België - BelgiqueP.B.

2800 MechelenMasspost2/2496

Terra IncognitaDriemaandelijks tijdschrift - Afz./V.U.: AFS Vlaanderen - H. Consciencestraat 52 - 2800 Mechelen (P509725) Jaargang 3 - nr 13

Foto: Sonia Hamidi - Short-Term EVS - Turkije

Editiezomer 2013

Beste AFS-vrienden,

Het einde van de lente is in de Verenigde Staten de tijd van de commencement speeches, of wat wij de afstudeer-toespraken zouden noemen. Sprekers van verschil-lend kaliber worden dan gevraagd om zich te richten tot een nieuwe lading graduates. Vorige week viel mijn oog op een artikel op linkedin.com met een overzicht van de meest inspirerende afstudeerspeeches van dit schooljaar.

Richard Branson, oprichter van Virgin Group, had het in zijn speech over hoe belangrijk het is om toe te geven aan je nieuwsgierigheid en op zoek te gaan naar nieuwe ervaringen: “Overweeg om een pauze in te lassen en je mogelijkheden te overlopen. Ik zou je aansporen om te reizen, nieuwe ervaringen op te doen zodat die je kunnen inspireren als je beslissingen moet nemen die jouw toekomst zullen bepalen.”

Maria Shriver, journaliste en voormalige first lady van Californië, benadrukte nog meer de kracht van de pauzeknop. In haar speech schetst ze een wereld waarin we holderdebolder van de ene levensfase naar de andere worden voortgestuwd, een leven waarin ons ene project nog niet afgerond is of iedereen stelt al vragen over het volgende. Ze pleit er net als Branson voor om tijd te nemen om te ontdekken wat belangrijk is, zodat het ons kan inspireren om de juiste keuzes te maken.

Het betoog van deze mensen lijkt mij een goede re-den om voor een AFS-ervaring te kiezen, niet? Maar of een AFS-jaar echt aanvoelt als een druk op de pau-zeknop… Daar ben ik nog niet zo zeker van. Een deel-nemer zet zijn leven in het thuisland misschien even on hold, maar tegelijk drukt hij aan het begin van de uitwisseling (samen met de gastfamilie!) op de fast forward-knop die een ritje op een roetsjbaan van be-levenissen en emoties in gang zet en die nog lang zal nazinderen.

Zonder een gastfamilie en een school of werkplek die klaar staan om de deelnemer met open armen te ont-vangen, zou dit alles onmogelijk zijn. Graag maak ik van de gelegenheid gebruik om de families, scholen en werkplaatsen te bedanken voor de cruciale rol die ze opnemen in de uitwisselingservaring.

En vrijwilligers, ik hoor dat de gastgezinrekrutering goed loopt en wens jullie nog de nodige energie en volharding om ook die laatste gastfamilies te vinden. Als we solidair zijn en onze krachten bundelen, komen we er wel. We zijn er bijna!

Ik wens iedereen een prettige zomer toe!

En vergeet niet…: take a break!

Jan Van KeirsbilckVoorzitter raad van bestuur

Rode Draad

2

door Jan Van Keirsbilck, voorzitter AFS Vlaanderen

“Zonder een gastfamilie en een school of werkplek die met open armen klaar staan, zou dit alles onmogelijk zijn...”

De AFS Stichting bestaat 10 jaar!

Gekatapulteerd naar een droom

Een gezellige drukte

“Wat de boer niet kent, lust hij niet...”

Colofon:

Aan dit nummer (juni, juli, augustus) werkten mee: Bilitis Lauwers, Bas Maes, Jan Van Keirsbilck, Sonia Hamidi, Angata Rismana, de familie Everaert-Van Dun, Suyin Kuijk, Lieve Decaluwé, Tom Van Der Vliet en Jentien Gouhie.

Eindredactie & lay-out: Koen Baetens Druk: www.bulckens.com - www.zwartopwit.com

Verantwoordelijke uitgever: Jan Van Keirsbilck - Hendrik Consciencestraat 52 - 2800 Mechelen

3

Inhoud

Suyin koos voor een trimesteruitwisseling naar Servië. Man, wat vinden wij dat heerlijk! Haar verslag op pagina’s 6 en 7.

Proficiat! Op p. 8-9 blikken we terug én vooruit. Want ook dit jaar kon de Stichting weer beurzen uitreiken...

Sonia vertelde ons waarom ze met véél plezier ambassadrice is voor AFS en EVS. Dat wij dat super vinden, kan u lezen op pagina 4.

Het is de natte droom van elke eindredacteur: de geïnterviewden zijn té interessant. Daarom, speciaal voor u, een gastgezinportret op drie bladzijden. We kregen het niet gezegd op twee... Pag. 12-14.

Sonia Hamidi (23) werd geboren in Kaboel. Haar vader is overleden in Afghanistan, en ze woont nu elf jaar in Antwerpen, met haar mama, haar broer en twee zussen. Begin dit jaar behaalde ze via Tweedekansonderwijs en de Examencom-missie haar middelbaar diploma Humane We-tenschappen. Via onze contacten met het twee-dekansonderwijs in Hoboken kwam ze in contact met Short-Term EVS. Zo ging ze vorig jaar naar Turkije en vertrekt ze deze zomer opnieuw, dit keer naar Frankrijk.

Ik kende AFS al lang. Reizen is één van mijn dromen, en ik probeer al-tijd mijn dromen te verwezenlijken. Alleen had ik nog nooit de juiste formule gevonden. Vele aanbiedin-gen waren te duur en de reistijd was te lang. Het hele scala aan websites voor vrijwilligerswerk met hun in-gewikkelde platforms en zoekma-chines maakten mijn keuze er niet makkelijker op. Met wat we vroeger hebben meegemaakt, is het ook niet zo verwonderlijk dat ik van mijn moeder niet alleen mag reizen.

Vorig jaar was ik er eindelijk klaarvoor. Toen ik die Short-Term EVS-flyer zag liggen op school, nam ik contact op met AFS. Ik schreef me in voor een project in Turkije. Ons pro-ject ging rond spelen met maatschappelijk kwetsbare kinderen en jongeren uit Gaziantep, maar enkelen van ons, waaronder ikzelf, mochten ook het vluchtelin-genkamp aan de Syrische grens bezoeken. Daarnaast bezochten we een weeshuis, een mozaïekcentrum waarvan de opbrengst aan kinderen met familiale pro-blemen wordt geschonken, een leer-en opvoedings-centrum voor jongeren, een ziekenhuis met afdeling voor kankerpatiëntjes en een naburig dorp. We kregen ook Turkse taalles en elke week was er een culturele avond. Ik ben ook beste vriendinnen geworden met een meisje van Litouwse-Russische origine en hou re-gelmatig contact met haar.

