Aparatury Che-micznej i Procesowej na Wydz. Chemicznym – st. wykładowca. Autor i współautor ok. 50 pu-blikacji i referatów na konferencjach nauko-wych, 2 skryptów, 2 patentów, autor licznych opracowań i ekspertyz technicznych dla przemy-słu. Rzeczoznawca SITPChem. Nagroda Mini-stra NSWiT, nagrody JM Rektora w dziedzinie badań naukowych oraz za działalność dydak-tyczno-organizacyjną, I nagroda w konkursie ZG SITPChem. NOT za najlepsza pracę dyplomo-wą-magisterską (promotor). W latach 1996÷2006 Prezes Zarządu Przedsiębiorstwa Ocen i InŜynierii Środowiska „SOZOPRO-JEKT” Sp. z o.o. w Katowicach. W roku 1980 Prezes Gliwickiej Spółdzielni Mieszkaniowej, Członek Zarządu, a obecnie RN SM „ZA-CHODNIA”. Odznaczony Złotym KrzyŜem Za-sługi, Złotą Odznaką ZasłuŜonemu dla PŚ, Złotą Odznaką ZasłuŜony dla PZMI „IZOPOL”, Srebrną Odznaką Honorową ZasłuŜony dla CZSM. Zainteresowania – muzyka, narciarstwo, Ŝeglarstwo, turystyka. Mieszka w Gliwicach.

FERENC Michał , dr hab. inŜ., ur. 1938 Ra-tyszcze, woj. Tarnopol; matura 1956 – II LO Gliwice. Studia 1956÷62, energetyka jądrowa. Od 1.09.1962 w Katedrze Miernictwa i Auto-matyki Urządzeń Energetycznych (obecnie Za-kład Miernictwa i Automatyki Procesów Ener-getycznych), od asystenta do prof. nadzw. Stop-nie naukowe i zawodowe: 1970 – doktorat (promotor prof. C. Graczyk), 1978 – habilitacja, 1980 – docent, 1998 – profesor nzw. w PŚ. Prowadzone zajęcia dydaktyczne: miernictwo cieplne, pomiary maszyn, podstawy automatyki, automatyzacja urządzeń energetycznych. WaŜ-niejsze osiągnięcia naukowe: opracowanie ma-tematycznego modelu dynamiki średnioobroto-wego silnika wysokopręŜnego, który to model został zastosowany do obliczania obciąŜeń gra-nicznych zespołów prądotwórczych słuŜących do awaryjnego zasilania elektrowni jądrowych. W latach 1981÷99 dodatkowe zatrudnienie w Filii PŁ w Bielsku-Białej w katedrze Termody-namiki w wymiarze ½ etatu. Od 1991 kier. Za-

kładu Miernictwa i Automatyki Procesów Energetycznych (w ramach Instytutu MiUE). Rok 2004 – przejście na emeryturę, od grudnia 2004 do 2008 praca na Wydz. Mechanicznym Pol. Opolskiej na stanowisku prof. nzw. Córka Zofia równieŜ jest absolwentką Wydziału ME. Mieszka w Gliwicach.

FIC Adam, dr inŜ., ur. 1949 Domaradz, pow. Brzozów; matura 1967 – I LO w Sanoku (tam, gdzie prof. Ochęduszko!). Studia 1967÷73, energetyka jądrowa. Praca: PŚ, Instytut Techni-ki Cieplnej, doktorat 1982 (promotor doc. L. Szymendera z IBJ w Świerku). Aktualnie ad-iunkt w ITC na Wydz. IŚiE. Autor: skryptu; 3 rozdziałów w ksiąŜkach – pracach zbiorowych; autor lub współautor około 40 publikacji w cza-sopismach krajowych i zagranicznych oraz po-nad 80 referatów na konferencjach naukowych krajowych i międzynarodowych. Ponadto współautor wielu prac naukowo badawczych z zakresu przepływu ciepła i masy, energetyki cieplnej i jądrowej, w tym 8 grantów KBN. Sta-Ŝe naukowe: Wessex Institute of Technology - Ashurst k/Southampton, Anglia; Brunel Univer-sity - Londyn, Faculte Polytechnique de Mons, Belgia; International Flame Research Founda-tion - Ijmujden, Holandia; Instytut Jadernych Elektrarni − Trnava, Słowacja oraz Instytut Energii Atomowej w Świerku. Odznaczony Srebrnym KrzyŜem Zasługi. Zainteresowania: polityka, podróŜe, sport. Mieszka w Gliwicach.

FISZER Jan, mgr inŜ.; ur. 1938 r. w Sosnow-cu; matura 1956 − LO im. Staszica w Sosnow-cu. Studia 1956÷62; aparatura i urządzenia przemysłu chemicznego. Praca: do roku 1965 Elektrociepłownia Wrocławskich Zakładów Włókien Sztucznych. W latach 1965÷72 Zakład Badań i Ekspertyz Państwowego Inspektoratu Gospodarki Paliwowo-Energetycznej w Kato-wicach: optymalizacja pracy spręŜarek, pomp i wentylatorów, koncepcje uciepłownienia miast oraz gospodarki cieplnej zakładów. W latach 1969÷70 studia podyplomowe w zakresie cie-płownictwa w Pol. Warszawskiej. Od 1972 pra-cuje w biurach projektów zajmujących się sys-temami zaopatrzenia w energię: W Wojewódz-kim Biurze Projektów w Zabrzu, a następnie Energotechnika − Projekt w Knurowie. Wyko-nywane prace badawczo-projektowe obejmowa-ły większość obszaru GOP-u i ROW-u i doty-

20

czyły między innymi planowania energetyczne-go zaopatrzenia miast i zakładów przemysło-wych ze szczególnym uwzględnieniem ograni-czenia emisji zanieczyszczeń powietrza; niektó-re we współpracy z firmami zachodnimi były finansowane przez Unię Europejską. Zaintere-sowania: pływanie, narciarstwo i turystyka wy-sokogórska (Alpy). Mieszka w Gliwicach.

FISZER-STEWART Ewa (1939-2000), dr inŜ., ur. w Warszawie, matura 1956 w LO im. Emilii Plater w Sosnowcu. Studia 1956÷62, energetyka jądrowa. Po studiach praca w Kate-drze Miernictwa i Automatyki Urządzeń Ener-getycznych Wydz. ME. W 1964 r. wyjeŜdŜa na staŜ do Anglii, gdzie na Wydziale Fizyki Nu-klearnej Uniwersytetu w Manchesterze pod kie-runkiem prof. Halla wykonuje pracę doktorską. Jest wtedy pierwszą i jedyną kobietą na tym wydziale. Tam wychodzi za mąŜ za dr Stewarta. Po uzyskaniu tytułu doktora podejmuje pracę w firmie zajmującej się projektowaniem i budową elektrowni jądrowych i tam takŜe jest jedyną kobietą (i do tego ze stopniem doktora) na ok. 450 zatrudnionych inŜynierów. Po urodzeniu dwójki dzieci musi przerwać pracę, gdyŜ w An-glii nie było w tym czasie urlopów macierzyń-skich. PoniewaŜ na skutek odejścia w Anglii od energetyki jądrowej powrót do pracy w firmie jest niemoŜliwy podejmuje pracę w Instytucie Przemysłu Maszynowego. Tam zajmuje się za-gadnieniami niezawodności maszyn klasycz-nych i numerycznie sterowanych. Nowa praca jest związana z częstymi kilkudniowymi wyjaz-dami, co uniemoŜliwia, szczególnie po rozwo-dzie, opiekę nad małymi dziećmi. W roku 1977 ze wspólnikami zakłada College przygotowują-cy głównie obcokrajowców do zdania pań-stwowej matury, umoŜliwiającej podjęcia stu-diów wyŜszych w Anglii; potem prowadziła go samodzielnie. College ten, jako jeden z ok. 30 w Anglii, posiada wszystkie wymagane upraw-nienia i certyfikaty. Po roku 1990 zajmuje się dodatkowo pośrednictwem w udziale firm an-gielskich w transformacji jaka ma miejsce w Polsce. W roku 1999 podejmuje decyzję o wy-cofaniu się z działalności zawodowej, sprzeda-Ŝy College’u i przeniesieniu się do Polski, lecz cięŜka choroba pokrzyŜowała te plany. Zmarła w sierpniu 2000 roku.

FLACH Janusz, mgr inŜ., ur. w 1934 roku we Lwowie, od 1946 w Gliwicach; matura 1951 – LO w Gliwicach. Studia 1951÷56, początkowo na Wydz. Mechanicznym, dyplom na Wydz. ME (silniki spalinowe, u prof. Szawłowskiego). Po studiach nakaz pracy do Centralnego Biura Konstrukcji Maszyn Górniczych (pracownia silników powietrznych). Od 1961 w biurze pro-jektowym BIPROHUT, w dziale przeróbki pla-stycznej na stanowisku st. projektanta. W latach 1965/66 odbył studia podyplomowe na Wydzia-le Automatyki PŚ w zakresie automatyki prze-mysłowej. Od roku 1991 emeryt. Mieszka w Gliwicach.

FLOREK Janusz, mgr inŜ., ur. 1940 Brzozowa; matura 1958 − Technikum Samochodowe w Sanoku. Studia: 1958÷63, maszyny i urządzenia energetyczne (pompy). Praca: od listopada 1963 do stycznia 1964 – staŜ w CBKK w Tarnow-skich Górach. Od 1965 − Sanockie Zakłady Przemysłu Gumowego „Stomil” w Sanoku − inŜynier energetyk, gdzie pełnił kolejno róŜne funkcje (1965÷67 − kier. Gospodarki Cieplnej i Wodnej; 1967÷73 − kier. Działu Inwestycji; 1973÷81 − z-ca dyr. ds. Inwestycji; 1981÷91 − z-ca dyr. ds. Utrzymania Ruchu; 1991÷93 − kier. Wydziału Pasów Klinowych; 1993÷2000 − dyr. Zakładu Pasów Klinowych). Od listopa-da 2000 – emerytura. Odznaczenia państwowe: Srebrny i Złoty KrzyŜ Zasługi, KrzyŜ Kawaler-ski OOP. Ponadto odznaczenia resortowe: Srebrna i Złota Odznaka ZasłuŜony dla Prze-mysłu Chemicznego. Mieszka w Sanoku.

FOLWACZNY Manfred , mgr inŜ., ur. 1940 Pyskowice, matura 1958 – LO tamŜe. Studia 1958÷64, gospodarka cieplna w hutnictwie. Praca zawodowa w Hucie Metali NieŜelaznych w Łabędach (1964÷66) − kier. oddziału ciepl-nego. W roku 1966 emigracja do Niemiec. Pra-ca w firmie “Pintsch Bamag” Dinslaken (1966÷70) w oddz. ogrzewania i wentylacji oraz od 1968 jako kier. grupy “Rozwoju i kon-strukcji”. Współautor roŜnych konstrukcji ogrzewań wagonów kolejowych i zwrotnic. Od roku 1970 August Thyssen-Huette AG w Duis-burgu, asystent oddz. Technika Energetyczna i Cieplna, od 1973 asystent w Walcowni Bruc-khausen, od 1975 kier. produkcji Oddziału Urządzeń do elektrolitycznego ocynkowania

21

blach. W tym czasie współautor dwóch paten-tów zastosowanych w urządzeniach do ognio-wego aluminiowania oraz elektrycznego ocyn-kowania stalowych blach taśmowych. W roku 1984 przeniesienie do nowego oddz. Thyssen Steel AG jako kierownik planowania i kon-strukcji urządzeń do produkcji blach (cięcie, rozszczepianie, spawanie, inspekcja itd.). Mię-dzy innymi współautor i kier. rozruchu: pierw-szego urządzenia na świecie do laserowego spawania blach ocynkowanych dla AUDI 100 (1985) oraz Zakładu do produkcji “Tailored Blanks” dla VW-Golf III” i BMW-3 (1991); od 1990 do 94 szef wydziału. Koniec pracy zawo-dowej w roku 1994. W latach 1996÷2001 samo-dzielny doradca dwóch projektów: “Krakatau” – Indonezja i “GalvaSud” – Brazylia. Emeryt od 2000. Hobby: kajakarstwo, kolarstwo, podróŜe, fotografia, dom i ogródek. Mieszka w Voerde.

FOLWARCZNY (KLUS) Łucja (1935-1994), mgr inŜ., ur. Godziszów pow. Cieszyn; matura 1953 − LO w Kluczborku. Studia 1953÷60 (dy-plom), nie pracowała zawodowo. MąŜ Józef – profesor na Wydz. ME, córka Joanna – dr hab. nauk farmaceutycznych, syn Andrzej – absol-went PŚ, poseł do Sejmu III kadencji.

FRANZ Andrzej (Andy), mgr inŜ.1 ur. w 1939 roku w Wąsowiczówce, pow. BrzeŜany, woj. Lwów. Ojciec Michał był nauczycielem, matka (z domu Zarzycka) prowadziła dom. Po zimnej i głodnej wojnie „uprzejmi” Rosjanie dali nam kilka godzin na spakowanie i wsadzili nas do krowiaków. Po 6 tygodniach wylądowaliśmy w Lądku Zdroju gdzie pułk mojego Ojca stał na granicy juŜ Polski Ludowej. Po rozformowaniu pułku Ojciec zdecydował się wziąć gospodarkę (kontuzja głowy i astygmatyzm nie pozwoliły mu na powrót do zawodu nauczyciela), a mnie „okradziono” z jednego roku dzieciństwa i przedwcześnie wysłano do szkoły podstawowej. Uczyłem się w niej do piątej klasy. PoniewaŜ stan zdrowia Ojca poprawił się przenieśliśmy się do Legnicy, gdzie Ojciec wrócił do zawodu nauczyciela, a ja ukończyłem edukację w szkole podstawowej TPD. W tejŜe szkole w 1956 roku zdałem maturę (klasa 15 uczniów) i o dziwo zdałem egzamin wstępny na Politechnikę Ślą-ską. Na początku grudnia 1961 roku obroniłem

1 tekst biogramu oryginalny wg. A. Franza

mój dyplom i podjąłem pracę w ENERGOPO-MIARZE Gliwice (1500 zł na miesiąc). Prak-tycznie ulokowano mnie w ośmioosobowej sek-cji projektowania wentylatorów przemysłowych w Katowicach, gdzie z rąk Ślązaków dostałem pierwszą lekcję wydajnej i porządnej pracy. Jeździłem teŜ na pomiary cieplnych maszyn, głównie wentylatorów kopalnianych i kotło-wych. W grudniu 1962 roku zawarłem związek małŜeński z Martą Bernady, ekonomistką po WSE w Katowicach. Po pięciu latach, w poszu-kiwaniu za lepszym chlebem trafiłem do gli-wickiego BIPROKWASU. Spędziłem tam pięt-naście lat bardzo wolniutko rosnąc w rangach, ale za to biorąc udział w projektowaniu i koor-dynując część konstrukcyjną wielu ciekawych projektów w kraju jak i za granicą (Turcja, Ka-merun, Niemcy). Byłem teŜ współautorem kilku patentów. Moje zaangaŜowanie w pracy zawo-dowej i lojalność do systemu politycznego w kraju były stale kwestionowane. KaŜdy mój wy-jazd za granicę, tak słuŜbowy jak i prywatny, wiązał się z notorycznymi odmowami wydania paszportu czy przepustki wielokrotnego prze-kroczenia granicy, nawet do krajów „obozu”. Wobec mnie obowiązywała zasada „zakładni-ka” czyli nigdy nie mogłem podróŜować wraz z moją Rodziną, Ŝoną i synem, zawsze jedno z nas musiało zostać w kraju. Rok 1981 to nie tylko rok przełomowy dla naszego kraju ale i dla mnie. Po pięciu miesiącach uczestniczenia w rozruchu i pracy projektowanej przez nas fa-bryki wróciłem z Turcji z głowa pełną niepoko-jących wiadomości o sytuacji w kraju oraz o ru-chach wojsk rosyjskich na naszych granicach. Na wrzesień zaplanowałem odwiedziny Matki w USA. Znalazłem się tu wraz z synem, który spędzając poprzednio wielokrotnie wakacje w USA czuł się tutaj jak ryba w wodzie i przymie-rzał się w przyszłości do zostania w Stanach. W tej niepewnej sytuacji, pamiętając o 1956 roku na Węgrzech, zdecydowałem się zostać w USA. śona pozostała w kraju. Właściwie tylko dzięki bałaganowi tego okresu zawdzięczamy to, Ŝe dostała paszport i wyjechała na swoje wakacje do Hiszpanii nie spodziewając się, Ŝe zostanie „porwana” przez moją matkę. Tak więc na dwa tygodnie przed stanem wojennym znalazłem się z rodziną w USA i rozpocząłem nowe Ŝycie bez znajomości języka, stylu pracy, koneksji. Jedy-ną pociechą w tym okresie był mój syn Alek-sander, który poszedł od razu do ósmej klasy

22

szkoły podstawowej, gdzie został przodującym uczniem. Nasze Ŝycie nie było łatwe, przede wszystkim intensywna nauka języka angiel-skiego i praca przynosząca dochód pozwalający na przeŜycie. Ta wytrwała praca i nauka przy-niosła nam w rezultacie powrót do naszych za-wodów. JuŜ po trzech latach zacząłem praco-wać jako projektant, początkowo w zakładzie produkującym prototypy robotów, a następnie w trzech róŜnych biurach projektowych. Ostat-nie 15 lat w Raytheon Engineers & Con-structors, dorabiając się stanowiska „Design Superviser II” i dodatkowej emerytury. Oczy-wiście po drodze musiałem nauczyć się języka technicznego, poznać nowe kody i przepisy no i programy komputerowe jak: Excel, Word Per-fect, AutoCADD, Makrostation i PDS. A praca prawie taka jak w Polsce. Brałem udział i koor-dynowałem wiele ciekawych projektów (Cargill Dow LLC, Pharmacja, General Motors, Waker-Biochem, Cerestar, Abbott Laboratories, Ogden Martin, Crown & Cork). Udało mi się teŜ wy-kształcić syna, ma dwa fakultety ukończone na MIT (ochrona środowiska i inŜynieria chemicz-na), doktorat z inŜynierii chemicznej, magiste-rium z „business management” i jest załoŜycie-lem przedsiębiorstwa badawczego zatrudniają-cego około 50 naukowców z całego świata. Pracując jak kaŜdy Polak w Ameryce (czyli co najmniej dwa razy więcej niŜ przeciętnie) udało mi się zaspokoić trochę moich marzeń i zwie-dzić kawałek świata. W USA większość sta-nów, wliczając w to Alaskę i Hawaje, kawałek Kanady, prawie wszystkie wyspy Karaibów, Meksyk, Kostarika, Panama, Kolumbia, Guja-na, Brazylia, Urugwaj, Argentyna, Irlandia, Francja łącznie z Monako, Włochy, Grecja, Turcja, Izrael, Egipt, Chiny od muru chińskiego na północy po Hongkong i Makao. Mam teŜ nadzieje, jeŜeli zdrowie pozwoli i wystarczy czasu, zwiedzić resztę świata. Bierzemy teŜ udział w wielu koncertach muzyki klasycznej i nie tylko, mamy od wielu lat bilety na pełny se-zon do opery. Często chodzimy do teatru na dramaty, „musical” i do kina. Mieszkam w Westmont USA.

FRĄCZEK Janusz, ur. 1934 w Ropczycach, matura 1953 LO w Ropczycach. Studia 1953/54 do 1956/57 (dyplom 1958), gospo-darka cieplna w siłowniach. Podczas studiów współzałoŜyciel (1956) Kręgu Starszoharcer-

skiego ZHP w PŚ; instruktor harcerski w stopniu podharcmistrza, autor trzech opraco-wań z zakresu dziejów Kręgu ZHP. Po stu-diach: KWK „Śląsk” w Świętochłowicach − inspektor gospodarki energetycznej; następnie Fabryka Sprzętu Rolniczego „Pionier” w Strzelcach Opolskich − energetyk oraz z-ca gł. energetyka; kolejno: „Inwestprojekt” w Kato-wicach − Pracownia WielobranŜowa w Biel-sku Białej − st. projektant w zakresie ciepłow-nictwa; OBR „Instal” w Warszawie, Oddz. Bielsko-Biała − pracownik naukowy w stop-niu adiunkta. Od 199x Przedsiębiorstwo „Pol-scand” w Bielsku-Białej − st. projektant i od xxx Przedsiębiorstwo Komunalne „Therma” w Bielsku-Białej jako st. specjalista ds. projek-towania z zakresu urządzeń cieplnych. Stu-dium Podyplomowe Wydział InŜynierii Śro-dowiska PŚ w zakresie Racjonalizacji uŜyt-kowania energii w ciepłownictwie, ukończone w 1989 r. Uprawnienia budowlane od 1989 r. w zakresie sporządzania projektów instalacji sanitarnych oraz sieci cieplnych. Rzeczo-znawca PZITS od 1984 w zakresie prac ba-dawczo-studialnych i projektowania ciepłow-nictwa. Współautorstwo opracowania; „Wa-runki techniczne wykonania i odbioru robót „budowlano - montaŜowych”, kilku publika-cjach z zakresu ciepłownictwa, a takŜe współ-autorstwo w opracowaniu Norm BranŜowych. Członek ZałoŜyciel KIK w Bielsku-Białej (1981), wieloletni członek Zarządu. W czasie stanu wojennego uczestnik Biskupiego Komi-tety Pomocy Uwięzionym i Internowanym. W 1980 nagroda III° Ministra Budownictwa i Materiałów Budowlanych za opracowanie i wdroŜenie technologii montaŜu blokowego kotłów rusztowych a w 1985 taka sama na-groda tegoŜ Ministra za opracowanie i wdro-Ŝenie przenośnych kotłowni wodnych z ko-tłami rusztowymi. Odznaczenia: Medal 40-lecia PRL, Złota Odznaka „ZasłuŜony dla energetyki”, KrzyŜ pamiątkowy Semper Fide-lis „w uznaniu wybitnych zasług dla realizacji zadań i celów Związku Solidarności Polskich Kombatantów”. Mieszka w Bielsku-Białej.

FROELICH Oskar , mgr inŜ., ur. 1936 w Sie-mianowicach Śl.; matura 1954 − LO tamŜe. Studia 1954÷60 energetyka cieplna. Całe Ŝycie zawodowe (ponad 40 lat) spędził w Biurze Pro-jektów Przemysłu Metali NieŜelaznych „ Bi-

23

promet” w Katowicach, w tym ostatnie 20 lat jako gł. projektant hut miedzi: „Legnica”, „Głogów I” i „Głogów II”. Od 2001 na emery-turze. Mieszka w Katowicach.

FROŃSKI Andrzej , doc. dr inŜ., ur. 1938 w Krakowie. Matura 1954 − LO w Gliwicach. Studia 1954÷60 maszyny i urządzenia energe-tyczne. Po studiach w Zakładzie InŜynierii Chemicznej PAN w Gliwicach, w r. 1967 dok-torat (promotor prof. T. Hobler). W latach 1968÷69 staŜ w Fellow Research w Imperial College of Science&Technology w Londynie, zakończony uzyskaniem Diploma of Imperial College. Od 1973 w Instytucie Nafty i Gazu w Krakowie jako kierownik zakładu, a od roku 1985 do 2008 z-ca dyr. ds. gazownictwa; aktu-alnie prof. na części etatu. W latach 1975÷85 koordynator prac nad zgazowaniem węgla w Rządowym Programie „Kompleksowe Prze-twórstwo Węgla”, prace w zakresie przesyłu, dystrybucji i uŜytkowania paliw gazowych. Członek grupy ekspertów ds. przesyłu i uŜytko-wania gazu w EKG ONZ oraz Komitetu WOC5 Międzynarodowej Unii Przemysłu Gazownicze-go. W dorobku naukowym ponad 100 publikacji, 5 monografii i kilka patentów w dziedzinie inŜy-nierii chemicznej i gazownictwa. Laureat nagro-dy Ministra Nauki Techniki i Szkolnictwa WyŜ-szego za udział w rozruchu Zakładu Odazotowa-nia Gazu w Odolanowie. Ma Medal im. Ochę-duszki. Mieszka w Krakowie.

FROŃSKI Jacek, mgr inŜ., ur. 1939 w Krako-wie; matura 1956 w V LO w Gliwicach. Studia 1956÷61, aparatura i urządzenia przemysłu chemicznego. Całe Ŝycie zawodowe odbył w Biurze Projektów BIPROKWAS w Gliwicach, rozpoczynając od stanowiska asystenta projek-tanta do kierownika pracowni projektowej. Pro-jekty dotyczyły głównie fabryk kwasu siarko-wego i nawozów sztucznych; w kraju: Luboń, Toruń, Gdańsk, Police, Tarnów; za granicą: Czechosłowacja (dwa lata w Z.Ch. Spolana), Turcja, NRD, Włochy, ZSRR, Francja (nadzory nad budową i uruchamianie). W latach 1976÷79 kierownik zespołu projektowego w ParyŜu ds. projektowania kompleksu nawozowego w ZCh. Police. Współautor 6 patentów i wzorów uŜyt-kowych. Odznaczony Brązowym i Złotym KrzyŜem Zasługi. Uprawiał zawodniczo pływa-nie, koszykówkę, tenisa, a przede wszystkim

siatkówkę. Grał począwszy od czasów studenc-kich przez 14 lat w AZS Gliwice, potem w I-ligowym Wawelu Kraków. Od roku 2001 na świadczeniu przedemerytalnym, a od 2004 na emeryturze. Mieszka w Gliwicach.

GABRYŚ Janusz, mgr inŜ., ur. 1932 Goleszów; matura 1952 – Technikum Mechaniczno-Elektryczne w Cieszynie. Studia 1954÷60, ma-szyny i urządzenia energetyczne. Po studiach w Fabryce Maszyn Elektrycznych CELMA w Cieszynie, gł. mechanik; od 1968 z-ca dyrekto-ra ds. inwestycji − prowadzenie budowy naj-pierw zakładu w Goleszowie, produkującego elektronarzędzia na licencji firmy BOSCH (zdolność produkcyjna 600 tys. szt. rocznie; ok. 1000 miejsc pracy), potem OBR Elektronarzę-dzi w Cieszynie. Od 1961 do 1997 prezes OSP CELMA. W latach 1973÷75 radny powiatu; w latach 1975÷77 oraz 1988÷2002 radny gminy Goleszów, od 1990 przewodniczący Rady Gminy. Odznaczony m.in. KrzyŜem Kawaler-skim OOP i Złotym KrzyŜem Zasługi. ZasłuŜo-ny dla woj. bielskiego i katowickiego; dla Gmi-ny Goleszów; dla poŜarnictwa; dla rozwoju przemysłu maszynowego, Honorowy Dawca Krwi; laur Srebrnej Cieszynianki. Mieszka w Goleszowie.

GAŁA śEWSKI Andrzej , mgr inŜ., ur. 1944 Kraków; matura 1962 – V LO w Gliwicach. Studia 1962÷68, maszyny i urządzenia energe-tyczne; podczas studiów przewodniczący RW ZSP, członek zarządu Jacht Klubu AZS. Po stu-diach praca w ZKMPW Gliwice (do 1974), na-stępnie Biuro Projektów Biprokwas (do 1986) i Energochem Gliwice (do 1990). Studia pody-plomowe na Wydz. Architektury PŚ (koordyno-wanie projektowania inwestycji przemysło-wych). W latach 1990÷91 prezydent Gliwic; 1992÷97 wiceprezes Górnośląskiej Agencji Rozwoju Regionalnego, koordynował programy Unii Europejskiej; od 1998 do 2000 wicewoje-woda katowicki i I. wicewojewoda śląski; od 2001 poseł na Sejm RP (z listy Platformy Oby-watelskiej), od 2003 obserwator przy Parlamen-cie Europejskim w Strassbourgu. śeglarz – jach-towy kapitan Ŝeglugi wielkiej. Odznaczony m.in. Złotym KrzyŜem Zasługi oraz Złotą Odznaką: Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Admini-stracji „ZasłuŜony dla Ochrony PrzeciwpoŜaro-wej”, Polskiego Związku śeglarskiego i Złotą

24

Odznaką AZS, laureat Medalu im. Ochęduszki. Mieszka w Gliwicach.

GAŁUSZKA (SZYMANKIEWICZ) Krystyna , mgr inŜ., ur. 1936 w Chorzowie; matura w Technikum Chemicznym tamŜe. Studia 1954÷60 aparatura chemiczna. W latach 1965÷72 ukończyła studia pedagogiczne. Od 1959 do 1960 praca w Instytucie Chemii Nie-organicznej, następnie do roku 1965 na stano-wisku projektanta w BP „Prosynchem” w Gli-wicach. Od 1965 nauczyciel przedmiotów za-wodowych, maturalnych, w Technikum Che-micznym w Gliwicach. Od 1972 do 1992 − st. projektant w BP „Prosynchem”; od 1992 na emeryturze. Jako pedagog interesowała się pro-blemami naturalnego planowania rodziny i po ukończeniu szkoleń i zdaniu odpowiedniego egzaminu naucza i udziela porad w Poradni śy-cia Rodzinnego. Mieszka w Gliwicach.

GARBUZ Franciszek, mgr inŜ., ur. 1939 w Rajsku k/Oświęcimia; matura 1958 – Technikum Aparatury Kontrolno-Pomiarowej w Dworach k/Oświęcimia. Studia 1958÷63, gospodarka cieplna w siłowniach. Po studiach w latach 1963÷73 praca w Cukrowni Polska Cerekiew na stanowiskach od kier. zmiany do gł. inŜynie-ra cukrowni. W latach 1971÷72 delegowany do pracy na budowie cukrowni w Iraku; 1973÷81 dyrektor ds. technicznych, następnie dyrektor naczelny Kombinatu Cukrowniczego w Chełm-Ŝy. W latach 1978÷80 delegowany do pracy na budowie w Jugosławii; lata 1981÷85 − urucho-mienie, rozruch i prowadzenie Cukrowni Rop-czyce, jako dyrektor przedsiębiorstwa; 1983/4 na budowie cukrowni w Syrii; 1985÷91 praca w KWK „Janina” jako osoba dozoru, ostatnie peł-nione stanowisko: sztygar oddziałowy Wydzia-łu Energomaszynowego na powierzchni. Rok 1991 – rozpoczęcie działalności gospodarczej. Aktualnie Prezes Zarządu spółki; obecnie, po kolejnych przekształceniach, o nazwie Firma Handlowa Towarzystwo Węglowe, spółka z o.o. Wieloletni organizator branŜowych konfe-rencji technicznych dla przemysłu cukrowni-czego; racjonalizator – posiadający świadectwa wzorów uŜytkowych. Odznaczony m.in. Krzy-Ŝem Kawalerskim OOP. Laureat Medalu im. Ochęduszki. Mieszka w LibiąŜu.

GARDULSKI Janusz (1941-2012), prof. dr hab. inŜ.; więcej – w [65].

GASPARSKI Wojciech, prof. dr hab. inŜ., ur. 1936 w Warszawie; matura 1953 – LO im. Sło-wackiego w Chorzowie. Studia 1953÷58, ma-szyny i urządzenia energet. Po studiach w prze-myśle, m.in. F-ka Urządzeń Górniczych (z-ca szefa prod.), 1962÷65 Inst. Ekon. i Org. Przem. (Chorzów, Warszawa); od 1965 w Polskiej Aka-demii Nauk: dr n. t. (1969, IPPT PAN), dr hab. n. t. (1978, Pol. Warszawska), docent (1971÷85), prof. n. hum. (1985), kier. Pracowni Metodologii Projektowania (1969÷91), kier. Z-du Prakseolo-gii (1973÷75; 1986÷91), Fulbright Visiting Scholar (1981÷82, State University of New York), specjalizuje się w metodologii ogólnej, w szczególności metodologii projektowania, teorii działania (prakseologii), teorii systemów, a takŜe w etyce biznesu i w etyce techniki, załoŜyciel i dyrektor (1995÷98) Collegium Invisibile. Do r. 2006 przew. rady naukowej Instytutu Filozofii i Socjologii PAN, gdzie kieruje Zespołem Etyki śycia Gospodarczego, jest dyrektorem Centrum Etyki Biznesu prowadzonego wspólnie przez IFiS PAN oraz WyŜszą Szkołę Przedsiębiorczo-ści i Zarządzania im. L. Koźmińskiego, przew. Komitetu Naukoznawstwa przy Prezydium PAN, czł. Komitetu Nauk Organizacji i Zarzą-dzania PAN, czł. Tow. Nauk. Warszawskiego, hon. prezes Tow. Nauk. Prakseologii, czł. zarzą-du Tow. Popierania i Krzewienia Nauk, Acade-my of Management (USA), International Society of Business Economics and Ethics, Society for Business Ethics (USA), Society for Philosophy and Technology, Österreichische Studiengesel-schaft für Kybernetik (członek honorowy), Uni-ted Kingdom Systems Society, Distinguished Consulting Faculty (Saybrook Graduate School and Research Centre, San Francisco). Wykłada metodologię projektowania, teorię systemów i etykę w Politechnice Warszawskiej, projektowa-nie organizacyjne oraz etykę w WSPiZ. Opubli-kował ponad 300 prac w tym kilkanaście ksią-Ŝek, z których waŜniejsze to: Kryterium i metoda wyboru rozwiązania technicznego w ujęciu prak-seometrycznym (1970), Projektowanie: koncep-cyjne przygotowanie działań (1978), Praxiologi-cal Studies (z T. Pszczołowskim 1983), Projek-toznawstwo (1988), A Philosophy of Practicali-ty: A Treatise on the Philosophy of T. Kotarbiń-ski (1993), Design and Systems: General Intro-

25

duction to Methodology (z A. Collenem 1995), Etyka biznesu (z J. Dietlem, 1997), Prakseologia (1999), Wykłady z etyki biznesu (2000). Jest red. nacz. Prakseologii, Projektowania i Systemów, serii Praxiology: The International Annual of Practical Philosophy and Methodology (USA) oraz członek rad red. Zagadnienia naukoznaw-stwa, Systems, Int. Journal of General Systems, Theotretical Issues of Ergonomic Science, prze-wodniczy komitetowi redakcyjnemu Dzieł wszystkich Tadeusza Kotarbińskiego. Odznaczo-ny: Złotym KrzyŜem Zasługi, KrzyŜem Kawa-lerskim Orderu Odrodzenia Polski, KrzyŜem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski, Medalem Komisji Edukacji Narodowej, Złotą Odznaką Honorową TNOiK, Odznaką Honorową za Za-sługi dla Ochrony Pracy, Złotą Odznaką PTTK. Laureat Medalu im. Ochęduszki. Mieszka w Warszawie.

GATNAR Kazimierz , mgr inŜ. ur. 1949 Ra-dlin; matura 1967 − LO Wodzisław Śl. Studia 1977÷73, maszyny i urządzenia energetyczne. Po studiach: 1973÷93 KWK „Moszczenica” (od sztygara zmianowego do gł. energetyka Kopal-ni); od 1993 do nadal − Biuro Zarządu Jastrzęb-skiej Spółki Węglowej (stanowiska: gł. inŜynier w Zespole Energomaszynowym; dyr. Zespołu Zarządzania Energią, z-ca dyr. Biura Produkcji – kier. Zespołu Zarządzania Energią i Gospo-darki Metanem. W latach 1998÷2000 równo-cześnie Prezes Zarządu „Elektro-Energio-Gaz Suszec”. W latach 1995 i nadal członek Rad Nadzorczych (Sekretarz, Przewodniczący) Spółek: Poltex–Methane, EEG Suszec i Spółki Energetycznej „Jastrzębie”. Od 1999 do nadal Przewodniczący Komisji Kwalifikacyjnej po-wołanej przez Prezesa URE. W latach 1988÷93 Prezes Oddziału PTTK w Jastrzębiu-Zdroju. Odznaczenia: Brązowy, Srebrny i Zloty KrzyŜ Zasługi, Odznaka Honorowa „Za Zasługi dla Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej”, Srebrna i Złota Odznaka Honorowa PTTK, Brązowa i Srebrna Odznaka „ZasłuŜony dla Górnictwa RP”; Generalny Dyrektor Górniczy II°. Mieszka w Jastrzębiu-Zdroju.

GDULA Andrzej , dr inŜ., ur. 1938 LeŜajsk; matura 1955 – LO w Nisku. W latach 1955÷57 praca w EnergomontaŜu-Północ, na budowie Elektrowni Stalowa Wola. Studia 1957÷63 − aparatura chemiczna. Po studiach, w l. 1963÷72

asystent i st. asystent w Katedrze Pomiarów i Automatyki Urządzeń Energetycznych. W la-tach 1972÷87 zatrudniony w Instytucie Chemii Nieorganicznej w Gliwicach − kier. pracowni projektowej oraz adiunkt. Doktorat na Pol. Po-znańskiej w r. 1976 (promotor doc. F. Dembec-ki). Współautor wielu projektów procesowych róŜnych technologii chemicznych w tym w szczególności projektant: wyparki zolu kwasu krzemowego w ZCh Rudniki, części aparaturo-wej i pomiarowej unikalnej instalacji doświad-czalnej do otrzymywania nadtlenku wodoru w ZCh Alwernia, autor koncepcji oraz projektu unikalnego reaktora rurowego do otrzymywania nawozów w ZCh Police o wydajności z jed-nostki objętości 1200 razy więcej od istnieją-cych saturatorów. W latach 1987÷92 zatrudnio-ny w ZBP Energochem Gliwice jako st. projek-tant, kier. pracowni pomiarowej, gł. projektant koncepcji projektowych instalacji odsiarczania spalin. W latach 1992÷2004 nauczyciel przed-miotów zawodowych, przewodniczący Pań-stwowej Komisji Egzaminacyjnej z przygoto-wania zawodowego w Technikum Samocho-dowym w Gliwicach. Promotor ponad 200 uczniowskich prac dyplomowych, w tym jedna uzyskała I nagrodę Ministra Transportu, dwie – I miejsce w Konkursie Wojewódzkim. Organi-zator Gabinetu Silników Samochodowych wy-posaŜonego w kilkadziesiąt unikalnych modeli silników wykonanych przez uczniów w ramach prac dyplomowych. Od roku 2004 emeryt. Au-tor 9 publikacji i 7 patentów. Odznaczenia i na-grody: Odznaka Honorowa SITPChem, Nagro-da Ministra Przemysłu Chemicznego, I Nagroda Wojewódzka NOT, Nagroda Ministra Nauki i Szkolnictwa WyŜszego, Srebrna Oznaka Zasłu-Ŝony dla Przemysłu Chemicznego, Złoty KrzyŜ Zasługi. Mieszka w Gliwicach.

GDULA Stanisław Jerzy (1935-2011) – patrz biogramy profesorów.

GIBAŁKA Witold , mgr inŜ., ur. 1940 Zimna Woda k/Lwowa; matura 1957 – LO w Gliwi-cach. Studia 1957÷63, energetyka jądrowa; w latach 1972÷73 studium podyplomowe w za-kresie: gospodarki cieplnej, pieców hutniczych, koksownictwa i gazownictwa na AGH i uzy-skanie specjalizacji w tym zakresie. Pierwsza praca: 1964÷67 − Górnośląskie Okręgowe Zakł. Gazownictwa w Zabrzu – st. mechanik. Od

26

1967 − Biuro Projektów BIPROHUT Gliwice, a po jego upadku (w 1991) praca do 2000 w Przedsiębiorstwie InŜynierskim BIPROHUT Sp. z o.o., kolejno na stanowiskach: projektant, st. projektant, gł. projektant ds. energetyki w Pionie Perspektyw i Rozwoju Hutnictwa, gł. projektant ds. instalacji odzysku gazu konwer-torowego w Hucie Katowice, gł. specjalista ds. energetyki. W latach 1967÷80 i 1990÷2000 był autorem lub współautorem ponad czterystu prac projektowych dla 35 wówczas istniejących kra-jowych zakładów hutnictwa Ŝelaza oraz kilku hut zagranicznych, a takŜe dla kilkunastu zakła-dów przemysłów koksochemicznego, maszy-nowego, zbrojeniowego i kolejnictwa. W latach 1980÷ 1990 był wykonawcą lub współwyko-nawcą ponad stu opracowań prognostycznych, prac studialnych, monografii i ekspertyz dla by-łych ministerstw: hutnictwa oraz hutnictwa i przemysłu maszynowego, a takŜe dla GIGE i innych urzędów centralnych. Od 1980 w struk-turach ww. ministerstw pełnił funkcję stałego przewodniczącego delegacji polskiej w Sekcji Energetyki i Ochrony Środowiska w Stałej Komisji Hutnictwa śelaza RWPG, którą spra-wował do chwili upadku RWPG w 1989 roku W latach 1990÷2001 redaktor naukowy w za-kresie energetyki pisma „Problemy Projekto-we”, od 2005 emeryt. Posiada odznaczenia z okresu Rzeczypospolitej nr 2½ (czyli PRL): Odznaka Budowniczy Huty Katowice, Srebrna Odznaka zasłuŜonemu w rozwoju woj. kato-wickiego, Brązowy KrzyŜ Zasługi. Mieszka w Gliwicach.

GIELNIEWSKI Andrzej , mgr inŜ., ur. 1940 w Sosnowcu; matura 1958 – Technikum Energe-tyczne tamŜe. studia 1958÷63 – maszyny i urzą-dzenia energetyczne – silniki spalinowe. Praca zawodowa: PKP – Oddział Trakcji Spalinowej Katowice; Zakład Badań i Ekspertyz PIGPE w Katowicach – pomiary i badania urządzeń ener-getyki przemysłowej; Fabryka Palenisk Mecha-nicznych w Mikołowie – biuro projektowe (młyny węglowe, ruszty mechaniczne); SEPA-RATOR – Zakład Badań i Doświadczeń w Mi-kołowie (maszyny i urządzenia do przeróbki i wzbogacania węgla). Rozruchy, regulacje i ba-dania w większości zakładów przeróbczych okręgu rybnickiego; modernizacja ww. urządzeń w biurze konstrukcyjnym; od r. 1982 KWK „Murcki” − kier. w kotłowni parowej. Jako nad-

sztygar ds. energetycznych przy współpracy z J. Lewinem zbudowali kocioł OR-35 z narzutem węgla. Od roku 2000 emeryt. W 2005 roku otwiera jednoosobowy warsztat naprawczy urządzeń elektromechanicznych, cieplnych i hy-draulicznych. Robi to co lubi – jako „złota rącz-ka”, zajęcia ma duŜo. Hobby – przez 22 lata wyczynowo jeździł na motocyklu i duŜo chodził po górach, a na rowerze w pojedynkę objechał wiele państw (najdalej był w Anglii w 1974 ro-ku). Mieszka w Katowicach – Podlesiu.

GIERAS Zdzisław (1937-2009), mgr inŜ., ur. w Lublińcu; matura 1954 − LO tamŜe. Studia 1954÷62, gospodarka cieplna. W r. 1962 staŜ na stanowisku konstruktora w Zakładach Che-micznych „Nitron” w Krupskim Młynie, potem w l. 1962÷64 mistrz energetyk w Zakładach Przemysłu Lniarskiego w Lublińcu. Od 1964 do 2002 w ZPBE „Energopomiar” w Gliwicach na stanowiskach od inŜyniera pomiarowego do gł. specjalisty ds. kotłów oraz kierownika pracowni kotłów. Od lutego 2002 emeryt. Odznaczenia: Złoty i Srebrny KrzyŜ Zasługi, Brązowa Od-znaka ZasłuŜonego dla Energetyki, ZasłuŜony dla Elektrowni Turów.

GIRZEJOWSKI Andrzej , mgr inŜ., ur. w r. 1940 w miejscowości Posiołek, woj. Swier-dłowsk (ZSRR). Matura 1958 − LO im. Bole-sława Chrobrego w Bytomiu. Studia 1958÷63, maszyny i urządzenia energetyczne – pompy. Praca: CBKK Tarnowskie Góry, konstruktor; od 1965 do 1972 Fabryka Wentylatorów FA-WENT; konstruktor, kier. sekcji, z-ca gł. kon-struktora, kier. wydziału produkcji. W 1973 w Zakładach Budowy Maszyn i Aparatury im. Szadkowskiego w Krakowie jako kier. wydzia-łu montaŜowego, a od jesieni 1973 do wiosny 1978 – projektant w Zakładzie Projektowym w Oświęcimiu. Od 1978 powrót do FAWENTu, gdzie pracował do r. 2010, pełniąc funkcje: gł. konstruktora, kierownika działu handlowego, a od 1993 jest v-prezesem ds. techniczno-handlowych. W tym okresie FAWENT wypo-saŜył w wentylatory wszystkie elektrownie, elektrociepłownie i ciepłownie w Polsce, od Tu-rowa do Opola, a takŜe w: Indiach – Bokarko, Durgapur; Turcji: Yatagan, Yenikoy, Kemer-koy. W roku 2003 jako piąty producent na świecie FAWENT rozpoczął dostawy wentyla-torów osiowych z regulowanymi w czasie ruchu

27

łopatkami dla instalacji odsiarczania spalin o średnicach do 5 m i mocy do 4,5 MW. Mieszka w Oświęcimiu.

GISKA (PASTERNAK) Ewa , mgr inŜ., ur. 1936 Złoczów, woj. Tarnopol; matura 1953 – LO Gliwice. Studia 1953÷60, aparatura che-miczna. Wyniki pracy dyplomowej wykorzy-stano w Instytucie Chemii Nieorganicznej, gdzie pracowała od IV’1959 do końca 1960. W 1961: w Chemopomiarze Gliwice, inŜ. pomia-rowiec; od IX’61 w Elektrowni Siersza, inspek-tor nadzoru mechanicznego. Od 1966 do końca 1971 − KWK Siersza, inŜ. projektant w Biurze ds. odsiarczania. W latach 1972÷74 Separator Katowice, st. inŜ. mechanik; od 1975 do 1991 Główny Instytut Górnictwa, st. specjalista w Zakładzie Ochrony Środowiska. Tytuł honoro-wy InŜynier Górniczy I stopnia; od lutego 1991 na emeryturze. Dodatkowo w latach 1963÷67 nauczyciel matematyki w ZSZ dla prac. przy Elektrowni Siersza. Na emeryturze (do 2001) na części etatu w sklepie ze zdrową Ŝywnością (ta-kie hobby). Mieszka w Katowicach.

GIśEWSKI Ryszard, mgr inŜ., ur. 1938 w Kałuszu, woj, Stanisławów; matura 1956 – LO w Prudniku. Po maturze przez trzy lata praca w CPN. Studia 1959÷67, aparatura i urządzenia przemysłu chemicznego. Po studiach, w latach 1967÷71 praca w Raciborskiej Fabryce Mydła, później Zakładach Chemii Gospodarczej Polle-na w dziale inwestycji, następnie energetyk. W roku 1971 kilka miesięcy w Zakładach Aparatu-ry Spawalniczej ASPA w Opolu – kier. działu gł. mechanika. Od roku 1972 do 2003 praca w Instytucie Mineralnych Materiałów Budowla-nych w Opolu; w Zakładzie tlenku glinu, jako st. konstruktor zajmował się m.in. maszynami potrzebnymi w procesie produkcji tlenku glinu metodą prof. Grzymka; w Zakładzie odpylania był konstruktorem odpylaczy tkaninowych oraz prowadził pomiary skuteczności odpylania, emisji pyłów i gazów w cementowniach i za-kładach wapienniczych. Od roku 2003 emeryt, mieszka w Opolu.

GOŁKOWSKI Bronisław , mgr inŜ., ur. 1937 Rogoźna, pow. Rybnik (obecnie jest to dzielni-ca śor); matura 1954 − LO Bytom. Studia 1954÷60, aparatura i urządzenia przemysłu chemicznego. Praca: 1961÷1985 Fabryka

Sprzętu FASER w Tarnowskich Górach, dział studiów i dokumentacji; po wyjeździe do RFN, w latach od 1988 do 2002 praca w firmie KIE-SELMANN GmbH, Technologie und „know how” in Edelstahl, w miejscowości Knittlingen, w dziale Konstrukcja i Rozwój. Od roku 2002 na emeryturze. Mieszka w Bretten.

GOŹDZIK (GBURSKA) Alina , mgr inŜ., ur. 1936 w Katowicach; matura 1954 w ŚTZN. Studia 1954÷60 aparatura chemiczna. Od listo-pada 1960 do 1996 pracowała w Głównym In-stytucie Górnictwa w Katowicach, początkowo jako pracownik inŜynieryjno-techniczny a na-stępnie asystent, st. asystent, adiunkt. Jest au-torką i współautorką kilkunastu publikacji oraz kilku patentów. Przez wiele lat kierownik Wy-dawnictw Naukowych i BranŜowego Ośrodka Informacji Naukowej GIG. Od 1996 do 2002 z-ca redaktora naczelnego Wydawnictwa Nauko-wego „Śląsk” z którym współpracuje do dziś. Do tej pory pełni funkcję zastępcy red. naczel-nego „Przeglądu Górniczewgo”. Dyrektor Gór-niczy I Stopnia. Odznaczona Złotym i Srebr-nym KrzyŜem Zasługi, Odznaką za Zasługi dla Górnictwa, Odznaką ZasłuŜony dla Wojewódz-twa Katowickiego, Srebrną Odznaką Racjonali-zatora Produkcji. Hobby: sport, las, podróŜe. Mieszka w Katowicach.

GÓRKA Jan , mgr inŜ., ur. 1936 Stary Sącz; matura 1958 – Technikum Kolejowe Nowy Sącz. Studia 1958÷62, inŜynieria i aparatura chemiczna. Po studiach w ZUP Nysa (kier. pra-cowni maszyn chemicznych w biurze projekto-wo-konstrukcyjnym); od 1975 w Zakładach Aparatury Chemicznej Metalchem w Opolu (kier. biura konstrukcyjnego – gł. konstruktor, gł. inŜynier ds. postępu); od 1995 do 2002 w Elektrowni „Opole”, m.in. gł. specjalista ds. re-strukturyzacji i inwestycji kapitałowych. Współautor kilku patentów i wzorów uŜytko-wych. Za działalność w dziedzinie rozwoju techniki liczne nagrody zespołowe NOT w tym II nagroda Komitetu Nauki i Techniki; nagroda zespołowa II stopnia Min. Górnictwa i Energe-tyki; tytuł „Mistrza Techniki Polskiej w 1973 r.” nadany zespołowi przez Min. Nauki, Szkol-nictwa WyŜszego i Techniki oraz NOT; II na-groda Min. Przemysłu Chemicznego (1974) w konkursie „Aparatura chemiczna”. W 1984 srebrna odznaka SIMP. W latach 1991÷93

28

członek Rady Programowej dwumiesięcznika InŜynieria i Aparatura Chemiczna, w latach 1990÷93 członek Komitetu InŜynierii Che-micznej i Procesowej PAN. Mieszka w Opolu.

GRABIŃSKI Tadeusz, mgr inŜ., ur. 1937 Cho-rzów; matura 1955 – LO w Rydułtowach. Studia 1955÷61, maszyny i urządzenia energetyczne (kotły parowe). Praca: od 1961 do 1964 – KWK „Rydułtowy”, kier. Działu Remontowo – Kon-strukcyjnego. Od 1964 KWK „Moszczenica” – mistrz zmianowy Elektrociepłowni, kier. ruchu EC Moszczenica (eksploatacja kotłów cyklono-wych z płynnym odprowadzeniem ŜuŜla). W la-tach 1974÷76 prowadził budowę kotłowni dla Kombinatu Drzewnego w Silistrze, Bułgaria. Od roku 1982 nadsztygar ds. modernizacji urządzeń energetycznych KWK Moszczenica; od 1990 emeryt. Od 1991 pracuje dla firmy VAG Arma-turen GmbH Mannheim, Niemcy, jako doradca techniczny na kraje Europy Wschodniej. Złoty KrzyŜ Zasługi, InŜynier Górniczy I stopnia. Syn Jan teŜ jest absolwentem Wydziału ME. Mieszka w Jastrzębiu Zdroju.

GRADOŃ Bogusław, dr hab. inŜ., patrz [65].

GRAMATYKA (ZABOROWSKA) Ewa (1952÷2009), mgr inŜ., ur. Bobrowniki, pow. Będzin; matura 1972 – Technikum Mechaniczne w Bytomiu (automatyka przemysłowa). Studia 1972÷77, gospodarka cieplna. Od 1977 do 1993 praca w Biurze Projektów PROSYNCHEM Gliwice od staŜysty do st. projektanta w Pra-cowni Konstrukcyjnej (kier. inŜ. A. Kuenstler). Zrealizowane projekty mi.in. w: ZA Tarnów, Pe-trochemia Płock, ZA Kędzierzyn, ZA Włocła-wek, Chemitex Piła, ZA Police i inne. Od 1993 do 1995 doradca w Towarzystwie Ubezpieczeń na śycie – Commercial Union. Od 1994 do 2002 w PROSYNCHEM Fluor Daniel − st. projektant w Pracowni Orurowania. Zrealizowane Projekty dla: Rafineria Gdańsk; Petrochemia Płock; ZA Kędzierzyn; ANWIL Włocławek. Od 2002 do ostatnich dni w PŚ – kier. Domu Gościnnego PŚ „Hotel SEZAM”. Studia Podyplomowe „Zarzą-dzanie zasobami” w PŚ. MąŜ Franciszek, rów-nieŜ absolwent Wydziału ME. Troje dzieci ukończyło PŚ: Paweł (ur. 1976, dr inŜ. mecha-nik), Małgorzata (ur. 1979, mgr inŜ. budownic-twa), Jan (ur. 1986 – informatyk, absolwent Coventry University). Po krótkiej chorobie spo-

częła na cmentarzu parafialnym w Gliwicach-Brzezince.

GRAMATYKA Franciszek , dr inŜ., doc. w PŚ; ur. 1952 w Sarzynie; matura 1971 – LO w No-wej Sarzynie. Studia 1971÷76, kotły parowe i si-łownie cieplne; podczas studiów w RW ZSP a następnie przewodniczący RW SZSP. Praca w PŚ – od asystenta staŜysty (1976) do docenta (od 2008), początkowo w Instytucie Kotłów i Siłow-ni Jądrowych, od 1983 w Zakładzie Kotłów i Wytwornic Pary IMiUE. W latach 1978÷80 se-kretarz Uczelnianej Rady Młodych Pracowni-ków Nauki. Absolwent (1977) „Poznańskiej SOR-bony”− Szkoły Oficerów Rezerwy w WyŜ-szej Szkole Oficerskiej Wojsk Pancernych im. Stefana Czarnieckiego w Poznaniu; następnie do 1986 r. wykładowca w Szkole Podoficerskiej i zmobilizowany dowódca kompanii rezerwy w pułku czołgów w Gliwicach (JW 2719). Dokto-rat 1989 (promotor prof. Ludwik Cwynar). Do-datkowo: 1981÷86 − st. projektant w pracowni cieplnej Energochemu Gliwice; 1990÷95 − z-ca dyr. w Zakładzie Usług Naukowo-Technicznych i Transportu Pneumatycznego POLKO w Miko-łowie; 1995÷2002 − szef kontroli jakości w Za-kładzie Produkcji Kotłów RADAN Gliwice. Zainteresowania naukowo-badawcze obejmują: obliczenia cieplne kotłów przemysłowych, ko-tły grzewcze niskotemperaturowe, projektowa-nie i dokumentacje koncesyjne urządzeń ciśnie-niowych (UDT), modernizacje kotłów i instala-cji paleniskowych, odsiarczanie spalin kotło-wych, odpylanie spalin i zagospodarowanie po-piołów lotnych. Współtwórca wielu projektów wynalazczych i patentów zastosowanych w przemyśle; autor lub współautor ok. 30 refera-tów naukowych, blisko 100 prac naukowo-badawczych dla przemysłu oraz wielu ocen pro-jektów i ekspertyz technicznych. WspółzałoŜy-ciel (1974) i opiekun naukowy (od 1993) Stu-denckiego Koła Naukowego Kotłów i Urządzeń Cieplnych im. Prof. Marcelego Barana. Promo-tor ponad 120 prac dyplomowych magisterskich i inŜynierskich. Sekretarz (1979÷85) Komisji Doboru Kandydatów na I rok studiów Wydz. ME; pełnomocnik (1997÷2002) Dziekana ds. Transferu Technologii; członek (2002÷05 i na kadencję 2008÷16) Uczelnianego Kolegium Elektorów; członek Rady Wydziału IŚiE od r. 2002; sekretarz Wydziałowej Komisji Odbioru Prac BK i BW (2005÷07); członek Senatu PŚ w

29

kadencjach 2008÷12 i 2012÷16. Uzyskał wiele nagród rektorskich, wyróŜnień i odznaczeń, w tym: Srebrną Odznakę SZSP, ZasłuŜony dla PŚ, Medal Komisji Edukacji Narodowej, Odznakę ZasłuŜony dla Dozoru Technicznego, Złoty KrzyŜ Zasługi. śona Ewa (śp. − patrz wyŜej). Mieszka w Gliwicach-Brzezince.

GRELA Igor , mgr inŜ., ur. 1967 Ruda Śl.; ma-tura 1986 – LO w Katowicach. Studia 1986÷91, energetyka jądrowa. Po studiach do 1993 Ener-goprojekt Katowice; 1993÷5 w Westinghaus Electric w USA; 1996÷2000 ponownie Energo-projekt; 2001÷3 Tractabel; od r. 2004 GDF SUEZ, Polska, aktualnie dyr. ds. technicznych w Elektrowni Połaniec. Mieszka w Tychach.

GRELA Jerzy, mgr inŜ., ur. 1938 w Nowej Wsi (obecnie Ruda Śl. – Wirek); matura 1956 – LO Wirek. Studia 1956÷62, energetyka jądro-wa. Po studiach, od 1962 do 1971, praca w Energopomiarze w Gliwicach − inŜynier pomia-rowy, a następnie gł. specjalista. Od roku 1971 st. projektant w pracowni studialnej w Energo-projekcie Katowice, od 1978 jej kierownik. Na-stępnie przeszedł do pracowni cieplno-maszynowej, w której opracowywano projekty technologiczne krajowych i zagranicznych elek-trowni: Jaworzno III, Rybnik, Oslomej w Ma-cedonii, Pruneřov w Czechosłowacji, EC Po-znań–Karolin. Od 1990 do 2003 kierownik Od-działu Projektowania, skupiającego wszystkie pracownie branŜowe, w ramach którego reali-zowane były zadania projektowe i konsultingo-we, był m.in. kierownikiem projektu Łagisza 460 MW. Autor publikacji w czasopismach technicznych, współautor „Poradnika Termo-energetyka”, współautor 3 patentów, mistrz ra-cjonalizacji, Srebrny i Złoty KrzyŜ Zasługi, lau-reat Medalu im Ochęduszki. Synowie Igor i Łukasz równieŜ są absolwentami Wydziału ME. Mieszka w Katowicach.

GRELA Łukasz, mgr inŜ., aktualnie wicepre-zes Zarządu w Energoprojekcie Katowice; lau-reat Medalu im. Ochęduszki. Mieszka w Kato-wicach.

GROMEK Jan , mgr inŜ., ur. 1940 Iwonicz Zdrój; matura 1957 – LO w Iwoniczu. Studia 1957÷63, energetyka jądrowa. Po studiach pra-ca w Energopomiarze Gliwice − pomiary i ba-

dania w elektrowniach na terenie całego kraju. Od 1966 w Elektrowni Blachownia − kolejno: kier. bloku, dyŜurny inŜynier ruchu (DIR), kier. Wydz. Ruchu, kier. Wydz. Kontroli Eksploata-cji; od 1979 w Elektrowni Opole (najpierw w budowie), gdzie był kier. Wydz. Kontroli Eks-ploatacji oraz kier. Wydz. Organizacji i Zarzą-dzania. Za prace w Elektrowni Konin otrzymał nagrodę II stopnia Państw. Rady ds. Pokojowe-go Wykorzystania Energii Jądrowej; ponadto otrzymał m.in.: III i IV Nagrodę w krajowym konkursie oszczędności paliw i energii oraz wy-róŜnienie w krajowym konkursie bezpieczeń-stwa urządzeń technicznych. Podczas pracy w Elektrowni Opole był przez dwie kadencje przewodniczącym Międzyzakładowej Organi-zacji Związkowej NSZZ Solidarność, będąc jednocześnie rzecznikiem prasowym Sekcji Krajowej Elektrowni i Elektrociepłowni tego związku. Od roku 2003 na emeryturze, mieszka w Kędzierzynie-Koźlu.

GRUCZA Ginter, mgr inŜ., ur. w roku 1940 w Pyskowicach; matura 1958 − LO tamŜe. Studia 1958÷63, specjalność − kotły parowe. Przebieg pracy zawodowej: 1963÷65 − Fabryka Kotłów w Raciborzu – praca w biurze konstrukcyjnym – projekty kotłów dla Elektrowni Halemba i Blachownia Śląska; 1965÷70 − Elektrownia Konin – z-ca kierownika działu kotłowego; 1970÷73 − Energopomiar Gliwice – kier. rozru-chu kotłowni w elektrowniach Turów, Kozieni-ce i Pątnów; 1973÷85 − Przedsiębiorstwo Ener-gorozruch Gliwice – kier. rozruchu kotłowni w elektrowniach: Dolna Odra, Rybnik, Pruneřov w Czechosłowacji; Ciepłownia Tychy i Elek-trociepłownia Oroszlany – Węgry; 1986÷96 − kier. działu modernizacji kotłów. WaŜniejsze prace to: modernizacja młynów w Elektrow-niach: Łaziska, Połaniec i Ostrołęka; moderni-zacja kotłów OP w celu obniŜenia emisji NOx (tlenków azotu) w Elektrowniach Turów, Łazi-ska i Ostrołęka oraz w EC Gdynia; 1997÷2008 − Energotechnika-Energorozruch Gliwice − kier. działu modernizacji kotłów i urządzeń pomocniczych. WaŜniejsze modernizacje ko-tłów w celu obniŜenia emisji NOx wykonano w Elektrowniach: Stalowa Wola, Siersza, Gdańsk i EC Gdynia, Pątnów, Adamów, EC Wrocław, EC Opole, EC Nowa. Laureat Medalu im. Ochęduszki. Mieszka w Gliwicach.

30

GRUDZIŃSKI Leszek, mgr inŜ., ur. 1937 w Warszawie, matura 1954 − LO im. Mikołaja Reja w Warszawie. W l. 1954÷56 pracował w Przedsięb. Poszukiwań Geofizycznych w War-szawie. Studia 1956÷62, inŜynieria i aparatura chemiczna. W latach 1962÷66 st. asystent w Zakładzie InŜynierii Chemicznej i Konstrukcji Aparatury PAN w Gliwicach kierowanym przez prof. T. Hoblera. W czerwcu 1966 podjął pracę w Centralnym Laboratorium Gazownictwa w Warszawie, które od 1971 podlegało Instytuto-wi Gazownictwa w Krakowie. W r. 1973 prze-niósł się do Krakowa, gdzie na stanowisku kier. Zakładu Niskotemperaturowej Przeróbki Gazu Ziemnego pracował do roku 1982. Kolejne lata przepracował w Zakładzie Gazowniczym w Krakowie jako kier. Wydziału Sieci Wysoko-pręŜnej i Stacji Redukcyjno-Pomiarowych. Od roku 1985 rencista, ale w 1994 podjął pracę w Biurze ZG Stowarzyszenia InŜynierów i Tech-ników Przemysłu Naftowego i Gazowniczego w Krakowie na stanowisku gł. specjalisty − za-stępcy sekretarza generalnego. Od 1998 do 2001 pracował w firmie handlowej Drei Bond, a od 2001 do chwili obecnej pracuje w prywat-nej firmie handlowej Variant S.A. w Krakowie na stanowisku doradcy techniczno-handlowego. WaŜniejsze osiągnięcia zawodowe to autorstwo lub współautorstwo 44 publikacji i prac nauko-wych oraz dwóch patentów. Jako członek Ko-misji A3 (skraplanie i separacja gazów) Mię-dzynarodowego Instytutu Chłodnictwa z siedzi-bą w ParyŜu w latach 1972÷82 oraz członek Komisji H (gazy skroplone) Międzynarodowej Unii Gazowniczej brał udział w Międzynaro-dowym Kongresie Gazowym LNG-4 w Algie-rze w 1974 r., XV Międzynarodowym Kongre-sie Chłodnictwa w Moskwie oraz w Międzyna-rodowym Kongresie Gazowym LNG-5 w Düs-seldorfie w 1977 r. Ponadto odbył trzy staŜe techniczne (łącznie 10 miesięcy) w Gaz de France. Od 1976 r. posiada uprawnienia rzeczo-znawcy ds. gazownictwa, a od r. 1981 weryfi-katora rzeczoznawstwa technicznego z zakresu gazownictwa. W roku 1978 otrzymał dwie na-grody Ministra Nauki, Szkolnictwa WyŜszego i Techniki za udział w realizacji prac: Badania i wdroŜenie urządzeń do odazotowania gazu ziemnego metodami kriogenicznymi oraz Bada-nia i wdroŜenie urządzeń do odzysku helu. Mieszka w Krakowie.

GRUSZCZYŃSKI Zbigniew , mgr inŜ., ur. 1954 Gliwice; matura 1973 – LO w Gliwicach. Studia 1973÷78, systemy i urządzenia energe-tyczne; studia podyplo-mowe: energetyka ją-drowa (PŚ, Wydz. ME, 1985÷86) oraz studium menedŜerskie – zarządzanie oparte o strukturę MBA (Szkoła Główna Handlowa 2000÷01), ma uprawnienia do zasiadania w radach nadzor-czych (1995). Po studiach − w Energoprojekcie Gliwice od stanowiska asystenta do wicepreze-sa – dyrektora technicznego (od 2000 roku). W latach 1999÷2001 wiceprzewodniczący i prze-wodniczący rady nadzorczej Fabryki Kabli Energetycznych w Będzinie. Zamiłowania: Ŝe-glarstwo – kapitan jachtowy, organizator stowa-rzyszenia i pierwszy komandor w latach 1994÷2001 Jacht Klubu „Dal”, prezes Koła Ka-pitanów Śląsk. Laureat Medalu im. Ochęduszki. Mieszka w Gliwicach,

GRYCHOWSKI Jerzy (Jerry) , dr inŜ., ur. 1940 Katowice-Piotrowice; matura 1957 – LO Katowice-Ligota. Studia 1957÷62, maszyny i urządzenia energetyczne (dyplom − pompy); podczas studiów sekretarz RW ZSP. Po stu-diach, w latach 1962÷80 najpierw w Katedrze Pomp i Maszyn Hydraulicznych, potem w In-stytucie Maszyn i Urządzeń Energetycznych na Wydz. ME. W tym czasie był takŜe Przewodni-czącym Koła Oficerów Rezerwy, członkiem komisji mieszkaniowej na PŚ oraz sekretarzem Stow. Wychowanków Wydz. ME. Doktorat 1969 (promotor prof. M. Zarzycki). W roku 1978 jeden z głównych organizatorów obcho-dów 25-lecia Wydziału ME. Autor 5 patentów i ponad 20 artykułów naukowych. W 1980 wyje-chał do USA. Został zatrudniony w firmie Lockformer Co., Lisle IL na stanowisku inŜy-niera ds. nowych rozwiązań. Bierze udział w projektowaniu maszyn do formowania profili z blach cienkościennych oraz maszyn sterowa-nych komputerem do cięcia blach palnikiem plazmowym. Jednocześnie prowadzi z ramienia firmy kursy programowania takich maszyn w całych Stanach. W tym samym czasie jest takŜe konsultantem dla firmy Barnant Co., Bar-ringthon, IL w zakresie pomp przewodowych. W 1986 przechodzi do Norgate Research Co., filia firmy Trudell Medical Int., London, Ontario Canada. Pracuje nad urządzeniem do rozbijania kamieni nerkowych w ciele pacjenta za pomocą fali uderzeniowej w płynie. Opracowuje system

31

odgazowania wody, system pomiaru współ-rzędnych połoŜenia kamieni za pomocą sondy ultradźwiękowej oraz algorytm i odp. program komputerowy; zostaje kierownikiem departa-mentu inŜynieryjnego. Jest delegowany do Płd. Korei aby asystować przy operacjach z uŜyciem nowej maszyny (Lithotripter), jest równieŜ za-angaŜowany przy projektowaniu urządzeń do operacji z uŜyciem laparoskopu. Od roku 1989 pracuje bezpośrednio dla firmy Trudell Medical Int., pododdziału firmy Monaghan Medical Co., Syracuse, NJ, ze swojego biura i laboratorium w Schaumburg, IL. Jest zaangaŜowany w dzie-dzinie medycznych aerozoli i urządzeń stoso-wanych przy terapii oddychania. W USA jest autorem kilku publikacji oraz kilkunastu mię-dzynarodowych patentów, nadal czynny zawo-dowo. Hobby: historia, astronomia, turystyka, Ŝeglarstwo (sternik morski), miniatury militarne (dwa medale na międzynarodowych wysta-wach). Mieszka w Lake Zurich, IL.

GRZESICZEK Ewald, mgr inŜ., ur. 1939 Bo-rucin. Studia 1959÷64 − cieplne maszyny wir-nikowe (turbiny). Pierwsza praca w Elektrowni Miechowice. Od 1970 do 1989 w Zakładach Energetycznych Okręgu Płd. (centrala) jako specjalista ds. turbin, a następnie, od 1990 w Rafako−Energo i Pronovum, nadal jako specja-lista ds. turbin. Kilkanaście publikacji i wdro-Ŝonych patentów. Nadal czynny zawodowo. Mieszka w Katowicach.

GWIOŹDZIK Jan* , inŜ., ur. 1943 Katowice; matura 1962 – Technikum Energetyczne w Opolu. Po maturze praca w Elektrowni Bla-chownia (technik remontów, mistrz, st. mistrz). Studia (dla pracujących) 1977÷82, systemy i urządzenia energetyczne. Równocześnie praca w Elektrowni Blachownia (specjalista ds. ko-tłów, kier. Wydziału Remontów), aktualnie gł. inŜ. ds. remontów. Współtwórca wzoru uŜyt-kowego – urządzenie do opalania kotłów ener-getycznych. Autor kilkunastu projektów racjo-nalizatorskich z dziedziny urządzeń kotłowych. Laureat Nagrody IIo NOT w Opolu w 1992. Za-słuŜony dla Opolszczyzny, Srebrna Odznaka ZasłuŜony dla Energetyki, Brązowy i Srebrny KrzyŜ Zasługi. W latach 1984÷88 radny miejski w Kędzierzynie-Koźlu. Mieszka w Kędzierzy-nie-Koźlu.

GWIOŹDZIK Kazimierz* , inŜ., ur. 1949 Sławięcice (teraz dzielnica Kędzierzyna–Koźla); matura 1968 – Technikum Energetycz-ne przy Elektrowni Blachownia. Po maturze praca zawodowa, w latach 1968÷69 w ZRME Lubliniec, a od 1969 w Elektrowni Blachownia. Studia (dla pracujących) 1977÷82, systemy i urządzenia energetyczne. Równocześnie praca w Elektrowni Blachownia (monter zabezpie-czeń, inspektor nadzoru inwestycji, kierownik zmiany); aktualnie (2003) dyŜurny inŜynier ru-chu. Odznaczony Brązowym KrzyŜem Zasługi, Odznaką ZasłuŜony dla Energetyki. Mieszka w Kędzierzynie-Koźlu,

HABDAS Józef (1937-2012), mgr inŜ., ur. w Pietrzykowicach, pow. śywiec; matura w r. 1955 − Technikum Mechaniczno-Elektryczne w Bielsku-Białej. Studia 1955÷61, aparatura che-miczna. Podczas studiów członek druŜyny siat-kówki AZS Gliwice, która wówczas z sukcesa-mi grała w II lidze ogólnopolskiej. Po studiach podjął pracę w Fabryce Aparatów Elektrycz-nych APENA w Bielsku-Białej, przechodząc poszczególne szczeble kariery doszedł do sta-nowiska z-cy dyr. ds. inwestycji. Do waŜniej-szych obiektów, których budową bądź rozbu-dową kierował naleŜą m.in.: rozbudowa fabryki i budowa oddziałów w Bielsku-Białej oraz w Jeleśni, jak teŜ Ośrodka Wczasowego w Dąb-kach k/Darłowa. Od r. 1990 podjął pracę. w Rolniczej Spółdzielni Produkcyjnej „Zgoda” w Bielsku-Białej, jako kierownik działu technicz-nego. Następnie pracował w Okręgowym In-spektoracie Gospodarki Energetycznej w Kato-wicach na stanowisku inspektora. Był człon-kiem komisji egzaminacyjnej na uprawnienia do dozoru i eksploatacji urządzeń energetycz-nych. Zmarł w Bystrej Śląskiej.

HACZEWSKI Jacek , mgr inŜ., ur. 1937 we Lwowie; matura 1954 w Gimnazjum im. Bar-tłomieja Nowodworskiego w Krakowie. Studia 1954÷62, gospodarka cieplna. W czasie studiów przewodniczący Studenckiego Klubu Fotogra-ficznego i przew. Sądu KoleŜeńskiego ZSP. Praca zawodowa: 1959÷62 − Instytut Metali NieŜelaznych (badania nad chłodzeniem zapy-lonych gazów i elektrofiltrami); 1962÷67 − Za-kłady Cynkowe „Szopienice”, st. technolog, kierownik oddziału pomiarów; 1967÷71 ZAM Kęty, z-ca kierownika zakładu automatyki w

32

Szopienicach; 1971÷98 Przedsięb. OPAM − ko-lejno: st. projektant, kier. pracowni pomiarów, kier. działu, z-ca dyrektora ds. technicznych, z-ca dyrektora ds. marketingu; 1998÷99 − gł. spe-cjalista w przedsiębiorstwie „Energokam” w Chrzanowie; 1999÷2009 gł. specjalista, a na-stępnie z-ca dyrektora ds. serwisu i montaŜu i na koniec konsultant w Fabryce Elektrofiltrów ELWO w Pszczynie. Ponadto 1969÷72 naucza-nie w Technikum Hutniczym w Szopienicach. Od r. 2009 nie pracuje zawodowo. Całe Ŝycie zawodowe związane z odpylaniem spalin. Prace badawcze, pomiarowe, ekspertyzy, montaŜe i rozruchy instalacji. Publikacje w: „Rudy i Me-tale NieŜelazne”, „Ochrona Powietrza”, „Zeszy-ty Naukowe PŚ”. Autor m.in. normy RWPG: Pomiary Urządzeń Odpylających, katalogów pyłów wraz z analizą układów odpylania w przemyśle cementowym oraz wapienniczym i gipsowym. Były członek komisji ds. wentylato-rów i urządzeń odpylających PKNiM. Odzna-czony Złotym i Srebrnym KrzyŜem Zasługi, Złotą Odznaką ZasłuŜony dla Województwa Katowickiego. Zainteresowania; turystyka, fo-tografia, film amatorski, genealogia, narty. Syn Michał jest absolwentem Wydziału ME; miesz-ka w Katowicach.

