De complete stamboom van familie de Bof en hun gerelateerden ^

De stamboom vanaf Joey en Cathelijns tak;

-Bleek dat Lynn iets door heeft van wat er tussen Tim en Iris speelt, vertelde ze

dat aan Joe en besloten ze beiden het Tim en Iris zelf uit te laten zoeken.

- Vertelden Keisha en Dennis dat er een kindje op komst was.

- Werd duidelijk dat Kelson eigenlijk al familie van Serena was en zij en Nienke

hebben besloten het ventje te adopteren omdat het thuis niet goed ging.

- Ontpopte Pepijn zich als een driftkikker en vertelde Wietse over zijn driftbuien.

- Beloofde Tim Abel dat hij nog eens terug zou komen en zijn familie zou mee-

nemen, zodat ze samen nog wat potjes op de spelcomputer konden doen.

- Sprak Justin met zijn ouders af dat Abel en Emine vannacht bij hen logeerden.

- Bakten Jane, Jacky, Tim en Iris met zijn vieren een taart bij Maiden thuis. Daar

ontdekten Jane en Jacky dat er – zoals ze al vermoedden – wat meer tussen

hen speelde dan vriendschap.

Hmm, minder terugkijkpunten dan de vorige keer, merk ik alweer. Samenvatten

gaat steeds beter! – Dan nu door naar de nieuwe dingen van deze update! ^.^

Ondanks de vroege tijd van het jaar was het vrij warm. Zo kwam het dat Auke slechts

in een vaal polo T-shirt over straat liep, zonder jas. Met zijn gedachten zat hij bij de

gitaarles van daarnet. Nu was het al een aantal jaar het geval dat hij les kreeg van zijn

tante en dat beviel hem goed. Isolde, de zus van zijn moeder, werkte op de plaatselijke

muziekschool en had dan ook allerlei connecties met andere muziekdocenten die

gitaarles gaven, waardoor Auke zelfs de liedjes uit de top 40 kon leren die hij leuk vond.

Vandaag was hij erin geslaagd een snelle gitaarsolo te spelen die niet bepaald voor

beginnelingen was en dat deed hem goed. Met zo ongeveer een glimlach op zijn gezicht

liep hij langs het Westerpark naar huis terug toen zijn aandacht werd getrokken door een

auto die stapvoets langs hem heen reed. Er klonk geen R&B of rapmuziek

zoals hij zou verwachten bij een Volkswagen Golf, maar een mannenstem. – Nou ja,

mannenstem? Het klonk eerder als iemand die niet veel ouder was dan hijzelf. Een

jonge gast van een jaar of achttien. Zo te merken was de jongeman behoorlijk nijdig

op degene naast hem. Auke probeerde langs de tierende bestuurder langs te kijken,

maar tevergeefs en wendde zijn blik af. Net op het laatste moment ving hij een glimp

op van degene naast de rijdende man. Een meisje, een jaar of twee, drie jonger dan

hijzelf. Ze had betraande wangen en de blik in haar ogen zorgde ervoor dat er een

siddering door Aukes lichaam liep. Hij was nogal wat je noemt een overgevoelig

persoon. Maar overgevoelig of niet: hier was iets goed mis. Iets in hem zei dat het

niet zijn zaak was, dat hij zich er niet mee bemoeien, dat het hem nog problemen

zou opleveren als hij tussen dat meisje en de jongeman in zou gaan staan. Echter

was de neiging om haar te helpen groter dan al die angsten.

Vanuit zijn ooghoeken sloeg hij de auto gade. Hij ontdekte dat het meisje even naar

de deurknop keek terwijl de jongen niet oplette. De volgende ingeving was volledig

impulsief en voor Auke het wist wat hij deed, deed hij een stap naar de auto toe.

„Hé!‟ Riep hij. „Mag ik iets vragen?‟ De jongeman trapte op de rem en hoewel zijn blik

duidelijk maakte dat hij geen zin had om iemand de weg te wijzen, zette Auke nog een

stap dichterbij. Zijn blik kruiste kort die van het meisje, die door had waarom hij dit deed.

De deur klikte open en ze rende weg. Auke dacht razendsnel na over wat hij moest doen.

Het meisje achterna of kijken hoe de jongen reageerde? Met strak opeengeklemde kaken

probeerde Auke de reactie van de jongen te peilen. Die keek Auke slechts strak aan en

draaide het raampje omhoog. Vervolgens trapte hij het gaspedaal in en reed weg.

Ook Auke zette het op een lopen. Zou hij doorrijden tot aan de achterkant van de parken

aan de westkant? Wie weet pikte hij daar het meisje wel op. Wist hij veel wat er dan met

haar zou gebeuren. Er waren zoveel uitgangen, maar toch – Auke moest het meisje

waarschuwen. Verwoedt rende hij het park in, probeerde te achterhalen waar ze zat. Het

roze geval wat ze aan had viel direct op tussen alle natuurlijke kleuren en Auke beende

erheen. De hoes van zijn gitaar klapte bij elke stap tegen zijn achterbeen, maar het kon

hem niet schelen. Het meisje. Hij moest het meisje waarschuwen. Bij het fonteintje hield

hij in. „Gaat het?‟ Vroeg hij zacht.

Het meisje schrok en keek met betraande ogen naar hem op. Vlug vermande ze zich,

veegde ze haar wangen droog. „Ja, het gaat prima,‟ mompelde ze. „Dank je, trouwens.‟

Auke knikte maar zei niets. Hoe kon ze nou zeggen dat het wel ging? Hij vroeg zich sterk

af wat er was gebeurd en besefte zich dat ze dat misschien liever niet wilde zeggen.

„Ikkeh… Hij is doorgereden. Geen idee waar hij nu heen is, maar ik vermoed dat hij naar

de andere hoofdingang van het park gaat, zodat…‟

Het meisje snoof en onderbrak hem met een afwerend gebaar. „Nee, dat doet hij echt niet.

Het is niet de eerste keer dat ik ervandoor ga. Hij… het zou niet de eerste keer zijn. Hij heeft

het wel vaker te bond gemaakt.‟

Auke trok zijn wenkbrauwen op, wist niet wat hij moest zeggen. „O,‟ stamelde hij.

Geen van beiden zeiden ze iets. Even was er alleen het geluid van de fonteintjes, de andere

Sims in het park. Ze lieten hun hond uit, kletsten bij met vrienden met een kop koffie van

de espressobar op de brug. Kinderen renden gillend met ballen en speelden in toestellen.

Aukes kaak verstrakte en hij begon te kniezen. Moest hij haar wat te drinken aanbieden? Hij

kende het hele kind niet, maar iets in hem… Dat ene iets. Hij stak zijn hand uit. „Ik ben Auke,‟

stelde hij zich voor. Het meisje schudde hem een losse hand en stelde zich voor als Lise-

May.

„Oké…‟ Auke dacht even na over hoe hij het moest voorstellen. „Wil je… even een kop

thee of koffie drinken om bij te komen? Of… of zoiets?‟

Lise-May sperde haar ogen wijd open. „Mijn portemonnee! Hij ligt nog in de auto! En mijn

jas ook, ik…‟ Auke zag dat ze zich probeerde groot te houden, maar zag ook de tranen in

haar ogen.

„Het is oké,‟ zei hij zacht. „Ik betaal.‟

Lise-May was duidelijk even van plan om tegen te stribbelen. Toen haalde ze haar

schouders op; ze had toch niets anders te doen op het moment. In stilte liepen ze naar de

brug. Auke legde zijn gitaarhoes met daarin zijn gitaar onder het tafeltje en ging tegenover

Lise-May zitten. Het was ongemakkelijk stil, tot zij naar zijn koffer knikte.

„Je speelt gitaar.‟ Het was meer een opmerking dan een vraag. „Al lang?‟

Auke haalde zijn schouders op. „Een aantal jaartjes,‟ zei hij vaag. „Ik heb al een tijdje

gitaarles.‟ Hij vond het moeilijk om zo een heel verhaal af te steken tegen een meisje met

wie hij onder deze omstandigheden een kop koffie dronk.

Schijnbaar zag ze het of besloot ze haar gereserveerde houding te laten varen, want

Lise-

May knikte. „Ik woon hier nog niet zo lang,‟ vertelde ze. „Maar ik me wel weer

inschrijven op een muziekschool of in elk geval les nemen. Ik speel piano,‟ legde ze

uit.

