15
WORKS FOR MENDELSSOHN-BARTHOLDY VIOLIN AND STRAVINSKY PIANO PROKOFIEV NING KAM LIEBRECHT VANBECKEVOORT

WORKS FOR · 3 FELIX MENDELSSOHN-BARTHOLDY [1809-1847] Sonata for violin and piano in F major (1838, rev. Yehudi Menuhin) Felix Mendelssohn-Bartholdy’s chamber works can be roughly

  • Upload
    others

  • View
    4

  • Download
    0

Embed Size (px)

Citation preview

Page 1: WORKS FOR · 3 FELIX MENDELSSOHN-BARTHOLDY [1809-1847] Sonata for violin and piano in F major (1838, rev. Yehudi Menuhin) Felix Mendelssohn-Bartholdy’s chamber works can be roughly

WORKS FOR MENDELSSOHN-BARTHOLDY

VIOLIN ANDSTRAVINSKY

PIANO PROKOFIEV

NING KAM LIEBRECHT VANBECKEVOORT

Page 2: WORKS FOR · 3 FELIX MENDELSSOHN-BARTHOLDY [1809-1847] Sonata for violin and piano in F major (1838, rev. Yehudi Menuhin) Felix Mendelssohn-Bartholdy’s chamber works can be roughly

3

FELIX MENDELSSOHN-BARTHOLDY [1809-1847]

Sonata for violin and piano in F major (1838, rev. Yehudi Menuhin)Felix Mendelssohn-Bartholdy’s chamber works can be roughly divided into three phases: a few youthful works, composed between his eleventh and sixteenth birth-days; the works that he composed as a young adult between 1825 and 1830; the later and more complex works composed after 1830. Mendelssohn was primarily interested in the composition of prestig-ious quartets and occasionally a trio dur-ing this last period. He is known to have composed only two sonatas for violin and piano: the first in F minor was written in 1823 and was published as his op. 4 in 1824; he did not find the second in F ma-jor worthy of publication, hence its lack of an opus number. He did not, however, give up on the piece completely. He began to revise the first movement in 1839 but was to leave the piece unfinished at his death in 1847. The sonata began to at-tract the attention it deserved only one century later, when the violinist Yehudi

Menuhin completed the sonata on the basis of the revisions that Mendelssohn had already made to the first movement. Mendelssohn’s sonata for violin and piano in F major was finally published for the first time in 1953. The piano opens the so-nata with a dynamic long-long-short-long theme that is taken up by the violin a few seconds later. The first movement is in a clear sonata form; the contrasting second theme being a rapturous and somewhat melancholic melody. The Adagio is also launched by the piano, this time in a more accompanying role. The melodious canta-bile line of the violin is nostalgic and yet full of hope. After the first three minutes the music bursts forth ominously several times before calm returns with a falling melody. Reminiscences of the outbursts continue for several minutes more. The sonata comes to an end with a rapid and cheerful finale that demands great virtu-osity from both violinist and pianist.

Page 3: WORKS FOR · 3 FELIX MENDELSSOHN-BARTHOLDY [1809-1847] Sonata for violin and piano in F major (1838, rev. Yehudi Menuhin) Felix Mendelssohn-Bartholdy’s chamber works can be roughly

4 5

IGOR STRAVINSKY [1882-1971]

Suite italienne (1933)Stravinsky often took part in perfor-mances of his own works himself, as we can see in the concert tour of Europe he undertook with the Polish-American violinist Samuel Dushkin from 1932 to 1934. They had been encouraged to make each others’ acquaintance by Willy Strecker of Schott’s Söhne, Stravinsky’s publishers, who were hoping for a violin concerto from Stravinsky as well as a fruitful artistic collaboration between the two. Although Stravinsky initially regarded the idea of meeting Dushkin with some suspicion, their meeting brought about the results for which Strecker had hoped. Their collaboration inspired not only a vio-lin concerto, but also the Duo Concertante (1932) and a series of arrangements for violin and piano, including the Suite itali-enne (1933). The duo had nevertheless to overcome certain obstacles on the path to success: Stravinsky distrusted the attitude of the typical virtuoso violinist, whom he considered to be driven only by the desires

of his audiences, competition with other violinists and the necessity of earning a living. Dushkin, however, was not like this at all and made a very good impression on the composer. Stravinsky still had to be won over by the violin itself, as he himself played no string instrument. Dushkin taught him much about the instrument’s capacities and capabilities and therefore played an important role in Stravinsky’s growing interest in the violin. After having completed the violin concerto, Stravinsky then decided to explore the possibilities of the violin in chamber music. Needing a work that he could himself use on tour, he composed a sonata for violin and piano that he entitled Duo Concertante. Tran-scriptions for violin and piano of earlier works by Stravinsky were also added to their recital programmes; the Suite italienne is actually an arrangement of sections from Stravinsky’s ballet Pulcinella. It is believed that Dushkin first selected the melodies he thought suitable from Stravinsky’s score, after which Stravinsky provided a piano accompaniment and

tailored the existing melodies to suit the violin. The piece is in six movements, each of which is taken from a scene from the ballet. The Suite italienne therefore begins with an introduction based on the over-ture to Pulcinella. SERGEI PROKOFIEV [1891-1953]

Sonata for violin and piano in D major, op. 94bis (1944)Sergei Prokofiev first composed his so-nata op. 94 as a work for flute and piano; the renowned French flautist Georges Barrère was his primary inspiration as he composed the work. The sonata was first performed towards the end of 1943, although with little success; the violin-ist David Oistrakh was a close friend of Prokofiev and encouraged him to convert the work into a sonata for violin and piano. Oistrakh himself was to give the first performance of the revised version of the sonata for violin and piano op. 94a or 94bis, accompanied by the pianist Lev Oborin. The piano accompaniment re-mains the same as in the original version

for flute; the work’s lyricism and elegance also remain unchanged. The sonata is constructed along traditional lines with the first movement in sonata form; this is followed by a scherzo, a contrasting slow movement and a finale. The sonata opens with a simple cantabile melody enlivened by a dotted rhythm; the movement con-tinues as if in toccata style, without any clearly defined form. The rapid and clearly outlined passage work for the violin is propelled from below by the rhythmic piano part. A melodious Andante is then heard, after which the virtuosity of both performers is tested in the finale; the violin’s part is studded with double stops and trills. This sonata is the second that Prokofiev composed for violin and piano, although it is impossible to compare the two sonatas: the Sonata in F minor op. 80 with its laden melodies and dark timbres is in total contrast to the light-hearted and cheerful atmosphere of op. 94bis.