HACZEWSKI Michał, mgr inŜ.,

HADY Jerzy* , inŜ., ur. 1949 w Rudniku nad Sanem; matura 1968 – Technikum Mechanicz-no-Elektryczne w Rzeszowie, specjalność: elek-tronika przemysłowa. Studia: 1969÷75, energe-tyka gazowa (Filia w Dąbrowie Górniczej) oraz 1980÷82 Pol. Rzeszowska, Wydział Mecha-niczny, technologia budowy maszyn. Po stu-diach w latach 1976÷79 w Biurze Projektów Budownictwa Komunalnego w Rzeszowie (asy-stent projektanta), od 1979 w Kombinacie Bu-dowlanym w Rzeszowie (specjalista w dziale technicznym), od 1985 w Pracowniach Kon-serwacji Zabytków w Rzeszowie (st. projek-tant), w roku 1990 prace projektowe w Mo-skwie w zakresie konserwacji zabytków. Rów-nocześnie od 1991 w PPHiU HADAR. Aktual-nie projektant instalacji sanitarnych, pracownik zabezpieczenia technicznego drugiego stopnia, inspektor ochrony radiologicznej typu „B”. Współautor prac projektowych przy pracach konserwatorskich rzeszowskiej Starówki. Se-kretarz sekcji piłki noŜnej ZKS „Stal” Rzeszów,

sekretarz Zespołu ds. Obsady Sędziów w Pod-karpackim Związku Piłki NoŜnej w Rzeszowie, członek zarządu Rzeszowskiego Klubu Bokser-skiego „Wisłok”. Mieszka w Rzeszowie.

HAŁADUS Piotr , inŜ., ur. 1950 Sosnowiec; matura 1969 – Technikum Energetyczne w So-snowcu. Studia 1969÷73, energetyka gazowa. Po studiach praca w BUG „Gazobudowa” Za-brze (inspektor, główny specjalista, dyr. ds. przygotowania produkcji i marketingu); w 1986 r. praca na kontrakcie w Sołosze (Ukraina); 1998÷2006 − członek zarządu „Gazobudowy”, od 2006 do 2011 – Prezes Zarządu. W latach 1992÷2011 przewodniczący Rady Nadzorczej „Gazobudowa” Sp. z o.o. w Krakowie; Od r. 2003 do 2012 członek zarządu Izby Gospodar-czej Gazownictwa; od 2012 członek jej Komisji Rewizyjnej; od czerwca 2012 pracownik ZRUG Zabrze – dyr. ds. strategii i rozwoju. Odznaczo-ny Brązowym KrzyŜem Zasługi, Srebrną Od-znaką „ZasłuŜony Pracownik BUG „Gazobu-dowa” oraz odznaką „ZasłuŜony dla Górnictwa Naftowego i Gazownictwa”; otrzymał takŜe Medalu im. Ochęduszki. Mieszka w Gliwicach.

HANUSZKIEWICZ-DRAPAŁA Małgorzata , dr hab. inŜ., ur. 1963, Ruda Śl.; matura 1983 – Technikum Mechaniczne tamŜe. Studia 1983÷88, cieplne systemy energetyczne. Praca od 1989 w Instytucie Techniki Cieplnej. Dokto-rat 1996 (promotor doc. J. Składzień), habilitacja w r. 2012. Autorka monografii, autorka lub współautorka ok. 40 artykułów naukowych i 50 referatów wygłoszonych na konferencjach i sympozjach naukowych. Tematyka prowadzo-nych wykładów: termodynamika, inŜynieria ją-drowa, alternatywne i odnawialne źródła energii. Współwykonawca 11 i kierownik 2 prac nauko-wo-badawczych, w tym 10 finansowanych przez KBN lub Ministerstwo. StaŜe naukowo-dydaktyczne w TU Clausthal w Niemczech i Fa-culte Polytechnique de Mons w Belgii w ramach projektu międzynarodowego TEMPUS. Człon-kini Komisji Energetyki oddziału PAN w Kato-wicach, sekretarz Komisji Edukacji i Informacji Społecznej przy Radzie do Spraw Atomistyki. Indywidualna nagrodę II stopnia Rektora Poli-techniki Śląskiej za osiągnięcia naukowe. Członkini komitetów organizacyjnych 4 konfe-rencji naukowych organizowanych przez ITC PŚ. Mieszka w Szałszy k/Gliwic.

33

HARĘśLAK (ŁUCZKIEWICZ) Krystyna , mgr inŜ., ur. w 1937 r. we Lwowie; matura 1954 – LO Gliwice. Studia 1954÷60, inŜynieria i aparatura chemiczna. Praca zawodowa: 1959÷60 Instytut Chemii Nieorganicznej w Gliwicach; 1960÷66 Biuro Proj. „Prosynchem” w Gliwicach − st. asystent, a następnie projek-tant. Od 1966 do 2000 na Wydziale MT PŚ, ko-lejno na stanowiskach asystenta, st. asystenta, wykładowcy i st. wykładowcy prowadziła ćwi-czenia i wykłady z mechaniki i wytrzymałości materiałów. Obecnie na emeryturze. Syn Maciej − równieŜ absolwent Wydz. ME. Mieszka w Gliwicach.

HARĘśLAK Maciej , mgr inŜ., ur. 1964 w Gliwicach. Matura 1982 – I LO w Gliwicach. Studia 1982÷87, maszyny i urządzenia energe-tyczne, dyplom − silniki spalinowe. Praca za-wodowa: od zakończenia studiów w 1987 w Biurze Projektów i „Prosynchem”. projektant w pracowni montaŜowej orurowania, projektują-cej instalacje dla przemysłu chemicznego, rafi-neryjnego i petrochemicznego. W pierwszej po-łowie lat 90-tych udział w przekształceniach własnościowych firmy, zakończonych wejściem inwestora strategicznego − amerykańskiej firmy inŜynieryjnej „Fluor”. Przez kolejne lata dalsza realizacja projektów dla klientów krajowych i zagranicznych. Od 2005 do nadal (maj 2013) kierownik Pracowni Orurowania. Mieszka w Gliwicach.

HAUSNER Jerzy, mgr inŜ., ur. 1958 Katowi-ce; matura 1977 – LO im. Konopnickiej w Ka-towicach. Studia 1977÷83, systemy i urządzenia energetyczne (kotły i wytwornice pary). Po stu-diach, do roku 1996 w Elektrowni Chorzów – wszystkie szczeble zawodowe – od maszynisty kotłów do dyŜurnego inŜyniera ruchu, główny inŜ. ds. nowych technologii i ochrony środowi-ska, kierownik rozruchu filtrów workowych, w 1989 kierownik inŜynieryjnej grupy rozrucho-wej części energetycznej rafinerii w Iraku; 1996 – kierownik wydziału postępu technicznego w Elektrowni Łagisza S.A.; 1996÷2002 dyrektor w prywatnej firmie usługowej oferującej nowe technologie na rzecz energetyki zawodowej, do-radca dla róŜnych firm zachodnich, audytor energetyczny; od 2002 do 2010 prezes Zarządu Elektrowni Chorzów S.A. i członek Zarządu elektrociepłowni „ELCHO” (wówczas polsko-

amerykańskiej); w latach 2011÷13 dyr. ds. ryn-ku krajowego w SEFAKO w Sędziszowie. Do-świadczenie zawodowe i pełnione funkcje w okresie 1983÷96: uprawnienia spawacza, peda-gogiczne, zawodowe prawo jazdy; laureat kon-kursu „Progetto Polonia 90/91” zorganizowa-nego dla polskich inŜynierów przez włoskie ministerstwo przemysłu. Kursy i szkolenia za-graniczne: 1992 w ramach programu PHARE – „The Training in Energy Technology and Ma-nagement” w The Netherlands Energy Research Foundation w Holandii; w ramach programu THERMIE – „Nowoczesne, proekologiczne eu-ropejskie technologie energetyczne” w Niem-czech, Francji, Belgii i Holandii; „Układy fa-lownikowe do bezstopniowej regulacji napędów elektrycznych” w Niemczech, „Dynamika pro-cesów korozyjnych i nowoczesne technologie powłokowe” w Wielkiej Brytanii, oraz kursy krajowe: „Podstawowe zasady funkcjonowania rad nadzorczych spółek prawa handlowego”, „Sterowniki AEG – Modicon – 984” i studia podyplomowe „Audyting energetyczny w przemyśle” na Wydziale IŚiE PŚ w Gliwicach. Hobby: tenis ziemny i stołowy, Ŝeglarstwo, wędkarstwo i język angielski. Mieszka w Ka-towicach.

HEHLMANN Jan Piotr , prof. dr hab. inŜ., ur. 1943 Koźle; matura 1960 – LO w Kędzierzynie. Studia 1960÷65, inŜynieria chemiczna i kon-strukcja aparatury. Doktorat 1975 (promotor prof. J. Pikoń), habilitacja 1992, prof. Pol. Śl. 1997, prof. − 2007. Kierownik Katedry Apara-tury Chemicznej i Procesowej na Wydziale Chemicznym PŚ. Autor: 257 prac opublikowa-nych w czasopismach krajowych i zagranicz-nych, dwóch monografii, ponad 70 referatów na konferencjach ogólnokrajowych i zagranicz-nych, 27 publikacji w czasopismach branŜo-wych; ponadto 28 patentów (w tym 10 zagra-nicznych), 76 ekspertyz, 110 wdroŜeń przemy-słowych, 150 prac naukowo-badawczych nie-publikowanych. Dorobek dydaktyczny: trzy skrypty, promotorstwo 120 prac dyplomowych magisterskich, z których 6 zostało nagrodzo-nych w konkursach NOT, promotorstwo 9 prac doktorskich, w tym 7 zakończonych. Od 1980 rzeczoznawca NOT, przewodniczący Rady Na-ukowej OBR Maszyn dla Przetwórstwa Płodów Rolnych w Pleszewie, przewodniczący Rady Programowej dwóch czasopism naukowo tech-

34

nicznych. Otrzymał czterokrotnie nagrodę ze-społową MEN, 19 nagród Rektora, trzy nagrody w Krajowych Konkursach Technicznych; od-znaczony Brązowym i Złotym KrzyŜem Zasłu-gi, oraz odznaką „Racjonalizator Produkcji”. Mieszka w Kędzierzynie-Koźlu.

HEYDA Ryszard, inŜ., ur. 1934 Zakopane; matura 1962 – Technikum Budowlane w Byto-miu (instalacje sanitarne i co). Studia 1972÷78, energetyka przemysłowa (w Filii w Dąbrowie Górniczej). Po studiach Przedsiębiorstwo Robót Budowlanych Przemysłu Węglowego w Kato-wicach, dyrektor (do 1982). Następnie, do 1997 Bytomskie Przedsięb. MontaŜu Instalacji Prze-mysłowych „Węglosan” – naczelny inŜynier, I z-ca dyrektora; w latach 1997÷98 Przedsięb. In-stalacyjno-MontaŜowe BEM w Sosnowcu, dyr. techniczny. Od 1998 – Eco–Energetyka S.A. Katowice, członek zarządu, dyr. ds. technicz-nych (do nadal – 2002). Uprawnienia budowla-ne do prowadzenia i projektowania instalacji i urządzeń sanitarnych; specjalistyczne do eksplo-atacji i dozoru urządzeń i instalacji energetyki cieplnej i gazowej, wysokociśnieniowej wraz z sieciami. WyróŜnienia i odznaczenia – m.in.: Za-słuŜony dla górnictwa; dla budownictwa i przem. materiałów budowlanych, ZasłuŜony dla rozwo-ju woj. katowickiego, Medal 30-lecia i Medal 40-lecia PRL, Generalny Dyrektor Górniczy III stopnia, Srebrny i Złoty KrzyŜ Zasługi, KrzyŜ Kawalerski OOP. Mieszka w Sosnowcu.

HŁAWICZKA Emil ur.1933 w Skoczowie; matura 1952 w Technikum Mechaniczno-Elektrycznym w Cieszynie. Do roku 1954 kon-struktor narzędzi i przyrządów w Warsztatach Szkolnych w Cieszynie. Studia 1954÷60, pierwszy rok na Wydz. Mechanicznym, dalej na ME, dyplom w Katedrze Cieplnych Maszyn Wirnikowych. Z początkiem lat 70-tych kończy studia podyplomowe w specjalności „obróbka plastyczna” na AGH w Krakowie. Od roku 1960 konstruktor, a następnie kier. działu w Kuźni Ustroń; po jej rozbudowie przez FSM − gł. mechanik i szef rozruchu mechanicznego Kuźni, a następnie gł. technolog zakładów FSM w Ustroniu i Skoczowie. Od 1975 gł. mechanik a następnie gł. inŜynier tych zakładów. We wrześniu 1985 powołany na dyrektora Zespołu Szkół Zawodowych w Skoczowie, kończy ich budowę i prowadzi szkołę, która w roku 1995

osiąga liczbę 1540 uczniów, do czasu przejścia na emeryturę w roku 1998. Posiada wiele od-znaczeń państwowych i resortowych, pochwał, nagród i medali. Jest dumny ze swej uczelni i profesorów za zachętę do rzetelnej pracy. Mieszka w Skoczowie

HORECKI Ernest , mgr inŜ., ur. 1938 Bielsko; matura 1956 – Technikum Mechaniczno-Elektryczne Bielsko-Biała. Studia 1956÷60, energetyka cieplna. StaŜ i praca: do 1967 – ZRE Katowice (st. inŜynier); do 1968 IZOLA Gliwi-ce – gł. mechanik; do 1981 st. projektant w Energoprojekcie Gliwice: projekty części ciepl-no-maszynowej kilku elektrowni i EC. Rzeczo-znawca ds. ppoŜ. i BHP w projektowaniu, sty-pendysta ONZ z ochrony ppoŜ. i współautor przepisów ppoŜ. w energetyce. Od poł. 1981 praca w Austrii. Do 1983 ELIN UNION Wie-deń – koordynacja schematów części cieplnej Elektrowni Abu Dhabi, Zjednoczone Emiraty (2 bloki 50 MW z instalacją odsalania wody mor-skiej do celów pitnych); do 1995 VOEST-ALPINE Industrieanlagebau (VAI) Linz – pro-jekty techniczne zwijarek blach i transportu zwojów dla walcowni ERDEMIR Turcja i AVESTA Szwecja. W 1995 ELIN ENER-GIEVERSORGUNG Linz – projekt instalacji pomp zasilających i przewałowych monobloku energetycznego dla obiektu w Riesa Niemcy (turbina lotnicza 6 MW w układzie Czenga, ko-cioł odzyskowy 25t/h). Do 1998 ponownie w VAI Linz – projekt techniczny cylindrów hy-draulicznych klatek walcowniczych dla Huty Sendzimir (D 1000mm, 25000 kN) oraz projekt techniczny części końcowej walcowni HADE-ED, Arabia Saudyjska: transport walcowanej taśmy za pomocą samotoku, z chłodzeniem strefowym laminarnym; projekt zwijarki oraz transport poziomy zwojów (25 ton) pojazdem szynowym z napędem hydraulicznym. Autor projektu wyŜarzarki indukcyjnej rur wysoko-pręŜnych (w ZRE Katowice), dwa usprawnienia uhonorowane premią (VAI). Obecnie na emery-turze. Ulubione sporty: narciarstwo alpejskie, kolarstwo, pływanie. Hobby: stare odbiorniki radiowe (kolekcja). Mieszka w Gliwicach.

HRYŃ Zenon, mgr inŜ., ur. 1943 w Równem (Wołyń). Od 1945 w Gliwicach; matura 1960 – LO. Studia 1960÷65, maszyny i urządzenia energetyczne. Od 1.01.1966 praca w Biurze

35

Konstrukcyjnym Gliwickich Zakładów Urzą-dzeń Technicznych − konstruktor, st. konstruk-tor, kier. pracowni. Od 1 01.1973 praca w BP Prosynchem w Gliwicach, kolejno: specjalista, gł. specjalista, kier. pracowni, dyr. techniczny, od 1992 wiceprezes, a od 1.01.2000 prezes Biu-ra, w międzyczasie o zmienionej nazwie na FLUOR S.A. (100% kapitału amerykańskiego Fluor Corporation). Od 1 04.2009 na emerytu-rze, pozostając w związku z firmą jako prze-wodniczący Rady Nadzorczej. Cały czas bez-partyjny, niespodziewanie dla siebie zaangaŜo-wanie w I Solidarność w r. 1980. Współpraca z „podziemiem” w latach 80-tych incydentalna. Mieszka w Gliwicach.

JACHNA (PLUCI ŃSKA) Alicja , mgr inŜ., ur. 1937 w Sosnowcu; matura 1955 – Technikum Energetyczne tamŜe. Studia 1955÷61, energe-tyka cieplna, praca magisterska w Katedrze prof. Ochęduszki, oraz: Stevens Institute of Technology, Hoboken NJ, 1966, magisterium – matematyka. Po studiach krótko w Fabryce Pa-lenisk Mechan. w Mikołowie. Od 1962 praca w biurze projektowym DeLaval Turbine w Trenton NJ., jako inŜynier turbin parowych. Od 1966 in-Ŝynier projektu w Thomas&Betts, Elizabeth NJ. Od 1972 do 2007 w Foster Wheeler Energy Cor-poration w Clinton NJ, jako senior inŜynier. Li-cencja Professional Engineer w stanie New Jer-sey. Medal Komisji Edukacji Narodowej nadany przez Ministerstwo Edukacji w Warszawie „za szczególne zasługi dla oświaty i wychowania”. Obecnie dyrektor Polskiej Szkoły im. A. Mic-kiewicza w Passaic NJ i szkolnictwa polskiego w NJ (praca sobotnia, społeczna). Mieszka w Par-sippany w stanie New Jersey, USA.

JAGODA Władysław, mgr inŜ., ur. 1933 w Byczynie, pow. Chrzanów; matura 1954 w Technikum Mechaniczno-Elektrycznym w Chrzanowie. Studia 1954÷61, gospodarka cieplna, z roczną przerwą w roku 1957/58, w czasie której pracował jako elektryk w Elek-trowni Jaworzno I. Od 1961 do 1969 dyŜurny inŜynier ruchu w Elektrowni Jaworzno I, a od roku 1969 do przejścia na emeryturę w roku 1995 w Elektrowni Jaworzno III. Odznaczony: KrzyŜem Kawalerskim OOP, Złotym i Srebr-nym KrzyŜem Zasługi, ZasłuŜony dla Energe-tyki. Od najmłodszych lat pasjonat pszczelar-

stwa, posiadacz pasieki, mistrz pszczelarski. Mieszka w Byczynie, dzielnicy Jaworzna.

JAKUBOWSKI Stefan, mgr inŜ., ur. 1938 Pszczyna; matura 1955 – LO tamŜe. Studia 1955÷61, maszyny i urządzenia energetyczne, dyplom w katedrze prof. K. Kutarby. Praca od marca 1961 w ZAMECHu Elbląg – Wytwórnia turbin, wydział montaŜu i obróbki cięŜkiej, po-tem stacja prób i regulacji turbin. Z czasem pra-ca w dziale nadzoru nad montaŜem i urucho-mieniami turbin w elektrowniach Konin i Ada-mów (turbiny TK120). Od 1965 nadzór nad montaŜem, uruchomieniem i eksploatacją turbi-ny TK120 w Elektrowni Morava w Jugosławii; powrót do kraju w 1970. Praca w Biurze Kon-strukcyjnym turbin i nadzory w elektrowniach: Siekierki, EC Bydgoszcz, EC Wrocław, Łagisza, Łaziska i innych. Od końca 1975 praca w nadzo-rze rozruchu turbiny 18UK135 w EC Lahti i 9UK75 w Lappeenrancie w Finlandii, nadzór nad remontami okresowymi turbin w Jugosławii i Finlandii oraz w Indii w Durgapurze. Od 1997 na emeryturze, ale pracuje dalej na innych zasa-dach w tej samej firmie, która kolejno zmieniała nazwę na ABB Zamech, ABB, a obecnie AL-STOM Power. Ostatnio (2008) praca w Biurze Handlowym Retrofitów (przygotowanie i spraw-dzanie technicznej zawartości zapytań oferto-wych i ofert), udział w negocjacjach kontraktów i czasem nadzór ich realizacji, np. retrofit turbin w Elektrowni Seinajoki i w Elektrowni Tahkolu-oto w Finlandii. Mieszka w Elblągu.

JANAS Jacek, mgr inŜ., ur. 1964 Bytom; ma-tura 1982 – IV LO im. Bolesława Chrobrego w Bytomiu. Studia 1982÷88, cieplne systemy energetyczne. Po studiach: 1989 – KWK „Cze-czot", Miedźna Wola, staŜysta w oddziale ko-tłowni; od 1989 w Zespole EC Bytom: maszy-nista kotła, mistrz zmianowy kotłowni, mistrz na Wydziale Kontroli Eksploatacji, p.o. dyŜur-ny inŜynier ruchu, kier. Wydz. Kotłowego i Nawęglania, kierownik Wydz. Cieplno-Maszynowego w EC Szombierki, kier. Wydzia-łu w EC Miechowice. W latach 1993÷94 czło-nek Rady Nadzorczej ZEC Bytom S.A., od 1998 do 2011 – prezes zarządu i dyr. naczelny ZEC Bytom; od 2011 − wiceprezes w Tauron-Wytwarzanie. Ukończone kursy, szkolenia i praktyki kierownicze: 1999 Amerykańsko-Polskie studia podyplomowe z zakresu przyjaz-

36

nej dla środowiska restrukturyzacji przemysłu cięŜkiego – PŚ i Uniwersytet Minnesota; 1997 studia podyplomowe w zakresie ekonomicznych problemów transformacji elektroenergetyki – Szkoła Główna Handlowa w Warszawie. Wy-róŜniony m.in. przez Ministra Gospodarki od-znaką „ZasłuŜony dla Energetyki"; Złoty Laur Umiejętności i Kompetencji (2001) za podej-mowanie odwaŜnych działań zmierzających do stworzenia lokalnego centrum multienergetycz-nego. Laureat Medalu im. Ochęduszki. Mieszka w Bytomiu.

JANCZYSZYN Jerzy, prof. dr hab. inŜ., ur. 1938 w Będzinie; matura 1955 – LO Siemia-nowice Śl. Studia 1955÷62, energetyka jądro-wa. Od czerwca 1962 asystent w Instytucie Techniki Jądrowej AGH, w Zakładzie Fizyki. W 1971 doktorat za pracę pt. „Wykorzystanie nuklidów o czasach Ŝycia krótszych niŜ 10 s w analizie aktywacyjnej neutronami 14 MeV”; ad-iunkt. Od 1981 kier. laboratorium analizy akty-wacyjnej; w 1982 ukończył kurs inspektorów ochrony przed promieniowaniem i do roku 2001 posiadał odpowiednie uprawnienia. Dzia-łalność naukowa obejmowała: analizę radiome-tryczną, zastosowania technik izotopowych oraz metodykę pomiarów przekrojów czynnych neu-tronów. Odbył szereg kursów i staŜy: w latach 1962÷64 w IBJ w Świerku w zakresie obsługi reaktorów badawczych; w 1975 staŜe zagra-niczne: w Bhabha Atomic Research Centre w Bombaju i w Scottish Universities Research and Reactor Centre w East Kilbride w zakresie ob-sługi i wykorzystania reaktorów uniwersytec-kich; w 1984 w Uniwersytecie w Debreczynie – w ramach projektu pt. „Dane jądrowe”, pod egidą MAEA; w l. 1993 ÷98 − szkolenia na Politechni-ce w Lizbonie oraz na Uniwersytecie Stanu Ten-nessee w Knoxville. W r. 1992 habilitacja na Wydz. Fizyki i Techniki Jądrowej AGH. Po habi-litacji w Zakładzie Problemów Energetycznych zajął się szeroko pojętą energetykę jądrową. Od lipca 1997 na stanowisku profesora nadzw. na Wydziale Fizyki i Techniki Jądrowej Akademii Górniczo-Hutniczej. Mieszka w Krakowie.

JANKOWSKA-BOBIEC Urszula , mgr inŜ., ur. 1940 Antonówka, pow. Sarny; matura 1957 − LO Gliwice; studia 1957÷62. Po studiach praca przez 30 lat w Zespole Szkół Technicz-nych w Mikołowie, gdzie mieszka.

JANOWICZ (KLUS) Hanna , mgr inŜ., ur. 1938 w Skoczowie; matura − 1956 w Techni-kum Mechanicznym w Kluczborku. Studia 1956÷63, gospodarka cieplna w siłowniach. Pra-ca: w latach 1963÷72 w Technikum Mechanicz-nym w Kluczborku jako nauczyciel przedmio-tów zawodowych, 1972÷85 wicedyrektor Zespo-łu Szkól Mechanicznych tamŜe, zaś w latach 1985÷91 dyrektor Wojewódzkiego Ośrodka Do-kształcania Zawodowego w Kluczborku. W roku 1991 przechodzi na wcześniejszą emeryturę, któ-rą następnie zawiesza i w 1996 roku wraca na poprzednie stanowisko dyrektora. W czasie pra-cy systematycznie podnosi swoje kwalifikacje i tak: w roku 1970 kończy Studium Pedagogiczne, a w roku 1987 Studium organizacji i zarządzania oświatą dla kadry kierowniczej. W roku 1987 uzyskała drugi stopień specjalizacji zawodowej w zakresie organizacji i zarządzania oświatą, zaś w roku 2001 otrzymała stopień „Nauczyciel dy-plomowany”. Za osiągnięcia w pracy zawodowej odznaczona Złotym KrzyŜem Zasługi oraz Me-dalem Komisji Edukacji Narodowej. Otrzymała nagrodę Ministra Oświaty i Wychowania I-go stopnia, nagrodę Kuratora Oświaty oraz kilka-krotnie nagrodę Starosty Kluczborskiego. Mieszka w Kluczborku.

JANUSZ Marek , dr inŜ., więcej w [65].

JARAWKA Tadeusz, mgr inŜ., ur. 1943 Przy-stajń; matura 1960 − LO w Bytomiu. Studia 1960÷65, energetyka cieplna. Po studiach: od 1965 do 1967 Instytut Metali NieŜelaznych w Gliwicach; od 1968 do 1971 Państwowy Inspek-torat Gospodarki Paliwowo-Energetycznej, Za-kład Badań i Ekspertyz w Katowicach; od 1971 do 1978 Biuro Projektów „PROSYNCHEM" w Gliwicach; od 1978 do 1981 Biuro Studiów i Pro-jektów „SEPARATOR" w Katowicach. Od 1981 mieszka w Niemczech. Praca w RFN: od 1981 do 1985 kursy języka niemieckiego i komputerowe; od 1985 do 1987 Biuro Architektoniczne w Ans-bach; od 1987 do 2005 − Norymberga, Urząd Bu-downictwa Nadziemnego. Mieszka w Ansbach.

JAROMIN Zdzisław, mgr inŜ.; ur. w 1938 r. w Pszczynie; matura 1956 − ŚTZN w Katowicach. Studia 1956÷62, maszyny i urządzenia energe-tyczne. Po ukończeniu studiów praca w ZRE w Katowicach. Zajmował się maszynami wirują-cymi, w szczególności turbozespołami. Insta-

37

lowane wtedy bloki o mocy 120 MW i 200 MW stanowiły wyzwanie dla energetyków, zarówno dla personelu utrzymania ruchu jak i dla remon-tów. W r. 1975 uzyskał licencję Rzeczoznawcy SIMP. W 1978 przeniósł się z ZRE do Energo-montaŜu Płd. w Katowicach, gdzie zajmuje się montaŜem turbozespołów o mocach od 120 MW do 500 MW (w Jänschwalde, b. NRD) oraz montaŜem spręŜarek powietrza i azotu w Hucie Katowice. Od r. 1983 pracuje w Elek-trowni Rybnik i ściśle współpracuje z IMiUE PŚ. Niezawodna eksploatacja turbin związana była z modyfikacją niektórych węzłów kon-strukcyjnych, dokonaną przy jego udziale. Zaj-mował się wprowadzaniem monitoringu stanu dynamicznego turbin. W latach 80-tych uczest-niczy (wspólnie z IMiUE) w opracowaniu me-tody wymuszonego chłodzenia turbin za pomo-cą spręŜonego powietrza; sposób ten zastoso-wano później równieŜ w Finlandii i byłej Jugo-sławii. W latach 1990÷93 współpracował z fir-mą Westinghouse przy programie modernizacji części niskopręŜnych turbozespołów 200 MW. Prowadził zajęcia w ośrodkach szkoleniowych energetyki w Bielsku-Białej i Rybniku. Jest współautorem: kilku patentów i wzorów uŜyt-kowych, autorem artykułów zamieszczonych w czasopismach technicznych i referatów wygło-szonych na konferencjach. Brał udział w krót-kotrwałych interwencyjnych wyjazdach za gra-nicę do wielu krajów; biegły sądowy po awarii turbozespołu w El. Kozienice. Od roku 1990 członek Zarządu Przedsiębiorstwa „TURBO-REM”, działającego do chwili obecnej. Od r. 2003 emeryt, ale na brak zajęć nie moŜe narze-kać. Mieszka w Katowicach.

JAROSZYŃSKI Mieczysław, dr inŜ., ur. 1938 w Sokalu, woj. lwowskie. Matura − 1956, LO w Pyskowicach. Studia 1956÷62, aparatura i urzą-dzenia przemysłu chemicznego. Praca od marcu 1963 w Gliwickich Zakładach Budowy Urzą-dzeń Chemicznych − technolog-konstruktor (odpracowanie stypendium fundowanego). Od września 1964 asystent w Zakładzie InŜynierii Chemicznej PAN w Gliwicach. W kwietniu 1969 doktorat i awans na adiunkta, potem kier. pracowni i zespołu; od 1993 do 2005 zastępca dyrektora Instytutu ds. ogólnych, nadal czynny zawodowo. Zainteresowania naukowe obejmo-wały: dyfuzyjny ruch masy, procesy absorpcji, rektyfikacji i destylacji katalitycznej, wypełnie-

nia kolumnowe, konwersję energii słonecznej; ponadto (z konieczności) zarządzanie i finan-sowanie placówek naukowych. Zamiłowania osobiste, to: turystyka górska, tenis, narciar-stwo, turystyka kajakowa, obecnie równieŜ ogródek działkowy. Mieszka w Gliwicach.

JASZCZUK Zdzisław , mgr inŜ., ur. 1936 Gał-ki, pow. Sokołów Podlaski, od 1937 w War-szawie; LO im. Reytana, matura 1954 – LO im. N. śmichowskiej. Studia 1955÷61, aparatura chemiczna. Pierwsza praca w INCO Veritas w Warszawie, kier. sekcji montaŜu; od 1963 In-stytut Chemii Przemysłowej, Ośrodek Badaw-czy Automatyzacji Przemysłu Chemicznego, kierownik działu konstrukcyjno-prototypowego. Od 1969 prowadził własny zakład produkcyjny. Przez trzy kadencje ławnik sądu rejonowego w Warszawie. Odznaczony Złotym KrzyŜem Za-sługi, Złotą odznakę za zasługi dla Warszawy, Medalem 40-lecia PRL. Od 2001 emeryt. Mieszka w Warszawie.

JAWORSKI Tomasz, dr inŜ., więcej w [65].

JAWORSKI Zygmunt (1940-2013), mgr inŜ., ur. w Ludwinowie pow. Augustów; matura 1958 − LO Tarnowskie Góry. Studia 1958÷67, gospodarka cieplna. Od 01.05.1967 do 31.12.1990 praca w Hucie Cynku Miasteczko Śląskie − ostatnie lata jako gł. energetyk. Od stycznia 1991 w nowo wybudowanych Zakła-dach Mięsnych „Śląsk” w Tarnowskich Górach, w charakterze Inspektora Nadzoru, Naczelnego InŜyniera oraz na koniec Administratora ZM „Śląsk” w likwidacji. Od 01.01.1999, po sprze-daŜy tych zakładów, zatrudniony w powstałym na ich miejscu Centrum Handlowo-Magazynowym, gdzie pracował do roku 2008. Pracując w Hucie Cynku, za osiągnięcia w ru-chu racjonalizatorskim odznaczony odznaką ZasłuŜony Racjonalizator Produkcji. Otrzymał takŜe Brązowy, Srebrny i Złoty KrzyŜ Zasługi. Mieszkał w Tarnowskich Górach.

JEŁOWICKI Adam , mgr inŜ., ur. ; studia 1984÷89. Po studiach krótko doktorant, następ-nie współzałoŜyciel i dyrektor w wydawnictwie HELION w Gliwicach.

JEZUSEK Jerzy (1939-1975), dr inŜ.; ur. w Zabrzu; matura − LO w Zabrzu. Studia

38

1956÷61, aparatura i urządzenia przemysłu chemicznego. W styczniu 1962 rozpoczął pracę w Zakładzie InŜynierii Chemicznej i Konstruk-cji Aparatury PAN w Gliwicach na stanowisku asystenta. W czerwcu 1973 uzyskał stopień doktora i od tego czasu do dnia 31.07.1974 r. pracował na stanowisku adiunkta. Tematyka badawcza w Zakładzie obejmowała: wymianę ciepła oraz badania dotyczące hydrauliki i wy-miany masy w skruberach. Od 1 sierpnia 1974 roku przeszedł do pracy w Instytucie Energety-ki Gazowej Wydz. ME, zlokalizowanym w Filii PŚ w Dąbrowie Górniczej. Jako adiunkt od października 1974 prowadził zajęcia dydak-tyczne na specjalności maszyny i urządzenia przemysłu chemicznego i ceramicznego. W styczniu 1975 roku, oczekując na autobus do-woŜący pracowników Politechniki na zajęcia do Filii, został potrącony przez samochód cięŜaro-wy; na skutek doznanych obraŜeń zmarł po trzech tygodniach nie odzyskując przytomności.

JĘDRZYKIEWICZ Aleksander (1934-1996), inŜ., ur. w Bielsku. Matura 1953 − Technikum Mechaniczno-Elektryczne w Bielsku-Białej. Studia 1953÷57 (dyplom styczeń 1958, silniki spalinowe). Praca po studiach: od 15.X.1957 do 30.XI.1958 − „Montochem” Gliwice, kierow-nictwo robót w Oświęcimiu; od 1.XII.1958 do 31.V.1961 − Fabryka Szczotek i Pędzli w Biel-sku – gł. konstruktor, pod koniec st. energetyk; od 1.VI.1961 do 30.VI.1979 − Fabryka Akumu-latorów w Bielsku-Białej − kier. działu Energo-Mechanicznego; od 1.VII.1979 do 31.XII.1994 − UDT w Katowicach, Inspektorat w Bielsku-Białej, st. specjalista; od stycznia 1995 − eme-ryt. Zmarł w marcu 1996, pochowany w Biel-sku-Białej.

JUREK (KWITEK) Małgorzata, mgr inŜ., ur. 1937 w Knurowie; matura 1955 – Technikum Chemiczne w Chorzowie. Studia 1955÷61, go-spodarka cieplna w siłowniach. Praca: od 1961 do 1966 w Instytucie Metali NieŜelaznych w Gliwicach, następnie do 1974 w Spółdzielni Inwalidów „Silesia” równieŜ w Gliwicach jako kier. kontroli technicznej i gł. technolog. Od 1974 do 1984 w Biurze Projektów „Prosyn-chem” Gliwice, na stanowiskach asystenta pro-jektanta i projektanta. Z uwagi na stan zdrowia od 1984 renta inwalidzka, a od 1997 na emerytu-rze. MąŜ Wojciech i syn Tomasz są równieŜ ab-

solwentami Wydziału ME. Mieszkała w Gliwi-cach, obecnie w miejscowości Góra św. Anny.

JUREK Wojciech, mgr inŜ., ur. 1935 w So-snowcu; matura 1955 – ŚTZN w Katowicach (technik energetyk). Studia 1955÷61, gospodar-ka cieplna w siłowniach (dyplom u prof. St. Ochęduszki). Po studiach w Zakładach Przemy-słu Wełnianego Bielsko-Biała (1961/62), na stanowisku inŜ. ds. BHP (stypendium zakłado-we). W roku 1962 za porozumieniem stron przeniósł się do PŚ w Gliwicach, gdzie praco-wał do roku 2003. W latach 1962÷67 gł. inŜ. ds. gospodarki cieplnej, w latach 1967÷76 kier. ciepłowni uczelnianej; 1976÷95 kierownik Za-kładu Remontowo-Budowlanego (do czasu jego rozwiązania). Od 1995 na stanowisku gł. spe-cjalisty ds. zamówień publicznych Uczelni. Równolegle do ww. funkcji zatrudniony na ½ etatu w Zarządzie Inwestycji Szkół WyŜszych, w latach 1962÷66 jako inspektor nadzoru (bu-dowa ciepłowni PŚ); w Okręgowej Dyrekcji Inwestycji Miejskich w Gliwicach, 1967÷72 (budowa ciepłowni dla Gliwic – I etap); w la-tach 1973÷75 w Przedsiębiorstwie Robót Zme-chanizowanych i MontaŜowych w Bytomiu (budowa kotłowni dla Zakładu). Od 1984 do 1991 inspektor nadzoru w Zespole Opieki Zdrowotnej w Pyskowicach. Jednocześnie (1964÷65) wykładowca w Zespole Szkół Za-wodowych w Gliwicach, prowadzenie szkolenia BHP i ppoŜ. dla pracowników uczelni (praca zlecona), oraz wykłady (1968÷72) na kursach dla palaczy kotłów organizowane przez NOT Gliwice. W latach 1972÷78 ławnik Sądu Powia-towego w Gliwicach. Posiadając uprawnienia do kierowania, nadzorowania, kontrolowania i sporządzania projektów w specjalności instala-cji inŜynieryjnej, miał moŜliwość wykonania wielu projektów technicznych instalacji c.o. i wentylacji. Do ciekawych rozwiązań naleŜało: ogrzewanie kościoła oo. Franciszkanów w Kłodzku, starego klasztoru oo. Franciszkanów w Gliwicach, dworku w Wielowsi, pałacu baro-kowego w Kamieńcu koło Zbrosławic, instala-cja c.o. i wentylacja Fabryki przeróbki odpadów dla przemysłu włókienniczego w Strzelinie, woj. wrocławskie. W okresie całej pracy zawo-dowej bezpartyjny. Otrzymane odznaczenia to: Srebrna i Złota Odznaka ZasłuŜonemu w roz-woju woj. katowickiego, odznaka „ZasłuŜone-mu dla PŚ”, Srebrny i Złoty KrzyŜ Zasługi. śo-

39

na Małgorzata, syn Tomasz (patrz wyŜej). Uprawiał sport: pływanie, Ŝeglarstwo, narciar-stwo. Od kwietnia 2003 na emeryturze. Obecnie mieszka w miejscowości Góra św. Anny.

JURKOWSKI Wojciech , mgr inŜ., ur. 1937 we Lwowie. Po wojnie podstawowe nauki po-bierał kolejno w Rzeszowie, Bytomiu i Wiśle, aŜ do matury w Wiślańskim LO w 1954 roku. Studia 1955÷62, dyplom z silników spalino-wych. Pierwsza praca w ZUT Zgoda w Święto-chłowicach – konstruktor, do końca 1965; na-stępnie Zakłady Gumowe Górnictwa w Mie-chowicach − gł. konstruktor. Na przełomie lat 1975/76 zmiana na Przedsiębiorstwo Projekto-wania i WyposaŜania Odlewni PRODLEW w Bytomiu (do 1978), potem GIG w Katowicach jako kier. laboratorium – projektowanie i wdra-Ŝanie urządzeń do gumowania rur podsadzko-wych itp. (do końca 1992). W roku 1993 po-wrót do Zakładów Gumowych Górnictwa w Bytomiu na stanowisko st. inspektora ds. kon-strukcyjnych. Podczas pracy dorobił się kilku-nastu patentów i kilku odznaczeń. Studia i pracę urozmaicały starty w licznych zawodach nar-ciarskich w barwach AZS Gliwice (Akademic-kie mistrzostwa Polski, Uniwersjada studencka w Grenoble) oraz Ŝeglowanie, m.in. po Atlanty-ku (kapitan jachtowy). śona Teresa – absol-wentka Wydz. Chemicznego PŚ. Od marca 1999 na emeryturze (ze względów rodzinnych nieco wcześniejszej). Przez pewien czas pracu-jący „z doskoku” jako konstruktor w Zakładach Gumowych Górnictwa. Latem Ŝegluje po Jezio-rze śywieckim; mieszka w Wiśle − Osiedle Skolnity.

KACI ŃSKI Ryszard, mgr inŜ., ur. 1937 w So-snowcu. Matura 1954 – Technikum Mecha-niczno-Elektryczne w Sosnowcu. Studia 1954÷60, dyplom − kotły parowe. Od 1960 do 1973 inspektor gospodarki energetycznej w Dą-browskim Zjednoczeniu Przemysłu Węglowego w Sosnowcu; 1973÷78 kier. zespołu w Okrę-gowym Inspektoracie Gospodarki Energetycz-nej w Katowicach; 1979÷83 gł. specjalista ds. ciepłownictwa w Okręgowej Dyrekcji Inwesty-cji Miejskich w Sosnowcu; 1983÷86 – inspek-tor nadzoru inwestycji w KWK Kazimierz Ju-liusz w Sosnowcu; 1986÷89 z-ca dyrektora ds. przygotowania inwestycji w Wojewódzkim Za-rządzie Inwestycji Miejskich, rejon Sosnowiec;

1989÷94 gł. specjalista ds. inwestycji w FSM Zakład Nr 9 w Sosnowcu; 1994÷2002 gł. spe-cjalista ds. inwestycji w CZAH w Katowicach, potem emeryt. Odznaczony Złotym KrzyŜem Zasługi oraz Odznaką ZasłuŜony dla wojewódz-twa katowickiego. Mieszka w Sosnowcu.

KACZANOWSKI Robert* , mgr inŜ., ur. 1972 Rybnik; matura 1992 – Technikum Mechanicz-ne w Tychach. Studia 1992÷97, maszyny i urządzenia energetyczne. Od 1997 do 2001 w Elektrowni Łaziska (specjalista ds. kotłów i urządzeń pomocniczych). Od 2001 – Centrum Zarządzania Południowego Koncernu Energe-tycznego S.A. – starszy specjalista ds. kotłów i urządzeń pomocniczych. W 1999 studia pody-plomowe z zakresu zarządzania przedsiębior-stwem (Politechnika Śl., w Katowicach); w ro-ku 2000 dwusemestralne studia menedŜerskie z zakresu zarządzania w gospodarce (Szkoła Główna Handlowa w Warszawie). 1998 – lau-reat stypendium im. Eugeniusza Pietrasika dla najlepszego sportowego działacza studenckiego w Polsce; 2001 – laureat nagrody „Zielonego Pióra” Akademickiego Przeglądu Sportowego, dla najlepszego dziennikarza piszącego o sporcie akademickim; licencjonowany sędzia lekkiej atletyki i hokeja na lodzie, prezes Tyskiego Sto-warzyszenia Lekkiej Atletyki „MARATON”.

KAŁU śA Zygmunt, mgr inŜ., ur. 1948 Ja-worzno; matura 1966 – LO Jaworzno. Studia 1966÷72, maszyny i urządzenia energetyczne, Studium podyplom. „Racjonalizacja uŜytkowa-nia energii w ciepłownictwie”, Wydz. InŜynierii Środowiska PŚ 1984÷1986. W latach 1972÷79, Energoprojekt Katowice (projektant, z-ca gł. projektanta); 1979÷93 Biuro Projektów Bu-downictwa Komunalnego w Rzeszowie (kier. pracowni cieplnej); 1994 − Rzeszowska Agen-cja Rozwoju Regionalnego – st. projektant. Od 1995 własna firma − EKO-KOM-PROJEKT w Rzeszowie. Uprawnienia budowlane projekto-we, rzeczoznawca budowlany, biegły Ministra Ochrony Środowiska i Zasobów Naturalnych oraz Wojewody Podkarpackiego w zakresie wykonywania ocen oddziaływania na środowi-sko. Zainteresowania: turystyka górska, filateli-styka. Prezes Zarządu Okręgu Polskiego Związku Filatelistów w Rzeszowie, przewodnik PTTK, przodownik GOT i TP PTTK. ZasłuŜo-ny Działacz Turystyki, ZasłuŜony Działacz

40

Kultury, ZasłuŜony dla Województwa Rze-szowskiego, Srebrny KrzyŜ Zasługi. Mieszka w Rzeszowie.

KAŃTOCH Wiesław, inŜ., ur. 1951 − Sadowie (gmina Mierzęcice); matura 1969 – Technikum Hutniczo-Mechaniczne. Studia wieczorowe w latach 1970÷75, maszyny i urządzenia energe-tyczne, dyplom u prof. M. Zarzyckiego. Praca zawodowa: 1969÷72 − WP PKS w Katowicach; 1972÷92 − Zabrzańska Fabryka Maszyn Górni-czych POWEN – konstruktor pomp, kier. ze-społu konstrukcyjnego, kier. wydziału produk-cyjnego; od 1992 i nadal − POWEN S.A. w Za-brzu, prezes zarządu; 2008÷09 oraz od 2012 i nadal − Grupa Powen-Wafapomp S.A. w War-szawie – prezes zarządu. Odznaczenia i wyróŜ-nienia: Złoty KrzyŜ Zasługi, ZasłuŜony dla Wo-jewództwa Śląskiego, ZasłuŜony dla Energety-ki, nagrody zespołowe (z udziałem prof. Za-rzyckiego) – Ministra Nauki, Szkolnictwa WyŜ-szego i Techniki oraz Ministerstwa Górnictwa i Energetyki za projekty pomp do odwadniania najgłębszych kopalń, nagrody PIGPE w ogól-nopolskich konkursach oszczędności paliw i energii. Autor lub współautor 20 patentów i wzorów uŜytkowych oraz kilku artykułów w prasie technicznej. Syn Piotr i córka Małgorzata współuczestniczą w zarządzaniu Grupą Powen-Wafapomp S.A. w Warszawie.

KARASI ŃSKI Andrzej , dr inŜ., aktualnie se-kretarz w UM Gliwice.

KARP Andrzej , mgr inŜ., ur. w 1936 w Cho-rzowie, lata II wojny świat. spędził w Krako-wie. Matura 1953 − LO im. Batorego w Cho-rzowie. Studia 1953÷58, dyplom w silnikach spalinowych. W latach 1958÷77 praca w ZUT „Zgoda” w Świętochłowicach, kolejno: kon-struktor, kier. hamowni silników okrętowych, kier. Wydziału MontaŜu silników górniczych, maszyn wyciągowych i cięŜkich pras hydrau-licznych, kier. działu reklamy i sprzedaŜy silni-ków, kier. działu marketingu. Często delegowa-ny na szkolenia i do prac serwisowych, uczest-niczył w szkoleniach w firmach Geb. Sulzer i ABB w Szwajcarii, Pielstick we Francji, MAN w RFN, Engina System w USA. Uczestniczył w pracach serwisowych: w Szwecji, Wlk. Bryta-nii, Holandii, Hiszpanii, RFN, Turcji, Meksyku, Nowej Zelandii i na Filipinach. W ZUT „Zgo-

da” prowadził montaŜ i próby ruchowe wszyst-kich prototypowych silników okrętowych jak i większości seryjnej produkcji. Uczestniczył w wielu rejsach próbnych statków produkowa-nych w Polsce i Wlk. Brytanii. Za zasługi w pracy zawodowej otrzymał Srebrny KrzyŜ Za-sługi, KrzyŜ Kawalerski OOP oraz nagrodę ze-społową I stopnia NOT za uruchomienie pro-dukcji nowoczesnych silników wysokopręŜ-nych. Po przejściu na emeryturę został w latach 1998÷ 2003 zatrudniony przez amerykańską firmę Engine Systems Company w celu organi-zowania nadzoru i produkcji części zamiennych do trakcyjnych silników spalinowych wysoko-pręŜnych dla potrzeb rynku amerykańskiego na stanowisku kierownika programu silnikowego. Mieszka w Krakowie.

KASUCH Diethelm (Jerzy), mgr inŜ., ur. w roku 1940 w Zabrzu (Hindenburg); matura 1958 − LO Zabrze. Studia 1958÷63, gospodar-ka cieplna. Pracowałem w ciepłownictwie w Wojewódzkim Biurze Projektów w Zabrzu, gdzie zaprojektowaliśmy Zintegrowany System Ciepłowniczy od Dąbrowy Górniczej do Zabrza włącznie. Za wkład w uciepłownienie Śląska przyznano mi Srebrny KrzyŜ Zasługi. W 1984 r. wyjechałem wraz z rodziną do RFN. Wyjecha-łem legalnie, zostałem nielegalnie. Tutaj pra-cowałem od samego początku w ciepłownic-twie. W Mannheim byłem kierownikiem budo-wy połowy ciepłociągu spinającego Mannheim z Heidelberg. Dwie rury ∅ 800/800 (12 km) i dwie ∅ 700/700 (13,5 km). Miałem zaszczyt budować te 700–tki o wartości kosztów budowy 250 milionów DM. To było Ŝycie ! Dla mnie takie średnice po śląskich doświadczeniach to była naprawdę pestka. Wcześniej zrobiłem jeszcze dla Stadtwerke Mannheim studium uciepłownienia rejonu Mannheim i analizę tejŜe spinki ciepłowniczej. Po Mannheim bez trudu dostałem bardzo dobrą pracę w HEW, obecnie Vattenfall, w Hamburgu. Tu doczekałem się emerytury państwowej i zakładowej. Całe lata jeździłem na nartach, w zasadzie wyłącznie w Szwajcarii. Wędrowałem po górach. W roku 2006 odbyłem pielgrzymkę na drodze św. Jaku-ba, czyli Camino de Santiago. To parę setek ki-lometrów z plecakiem na piechotę przez Hisz-panię. Oczywiście wcześniej swoją znajomość języków obcych (angielski, francuski, niemiec-

41

ki, rosyjski) uzupełniłem o hiszpański. Miesz-kam w Hamburgu. (tekst autorski).

KASZA Jerzy Józef, mgr inŜ., ur. 1959 Kę-dzierzyn-Koźle; matura 1978 − LO tamŜe. Stu-dia 1978÷83, maszyny i urządzenia energetycz-ne (cieplne maszyny tłokowe); 1986÷87 studia podyplomowe z ciepłownictwa na Wydziale In-Ŝynierii Środowiska PŚ. Kariera zawodowa: 1985÷91 − kier. rejonu w WPEC w Bielsku-Białej; 1991÷94 − dyr. biura branŜowego ABB „Zamech“ Elbląg w Bielsku-Białej; od 1995 prezes Zarządu KELVIN Sp. z o.o. w Bielsku-Białej (firma inŜynierska, zajmująca się począt-kowo tylko urządzeniami i usługami dla cie-płownictwa; obecnie ma jeszcze trzy oddziały branŜowe – Kelvin IT dostarcza systemy infor-matyczne dla przedsiębiorstw oraz do modelo-wania systemów ciepłowniczych, Kelvin ALUKAST dostarcza technologie, urządzenia i materiały dla odlewnictwa ciśnieniowego, Od-dział Kelvin B2b24 jest internetową platformą zaopatrzeniową dla przedsiębiorstw). Poza wy-konywaniem obowiązków związanych z zarzą-dzaniem angaŜuje się merytorycznie w wyko-nywane przez firmę przedsięwzięcia, szczegól-nie na etapie analiz i tworzenia rozwiązań oraz wprowadzania nowych technik i technologii. Laureat Medalu Ochęduszki. Hobby: jazda na rowerze górskim, turystyka górska (m.in. w r. 2012 zdobyte Cotopaxi), podróŜe, technika, ksiąŜki. Mieszka w Bielsku-Białej.

KAŹMIERCZAK Jan , prof. dr hab. inŜ., obecnie poseł z listy PO; więcej w [65].

KEMPA-FOLWACZNY Ewa , mgr inŜ., ur. 1941 – Świętochłowice(?), matura 1959 – LO tamŜe. Studia 1960÷65, aparatura i urządzenia przemysłu chemicznego. Po studiach, jako sty-pendystka, zatrudniona w Przedsiębiorstwie Robót MontaŜowych Przemysłu Chemicznego w Gliwicach. Dalszy przebieg pracy zawodo-wej: w latach 1967÷69 – Zakład Doświadczalny Produkcji i MontaŜu Aparatury Chemicznej przy „Montokwasie” w Katowicach − konstruk-tor-badacz; 1969÷71 – Zakład Badań i Do-świadczeń Zjednoczenia Budownictwa Hutni-czego w Katowicach − kier. zespołu badawcze-go; 1971÷83 – Biuro Projektów „BIPROKOP” w Chorzowie − st. projektant; 1983÷96 – Insty-tut Gospodarki Materiałowej, a po zmianie na-

zwy Instytut Gospodarki Odpadami w Katowi-cach − gł. specjalista. Od 1996 roku – na eme-ryturze. Mieszka w Siemianowicach Śl.

KIERZKOWSKA (GDULA) Barbara, mgr inŜ., ur. 1936 w LeŜajsku; matura 1954 – LO w Stalowej Woli. Studia 1954÷60, konstrukcja aparatury i urządzeń przemysłu chemicznego. Praca zawodowa: 1960÷75 B.P. „Prosynchem” Gliwice; 1975÷85 Wojewódzkie Biuro Projek-tów w Zabrzu; 1985÷92 „Energochem” Gliwice na stanowisku projektanta i st. projektanta. Obecnie na emeryturze. Mieszka w Gliwicach.

KIOLBASA Jerzy, mgr inŜ., ur. 1968 Ruda Śląska; matura 1986 – LO w Chorzowie. Studia 1988÷94, maszyny i urządzenia energetyczne. Po studiach do teraz PKE S.A. Elektrownia Ha-lemba (kierownik remontów kotłów). W roku 2012 uzyskał w popularnym konkursie tytuł „Ślązaka Roku”. Mieszka w Rudzie Śl.

KLEMENS Jan, inŜ., ur. w 1936 r. w Krako-wie, W latach 1946÷53 − LO w Katowicach-Ligocie. Studia 1953÷57, maszyny i urządzenia energetyczne (kotły). Praca od 1.10.1957 do przejścia na emeryturę w 2001 r. w Przedsię-biorstwie EnergomontaŜowym P.W. Chorzów, w Wydziale Urządzeń Kotłowych; kolejno na stanowiskach: staŜysty, inspektora montaŜowe-go, technologa, kier. zespołu technologicznego, gł. specjalisty ds. kotłowych, zastępcy kier. Wydziału Kotłowego. Podczas pracy zawodo-wej otrzymał m.in. następujące odznaczenia: Odznaka ZasłuŜonego Działacza Stow. InŜynie-rów i Techników Górnictwa, Złotą Odznakę ZasłuŜonemu w Rozwoju Woj. katowickiego, Odznakę ZasłuŜonemu dla Górnictwa, KrzyŜ Kawalerski OOP. Mieszka w Katowicach.

KLETA Stanisław , mgr inŜ., ur.1939 w Tar-nowskich Górach. Matura 1957 – Technikum Chemiczne w Chorzowie. Studia 1958÷65, apa-ratura chemiczna. Praca zawodowa – ZA w Chorzowie (1965÷67), kierownik oddziału ds. inwestycji, automatyzacji i pomiarów. Od 1968 do 1999 – Biuro Projektów PROSYNCHEM Gliwice – starszy projektant, st. inspektor nad-zoru, kier. zespołu insp. nadzoru w Czechosło-wacji (budowa oczyszczalni ścieków w Jablon-cu nad Izerą); dyr. techniczny budowy oczysz-czalni ścieków w Policach. Srebrna Odznaka za

42

zasługi dla przemysłu chemicznego. Mieszka w Siemianowicach Śląskich.

KLIMEK Tadeusz , dr inŜ., więcej w [65].

KLOCEK Andrzej (1939-2011), mgr inŜ., ur. w Bielsku, matura 1956 − LO im. Sucheckiego w Cieszynie. Studia 1956÷61, gospodarka cieplna w siłowniach. Pracę zawodową rozpo-czął w ENERGOPOMIARZE w Gliwicach. Po półtora roku pracy przeniósł się do Cieszyna, gdzie pracował jako inspektor nadzoru na bu-dowie fabryki farb i lakierów (późniejszy PO-LIFARB). W latach 1965÷91 praca, w Zakła-dzie Badań i Ekspertyz w Katowicach, który zmienił nazwę na OBR Gospodarki Energe-tycznej, w charakterze specjalisty ds. urządzeń energetycznych, a później adiunkta. W między-czasie pracował półtora roku jako projektant w biurze projektów BIPROKOP w Chorzowie oraz rok w firmie GOTTELD w Kolonii, jako specjalista badań ultradźwiękowych; przez dwa lata przebywał w USA, gdzie pracował „na czarno” jako tokarz-szlifierz w Universal Ma-chinery Corporation w Chicago. Od 1991 pro-wadził zakład TECH-INSTAL, który zajmował się projektowaniem i wykonawstwem instalacji co, wod-kan i gazowych. Pomimo przejścia w roku 2004 na emeryturę był czynny zawodowo aŜ do końca.

KŁAKOWICZ Sławomir , mgr inŜ., ur. 1962 Bielsko-Biała; matura 1981 – IV LO Bielsko-Biała. Studia 1981÷87, maszyny i urządzenia energetyczne. Po studiach praca w Fiat Auto Poland B-B jako specjalista energetyk; od 1995 Megadex Warszawa – specjalista ds. dokumen-tacji techn. i odbiorów Generalnego Wykonaw-cy Bloku BC–50 w EC II Bielsko-Biała, od 1987 EnergomontaŜ Południe Katowice – kier. działu sprzedaŜy i badania rynku, od 1999 do teraz – przedstawiciel regionalny ABB Zamech, po przekształceniach własnościowych w 2001 − ABB ALSTOM i ALSTOM Power w Katowi-cach. W latach 1998÷99 studia podyplomowe z marketingu na Akademii Ekonomicznej w Ka-towicach. Mieszka w Bielsku-Białej.

KOBUS Leszek, mgr inŜ., ur 1946 Łasin, pow. Grudziądz; matura 1964 – IV LO Gliwice. Stu-dia 1965÷71, maszyny i urządzenia energetycz-ne. W latach 1971÷72 konstruktor układów

przepływowych turbin, WIROMET – Mikołów. Od połowy 1971 do 1989 na stanowiskach pro-jektowych Biura Projektów Przemysłu Materia-łów Ogniotrwałych BIPROMOG w Gliwicach, Pracownia Gospodarki Cieplnej i Pieców. W roku 1989 załoŜyciel i współwłaściciel Przed-siębiorstwa Techniki Cieplnej PiecoSerwis, Sp. z o.o. Gliwice, stanowisko: Prezes Zarządu – Dyrektor. Autor lub współautor 8 patentów z okresu pracy w Bipromogu oraz 6 patentów i wzorów uŜytkowych z okresu pracy w Pieco-Serwisie. Uczestniczy w ukierunkowywaniu firmy na rozwój i stosowanie najnowocześniej-szych technologii w zakresie spalania paliw i konstrukcji urządzeń cieplnych, głównie pieców przemysłowych i systemów palnikowych. Energooszczędne i proekologiczne systemy PiecoSerwis są od lat wdraŜane z powodzeniem w przemysłach: materiałów ogniotrwałych, ce-ramicznym, metalowym, chemicznym, hutnic-twie metali kolorowych, hutnictwie Ŝelaza i sta-li. Mieszka w Gliwicach.

KOCUR Józef, mgr inŜ., ur. 1932 w Paczynie, pow. Gliwice. Matura 1952 w Technikum Me-chanicznym w Gliwicach, po czym pracował jako st. asystent projektanta w BP Prosynchem, a następnie Biprokwas w Gliwicach. Studia 1954÷59, aparatura i urządzenia przemysłu chemicznego. Od 1959 do 1965 pracuje jako st. projektant i kier. zespołu w Biurze Projektów ZA w Kędzierzynie. W 1966 przeniesiony do Biura Projektów Zakładów Chemicznych „Bla-chownia” na stanowisko kier. pracowni. W r. 1972 zwolniony z pracy w następstwie starań o wyjazd do RFN. W latach 1972÷76 pracuje ja-ko taksówkarz. W r. 1976 wyjeŜdŜa do Essen, gdzie od 1977 do 1981 pracuje w biurze projek-towym DIDIER ENGINEERING GmbH jako st. projektant przy projektowaniu doświadczal-nej instalacji wysokociśnieniowego uwodornie-nia węgla. Od roku 1981 do przejścia na emery-turę w roku 1992 − st. projektant w dziale pro-jektowym rafinerii ropy naftowej VEBA OEL w Gelsenkirchen, gdzie zajmował się projekto-waniem instalacji do wysokociśnieniowego uwodornienia pozostałości podestylacyjnych i cięŜkich olejów ziemnych w celu otrzymania lŜejszych frakcji naftowych. Mieszka w Essen.

KOLENDA Zygmunt , prof. dr hab. inŜ., ur. 1936 Mościce (k/Tarnowa); matura 1953 – IV

43

LO im. S. Anioła w Mościcach. Studia 1953÷60, gospodarka cieplna w siłowniach; drugie studia: Wydz. Fizyki, Matematyki i Chemii UJ w Krakowie (1963). Doktorat 1965 (promotor prof. J. Szargut), habilitacja 1968; profesor nadzw. 1976, zwyczajny 1989; tytuł InŜyniera Europejskiego (nadany w 1995 przez European Federation of National Engineering Associations w ParyŜu). Praca: 1960÷62 inŜy-nier w Hucie im. Lenina, 1962÷65 st. asystent w AGH, od 1965 adiunkt, od 1972 docent. W latach 1968÷94 wyjazdy zagraniczne (staŜe, wykłady – Kanada, Meksyk, Japonia); od 1976 wykładowca (Visiting Professor) na Uniwersy-tetach w USA, Kanadzie, Meksyku, Norwegii, Niemczech, Austrii, Japonii, Korei Płd. Dwu-krotnie (1978÷81 oraz 1984÷85) dziekan Wy-działu Metali NieŜelaznych AGH; od 1981 do 2006 kierownik Katedry Teorii i InŜynierii Pro-cesów Metalurgicznych. Członek korespondent Polskiej Akademii Umiejętności; członek Ko-mitetów PAN: Termodynamiki i Spalania (od 1987) oraz Problemów Energetyki (od 1994); członek: New York Academy of Science, Amer. Physical oraz Amer. Mathematical So-ciety, Amer. Soc. of Mech. Engineers (ASME), Gesellschaft für Angewandte Mathematik und Mechanik, Int. Confederation for Thermal Ana-lysis. Badania naukowe dotyczą m.in. uzgad-niania bilansów substancji i energii w procesach chemicznych oraz bilansów pierwiastków rzad-kich w procesach metalurgicznych. Współautor monografii Zastosowanie rachunku wyrów-nawczego w energetyce (Ossolineum); ksiąŜki: Transport ciepła i masy, Energy Systems and Ecology’95; autor 120 artykułów w czasopi-smach krajowych i zagranicznych, promotor 17 przewodów doktorskich; liczne recenzje prac habilitacyjnych oraz wniosków o nadanie tytułu profesora. Działa w Stow. Wspólnota Polska; członek NSZZ Solidarność; przewodniczący Komitetu Obyw. Miasta Krakowa. Odznaczony m.in. KrzyŜem Kawalerskim i KrzyŜem Oficer-skim OOP, Medalem KEN, laureat Medalu im. Ochęduszki; dwukrotnie otrzymał nagrodę Mi-nistra. Hobby: tenis, narty, kosmologia. Miesz-ka w Krakowie,

KOŁDRAS Andrzej , mgr inŜ., ur. 1941 Dębi-ca; matura 1959 – I LO w Rzeszowie. Studia 1959÷64, maszyny i urządzenia energetyczne. Po studiach: od 1964 do 1990 Zakłady Kon-

strukcyjno-Mechanizacyjne Przemysłu Węglo-wego i dalsze formy tej Firmy; na koniec Cen-trum Mechanizacji Górnictwa „KOMAG” – kier. zakładu napędów; współautor 8 patentów. W latach 1991÷2001 Mannesmann Rexroth, od 2001 do 2006 – Bosch Rexroth – pełnomocnik biura w Gliwicach; od 2006 − w kierownictwie Firmy – odpowiedzialny za branŜe górnictwo i metalurgia dla Europy południowo-wschodniej. Odznaczony Srebrnym KrzyŜem Zasługi. Hob-by – samochody i ogród. Mieszka w śernicy k/Gliwic.

KOMOR Marian, mgr inŜ., ur. 1941 w miej-scowości Ławiana, matura: 1959 Technikum Chemiczne Gliwice. Studia 1959÷64, gospo-darka cieplna w siłowniach. Promotor pracy dyplomowej − prof. Ochęduszko. Od 1964 do 1967 praca na PKP jako referendarz trakcji lo-komotyw spalinowych; od 1967 do 1986 w So-snowieckich Zakładach Budowy Kotłów. W tym okresie, na róŜnych stanowiskach uczestni-czył w realizacji wielu projektów w zakresie konstrukcji, badań prototypów oraz budowy ko-tłów dla inwestycji krajowych i zagranicznych. Pracował na budowach w Egipcie, Indiach, Ira-ku, Maroku i w Kuwejcie. Od 1986 roku mieszka w Kanadzie, gdzie do roku 2006 pra-cował w dziedzinie energetyki w firmach budu-jących lub prowadzących nadzory nad budową kotłów energetycznych, takich jak: Babcok Wilkox, Foster Wheeler, Ontario Hydro, TSSA. W okresie od 1994 do 2006 roku, po uzyskaniu uprawnień American National Board dla in-spekcji urządzeń przeznaczonych do elektrowni atomowych i konwencjonalnych, pracował przy nadzorowaniu produkcji oraz w inspekcjach eksploatacyjnych kanadyjskich elektrowni ato-mowych systemu Candu. Po roku 2006, po przejściu na emeryturę, kontynuuje pracę za-wodową jako konsultant. Odznaczony Srebr-nym Medalem ZasłuŜony dla Energetyki. Mieszka w Kanadzie.

KOPCZYŃSKI Janusz (1934÷2003), mgr inŜ., ur. Kraków; matura 1952 – ŚTZN w Ka-towicach. Pierwsza praca: Centralne Biuro Konstrukcyjne Maszyn Elektrycznych Katowi-ce, technik-konstruktor. Studia 1954÷60 (dy-plom 1963), gospodarka cieplna w siłowniach. Po studiach: Zakłady Energetyczne Okręgu Po-łudniowego Katowice, z-ca kier. Wydziału Wy-

44

twarzania, kier. Wydz. Ochrony Środowiska, pełnomocnik Dyrektora Naczelnego Okręgu, od 1979 gł. inŜynier w Zespole EC „Wschód” w Chorzowie, dyr. techniczny EC Katowice-Dąbrówka; jeden patent, kilkanaście wniosków racjonalizatorskich; od 1985 na rencie. Działacz związkowy: w ZEOPd przewodniczący Rady Zakładowej (8 lat – funkcja pełniona społecz-nie); członek Zarządu Głównego, a takŜe Pre-zydium ZG ZZ Energetyków w Warszawie; członek Zarządu Miejskiego Tow. Krzewienia Kultury Fizycznej w Katowicach. Odznaczenia: Srebrny i Złoty KrzyŜ Zasługi, KrzyŜ Kawaler-ski OOP, Medal XXX-lecia PRL, Złota i Srebrna Odznaka ZasłuŜonemu w rozwoju woj. katowickiego; Złote Odznaki: ZasłuŜony dla Energetyki oraz Związku Zaw. Energetyków, Srebrna – Racjonalizatora Produkcji.

KOPEĆ Jerzy (1935-2008), mgr inŜ., ur. w Chorzowie. Matura 1953 – Technikum ZCh „Oświęcim” w Dworach k/Oświęcimia – tech-nik mechanik. Po maturze rok pracuje jako mł. konstruktor w Zakładach Azotowych w Cho-rzowie. Studia 1954÷60, energetyka cieplna. Po studiach w latach 1960÷62 pracuje jako inŜ. pomiarowiec w Z.B.P. „Energopomiar” w Gli-wicach. Od 1962 w Rafinerii Nafty „Czechowi-ce” w Czechowicach-Dziedzicach jako kierow-nik Oddziału Energetycznego, a od 1971 jako gł. energetyk. Od sierpnia 2000 na emeryturze. Posiadał odznaczenia państwowe i resortowe. Mieszkał w Czechowicach-Dziedzicach

KOPYDŁOWSKA (MITEK) Aniela , mgr inŜ., ur. 1936 w Rudkach k/Lwowa; matura 1954 − LO w Bytomiu. Studia 1954÷60, gospo-darka cieplna. Od 1960 do 1961 pracowała w Zjednoczeniu Geologicznym w Katowicach. W latach 1961÷94 w Centralnym Biurze Kon-strukcji Kotłowych w Tarnowskich Górach, kier. pracowni Kotłów Olejowych. Publikacje (w Gospodarce Paliwami i Energią), patenty, projekty racjonalizatorskie w zakresie kotłów rusztowych i olejowych. Mieszka w Tarnow-skich Górach.

KORCZAK Andrzej , dr hab. inŜ., prof. nadzw. w PŚ; ur. w 1941 w Wygodzie (Dolina, woj. stanisławowskie, obecnie Ukraina). Po wojnie znalazł się na Śląsku (Gliwice, Zgorzelec, na koniec w Bytomiu); w 1958

matura w I LO im. śeromskiego; przed maturą finalista Olimpiady Astronomicznej. Studia 1958÷64, zakończone projektem pompy zasilającej dla kotła. Po dyplomie praca w Katedrze Pomp i Silnków Wodnych. W 1973 doktorat (promotor prof. M. Zarzycki), w 2005 roku kolokwium habilitacyjne. Wyjątkową jego absolwentką okazała się Dagmara Tejszerska, niedawno zmarła profesor na Wydziale MT.W czasie czterdziestukilku lat pracy zawodowej jako autor lub współautor opublikował około 120 artykułów i referatów, 20 patentów, trzy skrypty uczelniane. W ramach prac na Uczelni, jako rzeczoznawca NOT, a takŜe w swojej wła-snej firmie DIAPOM, wykonał ponad 100 pro-jektów, dokumentacji, ekspertyz i analiz. Brał udział w opracowaniu dokumentacji pompy OWH-250 do głównego odwadniania kopalń, która jest największą tego typu maszyną produ-kowaną przez POWEN w Zabrzu. Zespół pod kierownictwem prof. M. Zarzyckiego otrzymał za tę pracę nagrody Ministrów: Górnictwa i Energetyki oraz Nauki i Szkolnictwa WyŜsze-go. W ramach swojej firmy na początku lat 90-tych wykonał kilkanaście kapitalnych remon-tów pomp głównego odwadniania kopalń oraz dokumentację pompy nowej konstrukcji DET-300. Opracował konstrukcje wirników (własny patent) do importowanych pomp recyrkulacyj-nych Zakładów Odsiarczania Spalin. W ostat-nich latach opracował dla GZUT Gliwice kon-strukcje czternastu odśrodkowych pionowych pomp okrętowych, które są ich nowym typosze-regiem, zastępującym dotychczas produkowa-ny. Od lat 70. wykonał kilkanaście analiz przy-czyn awarii pomp. Ostatnia dotyczyła awarii głębinowych zespołów pompowych typu UPZ, produkcji KSB, zastosowanych do odwadniania zlikwidowanej KWK Kleofas. Współpracuje z prof. Włodzimierzem A. Marcinkowskim z Sum na Ukrainie. W latach 2008÷12 kierownik Za-kładu Maszyn i Urządzeń Hydraulicznych w IMiUE naszego Wydziału (IŚiE). Pasje sportowe to narciarstwo i tenis ziemny. Od 1975 roku pre-zes w Sekcji Tenisa Ziemnego Pracowników PŚ, organizacja Mistrzostw Pracowników Uczelni, oraz wyjazdów jej reprezentacji na Tenisowe Mistrzostwa Nauczycieli Akademickich. Od ro-ku 1970 był przez dwadzieścia lat aktywnym in-struktorem PZN, działał w Gliwickim Klubie Narciarskim PTTK, którego był teŜ prezesem. Syn Marcina ukończył nasz Wydział. Odzna-

45

czony Złotym KrzyŜem Zasługi i Odznaką Za-słuŜonego dla PŚ. Mieszka w Gliwicach.

KORCZY ŃSKI Jerzy, mgr inŜ., ur. 1940 w Wilkowicach, pow. Bielsko; matura 1957 − LO w Wodzisławiu Śl. Studia 1957÷63, I rok na Wydz. Górniczym, dalej Wydział ME, energe-tyka jądrowa. Po studiach, jako stypendysta, praca w Raciborskiej Fabryce Kotłów, począt-kowo jako st. konstruktor w Biurze Projekto-wym Kotłów Energetycznych. Po staŜu praca w Biurze Technologicznym: technolog, specjali-sta, kierownik pionu ds. urządzeń dla energety-ki jądrowej – stabilizatory ciśnienia i wytworni-ce pary dla bloków WWER-440 i WWER-1000 elektrowni jądrowej, na licencji byłego ZSRR. Po wdroŜeniu produkcji w 1975 r. – nagroda Komitetu Nauki i Techniki PAN. Ścisłe kontak-ty z Centralą firmy Atomenergo-export w Mo-skwie – wyjazdy do Moskwy, WoroneŜa i byłej NRD. W 1985 − oddelegowanie przez ELEK-TRIM na okres 30 miesięcy do Bokaro (Indie) − nadzór montaŜowy kotłów w dwóch blokach tamtejszej elektrowni. Srebrny KrzyŜ Zasługi, ZasłuŜony dla Ziemi Raciborskiej i Wojewódz-twa Katowickiego, Srebrna Odznaka SIMP, Za-słuŜony dla RAFAKO. Po uzyskaniu wymaga-nych uprawnień w zawodzie w latach 1965÷84 dodatkowa praca w charakterze nauczyciela przedmiotów zawodowych w Szkole Przyza-kładowej RAFAKO. W 1998, korzystając z ustawy, przechodzi na emeryturę. Mieszka w Raciborzu.

