Tuur naar de kapper

Porties

Tuur slaapt in de keuken. Hij slaapt diep.

“Tuur, word eens wakker.”

Tuur opent één oog.

“Je moet naar de kapper, Tuur.”

“Waarom dan, baas?”

“Je haar is veel te lang en je ziet er ook wild uit.”

Samen lopen ze naar de auto.

Hop. Tuur springt in de koffer.

Baas maakt hem vast.

“Je mag de auto wel eens wassen, baas!”

“Ja, ik weet het. De auto is vuil. Als ik een gaatje vind, zal ik het doen.”

Bij de kapper is er veel volk. Er zitten ook andere honden te wachten.

Tuur moet op de tafel en wordt vastgemaakt.

Meteen beginnen ze Tuur de kammen.

“Het was tijd dat Tuur kwam. De kapsters hebben veel werk aan Tuur.

Tuur kan moeilijk stil zitten. Al dat gepruts aan hem.

Opeens draait hij zich om en geeft de mevrouw een zoen. Dat vindt ze niet zo leuk. Maar hij wou alleen tonen dat hij haar lief vindt.

Na het kammen begint de mevrouw hem te plukken. Ze trekt de haartjes uit maar het doet geen pijn.

Tuur laat het allemaal maar gebeuren. Hij is al eerder naar de kapper geweest.

Dan neemt de mevrouw haar schaar. Sommige haren zijn echt te lang en die moeten geknipt worden.

“Ik vind het niet zo leuk als je mijn staartje vastneemt, mevrouw.”

“Ach, Tuur dat is toch niet erg. We maken je echt mooi vandaag.”

Daarna moet Tuur in bad.

Water vindt hij niet zo leuk maar het moet gebeuren.

“Baas zal de reuk van de shampoo niet leuk vinden. Hondjes moeten ruiken als een hond!”

“Maar je moet toch gewassen worden, Tuur. Eén keer in de drie maanden is echt wel nodig.”

Tuur wordt afgedroogd met een handdoek. Daarna komt de droger tevoorschijn.

Elk haartje wordt nog eens gekamd en gedroogd.

Tuur heeft er nu bijna genoeg van.

Al dat gefriemel aan zijn lijf.

Maar het water was lekker fris in dit warme weer.

Na een tijdje ziet Tuur er piekfijn uit.

Baas komt Tuur halen.

“Wat zie je er mooi uit, Tuur. Dat hebben jullie prima gedaan, dames. Bedankt hoor!”

Tuur springt in de auto. Hij ziet er knap uit!

“De auto is nog steeds niet gewassen, baas.”

“Nee, Tuur. Maar jij wel en dat is het belangrijkste!”

© 2009

Chris Claeys 

AVI 4