1.

november 2013

ProgrammatoelichtingSiegfried.

2.

Dirigent.Jonas Alber

Concertmeester.Jo Vercruysse

Eerste violen.Arman SimonianErik SluysNathalie HeppPeter HellemondVeerle Houbraken

Tweede violen.Gudrun VerbanckIsabelle BuyckGeraldine De BaetsIsabelle DecraeneLiesbet JansenTim Breckpot

Altviolen.Marc TootenAnnemie VercauterenLieve DreelinckKaatje Strauven

Celli.Herwig CorynJan Van KelstIsabelle BrysCaroline SteenWouter VercruysseHélène Viratelle

Contrabassen.Jan VerheyeBram DecroixElise Christiaens

Houtblazers.Caroline Peeters. fluitKorneel Alsteens. hoboFrank Coryn. klarinetTom Daans. klarinetKoen Coppé. fagot

Koperblazers.Kristiaan Slootmaekers. hoornBruno Melckebeke. hoornSteven Bossuyt. trompetBob Van Der Strieckt. trombone

Slagwerk.Niels Jenster. paukenWim De Vlaminck. percussieRuben Cooman. percussie

Anouk Sturtewagen. harpTae Yoshioka. pianoMarieke Arnou. celestaWouter Verheyden. harmonium

Musici

Siegfried.

1.Programma

Siegfried.

Dirigent. Jonas Alber

Solist. Wibert Aerts. viool

Richard Wagner (1813-1883)Siegfried Idylle, WWV 103

Bram Van Camp (°1980)Concerto voor viool en ensemble (2008)I. Introduzione – AgitatoII. RecitativoIII. Allegro capriccioso

pauze

Franz Schreker (1878-1934)Intermezzo, opus 8

Franz Schreker (1878-1934)Kammersymphonie

di. 19.11.2013. 20uConcertgebouw. Brugge

vr. 22.11.2013. 20uMuziekcentrum de Bijloke. Gent

zo. 24.11.2013. 15udeSingel. Antwerpen

2.

Wagner als muzikale filosoof.“Na het lawaai van Wagner is het nu tijd voor een beetje rust!” Je hoort deze gemeenplaats jammer genoeg nog te vaak, ook in klassieke middens. Richard Wagner wordt dan gebrandmerkt als een man van drukte en ondoordringbaarheid. De componist die anderhalf uur nodig heeft om te vertellen wat je in twee woorden kwijt kan. Jam-mer voor de anti-Wagnerianen, maar dit soort vooroordelen slaan nergens op. Het zijn com-mentaren van mensen die meestal zelf niet één opera van Wagner integraal beluisterd hebben.

Wagner geloofde wel in een nieuwe muziektaal, en ook daarin was hij een kind van zijn tijd. Hij reageerde vooral op wat er uit Parijs kwam. Daar werden volgens hem vooral nietszeggende ope-ra’s gecomponeerd en opgevoerd, flutverhaaltjes voorzien van oninteressante muziek. De diva’s kwamen eerst, en daarna pas de echte ambitie van de opera als genre. Maar wat was die ambi-tie dan? Achteraf beschouwd kunnen we Wagner nog het best omschrijven als een filosoof die de

muziek als taal nodig had om een wereld- en mensbeeld over te brengen. Nog wat scherper kan je stellen dat Wagner de muziek heeft ge-bruikt om zijn eigen filosofische concept wereld-kundig te maken.

Maar naast zijn enorme betrokkenheid bij filoso-fie, wetenschap, en – in mindere mate – bij de politiek van zijn tijd, was Wagner ook gewoon een mens van vlees en bloed. Hij hield van macht en invloed, van prestige en competitie, van esthetiek en erotiek. En hij was een man die in zijn beleving van romantiek heel ver durfde gaan. Waarschijnlijk omdat hij niet anders kon. Bij Wagner was er wit en zwart, geen grijs. Het grijze liet hij uitdoven of stootte hij af. Zo ging het ook in zijn huwelijk. Hij zette zijn echtgenote aan de kant, maar bleef met haar getrouwd. On-dertussen liet hij zich de aandacht van andere vrouwen welgevallen.Na een reeks amoureuze avonturen, vond hij met zijn gevoelens onderdak bij Cosima. Samen kregen ze kinderen, en Wagner werd door Cosima

op het rechte pad gehouden. Soms manu militari. Ze gedroeg zich volgens getuigen wel ’s als een helleveeg.