KORLACKI Zbigniew , mgr inŜ., ur. 1937 w Sosnowcu; matura 1954 Technikum Energetycz-ne im. W. Dyląga w Sosnowcu. Studia 1954÷62, gospodarka cieplna w gazownictwie i hutnic-twie. Od 15.02.1961 do 31.07.1962, energetyk Wydziału Walcowni Blachy Grubej w Hucie Ba-tory. W latach 1962÷92 pracuje w Państwowym Inspektoracie Gospodarki Energetycznej, kolej-no jako: inspektor, gł. specjalista ds. gazowych, kierownik działu inspekcji. Od 1975 rzeczo-znawca w zakresie gospodarki paliwami i pie-ców grzewczych w stowarzyszeniu SIMP; od 1998 do chwili obecnej w Stowarzyszeniu Pol-skich Energetyków. Mieszka w Będzinie.

KORUTOWSKI Bogusław , mgr inŜ., ur. 1936 Nowy Sącz; matura 1953 – ŚTZN w Katowi-cach. Studia 1953÷58, maszyny i urządzenia

energetyczne (silniki spalinowe). W okresie studiów odznaczony Srebrnym KrzyŜem Zasłu-gi (z wniosku prywatnego) za uratowanie dwóch osób tonących w morzu. Po studiach kierownik zajezdni autobusowej WPK w Ty-chach (do VIII’60), a następnie (1960÷64) kie-rownik Wydziału Mechanicznego oraz gł. tech-nolog w Wojskowych Zakładach Mechanicz-nych w Siemianowicach Śl. (na etacie podpuł-kownika). Jednocześnie, od 1962 do 1970, na-uczyciel termodynamiki, maszyn i urządzeń energetycznych oraz aparatury kontrolno-pomiarowej w klasach maturalnych oraz w stu-dium pomaturalnym ŚTZN. Od XI’1964 w OBR Gospodarki Paliwowo-Energetycznej w Ka-towicach, kier. Zakładu Badań i Ekspertyz, ad-iunkt. Autor 25 publikacji w prasie technicznej oraz referatów na konferencje krajowe i mię-dzynarodowe. Dwa artykuły otrzymały I oraz dwa II nagrodę za najlepsze w Gospodarce Pa-liwami i Energią. Dwukrotnie otrzymał teŜ na-grodę Ministra Górnictwa i Energetyki – za wy-tyczne doboru rekuperatorów do pieców grzew-czych w hutnictwie oraz za budowę i badania pierwszego w kraju kotła parowego z paleni-skiem fluidalnym (o wydajności 5 ton pary/h, wybudowanego w KWK Siemianowice); za to teŜ odznaczony KrzyŜem Kawalerskim OOP. Kocioł został w 1978 zaliczony do 10 najwięk-szych osiągnięć nauki polskiej. Od 1983 w KWK Wesoła jako nadsztygar nadzoru inwe-stycji. Ze strony maszynowej nadzoruje rozbu-dowę kopalni do wydobycia 21000 ton na dobę. Rozbudowa obejmowała wyposaŜenie gł. szybu dwoma skipami po 30 t i maszyną wyciągową z silnikami 2×3600 kW, przebudowę szybu wen-tylacyjnego, budowę zakładu przeróbki mecha-nicznej węgla, budowę kotłowni na gaz z odme-tanowania kopalni i inne obiekty. Otrzymał od-znaczenie ZasłuŜony dla Górnictwa RP, jest po-rucznikiem rezerwy WP; emeryt. Mieszka w Katowicach.

KOSIAK Wojciech , mgr inŜ., ur. 1940 w Tar-nopolu; matura − LO w Nowej Soli. Sudia 1958÷64, energetyka cieplna. W czasie studiów prezes Akademickiego Klubu Podwodnego ZSP „Kalmar”. Praca: po studiach − ZPB „Energo-pomiar”. Od r. 1969 w Elektrowni „Blachow-nia” – kierownik bloku. Od 1971 – w Elektrow-ni „Rybnik” kolejno na stanowiskach: kier. blo-ku, dyŜurny inŜynier ruchu, kierownik Oddzia-

46

łów Pomiarowych i kier. Wydziału Ruchu. W latach 1985÷87 na budowie Elektrowni „Yóni-kóy” w Turcji. Następnie w Elektrowni „Ryb-nik” w Wydziale Kontroli Eksploatacji. Od ro-ku 1988 w Przedsiębiorstwie Produkcyjno – Handlowym „UTEX”, a od 2005 na emerytu-rze. Współautor patentu – „chłodzenie korpu-sów turbin wysokopręŜnych”. Zainteresowania – muzyka klasyczna, turystyka: nurkowanie, ka-jaki, narciarstwo zjazdowe i biegowe. Mieszka w Gliwicach.

KOSMAN Gerard (1943-2011) → prof.

KOSSAK (BODYNEK) Helga, mgr inŜ., ur. 1941 w Ujeździe Śl., matura 1959 – LO w Kę-dzierzynie. Studia 1959÷64, inŜynieria i apara-tura chemiczna. Zaraz po studiach praca jako konstruktor w Zakładach Urządzeń Chemicz-nych w Nysie. Od r. 1967 praca projektowa w Biurze Projektów i Realizacji Inwestycji PRO-SYNCHEM w Gliwicach. Od 1994 r. na emery-turze. MąŜ Bolesław, takŜe absolwent wydziału ME. Mieszka w Gliwicach.

KOSSAK Bolesław, mgr inŜ., ur. 1940 Droh-obycz (obecnie Ukraina); matura 1957 – IV LO w Bytomiu. Studia 1957÷64, specjalizacja: in-Ŝynieria i aparatura chemiczna. Pierwsza praca w Zakładach Urządzeń Przemysłowych w Ny-sie, w dziale Postępu Technicznego, później w dziale Konstrukcyjnym − konstruktor. Od 1967 w Biurze Projektów i Realizacji Inwestycji PROSYNCHEM w Gliwicach na stanowisku projektanta, później starszego projektanta. Od 2005 r. na emeryturze. śona Helga − patrz wy-Ŝej. Córka Anna − dr inŜ. arch., absolwentka Wydziału Architektury PŚ, tam teŜ obecnie pra-cuje. Syn Marek − mgr inŜ. automatyk. absol-went Wydziału Automatyki itd. naszej Poli-techniki. Mieszka w Gliwicach.

KOSTOWSKI Edward → biogramy prof.

KOSTYRKO Jerzy, mgr inŜ.; ur. 1938 we Lwowie; matura 1956 − II LO w Gliwicach. Studia 1956÷63 (dyplom), maszyny i urządzenia energetyczne. W 1962 r. rozpoczyna pracę w Zabrzańskiej Fabryce Maszyn Górniczych PO-WEN w Zabrzu, w której miał stypendium fun-dowane. Tam kończy kurs rzeczników patento-wych, po zdaniu egzaminu państwowego i za-

przysięŜeniu zostaje wpisany na listę rzeczni-ków. W 1973 przechodzi do pracy w Zjednocze-niu Przemysłu Maszyn Górniczych POLMAG na stanowisko gł. specjalisty ds. rozwoju techniki. W latach 1976 ÷79 zastępca dyrektora KOMA-Gu w Gliwicach. W roku 1979 składa rezygnację i podejmuje pracę w dołowym dozorze maszy-nowym w KWK GOTWALD (KLEOFAS). Od 1987 do 1990 w Gwarectwie Automatyzacji Górnictwa EMAG w Katowicach − gł. specjali-sta ds. inwestycji i utrzymania ruchu. Do tego roku jego praca zawodowa ma charakter „inŜy-nierski”. W tym okresie „popełnił” ok. 50 pro-jektów wynalazczych, w tym 22 zostały opaten-towane m. in. w Wielkiej Brytanii, USA, RFN, ZSRR, Szwajcarii, Francji. W r. 1967 zdobył ty-tuł Młodego Mistrza Techniki. Uzyskał liczne inne nagrody i wyróŜnienia w konkursach tech-nicznych. W 1990 wygrywa konkurs na stanowi-sko dyrektora, a po przekształceniu w spółkę Skarbu Państwa, prezesa zarządu Fabryki Sprzę-tu i Narzędzi Górniczych FASING w Katowi-cach i od tego czasu zaczyna karierę menadŜer-ską. Od 1994 pełni kolejno funkcje: prezesa za-rządu PRG ROW i PRGiB ROW w Jastrzębiu Zdroju oraz po przejściu na emeryturę dyrektora generalnego Górnośląskiej Agencji Restruktury-zacji Przedsiębiorstw i prezesa zarządu FERRO-TECH/KONSOLID w Katowicach. Na przeło-mie lat 1993/94 startuje w konkursie na człon-ków rad nadzorczych Narodowych Funduszy Inwestycyjnych i zostaje zakwalifikowany do grona 33 kandydatów na przewodniczących RN. W latach 1994÷97 był członkiem RN XI NFI. W roku 2003 kończy definitywnie działalność za-wodową i pozostaje wyłącznie spełnionym eme-rytem. śona Danuta jest równieŜ absolwentką Wydziału ME. Mieszka w Katowicach.

KOTOWICZ (RAJCA) Aleksandra , mgr inŜ., ur. 1953 − Busko-Zdrój; matura 1972 – LO Bu-sko-Zdrój. Studia 1972÷77, gospodarka cieplna. Praca zawodowa – w latach 1978÷89 konstruktor w biurach projektów: OBR KUM BUMAR Ła-będy; Biuro Projektów Przemysłu Chemicznego PROERG Gliwice; 1989÷2003 − nauczyciel przedmiotów zawodowych w Zespole Szkół Technicznych w Gliwicach; od 2003 − pełno-mocnik ds. Systemu Zarządzania Jakością, a na-stępnie specjalista ds. energetycznych w ZBM I TBS w Gliwicach. Od 2012 na emeryturze. Aktu-alnie studentka UTW w Gliwicach rozwijająca

47

swoje zainteresowania w dziedzinie języków ob-cych, muzyki klasycznej, teatru i wędrówek po górach, szczególnie po szlakach Beskidu śywiec-kiego. Prywatnie Ŝona Janusza Kotowicza.

KOTOWICZ Janusz , prof. dr hab. inŜ., ur. 1952 Krapkowice; matura 1972 – Technikum Elektryczne w Opolu. Studia 1972÷1977, ener-getyka cieplna. Po studiach rozpoczął pracę w IMiUE. Doktoratr 1986 (promotor prof. T. Chmielniak), dr hab. 2003, tytuł prof. 2011. W działalności dydaktycznej prowadził m.in. wy-kłady: Czyste technologie energetyczne, Eko-nomiczne zagadnienia energetyki, Hierarchicz-ne układy produkcji skojarzonej, Elektrownie i elektrociepłownie, Ogniwa paliwowe oraz zaję-cia związane z automatyzacją i sterowaniem urządzeń cieplnych. Promotor 67 prac dyplo-mowych, w tym dwóch wyróŜnionych w ogól-nopolskich konkursach. Kier. Zakładu Miernic-twa i Automatyki w IMiUE od r. 2004. Dopro-wadził do modernizacji i budowy nowych sta-nowisk laboratoryjnych w Hali Maszyn Ciepl-nych. Główna tematyka pracy naukowej: mode-lowanie i optymalizacja termodynamiczna i ekonomiczna elektrowni i elektrociepłowni (węglowych, gazowych, gazowo-parowych – takŜe z instalacjami CCS), badanie przepływów wieloskładnikowych w wybranych maszynach przepływowych, miernictwo cieplne. Dziekan Wydziału IŚiE drugą kadencję (2008÷12 i 2012÷16). Podczas pierwszej kadencji: kier. projektu wykonywanego w ramach Regional-nego Programu Operacyjnego Województwa Śląskiego pt. „Modernizacja obiektu dydak-tycznego Wydziału IŚiE PŚ” (dawny gmach Wydziału ME przy ul. Konarskiego 22). W okresie sprawowania funkcji Dziekana Wydział IŚiE uzyskał I-szą (A) kategorię przyznawaną przez MNiSzW, wyróŜnienie Państwowej Ko-misji Akredytacyjnej dla kierunku InŜynieria Środowiska, wygrał cztery konkursy na kierun-ki zamawiane. W lipcu 2012 roku z rąk Premie-ra Rządu RP i Ministra NiSzW odbiera dyplom dla „najlepszego w Polsce Wydziału kształcą-cego na kierunku InŜynieria Środowiska”. Kon-sekwencją jest otrzymanie przez Wydział spe-cjalnej dotacji. Członek Komitetu Termodyna-miki i Spalania PAN, Komisji Energetyki PAN O/Katowice, Polskiego Naukowo-Technicznego Towarzystwa Eksploatacyjnego. Członek rad programowych i naukowych 5 czasopism, w

tym Architecture, Civil Engineering, Environ-ment (ACEE) i Rynku Energii. Przewodniczący lub wiceprzewodniczący konferencji Energety-ka Gazowa, Rynek Gazu, Rynek Ciepła, Napę-dy-Sterowanie-Automatyka Przemysłowa w Elektroenergetyce. W 2013 powołany na człon-ka Regionalnej (Śląskiej) Rady ds. Energii. W trackie realizacji prac n-b współpracował m.in. z: PKE – aktualnie Turon-Wytwarzanie (elek-trowniami: Jaworzno II i III, Łaziska); elek-trowniami: Bełchatów, Rybnik i Opole; EC: Zabrze, Nowa Sarzyna i Gorzów Wielkopolski; Polskim Górnictwem Naftowym i Gazownic-twem, Górnośląską Spółką Gazownictwa, Agencją Poszanowania Energii i Usług Energe-tyczno-Górniczych, Energoprojektem Gliwice i Katowice, Rafako, Foster Wheeler, Fawent. Współautor opracowania typoszeregu wentyla-torów promieniowych typu WPX i WPXD wy-twarzanych przez FAWENT, usprawnień pomp wody chłodzącej w elektrowniach PKE, moder-nizacji wirnika wentylatora młynowego WPM95/2. Autor i współautor: 10 ksiąŜek i monografii, 120 artykułów opublikowanych w czasopismach krajowych i zagranicznych, w tym 34 wyróŜnionych w Journal Citation Ra-ports, 48 referatów publikowanych za granicą i 65 w kraju, 2 patentów. Promotor 3 zakończo-nych przewodów doktorskich. Przebywał na krótkoterminowych staŜach w VEW – Vere-inigte Elektrizitätswerke Westfalen (Dort-mund), Energy Research Center – Technical University Ostrava. Otrzymał: 15 nagród JM Rektora PŚ, Zielony Czek – nagrodę WFOŚiGW, medal „ZasłuŜonemu dla PŚ”, Brązowy KrzyŜ Zasługi, Medal za Długoletnią SłuŜbę oraz Medal Komisji Edukacji Narodo-wej. Mieszka w Pyskowicach.

KOWALIK Jerzy* , mgr inŜ., ur. 1937 Za-wiercie; matura 1953 – LO w Zawierciu. Studia 1953÷58, aparatura i inŜynieria chemiczna. Po studiach w Zakładach Azotowych Kędzierzyn – Biuro Projektowo-Konstrukcyjne, st. projektant i gł. projektant, m.in. trzech instalacji formaliny dla Jugosławii. W latach 1979÷81 nadzór autor-ski nad budową i rozruchem instalacji w No-wym Sadzie. Od 1985 do zakończenia pracy zawodowej w roku 2000 generalny projektant modernizacji i rozbudowy ZA Kędzierzyn. Współautor trzech patentów. Srebrny KrzyŜ Za-

48

sługi, medal „ZasłuŜony dla Kędzierzyna-Koźla”, gdzie mieszka.

KOWALIK Zbigniew* , inŜ., ur. 1948 Wojko-wice; matura 1966 – LO w Wojkowicach. Stu-dia 1967÷72, energetyka gazowa. Po studiach Górnośląski Okręgowy Zakład Gazowniczy Zabrze – kier. Gazowni Sosnowiec. Od 1984 w KWK Saturn w Czeladzi – inspektor nadzoru; od 1993 FBI MEGABUD w Sosnowcu, dyr. ds. technicznych. Obecnie gł. specjalista ds. tech-niczno-handlowych w firmie INTERCHEM w Katowicach. Srebrny KrzyŜ Zasługi. Mieszka w Sosnowcu.

KOWALSKI Wojciech , mgr inŜ., ur. 1938 w Warszawie. PrzeŜył tam wybuch wojny (nie pamięta) i powstanie warszawskie (pamięta). Tam teŜ rozpoczął szkoły, które kontynuował w Sosnowcu – matura 1955 w LO im. St. Staszica i Gliwicach (studia). Ta najlepsza na świecie Uczelnia (Wydział Mechaniczno-Energetyczny PŚ; 1955÷61, dyplom – kotły), gdzie dzięki znakomitym profesorom i wspaniałym kolegom dostał prawdziwą szkołę, pozwoliła patrzeć lekko z góry na problemy z którymi przyszło mu się zmierzyć w karierze zawodowej. Trudne lata 60-te, w których rozpoczął karierę w ener-getyce (budowa kotłów w Sosnowcu, budowy socjalizmu – elektrownie w Łagiszy, Sierszy, Stalowej Woli, Orłowskoj Obłasti itd.) nauczyły go pływania na falach, a czasami pod prąd. Od 1970 roku dyrektoruje (FAKOP: 1970÷76; Urząd Dozoru Technicznego w Warszawie: 1977÷79; Polservice: 1979÷94); prezesuje (znowu FAKOP, najpierw Ahlstrom, potem od 1994 do 1997 – Foster Wheeler; Elektron Con-sulting w Sosnowcu 1998÷2001; od 2001 do 2005 Chemar w Kielcach); wykłada praktykę zarządzania (Uniwersytet Śląski, WSB w No-wym Sączu, Akademia Świętokrzyska – potem Uniwersytet im. Jana Kochanowskiego w Kiel-cach). Od przejścia na emeryturę w r. 2005 jest związany z Energoprojektem Katowice, dla któ-rego pracował w Rosji (Iwanowskaja Obłast’ − nadzór budowy elektrociepłowni) oraz dwu-krotnie w Nigerii (budowa elektrowni gazo-wych). Za swoją aktywność otrzymał liczne od-znaczenia i wyróŜnienia, koledzy z Wydziału przyznali mu Medal im. Ochęduszki, a energe-tycy szablę i tytuł Rycerza Energetyki. Aktyw-ny sportowiec (jachtowy sternik morski, narty,

windsurfing). Aktualnie mieszka pod Kielcami. (tekst autorski)

KOWINA Jerzy, mgr inŜ., ur. 1941 w Smar-dzowicach (woj. małopolskie); matura 1959 − Technikum Energetyczne w Sosnowcu. Studia 1959÷64, − gospodarka cieplna w siłowniach. Po studiach od 1964 do emerytury w 2007 roku praca w Centrali Zbytu Węgla w Katowicach. Praca związana z inwestycjami i nadzorowa-niem eksploatacji bardzo duŜych składowisk węgla, na stanowiskach od starszego inŜyniera do dyrektora biura inwestycji i składowisk. Od-znaczony Srebrnym i Złotym KrzyŜem Zasługi oraz Srebrną i Złotą Odznaką ZasłuŜony dla Górnictwa RP. Mieszka w Katowicach.

KOZAK Marian, mgr inŜ., ur. w 1938 r. w Ja-strzębiu-Zdroju, matura 1956 w I LO Męskim w Rybniku. Studia 1956÷62, energetyka jądro-wa. Po studiach w latach 1962÷64 − Energo-pomiar Gliwice, gdzie mierzył turbiny i inne maszyny, następnie w latach 1964÷71 KWK Moszczenica w Jastrzębiu-Zdroju, jako inspek-tor nadzoru najpierw budował elektrociepłow-nię z kotłami polskiej konstrukcji z paleniskiem cyklonowym, potem prowadził na tejŜe EC od-dział pomiarów i automatyki, po czym wrócił do inwestycji, by rozbudowywać kopalnię. W latach 1971 ÷1977 zajmował się działalnością polityczną w aparacie partyjnym. W r. 1977 wrócił do pracy w górnictwie i przez prawie 10 lat kierował Rybnickimi Zakładami Napraw-czymi PW, gdzie wdraŜał nowe technologie i rozwiązania organizacyjne. Za linię do harto-wania indukcyjnego rur do podsadzki pneuma-tycznej otrzymał - w zespole - nagrodę Ministra Górnictwa. W latach 1987÷89 kierował Ryb-nicką Fabryką Maszyn Ryfama, gdzie wdraŜał do produkcji pierwszy polski strug węglowy do urabiania węgla twardego. W r. 1989 wrócił do pracy w inwestycjach na kopalni Chwałowice, gdzie opracował program uczynienia z kopalni zakładu bardziej ekologicznego, który częścio-wo zrealizowano; główne osiągnięcie, to przy-wrócenie tubozespołu do pracy w kopalnianej EC. W r. 1994 całkowicie zmienił charakter pracy i objął kierownictwo oddziału Górnoślą-skiego Banku Gospodarczego S.A w Raciborzu, który rozwijał do przejścia na emeryturę w styczniu 2004. W trakcie pracy zawodowej ukończył studia podyplomowe: w r. 1982 −

49

eksploatacji złóŜ na AGH w Krakowie, a w r. 1998 − bankowość w Akademii Ekonomicznej w Katowicach. Został odznaczony m.in. Krzy-Ŝem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, posiada kilka odznaczeń resortowych i innych. Mieszka w Jastrzębiu Zdroju.

KOZI ŃSKI Andrzej , mgr inŜ., ur. 1941 w Ło-dzi. Matura 1959 w LO w Cieszynie. Studia od 1960, kontynuowane w trybie dla pracujących, ukończone w roku 1973 podczas pracy w Biu-rze „PROERG” w Gliwicach. Od r. 19xx gł. mechanik w Zakładzie Doświadczalnym Instytu-tu Spawalnictwa, a następnie praca w Zakładzie Ceramiki Budowlanej Sierakowice. W Spół-dzielni Mieszkaniowej w Knurowie. kier. Zakła-du Budowlano-Remontowego potem znowu pro-jektant w Biurze Proj. „METALCHEM” w Gli-wicach. Po likwidacji biura pracował w róŜnych spółkach aŜ do roku 2006 kiedy przeszedł na emeryturę. Mieszka w Gliwicach.

KOZIOŁ Joachim , prof. dr hab. inŜ., ur. 1943 Zabrze; matura 1962 – Technikum Mechanicz-ne w Zabrzu. Studia 1962÷68, energetyka cieplna. Doktorat 1974 (promotor prof. J. Szar-gut), dr hab. 1988, prof. PŚ od 1993, tytuł prof. 2003; w latach 2000÷2 z-ca dyrektora ITC ds. studenckich, pełnomocnik Rektora ds. Labora-torium Nowoczesnych Technologii Przemysło-wych w Centrum Kształcenia InŜynierów oraz kier. CKI w Rybniku w latach 2003÷8; opiekun specjalności studiów „energetyka komunalna” oraz kierunku dyplomowania „inŜynieria ener-getyczna i chłodnictwo”, a takŜe Studenckiego Koła Naukowego Techniki Cieplnej im. prof. St. Ochęduszki. Równocześnie z pracą na PŚ zatrudniony w niepełnym wymiarze: w Hucie Kościuszko (1977÷94, konsultant), w Instytucie Podst. Problemów Techniki w Warszawie (1978÷80, adiunkt – ½ etatu), w OBR Gospo-darki Energetycznej w Katowicach (1981÷83, specjalista – ½ etatu), w Gliwickim Przedsię-biorstwie Projektowania i WyposaŜania Obiek-tów (1984÷87, specjalista – ¼ etatu), w Przed-sięb. Innowacyjno-WdroŜeniowym ENPOL w Gliwicach (1990÷ 2002, konsultant – ½ etatu), w OBR Urządzeń Chłodniczych i Gastrono-micznych „Gastromasz” w Bydgoszczy (1994÷98, gł. specjalista ds. energetyki i chłod-nictwa – ½ etatu). Autor lub współautor: 2 ksią-Ŝek, 2 skryptów, 110 artykułów w czasopi-

smach, 100 referatów opublikowanych w mate-riałach konferencyjnych, 18 patentów i wzorów uŜytkowych, promotor 8 ukończonych prac doktorskich oraz 150 magisterskich i inŜynier-skich prac dyplomowych. Członek Komitetu Problemów Energetycznych PAN, z-ca prze-wodniczącego Komisji Energetyki Oddz. PAN w Katowicach, przewodniczący Rady Nauko-wej OBR-GE w Katowicach (do 2005), członek Rady Konsultacyjnej Związku Powiatów Pol-skich, z-ca przewodniczącego „Stowarzyszenia Tragedia Śląska 1945”. Złoty KrzyŜ Zasługi, Medal KEN, Medal im. Ochęduszki. Syn Michał – absolwent Wydz. ME. Mieszka w Zabrzu.

KOZIOŁ Michał , dr inŜ., pracownik Katedry MiUZO na Wydz. IŚiE.

KOZŁOWSKI Witold (1937 ÷1991), dr inŜ., ur. Zakopane; matura 1953 (w wieku 16 lat!) – LO im. Mickiewicza w Katowicach. Studia 1953÷58, energetyka cieplna. Po dyplomie od 1959 w Śląskim Biurze Dozoru Technicznego, inspektor; w latach 1960÷63 Zjednoczenie Hut-nictwa śelaza i Stali, st. inŜ. ds. odpylania i wentylacji. Od 1963 do 1990 Biuro Projektów Metali NieŜelaznych Bipromet w Katowicach, w pracowni odpylania i ochrony środowiska – gł. projektant. Przedmiotem zainteresowania były: urządzenia odpylające, projektowanie stref ochronnych dla zakładów, określanie za-nieczyszczeń powietrza, ochrona przed hała-sem. „Wykorzystywał juŜ wtedy technikę kom-puterową; ... Jego wybitne zdolności i pracowi-tość doprowadziły do szybkiego rozwoju tej dziedziny” ... „Był nadzwyczaj pracowitym i zdolnym człowiekiem, cechowała Go uczciwość i szlachetność” (z opinii jego przełoŜonego). JuŜ podczas studiów intensywnie uczył się ję-zyków angielskiego i francuskiego, które opa-nował perfekcyjnie, co pozwalało mu wdraŜać najnowsze, znane z literatury rozwiązania; był tłumaczem przysięgłym z tych języków. W 1972 przebywał na stypendium naukowym w USA w zakresie ochrony środowiska; w 1974 uzyskał w AGH w Krakowie stopień doktora nauk technicznych. Autor wielu artykułów opu-blikowanych w specjalistycznych czasopi-smach, w ramach NOT organizował odczyty i sympozja z zakresu ochrony środowiska. Przy współpracy z nim wykształciło się wielu specja-listów z tej dziedziny. Był znakomitym narcia-

50

rzem i pływakiem oraz zamiłowanym kultury-stą. Odznaczony srebrną odznaką ZasłuŜonemu dla rozwoju woj. katowickiego oraz Medalem 40-lecia PRL.

KRAJEŃSKI Alojzy, mgr inŜ., ur. 1930 w Ochabach, pow. Cieszyn; matura 1953 w Tech-nikum Mechaniczno-Elektrycznym w Bielsku-Białej. Studia (inŜynierskie) od 1953 do 1957, maszyny i urządzenia energetyczne. Studia mgr eksternistyczne od 1961 do 1966 − specjalność: elektrofiltry. Po studiach od 1957 praca w Fa-bryce Elektrofiltrów ELWO Pszczyna − kier. dz. Studiów i Badań; urządzanie i wyposaŜenie laboratorium specjalistycznego do badań zwią-zanych z zagadnieniami odpylania spalin z ko-tłów parowych, pieców cementowych i innych źródeł pylenia. Od roku 1960 równieŜ projek-tant elektrofiltrów; w r. 1964 odpowiedzialny za przyjęcie i wdroŜenie materiałów licencyjnych z firmy Walter - Köln, RFN w zakresie projek-towania elektrofiltrów i odpylaczy mechanicz-nych dla potrzeb energetyki i przemysłu cemen-towego, wapienniczego oraz gipsowego. Od 1966 r. kier. działu Proj.-Konstrukcyjnego Elektrofiltrów (oraz odpylaczy mechanicznych i tka-ninowych). Na tym stanowisku pracował do emerytury w 1990 roku z przerwami słuŜbo-wymi na pełnienie nadzoru projektowego, kon-strukcyjnego i montaŜowego – w Niemczech, Turcji i Chinach. Z racji swoich obowiązków słuŜbowych prowadził współpracę z licznymi instytucjami i firmami zajmującymi się zagad-nieniami odpylania spalin i innych gazów odlo-towych. Autor wielu referatów na konferencje Naukowo – Techniczne krajowe i międzynaro-dowe (m.in. Moskwa, Pekin) oraz kilku artyku-łów do odp. czasopism. Autor i współautor opracowań wynalazczych dotyczących elektro-filtrów i odpylania. Mieszka w Pszczynie.

KRAWET Wiesław , mgr inŜ., ur. 1951 Wro-cław; matura 1969 – V LO Gliwice. Studia 1969÷74, cieplne systemy energetyczne. Praca: do 1989 – Energoprojekt Gliwice (od inŜ. do gen. projektanta); 1989÷2008 – Energotechni-ka-Projekt (Knurów, Gliwice) – gen. projektant, dyrektor; od 2007 – Centrum Projektowe Poli-mex (Gliwice, Warszawa), gen. projektant. Pro-jekty m.in. EC Wrocław, Bydgoszcz liczne inne obiekty (EC Mielec, EC Siekierki). Laureat Me-dalu im.Ochęduszki Mieszka w Pilchowicach.

KRECZKO Andrzej , mgr inŜ., ur. 1938 w Za-czarniu, pow. Tarnów; matura 1955 Technikum Energetyczne w Sosnowcu. Studia 1955÷61 energetyka cieplna – praca magisterska u prof. Ochęduszki. Praca zawodowa związana z go-spodarką cieplną, wykonywana w następują-cych firmach: Energopomiar Gliwice (prak-tycznie we wszystkich elektrowniach w kraju, w tym udział w rozruchu Elektrowni Turów); Stacja Badań Prototypów CBKK oraz w sztan-darowej inwestycji PRL-u – w Hucie Katowice (24 lata). Pisze o sobie tak: Z pracy miałem sa-tysfakcję, szczególnie z wdroŜeń nowych roz-wiązań technicznych – własnych oraz pracow-ników nauki: AGH, kilku Politechnik, ITC Łódź oraz IMś Gliwice. Pozazawodowe Ŝycie rów-nieŜ uwaŜam za spełnione ...; mam dwóch sy-nów: Michał skończył Politechnikę Śląską, Przemek – AGH Kraków; ... mam aprobującą moje wady Ŝonę Luizę (nauczycielka – polonist-ka). Aktualnie jako emeryt bawię wnuki opo-wiadając im ubarwione przygody z mojego Ŝy-cia i nie mam absolutnie czasu na „dolce far niente”. Mieszka w Wojkowicach koło Będzina.

KROMER (JARAWKA) Janina, mgr inŜ., ur. 1938 Przystajń k/Częstochowy; matura 1955 – LO Bytom. Studia 1955÷61, gospodarka ciepl-na w siłowniach. Kariera zawodowa upłynęła w biurach projektów. Po studiach w Prosynchemie w Gliwicach (1961÷65) – st. asystent projektan-ta; następnie 1965÷72 Biprowumet Kraków, Oddział w Bytomiu, st. projektant; w latach 1972÷89 Prodlew Bytom, st. projektant oraz st. realizator dostaw i inspektor nadzoru. W roku akad. 1980/81 odbyła studia podyplomowe w AGH w zakresie „mechanizacji procesów od-lewniczych“. Prowadziła prace projektowe i re-alizacyjne dla wielu firm krajowych i zagranicz-nych, szczególnie związane z urządzeniami ocynkowni i elektrotermii. W roku 1952 ukoń-czyła szkołę muzyczną I stopnia w Bytomiu; podczas studiów w druŜynie siatkówki Polonii Bytom, ponadto uprawiała turystykę górską (od-znaki GOT). Od 1990 roku mieszka w Berlinie.

KRÓL Adam (1946-2013), dr inŜ., ur. w Kiel-cach; matura 1963 – LO im. Hanki Sawickiej w Kielcach. Studia 1963÷69, inŜynieria chemicz-na. Po studiach 5 miesięcy w Biurze Projektów Górniczych, pracownia cieplna. Od września 1969 PŚ, początkowo Katedra Miernictwa i Au-

51

tomatyki Urządzeń Energetycznych, następnie Instytut Maszyn i Urządzeń Energetycznych; dodatkowo przez 4 lata na częściowym etacie jako projektant i st. projektant w Biurze Projek-tów Górniczych. Doktorat 1981 (promotor prof. Cz. Graczyk). W latach 1984÷89 – Wojewódz-kie Biuro Projektów w Zabrzu, na koniec kie-rownik Zespołu Generalnego Projektanta Cie-płownictwa Komunalnego woj. katowickiego; 1989÷91 – Wojewódzkie PEC w Katowicach, gł. specjalista ds. postępu naukowo-technicznego i wdroŜeń; 1990÷91 – st. inspek-tor w Urzędzie Wojewódzkim w Katowicach, 1/3 etatu; 1991÷93 z-ca dyrektora Przedsiębior-stwa Usług Ciepłowniczych w Katowicach; od 03.1993 prezes Zarządu PUH Termex w Kato-wicach. W latach 1991÷2001 członek Rady Ekspertów Fundacji Rozwoju Ciepłownictwa „Unia Ciepłownicza”; dwa zgłoszenia patento-we, kilkanaście publikacji, referaty na konfe-rencjach itp. Miał zamiłowania: narty, Ŝeglar-stwo (jachtowy sternik morski).

KRÓL Henryk , dr inŜ., obecnie prowadzi wy-dawnictwo DEO Recordings; mieszka w Wiśle.

KRÓL Roman , mgr inŜ., m.in. b. dyr. UTEX-u w Rybniku.

KRUCZEK (GRZESIK) Bernadeta, mgr inŜ., ur. 1955 Nędza, woj. śląskie: matura 1974 − LO w Rydułtowach. Studia 1974÷79, maszyny i urządzenia przemysłu chemicznego i spo-Ŝywczego. Po studiach praca w biurze Projektów „Prosynchem” w charakterze projektanta, od 1985 samodzielny projektant. Udział m.in. w projektach inwestycji dla ZA we Włocławku i ZA w Kędzierzynie. W latach 1979÷81 ukończy-ła 4-semestralne Studia Pedagogiczne w zakresie szkolnictwa zawodowego oraz 2-semestralne Studia Podyplomowe „Koordynacja Projekto-wania Inwestycji Przemysłowych”. W 1991 po-dejmuje pracę w ZSZ nr 2 w Gliwicach na sta-nowisku nauczyciela przedmiotów zawodowych; od 1994 nauczyciel mianowany, w latach 1997÷98 przewodnicząca Komisji Przedmiotów Zawodowych. W latach 1995÷96 udział w kursie języka niemieckiego dla nauczycieli, egzamin Zentrale Mittelstufenprüfung (ZMP) w Instytu-cie Goethego; umoŜliwia to prowadzenie lekcji z przedmiotów technicznych w tym języku. Po kursie II stopnia dla nauczycieli w 1999 roku eg-

zamin Kleines Deutsches Sprachdiplom (KDS); podnosząc dalej kwalifikacje otrzymała w 2001 uprawnienia egzaminatora maturalnego z języka niemieckiego. Uczestnik wielu językowych kur-sów metodyczno-dydaktycznych organizowa-nych w kraju i w Niemczech, m.in. we Freibur-gu, w Berlinie, Monachium, Getyndze (stypen-dium Goethe Institut) oraz w Pfarrkir-chen/Passau. W r. 2003 ukończyła trzyletnie stu-dia licencjackie w WSP w Częstochowie (filolo-gia niemiecka), podnosi teŜ kwalifikacje w za-kresie nauczania przedmiotów technicznych. Nauczyciel dyplomowany od roku 2003. Prze-wodnicząca Polskiego Stowarzyszenia Nauczy-cieli Języka Niemieckiego (PSNJN) O/Gliwice (od 2006, nadal). Organizator Ogólnopolskiego Zjazdu PSNJN w Gliwicach (2010), wzięło w nim teŜ udział około 30 uczestników z Niemiec, Austrii i Szwajcarii. Współorganizator Warszta-tów Metodycznych dla nauczycieli języka nie-mieckiego. Wiceprzewodnicząca Wojewódzkiej Komisji Konkursu Przedmiotowego z Języka Niemieckiego (2010÷11); udział w projekcie unijnym „Nowoczesny przemysł − nowoczesny nauczyciel” (2011÷12). W latach 2012÷13 Stu-dia Podyplomowe „Zarządzanie Oświatą”. Za osiągnięcia dydaktyczne i organizacyjne otrzy-mała kilka razy Nagrodę Dyrektora Szkoły. MąŜ Tadeusz – teŜ absolwent Wydziału ME; mieszka w Gliwicach.

KRUCZEK Tadeusz, dr inŜ., ur. 1954 Rze-szów; matura 1974 − Technikum Mechaniczno-Elektryczne w Przemyślu. Studia 1974÷1979, systemy i urządzenia energetyczne. W czasie studiów prezes Studenckiego Koła Naukowego Techniki Cieplnej (1976/78), w tym czasie or-ganizator studenckiej wycieczki naukowej do MEI, Moskwa (1978). Po studiach asystent w ITC, doktorat 1987 (promotor prof. A. Ziębik). Dwukrotnie kier. studiów podyplomowych Au-dyting Energetyczny w Przemyśle. Czterokrot-nie kierownik i organizator studiów specjali-stycznych z zakresu racjonalizacji gospodarki cieplnej (KGHM w Lubinie, ZA Puławy, EC Lublin-Wrotków, EC Rzeszów). Wykładowca kilkunastu kursów i szkoleń organizowanych przez Agencję Poszanowania Energii z zakresu jw. oraz certyfikacji energetycznej w budownic-twie. W latach 1987÷88 praca w charakterze konsultanta w Biprohucie, Gliwice. Udział w realizacji dwóch międzynarodowych projektów

52

Tempus i projektu OPTI-ENERGY. StaŜe i po-byty w wielu ośrodkach: TU Clausthal Niemcy, Politechniki w: Mons, Belgia Lizbonie, Ate-nach, L’Aquila, Włochy; w firmach AF Energi-konsult, Malmö oraz FLIR Systems AB, Stock-holm; Uniwersytet w Meerseburgu, Niemcy. W latach 1997÷98 udział w programie The Master Plan Study for Energy Conservation in the Republic of Poland realizowanym przez ja-pońską firmę konsultingową Energy Conserva-tion Center z Tokio. Ekspert ONZ z zakresu ra-cjonalizacji gospodarki energetycznej i utyliza-cji energii odpadowej (w tym charakterze pobyt w Korei Północnej). W ramach działalności na-ukowej zajmuje się m.in. pomiarami cieplnymi i termograficznymi. Współtwórca unikalnej me-tody i urządzenia do pomiaru dyfuzyjności cieplnej materiałów anizotropowych techniką błysku laserowego (europejskie zgłoszenie pa-tentowe), nagrodzonej I-szą nagrodą w konkur-sie Innosilesia (2012). Od r. 2002 kierownik la-boratorium w ITC; autor lub współautor skryptu i ponad 140 publikacji. Udział w wielu konfe-rencjach naukowych, prezentacja referatów na konferencjach międzynarodowych. Udział w realizacji około 80 prac naukowo-badawczych. Kierownik dwóch grantów badawczych KBN i MNiSzW. Członek Komisji Energetyki Oddzia-łu PAN w Katowicach oraz Rady Wydziału IŚiE. Z tytułu osiągnięć naukowych otrzymał nagrodę zespołową II stopnia Ministra NiSzW (1986), nagrodę I i II stopnia Rektora oraz inne. Odznaczony Srebrnym KrzyŜem Zasługi, Me-dalem KEN, Odznaką „ZasłuŜony dla PŚ”. śo-na Bernadeta; mieszka w Gliwicach.

KRUPA Antoni , mgr inŜ., ur. 1941 w Łazach Dębowieckich koło Jasła. Matura w 1959 r. – LO Jasło. Studia 1959÷64, energetyka cieplna w hutnictwie. Praca zawodowa w instytucjach związanych głównie z przemysłem węglowym, kolejno: biurze projektowym SEPARATOR (1964÷69), biurze konstrukcyjno-badawczym ZKMPW i wyłonionym z niego Centrum KO-MAG (od r. 1975), na stanowiskach m.in.: pro-jektant, konstruktor prowadzący, adiunkt na-ukowo-badawczy, st. specjalista badawczo-technologiczny. Odznaczony jako zasłuŜony ra-cjonalizator produkcji (twórca bądź gł. współ-twórca 21 wynalazków i kilkunastu projektów racjonalizatorskich). Od 1997 roku na emerytu-rze. Mieszka w Gliwicach.

KRUPA Mirosław (1940-2013), mgr inŜ., ur. 1940 w Sosnowcu; matura 1957 – Technikum Energetyczne tamŜe. Studia 1957÷62, maszyny i urządzenia energetyczne. Praca: 1962÷2006 PŚ (Katedra Kotłów i Siłowni Parowych, potem Ka-tedra Kotłów i Maszyn Cieplnych, Instytut Ko-tłów, Siłowni Cieplnych i Jądrowych, Instytut MiUE). Równocześnie w latach 1972÷79 praca na ½ etatu w OBR Kotłów i Urządzeń Energe-tycznych w Tarnowskich Górach − obecnie CBKK (st. konstruktor, specjalista konstruktor), a w okresie 1987÷99 w Fabryce Palenisk Me-chanicznych w Mikołowie (specjalista-konstruktor, kierownik Pracowni Studiów i We-ryfikacji, specjalista ds. rozwoju). Jako emeryt, zatrudniony do r. 2012 na ½ etatu w IMiUE PŚ. Badania i prace w zakresie techniki kotłowej. Autor lub współautor ponad 150 prac naukowo-badawczych i konstrukcyjnych, 45 publikacji, szeregu patentów i wzorów uŜytkowych. Liczne nagrody za prace badawcze i wdroŜeniowe, w tym: II nagroda zespołowa w I Ogólnopolskim Konkursie Odpylania, Nagroda Ministra Prze-mysłu CięŜkiego i Komitetu Nauki i Techniki, nagroda zespołowa II° i I° Ministra Nauki i Szkolnictwa WyŜszego, II nagroda w Krajowym Konkursie Oszczędności Paliw i Energii. Odzna-czony m.in.: Srebrnym KrzyŜem Zasługi oraz odznakami: ZasłuŜonemu w Rozwoju Woje-wództwa Katowickiego, Za zasługi dla PŚ, „Za-słuŜony dla Energetyki”, „ZasłuŜony dla RA-FAKO”; laureat Medalu im. Ochęduszki.

KRZĄKAŁA Edward* , mgr inŜ., ur. 1949 w Bielszowicach (obecnie dzielnica Rudy Śl.); matura 1967 – LO Ruda Śl.-Wirek. Studia 1967÷73, maszyny i urządzenia energetyczne. Po studiach: 1973÷97 w Kombinacie Urządzeń Mechanicznych „BUMAR – Łabędy” (kon-struktor, specjalista ds. eksportu, kier. sekcji, działu generalnych dostaw, działu eksportu, działu handlowego, doradca prezesa); kier. gru-py serwisowej w Libii (1976÷78 CENZIN) i w Indii (1983÷85 CENZIN) oraz jako tłumacz na budowie bazy remontowej w Indii (1988 ME-TALEXPORT). W latach 1991/92 dyrektor ds. handlu zagr. w „DUMAR – RUDEX”; 1993/94 – czł. Rady Nadzorczej „BUDOSAK IHC”; 1996/97 – czł. RN Polskiego Konsorcjum Obronnego; 1997÷2001 dyr. ds. marketingu i sprzedaŜy ALSTOM KONSTAL S.A. w Cho-rzowie. Aktualnie (2003): członek zarządu, wi-

53

ceprezes ds. handlowych Zakładów Mechanicz-nych „BUMAR–Łabędy” S.A., prezes Polskie-go Konsorcjum Obronnego, Sp. z o.o. w War-szawie; Brązowy medal Za Zasługi dla Obron-ności Kraju. Mieszka: w Gliwicach.

KUBIAK Piotr, mgr inŜ., ur. w r. 1958; Za-brze; matura w r. 1977 – I LO Zabrze. Studia 1977÷82, systemy i urządzenia energetyczne. Praca: 07.1982-02.1986 − GOZG Zabrze − z-ca gł. mechanika; od marca 1986 do nadal Zakłady Metalowe "Postęp" SA Zabrze, kolejno: gł. energetyk; szef działu utrzymania ruchu i re-montów, z-ca prezesa ds. technicznych, od lute-go 1997 − wiceprezes zarządu, dyrektor wyko-nawczy. W ramach swoich obowiązków współ-autor przekształcenia własnościowego firmy nie mającego w polskim prawie „ścieŜki legislacyj-nej" oraz wdroŜenia w przedsiębiorstwie zinte-growanego systemu zarządzania klasy MRP-II. Firma zajmuje się wielkoseryjną produkcją dla potrzeb przemysłu motoryzacyjnego i posiada wiele stosownych certyfikatów ISO. Od r. 2004 naleŜy do elitarnego klubu „Gazel Biznesu”, na-leŜy teŜ do grupy 100 najlepiej zinformatyzo-wanych firm w Polsce. Podczas pracy w ZM przeszedł cykl wielu szkoleń i kursów podno-szenia kwalifikacji (m.in. na członków rad nad-zorczych, adytorów, controllingu, warsztaty motoryzacyjne w USA, zarządzania firmą i fi-nansami, wdraŜania norm ISO). Jest współzało-Ŝycielem Stowarzyszenia „Nowa Polska” (wi-ceprezes Zarządu krajowego), członkiem Stow. Polska Grupa UŜytkowników Aplikacji QAD (prezes zarządu), udziela się w Tow. Miłośni-ków Zabrza. WyróŜniony za swą działalność m.in. Brązowym i Srebrnym KrzyŜem Zasługi, Złotą Odznaką „Za zasługi dla woj. Śląskiego”, nagrodą CEE − QAD Community; Polska Izba Motoryzacji przyznała w r. 2012 tytuł Mene-dŜera Roku”. Zainteresowania: nowoczesne systemy zarządzania, rozwój małych i średnich firm, turystyka rowerowa. Mieszka w Zabrzu.

KUBICA Klaus Antoni , mgr inŜ., ur. 1942 w śywcu; matura 1960 − LO w Zabrzu. Studia 1960÷65, gospodarka cieplna w siłowniach; 1971 − WyŜsza Szkoła Ekonomiczna we Wrocławiu, dyplomowany ekonomista; studia podyplomowe 1980 PŚ Wydział ME, maszyny i urządzenia energetyczne. Praca: od 12.1965 do 09.1968 w Elektrowni Blachownia, od staŜysty do kier. blo-

ku; od 10.1968 do 09.1972 − gł. energetyk i peł-nomocnik dyrektora ds. wykorzystania odpadów paleniskowych w Zakładach Energetycznych Okręgu Dolnośląskiego we Wrocławiu; od 10.1972 do końca 1991 „Energoprojekt” w Gli-wicach, od st. projektanta branŜy cieplnej do ge-neralnego projektanta, m.in. elektrowni: Stalowa Wola, Ciepłowni Gliwice, Elektrowni Dolna Odra i Elektrowni Isfahan w Iranie. Członek Rady Pra-cowniczej Biura w Gliwicach i całego Przedsię-biorstwa ENERGOPROJEKT, w kilku kaden-cjach. Od 01.1992 do 12.1993 Biuro Projektowe MEXEM w Gliwicach − gen. projektant. Od 01 1994 do 12.1999 Spółka ENCEKOPROJEKT w Gliwicach − gen. projektant i Prezes Zarządu. Od 01.2000 do 05.2007 Urząd Miasta w Rybniku − gł. specjalista energetyki. Od 03.2009 do 02.2010 doradca Prezydenta Miasta Rybnika ds. energe-tycznych. Od czerwca 2010 emeryt. Odznaczenia i osiągnięcia: Złoty KrzyŜ Zasługi, Odznaka Zasłu-Ŝony dla Energetyki, tytuł Dyrektora Energetyki III°; II Nagroda w krajowym konkursie „Oszczędności paliw i energii". Mieszka w Gli-wicach.

KUBICA–CHOLEWA Danuta, mgr inŜ., ur. 1940 w Szczyrku. Studia 1958÷63. Praca za-wodowa: od 02.01.1964 w FSM Bielsko-Biała, konstruktor przyrządów w pracowni technolo-gicznej; 1965÷72 Bielskie Przedsiębiorstwo In-stalacji Sanitarnych – konstruktor typowych stacji wymienników ciepła, pieców gazowych c.o. typu BPIS, projektant instalacji sanitarnych, kier. zespołu w Biurze Projektów „Śląsk”; 1973÷77 Biuro Projektów Przemysłu Włókien-niczego w Łodzi – odział w Bielsku-Białej, kier. zespołu ds. instalacji, wentylacji, klimaty-zacji oraz gospodarki cieplnej w obiektach przemysłu włókienniczego; 1978÷95 Woje-wódzkie Biuro Projektów Bielsko-Biała ALL-CON − kierownik zespołu projektowego ds. sieci cieplnych i gazowych oraz instalacji w obiektach oczyszczalni ścieków. Uprawnienia budowlane do projektowania i nadzorowania robót w zakresie sieci zewnętrznych i instalacji sanitarnych. W związku z załamaniem się inwe-stycji, ograniczeniem zleceń, w roku 1995 przejście na wcześniejszą emeryturę. Ma jednak duŜo zajęć – opieka nad wnukami. Mieszka w Bielsku−Białej.

54

KUBICZEK Janusz (1939-2006), mgr inŜ., ur. w Sosnowcu, matura 1956 – Technikum Ener-getyczne tamŜe. Studia 1956÷1963, gospodarka cieplna w siłowniach. Studia podyplomowe „Organizacja procesu inwestycyjnego oraz technologia i organizacja robót” na Wydz. Bu-downictwa PŚ. Praca: 1964÷66 w Fabryce Ko-tłów RAFAKO − konstruktor; 1966÷71 w Elek-trowni Łagisza II w budowie − inspektor nadzo-ru, a następnie kier. nadzoru mechanicznego; 1972÷75 Zakład Energetyczny Będzin − kier. Oddziału Nadzoru Mechanicznego w EC. Od r. 1975 praca w Hucie Katowice w budowie jako specjalista nadzoru inwestycyjnego na budowie kompleksu Walcowni Półwyrobów, następnie kompleksu Walcowni DuŜej, oddziału Obróbki Cieplnej Szyn oraz budowy kotła typu OPG. Po zakończeniu inwestycji praca w Biurze Remon-tów Kapitalnych Wielkich Pieców. Od 1999 r. w Spółce Utrzymania Ruchu Zakładu Wielko-piecowego na stanowisku kierownika działu. Od stycznia 2001 − świadczenie przedemery-talne w ramach hutniczego pakietu socjalnego, potem emeryt. Odznaczony m.in. Brązowym KrzyŜem Zasługi, srebrną Odznaką ZasłuŜone-mu w Rozwoju Województwa Katowickiego, Złotą Odznaką ZasłuŜony dla Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych.

KUCHARSKI Tadeusz (1942-1998), mgr inŜ., ur. w Warszawie; matura 1960 − LO w Święto-chłowicach. Studia 1960÷68, podczas studiów w RW ZSP. Po studiach od 1968 do 1973 w Elektrowni Łaziska (od staŜysty poprzez kier. bloku 125 MW do dyŜurnego inŜyniera ruchu bloków 200 MW). Następnie w latach 1973÷98 Zespół Elektrowni Dolna Odra w Nowym Czarnowie (8×200 MW) − DIR. Przez dwie ka-dencje, do roku 1996, przewodniczący Rady Pracowniczej. W latach 1982÷84 pracował w elektrowniach w Syrii, a w r. 1991 w Pakista-nie. Aktywny racjonalizator. W 1994 jako za-słuŜony dla Elektrowni Dolna Odra odznaczony Medalem XX-lecia Elektrowni DO. Za wielo-letnią pracę i wkład w rozwój energetyki od-znaczony Srebrnym KrzyŜem Zasługi oraz Zło-tą Odznaką ZasłuŜony dla Energetyki.

KUCHARSKI Zygmunt, mgr inŜ., ur. 1934 w RzeŜuśni. Matura 1952 w Technikum Mecha-nicznym w Gliwicach. Po maturze praca w Gli-wickich Zakładach Urządzeń Technicznych w

Dziale Technologicznym. Studia 1954÷60, go-spodarka cieplna w siłowniach. Po studiach od 1960 do 1993 w Biurze Projektów Górniczych w Gliwicach na stanowiskach projektanta, kierow-nika zespołu, kierownika pracowni cieplnej i ge-neralnego projektanta. Od 1993 na emeryturze. Mieszka w Gliwicach.

KUCYPERA Stanisław, dr inŜ., ur. 1953 Mie-chów; matura 1972 – LO w KsiąŜu Wielkim. Studia 1972÷77, energetyka jądrowa. Po stu-diach roczna słuŜba wojskowa, a następnie praca w ITC PŚ na stanowisku asystenta w Zespole Energetyki Jądrowej; doktorat 1988 (promotor doc. E. Kostowski). Aktualnie adiunkt w ITC, Wydział IŚiE oraz opiekun działającego w ITC Laboratorium Techniki Jądrowej. Na początku lat dziewięćdziesiątych wydziałowy kierownik Studenckich Praktyk Kierunkowych i Dyplo-mowych. Członek Polskiego Tow. Nukleonicz-nego i SIMP. Autor ok. 40 publikacji w czasopi-smach naukowych i 50 referatów wygłoszonych na konferencjach naukowych krajowych i zagra-nicznych. Kierownik i wykonawca prac nauko-wo – badawczych dla KBN oraz prac wykony-wanych dla przemysłu. StaŜe naukowe: TU Braunschweig, Institute Saperior Technico Li-zbona, NTU Ateny. Odznaczony Srebrnym KrzyŜem Zasługi. Zainteresowania: podróŜe kra-jowe i zagraniczne, sport. Mieszka w Gliwicach.

KUFEL Stanisław Józef, mgr inŜ., ur. 1941 w Warszawie, matura 1958 w 33 LO w Warsza-wie. Studia 1958÷63 – maszyny i urządzenia energetyczne, cieplne maszyny wirnikowe. Pra-ca: ZUT ZGODA w Świętochłowicach – kon-struktor, kierownik sekcji (pracowni, gł. specjali-sta ds. siłowni okrętowych i stacjonarnych), kie-rownik działu, zespołu technicznego w latach 1963÷2001 (emerytura). Opracowanie w pełnym cyklu wdroŜeń spręŜarek łopatkowych, konstru-owanie zespołów i instalacji spręŜarek tłoko-wych typu boxer, w tym w firmie DEMAG – Duisburg, a następnie instalacji próbnych i po-mocniczych silników dieslowskich do 12,5 MW z zespołu, obsługa techniczna projektowania w stoczniach i biurach projektów, projektowanie si-łowni dieslowskich i ich wyposaŜenia. Rzeczo-znawca SIMP w obszarze spręŜarki i siłownie okrętowe. Nagrody za spręŜarki do odmetano-wania kopalń, spręŜarki chłodnicze oraz zespo-łowa nagroda za wdroŜenie silników typu Z40 do awaryjnego zasilania bloków jądrowych

55

WWER 440 i WWER 1000, w tym tytuł wice-mistrza techniki przyznany przez NOT. Odzna-czony Złotą Odznaką ZasłuŜonemu dla woj. ka-towickiego i Srebrnym KrzyŜem Zasługi. Mieszka w Tychach.

KUGLARZ Eugeniusz, mgr inŜ., ur. 1947 Ru-dzica, pow. Bielsko; matura 1965 – LO im. Mi-kołaja Kopernika w Bielsku-Białej. Studia 1965÷72, energetyka cieplna. Po studiach praca w Zespole EC Bielsko-Biała do roku 2002. W trakcie pracy zawodowej pełnił m. in. funkcje: dyŜurnego inŜyniera ruchu, kierownika Wy-działu Ruchu, kierownika Wydziału Remontów, zastępcy dyrektora ds. technicznych i dyrektora naczelnego. Po komercjalizacji Prezes Zarządu ZEC Bielsko-Biała S.A.; od 2001 Zespół Elek-trociepłowni wchodzi w skład Południowego Koncernu Energetycznego, Dyrektor Naczelny ZEC Bielsko-Biała; od r. 2002 dyr. EC Katowi-ce w ramach PKE, obecnie TAURON-Wytwarzanie. Zainteresowania pozazawodowe: sport – koszykówka. ZasłuŜony dla Energetyki, ZasłuŜony dla woj. katowickiego i bielsko-bialskiego, Złoty KrzyŜ Zasługi, laureat Medalu im. Ochęduszki. Mieszka w Bielsku-Białej.

KUJAWIAK Roman, mgr inŜ., ur. 1936 w So-snowcu; matura 1954 − Technikum Energetycz-ne w Sosnowcu. Studia 1954÷60, gospodarka cieplna. Po studiach od 1960 do 1965, kierownik utrzymania ruchu w Elektrowni Huty im. Dzier-Ŝyńskiego w Dąbrowie Górniczej. Od 1965 do 2005 w Urzędzie Dozoru Technicznego. Dyrek-tor Oddziału UDT w Katowicach. Współautor warunków technicznych dozoru technicznego w zakresie kotłów parowych, wodnych i zbiorni-ków ciśnieniowych. Odznaczony Złotym Krzy-Ŝem Zasługi. Mieszka w Sosnowcu.

KULA Józef, mgr inŜ., ur. 1941 Topola; matu-ra 1958 − LO w Pińczowie. Studia 1959÷64, inŜynieria i aparatura chemiczna. Pierwsza pra-ca w Zakładach Urządzeń Chemicznych w Wy-rach (1964÷66); następnie CHEMADEX Kra-ków, Oddział Gliwice (1966÷74); na koniec Biuro Projektów „Prosynchem”/”Fluor” Gliwi-ce − od 1974 do kwietnia 2009. Praca na sta-nowiskach: projektant, st. projektant, gł. inŜy-nier, w latach 1995÷2001 − kier. Pracowni Me-chanicznej, od maja 2009 emeryt. Prowadził m.in. projekty następujących instalacji: Instala-

cja Sody w Janikowie (1970÷74), Kwasu azo-towego w ZA Tarnów (1985÷87), modernizację olefin II oraz instalację odzysku wodoru w PKN ORLEN w Płocku (1995÷2001), „Immobiliza-tion Consolidation dla 3M Poland Wrocław (2004÷06), kwasu teraftalowego w PKN OR-LEN (2006÷09). Mieszka w Gliwicach.

KUNICKA (PAWEŁCZYK) Aleksandra, mgr inŜ., ur. 1937 Katowice; matura 1955 – LO im. Słowackiego w Chorzowie. Studia 1955÷61, aparatura i inŜynieria chemiczna, dyplom w ka-tedrze prof. T. Hoblera. Po studiach pierwsza praca w ZA im. Findera w Chorzowie (stypen-dium fundowane), następnie (od 1964) w ZA Kędzierzyn, jako z-ca kier. ds. BHP. W 1966 przeniosła się do Walcowni Metali Kolorowych w Gliwicach-Łabędach – kier. dz. BHP (do 1969), potem nowe wyzwanie, mianowicie pra-ca jako odbiorca w Przedstawicielstwie Woj-skowym przy Hucie Batory. Poszukując no-wych doświadczeń wymyśliła pracę na własny rachunek – załoŜyła w 1975 roku od podstaw ogrodnictwo i pracuje w nim do dzisiaj. W la-tach 80. odznaczona medalem za Zasługi w rozwoju województwa katowickiego (na wnio-sek Związku Ogrodniczego). Podczas studiów (1956÷1963) czynnie uprawiała taternictwo; wspinała się głównie z Ewą Fiszer; pierwsze lub drugie przejścia wyczynowych dróg wspi-naczkowych w zespołach kobiecych, w owych czasach był to ewenement; w r. 1969 uczestni-czyła w wyprawie w góry Kaukazu, zorganizo-wanej przez Klub Grotołazów ZSP przy PŚ. Obecnie emerytka, czyli dalej praca w ogrod-nictwie. Urlopy zimą to narty, a latem jachting na kolejnych akwenach w charakterze „balastu okrętowego” i cooka. Mieszka w Gliwicach.

KUROWICZ Marek , dr inŜ., więcej w [65].

KURP Jan, inŜ., ur. 1949 Goleniowy (gmina Szczekociny); matura 1967 – LO Szczekociny. Studia 1967÷73, maszyny i urządzenia energe-tyczne; Amerykańsko-Polskie studia podyplo-mowe w roku 2000. Po studiach w Zespole Elektrowni Jaworzno, inspektor nadzoru remon-tów kotłowych, od 1975 w El. Jaworzno III ja-ko inspektor nadzoru nad montaŜem urządzeń kotłowych i młynowych, po uruchomieniu elek-trowni szef remontów, od 1985 dyrektor tech-niczny, następnie dyrektor naczelny Elektrowni

56

Jaworzno III, od 1995 Prezes Zarządu Elek-trowni Jaworzno III S.A., a od roku 2000 do 2011 Prezes Zarządu Południowego Koncernu Energetycznego S.A. Szczególne osiągnięcia zawodowe: • pierwsze połączenie elektrowni w Polsce:

Elektrowni Jaworzno III i Zespołu Elek-trowni Jaworzno,

• dokonanie restrukturyzacji energetyki Ja-worzna, modernizacja Elektrowni II na naj-nowocześniejszą elektrociepłownię w kraju, modernizacja Elektrowni III i wykonane pro-jekty w zakresie ochrony środowiska (mokre odsiarczanie spalin),

• dokonanie pierwszego powiązania kapitało-wego z sektorem górniczym poprzez utwo-rzenie Zakładu Górniczo – Energetycznego w Jaworznie,

• aktywny udział w latach 1990 – 2000 w pra-cach restrukturyzacji sektora energetycznego,

• współtwórca udanej konsolidacji elektrowni poprzez utworzenie Południowego Koncernu Energetycznego.

• Prezes Towarzystwa Gospodarczego Polskie Elektrownie,

Inicjator wielu działań na rzecz regionu, laureat Orderu Uśmiechu, odznaczony m.in. KrzyŜem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski, laureat Medalu Ochęduszki. Mieszka w Jaworznie.

KURPISZ Kazimierz (1947-1995), dr hab. inŜ., ur. w Wodzisławiu Śl.; matura 1965 − LO tamŜe. Studia 1965÷71, energetyka jądrowa; podczas studiów przewodniczący RW ZSP. Studia doktoranckie 1971÷74, doktorat 1974 (promotor prof. St. Gdula). Po studiach asystent i adiunkt w ITC, w roku 1984 habilitacja, za pracę habilitacyjną otrzymał nagrodę Wydziału IV PAN; od 1985 docent, od 1990 profesor nadzwyczajny w PŚ. W latach 1987÷95 z-ca dyrektora ds. studenckich w ITC; 1993÷95 kie-rownik Zakładu Termodynamiki i Przepływu Ciepła; od 1991 do 1995 pełnomocnik Rektora PŚ ds. Kształcenia Ustawicznego oraz koordy-nator współpracy z programami europejskimi. Autor licznych publikacji z zakresu termody-namiki, przepływu ciepła i gospodarki cieplno-energetycznej. Odznaczony m.in. Brązowym i Złotym KrzyŜem Zasługi oraz KrzyŜem Kawa-lerskim OOP. Zmarł na skutek obraŜeń w wy-padku samochodowym.

KWIATEK Zenobiusz , mgr inŜ., ur. 1943 w Czeladzi; matura 1962 − Technikum Energe-tyczne w Sosnowcu, specjalność gospodarka cieplna w elektrowniach. Studia 1962÷68, ma-szyny i urządzenia energetyczne, dyplom pt. „Remont bloku 200 MW w Elektrowni Turów” u prof. Marcelego Barana. Praca: 1968÷73 w Sosnowieckich Zakładach Budowy Kotłów im. Rewolucji 1905r, późniejsza nazwa − Fabryka Kotłów Przemysłowych „Fakop”, kier. sekcji nowych opracowań w biurze konstrukcyjnym; 1973÷78 − praca w Elektrowni Łagisza − kier. bloku 120 MW; 1978÷89 − Fakop − kier. sekcji wymienników w biurze konstrukcyjnym. W tym okresie Fakop wyprodukował wymienniki dla 18 bloków atomowych 440 i 1000 MW dla krajów byłego ZSRR i RWPG; 1989÷90 praca w ciepłowni CzernoŜyce, Czechosłowacja − montaŜ i rozruch kotłów OMz-16; krótko ener-getyk zmianowy w cukrowni Kaba na Wę-grzech oraz rozruch kotłów EO-125 w ciepłow-ni w Płowdiw w Bułgarii. Od 1990 do przejścia na emeryturę w r. 2009 praca w biurze kon-strukcyjnym w Fakopie przy projektowaniu wymienników ciepła, a następnie, po zaniecha-niu ich produkcji, przy konstruowaniu kotłów fluidalnych. Nazwa Fakop została zmieniona na Ahlstrom, potem na FWE Fakop po przejęciu go przez Foster Wheeler z USA. Odznaczenia: „ZasłuŜony dla energetyki” i srebrna odznaka Foster Wheeler. Mieszka w Czeladzi.

KWIATKOWSKA (ŁOPUSZY ŃSKA) Wanda, mgr inŜ., ur. 1937 Borysław; matura 1955 − LO Mielec. Studia 1955÷60, aparatura i urządzenia przemysłu chemicznego, praca dyplomowa w Katedrze prof. T. Hoblera. Od 1963 roku praca w Zespole Szkół Technicznych w Tarnowie-Mościcach. W 1969 ukończenie studiów peda-gogicznych. Od 1990 kierownik wydziału me-chaniczno-elektrycznego w Z.S.T. W 1991 roku oddelegowana do pracy w Kuratorium Oświaty w Tarnowie na stanowisko starszego wizytatora, od 1992 na emeryturze. Odznaczona Złotym KrzyŜem Zasługi. W latach 1992÷2004 członek zarządu Spółdzielni Mieszkaniowej ,,Mościce" (współzałoŜycielka spółdzielni do administro-wania zasobami mieszkaniowymi przejętymi od Zakładów Azotowych). Mieszka w Tarnowie.

LASKOWSKI Zbigniew , mgr inŜ., ur. 1936 w Delatynie. Matura 1954 w LO w Opolu. Studia

57

1954÷60. Od 1961 do 1963 staŜysta i projektant w Zakładzie Remontowo-MontaŜowym w Opolu; 1963÷74 kierownik produkcji pomocniczej, gł. mechanik, z-ca naczelnego inŜyniera w Przedsię-biorstwie Instalacji Przemysłowych „Instal” w Opolu; 1974÷77 dyrektor Przedsiębiorstwa Re-montowo– Instalacyjnego Budownictwa Rolni-czego; 1977÷91 w przedsiębiorstwie Instal”: kier. budowy Elektrowni PruneŜow i z-ca dyrektora. Od 1991 na emeryturze, nadal pracuje. W latach 1991÷97 jako prezes w spółce „Agora” (roboty budowlane) a od roku 1997 do 2006 był dyrekto-rem Klubu Sportowego „Odra” Opole. Odzna-czony Srebrnym KrzyŜem Zasługi i Medalem 40-lecia PRL. ZasłuŜony dla Budownictwa i Przemy-słu Materiałów Budowlanych. Mieszka w Opolu.

LESIKIEWICZ Andrzej (1937÷1993) , prof. dr hab. inŜ., ur. Katowice; matura 1955 LO tamŜe. Studia 1955÷61 (I rok na Politechnice w Krako-wie), energetyka jądrowa. Po studiach Wojskowa Akademia Techniczna, tam doktorat (promotor prof. R. Szymanik) i habilitacja. Następnie pra-cował na Politechnikach w Kielcach oraz w Rze-szowie. Zmarł w roku 1993.

LESZCZYŃSKI Tadeusz, mgr inŜ., ur. 1951 Tuczno; matura 1968 – I LO Wałcz. Studia 1968÷74, kotły i wytwornice pary. Po studiach praca na PŚ (Zakład Kotłów i Wytwornic Pary); w latach 1973÷74 przewodniczący RU SZSP. Od 1978 do 1991 – Elektrownia Bełchatów, na sta-nowiskach: kierownik Wydziału remontu kotłów, gł. specjalista ds. kotłów. W latach 1991÷93 – przedstawiciel firmy VOITH na Polskę, od 1993 prezes VOITH Polska, Sp. z o.o.

LEWIN Józef, mgr inŜ., ur. 1941 Topornino, obwód Penza – Rosja; matura 1958 – średnia szkoła rosyjska w Mińsku. Studia 1958÷64, ener-getyka cieplna, dyplom pod kier. prof. J. Szarguta. Po studiach w Elektrowni Łaziska (inspektor ds. remontu turbin i kotłów, kierownik bloków 125 MW, dyŜurny inŜynier ruchu Elektrowni). Od 1977 do 1999 praca w KWK „Murcki” w Kato-wicach (inspektor nadzoru inwestycyjnego, nad-sztygar ds. maszynowych pod ziemią). Zrealizo-wano 6 wniosków racjonalizatorskich (po 3 w elektrowni i w kopalni). W latach 1989÷90 kie-rownik montaŜu urządzeń i rurociągów w elek-trowni dieslowskiej „Dehias” na Rhodos, Grecja. W 1993/94 „Operation Engineer” dla ABB–

Niemcy przy rozruchu elektrowni w Khartoum w Sudanie. Odznaczony Złotym i Brązowym Krzy-Ŝem Zasługi, Srebrną odznaką „ZasłuŜony dla Górnictwa RP”, „ZasłuŜony dla Kopalni „Murc-ki”. Od 1999 emeryt. Mieszka w Tychach.

LIGĘZA Jacek, dr inŜ., więcej w [65].

LISIŃSKA (MOSKAL) Danuta, mgr inŜ., ur. 1939 w Szamotułach; matura 1957 – II LO w Sanoku. Studia 1958÷63, inŜynieria chemiczna. Praca: 1963÷65 – Zakłady Chemiczne ZACHEM w Bydgoszczy; st. specjalista ds. korozji w Dziale Głównego Mechanika; 1965÷66 – Studia pody-plomowe na Pol. Wrocławskiej; Wydział InŜynie-rii Chemicznej; od 1966 – Samodzielna Pracow-nia Projektów przy Zakładach ZACHEM; 1987 ÷ 1999 – Biuro Projektów „BIPROCHEM” w Byd-goszczy; st. projektant, kierownik pracowni me-chanicznej. Po przejściu na emeryturę nadal zaj-muje się projektowaniem w swojej branŜy. Mieszka w Bydgoszczy.

LOREK Walerian (1934-2003), mgr inŜ., ur. w Cieszynie. Matura 1953 w Liceum Mechanicz-nym tamŜe. Przez rok pracował w Zasadniczej Szkole Zawodowej w Cieszynie. Studia 1954÷60, maszyny i urządzenia energetyczne. Po studiach praca w Elektrowni „Cieszyn” na stanowisku kie-rownika sieci cieplnych. Od roku 1961 do emery-tury w BP Energoprojekt w Gliwicach, kolejno od projektanta do kierownika pracowni cieplnej oraz głównego specjalisty do spraw cieplnych. Autor wielu projektów i wychowawca następnych poko-leń projektantów. Współautor koncepcji Elek-trowni „Dolna Odra” i „Opole”.

LORENOWICZ Stanisław , inŜ., ur. 1941 w Ka-szycach k/Jarosławia; matura 1959 w LO w Ra-dymnie. Studia od r. 1960; na trzecim roku prze-rwał je i podjął pracę podczas której w trybie za-ocznym ukończył studia w r. 1971. Praca zawo-dowa: 1965÷71 w Spółdzielni Projektowej „Pro-jekt" w Gliwicach na stanowiskach od asystenta do st. projektanta; 1971÷74 w Fabryce Farb w Katowicach − gł. konstruktor; 1974÷91 w Biurze Projektów „Biprokop" w Chorzowie na stanowi-sku kier. pracowni Generalnych Dostaw i Nadzo-ru Inwestorskiego. Uczestniczył przy budowie Kopalń Soli, Siarki, Zakładu Odsalania Kopalni w Dębieńsku itp. W r. 1991 załoŜył prywatną firmę PPUH ;;Gedin" w Chorzowie (właściciel-

58

dyrektor). Od 1997 na emeryturze, jednak nadal pracuje na części etatu w firmie rodzinnej PPUH „PRO-TECT w Gliwicach, razem z dwoma sy-nami i synową; wprowadza na rynek technologie ekologiczne jak: pompy ciepła, kolektory sło-neczne, przydomowe oczyszczalnie ścieków itp. Odbył szkolenia uzupełniające: Studia Podyplo-mowe na Wydz. InŜynierii Sanitarnej PŚ w zakre-sie ochrony środowiska, dwuletnie Studium Han-dlu Zagranicznego przy Ministerstwie Handlu Zagranicznego oraz roczne Studium Prawa Cel-nego w Warszawie. WyróŜniony Złotą Odznaką zasłuŜonemu w Rozwoju Woj. Katowickiego i Srebrnym KrzyŜem Zasługi. Ma stopnie Dyrekto-ra Górniczego. Mieszka w Gliwicach.

LOSKA Ludwik, dr inŜ.; ur. 1936 w Imielinie, matura 1956 − ŚTZN w Katowicach. Studia 1956÷62, energetyka jądrowa. Po studiach podjął pracę w AGH w Krakowie, w Instytucie Techniki Jądrowej, który z czasem stał się Wydziałem Fi-zyki i Informatyki Stosowanej. W roku 1971 obronił pracę doktorską z zakresu instrumentalnej neutronowej analizy aktywacyjnej. Praca na Uczelni do roku 2006. Mieszka w Krakowie.

LOT Grzegorz, mgr inŜ., aktualnie dyrektor w Tauron-SprzedaŜ w Gliwicach.

