De badkamer van de familie Montaq. Woensdag ochtend, 7:00. Er klinkt gespetter en op sommige plekken ligt een klein plasje water. Nils Montaq is druk aan het verkennen waar de inhoud van zijn potje verdwenen is.

Nick komt slaperig de badkamer inlopen om naar de wc te gaan als hij daar zijn zoontje aantreft. “Lag jij niet in bed?” vraagt hij. “Uit.” lacht Nils. Nu kan ook Nick zijn lachen niet inhouden, en met een glimlach pakt hij Nils op en loopt met hem naar de woonkamer.

Op die plek vind hij zijn vrouw, die een spelletje speelt met Lynn. “Boe!” roept Brooke. Lynn giert het uit en stopt tegelijk met Brooke haar handjes weer voor haar ogen. Nick grinnikt. “Was je al wakker?” Brooke knikt, met haar handen nog voor haar gezicht, wat een rare blik oplevert van Lynn, die dat net niet meer doet.

Brooke staat op en neemt Nils van hem over. “Hoe is het met de kleine?” Brooke glimlacht. “Waarschijnlijk vanavond of vanmiddag nog, het is erg onrustig daarbinnen.” Nils slaat zijn armpjes om haar nek en gaat stevig tegen haar aan liggen in poging tot een knuffel, die Brooke aanneemt.

“Ik ga werken.” meld Nick, als Brooke Nils op de grond zet. “Tot vanavond!” glimlacht Brooke.

Brooke kleed zich aan. Maar in plaats van haar jurkje trekt ze een overal aan en bindt ze haar haren strak met een klem naar achteren. Ze zal Nick eens verrassen. Als ze in de kinderkamer aankomt zakt haar moed. Iets anders dan de vloer hebben ze echt nog niet gedaan.

Ze bijt op haar lip, slaakt een zucht en pakt de gele praxis-emmer op van de vloer. Daarna begint ze behangplaksel te maken en geduldig het plaster op de muur egaal te schrapen.

Als ze een paar uur klaar is bind ze haar haren met een tevreden zucht terug in een schuine staart. Nick zal niet weten wat hij ziet. Zeker niet als de bouwvakkers ook langs geweest zijn. Eigenlijk wouden ze dat pas na de verjaardag van de tweeling doen, maar dit is wel zo handig.

“Mamaa?” klinkt er vanuit het midden van de woonkamer. Brooke draait zich om en ziet dat Lynn nieuwsgierig naar haar kijkt. “Lynn? Zal ik jou eens een pyjama aantrekken?” Lynn schud wild haar vlechtjes. “Nee! Niet slape!” Brooke glimlacht en pakt Lynn toch op.

Als Brooke Lynn net op de commode in de kamer heeft omgekleed, zet ze haar gauw neer. Ze slaakt een gil van pijn en grijpt naar haar buik. “Verdomme! Nog maar twee uur! Twee uur en dan komt Nick thuis.” Ze bijt hard op haar lip. “Nick!” Nils kijkt even met een sip gezichtje op en gaat dan verder met zijn tekening. “NICK!” Lynn kijkt even op en gaat dan onverstoord verder met sabbelen op haar pyjama.

Na lange tijden van pijn heeft Brooke uiteindelijk een kindje vast. De derde. Brooke glimlacht. “Een echte jongen naar zijn vader. Bruine ogen, blond haar.”

Brooke drukt de jongen stevig tegen zich aan. “En omdat je een jongen bent, heet je Fons. Toch Fons?” Fons brabbelt vrolijk iets en gaapt. Brooke grinnikt. “We leggen jou eerst maar een op bed.”

Als Nick een uur later uit de carpool stapt, grinnikt hij. Brooke heeft duidelijk niet op hem gewacht met het bellen van de bouwvakkers. Het huis is groter, een tuinpad siert de voordeur, er staan een paar planten en een hek is om de tuin getrokken.

Nieuwsgierig loopt hij naar binnen, waar hij ziet dat alle kamers met een deur zijn afgescheiden. Behalve dan de keuken en de woonkamer, maar dat was juist hun bedoeling geweest. “Ik ben thuis.” meld hij, overbodig.

“Hoe is het met de kleine?” vraagt Nick, als hij Brooke ziet zitten. “Goed hoor, Nick. Heel goed zelfs.” grinnikt Brooke. Dan merkt Nick ook haar dunne buik op. “J-je... ben je bevallen?” Brooke knikt. “Ga maar kijken, onze zoon ligt rustig in zijn bedje te slapen.”

Als hij in de kamer aankomt, kan Nick een wijde glimlach niet onderdrukken. Fons ligt in zijn bedje zachtjes te brabbelen. Zijn kamer is heel mooi geworden. De muren hebben een vrolijke combinatie van bloem- en barok patroon. Behalve één muur, waar sterretjes op zitten en een plakkaat van de eifeltoren. Voorzichtig loopt Nick dichterbij.

“Hee mannetje.” fluistert hij. Fons brabbelt iets en kijkt hem vanuit zijn wiegje nieuwsgierig aan. Nick glimlacht en tilt hem voorzichtig uit de wieg.

Nick loopt terug naar de woonkamer en slaat een arm om zijn vrouw heen. “We hebben een prachtige zoon.” fluistert hij. “Inderdaad. Want hij lijkt op jou.” antwoord Brooke zachtjes. Nick glimlacht en drukt een kus op haar voorhoofd. “Kom, Lynn en Nils moeten opgroeien, dat mogen we niet missen.” Brooke glimlacht en bijna tegelijk staan ze op.

In de woonkamer staan Nils en Lynn inderdaad al klaar om op te groeien. Lynn wankelt nog een beetje op haar benen, maar Nils vliegt de lucht in. Al snel volgt Lynn hem op.

Trots bekijkt Nils zijn lichaam. Wat is hij gegroeid! Alleen zijn haar en kleren... euhm, ja. Dat is niets voor hem. Hij draait zich om en is net op tijd om zijn zusje de lucht in te zien springen.

“Wat ben ik groot!” spreekt Lynn precies zijn gedachten uit. Ze werpt een blik op Nils, die aan zijn haren plukt en grinnikt. “Kom Nils, daar gaan we even iets aan doen.”

Vrolijk springt Nils op zijn bed. Veel beter. De kamer is ook helemaal perfect, geel, blauw en oranje. Heel vrolijk. Zijn eigen kamer, speciaal aangebouwd. Hoe cool is dat? Zijn haar en kleren zijn ook beter.

Ook zijn zusje is blij met haar cadeaus Haar kamer is roze met paars en ze heeft ook een leuk setje kleren kunnen vinden.

Tot de volgende keer!Tot de volgende keer!