Maar er was groot respect tussen haar en de com-ponist. Vanuit dat respect komt zelfs de zeem-zoete romantische kant van de grote Richard naar boven. Voor haar verjaardag – de dag voor Kerst-mis – componeerde hij een idyllisch geschenk. Hij liet zich inspireren door het behangpapier in de slaapkamer van Cosima. De weerkaatsing van het ochtendlicht deed Wagner wegdromen. Hij werkte zelfs een plannetje uit om zijn echtgenote te verrassen met deze muziek. Samen met zo’n 15 muzikanten stond hij zijn vrouw ’s morgens aan de trap op te wachten. Na de uitvoering gaven Wagner en de vijf kinderen die hij met Cosima had, de partituur van dit verjaardags-werk aan haar.

Siegfried Idylle.De Siegfried Idylle is een intiem stuk dat de be-kroning vormt van een moeilijk maar vruchtbaar

Programmatoelichting

Siegfried.

3.

jaar. Richard en Cosima hadden samen kinderen, maar waren nog niet samen getrouwd. Ze zaten zelf ook nog vast in een huwelijk dat hen allebei ongelukkig maakte. Maar eindelijk kon Cosima scheiden van haar man – Wagner leefde al lan-ger gescheiden van zijn eerste vrouw – en kon ze trouwen met de man die een echte geestesgenoot was voor haar: de grote componist Richard Wagner, de mens van wie ze ondertussen ook vele kleine kantjes kende.

De muziek van Wagner is later vaak misbruikt. Tot op vandaag zoekt men in een bepaalde hoek naar het openlijke Germaanse nationalisme in zijn opera’s. Natuurlijk zit er een soms beden-kelijke kijk in op mens en samenleving – vooral wanneer Wagner zijn toevlucht zoekt in een zelf gecreëerde utopie – maar het gaat veel te ver om in de muziek van Wagner het zaad te gaan zoe-ken waaruit later het nationaal-socialisme zou voortkomen. Van Wagner een wegbereider van Hitler maken is de figuur van Wagner demonise-ren en die van Hitler vermenselijken.

Toch vormde de muziek van Wagner in zekere zin een breekpunt. Wie na hem kwam, zag hem als voorbeeld of net als spookbeeld. Als de abso-luut na te volgen visionair of als de man die de westerse klassieke muziek aan de rand van de afgrond had gebracht. Net zoals in het leven van Wagner, bestond er ook na hem geen grijs.

Franz Schreker. Gevierd en verjaagd.Franz Schreker is een componist die tot voor 20 jaar compleet uit de belangstelling was ver-dwenen. Het nationaal-socialisme had op de mu-ziek van deze Oostenrijker het etiket ‘ontaarde muziek’ geplakt, zoals ze dat op de muziek van zovelen had gedaan. Dat was niet zonder slag of stoot gegaan, want in het interbellum was Schreker een gevierd componist. Alleen: hij was een Jood. En Joodse muziek en cultuur in het algemeen, hoe gerespecteerd ook, was voor het nieuwe regime een doorn in het oog.

Schreker was nochtans een ster in Wenen. Een man die durfde. Zo ging hij in één van zijn

opera’s de heel nadrukkelijke erotiek niet uit de weg. Dat leverde hem veel kritiek op, maar de componist hield voet bij stuk. Uiteindelijk kreeg hij zowat iedereen over de streep met zijn heel persoonlijke en uitdagende muziekstijl. Een fu-sie van symbolisme en expressionisme, soms bijna overdadig, maar op andere momenten zoekend en ingetogen. Wie naar de muziek van Schreker luistert, hoort de echo van Schönberg. Al stopt Schreker daar waar Schönberg zijn echte vernieuwing begint, bij het opgeven van de tonaliteit. Schreker maakt een eigen taal bin-nen het muzikale raamwerk dat hij meekreeg vanuit zijn opleiding in Wenen. Inhoudelijk is hij zijn tijd vooruit, vormelijk blijft hij helder en herkenbaar.

