sejarah jepun

“KEBUDAYAAN MASYARAKAT JEPUN MERUPAKAN KEBUDAYAAN YANG DISADUR

ATAU DIPENGARUHI OLEH KEBUDAYAAN MASYARAKAT LUAR JEPUN TERMASUK JUGA

AGAMA SHINTO”

1.0 PENGENALAN:

Jepun merupakan sebuah negara kepulauan yang terletak di Asia Timur, Jepun

terdiri daripada empat buah pulau yang utama iaitu Hokkaido, Honshu, Kyushu dan

Shikoku dan mempunyai lebih kurang tiga ribu pulau yang kecil. Oleh kerana

kedudukan geografi kepulauan Jepun yang berhampiran dengan China dan Korea

menyebabkan berlakunya pencampuran budaya. Kemasukan pengaruh budaya luar

ke Jepun adalah bermula pada abad ke-3 Masihi iaitu pada zaman Yayoi. Zaman

Yayoi dan zaman Kofun adalah zaman bermulanya kegiatan perdagangan. Semasa

zaman Yamamto berlaku perpecahan politik mengakibatkan keruntuhan Jepun. Oleh

yang demikian, bermulanya pengaruh China yang meluas di Jepun. Pada zaman

Asoka dan Nara, Jepun telah menerima pengaruh budaya China dengan meluas

dalam semua segi.

Para sarjana Jepun melihat bahawa sejarah budaya Jepun sebagai gabungan antara

kesepaduan dan kepelbagaian, antara perubahan dan kesinambungan hasil

pencampuran pengaruh luar dan tempatan tetapi secara keseluruhannya

menampakkan sifat-sifat Jepun.[1] Dalam perbincangan ini, bahawa tidak ada yang

asli berhubung budaya Jepun termasuk agama Shinto. Hal ini bermaksud, terdapat

pengaruh lain dalam budaya Jepun.

2.0 KEHIDUPAN BUDAYA JEPUN:

Masyarakat Jepun menjalankan kegiatan pertanian dan perikanan sejak zaman awal

lagi. Salah satu sebab ialah berkaitan dengan latar belakang geografi Jepun yang

dikelilingi laut. Kegiatan pertanian padi membantu membentuk sikap rajin dan

tekun bagi orang Jepun disamping sikap berjimat-cermat. Sikap rajin petani Jepun

juga mungkin dipengaruhi unsur-unsur agama, etika dan falsafah Konfucianisme.

Orang Korea memainkan peranan yang penting membawa teknik-teknik

penanaman padi ke Jepun. Kedudukan geografi semenanjung Korea dengan China

menyebabkan Korea lebih awal terpengaruh dengan budaya China. Teknik

pertanian padi China tiba di Korea sebelum abad ke-4 selain penggunaan besi

kemudiannya dibawa oleh orang Jepun dan juga teknik saliran air yang dikenali oleh

pakar berbangsa Korea. Peralatan logam, senjata sebenarnya juga dibawa masuk

dari Semenanjung Korea.

3.0 AGAMA:

Agama Shinto dikatakan merupakan agama tradisional asli di Jepun. Agama Shinto

tidak mempunyai pengasas agama dan tidak ada kitab. Tetapi Shinto boleh dapat

dikesan daripada dua buah kesusasteraan iaitu Kojiki pada 712 dan Nihonshoki

pada tahun 720. Namun demikian, agama Shinto ini telah pun menerima pengaruh

luar termasuk dari Siberia dan Kepulauan Pasifik Selatan.[2] Shinto atau “the kami

way” dikatakan merujuk sesuatu yang mempunyai “supernatural” atau misteri.

Dalam Shinto, Kami merupakan tuhan yang mencipta alam tetapi bukan Yang Maha

Berkuasa atau Yang Maha Tahu, bahkan tidak semestinya kekal abadi. Secara am,

orang Jepun percaya bahawa ada fenomena mempunyai kuasa magik, itulah

semangat Kami yang menetap di langit dalam bentuk matahari, bulan dan bintang

atau dalam bentuk kuasa semulajadi sebagai awan, hujan dan cahaya.[3] Malah,

kami digambarkan dalam pelbagai bentuk yang ada sifat dan perwatakan mansuia

seperti akan rasa gembira dan sedih. Kami adalah dewa-dewi dalam agama Shinto

dan dalam Shinto mempunyai dewa-dewi yang banyak. Mitos Shinto

kebanyakannya terpengaruh dari beberapa tempat di Asia. Contohnya,

perkahwinan diantara Izanagi dan Izanami mempunyai persamaan dengan budaya

rakyat biasa di Asia Tenggara.[4] Selain itu, cerita dongeng Kojiki tentang

perkahwinan antara seorang manusia biasa dengan kami Omono Nushi mempunyai

persamaan dengan mitos Korea dan Machuria.[5]

Shinto tidak ada satu sistem tentang prinsip-prinsip moral atau doktrin falsafah. Ia

meminjam kata-kata dan idea-idea pengaruh luar terutama Konfucianisme dan

Buddhisme.[6] Putera Shotoku memiankan peranan penting yang membawa masuk

agama Buddha ke Jepun. Setelah kemasukan agama Buddha ke Jepun, Shinto dan

agama Buddha saling mempengaruhi satu sama lain sehingga membawa

percampuran harmono seperti fenomena keramat-biara (jingo-ji) di keramat Shinto

(jinja) dan rahib Buddha membaca sutra serta menjalankan upacara Buddha untuk

Kami Shinto.[7] Sebelum agama Buddha masuk ke Jepun, agama Shinto pada

asalnya bukan dalam bentuk yang ada organisasi mahupun struktur, malah

kandungan Shinto juga tidak berteraskan prinsip moral atau ajaran yang berunsur

falsafah.

Dalam Shinto, manusia pada asalnya baik dan suci, manakala kejahatan dan

kekotoran amat tidak disukai dalam Shinto. Secara keseluruhannya boleh dikatakan

Shinto merupakan satu ajaran yang mementingkan kebersihan fizikal. Oleh itu,

orang Jepun yang berkahwin akan menjalankan upacara Shinto sementara kematian

akan dijalankan dalam upacara Buddha. Shinto mengandungi empat bahagian

utama iaitu Shinto keluarga diraja (koshitsu Shinto), Shinto keramat (jinja Shinto),

Shinto mazhab (kyoha Shinto) dan Shinto rakyat (minkan Shinto), dan ini dihasilkan

dalam tempoh lebih daripada 2000 tahun dengan adunan pelbagai pengaruh luar.

[8] Tempat ibadat Shinto dikenali sebagai “Jinja” dan perlu melepasi satu pintu

gerbang iaitu “Tori” juga dipengaruhi daripada agama Buddha. Salah satu perkara

penting dalam agama Shinto adalah “Matsuri” iaitu perayaan yang diadakan setiap

tahun meliputi tahun baru, musim bunga, bulan April, pertengahan bulan Julai dan

bulan Ogos hingga bulan November dilakukan dengan sepenuh hati kerana akan

diperhatikan oleh “Kami”.

Kedatangan agama Buddha tidak pernah menggantikan agama Shinto sebaliknya

kedua-duannya kepercayaan dan upacara telah diterapkan dalam kehidupan orang

Jepun.[9] Buddhisme telah diperibumikan melalui proses asimilasi untuk

dipersesuaikan dengan masyarakat Jepun. Buddhisme Jepun membawa nilai-nilai

baru seperti “principle of transcendence” dan “world negation” agak berbeza

dengan agama Buddha yang terdapat di India, China mahupun Asia Tenggara.[10]

Pada awalnya, pengaruh China dibawa masuk melalui Semenanjung Korea. Pada

zaman Nara, pengaruh China meliputi aspek seni bina, sistem penulisan, perubatan,

kesusasteraan seperti Kojiki dan Nihon Shoki. Orang Jepun telah banyak meminjam

elemen-elemen sistem pentadbiran China termasuk tulisan China, cara-cara

pentadbiran kerajaan China, cara seni bina dan seni dan sistem falsafah dan

agama.[11] Pada mulanya, orang Jepun pergi ke Korea untuk mempelajari agama

Buddha, tetapi selepas itu mereka pergi terus ke China pada zaman Tang. Orang

Jepun tinggal di China selama berpuluh tahun, di sana mereka mempelajari bahasa

Cina dan juga termasuk sistem pentadbiran China. Selepas itu, mereka pulang ke

Jepun.

Agama Kristian pula tiba di Jepun dalam tiga zaman yang berbeza yakni lewat abad

ke-16, tahun 1868 hingga 1891, tahun 1945-1952.[12] Agama Kristian tidak seperti

agama Buddha lebih mudah diterima oleh rakyat Jepun. Oleh itu, agama Kristian

dilihat sebagai agama asing bagi kebanyakan orang Jepun. Bilangan penganut

agama Kristian juga tidak seramai penganut agama Shinto dan Buddha. Orang

Jepun menganut agama Shinto juga turut mengakui sebagai penganut agama

Buddha. Lebih menarik lagi ialah lebih 50 peratus muda-mudi Jepun memilih untuk

berkahwin di gereja walaupun majoriti mereka bukan beragama Kristian.[13]

4.0 PENTADBIRAN:

Pada zaman awal, Jepun tidak mempunyai satu pentadbiran yang teratur dan

tersusun. Setiap masyarakat Jepun diketuai “Uji”. Uji memainkan peranan penting

sebagai pemerintah. Namun demikian, pada abad tiga masihi sudah ada

rombongan Uji Jepun tiba di China. Melalui hubungan diplomatik ini, lahirlah sebuah

negara Jepun yang dinamakan Yamatai yang diketuai oleh seorang permaisuri

bernama Himiko. Kemasukan pengaruh politik dan budaya dari China dengan lebih

tersusun anatara abad ke-7 hingga abad ke-9 apabila Yamato bertukar kepada

kerajaan Nara dan berikutnya. Selain itu, Yamato ada belajar dari beberapa buah

kerajaan Korea iaitu Paekche, Silla dan Koguryo.

Pada abad ke-7, hubungan Jepun-China dibuat secara terus, tidak lagi melalui

Korea. Jepun mula menghantar rombongan ke China pada 600 Masihi.[14] Pada 607

Masihi, rombongan Jepun dihantar terus ke China atas usaha Putera Shotoku.

Pegawai kerajaan Jepun belajar tentang idea-idea dan falsafah kerajaan China

seperti buku-buku Konfucius, penggunaan simbol amalan Buddhisme, pembuatan

kalendar, perubatan China, herba dan muzik juga mendapat sambutan daripada

masyarakat Jepun.[15]

Rombongan pegawai kerajaan Tang ke Jepun pada 632 Masihi mempunyai tiga

perkara yang boleh dianggap sebagai penting, pertama; mereka pergi melalui jalan

laluan Silla dan kerajaan Silla sudah mempunyai kedudukan yang istimewa dengan

wangsa Tang dan Silla berharap dapat menjadi orang tengah hubungan diplomatik

antara wangsa Tang dan Jepun. Kedua, istana Jepun berusaha mengatur dengan

terperinci untuk menyambut kedatangan rombongan misi kerajaan China, dan

ketiga ialah beberapa orang Jepun yang pergi belajar di China telah pulang bersama

dengan utusan China yang memberikan kebenaran kepada Jepun sumber maklumat

yang boleh dipercayai tentang pelbagai aspek tamadun China.[16] Sumbangan

China penting kepada orang Jepun tidak kira dari segi pentadbiran Jepun atau

budaya, pegawai kerajaan Jepun semuannya mempelajari bahasa China, ini penting

dalam pentadbiran Jepun termasuk melibatkan perakaunan dan pengutipan cukai.

Sistem pentadbiran Jepun banyak dipengaruhi oleh falsafah-falsafah Konfucianisme.

5.0 SISTEM TULISAN:

Sebelum itu, Jepun tidak mempunyai sistem tulisan sendiri, mereka hanya

menggunakan lisan secara turun-temurun. Buddhisme mempunyai pengaruh yang

besar terhadap budaya dan tamadun Jepun seperti melalui penulisannya yang

dipengaruhi tulisan China selain sebutan Sanskrit.[17]

Kebangkitan kebudayaan Jepun asli yang perlahan-lahan boleh diperhatikan dengan

dalam perkembangan sesuatui cara yang memadai dalam menulis bahasa aslinya.

Cara menulis ini telah timbul dengan beransur-ansur dalam kurun ke-9 dan ke-10

melalui proses penggunaan huruf-huruf China yang tertentu dalam bentuk yang

dipendekkan sebagai lambang-lambang fonetik yang mudah tanpa mempunyai apa-

apa makna yang khusus di dalamnya. Oleh kerana setiap huruf China

melambangkan satu perkataan yang mempunyai satu suku kata atau akar

perkataan, lambang-lambang fonetik yang berpunca daripada mereka yang

lazimnya mewakili satu sukun kata keseluruhannya seperti “ka”, “se” atau “mo”.

Hasilnya adalah sesuatu yang bersuku kata dan bukannya huruf seperti sistem

penulisan kita sendiri.

Tulisan Jepun yang terhasil melalui proses penggunaan huruf-huruf China yang

dipendekkan sebagi lambang fonetik yang mewakili satu suku kata dikenali sebagai

“kana”. Salah satu kana ini adalah “Hiragana”. Manakala “Katakana” pula adalah

satu sistem lambang tulisan China yang dipilih mengikut nilai-nilai fonetiknya.

Tulisan Jepun ini jauh lebih senang berbanding dengan tulisan China.

Perkembangan dalam tulisan Jepun ini kemudiannya telah membawa kepada

penghasilan puisi, sastera, cerita serta esei. Cara khas membaca karangan dan

puisi China digunakan bagi membolehkan orang Jepun menulis puisi dan prosa

China.[18] Sehingga hari ini, tulisan Jepun merupakan antara tulisan yang paling

rumit di dunia kerana penggunaan sistem “kana” dan bahasa Chia sekaligus.

Berlakunya asimilasi agama Buddha ke dalam budaya China termasuk seni bina,

dan semuannya mempunyai percampuran budaya gaya China, agama Buddha

sampai ke Jepun adalah terjemahan ke dalam bahasa China.[19]

6.0 KESUSASTERAAN:

Dalam bidang kesusasteraan, Nihongi telah disusun pada tahun 720M dan Kojiki

pada tahun 713 M yang bertujuan untuk mengukuhkan kedudukan keluarga diraja

manakala Kojiki juga adalah aduan daripada mitos, lagenda China dan Korea, cerita

separa sejarah dan fakta yang boleh dipercayai.[20] Karya Kojiki berbentuk

kesusasteraan yang menceritakan tentang Kami, keluarga maharaja. Kojiki ditulis

dengan gaya China dan separa tulisan China manakala Nihon Shoki pula

sepenuhnya ditulis dengan tulisan China.[21]

Sebuah karya Genji Monogatari ditulis oleh Murasaki Shikibu pada 1002M hingga

1019M adalah hasil kesusasteraan yang terkenal pada zaman itu.[22] Genji

Monogatari menggambarkan kehidupan kelas atasan pada abad ke-11M dan ke-

12M. Karya Genji Monogatari dan Konjaku Monogatari mempunyai kaitan yang rapat

dengan agama Buddha. Wanita atasan memainkan peranan yang penting

menggunakan tulisan Jepun seperti Murasaki telah mempopularkan huruf kana.

Golongan lelaki pada masa itu masih lagi menggunakan tulisan China. Makura no

Soshi (cerita bantal) tahun 1002M, sebuah novel yang mengisahkan kehidupan

anggota keluarga Fijiwara.

7.0 MUZIK DAN DRAMA:

Lagu atau muzik masyarakat Jepun lebih kepada bertemakan tentang nyanyian

kerinduan tanah air, nyanyian bertemakan kebesaran “Kami”, nyanyian minum dan

sebagainya. Dalam riwayat Jepun, ia ada memberi keterangan tentang beberapa

nama dalam nyanyian seperti “kami words” (kamigatari), “country measure”

(hinaburi), “songs of yearning for the homeland” (kunishinohiuta), “drinking songs”

(sakagura no uta) dan “quite sons” (shizuuta). [23] Tarian agama dikenali sebagai

Kagura dipersembahkan di depan maharaja iaitu keturunan dewa Amaterasu. [24]

Pada tahun 612M, menunjukkan satu sejarah awal muzik dan menari dalam

tamadun Jepun. Gigaku diajar di biara Buddha di bawah Tachibana-dera, Uzumasa-

dera dan Shitnno-ji selepas ia diperkenalkan.[25] Salah satu alat muzik bernama

“zither” yang mempunyai tiga belas tali dikenali “cheng” dalam bahasa China atau

“so” dalam bahasa Jepun diperkenalkan ke Jepun pada awal abad ke-7M.[26]

Salah satu drama yang terkenal dikenali sebagai “Noh”. Drama Noh ini

dipersembahkan di teater khas dan semua watak wanita dilakonkan oleh kaum

lelaki.[27] Tema drama Noh adalah bersifat moral dan unsur-unsur keagamaan.[28]

Upacara teh yang terkenal mempunyai unsur-unsur latar belakang Zen sebenarnya

juga berasal dari China.[29] “Ikebana” atau dikenali sebagai gubahan bunga juga

dipengaruhi dari Chiba dan salah satu sumbangan agama Buddha kepada orang

Jepun.

8.0 SENI BINA:

Bagi masyarakat Jepun, kayu merupakan sumber utama seni bina Jepun. Hal ini

mungkin berkaitan dengan orang Jepun yang cintai kepada alam dan juga ada

kaitan rapat dengan agama Shinto. Pada zaman Jomon, antara 8000 sebelum Masihi

hingga 300 sebelum Masihi, orang Jepun memiliki gaya hidup yang asli,

penggunaan peralatan batu dan tempat kediaman tersendiri. Contoh “Ise” (keramat

Shinto). Seni bina Jepun selalunya menggunakan kayu tanpa cat dan penggunaan

tatami untuk lantai rumah. Pada zaman Nara, perkembangan seni bina Jepun

banyak dipengaruhi mellaui agama Buddha. Hal ini dapat dilihat dengan

perkembangan pertama melibatkan perpindahan ibu kota Heijo (Nara) yang dibina

dengan keluasan 7.8 batu persegi yang bermodelkan Chang-An iaitu ibu kota

wangsa Tang lengkap dengan istana, bangunan kerajaan, jalanraya dan biara yang

menjadi lambang dan kekayaan Nara.[30]

Pada zaman Nara juga seni dan budaya berkait rapat dengan agama Buddha yang

dapat dilihat mellaui seni arca, lukisan serta seni bina biara seperti Horyuji yang

dibina di kota Nara pada tahun 607M.[31] Jepun tidak membuat tembok yang besar

dikelilingi kota itu tetapi Jepun telah membuat jalan-jalan yang lebar, kuil Buddha

yang beratap genting yang indah serta istana dan tempat kediaman rasmi telah

dibinakan. Pada tahun 794M, kota kedua telah didirikan di Kyoto beberapa batu ke

utara Nara.

“Cha-no-yu” juga dikaitkan dengan seni binanya yang tersendiri (cha shitsu atau

bilik the) berbentuk tertentu catan dan kaligrafi (kakemono), selain cara yang

tersendiri dalam gubahan bunga, seramik dan perubahan sosial yang berkaitan

dengan cha-no-yu.[32] Satu lagi pembinaan dikenali sebagai “shrine-temple”

(Jinguji).[33] Pada zaman awal, shrines seperti Izomo dan Ise dibina secara ringkas

dan ia berupa dengan bangunan lama digunakan sebagai tempat tinggal dan kaya

semulajadi tanpa warna digunakan.[34] Sami Buiddha akan membaca mantera

kepada “Kami” dan selalunya “Kami” digelarkan sebagai bosastsu (bodhisattvas).

Selain itu, pengaruh China dikaitkan dengan taman landskap Jepun yang dibina

pada tahun 611M di hadapan istana maharaja ketika itu dipercayai oleh para

pengkaji bahawa pembinaan taman ini dipengaruhi Taman Barat Sui yang dibina

pada tahun 607 M di Loyang sepanjang 75 batu mengandungi 16 istana, empat

tasik besar dan pelbagai jenis tumbuhan yang terdapat di China pada ketika itu.[35]

9.0KESIMPULAN:

Jelasnya, boleh dikatakan bahawa pengaruh budaya daripada China, Korea, Yunani

terhadap tamadun Jepun yang dapat dilihat jelas dalam aspek seni bina dan

keagamaan. Sesungguhnya, keseluruhan budaya Jepun termasuk agama Shinto

memang tidak asli kerana mempunyai pengaruh dari luar. Namun begitu, budaya

Jepun dengan budaya asing telah diasimilasikan sehingga wujud satu ciri budaya

Jepun yang unik sehingga sekarang.

TAMADUN JEPUN TAMADUN JEPUN

Zaman Yayoi- neolitik 300S.M – 300M- Telah dapat dikesan pengaruh tamadun China dinasti Han dalam masy. Jepun antara lain kemasukan agama Buddha. - Pengaruh budaya bekerja bertani, bersawah padi, membuat senjata China juga diikuti oleh Jepun zaman ini

Zaman Heian: 794-1185M- zaman penuh dgn tradisi Jepun perhatian kpd cara hidup, beradab, dan menekankan peraturan yg baik/ sopan- Keluarga Fujiwara pemerintah Jepun selama 200 tahun

Zaman pra moden Jepun

Zaman Keshogunan Kamakura 1185- 1333 M- Dianggap bermulanya zaman feudalisme, pemerintah tuan tanah sehingga wujud estet persendirian “syo”- Tuan-tuan tanah yg kaya menjadi Shogun yang memimipin samurai ( tentera)- Pemerintahan bercorak 2 hala

Zaman Keshogunan Ashikaga- Menggulingkan kamakura- Memperkenalkan sistem pengairan utk pertanian.- Pengeluaran tembikar dimulakan, demikian perlombongan diperkenalkan- Kelemahannya kerap berlaku peperangan di kalangan tuan tanah@ daimyo yg merebut kuasa dan

nama

Zaman Keshogunan Tokugawa- Merupakan kerajaan bentuk tentera yg paling lama berkuasa di jepun- Pemimpin paling terkenal ialah Tokugawa Ieyasu yang tealah menyatukan negara Jepun- Pemerintahan masih bercorak feudal namun terdapat 3 tahap pentadbiran: Tairo ( majlis penasihat agung), Roju ( majlis Tertua)dan Hyojosho ( majlis kehakiman)Membentuk dasar baru mengekang kuasa tuan tanah: mengelakkan: komplot, berpaling tadah, menyediakan kod etika mengukuhkan kedudukan berdasarkan kekayaan.- Runtuh krn pembesar bermewah,membazir, rasuah dan tiada pemimpin bijak

Zaman Pemodenan Jepun –Meiji- Era menjalankan hubungan diplomatik dan perdagangan dengan kuasa barat- Menggunakan pendekatan agama moral yang tinggi “shinto”; maharaja sebagai kuasa tertinggi’- Sistem feudalisme dihapuskan memperkenalkan perlembagaan baru jepun- Maharaja Meiji paling terkenal :Mutsuhito 1868-1912 dengan sikap lebih terbuka mengizinkan rakyat meneroka ilmu pengetahuan barat demi kemajuan

5. KESIMPULAN

Secara keseluruhannya, setiap tamadun mempunyai ciri-ciri asasnya yang utama dan ciri-ciri

tersebutlah menjadi jati diri bagi sesebuah tamadun. Ada tamadun yang dikaitkan dengan bangsa,

ada tamadun yang dikaitkan dengan agama dan ada tamadun yang dikaitkan dengan budaya. Satu

hal yang penting ialah dalam memperkatakan perkembangan sesebuah tamadun, kita tidak dapat

lari daripada membicarakan proses interaksi antara tamadun atau peradaban. Ia merupakan satu

proses yang lumrah dalam mana-mana tamadun di dunia ini sebagaimana pendapat seorang

sarjana Jepun, Nyozaken Hasegawa;

Sebagai rumusan, asas kecemerlangan tamadun secara umumnya bertitik tolak daripada kepercayaan, agama, nilai, akhlak, moral, etika, tatasusila dan ilmu pengetahuan. Manusia sebagai pelakon utama dalam pembinaan tamadun harus menjalin hubungan yang rapat dengan Tuhan dan alam sekitar.

Pandangan alam semesta dan kosmologi turut menggarap perkembangan ketamadunan yang berkualiti. Nilai-nilai falsafah bagi setiap tamadun ternyata banyak mencorakkan perjalanan tamadun itu sendiri. Ilmu dan pengetahuan merupakan teras kepada tamadun dan sentiasa dikaji dan diperkembangkan untuk memupuk tamadun sejati. Bagi tamadun Islam, addin yang berpaksikan tauhid menjadi tunjang kekuatan tamadun itu sendiri.