Nu Lise-May wat over zichzelf had verteld, voelde Auke zich wat meer op zijn gemak. Het

nodigde uit om erin mee te gaan. „O?‟ Deed hij verbaasd. „Wat voor muziek speel je dan?

Ik bedoel… Klassiek, pop – van die dingen die ook op het keyboard kunnen?‟

Lise beantwoorde lachend de vraag. „En jij, met je gitaar? Top 40, zeker?‟

Auke schoot in de lach. „Dat kwam er zowat… minachtend uit. Maar je hebt het mis. Ik

ben niet iemand van de top 40 muziek. Tenminste… bijna nooit. Ik ben meer iemand van

De alternatieve muziek, net als jij.‟ Auke dreunde een paar artiesten op. „Of oude muziek.

Ik weet nog wat mijn eerste liedje was. Strawberry Fields Forever van de Beatles.‟

Lise zette met een klap haar lege koffiemok op het tafeltje. „Die van mij ook! Ik bedoel, het

eerste liedje dat ik kon spelen is ook van de Beatles.‟

„Welke?‟

„Let It Be.‟

„Je meent het?!‟

De twee praatten lachend verder en Auke bestelde nog een tweede kop koffie. Ze waren

zo aan de praat dat ze de reden waarom ze hier zaten alweer vergeten waren. Er hing

zo‟n ontspannen sfeer dat je zou zeggen dat ze elkaar al jaren kenden. Het mocht dan wel

zo warm zijn als een zomerdag; het was nog steeds eind winter en het werd vroeg donker.

Toen de verlichting boven hen aanknipte, schrokken ze beiden op. Met een lach op hun

gezichten keken ze omhoog.

„Mooie lichtjes,‟ fluisterde Lise-May giechelend.

Auke grinnikte en kwam overeind. „Ik wil niet vervelend doen – het was echt heel gezellig,

maar ik moet onderhand eens gaan. Ik heb les op zo‟n tijd dat ze niet op me wachten met

het eten, maar als ik nog langer wegblijf…‟ Auke dacht diep na en besefte zich dat hij

alleen thuis was. Zijn ouders hadden zijn neefje en nichtje mee naar de dierentuin genom-

en, zijn nicht Iris was niet thuis, zijn broer Melvin en neefje Krijn ook niet. Hij zag Lise-May

kijken en nam een besluit. „Ik wil me niet opdringen, je kunt ook gewoon nee zeggen,

maar… Ik ben toch alleen thuis. Heb je… heb je zin om mee te gaan? Het is geen

probleem, echt niet.‟

Lise-May slikte en keek naar de grond. Al die tijd dat Auke aan het ratelen was geweest,

had ze al begrepen wat de bedoeling was. Wat moest ze hier nu weer mee? Ze had een

vriend – een bij wie ze vanmiddag nog uit de auto was gevlucht na de zoveelste ruzie.

Moeilijk keek Lise Auke aan. Het was zo‟n aardige jongen. Hoe zou een andere jongen

van zijn leeftijd hebben gereageerd in zijn situatie? Er waren er vast niet zoveel geweest

die zoiets voor haar hadden geregeld. Daarbij kwam dat ze gerust haar vader kon bellen

en zeggen dat ze bij vrienden sliep. Hij zou zich wel druk maken, maar ze wilde niet naar

huis vanavond. Dan zou ze alles moeten vertellen aan haar vader. Over de zoveelste

ruzie met haar vriend. Dan zou hij weer zeggen dat hij zo slecht voor haar was. Hij had

gelijk. Dat wist ze wel, maar ze wilde het niet horen. Ze was er niet klaar voor. Nog niet.

Auke zag haar twijfelen. „Hé,‟ zei hij met een zachte blik. „Het hoeft niet, echt niet. Je

hoeft je niet verplicht te voelen. Maar als je wilt mag je in het bed van mijn broer. Hij is er

toch niet. Daarbij zou hij het niet erg vinden.‟

Lise-May‟s ogen vergrootten kort. Mijn God. Had hij gedacht dat ze twijfelde omdat… ze

dacht dat er iets zou gebeuren tussen haar en Auke? Ze schudde resoluut haar hoofd

tegen die gedachte. Auke knikte kort en wilde zich omdraaien. Lise-May besefte zich toen

pas wat ze had gedaan en legde haar hand op zijn gitaarkoffer.

„Wacht,‟ zei ze. „Ik sms mijn vader dat ik bij een vriendin slaap. – Ik ga met je mee.‟

Uitbundig gaf Auke Lise-May een highfive. Lachend liepen ze park uit. De plek waar

elkaars wegen vanmiddag nog kruisten, bedacht Lise-May zich. Auke was alweer

losgebarsten over één of ander verhaal. Hij praatte veel, maar dat vond ze niet erg. Zijzelf

was niet erg verlegen, maar het duurde even voor ze zich openstelden tegenover

anderen. Auke had het behoorlijk snel voor mekaar gekregen, vreemd als hij voor haar

was. Maar zeg nou zelf. Na één middag wisten ze al zoveel van elkaar en nu had hij haar

zelfs aangeboden bij haar te blijven, alleen om haar uit de penarie te houden. Hij wist

amper wat van haar. Wie weet was ze wel één of ander probleemkind. Wist Auke veel.

Eigenlijk was het niet echt eerlijk. Misschien moest ze hem gewoon vertellen wat er

gaande was. Ja, ze moest het kwijt.

„Dus begon Simone te zeuren dat ik wat verkeerd had gedaan. Tegen pap. Ik zei van

niet en guess what? Hij gaf haar de schuld!‟ Esmées schetterende lach klonk door de bad-

kamer waarin Stan zich bevond. Alles leuk en aardig, het gezeur van Esmée was niet veel

boeiender dan dat van Simone. Het was een wonder dat de iPhone nog niet van de rand

was geflikkerd door het getetter van Esmée.

Stan schoot een pyjamashirt aan en haalde nog één keer een handdoek over zijn

halfdroge haar. Hij merkte op dat zijn minieme stoppelsnorretje weer groter was

geworden. Dat niet alleen: ook zijn spierballen waren groter. „You‟re hot,‟ fluisterde hij

tegen zijn spiegelbeeld met een brede grijns. Hij spande zijn spieren aan en kneep erin

om te checken of deze ook dikker aanvoelden, geluiden van een bokser nabootsend.

„Wat hoor ik?‟ Klonk de geërgerde stem van Esmée. Ze was niet blij dat Stan niet leek te

luisteren. Hijzelf kon er niet mee zitten; dan moest zij maar snappen dat het hem niets

boeide hoe evil ze was en dat ze er nog mee weg kwam ook. „Zeggèh…‟ de stem van

Esmée kreeg ineens een heel andere klank. Een klank die Stan direct bij de les riep. „Je

zit toch geen dingen te doen zonder mij, hè?‟

„Oh, je moest eens weten,‟ grinnikte Stan. „Ik heb het nog veel zwaarder dan je denkt.

Bepaalde delen van mij denken daar anders over, maar ik kan me inhouden…‟ Stan hield

zijn adem in. „Nog net,‟ voegde hij er met een zucht aan toe.

Op het moment dat Esmée daarop in ging klonk er geklop op de deur.

„Stan, ben je op de badkamer?‟ Vroeg Sarah luid. Het had een retorische vraag kunnen

zijn. Ze wist heus wel dat hij daarbinnen was. Ergens voelde Sarah zich alsof ze haar

zoon had lopen afluisteren. Toch was dat niet het geval geweest. Hij praatte zo luid dat het

te volgen was waarover hij het had. Zelf had Sarah al geconcludeerd dat Stan Esmée aan

de telefoon moest hebben. Ze gunde hem zijn privacy, waarover het ook ging.