Intermezzo voor strijkers.Nog tijdens zijn studietijd in Wenen componeer-de Schreker een Intermezzo voor strijkers. En het valt meteen op hoeveel talent deze jongeman heeft. Hij stuurde het stuk in voor een composi-tiewedstrijd, en hij haalde er de Eerste Prijs mee.

4.

De muziek werd in première gespeeld door de Wiener Philharmoniker.

Later besloot Schreker om dit Intermezzo in te kapselen in een romantische suite. Maar vreemd genoeg werd dat deel dan meestal weggelaten tijdens uitvoeringen. Je zou kunnen denken dat dit gebeurde omdat het Intermezzo niet paste in de ondertussen geëvolueerde muziek van Schreker, maar dat is net het vreemde aan de zaak. Zijn romantische suite klinkt als geheel gereserveerder dan het jeugdige Intermezzo. Dat Intermezzo draagt immers alles in zich van de avontuurlijkheid van de volwassen Schreker.

Kammersymphonie.De muziek die we van hem hebben, ondanks wat er verloren gegaan is begin jaren ’30, be-ginnen we stilaan opnieuw te ontdekken en te waarderen. Zijn Kammersymphonie bestaat uit één deel, en het is een perfect voorbeeld van de rijke muziek-taal van Schreker. De precisie van zijn orkestra-

tie is opvallend, en daarmee zal hij veel van zijn componerende tijdgenoten stimuleren.De Kammersymphonie is muziek die het moet heb-ben van precisie en detaillering. Schreker deelt de strijkers op in tien aparte cellen met als effect een heel dichte structuur die klinkt als een net dat intens in elkaar geweven werd. Soms klinken er wel 22 onafhankelijke lijnen in het orkest, maar de componist vermijdt onoverzichtelijkheid door verschillende instrumenten bijna dezelfde lijnen te laten spelen. En naast de strijkers klinken in deze Kammersymphonie ook blazers, harp, celesta, harmonium, piano en percussie.

Zin voor speelsheid en detail koppelt Schreker aan een veelheid aan kleuren. Wie mee is in zijn soms wat extatische klankwereld, hoort ook hoe die wereld grenst aan die van Debussy, Mahler, Wagner en Richard Strauss.Wat je te horen krijgt is exemplarisch voor wat er in de muziekwereld begin 20ste eeuw in Europa gebeurde. Het was een zoektocht naar een nieuw klankbeeld: de romantiek en Wagner waren

dood en begraven – maar niet vergeten – en niet iedereen die in Wenen muziek maakte, geloofde in het nieuwe concept van de atonaliteit.

“Ik ben een klankkunstenaar”, zei Schreker over zichzelf. “Een dromer in klanken. Een klank-estheet. Melodie is mij vreemd.”De dromen van Schreker vergingen toen in Duitsland de nationaal-socialisten de overhand haalden. Dit soort gewaagde muziek van een Jood, daar was geen plaats voor in de ‘nieuwe maatschappij’. De laatste jaren van zijn leven had Schreker enorm te lijden onder de opmars van de nazi’s. Onder druk stopte hij met de voorbereidingen en repetities van zijn nieuwste opera. En een ander project veroorzaakte nog meer ophef: de nazi’s kwamen op straat om te protesteren tegen Schreker. Hij werd ontslagen aan het conservatorium van Berlijn, en niet veel later stierf hij aan een hartaanval. Schreker was opgejaagd wild geworden, en lang niet meer de man die in de jaren ’20 zo bejubeld werd, in Duitsland en in Oostenrijk.

5.

