Wykład 2_Wczesne wspomaganie rozwoju dziecka.pdf

WCZESNE WSPOMAGANIE ROZWOJU DZIECKA

mgr Marzena Mańdziuk

Tematy prac

Przedstaw definicję, epidemiologię, etiologię, diagnostykę, postępowanie,

fizjoterapeutyczne dla jednostek chorobowych:

1. Choroba Perthesa.

2. Zwichnięcie stawu biodrowego.

3. Przepuklina oponowo-rdzeniowa.

4. Mózgowe porażenie dziecięce.

Tematy prac

5. Choroby układu oddechowego u dzieci:

Mukowiscydoza

Zapalenie płuc

Zapalenie oskrzeli

Odma opłucnowa

Astma oskrzelowa

Tematy prac

6. Postępujący rdzeniowy dziecięcy zanik mięśni.

7. Dystrofie mięśniowe.

8. Wady kończyn dolnych u dzieci (kolana koślawe, szpotawe, stopa płaska, końska, końsko-szpotawa)

9. Kręcz karku.

10. Nowoczesne gorsetowanie i rodzaje wyciągów stosowanych u dzieci z zaawansowanymi skoliozami.

Tematy prac

10. Wykorzystanie w rehabilitacji dzieci metody ruchu rozwijającego Weroniki Sherbourne.

11. Metoda Halwick i jej wykorzystanie w rehabilitacji dzieci.

12. „Kamienie milowe” w rozwoju niemowlęcia oraz sygnały alarmowe świadczące o zaburzeniach rozwoju psychomotorycznego.

13. Metoda Vojty – rehabilitacja wykorzystująca zasady odruchowej lokomocji

Odruch

automatyczna, wrodzona reakcja na bodziec zewnętrzny lub wewnętrzny, zachodząca przy udziale OUN

Odruchy prawidłowe

KOLEJNOŚĆ POJAWIANIA SIĘ ODRUCHÓW OD MOMENTU POCZĘCIA * odruch wycofania * odruchy prymitywne * odruchy przejściowe * odruchy posturalne

Odruch wycofania

pojawia się w 5. tygodniu życia płodu. Umożliwia wycofanie całego ciała pod wpływem dotyku w okolicach ust. Daje możliwość zmiany położenia ciała. Jest najwcześniejszym przejawem odruchu paraliżu ze strachu. W 9. tygodniu zostaje zastąpiony odruchem Moro.

ODRUCHY PRYMITYWNE od 9 tygodnia po poczęciu i do 1. roku po urodzeniu:

* ODRUCH MORO * ODRUCH CHWYTANIA DŁONI * ASYMETRYCZNY TONICZNY ODRUCH SZYI (ATOS) * ODRUCH POSZUKIWANIA PIERSI * ODRUCH GALANTA * TONICZNY ODRUCH BŁĘDNIKOWY (TOB)

Odruch MORO

Od 9 tyg. ż. płod. do 3-4 miesięcy

instynktowna reakcja na zagrożenie, mająca na celu przywoływać pomoc i alarmować

Dziecko wygina plecy w łuk, odchyla główkę do tyłu, energicznie prostuje nóżki i ręce, i rozkłada dłonie-robiąc gwałtowny wdech

Drugą fazą odruchu Moro jest szybkie przyciągnięcie przedramion do tułowia, objęcie się rękoma i zaciśnięcie piąstek- co ułatwia wydech

Co wywołuje odruch Moro ? ostre światło w pokoju

stymulacja błędnika poprzez zmianę pozycji głowy (bodziec przedsionkowy)

zmiana temperatury

gwałtowny dotyk drugiej osoby (bodziec dotykowy)

nagły ruch lub zmiana światła w polu widzenia (bodziec wzrokowy)

głośne klaśnięcie w dłonie

ból

hałas

zmiana położenia ciała.