20.1 LATAR BELAKANG DAN PENUBUHAN: SEJARAH TAMADUNJEPUN

20.1.1 Asal-usul Nama Jepun dan Geografi

Nama untuk negara Jepun atau Nihon (Nippon) datum bahasa Jepun bermakna

Tanoh Matahari Terbit dan juga dikenali sebagai Yamato. Istilah Nihon

digunakan buat pertama kalinya oleh cendekiawan-cendekiawan Korea pada

awal kurun ke-7 yang berkunjung ke negara Jepun. Istilah Nippon pula

digunakan dengan meluas semasa Era Meiji (1868-1912) dan Era Taisho (1912-

1926). Istilah Nihon digunakan dengan meluas dan dirujukkan kepada Jepun

selepas tamatnya Perang Dunia Kedua.

Kepulauan Jepun mengandungi empat buah pulau utama iaitu Pulau Honshu,

Kyushu, Shikoku dan Hokkaido, dan dianggarkan terdapat sejumlah hampir

enam ratus buah pulau kecil di sekitarnya. Tumpuan utama penduduk Jepun

sejumlah besamya menetap di Pulau Honshu, Kyushu dan Shikoku. Jepun

mengalami ikiim sederhana yang mengalami empat musim iaitu musim bunga,

panas, luruh dan sejuk. Purata suhu di Jepun sentiasa berubah-ubah setiap

tahun misalnya, suhu di Tokyo biasanya dalam lingkungan 37 C pada bulan

Januari meningkat kepada 39 C pada bulan Ogos. Keadaan muka bumi yang

berlainan mempengaruhi keadaan suhu. Kawasan pantai barat dan barat laut

Pulau Hokkaido dan Honshu misalnya, terletak dalam kawasan yang berhawa

dingin dan bersaiji apabila tiba musim sejuk.

Dari segi ekonomi, Jepun merupakan negara yang kaya dengan sumber dan

hasil bumi, terutamanya arang batu tetapi memiliki kawasan tanah subur untuk

bercucuk tanam yang terhad. Galian sulfur juga terdapat dengan banyaknya

hasil daripada letusan gunung berapi yang aktif. Selain arang batu dan sulfur,

negara ini juga kaya dengan sumber alam lain terutamanya besi, zink,

aluminium, kromium, magnesium dan uranium. Gunung yang terkenal di Jepun

ialah Gunung Fuji yang mempunyai ketinggian 12,461 meter. Daripada sejumlah

250 buah gunung yang terdapat di Jepun, kebanyakannya merupakan gunung

berapi aktif dan masih mengeluarkan lahar. Dianggarkan sejumlah lebih

daripada 50 buah gunung berapi yang aktif dan pergerakan bawah tanah

menghasilkan lebih dari seribu pancutan dan kolam air panas di Jepun.

Negara Jepun terletak dalam lingkungan gunung berapi yang aktif di Asia Pasifik

(TimurJauh). Lanar gunung berapi di Jepun merupakan punca utama kesuburan

tanah dan bersesuaian untuk kegiatan pertanian. Di peringkat awal, kegiatan

ekonomi utama masyarakat Jepun ialah kegiatan pertanian dan perikanan.

Kawasan dataran yang subur dan sesuai untuk kegiatan pertanian

kebanyakannya terletak di kepulauan Honshu. Tiga kawasan dataran tersebut

ialah Kanto (Teluk Tokyo), Kinai (Teluk Osaka) dan di Teluk Ise. Dataran- dataran

ini berpenduduk padat, merupakan kawasan pengeluaran makanan, sumber

kekayaan dan kekuasaan, dan dataran ini merupakan punca perselisihan dan

persaingan di kalangan tuan-tuan tanah dan keluarga-keluarga feudal. Kawasan

yang sesuai untuk kegiatan pertanian merangkumi hanya seperlima daripada

negara Jepun. Faktor terpenting disebabkan bentuk muka bumi yang tidak rata,

sekiranya terdapat sungai ia dipisahkan oleh bukit-bukau atau gunung- ganang.

Keadaan muka bumi yang tidak rata mengakibatkan aktiviti pengangkutan dan

komunikasi (perhubungan) tidak berjalan dengan begitu baik dan lancar. Sungai

terpanjang ialah Sungai Shinano yang mengalir di barat selatan kepulauan

Honshu dan sejauh 229 batu yang dianggap kurang sesuai kerana keadaannya

yang cetek hanya sesuai untuk pengangkutan ringan sahaja. Jepun memiliki

kawasan yang kaya dengan sumber air laut dan orang Jepun amat bergantung

sepenuhnya kepada sumber ini. Kekayaan sumber air ini kemudiannya

memainkan peranan untuk mengain sistem pengairan, pertanian, perindustrian

dan perikanan.

20.1.2 Sejarah Awal Orang Jepun dan Keluarga Diraja Jepun

Menurut teorinya, orang Jepun dikatakan berasal dari tiga keturunan iaitu Orang

Ainu (Kaukosid), Orang Mongoloid (China-Monggolia) dan Nusantara (Asia

Pasifik). Sebahagian besar orang Jepun merupakan keturunan Mongoloid dan

mempunyai pertalian rapat dengan orang Cina, Vietnam, Thailand, Burma dan

lain-lain. Orang Jepun berketurunan Mongoloid sampai ke Kyushu melalui negara

China dan berhijrah ke Honshu. Shikoku dan Hokkaido. Orang Jepun telah

bercampur-aduk dengan kumpulan-kumpulan bangsa lain, antaranya dengan

orang Ainu.

Dari segi sejarahnya, orang Ainu (bangsa proto-Caucasoid) telah menduduki

Jepun lebih awal berbanding dengan orang Mongoloid, iaitu lebih kurang 5,000

tahun dahulu. Peningkatan kemasukan orang Mongoloid yang berlanjutan

sehingga kurun ke-8 lelah mendorong orang Ainu untuk berpindah ke utara

Hokkaido. Dalam proses perpmdahan ini berlaku penyerapan orang Amu ke

dalam suku bangsa Jepun. Mereka merupakan masyarakat primitif yang hidup

memburu dan memungul makanan, dan dipercayai memiliki kebudayaan yang

sama dengan Zaman Neolitik, dengan peralatan budaya diperbuat danpada

serpihan batu yang leiah digilapkan, tulang ikan dan tanah liat.

Sejarah awal tamadun Jepun dikenali sebagai zaman/owo^ iaitu istilah yang

berasal daripada barang-barang yang dicipta dari sejenis tanah liat iaitu Jomon.

Dari segi kegiatan ekonomi, mereka merupakan masyarakat yang belum

berkemahiran dalam bertani (bercucuk Lanam). maka itu mereka mengamalkan

kegiatan memburu bmatang, menguup hasi! hutan dan mengutip hasil laut

terutama menangkap ikan dan kerang. Dari segi kebudayaan, mereka masih

menggunakan kulit binatang atau kul;t kayu sebagai pakaian. Mereka

menggunakan peralatan budaya yang diperbuat daripada batu batan, tulang-

belulang dan kayu. Melalui kaedah arkeologi auu cangali, dibuktikan penemuan

artifak-artifak antaranya kulit kerang vang ditanam bersama tulang manusia di

dalam perkuburan orang Jomon; dan tembikar-tembikar Jomon yang mempunyai

kehalusan sent dan corak-corak luar biasa. Penemuan-penemuan mi

membuktikan masyarakat asli Jepun telah mencapai tarafseni kebudayaan yang

tinggi menjelang tahun 5000SM. Dan segi sosial, dipercayai masyarakat ini telah

mengikut aliran hidup yang kolektif dan tetap tanpa jurang perbezaan antara

golongan kaya dan miskin. Mereka tinggal menetap dengan sent bina tempat

tinggal iaitu rumah dengan menggali lubang dan dindingnya diperbuat daripada

jerami. Dari segi kepercayaan, mereka mempercayai suatu jenis kuasa ghaib

melalui penciptaan rupa-rupa patung Dewi dari tanah liat dan gada-gada batu

yang besar yang dipercayai mempunyai kaitan dengan ilmu sihir. Dalam aspek

pengkebumian, orang yang meninggal tidak dikebumikan menggunakan

keianda, tangan dan kaki dilipat dan kadangkala di dada mereka diletakkan

batu yang besar untuk menghalang daripada menjelma semula.

Menjelang tahun 200SM, pengaruh kebudayaan Cina mulai mengalir masuk ke

negara Jepun dan Dinasti Han (206SM-24 TM), ketika itu mula menekankan

pengaruhnya ke atas Jepun. Kemasukan kebudayaan Cina dan pertembungan

ini telah membawa kepada perubahan-perubahan dalam masyarakat Jepun

sehingga membentuk kebudayaan baru yang dikenali sebagai Yayoi. Nama ini

diambil dari suatu jenis periuk belanga tembikar yang dicipta pada ketika itu

iaitu dari zaman prasejarah Jepun sehingga hampir kurun ke-4 Masihi. Barang-

barang tembikar ini bercirikan garisan-garisan Inrus dan corak- corak Ibi yang

mudah dan kemas. Antara yang diperkenalkan ialah teknik membuat perkakas

tembaga dan besi, jenis periuk belanga dan tembikar yang baru dan sem

berkebun. Barang-barang tembikar ini bercirikan garisan-garisan Inrus dan

corak-corak Ibi yang mudah dan kemas. Corak lebih cantik, menarik, berwarna-

warni, teknik pembuatan yang lebih kukuh dipelajari daripada teknik pembuatan

tembikar Korea. Era Yayoi dibezakan dengan pengenalan peralatan logam dari

benua Asia terutamanya dari negara China. Di peringkat ini, kegiatan memburu

binatang dan mengutip hasil hutan masih diteruskan tetapi perbezaan yang

ketara ialah pengetahuan tentang pertanian. Masyarakat zaman ini telah

mencapai peningkatan dan kemajuan dalam pertanian antaranya tentang

penggunaan tanah, tenggala untuk membajak dan pengairan. Mereka telah

menjalankan kegiatan penanaman padi sawah dan sistem batas. Pembukaan

tanah-tanah, penanaman padi dan pengairan telah meningkatkan pengeluaran

bahan makanan (lebihan), dan diperkenalkan amalan menyimpan beras dan

barangan pertanian lain. Peningkatan ini membawa kepada wujudnya jurang

perbezaan di antara golongan kaya dengan golongan miskin, terutama

perubahan mengenai status atau kedudukan dalam masyarakat.

Pada zaman kebudayaan Yayoi ini, terbentuk perbezaan-perbezaan di dalam

kedudukan sosial dan politik di antara pemerintah dan diperintah. Kemunculan

lebih ramai pemimpin-pemimpin politik seperti di Yamato (Nara) dan Kyushu,

dan di kalangan mereka ini kumpulan Yamato (nenek-moyang keluarga Imperial

Jepun) muncul sebagai kumpulan politik yang paling berkuasa ke atas

kumpulan-kumpulan lain yang dipanggil Uji. Menjelang kurun ke-4, kekuasaan

kumpulan Yamato meliputi seluruh negara Jepun kecuali di beberapa daerah di

Kyushu. Pemimpin-pemimpin Yamato mengabsahkan mereka berketurunan

Dewi Matahari (Amateresu) dan menentukan bahawa pemujaan dewi ini

merupakan penyembahan terulung di negara ini. Simbol kekuasaan dan alat

kebesaran keluarga dirajaJepun (Imperial Jepun) ialah sebuah cermin tembaga,

sebuah pedang best yang panjang dan permata yang melengkung (magatama).

Menurut sejarahnya, kumpulan Yamato merupakan kalangan pemimpm terawal

dan membawa kepada perpaduan terhadap negara tersebut, dan melaksanakan

dasar imperialisme terutama ke atas beberapa bahagian di Semenanjung Korea.

20.1.3 Sejarah Awal Penubuhan Negara Jepun dan Peranan Korea Sebagai

Jambatan Kemasukan Tamadun Cina

Menurut catatan Rekod atau Kojiki perkara-perkara purba, empayar Jepun telah

diasaskan pada tahun 660SM iaitu pada Zaman Yayoi. Pemerintah ketika itu,

Maharaja Jimmu Temo yang merupakan maharaja kelima dari keiurunan Dewi

Matahari menjadikan Kashiwara, ibu kota di Yamato dan menjalankan dasar

mengukuhkan empayar Jepun. Selama 1,100 tahun, sehinggalah semasa

pemerintahan Maharaja Yuryaku, Jepun menumpukan perhatian kepada

pengukuhan empayar termasuk menakluki sebahagian daripada Semenanjung

Korea. Apakah kepentingan Korea kepada negara Jepun ketika itu? Penaklukan

Korea telah membuka hubungan langsung antara Jepun dengan Semenanjung

Korea, dan melaluinya membuka jalan kepada kemasukan agama Buddha dan

pengaruh kebudayaan Cina ke Jepun. Di peringkat ini, Korea memainkan

peranan penting sebagai jambatan kemasukan kebudayaan Cina ke negara

Jepun.

Pada tahun 552 M, Raja Pakche iaitu salah seorang daripada pemerintah tiga

kerajaan di Korea telah mempersembahkan beberapa buah buku mengenai

doktrin agama Buddha dan sebuah patung Buddha kepada Kerajaan Imperial di

Jepun. Maharaja Jepun ingin menganut agama Buddha tetapi menerima

tentangan hebat daripada menteri-menteri. Beliau memberi patung (Buddha)

kepada Perdana Menteri Soga yang mendirikan sebuah kuil. Kuil ini

kemudiannya telah dibakar oleh beberapa pegawai kerana dianggap membawa

wabak penyakit yang dahsyat ke seluruh negara. Walaupun di peringkat awal

kemasukan agama Buddha wujud penentangan dan perasaan tidak puas hati,

namun agama ini akhirnya diberikan kedudukan yang kuat. Penerimaan dan

pengukuhan kedudukan agama Buddha di Jepun dimainkan oleh peranan

pengaruh Maharani Suiko Putera Mahkota Umayado (572-621 M) dan Putera

Umayado ini dikenali sebagai Shotoku Taishi.

Shotoku Taishi mudah menerima agama Buddha dan baginda merupakan wall

agama Buddha pertama dan penaung pelajaran terulung di Jepun. Penerimaan

agama Buddha dan pengaruh kebudayaan Cina terutama mengenai idea-idea

dan ilmu pengetahuan, telah membawa kepada perubahan dan pembaharuan.

Apakah perubahan dan pembaharuan yang telah diperkenalkan dan

dilaksanakan semasa pemerintahan Shotoku Taishi ini? Antaranya ialah pada

tahun 604 M, Shotoku Taishi memperkenalkan Perlembagaan 17 Artikel yang

berasaskan ajaran agama Buddha; konsep politik dan etika Konfucius.

Hubungan antara Jepun dengan Korea dan China semakin meningkat, sehingga

ramai tukang yang mahir dalam sent bina, seni pahat, sent lukis dan kerja-kerja

logam dan sebagainya telah dibawa masuk dari Korea. Dalam bidang seni bina,

beliau telah membina kuil-kuil yang indah, termasuk kuil Horyuji (Nara).

Shotoku Taishi mengirim suatu utusan yang besar ke negara China pada tahun

607 M dan utusan-utusan seterusnya. Kebudayaan Cina memainkan peranan

dalam pembentukan tamadunJepun untuk selama setengah kurun berikutnya.

20.2 PEMBINAAN, PERKEMBANGAN, DAN PEMANTAPAN TAMADUN JEPUN

SEHINGGA 1912

20.2.1 Pembaharuan Taika dan Kod Taiho

Dalam proses pembentukan tamadun Jepun ini, kematian Shotoku Taishi pada

tahun 621 M tidak memutuskan hubungan antaraJepun dengan negara China

secara langsung dan tidak secara langsung melalui Korea. Utusan-utusan ke

negara China membawa idea-idea dan ilmu pengetahuan Cina balik ke negara

Jepun. Selain melalui saluran diplomatik, Jepun telah mengirim sejumlah besar

pelajarnya ke China dan pelajar-pelajar ini memainkan peranan penting

membawa masuk mengenai ilmu sains dan kesusasteraan. Pada tahun 645 M

berlaku suatu rampasan kuasa yang dipimpin oleh sekumpulan pelajar yang

kembali dari negara China dan mereka memperkenalkan beberapa perubahan

yang dikenali sebagai Pembaharuan Taika. Pembaharuan Taika merangkumi

sistem politik dan pentadbiran, kebudayaan dan pelajaran, dan ia mempercepat

pengaliran masuk idea-idea, pemikiran dan nilai-nilai moral agama Buddha dan

Konfucius ke negara Jepun. Antara pembaharuan terpenting ialah pengenalan

struktur kerajaan yang sistematik iaitu sistem pentadbiran pusat berasaskan

sistem kerajaan Tang di negara China. Pada kurun ke-8, terdirinya sebuah ibu

kota mengikut contoh Chang-an di China iaitu Kota Nara.

Pada tahun 702 M, diperkenalkan Kod Taiho (Taihoryo) dan melaluinya struktur

kerajaan telah dikaji semula. Berdasarkan sistem baru ini, Kerajaan Pusat

dibahagikan kepada dua bahagian iaitu Jabatan Pemujaan ffingi-kan) dan

Jabatan Negara (Dajo-kan). Jabatan Pemujaan lebih penting berbanding dengan

Jabatan Negara. Menurut kod ini, negara Jepun dibahagikan mengikut wilayah

(kuni) dan setiap wilayah ditadbir oleh gabenor (kami) yang dilantik oleh

Kerajaan Pusat. Wilayah-wilayah dibahagikan kepada beberapa daerah (Gun

atau Kori) dan ditadbir oleh gabenor-gabenor daerah (Gunshi). Bilangan wilayah

semakin meningkat apabila tanah-tanah baru diterokai dan dimajukan.

Menjelang kurun ke-8, terdapat sejumlah 66 buah wilayah yang mengandungi

592 daerah. Pegawai- pegawai di peringkat wilayah dan daerah

bertanggungjawab untuk menjaga keamanan dan kestabilan; mengutip cukai

dan mengambil tenaga buruh untuk kerja wajib. Daftar penduduk dan

peruntukan tanah dikekalkan. Sistem baru yang diperkenalkan ini merupakan

pengaruh dari kebudayaan Cina terutama struktur kerajaan dinasti Tang.

Pembaharuan Taika dan Kod Taiho telah membina asas dan membawa kepada

pembentukan sebuah kerajaan yang lebih sistematik (lengkap) dan teratur.

Di samping itu dari segi pencapaian, kemunculan aristokrasi yang memainkan

peranan penting dalam struktur Kerajaan di Yamato. Kelas aristokrat ini

kemudiannya, memainkan peranan penting (dominan) dalam sejarah

perkembangan politik Jepun sejak kurun ke-8 sehingga kurun ke-12 Masihi.

20.2.2 Zaman Nara (710-784 M)

Dalam adat resam keluarga diraja Jepun, Maharaja atau Maharani yang menaiki

takhta akan bertukar tempat atau memindahkan ibu negara (pusat kerajaan)

dan ini merupakan suatu tradisi penting. Tradisi ini tidak diikuti oleh Maharani

Gemmyo apabila pada tahun 710 M beliau mendirikan ibu negara yang tetap di

Nara dan diikuti hampir keseluruhannya oleh pemerintah-pemerintah

terkemudian. Nara merupakan pusat pentadbiran, pusat agama Buddha dan

perkembangan keseniaan dan terletak di bawah pengaruh keluarga Fujiwara.

Berdasarkan peranan sebagai pusat agama Buddha, ia berhubungkait dengan

aspek politik, kesenian, seni tulis dan kesusasteraan. Di bidang politik, wujud

cubaan untuk mempengaruhi politik dari kalangan sami Buddha terhadap

keluarga diraja Jepun tetapi dapat dihalang dan dikawal sepenuhnya. Pada

waktu ini diperkenalkan penciptaan Daibutsu (patung Buddha) yang terkenal.

Selaras dengan perkembangan agama Buddha, banyak kuil Buddha dibina dan

termasuklah Horyuji, iaitu sebuah kuil terawal yang kesemuanya merupakan

binaan kayu tertua di dunia. Istana keluarga diraja serta kerabat dan golongan

bangsawan terutama kerabat Fujiwara mengadakan upacara-upacara agama

Buddha yang penting. Dalam konteks ini, ramai Maharaja Jepun yang telah

bersara menjadi sami-sami Buddha. Di Nara, agama Buddha dikatakan

menikmati lebih banyak sokongan daripada Shintoisme. Kemasukan agama

Buddha ke Jepun disertai oleh kesenian-kesenian dari negara China yang lain.

Dalam bidang seni tulis dan kesusasteraan, orang Jepun sudah biasa dengan

tulisan Cina tetapi pada zaman Nara orang Jepun buat pertama kalinya telah

berjaya menghasilkan kesusasteraan mereka menggunakan bahasa Cina. Karya

sastera yang dihasilkan berbentuk penulisan sejarah (historiografi) dan antara

yang terpenting ialah Nihonshoki (Nihongi) yang disusun dalam bahasa Cina

pada tahun 720 M.

Berdasarkan kepada penulisan sejarah, Zaman Nara merupakan zaman yang

menandakan kemuncak peminjaman kebudayaan dari negara China.

20.2.3 Zaman Heian (794-1185 M)

Pada tahun 794 M, Maharaja Kammu telah mendirikan ibu negara baru di Heian-

Kyo (Kyoto) dan menjadi pusat kerajaan diraja selama hampir 1,100 tahun iaitu

sehingga era pemerintahan Meiji. Selepas pemindahan ibu negara ini, keluarga

Fujiwara semakin berkuasa terutama di antara tahun 866 sehingga 1,160 dan

zaman ini juga dikenali sebagai Zaman Fujiwara. Keluarga Fujiwara mulai

memonopoli jawatan-jawatan Pemangku Raja (Sessho) dan Pengarah-pengarah

Awam (Kampaku), dan perlantikan jawatan Perdana Menteri merupakan hak

turun-temurun. Pemangku Raja Fujiwara yang paling berkuasa dan terkenal

ialah Michinaga yang menguasai sepenuhnya kerajaan diraja di antara tahun

996-1017 M. Kedudukan pengaruh keluarga Fujiwara semakin meningkat serta

berjaya mengekalkan kuasa-kuasa mereka sepenuhnya sehingga kemudiannya

kuasa mereka dilemahkan oleh golongan tentera atau perwira (samurai).

Dalam Zaman Heian, berlaku pembaharuan-pembaharuan yang mencorakkan

pembentukan tamadun Jepun sama ada dalam bidang politik, ekonomi atau

kebudayaan. Dalam bidang politik, muncul kelas aristokrat yang dikuasai

keluarga Fujiwara. Mereka menguasai dan memiliki sejumlah besar tanah yang

diperolehi sebagai hadiah kerana perkhidmatan mereka. Manakala biara atau

kuil Buddha yang berkuasa juga memiliki sejumlah besar tanah. Golongan

aristokrat di peringkat wilayah memiliki hubungan istimewa dengan aristokrat di

peringkat pusat (Kyoto) atau biara-biara yang berpengaruh, terutama untuk

melindungi daripada pemungut-pemungut cukai kerajaan pusat. Dalam bidang

ekonomi, golongan aristokrat semakin meningkat kekayaan dan hasil kerajaan

pusat semakin merosot yang dalam jangka masa panjang menyumbang kepada

kemerosotan kuasa dan pengaruh pemerintah.

Dalam bidang kebudayaan, hubungan antara Jepun dengan China tidaklah

berbentuk peminjaman sebaliknya unsur-unsur pinjaman dengan unsur-unsur

Jepun. Mereka berusaha untuk mencapai kematangan intelektual dan tidak lagi

pinjam-meminjam atau bergantung kepada kebudayaan Cina. Pada tahun 960

M, Jepun mengambil keputusan menamatkan hubungan rasmi dengan China

dan perkembangan kebudayaan diberikan suatu imej yang baru. Pada waktu ini,

berlaku perkembangan senarai tulisan Jepun atau Kana. Kana dibahagikan

kepada dua iaitu hiragana iaitu sesuatu huruf adalah dalam bentuk berangkal

atau bergaya dan satu lagi ialah katakana. Sistem Kana telah member!

rangsangan kepada perkembangan puisi (waka), prosa dan kegiatan

kesusasteraan dalam bahasa Jepun. Antara hasil kesusasteraan yang luar biasa

ketika itu ialah sebuah novel berjudul The Tale of Genji karya Lady Murasaki.

Kurun ke-10 dan ke-11 merupakan zaman keemasan bagi perkembangan prosa

Jepun. Kesenian dan pertukangan iaitu lukisan, ukiran, seni bina dan lain-lain

menunjukkan ciri-ciri Jepun. Keluarga Fujiwara memainkan peranan penting

dalam perkembangan kesenian kerana mereka merupakan penaung. Manakala

dalam bidang keagamaan, agama Buddha Tendai dan mazhab Buddha dikenali

sebagai Shingon telah diperkenalkan oleh Saicho dan Kukai.

Pada Zaman Heian, perubahan, pembaharuan dan pencapaian- pencapaian

memberikan kesan positif terhadap pembentukan kebudayaan tamadun Jepun.