Vandaag worden zijn opera’s opnieuw uitge-voerd en geven zijn orkest- en kamermuziek hun geheimen prijs. Schreker was geen Wagner, in-tegendeel. Voor Schreker zat er in muziek een tegenstem, voor Wagner was muziek veel meer de verklanker van een utopie. Toch zijn ze niet helemaal water en vuur. In die zin dat ze hun to-taal tegenstrijdige persoonlijkheden nog steeds laten aflezen in hun muziek.“Ik ben ook een dromer”, zou Wagner gezegd kun-nen hebben. “Ik droom van een nieuwe muziek!”

Tekst. Mark Janssens

6.

Een creatie voor viool en orkest van Bram Van Camp speciaal voor violist Wibert Aerts als so-list? Hoog tijd om deze ambitieuze componist en virtuoze violist samen te brengen voor een diep-gaand interview met bijzondere topics als pizzi-cato’s in de linkerhand, een revolterend orkest en de toekomst van hedendaagse muziek.

Jullie kennen elkaar al lang. Hoe hebben jullie elkaar ontmoet en hoe heeft deze vriendschap zich verder ontwikkeld?Bram Van Camp: “Toen ik zelf viool en com-positie studeerde aan het conservatorium, ging ik altijd kijken naar Het Collectief waar Wibert viool speelde. Ik woonde steevast de concerten van de Nieuwe Reeks in Leuven bij en daar heb ik Wibert keer op keer aan het werk gezien. Toen ik een paar jaar later componist in residentie was bij het Hermes-ensemble kreeg ik op composito-risch vlak een ware carte blanche. Het resultaat hiervan was een Vioolconcerto waarvoor ik abso-luut Wibert als solist wilde. Zo is onze samen-werking begonnen. Ondertussen heeft Wibert

bijna al mijn werken voor viool gespeeld. Ik ben hem ongelooflijk dankbaar voor al deze mooie uitvoeringen.”Wibert Aerts: “Wat kan ik hier nog aan toevoegen? (lacht) Het spelen van het Vioolconcerto was een fantastische ervaring en sindsdien heb ik met veel plezier andere composities van Bram uitgevoerd.”

Had jij Wibert dan in gedachten toen je het con-certo componeerde?Van Camp: “Ik mag eigenlijk alles schrijven om-dat hij in principe alles kan spelen. Dat is voor mij persoonlijk een groot voordeel. Het mag met andere woorden ‘virtuoos’ zijn.”Aerts: “En voor mij is dit een groot nadeel. (lacht) Je merkt in composities van Bram dat hij het in-strument helemaal beheerst. Tegelijkertijd toetst hij de grenzen van de viool af en exploreert hij de technische limieten. Zijn benadering van het instrument is daardoor vrij atypisch en helemaal niet routineus en dat voel je als uitvoerder. De invloed van de barokmuziek op de compositie-stijl van Bram speelt hierin ook een belangrijke

rol. De vele technische passages en arpeggio’s zorgen ervoor dat de muziek echt klinkt.”

Kan er dan uiteindelijk een intensieve wisselwer-king bestaan tussen componist en solist, denken we maar aan Johannes Brahms en Joseph Joa-chim?Aerts: “Jazeker, Bram is iemand die echt heel goed weet wat hij wil en hij schrikt er niet voor terug zijn ongezouten mening te geven. Het is ongelooflijk boeiend en uitdagend om als mu-zikant de boodschap van de componist over te brengen aan het publiek. Toch zie ik het als een uitdaging om eerst alles zelf op te lossen en in te studeren. Je moet als uitvoerder zorgen dat het werk een eigen leven kan gaan leiden zonder tel-kens terug te koppelen naar de componist omdat die er vaak niet meer is. Ik kan moeilijk Bartók bellen om te vragen wat hij met zijn Vioolcon-certo bedoeld heeft. Het is je taak als muzikant om eerst zelf je weg te zoeken in de compositie. En uiteindelijk kom je pas samen met de com-ponist nadat je zelf een idee ontwikkeld hebt of

Interview

Componist Bram Van Camp en violist Wibert Aerts.