Postępowanie z dzieckiem z przetrwałym odruchem Moro

dziecko należy układać na brzuchu i

mobilizować do chwytania zabawek;

ostrożnie przyzwyczajać do hałasów;

różne sposoby uprzedzać dziecko o mającym za chwile wystąpić bodźcu wywołującym u dziecka odruch Moro np. „zaraz zapalę światło"

Odruch chwytny

Jeśli dotkniesz opuszkiem palca wnętrze dłoni swojego dziecka, jego piąstka zaciśnie Twój palec

Uścisk dziecka jest na tyle silny, że można nawet unieść w ten sposób noworodka do góry!

podobną reakcję można wywołać na stopie

Odruch chwytny

Rączki malca przestają reagować tym odruchem około 3. miesiąca życia, stópki nieco później-odruch może utrzymać się nawet do 6 miesięcy.

Skutki przetrwałego odruchu chwytnego

negatywny wpływ na koordynację motoryki małej, mowy i wydawania dźwięków - motoryka mała jest związana z rozwojem mowy

osłabiona zręczność manualna

trudności w mowie, w skutek słabej kontroli mięśni odpowiedzialnych za artykulację i trwającego powiązania miedzy ręką a ustami.

dziecko rusza ustami lub językiem podczas rysowania

Postępowanie przy przetrwałym odruchu chwytnym

rozluźniać ramiona i wyprowadzać je w kierunku linii środkowej ciała z rotacją zewnętrzną dłoni;

mobilizować dziecko do dotykania ręką swojego ciała (głaskanie drugiej ręki, brzucha, twarzy);

mobilizować dziecko na ile jest to możliwe do samoobsługi;

c. d.

często poklepywać, głaskać powierzchnie grzbietowe ręki;

do zabawy używać często zabawek większych niż dłoń dziecka (małe zabawki mogą wzmagać odruch chwytny);

mobilizować dziecko do zabawy swoimi rączkami, np. kosi - kosi, itp.

ATOS

Noga i rączka z tej

strony, w którą patrzy

dziecko rozprostują się

jak za pociągnięciem

niewidzialnej nitki, zaś druga nóżka i rączka zegną się w stawach

Od urodzenia do 6 m. ż.

Skutki przetrwałego ATOS-a

problemy z płynnym, naprzemiennym pełzaniem na brzuchu a potem z przyjęciem pozycji czworaczej i raczkowaniem

Problemy z równowagą

kłopoty z lateralizacją tzn. dziecko będzie, jako dominujących używać prawej ręki i lewego oka, czy prawej nogi i lewej ręki

Odruch szukania

pozwala dziecku odszukać brodawkę piersi podczas karmienia

Od urodzenia do 3-4 m. ż.

Skutki przetrwałego odruchu ssania

uwrażliwienie na dotyk okolic ust

niedojrzałe reakcje na dotyk w rejonie warg

częste ślinienie się w wieku szkolnym

trudności z prawidłową artykulacją i nadmierne wysklepienie łuku podniebienia

zaburzenia mowy

nieprawidłowy (niedojrzały) schemat połykania

słaba zręczność manualna

TOB

wywoływany jest przez zmianę położenia głowy w przestrzeni

TOB w zgięciu-12 tydzień życia płodowego, integruje między 3-4 m.ż.

TOB w wyproście- pojawia się podczas porodu, a integruje stopniowo od 7 tygodnia do końca 3 r. ż.

Skutki przetrwałego TOB

problemy z pełzaniem i raczkowaniem

nieprawidłowa postawa

chodzenie na palcach

zachowania agresywne, panika

hipotonia -obniżone napięcie mięśniowe

hipertonia - zwiększone napięcie mięśniowe (TOB w wyproście)

zaburzenia równowagi

Odruch przejściowy - STOS

Wywołuje się go poprzez odginanie głowy do tyłu u leżącego dziecka na brzuchu- odruchowo prostują się ręce i zginają nogi

Od urodzenia do 10 m. ż.

Przetrwały STOS

nieprawidłowa postawa

tendencja do garbienia się podczas siedzenia w ławce

pochylona sylwetka podczas chodzenia, tzw. małpi chód

zaburzona koordynacja ręce –oczy

syndrom niezdarnego dziecka

c. d.

bałaganienie podczas jedzenia

trudności z widzeniem dwuocznym

trudności z akomodacją oka (np. przy przepisywaniu z tablicy)

wolne przepisywanie

trudności z nauką pływania bądź niezsynchronizowane ruchy w czasie pływania z głową nad wodą

ODRUCHY POSTURALNE

pojawiają się od 4 m.ż i powinny być aktywne do końca życia, zastępują odruchy prymitywne

ODRUCH AMFIBII

niezależne ruchy rąk i nóg, niezależnie od położenia głowy

Umożliwia pełzanie i raczkowanie.