Dit jaar heb ik me opgegeven voor een ecologisch pro-ject in Frankrijk. Ik ben vooral benieuwd naar het wo-nen en werken in de Alpen. Vanzelfsprekend wil ik ook mijn Frans verbeteren.

Ik ben AFS ontzettend dankbaar, want ze hebben mij meer dan een duwtje in de rug gegeven, ze hebben me eigenlijk gekatapulteerd in de wereld van vrijwilli-gerswerk. Ik vond het perfect. Ik ging er met een open

mentaliteit naartoe en kreeg de mooiste ervaringen van mijn leven. Het was de Ramadan en dat maakte het voor mij zoveel rijker. De mooie, grote moskee-en, de oproep tot het gebed, de historische sfeer van Gaziantep, de markten en de vriendelijke mensen, de schattige kindjes en de toffe begeleiders en vrijwilli-gers,... Vooral op persoonlijk vlak heb ik er meer kun-nen uithalen dan ik had durven dromen en op religi-eus vlak was dat zelfs nog miljoenen keer beter.

Waar ik ook heen ga, ik vertel iedereen - of die het nu wil horen of niet - over mijn reizen en het Short-Term

EVS-aanbod! Ik ben een soort van ongevraagde ambassadrice voor EVS en AFS. Ik vind het een grote springplank naar toekomstige kan-sen in het werk, vrijwilligerswerk of gewoon unieke ervaringen voor het leven. Je leert er veel bij, het is zeker de moeite waard en niet onbelang-rijk: het is zo goed als gratis!

Momenteel kan ik me niet inzetten als vrijwilliger voor AFS, maar ik wil dat zeker doen in de toekomst. Ik wil in september graag starten met uni-

versiteit en deeltijds werken. Ik pak het stap voor stap aan, want ik wil er ook nog van kunnen genieten!

4

“Ik vond het perfect”door Sonia Hamidi, deelnemer Short-term EVS

EVS (European Voluntary Service) is het Europese vrijwilligerswerkprogramma dat volledig gesubsidieerd wordt door de Euro-pese Commissie. Short-Term EVS is daar een korte, drempelverlagende variant van, voor maatschappelijk kwetsbare jongeren.

Via dit inclusieprogramma krijgen deze jon-geren de kans om een paar weken naar het buitenland te trekken en er als vrijwilliger mee te draaien in een non-profit project. We hebben vaste EVS-partners in Polen, Frank-rijk en Turkije, die zorgen voor een boeiend lokaal project, verblijf en extra begeleiding.

Om jongeren uit deze doelgroep te berei-ken, werken we in Vlaanderen actief samen met Sint-Angela Tildonk (BSO/TSO) en het tweedekansonderwijs in Hoboken en Meche-len. Meer info op afsvlaanderen.be (door-klikken naar ‘wereldwerker’), of contacteer Elsk.Vanden.Eede@afs.org.

Sonia:“Ik ging er met een open mentaliteit naartoe en kreeg de mooiste ervaring van mijn leven...”

Marshall

5

AFS Vlaanderen biedt sinds 2007 een trimester-uitwisseling aan voor wereldstudenten. EFIL (de Europese Federatie voor Intercultureel Leren) voegde in 2009 een extra dimensie toe aan deze uitwisselingen, en ECTP was geboren. ECTP staat voor European Citizenship Trimester Program. Vanaf dan zouden Europa en Actief Burgerschap als rode draad doorheen alle trimesteruitwisselin-gen lopen.

Naar aanleiding van het afronden van de werkgroep Trimester werd in januari 2013 de hele huidige wer-king rond trimester in kaart gebracht, zowel op het vlak van communicatie, informatie en vorming.

Deze analyse bracht aan het licht dat er een andere communicatie moet gebeuren naar deelnemer, ouder en school. Deze doelgroepen hebben immers verschil-lende interesses, verwachtingen en bezorgdheden. Daarnaast bleek dat er op verschillende snelheden ge-werkt wordt rond de begeleiding van de trim-deelne-mers in de verschillende lokale comités.

Om de violen op mekaar af te stemmen organiseerde AFS op 5 mei een Trimesterdag voor haar vrijwilligers.

Op basis van alle verzamelde input zal, voor de start van het volgend werkingsjaar, een informatiebundel ontwikkeld worden voor alle lokale comités en vrij-willigers. Deze bundel zal zowel praktische informatie bevatten als suggesties rond het begeleiden van deel-nemers, ouders en scholen.

We geven alvast volgende gelanceerde suggesties mee. Zo is er nood aan een duidelijke communicatie naar scholen. Momenteel werkt het AFS-kantoor aan een brochure die klaar zal zijn tegen de volgende scholen-tocht. Twee andere voorstellen die afgetoetst zijn en positief onthaald werden, zijn het doortrekken van het peter- en meterschap gedurende het hele schooljaar en het aantrekken van een trimesterverantwoordelijke in elk lokaal comité.

Maar daarover later meer...

Wist-je-dat:- we als AFS Vlaanderen in onze externe communicatie blijven spreken over trimesteruitwisselingen en niet over ECTP? - we dat bewust doen, omdat het in een allereerste kennismaking verwarrend kan zijn om over ECTP te spreken?- we in onze vormingen en voorbereidingen ECTP uiteraard wél zullen be- lichten en uitwerken?

- sommige Waalse studenten ook een trimester naar Vlaanderen komen, maar niet onder de ECTP-formule vallen?- zij met het gesubsidieerde Marshall-plan naar hier komen?- het Marshall-plan wordt beheerd door de FOREM (Waalse VDAB)?- die Waalse studenten hun kerstexamens in Vlaanderen moeten meedoen, en dus niet mee op Brusselkamp gaan?

Hopelijk hebben we jullie nieuwsgierigheid gewekt en staan jullie nu te popelen om volgend seizoen aan de slag te kunnen met nieuwe trimesterstudenten! Twijfelaars verplichten we bij deze formeel om het interview op de volgende twee pagina’s lezen…

ECTP

Marshall

6

Suyin in Serviëdoor Bilitis Lauwers, medewerker communicatie

Suyin Kuijk ging in 2012 op trimesteruitwisse-ling naar Servië. Aan Terra Incognita vertelt ze wat haar dreef om op zestienjarige leeftijd voor een minder evidente bestemming te kiezen. Laat je even meeslepen in haar heerlijke trimester-avontuur…

Was Servië je eerste keuze?