7.

wanneer de voorstelling ten einde is om pas dan jouw interpretatie af te toetsen met de esthetiek van de componist.”

Wat mag ons publiek verwachten van dit werk? En hoe kan men zich hierop voorbereiden?Van Camp: “Het is voor mij een zeer atypisch concerto, op de drieledige structuur na. Ik heb geprobeerd te reageren tegen het conventionele vioolconcerto en de dialoog tussen de solist en het orkest door te denken. De viool brengt ieder thema op een quasi improvisatorische manier naar voor en het orkest probeert dit te imiteren. Deze imitatie is niet altijd even succesvol en ik richt de aandacht in dit concerto dan ook op het proces van ‘trial & error’. Wat voor mij nog altijd het belangrijkste doel is, is dat de muziek moet klinken. Je mag er niet te veel woorden aan vuil maken; je moet er gewoon van genieten en je laten onderdompelen in de vele klanken. De muziek kan perfect op zichzelf staan zonder enige uitleg. Er wordt in dit concerto namelijk een muzikaal verhaal verteld dat iedereen op

zijn eigen manier kan invullen. Na een heel nerveus openingsdeel transformeert de muziek in het tweede deel naar bevreemden-de, lyrische adagiopassages. Met de korte ca-dens van slechts drie noten eindigt het deel dat doorspekt was met spectrale akkoorden en fee-erieke klanktapijten. Op het einde van de com-positie organiseert het orkest een ware revolte om alsnog met een grote climax vol pizzicato’s in de linkerhand het laken finaal naar zich toe te trekken.”Aerts: “Het spektakelgehalte van deze compo-sitie is zeer groot, maar mag de sfeer van het stuk niet overheersen. De virtuositeit heeft het werk een extra dimensie mee en is ook een ui-terst geschikt expressiemiddel. De aartsmoeilijke ritmische passages waren voor mij de grootste uitdaging. Het geeft een echte kick om als solist in duel te gaan met een furieus orkest.”

Waar liggen de grootste uitdagingen voor de nieuwe muziek?Van Camp: “Elektronica zal een belangrijke rol

blijven spelen in hedendaagse muziek. Toch ge-loof ik steevast in de onbeperkte, onbegrensde mogelijkheden van een akoestisch instrument en vind ik dat dit medium opnieuw alle kansen moet krijgen om zich verder te ontwikkelen. Ten twee-de is er een veel grotere sociale uitdaging voor de muziek van morgen. Het publiek dat naar nieuwe muziek komt luisteren, is echt zeer klein. Het initiatief van het Symfonieorkest Vlaanderen is in die zin lovenswaardig omdat ze door hun pittige programmatie nieuwe muziek naar een breder publiek brengen.”Aerts: “Ik ben het daar helemaal mee eens. Je moet als het ware de muziek trachten open te trekken zodat het niet alleen een nichepubliek is dat naar hedendaagse muziek komt luisteren. Er moet gewoonweg meer gedaan worden om deze tendens te stimuleren. Het onderwijs speelt hier-bij een zeer belangrijke rol. Jonge muzikanten worden nog steeds opgeleid met de 19de eeuwse idee van virtuositeit in een duidelijk afgelijnd klassiek repertoire. Het andere uiterste, waar uitvoerders er bewust voor kiezen om enkel en

8.

alleen nieuwe muziek te spelen, brengt ook wei-nig zoden aan de dijk. Idealiter zou er een gulden middenweg moeten gevonden worden tussen het uitvoeren van oude en nieuwe muziek. Enkele toppers binnen de muziekwereld zoals Patricia Kopatchinskaja en Gidon Kremer heb-ben reeds geprobeerd het pad te effenen voor een soort tussenoplossing. Waarom zou je kie-zen tussen het één of het ander terwijl je ook bei-de kunt combineren? Ik pleit er dan ook voor het publiek te voorzien van een totaalpakket waarbij zowel oude als hedendaagse muziek aan bod kan komen. De programmatie van het Symfonieor-kest Vlaanderen van dit seizoen is hier een heel mooi voorbeeld van. Daarbij vind ik het ook be-langrijk dat iedereen, van de intendant over de muzikanten tot het overkoepelend management, deze nieuwe esthetische paden steunt. Wanneer je nieuwe muziek kunt brengen met een ongezien enthousiasme en bezieling, dan komt dit veel be-ter over dan wanneer je een meer oppervlakkige en zakelijke ingesteldheid aan de dag legt. Ook wanneer hedendaagse composities verschillen-