Brak tego odruchu powoduje:

trudności w pełzaniu i raczkowaniu;

zbyt wysoki tonus mięśni (trudności w ćwiczeniach gimnastycznych).

ODRUCH CZĘŚCIOWEGO ODWRACANIA SIĘ

umożliwia obracanie się dziecka z brzucha na plecy (6 m.ż.) oraz odwrotnie (8-10 m.ż.)

Później wspomaga zmienianie pozycji oraz nadaje płynność ruchom w czasie biegania, skakania, jazdy na na nartach.

Appearance - Zabarwienie skóry

Puls - Czynność serca

Grimace - Odruchy

Activity - Napięcie mięśniowe

Respiration - Czynność oddychania

Ocena funkcji noworodka – Skala Apgar

Skala ocen

7 -10: Dobry stan

4 – 6: Średni stan (tlen)

0 – 3: Ciężki stan – konieczne wspomaganie akcji oddechowej


Narodziny dziecka - syna lub córki są najczęściej wielką radością, pragnieniem

i ekscytacją. Rodzice tworzą sobie obraz własnego dziecka jeszcze przed jego narodzinami. Mają nawet wobec niego mniej lub bardziej realistyczne marzenia.

I wszyscy rodzice pragną, spodziewają się, że ich dziecko będzie zdrowe i sprawne.


Niestety nie zawsze tak się dzieje. Czasami rozwój dziecka przebiega nieprawidłowo. Albo od samego początku /od urodzenia/ przebiega niepomyślnie, albo istnieje zagrożenie, że jeśli nie zostaną podjęte odpowiednie działania

– rozwój dziecka będzie opóźniony.


I

Wprowadzenie

UZASADNIENIE POTRZEBY WCZESNEGO WSPOMAGANIA ROZWOJU DZIECKA I JEGO RODZINY


Za jak najwcześniejszym zdiagnozowaniem zagrożeń i zaburzeń oraz podjęciem rehabilitacji, terapii

i wspomagania rozwoju dzieci przemawiają następujące przesłanki …


PRZESŁANKI:

Wyjątkowo duża plastyczność centralnego układu nerwowego we wczesnym okresie rozwoju oraz związana z tym możliwość korekcji zaburzonych funkcji i kompensacji deficytów.


W ciągu pierwszych czterech lat życia wytwarza się połowa wszystkich połączeń pomiędzy komórkami mózgowymi, które umożliwiają późniejszą naukę


Możliwość zahamowania rozwoju zaburzeń o postępującym przebiegu, a czasami nawet całkowitego zatrzymania niekorzystnych zmian.

Większa podatność małych dzieci na postępowanie rewalidacyjne i w efekcie szybsze postępy usprawniania.


Łatwiejsze generalizowanie przez dzieci wypracowanych umiejętności i nawyków.

Narastanie wielu zaburzeń wraz z wiekiem i utrudnienie terapii oraz edukacji dzieci starszych.


Rodzice małych dzieci mają więcej nadziei, sił, zapału i wiary, dlatego są bardziej zaangażowani we współpracę ze specjalistami i we własny udział w terapii dziecka.


KORZYŚCI

wczesnego wspomagania rozwoju dziecka

dla dziecka jego rodziny społeczeństwa


uświadamia społeczeństwu obecność dziecka ze specjalnymi potrzebami i konieczność zorganizowania pomocy

poszerza możliwości dziecka i powoduje, że łatwiej radzi sobie w szkole.


II

WYBRANE DANE EPIDEMIOLOGICZNE I STATYSTYCZNE


W jakim stopniu idea wwr dziecka realizowana jest w Polsce ?

Trudno jest ustalić wielkość populacji dzieci z niepełnosprawnością w wieku

od 0 – 6 lat.


W Polsce niestety nie ma precyzyjnych

i aktualnych danych na ten temat.