Page 4: WORKS FOR · 3 FELIX MENDELSSOHN-BARTHOLDY [1809-1847] Sonata for violin and piano in F major (1838, rev. Yehudi Menuhin) Felix Mendelssohn-Bartholdy’s chamber works can be roughly

6 7

NING KAMHailed by Strad magazine as a “strong artistic personality”, Singaporean violinist, Ning Kam has gone on to perform all over the world. As Second Prizewinner at the Queen Elisabeth Competition in 2001, she was praised by Belgium’s De Standaard as “manifestly the best violinist of the competition”. She has performed under conductors such as the late Lord Yehudi Menuhin, Lorin Maazel, Okku Kamu, Lan Shui and Steven Smith with orchestras such as the Cleveland Orchestra, National Orchestra of Belgium, Liege Philharmonic, Singapore Symphony Orchestra, Orchestra Svizzera Italiana, Malaysian Philharmonic and Rheinische Philharmonie. Ning has also collaborated in chamber music with Yehudi Menuhin, Patricia Kopatchinskaja, pianists Louis Lortie and Albert Tiu, cel-lists Marie Hallynck and Li Wei Qin and percussionist, Francis Kam amongst many others.

Ning released her debut recording in 1997 with the works of Enesco, Sarasate and

her father, Kam Kee Yong. Since then she has released “Transatlantic” on the Cypres label, dedicated to the music of the Ameri-cas, “Cicada”, featuring the music of Kam Kee Yong and the August De Boeck Violin Concerto with the Flemish Radio Orches-tra conducted by Marc Soustrot, under the Etcetera label. Her recordings have been praised by American Record Guide, Fan-fare Magazine and Crescendo Magazine as “energetic and virtuosic” as well as hav-ing “humour, lightness and strength”. Her disc “Road Movies” was released in 2013 on Meridian Records, UK. Featuring the music of John Adams and John Corigliano, this disc partners Ning with pianist, Albert Tiu and has earned rave reviews from Fanfare magazine.

She has been featured on the docu-mentary “Portrait of the Artist” on SBC, Singapore, and has broadcasted on Sin-gapore’s Symphony 92.4FM, BBC Radio 3, Klara and Musiq’3 in Belgium and CBC Radio Canada’s “Music Around Us” Series at the Glenn Gould Studio. Since 2011,

she has been the Artistic Director of Het Kamerorkest Brugge. Under her leader-ship and adventurous programming, the HKOB has garnered a reputation as an orchestra with an exciting energy for a new generation in classical music. Ning is also a founding member of Loco Motive, a bluegrass, jazz and funk trio with cellist, Sebastien Walnier and double bassist, Lisa De Boos.

LIEBRECHT VANBECKEVOORTPianist Liebrecht Vanbeckevoort is one of the most important Belgian artists of his generation. He concluded his training under Jan Michiels, Menahem Pressler, Russell Sherman and Elissó Wirssaladze and has also benefited from advice given by Jan Wijn, Jacques De Tiège, Hans Ley-graf, Dmitri Bashkirov, Alexander Korsan-tia and Leif Ove Andsnes. He was one of the laureates of the Queen Elisabeth Competition in Belgium in 2007. Since that time he has given recitals in prestigious concert halls in Europe, Israel, China, South Africa, Canada and the USA.

Page 5: WORKS FOR · 3 FELIX MENDELSSOHN-BARTHOLDY [1809-1847] Sonata for violin and piano in F major (1838, rev. Yehudi Menuhin) Felix Mendelssohn-Bartholdy’s chamber works can be roughly

8 9

Liebrecht Vanbeckevoort has since per-formed more than thirty different piano concertos, including the five Beethoven concertos, with such eminent orchestras as the National Orchestra of Belgium, deFilharmonie, the Brussels Philharmonic, the Orchestre Royal de Chambre de Wal-lonie, the Symfonieorkest Vlaanderen, the Belgian Chamber Orchestra, the European Union Chamber Orchestra, the Orchestre National d’Ile de France, the Krakow Phil-harmonic Orchestra, the Kölner Akademie, the Anhaltische Philharmonie Dessau and the KZN Philharmonic Durban under conductors of repute, these including Paul Goodwin, Philippe Herreweghe, Jakob Hrusa, James Judd, Enrique Mazzola, Michel Tabachnik, Gilbert Varga, Walter Weller and Michael Willens.

He has recorded piano concertos by Liszt and Rachmaninov, solo works by Men-delssohn and Schumann as well as cham-ber works by Mozart on CD.

Liebrecht Vanbeckevoort is also much in demand as a chamber musician: he has shared the stage with the violinist Ning Kam, the pianist Severin von Eckardstein and the tenor Thomas Blondelle and is also a member of the Roeland Hendrikx Ensemble. He has also playes in duo with the jazz pianist Jef Neve.

His passion for chamber music is evident from his appointment as artistic direc-tor of the summer festival Klassiek Leeft Meesterlijk in Knokke-Heist in Belgium.

Liebrecht Vanbeckevoort is a Steinway Art-ist and teaches piano at the LUCA School of Arts in Leuven, Belgium.

FELIX MENDELSSOHN-BARTHOLDY [1809-1847]

Sonate pour violon et piano en fa majeur (1838, révision Yehudi Menuhin)Il est possible de partager grossièrement le corpus de musique de chambre de Félix Mendelssohn-Bartholdy en trois périodes. Il comprend ainsi quelques œuvres de jeunesse composées entre son 11ème et son 16ème anniversaire, des œuvres com-posées entre 1925 et 1830 quand il était jeune adulte, et enfin des œuvres plus complexes et tardives qui ont vu le jour après 1830. Durant cette dernière période, on a vu l’intérêt de Mendelssohn se porter principalement sur de prestigieux qua-tuors mais aussi parfois sur un trio. On ne connaît que deux sonates pour violon et piano de la plume de Mendelssohn. Sa première sonate en fa mineur, composée dès 1823, a été éditée en 1824 comme opus 4. Mendelssohn estimant que sa deuxième sonate en fa majeur n’était pas éditable, cette dernière est restée sans numéro d’opus. Mais Mendelssohn n’a pas complètement abandonné cette œuvre puisqu’il a commencé à retravailler son

premier mouvement en 1839. Mendels-sohn est décédé en 1847, laissant la so-nate inachevée. Ce n’est qu’un siècle plus tard que cette œuvre a reçu l’attention qu’elle méritait. Sur la base de recherches effectuées sur les modifications apportées par Mendelssohn au premier mouvement, le violoniste Yehudi Menuhin a en effet pu achever cette sonate en fa majeur, et elle a été publiée pour la première fois en 1953. Le piano ouvre le premier mouvement par un motif dynamique long-bref-long-bref, repris après quelques secondes par le violon. Ce mouvement est clairement de forme sonate. Le deuxième thème, contrastant avec le premier, se caractérise par une mélodie passionnée, quelque peu mélancolique. Dans l’Adagio également, le piano est le premier à prendre la parole, mais cette fois-ci dans un rôle d’accom-pagnement. Le violon, mélodieuse voix chantante, fait entendre une mélodie mélancolique bien qu’animée par un mouvement ascendant plein d’espoir. Durant la troisième minute, la musique se fracture brièvement de façon inquiétante.