LUBOS Antoni, mgr inŜ., ur. 1940 Piekary Ślą-skie; matura 1958 − Technikum Hutnicze w By-tomiu. Studia 1958÷63, maszyny i urządzenia energetyczne (kotły). Praca: CBKK Tarnowskie Góry: konstruktor, starszy konstruktor; następnie Biuro Studiów Projektów i Realizacji Inwestycji Przemysłu Nieorganicznego „BIPROKWAS” w Gliwicach na stanowiskach: projektant, starszy projektant, główny projektant. Mieszka w Tar-nowskich Górach.

LUBOWICZ Janusz, mgr inŜ., ur. 1940 w Świl-czy pow. Rzeszów; matura 1957 − LO im. M. Kopernika w Katowicach. Studia 1957÷65, ener-getyka jądrowa. Po studiach praca kolejno: 1965÷66 CBKK Tarnowskie Góry − konstruktor-staŜysta; 1966÷75 − Okręgowy Dozór Technicz-ny w Katowicach, rzeczoznawca ds. kotłowych; 1976÷2000 EnergomontaŜ PW Chorzów – in-spektor, specjalista oraz gł. specjalista ds. kontroli jakości; od 2001 do nadal − MARKO-MONTAś Białka, kier. kontroli jakości. Ponadto od 1988 do 2002 działalność gospodarcza − produkcja rur

grzewczych PERKINSA do pieców piekarskich. Mieszka w Katowicach.

LUX Ewald Gerhard* , Dipl.-Ing., ur. 1927 w Zabrzu–Biskupicach; matura 1962 – Technikum Mechaniczne (dla prac.) w Gliwicach. Studia (za-oczne) 1966÷72, maszyny i urządzenia energe-tyczne – inŜynier. Po studiach praca w Biurze Projektów ZA w Kędzierzynie na stanowisku kier. zespołu. Projekt techniczny: „Zmiana bazy surowcowej – od gazu koksowniczego na gaz ziemny”. Odznaczony Srebrnym KrzyŜem Zasłu-gi. Od 1983 w RFN. Po zaadaptowaniu się do nowych struktur gospodarczych, na Akademii w Bonn uzyskał tytuł zawodowy Dipl.-Ing. ZałoŜył firmę UMAT ENGINEERING GmbH w Jülic-h/NRW i prowadził ją jako główny menedŜer. Głównym zadaniem firmy było projektowanie i budowa kompletnych instalacji do przerabiania odpadów biologicznych na kompost. Maszyny budowano w oparciu o własne patenty. Filie firmy były na Tajwanie, w Hiszpanii i w Egipcie. Szczególne zainteresowania – literatura dotycząca Śląska. Współautor ksiąŜki Oberschlesien – an-ders oraz konsultant dla Górny Śląsk w barwach czasu autorstwa Peter K. Sczepanek. Mieszka w Düsseldorf, Niemcy.

ŁAPAJ Stanisław, mgr inŜ., ur. 1937 Sokolniki, pow. Myszków; matura 1956 – Technikum Kole-jowe w Gliwicach. Po maturze słuŜba wojskowa. Studia 1960÷ 66, energetyka jądrowa. Po studiach praca w: Instytucie Metalurgii śelaza w Gliwi-cach − udział w pracach w zakresie racjonalizacji zuŜycia energii cieplnej w wielkim piecu i w pie-cach grzewczych; Zakład Badawczo-Projektowy Energochem w Gliwicach − realizacja prac ba-dawczych, pomiarowych i projektowanie obiek-tów energetycznych; WielobranŜowe Przedsię-biorstwo Energochemtest w Gliwicach − podobny zakres czynności; OBR Gospodarki Energetycz-nej w Katowicach − udział w pracach nad zwięk-szeniem efektywności wykorzystania paliw i energii cieplnej oraz opłacalności skojarzonego wytwarzania ciepła i energii elektrycznej z uwzględnieniem ochrony środowiska. Autor pa-tentów i Rzeczoznawca SIMP od r. 1983. Od ro-ku 1999 na emeryturze. Mieszka w Gliwicach.

ŁAPIŃSKI Ireneusz, mgr inŜ., ur. 1938 Sosno-wiec; matura 1954 – Technikum Mechaniczno-Elektryczne w Gliwicach. Studia 1955÷63, go-

59

spodarka cieplna w siłowniach; podyplomowe studium doskonalenia kadr kierowniczych w Akademii Ekonomicznej w Krakowie. Po stu-diach w Elektrowni Skawina: staŜysta, st. inŜynier ruchu, kier. oddz. kotłowego, kier. wydziału kon-troli eksploatacji; zasłuŜony racjonalizator pro-dukcji, współautor patentu. Od XII 1981 dyrektor naczelny, „młodzieŜowy dyrektor roku 1988 w energetyce”, od 1996 do III 2000 – prezes zarzą-du. Był członkiem kolegium przedsiębiorstwa ZEOPd w Katowicach, współzałoŜyciel i b. czło-nek Rady Nadzorczej Powszechnego Tow. Ubez-pieczeniowego Energo-Asekuracja, członek ko-misji kwalifikacyjnej przy SEP w Krakowie. Brą-zowy, Srebrny i Złoty KrzyŜ Zasługi, Złota Hono-rowa Odznaka SEP, wpis do księgi „ZasłuŜonych dla Energetyki i Węgla Brunatnego”, Złota Od-znaka Ministra „Za zasługi dla ochrony środowi-ska i gospod. wodnej”, laureat Medalu im. Ochę-duszki. Aktualnie emeryt. Mieszka w Krakowie.

ŁUKASZEWSKI Jacek , mgr inŜ., ur. 1941 w Sosnowcu, ukończył w 1959 Technikum Energe-tyczne tamŜe. Studia: 1960÷68, gospodarka cieplna w hutnictwie. Po studiach zatrudniony do r. 1972 w Hucie Milowice w Sosnowcu − energe-tyk; 1972÷76 w Zakładzie Badań i Ekspertyz PIGPE − pomiary energetyczne; w latach 1976÷2000 w Hucie Katowice, w dziale pomia-rów i badań cieplnych jako specjalista energetyk. Studia podyplomowe w latach 1984/85 na PŚ (w Katowicach). Hobby to Ŝeglarstwo, historia i ksiąŜki. Od 2000 emeryt, mieszka w Sosnowcu.

ŁUKOWICZ Henryk , dr hab. inŜ., patrz [65].

MACHNICKA-STANKIEWICZ Ewa , mgr inŜ., ur. 1942 w Sosnowcu; matura 1960 w LO im. St. Staszica w Sosnowcu. Studia 1960÷65, aparatura i urządzenia przemysłu chemicznego. Po studiach od 1965 praca w Zakładach Gazów Technicznych POLGAZ w Gliwicach, począt-kowo w dz. gł. mechanika a następnie jako kier. Zakładowego Dozoru Technicznego dla zakła-dów na terenie całego kraju. W r. 1970 półrocz-ne przeszkolenie praktyczne w Inspektoracie UDT w Gliwicach, zakończone uzyskaniem uprawnień do odbioru niektórych urządzeń technicznych. W 1972 powołana przez Prezesa UDT w Warszawie na stałego członka zespołu UDT opracowującego przepisy dozoru dla ruro-ciągów ciśnieniowych. W r. 1974 powołanie

przez Prezesa UDT na członka Międzynarodo-wego Komitetu opracowującego Normy RWPG dotyczące instalacji acetylenowych oraz zwią-zane z tym uczestnictwo w posiedzeniach Do-zorów Technicznych krajów RWPG. Od 1980 r. obejmuje stanowisko gł. specjalisty ds. Bezpie-czeństwa Technicznego Pracy, obejmujące za-gadnienia UDT, BHP i ppoŜ. w Zjednoczeniu Gazów Technicznych POLGAZ. Od r. 1993, po sprywatyzowaniu zakładu i wykupieniu po-szczególnych wytwórni przez firmy zagranicz-ne, praca w firmie Liquid Carbonic USA, w dalszym ciągu na stanowisku gł. specjalisty ds. Dozoru Technicznego. W 1994 r. po dokonanej fuzji firm Liquid Carbonic i Praxair, USA, pra-ca w PRAXAIR Polska na dotychczasowym stanowisku. Jednocześnie, w r. 1994, po powo-łaniu Polskiej Fundacji Gazów Technicznych, będącej członkiem European Industrial Gases Association, działającej na rzecz poprawy bez-pieczeństwa w branŜy, obejmuje funkcję prze-wodniczącego Komitetu ds. zbiorników ciśnie-niowych przy PFGT. W roku 1997 z ramienia PFGT zostaje powołana przez Prezesa Polskie-go Komitetu Normalizacyjnego na członka Normalizacyjnej Komisji Problemowej ds. Apa-ratury Chemicznej, Zbiorników i Butli do Ga-zów. Po przejęciu firmy PAXAIR Polska przez BOC-Gazy w r. 2003 kontynuacja pracy na do-tychczasowym stanowisku z jednoczesną dzia-łalnością w PFGT i PKN, aŜ do przejścia na emeryturę w r. 2003. Odznaczona: Brązowym KrzyŜem Zasługi, Srebrną i Złota Odznaką Za-słuŜonego dla Przemysłu Chemicznego. Zmarły w r. 2002 mąŜ Waldemar był równieŜ absol-wentem Wydz. ME. Syn Miłosz − absolwent Wydz. AEiI PŚ (elektronika i telekomunikacja). Mieszka obecnie w Zabrzu.

MADEJA Ludwik* , mgr inŜ., ur. 1947 Wola; matura 1965 – LO im. Bolesława Chrobrego w Pszczynie. Studia 1965÷71, energetyka jądrowa. Po studiach praca w Zakładach Zastosowań Techniki Jądrowej „POLON” w Katowicach (kier. dz. nowych opracowań), od 1976 w „FA-KOPie” w Sosnowcu, jako gł. specjalista ds. energetyki jądrowej, później kier. dz. eksportu i roczny pobyt na montaŜu kotłów w Turcji; od 1990 do 1998 dyr. sprzedaŜy i marketingu, czło-nek zarządu; po prywatyzacji „FAKOPu” w la-tach 1993÷95 w firmie Ahlstrom Fakop, od 1995 Foster Wheeler Energy Fakop. Od 1998 w firmie

60

Foster Wheeler Energia Polska – Biuro Serwisu, w latach 1998÷2000 dyr. Biura Serwisu. Kon-tynuacja nauki i szkolenia między innymi: Uni-versity of Michigan – (Ann Arbor, USA), The European Institute of Business Administration (Fontainebleau, Francja). Współautor kilku paten-tów i wzorów uŜytkowych, nagroda Min. Nauki Szkol. WyŜszego i Techniki, Srebrny KrzyŜ Za-sługi, Srebrna Odznaka „ZasłuŜony dla Energety-ki”. Poza pracą prezes chóru „Salvatoris Amici” w Sosnowcu oraz wiceprezes Stowarzyszenia Krzewienia Kultury Muzycznej Zagłębia Śląsko–Dąbrowskiego „Kanon” w Sosnowcu. Mieszka w Sosnowcu.

MADEJSKI Sławomir* , mgr inŜ., ur. 1961 Częstochowa; matura 1979 − LO Tychy. Studia 1979÷85, maszyny i urządzenia energetyczne. Po studiach w KWK Ziemowit w Lędzinach (z-ca sztygara oddziałowego), od 1991 Elektrocie-płownia Tychy S.A. (Dyrektor−Prezes Zarzą-du). Srebrny KrzyŜ Zasługi, odznaki honorowe: ZasłuŜony dla Energetyki, ZasłuŜony dla Oświaty. Mieszka w Tychach.

MAGIERA Edward , mgr inŜ., ur. 1950 w Gli-wicach; matura 1968 – LO nr 4 im. J. Wieczorka w Gliwicach. Studia 1968÷74, maszyny i urzą-dzenia energetyczne; dyplom u prof. Witkow-skiego. Od 04.11.1974 praca w Zakładach Pomia-rowo-Badawczych Energetyki „ENERGOPO-MIAR” na róŜnych stanowiskach, począwszy od inŜyniera w dziale turbinowym poprzez specjali-stę ds. pomiarowo-badawczych do gł. specjalisty ds. koordynacji technicznej w Zakładzie Techniki Cieplnej. Od marca 2013 dyrektor Zakładu Tech-niki Cieplnej. Laureat Medalu im. Ochęduszki; mieszka w Gliwicach.

MAJCHER Janusz, inŜ., absolwent energetyki gazowej w Filii w Dąbrowie Górniczej. Po stu-diach pracownik Inst. Energetyki Gazowej tam-Ŝe, następnie załoŜył własną firmę w Zakopa-nem. Aktualnie burmistrz Zakopanego.

MAKIEŁA Edmund Marek , mgr inŜ., ur. 1938 w ŁomŜy; matura 1955 − LO tamŜe. Stu-dia 1955÷61, aparatura i urządzenia przemysłu chemicznego, dyplom u prof. T. Hoblera. Praca: od 1962 w Przedsięb. Projektowania i Dostaw Aparatury Chemicznej w Krakowie – Oddział Białystok, młodszy konstruktor i konstruktor; następnie budowa i eksploatacja Zakładów

Przemysłu Ziemniaczanego w ŁomŜy: inspek-tor nadzoru robót technologicznych i energe-tycznych, kier. rozruchu mechanicznego, gł. mechanik-energetyk; 1967÷75 − budowa i eks-ploatacja Zakładów Betonów Komórkowych w ŁomŜy − naczelny inŜynier. Budowy i rozruchy podobnych zakładów w Podnieśnie, Gorzkowi-cach, Ostrołęce i GiŜycku. W latach 1975÷76 z-ca dyr. ŁomŜańskiego Przedsiębiorstwa Bu-dowlanego (budowa osiedla w Dąbrowie Gór-niczej dla potrzeb Huty Katowice); 1977÷78 − gł. specjalista ds. rozruchu i inwestycji War-szawskich Fabryk Domów w Warszawie; 1978÷ 1992 − naczelny inŜ. w Wytwórni Urzą-dzeń Turystycznych w Śniadowie k/ŁomŜy (budowa hoteli, moteli, ośrodków wczasowo-turystycznych w kraju i zagranicą); w 1993 − renta i wcześniejsza emerytura. Odznaczony Złotą Odznaką ZasłuŜonego dla Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych, Srebrny KrzyŜ Zasługi. Dla przyjemności udziela się w działalności samorządowej, oraz pracą w ogródku. Mieszka w ŁomŜy.

MAKOMASKI Maciej , dr inŜ., ur. 1939 Chojnowo, pow. Mława; matura 1957 – LO w Katowicach. Studia 1957÷63, maszyny i urzą-dzenia energetyczne (cieplne maszyny wirni-kowe). W czasie studiów praktyka zagraniczna w Anglii. Po studiach w latach 1963÷73: staŜy-sta, asystent, st. asystent, adiunkt w Katedrze Ogólnych Podstaw Konstrukcji Maszyn. Dokto-rat 1972 (promotor prof. J. Dietrych). W latach 1973÷79 adiunkt w Instytucie Mechaniki i Pod-staw Konstrukcji Maszyn PŚ; 1979÷84 kier. Zespołu Budowy Maszyn, a w l. 1980÷82 z-ca dyrektora Instytutu Maszyn Hutniczych i Cera-micznych na Wydz. Mechaniczno-Hutniczym PŚ w Dąbrowie Górniczej. Od 1984 do 2005 nauczyciel akademicki na Wydz. Metalurgii i InŜynierii Materiałowej PŚ w Katowicach. Au-tor i współautor kilkudziesięciu publikacji a takŜe kilku patentów i wzorów uŜytkowych w zakresie tematycznym: konstrukcje, badania do-świadczalne i diagnostyka wibroakustyczna maszyn; modelowanie układów napędowych maszyn; badania rozkładu pola akustycznego w halach przemysłowych; czynne i bierne środki redukcji hałasu emitowanego przez maszyny. Otrzymał nagrody Rektora PŚ. Odznaczony Złotym KrzyŜem Zasługi a takŜe odznaką Za-słuŜony dla PŚ. Mieszka w Katowicach.

MALKIEWICZ Tadeusz , dr inŜ., ur. 1939 Katowice; studia 1956÷62, systemy i urządze-

61

nia energetyczne (cieplne maszyny wirnikowe). W latach 1969÷72 studium doktoranckie na Wydziale ME, 1974 – doktorat (promotor prof. S.J. Gdula). Praca zawodowa: 1961÷62 STAL Laval Turbin AB, Szwecja, Laboratorium Drgań – wykonano pracę magisterską dot. drgań pierścieni łopatkowych w turbinach; 1962÷63 Pol. Krakowska, Instytut Techniki Cieplnej (asystent); 1963÷65 Siłownia Huty im. Lenina w Krakowie (eksploatacja turbin paro-wych, dmuchaw wielkopiecowych, pomp zasi-lających oraz uzdatnianie wody); 1965÷67 Cen-tralny Ośrodek Chłodnictwa w Krakowie (ba-dania spręŜarek chłodniczych oraz wymienni-ków ciepła); 1967÷69 AGH, Zakład Maszyn i Urządzeń Przepływowych w Instytucie Maszyn Górniczych, Przeróbczych i Automatyki; 1969÷73 PŚ, ITC (dydaktyka oraz prace ba-dawcze związane z chłodzeniem trzonów wiel-kich pieców); 1973÷81 AGH, adiunkt, prace badawcze związane z przepływem ciepła w ośrodku z przemianą fazową (mroŜenie góro-tworu, chłodzenie trzonów wielkich pieców); 1981÷99 MAN B&W Diesel A/S, Kopenhaga, laboratorium badawcze (badania prototypów wysokopręŜnych silników okrętowych dwusu-wowych); od 1997 – ITC, PŚ, Laboratorium Silników Spalinowych – indykacji silników spalinowych; wspólnie z prof. S.J. Gdulą (Biel-sko) wykonał pracę dotyczącą modelowania stanu termicznego i przemian mieszaniny dyso-cjujących gazów, bazując na tablicach JANAF-u. Od roku 2000 prowadzi własną firmę TMC zajmującą się pomiarami silników spalinowych. Mieszka w Zielonkach k/Krakowa.

MALUTY Stanisław , dr inŜ. ur. 1937 w Kra-kowie; matura − 1954 w LO im. A. Witkow-skiego tamŜe. Studia 1954÷60, inŜynieria che-miczna. W latach 1971 ÷72 stypendysta Funda-cji Kościuszkowskiej w USA. W roku 1977 kończy studium podyplomowe ochrony przyro-dy na Akademii Rolniczej w Krakowie, a w ro-ku 1979 studium: Energy and Environment w Salzburgu w Austrii. W roku 1986 doktorat w Instytucie Podstaw InŜynierii Środowiska PAN w Zabrzu. Praca zawodowa: rozpoczyna w roku 1960 w Biurze Projektów „Biprostal” w Kra-kowie, następnie pracuje w AGH i przedsię-biorstwie „Chemadex”. W latach 1979÷91 kie-ruje pracownią InŜynierii Ochrony Środowiska w OBR „Chemokop” w Krakowie. W latach

1991÷2000 prowadzi własną firmę: Zakład Ba-dań i Ekspertyz InŜynierskich i Ochrony Śro-dowiska „ENVIPROT”. Od roku 2000 jest dy-rektorem załoŜonego i prowadzonego wspólnie z Ŝoną Anną (lekarką) Niepublicznego Zakładu Opieki Zdrowotnej „Pasternik” w Modlniczce k. Krakowa obecnie z oddziałami: rehabilitacji oraz opiekuńczo-leczniczym. Autor kilkudzie-sięciu opracowań i artykułów zakresu ochrony środowiska. Zainteresowania: ochrona zdrowia i środowiska, podróŜe zagraniczne. Mieszka w Krakowie.

MARSZAŁ Ryszard , mgr inŜ., ur. 1940 Bia-łobrzegi, pow. Łańcut; matura 1958 – LO Łań-cut. Studia 1958÷63, maszyny i urządzenia energetyczne (kotły). Praca: CBKK Tarnowskie Góry – konstruktor; od 1965 Elektrownia Sta-lowa Wola – kier. bloku, dyŜurny inŜ. ruchu, kier. przygotowania remontów. Od 1969 Ener-gopomiar Gliwice, praca na budowach w elek-trowniach: Łagisza, Turów, Ostrołęka B (gł. specjalista ds. rozruchu). Od 1973 Energoroz-ruch Gliwice – praca na budowach (Pątnów II, Rybnik II, Połaniec – gł. specjalista ds. rozru-chu, kier. rozruchu). Praca w elektrowniach w Indiach: Koradi – kier. rozruchu (1973÷77), Bokaro – kierownik budowy (1982÷89). Od 1989 z-ca dyrektora ds. technicznych Energo-rozruchu. W latach 1991÷95 w PHZ Elektrim Warszawa – kier. delegatury na Śląsku; dyr. techniczny budowy Elektrowni Kemerköy w Turcji; w 1996 z-ca dyr. generalnego ds. pro-dukcji w Energobudowie Warszawa. W latach 1997÷2002 prezes zarządu w firmie Energo-technika-Energorozruch S.A. Gliwice, obecnie pracownik tej spółki. Odznaczony Brązowym i Złotym KrzyŜem Zasługi, laureat Medalu im. Ochęduszki. Mieszka w Kleszczowie.

MAZUR Edward , mgr inŜ., ur. 1935 Jaworz-no; matura 1955 – ŚTZN w Katowicach. Studia 1955÷60, gospodarka cieplna. Po studiach w la-tach 1960÷63 w KWK Kościuszko-Nowa w Jaworznie, sztygar zmianowy urządzeń doło-wych oraz sztygar energetyk kopalni; 1964÷90 Jaworznicko–Mikołowskie Zjednoczenie PW (takŜe: Zrzeszenie, Gwarectwo, Przedsięb. Eks-ploatacji Węgla Wschód) w Mysłowicach, star-szy inŜ., potem gł. specjalista w dz. Gł. Energe-tyka, st. inspektor techniczny, inspektor kopalń w dziale Techniczno-Maszynowym, od 1988 gł.

62

inŜ. energetyk. Ponadto przez 11 lat nauczyciel w Technikum Górniczym dla pracujących w Jaworznie. W 1964 studium podyplomowe Au-tomatyki Maszyn i Urządzeń Górniczych w AGH; 1965÷66 studium podyplomowe Ekono-metrii i Programowania Matematycznego w WSE Katowice. Od 1990 emeryt. Nagroda Mi-nistra Górnictwa za współautorstwo pierwszego w resorcie wdroŜenia spalania gazu z odmeta-nowania złoŜa, (w kotłach – w kop. Brzeszcze); nagrody w wojewódzkim i krajowym konkursie oszczędności paliw i energii; autor wielu wnio-sków racjonalizatorskich. Odznaczenia − m.in.: KrzyŜ Kawalerski OOP, Złoty i Srebrny KrzyŜ Zasługi; odznaki: ZasłuŜonego dla woj. kato-wickiego, dla Górnictwa, Racjonalizatora Pro-dukcji; Dyrektor Górniczy I stopnia. Ze swojej 30-letniej pracy zawodowej jest zadowolony; uwaŜa, Ŝe naleŜycie wykorzystał wiedzę zdoby-tą podczas studiów na Wydziale ME. Mieszka w Jaworznie.

MAZUR Józef, mgr inŜ., ur. 1939 w Wilczy-cach, pow. Sandomierz; matura 1956 − LO im. Stefana Batorego w Chorzowie. Studia 1956÷64, aparatura i urządzenia przemysłu chemicznego. Pracę zawodową rozpoczął w r. 1964 jako staŜysta w biurze projektowym w Zakładach Chemicznych Organika – Sarzyna w Nowej Sarzynie. Następnie pracował na stano-wisku mistrza utrzymania ruchu i kolejno: za-stępcy kier. Wydziału Remontowego i kierow-nika tego Wydziału. W latach 1969 ÷2001 peł-nił funkcję gł. mechanika. W 2001 r. przechodzi do pracy w Gumokor – Organika w Nowej Sa-rzynie, gdzie do połowy roku 2006 pełnił funk-cję Prezesa. Obecnie jest na emeryturze. Miesz-ka w Nowej Sarzynie.

MENDZIUK Stanisław , mgr inŜ., ur. 1931 w Płotyczy, pow. Tarnopol. Matura w 1951 w Lu-baniu. W latach 1951÷53, do października, słuŜba w Wojsku Polskim. Studia od 15 paź-dziernika 1953 na Wydziale ME; dyplom inŜ. 1958. W latach 1967 do 1969 studia magister-skie wieczorowe na Wydziale Budowy Maszyn AGH w Krakowie, uzyskuje dyplom mgr inŜy-niera mechanika. Praca: w latach 1957 do po-łowy 1958 praca w KWK Polska w Święto-chłowicach; lata 1958 i 1959 − w KWK Matyl-da w Świętochłowicach-Lipinach na stanowisku gł. energetyka. Od 1959 do 1963 gł. energetyk

Fabryki Papieru i Celulozy w Krapkowicach. Od 1963 do lipca 1988, tj. do renty inwalidzkiej i następnie emerytury, praca w Fabryce Kotłów Przemysłowych w Sosnowcu na stanowisku gł. energetyka i następnie gł. specjalisty ds. Utrzymania Ruchu i Inwestycji. W czasie pracy w FAKOPie delegowany na budowy zagranicz-ne: nadzór nad montaŜem i uruchomieniem ko-tłów na dwóch dokach pływających dla statków o wyporności do 100000 ton w Stoczni Trogir, Jugosławia; potem nadzór nad montaŜem, uru-chomieniem i eksploatacją elektrociepłowni w cukrowni Xsanti, Grecja; podobny nadzór i uru-chomienie bloku energetycznego w cukrowni Fariman, Iran; budowa, uruchomienie i eksplo-atacja elektrociepłowni w Fabryce Chemicznej Abu-Kammash, Libia – na stanowisku Plant Manager. Odznaki honorowe SIMP, FAKOPu, ZasłuŜony w Rozwoju Woj. Katowickiego, Za-słuŜony dla Energetyki, Złoty KrzyŜ Zasługi. Syn Mariusz jest takŜe absolwentem Wydziału ME. Mieszka w Sosnowcu.

MERMON Andrzej , mgr inŜ., ur. 1929 Kom-bornia, pow. Krosno; matura 1949 − LO im. M. Kopernika w Krośnie. Studia: Wydz. Mech. PŚ − 1949÷53 (inŜ.), 1953÷55 (mgr, specjalizacja kotły parowe na Wydz. ME). Spd w zakresie elektroenergetyki na Wydz. Elektrycznym PŚ, 1970÷71. Praca: Katedra Kotłów i Siłowni Pa-rowych 1953÷62, asystent; 1963÷73 zajęcia dydaktyczne zlecone; Energoprojekt Gliwice: 1957 st. proj., 1963 gł. proj., 1973 gen. proj., 1974 kier. prac.; Energoprojekt Gliwice S.A., 1995 gł. spec. branŜy cieplnej, 1997÷98 dyr. techn., stały członek RTE i GRTE od 1970. Projekty, zwłaszcza elektrociepłowni: EC Zo-fiówka, EC ZA Puławy, EC Huta Katowice, EC Wrocław, EC Bydgoszcz. Liczne koreferaty i opinie oraz artykuły dotyczące rozwiązań pro-jektowych elektrociepłowni. SIMP Sekcja Energetyczna O/Katowice od 1978; NSZZ So-lidarność 1980÷98. Odznaczony m.in. KrzyŜem Kawalerskim OOP, laureat Medalu im. Ochę-duszki. Syn Artur takŜe jest absolwentem Wy-działu ME. Mieszka w Gliwicach.

MERMON Artur , mgr inŜ., ur. 1963 Gliwice; matura 1981 – I LO w Gliwicach. Studia 1981÷86, maszyny i urządzenia energetyczne. Bezpośrednio po studiach, praca w Biurze Stu-diów i Projektów Energetycznych Energopro-

63

jekt-Gliwice od stanowiska asystenta w pra-cowni cieplnej do prezesa zarządu spółki (od 1998). W latach 1990÷91 pobyt w USA. W la-tach 2000÷2001 podyplomowe studia mene-dŜerskie w SGH w Warszawie – zarządzanie wg struktury programu MBA. Od 1996 członek Rady Osiedlowej Brzezinki w Gliwicach. Od 1986 jachtowy sternik morski. Laureat Medalu Ochęduszki, mieszka w Gliwicach.

MERTA Henryk , dr inŜ., ur. 1944 Trzebiesła-wice (obecnie dzielnica Dąbrowy Górniczej); matura 1962 – I LO Będzin. Studia 1962÷68, aparatura i urządzenia przemysłu chemicznego. Po studiach do r. 2010 pracuje na PŚ w Gliwi-cach, na koniec jako adiunkt w Katedrze Apara-tury Chemicznej i Procesowej. Doktorat w r. 1975 (promotor prof. W. Mróz), w r. 1976 na-groda Ministra Nauki i Szkolnictwa WyŜszego. Liczne nagrody Rektora za działalność dydak-tyczną i naukową. Autor lub współautor ponad 40 publikacji naukowych i jednej ksiąŜki. Od-znaka ZasłuŜony dla PŚ, Złoty KrzyŜ Zasługi. Członek Zarządu Głównego Stow. Wychowan-ków PŚ. Mieszka w Gliwicach.

MICHALIK Jacek , mgr inŜ., ur. 1936 w Wie-liczce; matura w technikum Chemicznym w Chorzowie. Studia 1954÷60, aparatura i urzą-dzenia przemysłu chemicznego. W latach 1961÷62 praca w Zakładach Azotowych w Chorzowie, a od 1962 do 2001 w Rafinerii Naf-ty w Czechowicach-Dziedzicach. Mieszka w Czechowicach-Dziedzicach.

MICHNIOWSKI Zbigniew , mgr inŜ., ur. w r. 1945 w Bochni; matura 1963 w I LO w Zabrzu, Studia 1965÷71, maszyny i urządzenia energe-tyczne. Ponadto odbył studia podyplomowe w latach 1975-77 na Wydz. Architektury Pol. Krakowskiej i 1997-98 na Akademii Ekono-micznej w Katowicach.; dwuletni staŜ naukowy na Wydz. Form Przemysłowych ASP w Kra-kowie – 1978÷79. Pracę zawodową rozpoczął w 1972 w OBR Samochodów MałolitraŜowych w Bielsku-Białej, najpierw jako projektant, na-stępnie kier. pracowni i wreszcie kier. wydziału. Równocześnie prowadził własną działalność w zakresie projektowania współpracując z zespo-łami projektowymi ASP. W latach 1993÷94 był dyrektorem Galerii Bielskiej BWA; współpra-cował teŜ z Radą Miejską jako członek Komisji

spoza Rady. W r. 1994 został wybrany prezy-dentem Bielska-Białej, funkcję tę sprawował przez rok. Później, aŜ do r. 2002 był prezesem zarządu Beskidzkiej Agencji Poszanowania Energii. W listopadzie 2002 prezydent Bielska-Białej powołał go na stanowisko swojego za-stępcy; w latach 2006 i 2010 był na to stanowi-sko powoływany ponownie. Jest autorem i współautorem wielu projektów, wzorów uŜyt-kowych i zdobniczych a takŜe opracowań doty-czących wykorzystania odnawialnych źródeł energii i planów energetycznych dla gmin. Od roku 1995 był m.in. wiceprezesem Regionalnej Izby Przemysłu i Handlu w Bielsku-Białej, przewodniczącym Rady Nadzorczej Agencji Rozwoju Regionalnego oraz wiceprzewodni-czącym RN Beskidzkiej Energetyki. Aktualnie, jako przedstawiciel Prezydenta Bielska-Białej, jest sekretarzem Europejskiego Stowarzyszenia Miast „Energy Cities” i prezesem zarządu Sto-warzyszenia Gmin Polska Sieć „Energie Ci-ties”. W r. 2006 został członkiem Rady Konsul-tacyjnej Parlamentarnego Zespołu ds. Energe-tyki; równocześnie pełni funkcję prezesa Sto-warzyszenia Region Beskidy i współprzewod-niczącego prezydium Euroregionu Beskidy. Czas wolny spędza na uprawianiu turystyki górskiej i Ŝeglarstwa, czytaniu ksiąŜek oraz słu-chaniu muzyki, zwłaszcza klasycznej i jazzo-wej. Mieszka w Bielsku-Białej.

MIGURSKI Marek , mgr inŜ., ur. 1933 w Dą-browie Górniczej; matura 1952 w Technikum Metalurgicznym im. Stanisława Staszica w Dą-browie Górniczej; 1954 − LO im. Mikołaja Ko-pernika (dla dorosłych) w Będzinie. Po techni-kum pracował w latach 1952÷54 w Hucie DzierŜyński (dawniej i obecnie Bankowa). Stu-dia 1954÷63, gospodarka cieplna w hutnictwie. Od 1960 do 1967 pracował w BSiPE „Energo-projekt” w Gliwicach, na stanowiskach od st. asystenta do st. projektanta; 1967÷68 w Zakła-dzie „Energochem”; 1968÷85 w „Biprohucie” w Gliwicach, prowadząc w latach 1970÷85 pro-jekt gospodarki cieplnej dla Huty Katowice ja-ko gł. projektant. Od 1985 do emerytury w 1992 ponownie w „Energoprojekcie” jako st. projektant, głównie prowadzący niektóre pro-jekty części cieplnej elektrowni Opole. Odzna-czony Srebrnym KrzyŜem Zasługi za prace przy projektowaniu Huty Katowice. Po przejściu na emeryturę pracuje społecznie w Kole Miejskim

64

Polskiego Klubu Ekologicznego (PKE) w Gli-wicach. śona Barbara − mgr inŜ. urządzeń sani-tarnych, na emeryturze. Mieszka w Gliwicach.

MIKOŁAJCZAK Rafał , mgr inŜ., ur. 1955 Ujście, woj. wielkopolskie; matura 1974 – LO Gliwice. Studia 1974÷79, maszyny i urządzenia energetyczne (kotły). Po studiach pracownik RAFAKO w Raciborzu; do 1984 udział w bu-dowie i rozruchu Elektrowni Bełchatów, na-stępnie do 1987 oddelegowany do MEGADEX Warszawa i praca na kontrakcie w Indiach przy budowie i rozruchu bloków OP-230. Od 1987 do 1989 w EC Zabrze – specjalista ds. mecha-nicznych przy budowie kotłów WP-120. Aktu-alnie współwłaściciel i dyrektor Przedsiębior-stwa Remontowego Urządzeń Energetycznych ECOMEX w Gliwicach, zajmującego się mo-dernizacją i automatyzacją kotłów węglowych w ciepłowniach oraz wykorzystaniem metanu i gazów odpadowych do opalania kotłów. Oprócz tego firma realizuje prace będące przedmiotem odbioru UDT (elementy ciśnieniowe) oraz ro-boty instalacyjne. W roku 1990 uczestnik Ka-towickiej Szkoły MenadŜerów, a w 1996 udział w międzynarodowym programie szkolenio-wym. Mieszka w Gliwicach.

MIKULSKI Andrzej Tadeusz, dr inŜ., ur. 1941 Sosnowiec; matura 1958 – LO TPD w Ka-towicach. Studia 1958÷64, energetyka jądrowa, doktorat 1971 (Analiza procesu stochastyczne-go w zestawie krytycznym reaktora jądrowego, promotor prof. J. Mika). Stypendium im. A. Humboldta w Instytucie Energii Jądrowej na Politechnice w Hanowerze (RFN) 1973÷74. Po studiach w IBJ w Świerku do 1982, a następnie w Inst. Energii Atomowej (IEA) do 2001, aktu-alnie inspektor dozoru jądrowego w Państwo-wej Agencji Atomistyki w Warszawie (od 2001) odpowiedzialny m.in. za eksploatację re-aktora badawczego MARIA w Świerku. Czło-nek Rady Naukowej IEA 1991÷99 i jej wice-przewodniczący 1991÷95, członek Komisji Du-bieńskiej (1997÷2001) i komisji ds. Informacji Społecznej (od 2002) w Radzie ds. Atomistyki, członek-załoŜyciel (1990) Polskiego Towarzy-stwa Nukleonicznego, przewodniczący Sekcji Energetyki Jądrowej PTN (od 2001), członek redakcji kwartalnika Postępy Techniki Jądrowej (od 1993), delegat do Grupy Roboczej „Pomia-ry i sterowanie elektrowni jądrowych” MAEA

w Wiedniu (od 1988) i Grupy Roboczej Inspek-torów Dozorów Jądrowych UE w Brukseli (od 2001). Osiągnięcia zawodowe: pomiary szu-mów neutronowych w zestawach podkrytycz-nych, w reaktorach o mocy zerowej, liczne pra-ce pomiarowe z zakresu diagnostyki neutrono-wej w elektrowniach jądrowych: Obrigheim (RFN), Rheinsberg (NRD), Kozłoduj (Bułga-ria), Bohunice (Czechosłowacja), autor systemu informacyjnego dla reaktora EWA oraz syste-mów diagnostyki wibracyjnej dla reaktorów ba-dawczych; kier. prac przygotowawczych dot. projektu systemu diagnostyki technicznej dla EJ śarnowiec. Autor ok. 80 artykułów i publi-kacji; liczne referaty na konferencjach między-narodowych, wykłady na kursach MAEA w Świerku i Teheranie (Iran); uczestnictwo w mi-sjach technicznych MAEA w zakresie bezpie-czeństwa reaktorów badawczych w Iranie i Ka-zachstanie; udział w seminariach i misji tech-nicznej Światowego Stowarzyszenia Operato-rów Elektrowni Jądrowych (WANO). Laureat medalu im. Ochęduszki. Mieszka w Warszawie.

MIKULSKI Jacek , mgr inŜ., ur. 1944 Krosno; matura 1962 − LO Gorlice. Podczas nauki w li-ceum odbył kurs szybowcowy w Krośnie, a na-stępnie Lotnicze Przysposobienie Wojskowe w Lublinie. Studia 1962÷70/71, aparatura che-miczna. W trakcie studiów działacz ZSP: w ra-diu RDS ŁuŜycka − spiker, redaktor i kierownik oraz w zarządzie Akademickiego Klubu Jeź-dzieckiego. Praca: 1971÷78 BP „Prosynchem” Gliwice − asystent projektanta, projektant. Te-sty rozruchowe i odbiorowe w ZA Włocławek, „Petrochemia” Płock, ”Elana” Toruń, ZCh Oświęcim oraz na piecach karbidowych w ZA Chorzów i w b.NRD: Buna Werke Schkopau, Stickstoffwerke Piesteritz. Od 1978 do 1991 w BP „Metalchem” − gł. projektant; projekty 11 reaktorów chemicznych dla Firmy UHDE w Bad Soden, RFN (dokumentacja wg norm nie-mieckich); dla ZChem. w Ostrawie projekt in-stalacji aniliny (aparaty i orurowanie, obliczenia kolumn i nadzór montaŜu na budowie). W la-tach 1991÷94 praca w Austrii − Firma Karrer, projekty konstrukcji wyposaŜenia dla lotniska w Monachium; lata 1994÷95 − „Chemet” Tar-nowskie Góry − kier. Działu Eksportu; 1995÷96 − nadzór na budowie (estakady i montaŜ oruro-wania zbiorników) w porcie Valencja, Hiszpa-

65

nia. W latach 1996÷2000 powrót do Fluor-Daniel-Prosynchem − projekty dla Petrochemii Płock, Rafinerii Gdańsk, Anwilu Włocławek; nadzór montaŜu oraz odbiory urządzeń na Insta-lacji Krakingu Katalitycznego w „SLOVNAF-T” Bratysława. W latach 2000÷02 w Monto-chemie: montaŜ pieca do obróbki termicznej blach karoseryjnych w Hucie Salzgitter, RFN − kier. grupy montaŜowej; montaŜ orurowania w Rhein Papier w Kolonii. W latach 2002÷04 wi-ceprezes w firmie PPU „Stalchem” − kierowa-nie projektami kominów oraz ciągów spalin dla firmy NEM, RFN. W latach 2004÷09 „Bipro-kwas Enginering” Gliwice, st. projektant – nad-zór nad produkcją, montaŜem oraz wysyłką urządzeń wykonywanych przez „FAMAK” Kluczbork dla Iranu. Rok 2007: demontaŜ insta-lacji kwasu monochlorooctowego w St. Auban, Francja przeznaczonej dla Zakładu „Rokita” w Brzegu Dolnym; montaŜ urządzeń na instalacji kwasu siarkowego w Szolnok, Węgry; rok 2008/9 − montaŜ urządzeń w Jefremowie, Rosja i Uczkuduku, Uzbekistan, montaŜ wieŜy oleum w Jefremowie; w r. 2009 przejście na emerytu-rę. W l. 2010÷11 nadzory nad produkcją apara-tury chemicznej w zakładach w Kempnie i Opo-lu oraz dla rafinerii w Haifie, Izrael. Obecnie doraźnie kontynuuję pracę w nadzorach monta-Ŝowych i odbiorowych. Mieszka w Gliwicach.

MIKUŁA Stanisław , dr inŜ., ur. 1943 Rze-szów; matura 1962 – Technikum Mechaniczno-Elektryczne w Rzeszowie, budowa maszyn. Studia 1962÷68, maszyny i urządzenia energe-tyczne (maszyny hydrauliczne). Od 1968 asy-stent w uczelniano-przemysłowym Instytucie Elementów Maszyn Górniczych, a następnie starszy asystent w Instytucie Mechanizacji Gór-nictwa PŚ. Doktorat w 1976 na Wydz. Górni-czym (promotor doc. J. Rynik), od 1976 adiunkt w Instytucie Mechanizacji Górnictwa na Wy-dziale Górnictwa i Geologii. W latach 1981÷82 zastępca dyrektora IMG PŚ. Nagroda Ministra Nauki i Szkolnictwa WyŜszego w 1977, Medal ZasłuŜonemu dla PŚ, Odznaka ZasłuŜony dla Górnictwa RP, Srebrny KrzyŜ Zasługi, nagrody Rektora PŚ. Członek PTMTiS, SIMP i SITG. Mieszka w Gliwicach.

MILKA Ryszard , mgr inŜ., ur. 1939 Chorzów; matura 1957 − Technikum Mechaniczne w Gliwicach. Studia 1957÷63, maszyny i urzą-

dzenia energetyczne (cieplne maszyny wirni-kowe), praca dyplomowa dotyczyła turbiny ga-zowej o mocy 10 MW. Praca: od 1963 do 1966 ZA w Chorzowie − elektrociepłownia, staŜysta, st. inŜ. gospodarki cieplnej; 1966÷67 − ZA Kę-dzierzyn, z-ca kier. wydziału remontów w EC; 1967÷76 − Energoprojekt Gliwice, projektant i st. projektant; 1976÷92 − Energochem Gliwice, st. projektant, potem weryfikator i kier. zespołu weryfikacyjnego. W r. 1966 studia podyplo-mowe na Wydz. MEL Pol. Warszawskiej w za-kresie energetyki przemysłowej; 1980 kurs NOT w Ośrodku Doskonalenia Kadr Technicz-nych nt. „Materiałooszczędne projektowanie”. W pracy otrzymał m.in. dyplomy uznania (1972 i 1974) i Srebrną Odznakę ZasłuŜonego dla Energetyki. Od 1992 rencista, od 2006 emeryt. Mieszka w Gliwicach.

MIRONOWICZ Władysław , dr inŜ., ur. 1937 w Pilicy; matura 1955 – ŚTZN Katowice. Stu-dia 1955÷61, energetyka jądrowa, podczas stu-diów w AZS Gliwice (siatkówka). Po studiach w Głównym Instytucie Górnictwa (1961÷70, adiunkt n-b); 1972 – doktorat (w GIG-u). Od 1970 do 1974 Centralny Ośrodek Naukowo-Projektowy ds. wzbogacania i utylizacji kopalin SEPARATOR Katowice – główny inŜynier ds. maszyn i automatyzacji. W latach 1975÷76 – organizator i pierwszy dyrektor Zakładu CAR-BO-AUTOMATYKA w Tychach; 1976÷77 dy-rektor OBR Elektryfikacji i Automatyzacji Górnictwa w Katowicach, od 1978 do 1990 dyr. techniczny Centrum Elektryfikacji i Automaty-zacji Górnictwa EMAG w Katowicach (na pra-wach Zjednoczenia), od 1990 do 2006 w wyni-ku konkursów dyrektor Jednostki Badawczo-Rozwojowej – Centrum Elektryfikacji i Auto-matyzacji Górnictwa EMAG; do roku 2012 – z-ca dyr. EMAGU ds. naukowych, potem emeryt. Członek Komitetu Górnictwa PAN (trzy kaden-cje), członek Zarządu Gł. i Zarządu Oddziału SITG w Katowicach. Laureat Nagrody Pań-stwowej II° (1986), liczne nagrody szczebla Ministra. Autor i współautor 89 artykułów oraz 53 patentów. Redaktor naczelny miesięcznika Mechanizacja i Automatyzacja Górnictwa. Od-znaczony m.in. KrzyŜem Kawalerskim i Oficer-skim OOP, Złotą Odznaką ZasłuŜonego dla Górnictwa, i dla Energetyki, Generalny Dyrek-tor Górniczy I stopnia, w roku 2000 otrzymał

66

nagrodę Premiera RP za wybitne osiągnięcia badawczo-wdroŜeniowe, laureat Medalu im. Ochęduszki. Mieszka w Katowicach.

MOCHNACKI Bohdan , prof. dr hab. inŜ., więcej w [65].

MOGIELNICKI Edmund (1941-2012) , mgr inŜ., ur. w Gliwicach; matura 1958 – LO im. Adama Mickiewicza w Katowicach. Studia 1958÷64, energetyka jądrowa. Po studiach pra-cował w firmach: Biuro Projektów Przemysłu Hutniczego BIPROHUT na stanowiskach od starszego asystenta do głównego projektanta systemów automatyki; SOCIETE NATIONA-LE DE SIDERURGIE EL HADJAR w Algierii – jako doradca techniczny; Przedsiębiorstwo InŜynierskie BIPROHUT sp. z o.o. – jako z-ca dyrektora, prokurent, a następnie (do 2010) członek rady nadzorczej. Studia podyplomowe: 1988/89 Politechnika Śląska, Studium Pody-plomowe Informatyki; 1992/93 Uniwersytet Śląski, Podyplomowe Studium MenedŜerskie. W 1993/94 w Antwerpii szkolenie: Zarządzanie w gospodarce wolnorynkowej i staŜ menedŜer-ski. Od roku 1977 licencja przewodnika tatrzań-skiego. Publikacje na Międzynarodowych Kon-ferencjach Automatyki artykuły na temat zarzą-dzania w czasopismach specjalistycznych; dwa patenty. Pozazawodowo interesował się tury-styką z elementami alpinizmu oraz majsterko-waniem w duŜej skali. Zmarł nagle podczas zi-mowego urlopu w Alpach.

MOSZCZYŃSKI Marek, mgr inŜ., ur. 1941 w Sosnowcu; matura 1958 − Technikum Energe-tyczne tamŜe. Studia 1959÷64, inŜynieria i apa-ratura chemiczna. Pierwsza praca w okresie 1964÷66 w ZA Chorzów. Od 1966 do 1968 asystent projektanta w Chemadex Kraków − O/Gliwice. W latach 1968÷ 82 pracował na Wydz. Automatyki PŚ. Zajmował się badaniem przemysłowych procesów produkcji kwasu siarkowego i kwasu fosforowego. Od 1982 do 2000 zatrudniony w Instytucie Chemii Nieorga-nicznej w Gliwicach, gdzie zajmował się m. in. procesem produkcji sody amoniakalnej.

MOYSEOWICZ Zbigniew, dr inŜ., ur. 1941 Lwów; matura – V LO w Gliwicach, 1959. Stu-dia 1959÷65, energetyka jądrowa, doktorat 1979 (promotor prof. Cz. Graczyk). Praca: Ka-

tedra Miernictwa i Automatyki Urządzeń Ener-getycznych na Wydz. ME (1965÷71); Instytut Energetyki Gazowej, Filia w Dąbrowie Górni-czej (1971÷83); ENSET de Tunis (1983÷85); następnie w czterech firmach w Prowincji Que-bec (produkcja urządzeń w dziedzinach wenty-lacji, ogrzewania, klimatyzacji i chłodnictwa − HVAC&R) oraz w dwóch firmach kanadyjsko-chińskich (Szanghaj, Yantai w prowincji Shan-dong). Członek ASHRAE od 1993. Od r. 1990 naleŜy do Ordre des Ingénieurs du Québec. Zajmował się m.in. przystosowaniem holender-skich silników elektrycznych kondensatoro-wych, o regulowanej prędkości obrotowej, do pracy w Kanadzie i USA (60Hz), projektowa-niem, optymalizacją i automatyką urządzeń chłodniczych oraz piekarniczych, projektowa-niem urządzeń i systemów klimatyzacji, projek-towaniem, produkcją i optymalizacją pomp cie-pła do ogrzewania i chłodzenia domów miesz-kalnych oraz basenów kąpielowych, projekto-waniem i urządzaniem skomputeryzowanych laboratoriów badawczych dla pomp ciepła. Był odpowiedzialny za certyfikację (CSA, UL, ULC, ETL, NSF). Prowadził wykłady i ćwicze-nia laboratoryjne na Université du Québec (me-trologia cieplna, elektronika cyfrowa). Laureat Medalu Ochęduszki. Mieszka w Montréalu.

MURA Józef, mgr inŜ., ur. 1937 w Rybniku; matura 1955 – LO Rybnik. Studia 1955÷61, maszyny i urządzenia energetyczne, dyplom – kotły. Po studiach praca w górnictwie: od 1961 do 1975 − KWK „Jankowice”, gł. energetyk, kier. wydz. brykietowni, nadsztygar maszyn do-łowych; w latach 1975÷77 KWK „Zofiówka”– gł. mechanik dołu kopalni; 1977 do 1982 KWK Pniówek – gł. inŜynier energomaszynowy. Po ogłoszeniu stanu wojennego za działalność w „Solidarności” zdegradowany do nadsztygara dołu i w 1982 przeniesiony na kopalnię „Kru-piński”, gdzie po roku został przywrócony na stanowisko gł. mechanika. W roku 1988 prze-szedł na emeryturę. Za aktywność zawodową otrzymał stosowne odznaczenia państwowe i resortowe. śona Barbara – mgr inŜ. budownic-twa. Mieszka w Rybniku.

MUSIAŁ Krzysztof , mgr inŜ., ur. 1962 Wo-dzisław Śląski; matura 1981 − LO Wodzisław Śl. Studia 1981÷86, cieplne systemy energe-tyczne − energetyka jądrowa; studium mene-

67

dŜerskie MBA; kurs zarządzania projektem in-westycyjnym. Po studiach związany z Energo-projektem Katowice, projektant branŜy cieplno-maszynowej, kierownik pracowni, kier. oddzia-łu projektowania, prokurent. Obecnie (2013) kier. interdyscyplinarnego zespołu koordynacji projektowej i konsultingu, kier. projektów, ge-neralny projektant. Konsultant i doradca tech-niczny w sektorze energetycznym inwestorów z Polski, Rosji, Ukrainy, Indii i Nigerii. W Polsce doradca techniczny KGHM Polska Miedź SA przy budowie dwóch elektrociepłowni z turbi-nami gazowymi w Polkowicach i Głogowie. Prace studialne dotyczące ekonomicznej analizy porównawczej technologii wytwarzania energii elektrycznej w Polsce, ekspertyzy lokalizacyjne elektrowni jądrowej w Polsce, analizy opłacal-ności udziału PGE S.A. w budowie elektrowni atomowej na Litwie, oceny opłacalności budo-wy i późniejszej eksploatacji linii Ełk-Alytus. Doradca techniczny grupy Enea Wytwarzanie SA oraz PKN Orlen SA (Petrochemia Płock, Anwil SA, Rafineria Trzebinia, Unipetrol Litvi-now). Współpraca z firmami doradczymi Ernst&Young oraz PriceWaterhouseCooper. Obecnie doradca techniczny PKN Orlen SA w trakcie budowy bloku gazowo-parowego 473 MW we Włocławku oraz doradca techniczny w trakcie wyboru Generalnego Wykonawcy bloku gazowo-parowego o mocy ok. 500 MW w Płocku. Generalny Projektant i Lider Konsor-cjum Projektowego w trakcie budowy najwięk-szego i najnowocześniejszego bloku energe-tycznego na parametry supernadkrytyczne o mocy 1075 MW w Kozienicach. Na terenie Fe-deracji Rosyjskiej budowa i oddanie do eksplo-atacji elektrociepłowni przemysłowej o mocy elektrycznej 17 MW i termicznej 100 MW. Na terenie Ukrainy opracowania przedinwestycyjne dla bloku energetycznego 200 MW. W Indiach usługi doradcze w okresie budowy dwóch blo-ków energetycznych o mocy 250 MW kaŜdy dla NEYVELI Lignite Corporation Limited oraz przy budowie ośmiu bloków energetycz-nych o mocy 135 MWe kaŜdy dla JSW Ste-el/Raj West Power Limited. W Nigerii nadzór nad budową, szkoleniem kadry kierowniczej oraz eksploatacją w okresie gwarancyjnym elektrowni z turbinami gazowymi o łącznej o mocy 335 MW dla Power Holding Company of Nigeria PLC oraz elektrowni o łącznej mocy 500 MW dla Niger Delta Power Holding Com-

pany PLC. Odznaczenie honorowe: ZasłuŜony dla Energetyki. Mieszka w Katowicach.

MYŚLIWIEC Marek, inŜ., ur. 1931 w Rycer-ce Dolnej. Matura w 1953 r. na Studium Przy-gotowawczym przy PŚ. Studia 1953÷58, go-spodarka cieplna w siłowniach. Po studiach: od 1960 − Okręgowa Dyrekcja Inwestycji Miej-skich w Rybniku − Inspektor Nadzoru; od 1965 r. na rencie inwalidzkiej z powodów zdrowot-nych, potem emeryt. Mieszka w Rybniku.

NADZIAKIEWICZ Jan , prof. dr hab. inŜ., ur. 1941 Tarnopol, od 1945 mieszkał w Zabrzu; tam 1958 matura w I LO. Studia 1958÷64, energetyka jądrowa. Od 1964 w PŚ, początko-wo w Katedrze Miernictwa Przemysłowego na Wydz. Automatyki (kier. prof. E. Romer), od 1968 na Wydz. ME w Katedrze Teorii Maszyn Cieplnych. W ITC doktorat (1972, promotor prof. Cz. Graczyk) i habilitacja (1989), tytuł prof. w 2003; współorganizator Laboratorium Techniki Cieplnej, organizował teŜ lab. chłod-nictwa. Po doktoracie na stypendium British Council w Queen Mary College w Londynie (10 miesięcy) oraz wykładowca i kier. zespołu Mechanical Engineering na Uniwersytecie Technicznym w Bauchi w Nigerii (2 lata). Od 1995 w Katedrze Technologii i Urządzeń Zago-spodarowania Odpadów na Wydz. IŚiE, z-ca kier. Katedry. W latach 1990÷93 prodziekan Wydz. ME ds. studenckich. Jeden z inicjatorów i organizatorów połączenia Wydziałów ME oraz IŚ w jeden Wydział InŜynierii Środowiska i Energetyki, w latach 1993÷96 prodziekan tego Wydziału ds. organizacyjnych. Zainteresowania naukowe obejmują róŜne dziedziny techniki cieplnej (pomiary parametrów pracy urządzeń i instalacji lub właściwości cieplnych materia-łów), początkowo prace te były związane z in-Ŝynierią jądrową, następnie z problematyką wymiany ciepła i spalania. Po przejściu do Ka-tedry Technologii i Urządzeń Zagospodarowa-nia Odpadów zajmuje się spalaniem odpadów oraz paliwami z odpadów. Otrzymał kilkakrot-nie nagrodę Rektora PŚ; odznaczenia: m.in.: Złoty KrzyŜ Zasługi, Odznaka ZasłuŜonego dla PŚ, Medal KEN. Mieszka w Gliwicach.

NADZIAKIEWICZ Marek, mgr inŜ., ur. 1937 w Warszawie. Matura 1954 w Technikum Me-chanicznym w Zabrzu. Studia 1954÷60, maszy-

68

ny i urządzenia energetyczne. Praca na PŚ 1960÷2002 − jako: asystent, st. asystent, wy-kładowca i st. wykładowca w Katedrze Ciepl-nych Maszyn Tłokowych, Katedrze Eksploata-cji Pojazdów, Instytucie Transportu i Komuni-kacji, Instytucie Techniki Cieplnej. Ponadto w latach 1969÷77 w WyŜszej Szkole InŜynierskiej w Opolu, 1965÷74 na Uniwersytecie Śląskim; 1984÷92 nauczyciel zawodu w szkołach śred-nich i zawodowych. Autor jednego skryptu i jednego wniosku patentowego. Odznaczony: Złotym KrzyŜem Zasługi, Odznaką ZasłuŜony dla Województwa Katowickiego. Mieszka obecnie w śywcu.

NAGULEWICZ Grzegorz, mgr inŜ., ur. 1957 w Gliwicach; matura 1976 − LO tamŜe. Studia 1976÷82, siłownie cieplne i jądrowe, dyplom u prof. M. Barana. Jest takŜe absolwentem spd na kierunku Zarządzanie i Marketing w Szkole Głównej Handlowej w Warszawie. W pracy zawodowej od początku wykonywał projekty dla energetyki: od 1982 do 1984 – Energochem Gliwice, asystent projektanta; 1984÷89 – Ener-goprojekt Gliwice, projektant. Od r. 1988 dy-rektor-członek Zarządu Biura Proj. MEXEM w Gliwicach; od 1997 jest takŜe pełnomocnikiem Zarządu Biura Projektów NEXT w Gliwicach, ponadto od 2007 jest członkiem Rady Nadz. w firmie MERCOR (aktualnie wiceprzewodniczą-cy). Laureat Medalu Ochęduszki; mieszka w Smolnicy k/Gliwic.

NAPIERAJ Bronisław , mgr inŜ., ur. 1937, Krzepice pow. Kłobuck; matura 1955 – Techni-kum Chemiczne w Chorzowie (przy Zakładach Azotowych). Studia 1955÷60, aparatura che-miczna. Podczas studiów stypendysta „Siarko-polu”, po studiach od 1961 praca w kopalniach i zakładach przetwórczych siarki „Siarkopol” w Tarnobrzegu. W okresie 1974÷98 (tj. do przej-ścia na emeryturę) na stanowisku gł. mechani-ka. Odznaczony m.in. Srebrnym i Złotym Krzy-Ŝem Zasługi oraz Orderem Sztandaru Pracy – II i I klasy. Z zamiłowania Ŝeglarz – kapitan jach-towy Ŝeglugi małej. Mieszka w Tarnobrzegu.

NATKANIEC Henryk , mgr inŜ., ur. 1942 w Klimontowie, pow. Proszowice; matura 1959 − LO w Proszowicach. Studia 1959÷73 − energe-tyka jądrowa. W latach 1966÷71 (przerwa w studiach) − laborant w Katedrze Odlewnictwa

PŚ. Po dyplomie: do 1983 − Zakład Zastosowań Techniki Jądrowej w Katowicach, od 1977 − kier. działu Nowych Opracowań. W r. 1981 trzymiesięczny staŜ w Wultex Machine Com-pany (Manchester) i NCB − kopalnia „Manton” rejon Yorkshire (Anglia). Od maja 1983 praca w Centrum Elektryfikacji i Automatyzacji Gór-nictwa EMAG, w Zakładzie Automatyzacji Urządzeń Powierzchniowych, potem w Zakła-dzie Miernictwa Przemysłowego, specjalista techniczny. Realizowana tematyka prac obej-mowała: opracowania, wdroŜenia i produkcję nowych urządzeń (systemów) przeznaczonych do automatyzacji procesów wzbogacania węgla kamiennego oraz do kontroli jakości węgla ka-miennego i brunatnego. Szczególną grupę urzą-dzeń stanowią popiołomierze i gęstościomierze, w których do pomiaru zawartości popiołu, war-tości opałowej węgla itp. wykorzystano pro-mieniowanie jonizujące źródeł izotopowych lub np. róŜnice promieniowania naturalnego węgla i skał towarzyszących w złoŜu (www.emag.pl). Od r. 2009, po przekształceniu EMAG-u w In-stytut Technik Innowacyjnych EMAG, praco-wał w Centrum naukowo-badawczym Instytutu jako st. samodzielny specjalista techniczny. Od lipca 2011 na emeryturze. Odznaczony srebrną odznaką ZasłuŜony dla Górnictwa RP, Brązo-wym KrzyŜem Zasługi, w r. 2002 otrzymał ze-społową nagrodę III° za wybitne osiągnięcia naukowo-techniczne, przyznaną przez Prezesa Rady Ministrów; Dyrektor Górniczy III stopnia. Zainteresowania: podczas studiów − turystyka (AKT „Watra”), fotografia, alpinizm (Klub Wysokogórski), taternictwo jaskiniowe (w r. 1964 współzałoŜyciel Akademickiego Klubu Grotołazów); obecnie turystyka (Beskid Niski) i ogródek. Mieszka w Chorzowie.

NAWRAT Edgar , mgr inŜ., ur. 1942 Chorzów; matura 1961 – Technikum Mechaniczne w Za-brzu. Studia 1961÷67, energetyka jądrowa. Po studiach w Elektrociepłowni Zabrze, kierownik wydziału ruchu, dyŜurny inŜynier ruchu. Racjo-nalizator produkcji, tytuł honorowy inŜyniera energetyki I stopnia; Złote Odznaki zasłuŜone-go dla Energetyki, Województwa Katowickiego i Elektrowni Zabrze. Przewodniczący Rady Pracowniczej i przez dwie kadencje sekretarz Rady Nadzorczej EC Zabrze S.A. Od r. 2004 emeryt; mieszka w Zabrzu.

69

NAWROCKI Andrzej , mgr inŜ., ur. 1938 Przemyśl; matura 1955 – LO Przemyśl. Studia 1955÷61, energetyka jądrowa. Po studiach 1961÷72 Instytut Fizyki Jądrowej w Krakowie; 1967÷72 staŜ w Zjednoczonym Instytucie Ba-dań Jądrowych w Dubnej k/Moskwy. W latach 1972÷84 Instytut Automatyki Systemów Ener-getycznych we Wrocławiu – kier. pracowni. 1984÷1999 – Centrum Naukowo-Produk-cyjne Automatyki Energetycznej we Wrocławiu – gł. specjalista ds. energetyki jądrowej i kierownik marketingu, m.in. prowadził projekt automatyki dla Elektrowni Jądrowej śarnowiec (4×440 MW); od 1999 do 2011 – w ABB Centrum IT zajmował się marketingiem. Emeryt, mieszka we Wrocławiu.

NEUMAN Adam , mgr inŜ., po studiach pra-cował m.in. w Energopomiarze; aktualnie wice-prezydent miasta Gliwice.

NIEDBAŁOWSKI Jan , mgr inŜ., ur. 1937 Radomyśl Wlk.; matura 1955 – LO w Mielcu. Studia 1955÷61, maszyny i urządzenia energe-tyczne (turbiny). Praca: od 1961 do 1962 − Za-kłady H. Cegielski Poznań, konstruktor w fa-bryce Silników Okrętowych; od 1963 do 1971 − Zakł. Azotowe w Tarnowie, EC – remonty ma-szyn i urządzeń energetycznych (od 1964 – kier. bazy remontu turbin przy EC w ZA Tar-nów. dyrektor ds. technicznych). Od 1971 do 1980 – „Montochem” Gliwice, Zarząd Robót w Tarnowie – kier. budowy. W latach 1980÷98 – Okręgowy Inspektorat Gospodarki Energetycz-nej w Krakowie – st. specjalista. Od 1998 roku na emeryturze. Odznaczony m.in. Srebrnym KrzyŜem Zasługi. Mieszka w Tarnowie.

NOWACZYK Józef (1939-2009), mgr inŜ., ur. 1939 Luboń k/Poznania; matura 1959 – Liceum Korespondencyjne im. Ignacego Paderewskiego w Poznaniu. Studia 1959÷64, gospodarka ciepl-na w hutnictwie. W latach 1964÷70 – Elek-trownia Blachownia, dyŜurny inŜ. ruchu; w 1970 (½ roku) CBKK Tarnowskie Góry, pro-jektant, (studium moŜliwości spalania mazutu z projektowanej rafinerii Sławięcice w kotłach Elektrowni Blachownia). Od 1970 do 1980 Energoprojekt Gliwice, starszy projektant, kie-rownik pracowni gospodarki remontowej, (udział w projektach dot. elektrowni Dolna Od-ra i Elektrowni Opole, EC Rafinerii w Gdańsku,

EC Zakładów Papierniczych w Kwidzynie). Od 1981 w Kanadzie – udział w projektach: rozbu-dowa Rafinerii Stratchona w Edmonton; koń-cowa faza projektu Elektrowni Atomowej Pic-kering koło Toronto (CPEL Ltd). Od 1982 gł. projektant (oraz właściciel) firmy JONO Engi-neering, projektującej zbiorniki ciśnieniowe, m.in. dla przemysłów: spoŜywczego, chemicz-nego i ochrony środowiska. Od 1986 praca w fabryce samolotów McDonnell Douglas (do 1996) oraz Boeing (1996÷2003) jako projektant urządzeń transportu części w procesie produk-cji. NajwaŜniejsze projekty: zastosowanie transportu drogowego zamiast kolejowego do przewozu skrzydeł samolotu B717 na trasie: Toronto, Kanada do Los Angeles, Kalifornia (1998) oraz zastosowanie podnośnika widłowe-go (specjalnej konstrukcji) do przenoszenia skrzydła 717 w końcowych fazach montaŜu (2002). Zmarł w Kanadzie.

NOWAK Grzegorz Marek , dr hab. inŜ., wię-cej w [65].

NOWAK Karol , mgr inŜ., rocznik 1941; matu-ra 1958 − Technikum Górniczo-Mechaniczne w Bytomiu. Studia 1960÷65, maszyny i urządze-nia energetyczne (pompy). Po studiach jako stypendysta zatrudniony w ZKMPW w Gliwi-cach (później Centrum Mechanizacji Górnictwa KOMAG), do r. 1994. Początkowo konstruktor, a od 1967, po uzyskaniu uprawnień – jako rzecznik patentowy. W 1974 ukończył spd na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu im. A. Mickiewicza w Poznaniu. Od 1984 do 1992 gł. inŜynier ds. ogólnotechnicznych, a na-stępnie pracownik naukowo-badawczy w Za-kładzie Obudów Zmechanizowanych, z-ca kier. Zakładu, zachowując uprawnienia rzecznika patentowego przez cały okres zatrudnienia. Od 1994 do chwili obecnej prowadzi własną dzia-łalność jako rzecznik patentowy (Zakład Usług Techniczno-Prawnych w Gliwicach) z upraw-nieniami biegłego sądowego w zakresie prawa wynalazczego.

NOWAKOWSKI Bronisław, mgr inŜ., ur. 1936 Luchów Dolny, powiat Biłgoraj; matura 1956 − Technikum Chemiczne w Sławięcicach. Studia 1957÷62, inŜynieria i aparatura che-miczna. Pierwsza praca od 1963 − Jeleniogór-skie Zakłady Farmaceutyczne "Polfa", starszy

70

inŜynier w Dziale Głównego Mechanika. Od 1965 praca w Zakładach Azotowych "Puławy" na stanowisku st. inŜyniera remontów, specjali-sty technologa, kierownika Zespołu Technicz-nego w pionie Dyrektora Produkcji. Od 01.01.2002 na emeryturze. WyróŜniony srebrną i złotą odznaką za zasługi dla przemysłu che-micznego. Mieszka w Puławach.

NOWAKOWSKI Jan , mgr inŜ., ur. 1940 Lu-chów Dolny, woj. lubelskie; matura 1958 − Technikum Chemiczne w Sławięcicach. Studia 1958÷64, energetyka cieplna w hutnictwie. Od 1965 do 1966 − Energoprojekt Gliwice – st. asystent projektanta. Od 1967 do 1971 − Bipro-hut Gliwice. Projekty chłodzenia wyparkowego pieców hutniczych, modernizacja energetyki cieplnej w hutnictwie. Od 1971 do 2003 − Pro-synchem Gliwice. Gł. projektant: programów słuŜących do obliczeń układów rurociągów po-łączone z przetestowaniem i wdroŜeniem tychŜe programów w ośrodkach ETO resortu chemii. Mieszka w Gliwicach.

NOWICKI Andrzej , mgr inŜ., ur. 1940 War-szawa; matura 1958 – Technikum Elektryczne w Cieszynie. Studia 1958÷63, gospodarka cieplna w hutnictwie. Praca: Ośrodek Badaw-czo-Projektowy „Energochem” w Gliwicach, Wojewódzkie Biuro Projektów w Katowicach. W stanie wojennym, w roku 1982 zwolniony za działalność w „Solidarności” i Radzie Pracow-niczej. Po wielu staraniach zatrudniony w Kombinacie Budowlanym w Bytomiu. Od 1984 – zezwolenie na wykonywanie rzemiosła w za-kresie instalacji sanitarnych, ogrzewczych i ga-zowych (projektowanie i wykonawstwo) – do emerytury. W 1990 przeprowadził się do wła-snego domu w Gorzeniu Dolnym koło Wado-wic, gdzie hobbystycznie zajmuje się prowa-dzeniem minikempingu. Zamiłowania: turysty-ka górska, narciarstwo, Ŝeglarstwo.

OBRĘBSKI Wacław, mgr inŜ., ur. 1941 − Dąbro-wa Górnicza; matura w r. 1959 − ŚTZN Katowice. Studia 1960÷67. Po studiach, do roku 1993 w „Energopomiarze"; do 1973 na stanowisku inŜy-niera pomiarowego, od 1973 do 1993 − kier. Pra-cowni Wentylatorów oraz Klimatyzacji i Wentyla-cji. W latach 1993÷2006 (do emerytury) w firmie „Energotechnika”, która przekształciła się w „Ener-gotechnikę-Energorozruch” − na stanowisku kier.

działu Realizacji Umów oraz gł. specjalisty ds. Pomiarów Energetycznych. Mieszka w Gliwicach.

OCZAK Edward, mgr inŜ. ur.1939 w Witko-wicach, pow. Tarnobrzeg. Po szkole podst. rok spędził w gospodarstwie rodzinnym na wsi; na-stępny rok − Zasadnicza Szkoła Zawodowa Przemysłu Drzewnego w Słupsku. Matura 1959 − Technikum Hutnicze w Stalowej Woli. Studia 1959÷65, maszyny i urządzenia energetyczne, kotły. Pierwsza praca w Elektrowni Skawina w latach 1965÷78 na stanowiskach od inŜyniera działu do z-cy kier. Oddziału Kotłowego. Na-stępnie w latach 1978÷82 Elektrociepłownia Kraków, kolejno: kier. Wydz. Ruchu Elektro-ciepłowni, kier. Wydz. Remontu oraz z-ca dyr. ds. Technicznych. W latach 1982÷96 ponownie w Elektrowni Skawina na stanowisku z-cy dyr. ds. Ekonomicznych. W 1996 ze względu na stan zdrowia renta, a następnie emerytura. Od-znaczony Złotym KrzyŜem Zasługi. Mieszka przemiennie w Krakowie i Myślenicach.

OLICHWER Józef (1936-2007), mgr inŜ., ur. w Berezie Kartuskiej; matura 1955 – Techni-kum Kolejowe we Wrocławiu. Studia 1955÷61, energetyka cieplna, dyplom w Katedrze TMC, Praca zawodowa tylko w Gliwicach: 1960÷61 w Biurze Projektów PROSYNCHEM, 1961÷2003 w strukturach organizacyjnych Urzędu Dozoru Technicznego, na wszystkich szczeblach (z wyjątkiem dyrektorskich). W cza-sie długoletniego „dozorowania” wiele urzą-dzeń technicznych, a w szczególności kotłów parowych skutecznie unieszkodliwił od dalsze-go zagraŜania Ŝyciu i zdrowiu ludzi oraz oto-czeniu. Współautor Warunków Technicznych Dozoru Technicznego. Odznaczony Złotym KrzyŜem Zasługi, Złotą i Srebrną Odznaką za-słuŜonemu w rozwoju woj. Katowickiego. In-Ŝynier Górniczy III stopnia, ZasłuŜony dla Do-zoru Technicznego.

OPERHALSKI Piotr, mgr inŜ., ur. 1941 w Bytomiu; matura 1959 − LO im. B. Chrobrego tamŜe. Studia 1959÷64. Pierwsza praca, 1964÷68 w Sosnowieckich Zakładach Budowy Kotłów (potem Fabryka Kotłów Przemysło-wych) „Fakop”. Następnie, od powołania w 1968 decyzją KERM takiej jednostki, w Przed-siębiorstwie Projektowania i Dostaw Urządzeń Ochrony Powietrza „Opam” w Katowicach,

71

współuczestnicząc w jego utworzeniu i organi-zacji oraz będąc w ścisłym kierownictwie tej firmy, odpowiedzialnym za wykonawstwo w systemie GRI (Gen. Realizacja Inwestycji) obiektów i instalacji ochrony powietrza oraz neutralizacji gazów odlotowych. Realizacja te-go rodzaju przedsięwzięć obejmowała zadania dla wszystkich, poza „energetyką zawodową” branŜ przemysłu, w szczególności Hutnictwa śelaza i Stali, Metali NieŜelaznych, Elektrocie-płowni, Przemysłu Cementowego, Chemiczne-go, Papierniczego itp. Od r. 2001 do nadal, w Spółce Akcyjnej „Bipromet”, w wyniku włą-czenia Zakładu „Opam” do jej struktury; kieruje działalnością tej nowej firmy w zakresie ochro-ny powietrza. Z tytułu działalności zawodowej odznaczony Srebrnym i Złotym KrzyŜem Za-sługi, Srebrną i Złotą Odznaką „ZasłuŜony dla rozwoju woj. katowickiego” oraz Srebrną i Zło-tą Odznaką za „Zasługi dla rozwoju Przemysłu Maszynowego”. Mieszka w Katowicach.

