“Sapatos!” hula ni Anton sa regalo

ng kaniyang Ninang noong kaniyang

kaarawan. Tama siya.

“Sapatos!” hula ni Jillian sa regalo

ng kaniyang Lola sa kaniya noong

Pasko. Tama siya.

“Sapatos!” hula ni Jay sa

natanggap niyang regalo mula sa

tagapagtaguyod ng paligsahan.

Tama siya.

“Sapatos!” “Sapatos!”

“Sapatos!” Tama ang hula

nilang lahat.

Paanong nahulaan ng lahat ang

laman ng nakabalot na regalo?

A, madali lang. Kapag ang regalo

ay nanggaling kay Ginang Eva

Cruz, tiyak na ang laman nito ay

isang pares ng sapatos! Ang mga

regalo, gantimpala, at anumang

pabuyang galing kay Ginang Cruz,

tiyak na ito’y sapatos, sapatos,

sapatos!

“Sana, laruang robot naman ang

iregalo sa akin ni Tita sa susunod, “

sabi ni Myrna.

“Sana, manyika naman ang iregalo ni Lola sa

akin sa susunod,”sabi ni Gladys. “Sana, aklat naman

ang iregalo sa akin ni Ginang Cruz sa susunod,” sabi ni

Sammy.

“Sana.” “Sana. “ “Sana,” hiling ng bawat isa.

Pero hindi. Ayaw ni Ginang Cruz.

Ang ibinibigay lamang niya ay mga sapatos-

magagandang sapatos. Kaya naman hindi nakapagtatakang

ang tawag sa kaniya ng kaniyang mga kaibigan, inaanak,

pamangkin, apo, kapitbahay, kasamahan sa trabaho,

kasamahan sa simbahan , at mga kagawad sa barangay ay

Aling Sapatos sa halip na Ginang Cruz. Hindi naman sa hindi

sila nasisiyahang tumanggap ng sapatos. Ito’y dahil…

minsan, gusto rin naman nilang masorpresa at nang hindi na

lang laging tama ang kanilang hula.

May matibay na dahilan si

Ginang Cruz kung bakit ang lahat

ng kaniyang regalo ay sapatos.

Walang nakakaalam kung ano

ito; walang makahula. Pilit man

nilang tuklasin, wala talagang

nakakaalam kung ano ang totoong

dahilan.

Ito’y sapagkat ang tunay na dahilan ay

nananatiling lihim hanggang ngayon -

napakaespesyal kung kaya’t nasa puso lamang ito ni

Ginang Cruz. Tanging ang kaniyang mga

namayapang magulang at kaisa-isang kapatid na

lalaki ang nakakaalam ng lahat-lahat tungkol dito.

Noong musmos pa lamang si

Ginang Cruz, mahirap ang kaniyang

pamilya pero masaya sila. Hindi

nakatapos man lamang ng

elementarya ang kaniyang mga

magulang. Kung kaya’t kahit sila’y

ubod ng sipag, hindi sila nakakuha ng

magandang hanapbuhay. Nasa Grade

6 na si Eva nang nagkasakit nang

malubha ang kaniyang ama.

Lagi na lamang itong inuubo

at hindi na nakapagtrabaho; lagi

siyang nakahiga. Kinailangan

siyang alagaan. Kinailangan din

ng maraming perang pambili ng

gamot. Pagdating ni Eva mula sa

eskwelahan, aalis naman ang

kaniyang nanay.

“Anak, alagaan mong mabuti ang iyong ama

habang ako’y naglalaba doon sa malaking bahay.”

“Opo, Inang.”

“At pakitulungan mo na rin ang iyong kapatid

sa kaniyang mga takdang-aralin.”

“Opo, Inang.”

Isang araw, may sinabi si Eva sa

kaniyang ina, “Inang . . . kailangan

daw pong magsuot kami ng puting

damit at puting sapatos sa araw ng

aming pagtatapos.” Nag-aalala si Eva

dahil alam niyang magiging malaking

problema ito sa kanilang pamilya.

“Oww,” napahinto si Nanay sa

ginagawa, napaisip nang malalim.