Page 6: WORKS FOR · 3 FELIX MENDELSSOHN-BARTHOLDY [1809-1847] Sonata for violin and piano in F major (1838, rev. Yehudi Menuhin) Felix Mendelssohn-Bartholdy’s chamber works can be roughly

10 11

Elle retrouve ensuite le calme avec une ligne mélodique descendante, même si dans les minutes qui suivent, des rémi-niscences de toutes ces éruptions se font encore entendre. La sonate se termine par un finale rapide, joyeux, mais surtout très virtuose tant pour le violoniste que pour le pianiste.

IGOR STRAVINSKI [1882-1971]

Suite italienne (1933)Igor Stravinski était certes compositeur mais aussi souvent l’interprète de ses propres œuvres. De 1932 à 1934, il a voyagé à travers l’Europe avec Samuel Dushkin, violoniste américano-polonais. Ces deux musiciens ont fait connaissance grâce à l’éditeur de Stravinski, Willy Strec-ker (Schott’s Söhne), qui espérait voir naître une coopération fructueuse entre ces deux talents musicaux qui aboutirait à la genèse d’un concerto. Si Stravinski, méfiant, n’était pas très enthousiaste à l’idée de cette rencontre, le contact avec Dushkin a eu l’impact désiré par Strecker. Leur coopération a en effet donné lieu non

seulement à un concerto mais aussi à une célèbre sonate intitulée Duo Concertante (1932) et à une série d’arrangements pour violon et piano, parmi lesquels une Suite italienne (1933). Avant que le duo Stravinski / Dushkin devienne un succès, il a dû surmonter quelques obstacles. Stravinski redoutait l’attitude stéréotypée du violoniste virtuose, motivé selon lui seulement par le désir d’un grand public, la compétition avec d’autres violonistes virtuoses et la nécessité de faire rentrer de l’argent. Mais il s’avérait que Dushkin était un musicien d’une toute autre nature et ce dernier a fait sur Stravinski excellente impression. Stravinski devait encore être convaincu par le violon, instrument qu’il ne pouvait pas jouer lui-même. Dushkin a été pour le compositeur une grande ressource, l’aidant dans sa familiarisa-tion avec l’instrument. Il a joué un rôle déterminant dans l’intérêt croissant que Stravinski a témoigné pour le violon. Après avoir composé son concerto pour violon, Stravinski a eu envie de continuer d’explorer les possibilités offertes par cet

instrument dans le contexte de la mu-sique de chambre. Désirant une œuvre lui permettant de se produire lui-même dans le cadre d’une tournée de concerts, il a composé une sonate pour violon et piano qu’il a baptisée Duo Concertante. Le programme des récitals était complété par des transcriptions pour violon et piano de quelques-unes de ses œuvres plus anciennes. Sa Suite italienne est en effet un arrangement d’extraits de son ballet Pulcinella. Dushkin aurait dans un premier temps sélectionné des lignes mélodiques dans la partition de Stravinski. Ce dernier leur aurait ensuite rajouté une partie de piano tout en peaufinant la partie de violon. L’œuvre se compose de six parties provenant chacune d’un mouvement du ballet. La Suite italienne commence ainsi par une introduction basée sur l’ouverture de Pulcinella.

SERGUEÏ PROKOFIEV [1891-1953]

Sonate pour violon et piano en ré majeur, op. 94bis (1944)Sergueï Prokofiev a écrit sa sonate en ré majeur, opus 94, originellement pour flûte et piano. Durant la genèse de cette œuvre, le flûtiste français Georges Barrère a été une grande source d’inspiration pour le compositeur. Cette sonate pour flûte et piano a été jouée pour la première fois en public à la fin de l’année 1943 mais n’a remporté que peu de succès. Après sa création, le violoniste David Oistrakh, ami proche de Prokofiev, l’a incité à écrire une sonate pour violon et piano à partir de cette œuvre. Oistrakh a été le premier in-terprète de la nouvelle version pour violon et piano op.94a ou 94bis, accompagné par le pianiste Lev Oborin. La partie d’accom-pagnement du piano est restée identique à celle de la première version. De même, le lyrisme et l’élégance, propres à la ver-sion pour flûte, ont été conservés par Prokofiev. La sonate possède une structure traditionnelle : un premier mouvement de forme sonate, suivi par un scherzo, puis

Page 7: WORKS FOR · 3 FELIX MENDELSSOHN-BARTHOLDY [1809-1847] Sonata for violin and piano in F major (1838, rev. Yehudi Menuhin) Felix Mendelssohn-Bartholdy’s chamber works can be roughly

12 13

par un mouvement lent contrastant et un finale. Une mélodie simple, chantante, de rythme pointé, ouvre la sonate. L’œuvre se poursuit avec vivacité, à la manière d’une toccata, sans véritable forme définie. Les motifs acerbes et rapides du violon sont soutenus et entraînés par une partie de piano rythmique. Avant le finale, un Andante mélodieux se fait entendre. Le finale met en valeur la virtuosité des musiciens avec une partie de violon dans laquelle triomphent trilles et doubles cordes. La sonate pour violon et piano en ré majeur op.94bis est la deuxième sonate composée par Prokofiev pour cet effectif. Pourtant, les deux sonates sont presque incomparables. La sonate n°1 en fa mi-neur op.80, avec sa lourde mélodie et ses timbres sombres, contraste en effet forte-ment avec l’atmosphère plutôt joyeuse et légère de la sonate op.94bis.

Traduction : Clémence Comte

NING KAM Saluée par la revue Strad comme « une forte personnalité artistique », la violo-niste singapourienne Ning Kam se produit dans le monde entier. En tant que deu-xième prix du Concours Reine Élisabeth en 2001, elle a été jugée « manifestement la meilleure violoniste du concours » par le journal belge De Standaard. Elle a joué sous la direction de chefs comme le regretté Lord Yehudi Menuhin, Lorin Maazel, Okku Kamu, Lan Shui et Steven Smith, et avec des orchestres comme le Cleveland Orchestra, l’Orchestre national de Belgique, le Philharmonique de Liège, l’Orchestre symphonique de Singapour, l’Orchestre de la Suisse italienne, le Phil-harmonique de Malaisie et la Rheinische Philharmonie. Ning a également eu pour partenaires en musique de chambre Yehudi Menuhin, Patricia Kopatchinskaja, les pianistes Louis Lortie et Albert Tiu, les violoncellistes Marie Hallynck et Li Wei Qin, et le percussionniste Francis Kam, entre beaucoup d’autres.