Eigenlijk had ik geen ‘eerste’ keuze. Ik wou gewoon iets volledig anders en zocht een bestemming waar niet iedereen naartoe gaat. Hoe verder en onbekender, hoe beter, zeg maar.

Snap je dat sommige mensen het gek vinden om naar Servië te gaan?

Ja, ‘wat de boer niet kent, dat lust hij niet’... Landen als Spanje en Frankrijk worden positief gepercipieerd, terwijl minder bekende bestemmingen een zekere angst inboezemen. Ook ik wist niet wat mij te wachten stond toen ik vertrok, maar net dat sprak mij zo aan.De moeilijke Servische taal was voor mij een uitda-ging. Het frustreerde me dat ik me niet kon uitdruk-ken zoals ik wou en ik wou de taal kost wat kost kun-nen spreken. De meeste dertigplussers kennen enkel Servisch en met wat geluk enkele woordjes Engels of Duits. Als uitwisselingsstudenten waren we wel ver-plicht om de taal te leren. Blijkbaar had ik talent, want meestal waren ze verrast als ze hoorden dat ik er nog maar drie maanden was. Ook nu probeer ik mijn Ser-visch goed te onderhouden door regelmatig te chatten en naar Servische muziek te luisteren.

Wat zeiden je ouders toen je ze vertelde dat je Servië had gekozen? En je vrienden?

Mijn ouders waren heel positief. Mijn vrienden von-den het typisch voor mij om zo’n ‘speciale’ keuze te maken. Het waren vooral mensen die wat verder van mij stonden, die minder positief reageerden. Heel vaak kreeg ik van hen de vraag ‘Wat ga je daar nu zoeken?’. Sommigen stelden zich ook vragen als: ‘Is het daar geen oorlog?’, ‘Ligt dat in Afrika?’, ‘Is er wel inter-net?’… Heel soms kreeg ik ronduit negatieve reacties. Die hadden dan vooral te maken met het oorlogsver-leden van Servië.

Vertel eens iets over je ervaring in Servië.

De band met mijn gastfamilie was heel sterk. Van in het begin ben ik er met open armen ontvangen. De eerste dag al werd ik ‘plat’geknuffeld. Serviërs zijn heel gastvrij. Ze zijn heel benieuwd naar wie je bent

en vanwaar je komt. Ook mijn klasgenoten waren heel open. Mijn gastbroer - bij wie ik in de klas zat - had op voorhand al met veel enthousiasme over mij ver-teld. Vooral met mijn gastmama had ik een heel sterke band. Toen ik vertrok, heeft ze me kleding gegeven zo-dat ik haar zeker niet zou vergeten. Ze beschouwt me ook écht als haar dochter. De deur zal er altijd voor me openstaan… Het is niet te verwonderen dat ik na drie maanden niet terug naar België wou.

Natuurlijk heb ik dipjes gehad, maar die gingen snel over. Ik had niet zoveel contact met mijn familie en mijn Belgische vrienden. Met mijn vrienden chatte ik wel op Facebook, maar niet vaker dan in België. Mijn ouders lieten mij heel los. Zelf hebben ze ook in het buitenland gewoond, waarschijnlijk speelde dat ook mee. Ze staan allebei heel open voor andere culturen.

In Servië heerst er een sterke machocultuur. Daar had ik het wat moeilijker mee. De homofobie bijvoorbeeld is er zeer groot. Het is ook een heel patriarchale sa-menleving. Mijn gastbroer gedroeg zich als de ‘grote broer’ die zich ontfermt over zijn kleine zus. Vaak zei hij me wat ik wel of niet moest doen. Wij waren echt als broer en zus… mét de nodige ruzies.

Onbewust heb ik een land gekozen dat heel sterk bij mijn persoonlijkheid past. Serviërs zijn openhartig en fel. In hun cultuur was ik eerder een ‘rustige’… Wat in België zeker niet het geval is.

Ben je intussen al teruggegaan?

In de paasvakantie ben ik een weekje naar daar ge-weest. En in de zomer ga ik een maand terug. Eerst had ik wat schrik om terug te gaan, omdat het hele-maal anders zou zijn. Ik ging er niet meer terug als uit-wisselingsstudent, maar als bezoeker. En inderdaad, het was heel anders. Maar daarom niet slechter. Van zodra ik daar was, verdween België. Die week vloog voorbij. Ik kijk er al enorm naar uit om deze zomer terug te gaan!

Hoe was AFS in Servië?

AFS Servië bestaat vier jaar en staat nog in zijn kinder-schoenen. Het is een kleine organisatie zonder comi-tés die een twintigtal studenten per jaar ontvangt, een groot verschil met de goed geoliede AFS-organisatie hier. Soms was er wel eens chaos. Toch heb ik dat niet als negatief ervaren. Het gaf ons een zekere vrijheid. De wil om te slagen zat er bij AFS Servië duidelijk in en dat is uiteindelijk het belangrijkste.

7

Een pluspunt was dat we tijdens de oriëntaties in gast-gezinnen verbleven, terwijl we in België in jeugdher-bergen slapen. Voor mij was het heel boeiend om ken-nis te maken met een tweede gastgezin en een ander stukje Servië te ontdekken.

Wat zou je zeggen tegen ouders die niet willen dat hun kind naar Servië gaat met AFS?

Dat hangt af van de reden waarom ze negatief staan t.o.v. Servië. Als ze denken dat de oorlog er elk mo-ment opnieuw kan uitbreken, kan ik hun vrees onmid-dellijk wegnemen. De bevolking wil écht geen oorlog meer meemaken!

Als ze bang zijn voor het onbekende, dan kan ik hen geruststellen. Servië is niet zo verschillend. Er zijn na-tuurlijk verschillen, maar die zijn er evengoed met lan-den die we denken te kennen zoals Frankrijk of Italië. Er leeft een verkeerd beeld in West-Europa en de Ser-viërs doen er alles aan om dit imago te doorprikken. Dit geldt overigens ook voor de rest van Oost-Europa. Mijn vriendin die naar Hongarije gegaan is, zat in een gastgezin dat het financieel moeilijker had. Wel, haar gastouders gingen bijklussen om haar in hun gezin te kunnen opnemen. Prachtig, toch!

Terugkomen was heel moeilijk. Het Brusselkamp was ideaal om de overgang wat zachter te laten verlopen. Ik had het niet zien zitten om van het ene gezin on-middellijk naar het andere gezin te gaan.