Rejestry tych dzieci wg kategorii niepełnosprawności są częściowo prowadzone przez stowarzyszenia zajmujące się organizowaniem pomocy dla tych dzieci. Pomoc taką otrzymują głównie dzieci z dużych miast.


W krajach Europy Zachodniej oraz w Stanach Zjednoczonych wczesne wspomaganie rozwoju odnosi się do dzieci w wieku do 3 lat oraz ich rodzin.

W Polsce do 2005 roku dominował medyczny model wszelkich działań specjalistycznych.


Medyczny model brał pod uwagę jedynie rozwój somatyczny niemowlęcia, ignorując potrzeby emocjonalne

i społeczne – nadmiernie koncentrując się na deficytach dziecka


Umiera 70% dzieci urodzonych przed 25 tygodniem ciąży – te które przeżywają narażone są na uszkodzenia wynikające częściowo z niezbędnej, ale agresywnej, podtrzymującej życie terapii.


Z doświadczeń badawczych Kliniki Patologii i Intensywnej Terapii Noworodka oraz Zakładu Epidemiologii Instytutu Matki i Dziecka w Warszawie wynika, że częstość występowania poważniejszych zaburzeń rozwojowych u nowonarodzonych dzieci występuje nie więcej niż 4-5% przypadków.


Poważniejsze zaburzenia rozwojowe łączące się z niepełnosprawnością związane są z:

1. Częstotliwością występowania skrajnego wcześniactwa (poród między 22 a 32 tygodniem trwania ciąży) – ok. 1,2% - 1,5% dzieci.


w tym

Upośledzenie intelektualne 14%

MPDz 7,5 – 12%

Zaburzenia widzenia 8%

Uszkodzenie narządu słuchu

3 - 4%

Poważniejsze zaburzenia rozwojowe łączące się z niepełnosprawnością związane są z:

2. Częstotliwością występowania wad wrodzonych

– ok. 2%. Genetycznie uwarunkowanych i trwałych np.

Zespół Downa, achondroplazja – karłowatość i zaburzenia proporcji ciała, występuje z częstością 1/25 000.


3. Częstotliwością występowania innych zaburzeń, np. chorób jednogenowych

w tym chorób metabolicznych, nowotworów u dzieci

4. Niepełnosprawnością powstającą

w pierwszych latach życia z powodu urazów oraz na skutek ciężkich powikłań chorobowych, zwłaszcza OUN

(m.in. zapalenia mózgu).


Na podstawie danych GUS z 2001 roku dzieci niepełnosprawne stanowiły 3,4% w przedziale wiekowym 0-7 lat, co oznaczało liczbę 115 tys. dzieci, w tym 52 tys. dzieci zamieszkałych na wsi.


WHO – stwierdza, że istnieją dowody, iż w krajach o wysokim standardzie życia i wysokiej jakości opieki zdrowotnej, społecznej, edukacyjnej liczby te są znacznie niższe.


Przybywa osób przekonanych, że medyczne podejście do problemu niepełnosprawności powinno być zastąpione „edukacyjnym” rozumianym

w aspekcie potrzeb i możliwości edukacyjnych dziecka/ucznia


III

DEFINICJE GŁÓWNYCH POJĘĆ UŻYWANYCH

WE WCZESNYM WSPOMAGANIU ROZWOJU DZIECKA


1. Niepełnosprawność w nowym ujęciu nie jest rozumiana tylko jako skutek choroby czy urazu. Jest ona przede wszystkim rezultatem barier, na jakie napotyka w społeczeństwie osoba z niepełnosprawnością.

Niepełnosprawność (WHO)

ograniczenie bądź niemożność (wynikające z niesprawności) prowadzenia aktywnego życia w sposób lub zakresie uznawanym za typowe dla człowieka


2. Termin dziecko niepełnosprawne oznacza dziecko, u którego lekarz stwierdził nieprawidłowy rozwój, wady wrodzone lub inne upośledzenia, posiadające orzeczenia w rozumieniu przepisów ustawy o rehabilitacji lub/i orzeczenie poradni psychologiczno-pedagogicznej.