Perkembangan ini memperlihatkan unsur-unsur atau ciri-ciri Jepun yang lebih

jelas berbanding sebelum ini, seolah-olah dibayangi oleh unsur- unsur tamadun

Cina. Menjelang akhir kurun ke-11, keluarga Fujiwara tidak lagi menonjolkan

pemimpin-pemimpin yang berkeupayaan dan berkaliber. Sebaliknya, muncul

dua keluarga penting vang begitu berpengaruh iaitu Minamoto dan Taira yang

terdiri daripada golongan Tentera atau perwira dan menuntut hak keturunan

mereka daripada keluarga diraja. Dalam persaingan dan pertelingkahan antara

dua keluarga mi. ke.uarga Minamoto memenangi persaingan ini dan mereka

kemudiannya mengsaasKan Kesyogunan Kamakura.

20.2.4 Zaman Kamakura (1185-1331 M)

Kemuncak kepada persaingan dan pertelingkahan antara Keluarga Taira dengan

keluarga Minamoto ialah peperangan vang meie:ui paaa tahun 11SC hmgga

1185M. Dalam peperangan tersebut. keluarga Mmamoto memenangi

peperangan ini dan pemimpinnya Minamoto Yonmoro muncul sebagai pemimpin

yang paling berkuasa di Jepun. Tindakan pertama beliau ialah mendirikan ibu

negennya di Kamakura dan mewujudkan era baru dalam sejarah tamadun Jepun

iaitu Zaman Kamakura (1185-1331 M). Yoritomo membenarkan keluarga diraja

dan keluarga Fujiwara meneruskan kerajaan mereka di Heian. Pada tahun 1192,

beliau mengambil gelaran Sei-I-Taishogun (Panglima) dan ini merupakan bentuk

pemerintahan kediktaktoran tentera atau kesyogunan pertama di Jepun iaitu

Kesyogunan Kamakura. Kerajaan berbentuk tentera ini dikenali sebagai Bakufu

(Kerajaan Khemah).

Pada Zaman Kamakura, berlaku beberapa perubahan, pembaharuan dan

pencapaian penting terhadap pembentukan tamadun Jepun. Dalam bidang

politik, diperkenalkan pemerintahan berbentuk ketenteraan (Kesyogunan) dan

di waktu ini mulanya berakar umbi sistem feudal di Jepun. Dalam bidang

ekonomi, Kesyogunan Kamakura memainkan peranan penting dalam

pertumbuhan ekonomi Jepun terutamanya berlaku peningkatan hasil

pengeluaran pertanian dan pembuatan serta penggunaan peralatan untuk

pertanian. Peningkatan hasil pertanian dan pembuatan ini mendorong kepada

lebihan hasil pengeluaran sehingga membawa kemunculan pasar-pasar dan

kedai-kedai, dan peningkatan kegiatan perniagaan. Peningkatan perniagaan

mendorong pertumbuhan ekonomi wang dan pertukaran wang, sehingga

membawa kepada urbanisasi (perbandaran) baru. Di samping itu, berlaku

peningkatan dalam aktiviti pertukangan tangan. Peningkatan dalam bidang

ekonomi, mendorong kemunculan pedagang-pedagang dan mereka ini

kemudiannya membentuk persatuan-persatuan perdagangan (guilds). Dalam

bidang kebudayaan, perkembangan dipengaruhi oleh peristiwa-peristiwa politik

yang terbahagi kepada dua iaitu pertama, Maharaja dan golongan bangsawan di

Kyoto meneruskan adat-adat tradisional aristokrasi. Keduanya, suatu jenis

kebudayaan baru sedang dipopularkan di kalangan golongan perwira,

terutamanya di Kamakura (Kesyogunan Kamakura). Di Kyoto, kegiatan kesenian

dan kesusasteraan berkembang pesat terutamanya kerana minat yang

ditunjukkan oleh golongan aristokrat terhadap puisi (waka) Jepun. Antara hasil

karya yang terkenal ialah antologi puisi-puisi Jepun berjudul Shin Kokin Wakashu

(Kokin Wakashu Baru) yang disusun pada tahun 1205; dan karya-karya Saigyo

(118- 1190) yang merupakan seorang sami dan penyajak terkenal. Kebanyakan

puisi ini diminati oleh golongan aristokrat. Manakala di kalangan orang

kebanyakan, diperkenalkan penulisan prosa bergaya baru dengan

menggunakan stall yang bersemangat. Antara karya tersebut ialah Heike

Monogatari (Cerita Keluarga Heike) yang memperihalkan kebangkitan dan

kejatuhan keluarga Taira pada tahun 1233. Perkembangan dalam bidang seni

lukis dan seni ukir memperlihatkan peranan penting golongan aristoktrat.

Lukisan atas gulungan kertas (e- makimono) dan lukisan potret merupakan seni

yang begitu terkenal dan penting. Unkei dan Kaikei merupakan dua pengukir

terkenal yang mengukir patung- patung Raja-raja Dewa (Kongo Rikishi).

Dalam bidang keagamaan, pada zaman ini muncul pelbagai mazhab agama

Buddha. Di kalangan golongan aristokrat, mazhab agama Buddha Tendai dan

Shingon kekal dan popular. Antara mazhab yang muncul ialah mazhab Jodo

(1175) yang diasaskan oleh Sami Honen (1132-1212) dan popular di kalangan

golongan kebanyakan; mazhab Jodo-Shinshu (Ikkoshu) yang diasaskan oleh

Shinran (1173-1262); mazhab Hokkeshu yang diasaskan oleh Nichiren (1222-

1283); dan mazhab Buddha Zen yang di bawa masuk ke Jepun semasa Zaman

Heian popular terutamanya di kalangan kelas perwira.

Pada tahun 1333, Kesyogunan Kamakura digulingkan oleh Maharaja Godaigo

(1288-1339) dengan sokongan beberapa jeneral iaitu Kusunoki Masashige

(1294-1336), Nitt Yoshisada (1301-1338) dan Ashikaga Takauji (1305-1358).

Maharaja Godaigo gagal untuk mempertahankan kekuasaan dan pengaruh

keluarga diraja dan pada tahun 1335 digulingkan oleh Ashikaga Takauji.

20.2.5 Kesyogunan Ashikaga (1338-1533 M)

Pada tahun 1335, Ashikaga Takauji telah melancarkan pemberontakan dan

penentangan terhadap kerajaan diraja (Keluarga Imperial) yang dipimpin oleh

Maharaja Godaigo. Kejayaan menundukkan kuasa keluarga diraja mendorong

kepada Ashikaga Takauji untuk melantik dirinya sebagai Sei-I-Taishogun pada

tahun 1338 dan mengasaskan Kesyogunan Ashikaga. Berbanding Kesyogunan

Kamakura, Kesyogunan Ashikaga dari segi politik gagal untuk mengenakan

kawalan sepenuhnya ke atas kelas tentera wilayah dan daimyo atau tuan-tuan

tanah feudal. Kegagalan mi akhirnya menyebabkan ia mengalami kemerosotan

dan akhirnya, Syogun Yoshiaki dipecat oleh Oda Nobunaga seorang daimyo

yang paling berpengaruh pada tahun 1753.

Pada zaman Kesyogunan Ashikaga, negara Jepun telah mengalami beberapa

perubahan, pembaharuan dan pencapaian dalam bidang ekonomi, kebudayaan

dan sosial, dan agama. Dalam bidang ekonomi, perubahan penting berlaku

dalam bidang pertanian dan perindustrian. Dalam bidang pertanian, setiap

tahun diusahakan dua jenis tanaman iaitu selepas penanaman padi ditanam

pula gandum atau barli, dan penggunaan kuda dan sapi untuk proses

penanaman; tanaman teh dan kapas ditanam secara besar-besaran dan

diperkenalkan sistem pengairan. Dalam bidang perindustrian, pembuatan dan

pengeluaran barangan tembikar dan perlombongan terutama emas, perak dan

tembaga semakin meningkat. Dalam bidang ekonomi, muncul organisasi-

organisasi yang serupa dengan persatuan (za) atau guilds yang berperanan

memonopoli pengeluaran dan pemasaran sebarang barangan. Pertumbuhan

ekonomi mi telah menggalakkan kemunculan persatuan-persatuan kewangan

(Tanomoshiko/Mujinko) dan pertumbuhan ekonomi wang. Ini meningkatkan

hubungan perdagangan di peringkat tempatan dan luar negeri.

Dalam bidang kebudayaan, berlaku perubahan dan pencapaian terutamanya

dalam seni bina, sent lukis, kesusasteraan dan sebagainya. Antara seni bina

penting ialah Pavillion Emas (Kinkaku) di Kitano, Kyoto dan Pavillion Perak

(Ginkaku) di Higashiyama, Kyoto yang dibina oleh Ashikaga Yoshimitsu dan

Ashikaga Yoshimasa. Mengenai seni lukis, muncul dua pelukis terkenal ialah

Tosa Mitsunobu dan Kano Motonobu. Mengenai kesusasteraan, muzik dan tarian

dipopularkan dalam Zaman Muromachi; Sarugaku (sejenis pengajuan komik)

dan Dengaku (sejenis tarian dan muzik) begitu popular di kalangan rakyat; No

iaitu drama menjadi popular di kalangan golongan aristokrat dan bangsawan

tempatan. Upacara teh (Cha-nu-yut) dan penyusunan bunga (Ikehana) menjadi

popular terutama di kalangan aristokrat. Dalam bidang agama, muncul

beberapa mazhab agama Buddha seperti Judo Shinshu yang begitu terkenal dan

biara- biara (terakoya) berkembang dengan pesat.

Secara umumnya, perubahan, pembaharuan dan pencapaian zaman

Kesyogunan Ashikaga ini merupakan warisan yang penting kepada tamadun

Jepun masa kini. Kemerosotan Kesyogunan Ashikaga menimbulkan huru-hara

politik untuk suatu jangka waktu yang dikenali sebagai Sengoku Jidai (era

peperangan).

20.2.6 Zaman Sengoku Jidai

Zaman Sengoku Jidai merupakan zaman yang penuh dengan persaingan dan

peperangan di kalangan daimyo-daimyo untuk merebut kekuasaan, pengaruh

dan keunggulan. Dan segi politik, zaman Sengoku Jidai merupakan zaman

ketidakstabilan politik yang penuh dengan perpecahan dan peperangan. la

berlangsung sekitar akhir kurun ke-15 dan awal kurun ke-16. Ketidakstabilan

politik ini akhirnya membawa kemunculan seorang pemimpin tentera yang

teragung iaitu Oda Nobunaga (1534-1582). Oda Nobunaga merupakan tokoh

yang berperanan penting ke arah penyatuan negara Jepun di samping seorang

tokoh agung lain iaitu Hideyoshi. Zaman Sengoku Jidai menyaksikan bagaimana

pemerintahnya, Oda Nobunaga menggalakkan hubungan kebudayaan dengan

orang-orang Eropah.

Dalam zaman ini, walaupun wujud ketidakstabilan politik tetapi kegiatan

ekonomi dan kebudayaan tetap berkembang terutamanya melalui peranan Oda

Nobunaga dan Hideyoshi. Dalam bidang ekonomi, pedagang-pedagang {chonin)

telah memperluas kegiatan perniagaan mereka ke seluruh negara Jepun dan

monopoli za atau persatuan-persatuan dipecahkan pada tahun 1568. Kedua-

dua pemimpin agung tentera ini menggalakkan perkembangan kegiatan

perdagangan. Mata wang syiling tembaga telah digunakan dengan meluas dan

dipertingkatkan pengeluaran emas, perak dan tembaga untuk memudahkan

percetakan syiling-syiling ini. Diperkenalkan pendaftaran tanah baru dan sistem

cukai tanah yang lebih tersusun.

Dalam bidang kebudayaan, pencapaian dalam seni bina dengan pembinaan

istana-istana yang indah antaranya Istana Fushimi, yang dalamnya

mengandungi pintu-pintu sorong (fusuma) dihiasi dengan lukisan-lukisan.

Muncul beberapa pelukis terkenal iaitu Kano Eitoku dan Kanu Sanraku yang

melukis penuh dengan kekayaan warna-warni dan kualiti kehidupan. Upacara

minum teh di kalangan orang Jepun begitu terkenal dan ini mendorong kepada

perkembangan kesenian tembikar, terutamanya membuat cawan dan teko

untuk upacara teh. Melalui hubungan kebudayaan dengan Barat terutama di

zaman Oda Nobunaga, pelbagai jenis barangan Barat diperkenalkan (tembakau,

jam, cermin mata, topi, seluar panjang, kerusi, roti) terutamanya oleh pedagang

dan pengembang agama Kristian. Bahasa Jepun diperkayakan

perbendaharaannya dengan menerima masuk istilah-istilah asing terutama dari

bahasa Portugis (roti [pao], seluar dalam [gibao], butang [botan] dan dalam

bahasa Jepun ialah pan, jihan dan botan); bahasa Sepanyol (jabon atau sabun

iaitu shabon dalam bahasa Jepun); dan bahasa Belanda (doek iaitu itik dan

zukku dalam bahasa Jepun). Dalam bidang agama, dasar Oda Nobunaga yang

menyambut baik dan membenkan perlindungan membolehkan mubaligh-

mubaligh Kristian dari pelbagai mazhab (Jesuit, Franciscan, Dominican)

menyebarkan agama ini ke seluruh Jepun. Menjelang tahun 1582, terdapat lebih

kurang 200 buah gereja dan hampir 150,000 penganut Kristian. Orang Jepun

yang memeluk agama Kristian terdiri dari kalangan petani dan golongan

daimyo. Namun begitu, beliau bersikap tegas dan keras terhadap beberapa

mazhab agama Buddha terutamanya mazhab Tendai dan mazhab Ikko dengan

matlamat untuk mengawal mazhab- mazhab ini. Berbeza dengan Hideyoshi,

beliau bertoleransi dengan mazhab- mazhab agama Buddha terutamanya

mazhab Tendai kecuali mazhab Ikko dan bertindak tegas terhadap penganut

Kristian. Antaranya ialah mengeluarkan undang-undang mengharamkan agama

Kristian dan mengarahkan semua paderi keluar dari Jepun, dan penganut

Kristian Jepun telah dianiaya. Namun begitu beliau menyambut baik kedatangan

pedagang-pedagang Portugis. Toleransi terhadap mazhab agama Buddha telah

mendorong agama ini berkembang pesat di Jepun.

Zaman Sengoku Jidai berakhir apabila salah seorang pemimpin tentera

agungnya, iaitu Hideyoshi mati pada tahun 1598 dan kekuasaan politik di bawah

pengaruh sekutunya, Tokugawa leyasu (1542-1616).

20.2.7 Kesyogunan Tokugawa (1603-1867 M)

Tokugawa leyasu merupakan sekutu paling berkuasa kepada Hideyoshi semasa

zaman SengokuJidai. Kematian Hideyoshi telah membuka ruang kosong kepada

politik Jepun. Ini membuka peluang kepada Tokugawa leyasu untuk menguasai

politik di antara tahun 1603 sehingga 1616 dan kemudiannya mengasaskan

Kesyogunan Tokugawa. Beliau merupakan pemimpin teragung di Jepun pada

kurun ke-17 dan Kesyogunan Tokugawa merupakan pemerintah kerajaan

tentera paling lama (1603-1867). Berbanding Oda Nobunaga dan Toyotomi

Hideyoshi, leyasu berjaya memenuhi tanggungjawab menyatukan Jepun

berbanding kedua- duatokohtadi.

Secara umumnya, pemerintahan Kesyogunan Tokugawa membawa zaman

kestabilan dan keamanan yang berlangsung selama hampir 200 tahun kepada

negara Jepun, dan mengamalkan sistem feudalisme. Dalam bidang politik dan

pemerintahan, selepas tahun 1630-an pemerintahan Kesyogunan Tokugawa

mengambil keputusan untuk melaksanakan dasar pemencilan Jepun dengan

menutup pintu kepada dunia luar dan ia berlangsung hampir selama 200 tahun.

Dalam bidang ekonomi, sebelum tahun 1630-an pemerintahan Kesyogunan

Tokugawa telah menggalakkan perdagangan terutama dengan perdagangan

asing dan membuka pintu kepada kemasukan semula agama Kristian. Apabila

dasar pemencilan dilakukan, perdagangan asing telah diharamkan dan orang

asing diusir keluar. Mubaligh-mubaligh serta penganut agama Kristian Jepun

dihukum bunuh. Faktor utama membawa dasar pemencilan ialah kerana

tercetusnya Pemberontakan Shimbara (1637-1638) di Kyushu yang dianggap

oleh Bakufu sebagai pemberontakan penganut Kristian Jepun terhadap

pemerintahan Kesyogunan Tokugawa.

Dalam sistem sosial Bakufu, wujud pembahagian kelas masyarakat yang begitu

ketat iaitu di puncak piramid ialah golongan bangsawan (kuge), daimyo dan

Hatamoto. Golongan rakyat jelata dibahagikan kepada empat kumpulan iaitu

pahlawan (samurai); kaum tani (Nomin); petukang {Shonin); dan saudagar

(Chonin). Golongan samurai Tokugawa menikmati kedudukan istimewa di

kalangan rakyat jelata. Dalam bidang pendidikan, masyarakat Tokugawa

merupakan golongan berpelajaran. Bakufu dan tuan-tuan tanah mendirikan

sekolah-sekolah elit untuk anak-anak samurai, dan terdapat hampir 60,000

sekolah-sekolah kampung (terakaya) didinkan terutama untuk menampung

keperluan pendidikan anak-anak petani. Di peringkat ini, kemahiran-kemahiran

asas iaitu membaca, menulis dan mengira merupakan sukatan utama.

Pembelajaran bahasa Belanda atau Rangaku dan kajian terhadap buku-buku

klasik Cina dan Kung Fu Tze telah dilakukan yang juga mendapat sokongan

daripada golongan daimyo. Dalam bidang kesusasteraan, muncul beberapa

tokoh sastera dan penyair-penyair yang agung antaranya Chikamatu

Monzaemon (pengarang drama), lhara Saikaku (penulis novel) dan Matsuo

Basho (pakar haiku atau pantun tujuh belas suku kata). Di samping itu, muncul

seorang sejarawan Jepun yang terkenal iaitu Aral Hakuseki yang menulis sebuah

karya berjudul Koshitsu (Suatu Tinjauan Penulisan Sejarah Purba). Seni lukis

terutamanya ukiyo-e, puisi, sastera, kabuki dan sebagainya berkembang pesat

dan di antara pelukis terkenal ialah Hishikawa Moronobu pengasas sekolah sem

lukis ukivo-e.

Kesyogunan Tokugawa mengalami zaman kemerosotan dan keruntuhan

berikutan sistem politik dan pemerintahan Bakufu yang dianggap semakin

lemah kerana masalah-masalah dalaman termasuk penentangan yang

menggunakan slogan 'SonnoJoi' iaitu 'Junjung Maharaja: Usir Orang-orang Gasar'

(orang-orang asing). Ini ditambah dengan masalah-masalah luaran terutamanya

dengan kedatangan kuasa-kuasa Barat ke Jepun. Akhirnya, kerajaan berbentuk

tentera ini runtuh pada tahun 1867 dan secara langsung menamatkan sistem

feudalisme. Kejatuhan Kesyogunan Tokugawa telah membuka ruang kepada

proses pemodenan Jepun melalui dasar Pemulihan Meiji (1868-1912) dengan

pengembalian atau pemulihan kuasa kepada Maharaja Jepun.

20.2.8 Zaman Meiji (1868-1912 M)

Dengan kejatuhan Kesyogunan Tokugawa, suatu peristiwa penting berlaku di

negara Jepun iaitu Pemulihan Meiji pada tahun 1868. Matlamat utama

pemulihan ini ialah untuk mengembalikan semula Maharaja kepada

kedudukannya yang sebenar sebagai ketua masyarakat Jepun yang tertinggi

dan bersesuaian dengan keturunannya dari Dewi Matahari. Maharaja Meiji

berusia 16 tahun ketika berlangsungnya peristiwa ini maka itu beliau hanyalah

merupakan ketua negara yang simbolik kerana kepimpinan kerajaan dikuasai

oleh beberapa pemimpin samurai muda terutama dari suku kaum Satsuma dan

Choshu atau oligarki Sat- cho. Pemimpin-pemimpin Pemulihan Meiji menyedari

bahawa kedatangan kuasa- kuasa Barat merupakan suatu ancaman kerana

dasar imperialisme mereka. Bagi menghadapi ancaman ini, pemimpin-pemimpin

Pemulihan Meiji bermatlamat untuk menjadikan kerajaan baru sebuah negara

yang kaya (ekonomi) dan tentera yang kuat (Fukoku Kyohei) di samping

memodenkan negara tersebut.

Untuk mencapai matlamat tersebut, dasar pemodenan dilaksanakan iaitu yang

meliputi pembentukan semula institusi-institusi politik, ekonomi dan sosial

menurut garisan panduan dari Barat. Langkah pertama ke arah modenisasi

Jepun ialah sistem feudalisme dihapuskan. Dengan pemansuhan sistem

feudalisme maka beberapa dasar mengenainya diperkenalkan iaitu semua

tanah diserahkan dan merupakan hak milik diraja; memansuhkan tentera feudal

dan memperkukuhkan tentera pusat; negara Jepun dibahagi-bahagikan menurut

daerah (Ken); mengambil alih beban hutang semua daimyo dan Han (kerajaan

bawah kuasa feudal); penghapusan sistem atau hierarki sosial ketat terutama

menghapuskan sistem kelas; memperkenalkan sistem kerahan tentera moden.

Dalam bidang ketenteraan, angkatan tentera darat dan laut dipermodenkan

menurut cara Barat dengan memperkenalkan industri persenjataan moden;

sistem kerahan tentera moden; dan latihan-latihan ketenteraan melalui

penubuhan akademi-akademi tentera. Dalam bidang perundangan,

diperkenalkan beberapa pembaharuan untuk membentuk suatu sistem undang-

undang moden. Sistem undang-undang moden amat penting untuk

diperkenalkan kerana ia merupakan syarat mutlak bagi mengkaji semula

perjanjian-perjanjian yang dianggap berat sebelah, iaitu perjanjian antara Jepun

dengan kuasa-kuasa Barat sekitar tahun 1850-an dan 1860-an di samping untuk

memenuhi perkembangan kapitalisme (industri). Pada tahun 1873, kerajaan

Jepun telah melantik seorang peguam Perancis, Gustave Roissonade de

Fontarabe sebagai penasihat kepada Kementerian Keadilan. Peraturan dan

sistem undang-undang moden telah berjaya menghapuskan perjanjian-

perjanjian berat sebelah dan membentuk sebuah masyarakat industri moden.

Bagi mencapai matlamat pembentukan negara sebagai sebuah kuasa ekonomi

dan ketenteraan yang moden maka bidang pendidikan dibenkan tumpuan

penting oleh pemimpin-pemimpm Pemulihan Meiji. Pendidikan merupakan alat

transformasi untuk mencapai matlamat mi dan kesannya, sistem pendidikan

berbentuk moden diperkenalkan. Kerajaan Jepun telah menghantar pelajar-

pelajarnya ke seberang laut untuk mempelajari bidang pentadbiran, sains dan

teknik perindustrian Barat dan mengambil sejumlah besar pakar untuk

mengajar kemahiran kepada rakyat Jepun di dalam negeri. Pada tahun 1871

ditubuhkan Kementerian Pelajaran dan sistem pendidikan yang seragam. Pada

tahun 1886, ditubuhkan Universiti Diraja Tokyo yang merupakan pusat

pendidikan tertinggi di Jepun. Universiti ini juga berperanan sebagai sekolah

latihan dalam perkhidmatan aw am (pentadbiran), pusat pendidikan dan pusat

penyelidikan. Sistem pendidikan Jepun menekankan kepatuhan dan

penghormatan terhadap Maharaja dan negara (nasionalisme), pendidikan

berorientasikan Barat dan pendidikan moral (etika Kung Fu Tze). Proses

modenisasi dilaksanakan dalam bidang komunikasi yang meliputi perhubungan

dan pengangkutan. Dalam bidang perhubungan, diperkenalkan penggunaan

telegraf yang jauh lebih pesat berbanding dengan pembinaan landasan keretapi

dan menjelang tahun 1880, hampir semua bandar-bandar besar memiliki sistem

perhubungan moden ini. Dalam bidang pengangkutan, diperkenalkan

pengangkutan kereta api melalui pembinaan landasan-landasan kereta apt

untuk mengangkut penumpang dan barangan ekonomi. Menjelang tahun

1881,Jepun sudah memiliki landasan kereta api sepanjang 26 batu, dan

landasan kereta api antara Kyoto-Otsu (1880) dibina sepenuhnya oleh jurutera-

jurutera Jepun. Ini membuktikan dari segi komunikasi, ianya sudah mencapai

taraf atau melebihi taraf sebuah negara Barat.