Ning a fait paraître son premier enre-gistrement en 1997, avec des œuvres d’Enesco, de Sarasate, et de son père, Kam Kee Yong. Depuis lors est sorti chez Cypres « Transatlantic », consacré à la musique des Amériques, et chez Etcetera « Cicada », avec des œuvres de Kam Kee Yong et le Concerto pour violon d’August De Boeck, en compagnie de l’Orchestre de la Radio flamande dirigé par Marc Soustrot. Ses enregistrements ont été loués par l’American Record Guide, les revues Fanfare et Crescendo, qui les ont jugés « énergiques et virtuoses », et pos-sédant « humour, légèreté et force ». Son disque « Road Movies » a paru en 2013 chez Meridian Records (Royaume-Uni), avec des œuvres de John Adams et John Corigliano, disque dans lequel elle est associée au pianiste Albert Tiu, et qui lui a valu un compte rendu élogieux de la revue Fanfare.

Elle a fait l’objet du documentaire « Por-trait de l’artiste » sur SBC, Singapour, et a souvent joué pour la radio : Symphony

92.4FM (Singapour), BBC Radio 3, Klara et Musiq’3 en Belgique, et la série « Music Around Us » de CBC Radio Canada au studio Glenn Gould. Depuis 2011, elle est directrice artistique de Het Kame-rorkest Brugge. Sous sa direction et sa programmation audacieuse, HKOB s’est fait la réputation d’un orchestre empli d’une énergie enthousiasmante, pour une nouvelle génération dans la musique classique. Ning est également membre fondatrice de Loco Motive, trio bluegrass, jazz et funk, avec le violoncelliste Sébas-tien Walnier et la contrebassiste Lisa De Boos.

LIEBRECHT VANBECKEVOORTLiebrecht Vanbeckevoort, piano, est sans conteste l’un des artistes belges les plus importants de sa génération. Il s’est for-mé auprès de pédagogues renommés tels que Jan Michiels, Menahem Pressler, Russell Sherman et Elissó Wirssaladze, et a pu profiter des précieux conseils de personnalités comme Jan Wijn, Jacques De Tiège, Hans Leygraf, Dmitri Bashkirov,

Page 8: WORKS FOR · 3 FELIX MENDELSSOHN-BARTHOLDY [1809-1847] Sonata for violin and piano in F major (1838, rev. Yehudi Menuhin) Felix Mendelssohn-Bartholdy’s chamber works can be roughly

14 15

Alexander Korsantia, Leif Ove Andsnes. En 2007, il est lauréat et favori du public lors du Concours Reine Elisabeth. Depuis, Lie-brecht Vanbeckevoort se produit sur des scènes renommées en Europe, en Israël, en Chine, en Afrique du Sud, au Canada et aux États-Unis.

Liebrecht Vanbeckevoort a actuellement exécuté plus de 30 concertos pour piano (dont l’intégrale des concertos de Beet- hoven) avec des orchestres éminents tels que l’Orchestre National de Belgique, deFilharmonie, le Brussels Philharmonic, l’Orchestre Royal de Chambre de Wallonie, l’Orchestre symphonique des Flandres, la Belgische Kamerfilharmonie, l’European Union Chamber Orchestra, l’Orchestre National d’Ile de France, l’Orchestre Phil-harmonique de Cracovie, le Kölner Akade-mie, l’Anhaltische Philharmonie Dessau, le KZN Philharmonic Durban, etc. sous la direction de chefs réputés comme Good-win, Herreweghe, Hrusa, Judd, Mazzola, Tabachnik, Varga, Weller et Willens.

Il a enregistré divers disques compacts, notamment les concertos pour piano de Liszt et de Rachmaninov, des œuvres pour piano seul de Mendelssohn et de Schumann, et de la musique de chambre de Mozart.

Liebrecht Vanbeckevoort est en outre un chambriste qualifié et très demandé. Il partage ainsi la scène avec la violoniste Ning Kam, le pianiste Severin von Eckard- stein et le ténor Thomas Blondelle. Il est également membre du Roeland Hendrikx Ensemble. Avec le pianiste jazz Jef Neve il forme enfin un duo très applaudi. Sa passion pour la musique de chambre se traduit par son poste de directeur artis-tique du festival « Klassiek leeft Meester- lijk » de Knokke-Heist (B).

« Artiste Steinway », Liebrecht Vanbecke-voort est professeur de piano à la LUCA School of Arts de Leuven (B).

FELIX MENDELSSOHN-BARTHOLDY [1809-1847]

Sonate für Violine und Klavier (1838, bearb. Yehudi Menuhin)Die Kammermusik von Felix Mendels-sohn-Bartholdy kann man in etwa in drei Perioden einteilen: einige Jugendwerke, die Mendelssohn zwischen seinem elften und sechzehnten Lebensjahr schrieb, Werke die er als junger Erwachsener zwischen 1825 und 1830 komponierte und schließlich ab 1830 die komplexeren, späteren Werke. In dieser späten Phase in-teressierte sich Mendelssohn vor allem für niveauvolle Quartette, manchmal auch für Trios. Wir kennen nur zwei Sonaten für Violine und Klavier von Mendelssohn. Die erste in f-Moll schrieb er bereits 1823, sie wurde 1824 als Opus 4 veröffentlicht. Die zweite in F-Dur hielt Mendelssohn nicht für veröffentlichungswürdig, sie blieb demzufolge ohne Opuszahl. Dennoch hat das Werk Mendelssohn nie völlig losgelas-sen. 1839 begann er, den ersten Satz neu zu überarbeiten. Die Sonate blieb nach seinem Tod 1847 jedoch unvollendet. Erst ein Jahrhundert später fand das Werk

erneut die Aufmerksamkeit, die es ver-diente. Auf Basis von Forschungen nach den Überarbeitungen, die Mendelssohn bereits für den ersten Satz durchgeführt hatte, konnte der Geiger Yehudi Menuhin die Sonate vervollständigen. Erstmals wurde Mendelssohns Sonate in F-Dur 1953 veröffentlicht. Das Klavier eröffnet die Sonate mit einem dynamischen Lang-lang-kurz-lang-Motiv, das nach wenigen Sekunden auch von der Violine aufge-griffen wird. Im ersten Satz kann man deutlich die Sonatenform erkennen. Das kontrastierende zweite Thema zeichnet sich durch eine schwärmerische, etwas melancholische Melodie aus. Auch das Adagio beginnt mit dem Klavier, dieses Mal als Begleitung. Die Geige spielt als melodiöse Gesangsstimme eine wehmüti-ge, aber hoffnungsvoll aufsteigende Melo-die. In der dritten Minute bricht die Musik mehrere Male kurz und unheilvoll aus, um mit einer fallenden Melodielinie wieder zur Ruhe zu kommen. Dennoch klingen in den folgenden Minuten Reminiszenzen an die Ausbrüche nach. Die Sonate endet

Page 9: WORKS FOR · 3 FELIX MENDELSSOHN-BARTHOLDY [1809-1847] Sonata for violin and piano in F major (1838, rev. Yehudi Menuhin) Felix Mendelssohn-Bartholdy’s chamber works can be roughly

16 17

mit einem schnellen, heiteren, vor allem aber sehr virtuosen Finale sowohl für den Geiger wie den Pianisten.