3. Dziecko zagrożone niepełnosprawnością:

dziecko z grupy wysokiego ryzyka ciążowo-porodowego, u którego lekarz stwierdził zagrożenie nieprawidłowym rozwojem, niepełnosprawnością

lub upośledzeniem czynności fizycznych.


Dziecko zagrożone niepełnosprawnością:

posiadające również opinię o potrzebie wczesnego wspomagania rozwoju dziecka lub orzeczenie wydane przez poradnię psychologiczno-pedagogiczną.


4. Wczesna interwencja

to zintegrowany system oddziaływań profilaktycznych, diagnostycznych, leczniczo-rehabilitacyjnych i terapeutycznych. Podmiotem oddziaływań jest małe dziecko o zaburzonym rozwoju psychoruchowym oraz jego rodzina.


Wczesne wspomaganie rozwoju dziecka jest forma pomocy dla małego dziecka niepełnosprawnego. Nie zastępuje żadnej z form funkcjonujących dotychczas np. pomocy psychologiczno-pedagogicznej czy wychowania przedzkolnego

5. Wczesne wspomaganie rozwoju dziecka

są to wielospecjalistyczne, kompleksowe

i intensywne działania mające na celu stymulowanie funkcji odpowiedzialnych za rozwój psychomotoryczny i komunikację dziecka, od chwili wykrycia niepełnosprawności do czasu podjęcia przez dziecko nauki w szkole, a także pomoc i wsparcie udzielane rodzicom i rodzinie w nabywaniu przez nich umiejętności postępowania z dzieckiem w zakresie określanym przez indywidualny program wczesnego wspomagania


Program pracy z dzieckiem powinien być uzgodniony z rodzicami na każdym etapie wwr. Wskazane jest tez tworzenie grup wsparcia dla rodzin, prowadzenie warsztatów, itp.


6. Przez pracę w zespole rozumie się wspólne ustalanie diagnoz, programów, udział w ich realizacji oraz ewaluacji.

Upoważnienie z ustawy

o systemie oświaty Ustawa z

dnia

7 września

1991 r.

o systemie

oświaty

(Dz.U. z 2004 r.

Nr 256, poz.2572

z późn. zm.)

art. 71b

ust.:

2a, 2b,

3, 3a

dot. miejsca organizowania zespołów wczesnego wspomagania rozwoju dziecka (przedszkola i szkoły podstawowe, w tym specjalne oraz ośrodki – sosw, osw, a także publiczne poradnie psychologiczno-pedagogiczne, w tym poradnie specjalistyczne);

dot. celu pobudzanie psychoruchowe i społeczne rozwoju dziecka, od chwili wykrycia niepełnosprawności do podjęcia nauki w szkole prowadzone bezpośrednio z dzieckiem i jego rodziną:

dot. porozumienia pomiędzy dyrektorami wymienionych jednostek organizacyjnych i dyrektorami właściwymi ze względu na miejsce zamieszkania dziecka a organami prowadzącymi w sprawie organizowania wczesnego wspomagania rozwoju dziecka;

dot. wydawania opinii o potrzebie wczesnego wspomagania rozwoju dziecka przez zespoły orzekające działające w publicznych poradniach psychologiczno-pedagogicznych, w tym w poradniach specjalistycznych, a także przez zespoły opiniujące działające w niepublicznych poradniach psychologiczno-pedagogicznych, w tym w poradniach specjalistycznych,

art.71b

ust. 7

pkt 1

Minister właściwy do spraw oświaty i wychowania określi, w drodze rozporządzenia, w porozumieniu z ministrami właściwym do spraw zdrowia oraz zabezpieczenia społecznego warunki organizowania wczesnego wspomagania rozwoju dzieci …, w tym kwalifikacje wymagane od osób prowadzących wczesne wspomaganie, uwzględniając w szczególności przygotowanie do pracy z małymi dziećmi o zaburzonym rozwoju psychoruchowym, a także formy współpracy z rodziną

Ustawa z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty

(Dz.U. z 2004 r. Nr 256, poz. 2572 z późn. zm.)