ORLI ŃSKI Jerzy, mgr inŜ., ur. w roku 1937. Matura 1954 w Zabrzu. Studia 1954÷59. W la-tach 1959÷62 praca w Biurze Projektowym ZA „K ędzierzyn”; 1962 ÷64 Biuro Projektów ZA „Tarnów”; 1964÷66 Zakłady Chemiczne „Bla-chownia. W latach 1966÷90 główny i generalny projektant w „ Prosynchemie” w Gliwicach. Przez wiele lat kierował projektowaniem części chemicznej Zakładów Włókien Chemicznych „Elana” w Toruniu. Od 1990 do 2001 w Zakła-dzie Projektowania Doradztwa i Ekspertyz „Bemar” w Gliwicach. Od 2001 na emeryturze. Autor i współautor 7 patentów z zakresu tech-nologii chemicznych. Odznaczony Złotym i Srebrnym KrzyŜem Zasługi. Mieszka w Kę-dzierzynie-Koźlu.

OROBEĆ Jerzy, mgr inŜ., ur. 1937 w Poznaniu; matura 1954 – LO w Tuchowie. Studia 1954÷60, maszyny i urządzenia energetyczne – silniki spa-linowe. Od 1961 pracuje w Centralnym Ośrodku Chłodnictwa w Krakowie na stanowiskach od młodszego konstruktora do głównego projektan-ta. W latach 1986÷91 kierownik utrzymania ru-chu, a później gł. mechanik w Chłodni Składowej w Krakowie. Liczne konstrukcje, projekty i nad-zory w kraju i za granicą: Bułgaria, Grecja, Iran, Irak Jemen. W 2004 zakończył pracę w COCH-u przechodząc na emeryturę. Uprawia czynnie wę-drówki górskie, jazdę na rowerze, nartach. Mieszka w Tuchowie.

ORSZULIK Józef (1939-2011), mgr inŜ., ur. w Katowicach, matura w 1956 − VI LO w Katowi-cach. Studia 1956÷63, cieplne maszyny tłokowe. Pracę zawodową rozpoczął w 1963 w KWK Kleofas w Katowicach, gdzie pracował do 1968. W tymŜe roku przechodzi do pracy w Minister-stwie Górnictwa i Energetyki w Katowicach. Z początkiem 1988 rozpoczyna pracę we Wspólno-cie Węgla Kamiennego w Katowicach i pracuje tam do roku 1990. Kolejno pracuje: w latach 1990÷91 w Przedsiębiorstwie KOPEX w Kato-wicach; w latach 1991÷93 w Fabryce Sprzętu i Narzędzi Górniczych FASING w Katowicach; w latach 1993÷94 w PHU AGAPE; 1994÷95 w firmie PRUG AIR. W r. 1996 przez kilka miesię-cy w PPUH MEX, w tym samym roku przecho-dzi do firmy Węglokoks-Agro, gdzie pracuje do jej likwidacji w roku 1999. W latach 1999÷2004 pracuje w Wytwórni Lin Stalowo-Gumowych SAG. W roku 2004 przechodzi na emeryturę pra-cując dorywczo, a od maja 2006 jest emerytem bez dodatkowych zajęć. Jego hobby to było: fo-tografia i filmowanie amatorskie, majsterkowanie i samochód.

OSOBA Jerzy (1948-2006), mgr inŜ., ur. w By-tomiu; matura 1966 – II LO tamŜe. Studia 1966÷72, maszyny i urządzenia energetyczne. Po studiach w ZUT ZGODA w Świętochłowicach, kier. pracowni badań rozwojowych; od 1989 Ośrodek Badawczo-Rozwojowy Fabryki Samo-chodów MałolitraŜowych w Bielsku-Białej, kier. pracowni badań silników; od 1991 Lloyd’s Regi-ster of Shipping, biuro w Katowicach, starszy in-spektor. Współautor jednego patentu, Srebrny KrzyŜ Zasługi, Srebrne Medale SIMP i NOT, Dyplom Honorowy Wicemistrza Techniki NOT w roku 1982. Mieszkał w Rudzie Śląskiej.

OSTROWSKI Piotr , dr inŜ., ur. 1948 Stalowa Wola; matura 1966 – LO im. St. Staszica w Sta-lowej Woli. Studia 1966÷72, energetyka jądrowa. Drugi fakultet: Wydział Automatyki PŚ (1972÷74), automatyka przemysłowa. Doktorat 1981 (promotor prof. Cz. Graczyk). Praca od 1972 na Wydz. Mechanicznym Energetycznym, w Zakładzie Miernictwa i Automatyki Procesów Energetycznych; aktualnie adiunkt w ww zakła-dzie, w Instytucie Maszyn i Urządzeń Energe-tycznych. W latach 1985÷89 zatrudniony dodat-kowo jako st. projektant w Biurze Projektów Bi-prowod w Zabrzu. W latach 1993÷99 prodziekan

72

ds. nauczania na Wydziale IŚiE, ponadto kierow-nik studium podyplomowego „Zarządzanie Przedsiębiorstwem”. Współudział w realizacji kilkudziesięciu prac naukowo-badawczych, w tym 3 prac w ramach CPBP, 6 projektów badaw-czych oraz jeden grant inwestycyjny KBN. WdroŜono w przemyśle 36 układów AKP na róŜnych instalacjach (m.in. instalacje do spalania odpadów, stacje wyparne, stacje filtracji, kotłow-nie, stacja klimatyzacji, suszarnie, piec do obrób-ki cieplnej); autor i współautor 15 patentów i wzoru uŜytkowego (m.in. 6 sposobów i 11 apara-tów pomiarowych, 3 urządzenia). Laureat nagród zespołowych Ministrów: Nauki, Szkolnictwa WyŜszego i Techniki – II stopnia w 1984 i dwu-krotnie nagrody I stopnia Ministra Ochrony Śro-dowiska i Zasobów Naturalnych (1991, 1994), ponadto 11 nagród JM Rektora PŚ. Autor i współautor 17 artykułów naukowych, monografii i skryptu. Odznaczony m.in. Srebrnym i Brązo-wym KrzyŜem Zasługi oraz odznaką ZasłuŜony dla PŚ. Syn Ziemowit jest absolwentem kierunku MBM na Wydziale IŚiE. Mieszka w Gliwicach.

OTRĘBSKI Maciej , inŜ., ur. 1949 w Brzegu; studia 1968÷72 – pierwszy rocznik Oddz. Ener-getyki Gazowej Filii PŚ w Dąbrowie Górniczej. Po studiach podjął pracę w PŚ, gdzie pracuje do chwili obecnej (aktualnie Katedra Energetyki Pa-liwowej, na stanowisku specjalisty – energetyka). W roku 1976 ukończył studia podyplomowe na Wydziale Prawa Uniwersytetu Śląskiego. Od-znaka „ZasłuŜony dla PŚ”. W kadencji 1998÷2002 pełnił funkcję Przewodniczącego Ra-dy Dzielnicy Ząbkowice w mieście Dąbrowa Górnicza, gdzie mieszka.

OTTE Joachim, dr inŜ., m.in. wiceprezydent Chorzowa.

PAGIEŁA Bogdan, mgr inŜ., ur. 1957 w Cie-szynie; maturę zdał w 1976 r. w I LO im. A. Osuchowskiego tamŜe. Studia 1976÷81, systemy i urządzenia energetyczne. Praca dyplomowa „Pompa wirowa diagonalna” wykonana pod kie-runkiem prof. M. Zarzyckiego. Praca zawodowa: od 1981 do teraz Elektrometal SA w Cieszynie (nazwa fabryki obecna) – zaczynając od kon-struktora poprzez róŜne stanowiska kierownicze aŜ do Dyrektora Marketingu i Rozwoju oraz Pro-kurenta. Twórcą jednego patentu i dwóch wzo-rów uŜytkowych. Brał udział w opracowaniu Strategii Miasta Cieszyna w zespole ds. polityki

gospodarczej. WaŜniejsze odznaczenia zawodo-we i społeczne: Dyrektor Górniczy III stopnia, Racjonalizator Produkcji, Złota Odznaka Hono-rowa SITG – ROW, ZasłuŜony Pracownik ELEKTROMETAL SA; takŜe wiele innych wy-róŜnień oraz nagród. Mieszka w Cieszynie.

PAGIEŁA Zbigniew (1934-2012), inŜ., ur. w Cieszynie; matura 1953 − LO im. A Osuchow-skiego tamŜe. Studia 1953÷57, gospodarka ciepl-na w hutnictwie, dyplom w Katedrze prof. St. Ochęduszki. Praca zawodowa (nazwy fabryk obecne): 1957÷70 Fabryka Automatyki „FACH” SA w Cieszynie; 1970÷93 Elektrometal SA, teŜ w Cieszynie − gł. technolog i Pełnomocnik Dy-rektora, od r. 1994 emeryt; twórca wielu projek-tów wynalazczych (7 patentów, 4 wzory uŜytko-we). WaŜniejsze odznaczenia: KrzyŜ Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, Brązowy i Złoty KrzyŜ Zasługi, Srebrna Odznaka ZasłuŜony dla Górnictwa, Odznaka za Zasługi dla Wojewódz-twa Bielskiego, Dyrektora Górniczy III stopnia, ZasłuŜony Racjonalizator Produkcji, Srebrna Honorowa Odznaka SITG − ROW. Osiągnięcia pozazawodowe: wybitny sportowiec Ziemi Cie-szyńskiej w lekkiej atletyce (110 m przez płotki - trzecie miejsce w Polsce w kategorii juniorów w roku 1952, rekordzista Śląska, mistrz okręgu ka-towickiego); porucznik rezerwy Wojska Polskie-go. Syn Bogdan − teŜ absolwent Wydziału ME (patrz wyŜej).

PAJĄCZEK Andrzej , inŜ., ur. 1958 Ornonto-wice; matura 1979 – Technikum Energetyczne przy Elektrowni Łaziska. Studia wieczorowe w latach 1979÷84, maszyny i urządzenia energe-tyczne. Pracownik Elektrowni Łaziska od 1973 roku. Po szkole zawodowej pracownik laborato-rium cieplnego, od 1980 roku poznawał urządze-nia energetyczne jako monter kotłów, po ukoń-czeniu studiów specjalista techniczny ds. kotłów, od 1995 roku kierownik oddz. przygotowania i nadzoru remontu kotłów i urządzeń pomocni-czych. Odznaczenia „ZasłuŜony dla Elektrowni Łaziska”, złote odznaczenie „ZasłuŜony dla Energetyki”. Udział w przygotowaniu i realizacji wielu modernizacji urządzeń w elektrowni. Zain-teresowania: wyścigi formuły I. Mieszka w Łazi-skach Górnych.

PAJĄK Jerzy Krzysztof, mgr inŜ.; ur. 1939 w Białobrzegach; matura − 1956 w Radomiu. Stu-

73

dia 1956÷61, aparatura i urządzenia przemysłu chemicznego. Pracę zawodową rozpoczął w 1962 r. w MONTOCHEMIE Gliwice. Pracował na budowach w ZCh. Bydgoszcz, ZA Tarnów, ZA Puławy oraz na budowie Elektrowni atomowej DUKOVANY w Czechosłowacji. Kierował ro-botami na budowach instalacji kwasu siarkowe-go, kwasu azotowego i wytwórni kaprolaktamu. W czasie pracy zajmował stanowiska od inŜynie-ra budowy do dyrektora Zakładu MONTO-CHEM w Puławach. Z powodu złego stanu zdrowia w 1995 r. przeszedł na rentę, a następnie na emeryturę. Mieszka w Puławach.

PAKUŁA Grzegorz, dr inŜ., ur. 1958 w My-słowicach; matura 1976 − LO im. T. Kościuszki w Mysłowicach. Studia 1976÷81, maszyny i urządzenia energetyczne. Praca: od r. 1980 In-stytut Maszyn i Urządzeń Energetycznych PŚ − jako: laborant, asystent, po uzyskaniu doktoratu w r. 1988 za pracę na temat modelowania nu-merycznego przepływów w maszynach wirują-cych − adiunkt. Lata 1990÷91 − praca badaw-cza na Uniwersytecie Liverpool na rzecz Admi-ralicji Brytyjskiej; 1994÷96 − Warman Interna-tional Ltd; 1996÷99 − Welsh Water Internatio-nal; m.in. kierownik finansowanego przez Bank Światowy projektu restrukturyzacji przedsię-biorstwa AQUA S.A. w Bielsku-Białej. Od r. 2000 w grupie kapitałowej POWEN S.A. m.in.: prezes zarządu Warszawskiej Fabryki Pomp i Armatury Wafapomp S.A., prezes zarządu OBR Pomp, członek zarządu, dyrektor rozwoju Gru-py POWEN-WAFAPOMP S.A. Obecnie czło-nek zarządu, dyr. techniczny POWEN S.A. oraz dyr. techniczny Grupy POWEN-WAFAPOMP. Współautor trzech ksiąŜek o tematyce pompo-wej. Rodzina: Ŝona Małgorzata − architekt, cór-ka Bogna − radca prawny, syn Roch – student medycyny. Mieszka w Katowicach.

PALICA Jacek, mgr inŜ., praca zawodowa w Hucie Metali NieŜel. Szopienice.

PALICA Michał , prof. dr hab. inŜ., ur. 1942 Ka-towice; matura 1960 – V LO w Katowicach-Ochojcu. Studia 1960÷66, energetyka jądrowa; podczas studiów przewodniczący studenckiego koła naukowego techniki jądrowej (1963/64) oraz przewodniczący RW ZSP (1964/65). Po studiach zatrudniony w Katedrze InŜynierii Chemicznej, później Inst. InŜynierii i Aparatury

Chemicznej. W 1972 doktorat (promotor prof. T. Hobler), 1983 habilitacja. Od 1985 docent, od 1991 na stanowisku profesora nzw., tytuł prof. 2003. Kierownik zespołu InŜynierii Chemicznej w Katedrze InŜynierii Chemicznej i Procesowej na Wydz. Chemicznym PŚ, ponadto pracownik OBR Barowent w Katowicach. Obszar zaintere-sowań: wymiana ciepła i masy, filtracja, susze-nie, dezodoryzacja, reaktory chemiczne, transport pneumatyczny. Promotor kilku prac doktorskich, ok. 110 prac mgr, autor i współautor ok. 130 pu-blikacji, 2 monografii, 3 skryptów, 4 patentów. Odznaczony m.in. Złotym KrzyŜem Zasługi (dwukrotnie), Medalem KEN, ZasłuŜony dla PŚ, nagroda Ministra (za habilitację). Obecnie eme-ryt, mieszka w Katowicach.

PALUCH Kazimierz* , mgr inŜ., ur. 1951 Trze-binia; matura 1971 – Technikum Energetyczne przy Elektrowni Łaziska. Studia inŜynierskie 1971÷76, maszyny i urządzenia energetyczne. W roku 1984 ukończone eksternistyczne studia ma-gisterskie, energetyka cieplna. Praca w Elektrow-ni Siersza (kierownik bloku, dyŜurny inŜynier ru-chu). W latach 1988÷99 rozruch i nadzór ruchu gwarancyjnego w Elektrowni Durgapur, Indie. Mieszka w Trzebini.

PANASIUK Lech* , inŜ., ur. 1949 Bogatynia; matura 1968 – Technikum Górnicze w Zgorzel-cu. Od 1968 praca w Zakładzie Kruszyw w Ja-nuszkowicach. Studia (zaoczne) w latach 1969÷74, maszyny i urządzenia energetyczne. Od 1977 w EnergomontaŜu Płd. Katowice na bu-dowach elektrowni, m.in.: Rybnik, Połaniec, Pr-uneřov (CSRS), EC Kraków-Łęg, Bumar Łabę-dy, ERG Gliwice, Miechowice, Szombierki oraz w Botswanie: Elektrownia Morupule, Zakłady Sodowe Sua Pan, Kopalnia Diamentów Juwa-neng. Od 1993 w Elektrowni Blachownia, m.in. kierownik wykonawstwa remontów mechanicz-nych. Kilkanaście wniosków racjonalizatorskich. ZasłuŜony dla Energetyki, ZasłuŜony dla Opolsz-czyzny. Mieszka w Kędzierzynie-Koźlu.

PAPAJ Kazimierz, mgr inŜ., ur. w r. 1941; ma-tura 1959 − Technikum Energetyczne w So-snowcu. Studia 1960÷65, aparatura i urządzenia przemysłu chemicznego. Praca: 1959÷60 − KWK „Czeladź" − elektrownia przyzakładowa; 1965÷72 − "KotłomontaŜ" Siemianowice Śl.; 1972÷76 − projektant w biurze projektów "PRO-

74

ERG" Będzin, Filia w Gliwicach i Mikołowie, współpraca m.in. przy projektowaniu Zakładu Tworzyw Sztucznych „ERG" w Czeladzi; 1977÷78 KWK „Czerwone Zagłębie" w So-snowcu − sztygar oddziałowy w Dziale gł. inŜ. energo-maszynowego; 1978÷90 − kier. Laborato-rium Badań Środowiskowych Dąbrowskiego Zjednoczenia Przemysłu Węglowego (w KWK „Czerwone Zagłębie"); 1990÷2001 − Inspektor ds. zbrojenia i demontaŜu ścian pod ziemią w Dziale Przygotowania Produkcji KWK „Kazi-mierz-Juliusz”. Od 2001 r. na emeryturze. śona Ewa − absolwentka Wydz. Budownictwa PŚ. Mieszka w Sosnowcu.

PAPAS Dimitrios, mgr inŜ., ur. 1936 w Ktimeni (Karditsa), Grecja. Matura 1957 – ŚTZN Kato-wice (Technikum Hutnicze). Studia 1957÷65, energetyka jądrowa. Pierwsza praca: Elektrownia Łaziska (staŜ), Elektrownia Łaziska II w budowie – (inspektor, z-ca kierownika Oddz. Maszyno-wego). Od 1970 ZETO Katowice (gł. energetyk + kier. serwisu urządzeń klimatycznych firmy Hiross-Denco w Polsce). W latach 1975÷80 Biu-ro Projektów Organizacji Budów, Katowice, z-ca kier. Oddz. Rozruchowego. Od 1980 Zespół Elektrociepłowni – praca na budowie EC Kato-wice (kier. Wydz. Mechanicznego, koordynator budowy, z-ca kier. budowy, kier. Wydziału Po-stępu Technicznego, Szkolenia i Wynalazczości). ZasłuŜony dla Energetyki, Złoty KrzyŜ Zasługi. Wieloletni Prezes Towarzystwa Greków woj. Katowickiego. Od 1989 rencista, potem emeryt. Mieszka w Katowicach.

PARKA Ryszard, mgr inŜ., ur. 1941 Harnes, w sercu górniczego zagłębia węglowego w depar-tamencie Pas de Calais, Francja. Stąd, wraz z ro-dzicami przyjechał na Śląsk, do Zabrza. Matura 1959 – Technikum Mechaniczno-Elektryczne tamŜe. Studia 1959÷65, maszyny i urządzenia energetyczne (pompy i maszyny wodne). Po stu-diach praca zawodowa w przemyśle maszyno-wym w Cieszynie. Od 1966 − Cieszyńska Fabry-ka Narzędzi (stypendysta), najpierw energetyk w wydziałach kuźni i hartowni, następnie: techno-log, st. konstruktor, kier. sekcji konstrukcyjnej. W latach 1972÷75 w Zakładzie Doświadczalnym Fabryki Maszyn i Narzędzi Elektrycznych oraz w OBR Maszyn Elektrycznych. W tym okresie przechodzi szkolenia w Niemczech i w Szwajca-rii w ramach podpisanej licencji BOSCH; wdra-

Ŝanie konstrukcji i technologii do podjętej pro-dukcji elektronarzędzi w Fabryce Maszynach Elektrycznych CELMA. W latach 1975÷84 praca w Cieszyńskiej Fabryce Urządzeń Spawalni-czych „CESPA”, kolejno jako: kierownik wy-działu, kier. oddziału produkcyjnego, szef pro-dukcji, gł. specjalista ds. realizacji produkcji, z-ca dyrektora ds. technicznych (1979÷84). Od 1984 do 1990 pracuje kolejno: w Rejonowej Wielo-branŜowej Usługowej Spółdzielni Pracy i Cie-szyńskiej Drukarni Wydawniczej jako specjalista – kierownik zespołu, główny specjalista ds. in-westycji. Z końcem 1990 roku ponowna praca w Maszynach Elektrycznych CELMA S.A. kolejno: kierownik Działu Inwestycji, a następnie kier. Działu Utrzymania Ruchu i Inwestycji. Ukończył szereg kursów zawodowych organizowanych w ośrodkach szkoleniowych Ministerstwa Hutnic-twa i Przemysłu Maszynowego oraz Minister-stwa Przemysłu Maszyn CięŜkich i Rolniczych, doskonalenia kadr dozoru technicznego i kadry kierowniczej dla podniesienia kwalifikacji, w tym zarządzania jakością i systemu zarządzania środowiskowego wg wymagań norm ISO. Rów-nolegle z pracą w przemyśle, w latach 1966÷1990 pedagog w szkołach cieszyńskich: Zasadniczej Szkole Zawodowej dla Pracujących, Liceum Zawodowym, Technikum Mechaniczno-Elektrycznym, Zespole Szkół Rolniczo-Technicznych. W WyŜszej Szkole Pedagogicznej w Warszawie studia podyplomowe w zakresie pedagogiki nauczania (1968÷70). Przez wiele lat działa społecznie, jako członek SIMP, będąc m.in. członkiem zarządu koła; takŜe w PTTK Oddział „Beskid Śląski” w Cieszynie kolejno: skarbnik, v-prezes i prezes zarządu koła. Za dzia-łalność inwestycyjną odznaczony Brązowym KrzyŜem Zasługi oraz odznaką „ZasłuŜony dla Białostockiego Przedsiębiorstwa Instalacji Sani-tarnych”; za działalność społeczną odznaczony srebrną odznaką SIMP oraz srebrną odznaką przez Zarząd Główny PTTK a takŜe odznaką 60-lecia Oddziału PTTK „Beskid Śląski”. Zamiło-wania: turystyka górska, muzyka klasyczna i roz-rywkowa. Obecnie na emeryturze. Mieszka w Cieszynie.

PASIERB Sławomir (1940-2012), dr inŜ., ur. w Tarnowie; matura 1957 − I LO im. K. Brodziń-skiego tamŜe. Studia 1957÷63 gospodarka ciepl-na; 1972/73 studium podyplomowe na AGH w Krakowie − gospodarka cieplna i piece przemy-

75

słowe. Doktorat 1976 na AGH w Krakowie. Pierwsza praca 1963÷76 w Hucie Kościuszko − inspektor energetyczny, kier. kotłowni, kier. oddz. pomiarów cieplnych. W latach 1976÷81 Huta Katowice, kier. oddz. badań cieplnych i gł. specjalista, gdzie uczestniczył w rozruchu i ra-cjonalnej energetycznie eksploatacji urządzeń hutniczych i energetycznych (patenty, nagrody, wyróŜnienia, projekty wynalazcze); w latach 1981÷86 dyr. ds. naukowych OBR Gospodarki Energetycznej w Katowicach, gdzie uczestniczył w koordynacji i realizacji rządowego programu badawczego PR-8 w zakresie racjonalnego uŜyt-kowania energii; w latach 1986÷89 kier. labora-torium w Zakładzie UŜytkowania Energii w Ru-dzie Śl., w którym prowadził badania i rozwijał metody analiz systemowych; 1989÷90 dyr. na-czelny OBRGE. W roku 1991 współtworzył pierwszą na początku transformacji ustroju go-spodarczego w Polsce niezaleŜną i pozarządową instytucję badań i promocji energooszczędnych technologii i zachowań − Fundację na rzecz Efektywnego Wykorzystania Energii. W Funda-cji przez 14 lat był prezesem zarządu, potem dy-rektorem ds. badawczo-rozwojowych, współpra-cował z nią do końca. W ponad 600 mniejszych i większych projektach wykonanych przez Funda-cję rozwijał metodycznie i wprowadzał do prak-tyki ideę zintegrowanego planowania zasobami energetycznymi i zrównowaŜonego gospodaro-wania energią. W r. akad. 1984/1985 był na staŜu na Uniwersytecie Technicznym w Monachium w Niemczech, w 1994 na studium JAICA w Tokio w Japonii. Wykładał na studiach podyplomo-wych AGH, PŚ i Uniwersytecie w Miszkolcu, w latach 2003÷06 na studiach dziennych PŚ w Ka-towicach. Ponad 160 razy występował na konfe-rencjach i seminariach w kraju i zagranicą. Od-znaczony Brązowym i Złotym KrzyŜem Zasługi, Srebrną Odznaką ZasłuŜonego dla rozwoju Wo-jewództwa Katowickiego, Honorową Złotą Od-znaką Stowarzyszenia InŜynierów i Techników Przemysłu Hutniczego; laureat Medalu im. Ochęduszki. Przez 50 lat chodził po górach Pol-ski i Europy.

PAWŁOWSKI Marek , mgr inŜ., ur. 1937 Ursynów; matura 1955 − LO w Dąbrowie Górni-czej. Studia 1955÷62, dyplom – gospodarka cieplna. Praca: 1962÷66 Huta im. F. DzierŜyń-skiego w Dąbrowie Górniczej; 1967÷71 – Urząd Dozoru Technicznego, Katowice; 1972÷91

KWK Silesia Czechowice-Dziedzice, od 1991 na rencie inwalidzkiej oraz emeryturze. Do osią-gnięć zawodowych zalicza modernizację kotłow-ni kopalnianej i wykorzystanie w niej gazu z od-metanowania kopalń. Mieszka w Bielsku-Białej.

PAŹDZIERSKA Halina* , inŜ., ur. 1951 Dą-browa Górnicza; matura 1969 – LO im. L. Szen-walda tamŜe. Studia w latach 1969÷73, energety-ka gazowa w Filii PŚ w Dąbrowie Górniczej. W latach 1973÷95 Huta Szkła Okiennego w Dą-browie Górniczej – kierownik Działu Zabezpie-czenia Ruchu, od 1995 Saint-Gobain Glass Pol-ska, od 1998 kier. ds. systemów jakości. Zainte-resowania: turystyka, dobra ksiąŜka, film i robót-ki ręczne. Mieszka w Dąbrowie Górniczej.

PECKA Piotr , mgr inŜ., po studiach m.in. dyr. Elektrowni Chorzów i wiceprezes Zarządu PKE, aktualnie w Tauronie. Mieszka w Siemia-nowicach Śl.

PEJM Sebastian, mgr inŜ., ur. 1941 Dorohusk; matura 1958 – LO Kędzierzyn. Studia 1958÷64, cieplne maszyny wirnikowe. Po studiach praca w Elektrowni Łaziska – mistrz, kierownik bloku, dyŜurny inŜynier ruchu, kierownik wydz. remon-tów, główny inŜynier ds. remontów, od 1996 ro-ku do 2006 dyrektor techniczny. Autor i współ-autor 26 patentów i kilkudziesięciu projektów wynalazczych. KrzyŜ Kawalerski OOP, Złota Odznaka Resortowa, Medal Honorowy Stowa-rzyszenia Polskich Wynalazców i Racjonalizato-rów im. Tadeusza Sendzimira, złote, srebrne i brązowe medale na targach innowacji Eureka w Brukseli; laureat Medalu im. Ochęduszki. Miesz-ka w Mikołowie.

PETELA Ryszard → biogramy profesorów.

PETRI Roman, mgr inŜ., ur. 1936 Stanisławów (obecnie Ukraina). Ojciec – adiunkt u prof. R. Witkiewicza na Politechnice Lwowskiej – zginął w czasie wojny. W 1945 zamieszkał z matką w Rzeszowie, gdzie zdał maturę w r. 1953 w Gim-nazjum im. St. Konarskiego. Studia 1953÷58, praca dyplomowa u prof. Fickiego w r. 1967. Praca: 1959÷62 − Zakład Usługowo-Produkcyjny w Katowicach (stanowisko tech-niczne); 1962÷90 − Katowickie Przedsiębiorstwo Robót InŜynieryjnych, przekształcone w Kombi-nat InŜynierii Miejskiej − na stanowiskach od za-

76

stępcy kier. działu Mechaniczno-Energetycznego do dyrektora ds. środków produkcji w latach 1977÷90; w r. 1990 objęcie funkcji Prezesa Spółki HILKIM (eksploatacja hałd hutniczych – produkcja kruszywa ), pełnionej do dzisiaj. Zain-teresowania: brydŜ sportowy (powód opóźnienia dyplomu), sporty motorowodne, nurkowanie, narty wodne. Mieszka w Katowicach.

PIASKIEWICZ Tadeus z, mgr inŜ. ur. 1934 w Opatowcu; matura − LO im. Marii Curie-Skłodowskiej w Kazimierzy Wielkiej. Studia 1953÷60, rozpoczęte na Wydz. ME ukończone na kierunku maszyny robocze cięŜkie. Praca zawo-dowa w Biurze Projektów „Biprohut” w Gliwi-cach na wszystkich stanowiskach projektowych. W latach 1976÷92 gł. projektant wydziału przy-gotowania rud i koksu oraz wydziału spiekalni Huty Katowice. Autor kilku patentów związanych z uruchomieniem nowoczesnych technologii na spiekalniach oraz w produkcji materiałów wiąŜą-cych. Odznaczony Złotym i Srebrnym KrzyŜem Zasługi, wyróŜniony Złotą Odznaką ZasłuŜonego w Rozwoju Województwa Katowickiego oraz Budowniczego Huty Katowice. Od 2002 na eme-ryturze. Mieszka w Gliwicach.

PIECHACZEK Ludwik, mgr inŜ., ur. 1943 w Moszczenicy (obecnie dzielnica Jastrzębia-Zdroju); matura 1962 – LO Wodzisław Śl. Studia 1962÷68, maszyny i urządzenia energetyczne; podczas studiów praktyka w GANZ-MAVAG w Budapeszcie, dane do dyplomu („Remont bloku 200 MW na węgiel brunatny”) zebrał podczas 5 miesięcznej pracy w Elektrowni Turów. Od 1.05.1968 do 6.07.1994 r. pracował w KWK 1 Maja w Wodzisławiu Śl.-Moszczenicy, na róŜ-nych stanowiskach, do nadsztygara urządzeń ma-szynowych włącznie. W r. 1990 włączył się do ruch samorządowego; został wybrany Przewod-niczącym Rady Gminy Godów (1990÷94). W tym czasie ukończył studium „Zarządzanie Gmi-nami” na Uniwersytecie w Lille. Od lipca 1994 do listopada 2004 pełnił funkcję Wójta Gminy Godów. Pełnił teŜ szereg innych funkcji: 1994÷2003 − z-ca Przewodniczącego Zarządu Międzygminnego Związku Wodociągów i Kana-lizacji w Wodzisławiu Śl.; 1996÷ 2000 − członek Rady Nadzorczej Katowickiej Specjalnej Strefy Ekonomicznej; 2003 do nadal − Przewodniczący Zgromadzenia Fundatorów Fundacji Ekonomik w Wodzisławiu Śl.; 2006 do nadal − z-ca Prze-

wodniczącego RN Banku Spółdzielczego w Ja-strzębiu Zdroju. Zainteresowania − historia małej Ojczyzny, autor wydanej w 1987 r. ksiąŜki „Kartki z dziejów Skrzyszowa”. Odznaczenia m.in. Brązowy, Srebrny i Złoty KrzyŜ Zasługi, Srebrna Odznaka ZasłuŜony dla Województwa Katowickiego. Wolne chwile spędza aktywnie tu-rystycznie (rower, narty, góry). Aktualnie emeryt, mieszka w Wodzisławiu Śl.

PIESTRZYŃSKI Stefan, mgr inŜ., ur. 1938 w Poznaniu; matura – 1955 w I LO im. Jana Smo-lenia w Bytomiu, które było kontynuatorem przedwojennego polskiego gimnazjum. Studia 1955÷62, praca dyplomowa w Katedrze Ciepl-nych Maszyn Tłokowych. Po studiach w latach 1963÷78 praca w ZUT „ZGODA” w Święto-chłowicach, w biurze Gł. Konstruktora, od młod-szego konstruktora do kierownika Zakładu Pras Hydraulicznych w OBR przy ZUT „ZGODA”; w tym czasie został laureatem konkursu „Trybuny Robotniczej” pod nazwą „Czerwonej RóŜy” za wykonanie przez „ZGODĘ” prasy do betonów o nacisku 10000 ton, W roku 1978 przechodzi do OBR Przemysłu Urządzeń Klimatyzacyjno-Wentylacyjnych i Odpylających „BAROWENT” w Katowicach na stanowisko gł. specjalisty ds. WdroŜeń i Produkcji. W roku 1991 w wyniku konkursu ogłoszonego przez Ministerstwo Prze-mysłu i Handlu został powołany na stanowisko Dyrektora Naczelnego OBR „BAROWENT” na okres 5 lat. W wyniku kolejnego konkursu ogło-szonego przez Ministerstwo Gospodarki pozostał dyrektorem na następną kadencję, podobnie w roku 2002 i był nim do przejścia na emeryturę w lipcu 2003. Na stanowisku Dyrektora Naczel-nego OBR przez 12 lat nadzorował problemy z dziedziny ochrony środowiska dla głównych branŜ gospodarki narodowej. Równolegle z pracą zawodową prowadził działalność społeczną w Spółdzielni Budowlano-Mieszkaniowej „Wspól-na Praca” w Katowicach, będąc w latach 1968÷90 członkiem Zarządu oraz Przewodniczą-cym Rady Nadzorczej przez trzy kadencje. Pod-czas pracy zawodowej otrzymał liczne odznacze-nia i wyróŜnienia: Srebrny KrzyŜ Zasługi, Medal 40-lecia Polski Ludowej, Srebrna odznaka zasłu-Ŝonego działacza ZZM, brązowy medal za zasłu-gi dla obronności kraju, Medal z okazji 45-lecia Rejonowego Przedstawicielstwa Wojskowego, Złotą Odznakę zasłuŜonego działacza ruchu spółdzielczego. Mieszka w Katowicach.

77

PIESZCZACHOWICZ Wiesław , mgr inŜ., ur. 1941 w Koprzywnicy, pow. Sandomierz; matura 1958 – Technikum Hutnicze w Stalowej Woli. Studia 1958÷65, inŜynieria i aparatura chemicz-na, dyplom u prof. J. Bandrowskiego, z udziałem prof. J Pikonia. Praca: od 1966 do 1978 w ZCh „ Oświęcim”, do 1969 jako: mistrz remontów, in-Ŝynier ds. remontów, technolog w Zakł. Budowy Aparatury, kier. w ZBA. Od 1969 do 1978 w Zakł. Projektowym ZChO − od projektanta do gł. projektanta i kier. projektu budowy 80 wielkoga-barytowych aparatów ciśnieniowych, na zamó-wienie włoskiej firmy Snam Progetti. Od 1978 do 1984 w BP Prosynchem Gliwice – Zarząd Bu-dowy Kompleksu PCW w ZA „Włocławek”; do 1982 st. specjalista i p.o. gł. specjalisty ds. koor-dynacji oraz nadzoru wykonawstwa i montaŜu aparatów, rurociągów i urządzeń dźwignicowych, w szczególności podlegających dozorowi UDT i ZDT; ponadto pełnił obowiązki gł. spawalnika na budowie. Od 1982 do 1984 kier. Pracowni Pro-jektowej i Nadzoru Autorskiego, działającej na budowie; od 1984 do 1985 kier. Pracowni Me-chaniczno-Energetycznej BP Prosynchem, dzia-łającej równieŜ dla potrzeb budowy PCW. Bu-dowa duŜej fabryki Kompleksu PCW była pro-wadzona od podstaw, wraz z całą infrastrukturą wewnętrzną oraz zewnętrzną, we współpracy z wieloma firmami zagranicznymi. Od 1985 do 1990 w BP Prosynchem, O/Włocławek na sta-nowiskach: z-ca kier. oraz z-ca dyr. Oddziału ds. projektowania. Od 1990 do 1995 w PP „Uzdro-wisko Wieniec”, w Wieńcu-Zdroju k/Włocławka − dyr. ds. technicznych i kier. ruchu zakładu gór-niczego oraz p.o. dyr. naczelnego. Zrealizował tam wiele inwestycji: doprowadzenie gazu ziem-nego do Uzdrowiska, wybudowanie kotłowni ga-zowej, nowych wodociągów i ciepłociągów oraz odwiertu i rozlewni wody mineralnej. Zbudowa-ny został takŜe nowoczesny zakład przyrodo-leczniczy. Od 1996 do 1998 w PUSP CHEME-KO Sp. z o.o. we Włocławku − inŜynier projektu „Budowa zakładu utylizacji odpadów produkcyj-nych w ANWIL SA” (Inwestycję zrealizowano wg projektu i we współpracy z francuską firmą Vicarb), koordynator i inŜynier projektu pt. „In-frastruktura zewnętrzna dla przetłoczni gazu ziemnego w Gąbinku k/Włocławka”. Od 1999 do 2002 w Biurze Inwestycji ANWIL SA − inŜynier projektu „Rozbudowa i modernizacja wytwórni chlorku winylu” (Inwestycję zrealizowano we współpracy z firmami: Oxy-Vinyls/USA, Ray-

theon/Holandia, BP Prosynchem/Fluor). Od 2002 do 2007 w spółce AZOMET (produkującej apa-raturę chemiczną i urządzenia energetyczne) − specjalista ds. techniczno-handlowych i kier. pro-jektu (głównie dla kontraktów zagranicznych). Od 2007 do 2010 w EnergomontaŜ-Północ, Re-gion Włocławek − specjalista ds. ofertowania i przygotowania produkcji, kier. Działu Handlu, gł. inŜynier projektu PTA (budowa bardzo duŜej i skomplikowanej fabryki do produkcji kwasu te-reftalowego, z udziałem m.in. Mitsubishi Heavy Industries, PKN Orlen i Polimex-Mostostal). Od 01. do 09.2011 w Polimex-Mostostal SA, Zakład Nr 7/ EnergomontaŜ-Północ O/Włocławek − kier. Działu Handlu. Od 10.2011 emeryt. W la-tach 1983÷87 pełnił funkcję prezesa zarządu Spółdzielczego Zrzeszenia Budowy Domów we Włocławku. Odznaczony m.in. Srebrnym Krzy-Ŝem Zasługi i Srebrną Odznaką „ZasłuŜony dla Przemysłu Chemicznego”, Dyrektor Górniczy II°. Mieszka we Włocławku.

PIKOŃ Andrzej, mgr inŜ.; studia 1984÷89, współzałoŜyciel i prezes Zarządu wydawnictwa HELION w Gliwicach.

PIKOŃ Jerzy (1931÷÷÷÷1989), prof. dr hab. inŜ. Urodził się w Andrychowie; matura 1951 – Technikum Mechaniczno-Elektryczne w Biel-sku. Studia 1951÷56, inŜ. na Wydziale Mecha-nicznym, mgr na Wydz. ME PŚ, aparatura chemiczna. Po studiach w Katedrze InŜynierii i Aparatury Chemicznej, potem w Instytucie In-Ŝynierii Chemicznej i Budowy Aparatury na Wydz. Chemicznym, w latach 1980÷89 dyrek-tor Instytutu. W 1963 doktorat na Politechnice Krakowskiej (promotor prof. J. Krakowski), 1966 habilitacja na Wydziale Chemicznym PŚ. W 1974 profesor nadzwyczajny, 1986 – zwy-czajny. Zmarł nagle w roku 1989. Autor ok. 100 publikacji, w tym kilku ksiąŜek i skryptów; 30 patentów krajowych i zagranicznych w dziedzi-nie aparatury chemicznej i procesowej, 65 ory-ginalnych projektów aparatury, kilku wypro-mowanych doktorów. Był członkiem Komitetu InŜynierii Chemicznej oraz Komitetu InŜynierii i Ochrony Środowiska PAN, laureat ośmiu na-gród resortowych (naukowe i przemysłowe), odznaczony m.in. KrzyŜem Kawalerskim i Ofi-cerskim OOP. Synowie Andrzej (Wydawnictwo HELION) i Krzysztof (Katedra TiUZO) są równieŜ absolwentami Wydziału ME.

78

PIKOŃ Krzysztof, dr hab. inŜ., ur. 1969 Bytom; matura 1989 − V LO Gliwice. Studia 1989÷94, maszyny i urządzenia przemysłu chemicznego i spoŜywczego. Po studiach praca w Katedrze Technologii i Urządzeń Zagospodarowania Od-padów na Wydz. IŚiE PŚ, aktualnie adiunkt. Doktorat 1994 (prom. prof. J. Nadziakiewicz), habilitacja 2013. Praca naukowa w dziedzinie in-Ŝynieria i ochrona środowiska, energetyka (anali-zy środowiskowe, systemowa gospodarka odpa-dami, odnawialne źródła energii, LCA, uciąŜli-wość ekologiczna systemów oraz procesów jed-nostkowych w energetyce i gospodarce odpada-mi). Autor i współautor 105 publikacji i refera-tów oraz 20 ksiąŜek (gł. redakcja). Członek: Air and Waste Management Association; SIMP; Pol. Tow. Biograficzne. Red. naczelny pisma nauk. Archives of Waste Management and Environ-mental Protection; przew. lub członek komitetu naukowego i organizacyjnego kilku konferencji i meetingów naukowych: "Latest Developments in Waste to Energy Technologies", Szczyrk 2009; Intermational Summer Scientific Session, PŚ 2005; "Ochrona Środowiska i Energetyka" (dla młodych pracowników naukowych, od 2012); "Paliwa z odpadów" (7 edycji konferencji); wie-lokrotny przew. sesji na międzynarodowych i krajowych konferencjach naukowych (m.in. IT3, Phoenix USA 2007, SGEM 2008 etc.); referaty na ponad 20 zagranicznych międzynarodowych konferencjach i kilkudziesięciu krajowych; wy-konawca ok. 40 prac naukowo-badawczych (w tym międzynarodowych: Tempus, Eureka) oraz ekspertyz. W roku 2008 nagroda zespoł. Rektora PŚ-2°. za osiągnięcia w dziedzinie naukowej oraz SGEM Award, przyznana przez Int. Multidisci-plinary Scientific Geo-Conference & EXPO "Modern Management of Mine Producing, Geol-ogy and Environmental Protection"; visiting pro-fessor/invited lectures w University of Maryland 2009, Kyoto University 2006. Opiekun ok. 80 prac dyplomowych (mgr i inŜ.); wykłady na stu-diach dziennych i podyplomowych oraz zajęcia w języku angielskim na kierunku Energy and Environmental Engineering w PŚ; czł. komisji egzaminacyjnych i reprezentant Uczelni na eg-zaminach maturalnych w szkołach średnich. Hobby: podróŜe i trekking wysokogórski (m.in. zdobycie KilimandŜaro, wyprawy przez pustynie – np. Thar, Gibsona, Sahara), narciarstwo alpej-skie, biegi długodystansowe (uczestnictwo w półmaratonach), Ŝeglarstwo, fotografia i twór-

czość filmowa, filozofia i historia. Mieszka w Gliwicach.

PINIOśYŃSKI Janusz, mgr inŜ., ur. 1945, stu-dia 1963÷69; po studiach praca w Energoprojek-cie Gliwice, następnie w Energotechnice-Projekt w Knurowie i Gliwicach − gen. projektant i pro-kurent; Centrum Projektowym Polimex Gliwice; obecnie Energotechnika-Engineering Gliwice. Mieszka w Pilchowicach.

PISOWICZ Jerzy, mgr inŜ., ur. 1938 w War-szawie; matura 1955 – Technikum Mechaniczno-Elektryczne w Bielsku-Białej. Studia 1955÷61, energetyka jądrowa. Po studiach asystent w In-stytucie Fizyki Jądrowej w Krakowie, od 1963 praca w Elektrociepłowni Bielsko-Biała jako dy-Ŝurny inŜynier ruchu, następnie gł. energetyk. Od 1971 projektant i kierownik zespołu energetycz-nego w Inwestprojekcie Katowice; od 1974 w Centralnym OBR Techniki Instalacyjnej IN-STAL, oddział w Bielsku-Białej, adiunkt nauko-wo-badawczy i kier. pracowni. Przez rok kon-trakt na budowie elektrowni jądrowej w Lubmi-nie (b. NRD), jako projektant. Od 1992 do 2005 (emerytura) praca w Przedsięb. Komunalnym THERMA w Bielsku-Białej, z-ca dyr. ds. eksplo-atacji, członek zarządu. Po r. 2005 praca na umowy-zlecenia w róŜnych jednostkach. W la-tach 2004÷12 w FENICE Poland, Bielsko-Biała − projektant oraz dalej jako audytor w Energety-ce Cieszyńskiej, Uniterm Bielsko-Biała, Kelvin Bielsko-Biała. Współpraca z Energy Engineer-ing&Management Systems Gliwice m.in. wyko-nanie audytów: Gospodarka egnergią cieplną oraz Ciepłownia dla Herong Ltd w Urumqui, prowincja Sinkiang w Chinach. W latach 1992÷2013 prowadzenie wykładów na kursach i szkoleniach, jak np. wykłady na Uprawnienia Projektowe organizowane przez PZITS Katowice oraz wykłady organizowane przez Instytut Do-skonalenia Wiedzy o Rynku Energii − Alternet Consulting i GAPP dla Akademia TAURON-Ciepło. Współautor 3 patentów, I° specjalizacji inŜynierów w dziedzinie energetyka, specjaliza-cja ciepłownictwo, rzeczoznawca PZITS, audytor energetyczny. Srebrny KrzyŜ Zasługi; mieszka w Bielsku-Białej.

PLINZNER Bolesław, mgr inŜ., ur. 1937 w Katowicach; matura 1955 – ŚTZN Katowice, technik-energetyk. Studia 1955÷61, dyplom −

79

gospodarka cieplna. Praca: 1962÷63 Zjedno-czenie Przemysłu Meblarskiego Poznań, wydz. Energomechaniczny − starszy inŜynier; 1964 − Swarzędzkie Fabryki Mebli − gł. mechanik; 1965÷91 − H. Cegielski Poznań, Fabryka Silni-ków Okrętowych − InŜynier Stacji Prób, kier. Stacji Prób, z-ca kierownika montaŜu. Liczne wyjazdy do stoczni krajowych i zagranicznych (Gdańsk, Gdynia, Szczecin, NRD, Dania, Szwecja, Bułgaria, Grecja) w charakterze kie-rownika nadzoru montaŜu silników H.Cegielski-Sulzer i H.Cegielski-B&W na stat-kach. Udział w rejsach od 6 do 12 miesięcy na statkach towarowych: pakistańskim, algierskim, radzieckim, napędzanych silnikami H.Cegielski − w charakterze inŜ. gwarancyjnego. Od 1988 do 1991 − kierownik budowy (kompletowanie .wyposaŜenia oprócz części budowlanej) elek-trowni stacjonarnych napędzanych przez silniki H.Cegielski-Sulzer na wyspach greckich: Les-bos, Syros oraz członek zespołu uruchamiają-cego elektrownie na wyspach: Kreta, Rodos, Syros, Paros. W latach 1991÷93 − Auto-Melzer Poznań, ASO Mercedes-Benz oraz MAN - sa-mochody cięŜarowe − Szef Serwisu; 1994÷2004 − Iltrans Baranowo - ASO i Dealer Mercedes-Benz − Szef Serwisu samochodów uŜytkowych; 2005÷11 − Duda-Watin w Pozna-niu - ASO i Dealer Mercedes-Benz − specjalista działu gwarancji i reklamacji (półetat). Ponadto w latach 1994÷ 2007 z ramienia H.Cegielski-Serwis liczne wyjazdy interwencyjne (awarie), uruchamianie silników okrętowych, nadzór nad remontami i przeglądami na statkach i elek-trowni stacjonarnej (Kanada, Turcja, Hiszpania, Grecja, Niemcy). Od 2012 emeryt. Odznacze-nia: zasłuŜony pracownik H.Cegielski-Poznań, medal 40-lecia PRL. Mieszka w Borówcu, gmi-na Kórnik; ASO – autoryzowana stacja obsługi

PŁONKA Jan , mgr inŜ., ur. 1939 w Zarzeczu, pow. śywiec; matura 1957 – LO w śywcu. Stu-dia 1957÷63, aparatura chemiczna. Po studiach dwa lata w ZUP Nysa, kolejne dwa lata w „Che-madeksie”; od 1967 do 2002 w Biurze Projektów Biprokwas w Gliwicach, projekty dla wielu wy-twórni kwasu siarkowego; ojciec szóstki dzieci − wszystkie ukończyły studia wyŜsze. Aktualnie „dorabiający” emeryt. Podczas studiów znany w akademiku śpiewak (Malagenia) i członek Chóru Akademickiego PŚ (takŜe po studiach). Mieszka w Gliwicach.

PŁONKA Ryszard Zdzisław, mgr inŜ., ur. 1942 Dąbrowa Górnicza; matura 1961 – Technikum

Energetyczne w Sosnowcu. Studia 1962÷69, energetyka cieplna. Praca: od 1969 do 1998 w Zakładach Piwowarskich w Tychach − energe-tyk, gł. energetyk, z-ca dyr. ds. technicznych, od 1984 do 1998 v-Prezes Zarządu ds. Rozwoju Produkcji i Techniki. Praca była związana m.in. z wprowadzaniem energooszczędnych technologii produkcji. W trakcie pracy powołany na Prze-wodniczącego Rady Nadzorczej Spółki „Bro-wint” zajmującej się rozlewem i dystrybucją pi-wa na obszarze Polski. W latach 1999÷2000 dy-rektor ds. techniczno-handlowych w PHZ Global Katowice (w tym czasie jeden z największych dealerów Fiata). W ramach NOT SITSpoŜ. O/Śląski (członek Zarządu ) od roku 2005 do nadal prowadzi kursy przygotowawcze do egza-minów oraz jest wiceprzewodniczącym Komisji Kwalifikacyjnej dla osób zajmujących się eks-ploatacją urządzeń, instalacji i sieci energetycz-nych – głównie w przemyśle spoŜywczym (świa-dectwa kwalifikacyjne). Posiada odpowiednie uprawnienia nadane przez Prezesa Urzędu Regu-lacji Energetyki. Odznaczenia: Złoty KrzyŜ Za-sługi, ZasłuŜony dla Energetyki, ZasłuŜony w rozwoju Woj. Katowickiego − Złota Odznaka, Medal za zasługi dla PoŜarnictwa, Odznaka Ho-norowa NOT-SITSpoŜ. Mieszka w Tychach.

POHL Henryk, inŜ., ur. 1936 w Zabrzu; matura 1954 – Technikum Mechaniczne w Gliwicach. Po maturze praca zawodowa w RAFAKO w Ra-ciborzu z przerwą 1956÷58 na słuŜbę wojskową. W firmie kolejno: konstruktor, kier. dz. normali-zacji, samodzielny pracownik Działu Studiów, Gł. Metalurg, Gł. Technolog, z-ca dyr. ds. tech-nicznych, od 1982 do 1988 dyr. naczelny RA-FAKO. W latach 1959÷64 odbył studia wieczo-rowe na Wydz. ME, na specjalności maszyny i urządzenia energetyczne. W latach 1969÷74 prowadził wykłady z Technologii Budowy Ma-szyn (Kotły parowe). Specjalizował się w zagad-nieniach materiałoznawstwa i wymagań jako-ściowych oraz problematyce awaryjności ele-mentów ciśnieniowych. Współautor 5 patentów; liczne publikacje w czasopismach: Energetyka, Hutnik, Normalizacja oraz referaty na konferen-cjach i sympozjach. Członek wielu komisji i rad naukowych, w tym: Komisji Hutnictwa KNiT (1969÷71), Rady Techn.-Ekonomicznej przy Mi-nistrze Energetyki i Energii Atomowej, Rady Naukowej ITC w Łodzi, Zespołu „Przyspieszony rozwój energetyki jądrowej” przy Ministrze Na-uki, Szkolnictwa WyŜszego i Techniki (1984÷85). Po przejściu na emeryturę wyjechał

80

do Niemiec, skąd powrócił w r. 1999; po powro-cie był przez 5 lat przewodniczącym Rady Techn.-Ekonom. przy Prezesie RAFAKO oraz członkiem Rady Nadzorczej. W latach 2008÷13 członek RN w ZRE Katowice. Uchwałą Rady Państwa wyróŜniony tytułem ZasłuŜony Energe-tyk PRL, otrzymał teŜ KrzyŜ Kawalerski OOP, ponadto: Dyrektor Energetyki I°, ZasłuŜony dla Opolszczyzny, ZasłuŜony dla rozwoju woj. kato-wickiego, ZasłuŜony dla Politechniki Śl., Srebrna Odznaka Honorowa NOT; laureat Medalu im Ochęduszki. Synowie Wojciech i Tomasz (teŜ ab-solwent Wydz. ME) kierują rodzinną firmą „Pohl&Pohl” w Raciborzu, gdzie teraz mieszka.

POHL Marek , mgr inŜ., ur. 1949 Łódź; matura 1967− LO im Konopnickiej w Katowicach. Stu-dia 1967÷73, maszyny i urządzenia energetycz-ne, specjalizacja: Po studiach podjął pracę w Biurze Studiów i Projektów Energetycznych ENERGOPROJEKT Katowice i pracuje tam do dnia dzisiejszego, aktualnie na stanowisku gene-ralnego projektanta. WaŜniejsze przedsięwzięć i projekty w których ostatnio uczestniczył jako generalny projektant lub kierownik projektu: modernizacja Elektrowni Jaworzno III − budowa 2 bloków ciepłowniczych 70 MWe wraz z insta-lacjami towarzyszącymi (1996÷99); EC Nowa Sarzyna − blok gazowo-parowy 120 MWe (1997÷99); EC Lublin-Wrotków − blok gazowo-parowy 239 MWe (2000÷01); EC Rzeszów − blok gazowo-parowy 100 MWe (2001÷02). Wcześniej brał udział w pracach zespołów pro-jektowych, opracowując następujące obiekty: EC Radom, EC Kielce, El. Jaworzno III (IOS), EC II Bielsko Biała. Laureat Medalu im Stanisława Ochęduszki. Mieszka w Katowicach.

POLOK Justyn, dr inŜ., ur. 1935 Nowy Bytom (obecnie Ruda Śl. 9); matura 1953 – LO Wirek (Ruda Śl. 10). Studia 1953÷1958, cieplne maszy-ny wirnikowe. Po studiach Fabryka Wentylato-rów „FAWENT” w Chemie Śl., z-ca gł. kon-struktora, następnie kierownik działu badań, od 1976 OBR „BAROWENT” Katowice i Chełm Śl., kierownik Zakładu Naukowo-Badawczego, aktualnie emeryt. W 1977 studium podyplomowe na PŚ; 1981 – doktorat na Wydz. Górniczym PŚ (promotor doc. Z. Gawraczyński). Autor 14 opu-blikowanych artykułów, 10 referatów wygłoszo-nych na sympozjach w kraju i zagranicą. Autor i współautor: 30 opracowań badawczych i kon-strukcyjnych, 10-ciu programów komputero-

wych, ośmiu wydawnictw katalogowych i siedmiu patentów Członek (przez 4 lata) Komi-sji Aerologii Górniczej Oddziału PAN w Kato-wicach i członek przez kilka kadencji Komisji Normalizacyjnej PKNiM przy ITC w Łodzi. Wieloletni przewodniczący Grupy Ekspertów ds. Wentylatorów w ramach międzynarodowej współpracy gospodarczej i naukowo-technicznej pomiędzy Polską a Niemcami oraz Polską a Cze-chosłowacją. Laureat Medalu im. Ochęduszki. Jego syn i córka są równieŜ absolwentami Wy-działu ME. Mieszka w Mysłowicach.

POLUS Józef, mgr inŜ., ur. 1952 Knurów; matu-ra 1969 – LO w Knurowie. Studia 1969÷74, ma-szyny i urządzenia energetyczne. W 1975 Szkoła Oficerów Rezerwy w Poznaniu. W latach 1976÷84 praca w ZEC Knurów na stanowisku mistrza zmianowego i zastępcy kier. zakładu. W 1985 praca w zespole projektowym WPEC Ka-towice (asystent projektanta) – projekty związane z modernizacją sieci ciepłowniczej w Bytomiu. Od listopada 1985 do 2005 w BSiPE „Energo-projekt” Gliwce, kolejno na stanowiskach: st. asystent projektanta – prace projektowe m.in. dla elektrowni: Opole, Stalowa Wola, Miechowice, Alsberg (RFN); kier. pracowni cieplnej, a od X’2000 równieŜ dyrektor ds. projektowania – w pracowni powstały m.in. projekty: zabudowy ko-tłów energetycznych i ciepłowniczych w: EC PKN ORLEN Płock, EC Rafinerii Gdańsk, EC ZA Włocławek, ZK Zdzieszowice; Ciepłowni Opole, EC Zabrze oraz zabudowy turbin paro-wych w: EC Szczecin, EC ORLEN Płock, EC Zabrze, EC Bydgoszcz, a takŜe projekty układów kogeneracyjnych z turbinami gazowymi dla PEC Siedlce i EC Władysławowo. W latach 2006÷7 – Tractabel, biuro w Katowicach, szef działu ener-getycznego (analiza rozbudowy Elektrowni Poła-niec o blok spalający biomasę); od 2008 − Ener-gotechnika-Projekt − Centrum Projektowe Poli-mex Gliwice, gen. projektant. Współautor prac koncepcyjnych i analiz związanych z rozwojem, modernizacją oraz ograniczeniem oddziaływania na środowisko, wykonanych m.in. dla: EC Szczecin, EC PKN Orlen Płock, EC Zabrze, Elektrownia Blachowania; potem EC Pomorza-ny, bloki gazowo-parowe w Gdańsku; mieszka w śernicy k/Gliwic.

PONIEWIERSKI Henryk , mgr inŜ., ur. 1934 Sosnowiec; matura 1953 – Technikum Energe-tyczne w Sosnowcu. Po ukończeniu technikum praca (1953÷54) w Elektrowni Jaworzno II w budowie, w charakterze technika elektryka. Stu-

81

dia 1954÷60, gospodarka cieplna. W Hucie „Po-kój” 1959÷60. Studia podyplomowe na Wydziale ME w 1973 – maszyny i urządzenia energetycz-ne. Od 1961 i nadal praca w BSiPE Energopro-jekt-Gliwice: od asystenta projektanta do gł. (od 1973) i generalnego projektanta (od 1993 do 1999) w pracowni cieplnej – projekty dla wielu elektrowni i EC, m.in.: EC Polfa w Stargardzie Gdańskim, EC w Hucie Pokój, EC II Bydgoszcz, EC KWK Dębieńsko, EC Zielona Góra, EC Za-kładów Azotowych w Tarnowie, EC Huty Kato-wice, EC Moszczenia, EC Zofiówka, EC Zakła-dów Koksowniczych Zdzieszowice; od 1999 – gł. specjalista ds. cieplnych. Członek zespołu re-dakcyjnego Biuletynu Technicznego: Elektrow-nie i elektro-ciepłownie, ZasłuŜony dla Energety-ki, ZasłuŜony dla rozwoju Województwa Kato-wickiego. Członek SEP, laureat Medalu im. Ochęduszki. Mieszka w Sosnowcu.

POPCZYK Józef*, mgr inŜ., ur. 1941 Dąbrowa Górnicza; matura 1959 – Technikum Hutnicze tamŜe. Studia 1959÷65, maszyny i urządzenia energetyczne (silniki spalinowe). Po studiach, w latach 1965÷70, praca w ZUT ZGODA w Świę-tochłowicach – konstruktor silników okrętowych. Od 1970 praca i róŜne funkcje w aparacie PZPR; 1975÷81 Przewodniczący Miejskiej Rady Naro-dowej w Dąbrowie Górniczej, a następnie w So-snowcu. W latach 1982÷85 dyrektor Zakładu nr 7 FSM w Sosnowcu; 1985÷91 dyrektor naczelny Fabryki Samochodów MałolitraŜowych w Ty-chach. W tym czasie członek Zespołu Rozwoju Bazy Materialnej Komitetu ds. Nauki i Postępu Technicznego przy Radzie Ministrów oraz czło-nek Rady Naukowej OBR Samochodów Małoli-traŜowych BOSMAL w Bielsku-Białej. Od 1991 dyrektor niemiecko-polskiej spółki j.v. ECO-PLAN w Katowicach, a od 1994 do nadal (2003) Prezes Zarządu – Dyrektor Górnośląskiej Agen-cji Handlowej GAH, Sp. z o.o. w Katowicach. Odznaczony m.in. KrzyŜem Kawalerskim OOP i odznaczeniami wojewódzkimi. Mieszka w Ka-towicach.

POPŁAWSKI Janusz, mgr inŜ., ur. 1943 Ja-gielnica, woj. Tarnopol; matura 1962 – V LO Gliwice. Studia 1962÷67, maszyny i urządzenia energetyczne (pompy); studia podyplomowe: PŚ, Wydz. ME, 1974 – energetyka cieplna. Po stu-diach w Elektrowni Stalowa Wola, 1967÷70 – mistrz remontów; kierownik ruchu cieplnego; kierownik bloku 125 MW. Od 1970 i nadal –

Biuro Studiów i Projektów ENERGOPROJEKT Gliwice: st. asystent ; projektant, st. projektant branŜy cieplnej; gł. i gen. projektant; projektował m.in.: EC ZA Włocławek, EL Blachownia, EC Łódź II i inne, EL Stalowa Wola, EC Płock, EC Siedlce i inne. Od r. 1991 do 2008 w Energo-technice-Projekt. Odznaczony dwukrotnie Srebr-nym KrzyŜem Zasługi; laureat Medalu im. Ochę-duszki; córka równieŜ ukończyła Wydział ME. Mieszka w Gliwicach.

POSTRZEDNIK Stefan, prof. dr hab. inŜ., ur. 1946 Kisielów, pow. Cieszyn; matura 1963 – LO im. M. Kopernika w Cieszynie. Studia 1963÷69, energetyka jądrowa. Od grudnia 1969 staŜysta w b. Katedrze Podstaw Techniki Cieplnej na Wydz. ME. W latach 1970÷73 studia doktoranckie w zakresie energetyki cieplnej; doktorat 1973 (pro-motor prof. J. Folwarczny). W czasie studiów członek Akademickiego Chóru PŚ. Od 1973 ad-iunkt w Instytucie Techniki Cieplnej. Jako sty-pendysta DAAD odbył (1978/79) roczny staŜ w TU Clausthal (RFN). Habilitacja (Analiza termo-dynamiczna procesu odgazowania paliw stałych, wyróŜniona nagrodą Wydz. IV PAN) w 1981. Od 1982 docent; od 1987 do 1994 kier. Zakładu Silników Spalinowych w ITC. W marcu 1993 prof. nzw. w PŚ; tytuł profesora otrzymał w 1994, od kwietnia 1998 prof. zwyczajny. Zainte-resowania naukowe dotyczą trzech grup zagad-nień: A. Badania termodynamiczne procesów w tłoko-wych silnikach spalinowych; B. Procesy przetwarzania, uszlachetniania, racjonalnego wy-korzystania i konwersji energii paliw stałych; C. Termodynamika zjawisk i procesów przepływo-wych. Aktualnie opiekun zespołu zajmującego się silnikami spalinowymi i eksploatacją samo-chodów w Zakładzie Techniki Spalania, Silników Spalinowych i Odnawialnych Źródeł Energii w ITC na Wydz. IŚiE. Opublikował (do 2012) łącznie ok. 260 prac naukowych (indywid. i ze-społowych), ponadto ok. 75 prac badawczych niepublikowanych. Autor dwóch skryptów i 4 podręczników z Termodynamiki przepływów oraz Eksploatacji silników spalinowych. Promotor ogółem 8 prac doktorskich (pięć zakończonych). Członek Komisji Energetyki Oddz. PAN w Ka-towicach, członek Sekcji (mechaniki płynów; spalania; transportu) w trzech Komitetach PAN; odznaczony m.in. Złotym KrzyŜem Zasługi. Mieszka w Zabrzu.

POSTULKA Kazimierz, mgr inŜ., ur. 1941 w Pińczycach k/Myszkowa; matura 1959 − Tech-nikum Energetyczne w Sosnowcu. Studia

82

1960÷65, gospodarka cieplna; 1973÷74 studia podyplomowe z zakresu ciepłownictwa na Pol. Warszawskiej. Praca zawodowa: od 1965 do 1972 w GOZG w Zabrzu na stanowiskach od kier. Działu Pomiarów do gł. Dyspozytora Gazu dla Okręgu Zabrzańskiego. Od 1972 do 1985 z-ca dyrektora ds. technicznych w PEC w Zabrzu; od 1985 do 1987 Dyrektor Naczelny PEC w Gliwicach. W roku 1987 załoŜenie własnej firmy pod nazwą: Przedsiębiorstwo Usługowo-Handlowe „COPOS", działającej w branŜy ogrzewnictwo-ciepłownictwo-wentylacja. Firma funkcjonuje nadal, zatrudniając od 20 do 60 pra-cowników. Dwoje dzieci, które równieŜ ukoń-czyły studia na PŚ. Mieszka w Zabrzu.

POTURALSKI Waldemar (1935-2009), mgr inŜ., ur. w Poznaniu; matura 1953 − ŚTZN w Ka-towicach. Studia 1953÷58, energetyka cieplna. Praca dyplomowa i pierwsza praca w kopalni Wujek w Katowicach. W trakcie pracy studia na AGH, Wydział Maszyn Górniczych. W kopalni Wujek doszedł do stanowiska gł. mechanika, na-stępnie przeniesiony do KWK Wieczorek na sta-nowisko gł. inŜyniera energo-mechanicznego. W 1980 roku oddelegowany do KOPEXu i wyjazd na 5 lat do kopalni Hugo w Niemczech. Po po-wrocie oddelegowany do budowy Wytwórni Lin Stalowo-Gumowych SAG; jest współautorem pa-tentu na w/w liny. Od 1990 do 1995 − Prezes Za-rządu firmy SAG. W r. 1999 zakłada własna fir-mie SAGPOL w Katowicach i buduje zakład produkcji lin stalowo-gumowych w Węgierskiej Górce, który funkcjonuje od 2008 r. Liny wy-równawcze stalowo-gumowe okazały się najlep-szymi tego typu linami w skali światowej sto-sownymi w szybach górniczych. Pisał o sobie: „Uzyskana wiedza na wydziale ME dała mi pod-stawy do działalności zawodowej w innych dzie-dzinach techniki, gdyŜ wszystko oparte jest po części na zasadach termodynamiki”.

PRADELA Józef, mgr inŜ., ur. 1934 w Siemia-nowicach Śl.; matura 1952 – LO tamŜe. Pracę zawodową rozpoczął w 1952 jako referent ds. technicznych w Dziale Inwestycyjno-Budowlanym Oddziału Wojewódzkiego NBP w Katowicach. Studia 1953÷58, dyplom – cieplne maszyny wirnikowe w 1960. Od 1959 zatrudnio-ny w Energoprojekcie w Katowicach. Początko-wo pracował w zespole gen. projektanta Elek-trowni Będzin, a następnie w pracowni cieplnej. W tym okresie wykonywał projekty dla EC Tar-nobrzeg, EC Szopienice i EC Azoty Chorzów.

Specjalizował się teŜ w obliczeniach wytrzyma-łościowych rurociągów. W 1961 przeniesiony do pracowni automatyki, m.in. projekty dla: EC To-ruń, EC Świecie oraz Elektrowni Łagisza, Siersza i Łaziska. W 1970, jako stypendysta ONZ, odbył praktykę zawodową w Szwajcarii, początkowo w Biurze Projektowym firmy Brown Boveri w Ba-den, a następnie w firmie Power Company Gran-de Dixidence w Sion, gdzie rozpoczął badania w zakresie automatyzacji sterowania sekwencyjne-go napędami i elementami bloków energetycz-nych. Od 1974 kierownik studialnej pracowni au-tomatyzacji i informatyki, wykonującej prace z zakresu kompleksowej automatyzacji bloków energetycznych, których wyniki zastosowano m.in. w Elektrowniach Bełchatów i Jaworzno III. W 1980, kierując Pracownią Projektowania Kom-pleksowego, brał udział w projektach dla El. Pru-neřov III w b. CSRS oraz dla elektrowni krajo-wych: Turów, Jaworzno III, Rybnik, Łaziska, Siersza, EC Kraków, EC Radom, EC Kielce i EC Poznań. Od 1990 do 2003 kier. Oddziału Koordy-nacji Produkcji. Pod jego kierownictwem prowa-dzono prace związane z modernizacją obiektów energetyki krajowej oraz obiektów w b. Czecho-słowacji i Grecji. Laureat Medalu im. Ochęduszki. Obecnie na emeryturze, mieszka w Katowicach.

PRAJS Franciszek, mgr inŜ., ur. 1937 w Cho-rzowie, matura 1954 − Technikum Hutnicze w Chorzowie. Jako technik pracował przez rok w Energopomiarze w Gliwicach. Studia 1956÷62, gospodarka cieplna w siłowniach. Po ukończeniu studiów wrócił do Energopomiaru do działu ko-tłowego. W 1974 przechodzi do nowoutworzo-nego przedsiębiorstwa ENERGO-ROZRUCH. Tam dalej zajmował się kotłami, lecz juŜ na końcowym etapie ich montaŜu, a następnie roz-ruchu aŜ do przekazania do eksploatacji. Były to jednostki 215 MW budowane w kraju i zagranicą (w Turcji), w sumie 21 bloków. Z takim do-świadczeniem w roku 1990 przechodzi do pracy w samorządzie gminy Chorzów, gdzie przez 12 lat sprawował funkcję zastępcy Prezydenta ds. technicznych. Przez 4 lata był Wiceprzewodni-czącym Rady Miasta Chorzów. Na emeryturę przeszedł w r. 2002. Mieszka w Chorzowie.

PRAśUCH Kazimierz (1935-2011), mgr inŜ., ur. we Wrzosach-KsiąŜ Wielki k/Miechowa. Ma-tura 1954 – Technikum Mechaniczne w Sosnow-cu. Studia 1954 ÷60, gospodarka cieplna w hut-nictwie, studia podyplomowe 1972÷73, maszyny i urządzenia energetyczne, PŚ Wydz. ME. Praca:

83

ENERGOPOMIAR Gliwice, Dział Kotłowy, w ostatnim okresie pracy gł. specjalista – kierownik pracowni kotłów. Doświadczenia międzynaro-dowe; wieloletnia współpraca z energetykami ra-dzieckimi, czeskimi i bułgarskimi, badania reŜi-mowe spalania i pomiary gwarancyjne kotłów we wszystkich elektrowniach w Polsce oraz zagrani-cą: YARTAGAN, YENIKOY, KEMERKOY (Turcja), LINOPARAMATA (Grecja), OSZLO-MNEY (Jugosławia), OROSZLANY (Węgry). Osiągnięcia: Państwowa Nagroda Zespołowa II-go stopnia w dziedzinie techniki za opracowanie metody optymalizacji konstrukcji kotłowych na podstawie fizycznego modelowania, wiele nagród i wyróŜnień w Ogólnopolskim Konkursie Oszczędności Paliw i Energii głównie w zakresie modernizacji palników kotłowych, współautor dwóch patentów i autor kilku projektów wynalaz-czych. Odznaczenia: Złoty i Srebrny KrzyŜ Za-sługi, Srebrna Odznaka ZasłuŜonego dla Woje-wództwa Katowickiego, Złota, Srebrna i Brązowa Odznaka za Zasługi dla Energetyki. Od grudnia 2001 na emeryturze. Syn Wojciech – mgr inŜ. energetyk, równieŜ absolwent Wydziału ME.

PREIDL (KOPACZ) Ewa , mgr inŜ., ur. 1955 Nowy Sącz; matura 1974 – I LO im. Jana Dłu-gosza tamŜe. Studia 1974÷79, maszyny i urzą-dzenia przemysłu chemicznego i spoŜywczego. W latach 2004÷6 studia podyplomowe na Wydz. Finansów i Ubezpieczeń w Akademii Ekonomicznej im. K. Adamieckiego w Katowi-cach; w r. 2007 uzyskała certyfikat księgowy wydany przez Min. Finansów. Praca: w latach 1979÷90 PROSYNCHEM w Gliwicach, projek-tant i st. projektant. Od r. 1991 prowadzi samo-dzielną działalność gospodarczą – usługi księ-gow0-finansowe. Mieszka w Gliwicach.

PRONOBIS Marek, prof. dr hab. inŜ., ur. 1947 Siemianowice Śl.; matura 1965 – LO tamŜe. Studia 1966÷72, maszyny i urządzenia energe-tyczne. Po studiach w Instytucie Kotłów, Siłow-ni Cieplnych i Jądrowych PŚ – 1972÷81 asy-stent, st. asystent, 1981÷96 adiunkt. Doktorat 1981 (promotor prof. M. Baran), dr hab. 1993. Od 1997 kierownik Zakładu Kotłów i Wytwor-nic Pary w Instytucie Maszyn i Urządzeń Ener-getycznych, od 2009 dyrektor Instytutu MiUE; w latach 2002÷05 prodziekan ds. studenckich na Wydz. IŚiE. Tytuł profesora w r. 2003. Autor ponad 180 publikacji w czasopismach nauko-

wych i materiałach konferencyjnych oraz licz-nych opracowań dla przemysłu, głównie z zakre-su kotłów i siłowni cieplnych; monografie Wy-miana ciepła w zanieczyszczonych powierzch-niach konwekcyjnych kotłów (Wydawnictwo PŚ), Modernizacja kotłów energetycznych (WNT, 2002) oraz 4 dalsze jako współautor. Twórca lub współtwórca 18 patentów i 16 zgło-szeń patentowych. Aktywnie współpracuje z VŠB-TU Ostrawa. Srebrny medal „Za wybitne osiągnięcia sportowe” w dziedzinie alpinizmu. Laureat Medalu Ochęduszki. Obecnie mieszka w Paniówkach.