Er klonk wat gemompel in de badkamer dat Sarah niet kon verstaan. En toen: „ja, ma. Ik

ga zo naar bed!‟

Sarah schudde lachend haar hoofd. „Welterusten dan, tot morgen!‟

„Goh, hoe raadt je het zo.‟ Cynisch lachend stak Stan zijn hoofd om de deurpost om te

controleren of zijn ma al weg was. Hij stoorde zich niet al te lang aan haar en hervatte zijn

gesprek met zijn vriendin alsof er niets tussen was gekomen. „Ik ben nu op mijn kamer,

dus ik praat even wat zachter. – Ma zei net dat ik moest gaan slapen.‟

„Niet waar,‟ sputterde Esmée tegen. „Je zei dat je zo naar bed zou gaan. Maar wat zeurt

ze trouwens? Het is godverdomme weekend!‟

Stan grinnikte en haalde zijn mobiel van de speaker af. „Hé, wie zegt dat ik al ga slapen

dan?‟

„Slapen? Wie zei dat dat niet mag. Er is een verschil tussen…‟

„Tussen?‟ Vroeg Stan ongeduldig toen Esmée haar zin niet af leek te maken.

„… komen. Maar dan moet je wel even doorgeven wanneer de rest al weg is.‟

Stan trok zijn wenkbrauwen op. „Ehrm, ik geloof dat je wegviel – die kloteverbinding ook.

Ik kan de huistelefoon wel even pakken…‟

Esmée zuchtte geërgerd. „… beter idee. Ik kom naar je toe. Zoals … zei: sms‟en wanneer

de rest slaapt.‟ Opeens klonk Esmée weer vrolijk.

Stan rolde met zijn ogen - vrouwen… „Dus je wilt hierheen komen?‟ Herhaalde Stan

Esmées woorden langzaam. „In mijn slaapkamer?‟

„Lieve Stan, je weet … altijd vroeg slapen. Dus wees geen spelbreker.‟

Stan liet zich echt geen spelbreker noemen. Esmée nam als argument dat ze het toch

niet zouden opmerken dat er de volgende dag een aantal verjaardagen zouden zijn. Stan

dacht dat het daarom juist extra opviel als Esmée ineens hier was vanavond.

In gedachten verzonken liep Stan de trap af om wat drinken te halen. Tegen een

avondje met haar zou hij geen nee zeggen. Dit was niet de eerste keer en anders nog had

Stan het alsnog wel aangedurfd. Gewoon geduldig zijn, zachtjes binnenlaten en…

„Doe normaal, Em! Ik ben heus geen spelbreker als ik niet meega!‟ Klonk de boze stem

van Pepijn uit de slaapkamer achter de trap.

Stan rolde met zijn ogen. Ook dat nog. Van alle Sims die op dit tijdstip nog op konden zijn

was zijn jongere broertje nog het ergst, met Emma erbij. Je kon nog beter één van de drie

van de drieling hebben. Geërgerd duwde Stan de deur verder open.

„Hé, je mag dan wel jarig zijn morgen, maar dat maakt nog niet dat je het recht hebt om

tot half tien op te blijven. Ga eens slapen jij. Anders stuur ik mam wel even bij je langs.‟

Pepijn liet zich van zijn bed af glijden en probeerde met zijn vrije hand Stan uit de

deurpost te duwen zodat de deur dicht kon: precies hetzelfde als Stan altijd bij hem deed.

Echter was Stan wel even wat sterker en groter dan Pepijn. Desalniettemin zou Pepijn niet

opgeven – echt niet. „Rot op!‟ Gromde hij kwaad. „Anders roep ìk mama.‟

Met een hoog stemmetje deed Stan zijn broertje na en lachte honend. „Ja hoor, tuurlijk.‟

Met die woorden liet Stan zijn broertje met rust; waarschijnlijk zou Sarah hem zo toch wel

naar bed sturen. Hij had wel wat beters te doen dan te lopen bekvechten met zijn broertje.

Morgen zou hij Pepijn wel eens even grondig uitleggen dat dertien zijn niet betekende dat

je maar kon doen en laten wat je wilde. Tenminste niet zolang Stan nog thuis woonde.

Pepijn was allang blij. „Sorry, Em. – Ik blijf erbij: we gaan gewoon naar oma Cathelijn.

Zij regelt altijd alle familiefeestjes! Je weet toch hoe ze is? – O, wacht even. Ik heb iemand

anders op de lijn.‟ Voor Emma er wat tegenin kon brengen, schakelde Pepijn door.

„Met Pepijn?‟ Klonk Kay‟s stem met een gaap. „Dat je nog op bent. Je zou me toch

bellen? Ik ben moe ga zo pitten. Ik wil fit zijn op mijn verjaardag. Eén dag van tevoren

alles nog moeten regelen… Het is niet echt mijn ding, weet je. – Heb je Em nog gesproken?‟

Natuurlijk had hij dat. Emma had hem gebeld voor hij de kans had gehad haar te bellen –

of Kay. Kay kwam altijd op de eerste plaats. Of Pepijn nu verkering met Emma had of niet.

„Natuurlijk, man!‟ Riep hij dan ook fel. „Emma belde me en hield de hele tijd de lijn bezet.‟

„Dat kun je wel zeggen,‟ mompelde Kay. Pepijn kon merken dat hij een nieuwe geeuw

onderdrukte. „Ik heb een idee over waar we onze verjaardag kunnen vieren.‟

„Ik ook! - Bij oma,‟ opperde Pepijn voor zijn neefje zijn idee kon uitbrengen.

„Ja, dat dacht ik dus ook al!‟ Kay‟s enthousiasme was aanstekelijk. Ineens was Pepijn

minder gepikeerd. „Het punt is dat ik Em nog steeds aan de lijn heb en zij wil niet naar oma.‟

Twee klopjes op de deur deden Pepijns zo-even verbeterde humeur weer dalen.

„Peppie,‟ begon Sarah. „Je moet ophangen, lieverd. Je moet morgen vroeg weer op. –

Oh, je bent aan de telefoon.‟

Grommend keek Pepijn zijn moeder aan. Hij haatte dat koosnaampje. „Ja, ik ben aan de

telefoon,‟ bitste hij onder een stel strakgetrokken wenkbrauwen. „Ik heb nog genoeg te

regelen voor morgen. Nu even niet dus.‟

Sarah moest moeite doen niet in de lach te schieten. „Nou zeg,‟ mompelde ze veront

waardigd. „Je hebt vijf minuten de tijd om je gesprek af te ronden. Daarna is het pyjama

aan, tanden poetsen en naar bed.‟ Ze plukte wat vuile was van de vloer en vertrok weer.

Een paar deurslagen en een paar boze kreten van Pepijn later was het eindelijk stil in

huis. Aangezien Wietse nachtdienst moest draaien op de ambulance hadden ze nog vele

uren samen.

„Duurde me een godeeuwigheid,‟ verzuchtte Esmée eenmaal op zolder. „Ik heb het koud.‟

Het dunne Adidasvest liet ze van haar schouders glijden. Stan zag dat ze alleen een

shirtje en een pyjamabroek droeg

„Wedden dat je het zo niet meer koud hebt?‟ De klank in Stans stem was veelbelovend.

Esmée lachte zachtjes. „Stoute jongen. Altijd dingen doen die mama niet weet, hmm?‟

Ze wilde nog meer zeggen, maar voelde Stans hand op haar mond. Een tweede arm werd

om haar heengeslagen en ze zweeg abrupt. Met gesloten ogen voelde Esmée hoe Stan

haar nek kuste. Zo zacht dat het nauwelijks waarneembaar was. Ze wilde zich tegen hem

aan vlijen, maar hij liet haar alweer los. Zich omdraaiend om te protesteren kwam Esmée

tot de conclusie dat Stan haar te snel af was geweest. Zijn hand vatte de onderkant van

haar roze shirtje en schoof het omhoog. Onderweg naar het bed wrongen ze zich in

allerlei bochten om Esmées pyjamabroek op de grond te laten belanden. Hartstochtelijk

zoenend verstrengelden ze zich en Stan ging er zo in op dat hij niet eens merkte dat hij

steeds ruwer werd. Esmée maakte een boos geluidje – waarvan hij zich niets aantrok.

Ongestoord gleed zijn hand tussen Esmées benen. Ze verstarde. Esmée trok haar arm

los en gaf Stan een stomp. „Hé!‟ Verwilderd keek ze Stan in zijn net geopende ogen. Geen

van beiden kon ontkennen dat er angst door had geklonken in haar stem. „Nokken, zei ik.‟

Stan zuchtte diep om op adem te komen en veegde met de rug van zijn hand langs zijn

mond. „Wat is er?‟ Dommig keek hij haar recht in de ogen. „Voelt het niet goed genoeg?

Voelt dìt niet goed genoeg?‟ Zijn hand gleed vanaf haar gezicht naar beneden, over haar

borstbeen.