Dalam bidang kebudayaan, berlaku perubahan dalam beberapa kesenian iaitu

seni lukis, seni muzik, seni drama dan lain-lain. Seni lukis tradisional Jepun

dipulihkan dan diperbaharui; lukisan minyak menjadi semakin terkenal dan

lukisan gaya Barat terutama penggunaan warna-warna terang begitu diminati

pelukis-pelukis Jepun. Seni muzik gaya Barat iaitu instrumental dan vokal

menjadi semakin terkenal; piring-piring hitam Barat membanjiri pasaran muzik;

dan tarian-tarian Barat antaranya tarian ballroom. Alat-alat muzik tradisional

antaranya shakuhachi, koto dan samisen dan gaya muzik tradisional Jepun iaitu

gagaku telah dihidupkan semula dengan gabungan antara seni muzik tradisional

dengan Barat. Mengenai seni drama, kabuki zaman Edo yang diminati oleh

golongan saudagar-saudagar (kelas terendah struktur sosial) telah mengalami

perubahan penting dan seni drama ini mendapat penghormatan sosial yang

tinggi di zaman Meiji. Drama Kabuki mengalami perubahan-perubahan lain

dalam bentuk peralatan dan muzik, struktur panggung dan teknik penggunaan

lampu. Selain itu diperkenalkan pementasan sandiwara gaya Barat iaitu

Shingeki. Seiring dengan perkembangan Kabuki, industri perfileman

berkembang pesat dengan filem-filem bisu di peringkat awal. Industri

perfileman mencapai kemajuan dalam penggunaan teknologi teknik kamera

moden, penggunaan sarikata, teknik sinaran tiruan, 'prop' dan sebagainya.

Dalam bidang kesusasteraan, berlaku beberapa perubahan dan pengenalan

kepada beberapa aliran kesusasteraan baru. Di peringkat awal Pemulihan Meiji,

minat terhadap kesusasteraan Barat semakin meningkat sehingga mendorong

kepada penterjemahan karya-karya Barat termasuk terjemahan berbentuk

biografi tokoh-tokoh Barat seperti Homer, Shakespeare, Voltaire, Rousseau dan

lain-lain. Antara karya yang diterjemahkan lalah Pilgrim's Progress, The Bible

(Old Testament) dan Social Contract. Melalui karya-karya terjemahan mi,

masyarakat Jepun terutama golongan elit telah terdedah dengan idea-idea

Barat, ilmu pengetahuan dan sains, pemikiran politik, kebudayaan dan sosial,

pendidikan dan sebagainya. OdaJunichiro merupakan penterjemah terkenal

yang menerima pendidikan dari University of Edinburgh (Scotland). Kegiatan

penterjemahan telah membawa kepada perkembangan bentuk kesusasteraan

baru yang menggunakan perbendaharaan bahasa Jepun iaitu gembun itchi oleh

penulis-penulis novel. Antara tokoh terkenal ialah Futabatei Shimei dengan

karya terjemahannya berjudul Rendezvous (1889). Berdasarkan penterjemahan

buku-buku Barat, maka bahasa Inggeris merupakan bahasa asing terpenting di

zaman Pemulihan Meiji. Tokoh-tokoh kesusasteraan lain yang terkenal ialah

Baba Tatsui, Kanagaki Robun, Kawashima Chunosuke, Suyehiro Tetcho, Sudo

Nansui, dan lain-lain. Terdapat penulis-penulis Jepun yang mengilhamkan

pemikiran politik dan sistem politik Barat antaranya Fukuzawa Yukichi, Kato

Hiroyuku dan Itagaki Taisuke. Idea-idea dan pemikiran politik Fukuzawa Yukichi

mengenai pemodenan telah menjadi panduan dan semangat kepada pemimpin-

pemimpin Pemulihan Meiji. Idea-idea pemikiran dan teori- teori ekonomi yang

membawa kepada doktrin laissez-faire (perdagangan bebas) telah dipelopori

oleh Taguchi Ukichi, melalui penulisannya berjudul Dasar Ekonomi (Keizai Saku)

pada tahun 1882. Di negara Jepun juga, berlaku perkembangan

persuratkhabaran. Akhbar harian pertama dalam bahasa Jepun ialah Nisshin

Shinjishi (Reliable Daily News). Penerbitan akhbar menggunakan mesin cetak

yang diimport dan ini memperkenalkan industri pencetakan di Jepun. Menjelang

tahun 1875, terdapat sejumlah lebih 100 jenis surat khabar dan majalah berkala

dicetak di Jepun.

Untuk memperkukuh semangat nasionalisme dan membma sebuah masyarakat

yang mantap terutama dalam menghadapi pengaruh negatif dari Barat maka

pemimpin-pemimpin Pemulihan Meiji berpendapat suatu ideologi negara perlu

dibentuk. Diperkenalkan ideologi rasmi Kokutai berhubungkait dengan

kerohanian masyarakat Jepun dan sebahagian darinya memberikan kesetiaan

dan ketaatan yang sepenuhnya kepada Maharaja Jepun yang dianggap suci.

Kokutai telah membangkitkan semangat nasionalisme di kalangan rakyat yang

memudahkan pemodenan negara Jepun. Pemimpin-pemimpin Jepun telah

mewujudkan asas kerohanian bagi masyarakat dan kerajaan dengan

memperkenalkan agama rasmi iaitu bentuk Shinto Negara. Sebelum

diperkenalkan Shinto Negara, Shintoisme merupakan suatu sistem agama purba

yang mempunyai empat bentuk iaitu Shinto Istana Diraja (Koshitsu Shinto),

Shinto Tempat-tempat Suci ffinja Shinto), Shinto Mazhab (Kyoha Shinto) dan

Shinto Rakyat (Minkan Shinto). Perkembangan agama Buddha telah disekat oleh

pemimpin- pemimpin Pemulihan Meiji bagi membolehkan kerajaan member!

keutamaan kepada Shinto Tindakan keras dilakukan terhadap agama Buddha

antaranya mengeluarkan kitab-kitab suci Buddha dan patung-patung dari

tempat suci Shinto untuk dibakar dan dihanyutkan. Namun begitu kemudiannya,

pemimpin- pemimpin Buddha dapat memujuk kerajaan untuk mengubahsuaikan

dan melonggarkan dasar-dasar yang keras terhadap agama Buddha.

Berbanding dengan agama Buddha, ajaran Kung Fu Tze (Konfusianisme)

memainkan peranan penting dan bertanggungjawab memperkukuhkan nilai-

nilai tradisional yang memberikan rangka etika dan ideologi, membawa kepada

kesedaran moral. Ajaran Kung Fu Tze dapat bergabung dan berharmoni dengan

Shinto Negara. Agama Kristian telah diberikan kebebasan semula untuk

berkembang dengan menubuhkan pusat-pusat keagamaan iaitu di Nagasaki

(Khatolik Roman), Yokohama (Presbyterian) dan Hakodate (Gereja Ortodoks

Greek) pada tahun 1870-an; pembukaan sekolah-sekolah agama Kristian oleh

mubaligh- mubaligh; dan pencetakan majalah-majalah agama Kristian.

Perkembangan agama Kristian terhalang kemudiannya dengan kemunculan

beberapa persatuan atau kumpulan berfahaman nasionalis seperti Nippon-sin

(The Japanese), Nippon Kokkyo Daido-sha (Persatuan Cara Agung, Agama

Kebangsaan Jepun). Persatuan dan kumpulan ini bertekad dan bermatlamat

untuk menyanjung tradisi serta warisan negara dengan mengetepikan pengaruh

kebuuayan Barat.

Secara umumnya, dasar Pemulihan Meiji (1868-1912) telah membawa negara

Jepun ke arah matlamat sebuah negara perindustrian yang kaya dan memiliki

kekuatan angkatan tentera (politik) yang dianggap moden. Pencapaian dalam

pelbagai bidang terutamanya melalui hubungan dengan Barat mendorong

kepada pemodenan negara Jepun. Natijahnya, ini meletakkan Jepun sebagai

negara tunggal di Asia yang muncul sebagai sebuah kuasa ekonomi dan

ketenteraan, setaraf dan dapat menyaingi kuasa-kuasa Barat.

20.3 PANDANGAN SEMESTA MASYARAKAT JEPUN DAN SUMBANGAN AGAMA

DALAM PEMBINAAN TAMADUN JEPUN

Dalam tamadun Jepun, terdapat pelbagai agama yang wujud dan yang

terpenting ialah Shintoisme iaitu agama purba yang telah wujud sejak 2,000

tahun dahulu. Agama Buddha dan Konfusianisme pula mempengaruhi corak

kerohanian dan kehidupan sosial orang Jepun sejak kurun ke-6 lagi. Manakala

agama Kristian, memberikan dampak ke atas kebudayaan dan keintelektualan

sejak diperkenalkan pada tahun 1549 dan kembali semula pada kurun ke-19.

Dalam konteks ini, kehidupan tradisi, pertemuan dan interaksi telah membawa

kepada proses pinjam-meminjam dan pengaruh-mempengaruhi antara satu

sama lain sehingga membawa penggabungan dan pembentukan tamadun Jepun

baru.

Ciri-ciri kebudayaan ini juga disumbangkan melalui faktor geografi negara

Jepun. Jepun merupakan sebuah negara kepulauan dan dikelilingi oleh lautan

tetapi mempunyai hubungan yang berkekalan dengan China sejak zaman purba

lagi. Kedudukan yang jauh antara kedua-dua negara ini tidak menghalang

kemasukan pengaruh kebudayaan Cina sama ada secara langsung atau tidak

langsung tetapi tidak dari segi ketenteraan dan kawalan kuasa politik dari China

terutama semasa pemerintahan Kesyogunan Tokugawa. Pemerintah Jepun

menjalankan dasar menghalang dan mengawal sebarang bentuk kemasukan

unsur-unsur budaya asing, dan ini menyumbang kepada proses mencerna dan

menyesuaikan apa yang diterima. Dasar pengasingan dan bentuk geografi

Jepun telah mencorakkan pembinaan budaya yang istimewa walaupun terdapat

pengaruh dari kebudayaan Cina dan berjaya mengekalkan identiti budaya yang

berterusan sehingga masa kini.

20.3.1 Pandangan Semesta

Mengenai kepercayaan di kalangan orang Jepun, digambarkan seolah-olah

wujudnya dua konsep ketuhanan. Konsep pertama, mengenai entiti kuasa luar

biasa yang memberikan pemeliharaan, menjaga dan mengasihi. Antaranya

termasuklah konsep syurga dan dunia Konfusianisme, Amida dewa-dewa

Shintoisme, dewa-dewa tempatan dan nenek moyang. la dibayangi pula di

dalam kekuasaan politik serta keibubapaan. Upacara keagamaan yang

diamalkan terhadap entiti ini adalah dengan bercirikan penghormatan iaitu

mengharapkan restu dan membalas segala pemberian. Konsep kedua, adalah

lebih sukar untuk dijelaskan. la mungkin dianggap asas kepada kejadian atau

realiti bagi asas dalaman. la dapat dilihat sebagai Tao oleh orang Cina; Neo-

Konfusianisme Li, yang kebiasaannya diterjemahkan sebagai 'taakulan' dan Hsin

atau hati dan pemikiran. Li pula terdapat dalam konsep Buddha-alam semula j

adi dan Kami, Shintoisme iaitu di dalam interpretasi falsafahnya. Kedua-dua

konsep ketuhanan ini tidaklah seharusnya dianggap saling bersaing dan

sekiranya terdapat sedikit konflik keagamaan ia akan diselesaikan dengan teori

tahap kebenaran iaitu konsep ketuhanan. Hanya terdapat beberapa bentuk Zen

yang dianggap ekstrim yang tidak menenma pandangan semesta ini. Mazhab-

mazhab dan tanah asal iaitu negara China yang menekankan kepercayaan

kepada Amida iaitu Dewa dalam pandangan semesta ini masih boleh menerima

interpretasi metafizik. Kebanyakan mazhab dan pergerakan kebangsaan

menekankan kombinasi kedua- dua konsep ini.

Dalam konteks ini, manusia menerima restu daripada tuhan, alam semula jadi,

kuasanya dan manusia akan menjadi tidak berdaya tanpa mendapat restu ini.

Manusia adalah mikrokosmos manakala tuhan dan alam semula jadi adalah

makrokosmos. Manusia dianggap sebagai dunia dan syurga kecil, di dalam diri

manusia terdapat Buddha alam semula jadi atau Tao atau Li atau hati yang

sebenar {hoshin, ryoshin) sama seperti Li.. Dalam erti kata lain, keadaan

manusia semula jadi akan dicemari oleh kekotoran daripada sifat

mementingkan diri dan nafsu. Agama-agama di negara Jepun kecuali Shintoisme

telah diperkenalkan dan masuk ke Jepun sejak zaman purba lagi iaitu sejak

terbentuknya interaksi antara tamadun Jepun dengan tamadun Cina sama ada

melalui Semenanjung Korea, dan kemudiannya bennteraksi dengan tamadun

Barat. Interaksi antara tamadun membolehkan pengenalan kepada unsur-unsur

yang terdapat pada sesuatu tamadun, ini termasuklah agama. Kemasukan

Buddhisme, Konfusianisme serta Kristian tidaklah diterima dengan bulat-bulat

oleh masyarakat. Sebaliknya, masyarakat Jepun telah menapis atau menyaring

dan menerima unsur-unsur yang dianggap bersesuaian dengan keperluan dan

kepentingan masyarakat.

20.3.2 Agama Shinto

Masyarakat Jepun telah mempunyai kepercayaan agama purba iaitu Shinto

(cara Tuhan-tuhan [The Way of the Gods]) atau Kami-no-Michi wujud lebih awal

berbanding agama Buddha dan Konfusianisme di Jepun. Agama ini dianggap

sebagai agama peribumi yang tidak memiliki doktrin-doktrin falsafah dan

prinsip-prinsip moral sebagaimana agama Buddha; tidak mempunyai pengasas

atau guru-guru atau wali-wali; dan tidak mempunyai kitab suci. Tidak terdapat

dokumen-dokumen atau rekod-rekod khas bertulis mengenainya kecuali

beberapa sumber berbentuk kompilasi (kutipan) dalam Kojiki (Tulisan Mengenai

Peristiwa-peristiwa) pada tahun 712, Nihonshoki (Susurgalur Jepun) padatahun

720, Kogoshu (Petikan Daripada Ungkapan-ungkapan Purba) pada tahun 807

dan Engishiki (Upacara Era Engi) pada tahun 927.

Pandangan semesta Shinto adalah sama sebagaimana dengan pandangannya

terhadap manusia iaitu manusia itu adalah baik dan tidak ada istilah dosa di

dalam kehidupannya. Shinto meletakkan dunia sebagai tumpuan utama tetapi

tidak menafikan kewujudan dunia lain. Menurut legenda purba Jepun, Kami iaitu

Dewi Amaterasu menjadikan atau mewujudkan bumi Jepun dengan tanah yang

baik dan diperintah olehnya untuk selama-lamanya. Terdapat tiga dunia lain

iaitu Takama no hara (syurgd), Yomi no kuni (dunia bawah/neraka) dan

Tokayonokuni (dunia).

Dalam bentuk asalnya, Shinto merupakan suatu jenis pemujaan terhadap alam,

pemujaan terhadap roh nenek moyang dan sebagainya, dan dianggap tidak

merupakan agama yang teratur. Agama Shinto memiliki banyak tuhan dan

setiap golongan (suku) atau Uji memuja satu tuhan. Di dalam peperangan,

golongan yang memenangi peperangan, tuhannya akan disembah dan menjadi

penting manakala golongan yang kalah, tuhan yang dipuja akan berkurangan

kepentingannya. Penyatuan masyarakat Jepun semasa pemerintahan Yamato

telah membawa kepada penggabungan dalam satu polisi keagamaan dengan

mitos dan sistem upacara seluruh negara bertumpu kepada Dewi Matahari.

Tuhan-tuhan agama Shinto dikenali sebagai Kami dan dalam konteks ini, Kami

merujuk kepada Dewi Matahari yang merupakan nenek moyang kepada

keluarga diraja Jepun.

Pada zaman purba, sehingga tahun 550 M, tidak terdapat agama sebagai

sebuah institusi. Ketika itu, yang wujud ialah himpunan legenda-legenda yang

diperturunkan dari generasi ke generasi mengenai asal-usul pembentukan

negara Jepun dan Maharaja itu sebagai Tuhan. Terdapat pelbagai Kami yang

berbeza tetapi mempunyai beberapa ciri persamaan iaitu pertama, Kami tidak

mempunyai bentuk. Untuk menjelmakannya ia perlulah diseru dan ianya

menjelma dalam bentuk yang bersesuaian. Bentuk ini dikenali sebagai Yorishiro

yang biasanya berbentuk kurus dan panjang seperti pokok, batu berbentuk

panjang dan seumpamanya. Anak patung terawal bukanlah sebagai alat

permainan tetapi ia merupakan tempat persinggahan sementara bagi Kami.

Sesetengah orang dianugerahkan sebagai pengantara antara Kami dengan

manusia yang biasanya terdiri dari kaum wanita yang disebut Miko. Kedua, Kami

tidak mempunyai moral yang mempunyai kuasa dan bertindak balas sama ada

disukai atau tidak oleh manusia, berdasarkan kepada layanan atau tindakan

manusia terhadap mereka. Sekiranya manusia melayani dengan baik iaitu

dengan upacara-upacara yangteratur, pemberian-pemberian dan pemujaan

yang penuh khusyuk, Kami ini akan membalas dengan restu di dalam bentuk

hasil tuaian (pertanian) yang baik, perlindungan dari kebakaran, penyakit dan

sebagainya. Begitu juga sebaliknya, manusia akan terdedah kepada

pencemaran dan dikenakan sumpahan (tatari). Ketiga, Kami menetap di

dunianya yang tersendiri dan hanya melawat manusia pada musim-musim

tertentu. Matsuri merupakan upacara Shinto yang paling asas. Keempat,

kebanyakan daripada Kami tidak menyukai darah, kekotoran dan kematian.

Manusia yang mengalami luka atau kecederaan berdarah, wanita yang

melahirkan bayi serta wanita yang dalam keadaan haid dan yang menghadapi

kematian mestilah menjauhi daripada Kami. Dan akhirnya, Kami digunakan

untuk merestui kepentingan kebendaan (material). Sesetengah Kami dipohon

untuk pelbagai permintaan, ada Kami yang dipohon untuk pembenan yang

tertentu, memulihkan daripada penyakit, mengatur perkahwinan yang bahagia

dan berbagai-bagai permohonan lagi.

Sejak Zaman Heian dan zaman seterusnya, Shintoisme telah dipertemukan

dengan Buddhisme. Pertemuan antara dua fahaman agama ini membawa

kepada sistem kepercayaan saling melengkapi, iaitu Shintoisme memuja Kami

dan melalui Buddhisme diserapkan nilai etika dan moral. Shintoisme tidak

mempunyai nilai etika dan moral; dan kekurangannya dilengkapi dengan nilai

etika dan moral dalam Buddhisme. Sesetengah sistem berusaha untuk

menyerapkan falsafah dan doktrinnya kepada percampuran kebudayaan ini.

Antaranya membawa kepada pembentukan doktrin Honjisuika, iaitu

menerangkan Kami sebagai manifestasi sementara Buddha yang sebenar atau

Boddhisatva. Pemujaan terhadap Kami tidak berbeza dengan cara memuja

Boddhisatva. Semasa zaman pemerintahan Kesyogunan Tokugawa, Shintoisme

telah bertentangan arah dengan Buddhisme, dan beberapa pemikiran cuba

untuk menyesuaikan Shinto dengan Neo-Konfusianisme, dimulakan oleh

Hayashi Kazan pada awal kurun ke-17 Masehi.

20.3.3 Pengaruh Agama Buddha

Buddha menyatakan dunia adalah tidak wujud dan ianya penuh dengan

penderitaan. Menurutnya, penderitaan wujud kerana nafsu daripada dalam diri

manusia. Dengan mengetahui punca-punca penderitaan ini, manusia akan

mengenali diri sendiri dan dunia, dan dengan ini penderitaan akan berakhir. Di

dalam ajaran Buddhisme, untuk memadamkan ilusi-ilusi adalah dengan kembali

semula kepada dharma Buddha dan ajarannya. Buddhisme di negara Jepun

memperlihatkan dua aspek yang berbeza iaitu ianya menyediakan atau

membentuk kepada dua golongan masyarakat. Pertamanya, golongan yang

berkesanggupan untuk menerima satu agama yang penuh dengan disiplin dan

kedua, golongan majoriti yang tidak mempunyai aspirasi sebenar untuk

menerima ajaran Buddhisme.

Buddhisme telah memberikan dua sumbangan terpenting kepada ketamadunan

Jepun dari sudut kepercayaan dan keagamaan. Pertamanya, kebanyakan kuil

mazhab memperolehi pendapatan daripadajampi-jampi untuk menyembuhkan

penyakit, memohon keselamatan daripada kemalangan dan mendapatkan jodoh

yang baik. Kedua, sumbangan dalam urusan kematian, sama ada dari segi

praktikal dan kerohanian. Oleh sebab Shinto tidak menyukai kekotoran dan

pencemaran termasuklah kematian, maka Buddhisme diperlukan untuk

memenuhi kekurangan atau keperluan ini dan dapat mengisi keperluan

kerohanian orang Jepun. Sejumlah kecil orang Jepun dapat menerima ajaran

Buddhisme mengenai dunia yang penuh dengan penderitaan, iaitu Buddhisme

mempunyai kaedah-kaedah atau amalan kerohanian dengan tanggapan ianya

akan membawa kesedaran. Di dalam Shintoisme tidak wujud istilah-istilah

mengenai moral, sebaliknya Buddhisme memperkenalkan istilah-istilah moral

mengenai konsep belas kasihan, kebijaksanaan, mengasihani dan tain-lain yang

berkaitan dengan kerohanian (spiritual).

Pengenalan dan kemasukan Buddhisme ke Jepun melalui Semenanjung Korea

membawa bersama-sama dalam bentuk separuh magis. Kemasukan agama ini

membawa bersama-sama sutra iaitu ianya menjanjikan perlindungan kepada

sesuatu negara sekiranya ia dianuti dengan penuh ketaatan dan berdisiplin.

Buddhisme dapat diterima oleh pihak istana atau keluarga diraja Jepun dalam

jangka masa pendek dan diterima kemudiannya sebagai agama rasmi negara.

Sejak pemerintahan Putera Shotoku Taishi pada akhir kurun ke- 6 sehinggalah

kepada pemerintahan Maharaja Showa pada pertengahan kurun ke-9, beliau

mengarahkan supaya kuil-kuil Buddha dibina di setiap wilayah di negara China.

Pada kurun ke-9 iaitu di Zaman Heian, apabila ibu kota berpindah ke Kyoto,

Buddhisme telah bertapak dengan lebih kukuh untuk berkurun-kurun lamanya.

Aspek paling penting sekali adalah berlakunya proses penyesuaian dengan

Shintoisme. Kami menjadi penjaga masyarakat tempatan dengan mempunyai

tempat pemujaan di dalam kuil Buddhisme. Sistem doktrin yang lebih tersusun

diwujudkan iaitu Kami dimasukkan ke dalam manifestasi sementara Buddha dan

Bodhisattva sendiri kepada agama yang semakin terkenal ini. Perkembangan ini

bermula dengan ketibaan dua mazhab Buddha dari negara China iaitu mazhab

Tendai dan Shingon.

Perkembangan Buddhisme di zaman pertengahan dan penerimaan penduduk

tempatan terhadap pengajaran yang kurang kompleks telah memberi harapan

dalam penyelesaian masalah masyarakat Jepun. Bencana alam yang berlaku

telah menyakinkan mereka bahawa ianya berpunca daripada sikap tidak

mengambil peduli masyarakat sertapegangan agama yang lemah, ini

kemudiannya telah membawa Buddhisme kepada bentuk yang baru.

Penyembahan dan ketaatan kepada kuasa Buddha Amida untuk

menyelamatkan penganutnya daripada kematian dan membawa ke syurga

merupakan agama yang telah diterima sejak kurun ke-11 di istana lagi. Aliran

Amidisme ini adalah hampir kepada agama monoteistik iaitu mempercayai

kepada kewujudan syurga dan matlamat utama adalah kehidupan selepas mati.

Pada kurun ke-14 sehingga kurun ke-19, mazhab Buddha Zen telah berkembang

di bawah naungan pemerintah dan telah mempengaruhi semua bentuk kesenian

dan budaya. Mazhab-mazhab Buddha yang begitu popular dan terkenal mula

bersaing antara satu sama lain dan akibatnya membawa kepada pertelingkahan

dan peperangan. Antaranya ialah mazhab Tendai yang menentang pemerintah

dengan menggunakan tindakan bersenjata. Apabila Kesyogunan Tokugawa

memerintah pada kurun ke-17, ia telah meletakkan Buddhisme sebagai suatu

institusi di bawah pengawasan kerajaan. Melalui Pemulihan Meiji pada akhir

kurun ke-19, ia telah memberikan sedikit kelonggaran. Namun begitu

semasapemerintahan awal Meiji, Buddhisme telah menghadapi zaman

kegelapan kerana Shintoisme telah dijadikan agama rasmi negara.