Het contrast met Servië was enorm: daar stond ik in het middelpunt van de belangstelling. Gelukkig ver-vaagde dat gevoel en had ik de behoefte niet meer om mijn verhaal te delen. Het werd een persoonlijker ver-haal. Ik zocht andere manieren om ermee om te gaan. Zo volg ik de Servische actualiteit op de voet.

Het duurde ook even voor ik de klik maakte in mijn eigen vriendenkring. De wereld was niet stil blijven staan. Mijn vrienden hadden nieuwe vrienden ge-maakt, maar in mijn hoofd was alles nog steeds zoals voorheen. Daarnaast vergeleek ik ook vaak met Servië, maar ik zag dat mijn vrienden daar geen boodschap aan hadden. Nu ga ik daar bewuster mee om.

Ben je betrokken bij AFS sinds je terug bent?

Ik ben geen actieve vrijwilliger, maar volgend jaar zou ik me meer willen engageren bij AFS. Momenteel ben ik af en toe betrokken. Zo ben ik komen spreken op de landeninfodag. Op mijn school zoek ik contact met AFS-studenten en daarnaast ik spreek soms af met een Serviër uit mijn dorp die wereldstudent is in Aalst.

Suyin: “Vooral met mijn gastmama had ik een heel sterke band. Ze beschouwt me ook écht als haar dochter. De deur zal er altijd voor me openstaan...”

8

Tien jaar AFS Stichting Dit jaar bestaat de Fondation AFS Stichting tien jaar. De Stichting is een overkoepelende organisa-tie die in 2002 opgericht werd door AFS Vlaande-ren en AFS Belgique. De Stichting reikt beurzen uit aan jongeren die een interculturele ervaring met AFS willen meemaken, maar er onvoldoen-de financiële middelen voor hebben. De Ria Vaes Stichting, die eind jaren ‘70 ontstond na het over-lijden van Ria Vaes, returnee en toenmalig AFS-medewerker, werd hierin opgenomen.

Sinds haar oprichting heeft de AFS Stichting al meer dan honderd beurzen uitgereikt aan Vlaamse en Waal-se wereldstudenten en wereldwerkers. De toekenning van de beurzen gebeurt op basis van een uitgebreid dossier dat peilt naar het profiel van de jongere, de leefomstandigheden van de kandidaat en de slaag-kansen van het project. De inzet van de kandidaat is van zeer groot belang. Naast een motivatiebrief moet de kandidaat ook een aanbevelingsbrief van een leer-kracht toevoegen. Het beoordelingscomité kijkt ook naar de interesses, het schoolleven en het sociale en-gagement van de jongere.

De toekenning van de beurzen gebeurt meestal in december. Het bedrag dat toegekend wordt, is afhan-kelijk van de kostprijs van de uitwisseling en van de financiële situatie van de kandidaat. Gezinsinkomen, aantal kinderen ten laste, bestemming en duur van de uitwisseling worden in de weegschaal gelegd. De beurs zal zelden het volledige bedrag van de uitwis-seling dekken, behalve in zeer uitzonderlijke gevallen. De beurzen dekken gemiddeld 50% van de kosten.

De Stichting verwacht dat de beursstudenten na hun uitwisseling een verslag maken over hun ervaring. Ze rekent er ook op dat de laureaten zich blijven inzetten voor AFS.

De Stichting wordt gedragen door de Raad van Be-stuur en de ‘Vrienden van AFS’. Dit zijn allemaal vrij-willigers die op de een of andere manier met AFS ver-bonden zijn. Ze zijn zelf returnee, gast- of zendgezin of staflid geweest. Dankzij de Vrienden van AFS kan de Stichting beroep doen op de Koning Boudewijn-stichting (om giften fiscaal aftrekbaar te maken).

Dankzij de vertegenwoordiging van twee stafleden van AFS Vlaanderen en AFS Belgique is de band met de beide kantoren verzekerd, wat essentieel is voor de on-dersteuning van de Stichting.

Daar waar de Stichting in de beginjaren nog kon re-kenen op de ondersteuning van structurele sponsors (Ministerie van Buitenlandse Zaken, Fortis, Belga-com, enz.) zijn de schenkers vandaag bijna allemaal privépersonen die AFS genegen zijn. Dankzij de be-lastingvermindering vanaf 40 euro kan de Stichting rekenen op tal van giften die het jaar na jaar mogelijk maken om beurzen toe te kennen.

Wil je ook meehelpen met de Stichting? Stort dan je bijdrage op nr. BE10 0000 0000 0404 van de Koning Boudewijnstichting met referentie 197/0240/00056. Voor bijdragen vanaf 40 euro per jaar krijg je belas-tingvermindering, ook indien dit meerdere kleinere bedragen zijn.

Wil je een taak opnemen in de Stichting? Contacteer dan lieve.decaluwe@telenet.be,

voorzitter van de Stichting.

9

Tien jaar AFS Stichting Beursuitreiking 2013Het hoogtepunt van elk werkjaar is de beursuitreiking. Deze vond dit jaar plaats op 15 mei in de kantoren van de Triodos Bank te Brussel. Pieter Vanderick (co-mité MEC) zorgde dat de zaal ter beschikking gesteld werd van AFS. Er werden vijf beurzen uitgereikt in aanwezigheid van Romain Vaes (broer van Ria en me-destichter van de Ria Vaes Stichting) en Anne-Marie Lechien (medestichtster van de Vrienden van AFS en oud-voorzitter van de Stichting).

Dit jaar zijn Leila de Neck (Honduras), Paloma Her-inckx (Argentinië), Jilani Pailhe (Filippijnen), Sophie Seynhaeve (Thailand) en Liene Francken (Argentinië) de gelukkigen. Leila en Paloma zijn reeds vertrokken, maar werden respectievelijk door hun vader en moe-der vertegenwoordigd op de uitreiking. Deze laatsten deelden de eerste ervaringen van hun kinderen met de aanwezigen. Alles wijst erop dat ook zij een fantastisch AFS-avontuur aan het beleven zijn!

Tijdens de beursuitreiking konden de aanwezigen ge-nieten van de getuigenis van Paul Ruwet (Waals beurs-student van 2012), die vanuit China vertelde over zijn ervaringen en hoezeer deze hem hebben verrijkt. Ook Masha Skoudina (Vlaams beursstudent van 2012) kwam aan bod. Een filmpje uit het VRT-programma ‘Iedereen Beroemd’ werd getoond.

Zowel Paul als Masha komen over een aantal weken terug naar huis met een flinke dosis interculturele ba-gage. Na hun AFS-ervaring zullen ze met een nieuwe blik kijken naar hun vertrouwde omgeving en naar de wereld. Zoals zoveel returnees staan ze straks anders in het leven en zullen ze keuzes maken die mee be-paald zijn door hun AFS-jaar.