PROSKURNICKI Witold , mgr inŜ., ur. 1937 we Lwowie; matura 1955 – II LO Zabrze. Studia 1955÷61, aparatura i urządzenia przemysłu che-micznego. Podczas studiów (1958) zaangaŜował się w działalność społeczną – współzałoŜyciel Akademickiego Klubu śeglarskiego ZSP (istnie-je do dzisiaj jako Śląski Yacht Club przy PŚ), w latach 1959÷60 Komandor tego Klubu. Od 1961 praca w biurze projektowym, projektowaniu był wierny przez wiele lat. W roku 1974 półroczny przerywnik w postaci pracy w Nowym Yorku (CHEMTEX Inc.) na stanowisku piping design engineer. Biuro to zajmowało się projektowa-niem urządzeń i kompletnych fabryk włókien sztucznych, głównie dla odbiorców europejskich. W 1979 otrzymał złotą odznakę „zasłuŜonemu w rozwoju województwa katowickiego”. W 1980 ukończył na Wydziale Architektury PŚ dwu-semestralne studium podyplomowe dla general-nych projektantów w zakresie „Koordynacja Pro-jektowania Inwestycji Przemysłowych”. W 1989 wyjazd z ramienia Mostostalu Zabrze, poprzez Polimex-Cekop, do Libii w charakterze specjali-sty w zakresie urządzeń wodno-kanali-zacyjnych do budowanej w Zawii k/Trypolisu oczyszczalni ścieków. W 1992 roku przerwał pracę zawodo-wą, przechodząc na rentę. W 1996 ponownie podjął pracę juŜ w niepełnym wymiarze godzin jako specjalista ds. marketingu w firmie zajmu-jącej się wytwarzaniem i dystrybucją urządzeń i kompletnych instalacji pomiarowych w gospo-darce wodno-ściekowej. Była to kilkuletnia przygoda (do roku 2000), całkowicie odmienna od poprzednio wykonywanej pracy zawodowej. Lecz wyzwalała drzemiące gdzieś w podświa-domości niewyczerpane moŜliwości samoreali-zacji. Od roku 2000 na emeryturze, mieszka w Zabrzu.

84

PRYNKIEWICZ Janusz , mgr inŜ., ur. 1939 Lwów; matura 1956 – LO Rybnik. Studia 1956÷64, aparatura i inŜynieria chemiczna. Pod-czas studiów aktywny muzyk – jego zespół gry-wał w Gwarku, takŜe członek grupy „High Socie-ty”; był prezesem Śląskiego Jazz Clubu. Po stu-diach od 1964 do 1976 pracował najpierw w Kę-pickich Zakładach Przemysłu Skórzanego, potem budował Fabrykę Obuwia w Słupsku. Od roku 1976 pianista jazzowy; m.in. wspólne koncerty z muzykami Budda Richa i Lionela Hamptona. Brał udział w festiwalach „Jazz nad Odrą”, współpracował z czołowymi polskimi muzykami jazzowymi (m.in. Jan Ptaszyn Wróblewski, An-drzej Dąbrowski, Zbigniew Wegehaupt). Koncer-tował (-uje) w Europie i USA. Aktualnie moŜna go spotkać w klubach jazzowych trójmiasta. Mieszka w Słupsku.

PRZYBYŁ (STANOSZEK) Hanna, mgr inŜ. ur. 1938 Lwów; matura 1956 − LO w Opolu. Studia 1956÷62, aparatura przemysłu chemicz-nego. Po studiach pracowała 3 lata w Zakładach Chemicznych Blachownia. Następnie 2 lata w Spółdzielni Inwalidów w Opolu i kolejne 2 lata w Instytucie Materiałów Budowlanych w Groszo-wicach. Po przerwie związanej z urodzeniem dziecka i przeprowadzce do Katowic 3 lata w Ośrodku Postępu Technicznego w Katowicach. Następnie po śmierci męŜa i przeprowadzce do Rawicza w Liceum Medycznym w tym mieście. Od r. 2000 prowadzi własną firmę Hurtownie świec i zniczy Mieszka w Rawiczu.

PRZYBYŁA Grzegorz , dr inŜ., więcej w [65].

PRZYBYŁA Janusz, mgr inŜ., ur. 1947 Dąbro-wa Górnicza; matura 1965 – LO Dąbrowa Gór-nicza. Studia 1965÷71, aparatura chemiczna. Po studiach projektant-konstruktor, a następnie kie-rował Zakładem Doświadczalnym przy Zakła-dach Urządzeń Chemicznych „METALCHEM” w Kędzierzynie-Koźlu. Twórca 30 patentów pol-skich i 40 zagranicznych, 3 wzorów uŜytkowych z 5 zgłoszeń tematycznych. Od roku 1979 za-stępca dyrektora ds. rozwoju i z-ca dyrektora ds. technicznych, od 1993 roku Prezes Zarządu FA-BRYKI APARATURY I URZĄDZEŃ „FA-MET” S.A. – obecna nazwa Metalchemu. Lau-reat Medalu im. Ochęduszki. Mieszka w Kędzie-rzynie-Koźlu.

PTAK Władysław, mgr inŜ., ur. 1935 Dulcza Wielka, pow. Mielec; matura 1955 – LO dla Pra-cujących w Nowej Hucie. Studia 1955÷61, go-spodarka cieplna. Po studiach: 1961/62 w WSK Rzeszów; 1962/63 − EC ZA w Tarnowie; w la-tach 1963÷98 w OIGE koljno w Radomiu, Ka-towicach i Krakowie, z miejscem pracy w Tar-nowie − st. inspektor, st. specjalista i gł. specjali-sta. Od kwietnia 1998 (po rozwiązaniu OIGE) emeryt działający w dalszym ciągu w PZITS Oddział w Tarnowie i w Zespole Usług Tech-nicznych NOT w Krakowie i Tarnowie. Specja-lista NOT w zakresie energetyki przemysłowej, wykładowca szkolenia kursowego NOT w spe-cjalności energetyka. Od ponad 30 lat przewod-niczący Komisji egzaminacyjnej przy PZITS Oddział w Tarnowie, sprawdzającej kwalifikacje słuŜb energetycznych. Autor i współautor wielu projektów wynalazczych wdroŜonych m.in. w Zakładach Azotowych w Chorzowie, Kędzie-rzynie i Tarnowie; w Hucie Sendzimira; w Za-kładach Celulozy w Niedomicach; w Zakładach Materiałów Izolacyjnych w Gorlicach; w Zakła-dach Chemicznych w Tarnowskich Górach. Od-znaczenia: Złoty KrzyŜ Zasługi, Odznaka za Za-sługi dla Województwa Tarnowskiego, ZasłuŜo-ny dla Energetyki, Odznaka Honorowa NOT, Złota Odznaka Honorowa PZITS, ZasłuŜony dla ZA w Tarnowie. Mieszka w Bogumiłowicach k/ Tarnowa.

PUSTELNIK Jacek, mgr inŜ., ur. 1955 Miko-łów; matura 1974 – LO im. Bolesława Chrobrego w Pszczynie. Studia 1974÷79, systemy i urzą-dzenia energetyczne. W czasie studiów reprezen-tant PŚ w biegach średnich (AZS Gliwice), współzałoŜyciel kabaretu "Drzazga" (I nagroda, Kraków 1979). Po studiach: WPEC Katowice, OPEC Jastrzębie Zdrój (1979÷84 – mistrz, st. mistrz); w latach 1984÷93 – KWK Zofiówka (d. Manifest Lipcowy), sztygar, gł. specjalista w EC. Od 1993 (i nadal): Przedsiębiorstwo Gospodarki Wodnej i Rekultywacji w Jastrzębiu Zdroju – dy-rektor naczelny, prezes zarządu. Wynalazczość: ponad 30 rozwiązań racjonalizatorskich dotyczą-cych obniŜenia energochłonności, 5-krotne na-grody i wyróŜnienia NOT, dwa patenty dotyczą-ce urządzeń wentylacyjnych eliminujących za-groŜenia wybuchu metanu. W latach 1992÷96 przewodniczący Rady Nadzorczej Zakładu Elek-trod Węglowych w Raciborzu, od 1998 roku rad-ny Gminy Suszec, od r. 2002 członek Rady Re-

85

gionalnej Izby Gospodarczej w Katowicach. Mieszka w Kryrach.

PUSZER Andrzej, dr inŜ., ur. 1940 Sosnowiec; matura 1958 – Technikum Energetyczne w So-snowcu. Studia 1958÷64, energetyka jądrowa. Doktorat 1973 (promotor doc. Cz. Graczyk). Po studiach praca w Katedrze Miernictwa i Automatyki Urządzeń Energetycznych, od 1971 w Instytucie Energetyki Gazowej w Filii PŚ w Dąbrowie Górniczej, tam w latach 1972÷78 kier. studiów wieczorowych i dzien-nych, od 1982 na Wydz. InŜynierii Materiałowej, Metalurgii i Transportu, w Katedrze Energetyki Procesowej. Autor lub współautor 9 patentów, 46 publikacji i 62 referatów. Srebrny i Złoty KrzyŜ Zasługi oraz Odznaka ZasłuŜonemu dla PŚ. Hobby: turystyka górska, fotografia i kolar-stwo. Mieszka w Katowicach.

RADLAK Michał , mgr inŜ., ur. 1940 Nosów, woj. kieleckie; matura 1958 − Technikum Mech.-Hutnicze w Ostrowcu Świętokrzyskim. Studia 1958÷64, maszyny i urządzenia energe-tyczne. Praca: od 1964 do 2001 w Zakładach Urządzeń Chemicznych i Aparatury Przemysło-wej CHEMAR Kielce, związana z rurociągami i armaturą, na stanowiskach: konstruktor, st., in-spektor nadzoru montaŜu, kier. działu technicz-no-handlowego, kier. działu nadzoru montaŜu i serwisu, kier. wydziałowej kontroli jakości. Jako inspektor nadzoru montaŜu i rozruchu instalacji oraz nastawy zaworów bezpieczeństwa − praca przez dłuŜsze okresy (0,5 − 3,5 lat) na budowach elektrowni: Łagisza, Kozienice (8×200 MW), Marica 3 (Bułgaria), Tuncbilek (Turcja), Dorog (Węgry), Bokaro i Rourkella (Indie), Cair-han(Turcja) − jako mistrz wykładania gumą (współpraca z firmą KERAMCHEMIE, Niemcy) oraz PKN ORLEN w Płocku − jako inspektor jakości rurociągów (praca w ABB Lummus Gm-bh). Praca związana z krótkotrwałym nadzorem, oceną techniczną urządzeń, ich uruchomieniem, nastawą lub serwisem a dotycząca rurociągów, zamocowań, stacji redukcyjno-schładzających, armatury, napędów, zaworów bezpieczeństwa: w Elektrowni Pruneřov oraz prawie wszystkich polskich elektrowniach i większych elektrocie-płowniach. Organizacja kursów dokształcają-cych dla pracowników energetyki i CHEMARu, prowadzenie wykładów. Odznaczenia: Srebrny KrzyŜ Zasługi, ZasłuŜony dla Energetyki −

Srebrna Odznaka. Od 2005 roku na emeryturze. Mieszka w Kielcach.

RASIEWICZ Jerzy , mgr inŜ., ur. 1940 w Wil-nie; matura 1957 – LO w Zabrzu. Studia 1957÷67, energetyka cieplna. Po studiach od 1965 rzeczoznawca Urzędu Dozoru Techniczne-go; w latach 1983 ÷86 specjalista w Okręgowym Inspektoracie Gospodarki Energetycznej (OIGE) w Katowicach; od roku 1986 do 2004 inspektor nadzoru w KWK Katowice i Staszic; aktualnie emeryt. Mieszka w Sosnowcu.

RATAJ Henryk, mgr inŜ.; ur. 1938 Tarnowskie Góry, matura w 1956 − LO tamŜe. Studia 1956÷61, aparatura przemysłu chemicznego. W latach 1961÷63 pracuje w Zakładach Chemicz-nych w Tarnowskich Górach, gdzie po staŜu zo-staje kierownikiem wydziału. Od roku 1963 przechodzi do Biura Projektów Tworzyw i Farb w Gliwicach. Pełnił tam kolejno funkcje: st. asy-stenta projektanta, projektanta, st. projektanta, generalnego projektanta, kierownika pracowni, a przez ostatnie półtora roku dyrektora Biura. W połowie roku 1994 przechodzi do Spółki Projek-towej PROJEX w Katowicach. Z uwagi na wy-cofanie się kilku inwestorów ze zleconych prac projektowych, skorzystał z moŜliwości przejścia na wcześniejszą emeryturę od 1995. Będąc na emeryturze pracuje dorywczo na umowę zlece-nie. Mieszka w Tarnowskich Górach.

RATAJ Zbigniew Leon, dr inŜ., ur. 1944 w Sę-dziszowie Małopolskim; matura 1963 − Techni-kum Mechaniczne w Dębicy. Studia 1963÷70, maszyny i urządzenia energetyczne. Praca: od 1970 do 2010 PŚ, Wydz. ME (od 1993 IŚiE), st. asystent, adiunkt, st. wykładowca. Doktorat w r. 1979 (promotor prof. M. Baran). Ponadto: w la-tach 1971÷76 − Technikum Mechaniczne oraz 1976÷78 − Zespół Szkół Chemiczno-Mechanicz-nych w Gliwicach − nauczyciel; od 1983 do 1986 Energochem Gliwice – st. projektant; od 1994 do 2000 GIG w Katowicach – specjalista ds. energetycznych. W latach 1985÷91 działał w Automobilklubie − Zabrzańskim i Śląskim. Od-był staŜe zagraniczne w TU Dresden, UG Kas-sel, VEW Dortmund i szkolenia zawodowe w Niemczech, Holandii, Włoszech. W r. 1992 ukończył Norvegian Clean Production’s School. W latach 1994÷2009 współpracował z producen-tami urządzeń kotłowych: Buderus, Viessmann,

86

Loos, Steinmüller, Dreizler, Saacke, Riello jako doradca techniczny. Od 1995 r. współpraca z Polskim Komitetem Normalizacyjnym, gdzie tłumaczył i opracowywał projekty kilkudziesię-ciu norm europejskich z zakresu kotłów i urzą-dzeń energetycznych. Tłumacz i członek Stowa-rzyszenia Tłumaczy Polskich. Liczne odznacze-nia, medale i dyplomy za działalność społeczną, sportową, branŜową i edukacyjną. W tym Srebr-ny i Złoty KrzyŜ Zasługi oraz Medal Komisji Edukacji Narodowej. Hobby: nauka języków ob-cych, motoryzacja, zegarmistrzostwo. Od roku 2009 na emeryturze. Prowadzi sporadycznie wy-kłady. Mieszka w Zabrzu i Olkuszu.

RDUCH Albert , mgr inŜ., wieloletni dyrektor i prezes Zarządu PEC Jastrzębie-Zdrój, aktualnie wiceprezes Zarządu, laureat Medalu im. Ochę-duszki.

RDUCH Jan, dr inŜ., ur. 1949 Ruda Śląska; ma-tura 1967 – II LO im. Gustawa Morcinka w Ru-dzie Śl.-Wirku. Studia 1967÷73, maszyny i urządzenia energetyczne. Po studiach asystent, a od 1975 – st. asystent w Instytucie Maszyn i Urządzeń Energetycznych; doktorat 1983 (pro-motor prof. M. Zarzycki), aktualnie adiunkt. Kurs pedagogiczny w 1977. StaŜ naukowy w In-stytucie Maszyn Przepływowych PAN w Gdań-sku; staŜe przemysłowe (w tym m.in. w elek-trowniach wodnych). Kilkadziesiąt artykułów i referatów na konferencjach krajowych i zagra-nicznych. Wykłady i inne zajęcia dydaktyczne z maszyn i urządzeń hydraulicznych (teoria i kon-strukcja pomp, komputerowe wspomaganie pro-jektowania, turbiny hydrauliczne, elektrownie wodne, mała energetyka wodna, i inne; promotor ponad 60 prac dyplomowych magisterski i inŜy-nierskich). Wieloletnia współpraca z Głównym Instytutem Górnictwa i przemysłem (projekty, konstrukcje i badania pomp i wentylatorów). Odznaczony Srebrnym KrzyŜem Zasługi oraz oznaką „ZasłuŜony dla Politechniki Śląskiej”. Aktualnie prowadzi prace badawcze w zakresie turbin wodnych dla małej energetyki wodnej. Mieszka w Gliwicach;

REIZER Adam , mgr inŜ., ur. 1937 w małej ga-licyjskiej wiosce Krzeczowice, pow. Przeworsk; matura 1955 – LO w Kańczudze. Po studiach (1961) rozpoczął pracę w zawodzie „energetyka” w Wytwórni Sprzętu Komunikacyjnego Rze-

szów – badania prototypów silników lotniczych. W 1975 – zmiana zainteresowań na projektowa-nie urządzeń walcowni stali szlachetnych we współpracy z niemiecką firmą SKET. W latach 1984÷86, w ekipie firmy SKET, miał moŜliwość nadzorować budowę walcowni w przodującym, socjalistycznym zakładzie pracy „Sierp i Młot” w Moskwie. Od 1989 roku w USA. Tam zbliŜa się do końca swojej pracy zawodowej na stano-wisku Production Manager w firmie Kirby Le-ster, Inc. w Stamford, Connecticut, USA. JuŜ pięć razy z powodzeniem wybierał prezydenta Stanów Zjednoczonych. śałuje, Ŝe w Polsce nig-dy nie udało mu się oddać głosu na właściwego kandydata. Polski adres w Rzeszowie.

REJDYCH Janusz (1937-2006), mgr inŜ., ur. 1937 Sosnowiec; matura 1955 – LO im. Staszica w Sosnowcu. Studia 1955÷61, maszyny i urzą-dzenia energetyczne (silniki spalinowe). Po stu-diach, w latach 1961÷63, praca w Montokwasie i Fabryce Superfosfatu w Katowicach-Bogucicach oraz w Przedsiębiorstwie Spedycyjno-Transpor-towym PW w Mysłowicach. Od 1963 w Okręgo-wym Inspektoracie Gospodarki Paliwowo-Energetycznej w Katowicach na stanowiskach: st. inspektor, gł. specjalista, od 1984 wicedyrektor, a od 1992 dyrektor. W 1985 pobyt na Kubie, na za-proszenie tamtejszego rządu, w celu racjonalizacji transportu. Od kwietnia 1998 (po rozwiązaniu OIGE) emeryt, działający w Stowarzyszeniu Pol-skich Energetyków, Oddział w Katowicach, jako przewodniczący komisji egzaminacyjnej, spraw-dzającej kwalifikacje słuŜb energetycznych. Uzy-skał (w 1984) tytuł Dyrektora Energetyki I stop-nia, w 1988 — Generalnego Dyrektora Górnicze-go III stopnia. Odznaczony Srebrną Odznaką Za-słuŜonego w rozwoju woj. katowickiego, Złotą Odznaką ZasłuŜonego dla Energetyki, Srebrnym KrzyŜem Zasługi, KrzyŜem Kawalerskim OOP. Zawodnik sekcji szachowej, następnie kierownik tej sekcji i członek zarządu GKS Płomień Milo-wice w Sosnowcu.

REMIORZ Leszek, dr inŜ., więcej w [65].

REMISZ Jerzy, dr inŜ., ur. 1937 Zaleszczyki, woj. Tarnopolskie (obecnie Ukraina); matura 1954 − I LO im. M. Kopernika, Katowice. Stu-dia 1954÷60, cieplne maszyny wirnikowe. Praca: Główny Instytut Górnictwa w Katowicach (1961÷86), ostatnio jako adiunkt, kierownik Za-

87

kładu Hydromechanizacji, oraz Laboratoriów Atestacji i Oceny Maszyn Górniczych. W roku 1974 doktorat − promotor prof. A. T. Troskolań-ski, nadany przez Radę Naukową GIG. Główna tematyka prac to: pompy, transport hydrauliczny i technologia urabiania hydromechanicznego. W latach 1986÷88 kontrakt naukowo-badawczy, aranŜowany przez National Research Council (NRC) w Ottawie (Kanada). Od roku 1988 do 2002 konsultant naukowo-badawczy w dziedzi-nie technologii strumieni wysokociśnieniowych (Jet Cutting Technology) w zastosowaniach gór-niczych, budownictwie, energetyce, przemyśle lotniczym i obronnym. Cały czas we współpracy z NRC. W Polsce odznaczony m.in. Złotym KrzyŜem Zasługi. W Kanadzie odznaką hono-rową prowincji Ontario za 10 lat pracy społecz-nej w Stowarzyszeniu InŜynierów Polskich w Kanadzie. Kilkadziesiąt publikacji i patentów. Były członek International Society of Water Jet Technology oraz Water Jet Technology Associa-tion. Licencja Professional Engineers of Ontario. Obecnie na emeryturze, mieszka w Kanadzie.

ROBEL Antoni , mgr inŜ., ur. 1940 w Sanoku; matura 1958 – LO Sanok. Studia 1958÷61; prze-rwa, koniec w r. 1968, Politechniki: Śląska i Krakowska – Technologia Aparatury Przemy-słowej. Podczas studiów w Gliwicach udzielał się m.in. w Kręgu Starszoharcerskim oraz w ZMS. Praca: Zakłady Urządzeń Przemysłowych w Nysie – specjalista konstruktor; Zakłady Two-rzyw Sztucznych „Krywałd – ERG” – inspektor nadzoru inwestycji; Zjednoczenie Budowy Ma-szyn METALCHEM Gliwice – projektant; Biuro Projektów Gospodarki Wodno – Ściekowej HYDROSAN Gliwice – starszy projektant. Zain-teresowania – turystyka (takŜe rowerowa) i nie tylko. Aktualnie emeryt, mieszka w Gliwicach.

ROBLICZEK-GARDULSKA Renata , mgr inŜ., ur. 1942 w Przemyślu. Od r. 1948 w Kato-wicach; matura 1960 – LO TPD im. Wilhelma Piecka w Katowicach. Studia 1960÷68, aparatura i urządzeni przemysłu chemicznego. Od X.1968 do 1993 praca w Zakładzie Doświadczalnym „Montokwas” (późniejsze nazwy: Zakład Do-świadczalny „Biprokwas”, Zakład Apartury Chemicznej „Wimach”) na stanowiskach kon-struktor, kier. Działu Badawczego Szef Nowych Uruchomień, Szef Kontroli Jakości. Od 1994 praca w spółce „Marketing”, do r. 2002 na sta-

nowisku dyr. ds. technicznych. Odznaczenia: Srebrny i Złoty KrzyŜ Zasługi oraz odznaczenia resortowe. Obecnie na emeryturze, mieszka w Gliwicach.

ROGALA Adam , inŜ., ur.1954 – Huta śele-chowska (pow. Garwolin, woj. mazowieckie); matura 1974 – Technikum śeglugi w Koźlu. Po maturze podjęcie pracy oraz studiów (dla pracu-jących, 1974÷79), maszyny i urządzenia ener-getyczne. Ponadto w r. 1997 ukończył Mene-dŜerskie Studium Podyplomowe na Akademii Ekonomicznej we Wrocławiu. W latach 1980÷2002 zatrudniony w EnergomontaŜu-Zachód (Wrocław i Opole) jako kier. obiektu, a następnie kier. budowy m.in. na budowach Elektrowni Rybnik, Opole, Kombinat Schwarze Pumpe i Elektrociepłownia Schweinfurt – Niemcy oraz jako z-ca dyr. ds. technicznych przedstawicielstwa EnergomontaŜu-Zachów w Düsseldorfie. W latach 1996÷2002 dyr. ds. technicznych, prezes zarządu EnergomontaŜu-Zachód Opole, a następnie dyr. oddziału we Wrocławiu. W latach 2002÷03 dyr. ds. realiza-cji i sprzedaŜy w Fabryce Kotłów Sefako. Od r. 2003 w Remaku Opole dyr. ds. produkcji, a od 2005 do 2012 pełnił funkcję wiceprezesa zarzą-du i dyr. ds. realizacji. Od lipca 2012 prezes za-rządu Remaku Opole; mieszka w Opolu.

ROGÓś Jan, inŜ., ur. 1950 Koryczany (gm. śarnowiec), pow. Zawiercie; matura 1969 – Technikum Energetyczne w Krakowie. Studia (wieczorowe) 1971÷76, energetyka przemysło-wa, Filia Wydz. ME w Dąbrowie Górniczej. Praca od początku w Elektrowni Łagisza, kolej-no na stanowiskach: staŜysta, mistrz AKPiA, kierownik wydziału, główny inŜynier, dyrektor techniczny, prezes – dyrektor naczelny. Obec-nie dyrektor Elektrowni Łagisza, która w 2000 roku weszła w skład Południowego Koncernu Energetycznego S.A., aktualnie TAURON-Wytwa-rzanie. Ukończone kursy i studia pody-plomowe z zakresu zarządzania finansami firm. Hobby: motoryzacja, wycieczki rowerowe, po-dróŜe, praca w ogródku, fotografia cyfrowa, dobra muzyka. Laureat Medalu Ochęduszki. Mieszka w Będzinie.

ROKITA-SURÓWKA Mariola, mgr inŜ., ab-solwentka ME 1983 (dyplom 1988) – energetyka jądrowa. Od 1988 do 1996 projektantka w biurze

88

projektów górniczych SEPARATOR w Katowi-cach. Od 1996 specjalizuje się w zagadnieniach związanych ze współpracą międzysektorową, rozwojem zasobów ludzkich, społeczną odpo-wiedzialnością biznesu, ukończyła studia pody-plomowe w zakresie Zarządzania Zasobami Ludzkimi na Akademii Ekonomicznej w Katowi-cach oraz Ewaluacji projektów społecznych na Uniwersytecie Warszawskim. Uczestniczyła w realizacji Programu Rozwoju Zawodowego De-partamentu Pracy USA w woj. śląskim i mało-polskim, wspierającego restrukturyzowane przedsiębiorstwa i ich pracowników oraz spo-łeczności lokalne doświadczające problemów bezrobocia (1999÷2000); takŜe w realizacji ogólnopolskiego Programu Modelu Partnerstwa Lokalnego opracowanego przez Departament Pracy Stanów Zjednoczonych (2002÷04). Jako trener i doradca Lokalnych Porozumień na rzecz Zatrudnienia w woj. śląskim i podkarpackim w ramach projektów Unii Europejskiej PHARE 2000, 2001, 2002 oraz jako akredytowany trener Krajowego Ośrodka Szkoleniowego Europej-skiego Funduszu Społecznego Polskiej Agencji Rozwoju Przedsiębiorczości (2003÷08) zaini-cjowała wiele lokalnych projektów partnerskich, zakończonych ich realizacją. Od r. 2009 jako ekspert Ministerstwa Rozwoju Regionalnego w obszarze zatrudnienia brała udział w ocenie pro-jektów finansowanych z Europejskiego Fundu-szu Społecznego, jest ekspertem Ministerstwa Pracy i Polityki Społecznej w zakresie oceny projektów Funduszu Inicjatyw Obywatelskich. Współautor programu i wykładowca na studiach podyplomowych „Integracja europejska − Fun-dusze unijne” w WyŜszej Szkole Europejskiej im. ks. J. Tischnera w Krakowie (2007÷11). Za-angaŜowana w działania stowarzyszenia prowa-dzącego świetlicę − klub integracji międzypoko-leniowej dla dzieci, młodzieŜy i seniorów. MąŜ Jan – takŜe absolwent Wydziału ME; mieszka w Gliwicach.

ROśEK Hubert (1936÷1999), mgr inŜ., ur. Małowidz, pow. Przasnysz; matura 1954 – LO w Grybowie. Studia 1954÷60, pierwszy rok na Wydz. Mechanicznym, dalsze lata i dyplom na Wydz. M-E, maszyny i urządzenia energetyczne. Po studiach w Biurze Projektów ZA Kędzierzyn, od 1962 w Energoprojekcie Gliwice, od st. asy-stenta projektanta do kier. pracowni cieplnej. Prowadził prace projektowe dla Elektrowni Sta-

lowa Wola, El. Halemba, EC Wrocław, El. Dol-na Odra i inne. Studia podyplomowe na Wydz. M-E w roku 1973 – energetyka cieplna. Od 1972 do 1994 generalny projektant Elektrowni Opole. W latach 1994÷97 wiceprezes zarządu – dyr. techniczny Energoprojektu Gliwice S.A. Od 1997 gł. specjalista ds. cieplnych. Laureat wielu nagród resortowych; ZasłuŜony dla Energetyki, ZasłuŜony dla Rozwoju woj. katowickiego, Srebrny i Złoty KrzyŜ Zasługi, laureat Medalu im. Ochęduszki (1997).

RUCKI Janusz Włodzimierz, mgr inŜ., ur. 1938 w Cieszynie; matura − 1956 w I LO im. Osuchowskiego w Cieszynie. Studia 1957÷62 – inŜynieria i aparatura chemiczna. Po studiach w Fabryce Automatyki Chłodniczej w Cieszynie (staŜysta, gł. technolog, gł. konstruktor i kier. OBR). Od 1975 w Zakładach Aparatury Che-micznej w Opolu (kier. biura technologicznego, gł. inŜynier ds. technologicznych). TamŜe mię-dzy innymi opracowanie załoŜeń, współudział w konstruowaniu maszyn do obróbki plastycznej grubościennych elementów aparatury (prasa hy-drauliczna, zwijarki do blach, piece do obróbki cieplnej z palnikami impulsowymi), współudział w zdefiniowaniu zakresu oraz odbiór technologii produkcji cięŜkiej aparatury chemicznej w kon-cernie Mitsui w Japonii. Od 1992 koordynator budowy kotłów, młynów węglowych, linii na-węglania, rurociągów średnio i wysokopręŜnych dla bloków Elektrowni Opole. Od 1998, po przekazaniu bloków do eksploatacji, członek za-rządu spółki EPO w Opolu, która zagospodaro-wuje odpady paleniskowe Elektrowni Opole oraz dostarcza tam paliwa alternatywne. Od 2005 emeryt. ZasłuŜony dla Województwa Opolskie-go, nagroda ministra na 400-lecie Nauki Polskiej i samodzielny autor patentu z dziedziny automa-tyki. Mieszka w Opolu.

RUDNICKI Zbigniew, prof. dr hab. inŜ., ur. 1940 Lwów; studia 1958÷64, energetyka jądro-wa. Praca zawodowa w Hucie Łabędy (1964÷69) jako inŜynier energetyk oraz progra-mista komputera ODRA 1003. Opracowanie około 60 programów, z których większość zna-lazła praktyczne zastosowanie. Studia dokto-ranckie na Wydziale ME PŚ 1969÷72. Doktorat 1972 (promotor prof. J. Szargut), habilitacja 1987. Od 1969 do chwili obecnej pracuje w In-stytucie Techniki Cieplnej Pol. Śl., od 1988 na

89

stanowisku docenta oraz prof. nadzw.; w roku 200x tytuł profesora. W latach 1975÷77 konsul-tant naukowy (procesy cieplne w piecach grzew-czych) dla uruchomienia Huty Katowice. Czło-nek Sekcji Termodynamiki w Komitecie Termo-dynamiki i Spalania PAN, członek Komisji Energetyki – Oddziału PAN w Katowicach, w latach 1990 do 1997 redaktor działowy Zeszy-tów Naukowych PŚ, serii Energetyka. Autor 1 ksiąŜki oraz 2 samodzielnych monografii na-ukowych, rozdziałów w 2 ksiąŜkach oraz współ-autor skryptu. Autor lub współautor około 150 prac naukowo-badawczych, z których 90 zostało opublikowanych. Uzyskał 23 nagrody Rektora PŚ za działalność naukową i dydaktyczną; Srebrny KrzyŜ Zasługi, Odznaka ZasłuŜonego dla PŚ. Zainteresowania: — naukowe: ogólne zagadnienia techniki cieplnej w tym termodyna-miki i przepływu ciepła oraz metody analizy ra-diacyjnego przepływu energii, modele emisji ga-zów technicznych, metoda Monte Carlo do ba-dania przewodzenia i promieniowania ciepła, modele matematyczne procesów cieplnych w piecach przemysłowych, aplikacja wysokotem-peraturowego spalania (High Temperature Com-bustion) w piecach przemysłowych; inne: tury-styka górska, narciarstwo biegowe, zjazdowe, tu-rystyczne, przewodnik tatrzański. Laureat Meda-lu im. Ochęduszki; mieszka w Gliwicach.

RUDZKI Andrzej , mgr inŜ., dyr. Oddziału GSG Zabrze.

RUDZKI Jan Piotr, mgr inŜ., ur. w 1935 r. w Bytomiu, matura w 1956 w Technikum Ekono-micznym tamŜe. Studia 1956÷62, maszyny i urządzenia energetyczne. Od 1962 r. pracował w Centralnym Biurze Konstrukcji Kotłów w Tar-nowskich Górach, kolejno na stanowiskach: młodszego konstruktora, konstruktora, st. kon-struktora i gł. konstruktora. W r. 1977 został kier. działu Kotłów Odzysknicowych i Specjal-nych. Od r. 1992 był dyr. ds. technicznych w Przedsiębiorstwie ENAGRA w Tarnowskich Górach, a w r. 1993 został dyr. ds. eksportowych w Przedsiębiorstwie TERMOPOL. W r. 1976 ukończył Studium Podyplomowe Kotły parowe i wytwornice pary na Wydz. ME. W czasie pracy zgłosił ponad 50 pracowniczych projektów wy-nalazczych. Autor 9-ciu patentów, 7-miu wzo-rów uŜytkowych oraz posiada 3 świadectwa ra-cjonalizatorskie; współautor licznych publikacji

na temat kotłów parowych w tym 14 publikacji w czasopismach technicznych. Rzeczoznawca SIMP o specjalności Kotły parowe i zbiorniki ci-śnieniowe. Posiada tytuł ZasłuŜonego Racjonali-zatora Produkcji oraz ZasłuŜonego dla rozwoju CBKK; InŜynier Energetyk I stopnia. Obecnie emeryt. Mieszka w Tarnowskich Górach.

RUS Henryk (1935-2006), inŜ., ur. w Nowym Bytomiu; matura 1953 − LO w Wirku (obecnie Ruda Śl.). Studia 1953÷57, maszyny i urządze-nia energetyczne. Dyplom eksternistycznie w 1964 na Wydz. Mechanicznym. Po studiach pra-ca w ZUT ZGODA na kolejnych stanowiskach, od konstruktora do kier. Wydziału Obróbki CięŜkiej i Szefa Produkcji wysokopręŜnych sil-ników okrętowych. Liczne wyjazdy na staŜe i praktyki związane z uruchomieniem produkcji nowej generacji silników okrętowych duŜej mo-cy, do firm SULZER i ABB w Szwajcarii, PIELSTICK we Francji oraz na próby morskie statków (Bułgaria, Rumunia). W tym okresie z Min. Przemysłu CięŜkiego otrzymał uprawnienia Rzeczoznawcy Kontroli Jakości Produkcji w ZUT ZGODA oraz nagrodę zespołową I stopnia NOT za „Uruchomienie produkcji średnioobro-towych silników wysokopręŜnych dla napędu śrub okrętowych na statkach i generatorów w elektrowniach lądowych z rodziny ZB i ZUB 40/48”. Otrzymał takŜe Srebrny i Złoty KrzyŜ Zasługi. W r. 1993 podejmuje pracę w GEA Klimator w Świebodzicach jako gł. specjalista ds. Techniki i Nowych Uruchomień, a następnie w GEA Technika Energetyczna i Ochrony Śro-dowiska w Katowicach jako gł. specjalista ds. kooperacji. Jeden z współtwórców GEA Metal-chem Technika Energetyczna w Opolu, w której pracował od 1994 do 2006 m.in. jako koordyna-tor handlowy i pełnomocnik ds. systemu jakości oraz prokurent. śona Jadwiga, absolwentka Wydz. ME

RUS (SŁOTA) Jadwiga, mgr inŜ., ur. 1937 w Jodłowej woj. Podkarpackie. Matura 1954, LO w Jodłowej. Studia 1954÷60, gospodarka cieplna w hutnictwie. Praca dypl. u prof. Szarguta. Wyniki badań i wnioski wykorzystano w hucie Batory. Współautorka artykułów na temat bilansu ekser-getycznego procesów hutniczych – druk w prasie fachowej. Praca: 1960÷63 – projektant w Biurze Projektów Huty Florian; 1963÷64 – projektant w EnergomontaŜu PW Chorzów; 1965÷82 – st.

90

projektant w B.Proj. Huty Florian. Autorka kilku projektów modernizacji sieci ciepłowniczej w Hucie i innych. Praca społeczna w komórce ra-cjonalizacji i wynalazczości oraz w Komitecie Zakładowym NSZZ „Solidarność”. W r. 1982 zwolniona z pracy w trybie natychmiastowym wraz z 150 innymi pracownikami Huty. Od 1983 na rencie. Mieszka w Świętochłowicach.

RUSEK Janusz*, dr inŜ., ur. 1932 Katowice; matura 1950 – LO w Cieszynie. Studia 1952÷56 (1950÷52 Politechnika Gdańska), maszyny i urządzenia energetyczne. Po studiach Instytut Techniki Cieplnej w Łodzi – asystent, adiunkt; od 1972 Instytut Energetyki w Warszawie – ad-iunkt. Doktorat 1976 na Pol. Łódzkiej (promotor prof. J. Leyko). Od 1976 Zjednoczenie Maszyn i Urządzeń Energetycznych MEGAT w Warsza-wie, na stanowisku specjalisty ds. maszyn i urządzeń energetycznych, a następnie w Przed-sięb. Realizacji Obiektów Energetycznych ME-GADEX. Od 1991 gł. specjalista w Konsorcjum Polskich Producentów na rzecz Energetyki RE-KOENERGO w Warszawie, w skład którego wchodziły: ABB Zamech Ltd a następnie AL-STOM POWER Zamech, Foster Wheeler FA-KOP, EnergomontaŜ-Północ, Polskie Górnictwo Naftowe i Gazownictwo S.A., firma Polish Energy Partners, Elektrim-Megadex. Celem Konsorcjum była m.in. promocja gazu w energe-tyce i budowa bloków gazowo-parowych. Od roku 2001 w Zakładzie Badawczo-Projektowym INWAT w Łodzi. Mieszka w Warszawie.

RUSIN Andrzej, prof. dr hab. inŜ., ur. 1958 w Bielsku Białej; tamŜe 1977 matura w LO im. śe-romskiego. Studia 1977÷82, maszyny i urządze-nia energetyczne; w trakcie studiów za wyniki w nauce otrzymał nagrodę Sekretarza Naukowego PAN. Po studiach asystent w Instytucie MiUE, w r. 1987 doktorat (promotor prof. Gerard Kos-man) i awans na adiunkta; w r. 1996 habilitacja („Trwałość wysokotemperaturowych elementów turbin cieplnych w ustalonych warunkach eks-ploatacji”). W roku 1999 mianowany na stano-wisko profesora nzw., tytuł profesora w roku 2009, od 2011 prof. zw. Dwukrotnie pełnił funk-cję prodziekana na Wydz. IŚiE – w latach 1999÷2002 ds. dydaktyki; 2005÷ 2008 − ds. na-uki. Od 2005 do 2010 był zastępcą dyr. IMiUE ds. nauki. Obecnie kieruje Zakładem Podstaw Konstrukcji i Eksploatacji Maszyn Energetycz-nych, a od 1.09.2013 jest zastępcą dyrektora In-

stytutu. Poza ww. pełnił równieŜ inne funkcje organizacyjne, m.in.: członek Komisji Rektor-skich ds. Badań oraz Nagród, członek Komisji Akredytacyjnej Uczelni Technicznych, kier. stu-diów doktoranckich, przedstawiciel PŚ we wła-dzach Technoparku Gliwice, ekspert Narodowe-go Centrum Nauki; jest członkiem Komisji Energetyki Oddziału PAN w Katowicach. W pracy naukowej zajmuje się zagadnieniami wy-trzymałości i niezawodności oraz eksploatacji maszyn, urządzeń i systemów energetycznych, w szczególności turbin parowych, monitorowania ich stanów cieplno-wytrzymałościowych oraz sterowania eksploatacją turbin on-line za pomo-cą bloków ograniczeń termicznych; interesuje się równieŜ modernizacją turbin. Ponadto zajmuje się modelowaniem procesów cieplno-wytrzymałościowych w turbinach gazowych. Wiele prac n-b wykonano na zlecenie przemysłu i zastosowano w praktyce, m.in. w kilku elek-trowniach wdroŜono nowe optymalne charakte-rystyki rozruchowe, a takŜe kilka wersji bloków ograniczeń termicznych ruchu turbin. Opraco-wane procedury stosowane są równieŜ przez firmy Alstom Power oraz Westinghouse. Był kierownikiem grupy realizującej projekt „Nad-krytyczne bloki węglowe”, obecnie kieruje grupą w projekcie „Zaawansowane technologie pozy-skiwania energii”. Autor ponad 180 publikacji, w tym 5 ksiąŜek i monografii oraz ponad 170 niepublikowanych raportów. Prowadzi zajęcia dydaktyczne z przedmiotów związanych z kon-strukcją, wytrzymałością, trwałością i niezawod-nością obiektów energetycznych. Był koordyna-torem utworzenia na Wydziale IŚiE nowych kie-runków i planów studiów Energetyka oraz InŜy-nieria Bezpieczeństwa. Jest wykładowcą na kur-sach i seminariach poświęconych diagnostyce i eksploatacji maszyn energetycznych przezna-czonych dla kadry inŜynierskiej z przemysłu, prowadzi równieŜ zajęcia na spd w Pol. War-szawskiej i Łódzkiej. Promotor 4 doktorów oraz około 100 inŜynierów i magistrów inŜynierów. Za działalność naukową, dydaktyczną i organi-zacyjną otrzymał dziewięciokrotnie indywidual-ne nagrody Rektora PŚ oraz trzykrotnie zespo-łowe nagrody Ministra Nauki. Otrzymał równieŜ Srebrny KrzyŜ Zasługi oraz Medal Komisji Edu-kacji Narodowej. Mieszka w Gliwicach.

RUSINOWSKI Henryk , prof. dr hab. inŜ., ur. 1951 Knurów; matura 1970 – Technikum Me-

91

chaniczne w Gliwicach. Studia 1970÷75, dyplom u prof. J.Szarguta; doktorat 1983 – promotor prof. Jan Szargut; habilitacja 2003; tytuł profeso-ra nauk technicznych 2011. Praca zawodowa: od 1975 Instytut Techniki Cieplnej PŚ. Prowadzi badania naukowe z zakresu diagnostyki cieplnej procesów i systemów energetycznych oraz mo-delowania matematycznego (regeneratory ciepła, piece przemysłowe, kotły, maszyny i urządzenia energetyczne) z wykorzystaniem technik mode-lowania analitycznego, regresyjnego, neurono-wego oraz algorytmów ewolucyjnych. Autor dwóch monografii (Identyfikacja złoŜonych pro-cesów cieplnych i energotechnologicznych oraz Diagnostyka cieplna eksploatacji w energetyce), ok. 50 artykułów i 120 referatów na konferen-cjach międzynarodowych i krajowych. Blisko współpracuje z przemysłem, w szczególności z hutnictwem Ŝelaza i miedzi oraz energetyką cieplną i zawodową. Wynikiem współpracy są wdroŜenia, m.in. modułowych systemów kontro-li eksploatacji elektrowni i elektrociepłowni. Jest sekretarzem Komisji Energetyki Oddziału PAN w Katowicach. Odznaczenia państwowe: Srebr-ny KrzyŜ Zasługi i Medal Komisji Edukacji Na-ukowej, nagrody: jedną nagroda Ministra i sie-dem nagród Rektora. Hobby: turystyka oraz eg-zotyczne podróŜe w ciekawe regiony świata. Mieszka w Knurowie.

RUSZ Jan, mgr inŜ., ur. 1941 w Siemianowi-cach Śląskich. Matura 1959 − ŚTZN w Katowi-cach. Studia 1960÷65, gospodarka cieplna w si-łowniach. Po studiach praca w Hucie Jedność w Siemianowicach Śl. − inspektor ds. gospodarki cieplnej. W czerwcu 1968 ukończył jednoseme-stralne Studium Podyplomowe na Wydz. Meta-lurgicznym AGH na kierunku przeróbka pla-styczna metali (walcownictwo). Od sierpnia 1968 do połowy 1975 specjalista technolog na Walcowni Rur Mannesmann Huty Jedność. Na-stępnie, do stycznia 1983, praca w CZS Centro-stal w Katowicach − specjalista w dziale Tech-niczno-Produkcyjnym. Od lutego 1983 do sierpnia 1983 praca w Elektrowni Chorzów na stanowisku inspektora ds. przygotowania re-montów; od września 1983 do lipca 2003 w Elektrociepłowni Katowice − inspektor ds. przygotowania remontów i kier. Oddziału Przy-gotowania Remontów. Od sierpnia 2003 na emeryturze. Odznaczenia resortowe; mieszka w Siemianowicach Śl..

RUSZKIEWICZ Andrzej, mgr inŜ., ur. 1939 w Bodzentynie. Matura − 1956 r. w LO im. St. śe-romskiego w Kielcach. Studia 1956÷61, dyplom − silniki spalinowe. Po studiach rozpoczyna pra-cę w Zakładach H. Cegielski Poznań − pracow-nia Badań i Studiów Silników Spalinowych. W latach 1966÷75 w OBR HYDROPNEUMAT we Wrocławiu, z oddelegowaniem na okres ok. 1 roku (1967) do pracy w Polsko-Czechosło-wackim OBR Ciągników w Brnie. Od r. 1976 do 1978 pracuje w Zakładzie Badawczo-Rozwo-jowym Zremb-Makrum w Solcu Kujawskim (maszyny fundamentowe). W 1979 przechodzi do firmy MASZBUD w Bydgoszczy (maszyny budowlane), gdzie pracuje do 1988 roku. Dwa następne lata pracuje w OBR Maszyn Ziemnych i Transportowych Huty Stalowa Wola (Ŝurawie hydrauliczne na podwoziu samochodowym). Dwa kolejne lata 1990 i 1991 spędza w Woj-skowych Zakładach Lotniczych w Bydgoszczy (remonty silników lotniczych). Od roku 1992 do 2003 pracuje w Bydgoskiej Fabryce Kabli (Elek-trim Kable, Telefonika Kable) – inwestycje. W r. 2004 przechodzi na emeryturę. Jest współauto-rem 3 patentów i dwóch wzorów uŜytkowych z dziedziny napędów i sterowań hydraulicznych. Posiada I stopień specjalizacji zawodowej inŜy-niera − konstrukcja i technologia sterowań hy-draulicznych oraz uprawnienia tłumacza tekstów technicznych z j. angielskiego na polski i vice versa. Został odznaczony Srebrnym KrzyŜem Zasługi oraz Brązową Odznaką Honorową SIMP. Mieszka w Bydgoszczy.

RYRKO Stanisław, mgr inŜ., ur. 1938 Katowi-ce; matura 1956 – Technikum Hutnicze w Cho-rzowie – technik energetyk. Od 1956 do 1958 w Biurze Projektów Przemysłu Papierniczego – Oddział Zabrze – asystent projektanta (nakaz pracy). Studia 1958÷64, maszyny i urządzenia energetyczne (kotły). W latach 1964÷68 praca na PŚ, Katedra Kotłów i Siłowni Parowych – st. asystent u prof. Marcelego Barana. Od 1968 do 1993 Przedsiębiorstwo EnergomontaŜowe PW Chorzów, w pracowni projektowej na stanowi-skach st. projektant, kier. zespołu projektowego wykonującego dokumentacje remontowe i mo-dernizacyjne importowanych kotłów energetyki zawodowej takich jak Prvni Brnenska, Škoda, La Mont, Pauker, EKM, JMW, Stein et Roubax; prace modernizacyjne (polepszenie warunków eksploatacji, modernizacje palników itp.) na ko-

92

tłach przemysłowych, nadzór autorski. W r. 1981 prowadzenie nadzoru autorskiego nad budową i rozruchem jednego z pierwszych w Polsce ko-tłów ze stacjonarnym paleniskiem fluidalnym WF-12. Uprawnienia UDT do sprawdzania do-kumentacji projektowo-konstrukcyjnej kotłów parowych i wodnych objętych dozorem. Dele-gowany do pracy za granicą: VEB BWK Glőc-kauf w Knappenrode NRD, jako projektant (w r. 1985); w latach 1985÷86 − VEB Kranbau w Eberswalde, NRD − gł. projektant (dźwigi por-towe); w l. 1988÷90 w firmie Ferdinand Lentjes w Dősseldorfie, RFN − główny projektant przy projektowaniu kotłów z cyrkulacyjnymi paleni-skami fluidalnymi. W l. 1993÷97 praca w MO-STOSTALU Zabrze-Holding w Elektrowni Ko-mořany, Czechy – generalny projektant prowa-dzący nadzór projektowy i montaŜowy nad prze-budową kotłowni z kotłami rusztowymi na kotły ze stacjonarnymi paleniskami fluidalnymi. Od 1997 do 2001 praca w EnergomontaŜu PW Cho-rzów w Dziale Marketingu − gł. specjalista ds. techniki i rozwoju. Od r. 2001 na emeryturze. Nagrody w VII i X Krajowym Konkursie Oszczędności Paliw i Energii. InŜynier górniczy I stopnia, autor i współautor publikacji w prasie technicznej i Zeszytach Naukowych PŚ. Obecnie współpracuje z firmami powstałymi na bazie upadłego EnergomontaŜu PW. Hobby: turystyka, filatelistyka. Mieszka w Katowicach.

RZEŹNICZEK Marian, mgr inŜ., ur. 1934 w Chorzowie; matura 1952 − Technikum Hutni-cze tamŜe. Po Technikum rok pracy (nakaz pra-cy) w Hucie 1-go Maja w Gliwicach. Studia 1953÷59, maszyny i urządzenia energetyczne. Po studiach krótka praca w EnergomontaŜu Po-łudnie w Katowicach na stanowisku konstrukto-ra. Od 1961 do chwili przejścia na emeryturę w roku 1995 nieprzerwana praca w Przedsiębior-stwie Budowy Szybów w Bytomiu, najpierw kilka lat w Biurze Projektowym, potem w Ru-chu Górniczym w Dziale Maszynowym, kolej-no na stanowiskach: Dozorcy Maszynowego, Sztygara Maszynowego, Sztygara Objazdowe-go i w końcu Głównego Mechanika Rejonu Górniczego (te awanse wymagały zdania egza-minu i zatwierdzenia przez Urząd Górniczy). W ramach PBS praca za granicą przy głębieniu szybów: 2 lata na Sardynii we Włoszech (1974 do 1976) i 3 lata w Niemczech (1991 do 1993). Odznaczenia: Brązowy, Srebrny i Złoty KrzyŜ

Zasługi, Order Sztandaru Pracy II klasy, „Zasłu-Ŝony dla Górnictwa PRL”, Odznaka Przodowni-ka Pracy, Srebrna Odznaka Racjonalizatora Pro-dukcji, Odznaka za długoletnią pracę w Górnic-twie (25 lat). Jako emeryt w latach 1998÷ 2004 pracował dorywczo w Niemieckiej Firmie „Tramet” w Chorzowie. Czynnie uprawia sporty (szybownictwo, narciarstwo, rower); w latach 60. zdobył Złotą Odznakę Szybowcową z Trze-ma Diamentami. Mieszka w Chorzowie.

SĄSIADEK Bogusław, dr inŜ., więcej w [65].

SCHUETZ Joachim, dr inŜ., ur. 1936 w Gli-wicach. Matura − LO w Gliwicach. Studia 1954÷56 oraz 1957÷62 − Wydz. Mechaniczny w Technische Hochschule Darmstadt. W latach 1962÷70 asystent Katedry Turbin Parowych w TH Darmstadt. Od 1970 do 1994 praca w Ho-echst AG; współautor 12 patentów. Od 1995 emeryt, aktywny turysta, amator nauk humani-stycznych. Mieszka w Hofheim, Niemcy.

SEREDYŃSKI Ryszard, mgr inŜ., ur. 1941 Lwów; matura 1957 − LO Nr 2 w Gliwicach. Studia 1957÷62, dyplom (silniki spalinowe) w roku 1963. Pierwsza praca 1963/64 − nauczy-ciel w Technikum Huty 1-go Maja w Gliwi-cach; 1964/68 − nauczyciel w Technikum Me-chanicznym w Gliwicach; w roku szkolnym 1968/69 Państwowy Szpital i Ośrodek Rehabili-tacyjny w Stroniu Śląskim − naczelny inŜynier; 1969/71 Technikum Samochodowe w Gliwi-cach − z-ca dyrektora ds. pedagogicznych; od 01.03. do 31.08.1971 Technikum dla Pracują-cych w Katowicach − dyrektor; 1971/82 Zespół Szkół Zawodowych Ministerstwa Górnictwa i Energetyki w Katowicach − dyrektor. Od 1982 do 1984 Przedsiębiorstwo Robót Górniczych − starszy inspektor ds. eksportu; 1984/90 Gwarec-two Budownictwa Górniczego w Katowicach − starszy inspektor ds. eksportu; 1990 − rencista z tytułu choroby zawodowej, obecnie emeryt. Podczas zatrudnienia w GBG od lutego 1984 do X.1986 na budowie "Satgram" w Indiach − z-ca kierownika ds. przygotowania produkcji. Od grudnia 1987 do czerwca 1989 − pełnomocnik GBG i Centrali Handlu Zagranicznego KOPEX − budowy New Kozlu, Zonguldak i tunele Izmit w Turcji. Za pracę otrzymał m.in. dwie Nagro-dy Ministra Oświaty, Odznakę ZasłuŜonego dla

93

Katowic, Złotą Odznakę ZasłuŜonemu dla Rozwoju Województwa Katowickiego, Medal za Zasługi dla miasta Panagiuriszte (Bułgaria), Medal Komisji Edukacji Narodowej, KrzyŜ Za-sługi dla ZHP, Srebrny i Złoty KrzyŜ Zasługi oraz KrzyŜ Kawalerski OOP; ponadto Dyrektor Górniczy stopnia II. Mieszka w Katowicach.

SGODZAJ Andrzej (1941-2013), mgr inŜ., ur. w Katowicach-Giszowcu; matura 1959 − LO w Katowicach-Szopienicach. Studia 1959÷65, go-spodarka cieplna w hutnictwie. Praca zawodo-wa od 1965 w Hucie Pokój w Rudzie Śl. na róŜnych stanowiskach od kierownika oddziału pieców grzewczych na Walcowniach Bruzdo-wych do Członka Zarządu Huty. Do r. 2006 Prezes Zarządu Spółki "Euroserwis, potem emeryt. Mieszkał w Rudzie Śląskiej.

SIKORA Alfred , mgr inŜ., ur. 1944 Rydułto-wy; matura 1962 – LO tamŜe. Studia 1962÷68, maszyny i urządzenia energetyczne, dyplom u prof. M. Zarzyckiego. Po studiach praca w KWK Anna (staŜysta) i KWK Rydułtowy − sztygar urządzeń wyciągowych, nadsztygar urządzeń energetycznych, gł. mechanik ds. urządzeń wyciągowych i powierzchni; W latach 1994÷98 w Rybnickiej Spółce Węglowej (gł. specjalista ds. elektro-energetycznych). Od 1998 do 2006 burmistrz rodzinnego miasta, radny miast Wodzisław Śl. i Rydułtowy 1990÷98. Absolwent Państwowej Średniej Szkoły Muzycznej w Rybniku (w klasie forte-pianu, u prof. Szafranka) oraz wychowania mu-zycznego; miłośnik i przyjaciel harcerstwa – in-struktor ZHP, harcmistrz; w wolnych chwilach gra w tenisa, uprawia turystykę i narciarstwo. Brązowy, Srebrny i Złoty KrzyŜ Zasługi, od-znaczenia górnicze, Srebrny i Złoty KrzyŜ Za-sługi dla ZHP. Mieszka w Rydułtowach.

SIKORA Olgierd , mgr inŜ., kier. pracowni w Energoprojekcie Katowice.

SIKORSKI Wojciech , mgr inŜ., ur. 1942 Brzyska Wola, pow. LeŜajsk; matura 1960 – LO Głogówek. Studia 1960÷65, budowa apara-tury chemicznej. Po studiach Zakłady Che-miczne „BLACHOWNIA” (specjalista ds. ko-rozji, mistrz), od 1967 do 1977 Państwowy Ośrodek Maszynowy w Prudniku – z-ca dyr. ds. technicznych. Od 1977 do 1988 dyrektor Rejo-

nowego Przedsiębiorstwa Remontowo-Budowla-nego w Głogówku. Od 1988 do 1991 praca w RFN jako specjalista ds. transportu w firmach: OPEX Opole i POLBAU Opole. Od 1991 do 1993 działalność gospodarcza. Od 1993 do 1997 prezes Zarządu Przedsiębiorstwa Remontowo-Budowlanego Sp. z o.o. w Gło-gówku (i Likwidator). Od 1998 do nadal prezes Zarządu Przedsiębiorstwa Remontowo-Budowlanego FISBUD w Głogówku (od 2001 społecznie). Z działalności społecznej: Prze-wodniczący Miejskiej Rady Narodowej w Gło-gówku (1988÷90), wieloletni (ponad 10 lat) prezes Zarządu Klubu Sportowego „FORTU-NA” w Głogówku, wiceprezes Towarzystwa Miłośników Głogówka (1993÷99); Srebrny KrzyŜ Zasługi, Nagroda Wojewódzka, współau-tor jednego patentu. Ukończone Studia Pody-plomowe na Akademii Rolniczej we Wrocławiu i Akademii Ekonomicznej we Wrocławiu, po-siada świadectwo kwalifikacyjne Ministra Fi-nansów do usługowego prowadzenia ksiąg ra-chunkowych. Mieszka w Głogówku.

SIUDA (GRZESIAK) Danuta , mgr inŜ., ur. 1940 w Czeluśnicy, pow. Jasło; matura 1958 – LO w Rybniku. Studia 1958÷63, maszyny i urządzenia przemysłu chemicznego. W latach 1964÷95 zatrudniona w Zakładach „Zachem” w Bydgoszczy jako projektant w przyzakładowym biurze projektów. Od 1995 – na emeryturze. Mieszka od r. 1963 w Bydgoszczy. Od 1980 do momentu przejścia na emeryturę związana z NSZZ Solidarność – odznaczona za działalność w stanie wojennym. Po 1989 radna miasta Byd-goszczy przez dwie kadencje – członek Zarządu Miasta. Związana z partiami (RdR, ROP, PiS) oraz z organizacjami przykościelnymi (w tym z Radiem Maryja). Dodatkowe studia i kursy: filo-zofia i teologia (Instytut Kultury Chrześcijań-skiej w Bydgoszczy), odnawialne zasoby i źródła energii (AGH), wykorzystanie funduszy unij-nych (WSKSiM w Toruniu), kurs dla audytorów energetycznych (AGH). Mieszka w Bydgoszczy.

SIUPKA Aleksander*, mgr inŜ., ur. 1961 Za-brze; matura 1981 – Zespół Szkół Elektronicz-nych w Gliwicach. Studia 1981÷87, maszyny i urządzenia energe-tyczne. Po studiach w latach 1987÷89 w Przedsiębiorstwie WdraŜania Postępu Technicznego „Dataco” Gliwice (specjalista ds. technicznych), w latach 1989÷91 P.W.P.T. Sp. z

94

o.o. „Incorp” Gliwice (specjalista ds. technicz-nych), od 1991 Elektrociepłownia Zabrze S.A., gdzie od 1996 główny inŜynier ds. wytwarzania, wcześniej dyŜurny inŜynier ruchu. W latach 1995÷96 członek Rady Nadzorczej Elektrocie-płowni Zabrze S.A., obecnie członek Zarządu – dyrektor ds. technicznych. Mieszka w Gliwicach.

SIURDA (GAŁĘZIOWSKA ) ElŜbieta, mgr inŜ., ur. 1936 w Wojkowicach Komornych. Ma-tura 1954 – ŚTZN w Katowicach, wydz. che-miczny. Studia 1954÷60, aparatura i urządzenia przemysłu chemicznego. Praca zawodowa: 1960÷70 − Zakłady Elektrochemiczne – Ząb-kowice Będzińskie; 1970÷76 − Zjednoczenie Przemysłu Farb i Lakierów, Gliwice; 1976÷82 – Zjednoczenie Budowy Aparatury Chem. „Me-talchem”, Gliwice; 1982÷92 – „Montochem” Gliwice. Od kwietnia 1992 na emeryturze. Mieszka w Gliwicach.

SIWICKI Stefan (1941-2009), ur. 1941 w Warszawie; matura 1959 – II LO (Rymer) w Gliwicach. Studia: 1959÷65, aparatura i urzą-dzenia przemysłu chemicznego; studia pody-plomowe: Marketing, Akademia Ekonomiczna Katowice (1995÷96). Praca: 1965÷70: st. asy-stent w Zakładzie InŜynierii Chemicznej i Kon-strukcji Aparatury PAN w Gliwicach (u prof. Hoblera), 1970÷89 kier. zespołu, główny pro-jektant w Biurze Projektów i Realizacji Inwe-stycji „Prosynchem” w Gliwicach. W latach 1982÷83 praca na budowie w NRD; 1989÷90 praca na budowie w Egipcie. Od 1990 do 1992 kier. Działu Eksportu w PRT Termoizolacja Zabrze; w latach 1993÷95 specjalista ds. me-chanicznych w Enviro-Silesia sp. z o.o., Kato-wice. Od 1995 do 2009 w EnergomontaŜu-Południe S.A., Katowice – członek zarządu, dy-rektor marketingu i rozwoju.

SKŁADZIE Ń Jan → biogramy prof.

SKOREK Janusz, prof. dr hab. inŜ., ur. 1950 Kędzierzyn; matura 1967 – LO nr 24 w Kędzie-rzynie. Studia 1967÷73, energetyka jądrowa. Od 1973 zatrudniony w Instytucie Techniki Cieplnej PŚ. Doktorat 1977 (promotor prof. J. Szargut). W 1994 habilitacja na podstawie roz-prawy Zastosowanie metod stochastycznych i spektralnych do rozwiązywania odwrotnych granicznych zagadnień przewodzenia ciepła.

Od 1997 prof. nzw. w PŚ; w roku 2003 uzysku-je tytuł profesora, od 2006 zatrudniony na sta-nowisku profesora zwyczajnego w PŚ. Od 1999 do 2005 prodziekan ds. nauki na Wydz. IŚiE. W latach 2000÷12 kierownik Zakładu Termody-namiki i Energetyki Gazowej w ITC PŚ. Od 1997 opiekun specjalności studenckiej Energe-tyka gazowa i rozproszona. Autor i współautor 265 publikacji i referatów na konferencjach oraz 12 monografii i skryptów. Promotor pięciu zakończonych przewodów doktorskich. Posia-dane odznaczenia: Złoty i Srebrny KrzyŜ Za-sługi, Odznaka ZasłuŜony dla Politechniki Ślą-skiej, Złota i Srebrna Kreda dla najlepszego nauczyciela akademickiego na Wydziale ME (przyznawane przez studentów). Od 1968 czyn-ne uprawianie alpinizmu: wejście na Lhotse (8503 m), wiele przejść ścianowych w Himala-jach, Andach, Hindukuszu, Pamirze, Alpach, Dolomitach i Tatrach (np. I przejście zachodniej ściany Makalu 8463 m, I przejście pn. filara Thalay Sagar w Himalajach Indii 6911 m); za osiągnięcia w alpinizmie odznaczony 2-krotnie srebrnym i 4-krotnie brązowym medalem Za Wybitne Osiągnięcia Sportowe. Laureat Medalu im. Ochęduszki; mieszka w Gliwicach.

SKOREK Tomasz, dr inŜ., ur. 1956 Katowice; matura 1975 – VIII LO w Katowicach. Studia 1975÷80, energetyka jądrowa. Po studiach w la-tach 1980÷83 Instytut Badań Jądrowych w Świerku – Zakład Obliczeń Reaktorowych; 1983÷90 Instytut Energii Atomowej (IEA) – Zakład Analiz Bezpieczeństwa Jądrowego. Od 1988 w Gesellschaft für Anlagen- und Reaktor-sicherheit (GRS) w Garching (Niemcy). Dokto-rat w r. 1994 na Wydz. Mechanicznym Energe-tyki i Lotnictwa Politechniki Warszawskiej. W latach 1998÷2000 Institut de Protection et de Sûreté Nucléaire (IPSN) w Cadarache (Fran-cja), Zakład Badań Bezpieczeństwa Jądrowego. śeglarz – kapitan jachtowy Ŝeglugi małej. Mieszka w Garching koło Monachium.

SMALERA Zbigniew , mgr inŜ., ur. 1936 w Sandomierzu; podczas okupacji tułaczka na wy-siedleniu. W 1945 powrót do Sandomierza i tam 1953 matura w LO. Studia 1955÷61, aparatura i urządzenia przemysłu chemicznego. Praca: za-wodowa: 1961÷62 praktyka ruchowa w Kopal-niach i Zakładach Przetwórczych Siarki w Tar-nobrzegu. Pomimo obiecujących perspektyw

95

zawodowych przeprowadzka na stałe do Kato-wic. Dalszy przebieg pracy związany z biurami projektów i tak: 1963÷65 w Proergu Katowice, na stanowiskach st. asystenta i projektanta wy-konuje projekty technologiczne, głównie dla za-kładów przetwórstwa tworzyw sztucznych; 1966÷76 praca w spółdzielczym biurze Doku-mentacja na stanowisku gł. projektanta dla za-kładów róŜnych branŜ; od 1977 do 1994 w Bi-prokopie Chorzów na stanowiskach głównego i generalnego projektanta ds. przemysłu siarko-wego oraz dyrektora technicznego. W 1994 przejście na wcześniejszą emeryturę w związku z likwidacją biura. Mieszka w Katowicach.

SOBOLSKI Jan (1940-2005), mgr inŜ., ur. 1940 we Lwowie; matura 1957 − V LO Gliwi-ce; studia 1957÷63, energetyka jądrowa. Po studiach, w roku 1964 podjął pracę w Fabryce Maszyn Wiertniczych i Górniczych „GLINIK” w Gorlicach, gdzie był zatrudniony do roku 2002. W okresie 38 letniej pracy w „Gliniku”, posiadając olbrzymią wiedzę i duŜą praktykę zawodową, pełnił szereg odpowiedzialnych funkcji, przede wszystkim przez wiele lat pra-cował na stanowisku gł. energetyka. W okresie duŜej rozbudowy fabryki koordynował opraco-wania projektowe oraz wdraŜał nowe instalacje i urządzenia technologiczno-energetyczne, m.in. w Zakładzie Metalurgicznym i Elektro-ciepłowni. Pełnił teŜ funkcje: kierownika dys-pozytorów utrzymania ruchu i kierownika dzia-łu technicznego obsługi energetycznej. Zawsze wspierał inicjatywy społeczne. Pasjonat mode-larstwa (Ŝaglowce). W 1973 roku był współor-ganizatorem sekcji Ŝeglarskiej, a następnie Yacht Clubu „Glinik” i pierwszym jego Ko-mandorem. W latach 60. i 70. równocześnie na-uczyciel w Technikum Mechanicznym. Współ-załoŜyciel i czynny działacz koła Stowarzysze-nia Elektryków Polskich w „Gliniku”, odzna-czony Srebrną Odznaką SEP. Członek zarządu Międzyzakładowego Związku Zawodowego Pracowników InŜynieryjnych, Technicznych i Ekonomicznych w Gliniku. Został uhonorowa-ny wieloma odznaczeniami i wyróŜnieniami: Złotym KrzyŜem Zasługi, Odznaką ZasłuŜony Pracownik Fabryki „Glinik”, Odznaką ZasłuŜo-ny w rozwoju Przemysłu Maszyn Górniczych, Złotą Odznaką za Zasługi dla województwa, Odznaką Tarcza Herbowa Miasta Gorlice.

SOKOŁA (GAJDA) Gra Ŝyna (1947-2008), mgr inŜ., matura 1965. Studia 1965÷71, gospo-darka cieplna w siłowniach. Po studiach praca w Energoprojekcie Gliwice, od asystenta projek-tanta do głównego projektanta w r. 1977. Na tym stanowisku pracowała do roku 2003, kiedy prze-szła na emeryturę oraz później do r. 2007 w ra-mach umowy-zlecenia. Była jedyną kobietą w historii Energoprojektu Gliwice i polskiej ener-getyce która pełniła tę funkcję samodzielnie i tak długo. Jako gł. projektant prowadziła i koordy-nowała projektowanie m.in. następujących obiektów: Elektrownie: Halemba, Dolna Odra i Szczecin; Zespół EC Miechowice-Szombierki. MąŜ Zygmunt jest równieŜ absolwentem Wydz. ME; syn Przemysław ukończył kierunek mbm na Wydz. IŚiE.

SOLICH Bolesław, inŜ., ur. 1946 Racibórz; matura 1965 – Technikum Mechaniczne w Ra-ciborzu. Studia dla pracujących 1972÷77, ma-szyny i urządzenia energetyczne. Od roku 1965 do 2003 w RAFAKO na stanowiskach – projek-tant, kier. Biura Projektowego Ochrony Środo-wiska, do 2003 dyrektor Zakładu Instalacji Ochrony Środowiska w RAFAKO S.A. Udział w projektowaniu i budowie kotłów między in-nymi dla Elektrowni: Opole, Bełchatów, Ada-mów, Trbovlje, Pruneřov, Yatagan, Taiyuan oraz prowadzenie realizacji wszystkich obiek-tów instalacji odsiarczania spalin zrealizowa-nych przez RAFAKO. Od maja 2003 do 2010 pracuje w Energopomiarze Gliwice na stanowi-sku pełnomocnika prezesa ds. technik ochrony środowiska. W latach 1990÷94 radny i członek Zarządu miasta Racibórz. Odznaczenia: Zasłu-Ŝony dla RAFAKO; ZasłuŜony dla Energetyki. Srebrny KrzyŜ Zasługi. Laureat Medalu im. Ohęduszki; mieszka w Adamowicach.

SONNE (MISIASZEK) Ewa , mgr inŜ., ur. 1939 Sosnowiec, matura 1957 w Warszawie. Studia 1957÷64; rozpoczęte na Wydz. ME. W 1959 zmiana na Wydział Chemiczny, specjali-zacja elektrochemia. Pierwsza praca: Huta Ba-ildon, następnie Główny Instytut Górnictwa w Katowicach. W 1976 roku wyjechała do Dani, mąŜ Duńczyk. Od roku 1980 pracowała w naj-większej duńskiej spalarni odpadów w wydziale ochrony środowiska. Od r. 1999 emerytura. Jest członkiem Stowarzyszenia „Dzieci Holocaustu” w Polsce. Dzięki stowarzyszeniu w 1999 roku

96

odnalazła swoją młodszą siostrę, z którą były rozłączone w czasie wojny. Siostra mieszka w Polsce. Bardzo się cieszy z kontaktów z kole-Ŝankami i kolegami z czasów studiów. Mieszka w Kopenhadze.

SOPICKI Tadeusz (1943-2008), mgr inŜ., ur. 1943 Ponikiew, pow. Wadowice; po ZSZ w Kalwarii Zebrzydowskiej – matura 1965 w Technikum Przemysłowo−Pedagogicznym w ŁomŜy. Studia 1965÷71, siłownie cieplne (dy-plom − kotły). Po studiach przez rok w ZRE Katowice, następnie w Elektrowni Rybnik. Od 1982 główny inŜynier, od 1986 dyrektor na-czelny, następnie, do 2001 prezes zarządu; w la-tach 2000÷2008 przew. Rady Naukowej Funda-cji Ekoterm−Silesia, która ma duŜe zasługi dla budowy ośrodka akademickiego w Rybniku. Laureat Medalu im. Ochęduszki. Został pocho-wany na cmentarzu w Rybniku. W r. 2013 od-słonięto w CKI w Rybniku (przy ul. Rudzkiej) tablicę poświęconą Jego pamięci.

SOROKOWSKI Grzegorz (1939-2013), mgr inŜ., ur. w Bielsku; matura 1957 − Technikum Mechaniczno-Elektryczne w Bielsku-Białej. Studia 1957÷63, dyplom − cieplne maszyny wirnikowe. „Pierwsze kroki w karierze zawo-dowej rozpocząłem jeszcze w czasie trwania studiów, jako asystent nieodŜałowanej pamięci prof. K. Kutarby. W latach 70-tych organizowa-łem od podstaw zajęcia dydaktyczne i laborato-ryjne na powstającej w Bielsku filii Politechniki Łódzkiej. Następnie, od 1980 roku, pracowałem w Przedsiębiorstwie Energetyki Cieplnej w Bielsku-Białej na stanowisku kierownika działu zbytu. W roku 1985 nagle, z dnia na dzień, roz-stałem się zarówno z dydaktyką jak i praktyką. Zająłem się zagadnieniami ubezpieczeń, zarów-no Ŝyciowymi jak i majątkowymi. Sprawami ubezpieczeń zajmuję się do chwili obecnej. Mieszkam w Bielsku-Białej,” Bardzo proszę o zamieszczenie mojego biogra-mu w tej bardzo skróconej wersji; G.S. Wersja ta pochodzi z r. 2007 (red.).

SOSNA Stefan, mgr inŜ., ur. 1934 w Bojszo-wach k/Pszczyny; matura 1953 − Technikum Chemiczne w Pionkach; wcześniej Gimnazjum Przemysłowe w Bieruniu Starym. Studia 1953÷58, maszyny i urządzenia energetyczne. Po studiach, w latach od 1958 do 1959 praca w

KWK „Ziemowit” w L ędzinach. Następnie od 1959 do emerytury w r. 1997 w Fabryce Pale-nisk Mechanicznych w Mikołowie: w zakłado-wym biurze konstrukcyjnym przy projektowa-niu i adaptacji dokumentacji licencyjnej (młyny do przemiału węgla kamiennego i brunatnego, ruszty mechaniczne, odŜuŜlacze); w dziale technicznym inspekcji montaŜu, prowadzenie nadzorów technicznych montaŜu i rozruchu produkowanych w zakładzie urządzeń, na bu-dowach w kraju i za granicą (w Polsce: Elek-trownie Turów, Konin, Adamów, Dolna Odra, Łaziska, Rybnik, Ostrołęka, Stalowa Wola, Bełchatów, EC śerań, EC Siekierki i inne; poza granicami kraju: El. Marica Wschód w Bułga-rii, El. Tuzla w b. Jugosławii, El. Tuncbilek, Yatogan, Kemerkoy w Turcji). Autor i współ-autor 4 patentów. Odznaczony Srebrnym i Zło-tym KrzyŜem Zasługi, Złotą Odznaką ZasłuŜo-ny dla Energetyki. Mieszka w Bojszowach.

SOWA Andrzej, dr inŜ., ur. 1937 w Warsza-wie; matura 1954 – LO Gliwice. Studia 1954÷60, maszyny i urządzenia energetyczne (silniki spalinowe). W latach 1960÷62 praca w Biurze Projektów ZA Kędzierzyn; 1962÷65 w BIPROHUCIE w Gliwicach. W latach 1965÷96 KOMAG w Gliwicach (wcześniej ZKMPW). Specjalizacja w zakresie akustyki technicznej – tłumienie hałasu maszyn. W 1978 doktorat, od 1996 na emeryturze. Mieszka w Gliwicach.