20.3.4 Pengaruh Falsafah Konfusian dan Taoisme

Konfusianisme mengandungi nilai-nilai moral, budaya dan ajaran-ajaran politik

tradisi yang berakar-umbi dari China tradisi. Falsafah ini mengambil sempena

nama pengasasnya iaitu Kung Fu Tze (551-479SM). Kung Fu Tze (Konfusius)

melalui Konfusianisme menyatakan bahawa penyelesaian dalam diri merupakan

pencapaian yang terbaik untuk kerohanian di dalam konteks sosial berhierarki.

Iaitu melalui penguasaan terhadap kod tingkah laku, nilai moral dan budaya

dalam pembinaan diri, dan amalan bertanggungjawab dalam pentadbiran

berasaskan merit atau kepentingan. Konfusianisme menekankan kepada

kepentingan nilai-nilai kekeluargaan, terutamanya dalam menghormati orang

yang lebih tua dan mengenai nilai-nilai pendidikan. Konfusianisme turut

menjelaskan mengenai keadaan masyarakat dari perspektif kekuasaan dan

pengaruh politik, tetapi beliau juga seorang humanis yang percaya terhadap

kemuliaan, kualiti asas dan autonomi individu yang terhad. Dengan ini,

Konfusianisme mengandungi kedua-dua potensi untuk mempertingkatkan

humanistik, egalitarian dan nilai-nilai meritokratik, dan peraturan-peraturan

politik birokratik. Unsur-unsur humanisme lebih diberi penekanan oleh anak

murid Konfusius iaitu Mencius yang telah memperkembangkan lagi ajaran

Konfusius terutamanya bidang moral politik.

Konfusianisme semasa pemerintahan dinasti Han dan Tang iaitu sebelum tahun

1600 Sebelum Masehi telah dibawa masuk dan diperkenalkan ke Jepun melalui

Semenanjung Korea, berkemungkinan pada kurun ke-5 Masehi.

Konfusianisme, pengaruhnya dapat dilihat pada zaman awal pembangunan

Jepun, iaitu dalam bidang konsep-konsep politik dan etika. Di dalam

Perlembagaan Tujuh Belas Artikel oleh Putera Shotoku Taishi, teks dan idea-

idea Konfusianisme digunakan dalam hierarki dan birokratik di bawah

pemerintahan Maharaja Jepun. Pemikiran Konfusianisme juga merupakan

inspirasi di dalam pembaharuan-pembaharuan Taika. Zaman Pertengahan

dalam sejarah tamadun Jepun menunjukkan ianya didominasi oleh Buddhisme.

Pada masa yang sama di negara China, Konfusianisme kembali semula dengan

perubahan-perubahan terutama penumpuan dan pembaharuan di dalam

perkara yang berkaitan dengan individu. Neo-Konfusianisme memperteguhkan

lagi sosial dan objektif politik tradisi purba, serta memberi metodologi self

cultivate yang menuju kepada identifikasi mistikal. Neo-Konfusianisme terbahagi

kepada dua cabang iaitu pertama, SekolahJu Xi (1130-1200) yang menekankan

pengajian teks klasik dan keduanya, golongan idealis yang menekankan

terhadap autonomi individu. Teks Neo-Konfusianisme ini berkemungkinan

dibawa ke Jepun pada kurun ke-13. Konfusianisme tidak berkembang sendiri

pada Zaman Pertengahan. la dikembangkan oleh sami-sami Zen dan

digambarkan sebagai ajaran yang memberi manfaat dan membawa kepada

penganut-penganut kepada pemahaman Buddhisme yang benar.

Kestabilan negara Jepun di bawah pemerintahan Kesyogunan Tokugawa telah

memberi suasana yang lebih baik kepada Konfusianisme dan ketika itu, tradisi

disebarkan dengan meluas sekali tetapi ianya hanya mempengaruhi sedikit

sahaja struktur institusi politik yang dinaungi oleh pemerintah, baik oleh Bakufu

atau pentadbiran Daimyo-daimyo. Ramai Daimyo-daimyo menggajikan

penasihat Konfusianisme untuk mengajar dan menjalankan upacara-upacara

bersifat kerohanian. Semasa zaman Pemulihan Meiji (1868-1912),

Konfusianisme telah diabaikan dan digambarkan dengan nama atau imej yang

buruk. Walau bagaimanapun, etika-etika Konfusianisme tetap digunakan semula

sebagai elemen-elemen penting di dalam sistem ideologi yang dikenali sebagai

Tennosei, sistem maharaja. Usaha-usaha dilaksanakan untuk menggabungkan

perintah- perintah Meiji dengan nilai-nilai moral Konfusianisme. Terutamanya

yang berkaitan dengan kesetiaan dan kelakuan yang sempurna terhadap ibu

bapa kesemuanya ini dimasukkan ke dalam Titah Maharaja Pendidikan pada

tahun 1890. Kuil-kuil Konfusian di Tokyo telah terbiar selama beberapa tahun

selepas perang, tetapi pada masa kini ianya mulai dimakmurkan dan berkuasa

(pengaruh).

20.3.5 Sumbangan Agama dalam pembinaan Tamadun Jepun

Dalam sejarah Jepun, agama memberikan sumbangan penting kepada proses

pembinaan tamadun dalam semua aspek sama ada dalam bidang sosial, politik

dan ekonomi. Dalam bidang sosial, agama bukanlah merupakan sesuatu yang

tidak sesuai di dalam zaman Jepun kontemporari (moden). Pada zaman

kontemporari ini, terdapat sejumlah masyarakat yang merasa kecewa dengan

keadaan hubungan sesama manusia yang menunjukkan corak kehidupan

mementingkan diri sendiri dan mengasingkan diri masyarakat sekeliling. Mereka

merasa menderita di dalam keadaan seperti ini yang sukar untuk diterangkan

dan seolah-olah tidak mengenali identiti mereka sendiri. Dalam konteks ini,

keperluan terhadap agama merupakan sesuatu yang amat diharapkan dengan

matlamat dapat mengatasi masalah-masalah mengenai kemanusiaan tersebut.

Namun begitu, agama-agama baru menarik minat orang Jepun kontemporari

kerana kesesuaiannya dengan masyarakat moden, antaranya Aum Shinrikyo.

Dalam bidang politik, agama memainkan peranan penting dan ini dilihat dalam

Perlembagaan Meiji yang diisytiharkan pada 11 Februari 1889. Dalam

perlembagaan ini, ditubuhkan badan pemerintahan iaitu badan legislatif,

perundangan dan eksekutif, dan menubuhkan kabinet menteri-menteri negara.

Di dalam perlembagaan ini juga dinyatakan, Maharaja Jepun merupakan ketua

empayar, yang bergabung di dalam dirinya hak-hak memerintah dan

menjalankan pemerintahan berdasarkan perlembagaan. Terdapat kenyataan

Maharaja Jepun bahawa Kuasa ini kami warisi daripada Maharaja nenek moyang

kamu, di dalam Artikel 17 dinyatakan, Maharaja adalah suci dan tidak boleh

ditentang. Pemyataan ini menunjukkan, ianya dikaitkan dengan ciri-ciri

ketuhanan. Maharaja merupakan pemimpin negara termasuk kuasa sekular

dalam kuasa yang melebihi kerajaan dan kuasa ketenteraan, dan juga berfungsi

sebagai ketua bangsa dan memegang kuasa agama. Mengenai kuasa

ketenteraan, tentera merupakan barisan hadapan negara, pembela dan penjaga

tradisi-tradisi purba termasuk Bushido (latahukum Peraturan-peraturan Moral

Golongan Samurai Jepun). Seorang sarjana Jepun, Kawakami Tasuke

menyatakan bahawa, Bushido which had originally developed from the practical

necessities or warriors, came to be popularized by Confucian moral ideas, not

only as the morality of the warrior class bat as the cornerstone of national

morals.

Dalam bidang ekonomi, sumbangan agama dapat dilihat melalui peranan sifat

rajin dan ekonomi merupakan sebahagian daripada Bushido. Dalam konteks ini,

sifat rajin dan ekonomi digalakkan untuk mendapatkan atau mewujudkan

keseimbangan dan kestabilan. Sememangnya, samurai pada zaman

Kesyogunan Tokugawa tidak semuanya terlibat secara langsung dalam bidang

ekonomi iaitu perniagaan dan perdagangan. Namun begitu etika ekonomi

samurai penting berdasarkan kepada dua faktor iaitu faktor pertama, ianya

memberi kesan kepada etika yang berkaitan dengan ekonomi pada zaman

Kesyogunan Tokugawa; dan faktor kedua, ianya penting untuk memahami

tingkah laku sebahagian besar samurai yang memimpin atau mentadbir

perniagaan dan industri semasa zaman Pemulihan Meiji. Sifat-sifat inilah yang

dikatakan banyak membantu pembinaan negara Jepun, sehingga masa kini. Dari

sudut keagamaan, orang Jepun bukanlah masyarakat monoteistik dan berfikiran

luas terhadap agama. Adat merupakan sebahagian daripada tradisi kehidupan

orang Jepun walaupun ia berdasarkan kepada agama yang berbeza, dan

dihayati tanpa sebarang perasaan tidak konsisten. Agama asli orang Jepun,

Shintoisme tidak pernah menjadi agama eksklusif atau tidak bertoleransi, dan

pengenalan serta kemasukan agama Buddha dan Konfusianisme, dan

kemudiannya Kristian pada kurun ke-17, tidak mengakibatkan banyak

pergeseran.

Kepelbagaian dan keadaan yang kompleks mengenai agama-agama di negara

Jepun menunjukkan perkaitannya dengan kecenderungan untuk berasimilasi

(menyerap) ke dalam kebudayaan Jepun. Melihat dari perspektif sejarah, negara

Jepun telah menerima masuk pelbagai bentuk keagamaan atau kerohanian,

termasuk idea-idea baru. Penerimaan idea-idea baru yang kemudiannya

diasimilasikan ternyata tidak dapat meminggirkan atau menghapuskan

kepercayaan tradisi asal orang Jepun sebaliknya ianya bergabung dan saling

melengkapi, yang kemudiannya dikenali sebagai Agama Orang Jepun, yang

berkesinambungan dan berharmoni.

20.4 INTERAKSI TAMADUN JEPUN DENGAN TAMADUN BARAT

Dalam usaha untuk memahami pertembungan antara tamadun Barat dengan

tamadun Jepun, adalah wajar sekiranya diteliti dan dikaji mengenai latar

belakang Jepun tradisional dan sebab-sebab kedatangan kuasa-kuasa Barat.

Untuk tujuan mi, kita akan mengkaji proses pertembungan antara Barat-Jepun

yang menimbulkan persoalan kenapakah ianya berlaku dan bilakah ianya

berlaku? Akhirnya kita akan melihat mengenai dampak (implikasi) kedatangan

Barat ke Jepun dari tiga bidang iaitu sosio budaya, politik dan ekonomi. Lebih

menarik lagi untuk dikaji ialah bagaimana Jepun berjaya menjepunkan tamadun

Barat sebagaimana yang berlaku kepada tamadun Cina.

20.4.1 Hubungan dengan Kuasa Barat dan Kemasukan Agama Kristian

Kuasa Eropah yang pertama tiba ke negara Jepun adalah orang Portugis, iaitu

pada tahun 1542 apabila sebuah kapal Cina yang membawa tiga orang Portugis

dari Melaka hanyut berdekatan Pulau Kyushu. Ketibaan dan penemuan ini

membuka jalan kepada orang Portugis untuk berdagang di Kagoshima apabila

mereka bertapak di Macao pada tahun 1557. Orang Portugis mendesak bahawa

mereka akan berdagang hanya sekiranya Daimyo-daimyo tempatan memberi

kebebasan agama Kristian kepada mubaligh Kristian Portugis untuk bertapak

diSMi. Tujuh tahun kemudian, Sir Francis Xavier, seorang mubaligh Kristian tiba

di Kagoshima. Ketibaan orang Portugis ke Jepun seiring dengan peristiwa

kemuncak perang saudara yang diakibatkan oleh kelemahan kesyogunan

mengawal keadaan negara. Orang Portugis mengambil kesempatan dengan

membekalkan senjata dan senapang semasa peperangan ini, dan juga

membawa masuk agama Kristian. Dalam konteks ini, orang Jepun dapat

merasakan kelebihan tamadun Eropah terutama dalam teknologi persenjataan

dan peperangan.

Berdasarkan kepada perkembangan ini, Maharaja Jepun akhirnya memutuskan

bahawa agama Kristian bercanggah dengan masyarakat Jepun dan

mengisytiharkan semua mubaligh diarahkan pulang atau keluar dari negara

Jepun pada tahun 1857. Pada masa itu suatu pergerakan anti-Kristian mula

muncul dan antara faktor kemunculan tersebut ialah pertama, apabila terdapat

paderi Kristian memusnahkan Candi Shinto dan Kuil Buddha; dan kedua, ajaran

Kristian menyatakan kedudukan Pope setaraf dengan Maharaja Jepun (yang

dianggap separa keTuhanan). Doktnn Kristian bukan sahaja melemahkan

kepercayaan Tuhan asal orang Jepun tetapi mencabar ideologi negara mereka.

Di samping itu, wujud persaingan di kalangan paderi-paderi Jesuit dan paderi-

paderi Sepanyol (Filipina). Pada tahun 1,600 Masehi terdapat sejumlah 300,000

orang Jepun yang telah menganut agama Kristian. Pemerintah Kesyogunan

Tokugawa, leyasu Tokugawa menyedari perkembangan pesat pengaruh agama

Kristian dan kekuatan serta kemodenan angkatan tentera kuasa-kuasa Barat.

Daimyo-daimyo yang beragama Kristian memaksa pengikutnya memeluk

agama Kristian sebagai membantah Kesyogunan Tokugawa. leyasu Tokugawa

memulakan kempen anti-Kristian pada tahun 1615 dan bertindak membunuh

mubaligh-mubaligh Portugis dengan kejam. Tindakan ini bertujuan memaksa

rakyat meninggalkan agama Kristian dan pada masa itu, agama Kristian telah

diharamkan sama sekali dan rarnai orang Jepun yang beragama Kristian

dibunuh. Pada tahun 1638, Syogun telah memerintahkan semua orang Portugis

meninggalkan negara Jepun dan bermulalah dasar pemencilan Jepun (isolasi).

Perdagangan antarabangsa terhad kepada pedagang-pedagang Cina, Korea dan

Belanda. Dasar pemencilan atau penutupan pintu berlangsung sejak tahun 1638

sehmgga 1853. Dalam tempoh masa ini, wujud keamanan di negara Jepun

selama lebih dua kurun yang secara langsung memperkukuhkan kedudukan

Kesyogunan Tokugawa dan penentangan semakin berkurangan. Menjelang

kurun ke-19, muncul golongan terpelajar dan inteiek yang mulai

mempersoalkan dan mempertikaikan mengenai kepimpinan Kesyogunan

Tokugawa.

20.4.2 Komodor Perry dan Peranannya

Timbul perasaan tidak puas hati terhadap kepimpinan dan pemerintahan

Kesyogunan Tokugawa terutama dari kalangan daimyo-daimyo, samurai dan

rakyat jelata sehingga membawa kepada kebangkitan menentang pemerintah.

Dalam masa sama, orang Jepun amat tertarik dengan kemajuan Barat dalam

bidang anatomi, perubatan, sains dan teknologi. Syogun membenarkan

kemasukan buku-buku Barat kecuali buku mengenai agama Kristian. Percubaan

awal untuk membuka pintu negara Jepun telah dibuat oleh orang Rusia pada

tahun 1739 tetapi mengalami kegagalan.

Selain Rusia, kuasa Barat lain iaitu Amerika Syarikat mendapati negara Jepun

amat baik lokasinya sebagai tempat persinggahan perjalanan yang penring.

Pada 3 Julai 1853, Komander Matthew Calbraith Perry dibenarkan menghantar

surat dari Presiden Amerika Syarikat yang ditujukan kepada Maharaja Jepun di

Edo. Antara kandungan surat ini menyatakan hasrat Amerika Syarikat untuk

membuka sebuah atau lebih pelabuhan di Jepun untuk berdagang; hak untuk

membeli arang batu di pelabuhan tertentu; dan mendapatkan jaminan bahawa

kelasi kapal Amerika yang karam berdekatan akan diberi perlindungan dan

layanan yang sempurna. Akhirnya surat tersebut diterima oleh Maharaja Jepun

setelah menunggu selama enam hari. Walaupun Daimyo-daimyo ingin

mengekalkan dasar tutup pintu, tetapi ianya ditentang oleh Kesyogunan

Tokugawa dan mendapatkan persetujuan dari Maharaja Jepun untuk membuka

pintu. Komodor Perry kembali semula ke Jepun bersama-sama dengan skuadron

yang mengandungi tujuh buah kapal pada 13 Februari 1854. Akhirnya,

persetujuan dicapai antara Jepun dengan Amerika Syarikat yang membentuk

kepada Perjanjian Kanagawa yang ditandatangani pada 31 Mac 1854. Antara

kandungan perjanjian ini ialah pertama, membuka dua pelabuhan iaitu Shimoda

dan Hekodate sebagai tambahan kepada pelabuhan Nagasaki, iaitu kapal-kapal

Amerika boleh dibaiki, mendapat bekalan makanan dan arang batu. Kedua,

melayan dengan baik dan menghantar pulang kelasi kapal karam Amerika yang

dijumpai di pelabuhan-pelabuhan tersebut. Dan ketiga, membenarkan seorang

Konsul Amerika ditempatkan di Shimoda.

Lain-lain kuasa Eropah yang memerhatikan perkembangan pengaruh Amerika

Syarikat turut mengambil langkah dan tindakan sama. Akhirnya, kerajaan Jepun

terpaksa menerima dan membuka peluang untuk membenarkan kuasa-kuasa ini

menjalankan perdagangan. Pedagang-pedagang British dibenarkan berdagang

di Hakodate dan Shimoda, manakala pedagang-pedagang Belanda kini

mendapat layanan yang sama. Apabila era kemasukan Barat bermula dan

berkembang, puak-puak anti-Kesyogunan Tokugawa mula menunjukkan

penentangan terhadap Syogun Tokugawa kerana membuka pintu Jepun kepada

orang asing. Akhirnya, Maharaja Jepun mengambil keputusan untuk

memerintahkan supaya Syogun Tokugawa supaya jangan melibatkan diri dalam

sebarang perjanjian dengan kuasa-kuasa asing lagi.

20.4.3 Dampak Kemasukan Tamadun Barat

Interaksi antara Jepun dengan kuasa-kuasa Barat telah memberikan dampak-

dampak berbentuk positifdan negatif, kepada negara Jepun. Dampak-dampak ini

merupakan perubahan-perubahan dan pembaharuan-pembaharuan dalam

semua aspek ketamadunan sama ada dalam bidang politik, sosiobudaya,

kepercayaan dan agama, atau ekonomi. Dalam bidang politik, natijah

pertembungan antara negara Jepun dengan kuasa-kuasa Barat, secara

umumnya telah membawa dampak kepada kemerosotan dan kejatuhan sistem

kesyogunan, Kesyogunan Tokugawa. Pembukaan pintuJepun kepada hubungan

dan kemasukan orang asing, bermula dengan Amerika Syarikat telah mendapat

tentangan daripada kalangan Daimyo- daimyo dan pembesar-pembesar feudal

lain. Kumpulan anti-Kesyogunan Tokugawa ini telah berjaya memujuk Maharaja

Jepun dengan mengatakan bahawa Syogun Tokugawa sering membuat

keputusan sendiri tanpa merujuk kepada Maharaja, jika ianya melibatkan hal-

ehwal orang asing. Maharaja Jepun mengambil keputusan memerintahkan

supaya Syogun Tokugawa jangan melibatkan diri dengan hal-ehwal orang asing.

Ini menyebabkan orang Barat semakin lama semakin hilang kepercayaan

kepada Syogun Tokugawa dan akhirnya, bertindak tidak memberikan sokongan

kepada Tokugawa untuk menentang kumpulan anti-Kesyogunan Tokugawa iaitu

Daimyo-daimyo dan pembesar-pembesar feudal. Selepas kejatuhan Kesyogunan

Tokugawa pada tahun 1868, maka bermulalah proses pembentukan negara

Jepun moden di bawah pemerintahan Maharaja Mutsuhito yang menggelarkan

kerajaannya sebagai KerajaanMeiji dan melaksanakan dasurPemulihan Meiji..

Dalam bidang pentadbiran undang-undang, pemimpin-pemimpin pemerintahan

Meiji telah menghapuskan sistem feudal dan memperkenalkan undang-undang

Barat antaranya pelajaran wajib, penyusunan jabatan kerajaan pusat,

mengetepikan halangan dan kelas-kelas sosial. Kerajaan juga membenarkan

perjalanan ke luar negara, penerbitan surat khabar, majalah dan mendorong

rakyat berkecimpung dalam bidang perniagaan. Matlamat jangka panjang

pemerintahan Meiji ialah dasar penaklukan.

Dalam bidang sosiobudaya, berbanding dengan orang Barat yang bersikap lebih

lantang dan terbuka, orang Jepun merupakan masyarakat yang lemah- lembut,

bersopan-santun dan penyabar. Orang Jepun lebih merendah diri berbanding

dengan orang Eropah yang dianggap berbangga diri. Kerana itulah orang Eropah

begitu kagum dengan sosiobudaya masyarakat Jepun. Budaya tani Jepun dahulu

telah sedikit sebanyak dipengaruhi oleh budaya Barat yang berasaskan

ternakan. Haiwan ternakan merupakan suatu unsur yang nyata tidak wujud

dalam kehidupan tradisi bangsa Jepun sehingga kedatangan kuasa Barat pada

zaman Meiji. Walaupun pengaruh Barat telah bertapak tetapi ianya tidak

memberi kesan besar terhadap budaya Jepun yang kukuh. Asimilasi orang Jepun

dengan Barat dapat dilihat masa kini, terutama di Kepulauan Hawaii selepas

mereka mendapat kewarganegaraan Amerika Syarikat terutama selepas

tamatnya Perang Dunia Kedua.

Interaksi antara Jepun dengan kuasa-kuasa Barat ini memberikan dampak

dalam bidang pendidikan. Orang Jepun mulai berasa kagum dengan kemajuan

serta pencapaian dan kemodenan negara-negara Barat. Untuk itu, kerajaan

Jepun telah mengirim penuntut-penuntutnya ke negara-negara Barat untuk

mempelajari dan mendalami bidang sains, teknologi, perubatan dan

ketenteraan Barat yang dianggap lebih maju dalam proses pembentukan negara

Jepun moden. Ramai penuntut Jepun yang kembali dari negara Britain

membawa bersama mereka ilmu pengetahuan mengenai teknik dan teknologi

pembaikan kapal, idea industri berat daii cebagainya. Menjelang pertengahan

kurun ke-19, hampir setiap kampung mempunyai sekolah sendiri dan menurut

orang Perancis, iaitu pada tahun 1877 tiada suatu kampung di negaraJepun

yang wujud tanpa sekolah.

Interaksi antaraJepun dengan kuasa-kuasa Barat, menyebabkan orang Jepun

sentiasa memerhatikan dan mengawasi perkembangan sains moden serta

pencapaian orang Eropah dan Amerika Syarikat. Komodor Perry memiliki dua

buah kapal wap sementara hadiah-hadiah yang diberikan kepada Maharaja

Jepun termasuklah satu model enjin wap kereta api, alat telegraf, kapal wap dan

alat kelengkapan tentera yang moden. Pada tahun 1882, kerajaan telah

menubuhkan sebuah akademi tentera di samping pemodenan kelengkapan

ketenteraan termasuk senapang dan senjata perang yang telah memantapkan

kekuatan ketenteraannya. Kerajaan Jepun menyedari bahawa setelah

mempelajari dan memperolehi teknologi ketenteraan moden maka ini akan

meletakkannya setaraf dengan kuasa-kuasa Barat. Pemodenan dan kekuatan

ketenteraan akan dapat melaksanakan dasar penaklukan kuasa di luar Jepun

terutamanya di negara China dan Semenanjung Korea. Dalam Perjanjian Harris,

ianya memberikan hak istimewa kepada Amerika Syarikat berbanding dengan

kuasa-kuasa Barat yang lain. Dengan adanya perjanjian ini, Amerika Syarikat

diberikan kebebasan untuk berdagang dan membekalkan bahan api semasa

dalam perjalanan ke bahagian- bahagian Asia yang lain. Pada tahun 1894,

tercetus pertelingkahan antara negara Jepun dengan China. Tentera Imperial

Jepun memasuki Manchuria dan China dikalahkan, membawa Perjanjian

Shimonseki pada tahun 1895. Pada tahun 1902, Perjanjian Britain-Jepun

ditandatangani yang mengiktiraf kedudukan Jepun setaraf dengan Britain dan

sekiranya berlaku peperangan, Britain dikehendaki memberikan sokongan

ataupun berkecuali. Pemodenan ketenteraan Jepun ternyata, meletakkan

negara ini sebagai salah suatu kuasa besar sehingga tamat Perang Dunia Kedua

pada tahun 1945.