de keren gehoord kunnen worden, dan kan de compositie in al zijn eigenheid ook groeien en een bepaalde status binnen het repertoire aan-nemen. In die zin vind ik het een droom dat het Vioolconcerto door dit orkest verschillende keren uitgevoerd wordt.”Van Camp: “Maar we moeten wel het publiek aanmoedigen om naar zulke werken te komen luisteren. Op dat gebied ben ik heel erg geënga-geerd. Als componist kan je in je ivoren toren muziek componeren, maar daar heb je niets aan als niemand het kan horen. Gelukkig worden we financieel gesteund door diverse overheden, maar daar staat ook iets tegenover. Ik vind het normaal om een sociaal engagement aan te gaan om je eigen muziek, maar ook de nieuwe muziek in het algemeen een plaats te geven in de maat-schappij.

De perfecte manier om dit te realiseren is om zelf voor de klas te staan en deze overtuiging over te brengen op je leerlingen. Als componist van nieuwe muziek mag je jezelf echt niet te goed

voelen om dit te doen, want eigenlijk is het je taak om via dit engagement mensen nieuwsgie-rig te maken. Als er iemand verjaart bijvoorbeeld geef ik hen meestal een kaartje voor een concert. De algemene concertcultuur moet weer beter bekend worden bij de jongeren. Door de zapcul-tuur bij deze generatie duurt een klassiek concert te lang. Maar als we die magie opnieuw zouden kunnen verspreiden onder het grote publiek, kan er een fundamentele wijziging ontstaan in de he-dendaagse muziekcultuur.”

Zijn er nog projecten die jullie willen onderne-men? Wat zijn jullie dromen op artistiek vlak?Aerts: “Er zijn natuurlijk enkele werken waarvan je op het einde van je leven moet kunnen zeggen; ik heb ze gespeeld. Enkele mooie voorbeelden van deze monumentale kleppers zijn bijvoor-beeld de laatste strijkkwartetten van Beetho-ven of het Vioolconcerto van Ligeti. Als je deze werken niet gespeeld hebt, dan heb je echt wel wat gemist. In de eerste plaats is het een grote uitdaging om de uitvoering ervan tot een goed

9.

einde te brengen. De moeilijkheidsgraad ligt ont-zettend hoog waardoor je hiervoor maandenlang moet studeren. Toch maken deze composities je beter als muzikant en als mens. Daarbij moet je als uitvoerder beseffen dat je niet te lang mag wachten om je tanden hierin te zetten. Wanneer je eenmaal te oud bent, zal de spijt des te groter zijn. Een andere uitdaging voor mij is het vinden van een goede balans in concerten waarbij ik ba-rok met nieuwe muziek combineer. Je moet als muzikant durven dromen en je hebt die dromen ook nodig om beter te worden.”Van Camp: “Je wordt gevormd door de din-gen die je hebt kunnen doen. De liedcyclus op teksten van Paul van Ostaijen was voor mij op compositorisch vlak een ware levensles. Ik had tot dan toe nog nooit zoiets moeilijks geschre-ven. Op dit ogenblik zou ik graag verder bou-wen op deze ervaring en wil ik aan mijn eerste opera beginnen. Het concept ligt klaar en ik zie dat gewoon zitten! Je moet namelijk ‘goesting’ hebben om verder te gaan met je carrière en open te staan voor allerlei nieuwe ervaringen.