STACHURSKA (REICHERT) Bo Ŝena, mgr inŜ., ur. 1939 w Borszczowie, woj. Tarnopol-skie; matura 1956 − śeńskie LO w Rybniku. Studia 1956÷62, aparatura i urządzenia przemy-słu chemicznego. Po drugim roku wyszła za mąŜ, a na czwartym urodził się pierwszy syn. W r. 1963 rozpoczęła pracę zawodową w ZA w Tarnowie na stanowisku st. inŜ. mechanika w Zakładzie Syntezy w dziale gł. mechanika. Na-stępnie została przeniesiona do Działu Gł. Me-chanika jako technolog ds. dokumentacji re-montowej. Po paru latach otrzymała stanowisko specjalisty technologa w pionie Gł. InŜyniera Utrzymania Ruchu. Na tym stanowisku praco-wała do przejścia na emeryturę zajmując się opracowywaniem dokumentacji remontowej: aparatury, maszyn i urządzeń dla całych Zakła-dów Azotowych. Pod koniec pracy do jej obo-wiązków doszło opracowywanie procedur sys-temu jakości w gospodarce remontowej (ZA

97

Tarnów otrzymały certyfikaty systemu jakości ISO2002). W 1994 r. przechodzi na emeryturę pracując jednocześnie na ½ etatu. Ostatecznie kończy pracę w 1998. Mieszka w Tarnowie.

STANEK Wojciech, dr hab. inŜ., ur. 1970 w Rudzie Śląskiej; matura 1989 – II LO w Rudzie Śl.-Wirku. Studia 1989÷94 energetyka cieplna i jądrowa. Od styczniu 1995 asystent–doktorant w Instytucie Techniki Cieplnej na Wydz. IŚiE. Doktorat w roku 1998 (promotor prof. A. Ziębik), od 1999 adiunkt; habilitacja 2009. Od r. 2010 pracuje na stanowisku profesora nzw. Autor i współautor ponad stu publikacji z dziedziny energetyki cieplnej w zagranicznych i krajowych czasopismach naukowych oraz ma-teriałach konferencyjnych, z których 14 to pu-blikacje w czasopismach zaliczanych do tzw. li-sty filadelfijskiej. Obszar zainteresowań na-ukowych: termodynamika, analiza egzergetycz-na; modelowanie matematyczne systemów energetycznych oraz gospodarka energetyczna. W 2010 otrzymał nagrodę Wydziału IV PAN. Hobby – motocykle. Mieszka w Rudzie Śl.

STANKIEWICZ Henryk , mgr inŜ. ur. 1943 w Radomiu; matura 1960. Studia 1960÷66, ener-getyka jądrowa. Po studiach jako stypendysta do 1969 pracuje w Stoczni Gdańskiej na stano-wisku inspektora nadzoru. Od 1969 do 1990 Stocznia Północna im. Bohaterów Westerplatte − starszy konstruktor- energetyk, kier. Oddziału Energetycznego, gł. energetyk. W latach 1990÷92 w „SHIPSERVICE” jako z-ca dyrek-tora Spółki. Od 1993 ponownie w Stoczni Pół-nocnej − kier. Oddziału Obsługi Energetycznej Statków a następnie Gł. Energetyk Stoczni, do przejścia na emeryturę w r. 2008. Odznaczenia: Srebrny i Złoty KrzyŜ Zasługi oraz Odznaka Honorowa „ZasłuŜony Pracownik Stoczni Pół-nocnej im. Boh. Westerplatte”. śona Henryka, absolwentka Wydz. ME; mieszka w Gdańsku.

STANKIEWICZ (GRACA) Henryka , mgr inŜ., ur. 1942 Krzcięcice; matura 1960 − LO im. Kazimierza Wielkiego w Olkuszu. Stu-dia 1960÷65, aparatura i urządzenia przemysłu chemicznego. Po studiach w latach 1965÷66 praca w Zakładach Przemysłu Gumowego w Wolbromiu. Od 1966 do 2002 w Gdańskich Zakładach Nawozów Fosforowych „FOSFO-RY” na stanowiskach: inspektor nadzoru inwe-

stycyjnego, kierownik planowania i przygoto-wania remontów, specjalista ds. dozoru tech-nicznego, specjalista ds. techniczno-prawnych, gł. specjalista ds. BHP. W r. 1997 ukończyła studia podyplomowe na Politechnice Warszaw-skiej Wydz. Mech. Energetyki i Lotnictwa „Bezpieczeństwo Systemów CT5 – Bezpie-czeństwo Pracy”. Odznaczona Odznakami: Za Zasługi dla Przemysłu Chemicznego; ZasłuŜo-ny Pracownik GZNF „FOSFORY”; za Zasługi dla Miasta Gdańska oraz decyzją Głównego In-spektora Państwowej Inspekcji Pracy Medalem za Zasługi dla Ochrony Pracy. MąŜ Henryk. Od r. 2002 na emeryturze, mieszka w Gdańsku.

STANKIEWICZ Waldemar (1941÷2002), mgr inŜ., ur. w Radomiu; matura 1958 – LO Prudnik. Studia 1960÷66, energetyka jądrowa. Po studiach w Stoczni Gdańskiej – stypendysta na staŜu; od 09.1966 Elektrownia Łaziska II w budowie – 4×200 MWe (od staŜysty do kierow-nika nadzoru mechanicznego). Po zakończeniu budowy – w EC Będzin (od 1976, II etap roz-budowy) – kier. nadzoru mechanicznego; w la-tach 1978÷79 w EnergomontaŜu Płd. jako kie-rownik rozruchu kotła WP120 (140 MWt). Od 1982 w Elektrowni Zabrze – kier. Wydziału Inwestycji – przygotowanie I etapu rozbudowy o dwa kotły wodne WP120; od 1984 Elektrow-nia Chorzów – kier. Wydziału Koordynacji Wykonawstwa Inwestycji; od 1988 – EC Kato-wice w budowie – z-ca dyrektora ds. Inwestycji, a od 1989 Zespół Elektrociepłowni Katowice, w którym zgrupowano osiem Elektrociepłowni GOP, jako z-ca dyrektora ds. Inwestycji i Roz-woju. Od 1991 w Elektrowni Chorzów (naj-pierw jako gł. inŜynier ds. Inwestycji, później w Elektrowni Chorzów S.A., jako członek Zarzą-du – dyrektor Rozwoju), równocześnie na ½ etatu w EC Chorzów „ELCHO” Sp. z o.o., jako Dyrektor Generalny spółki zawiązanej w celu przygotowania i realizacji nowej EC Chorzów. Od 03.2001 przeszedł do pracy tylko w EC Chorzów „ELCHO” jako Dyrektor Handlowy – Członek Zarządu. W latach 1968÷85 aktywny racjonalizator. W ciągu 37 lat pracy na budo-wach śląskiej energetyki został odznaczony Srebrnym i Złotym KrzyŜem Zasługi, Złotą Od-znaką ZasłuŜonemu w rozwoju woj. katowic-kiego (dwukrotnie), Srebrną i Złotą Odznaką ZasłuŜonego dla Energetyki oraz Odznaką Za-słuŜony Pracownik Elektrowni Chorzów S.A.

98

śona Ewa (z domu MACHNICKA) − absol-wentka Wydziału ME.

STARZYCKA (BORÓWKA) Jadwiga , mgr inŜ., ur. 1937 w Dąbrówce Wielkiej, pow. Tar-nowskie Góry. Matura 1954 w LO im. Karola Miarki w Mikołowie. Studia 1954÷60, aparatu-ra i urządzenia przemysłu chemicznego, dy-plom u prof. T. Hoblera. Pierwsza praca po dy-plomie w Biurze Projektów Zakładów Azoto-wych w Kędzierzynie (1960÷68), zakończona na stanowisku st. projektanta – kierownika ze-społu technologicznego. W latach 1969÷78 za-trudniona w Instytucie Nawozów Sztucznych w Puławach jako st. specjalista projektowo-badawczy w zakresie modernizacji produkcji mocznika w ZA Puławy. Następnie, po rocznej pracy w przedsiębiorstwie projektowo-inwestycyjnym „CHEMADEX” w Krakowie, zaangaŜowana przez „Polservice” do pracy w Iraku, jako doradca-technolog w zakładach pro-dukcji mocznika w Khor az Zubair koło Basry. Po powrocie do Polski praca w Instytucie Gór-nictwa Naftowego i Gazownictwa w Krakowie (lata 1982÷98) na stanowisku st. specjalisty techniczno-badawczego. Od 1998 na emerytu-rze. Kontynuacją działalności zawodowej po przejściu na emeryturę jest udział w projekto-waniu pierwszej w Polsce przemysłowej insta-lacji produkcji ekstraktów chmielowych uru-chomionej w latach 2000/2001 w Instytucie Nawozów Sztucznych w Puławach. Mieszka w Krakowie.

STĘPIEŃ Kazimierz, mgr inŜ., gen. projektant w Energoprojekcie Gliwice.

STOKŁOSA Henryk , mgr inŜ., ur. 1935 Łow-kowice (pow. Krapkowice, woj. opolskie); ma-tura 1956 – Technikum Samochodowe w Gli-wicach (przedtem była ZSZ). Studia 1957÷62, maszyny i urządzenia energetyczne –silniki spa-linowe. Po studiach rozpoczęcie pracy (jako stypendysta) w Zakładach Urządzeń Technicz-nych ZGODA w Świętochłowicach, w Biurze Konstrukcyjnym jako konstruktor, przechodząc kolejne szczeble awansu do stanowiska Gł. Konstruktora. Głównym zadaniem było uru-chomienie produkcji silników okrętowych na li-cencji firmy SULZER (Szwajcaria) do napędu głównego róŜnych statków oraz do zastosowań w stacjonarnych zespołach prądotwórczych − w

tym równieŜ dla elektrowni jądrowych, w za-kresie awaryjnego zasilania systemów chłodze-nia, ze szczególnym uwzględnieniem szybkiego rozruchu i przejęcia obciąŜenia; od r. 1997 na emeryturze. Od początku pracy zawodowej członek SIMP-u, w tym przewodniczący Koła Zakładowego w ZUT ZGODA. Obecnie prze-wodniczący Komisji Rewizyjnej oddziału SIMP w Katowicach. Posiadacz kolejnych odznaczeń SIMP-u i NOT-u, w tym Odznaki: Członka Ho-norowego SIMP oraz odznaki im. prof. Mierze-jewskiego. Rzeczoznawca SIMP, posiadacz specjalizacji I i II stopnia w zakresie silników spalinowych oraz patentu dotyczącego układu rozruchowego silników okrętowych. Ukończo-ne szkolenie menedŜerskie w firmie ABB Szwajcaria w 1990 roku. Za działalność w za-kresie rozwoju techniki liczne nagrody NOT i państwowe, w tym Złote Odznaki: ZasłuŜone-go dla Rozwoju Przemysłu Maszynowego; Za-słuŜonego Pracownika Morza, ZasłuŜonego w Rozwoju woj. katowickiego, Złoty KrzyŜ Za-sługi, Wicemistrz Techniki 1982. Mieszka w Katowicach.

STRZODA Jan, mgr inŜ., ur. 1938 w Katowi-cach-Panewnikach; matura 1956 − VII LO Ka-towice; studia 1957÷63, gospodarka cieplna w siłowniach. Po studiach podjął pracę w Górno-śląskich Okręgowych Zakładach Gazownictwa GOZG w Zabrzu, gdzie był zatrudniony do ro-ku 2003. NajdłuŜej jako kier. działu sieci gazo-wej; aktualnie emeryt. W latach 1994÷98 był rajcą miejskim w Zabrzu, posiada teŜ stosowne odznaczenia resortowe i państwowe. Mieszka w Zabrzu.

STUDZIŃSKI Andrzej , dr inŜ., ur. w grudniu 1939 we Lwowie; skąd rodzice przedostali się wraz z nim przez granicę do Przemyśla, a wkrótce do Warszawy. Tam mieszkał do 1944 roku i w trakcie powstania został wraz z matką wyrzucony do obozu w Pruszkowie, skąd udało im się uciec. W zimie 1944/45 przebywał u ro-dziny w Przemyślu, a w listopadzie 1945 przy-był do Gliwic. Tutaj szkoły, matura 1957 − LO przy ul. Górnych Wałów. Studia 1957÷62. Pod-czas studiów działacz ZSP na Wydziale, a od r. 1960 w Komisji Kultury RU ZSP, m.in. przy organizacji Igrów śaków i jako kierownik Obo-zu Kulturalnego w Jastrzębiej Górze. W 1962 odbył dwumiesięczną praktykę studencką w

99

„Elektrobosni” w miejscowości Jajce w Jugo-sławii, gdzie biegle opanował język serbochor-wacki. W grudniu 1962 rozpoczął pracę w Ka-tedrze Maszyn Górniczych na Wydz. Górni-czym pod kierunkiem prof. Ludwika Müllera. Prowadził zajęcia dydaktyczne dla studentów Wydz. Górniczego i InŜynierii Sanitarnej, na studiach dziennych, wieczorowych i zaocznych w Gliwicach, Katowicach, Rybniku i Tychach. Organizował i opiekował się wieloma wyjaz-dami naukowymi i komercyjnymi studentów m.in. do Doncaster, Doniecka, Moskwy, Pragi, Ostrawy, Belgradu, Halle, Werder i Magdebur-ga. Był wieloletnim organizatorem imprez związanych z tradycjami górniczymi na Wy-dziale Górniczym. Tematyka prac naukowo-badawczych dotyczyła głównie przekładni zę-batych duŜych mocy oraz maszyn i urządzeń górniczych. Doktorat 1983 (promotor prof. L. Müller). Autor i współautor kilkudziesięciu pu-blikacji naukowych. Był działaczem ZNP na Wydziale i Uczelni m.in. v-prezes Rady Zakła-dowej. Odznaczony m.in. Złotą Odznaką ZNP, Medalem 100-lecia ZNP, Złotą Odznaką Zasłu-Ŝony dla Rozwoju Województwa Katowickie-go, ZasłuŜony dla PŚ, Złotą Odznaką ZasłuŜony dla Górnictwa, Złotym KrzyŜem Zasługi i Me-dalem Edukacji Narodowej; ponadto Dyrektor Górniczy I-go stopnia. Przez wiele lat pracował we władzach samorządowych Międzyzakłado-wej Gliwickiej Spółdzielni Mieszkaniowej, otrzymał Złotą honorową Odznakę CZSBM oraz Odznakę ZasłuŜony Działacz Ruchu Spół-dzielczego. Przez kilkanaście lat był biegłym sądowym z zakresu BHP. Od r. 2005 na emery-turze. Mieszka w Gliwicach.

SURÓWKA Jan, mgr inŜ., ur. 1956 w Strzał-kowicach k/Sambora (Ukraina). Matura w r. 1976 − Technikum Mechaniczne w Opolu. Stu-dia 1976÷81 (dyplom 1983), energetyka jądro-wa. Po studiach pracował jako konstruktor w CBKK (do 1986) przy konstrukcji wytwornicy pary oraz stabilizatora ciśnienia i specjalnych zbiorników na ciekłe odpady radioaktywne dla pierwszej polskiej elektrowni jądrowej w śar-nowcu. W latach 1986÷91 w Energoprojekcie Gliwice w pracowni cieplnej – projektowanie elektrowni i elektrociepłowni przemysłowych oraz instalacji odsiarczania spalin. W latach 1991÷96 w Fundacji FEWE w Katowicach: dy-rektor Centrum Informacji programu Metan Po-

kładów Węgla (finansowane przez amerykań-ską Agencję Ochrony Środowiska EPA) oraz kierownik działań w zakresie efektywności energetycznej w przemyśle. Od 1996 prowadzi własną działalność gospodarczą dot. efektyw-ności energetycznej. W latach 1997÷2000 ukończył studia podyplom. MBA na Akademii Ekonomicznej w Katowicach i Bristol Universi-ty oraz L’Ecole des Ponts et des Chausses w Pa-ryŜu. W r. 2012 ukończył spd. Audyt Energe-tyczny na Potrzeby Termomodernizacji oraz Oceny Energetycznej Budynku. Osiągnięcia: organizacja duŜej międzynarodowej konferencji dot. energetycznego wykorzystania metanu po-kładów węgla w Katowicach (1994). Przepro-wadzenie kursów zarządzania energią w prze-myśle dla ponad 70 głównych energetyków z przemysłu (1993÷94). Współwydawca biulety-nu Metan Pokładów Węgla (lata 90-te.). Reali-zacja kilkudziesięciu audytów energetycznych zakładów przemysłowych; szkolenia dla osób ubiegających się o uzyskanie uprawnień do spo-rządzania świadectw charakterystyki energe-tycznej budynków; udział w zespole redakcyj-nym czasopisma „Pompy, Pompownie”. Wy-stąpienia na konferencjach krajowych i zagra-nicznych w zakresie efektywności energetycz-nej, odnawialnych źródeł energii, polityki ener-getycznej. Ponad 40 publikacji w zakresie efek-tywności energetycznej, alternatywnych źródeł energii i analiz ekonomicznych. W 2006 roku współorganizator zjazdu absolwentów Wydz. ME (roczników 1979÷83), od tego roku takŜe zastępca prezesa w Zarządzie Stowarzyszenia Wychowanków Wydziału Mechanicznego Ener-getycznego Politechniki Śląskiej. Zna biegle an-gielski i rosyjski, swobodnie mówi po słowacku, mniej swobodnie po francusku. Hobby – historia Polski i Kościoła, idolem moralnym jest Stefan Kardynał Wyszyński. śona Mariola Rokita-Surówka, absolwentka Wydz. ME. Jest dumny z ukończenia Wydziału ME. Mieszka w Gliwicach.

SURZYCKI Andrzej Antoni , mgr inŜ., ur. 1946 Cieszyn; matura 1964 – LO im. M. Ko-pernika w Cieszynie. Studia 1964÷70, maszyny i urządzenia energetyczne. Po studiach do 1972 w Energoprojekcie Katowice (asystent projek-tanta), 1972÷76 w Elektrowni Cieszyn (kierow-nik Oddziału Eksploatacji Sieci Cieplnych), 1977÷92 w WPEC Bielsko-Biała, Zakład Ener-getyki Cieplnej w Cieszynie (kier. Zakładu),

100

1992÷97 w Miejskim PEC w Cieszynie (prezes Zarządu – dyrektor), od 1997 do2013 w Ener-getyce Cieszyńskiej (prezes Zarządu – dyrektor naczelny). Ukończył studia podyplomowe: Ra-cjonalizacja uŜytkowania energii w ciepłownic-twie (1988), Audyting energetyczny w budow-nictwie (1995) oraz szkolenie w zakresie nowo-czesnych technologii w ciepłownictwie – Institut for Miljø Energi, Herning w Danii – 1990. Posiada kilka świadectw racjonalizator-skich, był członkiem zespołu wyróŜnionego na-grodą wojewódzką w zakresie racjonalizacji energii – 1989. Odznaczony m.in.: Srebrnym i Złotym KrzyŜem Zasługi, laureat Medalu im. Ochęduszki. Mieszka w Cieszynie.

SUTKOWSKI Zbigniew , mgr inŜ., ur. 1942 w Czeladzi; matura 1959 – I LO im. Powstańców Śląskich w Rybniku. Studia 1959÷64, kotły i si-łownie parowe. Po studiach w latach 1964÷67 praca w Katedrze Kotłów i Siłowni Parowych pod kierunkiem prof. M. Barana. Od 1967 w EnergomontaŜu PW Chorzów na stanowiskach: projektant, kier. pracowni, gł. inŜynier, z-ca dyr. technicznego i dyr. ds. marketingu. Od kwietnia 2002 działalność gospodarcza we wła-snej firmie Energotex. Wieloletni organizator branŜowych konferencji technicznych dla prze-mysłu cukrowniczego, wydobywczego i cie-płownictwa. Mistrz racjonalizacji, Dyrektor Górniczy II°. W latach 1995÷99 członek zarządu Stow. Wychowanków Wydz. ME, ponadto wi-ceprezes Klubu Tenisowego Budowlani w Ka-towicach. Złoty KrzyŜ Zasługi, laureat Medalu im. Prof. Ochęduszki. Mieszka w Katowicach.

SWOBODA Janusz, Andrzej, mgr inŜ., ur. 1941 w Dąbrowie Górniczej; matura 1959 – Technikum Energetyczne Sosnowiec. Studia 1959÷64 gospodarka cieplna. Pierwsza praca w Miejskim Zarządzie Budynków Mieszkalnych w Dąbrowie Górniczej (1964÷72), następnie w Przedsiębiorstwach: INSTAL Katowice – Dy-rekcja Budowy Huty Katowice (1972÷75); IN-STAL Kraków (1975÷77); INSTAL Dąbrowa Górnicza (1977÷2001); w tych ostatnich pełnił funkcje kierowników budów. Pod jego kierow-nictwem rozwinięto ciepłownictwo w Dąbrowie Górniczej, wybudowano kompleksową infra-strukturę wodno-ściekową i energetyczną Huty „Katowice”, Koksowni „Przyjaźń” oraz obiek-tów towarzyszących, wybudowano i zmoderni-

zowano wiele sieci i urządzeń energetycznych w Zagłębiu Dąbrowskim. Za swą pracę dla budowy Huty „Katowice” i rozwoju regionu wyróŜniony odznaczeniami resortowymi i państwowymi m.in.: Budowniczy Huty Katowice; zasłuŜony dla Budownictwa i Przemysłu Materiałów Bu-dowlanych; zasłuŜony dla rozwoju woj. kato-wickiego, Brązowy KrzyŜ Zasługi i inne. Od ro-ku 2001 na świadczeniu przedemerytalnym, na-stępnie od 2006 na emeryturze. Syn Waldemar mgr inŜ. po Wydz. InŜynierii Środowiska PŚ; mieszka w Dąbrowie Górniczej.

SYLWESTRZAK Bruno, mgr inŜ., ur. 1935 w Porębie k/Zawiercia; matura 1953 − Technikum Mechaniczno-Elektryczne w Zabrzu. Studia 1953÷59, energetyka cieplna. W latach 1987/88 studia podyplomowe: Racjonalizacja uŜytko-wania energii cieplnej, na Wydziale InŜynierii Środowiska PŚ. Rzeczoznawca PZITS w zakre-sie prac badawczo-studialnych; uprawnienia budowlane w zakresie projektowania, prowa-dzenia i nadzorowanie robót. Praca zawodowa: 1959÷71 – nadzór inwestycyjny w zakresie ko-tłowni, instalacji sanitarnych i elektrycznych, kolejno w: Fabryce Obrabiarek „Poręba”, An-drychowskich Zakładach Bawełnianych i Wy-twórni Sprzętu Mechanicznego w Bielsku-Białej (projektowanie kotłowni, instalacji i wę-złów cieplnych); 1971÷73 – Inwestprojekt, Ka-towice; 1974÷89 –OBR Techniki Instalacyjnej „Instal”, Warszawa; w latach 1989÷2001 – WPEC (po komunalizacji Przedsiębiorstwo Ciepłownicze „Therma” w Bielsku-Białej), od 2001 emeryt. Współautor: opracowania Warun-ki techniczne wykonania i odbioru robót bu-dowlano – montaŜowych, Norm BranŜowych oraz dwóch wzorów uŜytkowych, posiadają-cych prawa ochronne Urzędu Patentowego. Od-znaczony odznaką „ZasłuŜony dla budownic-twa”, mieszka w Bielsku-Białej.

SZASTOK Bruno mgr inŜ. ur. 1934 Radzion-ków; matura 1953 – Męskie LO im. Księcia Ja-na Opolskiego w Tarnowskich Górach. Studia 1953÷59, gospodarka cieplna w siłowniach. Pod koniec studiów krótko w Pracowni Projek-tów Prosynchemu, po dyplomie w Energopro-jekcie Gliwice. Od r. 1962 kier. nowopowstałej Pracowni Automatyki, na tym stanowisku do przejścia na emeryturę w roku 2000. W latach 1967÷69 studia podyplomowe na Wydziale Au-

101

tomatyki PŚ. Zrealizował projekty układów pomiarów i automatyki we wszystkich moŜli-wych systemach komputerowym łącznie dla około 100 obiektów – elektrowni, elektrocie-płowni i ciepłowni. Do najwaŜniejszych naleŜa-ły projekty dla Elektrowni: Halemba, Stalowa Wola, Dolna Odra, Blachownia; najciekawsze dla przemysłowych EC w: Petrochemii Płock, Rafinerii Gdańsk i Czechowice, Huty Katowice, ZA Puławy i Włocławek, Zakłady Koks. Zdzie-szowice, KWK Moszczenia i Zofiówka, Zakł. Papiernicze w Kwidzynie, ponadto EC: Byd-goszcz II, Wrocław, Zabrze, Łódź oraz projekt dla Finlandii. W latach 1992÷2000 gen. projek-tant modernizacji El. Blachownia. W realizacji systemów kontroli prowadzenia ruchu obiektów energetycznych współpracował z wszystkimi li-czącymi się w świecie producentami aparatury pomiarowej i regulacyjnej. Aktualnie emeryt. Liczne wyróŜnienia resortowe, Złoty KrzyŜ Za-sługi, Medal im. Ochęduszki. Syn Grzegorz równieŜ jest absolwentem Wydziału ME. Mieszka w Tarnowskich Górach.

SZASTOK Grzegorz, mgr inŜ., aktualnie dyr. ds. rozwoju w Foster Wheeler. Laureat Medalu Ochęduszki.

SZCZEPAŃSKI Roman, mgr inŜ., ur. 1938 w Sanoku; matura 1955 w Technikum Przemysłu Chemicznego w Tarnowie. Studia 1955÷61. Po uzyskaniu dyplomu w lutym 1961 w katedrze prof. Hoblera, ze względu na stypendium fun-dowane skierowany do pracy w Mazowieckich Zakładach Rafineryjno–Petrochemicznych w Budowie w Płocku. Pierwszy dzień pracy – 12 kwietnia 1961, kojarzy mu się z lotem Gagari-na. StaŜ praktycznie odbywał w rafinerii w Czechowicach, którą intensywnie rozbudowy-wano – między innymi budowano stokaŜ, który kilka lat później spłonął, czyniąc tragiczne spu-stoszenie. Po odbyciu staŜu wrócił do Tarnowa. Kolejne stopnie praktycznej edukacji to: kon-struktor w Zakładzie Budowy Aparatury Che-micznej, projektant w Biurze Projektów ZA Tarnów. Tu „geniusz” rządzącej ekipy tow. Gomułki, polegający na administracyjnym wy-równywaniu proporcji zatrudnionych pracowni-ków „umysłowych” i „fizycznych” sprawił, iŜ wraz z wielu młodymi inŜynierami został zwol-niony. Podjął wówczas pracę w Rejonowym UDT w Tarnowie, filii krakowskiego dozoru

technicznego, pełniąc roŜne funkcje, do przej-ścia na emeryturę w r. 2005. W czasach gdy praktykowano obyczaj „klapa, buźka, goździk, ....” uhonorowany został kilkoma odznaczenia-mi. śona Barbara jest absolwentką Wydz. Elek-trycznego PŚ. Mieszka w Tarnowie.

SZCZUDŁOWSKI Leszek, mgr inŜ., ur. 1942 Lwów; matura 1959 − LO Kędzierzyn. Studia 1959÷65, aparatura i urządzenia przemysłu chemicznego. Po studiach praca Zakładach Azotowych Puławy, na stanowiskach: kier. zmiany, kierownik Wydziału saletry amonowej. W latach 1968÷69, staŜ w duńskiej firmie Hal-dor Topsoe, filia w ParyŜu. Od 1970 praca w Zakładach Azotowych Włocławek (obecnie ANWIL SA), na stanowiskach: kierownika: Wydziału saletry amonowej, biura konstrukcyj-nego, zakładu remontów, działu importu; spe-cjalista mechanik, generalny projektant. W la-tach 1981÷83 oddelegowanie do firmy Creusot Loire Entreprises we Francji do prowadzenia zakupów urządzeń i części zamiennych dla ZA Włocławek. W r. 1995 zakończenie aktywności zawodowej i przejście na rentę zdrowotną. Od-znaczenia: Srebrny KrzyŜ Zasługi, Odznaki: „Za zasługi dla przemysłu chemicznego”, „Ra-cjonalizator produkcji”. Obecnie mieszka w Warszawie.

SZCZUREK Jan, dr inŜ, ur. 1938 w Zakliczy-nie n/Dunajcem, matura 1955 w I LO im. K. Brodzińskiego w Tarnowie. Studia 1955÷61, energetyka jądrowa. Po studiach krótko w Cen-tralnym Biurze Konstrukcji Okrętowych w Gdańsku. Od 1963 w Instytucie Badań Jądro-wych w Świerku i do chwili obecnej pracuje w tym samym miejscu jako pracownik naukowy w Instytucie Energii Atomowej. W 1975 doktor nauk technicznych (promotor prof. J. Madej-ski). W latach 1978÷80 odbył staŜ w Kernfor-schungszentrum Karlruhe, jako stypendysta Międzynarodowej Agencji Energii Atomowej (MAEA). Zakres kompetencji: analizy bezpie-czeństwa jądrowego reaktorów energetycznych i badawczych oraz probabilistyczne oceny ry-zyka. W latach od 1984 do 2002 jako ekspert MAEA i OECD brał udział w misjach do elek-trowni jądrowych, praca w międzynarodowych zespołach badawczych i wykłady (Słowacja, Węgry, Iran). Mieszka w Warszawie.

102

SZCZUREK Zdzisław, inŜ. Studia 1953÷57, dyplom w r. 1958, gospodarka cieplna w siłow-niach. Po dyplomie praca społeczna w Radio-węźle Akademickim, później od 1959 − inspek-tor w Śląskim Biurze Dozoru Technicznego, aŜ do przejścia na emeryturę. Zmarł w roku 1997. Pochowany na cmentarzu w Radoczy.

SZCZYGIEŁ Ireneusz Antoni, dr hab. inŜ., prof. nzw. w PŚl, ur. 1966 w Zabrzu; matura 1985 – LO w Gliwicach. Studia 1985÷90, cieplne systemy energetyczne. Praca: PŚ, Insty-tut Techniki Cieplnej; dr 1995; dr hab. 2005; od 2009 prof. nzw.; w latach 2007÷11 − kier. Za-kładu Przepływu Ciepła i Energetyki Jądrowej; od 2012 – z-ca dyrektora ds. Nauki w ITC. Za-interesowania naukowe obejmują: metody nu-meryczne (Metoda Elementów Skończonych, M.E. Brzego-wych) w technice cieplnej, me-chanice ciała stałego i przepływie płynów; brzegowe i parametryczne zagadnienia odwrot-ne, termodynamikę, przepływ ciepła, gazowe silniki spalinowe, układy skojarzone, turbiny gazowe, transformatory ciepła, bioinŜynierię. Dorobek naukowy to: 117 publikacji, dwie ksiąŜki; członek Komisji Energetyki PAN, Od-dział w Katowicach (od 1998) oraz sekcji Ter-modynamiki w Komitecie Termodynamiki i Spalania PAN (od 2008). Zamiłowania: turysty-ka motocyklowa, narciarstwo, home model ma-chining. Mieszka w Gliwicach.

SZEGA Marcin , dr hab. inŜ., ur. 1961, Bytom; matura 1981 – Technikum Mechaniczno-Elektryczne w Chorzowie Batorym. Studia 1981÷86, cieplne systemy energetyczne. Po studiach praca w Student-Service (st. asystent projektanta), od 1989 w Instytucie Techniki Cieplnej PŚ. W r. 1993 doktorat na Wydz. ME; 2009 − habilitacja na Wydz. IŚiE; aktualnie (2013) prof. nzw. w ITC PŚ. Członek Komisji Energetyki Oddziału PAN w Katowicach, od 1996 z-ca sekretarza Komisji. Kierownik Stu-dium Podyplomowego „Audyting Energetyczny w Przemyśle” (1994 i 1996). Członek komite-tów organizacyjnych 5 konferencji naukowych organizowanych przez ITC (w tym 3 międzyna-rodowych); członek japońsko-polskiego zespołu audytorów energetycznych w programie „Po-szanowania Energii w Polsce”. Wykładowca w NAPE Warszawa na kursach „Audyting Ener-getyczny”. Kierownik Laboratorium Cieplnych Procesów Wysokotemperaturowych. Nagroda zespołowa i indywidualna Rektora PŚ za osią-gnięcia organizacyjne oraz zespołowa III° za

osiągnięcia naukowe. Nagroda w konkursie im. prof. M. PoŜaryskiego za najlepsze artykuły opublikowane w czasopiśmie SEP − Energetyka w r. 2002. Za monografię Zastosowanie ra-chunku wyrównawczego do uwiarygodnienia wyników pomiarów w układzie cieplnym bloku energetycznego siłowni parowej Nagroda Sie-mensa w roku 2009. StaŜe naukowe w TU Braunschweig, TU Clausthal i Fraunhofer Insti-tut Umwelt-, Sicherheits-, Energietechnik UMSICHT, Oberhausen oraz University of Za-ragoza. Członek zespołu ekspertów zewnętrz-nych programu Foresight Polska 2020. Ekspert Projektu Foresight Technologiczny Przemysłu 2030 w tematach badawczych Rozwój czystych technologii węglowych oraz Racjonalizacja go-spodarowania energią. Wykonawca i kier. licz-nych projektów badawczych wykonywanych dla przemysłu oraz dla Komitetu Badań Na-ukowych oraz Ministerstwa Nauki. Od września 2013 prezes Zarządu naszego Stowarzyszenia. Mieszka w Chorzowie.

SZELIGA Robert, mgr inŜ., ur. 1935 w Ze-brzydowicach; matura 1956 ŚTZN na kierunku elektrycznym, Studia 1956÷63, energetyka ją-drowa. W latach 1963÷82 w Instytucie Metali NieŜelaznych w Gliwicach − pracownik na-ukowo-badawczy, początkowo asystent, później adiunkt, kier. pracowni cieplnej oraz kier. Za-kładu Techniki Cieplnej. Efektem jego pracy w IMN było kilkadziesiąt prac i artykułów oraz kilkanaście patentów w hutnictwie metali nieŜe-laznych. Po dwudziestu latach pracy w IMN za-łoŜył własną firmę, angaŜując się w opracowa-nie i wdroŜenie nowych rozwiązań z zakresu odzysku materiałów odpadowych przemysłu materiałów nieŜelaznych. W tym samym czasie pełnił funkcję specjalisty ds. cieplnych w kom-binacie Państwowych Gospodarstw Ogrodni-czych. Ostatni okres działalności zawodowej poświęcił problemom związanym z wykorzy-staniem mazutu do wytwarzania ciepła, dla po-trzeb ogrodnictwa. W wyniku tej działalności powstało szereg instalacji i urządzeń skutecznie pracujących do dnia dzisiejszego. Od roku 2000 jest na emeryturze i znacznie ograniczył dzia-łalność zawodową. śona ElŜbieta jest absol-wentką Wydz. InŜynierii Sanitarnej PŚ. Miesz-ka w Gliwicach.

SZENDZIELORZ ( ŚCIERSKA) Barbara , mgr inŜ., pracuje w Elektrowni Łaziska.

103

SZLĘK Andrzej Leszek, prof. dr hab. inŜ., ur. 1967 w Gliwicach, matura 1985 – LO tamŜe. Studia 1985÷90, cieplne systemy energetyczne. Praca zawodowa w ITC od asystenta do profe-sora. Doktorat 1994 (promotor doc. R. Wilk), w roku 2002 habilitacja, a w r. 2009 tytuł profeso-ra. Od roku 2012 dyrektor ITC. Prowadził zaję-cia z termodynamiki, przepływu ciepła, techniki spalania, zaawansownych technik spalania oraz informatyki. Pełnił funkcję promotora ponad 100 prac magisterskich i inŜynierskich oraz 9 prac doktorskich. W działalności badawczej zajmuje się procesami spalania, w tym szcze-gólnie spalania paliw stałych w złoŜu nieru-chomym oraz paliw ciekłych i stałych w tech-nologii HTAC, zgazowania paliw stałych w złoŜu nieruchomym i fluidalnym oraz eksplo-atacji systemów ciepłowniczych. Autor i współautor ponad 100 publikacji i referatów naukowych. Jego działalność naukowa została uhonorowana nagrodami, wśród których miej-sce szczególnie zajmuje srebrny medal im. Geo-rga Westinghausa przyznawany przez ASME. Pełnił funkcję członka rad nadzorczych w kilku podmiotach gospodarczych, w tym takŜe w fir-mie Praterm S.A. notowanej na Giełdzie Papie-rów Wartościowych. Jest członkiem zarządu Polskiego Instytutu Spalania oraz członkiem sekcji spalania i sekcji termodynamik Komitetu Termodynamiki i Spalania PAN. Mieszka w Gliwicach.

SZMIT Andrzej, mgr inŜ., ur. 1941 w Woj-kowicach; matura 1959 − Technikum Hutnicze w Dąbrowie Górniczej. Studia 1959÷65, ma-szyny i urządzenia energetyczne. Pierwsza pra-ca (1965÷69) − Huta im. F. DzierŜyńskiego (obecnie Huta Bankowa) w Dąbrowie Górni-czej. Następnie dyrektor w: Fabryce Aparatury Mleczarskiej w Świętochłowicach (1969÷73); Fabryce Maszyn i Urządzeń „SPOMASZ" (1973÷75); Spółdzielni Mieszkaniowej „LO-KATOR" w Dąbrowie Górniczej (1975÷79); Wojewódzkim Związku Spółdzielni Mieszka-niowych w Katowicach (1980÷90); „UTYL-BUD-EXPO" w Dąbrowie Górniczej (1991÷ 94). Od 1994 praca na stanowisku Gł. InŜyniera ds. BHP, Ochrony Zdrowia i Środowiska w: PRJ „BE-HA-PE" w Katowicach (do 1996); Zakład Przetwórstwa Mięsnego „DUDA" w So-snowcu (1996÷2001), Spółdzielnia Mieszka-niowa „LOKATOR" (od 2002 do 2006). Ukoń-

czył Studia Podyplomowe: w zakresie Plastycz-nej Przeróbki Metali na AGH oraz Ochrony Budowli przed Korozja na Pol. Warszawskiej. Odznaczony: Srebrnym i Złotym KrzyŜem Za-sługi, Złotą Odznaką „ZasłuŜony dla Rozwoju woj. katowickiego", „ZasłuŜony dla Budownic-twa" oraz Odznaczeniem „Aeroklubu Rzeczy-pospolitej". Mieszka w Dąbrowie Górniczej.

SZOSTAK Tadeusz*, inŜ., ur. 1949 Siemiano-wice Śl.; matura 1968 – Technikum Energetycz-ne w Sosnowcu. Studia 1968÷72, energetyka ga-zowa. Po studiach w Sosnowieckich Odlewniach Staliwa – st. energetyk ds. kotłowych i ochrony środowiska; od 1975 Zakłady Tworzyw Sztucz-nych ERG Czeladź – kierownik wydziału me-chaniczno–energetycznego; od 1978 KWK JO-WISZ w Wojkowicach – główny inŜynier ds. inwestycji; od 1995 KWK GRODZIEC w Bę-dzinie – z-ca dyrektora; od 1999 Rejonowa Spółka Ciepłownicza, Sp. z o.o. w Bytomiu – Prezes Zarządu. Mieszka w Czeladzi.

SZUBROWICZ-ROTOWICZ Irena , ur. 1939 w Tarnopolu, na Śląsku od 1945; matura 1955 − LO w Bytomiu. Studia 1955÷1962, aparatura chemiczna, dyplom w 1965 roku. Po studiach: w latach 1962÷67 praca w Instytucie Chemicznej Przeróbki Węgla w Zabrzu-Biskupicach (asy-stent naukowo-badawczy); od 1968 Prosynchem Gliwice (projektant), a na koniec (od września 1971 do końca 1997) konstruktor w Centralnym Biurze Konstrukcji Kotłów w Tarnowskich Gó-rach, w dziale kotłów odzysknicowych i specjal-nych. W latach 1975÷76 kontrakt na budowie i uruchomieniu fabryki kwasu siarkowego (nadzór autorski) w Sumgaicie (AzerbejdŜan, ZSRR). Od stycznia 1998 na emeryturze. Mieszka w Tar-nowskich Górach.

SZWAJCOWSKI Kazimierz , mgr inŜ. Uro-dzony w Sosnowcu. Studia 1970÷75; m.in. były komendant wojewódzki Policji w Katowicach (nadinspektor) i Rektor Szkoły Policyjnej w Szczytnie.

SZWEDA Józef, mgr inŜ., ur. 1939 w Sopotni Wielkiej, pow. śywiec; matura 1957 − Techni-kum Mech.-Elektryczne Bielsko-Biała. Studia 1957÷63, energetyka jądrowa. Pierwsza praca 1963÷64 w Katedrze Kotłów i Siłowni Paro-wych PŚ, asystent. W r. 1964 podejmuje pracę

104

w Elektrowni Łaziska − inspektor nadzoru, kie-rownik wydziału; z-ca dyrektora przy moderni-zacji i rozbudowie Elektrowni Łaziska o bloki 125 i 200 MW. Następnie kieruje rozbudową i modernizacją Ciepłowni Tychy, w latach 1978÷79 uczestniczy przy rozbudowie EC Bę-dzin i Elektrowni Rybnik jako pełnomocnik Dyrektora Płd. Okręgu Energetycznego w Ka-towicach. W r. 1979 przeniesiony słuŜbowo do Elektrowni Opole w budowie; jako z-ca dyrek-tora, a potem dyrektor techniczny kieruje bu-dową elektrowni oraz organizacją eksploatacji nowoczesnej elektrowni w pełni przystosowa-nej do wymogów ochrony środowiska. Od r. 1991, po przekształceniu Elektrowni Opole w spółkę prawa handlowego − Członek Zarządu i dyrektor techniczny, a w latach 2004÷05 Prezes Zarządu. W tym czasie uczestnictwo w prze-kształceniach związanych z włączeniem Elek-trowni Opole w struktury BOT. W latach 2004÷05 członek i sekretarz Rady Nadzorczej utworzonej grupy BOT S.A. W roku 2005 prze-chodzi na emeryturę. Odznaczony KrzyŜem Kawalerskim OOP, odznaką ZasłuŜony dla wo-jewództwa katowickiego i województwa opol-skiego, laureat Medalu im. Stanisława Ochę-duszki. Mieszka w Opolu.

SZWEJ Edward, mgr inŜ., ur. 1936 w Zawier-ciu; matura 1954 − LO im. J. Smolenia w By-tomiu. Studia 1954÷60, dyplom w Katedrze Silników Spalinowych. Praca zawodowa: 1960÷66 − Zakłady Azotowe w Chorzowie, ko-lejno: staŜ pracy, inŜ. gospodarki cieplnej, kier. Oddz. Kotłowni. W tym samym czasie nauczy-ciel kontraktowy w Technikum Chemicznym w Chorzowie – pomiarówka, matematyka; 1966÷91 − ZA „Puławy”, kolejno: mechanik w Zakładzie Energetycznym, kier. Wydz. Elektro-ciepłowni, kier. Zakładu Energetycznego, Gł. Energetyk. Od 1991 renta i praca na ½ etatu w spółce prawa handlowego do roku 2003 i trochę więcej. Odznaczony Złotym i Srebrnym Krzy-Ŝem Zasługi, ZasłuŜony dla Przemysłu Che-micznego i Energetyki, Dyrektor Energetyki II stopnia, laureat trzech Krajowych Konkursów Oszczędzania Paliw i Energii. Zainteresowania pozazawodowe: taternictwo, narty, nurkowanie, Ŝeglarstwo morskie. Mieszka w Puławach.

SZYMAŃSKI Tadeusz, mgr inŜ., ur. 1937 We-soła (obecnie dzielnica Mysłowic); matura 1955 – Technikum Hutnicze w ŚTZN Katowice (wte-

dy Stalinogród). Studia 1955÷61, energetyka cieplna, praca dyplomowa u prof. St. Ochędusz-ki. Praca zawodowa: 1960÷64 Instytut Chemii Nieorganicznej w Gliwicach, Zakład Pomiarów i Automatyki. Lata 1964÷88 to praca w Zakładzie Badawczo-Projektowym „Energochem” w Gli-wicach na stanowiskach: głównego projektanta, kierownika pracowni, koordynatora Problemu Racjonalizacja uŜytkowania paliw i energii w przemyśle chemicznym wykonywanego w ra-mach Programu Rządowego PR8. Od 1986 po-gorszenie ogólnego stanu zdrowia i przejście na rentę inwalidzką. Po ośmiu latach przerwy (od 1994) praca, do chwili obecnej, w Gliwickim Przedsiębiorstwie Energetyki Komunalnej i Ochrony Środowiska GLIKOM w Gliwicach, na stanowisku członka zarządu. W 1997 przejście na emeryturę połączone z pracą na części etatu w GLIKOMIE. Mieszka w Gliwicach.

SZYMCZYK Józef , dr inŜ., ur. 1941 we wsi Braciejówka (pow. Olkusz); po ukończeniu szkoły podstawowej zdał egzamin do Korpusu Kadetów, lecz przed rozpoczęciem nauki został powiadomiony, Ŝe nie moŜe być przyjęty ze względu na dobro państwa. Kontynuował naukę w Zasadniczej Szkole Metalowej w Olkuszu, którą ukończył z wyuczonym zawodem tokarz metalowy. Następnie w Gliwicach w roku 1961 ukończył Technikum Mechaniczne. Studia 1961÷67, energetyka jądrowa. Podczas studiów został prymusem wojskowego wyszkolenia stu-dentów, za co otrzymał dyplom i nagrodę Mini-stra Obrony Narodowej, był równieŜ przewod-niczącym RW ZSP. Po studiach podjął pracę w Katedrze TMC kierowanej przez prof. Stani-sława Ochęduszkę, następnie, do roku 2007, pracował w ITC. Doktorat w r. 1977 na temat karbonizacji wyrobów węglowych (promotor prof. Folwarczny). Prowadził zajęcia z termo-dynamiki, przepływu ciepła oraz z przedmiotów pokrewnych na kilku wydziałach PŚ. Współau-tor 5 podręczników akademickich, łącznie uka-zało się 27 ich wydań. Opublikował około 70 prac w periodykach naukowo-technicznych. Występował na 35 konferencjach naukowych (krajowych i międzynarodowych), gdzie wygło-sił około 60 referatów. Uczestniczył w realizacji 35 prac naukowo-badawczych dla przemysłu w ramach programów centralnych i resortowych; kierował grantem na temat bezdymnego spala-nia paliw. Otrzymał 3 nagrody zespołowe II stopnia Ministra Nauki i Szkolnictwa WyŜsze-go, za wyróŜniające się podręczniki akademic-

105

kie i prace naukowo-badawcze dla przemysłu oraz około 25 nagród Rektora PŚ za działal-ność: organizacyjną, naukową i dydaktyczną. Brał udział w pracach Komitetu Organizacyjne-go NSZZ Solidarność i był jej pierwszym przedstawicielem w senacie PŚ. Odznaczony został Medalem Komisji Edukacji Narodowej, Złotym KrzyŜem Zasługi, Medalem ZasłuŜone-go dla PŚ oraz Medalem im. Stanisława Ochę-duszki. Mieszka w Zabrzu.

SZYMIK Jan, inŜ., ur. 1935 w Rybniku; matu-ra 1953 − Technikum Mechaniczne przy Hucie Silesia w Rybniku. Studia 1953÷57, gospodarka cieplna w siłowniach. Po studiach praca w EnergomontaŜu P.W. w Chorzowie (od 1.02.58 do 30.06.95), Wydział MontaŜu Rurociągów, wykonywana zarówno na powierzchni i na dole kopalni, na stanowiskach: inspektor montaŜo-wy, kier. robót, 1965 kier. Oddziału, od 1991 gł. specjalista. W r. 1977 praca na kontrakcie w Iranie – budowa części energetycznej cukrowni JOVEIN. W ramach EnergomontaŜu PW: współpraca z GIG w zakresie hydraulicznego urabiania węgla na KWK Jastrzębie; kierowanie montaŜem pomp i rurociągów energetycznych na EC Moszczenia i Zofiówka. Koordynacja budowy unikalnej instalacji odsalania wód do-łowych kopalń Dębieńsko i Budryk; Nagroda Zespołowa I stopnia M.G. i E. za osiągnięcia w dziedzinie prac badawczo-naukowych i wyko-nawczych w budowie KWK Morcinek. Odzna-czenia: InŜynier Górniczy I, II, III stopnia. Za-słuŜony dla Górnictwa, Złota Odznaka ZasłuŜo-ny w Rozwoju Woj. Katowickiego. Srebrny KrzyŜ Zasługi, Order Sztandaru Pracy I, II klasy. Od 1.07.95. na emeryturze; mieszka w Rybniku.

SZYNOL Kazimierz , mgr inŜ., ur. 1952 Miko-łów; matura 1971 – LO im. K Miarki w Miko-łowie. Studia 1971÷77, maszyny i urządzenia energetyczne. Od 1977 do 2000 w Elektrowni Łaziska (specjalista ds. turbin, z-ca kierownika Wydziału Badań i Rozwoju; od 1993 dyrektor ds. ekonomicznych). W latach 1987÷88 praca na budowach w b. NRD (elektrownie Boxberg, Jänschwalde, Hagenwerder, Lübbenau/ Vet-schau; studia podyplomowe i liczne staŜe oraz szkolenia (1991 – szkolenie w zakresie zarzą-dzania oraz nowoczesnych technologii w ener-getyce (holenderskie Ministerstwo Gospodarki), 1994 – dwusemestralne studium menedŜerskie, 1995 – szkolenie menedŜerskie „Zarządzanie

przedsiębiorstwem” (Japońska Agencja Współ-pracy Międzynarodowej), od 1995 udział w grupach roboczych Unipede i Eurelectric w Brukseli, 1997 – dwusemestralne amerykańsko – polskie studia podyplomowe z zakresu przy-jaznej dla środowiska restrukturyzacji energe-tyki, 1998÷99 – udział w studium controllingu w Akademii Gauting (Niemcy) , 2002 – stu-dium MBA; od 2001 do Południowy Koncern Energetyczny S.A. – dyrektor ds. produkcji; na-stępnie dyr. Elektrowni Łaziska i obecnie Elek-trowni Jaworzno III.

ŚCIERSKI Klemens, mgr inŜ., ur. 1939, Lę-dziny–Górki; matura 1957 – LO w Bieruniu Starym. Studia 1957÷63, energetyka jądrowa. Po studiach: 1963÷64 PŚ, Katedra Kotłów i Si-łowni – asystent; 1964÷71 Elektrownia Halem-ba – kier. bloku, dyŜurny inŜynier ruchu; 1971÷78 Elektrownia Siersza – kier. pionu re-montów; 1978÷83 Elektrownia Łaziska – dyr. techniczny, 1983÷95 dyr. naczelny; 1993÷97 poseł na Sejm RP; 1995÷96 Minister Przemysłu i Handlu; 1997÷2000 Elektrownia Łaziska S.A. – wiceprezes zarządu, dyrektor przedsiębior-stwa; od 2001 Południowy Koncern Energe-tyczny S.A., Elektrownia Łaziska – dyrektor. Członek wielu organizacji, m.in.: Stowarzysze-nie Polskich Wynalazców i Racjonalizatorów – wiceprezes, niemiecka „Ost-West Akademie” w Gladbeck – członek honorowy, Kapituła „Technologia Godna Polecenia” Konkursu Eko-logicznego „Przyjaźni Środowisku” pod Patro-natem Honorowym Prezydenta Rzeczypospoli-tej Polskiej – przewodniczący, Rada Muzeum Zamkowego w Pszczynie, przewodniczący Rad Programowych czasopism „Energetyka” i „Elektro”, Regionalna Izba Gospodarcza w Ka-towicach – członek Prezydium Rady. NajwaŜ-niejsze odznaczenia: Ordre National du Mérite od Prezydenta Republiki Francuskiej, Belgijski KrzyŜ Komandorski za działalność wynalazczą, Złoty Medal WIPO (World Intellectual Property Organization, Szwajcaria), Medal im. A. S. Po-powa (Rosja), KrzyŜ Oficerski Orderu Odro-dzenia Polski, Platynowy Laur Umiejętności i Kompetencji, „Złoty InŜynier 2000”, Medal im. Ochęduszki, Medal Honorowy Stowarzyszenia Polskich Wynalazców i Racjonalizatorów im. Tadeusza Sendzimira, Medal Stowarzyszenia Elektryków Polskich im. prof. Mieczysława Po-Ŝaryskiego, Złota Odznaka Honorowa NOT,

106

Medal Komisji Edukacji Narodowej, Oskar Serca Fundacji Rozwoju Kardiochirurgii, tytuł „Najsławniejsza Postać Historycznej Ziemi Pszczyńskiej”. NajwaŜniejsze dokonania: wprowadził energetykę polską w 1995 roku do Unii Europejskiej poprzez połączenie ich sys-temów energetycznych; współtwórca „Polityki energetycznej Polski do roku 2010” i ustawy „Prawo energetyczne” – „konstytucji” polskiej energetyki; miał decydujący wpływ na: podpi-sanie kontraktów m.in. z General Motors (fa-bryka w Gliwicach) i Daewoo, utworzenie spe-cjalnych stref ekonomicznych, m.in. w: Mielcu, Suwałkach, Gliwicach, Tychach, połączenie elektrowni w Jaworznie, budowę linii 400 kV z Polski do Słowacji; doprowadził do komercjali-zacji polskich elektrowni; podjął decyzję o wdroŜeniu programu modernizacji ekologicznej polskich elektrowni; doprowadził do wielo-płaszczyznowej przebudowy i modernizacji Elektrowni „Łaziska” dzięki czemu prezentuje ona obecnie wysoki europejski poziom. Współ-autor ok. 50 patentów, ok. 15 prac naukowo-badawczych. Współtwórca wielu firm i funda-cji. Hobby: sadownictwo, turystyka rowerowa. Córka Barbara równieŜ ukończyła studia na Wydziale ME. Mieszka w Lędzinach-Górkach.

TATOL Jerzy , mgr inŜ., ur. 1940 Jakowczyce, pow. Brześć nad Bugiem; matura 1957 − II LO w Gliwicach. Studia 1958÷65, maszyny i urzą-dzenia energetyczne (cieplne maszyny tłokowe). Podczas studiów: szef kompanii na Studium Wojskowym oraz działacz komisji kultury RU ZSP (Igry śaków i Festiwale Kultury Studenc-kiej) Praca: 1966÷67 WPPMięsnego w Białym-stoku − st. inŜ. ds. energetyki cieplnej; 1968÷69 − z-ca kier. Zakładu Transportu WPPMs tamŜe; 1970÷74 firma "Techmatrans" w Radomiu − st. projektant; 1975÷90 BPT "PEWA-RADOM" (d. Unitra − Unipro) st. projektant, kier. Pracowni Technologicznej, p.o. gen. projektanta. Od 1990 do 2001 działalność gospodarcza pod szyldem Projektowanie i Konsulting Inwestycyjny. W trakcie pracy w BPT PEWA − projektant prowa-dzący rozbudowę i modernizację takich zakła-dów przemysłu elektronicznego jak: PIT, RA-WAR, UNIMA, POLFER czy PROFEL. W ra-mach działalności gospodarczej − autor Projektu Wstępnego Technologicznego adaptacji b. Fa-bryki Domów w Warszawie (na Wyczółkach) dla potrzeb Centrum Ekspedycyjno − Roz-dzielczego Poczty Polskiej. Mieszka w Radomiu.

TEJSZERSKA (JAMI ŃSKA) Dagmara (1947 -2010), prof. dr hab. inŜ., ur. 1947 Lwów; matura – 1965, I LO w Zabrzu. Studia 1965÷71, maszy-ny i urządzenia energetyczne. Doktorat 1980 (promotor prof. J. Wojnarowski) na Wydz. ME, habilitacja 1996 na Wydz. MT; od 1997 prof. nzw. w Katedrze Mechaniki Stosowanej, tytuł profesora w 2003;kierownik Zakładu Mechaniki Ogólnej i Biomechaniki. W latach 1996 do 2002 prodziekan Wydziału MT (ds. dydaktyki, nauki). Około 110 publikacji z zakresu dynamiki maszyn i biomechaniki, 5 wypromowanych doktorów; aktywny członek PTMTiS, m.in. w latach 1998÷2002 przewodnicząca Oddziału Gliwickie-go. MąŜ Jerzy równieŜ jest absolwentem Wy-działu ME.

TOKARZ (ADAMCZYK) Janina , mgr inŜ., ur. 1940 we Lwowie; matura 1957 − LO Bytom. Studia 1957÷64, energetyka jądrowa. Praca: od 1964 do 1974 GIG Katowice, najpierw w labora-torium izotopowym; w 1968 zdała egzamin pań-stwowy i od tego czasu rzecznik patentowy; w tym charakterze praca w Biurze Projektowo-Technologicznym Maszyn Górniczych ORTEM (1974÷78), a następnie, do emerytury w r. 1999 w Hutmaszprojekcie w Katowicach. W między-czasie w 1976 ukończyła studia podyplomowe z zakresu wynalazczości i ochrony patentowej na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Po-znaniu. Biegły Sądu Wojewódzkiego w Katowi-cach w zakresie własności przemysłowej. MąŜ Andrzej i syn Wiktor są absolwentami Wydziału MT naszej Politechniki. Od przejścia na emerytu-rę nie pracuje zawodowo, mieszka w Bytomiu.

TOMECZEK Jerzy → biogramy prof.

TOMPALSKI Jerzy , mgr inŜ., ur. 1943 Borsz-czów, woj. tarnopolskie; matura 1960 − LO Gli-wice. Studia 1960÷65, gospodarka cieplna w hutnictwie. Praca od XII.1965 do IV.1972 − Huta Pokój, Inspektor ds. remontów w Wydz. Gł. Energetyka, z-ca kier. Ośrodka Obliczeniowego (ETO); IV.1972 do IV.1991 − Zakład Badawczo-Projektowy ENERGOCHEM Gliwice − st. pro-jektant; IV.1991 do XI1.1994 − Przedsiębiorstwo PIECOSERWIS − Gliwice, st. projektant − mo-dernizacje pieców przemysłowych; XII.1994 do X.1995 − UM Gliwice, inspektor w Wydz. Inwe-stycji i Remontów; X.1995 do IV.2009 − EL-STAL − FERROSTAL Łabędy, mistrz urządzeń dźwigowych. Mieszka w Gliwicach.

107

TOWARNICKI Stanisław , mgr inŜ., ur. 1937 Lwów; w 1940 wraz z rodziną wywieziony do Kazachstanu, skąd w 1946 wrócił do Rzeszowa; matura – I LO w Rzeszowie. Studia1955÷61, maszyny i urządzenia energetyczne (silniki spali-nowe). Po studiach staŜ pracy w WSM Bielsko-Biała i ZMIN Fort Wola w Warszawie, następnie do 1981 praca w Warszawie w branŜowym biu-rze projektów na stanowiskach: st. projektant, kierownik zespołu, zastępca kierownika pracow-ni. W roku 1969 pracuje w Pakistanie Zachodnim i Wschodnim, podobnie w roku 1978 w Wietna-mie − przy realizowaniu ofert na lokalne przed-siębiorstwa branŜowe. W kraju m.in. wykonuje kompleksowy projekt instalacji energetycznych wraz ze źródłem ciepła i nadzoruje jego realiza-cję w kombinacie Ustianowa. W latach 1979÷80 praca w Bangladesh w ramach kontraktu CEKO-PU. Od 1981 do 1995 praca w MEGADEX War-szawa (project manager). Wykonywane zadania dotyczyły prac projektowych i ofertowych dla budowanych w Turcji elektrowni: Yatagan, Yenikoy i Kemerkoy. W latach 1983÷86 zastęp-ca kierownika i kierownik pracowni projektowej w Istambule, która realizowała projekty dla po-trzeb w/w budów. W Megadexie praca w dziale ofertowym. W r. 1991 praca w elektrowni Pr-uneřov, Czechy oraz prowadzenie szeregu ofert dla klienta w Czechach jak Hodonin, Karvina. Od 1995 do 1999 w ELEKTRIM − MEGADEX SA jako specjalista w Dziale Kompletnych Obiektów Przemysłowych prowadzi i składa oferty dla klientów zagranicznych (Syria, Turcja, Indie, Kazachstan) ale i krajowych, np. dostawa turbozespołu gazowego 120 MW pracującego w układzie gazowo-parowym – dla EC Rzeszów. Rok 2011 to praca w Nigerii na budowie elek-trowni z turbinami gazowymi 4×125 MW pracu-jącymi w układzie otwartym, w ramach kontrak-tu ENERGOPROJEKTU KATOWICE. Odzna-czony srebrną Odznaką ZasłuŜonego dla Energe-tyki i KrzyŜem Zesłańców Sybiru. Mieszka w Warszawie. W roku 2000 reaktywował fundację stypendialną w Rzeszowie, której celem jest pomoc zdolnej młodzieŜy z ubogich rodzin, a której tradycja obejmuje prawie 100 lat działalności, przerwanej przez dekret rządów komunistycznych w roku 1952. Fundacja od czerwca roku 2005 posiada status OPP (organizacji poŜytku publicznego), utrzymuje się wyłącznie z 1% podatków odprowadzanych przez darczyńców. Wszyscy w Fun-dacji pracują społecznie. Fundacja obligatoryjnie oprócz sprawozdań składanych w sądzie, urzędzie

skarbowym i MEN umieszcza swoje sprawozdania: merytoryczne i finansowe na stronie internetowej mi-nisterstwa MPiPS. Fundacja liczy na oddanych dar-czyńców, równieŜ spośród grona członków Stowarzy-szenia i dla nich poniŜej pełna nazwa: Nowa Funda-cja Stypendialna im. dr Jana Towarnickiego w Rze-szowie, nr KRS 0000079772 - (niezbędny do wyszu-kania sprawozdań lub Fundacji na listach organizacji OPP), numer konta w Kredyt Banku w Rzeszowie: 33 1500 1100 1216 5002 1950 0000. Wpłaty moŜna odliczać od podatku. Dane Fundacji moŜna znaleźć na stronie internetowej: fundacjatowarnickich.free.ngo.pl

TRONIEWSKI Leon , prof. dr hab. inŜ., ur. 1938 Nowogródek; matura 1956 – LO w Gliwi-cach. Studia 1956÷63, aparatura i urządzenia przemysłu chemicznego. Po studiach w latach 1963÷75 PŚ, Katedra InŜynierii i Konstrukcji Aparatury Chemicznej; 1972/73 i 1978 stypen-dium Humboldta – Uniwersytet w Karlsruhe, RFN. Od 1975 WSI Opole, kier. Katedry Tech-niki Cieplnej i Aparatury Przemysłowej, obecnie Katedry InŜynierii Procesowej na Politechnice Opolskiej. Na PŚ w 1970 doktorat pod kier. prof. T. Hoblera; 1977 habilitacja. W roku 1980 profe-sor nauk techn. Główne zainteresowania nauko-we: badania przepływów wielofazowych oraz ich zastosowanie w aparaturze procesowej. Autor i współautor 180 publikacji, 20 skryptów, dwóch monografii i 12 patentów. KrzyŜ Oficerski OOP, Medal KEN, Medal im. Ochęduszki, liczne inne wyróŜnienia. Członek wielu gremiów i rad na-ukowych, w tym Komitetu InŜynierii Chemicznej i Procesowej PAN i Zespołu ds. Nagród Prezesa Rady Ministrów. W latach 1990÷98 radny m. Opola, 1990÷94 przewodniczący Sejmiku Samo-rządowego woj. opolskiego, 1998÷2002 wice-przewodniczący Sejmiku woj. opolskiego; czło-nek wielu organizacji samorządowych szczebla regionalnego i krajowego. Od 2002 do dziekan Wydziału Mechanicznego Politechniki Opolskiej. Mieszka w Opolu,

TYCZYŃSKI Kazimierz, mgr inŜ., ur. 1942; matura 1959 − V LO w Gliwicach. Studia 1959÷65, Praca w następujących przedsiębior-stwach: ZA Kędzierzyn, Instytut Spawalnictwa Gliwice, Montochem Gliwice, ZUCh Kępno, oraz TWD Gliwice. W 1991 r. rozpoczął działalność gospodarczą w ramach PUH „TY-POL". W 1997 r przeszedł na rentę a następnie na emeryturę.

108

TYLIKOWSKI Andrzej , prof. zw. dr hab. inŜ., ur. 1942 Końskie; matura 1959 – II LO w Gliwi-cach. Studia 1959÷65, energetyka jądrowa. Po studiach praca na Wydz. Automatyki PŚ; dokto-rat 1969 (promotor doc. B. Skalmierski); habili-tacja 1972. W 1974 przeniósł się na Wydział Samochodów i Maszyn Roboczych Pol. War-szawskiej, gdzie do chwili obecnej pracuje w In-stytucie Podstaw Budowy Maszyn. Tytuł profe-sora otrzymał w roku 1981, prof. zwyczajny od 1992. Wypromował 13 doktorów nauk techn., spośród których dwóch uzyskało tytuł naukowy profesora nauk technicznych, a jeden po habilita-cji jest profesorem nadzwyczajnym Politechniki Warszawskiej. Autor około 260 publikacji, w tym monografie, podręczniki i skrypty. Proble-matyka prac naukowych obejmuje m.in. układy lepkospręŜyste, drgania układów ciągłych, sta-teczność dynamiki układów ciągłych, mechanikę elementów kompozytowych, napręŜenia termicz-ne, konstrukcje inteligentne. Pełnił i pełni wiele funkcji w nauce polskiej, m.in. był Przewodni-czącym ZG PTMTiS, od roku 1999 jest Preze-sem ZG Polskiego Tow. Symulacji Komputero-wej, członek Centralnej Komisji ds. Tytułu Na-ukowego i Stopni Naukowych, członek Komitetu Mechaniki PAN od 1993 roku, Przewodniczący Komitetu Redakcyjnego czasopisma Journal of Theoretical and Applied Mechanics w latach 1991÷93, członek redakcji wielu czasopism na-ukowych, w tym Journal of Thermal Stresses (USA, lista filadelfijska). Odznaczony m.in. KrzyŜem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Pol-ski w roku 1986 i Medalem Komisji Edukacji Narodowej w roku 1993, laureat Medalu im. Ochęduszki; Doktor Honoris Causa w Politech-nikach Łódzkiej i Częstochowskiej. Mieszka w Otrębusach pod Warszawą.

TYMOWSKI Henryk , mgr inŜ., ur. 1947 Ka-towice; matura 1965 − LO im. Adama Mickiewi-cza w Katowicach. Studia 1965÷71, gospodarka cieplna w siłowniach. Od 1970 do 2000 w Elek-trowni Łaziska na stanowiskach: kierownik blo-ków 200 MW, dyŜurny inŜynier ruchu, kierow-nik działu wytwarzania, gł. inŜynier elektrowni, z-ca dyrektora ds. technicznych, dyrektor elek-trowni, prezes Zarządu. Od 2001 do 2011 wice-prezes Zarządu, dyrektor ds. technicznych Połu-dniowego Koncernu Energetycznego S.A. Współautor 51 wynalazków w kraju oraz 38 za granicą w takich krajach jak: Niemcy, Indie,

Czechy, Węgry, Chiny, Rosja, Turcja. Są to głównie wynalazki w dziedzinie poprawy spraw-ności wytwarzania energii i ochrony środowiska w energetyce. Laureat wielu indywidualnych i zbiorowych wyróŜnień, w tym współautor „Technologii redukcji NOx”, za którą Elektrow-nia Łaziska S.A. otrzymała Polskie Godło Pro-mocyjne „Teraz Polska”; współautor 10 wyna-lazków nagrodzonych medalami na wystawie Eu-reka w Brukseli. Laureat „Złotych Laurów Umie-jętności i Kompetencji” Śląskiej Regionalnej Izby Gospodarczej oraz tytułu „As Przedsiębior-czości” tejŜe Izby. Kawaler KrzyŜa Oficerskiego OOP, posiadacz wielu wyróŜnień stowarzyszeń branŜowych, regionalnych i honorowych, w tym równieŜ laureat Medalu im. Ochęduszki. Jest tak-Ŝe Członkiem Rady Regionalnej BCC. Mieszka w Katowicach.

TYSZKOWSKI Andrzej, mgr inŜ., ur. 1939 roku w Przemyślu. Matura 1956 − LO w Oświę-cimiu. Studia 1956÷61, maszyny i urządzenia energetyczne –silniki spalinowe. Po studiach po-dejmuje pracę w WSW Andrychów gdzie pracuje do 1962 roku. W tymŜe roku rozpoczyna pracę w ZPM H. Cegielski w Poznaniu, gdzie pracował do roku 2000. Początkowo zatrudniony jako in-Ŝynier stacji prób silników okrętowych, prowa-dził nadzory nad montaŜem silników produko-wanych przez HCP na statkach róŜnych bander. W związku tym przebywał w stoczniach okręto-wych w róŜnych krajach, m.in.: w Indiach 2 lata, w Szwecji 1rok, w Rumunii 5 lat, w Grecji 2 la-ta; pływał równieŜ, łącznie 5 lat, na statkach róŜ-nych bander jako mechanik gwarancyjny. W la-tach 1986÷90 pracuje w Grecji jako dyrektor w Biurze Technicznym HCP w Atenach zajmują-cym się silnikami produkcji HCP, zainstalowa-nymi w małych elektrowniach, głównie na licz-nych wysepkach Greckich. Od roku 1990 jest kierownikiem działu Gwarancji i Reklamacji przedstawicielstwa Cegielskiego w Grecji. W roku 2000 przechodzi na emeryturę i jednocze-śnie przechodzi do firmy „córki” Cegielski Se-rvis w Grecji gdzie pracuje do dnia dzisiejszego. Posiada Medal ZasłuŜony dla ZPM Cegielski. Mieszka w Poznaniu.

UBYSZ Aleksander, dr inŜ., więcej w [65].

URUSKI Jan, dr inŜ., ur. 1948 Gliwice; matura 1966 – I LO Gliwice. Studia 1966÷72, maszyny

109

i urządzenia energetyczne. Po studiach w Kate-drze Kotłów na Wydziale ME. Doktorat 1975 (promotor prof. M. Baran), adiunkt w Instytucie Maszyn i Urządzeń Energetycznych; 1986/87 studia w Moskiewskim Instytucie Energetycz-nym. Od 1989 pełnomocnik Wojewody Kato-wickiego ds. energii; 1990 – studia podyplomo-we (Polityka Energetyczna) na Uniwersytecie w Grenoble. Od 1990 dyrektor naczelny Przedsię-biorstwa Usług Energetycznych w Katowicach, od 1993 Górnośląska Agencja Poszanowania Energii – załoŜyciel i prezes Zarządu przez ko-lejne dwie kadencje. WspółzałoŜyciel Europej-skiej Federacji Agencji Energetycznych i Śro-dowiskowych FEDARENE w Brukseli. Od 1999 do 2008 prezes Zarządu i dyrektor naczelny Elektrociepłowni Zabrze S.A., następnie dyr. ds. strategii w Energopomiarze Gliwice (do nadal). Współautor ksiąŜki Siłownie cieplne i jądrowe. Przewodniczącego Komisji Ekologii pierwszej kadencji Rady Kontraktu dla województwa ślą-skiego. Członek loŜy błękitnej BCC, Członek Polskiego Towarzystwa Elektrociepłowni Za-wodowych, laureat Medalu im. Ochęduszki. Mieszka w Gliwicach.

USZARUK Andrzej , mgr inŜ., ur. 1952 Pieka-ry Śl.; studia 1969÷75, energetyka jądrowa. Po studiach pracownik techniczny Instytutu Ma-szyn i Urządzeń Energetycznych PŚ, najpierw jako instytutowy specjalista ds. aparatury, póź-niej jej Wydziałowy Koordynator. Współautor 1 patentu, kilku wyróŜnień rektorskich i wyróŜ-nienia NOT. Od 1987 dyr. techniczny „Data-Co–Śląsk”, później dyr. ds. produkcji w firmie „Incorp”. Od 1990 do chwili obecnej właściciel firmy serwisowej ZUP (naprawy peryferii kom-puterowych: terminale, monitory, drukarki, za-silacze impulsowe i awaryjne; adres: Gliwice, ul.Łokietka 4/1; http://www.zup.ini.pl ). Zało-Ŝyciel i członek do dziś działającego nieformal-nego stowarzyszenia RBC Ltd. (Royal Beer Club Limited). W 2000 r. Wielka Wyprawa RBC Ltd. do USA. Zainteresowania (oprócz pracy): gimnastyka poranna, siłownia, historia, numizmatyka. Mieszka w Gliwicach.

WALA Romuald , mgr inŜ., ur. 1935 Siemia-nowice Śląskie; matura 1953 – LO Siemianowi-ce Śl. Studia 1954÷59, energetyka cieplna. Po studiach 1960÷72 Elektrownia Chorzów (dyŜur-ny inŜ. ruchu, kier. Wydz. Kotłowego); 1972÷95

El. Łaziska (gł. spec. ds. modernizacji, kier. Wydz. Przygotowania Remontów, gł. spec. ds. remontów). W latach 1985÷87 kier. Wydziału Rurociągów na budowie Elektrowni Ja-enschwalde w b. NRD (6×500MW) i Bayer Leverkusen (kontrakt w EnergomontaŜu Płd.). Obecnie emeryt. ZasłuŜony dla Elektrowni Łazi-ska, ZasłuŜony dla racjonalizacji, Złota Odznaka ZasłuŜony dla Energetyki, Medal 40–lecia PRL, ZasłuŜony dla rozwoju woj. katowickiego, Srebrny i Złoty KrzyŜ Zasługi. Mieszka w Cho-rzowie.

WALA Tadeusz, mgr inŜ., pracuje w RAFAKO.

WALAWSKI Ładysław , mgr inŜ., ur. 1942 Gie-dlarowa k/LeŜąjska; matura 1960 – LO w Stalo-wej Woli. Studia 1960÷65. Po studiach podjął pracę w grudniu1965 r. w Elektrowni Stalowa Wola na stanowisku kierownika bloków TK 120. Następnie pracował jako kier. Oddziału maszy-nowego, Wydziału turbin i ciepłownictwa, a na koniec jako gł. specjalista turbin ciepłownictwa. W latach 1987÷90 przebywał w Nowym Jorku. Na emeryturze od kwietnia 2003; mieszka w Sta-lowej Woli.