Dalam sistem perhubungan dan komunikasi, implikasi penting pertembungan

Jepun dengan Barat adalah sistem perhubungan, iaitu infrastruktur kereta api

sebagai suatu alat hubungan yang penting. Sistem jalan kereta api bermula

pada tahun 1872 sejauh kira-kira 18 km. Pada masa kini, sistem jalan kereta api

merupakan antara termoden di dunia malah merupakan alat pengankutan

awam yang amat penting. Selain itu, kapal-kapal laut dan tentera telah

diperkenalkan oleh Barat. Ianya memainkan peranan penting bagi Jepun semasa

melaksanakan dasar penaklukan atau perluasan kuasa di negara China,

Semenanjung Korea dan dalam Perang Dunia Kedua. Dalam bidang komunikasi,

alat telegraf yang dihadiahkan kepada Maharaja Jepun telah membuka jalan ke

arah sistem pemodenan komunikasi di Jepun. Alat ini telah dikaji dan direka

dengan lebih moden lagi oleh orang Jepun. Akhirnya, suatu sistem pos moden

diperkenalkan bagi tujuan komunikasi.

Dalam sistem kepercayaan dan agama, titik permulaan kemasukan kuasa-

kuasa asing ke Jepun menandakan masuknya agama Kristian. Di peringkat awal,

ramai yang menerima agama ini tetapi lama-kelamaan agama Kristian im

mendapat tentangan terutama daripada pembesar-pembesar Jepun.

Penentangan ini timbul kerana ianya dianggap bercanggah dengan fahaman

Buddha dan ajaran adat istiadat Shintoisme Jepun.

Dalam bidang ekonomi, interaksi antara Jepun dengan Barat memberikan

dampak kepada negara Jepun. Antaranya adalah untuk memulihkan nilai mata

wang, iaitu langkah diambil pada tahun 1872 apabila perintah dikeluarkan untuk

menubuhkan sistem bank yang moden mencontohi bank-bank Amerika Syarikat.

Bank kebangsaan pertama ditubuhkan pada tahun 1873 dengan gabungan dua

agensi kewangan kerajaan yang utama. Perdagangan dengan dunia luar juga

membawa banyak keuntungan dan pertukaran mata wang asing ke negara

Jepun. Manakala dalam bidang pemilikan tanah, hak milik tanah individu cara

Barat telah membuka mata orang Jepun dalam proses permodenan. Sebelum

ini, tanah merupakan milik kepada pembesar-pembesar sahaja tetapi kini hak

milik diberikan kepada semua golongan masyarakat termasuk kaum petani.

Kesannya, ini membawa kepada sistem pembayaran cukai tanah yang

menggantikan bayaran cukai kepada golongan feudal.

Industri perkilangan dipertingkatkan dengan kilang-kilang besi waja dan besi

keluli (industri berat) dibuka untuk membekalkan pembinaan kapal dan

keretapi. Kilang-kilang ini membekalkan tenaga dan alat-alat kelengkapan

peperangan untuk usaha penaklukan kuasa. Pengetahuan seperti ini dibawa

masuk melalui penasihat-penasihat asing dari luar negara. Manakala modal

dipinjam daripada golongan kaya feudal yang sedia ada. Ini membolehkan

negara Jepun memajukan sektor perindustriannya tanpa cagaran dalam bentuk

pinjaman bank dengan kuasa-kuasa Barat, terutama pergantungan dari sudut

ekonomi.

Secara umumnya, pertembungan antara Jepun dengan Barat banyak membawa

dampak-dampak positif dan negatif. Kedua-dua belah pihak mendapat faedah

dari interaksi pertembungan ini. Melalui pertembungan ini, negara Jepun telah

mendapat banyak manfaat dalam proses pemodenan negara tersebut.

Menariknya, pencapaian dalam ketamadunan ini menunjukkan bagaimana

negara Jepun tidak pernah dijajah atau dipengaruhi kuat terutama dari segi

politik oleh kuasa-kuasa Barat. Malahan Jepun telah diletakkan setaraf dengan

kuasa-kuasa Barat dari sudut perekonomian dan ketenteraan. Mereka telah

banyak mempergunakan teknologi Barat, ilmu pengetahuan sains dan

sebagainya untuk memodenkan negara Jepun. Dalam konteks kontemporari,

negara Jepun merupakan salah sebuah kuasa utama dalam ekonomi

antarabangsa dan sejagat.

20.5 JEPUN MASA KINI

20.5.1 Aspek Ekonomi Jepun

Sejak lebih dari 100 tahun, orang-orang Jepun bekerja keras untuk menukarkan

negaranya daripada negara miskin kepada negara maju dan moden. Kini,

ekonomi Jepun merupakan yang keduaterbesar di dunia selepas Amerika

Syarikat. Pada awal tahun 1990, orang Jepun mempunyai aset 3 kali ganda

daripada rakyat Amerika Syarikat, 4 kali ganda aset rakyat Britain danJerman.

Jepun merupakan kuasa ekonomi yang terkemuka, kaya dan mampu bersaing

dalam bidang perindustrian. Radar pengangguran di Jepun kekal di bawah paras

3% pada waktu yang panjang, dan hanya meningkat sebanyak 2.1% pada

penghujung tahunl990. Selain dari itu, harga barang adalah stabil dan kadar

inflasi bagi barang-barang pengguna dari tahunl985 sehingga tahun 1990 hanya

1.8%

Kemajuan ekonomi Jepun dibantu oleh kewangan kerajaan Jepun yang berada

dalam keadaan baik. Ini berbeza dengan keadaan pada 1970-an, iaitu 34.7%

daripada perbelanjaan negara terpaksa dipinjam dari luar. Walaupun reputasi

politik Jepun tidak sehebat kecanggihan ekonominya, sesebuah kerajaan seperti

kerajaan Jepun yang dapat mengawal perbelanjaan negara sehingga terselamat

daripada inflasi adalah kerajaan yang efektif dan patut dihargai.

Terdapat beberapa faktor yang membawa kepada kemajuan ekonomi Jepun.

Antaranya ialah jarang berlaku mogok, wujud banyak sektor-sektor swasta, ahli-

ahli syarikat bersatu-padu untuk menjayakan syarikat masing- masing, sistem

senioriti, sistem kerjaya seumur hidup (lifetime employment) dan hubungan erat

antara kakitangan dengan syarikat tempat mereka bekerja.

Bidang utama yang banyak member! sumbangan kepada kemajuan ekonomi

Jepun ialah perindustrian. Oleh itu, Jepun dikenali sebagai sebuah negara

perindustrian moden. Bidang-bidang lain yang turut menyumbang kepada

ekonomi Jepun termasuklah pertanian, perikanan, pembalakan, penjanaan

kuasa elektrik dan penghasilan tenaga nuklear.

20.5.2 Perindustrian

Bidang perindustrian amat penting dan banyak memberi sumbangan kepada

ekonomi Jepun. Bidang ini mula diperkenalkan di Jepun pada 1860-an semasa

zaman Pemulihan Meiji. Selepas Perang Dunia Kedua, Jepun menjadi antara

negara perindustrian yang terkenal di dunia.

Walaupun perindustrian Barat telah diperkenalkan di Jepun, tetapi rakyat Jepun

tetap mengekalkan nilai-nilai tradisi.Oleh itu, terdapat 2 jenis industri: 1. Industri

tradisional yang mengeluarkan barangan untuk kegunaan tempatan seperti

makanan, pakaian dan alat-alat kelengkapan.

2. Industri moden yang dikendalikan oleh kilang-kilang besar dan mengeluarkan

barang-barang moden seperti yang terdapat di barat.

Sehingga 1953, kebanyakan industri di Jepun merupakan industri yang

mengeluarkan barang-barang pengguna dan kraftangan. Selepas itu, barulah

wujud industri yang mengeluarkan barang-barang elektronik, automobil, kimia

dan besi-keluli. Pada masa ini, eksport utama Jepun ialah automobil, alat-alat

elektronik dantekstil.

Industri tekstil penting di Jepun. Untuk menghasilkan tekstil, kapas diimport dari

Amerika Syarikat dan bulu biri-biri diimport dari Australia. Walaupun Jepun

masih antara pengeksport utama barang-barang tekstil, tetapi kini Jepun lebih

member! tumpuan kepada industri berat.

Jepun juga adalah pengeluar utama barang-barang elektronik. Kemajuan

industri elektronik berpunca dari permintaan yang tinggi terhadap barang-

barang elektronik seperd televisyen, radio, peti sejuk, mesin basuh, komputer

dan sebagainya.

Industri automobil juga penting di Jepun. Pada 1950-an, Jepun mula

mengeluarkan kereta. Sebelum ini, Jepun hanya mengeluarkan lori. Jepun juga

mengeksport bas dan motosikal.

Industri kimia di Jepun mengeluarkan barangan seperti asid sulfurik, soda

kaustik dan sebatian karbon, simen dan ammonium sulfat. Industri ini mampu

berkembang walaupun kekurangan bahan mentah terutamanya petroleum.

Kebelakangan ini, perubahan berlaku daripada pengeluaran kimia organik

kepada kimia bukan organik.

Jepun juga terkenal dengan industri besi dan keluli. Best yang diperlukan

diimport dari negara luar. Untuk memastikan bahawa Jepun mendapat besi yang

mencukupi, Jepun tidak hanya mengimport besi, tetapi juga melabur dalam

lombong-lombong besi di India, Filipina dan Malaysia. Jepun juga ada

menghasilkan perak, aluminium dan titanum.

20.5.3 Pertanian

Walaupun Jepun merupakan sebuah negara perindustrian, pertanian tetap

penting bagi ekonomi Jepun. 45% daripada penduduk Jepun bergiat dalam

lapangan pertanian. Walau bagaimanapun, Jepun tidak mempunyai tanah yang

cukup untuk pertanian kerana Jepun merupakan negara yang bergunung-

ganang, berbukit- bukau dan terletak dalam kawasan gunung berapi.

Oleh itu, pertanian intensif diusahakan dengan menggunakan teknik moden. Ini

termasuklah penggunaan baja kimia, biji benih bermutu tinggi dan mesin.

Setiap pelawat yang datang ke Jepun terpesona dengan pemandangan indah

pertanian intensif yang diusahakan sehingga meliputi lereng dan puncak bukit.

Antara tanaman penting yang ditanam termasuklah padi yang merupakan

makanan asasi penduduk Jepun. Jepun terpaksa menggunakan kawasan

tanaman yang terhad secara intensif untuk menampung keperluan penduduk

yang ramai. Ini terbukti berjaya dilakukan apabila hasil padi bagi setiap ekar

tanah di Jepun adalah lebih tinggi berbanding dengan hasil padi di China dan

Asia Tenggara.

20.5.4 Perikanan

Jepun adalah di antara negara perikanan yang terbesar di dunia. Ini kerana

negara Jepun merupakan pulau-pulau yang dikelilingi oleh laut. Kawasan-

kawasan berhampiran pantai merupakan kawasan-kawasan perikanan. Di situ,

terdapat banyak bot-bot milik persendirian yang menjalankan kegiatan

perikanan secara beramai-ramai. Antara ikan yang ditangkap termasuklah ikan

sardin, ikan hering dan ikan mackerel.

Perikanan Laut Dalam sangat penting bagi negara Jepun. la dikendalikan oleh

syarikat-syarikat perikanan yang besar. Syarikat-syarikat ini mempunyai kapal-

kapal perikanan yang lengkap dengan peti ais, kemudahan memproses dan

mengetm ikan-ikan. Ikan-ikan yang biasanya ditangkap ialah tuna, salmon,

ketam dan ikan paus.

Oleh kerana perikanan penting kepada ekonomi Jepun, maka Jepun mengambil

berat tentang pemeliharaan sumber-sumber laut. Untuk menjaga kepentingan

antarabangsa mengenai perikanan laut dalam, Jepun telah menandatangani

beberapa perjanjian dengan negara-negara perikanan yang lain. Jepun juga

menggunakan teknik moden dalam perikanan dan teknik ini sangat diperlukan

oleh negara-negara perikanan yang lain. Oleh itu, Jepun telah bekerjasama

dengan beberapa negara perikanan dengan memperkenalkan teknik- teknik

baru dalam perikanan dan mengendalikan pemasaran hasil tangkapan ikan.

20.5.5 Pembalakan

2/3 daripada negara Jepun diliputi oleh hutan. Hutan membekalkan Jepun

dengan kayu-kayan untuk kerja-kerja pembinaan, menghasilkan pulpa dan

sebagai bahan bakar (arang). Walaupun seni bina Jepun kini lebih merupakan

seni bina daripada konkrit dan keluli, tetapi kayu tetap digunakan sebagai

bahan utama. Oleh itu, kerajaan dan sektor swasta berusaha untuk memelihara

hutan dengan menjalankan penanaman semula hutan.

20.5.6 Penjanaan Kuasa Elektrik

Pada waktu malam, neon-neon yang berkilauan merupakan pemandangan biasa

di Jepun. Ini menunjukkan bahawa Jepun mempunyai sumber kuasa elektrik

yang banyak. Kemudahan elektrik terdapat di seluruh negaraJepun termasuklar.

di kawasan-kawasan kampung yang terpencil.

Keadaan negara Jepun yang bergunung-ganang dan hujan yang selalu turun

menyebabkan negara Jepun mampu membekalkan tenaga elektrik yang banyak.

Terdapat banyak empangan-empangan besar diJepun yang menjadi pusat

janakuasa elektrik. Sejak 1955, 70% daripada tenaga elektrik didapati dan

janakuasa hidroelektrik.

Peningkatan penggunaan alat-alat elektrik di rumah-rumah dan perkembangan

pesat industri menyebabkan bertambahnya permintaan terhadap kuasa elektrik.

Oleh itu, pelbagai usaha dijalankan untuk memajukan kuasa elektrik bagi

memenuhi keperluan negara.

20.5.7 Tenaga Nuklear

Tokai-mura merupakan pusat tenaga nuklear yang terawal. Pusat ini

dikendalikan oleh 'Atomic Energy Commission' yang ditubuhkan pada 1 Januari

1956. 'Atomic Energy Commission' bertanggungjawab memastikan bahawa

tenaga nuklear yang terhasil digunakan kepada perkara-perkara yang

mendatangkan faedah terhadap manusia, bukan membahayakan manusia. Oleh

itu, para saintis sentiasa menjalankan penyelidikan untuk mencari kegunaan-

kegunaan baru bagi tenaga nuklear seperti penggunaan tenaga nuklear untuk

memajukan pertanian, perubatan dan pengawetan makanan.

20.6 ASPEK POLITIKJEPUN

20.6.1 Maharaja dan Sistem Pemerintahan

Sistem pemerintahan Jepun diumumkan pada 3 November, 1946 dan

berkuatkuasa pada 3 Mei 1947. Melalui sistem tersebut, banyak pembaharuan

dilakukan. Maharaja tidak lagi mempunyai kuasa dalam kerajaan tetapi hanya

menjadi simbol negara dan lambang perpaduan rakyat. Tugas baginda hanya

melantik secara rasmi Perdana Menteri dan Ketua Hakim (Chief Justice of the

Supreme Court). Sebenarnya, Perdana Menteri telah terlebih dahulu dicadang

oleh Diet sementara Ketua Hakim pula dicadangkan oleh Kabinet. Maharaja

Jepun juga bertanggungjawab mengumumkan undang-undang dan perjanjian

yang dibuat oleh kerajaan, memanggil ahli-ahli parlimen untuk bersidang dar.

menganugerahkan pingat dan darjah kebesaran kepada mereka yang terpilih-

Organisasi kerajaan Jepun seakan-akan sistem Parlimen British. Kuasa politik

dikongsi bersama oleh 3 bahagian kerajaan iaitu:

1. Kuasa menggubal undang-undang dipegang oleh Diet.

2. Kuasa pengurusan dipegang oleh kabinet.

3. Kuasa undang-undang dipegang oleh bahagian kehakiman.

20.6.2 Diet

Diet berada pada tempat paling tinggi. la terdiri daripada Dewan Perwakilan

(yang terdiri daripada 512 orang ahli yang berkhidmat untuk jangka masa 4

tahun) dan Dewan 'Councillors' (yang terdiri daripada 252 orang ahli yang dipilih

untuk tempoh 6 tahun). Dewan Perwakilan mempunyai kuasa yang lebih tinggi

daripada Dewan 'Councillors'. Dewan Perwakilan berkuasa meluluskan perkara-

perkara yang ditolak oleh Dewan 'Councillors' dan seterusnya

mengumumkannya sebagai keputusan Diet. Selain dari itu, Dewan Perwakilan

juga berkuasa menanamkan rasa curiga pada pergerakan kabinet. Jika perkara

ini terjadi, ^hli-ahli kabinet terpaksa meletak jawatan dan Dewan Perwakilan

dibubarkan.

20.6.3 Kabinet

Perdana Menteri mengetuai kabinet. Beliau dipilih oleh ahli-ahli Diet. Perdana

Menteri merupakan ketua parti yang memperolehi undi paling banyak. Beliau

juga bertanggungjawab mewakili Jepun dalam persidangan antarabangsa.

Berbeza dengan Presiden Amerika Syarikat, Perdana Menteri Jepun tidak dipilih

secara langsung oleh rakyat, tetapi beliau dipilih secara tidak langsung melalui

kekuatan parti politik.

20.6.4 Kehakiman

Selepas perang, sistem kehakiman Jepun diubahsuai. Sebelum ini iaitu semasa

zaman Pemulihan Meiji, mahkamah diletakkan di bawah kuasa kerajaan. Tetapi

kini mahkamah bebas dari pengawasan bahagian eksekutif dan perundangan

kerajaan.

Untuk mengelak penyalahgunaan kuasa, semua hakim mahkamah rendah

dipilih untuk tempoh 10 tahun sahaja, namun tidak ada sekatan untuk mereka

dipilih semula setelah tamat tempoh perkhidmatan. Sementara itu, hakim

Mahkamah Tinggi diminta berhenti dari perkhidmatan pada masa yang telah

ditetapkan oleh undang-undang. Pemilihan mereka disemak dalam referendum

nasional. Jika hakim melakukan kesalahan, dia akan didakwa oleh Court of

Impeachment.

Mahkamah Tinggi terdiri daripada ketua hakim dan dibantu oleh hakim- hakim

lain. Ketua hakim dicadangkan oleh Kabinet dan dipilih oleh Maharaja, manakala

hakim-hakim lain dipilih oleh kabinet. Hakim Mahkamah Rendah pula dipilih oleh

kabinet daripada daripada mereka yang dicalonkan oleh Mahkamah Tinggi.

20.6.5 Parti-parti politik

Di Jepun, terdapat tiga parti politik utama:

• Parti Demokratik Liberal (LDP) ialah parti konservatif. Tujuar. penubuhannya

ialah:

1. Membentuk sistem demokrasi di Jepun untuk meningkatkan taraf hidup

rakyat dan membentuk semula institusi-institusi yang telah ada selari dengan

prinsip asas demokrasi.

2. Ingin bekerja keras bagi memulihkan hubungan antarabangsa mengenai

dasar keadilan sejagat, ketenangan dan kebebasan serta membma negara

Jepun yang mampu berdikan.

3. Untuk menjamin kestabilan ekonomi dan sosial dan seterusnya menyumbang

kepada kepentingan awam.

• Parti Sosialis. Tujuan utama Parti Sosialis untuk membentuk masyarakat Jepun

yang berbentuk sosialis. la dilakukan melalui revolusi yang aman. Parti ini

menentang Perjanjian KerjasamaJepun-Amerika dan mendesak supaya tentera

darat Amerika keluar dari Jepun dan menutup pangkalan tentera mereka di

Jepun. Mengenai dasar luar Jepun, Parti Sosialis menggalakkan polisi neutral,

melalui perjanjian damai dengan Amerika Syarikat, Soviet Rusia dan Republik

China.

• Parti Demokratik Sosialis dibentuk pada Januari 1960 oleh kumpulan yang

keluar dari Parti Sosialis pada tahun yang lalu. la berpegang kepada ideologi

yang ekstrem dan berusaha untuk membentuk masyarakat sosialis melalui

proses demokrasi. Prinsipnya serupa dengan Parti Demokratik Sosialis di

Eropah, dan polisinya termasuklah mendapatkan kerjaya penuh (full

employment), sistem kebajikan sosial yang kukuh dan peningkatan taraf hidup

golongan miskin. Parti ini mempunyai polisinya tersendiri dan tidak bergantung

kepada parti-parti lain.

Selain daripada parti-parti tersebut, terdapat juga parti Komeikai, Paiti Komun.s

Jepun (JCP) dan United Social Democratic Party.

20.6.6 Kewujudan Puak dalam Parti

Keunikan politik Jepun ialah kemunculan puak-puak dalam parti. Parti

Demokratik Liberal mempunyai 5 kumpulan terbesar. Setiap kuumpulan

dibentuk berdasarkan persamaan kepentingan peribadi, bukannya didorong

oleh perbezaan pandangan. Ketua-ketua bagi setiap kumpulan tersebut

memberi wang kepada

pengikut-pengikutnya semasa pilihan raya dan membantu ahli-ahli yang setia

untuk mendapatkan kedudukan penting dalam parti dan kabinet. Sistem politik

Jepun yang bersifat tradisional tetapi telah berjaya mencipta sebuah negara

moden yang berjaya merupakan satu perkara yang menank.

20.7 ASPEK AGAMA DAN FALSAFAH

Masyarakat Jepun kini tidak menganggap agama sebagai satu kepercayaan

tetapi sekadar satu rekreasi. Dianggarkan bahawa kurang dari 1/3 penduduk

Jepun berpegang kepada agama. Terdapat tiga agama utama di Jepun iaitu

Shinto, Buddhisme dan Konfusianisme. Ketiga-tiga agama ini saling melengkapi

antara satu sama lain. Shinto sering dikaitkan dengan pusingan dalam pertanian

dan mengajartentang kebiasaan (rutin) dalam kehidupan seharian. Buddhisme

pula memperkatakan tentang aspek-aspek ketuhanan yang jauh dari jangkauan

akal manusia. Sementara itu, Konfusianisme membekalkan masyarakat Jepun

dengan nilai-nilai etika.

Selain dari tiga agama tersebut, terdapat beberapa agama lain yang wujud di

Jepun termasuklah agama Kristian dan agama-agama baru. Masyarakat Jepun

diberi kebebasan untuk menganut mana-mana agama. Ini dapat dilihat dalam

perlembagaan yang digubal pada 1947, artikel 20 yang menyatakan:

Freedom of religion is guaranteed to all. No religious organization shall receive

any privileges from the State, nor exercise any political authority. No person

shall he compelled to take part in any religious act, celebration, rites or practice.

The State and its organ shall refrain/win religious education or any otherreligious

activity.

Shinto ialah kepercayaan ash masyarakat Jepun yang berunsur animisme,

shamanisme dan penyembahan alam. Agama ini tidak mempunyai kitab-kitab

atau nabi-nabi dan tidak perlu disebarkan seperti agama-agama lain kerana

Shinto telah sebati dalam diri masyarakat Jepun. Dalam agama Shinto,

masyarakat Jepun menyembah Kami, iaitu kuasa suci yang terjelma dalam

pelbagai bentuk seperti matahari, gunung, pokok, angin dan batu. Penganut

Shinto diajar supaya menyukai alam dan menghormati roh nenek moyang.

Dewa yang penting ialah Amaterasu iaitu Dewi Matahari.

Shinto menjadi agama rasmi Jepun pada kurun ke-6, apabila maharaja ingin

menguatkan kekuasaan dan kedudukannya. Semua maharaja Jepun dipercayai

sebagai Tuhan, kerana mereka berasal dari Dewi Matahari. Pada pertengahan

kurun ke-19, Shinto terbahagi kepada dua:

1. Sect.Shinto iaitu agama yang tulen.

2. State Shinto iaitu agama menyembah maharaja dengan tujuan untuk

menguatkan semangat kebangsaan masyarakat Jepun.

State Shinto telah membina beribu-ribu shrines untuk menghormati pahlawan-

pahlawan Jepun. Antaranya ialah Yasukuni shnne di Tokvo, yang melambangkan

semangat pahlawan-pahlawan muda yang gugur kerana mempenahankan

negara. Shinto telah membentuk falsafah masyarakat Jepun. Menurut Shinto,

manusia adalah baik dan tidak berdosa. Manusia perlu patuh kepada Kami.

Pelbagai upacara dijalankan sebagai penghormatan kepada Kami agar beroleh

kesejahteraan dalam hidup (seperti mendapat hasil tuaian yang banyak) dan

mengelak dari bencana (seperti kebakaran dan penyakit). Upacara Shinto

berkait rapat dengan pertanian terutamanya padi. Oleh itu, upacara Shinto

termasuklah pesta menuai, menanam dan menjaga tanaman dari gangguan

binatang dan alam semula jadi. Matsuri adalah upacara Shinto yang paling

popular.

Dalam falsafah Shinto, terdapat tiga alam iaitu takama no hara(syurga), yomi no

kuni (neraka) dan Tokayo no kuni (dunia). Agama Shinto meletakkan dunia

sebagai tumpuan utama dengan menekankan kegembiraan hidup di dunia.