Daarom schrijf ik ongelooflijk graag voor het medium orkest. Het bezorgt me zoveel plezier en voldoening om de orkestklanken aan elkaar te lijmen. Toch is het voor jonge componisten niet gemakkelijk te groeien in dit medium. Vaak ontbreekt de motivatie bij programmatoren om jonge componisten werken te laten creëren voor een groot orkest door het te hoge prijs-kaartje.”

Bram, ga jij met een bepaald verwachtingspa-troon in de zaal zitten?Van Camp: “Ik ga vooral gaan luisteren om de muziek te horen en het opnieuw op me af te laten komen. Met de creatie was ik ontzettend zenuwachtig en heb ik amper kunnen luisteren. Dit keer is het echt de bedoeling de muziek intens te ervaren en niet op te gaan in alle moeilijkheden van het werk of alles wat er kan mislopen. Ik heb het volste vertrouwen in Wibert en het Symfonie- orkest Vlaanderen!”

Interview. Jasper Gheysen

10.

JONAS ALBER

Biografie

Jonas Alber. dirigent

Jonas Alber (°1969) wordt door muziekcritici een ongeëvenaarde geluidsmagiër genoemd die beschikt over een ongelofelijke maturiteit. Toen hij in 1998 tot algemeen muziekdirecteur werd benoemd van het Staatstheater Braunschweig, ging Alber de geschiedenis in als de jongste diri-gent in Duitsland om dergelijk prestigieuze post te houden. Vandaag is Alber een veelgevraagd gastdirigent bij symfonieorkesten en operagezel-schappen over de hele wereld.

Als dirigent stond Jonas Alber reeds aan de lei-ding van verschillende gerenommeerde symfo-nische orkesten zoals onder meer de Dresdner Philharmonie en het Symphonieorchester des Bayerischen Rundfunks. Ook buiten de grenzen van zijn vaderland ver-wierf Alber grote successen. Zo dirigeerde hij toporkesten zoals het BBC Symphony Orchestra en het Belgrade Symphony Orchestra, werkte hij samen met beroemde solisten zoals Sol Gabetta en Radek Baborák en maakte hij zijn debuut op zowel Zuid-Afrikaans, Chinees en Japans grondgebied.

Als operadirigent leidde Alber al meer dan 500 uitvoeringen van meer dan 50 opera’s. Zijn repertoire varieert van traditionele opera’s van Puccini, Mozart en Strauss tot verschillende he-dendaagse werken en creaties.

Albers interpretaties van het symfonische oeuvre van Robert Schumann en van verschillende sym-fonieën van onder meer Mendelssohn, Franck, Sibelius, Strauss en Mahler werden wereldwijd geprezen door de muziekpers.

11.

WIBERT AERTS © MIEL PIETERS

Biografie

Wibert Aerts. viool

Wibert Aerts (°1974, Ninove) studeerde aan de koninklijke conservatoria van Bergen en Brussel en aan de Hochschule der Künste in Berlijn. In 1992 werd Aerts laureaat van de wedstrijd Axion Classics (Dexia). Hij was assistent-con-certmeester van het Symfonieorkest Vlaanderen en concertmeester bij het ensemble Musiques Nouvelles. Wibert Aerts is lid van gerenommeerde kamer-muziekensembles waaronder ‘Het Collectief’. Met dit ensemble dat gespecialiseerd is in de vertolking van 20ste-eeuwse en hedendaagse mu-ziek, nam hij heel wat cd’s op die genoten van nationale en internationale erkenning in vaktijd-schriften als Gramophone, Repertoire, Scherzo, Monde de la musique en Diapason. Daarnaast vormt hij een duo met de Spaanse pianiste Caridad Galindo en is hij violist bij het Taurus Quartet. In 2005 koos de Handelsbeurs in Gent hem uit als petekind en begeleidde hem twee jaar bij zijn soloprojecten.