Gelijktijdig met de beursuitreiking is er een mailing vertrokken naar de schenkers van de laatste jaren, waarin Masha Skoudina en Paul Ruwet over hun avontuur schrijven en een warme oproep doen om de Stichting te blijven steunen.

Galatti Award

Dit jaar konden we uitzonderlijk een beurs uitreiken dankzij de Galatti Award. Stephen Galatti was ambu-lancier in de ‘American Field Service’ op de Franse slagvelden van 1914-1918, en één van de pioniers en stichters van AFS. Tot aan zijn dood in 1964 was hij de voorzitter van AFS International Scholarships. Hij blijft een bron van inspiratie en de personificatie van de ‘Spirit of AFS’.

De award wordt jaarlijks vanuit AFS International toe-gekend aan een bijzondere vrijwilliger. Dit jaar kwam de eer toe aan Patrick Vandendriessche, die met dit geld een beurs kon toekennen aan een kandidaat van het comité MWV. Laureate Friedl Demeester krijgt hierdoor de kans om een AFS-uitwisseling te doen in Turkije. Jaarlijks worden wereldwijd drie dergelijke beurzen verdeeld.

Het belang van de Stichting kan niet genoeg in de verf gezet worden. Jaarlijks geven zij de kans aan enkele jongeren om hun droom te realiseren…

Of zoals Masha het zegt:

“Ik wou de AFS Stichting graag nog eens bedanken voor de ongelooflijke kans die ik heb gekregen! De Verenigde Staten zijn nu een tweede thuis voor mij en ik geniet van elk moment. Zo’n ervaring zou ik iedereen toewensen, dus ik hoop dat de Stichting genoeg steun heeft dit jaar om meer nieuwe uitwisselingsstudenten gelukkig te maken. Be-dankt om dit jaar mogelijk te maken voor mij!”

Angata Rismana kwam in 2009 op uitwisseling naar ons land. Bij zijn terugkeer naar Indonesië werd hij AFS-vrijwilliger. Zijn comité organiseer-de onlangs een opendeurdag, en hij stuurde on-derstaand verslag door. Dit verhaal werd eerder al gepubliceerd in ‘Het Allegaartje’ van comité Kem-pen.

Elk jaar hebben we een Opendeurdag met AFS Yogyakarta voor het selectie voor de program (in Indo-nesia hebben we se-lectie voor studenten die willen weg met AFS). Het bedoeling was simpel, om te vertellen en te trek-ken van de bezoeker / deelnemers over het gastland, dat we zijn geweest. Hierbij sta ik voor België als mijn gastland (in 2009-2010). Er wasze vele mensen in ons Opendeurdag die afgelopen zondag (24 maart 13).

Rond 250 studenten komen en rond tafel tot tafel, elke tafel met elk gastland. Het opendeur zelf is de duur van 5 urenlang. Plakboek (Scrapbook) dat mijn gast-moeder heeft gemaakt was de ster van België stand.“Zeg Angata, Hebt Je die plakboek gemaakt?” Neen, Mijn gastmoeder heeft die allemaal gemaakt, het was een cadeutje voor mij toen ik al terug naar Indone-sië “Woooww! Kei Mooi! Heel lief van jou Moeder!!!”

Ja, ze zeiden dat. Ze hebben nooit gedacht dat het idee blijven in het buitenland een jaar lang zou maakt je een betere persoon en veel ervaringen hebben. Ze vragen dit en dat. Ze vragen hoe sneeuw voelt, heb je veel chocola gegeten , is het echt dat België heeft een klein bekente standbeeld genaamd manneken pis zelfs de hoogte is ongeveer 60cm alleen? Ja. Ze zijn heel

interessant over België na alles.Maar waarschijnlijk Het opendeurdag be-tekent zoveel voor mij, het is net hereniging met België zelf. Hoe ik mis de mensen, de winter, mijn familie en vrienden, Atomium en de frech frietjes ze-ker missen! Ik, Hanif en Fauzia voelde het-zelfde, we misten onze gastland. In Open huis hebben we nederlands tussen ons drie gespro-ken, we zeker gemist veel

woorden in het nederlands, maar we proberen nog steeds ons best om te spreken in de taal. Wat een dag voor een reünie met een andere returnee, spreken in het nederlands, Delen over onze ervaringte in België met andere mensen.

Word verliefd op België, is geen zonde op alle. Die ervaring die we nooit spijt van, dat land we altijd zou missen, de taal die we nooit vergeten en het is allemaal zo onbetaalbaar. En ik beloofde mezelf een dag dat ik heb om terug te gaan naar belguim! I Promised..!!

ZAN

Opendeurdag AFS Yogyakarta (Indonesië) wordt een Kleine Reunie met België

10

door Angata Rismana, AFS-gaststudent 2009-2010, comité Kempen

De Belgen in Indonesië, vlnr: Hanif (AFS ZAN 09-10), Angata (AFS KEMPEN 09-10) en Fauzia (AFS MWV 10-11)

11

Reizen voor gevorderdendoor Tom Van Der Vliet, jongerencomité Kempen

De voorbije jaren ben ik gewone reizen stilletjes aan beu aan het worden. Naar een land gaan en er de-zelfde dingen bezoeken als vele anderen heeft aan aantrekkelijkheid ingeboet. Midden 2012 kwam ik de avontuurreis Rickshaw Run op YouTube tegen, en onmiddellijk wist ik dat ik dit wou proberen. Dit is een tweeweekse trip van 3500 km door India per tuktuk, zonder vaste route of back-up. Mijn zus was de eerste aan wie ik vroeg om mee te gaan, en ze reageerde onmiddellijk met ‘Wanneer vertrekken we?’. We schreven ons in voor de langste versie.

Tijdens het half jaar wachten, werden we meermaals gewaar-schuwd voor het dol-le Indische verkeer en de onbetrouwbaar-heid van de tuktuk. Maar ach, het leven is aan de durvers.

Op 1 april was het eindelijk tijd om te vertrekken. De voor-bereidingsdagen in India dienden om te wennen aan het land en om met de tuktuk te leren rijden. Tij-dens de eerste etappe leken de waarschu-wingen overdreven. Maar al snel zaten we midden in een com-plete chaos vermomd als file.

Ook de tuktuk bleek later even onbetrouwbaar als be-loofd, met in totaal tien pannes in dertien dagen. En-kele hiervan konden we zelf oplossen, soms kregen we hulp van andere runners, maar meestal hadden we de enorm behulpzame lokale bevolking en mekaniekers nodig.