Esmée voelde zich onbehaaglijk en durfde hem niet aan te kijken. „Weet ik het. Ik wil…

gewoon.‟ Godver. Waarom begreep hij het niet? „Ik wil niet alles in één keer. Niet alles

tegelijk. Dus als ik zeg nokken…‟

„… dan bedoel je nokken. – Ja, ja, weet ik. Dat zei je de vorige vijf keer ofzo ook al!

Jezus, wat is dat met jou, man? Wil je het nou, of wil je het niet? Ik snap jou niet.‟

Stan verwachtte dat Esmée zou gaan zuchten, met haar ogen zou gaan rollen of in elk

geval een teken van ergernis zou geven. Echter bleef ze rustig toen ze ging zitten.

„Ik wil het wel,‟ antwoordde ze kalm. „Maar niet op jouw manier. Er kan maar één eerste

keer zijn, weet je.‟ Esmée keek Stan niet aan toen ze haar woorden uitsprak.

Stan streelde een paar plukjes haar uit Esmées gezicht en glimlachte. „Oké… Vertel?‟

Verbaast keek Esmée op; dat had ze niet zien aankomen. Schijnbaar had Stan ook nog

empathische een kant. Langzaam duwde ze hem tegen de muur; nu was het haar beurt.

Afwezig liep Nienke de overloop op. Ze trapte bijna op een speelgoedbeest van

Kelson. Zonder dat ze echt doorhad wat ze deed schoof ze het onder de trap met haar

blote voet.

Sinds ze wakker was geworden, had ze zich al raar gevoelt. Serena was al uit bed en

eigenlijk was Nienke daar blij om. Vandaag was Kay jarig en officieel een tienerjongen.

Serena kennende zou ze Nienke met een glimlach van oor tot oor uit bed hebben

gehaald. Maar dat was nu juist het probleem; Nienke kon moeilijk opgewekt doen over het

feit dat Kay op zou groeien. Het idee dat hij nu ineens alweer ouder was geworden was

haast een triest gegeven. Hoe ouder hij werd, hoe eerder hij de deur uitging...

Ze was zo in gedachten verzonken dat ze niet eens opmerkte dat Serena de badkamer uit

kwam. Die reageerde inderdaad zoals Nienke had verwacht.

„Goedemorgen schone slaapster van me!‟ Jubelde Serena. Ze trok zich blij tegen Nienke

aan. „Gefeliciteerd met ons kleine… onze knul. Ons knulletje.‟ Nienke keek Serena met

een waterig glimlachje aan. Die leek haar te doen smelten. Vertederd trok Serena Nienke

tegen zich aan. „O, lieverd.‟

„Voor je het weet is hij het huis uit…‟ Fluisterde Nienke schor.

Ze bleven nog een poosje zo staan, tegen elkaar aangedrukt in een omhelzing.

„Kom,‟ zei Serena. „We gaan de jongens halen.‟

Kelson was amper zijn bedje uit of hij rende naar de kamer van Kay. Hij wist al precies

hoe het ging; hetzelfde zoals iedere ochtend. Tenminste, dat dacht hij.

„Gefeliciteerd!‟ Riepen Serena en Nienke in koor.

Kelson keek zijn pleegmoeders met niet-begrijpende blik aan. Dit was niet zoals het

hoorde, niet zoals het elke ochtend ging. Toen hij op het bed werd gezet, had hij er al niet

eens erg meer in. Bij zijn grote „broer‟ op het bed zitten was een hele eer voor hem. Zijn

broer die vandaag nog groter werd dan hij al was. Ze waren dan geen echte broers, ze

waren wel dikke maatjes.

„Geef maar een kusje,‟ probeerde Serena. Kelson begreep meteen wat ze bedoelde.

Vertederd namen de twee meiden plaats naast Kelson om Kay te feliciteren. Daarna was

het tijd om zich klaar te maken; jarig of niet – het was een gewone schooldag. Nienke en

Serena zouden zo naar hun werk vertrekken en Kelson zou zo naar Joey en Cathelijn

gebracht worden aangezien de rest daar vanmiddag toch bijeen zou komen.

Op de slaapkamer aaide Serena Kelson trots over zijn bolletje. „Dat was knap van je,

mannetje. Je begint het steeds beter onder de knie te krijgen allemaal.‟

Kelson lachte, was zich maar al te goed bewust van het feit dat hij iets goed had gedaan.

Met veel moeite kon hij met zijn handje bij zijn knie komen en wees ernaar. „Knie.‟

Lachend kleedde Serena Kelson om. Het ventje ging echt met sprongen vooruit.

In het huis van Cathelijn en Joey was iedereen al in rep en roer. Abel en Emine

hadden nog één extra nachtje willen blijven slapen en aangezien het vanuit de dierentuin

al een beetje laat was geworden gisteren had niemand daar bezwaar tegen gehad.

Cathelijn had de taak op zich genomen iedereen klaar te stomen voor school. Echter

waren er types die nog niet klaar waren om te ontbijten, aangekleed waren of hun tas nog

moesten inpakken voor school. Degene die al klaar was met alles en ongeduldig wachtte

tot de rest ook zover was, was Abel. Hij klopte op de deur van Aukes slaapkamer en deed

die zonder een antwoord af te wachten open. Vlug ging Auke in de deuropening staan.

„Hai, Abel,‟ groette hij zijn neefje effen. Hij had niet verwacht hem voor zijn deur te zien.

„Oma vraagt of je komt eten,‟ meldde Abel. Hij deed de grootste moeite zijn gezicht in de

plooi te houden. Het eerste wat hem opviel toen zijn oom de deur had opengedaan, was

dat hij nerveus leek. Het was haast alsof hij iets te verbergen had. Abel brandde van

nieuwsgierigheid.

Auke slaakte een zucht en haalde een hand over zijn gezicht. Vlug gluurde Abel langs

hem heen de kamer in en hij kwam tot de ontdekking dat ze niet alleen waren. „Ik eh… is

goed. Begin maar vast met eten. Het duurt nog wel even.‟ Voordat Abel iets kon zeggen

duwde Auke de deur voor zijn dicht. Auke wilde geen risico lopen. Het was dan misschien

dan wel niet eerlijk om zijn neefje op deze manier uit te sluiten, maar toch.

Opgelucht nu het gevaar geweken was draaide Auke zich om. Hij merkte dat Lise-May

onder haar deken op de bank vandaan was gekomen. Aangezien ze alleen een broekje

en een shirtje droeg – iets anders had ze natuurlijk niet bij zich – wendde hij beschaamd

zijn blik af en voelde zich een stommeling. Waarom moest hij ook net op dit moment om-

draaien? „Sorry,‟ zei hij snel. Hij hoorde hoe zijn stem een paar octaven hoger was dan

gewoonlijk en hoopte dat hij terplekke door de grond zou zakken. De laatste keer dat hij

een meisje in haar ondergoed had gezien, was… - nee, niet aan denken.

„Het geeft niet,‟ onderbrak Lise-May zijn gedachten. „Ikkèh… Wat nu?‟ Ze was niet erg

meer spontaan dan Auke en zag er als een berg tegenop naar beneden te gaan. Ze had

er niet bij stilgestaan dat Aukes ouders nu wel thuis waren. Ineens had ze afschuwelijke

spijt dat ze met Auke was meegegaan. Het liefst wilde ze in zijn kamer blijven tot iedereen

weg was, maar god mocht weten hoe lang dat zou duren. Wie weet zou ze school wel

moeten missen als ze dat deed. Daar ook nu al problemen veroorzaken was wel het

laatste dat ze wilde. School zou haar juist een uitstekende kans geven om later thuis te

komen en zo haar vader te ontlopen. Ze had heus wel gemerkt dat haar vader vannacht

een paar keer gebeld had. Toch wilde ze niet opnemen. Ze was nog niet klaar voor de

confrontatie – nog steeds niet. Het enige wat ze kon doen was hopen. Hopen dat haar

vriend niet bij haar vader was langsgegaan. Als hij haar maar niet opwachtte ofzo.

Met een lichte frons sloeg Auke het meisje schuin tegenover hem gade. Hij wilde haar

zo graag helpen. Het was pas tegen middernacht geweest dat ze gingen slapen; ze had

hem alles verteld over haar vriend en vader en dat ze haar moeder had verloren. Auke

had oprecht te doen met haar en wilde niets liever dan haar gewoon mee naar beneden

nemen. Of dat wel zo verstandig was, durfde hij natuurlijk niet met zekerheid te zeggen.