Wibert Aerts creëerde heel wat werken van he-dendaagse componisten zoals Jean-Pierre De-leuze, Hao-Fu Zhang, Mauricio Kagel, Kee-Yong Chong, Stefan Van Eycken, Walter Hus, Frederic D’haene en Daan Janssens.Als kamermuzikant gaf hij concerten in Europa, Mexico, Brazilië, Peru en Hongkong. Sinds enkele jaren legt hij zich toe op het reper-torium voor viool solo. In april 2008 verscheen zijn debuut-cd met werken van Hartmann, Zim-mermann, Berio en Kee Yong Chong. Deze cd kreeg lovende perskritieken in binnen- en buiten-land. Een tweede solo-cd is in voorbereiding met werk van Bartók, Kurtág en Veress.Hij is docent aan het ‘Conservatoire Royal de Mons’.

12. Familie.concert

Peter en zijn Wolf. (8+)

Een nieuw verhaal op tijdloze muziek van Prokofiev.

Peter woont met zijn vader in een grote stad. Als zijn vader niet meer voor hem kan zorgen, wordt Peter naar zijn onbekende opa gestuurd, in een afgelegen bergdorpje. Peter moet erg wennen. Geen vrienden, alleen een zwijgzame opa. En heel veel honden, waar Peter bang voor is. Het hele dorp lacht hem hiervoor uit, ook zijn opa. En dan is er ook nog een wolf, die de omgeving onveilig maakt. Om zichzelf te bewijzen be-denkt Peter een plan. Hij zal laten zien dat hij niet bang is en het gevaarlijkste doen wat hij kan bedenken: hij zal in z’n eentje de wolf vangen.

Een ontroerende en spannende voorstelling met de wereldberoemde muziek van Prokofiev.

Boek nu de allerbeste plaatsen voor u en uw (klein)kinderen!Tickets voor kinderen en jongeren t.e.m. 15 jaar: 8 euro in alle rangen.

050 84 05 87www.symfonieorkest.be

Familie.concert . Peter en zijn Wolf.Vernieuwd verhaal op muziek van Prokofiev.

Vrijdag 27 december 2013 15uConcertgebouw Brugge

Zondag 29 december 2013 15udeSingel Antwerpen

verteller. Steven Beersmansdirigent. Stijn Saveniers

Kinderen en klassieke muziek? Jawel! Met ‘Peter en zijn Wolf’, een vernieuwde versie op het bekende verhaal van Prokofiev, wordt klassieke muziek haast tastbaar. Met woord en beeld, orkest en verteller, dirigent en componist word je meegezogen in het ontroerende en spannende verhaal over Peter en zijn Wolf.

13.Overzicht

Concert.agenda

Taras Bulba.Dvorák . Lindberg . Janácek

dirigent. Jan Latham-Koenigsolist. Emil Jonason. klarinet

zondag 15 december 2013. 15udeSingel. Antwerpen

maandag 16 december 2013. 20uPaleis voor Schone Kunsten. Brussel

dinsdag 17 december 2013. 20uConcertgebouw. Brugge

Parada.Lindberg . Bartók . Brahms

dirigent. Andreas Delfssolist. Alexander Madzar. piano

dinsdag 7 januari 2014. 20uConcertgebouw. Brugge

zaterdag 11 januari 2014. 20uMuziekcentrum de Bijloke. Gent

zondag 12 januari 2014. 15udeSingel. Antwerpen

Unvollendete.Schubert . Korngold . Strauss

dirigent. Jan Latham-Koenigsoliste. Emmanuelle Bertrand. cello

maandag 10 februari 2014. 20uPaleis voor Schone Kunsten. Brussel

dinsdag 11 februari 2014. 20uConcertgebouw. Brugge

zaterdag 15 februari 2014. 20uMuziekcentrum de Bijloke. Gent

zondag 16 februari 2014. 15udeSingel. Antwerpen

Ontdek de volledige kalender op www.symfonieorkest.be!

verantwoordelijke.uitgever. Dirk Coutigny

Westmeers 74 . B 8000 BruggeT +32 50 84 05 87F +32 50 84 06 87

info@symfonieorkest.bewww.symfonieorkest.beVolg ons op Facebook!

Het Symfonieorkest Vlaanderen geniet de steun van