art. 71b ust.: 2a, 2b,3, 3a

dot. miejsca organizowania zespołów wczesnego wspomagania rozwoju dziecka (przedszkola i szkoły podstawowe, w tym specjalne oraz ośrodki –

sosw, osw, a także publiczne poradnie psychologiczno-pedagogiczne, w tym poradnie specjalistyczne);

dot. celu pobudzanie psychoruchowe i społeczne rozwoju dziecka, od chwili wykrycia niepełnosprawności do podjęcia nauki w szkole prowadzone bezpośrednio z dzieckiem i jego rodziną;



dot. porozumienia pomiędzy dyrektorami wymienionych jednostek organizacyjnych i dyrektorami właściwymi ze względu na miejsce zamieszkania dziecka a organami prowadzącymi w sprawie organizowania wczesnego wspomagania rozwoju dziecka;

dot. wydawania opinii o potrzebie wczesnego wspomagania rozwoju dziecka przez zespoły orzekające działające w publicznych poradniach psychologiczno-pedagogicznych, w tym w poradniach specjalistycznych, a także przez zespoły opiniujące działające w niepublicznych poradniach psychologiczno-pedagogicznych, w tym w poradniach specjalistycznych,



art. 71b ust. 7 pkt 1

Minister właściwy do spraw oświaty i wychowania określi, w drodze rozporządzenia, w porozumieniu z ministrami właściwymi do spraw zdrowia oraz zabezpieczenia społecznego, warunki organizowania wczesnego wspomagania rozwoju dzieci ... , w tym kwalifikacje wymagane od osób prowadzących wczesne wspomaganie, uwzględniając w szczególności przygotowanie do pracy z małymi dziećmi o zaburzonym rozwoju psychoruchowym, a także formy współpracy z rodziną.

Najistotniejsze rozwiązania ... o Zespole Wczesnego

Wspomagania Rozwoju

Skład Zespołu WWRD

osoby posiadające przygotowanie do pracy z małymi dziećmi o zaburzonym rozwoju psychoruchowym: - pedagog posiadający kwalifikacje odpowiednie do rodzaju niepełnosprawności dziecka (w szczególności: oligofrenopedagog, surdopedagog, tyflopedagog), - psycholog, - logopeda, - inny specjalista w zależności od potrzeb dziecka i jego rodziny;

Zadania Zespołu

ustalenie (na podstawie opinii) kierunku działań wobec dziecka i wsparcia jego rodziny,

nawiązanie współpracy z ZOZ lub ośrodkiem pomocy społecznej (zapewnienie dziecku rehabilitacji, terapii lub innych form pomocy, stosownie do jego potrzeb),

opracowanie i realizowanie z dzieckiem i jego rodziną indywidualnego programu wczesnego wspomagania, z uwzględnieniem działań wspierających rodzinę,

analizowanie skuteczności pomocy udzielanej dziecku i jego rodzinie,

prowadzenie szczegółowej dokumentacji działań WWRD

Koordynator pracy Zespołu

dyrektor odpowiednio przedszkola, szkoły, ośrodka lub poradni,

albo upoważniony przez niego nauczyciel

Najistotniejsze rozwiązania ... ciąg dalszy

Wymiar zajęć wczesnego wspomagania wynosi od 4 do 8 godzin w miesiącu, w zależności od możliwości psychofizycznych i potrzeb dziecka.

Zajęcia prowadzone są indywidualnie z dzieckiem i jego rodziną.

Dzieci, które ukończyły 3 rok życia mogą uczestniczyć w zajęciach prowadzonych

w grupach 2-3-osobowych, z udziałem rodzin.

Najistotniejsze rozwiązania zawarte w rozporządzeniu

o WWRD wczesne wspomaganie rozwoju organizowane jest dla dzieci

niepełnosprawnych posiadających opinię o potrzebie tego wspomagania, wydaną przez poradnię psychologiczno-pedagogiczną;

wczesne wspomaganie rozwoju może być organizowane w przedszkolu, szkole podstawowej, w tym specjalnej, w ośrodkach: specjalnym ośrodku szkolno-wychowawczym, w specjalnym ośrodku wychowawczym, w poradni psychologiczno-pedagogicznej, w tym specjalistycznej, a także w domu rodzinnym dziecka (w szczególności z dzieckiem, które nie ukończyło 3 roku życia)- miejsce prowadzenia WWRD wskazuje dyrektor, w porozumieniu z rodzicami (prawnymi opiekunami) dziecka;

dyrektor odpowiednio przedszkola, szkoły, ośrodka lub poradni powołuje zespół wczesnego wspomagania rozwoju dziecka prowadzącego pracę bezpośrednio z dzieckiem i jego rodziną;