Zijn broer zou zeker weten vragen stellen en Krijn zou met flauwe opmerkingen komen.

Misschien zou Iris even raar opkijken, maar het meest maakte hij zich nog zorgen om de

reacties van zijn ouders. Cathelijn zou vast bezorgd zijn om Lise maar ook om hem. Er zat

ook een dikke kans in dat Joey boos zou worden. Wie weet wat voor kind Lise was? Ja,

het klonk echt als iets dat Joey als argument zou gebruiken. Maar wat had hij dan moeten

doen? Dit meisje gewoon maar in de nacht moeten laten staan, moeten zeggen dat ze

naar huis had moeten gaan?

Auke slaakte een zucht. Hij wist ook wel dat hij dit misschien beter niet had kunnen

doen. Toch had hij het gedaan en dat was niet meer terug te draaien. Vandaag had

Cathelijn een vrije dag en er zouden drie verjaardagen in één zijn. Een onmogelijke

situatie voor Lise-May om ongezien het huis uit te komen. Auke wilde ook helemaal niet

doen alsof hij haar wilde verbergen voor zijn familie, al was het misschien toch zo.

„Auke, kom je nog?! Je thee wordt koud!‟

Die opgewekte stem kon alleen van Cathelijn afkomstig zijn. Auke was meteen weer bij de

les.

„Dat was mijn moeder,‟ legde hij uit. Zijn hand omvatte de deurknop. Kort keek hij Lise-

May aan voor hij die naar rechts draaide. „Zullen we dan maar?‟

Aangezien Auke degene was die voorop liep, had hij als eerste zicht op de woon-

kamer. Die was zo ongeveer omgetoverd tot iets wat Auke nog nooit had meegemaakt.

Op de plek waar normaal de eettafel stond, was nu een extra tafel met stoelen bij-

geschoven. Waar normaal de meeste bedrijvigheid was – in de keuken dus – was het

helemaal uitgestorven. De twee tafels stonden compleet vol met ontbijtspullen en de geur

van versgebakken broodjes vulde zijn neus. Met wijd opengesperde ogen bleef hij

onderaan de trap staan. Lise-May volgde twijfelachtig zijn voorbeeld, niet-begrijpend wat

er mis was.

Dit was niet iets dat Auke gewend was. Er was maar één manier waarop hij het liefst

de dingen deed die moesten gebeuren voor hij naar school ging: in zijn eentje en in stilte.

De aanblik van het hele huishouden plus zijn tweelingneefje en nichtje maakte dat hij het

liefst direct weer een rechtsommekeer naar de trap wilde maken. Half verscholen achter

broodmandje en rommelend tussen de post kreeg Cathelijn hem in het vizier. Ze keek op.

„Hèhè, daar ben je dan eindelijk. Ik had je toch gezegd dat… - O!‟

Slechts een fractie van een seconde hield Auke zijn adem in. Dit was het moment van

de waarheid. Verrast was Cathelijn zeker, maar er verscheen ook een brede glimlach op

haar gezicht. „Vandaar dat het zo lang duurde,‟ zei ze langzaam. Haar blik gleed van Auke

naar Lise en terug. „Wie heb je meegenomen?‟

„Dit is Lise-May,‟ zei Auke vlug. Hij wilde niet weten wat voor commotie zijn moeder om

haar ging maken – want dat ging ze. „Lise-May, dit is mijn moeder, Cathelijn de Bof.‟

Lise-May schudde Cathelijn een slappe hand, viel Auke op. Dat had ze bij hem ook ge-

daan. „Aangenaam, mevrouw.‟

Cathelijn rolde met haar ogen. „Madame madame,‟ begon ze. „Vrienden van mijn kinder-

en hoeven mij geen “u” te noemen.‟ Ze knipoogde even en draaide zich vervolgens richt-

ing de rest van de Sims die in de kamer zaten. „Ga maar vast zitten, meid. – Auke, help jij

me even in de keuken?‟

Weifelend liet Auke achter bij de rest. Hij voelde zich verantwoordelijk over dat Lise

zich op haar gemak voelde. Hij was bang dat ze het niets vond om tussen de vreemden te

gaan zitten. Zelfs zonder in haar schoenen te staan vond hij dit ook niks.

In de keuken gebeurde inderdaad waarvoor hij al bang was geweest. Cathelijn plantte

haar armen in haar zij en keek hem streng aan. „Auke,‟ begon ze langzaam. Het was alsof

ze de woorden expres oprekte, gewoon om hem te laten lijden. Ze had al zo vaak preken

mogen geven bij tieners dat ze onderhand precies moest weten wat ze ging zeggen. „Het

maakt me niet uit dat je dit meisje hebt uitgenodigd terwijl je vader noch ik thuis was, maar

ik vind het niet leuk dat ze direct blijft slapen. Je kent haar amper.‟

Auke had moeite moeten doen om zijn moeder aan te kijken. Bij die laatste woorden

gingen zijn stekels echter overeind staan. Wat wist zij er nou van? Wie weet kende hij Lise

al langer dan zij vermoedde?

„Ik ben nog niet uitgesproken.‟ Cathelijn had gezien dat Auke aanstalten maakte om te

spreken en stak haar hand op. „Je weet heus wel dat je vader en ik niet lastig zijn. Jullie

mogen best veel van ons. Maar sta in het vervolg even stil bij wat je doet, oké?‟

Met die woorden draaide Cathelijn zich om en liep ze weg. Auke telde tandenknarsend tot

tien. Dus ze wilde geen discussie? Fijn. Hij zou nog eens met haar meelopen.

De jongens zorgden ervoor dat Auke luid werd ontvangen. Abel begreep niet helemaal

waarom het ging, maar zelfs hij deed met Melvin en Krijn mee. Joey legde zijn krant aan

de kant en rolde met zijn ogen om het puberale gedrag van de jongens. Emine keek met

vuurrode alleen maar star in haar kopje met thee toen Lise-May haar blik even ving.

„Daarom was het ineens zo stil in je kamer,‟ plaagde Melvin zijn tweelingbroertje openlijk.

Met een nukkig gezicht liet Auke twee klontjes suiker in zijn thee vallen. Ook dat nog.

Hij had het kunnen weten. Probeer nu maar eens te ontkennen dat er niets is gebeurd…

„Hé,‟ sputterde Cathelijn tegen. „Niet zoveel suiker. – Oh, je moet je pillen nog innemen.‟

Aukes kaaklijn verstrakte opnieuw. Zonder ook maar iemand aan te kijken begon hij ver-

woedt een boterham te smeren.

De deurbel ging en de aandacht was, tot zijn eigen opluchting, van Auke afgeleid. Hij

haatte het om in de schijnwerpers te staan. Cathelijn was net op weg geweest naar de

keuken om Aukes medicijnen te halen, maar maakte meteen een kwartslag richting de

voordeur. „Serena, Nienke, jullie zijn er al! Kom binnen. – Dag Kelson! Hoe is het, jochie?!‟

Nu iedereen zijn aandacht op iets of iemand anders had gevestigd, kon Iris het niet laten

stiekem in de richting van Lise-May te gluren. Haar eerste indruk was dat het meisje nog-

al verlegen leek. Ze durfde met vrij veel zekerheid op in te zetten dat die twee elkaar beter

zouden liggen dan wat dan ook. Iris glimlachte; ze was blij voor Auke. Na dat gezeik met

Rose werd het eens tijd dat hij om zou gaan met een meisje dat een beetje was zoals hij-

zelf. Iris kreeg de indruk dat Lise aardig dichtbij zo iemand in de buurt kwam. Stiekem stak

het haar dat Auke niets had laten blijken dat hij verliefd was geweest. Niet dat hij zo open

was. Dat wist ze ook wel. Maar ooit was hij dat wel geweest en al was dat heel lang weg-

geweest; Iris had een beetje het idee gehad dat het terugkwam. Dat hij zich in elk geval

richting haar wat opener begon op te stellen. En toch… ze gunde het hem van harte. Al

was het maar omdat hij zo kwetsbaar leek – juist door zich zo op te stellen tegenover

andere Sims. Iris kon nog wel langer genieten van het feit dat ze haar nog even lieten,

maar toen was er Krijn die één of andere retorische vraag stelde.