Elke keer dat we stopten - gepland of niet - verzamelde er zich snel een hele bende rond ons. In het begin was dit lastig, maar na twee dagen was ik eraan gewend. Ik begreep dat ze gewoon even met ons wilden praten, een hand wilden geven, of een foto wilden nemen. We zijn heel vaak uitgenodigd bij mensen thuis, maar door het strakke tijdschema moesten we meestal weigeren.Het tuktuk-rijden was fantastisch, al verloren we veel tijd aan problemen en slechte wegen. We gingen ervan uit dat we een dag of twee extra nodig zouden heb-

ben om de finish te bereiken. Om tempo te maken, bleven we op de hoofdwegen, maar dit bracht niet veel soelaas. Zelfs de grootste wegen in West-Bengalen be-staan meer uit gaten dan wat anders.

Als ultieme poging probeerden we op de voorlaatste dag een trein te nemen. Na ongeveer twee uur bureau-cratie zaten we samen met onze tuktuk op een nacht-trein richting Guwahati, op 100 km van de finish. We hadden gehoord dat veel teams vijf à zes uur deden over dit laatste stuk, omdat het klimt van 55m tot iets meer dan 1500m.

De treinrit duurde 17 uur. Tegen 15u de volgende middag waren we onderweg naar de aankomst. Rond 18u zaten we op slechts 30 km van de finish. Rijden in donker in India is absoluut af te raden, maar omdat we zo dichtbij waren, be-sloten we er toch voor te gaan. Om 19u30 kwamen we dan ein-delijk aan in Shillong!

Die avond gingen we naar het hotel waar het eindfeestje aan de gang was. Zowel wijzelf als enkele an-dere teams konden nauwelijks geloven dat we het op tijd gehaald

hadden. Maar wij waren meer geïnteresseerd in het buffet, want onze laatste maaltijd dateerde van vóór onze treinrit.

Het waren twee enorm moeilijke,

maar onvergetelijke weken…

En gelijkaardige avonturen staan

al volop in de planning!

Een gezin van twee jonge dertigers met drie jonge kinderen overtuigen om gastgezin te worden? “Laat maar. Die hebben daar geen tijd voor, die zijn met andere dingen bezig.” Think again: Roel, Tinne, Eske, Brikke en Hasse uit Hoogstraten bewijzen het tegendeel, en hoe! Ze werden gastgezin voor Ploy uit Thailand, en vanaf februari verwelkom-den ze uitzonderlijk ook nog Rodrigo uit Bolivia in hun huis. “Een gezellige drukte was het hier sowieso al. Het is nu nog drukker, maar vooral ook nog gezelliger geworden!” Roel en Tinne vertellen: Tinne is in 2000 met WEP een jaar naar de USA gegaan. Het was een onvergete-lijke ervaring en het stond voor haar toen al vast dat ze ooit zelf gastgezin zou willen worden. We werden enkele jaren geleden al via WEP gecontacteerd met de vraag of we gastgezin wilden worden. Toen vonden we het nog een beetje te vroeg: we waren volop aan het verbouwen en de kindjes waren toen nog heel erg klein.

Maar door die vraag zijn we er wel concreet over be-ginnen nadenken. Toen we meer informatie wilden, zijn we gaan surfen op het internet. We kwamen naast de website van WEP ook die van AFS tegen. Omdat ik via een ander gastgezin wist dat de verantwoordelijke van AFS hier vlakbij woonde, hebben we met haar contact opgenomen.

Het gesprek met Agnes, de voorzitter van Comité Kempen, zorgde voor veel antwoorden en het werd ons toen ook duidelijk dat AFS een organisatie is die hun gastgezinnen bijzonder goed ondersteunt.

Hoe komt het dat jullie twee studenten in huis hebben?

Dat was uiteraard niet de bedoeling maar eerder een combinatie van allerlei factoren. Rodrigo was hier al een aantal keer thuis geweest omdat zijn eerste gastge-zin hier niet zo ver vandaan woonde en hij altijd samen met onze Ploy naar de Nederlandse les vertrok. Op z’n Zuid-Amerikaans bleef hij hier dan wel eens plakken om wat te babbelen, wat te eten, te drinken of wat Playmobil mee in elkaar te helpen zetten. We konden goed met hem opschieten en onze kinderen keken ook altijd uit naar zijn komst. Voor Ploy was het ook leuk

om een AFS’er in de buurt te hebben. Als je met twee in hetzelfde schuitje zit, is er sowieso een band, of je nu van de andere kant van de wereld komt of niet.

Toen we een mail kregen met de vraag om mee uit te kijken naar een nieuw gastgezin voor Rodrigo, vielen we uit de lucht. Het idee om ook voor hem gastgezin te zijn kwam toen al in ons op maar we wilden vooral nuchter blijven: we waren al met zes en we hadden geen kamer meer vrij. We reageerden dus niet op de mail maar keken wel mee rond voor een ander gast-gezin.

Toen we het er met z’n allen even later nog eens over hadden, beslisten we dat we eventueel wel voor een tij-delijke opvang wilden zorgen voor Rodrigo. Nog voor ik iets had kunnen laten weten aan Agnes waren onze kinderen al begonnen met het leegmaken van hun speelkamer. Het argument van geen vrije kamer meer te hebben, ging dus niet meer op. De kinderen en ook Ploy waren dolenthousiast over de komst van Rodrigo en zo kwam hij dus “tijdelijk” bij ons wonen.

In het begin was het wel even aanpassen, voor ons al-lemaal. Maar al snel leek het alsof we altijd al met z’n zevenen zijn geweest. Er was dus geen reden meer om nog verder te zoeken voor een gastgezin voor Rodrigo. Hij hoorde al bij ons!

Ploy was heel blij dat Rodrigo hier is komen wonen. In de eerste maanden dat Ploy hier was hebben we haar echt zien openbloeien. Van een heel gereserveerd Tha-is meisje is ze opengebloeid naar een meer mondige en sociale jongvolwassene. Met de komst van Rodrigo is ze nog verder opengebloeid. Door Rodrigo’s

Goe

d g

ezi(e

)nGoed gezi(e)n

12

Rodrigo, Brikke, Tinne, Hasse, Eske, Roel en Ploy: “Als iedereen een beetje rekening houdt met elkaar, valt met zeven samenleven best wel mee.”