WANDRASZ Grzegorz, inŜ., ur. 1942 w So-snowcu; matura 1959 − Technikum Energetycz-ne tamŜe. Studia: od 1960 do 1965 − dzienne; po IV roku studia wieczorowe i dyplom w r. 1968 w Katowicach, maszyny i urządzenia energetyczne. W latach 1965÷70, jako stypendysta z okresu studiów dziennych, praca w Zakładach Wytwór-czych Porcelany Elektrotechnicznej w Mysłowi-cach na stanowisku z-cy gł. Mechanika ds. ener-getycznych, a następnie Gł. Energetyka. W r. 1970 krótko w MOSTOSTALU Będzin − Kie-rownik Budowy (Fabryka Silników Elektrycz-nych SILMA w Sosnowcu oraz MIKROHUTA − Oddz. Huty Baildon w Strzemieszycach). Od listopada 1970 do końca 1993 praca w Ośrodku Badań i Kontroli Jakości ZETOM, na końcu jako kier. Oddziału Terenowego w Zakładzie Badań i Atestacji w Katowicach. W r. 1979 powołany przez Prezesa PKNMiJ na sekretarza Komisji Ekspertów ds. Jakości ŁoŜysk Tocznych i Śli-zgowych, której przewodniczył prof. Janusz Die-trych. Długoletnia praca w tym Ośrodku dała mu dość gruntowną znajomość całego przemysłu maszynowego, co pozwoliło w okresie przemian gospodarczych w latach 1994 do 2001 podjąć

110

samodzielną działalność gospodarczą w zakresie doradztwa technicznego. Od 2002 emeryt. Mieszka w Sosnowcu.

WANDRASZ Janusz → biogramy profesorów.

WASYLÓW Józef, mgr inŜ., prezes Zarządu firmy Biuro Techniki Kotłowej w Tarnowskich Górach, gdzie mieszka; laureat Medalu im. Ochęduszki.

WATRAS Wacław, mgr inŜ., ur. 1960 − Sie-mianowice Śl.; matura 1979 – LO Katowice. Studia 1979÷84, specjalność: energetyka ciepl-na; studia podyplomowe 1986÷88 – energetyka jądrowa. Od 01.02.1985 do 30.08.2008 – Biuro Studiów i Projektów Energetycznych „Energo-projekt” Gliwice (asystent, st. asystent, projek-tant, główny projektant); 1989÷90 – praca na kontrakcie w Etiopii w ramach Naftobudowa Kraków/EMRDC Etiopia – projektant instalacji rurociągowych w Kopalni Złota i Zakładach Przeróbki Lega Dembi Shakisso, Etiopia. Od 01.09.2008 do nadal – Centrum Projektowe Po-limex Mostostal w Gliwicach (generalny pro-jektant, dyrektor ds. kontraktów). Od 1984 r. mieszka w Gliwicach.

WAWRZASZEK Zygmunt (1934-2008), mgr inŜ., ur. 1934 w Rakszawie. Matura w Techni-kum Mechanicznym w Bielsku-Białej. Studia inŜ. 1953÷59; po studiach podejmuje pracę w WSK Rzeszów jako specjalista konstruktor w dziale badań silników lotniczych (1959÷61). W trakcie pracy uzupełnia wykształcenie na Pol. Krakowskiej – kierunek Chłodnictwo. Od 1961 do emerytury pracuje w Wytwórni Urządzeń Chłodniczych w Dębicy, początkowo jako kier. sekcji SpręŜarek Chłodniczych, później jako kier. Działu Studiów i Badań – projektowanie i uru-chamianie produkcji spręŜarek chłodniczych. Są one w eksploatacji do chwili obecnej w Polsce i na świecie (Chiny, Iran, Irak, Grecja, Węgry). Koordynuje i projektuje budowę chłodni, tuneli chłodniczych i lodowisk w kraju i za granicą. W latach 1969÷71 prowadzi nadzór montaŜu insta-lacji chłodniczej w budowanej Cukrowni w Mo-sziku; w latach 1975÷76 montaŜ chłodni o po-jemności 2500 t. w Iranie w: Teheranie, Isfaha-nie, Szuronie, Tabrizie; w latach 1976÷79 jest pracownikiem Ministerstwa Rolnictwa w Iranie, jako doradca techniczny opiniuje rozwój bazy

chłodniczej, oraz eksploatację i budowę nowych obiektów chłodniczych. W okresie 1979÷82 z-ca Głównego Konstruktora w WUCH – PZL Dębi-ca; w latach 1983÷90 pracuje w Chinach, prowa-dzi nadzór montaŜu i budowy chłodni i tuneli w Pekinie i Dalienie; w latach 1990÷92 pracuje na stanowisko Dyrektora Handlowego WUCH Dę-bica, a następnie na kier. Działu Prób i Badań nowych uruchomień tym zakładzie. W r. 1991 załoŜył Biuro Techniczno-Handlowe, w którym pracował po przejściu na emeryturę. Aktywny członek SIMP. Był autorem opracowań z zakresu chłodnictwa, organizował kursy i szkolenia, na których wykładał. Uczestniczyli w nich takŜe ob-cokrajowcy – Węgrzy, Grecy Irańczycy. W mło-dości czynnie uprawiał sport (piłkę noŜną), był zawodnikiem „Włókniarza” Rakszawa i „Stali” Rzeszów. Zmarł nagle podczas przyjmowania delegacji handlowej Iranu.

WĄSOWICZ Jerzy (1942-2009), mgr inŜ., ur. 1942 Lwów; matura 1959 − LO im. Bolesława Chrobrego w Bytomiu. Studia 1959÷64, maszyny i urządzenia energetyczne (kotły parowe). Po studiach, przez trzy lata, praca u Biurze Kon-strukcyjnym w Sosnowieckich Zakładach Budo-wy Kotłów (obecny FAKOP). Od roku 1968 w Warszawie, praca w Biurze Technologicznym w FSO na śeraniu oraz dodatkowo studia ekono-miczne w SGPiS w Warszawie, zakończone dy-plomem w roku 1972. Od 1972 w Biurze Projek-tów Energetycznych Zjednoczenia Przemysłu Budowy Maszyn CięŜkich "ZEMAK", praca związana z projektowaniem i realizacją elek-trowni, w tym obiektów eksportowych do NRD i Jugosławii. W latach 1980÷81, z ramienia "MEGADEX" w Stambule przy projektowaniu elektrowni dla Turcji. Od 1982 do 1989 w "ME-GADEX" praca projektanta i głównego projek-tanta części cieplno-mechanicznej przy kolejnych obiektach tureckich, w tym trzyletni nadzór pro-jektowy na budowach w Turcji. W latach 1990÷92 Biuro Konsultingowe niemieckiej firmy "LAHMEYER", konsultant techniczny przy reali-zacji elektrowni w Kairze. Od 1992 znów "ME-GADEX", w Biurze Projektowym, kolejno jako projektant, Generalny Projektant i Zastępca Dy-rektora ds. Projektowych. Od roku 2000 w "ELEKTRIM-MEGADEX", aktualnie kierownik Pracowni Projektowej Cieplno-Mechanicznej. Odznaczony Srebrnym KrzyŜem Zasługi i srebrną

111

odznaką ZasłuŜonego dla Energetyki. Mieszkał w Warszawie.

WĘCEL Gabriel , dr inŜ., więcej w [65].

WIĄCEK Zdzisław (1935-2004), mgr inŜ., ur.1953 Lwów; matura 1953 – LO Ziębice. Stu-dia 1953÷59, energetyka cieplna. W latach 1959÷63 w ZBPE Energopomiar Gliwice, kie-rownik grupy pomiarowej w zakładzie cieplnym. Od 1963 w Elektrowni Blachownia w Kędzie-rzynie–Koźlu, kolejno: gł. specjalista, kierownik wydziału w słuŜbach remontowo-eksploata-cyjnych, w latach 1977÷96 – dyrektor naczelny, 1996÷2000 prezes zarządu, od 2000 do 2003 dy-rektor tejŜe elektrowni w strukturze PKE S.A. Autor szeregu prac pomiarowo-badawczych i or-ganizacyjnych, pedagog (w Zespole Szkół Ener-getycznych Elektrowni Blachownia), mistrz ra-cjonalizacji. Odznaczony m.in. KrzyŜem Kawa-lerskim OOP, Złotym i Srebrnym KrzyŜem Za-sługi, laureat Medalu im. Ochęduszki.

WIDAJEWICZ Stanisław , inŜ., ur. 1935 we Lwowie, szkoła we Lwowie, Jarosławiu, Karpa-czu. Matura 1952 − LO w Karpaczu; 1952/53 praca w Jeleniogórskich Zakładach Farmaceu-tycznych. 1954/55 praca na budowie Elektrocie-płowni śerań (w młodzieŜowej brygadzie elek-tryków − 350% normy!!). W 1952, 53, 54, nie dostał się na studia, bo ojciec miał „niestosowny” Ŝyciorys (Obrońca Lwowa 1918, uczestnik woj-ny 1920, oficer zawodowy WP, artylerzysta, lot-nik, wykładowca w Szkole PodchorąŜych Re-zerwy Artylerii we Włodzimierzu Wołyńskim, Ŝołnierz AK, pierwszy komendant Okręgu AK Tarnopol, do 1947 ukrywał się pod zmienionym nazwiskiem, Ŝył 101 lat!). Praca na budowie Elektrociepłowni śerań pozwoliła „zgubić” cią-gnąca się za nim opinię. Studia 1955÷58 na Wy-dziale ME (współudział w uruchomieniu Radio-węzła DS przy ul. ŁuŜyckiej); 1966 dyplom na Wydz. Samochodów i Maszyn Roboczych Pol. Warszawskiej. Do r. 1968 praca w Warszawskim Przedsiębiorstwie Robót InŜynieryjnych „InŜy-nieria”, w bazie sprzętu, mistrz warsztatowy; 1969÷77 Gł. Mechanik w Instytucie Genetyki i Hodowli Zwierząt PAN, Jastrzębiec k/War-szawy; 1977÷87 − Rolnicza Spółdzielnia Pro-dukcyjna w Teresinie k/Warszawy, Gł. Mechanik i Energetyk; 1984 uzyskanie uprawnień dozoru technicznego nad eksploatacją urządzeń energe-

tycznych; 1987÷1990 własny warsztat elektro-techniki samochodowej. W r. 1991 pracuje jako kierowca i człowiek do wszystkiego z kanadyj-skim poszukiwaczem złota na północy Kolumbii Brytyjskiej i w Yukon. Po powrocie bardziej optymistycznie widział polską rzeczywistość. Od 1974 rzeczoznawca samochodowy, członek Stowarzyszenia Rzeczoznawców Techniki Sa-mochodowej i Ruchu Drogowego PZMot. O/War-szawa (odznaczenie za 35 lat działalno-ści). W latach 1992÷2001 zorganizowanie i pro-wadzenie serwisu samochodów Opel w War-szawie, autoryzowanego przez General Motors Poland. Od 2001 emeryt. Od r. 2006 wraz z Ŝona Anną pracuje społecznie w australijskiej Funda-cji Popierania NiezaleŜnej Kultury Polskiej im. J. Bonieckiego − POLCUL (www.polcul.org). Mieszka w Warszawie.

WIDENKA Jerzy , dr inŜ., ur. 1940 w Gorzy-cach (obecnie pow. Wodzisław Śl.); matura 1958 – Technikum Mechaniczne w Raciborzu. W roku 1958/59 praca w Browarze w Rybniku. Studia 1959÷65, energetyka jądrowa. Od maja 1965 w Katedrze Miernictwa i Automatyzacji Procesów Energetycznych na Wydziale ME. W roku 1966 studia podyplomowe automatyki na Wydziale Automatyki PŚ. Od roku 1971 w Instytucie Ma-szyn i Urządzeń Energetycznych (w Zakładzie Miernictwa). Doktorat w czerwcu 1981 (promo-tor prof. Cz. Graczyk). Tematyka badawcza: dy-namika i sterowanie procesów energetycznych, wybrane zagadnienia miernictwa ww procesów, sterowanie z zastosowaniem sterowników mi-kroprocesorowych, sterowanie rozmyte. W roku 1987 drugie studia podyplomowe (systemy mi-kropro-cesorowe) na Wydziale AEiI PŚ. Współautor dwóch skryptów, kilkadziesiąt pu-blikacji z wymienionej tematyki. Odznaczony Złotym KrzyŜem Zasługi, ZasłuŜony dla Poli-techniki Śl., Odznaka ZNP. Hobby: hodowla kwiatów, muzyka symfoniczna i operowa. Mieszka w Gorzycach.

WIDZISZOWSKI Rudolf , mgr inŜ., ur. 1948 Prudnik; matura 1966 − LO w Prudniku. Studia 1966÷73, energetyka cieplna. Po studiach w Biu-rze Projektów Przemysłu Hutniczego „BIPRO-HUT”, projektowanie instalacji i urządzeń gazów technicznych; w 1979 studia podyplomowe na Wydz. ME PŚ, od 1983 w Zjednoczonych Zakł. Gazów Techn. POLGAZ jako z-ca gł. mechani-

112

ka; od 1984 Wojewódzkie Przedsiębiorstwo Energetyki Cieplnej w Katowicach, Zakład Nr 3 w Gliwicach. W 1987, po przekształceniu PEC Gliwice w Spółkę z o.o. − zastępca dyr. ds. tech-nicznych, od lutego 1996 powołany przez Zarząd Miasta Gliwice na Prezesa Zarządu PEC Gliwice, Sp. z o.o. i sprawuje tą funkcję juŜ trzecią kaden-cję. Członek Komisji Kwalifikacyjnej do stwier-dzania kwalifikacji na stanowiskach pracy zwią-zanych z dozorem oraz eksploatacją urządzeń, in-stalacji i sieci energetycznych, członek Rady Od-działu Izby Gospodarczej „Ciepłownictwo Pol-skie” we Wrocławiu, w roku 2000 Podyplomowe Studium MenedŜerskie w Szkole Głównej Han-dlowej, egzamin dla członków rad nadzorczych. Brązowy KrzyŜ Zasługi, laureat Medalu im. Ochęduszki (1998). Mieszka w Gliwicach,

WIECZOREK Helmut , inŜ. projektant i kier. pracowni cieplnej w Energoprojekcie Katowice.

WILK Krystian , dr hab. inŜ., prof. nzw. PŚ; więcej w [65].

WILK Ryszard Kazimierz , prof. dr hab. inŜ., ur. 1946 Prudnik; matura 1964 – LO Prudnik. Studia 1964÷70, energetyka cieplna; podczas studiów przewodniczący koła naukowego, a w latach 1968÷69 wiceprzewodniczący RW ZSP. Po studiach asystent w Katedrze Podstaw Tech-niki Cieplnej, od 1975 adiunkt w Instytucie Techniki Cieplnej na Wydz. ME, od 1988 docent. Doktorat 1975 (promotor prof. R. Petela), dr hab. 1983, prof. nzw. 1993, nominacja prof. w roku 2002. W latach 1984÷99 kier. Zakładu Techniki Spalania, od 2000 kier. Zakładu Techniki Spala-nia i Silników Spalinowych w ITC na Wydz. IŚiE. Od 1996 do 2002 dziekan Wydz. InŜynierii Środowiska i Energetyki, od 2002 do 2008 pro-rektor PŚ ds. dydaktyki. Członek Komitetu Ter-modynamiki i Spalania PAN, członek Komisji Energetyki Oddz. PAN w Katowicach. Zaintere-sowania naukowe dotyczą technologii paliw, teo-rii i techniki spalania oraz niskoemisyjnych tech-nologii paliwowych. Współtwórca 11 projektów wynalazczych i patentów zastosowanych w urzą-dzeniach energetycznych i ciepłownictwie (pal-niki rozpałkowe i niskoemisyjne, technologia uruchamiania kotłów). W ostatnim okresie głów-nym dorobkiem jest opracowanie teorii nisko-emisyjnego spalania oraz badania nad technolo-gią spalania z bardzo wysokim podgrzewaniem

powietrza. Opublikował ok. 100 artykułów i roz-praw naukowych, jest autorem i współautorem monografii, podręcznika i kilku skryptów. Pro-motor 3 zakończonych przewodów doktorskich. Uzyskał 3 nagrody Ministra, Złotą Odznakę Za-słuŜonego dla Politechniki Śląskiej, Złoty i Srebrny KrzyŜ Zasługi, Medal KEN; laureat Me-dalu im. Ochęduszki. Mieszka w Gliwicach.

WIŚNIOWSKI Leszek, inŜ., ur. 1954 Jaworz-no; matura 1976 – Technikum Mechaniczno-Energetyczne w Jaworznie. W trakcie nauki pra-ca zawodowa w SOWI Łaziska Górne – grupa Elektrowni Jaworzno, później w El. Jaworzno II, monter aparatury kontrolno-pomiarowej oraz w dziale analiz technicznych i sprawozdawczości. Studia (wieczorowe) 1976÷81, systemy i urzą-dzenia energetyczne. Po studiach kier. działu analiz technicznych, następnie, od 1987 kier. Oddziału Maszynowego w Elektrowni Jaworzno II. Od 1995, po połączeniu z Elektrownią Ja-worzno III, z-ca dyr. technicznego ds. Elektrow-ni II. Następnie w Zarządzie PKE, obecnie w TAURONIE-Wytwarzaniu. Autor kilkunastu rozwiązań racjonalizatorskich; srebrna odznaka ZasłuŜony dla Energetyki, laureat Medalu im. Ochęduszki. Zamiłowanie: wędkarstwo. Miesz-ka w Jaworznie.

WITAŁA Jan (1950-1991), mgr inŜ. Urodził się w Rybniku i tam w r. 1968 zdał maturę w LO im. H. Sawickiej. Studia 1968÷74, energetyka jądro-wa. Po studiach podjął pracę w Biurze Projektów „ENERGOPROJEKT” w Gliwicach gdzie pra-cował do 1982 roku. Wtedy za porozumieniem stron przeniósł się do KWK „MAKOSZOWY”, gdzie pracując uzyskał Zatwierdzenie Okręgo-wego Urzędu Górniczego w Gliwicach do pracy w charakterze osoby dozoru ruchu w specjalności mechanicznej. W 1984 roku ukończył roczne Studia Podyplomowe Eksploatacji Systemów Maszynowych Transportu Pionowego na AGH. Zmarł w pełni sił twórczych w sierpniu 1991, spoczywa na cmentarzu w Gierałtowicach.

WITKIEWICZ-KÖHLER Halina , mgr inŜ., ur. 1937 w Sosnowcu; matura 1955 – Technikum Energetyczne tamŜe. Studia 1955÷61, gospodar-ka cieplna w siłowniach. Praca dyplomowa w ka-tedrze prof. Ochęduszki. Praca zawodowa: od 1961 do 1968 w biurach projektowych (m.in. Se-parator), gdzie zdobywała doświadczenie zawo-

113

dowe jako projektant urządzeń mechanicznych. Od 1968 praca w Biurze Projektów Przemysłu Włókienniczego. Od tego momentu praca stała się pasjonującym zajęciem, wymagającym uzu-pełnienia wiedzy z zakresu projektowania insta-lacji klimatyzacji, chłodnictwa, ogrzewnictwa, sieci cieplnych, sieci kanalizacyjnych oraz zdania egzaminu z prawa budowlanego, uprawniającego do samodzielnego projektowania i nadzorowania robót w budownictwie. Zdała teŜ egzamin w Mi-nisterstwie Zdrowia i Opieki Społecznej i uzy-skała uprawnienia rzeczoznawcy do spraw higie-niczno-sanitarnych. Jako starszy projektant, a po-tem gł. specjalista ds. gospodarki cieplnej brała udział w projektowaniu duŜych obiektów włó-kienniczych (Bielska Dzianina, Rytex, Finex i inne). Transformacja ustrojowa i gospodarcza spowodowały, Ŝe od 1980 roku zaczęły upadać zakłady włókiennicze, a wraz z nimi obsługujące je biura projektowe. W 1982 załoŜyła własną pracownię projektową KLIMA WENT specjali-zującą się w projektowaniu klimatyzacji i wenty-lacji zakładów przemysłowych. Pracownia funk-cjonowała z powodzeniem do roku 2000; od tego czasu emerytura. Mieszka w Bielsku-Białej.

WITKOWSKI Andrzej , prof. dr hab. inŜ., ur. 1936 Puławy; matura 1953 – LO w Opolu. Studia 1953÷59, maszyny i urządzenia energetyczne (cieplne maszyny wirnikowe). Po studiach asy-stent w Katedrze Cieplnych Maszyn Wirniko-wych i równocześnie praca w Energoprojekcie Gliwice (1959÷62, st. asystent projektanta). W 1972 doktorat, 1987 habilitacja. Od 1972 adiunkt w Instytucie Maszyn i Urządzeń Energetycznych, od 1987 docent, od 1992 profesor nadzwyczajny; od 1993 z-ca dyr. Instytutu ds. dydaktyki, od 2000 kier. Zakładu Maszyn i Urządzeń Hydrau-licznych, tytuł prof. 2005. Odbył staŜe na Uni-wersytetach w Louvain la Neuv (Belgia), we Flo-rencji i w Kassel. W działalności naukowej kon-centruje się na doskonaleniu modeli matema-tycznych przepływu gazów przez stopnie spręŜa-jące maszyn przepływowych, wraz z ich do-świadczalną weryfikacją oraz zastosowaniem uzyskanych wyników w projektowaniu dla po-trzeb przemysłu. Dorobek naukowy obejmuje jedną monografię, jeden skrypt (kilka wydań) oraz około 70 publikacji, krajowych i zagranicz-nych; ponad 100 niepublikowanych opracowań naukowo-technicznych dla przemysłu. Otrzymał trzy nagrody Ministra oraz liczne nagrody Rekto-

ra. Był członkiem Senatu PŚ; redaktor Zeszytów Naukowych PŚ – serii Energetyka oraz przewod-niczący Komisji Dyscyplinarnej dla Studentów. Poza Politechniką – członek Normalizacyjnej Komisji Problemowej ds. Wentylatorów, członek Sekcji Mechaniki Płynów Komitetu Mechaniki PAN, członek Komisji Energetyki przy Oddz. PAN w Katowicach, członek PTMTiS. Odzna-czony m.in. Złotym i Brązowym KrzyŜem Za-sługi, Brązowym Medalem „Solidarności”, Od-znaką „ZasłuŜony dla Politechniki Śl.” i „Zasłu-Ŝony dla woj. katowickiego”. śeglarz – kapitan jachtowy, b. Komandor Śl. Yacht Klubu, „Zasłu-Ŝony dla Ŝeglarstwa” (Śląskiego, Polskiego). W latach 1995÷99 sekretarz Zarządu Stow. Wy-chowanków Wydziału ME. Mieszka w Rudach.

WOJARSKI Tadeusz, mgr inŜ., studia częścio-wo na Wydz. ME, ostatnie lata i dyplom na MT; prezes Zarządu GZUT SA; laureat Medalu im. Ochęduszki.

WOJNAR Wacław, dr inŜ., Zakład Kotłów w IMiUE.

WOJTULEWICZ Jerzy (1939-2013), mgr inŜ., ur. w Kaliszu; matura 1957 − LO Zabrze. Studia 1957÷63, gospodarka cieplna w hutnictwie. Po studiach Huta Kościuszko w Chorzowie (kierow-nik oddziału kontroli pracy urządzeń), od 1969 Zjednoczenie Hutnictwa śelaza i Stali; od 1973 Biuro Projektów Organizacji Budów w Katowi-cach, kier. oddziału rozruchowego (rozruchy: od-dział kowarek i oddział prętów na wiertła górni-cze w Hucie Batory, komputerowy system stero-wania pracą elektrostalowni oraz system zarzą-dzania produkcją stalowni elektrycznej i wal-cowni w Hucie Zawiercie, piąta maszyna papier-nicza w Zakładach Papierniczych w Myszkowie, wytwórnia wielkopłytowych elementów budow-lanych w Radzionkowie); od 1980 Zakład Podst. Problemów UŜytkowania Energii Głównego In-spektora Gospodarki Energetycznej i PAN w Rudzie Śląskiej – pozostając w tym samym miej-scu zmieniał instytucje, a właściwie zmieniała się podległość Zakładu UŜytkowania Energii; naj-pierw Centrum Podstawowych Problemów Go-spodarki Surowcami Mineralnymi i Energią PAN w Krakowie, potem Instytut Podstaw InŜynierii Środowiska PAN w Zabrzu. Od 1994 roku w Fundacji na rzecz Efektywnego Wykorzystania Energii w Katowicach (kierownik projektów).

114

Społecznie działał przez wiele lat w Komitecie Energetyki Stowarzyszenia InŜynierów i Techni-ków Przemysłu Hutniczego. Organizator mię-dzynarodowych konferencji i seminariów, głów-nie energetyków hutnictwa. Za pracę zawodową i społeczną otrzymał 7 odznaczeń, w tym najwyŜ-sze wyróŜnienie SITPH medal honorowy im. Stanisława Staszica i złoty krzyŜ zasługi. Ponad-to był m.in. członkiem jury konkursu Wojewódz-kiego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospo-darki Wodnej w Katowicach w zakresie likwida-cji niskiej emisji (1998÷2000) oraz doradcą Ko-misji Krajowej NSZZ Solidarność w zakresie kształtowania cen na nośniki energii (1993÷94). Autor lub współautor kilkudziesięciu publikacji nt. racjonalnego uŜytkowania energii oraz strate-gii redukcji emisji gazów cieplarnianych, dwóch projektów racjonalizatorskich, wielu studiów ba-dawczo-rozwojowych. W okresie pracy w hut-nictwie wykładowca na kursach zawodowych w Hucie Kościuszko i w ośrodku szkoleniowym Ministerstwa Przemysłu CięŜkiego w Chorzowie. Interesował się teologią prawosławną, literaturą, teatrem, fotografiką, turystyką.

WOLEK Eugeniusz, mgr inŜ., ur. 1937 Cho-rzów; matura 1955 – Technikum Chemiczne przy ZA w Chorzowie. Studia 1955÷61, gospodarka cieplna w siłowniach. W latach 1962÷65 asystent naukowo-techniczny w Katedrze Teorii Maszyn Cieplnych, równocześnie w Zarządzie Inwestycji PŚ jako inspektor ds. budowy i wyposaŜenia Hali Maszyn Cieplnych Wydziału ME Od 1965 do 1981 w Górnośląskich Zakładach Gazownictwa w Zabrzu – kierownik Wydziału Przesyłu Gazu (do 1968), w latach 1968÷81 dyrektor Zakładu Gazowniczego ROW w Świerklanach. Od 1981 do 2003 w KWK „Jankowice” w Rybniku-Boguszowicach, nadsztygar Ruchu Powierzchni, gł. specjalista ds. remontów i rozliczania usług. Inicjator i realizator w latach 1965÷81 gazyfika-cji ośrodków wczasowych w Beskidach, współ-autor projektów zagospodarowania gazu pocho-dzącego z odmetanowania kopalń ROW. Kie-rownik Budowy pierwszej w tym czasie oświe-tlonej trasy narciarskiej wraz z wyciągiem i hote-lem w Ustroniu-Poniwcu. Odznaczony m.in.: Srebrnym i Złotym KrzyŜem Zasługi, ZasłuŜony dla Górnictwa Naftowego i Gazownictwa, Zasłu-Ŝony dla Górnictwa RP, Dyrektor Górniczy III stopnia. W latach 1983÷99 Komandor Sekcji śe-

glarskiej „Sokół” przy PTTK KWK ”Jankowi-ce”. Mieszka w Rybniku.

WOLFF Piotr , mgr inŜ., ur. 1954 Chorzów; ma-tura 1974 – Technikum Chemiczne im. J. Śnia-deckiego w Chorzowie, technik mechanik ma-szyn i urządzeń chemicznych. Studia 1974÷79, cieplne maszyny przepływowe. Od 1979 do 1995 w Przedsiębiorstwie EnergomontaŜowym PW w Chorzowie, doszedł do stanowiska gł. mechani-ka; w latach 1995÷98 w EC Bielsko-Biała w dziale inwestycji, prowadził nadzór nad monta-Ŝem części mechanicznej nowego bloku cie-płowniczego z kotłem fluidalnym i turbiną cie-płowniczą; od 1998 w ówczesnym ABB Zamech w Elblągu (obecnie ALSTOM Power) w dziale serwisu i uruchomień; kieruje montaŜami, mo-dernizacjami lub remontami turbin w elektrow-niach zawodowych i przemysłowych w kraju i zagranicą. Mieszka w Bielsku-Białej.

WOROBIEC Jan, mgr inŜ., ur. 1935 Czarnu-szowice, pow. Lwów; matura 1954 – LO w Koź-lu. Studia 1955÷61, energetyka cieplna. Po stu-diach 1961÷62 Zakłady Azotowe Kędzierzyn (staŜ); 1962÷63 Biuro Projektów Biprokwas Gliwice. Od 1964 Zakłady Chemiczne Blachow-nia, kolejno na stanowiskach: kier. oddziału, po-miarowiec Zakładu, kier. wydziału cieplnego, z-ca gł. energetyka. Od 1981 do 1992 kierownik Biura Projektów w Zakł. Chem. Blachownia; od 1992 do 1998 prezes zarządu Biura Proj. „Bla-chownia-BP”; w 1998 przejście na emeryturę. Mieszka w Twardawie.

WOSZCZYNA Adam , mgr inŜ., ur. 1957 Przemyśl; matura 1976 – II LO w Przemyślu. Studia 1976÷82, systemy i urządzenia energe-tyczne. Po studiach Energoprojekt Gliwice. Od 1985 Inwestprojekt Przemyśl (kier. pracowni projektowej); od 1992 wolny zawód (własna działalność gospod.) – projektowanie i nadzory w budownictwie; od 1998 prezes Zarządu firmy Emet-Impex w Przemyślu – pompy, armatura przemysłowa i automatyka – projektowanie i do-stawy. Członek PTTK, Złota Kolarska Odznaka Turystyczna, Międzynarodowa Odznaka Kolar-ska. Mieszka w Przemyślu.

WÓJCIK Jan , mgr inŜ., ur. 1937 Piekary Śl., matura 1955 – LO im. Jana III Sobieskiego tam-Ŝe. Studia 1955÷61, aparatura i inŜynieria che-

115

miczna. Praca: Koksoprojekt Zabrze – projektant (do 1964); 1964 i 65 Instytut Chemii Nieorga-nicznej w Gliwicach; 1965÷1999 – Zakłady Azo-towe w Chorzowie, kolejno: kier. działu, wydzia-łu, kier. dz. Projektowo-Konstrukcyjnego, kier. Zakładu Energetycznego. Po restrukturyzacji dyr. techniczny spółki „Energo-Zach” (do jej likwida-cji w r. 2000). Współautor CDS 600 (ciągła de-stylacja smoły) w ZCh Blachownia, CKKM (cy-kliczna katalityczna konwersja metanu) dla insta-lacji prod. amoniaku w ZA Chorzów, twórca pal-nika doazotowującego w instalacji CKKM; do-świadczalnego kriostatu do instalacji badania nadprzewodnictwa w temp. ciekłego azotu oraz modernizacji instalacji i procesu urządzeń tech-nicznych i technologicznych. WyróŜniany i na-gradzany w ogólnopolskich konkursach oszczęd-ności paliw i energii. Odznaczony m.in. Odznaką zasłuŜonego dla woj., Katowickiego, ZasłuŜony Racjonalizator, Srebrna Honorowa Odznaka NOT, Złoty KrzyŜ Zasługi. Mieszka w Piekarach Śl. – Dąbrówce Wielkiej.

WÓJTOWICZ Marian , mgr inŜ., ur. 1943 w Sądowej Wiszni, woj. lwowskie; matura 1962 – Technikum Energetyczne w Sosnowcu. Studia 1962÷68, cieplne maszyny wirnikowe. Pierwsza praca w Elektrowni Turów 1968÷75 – kierownik wydziału remontów turbin; 1975÷82 praca w EC Huty Katowice, w stanie wojennym zwolniony za działalność w "Solidarności". Po okresowej pracy w kilku małych firmach od 1989 do 2003 zatrudniony w Elektrowni Chorzów na stanowi-sku kier. wydziału remontowego; ZasłuŜony dla Energetyki, członek Towarzystwa Miłośników Lwowa w Bytomiu. Mieszka w Będzinie.

WRONA Kazimierz , mgr inŜ., ur. 1934 w Chronowie pow. Bochnia; matura 1953 – Tech-nikum Energetyczne w Krakowie, technik-elektryk; nakaz pracy do Zakładu Energetyczne-go w Gliwicach. Studia 1954÷60, maszyny i urządzenia energetyczne (turbiny parowe). Praca zawodowa w Zakładach Azotowych w Tarno-wie, najpierw w Biurze Projektowym, później w elektrociepłowniach: energetyk, z-ca kier. wy-działu Kotłowni i Maszynowni, kier. wydz. Ko-tłowni, kier. zespołu technologicznego. Opraco-wywał projekty modernizacji zakładowej elek-trociepłowni, szczególnie EC-II, współpraca z energetyką zawodową. Mistrz racjonalizacji, Brązowy KrzyŜ Zasługi, ZasłuŜony dla ZA w Tarnowie. Od roku 1999 na emeryturze. Mieszka w Brzesku.

WRÓBEL Franciszek, mgr inŜ., ur. 1937 w Lublińcu; matura 1954 – LO im. Mickiewicza w Lublińcu. Studia 1954÷60, gospodarka cieplna w siłowniach. Od 1960 do 1996 pracował w zakła-dach „Lentex „ w Lublińcu jako gł. mechanik i gł. inŜynier. Odznaczony Złotym KrzyŜem Za-sługi. Mieszka w Lublińcu.

WRÓBEL Gabriel , prof. dr hab. inŜ., więcej w [65].

WRÓBLEWSKI Włodzimierz , dr hab. inŜ., więcej w [65].

WRÓBLEW SKI Wojciech Maria, mgr inŜ., ur. 1938 Kraków; matura 1955 – 17. LO w Katowi-cach. Studia 1955÷62, cieplne maszyny tłokowe (silniki spalinowe). W czasie studiów dwie prak-tyki zagraniczne we Włoszech. Po studiach (po okresie praktyki warsztatowej) w latach 1962÷66 w Gdańskiej Stoczni Remontowej na stanowisku Budowniczego Statków. Od 1966 (i nadal, 2003) zatrudniony w Burmeister&Wain Kopenhaga (obecnie MAN B&W Diesel A/S) na następują-cych stanowiskach: 1966÷68, Wydział Kotłów Parowych – konstruktor, 1968÷70, B&W Stocznia – prowadzący remonty (bu-downiczy), 1970÷75, Wydział Prób Silników Okrętowych – in-Ŝynier do prób na hamowni i trouble shooter na silni-kach juŜ zainstalowanych na statkach, 1975÷80, Wydział Badań Silników Okrętowych – kierownik grupy, 1980 do dziś (styczeń 2003), Wydział Badań Silni-ków Okrętowych – kierownik Wydziału, 1978÷82, Wieczorowe Studia Ekonomiczne. Na wiosnę 2003 opuszcza stanowisko kierowni-cze i przechodzi na półetatowe stanowisko kon-sultanta w tym samym wydziale. Zainteresowa-nia pozazawodowe obejmują politykę, ekonomię, socjologię róŜnych kultur i religii, ewolucję świa-ta, czynne uprawianie sportów. Mieszka w Danii.

WYCISŁO Eugeniusz, mgr inŜ., ur. 1948 Miko-łów; matura 1967 – LO tamŜe. Studia 1967÷73, aparatura przemysłu chemicznego. Podczas stu-diów gł. autor naszego „hymnu energetyków”. Po studiach pracował jako konstruktor w Zakładach Budowy Urządzeń Chemicznych w Wyrach; od 1976 kierował wydziałem remontów w Fabryce Samochodów MałolitraŜowych w Tychach; w la-tach 1979÷81 i 1985÷90 samodzielny specjalista w GIG w Katowicach; 1981÷85 − nauczyciel w

116

szkole podstawowej w Mizerowie. Od r. 1990 do 1998 burmistrz Mikołowa, w tym czasie równieŜ radny miasta; w latach 1999÷2001 starosta po-wiatu mikołowskiego. W 2001 został wybrany do Sejmu IV kadencji z listy PO, po raz drugi uzy-skał mandat poselski w r. 2005. W roku 2007 nie ubiegał się o reelekcję. Objął stanowisko prezesa zarządu Górnośląskiej Agencji Przekształceń Przedsiębiorstw w Katowicach, które pełni nadal. Mieszka w Mikołowie.

WYJADŁOWSKI Ludwik, mgr inŜ., ur. 1939 Dąbrowa Górnicza, matura 1956 − LO tamŜe. Studia 1956÷61, gospodarka energetyczna. Po studiach ENERGOPOMIAR w Gliwicach, kier. grupy pomiarowej urządzeń energetycznych w zakładach energetyki zawodowej i przemysłowej. W 1965 r. przeniesiony słuŜbowo do Elektrowni ŁAGISZA (w budowie). Pracował w niej na róŜ-nych stanowiskach, m.in. dyŜurnego inŜ. ruchu, szefa wydziału modernizacji oraz dyrektora tech-nicznego, do r. 1991. W latach 1981÷82 oddele-gowany przez Płd. Okręg Energetyczny w Kato-wicach do PHZ ELEKTRIM Warszawa do pracy przy budowie i obsłudze obiektów energetycz-nych w Iraku. Po powrocie, od r. 1983 bierze udział w przygotowaniu dokumentacji, a następ-nie kieruje realizacją prac modernizacyjnych blo-ków 120 MW w El. ŁAGISZA. W okresie 1991÷92 bierze udział w programie badawczo-rozwojowym ECE–UNDP w zakresie dotyczą-cym przemysłowej współpracy krajów europej-skich celem ograniczenia emisji zanieczyszczeń atmosfery przez energetykę zawodową. Zainsta-lowano w tym czasie niskoemisyjne palniki py-łowe w kotłach typu OP-380k. Od roku 1992 do przejścia na emeryturę w roku 2004 pracował w Energoprojekcie Katowice na stanowisku gł. pro-jektanta w zespole opracowującym dokumentację techniczną dla potrzeb rekonstrukcji Elektrowni TURÓW w Bogatyni. Zakres „retrofitu” obej-mował m.in. wyposaŜenie bloków energetycz-nych o mocach 230 oraz 260 MW w kotły CFD ze złoŜem fluidalnym. Mieszka w Będzinie.

WYSOCKI Jerzy , mgr inŜ., ur. 1939 Śliwice, pow. Tuchola; matura 1957 − LO Czersk; studia 1957÷63, energetyka jądrowa. Po studiach podjął pracę w Katedrze Teorii Maszyn Cieplnych PŚ (u prof. St. Ochęduszki) jako asystent naukowo-techniczny, gdzie był zatrudniony do roku 1974 (ostatnie lata w Instytucie Techniki Cieplnej). Od

1975 praca w Elektrowni Blachownia, na róŜ-nych stanowiskach, głównie związanych z po-miarami i automatyką cieplną oraz z zagadnie-niami inwestycji; na końcu kier. laboratorium cieplnego i elektrycznego. Od 1980 członek NSZZ "Solidarnośc", gdzie do obecnej chwili ak-tywnie działa jako członek zarządu. Od roku 2001 emeryt. Mieszka w Kędzierzynie-Koźlu.

WYSTEMP Ewald, dr inŜ., ur. 1932 w Tarnow-skich Górach. Gimnazjum i liceum ukończył w Chorzowie w 1952 r. Po maturze przez rok pra-cował w Hucie Bobrek, Studia inŜ. 1953÷57. Od 1957 do 1963 pracował w Technikum Hutniczym w Zawadzkiem (nauczyciel i kier. warsztatów szkolnych). Studia magisterskie w trybie ekster-nistycznym w latach 1959÷63. Od 1963 do 1970 dyr. Technikum Mechaniczno-Elektrycznego w Tarnowskich Górach. W latach 1969÷71 odbył studia doktoranckie na Wydz. ME PŚ. Od r. 1970 do 1993 praca w Instytucie Techniki Cieplnej PŚ − działalność naukowo-badawcza (złoŜone pro-cesy spalania, wytwarzanie klinkieru portlandz-kiego, technologia produkcji wyrobów węglo-wych, termodynamiczne zjawiska kształtujące proces niskotemperaturowego utleniania węgla oraz jego samozapalenie się w złoŜu, usprawnie-nie procesów ziębniczych, analiza wpływu wa-runków eksploatacyjnych sieci ciepłowniczych na nasycenie wody obiegowej związkami che-micznymi, wykorzystanie pola elektrycznego do intensyfikacji wymiany ciepła). Ogółem uczest-niczył w 18 pracach naukowo – badawczych nie-publikowanych. Jest autorem lub współautorem 42 artykułów oraz dwóch podręczników na uŜy-tek studentów; autor lub współautor 12 patentów i jednego wzoru uŜytkowego. Doktorat w r. 1980 na Wydz. ME. W 1982 r. otrzymał Nagrodę Mi-nistra Nauki, Szkolnictwa WyŜszego i Techniki i otrzymał równieŜ dwie Nagrody Rektora za osią-gnięcia w działalności naukowo – badawczej. Posiada Srebrną Oznakę ZasłuŜonego dla Roz-woju Województwa Katowickiego i Złoty KrzyŜ Zasługi. Po przejściu na emeryturę nadal aktyw-nie uczestniczy w działalności naukowej, pisząc i wygłaszając opracowania naukowe dotyczące zagroŜenia poŜarowego w kopalniach na sympo-zjach organizowanych przez Instytut Geotechno-logii, Geofizyki Górniczej i Ekologii Terenów Przemysłowych na Wydziale Górnictwa i Geolo-gii PŚ. Udziela się w konferencjach ekologicz-nych w powiecie tarnogórskim jako prelegent.

117

Uczestniczył w ocenie programu ochrony środo-wiska dla powiatu tarnogórskiego. Mieszka w Radzionkowie.

ZAGRODZKI Ireneusz , mgr inŜ., ur. 1956 w Radomiu; matura 1975 – LO Kędzierzyn-Koźle (profil mat-fiz). Studia: 1975÷80, ME, systemy i urządzenia energetyczne; WyŜsza Szkoła Handlu i Finansów Międzynarodowych w Warszawie 1997÷98, rachunkowość zarządcza; Chicago Dominican University (wspólnie z Uniwersyte-tem Mikołaja Kopernika w Toruniu) 2009÷10, Executive MBA. Praca: 1980÷86 Elektrownia Blachownia, na stanowiskach związanych z eks-ploatacją elektrowni i remontami turbin; 1986÷87 Stocznia Ustka − budowniczy statków; 1987÷91 Wojewódzkie Przedsiębiorstwo Energetyki Cieplnej w Słupsku, kier. Zakładu w Ustce oraz związany z firmami wykonawstwa instalacyjnego w ciepłownictwie; 1991÷96 Miejski Zakład Ko-munikacji w Słupsku − dyr. ds. technicznych; od 1996 do chwili obecnej w Przedsiębiorstwie Energetyki Cieplnej w Ustce, Sp. z o.o. − Prezes Zarządu. Pozostała aktywność zawodowa: 1990÷2000 Polski Komitet Normalizacyjny w Warszawie − członek Komisji Transportu i Ko-misji Energetyki Cieplnej; 1992÷98 Okręgowy Inspektorat Gospodarki Energetycznej w Gdań-sku − członek komisji egzaminacyjnej; 1998÷2000 VATTENFALL AB i SwePol-Link − inspektor nadzoru instalacji p.poŜ przy budowie stacji HVDC 450/110 kV; 1996÷ 2004 − Polska Asocjacja Geotermalna. Mieszka w Ustce.

ZAJĄC Artur , mgr inŜ., aktualnie prezes Za-rządu UTEXu w Rybniku.

ZAJĄC Joachim, inŜ., ur. 1940 w Chorzowie; matura 1959 – ŚTZN w Katowicach. Po roku pracy rozpoczęcie studiów, które w roku 1965 z powodów zdrowotnych przerwano i kontynu-owano w trybie wieczorowym. W tym czasie podjęcie pracy w Energoprojekcie Katowice, gdzie pracował do 2005-go roku. „Był to dobry wybór firmy, w której miałem moŜliwość współpracy przy opracowywaniu i nadzorze in-westycyjnym wielu krajowych i zagranicznych obiektów energetycznych.”

ZAJDEL Antoni, dr hab. inŜ., ur. 1947 Krosno; matura 1965 – LO Krosno. Studia 1965÷71, go-spodarka cieplna w gazownictwie. Praca: od

ukończenia studiów do 2012 PŚ, Instytut Tech-niki Cieplnej: asystent, st. asystent, adiunkt. Doktorat 1979 (promotor prof. R. Petela), habili-tacja 2002 (Wydz. IŚiE). prof. nzw. PŚ od 2006; w latach 2005÷12 prodziekan Wydz. IŚiE. Praca naukowa: badania procesów spalania paliw oraz emisji zanieczyszczeń przy spalaniu paliw; prace badawcze związane ze spalaniem paliw ciekłych w kotłach parowych i wodnych elektrowni i elektrociepłowni. Zajęcia dydaktyczne z przed-miotów związanych z techniką cieplną (termo-dynamika, wymiana ciepła, spalanie, paliwa, konwersja paliw, technologie odsiarczania i oda-zotowania gazów); kierowanie ponad 50 pracami dyplomowymi. Współautor 8 patentów i 2 zgło-szeń patentowych w zakresie technologii i urzą-dzeń do rozpylania cieczy i spalania oleju, kie-rownik i współwykonawca prac naukowo-badawczych wdroŜonych w 13 zakładach prze-mysłowych (w tym m.in. w elektrowniach: Ryb-nik, Łaziska, Siersza, Halemba). Autor i współau-tor ok. 80 artykułów w czasopismach naukowych i referatów wygłoszonych na konferencjach na-ukowych krajowych i zagranicznych, współautor dwóch skryptów akademickich. Członek stowa-rzyszeń naukowych i zawodowych: Sekcja Spa-lania KTiS PAN, Polski Instytut Spalania, SIMP. Obecnie mieszka w Gnieźnie.

ZAMICHOWSKI Jan (1950-2010), inŜ., ur. 1948 w Gliwicach; rodzice pochodzili z Kresów. Po maturze podjął w 1968 r. pracę w Energopro-jekcie Gliwice, awansując od asystenta do st. projektanta. Studia dla pracujących na Wydz. ME ukończył w r. 1989. Prowadził szereg pro-jektów, z których najwaŜniejszymi były EC w ZK „Przyjaźń” oraz EC w PKN Orlen w Płocku. Od 2008 st. projektant w Biurze Energotechnika-Projekt, naleŜącym do grupy Polimex.

ZDZIENICKI Andrzej , mgr inŜ., ur. 1945 Gródek Jagielloński; matura – 1962, LO im. Ko-pernika w Będzinie. Studia 1962÷69, energetyka cieplna. Po studiach do roku 2000 w Rafinerii Jasło: mistrz, z-ca kier. EC, kier. EC, z-ca i gł. energetyk. Od 2000 – Carbon Black Polska (Grupa Degussa) w Jaśle, gł. specjalista ds. ener-getyki. Ponadto przewodniczący Komisji Kwali-fikacyjnej URE. Mieszka w Jaśle.

ZELDER Manfred Lothar , inŜ., ur. 1941 My-słowice; matura 1959 – LO im. T. Kościuszki

118

tamŜe. Studia rozpoczęte w 1960, przerwane w r. 1965. Podjął pracę w Energoprojekcie Katowice, gdzie pracował 3 lata (projekty dla Elektrowni Łaziska i Rybnik). Od 1967 praca w Przedsięb. EnergomontaŜowym PW w Chorzowie. W r. 1974 ukończył studia wieczorowe na Wydz. ME. W latach 1979÷82 praca w OPEC Katowice, z-ca kier. Zakładu Energetyki Cieplnej w Katowi-cach. W r. 1982 wyjechał do Niemiec. Po ukoń-czeniu kursów języka niemieckiego i kursu CAD w r. 1985 otrzymał pracę w Ośr. Rozwoju i Po-stępu Technicznego Volkswagena w Wolffsbur-gu. W 1990 r. otrzymał ofertę firmy WILO (pro-jekt w branŜy pomp dla ścieków komunalnych), ofertę przyjął i pracował tam do emerytury w 2006 r. Mieszka w Bonn.

ZEMBAL Tadeusz, mgr inŜ.; ur. 1936 w Dą-browie Górniczej, w rodzinie policjanta. Wraz z rodziną mieszkał w Łucku na Wołyniu, skąd z matką i siostrą w 1940 r. został deportowany do Kazachstanu. Ojciec zginął prawdopodobnie w Katyniu. Do Polski wrócił w 1946 r. Po powro-cie do kraju ukończył szkołę podstawową, matu-rę zdał w r. 1956 w Technikum Energetycznym w Sosnowcu. Studia 1956÷61, gospodarka ciepl-na. W czasie studiów stypendium fundowane przez Zakłady Urządzeń Przemysłowych w Ny-sie i tam po otrzymaniu dyplomu podjął pracę. Następnie po roku, po odbyciu staŜu zatrudnił się w Dozorze Technicznym w Dąbrowie Górniczej w dziale urządzeń ciśnieniowych. W 1990 roku został kierownikiem tego działu i jednocześnie zastępcą dyrektora oddziału w Dąbrowie Górni-czej. W 2002 roku przeszedł na emeryturę. Wstąpił do Związku Sybiraków w Sosnowcu i pracuje w nim społecznie. W 2005 roku został odznaczony KrzyŜem Zesłańców Sybiru. śona-ty, dwóch synów. Mieszka w Sosnowcu.

ZIELI ŃSKA (NAYSAREK ) Krystyna , mgr inŜ., ur. 1937 w Ostrowcu. Matura 1954 – LO Gliwice. Studia 1954÷60, aparatura chemiczna. Po studiach w Biurze Projektowo-Konstruk-cyjnym przy ZA w Kędzierzynie, st. asystent projektanta. Od 1962 do 1965 w Biurze Projek-tów Przemysłu Farb i Lakierów w Gliwicach, projektant; od 1965 do 1969 w Biurze Projektów Metali NieŜelaznych, st. projektant. Od 1969 do 1974 PŚ - Wydział Metalurgiczny w Katowi-cach, asystent. Od 1974 w Głównym Instytucie Górnictwa – Ośrodek Energetyki Kraju, st. inŜy-

nier. W latach 1977÷87 adiunkt w OBR Gospo-darki Paliwowo Enegetycznej; 1987÷97 OIGE w Katowicach, st. specjalista. Obecnie w Stowa-rzyszeniu Energetyków Polskich, Oddział w Ka-towicach. Tam teŜ mieszka.

ZIELI ŃSKI Edward , mgr inŜ., ur. 1938 Sie-radz; matura 1956 − LO im. Kazimierza Jagiel-lończyka w Sieradzu. Studia 1956÷62, aparatura i urządzenia przemysłu chemicznego. W latach 1963÷75 (do lipca) praca w Zakładach Koksow-niczych „Wałbrzych” − technolog, st. technolog i rzecznik patentowy (od 1973). Od lipca 1975 do 1993 rzecznik patentowy w Zakładach Urządzeń Chemicznych „Metalchem” w Toruniu (po zmianie nazwy TOFAMA). W okresie 1993÷ 2003 kierownik działu organizacyjno-prawnego tamŜe; od 2004 na emeryturze. Wieloletni dzia-łacz Stowarzyszeń SITPH i SIMP oraz ruchu wynalazczego; twórca i współtwórca kilkunastu projektów wynalazczych, posiadacz Srebrnej Odznaki Honorowej SIMP. Hobby: sport i węd-karstwo. Mieszka w Toruniu.

ZIĘBA Jan, mgr inŜ., ur. 1932 Jaworzno; matu-ra 1951 – LO w Chrzanowie. Studia 1951÷56, gospodarka cieplna w siłowniach, dyplom w Ka-tedrze TMC. Po studiach cały staŜ pracy w ener-getyce w Jaworznie, na stanowiskach: kierownik oddziału turbinowego, kier. wydz. kontroli eks-ploatacji, główny inŜ. Elektrowni I, dyr. Zespołu Elektrowni Jaworzno (I i II), od 1997 na emery-turze. Zgłosił kilkanaście wniosków racjonaliza-torskich; członek SEP, Dyrektor Energetyki I stopnia, na emeryturze udziela się w SEP i NOT. Odznaczony m.in. Złotą Odznaką za zasługi dla Energetyki, ponadto Honorowymi Odznakami NOT i SEP oraz Medalami im. prof. M. PoŜary-skiego, K. Szpotańskiego i prof. St. Ochęduszki. Mieszka w Jaworznie.

ZIĘBIK Andrzej → biogramy profesorów.

ZIMNY Zygfryd (1938-1986), mgr inŜ., ur. w Sosnowcu; matura 1955 – IV LO im. St. Staszi-ca w Sosnowcu. Studia 1955÷61, energetyka cieplna. Podczas studiów i później znany jako „Henio”. Praca zawodowa: 1961÷64 w Biurze Projektów Przemysłu Nieorganicznego BI-PROKWAS w Gliwicach, krótko w Fabryce Obrabiarek RAFAMET w Kuźni Raciborskiej, od 1964 do 1986 w Gliwicach w strukturach

119

organizacyjnych Urzędu Dozoru Technicznego, ostatnio na stanowisku naczelnika wydziału In-spektoratu UDT w Gliwicach. W 1983 tytuł in-Ŝyniera górniczego II stopnia. Odznaczony: Złotym KrzyŜem Zasługi, Złotą Odznaką Za-słuŜonemu w rozwoju woj. Katowickiego, Złotą Odznaką zasłuŜony dla Energetyki, ZasłuŜony dla Dozoru Technicznego.

ZIMOWSKI Wojciech, mgr inŜ., ur. 1941 we Lwowie; matura 1959 − V LO w Gliwicach. Studia 1959÷65, gospodarka cieplna w siłow-niach. Po studiach staŜ pracy w Warszawskich Okręgowych Zakładach Gazownictwa. W la-tach 1967÷77 projektant układów automatyki w Pracowni Projektów NZPO „Rokita” we Wro-cławiu; w latach 1977÷81 w Dziale Głównego Konstruktora w Hucie Katowice na stanowisku specjalisty konstruktora. Od września 1980 do 30 grudnia 1981 zaangaŜowany w organizowa-nie i działalność NSZZ „Solidarność” w Hucie Katowice. Od lipca 1983 na stanowisku specja-listy konstruktora układów automatyki w Cen-tralnych Zakładach Automatyzacji Hutnictwa w Katowicach. W r. 1990 powrót do pracy w NSZZ „Solidarność” − do listopada 1998 w Za-rządzie Regionu Śląsko – Dąbrowskiego w Ka-towicach, a od grudnia 1998 do dnia dzisiejsze-go w Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność” w Gdańsku. Hobby: muzyka jazzowa, turystyka górska, fotografia. Mieszka w Gdyni.

ZUWAŁA Józef , mgr inŜ., ur. 1944 Krzczonów k/Pińczowa; matura 1962 – Technikum Mecha-niczno-Energetyczne w Chorzowie Batorym. Po technikum praca w Zakładach Chemicznych „Blachownia” (1962÷64) – starszy technik, dy-plomowany palacz kotłowy. Studia 1963÷69, maszyny i urządzenia energetyczne; studia po-dyplomowe w 1977 – PŚ, Wydz. ME, takŜe ma-szyny i urządzenia energetyczne. Od 1969 i nadal praca w BSiPE „Energoprojekt-Gliwice: asystent, st. asystent, projektant, st. projektant – EC Bydgoszcz, EC Huta Katowice, EC Zofiów-ka, EC Janikowo, EC Łódź II i inne; kier. Zespo-łowej Pracowni – gł. inŜynier – 1980÷90 – orga-nizacja i koordynacja projektowania Elektrowni Opole, EC Miechowice, El. Halemba, El. Stalo-wa Wola, El. Isfahan w Iranie, El. Arzberg w Niemczech, i innych; generalny projektant – prokurent (od 1990) – KOGENERACJA SA (EC Wrocław, EC Czechnica), Elektrownia Dol-

na Odra, EC Rokita i inne; od 2000 – dyrektor ds. handlowo-koordynacyjnych. Ponadto: wy-kładowca na Studium Podyplomowym na Pol. Wrocławskiej od 1998; patent i wzór uŜytkowy. Brązowy i dwukrotnie Srebrny KrzyŜ Zasługi, ZasłuŜony dla Energetyki, ZasłuŜony dla Ślą-skiego Okręgu Wojskowego. Laureat Medalu im. Ochęduszki. Syn Jarosław − absolwent kier. mbm na Wydz. IŚiE. Mieszka w Gliwicach.

ZYGMA ŃSKI Wojciech* , dr inŜ., ur. 1947 Chorzów; matura – 1965, VI LO w Katowicach. Studia 1965÷70, maszyny i urządzenia energe-tyczne (kotły), podczas studiów w RW ZSP. Po studiach w latach 1970÷82 w Katedrze (Zakła-dzie) Kotłów; w 1982 doktorat (promotor prof. M. Baran) i rozpoczęcie pracy w Energoprojek-cie Katowice (do 2001), gdzie m.in. jako gene-ralny projektant opracowywał plany uciepłow-nienia wielu miast, był teŜ przewodniczącym Rady Nadzorczej. Od 2002 w PSE Global, a po-tem w ELCHO Chorzów (kier. rozwoju bizne-su), od sierpnia 2003 w Elektrowni Skawina – menedŜer ds. technicznych. Mieszka w Bytomiu.

ZYLBERMAN Michał, mgr inŜ., ur. 1941 Le-ninogorsk (obecnie Ryder) Kazachstan; matura 1959 – LO im. Bolesława Chrobrego w Byto-miu. Studia 1959÷64, aparatura i urządzenia przemysłu chemicznego. Praca zawodowa: 1964÷65 Gorzowskie Zakłady Włókien Sztucz-nych; 1966÷67 Maritime Fruit Carriers Ltd., Ha-ifa – trzeci oficer; 1967÷68 Makhteshim Chemi-cal Works Ltd., Ber-Sheva – inŜ. projektów; 1968÷69 Dead Sea Works Ltd., Sdom – inŜ. za-kładu produkcji soli potasowej; 1969÷71 Instytut Technologii, Haifa – instruktor na Wydziale Me-chanicznym; 1971÷75 Haifa Chemicals Ltd. –; nŜ. zakładu produkcji azotanu potasu (KNO3); 1976÷82 CIL Inc., Toronto, Ontario – inŜ. pro-jektów dla zakładów chemicznych Wschodniej Kanady; 1982÷84 Caspi Engineering, Toronto – prezydent i kierownik projektów; 1984÷89 Hud-son Bay Mining & Smelting Co., Ltd. – inŜynier zakładu; 1989÷91 ICI Inc., ( poprzednio CIL Inc. ) – inŜynier projektów; 1991÷2006 Jempak GK Canada Inc. – kierownik inŜynierii. Na emerytu-rze od 2006 roku. Mieszka w Toronto.

śELKOWSKI Jacek Eugeniusz, prof. dr hab. inŜ., ur. 1934 Czarny Dunajec; matura 1951 − LO Nowy Targ. Studia: 1951 ÷56, I° (inŜ.) na

120

Wydz. Mechanicznym PŚ, mgr na Wydz. ME. Doktoraty: PŚ, Wydz. ME 1964 (promotor prof. J. Szargut) oraz Uniwersytet Techniczny w Clausthal, RFN, 1975 (promotor prof. R. Je-schar); habilitacja na Pol. Warszawskiej 1977. InŜynier pomiarowy, następnie kierownik pra-cowni w Energopomiarze Gliwice 1956÷63; do-cent, kierownik zakładu w Instytucie Energetyki w Warszawie (m.in. udział w tworzeniu koncep-cji urządzeń dla elektrowni polskich: Kozienice, Dolna Odra, Połaniec, Bełchatów) 1963÷82; sty-pendysta ONZ w Belgii i Francji 1967÷68; sty-pendysta Fundacji Humboldta (Uniwersytet Braunschweig i TU Clausthal) 1972÷75; z-ca kierownika, następnie kier. Oddziału Paleniska i Paliwa w Vereinigung der Grosskraftwerksbetre-iber VGB (Niemiecko-międzynarodowe Tech-niczno-Naukowe Zjednoczenie Eksploatatorów Wielkich Elektrowni) w Essen 1982÷86; profe-sor i kierownik katedry Techniki Paliw w TU Clausthal od 1987 do 2003. Gł. kierunki działal-ności naukowej: węgiel, elektrownie węglowe, energetyka, spalanie, karbochemia. Przeprowa-dził eksperymenty na zlecenie firm, m.in.: nie-mieckich, holenderskich, fińskich, amerykań-skich, duńskich. Autor ok. 100 publikacji na-ukowych w językach: polskim, niemieckim, ro-syjskim, francuskim, angielskim, czeskim, oraz publikacji ksiąŜkowych: Kohleverbrennung: Brennstoff. Physik und Teorie. Technik (Essen 1986), NOx

– Minderung (Essen 1986), rozdziału w poradniku dla elektrowni Kohlereaktivität (Es-sen 1992). Laureat m.in.: I i II nagrody Pań-stwowej Inspekcji Gospodarki Paliwowo-Energetycznej. Odznaczenia: Złoty i Srebrny KrzyŜ Zasługi, laureat Medalu im. Ochęduszki. Zainteresowania: narciarstwo, brydŜ, tenis. Mieszka w Niemczech (Osterode/Harz).

śMIJA Marian , mgr inŜ., ur. 1945 w Tarnawie Dolnej (pow. Sucha); matura 1964 – Technikum Chemiczne w Oświęcimiu. Studia 1964÷70, ma-szyny i urządzenia energetyczne; w latach 1981÷83 studium podyplomowe – specjalność energetyka jądrowa. Po studiach, do dzisiaj, pra-ca w BSPiR Energoprojekt – Katowice, wszyst-kie szczeble kariery zawodowej od staŜysty do starszego projektanta. W latach 1980÷99 głów-ny, a następnie generalny projektant, m.in. Elek-trowni Turów; od 1.01.2000 członek zarządu i z-ca dyrektora. Ponadto w latach 1978÷80 nauczy-ciel w Technikum Energetycznym w Sosnowcu,

praca w Radach Nadzorczych – kwalifikacje po-twierdzone przez Min. Skarbu Państwa. Ukoń-czył wiele kursów zawodowych, współautor kil-ku patentów. Srebrny KrzyŜ Zasługi i odznacze-nia branŜowe. Szczególnie ceni sobie Medal im. Stanisława Ochęduszki. Mieszka w Będzinie.

śMUDA Jan, mgr inŜ., ur. 1935 Bukowno, ma-tura 1953 − Technikum Energetyczne w So-snowcu. Studia 1953÷58, energetyka cieplna. Praca dyplomowa wykonywana w Biurze Pro-jektów Przemysłu Papierniczego w Zabrzu. Od 1961 Biuro Projektów przy Zakładach Budow-nictwa Komunalnego w Tarnowie (projektowa-nie sieci pary wysokopręŜnej i kondensatu); od 1962 Biuro Projektów Badawczych Miastopro-jekt Rzeszów. Od 1971 Biuro Projektów Bu-downictwa Komunalnego Rzeszów. Od 1992 do 1994 Firma Handlowa INFRACORR Gdańsk – przedstawiciel techniczno – handlowy w Rze-szowie; od 1994 emeryt. Przez dwie kadencje członek Zarządu Oddziału PZITS Rzeszów. Po-siada Uprawnienia Budowlane w specjalności instalacje i urządzenia sanitarne, ponadto Rze-czoznawca w specjalności ochrony przed hała-sem i wibracjami. Brązowy KrzyŜ Zasługi, od-znaka „ZasłuŜony dla województwa Rzeszow-skiego”, srebrna i złota odznaka honorowa PZITS, srebrna złota odznaka NOT, Wykładow-ca PZITS, członek Komisji Egzaminacyjnej na Uprawnienia Budowlane i Energetyczne. Na skutek choroby od r. 2002 ma ograniczenia w działalności. Mieszka w Rzeszowie.

śMUDKA Zbigniew , dr hab. inŜ., ur. 1958 Oświęcim; matura 1978 – Technikum Chemicz-ne w Oświęcimiu. Studia 1978÷83, systemy i urządzenia energetyczne (cieplne maszyny tło-kowe); 1992 – doktor nauk technicznych. Po studiach: w latach 1983÷86 praca w Ośrodku Badawczo-Rozwojowym Samochodów Małoli-traŜowych „BOSMAL” w Bielsku-Białej; od 1986 Politechnika Śl. w Gliwicach, Wydział Mechaniczny Energetyczny, aktualnie Wydział InŜynierii Środowiska i Energetyki, Instytut Techniki Cieplnej, adiunkt. Autor i współautor 92 publikacji i referatów naukowych. Udział w realizacji 34 prac naukowo-badawczych. Sekre-tarz Sekcji Spalania Komitetu Termodynamiki i Spalania Polskiej Akademii Nauk, członek Pol-skiego Instytutu Spalania. Mieszka w Sosnowcu.

121

śUKROWSKI Stanisław Jerzy, mgr inŜ., ur. 1937 we Lwowie, matura 1955 − w LO „Caroli-num” w Nysie. Studia 1956÷64, gospodarka cieplna w siłowniach. Po studiach praca w Elek-trowni Skawina (staŜysta), a następnie inŜ. ds. maszynowych. Od r. 1965 praca w Zakładzie Ba-dawczo-Projektowym ENERGOCHEM w Gliwi-cach; początkowo st. pomiarowiec, od 1976 kier. zespołu. W latach 1977÷87 kier. pracowni badań cieplnych, następnie od 1988 do 1996 gł. projek-tant w Zespole Kompletacji Dostaw i Rozruchów. W r. 1996 zostaje tymczasowym kierownikiem ENERGOCHEM-u. W związku z likwidacją za-kładu w r. 1997 kończy pracę zawodową i prze-chodzi na świadczenie przedemerytalne, a następ-nie na emeryturę. Posiada Złotą Odznakę Zasłu-Ŝony dla Rozwoju Województwa Katowickiego. Zamiłowanie − turystyka; posiada Honorową Od-znakę 30-lecia Oddziału PTTK w Gliwicach. Mieszka w Gliwicach.

śYŁA Sylwester, mgr inŜ., ur. 1958 Zwonowi-ce; matura 1977 – II LO w Rybniku. Studia 1977÷82, systemy i urządzenia energetyczne. Studia podyplomowe: „Przyjazna dla środowiska restrukturyzacja energetyki” – Politechnika Ślą-ska i Uniwersytet Minnesota. Po studiach w Elektrowni RYBNIK S.A.: wydział ruchu blo-ków, dyŜurny inŜynier ruchu, wydział kontroli eksploatacji; od 1998 roku dyrektor ds. produk-cji, a od 2001 członek zarządu. Laureat Medalu Ochęduszki.

* * *

122

Literatura źródłowa [1] Wydział Mechaniczny Energetyczny w XL-leciu Politechniki Śląskiej. Opracowali J. Folwarczny i E. Prugar, Gliwice 1985.

[2] Zeszyty Naukowe Politechniki Śląskiej, Energetyka z. 125, Gliwice 1995.

[3] Jubileuszowy Zjazd Wychowanków Wydziału Mechanicznego Energetycznego oraz Sesja Na-ukowa n.t.: Energetyka polska u progu XXI wieku. Zeszyt Naukowy wydany w serii Prace Nauko-we, Monografie, Konferencje przez Instytut Techniki Cieplnej, Wydz. IŚiE, Gliwice 1999.

[4] X Jubileuszowe Seminarium Energetyczne oraz Sesja Naukowa n.t.: Rozwój kotłów i siłowni cieplnych w Polsce. Zeszyt Naukowy wydany w serii Prace Naukowe, Monografie, Konferencje przez Instytut Maszyn i Urządzeń Energetycznych, Wydz. IŚiE, Gliwice 2001.

[4] XII Seminarium Energetyczne oraz Sesja Naukowa n.t.: Aktualne problemy przepływowe, kon-strukcyjne i eksploatacyjne maszyn i urządzeń hydraulicznych. Zeszyt Naukowy wydany w serii Prace Naukowe, Monografie, Konferencje przez Instytut Maszyn i Urządzeń Energetycznych, Wydz. IŚiE, Gliwice 2003.

[5] Z śYCIA Politechniki Śląskiej (miesięcznik), róŜne numery.

[6] Współcześni Uczeni Polscy. Słownik biograficzny, t. 1÷4. Wyd. Ośrodek Przetwarzania Infor-macji, Warszawa, 1998÷2002.

[7] Złota Księga Nauki Polskiej. Nauki techniczne. Wyd. Helion, Gliwice 2003.

[8] Biogramy Absolwentów Wydziału. Wydane przez Stowarzyszenie Wychowanków Wydziału ME Politechniki Śl. Gliwice 2003.

[9] Stulecie Tradycji Instytutu Techniki Cieplnej –red. J. Szymczyk. PŚ Gliwice, 2004.

[10] Albumy rocznikowe studentów, którzy studia rozpoczynali w latach: 1953, 1954, 1955, 1956, 1957, 1958, 1959, 1960.

[65] Wielka Księga Jubileuszu 65-lecia Politechniki Śląskiej 1945-2010. Wydawnictwo Helion, Gliwice 2010.

Z okazji stulecia profesorów Ochęduszki i Hoblera, oprócz [3] ukazało się kilka innych publika-cji przedstawiających ich dokonania.

W pozycjach [6], [7] i [65] moŜna znaleźć m.in. biogramy profesorów – laureatów Medalu im. Ochęduszki. Zdjęcia pochodzą ze zbiorów Stowarzyszenia.

1

Medal im. profesora Stanisława Ochęduszki

Awers i rewers medalu

Medal ten ustanowiono w roku 1997 i wtedy przyznano go 12 osobom oraz dwom elektrowniom.

W wydanej w roku 2003 ksiąŜce „Biogramy Absolwentów” zamieszczono nazwiska laureatów, któ-rzy otrzymali to wyróŜnienie do roku 2002. W tamtym roku pojawiła się dość liczna grupa nowych wyróŜnionych, w następnych latach Medal ten otrzymało jeszcze wiele osób. PoniŜej zamieszczono wykaz laureatów za lata 2003÷2012.

Rok 2003: Waldemar Stankiewicz (p.m.)

Marek Brejwo Wiesław Krawet Bruno Szastok

Jan Cyndel Tadeusz Leszczyński Prof. Dagmara Tejszerska

Franciszek Garbuz Prof. Stefan Postrzednik Jerzy Wąsowicz

Jacek Janas Janusz Popławski Prof. Andrzej Witkowski

Leszek Kobus Wojciech Siłka (prof. PO) Prof. Józef Wojnarowski

Andrzej Kowalski Stefan Siwicki Jan Zięba

Prof. Joachim Kozioł Bolesław Solich Wojciech Zygmański

Rok 2004: Henryk Majchrzak Sławomir Pasierb

Rok 2007: Prof. Antoni Niederliński

Rok 2008: Stanisław Gruszka Justyn Polok

Prof. Władysław Gajewski Jerzy Kasza Henryk Poniewierski

Edward Bacza Wiesław Kuczek Kazimierz Stępień

Marek Bujny Edward Magiera Józef Szymczyk

Lech Dobrowolski Andrzej Mikulski Iwona Tomkowska

Apolonia Halina Dubiel Grzegorz Nagulewicz Józef Wasylów

Rok 2009:

Eugeniusz Białoń Mirosław Krupa Prof. Marek Pronobis

Łukasz Grela Artur Mermon Adam Smolik

Zbigniew Gruszczyński Jarosław Mlonka Marek ŚciąŜko

Rok 2010: Prof. Zbigniew Rudnicki Dr inŜ. Tadeusz Świerzawski Rok 2012: Piotr Haładus Prof. Janusz Skorek

Ogółem do roku 2012 medal otrzymało 146 osób i 15 instytucji.

2

Podczas obchodów 60-tej rocznicy utworzenia Wydziału Mechaniczno-Energetycznego, w dniu 27 września 2013 r. Medal Ochęduszki przyznano licznej grupie osób, otrzymali go:

wśród „seniorów”:

Doc. Zdzisław Jaskóła Wiesław Kańtoch

Dr inŜ. Tadeusz Michalski Jerzy Kostyrko

Prof. Stanisław Mierzwiński Marian Kozak

Doc. Józef Rozewicz Zbigniew Michniowski

Stanisław Tokarski Zbigniew Moyseowicz

Prof. Wojciech Zieliński Krzysztof Musiał

Stanisław Bryński Prof. Jan Nadziakiewicz

Wacław Hodor Grzegorz Pakuła

Prof. Michał Palica

oraz następujący absolwenci Stefan Piestrzyński

Wydziału M-E: Józef Polus

Adam Rogala

Ryszard Bakowski Prof. Andrzej Rusin

Jerzy Chodorowski Olgierd Sikora

Andrzej Figna Jan Surówka

Kazimierz Gatnar Grzegorz Szastok

Jacek Haczewski Waldemar Szolc

Zenon Hryń Eugeniusz Wycisło

Tym samym lista laureatów wydłuŜyła się do 176 osób.

3

Gliwice, ul. Konarskiego 22

Wydział In Ŝynierii Środowiska i Energetyki Politechniki Śl.

Jedna z waŜniejszych późnoekspresjonistycznych budowli na Górnym Śląsku architekta miejskiego Carla Schabika. Pięciokondygnacyjny korpus podzielony przez kontrast elementów wertykalnych i horyzontal-nych, stromo wznoszący się dach, w dolnej części płasko się rozciągający, obie mocno wystające klatki schodowe oraz pasma okien i murów z silnie profilowanym gzymsem (dawne Eichendorff-Gymnasium).

Według: Zabytki sztuki w Polsce −−−− Śląsk. Wydane przez: Krajowy Ośrodek Badań i Dokumentacji Zabytków, Warszawa 2006. (autorem powyŜszego rysunku jest Adam Bednarski, obecnie dr inŜ. architekt)

4

Documents

Zarz KOLEGIUM REDAKCYJNE WYDAWNICTWA - polsl.pl · 3 Przedmowa Niniejsza publikacja została przygotowana z okazji 60 lecia utworzenia na Politechnice Śląskiej Wydziału Mechaniczno-Energetycznego