„Ligt het nu aan mij, of loopt praktisch iedereen hier te tortelen tegenwoordig?‟

„Wat zal ik zeggen?‟ Iris voelde zich aangesproken en glimlachte van oor tot oor. „De

lente komt eraan, hè? Dat zal het wezen.‟ Direct gingen Iris‟ gedachten terug naar afge-

lopen weekend. Ze was toen met Tim naar de stad geweest om verjaardagscadeautjes te

kopen voor Daisy en Bram. Het cadeau voor beiden was simpel – een mobieltje en een

MP3-speler – en aangezien ze toch al in een elektronicazaak waren, waren ze nog even

blijven plakken bij de afdeling met de fotocamera‟s. Tim had haar vertelt dat Roy‟s één

grote hobby had gehad naast de natuur en dat was fotograferen. Tim wist er niet erg veel

van af maar kon zich nog wel herinneren dat ergens nog steeds Roy‟s oude Polaroid-

camera moest liggen. Ze hadden lang gezocht op de zolder van Maidens huis, maar niks

gevonden. Tim was zo terneergeslagen geweest dat Iris van plan was zelf ergens te gaan

kijken naar een tweedehandse polaroid. Dat was dan niet die van Roy, maar had wel het-

zelfde idee. Bovendien wilde ze gewoon eens zelf foto‟s van haar en Tim kunnen maken.

Foto‟s van hen had ze wel, maar dan alleen in haar agenda. Eigenlijk zou ze meer foto‟s

moeten hebben.

Bij de voordeur had Kay in de gaten dat er een massaal ontbijt gaande was. Dol op

Sims als hij was, zwaaide hij enthousiast naar alle familieleden. Hij nam amper de tijd om

zijn buitenkleding uit te trekken. Dat al zijn twee ooms, neef en nicht er zouden zijn wist hij

wel. Maar dat Abel en Emine er ook nog steeds waren, was echter wel een grote veras-

sing.

Zodra Abel zijn neefje in de smiezen kreeg kwam hij overeind uit zijn stoel. Het beetje

honger dat hij nog had was hij vergeten. Met Emine in zijn kielzog sleepte hij Abel weg bij

zijn moeders en opgewonden liepen ze richting de televisie. De salontafel werd aan de

kant gezet en de tv aangezet.

„Je moet echt zien hoe goed ik ben geworden in het spel! Ik durf te wedden dat je me

niet kunt verslaan!‟

Er klonk een zucht vanaf de tafel, afkomstig uit Melvins mond. Hij had keer op keer het

racespel moeten spelen met zijn kleine neefje. „Breek me de bek niet open,‟ mompelde hij.

„Maar Emine is er ook goed in! Je moet echt laten zien wat ik je geleerd heb!‟

Emine kreeg een console in haar handen gedrukt en ging gedwee zitten. Ze was dan wel

verlegen, maar superdol op het spelen van spelletjes. Dit was dan ook iets wat ze zich

geen tweemaal liet zeggen. Kay keek afwachtend van de televisie naar Abel en terug – hij

wilde weleens zien of wat zijn neefje beweerde waar was.

Nienke, Serena en Kelson hadden zich inmiddels ook uit hun jassen gewerkt.

Cathelijn rechtte haar rug en zich uitrekkend zei ze: „jongens, laat die tv maar even.‟

Abel keek zijn oma smekend aan, maar Cathelijn schudde haar hoofd. „Jullie moeten zo

naar school en je hebt je brood nog niet eens op!‟

„Hé,‟ zei iemand zacht in Cathelijns oor. Een zacht knijpende hand op haar schouder

deed haar omkijken. Het was Joey. „Je neemt mijn rol over. Dat is niet bedoeling. Buiten

dat…‟ Joey slaakte een zucht en trok Cathelijn even tegen zich aan. „Het is de verjaardag

van onze twee middeljongste kleinkinderen. Vandaag mag het even.‟

Nienke keek glimlachend naar haar ouders. Het feit dat ze ouder en ouder werden,

maakte dat ze wijzer en wijzer werden. Al had ze het vroeger niet altijd even goed met ze

kunnen vinden – ze hield daardoor niet minder van hen. Ze waren ronduit geweldig.

„Oké,‟ wil iemand van jullie Kelson even overnemen? Ik denk dat ik even koffie ga

zetten. Eén bakkie en dan breng ik de kids naar school.‟

Er klonk een luid protest vanaf de bank, maar wat gebeuren moest, moest gebeuren.

De laatste boterhammen werden gegeten en er werden tanden gepoetst. Emine was de

eerste die de spelcomputer opgaf aangezien iedereen maar bleef zeuren. Algauw volgde

ook Kay en uiteindelijk zelfs Abel toen bleek dat Melvin naar school ging. Als er niemand

meer overbleef om spelletjes mee te spelen, was het spel algauw gespeeld.

„Krijg ik nog een kus?‟ Vroeg Cathelijn Abel voordat het hele clubje het huis verliet. Met

tegenzin gaf Abel zijn oma een knuffel. „Na schooltijd mag je weer spelen. Dan kom ik je

ophalen, hmm?‟ Dat leek Abels humeur weer wat te verbeteren. „Dan gaan we taart eten.‟

„En dan komen Pepijn en Emma toch ook mee?‟ Abels ogen begonnen te glimmen.

De tieners hadden echter wat meer moeite met het idee dat ze zo naar school zouden

moeten. Melvin deed er alles aan om tijd te rekken en al had hij het volgende zelf niet echt

in gedachten – Kelson wilde niet bij hem uit de buurt gaan.

Met een halve glimlach op zijn gezicht tilde hij het ventje op. „Wat vindt je ervan om

even… naar oma te gaan? Of naar opa?‟

Kelson schudde heftig zijn hoofd en klauwde zijn kleine vingertjes aan de kraag van

Melvins shirt. Melvin kon niet nageven dat hij weer even moest denken aan de tijd dat

Abel klein was geweest. Hij was irritant maar aanhankelijk naar hem geweest en al wilde

Melvin het niet graag toegeven – ergens vond hij het wel grappig. „Jawel – Melvin moet

naar school.‟ Melvin gaf Joey Kelson in handen. „Oké, lets go.‟

Met een pruillipje keek Kelson zijn grote neef na; hij begreep niet waarom hij nu ineens

werd achtergelaten. Hij leek zelfs nog verdrietiger om het feit dat Krijn wegging dan dat

zijn moeders weggingen.

„Volgens mij kan hij niet wachten tot je weer thuis bent, Krijn,‟ plaagde Nienke haar

neefje. Toen wendde ze zich tot de rest. „Tot straks allemaal!‟

Gezamenlijk verdwenen ze naar buiten. Abel wierp nog een vlugge blik op Iris voor hij zich

bij zijn zusje, tantes en neef in de auto voegde. „Neem straks je vriendje ook mee.‟

Iris glimlachte flauwtjes en schudde haar hoofd. Maar opeens bedacht ze zich iets…

„Loop maar vast. Ik kom er zo aan. Eerst nog even wat regelen.‟ Iris wuifde hen weg en

liep op een langzaam tempo achter het stel aan. Onderweg scrolde ze door haar contact-

enlijst op zoek naar één specifiek nummer.

Een paar straten verderop stond Sander voor de spiegel. De handdoek om zijn middel

en zijn halfdroge haar verrieden dat hij zojuist onder de douche vandaan was gekomen.

Hij was geacht zo op zijn werk te verschijnen, dat wist hij ook wel. Toch was dat iets dat

totaal op de achtergrond gedreven leek. Zijn status hooghouden was iets wat Sander al

zijn hele leven graag en bovenal moeiteloos deed, maar hij wist dat het niet juist was op

de manier waarop het ging.

Zoals wel vaker de afgelopen tijd vroeg Sander zich af of dit werk wel bij hem paste.

Natuurlijk; hij was goed met nummertjes. Toch leken deze Sims totaal voor hun werk te

leven. Het enige waarom ze zich zorgen maakten was het witte voetje dat ze konden

halen bij de grote baas en o jee, als hun stropdas maar goed zat.