Zuid-Amerikaanse openhartigheid heeft ze daar zelf ook een stukje van overgenomen. Rodrigo leert op zijn beurt duidelijk veel over cultuurverschillen. Hij staat soms echt te kijken van het feit dat dingen die voor hem heel gewoon zijn, voor Ploy soms echt choque-rend kunnen zijn. Het gaat dan om kleine dingen zoals elkaar een knuffel of een kus geven (voor Rodrigo de normaalste zaak van de wereld, voor Ploy nog steeds een brug te ver). Soms zouden we willen dat Rodri-go iets meer van de Thaïse stiptheid zou overnemen, maar zoiets kan je natuurlijk van een Boliviaan niet echt verwachten.

We schieten allemaal goed met elkaar op. Met een lach zeggen we hier soms wel eens dat Roel eerder een Thaise mentaliteit heeft en Tinne meer Zuid-Ameri-kaans is. Roel heeft graag wat meer structuur, rust en orde. Voor Tinne mag het al wat uitbundiger, drukker en chaotischer zijn. Intussen voelen we elkaar allemaal goed aan en weten we dus wat we aan elkaar hebben. Als iedereen een beetje rekening houdt met elkaar, valt met zeven samenleven dus best wel mee.

Wat vinden jullie kindjes ervan?

Eske (7) was van in het begin enthousiast. Ze is heel leergierig en vraagt Ploy en Rodrigo de pieren uit de neus over van alles en nog wat: Hoeveel graden is het nu in Thailand? Hebben ze ook computers in Bolivia? Eten jullie ook choco ’s morgens?... Ploy is voor Eske een echte grote zus. Rodrigo is haar speelkameraad, ze zitten elkaar van ’s morgens tot ’s avonds te plagen maar ze hebben er duidelijk wel alletwee deugd van.

Brikke (5) was in het begin vooral heel erg verbaasd. Voor hem was het zeer vreemd om vast te stellen dat Ploy geen Nederlands sprak. Hij was er in eerste in-stantie van overtuigd dat Ploy niet kon spreken, om-dat ze nooit iets antwoordde als hij iets vroeg. “Maar horen kan ze wel” dacht hij; en daarom bleef hij maar doorratelen in het Nederlands tegen haar. En na een tijdje kon hij getuige zijn van het wonder dat Ploy toch Nederlands kon spreken! Heerlijk om te zien was dat! Tussen Rodrigo en Brikke gaat het ook goed. Een grote broer om mee te spelen is natuurlijk altijd leuk. En als dat dan een grote broer is die gitaar speelt en jongleert is dat natuurlijk helemaal geweldig.

Ons Hasse (3) had welgeteld twee weken nodig om zich aan te passen aan Ploy. Sindsdien zijn ze onaf-scheidelijk geworden. Als Ploy voor school werkt aan de computer, zit Hasse ernaast. Kijkt Hasse naar Plop op tv, is de kans groot dat ze aan Ploy vraagt om bij haar te komen zitten. Als Ploy er een dagje niet is, is Hasse de eerste die vraagt wanneer ze terugkomt. Omdat ze zo gesteld is op Ploy, heeft ze minder oog

voor Rodrigo. Toch staat ons Hasse vaak ook te dan-sen op Rodrigo’s kamer als hij gitaar speelt. Kortom, de kindjes vinden het geweldig!

Het is niet altijd even evident, wat gaat of ging er minder makkelijk?

De eerste weken vonden wij het lastigst. Je kent el-kaar nog niet en er moet dan veel geregeld worden: de inschrijving in de school, gaan inschrijven op de ge-meente, een busabonnement gaan aanvragen, wegwijs maken, leren fietsen,… Ploy was uiteraard in het begin heel moe terwijl onze kinderen niets liever wilden dan haar van alles vertellen en laten zien. Met drie kleine kinderen is de eerste week van september sowieso al een drukte, dus toen hebben we wel eens gepuft en gezucht. Maar al snel viel alles hier op z’n plooi en konden we elkaar écht leren kennen.

Toen Rodrigo hier ook kwam wonen, was het in het begin even lastig. Ploy was al echt een deel van het ge-zin en Rodrigo moest zijn plaats nog zoeken. Daarbij komt dat de Zuid-Amerikaanse en de Thaise cultuur mijlenver uit elkaar liggen. Wij, als Europeanen staan er, denk ik, zowat middenin. Bij ons aan de keukenta-fel leidde dat dus meermaals tot kleine cultuurschok-jes. Niet evident, maar echt lastig was het niet hoor. Vooral heel leerrijk, voor ons alle zeven.

Vele mensen zullen zich afvragen waar jullie de tijd vinden om met 3 kleine kindjes nog AFS’ers

in huis te halen! Hoe doen jullie dat?

Dat is een vraag die ons veel gesteld wordt. Als we bij mensen polsen of ze geen interesse hebben om gastge-zin te worden, krijgen we dan ook vaak te horen dat ze er geen tijd voor hebben.

Eigenlijk hebben wij ook geen tijd: we hebben 3 klei-ne kinderen, Tinne studeert opnieuw en heeft dus ’s avonds heel wat studiewerk, Roel werkt voltijds als kleuterleider en doet dat zeer geëngageerd met de no-dige avondlijke vergaderingen die erbij komen. Boven-dien zijn we ook actief in een buurtwerking. Voor ons zou het handig zijn als er zo af en toe eens dagen van 48 uur waren.

We zullen dus niet ontkennen dat we het druk heb-ben, maar voor ons is het een kwestie van prioriteiten stellen. Als je ons vraagt wat onze hobby’s zijn, zijn dat onze kinderen: en dat zijn er dus nu vijf! Veel tijd voor vrije tijd of andere hobby’s is er dus niet. Maar we kiezen daarvoor en krijgen er ook veel voor terug. We zijn zeer bewust bezig met de opvoeding van onze eigen kinderen en we vinden bij AFS heel veel dingen terug die we hen absoluut willen meegeven.

13

Goe

d g

ezi(e

)n

Een wereldgezin met zeven kanjers!

14

Bovendien vinden we het ook zelf zeer interessant om andere culturen te leren kennen.

We zijn niet het type gastgezin dat elk weekend met onze studenten een stad gaat bezoeken of een uitstap doet. Daar hebben we helaas echt geen tijd voor. We doen wat we kunnen en wat haalbaar is met de kin-deren en verder stimuleren we de studenten om zelf dingen te doen. Ze zijn van de andere kant van de wereld alleen naar hier gekomen: met wat hulp en tips van ons, lukt het hen dus ook wel om binnen België interessante dingen te doen waar ze iets van bijleren.

Klopt het dat jullie volgend jaar opnieuw iemand in huis willen halen?