Najistotniejsze rozwiązania ... ciąg dalszy

Współpraca Zespołu z rodziną dziecka polega na:

udzielaniu pomocy w zakresie kształtowania postaw i zachowań pożądanych w kontaktach z dzieckiem: wzmacnianie więzi emocjonalnej pomiędzy rodzicami i dzieckiem, rozpoznawanie zachowań dziecka i utrwalanie właściwych reakcji na te zachowania,

udzielaniu instruktażu i porad oraz prowadzeniu konsultacji w zakresie pracy z dzieckiem,

pomocy w przystosowaniu warunków w środowisku domowym do potrzeb dziecka oraz w pozyskaniu i wykorzystaniu w pracy z dzieckiem odpowiednich środków dydaktycznych i niezbędnego sprzętu.

Finansowanie wczesnego wspomagania rozwoju

dziecka

Rozporządzenie MEN z dnia 21 grudnia 2006 r. w sprawie

sposobu podziału części oświatowej subwencji ogólnej dla jednostek samorządu terytorialnego w roku 2007 (Dz. U.

Nr 246, poz. 1799)

Finansowy standard A podziału części oświatowe j– 3198,53 zł (roczna wysokość kwoty na 1 ucznia)

x

Waga P36 - 0,840 – zwiększająca finansowy standard A

x

D1 – wskaźnik korygujący, inny dla każdej jednostki samorządu terytorialnego

POMOC IDYWIDULNA

w Specjalistycznej Poradni Wczesnej

Diagnozy i Rehabilitacji

Zapewniamy wielospecjalistyczną

i kompleksową diagnozę: lekarską, psychologiczną, pedagogiczną, logopedyczną, ocenę stanu ruchowego dziecka oraz w zakresie rozwoju mowy.

Wieloprofilowy program usprawniania

w sferze intelektualnej, ruchowej, społecznej i emocjonalnej dziecka.

Odpowiednią dla dziecka terapię.

POMOC IDYWIDULNA

w Specjalistycznej Poradni Wczesnej Diagnozy i Rehabilitacji

Monitorowanie dynamiki rozwoju dziecka poprzez

ponawianie diagnozy oraz dostosowanie programów terapeutycznych do zmieniających się potrzeb rozwojowych i zdrowotnych.

Wsparcie psychiczne rodziny.

Wiedzę na temat przyczyn problemów dziecka

i szczegółowe wskazówki co do sposobów usprawniania

w warunkach domowych.

ZAJĘCIA GRUPOWE w Specjalistycznej Poradni Wczesnej

Diagnozy i Rehabilitacji

Grupa rodziców i dzieci w wieku

przedszkolnym

„Nauczmy się rozumieć siebie i bawić się razem”.

Grupa edukacyjno-wspierająca dla rodziców dzieci w wieku od 0 do 3 roku życia

„Mam dziecko niepełnosprawne”.

PROCEDURA WYDAWANIA ORZECZEŃ

ORAZ OPINII O POTRZEBIE WCZESNEGO WSPOMAGANIA ROZWOJU

DZIECKA

Na podstawie rozporządzenia MEN z dnia 18 września 2008 roku (Dz. U. Nr 173,poz.1072)

PROCEDURA WYDAWANIA ORZECZEŃ ORAZ OPINII O POTRZEBIE

WCZESNEGO WSPOMAGANIA ROZWOJU DZIECKA

1. Wniosek rodziców (prawnych opiekunów) dziecka, zwanych dalej „wnioskodawcami” o wydanie orzeczenia albo opinii.

2. W razie potrzeby wydania dziecku jednocześnie orzeczenia o potrzebie kształcenia specjalnego i orzeczenia o potrzebie indywidualnego przygotowania przedszkolnego albo orzeczenia o potrzebie kształcenia specjalnego i orzeczenia o potrzebie indywidualnego nauczania, wnioskodawca składa odrębne wnioski.