Gaandeweg was Sander zich steeds meer gaan ergeren aan zijn collega‟s. Meer en

meer was hij zichzelf gaan voorhouden dat hij het gewoon voor zichzelf deed. Dit was

waar hij goed in was, waarin hij moeilijk te vervangen was. Dat maakte dat hij zich zelf-

verzekerd voelde, dat hij zich lekker voelde. Daarentegen voelde hij zich toch klote als hij

dacht aan het feit dat hij moest gaan werken en daarom verdrong hij het naar de achter-

grond. Ergens kon het hem niet zoveel schelen waar dat gevoel ineens vandaan kwam.

Niet meer na gisteren.

Hij was weer bij zijn vader langs geweest. Met het redelijke weer had Sander gehoopt

er wel goed aan te doen met zijn vader een ommetje te maken in de rolstoel. Dat had hij

niet meer kunnen doen sinds Noahs huis verkocht was en hij in het verzorgingshuis was

gaan wonen. Ergens herinnerde die wandeling Sander aan die periode. Het was toen mid-

den in de winter geweest en al was het nu amper drieënhalve maand later – hij had het

gevoel alsof er jaren vestreken waren. Vooral het gevoel dat hijzelf jaren ouder was ge-

worden leek tegenwoordig de overhand te hebben op alles.

Hetgeen waar Sander bang voor was geweest, was niet gebeurd. Noah had niet lopen

schreeuwen dat Sander hem terug naar huis moest brengen. Hij had niets beschamends

gedaan tegen Sims die ze onderweg waren tegengekomen. De eendjes die ze hadden

gevoerd in het park hadden de tranen in Sanders ogen doen opwellen. Zelfs dat was nog

niet hetgeen geweest waarmee hij het meest zat.

Het was de manier waarop Noah alles doodstil over zich heen had laten komen. Die

holle, lege blik in zijn ogen die hij steeds vaker had. Hij werd steeds minder spraakzaam

en al was Sander al verteld dat het er ooit aan zou moeten komen; dat zijn vader hem

aankeek met een blik die hij niet kende maakte dat hij zichzelf niet meer was.

Samen met de gewoontes van zijn collega‟s leken hem tot waanzin te drijven. Hoe kon

hij iets doen waar hij niet honderd procent achter stond? Natuurlijk deed hij graag zijn

werk. Toch was het anders wanneer de rest om hem heen zo anders leek te zijn dan

hijzelf. Het leek hen niet te interesseren welke voetbalclub er op vrijdagavond speelde. Ze

dronken geen bier, slechts wijn. Het was niet dat Sander snel bevooroordeeld was. Hij had

moeite gedaan om met die lui aan te pappen, maar… Nooit had hij het met alle Sims in

zijn omgeving kunnen vinden. Niet één van hen leek te zijn waar hij voor stond.

„Waar zit jij toch met je gedachten?‟ De stem van Lizzy liet Sander zijn gezicht weer op

neutraal overschakelen. Nonchalant haalde hij zijn schouders op. Aankijken wilde hij haar

niet. Het was niet iets dat hem vaak overkwam. Hij herinnerde zich slechts enkele keren

waarop hij zich machteloos en moedeloos had gevoeld, vaak na zo‟n ruzie met zijn vader.

Inwendig kreunde hij bij die herinneringen; kon hij nog maar één keer zo‟n ruzie hebben

met zijn vader. Kon zijn vader nog maar één keer hard tegen hem schreeuwen over wat

hij allemaal verkeerd deed. Naderhand kwam het altijd wel weer goed. Dit niet.

Wat hij Lizzy voor een antwoord moest geven, wist hij niet. Het enige wat hij kon doen

was wezenloos naar zijn spiegelbeeld staren. De sigaret in zijn mond schroeide langzaam

op zonder dat er ook maar één trek van was genomen.

Een plotselinge hand van Lizzy op zijn knieschijf deed hem opnieuw opschrikken uit

zijn gedachten. Lizzy merkte het op en grinnikte zachtjes, mompelde iets over nog niet

helemaal wakker zijn. Sander vond dat ze op het moment mocht denken wat ze wilde. Zin

om uit te leggen waar hij met zijn hoofd zat had hij niet. Hij had geen zin in gezeur en

medelijden – al helemaal niet van een vrouw.

Het feit dat ze nog niet eens het kleinste vermoeden had deed hem goed. Nietsver

-moedend gleed haar hand langzaam omhoog en kroop hij onder de bordeauxrode hand-

doek. Sanders zintuigen stonden direct op scherp vanaf aanraking nummer één en zijn

ademhaling versnelde terwijl hij zo nu en dan zijn adem inhield. De handdoek viel op de

grond en Lizzy‟s lippen begonnen hun weg vanaf Sanders knie naar boven.

Sander hapte naar adem en wilde alles omzetten, alles uitzetten. Hij wilde zich laten gaan

en zich mee laten voeren in wat Lizzy aan het doen was. Toch lukte het hem niet zijn

vader te vergeten. Zijn hand liet hij even op Lizzy‟s schouder rusten en toen wurmde hij

zich los en liep hij de badkamer uit.

Na al een paar seconden voelde hij dat Lizzy achter hem op het bed was komen

zitten. Hij had het kunnen weten: ze liet hem ook geen seconde alleen. Hij voelde hij haar

handen om zijn buik gleden, ze zich tegen hem aanvleide. Haar lippen in zijn nek maakten

dat hij kippenvel kreeg. Ze dacht zeker dat hij om een andere reden naar de slaapkamer

was gegaan. Resoluut schudde hij zijn hoofd. „Lizz, „k denk niet dit een goed moment is.‟

Lizzy besteedde geen aandacht aan Sanders afwijzingen en zette gewoon door.

Ontdeugend giechelde ze in zijn oor.

„Wat kan het nou schelen dat je te laat komt op je werk. Ze kunnen je heus wel een

kwartiertje missen, hoor. Als dat in ruil is voor… voor een pleziertje.‟

Sander had niet eens zin om er tegenin te gaan. Het enige wat hij zich afvroeg was hoe hij

Lizzy van zich af kon schudden. Toen haar handen omhoog gleden, schudde hij met zijn

schouders. Lizzy sloeg haar armen opnieuw om Sanders middel en trokken hem opnieuw

tegen haar aan. Op dat moment knapte er iets in Sander.

„Eruit,‟ zei hij kil. Het had effect; hij voelde dat Lizzy verstarde. „Ga naar huis, Lizzy. Nu.‟

„Doe niet zo mal,‟ giechelde Iris toen Tim weer één of ander grapje maakte. Voor het

huis bleven staan. „We zijn er.‟ Iris wist dat haar woorden overbodig waren: Tim wist dat.

Al sinds Iris in de grote pauze door de spiegels op de meisjestoiletten naar Tim was

gereisd had ze zich opperbest gevoeld. Het voelde bijna alsof het haar eigen verjaardag

was, alleen al omwille het feit dat Tim aanwezig was op een doordeweekse avond. Oké –

dat was al eens eerder voorgekomen. Met het etentje hadden ze van tevoren een

afspraak gemaakt. Dit was iets dat ze op het laatste moment had gevraagd. En Tim zei ja.

„Hé,‟ zei Tim zacht. „Jullie hebben een schommel. Dat is me nog niet eerder opgevallen.‟

„Dat komt misschien omdat je alleen in het donker hier buiten was,‟ giechelde Iris.

Iris trok haar hand uit Tims jaszak en daarmee die van Tim uit die van haar. Hun zojuist

verstrengelde armen lieten elkaar los. Echter pakte Iris meteen weer Tims hand en trok

hem mee naar hun „achtertuin‟. „Kom!‟ Riep ze. „Op de schommel.‟

Tim keek bedenkelijk en bleef met zijn handen in zijn jaszakken staan kijken hoe Iris

zonder twijfel op de schommel ging zitten. Een poosje keken ze elkaar aan zonder iets te

zeggen. Iris lachte als een klein meisje en Tim glimlachte onbeholpen.

„Kom je me niet duwen?‟ Lachte Iris. Ze zette zich af en trok haar voeten in. „Ik wacht.‟

Ze verwachtte dat Tim zijn hoofd lachend zou schudden en naar de voor- of achterdeur

zou lopen en wachten tot ze hem volgde. Toch kwam hij haar kant op en begon hij te duwen.

„Weet je überhaupt wel hoe dit moet?‟ Vroeg Iris Tim plagend.