“Hindi naman po ako kailangang dumalo,”

mungkahi ni Eva sapagkat alam niyang hindi

kakayanin ng kaniyang nanay na maibili siya ng

maisusuot sa Araw ng Pagtatapos. “Siyanga po

pala, Inang, kasama po ako sa mga tatanggap ng

karangalan” pahabol niyang sabi.

May tatanggapin kang karangalan?”

gulat na sabi ng Inang, umapaw sa puso ang

kaligayahan. “Naku, kailangan kang dumalo sa

iyong pagtatapos, Eva. Napakahalagang okasyon

nito. Gagawa ako ng paraan para magkaroon ka ng

puting damit at sapatos!”

Nagmamadaling umalis ng

bahay ang kaniyang Inang.

Nagtanong-tanong siya sa kaniyang

mga kaibigang tindera sa palengke.

Nagtanong-tanong siya sa

kaniyang mga kamag-anak sa

kabilang bayan. Nagtanong-tanong

din siya sa kaniyang mga kapit-

bahay na hindi naniniwalang

mahalaga ang dumalo sa Araw ng

Pagtatapos.

Sa wakas, nakahiram din ng puting

damit ang kaniyang Inang! “Masyadong

masikip at masyadong maigsi!” reklamo ni

Eva nang isukat niya ang damit. Ito kasi ‘yung

panahon na hindi pa uso ang mga damit na

mini-skirt.

“Hindi naman ganun kasama. . . ;

paubo-ubo-ubong sabi ng nakahiga niyang

ama. “Puwede na. . . ; sabi ng kaniyang Inang.

“A. . . Opo,siguro nga po,” tugon ni Eva. “Pero

wala pa rin po akong puting sapatos!”

“Hmmm, di ba’t may luma kang

itim na sapatos? Pintahan mo na lang

kaya nang puti,” mungkahi ng

kaniyang ama.

“Magandahang ideya ‘yan!”

dagdag ni Inang.

Kaya, kasama ang kaniyang

kapatid at Inang ay naghahanap sila

ng puting pintura - sa ilalim ng mga

halaman, sa mga butas ng imburnal,

sa pagitan ng mga bakod, sa loob ng

mga sirang timba, at sa ibabaw ng mga yuping balde.

Hanggang sa nakahanap sila ng isang lata na tira-

tirang pintura sa tabi ng umaapaw na basurahan.

Maingat na pinintahan ni Eva ang kaniyang itim na

sapatos.

“Ang ganda na!” puna ng kapatid ni Eva nang makita

ang pinintahang sapatos.

Hindi lang basta nagandahan si Eva sa kaniyang

sapatos-mukha itong pambihira!

At dumating ang Araw ng

Pagtatapos. Ang basketball court

ng kanilang eskuwelahan ay

napuno ng mga puting bulaklak

yari sa papel. Ang mga babaeng

kaklase niya ay kaakit-akit sa

kanilang mga bagong puting damit.

Pilit namang hinahatak ni Eva

pababa ang kaniyang hiram na

puting damit na saksakan ng sikip.

Hiyang-hiya ang pakiramdam niya; parang di siya

nababagay sa grupo. Gusto na niyang umuwi.

Pero hindi siya maaaring umalis. Sa mga panauhing

nanunuod ay nandoon ang kaniyang Inang at kapatid na

kumakaway at ngumingiti pa sa kaniya. Naalala rin niya ang

kaniyang amang may sakit na nagsabi pa ng, “Eva, kahit

mahirap lamang tayo, ang dami naman ng karangalan natamo

mo.” Ang mga salitang ‘yun ay pansamantalang nagpalubag

ng kaniyang loob.

Tapos, biglang umambon.

Hindi umalis ang mga

estudyante sa kanilang

kinaroroonan. Hindi sapat ang

ulan para iwan nila ang

napakahalagang okasyon na ito

sa kanilang buhay.

Ngunit ang saglit na pag-

ulan ay sapat upang mabasa

ang kanilang mga sapatos!