IGOR STRAWINSKY [1882-1971]

Suite italienne (1933)Igor Strawinsky war nicht nur ein Kom-ponist, sondern häufig auch der Interpret seiner Werke. So zog er mit dem amerika-nisch-polnischen Geiger Samuel Dushkin von 1932 bis 1934 mit eigenen Werken durch Europa. Das Duo lernte sich auf Vermittlung von Strawinskys Verleger Willy Strecker vom Verlag Schott’s Söhne kennen, der auf ein Violinkonzert und eine fruchtbare Zusammenarbeit der beiden musikalischen Talente hoffte. Obwohl Strawinsky zunächst argwöhnisch der Begegnung entgegensah, zeigte der Kontakt mit Dushkin den von Strecker gewünschten Effekt. Die Zusammen-arbeit brachte nämlich nicht nur ein Violinkonzert hervor, sondern auch die bekannte Sonate Duo Concertante (1932) und eine ganze Reihe von Bearbeitun-gen für Violine und Klavier, darunter die

Suite italienne (1933). Bevor Strawinsky und Dushkin gemeinsam Erfolg hatten, mussten sie zunächst ein paar Hinder-nisse überwinden. Strawinsky fürchtete sich vor der Haltung eines stereotypen Violinvirtuosen, der sich seiner Meinung nach fast ausschließlich vom Geschmack des großen Publikums leiten ließ, einem Wettbewerb mit anderen Violinvirtuosen, und dessen Notwendigkeit auch sein Brot verdienen zu müssen. Aber Dushkin schien von einem völlig anderen Kaliber und machte auf Strawinsky einen äußerst kompetenten Eindruck. Anschließend musste Strawinsky noch von der Geige überzeugt werden, einem Instrument, das er selbst nicht beherrschte. Dushkin war eine große Hilfe, wenn es darum ging, sich Kenntnis über dieses Instrument zu ver-schaffen und spielte eine wichtige Rolle bei Strawinskys zunehmendem Interesse dafür. Nach der Komposition seines Violin-konzertes hatte Strawinsky das Bedürfnis, die Möglichkeiten der Violine weiter in kammermusikalischem Zusammenhang auszuloten. Mit der Absicht eine Kompo-

sition zu schaffen, mit der er selbst auf Tournee gehen konnte, entstand eine Sonate für Violine und Klavier, die er Duo Concertante nannte. Das Programm der Recitals wurde weiter angefüllt mit Tran-skriptionen für Violine und Klavier von früheren Werken von Strawinsky. So ist Suite italienne eigentlich eine Bearbeitung von Teilen aus Strawinskys Ballett Pulcinel-la. Man glaubt, dass Dushkin zunächst die Melodien aus Strawinskys Partitur ge-wählt habe, bevor Strawinsky eine Klavier-stimme dazu schrieb und gleichzeitig die Violinstimme perfektionierte. Das Stück besteht aus sechs Sätzen, die jeweils von einem musikalischen Teil eines Ballettes abgeleitet sind. So beginnt Suite italienne mit einer Einleitung, die auf der Ouvertüre von Pulcinella basiert.

SERGEJ PROKOFIEV [1891-1953]

Sonate für Violine und Klavier in D, op. 94bis (1944)Sergej Prokofiev schrieb seine Sonate in D, Opus 94, zunächst für Flöte und Klavier. Der berühmte französische Flötist George

Barrère war während der Komposition seine größter Inspirationsquelle. Ende 1943 erlebte die Sonate für Flöte und Klavier ihre Uraufführung, wenn auch mit wenig Erfolg. Ein guter Freund Prokofievs, der Geiger David Oistrach, spornte den Komponisten nach der Premiere an, aus der Flötensonate eine Sonate für Violine und Klavier zu machen. Oistrach selbst war der erste Interpret der neuen Fassung, op. 94a oder 94bis, begleitet von dem Pianisten Lev Oborin. Die Klavierbeglei-tung blieb die Gleiche wie in der ersten Fassung und auch die Lyrik und Eleganz, die der Flötensonate eigen waren, konn-ten durch Prokofiev erhalten werden. Die Sonate entspricht im Aufbau der Tradition mit einer Sonatenform als erstem Satz, gefolgt von einem Scherzo, einem kontras-tierenden langsamen Teil und dem Finale. Eine einfache Gesangsmelodie, gestaltet mit einem punktierten Rhythmus, eröff-net die Sonate. Im Stile einer Toccata wird das Werk ohne deutlich erkennbare Form lebendig weitergeführt. Die scharfen und schnellen Figuren der Violine werden

Page 10: WORKS FOR · 3 FELIX MENDELSSOHN-BARTHOLDY [1809-1847] Sonata for violin and piano in F major (1838, rev. Yehudi Menuhin) Felix Mendelssohn-Bartholdy’s chamber works can be roughly

18 19

im Hintergrund durch die rhythmische Klavierstimme angetrieben. Noch vor Beginn des Finales erklingt ein melodiöses Andante. Das Finale lässt die Virtuosität der Musiker deutlich hervortreten, wobei die Geigenpartie mit Doppelgriffen und Trillern triumphiert. Die Sonate für Violine und Klavier in D, op. 94bis, ist die zweite Sonate, die Prokofiev für diese Besetzung komponierte. Beide Sonaten sind jedoch nicht miteinander zu vergleichen. Die Sonate Nr. 1 in f-Moll, op. 80, bildet mit ihrer schweren Melodie und den dunklen Klangfarben einen starken Kontrast zu der eher fröhlichen und leichtfüßigen Atmo-sphäre von Opus 94bis.