3. Wniosek o wydanie orzeczenia lub opinii składa się do zespołu orzekającego, wydającego orzeczenia dla uczniów szkół mających siedzibę na terenie działania poradni.



4. Jeżeli wniosek został złożony do zespołu niewłaściwego do jego rozpatrzenia, dyrektor Zespołu Poradni nr 3 niezwłocznie przekazuje wniosek do poradni, w której działa zespół właściwy do rozpatrzenia wniosku, zawiadamiając o tym wnioskodawcę.

5. Jeżeli z treści wniosku o wydanie orzeczenia lub opinii wynika, że nie dotyczy on wydania orzeczenia albo opinii, dyrektor poradni zwraca wniosek wnioskodawcy wraz z wyjaśnieniem przyczyny zwrotu wniosku oraz informacją o możliwym sposobie załatwienia sprawy.



6. Wnioskodawca dołącza do wniosku dokumentację uzasadniającą wniosek, a w szczególności wydane przez specjalistów opinie, zaświadczenia oraz wyniki obserwacji i badań psychologicznych, pedagogicznych i lekarskich.

7. Jeżeli do wydania orzeczenia albo opinii jest niezbędna informacja o stanie zdrowia dziecka, wnioskodawca dołącza do wniosku wydane przez lekarza zaświadczenie o stanie zdrowia dziecka.

8. Jeżeli wniosek dotyczy wydania orzeczenia o potrzebie indywidualnego przygotowania przedszkolnego albo orzeczenia o potrzebie indywidualnego nauczania, wnioskodawca dołącza do wniosku zaświadczenie o stanie zdrowia dziecka, w którym lekarz określa:



a) okres - nie krótszy jednak niż 30 dni - w którym stan zdrowia dziecka uniemożliwia lub znacznie utrudnia uczęszczanie do przedszkola lub szkoły;

b) rozpoznanie choroby lub innej przyczyny powodującej, że stan zdrowia dziecka uniemożliwia lub znacznie utrudnia uczęszczanie do przedszkola lub szkoły;

c) zakres, w jakim dziecko, któremu stan zdrowia znacznie utrudnia uczęszczanie do przedszkola, może brać udział w zajęciach, w których realizowana jest podstawa programowa wychowania przedszkolnego, organizowanych z grupą wychowawczą lub indywidualnie w odrębnym pomieszczeniu w przedszkolu;



d) zakres, w jakim uczeń, któremu stan zdrowia znacznie utrudnia uczęszczanie do szkoły, może brać udział w obowiązkowych zajęciach edukacyjnych, organizowanych z oddziałem w szkole lub indywidualnie w odrębnym pomieszczeniu w szkole;

e) przypadku ucznia szkoły prowadzącej kształcenie w zawodzie, wnioskodawca dołącza do wniosku o wydanie orzeczenia o potrzebie indywidualnego nauczania zaświadczenie określające możliwość dalszej realizacji praktycznej nauki zawodu, wydane przez lekarza medycyny pracy.



9. W celu uzyskania informacji o problemach dydaktycznych i wychowawczych ucznia, zespół orzekający może zasięgnąć opinii nauczycieli szkoły, do której uczeń uczęszcza, lub wychowawców placówki, w której uczeń przebywa, informując o tym wnioskodawcę.

10. Przewodniczący zespołu orzekającego zawiadamia wnioskodawcę o terminie posiedzenia zespołu. Wnioskodawca może wziąć udział w posiedzeniu zespołu i przedstawić swoje stanowisko.

ZAKOŃCZENIE

Nie ma jednej, niezawodnej recepty na wspieranie dziecka z problemami rozwojowymi.

Każde dziecko rozwija się w innym rytmie, ma swoje uzdolnienia i specyficzne trudności.

ZAKOŃCZENIE

Dlatego wszystkie działania naprawcze powinny być dostosowane do indywidualnych potrzeb i możliwości zdrowotnych dziecka.

Wspomaganie rozwoju dziecka należy rozpoczynać możliwie jak najszybciej.

Najważniejszą rolę w tym procesie powinni odgrywać rodzice.

Dziękuję za uwagę.

Documents

Wykład 2_Wczesne wspomaganie rozwoju dziecka.pdf