Walau bagaimanapun, agama Shinto juga mempercayai bahawa ada hidup

selepas mati.

Agama Buddha dibawa ke Jepun oleh orang-orang Cina pada kurun ke- 6.

Agama ini dianuti oleh 83 juta orang daripada 123 juta orang rakyat Jepun.

Terdapat pelbagai versi agama Buddha. Pada kurun ke-9, agama ini lebih

bersifat eksoterik. Kemudian, pada kurun ke-13, ia bertukar bentuk kepada

semangat nasionalisme terhadap Putera Nichiren. Biasanya, ketua mazhab

agama Buddha akan melibatkan diri dalam politik dan membuat penentangan

secara terbuka kepada pihak berkuasa yang bersifat sekular. Penentangan

ganas antara penganut agama Buddha dengan Diktator Oda Nobunaga pada

kurun ke-16 telah menukar agama Buddha menjadi satu gerakan politik yang

berjuang menentangtentera Jepun. Dalam masayang sama, gerakan ini terus

mengendalikan institusi-institusi agama Buddha.

Secara umumnya, Shinto dan Buddhisme saling melengkapi antara satu sama

lain. Masyarakat Jepun menggunakan agama Shinto dalam upacara

perkahwinan. Sebaliknya, semasa kematian, agama Buddha digunakan. Selain

dari itu, pada malam Tahun Baru, masyarakat Jepun akan mengunjungi tempat

ibadat Shinto (Shinto shrine) untuk mendapatkan cahaya kebaikan. Kemudian,

pada malam tersebut juga, mereka menuju ke kuil Buddha untuk mendengar

deringan loceng yang dipercayai boleh menghalau 108 kejahatan.

Konfusianisme diperkenalkan oleh Tokugawa demi untuk menjayakan cita-cita

politiknya. Doktrin-doktrin Konfusianisme telah lama diperkenalkan ke Jepun

sebagai elemen penting dalam tamadun dan pendidikan Cina. Tetapi, pengaruh

Konfusianisme semakin berkurangan akibat kemunculan kuasa tentera selepas

kurun ke-12. Oleh itu, Tokugawa mula memberi penekanan terhadap fahaman

Neo-konfusianisme yang mementingkan kesetiaan orang bawah kepada orang

atasan seperti kesetiaan rakyat terhadap pemerintah dan ketaatan anak kepada

ibubapa. Ideologi ini dikaitkan pula dengan pegangan tradisi samurai lalu

membentuk sifat yang dinamakan bushido {the way of the warrior). Sikap ini

berjaya menukar samurai dari golongan pahlawan feudal kepada ahli birokrat

yang baik seperti ahli birokrat di China. Secara umumnya, idea konfucianisme

digunakan untuk menyatukan negaraJepun dan bertapak kukuh dalam sanubari

masyarakat Jepun. Prinsip-prinsipnya digabungkan bersama prinsip State Shinto

untuk membangkitkan semangat nasionalisme di Jepun sebelum Perang Dunia

Kedua.

Agama Kristian juga wujud di Jepun dan terbahagi kepada dua iaitu Protestan

dan Katolik. Walaupun hanya 1% penduduk Jepun beragama Kristian, namun

agama ini mempunyai pengaruh besar terhadap masyarakat Jepun. Idea- idea

yang diperkenalkan oleh agama Kristian digunakan dalam pendidikan dan kerja-

kerja kebajikan. Contohnya, agama Kristian telah menjadi pelopor dalam

pembinaan sekolah-sekolah bagi anak-anak perempuan. Pada 1920-an,

pengikut agama Kristian telah bergabung dengan penyokong Parti Sosialis bagi

menjayakan gerakan pekerja (labour movement. Gerakan Kristian di Jepun juga

terlibat dalam isu keadilan sosial.

Selepas perang terutamanya selepas tahun 1946, Maharaja Hirohito

mengisytiharkan bahawa baginda bukanlah Tuhan. Semenjak itu, hubungan

antara agama dan negara mulai renggang. Banyak agama baru muncul di Jepun

dan dianuti oleh 14 juta orang. (12% daripada penduduk Jepun). Dua agama

baru yang paling popular ialah Tenrikyo dan Soka Gakkoi.

Tennkyo berdasarkan agama Buddha. la diasaskan oleh seorang suri rumah.

Agama ini mempunyai kitab suci, bandar suci (tenri) dan cara beribadat

tersendiri. Tenrikyo menekankan tentang kebersihan, kegembiraan dan

kemudahan dalam sesuatu urusan. Penganut-penganut agama ini sering

mengadakan gotong-royong membersihkan halaman istana Maharaja. Perkara

ini menggambarkan kebersihan rohani. Masyarakat Jepun sejak zaman silam

mementingkan kebersihan. Penganut Shinto membersihkan tangan dan mulut

sebelum menuju ke tempat ibadat. Masyarakat Jepun juga sering mandi untuk

menjaga kebersihan diri.

Satu lagi agama baru yang cepat tersebar ialah Soka Gakkai (Value-Creating

Society). Agama ini merupakan salah satu mazhab agama Buddha dan

diasaskan oleh seorang guru yang mendapat ilham daripada Nichiren. Penganut

agama ini terdin daripada kumpulan militan Buddhisme. Soka Gakkai

menjanjikan kesihatan dan kebahagiaan kepada penganutnya. Agama ini

ditujukan terutamanya kepada golongan muda(20-30 tahun), peniaga kecil

(yang mengalami kerugian dalam perniagaan), orang bawahan dan golongan

yang tertindas. Penganut agama ini berzikir dengan menyebut Namu-myo-ho-

renge-kyo sebagai jalan untuk menuju englightenment. Menurut agama ini,

menerusi zikir, penganut- penganutnya boleh mendapatkan apa yang diidam-

idamkan termasuklah pekerjaan dan teman wamta. Soka Gakkai menggunakan

kaedah paramilitary

untuk membangkitkan semangat pengikutnya melalui perarakan, berkawat dan

sukan. Agama ini juga dikritik kerana menggunakan kaedah brainwashing dan

strong-arm.

Kiromizukyo adalah agama baru yang berasaskan Shinto. Pengasasnya ialah

Kiromizu Munetada. Beliau pernah menjadi paderi Shinto dan berhasrat untuk

menjadi Kami. Kiromizukyo menekankan prinsip moral seperti perpaduan

keluarga, hormat kepada orang tua, perbezaan peranan lelaki dan wanita dan

persamaan antara manusia.

Semasa agama-agama baru ini muncul, Shinto dan agama Buddha tetap

memainkan peranan penting dalam masyarakat Jepun. Sebelum memulakan

perjalanan jauh atau pekerjaan yang baru, masyarakat Jepun sepatutnya

melawat shrine untuk berdoa atau sebagai satu penghormatan. Bahkan,

kebanyakan rumah di Jepun mempunyai shrine yang kecil dan dilengkapi

dengan patung Buddha, simbol Shinto dan kepingan logam yang bertulis nama

nenek moyang. Ini untuk memudahkan mereka melakukan penyembahan pada

setiap hari. Ajaran Konfusious juga penting untuk pembentukan moral yang baik

termasuklah hubungan baik dalam keluarga dan kesetiaan di rumah, sekolah

dan tempat kerja.

20.8 SISTEM PENDIDIKAN DI JEPUN

Selepas Pemulihan Meiji pada 1868, pendidikan moden diperkenalkan.

Pendidikan ini bersifat sekular dan terpisah dari agama Buddha dan golongan

bangsawan. Sehingga pertengahan kurun ke-19, 40% daripada rakyat Jepun

pandai membaca. Pada masa ini, boleh dikatakan bahawa seluruh rakyat Jepun

celik huruf. Prinsip pendidikan di Jepun ialah untuk melahirkan negara yang

demokratik dan rakyat yang cintakan keamanan. Undang-undang Asas

Pendidikan 1947 berbunyi:

We shall esteem individual dimity and endeavor to bringup people who love

truth andpeace, while education which aims at. the creation of universal yet

highly individualistic culture shall be spread far and wide.

Peluang untuk mendapatkan pelajaran meliputi semua rakyat tanpa mengira

bangsa, agama, jantina, status sosial, kedudukan ekonomi dan latar belakang

keluarga. Pendidikan di Jepun menitikberatkan pengetahuan politik dan

kebebasan agama dalam usaha melahirkan rakyat yang baik. Pada masa yang

sama, sistem pendidikan tidak boleh terikat dengan mana-mana parti politik

atau agama. Kerajaan Jepun menggalakkan organisasi awam membina

perpustakaan, muzium dan dewan untuk member! kemudahan kepada para

pelajar.

Pendidikan di Jepun terbahagi kepada empat peringkat:

1. Peringkat Sekolah Rendah (6 tahun)

2. Peringkat Sekolah Menengah Rendah (3 tahun)

3. Peringkat Sekolah Menengah Tinggi (3 tahun)

4. Peringkat Universiti (4 tahun)

Pendidikan peringkat sekolah rendah dan sekolah menengah rendah selama 9

tahun merupakan pendidikan wajib. Semua kanak-kanak di Jepun diwajibkan

bersekolah dari usia 6 hingga 15 tahun. Pelajaran pada peringkat ini diberi

secara percuma.

Selepas itu, terpulang kepada para pelajar sama ada ingin meneruskan

pelajaran atau berhenti belajar dan terus bekerja. Kebanyakan pelajar

meneruskan pengajian mereka. Pada 1989, pelajar yang meneruskan pengajian

ke peringkat Menengah Tinggi berjumlah 95%. Pada 1976, 39% pelajar

memasuki pusat pengajian tinggi. Jumlah ini kemudiannya menurun kepada

31% pada 1989. Ini kerana 29% pelajar telah memasuki sekolah-sekolah

vokasional dan sekolah- sekolah khas, sementara 35% lagi memasuki bidang

pekerjaan

Guru merupakan kerjaya yang amat dihormati di Jepun. Guru dipanggil sensei

(tuan). Terdapat 5 persatuan guru di Jepun. Lebih dari 50% guru sekolah swasta

menganggotai Nikkyo-so (Persatuan Guru Jepun), iaitu sebuah persatuan guru

yang terbesar di dunia.Selain dari itu, kebanyakan sekolah mempunyai

persatuan guru dan ibu bapa untuk menjalinkan hubungan baik antara kedua-

duanya.

Kebelakangan ini, sistem pendidikan Jepun menerima kecaman kerana hanya

bergantung kepada pengambilan nota-nota, dan mengetepikan daya kreativiti

setiap pelajar. Pelajar sekolah rendah dan menengah diarahkan memakai

pakaian seragam dan mematuhi peraturan sekolah yang ketat. Persaingan

merupakan perkara biasa kerana para pelajar dikehendaki lulus peperiksaan

dengan cemerlang sebelum diterima masuk ke sekolah tinggi atau universiti,

yang seterusnya akan menjanjikan kerjaya yang menarik kepada pelajar-pelajar.

Kebanyakan pelajar menghadiri;«^ (sekolah yang sesak) sebagai tambahan

kepada sekolah biasa.Ini bertujuan untuk menyediakan diri bagi menghadapi

peperiksaan yang dinamakanjukenjigoku atau examination hell.

Jangka waktu persekolahan di Jepun lebih panjang jika dibandingkan dengan

sekolah-sekolah di Amerika Syarikat. Sekolah-sekolah beroperasi dari Isnin

hingga Jumaat, dan pada hari Sabtu, pelajar-pelajar di Jepun tetap menghadiri

kelas selama setengah hari. Selain dari itu, jumlah hari persekolahan dalam

setahun di negara Jepun ialah 240 hari berbanding dengan cuma 180 hari

di Amerika Syarikat. Oleh itu, para pelajar Jepun dikatakan lebih mahir dari para

pelajar Amerika Syarikat terutamanya dalam bidang sains dan matematik.

Oleh sebab rekod Jepun yang cemerlang dalam sains dan teknologi, negara

Jepun telah diterima masuk ke arena 'penjelajahan angkasa'. Pada 1985, Jepun

menandatangani perjanjian dengan Amerika Syarikat untuk menjadi rakan

dalam program stesen angkasa yang menelan belanja sebanyak 30 bilion. Pada

September 1992, angkasawan pertama Jepun, Dr. Mohri Manoru menyertai misi

Spacelah. Pada 1986, Jepun telah menghantar kapal angkasa untuk mengkaji

komet Halley. Pada tahun yang sama, Jepun telah melancarkan roket dengan

kuasa gerakannya berjaya dicipta sendiri oleh Jepun.

20.9 WANITA JEPUN MODEN

Pada zaman lampau, wanita Jepun lebih banyak mengendalikan hal-ehwal

rumah tangga. Ini menyebabkan Barat mendakwa bahawa wamta Jepun berada

pada kedudukan yang rendah dan hanya dianggap sebagai perhiasan.

Anggapan tersebut tidak tepat kerana hanya wanita dari kelas pertengahan dan

bawahan yang berada pada kedudukan yang rendah. Wanita dari golongan

bangsawan pula telah terlibat dalam politik sejak dari zaman silam. Mereka juga

diberikan hak dalam undang-undang dan pemilikan harta. Perkara ini kelihatan

dengan jelas pada wanita bangsawan dalam zaman Kamakura.(kurun ke-12

hingga kurun ke-14)

Pada masa ini, peranan wanita telah berubah. Mereka tidak hanya menjadi sun

rumah, tetapi ramai yang telah keluar bekerja dan memberikan sumbangan

dalam ekonomi negara. Di samping itu, wanita Jepun moden juga melibatkan

diri secara aktif dalam politik dan aktiviti sosial.

Pada 1940, wanita merupakan 40% daripada penduduk Jepun yang berjumlah

32 juta orang. Di setiap sektor, wanita terlibat dalam pekerjaan peringkat

rendah dan menerima gaji yang rendah. Kebanyakan wanita yang bekerja

merupakan mereka yang belum berkahwin. Selepas berkahwin, wanita biasanya

akan berhenti bekerja dalam sektor perindustrian, dan bertukar pekerjaan ke

sektor pertanian atau perniagaan kecil. Pekerjaan tersebut dianggap sebagai

perkara sampingan kepada wanita kerana tugas utama mereka ialah sebagai

isten dan ibu.

Semasa perang, kebanyakan lelaki memasuki tentera. Oleh itu, tenaga kerja

wanita amat diperlukan sehinggakan anak-anak perempuan turut dikerah

bekerja. Wanita melakukan pelbagai pekerjaan termasuklah membuat peralatan

perang.

Walau bagaimanapun, corak pekerjaan kaum wanita menunjukkan bahawa

masyarakat masih belum menerima mereka sepenuhnya dalam bidang

pekerjaan. Wanita yang berkahwin terpaksa berhenti kerja sehinggalah anaknya

yang terakhir memulakan persekolahan. Ini menyebabkan wanita kehilangan

peluang untuk memperolehi gaji yang tinggi disebabkan jangka masa

perkhidmatan mereka dalam bidang pekerjaan adalah pendek.

Pada 1985, Jepun mewujudkan Equal Employment Opportunity Law untuk

memberi hak yang sama kepada lelaki dan wanita yang bekerja. Tetapi wanita

Jepun tetap berada di dalam dilema. Ini disebabkan wujudnya sistem dua trek

iaitu trek pekerja bawahan dan trek pengurus. Jika wanita berada dalam trek

pengurus dan memegang jawatan penting dalam sesebuah syarikat, dia

terpaksa bekerja dalam jangka waktu yang panjang setiap hari dan dia juga

hendaklah bersedia untuk ditukarkan ke mana-mana cawangan syarikat. Ini

menyebabkan sesetengah wanita terpaksa menangguhkan perkahwinan atau

langsung tidak berkahwin.

Equal Employment Law dijangka dapat menyelamatkan wanita daripada

diskriminasi, tetapi undang-undang negara Jepun enggan menganggap bahawa

sistem dua trek merupakan satu bentuk diskriminasi terhadap wanita. Oleh itu,

sistem dua trek terus diamalkan.

Selain dari itu, kes-kes mengenai hak-hak wanita diambil berat sehmgga kes-

kes tersebut dibawa oleh peguam wanita kepada perbicaraan mahkamah.

Persoalan mengenai hak-hak wanita juga ditulis oleh kartunis-kartunis wanita.

Perkara ini dilakukan supaya hak-hak wanita terbela memandangkan jumlah

wanita yang bekerja semakin meningkat.

Di samping bekerja, wanita Jepun turut aktif dalam persatuan sejak 1930-an.

Menjelang 1942, semua wanita Jepun yang berumur 20 tahun ke atas

diwajibkan menyertai Greater Japan Women's Association. Sebelum Jepun

berperang dengan negara China pada 1937, wanita Jepun dilatih membantu

pasukan pertahanan. Mereka ditugaskan merawat askar-askar yang luka atau

cedera. Semasa perang, wanita memainkan tugas mereka untuk memberi

semangat kepada kaum lelaki untuk berperang.

Kini, kebanyakan wanita Jepun mendapat pendidikan tinggi. Sebanyak 14.7%

dari wanita yang tamat pengajian Menengah Atas telah memasuki pusat

pengajian tinggi. Oleh itu, mereka berupaya memainkan peranan penting dalam

soal-soal kemasyarakatan. Mereka telah mengadakan bantahan terhadap

diskriminasi harga barangan yang dipraktikkan oleh peniaga Jepun. Misalnya,

harga televisyen Jepun yang dijual di luar negara ternyata lebih murah daripada

televisyen yang dijual di negara Jepun. Taktik ini digunakan oleh para peniaga

supaya barangan mereka diterima di pasaran asing. Pergerakan wanita cuba

membetulkan keadaan ini.

Pada 1970, pergerakan wanita cuba mengutarakan beberapa isu termasuklah

pencemaran alam sekitar, bahaya jalanraya kepada kanak-kanak, keadaan

rumah yang sempit dan inflasi. Dalam pilihan raya 1971, Minobe Ryokichi,

seorang ahli politik yang disokong oleh pergerakan wanita telah menang. Ini

membuktikan bahawa pendapat dan suara wanita juga penting dan perlu

dihargai.

Wanita Jepun moden mula diberi peluang untuk melibatkan diri dalam politik.

Pada 1945, wanita diberikan hak untuk mengundi. Tetapi sehingga 1947,

keahlian wanita dalam Diet tidak bertambah. Pelantikan seorang wanita, Doi

Takako, sebagai pemimpin Parti Sosialis Jepun pada September 1986 tidak

dapat memberikan hak-hak politik yang diharapkan oleh wanita. Hanya

segelintir ahli politik wanita yang berjaya. Antaranya ialah Ichikawa Fusae yang

merupakan salah seorang ahli upper house dan tahun 1953 sehingga 1981.

Sehingga 1945, bilangan menteri kabinet wanita adalah sangat kecil. Sikap

konservatif rakyat Jepun menghalang wanita daripada terlibat secara aktif di

dalam politik.

20.10 ASPEK KESUSASTERAAN JEPUN

Hasil sastera tertua di Jepun ialah Kojiki yang dipercayai ditulis pada 712 M.

Terdapat juga Mannyoshu iaitu antologi puisi klasik yang disusun pada 751 M.

Kedua-dua hasil sastera ini telah member! sumbangan besar terhadap prosa

dan puisi Jepun pada hari mi.

Pada kurun ke-9, sastera Jepun banyak dipengaruhi oleh karya klasik Cina.

Setelah hubungan dengan China terputus, masyarakat Jepun mula

mengasimilasi bentuk-bentuk sastera Cina, dan kemudiannya mencipta sastera

mereka sendiri. Ini dapat dilihat dengan terciptanya sistem tulisan kana.

Novel tertua di Jepun ialah Taketori Monogatari yang ditulis pada 800 M. Ini

diikuti oleh Genji Monogatari (The Tale ofGenji) iaitu sebuah novel yang

memaparkan kisah percintaan dalam sebuah istana. Novel ini cuba

menggambarkan bahawa keindahan alam semulajadi boleh membantu manusia

melupakan ketegangan hidup. Penulis novel Jepun pada masa ini sering

mengaitkan alam dengan jiwa manusia.

Pada masa ini, waka (iaitu puisi yang mempunyai 31 suku kata) sangat popular

di kalangan wanita istana, golongan bangsawan dan golongan paderi. Sebuah

lagi puisi, Kokinshu muncul pada 922 M. Pada tahun tersebut, antologi puisi

yang pertama dikumpul atas arahan Maharaja. Dalam masa 150 tahun selepas

akhir kurun ke-12, cerita-cerita perang amat popular. Cerita ini cuba

menunjukkan bahawa kerajaan dibentuk oleh golongan pahlawan.

Kemudian, kerja-kerja kesusasteraan terhenti sehingga awal kurun ke- 17.

Setelah itu, Jepun mengamalkan Dasar Tutup Pintu. Pada masa tersebut, rakyat

menjalani kehidupan yang tenang, walaupun terpaksa menghadapi kerajaan

feudalistik yang amat mementingkan disiplin. Drama-drama dan novel- novel

popular terus dihayati. Puisi- puisi termasuklah haiku (puisi 17 suku kata),

senryu (puisi berbentuk bidalan atau pepatah dan selalunya berbentuk sindiran)

dan kyoka (puisi dalam bentuk komik) masih mendapat tempat di hati rakyat.

PembaratanJepun bermula pada akhir kurun yang lalu. Pembaratan telah

memberi tenaga baru dalam penghasilan hasil-hasil kesusasteraan. Novel-novel

yang berunsurkan Barat membicarakan pemikiran Barat seperti Liberalisme

Perancis (Montesquieu dan Rousseau), Utilitarianisme British (Bentham dan J.S.

Mill) Idealisme Jerman (Kant dan Hegel) dan Altruisme Kristian. Sastera mula

dipengaruhi oleh unsur-unsur realisme, naturalisme, idealisme dan

romantisisme. Sehingga kini, fiksyen-fiksyen yang dihasilkan oleh OgaiMorida.n

Soseki Natsume terus menjadi tatapan. Pada masa yang sama, perkembangan

puisi waka dan haiku dapat bertahan di tengah arus perkembangan tulisan

prosa.

Kerja-kerja penterjemahan hasil kesusasteraan Barat telah dibuat secara besar-

besaran sehingga kebanyakan rakyatJepun mengenali penulis-penulis Barat

seperti Shakespeare, Goethe, Hugo dan Tolstoi. Satu peristiwa penting dalam

perkembangan kesusasteraan sebelum perang di Jepun ialah Konvensyen di

Tokyo pada September 1957 yang dihadiri oleh ahli-ahli sastera dari seluruh

dunia.

Selain dari itu, satu lagi perkembangan sastera ialah meningkatnya populariti

sastera Jepun. Banyak novel-novel Jepun diterjemahkan ke bahasa Inggeris

seperti Homecoming oleh Jiro Osaragi, The Sound of Waves oleh Yukio Mishima

(yang mengisahkan percintaan dua remaja di kampung nelayan), Snow Country

yang merupakan antara novel terbaik Kawabata Yasunari dan Some Prefer

Nettles olehJun-Ichiro Tanizaki.

Kesusasteraan Jepun moden juga cenderung kepada kisah perang, termasuklah

perang dengan China (yang berlarutan dari 1937 hingga 1941) dan perang di

Pasifik yang amat mengerikan. Akhirnya, perang telah berkesudahan dengan

pengeboman di Hiroshima dan Nagasaki yang banyak meninggalkan

kesengsaraan kepada rakyat Jepun.

Dalam penulisan selepas perang pula, ada juga diselitkan unsur-unsur

keindahan dan perasaan kasih sayang sesama manusia. Tanizakifunichiro,

seorang pakar tentang ilmu keindahan, telah menulis tentang konflik antara

zaman dahulu dan sekarang dalam novelnya TheMakioka Sisters, yang

merupakan antara novel terbaik. Seorang lagi penulis, AheKoho memberi

perhatian kepada dua jenis kebebasan. Dalam novelnya, The Woman in the

Dunes, beliau menekankan bahawa manusia inginkan kebebasan, tetapi pada

masa yang sama, mereka juga takut dengan kebebasan tersebut.

20.10.1 Aspek Seni Lukis, Seni bina dan Kraftangan

Sejak kedatangan Komodor Perry ke Jepun, sent lukisan Jepun mula dipengaruhi

oleh Barat. Ramai pelukis telah meniru lukisan dari Barat. Sehingga akhir kurun

ke-19, barulah wujud kesedaran untuk mengekalkan kesenian tradisi Jepun.

Perkara ini berlaku hasil usaha Okakura Kakuzo dan Ernest Fenollosa.

Pada 1888, Okakura menubuhkan Tokyo Academy ofArt yangsekarang ini

dikenali sebagai Tokyo University of Art. Di sini, pelbagai cara melukis diajar

termasuklah Kano, Tosa dan Yamato. Shimomura Kanzan (1873-1930) telah

melukis zaman Momoyama dengan memasukkan unsur realisme moden.

Pada kurun ke-20, wujud semula kecenderungan terhadap seni lukis Eropah.