Ooops, biglang nagkaroon ng maliliit na ilog ang

kaniyang pambihirang puting sapatos. Tahimik na tumangis si Eva,

O hindi!

Pagkatapos, tumagas ang puting pintura kung kaya’t

bigla itong naging mga itim na guhit. Hindi!

At nang tinawag na ang pangalan niya sa entablado,

ang kaniyang mga sapatos ay mistula ng mga mantsa ng tintang

itim. Hindi! Hindi! Hindi! Pagkatapos ay muling bumalik ang

hitsura nito sa dating itim! Awww.

Namula si Eva. Nanlamig si Eva.

Nagmistulang buhay na patay si Eva.

Nagmistulang buhay na patay si Eva. Sobrang

napahiya siya kung kaya’t nahiling niyang sana’y maging

kasing-itim na lang siya ng kaniyang sapatos at tuluyan nang

maglaho sa mga anino. Pero ang mga panauhing nanunuod,

ang kaniyang mga guro at Prinsipal, ay malakas na

pumapalakpak para sa kanya.

Nagsimula na ring ihiyaw

ng mga kaklase niya ang

kaniyang pangalan: E-va! E-va!

E-va! Pilit siyang nagpakatatag.

Umakyat siya ng entablado at

tinanggap ang diploma at

karangalang laan para sa

kaniya.

Sa bahay, inihandog niya ang

sertipiko ng karangalan at diploma

sa kaniyang ama. Noong lamang

niya ulit nakitang ngumiti nang

ganun kalaki ang kaniyang ama

mula nang ito’y magkasakit.

“Ipinagmamalaki kita, anak.

Pasensya ka na kung hindi ako

nakasama para mapanuod ka.

“Nandun po ako!” tugon ng

kaniyang kapatid.

Ramdam pa rin ni Eva ang pagkapahiya sa suot

niyang masikip at maigsng hiram na damit at itim na

sapatos.

Marahang sinabi ang kaniyang Inang, “Anak, wala

kang dapat ikahiya; lahat ay dapat ipagmalaki sa iyo!

Magaling ka, at sa kabila ng marami mong gawain sa

bahay, nagawa mo pa ring magtapos nang may

karangalan. Ang tagumpay ay hindi lamang tungkol sa

pagkakaroon ng puting damit at puting sapatos.”

Sunod-sunod na napaubo ang kaniyang ama.

Nang ito’y huminto, sinabi niya,” Kung pinaghusay mo

ang bagay na ipinagkatiwala sa iyo, at

ipinagpapasalamat mo ang mga ito, ‘yun ang tunay na

diwa ng tagumpay.

Ipinagpatuloy ni Eva ang pag-

aaral hanggang sa High school at

kolehiyo sa tulong ng mga scholarship.

Pinasok din niya ang kung ano-anong

trabaho para masuportahanang

kaniyang pag-aaral. Muli siyang

nagtapos ng may mataas na

karangalan. At siya’y nagkaroon ng

pagkakataong makapagsanay at

makapagtrabaho sa isang international

company.

Makalipas pa ang ilang taon, nakapagtayo na siya

ng sariling negosyo at naging matagumpay ito.

Ngayon, ang kaniyang kumpanya ay napakalaki na

at napakarami na ring dapartamento. Isa sa mga ito ay

tinatawag niyang “Thanksgiving Section” Dito, ang mga

tauhan niya ay bihasang sapatero na gumagawa ng

magagandang sapatos para ipamigay- kung kaya’t

walang taong kakilala niya na magsasabing wala siyang

maisuot na sapatos.

Hanggang sa ngayon, walang

linggong nagdaraan na hindi naririnig

ni Eva sa kaniyang puso ang ang tinig

ng kaniyang ama. “Kung pinaghusay

mo ang bagay na ipinagkatiwala sa iyo,

at ipinagpapasalamat mo ang mga ito,

‘yun ang tunay na diwa ng tagumpay.”

O, nahuhulaan mo na ngayon

kung bakit si Eva- o si Ginang Cruz o si

Aling Sapatos- ay mahilig magpamigay

ng sapatos sa bawat tao?