Übersetzung: Klaus Bertisch

NING KAMDie von dem Magazin Strad als „starke künstlerische Persönlichkeit“ gerühmte singapurische Violinistin Ning Kam ist bisher schon auf der ganzen Welt in Erscheinung getreten. Ning Kam errang 2001 beim Königin-Elisabeth-Wett-

bewerb den zweiten Preis und wurde von der belgischen Tageszeitung De Standaard als „eindeutig beste Geigerin des Wettbewerbs“ gelobt. Sie ist unter Dirigenten wie etwa dem verstorbenen Lord Yehudi Menuhin, Lorin Maazel, Okku Kamu, Lan Shui und Steven Smith aufge-treten und hat mit Orchestern wie dem Cleveland Orchestra, dem belgischen Nationalorchester, dem Philharmonieor-chester Lüttich, dem Singapore Sympho-ny Orchestra, dem Orchestra della Svizze-ra italiana, dem Malaysian Philharmonic sowie der Rheinischen Philharmonie konzertiert. Zu den Kammermusikpart-nern von Ning Kam zählten bislang nebst vielen anderen Yehudi Menuhin, Patricia Kopatchinskaja, die Pianisten Louis Lortie und Albert Tiu, die Cellisten Marie Hal-lynck und Li Wei Qin sowie der Schlag-zeuger Francis Kam. Ning Kam veröffentlichte 1997 ihr Debüt-Album mit Werken von Enesco, Sarasate sowie Kompositionen von ihrem Vater Kam Kee Yong. Seitdem hat sie bei

dem Label Cypres die der Musik Nord- und Südamerikas gewidmete CD „Tran-satlantik“ veröffentlicht, außerdem bei dem Label Etcetera das Album „Cicada“, mit Werken von Kam Kee Yong und dem Violinkonzert von August De Boeck, zu-sammen mit dem flämischen Radiosym-phonieorchester unter der Leitung von Marc Soustrot. Ihre Aufnahmen wurden von dem American Record Guide und den Musikzeitschriften Fanfare und Crescen-do hervorgehoben als „energisch und virtuos“, voller „Humor, Leichtigkeit und Kraft“. Ihre CD „Road Movies“ erschien 2013 bei Meridian Records, Großbritan-nien, mit Werken von John Adams und John Corigliano. Diese Einspielung Ning Kams, gemeinsam mit dem Pianisten Al-bert Tiu, wurde mit begeisterten Kritiken des Magazins Fanfare bedacht. Ning Kam wurde in dem Dokumentarfilm „Porträt des Künstlers“ bei SBC Singapur vorgestellt; zudem war sie oft in Radio-sendungen zu hören, so etwa bei Sym-phony 92.4 FM (Singapur), auf BBC Radio

3, bei Klara und Musiq‘3 in Belgien und für die Sendereihe „Music Around Us“ im Glenn-Gould-Studio bei CBC Radio Cana-da. Seit 2011 ist sie künstlerische Leiterin des Het Kamerorkest Brügge. Unter ihrer Leitung und aufgrund ihrer neue Wege beschreitenden Programmgestaltung hat sich das HKOB einen Ruf erworben als Or-chester mit einer spannenden Energie für eine neue Generation klassischer Musi-ker. Ning Kam ist zudem Gründungsmit-glied von Loco Motive, einem Bluegrass-, Jazz- und Funk-Trio, zusammen mit dem Cellisten Sébastien Walnier und der Kontrabassistin Lisa De Boos.

Übersetzung: Hilla Maria Heintz

LIEBRECHT VANBECKEVOORTDer Pianist Liebrecht Vanbeckevoort zählt zweifellos zu den wichtigsten belgischen Künstlern seiner Generation. Er studierte bei renommierten Pädagogen wie Jan Michiels, Menahem Pressler, Russell Sher-man und Elissó Wirssaladze und Persön-lichkeiten wie Jan Wijn, Jacques De Tiège,

Page 11: WORKS FOR · 3 FELIX MENDELSSOHN-BARTHOLDY [1809-1847] Sonata for violin and piano in F major (1838, rev. Yehudi Menuhin) Felix Mendelssohn-Bartholdy’s chamber works can be roughly

20 21

FELIX MENDELSSOHN-BARTHOLDY [1809-1847]

Sonate voor viool en piano in F (1838, rev. Yehudi Menuhin)Je kan de kamermuziek van Felix Men-delssohn-Bartholdy ruw opdelen in drie fasen: enkele jeugdwerken, die Mendels-sohn tussen zijn 11de en 16de verjaardag schreef, de werken die hij als jong vol-wassene tussen 1825 en 1830 schreef en tot slot de latere complexere werken, vanaf 1830. In die laatste fase ging Men-delssohns interesse voornamelijk naar prestigieuze kwartetten en soms een trio. Er zijn slechts twee sonates voor viool en piano van Mendelssohns hand bekend. De eerste in fa klein schreef hij al in 1823 en werd in 1824 als opus 4 uitgegeven. De tweede in fa groot vond Mendelssohn niet publicatiewaardig en bleef bijgevolg zonder opusnummer. Toch liet het werk Mendelssohn niet helemaal los. In 1839 begon hij de eerste beweging te herwer-ken. Zijn overlijden in 1847 liet de sonate echter onafgewerkt. Pas een eeuw later kreeg het werk opnieuw de aandacht dat het verdiende. Op basis van onderzoek

naar de herwerkingen die Mendelssohn al voor het eerste deel doorvoerde, kon de violist Yehudi Menuhin de sonate vervolledigen. Mendelssohns sonate in F werd in 1953 voor het eerst gepubliceerd. De piano opent de sonate in F met een dynamisch lang-lang-kort-lang-motief, dat na enkele seconden ook door de viool opgepikt wordt. Je herkent in het eerste deel van de sonate duidelijk de sonate-vorm. Het contrasterende tweede thema wordt gekenmerkt door een dwepende, ietwat melancholische melodie. Ook het Adagio wordt door de piano geopend, ditmaal in begeleidende rol. De viool als melodieuze zangstem speelt een wee-moedige, doch hoopvolle stijgende me-lodie. Tijdens de derde minuut breekt de muziek enkele keren kort en onheilspel-lend open, waarna ze met een dalende melodielijn opnieuw rust vindt. Al blijven in de daaropvolgende minuten reminis-centies aan die uitbarstingen klinken. De sonate besluit met een snelle en monte-re, maar vooral erg virtuoze finale voor zowel de violist als de pianist.

Hans Leygraf, Dmitri Bashkirov, Alexander Korsantia, Leif Ove Andsnes gaben ihm wertvolle Ratschläge.

In 2007 wurde er Preisträger und Publikumsliebling beim Königin Elisa-beth-Wettbewerb. Seitdem konzertierte Liebrecht Vanbeckevoort auf wichtigen Podien in Europa, Israel, China, Südafrika, Kanada und in den Vereinigten Staaten.Liebrecht Vanbeckevoort hat inzwischen mehr als dreißig Klavierkonzerte auf-geführt (darunter alle Klavierkonzerte von Beethoven) mit herausragenden Orchestern wie dem Nationalorchester von Belgien, deFilharmonie, der Philhar-monie Brüssel, dem Orchestre Royal de Chambre de Wallonie, dem Symphonie-orchester von Flandern, der Belgischen Kammerphilharmonie, dem European Union Chamber Orchestra, Orchestre National d’Ile de France, der Philharmo-nie Krakau, der Kölner Akademie, der Anhaltischen Philharmonie Dessau, KZN Philharmonic Durban unter der Leitung von renommierter Dirigenten wie Good-

win, Herreweghe, Hrusa, Judd, Mazzola, Tabachnik, Varga, Weller und Willens.