„O, reken maar. Jij bent de jongste hier in huis, maar ik heb zo vaak met mijn broertje en

zusjes gespeeld dat ik meer heb gespeeld als jij in je hele leven.‟ Antwoordde Tim

uitdagend. Hij pakte de kettingen vast en trok Iris naar achteren om vervolgens een harde

afzet te geven. Hij duwde harder en harder tot hij moest springen om bij het zitvlak te

komen.

Iris zette het op een gillen, wat ze afwisselde met lachen. Ze wist niet welke emotie het

meest overheerste: het feit dat dit zo‟n verrassingseffect had op haar had of de angst dat

ze er zo vanaf zou donderen. „Niet zo hard!‟ Schreeuwde ze.

Iris‟ sjaal wapperde in haar gezicht en haar tas leek nog net niet over de grond te slepen.

Zonder enige waarschuwing greep Tim de kettingen weer en bracht hij de schommel tot

stilstand. Iris gilde opnieuw en greep de kettingen extra stevig beet: ze had niet eens door

dat ze inmiddels alweer stilstond. Haar ogen opende ze – waarvan ze eveneens niet had

gemerkt dat ze deze had gesloten – en ze zag Tims gezicht boven het hare.

„Wat zei ik je nu?‟ Er klonk iets door van triomfantelijkheid in Tims stem. „Wat heb je nu

geleerd?‟ Na die retorische vraag drukte Tim een kus op Iris‟ lippen.

„Dat ik jou niet moet uitdagen? – Wil jij nu op de schommel?‟ Jubelde Iris.

Tim lachte, maar schudde zijn hoofd. „Laten we naar binnen gaan. Volgens mij wacht er

iemand op ons bij de voordeur.‟

Als gestoken door een wesp schoten Iris‟ ogen naar de voordeur. Daar stonden Pepijn

en Emma met een grijns te kijken. Waarschijnlijk hadden ze alles meegekregen van de

intermezzo tussen Iris en Tim – oeps. Iris wist dat het belachelijk was aangezien haar

neefje en diens vriendinnetje zoveel jaren jonger waren dan hen. Haar wangen trokken

zich daar niets van aan: ze kleurden vuurrood nog voor ze haar blik afwendde.

„Hai Pepijn, hai Emma,‟ groette ze opgewekt. „Dit is Tim.‟

„Hoi,‟ mompelde Emma effen.

Pepijn reageerde al net zo stoïcijns, waarop hij op een ongeduldige toon zei dat Iris open

moest doen zodat ze naar binnen konden.

„Joh, je hoeft je niet zo te haasten,‟ bracht Iris er tegenin terwijl ze haar sjaal afdeed. „De

rest is er toch nog niet. Auke, Melvin en Krijn zijn nog niet uit en Kay moet nog…‟

„Maakt niet uit,‟ onderbrak Pepijn zijn nicht zonder de rest van haar uitleg af te wachten.

Het feit dat Iris iets zei over dat ze geen jas droegen, negeerde Pepijn en Emma volgde

zijn voorbeeld. Vervolgens ging direct de televisie aan en liet hij zich op de bank zakken.

Met opgetrokken wenkbrauwen sloeg Iris haar familie gade. „Nou zeg,‟ mompelde ze.

„Tim, dit zijn dus Emma en Pepijn.‟

„Hem kende ik al,‟ merkte Pepijn op zonder op te kijken. „Van vorige week.‟

Iris maakte een verongelijkt gebaar en wuifde het weg. „Dat is ook zo – dom van me. In

elk geval… Emma is een dochter van Naomi en Victor. Je weet wel, zij die goede vrienden

waren van Sander en zo vroeger. En van mijn tante, Isolde. Haar heb je nog niet ontmoet.‟

Tim knikte begrijpend. Dat was echter niet helemaal waar: hij had Isolde wel degelijk een

keer gezien, al nog niet echt ontmoet. Met Isaura in het Raadbeleg was de kans groot dat

het ooit nog zou gebeuren. Hij had zich altijd afgevraagd hoe een vrouw een kind kon

adopteren dat zo koppig en eigenwijs was als Isaura. Hij vroeg zich überhaupt af hoe het

mogelijk was dat er Sims waren die geduld hadden met Sims zoals Isaura. Wanneer hij

zich dat afvroeg, had hij direct medelijden met Isolde. Al kende hij haar niet eens.

„Zullen we even naar boven gaan? Dan dump ik mijn tas even, kan ik mijn tas inpak-

ken…‟ Iris hoefde niet meer te zeggen. Ze kon zo al wel merken dat Tim er hetzelfde over

dacht als zij: geen van beiden wilden ze per se bij Pepijn en Emma zijn. Althans niet tot de

rest er was.

Tim volgde Iris gedwee de trap op naar haar kamer. Hij wist nog exact waar het was

van de vorige keer. Direct werd hij weer overspoeld door de gevoelens en herinneringen

van toen. De zoenen, de strelingen, de kaarsjes… Was er maar helemaal geen verjaar-

dag. Waren ze maar met zijn tweeën thuis. Bestond er maar geen tijd. Had hij maar niet

een bepaalde tijd met Maiden afgesproken dat hij terug zou zijn… Ze wist het nog niet.

Er lag nog steeds een matras naast Iris‟ bed op de grond. Tim was enigszins verrast;

Iris ging er toch niet vanuit dat hij zou blijven slapen? Er begon een onrustig gevoel door

zijn maag te woelen.

Zijn blik moest niets te raden over hebben gelaten, want Iris glimlachte toen ze Tim zag

kijken en zei: „oh, daar slaapt Emine, naast mijn bed. Ze wilde per se bij mij op kamer.‟

Tim knikte en voelde zich belachelijk – natuurlijk wilde Iris niet dat hij bleef slapen

zonder dat ze dat overlegd had. Dat was niets voor haar. Hij keek toe hoe ze haar tas af-

deed en haar spiegelbeeld een langdurige blik waardig keurde. Even leek de spanning

tussen hen in te hangen. De stilte van het wel willen maar niet durven. Iris‟ ogen flitsten

richting Tim. De spanning werd haast tastbaar. Iris‟ hart ging hevig te keer. Ja, haar neefje

en zijn vriendinnetje waren beneden. Ze zaten tv te kijken en hadden al amper de moeite

genomen hen een blik te gunnen. Hoe groot was de kans nu eenmaal dat ze naar boven

kwamen, of op zijn minst één van hen tweeën? Misschien omdat de afstandsbediening

zoek was, ze wat te eten wilden hebben voor bij de tv of omdat… „O godver, stop met die

excuses!‟ Riep een stemmetje in Iris‟ hoofd.

Tim leek exact hetzelfde te denken en als twee magneten trokken Iris en Tim zich in

elkaars armen. Iris rook Tims lavendelshampoo en zijn luchtje dat mannelijk was, maar ergens

toch iets zachts had. Zijn zachte, lange vingers woelden door haar haar – Mijn god, ja, wat

had ze dit gemist. Wat had ze Tim gemist. Ze was blij met dit moment, met hun samenzijn.

Even bestond er niets anders dan de twee donkerblauwe ogen van Tim en zijn lippen

op de hare. Plots klonk er geroffel van vingers op hout. Met een ruk draaide Iris zich om

en tegelijkertijd besefte ze zich dat Tim de slaapkamerdeur open had laten staan. Ze was

voorbereid op iedereen. Op Melvin, Auke, Krijn of haar opa of oma. Maar degene die ze in

de deuropening zag staan deed haar hart even stilstaan. Ze kreeg het warm en koud

tegelijk en voelde zich opeens onbehaaglijk en helemaal goed tegelijk.

„Hai,‟ wist ze met een schorre stem uit te brengen. Moeizaam slikte ze en probeerde wat

opgewekter te klinken. „Sander. – Ik wist niet dat jij ook zou komen!‟

Ja ja, daar gaan we dan! Weer zo‟n

leuke cliffhanger. Lief hè van mij?

Nou, beloven dat de volgende

update niet zo lang op zich zal laten

wachten kan ik wel doen. Maar of

het waar is, weet ik niet.

In elk geval is zondag de

BMD ten einde dus dan zal ik wat

meer vrije tijd hebben. De laatste

tijd heb ik alleen nogal weinig zin in

de computer en meer zin in lezen,

dus we zullen zien.

Tot de volgende keer!

Xx Ilse