Ja, dat klopt. Dat was zowat een evidentie voor ons en het lag dan ook voor kerstmis al vast dat we volgend jaar op-nieuw gastgezin willen zijn. Het is ons bijzonder goed meegevallen en we hebben zoveel geleerd van Ploy en Rodrigo over andere culturen en gewoontes, maar ook over onszelf. Onze blik op de we-reld is dit jaar erg verruimd maar een blik kan niet ruim genoeg zijn. We zijn dus nu zeer benieuwd wie er volgend jaar bij ons komt wonen!

Wat zeggen jullie tegen mensen die twijfelen om

gastgezin te worden?

Iedereen heeft te weinig tijd. De studenten verwach-ten ook niet dat ze in een gezin komen waar er van ’s morgens tot ’s avonds iemand met hen bezig is. En vaak kan er voor plaatsgebrek wel een oplossing ge-zocht worden.

Je geeft zo’n studenten een ervaring waar ze de rest van hun leven aan zullen terugdenken. Maar boven-dien haal je er zelf ook zo veel uit. Je leert er jezelf écht door en door kennen en daarbovenop maak je ook nog eens kennis met andere culturen. Vanuit onze situatie en onze visie op opvoeden zouden we het bijzonder hard aanraden voor gezinnen met jonge kinderen. Ze staan op jonge leeftijd open voor alles en zonder veel moeite kan je hen dan meegeven wat je zelf belangrijk vindt.

Tegen mensen die twijfelen om gastgezin te worden, zeggen we ook altijd dat ze gerust eens een keertje hier thuis mogen langskomen. Niet alleen kunnen we dan

gezellig babbelen over AFS maar dan kunnen ze met eigen ogen zien hoe drie werelddelen en zeven mensen hier met elkaar omgaan.

Kijken jullie op tegen het afscheid?

Nu het schooljaar er bijna opzit, komt ook een einde aan het verblijf van onze gaststudenten. Zij keren bin-nen enkele weken terug naar Thailand en Bolivia en stilaan beginnen we dus inderdaad op te kijken tegen het afscheid.

Voor onszelf zal het moeilijk zijn maar we kunnen het wel kaderen. We hebben wel wat schrik voor de reactie van de kinderen op het afscheid.

Ze weten uiteraard wel dat Ploy en Rodrigo teruggaan maar of ze het echt beseffen, is maar de vraag. Er zul-len in ieder geval heel wat traantjes vloeien.

Gelukkig zullen we elkaar nog veel horen en zien via mail en skype. En hopelijk zien we elkaar ooit nog wel eens in het echt terug.

AFS Familienieuws

Geboortes• Audric, 3e kindje voor Caroline Robert (alumni, 1994 USA) en Jef Meeus• Nelleke, 2e kindje voor Joke Peeters (TP, 18+) en Philip Verlinden• Lucas, 1e kindje voor Stéphanie Pieters en Jan Van Hauwermeiren (ex-GEO, nu Raad van Bestuur)• Martha, 2e kindje voor Madelijn Lots (ex-TP en BHV) en Tom Geudens

“Jonge kinderen staan op hun leeftijd open voor alles en zonder veel moeite kan je hen dan meegeven wat je zelf belangrijk vindt.”

15

Comité-mascottesAFS-comités hebben speciale gewoontes. In deze nieuwe rubriek stellen we u graag voor aan de mascottes. In deze editie: Marcel van KIP!

Hallo,

Ik ben Marcel van comité KIP! Al drie jaar lang ver-gezel ik de KIPjes op hun activiteiten en weekends. Zelfs op die weekends, waar mijn slim comité bijna altijd de quiz wint, ben ik er vaak bij! Op de fuif willen vrijwilligers van een ander co-mité dan met me dansen, maar ik blijf trouw aan mijn KIP-jes. Soms heb ik veel geluk en neemt iemand mij mee op reis. Zo was ik deze zomer in Sint-Petersburg en ging ik een berg beklimmen in Schotland!

Ik vind het ook leuk om samen met de KIPjes terug te keren naar hun AFS-bestemming om te zien wat ze daar allemaal hebben beleefd! Ik ben al benieuwd waar ik deze zomer naartoe ga! Hopelijk neemt er in 2014 een KIPje mij mee naar het wereld-kampioenschap voetbal in Brazilië…

Om een fitte kip te blijven doe ik ook soms aan sport, zo werd ik ooit eens derde op een loopwedstrijd en fietste ik eens mee tijdens Gent-Wevelgem. Ofja, ik was vooral een toeschouwer genietend van een lekker ijsje op de tribune aan de aankomst in Wevelgem…

Wanneer ik ’s avonds op stok ga, dan kruip ik dicht bij mijn vriendinnetje Conny. Toen het KIP-comité maar bleef uitbreiden, beslisten de KIPjes om haar er bij te halen. Met twee is het altijd leuker dan alleen, daarom

komt zij ook soms mee op AFS-activiteiten. Samen verwarmen we dan de hoofdjes van onze al-lerliefste vrijwilligers.

Ik hoop dat ik nog vele jaren de mascotte van comité KIP mag blijven, want het is altijd super-leuk om met hen op stap te gaan!

Ik ben alvast benieuwd naar de volgende lading gaststudenten,

maar mijn zakdoek ligt ook al klaar om afscheid te nemen van dit jaar…

TokTokTok!

New York, New Delhi of Nieuwpoort? Genève, Guatemala of Genk?

Kinshasa, Kampala of Kapellen? Londen, Lusaka of Lubbeek?

Londen, Lusaka of Lubbeek? New York, New

Delhi of Nieuwp

Managua, Manilla of Maldegem? Kinshasa, Kam

pala of K

Genève, Guatemala of Genk? Managua, M

anilla

MASTER’S IN DEVELOPMENT STUDIES

Waar begint jouw carrière?

een zuidervaring in het noorden

Master of Development Evaluation and Management

Master of Governance and DevelopmentMaster of Globalisation and Development

Bezoek ons op www.ua.ac.be/iob

16

Bachelor-na-bachelorintercultureel managementDe banaba intercultureel management is een‘intercultureel lab’ waar vrij geëxperimenteerd wordt met nieuwe denkpistes, handelingswijzen en praktijken. Je leert de wereld door een breedhoeklens bekijken en je oefent je in 9 rollen van een intercultureel manager.

Cimic | Expertisecentrum interculturaliteit

cimic-opleidingen@lessius.eu | www.cimic.be

• Infodagen: 29 juni, 7 september• Vind ons op Facebook en Linked-inA

FS

Vla

an

dere

n -

H. C

on

scie

ncest

raat

52 -

28

00

Mech

ele

n -

in

fo@

afs

vla

an

dere

n.b

e -

015

/79

.50

.10