Er spielte mehrere CDs ein mit u.a. Klavierkonzerten von Liszt und Rachma-ninow, Solowerken von Mendelssohn und Schumann, sowie Kammermusik von Mozart. Darüberhinaus ist Liebrecht Vanbeckevoort ein kundiger und vielge-fragter Kammermusiker. Er tritt auf mit der Geigerin Ning Kam, dem Pianisten Severin van Eckardstein und dem Tenor Thomas Blondelle. Er ist Mitglied des Roeland Hendrikx Ensembles. Auch mit dem Jazzpianisten Jef Neve bildet er ein erfolgreiches Klavierduo.

Seine Leidenschaft für Kammermusik zeigt sich auch in seiner Funktion als künstlerischer Direktor des Sommerfesti-vals „Klassiek Leeft Meesterlijk“ in Knok-ke-Heist (B).

Liebrecht Vanbeckevoort ist „Stein-way-Künstler“ und Professor für Klavier an der LUCA School of Arts in Leuven (B).

Page 12: WORKS FOR · 3 FELIX MENDELSSOHN-BARTHOLDY [1809-1847] Sonata for violin and piano in F major (1838, rev. Yehudi Menuhin) Felix Mendelssohn-Bartholdy’s chamber works can be roughly

22 23

IGOR STRAVINSKY [1882-1971]

Suite italienne (1933)Naast componist was Igor Stravinsky vaak ook zelf uitvoerder van zijn werk. Zo trokken hij en de Amerikaans-Poolse violist Samuel Dushkin van 1932 tot 1934 met eigen werk door Europa. Het duo leerde elkaar kennen op aanraden van Stravinsky’s uitgever Willy Strecker van Schott’s Söhne, die op een vioolcon-certo en een vruchtbare samenwerking tussen beide muzikale talenten hoopte. Hoewel Stravinksy zich eerst argwanend tegenover de ontmoeting met Dushkin opstelde, had het contact met Dushkin het door Strecker gewenste effect. De samenwerking leverde immers niet alleen een vioolconcerto op, maar ook de bekende sonate Duo Concertante (1932) en een hele reeks arrangementen voor viool en piano, waaronder de Suite Italienne (1933). Alvorens Stravinsky en Dushkin een succes werden, moest het duo voorbij enkele obstakels. Stravinksy vreesde voor de attitude van de stereotie-pe vioolvirtuoos, die volgens hem bijna

uitsluitend gedreven werd door de wil van het grote publiek, de competitie met andere vioolvirtuozen en de noodzaak dat er brood op de plank komt. Maar Dushkin bleek van een heel andere soort te zijn en gaf Stravinsky de meest bekwa-me indruk. Vervolgens moest Stravinsky nog gewonnen worden voor de viool, een instrument dat hij zelf niet kon bespelen. Dushkin was een grote hulp in het ver-werven van kennis over het instrument en speelde een belangrijke rol in Stravins-ky’s toenemende interesse voor de viool. Na het schrijven van zijn vioolconcerto verlangde Stravinsky ernaar de mogelijk-heden van de viool verder te verkennen in de context van kamermuziek. Met oog op een compositie waar hij zelf mee op tournee kon gaan, componeerde hij een sonate voor viool en piano die hij Duo Concertant noemde. Het programma van de recitals werd verder aangevuld met transcripties voor viool en piano van Stravinsky’s vroeger werk. Zo is Suite ita-lienne eigenlijk een herwerking van delen uit Stravinsky’s ballet Pulcinella. Er wordt

gedacht dat Dushkin eerst de melodielij-nen uit Stravinsky’s partituur selecteerde, waarna Stravinsky er een pianopartij bij schreef en tegelijk de vioolpartij bij-schaafde. Het werk bestaat uit zes delen, die telkens voortkomen uit een beweging van het ballet. Zo start Suite italienne met een introductie gebaseerd op de ouverture van Pulcinella.

SERGEI PROKOFIEV [1891-1953]

Sonate voor viool en piano in D, op. 94bis (1944)Sergei Prokofiev schreef zijn sonate in D, opus 94, eerst voor fluit en piano. Tijdens het componeren was de beroemde Fran-se fluitist George Barrère zijn grootste inspiratiebron. De sonate voor fluit en piano ging eind 1943 in première, zij het met weinig succes. Na de première spoorde Prokofievs goede vriend en vi-olist David Oistrakh Prokofiev aan van de fluitsonate een sonate voor viool en piano te maken. Oistrakh was zelf de eerste uitvoerder van de nieuwe versie voor viool en piano, op. 94a of 94bis,

begeleid door de pianist Lev Oborin. De pianobegeleiding bleef dezelfde als in de eerste versie en ook de lyriek en ele-gantie, eigen aan de fluitversie, bleven door Prokofiev behouden. De sonate kent de traditionele opbouw met als eerste beweging de sonatevorm, gevolgd door een scherzo, een contrasterend traag deel en de finale. Een eenvoudige zangerige melodie, vormgegeven met een gepunt ritme, opent de sonate. In toccatastijl wordt het werk zonder duidelijke vaste vorm levendig voortgezet. De scherpe en snelle figuraties in de viool worden van onderuit aangedreven door de ritmi-sche pianopartij. Alvorens de finale zijn intrede doet, klinkt eerst een melodieus Andante. De finale zelf zet de virtuositeit van de muzikanten in de verf met voor de violist een partij waarin de dubbelgrepen en trillers triomferen. De sonate voor viool en piano in D, op. 94bis is de tweede sonate die Prokofiev voor deze bezetting schreef. Toch zijn beide sonates bijna niet met elkaar te vergelijken. Sonate no. 1 in f, op. 80 staat met haar zware melodie

Page 13: WORKS FOR · 3 FELIX MENDELSSOHN-BARTHOLDY [1809-1847] Sonata for violin and piano in F major (1838, rev. Yehudi Menuhin) Felix Mendelssohn-Bartholdy’s chamber works can be roughly

24 25

en donkere klankkleuren immers in sterk contrast met de eerder vrolijke en licht-voetige sfeer in op. 94bis.