Oleh itu, muncul ramai pelukis yang menggunakan cat minyak (oil painters).

Pelukis-pelukis ini aniat berbakat dan kebanyakannva mendapat latihan di

Perancis. Oleh itu, hasil kerja mereka mencerminkan pengaruh Barat. Antara

pelukis yang terkenal lalah Yasul Sotaro (lahir pada 1888). Kemudian, lahir pula

pelukis-pelukis baru seperti Kawaguchi Kigai dan Wakita Kazu. Lukisan mereka

banyak dipengaruhi oleh Bonnard, Matise dan Picasso.

Selain dari lukisan minyak, print makers juga merupakan hasil sent yang

penting. la menggunakan blok kayu. Print Maker yang berwarna mula

diperkenalkan oleh Yamamoto Kanae (1882-1946). Print Makers dipercayai

dibawa ke Jepun dari timur jauh sejak 2 kurun lalu. Kini, ia merupakan hasil

kesenian Jepun yang mengagumkan.

Selepas Perang Dunia Kedua, berlaku kecenderungan untuk menghasilkan

lukisan abstrak disebabkan oleh pengaruh Barat. Tetapi terdapat juga mereka

yang masih berpegang kepada lukisan tradisi Jepun. Antaranya ialah Munakata

Shiko (lahir pada 1903). Beliau menjadikan zen-Buddhisme sebagai sumber

inspirasinya dalam menghasilkan lukisan tradisional Jepun yang bermutu.

Di samping seni lukisan, seni bina moden Jepun juga tidak kurang hebatnya. Ini

kerana negara Jepun berjaya melahirkan banyak arkitek yang mampu mereka

bentuk bangunan-bangunan yang canggih dengan menggunakan teknologi

moden.

Seorang arkitek Jepun yang terkenal ialah Tange Kenzo yang bertanggungjawab

mereka bentuk Swimming Arena. Bangunan tersebut dibina khas untuk Sukan

Olimpik di Tokyo pada tahun 1964.

Secara umumnya, reka bentuk bangunan ini sungguh mengagumkan. Jika dilihat

dari atas, ia kelihatan seakan-akan bentuk siput atau daun. Bangunan ini

dilengkapi dengan sebuah dewan untuk menandakan keamanan di Hiroshima.

Dewan ini pula mempunyai sebuah pintu gerbang yang menarik dan

mempunyai ciri-ciri seni bina tradisional Jepun.

Maki Fumihiko, seorang lagi arkitek Jepun yang terkemuka, telah mereka bentuk

sebuah bangunan moden yang dimimaksin Aoyama Boulevard. Maki Fumihiko

menggemari asymmetry dalam mereka bentuk bangunan tersebut. Beliau juga

sering menggunakan bentuk alam semula jadi (seperti tiram) dan bentuk yang

bersifat tradisional (seperti topi best samurai) dalam mereka bentuk^ ayama

Boulevard

Ito Toyo pula ingin memberikan satu kelainan kepada bandar raya Tokyo.

Baginya, Paris, London dan Rome adalah umpama muzium, sementara Tokyo

pula umpama sebuah teater kerana keadaannya yang sering berubah-ubah dan

bertukar wajah. Oleh itu, Ito Toyo merasakan bahawa beliau perlu mereka

bentuk sejenis rumah yang ringan dan bersifat sementara di Tokyo. Ito juga

pernah tinggal di Asia Tenggara. Oleh itu, pondok yang banyak terdapat di Asia

Tenggara dijadikan sumber ilhamnya dalam reka bentuk bangunan di Tokyo.

Arata Isazaki merupakan seorang arkitek yang cuba mencantumkan elemen

timur dan barat dalam sent binaJepun. Dalam mereka bentuk sebuah kompleks

golf, beliau telah membina sebuah menara yang seakan-akan sebuah pagoda,

dan mempunyai cucuran atap pada setiap tingkat. Tidak jauh dari menara ini,

Arata Isazaki membina sebuah bangunan rendah dan berbentuk bulat.

Bangunan ini seolah-olah sebuah kuil Greek yang kecil. Jika dilihat dengan teliti,

sent bina bangunan ini unik dan amat menarik.

Ando Takao pula berjaya mereka bentuk gereja Roman Katolik di atas Gunung

Rokko, Gereja ini dihubungi oleh terowong di lereng-lereng bukit. Terowong

tersebut terbuka di kedua-dua bahagian sebagai mencerminkan alam semula

jadi yang dipenuhi oleh pokok pain dan bukit-bukau. Jika berada di dalam gereja

tersebut, seseorang akan merasa tenang dengan reka bentuk ruang yang

kelihatan ringkas dan dilingkungi oleh tingkap-tingkap. Ando telah berjaya

mereka bentuk binaan ringan yang kelihatan seakan-akan diperbuat daripada

kertas.

Walaupun Jepun telah menjadi sebuah negara moden dalam masa yang singkat,

namun seni kraftangan tidak dilupakan. Antara kraftangan yang dihasilkan

termasuklah barang-barang tembikar (seperti mangkuk untuk upacara minum

teh), tenunan (seperti sutera dan kain untuk pakaian seharian), pembuatan

pedang dan ukiran-ukiran. Bagi masyarakatJepun, hasil kraftangan mempunyai

keindahan dan kehalusan seni yang menawan dan dapat menyegarkan jiwa.

20.10.2 Pakaian Tradisional Jepun: Kimono

Kimono merupakan pakaian tradisi masyarakat Jepun. Sebelum wujudnya

kimono, masyarakatJepun memakai kosode iaitu baju bertangan kecil. la dipakai

sebagai undergarment pada zaman Nara (710-794). Tetapi pada pertengahan

kurun ke-16, kosode dipakai sebagai outer garment (baju di sebelah luar).

Hanya pada kurun ke-18, barulah kimono popular di kalangan masyarakatJepun.

Semasa zaman Meiji (1868-1912), kebanyakan kaum lelaki gemar berpakaian

ala-Barat. Mereka hanya memakai kimono semasa menghadiri majlis tertentu

atau semasa bersantai di rumah. Manakala kaum wanita pula mula menggemari

kimono pada permulaan zaman Showa (1926-1989). Kini, mereka hanya

memakai kimono semasa majlis atau perayaan tertentu. Begitu juga dengan

kanak-kanak.

Kimono yang digayakan menggambarkan perayaan, latar belakang perayaan,

musim perayaan dan masa perayaan. Satu perkara yang menarik mengenai

kimono ialah ia melambangkan sikap dan perangai si pemakai.

20.10.3 Sistem Tulisan

Jepun dikatakan mempunyai kadar celik huruf yang tertinggi di dunia, iaitu 98%

dan mereka masih mengekalkan statistik tersebut hingga ke hari ini. Untuk

menguasai bahasa mereka sendiri, masyarakatJepun hendaklah mempelajari 4

jenis tulisan: Kanji, Hiragana, Katakana dan Romanii.

Kanji asalnya adalah tulisan Cina vang kerbenwkpictographs. Tulisan ini

diperkenalkan ke Jepun oleh orang-orang Cina pada kurun ke-5. Di dalam Kanji,

terdapat 40,000 character, tetapi untuk membaca akhbar bertulisan kanji,

seseorang itu hanya perlu mengetahui 2,000 character. Warga tua Jepun

menggunakan tulisan kanji yang berbeza dengan generasi muda vang

berpendidikan moden. Sesetengah tulisan kanji mempunyai 1C cara sebutan

yang berbeza. Perkara ini bergantung kepada konteks dan makna. Kedua-dua

masyarakat Cina dan Jepun boleh memahami tulisan kanji, walaupun mereka

tidak dapat berhubung secara lisan (kerana perbezaan sebutan)

Hiragana ialah tulisan yang bersambung dan condong. la terdiri daripada suku

kata yang mempunyai 50 bunyi. la digunakan untuk menghubungkan tulisan

kanji dan untuk menulis perkataan Jepun berdasarkan bunyi. Biasanya ia

digunakan untuk menulis nama-nama stesen keretapi.

Katakana, juga seakan-akan Hiragana. la juga merupakan suku kata yang

mengandungi 50 bunyi, tetapi tulisannya berbentuk empat persegi. Oleh itu, ia

kelihatan seolah-olah tulisan yang dicetak walaupun ia sebenarnya merupakan

tulisan tangan. Katakana digunakan untuk menulis 'perkataan bukan Cina'

dalam bahasa Jepun. Secara ringkasnya, tulisan kanji lebih merupakan gambar

(hubung kait antara simbol dan perkataan). Sementara itu, Hiragana dan

Katakana lebih mementingkan bunyi.

Satu lagi tulisan yang digunakan oleh masyarakat Jepun ialah Romanji

(menggunakan abjad roman). Perkataan Jepun boleh disesuaikan dengan

Romanji. Kebanyakan masyarakat Jepun boleh membaca dan menulis tulisan

Romanji. Tulisan ini juga digunakan untuk menulis nama stesen-stesen kereta

api. Biasanya Romanji digandingkan dengan salah satu dari tiga tulisan Jepun

(Kanji, Hiragana dan Katakana). Kanji agak sukar dan memakan masa bertahun-

tahun untuk dipelajari. Sebaliknya, Hiragana dan Katakana boleh dipelajari

dalam masa yang singkat (iaitu hanya beberapa minggu).

20.10.4 Perayaan-perayaan Orang Jepun

Masyarakat Jepun masih menghargai nilai-nilai tradisi walaupun negara mereka

telah bertukar menjadi sebuah negara moden. Oleh kerana itu, masyarakat

Jepun masih terus merayakan hari-hari kebesaran dan perayaan-perayaan yang

wujud sejak zaman silam. Sehingga ini, terdapat pelbagai perayaan di Jepun

yang menggambarkan kepercayaan, pegangan hidup dan sikap masvarakat

Jepun. Seperti masyarakat Cina, kebanyakan masyarakat Jepun merayakan

semua

perayaan yang terdapat di kawasan mereka tanpa mengira agama atau

mazhab. Bagi mereka, perayaan menandakan perubahan musim.

Perayaan Tahun Baru

Perayaan ini disambut dari 1 hingga 3 Januari setiap tahun. Sejak 29 Disember

lagi, pejabat-pejabat dan syarikat-syarikat kerajaan dan swasta ditutup.

Kebanyakan penduduk kota akan kembali ke kampung halaman masing-masmg.

Rumah-rumah dibersih dan dihias sebagai melambangkan semangat baru.Ada

juga rumah-rumah yang dihias dengan pokok pain dan buluh sebagai lambang

keabadian.

Semasa malam tahun baru, semua ahli keluarga berkumpul untuk makan

malam bersama-sama. Pada waktu tengah malam, kuil-kuil Buddha

membunyikan loceng 108 kali untuk menghalau semangat jahat. Pada keesokan

hari, ramai orang berkunjung ke kuil Buddha dan tempat ibadat Shinto untuk

berdoa agar mendapat kesejahteraan hidup. Di rumah, masyarakat Jepun

menikmati makanan tradisional iaitu ozoni dan menghabiskan masa dengan

pelbagai permainan. Kanak-kanak pula menerima sampul surat berisi wang

yang dinamakan otoshi-dama.

Kodomo-no-Hi (Hari kanak-kanak)

Kodomo-no-Hi merupakan perayaan tradisional Jepun. la disambut pada 5 Met

setiap tahun untuk meraikan proses pembesaran kanak-kanak. Perayaan ini

menunjukkan bahawa orang-orang Jepun menitikberatkan kanak-kanak. Perkara

ini berlawanan dengan orang-orang Barat yang lebih memberi tumpuan kepada

golongan dewasa. Selain dari hari kanak-kanak, orang-orang Jepun juga

merayakan Hari Ibu dan Hari Bapa.

Hina-Matsuri (Perayaan A nak Patting)

Perayaan ini disambut pada 3 Mac untuk menandakan kegembiraan bagi kanak-

kanak perempuan. Pada hari perayaan, masyarakat Jepun menghiaskan rumah

mereka dengan anak patung dan menyediakan makanan-makanan istimewa.

Pada masa ini, pokok pic biasanya akan berbuah. Oleh itu, perayaan ini juga

dikenali sebagai 'perayaan pokok pic' (Peach Festival). Hina-Matsuri

menunjukkan bahawa orang-orang Jepun mendidik anak-anak perempuan agar

menyedari peranan mereka kelak sebagai isteri dan ibu yang baik.

Setsubun

Perayaan ini disambut sehari sebelum hari pertama musim bunga. Selalunya

perayaan ini jatuh pada 3 atau 4 Februari. Orang-orang Jepun membuang

sejenis kacang (parched beans) di sekitar rumah mereka untuk membuang sial

dan membawa kesejahteraan kepada ahli keluarga. Setsubun juga dirayakan di

kuil- kuil Buddha dan tempat ibadat Shinto.

Hana-mi

Pada akhir Mac dan awal April, pokok ceri berbunga. Pada masa inilah,

masyarakat Jepun merayakan hana-mi dengan mengadakan parti dan

perkelahan di bawah pokok ceri untuk menyambut kedatangan musim bunga.

Perayaan musim bunga

8 April adalah tarikh lahir Buddha. Pada hari ini, kuil-kuil mengadakan perayaan

dengan teh manis disiram pada patung Buddha yang kecil.

Perayaan kanak-kanak lelaki

Perayaan ini disambut pada 5 Mei. Pada hari tersebut, patung-patung yang

berpakaian tentera dipamerkan . Ini merupakan satu inspirasi supaya kanak-

kanak lelaki akan membesar dan menjadi pemuda-pemuda yang ideal.

Koi-Nobori

Patung ikan karp yang diperbuat daripada kain dikibarkan pada 5 Mei. Perkara

ini sebagai menandakan harapan bahawa kanak-kanak lelaki akan membesar

dan menjadi tangkas seperti ikan karp yang tangkas berenang di dalam air.

20.10.5 Kegemaran Masa Lapang Masyarakat Jepun

Muzik. Terdapat 2 jenis muzik iaitu muzik tradisional Jepun dan muzik barat.

Muzik tradisional Jepun termasuklah Gagaku yang selalu dimainkan di istana

raja dan tempat ibadat Shinto. Selain dari Gagaku, ada juga muzik yang

dinamakan Samisen. Muzik ini dihasilkan oleh sejenis alat muzik yang

mempunyai 3 tali. Samisen selalu dimainkan untuk mengiringi kabuki,

pertunjukan puppet Bunraku dan tarian klasik. Sehingga kini, Samisen masih

popular di Jepun.

Muzik Barat diperkenalkan di Jepun selepas 1860-an. Semenjak tahun itu, muzik

Barat telah diajar dalam kurikulum sekolah. Terdapat juga sekolah muzik

profesional di Jepun.

20.10.6 Teater

Terdapat 3 jenis drama klasik di Jepun iaitu drama noh, pertunjukan puppet

(Bunraku) dan persembahan kabuki. Drama 'Noh' bermula sejak kurun ke-13

apabila pelbagai tarian keagamaan diperkenalkan. Drama ini telah diperbaiki

lagi pada kurun ke-15. Pada masa silam, drama ini dipentaskan untuk golongan

bangsawan. Tetapi pada hari ini, lajuga ditayangkan untuk orang awam. Drama

'Noh' diminati ramai kerana mempunyai gaya dan simbol tersendiri.

Pertunjukan puppet (Bunraku) mula diperkenalkan pada kurun ke-16. Dalam

pertunjukan puppet, perasaan manusia diterjemahkan melalui patung- patung,

dengan iringan muzik samisen. Ajaran Buddha yang menyatakan bahawa hidup

merupakan satu penderitaan bertukar kepada konsep baru iaitu 'oleh

kerana hidup ini bersifat sementara, maka manusia hendaklah memkmatinya

dengan bersukariaselagi berkesempatan'.

Persembahan Kabuki bermula pada kurun ke-17. Persembahan ini merupakan

gabungan adegan-adegan menarik dalam drama 'Noh' dan tariannya,

pertunjukan puppet dan pertunjukan teater. Kabuki dijayakan oleh sekumpulan

perempuan muda, dan kemudiannya oleh golongan pemuda. Kini Kabuki telah

mengalami sedikit perubahan.

Shimpa diperkenalkan pada akhir kurun yang lalu. Shimpa merupakan teater

yang berada di antara Kabuki dan teater moden. Pada mulanya, teater ini hanya

disertai oleh kaum lelaki, tetapi kemudiannya turut disertai oleh pelakon-

pelakon "wamta.

Kini, terdapat banyak kumpulan teater moden di Jepun, terutamanya di

kalangan generasi muda. Teater-teater yang dipersembahkan bukan hanya

meliputi hasil tulisan klasik Shakespeare, Moliere dan Ibsen, tetapi juga meliputi

hasil tulisan penulis-penulis Jepun moden dan penults moden dari negara luar.

20.10.7 Upacara Minum Teh

Upacara ini dipengaruhi oleh zen Buddhisme. la cuba menunjukkan bahawa

rutin dalam kehidupan seharian boleh dijelmakan sebagai satu kesenian.

Upacara minum teh bermula pada akhir kurun ke-15 dan kemudiannya

diperbaiki lagi oleh Sen no Rikyu pada kurun ke-16. Pada hari ini, upacara

minum teh dikenali sebagai chado. Upacara minum teh menonjolkan nilai

kesenian yang memberikan keindahan dalam pelbagai bentuk, iaitu dengan

menggabungkan pemikiran dan tingkah laku yang baik. Selain dari itu, upacara

ini Juga mementingkan etika, alat-alat dan perhiasan dalam bentuk yang

ringkas.

20.10.8 Ikebana

Seni gubahan bunga juga dipengaruhi oleh zen Buddhisme. la merupakan satu

lagi kesenian yang terjelma dari rutin seharian. Ikebana mula dijadikan sebagai

satu bentuk kesenian pada akhir kurun ke-15. Jika ditinjau dengan lebih

mendalam, ikebana bukan hanya sekadar gubahan bunga, tetapi mempunyai

makna tersendiri. Penggubah bunga seolah-olah mendapat semangat baru

apabila dia cuba menjadikan bunga mekar dalam waktu yang panjang. Semasa

menghasilkan ikebana, penggubah bunga seolah-olah bersatu dengan alam,

untuk menggambarkan keharmonian antara syurga, bumi dan manusia. Inilah

yang ingin dicapai oleh ikebana.

20.10.9 Seni Mempertahankan Din dan Sumo

Dalam sukan di Jepun, strategi yang digunakan ialah mengambil kesempatan di

atas kekuatan pihak lawan dengan menjadikan kekuatan tersebut mengalahkan

pihak lawan itu sendiri.

Teknik utama yang digunakan dalam seni mempertahankan diri ialah cara

'tarikan'. Dalam Judo, teknik menarik musuh dengan kuat digunakan. Dalam

kendo, teknik menarik pedang diamalkan, sementara karate pula mengamalkan

teknik menarik musuh.

Pada mulanya, judo, kendo, archery dan karate digunakan untuk

mempertahankan diri. Kemudian setelah kedatangan pengaruh Konfusianisme

dan Buddhisme, seni tersebut telah bertukar kepada satu bentuk disiplin minda

dan tubuh badan. Seni ini merangkumi aspek fizikal (teknik dan cara

mempertahankan diri) dan aspek spiritual (etika dan moral). Seperti sukan yang

lain, seni mempertahankan diri mengajar tentang kepentingan berlaku adil,

setia dan hormat.

Sukan yang popular di Jepun ialah Sumo. Pada masa dahulu, sumo dikaitkan

dengan ketuhanan. Kampung yang menang dalam sumo akan menerima hasil

pertanian yang banyak. Kini, sumo hanya merupakan sukan semata-mata. Sumo

telah terkenal di mata dunia sehinggakan muncul 2 orang dari Hawaii

(Takamiyama dan Konishiki) yang handal dalam sumo.

20.11 KESIMPULAN

Tamadun Jepun Moden berjaya mengekalkan keunggulannya sehingga kini.

Masyarakat Jepun memperlihatkan kebijaksanaan mereka dalam menerima

pengaruh tamadun asing dan kemudian menyesuaikannya dengan keadaan

negara Jepun. Pada mulanya, Jepun banyak menerima pengaruh tamadun Cina.

Kemudian, setelah menjalinkan hubungan dengan Barat semasa pemerintahan

Meiji, masyarakat Jepun mula mencontohi Barat dalam politik, ekonomi,

pendidikan dan ketenteraan.

Sikap masyarakat Jepun juga membantu menjayakan tamadun ini. Rakyat Jepun

bekerja dengan tekun, menghormati ketua, mempunyai keberanian dan disiplin

yang tinggi dan saling bekerjasama dalam usaha memajukan syarikat. Selain

dari itu, masyarakat Jepun juga tidak pernah melupakan nilai-nilai tradisi

walaupun negara mereka mengalami pemodenan pesat. Perkara ini

menyebabkan tamadun Jepun menjadi begitu unggul di mata dunia walaupun

Jepun pernah mengalami kekalahan teruk dalam Perang Dunia Kedua.

Seperkara lagi yang sangat perlu diberi perhatian tentang tamadun Jepun kini

ialah kemajuan yang dicapainya dalam sistem pengurusan yang dipanggil

Kanzen. Di dalam sistem ini perkara yang sangat unik dan baik dilakukan ialah

melakukan kerja secara berkumpulan dan menganggap semua pekerja sebagai

sama penting. Dengan ini segala keputusan dapat dibuat dengan saksama dan

bijaksana di samping memupuk semangat setiakawan dalam syarikat atau

organisasi atau jabatan.

Tamadun Jepun amat relevan dalam konteks pembangunan dan kemajuan di

Malaysia pada masa kini. Ini dapat dilihat melalui sistem pengurusan

KESAN DAN PENGARUH TAMADUN JEPUN

KESAN DAN PENGARUH TAMADUN JEPUN

Pekerjaan- - Menekankan sistem pertanian moden- penggunaan peralatan moden, sistem batas,

pemilihan tanah dan baja serta bijih benih- - Menyimpan stok dalam gudang spt hasil padi

- - Memperkenalkan teknik pengairan yg cekap, sistem penanaman dan penuaian yg diperbaiki

- - Seni tembikar dan pembuatan barangan logam spt alat pertanian, senjata kerja sampingan

- - Perlombongan dan pembuatan wang syiling dari logam turut diperkenalkan. Kegiatan perdagangan mulai berkembang; membina kapal, alatan perang,

- - Barang-barang keluaran industri diiktiraf di dunia

Pendidikan

Zaman Meiji : - agenda utama negara menandingi kemajuan barat- Beratus penuntut dihantar keluar negara menimba ilmu dlm pelbagai bidang sains,

pentadbiaran dan teknologi - 1871 Kementerian Pelajaran ditubuhkan dan negara itu dibahagi kpd 8 wilayah pelajaran.

Di setiap wilayah wujud sebuah universiti,32 sek men.dan 210 sek rendah - Pada tahun 1886 Mori Arinori ( menteri pelajaran 1885 -89) telah memulakan sistem

pelajaran sekolah rendah selama lapan tahun, sekolah menengah menawarkan kursus selama empat tahun.

- Pada tahun 1980 perintah Diraja mengenai pelajaran yang menghuraikan mengenai kepatuhan dan penghormatan kepada maharaja harus diterapkan di dalam kurikulum sekolah dan intitusi pengajian tinggi di Jepun..

- Walaupun Jepun dah bergelar negara membagun ,namun Jepun tetap memberi penekanan dan tumpuan dalam bidang pendidikan.

- Pendidikan moden wujud di Jepun selepas Pembaharuan Meiji dan tradisi pendidikan wajib serta pendidikan tinggi dibentuk dalam tahun – tahun seterusnya.

- Sistem ini telah diubah selepas Perang Dunia Kedua iaitu mengikut sistem yang berasaskan sistem Amerika Syarikat.

- Keluarga Jepun yang mempunyai anak membelanjakan bahagian yang sangat besar daripada belanjawan isi rumah mereka untuk pendidikan seperti ini.

- Untuk memasuki sekolah tinggi yang bagus, seseorang itu perlu lulus daripada sekolah menengah rendah yang baik dan dengan ini persaingan dalam sistem pendidikan wujud terus sejak dari tadika lagi.

Kesenian Tradisi Masyarakat Jepun- Seni Tulis :- struktur bahasa Jepun agak serupa dengan bahasa Korea, bahasa Mongolia

dan bahasa Turki tetapi tiada hubungan yang rapat.- Terdapat perkataan yang sama dalam bahasa Cina , bahasa Korea dan bahasa Jepun

dan ini berkaitan dengan pengaruh bahasa Cina.- Seni Lukis Tradisional :- seni lukis Jepun dipengaruhi oleh kesusasteraan Cina dan unsur

– unsur agama.- Seni Susunan Bunga :- susunan bunga – bungaan Jepun iaitu Ikebana merupakan

susunan yang yang berlandaskan konsep harmoni dan susunan linear, warna. - Seni Bina Rumah :- seni pembinaan rumah Jepun bermula pada zaman Jormon- Seni Bina Kuil :- merupakan seni bina paling tua dan masih dikekalkan

Struktur Sosial Masyarakat Jepun