NING KAM Ning Kam, violiste uit Singapore, werd bejubeld door Strad Magazine als “een sterke artistieke persoonlijkheid” . Zij gaf al overal ter wereld concerten. Als win-nares van de tweede prijs in de Koningin Elisabethwedstrijd van 2001, werd ze door De Standaard geprezen als “manifest de beste violist van de competitie”. Ze speelde onder andere met het Clevelend Orchestra, het Nationaal Orkest van België, de Luikse Philharmonie, het Singapore Symphony Orchestra, Orchestra Svizzera Italiana, de Maleisische Philharmonie en de Rheinische Philharmonie. Ze werkte samen met diri-genten als Yehudi Menuhin, Lorin Maazel, Okku Kamu, Lan Shui en Steven Smith. Ning speelde kamermuziek met onder andere Yehudin Menuhin, Patricia Kopat-chinskaja, pianisten Louis Lortie en Albert Tiu, cellisten Marie Hallynck en Li Wei Qin en percussionist Francis Kam.

Ning maakte haar debuut opname in 1997 met de werken van Enesco, Sarasate en haar vader, Kam Kee Yong. Daarna bracht ze “Transatlantic” uit op het Cypres label, geweid aan Amerikaanse muziek, “Cicada” met muziek van Kam Kee Yong en het August De Boeck vioolconcerto met het Vlaams Radio Orkest onder leiding van Marc Soustrot, bij Etcetera-records. Haar opnames werden geprezen door American Records Guide, Fanfare Magazine en Cres-cendo Magazine als “energiek en virtuoos” en gekenmerkt met “humor, lichtheid en kracht”. Haar samenwerking met pianist Albert Tiu, de cd “Road Movies” uit 2013 bij Meridian Records met muziek van John Adams en John Corigliano, werd onthaald met lovende kritiek in Fanfare magazine.

Ning werd opgenomen in de documen-taire “Portrait of the Artist” door de SBC in Singapore. Ze trad eerder ook op voor de serie “Music Around Us” voor CBC Radio Canada in de Glenn Gould studio, op Singapore’s Symphony 92.4FM, BBC Radio 3, Klara en Musiq’3 in België. Sinds 2011 is

ze artistiek directeur van het Kamerorkest Brugge. Onder haar leiding en avontuur-lijke programmering heeft het Kamer-orkest een reputatie verworven van een ensemble met een aangrijpende energie voor een nieuwe generatie in de klassieke muziek. Ning is ook een mede-oprichter van Loco Motive, een bluegrass, jazz en funk trio met cellist Sebastien Walnier en contrabassist Lisa De Boos.

LIEBRECHT VANBECKEVOORTPianist Liebrecht Vanbeckevoort is zonder twijfel één van de belangrijkste Belgische artiesten van zijn generatie. Hij vervol-maakte zich bij gerenommeerde pedago-gen als Jan Michiels, Menahem Pressler, Russell Sherman en Elissó Wirssaladze en genoot daarnaast waardevolle adviezen van persoonlijkheden als Jan Wijn, Jacques De Tiège, Hans Leygraf, Dmitri Bashkirov, Alexander Korsantia, Leif Ove Andsnes.

In 2007 werd hij laureaat en publiekslie-veling van de Koningin Elisabethwedstrijd. Sindsdien concerteerde Liebrecht Van-

beckevoort op gerenommeerde podia in Europa, Israël, China, Zuid-Afrika, Canada en de Verenigde Staten.

Liebrecht Vanbeckevoort heeft inmiddels reeds meer dan 30 pianoconcerti (waaron-der de integrale concerti van Beethoven) uitgevoerd met vooraanstaande orkes-ten als het Nationaal Orkest van België, deFilharmonie, Brussels Philharmonic, l’Orchestre Royal de Chambre de Wallonie, Symfonieorkest Vlaanderen, de Belgische Kamerfilharmonie, European Union Chamber Orchestra, l’Orchestre National d’Ile de France, Krakow Philharmonic Orchestra, Kölner Akademie, Anhaltische Philharmonie Dessau, KZN Philharmonic Durban, … onder leiding van gereputeerde dirigenten als Goodwin, Herreweghe, Hrusa, Judd, Mazzola, Tabachnik, Varga, Weller en Willens.

Hij realiseerde verschillende cd’s met o.a. pianoconcerti van Liszt en Rachmaninov, solowerken van Mendelssohn en Schu-mann en kamermuziek van Mozart.

Page 14: WORKS FOR · 3 FELIX MENDELSSOHN-BARTHOLDY [1809-1847] Sonata for violin and piano in F major (1838, rev. Yehudi Menuhin) Felix Mendelssohn-Bartholdy’s chamber works can be roughly

26 27

Daarnaast is Liebrecht Vanbeckevoort een vakkundig en veel gevraagd kamermusi-cus. Zo deelt hij het podium met violiste Ning Kam, pianist Severin von Eckardstein en tenor Thomas Blondelle en is hij lid van het Roeland Hendrikx Ensemble. Ook met jazz-pianist Jef Neve vormt hij een succes-vol pianoduo. Zijn passie voor kamermuziek vertaalt zich in zijn aanstelling als artistiek direc-teur van het zomerfestival “Klassiek Leeft Meesterlijk” te Knokke-Heist (B).

Liebrecht Vanbeckevoort is ‘Steinway Ar-tist’ en is professor piano aan LUCA School of Arts te Leuven (B).

F O R M O R E E T C E T E R A T I T L E S P L E A S E V I S I T O U R W E B S I T E : W W W . E T C E T E R A - R E C O R D S . C O M

ALSO AVAILABLE ON

FRENCH ELEGANCE

Camille Saint-Saëns, Ernest Chausson, Charles-Marie Widor,

Claude Debussy, Philippe Gaubert, Francis Poulenc

Roeland Hendrikx, Liebrecht Vanbeckevoort

KTC 1550

SERENADE FOR STRINGS OP. 48 / WAAR COENRAETS IS TURNER

Ilyich Tchaikovsky, Rafael D’Haene

Ning Kam, Het Kamer Orkest Brugge

KTC 1531

TWO PIANO CONCERTOS & SONATA

Franz Liszt

Brussels Philharmonic - the Orchestra of Flanders

Liebrecht Vanbeckevoort, Enrique Mazzola

KTC 4037

Page 15: WORKS FOR · 3 FELIX MENDELSSOHN-BARTHOLDY [1809-1847] Sonata for violin and piano in F major (1838, rev. Yehudi Menuhin) Felix Mendelssohn-Bartholdy’s chamber works can be roughly

28

Colophonproducers Ning Kam & Liebrecht Vanbeckevoortexecutive producer Etcetera Records Dirk De Greefrecording engineer, supervision, editing & mastering Johan Favoreelrecording venue Academiezaal Sint-Truiden, Belgiumrecording dates 22-25 November 2016violin Nicolas Amati 1658 - Rin Collection Singaporepiano Steinway & Sons B-211technician Steinway Niko Versmessen, Piano’s Maeneart direction & design Etcetera Records Roman E. Jans www.romanontwerp.nlphotography Tysje Severens

special thanks toLudwine BeuckelsGert Schrijvers www.vioolbouwer.be Queen Elisabeth Music Chapel www.musicchapel.org

• KTC 1582